text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Weer een goed boek van Indridason. Een man wordt dood gevonden in zijn woning. Erlendur duikt in het leven van deze man en ontdekt dat deze man geen lieverdje is geweest.
Indridason behandelt de maatschappelijke problemen zoals verkrachting, mishandeling en misbruik in zijn boeken. In dit boek blijkt de vermoorde man 40 jaar geleden een vrouw te hebben verkracht. Erlendur gaat alsnog deze verkrachtingszaak onderzoeken. Een aanrader! Ik hoop dat de andere boeken van deze schrijver allemaal vertaald zullen worden. | 1pos
|
'Lief van je' is eigenlijk in twee delen te splitsen. Het eerste deel gaat over het verdriet om de dood van het broertje van de hoofdpersoon Rêve. Rêve blijft achter samen met haar ouders. Alledrie gaan ze anders met zijn dood om. Haar ouders storten zich op werk en vrijwilligerswerk in een AZC en Rêve trekt zich terug, ze stopt met haar studie en sjokt uren over straat, gebukt onder een groot schuldgevoel. De manier waarop de auteur dit omschrijft maakt dat je echt mee voelt met Rêve en als lezer kan je je daardoor heel goed in haar verplaatsen. Uiteindelijk neemt Rêve een grote stap en gaat het leger in, maar ook dit lijdt uiteindelijk niet tot de oplossing van haar problemen. In 'Lief van je' blikt Rêve terug vanuit het heden op de gebeurtenissen in het verleden. Het heden ken je als lezer nog niet en wordt ook niet helemaal duidelijk. Het enige dat duidelijk wordt, is dat er iets heel ergs gebeurd is. Deze keuze voor het vertellen van het verhaal draagt absoluut bij tot de spanning. De eenzaamheid druipt van de bladzijden af. Echt een boek dat je raakt. | 1pos
|
Het woord ‘nadagen’ heeft een melancholische klank; het roept het beeld op van tijd die lijkt stil te staan, van leven dat in een langzamer tempo verloopt en tegelijk zwakker, brozer wordt dan voorheen. Verlies van decorum treedt op. De eens zo kwieke tred en het fier opgeheven hoofd maken plaats voor een slepende pas en een afhangend hoofd met kwijlende mond. Tegelijkertijd suggereert ‘nadagen’ ook een tijd ‘ervoor’ waarin alles gesmeerd liep, waarin men succes had op het werk, in de liefde, in het leven.
Die melancholische sfeer weet A.N. Ryst, goed weer te geven in zijn jongste roman De nadagen, verschenen in september 2018. Onder dit pseudoniem bracht de succesvolle kinderboekenschrijver en illustrator Daan Remmerts de Vries (1962) al eerder twee romans voor volwassenen uit, De harpij (2014) en De blauwe maanvis (2016).
Voorjaar 1969, een flinke lap grond in Friesland, een woonruimte gedeeld door een hoogbejaard echtpaar en twee geiten. Bedompte lucht en her en der plekken schimmel.
Het jongetje Niek is dan zeven jaar. Zijn ouders kopen de kavel met alles wat er bij hoort en ieder weekend rijdt de familie van Amstelveen naar Bergum. Ze planten bos, leggen een mooie, vogelvriendelijke tuin aan en toveren de armoedige plek om tot een prachtige buitenplaats, met leuke optrekjes, waar het goed toeven is. Eenmaal bejaard verruilt het echtpaar de stad voor het platteland.
Niek, ik-verteller, doet verslag van het levensverhaal van zijn ouders. Vanuit zijn perspectief worden de confrontaties tussen zijn ouders beschreven. Dat maakt het mooi om te lezen, omdat je als het ware in de huid kruipt van Niek. De lezer voelt Nieks pijn en ongemak wanneer hij zijn ouders bezoekt en de sfeer in het ouderlijk huis om te snijden is. Het stemt hem verdrietig te constateren dat zijn ouders elkaar niet meer knuffelen en sinds lang de slaapkamer niet meer delen. Zijn vader, hoofdofficier in Haarlem, viel nogal gemakkelijk voor de charmes van andere vrouwen en werd door zijn collega’s ‘de rechter van Harem’ genoemd.
Jaren later, zijn vader is aan het dementeren, wordt de sfeer in huis beter maar ook weemoediger.
Nieks vader:
Aandoenlijk en ontroerend zijn de momenten die Niek weet te creëren door met zijn ouders herinneringen op te halen aan vroeger. Hij brengt ze terug naar de plaatsen waar ze opgegroeid zijn. Op die momenten wijst niets meer op hun strubbelende relatie van vroeger; in hun gedeelde herinneringen komen zijn ouders nog het dichtst tot elkaar. Door deze en andere herinneringen wordt het grotendeels chronologisch vertelde verhaal op mooie wijze onderbroken. De anekdoten worden soepel in de tijd aan elkaar geregen doordat regelmatig de seizoenen met jaartal vermeld worden. Wat dan weer een prachtige gelegenheid is om over weersomstandigheden uit te weiden. De aandacht die er is voor de natuur, voor de bonte verscheidenheid aan vogels die op het door de moeder gestrooide voer afkomen, voor bomen en planten, biedt een passende omlijsting voor het emotionele karakter van deze roman.
De rustige, ingetogen schrijfstijl, met af en toe een ouderwets aandoend woord, is in harmonie met de inhoud van de roman. Als zó je oude dag beschreven wordt, kan de pil van Drion nog wel even wachten! | 1pos
|
Een prachtige kans meer te leren over het (harde) leven op de Mongoolse steppen tot een paar decennia geleden. Over het samenspel van mens en dier (natuur), over de problemen die daaruit ontstaan en hoe die op te lossen zijn. Helaas ook een uitgelezen kans om te leren hoe de mens zijn eigen leefomgeving naar de donder helpt door 'schadelijke dieren' uit te roeien. | 1pos
|
In dit boek zit je direct in de actie. Er wordt beurtelings vanuit de twee zussen geschreven, wat het verhaal erg levendig houdt.
De spanning bouwt heel snel op. De nodige bloedstollende passages worden goed uitgewerkt. Het is duidelijk te merken dat de schrijver goede research heeft gedaan. Je wordt als het ware het verhaal ingezogen, alsof je erbij bent en alles meemaakt/ziet gebeuren. Het verhaal laat geen losse eindjes over, alles wordt goed onderbouwd en ontrafeld, tot het bijzondere einde aan toe. | 1pos
|
Dit alweer elfde deel uit de Pendergast serie en een vervolg op koortsdroom mag er weer wezen. Ik heb dan ook weer genoten van dit boek waarin Pendergast het aan de stok krijgt met zijn zwager Judson Esterhazy. Wanneer deze na een aanvaring Pendergast voor dood achterlaat in een moeras en terloops nog even vermeld dat zijn vrouw Helen nog leeft. Pendergast weet echter weer uit het moeras te kruipen, duikt onder en gaat op zoek naar zijn dood gewaande vrouw. Waarbij zijn pad zeker niet over rozen gaat. Het boek leest dan ook weer heerlijk weg. Het verhaal wordt met veel vaart verteld. Een plot om van te smullen en een ontknoping die er voor zorgt dat je het boek op het puntje van je stoel uitleest. Kortom, weer een aanrader voor de Pendergast fans. | 1pos
|
Moordvrienden van Natasza Tardio
Moordvrienden is een thriller die gaat over een jongen genaamd Milo van 15 jaar die al vele jaren op school gepest wordt.
Er is een nieuwe jongen op school gekomen en deze neemt Milo in bescherming. Maar wat is het voor jongen deze Finn???
Finn is meer een a-sociaal figuur en heeft al op vele scholen en gezinnen gezeten. Milo wordt daardoor door Finn in dat leventje meegetrokken
Op een dag als Fin niet op school is en Milo weer volop wordt gepest door een vaste groep klasgenoten, staat daar plotseling Finn en deze heeft 2 pistolen en een automatisch geweer bij.
Meteen schiet hij drie jongens dood. En duwt een pistool bij Milo in de hand en dwingt deze hem te volgen de school in.
Hier wordt ook de wiskundeleraar gedoodt en Finn schiet zichzelf dood.
Met het onderzoek komt de politie voor meerdere vraagtekens te staan. Wat heeft Milo Bauers met dit alles te maken en hebben deze beide jongens soms ook de 5 jarige jongen Daniel in het park gedood???
Meteen al van begin af aan wordt je in dit verhaal meegetrokken en wil je dan ook alsmaar verder lezen.
Maar het einde van het verhaal was voor mij plots een verassing. Het was een einde waar ik totaal niet op had gerekend.
Eigenlijk lijkt het erg veel op een waargebeurd verhaal is.
Elk hoofdstuk is geschreven in de ik-persoon van een bepaald hoofdpersoon.
Dit is op een zeer prettige manier gedaan en is dan ook zeker niet storend.
Ik had nog nooit een boek van Natasza Tardio gelezen en heb er erg van genoten.
Dus er gaan zeker nog meer boeken volgen die ik ga lezen.
Dit boek krijgt van mij 4/5 sterren | 1pos
|
Wat een boek!
Ik zal het zeker aanraden aan mensen die NIET een zomer/strand-vakantie hebben geboekt. Stiekem ben ik ook blij dat ik deze niet voor mijn herfstvakantie gelezen heb. Anders had ik niet zo rustig kunnen gaan zitten op het strand denk ik.
Liv en Nora, nichten maar ook goede vriendinnen, gaan met beide gezinnen op een cruise vakantie.
Tijdens de vakantie besluiten ze ergens aan land te gaan voor een leuk uitje. Dat eindigt in een nachtmerrie. De kinderen raken zoek!
Ik vond het allemaal goed geschreven. Korte hoofdstukken waar je lekker doorheen leest.
Fijn dat er tijdens het lezen afgewisseld werd met schrijven over de zoekende ouders en dan weer over de kinderen waar zij op dat moment waren.
Wat ik wel ‘lastig’ vond was dat aan het begin Hector besluit terug te zwemmen. En daarna het hele boek niks meer over hem geschreven is.
En richting het einde wordt er naar hem gezocht. Vinden ze ‘iets’ en gaan er meteen van uit dat hij dood is.
Dat paste voor mij niet in het verhaal. Dat had wat meer uitgebreid mogen worden.
Maar goed, neemt niet weg dat ik dit een goed boek vond en fijn om te lezen | 1pos
|
Als je hebt genoten van de Napolitaanse reeks dan is dit zeker aan te raden. De verzameling van drie eerder verschenen romans geeft een mooi beeld van de ontwikkeling van deze schrijver. De zoektocht van de hoofdpersoon naar haar moeder na de zelfmoord van haar is aangrijpend. De woede en waanzin van de verlaten vrouw in het tweede boek is voelbaar en tastbaar en de zelfreflectie van de vrouw in het derde boek is breekbaar en mooi. Alle drie verhalen herbergen een prachtige en diverse emotie. Prachtig geschreven met diepgang en gevoel. Kortom een aanradertje. | 1pos
|
Via Hebban dit boek gewonnen.
In het begin wat verwarrend maar kwam al snel in het verhaal.
Spannend en actueel. Een zeer sterke vrouw als hoofdpersonage. Het is een thriller waar je bovendien heel veel in leert. Aan iedereen aanraden die houdt van spannende verhalen met inhoud. | 1pos
|
Oooh wat heb ik genoten van dit boek. Het eerste boek van Hugo kon ik destijds niet lezen, het verlies van mijn moeder die ook dement was, lag nog te vers in mijn geheugen en in mijn hart.
Nu na 5 jaar durfde ik het aan om dit boek te lezen. En wat heb ik genoten van ieder geschreven stukje, van de treffende woorden en zinnen, de beleving vanuit de demente persoon en de beleving vanuit de mantelzorger. De wanhoop en onmacht was te voelen tot in mijn huiskamer.
Maar bovenal werd ik ontroerd door zijn liefde voor zijn moeder en zijn durf om dit op deze wijze te beschrijven.
Dankjewel Hugo | 1pos
|
‘Medicijn’ is de vierde thriller van Oonincx en het is een feestje om te lezen. De onderwerpen zijn echter geen feest, ouderdom, dementie, moord, rouw, single en medicatie.
Oonincx heeft invoelingsvermogen, de stukken die zij schrijft over de moeder van hoofdpersoon Ella Vreeland zijn ontroerend, verdrietig, en zo herkenbaar. De onmacht die Ella voelt in de zorg voor haar moeder zijn erg goed weergegeven. Daarnaast kampt Ella met depressies, ze gebruikt daarvoor heftige medicatie, maar ze was gestopt, omdat ze David ontmoette, hij werd haar minnaar. David is CEO van Mulder Cosmetics, een bedrijf dat goedkope merken produceert, maar David wil het nieuwe segment La Montagne in de markt zetten. Ella is creatief directeur bij het reclamebureau dat hij inhuurde. Hoe verdrietig is het als hij overlijdt. Je voelt het verdriet van Ella als haar minnaar er niet meer is. Medicijnen, verdriet en rouw gaan hand in hand in deze thriller.
Want een thriller is het, je zit op het puntje van je stoel. En ik las en las, de storm buiten hoorde ik niet, de storm in mijn hoofd nam toe, de herkenning van de dementie en rouw zo realistisch dat het soms pijn in mijn hart deed. Natuurlijk zijn er nog andere verhaallijnen, Ella gaat op onderzoek uit na de dood van David.
‘Medicijn’ is een aanrader. De cover is prachtig. Het boek is een prettig lezende thriller met ontroerende verhaallijnen en hedendaagse thematiek. | 1pos
|
Vanaf het begin duik je in het boek en wordt je meegezogen in de wonderlijke wereld en gedachtenspinsels van de hoofdpersoon. In één ruk uitgelezen in volle bewondering voor de schrijver die in het bezit moet zijn van een ongebreidelde fantasie tezamen met de kunst deze te kanaliseren in een aansluitende reeks van aandacht en jacht naar de alles onthullende verrassende ontknoping. Een boek dat pas kan worden neergelegd als de laatste bladzijde is gelezen. | 1pos
|
De hoofdrol in dit boek is –je raadt het al- weggelegd voor Fallon. Fallon is een prachtige jonge vrouw die energiek en enthousiast in het leven staat, dol is op lezen en werkt als tekstschrijver bij een bedrijf dat evenementen organiseert voor goede doelen.
Dan ontmoet ze, tijdens een stapavondje met haar beste vriendin, de aantrekkelijke Luca. Luca verovert in snel-tempo het hart van Fallon en… zij dat van hem. Feitelijk is dat tegen zijn principes in. Luca’s leven wordt namelijk beheerst door wantrouwen, rivaliteit en geweld.
Kunnen Fallon en Luca hun totaal verschillende levensstijlen overbruggen en samen een toekomst opbouwen?
“Ik slik de brok in mijn keel weg. Zijn roofdierachtige bewegingen maken me bang en zijn afschrikwekkende lach laat me huiveren van angst. Onmiddellijk schuif ik achteruit het bed op, ook al weet ik dat ik me niet voor hem kan verstoppen.”
Wanneer je geen liefhebber bent van Bouquetreeks-achtige verhalen, dan adviseer ik je toch om je door het eerste hoofdstuk van 'Fallon' heen te worstelen. Het eerste hoofdstuk kenmerkt zich namelijk door een hoog Bouquet reeks niveau. Daarna neemt het boek gelukkig langzaam maar zeker andere wending, de spanning neemt toe en de lezer blijft –op een enkele scene na- grotendeels verschoont van 'amberkleurige ogen', 'kastanjebruine krullen' en 'weelderige borsten’.
“Hij torent boven me uit. Als ik opkijk, bereikt zijn naar mint geurende adem mijn gezicht. Zijn diepgroene ogen worden omrand door pikzwarte wimpers en staren me intens aan.”
Na een zoete proloog ontstaat er een interessante combinatie van romantiek en de spanning van niets ontziende maffiapraktijken. Naomi weet deze twee gegevens boeiend met elkaar te verweven. Haar personages weet zij goed over het voetlicht te brengen en haar schrijfstijl is vlot een beeldend. De verschillende erotische scenes zijn gelukkig niet al te zoetgevooisd, maar eigentijds en prikkelend.
Gaandeweg wint het boek verder aan spanning en kwaliteit en weet de auteur enkele verrassende wendingen toe te passen die tenslotte leiden naar een evenzo verrassende cliffhanger die een vervolg belooft.
Over de auteur
Soraya Naomi schrijft enigszins provocerende, intense boeken met een vleugje romantiek. Naomi heeft de opleiding Kunst, Media en Cultuur gevolgd aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam.
Uitvoering
Uitgeverij Dutch Venture Publishing
ISBN: 9789463189675
Paperback, 345 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Dit boek was een gokje. Ik heb het namelijk even helemaal gehad met boeken waarin iemand ziek is/kanker heeft/zelfmoord wil plegen/iets heeft of iemand kent die ziek is/kanker heeft/zelfmoord wil plegen/iets heeft en waarbij er allemaal prachtige dingen voortkomen uit die ziekte/dood/iets. Oftewel, boeken als TFIOS of All the Bright Places. Prachtige boeken, daar niet van, maar ik was er gewoon een beetje klaar mee.
Maar toen zag ik "Me and Earl and the Dying Girl" en ik vond de tekst op de achterkant verrassend en leuk (deze: http://1.bp.blogspot.com/-LX4BxIkrXqU/TuUUuNampuI/AAAAAAAAHKk/La5T3ckme8I/s1600/Earl_Final_JKT.jpg). Toen ben ik er maar gewoon in begonnen.
Ik heb er geen spijt van gekregen.
Me and Earl and the Dying Girl is een beetje raar. Maar vooral grappig, verfrissend en oprecht. Het is een boek over iemand met kanker waarin het plot niet eens echt draait om kanker. De hoofdpersonen in het boek zijn geen genieën die literatuur lezen of wijsheid halen uit de ziekte. Ze willen eigenlijk niet eens met haar omgaan en geven dat gewoon toe. Het is soms pijnlijk eerlijk, maar juist daardoor heel fijn. Ik kan het nooit beter zeggen dan deze quote uit het boek:
"My point is this: This book contains precisely zero Important Life Lessons, or Little-Known Facts About Love, or sappy tear-jerking Moments When We Knew We Had Left Our Childhood Behind for Good, or whatever. And, unlike most books in which a girl gets cancer, there are definitely no sugary paradoxical single-sentence-paragraphs that you're supposed to think are deep because they're in italics. Do you know what I'm talking about? I'm talking about sentences like this:
The cancer had taken her eyeballs, yet she saw the world with more clarity than ever before.
Barf. Forget it. For me personally, things are in no way more meaningful because I got to know Rachel before she died. If anything, things are less meaningful. All right"
Het boek is ook geschreven in een heel andere stijl dan bijna alle (YA) boeken. Ik kan/ga het niet uitleggen, je moet het gewoon zelf lezen!
“One thing I've learned about people is that the easiest way to get them to like you is to shut up and let them do the talking.”
Dat. Precies.
En +1(00) voor de volgende zin: “When you convert a good book to a film stupid things happen.” | 1pos
|
25 okt 2012
‘Tegenlicht’ van de Nederlandse schrijfster Esther Verhoef is haar vijfde boek, maar haar eerste roman. Het boek is genomineerd voor de NS Publieksprijs 2012. Met haar man Berry heeft ze nog verschillende actiethrillers geschreven onder het pseudoniem Escober. Ze behoort tot de absolute Nederlandse top van thrillerschrijfsters. Een aantal boeken van Esther Verhoef ken ik al: ‘Rendez-vous’ en ‘Déjà- vu’. Vroeger heeft ze informatieve dierenboeken geschreven, waarvan wereldwijd acht miljoen boeken verkocht zijn. Esther Verhoef is geboren in Den Bosch, in een wijk waar veel probleemgezinnen woonden. Toen ze getrouwd en drie kinderen had, gingen ze verhuizen naar Frankrijk(2004), waar ze een ruïne helemaal opgeknapt hebben. Door haar succes moest ze zoveel in Nederland zijn, dat ze na drie jaar toen maar terug verhuisd zijn. Sommige stukken van het verhaal in Tegenlicht zijn autobiografisch, zoals het gepest van Vera in haar jeugd. Schrijven is voor Esther dan ook een vlucht naar een andere wereld.
Vera Zagt heeft geen gemakkelijke jeugd. Haar autoritaire vader is militair en nogal rechtlijnig, haar moeder zit vaak in een psychiatrische kliniek, zodat ze veel door haar oma wordt opgevangen, die eigenlijk helemaal geen zin heeft om nog een ander kind op te voeden. Ze wil nu wel eens haar eigen leven leiden. Vera woont in een achterstandswijk, waar je opvalt als je veel afwijkt van de norm. Ze wordt dan ook veel gepest op school, want ze is leergierig. Altijd is ze bang, dat ze haar weer te grazen nemen. In een interview heeft Esther het over ‘oorlog’. Op de middelbare school leert ze zich aanpassen en mee te doen met de groep door te kijken hoe andere kinderen zich gedragen. Ze werd er hard van, want de wereld was nog harder.
Een andere verhaallijn gaat over het heden als Vera achtendertig jaar is. Ze is al twintig getrouwd met Lucien, meteen uit het ouderlijk huis bij hem ingetrokken. Ze is fotografe en fotografeert dieren voor reclame, brochures en tijdschriften. Ze heeft haar bedrijf in een boerenschuur, waar al haar apparatuur staat. Haar huwelijk is wat sleets, ze heeft een minnaar en denkt ook, dat Lucien zich teveel inlaat met zijn medewerkers. Hij werkt altijd. Soms komt zij zelf laat thuis en dan is Lucien er nog niet eens. Eigenlijk leven ze langs elkaar heen. Als volwassene heeft Vera nog altijd een laag zelfbeeld. Ze heeft in het verleden een aantal keer een depressie gehad, maar met de hulp van Lucien is ze er altijd weer bovenop gekomen.
Dan komt het bericht, dat Luciens vader ernstig ziek is en hij hen een gunst vraagt. Hij vraagt hen mee te gaan op een laatste reis naar Florida, hij wil samen zijn met heel zijn gezin, ook al heeft hij zijn oude gezin in de steek gelaten en met een andere vrouw een nieuw gezin gesticht. Lucien zet uiteindelijk zijn wrok aan de kant en gaat samen met Vera mee naar Florida. Daar gebeurt iets, wat Vera niet voor mogelijk had gehouden: ze wordt voor het eerst echt verliefd. Verliefd op de halfbroer van Lucien. Wat er daarna gebeurt, lijkt op een rollercoaster. Zal Vera bij haar man Lucien blijven of kiezen voor haar nieuwe liefde?
Esther Verhoef schrijft het verhaal in twee delen. Het eerste deel wordt telkens afgewisseld met een verhaallijn uit het verleden, ook met een ander lettertype geschreven. Je kunt lezen hoe Vera geworden is zoals ze nu is. Ook het verhaal in het heden heeft af en toe een spannend eind om de spanning vast te houden, zodat je wil doorlezen, omdat je zo benieuwd bent, hoe het hen vergaat. Het tweede deel gaat uitsluitend over het heden, dat is het laatste drie- vierde deel van het verhaal. Is het verhaal van het verleden vooral een verhaal over gepest worden, toch was dit stuk voor mij niet zo emotioneel als het laatste deel. Misschien als je zelf ervaring hebt gehad met pesten, dat je je goed kunt inleven in de jonge Vera. De mensen zijn wel zo beschreven, dat ze helemaal voor je gaan leven. De reis naar Florida wordt zo beschreven, zoals ze zelf heeft meegemaakt, dus het heeft een grote waarheidsfactor. Het tweede deel speelt zich voornamelijk af op het eiland La Palma en in Zuid- Spanje. Esther beschrijft deze droomplekken op een manier, dat je zo het vliegtuig in zou willen stappen. De belevenissen van Vera maakten op mij zo ‘n indruk, dat ik niet zomaar een traantje gelaten heb, maar dat de tranen over mijn wangen stroomden, zelfs nog een tijd, nadat ik het boek al uit had.
Pesten heeft zo ’n invloed op een kind, dat het hun hele verdere leven ermee worstelen zal. Gelukkig wordt er nu in de klas aandacht aan besteed, doch toch niet op alle scholen. Ik heb zelf iets meegemaakt, dat ik als leerkracht een kind wilde ontzetten, omdat het gepest werd en ik er last mee kreeg. Ook heb ik een kind wel eens geadviseerd om naar een andere school te vertrekken en bij die kinderen is het goed afgelopen. Ik hoop, dat het mensen aanzet tot nadenken, dat je eigen gedrag veel invloed heeft op een ander, het hoeft niet eens pesten te zijn. Esther heeft met ‘Tegenlicht’ een prachtig meeslepend verhaal geschreven, die ik iedereen aanraad om te lezen! | 1pos
|
Een zeer interessant en boeiend boek, maar niet makkelijk leesbaar. Het verhaal is een combinatie van o.a. documentatiemateriaal, interviews en de gedachten van de schrijver zelf. Brokken nam mij zeker mee in zijn onderzoek rondom de sabotage. Er worden veel namen gegeven in het boek, maar dat is niet storend. Verschillende personages en hun familieachtergrond worden gevolgd waarbij heen en weer in de tijd wordt gesprongen. Dit boek gaf een nieuwe kijk op het gebied rondom Rhoon. Bekende plekken krijgen er een dimensie bij. Zeker een aanrader om te lezen, maar nogmaals, het is niet echt een traditionele roman. Het lijkt alsof het verhaal ontstaat tijdens het lezen, alsof je deelgenoot bent van het onderzoek wat voortschrijdt, waarbij steeds nieuwe informatie tevoorschijn komt, waardoor het verhaal weer een andere wending krijgt. Brokken geeft duidelijk aan wanneer hij iets veronderstelt of zijn gedachten de vrije loop laat. | 1pos
|
Heather Morris is een Australische scenarioschrijver, die jarenlang bevriend was met Lale, die na de oorlog naar Australië emigreerde. Ze was de eerste aan wie Lale zijn levensverhaal toevertrouwde, omdat hij zich schaamde voor zijn rol in het kamp. Heather deed naar aanleiding van zijn verhaal onderzoek in Duitsland en Polen en kwam erachter dat Lale veel meer mensen redde dan alleen zijn Gita; doordat hij in zijn positie eten mee kon smokkelen, heeft hij tientallen mensen in leven gehouden.
Het boek gaat over een jonge Slowaakse Jood die in april 1942 naar Auschwitz wordt gedeporteerd. Lale Sokolov staat vanaf dan bekend als gevangene 32407. De ss-officieren benoemen hem tot Tätowierer, tatoeëerder. Tweeënhalf jaar lang is hij degene die van duizenden gevangenen een nummer moet maken. Zoals van Gita, vanaf dan gevangene 34902. Terwijl hij gedwongen wordt haar te brandmerken, kerft zij haar naam voor altijd in zijn hart. Na drie jaar wordt Gita op dodenmars gestuurd en komt Lale in een ander kamp terecht. Beiden weten te ontsnappen en gaan op zoek naar elkaar. Gedurende zeventig jaar zwijgen Lale en Gita over het begin van hun relatie. Pas na Gita's dood durft Lale hun uitzonderlijke overleversverhaal te delen.
De kaft past perfect bij het verhaal. Ik zou het zeker in de winkel oppakken en aan de hand van de achterkant zou ik het ook kopen. Ook al is het een zwaar onderwerp het leest toch vlot weg. Er zijn veel boeken geschreven over Auschwitz, maar dit boek voegt zeker nog wat toe. Het is heel anders dan andere boeken met dit onderwerp. Dit boek zal mij zeker een tijd bij blijven. Ik geef het 5 sterren! | 1pos
|
Het verhaal wordt verteld door Anna, 14 jaar is ze als ze begint met het bijhouden van een dagboek. Het is dan 1993.
Daarin schrijft ze haast elke paar dagen, over wat haar bezig houdt. Over wat haar twijfels zijn en hoe het geloof haar in zijn macht heeft en houdt.
De vele regels die er, aangaande het dagelijkse leven, zijn.
Hoe geloof zo op de voorgrond kan treden.
Geen lange broek aan. Zondag 2 keer naar de kerk.
Eerbied voor vader en moeder, maar vader is niet thuis en heeft problemen. Moeder staat er alleen voor en heeft ook problemen. Vooral met de kinderen, wat ze doen en wat ze niet doen.
Anna is een puber, die heel veel over alles nadenkt en gaandeweg, dat ze ouder wordt, haar vraagtekens bij alles zet.
De wereld buit het geloof dringt zich aan haar op en ze weet er niet mee om te gaan. Ze zit tussen alles in, is hetgeen ze geleerd heeft dan goed of is hetgeen ze nu tegenkomt dan goed.
De jaren gaan voorbij en Anna worstelt zich erdoor, wil een eigen identiteit. Haar dagboek, met rake gedichten.
Gaat Anna er nog goed doorheen komen?
Dit boek zet je aan het denken. Ik vond het beschreven geloof te streng. Zo zouden mensen niet geknot moeten worden in hun leven.
Geloof is liefde............ geen strafkamp. | 1pos
|
Vraag jij je ook weleens af hoe mensen dingen van je weten? Na het lezen van dit boek ga je vanzelf meer op je dagelijkse routine letten. Neem je altijd dezelfde route naar je werk, misschien toch een keer anders rijden. Wat zet je allemaal op Facebook of Twitter...
Ik zie jou is een boek dat je van begin tot eind verrast. Je leeft mee met Zoë, die tijdens haar dagelijkse treinreis een advertentie in de krant ziet met een foto van zichzelf bij een seksadvertentie met een internetadres waar je alleen met een wachtwoord op kan. Hoe zou je reageren als je het idee hebt dat je constant wordt gevolgd en iemand alles wat je doet in de gaten houdt?
De gedachten van de dader maakt het geheel nog wat meer beangstigend. Je bent constant aan het wachten op de volgende stap die gezet gaat worden.
Ook ben je ervan overtuigd wie de dader is, als gewoontedieren die precies weten hoe schrijvers hun boek schrijven…..uiteindelijk blijkt dat je geen gelijk had. Heerlijk moet dat zijn, als je dat als schrijver voor elkaar krijgt.
Het boek zit vol spanning en leest vlot, je wilt weten hoe het verder gaat, al denk je dat dus toch al te weten.
En voor degene die mij volgt……ik ga dit nu op Hebban en Twitter plaatsen. Niet met foto, want je weet nooit waar die voor gebruikt wordt ;) | 1pos
|
Wauw.. Ik heb dit boek zojuist dichtgeslagen en ik ben er even stil van. Wat een aangrijpend goed geschreven boek.
Het verhaal verdeeld zich in drie oogpunten.
Van Mirjam, de politieagente die niet kan accepteren dat haar broer Bart onder verdachte omstandigheden is overleden wat is afgedaan als ongeluk. Zij probeert op eigen houtje de waarheid te achterhalen.
Van Hennequin, de kraamverzorgster en weduwe van Bart die een eigen agenda heeft. En van Didi, de kersverse moeder die machteloos met bekkeninstabiliteit aan bed gekluisterd is, die de kraamverzorgster dankbaar ontvangt.
Het boek begint direct sterk. Je leert stukje bij beetje de personages kennen en krijgt een kijkje in hun leven. Het boek heeft korte hoofdstukken waardoor je snel de gedachten krijgt van: 'Nou, nog één blok, en dan ga ik slapen' en dat worden er dan vijf. Je wilt dolgraag weten hoe het verhaal verder in elkaar steekt en waarom de personages zijn geworden, zoals ze zijn. Zelden heb ik in een boek zo'n hekel gekregen aan de 'slechterik' van het verhaal, ik voelde echt boosheid als je las wat ze het jonge gezin in hun onwetendheid aandeed, en je had maar 1 vraag. 'Waarom nou?'
Ik ga hier verder geen onderwerpen over blootgeven omdat dat de leespret, en onverwachte wendingen verpest voor de lezers die nog aan dit boek willen beginnen. Het boek is super! Leest makkelijk en is heerlijk verrassend! | 1pos
|
De Klauw is het eerste deel van de nieuwe serie, Magycker, van Adrian Stone. Gezet in een middeleeuws achtige wereld, ontmoeten we de barmeid Marit. Samen met haar broertje Auric probeert ze te overleven in een harde wereld. Niet alleen zijn ze op elkaar aangewezen, Auric is ook bijzonder in zijn doen en laten. Dit maakt het voor Marit niet makkelijker om voor haar broertje te zorgen. Dan wordt alles nog lastiger als een Magycker naar het dorp komt. Auric herhaalt de ingewikkelde spreuk, wat onmogelijk geacht wordt, en Marit en Auric slaan op de vlucht. Tegen wil en dank geholpen door Eamon, die zegt de twee te helpen vanuit de goedheid van zijn hart.
Opvallend is hoe Adrian Stone de bekende middeleeuwse fantasy-wereld een andere draai geeft. Er zijn vliegende schepen, een ingenieus systeem van Magie en draken die niet kunnen vliegen. Zodoende voelt de wereld niet aan als de zoveelste variant op het bekende thema. Ook het verhaal werkt hier aan mee: Auric vertoont autistische trekken, waardoor hij als hoofdpersoon voorspelbaar is, maar je hem stomme acties niet kwalijk kan nemen. Opvallend is wel hoe goed ook Marit en vooral Eamon hiermee om gaan. Beide lijken een eeuwig geduld te bezitten.
Een minpunt in het boek is de grote hoeveelheid uitleg op sommige plekken. Het is geen infodump; niet alles wordt in de eerste pagina's uitgelegd, maar de soms simplistische uitleg irriteert op plekken wel. Ik snap dat een luchtschip, gemaakt op één plek in het land, bemant door magiërs en andere mysterieuze mensen, bewakers nodig heeft. Zelfs als er niemand op het schip is. Dat hoeft niet nog eens uitgelegd te worden.
De Klauw is een goed begin van een nieuwe serie. Mocht je wars beginnen te worden van alle op elkaar gelijkende fantasy-werelden, is het een welkome afwisseling. Er zitten wat onwaarschijnlijkheden in die je voor lief moet nemen, zoals Eamon's gemak met Auric, maar dat kost weinig moeite. | 1pos
|
Auteur: Piet Baete
Uitgeverij: Lannoo
Publicatiedatum: 13 oktober 2017
318 pagina’s
Auteur
Piet Baete (Oostende, 12 mei 1978) is een Vlaams scenarist en schrijver. Hij is getogen in Knokke Heist, maar een geboren Oostendenaar. Hij studeerde Germaanse talen aan de Katholieke Universiteit Leuven. Na zijn opleiding vertrok hij naar de Verenigde Staten om er een cursus scenarioschrijven te volgen. Hij studeerde in Los Angeles aan de U.C.L.A. en liep er ook stage, maar werkte er nooit vanwege zijn studentenvisum. In Vlaanderen maakte hij naam als scenarist van de serie Team Spirit met rollen weggelegd voor onder anderen Axel Daeseleire en Michael Pas, dat een vervolg vormde op de film Team Spirit.
Piet Baete verzorgde ook het script voor 2 afleveringen van de serie Aspe. In 2004 schreef hij mee aan de aflevering Dood tij en in 2007 aan Het lelijke eendje. Zijn meest recente credits schreef hij bijeen voor “Galaxy park” (I, II en III), Spitsbroers (2017) en Professor T (2017). In 2007 debuteerde hij met zijn boek Dromen van de dood en begin 2009 bracht hij Poker uit, een boek dat het eerste vormt van een serie rond het tweetal Mulders & Bonnart. Poker werd een succes bij pers en publiek, net als de opvolger Wacht maar tot ik wakker word. Baetes vierde thriller, Verzwijg mij niet, verscheen in april 2011, Vrijdag de 14de in 2012. Daarnaast werkte Baete mee aan Hoe Moet Het Nu Verder?, de tweede zaalshow van comedian Philippe Geubels.
In 2016 werd Piet Baete weggeplukt door uitgeverij Lannoo waar hij de roman Wie niet weg is (2016, 4**** VN-Thrillergids) publiceerde en in oktober 2017 ook zijn zesde thriller Het Laatste Woord.
Achterflap
Politie-inspecteur Patrick Van Dijk wordt dood aangetroffen in zijn slaapkamer met vier messteken in de onderbuik. Er zijn geen sporen van braak. Troch en Delbeek, doorgewinterde inspecteurs van de federale politie, ontdekken al gauw dat er een intern tuchtonderzoek naar Van Dijk wordt gevoerd. Een typische afrekening met een corrupte flik, of speelt het verleden toch een rol? Bijna vijftien jaar geleden werd Patricks zoontje vermoord, een onopgeloste zaak die nu opnieuw wordt opgedolven. Wie was de schuldige? Troch en Delbeek onderzoeken systematisch alle sporen, en ontdekken de ware toedracht. Of dat denken ze toch.
Mening
Gegrepen door zijn boek Wie niet weg is voert Piet Beate in zijn nieuwe boek Het Laatste Woord weer een mooi staaltje perfectie uit. In het begin lijkt het verhaal een simpele moordzaak die opgelost moet worden. Maar niets is wat het lijkt en Piet Beate weet je weer mee te voeren in een weemoedig relaas die inspeelt op je gevoelens, je eigen denken en doen.
Maarten, de zoon van de ‘vermoorde’ inspecteur Van Dijk, is op jonge leeftijd weggelopen bij zijn ouders, omdat hij zijn leven meer inhoud wilde geven. Dat hij als klein kind zijn broer Willem heeft verloren, heeft daar een grote invloed op. Hij wordt opgevangen door Michel Delafeyette, een man die ook zo zijn nodige strubbelingen heeft. Samen weten ze het leven op een zo goed als normale manier te leiden. Na de dood van zijn vader wordt Maarten weer herinnerd aan zijn moeilijke jeugd en wordt hij er ook nog van verdacht zijn vader te hebben vermoord. Is dit een wraakactie? Wordt hier dan definitief afgerekend met het verleden?
‘De dood van Willem. Dat was naar het schijnt een moord.’ ‘Naar het schijnt?’ reageerde Michel kregelig. ‘Weet je wat er schijnt, Leo? De zon. De zon schijnt. De rest is allemaal toogpraat van mensen die anders hele dagen van achter hun gordijnen naar de straat moeten kijken.’
Het Laatste Woord is vooral een boek waar je even voor moet gaan zitten, niet omdat het moeilijk te volgen is, want de schrijfstijl van Piet Beate is goed te volgen. Het gaat meer over de manier van verwoorden en jezelf in te leven in de wereld van de hoofdpersonages. Eenmaal in de flow is er geen neerleggen meer bij en word je weer gegrepen door de filosofische manier waar Piet Beate zijn verhaal weet weer te geven.
Leesplezier: 5
Spanning: 4
Schrijfstijl: 5
Originaliteit: 4,5
Plot: 5
Psychologie: 5
Ik geef Het Laatste Woord 5 sterren. | 1pos
|
Benedict Wells heeft een meesterwerk geschreven met Het einde van de eenzaamheid. Van de eerste tot aan de laatste bladzijde boeit dit familiair verhaal. Elke keer dat ik het boek in mijn handen had verheugde ik mij er op om verder te kunnen lezen over de levensles van Jules. Hij blijft geloven in een droom en komt elke keer door diverse omstandigheden weer bij die droom uit. Zijn volharding leidt er toe dat zijn droom uitkomt. Deze droom komt echter na een aantal jaren toch op een verschrikkelijke manier tot een einde.
De personages worden op een voortreffelijke manier beschreven. Zijn ouders, zijn broer en zus, zijn vriend en zijn grote liefde Alva het is net of je ze voor je ziet en ze persoonlijk kent. Zelden heb ik mij door een boek zo laten meeslepen als door dit pareltje. Ik ben zo enthousiast dat ik andere boeken van Benedict Wells wil gaan lezen. Aanrader van de bovenste plank! | 1pos
|
Alweer jaren geleden dat ik dit boek heb gelezen, maar wat staat het me nog bij en wat is het nog (weer) actueel. Waar ligt de grens tussen waanzin en genialiteit en wanneer gaat fantasie over in werkelijkheid of andersom. Een waarschuwing vooraf: zodra je eraan begint pakt het je bij de strot, de adrenaline spuit je oren uit en je staat stijf van spanning. | 1pos
|
Dit is geen boek over een speurtocht naar een moordenaar, het is ook geen boek met veel bloed en sensatie. De spanning zit hem in het kleine waardoor het gevaarlijk dichtbij komt.
Hier gebeurt nooit wat begint met de ontdekking van de moord op Lennie. Ze is doodgestoken en daarna is haar hart gestolen. Het Engelse plaatsje aan de kust - waar nooit wat gebeurt - is geschokt. Tess, de beste vriendin van Lennie is de hoofdpersoon van het verhaal. Door de ogen van Tess beleven we de gevolgen van de moord op de directe omgeving van het slachtoffer. Het gezin van Tess, man en vier kinderen, is ontregeld evenals het gezin van de vermoorde Lennie. Dit heeft grote gevolgen voor de onderlinge relaties, voor vermeende zekerheden, voor de kijk op het leven.
Hier gebeurt nooit wat is een zorgvuldig gecomponeerd verhaal over gevolgen van een moord voor nabestaanden. Opmerkelijk is de aandacht voor kleine maar wezenlijke vragen zoals: welke foto van je geliefde geef je aan de pers als je weet dat de wereld bezit van haar neemt. Het dorp is ook in verwarring, maar Lennies dood is goed voor de economie. De plaatselijke bakker vaart wel bij de toestroom van journalisten. De kinderen uit beide gezinnen reageren op een eigen, soms onnavolgbare wijze. De continuïteit van het bestaan staat op de helling en dient zich tegelijkertijd aan. De baby moet gevoed worden. Tess is ernstig van slag. Ze geeft borstvoeding en haar baby Livvey - is continue aanwezig. Ze is zowel baken als handenbinder. Dergelijke tegenstellingen worden in het boek mooi uitgewerkt. Julie Myerson laat zien hoe waarden of morele keuzes, onder invloed van een calamiteit, onder druk komen te staan. Dat is zowel beangstigend als ontroerend.
Samengevat. Een mooi ontroerend psychologisch drama over verwarring, verdriet, rouw en loslaten. Dit boek zal geen enkele moeder onberoerd laten, dat weet ik zeker. Tot slot een kanttekening bij het genre. Ik vind dit meer een psychologische roman dan een psychologische misdaadroman. | 1pos
|
Dit boek op Castlefest 2015 gekocht en in één ruk uitgelezen. Heerlijk. Het is duidelijk een jeugdboek waarin de lotgevallen van twee jonge vrienden centraal staan. Wat het voor volwassenen erg leuk maakt zijn de authentieke details van de schipperij en walvisvaart die beschreven worden. Bianca heeft duidelijk veel onderzoek naar het onderwerp verricht. Daardoor wordt je deze hele andere wereld van toen ingetrokken. Geschreven in de fijne, vloeiende stijl die Bianca eigen is. | 1pos
|
Als je een kookboek voor kinderen wilt gecombineerd met leuke verhalen dan is dit het boek om te lezen. Vos en Haas zijn bekende figuren binnen de kinderliteratuur. In verschillende verhalen wordt er verteld over koken en gezond eten en worden er verschillende recepten gedeeld. Ik denk dat je de koekjes wel kunt maken vanaf een jaar of 3 maar de recepten voor onder andere soep zou ik toch pas vanaf een jaar of 7 doen. Prachtige illustraties maken het boek af. | 1pos
|
Ik heb echt enorm genoten van Vallen. Ik zat voorheen lichtelijk in een leesdip, maar dit boek heeft mij er helemaal uitgehaald. De schrijfstijl van Jackie van Laren zorgt ervoor dat ik compleet in het verhaal gezogen werd. Ik vond dat Jackie van Laren echt een eigen schrijfstijl had. Als je een boek/boeken van haar hebt gelezen, zal je misschien wel weten wat ik bedoel. Ik kon het in ieder geval heel erg waarderen. De hoofdstukken zijn vrij lang, iets waar ik normaal gesproken niet zo van houdt, maar eerlijk gezegd vloog ik door het boek heen. Ik moest gewoon weten hoe het verder ging.
"Voor je het weet ben je verliefd...." De slogan op de voorkant weerspiegeld mijn gevoel over dit boek. Geleidelijk aan leer je de personages beter kennen en ik kan je vertellen dat ik af en toe zo enthousiast als een fangirl was over de relatie tussen Anne en Roar. Ik voelde me weer even zestien en dat was stiekem toch wel heel fijn. Ik vond dat Jackie van Laren de personages goed had uitgewerkt, omdat er steeds meer prijs werd gegeven. Precies hetgeen wat ik wilde weten, werd ook bekend gemaakt.
Anne schrijft een artikel voor haar werkgever UM (een tijdschrift). In de hoofdstukken lees je ook af en toe haar aantekeningen en ik vond dat die veel toevoegde aan het verhaal. Door de aantekeningen kon je even in haar gedachten kijken, maar ook kwam je als lezer nog meer te weten over het verleden van Roar, of de chemie tussen Anne en Roar. En o ja, mag ik even zeggen hoe schattig ik het zoontje van Roar vindt? De band tussen Anne en Rowland is ook echt om bij weg te kwijlen.
Zoals je kunt lezen was ik dus helemaal weg van Vallen. Dit boek is romantisch, grappig en af en toe redelijk awkward. De perfecte ingrediënten voor een goede roman! | 1pos
|
Ik heb dit boek met een glimlach zitten lezen. En dat is het grootste compliment dat ik een schrijver kan geven. Maar het is niet alleen de humor die dit boek zn charme geeft maar juist ook de emotie en de diversiteit. Van de kamer van Van Basten tot het drama van Michel Boerebach. Borst weet me keer op keer te verrassen. Ik kan zn boeken niet weg leggen, zo'n fijn gevoel geven ze me. Wat zou het fijn zijn als de hedendaagse voetballers er blijk van zouden geven een deel van de nuchterheid te bezitten van Hugo Borst. Dan zou het voetbal veel van zn charme terug krijgen. Want die is momenteel met alle gekkigheid en gesmijt van geld ver te zoeken.
Kortom, prima boek weer van Hugo Borst en 4 sterren meer dan waard. | 1pos
|
Bloedspannend boek. De cover is wel een beetje een grap. Want het gaat natuurlijk wel over de Rozenkransmoorden. Maar niet zo mystiek als het plaatje suggereerd. Het is gewoon een keiharde politiethriller. Het plaatje lift mee op de 'Reliboeken hype' maar het was niet storend. Het gaf juist wat dromerigs aan dit boek.
Natuurlijk was de ontknoping zinderend. En het verhaal goed verteld met mooie achtergrondsinformatie over de Rozenkrans. De twee politieagenten hadden het heel zwaar. En ze werden vrienden van de lezer. Een beetje ontgoocheld legde ik dan ook het boek weg toen het uit was.
maar natuurlijk niet teveel verklappen.
Een erg goed boek. | 1pos
|
In de thriller Sint Psycho vertelt Johan Theorin de geschiedenis van de dertigjarige Jan Hauger.
Hij solliciteert naar de functie kinderverzorger op Het Zonnestraaltje, de kleuterschool die bij de psychiatrische kliniek Sint-Patricia in de stad Valla is gevestigd.
Wie is Jan Hauger, waarom wil hij per se op Het Zonnestraaltje werken, waarom heeft alles wat met de kliniek te maken heeft zijn bijzondere belangstelling?
Door verleden en heden op een angstvallige manier met elkaar te verbinden wordt er veel duidelijk over de lotgevallen van Jan, maar hierdoor neemt de dreiging ook toe, want wat gaat er gebeuren met de kinderen op Het Zonnestraaltje, zijn ze in gevaar?
Johan Theorin zorgt goed voor zijn karakters in Sint Psycho, ze worden niet blootgesteld aan buitensporige gewelddadigheden, er zijn geen gruwelijke, bloederige moorden.
Johan Theorin doet meer, hij laat ze twijfelen, wantrouwen, tot uitersten gaan, liefhebben, pijn voelen, wreken, doden en dromen achternajagen.
Theorin legt verbindingen tussen oude en nieuwe tijden, hij is actueel en gebruikt familiare omstandigheden, schoolse aangelegenheden, seriemoorden, obsessies en misbruik. Hij creëert mateloos spannende situaties, maar zijn het reële waarnemingen of suggestieve veronderstellingen?
Door de meesterlijke schrijfwijze van Johan Theorin ontstaat een onheilspellende en beklemmende sfeer die Sint Psycho naar een hoger niveau tilt.
*****5sterren, waanzinnig goed boek. | 1pos
|
Spannend, ontroerend, en af en toe schokkend. Boeiend tot aan de laatste bladzijde. Verhaal gaat over: Oorlog, verraad, maar ook over vriendschap, liefde en doorzettingsvermogen van een mens. Een geweldig boek, zeer aan te bevelen!! | 1pos
|
De cover geeft een aantal personen weer, die een wandeling maken.
Dat is wat Onno, een van de vrienden ook voorgesteld heeft:
'Iets nieuws! Huisgenotenwandelingen. Ieder half jaar.'
In de proloog lezen we over hoe Christel de Veer denkt aan het eind van de beschreven tijd in deze roman; ze hoopt dat ze vroeger niet heerszuchtig of volgzaam was, maar wel een luisterend oor had.
In dit boek lees je in de tien delen over een periode van ongeveer vijftig jaar over Christel (Chris, Kristal), net voor het moment dat ze zich in het studentenleven begeeft in de jaren zestig. Voor het eerst van huis weg en afhankelijk van diegenen waarbij ze samen in een studentenhuis gaat wonen. Haar ouders zijn voornamelijk trots op haar dat ze een studie medicijnen gaat volgen, zelf vindt ze dat nog niet het belangrijkste. Het belangrijkste is dat ze van huis weg is, eindelijk! Nu heeft ze de kans om haar eigen weg te gaan.
Haar medebewoners van de etage in het studentenhuis begrijpen niet dat Christel denkt en doet zoals ze handelt. Ze is totaal ongevoelig voor de actuele gekte, iemand die zich niet in een dwingende stroom activiteiten van die tijd bevindt, niet het gevoel heeft geleefd te worden op het werk en die voldoende aan belangrijke zaken toekomt.
'Arie was bijna een jaar dood. Het vuil op de fornuizen groeide weer aan, er waren gezamenlijke etentjes, ik voelde me opgenomen in de groep en ik was nog steeds maagd. Andere mensen hadden relaties.'
Christel is Christel met alle tekortkomingen en pluspunten. Daar moeten ze het mee doen. Ze heeft een enorme vrijheid voor zichzelf gecreëerd.
Tijdens het lezen ging ik steeds meer genieten van de manier van schrijven van deze auteur; Christel en haar vrienden werden echte personen, ik zag met name Christel voor mijn ogen tot leven komen en ik mocht wel wat ik zag!
Al vroeg in het verhaal gebeurt iets in het studentenhuis wat grote gevolgen heeft. Iemand heeft een ander iets aangedaan en niemand weet er op dat moment van, behalve Christel. Zij heeft haar vermoedens, maar spreekt ze niet uit tegen diegene die de dader is. Dat heeft nog een staartje, zowel in haar eigen leven als in het leven van de anderen.
Mijn vrienden en ik is een goed verhaal over een meisje met een heldere kijk op de mensen in haar omgeving, zonder een oordeel te vormen en een belemmering te vormen in hun doen en laten.
Ze blijft haar vrienden trouw op alle momenten gedurende hun leven tijdens die periode.
Christel ziet geen vast omlijnde regels: een minnaar hebben is geen probleem als dat zo uitkomt. Ze voelt zich daarover dan ook niet schuldig ten opzichte van de andere partij of ervaart het als een gemiste kans in haar eigen leven. Christel vindt het wel jammer dat ze zelf geen vaste vriend heeft waarmee ze overal voor de dag kan komen, maar dat is nu eenmaal zo.
Wat is het heerlijk om zo dichtbij jezelf te kunnen blijven in een wereld die enorm verandert en mensen die veranderen!
Ik heb Mijn vrienden en ik graag gelezen. | 1pos
|
Het verhaal gaat over Meg, een bloedprofeet die heeft weten te ontsnappen aan haar eigenaar. Ze komt in het Stadspark terecht waar een contactmens wordt gezocht. Angstig en verkleumd door de kou valt ze bij Beestachtig Goede Boeken binnen waar ze Simon treft die haar meeneemt naar een Kleine Hap waar ze koffie krijgt. Ze vraagt naar het contactmens gebeuren en als snel zit ze in een kamertje waar ze kan verblijven zolang ze als contactmens werkt.
Als contactmens weet ze het vertrouwen van de bezorgers van de post en pakketjes voor zich te winnen die heel blij zijn dat er geen Anderen meer staan om de post aan te nemen.
Ondertussen wil haar eigenaar haar wel heel graag terug hebben omdat ze veel geld waard is als bloedprofeet: klanten betalen grif geld voor haar om haar profetieën te horen als ze in haar huid wordt gesneden.
Meg weet ook al heel snel het vertrouwen van de Anderen te winnen die er dan ook alles aan zullen doen om haar te beschermen tegen gevaren.
Wat ik verbazingwekkend vind is dat Meg door heel veel beelden te koppelen die ze in het instituut heeft gezien tot inventieve oplossingen voor sommige problemen te komen. Dan bedoel ik vooral het samenspel tussen haar en Sam die door haar toedoen en slimme oplossing toch uiteindelijk uit zijn kooi durft te komen en zelfs buiten in de sneeuw te spelen. Ook als strijkt de manier waarop de wolven compleet tegen de haren in! Uiteindelijk zien ze wel dat Meg het alleen maar goed bedoelt en zijn ze ook blij dat Sam over zijn angst naar buiten te gaan af is gekomen.
Met heel veel plezier heb ik dit boek gelezen en ben ook zeker van plan de vervolgdelen te lezen!
Eerst maakte het me nieuwsgierig hoe het Meg zou vergaan en daarna vooral gretig om te lezen wat er allemaal ging gebeuren en aan het eind was het erg spannend. Fantastisch om te lezen hoe Meg beschermd werd door de Anderen. | 1pos
|
‘Ik hoop dat jullie van het verhaal genieten en er inspiratie uithalen voor liefde voor andere mensen. Oordeel niet te snel; ieder verhaal heeft twee kanten en ik wilde je uitdagen om na te denken over wat werkelijk belangrijk is in je eigen leven en welke keuzes je maakt.’
Ziehier een citaat uit de dankbetuiging die Esther Kreukniet achter in haar boek En passant heeft opgenomen. Een boek met een verhaal dat niet alleen moralistisch is maar ook uiterst origineel en beladen met een flinke dosis psychologische spanning.
In haar vierde thriller, En passant, maken we kennis met Theresa van Kempenaarde, moeder van de beeldschone Michelle. Theresa probeert met veel energie haar dochter aan Lennart Huijbers te koppelen, een gevierde vrijgezel die in een gouden wiegje is geboren. Haar plan lukt en Michelle wordt mevrouw Huijbers. Dat is het verleden en in haar huwelijk gebeurt veel. Michelle wordt moeder van twee kinderen en vindt zelfs nog tijd voor een eigen kunstgalerij. Maar een onstuimige buitenechtelijke relatie krijgt evenzo alle kans zich te ontwikkelen. Een eenzijdig auto-ongeluk verstoort het luxe leventje, Michelle raakt in coma. Onbereikbaar voor iedereen komen herinneringen bij haar boven en wordt ze gevoed door de eenzijdige gesprekken die familieleden, vrienden en kennissen met haar voeren. In comateuze toestand legt ze verbanden tussen de verhalen en is ze in staat op heel wat vragen antwoorden te vinden. Maar Michelle kan het met niemand delen, totdat…
En passant is in eerste instantie een merkwaardig en in tweede instantie een heel mooi verhaal. Esther Kreukniet neemt je aan de hand en gidst je door de comateuze toestand van Michelle. In het begin wat warrig omdat de auteur veel in de ik-vorm schrijft bij verschillende, dan nog anonieme, personages, maar bij het ontdekken van de structuur, loopt het verhaal als een trein. Dan wordt En passant zoals het door de auteur is bedoeld, een interessante story die je nieuwsgierigheid wekt maar ook een boodschap achterlaat. Credits zijn op zijn plaats voor Esther Kreukniet en haar professionele adviseur voor de manier waarop ze het thema coma hebben verweven in het verhaal. Nooit overdreven maar uiterst respectvol en realistisch naar lezers toe maar ook voor mensen die in hun privéleven met deze nog steeds moeilijk te begrijpen levenssituatie in aanraking zijn gekomen. En passant is geen snelle thriller die op hoge snelheid van slachtoffer naar slachtoffer racet. Nee, eerder een langzaam slepend verhaal dat hoofdzakelijk door menselijke interactie langzaam doorontwikkelt naar een bijna-oplossing van de problemen, inherent aan het echte leven.
Groot compliment voor de auteur voor dit uiterst realistisch verhaal! | 1pos
|
Het zoveelste boek in de reeks. Het lijkt wel of de pen van Cok Grashoff blijft overlopen met compleet absurde dialogen, knotsgekke situaties, idioten, misverstanden en domme akties. Wie van de vorige delen genoten heeft, mag ook dit hilarische boek niet missen.
De vergelijking tussen kosten van het Nederlandse koningshuis en de akties van een bankovervaller is wel grappig gebracht maar bevat eigenlijke een politiek statement dat mag tellen. Vooral de analyse met de fijne kam van de reisonkosten is een oogopener.
De conclusie dat bankovervallers net zoals de koninklijke familie teren op het belastinggeld van de gewone burger is dan ook terecht | 1pos
|
Met veel plezier dit debuut van Viveca Sten gelezen. Vlotte schrijfstijl en goede beschrijving van de Stockholm archipel. Ik ben zelf enkele keren op Sandhamn geweest en vond dat het daarom extra aansprak. Maar ja, ik ben dan ook een fan van Zweedse misdaadliteratuur. | 1pos
|
Een heel goed beschreven boek van Gijs Wanders en zeker omdat het gebaseerd is op de werkelijkheid. Toen dit boek uitkwam gaf hij een lezing in de bibliotheek van Bergen op Zoom. Ik ging daar naartoe omdat ik toen bij de lokale radio-omroep van Bergen op Zoom werkte als vrijwilliger. Ik mocht hem interviewen en was erg onder de indruk van hem. Hij kan heel geboeid vertellen (en schrijven!). Na afloop heb ik zijn boek gekocht en gesigneerd meegekregen. Heb het met veel plezier gelezen. Ook aan te raden voor volwassenen. | 1pos
|
Het geheim van mijn man.
Het verhaal begint in de eerste drie hoofdstukken telkens bij een ander gezin. Dit om ze allemaal voor te stellen echter wekt dit in het begin met de vele personages erg veel verwarring op. Hierdoor duurt het ook iets langer om in het verhaal te komen. Zodra de eerste hoofdstukken voorbij zijn kom je bij ieder hoofdstuk iets meer te weten over de verschillende gezinnen en de problemen die ze allemaal hebben. Rachel worstelt nog steeds na al die jaren met de moord op haar dochter die onopgelost bleef. Tess komt erachter dat haar man verliefd is op haar nichtje, en Cecelia vindt een brief met een geheim van haar man die alles wat ze nu heeft opgebouwd in dit leven kan kwijtraken als dit bekend wordt. Het verhaal is goed opgebouwd en laat je door de fijne schrijfstijl helemaal meeleven met de hoofdpersonen. Oude liefdes bloeien tijdelijk op, en mensen komen zichzelf tegen met de fouten die ze in het leven hebben gemaakt. Heel veel spanning zit er niet in het is echter ook een roman. Het verhaal beslaat maar een paar dagen maar doordat je af en toe terug gaat naar het verleden en je van drie mensen die paar dagen beleefd lijkt het langer te duren. Het is een mooi verhaal met een belangrijke vraag, hoe ver ga je om je naasten te beschermen? Al met al een heerlijk boek met een aparte epiloog doe je op het eind doet laten denken, Wat als? | 1pos
|
Bij het intypen van het woord ‘misofonie’ verandert mijn computer het automatisch in: misogynie (vrouwenhaat). Misofonie (haat voor geluid) is een onbekend woord voor mijn Word programma. Niet alleen mijn pc weet van niks, ook mensen staan vaak met hun oren te klapperen als ik het over misofonie heb. Nog nooit van gehoord? Renske Schut maakt hier voorgoed een einde aan. Zij schreef er een boek over: Meer over Misofonie.
Deze ongeneeslijke ziekte, hierna aangeduid als: ‘aandoening’, gaat veel verder dan je storen aan geluidsoverlast. Het is een hersenaandoening waarbij specifieke geluiden extreme gevoelens van woede, walging of zelfs haat opwekken. Uit onderzoek blijkt dat het veelal gaat om eetgeluiden (96%), op de voet gevolgd door ademhaling en nasale geluiden (85%), smakken en burengeluiden (70%). Daarnaast hebben veel misofonen ook last van bewegingen van anderen. Let op: het is een reflexmatige reactie op alledaagse geluiden waar iemand géén controle over heeft. Door een programmeerfoutje in het reptielenbrein worden triggergeluiden als gevaar geïnterpreteerd. Het is dus geen aanstelleritis!
Dit unieke exemplaar behandelt alles wat je over de aandoening wil weten, inclusief een grote hoeveelheid ervaringsverhalen in groene kaders. Tips en trucs worden gedeeld. Ervaringen worden aan beide zijden belicht: misofoon en partner of familielid komen aan het woord. Want reken maar op een hoop onbegrip, ook op de werkvloer: ‘je kunt toch net doen alsof je het niet hoort?’ of: ‘zet je erover heen’. Nee, dat kan niet en dus weet je dat je er één bent. Het bevat een vragenlijst om de ernst te bepalen en verhaalt over de impact op je leven, maar ook op dat van familie. Door de tekst heen staan veelal grappige en bovenal herkenbare twitter teksten. Schut’s eigen bevindingen zijn opgetekend in overpeinzingen. En niet geheel onbelangrijk is dat behandeling mogelijk is, maar helaas is er nog geen echte geneesmethode gevonden. Wel zijn er therapieën die de aandoening iets draaglijker maken.
Het boek blijft boeien, is nergens ingewikkeld en bevat een flinke dosis humor. Door de volledigheid mag het met recht een handboek genoemd worden. Achterin staan adressen van behandelaars, bronvermelding en informatie over de Vereniging Misofonie.
Renske Schut schrijft en fotografeert. Eerder schreef zij: ‘De Hel van Huntington’ (2016) waarmee zij deze ziekte bespreekbaar maakte. In ‘Meer over Misofonie’ wordt de hersenaandoening misofonie op de kaart gezet, met het doel meer begrip te kweken. | 1pos
|
Lachen, gieren en brullen! Dat is wat mijn kinderen deden toen ik het eerste verhaaltje voorlas. Weet je dat een eekhoorn heel vergeetachtig is? En een olifant een poepfabriek is? En de kameel is een echte viespeuk! Er bestaat ook een beertje die bijna alleen maar slaapt! Lekker even ongegeneerd over de dingen praten die eigenlijk als raar worden gezien. Maar ze zijn wel waar!
Kinderen worden op een leuke manier geïntroduceerd over weetjes van bijvoorbeeld de muis, kameel en de giraf. Het zijn kleine dierenfeitjes die erg grappig zijn. En dat allemaal in rijm geschreven. Elk verhaaltje over één dier wordt geschreven over twee bladzijdes. Marianne Busser en Ron Schröder, schrijvers van dit boek, zijn al erg bekend van de Liselotje-boekjes. Ook dit boek is in dezelfde rijmstijl geschreven. En dan de leuke tekeningen; Ivan en Ilia hebben erg hun best gedaan om illustraties te maken die net even anders zijn dan de standaard tekening. Ze combineren echte foto’s met uitgeknipte illustraties. Het boek is heel beeldend. Het ziet er gewoonweg fantastisch uit!
De korte verhaaltjes zijn erg geschikt voor ouders om hun kind voor te lezen voor het slapen gaan. Elke juf zal het boek omarmen omdat het op een leuke manier invulling geeft aan de lessen van auditieve vaardigheden. Of als je even een loos momentje hebt tussen de lessen in.
Elk verhaaltje wordt afgesloten met:
En iedereen die nu gaat zeggen:
Dat is wel een beetje raar
Moet meteen maar even weten
Dit is allemaal echt waar.
Hierdoor krijgt elk verhaal weer een verbinding met alle andere verhalen in het boek. Kinderen zullen dit herkennen en het ook mee doen tijdens het voorlezen.
Al met al een echte aanrader! Ik ben enorm enthousiast. En ik niet alleen maar ook de kleuters in mijn klas en mijn eigen kinderen. Dit boek kun je gewoon niet laten liggen! En iedereen die nu gaat zeggen: dat is wel een beetje raar, moeten meteen maar even weten, dit is allemaal echt waar!! Veel leesplezier!! | 1pos
|
Ongelooflijk wat een plot en wat een wereld wordt er in dit boek neergezet. Hoever zijn we hier nog van verwijderd? Een mogelijke nabije toekomst wordt beschreven in een herkenbare wereld voor ons. De hoofdpersonen zijn goed uitgewerkt en komen mooi samen in de verschillende verhaallijnen. Ik kan niet wachten tot het vervolg uitkomt. | 1pos
|
Een bijzonder verslag over de ontberingen die de jonge Wim Aloserij moest meemaken. In zijn jeugd moest hij al regelmatig op de vlucht voor zijn stiefvader; om uit zijn handen te blijven moest hij soms behoorlijk inventief zijn, een eigenschap die hem later goed van pas zou komen. Als de stiefvader overlijdt moet Wim van school om te gaan werken en tijdens het werken in een slagerij wordt hij opgemerkt door NSB-ers en moet hij zich melden voor de verplichte Arbeidseinsatz: alle mannen tussen de 18 en 35 moesten zich melden voor het verrichten van werkzaamheden voor het Groot-Duitse rijk. En zo kwam het dat Wim in 1943 op de trein richting Duitsland ging.
Ondanks dat het werk in eerste instantie meeviel lukt het Wim om samen met een andere Nederlander te vluchten naar Amsterdam maar daar kan hij niet blijven en hij moet onderduiken op een boerderij in Friesland. Daar helpt hij de overdag de boer op het land en krijgt hij kost en inwoning maar wordt hij samen met een andere onderduiker door de Landwachters opgepakt. Schrijnend aan dit verhaal is dat Wim hier een grote vergissing begaat: Wim denkt dat de Landwachters hem ook gezien hadden en als zijn maatje Cor wordt afgevoerd komt hij ook tevoorschijn, dit tot verbazing van de Landwachters!
Vanaf hier begint de ellende pas goed en komt Wim in 3 verschillende concentratiekampen terecht. Wat hij daar allemaal meemaakt en ziet is niet te bevatten. Al gauw wordt duidelijk dat je goed voor jezelf moet zorgen en zo min mogelijk moet opvallen om te overleven. Ze moeten hard werken onder erbarmelijke omstandigheden en voedsel is er maar heel weinig. Door inventief te zijn weet Wim een enkele keer een extra stuk brood te ritselen, maar niet zonder hiervan ook een stuk met een ander te delen. Ondanks alles Wim positief te blijven te denken en ook anderen hiertoe aan te zetten. Hij moet en zal terug naar zijn moeder en zus in Amsterdam.
Als het einde van de oorlog nabij is wordt Wim samen met duizenden andere gevangen op grote (cruise)schepen gezet. De Duitsers zeggen dat hier soldaten opzitten en zo komt het dat de geallieerden deze schepen bombarderen en daarmee het bewijs van wat er in de concentratiekampen gebeurde; precies zoals de Duitsers hadden gehoopt.
Zoals bekend overleeft Wim ook deze ramp. Het is bijna niet te bevatten dat iemand zoveel ellende kan overleven en toch niet verbitterd in het leven staat. Door zijn positieve instelling en met de hulp van zijn lieve vrouw heeft Wim alsnog een mooi leven weten op te bouwen en vertelt hij nu op zijn vierennegentigste aan ons zijn verhaal.
De vele foto’s in het boek geven het een gezicht. Het is een verslag van verschrikkelijke gebeurtenissen maar ondanks de losse schrijfstijl is het met respect geschreven en een bijzonder levensverhaal geworden. | 1pos
|
Iedereen weet wel hoe het met Mata Hari, de Friezin die beroemd werd als exotische danseres, is afgelopen. Tegen het einde van de Eerste Wereldoorlog is ze zonder pardon voor het vuurpeloton gezet, veroordeeld als dubbelspionne. Daarmee is het weinig zinvol om dat idee als plot uit te spelen in een verhaal en dus begint auteur Paulo Coelho zijn roman over het fenomeen met de executie. Veel verhalen over Mata Hari draaien om de vraag of haar veroordeling terecht was of niet, maar ook dat is niet hetgeen Coelho het meest interesseerde, want voor hem is ook het antwoord op die vraag duidelijk. Wat hem echter wél boeide was de vraag hoe het zover is kunnen komen. Hoe kon het gebeuren dat een beroemde ster zo verguisd aan haar einde is gekomen?
Om dieper op die materie in te gaan heeft hij zich verdiept in die twee elementen die daarbij een belangrijke rol spelen: de keuzes die Mata Hari zelf in haar leven heeft gemaakt en de tijd waarin ze leefde. Waarbij natuurlijk ook de slecht uitpakkende wisselwerking tussen die twee van groot belang blijkt.
In de roman geeft hij vorm aan de gedachten en motieven die hij denkt dat Mata Hari heeft gehad en die tot haar keuzes hebben geleid door middel van een fictieve brief. Deze brief schrijft ze in principe aan haar advocaat maître Clunet, maar in wezen is hij bedoeld voor haar dochter. Wat eerlijk gezegd een beetje verwarrend is, want ze spreekt steeds duidelijk haar advocaat aan, met alle formaliteit van dien, terwijl haar dochter op de zeer verre achtergrond blijft. Deze wordt nooit rechtstreeks aangesproken en komt in het verhaal verder ook nauwelijks voor, wat in wezen het grootste gemis is aan dit boek. Als lezer blijf je jezelf toch dingen afvragen over die dochter en je mist de meer persoonlijke toon die een moeder naar haar dochter toe zou kunnen aanslaan.
Niettemin is de brief aan de advocaat een genot om te lezen. Dat komt met name omdat het Coelho is gelukt Mata Hari volledig in haar tijd te plaatsen en wel op twee verschillende niveaus. In de eerste plaats leeft Mata Hari in het Nederland en het Indonesië, van die dagen en krijg je een duidelijk van hoe het was. Pas echt goed herkenbaar zijn echter de wilde jaren in Parijs, wanneer ze zich als beroemdheid tussen de beau monde van haar dagen begeeft. Coelho bereikt dan historisch gezien een hoogtepunt door dit wereldje ook echt door Mata Hari’s ogen te bekijken en haar allerlei, bij haar passend, commentaar in de mond te leggen. Hiernaast is Mata Hari echter een vrouw die juist in gevecht is met haar tijd, omdat de vrijzinnige en onafhankelijke keuzes die ze maakt door velen niet worden geaccepteerd van een vrouw. Ze mag niet zijn wie ze is en begrijpt daar weinig van. En dan laat de auteur mooi zien hoe haar toenemende verzet tegen zowel de gangbare moraal als haar tanende danscarrière haar steeds dieper in de problemen brengt. En dit alles wordt op een consequente toon en doorspekt met levenswijsheden door Mata Hari verteld.
Hierna krijgen we nog een wat korter antwoord op deze brief te lezen van maître Clunet. Dat is minder indringend, maar wel verhelderend. Hij levert wat nadere feiten aan over de rechtszaak maar daar blijft het niet bij. De advocaat, die zijn hart heeft verloren aan zijn cliënte, legt ook de vinger op de zere plek en geeft aan waar hij meent dat het nu werkelijk mis is gegaan. En hij maakt duidelijk waarom bepaalde verwachtingen die Mata Hari koesterde niet zijn uitgekomen.
De auteur wijst er zelf ook expliciet op dat deze roman, die uiteindelijk maar kort is, niet gezien moet worden als een biografie. Hij heeft vooral geprobeerd om in de huid van zijn hoofdpersoon te kruipen en haar motieven te onderzoeken. En dat is goed gelukt en er is een interessant beeld uit voortgerold. | 1pos
|
Wat een geweldig boek. Met redelijke snelheid geschreven en leest erg makkelijk.
In het eerste deel is Geiger nog een kille koude man die geen gevoelens heeft, maar naar mate het verhaal vordert, breekt zijn muur af, ook door het ontvoerde jongetje wat zich aan hem vastklampt. Tevens is zijn levensverhaal schrijnend en geeft meer duidelijkheid over de achtergrond van de werkkeuze van Geiger.Beeldend beschreven en ook de andere personen ( zoals Harry)zijn leuk meegenomen.Het einde is erg verrassend | 1pos
|
Jefferson Bass is de nieuwe ster aan het firmament van de forensisch antropologische thriller. Het is het pseudoniem van het schrijversduo Dr. Bill Bass (wereldberoemde forensisch antropoloog, tevens oprichter van de University of Tennessees Body Farm) en de wetenschapsjournalist Jon Jefferson. In de sector non-fictie schreven zij Deaths Acre. Hun debuut thriller is Het Lijkenhuis.
Hoofdpersoon in Het Lijkenhuis is Dr. Brockton, een alom geprezen forensisch antropoloog, werkzaam op de Body Farm, een onderdeel van de Universiteit van Tennessee. Omdat hij de dood van zijn vrouw nog niet verwerkt heeft stort hij zich volledig op zijn werk. De sheriff van Cooke County roept zijn hulp in. In een grot is een uniek geconserveerd, haast gemummificeerd, lijk gevonden. Dr. Brockton onderzoekt het lichaam en merkt dat de jonge vrouw, die zwanger was, decennia geleden gewurgd is. Hij gaat op onderzoek uit in hillbilly-land waar de redneck bevolking en de sheriff alles doen om hem tegen te werken. Hij krijgt te maken met chantage, illegale hanengevechten, gokken, bedreiging, moorden en sluimerende oude familievetes. Vaak weet hij niet wie de goeden zijn en wie de kwaden. Worstelend met problemen in zijn privé-leven en op zijn werk probeert hij het mysterie te ontrafelen.
Het Lijkenhuis is een intelligent geschreven thriller die tevens een nauwgezette cursus is in skelet ontleden, met tal van sappige details voor de leek.
De held, Dr. Brockton, is een eenzaam man, midden in een rouwproces, die ruzie krijgt met zijn enige zoon en die op zijn werk complicaties van seksuele aard veroorzaakt. Net als de andere personages wordt hij begripvol beschreven. Daarnaast is Het Lijkenhuis uitermate sfeervol en geestig, vol grappige terzijdes en pittige metaforen. De verhaallijn is vloeiend, de spanning constant aanwezig en de plotwisselingen zijn talrijk. Maar het boek is bovenal menselijk. Een fascinerende combinatie van alles wat een goede thriller in zich moet hebben. Brockton is de Sherlock Holmes op bottengebied. Een aanwinst! | 1pos
|
Na de therapie gelezen te hebben waren mijn verwachtingen hoog en ja hoor de schrijver wist me te boeien vanaf de eerste bladzijde. Een voortdurende spanning en onverwachte plotwendingen waarvan je haren gaan rijzen, wat wil je nog meer van een triller! | 1pos
|
70.000 jaar geleden stierf de mensheid bijna uit. De mens overleefde, maar niemand weet hoe. Tot nu toe...
Vlak bij de kust van Antarctica wordt een mysterieus bouwwerk ontdekt in een ijsberg. Erfelijkheidswetenschapper Kate Warner denkt een ongelofelijke doorbraak in haar onderzoek te hebben bereikt. Maar haar ontdekking is veel gevaarlijker, voor haar en voor het hele menselijke ras. Haar werk zou de sleutel kunnen zijn tot de volgende fase in de menselijke evolutie – in verkeerde handen zou het het einde van de mensheid kunnen betekenen
Tijdens het lezen moest ik dikwijls denken aan de films die je wel eens ziet op het SyFy kanaal.
Volgens mij is dit boek geschreven met in het achterhoofd om het te verfilmen. In het begin lijkt het wel of je een script aan het lezen bent.
Omschrijven waar het boek over gaat is moeilijk zonder al te veel te verklappen.
De sleutelwoorden van het boek zijn (echt, ik verzin dit niet)
Atlantis, Homo Sapiens, Neanderthaler, Evolutieleer, Nazi's en de Duitse klok, de Spaanse griep en kinderen met autisme.
Het eerste deel is een echte page turner vol actie met korte hoofdstukken die eindigen met ware cliffhangers.
Het tweede deel is veel gezapiger en beschrijft de geschiedenis van het mysterie waardoor je min of meer begrijpt waar het om gaat. (zie de hierboven genoemde sleutelwoorden)
Het derde deel is zoals het eerste deel spannend maar ook bij momenten ongeloofwaardig waardoor ik niet kon weerstaan om af en toe luidop te roepen: komaan zeg!
Het boek eindigt met een cliffhanger van formaat, geheel in de stijl van het derde deel.
Ondanks alles heb ik best genoten van het boek en kijk ik vol verwachting uit naar het vervolg. | 1pos
|
Een tweede kans
Via de leuke leesgroep van Mustread or Not mocht ik het mooie boek Contact lezen van Esther van der Ham.
Voor mij is Esther nog onbekend maar na het lezen van dit boek komt daar snel verandering in.
Contact! Is een psychologische roman met een indrukwekkende cover dat heel goed bij het verhaal past. Je ziet een vrouw ineengedoken en je vraagt je af wat er met haar is. De titel is in het blauw gedrukt. Het boek is gedrukt op heel mooi papier. Met het fijne letter type leest het heel gemakkelijk weg. Contact is het vervolg op het boek Controle wat ik zelf niet heb gelezen. Toch is het boek goed op zich zelf te lezen.
Het boek is geschreven in de ik-vorm en dat is dit keer Emma. Emma die door een domme fout voor 6 jaar wordt opgesloten in de gevangenis.
Hierdoor raakt ze haar man en kinderen kwijt en ook haar contact met haar moeder en zus is ze kwijt.
Emma heeft het niet makkelijk in de gevangenis. Contact met andere gedetineerden wil ze niet en dat maakt het leven binnen in de gevangenis er niet makkelijker op.
Emma is depressief en heeft stemmen in haar hoofd. Ze mag niet praten. Waarover ze niet mag praten kom je al lezende te weten.
DIEP VAN BINNEN WIL IEDEREEN GOED ZIJN.
Vanaf de eerste bladzijde heeft het verhaal me te pakken. Het heeft een sterk, beeldend geschreven verhaal. Gelukkig ben ik nog nooit in de gevangenis geweest maar Esther heeft het zo weten te beschrijven dat je het goed kan voorstellen hoe het er is. Contact! Is een geloofwaardig verhaal en het leest als een trein. Ik kreeg een vreselijke hekel aan haar moeder maar ook aan haar oom. Koude rillingen en ik begrijp waarom ze tot zoiets in staat is geweest al keur ik het niet goed.
Haar gevecht om in contact te komen met haar gezin deed me af en toe lezen met tranen in de ogen. Hoe bouw je weer aan de toekomst als niemand je nog vertrouwd en een oordeel over je heeft.
Al lezende kom je er achter wat er allemaal gebeurt is en valt alles op zijn plek. Wie kan ze nog vertrouwen en wie niet. Een boek vol emoties. Ik heb genoten van elke bladzijde en vind het een echte mustread. Dit boek zou ook mooi verfilmd kunnen worden
Ik geef het boek 5 sterren | 1pos
|
In zijn nieuwe boek speelt Kluun van begin tot eind een interessant spel met de lezer. Het boek opent met een voorwoord waarin de rol van een auteur en diens recht om autobiografische gegevens te gebruiken in vraag worden gesteld. Meteen wordt de lezer op het verkeerde been gezet; gaat het hier over de schrijver Kluun of over de verteller Kluun? Doorheen het boek verweeft de auteur op zo’n manier elementen uit zijn eigen leven met fictieve elementen dat er een nieuwe werkelijkheid ontstaat. Zo is de verteller Kluun net als de auteur een schrijver van eerder populaire werken, heeft hij net een scheiding achter de rug en doet hij er een tijdje over om na zijn bestseller een nieuw boek te schrijven. Daarnaast heeft de verteller duidelijk andere kinderen en vrienden dan de auteur, waardoor de lezer ten volle beseft dat het niet om een biografie gaat. Dat spel wordt op een indrukwekkend goede manier volgehouden en maakt deze roman interessanter dan de plotlijn doet vermoeden.
Mijn volledige recensie lees je hier: https://www.hebban.nl/spot/smakelijk-lezen/nieuws/krachtig-vlot-ironisch-dj-kluun | 1pos
|
Het is zo leuk te ontdekken dat er steeds meer boeken in het fantasy-genre uitkomen en nog leuker is dat er steeds meer voor de jeugd in dit genre lijkt te komen. Met name voor de leeftijd vanaf tien jaar is het soms even zoeken naar een titel die én lekker leest en spannend is zonder dat het qua thema / onderwerp te moeilijk of te gruwelijk wordt voor die leeftijd. Deze titel is er eentje die daar helemaal aan voldoet!
Drakenkruid vertelt het verhaal van Björn en Amy. Björn is een dwerg en leeft diep onder de grond. Hij is dagelijks gangen aan het graven en heeft een rustig leventje. Dit wordt echter ruw verstoord als er een draak ontwaakt en de gangen laat instorten. Björn moet op onderzoek en wel in de bovengrondse wereld. Daar woont Amy. Amy woont bij haar oma en helpt haar in haar kruidenwinkeltje. Als haar oma sterft merkt Amy dat het geheimzinnige vuurkruid in de tuin voor het eerst in bloei staat. Daarna komt ze in aanraking met een onrustzaaier van een draak. Amy komt er achter hoe ze de draak kan laten luisteren en het lijkt dat ze een kans krijgt om een oorlog tussen twee mensenvolkeren te stoppen. Maar al snel blijkt er meer achter die kans te zitten.
Wat een heerlijk verhaal is dit ! Ik kan niet anders zeggen. De schrijver heeft een prettige vertelstijl. Hij heeft gekozen voor korte hoofdstukken en toegankelijke taal. Hierdoor past het perfect bij deze doelgroep. Er is gekozen voor bekende fantasy-figuren als draken, dwergen en elfen en ze hebben ook makkelijke namen. Je hoeft er dus geen studie te maken en je fantasie overuren te laten draaien om nieuwe figuren of namen te onthouden. Dat leest wel zo prettig weg. De schrijver weet de werelden en karakters goed te omschrijven en laat voldoende over aan je eigen fantasie.
Er is een goede spanningsopbouw en er zit genoeg actie in het verhaal. Het geheel doet mij een beetje denken aan de vertelstijl van John Flanagan, dus fan van de grijze jager boeken zullen dit zeker ook kunnen waarderen.
Een origineel verhaal en een echte aanwinst voor het genre fantasie-jeugdboeken. | 1pos
|
De vrouw na mij – Sarah Pekkanen en Greer Hendriks
Als je zin hebt om een boek te lezen wat spannend is, de diepte ingaat én onverwachts wendingen bevat, dan is dit boek geschikt voor je!
Met heel veel plezier las ik dit boek. Het eerste deel van het boek is een kennismaking met de hoofdpersonen. Met veel omschrijvingen over personen en gebeurtenissen wordt je meegenomen in hun levens. De belangrijkste verhaallijn draait om een koppel, Nellie en Richard. Een ideaal koppel, waarbij wel wat eigenaardigheden opvallen, die je aan het denken zetten. Dit wordt zo beschreven dat je benieuwd wordt hoe het ze verder zal vergaan.
Maar dan start deel 2… en wordt je als lezer in verwarring gebracht. Niemand lijkt meer wie je dacht dat ie was. Voor mij betekende het zelfs teruglezen, om te kunnen begrijpen hoe al gelezen stukken nu goed op hun plek zouden vallen.
Als je echter zin hebt in wat gepuzzel en het niet erg vindt om daar moeite voor te hoeven doen, dan is dit boek een aanrader! Zeker als je in deel 2 beland bent dan is het boek lastig meer weg te leggen en wil je de afloop weten.
Tot het eind aan toe blijft dit boek je verrassen! | 1pos
|
Net als jij is na Breekbaar en Superlijm het derde boek van Joany Buenen. Buenen is naast schrijfster ook hoofdredacteur van het populaire tijdschrift MEIDEN.
Jessie is net verhuisd. Ze begint op een nieuwe middelbare school en moet daar nieuwe vriendinnen gaan maken. Dit gaat echter moeilijker dan ze vooraf had gedacht. De meiden uit haar klas willen niet met haar optrekken, uit angst om door Yfke gepest te worden. Ook haar ouders hebben weinig tijd voor haar. Ze zijn druk bezig met werken, het nieuwe huis opknappen of met Jill, het jongere zusje van Jessie. Jessie voelt zich eenzaam, maar gelukkig heeft ze popster Valentina. Haar muziek sleept haar door de moeilijke tijd heen en op het fanforum van Valentina maakt ze wel vrienden. Als Jessie hoort dat Valentina in Nederland optreedt, dan moet ze daar heen. Koste wat kost.
De vormgeving van het boek is werkelijk prachtig. De cover is al een echte eye-catcher, maar ook aan de binnenkant is veel aandacht besteed. Leuk detail is dat de margrietjes die op het omslag staan, zijn doorgevoerd aan de binnenkant van het boek. Daarnaast bestaat het boek behalve tekst ook uit sms'jes en chatgesprekken, wat ook de bijdraagt aan de doordachte vormgeving.
Het boek bestaat uit korte en makkelijk leesbare hoofdstukken. Deze hoofdstukken dragen geen nummer en titel, maar worden door een hashtag gekenmerkt. Dit past perfect bij het verhaal, aangezien instagram voor Jessie belangrijk is. Elk hoofdstuk begint met een korte update van het aantal berichten dat Jessie van haar oude vriendinnen heeft gehad, hoeveel foto's Valentina op instagram heeft geplaatst en hoe lang ze met Bo heeft gechat. Dit is een leuke toevoeging, omdat de lezer nog meer inzicht krijgt in de eenzaamheid van Jessie en hoe belangrijk Valentina voor haar is. Het heeft verder niet echt toevoeging voor de verhaallijn.
Het verhaal is goed opgebouwd en heeft een goede twist. In het eerste hoofdstuk is Jessie op weg naar het concert in ZiggoDome, maar blikt dan terug op wat er in de drie voorgaande maanden is gebeurd. De lezer krijgt daardoor min of meer het gevoel dat zij al weet hoe het verhaal zal aflopen, maar niks is minder waar. Buenen heeft namelijk een redelijk onverwachte wending aan het verhaal gegeven.
Net als jij is echt een boek voor jonge meiden, die houden van instagram en muziek. Dankzij de mooie vormgeving is dit vooral een plaatje voor in de boekenkast. | 1pos
|
WAUW, ik heb heel veel gelezen maar dit was tot nu toe het beste boek dat ik gelezen heb. Ik vond het zo spannend dat ik daadwerkelijk in het verhaal opging. | 1pos
|
De bundel Smaragd is voor mij een openbaring. Het land Indonesië, die zo andere cultuur, ze worden in deze bundel langs allerlei verschillende verhaallijnen met veel liefde beschreven en heel dicht bij gebracht. Voorwaar een enorme prestatie. Ik heb dit boek met heel veel plezier gelezen. | 1pos
|
*zucht* na dit boek volgt gegarandeerd een leesdip ... 'De appeltaart van hoop' is een zeer ontroerend verhaal over o.a. vriendschap, eenzaamheid, hoop en kortzichtigheid.
Op een zeer mooie wijze laat Fitzgerald je toe in de wereld van Oscar, Meg , Paloma en Barney. Oscar en Meg zijn niet enkel buren, maar tevens ook vrienden. Wanneer Meg en haar ouders tijdelijk verhuizen naar Nieuw-Zeeland wordt Paloma tijdelijk Oscars nieuwe buurmeisje en maatje. Hun leven kent vanaf dan een enorme ommekeer.
Fitzgerald probeert een beeld te schetsen over hoe mensen soms kunnen zijn : hard en meedogenloos, steeds acterend met 2 maskers, terwijl je tevens ook mensen hebt die empathisch, steunend en behulpzaam kunnen zijn.
Dankzij een zeer beperkt aantal personages en makkelijk woordgebruik leest het boek vlotjes weg. Afwisselend lees je een hoofdstuk vanuit het oogpunt van Meg en Oscar (behalve het laatste hoofdstuk, dat is gegeven aan Stevie ... het broertje van Oscar) waardoor het boek een zekere vlotheid geniet.
Ook aan de cover kan je niet ontsnappen en laat zien waar het boek allemaal om draait.
De personages waren zeer goed omschreven waardoor je je een heel duidelijk beeld krijgt over elk individu.
Zeker een aanrader en alvast één van m'n favoriete boeken dat ik ooit gelezen heb. | 1pos
|
Dit is het derde boek van The Call of the Forgotten-serie. ( The iron fey). Ik keek hier al een hele tijd naar uit. Nadat ik Julie Kagawa mocht ontmoeten in November 2015, werd het wachten nog langer. Maar….Het was wederom het wachten zoooooooo waard!
We weten allemaal hoe het vorige deel eindigde….Ethan Chase zag niets meer, de duisternis nam hem mee. Maar hij overleeft de aanval van zijn neefje Keirran. Toen hij even dood was, is de sluier weg geweest tussen Nimmernimmer en de gewone sterfelijke wereld. Keirran staat nu aan de kant van de Vergeten Koningin en hij volgt haar orders op. Zij wil dat de vergeten Fae weer zichtbaar worden in de sterfelijke wereld. Dus de sluier moet helemaal verdwijnen. En dat kan maar op 1 manier.
En Ethan heeft daar helemaal geen zin in, het liefste heeft hij nooit meer met een druppel magie te maken. Hij is smoorverliefd op Kenzie, ookal is haar lot onzeker, hij blijft van haar houden. En hij wil Meghan niet teleurstellen. Zij mist haar zoon Keirran enorm en ze hoopt dat hij nog te redden is. Er is een manier ( bijna onmogelijk)en Ethan, Kenzie en een aantal anderen besluiten om het te gaan proberen. De wereld zal verloren zijn, als de sluier valt. Dus moeten ze Keirran zien te stoppen. Natuurlijk komen er weer een aantal personages voorbij, waar je als fan van houdt. Ash en Puck zijn weer van de partij. Ook is Vlijm de gremlin er weer en Grimalkin kan ook niet ontbreken. Het is nog maar de vraag of ze Keirran kunnen redden…En of ze de wereld kunnen redden van de Vergeten Koningin. Want als zij aan de macht komt, is dat het einde van Nimmernimmer zoals we het nu kennen.
Ethan komt weer heel veel vreemde figuren tegen, en de magie spat van de bladzijdes af.
Wat Keirran doet is hoogverraad. Hij voert het leger van de vergeten Fae aan en vecht onder andere tegen het IJzerrijk van zijn moeder Meghan! Zomer en Winter komen ook helpen en samen hebben ze een sterk leger. Maar zal het genoeg zijn?
Het is echt spannend vanaf de allereerste bladzijde. Moeilijk weg te leggen en niet te weerstaan. Ik moest eerst een ander boek van mezelf lezen. Maar dat lukte niet. Lol. Kagawa gaat altijd voor!
Geschreven in heerlijke vlotte taal, mooie hoofdstuktitels. ( zoals je gewend bent, altijd met een versiering, ook bij het overgaan, naar deel 2 of 3 van het boek). De cover is wederom prachtig mooi. Die ogen! De titel is ook perfect. Het enige minpuntje is dat het waarschijnlijk/ zeer zeker de allerlaatste van de serie is! Maar wat een avontuur zeg! Je voelt de hopeloosheid van Meghan. Het geloof van Ash, in zijn zoon Keirran. En Puck? Tja, die is zichzelf. Net als Grimalkin. Deze twee zullen nooit veranderen. Al denk ik wel dat het Puck toch echt wel een beetje geraakt heeft, maar hij verschuilt zich vaak achter zijn eeuwige grijns en humor. Maar ik denk dat hij toch iets bloot gaf;-).
Het einde is mooi en ik heb er vrede mee. En de deur blijft op een kier staan. Dus wie weet, neemt Julie Kagawa ons ooit nog een keer mee naar Nimmernimmer. Ik hoop van wel! En ik hoop stiekem op een boek over Puck (Robin Goodfellow), omdat hij mijn favoriete personage is. Puck de eeuwige vrijgezel. Ik denk dat veel dames hopen ooit een Puck te ontmoeten. Lol. Hij is gewoon zo grappig en zit vol humor. Daar ben ik gewoon dol op. Bookcrush heb ik dan ook echt, in deze serie!
5***** en een dikke 10! Als ik kon zou ik een hoger cijfer geven, lol! Julie rulez! | 1pos
|
Laat ik als eerste zeggen dat het boek echt super goed geschreven is. De hoofdstukken zijn verdeelt in Cel 1 t/m Cel 7 en dan heb je nog de verdeling uit welk perspectief wordt vertelt. Super cool. Zo heb je dus niet alleen de hoofdpersoon Martha Honeydew maar lees je ook uit het zicht van Eve (de therapeut) ; als het programma wordt uitgezonden (Dood is gerechtigheid) ; de therapie sessies en nog vanuit een paar andere personages of perspectieven van het verhaal. Dit geeft het boek echt een lekker frisse draai. Je maakt het verhaal mee uit het zicht van verschillende perspectieven i.p.v maar een of twee en hebt de kans elk detail in je op te nemen. Ik vind dit altijd heerlijk verfrissend tijdens het lezen.
Toen ik het boek binnen kreeg van uitgeverij Luitingh Sijthoff ben ik meteen in begonnen want ja ik was hier zo benieuwd naar.
Het was precies zoals ik had verwacht: IK KON NIET MEER STOPPEN. Binnen enkele uren zat ik al op de helft en het werd alleen maar erger en erger voor Martha. Al snel besefte ik dat dit boek mij het bloed onder de nagels weg gaat halen. Ik ben een mens wat totaal niet tegen leugens en corruptie kan. Het duurde dus niet lang , toen wou ik het boek al vanwege frustratie tegen de muur werpen. Ik zat echt te vloeken omdat ik het allemaal zo erg vond voor Martha. Helaas besefte ik ook dat dit ook een stuk waarheid van tegenwoordig is. De media's schotelen je elke dag iets voor wat wij zomaar gaan slikken. Vreselijk. Door Cel 7 wordt je er meer en meer bewust van vind ik. Ook wordt je bewust van de macht van invloed en geld zoals het tegenwoordig vaak te zien is.Wie geld heeft heeft de macht.
Toen ik bijna aan het einde kwam van Cel 7 kreeg ik bijna een hartverzakking. Mijn hart bloede en ik kon echt niet begrijpen hoezo mensen zo wreed kunnen zijn. Ik stond er heel erg versteld van en kreeg een brok in mijn keel. Gaat het tegenwoordig alleen maar om het vermaak van mensen en niet meer om de waarheid? Aan het einde valt de gehele wereld uit elkaar en worden de kaartjes opnieuw verdeelt.
Je blijft zitten met een enorme cliffhanger. Man wat een GEWELDIG boek. Ik had hier hoge verwachtingen van en moet zeggen dat het definitief elk cent waard is om Cel 7 te kopen.
Een verhaal over liefde, schuld, armoede, corruptie en de macht van sociaal media. Cel 7 houd je vast, laat je niet meer los en aan het einde zie je de wereld zeker anders. | 1pos
|
Klasreünies. Voor de ene zijn ze een waar feest en een triomftocht, voor de andere een te mijden evenement. Sommigen hebben niets dan goede herinneringen aan de schooltijd, die zorgeloos was, plezierig, omringd door vrienden. Anderen herinneren zich pesterijen, uitgesloten worden, eenzaamheid. Het is een periode die velen een leven lang met zich meedragen en die bepalend is voor hoe de rest van dat leven verloopt. Meerdere regisseurs maakten er al een film of zelfs een volledige tv-serie over, meerdere auteurs verwerkten het onderwerp in een boek. Dimitri Casteleyn (1966) voegt met Het feest een nieuwe variant op dit thema aan onze gezamenlijke literaire erfenis toe.
Maurits Matthys wordt vijftig. En met hem de vier anderen waarmee hij in de klas zat op de middelbare school. Maurits heeft het gemaakt, is stinkend rijk geworden dankzij enkele ideeën die hij jaren geleden had en waarvoor hij nog steeds royaal octrooigeld opstrijkt. Hij besluit de andere vier uit te nodigen voor een reünie. Ze zijn hierover verbaasd en Maurits heeft wat overtuigingskracht nodig, want ze weten allemaal heel goed dat Maurits de pineut van de klas was. Hij was de jongen die gepest werd door de andere vier en ze zagen elkaar nooit meer terug. De vraag is dan ook waarom ze nu door Maurits worden uitgenodigd.
Casteleyn laat elk van de vijf klasgenoten om en om aan bod komen in hoofdstukken die hun naam dragen: Maurits, Jacob, Thomas, Eva en Leonie. In het inleidende gedeelte krijgen ze ieder met Maurits te maken die hen ervan probeert te overtuigen om naar de reünie te komen. Maurits zelf haalt herinneringen op aan zijn jeugd. De lezer voelt al snel aan dat er dingen staan te gebeuren en langzaam wordt spanning opgebouwd. Als de reünie van start gaat, worden de vier gasten apart ontvangen en van elkaar gescheiden gehouden. Aan het aantal glazen dat klaarstaat te zien, is er ook nog een zesde, onbekende gast uitgenodigd. Men heeft het raden naar wat er te gebeuren staat, en Het feest kan tot op dit punt vlotjes in de boekenkast naast bijvoorbeeld Tien kleine negertjes van Agatha Christie. Dit beoogt geen thriller te zijn, maar toch knettert de spanning van het papier af.
Het verdere hoe en waarom is natuurlijk aan de lezer om te ontdekken, maar vast staat wel dat Casteleyn zich een talentvol verteller toont die meer doet dan alleen maar teren op het thrillereffect dat hij in het eerste deel van het boek creëert. In een snelle opeenvolging van korte hoofdstukken, laat hij de personages interageren met vlotte en realistische dialogen die in werkelijkheid zouden klinken zoals ze ook gedrukt staan. De personages waren drieëndertig jaar geleden klasgenoten en kenden elkaar goed, maar ondertussen is daar veel tijd overheen gegaan en draaien ze onwennig om elkaar heen. Dit samenspel tussen onwennigheid en vriendschappelijkheid komt perfect uit de verf. Er wordt gelachen en vlot gebabbeld als er teruggedacht wordt aan vroeger, er vallen stiltes als er over nu gepraat wordt, oude conflicten steken al snel weer de kop op ook. Ondertussen blijft – ook voor de lezer – de vraag hangen: wat staat er te gebeuren?
In dit vlotte verhaal is echter ook ruimte voor wat reflectie en een boodschap. Zijn tieners die pesten te jong om te beseffen wat ze aanrichten of niet? In welke mate zijn docenten die pesterijen stilzwijgend negeren medeplichtig? Hoe beïnvloeden pesterijen de latere levens van slachtoffers, én van daders? Is spijt na de zonde betekenisvol? Het zijn vragen waarover de auteur zich buigt en waarop hij, binnen de beperkte context van dit ene verhaal, antwoorden zoekt. Het staat de lezer vrij om die reflectie op te pikken en te laten bezinken. Wie dat niet wil, kan eenvoudig genieten van een verhaal dat nooit inzakt. Casteleyn schrijft ook jeugdboeken en poëzie, maar in de categorie literatuur is Het feest in ieder geval voorlopig zijn beste boek. | 1pos
|
Naar het boek Tsaikovskistraat 40 met als ondertitel “een autobiografische vertelling uit Rusland” was ik erg nieuwsgierig. Ik had nog niet eerder iets van Pieter Waterdrinker gelezen, maar ik ben altijd nieuwsgierig hoe de “gewone” mens het leven leidt in een land met een andere bestuursvorm dan de onze. Is het leven daar even leefbaar als in mijn westerse, democratische, kapitalistische en vrije Nederland? Pieter Waterdrinker neemt je inderdaad mee naar zijn Rusland en houdt ons een spiegel voor: zijn wij beter als de rijke adellijke Russische families die hun land in 1917 ontvluchtten met rode teugels?
Hij ziet de rijke westerlingen in hun eigen wereld in gouden luchtkoetsen, neerziend op de wereld onder hen, maar “alles binnen de wet”.
Naast een behoorlijke dosis maatschappijkritiek is het boek ook een schelmenroman: hij komt terecht in bijzondere fantasievolle situaties, die ik graag geloof. Rusland is immers voor mij een vreemd land met vreemde inwoners die vreemde manieren hebben. De hoeveelheid sterke drank die wordt geconsumeerd zal daar mede aan bijdragen.
Pieter Waterdrinker gaat ook terug naar zijn jeugd in Zandvoort. Hier is zijn schrijfstijl ingetogen. Hij vertelt met liefde over zijn jeugd waarin hij hard moest werken in het bedrijf van zijn ouders. Later woont hij nog een paar jaar met zijn Russische vrouw in Zandvoort.
Aan de schrijfstijl moest ik in het begin erg wennen. Hij schrijft lange zinnen, maakt veel vergelijkingen en gebruikt veel bijvoeglijke naamwoorden. Regelmatig heb ik een woord opgezocht omdat ik het niet kende. Hij vertelt door elkaar over verschillende tijden: zijn jeugd, zijn adolescentie, zijn huidige leven en gaat terug in de geschiedenis van Rusland naar de jaren voor en na de revolutie van 1917. Toch raakte ik als lezer niet verstrikt. Hij schrijft voor mij, als lezer, alles logisch aan- en uit elkaar. Hier en daar vond ik zijn gedetailleerde beschrijvingen en vergelijkingen te uitgebreid, maar uiteindelijk heeft hij mij zeker meegenomen en kennis laten maken met zijn leven in Rusland. | 1pos
|
Genre: Verhalenbundel
Uitgeverij: LetterRijn
ISBN: 9789491875601
Aantal pagina’s: 104
Uitvoering: hardcover
Verschijningsdatum: augustus 2018
Met dank aan Uitgeverij LetterRijn voor het recensie-exemplaar.
Over de auteur
Theo van Rijn werd geboren in Leidschendam.
Hij organiseerde verhalenwedstrijden en gaf boeken in eigen beheer uit.
Theo was columnist bij volnieuws, recenseerde met enige regelmaat voor toneelblog.nl en was freelancer voor Noordwijk Exclusief. Daarnaast is hij eigenaar van uitgeverij LetterRijn. Deze uitgeverij richtte hij in 2012 op. In eerste instantie om het laatste werk van zijn eerder dat jaar overleden broer Adriaan Bontebal uit te geven. Inmiddels heeft de uitgever circa vijfentwintig auteurs onder zijn hoede. Het Tippelteefje is Theo zijn vierde verhalenbundel.
Inhoud
Het boek bundelt tweeëndertig korte verhalen waarin de lezer wordt uitgenodigd te onderzoeken en te bepalen waar de grens tussen autobiografisch en fantasie ligt. Ieder verhaal heeft een eigen titel en het boek heeft een hardcover omslag.
Mijn mening
Het Tippelteefje en andere verhalen is een in hardcover vormgegeven boek met een omslag die direct de aandacht trekt en een glimlach op mijn gezicht tovert. De prikkelende titel van deze verhalenbundel en de illustratie op de voorkant zijn een pakkende combinatie. Ze maken mij extra nieuwsgierig naar de inhoud. Alle verhalen in deze bundel heb ik achter elkaar gelezen. Er viel niet te stoppen met lezen en er viel zo nu en dan evenmin te stoppen met lachen.
De verhaaltjes lopen overigens qua opgeroepen emotie sterk uiteen. Ze zijn soms kolderiek en dan weer vertederend. En de beschreven situaties verkennen het gehele spectrum tussen herkenbaar en beschamend.
De auteur is bij ieder verhaal in staat om middels een paar openingszinnen een perfect beeld neer te zetten van de setting waarin we ons bevinden. Zo is de foto snel gemaakt en de sfeer bepaald. Over de schouder van de auteur kijken we mee naar zijn en andermans gedragingen. En bij het beschrijven van het sociaal en soms ook asociaal gedrag kan hij vertrouwen op een uitermate sterk observatievermogen. Dit talent weet hij te koppelen aan zijn schrijverstalent. Zijn schrijfstijl ademt een no-nonsense gedachte uit, geen literaire hoogstandjes maar een sterke mate van echtheid. Een uit het leven gegrepen situatie leidt geregeld naar een hilarisch slotakkoord. En bij een ander verhaal weet hij de lezer weer het gevoel te geven dat je overal in dit land iets bijzonders kunt meemaken. En dat is de kracht: het is zo gewoon, dat het precies dat is wat het speciaal maakt.
De laatste zes verhalen in deze bundel gaan over de Olympische Spelen. Hij schreef deze als column voor ‘Sportvolgers Den Haag’. Mooi en herinneringen genererend voor mij als sportliefhebber. Wanneer je als lezer niets hebt met schaatssport, raad ik je aan met de laatste zes verhaaltjes te starten.
Eindoordeel
Daar waar ik alleen startte met lezen, begon ik al snel verhalen voor te lezen aan mijn gezinsleden. Ik kreeg de innerlijke behoefte anderen te laten meegenieten. Ik word er blij van.
Op verschillende momenten moest ik denken aan ‘Kronkels’ en ‘Rokjesdag’. Aan Simon Carmiggelt en Martin Bril. Omdat er raakvlakken zijn. En in vergelijking met deze auteurs, brengt dit boek vertwijfeling. Vertwijfeling over hoe moeilijk het nu kan zijn om ook zelf korte verhalen te schrijven. Dit is de verdienste van Theo van Rijn. Zo dicht bij de lezer kunnen niet veel auteurs komen. En hoewel mijn moeder mij al leerde dat is’, had ik liefst nog wat meer verhalen gehad. Ik geef dit boek vier sterren.
Peter van Bavel - recensent De Perfecte Buren
Mijn persoonlijke songtekst
“Then he smiled and finished his story
He said, "Will you pass it on for me?"
(Storyteller)
I'll tell that tale for you
(Storyteller)
Somehow I'll get your message through”
(Ray Davies – The Storyteller) | 1pos
|
Sara, de roodharige vrouw op de cover, is een van de hoofdpersonages uit De Mooie Moorden, een vierdelige thrillerserie uitgegeven bij Lannoo. Het eerste deel is sinds oktober 2014 verkrijgbaar. Benissa, het vervolg op Sara, verschijnt in februari 2015. Deel 3 en 4 worden kort hierna verwacht.
Bij het bedrijf Cytoserum zijn ze in het diepe geheim bezig met een baanbrekend onderzoek. Nog even en ze hebben een medicijn ontwikkeld die een gevreesde ziekte kan verslaan. De concurrent heeft er alles voor over om dit te dwarsbomen en zet harde middelen in. Ontvoering en moord, niets wordt geschuwd. Twee gewetenloze Tsjetsjenen worden ingeschakeld om Sara, de dochter van de eigenaar van Cytoserum, te gijzelen en Benissa, een huurmoordenares, wordt ingeschakeld om een aantal belangrijke werknemers van Cytoserum te doden. Maar dan komt Benissa een bekende tegen en ze wordt geconfronteerd met haar verleden.
‘Rechts van haar gebeurt iets. Iemand schuift met een snelle ruk de deur van de bestelwagen open. Heel even is ze afgeleid.‘
Het boek bestaat uit twee delen. Deel 1 speelt zich af in 2007 en omvat 67 hoofdstukken. De kennismaking met de personages is kort maar krachtig en verteld voor dit moment voldoende. Al snel waren er diverse wendingen waardoor mijn volledige aandacht gewaarborgd was. Verschillende verhaallijnen zorgen voor een goede afwisseling en de spanning zit er meteen goed in. Vreselijke, gruwelijke passages die bijdragen aan het juiste thriller effect. Een aantal van de verhaallijnen worden langzamerhand in elkaar verweven en er wordt dan ook het één en ander duidelijk.
Sara is een boek van 432 bladzijden, dus best een redelijk dik boek, maar voordat ik het wist was het boek uitgelezen. Een verhaal over macht en geld en hoever iemand kan gaan. Een confrontatie met de wereld van het internet en welke mogelijkheden dit biedt. Tijdens het lezen werd ik met de neus op de feiten gedrukt. Hoe makkelijk kan het zijn om iemands wachtwoord te raden. Ondanks dat er genoeg gewaarschuwd wordt, werd in dit boek goed duidelijk gemaakt dat het soms wel heel simpel kan zijn. Iets om over na te denken.
‘De security op Facebook was een lachertje. Bovendien was het overgrote deel van de mensen die erop zaten laks – waarvan tien procent zelfs digibeet.‘
Deel 2 omvat 15 hoofdstukken, speelt zich af in 2002 en neemt de lezer mee naar het verleden van Benissa. Een gruwelijk verleden wat soms niet voor te stellen is, maar waarvan iedereen weet dat dit ook in het echt gebeurd. Er komen in het boek een aantal thema’s aan bod die bekend zijn maar waar misschien nog te weinig aandacht aan wordt besteed. Of ze zijn soms iets te ver van ons bed.
Sara is een mix van spanning, criminaliteit en psychologie. Philip Le Bon heeft een vlotte verteltrant en wist mij met dit verhaal uitermate te boeien. Het enige wat mij in dit verhaal heeft gestoord is dat er een aantal dingen tegenkwam die wat ongeloofwaardig overkwamen. Een klein aantal maar misschien toch een aandachtspunt.
Een boek met een open einde, een verhaal met nog veel onbeantwoorde vragen. Gelukkig hoef ik niet al te lang te wachten op dit vervolg en een ding is zeker, dit vervolg zal graag gelezen gaan worden.
Een zeer verrassend, uitzonderlijk goed debuut.
4,5 ster | 1pos
|
In deel twee zitten de hoofdrolspelers uit het eerste deel inmiddels een paar maanden op de Academie en is het kerstvakantie. Iedereen gaat naar huis om de kerstdagen door te brengen. Imogen ook.
Ze komt bij toeval het Orakel van Delphi tegen die haar een nieuwe voorspelling laat ontvangen. De andere acht Uitverkorenen krijgen op dat moment allemaal dezelfde droom over een jongen met spookachtig groene ogen. Is dat toeval of….heeft het iets met de waarschuwing van het Orakel te maken?
Na de vakantie gaat de groep samen Epps, de fotografieleraar, op avontuur buiten de Academie om de wereld te beschermen. Ze maken nieuwe vrienden en vijanden. Vooral de heksen willen hen dwarszitten. Gelukkig hebben ze er twee vrienden bij, Nylora en Jayden die hen kunnen helpen.
In deel een heb je de hoofdrolspelers leren kennen, Kaida, de tweeling Aeon en Milo ,Lexi, Drake, Cera ,Damian, Harper en Imogen zelf. Nu leer je Nylora en Jayden kennen, beide zijn belangrijk voor het verhaal en voegen extra dimensie aan het verhaal toe. Ik kan niet kiezen wie ik het leukste vind.
Ook komen er sirenen en heksen in voor, allemaal met hun eigen gaves. Dat maakt het een mooi, spannend verhaal.
De Uitverkorenen moeten hun skills in dit deel nog meer gebruiken , zelfs skills en gaves die ze nog niet wisten dat ze die hadden. Dat maakt het spannend en leuk om te lezen. Kunnen ze hun gaves de baas ?
Natuurlijk zit er veel actie in ,maar ook romantiek en veel humor. Soms moet ik erg lachen om de uitspraken van bijvoorbeeld Cera en Aeon.
Het verhaal begint meteen al goed en je wil weten wat er met de waarschuwing van het Orakel bedoelt wordt. Zouden ze de opdracht die ze hebben gekregen kunnen uitvoeren?
Het is tot het eind spannend, je denkt te weten dat het op een bepaalde manier zal aflopen, maar dat is dan toch net even anders.
Ik kijk alweer uit naar het volgende deel.
5 sterren | 1pos
|
Een heel goed spannend meeslepend boek is dit.
Op den duur denk je te weten wie het is,maar zodra je verder leest snap je wie uiteindelijk de echte dader is.
Maar toch blijft het boek spannend en boeiend.
Een aanrader wat mij betreft | 1pos
|
Recensie (Nederlands):
Dit boek was een goed en schattig boek!
In het begin vond ik het een raar boek. Ik kon er niet goed in komen, omdat het erg anders was dan ik gewend ben.
Maar na ongeveer 100 bladzijdes kwam ik er beter in en kreeg ik meer een band met de karakters. Op het begin waren ze beide irritant, maar zodra je verder door leest, begin je ze echt leuker te vinden.
Mijn favoriete karakter was zeker weten Oscar. Ik denk dat hij op de lijst staat van mijn favoriete karakters!
Wat ik minder fijn vond was dat het boek erg weinig hoofdstukken had. Ik vind hoofdstukken erg fijn (ik weet niet waarom), dus dat irriteerde mij soms dat het boek maar een paar P.O.V. wisselingen had.
Op een gegeven moment raakte ik er aan gewend en werd het niet echt een probleem meer.
Het einde was geweldig en emotioneel en alles wat ik ooit wilde met dit boek. Ik weet niet wat ik nog meer over het einde moet vertellen. Ik denk dat je het boek gewoon moet lezen en het zelf mee maken.
Originele recensie (English):
This book was a very good and cute book!
At first, the book was a bit weird. I couldn't really get into the story, because of how different it was from what I'm used to.
But after about 100 pages I got more into it and started to connect with the characters. They were both annoying at first, but as you go further into the story, you start to root for them.
My favorite character was definitely Oscar. I think he is probably on the list of my favorite fictional characters from a book!
What bothered me was de lack of chapters. I really like chapters (I can't explain why), so I was sometimes a little annoying that this book only had a few P.O.V. changes.
But at some point I kinda got used to it and it wasn't really a problem anymore.
The ending was incredible and emotional and everything I wanted! I just don't know what else to say about the ending. I guess you just have to read the book and experience it yourself! | 1pos
|
Na Birk weer een prachtboek van Jaap Robben. Een vlotte schrijfstijl en een verhaal dat hard en zacht tegelijk is. Ik leefde met Brian mee, kroop haast in zijn hoofd, en ik kon sommige situaties haast voor mij zien, alsof ik naar een film keek. Ik vind het krachtig en beeldend geschreven, en de karakteristieke personages komen echt tot leven. Ik wilde almaar verder lezen, omdat ik het verhaal erg spannend en meeslepend vond, van begin tot eind. Ruim een voldoende. 4* | 1pos
|
Als twee jongens in het bos het lichaam van een jong meisje vinden, is dit de start van een angstaanjagend spel tussen politie en een zeer zieke geest. Aan Holcher de taak om dit spel tot een goed einde te brengen. Hij roept hierbij de hulp in van zijn ex collega. De zeer depressieve Mia.
In de eerste hoofdstukken gaat het vooral over deze Mia en haar mentale staat op dat moment. Ze ziet het leven niet meer zitten en wil er het liefst een einde aan maken. De manier waarop de schrijver je meeneemt in haar uitzichtloze leven is adembenemend. Je voelt haast haar pijn. Gelukkig komt Holcher roet in het eten gooien en dan komt het verhaal pas goed aan het rollen. Zo goed, dat ik het lastig vond om het boek weg te leggen. Heerlijk verhaal, dat mij doet uitkijken naar het volgende deel in deze serie! | 1pos
|
Een feest der herkenning: dat is Plastic rozen van Sylvia Witteman. Als je tijdens het lezen niet betrapt wilt worden met een grote glimlach op je gezicht, een zachte grinnik of zo nu en dan een schaterlach, dan is dit boek niet voor jou geschikt. Voor iedereen die daar geen problemen mee heeft, is dit een boek waar je, zeker als moeder, heel erg blij van wordt. Weg met al die pedagogisch verantwoorde en goedbedoelde adviezen, maar gewoon doen wat je hart je ingeeft. Een pleidooi om jezelf vooral niet te serieus te nemen.
In Plastic rozen zijn columns die Sylvia Witteman eerder voor De Volkskrant schreef gebundeld. Hoogtepunten uit meer dan tien jaar verslaggeving over het hedendaags gezinsleven. Witteman beschikt over de nodige zelfspot door zichzelf te beschrijven als een drankzuchtige, wat mollige moeder, hilarisch beschreven in ‘Rokjesdag’ over vrouwen die er met een zonnebril van € 3,99 prachtig uitzien: “Terwijl ik er met die ene zonnebril uit zie als Liz Taylor onderweg naar de Betty Ford-kliniek, daags na haar veertiende echtscheiding en ik met de andere lijk op zo’n martelkelderassistent uit het Pinochet-regime”. En ook in ‘Thuissituatie’ ontziet ze zichzelf niet als ze als een soort liederlijke smeerpoets halfnaakt onder het kleed wakker wordt als de mevrouw van het consultatiebureau onverwacht voor de deur staat. Geweldig!
Supergrappig zijn ook de columns ‘Partijtje’ en ‘Piraat’ over kinderfeestjes, zowel in Nederland als in Amerika, waar ze met haar gezin heeft gewoond. Haar cadeautip van een “fleurig bestrikte zak paprikachips met een gigantische knalroze zuurstok, een zeer schel trompetje of een vlijmscherp zakmes” heeft als bijkomend voordeel dat je kroost voorlopig als invité van de lijst wordt geschrapt. De “werkelijk dood- en doodenge man met een cynische lik-me-reet-grijns à la Jack Nicholson” die zijn opwachting maakte op een Amerikaans kinderfeestje heeft haar kinderen zo bang gemaakt dat ze vriendelijk bedankten voor elk partijtje waarvoor ze daarna nog werden uitgenodigd. En niet te vergeten het voor iedere moeder herkenbare traktatiegefröbel. Treffend als volgt omschreven: “Tot diep in de nacht hebben de ouders scheefsnuitige biggetjes zitten vouwen van spekkies of duizenden smarties en dropveters op wc-rolletjes geplakt ter verkrijging van zo’n geestige duizendpoot”. Elke moeder zal zich met wisselend succes van deze taak hebben gekweten.
En zo zijn eigenlijk alle columns bijzonder komisch. Het gezinsuitje naar de Condomerie, de bungalowvakantie in Park Vacantievreugd (met een c), de ukelele van haar dochter en de pyromaanneigingen van haar zoons: allemaal heerlijk om te lezen en het doet je beseffen dat je als moeder ook maar een mens bent en dat je niet de enige bent die wel eens in een opvoedkundige valkuil valt. En misschien wel het meest belangrijk is de wetenschap dat alle kinderen eigenlijk hetzelfde zijn. Ze gillen, schreeuwen, zeggen de verkeerde dingen op het verkeerde moment, doen de meest gevaarlijke dingen zonder er bij na te denken en zijn allemaal weer engeltjes als ze aan het eind van de dag na een dikke knuffel tevreden in hun bedje liggen en jij als ouder uitgeteld op de bank hangt. Door Witteman als volgt beschreven: "Als de kinderen 's avonds eindelijk allemaal in bed liggen, zak ik met een borrel op de bank, of ruggelings op de keukenvloer, afhankelijk van de graad van uitputting".
Niet voor niets is Sylvia Witteman een van de meest geliefde Nederlandse columnisten die in klare taal vol humor de draak steekt met zichzelf, de opvoeding en het gezinsleven in het algemeen. Een heerlijk boek! | 1pos
|
Voor liefhebbers van Dan Brown zegt de uitgever en met een aanbeveling van David Baldacci waren de verwachtingen hoog gespannen. Ik geef 4 sterren, maar eerlijk is eerlijk, die 4e ster kwam pas nadat het boek uit was. Zoek je een superspannende thriller dan kom je bedrogen uit. Stel je verwachtingen bij en lees dan toch deze who done it, waarbij de oplossing uiteindelijk toch nog heel verrassend is. .
Het boek is zeer goed geschreven en leest soepeltje weg. Ook al viel die spanning dus tegen, ik wilde toch steeds doorlezen om uit te vinden hoe het nu verder ging.
Het is duidelijk dat er veel research aan het boek vooraf is gegaan en ik heb er zeker nog van geleerd (dat gebeurt niet gauw bij een thriller). Het boek speelt zich af in Rome binnen de Katholieke kerk (Rooms, Oosters en Orthodox), maar wees niet bang; er wordt je geen geloofsovertuiging aangepraat.
Ben benieuwd wat anderen ervan vinden. | 1pos
|
Dr. Sleep is 12 het lang geanticipeerde vervolg op King's The Shining, dat in 1980 zo briljant werd verfilmd door Stanley Kubrick. De dertigplussers onder ons zullen zich vast de maniakale Jack Nicholson herinneren die dood en verderf zaaide in het spookachtige hotel in The Rockies. Zelf was King overigens helemaal niet zo gecharmeerd van de film. Dat was voor hem reden om zelf de productie van een miniserie ter hand te nemen die meer de geest van het boek zou volgen. Saillant genoeg kreeg deze tv-productie maar matige kritieken. Gelukkig heeft King meer verstand van schrijven dan van televisie maken.
De verwachtingen voor Dr. Sleep waren natuurlijk hoog gespannen. Hoe evenaar of overtref je een klassieker als The Shining? Is dat eigenlijk wel mogelijk? Stephen King vond zelf dat hij een goed verhaal had neergezet, maar was er op voorhand niet zo zeker van hoe het vervolg bij zijn lezers zou vallen. In een interview had hij er onder meer het volgende over te vertellen. 'Mijn angst is dat lezers ervan uitgaan dat ze nu ze ouder zijn geworden op dezelfde manier van het nieuwe boek zullen huiveren als destijds. Maar dat zal nooit gebeuren. Ik wilde een meer volwassen boek schrijven.' King voegde eraan toe dat het tegenwoordig moeilijker is om mensen angst aan te jagen. ,,Ze snappen nu eerder welke trucs schrijvers en filmmakers toepassen om hen te laten griezelen.''
Dr. Sleep speelt zich ruim dertig jaar na The Shining af. Danny, het bange jochie uit The Shining is inmiddels een veertigjarige man die net als zijn vader moeite heeft om de drank te laten staan en nog regelmatig last heeft van nachtmerries als gevolg van wat hij allemaal in het verleden heeft meegemaakt. Zijn leven neemt een wending door een ontmoeting met een jong meisje dat net als hem de gave van het Licht (The Shining) bezit. Deze gave stelt hen in staat om in het hoofd van andere mensen te kruipen en zo hun gevoelens en gedachten te kunnen lezen. Tevens hebben mensen die in het bezit zijn van dit Licht een voorspellende gave in het voorspellen van naderend onheil. Dit kan soms handig zijn, maar vaker blijkt het een vloek dan een zegen. Al helemaal wanneer blijkt dat er een groep vampiers op aarde rondloopt die mensen die in het bezit zijn van het Licht als een lekkere snack blijken te zien waardoor ze zelf extra levenskracht krijgen.
Net als veel andere lezers keek ik erg uit naar dit boek. Niet alleen omdat het een vervolg is op The Shining, maar ook omdat het gewoon een nieuw boek van Stephen King is. En dat is iets waar ik sowieso altijd naar uitkijk. Ik heb diepe respect voor de man, laat dat meteen duidelijk zijn. Dit is zijn 56ste roman en elk jaar komt er weer een nieuw boek van hem uit. Hoe hij dit doet is me een volslagen raadsel, want ondanks dat het een veelschrijver is heeft hij me tot nu toe nooit teleurgesteld. Natuurlijk, er zitten onvermijdelijk boeken bij in zijn uitgebreide oeuvre die net even wat minder zijn, maar hij zakt eigenlijk nooit door de ondergrens heen en dit is al zeker helemaal niet het geval bij Dr. Sleep. Het boek is heel wat anders van toon dan zijn voorganger. Stephen King is net als Danny een stuk volwassener geworden en dat is ook te merken. King heeft in een interview aangegeven dat hij hoopt dat lezers gaandeweg om de personages gaan geven, van hen gaan houden. ,,Dat is een van de voorwaarden om de suspense goed tot zijn recht te laten komen. Liefde leidt tot horror.'' Wat mij betreft is hij daar volledig in geslaagd. Stephen King bouwt de spanning mooi gedoseerd op, heeft een liefdevolle aandacht voor zijn personages en leidt de lezer naar een mooie en boeiende climax. | 1pos
|
De kleine groene wezens zijn onder ons. Sterker nog, ze waren er al miljarden jaren voordat wij mensen kwamen. En in de ogen van Peter Mooij is de kans groot dat ze er nog steeds zullen zijn als de mens niet meer bestaat. We hebben het hier over de alg. Microscopisch klein, maar efficiënt en veelzijdig, aldus Mooij. Net als bij schildpadden en krokodillen gaat het 'ontwerp' van de alg al een eeuwigheid mee. De mensheid, destructief en verspillend, is nog maar een paar miljoen jaar oud. 'Of die een blijvertje wordt, valt nog te bezien', aldus de auteur.
Mooij ziet de natuur als een ontwerpfabriek die als een razende proefmodellen produceert die moeten concurreren met weer andere modellen. Zo ontstonden diep in de oceaan, waar het vernietigende UV-licht van de zon was weggefilterd, de eerste soorten eencellige wezentjes. Belangrijk bestanddeel in deze 'oersoep' was - daar is-ie weer - de alg. Honderdduizenden soorten stierven even snel weer uit, maar de alg bleek zich aan alles te kunnen aanpassen.
Vol lof is Mooij over de rol van de alg toen het CO2-gehalte begon te te stijgen: zo effectief als algen daarmee wisten om te gaan, dat lukte andere modellen niet. Het land, stukgebrand door straling van de zon die zonder ozonlaag en wolken onafgebroken brandde, opkruipen was er nog niet bij, maar ze ontwikkelden zich met miljoenen tegelijk. Die planten en bomen waar we het altijd over hebben, die bestonden nog niet eens.
Nog steeds produceren algen de helft van de zuurstof op aarde. En misschien kunnen ze ons op nog meer manieren helpen. Door algen vet te mesten (vandaar de titel) produceren ze een olieactige stof waaruit je duurzame benzine kan maken als je erin slaagt die eruit te persen. En dat lukt. Nog maar met kleine beetjes tegelijk, maar aangezien we voor veel toepassingen nog niet van de verbrandingsmotor afkunnen, is dat al heel mooi. Stel je voor dat algenkwekerijen een alternatief zouden zijn voor al die onvervangbare fossiele brandstoffen! De auteur is er helemaal vol van.
Peter Mooij en en zijn knutselende maat Ritsert Mans zijn een stel dromers. Van consumentenproducten moeten ze niks hebben. Juist daarom hebben jongens als zij de toekomst. Hoe we de wereld naar de verdommenis kunnen helpen, weten we nu zo langzamerhand wel, maar wat zijn de alternatieven? Deze jongens zitten niet bij de pakken neer en organiseren monter een duurzaamheidsfestival op een Waddeneiland, dat in de kortste keren duzienden bezoekers trekt. Dat stemt je hoopvol over de mensheid. Op dezelfde manier gaan ze met hun algenmotorfietsproject aan de slag. Het boek is al even speels vormgegeven door Yara Francken.
Prutsen met groene troep in een laboratorium, over het strand scheuren met je zelfgebouwde motor - een jongensdroom die uitkomt. Het boek gaat iets minder over algen dan je zou denken, en wie heeft opgelet bij biologieles op school komt het verhaal bekend voor, maar wat geeft het. Mooij weet zijn verwondering over de volhardende oceaanbeestjes goed over te brengen en de foto achterin het boek van die roekeloze Ritsert op zijn houten motorfiets over het strand racet, steelt je hart. Van dit soort jongens moeten we het hebben. | 1pos
|
Nachtblauw van Simone van der Vlugt speelt zich af in de 17e eeuw. Catrijn is 25 jaar en speelt de hoofdpersoon in dit boek. Ze is net weduwe geworden van Govert en heeft een kindje dat doodgeboren is. Na de dood van haar man gaat ze naar Alkmaar om daar als huishoudster aan de slag te gaan. Eenmaal in Alkmaar aangekomen blijkt de heer des huizes waar zij als huishoudster aan de slag zou gaan te zijn overleden. Haar gesprek wordt opgevangen door ene Mattias die haar een baan als dienstbode aanbiedt bij zijn broer in Amsterdam. Ze komt te werken bij Adriaen en Brigitta van Nulandt. Brigitta schildert graag om haar leven zin te geven en krijgt les van Nicolaes Maes, die weer een leerling is van Rembrandt van Rijn. Dit wekt de interesse van Catrijn die altijd graag geschilderd heeft. De oude knecht van Catrijn komt naar Amsterdam om haar te bedreigen met wat hij heeft gezien. Hij heeft gezien dat ze Govert heeft vermoord en eist geld. Dit geeft ze hem, maar ze is bang dat het niet genoeg is en dat hij terug komt voor meer. Ze gaat naar Adriaen en vertelt dat ze haar baan op wil zeggen. Hij vraagt hoe ze het zou vinden om naar Delft te gaan. Ze besluit zijn aanbod te accepteren en gaat aan de slag bij Evert, de broer van Adriaen en Mattias. Ze komt te werken in zijn platelenbakkerij als schilder. Maar dan vindt er een aanslag plaats op Delft en breekt ook nog eens de pest uit.
Laat ik ermee beginnen dat ik fan ben van de boeken van Simone van der Vlugt. Ik heb al eens eerder een jeugdboek van haar gelezen en ook al wat thrillers. Toch staat ze bekend om haar historische romans en daarvan is dit mijn eerste. Ik vind de schrijfstijl prettig, maar ook wel erg eenvoudig. Af en toe zelfs kinderlijk. Dit zorgt er wel voor dat je het boek vlot uithebt. Het verhaal zit goed in elkaar en bevat zowel liefde als spanning. Je hebt daardoor voldoende afwisseling en het boek wordt dan ook nergens saai. In dit verhaal is fictie verwezen met feiten. Het boek is dus uitermate geschikt voor liefhebbers van geschiedenis en zeker voor liefhebbers van kunst.
Toch had ik niet altijd het gevoel naar die tijd te worden toegetrokken. Het is allemaal wel heel beschrijvend, dus de scenes vormen wel een beeld in je hoofd door de details. Maar af en toe vergat ik dat het zich in de 17e eeuw afspeelde en kon ik het allemaal wat lastiger voor me zien. Voor mijn gevoel is de hoofdpersoon daarvoor iets te vrijgevochten voor haar tijd en komt ze te modern over.
Desondanks een goed, leerzaam, interessant en zeer boeiend boek! Je leert veel over de geschiedenis van Nederland en dan met name Delft. Je leert over de manier van leven, over de angst voor de pest, over de kerk en hoe mensen steeds meer twijfelden aan God, over hoe het strafsysteem destijds werkte, over de VOC en het ontstaan van Delfts Blauw. Zeer zeker de moeite waard. | 1pos
|
"De kronieken van Bane" is een fantastische aanwinst voor je Shadowhunters collectie! Alle korte verhalen geven extra informatie over het leven van Magnus Bane, het personage uit "De ijzeren engel"- trilogie en "De kronieken van de onderwereld"- serie die door bijna iedereen wel geliefd is. Magnus is heel oud ook al wil hij nooit zijn echte leeftijd zeggen. Hij is wijs, heeft al vele geliefden zien sterven, maar bovenal is hij enorm ad rem en grappig. Er gebeurt altijd wel wat rond mr. Bane.
Ik vond het een hele mooie aanvulling met wat ik tot nu toe over Magnus heb gelezen. Hij is mijn favoriete personage uit "De kronieken van de onderwereld" en het was heel leuk nog meer over hem te weten te komen. | 1pos
|
Originaliteit in YA boeken is moeilijk te vinden, maar Peadar O'Guilin is er redelijk goed in geslaagd om een eigen stem te vinden. Er zijn Hunger Games gelijkenissen te vinden, maar grotendeels is het van begin tot eind een spannend boek met gruwelijke gebeurtenissen.
Ik vond het heel goed dat we de Calls van meerdere personen konden meemaken. Ik had verwacht dat we echt alleen de hoofdpersoon, Nessa, zouden volgen, maar dat was niet zo. Soms wist je al of iemand het ging overleven of niet door een vooruitwijzing van de schrijver, wat soms de spanning iets wegnam. Maar toch bleven het een goed geschreven scènes waarbij ik haast letterlijk op het randje van mijn stoel zat.
De schrijver schuwt dus niet van horror, wat verfrissend is in het YA genre waar maar al te vaak over geweld en ellende wordt gezweefd zonder het onderwerp echt goed aan te snijden. De Ierse folklore was ook een origineel element dat zich goed leende voor dit horror verhaal.
Een minpunt vond ik het overmatige gebruik van uitroeptekens. Klinkt misschien raar, maar voor mij komt het vreemd en kinderlijk over als er een uitroepteken wordt gebruikt buiten dialogen om. Dit verwarde me ietqat en bracht me soms uit het verhaal.
Verder vond ik het jammer dat er niet meer diepgang was. We volgen Nessa die veel doormaakt en ook (positief) verandert, maar over het algemeen krijgen we slechts een glimps van dit apocalyptische Ierland. We zien alleen echt de school waar Nessa verblijft en krijgen niet veel mee over wat er in de rest van Ierland gebeurt. Hoe de mensen precies leven. Welke banen ze hebben, enzovoort. Het boek bleef kleinschalig bij Nessa en ik had graag een wat ruimere blik gezien.
Al met al was het een goed YA horror boek met originele elementen en gedurfde beschrijvingen van gruwelijke gebeurtenissen, al bleef het te kleinschalig voor mij. | 1pos
|
Kinderen van de rivier is een emotioneel verhaal, gebaseerd op waargebeurde feiten. In de jaren 30 werden veel kinderen uit kansarme gezinnen ontvoerd en onder de hoede geplaatst van Georgia Tann, die een weeshuis leidt. Haar bedoeling is enkel om financieel gewin te halen uit de plaatsing van deze kinderen in gezinnen met een kinderwens.
Het boek bestaat uit 2 verhaallijnen en deze worden telkens door een andere persoon verteld: het heden en het verleden.
Ik vind het een prachtig en meeslepend verhaal, heel vlot geschreven en de afwisseling tussen heden en verleden maakt het geheel zeker niet moeilijk. Enkel de 1ste hoofdstukjes in het heden kwamen wat verwarrend over, maar eens je meer weet over wat in de jaren 30 gebeurd is, kan je nog moeilijk stoppen met lezen.
Met beetjes worden de verhaallijnen naar elkaar toegewerkt en wordt alles verweven tot een mooi geheel.
Een absolute aanrader! | 1pos
|
Via een vriend kreeg ik het boek Effectieve Hulpmiddelen bij Overbelasting. Op het eerste oog een wat vreemde titel. Al snel was duidelijk dat het een ‘doe’ boek is met allerlei modellen en methoden die je kan toepassen in de dagelijkse praktijk om grip op je werk en omgeving te houden. Simpel beschreven en recht toe en recht aan. Veel van deze modellen zijn eigenlijk wel bekend maar veelal niet meer actief op de voorgrond aanwezig. Door af en toe eens wat tijd te besteden aan dit soort modellen ben ik in staat meer grip op mijzelf en mijn omgeving te houden. | 1pos
|
De kleur van thee is een mooie roman over vriendschap, loslaten en de groei die we allemaal door maken in het leven. Grace en haar man Pete gaan deze keer naar Macau voor het werk van Pete. Hun kinderwens is definitief de grond in geboord en dat maakt Grace depressief en ze weet geen invulling te geven aan haar dagen in een vreemd land waar ze de taal niet spreekt en geen vrienden heeft om op terug te vallen. Als ze het dieptepunt heeft bereikt ziet zij bij toeval in achteraf straatje een winkel te koop. Met alle energie die haar nog rest gaat ze een cafe openen waar we de macarons de hoofdrol zullen spelen. Het verhaal wordt doorspekt met brieven die Grace aan haar moeder schrijft. Soms doen ze wat kinderlijk aan maar door de tijd heen verandert de toon en lijkt Grace langzaam te groeien, zich emotioneel los te maken van haar moeder. De vriendschappen die ontstaan in het cafe met klanten en haar personeel geven haar weer langzaam een drive om te leven, ergens voor te vechten.
Het verhaal is kleurrijk beschreven, je waant je in de vochtige warmte van Macau, je proeft de macarons en de karakters zijn inleefbaar en allen hebben het nodige meegemaakt. Hoewel ze allemaal een verschillende achtergrond hebben lijken de vrouwen elkaar alleen maar te versterken. De schrijfstijl is vloeiend en is niet te breedsprakig maar geeft toch voldoende couleur locale om je mee te nemen in het verhaal. De vriendschappen, Cafe Lillian en de macarons zijn de belangrijkste hoofdrolspelers in dit boek. Je zou er bijna van in de keuken gaan staan en aan het bakken slaan, maar degene die de kookprogramma’s volgen die weten hoe moeilijk het is om een mooie macaron te bakken. Een boek voor de liefhebbers van Eten, beminnen en bidden. | 1pos
|
Ik zie je. Een kort berichtje dat op de telefoon van Fender verschijnt tijdens een avondje stappen verandert zijn leven. Zijn vader is net overleden en zijn videotheek loopt voor geen meter. Het is net uit met zijn vriendin en het verzorgt zichzelf slecht. Het smsje is afkomstig van Lisa en de twee lijken voor elkaar te gaan. Al snel wonen ze nagenoeg samen en bedrijven veelvuldig de liefde. Fender houdt zielsveel van haar maar Lisa stort zich op veelvuldig stappen en regelmatig drugsgebruik waar hij zich aan ergert.
Naast zijn liefde voor de film is hij weg van muziek. De liefde voor Elvis deelt hij samen met zijn nieuwe schoonvader. Hij gelooft dat Elvis nog leeft maar zijn schoonvader steekt ieder jaar een kaarsje aan op de sterfdag van Elvis. Die dag is ook de verjaardag van Lisa die het moeilijk dat haar vader die dag niet met haar lijkt te vieren.
Fender is met Lisa meegegaan omdat hijanders een dief was van zijn eigen lul was maar gedurende het verhaal geeft hij steeds meer om haar. Soms is hij bang dat hij niet spannend genoeg en niet geil genoeg voor haar is. Uiteindelijk komt hij zover dat hij besluit dat hij alleen minder van haar moet houden.
Matthijs Kleijn, voormalig jakhals bij DWDD, heeft met Ik Zie Je een mooi verhaal geschreven. De lezer wordt meegetrokken in de relatie tussen Lisa en Fender. Met een pakkende schrijfstijl voert hij je mee naar het zeer verassende einde. De lezer moet zich niet laten afschrikken door de soms expliciete seksscenes en de onduidelijke situaties door drank en drugs. Want deze zaken beinvloeden de relatie tussen Lisa en Fender. Kleijn heeft een passievol boek geschreven dat bol staat van liefde en twijfel. | 1pos
|
Gelezen mei 2008. Ik heb dit boek in het Engels gelezen (Strange Fits of Passion) en vond het prachtig. Eén van de betere boeken van Anita Shreve. | 1pos
|
De Amerikaanse journalist en ‘Koreadeskundige’ Blaine Harden (1952) is wereldwijd bekend geworden met Vlucht uit kamp 14, zijn hemeltergende verslag van de ontsnapping van Shin Dong-Huyk uit een van de concentratiekampen die tot op de dag van vandaag operationeel zijn in Noord-Korea. (En die onder het huidige bewind van Kim Jong-un wellicht zelfs intensiever worden gebruikt.)
Ergens in 2012 wordt Harden gebeld door ene Kenneth Rowe, een tachtigjarige die zegt dat hij zijn boek heeft gelezen en die vroeg of hij weleens had gehoord van de Noord-Koreaanse luitenant No Kum-sok die in september 1953 vlak na het bestand in de Koreaoorlog als jonge straaljagerpiloot van eenentwintig met zijn Mikoyan-Gurevich 15, beter bekend als een MiG, naar de vrijheid in het zuiden vloog.
Harden kende het verhaal niet, maar als een rechtgeaarde journalist, onder meer van de Washington Post, stortte hij zich direct op het onderwerp. Twee jaar later kon hij beginnen aan het schrijven van het zeer informatieve en tevens zeer onderhoudende De Grote Leider en de straaljagerpiloot. Met als ondertitel: De spectaculaire ontsnapping van een jonge Noord-Koreaan aan dictator Kim Il-sung.
Meneer Rowe bleek niemand minder dan No Kum-sok zelf en zo had Harden ineens een bron uit de eerste hand. En daarnaast, het geluk is soms met de schrijvende mens, waren diverse geheime rapporten over de Koreaanse oorlog net na het wekken van Hardens nieuwsgierigheid door de Amerikaanse regering vrijgegeven. Ze dienden als geheugensteuntje bij de gesprekken met Rowe en met vele andere direct of indirect betrokkenen. Daarnaast heeft Harden kunnen putten uit vele studies, over de communicatie tussen Mao en Stalin bijvoorbeeld. Het notenapparaat is indrukwekkend. Net zoals de bibliografie en de lijst van personen die de auteur dank is verschuldigd.
De hoofdpersoon uit Hardens eerste Koreaboek was geboren in kamp 14 en kende dus geen andere werkelijkheid dan die van repressie, wantrouwen, liefdeloosheid, honger en dwangarbeid. Hoe anders was dat voor No Kum-sok (1932) die als jongeman opgroeide in een welvarend gezin in het noorden van het toen nog niet verdeelde Korea. Weliswaar stond dat toen onder invloed van Japan – Het was na een vijftal jaren een protectoraat geweest te zijn in 1910 geannexeerd. Koreanen werden beschouwd als minderwaardig, als werkslaven – maar de elite kon toch een goed leven leiden. Omdat op school het Koreaans verboden was, leerde No Japans. Zijn vader was een goede pitcher in het team van het bedrijf waar hij een leidinggevende functie had. Amerika was het land van de dromen van pa en van zoon Kum-sok, maar lessen Engels werden niet gegeven.
Na de conferentie van Jalta in februari 1945, vielen de Russen Korea binnen om de VS ‘te helpen’ in de strijd met Japan. Uit angst voor een te grote invloedsfeer van de Sovjet-Unie trokken twee Amerikaanse generaals in het Pentagon een willekeurige lijn over het schiereiland, alles ten noorden van de 38ste breedtegraad stond onder invloed van de Russen, de Amerikanen beheersten het zuidelijke deel. Daarmee dwars door dorpen, dwars door gezinnen een grens trekkend.
De Russen accepteerden de verdeling. Zoals wel vaker – denk aan het Sudentenland in 1938 – was geen inwoner van het land zelf bij de verdeling betrokken. Al op 1 december 1945 werd in Caïro door de grootmachten besloten dat Korea snel onafhankelijk moest worden. De Koude Oorlog maakte aan dat plan snel een einde.
Harden is net als in zijn eerste ‘vluchtboek’ uiterst genuanceerd te werk gegaan. Hij heeft zich niet beperkt tot het vertellen van het, overigens uiterst spannende, vluchtverhaal van de jonge nepcommunist. Hij schetst ook de omstandigheden waaronder Kim Il-sung kon uitgroeien tot dictator en agressor. Het is bijzonder interessant om te zien hoe Mao en Stalin met de jonge Kim speelden. De Grote Leider, nu nog steeds de Eeuwige President van de Republiek Noord-Korea ook al is hij al decennia dood, was een onbeduidende marionet in de handen van de beide grote roergangers. Maar door toeval, door (internationale)ontwikkelingen, kwam hij elke keer weg met zijn vele verkeerde beslissingen. Hij kreeg de kans om een ware stalinistische persoonlijkheidscultus op te bouwen. En vooral zijn eigen rol in de geschiedenis op te verven. Aan het einde toe, wel heel erg bont.
Kim begon, met het idee fixe dat veel Koreanen in het zuiden zich bij hem zouden aansluiten en dat de Amerikanen niet zouden terugslaan, aan een opmars naar het zuiden. (Uiteraard liet hij het verhaal de wereld ingaan dat de Amerikanen de demarcatielijn als eerste waren overgestoken. Wonderlijk, aangezien er in die tijd bijna geen Amerikaanse soldaten in Zuid-Korea gelegerd waren.)
De eveneens narcistische generaal MacArthur kreeg het commando over een VN-missie. Omdat het congres tegen het inzetten van grondtroepen was, werd er besloten tot grootschalige bombardementen. Harden maakt in dit boek voor het eerst goed duidelijk wat de omvang was van die bombardementen en hoe wreed en allesvernietigend ze vooral ten opzichte van de burgerbevolking waren. Luchtverdediging ontbrak in eerste instantie bijna volledig en op een gegeven moment waren er bijna geen doelen meer over om plat te gooien. Miljoenen Koreanen vonden de dood. De Amerikanen gaven daarmee de Grote Leider onbedoeld sterke argumenten in handen. Jarenlang kon hij blijven bedelen bij China, de Sovjet-Unie en de landen van het Warschaupact ‘om zich te kunnen blijven verdedigen tegen de imperialistische Amerikanen.’
Toen de troepen uit het zuiden de noordelijke grenzen van Korea bereikten, werden vooral de Chinezen onrustig. Stalin had in eerste instantie geen problemen met de Amerikanen als buren aan een verre buitengrens. Mao stuurde taaie grondtroepen die door de Amerikanen werden onderschat. Uiteindelijk leverde Moskou een groot aantal MiGs die voornamelijk vanuit Mantsjoerije opereerden. Een ingewikkeld steekspel dat als de wens van MacArthur was vervuld – hij wilde China de oorlog verklaren – zomaar tot een nieuwe mondiale strijd had kunnen voeren.
Harden geeft inzicht in de gebrekkige opleiding van de Koreaanse piloten en de beperkingen van de MiG zelf. Toch wilde de Amerikaanse regering graag een gevechtsklaar vijandelijk vliegtuig in de wacht slepen om onderzoek te doen naar de eigenschappen. In eerste instantie leken ze namelijk motorisch veel sterker. Er werd een vorstelijke beloning van honderdduizend dollar uitgeloofd. (Naar de huidige maatstaven een slordige zeven ton in euro’s.) In korte tijd werden miljoenen pamfletten uitgestrooid boven Korea en besteedden de radiozenders die in het noorden te ontvangen waren er dagelijks aandacht aan. Maar deze oproepen bereikten de piloten niet. Kim Il-sung had de bevolking van het noorden al behoorlijk geïsoleerd.
De herinneringen van Rowe, in de tijd dat hij nog No heette, worden ondersteund door heel veel documentatie. Ze zorgen niet alleen voor een kijkje op de oorlog gezien vanaf ‘de andere kant’, vanuit de optiek van een Noord-Koreaanse gevechtspiloot – tegen wil en dank, zoveel wordt wel duidelijk in de loop van het boek – maar ook voor een zekere nuancering, voor een minder propagandistische, een neutralere visie op het geheel.
De kern van het boek is de spectaculaire vlucht zelf. Ook hier een hoop toevallige omstandigheden. No mocht op de ochtend van zijn vlucht alleen opstijgen, zonder wingman of eskader. Ze waren rond die tijd tijdelijk gelegerd vlakbij de demarcatielijn. De radar op het nabijgelegen Zuid-Koreaanse militaire vliegveld Kimpo was juist die septemberdag voor onderhoud buiten gebruik. De Amerikanen hebben het aanvliegen en de landing zelf eigenlijk niet opgemerkt. Ook al beweerden ze achteraf uiteraard iets totaal anders. Zes maanden lang is No uitputtend ondervraagd. Ook zijn toestel is ontleed en daarna weer in elkaar gezet, voor het geval dat de Noord-Koreanen het terug wilden hebben. Maar ontkenning behoort bij een dictatuur. Wat niet is gebeurd, kan je ook niet schaden. Het staat nu in een Amerikaans militair museum.
Hilarisch is de afwikkeling van de beloning. President Eisenhower, afkomstig uit een arm boerengezin, wilde een communist, of een ex-communist eigenlijk niet zo’n enorm bedrag aan belastinggeld uitkeren, bang als hij was dat No dat op zou maken aan drank, gokken en vrouwen. Een ietwat vreemde veronderstelling. No wist niets van de beloning en vluchtte onder meer uit lijfsbehoud. (Een van zijn commandanten had ontdekt dat zijn vader voor de Japanners had gewerkt.) Er is behoorlijk gemarchandeerd door de CIA en de Amerikaanse overheid om gezichtsverlies te voorkomen. Uiteindelijk is er een geheim beheerfonds voor No opgericht.
De gevolgen voor de mensen die No achterliet waren verschrikkelijk. Zijn moeder was tijdens de oorlog achtergebleven in door Amerikanen gecontroleerd gebied. Maar zijn commandant en vier van zijn collega-vliegers werden geëxecuteerd. Dat hoorde No pas jaren later van een andere overloper. Wat er met zijn oom Yoo, een fervente aanhanger van de Grote Leider nota bene, diens vrouw en kinderen is gebeurd, is tot op de dag van vandaag onbekend. Toch heeft No/Rowej geen spijt van zijn beslissing om weg te vliegen.
Ooit hoopt hij zijn vaderland nog eens te kunnen bezoeken, maar de kans daarop lijkt klein, nu Kim Jong-un aan de macht is en in alles – zelfs met betrekking tot zijn uiterlijk – zijn grootvader imiteert. De Grote Leider die bijzonder geholpen werd door de omstandigheden. In 1956 kwam een hoge delegatie uit China en Rusland met de bedoeling om Kim Il-sung te lozen. Maar de bloederige revolutie in Hongarije – en het einde van de hervormingen die daarmee gepaard gingen – deden de focus naar Europa verplaatsen.
De Grote Leider en de straaljagerpiloot is een goed onderbouwd, zeer informatief, genuanceerd boek over Korea. Daarnaast is het ook nog eens stilistisch sterk. De teksten van Harden hebben een prettige cadans en een nieuwsgierig makende toon. | 1pos
|
Als leidster van een leesclub kreeg ik deze roman van uitgeverij Brevier gratis toegestuurd ter beoordeling. Zeg het de bijen, of naar het origineel: Telling the bees. De cover sprak me niet enorm aan, en een boek over bijen stiekem al helemaal niet. Maar wat moet, dat moet, dacht ik. En ik ben compleet omvergeblazen door dit geweldige boek. Wát een parel!
Het gaat over imker Albert Honig van 80 jaar, die op z’n oude dag plots zijn twee buurvrouwen dood aantreft. De rechercheur die hem in de maanden daarna blijft bezoeken en ondervragen, dwingt hem om de waarheid en geheimen onder ogen te zien die verborgen liggen onder jaren van zwijgen en ontkennen. Over liefde, angsten, waarheden en imkeren.
Ik hou van boeken waarbij we als lezer duiken in een bewogen leven van iemand die het al heeft geleefd. Huis van Herinneringen van Nicci Gerard is er ook zo een. Het personage van Albert wordt heel sterk neergezet door de Californische schrijfster Peggy Hesketh. Albert leidde een zeer eenzaam leven, is nooit echt buiten de muren van z’n huis geweest, behalve in zijn tuin. Want dáár staan alle bijenkasten. Zijn bijen, daar leeft hij voor. En hij weet er dan ook álles van. Ongevraagd heb ik ongelooflijk veel geleerd over bijen, en met plezier! Ik zie het als een cadeautje naast het lezen van een spannende roman die zich ontrafelt rondom de dood van de buurvrouwen. Zelfs in het ogenschijnlijk kalmste leven kan een intens gevoel van drama en passie verborgen liggen. En dan nog te bedenken dat de auteur hartstikke allergisch is voor bijen. In het kader van je zwakke punten omarmen, vind ik dit dan wel echt een meesterlijk debuut. Never judge a book by it’s cover… | 1pos
|
Sinds jaar en dag blijkt België een broedplaats voor werkelijk originele schrijvers. Hugo Claus, Tom Lanoye, Dimitri Verhulst en Edwin Mortier, het zijn klinkende namen die niet alleen de Vlaamse canon bepalen, maar ook die van de Nederlandstalige literatuur. Hun taalgebruik en de stijl die ze hanteren is typerend en uniek. Onder de rook van Antwerpen, in de stad Lier, schrijft Suzanne Binnemans aan een gestaag groeiend oeuvre. Met haar nieuwe roman Prooi bewijst ze tot de beste auteurs van Vlaanderen te horen.
Suzanne Binnemans schreef meerdere romans, waaronder Scheidslijnen (1998) en Vertrekken (2003). Haar nieuwe roman Prooi is een voorzetting van de sociale drama’s die meestal het uitgangspunt voor haar boeken vormen. Het menselijk tekort blijkt steeds weer inspirerend voor de auteur. Ze brengt haar personages in een herkenbare situatie en laat het vervolgens uit de hand lopen. De lezer volgt, met stijgende verbazing, de gebeurtenissen die door een niets verbloemende schrijfstijl nog sterker over lijken te komen. We zijn getuige van dat wat mensen elkaar aandoen en weten dat het ons ook had kunnen overkomen.
Vijfenzeventig jaar oud is de verteller als zijn dan nog veertigjarige ‘prooi’ bij zijn bedrijf langskomt voor een gesprek over de huisstijl, het nieuwe gezicht van de firma. Ze heet Eva en is te laat door een lekke band. Hij gebruikt die situatie direct om haar in een ondergeschikte positie te brengen. Het is het voor hem het normaal geworden begin van iedere relatie in zijn leven. Het is zijn middel tegen eenzaamheid, onmacht en onzekerheid. Alleen door haar meester te zijn kan hij die gevoelens onderdrukken.
‘Instructies geven aan mensen, hun opleggen wat te doen en niet te doen; het is iets wat in mij zit. Ik kan het niet laten, het is sterker dan ikzelf. Mijn eigen onzekerheid verdwijnt waar ik anderen dicteer.’
Eva is getrouwd en heeft kinderen. Ze zoekt iemand die haar weer gelukkig kan maken, een man die na haar grootvaders dood zijn plaats in kan nemen, iemand bij wie ze het gevoel heeft dat ze leeft. En daarmee is ze de gedroomde prooi. De oude man wil haar niet bezitten in de betekenis die andere mannen eraan geven, hij wil dat ze van hem gaat houden. Ze moet verslaafd aan hem raken, aan zijn meningen en oordelen. Macht moet het bindmiddel zijn.
‘Zeg nooit dat je van iemand houdt of dat iemand van je houdt, maar denk eraan hoe iemand zijn hand op je haren heeft gelegd, hoe jij je hand tegen zijn wang aan hebt gehouden.’
Er ontstaat een soort ‘bedrog’, een soort van overspel die uitmondt in een machtsstrijd. Beiden willen zien wie het langst stand weet te houden en vooral wie het meest heeft geleerd. Eva’s verlatingsangst en zijn problemen met de onmacht en aftakeling die bij het ouder worden horen, klinkt door tot in iedere zin.
‘Wat zou jij beginnen met iemand zoals ik?’ vraagt ze me. ‘Het is andersom,’ antwoord ik, ‘wat zou jij met iemand van mijn leeftijd beginnen? Ik sterf in je bed.’
Hij droomt ervan haar te strelen en loopt over van de, niet uitgesproken, fantasieën. In werkelijkheid is haar stem, kinderlijk met een ondertoon van ernst, of een terloops aanraken hem al meer dan genoeg. Dan verlaat Eva’s man haar voor een veel jongere assistente. En haar grootvader ligt op sterven.
‘Onze timing was dus perfect: hij ging en ik kwam.’
De onbeminde, onbegrepen Eva laat hem toe in haar leven. Ze wil weer mooi, aantrekkelijk en verleidelijk zijn voor een man. ‘Echte liefde wil de ander gelukkig zien, om welke reden dan ook.’ Het zijn de woorden die ze ooit tegen haar man zei. Ze weet niet dat het bij de nieuwe man in haar leven altijd om macht draait. Dat hij haar volledig wil bezitten en alles, maar dan ook alles over haar wil weten.
Prooi is de ultieme roman als het gaat om het machtsspel binnen relaties. Wat mensen elkaar toestaan te doen en ook wat ze zichzelf daarbij aan willen doen. Met de ware hand van de meester beschrijft Suzanne Binnemans de denkwereld van een man die al met een been in het graf staat en toch nog zijn sporen wil nalaten. Juist die krampachtigheid van hem, naast die meedogenloze houding naar zijn ‘prooi’ Eva toe, maakt het lezen van deze roman tot een belevenis. De lezer wordt steeds weer gedwongen tot een nieuw standpunt. Net als het verhaal is ook de taal nietsontziend. In glashelder proza wordt alles gezegd en alles beschreven. Ook dat wat wij normaliter alleen denken. Suzanne Binnemans bewijst met deze roman een auteur van internationale allure te zijn. Je zou haast zeggen: te groot voor Lier. | 1pos
|
Ik had dit boek al meer dan een jaar in mijn kast liggen, ooit eens gekocht maar nog nooit aan begonnen. Na het nu gelezen te hebben heb ik er spijt van dat ik er niet eerder aan begonnen ben.
Het verhaal wordt heel goed verteld en ik vind het heel dapper hoe ze dit allemaal aangepakt heeft. Een heel dapper meisje wat de rest van haar leven bang moet blijven voor haar familie. | 1pos
|
Ik werd vanaf het eerste hoofdstuk al nieuwsgierig, het is zo goed verteld en ik kon hem moeilijk weg leggen!
Als je eenmaal leest dan ben je zo in het verhaal en alles komt tot leven. Zeker als je er een bijpassend muziekje op de achtergrond afspeelt. Je leest hem snel uit, er staan geen moeilijke woorden in maar het is ook niet kinderachtig, dus ook voor oudere mensen is het leuk om te lezen.
echt een aanrader, ik vond het zo jammer dat ik hem uit had en dat er geen deel twee is of een beetje de zelfde soort boeken. Heb voor de rest geen andere boeken van haar gelezen maar ben blij dat ik dit boek gekocht hebt! | 1pos
|
Het verhaal draait om het Voynich manuscript dat waarschijnlijk in de 15e eeuw is geschreven door een onbekende auteur. Donald Nolet heeft hier een heel avontuurlijk en mysterieus verhaal omheen gemaakt. Het verhaal gaat over Zina die geïntrigeerd wordt door het Voynich manuscript. Samen met een groepje wetenschappers en enthousiaste amateurs wil zij het Voynich manuscript ontcijferen. Zij is wiskundige en probeert door middel van en algoritme het manuscript te ontcijferen. Hierdoor belanden ze in een avontuurlijke tocht door Engeland, Wenen, Rome en Praag. Ondertussen proberen verschillende partijen haar en haar vrienden tegen te werken. Het verhaal speelt zich deels in het heden en deels in het verleden af, hierdoor kom je steeds meer over het manuscript te weten. Het is een heel boeiend verhaal. Ik heb het met veel plezier gelezen. | 1pos
|
Ook het vervolg op dit boek (back) is leuk om te lezen. Eens je er aan begonnen bent...wil je niet meer stoppen. | 1pos
|
Lotte en Thijs zitten in de klas bij juf Evi en dat vinden ze geweldig. Wanneer het schoolhoofd vervangen wordt, is het plots heel wat minder leuk op school. Juf Brakel, of beter gezegd juf Braaksel, schaft alle fijne dingen af. Er mag niet meer worden getrakteerd, het aquarium verdwijnt en de kinderen krijgen om de haverklap straf. Ondertussen heeft Lotte thuis ook de nodige problemen. Haar stiefvader dwingt haar om hem te helpen bij zijn gemene plannen en ze durft het zelfs niet aan Thijs te vertellen. Hierdoor kan ze vaak niet meer meebouwen aan het vlot waarmee ze willen gaan varen en hoe meer ze ontdekt over de plannen van haar stiefvader, hoe wanhopiger ze wordt.
De spanning in ‘Juf Braaksel’ heeft vooral te maken met de dubbele verhaallijn. Het is niet alleen de situatie op school die de leerlingen zorgen baart, maar ook wat Lotte meemaakt thuis en de druk die dat op de vriendschap tussen Thijs en Lotte zet. Carry Slee neemt de tijd om alle situaties goed te introduceren en voert vervolgens de druk op door een aantal dingen snel achter elkaar te laten gebeuren. Lotte zit tussen twee vuren en in de klas moet iedereen uiterst voorzichtig zijn om juf Braaksel niet boos te maken. Gelukkig gaat de klas een uitdaging niet uit de weg en kiest Lotte de juiste persoon om in vertrouwen te nemen.
Doorheen het hele boek staan grote en kleine illustraties die gemaakt zijn door Iris Boter. Ze verluchten de tekst en voor veel jonge lezers is dat een must. Doordat ze goed gedoseerd zijn, vormen ze een mooie aanvulling op de tekst. De illustratrice weet humor in haar tekeningen te verwerken waar dat nodig is, maar schept ook een beeld bij de minder plezierige en spannende situaties.De nadruk ligt op de emoties van de personages. De prenten zijn niet zo gedetailleerd dat er niets meer aan de verbeelding van de lezer wordt overgelaten, al sluiten ze perfect aan bij de inhoud van het verhaal.
Het boek brengt een amusant en tegelijk onderhoudend en treffend verhaal. Slee gebruikt personages die erg herkenbaar zijn voor leerlingen uit de basisschool en speelt wonderlijk in op hun leefwereld door met een absoluut doemscenario te komen. De verhaallijn rond Lotte is niet ondergeschikt aan die rond juf Braaksel en raakt een gevoelige snaar. Het is gemakkelijk om met het meisje mee te leven. Het is een erg boeiend verhaal dat laat zien waarom Carry Slee zo'n succesvolle kinderboekenschrijfster is.
Ook weten wat Antoinette van 'Juf Braaksel en de magische ring' vindt? Lees zeker de volledige buddyread op de spot van de Hebban Jeugdliteratuur Club! | 1pos
|
Ja, ja, ik weet het. Ik was gewaarschuwd. Overal om me heen spraken en spreken mensen over dit boek. Caraval is hot, een van de meest geliefde boeken van de laatste jaren en zoals mij wel vaker overkomt, was het door mijn vingers geglipt en nog niet op mijn pad gekomen. Maar hier zijn we dan, ongeveer 4 uur nadat ik het boek heb opengeslagen. En ik kan eigenlijk maar één ding zeggen: De reviews en goede verhalen zijn absolute niet overdreven en dit boek is alles behalve overhyped.
Al vrij snel begon mijn hart in mijn keel te kloppen, als een constante aanwezigheid in mijn borstkas. Regelmatig wilden mijn ogen sneller lezer dan mijn hersenen konden volgen. Ik moest en zou verder lezen, verder ontdekken, meer te weten komen over de wonderlijke wereld van Caraval.
Want dat is het. De wereld van Caraval vertoont ergens heel veel gelijkenissen met de wereld van Alice in Wonderland. Het is bijna een soort Wonderland. Een wereld met zijn eigen regels, met eigenaardigheden, met logica die volledig tegen alle logica indruist, met magie die moeilijk te volgen is. Maar ook met donkere kanten, met een schaduwzijde en gruwelijkheden die het daglicht eigenlijk niet kunnen verdragen.
Van begin tot eind was het een adembenemende rit, met personages die wellicht niet mega gelaagd waren, maar boeiend genoeg om de aandacht vast te houden en een plot dat me tot de allerlaatste bladzijde in zijn greep hield. Ik ga maar eens snel uitzoeken of er een vertaling komt van deel twee, anders zal ik die in het Engels moeten aanschaffen. | 1pos
|
Heerlijk boek, hartverwarmende personages. Zo is Engelenmoord kort samen te vatten. Voor mij was dit het derde boek dat ik las van de dames Tracy, en het enige minpuntje was dat ik daardoor al snel wist wie de dader(s) was of waren. De vaste personages kende ik immers al uit de volgende delen, en in de samenstelling van die groep klopte iets niet. Dus, als je nog nooit iets hebt gelezen van P.J. Tracy begin dan met dit boek.
Een van de meest opvallende kenmerken van de serie is de humor. Voor de een zullen de grappen flauw zijn, voor een ander zijn ze een reden om de serie te lezen.
Het feit dat we hier te maken hebben met twee schrijvende vrouwen geeft een extra dimensie aan de dialogen tussen de mannen in het verhaal. Soms lijken die gesprekken vooral te bestaan uit gewaagde en pikante opmerkingen.
Conclusie: dit eerste deel hapert hier en daar een beetje maar als debuut is het schitterend! | 1pos
|
Parijs, een stad die tot verbeelding spreekt. Met zijn nieuwste boek is Rutherfurd er weer in geslaagd om een stadsgeschiedenis in een roman te gieten. Anders dan zijn eerdere boeken, is dit niet chronologisch. Voor fans van Parijs en van geschiedenis. Ik heb het meest genoten van de hoofdstukken over de belle epoque. Alleen het voorlaatste hoofdstuk over WOII vond ik een beetje langdradig. | 1pos
|
Steenbloed is het derde boek van Johan Theorin ,het boek dat de lente beschrijft van Öland.
Moet zeggen dat het even duurde eer ik in het verhaal zat,maar verder gekomen in het boek sprak het me meer aan.
De oude schipper Gerlof is ook in dit boek aanwezig en is weggegaan uit het rusthuis waar hij zat en teruggekeerd naar Öland
Hij vindt er de dagboeken van zijn overleden vrouw,die hij met enige aarzeling gaat lezen,er komen passages in voor die hij absoluut niet begrijpt.
Later vallen er veel puzzelstukjes in elkaar.
In dit boek komen ook de nodige nieuwe personages voor
Je maakt kennis met Wendela een vroegere eilandbewoonster,en haar man Max,met Per Mörer, die er een huis erfde van familie, en zijn kinderen en met andere buurtbewoners.
Elfen en trollen hoeven van mij niet echt maar het stoort me niet in dit verhaal
Ook al vind ik het geen echte thriller het boek heeft toch de nodige spanning en zeker op het laatst wil je weten hoe het allemaal in elkaar zit. | 1pos
|
"Remains of the day" las ik onlangs, met jubelende vreugde. Maar tot mijn verbazing vind ik "Never let me go" nog een klasse sterker: dat vind ik echt een meesterwerk van de buitencategorie, en een van de geniaalste boeken die ik dit jaar las. Voordat ik "Never let me go" las begreep ik totaal niet waarom het Nobelprijscomite Isiguro's werk karakteriseerde als een mix van Austen en Kafka met een vleugje Proust. Maar nu wel, want "Never let me go" is erg Engels - en dus Austeniaans- van sfeer en tegelijk vol met werkelijk meesterlijk opgeroepen Kafkaëske vervreemding, en de virtuoze wijze waarop de meanderende bewegingen van de herinneringen aan de kindertijd worden beschreven doet inderdaad soms denken aan Proust, ondanks alle wel zeer on-Proustiaanse ingetogenheid. Na "Remains of the day" wilde ik al meer lezen van Ishiguro, maar na het meesterlijke "Never let me go" wil ik ALLES van hem indrinken, en wel meteen. Want van iemand die zulke meesterwerken produceert wil ik het hele oeuvre kennen, zelfs als daar totale bagger tussen zou zitten.
Hoofdpersoon en ik-verteller is Kathy H., iemand dus met alleen een letter als achternaam, net als Jozef K. Zij is al elf jaar lang "carer", oftewel verzorgster van donoren, onder andere van de donoren Tommy D. en Ruth, die net als Kathy een groot deel van hun jeugd doorgebracht hebben in Hailsham, een typisch Engelse kostschool ergens in het Engelse "countryside". De hele roman draait dan om herinneringen van Kathy aan haar Hailshamse jeugd samen met o.a. Tommy en Ruth, en om haar duiding van haar leven en dat van haar vrienden vanuit die herinneringen, waarbij die herinneringen elkaar soms op fraaie wijze verduidelijken en verrijken maar vaak ook elkaars raadsel vergroten. Van meet af aan is bovendien duidelijk dat er iets zeer vreemds aan de hand is met de personages, iets dat zij tegelijk wel en niet weten, iets dat Kathy ons stukje bij beetje onthult maar tegelijk ook verhult, iets dat haar en haar vrienden wel is verteld maar gewoon nooit echt tot hen doordrong. Op een derde van de roman wordt het door een met gewetenswroeging worstelende "guardian" expliciet verteld: alle kinderen in Hailsham zijn klonen, zonder ouders en kenbare oorsprong, en hun leven heeft ook geen toekomst, want ze zullen als jongvolwassenen een voor een al hun vitale organen moeten doneren. Totdat op jonge leeftijd de dood erop volgt, iets wat aangeduid wordt met het eufemisme "completion". Wat wel een heel naargeestig eufemisme is, omdat het suggereert dat voor deze donoren alleen de dood het leven completeert. En alleen dat al maakt de manifeste zinloosheid van hun levens wel heel pregnant.
Dit alles is op zichzelf al behoorlijk navrant en vervreemdend. Maar nog navranter en vervreemdender is de onderkoelde en ingetogen wijze waarop de personages dit alles ondergaan, en de gelatenheid ook waarmee Kathy alles vertelt. Of liever, de wijze waarop ze alles omcirkelt en omschrijft zonder de zaken echt heel expliciet te benoemen of onder ogen te zien. Op een bepaalde manier versterkt dat juist de dramatiek: Kathy's herinneringen en mijmeringen draaien als het ware steeds rond zaken die voor haar te pijnlijk zijn om rechtstreeks te bevatten of ten volle onder ogen te zien, en juist dat wordt voelbaar door haar ontwijkende wijze van vertellen. Bovendien benadrukt haar ingetogenheid ook de hopeloosheid van haar lot: ze komt niet in opstand, evenmin als haar vrienden, niet alleen omdat de pijnlijke zinloosheid van hun leven niet tot hen doordringt, maar ook omdat opstand gewoon niet in hen opkomt. En misschien ook omdat ze de naïveteit hebben van onwetende kinderen, die op ontroerende wijze alles accepteren. Alleen Tommy D. heeft vooral in zijn prille jeugd aanvallen van redeloze en niet te temperen woede. Maar pas later dringt het tot Kathy en hem door dat dit misschien iets te maken had met onbewust inzicht in zijn situatie. Ook dat echter leidt niet tot verzet tegen de alles doordesemende zinloosheid, wat naar mijn gevoel suggereert dat die zinloosheid zo allesomvattend is dat ook elk verzet ertegen a priori zinloos is. Temeer omdat die woede van Tommy D. bestaat uit machteloos geschreeuw tegen alles, uit razernij zonder concreet object, uit mateloze drift die alles omvat en die daardoor geen richting en geen echte veranderkracht heeft.
Ishiguro evoceert hier naar mijn idee een werkelijk heel aangrijpende en tamelijk beangstigende dystopische wereld. Een wereld waarin een bepaalde categorie wezens als "minder dan menselijk" wordt gezien, wat dan een "minder dan menselijke" behandeling rechtvaardigt. Een behandeling die nog geïnstitutionaliseerd is ook, met kostscholen die klonen en aanstaande donoren opvoeden, hospitalen die deze donoren van organen ontdoen, "carers" die de donoren dan helpen bij het pijnlijke herstel of het sterfproces, en - zo mogen we als lezer aannemen- een gezondheidszorg die dankbaar gebruik maakt van deze organen en zo "menselijke wezens" redt. Dit lijkt bizarre SF, maar de wereld die Ishiguro oproept is eerder die van een normaal hoewel nogal abstract Engeland, niet heel anders dan wij het kennen: een vrij normale wereld eigenlijk, met als enige toevoeging het heel bizarre element van die voor orgaandonorschap bedoelde klonen en de daaromheen gebouwde kostscholen en "health centers" met "carers". Ishiguro's wereld is fundamenteel vreemd, maar niet radicaal anders zoals in een SF-roman, en juist dat verontrust: alsof hij suggereren wil dat een zo absurd fenomeen als Hailsham ook in onze wereld potentieel mogelijk is. Precies daardoor mijmer ik onrustig over zaken waar ik zelf van wegkijk: politieke vluchtelingen, proefdieren die pijnlijk doodgaan ten behoeve van medicijnen die wellicht ooit mijn leven redden, kippenboerderijen die preventief geruimd worden........ Hoeveel normaler is dat eigenlijk dan de klonen van Hailsham?
Als dystopische roman vind ik "Never let me go" zonder meer krachtig, overtuigend en verontrustend. Maar het meesterlijke vind ik dat het nog veel meer is dan alleen dat. Het is ook een enorm naar de strot grijpend verhaal over de zinloosheid van het leven en de vergeefsheid van elke hoop. De tot donorschap gedoemde klonen hebben in dit boek allerlei bijzonder ontroerend beschreven vormen van hopeloze hoop: ze dromen bijvoorbeeld om bij toeval de personen tegen te komen van wie zij klonen zijn en daardoor beter te snappen wie ze zelf zijn, ze mijmeren over Norfolk als mythisch oord waar alle verloren voorwerpen zouden kunnen worden teruggevonden, ze verdiepen zich in poëzie en soms heel fraai beschreven kunst, en o.a. Kathy heeft intense gevoelens van droevige vreugde en verlangen bij het luisteren naar een lied met als refrein "Never let me go". Maar dat helpt allemaal niets tegen het feit dat ze als donor zullen sterven op jeugdige leeftijd. "Never let me go" roept volgens mij de pregnante vraag op: hoe niet totaal gek te worden bij dat vooruitzicht, hoe ooit om te gaan met het besef dat het leven volkomen zinloos is en in ultieme teleurstelling uitmondt? Ook roept "Never let me go" nog een andere minstens zo prangende vraag op: hadden de guardians van Hailsham hun pupillen beter moeten voorbereiden op deze teleurstelling, door hen meer te vertellen en minder te verhullen? Of hebben zij hun pupillen dankzij hun verhullend taalgebruik juist beschermd tegen een desillusie die in zijn naakte vorm wellicht te ondraaglijk is? Zoals die pupillen - Kathy, Tommy, Ruth- ook zichzelf beschermden door te weten en niet te weten, te zien en niet te zien?
Dat zijn geen geringe vragen. Zeker niet als je, zoals ik, geneigd bent overeenkomsten te zien tussen deze tot donorschap gedoemde klonen en mijzelf. Want ik mag dan wel ouder zijn dan al deze klonen ooit zullen worden, over hooguit enkele tientallen jaren eten de wormen ook mij op. Dat is iets waarvan ik wegkijk, zoals Kathy D. wegkijkt van haar toekomst als donor. En misschien kijk ik wel net zo hard weg van de zinloosheid van mijn leven als Kathy D. van de zinloosheid van het hare. Misschien bereid ik mijn leerlingen en mijn jeugdige familie bovendien te weinig voor op de onvermijdelijke teleurstellingen in hun latere leven. Kortom, "Never let me go" verleidt de lezer ertoe om ook onaangename vragen te stellen over de menselijke conditie en zijn eigen bestaan in het bijzonder. Al was het maar omdat Kathy de lezer meer dan eens toespreekt met "you", als ware ook hij een kloon die zijn oorsprong en toekomst niet kent of wil kennen.
Toch echter word ik niet troosteloos van deze troosteloze vragen stellende roman. Ten eerste omdat ik die vragen heel zinnig vind, aangezien ze mij voor al te veel ongefundeerd optimisme behoeden. Maar ook en vooral omdat ik de roman troostrijk en inspirerend prachtig vind door zijn geweldige stijl en zijn geniale constructie. Passages als "it seemed like we were holding onto each other because that was the only way to stop us being swept away into the night" zijn behoorlijk wanhopig, maar maken tegelijk de intense kracht voelbaar van de liefde tussen Kathy H. en Tommy D. De tekeningen van miniatuurwezens die o.a. Tommy D. maakt blijken als kunst volkomen zinloos, zoals alle kunst zinloos lijkt in dit boek, maar roepen bij Kathy D. toch sterke emoties op: "I was becoming genuinely drawn to these fantastical creatures in front of me. For all their busy, metallic features, there was something sweet, even vulnerable about each of them. I remembered him telling me, in Norfolk, that he worried, even as he created them, how they'd protect themselves or be able to reach and fetch things, and looking at them now, I could feel the same sort of concerns". Prachtige passage, vanwege de weerloosheid van die getekende kleine dieren en het ingetogen mededogen waarmee Tommy hen afbeeldt en Kathy naar hen kijkt. Hetzelfde ingetogen mededogen dat Kathy volgens mij heeft als ze over zichzelf spreekt en over haar vrienden. Hetzelfde ingetogen mededogen bovendien dat Ishiguro volgens mij wil oproepen bij de lezer. En dat dan op kunstzinnige wijze, in fraaie metaforen die verwijzen naar de ontroerende kracht van beeldende kunst. Wat volgens mij suggereert dat kunst toch zin heeft in deze troosteloze wereld, hoe alles doordesemend die troosteloosheid misschien ook is.
Nog imponerender, fraaier en troostrijker dan de stijl vind ik bovendien de constructie van de roman als geheel. Ik zou veel citaten kunnen geven die op zichzelf heel fraai zijn, maar al die passages ontlenen hun volle rijkdom aan de resonanties met passages ervoor en erna. Alle zinnen en alinea's zijn fraai op zichzelf, maar hun volle fraaiheid danken ze aan hun plaats in het totale bouwwerk. Vooral door de manier waarop de ene tastende herinnering van Kathy D. de andere verduidelijkt of juist nog raadselachtiger maakt, en de wijze waarop via een ingenieus weefsel van in elkaar grijpende herinneringen en associaties ineens voluit voelbaar wordt waarom een bepaalde tape zoveel voor Kathy betekent, of waarom een bepaalde uitspraak van Ruth blijft doordenderen in haar hoofd. Door zo te schrijven benadrukt Ishiguro ook de kracht en de rijkdom van ons geheugen. Want niets wordt puur ervaren in het hier en nu, alles wordt ervaren vanuit een rijk weefsel van associatief met elkaar vervlochten herinneringen aan eerdere ervaringen. Althans, door mensen die aandachtig mijmeren, aandachtig kijken en aandachtig lezen, met een geduldig, associatief en creatief oog voor alle schakeringen en nuances van de onuitputtelijke context. Bovendien, Kathy D. verliest Tommy D, Ruth, haar geliefde hoewel vervloekte jeugd in Hailsham. Maar tegelijk bewaart ze dat alles ook in het rijke weefsel van haar geheugen. En dat is geen geringe troost, hoe ingetogen die troost dan ook bejubeld moge worden.
Ik geloof het zelf nauwelijks, maar het is waar want ik heb het zelf gezien: "Never let me go" is een roman die Kafkaëske vervreemding en beklemming combineert met Proustiaanse associatieve kunstzinnigheid, een roman die juist door zijn ingetogenheid van stijl emotioneert en ontroert, en een roman die door zijn troosteloosheid en zijn prangende vragen als een mokerslag aankomt maar die tegelijk ook troostrijk en opvrolijkend fraai is door zijn stijl en constructie. Nogmaals: ik vind het een meesterwerk van de buitencategorie. Geweldig dat ik dankzij de Nobelprijs nu twee boeken van Ishiguro heb ontdekt. En nog geweldiger dat er nog zes op mij liggen te wachten! | 1pos
|
Een kortverhaal van een auteur wiens eerder werk me altijd boeide. Dit boekje werd in elkaar gestoken voor Rode Neuzen Dag 2018, waarbij de opbrengst naar dit doel ging. Een mooi initiatief dat ik enkel maar kan steunen. Bovendien is het verhaal schrijnend en realistisch, want de auteur was zelf het hoofdpersonage. | 1pos
|
Heerlijk luchtige chicklit voor tussendoor, ik heb me goed vermaakt met dit boek! | 1pos
|
‘Doorzettingsvermogen is ook liefde - de weigering om op te geven, de weerzin om te verliezen, om te sterven, allemaal vormen van liefde.’
Om de liefde draait het vooral in dit boek, de liefde van een zoon voor zijn oude moeder, de liefde van een oude moeder voor haar zoon maar zij kan hem dat niet zeggen; de liefde van een vader voor zijn kind, in wie die vader op zijn beurt zijn vader ziet en het kind accepteert dat als normaal; maar ook de liefde van een psychiater voor zijn vak en voor zijn patiënten; en toch ook de verterende liefde van een man voor een vrouw die de zijne niet kan zijn.
De zoon Oskar Kadoke - Otto eigenlijk, vernoemd naar de vader van Anne Frank - kan zijn oude moeder niet overgeven aan de dood. Hij doet er alles aan om haar in leven te houden. Zonder zijn moeder zal hij alleen zijn. Hij kan haar niet loslaten en zij kan hem niet loslaten. Zij is bijna het toonbeeld van een Jiddische mama, maar dan eentje met een kampsyndroom, en die zijn nog erger.
Het is ook een boek over een naoorlogs joods gezin, van een moeder die Auschwitz overleefd heeft, van een zoon die het voor haar en haar man allemaal moest goedmaken, zoals zo vele joodse kinderen van na WOII. De kinderen van overlevenden zijn de opgestoken middelvinger van de getraumatiseerde KZ-overlevenden tegen de nazi’s.
Al is het gezin redelijk geseculariseerd, de moeder stelt er wel prijs op dat de rabbijn op Rosj Hasjana de ramshoorn komt blazen. De rabbijn komt niet. Dan moet de automutilerende vrouw, Michette, de plaats van de ramshoorn maar innemen.
Gruwelijk de fout in gaat Kadoke wanneer hij de Nepalese Rose overmeestert in een vlaag van liefdeswaan. Rose is een van de illegale Nepalese verzorgers van moeder. Daarna wordt Oscar door haar vriend in elkaar geslagen, terwijl hij geen enkele weerstand biedt. Op de een of andere wijze moest ik bij deze scène sterk denken aan de geweldsscène in Coetzee’s In ongenade.
Als psychiater in de crisisopvang komt hij aan huis bij de psychiatrisch patiënte Michette. Hij ziet geen andere mogelijkheid dan haar op te nemen in zijn moeders huis en haar op moeder te laten passen. Dat lijkt op plat winstbejag, want Kadoke zat nogal omhoog met de verzorging van zijn moeder. Toch is dat maar één kant van de zaak. Het is wel degelijk zo dat hij het goed met haar voor heeft. Zijn ‘grensoverschrijdende therapie’ lijkt inderdaad op haar te werken.
Op het eind van het boek lijken moeder, Michette en Kadoke in een vreemd soort driehoeksverhouding aangekomen, met tamelijk bizarre details, zoals een Michette die Kadoke aantreft op de schoot van moeder terwijl Michette haar vol op de mond zoent. Michette wil eigenlijk Oscar maar die laat zich niet door haar verleiden. Misschien heeft hij zijn lesje geleerd bij Rose, misschien heeft hij zijn gedrag gesublimeerd, misschien is hij een impotente oude man geworden.
‘Je keurt het af, Priklopil. Je doet wel alsof je zo open en ruimdenkend bent, maar dat is een pose. Als je echt van iemand houdt zou je hem dan niet helemaal voor jezelf willen hebben?’ (Michette praat tegen Kadoke, rdv).
Hij schudt nadenkend zij hoofd. ‘Jij geeft aan last te hebben van je gedrag. Afkeuring is per definitie lastig, vrijwel niemand verdraagt permanente afkeuring. Daarom zie ik assimilatie aan algemeen geaccepteerde normen vooral als een poging minder last te hebben van de maatschappij, je vrijer, zorgelozer door die maatschappij te kunnen bewegen. Met mijn vermeende afkeuring heeft dat allemaal niets te maken. Als je het me eerlijk vraagt weet ik niet eens of ik zelfmoord afkeur. Ik probeer die te voorkomen, dat is iets anders.’
Dat is wat Kadoke doet: hij probeert mensen van zelfmoord af te houden; dat is zijn werk. Hij wil mensen redden die niet gered willen worden, of misschien ook weer wel maar dan op een andere manier dan hij.
Door het hele verhaal heen probeert Kadoke te onderzoeken wat zijn vak, de psychiatrie nog voor hem betekent en of hij met die resultaten kan leven.
Feitelijk is zijn leven een puinhoop geworden: een oude moeder, geen verzorging voor haar, een zwaar beroep, arts-assistenten die van alles van hem willen, heftig verslaafd aan de sigaretten, wat zijn moeder niet mag weten en gelukkig ruikt zij nog maar weinig. Twee, drie sigaretten tegelijk rookt hij en aan stoppen denkt hij niet , want in de psychiatrie overleef je het anders niet. Iedereen rookt daar, artsen en patiënten.
Ik probeer een beetje een samenvatting te geven van het verhaal en wat thema’s aan te geven maar dat is bijna onbegonnen werk. Tegelijk zit er minstens een onvoorstelbare omkering in, die ik niet wil verraden. Toen ik het las, een beetje tussen de regels, een beetje tussen neus en lippen door, was ik zo verrast dat ik het hier niet wil verklappen, terwijl dat feit een grote betekenis heeft voor het boek. Vooral waar het de liefde van een ouder voor een kind betreft.
Aan de ene kant is dit boek een ‘echte Grunberg’ vol bizarre zaken en vertellingen, maar toch ook weer niet zo bizar als in bijvoorbeeld De Joodse Messias of Tirza. Hier en daar las ik dat mensen teleurgesteld zijn in dit boek omdat het een beetje ‘gewoon’ is, niet Grunberg waardig. Ik ben het daar niet mee eens. Ik vind het een prachtig boek. Je moet dit boek echt ondergáán. Dat is trouwens meestal de beste wijze om Grunbergs boeken te lezen. Laat je meevoeren, de fantastische wereld van Arnon Grunberg in. Hier gaat het over de liefde van een zoon voor zijn moeder en van die moeder voor haar zoon.
En ja, die moedervlekken uit de titel, die spelen ook een belangrijke rol.
‘Waar ging ik ook weer heen? Ik vergeet het omdat het me bang maakt.’
‘Naar Zeeland. Naar een zorghotel.’
‘En wat ging ik daar ook alweer doen?’ Ze (moeder, rdv) pakt haar agenda, opent die, alsof ze daarin het antwoord op haar vraag zal vinden.
‘Leven. Michette zal voor je zorgen. Het zal jullie allebei goed doen.’
Moeder kijkt hem wantrouwend aan.
‘En jij?’ vraagt ze. ‘Wie zorgt er voor jou?’.
‘Ik blijf hier op je wachten. Voor mij hoeft niemand te zorgen.’
‘Dus ik kom hier weer terug?’
‘Je komt hier weer terug.’
Over de auteur
Arnon Grunberg (officieel: Arnon Yasha Yves Grünberg, Amsterdam, 22 februari 1971) is een Nederlandse schrijver van joodse komaf. Hij schrijft meestal onder de naam Arnon Grunberg, maar maakte ook enige tijd gebruik van het heteroniem Marek van der Jagt.
Grunberg is afkomstig uit een gezin dat zwaar getraumatiseerd is door de Tweede Wereldoorlog. Zijn moeder Hannelore Grünberg-Klein (1927-2015) overleefde Auschwitz, waar ze naar eigen zeggen goed behandeld is. Zijn vader zat op talrijke adressen ondergedoken. Arnon Grunberg heeft één oudere zus. In 1982 emigreerde zijn zus naar Israël, waar zij inmiddels met haar gezin in een nederzetting nabij Ramallah een strikt orthodoxe levensstijl volgt. Grunberg zelf zwoer aan het eind van zijn puberteit elke vorm van religie af. Grunberg volgde het Amsterdamse Vossius Gymnasium, maar werd in 1988 van school verwijderd nadat hij voor de tweede keer was blijven zitten. Daarna werkte hij onder meer als jongste bediende bij een apotheek en als bordenwasser.
De jonge Grunberg wilde acteur worden. In 1989 speelde hij de hoofdrol in een film van de Nederlandse filmer Cyrus Frisch. Voordat hij in 1994 doorbrak als schrijver, had hij een kleine uitgeverij, Kasimir.
Op 23-jarige leeftijd debuteerde Grunberg bij Nijgh & Van Ditmar met Blauwe maandagen, een sterk autobiografische roman, waarin onder andere de oorlogservaringen van zijn ouders aan bod komen. Het boek werd een internationaal succes: in Nederland werd het bekroond met de Anton Wachterprijs voor het beste debuut en het Gouden Ezelsoor voor het best verkochte debuut. Het werd vertaald naar het Engels, Duits, Deens, Italiaans, Frans, Spaans, Tsjechisch, Zweeds en Japans. Met zijn tweede roman, Figuranten (1997), bevestigde hij zijn talent, alhoewel de ontvangst van deze roman minder enthousiast was dan bij Blauwe Maandagen.
Prijzen, onder andere: 2007 - Libris literatuurprijs voor Tirza; 2009 - Constantijn Huygensprijs voor zijn oeuvre; 2010 - Frans Kellendonkprijs voor zijn oeuvre.
Auteur: Arnon Grunberg
1e druk: 2016
ISBN10 9048838932
ISBN13 9789048838936
Categorieën: Literaire romans
Uitgever: Lebowski
400 pagina's | 1pos
|
Stoner is een onwaarschijnlijk mooi geschreven roman over het
weinig opzienbare leven van een weinig opzienbare man. Juist de
onwaarachtigheid van een schijnbaar saai leven maakt dit een
meesterwerk. | 1pos
|
Nadat ik op deze site had gelezen dat de boeken van deze schrijver erg goed werden gewaardeerd, wilde ik zelf ook maar eens kennismaken met deze schrijver, en.... het smaakt naar meer!
In een bouwput worden botten gevonden van een menselijk lichaam. Een luguber idee is dat een kindje van 1 jaar oud op een bot zit te kauwen. Het lichaam blijkt er al een 60 a 70 jaar te liggen, maar toch wordt er een onderzoek opgestart. Je leest over hoe de politie onderzoekt wie er op de heuvel heeft gewoond en hoe een gezin er in de jaren 40 heeft gewoond. Heden en verleden lopen in elkaar over, maar dit is absoluut niet storend.
Het boek leest vlot en makkelijk. Ik bleef maar door lezen omdat ik wilde weten van wie die botten nou eigenlijk waren, je hoopt zo graag dat de botten van een man zijn! Indridason bewaart dit geheim tot de laatste bladzijden van het boek. Ik kan dit boek zeker aanraden! | 1pos
|
Niet te stoppen. Ik heb het helemaal anders gedaan. Eerst de andere boeken gelezen over Sara, Lena en de rest en nu als laatste het eerste deel....
Het kwam zo uit, maar geeft niets. Ik was nieuwsgierig naar persoonlijke zaken, naar hoe het nou was gebeurd...
En achteraf lezen geeft je een gevoel van "o, zat het zo en is dat de reden!"
Het verhaal zelf vind ik weer smullen, hoe gruwelijk soms ook. Ik kan niet stoppen met lezen, alhoewel het soms moet, want het leven bestaat uit meer dan een boek.
Maar ik kijk weer uit naar het moment van rust, dan duik ik weer in mijn boek en lees het vervolgens uit. | 1pos
|
Woezel & Pip nieuwe kartonboekjes 12+ maanden
Er zijn weer nieuwe kartonboekjes van Woezel & Pip verschenen. We kregen vers van de pers 'Allemaal dieren' en 'Blij en... boos!' met daarop een gouden sticker: Woezel en Pip 10 jaar!
Woezel & Pip- 'Allemaal dieren': Woezel en Pip zingen een liedje van Waf, waf, waf. Ze willen graag met alle andere dieren uit de Tovertuin een liedje zingen. Wat volgt is een samenzang van Piep, Miauw, Kwaak, Beh, Waf waf, Oe oe, Blub en Boe!
Woezel & Pip- 'Blij en... boos!': Een boekje vol emoties. Weet jij hoe Woezel zich voelt? Is hij vrolijk, gelukkig, lief of jaloers. En Pip? Is hij stoer, boos of schaamt hij zich?
Prachtige hard kartonnen prentenboekjes. Onze peuter vraagt direct:"Mijn, mijn?' en loopt met ze weg. Die gaat ze verstoppen dacht ik, maar nee, ze heeft ze in de boekenkast op haar plankje gestopt. De volgende ochtend hoor ik de schoolmeid de prenten doornemen samen met haar peuter- en kleuterzus. Ja hoor, ze zijn weer een stukje wijzer geworden en opvolgend worden we verblijd met een niet-mooi-maar-keihard ochtendconcert:" Blaf, blaf, Ia, ia, meh-meh, weh-weh, Wroar!"
Er is een nieuwe Woezel & Pip app. Voor meer informatie neemt u een kijkje op www.woezelenpip.nl. Woezel & Pip- 'Allemaal dieren' en -'Blij en... boos!' van Guusje Nederhorst, @Dromenjager, Uitgeverij Leopold, maart 2015.
/Lmcmr | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.