text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Mijn eerste kennismaking met deze auteur, zijn derde boek. eerder schreef hij Twee tranen, waar hij in 2008 de schaduwprijs mee won. Zijn tweede boek Volmaakte verdwijning werd genomineerd voor de gouden strop.
De stilte voor Julia is een prachtig boek, waarin de auteur veel onderhuidse spanning, geloofwaardigheid, overtuiging en emotie legt. Wat doet een burn-out en het gemis van zijn vrouw en dochter met hoofdpersoon Aaron? Het boek leest als een trein en je ziet het allemaal als een film aan je voorbijgaan. Aanrader! | 1pos
|
Wat een geweldig boek...
Spanning, emotie, sensatie, thriller en actie... Alles komt er in voor en elke volgende bladzijde is nog spannender dan de vorige....
Wauw wat een heerlijk boek. | 1pos
|
Wat een heerlijk boek om te lezen: “Ik ben Eleanor Oliphant” van Gail Honeyman.
Ik kan me voorstellen dat er echte liefhebbers zijn van dit boek en mensen die er niet doorheen komen.
Reken mij maar tot de eerste categorie, ik heb er echt van genoten!
Het is een beetje dezelfde stijl als het Rosie Project.
Eleanor is een 30-jarige vrouw die bij een grafisch bedrijf werkt op de financiële administratie.
Door haar uiterlijk (ze heeft grote littekens aan één kant van haar gezicht door een brand), haar uiterlijke vertoning (niet de meest modieuze en flatteuze kledij) en haar social skills (duidelijk behept met het syndroom van Asperger) is ze niet bepaald geliefd.
Het verhaal vertelt haar dagelijkse leven en hoe de val van een voorbijganger eigenlijk haar hele leventje laat veranderen.
Maar ook leer je beetje bij beetje het gruwelijke verleden van Eleanor kennen en dat maakt dat je haar een positieve verandering zo gunt...
Verteld vanuit het perspectief van Eleanor (pardon, mevrouw Oliphant) op een geweldige manier, ik heb regelmatig moeten grinniken om haar uitspraken en gedachten. | 1pos
|
Een spannend kinderboek met een politieke boodschap. Enerzijds een hart onder de riem voor de arme kinderen: een hecht en liefdevol gezin en het blij kunnen zijn met de kleine dingen in het leven is heel wat waard. Zo heeft mijn oma haar jeugd ook ervaren, maar ik denk toch dat dit beeld wat te romantisch is. Niet iedereen was in staat zo harmonieus zijn lijden te dragen. In veel gezinnen, zeker als vader ook nog eens zijn karige loon verdronk, was het niet zo gezellig als bij Afke.
Anderzijds (en dat was denk ik haar werkelijke motief) was het een appèl op de welgestelden. Via hun kinderen en de boeken die deze lazen, waren die wellicht beter te bereiken. De SDAP maakte velen kopschuw, bang voor het uitbreken van een revolutie. Nienke van Hichtum toonde: met een beetje naastenliefde en wat eerlijker delen komen we heel ver. Betere woningen, een redelijk loon, goede zorg en scholing. Dat alles zou voor iedereen moeten gelden. (Nynke van Hichtum was de vrouw van Jelle Troelstra).
Hoe moeten we het succes van dit boek duiden? Je kunt het oubollig en zoetsappig noemen, maar voor de tijd waarin het geschreven werd, viel dat wel mee. Na meer dan 100 jaar kun je het een treffend tijdsbeeld noemen. Maar dan nog kan ik er niet de vinger op leggen waarom dit boek al 61 drukken achter de rug heeft en in een strip is verwerkt. Er moet iets tijdloos in zitten, dat door alle generaties heen begrepen wordt. En eigenlijk is dat heel hoopvol. Wie het weet mag het zeggen.
Hele recensie lezen? Klik hier: https://mijnboekenkast.blogspot.com/2018/08/nienke-van-hichtum-afkes-tiental.html | 1pos
|
Michael Connelly voorstellen aan een thrillerlezer is eigenlijk overbodig. Daarom volstaat het te zeggen dat deze Amerikaanse auteur in 1992 debuteerde met Tunnelrat en sindsdien niet meer weg te denken is uit de top van de Amerikaanse misdaadauteurs. Twee van zijn in totaal 34 boeken werden reeds verfilmd en er zitten er nog enkele in de pijplijn.
Kenners zijn zeker vertrouwd met de personages die Connelly opvoert in zijn boeken: Mickey Haller (strafpleiter voor de underdog), Harry Bosch (rechercheur bij de LAPD), Terry McCaleb (ex-rechercheur) en Jack McEvoy (journalist). Over de grens is nummer 24 in de serie met Harry Bosch.
Harry Bosch is sinds zijn gedwongen ontslag bij de politie van Los Angeles een beetje het noorden kwijt. Hij heeft zijn halfbroer, strafpleiter Mickey Haller, ingeschakeld om het politiekorps van LA hiervoor aan te klagen. Maar sinds het ernstige motorongeval van zijn vaste onderzoeker Cisco, heeft Haller tijdelijk iemand nodig om diens werk over te nemen. In Harry Bosch vindt hij de geknipte persoon. Bosch twijfelt aanvankelijk omdat Haller werkt ‘aan de verkeerde kant’ van de wet. Hij pleit namelijk voor de verdachte en niet voor het openbaar ministerie. Toch besluit Bosch met hem samen te werken, omdat hij na wat recherchewerk moet vaststellen dat de verdachte die nu in de cel zit voor moord, helemaal niet schuldig is. Hij bijt zich vast in het onderzoek en haalt dingen naar boven die hem zelf in gevaar brengen, vooral omdat twee van zijn vroegere collega’s een niet zo fraaie rol spelen in deze zaak.
In Over de grens zien we weer Harry Bosch aan het werk, de gedreven speurder die geen steen op de andere laat, die zich uit de naad werkt om een misdadiger te kunnen klissen. Hij is een mens van vlees en bloed, een ruwe bolster-blanke pit, een bezorgde vader, een goede vriend voor de mensen die hem na staan. Michael Connelly verstaat de kunst om de lezer te boeien door zijn vlotte schrijfstijl en gedegen research. Het feit dat hij vroeger zelf misdaadverslaggever was, maakt het hem makkelijker om de procedures en onderzoeksmethoden gedetailleerd maar in mensentaal uit te leggen. Misschien is dit een minpunt voor lezers die op elke pagina vaart en spanning willen, want dat is in de boeken van Connelly niet het geval. Hij grijpt af en toe terug naar gebeurtenissen in het leven van Harry Bosch of naar zaken die hij eerder heeft opgelost, zodat het verhaal zelf even op een laag pitje wordt gezet. Maar dat drukt het leesplezier niet.
Voor lezers die vaart en ondraaglijke spanning zoeken in een boek, is Michael Connelly geen aanrader, maar probeer er minstens eentje. Je zou wel eens versteld kunnen staan. Je houdt van de boeken van Michael Connelly of niet. Iets tussen die twee is haast niet mogelijk. | 1pos
|
Het boek Wintercode van Pen Stewart. Ik had het al voorbij zien komen op social media en de cover sprak me meteen al aan. Mysterieus in blauw-tinten, met daarop prijkend het woord “Verbeeldingsroman”. Nou ja, fantasie heb ik volgens mij in overvloed en dat kwam maar goed uit ook!
Vergeet voor even je normale spreektaal en laat je meeslepen in Pen's gedachtenwereld van creativiteit qua taalgebruik. Ik moest er even inkomen maar de logica nam al snel bezit van mijn geest. Het sublieme gebruik van verzonnen synoniemen – bijvoeglijke naamwoorden en zelfstandige naamwoorden maakte dat het boek me tot rust bracht om al die prachtig gevormde zinnen te lezen en te herlezen. Daarbij maken de schilderijen van haar eigen hand, die het verhaal een extra dimensie geven, het tot een prachtig geheel, een boek dat toch wel enigszins uniek te noemen is. (Pluspunten!! ;-))
Het verhaal speelt in een voor ons onbekende wereld, maar zou wat dat betreft net zo goed een verhaal kunnen zijn dat door de eeuwen heen ook hier op onze bekende aardkloot zou kunnen gebeuren.
Liefde – haat – oorlogen – machtsstrijd – dood … iets van alle tijden en alle volkeren.
Chloë is een winterkind en beschikt over een speciale magie. Als ze, zoals wij het zouden noemen, haar examen doet is er iets dat haar blokkeert en haar droom lijkt in duigen te vallen. Als ze dan ook nog eens per ongeluk een gesprek hoort dat haar lot moet bepalen, is ze met haar vriendin Solange op weg naar het zogenaamde eindfeest. Maar opeens is de hemel gevuld met een pikzwarte tragiek en zal ze moeten vechten voor haar leven. Het noodlot bepaalt – of is het allemaal voorbestemd?
Ze moet op zoek naar de oplossing, het mysterie dat van haar volksvijand nummer 1 lijkt te maken in bepaalde kringen – maar in welke kring is ze veilig? Het enige constante waar ze zich veilig voelt is bij haar jeugdvriend Jake en de door hem ingehuurde Sia.
Jake en Chloë, om bepaalde redenen mag hun liefde niet zijn terwijl ze zielsveel van elkaar houden. Zal het toch ooit tot een relatie komen?
Fantasy – het genre, maar voor mijn gevoel komt in dit boek alles bij elkaar. Een roman die hier en daar een thriller is, doordrenkt met drama, verdriet en strijd. Issues die ook in ons dagelijks leven spelen, alsook personen die we zomaar zouden “kennen”. De machtige mensen die puur voor eigen belang lijken te strijden, waarbij het volk op de een of andere manier in het ongewisse wordt gelaten over wat er echt achter de schermen speelt van regeringen bijvoorbeeld.
Allemachtig, al met al maak ik een diepe buiging voor Pen, alleen al om de magnifieke woorden en zinnen die ze schrijft en daarbij de prikkelende schilderijen die bij de hoofdstukken (of in Pen's woorden “Fractaal”) horen.
https://josesprakeloos.blogspot.nl/2017/12/pen-stewart-wintercode-1.html | 1pos
|
Michael Robotham is een Australische journalist en wereldreiziger die in 2003 als misdaadauteur debuteerde met de veelgeprezen thriller De verdenking. Zijn boeken zijn in tweeëntwintig talen vertaald en worden in meer dan vijftig landen uitgegeven.
Marnie Logan woont met haar twee kinderen, de opstandige Zoë en de kwakkelende Elijah, in Londen. Zij is getrouwd met Daniel, die ruim een jaar geleden hun huis verliet en nooit is teruggekeerd. Hij had gokschulden bij Patrick Hennessy, een gangster die Marnie verantwoordelijk houdt voor de terugbetaling ervan. Omdat Daniel niet officieel dood is verklaard, kan Marnie niet bij zijn bankrekening en betaalt de verzekeringsmaatschappij de levensverzekering niet uit. Geldgebrek en verdriet bepalen haar leven en ze zoekt hulp bij de klinisch psycholoog Joseph (Joe) O'Loughlin. Tijdens een van de therapeutische sessies vertelt Marnie dat zij het gevoel heeft dat ze gevolgd wordt; dat iemand haar in de gaten houdt.
Wanneer Marnie het kantoor van Daniel opruimt, vindt zij een dvd die waarschijnlijk bedoeld was als verjaardagscadeau. Op de dvd staat een compilatie van Marnie's leven met onder andere interviews met mensen die een rol in haar leven hebben gespeeld. Mooie verhalen, dierbare herinneringen, anekdotes en veel lovende woorden. Totdat de dvd bijna is afgelopen. Dan volgt een interview met Eugene Lanski op wie Marnie ooit verliefd was. Hij wenst haar de vreselijkste dingen toe omdat zij zijn leven heeft verwoest. Joe gaat samen met zijn vriend en gepensioneerd politieman Vincent Ruiz op onderzoek uit en ontdekt dat er meerdere mensen zijn die slechte ervaringen met Marnie hebben. Wat is er met Marnie aan de hand en is er reden om haar met andere ogen te bekijken? Is zij in werkelijkheid iemand anders dan zij zich voordoet? Als het lijk van een man uit een rivier wordt gevist en het blijkt te gaan om iemand die als laatste daad in het land der levenden een telefoongesprek met Marnie voerde, lijkt alles zich tegen haar te keren. Zelfs Joe begint te twijfelen aan haar integriteit.
Door mijn ogen is de zevende thriller van Michael Robotham waarin Joseph (Joe) O'Loughlin centraal staat. Hoewel er door de serie een rode draad loopt, is het niet noodzakelijk eerst de voorafgaande delen te lezen. Het verhaal is kundig geconstrueerd en pakt je vanaf de eerste bladzijde. Er zit veel snelheid in en de spanning wordt goed gedoseerd. Het verhaal leent zich goed voor het creëren van een sfeer waar dreiging van uitgaat; een dergelijke aanpak is bij Michael Robotham in goede handen.
De personages in het boek worden goed en overtuigend uitgewerkt. Joe O'Loughlin is de sympathieke klinisch psycholoog met het hart op de juiste plaats. Hij lijdt aan de ziekte van Parkinson en leeft gescheiden van zijn vrouw Julianne. Hij doet het denkwerk terwijl het stevigere werk voor rekening komt van Vincent Ruiz, een gepensioneerde politieman die ad rem en met het nodige cynisme zijn vrienden en opponenten tegemoet treedt. De combinatie van de twee mannen is bijzonder geslaagd en heeft een aangename dynamiek. Marnie is sympathiek en dat vooral vanwege de manier waarop zij ondanks het onmogelijke van de situatie waarin zij verkeert toch probeert er het beste voor haar en voor haar kinderen van te maken. Ook de overpeinzingen van de gestoorde en maniakale onbekende zijn helder en geloofwaardig.
Michael Robotham staat erom bekend gedegen plots te bedenken waarbij de lezer steeds op het verkeerde been wordt gezet. Dat is in Door mijn ogen wat minder het geval. Er is steeds een vage ondertoon aanwezig die lijkt te verraden hoe het verhaal zich zal ontwikkelen en hoe het zal aflopen, maar de manier waarop Robotham dat verwoordt is zo intrigerend dat stoppen geen optie is. Want je wilt natuurlijk wel weten of Marnie inderdaad een gemeen loeder is, of dat er toch een dubbele en gruwelijker bodem in het verhaal zit. De ontknoping is bevredigend en toch anders dan je had verwacht.
Door mijn ogen is een boeiende en overtuigende thriller waarmee Michael Robotham laat zien dat hij terecht tot een van de beste misdaadauteurs van deze tijd wordt gerekend. Het is misschien niet zijn beste boek maar zeker de moeite van het lezen waard. | 1pos
|
Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/zie-mij-nicholas-sparks/
*Een heerlijke roman over twee mensen die ieder hun eigen rugzak met hun eigen verleden dragen, maar die elkaar zien zoals ze echt zijn! En niet zoals bijna de rest van de wereld ze ziet.
“See me just as I see you.”* | 1pos
|
De blurb van dit boek is: jongens gaan op onderzoek naar de dader van een recente moord. In dit geval praten we dan begin jaren '60, Brazilië. De beide jongens Eduardo en Paulo vinden in het bos een bruut vermoorde vrouw. Al snel begrijpen ze dat de hoogbejaarde echtgenoot van haar, de plaatselijke tandarts, dit nooit gedaan kan hebben, en gaan ze op onderzoek.
Om al snel op allerlei onverkwikkelijke zaken te stuiten, zeker als ze hulp krijgen van een hoogbejaarde ex-communist. Schrijver Silvestre gebuikt hier zijn verhaal nadrukkelijk als stuk maatschappijkritiek op de misstanden in het Brazilië van die tijd, dat nog maar net Keizerrijk af is en op de vooravond staat van een gewelddadige militaire dictatuur. En die misstanden betreffen vooral het grote verschil tussen arm en rijk en alle misdaden waar die rijke bovenlaag telkens weer mee wegkomen.
Tegelijk is dit boek echter ook een coming-of-age roman over opgroeiende jongens die enkele levenslessen leren over de wereld van de volwassenen. Bijvoorbeeld ook over dat ze niet zo makkelijk de dader zullen vinden als ze wel gedacht hadden. Want ja; dit boek eindigt met een bittere toon. Een finale die overigens wel prachtig is uitgewerkt. En met het prima slot is dit gewoon een prima roman, die het lezen zeker waard is! | 1pos
|
Dit boek is met een lekkere vaart geschreven en het blijft spannend tot het eind. Echt een aanrader. | 1pos
|
Na een drukke periode krijgt Maggie van haar man een trip naar Ibiza aangeboden. Het eiland waar ze jaren geleden veel tijd heeft doorgebracht. Ze gaat haar vroegere jeugdvriendin bezoeken en ontmoet ook veel vrienden van vroeger. Ondertussen krijgt ze vervelende berichtjes en lijkt iemand haar in de gaten te houden. Ze besteed er niet te veel aandacht aan, maar ze krijgt te maken met angstaanjagende verdwijningen en plotselinge ontmoetingen die veel vragen op roepen. Wat een relaxte trip had moeten zijn, verandert in een nachtmerrie.
De schrijfstijl zorgt voor dat de lezer zich kan inleven in Maggie. Door de korte en makkelijke zinnen leest het verhaal vlot. Elk hoofdstuk zorgt er voor dat je verder wilt lezen.
Er wordt langzaam naar het plot toe gewerkt, maar toch is het plot nog verrassend. Door perspectiefwisselingen leer je niet alleen Maggie kennen, maar ook Frank. Door flashbacks kom je meer te weten over het verleden van Maggie en Frank op Ibiza.
Het einde van het boek roept enkele vragen op, maar is niet onbevredigend.
Tijdens het lezen had ik soms het gevoel dat ik een boek van Linda van Rijn zat te lezen. Later zag ik dat Kiki van Dijk een pseudoniem is van een bekende Nederlandse schrijver. Ik ben nu wel heel benieuwd wie er achter Kiki van Dijk zit. | 1pos
|
Ik las Vermist van Ellen de Vriend, een voor mij onbekende schrijfster uit Zeeland. De man van Karen, Joost, komt op een dag niet thuis. Hij is vermist. Karen heeft een dochter uit een eerder huwelijk, Melissa. Haar eerste man is overleden. We volgen in het verhaal de zoektocht naar Joost. Is hij overleden door zelfmoord? Karen kan het niet geloven. Zo was Joost niet. Maar wie was hij wel? Het 2e deel van het boek gaat over Sanne. Zij verbrandt alle schepen achter zich en vertrekt naar Sint Maarten om een nieuw leven te beginnen met Jay, ouder dan Sanne, maar erg aantrekkelijk.
Deze 2 verhalen komen uiteindelijk samen daar op Sint Maarten en komen we achter de waarheid met een verrassend slot.
Het boek leest lekker weg. Korte hoofdstukken vertelt door Karen en Sanne. Heel spannend is het niet maar je wilt toch weten hoe of wat. De karakters zijn niet allemaal uitgebreid beschreven. Misschien ook wat onwerkelijk om zo weinig van het verleden van je man te weten. Al met al een boek om lekker van te genieten. | 1pos
|
Heel erg mooi verhaal, maar ik ben verrast dat het tot de volwassenliteratuur wordt gerekend en niet onder de jeugdliteratuur of YA wordt geschaard. Het leest namelijk als een coming-of-age-verhaal en ook door de lengte van het boek (kort) doet het meer denken aan een jeugdboek. Desalniettemin erg de moeite waard! | 1pos
|
Een novelle is een fictionele prozatekst die wat de omvang betreft tussen de roman en het korte verhaal geplaatst wordt. Het woord is afgeleid van het Latijnse 'novus', nieuw, en het Italiaanse 'Novella', nieuwtje. Een novelle bezit een eenvoudige structuur en een klein aantal personages. Meestal omvat een novelle een bijzondere gebeurtenis en toont ze de hoofdpersonages op een beslissend moment in hun leven.
De novelle beleefde een eerste bloei in de late middeleeuwen en de renaissance.
Eerst maar eens opgezocht wat het woord "novelle" inhoud en ik kan gelijk melden dat ik deze tekstvorm geweldig vind. In luttele pagina's en met korte zinnen worden hoofdpersoon, sfeer, achtergrond en gedachtes zeer nabij en tot een ontwikkeling gebracht. Hoe krijgt Japin het voor elkaar om zijn eigen ervaringen in de opera en soap/acteer wereld te verweven in de verhalen over twee verschillende vrouwen, worstelend met eenzaamheid op de kentering van verandering? Geen idee, maar dat er genoeg stof om over na te denken is ( de eenzaamheid, de open eindes, zingen - gevoel - Bach, de vrouwen van Lemnos ) ben ik geheel met Free eens: binnenkort deze Novelles nog maar een keer herlezen | 1pos
|
Eric Lindstrom zet met Wat jij niet Ziet een mooi verhaal neer over een blind meisje, Parker Grant, die na een ongeluk blind wordt en daarbij haar moeder verliest en net voor haar 16 verjaardag ook haar vader verliest. Haar tante, oom, neefje en nicht komen bij haar wonen. Parker krijgt te maken met haar verdriet, haar blindheid, liefde, doorzettingsvermogen en vriendschappen en dus eigenlijk alle levenslessen waarmee elke puber te maken krijgt op zijn/haar weg naar volwassen worden.
Voor de blinde vlekken in het leven kun je zowel blind als ziende zijn. Hulp aanvaarden is zo erg nog niet, sta open voor een probleem van een ander. En kun je iemand vergeven? De schrijver zet je hierover aan het denken.
Het verhaal is geschreven vanuit Parker, de dialogen en de gedachten. Via haar leren we ook de andere personages kennen in het verhaal, in haar leven. Het zijn voornamelijk de vrienden van Parker waar we kennis mee maken. Flashbacks en de monologen die Parker met haar overleden vader heeft, maken het verhaal compleet.
Een leuk en mooi element in het verhaal zijn de beschreven gedachten van Parker als een persoon iets zegt bijvoorbeeld; zegt Sheila met haar moeten-we-het-hier-echt-over-hebben-stem, zegt Faith met haar ja-ik-heb-alle-geduld-stem, zegt Molly met haar rollende-ogen-stem. Je herkent het precies hoe iemand dan iets zegt alleen jij ziet die persoon dan ook nog eens. Ik heb het met een glimlach gelezen.
De beschrijving van de waarnemingen zijn voor ons zo herkenbaar maar zo knap als je deze als blinde herkent en beleeft èn kan omschrijven.
Wat jij niet ziet is een mooi verhaal over blind zijn, vriendschappen en vergeven en verdriet verwerken. Eric Lindstrom heeft een prettige schrijfstijl die makkelijk en vlot wegleest. Wat jij niet ziet is een aanrader voor de YA maar ook zeker voor volwassenen. 4 sterren voor dit bijzondere boek. | 1pos
|
Kees ’t Hart heeft met Hotel Vertigo wellicht zijn beste boek geschreven. Wellicht, omdat we niet weten wat er nog gaat komen… Maar dat Hotel Vertigo het beste boek van 2013 zal zijn, staat voor mij buiten kijf. Zelden las ik een roman van vaderlandse bodem die zo internationaal op mij overkwam, die mij zo aan de haren door het boek trok, die mij in spanning hield als een Hitchcock-film.
Misschien denkt u nu aan de roman De revue (1999) die op de shortlist stond voor de Libris Literatuur Prijs en bekroond werd met de Multatuli-prijs, of aan Ter navolging (2004) die voor de AKO-Literatuurprijs op de shortlist stond. Of aan de heerlijke verhalenbundel Engelvisje (2010) en de roman De keizer en de astroloog (2008)… Toch staan al deze bijzonder goede boeken in de schaduw van ’t Harts nieuwste roman Hotel Vertigo. De schrijver heeft met deze tour de force zichzelf overtroffen.
Laten we met het begin beginnen, met de titel van het boek Hotel Vertigo, die direct verwijst naar de beroemde, en voor velen beste, film van Alfred Hitchcock. Vertigo verwijst naar een vorm van duizeligheid, namelijk draaiduizeligheid. In de filmwereld bestaat er zelfs een term die ernaar verwijst: het Vertigo shot. Men heeft het dan over een shot met een duizelingwekkend effect dat tot in het evenwichtsorgaan doorwerkt. Hitchcock speelde al met dit effect in de film Spellbound (1945) maar in Vertigo (1957) gebruikt hij het voor het eerst optimaal. Om een Vertigo te krijgen rijdt de Dolly naar achteren, terwijl de cameralens met eenzelfde snelheid inzoomt. Het gefilmde object blijft voor de toeschouwer op dezelfde afstand. Tegelijk dijt de horizon uit.
Uit elk detail in het boek blijkt Kees ’t Hart alles over de film en over Hitchcock te weten. Hij heeft zich diens denken eigen gemaakt en kon zo een roman schrijven alsof het een film van Hitchcock is. Tegelijkertijd is het een echt Kees ’t Hart boek gebleven. Prachtig geschreven, vol details, details die je het gevoel geven er echt bij te zijn. Zolang je het boek leest, word je de Nederlandse scholier Vincent van Zandt, krijg je last van duizelingen en geniet je van de seksuele perverse ondertoon die zowel het boek als de film kenmerkt.
Het verhaal is simpel op het eerste gezicht. De 17-jarige Vincent van Zandt krijgt de kans via een uitwisselingsprogramma naar Amerika te gaan. Hij belandt in San Francisco bij de familie Ellis. Van school komt niets. Vincent brengt zijn dagen door met rondhangen en kijken. Hij maakt tekeningen van de Amerikaanse vloot en droomt meer dan dat hij waarneemt. De familie Ellis is druk doende met hun opvanghuis voor verslaafden. Het is 1957. Dichters rollen vechtend over straat, softporno begint handel te worden en Hitchcock maakt opnamen voor zijn film Vertigo. Door een samenloop van omstandigheden wordt Vincent onderdeel van de second unit. ( De second unit filmde geen filmsterren, kwam niet in studio’s maar filmde locaties in de stad: huizen, bruggen, straten, als achtergrond in de film.) Hij doet klusjes en tekent scènes. Tegelijkertijd ontluikt de man in hem. Hij wordt verliefd en heeft zijn eerste seks. Overigens niet met hetzelfde meisje… De broeierige sfeer die we van Hitchcocks films kennen, hangt over het boek. Vincent snapt niet alles wat hem overkomt en ook de lezer vraagt zich af wat er nu eigenlijk allemaal aan de hand is. Vrouwen zijn fataal zoals het hoort, spionage is mogelijk, de beweging Synanon duister. Het boek is een fraaie combinatie van roman noir en wat men een bildungsroman noemt.
Na zijn pensionering en de dood van zijn vrouw probeert Vincent van Zandt grip op zijn verleden te krijgen. Voor het eerst durft hij San Francisco, de stad uit zijn verleden, weer te bezoeken. Hij logeert in Hotel Vertigo, hetzelfde hotel waar hij ooit meehielp aan de opnamen voor de film. Het perverse tintje dat de film ook heeft, beleeft Vincent door een hoer in te huren. Zij speelt de rol van een van de vrouwen in de film door zich net zo te kleden en op te maken. Vincent blijft maar proberen het verleden terug te halen. Speurt naar details, naar ooit zoek geraakte foto’s.
Ooit was Van Zandt een bouwkundig tekenaar met grote ambities. Zijn notities over architectuur maakten grote indruk op zijn collegae. Niemand wist dat hij zijn ideeën van Hitchcock had. Ook als hij eindelijk weer in San Francisco is, spreekt iemand hem op zijn oude theorieën aan. Of hij ze bij Heidegger was tegengekomen… Het is interessant om eens te kijken wat er gebeurt als je het schrijven van Kees ’t Hart naast het denken van Van Zandt, Hitchcock en Bimmeldijk legt.
‘Details vullen de leegte op van de personages. Dus shots van gebouwen, mensen en interieurs.’ Kees ’t Hart is een meester in het scheppen van illusie. Met het minimum aan informatie weet hij de jaren vijftig tot leven te brengen. De koude oorlog. Benepen seksualiteit. De zucht naar vrijheid.
‘In de films van Hitchcock is niemand wonend. Architectuur is een vorm van stilzetten van de tijd. De hotelkamer dient als labyrint voor seksuele hang-ups, is een labyrint van verborgen lust. Wonen is een vorm van oponthoud.’ Vincent komt in een situatie waarin geen thuis bestaat. Hij zoekt ernaar door rond te lopen. Ook Lee Jones, de vrouw op wie hij verliefd is, lijkt geen thuis te hebben, was ooit hoer en daarmee van niemand en van iedereen tegelijk. De stad waar Vincent in zijn jeugd liep, bestaat niet meer. Huizen zijn verdwenen of zien er zo anders uit dat hij ze niet meer herkent. Het hotel waar hij logeert, was een decor en is in de huidige tijd zo vormgegeven dat het daar weer op lijkt. Niets is echt. Een prostituee in de kleding van een filmster moet de lustgevoelens van weleer nieuw leven inblazen. De Vertigo, het gevoel van duizeligheid, van hoogtevrees, hangt samen met die lust, net als in de film. Of Vincent dat bewust of onbewust oproept is de vraag. Duidelijk is wel dat frustraties hem een leven lang bezig hielden. Zelfs over zaken waar hij eigenlijk niet voor verantwoordelijk was.
‘Hitchcock zoekt de confrontatie met de dingen. De details ervan: beha’s, een waaier, een kam, foto’s op een nachtkastje. Hij legt de nadruk op “het spel met en het gevaar van‘dingen”’. Opvallend is ook de rol die een paar foto’s, maar ook beha’s, waaiers etc. in deze roman spelen. ’t Hart zoomt als een cameraman in, beschrijft alles wat er te zien valt, hoe het ruikt desnoods. Hierdoor kruip je als het ware in het boek en word je er deel van.
‘Dat het “gewone” van de taal zowel verhullend als onthullend werkt.’ Dit citaat van Bimmeldijk dat bij Heidegger vandaan komt, past naadloos op het schrijven van Kees ’t Hart. Zijn proza is glashelder en weet toch raadselen op te roepen. Er hangt een atmosfeer, maar nergens staat het geschreven. Het staat tussen de regels, ontstaat door de juiste keuze woorden en situaties. De roman barst van de suspense en pas op de laatste pagina leer je de waarheid kennen. De lezer overkomt hetzelfde als Vincent van Zandt na de dood van zijn vrouw Rietje: Hitchcock krabt zich een weg naar buiten. Plotseling begrijp je Vincents opmerking: ‘Alles wat een mens onderneemt, begint met aantasting.’
Kees ’t Hart heeft een magistraal boek geschreven. | 1pos
|
Bella is een fenomenale beeldroman die luidop gelezen dient te worden. Het laat je schaterlachen vanwege de absurde zwartgallige humor maar raakt ook een pijnlijke snaar wanneer de onderliggende maatschappijkritiek herkenbaar wordt.
Joost Vandecasteele is schrijver, scenarist en komiek. Samen met Jeroen Los maakte hij de beeldroman Bella die volgens henzelf luidop voorgelezen diende te worden. Op 21 april heeft Joost zijn schepping ten gehore gebracht in Amsterdam.
Wanneer je deze ervaring bent misgelopen, zal je het boek zelf moeten lezen. Via de leesclub mocht ik kennismaken met Bella. Ze heeft me danig bezig gehouden.
In eerste instantie leek het boek een chaotische aaneenschakeling van absurde gebeurtenissen met allerlei fantastische en sciencefictionachtige elementen. Zo is er een god die lispelt en vinden de ruimtewezens onze planeet maar saai. Gaandeweg veranderde mijn lach in een traan. Want verborgen onder de humor ligt de kwetsbaarheid en twijfel van de schrijver. In een interview dat te beluisteren valt op You Tube bekent hij zijn twijfels over zijn vaderlijke opvoedingscapaciteiten. Dit thema komt herhaaldelijk terug in het boek en de pijnlijkheid ervan is in het boek te voelen.
Joost houdt ons een spiegel voor zodat de dingen die we normaal vinden plotseling merkwaardig lijken. Wanneer de toeristen van een andere planeet ons fotograferen en over ons oordelen zonder daadwerkelijk contact met ons te leggen werkt dit aan de ene kant op de lachspieren. Aan de andere kant is het schrijnend om te zien dat we veranderen in een te fotograferen object en dat voorbijgegaan wordt aan onze menselijkheid.
De maatschappijkritiek ligt onder alle absurde en fantastische gebeurtenissen verborgen en wanneer je Vandecasteele mag geloven leven we nu al in een dystopische samenleving. Ondanks het geschater is de boodschap namelijk duidelijk. Er is geen hoop, we zijn ten dode opgeschreven en het leven is zinloos. De mensheid bakt er niks van. Het is daarom ook moeilijk dit boek in een bepaald genre onder te brengen. Het is een mix van kolder, fantasie, sciencefiction en een donker toekomstdenken.
Bella is ook niet direct onder te brengen onder de noemer striproman of graphic novel. Daarvoor is er teveel tekst. De plaatjes voegen wel wat toe en versterken het verhaal. Ze zijn, heel passend , donker van kleur. Je zou dit daarom eerder een roman met beelden kunnen noemen dan een beeldroman.
Het is kortom een uniek soort roman, een beleving die je aan het denken zet en je verwachtingen op de proef stelt. Bella is een fenomeen en beslist niet saai. Wanneer je een avontuur aandurft en enige troosteloosheid kunt verdragen is Bella niet te versmaden. | 1pos
|
Definition of the word GEEK ‘The term now enjoys a special status within the technical community, particularly among particularly knowledgable computer programmers. To identify oneself as a "geek" indicates a recognition that most people still consider programming computers to be a bizarre act, along with a certain fierce satisfaction in being very good at their inglorious profession.’
Bovenstaande quote komt uit de Urban Dictionary en zou prima van toepassing kunnen zijn op Ernest Cline (1972). Al in 1996 schreef hij het scenario voor Buckaroo Banzai Against the World Crime League, dat een vervolg moest worden op de film The Adventures of Buckaroo Banzai Across the 8th Dimension, een komische sciencefiction film uit 1984. Uiteindelijk is de film nooit geproduceerd, maar science fiction en ook games hebben hem altijd bezig gehouden en vormden een rode draad in zijn schrijverschap. In 2010 verscheen zijn debuutroman Ready Player One, een boek dat al eerder op deze site is besproken en dat over een dystopische toekomst in 2044 gaat. Het is de bedoeling dat niemand minder dan Steven Spielberg de verfilming van dit boek op zich gaat nemen. Inmiddels zijn ook al weer de filmrechten voor Armada verkocht. In Armada maken we kennis met Zack Lightman, een 18-jarige nerd uit Beaverton (‘Gaapstad’), Oregon, die helemaal gek is op gamen. Hij behoort zelfs bij het ruimtespel Armada (dat wel wat weg heeft van het vroegere Space Invaders) tot de top 5 van de wereld. Op een schooldag ziet hij tot zijn schrik een ufo in de lucht hangen en even denkt hij dat hij net als zijn jong overleden vader aan hallucinaties leidt. Als hij weer thuis is, duikt hij in de oude aantekeningen van zijn vader, die er heilig van was overtuigd dat alle games en ruimtefilms waren bedoeld om de wereldbevolking voor te bereiden op en te trainen tegen een invasie van buitenaardse wezens.
De aantekeningen van Zack’s vader zijn alleen al de moeite van het lezen waard. Ernest Cline gebruikt net als in Ready Player One allerlei referenties waar iemand die opgroeide in de jaren 80 veel plezier en herkenning uit zal halen: ‘Wat als ze videogames gebruiken om ons te trainen voor een oorlogsvoering zonder dat we het weten? Net zoals Mr. Miyagi dat deed in The Karate Kid, toen hij Daniel-san zijn huis liet schilderen, zijn terras liet schuren en al zijn auto’s in de was liet zetten – hij trainde hem en Daniel had het niet eens door! Wax on, wax off – maar dan op wereldwijde schaal!’ Al snel blijkt dat de vader van Zack Lightman gelijk heeft als Zack gerekruteerd wordt om het als gevechtspiloot op te nemen tegen buitenaardse slechteriken die onze planeet aanvallen. En dan blijkt zijn vader niet alleen toch nog in leven te zijn, maar een belangrijke generaal van een sterrenvloot die verantwoordelijk is voor de verdediging van moeder aarde. Natuurlijk zul je als lezer enig ongeloof opzij moeten zetten om dit verhaal te slikken, maar zoals Zack zelf al zegt: ‘Dit was geen fantasie. Ik was Buck Rogers niet, en ook niet Flash Gordon, Ender Wiggin of wie dan ook. Dit was echt. Dit was mijn leven. Ik, Zackary Ulysses Lightman, een achttienjarig joch uit Beaverton in Oregon, net gerekruteerd door de Earth Defense Alliance, was zojuist herenigd met mijn zo lang verloren gewaande vader, op de achterkant van de maan – en nu stonden we op het punt om samen een uitzichtloze oorlog te voeren om te voorkomen dat de aarde vernietigd zou worden en de mensheid te behoeden voor totale uitroeiing.’
Wie genoegen neemt met vorengaande synopsis kan veel plezier beleven aan Armada. Het is een no holds barred shoot-em-up-game vertaald naar boekvorm. Denk Independance Day of Star Wars in paperback. Je moet soms wel zelf een beetje een geek zijn om te begrijpen waar alle game terminologie voor staat. Ben je dat niet, dan is er de kans dat bepaalde informatie je ontgaat.
Enige muzikale nostalgie kan Ernest Cline ondertussen niet worden ontzegd, maar dat is een vette bonus voor menig dertigplusser. Indachtig de begeleidende deunen van de Ride of the Valkyries in de beruchte napalmscene in Apocolypse Now, wordt Zack tijdens de gevechtsscènes begeleid door een soundtrack die onder meer bestaat uit nummers van Queen, ZZ Top en King Kobra (die weer verantwoordelijk was voor de soundtrack van Iron Eagle!).
Voor al diegenen die tijdens het verwoede gamen ooit hebben gefantaseerd het ooit eens echt op te nemen tegen kwaadaardige aliens, staat Armada echter voor ongelooflijk veel fun. Welke verwoede gamer wil tenslotte niet kunnen zeggen: ‘I kicked some aliens ass!’ | 1pos
|
De Britse oud-journalist David Hewson leveert met Het Bacchus offer het tweede boek in de reeks met rechercheur Nic Costa en patholoog Teresa Lupo in de hoofdrollen af. De Vaticaanse moorden was het eerste deel en ondertussen is ook het derde deel, getiteld De Pantheon getuige, al geruime tijd verkrijgbaar. En eer staat ons ongetrwijfeld nog veel meer te wachten want in Groot-Brittannië is het zesde deel in deze reeks al verschenen.
Het Bacchus offer begint ongeveer een half jaar na het einde van De Vaticaanse moorden: Nic Costa is met veel twijfels en een omgekeerd evenrededige hoeveelheid motivatie terug aan het werk gegaan en krijgt een nieuwe partner toegewezen in de persoon van Gianni Peroni, een agent die bij zijn vroegere afdeling zeden-delicten in ongenade is gevallen. Ze hebben nog maar amper kennis gemaakt of ze worden naar de buitenwijken van Rome gestuurd, waar in een moerassige oever van de Tiber een veenlijk van een jonge vrouw werd gevonden.Maar tot grote verbazing van alle betrokkenen betreft het geen eeuwenoud lichaam, maar werd het slachtoffer slechts zestien jaar geleden vermoord. Enkele weken na de bekendmaking van deze vondst verdwijnt er weer een jonge vrouw, die qua uiterlijk felle gelijkenissen vertoont met het veenlijk. In een race tegen de tijd zetten Costa, Peroni en Lupo alles op het spel om deze verdwijning op te lossen voor deze dame mogelijk ook slachtoffer wordt van een eeuwenoud ritueel.
De overeenkomsten met zijn voorganger zijn niet te ontkennen: Zo zijn de voornaamste ingrediënten weer makkelijk terug te vinden: dezelfde hoofdpersonages; de plaats van de feiten; een snuifje historiek en het belang van familiebanden. Toch is Het Bacchus offer toch een heel ander, maar zeker geen slechter, boek geworden dan De Vaticaanse moorden. De voornaamste verschillen zitten in de plot, die deze keer wat minder complex is opgebouwd en in het feit dat de stad Rome zelf geen grote rol meer toebedeeld krijgt, maar gedegradeerd wordt tot achtergrond.
Dat David Hewson kan vertellen had hij al bewezen met zijn vorig boek. Maar ook nu acteert hij op hetzelfde niveau en heeft hij het weer klaargespeeld om de lezer vanaf de eerste bladzijde te boeien, om er zo voor te zorgen dat die het boek niet meer kan neerleggen tot het mysterie opgelost is. Zijn aangename schrijfstijl leunt dicht aan tegen die van Craig Russell.En hoewel er regelmatig subtiele verwijzingen zijn naar het eerste boek in de reeks, kan Het Bacchus offer zonder enig probleem los gelezen worden.
Zoals eerder aangehaald, besteedt de auteur deze keer wat minder aandacht aan het profileren van Rome, maar hij maakt dat ruimschoots goed door het gedetailleerd boetseren van zijn personages tot mensen van vlees en bloed, met wie de lezer zich zonder enig probleem kan vereenzelvigen.
En dan is er het verhaal zelf. Dit wordt weer magistraal opgebouwd. De wijze waarop hij de lezer op een perfect aanneembare wijze op het verkeerde been zet heeft bij momenten zelfs wat weg van een goochelshow: het publiek naar links laten kijken en dan naar rechts verdwijnen. Steeds als de lezer denkt te kunnen voorspellen in welke richting het verhaal zal evolueren, verandert de auteur van richting. En omdat dit alles gebeurt zonder ook maar enig vleugje geloofwaardigheid te verliezen, kan er maar een conclusie zijn: plottechnisch is dit een meesterwerk.
Het is weinig schrijvers gegeven om met quasi identieke ingrediënten twee zeer verschillende boeken te schrijven die beide hetzelfde niveau halen. Het feit David Hewson maar weinig evolutie vertoont tegenover zijn vorig boek wordt volledig gecompenseerd doordat hij erin geslaagd is zijn hoge kwaliteitsnorm te behouden. Vakwerk van een potentiële meester in de misdaadliteratuur. | 1pos
|
wow.. wat een verhaal.
ik kon het boek gewoon niet meer wegleggen
blij dat er nog meerdere delen gaan volgen.
een prachtig boek, mooi liefdesverhaal, geweldige familiegeachiedenis en een mooie kijk op een historisch moment.
Ooit wil ik naar Rio en zal dan het Christus beeld bezoeken en met een glimlach terugdenken aan dit boek. | 1pos
|
Mirthe, erft na de dood van haar vader "de Achterhoek", een prachtige boerderij met een wijngaard. Via een rouwbericht ontdekt ze de dood van haar moeder. De vrouw die haar gezin zo maar in de steek liet voor een nieuw avontuur. Het deed Mirthe jarenlang pijn. Ze verzamelt al haar moed en gaat ongevraagd naar de begrafenis en dit had ze misschien beter niet gedaan. Een totaal ander volk maakt deel uit van de familie beseft ze, mensen die zo anders zijn en waarmee het waarschijnlijk niet zal lukken om ooit een deftig gesprek mee te voeren.
Nooit verwacht maar plots staat halfzusje Eva voor de deur. Ze heeft er zin in, logeren bij haar grote zus maar het logeren duurt langer dan verwacht en Eva heeft grote plannen, geheimen en geld. Mirthe wordt meegesleurd in het enthousiasme en vreest dat er niks anders op zit dan lijdzaam toezien, haar werk in de wijngaard gebruikt ze dan ook al toevlucht.. De zussen starten een B&B, verbouwingen worden geregeld, geld wordt op de rekening gezet, geld? Welk geld? Eva heeft het helemaal voor elkaar van haar ex die haar nog moet uitbetalen maar is dat wel zo? Langzamerhand leert Mirthe, Eva haar grillen, haar leugen doorheen de waarheden kennen. Het verhaal wordt heel mooi verteld en kabbelt rustig verder. Ik had een beetje het gevoel dat dit een boek van Santa Montefiore kon zijn, maar dan zonder de liefde erin verwerkt. En als je denkt van "Goh, hoe laat je dit zo ver komen,? krijgt het verhaal een draai, We leren Mirthe beter kennen, De grote brave zus die zichzelf verwijt dat weinig talenten haar gegeven zijn. Mirthe blijkt een groot geheim te hebben en of Eva dat weet? Misschien? Of je nu half zus bent of echte bloedverwanten, uiteindelijk ben je familie en is er een duistere kant die je onverwacht toch samen of elk apart voor elkaar krijgt... | 1pos
|
Een jonge vrouw biedt een onbekende een lift aan na een bezoek aan de bioscoop. Slechts door een gelukkig toeval kan Hilde Plaetinck ontsnappen aan de wurgende handen van haar vermomde aanvaller. Maar daarmee is ze niet aan het einde van haar lijdensweg. Het sluipend gif van de angst dringt haar geest binnen als ze de daaropvolgende dagen merkt dat ze gestalkt wordt. Dirk Deleu probeert klaarheid in de zaak te brengen, maar wordt zelf steeds dieper in het lugubere spel meegezogen. Gaandeweg herkent hij de tekens die hem naar een schimmig verleden verwijzen. Maar is het dan al niet te laat?
In dit vervolg op Naakte zielen slaagt Deflo erin snel de draad van het eerste verhaal op te nemen zonder iets te verraden over wat de lezer te wachten staat. Al na enkele bladzijden is de spanning totaal. Wie, zoals ik, beide thrillers onmiddellijk na elkaar leest, heeft het gevoel dat de boeken naadloos in elkaar overvloeien. Hoewel in het tweede deel Sluipend gif snel duidelijk wordt, wie de sinistere poppenspeler is in dit drama, blijft de lezer in de ban tot de laatste paragraaf.
Momenteel is de auteur bezig met het herwerken van Naakte zielen en Sluipend gif tot één filmscenario. | 1pos
|
Ritueel is het derde deel uit de 4 delige serie De noordzeemoorden. Het is het eerste boek wat ik heb gelezen uit deze serie van Isa Maron. Dit bleek echter totaal geen probleem te zijn, het boek is prima te volgen als je eerdere delen nog niet hebt gelezen en maakt alleen maar dat je de vorige delen alsnog wilt lezen.
Het boek heeft verschillende verhaallijnen. De hoofdlijn is de vondst van een schedel in een tuin door een tuinman. Maud Mertens en haar collega Niels Bingsten onderzoeken de zaak en al snel worden er nog meer schedels gevonden in de tuin. De zoektocht naar de moordenaar die er een apart ritueel op na houd begint.
De studente Kyra Slagter woont vlak in de buurt van het huis waar de vondst word gedaan en wil graag weten of haar vermiste Sarina 1 van de slachtoffers is. Ze is vastbesloten om haar onderzoek naar Sarina voort te zetten.
In de andere verhaallijnen volg je de moordenaar, de zoektocht naar Sarina van Kyra en de mysterieuze Sarah in Londen. Door deze afwisseling van verhaallijnen in korte hoofdstukken blijft het verhaal constant spannend en wil je blijven doorlezen.
De personages zijn allemaal erg goed neergezet en de verschillende verhaallijnen komen steeds dichter bij elkaar gedurende het verhaal. En als de ontknoping volgt blijven er nog heel veel vragen open en is het uitkijken naar deel 4! | 1pos
|
Karen Rose heeft met haar boeken enkele prijzen gewonnen in haar geboorteland Amerika, waaronder de RITA Award voor 'Best romantic suspense' in 2005 met de thriller I'm watching you. Voornoemd boek is niet vertaald in het Nederlands. Van mij alleen is haar dertiende boek, maar pas het zesde dat in het Nederlands verschijnt.
Karen Rose laat haar (hoofd)personages vaak terugkeren in haar boeken. In Van mij alleen staan gerechtelijk lijkschouwer Lucy Trask en rechercheur J.D. Fitzpatrick centraal. Hun paden kruisen elkaar omdat Fitzpatrick achter een moordenaar aanzit die zijn slachtoffers vreselijk mishandelt en verminkt. De lijken komen op de snijtafel van Lucy terecht. Het eerste lijk wordt zelfs door haar gevonden. Een zorgwekkend gegeven, aangezien het lijk bewust op die betreffende locatie is achterlaten. Algauw blijkt dat de koelbloedige moordenaar het op Lucy voorzien heeft, maar niemand weet waarom. De rechercheurs die op de zaak zijn gezet verdiepen zich in het verleden van het plaatsje Anderson Ferry, de vroegere woonplaats van Lucy. Het dorp heeft een duister, mysterieus verleden, zo blijkt. Terwijl de lijken zich blijven opstapelen, komen de rechercheurs meer te weten over de mogelijke beweegredenen van de dader. Er is echter haast geboden bij het oppakken van de moordenaar, want hij laat zich door niets en niemand tegenhouden om zijn einddoel te bereiken.
Van mij alleen is een spannend, goed doordacht verhaal met geloofwaardige personages. Het boek kent lugubere scenes, want de auteur deinst er niet voor terug om de macabere moorden in detail te beschrijven. De oorsprong van het verhaal ligt in Anderson Ferry, waar 21 jaar geleden dingen zijn gebeurd die het daglicht niet kunnen verdragen. De moordenaar kiest zijn slachtoffers uiterst bewust uit, maar hij ligt er niet van wakker als hij onschuldige mensen uit de weg moet ruimen omdat ze hem bijvoorbeeld in de weg lopen. Doordat het verhaal vanuit meerdere personages wordt belicht leest het lekker vlot weg. Ook de spanning is daardoor veelvuldig aanwezig.
In het begin worden veel namen genoemd, waardoor je aandachtig moet lezen. Doordat de personages goed worden uitgewerkt, blijven hun namen echter wel hangen. Tussen de hoofdpersonages Lucy Trask en J.D. Fitzpatrick groeit een romance, en het is van meet af aan duidelijk dat zij iets met elkaar zullen krijgen. Sommige lezers zal dat niet aanspreken, aangezien de opbloeiende romance veel aandacht krijgt. De plot is goed opgebouwd en de ontknoping is zeker verrassend. Van mij alleen is een goede thriller die onder andere de lezers van Tess Gerritsen zeker aan zal spreken. | 1pos
|
De prachtige cover van ‘Last en Liefde’, de historische roman van Henriëtte de Smet, nodigt uit om het op te pakken en direct weg te duiken in de wereld van Celine en Aaltje. Twee vrouwen uit totaal verschillende sociale klassen, maar met elkaar verbonden door Arend-Jan. Een wereld waar je als hedendaagse vrouw trouwens echt niet naar terug verlangt en het is bijna onbegrijpelijk dat je slechts 100 jaar geleden als vrouw zo ondergeschikt was aan je echtgenoot. Maar ook als man in de lagere sociale klasse had je niets te vertellen.
De welgestelde Arend-Jan volgt zijn hart volgt en kiest voor Aaltje, een vrouw uit een lagere sociale klasse, en tot groot verdriet van zijn moeder Celine, wordt hij daarom verstoten door zijn vader Theodor. Zonder dat haar echtgenoot er iets van afweet, schrijft Celine een brief aan haar schoondochter, die op haar beurt AJ, zoals Arend-Jan graag genoemd wil worden, hier niet van op de hoogte stelt. Aaltje begrijpt het moederhart van Celine en zo komt er een correspondentie op gang waarin ze elkaar op de hoogte houden van wat er in hun leven gebeurt.
De briefwisseling is slechts een van drie verhaallijnen. Want behalve de correspondentie tussen de twee vrouwen wordt het verhaal ook afwisselend vanuit zowel Celine als Aaltje vertelt en krijg je een aardig beeld van het dagelijks leven in twee totaal verschillende sociale klassen. Het boek beslaat een periode van 17 oktober 1917 tot mei 1919. Een roerige tijd, waarin het feminisme langzaam op gang komt, de SDAP steeds meer opkomt voor de rechten van de werkende lagere klasse, de gevreesde Spaanse griep heerst en de eerste wereldoorlog tegen zijn eind loopt. Celine wil dolgraag iets nuttigs doen met haar leven, maar buitenshuis werken is ‘not done’ in de kringen waarin zij verkeert. Als ze kennismaakt met de vrijgevochten Emilie, die het feminisme hoog in het vaandel draagt, probeert ook Celine langzaam maar zeker onder het juk van haar dominante man en de sociale gangbare normen voor die tijd uit te komen.
Aan de andere kant van de sociale ladder staat Aaltje, die wel moet werken om in haar onderhoud te kunnen voorziet. Zij woont, zonder getrouwd te zijn, samen met AJ wat voor die tijd nogal bijzonder genoemd mag worden. Terwijl zijn moeder druk is met het feminisme is AJ op zijn beurt erg gecharmeerd van de SDAP.
Henriëtte de Smet heeft een plezierig te lezen schrijfstijl en ze bouwt de spanning in het verhaal mooi op met hier en daar volkomen onverwachte ontwikkelingen. Soms word je zelfs helemaal op het verkeerde been gezet. Hierdoor blijft het verhaal boeien en vlieg je door het boek heen. En voor je er erg in hebt is het boek uit. Het is ook duidelijk dat Henriëttes research over de tijd waarin het boek speelt gedegen is geweest. Onlangs heb ik de dubbelbiografie ‘Cécile en Elsa, strijdbare freules’ gelezen en ik ‘herkende’ in ‘Last en liefde’ echt de tijdgeest. Zeker met de achtergrond die ik van deze biografie had, was het nog leuker om al deze ontwikkelingen in romanvorm terug te zien. Als je houdt van niet te ingewikkelde historische romans is dit echt een aanrader. Ik heb me er in ieder geval prima mee vermaakt. | 1pos
|
In Iene Miene Mutte worden duo's ontvoerd en achter gelaten in een ruimte waar ze niet uit kunnen komen. Het enige redmiddel is het pistool dat tussen hen in ligt. Eén kogel, dat is hun redding. "De een leeft, de ander sterft." Al snel wordt duidelijk dat Helen Grace en haar team te maken hebben met een seriemoordenaar, een vrouw.
Door de korte hoofdstukken leest het boek heel makkelijk weg, in elk hoofdstuk bekijk je de gebeurtenissen vanuit een ander personage, het wordt na een paar regels al duidelijk wiens gedachten je volgt. Naarmate het einde in zicht komt, heeft Helen eerder door wie de dader is dan de lezer en dit maakt dat je alleen maar door wil lezen.
Dit boek is zeker 5 sterren waard, gruwelijk goed en rete spannend! Snel verder met Piep zei de muis (deel 2). | 1pos
|
Aspe is en blijft Aspe. Het vertrouwde concept blijft het goed doen. Een moord in het begin van het boek, de tegenwerkingen van de hogere machten, het drankgebruik en het weerspannige humeur van Van In. Verder komen uiteraard alle vertrouwde personages terug en hun belevenissen zijn al even belangrijk als het moordverhaal zelf. Het verhaal is geloofwaardig, spannend en zoals altijd vlot geschreven maar Aspe heeft deze keer een verassende plot bedacht. De eigenlijke dader komen we pas heel laat te weten. Wanneer je aan het boek begint denk je "weer een Van In zoals altijd" maar twee dagen later is het boek uit en moet je bekennen dat je er best van genoten hebt.
Aspe is terug op topniveau! | 1pos
|
Wat een lekker boek weer! Heerlijk geschreven, wat een taalkunst.! Einstein zei ooit: de meeste dingen in de wetenschap zijn in de grond eenvoudig en kunnen in de regel betrekkelijk eenvoudig uitgelegt worden. Dat geldt ook voor dit boek. Eenvoudig, maar heerlijk. Giphardt neemt ons mee in de film wereld en speelt zijn eigen voorstelling. Lieve’ begint rustig, met een introductie van de hoofdrolspelers Liv en Bison die de levens van regisseur Noah Boudrin en Lieve Vanlieve naspelen. Stevig van bil. Ik [Noah] had in het script kunnen opschrijven hoe en wat en welk lichaamsdeel waarin precies, maar dat zien we op de set wel.’ De acteurs geven zich tot het uiterste en dat heeft grote consequenties.
Gevoelig, geestig, van rol op rol, relaties, problemen, bet leven. Geen groots boek, maar verder vervuld het alles wat je verwacht. In een ruk uitgelezen, zin in meer. | 1pos
|
In elk geval meer dan 3,5 sterren. Een verhalenbundel beoordelen is niet altijd makkelijk, omdat het ene individuele verhaal je altijd meer aanspreekt dan het andere. Ook kende ik een aantal verhalen uit deze bundel al uit verzamelbundels die ik eerder dit jaar had gelezen. De verhalen van Hay van den Munckhof die ik in die collecties las waren vaak wel de beste van de boeken, en maakten me nieuwsgierig naar meer van zijn werk, en ze bleken zelfs binnen een paar maanden heel goed herleesbaar. Het boek is goed vormgegeven en ik kwam maar een paar kleine foutjes (een spatie te veel, een woordje verkeerd) tegen. Het gebruik van illustraties is leuk, maar omdat het stock-afbeeldingen waren en niet tekeningen van 1 tekenaar, gaven ze me een licht amateuristisch gevoel. Verder merkte ik dat de schrijfstijl van de auteur niet echt wisselde tussen verhalen en dat waar de verhalen er in collecties met andere schrijvers positief tussenuit sprongen, ze hier een beetje begonnen samen te vloeien. Ik kon toen ik de bundel dichtsloeg niet meer goed voor de geest halen welk verhaal waarover ging. Iets meer afwisseling in schrijfstijl of verhaalvorm had de bundel waarschijnlijk net wat boeiender gemaakt. De verhalen zelf vond ik heel goed. Een paar verhalen in het begin van de bundel vond ik iets minder. Het openingsverhaal had in mijn opinie wat weinig fantastische aspecten en van Amura's val en Oneindig Web vond ik het einde wat te ambigu - het was me niet helemaal duidelijk wat de 'twist' nu eigenlijk was en wat de schrijver ermee bedoelde. Dat had ik graag wat duidelijker gezien. Ik ben zelf wat korte verhalen betreft wat meer een liefhebber van het SF-genre, omdat SF-verhalen vaker draaien om een enkel idee, dat kernachtig wordt neergezet, en voor mij het fantasygenre meer draait om de werelden en om de karakters. Daarom vond ik de langste verhalen uit de bundel het beste. Traisha en het ei beschrijft bijvoorbeeld een heel boeiende wereld (naar ik heb begrepen afkomstig uit het brein van Tais Teng), met veel intrigerende details. Wellicht dat er omdat deze wereld zo complex is aan het begin iets te veel informatie moest worden gegeven via verhalen en uitleg. Maar het verhaal zelf was spannend en deed me in deze wereld geloven. Het slotverhaal vond ik ook mooi, met een mooi beschreven reis naar de onderwereld erin. Er zat alleen een plotse overgang in, waar volgens mij een alinea-einde of een witregel niet had misstaan. In dit verhaal is het vooral de karaktertekening (een kernelement van fantasy zoals ik zei) die ik heel erg goed geslaagd vond. Mijn favoriete verhaal in de bundel is Djebel Ghûl - dat was ook bij deze tweede lezing heel erg sterk, met een 'killer' van een ontknoping. Wat mij betreft bevestigt deze bundel dat er ook in het Nederlandse taalgebied ruimte is voor fantasybundels en dat er schrijvers zijn die zo goed zijn dat ze zelf zo'n bundel kunnen vullen. De bundel bevestigt ook dat (ook al blijf ik fan van SF) ook fantasy prima werkt in de vorm van korte verhalen. Ik ben dan ook heel benieuwd naar het volgende werk van deze auteur.
Een uitgebreide versie van deze recensie zal verschijnen in een volgend nummer van Fantastische Vertellingen. | 1pos
|
Het is al even geleden dat ik nog zo’n spannend boek heb gelezen! Ik ben heel blij dat ik dit verhaal heb ontdekt.
Heel goed geschreven, vol met spanning, een thriller van eigen bodem met een geweldige plot twist.
Ga dit boek halen. Je zult het je niet beklagen! | 1pos
|
Na zoveel reacties op dit boek, heb ik weinig meer toe te voegen. Kennelijk maakt dit boek wel veel los bij mensen, als je de vele reacties leest.
Meestal lees ik dit soort boeken, die toch makkelijk leesbaar geschreven zijn, binnen 1 dag uit. Voor dit boek had ik langer nodig, omdat het veel emoties bij mij los maakte. Daardoor moest ik het boek zo nu en dan toch even aan de kant leggen.
Al met al geef ik dit boek toch 5 duimpjes, en dat gebeurd niet vaak! | 1pos
|
Achter gesloten deuren – B.A. Paris
Titel: Achter gesloten deuren
Auteur: B.A. Paris
Uitgeverij: Ambo/Anthos uitgevers
Pagina’s: 353
Over de schrijfster: B.A. Paris is van Frans-Ierse komaf en groeide op in Engeland. Ze heeft ook een tijdje in Nederland gewoond. Momenteel woont ze in Frankrijk, waar ze met haar man een talenschool heeft opgezet. Achter gesloten deuren is haar debuut waar ze in één klap haar naam als thrillerschrijfster heeft gevestigd.
Achterflap: Iedereen kent wel een echtpaar als Jack en Grace: hij is knap en rijk, zij is charmant en elegant. Mensen om jaloers op te zijn, als je ze niet aardig zou vinden. Je zou Grace beter willen leren kennen. Maar dat is moeilijk, want Grace en Jack zijn altijd samen. Sommigen zouden dit ware liefde noemen. Anderen zouden zich misschien afvragen waarom Grace nooit de telefoon opneemt. En waarom ze nooit op visite komt, ook al werkt ze niet. En waarom een slaapkamer van hun huis tralies voor het raam heeft.
Het perfecte huwelijk? Of de perfecte leugen?
“ Ik denk er vaak over hem te vermoorden, maar dat gaat niet.”
Wat ik van dit verhaal vind: Om maar meteen met de deur in huis te vallen, wat een goed debuut.
Op de cover staat een oude deur, door het sleutelgat komt wat daglicht naar buiten.
Licht, wat misschien wel het enigste lichtpuntje in Graces leven is.
Vanaf de eerst bladzijde werd ik in de greep gehouden door het verhaal, net zoals Grace het hoofdpersonage in deze thriller.
Het beklemmende, angstige gevoel wat Grace voelt, druipt van de pagina’s af, deze weet de schrijfster perfect op de lezer over te brengen.
De hoofdstukken wisselen tussen heden en verleden, zo kom je steeds dieper in het huwelijk van Grace en Jack terecht en kom je erachter wat er achter die gesloten deur schuil gaat.
Ik bleef doorlezen omdat ik wou weten hoe dit af liep en of er überhaupt een eind aan deze nachtmerrie zou komen.
Een echte aanrader wat mij betreft.
“ Het besef dat Jack overal kon zijn, dat hij misschien achter me aan de trap af was geslopen en mogelijk maar een meter van me af stond, deed mijn hart van pure angst op hol slaan.”
Met achter gesloten deuren zet B.A. Paris een knap debuut neer, ik hoop dat door deze thriller, haar deur naar het schrijven van een volgende thriller open is gegaan.
Waardering:
Plot:4
Schrijfstijl:4
Organailteit:5
Psychologie:5
Leesplezier:5
Spanning:5
4,5 ster voor achter gesloten deuren
Heidi. | 1pos
|
Het boek brengt heel de tijd op het verkeerde spoor. Ook maken de meiden allerlei nare dingen mee. Je denkt echt wie zit erachter. Vooral door het personage van Emily. Je leest van verschillende personen hoe hun de gebeurtenissen bevatten en dat maakt het heel erg spannend | 1pos
|
Daantje krijgt van haar redactiechef een nieuwe opdracht. Online undercover op de datingsite SecondFlirt. Juist omdat Daantje een muurbloempje is vindt hij haar de juiste persoon voor deze opdracht, iemand die onbevangen kan instappen in deze wereld. Ze schrijft zich in onder de naam muurbloem op de site, een site voor vreemdgangers. Al snel heeft ze verschillende contacten waarbij de gesprekken varieren van gewoon gezelligheid tot berichten met de nodige vunzigheid. Maar dan blijkt iemand het op haar voorzien te hebben en gebeuren er steeds meer vreemde dingen. Haar vrienden vinden dat ze zich maar vreemd gedraagt en laten haar vallen. Maar ligt het wel aan Daantje?
Naast de verhaallijn van Daantje is er een verhaallijn waarin psycholoog Patrick pittige sessies heeft met meneer Stevens. Al gelijk vraag je je af wat het verband is tussen deze twee verhaallijnen. We volgen Daantje in de wereld van het online daten en haar onzekerheid hierin is duidelijk aanwezig. Als er artikelen geplaatst worden met Daantje haar naam eronder, artikelen waar ze zelf niets van af weet en als er vanuit haar Facebookaccount rare berichten worden geplaatst en het blijkt dat haar account gehackt is, is het overduidelijk dat iemand een hekel aan Daantje heeft. Al deze situaties maakt haar alleen maar meer onzeker en vooral angstig.
Rasters schrijft met korte, strakke zinnen en vermijdt overbodige details. Alleen dat wat van toepassing is, is op papier gezet, niets meer en niets minder. Voldoende om een goed beeld van de personages te vormen en door op de juiste momenten een beetje extra spanning toe te voegen blijft de interesse aangewakkerd. Lang blijft de ene vraag in het hoofd hangen, wie is toch de meneer Stevens en wat is zijn rol in het verhaal. Of moeten we het in de richting van Patrick zoeken? Al vanaf het begin veel onzekerheid dat voor een mooie spanningsboog zorgt.
Muurbloem laat je meeleven met Daantje en alle hoop is erop gericht dat de situatie waarin zij is terechtgekomen zo snel mogelijk tot een einde komt. Maar het zit best wel ingewikkeld in elkaar en het is moeilijk te bepalen wie er te vertrouwen is. Toch zijn er mensen die haar willen helpen en die je als lezer ook wel een goed gevoel geven al zijn er ook wel twijfels. Maar zodra de plot wordt bereikt, blijkt dat Rasters heel goed in staat is de lezer voor de gek te houden en een rad voor de ogen te draaien. Want ondanks de nodige veronderstellingen blijkt het toch net iets anders in elkaar te zitten dan was verwacht. Een boek dat eerst als een roman aanvoelt, maar door diverse angstaanjagende situaties steeds meer de richting opgeduwd wordt naar het genre van spannende roman. Een spannende roman waar diverse thema’s in verweven zijn, thema’s van deze tijd.
Na het succes van haar feelgood-boeken besloot Rasters met Muurbloem een uitstapje te maken naar het genre van de spannende roman. Wat mij betreft helemaal geen verkeerd uitstapje en zeker voor een herhaling vatbaar! | 1pos
|
Wij hebben hoopvol uitgekeken naar het eerste boek van Greet Ilegems ,en ik heb ontspannend van dit boek genoten, nu is het uitkijken naar nog meer van dit alles!! | 1pos
|
Over het boek.
In haar nawoord geeft Chelsea aan dat dochter Elizabeth ‘ het boek mag pas lezen als ze eenentwintig wordt. Ik meen het’
Op zich is dit niet zo verkeerd.
Chelsea neemt n.l. geen blad voor de mond als het gaat om de moordpartijen en martelingen die Gretchen Lowell in de regel pleegt uit te voeren.
Want het het is me er een, die Gretchen!
Haar feeërieke naam strookt bepaald niet met haar gedrag.
Gretchen is een knettergekke, manipulatieve, hartstikke intelligente en bovendien bloedmooie vrouw. Die combinatie van factoren maakt haar tot een dodelijk wapen, een ongeleid projectiel.
Een psychopate van het zuiverste water. ' Wat ik niet kan bevatten, is dat er mensen zijn die opstaan, naar hun werk gaan en weer thuiskomen zonder ooit iemand te vermoorden.’
Archie Sheridan is de tweede hoofdfiguur in deze thriller. Als rechercheur en teamleider van het Beauty Killer team is hij tien jaren in de weer geweest om deze weergaloze blondine achter de tralies te krijgen. Alleen heeft Gretchen Archie te pakken gekregen. Het kostte hem bijna zijn leven en huwelijk.
Derde hoofdrolspeelster is Susan Ward.
Susan, bepaald niet de koningin van het schoolbal vroeger,roze haar, laag in de nek in een staartje en dochter van een gestoorde moeder en een te vroeg overleden hippie vader, verslaggever bij de Herald, moet een serie verslagen maken over Archie. In het kader van een beter publieksbeeld over de rol van de politie in de samenleving, zogezegd.
Conclusie
De plot van' Hartzeer ' zit goed in elkaar.
Na twee jaar herstel, alleen een verslaving aan Oxycontin en wat ander spul herinnert nog aan die verschrikkelijke faux pas, wordt Sheridan teruggeroepen. Er is weer een nieuwe seriemoordenaar actief. Of hij opnieuw de teamleider wil worden van het Beauty Killer team.
De drie karakters rollebollen met elkaar in een ongeloofwaardige thriller. Dat maakt het verhaal niet minder boeiend om te lezen. De totaal verwrongen en misvormde verhouding tussen Gretchen en Archie die onthutsende proporties aanneemt,terug te voeren op het bekende Stockholm syndroom, wordt door Cain tot de kern van het boek gebouwd en is boeiend en spannend tegelijk.
Het harde debuut van Chelsea Cian, cynisch waar nodig en vol van bittere humor en dito one liners op zijn tijd, is mij uitstekend bevallen. Al is het twaalf jaren na publicatiedatum. Wat goed is, blijft goed. | 1pos
|
Prachtig geschreven verhaal dat langzaam begint maar je geleidelijk bij je kladden grijpt om met grote intensiteit te eindigen. Baldwin geeft diep inzicht in de beweegredenen van de personages, hun twijfels en bun wanhoop. In de jaren 50 was toegeven aan je homoseksuele geaardheid geen peuleschil en een keuze voor een leven aan de zelfkant van de maatschappij. Gelukkig is er veel veranderd! | 1pos
|
Mia Sheridan is een Amerikaanse auteur met passie voor het schrijven van liefdesverhalen. Alleen maar jij is haar tweede in het Nederlands vertaalde boek en is een losstaand boek. Eerder werdStilte, het eerste boek van de twaalfdelige serie A Sign of Love in het Nederlands vertaald.
Het verhaal draait om Ellie en Gabriel. Ellie heeft een moeilijke jeugd gehad en heeft op latere leeftijd nog steeds geen gemakkelijk leven. Ze sluit zich af voor de mensen om zich heen om te voorkomen dat iemand haar ooit nog pijn kan doen. Ook Gabriel heeft het nodige meegemaakt en is op zijn eigen manier beschadigd. Gabriel is voorzichtig op zoek naar liefde en komt daarbij Ellie tegen. Kan hij de door haar opgetrokken muren doen afbrokkelen?
De lezer wordt met een aangrijpend proloog direct het verhaal in getrokken. Het verhaal heeft een logische, chronologische opbouw met enkele flashbacks. De hoofdstukken worden afwisselend geschreven vanuit de perspectieven van Ellie en Gabriel. Beide hoofdpersonages zijn goed uitgewerkt en maken gedurende het verhaal grote persoonlijke ontwikkelingen door. Sheridan heeft een prettige, open schrijfstijl, waardoor het boek gemakkelijk leest. Het verhaal heeft wat clichématige elementen in zich en is zo nu en dan ietwat voorspelbaar, maar de uitwerking is mooi en origineel.
Alleen maar jij is een meeslepende feelgoodroman, die de lezer een mooie boodschap meegeeft. | 1pos
|
Gisteravond laat in dit boek begonnen en nu al uitgelezen. Wat een verhaal zeg, je kunt inderdaad denken wat stom dat die meiden daar intrappen maar die jongens zijn wel zo uitgekookt, ze bespelen zo'n meisje gewoon helemaal, ik kan best indenken dat je daar als vijftienjarige intuint. Moedig van Merel om haar verhaal te vertellen, het is inderdaad wel wat afstandelijk geschreven maar ik denk dat dit ook de enige manier is waarop ze het kan vertellen. Ik ga zeker ook In mijn onschuld lezen. | 1pos
|
Dit verhaal zal ik nooit vergeten!
Alleen hij is een ontroerende historische thriller, die gedeeltelijk gebaseerd is op ware feiten. Dit verhaal had me meteen te pakken en liet me niet meer los, ook na het lezen niet.
Wanneer je begint met lezen, bereid je dan voor op een spannend en aangrijpend verhaal dat je meeneemt naar een tijd nog niet zo heel lang geleden.
De vaak schokkende gebeurtenissen die beschreven worden zijn helaas veelal op waarheid berust. Dat is iedereen duidelijk geworden sinds de Tweede Wereldoorlog. Wat mensen doen om letterlijk het vege lijf te redden in dit soort situaties is onvoorstelbaar!
De wanhoop en tegelijkertijd ook de berusting zijn goed voelbaar wanneer de gevangen in rijen opgesplitst worden.
De hoofdpersoon Nathan moet een gevecht tegen de tijd leveren want hij krijgt maar 72 uur om zijn opdracht te voltooien. De reden waarom hij toestemde in deze bijna onmogelijke opdracht verdwijnt als sneeuw voor de zon als hij eenmaal geïnfiltreerd is in Auschwitz. Toch zet hij door.
Andrew Gross heeft veel meer informatie ingewonnen dan alleen het luisteren naar de verhalen van zijn schoonvader, waardoor hij gebeurtenissen waarheidsgetrouw kon verwoorden.
Dit boek leg je niet weg totdat je de laatste bladzijde gelezen hebt. De prettige schrijfstijl, zonder veel moeilijke woorden maakt het tot een toegankelijk boek.
De proloog en het laatste hoofdstuk van het verhaal sluiten naadloos op elkaar aan, maar het heeft me wel verrast wie uiteindelijk de verteller was.
Alleen hij boeit vanaf de allereerste bladzijde en de auteur laat je kennismaken met een behoorlijk aantal personages. Ze hebben stuk voor stuk door hun eigen karakter hun plaats in dit verhaal verdiend. Een aantal van hen heb ik in mijn hart gesloten. | 1pos
|
Review: Cole - Tijan
Bij de gelukkige die een vooruit exemplaar mag/mocht lezen! En wauw wat was ik blij.. Al weken aan het uitkijken tot hij uitkwam! Vlug beginnen dan maar... En wat werd ik meegesleept met het verhaal! Snachts om 3u45 de laaste pagina gelezen, je kan gewoon niet stoppen... Je voelt gewoon hun verdriet, geluk, liefde terwijl je leest! Zo anders dan verwacht maar zo veel beter.
Boek vol spanning, liefde, sexy en een man die zelf wil al is het maar in je dromen ;)
Meer kan ik er niet over zeggen je moet het gewoon zelf lezen en ervaren..
Oja en op laaste wil iedereen een Cole maar toch ook wel een beetje een beste vriendin als Sia :)
Bij twijfel? Gewoon doen, lezen en je tijd nemen, genieten! - Colinda - | 1pos
|
Bij de meesten gaat er een lampje branden bij het horen van de naam Covey. Dr. Stephen R. Covey schreef het boek De 7 eigenschappen van effectief leiderschap. Ben Tiggelaar en Jan Kuipers hebben het samengevat in De kleine Covey – een mooi vormgegeven hardcover van pocketformaat.
'Eigenlijk schrijft Covey in de traditie van de oude filosofen over wat een goed en zinvol leven is,' zeggen ze in het voorwoord. Dat kan verklaren waarom het boek 25 jaar na publicatie nog steeds zo'n succes is, zo relevant en, volgens Kuipers en Tiggelaar, zo actueel.
‘Covey kwam tot de conclusie dat hij vooral de manier van kijken naar situaties moest onderzoeken. Vandaaruit ging hij verder werken aan de gedachte dat wanneer je een situatie wilt veranderen, je moet beginnen jezelf te veranderen.’ (p. 8)
Het boek is een samenvatting van de zeven eigenschappen. In de eerste drie eigenschappen werk je naar je eigen afhankelijkheid, waarna je in de drie volgende eigenschappen de focus legt op onafhankelijkheid. Eigenschap zeven gaat tenslotte over wederzijds afhankelijkheid, het einddoel van een succes- en zinvol leven.
Die laatste zin suggereert het al een beetje: de kracht van deze eigenschappen zit hem in de samenhang. Samen en alleen dan kunnen ze je helpen je leven beter in te richten. Elk hoofdstuk wordt afgesloten met enkele praktische tips. Het doel van dit boekje is het publiek te inspireren en dat gelukt: het is een laagdrempelige kennismaking met het bekende boek van Covey.
En vanuit die kennismaking kun je het oorspronkelijke werk kopen, ‘De zeven eigenschappen van effectief leiderschap’. Het handige aan dit boek is, dat het helpt je kennis op te frissen als de informatie uit Coveys boek is weggezakt. Zo is de cirkel rond: het is een kennismaking en een opfrissing.
Deze recensie verscheen eerder op alexhoogendoorn.nl | 1pos
|
Een nieuwe openhartige schrijfstijl die met humor doorspekt het verdriet niet uit de weg gaat. Het verhaal is van toepassing op veel vrouwen denk ik, ieder op haar eigen wijze natuurlijk. Een verhaal over durf en passie om toch alles uit het leven te halen. Het zal vrouwen die in eenzelfde situatie zitten kunnen helpen hun eigen leven nog eens kritisch onder de loep te nemen. | 1pos
|
In het begin had ik moeite om in het verhaal te komen, maar ongeveer op de helft had het mij te pakken. Ondanks dat ik doorhad hoe het in elkaar stak was het een super spannende thriller. | 1pos
|
Het leven van Lou speelt zich af in een klein dorp, wanneer ze
werkloos wordt, moet ze op zoek naar een baantje. Het wordt
uiteindelijk een baan als gezelschap voor Will wiens wereld door
een ongeluk heel klein is geworden. Samen ontdekken ze de wereld
opnieuw waarbij je jezelf steeds af vraagt: wie helpt nu wie? Will
wil graag dood en Lou kan dat niet accepteren. De thematiek wordt
goed uitgewerkt, als lezer moet je erover nadenken. Met een lach en
een traan! | 1pos
|
Een schip vertrekt uit de haven. Het is een walvisvaarder die de op weg naar de poolcirkel op zoek gaat naar walvissen. Aan boord zitten een aantal mensen met een donker verleden vol geheimen, patrick Sumner is een arts die een geheim met zich meedraagt uit India. Henry Drax is meedogenloos en keihard en daarnaast zijn de andere mannen ook geen lieverdjes. Dan vaart het schip tegen een ijsberg aan en moeten de mannen zien te overleven in de bittere kou, met weinig tot geen spullen en voedsel én met een moordenaar in hun midden.
Het noordwater is een heerlijk boek, heel beeldend geschreven door Ian McGuire. Ik heb regelmatig een beetje groen gezien denk ik want ik zag door de schrijfstijl van Ian alles zo voor me, ik rook de stank en zag de zooi. Echt, op zo’n schip wil niemand zijn. Er is de bemanning veel geld beloofd als ze vol met walsvishuiden terug zullen keren maar dat er nog een ander plan achter zit heeft niemand een vermoeden van. Ian heeft in dit boek heel mooi verteld over het leven in het hoge noorden, het leven van de bevolking daar en het gevaar dat niet alleen van zee afkomt maar zeker ook van het land.
Hij slaat ook wel delen van het verhaal over, aan de ene kant jammer maar ik denk dat het dan te lang en misschien langdradig zou worden. Nu blijf je als lezer geprikkeld om zelf te bedenken wat er is gebeurd. Hij laat ruimte over voor de lezer en houdt zo de vaart erin.
Voor iemand die van geschiedenis houdt en die van goede, realistische verhalen echt kan genieten is dit een heerlijk boek om te lezen. Het trekt je naar binnen op het verschrikkelijke schip, je leert over de laatste periodes van de walvisvaart en over de mensen die op een kluitje bij elkaar zitten in de kou en vol gevaar. Een topper! | 1pos
|
Wat een heerlijk kort boekje om even te lezen met een lunchpauze. De hoofdpersonnage Daphne neemt je vriendelijk mee in het verhaal. De spanning wordt snel met gelijke tred opgebouwt en ook in het verhaal begint de tijd langzaamaan te dringen. Wel heerlijk, de tijd van Kerst. Het eten, de gezelligheid, al die liefde van de mensen om je heen. En toen kwam dat einde. Zo abrupt maar toch ook weer niet want je weet dat het een kort klein boekje is. Maar wat een twist! Veel klassieke of minder klassieke scenario's voor een einde kan je bedenken, maar zoiets had ik echt nooit verwacht. Echt geweldig deze kleine literaire thriller. En de twist van het einde liep prachtig als een rode draad door het boek. Wow!
Greetings by Sophie
Mijn Engelse recensie van dit boek is te vinden op:
http://www.sophievandenakker.com/blog | 1pos
|
De jonge arts Will Raven begint zijn apprenticeship bij de vermaarde vrouwenarts dr. Simpson met in zijn achterhoofd de mysterieuze dood van een prostituee. Achterna gezeten door gewelddadige geldschieters leert hij als hulpje van dr. Simpson de wonderen van de anaesthesie - waardoor de gruwelen van moeilijke bevallingen ten minste voor de zwangere vrouw iets minder gruwelijk zijn. Voor de lezer is het af en toe pittig om te lezen hoe de medische wetenschap in 1847 werd beoefend, of het nu bevallingen of operaties betreft..
De schrijvers laten grote thema's als klassestrijd, verschillen tussen mannen en vrouwen, en de medische ontwikkelingen de revue passeren terwijl zij de zoektocht van Will, later vergezeld door de huismeid Sarah, naar de verantwoordelijke voor de dode prostituee beschrijven. De sfeer is donker en koud als het over Old Town gaat, en lichter en warmer als de nieuwe (rijkere!) stadsdelen beschreven worden, en op die manier schetsen de schrijvers een mooi tijdsbeeld van Edinburgh in 1847. Wie een klassieke thriller verwacht, zal wellicht teleurgesteld worden. Maar wie wil griezelen, zit met The Way of All Flesh zeker goed. :) | 1pos
|
Gelezen maart 2008.
Indrukwekkend! Heb het boek in één ruk uitgelezen. Wat mij bovenal trof waren de mooie gedichten die Floortje geschreven heeft; wat een kracht en moed spreken daaruit. Vooral de gedichten aan haar zus Geertje, wanneer ze al weet dat ze gaat sterven.
Ben er even helemaal stil van. | 1pos
|
Enige tijd geleden kreeg ik ‘Kathaai’ toegestuurd om te lezen en recenseren. Een paar dagen geleden startte ik met lezen en kon ik niet meer stoppen.
‘Kathaai’ bestaat uit vijf delen; elk deel heeft als titel de naam van een diersoort. Tijdens het lezen zul je merken hoe toepasselijk de titel op dat stuk in het verhaal gekozen is.
Marie Margolis vertrekt na een breuk met haar vriend Lio vanuit Gent hals over kop naar Amsterdam. De keuze voor Amsterdam is niet door haar gemaakt maar door Michael Courtois, iemand die ze nauwelijks kent. Dat maakt haar helemaal niets uit op dat moment, niets maakt haar nog iets uit.
Marie denkt terug naar hoe het anderhalf jaar allemaal begonnen is. Op de nieuwsredactie waar ze werkt valt haar de klusjesman Lio op tijdens haar zesentwintigste verjaardag. Hij is de enige die haar een verjaardagscadeau gaf en er was een klik tussen hen. Maar hij is getrouwd.
Marie heeft geen vertrouwen in relaties en mannen.
Het verhaal speelt zich af vanuit het perspectief van Marie en gaandeweg leer je haar beter kennen. Beter kennen… denk niet dat je al snel weet hoe Marie eigenlijk in elkaar zit en hoe dat zo gekomen is.
In Amsterdam heeft Marie maar één enkel doel en dat is om Lio uit haar hoofd te zetten, op wat voor manier dan ook. Ze is enorm ongelukkig en dat wil ze veranderen. Ze probeert dat tot stand te brengen door seksuele remmingen overboord te gooien en er op los te leven.
‘Ik slaap niet. Lig naast een man die ik niet eens 24 uur ken. Dat maakt van mij een slet. En dat is Lio’s schuld. Sinds hij weg is zijn vooral de nachten het ergste. Dan kruipt de eenzaamheid onder mijn vel en wordt de wereld steeds minder mooi.’
De vele seksuele handelingen worden uitgebreid beschreven en dat heeft tot doel om de lezer steeds meer in de denkwereld van Marie te betrekken. Ze is soms vrij kinderlijk in haar denken, terwijl haar handelingen heel volwassen zijn.
Het boek hangt op een goede manier van tegenstellingen aan elkaar. Marie op zoek naar liefde, terwijl om iedere hoek wel een vrouwenhater te vinden is. Ze blijft op zoek naar familiegevoel, terwijl haar familie haar heeft laten barsten op een moment dat ze hen hard nodig had.
Hilde Van Malderen heeft in deze roman een duidelijke waarschuwing achtergelaten voor iedereen die denkt dat liefde en seks hetzelfde betekent.
‘Kathaai’ is een indrukwekkende roman; een roman over verlies, over misbruik, over misplaatst vertrouwen en vooral een roman waarin de auteur verhaalt over het op zoek gaan naar jezelf. | 1pos
|
De Brits-Egyptische filmmaker Omar Robert Hamilton (1984) zet met zijn debuutroman De stad wint altijd een overweldigend verhaal neer. Een boek waarin de Arabische Lente uit 2011 en de daaropvolgende revolutie in het Egyptische Caïro – ook wel de Revolutie van 25 januari genoemd - het chaotische decor vormen. Pon Ruiter zorgt voor een ijzersterke vertaling uit het Engels.
Het duo Khalil en Mariam, geassisteerd door fotograaf Hafez, gaat de straat op tijdens de aanvangsfase van de opstand op het Tahrirplein. Khalil is een Amerikaanse Palestijn en een geboren wereldverbeteraar. Mariam is een Egyptische fanatieke actievoerster. Ze maken podcasts en brengen via hun website verslag uit van de plaatselijke demonstraties, opstanden en onlusten in Caïro.
In De stad wint altijd wordt de agressie en haar gevolgen minutieus weergegeven. Het daarmee gepaard gaande bloed vloeit rijkelijk. Bijzonder accuraat en met een onverbiddelijke topsnelheid schetst Hamilton de gruwelen tijdens deze revolutie. Het is erg opvallend hoe dit keer een opstand aangewakkerd, gestimuleerd wordt door het internet en de sociale media. Hij beschrijft dit alles expliciet en met verve. Zoals het hoort voor een ervaren filmmaker, zo rapporteert de auteur de tragedie van deze vruchteloze revolutie op een beeldende wijze. De roman is dan wel behoorlijk ingewikkeld, toch word je als lezer geïndoctrineerd door de schrijver. Zodanig zelfs dat je al snel deel uitmaakt van de publieke massa van demonstranten tijdens de nachtelijke rellen. Je vecht mee tegen de lokale politiemacht. Tevens vergezel je de protagonisten tijdens hun acties en hoop je – zoals zoveel Egyptenaren - op een betere wereld. Een sprankje hoop in bange dagen.
Het verhaal is neergeschreven in een bijzonder hedendaags – en bij momenten bruut maar helemaal raak – proza. Omar Hamilton hanteert een opvallende stijl, waarbij de opmaak in dagboekvorm de tijdlijn van de snelle ontwikkelingen haarscherp volgt. Hij reconstrueert niet alleen een belangrijk stuk recente geschiedenis, tevens schrijft hij met de fragiele relatie tussen Khalil en Mariam een humane roman neer. Uiteraard is er constant een stevige politieke inslag aanwezig, waarbij het aftreden van president Mubarak zeker geen fait divers is. Ook speelt de Moslimbroederschap een voorname rol. Het boek, een overdonderend debuut toch wel, laat een overweldigende indruk na. Tweets houden immers geen kogels tegen… | 1pos
|
Dat het boek 373 paginas telt leek eerst een hele opgave maar bleek achteraf niet eens op te vallen.
Het boek binnen 2 dagen uitgelezen (ondanks drukke dagen die al voor een groot deel gevuld werden door werk en de zorg voor mijn 2 jonge kinderen).
Het boek begint gelijk met een ontzettend spannende gebeurtenis! Waardoor het boek me vanaf de eerste paginas tot de laatste pagina heeft geboeid.
Wat een ongelofelijk goed geschreven boek met eigenlijk alleen maar spanning.
Ik ga zeker weten nog heel veel meer lezen van Esther! | 1pos
|
Wat een heerlijk boek om te lezen. Zoals ook uit de reacties van anderen blijkt is het een boek vol fantasie en prachtige, absurde gesprekken tussen Alice en iedereen die ze ontmoet. De schrijfstijl deed me soms denken aan die van Toon Tellegen, absurd en echte doordenkers. Alleen gaat Lewis Carroll wat absurditeit betreft een tandje hoger. Ik heb dit boek als kind gelezen en ik vond het toen een leuk boek. Ik denk echter dat de helft toen langs me heen is gegaan.Waarschijnlijk zou ik dit boek nog een paar keer kunnen lezen en steeds andere dingen tegenkomen die ik de vorige keer gemist heb. | 1pos
|
Dit boek beschrijft op 370 blz. een beklemmende zoektocht naar beterschap in het leven van een Turks gezin in de zestiger jaren. Mehmet groeit op in oostelijk Turkije. Zijn vader heeft de reputatie van een echte verhalenverteller. Samen met zijn oudere broer en zus vormen ze een hecht gezin. Wanneer de vader bij een vriendendienst plots zijn been breekt en zich ernstige verwikkelingen voordoen, eigenlijk veroorzaakt door een onkundige spalking. Hij besluit om terug te keren naar zijn geboortegrond op grond van heimwee. Alhoewel hij er tientallen jaren weg is heeft hij daar nog land in eigendom, geërfd van zijn vader die tevens zeer geliefd was in het dorpje. Na een helse tocht naar zijn roots heeft hij daar ter plaatse met een extreem vijandig gezinde gemeenschap te maken. Enorm prachtig boek die u vanaf de eerste pagina direct in het verhaal onderdompelt. | 1pos
|
Wat een heerlijk boek om te lezen. Gemakkelijk taalgebruik, weinig moeilijke woorden en het las als een Nederlands boek, niet als een slechte vertaling uit het Engels. Het boek wordt gerangschikt onder de noemer psychologische thriller, waardoor ik erg veel spanning had verwacht (thriller zie ik als spannend, als eng en veel onverwachtse wendingen). De spanning was er niet heel erg, maar de onverwachtse wendingen waren er wel en die waren zacht uitgedrukt geniaal. Meerdere keren stond ik versteld van wat ik las, discussieerde ik met mezelf of ik het boek niet begreep, verkeerd had geïnterpreteerd, of dat de schrijfster het boek expres verkeerd geschreven had.
Het is een boek dat je laat genieten, je pakt en vasthoudt, je verrast en je zeker laat nadenken en reflecteren over bepaalde zaken.
Laat je niet afschrikken door het woord thriller, pak het boek uit de winkel, bibliotheek of kast en begin met lezen. Je zult er zeker geen spijt van krijgen. | 1pos
|
De roman 'In het spoor van Birma' gaat over twee jonge mensen die beiden (indirect) slachtoffer zijn van de Tweede Wereldoorlog. Als tweede generatie slachtoffers dragen zij de sporen van het leed dat hun ouders is aangedaan. Emma is opgegroeid in een beklemmend gezin waarvan de ouders het bombardement op Rotterdam, het verraad en de hongerwinter hebben meegemaakt. De ouders van Robert Tinkhof jr. hebben hun wortels in Nederlands-Indië en zwegen over de gruwelen onder de Japanse bezetter. Hun levens kruisen elkaar, er ontstaat een romance, maar ze raken elkaar ook weer kwijt. De angst voor verraad, en hun woede en achterdocht jegens buitenstaanders, verliezen zij echter nooit meer.
De roman is gebaseerd op waargebeurde verhalen en aangrijpende dagboekaantekeningen opgetekend door een dwangarbeider die de verschrikkingen tijdens de aanleg van de Birma-spoorlijn heeft overleefd. De kennismaking met dit dagboek verandert in hoge mate het leven van de hoofdpersoon, Emma. Het verhaal van Emma is grotendeels gebaseerd op de jeugd van de auteur.
Uit het dagboek van Birma; 'Ik ben ontdaan van elke menselijkheid.'
Maarten ’t Hart was een trouwe lezer van haar werk-in-wording en schreef een mooi in memoriam. "Femmy is bij dit laatste boek dichtbij zichzelf gebleven. Wellicht is deze roman daardoor haar meest geslaagde roman geworden" | 1pos
|
Een mooi boek wat heel makkelijk leest,en het laat je toch weer nadenken of dat er meer is tussen hemel en aarde. | 1pos
|
Sylvia Plath's story both in real life and in this work of "fiction"--is undeniably sad. I instantly fell in love with the mood of this book. Sylvia's style as an author is undeniable.
I am tempted to compare the main character of this story (which is, in fact, a not-so-"fictionalized" an autobiographical account of Sylvia's entry into young adulthood)to J.D. Salinger's Holden Caulfield (of The Catcher in the Rye, for those not familiar). However, that might be a bit oversimplistic. When you consider the social climate and its implications for women in the era of this book, you may find it all the more compelling that the main character behaves as she does. I won't give too much away, but I will say that Plath does a remarkable job of creating a character for whom her readers will likely experience many conflicting impressions and feelings.
It makes sense that Sylvia Plath's writing is so beautiful, given that she's a poet. In her only novel, we enter into the first-person narrative of Esther, a young college woman, who recounts the months before and during her mental break-down. She spirals, overwhelmed with life's choices, knowing she is loosing it and therefore keeping open a window of sanity and choice. Difficult in parts, yet a redemptive story written in gorgeous prose. | 1pos
|
Kassie ziet de dood in de ogen van de mensen om haar heen. Ze kan tot op de dag nauwkeurig voorspellen wanneer het leven ophoud. Hierdoor weet zij het volgende slachtoffer van de moordenaar aan te wijzen, maar luistert de politie of haar sceptische therapeut wel naar haar? Adam gelooft niet in Kassie haar gaven en wil haar dan ook haar ongelijk bewijzen. Wie heeft er gelijk en wie is De Slager?
Vanaf de eerste bladzijde spannend. Verrassend en verfrissend om iets van Arlidge te lezen buiten Helen Grace om. Verhaal is goed opgebouwd. De korte hoofdstukken zorgen voor spanning. Een pageturner, nog één hoofdstukje en dat 151 keer.
Meeste personages goed uitgewerkt met goede achtergrond verhalen. Personages voelen echt aan. Een fantastische standalone. Prima te lezen zonder de Helen Grace serie gelezen te hebben. | 1pos
|
Wat een eerlijk, nuchter en ontroerend boekje is 'Lieve Facebook vrienden, ik heb borstkanker' van Caroline Griep. En dan is het ook nog vlot geschreven. Een boekje dat je kunt lezen met een lach en een traan, want Griep is goed in zelfspot. Zonder dat dit overigens afbreuk doet aan alle nare ervaringen, die ze zo eerlijk beschrijft. Bevrijdend! Mij heeft het in elk geval geraakt. Een aanrader voor vrouwen die te maken krijgen met borstkanker en hun naasten. Ook voor die laatste categorie staan er tips in hoe je een dierbare met borstkanker kunt (onder) steunen. Ook fijn, tot slot: je leest het in een halve avond uit. | 1pos
|
Voor de leesclub heb ik dit boek mogen lezen en het gebeurt me niet vaak dat ik een boek zo snel uit heb. Dit meeslepende verhaal over liefde op het eerste gezicht midden in de hel van kamp Auschwitz laat zien dat liefde op het eerste gezicht bestaat en zich niet laat leiden door de omstandigheden waar je in verkeert.
Het verhaal van Lale en zijn grote liefde Gita is zo bijzonder en heftig dat je het boek moeilijk weg kunt leggen. Het is zo raar maar ook mooi om te lezen over Lale en Gita die ondanks alle ellende om hun heen gewoon verliefd worden en zich op de één of andere manier dan toch ook weer wat gelukkig kunnen voelen. Hoe bizar moet dat voor hun zijn geweest, zo dubbel!
Weer een boek dat er voor zal zorgen dat de gruwelen van de oorlog niet snel vergeten zullen worden en daar kunnen er wat mij betreft niet genoeg van zijn. | 1pos
|
Een kleine waarschuwing vooraf: als je zelf denkt een halfgod te zijn, is Percy Jackson en de Bliksemdief niet bedoeld voor jou. Lees het boek niet. Als je denkt dat het toch maar allemaal flauwekul is, ga dan vooral je gang.
Het gaat over de 12-jarige Percy Jackson, aangewezen als probleemkind en van de ene na de andere school gestuurd. Aan het einde van een schooljaar als hij van de zoveelste school wordt getrapt, moet hij plotseling vluchten en is er een akkefietje met de Minotaurus (Ja, die uit de mythe met Theseus). Percy komt in een kamp terecht met een aantal halfgoden, en hij blijkt zelf de zoon van Poseidon, de zeegod, te zijn. Dan is het ook nog zo dat de bliksemschicht van Zeus, de oppergod, is gestolen en Percy de enige is die hem voor de zomerzonnewende terug kan bezorgen. Het avontuur kan beginnen.
Een vriendin van mij had dit boek gelezen en was meteen ontzettend enthousiast over het boek. Daarom wilde ik, altijd op zoek naar leuke boeken, het ook graag lezen. Meteen toen de vakantie begon ben ik begonnen aan dit boek. In het begin dacht ik dat het boek niets voor mij was. Het begint namelijk met de waarschuwing die ik ook boven de recensie heb gezet. Het gaat verder in de ik-persoon en daar moest ik ook even aan wennen. Daarna vond ik het een makkelijk leesbaar boek. Het is interressant om te zien hoe de Griekse mythologien verworven zijn in het boek. Zo zijn de goden meeverhuist met het epicentrum van de wereld (van Griekenland naar Italië en nu in Amerika). Het is tevens goed om je kennis over de Griekse goden, helden en monsters op te frissen, en dat terwijl ik er al 6 uur per week mee bezig ben. Het is bij dit soort boeken moeilijk om de parallellen met Harry Potter niet te trekken. En inderdaad, er zijn veel dingen die overeen komen. Zo ligt de Olypus op de 600ste verdieping van het Empire State Building, en vinden we het ministeie van toverkunst ook gewoon in hartje Londen. Er zijn meer overeenkomsten, maar Percy is uiteraard geen wees, zijn vader is immers onsterfelijk. Verschillen zijn er ook. Waar ik vond dat er in de eerste boeken met name geen goede verhaallijn zat. Harry Potter heeft de eerste boeken nog niet echt een opdracht, maar komt toch altijd in de problemen. Percy krijgt ten minste wel meteen een opdracht. Persoonlijk vind ik de mythologie leuker dan de toverkunst in het algemeen, maar dat is een keus die voor iedereen anders is.
Op naar het volgende deel, en de film. | 1pos
|
Hedendaagse setting met verwijzing naar terroristische aanslagen, invasie van Irak, heropbouw, bankencrisis, geldwitwasserij, maar ook een ordinaire diefstal die verre gevolgen heeft.
Ik vond dit een heerlijk boek om te lezen, vlot geschreven, spannend met voldoende gruwelijke details, humor, personages die er staan. | 1pos
|
Het derde deel uit de Century trilogie is een sterk verhaal van de laatste jaren van de vorige eeuw. Omdat veel herkenbaar is, is het verhaal makkelijk te volgen. De prettige manier van schrijven, zorgt er voor dat je makkelijk met de hoofdpersonen mee kan leven. Het is alsof je (weer) mee beleeft wat er allemaal gebeurt. De combinatie van hoofdpersonen met hun diverse achtergronden, maakt het een bijzonder boek.
Ook zonder de eerste twee delen gelezen te hebben, is het een pakkend verhaal dat makkelijk te volgen is. | 1pos
|
Onlangs ontving ik van uitgeverij Meulenhoff het boek ‘Onderstromen’ van Nora Roberts. Ik ben blij dat ik dit boek mocht testlezen!
Onderstromen is een typisch Nora Roberts boek. Eentje zoals ik ze graag lees. Spanning, verweven met een romantisch verhaal, mysterieuze gebeurtenissen en een familie die elkaar door dik en dun steunt. Het zit er allemaal in.
Deel één vertelt het verhaal van Zane en zijn zusje Britt. Ze kennen een moeilijke jeugd waarin misbruik in een vooraanstaand gezin centraal staat.
Na het aangrijpende eerste deel, maakt het boek een tijdssprong van ongeveer 15 jaar. De volgende delen tonen je hoe de relaties van de personages zich verdiepen ondanks de emotionele pijn die ze beleven en de angstaanjagende dingen die gebeuren. Je ontdekt tot wat voor mensen Zane en Britt zijn opgegroeid, gesteund door hun tante Emily en haar gezin en hun grootouders. De kracht van deze familie houdt hen samen.
Darby, een tuinarchitecte met een al even moeilijk verleden, duikt op in het verhaal. Zane en zij groeien naar elkaar toe. Twee sterke karakters die ook van mekaar leren. Ze hebben geleerd van de uitdagingen uit hun verleden en proberen zo hun toekomst te beschermen.
Nora Roberts brengt een mooi uitgesponnen verhaal. Ze zorgt ervoor dat je een idee krijgt waar het verhaal naartoe zou kunnen gaan. Tegelijkertijd tovert ze ook genoeg plottwists tevoorschijn om het verhaal spannend en boeiend te houden. Voor mij bevatte het de perfecte elementen voor een pageturner. Weer een steengoed boek van deze schrijfster! | 1pos
|
Eindelijk heb ik een echte Vlaamse thrillerauteur gevonden. Vergeet Geeraerts met zijn wijsneuzerige asterixen, vergeet Aspe met zijn platte soap. Naakte zielen is weergaloos. echt. Subliem. ik heb genoten van elke letter. ik ga morgen meteen op zoek naar meer werk van Deflo. Subliem!!!! | 1pos
|
De Amerikaanse auteur John Searles heeft als redacteur onder andere gewerkt voor Redbook Magazine en is nu coördinator van de boekenrecensies voor het Amerikaanse magazine Cosmopolitan. Searles is vaak op de televisie te zien als recensent van boeken. Zijn debuutroman, Boy still missing, is nog niet vertaald in het Nederlands. Zijn tweede thriller, Strange but through, is pas in het Nederlands verschenen bij uitgeverij De Boekerij.
Bij het zien van de cover van het boek wordt de interesse van de potentiële lezer al direct gewekt, hier staat letterlijk geciteerd: Vijf jaar geleden kwam Melissas vriendje, Ronnie, om het leven. Nu staat ze bij zijn familie op de stoep: zwanger. Van Ronnie
Bij het lezen van deze woorden wil je als lezer natuurlijk maar één ding weten: Hoe zit dat?
Gestolen tijd speelt zich voornamelijk af in het heden in Pennsylvania, Amerika. Maar ook het verleden heeft een grote rol in het boek. Vijf jaar geleden overleed Ronnie Chase aan de gevolgen een auto-ongeluk. Melissa Moody, destijds zijn vriendin, was bij dat ongeluk aanwezig en is alleen nog maar met Ronnies dood bezig, ze kan hem niet los laten. Ronnies moeder, Charlene Chase, zit met hetzelfde probleem, wat haar betreft is haar verkeerde zoon heengegaan. Haar andere zoon, Philip Chase, woont sinds kort weer bij zijn moeder thuis nadat hij een merkwaardig ongelukje heeft gehad in zijn appartement in New York, hier houdt hij slechts een gebroken been aan over. Philip brengt zijn tijd zappend voor de tv door en lezend in biografieën van zijn grote voorbeelden. Tot de dag dat Melissa hoogzwanger voor de deur van de familie Chase staat en beweert zwanger te zijn van Ronnie, want deze dag verandert alles in diens levens en zal niets meer hetzelfde zijn
Searles heeft een leuk trucje dat hij toepast als hij de lezer van de ene, naar het andere personage in het boek doet switchen. Als je het boek weglegt is het daarom bijna noodzakelijk eerst de vorige alinea te herlezen voordat je de draad van het verhaal weer oppakt.
Voordat er sprake is van enige spanning in het verhaal, worden de personages uitgebreid beschreven en krijgt de lezer een duidelijke kijk op het verleden van de hoofdrolspelers. Hierdoor lijkt het net of je, als lezer zijnde, de personages uit dit verhaal al jaren kent, alsof je ze kan ruiken en zelfs kan horen. De personages komen echt tot leven en maken dit verhaal kleurrijk, compleet en zeker de moeite waard.
Het verhaal komt langzaam op gang, maar als het eenmaal zijn hoogtepunt bereikt, zit je op het spreekwoordelijke puntje van je stoel. | 1pos
|
Ons wordt verteld: dat we lui zijn, te veel eten en te weinig bewegen.
En ook nog eens veel te vet eten en veel te veel suikers.
Dat alles doet onze gezondheid duidelijk geen goed.
Er is zo onderhand een epidemie aan mensen met obesitas en diabetes en dat is niet goed.
We moeten onze levensstijl omgooien en gezonder gaan eten en meer bewegen. En in ieder geval ook niet meer eten uit pakjes en zakjes, maar echt en eerlijk voedsel.
En – volgens de auteur van De Real Meal Revolutie – Tim Noakes – moeten we in ons dieet meer vet gaan verwerken en juist minder koolhydraten.
Vreemd? Niet volgens Tim Noakes, emeritus hoogleraar in sport en bewegingswetenschappen, die jarenlang onderzoek heeft gedaan naar voeding en ook persoonlijk - als marathon loper - ervaring heeft met het door hem gepropageerde dieet.
Hij voelt zich er beduidend beter bij, zeker ook bij het hardlopen.
Volgens hem moeten we terug naar het oorspronkelijke dieet van de mens, naar het nuttigen van vlees, vis, groente, fruit en wilde planten.
Met andere woorden: terug naar de basis van het voedingspatroon van de mens, we zijn namelijk van oorsprong jagers verzamelaars.
Granen eet de mensheid pas sinds ongeveer 12.000 jaar, geboren uit de nood om de lange winters door te komen. Granen kun je namelijk bewerken en tijdens de wintermaanden bewaren.
Geraffineerde koolhydraten, die we pas gedurende de laatste honderd jaar consumeren, zijn volgens Noakes nog veel slechter voor ons.
Mensen kregen jarenlang het advies minder vetten en meer koolhydraten te gebruiken, bijvoorbeeld als ze wilden afvallen.
Maar volgens Tim Noakes is dus het tegendeel waar.
We moeten meer vetten en minder koolhydraten gebruiken, dat is veel gezonder voor ons.
Ik heb het boek met veel interesse gelezen en kan me wel vinden in de duidelijke en goed onderbouwde theorie van Noakes.
In ieder geval heb ik het een maand volgehouden om te eten volgens deze adviezen en dat is me goed bevallen.
Ik voel me in ieder geval fitter.
Bij het volgen van het “dieet” van Tim Noakes hebben de mooie en lekkere recepten van de co auteur van het boek – topkok Jonno Proudfoot en de adviezen van de andere co auteur – voedingsdeskundige Sally-Ann Creed – me zeker geholpen.
In Zuid Afrika, waar de auteurs wonen en waar het boek eerder is verschenen dan hier, zijn er binnen zes maanden tijd meer dan 160.000 exemplaren verkocht en ik heb zo’n idee dat het boek in Nederland ook goed zal aanslaan.
Ik vind het boek een aanrader voor wie gezonder en vitaler wil leven en daar meer over wil weten. | 1pos
|
Korte inhoud
Sabine, eindejaar studente marketing en sales, doet haar stage op Curaçao voor een vastgoedbedrijf. Haar stageopdracht bestaat eruit om een bouwproject in de kijker te zetten. Dit bouwproject bestaat uit een aantal nog te bouwen villa’s, die men aan rijke Nederlanders probeert te verkopen. Ze heeft tal van ideeën die zeer lovend worden onthaald door haar werkgever. Wanneer deze worden uitgevoerd, blijken die effectief ook zeer succesvol te zijn.
Sabine ontvangt ook de eerste potentiële kopers, Miep en Jaap, die zij begeleidt bij de aankoop van hun villa. Al snel blijkt ze een goede band opgebouwd te hebben met Miep, die haar in vertrouwen neemt…
Ook privé heeft Sabine het er goed, ze leert er Simone kennen en al snel is er een bijzondere band tussen deze twee vrouwen. Sabine geniet ook enorm van de vele uitstapjes die ze maakt op het eiland in haar vrije tijd.
Maar dan komt Sabine dingen te weten en wordt er iets van haar verwacht waar zij niet achter staat. Niets is wat het lijkt.
Conclusie
Dit is het derde boek van Wiene, en ik heb het samen in een pakket ontvangen met ‘Snakkend naar adem’. Ook hier in dit boek houdt de auteur een eenvoudige schrijfstijl aan, wat zorgt dat het boek toegankelijk is voor een breder publiek en iemand die wat van Curaçao kent, zal veel herkennen. De liefde van de auteur voor dit eiland is ook hier duidelijk merkbaar.
In het begin van het verhaal heeft het toch wel een chicklit gehalte, een jong vrouwelijk hoofdpersonage, grappig, romantiek, aandacht voor liefde, seksualiteit en relaties, … en vlot leesbaar. Pas naar het einde toe is te merken waarom het de categorie van thriller heeft gekregen. Net als in ‘Snakkend naar adem’ komen ook hier enkele sociale thema’s aan bod.
Het hoofdpersonage Sabine is goed uitgewerkt, maar bij andere personages had ik graag wat meer diepgang gezien, zoals bijvoorbeeld Simone. Zij lijkt mij een interessant personage om meer van te weten te komen. Af en toe waren er ook kleine slordigheidjes, maar over het algemeen was het een aangename leeservaring.
Wiene is zeker origineel te noemen, af en toe is het boek wat voorspelbaar, vooral omdat er op de achterflap te veel verklapt wordt. Zonder deze achterflap had ik de plot minder snel zien aankomen.
Bij dit boek behoort net als bij ‘Snakkend naar adem’ een app, de ‘Wiene-app’. Wanneer je deze downloadt, kan je tijdens het lezen de locaties terugvinden en er foto’s, video’s, … over bekijken. Onderaan de pagina’s staan verwijzingen naar de app. Dit is zeker een leuk hebbedingetje en maakt het boek specialer. Ikzelf zoek nogal eens wat op terwijl ik een boek lees en dit vereenvoudigt het wel. Ook is er in de app een battle ingebouwd, hier kan je vragen beantwoorden over het boek en je score vergelijken met deze van andere lezers. Ik scoorde vrij goed want ik eindigde bovenaan, op de tweede plaats.
Voor mij hebben de boeken van Wiene zeker potentieel, mits hier en daar enkele aandachtspuntjes opgepakt worden. Van mij krijgt dit boek dan ook een 3.5 sterren. | 1pos
|
Anne Moraal (1987) is eindredacteur van het nachtelijke radioprogramma Nooit Meer Slapen. Naast een cursus Creative Writing in New York studeerde ze cultuurwetenschap, waarvoor ze een half jaar in Zuid-Korea doorbracht. Naar aanleiding van haar debuutroman deed ze ook research in Noord-Korea. Honden huilen niet is gebaseerd op een krantenartikel over een Noord-Koreaans restaurant in Amsterdam-Osdorp. Een kort reportagefilmpje over datzelfde restaurant is tevens online te vinden. Met haar roman wilde Moraal in de eerste plaats af van de vooroordelen over Noord-Korea, en slaagt ze er wonderwel in om de mensen achter het masker te beschrijven.
In de korte intro stuiten we meteen op de trieste werkelijkheid van een onbezonnen jeugd in Noord-Korea, waar kinderen het wrede oorlogsspelletje ‘ondermijning van de Grote Leider’ spelen. Een sprong in de tijd en we bevinden ons op de luchthaven van Pyongyang, waar de jonge Jin-kyoung wordt vastgehouden voor een verhoor, de rode draad in deze roman die vooral uit veel andere verhalen bestaat. Jin-kyoung is een van de gelukkigen die door het regime werd uitgekozen voor de eervolle taak om Noord-Korea te vertegenwoordigen in een gloednieuw restaurant in Nederland, en daar het succes van de Revolutie en de Geliefde Leider door te geven. Samen met vijf andere meisjes zal ze naast het opdienen van traditionele gerechten ook zingen en dansen voor de gasten. Hun echte doel is echter tonen hoe een onbeschaafd land als Nederland beter af zou zijn onder streng leiderschap en hen wijzen op het gevaar van kapitalisme. Eens aangekomen in Nederland blijkt het cultuurverschil groter dan verwacht en het restaurant niet het succes waar ze op gehoopt hadden. Bij terugkomst in Pyongyang ontdekken de leiders dat er van de oorspronkelijke negen restaurantmedewerkers maar acht resteren. Een van de begeleiders van de meisjes, Juffrouw So, is verdwenen, iets waar Jin-kyoung duidelijk meer van af weet.
In de opbouw naar de ontknoping laat Moraal niet na de uitvoerige familiegeschiedenis van Jin-kyoungs ouders en grootouders te schetsen, want in een land waar iemands positie integraal bepaald wordt door afkomst is familie alles. Op precies de goede momenten verdiept ze het verhaal met een achtergrond over een van de personages uit het restaurant. Zonder expliciet op de politieke situatie in Noord-Korea in te gaan, sluipt het regime de verhalen van de mensen binnen en zie je dat ieder op zijn eigen manier vecht voor zijn idealen.
Honden huilen niet is een bijzonder goed debuut en Moraal toont zich een geboren verteller. De gelaagdheid in dit boek is buitengewoon, en de vele randverhalen rijk genoeg om er afzonderlijke romans van te kunnen maken. Met verrukkelijke beeldspraak geeft ze alle personages een eigen stem en verhaal waarmee ze je moeiteloos tot op het einde vasthoudt. Uitkijken naar meer van dit! | 1pos
|
ultieme spanning en slapeloze nachten,Ik had grootse plannen om mijn dag nuttig te besteden. Opruimen, achterstallige administratie bijwerken etc. Zoals altijd kwam er een kink in de kabel. Een boek lezen van Jeffery Deaver had meer prioriteit. En terecht bleek maar weer. Kippenvel, ultieme spanning en veel oohs en aahs. Die man bezorgt mij slapeloze nachten!
In Dodendans bindt Lincoln Rhyme de strijd aan met de beruchte huurmoordenaar De Danser. Het is niet de eerste keer dat Rhyme met deze man te maken krijgt. Vanuit het verleden heeft hij nog een appeltje te schillen met de misdadiger. Hij is dan ook extra gemotiveerd om hem te pakken te krijgen. Met de trouwe steun van Amelia Sachs probeert hij de identiteit te achterhalen van De Danser wiens middelname bedrog is. Rhyme is slim, maar De Danser ook. Tijdens een vernuftig schaakspel waarin beiden verlies moeten incasseren proberen ze elkaar schaakmat te zetten. Gaat het Rhyme en Sachs binnen 45 uur lukken om de moordenaar te ontmaskeren en voorgoed een einde te maken aan zijn gruwelijke daden? Of, blijft De Danser hen aftroeven en nog meer slachtoffers aan zijn indrukwekkende moordlijst toevoegen?
Dodendans is het tweede boek dat ik lees in de Lincoln Rhyme serie van Jeffery Deaver. Van De stenen aap was ik erg onder de indruk. Ik was dan ook erg benieuwd of Dodendans kwalitatief gezien in de buurt kwam van dit boek. Dit bleek inderdaad het geval. Ook dit boek bevatte zeer vernuftig speurwerk, een plot dat heen en weer vliegt, kronkelt en draait. Niets is wat het lijkt. Ik weet inmiddels dat Deaver een meester is in het teweegbrengen van verrassingseffecten omtrent de ontmaskering van de uiteindelijke dader. Ik probeer dan ook gedurende het hele boek alle karakters goed te observeren om in te kunnen schatten wie het gedaan heeft. Als het ware bind ik de strijd aan met Deaver. Ben ik zo slim om zijn plot voor het einde te doorzien? Helaas moet ik ook nu weer mijn meerdere in hem erkennen. Hij had me weer te pakken! Maar, één karakter vertrouwde ik niet helemaal en dat bleek achteraf ook te kloppen. Ik heb dus ook een klein puntje verdiend
Met Dodendans is mijn eerste vijf sterren recensie een feit. Het is Deaver meer dan gegund! | 1pos
|
Het is lang geleden dat ik zo Veela Vriendin en bekenden heb geattendeerd op een boek
Het laat me niet los !!! Indrukwekkend !!! | 1pos
|
Je krijgt bij het zien van de cover van Koude Oorlog #2 al een idee waar het boek over kan gaan. Het kan zelfs zijn dat iemand zichzelf of iemand die hij kent herkend op de cover. Dat die weer even terug in de tijd gaat, naar de dag dat deze demonstratie werd gehouden. Anderen die die tijd bewust hebben meegemaakt, zullen de foto uit de media kunnen herkennen. De titel spreekt voor zichzelf, je weet meteen waar het boek over zal gaan.
Net als het vorige deel kent ook dit deel een verscheidenheid aan verhalen over de Koude Oorlog. Diverse auteurs als Perry Pierik, Margreet den Buurman, Edy Korthals Altes, Annabel Junge, Nico Vroom en nog een paar anderen vertellen iets over de Koude Oorlog waardoor je er een nog beter beeld van krijgt, meer komt te weten. Diegenen die die tijd bewust hebben meegemaakt zullen veel uit de media herkennen, maar dan blijkt dat het eigenlijk maar een klein beetje is dat ze weten, omdat heel veel ook de media niet haalde of omdat dat verzwegen werd zoals bijvoorbeeld het verhaal van Edy Korthals Altes die op een gegeven moment het gevoel had dat er niet naar hem werd geluisterd, dat hij niet serieus werd genomen door de Nederlandse regering waardoor hij zich onbehagen voelde en voor zichzelf een gedwongen keuze maakte.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2019/05/koude-oorlog-2.html . | 1pos
|
Dit verhaal over het vinden van jezelf niet niet te lang en niet te kort; precies goed. Het is leuk dat tekst en afbeeldingen echt een samenspel met elkaar aangaan. Ook zitten er interactieve elementen in. Op het einde wordt de lezer namelijk gestimuleerd zelf een zeepbel te maken. Deze kunnen kinderen vervolgens opsturen naar de schrijfster. Ik vond dit echt een toevoeging. Het zet de lezer extra aan het denken. Daar hou ik wel van!
Dit boek is dan misschien niet een boek voor een massamarkt, het is wel een boek met een boodschap. Ik hou daar wel van. De illustraties (van Ilona Stuijt) zijn kleurrijk en gezellig, maar ook van constante kwaliteit. Op alle tekeningen is voldoende te zien en er is niet te veel tekst. Prima geschikt voor de jonge lezer!
(volledige recensie te lezen op mijn blog) | 1pos
|
‘Lieve Edelachtbare’ van Max van Olden was één van de genomineerde boeken voor de Hebban Thriller Award. Volgens een mij bekend jurylid, moest ik het zeker lezen. Zij kent mijn interesse in de juridische wereld en het boek geeft inderdaad een interessant inzicht in het werk van een advocaat – Luna van Rooden - op een groot kantoor. Duidelijk komt de competitie tussen collega-advocaten naar voren en dat het van groot belang is om een zaak in ieder geval niet te verliezen. Het is een spannend verhaal waarin je meeleeft met de advocate die zich in een situatie werkt waardoor ze gemakkelijk chantabel is. Meer vertel ik niet want ik wil natuurlijk het plot niet verraden.
Het boek was echter om nog een reden interessant voor mij. De hoofdpersoon Luna van Rooden is ook een kind uit een vechtscheiding en wel zo’n scheiding waarin de vader ten onrechte wordt beschuldigd van mishandeling. Hierdoor hebben zij en haar broer een periode hun vader niet gezien. Het is een zijspoor in het verhaal maar voor mij was het de eerste keer dat deze problematiek in een boek tegenkwam.
In hoofdstuk 37 doet hij zijn verslag. De vader regelde een huis voor de moeder en kinderen zodat de kinderen niets te kort zouden komen. ‘(..)Na de scheiding zat ik zonder televisie, oven, wasmachine en droger. (..) Je moeder zat nog geen week in haar nieuwe huisje of ze begon moeilijk te doen over de omgangsregeling(..). Later lukt het haar om de vader ten onrechte te beschuldigen van mishandeling. Een paar citaten om iets van het gevoel te schetsen: (..) weer moest ik horen hoe ik mij had misdragen, hoe gevaarlijk ik was en hoeveel schade ik haar kinderen zou kunnen toebrengen.’ (..) Tot slot was ik op het bot vernederd.’(..) Jullie moeder heeft mij beroofd van mijn waardigheid als vader.’
Jammer vind ik wel dat in dit geval de moeder een uitgekiende val voor de vader had opgezet. Leuk voor in een boek maar in mijn ervaring is dat deze beschuldigingen heel gemakkelijk te maken zijn. Ik had het interessanter gevonden als zo een, veel voorkomende, zaak werd gebruikt in dit boek. Toch was het voor mij de eerste keer dat ik zo’n verhaal in een boek tegenkwam. Langzamerhand wordt deze scheidingsproblematiek toch meer erkend. De schrijver is advocaat dus wellicht kent hij een dergelijk verhaal uit de praktijk. Hopelijk komt er ook eens een boek waarin een vechtscheiding en de valse beschuldigingen van moeders en vaders (dat gebeurt ook) het onderwerp zijn. Maar misschien leent dit onderwerp zich meer voor een roman. | 1pos
|
Arthur Costello leeft maar 24 uur per jaar, om dan weer te verdwijnen. En dat dankzij de ongewilde vloek van een vuurtoren.
Het boek is geschreven in een mooie stijlvorm. L'Express zegt erover: "Een geweldig boek! Het zou crimineel zijn het einde te verklappen." Daar ben ik het helemaal mee eens. | 1pos
|
Onder de Vlinderboom vertelt het verhaal van Iris in Nederland anno 2002 en dat van Clara tijdens de Tweede Boerenoorlog in het Zuid-Afrika van 1900. Iris geeft les aan de universiteit in Epi genetica, de wetenschap die de gevolgen bestudeerd van zwangerschappen ten tijde van zware ontberingen op de navolgende generaties. Het principe van Epi genetica stelt dat het DNA van de nog ongeboren vrucht als het ware beschadigd kan raken en deze beschadigingen worden doorgegeven aan zowel het nog te geboren kind, als aan de kinderen van de generatie erna. Met de nodige gezondheidsproblemen als gevolg, zoals hart- en vaatproblemen, diabetes, maar ook mentale problemen zoals depressies. We weten pas een aantal decennia dat het gebruik van tabak, alcohol en drugs of ondervoeding niet echt bevorderlijk is voor de gezondheid van het ongeboren kind; dat het ook nog nadelig kan zijn van de daaropvolgende generaties, is vrij nieuw.
Het verhaal wisselt zich af, zowel in tijd, het perspectief van de twee vrouwen, en locatie. Iris werkt in de eerste instantie aan een project rond kinderen die werden geboren vlak na de Hongerwinter van 1945, maar vanwege haar familieconnecties in Zuid-Afrika ontdekt zij dat er veel parallellen zijn met de nazaten van vrouwen die zwanger waren tijdens de Tweede Boerenoorlog (1899-1902). Ook heeft het land een sterke aantrekkingskracht op haar, en wanneer zij Zuid-Afrika voor het eerst sinds haar kindertijd weer bezoekt, voelt zij zich er opvallend thuis.
Langzaamaan ontdekt de lezer wat het verband is tussen Iris en Clara, en wat er tijdens de Boerenoorlog is gebeurd wat zelfs op Iris, na drie generaties, nog steeds zijn invloed heeft. Maar Vijverberg gaat nog een stap verder en suggereert dat Epi genetica mogelijk ook onze herinneringen raakt, dat sommige dingen die wij denken te weten en voelen die geen grondslag kunnen hebben tijdens onze eigen leven, mogelijk worden overgedragen van generatie op generatie. Misschien kennen we dat als déjà vu?
Het is een vrij nieuwe wetenschap, en bovendien complexe materie die lastig is om uit te leggen aan de niet ingewijde. Toch probeert Vijverberg dit, en wel in een historische roman die zich in twee verschillende tijdzones afspeelt. Dat is zonder meer ambitieus.
Eerder las ik Pauline Vijverbergs Het Suikervogeltje, wat heel zintuigelijk is geschreven. Onder de Vlinderboom is dat veel minder. Ze schrijft beeldend en in scenes, alhoewel er (vooral in het geval van Iris) soms een overdaad is van onnodige zinnen die alledaagse handelingen tot in detail beschrijven, zonder dat die iets aan het verhaal toevoegen. Bij het beschrijven van de onmenselijke omstandigheden in het concentratiekamp waarin Clara en haar familie zich bevinden, ligt het er af en toe iets te dik bovenop: Less is more, oftewel: de kunst van het weglaten.
Toch intrigeert het. Vijverberg heeft zich goed verdiept in de geschiedenis van de Tweede Boerenoorlog die zich afspeelde in het Zuid-Afrika van rond de vorige eeuwwisseling, en in de gruwelen van de concentratiekampen die door de Britten in het leven werden geroepen om de rebellerende Afrikaner bevolking klein te krijgen. Ook moet ze zich aardig hebben verdiept in de nieuwe wetenschap van Epi genetica. Het hele concept heeft ze op een boeiende manier in deze verder vrij romantische roman neergezet. | 1pos
|
De uitgever stelt de vriendschap tussen de twee overlevenden centraal. Ik zou eerder de whodunit centraal zetten. Is er een geheim zakelijk belang? Is de lijfwacht doorgeslagen? Is het vliegtuig ontploft? Is er gevochten? Waarom?
Razend knap gedaan. Zó moet een spannend boek er anno 207 uitzien. Scherp, onvoorspelbaar, kritisch, hard maar met compassie.
De hoofdpersoon en anti-held is een soort Lebowski: hij blijft zichzelf, om hem heen draait de wereld dol. Materialisme doet hem niets, voor intimidatie is hij ongevoelig. Heerlijk. | 1pos
|
Mikayla erft na de zelfmoord van haar man onverwacht zijn huis in Canada. Een huis waar zij niets van af wist. Ze besluit om samen met haar 2 kinderen naar Rocky Roads te emigreren om daar haar eerste boek te schrijven.
In het geheimzinnige dorp gebeuren vreemde dingen. Iedereen lijkt wel geheimen met zich mee te dragen. Mikayla krijgt veel inspiratie voor haar boek, maar wil iedereen wel weten wat er 20 jaar geleden is gebeurt bij de moord op Joanna la Croix? Of is het beter dat ze deze onopgeloste zaak laat rusten? Zelfs in huis lijkt ze niet veilig te zijn, zou het er spoken? Met gevaar voor eigen leven gaat ze toch door om de waarheid te achterhalen.
Je wordt regelmatig op het verkeerde spoor gezet en net als je denkt te weten hoe het zit, blijkt dat je er toch weer naast zit….
Ontzettend goed geschreven, je voelt de spanning en angst van de personages. De omgeving is goed omschreven, je ziet alles zo voor je. Het boeit van begin tot eind. | 1pos
|
Ik heb de andere delen ook gelezen, maar deze was echt een fantastische afsluiter. Je blijft maar doorlezen en legt het boek niet weg, omdat het zo'n spannend maar ook zielig verhaal is. Toen het uit was vond ik dat erg jammer.
De foto's waren ontzettend mooi en maakte het verhaal goed af. | 1pos
|
Ik ben een jongen met een beperking en ik vind de boeken van alle CSI's er goed, alleen komen er vaak te veel fouten in voor, zo is het lijk dood en verder op in het boek is het lijk weer levend. Vreemd, heel erg vreemd.
Groetjes van een CSI-fan uit Waalwijk. | 1pos
|
Ennnnn uit !!!!
Oh ik vond hem geweldig..
Ik moest even inkomen maar toen ik er eenmaal in zat las het als een trein..
Zo balen weer dat het voorbij is !
Ik dacht telkens te weten hoe de vork in de steel zat en elke keer weer bleek dat ik verkeerd zat.
Ik vond het enorm spannend !
En heb gewoon echt de letters opgevreten..
Onderbroken omdat ik eten moest koken ( tot 2 keer toe ) 1 kind naar bed brengen en nu de volgende !
Ik moest gewoon eerst verder lezen !
Wat mij betreft heeft Marelle het weer geflikt !
Ik kijk uit naar het volgende "Ik vertrek" deel.. | 1pos
|
Ik heb al best veel boeken van Kristin Hannah gelezen, en ook deze heeft me weer niet teleurgesteld.Gewoon prachtig, Zodra Julia terug keert naar waar ze is opgegroeid komt ze in een wereld vol emoties terecht,ze heeft haar eigen probleem nog niet verwerkt of ze word al opgezadeld met het volgend probleem,een zwaar verwilderd meisje ,waarvan niemand weet waar ze vandaan komt of wat ze heeft meegemaakt.Ooit heb ik eens een film gezien dat ook over een verwilderd meisje ging “Tinke”ook de film greep mij toen erg aan.Maar in een boek maak je je eigen personages en zit je in je eigen verhaal,waardoor ik helemaal van de wereld was en alleen maar wilde doorlezen en niets anders.Dit is ook zo’n verhaal dat als ze over een paar jaar vragen “ken je dat boek van het wolvenmeisje”? dat ik het zeker kan navertellen. | 1pos
|
Ik heb iets met boeken die mij zo nieuwsgierig maken dat ik ga zoeken op het internet. Zo ook dit boek van Rosamund Lipton die zich afspeelt in Alaska op de Dalton highway.
Ik heb wel eens iets van gezien op TV van deze weg, maar dit boek geeft me en veel beter begrip van de problemen en de omstandigheden op deze extreme weg.
De geloofwaardigheid van het plot is misschien discutabel.
Ik kan mij niet voorstellen dat een persoon die gewend is met een kleine auto door London rijdt, in staat is om een 40-ton truck te besturen op een van de gevaarlijkste wegen van de wereld. Tijdens sneeuwstormen en bij temperaturen van onder de -40 graden.
Maar dat is wat mij betreft vergeven omdat het mij zoveel anders heeft gebracht. | 1pos
|
'Vlinders in de storm' is het zelfstandig te lezen vervolg op 'Storm in een glas wijn'; de debuutroman van auteur Petra Heckman.
De lezer ontmoet in ‘Vlinders in de storm’ opnieuw hoofdpersoon Tanja. De man van Tanja, Ronald, komt plotseling te overlijden en dat zet Tanja’s leven volledig op zijn kop. Naast het enorme verdriet, worstelt ze met een groot schuldgevoel, dat door sommige mensen uit haar omgeving flink wordt aangewakkerd. Bovendien ontvangt ze raadselachtige briefjes, waar ze zich zorgen over maakt. Haar beste vriendin Maud, begrijpt haar niet meer en keert haar de rug toe. Alsof dit alles nog niet voldoende is doet Mike, de vader van een van Tanja's vroegere leerlingetjes, pogingen Tanja het hof te maken, hetgeen alles nog ingewikkelder maakt. Zal het Tanja lukken haar leven weer op de rails te krijgen en de geheimen uit het verleden te ontrafelen? Je leest het in ‘Vlinders in de storm’.
“Tanja leunt nog verder naar voren om beter te kunnen zien of het echt waar is wat ze ziet. Plotseling ontmoeten haar ogen heel even die van haar schoonmoeder. Geschrokken geeft Tanja gas en stuift de straat uit. Met piepende remmen komt ze voor haar eigen huis weer tot stilstand.”
In mijn recensie over de debuutroman van Heckman, ‘Storm in een glas wijn’, schreef ik destijds al over de potentie van deze auteur. Het doet mij dan ook genoegen te mogen constateren dat Heckman zich qua schrijfstijl heeft verbeterd sinds haar debuut. Niet alleen levert de auteur met 'Vlinders in de storm een boek vol emotie, spanning en romantiek af, maar zowel de verhaalopbouw als de dialogen zijn van een hoger niveau.
“Ze pauzeert opnieuw en kijkt hem nu wel recht aan en peilt zijn reactie. Die komt echter niet. Zijn ogen staan strak, en een lichte paniek overvalt Tanja. Hij is echt beledigd, schiet het door haar hoofd.”
Hoofdpersoon Tanja kan mij bovendien ook meer bekoren dan in het vorige deel, maar dat is vanzelfsprekend zeer persoonlijk. Werd Tanja in ‘Storm in een glas wijn’ nog gekarakteriseerd als een wat onstandvastige vrouw, in ‘Vlinders in de storm’ is de hoofdpersoon een karaktervoller personage. Ook de andere personages worden goed over het voetlicht gebracht en de dialogen zijn van een eenvoudige natuurlijkheid.
Kortom, een onderhoudende, vlot geschreven roman over een vrouw die, tegen de stroom in, haar leven weer richting moet geven.
Over de auteur
Petra Heckman debuteerde in 2016 bij Droomvallei Uitgeverij met 'Storm in een glas wijn'.
Uitvoering
Uitgeverij Eigenzinnig
ISBN 9789491777639
Paperback, 157 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Hannah Mackenzi heeft net een nieuwe droombaan bij Wennam Publishers. Haar relatie met de gewelddadige Noud is eindelijk voorbij alleen haar zelfvertrouwen is ver te zoeken. Ze is vast besloten haar nieuwe leven te beginnen. Ze leert haar nieuwe en best knappe baas Luc steeds beter kennen. Zou hij de onzekere Hannah uit haar comfortzone kunnen trekken. Zal Hannah weer een beetje opbloeien of is er al teveel in haar leven gebeurd?
Luc Wennam is enorm succesvol. Wanneer hij erachter komt dat zijn verloofde vreemd gaat, realiseert hij zich dat hij het eigenlijk helemaal niet zo fijn heeft in zijn huidige relatie. Eigenlijk is hij het beu. Hij wil een vrouw die hem wil en niet zijn geld, of misschien wel helemaal geen vrouw meer. Wanneer hij Hannah, zijn nieuwe werkneemster beter leert kennen voelt het als thuiskomen. Kan hij ooit door haar muur heen breken?
Meteen in de proloog van “Vecht voor jou” weet auteur Emma Anna je al het verhaal in te sleuren. Zonder twijfel wil je gewoon meteen weten wat daar nu precies gebeurd is. Het is meteen ontzettend spannend en ook wel een beetje een schok. Vanaf dat moment wil je het liefste het complete boek direct aan één stuk uitlezen. Dat gevoel blijf je gedurende het verhaal eigenlijk steeds vasthouden. Er is telkens wel weer een punt dat je denkt, ik moet gewoon verder lezen.
De hoofdpersonages Hannah en Luc wisselen elkaar elk hoofdstuk af. Je leest het verhaal vanuit beide perspectieven, daardoor kun je je goed inleven in zowel Hannah als Luc. Allebei de personages zijn goed uitgewerkt. Ze zijn erg verschillend (als dag en nacht), maar toch vullen ze elkaar perfect aan. Hannah is erg introvert, onzeker en slim, vooral in het begin van het verhaal denk je bij jezelf: een beetje meer pit mag wel, kom eens voor jezelf op. Luc is daarin tegen behoorlijk dominant maar heeft een heel klein hartje. Naarmate het verhaal vordert ontdek je steeds meer zijn lieve en zorgzame kant. Vooral Hannah maakt een flinke groei door, wat erg mooi is om te volgen. Het is een heerlijke romantische New Adult, met de daarbij horende sexy scenes. De chemie tussen de hoofdpersonages is zeer aanwezig en het spettert werkelijk van de pagina’s af.
In “Vecht voor jou” is de mishandeling van Hannah heel subtiel door het verhaal heen verweven. Steeds kom je iets meer te weten en aan het einde heb je het complete verhaal van Hannah haar leven. Wat natuurlijk alles behalve makkelijk was. Het is erg aandoenlijk en dit verhaal roept dan ook zeker verschillende emoties op. Ook de bij-personages heeft Emma Anna goed neergezet, ze zijn niet extreem uitgewerkt, maar wel interessant genoeg en ze roepen zeker gevoelens bij je op.
Kortom, een romantische New Adult met een behoorlijk heftig thema. Een prachtig opbloeiende liefde en fijne hoofdpersonages die een plekje in je hart veroveren. Een verhaal dat verschillende emoties oproept maar bovenal zeer vlot wegleest. Na dit eerste deel, wil je absoluut MEER! | 1pos
|
Het is 2008 wanneer Leila in de hoogste klas zit en examen doet. Zij is een goede leerlinge met prachtige vooruitzichten wanneer ze de kans zou krijgen een mooie vervolgstudie te doen. Dit zit er voor Leila niet in want zij is geboren in een gezin dat tot de Jezidi behoort, waarbij het breken van de normen en waarden een reden tot eerwraak is. Wanneer Leila dan ook verliefd wordt op een Nederlandse jongen, en ook nog eens zwanger van hem raakt, vlucht zij dan ook letterlijk voor haar leven, en dat van haar kindje.
Judi heeft haar hier bij geholpen en daarom is de haat ook tegen haar gericht. Na de vlucht zijn ze ondergedoken en hebben 4 jaar lang betrekkelijk rustig kunnen leven totdat Judi op een nacht wordt overvallen door iemand die zij herkent als de oudste broer van Leila. Wanneer daarna Leila wordt neergestoken en haar zoontje Cem blijkt te zijn verdwenen, zet Judi alles op alles om Cem te vinden nu het er op lijkt dat de politie niets doet.
Linda Jansma trekt je mee in de wereld van eerwraak, een vaak zeer gevoelig onderwerp. In het boek is het mooi verwerkt met een bepaald soort spanning waar ik van houd. Alleen de kat, dat vond ik wel wat vergezocht. | 1pos
|
Exit USA is voor mij de eerste kennismaking in boekvorm geweest van Suzanne Peters. Ik had al veel positieve verhalen over haar schrijven gehoord en gelezen, en ik kan alleen maar zeggen: ‘All the stories are true.’. Dit boek heeft een zeer goede eerste indruk op mij achtergelaten en ik ben heel nieuwsgierig geraakt naar de andere verhalen van deze auteur van eigen bodem!
Het boek begint gelijk bij de situatie waarbij hoofdpersonage Lana haar intuïtie en haar hart laat spreken. Ze is een sterke, jonge vrouw die flink wordt bedrogen door haar vriend Pascal en het er niet bij laat zitten op het moment dat ze hem betrapt met een ander: het is over, klaar, uit! Wat Pascal ook wil, zij wil hem niet meer. Hij is veel te ver gegaan. En hoewel het ergens al stilletjes in haar achterhoofd werd gefluisterd hoe de vork in de steel zat, ze heeft hem al die tijd meer dan genoeg kansen gegeven om voor hen te vechten. Niet voor die andere vrouw, en al helemaal niet in hun appartement! Wanneer ze het met de mensen om haar heen bespreekt, en duidelijk maakt dat ze hem niet nóg een kans gaat geven, bloeit ook haar grote wens steeds meer op in haar hart: een reis naar ‘The U.S.A’. Dit kan net die ene stap zijn om eindelijk eens haar eigen leven te gaan leiden en haar eigen stappen te gaan zetten op het pad dat zij zelf voor ogen heeft, en niet het pad dat iedereen maar voor haar uitgestippeld lijkt te hebben. Al helemaal niet het pad van haar moeder, die Pascal nog steeds hoog heeft zitten…
In het begin van de reis heeft Lana er ontzettend veel zin in: de grote reis gaat eindelijk beginnen en een van haar grote, geheime wensen gaat in vervulling! En dat doet ze maar mooi helemaal alleen. Omdat zij het wil. Het plan lijkt goed te verlopen, tot er op het laatste moment nog een laatste reiziger zich in het reisgezelschap mengt. En hij zal Lana niet met rust laten tot hij zijn zegje heeft gedaan. Is ze sterk genoeg om boven hem te staan en voor haar eigen gevoelens te kiezen? Of heeft hun relatie toch nog ergens een plekje in haar hart weten te veroveren dat nog niet verwoest is…
Lana verandert met de pagina steeds meer in de krachtige powervrouw die ze daadwerkelijk is. Ze laat niet met zich sollen, en oh wee als je haar alsnog probeert te breken! Haar gesprekken met enkele overige reizigers, die steeds meer haar vertrouwen weten te winnen, worden steeds opener en eerlijker, met alle gevolgen van dien. Buitenstaanders kunnen verrassend anders naar mensen en relaties kijken en voor openbaringen zorgen die je zelf eerder nooit voor mogelijk hebt gehouden.
Ik bewonder vooral haar moed: ze maakt een van de belangrijkste keuzes in haar leven écht voor zichzelf, hoe de rest er ook over denkt, en ze gaat er voor de volle 100% voor. Ik zou echt niet weten hoe ik het gedaan zou hebben als ik in haar schoenen had gestaan... Toch wel iets om over na te denken! Het leven kan soms raar lopen, tenslotte.
Suzanne Peters heeft een heerlijke schrijfstijl, die je steeds weer naar het boek weet te trekken en waardoor je het niet meer weg wilt leggen. De vlotheid waarmee zij de vlinders van de pagina’s laat vliegen is enorm, waardoor het verhaal zelf als een wervelwind door de lezer heenraast en hem of haar meeneemt naar de wereld van de personages, of het nu hoofdpersonages of bijpersonages zijn; iedereen heeft zijn eigen functie, die ten volle wordt benut. Tevens is dit verhaal een eyeopener en zeer herkenbaar voor mensen die al dan niet stiekem al langere tijd dromen over een droomreis voor zichzelf, of het nu echt daadwerkelijk alleen uitgevoerd zal worden, of in de vorm van een groepsreis. De reis wordt goed gedetailleerd overgebracht aan de lezer, waardoor de kans absoluut bestaat dat je zo geïnspireerd raakt door Lana en de rest, dat je alsnog zelf (ooit) die ene reis gaat boeken en je eigen reispad gaat bewandelen! Ik kan alleen maar zeggen: ga ervoor! :D | 1pos
|
Dit is mijn eerste boek van Erica Spindler,dus ik kan het niet vergelijken.
Ik vond het een spannend boek,en kijk uit naar haar volgende boeken. | 1pos
|
Het boek begint met de beschrijving van een gruwelijke moord in 1987. Zo zit je meteen gevangen in het verhaal. Olivia Rnning zit op de politieacademie als ze een vrijwillige opdracht krijgt om een cold case te onderzoeken. Als ze ziet dat er een bij zit waar haar vader wijlen Arne Rnning aan heeft meegewerkt kiest ze die uit. Om meer te weten te komen over de zaak wil ze in contact komen met Tom Stilton, maar hij is niet te vinden. Daarnaast worden er in Stockholm verschillende daklozen mishandeld. Deze mishandeling wordt gefilmd en op You Tube gezet.De politie heeft geen idee in welke hoek ze de daders moeten zoeken. Het verhaal is heel vlot en spannend geschreven. Er zitten ook verschillende onverwachte wendingen in het verhaal. Ook komen de verschillende personages en verhaallijnen mooi samen. Toch is het een heel verrassend einde. Het is zo geschreven dat je het moeilijk weglegd en maar door wilt lezen. Ik heb zelden zo'n spannend en verrassend boek gelezen. Ik kijk uit naar deel twee en drie. Hopelijk volgen er zelfs nog meer. | 1pos
|
De proloog neemt je mee terug naar het midden van de jaren negentig. Het grootste psychiatrisch ziekenhuis van Europa is gesloten en zuster Ulla Andersson brengt een laatste bezoek aan haar voormalige werkplek om haar persoonlijke dingen uit de kast te halen. Daar wordt ze verrast door iemand die wegvlucht als ze naar hem toe wil gaan en die haar bekend voorkomt. Ze weet niet zeker wie het is.
Later in het verhaal wordt een beroep op haar gedaan.
Daarna gaan we terug naar het heden. Beckomberga is gesloten en er worden exclusieve woningen gebouwd in het oude park.
Eva Levander-Olofsson kan Svante niet vergeten. Ze was met hem getrouwd en moet nu toekijken hoe hij met zijn nieuwe liefde Jannike een van de nieuwe woningen in het park betrekt. Ze gaat hem stalken, ze kan hem niet vergeten.
Als ze op een avond ziet dat Svante snus (gestoomde tabak in vochtig poedervorm) gaat kopen, volgt Eva hem te voet op een afstandje.
Svante wordt doodgestoken als hij van de winkel onderweg naar huis is. Eva wordt bewusteloos aangetroffen en wordt na verhoor in het ziekenhuis aangehouden op redelijke verdenking van de moord op haar ex-man.
Uiteindelijk wordt ze wegens gebrek aan bewijs vrijgelaten, maar Eva kan het niet loslaten. Er is één iemand die voor de winkel zat te bedelen en heeft gezien wat er gebeurd is; zij kan haar vrij pleiten, maar deze vrouw is onvindbaar. Ze was aan het bedelen en waarschijnlijk afkomstig uit Roemenië, dat maakt het er ook voor de politie niet gemakkelijker op om haar terug te vinden.
Eva gaat dan maar zelf op zoek naar deze getuige, samen met haar zoon Filip die niet echt dol is op haar.
Maar ze is niet de enige die op zoek is. Wanneer een paar jongens in de omgeving van de locatie van de moord menselijke overblijfselen vinden is het hek van de dam. Een ware angstgolf ontstaat en het verleden blijkt dichterbij te zijn dan men had kunnen vermoeden.
Niklas, de vader van een van de jongens gaat ook op onderzoek uit en ontdekt verschrikkelijke dingen.
De plot is origineel en niet voor de hand liggend.
'Zijn broers lieten hem achter om te sterven.'
'Het raam breekt niet als hij trapt. De raven zijn weggevlogen. Hij heeft geen schoenen, ze hebben zijn kleren gestolen. Hij staat hoog boven de daken, in het hemelrijk. De regen valt, maar hij ruikt niets.
En ze zien hem overal.'
Het boek leest als een trein en een gevoel van afschuw blijft nog lang bij je.
Een heerlijke thriller, die hoog scoort in psychologie!
Draai je niet om past helemaal in de tijd waarin we leven en waarin bijna alles mogelijk is als je maar de juiste weg weet te vinden... | 1pos
|
Frederik Broman is een sympathieke inspecteur bij de politie op Gotland. Hij is de hoofdpersoon in een reeks van 7 boeken van deze schrijver. De reeks doet me denken aan de boeken van Ake Erwardson. Je volgt de inspecteur in de zoektocht naar de moordenaar. Ook volg je hem in zijn privéleven. Ik heb de zeven delen achter elkaar gelezen. De boeken lezen prettig. Zijn niet super spannend maar wel goed geschreven en je wilt doorlezen om te weten hoe het verder gaat. Typische Zweedse thrillers. De verhaallijnen zijn niet vergezocht en niet te veel aangedikt en zodoende waarheidsgetrouw. Al worden er wel erg veel moorden gepleegd op Gotland wanneer je alle delen achter elkaar leest ... Jammer dat ik ze nu allemaal uit heb :-)
De boeken worden naar het einde toe steeds beter. Weer een actueel thema en een goed uitgewerkt verhaal. Mooi uitgewerkte personages. Top schrijver. | 1pos
|
Het renpaard dat niet wilde racen, is geschreven door journaliste, BBC-sportverslaggever en schrijver van (kinder-)boeken Clare Balding. Haar boek Mijn dieren en andere familieleden won vele prijzen, dus dat haar schrijfcarrière hierna niet ten einde was, verbaasde niemand. Ook het thema bevreemdt niemand, want Balding is een paardenrace-liefhebber in hart en nieren. Ooit was ze zelf een getalenteerde amateurjockey en haar hele familie racet of verzamelt paarden. Of haar liefde voor het rennende paard ook in kinderproza goed tot haar recht komt? We gaan het zien.
Het boek is prachtig uitgegeven. Een uitnodigend geel omslag lacht de jonge lezer tegemoet. De illustraties van Tony Ross zijn oogstrelend ontwapenend. Ross is dan ook geen beginneling en dat is te zien. Tientallen vrolijke en verhelderende tekeningen en schetsen onderstrepen dit grappige edoch ontroerende verhaal. Dit boek is een schoolvoorbeeld van hoe auteur en illustrator gezamenlijk een pareltje voortbrengen.
Charlie Bass is een ondernemende jongedame die ontzettend van beesten houdt. Dat komt goed uit want ze woont op een boerderij. Eigenlijk heet ze Charlotte, maar zelfs haar vader vond die naam te deftig en noemde zijn kleine meid Charlie. En die naam past perfect bij haar.
Charlie kan heel goed paardrijden… nou ja, koe-rijden, want ze woont op een koeienboerderij. Haar vriendin Polly zegt dat je als je op een koe kunt rijden, je zeker op een pony kan rijden. Charlie hoopt maar dat dit waar is, want racen is wat ze wil. Niet voor de lol, nee, Charlie wil een grote prijs winnen in de legendarische Derby, zodat ze met het geld de boerderij van haar vader kan redden. Het is een waterdicht plan (in ieder geval beter dan het kippetjes-dansplan van haar grote broers). Nou ja, het is bijna waterdicht want het paard dat ze koopt, wil niet racen… Als dat maar goed komt.
Alles aan dit boek is vlot, spannend en ontroerend echt. Niet alleen de karakters van de mensen zijn goed uitgewerkt, ook de dieren komen uitgebreid aan bod. En het originele is dat Balding die dierenkarakters laat ontwikkelen. Vriendschappen tussen mens en dier, maar ook tussen paard en pony zijn op natuurlijke wijze in het verhaal verweven. Als Charlie op de paardenveiling per ongeluk op Burning Rocket biedt (dit is het paard dat niet wil lopen, laat staan racen), krijgen ze de pony Percy er gratis bij. De beesten kunnen niet zonder elkaar. Natuurlijk ligt hier de sleutel van het avontuur. Liefde voor dieren spat van het papier. Hier is duidelijk een kenner aan het woord.
Stoer detail is het doorschemerende feminisme. De jonge lezer krijgt tussen de regels door een dot zelfvertrouwen voorgeschoteld. Vrouwen kunnen alles is de boodschap, dus werk er hard voor. Er wordt de laatste tijd vaak gewezen op het ontbreken van stoere meiden-personages in de meeste kinderboeken. Dit boek doorbreekt dat, zonder vervelend vingertje. Juist het vanzelfsprekende is de grote kracht. Is het dan geen boek voor jongens? Natuurlijk wel, mits ze stoer genoeg zijn…
Achter in het boek staan nog een heleboel paardenfeitjes en tips hoe je een goede band met je pony kunt krijgen. Kortom: dit boek is een must voor ieder kind dat van paarden houdt. | 1pos
|
Heerlijk om weer eens een Mankell te lezen, dit keer geen Wallender maar een nieuwe hoofdpersoon Stefan Lindmann, wat absoluut niet hindert. Het boek pakt je gelijk als alle andere voorgaande boeken, toch vind ik deze ook weer een van zijn besten: er zitten veel lagen in het verhaal, die mooi psychologisch worden uitgediept. Het verhaal ontroert me daardoor. Je weet al wel snel wie een van de daders is, maar zijn verhaal boeit ook enorm. Kortom Mankell in topvorm met dit boek. Ik kan niet wachten op een nieuw boek van deze schrijver die echt zo veel moois heeft geschreven. Klasse en absolute top! | 1pos
|
Met ruim twintig titels en negen literaire prijzen op zijn naam is Bodo Kirchhoff, die in 1979 debuteerde met de spraakmakende novelle 'Ohne Eifer, Ohne Zorn', een van de vooraanstaande figuren in de hedendaagse Duitse literatuur. Bijna veertig jaar na zijn debuut is Kirchhoff nog lang niet uitgeschreven. Sterker nog, de onlangs verschenen vertaling van zijn novelle/roman (de Duitse uitgever noemt het een novelle, de Nederlandse een roman) 'Wedervaring', in 2016 nog bekroond met de Deutscher Buchpreis, behoort tot het beste wat hij tot nu toe geschreven heeft.
Een van de twee hoofdpersonages is de gepensioneerde uitgever Julius Reither, een man die de wereld bij voorkeur benaderd en becommentarieert vanuit een literair gezichtspunt. Dat geeft Kirchhoff de gelegenheid zijn ideeën over literatuur te verwoorden, waardoor er een soort raamvertelling ontstaat: “Dit verhaal, dat zijn hart nog altijd breekt, om een uitdrukking te gebruiken die hij nooit zou gebruiken, alleen hier bij wijze van uitzondering, waarmee zou hij het hebben laten beginnen?” Reither ontmoet op zekere avond Leonie Palm, wier hoedenwinkel net failliet is gegaan. Daarmee is het eerste gezamenlijke verlies geduid. De twee geraken in gesprek en voelen zich naar gelang hun gesprek vordert tot elkaar aangetrokken, zonder dat dit met zoveel woorden wordt gezegd. Kirchhoff is dan ook eerder een schrijver die suggereert dan verklaart. Het gesprek leidt nog diezelfde avond tot een rit in de auto van Palm. Die wagen blijkt wat lastig te schakelen en ze vraagt Reither of hij daar eens naar wil kijken. Wat aanvankelijk een kort tochtje zou zijn, groeit uit tot een reis die via het oorspronkelijke doel Achensee via Oostenrijk, Verona en Taranto naar Sicilië leidt. Die reis lijkt uit eigen beweging te groeien, maar is het gevolg van het vernuftige en uiterst subtiele (taal)spel dat Kirchhoff speelt met zijn twee hoofdpersonages, een spel waarin ogenschijnlijke details in de loop van het verhaal een geheel ander belang krijgen.
Reither en Palm slepen beiden een duistere last uit het verleden mee. Bij hem de zwangerschap van een ex-geliefde die tot een abortus en een definitieve breuk leidde. Bij haar de zelfgekozen dood van haar dochter. Die herinneringen kronkelen als slangen door dit verhaal en blijken de verdere gebeurtenissen te sturen, zelfs al zou Reither zijn herinneringen – tegen beter weten in – liever zien als een miniem aspect van het grotere geheel dat zijn leven is. “Het zijn eerder splinters waar je met blote voeten in het donker in trapt omdat je vergeten bent dat er iets kapot is gegaan, omdat je je de wijn herinnert, niet het glas dat op de grond viel.” Gaandeweg zal blijken dat er ook nu nog heel wat glasscherven op de grond liggen.
Onderweg naar Sicilië, een reis die Reither al eerder met zijn zwangere ex-vriendin maakte, groeien de twee dichter naar elkaar en ontstaat er bijna als vanzelfsprekend een romance. Bijna, want in het universum van Kirchhoff is niets vanzelfsprekend. Maar de metgezellen worden minnaars. Niet omdat de omstandigheden hen daartoe aanzetten, maar omdat ze er zelf voor kiezen. In Catania komt het koppel in contact met een haveloze jonge vluchtelinge en ontstaat het plan om het meisje langs de douane naar Duitsland mee te smokkelen. Daarmee geeft Kirchhoff meteen de aanzet tot een even prachtige als pijnlijke apotheose.
'Wedervaring', een samentrekking van de woorden weder en ervaring, is het verhaal van twee oudere mensen die hopen dat ze door hun verleden opnieuw te beleven, zullen terugvinden wat het leven hen heeft ontnomen. Kirchhoff vertelt dit verhaal met een lichte ondertoon van melancholie, zonder ook maar een moment te vervallen in sentimentaliteit. Zowel de beschrijving van de beslissing om over te gaan tot een abortus als de wijze waarop hij Palm over de zelfdoding van haar dochter laat praten, behoort tot de hogere vertelkunst. Hij plaatst twee beschadigde mensen in een hedendaags perspectief (ze komen onderweg nogal wat vluchtelingen tegen) en doet dat nergens te nadrukkelijk. Alles wat zich rond de twee hoofdpersonages afspeelt, biedt relevante context voor het verdere verloop van een novelle die veel, heel veel lezers verdient..
“Rest de vraag waarmee het verhaal dat zijn hart nog steeds breekt zou moeten eindigen.” Alleszins met de bemerking dat 'Wedervaring' een nieuwe parel is aan de kroon van een toch al groots schrijverschap. | 1pos
|
Oksana (ondertitel: Een ballet) is een boek van de vrij kleine en niet zo bekende uitgeverij Koppernik. Voordeel van dit soort uitgeverijen is dat ze onafhankelijker en vrijer zijn in hun keuze van de boeken die ze uiteindelijk uitgeven, en dus wat eigenzinniger en uitdagender kunnen zijn. Ook de wat ongewone cover geeft bovendien de bewegingen van een ballet weer.
Dit is een bijzonder boek. Het is eigenlijk voornamelijk het verhaal van Lena, een meisje dat bij haar grootmoeder opgroeit in Oekraïne, omdat haar ouders na de ramp van Tsjernobyl verdwenen zijn… Dit komt ergens tijdens het boek nog wel eens naar de oppervlakte, maar het gaat toch vooral over het vertrek van Lena uit haar dorp die op zoek naar een beter leven ingaat op het voorstel van een vrij onbekende vrouw om enkele maanden in Italië geld te gaan verdienen.
Zoals je je hierbij al misschien kan voorstellen, draait dit uit op een verhaal over vrouwenhandel, zware vrouwenmishandeling en prostitutie. Lena wordt samengedreven met een heel aantal andere vrouwen in een villa ergens in het zuiden van Europa waar ze Oksana leert kennen. Het is eigenlijk een heel zware thematiek die op een bijna lichtvoetige en poëtische, lyrische manier wordt aangebracht in de vorm van bewegingen van een dans…
Als een ex-ballerina die heeft leren vallen, probeert Lena terug op te staan, en wordt de nadruk in heel het boek niet gelegd op de slachtofferrol maar op de weerstand, het terug opstaan, het blijven leven met zulk trauma En dat is toch best indrukwekkend, de clichés van de slachtofferrol worden immers zo vermeden.
Wat mij echter wat op mijn honger liet zitten, was dat deze thema’s niet volledig waren uitgewerkt net door het fragmentarische karakter van het boek en zodat ook sommige personages wat aan de oppervlakte bleven voor mij. Over Oksana, de vrouw die Lena zo enorm raakte tijdens hun gezamenlijke lijdensweg, dat ze een ballet aan haar wil opdragen, weten we bijvoorbeeld niet zo heel veel.
Hier en daar komen er korte poëtische en/of lyrische stukjes langs die een bepaald ritme aan het boek geven, dat trouwens ook witruimte laat tussen de fragmenten door:
“Het gaat verscholen achter mijn lach, mijn eeuwige toneel-lach, mijn in- en intrieste neplach, mijn Sheila-lach, mijn petite pomme-lach, mijn handkus- en lovertjeslach, mijn vallende ster-lach, mijn donkerslaglach.”
Dit stukje gaat tegelijkertijd over de verschillende manieren waarop Lena, later Sheila, ‘lacht’, en hoe zij haar masker draagt en zich in zichzelf opsluit: een combinatie van poëzie en drama die enorm weet te raken.
De stijl gaat van poëtisch over naar nuchter en eerder suggestief voornamelijk als het over de gewelddaden zelf gaat. Het is zeker een mooi stilistisch werk, maar niet zo beklijvend (als sommige andere boeken van de Fintro shortlist in dit geval). Het boek mist net iets wat het ofwel inlevend genoeg ofwel krachtiger veroordelend zou maken.
De zeer pertinente thematiek, het contrasterende van het gruwelijke verhaal tgo de poëtische en lyrische schrijfstijl zijn nog altijd ruimschoots voldoende voor vier verdiende sterren. | 1pos
|
“Not every mistake deserves a consequence. Sometimes the only thing it deserves is forgiveness.”
Een waarschuwing vooraf is op zijn plaats. Zoals Colleen Hoover zelf al aangeeft en je op de voorkant kunt lezen, is dit boek ‘a novel’, not a romance. Ja, er is liefde, en een of twee new adult scènes, maar dat is niet wat hier het belangrijkste is. ‘Without Merit’ gaat over de donkere kant van het leven, en zit vol wijsheden en levenslessen.
Na ‘It Ends With Us’, waarvan in maart de Nederlandse vertaling uitkomt als ‘Nooit meer’, is dit het tweede boek van Colleen Hoover met een sterk thema.
Ontmoet Merit, een tiener met een vreemde familie. De Voss familie woont in een kerk, die vader Voss slim gekocht heeft van de pastor. In ‘Dollar Voss’ woont Merit met haar perfecte broer en zus, haar moeder, haar vader en zijn nieuwe vrienden en haar kleine halfbroertje, de enige die Merit als ‘normaal’ beschouwt. Merit zelf verzamelt trofeeën, en dat is waar ze Sagan ontmoet. Vanaf dat moment gaat ze voelen, ervaren, beleven. Ze rolt van de ene gebeurtenis in de andere, terwijl ze bij jou als lezer maar één vraag oproept: welke familiegeheimen moet Merit bewaren? En wat is er eigenlijk met haar aan de hand?
‘Without Merit’ is in alle opzichten anders dan Colleens vorige boeken. En dat maakt haar juist zo’n fantastische schrijfster. Ze lijkt zichzelf keer op keer opnieuw uit te vinden. Wie zich vanwege eigen ervaringen kan identificeren met Merit, zal zoveel in haar herkennen. “They’d probably notice. They just wouldn’t be upset about it”.
Veelgehoorde kritiek is dat er te veel thema’s zijn. Dat is deels waar. De Syrische vluchtelingencrisis is een rare zijsprong, maar niet minder mooi. De seksualiteit en vulgaire opmerkingen horen bij het leven. Wel mist, in tegenstelling tot in bijvoorbeeld ‘Confess’ en ‘It Ends With Us’, het sterkste punt van Colleen. De totaal onverwachte plotwendingen zijn in ‘Without Merit’ minder sterk en minder schokkend. Als je tussen de regels door kunt lezen, zie je ze aankomen. Gelukkig ligt niet alles er dik op en kan ze je met een aantal onthullingen zeker verrassen.
'Without Merit' is vooral zo mooi vanwege de wijsheden die absoluut de moeite waard zijn. “It’s that no one has the courage to take the first step in talking.” De mooiste les gaat wel over jouw gevoel, jouw emoties. Die mogen er zijn, of je nu Merit of anders heet, man of vrouw bent!
Lees ‘Without Merit’ alleen niet als je niet tegen de donkere kant van het leven kunt. Vind je dat juist een interessant thema? Wacht dan niet met dit boek oppakken. Neem er de tijd voor en je hebt ‘m binnen twee dagen uit… | 1pos
|
Een handvol vertellingen schreef Michael Hjorth voor televisie en toneel. Tientallen scenario’s voor film en televisie kwamen van de hand van Hans Rosenfeldt. En samen schreven ze al drie thrillers in de bejubelde Bergman-kronieken, met de onverbeterlijke rokkenjager Sebastian Bergman als protagonist. Een druk bestaan met veel creatieve verhalen als export, zowel op beeld als op papier. Je vraagt je af in hoeverre ze kunnen blijven vernieuwen en de lezer kunnen blijven verrassen zonder te verzadigen. Het publiek is immers verwend en gewend. Bovendien wordt men al jaren blootgesteld aan Scandinavisch thrillergeweld, met daartussen absolute toppers. Weet Hjorth Rosenfeldt met Het stille meisje, het vierde deel, de lezer nog te vermaken?
Een jong gezin wordt bruut vermoord in hun eigen boerderij aan het bos. Moeder, vader en hun twee jonge zoontjes, in koelen bloede doodgeschoten. De dader is spoorloos. Wanneer de lokale politie het gruwelijke misdrijf niet weet op te lossen, schakelen ze de hulp van de Nationale Recherche in. Sebastian Bergman en zijn team worden opgetrommeld en onderzoeken de plaats delict. Naast het vele bloed, de onschuldige lijken en een ‘bij-gebrek-aan-bewijs’ vrijgelaten verdachte, vinden ze rond het huis de voetsporen van een meisje. Nichtje Nicole logeert op het moment van de slachting bij de familie Carlsten. Ze is echter nergens te vinden. Het lijkt erop dat het twaalfjarige meisje is gevlucht, de bossen in, om zich te verschuilen voor de gruwelijke gebeurtenissen die zich onder haar ogen hebben afgespeeld. En voor de moordenaar, die vrij rondloopt en weet dat er een levende getuige is. Een grootse zoektocht wordt opgezet. Zullen ze het meisje vinden en weten ze haar tot praten te overtuigen?
Wat het rechercheteam zich al snel afvraagt, en waar ook de lezers over na kunnen denken, is het motief van de dader. Wie beschikt er over de zieke geest om een vredig gezinnetje compleet uit te moorden, inclusief twee jonge kinderen? En wat zijn de drijfveren? Heeft het wellicht te maken met het feit dat de Carlstens fanatieke milieuactivisten zijn en het bos als een onschendbaar heiligdom zien? Rondom de boerderij wonen veel jagers die het vingergetik van de familie zat zijn.
Een zware kluif voor Bergman en zijn kompanen. Zeker omdat hij zich persoonlijk betrokken voelt bij de zaak, daar het gevluchte meisje hem doet denken aan zijn overleden dochter, die van dezelfde leeftijd was. Waar Sebastian Bergman in de voorgaande delen de uitblinker was, de ster van het verhaal, degene die het met zijn excentrieke escapades kleur gaf, is hij in Het stille meisje ietwat tam. De link met zijn dochtertje is een logische en waarschijnlijke oorzaak, maar ook de voorgaande ontwikkelingen rondom Vanja spelen een rol. Overigens hebben de privé-sores van veel personages een grote bijdrage in dit boek, want in eenieders leven gebeurt er wel iets. De lezer zit op de eerste rang. Gelukkig leidt het niet af van het werkelijke verhaal, want ook het onderzoek volgen we op de voet, waarbij de puzzel stukje voor stukje wordt opgelost en het net rond de dader zich sluit. Of lijkt dat maar zo?
Het stille meisje onderscheidt zich niet van andere Scandinavische thrillers. Het verhaal steekt er niet boven uit, maar is een van de vele bomen in het Noord-Europese thrillerbos. Qua originaliteit dus geen uitblinker, maar spannend is het zeker. Het leesplezier wordt bevorderd door de sterk geconstrueerde plot en de fijne schrijfstijl van Rosenfeldt. Met hier en daar een cliffhanger aan het eind van een hoofdstuk zorgt het duo voor een lekker leestempo. De gigantische twist op het einde voorkomt dat je na de ‘schijnbare afloop’ het boek rustig uitleest. Tussen de regels door worden – geheel volgens Zweedse traditie – maatschappelijke kwesties op de schop genomen. We kennen het, we hebben ze vaak zo gelezen, maar het zijn o zo heerlijke boeken. Noem het een doorsnee thriller, maar wel eentje om van te smullen! | 1pos
|
De voorkant van het boek verteld het verhaalin beeld. Het hart is een doolhof.
De beschrijving van het begrip jaloezie op bladzijde 134 complementeerd de voorkant van het boek.
Een prachtig debuut over sociaal onhandige mensen die hun weg zoeken in het doolhof van liefde, pijn en jaloezie. Giet hierover een jus van humor en dan krijg je veel smakelijk leesplezier.
Intrigerend, boeiend tot het einde en ook nog eens vlot geschreven. | 1pos
|
Robert Ludlum (1927 2001) behoeft eigenlijk geen nadere toelichting. Auteur van thrillers, in een oplage van meer dan 210 miljoen gedrukt en vertaald in 32 verschillende talen. De auteur begon zijn carrière als acteur en theaterproducer. In 1971 verscheen zijn eerste boek: De Scarlatti Erfenis. De Hades Factor is het eerste boek dat Ludlum met een andere auteur schreef. Na zijn dood, in 2001, verschenen er nog verschillende boeken onder zijn naam. Verschillende schrijvers, onder wie Eric van Lustbader en Gayle Lynds, werken verder aan zijn boeken. Het meest bekend is Ludlum geworden met zijn boeken rond Jason Bourne die ook allen als verfilmingen grote kassuccessen werden. Nu na lange tijd herdrukt The Bourne Identity.
De bemanning van een vissersboot vist een meer dode dan levende man op uit zee. Ze brengen hem naar een arts, Geoffrey Washburn, in Port Noir. Wanneer de man bij kennis komt en de arts hem zijn naam vraagt, kan hij daar geen antwoord op geven. Hij is zijn geheugen volledig kwijt. Als hij, na een tijdje, ruzie krijgt met een aantal vissers, acht de arts het raadzaam voor hem om uit Port Noir te vertrekken. Met wat geld en het paspoort van Washburn vertrekt hij op een vissersbootje en komt in Marseille terecht. Van daaruit weet hij in Zurich te komen en daar wordt een tipje van de sluier opgelicht. Hij komt (denkt hij) zijn identiteit aan de weet: Jason Charles Bourne uit New York. Verder blijkt dat men naar hem op zoek is. Samen met Marie St. Jacques, een vrouw die hij in eerste instantie gegijzeld heeft, gaat hij naar Parijs om verder te zoeken naar zijn herkomst en identiteit. Maar ook daar weten ze hem te vinden. En dan begint het echte kat-en-muis spel.
De verhouding tussen Jason en Marie geeft het boek iets menselijks. Ondanks alles wat er gebeurd is, houdt Marie onvoorwaardelijk van Jason, steunt zij hem en probeert hem zo veel mogelijk te helpen bij zijn zoektocht. Hij vecht, samen met een paar medestanders die in hem geloven, tegen anderen, maar eigenlijk vooral tegen zichzelf. Een mooi beschreven innerlijk gevecht.
The Bourne Identity is een boek dat je moeilijk weg kunt leggen. Als je eenmaal in het verhaal zit, wil je ook weten hoe het verder gaat, wat er verder gebeurt. Een cliché, maar in dit geval is het echt zo.
Sommige complotten worden wel erg gemakkelijk doorzien en de heldere kijk van zaken van Marie is af en toe verbazingwekkend. Acties, bedacht door Jason, die maar mondjesmaat van zijn geheugen gebruik kan maken, zijn soms bijna onmogelijk, maar dit alles doet weinig af aan The Bourne Identity. Gedurende het gehele verhaal wordt naar de uiteindelijke climax toegewerkt. Ondanks dat je weet dat er niets ernstigs met Jason gebeurt en dat hij alle aanslagen wel overleeft, doet dit niets af aan de spanning. Het is natuurlijk ook spannend dat Carlos uiteindelijk ook nog in leven blijft. Dat belooft wat voor de volgende delen. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.