text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Monique dacht het model gezin te hebben maar komt er rond sinterklaas achter dat haar man vreemd gaat. Zij vertrekt met haar 2 kinderen naar een dorp waar zij boven de winkel van haar zus mag wonen.
Zij moet van onderaf aan beginnen want de woning moet bewoonbaar gemaakt worden en geslapen wordt op luchtbedden en in slaapzakken.
Haar man is niet echt bereid haar financieel te helpen en heeft het te druk met zijn nieuwe vriendin. Monique roeit met de riemen die zij heeft. Ze houdt zich sterk voor haar kinderen.
Ze heeft echter lieve mensen om zich heen die haar helpen en langzaamaan krabbelt zij overeind en komt tot de ontdekking dat zij eigenlijk de echte Monique in haar huwelijk een beetje was kwijtgeraakt.
Zij krijgt hulp uit onverwachte hoek en blijkt sterker dan ze zelf dacht.
Een mooi verhaal dat ik gelezen heb rond de kerstperiode. Ik heb er van genoten. Ondanks de ellende rond het vreemdgaan is het een warm en fijn verhaal. | 1pos
|
Maxwell Sim is het soort treurwilg waar je meteen compassie mee krijgt. Hij is een schlemiel die faalt in zijn huwelijk, faalt in de relatie met zijn vader, in de pogingen tot relaties met andere vrouwen en die ook professioneel faalt. Kortom, Maxwell Sim is een loser en hij wentelt zich in die situatie. Het koketteren met die treurigheid maakt van dit boek net geen 5 sterren. Voor de rest is het knap geschreven, geestig verteld, zit er een drive in het boek (en niet alleen omdat Sim een road trip maakt door Engeland en Schotland). Zijn ontmoetingen zijn van een ongelooflijke onhandigheid, hij weet ze telkens weer zelf totaal te verknallen, maar ze zijn wel amusant. Misschien omdat we allemaal (of OK, goed, kale vijftigers als ik) wel graag lezen dat we beter af zijn dan deze stumperd. Dit boek overtreft zeker het zo geroemde "De 100-jarige man..." en het einde is best verrassend. Vandaar de titel van deze recensie. | 1pos
|
Speel met vuur van Tess Gerritsen
Julia Ansdell raakt in de greep van de Incendiowals, een merkwaardig muziekstuk dat ze bij toeval ontdekt in een antiekwinkeltje in Rome. Als Julia de wals thuis in Boston voor de eerste keer speelt, heeft de muziek een onverklaarbaar angstaanjagend effect op haar dochtertje; ze lijkt wel behekst. Vastbesloten de oorsprong en het geheim van het muziekstuk te ontrafelen reist Julia naar Venetië. Daar raakt ze verstrikt in de webben van een oppermachtige familie die ver zal gaan om Julia in haar zoektocht tegen te werken. Heel ver…
Cover
Gelukkig weer mooi wit, zoals de boeken van Tess eerst ook waren. Ik hou er van, zo'n witte rij in de boekenkast.
Je ziet een oog met daarin vuur. Intrigerend. Wat betekent dat vuur? Wat is er gebeurd?
Mijn mening
In 2014 schreef Tess Gerritsen het geschenkboekje voor de Maand van het spannende boek: Incendio. En al ben ik echt fan van Tess Gerritsen, ik vond dit boekje niet goed. Het sprak mij niet aan en ik had het gevoel dat het verhaal niet af was.
Ik was dus ook heel nieuwsgierig toen ik hoorde dat Speel met vuur hetzelfde verhaal is, maar dan uitgebreid. Zou het verhaal mij nu wel aanspreken?
Het verhaal wordt vanuit 2 perspectieven verteld: die van Julia de musicus die het muziekstuk in een antiekwinkel koopt. En die van Lorenzo, een veelbelovend violist in de tijd van de Tweede Wereldoorlog. Een joodse violist. En componist van Incendio.
Het verhaal van Lorenzo is prachtig, maar ook intens verdrietig. Tess weet je goed mee te nemen in de wanhoop van de oorlog, en de onmacht van de joden tegen het onrecht dat hen wordt aangedaan. Maar daarnaast is het ook een verhaal van liefde en hoop. Het verhaal van Incendio gaat recht door je ziel. Ik zou, nu ik dit verhaal weet, het ( niet bestaande ) muziekstuk graag willen horen...
Het verhaal van Julia is verwarrend. Wat is echt en wat niet? Dat is lang niet duidelijk. Tijdens het lezen was ik wel geneigd Julia te geloven, dat haar werkelijkheid ook de werkelijkheid is. Haar deel van het boek is spannend, maar echt een thriller wordt het niet.
Speel met vuur is een mooi boek en zeker de moeite van het lezen waard. Maar ik zou het geen thriller willen noemen, en het is zeker geen thriller zoals we gewend zijn van Tess Gerritsen. Als je dat verwacht ga je zeker teleurgesteld worden. Maar als je wil genieten van een mooi geschreven boek, met spannende elementen, dan zou ik het je zeker aanraden!
4,5 sterren ( geen 5 omdat de verwachting van de thriller niet waargemaakt worden ) | 1pos
|
Een uitstekende roman. Aangenaam geschreven, veel sfeer/stemmingswisselingen. Ondanks de erg dynamische plot, zeker aan het eind, steekt deze toch logisch in elkaar.
Dit boek geeft me de prikkel om meer boeken van dit duo te lezen. | 1pos
|
Dank aan Luitingh- Sijthoff dat ik deel uit mocht maken aan de leesclub.
Zodra je het boek open slaat valt de namenlijst op. Hierin worden de belangrijkste personages en hun rol in het verhaal beschreven ! Erg handig aangezien ik toch een paar keer terug moest om na te gaan wie wie ook alweer was. Dit maakte dat het boek in het begin wat moeizamer door las voor mij. Al is het logisch dat de Polen geen Kees of Jan heten natuurlijk.
Maffia, zwarte markt en corrupte politieagenten zijn aan de orde van de dag. De grote maffiabaas met de bijnaam "Olifant" heeft het duidelijk voor het zeggen.
"Hij zag er primitief uit maar was niet dom. Geboren zakenman, een visionair. Iemand met connecties. Tegelijkertijd een bruut die zich bewusteloos zoop, een sadist die meisjes in bordelen verkrachtte en een aantal van hen zelfs vermoord en dumpt in de bosjes. Totaal straffeloos en altijd gedekt door de politie. Zelfs degene die dachten een zuiver geweten te hebben werkten voor Olifant. Voor zijn eigen mensen zorgde hij als a-typische peetvader. Was je niet loyaal genoeg, loslippig in of buiten de gevangenis dan kende hij geen genade."
Profiler Sasza keert na 7 jaar wonen in Engeland samen met haar 8 jarige dochtertje terug naar haar geboorteland Polen. Zij wilt haar leven rustig aan oppakken naar een voormalig politiechef weet haar te strikken voor een zaak. Ze moet een profielschets maken van de dader van een moord in een nachtclub. Ze komt er al snel achter dat de maffia ermee te maken heeft. En ontdekt connecties met 2 moorden van 20 jaar geleden.
We volgen Sasza op de voet in haar onderzoek naar de daadwerkelijke gebeurtenissen. Wat heeft er zich afgespeeld ?! Daar waar het verhaal in het begin wat moeizaam verloopt. Zat ik er na de eerste 100 bladzijdes helemaal in. Op sommige stukken was het wat langdradig maar het bleef mij boeien. Ik vond het een geniale plottwist !
Katarzyna Bonda is een heel bekende auteur in Polen. Dit is haar eerste boek in Nederland. Ze weet de spanning goed op te bouwen. En zet je ook telkens op een ander spoor. Niemand is wie hij blijkt te zijn maar stukje bij beetje vallen de puzzelstukjes op hun plaats. Ondanks dat ik er wat tegenop zag het boek verder te lezen.. Heb ik het uiteindelijk met veel plezier doorgelezen. Geen spijt van gehad ! Ik kijk uit naar het volgende deel ! | 1pos
|
Dit Spaanse debuut bijna in een adem uitgelezen.
De auteur heeft de sfeer en de personages zo goed neergezet.
Ik ga deze auteur zeker volgen. | 1pos
|
Het boek 'Lege steden' van Jasper Polane. Voor iedereen die van fantasie verhalen houd, zich even wil onder dompelen in een wereld die we niet kennen of gewoon terug in de tijd wil is dit een echte aanrader. De eerste twee hoofdstukken zijn misschien wat lastig door de namen maar daarna leest het als een trein. Laat je niet afschrikken door de prachtige voorkant tijdens het lezen zit je zeker niet met je handen in je haar maar op het puntje van je stoel. Voor de oplettende Leidse lezer zitten er leuke knipogen in verwerkt.
Dus dit weekend op naar de boekhandel of vraag er naar bij je plaatselijke Bibliotheek daar moet hij binnen kort toch ook gewoon verschijnen. Want wat is er met dit heerlijke weer nou lekkerder dan met een kopje thee en een goed boek in het zonnetje te zitten.
Met alle 'tijd en gedachten' voor jezelf ;) | 1pos
|
Judith Neurink heeft na zeer gedegen onderzoek over de vrouwen in het kalifaat een indrukwekkend boek geschreven. Wil je weten wat er in het soennitische, islamitische kalifaat gebeurt dan is dit boekwerk een musthave.
Journaliste Judith Neurink woont in Iraaks Koerdistan en schrijft voor de kranten Trouw en De Standaard. De titels de Oorlog van ISIS en de Joodse Bruid zijn ook van haar hand.
Ze beschrijft het lot van vele Yezidi vrouwen, christelijke vrouwen en sjiitische moslimvrouwen, gevangen genomen door de strijders van ISIS. Ze noemt het consequent ISIS, IS staat voor Islamitische Staat die niet erkend is. Deze benaming IS, gebruiken zou impliceren dat je de staat erkent. Bovengenoemde vrouwen zijn nog minder waard dan een hond voor de ISIS-strijders. De vrouwen worden als oorlogsbuit weggegeven of verkocht op de slavenmarkt.
Het lot van deze vrouwen is niet voor te stellen maar dankzij de gesprekken die Judith Neurink heeft gevoerd kunnen we ons een beeld vormen van de traumatische ervaringen. Een aantal vrouwen heeft kunnen ontsnappen of zijn vrijgekocht voor veel geld maar leven nog steeds in de hel.
ISIS strijders interpreteren de Koran vanuit de versie in de tijd van de profeet Mohammed, vanuit die versie probeert Neurink de gebeurtenissen en de handelingen te plaatsen. Mannen kunnen hun seksuele lustgevoelens botvieren op de gevangen genomen vrouwen. De informatie over de geïnterviewde vrouwen komt hard binnen. Neurink heeft veel tussen de regels door gehoord of gesprekken gevoerd met behulp van een tolk. Schrijnende verhalen die ook de auteur niet onberoerd lieten. Schaamte en angst overheerst bij de vrouwen en meisjes.
Niet alleen de gevangen genomen vrouwen komen in beeld maar ook de vrouwen die vrijwillig afreizen naar het kalifaat en de toekomstige moeders zijn van de nieuwe generatie strijders. In het kalifaat leven ook de vrouwen die er altijd al hebben gewoond en langzaam hun leven ingekapseld zien worden. Hun mannen ‘trouwen’ met een slavin en ook zij zijn ondergeschikt aan de grillen van de mannen. Deze vrouwen echter hebben ook een meedogenloze kant. Om uit huis te kunnen ontsnappen sluiten ze zich, net als de afgereisde vrouwen, aan bij de kledingpolitie. Ze sparen geen enkele medezuster als de kledingvoorschriften niet in acht genomen worden.
Op dit moment meer dan actueel en als docent NT2 kan ik iets meer begrijpen van de gebeurtenissen die ik mondjesmaat hoor van mijn cursisten. Door de indringende gesprekken komt het rauw en direct binnen. Een boek wat zeker meer aandacht verdient om deze complexe problematiek op de agenda te krijgen zodat er adequate hulp geboden kan worden. Een boek wat zeker tot nadenken stemt in deze chaotische, gewelddadige en angstige tijd. | 1pos
|
Wat een ontroerend verhaal en wàt een fantastisch boek.
Je zit direct in het verhaal en het heden wordt met het verleden afgewisseld.
Zeer boeiend verhaal die je raakt. Hieronder wordt al uitgebreid het boek beschreven en daar heb ik niets aan toe te voegen. Prachtig,prachtig!! | 1pos
|
'De betrokkenen' van Anita Larkens uitgelezen. Wat een boek! In haar debuut 'Schaduwdochter' liet Anita al zien dat ze veel verschillende verhaallijnen kan samensmelten tot een geheel, waarbij je denkt 'hoe is het mogelijk'. Werd haar debuut als erg goed ontvangen, van haar tweede boek was ik nog meer onder de indruk.
Nadat ik Schaduwdochter had gelezen uit de bieb heb ik het boek ook nog gekocht. Slechts 7 euro, die wil je en moet je in huis hebben!
Vriendin Puck was zo lief om bij de presentatie van 'De betrokkenen' het boek voor me aan te schaffen en te laten signeren. Beide boeken staan dus nu trots in mijn boekenkast!
Het verhaal van 'De Betrokkenen' heeft me vanaf pagina 1 in zijn greep gehad. Voordat je het weet rol je van de ene ontwikkeling in de andere ontwikkeling. Bijzonder geschreven en ook bijzonder zoals er een inkijkje in de gevoelens en gedachten van de hoofdpersonages Eliza, Nora en Luuk wordt gegeven. Drie totaal verschillende mensen die op een geheel eigen wijze een rol in het verhaal vervullen. Steeds wilde ik maar weten hoe het zat en nu ik het weet had ik het niet zo bedacht. Een aanrader die voor heerlijke uurtjes leesplezier staat! | 1pos
|
Tess Gerritsen heeft hier weer een geslaagde Rizzoli & Isles neergezet, ik heb bijna al de boeken van deze serie gelezen, al heb ik er ééntje overgeslagen door tijdsgebrek toch kon ik direct terug volgen. Dus mijn conclusie is makkelijk apart leesbaar.
*Jane en Maura moeten een gruwelijke zaak oplossen, een jonge vrouw wordt gevonden, haar ogen zijn verwijderd en in haar handen gelegd. Heeft dit iets te maken met de horror films die ze maakt....tot er een tweede slachtoffer valt. Zit er een psychopaat achter de moorden? Terwijl Maura worstelt met haar moeder, die in de gevangenis zit en op sterven ligt en haar gevoelens voor Daniel de priester nog altijd nazinderen, tikt de klok door om deze moorden op te lossen.
Wat een thriller, met toch dat horror gehalte, tuurlijk filmisch geschreven al ben ik geen fan van de serie op tv, blijf ik fan van deze boeken. Het is dan ook niet vergelijkbaar, een plotwisseling voor U tegen te zeggen, ik zag het totaal niet aankomen. En de auteur schrijft op een manier dat je Maura en Jane elke keer op een ander manier leert kennen. | 1pos
|
Marissa Meyer werd geboren in Tacoma (Washington) op 19 februari 1984. Ze schrijft voornamelijk jonge volwassen fantasy en science fiction. Cinder is haar debuut. Het is het eerste deel van de serie de Lunar-chronicles. Het is een vierdelige reeks gebaseerd op de verhalen van Assepoester, Roodkapje, Rapunzel en Sneeuwwitje.
Toen ik dit boek uit de bieb meenam wilde mijn man het boek eerst lezen. Hij leest bijna alleen maar Science fiction en fantasy en ik was toch nog in een ander boek bezig. Hij vond het een leuk boek en toen hij het uit had moest ik maar meteen deel 2 reserveren. Hij zei dat hij het meer een science fiction verhaal vond dan fantasy. Ik kan dat niet zo goed zeggen, want daar heb ik geen verstand van. Het is wel een makkelijk verhaal om te lezen, dus als je nog nooit fantasy of science fiction hebt gelezen kun je prima met dit boek beginnen. Ik wacht vol smart op deel 2! | 1pos
|
Confituurwijk is een prachtig debuut van Femke Vindevogel. Het hoofdpersonage Marie moet na het overlijden van haar vader op zoek naar een nieuwe thuishaven. Ze komt tegen wil en dank terecht in een achterstandsbuurt. Haar buren maken het haar moeilijk om te studeren voor een belangrijke auditie. Van een muzikale carrière is al snel geen sprake meer. Toch krijgt ze een band met de buurt en haar bewoners. De buurtbewoners, die in eerste instantie karikaturen lijken, krijgen in de loop van het verhaal meer en meer karakter. Ik ging echt meevoelen met hen. Net als met Marie zelf. Confituurwijk laat de lezer lachen en huilen. Vindevogel toont aan dat er altijd hoop is en geeft een kijkje over de muur. De inwoners van achterstandswijken zijn evengoed mensen als jij en ik. Met het hart meer dan eens op de goede plaats. Een aanrader.
Na de dood van haar vader verhuist Marie noodgedwongen naar een achterstandsbuurt: de gevreesde Confituurwijk.
" Ik verhuisde. En het was een kwestie van moeten, niet van willen. Mijn ouderlijk huis werd verkocht."
Aangekomen in haar nieuwe woonst maakt Marie kennis met een breed scala aan kleurrijke buurtbewoners. Van familie Vetstaart tot indiaan Apache en van de seksverslaafde buurvrouw die ze door de muren heen hoort kreunen tot Anna de grootmoeder op wie Marie altijd had gehoopt. Langzaamaan ontstaan er vriendschappen, maar ook ruzies. Het leven in de Confituurwijk is niet eenvoudig.
"Het was niet eerlijk. Vervelende mensen hoorden geen symmetrisch fotomodelgezicht te hebben."
Wanneer Marie dan ook nog eens een oude bekende tegen het lijf loopt, is het toppunt van complexiteit in menselijke relaties bereikt. Samantha en Marie gingen samen naar de gemeenteschool te Hollegem. Soms waren ze vriendinnen, maar meestal maakten ze ruzie. Kunnen ze zo'n twaalf jaar later hun patroon doorbreken? Kiezen ze voor de liefde of toch niet? Beide dames lijken verliefd, maar toch ook weer niet. In het begin aandoenlijk, maar op een gegeven moment wil je ze gewoon in elkaars armen duwen. Waarom zien ze niet wat de buitenstaander - de lezer - al lang heeft gezien?
Terwijl Marie op zoek gaat naar zichzelf, haar plaats in de Confituurwijk en haar doel in het leven, probeert ze gelijktijdig haar verleden te verwerken. Niet alleen het verlies van haar vader speelt parten, ook de moeder die jaren eerder zichzelf van het leven beroofde blijft zich bemoeien met het leven van Marie. In haar hoofd althans.
"Ik was niet de dochter van haar dromen. Zij was een vrouw van porselein, opgevoed door een vrouw van porselein. Ik was bruut aardewerk, haastig in elkaar gedraaid. Ik klom in bomen. Met mijn ruwe randen vernielde ik de dure jurkjes die ze voor me kocht."
De relatie tussen moeder en dochter was nooit eenvoudig. Marie heeft het gevoel dat ze haar moeder al teleurstelde door gewoon zichzelf te zijn. En die angst om haar moeder teleur te stellen, klinkt nog altijd door in haar dagelijks leven.
"Ik zei dat ik niet kon dansen - geen leugen, mijn lichaam plooide zich nooit in de richting die ik wou. Tot ongenoegen van mijn moeder, die van haar enige dochter een ballerina wou maken en in de plaats daarvan een bulldozer kreeg die blauwe plekken verzamelde alsof het stickers waren."
Vindevogel schuwt de moeilijke thema's niet. Marie heeft geen gemakkelijk leven en dat geldt ook voor de meeste buurtbewoners. Toch staan ze altijd voor elkaar klaar. En dat is hartverwarmend. Marie wordt opgenomen in de disfunctionele familie van de Confituurwijk. Ze hoeft niet alleen naar de begrafenis van haar vader en ze krijgt een belangrijke taak: het kinderkoor klaarstomen voor de talentenshow. Hoewel ze hier eerlijk gezegd niet op zit te wachten. Maar nee zeggen is een kwaliteit die Marie nog moet leren.
"Ik haalde diep adem en herinnerde me mijn laatste les assertiviteit. Je bent een boom, een stevige beuk. Het hielp niet, dat deed het nooit. Mijn voeten wortelden zich in de aarde uit ongemak, niet uit innerlijke kracht."
Het boek wist me tot tranen toe te roeren - meerdere keren waren zakdoekjes geen overbodige luxe. Maar ik heb ook zeker gelachen om de streken van de bewoners van de Confituurwijk. Dit zorgt voor lucht in het bij vlagen sombere verhaal.
Het taalgebruik van Femke Vindevogel is zo beeldend, dat je het boek als een film voor je ziet. Tijdens het lezen heb ik zoveel prachtige zinnen genoteerd. Vindevogel overtuigt met eenvoudig lijkende zinnen, prachtige metaforen en originele beeldspraak.
"De wind kwam van beneden. Vuil vluchtte de straat uit. Wegwerpbekers vlogen de vrijheid tegemoet. Ik wenste dat ik ook een wegwerpbeker was. Dat ik enkel een klets koffie in mijn buik nodig had om compleet te zijn."
Hoewel het hoofdpersonage en ik nauwelijks iets met elkaar gemeen hebben (buiten het jongensachtige en het niet kunnen dansen), kon ik me toch helemaal inleven in haar verhaal. Al wilde ik haar af en toe wel graag een schop onder de kont geven. Soms wentelt ze zich iets te veel in zelfmedelijden. Bovendien maakt ze de relatie tussen Sam en haar complexer dan nodig. Dit saboteren van het eigen geluk is pijnlijk om te lezen.
"Nooit eerder wilde ik zo graag meedrijven in de stroom van middelmatigheid."
Alleen het einde van het boek wist mij niet honderd procent te overtuigen. Al kan ik moeilijk mijn vinger er op leggen waar dit aan zou kunnen liggen.
Leven en liefhebben is aan de durvers, als we Marie moeten geloven. Door haar verhuizing naar de Confituurwijk maakt ze noodgedwongen de stap om te leren voor zichzelf op te komen. Om mensen een eerlijke kans te geven en om zichzelf te vinden. Een bijzonder mooi en beeldend debuut van Femke Vindevogel. ★★★★
Deze recensie verscheen ook op Boekvinder.be. | 1pos
|
Was weer even een tijd geleden dat ik zo'n goed boek gelezen heb, komt iets traag op gang met een hoop namen maar daarna begint het!
Een losstaand boek van Lisa Jackson, heel ander stijl dan haar andere boeken maar heel spannend! | 1pos
|
Dit is een heel goed boek als je houdt van spanning en technische kennis over computers. Ook is dit boek een pageturner tot de laatste bladzijde. Kortom heerlijk om te lezen! | 1pos
|
“Pandora was het meisje met alle gaven. Ze was dus slim, en moedig, en mooi, en grappig, en alles wat je je maar kunt wensen. Ze had slechts één tekortkoming, en die was dat ze heel erg, en dan bedoel ik ook heel erg, nieuwsgierig was.”
Groot-Brittannië is ten prooi gevallen aan een levensbedreigende schimmel. Ontstaan in het dierenrijk en uiteindelijk overgesprongen op mensen verspreidt het zich via bloed en speeksel. Het schakelt grote delen van de hersenen uit; alleen die functies blijven intact die gericht zijn op de verspreiding en overleving van de infectie. Deze ziekte woedt al twintig jaar voort en het land is nog slechts bevolkt door Hongers, Jonkers en kleine koloniën van niet-geïnfecteerde mensen. Zo’n kolonie bevindt zich ook op een geheime militaire basis waar geïnfecteerde kinderen worden vastgehouden en onderzocht. Wanneer de basis wordt aangevallen weet een klein groepje de slachting te ontlopen en gaat op weg naar Londen, waar eenieder van hen iets anders hoopt te vinden.
Mike Carey schrijft al sinds de jaren 90 graphic novels. En dit voel je terug op elke bladzijde van Het meisje met alle gaven. De beschrijvingen, de actie en de interacties tussen de hoofdpersonen spelen zich tijdens het lezen direct af als een film in je hoofd. Het boek zou naast een fantastische thriller ook een spectaculaire graphic novel kunnen zijn. De lezer wordt direct midden in een verhaal gegooid dat in eerste instantie alleen maar vragen oproept. Wie is Melanie en waarom krijgt ze les in Griekse mythologie terwijl ze vastgebonden zit in een rolstoel? Wat is er in hemelsnaam aan de hand? Wanneer dit eenmaal redelijk duidelijk is geworden dendert het boek in een angstaanjagende sneltreinvaart naar een einde dat van tevoren niet te voorspellen was geweest.
Door de wisselingen in perspectief tussen de hoofdpersonen ontstaat er uiteindelijk een volledig beeld van de gebeurtenissen die hebben geleid tot de Apocalyps. De wetenschap die Carey opvoert als basis voor de schimmelinfectie en de gevolgen daarvan is zo geloofwaardig, zo eng en zo perfect uitgewerkt dat het de lezer ervan kan overtuigen dat deze situatie niet langer toebehoort aan de fantasie. In een wereld waar milieuvervuiling, uitputting van natuurlijke hulpbronnen en klimaatveranderingen belangrijke onderwerpen zijn geworden is het scenario dat wordt beschreven bijna griezelig realistisch geworden. Het meisje met alle gaven is niet zomaar de zoveelste variatie op het zombie-thema; het vindt het genre opnieuw uit.
Toch is dit niet de enige reden waarom dit zo’n geweldig boek is, het vormt slechts de achtergrond voor de personages door wie het hele verhaal gedragen wordt. In eerste instantie lijken sergeant Parks, dokter Caldwell, juf Justineau en zelfs Melanie een stereotype rol in het verhaal te vervullen. In de loop van hun wanhopige poging Londen te bereiken stijgen ze echter stuk voor stuk boven zichzelf uit. Deze mensen worden gedwongen samen te werken en elkaar te vertrouwen ondanks hun verschillende karakters, angsten en motieven. Met name Melanie moet de confrontatie aangaan met wat ze is en vechten voor wie ze wil zijn in een haar onbekende, voor de mensheid verloren wereld. Alle volwassenen dragen op eigen wijze bij aan hun gezamenlijke overlevingspoging, maar uiteindelijk is het aan een uniek, tienjarig meisje om haar gaven in te zetten om de wereld opnieuw vorm te geven.
Het meisje met alle gaven is origineel, bloederig, superspannend en ontroerend. De schrijfstijl is zo goed, geen woord te veel en elke zin klopt. Het zal een hele klus worden voor Mike Carey om zichzelf te overtreffen, laten we hopen dat hij het in ieder geval probeert. Iemand die zo kan schrijven verdient zijn eigen plek in het thrillerlandschap. | 1pos
|
Dit is een boek met verhalen waar je echt even in moet komen. Ik kon mijn aandacht er in het begin maar moeilijk bijhouden en moest regelmatig een pagina opnieuw lezen. Gaandeweg kreeg de sfeer van de verhalen vat op mij en begon ik steeds meer fonkelende lichtpuntjes te zien. De stijl van schrijven is bijna sprookjesachtig ... of liever duizend-en-1-nacht-achtig. Voor mij viel het hoogtepunt op het voorlaatste verhaal: "de lerares Engels". Zo mooi geschreven dat je als lezer bijna zelf verliefd wordt en bijna zelf de pijn voelt van de onmogelijke liefde.
Uiteindelijk dus een voortreffelijke verhalenbundel. Gaandeweg het lezen kroop de waardering van twee naar vier sterren. | 1pos
|
‘Soms betrap ik mijzelf erop dat ik me probeer te herinneren wanneer ik voor het laatst fysiek contact met een ander heb gehad dat wat voorstelde, een omhelzing of een stevige handdruk, en mijn hart knijpt samen’.
Rachel 8 juli 2013
Na haar relatie met Tom klinkt het verlangen naar liefde en aandacht overal in door; een treinreis wordt een inschatting van het leven van medepassagiers, een huis bij een seinstop bewoond door ‘meest gelukkig stel op aarde Jess&Jason’, een bergje kleding wordt toegedicht aan een ongeluk, maar het is allemaal niet waar.
Het zijn de gedachten van eenzame Rachel.
Rachel heeft last van gewelddadige aanvallen, geteisterd door demonen.
Ze is geobsedeerd door ‘Jess&Jason’. Als ze toevallig ziet hoe het rooskleurig beeld van het jonge stel aan flarden wordt geslagen wordt het verhaal indringender.
Naarmate er meer bekend wordt over de toestand van Rachel en er verontrustende gebeurtenissen uit haar verleden komen boven drijven neemt de spanning toe.
Steeds meer wordt er ontrafeld over het leven van de vrouwen, grote tragedies gaan schuil achter relaties, achter verslavingen.
‘Het meisje in de trein’ ontwikkeld zich als een vernuftige thriller, vaart neemt toe, de reis naar het laatste station is knap geschreven, de ontknoping verrassend.
‘Die avond”, zegt hij, ‘was cruciaal.’
Paula Hawkins schreef met ‘Meisje in de trein’ een sterke thriller. | 1pos
|
Kort voor Kerstmis wordt een oude man dood voor zijn TV gevonden; blijkt dat hij daar al vier maanden ligt. Kort daarop vindt de politie een vermoorde man op een boerderij. Daarbij blijkt hij een document te hebben waarop de vingerafdrukken staan van een al lang door de FBI gezochte seriemoordenaar.
Deze moord is aanleiding voor een politieonderzoek onder leiding van William Wisting. De dode man achter de TV wekt de interesse op van zijn dochter Line, journaliste bij een grote krant. Zij ziet er een mooi verhaal in over de eenzaamheid in onze samenleving, waardoor mensen komen te overlijden zonder dat iemand dat heeft opgemerkt.
Zo ontstaan twee mooie verhaallijnen met deze hoofdpersonages; die elkaar in zekere zin aanvullen. Beide - vader en dochter - werken op dezelfde methodische manier: feiten verzamelen, contacten leggen...maar even doelgericht. In een vlotte stijl laat de auteur ons de stappen van de vader en dochter mee volgen.
Op het einde wordt duidelijk dat beide verhaallijnen raakpunten hebben en Line's onderzoek de politie in de richting van de dader sturen.
De spanningsopbouw daarbij is mooi uitgewerkt met een sterke finale in de sneeuw.
"De kluizenaar" is zo een mooie en vlot leesbare whodunit geworden. | 1pos
|
Als allereerst ik hou echt heel veel van appeltaart. Dat is ook een van mijn redenen om dit boek te lezen. Maar wie houd er nou niet van appeltaart? Als jij een appeltaarthater bent en dit leest Not cool X!!
De Appeltaart van hoop
Er is altijd een kruimel over...
Toen ik dit boek in mijn hand had, had ik niet echt een idee waar het over ging. Er staat namelijk niks op de achterkant. Maar ik begon maar met lezen en dat heb ik met veel plezier gedaan.
Ik weet niet wat ik van de cover moet denken. Het is zeer simpel, maar geeft wel iets aan. Vooral als je het boek hebt gelezen, wordt de cover duidelijker. Het simpele heeft wel iets en vooral de kleuren vind ik erg mooi. Wat ik vooral fijn vind aan de cover is dat het een hardcover is, maar dan niet zo een met een linnenkaft. Maar dit boek is gewoon lekker een hardcover met een plaatje er op geprint. Dat zijn al meteen pluspunten, want zulke boeken liggen gewoon erg lekker in de had.
De Appeltaart van Hoop is misschien wel een erg kort boek. Korter dan de normale boeken die ik lees. Maar dat zegt natuurlijk niks. Want klein is fijn. En dat ze ik niet alleen omdat ik klein ben. Het boek mag dan nog geen 200 pagina's hebben. De pagina's zijn gevuld met veel liefde.
Wat mij meteen opviel was de verschillende lettertype die erin voor kwamen. Even omswitchen want dat staat voor Oscar en Meg. Verwisseling van perspectief. Wat ik wel grappig vond. Meestal zetten ze het gewoon boven de titel, maar dit boek doet het via lettertype. Ik vond het wel fijn. Als dyslect zie je vaak dat de lettertypes van boeken zeer vervelend en klein zijn. Dit boek heeft twee lettertypes dus dan heb je er iets minder last van.
Ik was echt heel benieuwd wat er met Oscar gebeurd was. Stukje bij stukje, beetje bij beetje kom je meer te weten. Dat zorgt ervoor dat je het boek blijft lezen tot aan het einde. Het lezen over een vriendschap dat stuk gelopen is doet mij heel erg aan mijn eigen leven denken, jammer genoeg :(. Maar gelukkig hebben we Meg die niet opgeeft om Oscar te vinden.
Het personage Oscar vind ik heel wat sympathie hebben tot tegenstelling tot Paloma. Het is duidelijk dat Oscar een goede jongen heeft met veel talent. En jammer genoeg moeten mensen stom doen over zijn talent. Dit zorgt er voor dat het aannemelijker wordt. Want ook pesten gebeurd jammer genoeg nog steeds in deze wereld. De Verdeling zoals ze dat in het boek noemen. Het bestaat jammer genoeg wel.
Ik heb erg kunnen genieten van De Appeltaart van Hoop. Ik vond Oscar zo'n leuk personage en kon het boek zo uitlezen. Nieuwsgierig naar wat er gebeurd is naar Oscar blijf je lezen! | 1pos
|
De proloog begint ontzettend heftig, ik moest 2x nadenken voor ik verder zou gaan lezen, maar ik koos ervoor om dit toch te doen. Geloof me, het is het waard! Als ik dit boek in de boekhandel zou hebben opgepakt, en de proloog zou hebben gelezen, denk ik niet dat ik dit boek gekocht zou hebben. Zeker niet omdat het geclassificeerd is als een YA. Maar wat ik ben ik blij dat ik dit boek gelezen heb! Zelden lees ik een boek wat mij zo van emotie naar emotie sleept en wat ik door MOET lezen. Zo heftig zelfs, dat ik dit boek binnen 4 uur uitgelezen had. Over de classificatie van het boek valt nog te twisten, ik zou het niet laten lezen aan iemand van 15/16, maar eerder aan een ouder iemand. Voor mij zou dit boek dan ook beter vallen onder New Adult dan Young Adult. Het boek kan ook voor diverse triggers zorgen bij mensen met menthal health issues, maar dit alles maakt het boek juist weer zo ontzettend sterk. Ik moest even bijkomen van het lezen (want ook ik werd getriggerd), maar de plottwists waren fenomenaal! Het boek is fast-paced en blijft je continu in zijn grip houden. | 1pos
|
Dit is de eerste Young Adult Thriller van deze auteur en wàt voor één. De spanning wordt heel geleidelijk opgebouwd met uiteindelijk een steengoede ontknoping. Het boek is gewoon niet weg te leggen en ik heb het dus ook in één adem uitgelezen. Een heerlijk boek, waar ik van heb genoten, zoals ook de andere boeken van Patrick van Rhijn. Door de vlotte en gemakkelijke schrijfstijl leest dit boek als een trein. Patrick heeft er een fan bij. | 1pos
|
Louise, een alleenstaande moeder, ontmoet op een avond op café een man waar ze onmiddellijk verliefd op wordt. De dag nadien blijkt deze man, David, haar nieuwe baas te zijn. Die ook nog eens getrouwd is met de mooie Adele. Geen ideale situatie, zeker niet wanneer Louise goed bevriend geraakt met Adele. Toch houdt dit haar niet tegen om een affaire te beginnen met David. De vriendschap wordt steeds hechter, en Louise kan geen keuze maken en komt zodoende in een moeilijke situatie terecht. Zeker als ze vreemde dingen begint op te merken in het huwelijk van David en Adele...
Het verhaal is afwisselend geschreven vanuit het standpunt van Louise en Adele. Ook zijn er flashbacks naar het vroegere leven van Adele. Pas naar het einde van het boek toe worden deze duidelijk.
Verder is het verhaal heel goed opgebouwd. Het leest erg vlot, en hoe verder in het boek hoe spannender het wordt. Je weet als lezer niet wat je mag verwachten, en het einde is zeker niet te voorspellen. De #WTFthatending is absoluut niet overdreven.
Sarah Pinborough heeft met 'Wat jij niet ziet' een spannende thriller met een bovennatuurlijk tintje afgeleverd. Ik heb erg van het boek genoten en ben heel blij dat ik het voor publicatie heb mogen lezen en recenseren. Mijn dank daarvoor aan The House of Books. Ik geef het boek 4 sterren ****! | 1pos
|
‘13’: het staat bekend als ongeluksgetal, maar ook voor de 13de thriller van de misdaadauteur Pieter Aspe met in de hoofdrollen het speurders duo Van In en Versavel. ‘13’ hoeft natuurlijk niet altijd geassocieerd te worden met het ongeluk, ook al gaat het boek hoofdzakelijk over moord. ‘13’ staat ook voor een goed boek. De hele reeks blijft mensen boeien en dit boek moet zeker niet onderdoen.
Pieter Aspe is het pseudoniem van Pierre Aspeslag. Hij maakte al veel mee voordat hij aan zijn carrière als schrijver begon. Hij studeerde Politieke en Sociale Wetenschappen in Gent, maar dit hield hij nog geen jaar lang vol. Hierna volgde een hele serie met uiteenlopende beroepen voordat hij zijn roeping als schrijver vond. In 1995 kwam dan uiteindelijk zijn eerste boek uit: Het vierkant van de wraak. Hierna volgde nog een hele reeks. Ondertussen zit hij aan 39 boeken waarin commissaris Pieter Van In het hoofdpersonage is. Zijn boeken zijn niet alleen bekend in Vlaanderen en Nederland, maar enkele zijn verschillende keren vertaald in het Frans, Duits, Italiaans,…. Ondertussen zijn zijn misdaadromans reeds verfilmd tot een serie in opdracht van VTM, genaamd Aspe. Deze reeks is niet gebaseerd op de boeken van Pieter Aspe, maar hij verleende wel zijn medewerking. Naast Jef Geeraerts is hij de enige die in 2001 de Hercule Poirotprijs voor de beste Vlaamse misdaadroman heeft ontvangen met zijn boek Zoenoffer, ook heeft hij met De vijfde macht in 2002 de felbegeerde Humo’s Gouden Bladwijzer gewonnen en in 2010 heeft hij de Hercule Poirot Oeuvreprijs voor zijn hele reeks gewonnen.
Het boek 13 heeft heel toepasselijk zijn naam gekregen. Het is een vervolg op de andere boeken op het vlak van het privéleven van commissaris Pieter Van In. Het past perfect in de lijn van zijn andere boeken en is zeker een boek dat je niet mag overslaan.
Net zoals in zijn vorige romans krijgt Van In weer te maken met een misdaad dat moeilijk op te lossen lijkt en zeker als men de commissaris op een verkeerd spoor zetten. In een Brugs hotel wordt er een moord gepleegd op ene Wim Raes, aangezien de man een visakaart op zak heeft met zijn naam. Als hij het slechte nieuws wil melden aan de vrouw van Raes, komt Raes zomaar even springlevend de keuken binnen gestapt. Van In staat voor een groot raadsel. Als een paar dagen later dan het levenloze lichaam van de echte Raes wordt teruggevonden, weet Van In dat de visakaart die hij bij zich heeft, zal leiden naar het volgend slachtoffer van de seriemoordena(a)r(es). Als ook het volgende slachtoffer wordt vermoord door sabotage aan zijn boot, ondanks dat hij toch onder toezicht stond, weet Van In het allemaal niet meer. Hij heeft wel opgemerkt dat de vrouwen van de slachtoffers niet rouwen om het afgeven van hun geliefde, laat staan dat ze een klein beetje verdriet hebben. Ook zijn relatie met Hannelore gaat er niet op vooruit. Ze zijn van plan om te trouwen, maar de voorbereiding loopt niet zoals gepland. Als hij dan ook nog in contact komt met zijn vorige grote liefdes, dreigt hij helemaal ten onder te gaan en dit is net wat de vrouwen van de slachtoffers willen.
Het boek is opgebouwd uit twee grote verhaallijnen. Enerzijds is er het onderzoek op de moorden en anderzijds de relatie tussen Pieter en Hannelore, die ondanks alle omstandigheden niet van een leien dakje loopt. De verhaallijnen lopen wel mooi door elkaar, ze hebben toch iets met elkaar te maken, ze staan dus niet helemaal los van elkaar.
Vanaf de eerste bladzijde van het boek word je al geconfronteerd met de belangrijkste verhaallijn: de moord. Je gaat je direct inleven in het boek waardoor je zelf zeer goed op de details gaat letten en zelf mee de dader zou willen zoeken, maar als lezer weet je al snel veel meer dan dat commissaris Van In weet. Je leest dus vanuit een alwetende verteller. Hierdoor leer je de personages wel wat beter kennen, maar dit is ook een nadeel: zo verdwijnt de spanning een beetje. Het verhaal speelt zich zowel in Brugge af, als in Blankenberge.
Een beetje verwarrend, vond ik, was de grote verscheidenheid aan personages. Je leert ze wel snel kennen, maar –zeker in het begin- was dit wel wat chaotisch. Hij verandert ook vaak van scene, dus ook van personages, waardoor je er toch je aandacht moet bijhouden, maar dit is niet zo moeilijk. Het boek is zeer duidelijk en vlot geschreven, en dit in combinatie met een beetje humor, zodat je het ook zeer vlot en gemakkelijk kan lezen. Ook hanteert hij veel dagdagelijkse thema’s waaronder bedrog, homoseksualiteit, … waardoor dit ook steeds interessant blijft. Dit is belangrijk. Het boek is vooral geschreven om je te ontspannen, om je zorgen en problemen te vergeten en te genieten van een goed boek. Dit alles maakt dat het voor iedereen geschreven is, dat iedereen het kan/mag lezen, zowel jong als oud.
‘13’ is het derde boek van Aspe dat ik lees en ik ben zeker van plan om er nog meer te lezen. Ik ben vooral aan de boeken begonnen omdat ik de tv-reeks zeer goed vond, dus mijn verwachtingen van het boek waren ook hoog. Deze zijn zeker ingelost. Ondanks het feit dat het soms verwarrend was, vond ik het een uitstekend boek. Ik heb ervan genoten van de eerste tot de laatste bladzijde. De verhaallijnen zijn mooi in elkaar gestoken zodat er meer variatie ontstaat en er niet steeds op hetzelfde gefocust wordt. De ruzies tussen Pieter en Hannelore zijn dus zeker welkom om het boek nog boeiender te maken.
Pieter Aspe is één van de meest gelezen misdaadauteurs van Vlaanderen en Nederland, en na het lezen van dit boek wordt deze stelling nog eens bevestigd. Het is zeker een aanrader voor iedereen en mag zeker niet overgeslagen worden. | 1pos
|
Ook dit boek is weer een aanrader voor iedere fan van het spannende boek.
De schrijver boeit je ook hier weer met zijn schrijfstijl van het begin tot het eind.
Weet waar je aan begint het laat je niet met rust tot het boek uit hebt. | 1pos
|
Prachtig boek over de wandelingen van een psychiatrisch arts-assistent in de straten van New York en Brussel, de omgeving en de mensen die hij tegenkomt. Daarnaast beschrijft Teju Cole in mooie taal zijn mijmeringen over veel onderwerpen waaronder zin eigen jeugd in Nigeria. Een boek om niet snel even te lezen maar om elke zin in je op te nemen. | 1pos
|
Absoluut genieten van de eerste tot de laatste bladzijde zoals het hoort!!
Wat een verschil met de super-hype "het meisje in het ijs" !!
Lees ragdoll en marionet en iedereen weet wat ik bedoel!!! | 1pos
|
Een verhaal dat me tot en met de laatste bladzijde heeft weten te boeien.
Het lijkt alsof de hoofdpersonen helemaal niets met elkaar te maken hebben, behalve dat hun naam met een H begint, ze problemen hebben met hun geheugen en dat de Tweede Wereldoorlog belangrijk is geweest.
Vooral Heinrich herinnert zich kleine gedeelten van wat zich afspeelde tijdens zijn jeugd bij de Hitlerjugend, maar niet alles.
De verhalen worden niet chronologisch verteld en laten steeds een stukje zien uit het leven van Hank of Heinrich. Hoe belangrijk deze kleine stukjes zijn wordt pas aan het einde van het verhaal duidelijk.
'Wanneer Hank 's ochtends opstaat heeft hij een plan voor een fotoserie. Het komt uit het niets. Heb ik gedroomd over oude mensen, vraagt Hank zich af, en dat iemand een stap naar voren doet en een wapen op mij richt? Schoot de deksel van mijn moeders kost los? Stond ze bij mijn bed en zwaaide ze? Wilde ze wat vertellen?'
Wat Hans Muiderman de lezer met het schrijven van Hank & Heinrich duidelijk heeft gemaakt is hoe belangrijk herinneringen zijn.
Het zich herinneren van personen, dingen en gebeurtenissen die plaatsgevonden hebben maken mensen tot de personen tot wie ze uiteindelijk uitgroeien.
Soms mag je van jezelf en je omgeving iets niet vergeten terwijl je datzelfde in een ander tijdperk niet mag onthouden omdat men zich er dan voor schaamt. Herinneringen die bewust verwijderd moeten worden om jezelf op dat moment in het leven te kunnen accepteren.
Een boeiende opbouw van een prachtig verhaal!
Hank & Heinrich heb ik graag gelezen. | 1pos
|
Eva Linden brengt met haar young adult debuut Maanziek, het eerste deel van een trilogie naar het grote publiek. Wanneer je het boek doorneemt, zal je meteen merken dat Eva haar huiswerk heeft gemaakt en heel goed weet hoe ze een plot voor haar doelpubliek moet structureren. Alle elementen die een YA moet bevatten, kunnen bij deze titel netjes afgevinkt worden. Ze brengt het verhaal in drie (ongelijke delen) die afwisselend vanuit het standpunt van elk van de twee hoofdpersonages worden verteld, maar houdt ondertussen het verloop van de verhaallijn aan, zodat nergens echt sprake is van een overlappende tijdslijn vanuit een verschillend perspectief. Terwijl andere YA-titels in het fantasygenre opteren voor superhelden en draken, kiest de schrijfster ervoor om de originele insteek van de droomwereld op te zoeken en dat opent meteen een resem aan mogelijkheden voor het verloop van het verhaal, waarbij de regels van de fysica niet van toepassing zijn. Helaas maakt Linden dit gegeven op bepaalde momenten overdreven ingewikkeld en wordt de interne logica niet altijd gevolgd. Gelukkig hindert dit het leestempo niet en dankzij de laagdrempelige schrijfstijl van de auteur, zit je met Maanziek goed voor een vlotte leesbeurt. Het boek is niet foutloos, maar als je in rekening brengt dat dit pas haar debuut is, mogen we nog heel wat van Eva Linden verwachten in de toekomst. | 1pos
|
Het was lang geleden - te lang zo blijkt duidelijk - dat ik nog een boek van Nicci French had gelezen. "Blauwe maandag" bracht hier gelukkig verandering in. Dit boek was echt heel goed, alle personages zijn zeer goed uitgewerkt. Het verhaal is heel gedetailleerd maar op geen enkele manier saai of langdradig. De personages zijn echt beklijvend en het verhaal neemt je helemaal mee. Je wordt echt meegezogen en kan niet stoppen met lezen. Het bezoek bezorgde me meermaals kippenvel, en het is niet elke schrijver gegeven om dergelijk effect te kunnen bekomen. Ik wil absoluut het vervolg uit deze Frieda Klein serie lezen. Ik hou wel van de psychologische insteek, die vaak opduikt in de boeken van Nicci French en de boeken echt een meerwaarde geeft. Een boek van het allerhoogste niveau. | 1pos
|
Relaties aangaan in het leven is misschien wel het allerbelangrijkste en het is dan ook heel logisch dat vriendschap een vaak terugkerend onderwerp is in prentenboeken. Of het nou gaat om de vriendjes van Kikker, Muis of Dikkie Dik, of de vaste koppels Vos en Haas of Jip en Janneke, alle vriendschappen kennen zo hun uitdagingen, hoogte- en dieptepunten. Zo ook in het prentenboek Zoevende Zebra, van de Britse Jenni Desmond.
Aanvankelijk gaat het over drie beste vrienden in de wonderlijke combinatie van Vogel, Olifant en Zebra. Alledrie hebben ze zo hun eigen specialiteit: Olifant kan heel goed vertellen, Vogel maakt iedereen aan het lachen en Zebra is goed in spelletjes bedenken en hij kan ook nog eens heel snel zoeven. Maar als hij – wellicht onder invloed van het stormachtige weer – wel heel erg lang en hard zoeft worden Vogel en Olifant er duizelig van. Ze besluiten Zebra links te laten liggen en hun eigen weg te gaan. Want 'met z’n tweeën is het veel leuker'. Als Zebra beseft dat hij alleen is, heeft hij geen zin meer in zoeven. Hij mist zijn vrienden en hij voelt zich treurig. Maar gelukkig dient zich een nieuwe vriend aan, Giraf, die blaadjes voor hem uit de boom plukt en die bovendien ook van zoeven houdt. Probleem opgelost!
Maar als die avond de aangekondigde storm uitbreekt, komen Vogel en Olifant erachter dat ze Zebra toch wel missen en samen gaan ze op zoek. Als ze hem vinden zegt Zebra vergevensgezind: 'Zoef maar lekker mee, dan voel je je vanzelf beter. Ik zal deze keer niet zo snel zoeven'. Het is weer helemaal als vanouds, met één verschil: vanaf nu zijn ze Vier Beste Vrienden.
Een leuk verhaal over druk zijn, vriendschap en plezier maken, dat zich afspeelt op de savanne, waar behalve de vrienden ook andere zebra’s, giraffen, olifanten, buffels en antilopen rondlopen.
De illustraties in gemengde techniek zijn speels en grappig. Met hun vingertjes kunnen kinderen de sporen volgen van de zoekende en zoevende dieren. De mooi allitererende titel is een leuke vondst, die zeker meerwaarde heeft ten opzichte van de Engelse titel The Zebra Who Ran Too Fast”. Een uitdaging voor de voorlezer als kinderen vragen wat zoeven betekent': Van Dale biedt uitkomst!
Jenni Desmond is illustratrice: Zoevende Zebra is haar tweede prentenboek, en het eerste dat in het Nederlands is vertaald. Eerder illustreerde zij de Engelse vertaling van Mister Orange, een verhaal voor 10+ over Piet Mondriaan van Truus Matti. Naast het illustreren van boeken werkt ze ook veel met textiel. Haar stijl en kleurstelling doen denken aan de prentenboekenillustrator Piet Grobler, met name Eén slokje, kikker ademt dezelfde sfeer.
Zoevende Zebra is een heerlijk prentenboek voor drukke en rustige peuters en kleuters vanaf een jaar of drie. Het ideale boek om ter hand te nemen na de verzuchting: 'Wat zijn ze toch weer druk vandaag. Er is vast storm op komst'. Vooral kleuters zullen uit het verhaal begrijpen dat vriendjes meestal leuk zijn, maar soms ook niet. En dat je dan toch gewoon vriendjes blijft.
Tip: vergelijk de schutbladen voor- en achterin het boek. Daaraan zie je wat er in het boek is gebeurt. | 1pos
|
Een geweldige opvolger van Interventie,al vond ik interventie net iets mooier.
Eigenlijk zijn alle boeken van Terri Blackstock erg goed en allemaal met een duidelijke boodschap. | 1pos
|
Klassemoord is het 2e boek die ik van Elisabeth George gelezen heb. Dit is een van haar eerste boeken en in tegenstelling tot de wat latere boeken veel minder langdradig. Van het begin af aan word je meegesleept in een heel spannend verhaal. Tot aan het einde heb je geen flauw idee hoe het af gaat lopen.
Het verhaal begint met de vondst van Matthew Whately op het kerkhof in Stoke Poges. De jongen wordt gevonden door de vrouw van een vriend van inspecteur Lynley. Inspecteur Lynley komt er al snel achter dat de moordenaar gezocht moet worden op Bredgar Chambers, de kostschool waar de jongen naar toe gaat. Bredgar Chambers is een elite chool voor rijkeluisjongens, hetzelfde type school waar inspecteur Lynley zelf ook op heeft gezeten. De medewerking van de school verloopt stroef, iedereen dekt elkaar, zogenaamd met de geldende "schoolcodes". Lynley krijgt te maken met een pedofiele leraar, een schoolhoofd met sadistische neigingen en veel meer van dit soort ellende. Stukje bij beetje komt Lynley erachter wat er precies met Matthew Whately gebeurd is.
Vlak voor het einde gaat het verhaal ineens een hele andere kant op, typisch à la Elisabeth George. Kortom, ik vond het boek echt super!! | 1pos
|
Na het eerste boek wat ik in 1 adem uit had, is dit een super goed 2e boek. Ga zo door. Leest heerlijk weg en je blijft in spanning. | 1pos
|
Dit waar gebeurde verhaal over een moeder met een autistische zoon die op kleuterleeftijd veel geleerde vaardigheden volkomen kwijt lijkt te zijn en hun weg van dat punt tot een hoogfunctionerende, universiteitbezoekende jonge puber, is een verbazend relaas dat je in één ruk uitleest!
Kristine Barnett heeft drie kinderen; waarva de middelste een chronische en levensgevaarlijke neurologische aandoening heeft en de oudste, Jake, op driejarige leeftijd de diagnose autisme krijgt.
Artsen verzekeren Kristine en haar man Michael ervan dat hun zoon nooit zal kunnen leren. Kristine ziet iets ('de vonk') in haar jongen en weigert genoegen te nemen met het oordeel van de deskundigen. Ze haalt haar zoon van het speciaal onderwijs, ontwikkelt voor hem en vele andere autistische kinderen een traject om hen klaar te stomen voor het reguliere basisonderwijs. Ze slaag hier wonderwel in.
Terwijl haar zoon steeds weer opnieuw nieuwe (intellectuele) uitdagingen en kennis nodig heeft om zich ook op menselijk vlak wenselijk te blijven ontwikkelen, maken Kristine en Michael met hun gezin een roerig leven vol drama's en overwinningen door.
Gepassioneerd (en ietwat chaotisch) beschrijft deze moeder bovengenoemde avonturen.
Literair gezien is die boek niet het sterkste dat ik gelezen heb, maar het pakte me meteen en ik kon het niet wegleggen.
Zeker voor moeders of andere opvoeders van kinderen met een ontwikkelingsstoornis is dit een inspirerend en hoopgevend boek! | 1pos
|
Een verademing, in de positiefste zin van het woord: dat was mijn eerste reactie tijdens en na het lezen van Laat Maar!, een verhaal uit de vlotte pen van Suzanne Peters. De (bij)personages omarmden mij stuk voor stuk, het verhaal dreef van de pagina's naar mij toe en benam me her en der de adem. Het kwam zeer menselijk over, emoties vloeiden door mijn lijf en zetten mij aan het denken. Het was zo herkenbaar, zo uit het leven gegrepen, maar vooral zo écht.
Het verhaal gaat grotendeels over de rouwverwerking en vergeving die Nicole voor zichzelf probeert uit te zoeken en voor zichzelf probeert te houden, omdat zij ervan overtuigd is dat zij het zelf kan. Ze heeft rust nodig, ze heeft het nodig om alles voor haarzelf op een rijtje te zetten en zelf hier een weg in zien te vinden. Ik vond dit een heel sterk punt, zeker omtrent een zwaarder onderwerp als dit: iedereen verwerkt dingen op een eigen manier. De één heeft het liefst mensen om zich heen, wilt zich uiten door er vooral over te praten, schrijft het desnoods op; de ander heeft de stilte in zijn of haar wereld nodig om eruit te komen. De bedoelingen van de mensen in de nabije omgeving kunnen nog zo goed bedoeld zijn, maar zoals Nicole voor haar eigen verwerking strijdt, vond ik heel mooi om te zien. (Al deed het mij af en toe ook een beetje pijn, maar ik wist dat ze sterk genoeg was. Ze was en bleef de sterke Nicole die ze was, zoals ik haar had leren kennen zeg maar, want naast het bittere gedeelte van de verwerking lees je ook over de mooie momenten die zij diep in haar hart koestert en die haar de kracht geven die ze zoekt. Het enige wat ze nog nodig heeft, is het vertrouwen terugvinden in de wereld, maar vooral weer in zichzelf na deze -letterlijk en figuurlijk- enorme klap die haar wereld op z'n kop zet.)
Maar Suzanne Peters zou geen feelgood-romanschrijfster zijn, als ze er, naast een donkerder/moeilijker onderwerp, ook niet wat liefde in zou laten stromen. En de liefde in dit verhaal vond en vind ik prachtig omschreven. Nicole heeft er nooit echt een probleem van gemaakt dat ze, naast haar relatie met haar vriend/verloofde Rens, ook op vrouwen valt. Hij liet haar al zien dat dat helemaal niet erg was, dat ze mocht zijn wie ze was en mocht voelen wat ze voelde (en dat hij niet zo'n standaard man was met de cliché-opmerkingen... Er mogen er wat mij betreft zeker meer zijn van Rens!). Maar zodra Lydia in haar gezichtsveld verschijnt via haar werk, en de vriendschappelijke band tussen de twee jonge vrouwen zich begint te ontwikkelen tot meer, met alle vlinders en onzekerheid eromheen, is het net alsof het gewoon zo hoort, alsof het altijd al zo is geweest. Dat je gevoelens mag en kan hebben voor een persoon, ongeacht het geslacht. En zo hoort het toch eigenlijk ook? Suzanne Peters heeft dit zo ontzettend makkelijk, goed en vooral fijn opgeschreven! Het voelde niet alsof er een vorm van diversiteit in gestopt was, onder het mom 'dat moet nu eenmaal tegenwoordig', maar het verhaal ging alleen maar over liefde voor en tussen personen. Laat Maar! gaat over zoveel vormen van liefde, dat je er als lezer nog over nadenkt, zelfs al heb je de laatste pagina omgeslagen en is er geen letter meer te vinden. Love is all you need, in zowel moeilijke als goede tijden. En misschien is dat wel het mooiste wat er is. | 1pos
|
Met luchtigheid en respect voor natuur en mens gaat Marjanne Huising, kruidenvakvrouw, geen tieneronderwerp uit de weg in haar eigentijdse kruidenboek voor jongeren. Met een vrolijke en uplifting toon maakt zij de lezer bewust van de geneeskracht van kruiden en de vele toepassingen van boom, fruit en kruid. De prachtige foto's en gedetailleerde illustraties worden afgewisseld met catchy quotes. Dit maakt de layout dynamisch en aantrekkelijk voor de doelgroep.
In het boek leer je onder andere hoe je zaadbommen en kruidenmiddelen zoals: lippenbalsem, shampoo, siroop en thee kunt maken. Bij elk hoofdstuk zijn tips en waarschuwingen over het gebruik van de kruiden verzameld, zodat je op een verantwoorde wijze de kracht van de kruiden kunt ervaren. Daarnaast is er bijzonder veel aandacht voor zelfonderzoek en het opbouwen van een gezond zelfbeeld. En naast al deze informatie heeft Marjanne ook nog kans gezien om je kennis te laten maken met verschillende vormen van meditatie.
Kortom... een pracht van een kruidenhandboek voor de natuurbewuste tiener*!
*mens
Krista Feije
Onze Lieve Aardevrouwe | 1pos
|
Ietwat getergd omdat veel literaire critici het spannende genre nog steeds niet voor vol aanzien, vertelde Gouden Strop-winnaar en financieel journalist Roel Janssen tijdens een van de eerste Avonden van het Spannende Boek hoe groot het maatschappelijk belang van de thriller is. ‘Het genre is bij uitstek geschikt en in staat gebleken om bloot te leggen wat grotendeels onzichtbaar in de samenleving speelt.’ Vals alarm is hiervan een uitstekend voorbeeld. Marelle Boersma stelt op overtuigende wijze de problematiek in de jeugdzorg aan de kaak, gegoten in de vorm van een goed opgebouwd spannend verhaal.
Janna heeft een mooi huis, een fijne baan en in Fleur een lieve dochter. Van haar dominante man heeft ze niet zoveel last, want topadvocaat Roderick gaat volkomen op in zijn werk. Totdat het onvermijdelijke gebeurt: hij gaat er met een ander vandoor. Erger nog, hij neemt wraak op z’n toekomstige ex door haar stap voor stap alles af te nemen wat haar dierbaar is, te beginnen met het huis. Moeder en dochter komen terecht in de deprimerende Utrechtse wijk Kanaleneiland, waar de glasbakken altijd goed gevuld zijn. Janna verliest zichzelf in stress, agressie en drank, waardoor ze uiteindelijk ook Fleur verliest. Voor haar redding, die zeer dichtbij huist, heeft ze nauwelijks oog.
Een goede thriller grijpt je vanaf de eerste pagina bij de strot. Dat doet Vals alarm door Janna te introduceren terwijl ze vervuild en radeloos uit een vernederende situatie probeert te ontsnappen. Omdat vele hoofdstukken lang zelfs de schrijfster niet lijkt te weten wat er precies is gebeurd, rest de lezer niets anders dan stug doorlezen. Wat dankzij de prettige schrijfstijl van Boersma, met korte, trefzekere zinnen en natuurlijke dialogen, geen zware opgave is. Vals alarm is typisch zo’n boek waarvoor je een bordje met ‘niet storen’ aan de deur wilt hangen.
Maar… geen boek zo goed of er valt wel iets op aan te merken. Janna’s vechtlust na het vertrek van Roderick past niet goed bij de naïeve, misschien zelfs wel gemakzuchtige houding die ze tijdens het huwelijk blijkbaar aannam. En natuurlijk, ook in deze vooral-voor-vrouwen-thriller zijn vrijwel ‘alle mannen eikels’ en rennen ze vooral veel ‘hun pik achterna’. Ook al bewijst de werkelijke wereld met trieste regelmaat dat de auteur hier een punt heeft, enige nuance is in specifieke gevallen zeer welkom. Gelukkig is Boersma in het geval van Jeugdzorg, die er ook flink van langs krijgt, hiertoe wel genegen. Anders zou het boek te veel een pamflet in een thrillerjasje zijn geworden.
Vals alarm is een must voor iedereen met kinderen. En voor degenen die voor hen (zouden) moeten zorgen als er iets mis dreigt te gaan. Het bewijst dat ook hulpverleners gewone mensen zijn, met het vervelende gevolg dat hierdoor kwetsbare kinderen in schrijnende situaties terecht kunnen komen. Maar het laat ook zien dat de menselijke goedheid, prachtig vertolkt door zwerver Horace, in combinatie met doorzettingsvermogen en het gebruik van gezond verstand nog altijd het kwade kan overwinnen. Wat dat betreft is Vals alarm zowel alarmerend als hoopgevend. | 1pos
|
Antoine is zo verbolgen over het feit dan zijn buurman zijn geliefde hond (eigendom van de buurman) uit zijn lijden verlost na te zijn aangereden, dat hij in zijn boosheid zijn zoontje, het buurjongetje, Remi, een klap met een stok geeft en hem daarbij per ongeluk ombrengt en hem verstopt in een gat onder een boom, hierbij verliest hij zijn horloge.
Ondanks alle zoektochten wordt het lijkje niet gevonden, en begint het knagen aan het geweten van Antoine; de tijd verstrijkt en de kans dat hij als moordenaar wordt gepakt wordt steeds kleiner, maar dan wordt er na 12 jaar een pretpark gebouwd in het bos en wordt het lijkje en DNA gevonden.
Dit DNA zorgt er voor dat het liefdesleven van Antoine een andere wending krijgt, een ongelukkige.
Wat vind ik Pierre Lemaitre toch een fantastische schrijver, net als Dave Eggers en de Nederlandse Kees van Beynum kan hij zich richten op allerlei onderwerpen en dit ook fantastisch onder woorden brengen, ik begin een groot fan van deze schrijver te worden, ik word helemaal gelukkig van zijn boeken, het is leesgenot ten top. | 1pos
|
De Roman “Fuzzie” is een boek waar je wel even in moet komen, vanwege het toch wel verrassende perspectief. Later wordt duidelijk wie (beter gezegd: wat) er aan het woord is geweest. Het blijkt dat de verschillende karakters die in het verhaal figureren worden toegesproken door een pluizig bolletje. Deze karakters zitten allen in een lastige fase in hun leven. Ze hebben nog niet verwerkt dat (onlangs) hun relatie is verbroken of ze zitten nog in een relatie die op breken staat. Door het hele verhaal wordt van perspectief gewisseld, waardoor je goed kan meevoelen met de personages. Wel lijken deze nogal karikaturaal van aard. Ondanks dat ze heel wat meemaken en soms met filosofische vragen bestookt worden door het bolletje zie je op het eerste gezicht niet veel karakterontwikkeling.
Eenzaamheid, alleen zijn en hoe je leven vorm te geven zijn belangrijke thema’s in het boek. Die worden op een niet al te zware en vaak herkenbare manier uitgewerkt. Dat is knap gedaan gezien de aard van de onderwerpen. Dat is mede te danken aan het bolletje, omdat je daardoor toch min of meer gedwongen wordt anders tegen de dingen aan te kijken.
Ook qua stijl is het een mooi boek, met (filosofische) vragen en opmerkingen waar duidelijk over is nagedacht en vaak nog mooi opgeschreven ook. Een voorbeeld over eenzaamheid:
“…Alleen-zijn is natuurlijk niet de precieze definitie van eenzaamheid. – laat me denken: eenzaamheid is een discrepantie, het gat tussen behoefte en bevrediging, tussen de vraag van het gemoed en het aanbod van de omgeving, eenzaamheid is tevens het eindpunt van de evolutie: het resultaat van een o zo ontwikkeld zelfbewustzijn, van het constante besef dat je bestaat – eenzaamheid geen verlangen naar gezelschap maar een hang naar erkenning, misschien zelfs herkenning, een hunkering naar iemand die jou ziet zoals je jezelf ziet zodat je niet langer bang hoeft te zijn dat je er grandioos naast zit wanneer je je een voorstelling van jezelf maakt, zoiets?...”
Ook de perspectiefwisselingen (zelfs een stukje vanuit het perspectief van een hond) zijn verrassend en maken je nieuwsgierig om verder te lezen. Al met al een aanrader. | 1pos
|
Dit is echt een prachtige psychologische thriller! Alhoewel de schrijfstijl gelijk weer pakte, vond ik hem in het begin ietsje minder dan haar vorige thriller "Achter gesloten deuren", die ik helemaal geweldig vond, maar op een gegeven moment kwam er (voor mij) zo'n onverwachte wending in het verhaal, vanaf dat moment kon ik niet meer stoppen met lezen, echt superspannend! Het plot is geniaal, vind ik. Ik weet dat smaken verschillen, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand dit geen goed boek vindt, wat mij betreft is dit een absolute aanrader!
Ik zou tegen de schrijfster willen zeggen:kom maar op met je volgende boek! | 1pos
|
Een boek welke leest alsof je kijkt naar een aflevering van "baantjer" "moordvrouw" en "unit13" bij elkaar.
Een spannend boek. Met meerdere verhaallijnen en goede sterke personages.
Met een onverwacht einde.
Moeilijk om dit boek weg te leggen. | 1pos
|
Politieagent Jim Morgan ontvangt een melding van een roofoverval bij een afgelegen tankstation. Samen met zijn collega betreedt hij de mogelijke plaats delict en treft daar een kalme man aan. Wat Jim en zijn collega echter niet beseffen, is dat zij een spel zijn binnengestapt waar zij niet levend uit zullen ontsnappen. Ze hebben zich over te geven aan de bevelen van Francis Ackerman, een seriemoordenaar die al vele misdaden op zijn geweten heeft.
Tegelijkertijd ontvangt oud-rechercheur Marcus Williams niet bepaald een warm welkom in zijn nieuwe woonplaats Asherton. Op zijn eerste avond raakt hij in gevecht met ‘locals’ en doet hij er alles aan om het meisje te beschermen dat hij pas ontmoet heeft. Het meisje heet Maggie en blijkt dochter van de plaatselijke sheriff. Marcus keert verward terug naar de boerderij die hij van zijn tante heeft geërfd en besluit zijn toekomst met Maggie nog een tweede kans te geven door haar opnieuw mee uit te vragen. Maar dat hun volgende date uitloopt op het vinden van het lichaam van Marcus zijn buurvrouw, had niemand verwacht. En daarmee begint er een kat en muis spel waaraan je zonder het te beseffen ineens kan deelnemen.
Ethan Cross is het pseudoniem van een Amerikaanse schrijver die zijn droom waarmaakte door te schrijven over de dingen die in zijn hoofd rondspoken. Daarvoor was hij ook zeer actief als muzikant. 'Ik ben de nacht' is het eerste deel in een drieluik rond het personage van de seriemoordenaar Francis Ackerman en oud-rechercheur Marcus Williams. De volgende twee delen The Cage en Father of Fear zijn al gepubliceerd in de Verenigde Staten.
Bij het lezen van de eerste bladzijdes wordt al snel duidelijk dat 'Ik ben de nacht' geen doorsnee thriller is. De gedachten en praktijken van seriemoordenaar Ackerman zijn ontzettend bruut, waarbij zelfs vrouwen en kinderen het moeten ontgelden. Daarnaast het personage van Marcus, die duidelijk met zichzelf worstelt om met zichzelf in het reine te komen. Des te interessanter is het wanneer hun werelden zich met elkaar kruisen, waardoor de twee mannen genoodzaakt zijn om het tegen elkaar op te nemen.
‘Ik ben de schurk, de duistere helft, of nog eenvoudiger gezegd, ik ben het kwaad. Ik was voorbestemd te zijn wie ik ben. Hoe kun je het goede definiëren zonder het kwade? Hoe kun je het licht kennen zonder duisternis? Zonder schurk kan er geen held zijn. En toen ik jou ontmoette, wist ik het. Dit is mijn bestemming.’
Daarnaast heeft de auteur het perfect in de gaten op welke momenten hij de lezer moet misleiden. Wanneer de lezer eindelijk denkt het venijn van het mysterie doorgrond te hebben, plaatst de auteur een onthulling waardoor de theorieën soms regelrecht de prullenbak in kunnen. Een stukje vakkundige spanning!
Ethan Cross laat zelfs met de laatste zin van zijn debuutthriller zien dat hij de lezer in een spel heeft gelokt dat voorlopig nog geen einde kent. Een waanzinnig goede thriller die de lezer op het puntje van zijn/haar stoel laat zitten. Met de introductie van Francis Ackerman lijkt een nieuwe Hannibal Lecter te zijn opgestaan. | 1pos
|
Van zijn korte debuutroman La maladroite werden er in zijn thuisland Frankrijk in korte tijd ruim 20.000 exemplaren verkocht. Hij is docent Frans aan de universiteit van Angers. Alexandre Seurat (1979) las over een rechtszaak tegen ouders die een van hun dochtertjes geregeld mishandelden. Het werd voor hem een echte obsessie. Hij verdiepte zich in deze zaak en schreef er een impressionante roman over: Het onhandige kind, met andere personages.
Diana, amper acht jaar jong, wordt vermist. Je leest en hoort het jammer genoeg maar al te vaak in de media. Het meisje wordt eerst gedurende lange tijd mishandeld door haar beide ouders, die er trouwens voor zorgen dat ze zelf buiten verdenking blijven. Tevens wordt het kind gemanipuleerd door het opleggen van vooraf ingestudeerde verklaringen. Vader en moeder blijven op die manier steeds onder de radar. Diana’s vroegere onderwijzeres ziet het opsporingsbericht en weet meteen dat het onheil is geschied. Het is echter te laat, geen hulp kan nog baten. Iedereen heeft eerder steeds machteloos toegekeken, niemand heeft ingegrepen.
Je zal nu waarschijnlijk wel denken: dit is dan weer de zoveelste roman over kindermishandeling… Niets is minder waar; vooral de merkwaardige structuur van het verhaal maakt Het onhandige kind bijzonder. Je volgt, zoals in een vraaggesprek, alle waarnemingen en vaststellingen van verschillende personen die het meisje hebben gekend. Haar broertje krijgt zelfs een bevoorrechte rol, hij heeft immers de gebeurtenissen beleefd vanaf de eerste rij.
Daar sta je dan - als lezer - machteloos toe te kijken, vanaf de zijlijn. Zoals ook de lerares, het schoolhoofd, de schoolarts, de grootmoeder, de tante en nog andere personen die Diana hebben gekend. Iedereen wist tijdig dat er iets aan de hand was met het meisje. Je vraagt je als lezer zelfs af, hoe je zelf zou reageren in een gelijkaardige situatie. Pas nadien mag je pas oordelen of veroordelen.
Alexandre Seurat slaat zijn lezers stevig om de oren met de keiharde, horribele realiteit van kindermishandeling. Soms komt elke vorm van hulp jammer genoeg te laat… Diana – een ongewenst kind – zal de langdurige mishandelingen uiteindelijk moeten bekopen met haar jonge leven. Een onschuldig meisje dat niet eens de kans krijgt uit haar netelige situatie te ontsnappen. De auteur zet in een onopgesmukte, eenvoudige taal en in interviewstijl een erg goed gedocumenteerd verhaal neer. Je leest deze korte roman niet uit zonder emotioneel te worden. Gevoelens van medelijden zullen bij menig lezer zelfs leiden tot woede-uitbarstingen. Een aangrijpend auteursdebuut. | 1pos
|
Leonardo da Vinci is ongrijpbaar voor velen, een onverklaarbaar fenomeen dat zich lastig laat portretteren, en daarom is het een ingewikkeld onderwerp voor jonge(re) lezers. Toch weten schrijvers Dennis en Wendel Kind 'meneer Da Vinci' een stuk begrijpelijker te maken. Ten eerste maken ze de schilder dertig jaar jonger, ten tweede weten ze smartphones in het verhaal te verweven, en ten derde is Secret Scouts en de verloren Leonardo erg spannend. Want wie droomt er nou niet van het ontmoeten van méén van de grootste genieën die ooit geleefd hebben, om dan pasta bolognese met hem te eten?
Zo maken de schrijvers van Leonardo da Vinci een gewoon mens, een wezen van vlees en bloed in plaats van van inkt en legendes. Leonardo twijfelt ook wel eens aan zichzelf, werkt net als veel anderen veel te hard, en nog belangrijker: hij weet ook lang niet alles! Is dat nou zo vreemd, zo mysterieus? Voor jonge lezers is Secret Scouts en de verloren Leonardo een hele goede eerste stap in de kunstgeschiedenis, en in het leven van een visionair. | 1pos
|
Ik ben groot fan van de boeken van Loes den Hollander; ze lezen heerlijk weg en zijn altijd erg spannend. Dit boek was zéker spannend, maar er gebeurde naar mijn mening iets te veel. Met name de "rugzakjes" van de hoofdpersonages. Alle drie de dames hebben in het verleden traumatische gebeurtenissen meegemaakt en dat vond ik persoonlijk een beetje too much. Verder is het wel een lekker boek om te lezen. | 1pos
|
Op spannende wijze ontrolt de schrijfster het verhaal voor de lezer en zet die zo hier en daar op het verkeerde been. De levens van de hoofdpersonages zijn op boeiende wijze met elkaar verweven. De spanning wordt goed opgebouwd, maar het venijn zit in de staart. De ongeloofwaardige keuze die de hoofdpersoon aan het slot van het verhaal maakt en die tot een climax had moeten leiden schiet haar doel voorbij en de spanning zakt als een plumpudding in. | 1pos
|
Ha, de aanhoudster wint! De andere drie boeken in deze serie vond ik maar zozo. Ze konden me niet echt interesseren en maakten zelfs de nogal lage verwachtingen die ik van tevoren had niet waar. Een teleurstelling dus. Toch ben ik koppig doorgegaan, want er was iets dat me bezig hield. Iets waardoor ik deze serie en deze schrijfster niet op wilde geven en ik kreeg gelijk! Halleluja! De Huwelijksdeal zorgt ervoor dat mijn "inspanningen" niet voor niets zijn geweest. Wat een heerlijk boek was dit!
Ik denk dat een grote reden waarom ik de Huwelijksdeal opeens wel kan waarderen is omdat ik eindelijk een beetje aan de Nederlandse taal en vooral de directheid als het gaat om sexy scènes gewend raakte. Ik ervoer eindelijk een klik met de schrijfstijl en het taalgebruik. Ik heb immers jaren in het Engels gelezen en de Engelse taal kan op een heerlijke manier zaken beschrijven zonder dat het plat aanvoelt of er direct over wordt gesproken. De Nederlandse taal gaat hier heel anders mee om en dat was nog wel even een gewenningsproces, wat ik totaal niet had verwacht. Nederlands is toch immers mijn moedertaal?
Niet alleen mijn gewenning aan de Nederlandse omschrijving zorgen ervoor dat de Huwelijksdeal een heerlijk boek is. Ook de aantrekkingskracht tussen Julietta en Sawyer heeft me doen laten smullen. Eindelijk voelden de hoofdpersonen aan als twee krachtige personages, die niet voor de ander zullen onderdoen en bereid zijn om te vechten voor wat ze willen. Ik ben altijd dol om te lezen over twee mensen die eigenlijk heel erg tot elkaar zijn aangetrokken, maar dat niet willen toegeven en dat uiten door te bekvechten en te kibbelen. Oh dat zijn de beste koppels om over te lezen!
Naast Sawyer en Julietta zorgde Wolf er ook voor dat dit boek in mijn achting steeg. Wie hij precies is laat ik jullie zelf ontdekken. Hij heeft in ieder geval helaas al genoeg meegemaakt en binnen mum van tijd heb ik hem in mijn hart gesloten. Zijn manier van doen en laten... oh mijn hart ging zo naar hem en uit en ik hoop echt dat de schrijfster besluit om hem zijn eigen verhaal te laten vertellen in zijn eigen boek. Ik wil meer van hem! *Googlet meteen* YES! ER is een boek! Die gaan we natuurlijk meteen op de TBR-pile zetten :)
Conclusie
Totaal tegen alle verwachtingen in heb ik van de Huwelijksdeal genoten. Ik was eindelijk aan de Nederlandse taal gewend als het om romantische en sexy scenes gaat en dit boek bevat twee geweldige hoofdpersonages met een onderlinge aantrekkingskracht waar de vonken van af spatten. Voeg daar Wolf en een heerlijk romantisch (en sexy :) ) verhaal aan toe en ik was verkocht. Ik hoop wel dat dit niet iets eenmaligs is en dat er meer leuke boeken van deze schrijfster voor mij zullen volgen.
Deze recensie verscheen als eerste op CarpeLibra.nl | 1pos
|
In een “een jaar met jou” volgen we de 24 jarige Amerikaanse Eleanor (ook wel Ella) Durran. Ze heeft een Rhodes-beurs en gaat een jaar Engelse taal- en letterkunde studeren in Oxford, Engeland. Dat was altijd al een droom van haar. Na dat jaar zal ze aan de slag gaan voor het campagneteam van de eerste vrouwelijke presidentskandidaat van de VS. Het jaar verloopt totaal anders dan ze van tevoren had bedacht. Op de universiteit ontmoet ze Jamie, een aantrekkelijk, slimme jongen en uiteindelijk besluiten ze friends with benefits te worden. Jamie draagt alleen een groot geheim met zich mee, een geheim dat misschien wel Ella’s toekomst volledig zal veranderen. Wat zal Ella doen als ze eenmaal ontdekt wat Jamie voor haar probeert te verbergen?
Ella is een slimme, vastberaden vrouw die weet wat ze wil, zowel nu als in de toekomst. Alles heeft ze voor zichzelf uitgestippeld. Het verhaal is vanuit Ella geschreven en omdat je weet wat ze denkt en voelt, kun je jezelf goed inleven in haar. Het was fijn om vanuit een sterk en zelfverzekerd vrouwelijk personage te lezen. De connectie tussen Ella en Jamie begint met één en al irritatie, maar al gauw merk je dat ze iets voor elkaar voelen. Haat en liefde liggen tenslotte dicht bij elkaar, maar vanaf het begin af aan weet je dat ze gewoon bij elkaar horen. De vraag is alleen is dat genoeg? Overleeft hun relatie het geheim van Jamie?
Het verhaal van “een jaar met jou” is zoals het leven. Het is soms romantisch, soms gezellig en leuk, soms saai, soms roept het irritaties en boosheid op en soms is het verdrietig. Alle emoties komen wel aan bod. Het is een realistisch verhaal, niet altijd even fijn maar wel heel erg mooi.
Wat erg leuk is aan het verhaal is dat Oxford een grote rol erin speelt, je leert veel over deze plek en je waant jezelf echt op dat stukje van de wereld. Je ziet de prachtige oude gebouwen, de universiteit en de bibliotheek helemaal voor je. Daarnaast loopt poëzie als een rode draad heel subtiel door het verhaal heen. Elk hoofdstuk begint ook met een stukje uit een gedicht en ook door het verhaal heen komen verschillende dingen rondom poëzie naar voren. Dit was absoluut een erg leuke toevoeging.
De schrijfstijl van Julia Whelan is heel luchtig, hier en daar grappig en erg beeldend. Sommige stukken beschreef ze tot in de puntjes, maar niet op een vervelende manier. Er was een mooie verdeling van leuk en minder leuke gebeurtenissen. Ondanks dat het op sommige stukken best heftig was, bleef het verhaal wel luchtig en juist door deze afwisseling las het enorm prettig en vlot weg. Doordat je gewoon wilt weten wat het geheim van Jamie is en hoe het af gaat lopen voor deze twee hoofdpersonages, kun je het boek moeilijk naast je neerleggen.
Kortom, hou je van een feelgood verhaal die niet alleen maar de positieve dingen van het leven benadrukt, een verhaal dat echt is en realistisch dan is “een jaar met jou” absoluut een boek dat je moet gaan lezen. | 1pos
|
lekker spannende misdaadroman
Ex-rechercheur Makana gaat tot het uiterste om misdaden in Cairo (en Egypte) op te lossen.
Makana gaat net zo te werk als rechercheurs en detectives in de misdaadromans van de Britse en Amerikaanse auteurs die we wellicht wel, of in ieder geval beter kennen. Makana is gereserveerd; onverschrokken; menslievend; doortastend. Ongecompliceerd zou je zeggen.
Maar zijn verleden haalt hem tijdens zijn detectivewerk een paar keer in. Door de ontmoeting met een Engelse vrouw, wordt Makana herinnerd aan de vreselijke dood van zijn vrouw en dochtertje. Niet alleen zijn verleden doemt telkens op, maar ook het verleden van zijn opdrachtgever Saad Hanafi; de jonge voetballer Adil Romario; en Hanafi’s aartsvijand Daut Bulatt spelen een belangrijke rol in deze zaak.
Iedereen die Makana op zijn zoektocht naar Adil tegenkomt maakt zich verdacht, of is op z’n zachtst gezegd niet helemaal te vertrouwen. Makana twijfelt voortdurend. ‘Motto: Laat de bezoeker en de bezochte verdwijnen; In het bezoek opgaan’
Parker Bilal vertelt het avontuur op een spannende manier, maar ook met gevoel, zodat je echt met Makana meeleeft. En bovendien zorgt Bilal er met zijn taalgebruik voor dat alle gebeurtenissen in het boek als een film in je verbeelding te zien zijn. De vergelijkingen zijn origineel, zeer treffend en soms grappig. Wat door de hele roman goed naar voren blijft komen is dat het verhaal zich in Egypte (de Arabische wereld) afspeelt. Bilal heeft zijn hoofdpersonen niet alleen Egyptische/Arabische namen gegeven, hij heeft ze ook een echte Noord-Afrikaanse identiteit gegeven. Het verhaal speelt in 1998. Toen zat president Mubarak nog stevig in het zadel. Deze roman beschrijft ook historische dingen en geeft de (Westerse) lezer een inzicht hoe het er in die tijd aan toe ging in Egypte.
Parker Bilal heeft nog meer Makana-avonturen geschreven. Hij is een internationaal auteur, want van geboorte Brits (eigenlijk heet hij Jamal Mahjoub) en is vervolgens in Soedan opgegroeid. Hij heeft dan weer in Engeland Geologie gestudeerd. Toen hij was afgestudeerd verhuisde hij terug naar Khartoem. Toen dit boek uitkwam in 2012 woonde Parker Bilal in Barcelona. | 1pos
|
Jeremy en Julia zijn zo verschillend, dat ze elkaar niet eens zien staan op school.
Toch weet Julia de aandacht van Jeremy te trekken, al weet hij zelf niet waarom. Tot de dag dat hij iets ontdekt, en hij is dan helemaal ontdaan.
Wat moet hij hier mee?
“Gruwelijk”, Niet alleen is het gruwelijk goed, maar ook is het af toe te te gruwelijk wat er allemaal in gebeurd.
Er waren momenten dat ik het boek echt weg moest leggen, (balen) maar ik wist dan ook niet hoe snel ik het weer verder moest gaan lezen.
Deel twee zal ik zeker snel kopen zodra het er is, want dit einde schreeuwt echt om meer……veel meer. Aanrader | 1pos
|
Een barok, heterogeen, weerbarstig, soms ergerniswekkend maar uiteindelijk briljant boek. Een pil van 700 bladzijden, met een stevig aantal verschillende elkaar afwisselende(hoewel uiteindelijk ook associatief verbonden) verhaallijnen, vol met extase, exuberantie en spektakel. Vooral in het begin stoorde ik mij wel aan het soms lelijke taalgebruik en de m.i. vaak nogal onnatuurlijke dialogen. Maar naarmate het boek vordert komen er ook steeds meer briljante en meeslepende passages, en uiteindelijk vond ik het boek helemaal geweldig.
Een belangrijk personage is Eléazard van Wogau, een Fransman die zich heeft teruggetrokken in een obscuur vervallen Braziliaans gehucht dat ‘wordt opgeslokt door oerwoud, insecten en vocht’. Hij is bezig met annotatie en bezorging van een obscuur (door Blas de Robles verzonnen) manuscript dat in 1690 geschreven door de onbekende Caspar Schott, over het leven van zijn leermeester Athanasius Kircher (1602-1680). De lotgevallen van Kircher (zoals beschreven in dit manuscript) vormen een belangrijke verhaallijn, de reacties van Eléazard op dit manuscript en diens persoonlijke lotgevallen een andere verhaallijn. Kircher was een (werkelijk bestaande) figuur uit de Contrareformatie tijdens de 17e eeuw, en gold toen als universeel genie: astronoom, egyptoloog, vulcanoloog, uitvinder van de microscoop, geograaf, alchemist, sinoloog, uitvinder van spectaculaire spiegels en kaleidoscopen, onderzoeker van vreemde talen en mythen, ethnoloog, archeoloog, natuurwetenschapper, gesprekspartner van Descartes, Leibniz, Galilei en Newton, in aanzien bij alle vorstenhuizen en de paus. Deze veelzijdigheid dwingt bewondering af, evenals Kirchers nooit aflatende passie om alle geheimen van het universum te doorgronden. De kern van die passie was om in de enorme verscheidenheid de uiteindelijke Goddelijke Eenheid en Waarheid te vinden: de ‘oermythe’ die ten grondslag ligt aan alle mythen, de Christelijke kern die ook in heidense godsdiensten aanwezig moet zijn, het ene alles overkoepelende Absolute Beeld in een caleidoscoop vol van vervormde spiegelbeelden, die ene alchemistische transformatie die alle transformaties in de natuur overtreft. Die passie gaat zelfs zo ver dat Kircher (volgens het manuscript van Caspar Schott althans) bij een vulkaanuitbarsting enthousiast naar het kolkende lava toe rent, om te kunnen bestuderen wat er allemaal uit de geheime binnensten van de aarde bovenkomt. Dat hij daarbij bijna levend verbrandt vindt hij bijna peanuts: ZO ongeremd is zijn passie om alles te willen weten en zien.
Fascinerend en voor deze roman heel belangrijk is dan de combinatie van fascinatie en afwijzing die Eléazard voor Kircher voelt, en ook de combinatie van hoon en bewondering. De hoon heeft te maken met de enorme hoeveelheid feitelijke vergissingen van Kircher: zijn gedachte dat dieren uit lava werden geboren, zijn volkomen verkeerde begrip van het Egyptische en Chinese schrift. Nog bezwaarlijker is voor Eléazard Kirchers geloof in een Hoogste Waarheid: steeds probeert Kircher de veelheid en verscheidenheid van de wereld terug te brengen tot EEN kern, maar dat is pure zwendel. Het universum, denkt Eléazard, is zonder doel en richting, en wij zijn allen ‘klokken zonder wijzerplaat, waarvan het raderwerk, dat is begiftigd met intelligentie, ronddraait totdat het versleten is, zonder te weten waarom’. Precies dat besef mist Eléazard tot zijn chagrijn bij Kircher. En toch bewondert hij Kircher ook, omdat Kircher onbedoeld wel een mooi beeld gaf van de enorme verscheidenheid der dingen, en omdat hij met zijn metafysica onze fantasie en verbazing voedt. Ongewild heeft Kircher een oneindig gevarieerde en beweeglijke caleidoscoop van veranderlijke perspectieven gecreëerd, en daarom juicht Eléazard hem ondanks alle spot toch toe.
Die oneindige variatie nu is volgens mij ook de drijvende kracht van de roman als geheel. Want naast de al genoemde verhaallijnen, die op zich al spektakel genoeg bieden, zijn er ook diverse totaal andere verhalen. Bijvoorbeeld over Eléazards lesbische (biseksuele?) dochter die de roes zoekt in drugs, seks, heftige ervaringen en oermythen. Of over Eléazards ex-vrouw, die bij een archeologische expeditie in het oerwoud in adembenemende avonturen terecht komt met ex-Nazi’s, drugscriminelen, piranha's, Indianen die nog nooit een blanke hebben gezien (of toch?), en die op een geïsoleerde bergtop natuur aanschouwt die een totaal eigen evolutie heeft gevolgd en dus tot volkomen onbekende nieuwe planten en diersoorten heeft geleid. In al deze verhaallijnen neemt roes en extase een cruciale plaats in: roes door drugs, maar ook door de overweldigende pracht van de natuur (het oerwoud maar bijvoorbeeld ook het harde leven van vissers aan de Braziliaanse kust), en ook door kunst (composities van Strawinski, maar ook volksverhalen, architectuur, volksmuziek). Die roes is zeker ook gevaarlijk, want vele personages bezwijken eraan, en veel van de lotgevallen getuigen duidelijk van ‘de absurditeit waarachter zich gewoonlijk de misdadige dwaasheid van de mens verbergt’. Er is dus geen ervaringing van allesomvattende Eenheid en Waarheid zoals Kircher die zoekt. Een van de personages denkt weliswaar ‘de absolute samenhang van alles wat bestaat’ te zien, maar dat is dan ‘als een zonnespiegel die de duizeling van het universum weerspiegelt’: een soort extatisch visioen vlak voor de dood. Ergens wordt ook gezegd dat we ‘het onbeslisbare met rust moeten laten’: we moeten niet (als Kircher, als diverse van de personages) de hoogste waarheid najagen, maar oog leren hebben voor de enorme gevarieerde, soms afschrikwekkend intense en vaak onbekende rijkdom van onze wereld.
Deze roman bulkt dan ook van de intensiteit, variatie en de rijkdom, door de veelheid aan verschillende verhalen en bonte taferelen, maar ook door de bijna overdadige manier waarop gebruik wordt gemaakt van de hele wereldliteratuur (Goethe, Heidegger, Borges, Calvino, Eco, Benjamin, Kircher….). Het boek is een enorme caleidoscoop zonder duidelijke kern, die het caleidoscopisch karakter van onze wereld wil weerspiegelen, in alle pracht, heftigheid en verschrikking. Het laat zich ervaren als een gigantische LSD-trip of een eindeloos carnaval in Rio de Janeiro. Zelf raakte ik door deze roman dan ook in een niet geringe roes. | 1pos
|
Beste Reiziger is een heerlijke droog-komische, vette knipoog naar Calvino, de (alternatieve) toeristenindustrie en al die in menselijke ellende badende wereldverbeteraars. Max is het tegenovergestelde van de liefhebber van de ongebaande (maar desondanks platgetreden) vakantiepaden en houdt er al helemaal niet van om de ellendigheid van in absolute armoe en onrechtvaardige omstandigheden levende mensen te aanschouwen. Het vermijden van alle ongemak en emoties is dan ook de oorzaak van de breuk met zijn jeugdvriend Erik. Op het moment dat hij een baan in zijn schoot geworpen krijgt als samensteller van reisgidsen, is dat voor Erik, zelf een bekend journalist die de wereld afreist om overal de gruwelijke onrechtvaardigheden aan de kaak te stellen, de druppel die de emmer doet overlopen en reden om de vriendschap af te breken.
Zelfs deze wereldbaan is voor Max nog teveel moeite. Hij neemt regelmatig een loopje met de waarheid, door andere reisgidsen en Google te gebruiken voor de beschrijving van de diverse bezienswaardigheden in plaats van die op basis van eigen ervaringen te beschrijven. Maar dan geeft hij op verzoek van zijn baas Victor, Linda een beginnende collega van hem, een lift naar Wales. Linda weet Max diep te raken en hij besluit zijn opdracht om Ierland te beschrijven serieus te nemen. In het gezelschap van de aanstaande Beste Reiziger en de imaginaire Linda, die hij in het echt maar niet via de telefoon te pakken kan krijgen, reist hij met een nieuwe blik door Ierland.
In tegenstelling tot voorheen, besluit hij om zelf de Skellig Islands en het daarop gevestigde Christelijke klooster uit de 6de eeuw te bezoeken, maar het loopt uit op een deceptie. Max voelt zich niet meer de gids, de weg in het toeristendom, maar beseft dat hij de weg kwijt is. Als hij dan ook nog door Victor op de hoogte wordt gesteld van het overlijden van Erik, afgeslacht in Tsjaad, raakt Max het spoor echt bijster. Linda's invloed vervaagt, terwijl Erik meer en meer zijn gedachten in beslag neemt.
Al die tijd neemt Max zijn Beste reiziger op sleeptouw en maakt die reiziger niet alleen deelgenoot van zijn zielenroerselen, maar gunt deze ook een blik op het prachtige zuidwesten van Ierland. Max zou Max echter niet zijn, als hij zelfs die trouwe Beste Reiziger niet in de steek zou laten. | 1pos
|
Mijn eerste boek van Arne Dahl kon mij in het begin niet echt bekoren. Het verhaal start warrig en het voelt alsof je stukken informatie mist. Gaandeweg komt er meer tempo, spanning en, gelukkig, ook duidelijkheid in het verhaal.
Door de sterke ontknoping ben ik wel benieuwd naar het volgende deel in deze serie | 1pos
|
Als eerste valt de mooie vormgeving van dit boek op, de uitklapbare kaft met een prachtige foto van Ed van der Elsken en een typisch jaren 60 patroon aan de binnenzijde. Zo waande ik me gelijk ik de sfeer van de jaren zestig. Deze jaren zijn het decor voor dit verhaal.
April laat haar saaie burgerlijke leven, haar ouderlijk huis en haar naam achter en vertrekt naar Amsterdam. Ze is verliefd en begint een opwindend leven met de charismatische Blake, een uit Amerika afkomstige wereldverbeteraar. Met hem wacht haar een leven vol spanning, sex en drugs. Naar zijn idee stichten ze een commune, dit trekt mensen aan die zich aansluiten bij zijn revolutionaire ideeën. Hij sleept April steeds meer mee in zijn plannen, maar ze komt erachter dat dit niet haar manier van leven is. Na een heftig voorval moet ze een keuze maken maar wat ze ook zal kiezen, het verleden zal haar voor de rest van haar leven blijven achtervolgen.
Door de mooie zinnen vond ik het een boek om gedoseerd te lezen. De 60er jaren zijn heel mooi weergegeven. Er werden, in het eerste gedeelte van het boek wat tijdsprongen gemaakt, vooral het eerste hoofdstuk kon ik in het begin niet plaatsen maar later valt alles op zijn plaats. De auteur geeft ook ruimte om zelf dingen invullen. Een boek om over na te denken! Ik vond het een mooi en sfeervol boek | 1pos
|
Het vervolg op Café Zon & Zee, met daartussen Een verre kust, voert je weer mee naar het denkbeeldige eiland Mure.
Lees hoe het verder gaat met Flora en Joël en leer meer over waarom Joël de man geworden is die hij nu is. Prachtig geschreven. Je ziet het eiland voor je en proeft de sfeer! | 1pos
|
Dit is toch 1 van mijn lievelingsboeken, die ik heb gelezen. Toen ik hem voor het eerst in handen had, had ik nog mijn twijfels. maar naar een hoofdstukje was ik helemaal verkocht. het heeft iets sprookjesachtig met een vleug van horror. | 1pos
|
Moest eerst even door het eerste deel heen "De andere vrouw". Dit is het verhaal van Alina, de ex van Joe Chayefski. Alina is een Finse en Joe een Amerikaan. Uit liefde voor haar gaat Joe in Finland werken, maar heeft het niet makkelijk door de grote verschillen tussen Finnen/Finland en Amerikanen/Amerika. Omdat ze allebei niet praten over wat ze voelen of denken (die andere vrouw "ziet" Alina steeds, maar is er niet echt!) gaat het mis en gaat Joe terug naar Amerika en laat Alina en hun zoon Samuel achter in Finland.
Dan gaat het verhaal 20 jaar later verder in Amerika. Joe heeft een nieuw gezin en een baan als neurowetenschapper op de universiteit in Baltimore. Zijn leven wordt op zijn kop gezet wanneer dierenactivisten zijn kantoor vernielen en het gaat van kwaad tot erger. Daarnaast ontdekt Joe dat zijn oudste dochter Rebecca ineens allerlei dure nieuwe dingen heeft. Hoe komt ze daar aan? Waarom geeft een marketingbedrijf haar die spullen? Wat willen ze daar voor terug?
Vanuit de gezichtspunten van Joe, Alina en Samuel wordt teruggeblikt op de afgelopen 20 jaren, zodat je er achter komt waarom Joe en Samuel niet meer contact hebben gehad de afgelopen jaren.
Zit Samuel achter de bedreigingen van de dierenactivisten?
Spannend verhaal dat laat zien dat het belangrijk is met elkaar te praten en ons kritisch laat kijken naar de consumptiemaatschappij, dierproeven en gebruik van medicijnen. | 1pos
|
Het is weer een geweldig boek van een geweldige schrijver. Spannend en pakkend. Eenmaal aan het boek begonnen is het moeilijk om het weg te leggen. | 1pos
|
Als je dol bent op horror en spanning, dan moet ik je dit boek echt aanraden!
Een geheim genootschap in Nederland. Ze zijn een gruwelijke groep mensen, die echt vreselijke dingen doen op hun bijeenkomsten. Deze mensen zijn genadeloos en zo eng….Je krijgt er gegarandeerd de kriebels van…..
Jack woont met zijn vader in Katwijk. Zijn vader heeft een oproep geplaatst in de krant: Hij zoekt een oppas voor Jack. Jack zijn vader is enthousiast over de vrouw die reageert, alleen heeft zij hele andere bedoelingen. Jack is een jongen van tien jaar oud en het genootschap heeft plannen met hem. Plannen waar je haren van overeind gaan staan. Hij wordt opgesloten in een bunker in de duinen, maar niemand weet waar hij is, behalve de persoon die hem daar heeft opgesloten. De tijd tikt, komt Jack weer levend thuis? De politie is op zoek naar hem, maar ook het genootschap. Wie van deze gaat hem eerder vinden?
Jim (Nieuwpoort) van de recherche doet er alles aan om de jongen levend terug te vinden. Maar Jim heeft zelf zo zijn eigen problemen. Deze moet hij ook onder ogen zien.
Het verhaal is af en toe best bloederig en bikkelhard. Je voelt de angst van de slachtoffers. Het is alsof je erbij bent (maar je hoopt dit nooit zelf mee te maken, of met eigen ogen te aanschouwen). Dat maakt het echte horror voor mij. Je moet weten wat er aan de hand is.
Het heeft verschillende thema’s: Vertouwen, liefde, angst en verlies. Maar ook Wraak, pure wraak. Dit boek is een pageturner en niet meer weg te leggen. Je moet verder, ook al krijg je echt de kriebels (of koude rillingen) van een aantal personages…..Heerlijk!
Het einde zag ik absoluut niet aankomen. Ik vond het echt geniaal en moest naar adem happen. Echt waar, dit verhaal zit ijzersterk in elkaar. De krantenknipsels achterin het boek zijn ook echt een goede aanvulling en beantwoorden meer van je vragen.
Het boek heeft een aparte indeling. Per dag neemt de auteur je mee, in korte hoofdstukken. Dit leest erg lekker en je voelt de tijdsdruk daarom nog meer. Gaat Jim het overleven? De klok tikt verder, daar wordt je jezelf erg bewust van op deze manier.
Het speelt zich grotendeels af in Katwijk en omgeving. Dat is een terugkerende plaats bij deze auteur. Ook al ben je niet zo bekend in Katwijk, je leert deze kustplaats steeds beter kennen (naarmate je meer van hem leest). Nu maar hopen dat alle praktijken waarover hij schrijft daar niet echt gebeuren. *knipoog*.
Ik geef dit boek 5 zeer verdiende sterren*****! | 1pos
|
Het verhaal draait rond Noah Kremer, een zestienjarige revaliderende puber, die worstelt met zichzelf.
Noah kijkt terug op zijn leven middels flashbacks. Hij reconstrueert zijn bestaan vanaf zijn prille jeugd tot heden.
Noah denkt en ziet cijfers en letters in kleuren, en geluiden kan hij dan weer proeven. Geuren spelen ook een grote rol in zijn dagelijkse leven.
Alleen: Noah weet niet waarom hij dit doet en wat er met hem scheelt en wat er allemaal in zijn hoofd en zijn brein omgaat.
Langzaamaan komt hij erachter dat hij lijdt aan synesthesie. Het is voor hem een grote opluchting te weten dat hij geen alleenstaand geval is.
Noah werd in zijn lagere schooljaren veel gepest en gemeden door leeftijdsgenoten.
Op de middelbare school sluit hij vriendschap met Teun. Teun aanvaardt Noah zoals hij is en samen gaan ze door het leven en maken als het ware een smaak- en zintuigenreis doorheen hun vriendschap.
We krijgen een inkijk in het, voor de buitenwereld, gelukkige gezin Kremer. Gaandeweg komen we er achter dat er diepe barsten in het huwelijk zijn, en dat er veel grote schijn wordt opgehouden.
We zien het gezin afglijden van goed boerende, hardwerkende en gewaardeerde mensen naar een gezin dat hun mooie huis moet verkopen en de eindjes aan elkaar moet zien te knopen.
Noah ziet doorheen het verhaal zijn ouders ook niet enkel als zijn verwekkers, als zijn vader en moeder, maar ook als mensen. Hij leert hun gebreken en hun kwaliteiten beter kennen en relativeren.
De auteur is erin geslaagd een bestaande “ziekte” mooi te verwoorden en te beschrijven in zijn boek, vanuit het oogpunt van Noah.
Diens beleving wordt vaak grappig weergegeven, maar meermaals is de auteur to the point.
Het verhaal is soms grappig, maar anderzijds spannend en ernstig.
Naast de beleving van Noah ’s ziekte, houdt de auteur ons ook voor dat het huwelijk lijdt onder het gebrek van een gezinslid. De kleine kantjes worden uitvergroot en leiden tot ruzies en eventueel ook een gezinsbreuk.
De normen en waarden van een gezin brengt de auteur subtiel in beeld.
Lekhoofd is vlot geschreven en de auteur heeft een mooi taalgebruik. In het boek zijn er weinig personages, wat het lezen bevordert en gans het geheel overzichtelijk houdt.
Het boek is een aangrijpende roman over een anders zijnde jongen die zijn leven en bestaan leert begrijpen en relativeren en moet concluderen dat er eigenlijk in wezen met hem niets mis is. | 1pos
|
Hagar Peeters schreef in 2015 haar debuutroman Malva, en won hiermee in 2016 de Fintro Literatuurprijs. Verdiend volgens mij, dit poëtische verhaal wordt verteld door de ogen van de jong gestorven Malva, de dochter van Maria ‘Maruca’ Antoinette Hagenaar van Indisch-Nederlandse oorsprong en Neftalí Ricardo Reyes Basoalto, de Chileense Nobelprijswinnende dichter beter bekend onder zijn pseudoniem Pablo Neruda. Malva wordt geboren met en sterft aan een ‘waterhoofd’ of in nieuwere termen hydrocefalie op 8-jarige leeftijd in Gouda (1943), waar ze tegen dan bij een pleeggezin woont.
Malva kijkt vanuit de (eeuwige) ‘jachtvelden’ toe op het leven van haar vader en andere personages waarover ze vertelt aan schrijfster Hagar, die ze letterlijk zo aanspreekt. Ze vraagt haar, haar ghostwriter te zijn en neer te schrijven hoe haar korte leven er uit zag evenals de levens van haar ouders. Ook Hagar’s vader, die journalist was in Chili op het moment dat Neruda stierf en de democratisch verkozen president Salvador Allende door de coup van generaal Pinochet het leven liet (op die àndere 11 september in 1973) passeert de revue net zoals één van Neruda’s beste vrienden, de Spaanse dichter en toneelschrijver Federico García Lorca.
Neruda leerde Malva’s moeder kennen in Batavia, Indonesië, als dochter van een zeer begoede familie maar wel op een moment dat ze al haar vader en twee broers verloren heeft. Daar Maria Hagenaar denkt met een consul te trouwen en in die tijd voor een vrouw belangrijk een goede man gevonden te hebben, wordt het huwelijk snel voltrokken in 1930 waarna Neruda snel het land terug wil verlaten en ze samen naar Chili vertrekken. In Chili of zelfs al tijdens de overtocht loopt het huwelijk al snel mis; Neruda blijkt geen degelijke diplomaat te zijn en wel een dichter-bohémien die veel uitgaat, ook met andere vrouwen. Hij zou twee andere vrouwen huwen in de rest van zijn leven, naast zijn huwelijk met Maria Hagenaar. Maria Reyes Hagenaar bevalt in 1935 in Madrid van Malva, en heeft sinds dan nog amper contact met haar ex-man. Bij het moeten vluchten voor de Spaanse burgeroorlog, eerst via Zuid- Frankrijk en dan naar Nederland, probeert ze nog contact te onderhouden met haar man, maar dit lukt nog amper. In Nederland zal ze onder W.O. II de hongerwinter meemaken en zelfs onder de Duitsers vanwege haar huwelijk met een Chileense man nog naar kamp Westerbork gestuurd worden.
In dit boek lezen we over al deze toestanden door de blik van Malva Marina, hoe zij de grote keerpunten in haar vaders carrière als dichter en als held voor de socialistische oppositie ziet, maar ook in zijn privéleven. Dit met een soort bitterheid gecombineerd met de sterke wil om toch een keer door haar vader te worden opgemerkt en door hem als dochter erkend te worden en zijn liefde te winnen. Vanaf haar geboorte is ze namelijk al de ‘punto y coma’ oftewel de ‘puntkomma’ in het leven van haar vader. Meer liefde krijgt ze zelfs van Federico García Lorca, de vriend van haar vader, die heimelijk verliefd was op hem, homo zijnde, en gevoeliger voor haar lot, zelfs een gedicht aan haar opdraagt. Op bepaalde momenten komt Malva binnen in de levens van haar ouders als een soort geest, die verder leeft na de dood, een geloof dat zeer Zuid-Amerikaans is. Kijk ook maar naar de literatuur van Salvador Allende’s schrijvende nicht, Isabel.
Hagar Peeters kent duidelijk haar voorgangers/voorbeelden in de poëzie en de literatuur. Ze leent niet alleen het Zuid-Amerikaanse magisch realisme. Ze geeft Malva een aantal vrienden mee die haar ondersteunen haar verhaal te doen, met name Oskar Matzerath, de dwerg met de blikken trommel uit Günther Grass’ overbekende roman, Lucia Joyce (James Joyce’s dochter en vermeend schizofreen) en Daniel Miller (zoon van Arthur Miller, heeft het down-syndroom). Vooral die eerste geeft van jetje en drumt zich doorheen haar verhaal en de verzen van haar vader, wat Malva niet altijd apprecieert. Samen met hen galoppeert ze door de jachtvelden op verschillende paardachtigen. En ze plezieren niet alleen, ze krijgen ook één voor één een bepaalde functionaliteit waardoor dit niet slechts cameo’s blijven. Wislawa Szymborska, de Poolse Nobelprijswinnende dichteres, aanbidden ze allemaal en Malva ambieert haar heimelijk als grootmoeder. Ook Roald Dahl, Johann Wolfgang von Goethe en Socrates passeren als dode auteurs de revue in de eetzalen van de jachtvelden. Hilarisch is het ook hoe ze volgens de auteur reageren op de vragen die Malva hen voorlegt. De intertekstualiteit die zodoende in het verhaal kruipt, zal de lezers van deze grote namen zeker bevallen.
Ook al nagelt Peeters Neruda als man en als vader aan de schandpaal, haar taal is af en toe ook Nerudiaans lyrisch, zeker als ze de Zuid-Amerikaanse landschappen beschrijft. En ze haalt ook een aantal van Neruda’s verzen aan, die toch overeind blijven hoor, ook na dit verhaal. Het is uiteindelijk Socrates die, wat hij aan Malva vertelt, de vraag stelt aan Pablo Neruda: 'Is het rechtvaardig dat je je dochter en eerste vrouw hebt verwaarloosd in het belang van een hoger doel en een carrière?' Deze vraag heeft ook nog een persoonlijke toets voor Hagar Peeters, aangezien zij zelf ook alleen met haar moeder leefde, en een jong kind was toen haar vader als journalist rondtrok in Latijns-Amerika. Neruda antwoordt trouwens Sokrates als volgt:
“Zou ik me uitsluitend met mijn dochter bezig hebben gehouden, dan was die eer er niet geweest; dan had ik niet eens de eer gehad nu met jou dit gesprek te voeren want dan zou je me niet interessant genoeg hebben bevonden voor jouw socratisch gesprek.”
Dit was een prachtig boek met een boeiend verhaal dat me zowel meer over het verhaal van Malva en haar moeder deed opzoeken, als dat ik de Canto General van Neruda zelf er terug bij pakte. Een prachtig verhaal!
Meer over het leven van Maruca, Malva’s moeder, van wie het leven daarnaast getekend werd door de tweede wereldoorlog, ga ik nu leren uit het boek En het vergeten zo lang van Pauline Slot. Haar moeder en Malva’s grootmoeder verbleef dan weer tijdens W.O.II in een ‘Jappenkamp’ in Indonesië. Of hoe de wereldgeschiedenis kan huishouden in één en dezelfde familie… | 1pos
|
Dit is eigenlijk een jeugdthriller, maar ik heb in twee dagen dit boek uitgelezen.
Heerlijk leesvoer met de nodige spanning, duistere elementen, spooky.
In het rustige dorp ""Kraaidorp" vinden mysterieuze dingen plaats, met een paranormaal tintje verteld Sandra J. Paul
de gebeurtenissen die plaatsvinden in de Duistere School.
Kinderen die verdwijnen, heksenkring enz.
Een uitgave met een voorkant die je aangrijpt en het verhaal goed weergeeft.
Duister, griezelig een boek voor iedereen die houdt van een mysterie. | 1pos
|
'Bee Larkham’s murder was ice blue crystals with glittery edges and jagged, silver icicles.'
Jasper bekent meteen. Hij is dertien jaar, autistisch, heeft prosopagnosia (gezichtsblindheid) en synesthesie (vermenging van zintuigen), en hij is de moordenaar van Bee Larkham. Zij was zijn buurvrouw, een vriendin, een onheilschopper, manipulatief en het slachtoffer. Gedurende dit verhaal lees je mee met Jasper. Door middel van zijn schilderijen probeert hij erachter te komen wat er precies gebeurd is, de nacht dat hij Bee Larkham vermoorde. Maar wat als de kleuren niet de waarheid spreken? Wat als je de waarheid liever niet wilt weten?
Het idee voor het boek kwam tot auteur en journalist Sarah J. Harris in een droom. Ze had een nachtmerrie over een jongen die schreeuwend over straat rende. Ze begon zich af te vragen waar die jongen bang voor was, was het de kleur die hij gezien had? De kleur van moord?
Wat indrukwekkend is aan dit boek, is het uitgebreide en diepe onderzoek dat er in zit. Als journalist weet Harris hoe belangrijk het is om je feiten op orde hebben. Het boek is dan ook niet zomaar tot stand gekomen. Harris heeft onder andere contact gelegd met de 'Synaesthesia community' in de UK en 'Face Blind UK' waar ze ook met patiënten heeft gesproken om inzicht te krijgen in hun dagelijks leven. Om synesthesie nog beter te doorgronden, heeft Harris ook geprobeerd de schilderijen die beschreven worden in het boek, daadwerkelijk te schilderen. Om te zien hoe het eruit ziet wanneer twee stemmen tegen elkaar spreken en de kleuren zich mengen.
Door het vele onderzoek heeft Harris een realistisch personage op papier gekregen. Jasper is een jongen die de schoonheid ziet in zijn aandoeningen, een schoonheid die andere mensen niet kunnen zien. Ook de andere personages staan stevig. Ed, de vader van Jasper, is een alleenstaande vader die, na de dood van zijn vrouw, moest stoppen met zijn droombaan in het leger om te zorgen voor een zoon van wie hij niets begrijpt. Het is duidelijk dat hij hier moeite mee heeft, maar desondanks van zijn zoon houdt en het beste voor hem wil. Het verhaal zit goed in elkaar. Beetje bij beetje komt de waarheid naar boven en die blijkt anders dan in eerste instantie werd gedacht. Sarah J. Harris weet de lezer op een ingenieuze manier op het verkeerde been te brengen, waardoor het plot interessant blijft.
The Colour of Bee Larkham’s Murder, waarvan de filmrechten inmiddels zijn verkocht, is niet het eerste boek dat Harris schreef. Onder de naam Sarah Sky heeft ze al meerdere jeugdboeken op haar naam staan, waaronder de Jessica Cole-serie. | 1pos
|
Dit was mijn derde boek van Irvin D. Yalom (1931). Ik ontdekte hem toen ik zijn laatst geschreven boek las: Dicht bij het einde, terug naar het begin, waarin hij zijn memoires als psychiater en schrijver beschrijft. Toen wist ik dat ik meer van hem wilde lezen!
De roepnaam van Spinoza was Bento, wat in het Portugees hetzelfde betekent als Baruch (Hebreeuws) en Benedictus (Latijn), namelijk 'de gezegende'.
Hij was een Nederlands filosoof, wiskundige, politiek denker en lenzenslijper uit de 17e eeuw (1632 - 1677). Hij was van Sefardisch-Joodse afkomst. Zijn levensmotto was Caute wat `behoedzaam´ betekend.
Hoe bijzonder is het dat Yalom een Nederlandse Groot Denker als hoofdpersoon maakt van zijn boek?! De auteur is zelfs in Nederland geweest en heeft een bezoek gebracht aan Rijnsburg waar het Spinozamuseum gelegen is. Daar kwam hij op zijn roman idee. Want waarom hadden de nazi´s zijn collectie boeken geroofd en bewaard als kostbaar bezit?
De boeken zouden van pas komen bij het oplossen van `Het raadsel Spinoza.´
De ERR (Einsatztab Reichsleiter Rosenberg). De taakgroep van Reichsleiter Alfred Rosenberg (hij gaf leiding aan de plunderingen uit naam van het Derde Rijk, en onder zijn bevel plunderde de ERR in heel Europa o.a. joodse bezittingen ). Hier komt de andere hoofdpersoon naar voren, Alfred Rosenberg, de belangrijkste ideoloog op het gebied van het antisemitisme van de nazi´s.
De hoofdstukken in het boek wisselen elkaar af van Spinoza´s tijd (rond 1656 tot aan 1666) ) naar Rosenbergs tijd (rond 1920 naar het einde van de Tweede Wereldoorlog en de Neurenberg processen).
Spinoza wordt in de banvloek gedaan door zijn joodse gemeente omdat hij blasfemische uitspraken doet, teveel kritische vragen stelt over het joodse geloof en alle rituelen. Hij ondermijnt het gezag van de rabbijnen die daar niet van gediend zijn. Zijn cherem duurt eeuwig en vanaf zijn 23e mag geen jood meer met hem omgaan. Ze laten hem volledig links liggen en een leven binnen de joodse gemeenschap wordt zo onmogelijk gemaakt voor hem.
Hij vertrek en leidt een leven van eenvoud in bezittingen maar grootste filosofische ideeën die hij opschreef in o.a. De Ethica.
Yalom heeft een fictieve Franco (een vriend) gecreëerd om dialogen te kunnen houden waarin het gedachtegoed van Spinoza naar voren komt.
Dit zijn diepe gesprekken en nog niet zo gemakkelijk om te lezen!
Het zette mij aan tot nog een keer lezen en nadenken.
Rosenberg volgen we vanaf zijn pubertijd waarin hij van zijn docenten de opdracht krijgt een stuk over Spinoza te schrijven. Dit omdat Rosenberg een antisemitise toespraak heeft gehouden voor de studenten van de school en ze daarvan nogal geschrokken waren. Rosenberg geeft aan dat hij de Duitse Goethe bewonderd. Maar de inspirator van Goethe was weer Spinoza!
Hoe kan een Jood nou de inspirator zijn geweest van een grote Duitse denker?
Dit blijft hem de rest van leven bezig houden. Ook hier heeft de auteur een personage verzonnen namelijk psychoanalyticus Pfister. Hier worden ook weer mooie, diepe dialogen beschreven!
Een prachtig boek die stemt tot nadenken, het is leerzaam (hoeveel weten wij Nederlanders over Spinoza?) en het spreid ook tentoon wat een begenadigd schrijver en denker Irvin Yalom is! | 1pos
|
Hele mooie cover, zegt veel over de inhoud van het boek. De titel is trouwens ook goed gekozen. Bij het zien van de titel en de cover begin je al spontaan te fantaseren over het verhaal. Spreekt kinderen zeker aan.
De schrijfstijl van Tanja is heel vlot leesbaar. Echt schrijftaal aangepast aan de doelgroep. De indeling van het boek in dagen met telkens een tussenblad met de desbetreffende dag maakt het overzichtelijk. De hoofdstukken hebben allemaal een titel en daar hou ik wel van. Dat schept meer duidelijkheid aan de lezer.
Het hoofdpersonage Siem is een stoere maar toch gevoelige jongen. Dit soort personage trekt zowel de meisjes als jongens aan om het boek te lezen. De emoties die hij ervaart; spijt, verdriet, onmacht, woede, angst zijn herkenbaar beschreven.
Het plot is zeer goed gevonden. Tijdreizen daar dromen en fantaseren toch alle kinderen over. Het wordt zo realistisch geschreven dat het bijna echt is. Je weet als lezer waar het verhaal naartoe leidt maar toch zijn de ontwikkelingen verrassend. Ook de lessen die erin zitten naar kinderen toe vind ik belangrijk. Verantwoordelijkheid opnemen en instaan voor je daden, het gevaar van sociale media. Echt geschikte onderwerpen voor de leeftijdsgroep. Een boek waar je over kan filosoferen met kinderen. | 1pos
|
Het boek begint op het moment dat Wilbur zich, zo goed als dood en kletsnat, bevindt op een plek waarvan hij niet weet hoe hij daar terecht gekomen is.
Het boek gaat dan ook over de levensloop van Wilbur vanaf zijn jeugd tot zijn volwassenheid en het beschrijft ook de levens van een aantal mensen uit zijn naaste omgeving.
Wilbur is een jongen wiens moeder overleed bij zijn geboorte en wiens vader daardoor zozeer geschokt is dat hij direkt daarop de benen neemt. Wilbur is klein van gestalte, heeft onvermoede vermogens en talenten en is een denker en een dromer. De levensloop van zijn jeugd zou je enerzijds als turbulent kunnen benoemen, maar anderzijds voelt het als saai en triest aan. Zijn idool is de filmster Bruce Willis, van wie hij alle films gezien heeft en wiens biografie hij wil schrijven. En Wilbur is bang voor water vanwege vernederende ervaringen.
Wilburs leven wordt als het ware geschreven vanuit 2 perspectieven; het ene in de 1e persoon en de tegenwoordige tijd geschreven, het andere in de 3e persoon en de verleden tijd.
Het is een prachtig geschreven boek, onderkoeld en met humor en veel beeldspraak.
Wilburs ervaringen zijn regelmatig herkenbaar en invoelbaar , maar hier en daar lijken de bijzondere situaties of eigenschappen en gewoontes van personen zodanig uitvergroot dat het absurd aandoet. Hierdoor en ook vanwege het dromerige van Wilbur en zijn deviante gedrag en levenswijze vind ik het boek sterk surrealistische trekken hebben.
In het begin had ik moeite om er in te komen, het gedeelte waarin Wilbur nog een kleine jongen is. Ik vond het ondanks de licht humoristische schrijfstijl nogal triest en door de vele beschrijvingen en weinig dialogen niet heel levendig. Het leven van Wilbur ziet er vanaf zijn kindertijd dan ook nogal grijs uit. Dat verandert als Wilbur een jongen van een jaar of 18 is en uit de particuliere psychiatrische kliniek is gekomen. Vanaf zijn pubertijd heb ik Wilbur desondanks steeds voor me als een man op leeftijd, die goed past in het hotel “voor oude mannen” en moet ik me steeds herpakken vanuit het besef dat het om een jonge knul en iets later een jonge vent gaat.
Met goed passende, mooie woorden en in subtiele nuances worden situaties in het boek voor je uitgeschilderd.
Ook de vele verschillende personen om Wilbur heen met hun karakters en eigenschappen worden steeds beeldend weergegeven en ik had ze helemaal voor me.
Mooi geschreven, bijzonder boek. Helemaal de moeite van het lezen waard. | 1pos
|
Dit boek krijgt veel lof en daardoor was ik erg nieuwsgierig.
Ik snap het wel. Het is een spannende thriller met horror elementen.
Het kan zomaar zijn dat het monster in jezelf ontwaakt…. Of in iemand waar je het niet van verwacht. De laatste druppel kan de doorslag geven tussen normaal blijven en een monster worden.
Bianca van Dijk werkt bij de recherche. Haar huwelijk staat onder druk. Ze zou meer tijd thuis moeten besteden, maar de volgende zaak dient zich alweer aan. De vermissing van Lodewijk de Graaf. Hij is van de aardbodem verdwenen. Ondertussen vinden ze ook en gespietste man op de Veluwe. Deze man heeft verschrikkelijk geleden voordat hij stierf. Het onderzoek lijkt vast te lopen, totdat ze Lodewijk vinden. Begraven onder een verlaten boerderij. Hij is levend begraven. Hebben deze vreselijke moordzaken met elkaar te maken? Kunnen ze meerdere slachtoffers voorkomen????
Pesten
Plagen
Treiteren
Kapot maken .
Het monster ontwaakt na vele jaren en wil wraak !!!!
Dit is een boek met een boodschap. Het verleden haalt je altijd in.
Het leest vlot en is spannend. Beeldend op papier gezet. De angst komt op je af. De claustrofobische doodsangst en doodstrijd ook. Origineel met een horror randje!
Ik vond het echt 4**** en het smaakt naar meer. | 1pos
|
Maarten is een 50-jarige homofiele weduwnaar die was getrouwd met Gaetan, hij leidt een uitzichtloos bestaan als er iemand komt met een nogal vreemd voorstel komt, waar hij uiteindelijk op ingaat.
Hij moet een huwelijk aangaan met de Afrikaanse Tamara zodat ze in Belgie kan blijven, na verloop van tijd zullen ze dan weer uit elkaar gaan en kan ze zich vervoegen bij de verliefde vanDessel die een nogal dubieus bestaan leeft, vanDessel betaalt Maarten daar flink voor.
De vraag is natuurlijk loopt het inderdaad zo, zoals het in de planning bedoeld was.
Ik had nooit eerder een boek van Tom Lanoye gelezen, en dit exemplaar heeft me echt positief verrast, je weet dat er wat gaat gebeuren, maar in welke hoek je het moet zoeken blijft lang onduidelijk, hij schrijft met veel humor en heeft een vlotte schrijfstijl, ik heb er van genoten. | 1pos
|
Dit verhaal gaat over Maik en zijn nieuwe klasgenoot Tsjik uit Rusland, beide 14 jaar en zeker niet 'cool' bevonden op school.
Wanneer Maik zijn alcoholische moeder voor de zoveelste keer naar een afkickkliniek gaat en zijn vader, een mislukte zakenman, op businesstrip gaat met zijn assistente, moet hij 2 weken van zijn vakantie alleen doorbrengen. Tot opeens Tsjik opduikt en vraagt of hij mee op reis gaat naar Walachije (of Niemandsland) op zoek naar zijn familie. Samen beleven ze met een gestolen auto avonturen die te gek zijn voor woorden. Ze worden uiteindelijk vrienden voor het leven.
Dit boek heeft veel verborgen onderwerpen zoals verliefdheid, de sociale lagen van de maatschappij, autoriteit, vriendschap,... Het komt zeer subtiel aan bod.
Tsjik, een zeer leuke feelgood roman! | 1pos
|
Wat schrijft Joke Hermsen mooi zeg! Al op de eerste pagina beschrijft ze de zonsondergang als ‘een knielende danseres die met een gracieus knikje het applaus in ontvangst neemt’.
In dit vakantiedagboekje onderzoekt ze de begrippen tijd en ziel, brengt ze met elkaar in verband vanuit haar eigen ervaringen. Waarvan ze dus verslag doet in dit dagboek. Geen eenvoudige zaak…. Tot een echte conclusie komt het dan ook niet maar het levert wel wat mooie inzichten en zeker mooie verhalen op.
Zo beschrijft ze het verschil tussen de kloktijd en onze innerlijke tijd. Deze laatste is onmeetbaar en voor iedereen anders. Deze tijd duurt voort en zorgt ervoor dat een mens altijd een wezen in wording blijft. Pas als je je overgeeft aan rust, luieren en mijmeren komt deze innerlijke tijd tot zijn recht. Er komt een beweging naar je binnenkant op gang waardoor creativiteit en inspiratie zijn kans krijgt. De auteur probeert dmv experimenten te onderzoeken of ‘de ziel’ misschien iets te maken heeft met de innerlijke tijd.
‘Alleen na zo’n duik in die onderaardse stroom van de tijd kan ik tot iets als een bezielde ervaring komen en lijk ik met mijn zelf én met de wereld om mij heen samen te vallen.’
Eén van de experimenten verwijst naar de titel. Windstilte van de ziel is volgens Nietzsche: afwachten, nietsdoen en rust nemen. Noodzakelijk om de gedachten te vernieuwen, zo kan een innerlijke dialoog op gang komen.
Hermsen gaat daadwerkelijk een aantal dagen zitten wachten voor een open raam en maakt af en toe wat aantekeningen. De 1e dag schrijft ze “hoe beter ik de ziel probeer te kennen, hoe meer zij de neiging heeft zich terug te trekken. Het is met de ziel bijna als met de (innerlijke) tijd. Als je niet over de ziel nadenkt, weet of voel je dat zij er is, maar zodra je haar in woorden probeert te vangen, vliegt zij verbolgen weg”. Dit wachtexperiment leverde niet zoveel op. Beter gaat het met de exercitie om een aantal dagen een stukje van de pelgrimsroute Santiago de Compostella te lopen. Persoonlijk vind ik het heel herkenbaar als ze concludeert dat ze een tijdje volkomen gedachteloos is geweest. ‘Dat werkt louterend, Ik voel me op dit moment althans een stuk lichter dan vanochtend. Wandelen is een vorm van luchten van de ziel’. | 1pos
|
Een Eyewitness Thriller
Voor de blog site in de boekenkast mocht ik deze thriller lezen.
Al bij het lezen van de achterflap was mijn interesse gewekt. Een Zeeuws tintje en een razend spannend verhaal zijn ingrediënten die mij passen.
Na ontvangst viel me op dat het een mooi dik boek is. De cover van stijlvol glanzend papier met een afbeelding van een schaduw van een vrouw doet vermoeden dat het verhaal mysterieus en spannend wordt.
En extra leuk was dat ik een gesigneerd exemplaar mocht ontvangen, waarvoor veel dank
Het verhaal:
Tijdens graafwerkzaamheden bij de bouw van de nieuwe zeesluis in Terneuzen wordt een oud babylijkje gevonden. Archeologe Linda Francke wordt betrokken bij het onderzoek en zij ontdekt al gauw de oorsprong ervan. Dan krijgt het verhaal een wending als haar zus verdwijnt en de zogenaamde toevalligheden zich opstapelen. Is dat wel allemaal toeval? Of heeft het een meer met het ander te maken dan aanvankelijk wordt gedacht? Linda vraagt aan het onafhankelijk detectivebureau Eyewitness om hulp en dan kan het spannende verhaal beginnen. Detective Joop Hamelinck en inspecteur Theo de Rooij gaan op onderzoek uit en dat gebeurt uiteraard niet zonder dat er een aantal opmerkelijke gebeurtenissen plaatsvindt.
Het verhaal spreekt mij direct in het begin al erg aan. De mooie Zeeuwse omgeving wordt helder beschreven en ook een stukje geschiedenis van diverse Zeeuwse dorpen wordt kort en bondig verteld. Vooral erg leuk als ik plotseling lees over het dorp waar ik al jaren boodschappen doe en waar mijn dochter naar school gaat. Dit geeft voor mij als Zeeuw wel meerwaarde aan het verhaal. Maar ook voor niet-Zeeuwen wordt de setting duidelijk en helder neergezet. Je ziet als het ware voor je waar verschillende scènes zich afspelen en ik betrap mij erop dat ik tijdens het uitlaten van de hond aan de Westerschelde zowaar in het water tuur om te kijken of er iets te ontdekken valt.
Dat doet het boek dus met je, het houdt je bezig en is een spannend verhaal. Ik moet wel eerlijk zeggen dat het geen pageturner is, omdat het verhaal een aantal vertakkingen kent die concentratie en inleving vereisen. Het is geen boek om bij weg te dromen, want dan mis je al gauw bepaalde ontwikkelingen die het verhaal uniek maken. Dit geheel maakt het verhaal echter niet minder en ik houd er juist wel van als een verhaal een andere inhoud kent dan boeken waar er al heel veel van op de markt zijn. De schrijfstijl en inhoud zou ik zo even niet kunnen herkennen in een andere auteur bijvoorbeeld.
Verschillende verhaallijnen markeren in het begin het boek. En als lezer weet je niet direct waar dat naartoe gaat.
Het lijken soms wel losse, korte verhalen en pas later wordt duidelijk hoe het allemaal met elkaar te maken heeft. Er wordt gesprongen in de tijd en er wordt gewisseld tussen personages, maar het geheel blijft door duidelijke markering tussen de hoofdstukken wel overzichtelijk. Als het verhaal dan vordert, wordt het ingewikkelder maar ook spannender. Je wilt als lezer echt weten hoe het afloopt en het verhaal kruipt ook een beetje onder je huid.
In de laatste hoofdstukken wordt er dan wel het een en ander duidelijk, alhoewel je als lezer nog lang op het verkeerde been gezet wordt over de afloop. Het plot is dan ook nog best versassend en steengoed en prettig om te lezen.
Ik las later pas dat er meerdere boeken zijn over het detectivebureau Eyewitness. Ik kende de auteur nog niet en ik ben eigenlijk wel benieuwd naar de andere boeken. Dit is een schrijver van een aantal thrillers die ik niet gauw zal laten liggen in de boekhandel.
Ik geef het boek dan ook 4 sterren. | 1pos
|
Na in het verleden een beetje teveel Nicci French boeken te hebben gelezen wilde ik toch wel weer eens een boek proberen. In dit eerste deel uit een nieuwe serie van 8 boeken maken we kennis met Frieda Klein. Het is dan ook weer een goed boek zoals je mag verwachten van Nicci French. De personages worden goed uitgewerkt. Je kan je al snel inleven in het leven van Frieda Klein. Met de spanning zit het ook wel goed. Het boek begint met een introductie van de personages. Daarna loopt de spanning al snel op, om vervolgens te eindigen met een zinderende ontknoping. Een boek dat je dan ook in één adem uitleest en ongetwijfeld smaakt naar meer. | 1pos
|
Het boek opent met deze quote:
Clearly I remember
picking on the boy
seemed a harmless little fuck
oh, but we unleashed a lion
Uit: 'Jeremy', Ten (1991), Pearl Jam
Hoe enorm toepasselijk dit is, merk je tijdens het lezen van het boek. Ook is er een stukje herkenning van wat je op de achterflap kunt lezen.
Bovenstaande quote wordt gevolgd door twee stukken tekst, die ik hier niet ga vermelden omdat je het boek gelezen moet hebben om ze te kunnen begrijpen.
Dit boek had ik binnen 24 uur uit gelezen. De auteur schrijft heerlijk, lekker korte zinnen en een mooie afwisseling van twee verhaallijnen in het eerste deel van het boek. De ene verhaallijn is cursief gedrukt. Hierin kun je lezen hoe het de hoofdpersoon is vergaan tijdens zijn leven na de verhuizing van school vanwege een verhuizing. De andere verhaallijn vertelt over het huidige leven van Jaap. Hij gaat naar de universiteit om psychologie te studeren en zijn leven verandert.
Het tweede deel van het boek speelt zich helemaal af in het heden, met cursief gedrukte overpeinzingen en herinneringen van Jaap (of Jan-Jaap, of JJ).
Terwijl je hier verder leest worden een heleboel dingen duidelijk en het kan niet anders dan op sommige gedeelten weer een brok in je keel te voelen van ontroering, net zoals ook in het eerste deel het geval was.
De hoofdpersoon Jaap en de andere personages zijn zo duidelijk beschreven dat ze voor je ogen tot leven komen. Je gaat je een bepaald idee vormen over de afloop maar dat is alleen maar bevorderlijk voor het leesgenot. Het blijft boeiend om te volgen hoe hun leven zich verder afspeelt.
Het verhaal loopt naar een toch nog heel onverwacht, maar mooi einde.
Door de manier van schrijven is dit een boek geworden dat zeker toegankelijk is voor young adult-lezers maar ook zeker een aanrader is voor de wat oudere lezers.
Het verhaal pakt je, zonder meer.
'Oog om oog' roept zoveel emotie op tijdens het lezen, ongelooflijk. Dit kan alleen tot stand gebracht worden door een eersteklas auteur.
Graag gelezen!
4,5/5* | 1pos
|
Oktober 1914. Europa staat aan de vooravond van een lange, ellendige oorlog. Zweden bewaart zijn neutraliteit, maar onderzoekt in het geheim alternatieve zeeroutes. Dat is een werk voor marineofficier Lars Tobiasson-Svartman. Hij peilt de diepte van de zee en het is zijn verhaal dat Mankell optekent in Diepte.
Het is geen vrolijk verhaal. Lars hele leven staat in het teken van afstanden. Fysieke afstanden, maar ook afstanden tussen mensen. Met die laatste soort kan hij niet om, hij meent dat wat niet gemeten kan worden ook niet bestaat. In wezen is hij verschrikkelijk eenzaam. Hij is eenzaam op een boot vol mensen en hij is eenzaam bij zijn vrouw. Hij vroeg zich af of er een grotere afstand denkbaar was dan tussen twee mensen in hetzelfde bed die deden alsof ze sliepen.
Tijdens zijn geheime missie stoot hij op een desolaat eiland ergens voor de Zweedse kust. Hier woont een vrouw, Sara Fredrika. Ze stinkt en ze is vuil, maar haar levenskracht en haar wanhopige wil haar isolement te doorbreken, trekken hem onweerstaanbaar aan. Omwille van haar zet Lars de belangrijkste ijkpunten in zijn leven opzij. Daarmee start hij, deels onbewust, de verwoesting van het bestaan van anderen. Uiteindelijk komt Lars tot het besef dat hij continu op zoek was naar afstanden. Maar afstand telde niet, het ging om nabijheid dat betekende iets. Kan hij, op het moment van die gedachte, het tij nog keren?
Diepte komt stroef op gang. Dat is deels te wijten aan de aandacht die Mankell besteedt aan de geografische beschrijving van de zeeroutes die Lars moet peilen. Dat is nu eenmaal niet voor iedereen gesneden koek. In dat begin worden ook lijntjes uitgegooid die geen vervolg krijgen. Dat zijn we van Mankell niet gewend en streng als we zijn kost dat een ster. Maar ach, eenmaal het begin voorbij wacht een prachtig geschreven boek dat het onvermogen tot echt contact schrijnend blootlegt. Het woeste landschap, gevuld met regen, wind en ijs, onderstreept Lars eenzaamheid en dat van wie hem te dicht nadert. Het is een boek dat beroert en beklijft en opnieuw Mankells klasse bevestigt. Maar het kan duidelijk niet dienen als antidepressivum. Wie last heeft van het vallen van de bladeren weze gewaarschuwd. | 1pos
|
Fiona Cummins is in het dagelijkse leven journaliste. Ze werkte voor de Daily Mirror waar ze zich vooral bezig hield met het interviewen van beroemdheden. Nu schrijft ze freelance voor kranten en magazines. Ze volgde een schrijfcursus en met haar debuut De verzamelaar kwam ze onmiddellijk in de bestsellerslijsten terecht.
Het onderwerp van deze thriller is beslist luguber. De kleine Jakey heeft een zeer zeldzame genetische botziekte Fibrodysplasia ossificans progressiva (FOP), er zijn maar een 500 gevallen bekend over de hele wereld. De bottenverzamelaar heeft een bottenmuseum geërfd van zijn vader en diens vader en kreeg de instandhouding van het museum met de paplepel ingegoten, meer nog, hij móést het verder zetten. Uiteindelijk wordt het ook zíjn passie. En dan ontdekt hij Jakey.
De lezer weet hoe de man te werk gaat en krijgt zelfs af en toe de mededeling dat er in de nabije toekomst iets te gebeuren staat. In feite verhoogt het alleen maar de spanning. Het verhaal is erg goed geconstrueerd en onderhoudend.
Etta Fitzroy is ook al een speciaal iemand. Cummins weet haar personages wel uit te kiezen. Ze hebben allemaal hun problemen, ook in de huishoudelijke sfeer. Van de gezinnen met een verdwenen kind kan het ook niet anders, maar zelfs zij krijgen een relationele achtergrond mee. Cummins heeft dit heel goed gezien, alle personages worden écht en je in hun verplaatsen is geen probleem. Zelfs de bottenverzamelaar leren we kennen als persoon. Maar Etta is zeker zo'n personage dat je wil terug zien, je wil weten hoe het verder gaat met haar.
Aan het einde van dit boek is het verhaal niet af. Het kan niet anders dan dat dit vervolgd moet worden. En ja hoor. Deel twee in wat The Bone Collector-serie moet worden is reeds verschenen, The Collector. Even verwarring ... in het Nederlands hebben ze de originele titel van boek één Rattle - wat rammelaar betekent - vertaald in wat in feite de titel van het tweede deel is. Oeps. Maar als het boek evengoed is als dit, hoor je me niet klagen.
De verzamelaar is een geweldig goed debuut. Hoe zowel Erdman, Jakeys vader, als Etta hun weg vinden in enerzijds het zoeken naar zijn zoon en anderzijds het vinden en lokaliseren van de bottenverzamelaar en diens slachtoffers, is heel erg goed beschreven. Een plot om U tegen te zeggen. En vlot lezen doet het ook al en met veel plezier. Laat dat tweede deel maar komen. | 1pos
|
Ik heb nog niet eerder kennisgemaakt met de boeken van Michael Connelly.
De Nachtploeg is een standalone met een nieuw personage: Renée Ballard, rechercheur bij de politie (LAPD) van Los Angeles, bureau Hollywood.
De titel van het boek verwijst naar de nachtdiensten die Ballard draait met haar collega Jenkins
Het boek begint direct met drie door elkaar heen lopende zaken en een kennismaking met nogal wat personages. Er wordt naar mijn mening te erg uitgewijd over zaken waardoor ik het spoor soms even bijster ben. De echte spanning mis ik.
Je leert Ballard kennen als een pitbull die zich enorm vastbijt in wat ze voor ogen heeft. Ze zet haar tanden in twee misdaden waar ze niet alleen tijdens haar dienst maar ook overdag al haar energie insteekt. Ze ligt geregeld overhoop met haar superieuren en haar collega’s. Een personage waar ik al snel echt dol op was.
Tussen alle drukte door zoekt Ballard haar rust op op het strand. Daar zet ze haar tentje op en gaat ze met haar surfplank de branding in.
Haar hond Lola wijkt daar niet van haar zijde.
De eerste helft van het boek moest ik wennen aan alle personages en miste ik de heuse spanning maar het las wel lekker door. De tweede helft van het boek is echt verrassend en erg spannend. Het zogenaamde WTF-moment heb ik twee keer ervaren en dat maakte het voor mij uiteindelijk een echte pageturner met een geweldig plot.
Ik kijk al uit naar een vervolg van Michael Connolly met Renée Ballard als hoofdpersonage.
Ik kan dit boek elke thrillerliefhebber aanraden.
Vier sterren, dik verdiend. | 1pos
|
Erg goed boek. Zeker een aanrader om te lezen! | 1pos
|
Als tiener keek ik graag naar de reisprogramma’s van Boudewijn Büch. Tijdens een van diens reizen ging hij op bezoek bij een Engelsman met bakkebaarden waar je u tegen zegt, die rende door bossen, prachtige verhalen te vertellen had en een huis vol boeken en souvenirs, waar je nauwelijks tussendoor kon.
Natuurlijk wilde ik ook diens boeken lezen. Zijn oeuvre bleek niet zo heel uitgebreid, wat ook wel weer verklaarbaar is. Tenslotte vergt een reis naar Borneo (of naar de Amazone) veel voorbereidingstijd, maar nog minstens zo veel uitvoeringstijd. En dan na de tijd ook nog eens een boek schrijven, geen wonder dat je dan geen planken vol schrijft, wat menig thrillerauteur zonder enige problemen lukt.
Het is O’Hanlon dan ook niet kwalijk te nemen dat hij nevenklussen aanneemt, hij is een goed observator, een inspirerend verteller. Zijn laatste klus levert dit leuke boek op. De gemeente Almere nodigde hem uit om als ‘writer in residence’ een tijdje er te komen wonen en daarover te schrijven. Ik snap de gemeente. Almere staat niet bekend als groene stad, maar is dat zeker wel. O’Hanlon is de ideale gast om te beschrijven wat hij tegenkomt.
De eerste indruk van O’Hanlon is niet goed. Hij ziet een nieuwe stad die niet echt wil gaan leven in zijn hoofd. Precies het beeld dat vele Nederlanders van de nieuwe stad hebben. De architectuur heeft niet zijn interesse, maar triggert hem ook niet. Maar hij is wel snel uit de stad. En dat blijkt overal in de stad zo te zijn, binnen vijf minuten sta je in het groen of aan het water. Er blijkt veel meer te zijn dan het eerste oog ziet. Er zit overal een gedachte achter. Er zijn ambtenaren die zich met dingen bezighouden die je niet verwacht. Dan komt de reisschrijver tot zijn recht. Hij praat met de juiste mensen, hij loopt veel, observeert nog meer, komt in de natuur dieren tegen die hij niet zou verwachten in Almere en concludeert dat de stad eigenlijk heel groen is.
En juist die ontdekkingsreis om en nabij de stad maakt het dat hij de enige is die dit boek kon schrijven. Hij denkt mee over de toekomst, ziet de enorme diversiteit die je niet verwacht als buitenstaander en schrijft er mooi over. Hij plaatst diverse zaken in een mooi historisch perspectief, met als belangrijkste referentie Ebenezer Howard, die al een eeuw eerder een ‘garden city’ ontwierp.
Veel foto’s ook in dit boek, normaal gesproken niet echt nodig, O’Hanlon schrijft zo mooi, dat het beeld wel duidelijk is, maar ik moet toegeven dat het toch een toegevoegde waarde is, aanvullend op het verhaal. Leuk initiatief, mooi boek, compliment voor degene die op dit idee kwam. Vraag me wel af waarom hij drie jaar nodig had om een relatief dun boekje te schrijven. | 1pos
|
Davy is een jongen van 7 die samen met zijn moeder en stiefvader in een caravan woont, als zijn moeder erachter komt dat Chet (stiefvader) dingen uithaalt die het daglicht niet kunnen verdragen en hem daarmee confronteert, loopt het niet goed af.
Vanaf dat moment zegt Davy niets meer, pas op het moment dat hij tekeningen gaat maken voor een kinderpsychologe komen er wat merkwaardige zaken aan het licht met desastreuse gevolgen.
Een thriller waar niet gezocht hoeft te worden naar de dader, maar de jacht op hem wordt met grote snelheid en met snel opgevoerde spanning op papier gezet.
Geen moeilijk verhaal, maar de extra dimensie omdat er een kind in is betrokken en de buitengewone goede spanningsopbouw maken deze thriller alleszins de moeite waard. | 1pos
|
Karen Rose heeft een zeer spannend boek afgeleverd met een strak in elkaar gezet plot. Ze schrijft romantic suspense en ja de romantiek tussen de beide hoofdrolspelers spat ook van de pagina's af. Maar dat laat niet overleg dat Rose kan heeft gezien om zo'n spannend boek te schrijven dat je het niet meer weg kan leggen en gewoon wil weten hoe alles in elkaar steekt. | 1pos
|
Robotham is er zo een voor mij: titel tegen komen = kopen! Natuurlijk makkelijk praten als je zoals ik bij de kringloop shopt, maar ook dan moet je selectief zijn - mijn woonadres is niet het weeshuis der boeken.
Waarom staat deze schrijver op mijn lijst? Hij heeft inmiddels 8 titels (Robotham Wiki) en met nummer 9 "Door mijn ogen" verwacht in 2014 (ook al zegt zijn eigen website okt. 2013). Vier daarvan heb ik gelezen en een nog wachtend in de kast. Tot nu toe weet hij door een vlot leesbare schrijfstijl, sympathiek kwetsbare hoofdpersonages , intrigerende uptempo verhaal lijn en pakkend plot bij elke titel me te plezieren.
Natuurlijk zijn deze kreten toepasbaar op meerdere schrijvers, en "verkoop" ik hiermee nog steeds niet specifiek Robotham, maar het gemak waarmee je een compleet uitgewerkte en uitgedacht intrige voorgeschoteld krijgt is toch razend knap. O’Loughlin is daarnaast uitgewerkt als een personage met een prive leven die enorm druk komt te staan, absoluut niet als held. Dat maakt het als tegenhanger van de spanning van de thriller een pakkend verhaal. | 1pos
|
Na twee boeken zou het verhaal afgelopen zijn, maar gelukkig voor ons - de lezers - ging het verhaal toch door. En wat een wervelwind was dat zeg! Ik ben blij met de keuze van de auteur om het verhaal verder te laten gaan en ons daardoor nog langer mee te laten genieten van de strijd tussen de drie koninginnen en hun metgezellen. Jules komt in dit boek wat meer naar voren en ook haar verhaallijn vind ik heerlijk om te lezen, ze wordt wat verder uitgewerkt en dat maakt dat ik haar nog beter leerde kennen, wel leren we een andere kant kennen van Jules. Mirabella wordt wat meer naar de achtergrond gedrukt in dit verhaal, terwijl Arisnoe en Katherine wat meer naar de voorgrond worden gehaald, naast Jules dan. Arisnoe is en blijft mijn favoriete koningin en ik ben dus blij dat het na dit boek nog niet afgelopen is. | 1pos
|
Het eerste boek in de Ruth Galloway reeks. Zo verfrissend ! Het hoofdpersonage, Ruth, is mijn nieuwe heldin ;-) Ze is intelligent, zelfstandig, echt een vrouw met karakter... Maar toch is ze ook onzeker over haar uiterlijk, want ze heeft namelijk een maatje meer (zo herkenbaar !). Inmiddels ben ik in het 4de en voorlopig laatste boek van deze reeks begonnen. Het zijn stuk voor stuk aanraders. Griffiths schept sfeer en weet te boeien, en je vergeeft haar moeiteloos het soms onrealistische gegeven dat een archeologe bij een moordzaak betrokken wordt (of zij toevallig op de plaats delict aanwezig is). | 1pos
|
Ik vond dit een heel leuk boek om te lezen. Het verhaal is spannend en is daadwerkelijk een groot avontuur. Tom Sawyer houdt wel van een beetje kattenkwaad. Het is een heel fijn boek om te lezen. Het verhaal speelt in de Verenigde Staten en de accenten worden in het taalgebruik meegenomen. Dat is even lastig, maar als je er even aangewend bent is het ook wel weer leuk om te lezen. Ik vind dit echt een aanrader. Het is echt een verhaal vol avonturen. | 1pos
|
In dit boek beschrijft Hendrik Groen in dagboekvorm zijn leven in een Amsterdams verzorgingshuis. Hendrik is met zijn 83 jaar nog één van de jongste bewoners in het huis. Het verhaal speelt zich af in 2013. De actualiteiten van dat jaar en Hendriks mening hierover worden regelmatig beschreven. Hendrik legt zich niet er niet bij neer dat zijn lichaam aftakelt en koopt een scootmobiel om zijn bewegingsvrijheid niet te laten beperken. Samen met zijn vriend Evert, die in aanleunwoning woont met zijn hond Mo, de moeilijk verstaanbare en stille Eduard, Grietje die licht aan het dementeren is, recht door zee Graeme en de nieuwe bewoonster Eefje richten ze de Oud-maar-niet-dood club op. De clubleden organiseren om de beurt een uitje.
Ik heb het boek zitten lezen met een grote glimlach. Verrassende uitspraken en leuke anekdotes zijn schering en inslag. Tussen de lijnen door lees je in boek hoe het is om in een verzorgingstehuis te wonen met andere oudjes en hoe deze mensen met elkaar omgaan. Hoe de directie en de regering de regels en wetten steeds maar weer veranderen en hoe het voelt te beseffen dat je niet het eeuwige leven hebt en al bijna aan het einde bent. Onzeker of jij of je vrienden er volgende week nog wel zullen zijn. En het dilemma of het mogelijk is om er aan het einde zelf uit te stappen.
Pogingen iets van het leven te maken is goed geschreven. Een luchtig verhaal met kritische ondertoon. Van deze man ga je houden. Hendrik Groen is dan wel oud maar nog altijd springlevend. | 1pos
|
Deze moet je lezen. Ik begon er om 19.00 ‘s avonds in en ging om 04.00 met knikkende knieën naar boven...
Je weet echt niet wat je leest. De meest zieke psychopaat wordt door Parker meesterlijk neergezet. Spannend tot de laatste bladzijde! | 1pos
|
Emily Fridlund werkte een van haar bekroonde korte verhalen uit tot haar debuutroman Een geschiedenis van wolven. Het resultaat is een complexe roman die Fridlund aan het eind bijna helemaal kloppend weet te breien. Hoewel de kennis over wolven van hoofdpersonage Linda af en toe terugkomt in het verhaal, heeft het boek verder weinig met de titel te maken. Dit schept verkeerde verwachtingen, maar het debuut heeft genoeg overtuigingskracht om de lezer die verwachtingen te laten vergeten.
Linda woont in een bos, samen met haar ouders, in de overblijfselen van een afgelegen hippiecommune. Dan komen er aan de overkant van het meer nieuwe mensen wonen. Een vrouw met haar zoontje. De vader is vaak weg voor zijn werk. Linda past vaak op de vierjarige Paul en is onder de indruk van het luxe huis en het normale leven van het gezin waar ze ineens deel van uit lijkt te maken. Langzaam wordt dat leven echter steeds minder normaal.
Linda vertelt het verhaal vanuit de toekomst. Het speelt zich af als zij op de middelbare school zit maar soms wordt ineens duidelijk dat de Linda die het verhaal vanuit een ik-perspectief vertelt, eigenlijk al veel ouder is. Dit zorgt voor een complexe structuur in het verhaal, die de lezer af en toe op het verkeerde been zet. Dan komt er ineens een paragraaf waaruit blijkt dat Linda terugkijkt op wat ze aan het vertellen is, maar zo onduidelijk en onverwacht dat het eerder lijkt alsof de jonge Linda ineens in de toekomst kan kijken. “Hoe was Paul er op dat moment aan toe? werd me later gevraagd.” Dit draagt bij aan de spanning die gedurende het hele boek voelbaar is.
Vanaf het allereerste begin, wanneer Linda begint op te trekken met de nieuwe buren van de overkant van het meer, zijn er hints die laten zien dat er iets mis is met de vierjarige Paul waar Linda al snel de oppas van wordt. “Paul hield zijn handen in zijn jaszakken, maar nog trilde hij. Zijn gezicht was uitgestreken en grauw, karperkleurig.” Paul gedraagt zich af en toe meer als een volwassene dan als een kind. Lange tijd wordt de vinger niet op de zeer plek gelegd maar zijn er hints naar een slechte afloop omdat de Linda in de toekomst het steeds heeft over een rechtszaak. Als lezer weet je al snel dat er iets niet goed zit en dat maakt dat je doorleest, het maakt het boek spannend, heel soms lijkt het zelfs een thriller te worden.
Fridlund schrijft gedetailleerd en met psychologische diepgang. Alle details zijn belangrijk en je leest bijna behoedzaam verder, wachtend op het moment dat de ontknoping komt. Waar gaat het mis, wat mis ik als lezer? En nadat de geschiedenis langzaam duidelijk wordt doet Fridlund er nog een schepje bovenop door te reflecteren op wat er gebeurd is, wie schuld treft en waar de grens tussen denken en doen moet liggen. Een geschiedenis van wolven is een intrigerende en complexe debuutroman die smaakt naar meer. | 1pos
|
De Engelsman Jules Evans schreef eerder het boek Filosofie voor het leven. Nu komt hij wederom met een filosofisch boek. De kunst van controle-verlies. Hierin gaat hij op zoek naar een natuurlijk evenwicht tussen het rationele levenspatroon van de westerse wereld en vormen van extase. Zijn belangstelling voor geestelijke verrukking werd aangewakkerd door een bijna-doodervaring die hij had na een skiongeluk. Volgens Jules Evans is het belangrijk dat we een manier vinden om ons zelf zo nu en dan te kunnen verliezen. We staan in de westerse wereld voortdurend onder spanning, we raken oververmoeid en kunnen onszelf aardig in de weg zitten.
In De kunst van controle-verlies neemt Jules Evans je mee in zijn zoektocht naar extase. Hij dook in de geschiedenis, onderging diverse rituelen om tot een vorm van extase te komen. Zo verkende hij onder andere de wereld van het christendom en toont hij de lezer hoe kunst en bepaalde muziekstromen je in extase kunnen brengen. Daarnaast vergeet hij ook de alternatieve mogelijkheden niet zoals psychedelica, tantra en mindfulness. Hij schrijft over de extatische effecten van sport, de natuur en zelfs oorlog. Als afsluiter een hoofdstuk over transhumanisme, kan nieuwe technologie ons in een extatische toestand brengen?
Het interessante boek bevat bijzonder veel gedetailleerde informatie, als een ware filosoof gaat de auteur diep op de stof in. Hij bespreekt de gezonde aspecten van extase, maar schroomt er ook niet voor om je op de gevaren te wijzen in zijn boek. De kunst van controle-verlies is opgedeeld in verschillende hoofdstukken. Het geheel noemt hij ‘Het festival van de extase’ en iedere “soort” manier is dan ook te vinden in een andere festivaltent (hoofdstuk). Hij start met een pakkend hoofdstuk vol spontane spirituele ervaringen en daarna neemt hij je mee over het festivalterrein. Jules Evans schrijft eerlijk en met een nuchtere houding. | 1pos
|
Uitgeverij Atlas bedankt voor het recensie-exemplaar, in het kader van de Club van Echte Lezer, snelleesactie.
Hernan Diaz vertelt het verhaal van de legende ‘Hawk’, Håkan eigenlijk maar iedereen buiten Scandinavië spreekt het uit als Hawk. Het boek begint intrigerend met ijszwemmen en iemand die onder het ijs vandaan komt een soort reus. Daarna gaat het boek terug in de tijd en vertelt het verhaal van Håkan. Samen met zijn broer wordt hij naar Amerika gestuurd om de hongersnood in Zweden te overleven die steeds nijpender wordt. In Portsmouth raakt hij zijn broer kwijt en omdat hij slecht Engels spreekt komt hij ook terecht bij het verkeerde schip. Hij geraakt in Californië en daar begint het avontuur.
Hernan Diaz weet het prachtig te beschrijven hoewel niet duidelijk is in welke tijd het precies speelt maakt dat niet uit. Ook zijn er al genoeg boeken geschreven over een soortgelijk onderwerp. Hij weet ook Håkan goed neer te zetten, hoe hij langzaam aan volwassen wordt van naief, met een soort van Svengelska (Zweeds/Engels) naar het langzaam leren van het Engels. Nujårk, in het Zweeds uitgesproken als nujork. Ook het thema van vertrouwen, vriendschap, overleven en de zoektocht naar zijn broer.
Het verhaal wordt chronologisch verteld en is erg meeslepend, niet te ingewikkelde zinnen en dus goed leesbaar voor een groot publiek.
Het debuut van de in Argentinië geboren en in Zweden opgegroeide Hernan Diaz is absoluut de moeite waard en vraagt om meer romans van zijn hand.
4 sterren van mij. | 1pos
|
'Ster van het Noorden' omvat drie verhaallijnen.
De tweelingzus van de Amerikaanse Jenna is jaren geleden verdwenen op een strand in Zuid-Korea. Ze blijft haar zoeken maar gelooft uiteindelijk dat haar zus dood is. Een contact met een Japanse moeder zet echter alles op zijn kop. Zo trekt ze de aandacht van de CIA.
Mevrouw Moon is een doodgewone Noord-Koreaanse vrouw, die door fouten in het verleden in een kamp terecht is gekomen. In haar onderhoud voorziet ze door een soort handel op illegale markten. Ze heeft echter een rebels karakter en komt zo in botsing met de autoriteiten.
Cho is een hooggeplaatst functionaris in de Noord-Koreaanse hiërarchie en behoort tot de bevoorrechte klasse met veel materiële voordelen. Maar uiteindelijk komt ook hij in botsing met de genadeloze verdachtmakingen.
De drie verhaallijnen zijn briljant verweven en komen in een boeiende manier samen in spannend geschreven finale. Misschien zijn daarbij bepaalde aspecten op het randje van het geloofwaardige. Maar eigenlijk is dit niet relevant:
'Ster van het Noorden is tenslotte een thriller en geen non-fictie of geschiedschrijving.
Maar even interessant aan dit boek als het thriller aspect is de beschrijving van en de blik die je krijgt op de Noord-Koreaanse samenleving.
Het beeld van de topklasse die een blinde verering toont voor de 'Geliefde Leider Kim Jong-Il'. Een klasse die vele privilegies heeft en in 'Westerse' luxe baadt.
Daar tegenover het gewone volk dat in armoede leeft, nauwelijks voldoende voedsel heeft, maar slaafs de leider moet 'vereren'. En die bij het minste worden verbannen naar 'onmenselijke' strafkampen'.
Dit aspect geeft ongetwijfeld een meerwaarde aan het boek. Zeker voor lezers die van een thriller toch iets meer verwachten dan loutere spanning. | 1pos
|
In vergelijking met zijn andere twee boeken valt dit boek enigzins tegen. Als ik dit boek als eerste zou hebben gelezen, zou ik het beter beoordeeld hebben. Maar nu krijgt het niet meer dan 4 sterren. Ik wist jammer genoeg al 10 bladzijden eerder dan de ontknoping de toedracht van het verhaal. Ik miste ook een sterke verhaallijn zoals die in de andere twee boeken wel voorkwamen over de illuminatie en de heilige graal. | 1pos
|
Livia Jagersma is net partner geworden van een prestigieus architectenbureau, wanneer zij een telefoontje krijgt van een Madrileense pastor.
Haar dood gewaande tante Pilar ligt in het ziekenhuis en wil haar graag zien.
Livia, geadopteerd door een Nederlandse familie, had zich voorgenomen om nooit meer terug te keren naar haar geboorteland Spanje en haar Spaanse familie.
Dit telefoontje doet haar wereldje wankelen.
Bijgekomen van de schok en na de nodige twijfel besluit ze toch te gaan.
Er zijn toch nog de nodige vragen waar ze nog antwoord op wil krijgen van haar Spaanse familie.
Ik was één van de uitverkorenen, die dit boek al mocht lezen. Waarvoor nog dank aan de groep Samenlezenisleuker en uitgeverij de Kring/ Felicita Vos.
De cover is echt passend met een vrouw, die probeert
om in balans te blijven in een wankele wereld zoals uit het boek zal blijken.
Het boek is onderverdeeld in hoofdstukken, en worden afwisselend verteld vanuit het perspectief van tante Pilar en Livia.
Zowel heden als verleden passeren daarbij de revue.
Felicita begint ieder nieuw hoofdstuk met een deel van een couplet van de dichter Federico Garcia, dat ook weer met de inhoud van het hoofdstuk te maken heeft.
Ze heeft werkelijk een schitterende mooie schrijfstijl en door de spanning die in het verhaal zat wilde ik steeds verder lezen.
Komt nog bij dat het in correct Nederlands is geschreven en ik geen fout ben tegen gekomen.
Ook een unicum in de boekenwereld.
Achterin staat nog een verklarende woordenlijst voor de Spaanse woorden die in het verhaal voorkomen.
Door de context van het verhaal begreep ik het Spaans wel, dus ik heb het niet hoeven te gebruiken.
Een mooi plot maakt het plaatje af.
Kortom ik heb genoten van dit mooie pareltje en raad het iedereen die een mooi boek kan waarderen aan.
Mijn waardering is dan ook 5*****
Spaans Bloed verschijnt 9 maart. | 1pos
|
Alweer een geweldig boek uit de hand van Deflo. Met zijn personage Walter Vandamme zet Deflo een realistisch en geloofwaardig personage neer, het verhaal geeft je de mogelijkheid om je daar perfect in te kunnen inleven en je zodoende met momenten dus nagelbijtende spannende momenten doormaakt, doordat alles zo herkenbaar is, met als gevolg dat het boek neerleggen geen optie meer is. Walter Vandamme vertegenwoordigd de doorsnee mens die wordt overlopen door zijn meerdere op zijn werk, de spelletjes van zijn collega (chef) zijn echter van zo een laag en bedreigend nivo dat Vandamme zich wil wreken, met de tijd dat het boek vordert neemt zijn frustratie en woede meedogenloos toe, als zijn enig kind dan verongelukt, door toedoen van zijn chef, en in comateuze toestand word opgenomen in het ziekenhuis, slaan bij Walter de stoppen door.
Deflo heeft het vermogen die opbouw van frustratie en woede griezelig waarheidsgetrouw te beschrijven, elke lezer zal zich een moment afvragen, wat zou ik doen?
En kenmerkt dat gevoel nu niet juist de kwaliteit van een goed boek?
Geen twijfel mogelijk, Deflo hoort bij de top van de Vlaamsche misdaadschrijvers! | 1pos
|
Na het ontvluchten van een familieschandaal keert rijkeluiskind Marcus Hardy voor zijn moeder en zus terug naar Sea Breeze. Hij deelt een appartement met Cage en raakt al gauw gewend aan het imago van zijn vriend. Cage is een echte playboy, hij nodigt vrouwen uit voor een onenightstand of blijft bij hen slapen.
Pas als Marcus de goede vriendin en tevens tegenpool van Cage ontmoet, de roodharige Willow, kan hij haar niet meer uit zijn gedachten zetten. Zijn wereld stopt dan ook al snel met draaien als Cage de woorden gezegd heeft: Zij gaat met mij trouwen.
Zodra Willow door Marcus binnengelaten wordt in het appartement van Cage voelt ze de aantrekkingskracht tussen hen. De bescherming die ze altijd van Cage kreeg is er nu niet, de muren om haar hart brokkelen langzaamaan af. Kan ze Marcus goed genoeg vertrouwen om haar hart te geven? Of blijft ze bij de vertrouwde Cage?
Het 2e boek van de Sea Breeze serie gaat, in tegenstelling tot andere boekenseries, verder waar het vorige boek geëindigd is, maar dan met de laatst overgebleven hoofdpersoon in dit geval Marcus. Het is daarom ook enigszins noodzakelijk om de voorgaande boek(en) te lezen.
Markus is erachter gekomen dat de liefde die hij voelde voor Sadie niet genoeg was. Zijn concurrentie, de rockster Jax Stone, had hem verslagen en Marcus moest afscheid nemen van ‘zijn meisje’.
In tegenstelling tot het 1e boek is er in dit verhaal meer afwisseling tussen de gedachtegang van de twee hoofdpersonen. De onbegrijpelijkheid die Marcus voelt voor zowel zijn ouders als voor Willow is goed terug te vinden in het verhaal. Zijn karakter slim, meelevend en voorzichtig komen mooi terug in het boek, maar staan wel in contrast met zijn soms tikkeltje agressieve houding. Zijn vader maakt het er dan ook niet echt bepaald makkelijk erop.
Willow, een arm maar lief meisje die op de schouders van Cage leunt voelt zich gelijk tot Marcus aangetrokken. Maar een rijke jongen als Marcus kan niks voelen voor een arm en gebroken meisje als zij. Daar komt ook nog eens bij dat hij waarschijnlijk wel gewoon contact heeft met al zijn familieleden en dat kan Willow, die af en toe voor haar nichtje zorgt niet zeggen.
Je kan merken dat ondanks dat Willow veel optrekt met Cage best wel veel zelfstandigheid wilt. Ze gaat naar school en heeft een bijbaantje. Ook is ze heel zorgzaam, maar houdt ze zich wel vast aan de mensen die ze nog om zich heen heeft.
De relatie tussen Willow en Cage is in het begin maar een beetje raar en ook een beetje aftasten. Maar al snel kom je erachter, mede door Marcus, wat die relatie nu echt inhoudt.
In het begin van het boek lopen Marcus en Willow langs elkaar heen, Cage komt ook vaak om de hoek kijken. Pas halverwege/aan het eind van het verhaal zit er een goede climax in wat zeker een verrassende wending in het verhaal geeft.
Alleen voor haar is, net zoals Adem, een dosis feelgood, een beetje erotisch, spannend en door de vrienden van Marcus, een vleugje humor.
Daarnaast komen ook de hoofdpersonen uit Adem, Sadie en Jax, ook af en toe een kijkje nemen bij Marcus. Dit zorgt ervoor dat je (gelukkig) nog geen afscheid neemt van de dame en heer en dat ze netjes op de achtergrond blijven.
Alleen voor haar is een mooie titel voor het boek. Als je het verhaal gelezen hebt dan snap je titel en geeft het je een fijn en verliefd gevoel. | 1pos
|
Voor mij is dit de eerste kennismaking met een thriller van Hilde Vandermeeren. Spanning ten top, van begin tot eind. De voorbije maanden las ik al vrij veel "vrouwenthrillers", deze hoort echter niet in die categorie thuis. Misschien alvast omwille van het onderwerp: een huurmoordenaar, die werkt voor een organisatie die als doel heeft mensen op aanvraag te vermoorden en een inkijk in deze organisatie, als één van de verhaallijnen. De andere verhaallijn gaat over Gaelle, die ervan wordt beschuldigd haar zoontje te hebben willen ombrengen en die doorheen het verhaal op zoek gaat naar haar zoon, terwijl zij zowel door huurmoordenaars als door de politie wordt gezocht en niemand uit haar omgeving nog kan vertrouwen.
Het boek was echt spannend van begin tot eind en de spanningsmomenten volgden elkaar voortdurend op..
Voor mij zou dit boek best mogen verfilmd worden, het zou een heel goede actiethriller kunnen worden! | 1pos
|
De in Engeland woonachtige Teri Terry heeft in meerdere landen gewoond en heeft diverse banen gehad. Ze is o.a. wetenschapper en dat is terug te vinden in haar nieuwste boek Gewist, een eerste deel van een trilogie.
In Gewist kijken we mee in het nieuwe leven van Kyla op het moment dat ze het ziekenhuis mag verlaten en mee naar huis mag met haar familie. Mensen die ze niet kent, maar die ze wel pap en mam en zus Amy moet noemen. Kyla weet niets meer, want ze is gewist. In deze dystopische wereld zijn geen gevangenissen meer. Jongeren die misdadigers waren worden gewist, hun hele geheugen wordt weggenomen en daarna moeten ze alles opnieuw leren. Van belang is het om gelukkig te blijven. Ze dragen een polsband die bijhoudt hoe ze zich voelen. Zakt het af naar drie, dan gaan ze 'out', onder de twee is het definitief afgelopen.
Het is een onwennige wereld waar Kyla in terecht komt. Als gewiste is ze niet populair op school, maar ze vindt al snel een vriend: Ben, ook een gewiste. Samen gaan ze hardlopen waar ze goed in zijn en wat hun geluksgevoel enorm opkrikt.
Maar Kyla heeft ook vreselijke nachtmerries, waar komen die vandaag en wat betekenen die? Kyla heeft het gevoel dat er dingen niet kloppen en ontdekt dat dat inderdaad zo is. Er verdwijnen mensen, en waarom blijft haar moeder haar maar waarschuwen?
Het is een reuze spannend verhaal, juist omdat er zoveel onbekend is. Als lezer weet je net zo weinig als Kyla, maar je voelt gelijk aan dat er veel niet klopt. Het is dan ook niet zo vreemd dat het boek de lezer door het verhaal sleurt, hopende op meer informatie in het volgende hoofdstuk. Maar vaak roept de nieuwe informatie alleen maar meer vragen op. Teri Terry heeft een hele fijn stijl van schrijven en weet de lezer mee te voeren met de ontdekkingen van Kyla.
Het is dan ook jammer dat aan het einde het verhaal nog lang niet af is. Niet geheel onlogisch aangezien het een eerste deel is van een trilogie, maar het laat de lezer met een beetje onbevredigd gevoel achter. Een slimme opbouw, want de volgende delen zullen beslist gelezen moeten gaan worden. | 1pos
|
Het is alweer een tijdje geleden dat ik een boek uitgelezen heb. Helaas zat er weer een leesdipje te wringen en ik geraakte er moeizaam uit. Tot ik per ongeluk deze serie tegenkwam.
Al een tijdje op mijn 'nog te lezen'-lijstje, maar nergens te vinden. Langzaamaan geef je de hoop dan op. Tot de eerste zes boeken verschijnen en je maar dertig euro moet neertellen. Nee kon ik dus niet zeggen! Als een gek stormde ik naar de kassa en maar goed ook.
Het eerste boek heb ik verslonden. Want jeetje, het is echt geweldig voor dit genre. Het bevat enkele clichés, maar ik merk dat je die moeilijk kan omzeilen in dit genre. Wat ik in het begin wat tegendraads vond, was het idee dat de personages stiefbroer en -zus waren. Daar had ik het in het begin een beetje moeilijk mee.
Het mooie hieraan was dat ze niet gelijk verliefd werden. Vaak is dat wel het geval en daar kan ik me als lezer dan sterk aan ergeren. Deze keer ging het eerst puur over lust en elkaar in de buurt willen hebben. Niets waarbij het hele kleffe date-gedoe aan bod kwam.
Wat ik ook zo mooi vond, was dat andere personages allemaal wat wisten, en jij als lezer absoluut niets. Het grote geheim over Nan moest ik dus te weten komen en dat maakte ook dat ik bleef lezen. Het sleurde mij helemaal mee in het verhaal.
Voor ik het wist, had ik de laatste pagina gelezen. Het boek leest vlot weg en bevat eigenlijk zeer veel voor ongeveer 250 pagina's. De plot sprak mij gewoon gelijk aan en dat heeft ook veel goedgemaakt. | 1pos
|
In deze tijden van polarisatie en heftig debat over immigratie is dit een must-read voor vele mensen en zeker ook voor populistische politici van de harde lijn. Dan denk ik even aan een Theo Francken, Orban, Trump,...
In se gaat dit boek over ontvreemding, gedwongen emigratie, collaboratie, en schuld en boete, enz
Mensen vluchten uit hun woningplaats uit angst voor geweld en represailles. In het land waar ze terechtkomen worden ze aanzien als vreemdelingen of ongewenste gasten. Ook hun kinderen krijgen ermee te maken.
Zelf voelen de personages uit dit boek zich nergens meer thuis. Twijfelen ze aan hun identiteit : zijn ze nu Algerijn of Fransman.
Het verhaal wordt op een boeiende manier verteld en deze schrijfster is zeker voor mij ook een ontdekking. | 1pos
|
Dit boek over Harriet Manners alias geek girl bleek het perfecte boek om mee te nemen tijdens mijn tripje naar New York. Een heerlijke simpele clicklit die makkelijk weglas alle avonden nadat ik me had ondergedompeld in deze bijzondere stad en probeerde even bij te tanken met dit boek. Super om dan nog wat extra feitjes over deze stad op te doen en dankzij Harriet heb ik daarom ook nog even een bezoekje gebracht aan Grand Central Station, wat inderdaad een prachtig turquoise plafond heeft.
Wat betreft het verhaal blijkt dit inderdaad niet erg vernieuwend en erg veel te lijken op deel 1 en 2. Dit stoorde mij niet echt omdat het al erg lang was geleden dat ik deze delen had gelezen. Als je dit wel kortgeleden hebt gelezen is deel 3 misschien wat dubbelop. Wat ik wel een minpunt vond aan dit deel is dat Toby en Nathalie er nauwelijks in voor komen, deze personages mistte ik in dit deel. Een ander minpunt was dat Harriet dit keer weer alles verprutste. Het zou leuker (en realistischer) zijn als ze ook eens een modellenklus goed aanpakt en ergens succes mee boekt.
Al met al een heerlijk snackje tussendoor, oftewel een makkelijk boek waar je niet te veel over hoeft na te denken, perfect om te lezen tussen zwaardere lectuur/ literatuur door. | 1pos
|
Subsets and Splits