text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Je waant je werkelijk in Italie en krijgt spontaan trek in pizza's en cappuccino's. Het is spannend opgebouwd en komt tot een goede climax, hoewel het al halverwege het boek duidelijk is hoe de vork in de steel zit. De onthulling van de dader en de reden waren dan ook niet verrassend. Wat mij in het begin een beetje in verwarring bracht was het tijdstempel. De openingsscene speelt zich af in 1986, wat Giorgio 39 maakt op het moment dat de tijdlijn van Sanne en Wessel zich afspeelt (ervan uitgaande dat het in de tegenwoordige tijd plaatsvindt). De manier waarop Giorgio beschreven wordt, komt hij mij eerder voor als een twintiger, waardoor ik even ging twijfelen of het openingsstukje echt over hem ging of over zijn vader. Gaandeweg viel het op zijn plaats, maar het klopte niet helemaal bij het beeld dat ik van het personage kreeg. De scene in de trein op weg naar Nederland, met de jongen met het petje en het meisje had mijn inziens meer uit gehaald kunnen worden. Ik had verwacht dat er wel een diefstal zou plaatsvinden of dat er juist iets geplant zou worden in de tas van Wessel, maar dit bleef uit en maakte heel de introductie van die twee wat overbodig. Maar alles bij elkaar was het een zeer makkelijk leesbaar boek, dat uitstekend geschikt is voor een luie zomerdag aan het zwembad. En nu benieuwd hoe Wessel het nieuws opvat dat hij in de laatste regel krijgt... | 1pos
|
aanrader vooral als je zelf in zo'n situatie zit het maakt duidelijk wat een verslaving met je relatie en gezin kan doen. Ik vind het ook heel moedig van de schrijfster om zich zo kwetsbaar op te stellen met als doel ook anderen te kunnen helpen en het taboe te doorbreken. Het verhaal leest makkelijk je wilt gewoon weten hoe het verder gaat dus ook geschikt voor mensen die normaal niet zo van lezen houden. | 1pos
|
Rodrigo Hasbún (1981) is een Boliviaanse schrijver en heeft in zijn nog jonge schrijverscarrière al de nodige faam opgebouwd. Zo stond hij in 2007 op de ‘Bogotá 39’, een lijst van 39 veelbelovende, Latijns-Amerikaanse schrijvers onder de 39 jaar en werd hij in 2010 door Granta (‘The Magazin of New Writing’) één van de 20 beste Spaanstalige schrijvers onder 35 jaar genoemd. Hij heeft op dit moment twee romans en een verzameling korte verhalen op zijn naam staan. Deze tweede roman ‘Affections’ is in tien talen vertaald, waaronder in het Nederlands onder de titel Woeste Jaren.
Woeste jaren is gebaseerd op de bestaande Duitse familie Ertl. Klaar met de constante onzekerheid over werk in het naoorlogse Duitsland en verlangend naar nieuwe avonturen, besluit de bekende documentairemaker en avonturier Hans Ertl in de vroege jaren vijftig München te verlaten om zich te vestigen in Bolivia, een van de armste landen in Latijns-Amerika.
Kort na aankomst in La Paz, beginnen Hans en zijn twee oudste dochters (toen nog tieners) aan een expeditie op zoek naar Paititi, een legendarische Incastad. De bizarre zoektocht, in het midden van de Amazone, is tevens het startpunt van de reis van de afzonderlijke gezinsleden naar zichzelf. En in plaats dat deze reizen leiden naar een gezamenlijke aankomstplaats, zorgen ze er enkel en alleen voor dat de familie uit elkaar valt. Deze geleidelijke teloorgang van de familie Ertl wordt vanuit verschillende gezichtspunten vertelt, waardoor je als lezer vanuit verschillende familieleden niet alleen een goed beeld van het karakter van de personages krijgt, maar ook van hun levensdoel. Hans, een egocentrische man die altijd bezig is met kolossale projecten; Aurelia, zijn ziekelijke, melancholische vrouw; Heidi, die zo snel als ze kan terug wil keren naar München om daar het ‘oude’ leven weer op te pakken; Trixi, nauwelijks een kind aan het begin van de roman en eindigend als een nerveuze en eenzame vrouw. Tot slot is daar Monika, de enige die de avontuurlijke geest van haar vader heeft geërfd en die zich, na een zinloos huwelijk, aansluit bij de Boliviaanse marxistische guerrilla.
Dit alles weet Hasbún in een roman te verwerken van nog geen 120 bladzijden. In het begin heb je dan ook erg het gevoel dat je stukken mist en op de een of andere manier leidt dit er toe dat je je door de roman heen haast. Dit wordt versterkt door het feit dat het boek over een familie gaat en familieromans hebben toch vaak de neiging uitgebreid(er) stil te staan bij de karakters van de verschillende familieleden en de onderliggende verhoudingen. Na de laatste bladzijde blijf je dan ook met een gevoel zitten alsof je een uittreksel of samenvatting hebt gelezen. Maar na een tweede keer lezen, wat qua hoeveelheid pagina’s geen grote opgave is, leer je de roman en in het bijzonder de schrijfstijl meer en meer waarderen. De Hongaarse musicus Otto Weiss (1847 – 1916) sprak eens de legendarische woorden: ‘Om bondig te schrijven moet je over veel woorden beschikken’. Hasbún heeft, zoveel is duidelijk, een arsenaal aan woorden tot zijn beschikking. | 1pos
|
Recensie Verbroken Linda Jansma
Eerlijk gezegd zou ik dit boek niet hebben opgepakt als ik niet eerder iets van Jansma zou hebben gelezen. Op het omslag staat uiteraard de titel - Verbroken -, maar die is vrij nietszeggend, wat al jarenlang een trend is bij thrillers. De afbeelding is een extreem close-up portret van een jonge, sproeterige vrouw met oranje haar. De tagline is Mara staat voor een duivels dilemma. Kan van alles zijn, het wijst allemaal richting een liefdesverhaaltje met een verbroken relatie, beetje Twilight misschien. Het is van de Crime Company en het genre is thriller, maar er wordt veel thriller genoemd wat ik eerder een boeketreeksdeel met misdaad zou noemen. Zelfs de achterflap is erg vaag over de inhoud.
En dat is heel erg jammer, want deze thriller is heel goed. Het is een boek dat er toe doet. Het wijkt af van veel thrillers die ik tot dusver heb gelezen, in positieve zin. Is het daarmee ook een topboek? Ik vond Jansma's Schaduwkinderen beter, maar dat wil dus zeggen dat er groei in zit en dat het alleen maar nog beter wordt.
Dit boek blijkt gewoon een spannende technothriller te zijn. En een goede ook nog, met correcte details, en dat is zeldzaam. De schrijfster weet zelfs gedetailleerde verschillen tussen een MacBook en een Windowslaptop te noemen. Alleen over de naam/definitie van het "Zero Day Leak" twijfel ik, maar dat is dan ook het enige.
Mogelijk had de uitgever met de vrouw op het omslag de hoofdpersoon Mara in gedachten, maar al snel blijkt dat Mara krullen heeft en de vrouw op het omslag niet. Dus een beetje een random foto. Ik had hier liever iets gezien dat wat van het verhaal zou verraden: moslimterreur en cybercrime. Dan zou ik het veel eerder hebben opgemerkt en gekocht, met misschien nog vele anderen die van cybercrime verhalen houden. Echt een gemiste kans.
Helemaal keihard cybercrime gaat Jansma echter niet. Technische details worden voor leken voldoende uitgelegd (hoop ik) en de liefde komt ruim aan bod, met gelukkig slechts één pagina seks. De andere emoties, verdriet, angst, boosheid, worden ingezet om de personages geloofwaardige motieven te geven voor hun handelen. Die emotionele drijfveer geeft het verhaal enige diepgang, waardoor de bad guys & grrrls ook een kwetsbare kant krijgen en de wereld, de echte wereld met moslimgeweld, niet zo zwart/wit is als ons vaak wordt voorgeschoteld door al dan niet nep nieuws.
Denk niet dat je veel van computers moet weten om het te kunnen volgen. Wat misschien ook een beetje jammer is voor de cybercrime- en cyberpunkliefhebbers die misschien iets meer details over het hacken zelf hadden willen lezen, maar het hoe is in dit verhaal uiteindelijk niet interessant. Hoofdzaak is dat het geloofwaardig genoeg is en dat wat er is beschreven echt zou kunnen gebeuren. Dat geldt ook voor de andere plotelementen.
Hieronder staan de spoilers.
Het verhaal gaat over Mara, een ethische hacker van beroep. Gedurende het verhaal blijft het lang in het midden wat er met haar kinderen is gebeurd, maar, en dat vind ik een van de zwakkere punten in het verhaal, het is al vrij snel duidelijk dat de kinderen door de vader zijn ontvoerd naar een islamitisch land, zoals we wel vaker in het nieuws horen. Sowieso vind ik dat Mara's verleden te vaak als een mysterie wordt opgevoerd, als iets dat nieuwsgierig zou moeten maken, maar ik vond dat vrij hinderlijk omdat het niet echt bij de plot hoort en het verwarrend is (verschillende echtgenoten, verschillende zwangerschappen en eerst niet duidelijk dat er steeds twee zijn).
Mara wordt gevraagd een netwerk te testen op veiligheid en daarbij vindt ze rare dingen. Degene die de eigenaar is van die gegevens wil die geheimhouden en bedreigt Mara. Ze moet wat ze aan informatie heeft gehaald vernietigen en/of teruggeven. Beetje raar, want er zouden gewoon kopieën te achterhalen moeten zijn (en dat gebeurt op het eind ook, en dat had de bedreiger moeten weten). Toch is dat vaak hoe het werkt: niet nadenken, impulsief handelen, dingen groter maken dan het lijkt en dan extreme maatregelen nemen, wat uiteindelijk de aandacht op iets vestigt dat anders niet op zou vallen.
Met flashbacks wordt het leven van Mara geschetst, maar ook dat van Imara, een Irakese vrouw. Ze hebben veel met elkaar gemeen, maar ze reageren anders op situaties. Imara wil wraak, en plant daarom een aanslag op Nederland. Hoe dit gepland wordt, is angstaanjagend geloofwaardig. Omdat de nerd van de terroristische cel wordt uitgeschakeld, wordt Mara gedwongen zijn plaats in te nemen. Ze wordt gechanteerd met het leven van haar kinderen. Daar zit dus veel psychologie bij, ethiek: dat is het duivelse dilemma dat op het omslag wordt genoemd. Mag je een aanslag plegen die honderden mensen doodt als je daarmee het leven van je twee kinderen kunt redden? Kun je duizenden mensen redden als je daarmee het leven van je kinderen op het spel zet?
Hoewel er wordt gespeeld met de schuldvraag (Imara heeft haar gegronde redenen om wraak te willen), is het uiteindelijk wel een boek dat bredere maatschappelijke aandacht mag hebben, maatschappelijk debat met name. Zo'n verhaal zou je bijvoorbeeld weleens willen lezen, geschreven door iemand met een moslim-achtergrond: hoe zit dat denken over wraak verankerd in de islam, of de Irakese cultuur? Of is er meer aandacht nodig voor de innerlijke strijd van de daders omdat bepaalde punten niet overeenkomen met de kernwaarden van de islam, of de vervreemding door omwille van een aanslag in Nederland te gaan wonen? Of hoe er in andere culturen wordt gedacht over de rol van een moeder en een vader als het gaat om kinderen en ontvoerde kinderen? En ook intrigerend: heel kort wordt opgemerkt dat Mara's zwager het vreemd vindt dat zijn broer terugkeert naar het land waaruit ze zijn gevlucht en waar nog steeds oorlog heerst; de beweegredenen van de vader hoor je zelden iets over. Dat valt buiten dit boek, maar om voor het debat het beeld compleet te krijgen zou je ook die andere kant moeten kennen. | 1pos
|
Verloren zoon is geen roman zoals je misschien zou verwachten als je de titel leest! Dit is een roman met een neiging tot een thriller en bovendien een roman die een maatschappelijk probleem aanzwengelt. Namelijk dyslexie; het verdwalen op de landkaart van de taal. Dit is een belangrijk onderdeel van het verhaal.
De personages zijn duidelijk beschreven, maar je leert ze gaandeweg het verhaal pas écht kennen en aan het einde zullen de haren op je armen overeind staan van de kille haat waar je over leest. Dit had je niet kunnen verwachten toen je in het boek begon en toch zeker niet dat het deze personages betreft.
Het is een langzaamaan-verhaal dat groeit en groeit.
In het begin vervalt de auteur wat in herhaling waardoor de snelheid er een beetje uit ligt, maar dat weerhoudt de lezer niet om door te willen lezen, omdat de nieuwsgierigheid de boventoon voert.
Heerlijke plotwendingen zorgen voor een constante vervoering.
Vanzelfsprekend is ook romantiek volop aanwezig, maar in een andere vorm dat je misschien graag had gewild.
Voor mij is Verloren zoon een heel goede mix van een roman en een thriller, en is bovendien een eyeopener.
Graag gelezen! | 1pos
|
Het gaat Annie OSullivan niet voor de wind. Ze heeft een moeder bij wie ze het nooit goed kan doen en haar werk als makelaar loopt niet echt op rolletjes. Maar het kan altijd erger. Annie komt in een nachtmerrie terecht als ze op een dag ontvoerd wordt door een man. Hij sluit haar op in een blokhut met geen enkele kans op ontsnappen. De Griezel, zoals Annie hem in gedachten noemt, dwingt haar te leven volgens zijn regels, die zij noodgedwongen opvolgt.
Vermist wordt verteld door Annie zelf en begint als ze inmiddels teruggekeerd is in de maatschappij. Annie loopt bij een psycholoog; elk hoofdstuk is een sessie waar Annie in monoloogvorm verhaalt wat haar is overkomen. Deze vertelstijl is verraderlijk: in het begin zorgt ie voor een veilige afstand door haar beschouwende manier van vertellen en het feit dat je weet dat ze het overleefd heeft.
Maar langzamerhand gaat het verhaal onder de huid kruipen. Annie springt in haar verhaal ook naar de tijd na haar terugkomst. En dan valt het op dat ze over bepaalde details niet praat, waardoor de spanning alleen maar meer toeneemt.
Je hebt van die schrijvers die gelijk met hun debuut al laten zien dat ze over grote klasse beschikken. Stevens is daar één van. Ze weet genoeg afwisseling in haar verhaal te brengen door heen en weer te springen tussen, tijdens en na de ontvoering, waardoor de lezer niet constant met de ontvoerder en Annie te maken heeft. De personages zijn goed neergezet; de manier waarop bijvoorbeeld wordt beschreven hoe Annie reageert op haar omgeving is erg geloofwaardig. En wat ook heel belangrijk is in een thriller: Stevens weet hoe ze het verhaal op gang moet houden door de gebeurtenissen steeds erger te maken.
Maar dat moet je als lezer allemaal zelf ontdekken. Het is jammer dat de flaptekstschrijver daar niet net zo over dacht. Op de achterkant van het boek worden details en hints gegeven die pas in het laatste deel van het boek voorkomen. Een jammerlijke misser op een verder zo voortreffelijk debuut. | 1pos
|
Op een festival raakt de achtjarige Carmel Wakeford verwijderd van haar moeder Beth die haar spreekwoordelijk te kort aangelijnd houdt. Het begon onschuldig als een spelletje 'verstoppertje', waar enkel Carmel weet van had. Maar als ze tevoorschijn komt, is haar moeder nergens te vinden. De dikke mistgordijn verhindert haar om goed te zoeken, maar dan komt er een man op haar af die beweert haar opa te zijn. Mama zou een ongeluk hebben gehad. Maar mama had helemaal geen ongeluk en de man die zich als haar opa voordoet, is niet pluis.
Beth houdt ondertussen stevig vast aan de gedachte dat haar dochter ergens is en ooit terug zal keren. De tijd verstrijkt en zelfs jaren later, als ze zich af en toe toestaat even niet door het gemist en verdriet te laten opslokken, beheerst Carmel nog haar leven. Ze houdt hoop en stap voor stap gaat ze richting een toekomst die steeds minder donker lijkt.
Je volgt het verhaal vanuit de ogen van de moeder en de dochter. Om en om gaat het verhaal per hoofdstuk vanuit verschillend perspectief verder, zodat het makkelijk is om beide ontwikkelingen goed te volgen. Naar mate het einde nadert, springen we steeds sneller verder in de tijd. Het boek beslaat een lange periode en dit levert een heel interessant verloop op.
Carmel is een begaafd meisje dat al gauw doorheeft dat er iets niet klopt. Maar ze staat machteloos en wordt continu gemanipuleerd. Wat wil je ook, als achtjarige? De tweestrijd binnen Carmel is aandoenlijk en pijnlijk en helaas ook realistisch. Ze weet dat het niet klopt, maar wat moet ze zonder hem? Haar moeder is immers dood… Niet helemaal, maar het scheelt niet veel. Beth worstelt met haar onmacht en verdriet. Hoe moet ze verder? Haar worsteling wordt zo natuurlijk beschreven dat het voelbaar wordt.
Op zeer geloofwaardige manier zet Hamer haar personages neer. Zelfs de ontvoerder lijkt van vlees en bloed en eens maar eens te vaak betrapte ik mezelf erop dat ik hem begreep om daarna gauw te denken: maar gelukkig lijken we in niets op elkaar. Kate Hamer laat voelen hoe verschrikkelijk het is om je kind te verliezen, maar ook om ontvoerd te worden én om de ontvoerder te zijn. Dat laatste zonder in zijn huis te kruipen.
‘Het meisje in de rode jas’ is een spannende roman over de verstrekkende gevolgen van een ontvoering, maar bovenal over doorgaan na een gebeurtenis die de rest van je leven heeft bepaald. | 1pos
|
Lieke is 28 jaar en werkt als tekstschrijver bij een vrouwenblad. Haar relatie met haar vriend Mark is verbroken en ze moet een nieuwe start maken. Ze krijgt hierbij hulp van haar vriendinnen Andrea en Natasha en samen gaan ze geregeld stappen om te versieren of versierd te worden. Op haar werk krijgt Lieke de kans van haar leven, maar om deze kans goed te volbrengen zal ze er eerst achter moeten zien te komen wat ze nu eigenlijk mist in haar leven.
‘Het is een goed idee, Lieke, maar verknal het niet. Deze kans krijg je geen tweede keer.’
Dwaze dates of echte liefde heb ik enige tijd geleden gewonnen bij Hebban. Een aantal dagen geleden had ik eindelijk de tijd om dit boek te gaan lezen. En wauw, wat een leuk boek! Alles waarvan ik vind dat dit aanwezig moet zijn in een goede Chicklit heb ik ruimschoots kunnen vinden in dit boek. Romantiek en humor, herkenbare situaties gegoten in een vrolijk geschreven verhaal.
‘Vanavond gaat het gebeuren. Ik ga stappen als vrijgezel.’
Lieke is een personage waar je je als lezer prima in kan verplaatsen. Haar verhaal is misschien niet uitzonderlijk, maar dat maakt het juist zo bijzonder. Het vertelt over gewone alledaagse dingen die een jonge vrouw in haar leven kan meemaken. Een jonge vrouw die door haar zoektocht naar de ware liefde zichzelf regelmatig tegenkomt en langzamerhand gaat beseffen waar het nu eigenlijk allemaal om draait. Een vrouw die net als iedereen ook haar onzekerheden heeft die ze probeert te overwinnen. Buiten de romantiek en humor in het verhaal zijn er ook de verdrietige momenten, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn waar het in Dwaze dates of echte liefde om draait.
Krista heeft in een aangename schrijfstijl een treffend verhaal geschreven, vlot en onderhoudend, een boek dat continu mijn volle aandacht heeft gehad. Een regelrechte aanrader voor de liefhebbers van Chicklit! | 1pos
|
‘Houd je bezig met waar jij invloed op hebt. Laat al het andere los. Dat is in handen van het leven. Iedere poging je daarin te mengen, creëert lijden. Laat los!’. Een losse quote uit het boek Ja, je innerlijke kompas voor vrede en vrijheid. Niet zomaar een citaat, maar één die de lading dekt. Linda Rood ontwikkelde een methode ‘Vragen naar Vrijheid’ waarbij de Helende Reis (The Journey) van de Amerikaanse Brandon Bays, model stond. Een praktische en eenvoudige benadering om door (meditatief-)zelfonderzoek naar de emotionele en spirituele kern van een probleem te gaan.
Het diepgaand voelen, weten en beseffen dat iets in overeenstemming is met je ware natuur wordt hier het ja-gevoel genoemd. Wanneer je niet naar het ja-gevoel of het tegenovergestelde nee-gevoel luistert, ontstaan er problemen. Het ja-gevoel vertelt je wat voor jou klopt en waar je potentie en mogelijkheden liggen. Het nee-gevoel vertelt wat niet (meer) klopt en waar pijn, destructieve patronen en overtuigingen liggen. Gedurende het menselijke bestaan krijg je uitnodigingen om steeds meer vanuit je ware natuur te gaan leven. Zo’n invitatie kan een inspirerend boek of mens zijn dat op je pad komt, maar ook ziekte, burn-out, relatieproblemen, ontslag of andere crisissituaties. Zo’n gebeurtenis zou je kunnen zien als een kans op heling.
Onze persoonlijkheid wordt gevormd door alle verhalen die je over jezelf bent gaan geloven en de conditioneringen die je hebt aangeleerd. De Vragen naar Vrijheid helpen om tot de oorsprong van beperkende, soms ook schadelijke gedachten te komen (kernovertuigingen), zodat je deze kunt begrijpen, ontkrachten en bevrijden. Zie hier: jouw ware natuur is ontwaakt! De Vragen lijken eenvoudig, maar dringen door tot de diepste kern van jouw wezen.
Dit boek neemt je mee op zoektocht naar de diepere lagen in jezelf die werkelijk geluk en vrijheid tegenhouden. De auteur helpt je daar bij. Het element dat telkens terugkeert en dat alle thema’s met elkaar verbindt en verduidelijkt, is Linda’s persoonlijke verhaal en dat van klanten uit haar praktijk. Een praktijk waarin ze mensen begeleidt op hun zoektocht naar spiritueel ontwaken en innerlijke vrede. Zo nu en dan valt Rood wat in herhaling en komt het verhaal enigszins traag op gang, maar is herhaling niet de kracht van de boodschap?
Dit is een handboek voor het (her-)vinden van je innerlijke kracht, vertrouwen en balans in het leven van alledag. Zeer geschikt voor eenieder die inzicht wil verwerven in eigen identiteit en bereid is aan zelfontwikkeling te doen. Ben je HSP (een hooggevoelig/sensitief persoon)? Ook dan is dit een mooie, waardevolle bijdrage .
Bijzonder realistisch geschreven, met de nuchtere boodschap dat we ons niet werkelijk kunnen beschermen tegen pijn, verlies en dood. Echter met effectieve, simpele tools om hier beter mee om te leren gaan. Reserveer dagelijks wat tijd om een hoofdstuk te lezen, met schrift en pen in de aanslag om de gestelde vragen te beantwoorden. Zo haal je het meest uit dit werk. | 1pos
|
Ondanks dat ik alle films over mees Kees heb gezien, had ik nog geen enkel boek over deze leuke stagiair gelezen. Beetje gek om in februari over sinterklaas en kerst te lezen, maar de verhalen zijn net zo pakkend als de film. De tekeningen van Rik de Haas zijn mooi vormgegeven en laten goed zien wat er in het verhaal gebeurd. Het zijn trouwens mooie korte hoofdstukken dus fijn om voor te lezen. (25e boek voor boekenbingo 2016) | 1pos
|
Ik ben al jaren een fan van de boeken van Jonathan Kellerman met als hoofdpersonen kinderpsycholoog Alex Delaware en rechercheur Milo Sturgis. Beiden komen in dit boek praktisch niet voor; de hoofdrollen zijn weggelegd voor een kleine scharminkel van een jongetje, Billy Straight, en rechercheur Petra Connor.
Billly is getuige van een brute moordaanslag op de jonge, rijke Lisa Ramsey - de vrouw van een tweederangs acteur. Wanneer zijn gegevens in de krant worden gezet omdat hij als getuige wordt gezocht, ontbrandt zich een race tegen de klok om hem te vinden. Wie is het eerst: de moordenaar of de politie?
Kellermand heeft met Billy Straight een geweldige, ijzersterke thriller neergezet. De verschillende personages worden erg goed neergezet; je kunt niet anders dan meeleven met de jonge Billy, die het niet goed getroffen heeft in het leven en je wilt Petra wel opjutten om nog meer haar best te doen om Billy en de moordenaar van Lisa te vinden.
Heerlijk boek om in zo kort mogelijke tijd uit te lezen. Door de perspectiefwisselingen - waarbij Kellerman zich goed weet in te leven in de gedachtewereld van een 12-jarige - blijft het geheel boeiend om te lezen. Zoals gebruikelijk in zijn boeken gaat het ook in Billy Straight om gedegen speurwerk en inzicht in de menselijke natuur. Daarbij schuwt hij moord en doodslag niet en de plot is zeer goed en met veel gevoel voor detail uitgewerkt.
Het was weer een genoegen om een boek van zijn hand te lezen. | 1pos
|
Heb het boek net uit en ik moet zeggen dat ik 't een heel goed verhaal vind. Het leest als een trein en zoals sommige mensen hier beweren, vind ik 't allerminst saai. Je wilt weten hoe 't verhaal verder gaat, dus blijf je lezen.
Ook ontroerend, vooral op de momenten dat het over Antoine en zijn gevoelens
tegenover zijn kinderen gaat maar ook bij de dood van Pauline. Ik vond het een dikke 8.
Leest heel prettig met niet al te lange hoofdstukken. Ga nu ook het andere boek lezen van "Haar naam was Sarah", die heb ik ook nog staan in mijn boekenkast. | 1pos
|
Een mooi vervolg op "nelle, de heks van cruysem" maar in feite hoef je het eerste boek niet eerst gelezen te hebben.
Ik kende nauwelijks wat van de geschiedenis en de cultuur waarover dit boek gaat. Het verhaal sleepte me vanaf het begin mee in een onbekende wereld. Heerlijk wegdromen, meeleven, mee (wan)hopen en stiekem blijven denken aan een mooi einde.
Dit boek heeft het voor mij allemaal. Leuke personages, toffe dialogen, boeiende geschiedenis en intrigerende kadertjes met prenten :-)
Een aanrader. | 1pos
|
Spannend eerste deel van een nieuwe serie! Vlot lezend, veel actie. Hoop dat het volgende deel snel volgt. | 1pos
|
We hadden vroeger een buurman op de camping die midden in de nacht voor iedereen die nog wakker was soep maakte. Hij gooide werkelijk alles wat hij voor het grijpen had in een grote pan. Vermicelli, bonen, bloemkool en gehakt maar ook sambal, speculaas, pepermuntjes en drop. Een onmogelijke mix maar het smaakte als de lekkerste soep ooit. Die herinnering kwam naar boven toen ik De Erfgenaam van het neoliteraire schrijversduo Doornaert & Van der Leest dicht sloeg.
In dit tweede deel van de trilogie De schaduw van Jakkaru strooien de schrijvers kwistig met ingrediënten die van durf getuigen. De filosofische beschouwingen, taalvirtuositeit, frivoliteiten, diepzinnigheid en kostelijke humor worden zo enthousiast en vakkundig door elkaar geroerd dat het uitgeserveerde leesvoer buitengewoon smakelijk is. Je wilt na de laatste bladzijde nog eens opscheppen maar je zult moeten wachten tot het derde deel verschijnt.
Met de oude pa Roger Brandnetel staan de zoons Frederic, Patrick en Jo elk jaar aan het graf van hun moeder die hen met het één en ander heeft opgezadeld. Pa legt op 98-jarige leeftijd het loodje en laat naast behoorlijk wat geld ook een opblaaspop en 100.000 IKEA-potloodjes na. De broers verdelen de handel.
We volgen Patrick die in een psychiatrisch ziekenhuis zit om uit handen van de misdaadorganisatie Jakkaru te blijven, Jo die met zijn erfenis café Wir War opkoopt en daar een behoorlijk zooitje van maakt en Frederic die met zijn nieuwe geliefde Soranja zijn strijd tegen de drank voortzet. Elk op hun eigen manier worstelen de broers met hun verledens.
Tussen de vaak pijnlijke bespiegelingen door verluchtigen heerlijke intermezzo's het verhaal. Zo koopt Jo van een deel van de erfenis een forse collectie singletjes. À la Bret Easton Ellis worden de titels en artiesten allemaal opgesomd. Naast The Cats, Joe Cocker, Janis Joplin en een hele riedel andere artiesten treffen we ook The Sneepgoat, De Scharluinen, Steven Drieklezoor en The Brandnetel Brothers aan. Humor ten top. Doornaert & Van der Leest durven het ook aan om zichzelf en enkele mensen om hen heen ten tonele te voeren. Tussen neus en lippen door verschijnen ze zelfs als Treanrood & Van der Steel.
Misschien komen we in deel drie meer te weten over Oku Soseki de nieuwe buurvrouw van Patrick in de kliniek. Wat heeft zij precies met Jakkaru te maken? Zal Jo in het reine komen met zijn traumatische jeugdervaring? Zal Frederic het geluk vinden en van de drank blijven nu Soranja hem op 63-jarige leeftijd nog een kind heeft geschonken?
Of Doornaert & Van der Leest die vragen gaan beantwoorden, valt niet te voorspellen. Op hun ongeëvenaarde manier zullen ze optekenen wat er in hun neoliteraire hoofden naar boven komt. De lezer zal hoe dan ook opnieuw verrast worden. Vol verwachting klopt in ieder geval mijn hart. Deel drie van de trilogie De schaduw van Jakkaru zal me ongetwijfeld weer net zo goed smaken als De erfgenaam en Ik, Frederic Brandnetel. | 1pos
|
Alex Kava is voor Nederland als de ontdekking van het jaar neergezet. Al in 2001 verwoordde de toenmalige Crimezone recensent Eric Herni haar schrijftalent bij het verschijnen van Duister kwaad. Elf boeken later geldt alle lof voor deze sympathieke auteur nog steeds. Vorig jaar zijn weer twee verhalen verschenen waarin FBI-agent Maggie ODell weer een belangrijke hoofdrol opeist. Kwaliteit verveelt nooit, je blijft deze boeken ook lezen, zo niet verslinden.
Maggie komt, zonder het te willen, in aanraking met een wel heel merkwaardige gebeurtenis. Tijdens een boswandeling komt ze eerst oog in oog te staan met een dode en verminkt koeienlichaam en even later staan ze met open mond voor een misselijkmakend tafereel.
Op een plek waar regelmatig jeugd verblijft, vinden ze kinderen, enkele zijn overleden, anderen zijn ernstig verwond. Een ding hebben ze gemeen, alle lichamen vertonen brandwonden en sommige zijn door prikkeldraad tot bloedens toe beschadigd.
Op een andere locatie wordt Maggies vriend Benjamin Platt, naar een voedselvergiftiging op een school gestuurd. Ook hier zijn enkele kinderen gestorven. Twee gebeurtenissen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben maar beide onderzoekers lijken steeds dichter naar elkaar te komen.
Ook in Schrikdraad weet Alex Kava de belangstelling en aandacht van haar lezers weer snel naar zich toe te trekken. In een sterk plotgestuurd verhaal drijft Kava de spanning langzaam op tot een climax waarin spanning en emotie om de eer lijken te strijden. Wie er wint is niet belangrijk, de lezer vaart er wel bij omdat deze interne competitie uiteindelijk naar een aantrekkelijke ontknoping leidt.
Nog steeds is mij niet duidelijk waarom de boeken van deze auteur geen groter publiek weet te vinden. Alle ingrediënten voor een paar uurtjes optimaal leesplezier zijn in ruime mate aanwezig en worden door Kava in een gezonde mix gedoseerd. Ontbreekt de marketing misschien? Dan moet mond op mond reclame toch een goede compensatie bieden om haar bij meer Nederlandse en Vlaamse lezers onder de aandacht te krijgen. Laat dit dan een bescheiden begin zijn
.
Eindoordeel: 4 sterren
Spanning: 4 sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 4 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Psychologie: 4 sterren | 1pos
|
Kom vanavond met verhalen
Hoe de oorlog is verdwenen
En herhaal ze honderd malen
Alle malen zal ik wenen.
Hoe herdenk je het meest ondenkbare, wrede dat er bestaat met kinderen? Hoe confronteer je ze met de verschrikkingen van de wereldoorlogen, zonder dat het teveel wordt? In de Kinderbrouwerij, een vroegere bierbrouwerij in het Vlaamse Reningelst is daar een leuke vorm voor gevonden: een tentoonstelling met 70 tekeningen van Belgische topillustratoren over gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden in en om Reningselst. Tekeningen waarin kinderen centraal staan.
In Getekend door de oorlog van Karla Stoefs staan de zes verhalen die horen bij de tekeningen. Klein leed, en juist daardoor ontroerend. Of groot leed, maar door de omvang van de oorlog lijkt het niets voor te stellen, totdat het weer tot een gezin is terug gebracht. Dan pas begrijp je waarom oorlog voeren niet gaat over stoere soldaten en sterke tanks, maar om mensen die bang zijn en verdriet krijgen.
Het zijn treffende korte verhaaltjes. Je leest over grote verschrikkingen zoals in ‘Julienne’, waar een bom inslaat in het huis van een gezin als iedereen ligt te slapen. En in ‘Rachel’, over een dromerig meisje dat schuilt in de kelder tijdens een bombardement. Maar ook over onderwerpen die je weemoedig laten glimlachen, zoals in ‘Germain’, over de jongen die pas later hoort wie zijn vader was en in ‘Jackie’, over de baviaan die de mascotte was van een regiment.
De verhalen brengen de kinderen en daarbij de oorlog heel dichtbij, je voelt wat zij voelen. Karla Stroefs weet haar hoofdpersonen heel goed en herkenbaar neer te zetten. De sfeer in de verhalen wordt nog versterkt door de illustraties van Belgische topillustratoren, Randalle Casaer, Trui Chielens, Kitty Crowther, Gerda Dendooven, Liesbeth de Sterke en Ward Zwart. Met pastelkleuren bijvoorbeeld bij de dromerige Rachel, en treffende zwarte tekeningen met rode accenten bij het verhaal over het bombardement van het huis van Julienne en de legerkleur grijsgroen bij het verhaal over Jackie, de soldaat-baviaan. Het zijn verhalen die je een leven lang bijblijven, ook al blijft het een moeilijk onderwerp om aan kinderen te vertellen. Het zijn kleine pareltjes uit een zwarte tijd.
Getekend door de oorlog is onderdeel van het project ‘Gone West’, waarmee in België op culturele en artistieke wijze wordt herdacht dat de Eerste Wereldoorlog honderd jaar geleden woedde.
Karla Stoefs (Brussel, 1963) debuteerde in 2004 met Voor altijd bij jou, waarvoor ze de Vlaamse Kinder- en Jeugdjuryprijs won. In haar verhalen spelen veelal bijzondere kinderen een hoofdrol.
Leeftijd: 10 + | 1pos
|
Sinds kort begin ik te begrijpen dat Mulisch veel rijker, intrigerender, inspirerender en veelzijdiger is dan ik altijd dacht. Ook Voer voor psychologen, zijn zelfportret uit 1961, is weer even aanstekelijk als verrassend als diepzinnig. Mulisch noemt het een 'kubistisch zelfportret', wat iets anders is dan een tekening uit een stuk: het is een verzamelijk essays, aforismen, uitdagende stukken vol 'overstatement', filosofische bespiegelingen over het schrijverschap en de raadsels van het mens zijn, en beeldende verhalen over zijn leven. En zo ontstaat een veelkantig beeld van een veelkantige geest, die zichzelf al schrijvend vormgeeft en ontdekt. Een fascinerend boek, omdat het extra zicht biedt op het raadselachtige brein van Mulisch en daarmee op de raadselachtige rijkdom van zijn boeken (voor zover ik die ken, tenminste). En een enorm inspirerend boek, vanwege de werkelijk adembenemd eigenzinnige originaliteit en diepgang van Mulisch' denkbeelden. Bovendien enorm rijk: diepe ernst wordt verbonden met hilarische humor, uiterst logisch en wiskundig denken wordt gecombineerd met de irrationele diepere werelden van alchemie en droom.
Dat is volgens mij heel wezenlijk bij Mulisch: hij tast naar een 'ander' denken dat meer is dan alleen maar rationeel-logisch of irrationeel-onlogisch, meer dan alleen ernstig OF komisch. Niet om het wereldraadsel op te lossen: 'het beste is, het raadsel te vergroten' zegt hij in dit boek. Vergroten van het raadsel is wat hij in dit boek voortdurend op mooie wijze doet. Bijvoorbeeld als hij een belangrijk voorval uit zijn jeugd beschrijft, het moment namelijk wanneer zijn moeder, met een schoonheidsmasker op, hem vertelt dat ze het gezin gaat verlaten. 'Zij is in een beeld veranderd. Haar gezicht is verborgen achter een grauw, vaal masker, waardoor duizend barsten lopen [...]. Een paar schilfertjes dwarrelen van haar gezicht op de grond. Zij draait zich om en gaat de deur van haar eigen kamer in. Dan zie ik alleen nog de hoge, staande klok van zwartgelakt hout tussen de twee gesloten deuren. Achter glas het langzame, koperen deinen van de pendel op de donkere gang'. Met zijn verbeeldingskracht maakt Mulisch van dit voorval een bijna mythisch beeld: het schoonheidsmasker van zijn moeder wordt daarin tot raadselachtige proporties uitvergroot, evenals de klok (toch een alledaags voorwerp in huize Mulisch, maar in dit beeld krijgt hij omineuze proporties). Over zijn emoties vertelt Mulisch niets, over de redenen van de scheiding van zijn ouders zwijgt hij, over wat dit met hem gedaan heeft als volwassene zwijgt hij eveneens. Alles wordt teruggebracht tot dit ene beeld, dat als het ware is losgemaakt van zijn context (dus van alle emoties, oorzaken, geschiedenis). Er is alleen dit beeld, zonder enige verklaring. En juist daardoor is dit beeld de vormgeving van het raadsel in zijn meest naakte vorm.
Alleen al dit soort beelden maken Voer voor psychologen erg sterk: zo beschrijft Mulisch ook in minstens even suggestieve en raadselachtige beelden hoe zijn vader sterft. Maar het boek heeft nog veel meer te bieden dan dat. Fascinerend bijvoorbeeld is de beschrijving van Mulisch' alchemistische denk- en schrijfmethode, waarin het onbekende met het onbekende 'verklaard' wordt. Tamelijk geniaal vind ik zijn passages over het menselijk bestaan als masker, waarachter de angst schuilt voor het niets. Mooi vind ik zijn gedachte dat 'onze dromen zijn afgedwongen op onze werkelijkheid, zoals alles wat ik hier schrijf nog eens is afgedwongen op het onbeschrijflijke'. Mijn favoriet stuk is misschien de paragraaf over 'het volstrekte leven', een soort overweldigende intensiteit van bestaan die we soms als kind ervaren maar als rationele volwassene niet, 'Want wat voor het volstrekte leven nodig is, is het omgeven zijn door het volstrekt onbekende'. Misschien is dit hele boek wel een schrijvende zoektocht naar 'volstrekt leven', naar een onbevangenheid van denken die alles weer onbekend maakt en nieuw. Een onbevangenheid die alle verstolde definities openbreekt, en talloze raadselachtige mogelijkheden opent. Het boek ook van iemand die bij al zijn intelligentie altijd een enthousiasteling is gebleven van vijftien, met een altijd open blik. | 1pos
|
(S)experimenteren is een vermakelijk en spannend boek met een serieuze boodschap. Het is het debuut van Marith Iedema, die al jaren columns en reportages schrijft over seks en relaties. Het boek volgt de schrijfster op twee sporen: in haar werk als journalist en in de ontwikkeling van haar eigen relatie. Haar werk brengt Marith in contact met een bont gezelschap interessante mensen. Ze ontmoet onder meer slaven, meesteressen, shemales en fetisjisten. Ze schrijft met humor en respect over mensen met bijzondere relaties en buitenissige voorkeuren. Zelf laat ze zich niet onbetuigd. Ze gaat op aftrekcursus, spreekt af met een gigolo, laat zich een yonimassage geven. Haar avonturen worden genoteerd met ironie en zelfspot. Er valt veel te lachen.
De journalistieke anekdotes zijn verweven met Mariths persoonlijke verhaal. Dat verhaal start als zij een open relatie begint met haar vriend. Ze spreekt zeer openhartig over haar escapades en het effect ervan op haar relatie. Als haar open relatie is gestrand gaat ze in het tweede deel van het boek gericht op zoek naar een relatievorm die bij haar past. Ook hier ontbreken de sappige verhalen niet. Zo wordt de lezer meegetrokken in de wereld van erotische feesten. Marith noemt alles bij de naam zonder plat te zijn.
Het is knap hoe de spanning wordt vastgehouden. Je wilt weten hoe het verder gaat en wat de conclusie zal zijn van het verhaal. Onder de geestige relatieperikelen ontstaat een visie op wat eigenlijk een goede relatie is. Je kan je afvragen of de schrijfster niet wat jong is om adviezen te geven over duurzame liefde en een goed seksleven. Maar ze stelt relevante vragen en weet aan het denken te zetten. Dat maakt (S)experimenteren niet alleen een lekker boek om te lezen maar ook een leerzaam boek dat kan leiden tot nieuwe inzichten. | 1pos
|
Mooi zoals Peter Robinson in dit boek de twee verhaallijnen naast en door elkaar laat lopen. Het verhaal uit 1969 sluit naadloos aan op de nieuwe moordzaak, en natuurlijk hebben de twee moorden met elkaar te maken. Hoe, dat is iets wat je al lang van tevoren kunt zien aankomen, maar toch weet Robinson er een extra draai aan te geven.
De sfeer uit de jaren zestig is goed weergegeven, en gaandeweg begin je je steeds vaker af te vragen hoe het sommige mensen uit die tijd vergaan is. Ook dat wordt langzaam duidelijk, laagje voor laagje.
Echt een boek dat je moeilijk kunt wegleggen als je er eenmaal aan begonnen bent. | 1pos
|
'Een adembenemend verhaal in de traditie van de betere roadmovies' prijkt op de achterflap van het boek ' De tragische eindes van Boris Bastarache'. Deze achterflap tekst schept zeer hoge verwachtingen die de schrijver Koen Strobbe inlost door het verhaal van Boris' leven in een beklijvende thriller te verwoorden.
Na een aantal pogingen op de Duitse bezetter te dwarsbomen komt Boris op het ultieme idee om 's nachts toe te slaan. De vrienden haken af maar Boris zet door. De gebeurtenis van die nacht bepaaldt het verdere leven en handelen van Boris. De eens onschuldige Boris, met wat kattenkwaad op zijn kerfstok, groeit uit tot psychopaat, moordenaar. Het geheim van die nacht wil Boris, kost wat kost geheim houden en dit achtervolgt hem zijn ganse leven.
De schrijver, Koen Strobbe, neemt je door de ik-vorm direct mee in het leven en de gedachtegang van Boris. Je leert de elfjarige Boris kennen, krijgt sympathie voor de student die onderdrukt wordt door de grillen van zijn kotgenoot en zijn vader tot de afkeer komt voor het handelen of beter hoe Boris bepaalde zaken afhandelt in zijn verdere leven. Dit wordt in schril contrast geplaatst tot de grote successen die Boris haalt op professioneel vlak zowel in de financiële wereld als nadien in de reclamewereld, net als het gezinsleven met zijn drie schatten van dochters.
Het verhaal raakt je en nadat je het boek in een ruk wil uitlezen heb je nadien even te tijd nodig om te bekomen. Een aanrader voor diegene die houden van de betere thrillers!
Lees ook de verschillende antwoorden op de vragen uit de Leesclubdiscussie. Ze verruimen werkelijk je kijk op het boek. | 1pos
|
Ik lees graag de boeken van Michael Berg en dit keer was het des te leuker omdat ik het boek voor de Hebban leesclub mocht lezen.
Anne is psychologe en heeft een saai maar constant leventje waar niets haar ontbreekt. Op een feestje loopt zij Guido tegen het lijf. Hij is bouwvakker, maar pats boem vuurwerk. Ze verlaat haar man en gaat met de jongere Guido op het platteland wonen. Guido blijkt echter een duister verleden te hebben en als er op een avond een onbekend meisje op de weg ligt begint Anne's grootste nachtmerrie. De zoektocht om Guido terug te vinden begint. Het boek pakt je vanaf het begin en laat je niet meer los. Een paar dagen laten liggen is geen optie. Heldere, makkelijke zinnen. Het boek geeft een aantal uren heerlijke ontspanning en het is jammer als je de laatste bladzijde omslaat. Ik verheug mij op zijn volgende boek. | 1pos
|
India wil niets liever dan aan de slag gaan als professionele ballerina. Samen met haar vrienden Lisa, Nikki en Zoë doet ze er alles aan om die droom te realiseren en ze wijdt zich dan ook volledig aan haar opleiding. Het is een harde wereld en jaloezie is nooit ver weg, zelfs niet tussen de vriendinnen.
Maar de echte gruwel start zodra de vriendinnen worden toegevoegd aan een chatgroep met de onheilspellende naam Truth or Dance. Een mysterieuze beheerder laat hen ongewone opdrachten uitvoeren en brengt lang verborgen geheimen naar de oppervlakte. Voor de meisjes het beseffen raken ze verstrikt in een web dat ze onbewust zelf mee gesponnen hebben. Ze zien algauw in dat dit nog maar het begin is van wat de meedogenloze spelcoördinator voor hen in petto heeft.
De Nederlands auteur Chinouk Thijssen heeft als kind jarenlang ballet gevolgd. Het hoeft dus niet te verbazen dat haar tweede thriller bij uitgeverij Clavis en opvolger van Fataal Spel, zich afspeelt in de balletwereld. Truth or Dance is het eerste deel van een trilogie.
Qua sfeer doet het verhaal denken aan Black Swan, de psychologische thriller uit 2010 waarin Nathalie Portman zich steeds meer vereenzelvigt met de duistere zwaan tijdens haar bikkelharde repetities voor de opvoering van het Zwanenmeer. Ook hier gaat de schoonheid en het gracieuze van het ballet ten onder aan de lugubere ondertoon die steeds meer de overmacht krijgt.
Net zoals Fataal Spel zet Thijssen opnieuw volop in op de actie en sensatie. De diverse ontwikkelingen lezen als een trein en de vlotte schrijfstijl verhoogt het leestempo nog. Thijssen biedt de lezer net voldoende informatie om hem bij de keel te grijpen en tegelijkertijd te doen hunkeren naar verklaringen. Jammer genoeg gaat de focus op de spanning ten koste van de personages. Zo missen de vriendinnen van India een duidelijke, van elkaar te onderscheiden persoonlijkheid waardoor het soms moeilijk is om ze uit elkaar te houden.
De oudere en meer geoefende thriller-lezer zal omwille van die vlakke karaktertekeningen en de soms vreemde wendingen op zijn honger blijven zitten.
Daarentegen is Truth or Dance ontegensprekelijk een thriller die zijn jongere doelpubliek niet uit het oog verliest. Thijssen creëert een tienerwereld die gruwelijk herkenbaar is. Het is een toegankelijk en entertainend verhaal met een duister en scherp kantje dat ongetwijfeld een groot lezerspubliek zal weten te overtuigen. Het is niet alleen de cliffhanger op het einde die doet uitkijken naar de vervolgdelen. | 1pos
|
Dit boek moet je gelezen hebben. Niet alleen de dood van Emmett Till was opzienbarend. De uitkomst van de rechtzaak is verbazingwekkend maar niet verrassend voor die tijd.
Het geeft een goed tijdsbeeld van het geïnstitutionaliseerde racisme van die tijd. | 1pos
|
Titel: Duingras
Auteur: Jackie van Laren
Serie: Eilandliefde – serie deel1
Uitgever: Meulenhoff boekerij bv.
Verschijningsdatum: 19 februari 2018
Blz: 270
Over de auteur:
Jackie van Laren (Amsterdam, 1968) heeft twee grote passies in haar leven: muziek en verhalen. Al op jonge leeftijd schreef ze voor haar eigen plezier zowel fictie als poëzie en muziek. Een studie Nederlands en Engels, een nachtelijk bestaan op de poppodia van Nederland en een carrière in het uitgeef vak volgden. Met de Q-serie maakte ze haar debuut als schrijfster. Daarna volgde het tweeluik Vallen en Opstaan. Duingras is het eerste deel van de vierdelige Eilandliefde-serie.
Achterflap:
Wende Freriks staat op een keerpunt in haar leven: ze is gestopt met haar opleiding en is totaal onverwacht gedumpt door haar vriend. In een opwelling boekt ze twee weken vakantie op een Waddeneiland, om het einde van haar relatie te verwerken en te bedenken wat ze nou eigenlijk wil met haar leven.
In Grote Vis, de enige strandtent op het eiland, raakt ze aan de praat met de eigenaar Axel en zijn beste vriend Vincent. De twee zijn tegenpolen: zo vrolijk en flirterig als surfer Vincent is, zo serieus en ontoegankelijk is Axel. Nu ze er toch is helpt Wende de twee her en der met een klusje, en al snel komt ze er dagelijks, raken ze echt bevriend en lijkt haar oude leven heel ver weg. Behalve oprechte vriendschap voelt Wende ook iets anders voor de stugge Axel, al wil ze daar nog niet te veel over nadenken nu haar nieuw verworven vrijheid net een beetje begint te wennen. Tot haar ex ineens voor haar neus staat en alles op zijn kop zet…
Mijn mening:
Duingras is een feelgood zoals elke feelgood in mijn ogen hoort te zijn, van de eerste tot de laatste bladzijde voel ik de liefde letterlijk in mijn lichaam.
Wende Freriks komt vanuit een vervelende relatie waarin zij gedumpt door Bastiaan probeert haar leven weer op de rails te krijgen, haar toekomst leek uitgestippeld en voorspelbaar maar ligt nu opeens in duigen.
Mijn achtergrond is braaf; burgerlijkheid met spruitjesgeur, sleur en voorspelbaarheid, en eigenlijk als je goed kijkt, nauwelijks een échte politieke kleur.
Ze kiest ervoor in haar eentje naar de Waddeneilanden te gaan, lekker uitwaaien, fietsen, wandelen en vooral geen mensen zien die ze kent. Ze wil rustig nadenken wat ze met haar leven wil gaan doen, maar is er tijd om na te denken?
Direct maakt ze kennis met Vincent en Axel, twee totaal verschillende persoonlijkheden die samen een strandtent runnen. Een vreemde eend in de bijt valt op een klein eiland direct op, de nieuwsgierigheid bij beide heren is direct gewekt, wie is deze interessante vrouw?
Al snel is het een fladderen van vlinders en vooral het om elkaar heen drentelen, zoals in elke feelgood gebeurt. Het is echter zo dat Jackie van Laren een schrijfstijl heeft die ervoor zorgt dat je ze zelf voelt fladderen. Het is genieten met een grote G, ik krijg direct zin om ook een weekje naar de Wadden te gaan, heerlijk lijkt het me daar.
De personages voelen als echte vrienden, alsof ze echt bestaan. De plot is totaal niet belangrijk, dat doet bij een feelgood helemaal niet ter zake, de afloop is vaak al snel bekend, maar de weg ernaar toe is er een die de lezer moet bekoren en dat is hier zeker het geval.
De drang om het vervolg te lezen is zo groot dat ik direct verder ga in deel twee van deze geweldige Eilandliefde-serie, en ik hoop dat ik nog meer vrienden ga maken.
Duingras krijgt van mij dik verdiend 4,5 sterren
Bianca | 1pos
|
Allereerst: wow! Zo’n gevoel heb ik als ik de laatste bladzijde dichtsla.
Jacoba van Tongeren is de vrouw van het verzet in mijn ogen!
Het verhaal is helemaal gebaseerd op haar eigen memoires. Het speelt zich grotendeels af in het Amsterdam van de tweede wereldoorlog. Het boek is grotendeels in de eerste persoon geschreven.
Zij stond aan de wieg van Vrij Nederland en later werd zei de leidster van de verzetsgroep : Groep 2000. Dankzij haar unieke bedachte code, zijn er zoveel levens uit de handen van de Duitsers gebleven in de tweede wereldoorlog. Over de code kom je ook veel te weten, hij was niet te kraken. Ze werden gebruikt voor mensen in het verzet, zodat niemand hun echte naam wist. Ook had ze codes voor bepaalde woorden als ze iets op papier moesten zetten. Jacoba, ook wel Co genoemd, was een zeer sterke vrouw. De leden van Groep 2000 stonden allemaal als 1 man achter haar. Ze heeft heel wat personen die ze liefhad verloren in de oorlog. Door verraad of door de Duitsers die ergens vergelding voor zochten. Jacoba heeft samen met de groep ruim 4500 mensen geholpen in de oorlog. Dat kon gaan over: persoonsbewijzen, eten maar ook onderduik adressen. Ze heeft zeer veel van haar vader geleerd. Hij was een vrijmetselaar (waar de Duitsers ook fel tegen waren) en hij was een graag gezien man in het leger. Ze groeit op in Nederlands-indie waar haar vader gestationeerd is. Je leert haar echt kennen vanaf haar kindertijd tot aan het einde van haar leven.
Ze overwint allerlei dingen, staat op en gaat weer verder. Dit is een echte heldin in mijn ogen! Ze heeft zoveel goeds gedaan in Amsterdam. Door haar zijn er zoveel levens gered, die er anders niet meer zouden zijn. Maar zoals zij zelf zou zeggen:’Zonder de mensen in Groep 2000 was dat absoluut niet gelukt’. Iedereen had zijn eigen taak en codenummer. Niemand wist wie de persoon tegenover hem/haar in het echt was (tijdens verzetsacties). Ook wist men niet waar deze of gene woonde. Dat was allemaal strikt geheim. Dat is de redding geweest van deze grote groep strijders. Andere verzetsgroepen hadden geen code. Dus als er iemand informatie gaf, konden er zomaar ineens heel wat mensen tegen de muur staan en de kogel krijgen. Dat is in het geval met de code van Jacoba nooit gelukt. Het was niet te kraken. De codesleutel bleef verstopt en alleen een paar mensen wisten er van! Geniaal! Dit boek krijgt van mij 4,5 sterren!
Het is zo compleet…Je ziet foto’s, brieven en pamfletten voorbij komen. Je krijgt een enorm goed beeld, hoe het leven was in Amsterdam. En hoe Jacoba’s leven was. Ze was een strijder voor het vaderland en deed alles met hart en ziel. Zij was zelf codenummer: 2000.
Het boek is ruim 500 pagina’s dik, maar leest echt snel. Jacoba’s verhaal is een leven vol spanning, vriendschap, verdriet en liefde voor het vaderland.
Ik heb overigens de korte autobiografieën van alle Groep 2000 leden tussendoor steeds gelezen. Ik was zo nieuwsgierig naar al deze mensen. Dat kon ik niet laten……..Gezichten bij de verhalen krijgen is toch wel heel bijzonder en maakt het nog echter!
Ik ben van mening dat elke Nederlander het verhaal van deze vrouw eens moet lezen. | 1pos
|
Als wij schurken waren is een fijn en vernuftig boek, waarmee M.L. Rio een uitstekend debuut maakt. If we were villains (de vertaling is van Anne Jongeling), is terecht goed ontvangen.
De plaats van handeling is een toneelopleiding in de VS, waar zeven ouderejaars intensief studeren en zoeken naar de inhoud en de waarde van hun vriendschappen en van het leven. Het onderscheid tussen het dagelijks bestaan en de rollen die ze tijdens hun opleiding in de stukken spelen, is soms flinterdun. De vorm van de roman versterkt dat nog eens omdat de schrijfster haar karakters in dialogen laat wisselen tussen theaterteksten en eigen woorden.
De roman heeft feitelijk twee hoofdpersonen. Enerzijds is dat Oliver Marks, één van de studenten, maar gelijkertijd ook William Shakespeare. Niet alleen omdat de beschreven toneelopleiding volledig op zijn werk is geënt, maar ook omdat de hoofdpersonen zowel wat betreft namen als karakters bepaald Shakepeariaans zijn.
Dat het verhaal op en om het toneel handelt, blijkt ook uit de hoofdstukindeling; het boek is opgedeeld in vijf bedrijven. In de proloog van het eerste bedrijf wacht Oliver op zijn vrijlating. Daarmee wordt direct de suspense geïntroduceerd die in het verhaal zo’n belangrijke rol speelt. Dat gevoel van dreiging wordt subtiel door de tekst ondersteund. Bijvoorbeeld:
Zoals dat hoort bij een tragedie, is het al snel duidelijk dat een dramatisch slot onafwendbaar is. De schrijfster stelt de climax echter tot het laatste moment uit. Wie welke rol heeft gespeeld en op grond van welke motieven, blijft kundig (maar ongekunsteld) lang geheim. De verschillende flashbacks zijn daarbij behulpzaam, maar ook de intense manier van leven van de hoofdpersonen:
Soms is een debuut als zodanig herkenbaar, maar dat geldt niet voor Als wij schurken waren. De roman is in vorm en taalgebruik volwassen en intelligent. Naar verluidt werkt de schrijfster (die voordat ze ging schrijven een acteursopleiding volgde) nu onder meer een roman over de muziek en de gekte van de jaren ’70. Op basis van haar debuut, kan daar verwachtingsvol naar worden uitgekeken. | 1pos
|
In seizoenen
In seizoenen neemt je letterlijk mee de seizoenen in. Het verhaal wordt vertelt uit meerdere oogpunten zowel die van David als die van Annabel. Het verhaal zit mooi in elkaar en is zodanig realistisch geschreven dat je het gevoel hebt dat je jezelf in de kamer bij hun bevind. Doordat Annabel door middel van haar dagboek teruggaat in de tijd kom je op een geleidelijke manier te weten hoe ze is en waarom ze bepaalde keuzes heeft gemaakt. Hoewel David soms keuzes maakte die ik absoluut niet begreep gaf dat het verhaal toch een bepaalde spanning mee waardoor het niet alleen maar om de ziekte draaide. Het verhaal is goed geschreven en voor mij als Rotterdamse is het ook erg leuk om de voor mij bekende plekken voorbij te zien komen. De korte hoofdstukken en schrijfstijl zijn erg prettig lezen waardoor je ook door wil blijven lezen. Al met al een emotioneel beladen boek maar zodanig geschreven dat het emotionele niet overheerst. | 1pos
|
Hoewel de meningen erover verdeelt zijn kan ik zeggen dat dit boek me zeer kon bekoren, tot zelfs heeft weten te facineren. Het kostte mij de grootste moeite om het boek bij het einde van het desbetreffende hoofdstuk naast me neer te leggen om te gaan slapen. Het boek slaagde er zelfs in me te laten zoeken naar de werkelijke feiten en de meningen van anderen daarin. Het heeft zelfs een eigenaardige sfeer bij me weten op te roepen. Hoewel ik absoluut geen kunstliefhebber ben en kunst eerder als 'saai' beschouw moet ik zeggen dat dit boek die visie 180 graden heeft weten te wederkeren. Het cristelijke geloof heb ik altijd al in twijfel getrokken, en met het lezen van dit boek begint het christelijke geloof tenminste eens ergens op te slaan. Verder was het boek links en rechts wel wat voorspelbaar en het plot had ik ook wat unieker verwacht, maar ondanks dit, toch een meesterwerk van een boek. Ik kijk nu al ontzettend uit naar de film ervan hoe deze mijn fantasie kan omzetten in motion pictures. De trailer is in elk geval al meer dan goedgekeurd.
En dan nu maar eens aan Het Bernini Mysterie beginnen...;) !!! | 1pos
|
Een geweldig fascinerend boek. Ook al strekt het boek zich over de drie generaties uit, het lijkt of je met hun meeleeft. Het is zeer goed geschreven en leest goed. Ze hebben alles tot in de puntjes uitgewerkt. En er zit een geweldig slotstuk aan. Een zekere aanrader. Ook vooral voor de fans van De Da Vinci code of ander soort mysterieuze boeksoorten. | 1pos
|
Dit is bijna een geweldig verhaal. De geschiedenis van de Vikingen heeft mij altijd mateloos geïnteresseerd, en dit is een en al geschiedenis, over hoe die mannen eventjes de Atlantische Oceaan overvoeren om daar kolonies te stichten. Niet dat dat in dit boek gebeurt, maar dan nog! Een ontzettend leuk idee en goed uitgewerkt. Zwaar, ook, naar het einde toe. Er zitten een paar goeie plottwists in.
Het is maar een detail, maar ik moest keihard lachen redelijk in het begin van het boek. De Reigers komen van Hibernia - Ierland, dus - en nemen patatten ('aardappelen') mee op hun tocht, tot ze uit koers geslagen worden en in Amerika belanden. Alleen speelt dit verhaal zich af in de middeleeuwen en werden patatten in Europa pas veel later bekend, nadat ze - natuurlijk - uit Amerika meegebracht werden. Ik vraag me af of dit foutje nu expres of per ongeluk gedaan is. Al bij al een grappige noot.
8/10 | 1pos
|
Dit is het verhaal van Tess, 14 jaar. Ze woont in Amersterdam maar haar ouders vertellen haar dat ze gaan verhuizen naar Kenia… zomaar. Ze komt in land terecht waar ze de taal en de cultuur niet van kent , ze heeft haar vriendinnen niet meer om zicht heen en moet leren tussen de inheemse Samburu – stam. Als ze er eenmaal is, blijkt achter de ware reden van de plotselinge verhuizing een groot geheim te zitten. Haar leven staat nu helemaal op zijn kop en Tess heeft vooral vragen over het waarom. Net als ze begint te wennen, gebeurt er iets verschrikkelijks. Kan ze ooit weer een normaal leven leiden?
Je leert Tess kennen als ze al in Kenia zijn. Ze lijkt een naïef meisje, maar is zeker niet bang om dingen te ondernemen en uit te gaan zoeken, ook al is dat niet altijd verstandig. Ze wordt door haar ouders goed beschermt maar tegelijkertijd kan ze ook veel doen zonder dat haar ouders het merken. Tess kan niet tegen onrecht en wil er alles aan doen de dingen die ze ontdekt heeft , wereldkundig te maken .Dat wordt niet door iedereen gewaardeerd.
Haar beste vriendje is Chau , een Samburu jongen. Chau is erg dapper. Hij heeft niet echt een makkelijk leven in de Samburu – stam. Daar komt je in het verhaal achter. Hij heeft het beste met Tess voor en ook dat blijk later in het verhaal niet zonder reden. Ik mag Chau wel. Andere belangrijke personages zijn Morris en Kesi.
Het verhaal leest vlot en is vanaf het begin meteen erg aangrijpend. Je leeft met Tess mee en voelt haar worsteling met de taal en de cultuur van Kenia en het gemis van haar vriendinnen in Nederland. Je snapt dat ze op onderzoek uit wilt en hoopt ook dat het haar gaat lukken.
Ook met Chau , Kesi en Morris heb je al snel een band. Ze zijn allemaal belangrijk voor het verloop van het verhaal.
De opbouw naar het eind is erg goed, je voelt dat er een eind aan komt dat je niet verwacht. Het laatste hoofdstuk lijkt wat vreemd maar geeft goed weer hoe Tess in veranderd in een paar maanden tijd.
Dit boek en de problematiek die wordt beschreven heeft me erg aangegrepen, het zet je wel aan het denken. Het is een indrukwekkend debuut van deze schijfster. | 1pos
|
Wat een geweldig boek, spannend vanaf de allereerste bladzijde. Een aantal minpuntjes, soms wat langdradig, en het einde vond ik iets te gemakkelijk en ongeloofwaardig. Maar verder is het zo spannend dat ik alleen maar wilde lezen!
Door die kleine minpuntjes geen 5 duimpjes maar wel een plaats in mijn top 10 omdat dit boek de afgelopen dagen geen seconde uit mijn gedachten was, ik wilde weten hoe het af zou lopen! | 1pos
|
mooie psychologische thriller die de paniek voelbaar maakt van een man die niet alleen zijn kind maar ook zijn vrouw aan het zoeken is. | 1pos
|
Rosa Candida is juist heel eenvoudig geschreven en het leest dus heel makkelijk. Het heeft een bepaalde sfeer op die mij erg aansprak.
klik hier om mijn hele recensie te lezen | 1pos
|
Samenvatting
Kelsea de troonopvolger van Tearling gaat haar kroon opeisen. Na een lange en gevaarlijke rit door Tearling heen komt Kelsea bij het kasteel aan en gooit haar oom eruit. Nu er een einde aan het Mortmesme verdrag is gekomen is de Rode Koningin boos. Nu gaat ze achter Kelsea aan.
Mijn mening
Ik wil allereerst Boekerij heel erg bedanken voor het toesturen van een exemplaar van De kroon van Tearling. Dit is typisch zo'n boek die ik vanaf het moment van uitgave in het Engels al wou lezen maar het er nooit van gekomen is.
Ik zou De kroon van Tearling beschrijven als een mix van Spel der Tronen (George R.R. Martin), Glazen Troon (Sarah J. Maas) maar toch op een geheel eigen manier uniek. Dat is juist wat ik er zo geweldig aan vind. Een super badass hoofdpersoon maar met een koninklijk tintje eraan.
Laat ik zeggen dat ik niet vanaf het begin al laaiend enthousiast ben, de eerste vijftig bladzijdes waren ronduit saai, er gebeurde niet veel. Maar daarna werd het voor mij steeds interessanter. Natuurlijk wil ik weten wat er met Kelsea gebeurt maar vooral ook hoe gaat zij Tearling besturen?
Maar nu kan ik De kroon van Tearling niet meer uit mijn hoofd krijgen. Het blijft erin spoken. Ik moet en zal deel twee snel lezen ook al verschijnt deze in het Engels pas van de zomer. Ook omdat hij verfilmd gaat worden ben ik daar razend benieuwd naar. Emma Watson als Kelsea? Ja kom maar op! Laat Emma maar van haar Harry Potter imago afkomen en deze badass heldin te zijn.
Ik geef De kroon van Tearling 5/5
Voor meer recensies kijk op www.despicablebooks.blogspot.nl | 1pos
|
Als je denkt dat eindelijk alles lekker rustig verloop komt er weer een wending die je niet verwacht. Wat ik zelf erg mooi vond van dit boek is de oorlog die ze voeren en hoe elk detail beschreven word aan alles word gedacht. Ik heb hem met veel plezier uit gelezen en inmiddels door naar nummer 5. | 1pos
|
Niets te verbergen, het nieuwste boek van Aglaia Bouma, is een roman met thrillerachtige trekjes die onze huidige maatschappij extrapoleert naar de nabije toekomst. Dat geeft vaak een huivering van herkenning – privacy bestaat niet meer, vreemdelingen zijn ongewenst (al komen ze uit een ander land dan nu), en er is een grote kloof tussen arm en rijk. Nog meer dan nu is zonder elektronica geen leven mogelijk maar die elektronica is ook je Judas: alles wordt aan de staat doorgegeven en een eenmaal begane misstap (of iets wat als zodanig wordt gezien) blijft je je hele leven achtervolgen en maakt een normaal bestaan vaak onmogelijk.
Niet alleen de staat onderdrukt en manipuleert, ook grote, commerciële bedrijven doen dat. Armen die geen geld hebben voor een mobiel – zonder ben je illegaal – krijgen een gratis toestel dat alleen dingen laat zien die dat bedrijf wil. Farmaceutische bedrijven zorgen voor vraag naar hun producten door de problemen te creëren die daarmee opgelost worden.
Maud, de ik-figuur, is een prostituee die soepeltjes met dit 1984-scenario omgaat – dat denkt ze althans, want ook al vindt ze dat ze niets te verbergen heeft, ze moet regelmatig om de regels slalommen: ze verbergt een illegaal, ze rookt – verboden! – ze drinkt alcohol wat haar op negatieve aantekeningen in haar EBD (Elektronisch BurgerDossier) komt te staan, en haar beroep zorgt ervoor dat ze met argusogen in de gaten wordt gehouden. Haar laconieke houding wordt zwaar op de proef gesteld als ze steeds verder het ‘verkeerde pad’ opgaat. Waar zal dit eindigen?
Aglaia Bouma heeft een vlotte en prettige schrijfstijl. Haar cliffhangers en omineuze kijkjes in de toekomst laten je haar boek haast niet wegleggen – een pageturner van jewelste. | 1pos
|
Charlie ziet op tegen het naderende kerstfeest. Het is net uit met haar vriend en ze is van plan de hele kerst op de bank te hangen, films te kijken en zich vol te eten met pizza’s, chocolade en chips. Door een gasexplosie in haar flat, loopt het allemaal anders. Ze belandt bij haar nichtje Jez op het platteland die een hondenhotel runt. Charlie heeft een hekel aan honden, maar ze kan nergens anders terecht, dus het ziet ernaar uit dat ze de hele kerst tussen de kwijlende en stinkende honden zit. Gelukkig weten haar nichtje Jez, dierenarts Cal en Hugo haar kerst toch nog een beetje gezellig te maken.
Een onverwachte kerst is een heerlijke feelgood roman geschreven door Natalie Cox. Charlie is een hartverwarmend en herkenbaar personage dat je al snel in je hart sluit. Door het stuklopen van haar relatie is ze onzeker in de liefde en wil ze zich het liefst afzonderen. Haar grootste nachtmerrie lijkt uit te komen als ze de kerst moet doorbrengen op het platteland tussen de honden. Uiteindelijk zet Charlie haar schouders eronder en probeert ze er toch het beste van te maken.
Bij het hondenhotel ontmoet Charlie twee mannen die haar beide weten te fascineren: de knappe, ietwat stugge dierenarts Cal en de rijke, goedgeklede en vriendelijke Hugo. Hugo is in eerste instantie bezet, maar makkelijker benaderbaar dan de norse dierenarts Cal. Toch blijft ook deze laatste man Charlie boeien. Wie lukt het uiteindelijk om Charlie voor zich te winnen?
Deze roman is heerlijk om te lezen en uitermate geschikt voor de kerst- en wintertijd. Het boek heeft sfeer, is beeldend en in vlotte bewoordingen geschreven, waardoor het boek heerlijk wegleest. Ook bevat het boek hilarische fragmenten zoals de kerstparade, waar de dorpelingen een race houden met verschillende dieren in engel-outfit. Door de beeldende beschrijvingen zie je het zo voor je en dat maakt dit boek bijzonder leuk. Ook de gebeurtenissen met de honden, zoals Charlie die voor het eerste met de hondenslee op pad gaat, zorgen voor grappige taferelen, die erg vermakelijk zijn.
Een onverwachte kerst is een heerlijke feelgood roman! | 1pos
|
Al mijn boeken gaan erover hoe verleden, heden en toekomst in elkaar grijpen, terwijl ze voortdurend elkaar opnieuw definiëren, vertelde Tana French tijdens het interview dat ik begin 2009 met haar had. Dat geldt zowel voor De offerplaats en De gelijkenis als voor het nieuwe boek waaraan ik bezig ben. Het zou nog tot augustus 2010 duren voordat die derde roman in de winkels lag; in het Engels welteverstaan. Binnenkort is zij ook beschikbaar in Nederlandse vertaling. En het was het wachten waard, want De laatste afspraak staat als een huis. Het verleden waarover De laatste afspraak vertelt, is met name die ene nacht, tweeëntwintig jaar geleden, waarin Frank Mackey samen met zijn vriendinnetje Rosie voorgoed wilde ontsnappen aan het naargeestige bestaan in Faithful Place, een straat in een van de volksbuurten van Dublin. Maar Rosie kwam niet opdagen; die nacht niet en evenmin in de dagen en nachten die volgden. Ze leek compleet van de aardbodem te zijn verdwenen en dat had hem in de jaren die volgden, behoorlijk dwars gezeten. Het zal meer dan twintig jaar duren voordat Rosie weer in Franks leven opduikt: dood en begraven in de kelder van een huis dat al jaren leeg staat. Natuurlijk gaat Frank op zoek naar de dader. Dat hij inmiddels bij de politie werkt, lijkt hem daarbij aanvankelijk te helpen. Maar als vervolgens ook zijn broer Kevin onder verdachte omstandigheden sterft en de politie hem van moord lijkt te verdenken, staat hij er uiteindelijk toch alleen voor.
Hoewel het omslag anders wil doen vermoeden, vond ik het moeilijk dit boek als een thriller te beschouwen. Het boek is weliswaar een onvervalste whodunnit, maar Tana French schrijft in wezen over andere zaken: over life defining situations, momenten waarop haar hoofdpersonen beseffen dat het leven nooit meer zal worden zoals voorheen. En vooral over de strijd die daarop volgt.
De laatste afspraak is een ijzersterke roman. Geen thriller zoals Minette Walters, Mo Hayder of Elisabeth Corley schrijft. Noem het voor mijn part een queeste, een indrukwekkend verhaal over een man die wanhopig op zoek is naar de zin van zijn bestaan. Over haat en liefde en hoe moeilijk het soms is die van elkaar te onderscheiden. Over familie en over de verwording van de samenleving in het Ierland anno nu.
Met De laatste afspraak bewijst Tana French opnieuw dat zij een topper in de Britse (misdaad)literatuur is. | 1pos
|
Niels Oxen is zijn vorige aanvaring met het gezag nog niet vergeten. Hij wil eigenlijk gewoon met rust gelaten worden en werkt nu ergens in een afgelegen gebied bij een boer. Hard lichamelijk werk, dat heeft hij nodig. In zijn kop gaat de oorlog verder, hij is paranoïde en neemt zijn voorzorgen in de krotboerderij waar hij woont.
Hij heeft uit het vorige boek documenten meegenomen en veilig gesteld, dat is zijn waarborg op leven. Geregeld meldt hij zich ergens op een website om te voorkomen dat de geheimen openbaar worden, hij zal zelf wel bepalen wanneer dit aan het publiek bekend gemaakt mag worden.
Naast zijn harde labeur denkt hij nog vaak aan Margrethe Franck.
Een vermoorde bewaker brengt een bal aan het rollen, Oxen en Franck ontmoeten elkaar weer.
Spannend boek met veel intriges en actie. Leuk tweede deel en heel benieuwd naar het volgende want het verhaal is nog niet af. | 1pos
|
Dit alles zal ik je geven (Todo este te daré) van de Spaanse Auteur Dolores Redondo (1969, San Sebastian, Esp) is het eerste werk na de veel geprezen Baztán trilogie. Van deze trilogie zijn de eerste twee delen inmiddels in het Nederlands vertaald. Voor dit alles zal ik je geven ontving Redondo de Premio Planeta de Novella 2016, wat algemeen als de belangrijkste Spaanse literaire prijs wordt beschouwd
Als de Guardia Civil bij de gevierde auteur Manuel Ortigosa Martín aan de voordeur verschijnt is dat de opmaat voor het instorten van zijn wereld. Zijn geliefde partner Álvaro Muñíz de Dávila is die nacht bij een verkeersongeluk om het leven gekomen in de buurt van Lugo. Manuel is naast totaal ontdaan ook verward, want Manuel weet niet beter dat Álvaro van Madrid naar Barcelona was gereisd, dus wat doet hij dan 500 km verderop. Manuel reist af naar Galicië en krijgt er nog een klap overheen als hij er achter komt dat zijn grote liefde al jaren een verborgen leven leidde en de erfgenaam blijkt te zijn van een eeuwenoud geslacht. .Álvaro is niemand minder dan de Markies de Santo Tomé. Manuel erft de complete nalatenschap, maar voelt zich zo bedrogen dat hij aanvankelijk maar weinig geïnteresseerd is. Stapje bij stapje en tegen wil en dank raakt hij toch vast besloten te ontdekken waarom Álvaro dit deel van zijn leven voor hem verborgen hield.
Ik ben een echte thriller lezer en ondanks de aankondiging literaire thriller op de kaft is “Dit alles zal ik je geven “ dat zeker niet. Maar dit is dan ook de enige kritiek. Redondo blijkt een ware vertelster. In een broeierig en langzaam tempo en in een breedsprakige en mooi gecomponeerde schrijfstijl met lange poëtische zinnen komen een veelvoud van thema’s aan bod. Bovenal is het een prachtige reis door het klassieke Galicië, een gebied waar oude normen en waarden nog hoog in het vaandel staan. Het prachtig geconstrueerde verhaal wordt gelardeerd met thema’s als machtsverhoudingen, familiebanden, Liefde, haat, homoseksualiteit, rouw, geloof,geheimen en trauma's. Nee spannend wordt het zelden maar dat is nauwelijks een gemis, onderhuids gebeurt er van alles, het broeit net onder het oppervlak.
Redondo heeft een waar meesterwerk afgeleverd wat alles in zich heeft om tot een moderne klassieker uit te groeien
Eindoordeel: 4,5 sterren
Spanning: 2
Schrijfstijl: 5
Psychologie: 4
Plot: 5
Leesplezier: 5
Originaliteit: 4 | 1pos
|
Zo zie je maar: zoveel mensen, zoveel smaken. Voor mij was dit boek, naast Jurassic Park, een absolute topper! Een goed boek verdient altijd een goede verfilming. Maar helaas, de verfilming werd een regelrechte blunder. Had Spielberg het maar verfilmd! Ik kan iedereen dit boek aanraden! | 1pos
|
De verhalen uit de bundel waren heel divers, van totale fantasy tot kleine stukjes fantasy, maar allemaal gaan ze over liefde. Hetro liefdes maar ook homo liefdes staan centraal in deze bundel.
Prachtig geschreven verhalen, sommige verhalen nemen je mee in hun wereld en laten je voelen wat echte liefde is, andere verhalen waren te complex en moest ik twee keer lezen om het te begrijpen.
Het fijne van deze bundel is dat je af en toe een verhaal kan oppakken en lezen en dan weer door kan gaan met iets anders, niet dat ik dat gedaan heb, want ik was te nieuwsgierig naar de verhalen.
Toch heb ik voorkeur voor sommige auteurs, hun verhalen doen me wat en ik vond het jammer dat ze maar zo kort waren.
Het verhaal, “Uit de diepte” van Lysander Mazee, heeft me verrast. Het verhaal van Sigurd die is ontslagen bij de marine en een nieuwe baan gevonden heeft, maar waarom hij is ontslagen houdt hij angstvallig verborgen. Wanneer hij denkt een jongen in het water te zien, klimt hij naar beneden en komt in contact met deze jongen, die ook zo snel als hij er is ook weer is verdwenen. Na Sigurd’s eerste ontmoeting met deze jongen, verandert zijn leven. Alleen met oma kan hij over de jongen praten, maar dan gebeurt er iets, wat alles verandert en hij zelf op onderzoek gaat naar de identiteit van de jongen.
Nu hij wist wie hij was, wat hij kon, en wat echt belangrijk voor hem was, kon hij het verleden laten rusten en zijn schaamte van zich afzetten.
Het verhaal “Dag, dromer” van Sophia Drenth, vond ik prachtig en erg ontroerend. De plot is zo anders dan je verwacht. Het verhaal van Aurore, die op een dag haar kat achterna springt, die in de gracht is gevallen en Leonis, die haar uit de gracht redt.
‘Dag, dromer,’ zegt hij, ‘wat bezielde je in godsnaam om in de gracht te springen?’
Ook het verhaal voor de mij bekende auteur Debora Elisabeth “Over de grens” vond ik geweldig. Dit verhaal van Deborah raakte mij diep. Met een traan rollend over mijn wang ging ik mee de grens over.
Voor het eerst in mijn leven bleek mijn handicap een zegen te zijn.
Een verhalen bundel voor een ieder die houdt van fantasy en romantiek. Verhalen met een boodschap, durf jezelf te zijn. | 1pos
|
Mijn eerste boek van deze schrijfster heeft mij positief verrast. Je leert de joodse cultuur ook kennen, ik vond dat heel interessant en veel dingen wist ik niet. Het verhaal is prachtig geschreven met een spannende ontknoping. Een echte aanrader! | 1pos
|
Inge Löhnigs thrillerdebuut, Het loon van de zonde, is een fijne verrassing. Mooi geschreven, goed doordachte en uitgewerkte personages en een pakkend plot: wat wil je nog meer?
De lezer wordt meegenomen naar Duitsland, naar een klein dorpje in de buurt van München. Het hele dorp is in paniek, want er is een jongetje van vijf verdwenen. Het ene moment speelde hij samen met een vriendje in de tuin, en het volgende moment lijkt hij in rook opgegaan. En dat in Mariaseeon, een rustig dorp, waar eigenlijk nooit wat gebeurt.
Die rust, dat was nu juist wat Agnes Gaudera zo aantrok toen ze verhuisde naar Mariaseeon. Ze probeert haar verleden en haar overleden man en kind achter zich te laten en haar leven weer op te pakken. Daar krijgt ze echter nauwelijks de kans voor, want ineens zit ze middenin de zoektocht naar de kleine Jakob, hoe goed ze ook probeert er buiten te blijven.
Ook op zoek naar Jakob is politiecommissaris Konstantin Dühnfort. Hij reist heen en weer van München naar Mariaseeon, en probeert te achterhalen wat er in vredesnaam allemaal gebeurt in het dorpje. Wat in eerste instantie een relatief eenvoudige zaak lijkt, verandert al snel in een complexe toestand waar Dühnfort steeds dieper in graaft.
Dühnfort is een van de sterkste kanten van deze literaire thriller: hoewel hij eerst helemaal niet zon grote rol lijkt te spelen, leer je hem steeds beter kennen. Heel subtiel laat Löhnig vele verschillende kanten van het karakter van de man zien, en hoe beter je hem leert kennen, hoe meer je hem gaat waarderen. Hopelijk zien we Dühnfort nog eens terug, want dit debuut smaakt naar meer. | 1pos
|
Wat een geweldig boek weer van Deaver, je blijft lezen. Het gaat over de wereld van vandaag waarin schijnbaar niets meer verborgen kan blijven. Alles wat je doet, eet, koopt wordt ergens opgeslagen. Bij ons in de bieb werken we ook met RFID-chips i.v.m. de zelfservice en er was dus veel herkenbaar voor mij want we hebben er een hele presentatie over gehad, voordat we er mee gingen werken, over wat er in de toekomst ook allemaal mogelijk zal zijn dankzij deze chips.
Het verhaal is superspannend geschreven. Een klein minpuntje vind ik de tweede verhaallijn die er doorheen loopt over een internationaal onderzoek i.s.m. de schotse politie. Het leidt af en is best ingewikkeld, vandaar 4 duimpjes. | 1pos
|
You probably wouldn't buy the latest Murakami for a slice of gritty realism, so it's reassuring that Aomame's decision pitches her headlong into a different reality, conveyed in Jay Rubin's lucid translation with plenty of zest. Somehow, 1984 has closed to Aomame, and the sequence of bizarre events that unfolds suggests that she has been drawn into a new universe which looks much the same, but has two moons. The landscape is similar enough for her to name it 1Q84, the Q standing for question, while she puzzles out how her own destiny is tangled up in the moral and procedural framework of this new reality.
reviewing a Murakami is probably far more difficult than reading it and that’s true. The plots are inter-connected and the reader at one point finds it difficult to keep pace with what is going on (though it is not that difficult). Murakami’s writing is simple and yet very effective. Jay Rubin and Philip Gabriel as his translators for years now are masters of their craft. They know exactly what words to use to capture the emotion and the scene as I am sure must have played out in the original.
Murakami’s characters are as complex as he pleases them to be. Aomame and Tengo as the protagonists are forever struggling to get their questions answered while the others play their parts and blend in fantastically to the story.
There is beauty. There are all kinds of social commentary. The book is a complete feat I am sure. Murakami does it only the way he knows how to: Stupendously.
Murakmi has such a powerful sense of interlinking and parallellism, ironic situations, metaphors, and over-arching allegories.
Let yourself get lost in this novel. If you hate it, I'm truly sorry. But try not to focus on the bad stuff... the technical level failures-- anyone can screw those up. Instead, I encourage you to get excited and happy about the good things this book has to offer: the powerful mythos, the advanced literary techniques, and hope for the future of literature as a whole. | 1pos
|
Dit boek is geschreven door Tieme Woldman en is een heerlijke feelgood detective van Nederlandse bodem.
Er is een moord gepleegd in Wijster, een klein plaatsje in Drenthe en Tom Wessels, de detective, gaat op onderzoek uit.
Laagje voor laagje komen we uit bij de dader en Tieme heeft daar een mooie draai aan gegeven.
Voor de échte Baanjer fans is dit boek ook zeker een aanrader. Eerst een mooi verhaallijn met dialogen en later de ontknoping die verteld wordt door Tom Wessels zelf. Dit verhaal zuigt aan je vast en laat je niet meer los. Ondanks dat dit een vrij dun boek is (192 blz) heeft het toch veel inhoud en een goed meeslepend verhaal.
'Doodzonde' is het eerste deel in de reeks en hopelijk kunnen we meer verwachten van de avonturen van Tom Wessels en zijn kameraden.
Dit boek krijgt van mij 5 sterren. | 1pos
|
In de eerste twee dele van deze serie maak je kennis met Jessica Haider een rechercheur van de politie.
Ze heeft een bewogen leven gehad tot nu toe, waarin het dieptepunt toch wel de moord op haar zoon was.
Jessica ( Jessy ) is een hele harde vrouw, die graag het heft in eigen hand neemt en niet terugdeinst voor drugs, seks en bloed aan haar handen.
Ze heeft zich aangesloten, na een moeilijke toelatingsprocedure, tot een elitekorps genaamd Saligia, hier krijgt ze opdrachten om mensen die iets misdadigs gedaan hebben en hiervoor niet veroordeeld zijn door de rechter 'terug te pakken'
Dit deel gaat eigenlijk weer verder waar Glashard gestopt is dus het is eigenlijk een vereiste dat je de eerdere delen van deze serie ook gelezen hebt.
Jessica krijgt in dit deel te maken met een seriemoordenaar die haar werk lijkt te kopieren, en daardoor heel erg dichtbij haar lijkt te zijn.
Zeker als een collega van Jessica vermist raakt.
In dit boek wordt je meegenomen in de wereld van het klooster en hoe dit invloed heeft gehad op 1 enkele jonge wees.
Het boek laat je weer gruwelijkheden meemaken waarom deze serie ( mijns inziens ) bekend staat.
Maar hoe gruwelijk de verhalen soms zijn, ze zijn niet ongeloofwaardig.
Ik heb dit boek in één ruk uitgelezen, wegleggen was bijna geen optie. Het heeft me vanaf de eerste tot de laatste bladzijde in zijn greep gehad.
Ik weet dat deze serie tot 7 delen gaat zijn, en ik denk ondanks dat de manier waarop Jessica haar leven leid en hoe luguber de verhalen ook zijn dit echt wel de moeite waard is om te blijven volgen tot het eind en dat het me niet gaat vervelen.
Kortom, ik kijk uit naar deel 4! | 1pos
|
Het is de eerste dag van de zomervakantie en Ted Spark, 12 jaar en lijdend aan het Aspergersyndroom, is samen met zijn moeder en zijn zus Kat op bezoek bij tante Gloria en neef Salim in New York. Tante Gloria is curator van het Guggenheim Museum en terwijl ze een rondleiding geeft aan haar familie, wordt er een schilderij gestolen. Als tante Gloria hiervan de schuld krijgt en zelfs gearresteerd wordt, besluiten Ted, Kat en Salim dit mysterie zelf op te lossen…
Toen Siobhan Dowd (1960) Het reuzenradmysterie – dat is het eerste boek met Ted Spark in de hoofdrol – schreef, werd met de uitgeverij afgesproken dat er een vervolg zou komen. Dit tweede deel zou Het museummysterie worden. Helaas overleed Dowd enkele maanden nadat deel een was uitgekomen. Pas in 2015 vroeg men auteur Robin Stevens (1988) om het verhaal te schrijven als eerbetoon aan Dowd. Een eer, dat wel, maar geen cadeau want de lat ligt erg hoog. Gelukkig heeft Stevens ervaring met het schrijven van detectives.
Het museummysterie is, net als zijn voorganger, geschreven vanuit het standpunt van de ik-persoon, Ted. Als lezer krijg je zo een uniek beeld van de bijzondere manier van denken bij mensen met het syndroom van Asperger. Ted beschrijft alles gedetailleerd, wat voor een filmisch geschreven verhaal zorgt. Dat oog voor detail maakt van hem een eersteklas speurder.
‘Ted, Kat, Salim en mama (tante Faith) gingen om 10.23 uur naar buiten (twee minuten nadat het brandalarm afging). De man met de sproeten van het onderhoudsteam (Ben) en de man met de krullen (Rafael, volgens Salim is hij de conciërge) kwamen om 10.24 uur samen naar buiten.’
Een ander kenmerk van de autismespectrumstoornis van Ted, is dat hij uitdrukkingen letterlijk neemt. Dit steeds voor zichzelf verklaren van bepaalde uitdrukkingen, zorgt voor een komische noot doorheen het hele verhaal.
‘Tante Gloria kreeg een uitbarsting. Dat is een uitdrukking, het betekent niet dat er lava uit haar hoofd kwam, maar haar gezicht werd rood, haar mond ging wagenwijd open en ze schreeuwde: [...]’
Alle verdachten van de diefstal hebben een motief, maar gaandeweg komt de lezer meer te weten over de achtergrond van deze mensen, waardoor begrip ontstaat voor hun soms moeilijke situaties: armoede, een ziek gezinslid, … Het grote thema van dit boek blijkt empathie te zijn. Iedereen heeft het soms moeilijk, niet alleen mensen met een syndroom. Neem nu bijvoorbeeld gezinsleden van een kind met speciale noden, zoals Kat het hier mooi verwoordt:
‘Weet je, het is gewoon niet zo makkelijk om familie van jou te zijn. Jij hebt het niet in de gaten, maar jij hebt gewoon steeds heel veel nodig. De hele tijd. Therapie en lessen en… van alles, Ted. En hoe meer jij krijgt, hoe minder er voor mij overblijft. En ik weet wel dat jij daar niks aan kunt doen en dat je het niet zo bedoelt, maar soms wou ik… dat het niet altijd alleen maar om jou draait.’
Deze insteek maakt van dit boek een spannende, humoristische en zelfs ontroerende detective. Robin Stevens is er in geslaagd de schrijfstijl van Dowd vrij nauwkeurig te kopiëren en zich het personage van Ted eigen te maken. Een eervolle vermelding past hier ook voor Lidwien Biekmann, die voor een geslaagde vertaling naar het Nederlands zorgde. Geen eenvoudige opdracht met al die uitdrukkingen. Anders dan bij Dowd is de ontknoping van dit mysterie wel wat voorspelbaarder en ze komt ook vrij plots. Toch is het eveneens een lezenswaardig boek waar jonge tieners veel plezier aan zullen beleven. Om met de woorden van Ted te besluiten:
‘[…] daardoor ben ik speciaal en anders, en anders is niet hetzelfde als verkeerd.’ | 1pos
|
Sanne Blauw (1986) is correspondent ontcijferen voor De Correspondent en schrijfster van Het bestverkochte boek ooit (met deze titel). Ze studeerde econometrie en promoveerde in 2014 bij de Erasmus School of Economics. Voor haar proefschrift Well-to-do or doing well deed ze onderzoek naar geluk, inkomensongelijkheid en vertrouwen. Maar bij haar onderzoek sloeg de twijfel toe; kan je geluk wel uitdrukken in een cijfer? Die vraag werd de basis van haar journalistieke carrière.
Het bestverkocht boek ooit (met deze titel) gaat over cijfers en dan met name de invloed van cijfers op onze samenleving. Cijfers bepalen hoe ons leven eruitziet. Het doel van dit boek om ons lezers in te laten zien hoe cijfers werken: Wat gaat er goed, wat gaat er fout en wie zijn de mensen die cijfers op de wereld zetten?
Sanne Blauw heeft ervoor gekozen om haar boek uit te geven als boek, ebook en als luisterboek. Deze recensie is gebaseerd op het luisterboek, dat door Sanne Blauw zelf is ingesproken. De stem is prettig om naar te luisteren en elk hoofdstuk wordt ingeleid met een ontspannen stukje muziek. Het voordeel van een luisterboek dat is ingesproken door de auteur zelf, is de nadruk die ze legt op wat van belang is. Een nadeel is dat de luisteraar niet even snel kan terug bladeren naar eerder genoemde informatie. Het is dan ook niet gek dat aan het einde van het boek wordt verwezen naar het boek als naslagwerk.
Het boek heeft een inleiding, een voorwoord, zes hoofdstukken waarin alle informatie over cijfers uiteen wordt gezet aan de hand van geschiedenis, onderzoeken en hun uitkomsten, een nawoord en tot slot een checklist waarmee cijfermisbruik is te herkennen.
Blauw vertelt in het voorwoord dat ze zich tijdens haar promotie onderzoek begon te realiseren hoe nauw de uitslag van een onderzoek samenhangt met de onderzoeker en dat cijfers niet objectief zijn. Ze bedacht dat cijfers best wat minder belangrijk mochten worden in onze samenleving. Haar werk als correspondent ontcijferen voor De Correspondent gaf haar die kans. Het werd tijd voor ont-cijferen. Er gaat namelijk nogal wat mis met cijfers: slechte peilingen, wankel wetenschappelijk onderzoek en misleidende grafieken. En de invloed van cijfers wordt alleen maar sterker, mede door het gebruik van algoritmes bij overheid en in het bedrijfsleven.
In de hoofdstukken een tot en met zes legt Blauw uit hoe de invloed van cijfers zo groot is geworden en wat er mis is (gegaan). Ze begint met een stuk geschiedenis, waar Florence Nightingale een grote rol speelt. Zij bracht de slechte omstandigheden van de ziekenhuizen onder de aandacht bij de regering aan de hand van: grafieken! Het is slechts de inleiding naar de wijze waarop cijfers steeds belangrijker werden.
Het standaardiseren, verzamelen en analyseren zijn de basis voor onderzoeken en vooral bij de laatste twee kan er al een hoop misgaan. De fouten die kunnen worden gemaakt worden uitgelegd aan de hand van onderzoeken die in het verleden zijn gedaan en die, hoewel inmiddels bekend is dat ze niet kloppen, steeds weer de kop opsteken. Ze vertelt over een fout IQ onderzoek, een grimmig seksonderzoek en macht van de tabaksindustrie. En tot slot legt ze uit wat het gebruik van algoritmes betekent voor de toekomst en hoe wij als mens in elkaar zitten in reacties op cijfers. De wijze waarop is helder en boeiend, en door de afwisseling tussen voorbeelden en uitleg is de informatie duidelijk en goed te begrijpen.
Na het lezen van Het bestverkochte boek ooit (met deze titel) realiseert de lezer zich dat achter alle cijfers die worden gepresenteerd een hoop schuil kan gaan. Cijfers zijn niet objectief en zeker geen excuus om niet meer zelf na te denken. Dit boek maakt op heldere en vlotte wijze het gebruik en misbruik van cijfers duidelijk en inzichtelijk en met de gegeven checklist in gedachten zal elk bericht over cijfers op de juiste wijze kunnen worden geïnterpreteerd. | 1pos
|
genoten van dit boek, lekker korte hoofdstukken, vlot te lezen...
Heb het mogen recenseren voor www.boekenbijlage.nl en was daar erg blij mee.
Als je houd van spanning, avontuur, beetje mysterie, nog meer spanning en een boek dat sneller leest dan de bliksem is dit een aanrader...
Het idee achter de krachten van Michael en de andere kinderen is origineel en het verhaal zit goed in elkaar... Ik zal hier verder niet te veel over uitwijden om geen spoiler te schrijven.
Al heeft het boek een open einde en wil je eigenlijk niets liever dan deel twee lezen is het echter wel goed zelfstandig te lezen wat ik zelf wel prettig vind... | 1pos
|
Wauw, was het eerste wat ik dacht toen ik dit boek dichtsloeg. Wauw, omdat ik het een heerlijk boek vond. Wauw, omdat ik elke keer verrast werd door de wendingen in het verhaal. Wauw, omdat ik steeds weer op het puntje van mijn stoel zat. Maar vooral: wauw, omdat ik dit einde niet had zien aankomen. Natuurlijk heb ik wel zitten fantaseren over het mogelijke einde, maar elke keer dacht ik weer dat het verhaal een hele andere kant op zou gaan. Ik vind het belangrijk in een boek dat je door wil blijven lezen, dat je het niet makkelijk kan wegleggen, dat je meevoelt met de hoofdpersonages en dat je na het lezen ervan erover na blijft denken! Dat had dit boek voor mij allemaal en het feit dat ik vandaag weer, zelfs bij het lezen van een ander boek nog in mijn hoofd zit met dit boek, zegt genoeg! Vandaar ook 5 sterren! Oh ja nog een tip: Zorg ervoor dat als je dit boek gaat lezen, je echt ruimte in je agenda over hebt! Je legt het namelijk niet zo snel meer weg! ;) | 1pos
|
Het is een jaar later. Grummus gaat met Sedora naar Saridia, hij is háár Magicka examinator. Hij besluit daar om een oude kennis op te zoeken. Maar ze komen hierdoor in zoektocht terecht, die ze niet voorzien hadden. Sedora ontvangt een mysterieus object.
Raz is nog steeds zijn Magicka aan het trainen en probeert zijn herinneringen terug te krijgen. Waaróm kan hij ze niet onthouden? Het station waar hij zich bevindt wordt overvallen en ze ontvoeren hem. De ontvoerders hebben grootse plannen met hem. Raz krijgt het enorm te verduren in dit láátste deel van de trilogie. Raz is en blijft een van de belangrijkste schakels in de strijd om de Xoron verlossing te geven.
Er komen nieuwe personages voorbij, maar ook oude vertrouwde. Bijvoorbeeld Zar’kol, Avatica, Chando, Kayla, Xer’xis, Maraxi, Sha’hasra, Lerion en Baynam.
En een aantal van hen, smeedt plannetjes. Of ze helpen elkaar, sluiten een bondgenootschap. Ze moeten op zoek naar de Luminar Tomes. Deze zijn nodig om de ultieme spreuk te kunnen uitspreken om de Xoron te verlossen.
Het boek bouwt langzaam op tot een een echte eindstrijd. En wat voor een!
Sommige namen klinken erg moeilijk. En er zijn behoorlijk veel personages, dus houdt je koppie er goed bij. Weet je het even niet meer? Geen nood… de namenlijst, achterin het boek, kan je echt helpen. Sommige verhaallijnen spreken mij meer aan, dan andere. Dat is voor iedere lezer verschillend. In dit boek trok ik het meeste naar Raz toe.
Het Engels leest vlot en is niet te moeilijk. Ondanks dat het een dik boek is, lees je een hoofdstuk snel weg. Ik vind het lettertype ook erg fijn.
Het einde is wel afsluitend, maar toch hoop ik op meer. Is het einde, immers wel echt het einde? Wel tissues bij de hand houden, je bent gewaarschuwd! Ik moest echt een paar traantjes wegpinken hoor. Damn. Weer een trilogie ten einde. Ik geef dit boek 4**** | 1pos
|
Ik sluit me aan bij de vorige schrijver, Andreasboel.
Ik heb alle boeken van Charlotte Link gelezen via de bibliotheek. Ik was erg blij dat er een nieuw boek van haar uitkwam en heb het meteen gedownload en gelezen. | 1pos
|
Lekker, weer een Connelly te lezen die zo goed loopt. Met Mike Haller zet Connelly een karakter neer dat vanaf het begin aan je blijft plakken. Eerst niet zozeer als een boeiend karakter, maar meer letterlijk: als een stuk kauwgum. Te groezelig om aan te pakken. Een held waar je je niet een-twee-drie mee wil identificeren. Een advocaat die zelf de lijn van goed en slecht regelmatig overschrijdt, ook al is het maar een klein beetje.
Maar naarmate het verhaal vordert, verandert de foute advocaat in een onwillig slachtoffer dat de touwtjes terug weet te pakken die hem uit handen waren genomen.
En de manier waarop Connelly dat in elkaar zet, is meesterlijk. Ergens slaat de sympathie om in Haller's voordeel. Haller groeit en groeit en weet uiteindelijk via een prachtig plot tot de kern van de zaak te komen. En dat op een manier die hem respect oplevert dat je aan het begin van het verhaal niet voor mogelijk had gehouden.
Een heerlijk boek. | 1pos
|
Inderdaad één van de betere boeken van Grisham. Sterk verhaal met, zoals vaak bij hem, de eenling die het tegen 'de anderen' opneemt. In dit geval is de eenling zelfs een kleine jongen, maar hij weet zich dapper te verweren met hulp van zijn advocate.
Dit boek is ook erg mooi verfilmd met o.a. Susan Sarandon in een prima rol als Reggie Love. | 1pos
|
De Australische Don en Rosie zijn getrouwd en wonen nu in New York. Rosie is bezig met haar studie, Don is professor en alles loopt op rolletjes. Maar dan wordt Rosie zwanger. Niet iets wat een relatie kapot maakt, maar dit ligt toch anders als één van de twee autistisch is (Don). Al snel loopt alles verkeerd, omdat Rosie denkt dat Don geen vader wil worden en Don denkt dat hij ongeschikt is voor het vaderschap. Ook komt Don’s best vriend Gene bij hen inwonen, omdat Gene’s huwelijk kapot is en Rosie is hier niet blij mee.
Op het boek staat dat het een roman is, maar het is bijna een chicklit. Een heel apart en echt leuk boek. Duidelijk geschreven door een man, vol humor, geweldige situaties en vlot geschreven. Het is ook duidelijk het tweede boek in de (hopelijk) reeks en tijdens het lezen van de eerste helft van dit boek wenste ik dan ook steeds dat ik eerst boek, Het Rosie Project, had gelezen. Nu ik dit boek heb gelezen is het eerste boek lezen niet meer nodig: de uitkomst en het verloop is al te veel verklapt.
De ontknoping van dit boek ligt voor de hand, maar dat maakt totaal niet uit. De situaties waarin Don verzeilt raakt zijn erg grappig en zo niet doorgaans, heerlijk om te lezen. Ook al is Don zeker niet doorsnee, inleven was voor mij geen probleem. Geweldig om de gedachtegang van een autistisch persoon te lezen: alles op rationele basis en bijna alle emotionele en/of sociale gewoontes worden opzijgeschoven door Don. Zo is hij nu eenmaal, maar daarom wordt veel verkeerd geïnterpreteerd en gaat het bijna allemaal fout. En dat terwijl alles voor hem totaal logisch is.
Dit boek krijgt van mij een dikke vier van de vijf sterren. Het was een leuk verhaal om te lezen, vol goede humor en een einde zoals dat hoort bij dit soort verhalen. Geen vijf sterren, omdat boek 1 noodzakelijk is om te lezen en dat maakt het eerste helft van het boek net iets minder leuk. Maar alles wat deze schrijver hierna schrijft met Don en Rosie in de hoofdrol lees ik zeker! | 1pos
|
Het omslag straalt veel sensualiteit uit en suggereert dat het om een erotische roman gaat. Hoewel er –smaakvolle en functionele – seksscènes in het boek zitten, is dat toch allerminst waar het om draait; het boek gaat over vertrouwen en onvoorwaardelijke steun. De titel Razend is goed gekozen. Niet alleen is het een krachtig woord, het sluit ook goed aan bij de inhoud en dan in het bijzonder Stefs emotionele bandbreedte.
“De afgelopen jaren had hij het te druk gehad met op iedere voorbijrazende trein te springen.” (blz.221)
“Het besef maakte hem razend. De enige emotie die hij nog over had.” (blz. 208)
Het boek start een beetje moeizaam op. Waar Hitte zijn kracht putte uit het mysterie omtrent Daans achtergrond en de reden dat hij zijn lichaam verbergt, dreigt dit in Razend een beetje een eerder vertoond kunstje te worden. Zou Lis Lucassen een “One trick pony” zijn en hetzelfde opnieuw doen? Gaandeweg, echter, neemt het boek in vaart toe en gelukkig worden de geheimen van zowel Stef als Liv beetje bij beetje ontrafeld. Stef, die in Hitte vooral overkwam als een botte hork blijkt veel meer gevoel te hebben dan in eerste instantie zichtbaar is. Het personage komt goed uit de verf in Razend.
Jammer is dat het feit dat Stef Liv compleet vergeten is een beetje ongeloofwaardig is. Ook al maakt hij er een sport van om pijnlijke herinneringen weg te stoppen, is het vreemd dat hij haar helemaal niet herkent. Ook wordt niet duidelijk hoe Bart aan Liv is gekomen. Waarom werd speciaal zij geselecteerd en niet een ander? Deze vragen veroorzaakten in het begin een beetje irritatie bij het lezen, maar zijn te vergeven in het licht van hoe goed het boek verder is.
Net als in Hitte is het taalgebruik van Lis Lucassen erg mooi, zonder dat het overdreven veel franjes heeft. De paar poëtische zinnen staan in balans met de proza en verrijken het zonder de boodschap te verliezen.
“Dit was het moment waarop hij van leugenaar naar moordenaar ging.” (blz. 121)
“...maar niet zolang er nog zoveel onuitgesproken zaken waren die de basis van een ‘wij’ gescheiden hielden van een ‘ik’ en een ‘jij’.” (blz. 117)
Al is de krachtigste zin in het boek, die in één keer het personage Stef introduceert: “Ann, dat was toch die met het donkere haar, hield haar hoofd een beetje schuin.” (blz. 49)
Al met al een boek dat gelezen moet worden. Het is prima los te lezen, maar na eerst Hitte te lezen, komt het het beste tot zijn recht. | 1pos
|
Was het in deel 1 al duidelijk dat Holger en Mia niet helemaal gelukkig en gezond zijn, het is in dit deel nog een graadje erger. Het verhaal leest als een trein, korte hoofdstukken veel verschillende verhaallijnen en gewoon knetter spannend. Ook nu word je meerdere keren op het verkeerde been gezet, maar de ontknoping is deze keer verrassender. Een echte pageturner. | 1pos
|
Wat een geweldig boek. Ik heb het in een keer uitgelezen. Ik kon het gewoon niet wegleggen. Het is een leuk verhaal en eindigd heel anders dan je zou denken. Er schuilen veel geheimen in het verhaal. Vanaf het moment dat je begind met lezen tot het einde is het spannend.
Ik heb de film nog niet gezien omdat ik bang ben dat hij veel slechter is dan het boek. | 1pos
|
Al meteen na de eerste bladzijdes wilde ik dit boek de maximale score geven. Dat gevoel is niet meer veranderd, ik vond dit boek geweldig! Mijn allereerste true crime is een schot in de roos, daar zit mijn bovengemiddelde interesse voor Zweden vast voor iets tussen. Hoewel, hoe kun je dit boek niet interessant vinden? Je steekt iets op over de Zweedse politiek en begint te begrijpen waarom het onderzoek naar de moord op Olof Palme het grootste ter wereld is. Het boek is schitterend opgebouwd, in het begin bekijk je dingen door de ogen van Larsson, in de tweede helft van het boek is vooral Stocklassa aan het woord, naar het einde toe heb je het gevoel een heuse thriller te lezen. Dat alles in een zeer verzorgde taal en een vlotte schrijfstijl, Stocklassa is een geboren verteller. Las je nooit eerder een true crime en wil je het een keer proberen? Lees dan dit boek, je krijgt er geen spijt van. | 1pos
|
Bij het dichtslaan van het boekje rijst de vraag: ‘wat heb ik nu precies gelezen?’. Ik moest het verhaal even laten bezinken. Het boeide me zeker wel, ook al is het redelijk bizar. Totaal anders dan de meeste thrillers die ik lees, voelde het op een vreemde manier toch heel prettig en was het interessant. Ik had oprecht medelijden met hoofdpersoon Charlotte en was nieuwsgierig naar de afloop van het verhaal. Het is heel origineel, ook mede door de rijmpjes/versjes tussendoor en de passende tekeningen van Iris Compiet. Dolores Dolly Poppedijn is een geschenkboekje dat een ander thrillergenre onder de aandacht brengt, de griezel-/horrorthriller. Geloofwaardig geschreven en goed dat dit subgenre dit jaar eens wordt uitgelicht zodat mensen er kennis mee kunnen maken. | 1pos
|
Met veel liefde schiep Garvin Pouw Valtada. Met grote precisie en oog voor detail roept hij een wereld op, die zeer realistisch aandoet. Heel knap is het, hoe hij een volledige natuur weet te bedenken, die je dankzij de uitgebreide omschrijvingen vóór je ziet.
Het duurt even voor het verhaal op gang komt. De queeste van de riviernimfen Nîve en Nakisa duurt iets te lang. Pas wanneer Nîve de Licht-Val bereikt, komt er wat meer reliëf in het verhaal en krijgt het vaart.
Inzet is zoals zo vaak de strijd tussen goed en kwaad, maar Pouw laat op mooie en overtuigende wijze zien dat we veelal beide in ons dragen. En wat zit van nature in onszelf, en wat daarvan is ons aangedaan? Waarvoor zijn we zelf verantwoordelijk en waarvan slachtoffer?
De vele magische gevechten verliezen iets van hun geloofwaardigheid en de apotheose dreigt bijna te ontsporen. Toch weet Pouw je te boeien tot het einde.
Er is één grote maar aan dit boek: het is onvoldoende geredigeerd. Hier en daar had de tekst toch bondiger gekund. Storender echter zijn de vele taalfouten en hier en daar verkeerd woordgebruik.
Kortom: een mooi epos waarop ik beslist een vervolg zou willen lezen, maar dat een steviger redactie verdient.
NB Het directe vervolg “Schimmenstorm” verschijnt op 11 mei 2019. Op 2 maart 2019 wordt een tweeluik uitgebracht dat een verbinding heeft met Schaduwkoningin: “Kronieken van Azeria”. | 1pos
|
Deze recensie is ook verschenen op Young-Adults.nl.
In een wereld waar je toekomst voor je wordt bepaald vanaf je zeventiende jaar, een wereld waar je letterlijk gemerkt wordt voor het leven, krijgt Kitty Doe de mogelijkheid van haar lage rang af te komen. Maar dit is niet zonder gevolgen...
Op 14 augustus 2015 verscheen op Young-Adults.nl een nieuwsartikel van mij over Marionet. Ik was toen al nieuwsgierig naar dit eerste deel in de Blackcoat Rebellion-serie en wilde het erg graag lezen. Hier is hij dan: mijn recensie over Marionet. Een tipje van de sluier: ik ben enthousiast! ;)
Samenvatting
In een wereld waar één enkele test besluit wat vanaf je zeventiende je toekomst zal zijn, leeft Kitty Doe. Op de dag dat Kitty haar uitslag krijgt, wordt haar hele leven echter op z’n kop gezet. Ze had minstens gehoopt op een rang IV, maar met de III die in haar nek gebrand staat kan ze een goed leven met haar vriendje Benjy wel vergeten.
Maar dan wordt haar een rang VII aangeboden: de hoogst mogelijke rang binnen het stelsel. Kitty ziet het als de ultieme manier om te ontsnappen aan haar III en samen te kunnen zijn met Benjy, maar wanneer ze ingaat op het aanbod heeft ze geen idee in wat voor wereld ze stapt. De gevolgen van haar keuze had ze nooit kunnen voorspellen: ze raakt zichzelf kwijt en ze verdwaald in een web van geheimen en politieke machtsspelletjes.
Boordevol actie & niets is wat het lijkt
Het verhaal komt naar mijn idee ietwat traag op gang, maar is wel meteen interessant. Na een paar pagina’s zit je er helemaal in en al snel wordt je meegenomen in een achtbaan van voornamelijk onaangename momenten.
Met Marionet zul je je in ieder geval nooit vervelen, want er is altijd wel iets gaande. Het boek zit boordevol complotten en geheimen en dit alles heeft te maken met de politieke machtsspelletjes die er gespeeld worden. Er gebeurd zoveel dat het soms wat chaotisch overkomt. Het kan zijn dat Aimée Carter precies dit effect wilde creëren - want ja ... de Hart-familie is chaotisch en ingewikkeld - maar dat mag ik natuurlijk niet aannemen.
Aimée Carter lijkt het tevens erg leuk te vinden om ons, net als Kitty, een beetje op het verkeerde been te zetten. Ze verwent ons namelijk meerdere keren met perfect getimede plot twists. Zoals eerder genoemd: er gebeurd erg veel, maar de verschillende plotwendingen maken dit helemaal goed. In één woord: heerlijk.
Sterke karakters
De personages zijn naar mijn idee sterk uitgewerkt. Je ziet ze ontwikkelen en je voelt hun emoties: van ieder personage. Ook merk je goed dat ze allemaal een eigen karakter hebben. Zo is het hoofd van de familie Hart, de pittige Augusta Hart, overduidelijk iemand waar je geen problemen mee wilt krijgen. Step back, boys ‘n girls, step back...
Kitty is eigenwijs. Kitty is zelfstandig. Kitty weet wat ze wil en Kitty geeft niet op. Ons hoofdpersonage is zo’n typische, sterke meid die moet vechten voor een beter leven. Ik vond het erg leuk om over haar te lezen en mee te maken wat zij meemaakt. Ik weet niet hoe ik zou reageren in haar situatie, maar eerlijk gezegd zou ik er waarschijnlijk iets meer moeite hebben om het allemaal maar te accepteren.
Het alom bekende rangenstelsel
We kennen allemaal wel een dystopisch boek met een rangenstelsel waar de lagere rangen onderdrukt worden door de hogere. Het is daarom niet erg origineel, maar wel erg karakteristiek voor een dystopisch boek. Echter ben ik van mening dat er in Marionet net iets te weinig wordt uitgelegd over deze rangen.
Dit boek focust zich voornamelijk op de familie Hart, rang VII. We leren deze rang erg goed kennen, maar de andere rangen worden een beetje aan de kant geschoven. Er wordt gesproken over de oneerlijkheid van het rangenstelsel, maar ik kreeg niet genoeg details om het hier écht mee eens te kunnen zijn: het hele systeem klinkt namelijk best logisch... Ik hoop vurig dat er in deel twee wat dieper ingegaan wordt op de lagere rangen binnen het stelsel. Ik kan niet wachten op het volgende deel.
Conclusie
Marionet leest als een trein en zit vol geheimen, politieke machtsspelletjes en onverwachte plotwendingen. In één woord: heerlijk!
Waardering: 4 / 5
De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij in ruil voor een eerlijke recensie.
Gegevens boek
Titel: Marionet (Blackcoat Rebellion #1) | Auteur: Aimée Carter | ISBN: 978 94 027 01609 | Aantal pagina’s: 319 | Datum van verschijnen: 6 augustus 2015 | Uitgeverij: Harper Collins Holland | 1pos
|
Wat een enorm mooi boek is dit. Ook hier en daar heel heftig, als je het zo wilt lezen. Het is namelijk een boek met vele lagen. Het eerste deel van het boek laat je kennis maken met het hoofdpersonage die door zijn oom en tante uit het weeshuis wordt opgehaald en door hen wordt geadopteerd. Hij spreekt geen woord. De reden is onbekend. Door veel liefde, geduld en aandacht en een schelp aan zijn oor gaat hij geluid weer waarderen. Na deze stap wordt hij meegenomen naar zolder waar Babel staat, de familie drukpers. Zijn oom komt uit een drukkers familie. Een beroep zeer onder druk van de censuur onder Franco. In de hoofdpersoon zijn jonge leven krijgt hij hier ook mee te maken. Na het overlijden van zijn oom en tante krijgt hij de opdracht de familie drukpers weer te zoeken. Hoe? Door zich zijn jeugd te herinneren en met hulp van zijn uitgeefster.Hij gaat zijn herinneringen opschrijven. Zijn herinneringen aan naar school gaan, het Tiende, de Kikker, Vlinder........... Vlinder die hij op een heel andere manier leert kennen als alleen "mede-bende lid"...... En door het boek heen huilt de pijn van de burgeroorlog in Spanje, wat deed het? wat doet het? En wat deed de censuur op persvrijheid in Spanje tijdens Franco? En wie zijn toch zijn biologische ouders en waarom wordt er in alle toonaarden toch over gezwegen door iedereen? Prachtig geschreven en zeker een aanrader. | 1pos
|
Hoofdpersoon Tom verdrinkt in zijn verdriet als zijn vrouw en soulmate Laura na een noodlottig ongeval plotseling overlijdt. Hij vlucht in zijn werk als producer bij een grote commerciële tv-zender en sluit zich af voor de hele wereld, inclusief zijn eigen dochters Evie en Lola. Gelukkig is daar zijn schoonmoeder Linda die het huishouden draaiende houdt en liefdevol voor haar kleinkinderen zorgt.
In Het jaar na jou laat Mike Gayle afwisselend weduwnaar Tom en schoonmoeder Linda aan het woord. In een korte flashback wordt duidelijk waaraan Laura overleden is en dat zich vanaf dat moment een diepe wanhoop van Tom heeft meester gemaakt. Een immens groot verdriet dat hem in een diep dal heeft gestort waar hij bij aanvang van het verhaal, een jaar na het overlijden van Laura, nog steeds niet uit gekrabbeld is. Die wanhoop heeft ervoor gezorgd dat Linda niet anders kon dan voor het hele gezin een rots in de branding te zijn. Ze schuift haar eigen verdriet over de dood van haar dochter opzij, waardoor haar eigen rouwproces in het geding komt. Als zij echter besluit om voor een half jaar naar Australië te vertrekken en de zorg voor de kinderen aan Tom toe te vertrouwen, heeft dit grote gevolgen voor zowel Tom en de kinderen als voor Linda persoonlijk.
De eerste kennismaking met Tom geeft je een dubbel gevoel. Aan de ene kant leef je enorm met hem mee en snap je zijn wanhoop en verdriet, maar aan de andere kant vind je hem egoïstisch in de manier waarop hij zich bijna wentelt in zelfmedelijden. En dat gevoel wordt nog versterkt door zijn doen en laten als Linda hem, door haar besluit om voor een half jaar naar Australië te vertrekken, dwingt om de zorg voor zijn kinderen op zich te nemen. Je zou hem wel door elkaar willen rammelen, als hij op het moment dat hij met zijn neus op de feiten wordt gedrukt, nog steeds alleen maar met zichzelf bezig is! Maar op het moment dat Tom tot inkeer komt en kiest voor zijn twee meiden, ga je van hem houden.
Je ziet hem langzaam groeien in zijn vaderrol, waarbij hij soms met zijn handen in het haar staat als hij te maken maakt krijgt met de pubermeisjes-problemen van zijn oudste dochter Evie. Dat hij daarbij soms besluiten neemt die niet helemaal uitpakken zoals hij ze bedoeld heeft, zorgt regelmatig voor een grote glimlach op je gezicht. Zoals bijvoorbeeld zijn oplossing om de eigenwaarde van Evie op te krikken door haar carte blanche te geven om samen met haar vriendinnen nieuwe kleren te kopen. Maar die korte, nauw aansluitende paarse glitterjurk en zwarte sandalen met plateauzolen waren nou niet echt wat hij voor ogen had. En dat ze aan deze outfit op het schoolfeest ‘verkleed als paaldanseres’ vriendje Oliver overhoudt, zorgt weer voor andere problemen waar hij als vader soms geen raad mee weet. Zo zie je het allesoverheersende verdriet stukje bij beetje plaatsmaken voor weer zin in het leven krijgen en openstaan voor nieuwe vriendschappen en misschien zelfs een nieuwe liefde. Dit wordt in één klap bijna tenietgedaan als hij achter een groot geheim van Laura komt.
Met Linda gebeurt eigenlijk het omgekeerde. Eindelijk kan en mag ze zich overgeven aan haar verdriet en begint voor haar eigenlijk nu pas het rouwproces. Ze mist Tom en de kinderen verschrikkelijk, maar ook voor haar is deze periode uiteindelijk louterend, ze kan de dood van Laura een plaatsje geven en klimt ook weer op uit een diep dal.
Door de afwisseling van vertelperspectief blijft het verhaal boeiend. Je leest hoe beiden bepaalde gebeurtenissen anders beleven, hoe ze eerst afstand van elkaar (moeten) nemen om hun eigen leven weer op de rails te krijgen en ze ieder op hun eigen manier de dood van Laura een plaatsje geven om daarna tot slot weer één familie worden.
Het is een boek waarin ontroering, verontwaardiging en humor elkaar afwisselen. Als je Het jaar na jou dichtslaat dan heb je er het volste vertrouwen in dat Tom en zijn meiden het wel gaan redden en dat de belangrijkste les is dat het verleden het verleden is, maar dat de toekomst alles kan zijn wat je wil, zolang je de hoop maar nooit opgeeft. | 1pos
|
Op mijn eigen boekenblog heb ik een blogpost geschreven over De zes levens van Sophie, de debuutroman van Sarah Meuleman. Deze blogpost heb ik de titel "Het doek valt" gegeven. Dit is namelijk de titel van een boek van Agatha Christie en zij is één van de drie "verdwenen" schrijfsters waarover Hannah een boek wenst te schrijven. Hannah is een dertigjarige society-journaliste in Amerika. Op een gegeven moment is zij dat wereldje zat en besluit zij haar tijd te besteden aan het schrijven van dat boek. Dit gaat zeker niet zonder slag of stoot, alle foute mannen, foute drugs en zelfdestructieve handelingen volgen elkaar in hoog tempo op. Het is duidelijk dat Hannah een groot, duister geheim met zich meedraagt en dat dit te maken heeft met een gebeurtenis in haar jeugd in België, in de periode dat de gruweldaden van Dutroux zich steeds meer openbaarden. Hannah was destijds hartsvriendinnen met Sophie. De ontwikkeling van deze jonge meiden loopt niet helemaal gelijk en daardoor komt hun vriendschap onder druk te staan. Uiteindelijk verdwijnt Sophie spoorloos. Hoe dit alles in elkaar grijpt? Tja, dan moet je toch echt zelf deze roman gaan lezen :) Overigens vind ik de laatste circa 20 pagina's niet helemaal bij de rest van het verhaal passen. Dat was licht teleurstellend, maar door de aanpak en schrijfstijl van Meuleman is dat slechts een klein vlekje op een verder geweldige leeservaring.
Het klinkt als een (psychologische) thriller, maar naar mijn mening is het véél meer. Meuleman heeft een prachtige manier van schrijven. Daarom hoop ik dan ook dat zij haar schrijverstalenten nog veel vaker in boekvorm zal uiten. | 1pos
|
Jet van Vuuren (1956) schrijft sinds 2011 thrillers voor Uitgeverij Karakter. Thrillers die zich kenmerken door de schijnbare luchtigheid en die zich afspelen dicht bij huis. Weinig bloederige scenes maar wel personages die je tot je vriendenkring kunt rekenen totdat hun karakters zich op een onverwachte manier ontwikkelen. Misstap is inmiddels de tiende thriller van Jet van Vuuren.
Tijdens een hittegolf wordt Den Haag opgeschrikt door een aantal moorden. Jonge vrouwen zijn het slachtoffer van een seriemoordenaar en hun lijken worden gedumpt in de duinen bij Scheveningen. Anja is rechercheur en tijdens het onderzoek krijgt ze hulp van haar vriendin Britt. Britt woont sinds kort in de buurt van Den Haag, ze probeert hier het drama dat haar is overkomen te verwerken. Het onderzoek wijst in ieder geval uit dat er rare dingen gebeuren in de keurige wijk Benoordenhout, en ook Britt krijgt te maken met vreemde dingen.
“Soms kun je maar beter niet weten wat je buren doen.”
Na een krantenberichtje van dinsdag 13 september 2016, over het vinden van een zwaar verminkt en levenloos lichaam van een vrouw in de Haagse Schilderwijk maken we kennis met een aantal bewoners van de wijk Benoordenhout. Harry en Agnes, die er wonen dankzij een financiële meevaller, Bo en Guusje een jong stel, Guusje heeft het huis geerfd van haar oma, en Wouter van Reijnsbroek, eigenaar van een aantal beachclubs. Buren die geen contact met elkaar hebben en ieder hun eigen leven lijden. Dan gaat het verhaal terug in de tijd naar de datum van 8 september en vandaar uit gaan we verder naar het heden. Af en toe is er een fragment in een ander lettertype en waarvan duidelijk is dat dit de dader betreft. Maar geen hint wordt er gegeven, alleen vermoedens opgewekt.
Van Vuuren zet de personages mooi neer. Gewone mensen met hun dagelijkse beslommeringen, hun dromen en hun onzekerheden. Ieder met een specifiek karakter die voor vooroordelen kunnen zorgen en een heldere blik vertroebelen. Hierdoor wordt je als lezer snel op het verkeerde been gezet en vermoedens geven een richting aan waarvan de vraag is of dit wel de juiste is. Een aantal personages geven twijfels genoeg maar of deze twijfel terecht is? Veel personages en wisselende verhaallijnen maar in plaats van dat dit voor enige chaos zorgt zijn de lijnen zo opgezet dat er een goed overzicht blijft bestaan. Stukje bij beetje lukt het om de personages iets te doorgronden al blijft er nog wat in de ledigheid hangen dat voor een mooie onderhuidse spanning zorgt. En voortdurend blijft er dat verlangen om de personages zover te doorgronden om erachter te kunnen komen wie verantwoordelijk is voor de ‘duinmoorden.’ En dan blijkt achteraf dat ook al ben je een gevorderd thrillerlezer en denk je over enige mensenkennis te beschikken, er personages zijn die de lezer een flink rad voor de ogen kunnen draaien.
Mooi uitgewerkte personages alleen Anja en Britt komen nog niet helemaal goed uit de verf. Het lijkt ook dat er bewust een kleine opening is gehouden om deze personages vaker terug te laten komen en dat deze personages zich nog verder kunnen ontwikkelen. Misstap is zo’n heerlijke Nederlandse thriller waar men van geniet omdat het dicht bij huis afspeelt en veel herkenbaarheid in zich heeft. Een mooie spanningsboog die perfect wordt afgerond met een verbluffend plot. Met deze tiende thriller heeft Van Vuuren zich overtroffen! | 1pos
|
een heel goed debuut van kristina olhson
ik vond het een goed en spannend boek
het bleef boeien tot het einde..
dit is wel een aanrader | 1pos
|
Jammer dat dit boek maar 237 pagina's heeft, van mij hadden het er wel 200 meer mogen zijn. Het boek leest als een trein en vanaf het begin word je meegezogen in het verhaal.
Jake en Manny gaan op zoek naar een moordenaar die lang geleden patiënten uit een psychiatrische inrichting heeft vermoord. Ze hebben alleen een aantal botten waaruit ze - heel knap - langzamerhand allemaal informatie halen. Ze worden door iedereen tegengewerkt en er worden zelfs aanslagen op hen gepleegd. Toch zetten ze door en komen ze op een verrassende manier achter de waarheid. | 1pos
|
Na het lezen van 'Een nieuw begin' was ik benieuwd naar haar 2e boek. De opzet van het verhaal is origineel, maar de weg naar het einde is nogal cliché. Waar ik niet mee wil zeggen dat het niet goed is, maar de clichés zijn wel rijkelijk aanwezig,
Na wat Jennifer heeft meegemaakt in het eerste boek, krabbelt ze weer overeind met haar dochtertje. Ze gaat terug aan het werk en wordt direct geconfronteerd met een onderzoek naar een zelfmoord dat er geen lijkt te zijn. De moeder van het slachtoffer kreeg een brief waaruit blijkt dat het niet zo is.
Wat er allemaal aan de hand is wordt stukje voor stukje duidelijk. Er vallen nog meer slachtoffers. Het onderzoek gaat in het begin traag vooruit. Op de zijlijn gebeuren nog meer dingen die het verhaal af maken.
Ook het privéleven van Jennifer wordt uitgewerkt. Her en daar krijg je verwijzingen naar 'Een nieuw begin' dat was goed om mijn geheugen op te frissen.
Ik heb genoten van dit boek, hoewel Een nieuw begin iets beter was voor mij.
Een aanrader, ik kijk alvast uit naar een vervolg, dat zal er wel komen vermoed ik (hoop ik) want het had een erg open einde. | 1pos
|
Dit boek geluisterd via Storytel. Het meest heftige verhaal dat ik ooit heb "gelezen" en met een einde dat ik nooit, maar dan ook echt nooit, had kunnen bedenken. Heftig en triest. Helaas ook de bittere waarheid voor miljoenen kinderen over de hele wereld. Een boek over kindermishandeling (zowel fysiek als mentaal) en over vernedering. Over wanhoop en verdriet. Dit boek gaat heel diep je ziel in, té diep soms. Zo diep dat ik het liefst wilde stoppen met lezen, maar uiteindelijk toch niet heb gedaan. Het beklemmend en ademstokkend. Tegelijkertijd fascinerend om in de huid te kruipen van een achtjarig meisje dat opgeroeid in een onstabiele gezinssituatie. Ik hoop vanuit het diepst van mijn hart dat dit pure fictie was anders huilt mijn hart voor de echte Caroline Parker. 5* en op mijn "aan te raden lijst" op #goodreads | 1pos
|
Pfoe! Wat een boek!
Het is geen thriller met een gruwelijke seriemoordenaar. Dit is veel meer een psychologische thriller. Een verhaal dat onder je huid kruipt, en dat je niet zomaar meer loslaat.
Het enge aan dit verhaal is dat het zomaar echt waar kan zijn. Want je weet niet wat zich achter de deur van die aardige buurman afspeelt. Of van je collega. Of vrienden. Net zoals bij de mensen in dit boek. Zij zien ook alleen het perfecte plaatje dat de man wil laten zien, en niet zijn ware, verschrikkelijke, aard.
De fases waar Grace doorheen gaat zijn logisch en zeer invoelbaar. Ik heb geen moment gedacht: “nou ja, waarom doet ze dit nou?”. En dat maakt het verhaal voor mij geloofwaardig.
Ben ik alleen maar enthousiast over dit boek? Nee…
De personen Jack en Millie zijn niet helemaal geloofwaardig.
Bij Jack wordt niet helemaal duidelijk hoe hij geworden is hoe hij nu is.
Millie heeft het syndroom van Down. Ze is de ene keer slimmer dan de andere keer. Maar niet op een logische manier. Kinderlijke taal gebruiken ( Zjorz Koenie ), maar wel onderscheid kunnen maken wanneer iets maar beter verzwegen kan worden. Ik vond dat soms met elkaar in tegenspraak.
Toch is het boek een aanrader. Een boek dat je niet zomaar weer vergeet. Tenminste…ik niet…
4 sterren | 1pos
|
Dit is het derde deel dat verhaald over de avonturen van Interstellair privédetective Kit Guardner.
In dit deel gaat ze op zoek naar een verdwenen interstellaire agente en beland ze in een wespennest van intriges, rebellie en intergalactische zaken.
Het verhaal wordt weer als vanouds met een flinke vaart verteld. De gebeurtenissen volgen elkaar snel op. Het is spannend en boeiend. Ik vind dit het beste deel van de serie. Het verhaal is meer complex en beter uitgebalanceerd. | 1pos
|
Prachtig indrukwekkend boek, dat me zal blijven heugen. | 1pos
|
Ik mag met verschillende groepen het boek lezen van Mara Li, het eiland in de mist, en het dan recenseren.
Verwachtingen
Doordat ik nog niet lang fantasie lees wist ik niet wat te verwachten maar doordat ik de cover zo mooi vond en de samenvatting dacht ik wel dat het een mooi verhaal zou worden. Er komen ook weer vragen naar boven zoals: Waarom word Nimue in zee geboren? Waarom is haar moeder er niet voor haar kinderen? Wie is die gestalte die Nimue ziet? Hebben de kinderen geen andere familie meer?
Samenvatting
Ik ben in de zee geboren.
In de nacht dat mama moest bevallen, rolden de golven als reuzen naar het strand en krijste mijn moeder als de meeuwen. Ze riep net zo lang om de zee tot mijn vader er gehoor aan gaf en haar zwoegende lichaam in zijn armen naar buiten droeg. Daar lag ze in een witte jurk op haar rug in de modder, haar benen wijd in de branding. De golven trokken me naar buiten. Voordat mijn vader me vast kon grijpen, had ik al kennis gemaakt met het zilte water.
Nimue kent haar moeder slechts uit verhalen. Na een allesverwoestende storm verlaat ze haar vissersdorp om samen met haar broertje Arthur naar haar op zoek te gaan. In een continent waar de Zwarte Griep steeds meer mensen het leven kost, reist Nimue haar familiegeschiedenis achterna in de hoop dat het zal leiden naar hun moeder. Tijdens haar tocht vertoont een in flarden mist gehulde gestalte zich steeds weer aan haar. Waarom wordt ze door hem achtervolgd? En welke connectie hebben Nimue en Arthur met de Andere Wereld, de sfeer van de geesten?
De cover
De cover spreekt me erg aan. Waar kijkt de vrouw naar en wie is ze, wat heeft ze moeten verduren of is ze maar een droomfiguur. Deze vragen had ik toen ik de cover zag. Ook het lettertype waarin de titel geschreven is vind ik heel mooi.
Het verhaal
Dat het in de toekomst afspeelt , dat merk je niet meteen omdat er zo weinig voorzieningen zijn en je eerder denkt dat het in het verleden afspeelt. De eerste hoofdstukken zijn voor mij emotioneel heel moeilijk door te komen omdat er zoveel verdriet is door al de verliezen die de kinderen moeten doormaken en heb ik het gevoel dat ik niet verder kan. Maar de schrijfstijl is zo goed en je vraagt je toch af of hun situatie niet zal verbeteren dat je toch weer verder leest. Pas in de helft ongeveer word je echt meegesleurd in het verhaal en ben je benieuwd waar de kinderen gaan terecht komen en of ze gaan vinden waar ze op zoek naar zijn. Mooi vind ik dat de kinderen zo goed voor elkaar zorgen terwijl het bij hun moeder toch anders ging en ze elkaar niet alleen laten.
Conclusie
Mooi verhaal dat wel eventjes duurt eer je erin meegaat maar zeker de moeite waard om te lezen. Ik ben echt benieuwd naar het vervolg en wil dat boek zeker ook lezen. Ik geef 4 sterren omdat ik niet meteen meegetrokken werd en toch de eerste hoofdstukken moest doorworstelen | 1pos
|
Mooi met humor geschreven boek over zes vrienden die rond hun twintigste een tragisch ongeval meemaken op de Mont Ventoux waarbij een van de zes vrienden om het leven komt. Welke impact heeft dit ongeval op hun vriendschap en hun afzonderlijke levens ? Hoe sterk is de vriendschap nog na dertig jaar en hoe is het iedereen vergaan? Wat gaan ze dertig later weer op die berg doen?
Allemaal vragen waarop je een antwoord wil hebben en die er voor zorgen dat je blijft doorlezen in dit zeer goed geschreven boek.Een echte aanrader! | 1pos
|
Dit is een verhalenbundel met 32 korte verhaaltjes.
Het is voor mij de eerst kennismaking met Theo van Rijn. Dit is zijn vierde verhalenbundel.
Het eerste wat opvalt , is dat het een hardcover is, in een vrij donkere kleurstelling. Ik vind het wel mooi en de cover heeft betrekking op een van de verhalen in het boek.
De verhalen gaan over diverse dingen en onderwerpen, deels fictie en deels autobiografisch. Je kan je makkelijk verplaatsen in de hoofdpersonen omdat de auteur het zo beschrijft dat je het voor je ziet hoe die persoon handelt. De verhalen hebben niks met elkaar te maken maar toch krijg je dat idee soms. Bepaalde onderwerpen komen dan weer terug, zoals het verhaal Bolus en het Tippelteefje dat beide over een hond gaat en zes over de Olympisch Spelen. De verhaaltjes zijn kort, meestal maximaal drie pagina’s. Je leest ze hierdoor makkelijk weg. Het ene verhaal is humoristisch , een ander is juist weer meer beladen of emotioneel. De auteur laat zien dat hij over de nodige zelfspot en droge humor beschikt. Hij geeft op eigen scherpzinnige wijze een kijkje in het leven van de hoofdpersoon van dat verhaal.
Ik heb er van genoten . | 1pos
|
In de roman “De voorlezer” speelt het voorlezen een centrale rol het is een complex verhaal over schuldgevoel, relaties en schaamte en over het onvermogen om te vergeven of te vergeten.
De roman begint met een liefdesrelatie tussen een jongen van vijftien en een tramconductrice van zesendertig.
Hij heeft haar ontmoet toen hij een keer uit school kwam en onderweg ziek werd,en zij hielp hem.
Na herstel van zijn ziekte zoekt hij haar enige keren op en belandt bij haar in bed
De verhouding wordt voortgezet en de jongen moet haar ook regelmatig voorlezen,hij weet niet dat zij een analfabete is.
Het duurt tot lang na de abrupte beeindiging van hun relatie voordat hij erachter komt dat zij voor de SS in een concentratiekamp heeft gewerkt,ook daar liet ze zich voorlezen en wel door meisjes die erg verzwakt waren,om ze daarna door te sturen naar de gaskamer.
Dit alles komt hij te weten als hij als student rechtszaken bijwoont,ze krijgt levenslang.
Een boeiend en aangrijpend verhaal, waarin de spanning blijft aanhouden en soms beklemmend wordt. | 1pos
|
Een feelgoodroman die grotendeels gaat over Maud. Nadat de drie zussen een mailtje hebben gekregen dat de stadstuin van hun vader niet meer kan worden onderhouden vanwege de financiën, weet Maud genoeg en wil hem gelijk verkopen maar daar denken Yara en Britt anders over. Naast de problemen van de tuin heeft Maud een erg drukke baan waarin ze zich omhoog werkt naar een grote promotie. Maud heeft een relatie met Rob die niet zo loopt zoals ze hadden gehoopt, ze hebben vaak ruzie over dat Rob zo graag kinderen wil terwijl Maud alleen maar aan haar werk denkt. Rob is vaak op bezoek bij Maud haar zus Yara en haar dochter Nova. Hierdoor krijgt Maud argwaan en krijgen ze uiteindelijk zo'n grote ruzie wat hun uiteindelijk uit elkaar drijft. Maud haar moeder is mega trots dat haar dochter zich nu voor de volle honderd procent op haar werk kan gaan richten, maar na een tijdje weet Maud dat dit niet is wat ze wilt en neemt een groot besluit wat haar uiteindelijk in een hele andere situatie brengt dan die grote promotie waar ze op aaste. De stadstuin is een verhaal over drie totaal verschillende zussen die de tuin proberen te redden op een erg mooie manier. Een mooi verhaal met een emotioneel randje, ook door het verhaal van Joep wist Anne West mij zeker te raken met dit verhaal en ben erg benieuwd naar deel 2 en deel 3. | 1pos
|
Munroe, oftewel Vanessa ´Michael´ Munroe is een jonge vrouw die er wel een heel aparte manier van geld verdienen op na houdt. Ze verzamelt en verkoopt informatie. Alle denkbare informatie aan alle denkbare soorten klanten; regeringen, bedrijven en zakenlui, mits ze maar diep in de buidel tasten.
Hoe werkt zoiets? Infiltreren, onzichtbaar worden en van identiteit veranderen. Stap voor stap beweegt Munroe zich heel subtiel door alle lagen van de bevolking, in alle culturen en dat zonder op te vallen. Als men al iets vermoed dan is ze inmiddels weer spoorloos verdwenen, als een geest. Ze is onnavolgbaar, werkt alleen, ze is de absolute top in deze bedrijfstak. Als geen ander weet zij hoe ze te werk moet gaan. Als ze op een dag wordt benaderd door oliemagnaat Richard Burbank om zijn dochter op te sporen is ze niet meteen enthousiast. Ze spoort tenslotte informatie op, geen mensen. Maar aangezien alles te koop is voor het juiste bedrag neemt Munroe de opdracht toch aan. Samen met ‘oppas’ Miles Bradford, die op voorwaarde van Burbank bij de deal hoort, gaat ze op zoek naar de jonge vrouw in Centraal Afrika. Emily is voor het laatst gezien tijdens haar rondreis in die regio en inmiddels zijn er vier jaar verstreken zonder enig levensteken en ondanks de vele zoektochten, zonder enig resultaat.
Al snel wordt het Bradford duidelijk dat hij met een zeer aparte vrouw te maken heeft. Ze spreekt 22 talen, heeft stalen zenuwen, beheerst diverse vechttechnieken tot in de puntjes en is allesbehalve ongevaarlijk. Al snel blijkt de zoektocht een zeer gevaarlijke expeditie te worden waar menig tegenstander uit de weg geruimd moet worden maar dat ook zij het doelwit blijken te zijn, ze zijn duidelijk niet gewenst. Er is sprake van enig voordeel omdat Munroe is opgegroeid in deze regio, de cultuur kent en dus ook de gewoontes van de plaatselijke bevolking. En dat voordeel benut ze dan ook volop door o.a. een oude bekende op te zoeken en de contacten te gebruiken die hij met zich meebrengt. En daarbij ook het oude zeer, de wond die haar traumatische jeugd heeft achtergelaten. Tijdens deze tocht vecht ze niet alleen tegen geduchte tegenstanders maar ook tegen zichzelf. Gaat het haar lukken om erachter te komen wat er met Emily is gebeurd?
Taylor Stevens zet met ‘De informationist’ naar mijn mening een zeer goed boek neer, een debuut! De schrijfstijl is soepel, logisch en zorgt geen enkel moment voor onduidelijkheid of vraagtekens. De opbouw van het verhaal is subliem, het klopt gewoon vanaf de eerste pagina tot de laatste. Het is spannend en menselijk. Door de goede uitleg van de omstandigheden, de omgeving en de onderlinge verstandhoudingen van de hoofdrolspelers is dit alles bijna tastbaar waardoor het verhaal zeker niet totaal ongeloofwaardig is. Het is gewoon een heel goed boek!
Ik heb inmiddels begrepen dat dit het eerste deel zal zijn een serie rondom Munroe en daar verheug ik me nu al op! De kracht die deze persoonlijkheid uitstraalt is intrigerend en laat dit debuut absoluut naar meer smaken, het leent zich ook voor meer. Het is weer eens wat anders, allesbehalve standaard en daardoor verrassend zonder cliché te zijn. Ik word graag verrast door dit soort boeken!
Taylor Stevens schijnt een biografie te hebben geschreven en wat ik te weten ben gekomen toont dat er wel meer dan één overeenkomst is met haar creatie Munroe. Maar dat zou ik moeten lezen om zeker te weten. Het zou natuurlijk niet voor het eerst zijn dat een auteur flitsen uit zijn leven in een boek verwerkt. “De informationist” ligt nog maar net in de winkelschappen en verdient naar mijn mening echt meer aandacht dan dat het nu krijgt. Dit is echt een boek dat zich kan meten met de trilogie van Stieg Larsson. En dat er nog meer delen klaarliggen om vertaald te worden doet mijn lezershart sneller kloppen. | 1pos
|
Voor mij is John Brosens de REVELATION MAN van Uitgeverij Ellessy. Jacht op de jager is een spannend verhaal met veel vaart, lekker geschreven, een echte PAGETURNER. Ik kijk al uit naar zijn volgende boek, waarvan ik heb gehoord dat het dit najaar verschijnt. | 1pos
|
Goede dochter vertelt twee verhalen, waarvan één in het heden en één in het verleden. 28 jaar geleden werd de familie Quinn aangevallen door twee criminelen. Dochters Charlie en Sam overleven de gruwelijke gebeurtenis met een pak emotionele en fysieke schade. Hun moeder laat hierbij het leven.
In het heden is de band tussen de zussen Quinn zwaar verstoord. Wanneer Charlie echter betrokken raakt bij een aanslag op een school komen oude herinneringen, aan die vreselijke dag van 28 jaar geleden, terug boven. Hierdoor komen de zussen opnieuw in contact met elkaar en hun vader.
Heel geleidelijk aan kom je meer te weten over wat er vroeger gebeurd is ten huize Quinn. De gebeurtenissen werden door Slaughter choquerend en rauw beschreven, zoals we van haar gewend zijn. Ook de aanslag op school wordt beetje bij beetje verder uitgediept, waarbij niks of niemand is wat het lijkt.
Goede dochter is een aangrijpend verhaal dat wat traag op gang komt. De schrijfstijl van Karin Slaughter is zoals steeds heel goed en vlot te lezen. Maar toch bevat het verhaal grote gesprekken en omschrijvingen die geen echte meerwaarde zijn voor de lezer. Daarom duurt het ook wel wat langer om dit boek van meer dan 500 pagina’s uit te lezen.
Met de plot weet Slaughter het echter opnieuw waar te maken. Al ontbreekt de spanning soms wat in het verhaal, toch wordt de lezer meegesleurd in de goede psychologische uitwerking van de personages. In Goede dochter lijken de onderlinge relaties en spanningen belangrijker dan het eigenlijke verhaal.
Aangezien de drie overlevende leden van het gezin Quinn allen advocaten zijn heeft het boek ook wel wat weg van een legal thriller. Al is dit niet het hoofdthema. Het draait vooral om de gebeurtenis uit het verleden en alle schade die zij heeft aangericht in het heden. Om te weten hoe alles juist in elkaar zit moet de lezer even geduld opbrengen, maar het uitgewerkte plot maakt het wachten meer dan waard.
Tip: Voorafgaand de prequel “Laatste adem” lezen voegt nog een extra waarde toe aan het verhaal. | 1pos
|
Na een proloog dat ervoor zorgt dat ik snel verder wil lezen worden.
In hoofdstuk 1 maken we kennis met Miranda en haar vriendinnen Kim, Veronique en Jessica. Miranda runt samen met Francois een cateringbedrijf in gebak. Omdat Miranda het vooral ook leuk vindt om mensen te leren bakken is zij voornamelijk bezig met het geven van workshops. Met name de kinderfeestjes zijn altijd een groot succes.
In hoofdstuk 2 maken we kennis mer Marc Lutz. Hij is bezig de cijfers te controleren van zijn bedrijf omdat bij inventarisatie is gebleken dat de gegevens niet kloppen. Zo ook bij de filialen in Nederland en Europa. Hij vertrekt naar Gran Canaria om ook daar orde op zaken te stellen.
In hoofdstuk 3 maken we kennis met Tim Melchior, werkzaam bij de politie en gewoon toe aan vakantie.
Wanneer de vier vriendinnen eindelijk op weg zijn naar Eindhoven Aiport krijgen ze net voor de afslag een klapband, de vakantie begint al goed. Als ze uiteindelijk in het vliegtuig zitten krijgt Miranda een flashback van de vorige dag. Ze meent dat de man naast haar dezelfde persoon is die gisteren haar parkeerplek voor haar neus wegkaapte. Als blikken konden doden..... Alleen Marc begrijpt niet waarom er ineens vier woedende vrouwen naar hem zitten te kijken. Tim wordt door de dames ook gespot in het vliegtuig. Dat gaat nog een leuke vakantie worden hopen de dames.
De roze cover linkt nou niet direct naar een thriller is mijn eerste gedachte. Is het wel een thriller, of is het toch een roman? Na het lezen van dit boek kan ik concluderen dat het een heerlijk boek is met veel humor en romantiek en een dosis spanning. Maar niet direct een thriller.
Na het lezen van een aantal hoofdstukken is me de titel wel duidelijk, en inderdaad er is slagroom, heel veel slagroom.
De verschillende verhaallijnen komen uiteindelijk mooi bijelkaar en zorgen ervoor dat het een realistisch verhaal is. Aan het eind van het verhaal blijft er een hoop ruimte over voor een vervolg, naar mijn idee kan Yara nog wel twee vervolgdelen schrijven. Inmiddels weet ik dat er een vervolg in een vergevorderd stadium is, ik kijk hier dan ook heel erg naar uit.
Yara heeft een heerlijke manier van schrijven, haar passie, vriendelijkheid en liefde weet ze heel goed over te brengen aan de lezer. Ook in dit deel had ik de tranen soms hoog zitten.
Wanneer je van dit deel hebt genoten zul je haar tweede boek 'Tango met een knal' ook weten te waarderen.
Ik geen Cupcakes en een koffer 4 sterren. | 1pos
|
Na De lichte jaren en Aftellen, is Verwarring het derde deel in de familiekroniek rondom de Cazalets. De bekende personages als de Generaal, de Baronie en hun kinderen en kleinkinderen vinden allen weer hun plek in dit boek.
De jonge meisjes Polly, Louise en Clary zijn nu volwassen en vliegen uit. Louise gaat trouwen, maar vind niet het geluk dat ze zo zocht. Een verschrikkelijke schoonmoeder en een man op zee maakt haar leven tot een drama. Polly en Clara gaan studeren en zetten hun eerste passen op het liefdespad.
Daarnaast zijn er de hoofdstukken van De Familie, waar de rest van de Cazalets en hun aanhang aan bod komen. De relatie van Sid en Rachel, de problemen waar Edward zich in heeft gewerkt, het verdriet van Hugh en de voortdurende onzekerheid over Rupert.
De gebeurtenissen volgen zich nu in zo'n rap tempo op, dat het woord Soap een passende term is. Wie houd van een smeuïg familie verhaal komt in dit deel royaal aan zijn trekken.
Verwarring is een goed gekozen titel, want door het enorme tempo van op elkaar volgende gebeurtenissen, is het soms even puzzelen over wie het gaat, en wat de relatie van de een tot de ander is. Toch wordt elke verwarring weer ontward en ontstaat een kloppend geheel.
In een luchtige stijl van schrijven weet Elizabeth Howard de lezer te boeien, om met een passende cliffhanger te eindigen. Het einde van de oorlog is daar, wat brengt dit de familie Cazalet. Laat Bevrijding alle antwoorden brengen. | 1pos
|
De vrouw van een hoge ambtenaar van het ministerie van Binnenlandse zaken heeft een geheime relatie met een jongere mannelijke collega. Terwijl een zware zuidwesterstorm opsteekt betrekken de vrouw en de jongeman illegaal een vakantiehuisje in de duinen bij Katwijk. De storm verhevigd zich en de dijken breken door. En de gehele randstad dreigt te overstromen. Verstoken van radio en tv hebben de vrouw en de jongeman geen idee welke ramp zich voltrekt. Op het Ministerie komt het bericht binnen dat de dijkdoorbraak mogelijk het werk is van Joegoslavische terroristen. Door een reeks misverstanden wordt de jongeman aangezien voor een terrorist die de vrouw van een hoge ambtenaar zou hebben gegijzeld. Realistisch verhaal dat doet denken aan de watersnoodramp van 1953 | 1pos
|
Was Komrij's Canon al een koopje, dit boek van Bernlef was nóg goedkoper: in de Ramsj bij De Slegte. Dat buitenkansje kon ik natuurlijk niet laten liggen! En dat is maar goed ook, want dan had ik veel minder geweten van Wallace Stevens, Elizabeth Bishop, Czeslaw Milosz, Zbigniew Herbert, Lars Gustafsson en Tomas Tranströmer. Die 'vele anderen' in de beschrijving op de achterflap van het boek valt wel mee, gelukkig, het is tenslotte maar (en helaas) een dun boekje.
Bernlef vertelt niet alleen over bovenstaande dichters, maar besteedt ook aandacht aan het vertalen van gedichten. Want dat is wat Bernlef ook doet: vertalen. Hij is o.a. de vertaler van Tranströmer en Gustafsson.
Dat is toch zo boeiend, hè. En zo moeilijk, zeker als het om gedichten gaat. Want daar telt letterlijk elk woord. Meer nog dan bij het vertalen van romans (dat zegt Bernlef niet, dat zeg ik), hoewel het bij een roman natuurlijk ook flink mis kan gaan.
Bernlef heeft me door deze verhalen en de voorbeelden die hij geeft, nieuwsgierig gemaakt naar een aantal dichters. Niet zo heel erg naar Valéry Larbaud moet ik bekennen, hoewel die in ieder geval één voor mij onvergetelijke regel heeft geschreven:
Un matin, à Rotterdam, sur le quai des Boompjes,
De rest is hier ([p. 184]) te lezen. | 1pos
|
In Death Row, Marcusville, Ohio, bestaan de celnummers 4 en 5 niet. Deze zijn gereserveerd voor het Doodshuis, waar veroordeelden de laatste vierentwintig uren van hun leven verblijven. Een ander weetje dat de auteurs Roslund & Hellström in hun derde gezamenlijke thriller De uitlevering met ons delen is dat gedurende de vier minuten aanhoudende executies de lichten in alle gevangeniscellen bruut indringend flikkeren, vanwege het hoge stroomvoltageverbruik van de elektrocutie.
Zo nu en dan komt er een thriller voorbij, die je dieper raakt dan andere. De uitlevering is er een van. Het leven van de auteurs zelf is eigenlijk al een thriller. Anders Roslund, een maatschappelijk geëngageerde journalist, komt via zijn reclasseringswerk in aanraking met Börge Hellström, een ex-crimineel. Ze delen dezelfde ideeën over misdaadpreventie, strafrecht, opgelegde straffen, daders, slachtoffers en wraak. Gelukkig voor ons besloten ze deze interesses uit te werken en te publiceren in een aantal realistisch beschreven boekwerken.
Maatschappelijke en politieke betrokkenheid vind je terug in elke dikke pil van hun hand. Zo ging hun debuut Vaderwraak over pedofilie, Kluis 21 over vrouwenhandel en het imponerende Drie seconden over de vogelvrijheid van criminele infiltranten. Thrillers die moeiteloos te definiëren zijn als uitblinkers in het genre. Hetzelfde geldt voor De uitlevering, een beklemmend verhaal over de onmenselijkheid van de doodstraf, bijkomende wraakgevoelens en dilemma’s als de doodstraf dichterbij komt en je persoonlijk raakt.
Tijd is een issue in De uitlevering. Het aftellen van de dagen, uren en minuten tot zijn executiedatum is traumatisch voor John Schwarz – op zeventienjarige leeftijd veroordeeld tot de dood voor de verkrachting en moord op zijn zestienjarige vriendin. Van de bij Roslund & Hellström zijdelings betrokken personages is de recalcitrante commissaris Ewert Grens de belangrijkste. Hij wordt bij de zaak betrokken wanneer een van zware mishandeling verdachte man eigenlijk zes jaar eerder stierf, toen hij in de dodencel op zijn executie wachtte. “We hebben een lijk gearresteerd” is de conclusie van Grens. Gedurende dit onderzoek wordt hij geconfronteerd met twee vaders: de een geobsedeerd door wraak voor de moord op zijn dochter, de ander strijdend om zijn zoon van de doodstraf te redden.
De uitlevering is een intense aanklacht tegen de doodstraf, maar stelt ons ook voor verduivelde dilemma's. De auteurs rekenen keihard af met onze eventuele vertwijfeling over de doodstraf, want als lezer ontkom je niet aan vragen als: ‘Kunnen we voor meer dan het volle honderd procent overtuigd zijn van iemands schuld?’, ‘Kan en mag de overheid vervolgens iemand vanuit diezelfde overtuiging van het leven beroven?’ en ‘Zullen we ondanks onze overtuiging ooit leren van gerechtelijke dwalingen waarbij de doodstraf onterecht werd toegepast?’
Het verhaal is indrukwekkend, soms huiveringwekkend. Het is een met kennis van zaken geschreven politiek statement, maar ook een intiem en kwetsbaar verhaal. De auteurs laten zien dat elk leven waard is om voor te vechten en dat principes een torenhoog offer kunnen vragen. Roslund & Hellström voorzien ons van een prachtig opgebouwde plotlijn met een ontluisterende en tevens briljante eindplot.
Ondanks de minder lovende kritieken op hun vierde boek Het Meisje onder de straat en het in 2012 nogal teleurstellende Twee soldaten, behoort dit markante schrijversduo nog steeds tot de absolute top die ons vanuit Zweden bereikt. Ook het in 2014 uiterst indrukwekkende en op ware feiten geïnspireerde Made in Sweden (Roslund zonder Hellström maar met gelegenheidspartner Stefan Thunberg) is een belofte voor de toekomst.
Nog wat weetjes:
* De locatie Marcusville in Ohio is fictief gekozen, maar staat volgens de auteurs symbool voor alle death rows in Amerika, waar de doodstraf ‘as we speak’ in nog tweeëndertig van de vijftig staten van kracht is!
* In 1990 — toen pas officieel en totaal — werd in Nederland de doodstraf afgeschaft.
(2011-2015) | 1pos
|
De laatste halte is het YA debut van Wendy Brokers. We kennen haar van de Feelgood romans: Geluk bij een ongeluk en Baguette met jam voor twee. En nu dus een young adult thriller/ roman. Ik kan niet anders zeggen dan dat het een geslaagd debut is. Ik kon het boek, eenmaal begonnen, niet meer wegleggen.
De voorkant laat een metrostation in Londen zien met een voorbij razende metro. De letters en de foto laten je zien dat het boek met een fijne vaart geschreven is.
Het verhaal gaat over vier scholieren, Ralph, Naïma, Loïs en Jonas die met school op werkweek gaan naar Londen. Ze worden in een groepje de stad in gestuurd en ondanks hun zeer verschillende achtergronden ontstaat er een mooie vriendschap en ook wel iets meer. De geweldige werkweek verandert echter zeer plotseling in een nachtmerrie als ze middenin een terroristische aanslag terecht komen. De jongeren moeten proberen om met z’n vieren uit deze nachtmerrie te ontsnappen.
Alle vier de jongeren hebben hun eigen verleden en hun eigen geheimen en je kunt met elk van hen meekijken doordat het boek vanuit deze vier verschillende standpunten geschreven is.
Een indrukwekkend verhaal met een mooie boodschap.
“Je kunt geen bevolkingsgroep haten vanwege een handvol klootzakken die toevallig hetzelfde geloof delen als de overgrote meerderheid. Dat is appels met peren vergelijken. Dat is kortzichtig en het is triest dat er mensen zijn die dat zo zien.”
Een must read voor iedereen, vooral door het begrip dat uit dit boek spreekt. Leraren en leraressen Nederlands, zet dit boek alsjeblieft op de leeslijst. | 1pos
|
Al veel over WOII gelezen en toch is ieder ervaringsverhaal uniek! Uniek en indringend, het waard om te delen. Hoe is het mogelijk dat een mens zoveel kracht kan vinden om te overleven. Wat voor keuzes maak je en hoe, de hoofdpersoon spreekt er eerlijk en oprecht over. Het kampleven als een geoliede doordachte machine, de tegenstrijdigheden, verschrikkingen, hoop en leven. Een indrukwekkend verhaal, dat niet vergeten mag worden. | 1pos
|
Aangetast gaat van start met een tekst van Francis Bacon: “Die zint op wraak houdt zijn eigen wonden open.” Perfecte keuze van Loes den Hollander, een passender quote is nauwelijks denkbaar. Het verhaal draait om open wonden, wraakgevoelens en onverwerkte trauma’s, die gecombineerd emotionele uitbarstingen en impulsieve (re)acties tot gevolg hebben. Wat begint als een psychologische thriller met onderhuidse spanning – de lezer is nog in het ongewisse welke kant het opgaat – wordt alsmaar spannender, waarbij de ene verrassing op de andere gestapeld wordt. Tot het einde toe.
Een gezinsdrama. Lieve Metselaer, 16 jaren jong, wordt doormidden gereten door een auto, chauffeur onbekend. Adoptiezusje Tamara blijft als enig kind over, in de hoop dat alle liefde die vader Gideon en moeder Rifka in zich hebben nu haar ten deel zal vallen.
Tien jaar later. De liefde tussen Gideon en Rifka is tanende. Rifka is bezeten van Lieve en haar ongeluk, Gideon heeft zijn eigen demonen. Tamara is volwassen, woont nog thuis en geeft les op dezelfde school als haar vader. Gideon ontvangt bedreigingen en wordt beschuldigd van uiterst laakbare zaken. Daar blijft het niet bij. Het verleden dendert onstuitbaar het gezin binnen en dwingt tot (hernieuwd) nadenken over wat er destijds precies gebeurd is en hoe daarmee om te gaan. Wie was de chauffeur? “Hij gaat eraan.” Op zoek naar de waarheid dus en als de bal eenmaal gaat rollen …
Sterke thriller! Een mengeling van psychologie, spanning, actie en onverwachte wendingen. Afgaand op de boekbeschrijving verwacht je een standaard heden-verledenverhaal met een afgeronde plot, oftewel een opgepakte crimineel, maar Aangetast boort een diepere laag aan en gaat verder waar menige thriller ophoudt. Elk personage heeft zijn eigen verhaal en gedachtegang, elke situatie wordt belicht vanuit meerdere perspectieven. Allen die ertoe doen – Rifka, Gideon, Tamara, Matthias – hebben boter op hun hoofd en niet zo’n beetje. De communicatie binnen het gezin Metselaer laat te wensen over, verzwegen feiten worden slechts prijsgegeven als er geen andere uitweg meer is. Slagen de Metselaers erin weer nader tot elkaar te komen, zijn ze opgewassen tegen de realiteit? Lees en huiver!
Loes den Hollander heeft dit eerste deel van Dossier Metselaer opgebouwd uit oorzaak, bijzaak, noodzaak en hoofdzaak. Deze bestanddelen zijn op hun beurt verdeeld in korte hoofdstukken, met vermelding van de naam van degene uit wiens of wier perspectief de stand van zaken beschouwd wordt. Het zou zelfs minder duidelijk mogen, zodat er meer te raden blijft, maar de verrassingen in het verhaal compenseren dat met gemak. Heel plezierig boek, zodanig boeiend dat je het in één ruk uit wilt lezen. Alleen jammer dat het niet eindigt met hoofdstuk 103, dat zou een perfecte afsluiter geweest zijn.
Hoofdstuk 104 is een onnodige afronding, tevens inleiding tot deel 2. Rijst de vraag wat deel 2 toe gaat voegen aan Aangetast, dat weliswaar een net niet compleet verhaal is, maar desondanks zeer bevredigend. | 1pos
|
Het verhaal is zeer aangrijpend en heftig met als thema: zelfdoding!
Als de 16 jarige Jesper zijn eigen leven beëindigd, heeft dat heel veel impact op zijn vriendenclub..Bruno - Max - Femke en Lisa
Bruno schrijft zijn blogs om zich te uiten en kan het verlies van zijn vriend niet verwerken en gaat teveel drinken, waardoor er ook problemen ontstaan tussen hem en Lisa. Ze zijn een stelletje en erg verliefd, dus zouden hun verdriet samen moeten kunnen dragen. Maar niets is minder waar....
Max is een teruggetrokken jongen, die ook veel moeite heeft met het gemis van Jesper en Femke loopt met een schuldgevoel rond of zij Jesper niet had kunnen helpen en waarom ze niet had opgemerkt dat hij problemen had? Een ieder gaat op zijn eigen manier met het verlies en het verdriet om en dat brengt uiteindelijk toch verwijdering tussen hun...
Jesper heeft vlak voor zijn dood op Facebook gezegd: Sorry !!
Hij heeft geen brief achter gelaten voor zijn ouders, broer en vrienden en dat maakt het zo vreselijk moeilijk om te begrijpen waarom hij tot zo'n daad gekomen is. Het is een zeer heftig verhaal en voor in het boek wordt aangegeven dat dit voor de leeftijdsgroep is vanaf 15 jaar.
Het verhaal is levensecht en met zoveel emoties en gevoel geschreven, dat ik het vaak niet droog kon houden. Een indringend verhaal, waar je nog stil van bent als je het boek dichtgeklapt hebt.
Je realiseert je dat zo'n afschuwelijke daad in werkelijkheid ook gebeurd en de wanhoop die eraan vooraf gaat. Ik laat het even bezinken voordat ik met een nieuw boek begin. Dit is een YA boek, maar voor ouderen hakt het er ook in! De hoofdstukken zijn mooi verdeeld en ieder vriend(in) doet zijn eigen verhaal met zijn eigen gevoel en emoties. Heftig, ook ontroerend, en niet weg te leggen! | 1pos
|
Quincy en Rainie zijn voormalige FBI profilers, en werken als consultants. Ze worden gevraagd om mee te kijken bij een dubbele moord in een tankstation. Op de camera zien ze de vermoedelijke dader, een jonge jongen die onverschrokken in de camera kijkt voordat hij hem kapot schiet. Deze jongen heet Telly en woont bij pleegouders, als de politie naar het huisadres gaat, blijken deze pleegouders op gruwelijke wijze vermoord te zijn.
Dan begint de zoektocht naar deze jongen, die vreemd genoeg steeds aanwijzingen achter laat. Telly blijkt 8 jaar eerder zijn beide ouders na een jeugd vol geweld en verwaarlozing. Hij heeft een zusje Sharlah waarvoor hij heel zorgzaam en lief was, maar die elkaar na de moorden op hun ouders niet meer gezien hebben. Sharlah blijkt de geadopteerde dochter te zijn van Quincy en Rainie.
Lisa Gardner is er in geslaagd een tot aan het einde toe zeer spannende thriller te schrijven, steeds meer informatie leidt tot de ontknoping en deze zie je als lezer niet aankomen. Deels heeft dit te maken met het feit dat pas op het einde van het boek informatie verteld wordt, die je nodig hebt om alle losse eindjes tot een geheel te maken.
Dit maakt dat het boek van mij 4 sterren krijgt. | 1pos
|
Henri ligt in coma. Zijn vroegere geliefde Eddie en zijn zoon Sam doen alles om hem terug te halen. In hetzelfde ziekenhuis ligt Madelyn in coma, een meisje van twaalf, door een ongeluk verweesd geraakt en zonder familie. Haar lot treft Sam en hij besluit er eveneens voor haar te zijn.
"De literatuur is ervoor om ook onbekende werelden te verkennen."
Die wereld 'ertussen'... niemand weet hoe die er uit ziet. Nina George beschrijft het tussen leven en dood pendelen als een plaats vol parallelle realiteiten. Henri herbeleeft zijn leven, ervaart de cruciale momenten, herbeleeft opnieuw terwijl hij andere keuzes maakt, hoe zou zijn leven dan geweest zijn? Als hij minder vaak 'nee' had gezegd. Ondertussen proberen Eddie en Sam met hun liefde tot hem en Madelyn door te dringen. Hun angst en wanhoop te beteugelen. Zal het genoeg zijn hen terug te halen?
Nina George schreef deze roman om het verlies van haar eigen vader te verwerken. Een roman over angst en vergankelijkheid. En onvoorwaardelijke (naasten)liefde. Daarbij weet ze gevoelens goed in balans te houden. Hoe serieus het thema ook is, lichte tonen schimmeren er overal doorheen. Het stelt de lezer zeker ook voor zijn eigen existentiële vragen. Alsof ze even aan je jasje trekt: "hé, ben je wakker?" | 1pos
|
Havana.... Een boek die je vanaf het begin tot het eind meeneemt in een wereld van geweld, ongeloof, godsdienstige fanatisme en sexuele uitspattingen.
Van het begin tot het eind boeiend, interessant, spannend en mysterieus. Zeker een aanrader! | 1pos
|
Standaardafwijking is een erg grappig feelgoodboek over het huwelijk en het gezinsleven. Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van de 56-jarige Graham, die bewijst dat tegengestelden elkaar wel degelijk aantrekken. Waar hij doordeweeks, ja zelfs een beetje saai en wispelturig genoemd kan worden, is zijn 15 jaar jongere vrouw Audra levenslustig, extreem sociaal en gedreven. Hoewel haar gedrag hem voortdurend verbijstert, kan hij zijn bewondering voor haar onmogelijk verstoppen. Met de eerste scène in het boek, waarin Graham en Audra samen boodschappen doen, heeft Katherine Heiny meteen de lezer die van humor houdt op de hand. De situatie is hilarisch, maar gaat niet ten koste van Graham of Audra. Hoewel je om allebei moet lachen, blijven ze sympathiek. Doordat de auteur deze balans tot het einde weet te behouden, ontstaat een ontroerend, warm verhaal dat geen seconde verveelt. | 1pos
|
Hoop probeert zichzelf bij elkaar te rapen na de gebeurtenissen op Ochtendlicht. Ze heeft haar groep vrienden achtergelaten om uit te zoeken of ze een leven kan leiden waarbij ze nooit nog een zwaard moet hanteren. Ondertussen krijgt Rood de opdracht van Merivale, het hoofd van de keizerlijke spionagedienst, om van Hoop en Brigga Lin medestanders te maken in de strijd tegen de gevaarlijke biospinners.
Bloed en Storm is het derde en laatste deel van Het Keizerrijk der Stormen. Auteur Jon Skovron brengt alle personages die de vorige avonturen overleefd hebben opnieuw samen voor een strijd die zowel de redding als de ondergang van het keizerrijk zou kunnen betekenen. Ze hebben heel wat meegemaakt en de onderlinge verhoudingen zijn niet meer wat ze ooit geweest zijn. Rood is gegroeid in zijn rol aan het hof, hij is nu veel meer dan een brutale, vlot gebekte dief en Hoop is erg hard op zoek naar haar eigen waarheid. Het is dan ook onduidelijk of ze niet te veel uit elkaar zijn gegroeid. Skovron speelt soms iets te graag met dit gegeven en op het einde van het boek gaat hij daardoor wat de mist in door een grotendeels overbodige epiloog toe te voegen.
Voor de lezer daar aankomt beleeft die echter een bijzonder interessante reis, want Skovron heeft niet alleen aandacht voor de twee protagonisten. Hij creëerde immers een erg bonte verzameling karakters rond hen die voor vuurwerk zorgen. De machtsverhoudingen in Steenpiek beginnen te kantelen en alles komt in een stroomversnelling terecht die zelfs Merivale Hempist niet helemaal kon voorzien. De biospinners gaan op een duivelse manier te werk die heel wat slachtoffers maakt.
Wie de eerste twee delen las is wel wat avontuur gewoon: onverschrokken krijgers, een wrede bendeoorlog, piraten, een legertje uit de dood verrezen kinderen, een verstoten transgender, huurmoorden, verminkte magiërs en politieke spelletjes. Uiteraard mag het sluitstuk wat betreft spanning niet onderdoen. Skovron geeft de lezer dan ook wat hij verlangt. Bloed en Storm zit tot de nok toe vol actie en geeft geen enkel personage echt de tijd om een adempauze te nemen. Tussendoor moeten er bovendien enkele relationele brokken worden gelijmd. Hoop heeft Brigga Lin en Evi immers zonder veel uitleg achtergelaten, Alas bevindt zich op een onbekende bestemming en Wesp lijkt andere prioriteiten te hebben nu ze de Zwarte Roos van Paradijskring is. Het tempo ligt hoog nu er potentieel een einde komt aan de macht van het keizerrijk.
Het taaltje dat de personages van het Keizerrijk der Stormen hanteren blijft speciaal. Er wordt nogal wat afgevloekt en niet perse in de meest herkenbare termen. Woorden als smieren en zonvol worden bovendien volop gebruikt door de smiezen van Hoop en Rood. Gelukkig went dat snel en is de betekenis vrij transparant. Daarbij heeft de lezer vast ook deel één en twee gelezen, voor hij aan dit boek begint en is hij het gewend. Het is immers niet het soort boek dat lekker leest zonder de achtergrond te kennen. De impact van de eerdere gebeurtenissen aan het hof en op de eilanden rond Steenpiek is aanwezig doorheen het hele verhaal. Zonder de verhoudingen tussen de personages te kennen, valt er geen touw aan vast te knopen.
Bloed en Storm is een boeiende afsluiter die zelfs nog wat mogelijkheden openlaat voor nieuwe verhaallijnen binnen dezelfde wereld. Hoop maakt doorheen de hele serie indruk als sterk vrouwelijk personage en Rood zorgt zowel voor humor als de nodige intriges. De rit langs de verschillende eilanden en steden is goed doordacht en het keizerrijk weet te blijven fascineren. | 1pos
|
Stukje bij beetje legt Corine Hartman de puzzel in elkaar. Een meesterwerkje, dat voldoet aan alle spelregels: een origineel plot, goed uitgewerkte karakters en een sublieme ontknoping. Geloofwaardig en met zorg geschreven. | 1pos
|
Subsets and Splits