text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Een boek waarvan de cover alleen al prachtig is. Normaal gesproken niet iets waardoor ik mij laat verleiden maar deze is echt het bekijken waard.
Jessie Burton is bekend van het boek 'Het huis aan de Gouden Bocht' en sinds kort ligt 'de Muze' in de schappen. Jessie Burton maakt gebruik van twee verhaallijnen. De ene speelt zich af in de onrustige jaren dertig. Spanje wordt verscheurd door een heftige burgeroorlog en Europa voelt de dreiging van de Tweede Wereldoorlog. Het gezin van de kunsthandelaar Schloss is neergestreken in een groot huis. Harold is vaak op pad om kunst aan te schaffen of zijn minnares te bezoeken. Zijn vrouw Sarah blijft achter met hun dochter Olive. Olive is een talentvolle schilder maar wordt niet opgemerkt door haar vader. Haar moeder kampt met depressies en kan er niet voor Olive zijn. Isaac en zijn halfzus Teresa kruizen het pad van de familie en er ontwikkelt zich een bijzondere vriendschap tussen deze mensen. Er worden keuzes gemaakt die verstrekkende gevolgen hebben. Isaac is schilder en activist, Teresa zoekt vriendschap bij Olive en Olive klampt zich aan Isaac vast.
De tweede verhaallijn speelt zich af in de jaren zestig in Londen. De inmiddels zesentwintigjarige Odelle Bastien is vanuit Trinidad naar de Engelse hoofdstad gekomen. Londen is behoorlijk anders dan dat Odelle zich had voorgesteld. Ze kan haar baan bij de schoenenwinkel Dolcis op den duur inruilen voor een baan als typiste bij de Skelton galerie. Ze wordt aangenomen door de excentrieke Marjorie Quick. De beide vrouwen krijgen, ondanks dat ze heel verschillend zijn een klik. Quick moedigt Odelle aan om haar droom als schrijver op te pakken.
Op een dag komt Lawrie Scott met een schilderij naar de galerie. Kort daarvoor heeft Odelle Lawrie ontmoet op de bruiloft van haar vriendin. Het lijkt om een originele Isaac Robles te gaan, een Spaanse kunstenaar.
De verhaallijnen wisselen elkaar af en langzamerhand ontspint zich een prachtig verhaal. Er zijn parallellen. Olive is een talentvolle schilder, ze verbergt haar werk voor de andere mensen en heeft Isaac nodig om tot schilderen te komen. Odelle laat haar schrijfwerk ook niet aan het grote publiek zien totdat Marjorie Quick haar onder haar vleugels neemt. Beide vrouwen hebben anderen nodig om hun kunst tot expressie te laten komen. Twee vrouwen, allebei in een land wat voor hun vreemd is.
Zijn beide vrouwen een inspiratiebron nodig om te kunnen schilderen en schrijven?
Het is een aangrijpend verhaal geworden vol ambitie, een zoektocht naar identiteit, bedrog en loyaliteit. Jessie Burton heeft een meeslepende manier manier van schrijven. Een roman die je niet snel loslaat. | 1pos
|
Na handlettering komt…..journaling!
Ten minste, als het aan Karin Luttenberg ligt. Na het oefenen van al die ABC-s in verschillende stijlen en al je vrienden en familieleden al verrast te hebben met een kaartje is het nu tijd voor een volgende stap.
Karin legt heel duidelijk uit wat je ervoor nodig hebt, handig want de meeste producten heb ik al verzameld om te kunnen handletteren. Nu voegt ze er schetsboeken aan toe want het is de bedoeling dat je een dagboek gaat schrijven. Een prima idee! Nu doe je echt iets voor jezelf!!
Ze heeft al een aantal tips toegevoegd voor als je niet weet waarover je moet gaan schrijven. Ik heb hier heel lang over nagedacht, wat is er belangrijk genoeg voor mij om een schetsboek mee te vullen? En wat als het mislukt!!
Dat geeft niks zegt Karin, want je doet het voor jezelf.
Er staan heel veel ideeën in het boek en Karin laat zien hoe ze het concreet aanpakt. Erg fijn vind ik. Ze kan alleen veel beter tekenen dan ik maar dat komt vanzelf wel goed denk ik.
Het voelt heel bijzonder dat je een kijkje in haar journal, eigenlijk haar dagboek, mag nemen. Het boek inspireert erg om zelf de pennen en potloden op te pakken en aan de slag te gaan. De eerste hoofdstukken zijn in zwart wit maar later voegt ze er met aquarelverf verschillende kleuren bij. En andere materialen zoals foto’s en zelfs een singeltje. Ik vind de patronen erg mooi gedaan. Het geeft een stukje rust in een dagboek.
Dit is een mooi vormgegeven en duidelijk boek over mijn nieuwe hobby. | 1pos
|
Heerlijke klassieker om in alle rust te lezen. Geen haast is het credo dat had Truman Capote ook niet toen hij boek schreef naar aanleiding van een krantenartikel over de moord op het gezin in Holcomb.
Truman Capote schrijft in alle rust uitgebreid over alle betrokken personen in het verhaal. Vol respect voor allen, hun gevoelens en beweegredenen komen uitgebreid aan bod. Alle kanten van de tragedie worden belicht zonder enige vorming van een oordeel. De rechercheur, het vriendje van dochter Nancy Clutter, de familie van de daders en de daders zelf. | 1pos
|
Niet de klassieke 50 bladzijden intro en kennismaking. Blauner vliegt er van bij de start in, met een portie spanning die gestaag toeneemt, en die me echt wel aan de stoel gekluisterd hield; iets waar niet veel schrijvers in slagen.
Vrij geloofwaardige personages en gebeurtenissen, zonder overbodige passages, zelfs geen overbodige zinnen, zodat het verhaal op geen enkel moment inzakt.
Met een misschien een iets te grote portie geweld, en de afloop die je uiteindelijk toch het meest verwacht; maar geen van beide doen afbreuk aan het leesplezier.
Ik begrijp het enthousiasme van King dat op de cover prijkt. Liever dat trouwens dan dat de uitgeverij pronkt de omschrijving literaire thriller - what's in a name...? | 1pos
|
Geen idee wat ik moest verwachten van dit boek. Er staat een hele hoop informatie over poëzie in. Juist op zo'n manier geschreven dat het duidelijk is voor kinderen en jongeren. De begrippen zijn soms meer voor de middelbare scholier geschreven, maar ook in de bovenbouw van de basisschool kun je hier al veel mee. De beeldsonnetten zijn gaaf! De gedichten en andere verhalen zijn erg leuk om te lezen.
(57e boek voor boekenbingo 2016) | 1pos
|
een heel bijzonder en boeiend boek, het geeft bovendien een prima indruk van het amsterdam waar Youri in terecht kwam. Wat mij betreft een aanrader. Boneca | 1pos
|
Dit boek gewonnen bij de zomeropruiming van Hebban, waarvoor mijn hartelijke dank!
Mooi om op deze manier een schrijver te ontdekken, die aanspreekt en nieuw voor je is. Martin Driessen heeft een prettige schrijfstijl. Er gebeurt bijna niets in het stadje, maar het verhaal kabbelt lekker door en maakt nieuwsgierig naar het vervolg. De omschrijving komedie zet je ietwat op het verkeerde been; ik vond het meer tragisch. Af en toe zo’n boek lezen geeft wat rust tussen alle thrillers of feelgood romans. | 1pos
|
Poëzie wordt zelden nog gelezen, buiten de verplichte uurtjes op school, en wie koopt het nog? De vooruitzichten voor zich die zich op poëzie storten is dan ook maar dun. Er zijn namelijk veel meer schrijvers dan er lezers zijn, de meeste van bedenkelijke kwaliteit. Toch blijkt het nog steeds voor velen een opstapje naar groters. Lize Spit b.v. die onlangs heel veel aandacht trok met haar debuutroman Het smelt heeft net zo goed in 2015 in De Poëziekrant gestaan met twee gedichten (klik hier om ze te lezen).
Sylvie Marie, familie van de grote Herman De Koninck, lijkt niet echt de ambitie te hebben om de poëzie achter zich te laten en naar het meer winstgevende werk te grijpen, al heeft ze dan ook een quasi roman geschreven Speler X. Ze schrijft trouwens niet enkel gedichten, ze geeft ook les Literaire creatie in Deinze, en bezoekt verschillende scholen om jongeren aan het dichten te zetten. Over vijftig jaar zeggen we misschien dat ze haar volk terug leerde lezen.
Altijd een raam is haar derde dichtbundel na Zonder en Toen ik je ten huwelijk vroeg. En ja ze kan het nog steeds.
Toch had ik het gevoel wanneer ik de eerste verzen van haar nieuwe bundel las dat het niet zou kunnen tippen aan de heldere, bijna zoetgevooisde worden van Toen ik je ten huwelijk vroeg, maar wanneer ik me begaf naar het gedeelte Buitenshuis ontdekte ik toch opnieuw de Sylvie Marie waar ik zo van gaan houden ben.
Wat haar gedichten zo duidelijk maakt zijn enerzijds de duidelijkheid, je herkent je zo gemakkelijk in de woorden. Verder klinken de regels logisch. Er zijn dichters waar je een gedicht wel tien keer moet lezen om de juiste intonatie te leggen of om te weten waar je kunt pauzeren. Of alsof de witregels gewoon niet passen in het geheel. Dat is allemaal niet van toepassing op Sylvie Marie, haar gedichten slaan dan ook in, en na elke vers zinderen de woorden nog na op je tong.
Daarom is een gedichtenbundel meer dan een dun boekje waarvan de helft niet beschreven is; elk woord, elke regel, elke vers doet er toe en laat je nadenken over je eigen situatie die in feite net zo dichterlijk is als hoe zij haar situatie beschrijft. Even waan je je meer dan een figurant in het geheel van het heelal.
Sinds haar laatste bundel is Sylvie Marie inmiddels moeder geworden en ook dat klinkt door in haar verzen. Verder heb ik haar twee jaar geleden op de boekenbeurs ontmoet en heb ik een diepgewortelde sympathie voor deze jonge, knappe dichteres, dat ik haar bundels alleen al zou kopen om haar een hart onder de riem te steken. | 1pos
|
Dit boek van jamie is echt top bijna alle recepten gemaakt, en nog eens gemaakt, en een groot aantal recepten dat regelmatig op het menu staan met name van de afdeling stoofschotels yumm!! | 1pos
|
Op de middelbare school had ik niet de interesse om Grieks te kiezen. En hoewel ik me redelijk gered heb in het leven tot nu toe, begon het gemis aan kennis van de Griekse (en Romeinse) mythen voelbaar te worden. Het is toch echt de bakermat van onze cultuur en tijdens reizen, films, toneel en literatuur voelde ik steeds vaker dat ik een fundament miste. Dat is ook leuk aan het boek van Stephen Fry dat hij in voetnoten vaak deze referenties laat zien.
In dit boek heeft Fry in redelijk chronologische volgorde de Griekse mythen hertaald en voorzien van een flinke dosis Engelse humor. De landkaarten en stambomen voorin helpen om enigzins overzicht te houden in het grote aantal karakters; goden, halfgoden en gewone mortals (hoewel vaak koningen, koninginnen, prinsen en prinsessen). Ondanks dat is het soms toch moeilijk om overzicht te houden tussen alle kinderen die de goden bij elkaar en met gewone mortals maken. Vooral Zeus creëert een enorme kinderschare, geen wonder dat Hera wat jaloers is uitgevallen. Hij geeft haar alle reden.
Het is geen boek om in één ruk uit te lezen, daarvoor is de verhalen dichtheid te groot, maar omdat alle verhalen ook los van elkaar genoten kunnen worden is dat geen enkel bezwaar. Ik ga in ieder geval ook de opvolger Heroes/Helden lezen. | 1pos
|
- Japanse opruimgoeroe -
"Zie hier...de eerste opruimcelebrity van de wereld".
Er is in Japan zelfs een wachtlijst, om bij haar op de wachtlijst te komen, voor een privé-cursus bij de mensen thuis, over: "Opruimen van je huis met de KonMari-methode" !
Marie Kondo is de Japanse opruimgoeroe. Zij heeft jarenlang onderzoek gedaan naar de kunst van het opruimen. Mensen die haar cursus hebben gevolgd, hebben hun huis drastisch gereorganiseerd en opgeruimd. Sommigen hebben zelfs in één keer tweehonderd vuilniszakken weggegooid.
En zo'n drastische reorganisatie van het huis heeft een evenredig drastisch effect op je levensstijl. Het verandert je leven.
En...okeee...misschien kreeg ik dit boek precies op het goede moment onder ogen, en was mijn flatje echt toe, aan een rigoreuze schoonmaak- en weggooi-beurt.
En terwijl ik bezig ben met het op orde brengen van mijn flatje, begin ik met mijn reis naar het werkelijke doel; Ik ga mijn leven inrichten zoals ik het eigenlijk altijd al wilde.
Het is echt ongelooflijk hoeveel puin een mens heeft. Ik heb al zeker 10 hele grote tassen met papier weggedaan, 8 grote tassen met boeken, cd's en dvd's, 2 tassen met schoenen, 4 vuilniszakken met kleding en 6 tassen met allerlei spullen. En ik woon dus in een driekamerflatje en ik ben pas halverwege deze grote schoonmaak.
De andere recensie over dit boek begrijp ik heel goed. Twee jaar terug zou ik een recensie hebben geschreven waar het sarcasme vanaf zou druipen...en, eerlijk geschreven, heb ik nu ook soms meewarig, hoofdschuddend zitten glimlachen...
maarrr...ik geeft het echt wel 5 sterren ! | 1pos
|
Je zou het niet geloven als je na het lezen van Ondergronds de loopbaan van de auteur Drew Chapman leest. Met een glimlach op de lippen lees je dat hij journalist, barman, fietskoerier, snackverkoper in het Yankee Stadium en T-shirtverkoper in Madison Square Garden is geweest. Maar zijn echte succes kwam toen hij begon met het schrijven van scripts, onder andere voor de tv-serie The Assets.
Het thrillerdebuut van deze in New York geboren en getogen auteur verscheen in zijn geboorteland begin januari 2014 onder de titel The Ascendent. Amper een maand later kon Nederland al gaan genieten van dit verhaal dat in de schappen lag met de titel Ondergronds. Drew Chapman, een naam om te onthouden!
De 26-jarige Garrett Reilly is gezegend met een uitzonderlijk talent. Als jonge obligatieanalist is hij in staat om in grote cijferreeksen patronen en verbanden te ontdekken en afwijkingen daarin te interpreteren naar oorzaken. Als hij dat talent op professionele basis in praktijk brengt bij zijn werkgever Jenkins & Altshuler, waar zijn voormalige hoogleraar Avery Bernstein directeur is, blijft zijn succes niet alleen beperkt tot binnen het bedrijf.
Het ontdekken van negatieve invloeden van de Amerikaanse economie door grootscheepse verkoop van staatsobligaties door China, is voor defensiespecialisten aanleiding zijn hulp in te roepen. Maar Garrett haat alles wat met het leger te maken heeft omdat hij hen verantwoordelijk houdt voor de dood van zijn enige broer. Een bezoek aan zijn verslaafde moeder doet hem besluiten dat hij maar op één manier de dood op zijn broer kan compenseren: de uitdaging aannemen en gevolg geven aan het verzoek in het leger te gaan. Een oorlog tussen Amerika en China dreigt!
Ondergronds is niet alleen een realistisch en spannend verhaal, het is ook een thriller die meerdere subgenres van het spannende boek raakt. Politiek geladen, financieel gedreven, milieubedreigend, cybercrimineel gedrag door hackers, het zijn slechts enkele raakvlakken die met veel kennis worden beschreven. En de protagonist Garrett Reilly, die naast een hoge intelligentie voor cijfers even pragmatisch is in zijn denken en reageren, steelt direct de harten van de lezers. En als Chapman dan ook nog een sluimerende romance laat ontstaan tussen Reilly en de innemende en beeldschone kapitein Alexis Truffant, komt iedereen met het lezen van Ondergronds volledig aan zijn trekken.
De opzet van Ondergronds heeft iets groots en mondiaals, doordat de twee grootmachten, Amerika en China, een wezenlijke bedreiging vormen voor de wereldvrede. Met veel kennis van de politieke en sociale situatie in China, schetst de auteur een filmisch beeld dat bestaat uit onvrede, protest en demonstraties van de werkende bevolking die voortdurend lijdt onder uitbuiting. Ook het gebruik van meerdere invalshoeken door ogenschijnlijk onbelangrijke personages, levert veel concrete informatie over het hele verhaal. Heel verantwoord en subtiel laat de auteur een paar kleine verhaallijnen onopgelost, wetende dat er een vervolg komt, waar reikhalzend naar zal worden uitgekeken. | 1pos
|
Orson scott Card startte zijn carrière als schrijver in 1978 met de SF-romans hot sleep en capitole en vervolgde in 1979 met het fantasy-werk songmaster, Hij werd wereldberoemd met enders game uit 1985 dat evenals de opvolger Speaker for the Dead de Hugo Award én de Nebula Award won. Card is hierdoor de enige schrijver die beide belangrijkste SF-prijzen in twee jaren na elkaar won.
Enders game speelt zich af op een wereld waar men maar 2kinderen mag hebben. Een derde mag enkel maar indien dit gebeurt in het voordeel van de wereld. Een wereld die al 2keer in oorlog was met de kruipers en dit nu voor eens en altijd wil beeindigen. De derde keer gaat de aarde zelf in de aanval.
De personages in het boek worden belogen, bedrogen en voorgelogen over het effectieve doel waar men hen voor opleid. Wat is echt en wat niet blijft de vraag voor hen over het volledige boek.
Het hoofdpersonage in Enders game word gepushd tot tegen en zelfs over zijn limieten.
Zo toont hij doorzetting op jonge leeftijd. Doorheen het boek leert de lezer nog verschillende personages kennen met elk hun karakters en eigenschappen.
Het verhaal leest heel vlot en houd heel gemakkelijk de aandacht vast en zonder dat je het merkt ben je al een heel stuk in het boek opgeschoten.
Het slot lijkt niet zo goed ingevuld tot men het aller aatste deeltje van het boek leest en dan toch nog verrasd word.
Conclusie: Een SF boek die zeker door iedereen gelezen moet worden en zeker in het collectief geheugen zal blijven zitten. | 1pos
|
Met “Drie minuten” hebben de Zweedse schrijvers Anders Roslund en Börge Hellström weer een prima boek afgeleverd. Het boek is het zevende deel uit de Ewert Grens-serie en een vervolg op “Drie seconden” dat in 2010 uitkwam. De rol van Ewert Grens in dit deel is echter beperkt, want de hoofdrol is dit keer weggelegd voor de crimineel Piet Hoffmann. Die is, met zijn complete gezin, gevlucht uit Zweden en is in het Zuid-Amerikaanse Columbia onder een schuilnaam een nieuw leven begonnen. Maar nog steeds maken drugs deel uit van zijn dagelijks bestaan. Onder het pseudoniem El Sueco is hij bij de guerilla-beweging PRC in dienst als opleider en tevens als beveiliger van een van de kopstukken van de organisatie, Johnny Sánchez, alias El Mestizo. Maar Piet is een dubbelagent, hij levert namelijk de VS informatie over drugstransporten en laboratoria van de PRC. Als de PRC, Timothy Crouse, de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden en de drijvende kracht achter de 'war on drugs’, ontvoert, komt Piet in een lastig parket terecht. Hij komt namelijk als ‘harten zeven’ op de dodenlijst van de VS te staan. Hoe zal hij zich hieruit weten te redden? ‘Drie minuten’ is een reuze spannende en af en toe keiharde thriller, die het lezen meer dan waard is. Hoewel dit boek alleenstaand kan worden gelezen, verdiend het aanbeveling om voorafgaand ‘Drie seconden’ van dit schrijversduo te lezen. Vooral in het eerste deel van het boek, had ik er last van dat de zinnen niet liepen. Sommige zinnen moest ik echt opnieuw lezen om ze te kunnen volgen. Later in het boek werd dit minder, of misschien raak je gewend aan de manier van schrijven. Een ander minpuntje vond ik af en toe de geloofwaardigheid, vooral bij de bevrijdingsactie van Crouse had ik af en toe mijn vraagtekens. Niettemin is ‘Drie minuten’ toch een erg geslaagde thriller van Roslund & Hellström, die zeker 4 sterren verdient. | 1pos
|
Vanaf de proloog tot het eind en zelfs daarna is dit boek boeiend en intrigerend. Verrassend bovendien, want het voert de lezer van het verleden naar het heden, via herkenbare locaties. Deze herkenbaarheid maakt het verhaal geloofwaardig, terwijl er alle ruimte voor de fantasie van de lezer is. Een knappe combinatie van werkelijkheid en fictie. Het open einde houdt je nog dagenlang bezig, waardor het boek nog aan kracht toeneemt. Wat mij betreft een echte aanrader voor liefhebbers van dit genre. Ton van Mourik schaart zich met dit werk onder de betere thriller-auteurs. | 1pos
|
'De laatste meisjes', een fantastisch debuut van Sager die direct op mijn favorieten-lijstje komt. Zeer onder de indruk van de goed uitgediepte personages; ik kon me al snel een beeld van hen vormen. Super plot; dit had ik niet zien aankomen! Ik kan alleen maar zeggen; LEZEN! | 1pos
|
Loes den Hollander heeft er een fan bij. Geweldig die boeken. Ik had al enorm genoten van Vrijdag. Broeinest is het tweede boek dat ik van haar gelezen heb en wederom top! Misschien wel wat voorspelbaar ja maar daar had ik helemaal geen last van tijdens het lezen. Het verhaal op zich boeit zo dat het verder niet uitmaakt dat je wel een beetje weet hoe het af zal lopen. Ik zet hem niet in mijn top tien omdat Vrijdag daar al in staat maar eigenlijk hoort Broeinest er wel in thuis. | 1pos
|
Een boek wat je achter elkaar uit wilt lezen. Goed geschreven maar af en toe wel schakelen over wie het gaat. Soms iets te veel vooruit lezen en dan weer terug in de tijd. | 1pos
|
Van de Lacey Flint serie had ik eerder al wel Nachtmerries gelezen, dat heeft echter niet zo'n indruk achtergelaten als Blijf waar je bent. Dit is een thriller die met kop en schouders boven de rest uitsteekt. De schrijfstijl van Sharon Bolton is vloeiend en erg toegankelijk. Haar personages, vooral het jongetje Barney, zijn boeiend en realistisch uitgewerkt en de plot is waterdicht. Daarnaast beheerst ze duidelijk de kunst van de plotwendingen, want je wordt diverse keren op het verkeerde been gezet en de ontknoping komt dan alsnog als een complete verrassing. Blijf waar je bent is een thriller vol vaart met een sterke spannings- en plotopbouw en echt onmogelijk om weg te leggen. | 1pos
|
een kort verhaal, wat begint als een verhaal. simpel opgezet kort samengevat, niet diepgaand. maar gaandeweg het verhaal word het steeds ontroerender hoe de beleving van een nietsvermoedend onschuldig jongetje beschreven word. Dat jongetje is ook maar gewoon een kind met kinderwensen ideeën en verwachtingen.
Het eind word steeds spannender en ontaard in een dramatische ontknoping. nog steeds zo groen als gras gaat het jongetje voor oneindige vriendschap en trouw ongeacht de verschillen die er zijn tussen groepen mensen. Daar kunnen veel mensen vandaag de dag hun les uit trekken. | 1pos
|
286 pagina’s pure schoonheid, dat wel. Maar wel schoonheid op zijn Iers. Dat betekent zwaar, triest, uitzichtloos, gedrenkt in stout en whiskey en met de geur van kool, sodabrood, aardappelen en armoede.
Het is altijd een bijzondere beleving met Ierse schrijvers. Vrolijk wordt de lezer er zeker niet van, maar aan schoonheid ontbreekt het ook nooit. Van James Joyce tot Frank McCourt, Ierse schrijvers bevestigen als geen ander de uitspraak van Graham Greene, ‘An unhappy childhood is de writer’s goldmine.’
Nu is de amper vijftigjarige Ann Griffin in vergelijking met bijvoorbeeld de in 1930 geboren (en in 2009 overleden) Frank Court eentje van een jongere generatie, de zwaarmoedige Ierse inborst is er in haar werk niet minder om. Het is op zich interessant om te constateren hoe ook de jongere schrijvers uit arme en in het verleden zwaar geteisterde landen (bijvoorbeeld uit het voormalig Oostblok) getekend zijn door de geschiedenis, ook wanneer ze deze niet zelf helemaal hebben meegemaakt. Het is alsof het lijden van de vorige generaties achterblijft in het DNA van de jongere.
Een oude man zit aan de bar in een hotel. In de zak van zijn colbert heeft hij de sleutel van de bruidssuite. Maurice Hannigan, een welgestelde boer en handelaar, drinkt vijf drankjes aan de bar en brengt vijf keer een toast uit op vijf mensen die het meest hebben betekend in zijn leven. Al lezende bevindt men zich daar in de bar, samen met Maurice en zijn herinneringen, nippend aan het flesje stout, de turfsmaak van de whiskey op de tong, het gedempte licht zacht en troostend en het Litouwse barmeisje binnen handbereik.
De sfeertekening van Anne Griffin is weergaloos, haar taal afgewogen en rijk. De personages komen naar de lezer toe met een scala aan gebaren, kleuren en geuren, het prachtig sombere Ierse landschap levend en herkenbaar. Het ontroerende verhaal over ouderdom en eenzaamheid raakt de lezer met de kracht van een geweerschot.
Een prachtig debuut, Als alles is gezegd . Het verhaal zou omarmd worden door oudere lezers, de eenzaamheid, ouderdom, verlies van lichamelijke krachten en fitheid, verlies van de dierbaren, dat alles zal een oudere lezer meer aanspreken. Maurice Hannigan is een onvergetelijk personage, een moeilijke man van weinig woorden, iemand die worstelt met zijn emoties en niet makkelijk een weg vindt tot andere mensen. Tot tanden gewapend met geld, wat hem een ultieme bescherming lijkt te bieden tegen het leven met al haar beproevingen, gaat hij onverstoord zijn weg. Gedreven door een enorme haat tegen de familie Dollard, waar hij als jonge landarbeider in dienst en mishandeld was, krijgt hij door een toeval een unieke kans om zich te wreken. Een eenmalig toeval dat een aantal levens ruïneert en Maurice zelf een aantal beslissingen afdwingt die de richting van zijn eigen leven zullen bepalen.
John Boyne, auteur van De jongen in de gestreepte pyjama, prijst het debuut van Anne Griffin uitvoerig en hij was een van haar tutors bij het tot stand komen van Als alles is gezegd. Onwillekeurig denkt de lezer dat het geen toeval kan zijn dat de auteur van een van de meest deprimerende, uitzichtloze boeken ooit geschreven, bij het tot stand komen van deze roman betrokken was.
Een schitterend boek voor een lezer die afstand kan bewaren en zich niet al te veel laat meeslepen door de donkere wereld van Maurice Hannigan. | 1pos
|
Vanmiddag heb ik Zwarte Golven uitgelezen, een debuut. Het is een spannend waargebeurd verhaal over twee jonge mensen die besluiten mee te varen met een schipper om zijn zeilboot van Nederland naar Corfu te brengen. De tocht brengt veel gevaren maar ook fantastische ervaringen met zich mee. Dat het waargebeurd is maakt het extra interessant. Je leeft mee met de hoofdpersonen. Een heerlijk boek! | 1pos
|
De acht bergen is een verhaal over vriendschap dat zich afspeelt in de Italiaanse Alpen. Pietro is een echte stadsjongen en gaat iedere zomer met zijn ouders naar de bergen, waar hij vaak door de bergen trekt met zijn vader. In een dorpje in het Noord-Italiaanse Val d’Aosta ontmoet Pietro een leeftijdgenootje, Bruno en ze gaan samen op ontdekkingstocht door de bergen.
De acht bergen vertelt de levensloop van beide jongens vanaf jonge leeftijd en hoe ze op latere leeftijd nog steeds bevriend zijn. In het boek wordt omschreven hoe hun ontluikende vriendschap ontstaat. Pietro is opgegroeid in de stad en is gewoon van te reizen, wat hem op latere leeftijd naar de Himalaya brengt, waar hij ook werk vindt. Toen hij jong was trok hij echter veel de bergen van de Alpen in samen met zijn vader en Bruno. Bruno daarentegen is honkvast en blijft steeds in het Italiaanse Alpengebergte vertoeven zonder veel rond te reizen. Hij bouwt er zijn eigen leven op en richt ook een boerderij op. Wanneer Pietro’s vader te sterven komt, laat zijn vader hem een lapje grond na in de Alpen, waar hij samen met Bruno het vervallen huisje opknapt. Zo kan hun vriendschap verder groeien.
De bergwandelingen worden zeer mooi omschreven, want als lezer wandel je als het ware mee door de bergen. Pietro houdt op jonge leeftijd niet echt van de hoogste bergen, maar wanneer hij ouder wordt, trotseert hij wel het Himalayagebergte, waar hij zich echt thuis voelt. In het boek beweert Pietro’s moeder dan ook dat iedereen in de bergen een favoriete hoogte heeft:
Misschien is het waar, zoals mijn moeder beweerde, dat ieder van ons een favoriete hoogte heeft in de bergen, een landschap dat op ons lijkt en waar we ons goed voelen. Het hare was ongetwijfeld het bos op vijftienhonderd meter hoogte, met schaduwrijke sparren en lariksen, waaronder bosbessen, jeneverbessen en rododendrons groeien en waar de reebokken zich verschansen. Ik voelde me meer aangetrokken tot de bergen die daarna komen: alpenweiden, bergbeken, veengronden, hooglandgrassen en grazende beesten. Nog iets hoger verdwijnt de vegetatie, is alles tot het begin van de zomer bedolven onder de sneeuw en is het grijs van met kwarts dooraderde en met geel korstmos ingelegde rotsen de voornaamste kleur. Daar begon de wereld van mijn vader. Na drie uur lopen maakten weiden en bossen plaats voor puinhellingen, in gletsjerkommen verscholen meertjes, door lawines uitgesleten couloirs en ijskoude bronnen. De bergen werden ruiger, onherbergzamer, puurder: daar boven werd hij gelukkig. Hij werd weer jong, wellicht omdat hij er terugkeerde naar andere bergen en naar andere tijden. Zelfs zijn pas leek aan zwaarte te verliezen en een verloren soepelheid te hervinden.
Ik daarentegen was uitgeput. Mijn maag trok samen door vermoeidheid en zuurstofgebrek, waardoor ik misselijk werd. Daardoor werd elke meter tot een kwelling. Mijn vader was niet in staat dat op te merken: rond de drieduizend meter werd het pad onduidelijker, op de puinhelling zag je alleen nog maar steenmannetjes en met verf aangebrachte tekens, en eindelijk ging hij zelf op kop lopen. Hij keek niet achterom om te zien hoe het mij verging. Als hij dat al deed, was het om ‘Kijk!’ te roepen en omhoog te wijzen, naar de horens van de steenbokken die ons vanaf de berggraat strak in de gaten hielden, als bewakers van die minerale wereld. Ik keek op, maar de top leek me nog ontzettend ver weg. De geur van bevroren sneeuw en vuursteen drong mijn neus binnen.
Maar in het Himalayagebergte voelt Pietro zich pas echt thuis:
De dragers lieten in elk van de tempeltjes een in het bos gevonden steentje of spruitsel achter en raadden me aan hetzelfde te doen. We bevonden ons op heilige grond en daarom was het vanaf dat punt verboden dieren te doden en te eten. Dus zag ik ook geen kippen meer bij de huizen, en geen geiten in de wei. Er liepen wel andere dieren, wilde, die graasden op de steile rotsen; ze hadden een lange, tot op de grond hangende vacht en ze vertelden me dat het blauwe Himalayaschapen waren. Een berg met blauwe schapen, op bavianen lijkende apen die ik tussen het bamboe ontwaarde, en tegen de lucht de lugubere, trage silhouetten van de gieren. En toch voelde ik me er thuis. Ook hier, dacht ik bij mezelf, waar het bos ophoudt en er niets anders rest dan weiden en puinhellingen, ben ik thuis. Het is de hoogtelijn waartoe ik behoor, en die maakt dat ik me goed voel. Daar dacht ik aan toen ik mijn voet in de eerste sneeuw zette.
Paolo Cognetti schreef met zijn De acht bergen een mooie coming-of-age roman, waarin je beide jongens ziet evolueren en veranderen. Het is een boek over vriendschap, maar ook een boek over de zoektocht naar zichzelf en dat allemaal op de achtergrond van mooie beschrijvingen van de bergen. Het is een roman dat je zeker gelezen moet hebben. Al is het maar om dit jaar een ware bestseller gelezen te hebben, maar dat het een bestseller is, heeft zeker zijn redenen.
Paolo Cognetti (Milaan, 1978) is een Italiaanse schrijver en documentairemaker. De acht bergen was zijn definitieve doorbraak in Italië, waarmee hij ook de Premio Strega in 2017 won. Ik las dit boek voor mijn Europese literatuurprijs 2018-project. Dit is een prijs waarbij zowel de auteur als de vertaler een prijs krijgen. Dit boek staat op de long list als kanshebber voor die prijs. De boeken van Paolo Cognetti worden vertaald door Yond Boeken en Patty Krone, die beide werkzaam zijn aan de VertalersVakschool. Ze vertaalden onder andere werken van Umberto Eco, Primo Levi, Italo Calvino,… Ze leverden samen een prachtige vertaling af van dit boek, want de vertaling is zeer visueel en het is net alsof je zelf meewandelt door de bergen met de personages. Dat het een uitstekende vertaling is, bewijzen bovenstaande fragmenten zeker en vast! | 1pos
|
Mijn vierde Chantal Swart boek. Dit is het meest spannende en meeslepende. In de eerste 3 werd vaak uitgebreid stilgestaan bij haar nieuwe woning op het platteland en de vriendschappen en ruzies op het werk, maar nu barst de spanning meteen los.
Chantal woont weer in Parijs, maar sleept ons het hele land door, telkens kantelt het verhaal, je kunt het boek niet wegleggen.
Michael Berg maakt van Chantal een heldin, die ze niet wil zijn, ze wil maar een ding: een goede journaliste zijn, zo goed, dat ze achter dingen aangaat, die belangrijke figuren liever verborgen houden. | 1pos
|
Voltooid – achterflap tekst
“Een onbekende man wordt dood aangetroffen in het bos. Uit zijn borst steekt een tak met een witte vlag: KLAAR. Isabel Dieudonné, specialist postmortale zorg en ex-rechercheur, wordt bij de zaak betrokken. Wie heeft deze bizarre moord gepleegd, en vooral: waarom? Welke boodschap wil de dader overbrengen? En misschien belangrijker nog….blijft het bij dit ene slachtoffer?”
Ik hou ontzettend van goede thrillers, ik kon dan ook niet wachten om in dit boek te beginnen. De cover oogt spannend en ook de tekst op de achterflap wekt mij interesse. En als je het boek openslaat word je nog verrast met een hele gave binnenkant!
Dan kom ik wel meteen bij een kritiekpuntje van mijn kant. Een puntje die ik zelfs heb voorgelegd bij de auteur zelf (zo handig dat Instagram!). Ik snap namelijk de keuze van de cover niet helemaal. Als je het boek gelezen hebt snap je waarover ik het heb. De scene die op de cover wordt geschetst komt namelijk niet voor in het boek. Dat vind ik jammer. Mariska Overman gaf aan dat de keuze voor deze cover in overleg met de uitgever is gekozen. Niet alle boeken hebben een cover die naadloos aansluit bij het verhaal in het boek. (als voorbeeld gaf zij Camilla Läckberg). Tóch ben ik van mening dat wanneer je bijvoorbeeld de arm van het slachtoffer, waarmee het boek begint, op de cover had geplaatst, het meer had gepast. Ik zag online dat ik niet de enige was die de keuze van de cover wat afwijkend vond.
Het verhaal
Het boek begint meteen met de vondst van een lichaam in het bos. Je bent hierdoor meteen als lezer geboeid omdat je meteen in een recherche onderzoek belandt. Ik hou hier altijd erg van. Je krijgt als lezer het gevoel dat je in het politiebureau bij de besprekingen aanwezig bent.
Het verhaal wordt voornamelijk vanuit hoofdpersonage Isabel geschreven. Je krijgt ook stukken verhaallijn mee die uit het vorige boek van Mariska Overman komen. Je kan ‘Voltooid’ prima lezen als je het eerste boek van de auteur nog niet hebt gelezen (zoals ik). Er is geen moment geweest tijdens het lezen dat ik geen idee had waar bepaalde passages over gingen. Ik vond het juist wat extra toevoegen aan dit boek dat je het verleden van Isabel meekrijgt.
Ook zijn er delen in het boek die vanuit het perspectief van de dader en van een slachtoffer wordt geschreven. Hierdoor krijg je een zeer compleet beeld van het boek/verhaal. Ook maakt het het verhaal divers krijg je leuke twists in het verhaal.
Ook de stukken over het rechercheur werk vind ik interessant. Je kan merken dat de auteur hier veel kennis van heeft en het komt daardoor ook geloofwaardig over.
Als lezer krijg je zelf iedere keer een puzzelstukje in het verhaal aangereikt om ook zelf mee aan de slag te gaan. Zeker als je het boek (bijna) uit hebt, en Mariska Overman op een ontzettend leuke manier een ‘absoluut te lezen nawoord’ voor je heeft. Dit nawoord vond ik echt zó gaaf om te lezen. Een soort ‘laatste Wie-is-de-Mol-aflevering met alle hints’. Fantastisch!
Ik zie in Isabel Dieudonné een sterk hoofdpersonage die ik zeker in veel meer boeken wil terug zien. Zeker omdat zij zelf ook de nodige persoonlijke issues heeft die ook in het boek voorkomen waardoor ze voor de lezer een échte persoonlijkheid wordt die je graag nóg beter wil leren kennen. Dus wat mij betreft komen er nog veel meer boeken met Isabel!
Deze review stond als eerste op mijn blog hillybillybeauty.nl | 1pos
|
Het is de laatste jaren een echte trend geworden: de samenwerking tussen Nederlandse musea en beroemde kinderboekenschrijvers. Zo bezoekt Pinkeltje (studio Dick Laan) het Rijksmuseum, woont Maurits Muis (Ingrid en Dieter Schubert) in het Mauritshuis en kunnen kleuters in het Van Gogh Museum een rondleiding maken, aan de hand van Vincent van Gogh’s Gouden Boekje.
Het Rembrandthuis bracht, in samenwerking met uitgeverij Terra, Rembrandts voorleesbijbel uit. Margje en Sjoerd Kuyper, Joke van Leeuwen, Jan Paul Schutten, Harmen van Straaten en Bibi Dumon Tak schreven gezamenlijk twintig verrassende verhalen die allen gebaseerd zijn op Rembrandts beroemde Bijbelse etsen.
De Bijbel was voor Rembrandt een belangrijke inspiratiebron. Hij schilderde en etste maar liefst tachtig Bijbelse taferelen. In dit boek staan twintig etsen afgebeeld. Wie goed naar de voorstellingen kijkt, ontdekt dat Rembrandt niet alleen een goede schilder, maar ook verhalenverteller was. In zijn tijd was het gebruikelijk dat Bijbelse scènes Bijbelgetrouw werden afgebeeld. Rembrandt brak met deze traditie. In zijn schilderijen beeldde hij zijn eigen kijk op het verhaal uit en voegde zelfs onbekende ooggetuigen toe, zoals een engel, olifant, hond en keukenhulp. De schrijvers van dit boek lieten enkele van deze ooggetuigen aan het woord.
Al bij het zien van de cover heb je het idee dat je iets bijzonders in handen hebt. Koos de Wilt vertelt in het voorwoord een en ander over het werk van de beroemde schilder. Deze informatie is bedoeld voor de volwassenen die het boek gaan voorlezen. De verhalen worden allen voorafgegaan door een paginagrote illustratie. Delen van deze illustraties komen, vergroot en voorzien van een vrolijke kleur, op de volgende bladzijden weer terug. Het is jammer dat niet altijd duidelijk te zien is wat er op deze vergrote illustraties afgebeeld is. Je moet deze puzzelstukjes dan in de originele illustratie opzoeken om te kunnen ontdekken wat het voorstelt. Achter in het boek staan alle etsen nogmaals op een rij. Onder elke ets staat de naam van het kunstwerk vermeld en de Bijbeltekst waarnaar de ets verwijst. De bladzijden zijn stevig, wat erg prettig is bij een naslagwerk. Bij veelvuldig gebruik blijft het boek er dus netjes uitzien. Verder is er veel ruimte om de tekst en zijn de hoofdstuktitels in vrolijke tinten geschreven. Het boek is dus niet alleen goed van opzet, maar ziet er ook nog eens heel verzorgd uit.
De voorleesbijbel heeft tot doel basisschoolkinderen kennis te laten maken met zowel kunst als religie. Je kunt het boek, voorafgaand aan een excursie naar het Rembrandthuis, in de klas voorlezen. Door goed naar de verhalen te luisteren leer je het werk van Rembrandt begrijpen. Dat de verhalen bij de etsen zinvol zijn, blijkt wel uit de reacties die enkele kinderen gaven toen zij door het boek mochten bladeren: ‘Vet saai’, ‘alleen maar zwart’, ‘wat stelt dat nou weer voor’ en ‘bah’. Na het voorlezen van een verhaal gingen zij de plaat beter bekijken en zagen zij met behulp van wat aanwijzingen pas wat de ets voorstelde.
Er zijn verhalen voor verschillende leeftijden. Dat maakt het boek voor scholen aantrekkelijk. Er is voor elke groep dus wel een geschikt verhaal te vinden. Het Rembrandthuis organiseert ontzettend leuke rondleidingen, speurtochten en workshops voor kinderen. Het museum verkoopt ook ansichtkaarten van Rembrandts Bijbelse schilderijen en etsen. Het is leuk om elk kind na afloop van het bezoek zelf een kaart uit te laten zoeken. Op school kunnen de kinderen dan het Bijbelverhaal lezen dat bij de kaart hoort en er, net als de schrijvers van dit boek, een echt Rembrandtverhaal bij schrijven.
Tijdens de Nationale Voorleesdagen (27 januari t/m 6 februari) komen enkele auteurs een verhaal voorlezen in het Rembrandthuis. Aansluitend kunnen kinderen een workshop volgen.
Woensdag 27 januari: Bibi Dumon Tak om 15:00 uur.
Zaterdag 30 januari: Jan-Paul Schutten om 11:00 uur en 13:00 uur.
Zondag 31 januari: Harmen van Straaten om 11:00 uur en 13:00 uur.
Meer informatie hierover is te vinden op de website van het Rembrandthuis. | 1pos
|
Het verhaal van Irena Sendler was voor mij altijd onbekend, tot dat ik de film A Courageus Heart zag. Een film over de tweede wereldoorlog in Polen, over de Joodse Ghetto's en over Irena Sendler. Bij mijn zoektocht naar het boek dat de basis van de film was (en helaas niet meer te verkrijgen is) stuitte ik op het toen nog niet gepubliceerde boek Irena's Kinderen, van Tilar Mazzeo. Een boek dat met stip op mijn wensenlijstje werd geplaatst.
Eindelijk is dit boek van mijn TBR-lijst afgestreept en het was net zo mooi als ik verwacht had. Mazzeo schetst op basis van achtergrondfeiten en gesprekken met overlevenden de gebeurtenissen tijdens de tweede wereldoorlog, in Warsschau. Irena Sendler was maatschappelijk werker en heeft samen met haar netwerk meer dan 2000 Joodse kinderen weten te reden, en daarnaast nog verschillende Joodse volwassenen. Ze smokkelde ze uit de Ghetto's, zorgde voor valse papieren en bracht ze onder bij gezinnen en in weeshuizen.
Daarnaast speelde haar eigen privé-situatie. Haar getrouwd zijn, haar liefde voor een Joodse man (met wie ze niet getrouwd was) en haar zieke moeder. Dagelijks - soms wel meerdere keren - zette Irena haar eigen leven op het spel om deze kinderen uit de Ghetto's te smokkelen.
Het boek beschrijft op een prachtige wijze de gedachten en gevoelens en de vele momenten van angst die de Poolse en Joodse mensen tijdens de oorlog hebben gehad.
Tilar Mazzeo vertelt een verhaal van een heldin, die zichzelf nooit als een heldin heeft gezien. Irena deed gewoon wat voor haar goed voelde. Het is spijtig dat zo'n groot en prachtig verhaal jarenlang onverteld is gebleven. Mede door de invloed van het communisme dat na de oorlog de situatie in Polen overheerste. Met dit boek krijgt het verhaal eindelijk de aandacht die het verdient.
Een absolute aanrader voor liefhebbers van histortisch oorlogsverhalen! | 1pos
|
Ik vond dit boek op een kamer van een cliënt die ik verzorgde, ik was geïntrigeerd over de titel en het liet me niet meer los. Daarom heb ik het boek tijdens mijn vakantie meegenomen. Tot nu toe heb ik daar geen spijt van gehad.
Het is het dagboek van Hendrik Groen, Hendrik woont in een verzorgingshuis in Nederland, hij heeft een paar ouderdomskwaaltjes waarover hij regelmatig een overleg heeft met zijn huisarts en geriater. Het leuke aan deze gesprekjes vond ik dat hij ze steeds op stang jaagt met de vraag om dé pil. Zonder dat hij er voorlopig gebruik van wil maken want er zijn nog genoeg leuke dingen in het leven volgens Hendrik.
Hij besluit om het anders te gaan doen. Hij verzamelt een groepje medestanders en richt de club oud-maar-nog-niet-dood op. Samen organiseren ze om de beurt een uitje. Een kookworkshop, golfen, of naar een 3D film. Iets wat de activiteitenbegeleiders van het huis niet direct aan zouden denken. Maar ook iets wat de kok en de directrice van het huis niet echt kunnen waarderen maar omdat de reglementen niet openbaar worden gemaakt niet verboden kunnen worden. (dit beschrijft ongeveer de schrijfstijl van Hendrik)
Dit kleine en stille verzet van enkele ouderen tegen “het verzorgingshuis en de mensen die het beter weten voor hun”doet soms vertederend aan, ik heb gelachen om de humor in dit boek. Als verzorgende in een verpleeghuis en familielid van een bewoner in een verzorgingshuis zijn de zaken zo herkenbaar!
Hendrik laat tussen de verhalen door het actuele nieuws lezen en geeft hier zijn mening over, hij ontmoet Eefje en wordt verliefd. Het leven wordt dan toch erg mooi op je 83 ¼ e levensjaar maar dan blijkt zijn clubje wel oud te zijn en misschien binnenkort ook dood te gaan en is er voor Hendrik steeds minder aan. Hendrik doet wat hij kan om zijn club in stand te houden en of dat hem lukt moet je zelf maar lezen. Ik ben fan van Hendrik, hij heeft me geraakt en een spiegel voorgehouden. Gelukkig komt er een verjaardagskalender én een tweede boek uit. Ik verheug me er nu al op. | 1pos
|
Margareta Schildt-Landgren heeft met Koken uit de nieuwe NORDIC KITCHEN een prachtig stuk werk afgeleverd, dat uitnodigt om in te bladeren, te lezen en de foto’s te bekijken. De Zweedse keuken heeft geen geheimen voor food writer Schildt-Landgren, zij heeft diverse publicaties op haar naam staan. In Koken uit de nieuwe NORDIC KITCHEN legt ze het accent op pure producten van eigen, dat wil zeggen Noordse, bodem. Smaakvolle producten, die herinneren aan de smaken van vroeger – alhoewel dat voor jongere generaties niet opgaat – en die zonder de tegenwoordig helaas gebruikelijke toevoegingen van zichzelf goed smaken.
Het boek begint met een voorwoord, een inleiding en uitleg over de nieuwe Nordic keuken.
De recepten zijn ingedeeld in drie categorieën: Bos & Heide, Veld & Boerderij, Zee & Meer. Achter in het boek een dankwoord, een overzichtelijk receptenregister en ‘opmerkingen van de uitgever’. Die opmerkingen zijn niet onbelangrijk, daarin wordt o.a. vermeld hoe de maataanduidingen aangegeven zijn en dat de verkrijgbaarheid van de ingrediënten lastig kan zijn. Dat laatste is echt een probleem, waardoor menig recept onuitvoerbaar is: elandvlees, duindoornbessen, sparrentoppen, seizoensgebonden (on)kruiden en groentes. “Omwille van de authenticiteit van het boek zijn dergelijke recepten wel opgenomen.” Een mooi principe, maar wie wil koken uit Koken uit de nieuwe NORDIC KITCHEN heeft daar niets aan. Uiteraard kun je vervangende ingrediënten gebruiken, maar om nou een elandburger te bereiden met rundergehakt … nee.
Rösti van wortelgroenten (voor 4 personen) – categorie Veld & Boerderij
2 kruimige aardappels
2 wortels
¼ knolselderij
1 raapje
1 ei
4 takjes peterselie
zout
zwarte peper
2 el boter
Schil de groenten en leg ze in koud water tegen verkleuren. Rasp ze grof.
Klop het ei in een kom. Hak de peterselie fijn en doe deze met het ei en zout en peper bij de
aardappel.
Verwarm de boter in een koekenpan. Laat er lepels groentebeslag in vallen en bak dit goudbruin en knapperig. Serveer de rösti direct.
Op zichzelf opgediend smaakt de rösti heerlijk met rodebosbessenjam, of met gebakken paddenstoelen als die in het seizoen zijn.
De laatste zin loopt niet, maar zo staat het er.
Het raapje heb ik vervangen door ¼ koolraap.
Eenvoudig gerecht, gemakkelijk te bereiden, snel klaar, maar als je deze hoeveelheid over vier personen verdeelt zijn de porties aardig krap bemeten. Er kan op z’n minst een extra ei in. Hooguit geschikt als extraatje bij de lunch.
Tip: bak er ‘koekjes’ van, laat die afkoelen (koud zijn ze ook lekker!) en maak je collega’s de volgende dag tijdens de lunchpauze jaloers met je luxe hap!
Prima receptuur, niets ingewikkelds, meer vlees dan vis, veel groente, inmaakgerechten. Om te watertanden, maar Koken uit de nieuwe NORDIC KITCHEN lijkt voor de gemiddelde Nederlander geschikter als kijk-/lees- dan als kookboek. Aquavit met wilde gagel, Pasta met varenscheuten, Sneeuwhoenborst, Muffins met zevenblad, het klinkt allemaal lekker en spreekt tot de verbeelding, dat is een feit.
Een aantal gerechten ga ik beslist uitproberen als de gelegenheid c.q. het juiste seizoen zich voordoet, waaronder vlierbessenkappertjes, daslookpesto, bessensorbet en appelbroodjes. Iets minder Noords wellicht, maar maakbaar. | 1pos
|
‘Veel series/films gaan over het feit dat liefde op het eerste gezicht bestaat. Ik ben van mening dat dat ook zo is, al ben ik ook van mening dat je eerst een paar "middelmatige relaties tussendoor hebt. Je moet werken naar de ware toe en dat doe je door van je eerdere relaties te leren. Meestal kom je je ware naar mijn idee pas tegen als je tussen de 20 en 30 bent en soms pas later.’ | 1pos
|
En we noemen hem is de queeste van de ik-figuur naar het oorlogsverleden van haar oom Frans, door de familie Bommenneef genoemd. De ik is zwanger en wil haar kind naar deze oom Frans noemen. Tot onbegrip van haar vriend D. Die heeft liever een mooie naam en begrijpt niet waarom het kind per se Frans moet heten. Misschien om haar vriend en ook zichzelf te overtuigen of dat een goede beslissing is, gaat ze op zoek naar het heldenverhaal van oom Frans. Maar, hoe meer ze te weten komt, des te meer het heldhaftige verhaal in een ander daglicht komt te staan. Haar zoektocht gaat langs leeftijdgenoten van oom Frans. Mensen met een selectief geheugen. Wat is waar? En dat is voortdurend de vraag. De schrijver zet de lezer voortdurend op het verkeerde been. ‘Haar vriendin heeft een atelier in de vroegere kazerne van Bommenneef’. Wat een prachtige verbinding van het heden en verleden. Later geeft ze toe dat dat niet helemaal waar is, maar dat het leuk is voor het verhaal. Ze roept irritatie op door de voorkeur te geven aan haar zoektocht in plaats van haar zwangerschap. Is ze echt twee weken voor dat het kind geboren wordt naar Spanje gevlogen? De grens tussen fictie en werkelijkheid is een dunne lijn in dit boek. | 1pos
|
De Hongerspelen zou ik nooit gelezen hebben zonder Dizzie en in het bijzonder Loen. Het is me echt aangeraden en ik wilde het graag proberen. Inmiddels ben ik helemaal verkocht en heb ik Vlammen al naast me klaar liggen.
De Hongerspelen zit fantastisch in elkaar. Het is meeslepend, humoristisch en spannend. Bovendien is het psychisch formidabel opgezet.
De zoektocht naar dit boek was overigens moeilijker. Boekhandels schijnen niet zo goed te weten welk genre het is. Ik wil het qua genre vergelijken met Harry Potter; een uit de kluiten gewassen 'kinderboek'.
Hoe dan ook één van de beste boeken die ik dit jaar gelezen heb! | 1pos
|
Het verhaal
Engeland toen: Finn en Layla zijn onderweg naar huis, door Frankrijk. Ze hebben net een heerlijke vakantie achter de rug. Het diner in Parijs was smakelijk en als een van beide nodig een pitstop moet maken, stoppen ze bij een benzinestation. Finn laat Layla heerlijk slapen en is snel terug. Eenmaal bij zijn auto aangekomen ziet hij geen Layla, waar is ze gebleven?
Nu: Het is 12 jaar later en Finn is verloofd met Ellen. Zij is niet de-altijd-zo-enthousiaste Layla, maar hij houdt van haar. Zijn verleden heeft hij moeten laten rusten. En Ellen maakt hem gelukkig. Op een dag zit er iets bijzonders bij de post. Het is iets wat Ellen lang kwijt is en als Finn er goed naar kijkt..dan staat zijn hart even stil. Met een schok denkt hij terug aan vroeger. Of neemt iemand hem nu in de maling?
Mysterieuze boodschappen uit het verleden zijn mooie elementen
Om maar bij de cover te beginnen: die ziet er spannend en kleurrijk uit. De titel "Breng me terug" dekt de lading in zijn geheel. Het boek bestaat uit 3 delen. In de ik-vorm lezen we in het begin over Finn, daarna komt er een personage bij. Door de wisselperspectief en flashbacks uit het verleden krijgt het boek meer kracht en diepgang. Na het lezen van de intro wil je al snel meer weten over het personage Finn. Wat moet hij allemaal wel niet meegemaakt hebben? Door kleine stukjes tekst die geheimzinnige worden neergezet aan het eind van een hoofdstuk, ga je als lezer al snel meedenken met Finn en wat allemaal vertelt.
B.A. Paris bekend van "Achter gesloten deuren" heeft het talent om het genre Domestic Noir zo boeiend neer te zetten, dat je als lezer alleen maar door wilt lezen. Het lijkt op een gewoon verhaal, je moet er even inkomen en er goed bijblijven. Dan begint deel 2 en gaat de spanning beginnen. Die spanning sluimert door het hele boek. B.A. Paris schrijft geen super-actie-thrillers, maar meer psychologische suspense.
Conclusie
"Breng me terug" is het 3e spannende boek van B.A. Paris. Het is de fijne schrijfstijl en het mysterieuze wat haar boeken zo kenmerkend maken. In dit verhaal staat Finn centraal. In haar eerdere boeken waren het de vrouwelijke personages. Dus dat is een grappige twist. De plot is mooi gevonden. Het mysterie van de verdwijning is niet zomaar opgelost en dat is mooi gevonden. De kracht van het boek zit hem niet zozeer in de snelle actie, maar meer in de dialogen en ook de gedachtes die er in het hoofd van Finn allemaal afspelen. Zeker na de bijzondere post gaan er bij Finn wat luikjes open die hij liever gesloten ziet. Daarna is er maar 1 weg te bewandelen: uitzoeken wie er een spelletje speelt. Het verhaal krijgt meer vaart en spanning en met een grote plottwist of zelfs 2 eindigt het boek. Maar of Finn hier blijer van is geworden?
Waardering 4 sterren.
Echt weer genoten, hartelijke groet, Annette Overvoorde, Birdys Boeken'
https://birdysboeken.blogspot.com/2018/09/ba-paris-breng-me-terug.html | 1pos
|
Ragdoll is een opvallend boek in de boekenwinkel. De boek is net als een Ragdoll (lappenpop) aan elkaar genaaid.
Er wordt een lijk gevonden in een huis, maar dit blijkt niet van 1 persoon te zijn, maar van zes personen. Wie zijn de slachtoffers. Rechercheur William Oliver Layton-Fawkes (Wolf) ziet direct de relatie met zijn laatste spraakmakende zaak en met hem zelf.
Op een gegeven moment krijgt men een dodenlijst compleet met de data wanneer de moord wordt gepleegd. Wolf staat als laatste op de lijst. Wat hebben de mensen op de lijst te maken met elkaar en waarom staat Rechecheur Wolf er op? En nog belangrijker Is de politie in staat de aangekondigde moorden te voorkomen?
Daniel Cole heeft een knap debuut geschreven die lijst als een pageturner.
Ik ben benieuwd naar het vervolg van deze schrijver. | 1pos
|
De documentaire heb ik in 2016 op tv gezien en die heeft mij erg aangegrepen. Toen ik hoorde over het boek, wist ik gelijk dat ik het wou lezen. Eetstoornissen is een onderwerp dat mijn interesse heeft door mijn eigen ervaringen, en ik wilde graag meer over Emma weten. De documentaire maakte niet goed duidelijk wat de (mogelijke) oorzaken van de ziekte waren. Ik heb het ebook in snel tempo gelezen en ik hield er een naar gevoel aan over. Het is zo heftig. Deze strijd gun je niemand. Niet alleen Emma, maar het hele gezin leed onder de ziekte en dat maakt dit boek pijnlijk duidelijk. Ik begrijp nu beter waardoor Emma een slachtoffer voor de ziekte was. Ze was een heel onzeker, perfectionistisch, sensitief meisje dat zich niet thuis leek te voelen in de wereld. Haar plek niet leek te vinden. Zelfs in kleding leek ze zich vaak niet thuis te voelen. Het was voor haar belangrijk om veel liefde te krijgen, aandacht, zachtheid, warmte, bescherming. Ze was erg angstig en hoe sterker de ziekte werd, hoe minder ze er weerstand tegen kon bieden. Ze verloor zichzelf. Haar ouders en behandelaren hebben zich echt voor haar ingezet, maar de ziekte won steeds meer terrein en er viel niet tegen op te boksen. Dwang maakte Emma's angst en wantrouwen alleen maar erger. Het is uiterst verdrietig om te lezen hoe zo'n mooi persoon werd opgevreten door anorexia. Het moet ontzettend moeilijk en vermoeiend zijn geweest voor Emma en de mensen om haar heen. Dat het afloopt met de dood is geen verrassing, dat heeft de documentaire al vertoond, maar het blijft in en in triest. Wat was het fijn geweest als het anders was gelopen. Als zij de ziekte had kunnen overwinnen. Ze heeft gevochten tot het eind. Helaas ken ik meer mensen die eraan zijn overleden. Ik hoop met heel mijn hart dat Emma's verhaal bijdraagt aan verbetering in de hulp voor deze vreselijke ziekte. Ik vind het boek goed gemaakt. De foto's zijn een boeiende toevoeging en het is fijn om het verhaal vanuit het perspectief van verschillende mensen te lezen, zoals haar ouders, zus, arts en vriendinnen, maar ook dagboekstukken van Emma. Ik moet er nog even van bijkomen. Het is niet niks... 4* | 1pos
|
Mijn eerste boek van Anja Feliers en zeker niet het laatste.
Vond het spannend en kon het boek eigenlijk niet aan de kant leggen.
Zat er middenin en was zelf mee aan het oplossen van vele verwarde dingen in het boek! | 1pos
|
Geleidelijk (misschien iets te geleidelijk) verweeft Pears 3 verhaallijnen uit verschillende periodes tot een samenhangend geheel, waaruit weer eens blijkt dat de geschiedenis zich blijft herhalen. Een knappe en meeslepende roman! | 1pos
|
Gesteund door het zich steeds verhardende sentiment tegen de massale instroom van (gevluchte) islamitische groepen mensen in de westerse maatschappij besluiten een aantal mannen gelieerd aan de extreem rechtse beweging in Zweden dit sentiment aan te wakkeren. In eerste instantie richt hun woede zich op vooraanstaande journalisten die in hun ogen te positief schrijven over deze asielzoekers en hun misdaden vergoelijken. Ook zitten zij achter een aanslag in het centrum van Stockholm die ze er uit hebben laten zien als een aanslag van een moslim fundamentalist wat het sentiment nog verder aanwakkert..
Patriotten is het schrijversdebuut van de Zweedse auteur Pascal Engman (1986, Stockholm, Zwe) en is inmiddels vertaald in 14 landen, tevens werden de rechten verkocht aan een productiemaatschappij om er een TV serie op te baseren.
Het boek is opgehangen aan het maatschappelijke actuele thema van het steeds verslechterende sentiment van afkeer tegen de steeds grotere worteling van gevluchte moslims in Europa en in dit geval Zweden in het bijzonder. Door middel van meerdere verhaallijnen wordt er toegewerkt naar de climax. Het plot zit prima in elkaar al komen de connecties en verbindingen die ieder karakter met elkaar hebben soms wat gekunsteld over. Geholpen door de soepele verteltrant en voldoende spanning is die soms gekunsteldheid snel vergeven. Al een met al een zeer lezenswaardig boek wat de moeite waard is
3,5 sterren | 1pos
|
Eindelijk het langverwachte vervolg op black en ook een gepaste tittel. Ik moet eerlijk zeggen dat dit deel niet zo spannend was als het eerste. Deze moderne versie van romeo en julia kon mij zeker bekoren, al was ik verrast door het einde. | 1pos
|
Ik ben weer lid geworden van de bibliotheek, ook door de epub-dienst die de bieb aanbiedt. Helaas is de spoeling nog dun, maar na even goed zoeken kwam ik dit veelbelovende werkje tegen van de Israëlische schrijver David Grossman, waar ik graag nog een keer iets van wilde lezen.
Terecht, want dit is een prachtig boek, met als premisse een jongen die door een hond letterlijk een bijzonder verhaal in wordt gesleurd. Dat van Tamar om precies te zijn, een meisje dat een bijzondere en zeer risicovolle missie op poten zet om haar aan heroïne verslaafde broer te redden. Prachtig boek dit! | 1pos
|
Praktisch, Veel verrassende tips, Overzichtelijk
Met recht is dit boek een ode aan het avontuurlijk reizen. Zelf reis ik sinds 1984 zo avontuurlijk mogelijk, zowel privé als voor mijn werk. Ik vind zo veel heerlijke herkenning in dit boek! Met name de beschrijvingen over het Midden Oosten - ik woonde zelf een half jaar in Libanon - raken me. Ook mijn eigen Afrikaanse ervaringen - opgedaan in meerdere reizen - herbeleef ik door de teksten van Martijn van der Kooij. Een aanrader voor reislustige lezers, her-lezers en voor diegenen die wel willen maar (even) niet kunnen. Patricia M. Huls - van Zijl | 1pos
|
Ik kom naar je toe" is het laatste bericht dat Tara gekregen heeft van haar tweelingzus Devi. Terwijl ze het bericht voor de zoveelste maal herleest voelt ze dat ze in de gaten wordt gehouden. Zo maakt Tara kennis met Tom Des Orleans .Zij werkt in het verzorgingstehuis waar Tom zijn vader is opgenomen. Hij geeft haar zijn kaartje zodat zij hem steeds kan bellen wanneer er iets aan de hand zou zijn met zijn vader. Hij blijkt ook nog een recherchebureau te hebben. Hetgeen Tara natuurlijk aan het denken zet en ze hoopt Devi te kunnen vinden met zijn hulp. Tom heeft ook nog een neef Jeffrey dit rechercheur is. Wat ze niet weten van elkaar is dat ze allemaal zeldzame talenten hebben en de nieuwe generatie overlevers zijn. Ze zijn voorbestemd om bij elkaar te komen maar dit kan enkel als Devi gevonden wordt. Mijn mening De overlevers is het eerste boek wat ik lees van Rik Raven. Tijdens Boeken en koeken heb ik Rik ontmoet en was mijn nieuwsgierigheid geprikkeld om dit boek te lezen. Een thriller met hoofdpersonages met buitengewone talenten: "de charmeur beïnvloed de geest, de vormer maakt tastbare illusies, de ziener laat aura's branden en de wisselaar heeft uitzonderlijke kracht" zo staat er geschreven voor het eerste hoofdstuk. De schrijfstijl van Rik Raven is direct, to the point en soms wat aan de groffere kant. Dit past zoals de titel laat vermoedde zeker bij de verhaallijn. Overleven doe je nu eenmaal niet met bloemig taalgebruik. Devi die niet spreekt en ook nog in het volledige donker gevangen zit is proeft de wanhoop vanaf het begin. Tara leert de krachten van Tom op een gruwelijke manier direct kennen. Doorheen het verhaal bouwt de spanning zeker op maar wordt je als lezer ook geconfronteerd met een zeer duistere kant van de hoofdpersonen. Tom en Jeffrey hebben een verleden achter de rug dewelke je niemand toewenst. Zij hebben het begrip overleven op een zeker jonge leeftijd leren kennen. Tara, Tom en Jeffrey gaan op zoektocht naar Devi. De rode traan blijkt een juweel te zijn die hun hun krachten kunnen afnemen. Wanneer deze dan ook nog gebruikt wordt moeten ze alles op alles zetten om het te overleven en Devi te vinden. Hierdoor ontstaan er confronterende, groffe, noodzakelijke scenes. Ze zijn zeker niet over the top maar je moet als lezer toch eventjes slikken wanneer de zoveelste dode valt. In 45 overzichtelijke hoofdstukken weet Rik Raven haar verhaal te vertellen. Met telkens een titel aan het begin van elk nieuw hoofdstuk. De personages krijgen na elke gruwelijke scene steeds meer diepgang omdat dan telkens hun referentiekader duidelijke wordt. Soms ontstaat gruwel nu eenmaal door gruwel. Het samenspel tussen de 4 kent pieken en dalen maar uiteindelijk wel een harmonie. Mijn eindoordeel Hoewel ik in het begin even terugschrok van de schrijfstijl bleek al snel dat dit de enige stijl was om het verhaal in te vertellen. Deze gaf namelijk een extra diepte. Ik heb genoten van het samenspel van de karakters en krachten van de 4 overlevers. Een boek wat ik misschien nog wel eens zal herlezen. | 1pos
|
De hoofdpersoon in dit boek, Linda, is een buitenbeentje. Haar ouders zijn wereldvreemd, ze bewonen een soort hut in een afgelegen oord, ver van de “normale ”buitenwereld. Als Linda de bus mist moet ze kilometers van- en naar school lopen. Vrienden en vriendinnen heeft ze niet.
Ze kijkt met een bijzondere blik naar het leven; zo vormt ze zich een soort verwrongen beeld van een leraar die wordt beschuldigd van kinderporno. Dan komt er bij haar in de buurt een jong gezin wonen. Linda maakt kennis met ze en gaat op hun zoontje Paul passen.
Langzaam maar zeker ontvouwt zich een vreemde situatie; Paul blijkt ernstig ziek te zijn, maar zijn ouders zorgen er niet voor dat hij medische hulp krijgt.
En wat doet Linda dan?, een vraag, een dilemma voor een jong, opgroeiend meisje waar een weldenkend volwassen mens al grote moeite mee zal hebben………………
Het is een intrigerend boek, niet spannend maar toch verheug je je erop weer een bladzijde om te slaan en verder te lezen. | 1pos
|
Het moet gezegd : er komen soms vreemde passages voor in deze psychologische thriller. Maar het is een wonder van meesterlijk gevonden intriges, duistere geheimen en Sarah Pinborough weet je met grote regelmaat op het verkeerde been te zetten. Het boek houdt je voortdurend in spanning en speelt met je oordeel over de personages. Je snakt naar het einde om daar tot de ontdekking te komen dat géén van je gedachten juist blijkt te zijn. Geweldig !!!! | 1pos
|
Het boek 'Levenshaast' is een ontroerend boek dat krachtig en vlot is geschreven. Het boek heeft mooie afwisselingen in de tranentrekkers en de lachsalvo's.
Ingeborg van Beek neemt je mee in haar verhaal vanaf het moment dat er bij haar een hersentumor ter grootte van een tennisbal wordt ontdekt. Hierbij staat haar wereld uiteraard op z'n kop. Zij beschrijft haar leven als partner en zakenvrouw en natuurlijk de weg in het ziekenhuis. Ook hoe andere mensen er tegenaan kijken en er mee omgaan komt op een mooie rechtstreekse manier aan bod.
Een mooi, maar ook wel een heftig boek en zeker een aanrader om te lezen. | 1pos
|
Indigo, Latoya Moirae
In Indigo leren we 18-jarige Caro kennen die met haar ouders op vakantie gaat naar Portugal. Haar twee beste vrienden Nick en Noah zijn daar ook met hun ouders, zoals ze wel vaker deden. Dit jaar is er echter wat veranderd. Ze zijn allemaal gegroeid en meer volwassen geworden. Het heeft effect op de hormonen en de bijkomende karakterveranderingen.
Caro's vader is altijd onhandig geweest. Op vakantie lijken de vervelende ongelukjes steeds vaker voor te komen. Wat is hier toch de oorzaak van?
Dan komt de prachtige verschijning van Pia om de hoek kijken en raakt ze bevriend met de jongeren. Vooral Caro krijgt steeds meer interesse in haar en komt er langzaam achter waar haar werkelijke gevoelens liggen.
Naarmate de vakantie vordert gebeuren er steeds vreemdere dingen. Wie doet dat en vooral waarom?
Indigo is een prettig en vlot verlopend verhaal over een jong volwassen meisje dat op een keerpunt in haar leven staat. Ze leert zichzelf beter kennen begrijpt haar gevoelens steeds meer. De verhouding tussen haar en de jongens verandert en niets is meer hetzelfde na de vakantie.
Haar familie blijkt zwarte bladzijde in hun geschiedenis te hebben die zich via een omweg naar voren weet te brengen in Portugal.
Als lezer word je goed op het verkeerde been gezet en ga je twijfelen aan de achterliggende gedachten en beweegredenen van de karakters.
De eerste helft van het boek gaat vooral over Caro en haar ontwikkeling, de tweede helft word een stuk duisterder.
Het boek is onder de categorie 'young adult' ingedeeld. Echter wel voor de wat meer volwassen variant, daar er wat pittige scènes zijn beschreven. Daarnaast neigt het in de tweede helft meer naar een thriller.
Latoya weet intrigerende thema's als depressie, automutilatie, biseksualiteit en misbruik bespreekbaar te maken met dit verhaal.
In een ander boek 'De slang in het paradijs', maakt ze andere 'onbespreekbare' thema's zichtbaar. Het is een kenmerk van de boeken die zij schrijft geschikt voor (jong)volwassenen.
Het boek is 4 sterren waard.
Titel: Indigo
Auteur: Latoya Moirae
Taal: Nederlands
Pagina’s: 300
Leeftijd: 15+
ISBN: 9789491875625
Uitgeverij: LetterRijn
Boek prijs: € 17,50
Eboek prijs: € 5,99 | 1pos
|
Voor mij was het de eerste keer dat ik een boek van Franck Thillez had gelezen. Ik vond het een heel goed boek. Vanaf het begin tot het einde vond ik het erg spannend.En voor de afwisseling was het zelfs nog een beetje romantisch. Ach tja ... dat laatste kon natuurlijk ook niet achterwege gelaten worden, dat was wel voorspelbaar maar absoluut niet vervelend.
Wat mij betreft zou het zo verfilmd kunnen worden .....
Ik kan jullie dit boek zeker aanraden (4 - 5 duimen).
Ik ben benieuwd naar zijn andere boeken. | 1pos
|
Op één dag uitgelezen! Veel lovende recensies van gelezen waar ik mij eigenlijk alleen maar bij kan aansluiten. De schrijver heeft goed zijn best gedaan om de persoon Luc De Vos vanaf geboorte tot heengaan in vele facetten naar voor te laten komen. Niet alleen de sympathieke volksheld, muzikant, schrijver en grappenmaker maar ook de minder geweten persoonlijkheden komen aan bod met interviews van vele betrokkenen en mooi en eerlijk op papier gezet. | 1pos
|
Ik vond het vorige werk van Hayder maar zozo, maar nu springen de vonken eraf... De plot valt wat magertjes uit voor een thriller (daarom geen 5de ster), maar wat een briljante stijl hanteert ze toch als ze de aandoenlijke naïviteit van de Nanjing-chinezen diametraal tegenover de wreedheden van het Japanse leger plaatst. Daarnaast schetst Hayder een nuchter portret van de hedendaagse, zichzelf voorbijsnellende (en niet omkijkende) Japanse maatschappij a.h.v. de lotgevallen van de Engelse Grey, die ook nog steeds op zoek is naar zichzelf na een verschrikkelijke gebeurtenis uit haar verleden.
Een lezeres omschreef in een recensie Hayder's stijl als 'mooischrijverij': tja, Hayder heeft inderdaad geen behoefte aan rondvliegende ledematen om haar punt te maken; haar proza zorgt er wel voor dat de vroege premisse van naderend onheil je alsnog een slag in het gezicht verkoopt. Als je daar in slaagt, dan ben je een grote... Ach, kende het genre maar meer dergelijke 'mooischijvers'. | 1pos
|
Marja Pruis (1959) is schrijfster en redacteur bij de Groene Amsterdammer waar ze de boekenbijlage Dichters en Denkers samenstelt, en schrijft zelf over Nederlandse literatuur. Ook voor Linda magazine schrijft ze over boeken. Ze heeft diverse romans op haar naam staan die werden genomineerd voor De Gouden Uil, De AKO Literatuurprijs en Anna Bijns prijs en haar essayboek Kus me, straf me. Over lezen en schrijven, liefde en verraad (2011) werd bekroond met de Jan Hanlo Essayprijs. In 2016 ontving Marja Pruis de J.L. Heldringprijs voor Beste columnist van Nederland en voor haar essaybundel Genoeg nu over mij (2017) ontving zij de J. Greshoff-prijs.
Oplossingen: Het leven mijn handreiking (2019) is opnieuw een essayboek waarin de schrijfster stil staat bij gebeurtenissen uit haar leven en de wereld om haar heen. De titel doet vermoeden dat het een zelfhulpboek is, maar niets is minder waar. Marja Pruis ziet, observeert en handelt (of niet), maar schrijft erover in korte beschouwingen die over alles kunnen gaan. Ziet ze jonge meisjes een caravan beschilderen, dan gaat haar fantasie gelijk op de loop, maar ze weet het te beteugelen en te relativeren.
Het boek is ingedeeld in vijf thema's: I Over liegen, II Werken aan mezelf en anderen, III Rijmbehoefte, over de kunst van het verliezen, IV Aaidrift, over liefde en V Oplossingen, over ouder worden, die allen worden ingeleid met een citaat uit een boek of van een bekend persoon. Opnieuw lijkt het een zelfhulpboek, maar de onderwerpen vliegen alle kanten op. De volgorde van de essays binnen de thema's zijn waarschijnlijk heel bewust zo gekozen, maar enige logica is er niet in te vinden. In een van haar beschouwingen neemt ze het lezen en dan wel het schrijven van een dagboek onder de loep. Ze noemt dagboeken een onbetrouwbare informatiebron, "Want er is veel dat de dagboekschrijver niet opschrijft. Elke vorm van dagboek herinnert de schrijver aan wat hij heeft verzwegen of verdraaid." Terwijl ze bij een andere de knuppel in het hoenderhok gooit met haar visie op een gedicht versus tekst: "Soms denk ik: als ik gewoon maar geen witregels inlas, dan hoort alles bij elkaar. Dichters redeneren vast omgekeerd: als ik gewoon maar genoeg witregels inlas, dan heb ik een gedicht."
Dat er geen rode lijn te vinden is in het boek neemt niet weg dat het zeer prettig leest, juist door de grote afwisseling en de diversiteit van de teksten. Marja Pruis heeft een fijne en open schrijfstijl en weet zeer goed te verwoorden wat ze denkt en vindt en dat is soms vrij lastig aangezien haar gedachten soms alle kanten uit schieten. De essays zijn wisselend van lengte, wat voor variatie zorgt en het boek geschikt maakt om in delen te lezen. Met grote regelmaat zijn verwijzingen terug te vinden naar bekende werken van anderen, waarbij haar kennis van de literaire wereld naar boven komt. Maar het zijn niet enkel Flaubert of Coetzee die hun opwachting maken, ook Marie Kondo laat haar invloed los op Marja Pruis, helaas niet met het gewenste resultaat overigens, Pruis doet uiteindelijk toch wat ze zelf wil.
Oplossingen: Het leven mijn handreiking is een gevarieerde essaybundel waarmee de lezer zich even kan rustig terug trekken om zich te verwonderen over de wereld rondom Marja Pruis en haar visie daarop. | 1pos
|
Allereerst wil ik de mooie cover even onder de aandacht brengen. De afbeelding kwam bij mij, net als de titel, wat mysterieus over. Ergens in het verhaal lezen we dat de man op de kaft een schilderij is van Caspar David Friedrich Der Wanderer über dem Nebelmeer, wat zeer toepasselijk is bij de titel. Alleen op deze afbeelding staat deze man niet te turen over een dal maar heeft hij uitzicht over een stad die in de nevel is gehuld. Naar mijn idee staat dit voor de huidige situatie waar Harry en de zijne voor staan. Een stad in nevel door alle mistige complotten die ontrafeld moeten worden. Een goed gevonden aparte cover voor een apart boek.
Achter de nevel is een pittige roman wat eigenlijk meer is dan gewoon een roman. Het gegeven dat informatie van zeer grote invloed is wordt in dit verhaal nog eens gemanipuleerd door de Verhevenen. Deze groepering voert grote manipulaties uit om de geschiedenis naar de hand te zetten en dat alles tot een groter doel ( hun ideaalbeeld van één wereldregering) zal leiden. Ook menen ze dat de oprichters van het genootschap alles al jaren terug hadden voorspeld. Het starten van wereldoorlogen, de kredietcrisis, de aanslag op de TwinTowers, overal hebben de Verhevenen hun invloed op.
Omdat de schrijver waargebeurde feiten heeft verweven in zijn verhaal ga je bijna in deze complottheorie geloven. Het is duidelijk dat de schrijver goede en degelijke research heeft gedaan en het resultaat meesterlijk verwerkt heeft in deze roman.
Eigenlijk dekt de term roman de lading niet. Het verhaal laat zich niet makkelijk in een bepaald genre wegzetten. Door de mysterieuze sfeer van het complot is er een enorme spanningsopbouw met wel degelijk thriller elementen.
Na een mooie proloog start het verhaal waarbij je meent te weten hoe het zit en waar je bij de epiloog de bevestiging denkt te krijgen maar die afsluit met een mooie twist. Hierdoor blijft het verhaal nog even door malen in je hoofd en dat is iets wat niet veel schrijvers bij mij voor elkaar krijgen.
Het verhaal zelf is niet al te eenvoudig. Ik heb niet veel op met de financiële wereld of politiek en dan zou je denken dat het droge stof zou kunnen zijn, maar door de juiste dosering en spanningsopbouw neem je dit voor lief en leest het goed door. De karakters die er toe doen worden goed uitgewerkt en alle verbanden vallen goed op zijn plek. Er blijven geen vragen over alleen het gevoel dat je je geld beter in je oude sok kunt bewaren dan op de bank kunt zetten maar wie weet ebt dat wel weer weg… | 1pos
|
Robert Grainier een arbeider in Amerika,verliest zijn vrouw en dochter tijdens een allesverwoestende brand, hij denkt daarmee gestraft te worden voor de dingen die hij in het verleden heeft gedaan of juist niet heeft gedaan.
Maar hij gaat desondanks en tevergeefs op zoek, terwijl zich huisvest temidden van de wolven en coyotes en zijn werk vindt als vervoerder.
Uiteindelijk vindt hij licht in de duisternis, maar of dit het was, waar hij naar op zoek was, dat is de vraag.
Het boekje dat je in no-time uit hebt is kort door de bocht genomen, een juweeltje. | 1pos
|
Ik schrijf ook recensies op boekenbijlage.nl. Dubbel doen, is natuurlijk onzin. Ik verwijs dus graag door: http://www.boekenbijlage.nl/hard-werken-maar-zelden-ziek/ | 1pos
|
Wat heb ik genoten van het verhaal. Denise is een zestienjarig autistisch meisje die probeert te overleven als ze hoort dat er een komeet recht op de aarde af komt. Het autisme van Denise stond niet echt in de weg al vond haar soms wel iets te negatief over komen. Herkende me in haar en dit maakte het ook makkelijk om te lezen. Geregeld had ik zoiets van hier moet echt een film over komen, alleen het andere punt zou het dan niet geloofwaardig overkomen wegens gebrek aan geld? Natuurlijk hoop ik dat dit niet in de weg staat. Onvoorspelbare hoofdstukken en het verhaal zit goed in elkaar.
Dit boek verdient zeker 5 sterren | 1pos
|
Dit is het vervolg op Het vervloekte huis. En wat wat voor 1!
Ik heb geen nagels meer over… En las het boek bijna in 1 dag uit. Niet weg te leggen, geweldig!
Mikayla Jackson, woont in Canada. Ze weet niets meer van haar verleden, ze is alles kwijt. Ze heeft steeds een vreemde hoofdpijn… De werkelijkheid lijkt niet meer te vertrouwen te zijn? Wat is er echt? En wat zijn er waanbeelden? Ze weet dat er iets goed mis is, maar heeft het gevoel vast te zitten. Heeft Westwood heeft er iets mee te maken? Westwood is een akelig ziekenhuis, waar dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen. Of is Mikayla echt gek aan het worden?
Als lezer is het nagelbijten. Je wilt ook weten, wat er nu toch aan de hand is. Het voelt allemaal erg vreemd aan. En de drang om te vluchten wordt alleen maar groter. Je voelt dat er iets niet pluis is. Het is een verhaal, waarbij de klok, kostbare secondes wegtikt voor de hoofdrolspeler. Je weet als lezer ook niet meer wat er echt is. Het is alsof je in een soort van Twilight zone terecht bent gekomen. Dit verhaal is spannend, mysterieus en heeft behoorlijk wat horror elementen. Het boek mag naast Stephen King in de kast staan. Want Lydia kan echt gruwelijk goed schrijven!
De cover is ook echt mooi. Het is een scène uit het boek. Het weer, de sneeuw, het bos… Je ziet het en je voelt het tot leven komen. Erg beeldend geschreven!
Dit boek kruipt onder je huid. En ergens knaagt er steeds een zinnetje aan je als lezer: vluchten kan niet meer… Waar vlucht je voor? De werkelijkheid, verbeelding of waanzin?
Ik geef het boek 5 dikke sterren*****
Het boek zal op 17 juni verschijnen. | 1pos
|
Ik weet natuurlijk niet of hij zelf voor de eer warm zou lopen, maar toekenning van de 1e Sybren Poletprijs voor experimentele literatuur aan Paul Auster voor 4321 zou hem gegund zijn.
In vier parallelle vertellingen werkt Auster; hij speelt met het begrip 'toeval', een eigenlijk veel te kloeke bildungsroman uit: Liefst vier maal hetzelfde personage ontwikkelt zich gedurende een kleine duizend pagina's in viermaal andere omstandigheden. Zonder dat personage overigens persé als een bijzonder interessante, sympathieke of fraaie persoonlijkheid tot wasdom te willen laten komen. Maar hij doet dat geestig genoeg uiteindelijk toch gewoon .
En dat is knap: Een hoofdpersoon opvoeren die, zichzelf in hunkering verliezend, soms zelfs ronduit irriteert in een tekst waarin je als lezer nogal eens je best moet doen (vooral in de eerste helft van het boek) om bij perspectiefwisseling de juiste verhaallijn op te pakken, en je dan toch zover weten te krijgen dat je tot de (c.q. het) laatste punt komt.
Hoe dat lukt?
Ik verdenk Auster ervan dat hij met opzet na lang, lang werken echt niet meer in de tekst heeft willen (laten) schrappen en het ongemak van de schrijver in het ongemak van de lezer heeft willen spiegelen. De tekst deint; laat zich bij niet al te snelle lezing proeven en smaken (Auster schreef en schrijft ook poezie), wordt boek in boek en ontregelt soms, doordat ook hinderlijk gebabbel de toegang tot de tekst niet ontzegd is: "Na het plotselinge en rampzalige overlijden van zijn grootmoeder in juli (hartfalen), had zijn grootvader, die nu weduwnaar was (..)"(p.630).
Toch, ik als lezer pruim dat gewoon. Omdat het boek juist vooral overloopt van prachtige regels, als: "(..), maar Nagle pakte het boek die middag met een vriendelijk knikje en enkele gelukwensen van hem aan, nog niets wetend van de inhoud uiteraard, maar in elk geval zonder Ferguson te gispen om zijn overijlde besluit het te laten uitgeven en de spijt en de schaamte die onvermijdelijk op zo'n onbezonnen blijk van hoogmoed zouden volgen"(p.800). En omdat "af" zo definitief is.
Auster laat zijn hoofdpersoon Archie Ferguson geboren worden op 3 maart 1947: Beslist toevallig ook de dag waarop deel 1 van 'Iwan de Verschrikkelijke' van filmer Sergei Eisenstein uitkwam. De film (niet die film), maar ook fotografie, literatuur, honkbal, basketbal en sex maken uitgesponnen deel uit van het verzamelde bestaan van de opgroeiende Ferguson. Vier steeds en altijd door aanraken, aangeraakt worden en liefde gedreven Archies. Vloeiend en terloops ingebet in de Amerikaanse geschiedenis en maatschappelijke ontwikkeling van de Westerse wereld tussen eind jaren veertig en begin jaren zeventig.
4321 (1e druk: 2017) telt 941 pagina's en werd vertaald door Ronald Vlek, die in 2012 de Europese Literatuurprijs ontving (prijs voor zowel de auteur als diens vertaler) voor 'Alsof het voorbij is' van Julian Barnes.
De prachtige omslag, die enkele in scharlakenrode jassen gehulde vrouwen op de rug gezien (en één in een roze jas op de rug van het boek) in een vooral met hoofddeksels getooide meute toont, is van Brigitte Slangen.
"Een onmogelijk boek dat niet te schrijven was en stellig zou ontaarden in een warwinkel van willekeurige losse brokstukken, een stapel van betekenisloosheid" (p.787).
Een gewaagd boek. Met een vanzelfsprekend slot. | 1pos
|
Wanneer je van dit boek de voorkant ziet en de titel verwacht je heel wat anders dan er op de achterkant vermeldt staat. De voorkant doet duister aan, de titel vertelt absoluut niks over het verhaal. Dus als je denkt een spannend boek te gaan lezen zit je op het verkeerde pad. Zoals rechts in de bovenhoek staat is dit een liefdesroman. Het verhaal leest als een trein, makkelijk en vlot.
Nikki is een zelfstandige vrouw die haar droom wil verwezenlijken. Dit is niet zo eenvoudig als het lijkt, haar grootste struikelblok is geld. Dimitri en Sam, twee gasten in de B&B van Nikki, de een geheimzinnig, een beetje vreemd heeft duidelijk de touwtjes in handen, de ander is meer verlegen en op de achtergrond. Tot één van de twee voelt Nikki zich aangetrokken en dat is duidelijk wederzijds.
Waarom doen Dimitri en Sam zo geheimzinnig, wat houden ze achter, waar neer ze ineens vertrekken snapt Nikki er niets meer van. Via sociaal media komt ze achter hun ware identiteit en zal er alles aan doen om Sam terug te krijgen. | 1pos
|
Zodra ik hoorde dat ik hem kon bestellen, ben ik direct naar bol.com gegaan. Hoewel ik een onwijs grote Potterfan ben, heb ik op de een of andere manier gemist dat het Engelse boek al uit kwam. (bad Jessy, bad Jessy!) Maar, dat gaf niks, want ik had hem, mijn pronkstuk, my precious, de kers op de taart.
Ik zou hem die maandag al binnen krijgen, maar met pijn in mijn hart kwam ik erachter dat ik PostNL had gemist. Kocht meteen een zak chips om mijn verdriet te verwerken en keek met volle verwachting uit naar dinsdag. Ik zou pas weg gaan nadat dit langverwachte deel zou binnen komen. En eindelijk, éindelijk ging dinsdag, rond half twaalf mijn bel. Ik griste nog net niet het pakketje uit de handen van de bezorger en ik kon nog heel beleefd "dankuwel" zeggen voordat ik snel de deur dichtklapte en een vreugdedansje maakte. Vol genoegen scheurde ik de doos van Bol.com open en daar lag hij. Hij gaf in mijn beleving nog net geen licht.
Sindsdien kon ik hem niet meer wegleggen! Hoewel ik helaas tussendoor wel verplichtingen had, moest ik hem af en toe wegleggen, wat ik afschuwelijk vond, maar zodra ik thuis kwam, plofte ik op de bank en las gulzig verder.
Ik klink nu misschien overdreven, hoe ik dit allemaal omschrijf, maar de mensen die mij kennen weten wat Harry Potter voor mij betekend. Het was voor mij meer dan een verhaal, meer dan alleen maar wat woorden op papier. Het was een uitweg, een vlucht naar een totaal andere wereld. Niet dat mijn leven afschuwelijk was, zo wil ik het niet over laten komen, maar mijn puberale hoofd zat vaak genoeg vol met een hele hoop nare dingen, wat een hele hoop pubers zullen herkennen.
Enfin, het boek. Allereerst wil ik toegeven dat ik, voordat ik hem las, mij zorgen maakte over het feit dat het een script is. Hoe las dit? Zal dit een andere belevenis worden? Moeilijker? Het is Engels, zou ik alles wel begrijpen?
Na de eerste paar bladzijdes verdwenen mijn zorgen als sneeuw voor de zon. Het las voor mij net zo lekker weg als de andere delen van Harry Potter. En het verhaal pakte me weer net zo stevig beet als de vorige.
Zoals een hele hoop mensen weten, we zijn 19 jaar verder. Harry heeft drie kids, samen met Ginny, twee zoons en een dochter. James, Albus en Lily. Ook Ron en Hermoine zijn bij elkaar, Rose en Hugo zijn hun kleine wondertjes. Het speelt zich af vanaf het moment dat Albus voor het eerst naar Hogwarts gaat, zijn angst om in Slytherin te komen, wordt weer besproken net als aan het eind van deel 7. In de trein aangekomen ontmoet hij Scorpius, de zoon van Draco en zijn vrouw Astoria Malfoy en gaat vriendschap met hem aan. Wat zijn nicht, Rose, niet accepteert. Het gerucht gaat namelijk dat Scorpius de zoon is van Voldemort, verwekt met Astoria, doordat ze met een Time-Turner zou hebben gereisd. Dit is uiteraard niet waar, maar door deze geruchten en het feit dat Albus Severus een Potter is en, volgens hem, niks aan kwaliteiten van zijn vader heeft, zijn ze op elkaar gewezen. Albus komt inderdaad in Slytherin terecht, kan niet vliegen en is niet erg goed met spreuken. Medeleerlingen vinden het perfecte redenen om hem het leven zuur te maken.
Wanneer het vierde jaar begint, en ze te horen hebben gekregen over wat er met Cedric Diggory is gebeurd, rennen ze weg van de trein om de beruchte Time-Turner te stelen die zijn vader op het Ministry verborgen houdt. Harry is hoofd van Magical Law Enforcement, terwijl Hermoine the Minister Herself is. (Very good job Hermoine!) De Time-Turner ligt dan ook verborgen in het kantoor van de minister. Samen met de "nicht" van Cedric, stelen ze de Time-Turner en gaan terug in de tijd om "Cedrics leven te redden". Ze hebben weinig tijd in het verleden, en hoewel het de eerste keer geen drastische veranderingen in het heden tot zich heeft gebracht (Ron is getrouwd met Padma, Hermoine is alleen en leraar, Rose en Hugo bestaat niet, Albus zit in Gryffindor) heeft dat de twééde keer wel degelijk drastische gevolgen. Albus bestaat niet, en Scorpius komt in een wereld terecht waarin Voldemort wel degelijk bestaat, Harry potter dood is, en Cedric een bloeddorstige Death Eater. Ook leeft Professor Snape nog, en na het hele verhaal van Scorpius brengt hij hem naar Hermoine en Ron, die doorvechten in een afschuwelijke wereld, om maar iets van vrede te kunnen stichten. Samen met hen, gaat hij weer terug in de tijd om recht te zetten wat ze toen fout hebben gedaan en keert Scorpius uiteindelijk weer terug in het heden zoals het hoort, samen met Albus.
Maar het verhaal gaat verder, de "nicht" van Cedric (Delphi heet ze) is niet wie ze denken dat ze is.... Zij neemt hen in gijzeling, weer terug in de tijd. De eerste keer mislukt maar doordat Delphi de Time-Turner bezit en hem verwoest vlak nadat ze weer verder terug in de tijd reizen, zitten Albus en Scorpius vast in het jaar 1981, in Godric's Hollow. Delphi wil haar Voldemort tegenhouden Harry te doden als kind en samen met hem te gaan heersen over de gehele wereld. Door een slimme actie van Albus en Scorpius kunnen zij Harry laten weten waar ze zijn, en door een Time-Turner die Draco dus wel degelijk in bezit had, reizen zij naar Godric's Hollow in 1981, Delphi wordt verslagen door levensgevaarlijke keuzes en uiteindelijk is alles weer eind goed al goed. Zelfs een vriendschap tussen Draco en de Potter-Granger-Weasly clan.
Dit heb ik binnen 24 uur uit kunnen lezen, en had meteen heimwee na dat ik de woorden "The End" las.
Ik hoop stiekem op nog meer delen en verhalen van Harry Potter, op welke manier dan ook.
Het is een flinke recensie geworden, maar het was ook zo geweldig, dat ik het niet korter had kunnen schrijven.
Ik raad iedereen die ook maar een beetje Potterfan is, aan om dit boek aan te schaffen. | 1pos
|
Het ene moment speel je samen met je 7-jarige dochter verstoppertje. Het volgende moment heb je afgeteld en blijkt ze nergens meer te vinden. De nachtmerrie van iedere ouder!
Mel besluit om het turbulente en doelloze leven met haar dochtertje vaarwel te zeggen. Ze verlaten Australië en verhuizen met hun tweetjes opnieuw naar Engeland. Het contact met Mel haar adoptieouders zit niet goed. Ze heeft echter een goede band met haar buurvrouw. Nat heeft net als haar een dochter. Zowel de dochters, als de moeders zijn goede vriendinnen. Na een tijdje leert Mel Simon kennen. Hij brak met zijn vriendin Rosa maar is als een gesloten boek voor haar. Waarom praat hij nooit over zijn verleden en is hij zo afwezig? Hun pad loopt niet over rozen, ze besluit echter haar twijfels opzij te schuiven. Het klinkt met Poppy en samen krijgen ze een zoontje, Jo. Samen met Simon koopt ze een oud pakhuis en wordt huismoeder. Ondertussen groeien hun problemen en is Simon steeds vaker langere periodes uithuizig. Brak hij effectief met Rosa of is er meer aan de hand? Gelukkig is er Trish, haar nieuwe buurvrouw. Bij haar kan Mel terecht met haar twijfels.
Het boek is opgesplitst in 4 delen. Telkens wordt het verhaal verteld vanuit Mel of inspecteur Dave Gosforth.
De zolderkamer leest vlot en kon me boeien tot op het einde. De spanning blijft behouden doorheen het hele verhaal. Een aanrader! | 1pos
|
Gijs en Jacqueline. Een doorsnee stel zou je denken, als je ze zou zien. Het lijkt of ze een kabbelend bestaan leiden. Hij een baantje op de veerpont (na ontslag bij de gemeente waarover hij zwijgt) en zij vrijwilligerswerk in een tehuis.
Kabbelend lijkt ook het verhaal, maar al vrij snel voel je dat er iets broeit. Iets waar je niet direct de vinger op kunt leggen. Gijs is niet de aardigste echtgenoot, die rol kan hij best wat aardiger invullen naar Jacqueline toe. Jacqueline vervult de rol van meegaande echtgenote, maar dat gaat haar niet helemaal goed meer af de laatste tijd. Ze wordt ongeduldiger. Waarom ziet Gijs niet dat het ook anders kan? Dan neemt ze een beslissing. Daarna zal de zon in haar leven weer gaan schijnen denkt ze.
Met recht een psychologische thriller! Een verhaal met een enorme onderliggende smeulende spanning, waarom zijn de dingen gelopen zoals ze zijn gelopen? Langzaam vallen de puzzelstukjes voor de lezer op zijn plaats. En dan is er ook nog eens een onverwacht einde.
Corine Hartman schreef al goede boeken met de Nelleke de Winter serie en de Vivaldi serie. Daarna verraste ze aangenaam met de serie over Jessica Haider. Toen was daar Een vlaag van waanzin, een heel ander soort psychologische thriller die bij mij insloeg als een bom; zo goed! Nu is er dan Sluipend Gif en ik kan niet anders zeggen dat het een pareltje is! Voor het lezen was ik een beetje teleurgesteld dat het niet een erg dik boek was, maar er zit zo ontzettend veel in!
Simpelweg een boek wat je moet lezen! En ik ben alweer benieuwd naar het volgende pareltje van de hand van Corine Hartman. | 1pos
|
Deze korte roman, of wellicht novelle, beschrijft de geestelijke spanning die hoofdpersoon Pancho ervaart als hij wordt geconfronteerd met een jongeman die eerder in zijn leven bij hem in huis woonde. Wat er toen precies gebeurd is blijft onduidelijk, maar Pancho verliest hierdoor wel de grip op zijn dagelijkse leven.
Het boek is op een vervreemdende wijze geschreven. Zo nu en dan door een ik-persoon, dan weer met hij/Pancho. Ook wordt er gesproken met een geest van een oom van Pancho. Kortom, dit is geen gewoon verhaal. Wel mooi geschreven en door de vervreemdende stijl ook intrigerend tot het einde. | 1pos
|
Soms lees je als of je dagelijkse kost je lees honger moet stillen. Een enkele keer heb je een verhaal waarnaar je echt wil terug keren en momenten zoekt om je boek te kunnen pakken om verder te kunnen. Pagina na pagina sla je om omdat je wil weten wat en hoe de auteur zijn personages door het verhaal sleurt.
In Syndroom is dat het geval. Een knap verhaal, met bizarre wendingen, met de zwarte ondertoon van het gevecht tegen het Ongeloof en onbegrip, wat je tegenkomt als je zelf geen antwoord of verklaring hebt van wat je overkomt. De overtreffende trap is dan de zorg om iemand die kennelijk niet bestaat, en blijkbaar te worden geëxploiteerd, en daarin een weg te moeten vinden. Een Knap verhaal over een uniek onderwerp. Sterke plot wisselingen en sfeer.
N.B. In mijn exemplaar stond een kort verhaal waarvan ik nog eens extra bewust werd hoe veelzijdig J. Sharpe is met verhalen vertellen. | 1pos
|
Het verhaal en de plots zijn verrassend. Hoe vaak heb je niet dat je halverwege een boek al vermoed hoe het afloopt? Bij dit boek zul je dit niet ervaren! In plaats daarvan houdt het boek je constant in de ban. Wegleggen? Alleen als het niet anders kan...
Naast de verrassende en spannende verhaallijnen is het taalgebruik heerlijk. Boek leest snel weg de redelijk korte zinnen die goed op elkaar aansluiten. Hierdoor sluit de schrijfstijl perfect aan op de snelheid van het verhaal.
Je kan het boek inderdaad separaat van de andere delen lezen. Maar het einde liet mij weer op het puntje van mijn stoel zitten, dus ik ben direct gestart in deel 2. | 1pos
|
Locatie: een slaperig stadje in Joegoslavië. Twee hoofdpersonen: Andrej de postbode en Josip als verantwoordelijke voor de kabeltrein. Het toneel is gezet, laat de komedie beginnen!
Josip is ongelukkig getrouwd en zoekt zijn heil elders. Andrej weet Josips ontmoetingen met zijn minnares Jana op beeld vast te leggen en gebruikt dit materiaal om Josip te chanteren. Voor Josip wordt het echter steeds lastiger om op de geldeisen van zijn chanteur in te gaan. Als Andrej in het ziekenhuis belandt en Josip de zorg voor de post van hem overneemt, ontdekt hij echter dat Andrej lang niet altijd professioneel met die post omgaat. Dat brengt Josip op ideeën en zo komt het dat beide mannen elkaar jarenlang chanteren.
Als je verwacht dat dit een boek is waarbij je dubbel van het lachen ligt, dan kom je bedrogen uit. Het komische zit er vooral in dat je als lezer de hele tijd al weet dat Andrej en Josip elkaar chanteren, maar zij zich daar zelf niet van bewust zijn. Vanuit die wetenschap levert hun gedrag grappige situaties op. Ook het happy end blijft uit. De ondertitel “Een komedie” levert dus verwachtingen op die dit boek niet helemaal waarmaakt.
Dan de personages, die zijn geen van beide erg sympathiek te noemen. Beide heren chanteren en daarnaast hebben ze kritiek op anderen, terwijl ze hun eigen soortgelijke gedrag goedpraten. Toch hebben ze ook goede kanten. Zo redt Andrej een renhond die ze vanwege slechte prestaties af willen maken en heeft hij ook op een leuke manier contact met de dochter van Josip. De personages zijn dus niet alleen maar goed of slecht en dat maakt hen realistisch.
De pelikaan is een verhaal dat vlot wegleest. Het lijkt in eerste instantie een luchtig boek, maar de diepere lagen in het verhaal geven dit boek meer betekenis. Zo zitten er verschillende (christelijke) symbolen in het verhaal, waaronder de pelikaan. Hierdoor is het een boek geworden dat je zo uit hebt, maar dat je daarna nog wel even aan het denken houdt. | 1pos
|
Het verhaal speelt zich af in de 18e eeuw. Engeland en Frankrijk zijn druk met opzetten van hun koloniën in Amerika en hun strijd tegen de indianen en elkaar.
De Franse vroedvrouw Julianne Chevalier wordt gebrandmerkt en levenslang gevangengezet. Ze is beschuldigt van het in het kraambed overlijden van een patiënte.
Frankrijk stuurt veel van haar gevangenen naar de Franse kolonie La Louisiana om deze te bevolken. Julianne ziet dit als een kans om te ontsnappen aan het gevangenisleven. Haar broer Benjamin is als soldaat naar La Louisiana vertrokken en zij hoopt hem naar te vinden. Het leven in Liousiana is echter anders dan voor vertrek uit Frankrijk was voorgeschoteld. Het is een deceptie. Gedwongen huwelijken tussen gevangenen, de sterfte tijdens de overtocht, modder, muggen, honger en desertie.
Lijden blijft Julianne niet bespaart en haar dromen komen niet uit. Zal de liefde de schande overwinnen die zij ervaart door het merkteken van de koning op haar schouder en zal deze haar stigma door het merkteken wegnemen? | 1pos
|
Tomi Adeyemi is een Nigeriaans-Amerikaanse schrijfster en coach creatief schrijven die woont in San Diego. Ze studeerde cum laude af in Engelse literatuur. Daarna studeerde ze via een beurs West-Afrikaanse mythologie en cultuur in Brazilië. Als ze niet schrijft dan kun je haar blogs of creatief schrijven cursussen volgen op haar website tomiadeyemi.com. Ze heeft daar 4500 volgers.
Bloed en Beenderen is haar debuut en valt in het genre YA Fantasy roman met West-Afrikaanse invloeden. Het verhaal is zo'n succes dat er al een film van gemaakt wordt. Eens lezen of de hype terecht is of niet.
De buitenkant belooft al veel goeds. Een prachtige hardcover met een intrigerende, donkere persoon erop met de titel in een prachtig rood glinsterend lettertype. Het binnenwerk bevat een mooie kaart van Orïsha, de wereld waar we over gaan lezen. Het ontwerp is van Rich Deas Studios. De vertaling is van Angelique Verheijen, die ook de serie van Gena Showalter - The White Rabbit Chronicles - vertaalde en de boeken van Julie Kagawa over de Fey.
We maken kennis met Zélie Adebola uit Ilorin, een divîner - een afstammeling van de door koning Saran onderdrukte en veelal afgeslachte Maji. Zij kenmerken zich door een donkere huid en witte haren. Ze zijn slaven en hierdoor het laagste van het laagste. 11 jaar geleden is de magie verdwenen. Hierdoor konden de Maji worden overwonnen en uitgeroeid. Haar broer Tzain is haar beschermer en heeft na de dood van hun moeder, een zeer krachtige maji, beloofd haar te zullen behoeden voor alle gevaar.
Amari is de dochter van koning Saran en ze woont in het Koninklijk Paleis in Lagos. Ze wil niet gehoorzamen aan de plannen die haar ouders voor haar hebben. Haar wereld stort in wanneer haar dienstmeisje en beste vriendin Binta, een divïner, door de koning – haar vader - wordt vermoord. Een aantal artefacten dat magie bevat, is opgedoken en dat zou de hele wereld in gevaar brengen. En als laatste haar broer Inan, die kapitein is in het leger van zijn vader en de troonopvolger.
Een van de artefacten is een perkamentrol waarvan wordt gezegd dat deze de magie terug zal brengen. Amari steelt de rol en slaat op de vlucht. Ze wordt gered door Zélie. Zélie gaat samen met Amari en haar broer Tzain op reis om hun toekomst te veranderen. Zij zijn degenen die dit volgens de goden kunnen bewerkstelligen. Inan wordt achter hen aangestuurd om zijn zus en de perkamentrol te redden.
De schrijfster neemt ons vanaf het begin mee in een wervelend avontuur. Een zoektocht naar het laatste verdwenen artefact. Een verboden ritueel. Terugkerende magie. De hoofdstukken zijn kort en worden steeds verteld vanuit Zélie, Amari of Inan. Dit houdt de vaart in het verhaal en je leert de hoofdpersonen en hun geschiedenis en beweegredenen steeds beter kennen. Er zitten geen rare sprongen in, zodat alles mooi in elkaar overvloeit. En we krijgen een prachtig inkijkje in de West-Afrikaanse cultuur en gebruiken die op een heerlijke manier in dit verhaal zijn verweven. Met de wereld van Orïsha heeft Tomi Adeyemi een driedimensionale plaats gecreëerd waar we veel van zullen herkennen, maar waar ook vele nieuwe dingen in zijn verwerkt. En met Zélie, Amari, Inan en Tzain is een nieuwe generatie helden - of antihelden, al naar gelang wie je het vraagt - opgestaan waar velen fan van zullen worden. Of misschien inmiddels al zijn. | 1pos
|
Fwow, een perfect boek, spannend tot de achterkaft. En waarom....? Chris Ryan schrijft toe de point. Het is een sluitend verhaal, dus een hoofdpersoon in tegenstelling tot Tom Clancy en het is spannend. | 1pos
|
'De profeten in de eeuwigheidsfjord' is tot nog toe de enige roman van Kim Leine die naar het Nederlands vertaald werd. Het boek wordt omschreven als een episch avontuur zonder weerga. En ja, episch is het boek in elk geval. Kim Leine verstaat de kunst zeer beeldend te schrijven, waardoor één en ander zeer realistisch overkomt.
Het verhaal speelt zich grotendeels af op het einde van de 18e eeuw. Het mag dus niet verbazen dat de toenmalige visie op de wereld niet meer die van vandaag is. Bijwijlen kun je alleen maar het hoofd schudden.
Hoofdpersoon Morten Falck verhuist van zijn Noorse boerendorp naar Kopenhagen om theologie te studeren. Dat is de keuze van zijn vader, zelf is hij veel meer geïnteresseerd in wetenschap, dus volgt hij o.a. ook de lessen anatomie. Na een jaar of vijf trekt Morten naar Groenland, indertijd een Deense kolonie, om de inheemsen (ook wel wilden of heidenen genoemd) tot het christendom te bekeren. We maken kennis met heel wat personages, hun dagelijkse strijd tegen de elementen, hun drang naar overleven en religie. Het zijn jaren vol drama, die er uiteindelijk voor zorgen dat Morten naar Noorwegen/Denemarken terugkeert, waar hij o.a. de grote brand van Kopenhagen meemaakt. | 1pos
|
Ik heb zo'n plezier beleefd aan het lezen van dit boek. Lekker geschreven, interessante vraagstellingen over het leven, zonder zwaar op de hand te worden, avontuurlijk, tikkeltje absurdistisch, ongeneerd meekoekeloeren in het leven van een ander (weliswaar fictieve persoon, maar het voelde een beetje alsof het een autobiografie was). Auster, dit smaakt naar meer.
Een (voor mij zeldzame) vijf sterren! | 1pos
|
Wauw, wetende dat de schrijfster 25 jaar zelf in een sekte gezeten heeft, neemt dit verhaal je mee en lijkt het er zelf op dat je zelf deel uitmaakt van de beweging ViaTerra.
Meerdere malen tijdens het boek met ongeloof zitten staren naar het verhaal. De leider, Oswald, kan echt ieder mens naar z'n hand zetten ondanks alle vernederingen die de leden moeten ondergaan.
Doorheen het boek loopt ook een tweede verhaallijn. Heel goed gevonden! In het begin was ik niet zo mee, maar naarmate het verhaal vordert, vallen alle puzzelstukjes in elkaar.
Naar het einde toe, het boek echt niet meer kunnen wegleggen van alle spanning die er in voorkomt.
Dit eerste boek van de trilogie (volgen nog: De sekte herrijst (deel 2) en Kinderen van de sekte (deel 3)) maakt mij alvast warm om ook de andere delen te lezen.
Lievelingsquote: "Ze wist niet hoe haar leven verder ging verlopen en dat was precies hoe ze het wilde."
Sterren: ***** | 1pos
|
Hitler wordt in 2011 weer wakker en aanschouwt het leven vanuit zijn tijd; de oorlog. Hij is continu aan het bedenken hoe hij een oorlog kan winnen van de Russen, terwijl het 2011. Door de uitspraken die hij doet, terwijl hij nog steeds bezig is met oorlog in zijn hoofd, vinden mensen hem hilarisch. Hij wordt populair, vooral onder de jongeren, en gehaat, vooral door de ouderen.
Het boek doet mij denken aan 'De zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje', van Jonas Jonasson. Niet zozeer vanwege de inhoud, maar wel omdat beide boeken iets maatschappelijks aan de orde stellen, alleen weet ik bij Jonas Jonassons boek het fijne er niet meer van, en bij het boek van Timur Vernes over dat men niet alles moet geloven wat er wordt gezegd en dat een kritische blik ook niet verkeerd is (of zo vat ik het in ieder geval op).
Bovendien zie ik een overeenkomst in de schrijfstijl van beide boeken. Lastige en vaak ook lange zinnen met veel humor.
Ik hoopte op een boek met grappige en rare situaties waarom je kon lachen, en die situaties heb ik ook zeker gekregen. Maar ik had een wat lichtzinniger boek verwacht, maar ik vond dit boek nog best zware kost, je hersenen heb je er zeker wel bij nodig.
Al met al een heel leuk boek, maar alleen als je ervan houdt om na te moeten denken tijdens het lezen, absoluut geen geschikt boek als je half aan het slapen bent! | 1pos
|
Intrigerend boek over 6 jonge meiden die op vakantie naar Griekenland gaan en hoe er maar 5 terugkomen. De schrijfster probeert met een zo realistisch mogelijke kijk op het gebeuren een reconstructie van het ongeluk te maken maar komt erachter dat alle betrokken er (net iets) andere herinneringen op nahouden, incl. zijzelf. Dit vind ik zo’n interessant gegeven; blijkbaar heeft iedereen het nodig ergens een (andere) betekenis aan te geven of een reden te bedenken waarom iets gaat zoals het gaat. Ook als er geen reden voor is. Zeer lezenswaardig door de toegankelijke schrijfstijl en natuurlijk door het persoonlijke aspect daar de schrijfster één van de zes vriendinnen was en dit voorval het einde van haar jeugd betekende. En hoe ga je verder na zoiets tragisch op jonge leeftijd te hebben meegemaakt. | 1pos
|
Dit boek heb ik bijna tien jaar geleden geleend gekregen en toen verslonden - een schitterend verhaal, veel warmer dan de flaptekst doet vermoeden. Absoluut een aanrader voor fans van John Greens 'Een weeffout in onze sterren' en Sally Nicholls' 'Als je dit leest, ben ik dood'.
Het boek is me altijd bijgebleven, vooral de combinatie van onbehouwenheid en kwetsbaarheid in de puberhoofdpersoon. Absoluut een aanrader. | 1pos
|
De cover van ‘Wrede onschuld’ is goed gekozen en past bij de sfeer van het verhaal. Je voelt de emoties van Marijke en je leeft mee met haar mee.
Het is een spannende thriller met heel veel vaart. Hierdoor wil je niet stoppen met lezen. De spanning in het verhaal wordt goed opgebouwd en je bent echt op zoek naar de dader.
Sommige personages of verhaallijnen hadden echter beter uitgewerkt kunnen worden. Je mist hier en daar wat diepgang. Daardoor waren sommige gebeurtenissen een tikkeltje ongeloofwaardig en gingen bepaalde incidenten te snel.
‘Wrede onschuld’ heeft een goed plot met onverwachte wendingen. Dit boek is het debuut van Marianne Swinkels en daarmee heeft Marianne zichzelf goed op de kaart gezet.
Meer lezen? www.veroniquesboekenhoekje.nl/recensie-wrede-onschuld-marianne-swinkels/ | 1pos
|
Virginia Woolf en haar zus Vanessa worden in deze roman beschreven. Hoe ze samen opgroeien, hoe hun wereld uitbreid met een intellectuele en kunstzinnige vriendengroep. Ze delen niet alleen de liefde voor de kunsten maar misgunnen het elkaar vaak ook. Mooi beschreven drama in Engeland begin vorige eeuw. | 1pos
|
Dit is mijn eerste boek die ik lees van Charlotte de Monchy. En wat een klapper! Charlotte schrijft vol humor en op een vlotte manier. Het boek leest als een trein en je leeft volledig mee met de personages in het boek.
Wat mij betreft is dit het Nederlandse antwoord op boeken van Sophie Kinsella en Cathy Kelly.
Tijdens het lezen van het boek beleef ik het alsof ik zelf op het platteland van Ierland zit. De personages van het boek bezorgen je een lach op je gezicht. Kortom een heerlijke feelgood! Wat mij betreft komen de andere boeken van Charlotte de Monchy op mijn te lezen lijst! | 1pos
|
De vrouw in de kooi krijgt van mij direct 5 duimen.
Dit boek kun je niet meer wegleggen. Het pakt je bij de proloog al bij de strot en laat je niet meer los.
Het is niet zozeer heel nagelbijtend spannend als wel erg beklemmend.
Bovendien is het speurdersduo Carl en Assad heel bijzonder. Ik ben helemaal wég van ze.
De reden waarom Merete is verdwenen was mij al snel duidelijk, maar dat maakte het niet minder leuk om verder te lezen. Enige minpuntje is dat nooit duidelijk wordt hoe Merete van de boot is kunnen verdwijnen, maar met wat fantasie kom je daar wel uit.
Het ‘postdramatisch stress syndroom’ is een goed voorbeeld van de - voor mij zo belangrijke - humor in een verhaal. Die is ruimschoots aanwezig, naast het leed en het sadistische karakter van sommigen.
Ben erg benieuwd naar deel 2 (en deel 3) van afdeling Q. | 1pos
|
Met dank aan Uitgeverij HarperCollins voor het recensie-exemplaar van dit boek Het zwarte gif dat ik mocht lezen!
Voor mij de eerste keer dat ik iets van deze schrijver Daniel Silva heb gelezen.
Daniel Silva geldt als een van de grootste Amerikaanse spionageschrijvers aller tijden.
De titel geeft al aan dat het een spannende thriller kan zijn.
Heel realistisch, maar hij heeft dit boek geschreven voordat de vreselijke aanslagen in Parijs en Brussel plaatsvonden.
Het verhaal begint langzaam, er zit geen vaart in, maar gelukkig blijft dit niet zo.
Zodra dit boek je pakt, dan zit je er middenin en laat het verhaal je niet meer los.
Parijs en Amsterdam worden getroffen door bomaanslagen. Want men wil verzwijgen is, dat het gericht is op de joden.
De dreiging vanuit de moslimwereld begint steeds groter te worden.
Gabriel Allon, meesterspion én kunstrestaurateur krijgt de opdracht om degene die achter deze aanslagen zit op te sporen.
Saladin..maar Niemand weet echter wie deze persoon is.
Hij wordt door de Franse inlichtingendienst betrokken bij het onderzoek naar de aanslagplegers.
Een jonge vrouw Nathalie, joods van afkomst, arts van beroep wordt ingezet en opgeleid tot spion. De Geheime dienst besluit haar te laten infiltreren in IS teneinde Saladin op te sporen.
Zij reist onder de naam Leila Hadawi af naar het Kalifaat, waar ze als ze daar aankomt een zwaar gewond persoon moet helpen....Saladin!
Gabriel moet zorgen dat Saladin uitgeschakeld wordt, maar moet ook zorgen dat Natalie het overleeft.
Deze schrijver heeft een vlotte schrijfstijl en beschrijft zijn karakters heel goed! Zijn research is zeker uitvoerig geweest, als je zo'n verhaal kan schrijven!
Dat getuigt van grote klasse om zo'n boek te schrijven met een actueel onderwerp dat ons toch beangstigd.
Goed geschreven, spannend, sprekende dialogen en hij schrijft zeker tot ieders verbeelding.
Dit verhaal lijkt wel de werkelijkheid, maar is het niet, maar had het wel degelijk kunnen zijn!
Een actueel boek dat je doet huiveren en bijna griezelig realistisch!
Een geweldige spannende spionagethriller en...wordt vervolgd! | 1pos
|
Wanneer je Het weeshuis van Franck Thilliez met slechts een paar typeringen zou mogen omschrijven, zou huiveringwekkend en duister het eerste zijn dat in je opkomt, op de voet gevolgd door deze man weet waarover hij schrijft. Het zijn twee beschrijvingen die ogenschijnlijk niet logisch gecombineerd kunnen worden in een thriller, maar Thilliez krijgt het voor elkaar.
Een woord als 'huiveringwekkend' zou je wellicht eerder voor een horrorverhaal gebruiken dan voor een thriller. Toch bevat Het weeshuis een aantal elementen die maken dat het verhaal dit predicaat verdient. Het begint al met de openingsscene, waarin een fervent filmliefhebber op een bijzondere oude film stuit. Vol verwachting start hij de film, en dan gebeurt hem het ergste dat een filmliefhebber, iemand die leeft om te kijken, kan overkomen: ineens is hij stekeblind. Of dat komt door een bijzondere kracht die van de film uitgaat of door de beelden die erop te zien zijn, dat wordt niet meteen duidelijk.
Het is aan rechercheur Lucie Hennebelle om dat uit te zoeken. Niet omdat het gebeurde een politiezaak is, maar omdat de filmliefhebber een ex-vriendje van haar is en hij haar in paniek opbelt. Wanneer Hennebelle de film in handen krijgt, realiseert ze zich dat er iets bizars, iets gewelddadigs, mee aan de hand is, en ze gaat op onderzoek uit. Al snel krijgt dat onderzoek een vreemde draai: er blijkt een verband te zijn met een recent moordonderzoek. Nu is dat niet Hennebelles zaak, maar toch bijt ze zich erin vast. Samen met commissaris Franck Sharko besluit ze deze gruwelijke zaak uit het verleden uit te pluizen.
Het is een bijzonder duo, Hennebelle en Sharko. Beiden vechten ze met hun eigen angsten, hun eigen demonen, en soms komt het onderwerp van hun onderzoek wel heel dichtbij. Dat maakt dat er een bepaalde duisterheid over met name Sharko geworpen wordt. Thilliez speelt hier knap mee: over het algemeen vind je de knorrige oude speurder in een thriller als deze vooral sympathiek, maar bij Sharko blijf je als lezer op je hoede, je durft hem niet helemaal te omarmen, omdat je het gevoel krijgt dat er onder de oppervlakte iets duisters ligt.
Ook in de schrijfstijl zit dat duistere, dat maakt dat dit een huiveringwekkende thriller is. Een van de grote themas, zowel van de oude film waar het allemaal mee begint als van de rest van het verhaal, is Het Kwaad. Hoe komen mensen tot gewelddadig gedrag? Hoe verspreidt zich dat? Thilliez vrij feitelijke beschrijvingen van gewelddadige scènes en de onmogelijkheden van menselijk gedrag maken dat zaken die je zelf niet eens kon bedenken, ineens heel mogelijk en realistisch lijken. Daarmee roept hij soms beelden op die je helemaal niet wil toelaten in je hoofd, en toch gebeurt het. Huiveringwekkend.
Daarnaast weet Thilliez heel goed waar hij het over heeft. Hij put niet alleen uit zijn fantasie en gedachten over Het Kwaad, maar hij lijkt ook uitgebreid research gedaan te hebben naar onderzoek over geweld en hoe dat overdraagbaar is tussen mensen. Hij schuwt onderwerpen als genetica en massahysterie niet, en weet deze op een logische manier in zijn verhaal te verwerken. Ook op het vlak van filmtechnieken heeft hij zich duidelijk ingelezen.
Thilliez speelt met het idee van subliminale boodschappen: beelden die in de film gemonteerd zijn en die maar zo kort te zien zijn dat je ze niet bewust waarneemt. Toch kan de aanwezigheid van deze lagen in het beeld het gedrag van de kijker beïnvloeden. Deze gedachte, gecombineerd met het idee van geweld dat besmettelijk is en de aanstekelijkheid van massahysterie, maakt dat Het weeshuis je bijblijft. De lichtjes van Parijs doken op aan de horizon, een kilometer onder het vliegtuig. Miljoenen mensen gefixeerd op het scherm van een tv, een computer, of mobieltje. Eigenlijk was dat de gevaarlijkste vorm van massahysterie. Een onmetelijke groep mensen psychisch met elkaar verbonden via beelden. Een moderne vorm van waanzin waaraan niemand kon ontsnappen. Die gedachte van commissaris Sharko kruipt in je hoofd, en komt daar maar heel moeilijk weer uit | 1pos
|
Mijn volledige recensie lees je op:
http://www.linda-linea-recta.nl/penryn-het-einde-der-dagen/
*Op aanraden van mijn jongste, nou ja eerder na lang drammen van haar kant, heb ik Penryn & het einde der dagen gekocht en gaan lezen.
Wel ze word hatelijk bedankt, want ik ben verkocht, weer nieuwe een serie waaraan ik verslaafd ben. | 1pos
|
Net zo spannend en meeslepend als nr. 1 in de reeks. Ga zo door !!!! 'n Mooi vervolg op Galgenveld, dat stopte met het verhaal van Kyra. Ook Passiespel was zéér goed geschreven en ook daar zou je voor mij een vervolg over mogen schrijven. Marjan, ga verder met dit mooie talent dat je gegeven is !!! | 1pos
|
Mijn eerste boek van dit schrijversdou en meteen een zeer goed boek. Het leest als een trein - ik las de laatste 200 blz (van de 504) in één ruk uit, en dat overkomt mij niet veel. Het begint met een zeer raadselachtig sterfgeval (zeg maar moord), waarna de 2 hoofdpersonages elkaar tegenkomen: een man die van alle markten thuis is en een mislukt, gefrusteerd agent. en dan volgt het verhaal, in sneltreinvaart, een lijn met met vele wendingen, zodat je je als lezer absoluut niet verveelt. Zo vernemen we wat meer over godsdienst, satanisme, renaissance, violen, enz. De gegeven info is niet overrompelend en zuiver fuctioneel voor het verhaal, zodat je als lezer de draad - en de vaart - niet verliest.
De locaties, New York en vooral de omgeving van Florence worden schitterend beschreven. Je zou direct een reis naar Italië boeken. Het minpunt - naar mijn mening - is het feit dat Pendergast zowat alwetend is. Bij het minste spoor legt hij, quasi direct, links naar zaken waar geen kat aan zou denken. Daarenboven is hij een wandelende encyclopedie, met ook nog eens een kennissenkring, die altijd voor hem klaarstaan. Een ander, maar niet echt storend, nadeel is dat er regelmatig verwezen werd naar vorige avonturen van de hoofdpersonages. Voor lezers die dit schrijversduo al langer volgen, is het zeker geen probleem en roept het waarschijnlijk prettige herinneringen op, maar voor nieuwe lezers - zoals ik - zorgde dat er soms voor dat ik mij dingen probeerde voor te stellen en te achterhalen, wat het verhaal vertraagd. Een echte aanrader. | 1pos
|
Vriendschap en liefde is het geslaagde debuut van de Vlaamse schrijfster Jaimie Pisonier.
Een boek wat zij in eigen beheer heeft uitgebracht.
Anouk van Aalen heeft al genoeg tegenslag gehad maar ze heeft zelf het idee dat het nu allemaal goed met haar gaat komen, met de promotie op haar werk die ze verwacht te krijgen, maar helaas tegenslag na tegenslag valt ook dit vies tegen. Zo krijgt haar ex Eric-Jan haar promotie, waardoor ze onder hem moet werken.
Gelukkig heeft haar beste vriend Thomas wel een oplossing om aan extra geld te komen, zodat ze gewoon in het huis van haar oma kan blijven wonen, zo komt Jack op haar pad, hij wordt haar huurder.
Jack heeft ook zo zijn eigen problemen en een grote voorliefde voor paarden, zo staat zijn eigen paard op de manege waar Jack ook lessen geeft.
Er veranderd van alles in het leven van Anouk en Jack, stiekem groeien ze dichter naar elkaar toe.
De geheimen van Jack worden steeds geheimzinniger, zo gaat Anouk mee met Jack naar zijn Thuisland Amerika naar de staat Texas waar zijn ouders wonen.
Zullen de geheimen duidelijk worden?
Krijgt Jack zijn leven terug.
De omslag van het boek past ook uitstekend, omdat paarden een vrij grote rol spelen in dit boek,
Het boek zelf heeft vrij grote letters, waardoor het heel makkelijk weg leest.
De kleine afwisselende hoofdstukken zo kijk je de ene keer uit Anouk haar standpunt en de andere keer uit Jack zijn standpunt maken dat je het boek vrij snel uitleest.
Ook het feit dat Jaimie er een beetje spanning in brengt, maar vooral omdat ze een hele fijne schrijfstijl heeft, waardoor je gelijk in het verhaal zit en door blijft lezen.
De voor mij onbekende Vlaamse woorden gaven het boek wat extra's, zo kreeg je meer een echt gevoel bij de personages, zo leerde ik wat een lavabo was, daar had ik echt nog nooit van gehoord.
Ben benieuwd hoe haar volgende boek zal zijn, dit was een erg aangename kennismaking wat mij betreft. | 1pos
|
Advocate Thóra Gudmundsdóttir reist af naar het eiland Snaefellsness. Een van haar cliënten, Jonás Juliusson, wil namelijk een schadeclaim indienen in verband met misleiding bij de verkoop van het perceel. Reden: het zou er spoken en hiervan was bij de verkoop geen melding gemaakt.
Wanneer Thóra eenmaal op het eiland is wordt er een vrouw dood aangetroffen op het strand. Haar gezicht is onherkenbaar verminkt, ze blijkt verkracht en er steken naalden in haar voetzolen. Hiermee komen de prioriteiten van Thóra heel anders te liggen, zeker wanneer haar cliënt eerst als getuige en, na een tweede moord, als verdachte in deze zaak wordt gehoord. Deze tweede moord is zo mogelijk nog gruwelijker dan de moord op de vrouw. Hierbij is een man vermoord met een paard. Ook deze man heeft naalden in zijn voetzolen.
Thóra geloofd in de onschuld van Jonás maar de politie denkt er toch anders over. Daarom gaat Thóra deze zaak zelf onderzoeken, samen met haar Duitse vriend Matthew, en zij ontdekt al snel dat er in het verre verleden, binnen de familie van de vorige eigenaren, de nodige geheimen waren en dingen zijn gebeurt die tot op de dag van vandaag bij ontdekking nog de nodige gevolgen kunnen hebben. Het lijkt erop dat de vermoorden iets hadden ontdekt wat de dader voorgoed in het verleden wil laten. Er zijn alleen ook meer recente geheimen die een reden voor de moorden zou kunnen zijn. Gedreven door de wil om achter de waarheid te komen raakt Thóra alleen maar meer gefixeerd op deze zaak en bijt zij zich er steeds verder in vast.
Dit is een boek dat je oppakt, opent en pas weer dicht wilt slaan wanneer het uit is. Niet omdat het zo vreselijk spannend is, want dat valt eigenlijk wel mee, maar omdat het een boek is dat je in zijn greep houdt. Na elke pagina wil je snel omslaan om te kijken of je er dan eindelijk achter zult komen wie de schuldige is. Je zult echter bijna tot het laatst moeten wachten voordat je weet wie de dader is, en het is iemand die je niet verwacht. | 1pos
|
Een YA die je doet huiveren met iedere vezel in je lichaam. Je leeft mee met Gwendolyn, een zachtaardig, timide en enigszins schuwe dochter van een "diplomate". Althans, dat denk ze tot haar vader verdwijnt. Meedogenloos neemt je mee op een reis door Europa en je ziet de zwarte kant van dit continent.
Gwendolyn transformeert van een lief en zachtaardig meisje tot een moorddadige en meedogenloze krijger die alles op alles zet om haar vader te vinden en te bevrijden.
Vanaf het begin zit je op het puntje van je stoel, de cover priemt in je ziel en de blauwe inkt en de kogelgat bij ieder nieuw hoofdstuk intensiever het verhaal. Deze YA-thriller is beter dan de gemiddelde literaire thriller en een aanrader voor iedereen. Misschien niet voor de YA met een tere ziel.
Ik kan niet wachten tot het volgende deel. | 1pos
|
John Brosens slaagt er met Duijkers dossiers in om mij tot de laatste pagina te boeien met een op en top Hollands verhaal.
Relatieperikelen, avontuur, romantiek en gelukkig een vleugje romantiek! Een uiterst geloofwaardig verhaal rond corrupte wethouders, malafide bouwers, een nieuwsgierige journaliste en een vasthoudende speurder. Ik vind het knap hoe deze schrijver twee zo verschillende intriges tot een lekker lezende thriller aaneen weet te weven. Aanrader! | 1pos
|
(zonder spoilers) Met Pan hebben Maes & Wade een goede, onvoorspelbare vlaamse thriller geschreven. Hun samenwerking, waarbij Aaron, als acteur, met de ideeën komt en deze uitspeelt en Ria, als schrijfster van feelgood verhalen, alles heeft geschreven, is een bijzondere. Het boek draait om het vinden van de moordenaar, die als signatuur in bloed-geschreven het woord PAN achterlaat. Pan verschijnt meteen op de eerste bladzijden van het boek, waarbij vet geschreven tussenstukjes iets van inzicht geven op de moorden zelf. Pan blijft hierbij een mysterie met linken naar de mythische verschijning als god van het bos.
Het verhaal start met de moord op een pastoor, die eerst als losse moord onderzocht wordt door de wetsdokter Tom, agenten Raoul en Suzanne. Als daarna een vermoorde zwerver wordt gevonden en de directeur van een basisschool wordt vermoord, wordt de angst voor de seriemoordenaar en de drang om de zaak op te lossen groot. De hoofpersoon Tom lijkt in eerste instantie een oppervlakkig man, die leeft voor zijn werk en op zoek is naar snelle oppervlakkige seks, maar die mensen op afstand houdt. Gedurende het verhaal weet Suzanne hem te raken en laat hij haar toe in zijn bed, zijn huis en zijn leven. Suzanne is een jonge, vlijtige agente, met gevoel voor verhoudingen, die evenwichtig, maar ook kwetsbaar lijkt en boetseert als creatieve uitlaatklep. Raoul, daarentegen is de lompe agent, die impulsief en direct handelt en daarbij mensen kwetst en tegen zich in het harnas jaagt. Ook Nick, de assistent van Tom, speelt een rol. Hij is goed in zijn werk, plichtsgetrouw, maar wordt gedreven door schuldgevoel naar zijn nichtje, die een ongeluk heeft gehad en gaat daarbij ook over grenzen. In dit boek leidt elke onthulling en nieuwe moord tot meer vragen, waarbij de spanning tot het eind van het boek oploopt en de uiteindelijke ontknoping volledig onverwachts is.
Knap gevonden en knap geschreven, maar des te lastiger om samen te vatten. Een boek dat het waard is om door de grauwe kaft met indringende ogen heen te lezen, tot aan de laatste bladzijde waar de onthulling van een laatste beeld het plot samenvat. | 1pos
|
Barry Turner wil met Karl Dönitz. De laatste dagen van het Derde Rijk de lezer een wat mildere kijk op de Duitse grootadmiraal voorschotelen door zich te focussen op zijn kunde als militair strateeg. De titel is in zoverre misleidend omdat het boek zich slechts voor een deel met Hitlers erfenis en dus met de laatste dagen bezighoudt. Het gaat voornamelijk over datgene waarmee Dönitz eerder naam maakte: zijn grote kennis op het vlak van duikboten. Hij bracht er in de eerste oorlogsjaren de Engelsen mee op de rand van de nederlaag. In twee jaar tijd acht miljoen tonnage scheepsruimte weg getorpedeerd.
De bedachte innovaties sorteerden niet het door hem gewenste effect om de simpele reden dat het verstand van Hitler ontoereikend was ze op waarde te schatten. De Operatie Hannibal die Dönitz uitvoerde tijdens zijn Führerschap draagt Turner hem als verdienste na. Het onttrekken van 2 miljoen Duitse militairen en burgers uit door Russen bezette gebieden. Dönitz doorzag de Russische agressie beter dan de Amerikaanse regering. Daarin spoorde hij met Winston Churchill.
Het zal de lezer moeite kosten, net als vele intelligentsia/auteurs eerder, om de militair en ideoloog uit elkaar te halen. Dönitz vertraagde de overgave met name ook omdat hij geloofde in de ideologie van vernietiging, antisemiet als hij was. Zijn geloof in eerherstel laat de schrijver goed tot z’n recht komen. Het is sowieso een prettig leesbaar epos. Inspringende teksten waarin getuigen het woord voeren. Wat ‘springerig’ in de tijd, hetgeen je verplicht om goed bij de les te blijven teneinde de dwarsverbanden te vatten. Pas aan het eind van zijn leven, in een democratisch Duitsland, klinkt wat flinterdunne sympathie door voor deze kentering.
We denken dat de auteur valse hoop koestert als hij met de aanwezigheid van Engelse militairen bij zijn begrafenis de antipathie tegen de volger-van-de-beul een stuk milder maakt. Dat men zich in Scandinavië weinig humaan toont en gevluchte mensen in barre omstandigheden geen hulp verleent is ongetwijfeld juist. Maar hoe begrijpelijk na alle gruwel die van Duitse zijde vijf jaar lang is uitgestort. Dat zou vergevingsgezindheid-kort-door-de-bocht hebben vereist. Voor de massa zal Dönitz toch met name als vaandeldrager van de vernietigingsstrategie voortleven. Hoe goed hij zich ook als strateeg heeft ontpopt. Dat is de steek onder water die hem blijft toegediend.
Maar hem neersabelen als een mislukte nazi is onjuist. Dat is het wat Turner ontwart en waarvoor hij munitie aandraagt. In tegenstelling tot Albert Speer en anderen krijgt Dönitz een relatief kort verblijf in een Berlijnse gevangenis toegemeten. Dat de beschrijving enigszins tendeert in de richting van de menselijke krijgsheer is begrijpelijk. In de tot nu toe verschenen publicaties lag het accent eenzijdig op de slechterik in de man. Het boek verheldert de kijk op de laatste oorlogsmaanden, de heroïek en de dramatiek die erin verborgen zit. Geschikt voor een brede lezersgroep. Wat zuinig voorzien van illustraties, dat wel. | 1pos
|
Uit de 2e druk Van Dale:
kismet [voorbeschikking] {kismeth 1824} < turks kismet < arabisch qisma [verdeling, toedeling, lot (voorbeschikt door God)], bij het ww. qasama [hij (God) verdeelde, deelde toe, beschikte voor].
Lot of noodlot? Ik was na alle lovende recensies erg nieuwsgierig naar deze roman en de hoge verwachtingen zijn waargemaakt.
Waar het boek in het begin erg zoetsappig is, sla je het met een licht gevoel van ongemak spreekwoordelijk dicht. Dit boek raakte me. Emoties wisselden elkaar snel af : dit boek stemt hoopvol en achterdochtig tegelijk :)
Het leest heerlijk weg, de wisseling in verteller is erg boeiend en het verhaal is erg kleurrijk in al zijn facetten. Aanrader en een mooi debuut Stefan! | 1pos
|
Dit keer geen boek uit de Zussen-reeks, maar een stand alone. Maar wel precies wat je, inmiddels van de boeken van Lucinda Riley verwacht. Want laat ik even heel eerlijk zijn. Het is een trucje, de boeken van Lucinda. Ze gebruikt voor elk boek eenzelfde mal, dezelfde ingrediënten. En dat hoeft geen probleem te zijn.
Sterker nog: ik vind het geen probleem.Ik lees de boeken nog met net zoveel plezier als het eerste boek dat ik van haar las. De combinatie van moeilijkheden in het heden, de link naar het verleden ( vaak een sterke en onafhankelijke vrouw ) en een scheut romantiek, ik geniet er van! En dat het boek meer dan 500 bladzijden dik is merk je alleen aan het vasthouden, want eigenlijk lees het boek zo uit.
In dit verhaal staat India centraal. Een land waar ik niet veel over weet, laat staan hoe het 100 jaar geleden was. Met interesse heb ik over de geschiedenis gelezen.
De personages worden weer echt een soort vrienden voor de tijd die je in het boek doorbrengt, zo gaan ze voor je leven.
Het enige waar ik aan het einde nog meezat was een onbeantwoord gebleven vraag. Die geheel in tegenstelling tot de andere lijntjes een mysterie blijft. Omwille van spoilers, kan ik niet duidelijker zijn. Maar als je het boek gelezen hebt zul je waarschijnlijk wel weten wat ik bedoel.
Ondanks het trucje en de onbeantwoorde vraag vind ik het boek toch weer: ADEMBENEMEND | 1pos
|
De cover van het boek spreekt me onmiddellijk aan, en ook de titel nodigt uit om het boek te lezen.
Hoofdpersonage in het boek is Aram. Hij werd ontslagen nadat hij een kind ernstig heeft verwond .
Ook de relatie met zijn vriendin loopt niet echt goed, en we zien de breuk al aankomen. Wanneer er een meisje verdwijnt blijkt een jeugdvriend van Aram één van de verdachten.
Het boek wordt langzaam opgebouwd naar de ontknoping (hoewel hier niet echt sprake is van een actievolle spannende thriller, eerder een psychologischer thriller).
De hoofdstukken spelen zich afwisselend af in het heden en in de jeugdjaren van Aram, en stilaan wordt duidelijk dat gebeurtenissen uit die jeugdjaren een belangrijke oorzaak zijn van wat nu gebeurt.
De dialogen zijn dikwijls grappig en gevat.
De personages worden heel mooi uitgediept, je leeft met hen mee, en als lezer wordt je naarmate het boek vordert, erg nieuwsgierig hoe het zal aflopen.
Het boek laat je achter met bedenkingen over pesten en de gevolgen daarvan, een zeer aktueel thema.
Ik heb het boek erg graag gelezen en kan het zeker aanraden, ook voor lezers van psychologische thrillers. | 1pos
|
leugens en moord!,Voor haar boek Het gezelschap van leugenaars heeft Karen Maitland (1956) volop kunnen putten uit eigen ervaringen. Net als de karakters in deze historische thriller heeft zij veel tijd besteed aan reizen. Zo bracht ze een deel van haar jeugd door op het zonnige Malta, afgewisseld met de ijzige kou van Groenland. Ervaringen, vergelijkbaar met de leefsituaties in de middeleeuwen, heeft zij opgedaan in een klein dorpje in Nigeria. Achttien maanden lang was zij hier op zichzelf aangewezen. Zonder stromend water, elektriciteit of sanitair, moest zij zich net als haar middeleeuwse voorvaderen, in leven zien te houden. Tegenwoordig leeft Karen in Engeland, in het middeleeuwse plaatsje Lincoln en is ze fulltime schrijfster.
Het gezelschap van leugenaars wordt verteld door Camelot, een middeleeuwse marskramer. Camelot reist van plaats naar plaats, om zijn waren te slijten. Dan breekt ook in Engeland de pest uit en wordt het reizen gevaarlijk. Niet alleen bestaat er kans op besmetting, het hele land komt terecht in een sfeer van wetteloosheid. Hierdoor ziet Camelot zich genoodzaakt om in een gemêleerd gezelschap verder te reizen. Samen met acht gezellen probeert hij de pest voor te blijven. De reisgenoten zijn niet bepaald vrienden van elkaar, maar ten behoeve van hun eigen veiligheid dulden ze elkaar. Totdat er één van hen dood aan een boom hangt.
Het gezelschap van leugenaars is origineel, goed geschreven, leerzaam en redelijk spannend. Het is een middeleeuwse thriller, zich afspelend tijdens de periode waarbij de zwarte dood (de pest) op zijn hoogtepunt is. De schrijfster maakt dankbaar gebruik van haar kennis uit deze periode. Omdat het boek een groot aantal belangrijke karakters kent, is zij in staat de lezer(es) een geschiedenisles te geven, zonder dat het gaat vervelen. Sterker nog, eigenlijk wil je alleen maar meer. De hoofdpersonen komen echt tot leven en dragen in grote mate bij tot de aantrekkelijkheid van dit boek. De spanning had wat groter mogen zijn, maar dat wordt redelijk goed gemaakt door de verwachting die gewekt wordt. Ieder karakter heeft namelijk zijn eigen verhaal, en
zijn eigen leugen. Alleen al om al die verhalen en leugens te kennen, ben je geneigd het boek in één ruk uit te lezen.
Voor iedereen die weer eens een keer wat anders wil lezen, is dit boek een aanrader. Ik heb er in ieder geval van genoten! | 1pos
|
Over het boek
Kerstmis 1999.
Een man van eenenzeventig hapt naar adem na de noodstop. Voor hem bij een temperatuur van min 20 graden staat, onbeweeglijk op de weg, een jongetje , blauw van de kou. Met een reeëngewei op z’n kop.
April 2013
De 10 jarige Thomas gaat vissen met z’n vader in een afgelegen bergmeertje, de Svarttjonn. Hij heeft beet. Een lijk, een meisje. In een balletpakje met witte maillot en spitzen aan.
In een paar bladzijden is de toon gezet. Het speciale onderzoeksteam van Holger Munch aan de Mariboes Gate wordt weer bij elkaar getrommeld nadat gebleken is de moord op de jonge veelbelovende ballerina geen op zichzelf staande zaak is. Er volgen nog enkele bizarre moorden.
Die leden kennen we nog uit ‘Ik reis alleen’ en ‘’Doodsvogel’.
Naast Holger Much is het vooral de persoon Mia Krüger die de kar trekt in deze serie. Mia, het indianen meisje met de blauwe ogen. is afgekickt van de verdovende drank en pillen en wil niets liever dan op vakantie gaan. Munch betrekt haar in de zaak.
Conclusie.
Samual Bjork laat de privé problemen van de rechercheurs samen oplopen met moord en doodslag. Een beproefd procedé. Op zich niets bijzonders. Maar het is vooral de persoon van Mia Krüger, die associaties ziet en verbranden legt waar anderen vast lopen die deze thrillers zo interessant maakt. Het gebeurde met haar zusje Ingrid drukt als een loden last op haar schouders. De rest van het team blijft vrij vlak. De serie kan nog verder uitgebouwd worden. Er lopen genoeg interessante figuren rond die zich daartoe lenen.
De beschrijvende stukken tekst hebben veelal betrekkingen op overdenkingen, overpeinzingen en worden tijdig afgewisseld met dialogen, veel dialogen. Die vele goede, geraffineerd in elkaar gestoken, levensechte dialogen zijn voor mij de grote plus van de thrillers van Samuel Bjork.
De plot zit verdraaid goed in elkaar, er figureren een aantal fraaie bijfiguren in het boek en ook de bijverhalen ( over hallucinogenen: scopolamine, hyoscyamine en atropine ) hebben allure. En in het slot komen alle eindjes mooi bij elkaar.
De Noor Samuel Bjork is een pure aanwinst in het genre ‘Nordic noir’en heeft zich met dit boek definitief geschaard onder mijn favoriete auteurs.
Vier sterren, | 1pos
|
Ik las het boek Piep zei de muis vader was niet thuis van Mj Arlidge, Het is het tweede boek in de tot nu toe achtdelige reeks over inspecteur Helen Grace en het vervolg op het eerste boek Iene Miene Mutte. In deze recensie staan enkele spoilers over het eerste boek. Soms even opletten dus wanneer je het eerste boek niet hebt gelezen.
MJ Arlidge is een getalenteerde schrijver die zijn carrière begon als scriptschrijver en redacteur bij de Engelse serie tv-serie EastEnders. Later schreef hij ook het script voor Monarch of the Glen en Mistresses. Hier deed hij veel ervaring op. Duidelijk is die goed van pas gekomen bij het schrijven van zijn reeks thrillers over inspecteur Helen Grace, en het team aan haar zijde, wanneer ze telkens weer op jacht gaan naar een gevaarlijke, meestal ook bedachtzame seriemoordenaar.
Arlidge won (naar mijn mening onterecht) tot op heden nog geen prijzen met deze reeks.
Ik vind dat het boek geweldig goed geschreven is. Het las uitermate vlot, te danken aan de korte hoofdstukken van twee of drie tot maximaal zes pagina’s. Met zijn 380 pagina’s dacht ik dat ik wel een tijdje zoet zou zijn met dit boek. Echter, naarmate ik vorderde in het verhaal, werd het tegendeel bewezen. Het boek las als een sneltrein en ik bleef maar lezen omdat het verhaal me echt in zijn greep van spanning vasthield. Uiteindelijk had ik slechts ongeveer vijf uur nodig.
Toch soms ook minder aangename hoofdstukken. Ja, soms wel even saai zelfs. Bepaalde hoofdstukken werden volledig gewijd aan de teamleden van inspecteur Grace.
Zo heb je bijvoorbeeld Tony en zijn vrouw die een beroerte heeft gehad, of Charlie die in het eerste boek haar ongeboren kindje verloor.
Dit is allemaal bijkomende informatie, niet belangrijk voor het verhaal.
Nu over het hoofdpersonage, Helen Grace. In dit boek wordt verteld hoe Helen omgaat met de gebeurtenissen uit het eerste boek. Daarin bleek de moordenaar Marianne, de zus van Helen, te zijn. Helen had maar één optie om haar zus te kunnen stoppen, haar doodschieten. Er wordt uitvoerig omschreven hoe Helen worstelt met deze gebeurtenissen. Hoe journalisten achter haar aan hollen en hoe ze nu met haar familie verder moet leven.
Helen is geen personage waar je van gaat houden, ze heeft veel goede kanten en wil het juiste doen. Toch heeft ze ook vreselijk negatieve kanten. Zo kan ze heel egoïstisch uit de hoek komen en gedraagt ze zich soms verschrikkelijk slecht tegen de mensen het dichtst bij haar.
Ikzelf vond het een geweldig goed boek. Het las vlot en het trok je echt mee in het verhaal. De gruwelijke moorden werden gedetailleerd verteld waardoor je ze echt voor je kon zien. Het boek is verder ook echt bloedstollend spannend met de nodige cliffhangers aan het einde van bepaalde hoofdstukken. Om te weten hoe het verder gaat, wordt je geduld dan wel op de proef gesteld. Na elk hoofdstuk wordt er immers overgegaan naar een ander personage. Uiteraard wordt op die manier de spanning nog meer opgebouwd en wordt de drang naar verder lezen alleen maar groter.
Zoals ik al zei zijn er ook die enkele kleine minpuntjes waardoor die, o zo goed opgebouwde spanning, opeens volledig weggetrokken wordt. Dan zijn daar weer de hoofdstukken over het privéleven van de personages.
Arlidge geeft je ook een goede inkijk in de gedachten van de moordenaar door enkele hoofdstukken volledig aan haar te toe te wijden. Het verhaal heeft ook de nodige plot twists om het verhaal niet te simpel en oppervlakkig te houden. Zo kan je bijvoorbeeld de ene moment het gevoel hebben dat je weet wie de moordenaar is en in het volgende hoofdstuk kan je al een compleet andere hoofdverdachte hebben.
Kortom, het is een geweldig boek van een geweldige schrijver die je echt verbonden doet voelen met de personages. Je wilt blijven lezen om er maar achter te komen wie de moordenaar is en waarom. Het is een spannend verhaal dat roept om gelezen te worden. Een echte aanrader dus! | 1pos
|
Precies tien jaar na De Da Vinci Code verscheen onlangs het vierde boek met symbolenprofessor Robert Langdon in de hoofdrol. Na een uitstapje op Amerikaanse grond in Het verloren symbool (2010), keerde bestsellerauteur Dan Brown met Inferno terug op vertrouwde Europese bodem.
Zoals de titel al doet vermoeden heeft Brown zich evenals bij De Da Vinci Code en Het Bernini mysterie laten beïnvloeden door een Italiaanse kunstenaar. Een vertrouwd recept. In Inferno is het Dante Alighieri, vooral bekend door De Goddelijke Komedie, een drieluik waarin hij onder andere de afdaling naar de hel (Inferno) beschrijft.
Dat de Dan Brownlat tot een onmenselijke hoogte is gestegen, dat bleek direct uit de eerste reacties op het boek. Op de dag van verschijning werd Inferno al door een handvol Amerikaanse recensenten met de grond gelijkgemaakt. Ook dat is volledig volgens vertrouwd recept, want Brown heeft zijn succes nu eenmaal niet te danken aan de lovende kritieken in de (vaderlandse) media. Dan Brown moet het hebben van zijn eigen kracht: waanzinnige plots, interessante — en vaak aannemelijk gemaakte — complottheorieën, nagelbijtende spanning en onovertroffen actie. Zo ook in Inferno, waar we de draad oppakken in een ziekenhuis waarin Langdon werd opgenomen met een hoofdwond en, nog vervelender, met een gapend gat in zijn geheugen. Hij heeft geen idee waar hij is, maar ook niet waarom hij daar is. Dat besef komt echter snel als hij het samen met de bloedmooie en superintelligente vrouwelijke arts Sienna op een lopen moet zetten omdat hij blijkbaar op iemands dodenlijst terecht is gekomen. Weldra weten we dat Langdon in Florence zit en dat het alles te maken heeft met een raadsel rond Dante's hel, dat hij aan het oplossen was voordat hij in het ziekenhuis belandde. Het is het startpunt van een Jason Bourne-achtige actiethriller met in de hoofdrol Langdons haperende brein versus een even geniale als krankzinnige wetenschapper die de wereld wil verlossen van de dreigende overbevolking.
Terwijl Langdon en Sienna de ene na de andere puzzel oplossen en het ene na het andere gevaar trotseren, wordt de lezer wederom volgens vertrouwd Browniaans gebruik getrakteerd op een flink lesje geschiedenis. Af en toe verzanden de interessante wetenswaardigheden in een wedstrijdje 'slimdoenerij' tussen Langdon en Sienna en krijgt de lezer zoveel — ook niet ter zake doende — informatie voor de kiezen, dat het niet anders dan ten koste kan gaan van de vaart van deze rollercoaster. Maar Browns intelligente twists zorgen ervoor dat het wagentje nooit helemaal stilvalt.
Al met al is er dus weinig nieuws onder de zon met de vierde Brown in de reeks, maar onder het mom van 'never change a winning team' stelt Dan Brown zeker niet teleur. Als je je als lezer niet te veel laat afleiden door zinnen als "Het Museo Casa di Dante ligt aan de Via Santa Margherita en is gemakkelijk te herkennen aan de grote banier aan de gevel, een eindje de steeg in, met daarop Museo Casa di Dante" (tja) en de heavy overload aan informatie, dan heb je met Inferno echt weer een puike actiethriller in handen. Een boek waar zijn vele fans genadeloos van zullen smullen. Brown is wat dat betreft wederom cum laude geslaagd als de grootmeester van de 'what you expect is what you get'-thriller. Niets meer, maar zeker niets minder. In de thrillersuperleague is er ruimte voor slechts één kampioen en dat is Dan Brown. | 1pos
|
Aan de hand van verhalen van haar ooms en tantes laat Anita Terpstra zien hoe het moet zijn geweest om in de naoorlogse jaren op te groeien in een groot gezin. Waar het er in het ene gezin liefdevol aan toe ging, gold dat in veel mindere mate voor het andere gezin. Iets wat je je nu nauwelijks meer kunt voorstellen, maar dat in die dagen niet ongewoon was. Aanrader! | 1pos
|
Viktor Arnar Ingólfsson werd in 1955 geboren in Akureyri, in het noorden van IJsland. Hij studeerde af als ingenieur en is werkzaam bij de Administratie van Openbare Werken in IJsland. In zijn vrije tijd is hij schrijver. In 1978 publiceerde hij zijn eerste misdaadroman. Het raadsel van Flatey is zijn vierde boek en werd genomineerd voor de Glazen Sleutel, de prijs voor de beste Scandinavische misdaadroman. Dit was reeds zijn tweede nominatie voor deze prestigieuze prijs.
Lente 1960. Op het kleine eiland Flatey vertrekken drie mannen op zeehondenjacht naar het onbewoonde eilandje Ketilsey. Daar doen ze per toeval een macabere ontdekking van een half vergaan lijk. Het lichaam blijkt van een Deense handschriftdeskundige te zijn. Voor de kleine gemeenschap van Flatey betekent dit een verstoring van hun anders zo rustig leventje dat voornamelijk bestaat uit de zeehondenvangst en het rapen van eiderdons.
Vanuit Reykjavik wordt Kjartan als plaatsvervangend districtsbestuurder naar Flatey gestuurd om de plaatselijke burgemeester bij te staan in de zoektocht naar de moordenaar. Al gauw ontdekt Kjartan dat de eilandgemeenschap het zijn zoektocht niet makkelijk zal maken. Het plaatselijke bijgeloof in sagas en legenden, geesten en dromen zijn voor Kjartan een belemmering in het vinden van de dader. Nader onderzoek toont aan dat het mystieke bijgeloof van de eilandbewoners afstamt van het Boek van Flatey waarvan het manuscript zich nog steeds op het eiland bevindt. Laat deze middeleeuwse tekst nu net de schakel zijn tussen de professor en zijn mysterieuze verdwijning. Dan wordt er een tweede lijk gevonden, met op het lichaam een Bloedadelaar gekerft; een symbool uit de sagas en legenden van het Boek van Flatey. De politie staat voor een raadsel...
Een schitterend boek. Viktor Arnar Ingólfsson heeft alles in zich om een gevestigde waarde te worden of reeds te zijn in de al zo rijke eregalerij van Scandinavische misdaadauteurs. Zijn stijl kenmerkt zich door eenvoud. Hij weet zijn lezers te boeien zonder gebruik te moeten maken van spectaculaire achtervolgingen, bijna onmogelijke plotwendingen of bloederige vechtpartijen. Ingólfsson is in de eerste plaats een verteller. Eenvoudige feiten doorweven met oude IJslandse sagas maken van dit boek een absolute topper.
De auteur slaagt erin het boek van Flatey als een rode draad in het verhaal te verweven zonder dat het storend is. Wat het helemaal leuk maakt is dat uit het nawoord van de auteur blijkt dat het boek van Flatey nog echt blijkt te bestaan ook. Het is zelfs een van de meest belangrijke middeleeuwse IJslandse geschriften. Nadat je het boek uit hebt wil je niets liever dan je koffers pakken, naar Flatey afreizen en enkele dagen de geur opsnuiven van Het raadsel van Flatey. Ingólfsson smaakt naar meer. | 1pos
|
Ik had geen idee wat ik moest verwachten, maar ik werd positief verrast. Het verhaal start meteen middenin een spannende scene. Daarna wordt er vanaf zes dagen daarvoor langzaam duidelijk wat er aan de hand is. De kinderen hebben allemaal een eigen talent waardoor ze de secret scouts heten. Het tijdreizen is goed opgezet en terwijl je leest, verdwijn je helemaal naar die tijd. Je bent er echt bij als Jack in een wedstrijdje 'Calcio' is beland. Het einde van het boek geeft aan dat het nog niet het einde is, dus ik had meteen zin om het nieuwe deel te lezen.
Het is een boek dat kinderen in de bovenbouw van de basisschool en onderbouw van de middelbare school erg zal aanspreken, omdat het heel actueel is geschreven over vier kinderen die over alle moderne apparaten van nu beschikken.
Het geeft stof om na te denken over tijdreizen, de tijd van de renaissance én Leonardo Da Vinci. | 1pos
|
Jonathan wordt vrijgesproken van TBS door gebrek aan bewijs voor pedofilie . De teruggetrokken Jonathan verlaat de gevangenis om terug te keren naar zijn geboortedorp waar zijn oude, eenzame moeder en zijn hond Milk wonen. In het oude vissersdorp is zijn moeder de enige overgebleven bewoonster in de te slopen woning. De eerdere buurtbewoners hebben zich allemaal gevestigd in de nieuwbouwwijk iets verderop. De therapie in de gevangenis heeft ervoor gezorgd dat Jonathan weer structuur in zijn leven kan aanbrengen en daardoor een ander beter mens kan worden. Hij vult zijn dagen op gezette tijden met zijn schrijfsels, het lezen van De Natuurwacht en de wandelingen met de hond door het duingebied.
Plots is daar dan de vrouw met haar dochtertje die tijdelijk hun intrek nemen in het sloophuis naast Jonathan en zijn moeder. Het meisje zoekt contact met Jonathan en probeert zijn aandacht te trekken. Krampachtig probeert Jonathan elk contact te omzeilen maar het lot blijkt onvermijdelijk te zijn.
Muidhond is een heel, bijzonder, aangrijpend verhaal. In en in triest; een gevoel van onmacht overvalt je na het dichtslaan van het boek. Inge Schilperoord weet je te raken met het verhaal van Jonathan. Zijn handelingen, zijn denkwijze, zijn onvermogen worden prachtig omschreven in krachtige zinnen. Zinnen die uitblinken in eenvoud maar die oh, zo binnenkomen en blijven hangen.
Het is niet goed wat Jonathan doet, je weet het maar toch ontstaat er een soort van sympathie en medelijden met hem. Heel indrukwekkend!
Muidhond; een verhaal wat je bij blijft en nog lang stof tot nadenken geeft. | 1pos
|
Rachel is nog maar pas in de steek gelaten door haar man John en probeert haar leven, alleen met haar zoontje Ben terug op de rails te krijgen. Dan gebeurt er iets vreselijks: op een oktoberdag in het park verdwijnt Ben spoorloos. We krijgen het verhaal vanuit verschillende perspectieven: Rachel vertelt haar verhaal. Maar we krijgen ook het verhaal van de speurders, met Jim die de leiding krijgt over het onderzoek. Tussenin zijn er verslagen van gesprekken die Jim, naar aanleiding van deze zaak, voert met een psychologe, die hem het volledige gebeuren, en zijn gevoelens hierbij doorheen en na het onderzoek, opnieuw laat beleven. Wat verder ook speciaal is, is dat je uittreksels te lezen krijgt uit een boek "when a child is missing", over hoe ouders en familie het beste kunnen overleven wanneer zij met dergelijk drama worden geconfronteerd. Naar aanleiding van de verdwijning is er ook heel veel media-aandacht, er wordt zelfs een blog opgestart, waarbij iedereen zo zijn mening heeft over hoe het heeft kunnen gebeuren en wat er met Ben is gebeurd. Het is heel speciaal om enerzijds de blog te lezen, en anderzijds ook de reacties van de vele lezers op deze blog, die met naam en toenaam worden genoemd. Het maakt dat dit boek een realistisch beeld geeft van de huidige tijdsgeest, waar heel veel zich afspeelt op sociale media, met soms heel veel schade aan de betrokken personen.
Wat voor mij ook zeer aangrijpend was, is dat je door Rachel op sommige momenten heel persoonlijk wordt aangesproken, als lezer van haar verhaal. Ik vond dit heel bijzonder. Het boek was nooit langdradig en heeft mij geboeid van begin tot einde. | 1pos
|
Subsets and Splits