text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Lee Child heeft weer een prachtig boek geschreven over Jack Reacher. Jack blijft een interessant personage: nooit een woord teveel in een gesprek en altijd zeer intelligent. Alhoewel, zijn intelligentie lijkt hem in het begin van het boek wat in de steek te laten. Hij hoort via de media dat een vroegere legerkandidaat van hem is opgepakt omdat hij op een middag een aantal mensen heeft neergeschoten in een parkeergarage. Reacher herinnert zich dat die legerkandidaat datzelfde jaren geleden ook al eens heeft geflikt. Reacher is daar destijds na lang speurwerk achtergekomen. Hij denkt nu dat die legerkameraad weer hetzelfde heeft gedaan en reist af naar de plaats des onheils om ervoor te zorgen dat hij niet weer zijn straf ontloopt. Maar dan vallen hem kleine dingen op die niet kloppen en vraagt hij zich af of die legerkameraad in de val is gelokt. Voor de oog-om-oog-tand-om-tand-liefhebbers is het einde van het boek om te smullen. | 1pos
|
Springvloed was voor mij een fantastisch mooie vloedgolf.
Een golf van geluk trok door mij heen na het sluiten van dit boek. Wat een prachtig en spannend verhaal met mooie personages. Het deed mij erg denken aan mijn andere favorieten Hjorth Rosenfeldt. Ook in hun eerste boek twee verhaallijnen die je beide verrassen met een waar plot. Een van die verhaallijnen kan zo weer meegenomen worden in een volgend boek. Vandaar het vergelijk met die andere kanjers. Dit boek is van hetzelfde kaliber: geniaal vandaar de dik verdiende vijf sterren. | 1pos
|
Jan van der Cruise - Bling Bling 2 , De Zaventemmers
Waar het kaft van BB1 in rood en zwart tinten was, is BB2 in mysterieus blauw en zwarttinten, met een grote gele 2. De donkere wolkenpartij loopt ook door op de rug en achterkant.
De ondertitel is: ‘De Zaventemmers’.
Het boek is aan hen opgedragen naar aanleiding van de aanslagen 22 maart 2016
Het boek is opgedeeld in 2, eigenlijk 3 delen: de overval, de dag van de overval en daarna.
Het verhaal begint direct met een diamantroof op vliegveld Zaventem, Brussel-Airport.
Albertien en een aantal kornuiten plegen de perfecte diamantroof, geen gewonden of doden en ze weten zo op het eerste gezicht ook te ontsnappen.
Tegelijkertijd loopt er een tweede verhaallijn door het boek heen.
De Oost-Europese /Georgische gangsters Mate, Boris en Elisabed ontvluchten Antwerpen en reizen via Eindhoven – vliegveld naar Georgië, tenminste, dat denkt de politie.
Ze laten echter een spoor van doden achter vanaf Italië, door de Balkan naar Odessa, Oekraïne.
Beerke Wagenmaker van de Antwerpse politie werkt nog steeds aan de diamantroof in Delhi, en de moord op Sergei de koerier en zijn vriendin als er een nieuwe diamantroof wordt gepleegd.
De auto van de gevluchte moordenaars van Sergei wordt aangetroffen op een parkeerterrein van het vliegveld van Eindhoven.
Maar al snel wordt duidelijk dat ze niet met het vliegtuig vertrokken zijn, maar waar zijn ze dan?
Wat volgt is een kat-en-muis-spel.
Omdat Beerke ook aan de eerste roof werkt, wordt ze ook ingezet bij de tweede.
Weet Albertien haar vriendin en oud klasgenoot Beerke om de tuin te leiden?
Je kunt goed merken dat Jan een Vlaamse schrijver is.
Typische Belgische woorden als: ‘Buitenwipper’ en alle parkeerterreinen zijn ‘parkings’.
Jammer genoeg laat hij de Nederlandse Caroline Kuiper, marechaussee, ook Vlaams praten ipv. Nederlands.
Dit zal voor de Belgische lezers niet opvallen, maar de Nederlandse wel!
BB2 is een spannend vervolg op BB1, Albertien is echter op enkele scènes na, wat op de achtergrond geschoven. Jammer, want ik had graag meer over haar willen lezen, wellicht komt dat in BB3, het vervolg en einde van de trilogie wel?
De rollen van Mate, Boris en Elisabed zijn wel dieper geworden.
Jan wisselt soms net iets te vaak van locatie, dit maakt het soms wat warrig om te volgen.
De uitgebreide namengids achterin maakt echter veel goed.
4 **** geef ik voor Bling Bling 2, de Zaventemmers. | 1pos
|
Jenny Aaron strijdt voor gerechtigheid. Als lid van een eliteteam van de Duitse politie is ze actief als rechercheur in een wereld die gedomineerd wordt door mannen. Ze is uitstekend in haar werk, heeft een voorliefde voor vuurwapens en is specialist in bijzondere verhoortechnieken. Het team lijkt onaantastbaar en levert uitzonderlijke resultaten op het gebied van opgeloste zaken. Om een gestolen kunstwerk van Chagall terug te krijgen, wordt Jenny gekoppeld aan collega Niko. Tijdens de missie in Barcelona krijgt het leven van Jenny een akelige wending.
Vijf jaar later heeft Jenny geleerd om met de consequenties om te gaan. De moordenaar nam niet haar leven, maar haar gezichtsvermogen. Vanaf dat moment begint haar strijd in een donkere wereld waar alles een nieuwe betekenis heeft gekregen. Ze ontwikkelt een vechtlust om terug te komen op haar oude niveau en als een normaal persoon door het leven te gaan. Een telefoontje van haar ex-collega’s uit Berlijn zorgt ervoor dat ze alles opzij zet. Er is een moord gepleegd op een psychologe in een gevangenis en de beoogde dader deelt een verleden met Jenny.
Dat de Duitse schrijver Andreas Pflüger (1957) van huis uit scenarioschrijver is, kan de lezer meteen proeven bij de openingsscène van zijn tweede misdaadroman Voor eens en altijd. Vertaalster Renée Vink zorgde voor een zeer prettige en leesbare vertaling waarin het fijnzinnige oog voor detail van de auteur prima tot zijn recht komt. De scènes hebben een aparte opbouw; vaak zijn ze gekoppeld aan herinneringen van Jenny en onthullen zo iedere keer meer over haar karakter.
Door een hoofdpersoon op te voeren die één van haar belangrijkste zintuigen kwijt is, loopt de auteur het risico om het zichzelf moeilijk te maken. Waar Pflüger juist in slaagt is om de andere zintuigen, zoals het reukvermogen en het gehoor, zo intens te beschrijven dat de lezer deelgenoot wordt van Jenny’s wereld.
Het maakt van Jenny Aaron een bijzonder en origineel personage die je graag op de voet volgt in haar zoektocht naar de waarheid.
Daarin schuilt ook de kracht van deze thriller; Pflüger voert de spanning heel bedachtzaam op in een bizarre wereld die zo nu en dan uitspat in extreme situaties. Ondanks de vaart in deze actiethriller neemt de auteur de tijd om de emoties en gedachtegangen van zijn personages goed toe te lichten waardoor de lezer de mogelijkheid krijgt om met ze mee te leven.
Psychologische diepgang, bikkelharde politiehumor en fantastische achtervolgingsscènes met onverwachte uitkomsten zorgen ervoor dat deze thriller je meetrekt in een fascinerende omgeving waarin opgeven geen optie is. | 1pos
|
Met veel genoegen heb ik deze oerdegelijke thriller van Philip Kerr gelezen. Naast een heerlijke vertelstijl met gevatte dialogen en echt hilarische replieken, weet Kerr een spanning neer te zetten die de lezer aan zijn stoel laat kleven. Negatief punt vind ik zijn ongelooflijke inspiratie om verwijzingen en omschrijvingen meer dan kwistig rond te strooien, maar te veel is te veel en soms zijn ze grotesk overdreven wat enigszins storend werkt. Daarentegen brengt Kerr ook een hele databank aan historische gegevens te berde en schildert hij van sommige gedragsdragers of toenmalige Vips geen al te fraai beeld, zo de figuur van een Avery Brundage, gewezen Voorzitter van het IOC. Een naam die destijds galmde als een klok, maar nu wel heel erg gebarsten klinkt in mijn seniorenoren.
Wil je eens echt aangenaam "thrillen"… lees “Als de doden niet herrijzen” van Philip Kerr.
Een pluim voor het Vlaams weekblad Knack dat in haar cultureel pakket zes hardback-thrillers aanbiedt, waaronder deze steengoede Kerr.
Hugo | 1pos
|
Wie van lezen houdt en dit boek mist, heeft nooit echt gelezen. Naast veel (ook goede) literaire thrillers is dit boek de absolute top, als het al in deze categorie valt: het is een categorie op zichzelf. Het verhaal is fascinerend, spannend en houdt je van de eerste tot de laatste pagina in de ban. Het enige negatieve dat ik kan bedenken is dat ik het uit heb, ik ben jaloers op iedereen die het nog "tegoed" heeft! | 1pos
|
heel erg spannend boek over een twintigjarige vrouw die in een diep gat valt en daar helemaal alleen weer uitklimt.,Wat maakt een boek van Felix Thijssen toch zo onweerstaanbaar? Is het de schrijfstijl? Het plot? De karakters? Wie het weet mag het zeggen, maar feit is dat het nieuwste boek van de oude meester zijn eerste boek verscheen 35 jaar geleden - er weer mag zijn. En het is er opnieuw van het soort dat de lezer niet neer kan leggen. Onweerstaandbaar.
Felix Thijssen heeft al een schier eindeloze rij titels op zijn naam staan. De Charlie Mann thrillers rond een vriendelijke misdadiger, de serie over privé-detective Max Winter die in zijn dijkhuisje langs de Linge mysteries oplost, zijn stuk voor stuk goede boeken. Met Het diepe Water, dat onlangs is verschenen, gooit Thijssen het opnieuw over een andere boeg.
Centraal in het verhaal staat de jonge Francine die samen met haar vader droomt van een zeiltocht rond de wereld. Ze zijn er helemaal klaar voor. Alleen het geld ontbreekt. Dat is altijd al het geval geweest, maar nu begint vader Gerard oud te worden en de tijd gaat dringen. Dochterlief gaat klusjes doen voor haar vriendje Jimmy, een jongen van bedenkelijk allooi. Maar het geld is goed en daar gaat het Francine om. Als zij een grote slag denkt te kunnen slaan, gaat het allemaal mis. Ze komt drie dronken kerels tegen die haar het ziekenhuis inwerken. Met haar vader in de cel en Jimmy spoorloos verdwenen staat zij er nu alleen voor.
Felix Thijssen kiest in Het diepe water na zijn lange serie over Max Winter weer voor de sympathieke kant van de misdaad. Francine is feitelijk gewetenloos. Het maakt haar niet uit waar ze haar geld vandaan haalt, als ze haar droom maar kan realiseren: een zeegaand zeiljacht om met pappie naar de einder te zeilen. Slachtoffers interesseren haar maar matig. Alleen drugs. Daar wil ze niets mee te maken hebben. En met de ontvoering van kinderen ook niet. Maar dan wordt ze er door Jimmy ingeluisd.
Zoals gebruikelijk bij Thijssen is het plot aan alle kanten goed verzorgd. Het verhaal is logisch opgebouwd en geloofwaardig. De lezer kan zich niet anders bedenken dan dat Francine zal handelen, zoals Thijssen dat beschrijft. Geen van de hoofdrolspelers valt uit zijn rol. Een prachtig voorbeeld daarvan is de manier waarop zij achter de eerste van haar drie aanvallers aan gaat. Ze weet hem met een erotisch spel achterin een busje gevangen te nemen. De macho-kerel is onmiddellijk zijn praatjes kwijt en vertelt alles wat hij weet zonder dat hem een haar wordt gekrenkt.
Over de stijl van schrijven van Felix Thijssen hoeft niemand zich meer zorgen te maken. De scherpe dialogen, de beeldende omschrijvingen, de opbouw van spanning, het gaat vloeiend en gemakkelijk. De karakterschetsen van de in Zuid-Frankrijk wonende Nederlander zijn goed uitgewerkt en vooral vader en dochter gaan voor de lezer leven.
Uitgever Sijthoff noemt het boek op de voorkant een psychologische thriller. Dat is blijkbaar het modewoord van nu. Iets is niet meer gewoon een spannend boek, nee het moet ook psychologisch zijn. Dat is Het diepe water niet. Het is gewoon een ontzettend goed, heel erg spannend boek over een twintigjarige vrouw die in een diep gat valt en daar helemaal alleen weer uitklimt. Het is gebruikelijk dat enthousiaste lezers naar de winkel rennen als er een nieuwe Nicci French of Dan Brown verschijnt. Hoe terecht dat misschien ook is, Het diepe water van Felix Thijssen verdient hetzelfde. Het is zeker niet minder dan Verloren van Nicci French en een stuk beter dan de Delta Deceptie van Dan Brown. | 1pos
|
Drie jaar geleden kwam de vriend van Lineke Tesinga, Berend, om het leven als gevolg van een auto ongeluk. Ook zijn vader, tevens baas van Lineke, overleefde het ongeluk niet. Het ongeluk is altijd door mysteries omgeven geweest maar pas nu is Lineke zover dat ze ook echt de waarheid wil achterhalen. Wanneer Joris Dumbar, promovendus en door zijn onderzoek in de problemen gekomen, naar Deventer gaat kruisen zich daar hun wegen, en blijkt dat ze min of meer op zoek zijn naar dezelfde waarheid. Samen duiken ze in de geschiedenis wat Joris duur komt te staan.
Nadat ik Almar Otten's laatste boek, Jeugdzonde, las wilde ik ook zijn andere boeken lezen. De Afstammeling is zijn eerste boek met Lineke Tesinga in de hoofdrol, en het boek heeft me niet teleurgesteld. Ook nu weer het boek gelezen met internet in de aanslag om direct antwoorden op mijn vragen op te kunnen zoeken. Want dat is toch echt wat mij gebeurd met een boek als deze. Ik doe er dan ook langer over om het te lezen dan een willekeurig ander boek zonder een stuk geschiedenis.
Heerlijk boek om te lezen, sommige passages hadden iets minder uitgebreid gemogen, prettige schrijfstijl en natuurlijk helemaal geweldig dat er op deze manier een stuk geschiedenis in een thriller wordt verwerkt. | 1pos
|
De familie Gold, Gertie en Saul de ouders en vier kinderen, Varya, Daniel, Klara en Simon. Het boek begint wanneer de kinderen nog jong zijn, de oudste iets van twaalf, de jongste een jaar of zes-zeven. Wanneer een van hen verneemt dat er in de buurt een vrouw woont die de precieze datum kan vertellen wanneer je dood gaat, schrapen ze hun geld bij elkaar en gaan naar die vrouw. Een per een mogen ze bij de vrouw naar binnen en krijgen ze hun einddatum te horen. De kinderen zijn ervan onder de indruk en ze spreken er niet veel over met elkaar.
Daarna wordt het verhaal van ieder kind verteld tot het einde.
Ik vind dit een heel fascinerend gegeven dat verschillende vragen bij me oproept. Om te beginnen, wil je die datum wel weten? En eens je het weet, ga je er dan naar leven en daarmee bedoel ik of je heel hard en heel intens leeft om er alles uit te halen wat erin zit, of dat je je leven inricht naar de einddatum. Verder kan ik me ook voorstellen dat je er alles aan probeert te doen om het noodlot af te wenden door bijvoorbeeld heel voorzichtig of heel gezond te gaan leven. Maar heb je dan nog wel een leven wanneer je altijd op je hoede moet zijn? Het lot, toeval, een ongeluk, wat primeert er en waarin geloof je. En als je gelooft in je einddatum, leg je je daar dan bij neer of ga je ertegen vechten. Alhoewel, hoe vecht je tegen zoiets?
Heel interessant boek, echt een aanrader. | 1pos
|
Een schitterend boek, een enorme aanrader. Je leeft zo mee met Liesel, de boekendief, haar pleegouders, haar vriendje Rudy. De wereld van Max de jood die bij de familie een onderduikadres vindt, de aanloop van het onderduiken, het onderduiken zelf, de angsten en gevoelens van iedereen. De joden die door de straten van het dorpje moeten lopen. Het leven van Duitsers onder het Naziregime.
De dood die ook maar zijn werk moet doen en het daar soms moeilijk mee heeft. De vriendschappen, angsten, intens verdriet. Liesel, het meisje dat leeft voor de woorden, door woorden met anderen verbonden,met Max, de vrouw van de burgemeester die ook weer gevangen zit in haar eigen verdriet. Hoe te leven met al dat verdriet, verlies, niet alleen van mensen maar verlies van het leven zelf, van wat klopt en goed is en wat niet. Verlies van menselijkheid. Het boek is ook vaak heel humoristisch, het is dus geen zwaar boek om te lezen maar wel heel indrukwekkend. Komt in mijn toptien. | 1pos
|
Een tijdje terug heb ik dit boek gekregen van Alice nog heel erg bedankt daarvoor !
Zodra je in dit boek begint kun je niet meer stoppen met lezen ! Je zit direct in het verhaal en het boek leest als een trein.
Ik heb dit boek dan ook in een dag uitgelezen !
Conclusie, een boek dat heerlijk snel weg leest en waar je niet te veel bij na hoeft te denken !
Alice ik kijk uit naar je volgende boek | 1pos
|
Titel: Evenwicht
Auteur: Jacqueline Coppens
Uitgeverij: Ellessy
388 pagina's
Jacqueline Coppens komt uit het bibliotheekvak. Ze was hoofd van het medisch informatiecentrum in een streekziekenhuis. Tegenwoordig heeft ze een eigen tekstbureau, is recensent voor Hebban en redacteur bij de Boekenkrant. Ze won verschillende schrijfwedstrijden en publiceerde verhalen in diverse bundels. Jacqueline woont en werkt in Hardenberg.
Evenwicht behoorde tot de laatste drie kanshebbers voor de Coffee Company Book Award, een literaire prijs voor het beste manuscript van niet eerder gepubliceerde schrijvers.
Na een moeilijke jeugd heeft Marli haar leven weer op orde en wil eindelijk iets aan haar overgewicht doen.
In het Oostland ziekenhuis, waar ze op de medische registratie werkt, worden sinds enige tijd maagverkleiningen uitgevoerd door dokter Van de Boom, een alom geprezen chirurg.
Marli wil meer weten over deze ingreep en duikt wat dieper in de patiëntendossiers, maar komt dan tot een schokkende ontdekking.
Als ze meerdere bedreigingen ontvangt, beseft ze dat iemand niet zo blij is met haar gesnuffel. Moet ze de waarheid naar buiten brengen en tegen welke prijs? Wie kan ze nog vertrouwen?
Zodra er iets vermeld wordt over een medische wereld dan is mijn aandacht al gevestigd. De medische thrillers van Robin Cook heb ik verslonden en ik was dan ook heel benieuwd hoe iemand van Nederlandse bodem het er vanaf zou brengen.
De proloog is een goede opwarmer en ik zit al snel helemaal met mijn neus in het boek. Vol afschuw lees ik hoe de collega’s van Marli met haar om gaan en je vraagt je af als je in zo een soort gelijke situatie zou zitten wat je dan zou doen. Gelukkig vind Marli een steun bij haar trainingsmaatje Rian.
Het verhaal loopt soepel en de schrijfstijl is goed te volgen, waarbij de schuingedrukte stukken tekst het verhaal vertellen van de dader en de spanning hiermee opgevoerd wordt.
'Het kat en muis spel was begonnen en het kon geen kwaad om eerst met zijn prooi te spelen'
Naarmate je verder in het boek komt lopen er meerdere verdachte rond en de vraag is, wie zit er achter Marli aan om er voor te zorgen dat de waarheid niet boven water komt? De vastberadenheid van Marli is goed neergezet en je staat dan ook voor de volle 100% achter acties in de hoop dat ze haar doel gaat bereiken.
Jacqueline weet je als lezer vast te binden in het verhaal en ondanks dat je vermoedens hebt wie dan uiteindelijk de dader is die Marli de hele tijd onder druk zet is het plot dan toch nog net iets meer aangescherpt en verrassend afgewerkt. Ik heb met heel veel plezier dit boek gelezen en ik hoop dat er snel een tweede komt.
Plot. : 4
Schrijfstijl. : 4,5
Originaliteit : 4
Psychologie : 4
Leesplezier : 4,5
Spanning. : 3,5
Ik geef ‘Evenwicht’ 4**** | 1pos
|
Dood water is het zevende boek van Toni Coppers met in de hoofdrol Liese Meerhout.
Priester Albrecht Stuyt wordt vermist. Volgens geruchten heeft de priester zich vroeger schuldig gemaakt aan pedofilie. Aan de hand van een aanwijzing wordt er gedregd in De Schelde. Niet het lijk van de priester wordt gevonden maar wel het lichaam van Pina Gonzalez, een voormalige prostituee uit het Schipperskwartier. Dit wordt afgedaan als een ongeluk maar Liese gelooft hier niet in.
Als op een gegeven moment het verminkte lijk van de priester aanspoelt komen er steeds meer vragen. Wie zit achter deze moord en waarom? Heeft het met het verleden van de priester te maken of is er iets heel anders aan de hand?
‘Volgens het artikel zijn er lang geleden al aantijgingen geweest voor pedofilie. Mijnheer kon zijn handen niet afhouden van de jongens in zijn zangkoor.’
Liese Meerhout is een vrouw met een sterk karakter maar zij kan ook heel impulsief reageren. Een vrouw die ik kan bewonderen en respect voor kan hebben.
Ondanks dat dit het zevende boek is met Liese in de hoofdrol wordt haar personage in Dood water genoeg uitgewerkt en heb ik haar een beetje leren kennen. Dit boek is daarom ook heel goed afzonderlijk te lezen en is het niet noodzakelijk eerst de vorige delen te lezen.
De schrijfstijl van Toni Coppers is vlot en boeiend alleen door de vele personages die voorkomen in dit verhaal is het soms even goed opletten. Het is een onderhoudend verhaal met spanning van een constant niveau. Een goede opbouw naar de plot toe. De vele ontwikkelingen en onverwachte wendingen hielden mijn aandacht vast, vragend tot aan het eind. Ik heb heel lang geen flauw idee gehad wie de dader moest zijn. Het boek heeft me meer gegeven dan verwacht, maar ik vind het geen echte thriller maar wel een hele goede misdaadroman.
Dood water is een heerlijke whodunit met een Vlaams tintje. Er werden wel regelmatig Vlaamse woorden en/of uitdrukkingen gebruikt maar dit was absoluut niet storend voor het verhaal.
‘Even piepen’, zei Liese. ‘Eén minuutje.’
De spanningsopbouw is perfect en dit samen met de verschillende personages, de één wat sympathieker dan de ander, maken dat het verhaal op een prettige manier leest. De auteur heeft elk personage iets meegegeven waardoor ik met elk personage een goede kennismaking had.
Dood water is een aanrader en ik ben zeker van plan de andere boeken uit de Liese Meerhout serie te gaan lezen. | 1pos
|
Wie deze novelle ziet liggen tussen de vuistdikke romans van du Gard vraagt zich wellicht af wat zo’n boekje kan toevoegen aan ‘De Thibaults 1&2’?
Een buitenbeentje is het, een verhaal met een ongekende lading, dat vraagt om een speciale positie. Vandaar dit boekje met daarin het verhaal van broer en zus die elkaar na het hart lagen, van haver tot gort kenden en als vanzelf in een amoureuze situatie verzeild raakten.
Om een bevriende tijdschriftuitgever van dienst te zijn, schreef de auteur zijn gemaakte aantekeningen over uit zijn boekje. Het resultaat kunnen we lezen in de vorm van een raamvertelling, eerst een inleidende passage over een bijzondere ontmoeting aan een ziekbed, daarna de biecht van de broer.
De sfeer is prettig broeierig, zowel de beschrijvingen van het landschap en het klimaat als de omstandigheden in de boekwinkel en de beschrijvingen van de lekkernijen die de, nu oudere zus Amalia, nuttigt om de dag door te komen.
Het decor is in eerste instantie Zuid-Frankrijk, later wordt het de Middellandse zee en Noord-Afrika in de stad die aangeduid wordt met Y.
De auteur laat de verteller op een schilderachtige manier aan het woord. De inleidende woorden zijn bedoeld de kennismaking tussen de verteller en de man die zijn verhaal kwijt wil in de juiste context te plaatsen. Het gaat om de doodzieke Michele die zijn oom aan z’n ziekbed heeft, terwijl de verteller op bezoek is bij een bijna genezen persoon. Contacten zijn snel gelegd onder deze omstandigheden en misschien dat ook vertrouwelijkheid eerder tot stand komt.
‘In het halfduister, tegen het witte kussen, tekende zijn profiel van een Perzische prins zich zo scherp af dat het gebeeldhouwd leek; het zou de indruk hebben gewekt van marmer of van vermeil als de huid van zijn gezicht, die nog altijd zijdeachtig, doorschijnend en goudbruin was, niet iets fris en levendigs had behouden. Het verdriet van de oom was stom, samengebald, bijna dierlijk. Het verbaasde de verpleegsters, die al vijf of zes weken de onvermijdelijke dood van dit kind elke dag hadden zien aankomen.’ (2017-9)
De ongelukkige oom, die luistert naar de naam Leandro Barbazano, heeft met zijn zwager een boekhandel in Y. Dit is ook de plek waar de verteller terecht komt wanneer hij wegens omstandigheden de oversteek moet maken. Terug reist Leandro mee en op de mailboot vertelt hij zijn geheim.
Broer en zus zijn op elkaar aangewezen omdat hun moeder al jong stierf en de vader een streng en autoritair man was. Nadat de vader voor de tweede keer trouwde sliepen de twee kinderen bij elkaar. De band die ze hadden werd versterkt en de lezer weet waar het naartoe gaat, maar nog niet onder welke omstandigheden. Om geen spoilers weg te geven is het goed om alleen aan te stippen dat de opbouw van de relatie tussen de twee even subtiel als tragisch is. Beiden hebben hun ontwikkeling en ze vertellen elkaar alles, er is geen gêne en alles gaat in pais en vree totdat er op een gegeven moment sprake is van enige rivaliteit.
‘Die tijd is snel voorbijgegaan. Ik werd twaalf, toen veertien, toen zestien. Bij nader inzien komt het u misschien vreemd voor om een meisje van twintig haar kamer te zien delen met een grote broer van zestien. Maar ik moet u zeggen, meneer du Gard, dat bij ons niemand daarvan opkeek. Om te beginnen sliepen mijn zuster en ik al sinds lang in dezelfde kamer. En verder hadden we dankzij dat lage tussenschot dat ons scheidde, ieder een apart hoekje. Daar komt bij dat, vooral in die tijd, de gezinnen in die oude krotten hutjemutje bij elkaar zaten. Zo’n gebrek aan privacy was volkomen gewoon.’ (2017-18)
In het nawoord van de vertaalster staat een interessante beschouwing over het thema van het boek. Du Gard moest zich verdedigen tegenover onder anderen André Gide waarom hij bepaalde keuzes gemaakt heeft, het verhaal zou zoveel krachtiger zijn geweest bij een tegengestelde situatie. Zie hier het dilemma van het morele aspect, du Gard verdedigt zich heel adequaat, hij benadrukt dat hij juist geen moralistisch verhaal wilde schrijven. Precies zo kun je dit boek lezen, er worden situaties beschreven waarbij de lezer zelf mag invullen wat hij ervan vindt. Het is een mooie manier van het opwerpen van een beladen thema en krijgt daarom van mij alle lof voor de uitwerking ervan.
Het boek is meer dan alleen een verhaal over incest, er wordt gesproken over literatuur, klassenverschillen en ook proef je het kolonialisme. Het werd geschreven in 1931, de dekolonisatie was nog niet begonnen. Het zijn die bijzonderheden die het verhaal meer dimensies geven, waardoor het een zeer rijke novelle is geworden, eentje die veel aan de verbeelding overlaat. | 1pos
|
Spannend. Kan niet anders zeggen.
Win en myron vullen elkaar weer perfect aan bij de zoektocht naar de 2 vermiste jongens. Goed plot. Leest heerlijk weg. | 1pos
|
Een origineel en ontroerend boekje over, zoals de titel al zegt, een huishoudster, een wiskunde-professor en niet te vergeten Wortel, het zoontje van de huishoudster. Het is liefdevol en intiem geschreven. Mooi! | 1pos
|
De personages die de auteur creëert en de wereld waarin ze zich bevinden zijn prachtig en uitmuntend uitgetekend. Een aanrader. | 1pos
|
Er woedt een epidemie, eentje waarbij mensen 'dragonscale' op hun huid krijgen, zwarte plekken dooraderd met gouden draad. Hoe de mensen besmet raken is in het begin niet duidelijk. Wat wel duidelijk is, is dat mensen die besmet zijn spontaan ontbranden en sterven. Het is afschuwelijk om naar te kijken.
Harper is getrouwd met Jacob en werkt eerst als verpleegster in een school, maar nadat die school afgebrand is, werkt ze als vrijwilligster in een ziekenhuis, met een soort van geel pak, handschoenen en helm om zichzelf te beschermen. Jacob wil niet dat ze nog werkt want is bang dat ze besmet geraakt. Wat uiteindelijk ook gebeurt.
Dan gaat het snel, Jacob wil zijn vrouw doden om haar de zelfontbranding te besparen. Ondertussen is Harper zwanger en ze wil blijven leven, voor haar kind. Ze ontsnapt en wordt gered door de Fireman die haar naar een gemeenschap brengt met andere besmetten, die zich verstoppen voor de gezonden.
De plaats is ergens verborgen in de bossen en de mensen die er leven zijn een dwarsdoorsnede van een gemeenschap. Niet iedereen kan door een deur met iedereen, niet iedereen heeft zijn ego achtergelaten toen men het kamp betrad. Iemand moet de leider zijn, maar dat gaat zoals gewoonlijk niet goed. Er ontstaan twee groepen en dan evolueert alles snel ten slechte. Bovendien is er nog de gemeenschappelijke vijand: de gezonden.
Terwijl Harper alsmaar verder vordert in haar zwangerschap, lijkt het alsof heel de wereld, mensen, omstandigheden, natuur, ... zich tegen haar keert.
Dik en geweldig goed boek van Joe Hill die hiermee echt niet onder doet voor zijn vader Stephen King. Zit dit soort verhalen schrijven dan toch in de genen?
Wat me vooral fascineerde was dat je eigenlijk niemand kan vertrouwen. Iedere keer wanneer iemand vriendelijk is, moet je je blijven afvragen of het gemeend is, of er niet iets anders achter zit. Wel heel moeilijk om zo te leven.
De beschrijvingen in het kamp, hoe ze eigenlijk gevangenen zijn van hun eigen regels, de ego's die er ontstaan, de haat en nijd, maar ook de paar vriendschappen die blijven bestaan, dat vond ik mooi. En zoals in iedere gemeenschap, is er een manier om mensen te straffen. Niet mooi, maar blijkbaar is het nodig.
Na Nosferatu (5 sterren) en Hoorn en Zwart hart (beide 4 sterren), weer een volwaardig, degelijk boek van Joe Hill. Hij is voor mij niet alleen maar de zoon van Stephen King, hij is al lang uit zijn schaduw getreden. | 1pos
|
Een “Trouwe vrouw” is het tweede deel van een trilogie. Het is het zelfde verhaal als het eerste deel, maar dan van uit het perspectief van Elisabeth (Betty) Macintosh. Hier wordt het verhaal, in tegenstelling tot het eerste deel, chronologisch verteld. Betty trouwt met Filth omdat haar dat verstandig lijkt. Ze houdt van hem, maar haar passie is voor een ander. Beiden hebben ze na hun verloving de nacht met een ander doorgebracht en beiden voelden daar de passie die ze voor elkaar niet hadden. Het klinkt droevig, maar het is geen verdrietig verhaal. Het leven verloopt zoals het is en voorgeschiedenis heeft invloed op de keuzes die er gemaakt worden.
Het boek laat zich makkelijk lezen, het verhaal is goed geschreven. Het oordeel is aan de lezer. De schrijfster houdt zich er buiten. | 1pos
|
Ik was bij de proeflezers van dit werk en heb het zien evolueren van draft tot een apart staaltje sterk werk in de kantlijn van de grotere saga "De Zaden der Hoop".
Ik zou deze trilogie zeker aanraden om te lezen als je aarzelt of het werk van deze auteur iets voor jou is. Het is niet voor iedereen weggelegd.
Hou je van donkere gedachten, wat er in het duister lurkt en van ongemakkelijke ervaringen die je niet kan plaatsen? Dan is deze trilogie iets voor jou.
Het geeft weer een aparte kijk op het universum van Owan Drake op een manier die een meerwaarde biedt op zijn andere werk en eventueel ook apart te lezen is. | 1pos
|
Het zijn de ‘roaring twenties’ in de Verenigde Staten. Ondanks de drooglegging doen de jonge, rijke mensen zich te goed aan een overdaad van drank, jazz, geld en seks. Gatsby is de perfecte vertolking van de sfeer en stijl van deze tijd. Hij is een selfmade man, heeft zich tot miljonair weten op te werken en is geobsedeerd door geld, ambitie en de belofte van opnieuw beginnen. De weg naar de top en zijn uiteindelijke val vormen het verhaal over de American Dream en hoe vergankelijk en misleidend dromen kunnen zijn.
Wat kan je nog zeggen over een boek dat in de Verenigde Staten is uitgeroepen tot Great American Novel, meermalen verfilmd is (en wordt) en op middelbare scholen vaak op de verplichte literatuurlijst prijkt. Het boek heeft zich al lang bewezen. In 2013 komt de vijfde verfilming uit van F. Scott Fitgerald’s meesterwerk, met acteur Leonardo DiCaprio in de hoofdrol als The Great Gatsby.
De eerste pagina’s zijn wat moeizaam om te lezen. Je moet echt nog ín het verhaal komen en de bloemrijke taal van de auteur maken het er ook niet makkelijk op. Maar als alle hoofdpersonen zijn geïntroduceerd en het feest letterlijk losbarst, is het een meeslepend verhaal. Sterker nog, het zou niet misstaan als soapserie! Laat de critici het maar niet horen dat ik een literatuurmeesterwerk vergelijk met een Goede Tijden, Slechte Tijden. Door de slimme cliffhangers en de kundig opgebouwde spanning en hoe het verhaal aan het einde van het boek ineens een heel andere kant op gaat, blijf je op het puntje van je stoel zitten. Waar het verhaal me in het begin niet snel genoeg ging, zat ik bijna met open mond de laatste pagina’s te lezen, van de ene verbazing in de andere vallend. En dan is het eigenlijk heel erg jammer dat het verhaal uit is. | 1pos
|
Een verrassende stap is een heerlijke vakantie zomerroman dat naast een mooi verhaal ook informatie geeft over Colorado en de lange trail die daar doorheen loopt. Volgens mij moet de auteur daar geweest zijn om zulke mooie beelden van de omgeving te kunnen schetsen.
Het verhaal gaat natuurlijk om de bloedmooie Maggie die, als het leven even tegenzit, alles achter zich laat en bij haar vader wil schuilen tot het weer beter gaat. Dan blijkt haar vader meer haar hulp nodig te hebben dan andersom, hij krijgt een hartaanval en Maggie gaat voor hem zorgen. Op het kampeerterrein verblijft de knappe Cal, die heel mysterieus doet over zijn verleden. Maar wel blijft om Maggie te helpen en te beschermen in de wilde natuur.
Dan komt de verrassing van Robyn Carr…..het is geen vluchtige roman van twee mensen die elkaar ontmoeten en voor altijd en zonder problemen bij elkaar blijven. Nee, ze stelt de hoofdpersonen echt de vraag; laat je alles waar je voor geleerd en geploeterd hebt achter, alles waar je jaren van gedroomd hebt in de steek, om je leven te slijten op een oude kampeerplaats? Het lijkt zo gemakkelijk. En als romanliefhebber wil je niets liever dan dat ze ja zeggen enzovoort…. Maar dan voert Cal toch zijn oorspronkelijke plan uit en gaat hij de trail lopen. Deze zware tocht wil hij zonder Maggie lopen en ze weet niet of hij wel terugkomt. Daar gaat het boek over, keuzes maken en over dat mensen met een zgn rugzakje om toch weer het geluk kunnen vinden ook al ziet dat er soms anders uit dan je in eerste instantie dacht.
En dat maakt mij tot een grote fan van deze auteur, ze schrijft niet zomaar een romannetje maar wil je ook laten meedenken met de hoofdrolspelers in het verhaal.
Het boek is heel goed verzorgd, een mooie voorkant en de zijkanten zijn ook versierd. Maak van zomerlezen een feestje lijkt het te willen zeggen. Nou, dat vond ik wel geslaagd tijdens het lezen van dit boek. | 1pos
|
Dit waargebeurde verhaal heeft indruk op me gemaakt. Nu maken waargebeurde verhalen altijd indruk op me maar dit is het eerste waargebeurde verhaal dat ik lees over de oorlog. Lise is acht jaar oud als ze samen met haar moeder, zusje Karin en broertje Lasse opgepakt wordt en naar een jappenkamp vervoerd worden. De omstandigheden daar zijn gruwelijk en de beproevingen die ze moeten doorstaan zijn echt verschrikkelijk. Zo moeten ze vaak buigen voor de Japanners (dit heet Tenko), soms urenlang, zodra er mensen door hun knieën zakken, krijgen ze er van langs. Lise moet nog een paar keer "verhuizen" naar een ander kamp, dit betekende een urenlange wandeling in de brandende zon zonder een slokje water, natuurlijk hadden de japanse soldaten wel voldoende water bij zich. In het kamp heerst hongersnood en al snel raakt Lise bedreven in het stelen van voedsel. Zelf vind ze het stelen verschrikkelijk maar ze moet wel om te overleven, ook is ze door alles wat ze heeft meegemaakt gehard geraakt, dit kan ik me ook wel voorstellen, de mensen die gestraft worden kun je toch niet helpen en ik denk dat je er dan ook alles aan doet om zelf geen slachtoffer van een afranseling te worden. Wonder boven wonder weet het gezin te overleven, ook vader, die in een ander kamp ondergebracht was overleeft de oorlog. Het gezin keert uiteindelijk terug naar hun vaderland Noorwegen. Ik was echt van begin tot eind geboeid door het verhaal en kan maar nauwelijks bevatten dat dit allemaal echt gebeurd is. Lise schrijft ook op het eind van het boek dat ze dit altijd met zich mee blijft dragen tot het einde van haar leven. Door de prettige manier waarop het boek geschreven is en het boeiende verhaal, lees je het in een mum van tijd uit. Heftig en gruwelijk verhaal maar een ontzettend goed boek! | 1pos
|
Het boek is gebaseerd op de eigen ervaringen van schrijfster Margot Vanderstraeten, Margot studeerde in Antwerpen voor tolk en vertaler (1987 – 1993) en zocht een baantje als werkstudent.
Ze vond een baan bij de familie Schneider waar ze de vier kinderen dagelijks moest begeleiden bij het maken van hun huiswerk. Dit gebeurde wel na enige aarzeling van de familie Schneider want Margot is niet Joods en houdt er een heel andere levensstijl op na, ze woont o.a. ongehuwd samen met een Iraanse vluchteling, verder voldoet haar kleding ook totaal niet aan de Joodse standaard.
Maar nadat andere kandidaten het al snel voor gezien hielden besloten ze om Margot toch een kans te geven.
Heel langzaam, met veel blunders, vallen en opstaan, maar vooral met heel veel voorzichtigheid en respect weet Margot het vertrouwen van de familie en vooral van de middelste twee kinderen, Elzira en Jakov, te winnen. Ze helpt Elzira om wat meer zelfvertrouwen op te bouwen en om manieren te vinden om met haar dispraxie om te gaan, verder biedt ze de kinderen een kijkje in een wereld die voor hun net zo ongewoon is als het orthodoxe Jodendom voor Margot.
Via Margot leren we meer over de verschillende gebruiken, we maken een Sabbat mee en ontdekken wat koosjer eten bereiden nu precies inhoud, en dat hier echt veel meer bij komt kijken dan gedacht. We horen waarom de gemeenschap zo gesloten is, hoe er een partnerkeuze gemaakt wordt, waarom kennis en onderwijs van de kinderen zo ontzettend belangrijk is.
Margot beschrijft alles op een open en eerlijke manier waarbij ze haar twijfels en bedenkingen niet onvermeld laat. Ze verbaast zich en maakt zich boos. Zo begrijpt ze de angsten en frustraties die zijn voortgekomen uit de Holocaust, maar kan ze geen begrip opbrengen voor de standpunten ten aanzien van de Palestijnse kwestie.
Ook wanneer de kinderen haar hulp niet meer nodig hebben, en uitvliegen over de wereld (Israël, New York) blijft Margot contact houden met de familie, vooral met Elzira. Want inmiddels is ze uitgegroeid van huiswerkbegeleidster tot vriendin en vertrouwenspersoon, ze is vooral voor Elzira, een klankbord geworden.
Wanneer de kinderen volwassen en getrouwd zijn, een eigen gezin hebben en in het buitenland wonen bezoekt Margot ze enkele malen en doet daar ook weer ontdekkingen over de leefgewoonten van de orthodox Joodse gemeenschap.
Het boek is in een vlotte stijl geschreven en is een autobiografisch en confronterend relaas over opgroeiende kinderen in een modern-orthodox Joods milieu, gezien door de ogen van een niet-Joodse jonge vrouw. Het is een verzameling van anekdotes op chronologische volgorde verweven tot een verhaal.
Centraal thema in dit boek is diversiteit, en hoe wij ondanks al onze onderlinge verschillen toch op een goede manier kunnen samenleven. Maar ook dat het nogal lastig blijkt te zijn om een hechte vriendschap op te bouwen, omdat het juist door de verschillende opvattingen en gewoontes lastig blijft om helemaal open naar elkaar te zijn, lang niet alle onderwerpen zijn gemakkelijk bespreekbaar en voorzichtigheid blijft geboden. | 1pos
|
Een reis met als thema het karakter van Van Gaal, zo omschrijft Hugo Borst dit bijzondere boek. Wat wij op tv en in de media zien en horen omtrent deze karakteristieke man is niet bepaald altijd positief. Nukkig reageren, opvliegend maar ook gepassioneerd betrokken bij het voetbal. Al deze ingrediënten maken Van Gaal natuurlijk een perfect onderwerp voor het schrijven van een verhaal. Vooral ook omdat de schrijver al heel wat jaren, een soort van haat-liefdeverhouding met Louis van Gaal heeft. Vanaf de eerste stappen in het betaalde voetbal, Van Gaal was zelf ook voetballer, trekken de twee met elkaar op. Alle periodes waarin ze elkaar tegenkomen, tot aan de tijd bij Oranje waar hij bondscoach was, zijn in het verhaal opgenomen. Borst heeft gebruik gemaakt van research van beeldmateriaal om zijn verhaal te staven en te kunnen onderbouwen. De omschrijvingen zijn soms zeer tekenend, komisch ook wel. Maar niet alleen de ervaringen van Borst zelf met Van Gaal krijgen aandacht, ook anderen komen aan het woord.
“De schrijver, radio- en televisiemaker en sportjournalist schrijft in O, LOUIS in alle openheid over zijn relatie met Louis van Gaal. Waar Hugo Borst en Van Gaal eerst op vriendschappelijke voet door het leven gaan, ontstaat er later een breuk tussen de twee. In O, Louis vertelt Hugo Borst het verhaal achter de ruzie. Daarnaast gaat hij in het boek op zoek naar de persoon achter Van Gaal. Hiervoor reist hij door het land, op zoek naar experts die hem helpen de eigenzinnige, autoritaire succescoach te duiden.”
Dat vrienden ruzie kunnen maken is bekend, maar hoe Hugo Borst en Louis van Gaal dit uitvechten is ronduit hilarisch vanuit mijn perspectief. Er wordt goed beschreven hoe de twee in de afgelopen jaren al vallend en opstaan met elkaar mee zijn gelopen in de tijd. Hoe Borst Van Gaal analyseert en omschrijft als ‘klootzak’ en ‘idioot’ maar dat hij tussen de woorden door, ondanks de nog steeds niet bijgelegde ruzie, bewondering uitspreekt voor deze ‘vakman en geniale gek’. Maar wat ook verrassend was is dat anderen hun mening geven over de persoon Van Gaal. Waarom is hij zoals hij is, alsof hij soms een persoonlijkheidsstoornis heeft? Het zou me niet verbazen. Maar is het niet zo dat als iemand altijd in de publiciteit is en waarvan bekend is dat hij nét iets anders reageert dan anderen er nog eens extra op je wordt gelet? Blijf je dan 100% jezelf, altijd? Van Gaal is in ieder geval consequent.
Ik heb “O, LOUIS mogen recenseren voor VI Boeken, waarvoor dank. De cover vind ik erg typisch voor Van Gaal; de blik, de kleuren, dit hoort bij hem. Opgegroeid zijnde met voetbal, het Nederlands elftal, en het gevoel van Oranje, was Van Gaal natuurlijk ook voor mij geen onbekende, een persoonlijkheid waar je moeilijk omheen kon. Hoe sommigen om mij heen al op het puntje van hun stoel zaten, klaar voor een ‘uitbarsting’ van Van Gaal is mij zeker bijgebleven. Vandaar ook de belangstelling voor dit verhaal van Hugo Borst. Vooral omdat ik me van tv dus nog heel goed kan herinneren hoe opvliegend de coach geregeld kon reageren is het voor mij niet moeilijk bepaalde situaties uit het boek voor de geest te halen. Het aantal keren dat ik Van Gaal heb zien lachen op tv waren zelfs verrassend, op de één of andere manier verwacht je dat niet van hem. Niemand kan om het feit heen dat hij een grote stempel heeft achtergelaten op het Nederlands voetbal, niet veel die hem op dat niveau ook zo nadoen. Ik vind O, LOUIS op een gemakkelijke en lekkere manier geschreven, scherp ook, ik heb me kostelijk vermaakt. Ik denk dat als je een echte voetballiefhebber bent dat je dit boek écht gelezen moet hebben.
“Omdat Louis van Gaal geen sorry wilde zeggen zijn we nu een prachtig voetbalboek rijker. Grappig en soms zelfs ontroerend” | 1pos
|
Bekendheid verwierf Carol Drinkwater (1948) vooral met haar rol als de sympathieke Helen in de Britse televisieserie James Herriot. In 1985 won ze daarmee de prestigieuze prijs TV Personality of the Year. In datzelfde jaar startte haar schrijverscarrière: ze debuteerde met het kinderboek The Haunted School, dat meteen succesvol bleek. Disney kocht de filmrechten en transformeerde het boek tot een miniserie en film. De energieke Drinkwater is bijzonder veelzijdig en getalenteerd; ze schreef meerdere kinderboeken en heeft diverse rollen in televisieseries en films op haar naam staan. Daarnaast is ze succesvol als filmmaker en schreef ze onder andere de veelvuldig geprezen Olive Series over haar leven op een olijfgaard in de Provence, Zuid-Frankrijk. In 2015 sloot de auteur een contract met de Britse uitgeverij Penguin Books voor twee titels in het romantische fictieve genre. De vergeten zomer is het eerste boek daarvan.
De Engelse Jane is al meer dan twintig jaar getrouwd met de oorspronkelijk uit Algerije afkomstige Luc Cambon. Tot hun verdriet zijn ze altijd kinderloos gebleven. Jane is succesvol met een eigen vertaalbureau en Luc is een bekend film- en documentairemaker. Met en zonder elkaar wonen ze afwisselend in Londen en Zuid-Frankrijk, waar Luc samen met zijn moeder Clarisse eigenaar is van landgoed en wijngaard Les Cigales, gelegen op het glooiende terrein langs de Middellandse Zeekust. Een verzwegen gebeurtenis uit een ver verleden zorgt al jaren voor een zenuwslopende strijd tussen Jane en haar pedante schoonmoeder. Maar het is hun liefde voor Luc die hen bindt en waardoor Jane, in de periodes die ze op het landgoed verblijft, het met Clarisse weet uit te houden.
Het verhaal begint in september als de eerste druiven geoogst worden. Luc is met onduidelijke redenen afwezig vanwege plotselinge research voor een film, waardoor Jane ineens de dagelijkse leiding krijgt over het oogsten. Een ongelukkig incident zorgt ervoor dat de oogst mislukt, waardoor het voortbestaan van het landgoed en de wijnmakerij in gevaar dreigt te komen. Het veroorzaakt een hevig conflict tussen schoonmoeder en schoondochter en als Jane in oktober opgelucht naar haar geliefde Londen vertrekt is de kloof tussen haar en de onverzoenlijke Clarisse nog groter geworden.
Wanneer in december Janes leven op dramatische wijze verandert, ziet zij zich door financiële moeilijkheden genoodzaakt Londen te verlaten. Het is het begin van een periode waarin ze ernstig begint te twijfelen aan de man van wie ze zo intens houdt. Jane vertrekt naar Zuid-Frankrijk om, in eerste instantie, afscheid te nemen van het verleden en het familiebedrijf. Maar eenmaal op het landgoed laat ze zich overhalen om de verwaarloosde wijnmakerij weer op gang te brengen en dan ontdekt ze er een tragisch familiegeheim. Meer en meer raakt Jane vastbesloten de onderste steen boven te krijgen. Hoe pijnlijk dat ook dreigt te worden voor haarzelf.
De donkere periode in het leven van Jane weet Drinkwater op een aangrijpende manier te beschrijven. Op empathische wijze zijn gevoelens van vertwijfeling, wanhoop, angst en verdriet beschreven. Net als de momenten van hoop, moed en veerkracht, die na verloop van tijd talrijker worden, als Jane zichzelf weet op te pakken en op onderzoek uitgaat.
De liefde van de auteur voor de Provence is bijna tastbaar aanwezig op elke bladzijde van De vergeten zomer. Vol overgave beschrijft ze delen van het proces om wijn te maken en put ze uit in ietwat té nauwkeurige beschrijvingen van de omgeving. Maar de invoelende toon waarop de schrijfster emoties kan overbrengen, getuigt van een bewonderenswaardig inlevingsvermogen. Door dit te combineren met een mysterieuze familiegeschiedenis en een schitterend decor onder de Zuid-Franse zon, heeft Carol Drinkwater met De vergeten zomer een onvergetelijk verhaal weten neer te zetten. | 1pos
|
De 12-jarige Melle krijgt straf. Daar heeft hij hoogstpersoonlijk voor gezorgd en wel hierom: zijn leven is oninteressant, niemand heeft aandacht voor hem, dus waarom niet wat in de kijker lopen? Melle verpest dan ook expres een schoolopdracht door op een formulier allerlei onzin in te vullen. Vervolgens draagt de leerkracht geschiedenis hem op om een stamboom van zijn familie te maken die drie generaties terug in de tijd gaat. Van zijn vader, een door Napoleon geobsedeerde advocaat, moet hij niet veel hulp verwachten. Die heeft het te druk met de voorbereidingen voor de 200ste verjaardag van de Slag bij Waterloo. Melle tilt echter niet al te zwaar aan de straf. Hij heeft grotere zorgen: meisjes.
Hoe Napoleon zijn verjaardag vierde begint echter niet bij Melle. Op de eerste bladzijden maakt de lezer kennis met de Wolfman, een oud-stuurman van een veerboot op de Wadden. Auteur Danny De Vos verweeft de zoektocht van Melle naar informatie over zijn overgrootvader aan moederskant, OG nummer 5, met het verhaal van deze strandjutter. De Wolfman heeft een obsessie voor de Lutine, een gezonken koopvaardijschip met mogelijk een grote schat aan boord. Twee verhalen die op het eerste zicht weinig met elkaar te maken hebben, worden na verloop van tijd netjes met elkaar verweven.
Wie een saai geschiedenisverhaal verwacht, kaatst hier dan ook de bal mis. De Vos heeft een vlotte pen en beschikt over het nodige inlevingsvermogen in het leven van een tienerjongetje. De gedeelten over de Wolfman geven het verhaal de nodige spanning en wat mysterie, terwijl het verhaal van Melle vol humor zit en vooral luchtig blijft. Dit boek zit bovendien vol met personages die de doelgroep, 11 jaar en ouder, wel kunnen boeien. Zo zijn er het rebelse buurmeisje Eva, de hulpvaardige, maar toch ook ietwat brutale Yo en de drukbezette vader van Melle die door iedereen Napoleon genoemd wordt.
Het tempo in het boek wordt mede opgebouwd door de schrijfstijl van de auteur. Korte en gebalde zinnen. Hier en daar had de auteur iets langer van stof mogen zijn. Soms heeft de trein wat te veel vaart. Dat maakt het lezen onderhoudend, maar ook erg intensief.
Op vlak van vormgeving had er meer uniformiteit mogen zijn. Voor de twee verhaallijnen wordt een apart lettertype gebruikt. Dat maakt dat de lezer zonder er eigenlijk bij na te denken meteen kan zien wie er aan het woord is. Prima, maar daarnaast worden er nog enkele andere lettertypes, vetgedrukte tekst, cursieve tekst, en het occasionele kadertje in de strijd geworpen. Zo erg moet de lezer nu ook weer niet bij de hand genomen worden. Overdaad schaadt wel degelijk.
Danny De Vos (°1967) schreef met Hoe Napoleon zijn verjaardag vierde zijn eerste jeugdroman. Hoewel hij als kind reeds gebeten werd door de schrijfmicrobe, liet hij de lezers toch enkele decennia wachten op dit debuut. Gelukkig is hij niet van plan om een grote pauze in te lassen en werkt hij op dit moment aan een volgend verhaal. Leuk om te weten is dat Danny als jonge tiener geschiedenisles kreeg van Frank Pollet, ook geen onbekende in jeugdboekenland. | 1pos
|
Cover: Prachtig landschap van Bolsena met donkere wolken er boven en de naam van de schrijver in Gouden letters. Ziet er zeer veelbelovend en verzorgt uit.
Wat ik ook opvallend vind is de tekst Formidabele thriller Vrij Nederland, ze hebben gelijk daar niet van, maar de meeste thrillers die ik goed vind geeft Vrij Nederland 2 of 3 sterren.
Inhoud: In de catacomben onder de kerk van Bolsena wordt het lichaam gevonden van een Antwerpse man. Inspecteur Michel Masson krijgt een telefoontje van Willem Adriaans, een locale politie inspecteur. Die is gecontacteerd door de Italiaanse politie in verband met een dode Antwerpenaar. De Italiaanse politie denkt dat het zelfmoord is, maar inspecteur Adriaanse vertrouwt het niet en neemt contact op met Inspecteur Masson.
Masson geeft de informatie door aan Liese Meerhout en omdat het rustig is in Antwerpen gaan Commissaris Meerhout en Hoofdinspecteur Masson naar de autopsie in Italië. Bij de autopsie worden geen rare dingen gezien en zij gaan uit van zelfmoord. Terug in Antwerpen wordt het team geconfronteerd met een koffertje met daarin de bezittingen van een meisje dat in 1993 werd vermoord. De dader - hij misbruikte en wurgde twee meisjes in vier maanden tijd - is nooit gevonden. Aan Commissaris Liese Meerhout en haar team de taak om deze complexe zaak op te lossen.
Dit is het twaalfde deel in de Liese Meerhout-serie. Toni Coppers is een meesterverteller, hij neemt ons moeiteloos mee in zijn wereld en laat stukje bij beetje informatie los. Toni weet de spanning goed op te bouwen en heeft mij vele malen op het verkeerde been gezet. Ook het prachtige taalgebruik maken dit boek een feestje om te lezen.Voor mij is dit de eerste Liese Meerhout thriller maar zeker niet de laatste, want dit boek smaakt naar meer, en het is er, dus die ga ik zeker lezen. Het boek is goed op zichzelf te lezen. Baantjer vind ik een lekker tussendoortje, maar dit boek stijgt daar ver boven uit en zie ik als volwaardig thriller. Heb je moeite met lezen? Coppers is ook bij VTM (Vlaamse zender) als serie te zien, Zelf heb ik deze niet gezien, maar ben daar wel heel nieuwsgierig naar. Zelf lees ik liever dan dat ik kijk, maar net als met Baantjer kan ik er geen genoeg van krijgen. Het is een type thriller dat niet verveeld die ik graag oppak om te lezen. Ben dan ook blij dat ik Toni Coppers heb ontdekt.
Ik geef het boek 5 sterren want het heeft een zeer goed en geloofwaardig plot. Het is heel spannend, en zeker een aanrader voor de lezers van Baantjer.
*** | 1pos
|
Erwin Sommer raakt door een tegenvaller in zijn levensmiddelzaak (die voornamelijk door zijn vrouw succesvol op poten is gezet)in een neerwaartse spiraal, hij raakt ernstig aan de drank en daardoor snel aan lager wal.
Hij belandt in de gevangenis en daarna in inrichtingen voor psychisch gestoorden, hij gedraagt zich fatsoenlijk maar hij krijgt door toedoen van de leiding geen kans om ontslagen te worden.
Een geweldig boek dat laat zien hoe snel mensen in verval kunnen raken, maar ook beeld geeft van de misstanden destijds (en wellicht nog steeds) in psychiatrische inrichtingen waarin onze hoofdpersoon moest verblijven, een fantastische duidelijke schrijfstijl maakt het lezen tot een feest, kortom aanrader van de bovenste plank | 1pos
|
Dit boek heb ik ‘gelezen’ als luisterboek. Mijn eerste ervaring met luisterboeken. Ik werd direct gegrepen, door de stem die het verhaal vertelt en door het stukje geschiedenis waar ik nog nooit van heb gehoord. Triest hoe deze afstammelingen hebben moeten strijden om de erkenning van de heldendaden die hun vader heeft verricht in de Tweede Wereldoorlog. Jan Zwartendijk is een held, een man die zijn eigen belangen ondergeschikt vond aan die van anderen: ‘zijn Joden’. Wat fijn dat 95% de oorlog door Jan en Sugihara heeft weten te overleven. Ik heb dit boek beluisterd met regelmatig een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Werkelijk prachtig! | 1pos
|
Auteur: Bo Svernström
Uitgever: HarperCollins
Nederlandse vertaling: Edith Sybesma
ISBN 9789402730609
1e druk september 2018
480 pagina's
------ Ik sta naast een boom. Het park is bijna leeg. Ik draag camouflagekleding en een zwarte bivakmuts. Ik hoor hem. Onregelmatige dronken voetstappen. Hij loopt nog onbezorgd, overdreven zelfverzekerd.
Nog twee meter, één..... ------
Even buiten Stockholm is een man gevonden in een schuur. Hij is gemarteld en lijkt dood te zijn.
Inspecteur Carl Edson staat bij een naakt mannenlichaam dat in een onnatuurlijke hoek aan de muur hangt, het lichaam lijkt gekruisigd en is beestachtig verminkt.
De man blijkt Marco Holst te zijn een berucht crimineel.
Als forensisch onderzoeker Lars-Erik Wallquist de schuur in komt,ergert hij zich aan een plas kots in de hoek van de schuur. Dit is precies de reden dat hij geen mensen op een plaats delict wil.
Wanneer ze een onderzoek verrichten op de plaats delict horen ze een onmenselijk gekreun. Het lijk blijkt te leven.
Marco wordt naar het ziekenhuis gebracht waar hij later toch komt te overlijden.
Is hij nu overleden aan zijn verwondingen of is hij alsnog vermoord?
Dit is het eerste slachtoffer van een serie moorden.
Als verslaggever Alexandra Bengtsson lucht van deze zaak krijgt, blijft ze er bovenop zitten.
Via haar bronnen weet ze precies waar de moorden gepleegd zijn.
Op elke plaats delict wordt een propje kauwgum achtergelaten.
Het dna hiervan komt alleen in geen enkele databank voor.
Wat vond ik dit boek spannend en prettig om te lezen.
Fijn lettertype en korte hoofdstukken wat voor mij een reden is om nog een extra hoofstuk mee te pakken.
Vanaf het begin is het verhaal luguber en bij elke moord wordt de verminking in details beschreven.
Als je dan al een vermoeden hebt wie de dader kan zijn, word je in verwarring gebracht door een uitgespuugd propje kauwgum die op elke plaats delict achterblijft.
Ik vond het erg jammer dat het plot zo raar is geëindigd.
Verder heb ik genoten van dit dikke boek met het duistere verhaal.
Vanaf pagina 100 wilde ik maar verder lezen.
Ik vind het een aanrader.
Jammer van het plot en daarom geef ik 4½*
Met dank aan #ThrillZone
Rotterdam, 20 maart 2019
Annemarie | 1pos
|
De intrigerende aanbeveling ‘Voor lezers van Donna Tartts De verborgen geschiedenis met een vleugje Twin Peaks’ die op de achterkant van De tien schrijvers van Laura Witte staat, is enigszins begrijpelijk, maar zet je toch op het verkeerde been. Het dorpje Haazenrugge, waar het verhaal van Ella Amanda Milana zich afspeelt, heeft in de verte wel wat van Twin Peaks, maar de overeenkomsten met het boek van Tartt zijn te oppervlakkig om juist te zijn. Dat geeft niets, zolang je kunt vergeten dat dat beloofd is en je je wilt overgeven aan het eigenaardige verhaal van de tien schrijvers waaruit het genootschap van Laura Witte ooit bestond.
Pasi Ilmari Jääskeläinen (1966) maakt al op de eerste pagina duidelijk geen rechttoe rechtaan realistisch verhaal te willen vertellen: "Eerst was de lezeres verbaasd, en vervolgens beledigd, toen een misdadiger met de naam Raskolnikov ineens midden op straat voor haar ogen werd vermoord. Sonja, de goedhartige prostituee, schoot hem in het hart. Het gebeurde halverwege een opstel over een klassieker van Dostojevski.
De naam van de lezeres was Ella Amanda Milana. Ze was zesentwintig jaar oud en bezat onder andere fraai glooiende lippen en defecte eierstokken."
De leerling door wiens opstel Ella zo beledigd is, overhandigt haar zijn uit de bibliotheek geleende boek, opdat "Mevrouw de invalkracht" daarmee zelf kan controleren dat de plot is zoals hij het beschreven heeft. Ella bladert het boek door en constateert dat de leerling inderdaad heeft beschreven wat er in deze Misdaad en straf gebeurt. Ze neemt het boek mee naar de lokale bibliotheek, waar blijkt dat de Ingrid Katter, bibliothecaresse én schrijfster én lid van het Literair Genootschap van Haazenrugge, niet verbaasd is. Zij weet precies wat er aan de hand is, maar is niet direct genegen dat aan Ella uit te leggen.
Dat boeken in Haazenrugge regelmatig spontaan van plot veranderen is slechts een van de vele mysteries waarmee de bewoners van Haazenrugge moeten leven. Wat te denken van al die verschillende soorten geesten in de tuinen, vijvers, meren en bossen? Waarom lopen al hun honden weg en verzamelt een groot deel daarvan zich bij het huis van Martti Winter, een ander, enigszins gezet, lid van het Literair Genootschap? Hoe is het mogelijk dat Laura Witte in het niets verdwijnt, ten overstaan van een grote menigte feestvierders? En waarom moet dat uitgerekend gebeuren op het moment dat Ella zich mag aansluiten bij dat selecte, door Laura Witte uitverkoren, groepje schrijvers van het Literair Genootschap? Waarom heeft Laura Witte zo lang gewacht met het invullen van de tiende plek in het genootschap? En wat is er eigenlijk gebeurd met het oorspronkelijke tiende lid van het genootschap, de zo talentvolle, maar wat vreemde Oskar Zuidersparre?
Aan mysteries geen gebrek, aan ontrafelingen daarvan wel. Accepteer Haazenrugge en zijn inwoners zoals het is, verwonder je nergens over, ga vol mee in het spelen van Het spel dat door de leden van het genootschap 'gespeeld' wordt en geniet vooral van het spel dat Jääskeläinen met jou, de lezer, speelt. De tien schrijvers van Laura Witte weigert zich in één (genre)hokje te laten duwen, omdat het onder meer zowel magisch realistisch elementen, als thrillerelementen in de vorm van verdwijningen en - wellicht - een moord bevat. Dat is echter allemaal bijzaak. De tien schrijvers van Laura Witte is vooral een verhaal over schrijven en schrijvers, over de wijze waarop mensen, en vooral schrijvers, met elkaar omgaan, over inspiratie, en over de wijze waarop fantasie en werkelijkheid elkaar beïnvloeden. Nee, Jääskeläinen is geen Tartt, en ook geen David Lynch of Mark Frost. Jääskeläinen is Jääskeläinen en dat is meer dan genoeg. | 1pos
|
Opnieuw weet Stefan Hertmans mij te raken.
Een prachtig geschreven geschiedenis uit de 11e eeuw over een christelijke vrouw uit Rouen die zich bekeert tot het Joodse geloof en daarmee haar leven een drastische en dramatische wending geeft.
Door de prachtige schrijfstijl werd ik in een tijdvak gezogen dat mij voorheen niet aansprak maar dat door dit boek is gaan leven. | 1pos
|
De Ierse schrijver Michael Collins heeft met zijn twee vorige boeken Dolende zielen en De Wederopstandelingen wel lovende recensies, maar helaas geen grote lezerskring weten te verwerven. Reden dat ook zijn laatste in het Nederlands verschenen boek Hoeders van de Waarheid uitsluitend gepubliceerd kon worden dankzij de financiële steun van de Ireland Literature Exchanges.
Dat het grote publiek niet warm loopt voor de boeken van Michael Collins is overigens niet zo vreemd. De meeste mensen houden van boeken die een zeker optimisme of lichtvoetigheid uitstralen. De wereld van Collins daarentegen is somber met achter elke donkere wolk een nog donkerder wolk.
In Hoeders van de Waarheid is dat niet anders. De gekwelde hoofdpersoon Bill die zijn nachten in eenzame wanhoop doorbrengt, sombert over de vergane glorie van de uitgeholde provinciestad waarin hij woont. Alle fabrieken zijn gesloten en wat rest zijn roestige karkassen en ontheemde mensen. Bill leeft in een naargeestige realiteit. Zijn vader heeft zelfmoord gepleegd en zijn droom om een goed journalist te worden lijkt, vanwege zijn gebrek aan talent, ver weg. Zijn afgestompte wereld bestaat uit het verslaan van kookwedstrijden en schoolsportdagen voor de stadskrant De Waarheid.
Maar als op een dag de oude Lawson vermist wordt en men vermoedt dat hij door zijn zoon Ronny in stukken is gehakt, keert het tij. De onhandige stukken die Bill over de kwestie schrijft, worden door de landelijke pers overgenomen. Even staat de dode stad in het centrum van de belangstelling. Het verandert het leven van de mensen zo drastisch dat velen eraan ten onder gaan. Maar wie heeft Lawson eigenlijk vermoord? En wat is de precies de band tussen Bill en de vermoedelijke moordenaar?
Michael Collins heeft een knap boek geschreven met een oersterk en inventief plot. Zijn stijl is hoogst oorspronkelijk. Zijn taalgebruik vol zwaarmoedigheid gekoppeld aan zijn intense sfeerbeschrijvingen versterken de treurigheid die hij beschrijft op alle fronten. De wereld deugt niet en mensen nog minder. Vorm en inhoud worden een. Voor Collins is het oplossen van de misdaad geen hoofddoel. Hij gebruikt misdaad als gereedschap om de menselijke zwakte aan te tonen. Misdaad mag dan niet lonen, maar veel mensen trekken er op zelfzuchtige wijze wel profijt van.
Dat eenzaamheid, eentonigheid en neerslachtigheid kunnen leiden tot prachtige literatuur
hebben o.a. Van het Reve (De Avonden) en Malcolm Lowry (Under the Vulcano) bewezen. Dat een pessimistisch en zwaar gemoed ook garant kan staan voor een literaire thriller van hoog niveau, bewijst Micheal Collins met Hoeders van de Waarheid. | 1pos
|
Eigenlijk behoor ik niet tot de doelgroep maar mijn dochter is fan van (de boeken van) Mel en vond dat ik al Mel’s boeken ook moest lezen.
Ik lees graag thrillers van Nederlandse bodem dus heb vorig jaar alle verschenen titels gelezen.
Mel kreeg er een “oudere fan” bij, ik vind het goede boeken.
Dus net als mijn dochter was ik ook benieuwd naar Schuld.
Nog voor je goed en wel begint met lezen wordt je al getrakteerd op een boek met een verrassend uiterlijk (buitenkant) en lay-out (binnenkant).
Het boek wordt vanuit verschillende personages geschreven, ook vanuit de dader.
Mel heeft een prettige schrijfstijl en kan zich goed in het leven van een puber verplaatsen.
Zij weet helder en zeer herkenbaar personages en situaties te beschrijven waardoor je je gelijk in de personages/situatie kunt verplaatsen.
Met de informatie die je al weet over het boek begint het verhaal ook gelijk boeiend.
Want zodra je na 4 bladzijdes het hoofdstuk start vanuit personage Kate voel je de spanning omdat je weet wat er gaat gebeuren.
Maar nog niet hoe en wanneer.
Het boek blijft boeien en is niet voorspelbaar.
De spanning bouwt zich op tot een verrassend einde.
En als je dan denkt het boek uit te hebben komt er nog “iets” waar ik stil van werd.
Deze emotie is zo goed en puur verwoord, dat je de pijn kan voelen.
Ik was daar even stil van. | 1pos
|
Het verhaal speelt deels in 1993 en deels in 2017.Jochem Nijhoff gaat samen met vier studievrienden het vijfde lustrum van hun dispuut vieren.Jochem heeft dit georganiseerd en het vindt plaats in zijn buitenhuis.Om zelf volop te kunnen genieten huurt hij een poetsvrouw -Hannah- in om de rommel in het weekend op te ruimen en het belangrijkste te zwijgen over alles wat zij ziet of hoort.Hij vindt Hannah via Roos,zijn secretaresse.De leden van de jaarclub hebben ieder hun eigen geheimen zoals drugsgebruik,fraude en overspel maar ook samen een geheim.24 jaar geleden hebben zij in een dronken bui Joost Laarmans in elkaar geslagen en voor dood achter gelaten.Hannah is de zus van Joost en wil wraak nemen.
Het boek is spannend tot het einde en heeft toch weer een verrassend slot.Het is in een prettige stijl geschreven. Geen lange zinnen en het is helder in welk jaar het speelt.Men moet tijdens het lezen wel opletten want werkelijk iedereen liegt.
Jet van Vuuren is het pseudoniem van de Nederlandse thrillerschrijfster Hennie de Groot.Zij debuteerde in 2011 met de thriller “Zomerdruk” In al haar boeken spelen vrouwen de hoofdrol. “Liegbeest” is de twaalfde thriller van deze schrijfster.
Het boek waardeer ik met 4 sterren.Vond het een fijn boek om te lezen en goed geschreven.
Het onderwerp van zinloos geweld is helaas nog steeds volop aanwezig in onze samenleving.Dat wraak zoet kan zijn is te begrijpen maar kan duidelijk ook uit de hand lopen.
Deze thriller zal ik zeker aanbevelen bij anderen. | 1pos
|
De eerste vraag die als lezer van dit boek bij je opkomt is: Domenico Starnone , is dat dan eindelijk de ware identiteit van de – vooral in Italië, maar ook ver daarbuiten - zo langzamerhand zeer bekende Elena Ferrante, die o.a. de bekende en goed gelezen Napolitaanse romans geschreven heeft?
Het is waar, het mysterie is eindelijk ontrafeld, Domenico Starnone is Elena Ferrante en de auteur van veel bekende, goed gelezen en ook verfilmde boeken met vaak vrouwen in een hoofdrol, is , volgens o.a. dit artikel https://www.groene.nl/artikel/elena-ferrante-is-een-man , een man.
Dat wordt goed opletten naar eventuele verschillen in de schrijfstijl.
Dit boek – Strikken – is de literaire wederhelft van Ferrantes “Dagen van Verlating”.
De cover om te beginnen is prachtig in zijn eenvoud.
Een paar herenschoenen waarvan de veters aan elkaar vast gestrikt zijn, symbolisch voor de inhoud van het boek.
Het verhaal begint met een uitgebreid voorwoord van de auteur Jhumpa Lahiri, die uitleg geeft over de inhoud van het boek en o.a. de verschillende betekenissen, die in vertaling aan de titel ontleend kunnen worden.
Aldo, een van de hoofdpersonages, wordt verliefd op een jong meisje en verlaat na twaalf jaar huwelijk, zijn echtgenote Varna en daarbij zijn twee kinderen, om met zijn minnares te gaan samenwonen.
Deze beslissing raakt Varna en ook haar kinderen, recht in het hart.
Ze kan de handelswijze van Aldo niet verkroppen en begint hem brieven te schrijven, vol met verwijten en woede.
Strikken is een raamvertelling en opgedeeld in drie verschillende boeken, die ieder weer opgedeeld zijn in korte hoofdstukken.
De drie delen worden elk verteld vanuit een ander perspectief, dat van Varna, Aldo en ook vanuit hun kinderen, waardoor de lezer goed meekrijgt wat de beslissingen van Aldo doen met het gevoel van de mensen om hem heen en uiteindelijk ook met Aldo zelf.
Aan het einde van het boek zijn Aldo en Varna oud en weer bij elkaar.
De roman is goed geschreven en leest – mede door de goede opdeling ervan, de korte zinnen en de mooie dialogen – heel gemakkelijk.
Boeiend is het om via verschillende perspectieven de impact op de diverse personages van de beslissing van Aldo te lezen.
Ook zit er wat humor en ook ironie in het boek, waardoor Strikken, ondanks het vrij zware onderwerp, nergens echt zwaar op de hand wordt.
Strikken is een juweeltje , stemt tot nadenken en suddert na het lezen nog wel even na. | 1pos
|
Van Elisabeth George heb ik alle boeken. Ik was dus erg nieuwsgierig naar de inhoud van dit boek. George geeft een openhartige blik in haar keuken. Ze sleept de lezer mee haar werkkamer in, zeg maar.
Ik vond het erg leuk om te lezen hoeveel (denk-)werk en research er vooraf gaat aan haar boeken. Maar ook om te ontdekken hoe heerlijk het voor haar is als ze echt helemaal in het verhaal wordt getrokken, waardoor het als het ware zichzelf schrijft.
Heel bijzonder boek.
Als dit onderwerp je interesse heeft zou ik zeggen: lezen dit boek. | 1pos
|
Moederziel is alweer de zevende thriller van Marelle Boersma. In elk boek staat een maatschappelijk thema en voornamelijk verborgen leed centraal. Leed dat vaak voortkomt uit misstanden in de maatschappij.
Myrna Klaver is een vrouw die door haar man is verlaten omdat die niet tegen haar handicap bestand was. Myrna lijdt aan Multiple Sclerose en beweegt zich voort in een rolstoel. Ze woont Yerseke, alleen, haar beide dochters Saar en Josje hebben gekozen voor een zelfstandig leven. Niets kan zo van elkaar verschillen als de karakters van beide dochters. Saar komt over als de verstandige jonge moeder met een zoontje en Josje is de onvoorspelbare, nooit logisch nadenkende, onstuimige en altijd probleemveroorzakende dochter.
Het leven van Myrna verandert als ze een lieve man, Dave van Dalen, leert kennen. Bijna op hetzelfde moment heeft Josje besloten haar leven een belangrijke wending te geven en terug te keren naar haar moeder en voor haar te gaan zorgen.
Dit levert de nodige conflicten op en Myrna moet haar leven drastisch aanpassen om met beide dominante mensen om te kunnen gaan.
Moederziel is een verhaal waarin een aantal problemen keihard op tafel komen te liggen. Iedereen heeft te maken met de stijgende kosten en uitgeklede pakketten van de zorgverzekeringen, dus krijgt dat een plaats in dit verhaal. Daarnaast is de kwetsbaarheid van alleenstaande en invalide mensen onbeschrijfelijk groot. Doe daar de gespannen verhouding tussen moeder en dochter bij en het podium is compleet.
Spannend en tenenkrommend psychologisch beladen, dat is het enige wat over Moederziel is te zeggen. Wie meer wil weten zal toch echt het boek zelf vast moeten nemen en op pagina 1 beginnen, de rest volgt vanzelf
.
Eindoordeel: 4 sterren
Spanning: 4 sterren
Plot: 5 sterren
Leesplezier: 4 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Psychologie: 5 sterren | 1pos
|
Jezus, wat een mooi geschreven verhaal ‘Charlotte’.
Korte zinnen van zorgvuldig gekozen woorden, ze vloeien moeiteloos over in de volgende.
Het is de tragiek over het leven van Charlotte Salomon maar ook de manier waarop het geschreven is wat zo ontzettend fascinerend is.
Ze vertellen het verhaal van Charlotte Salomon *Berlijn 1917, kunstenaar, muziekliefhebber, vrouw, Joods, uitgeweken naar Frankrijk, overleden Auschwitz 1943.
Haar geschiedenis is opgeschreven door de Franse schrijver®isseur David Foenkinos.
Af en toe mengt de schrijver zich zelf in het verhaal, hij vertelt over de zoektocht naar Salomon, het geeft een persoonlijke, betrokken dimensie aan het verhaal.
‘Charlotte’; Ingetogen, prachtig en aangrijpend.
*Haar complete werk’ Leven? of theater’ waarover Charlotte zei: “Dit is mijn hele leven” is in een exclusieve uitgave leverbaar. | 1pos
|
dit is inderdaad een vervolg op Mag het een maatje meer zijn. maar het is prima zelfstandig te lezen. het is een chicklit met een klein speurderssausje erover! | 1pos
|
Door de golven gebeukt en door de wind geteisterd, zo beschrijft de Schotse schrijfster Amy Liptrot (1986) de Orkney-eilanden ten noorden van Schotland. Tegelijk is het de beschrijving van haar leven, opgegroeid met een manisch-depressieve vader en een zeer godsdienstige moeder, vertrokken naar Londen, aan de drank geraakt en door haar verslaving haar relatie, huis en baan kwijtgeraakt. Terechtgekomen in een afkickprogramma, gerelateerd aan het 12-stappenprogramma van de AA en uiteindelijk weer terug naar de Orkney's. Maar schrijft ze: "ik vraag me af of je het wel thuis kan noemen als je er nooit het gevoel hebt gehad er thuis te horen." Dat ligt onder bijna alle verslavingen, het nergens thuis horen, ook thuis dus niet.
In Uitweer beschrijft Amy Liptrot haar reis hoe ze in Londen aan de drank raakt. Een beschrijving zonder gêne: Ik ging rinkelend en stinkend naar verschraalde drank het huis uit. Of: Om mijn verdriet te laten zien deed ik op een avond een striptease in de kamer van een vreemde."
Het onverwachte
Afgekickt gaat ze terug naar de Orkney's en ze beschrijft daar hoe ze langzaam maar zeker, zoals ze zelf zegt in een interview met VPRO-boeken in 2016 "het onverwachte toelaat in haar leven." En laat dat nu juist datgene zijn wat een verslaafde niet kan.
Ze beschrijft haar leven op het eiland, haar vrijwilligerswerk bij de vogelbescherming, haar observeren van de natuur. En dat alles met oog voor detail. "Op mijn eerste dag schuil ik naast een oude vrieskist, bij een bosje brandnetels, en kijk hoe het weer over zee dichterbij komt. Het beuken van de golven klinkt niet heel anders dan het verkeer in Londen."
Details
Liptrot is een journalist en zo schrijft ze ook, observerend, analyserend en tegelijk feit en commentaar gescheiden houdend. En juist die manier van schrijven maakt dit een ander boek dan een egodocument van een ex-verslaafde, of de vrouw die haar leven terugvond in de eenzaamheid van de oernatuur.
Terecht heeft ze voor dit boek de Wainwright prize 2016 gekregen voor de "best writing on the outdoors nature and uk-based travel writing". En de PEN Ackerley prize 2017 voor memoires en auto-biografieën.
Compositie
Het boek is zorgvuldig gecomponeerd. Het is in zekere zin een chronologische beschrijving. De 28 hoofdstukken zijn kort, gecomponeerd rond een thema, de natuur, het weer, de zee, een plek op het eiland. En steeds relateert datgene wat ze waarneemt en beschrijft met haar verslaving en herstel. Bijvoorbeeld in het hoofdstuk over de geologie van de eilanden waar ze op zoek gaat naar een geologische breuklijn in het landschap ook de breuklijn in haar eigen leven ontdekt en de breuklijn die ze over moet om haar herstel verder door te zetten. Niet meer drinken was niet meer dan een begin. "Op mijn winterochtendwandelingen, en tijdens nachten in mijn cottage die staat te trillen in de storm, zijn mijn oude opvattingen over wie ik ben, hoe ik zo ben geworden en waar ik moet zijn, langzaam aan het veranderen."
De engelse dichter John Done schreef in 1624 het gedicht: No man is an island, entire of itself. Niemand staat op zichzelf maar je bent een deel van het geheel. Amy Liptrot had het eiland nodig om dat te ontdekken en die reis heeft ze weergaloos beschreven. | 1pos
|
EEn zeer goed en vlot geschreven documentaire,(over het Franse Verzet)
En wat zo speciaal aan het boek is, dat de slachtoffers achterin het boek beschreven worden,wat er met hen gebeurd is / was.
Van de 230 vrouwen komen er 49 vrouwen levend uit de strafkampen.
Echt de moeite waard om te lezen. | 1pos
|
Milan den Hartog is waarschijnlijk de meest competente begrafenisondernemer die werkzaam is bij Noordezon en zonen, als je tenminste het zijn leidinggevende vraagt. Het liefst wil Milan zijn werk als begrafenisondernemer achter zich laten en voor zichzelf gaan beginnen door bedjasjes op de markt brengen. Wanneer hij onverwacht een Aldi-tas met 30.000 euro in zijn bezit krijgt, voegt hij daad bij woord en zegt zijn baan op. Zijn leidinggevende haalt hem over om nog één week te blijven en behulpzaam als Milan is, blijft hij nog een week. In deze week gebeuren een aantal onverklaarbare zaken die ervoor zorgen dat Milan zijn leven moet overzien en tot de conclusie komt dat er iets mist.
Een van deze onverklaarbare zaken gaat over de heer Jahangir die na zijn dood in de koelcel blijft liggen omdat er wat problemen zijn om hem in zijn geboorteland te begraven. Opmerkelijk is dat hij Milan en zijn zoon nog mailtjes stuurt vanuit zijn koelcel in het mortuarium. Ook werkt Milan aan de zaak van mevrouw Milouda wiens lichaam is verdwenen. Hoe gedreven Milan de afgelopen jaren ook zijn werk heeft uitgevoerd, in zijn laatste week heeft hij er veel moeite mee. De Aldi-tas met het geld blijft continu door zijn hoofd spoken en ook zijn gevoelens voor zijn collega Elsa kan hij niet duiden. Wie zegt dat het leven met de doden makkelijker is dan met levende mensen?
Zeg maar dat we niet thuis zijn is een gevoelige, veelzijdige roman over de zoektocht van een man naar zijn eigen identiteit en een veilige thuishaven. En om dat te bereiken moet er vertrouwen zijn om je open te stellen voor anderen. Milan kan niet voor niets zo goed uitvaarten begeleiden en met de doden en nabestaanden omgaan. Hij is behulpzaam, integer en zet zichzelf vaak opzij om de ander tegemoet te komen. In zijn omgang met mensen, waaronder zijn collega Elsa, houdt Milan bewust afstand. Hij vindt het moeilijk om mensen te vertrouwen en zich kwetsbaar op te stellen.
Doordat Milan de Aldi-tas in zijn bezit krijgt, krijgt hij eindelijk een concrete kans om voor zichzelf te kiezen. Hij wil niet meer zwemmen in de zee, maar dansen op de rug van de zee zonder er in te verdrinken.
Maar niet alleen het gevoelige gedeelte in het boek is intrigerend. De afwisseling en de verdieping in de zaken van meneer Jahangir en mevrouw Milouda zijn verfrissend, treurig maar toch ook met een vleugje humor geschreven. We lezen de mailtjes die meneer Jahangir naar Milan stuurt, die op zijn beurt niet weet hoe hij het lichaam van Jahangir in Iran moet krijgen. Ook kunnen we lezen hoe familieleden van mevrouw Milouda met de doodskist op stap gaan om haar te vinden. De laatste werkweek van Milan wordt steeds meer verwarrend en daarmee wordt de druk op zijn emotionele ketel steeds groter tot dit tot Milan gedwongen wordt zijn leven te overzien.
Zeg maar dat we niet thuis zijn is een prachtige, verfijnde roman met een pure schrijfstijl die ik iedereen kan aanraden.
Lees meer op www.boekenz.nl | 1pos
|
Ik vond het een leuk boek. Het is makkelijk leesbaar en grappig. De Nederlandse cultuur gezien door de ogen van een Française. | 1pos
|
Aanrader voor iedereen die vaak naar Animal Planet kijkt en dol is op dierentuinen. Je krijgt een kijkje achter de schermen. Mee vertelt over alles wat er bij komt kijken om een "verwaarloosde" dierentuin over te nemen, van mokkend personeel tot regels en wetgeving, maar ook de leuke dingen zoals het contact met de dieren. Hij vertelt openhartig over de ziekte en het overlijden van zijn vrouw en het verdriet dat dat met zich meebrengt.
Een leuk stukje vond ik ook waarin hij vertelde dat hij s'avonds nog wat hout ging halen en er plotseling, zonder dat hij in de gaten had, aan de andere kant van de omheining 3 tijgers hem geruisloos hadden genaderd. Toen hij vervolgens, aan de rand van het park, heel dichtbij iets hoorde ritselen schrok hij zich een hoedje maar het bleek de nieuwsgierige koe van de buurman te zijn. | 1pos
|
Deze novelle begint en eindigt met de dood van Ivan Iljitsj. Ik werd wel wat treurig van dit boek. Het is wel mooi geschreven maar het beschrijft zo'n verschrikkelijk triest leven. Ivan is een ambitieuze ambtenaar,hij maakt carrière o.a. door (niet nader genoemde) dingen te doen waar hij eigenlijk van walgt maar waarvan hij ziet dat ook hoger geplaatsten ze doen.
Hij is getrouwd met een jaloerse en knorrige vrouw. 'Het huwelijksleven werd voor hem een moeizame en ingewikkelde aangelegenheid, hij verlangde slechts gemakken als thuis eten, het bed, uiterlijk fatsoen...- ...Het werk was alles voor hem, slokte hem geheel en al op. Hij genoot van zijn macht, zijn succes bij hoger geplaatsten en ondergeschikten, van diners en kaartspelen'
Na een val wordt hij ziek, dokters weten niet goed wat er aan de hand is. Ivan vindt weinig troost en medeleven bij zijn naasten, hij wordt steeds zieker en komt tot het besef dat het enige wat mensen nog aan hem interesseert, is wanneer hij dood zal gaan.
Uiteindelijk wordt zijn sterven door iedereen om hem heen omlaag gebracht tot het niveau van toevallig ongemak. Niemand knuffelde of aaide hem, niemand huilde om hem. Wanneer hij zich in de laatste dagen voor zijn dood afvraagt waarom het leven zo zinloos is, waarom hij zo moet lijden, komt hij tot de conclusie dat hij niet heeft geleefd zoals het moest, dat zijn hele carrière, zijn gezin, zijn leven verkeerd zijn geweest. Dat de aanvechtingen die hij af en toe had om zich te verzetten , bijvoorbeeld tegen de hooggeplaatsten die hij altijd heeft gevolgd, juist goed waren. Na dagen fysiek en moreel lijden, sterft hij toch zonder doodsangst en ziet hij licht in plaats van de dood. | 1pos
|
Titans is het achtste boek van auteur Victoria Scott. Ze schrijft in verschillende genres, haar eerste jeugdboek voor 8+ verschijnt dit voorjaar en ze is bezig met een psychologische thriller. Titans is een onvervalste YA met veel actie. Zelf zegt ze over haar keuzes: “Alles wat ik al heb gedaan voelt aan als een ex-vriendje, leuk op dat moment, maar nu geschiedenis”.
Astrid kijkt al haar hele leven naar de races van de Titans. De mechanische paarden zijn onbetaalbaar voor het gewone volk, en al helemaal voor Astrid en haar vriendin Magnolia. De twee vriendinnen zitten in hetzelfde schuitje: hun vaders gokken, waardoor ze dreigen uit huis te worden gezet. Dan krijgt Astrid de kans om mee te doen aan de race en zo al haar financiële problemen én die van Magnolia op te lossen. Ze grijpt deze kans met twee handen aan, maar de races zijn niet zonder gevaren.
De plot heeft een duidelijke opbouw: de spanning komt voornamelijk van de Titanen-races. De races hebben verschillende afstanden en soorten banen, waardoor ze nooit hetzelfde zijn. De races worden steeds ruiger en er komen altijd onverwachte effecten om de hoek kijken, waardoor je ook als lezer verrast wordt. Hierdoor leef je extra mee met Astrid, die niets anders wil dan winnen. Scott weet het gevoel van rijden op de titaan tot in de puntjes te beschrijven. Astrid voelt zich onoverwinnelijk op haar titaan: “Ik heb me nog nooit zo vrij gevoeld. Zo snel. Zo sterk. Zo mooi.” Wanneer je Titans leest, voel je de wind door je haren wapperen en de stalen machine bewegen, het is bijna alsof je er zelf op zit.
Maar Astrid is niet de enige die per se wil winnen. Haar titaan is een ander model dan die van de andere jockeys, waardoor hij ook andere eigenschappen heeft. Een van deze eigenschappen is het hebben van emoties. Soms gedraagt de machine zich als een echt paard. Hierdoor bouwen Astrid en haar titaan Vrijbuiter een band op. Ook Vrijbuiter moet en zal winnen, en is bereid om alles te doen om dit voor Astrid mogelijk te maken, als ze hem maar vertrouwt.
Vriendschap is een heel belangrijk thema in Titans. Astrid’s beste vriendin Magnolia steunt haar door dik en dun, ondanks haar eigen problemen. Magnolia is ook verantwoordelijk voor de hoofdaccessoires van Astrid tijdens haar races: het liefste zou ze een bedrijfje openen in deze accessoires. De accessoires zijn meestal geel met zwart met een bij en vormen het logo en de kleuren van Astrid en haar team. Grappig feitje: geel is de favoriete kleur van de auteur! Niet alleen haar beste vriendin is van groot belang tijdens de races: ook de rest van Astrids team is dat. Rags en Barney hebben de titaan gebouwd en leren Astrid om er op te rijden, terwijl haar sponsor Lottie zorgt voor de lessen in elegantie. Het is verfrissend dat Astrid en Magnolia ook die lessen met veel plezier oppakken in plaats van afwijzen.
Familie is ook erg belangrijk voor Astrid. De problemen bij haar thuis – en haar schuldgevoel erover – zijn de reden dat Astrid de kans om te racen met twee handen aangrijpt, ondanks de gevaren. De familie dreigt uit elkaar te vallen, ondanks dat je merkt dat ze wel om elkaar geven. Iedereen ontvlucht de benarde thuissituatie op zijn eigen manier. De sterke familieband en deze bij elkaar willen houden is een van de belangrijkste motieven voor Astrid om mee te doen.
Al met al is Titans een spannende en snelle YA-roman. De prominentie van vriendschap en familie boven romantiek is verfrissend, en de vriendschappen worden mooi uitgelicht. De titanenraces zijn heel spannend en je zit er helemaal in als Astrid aan het racen is. Titans is als een race – vol spanning en eentje waarvan je niet wil dat hij eindigt, maar waar je wel het resultaat van wil weten. | 1pos
|
Wie graag een goed doorwerkte thriller wil lezen, moet beslist De Naakte Waarheid van Greg Iles lezen. Nagenoeg het hele verhaal speelt zich op één dag af in en rond het huis van de familie Shields. De dag begint zwaar voor Laurel Shields, die voor het eerst haar ex-minnaar Danny onder ogen moet komen. Laurel is immers kleuteronderwijzeres en de gehandicapte zoon van Danny zit bij haar in de klas. Vandaag is het oudervergadering. Maar Laurel beseft intussen dat ze zwanger is. Dit probleem op middellange termijn wordt heel acuut als ze thuis komt. Haar man, Warren, houdt een liefdesbrief van haar vast, die niets aan de verbeelding overlaat. In zijn andere hand houdt Warren een pistool. Hij is helemaal van slag en houdt Laurel en de kinderen gegijzeld. Dan volgen de gebeurtenissen elkaar in sneltreinvaart op. Warren verdenkt zijn partner in de dokterspraktijk. Als die opdaagt geraken beide mannen in gevecht, waarbij de partner wordt neergeschoten. Van dan af komt de politie de omgeving afzetten. Een raid op het huis wordt voorbereid. De enige die dit kan verhinderen is... Danny.
Dit is pas een boek waar je doorheen raast en dat je moeilijk kunt weg leggen. | 1pos
|
Ken mij niet is een spannende roman waarbij het verhaal gaat over een meisje die op negenjarige leeftijd door een man mee wordt genomen. Door hem wordt ze jarenlang vastgehouden, gekleineerd en seksueel misbruikt. Terwijl ze denkt dat niemand haar zoekt en ontsnappen aan deze man onmogelijks is gaan de jaren voorbij. Uiteindelijk waagt ze toch haar kans. Zal ze ooit volledig van deze man verlost worden? En hoe beschadigd is ze zelf na wat haar is overkomen? Vragen waarvan je als lezer van Ken mij niet uiteindelijk antwoord op zult krijgen.
Nadine Barroso schrijft zonder twijfel boeiend, toch is dit geen boek om snel uit te lezen. Het verhaal waarin kindermisbruik centraal staat is daarvoor te intens. De flashbacks waarin je meer te weten komt over Tessa zijn nodig om het verhaal goed te kunnen begrijpen, maar daardoor leest het boek wel moeizaam weg. Er zit geen vloeiend verloop in de verhaallijn, wat ergens jammer is. Toch, wanneer het boek volledig uit is en je een overzicht hebt van alle gebeurtenissen die in het boek benoemd worden is de keuze voor deze gekozen schrijfstijl vrij logisch. Tessa is behoorlijk getraumatiseerd en laat slechts stap voor stap flarden van de herinneringen aan haar verdorven jeugd toe. Herinneringen die ze met jou (de lezer) deelt. Voor haar zitten er geen vloeiende lijnen in haar gedachtengolven en deze verwarring wordt slim op de lezer overgebracht. Het verhaal is pakkend, intens droevig en blijft je waarschijnlijk nog lang bij. | 1pos
|
De debuutroman van Nienke Pool ‘Falco en de gestolen Stympha’s’ neemt je mee naar de wereld ‘Concordia’. De voorkant met de Stympha’s is kleurrijk en uitnodigend.
Zoals op de achterflap beschreven is dit verhaal losjes gebaseerd op de mythe van Herakles. Falco lijkt echter helemaal niet op die held. Hij is een jongen uit het meest achtergebleven deel van Concordia. Hij heeft nauwelijks weet van wat er buiten zijn dorp gebeurt en is onbekend met de technologie die zijn tegenstanders ter beschikking hebben. In zijn dorp is hij niet populair door zijn onbezonnen karakter en de problemen die hij vaak veroorzaakt.
Het avontuur begint als het dorp van Falco bezoek krijgt van de Alkeiden. Zij onderdrukken de overige volkeren van Concordia en beroven hen van hun persoonlijke dieren. Voor het Moerasvolk, waartoe Falco behoort, zijn dat de Stympha’s. Deze mythische vogels hebben bijzondere krachten en iedereen van het vogelvolk is verbonden met een specifieke Stympha. Als de Stympha’s gestolen worden, besluit Falco om de Stympha’s terug te gaan halen. Deze zoektocht leidt hem door heel Concordia, waarbij hij allerlei figuren ontmoet, vrienden en vijanden maakt en het ene hachelijke avontuur naar het andere beleeft. Steeds redt hij er zich uit met hulp van zijn vrienden. Het belang van geloven in jezelf en waar je voor staat, de kracht van samenwerken en vriendschap worden als een subtiele boodschap meegegeven.
De geschetste wereld en volkeren zijn buitengewoon divers en fantasierijk. Dat wordt gaandeweg het verhaal pas duidelijk. Net als Falco ontdek je het land, de mensen met hun bijzondere gaven en de historie terwijl het verhaal voortgaat. De vele dialogen en de vlotte verteltrant maken het verhaal levendig en zorgen dat het nergens saai wordt. De lezer wordt zelfs vaak op het verkeerde been gezet, iets dat nog eens extra duidelijk wordt bij de uiteindelijke climax, waar je in volle vaart naartoe geleid wordt.
Het boek is geschreven voor jongeren vanaf 10 jaar. Geen overbodige uitweidingen en veel actie. De YA leeftijd al ver gepasseerd, weet ik, dat ik als tiener van dit verhaal had gesmuld. Daarom is te hopen, dat dit boek zijn weg naar de juiste doelgroep zal vinden. | 1pos
|
De kern van politiek is: het creëren van een zo rechtvaardig en duurzaam mogelijke samenleving. Om dit te bewaken moet het Europol OpCop-team van Paul Hjelm de wapens opnemen tegen nietsontziende misdadigers. Tijdens het inwijdingsdiner van het nieuwe Europol hoofdkwartier in Den Haag komt Hjelm in contact met Eurocommissaris Marianne Barrière, die zich voorbereidt op een speech die de wereld op zijn grondvesten zal doen schudden. Zij wacht nog op de uitkomsten van een aantal onderzoeken die door een team van wetenschappers worden gedaan, voordat zij haar grote nieuws bekend kan maken. Dat niet iedereen op haar onthulling zit te wachten, wordt duidelijk wanneer zij bedreigd en gechanteerd wordt en de leider van het onderzoeksteam in Stockholm wordt vermoord.
In Amsterdam houden leden van het OpCop-team intussen een paar misdadigers in de gaten die zich bezighouden met mensenhandel. Gehandicapte mensen worden in Oost-Europa geronseld en in heel Europa ingezet als bedelaars. Het team heeft opdracht erachter te komen wie er achter de mensenhandel zitten en hoe en waar het geld wordt witgewassen. De druk op de ketel wordt opgevoerd wanneer de telefoon met een deel van het onderzoek van de vermoorde onderzoeker in Stockholm in handen komt van een van de bedelaars.
Arne Dahl heeft met Amsterdam-Stockholm een echt epos geschreven. Niet alleen de misdaad komt uitgebreid aan bod, maar ook de hedendaagse Europese politiek heeft een prominente plaats gekregen in het verhaal. Zij dient als spil van de plot waar de andere onderdelen als kometen omheen draaien: de chantage, de moorden, de mensenhandel.
Naast een uitstekend misdaadverhaal heeft Dahl met Amsterdam-Stockholm een vurig pleidooi voor een menselijkere politiek geschreven, eentje die niet draait om winst en geld. "Niemand begrijpt meer waar de politiek over gaat, omdat er geen samenleving meer is." Het komt de vaart van het verhaal niet altijd ten goede, maar het is zeer interessant en het blijft dienend aan het uitgangspunt van een thriller: er moet een misdaad opgelost worden. Daarvoor moet het hele OpCop-team zich tot het uiterste inspannen. De grote hoeveelheid namen die voorbijkomen maakt het soms lastig om de rode draad voor ogen te houden. Gelukkig staat er voor in het boek een overzicht van alle leden van het OpCop-team met hun functie, zodat ook de lezer die de vorige boeken niet kent een idee krijgt van wie wie is.
Amsterdam-Stockholm is een pageturner vanaf de allereerste bladzijde, maar Dahl schrijft niet voor de lezer die een hap-slik-weg-verhaal wil consumeren. Hij vraagt aandacht van de lezer en feeling voor en/of interesse in de (Europese) politiek. Maar dan beloont hij je ook met een indrukwekkend verhaal en een thriller met een zeer actueel thema.
Hoewel er af en toe wordt teruggeblikt naar de vorige delen in de OpCop-serie, is dit derde deel prima zelfstandig te lezen. Er worden geen onnodige clous weggegeven zodat, wanneer je deze serie nu pas ontdekt, je nieuwsgierig wordt gemaakt naar de eerste delen. Aan het eind van het boek worden al kleine speldenprikjes afgegeven die uitmonden in een daverende cliffhanger; opmaat naar een volgend deel. In het Zweeds is dat al verschenen (Sista paret ut, 2014), nu is het wachten op de Nederlandse vertaling. | 1pos
|
A is van os. Waar komen onze letters vandaan? Door Autobahn & Bette Westera
Geweldig boeiend boek, al kreeg ik bijna schele hoofdpijn van het kleurgebruik. Dat kan aan mij liggen, ik zal oud worden. Het is trouwens ook het enige minpuntje aan dit super interessant boek. Bedoeld voor kinderen maar (behalve het kleurgebruik) ook heel interessant voor volwassenen.
Dit boek leert ons dat het ontstaan van letters al dateert van 1800 voor Christus, deze letters noemen Proto-Sinaïtisch, dat evolueerde naar Het Fenicisch alfabet, nog later verhuisde dat naar het Grieks om ten slotte te eindigen bij de Romeinen die ook weer hun eigen aanpassingen en toevoegingen deden.
Dit Romeinse alfabet wordt nog steeds in een groot deel van de wereld gebruikt. Dat an sich is al boeiend om te lezen; nog boeiender is het te zien (letter per letter) hoe het alfabet is geëvolueerd. Zo leer je inderdaad dat de A van os komt en niet van aap. De H komt van chet/hek (dat is nog duidelijk) maar de S komt van sjin/boog, tegenstrijdig hé!? Net dat maakt dit boek zo boeiend. De H die van hek komt, daarin herken je nog enigszins een hek, ook tof.
Grappig is ook dat ons alfabet afstamt van tekeningen, die wij over de eeuwen heen hebben vervormd naar letters, maar dat we tegenwoordig weer meer terug grijpen naar tekeningen (emoji) om elkaar beter te verstaan.
De wereld, taal, ons alfabet; alles is en blijft aan verandering onderhevig. Dit boek biedt een boeiende, verrassende en soms ook grappige kijk op deze evolutie. Aanrader voor klein én groot! | 1pos
|
Achter het pseudoniem Ingrid Black gaan de Noord-Ieren Eilis O-Hanlon en Ian McConnel schuil; twee journalisten die privé ook een koppel vormen en in Belfast wonen.
Zij debuteerden in 2003 met Gevallen meisjes waarin we kennis maken met het speuderskoppel Saxon en Grace Fitzgerald: een ex FBI-agente en een rechercheur bij de politie van Dublin. Dit lesbische duo kreeg ook de hoofdrol toebedeeld in de volgende twee boeken van Ingrid Black.
Bij de krant wordt een brief afgeleverd waaruit moet blijken dat Ed Fagan, een seriemoordenaar die vijf jaar geleden spoorloos verdween, zijn werk gaat verderzetten. Maar Saxon, een ex FBI-agente die Ed Fagan nog ontmoet heeft voor zijn verdwijning, is ervan overtuigd dat er hier sprake is van een copycat: een andere moordenaar die zich in de voetsporen van de Nachtjager begeeft. De politie daarentegen richt al haar pijlen op de voormalige publieke vijand nummer een in Dublin.
De eerste verplichting die Ingrid Black zich voor het debuut oplegde was dat het verhaal zich absoluut moest afspelen in Dublin. De auteurs hebben dan ook veel aandacht besteed aan die locatie. Ze nemen de lezer op touw door alle hoeken van de Ierse hoofdstad en belichten niet alleen de mooie kanten ervan, maar hebben meer dan voldoende aandacht voor de kleine kantjes van hun plaats van gebeuren.
Daarnaast besteden ze evenveel aandacht aan hun personages. Iedereen in de omgeving van Saxon, zijzelf incluis, krijgt in meer of mindere mate een verleden en een leven toebedeeld, waardoor de figuren echt tot leven komen. Alleen Grace blijft vreemd genoeg op dit gebied wat verweesd achter. Misschien dat zij in een volgend boek wat meer uitgediept wordt.
Alle aandacht gaat naar Saxon, de ik-persoon, die het gehele boek door in de spotlight staat. En misschien is dat een tikkeltje teveel van het goede, want zij forceert doorbraak na doorbraak, terwijl het politiekorps er maar voor spek en bonen bijloopt. Een evenwichtigere verdeling had van Gevallen meisjes een nog beter boek gemaakt. Wel wordt de voormalige FBI-agente perfect beschreven als de onzekere vrouw die zich verschuilt achter een stoere, bijna mannelijke houding en taalgebruik.
Hoewel het verhaal met vlotte pen geschreven werd, hangt er een zweem van opppervlakkigheid aan de tekst. Niet elke lezer zal in het verhaal gezogen worden en de tijd vergeten die met het omslaan van de bladzijden verstrijkt. Maar vertellen kunnen de twee journalisten als de beste: vertrekkend van een sterk plot hebben ze het vakkundig verwerkt tot een bijna vierhonderd bladzijden tellend boek dat nooit verveelt. De auteurs slagen erin heel het verhaal door de vaart erin te houden terwijl de spanningsboog geen enkele inzinking vertoont. Alleen maken ze het geheimpje van de hoofdpersoon mijns inziens te vroeg openbaar. De aandachtige thrillerliefhebber kan dan ook op iets meer dan honderd bladzijden voor het einde de dader aanwijzen. Maar het tipje van de sluier wordt zo onopvallend opgelicht, dat je erover heen leest als je net op dat moment met je ogen knippert.
Met Gevallen meisjes heeft Ingrid Black een degelijk debuut afgeleverd, met weinig zwakke punten maar ook geen uitgesproken hoogtepunten. Ze laat de recensent achter met een dilemma: het verhaal is eigenlijk te goed voor drie sterren, maar net niet goed genoeg voor een extra ster. Drie en een halve ster zou de eerlijkste score geweest zijn. | 1pos
|
Psychologe Anne Givernaud kan nog net op tijd kan remmen voor een meisje wat op de weg ligt. Dit speelt zich voor haar deur af. Anne dringt er bij haar vriend op aan dat het meisje bij hun kan slapen. Als Anne de volgende morgen wakker wordt zijn haar vriend en het meisje verdwenen en niet zomaar. Alles ligt overhoop en tot overmaat van ramp vindt Anne ook nog bloed. Wat is er gebeurd? De politie denkt dat haar vriend Guido achter de verdwijning van het meisje zit. Anne twijfelt. Ze gaat op onderzoek en neemt alle risico. Lukt het haar Guido te vinden en waar is het meisje?
Vanaf het begin van het boek wordt de lezer geboeid. Je wilt weten wat er gebeurd is met Guido en het meisje. Het verhaal wordt verteld vanuit Anne. In eenvoudige zinnen op een manier waarbij je het gevoel krijgt dat Anne zelf tegenover je zit en vertelt.
De wisseling in tijd is heel aangenaam. Zachtjes aan kom je te weten hoe de relaties tussen Anne, Guido en haar familie verlopen zijn.
Een continu onderhuidse spanning is te voelen, waarbij pas aan het eind van het boek veel duidelijk wordt. Heel boeiend met een onderwerp waar ik wel het bestaan van wist, maar nog niet eerder een boek over gelezen had.
Een boek met een eind waardoor ik het gevoel kreeg...jammer dat het uit is. | 1pos
|
Een filmisch geschreven fictieverhaal met originele metaforen, kunst,ambacht,passie,intrige over de essentie van ons geluk.
Reeds verfilmd tot kortfilm AG De stempels die we dragen
Bij Standaard Boekhandel in Heel Vlaanderen of via de auteur
Volg ook de #AGselfie hype en de signeersessies op Facebook.com/AGderoman | 1pos
|
Je kan mijn recensie ook nalezen op: www.dromenmetjeogenopen.be
Informatie over de auteur:
Michael Griesbach was één van de openbaar aanklagers van justitie in Wisconsin aangaande Steven Avery’s verkrachtingszaak in 1985. Hij is ook een actief lid van de raad van adviseurs van het Wisconsins onschuldigen project. Tevens is hij presentator en panellid van onterechte veroordelingen. Michael woont in Manitowoc County met zijn vrouw en vier kinderen. Hij heeft twee boeken geschreven over Steven Avery: De onschuldige moordenaar en “Indefensible”. Het laatste boek is het vervolg op de onschuldige moordenaar, maar ik heb er nog geen Nederlandse vertaling van gevonden. Michael is ook zeer sterk van mening dat het gerechtssysteem dringend hervormd moet worden.
Over het verhaal:
Steven Avery zat 18 jaar onschuldig in de gevangenis voor een verkrachting. Twee jaar na zijn vrijlating, wordt hij echter aangehouden voor de moord op een journaliste. Is Steven dit keer wel schuldig? Of proberen ze hem erin te luizen?
Fragment uit het boek:
“Het is een typisch voorbeeld van de arrogantie van sommige overheidsdienaren en een ernstige vorm van machtsmisbruik. Ze gaven blijk van een totaal gebrek aan respect voor de meest basale grondrechten, een denkrichting die meer mensen eigen is dan we willen toegeven.”
Schrijfstijl:
Michael Griesbach heeft dit boek geschreven in zeer duidelijke bewoordingen. Hij gebruikt geen moeilijke vakjargon om dit verhaal te vertellen. Het boek leest zeer vlot. Hij vertelt het verhaal vanuit zijn eigen ervaringen en gesprekken die hij met alle betrokkenen gehad heeft.
Illustratie:
De foto op het kaft van het boek laat Steven Avery zien, gekleed in gevangenisplunje, begeleidt door agenten.
Mijn mening:
Het verhaal heeft bij mij heel veel gevoelens en emoties opgewekt zoals: machteloosheid, verdriet, frustraties en soms ook woede. Er wordt heel gedetailleerd verteld over de verkrachtingszaak. Wat me het meest raakte, was hoe corrupt sommige mensen in het verhaal zijn. Hoe klein en nietig een mens zicht moet voelen in een situatie als waar Steven Avery zich in bevindt, zo machteloos, zo misbruikt. Er wordt veel minder in detail getreden over de moord op Teresa Hallbach, de journaliste. Ik denk dat dat meer aan bod gaat komen in zijn tweede boek over Steven Avery: Indefensible. Als je over de verkrachtingszaak leest, kan je gemakkelijk volgen zonder de reeks te zien op Netflix, maar ik vind wel dat je voor wat er in dit boek geschreven wordt over de moord en hoe alles verlopen is, toch beter de serie kan zien om wat te kunnen volgen. | 1pos
|
Ik houd van meerdere genres, en ik mag zo af en toe ook graag een kinderboek lezen. Ik vind de verhalen over tovenarij en dergelijke vaak erg mooi in kinderboeken. Dit boek werd mij aangeraden nadat ik Nevermoor had gelezen (ook al zo'n prachtig fantasieverhaal). Dit verhaal is echter nog beter. Wat een geweldig, prachtig opgeschreven, verhaal!
---KLEINE SPOILERS--- (echter niet veel meer dan dat je op de achterkant al kan lezen)
Het is een mooie vertelling over een meisje dat wordt opgevoed door een heks. En ze krijgt magische krachten, omdat ze niet enkel te drinken krijgt van het sterrenlicht, maar ook van het maanlicht (prachtig toch!?).
De hele geschiedenis wordt mooi verteld waarin twee verhaallijnen uiteindelijk samenkomen. En alle bekende ingrediënten komen aan bod: tovenarij, heksen en draken). Toch wordt het in dit verhaal heel anders verteld dat in de boeken die ik al heb gelezen. Het is werkelijk prachtig opgeschreven en het heeft een soort realisme over zich.
Het boek is verre van kinderachtig en iedere fantasieliefhebber zal er waarschijnlijk van genieten. Een ware aanrader! | 1pos
|
André en Nicole zijn met pensioen en gaan voor een maand naar Moskou, naar André's dochter uit een eerder huwelijk. Nicole voelt zich oud, het is of het leven aan haar voorbij glijdt. Waarom is ze nooit gepromoveerd? Waarom heeft ze het gewone leven van een vrouw met een baan en een gezin geleid? Ook haar man André denkt na over de keuzes die hij gemaakt heeft.
Deze in 1965 door Simone de Beauvoir geschreven novelle werd gepubliceerd in 1992 en verscheen begin november in Nederlandse vertaling. Het verhaal speelt begin zestiger jaren, het IJzeren Gordijn drukt zwaar op Oost-Europa en veel Franse intellectuelen bewonderen het communisme kritiekloos. Een klein verhaal, waarin de kracht van De Beauvoirs observaties doorklinkt.
De Beauvoir geeft André en Nicole evenveel ruimte en fileert het verschil tussen man en vrouw, de politieke realiteit en het ongemak dat uit de combinatie voortkomt. Hoewel die politiek gedateerd is, heeft het verhaal daardoor een tijdloze dimensie. Nicole voelt en denkt over haar relatie met haar man en zoon. De laatste gaat binnenkort trouwen en ze voelt de pijn van het verlies als een lichamelijke wond. Nicole houdt van André, al is die liefde niet meer lichamelijk sinds een vriend van hun zoon haar met ongeïnteresseerde beleefdheid bezag. "Ze was die blik nooit meer te boven gekomen; ze was opgehouden met haar lichaam samen te vallen: ze zat voortaan in een vreemde huid, een treurig makende vermomming. (…) Sinds die tijd was ze in bed heel koel gebleven: je moet een beetje van jezelf houden om het prettig te vinden in iemands armen te liggen."
Ook André vertrekt vanuit zijn gevoel, zijn liefde voor Nicole, maar ook zijn teleurstelling in zichzelf, in zijn gemankeerde ambities. Maar zijn gevoel gaat naar buiten, naar de realiteit, de politiek en de historische situatie. Hij heeft altijd jong willen blijven en nu is hij ineens een oude man. Als ze in Leningrad zijn vieren de jongeren feest in het park. "Hij keek met afgunstige verbazing naar hen: waarom ben ik niet meer één van hen? Hoe heeft dit míj kunnen overkomen?"
In Moskou beginnen de twee zich langzaam aan elkaar te ergeren. Tot een misverstand de bom doet barsten. André vraagt zich af of ze ooit echt van hem heeft gehouden. "Maar als ze niet van hem hield, als ze aan hem niet genoeg had, als ze bleef bij haar gevoelens van wrok, zou die droom van hem met z’n tweeën behoorlijk in duigen vallen. Ze zouden de treurige oude dag tegemoet gaan van mensen die alleen maar bij elkaar blijven omdat uit elkaar gaan na een bepaalde leeftijd niet meer doenlijk is."
Ook Nicole beseft zich dat ze op een keerpunt staan. "Een stel dat samen doorgaat omdat het ooit begon: was dat de toekomst die hen wachtte? Vriendschap, genegenheid, maar geen echte reden om bij elkaar te blijven. Zou het zo worden?"
Simone de Beauvoir heeft vele invloedrijke romans geschreven en is één van de boegbeelden van de feministische literatuur. Toen ze op 78-jarige leeftijd overleed liet ze een uitgebreid oeuvre na, bestaande uit romans, essays, memoires en brieven. Ze was politiek actief, ijverde voor de economische zelfstandigheid van vrouwen en woonde jarenlang in een hotel. Zo ontkwam ze aan het huishouden, maar waar ze niet aan ontkwam was aan de liefde. Haar relatie met filosoof Sartre was niet exclusief en beiden hadden andere partners. En hoewel ze deze open relatie altijd verdedigde schemert het ongemak ervan in haar boeken door. | 1pos
|
Timo Bruijns (1979) is schrijver en journalist. In 2014 won hij de finale van Manuscripting met een tekst die het eerste hoofdstuk zou worden van zijn debuutroman: Bloed is dikker dan water.
In Bloed is dikker dan water maken we kennis met de zeventienjarige Tommy. Zijn jeugd staat in het teken van raddraaiers, drinkers en bordeellopers. Echt nadenken over de toekomst is niet van toepassing, totdat hij daar noodgedwongen toch over na moet denken.
De beschrijvingen die Bruijns gebruikt zijn niet erg spannend, maar passen daardoor wel erg goed in het geheel. De sfeer in het gezin van Tommy wordt uitgebreid, maar zonder al te veel woorden, beschreven. Centraal hierin staat de band tussen Tommy en zijn vader. Want hoewel zijn vader niet zijn best lijkt te doen om een vaderfiguur te zijn, blijkt dat hij toch erg belangrijk is voor zijn zoon.
De beslommeringen van Tommy en zijn familie zijn erg aantrekkelijk geschreven. Want hoewel het misschien niet het ideale gezin is, is het zeker een interessant gezin te noemen. De banden onderling, het milieu waarin Tommy opgroeit. Van alles komt aan bod.
De flashbacks waar Bruijns handig gebruik van maakt zorgen ervoor dat de lezer op subtiele wijze steeds meer informatie krijgt toegediend. Langzaam maar zeker wordt duidelijk hoe de vork in de steel zit en wat het verhaal is achter Tommy’s beweegredenen.
Al met al is Bloed is dikker dan water een interessante debuutroman en is Timo Bruijns een auteur om in de gaten te houden. | 1pos
|
De kettingrokende Reinier Saltsman is doctor in de musicologie, was ooit concertpianist en heeft ooit een toonaangevend boek geschreven over de fuga. Hij is achter in de veertig, heeft zijn tweede vrouw Karin niets meer te zeggen en heeft geen contact meer met zijn eerste vrouw en hun dochter. Het woord midlifecrisis-crisis valt niet voor niets. Reinier wordt door een oude vriend uitgenodigd voor een congres over muziek in New York, waar hij over zijn boek moet praten. Tijdens deze reis gebeurt er van alles waardoor hij gedwongen wordt om de balans van zijn leven op te maken.
Reinier is opgevoed door zijn opa die eveneens Reinier heette, zijn ouders heeft hij nooit bewust gekend. Zij oefenden een bijzonder beroep uit en zijn op een bijzondere manier al jong overleden.
Herhalingen, spiegelingen en tijd spelen een belangrijke rol in het boek. Reinier heeft dezelfde naam als zijn opa, zijn naam kun je van links naar rechts, maar ook van rechts naar links lezen. Gedachtes over tijd (wanneer je die bespaart, zou je die dan ook kunnen opsparen?) zijn zeer de moeite waard om te lezen, evenals het verval van de vleugel van Reinier en de verkilling van zijn huwelijk. Met iedere sigaret die hij opsteekt, voel je als lezer weer tijd verstrijken en nadert het onheil.
Ondanks de niet zo heel vrolijke thematiek vond ik het een bijzonder prettig boek om te lezen en verbaasde het me dat het niet een grotere bekendheid geniet. De stijl waarin Jeroen Brouwers schrijft, is sober en poëtisch, soms op het vileine af. Wat mij betreft een aanrader die wat meer aandacht zou verdienen. | 1pos
|
Cress is a shell and was supposed to be killed when she was just a baby, but instead she has been held captive, on her own, in a satellite, for 7 years, looking down on earth, while doing the Lunar Queens bidding. She finally has enough and rebels, trying to get rescued by the rogue cyborg Cinder and her escaped criminal friend Carswell Thorne. When they come for her, her captor finds out and everybody gets waist deep into trouble... I love this series so much! It's still a toss up between Scarlet and Cress for my favorite. Both Wolf and Thorne are just so well written. Wolf is broody and mysterious and Thorne... oh, he's just so cheecky and funny! I love both of them to pieces :) | 1pos
|
Helemaal eens met de vorige recensies..... vlot geschreven, beetje
luguber, spannend en toch ook liefdevol, minstens zo goed als De
Kraamhulp! | 1pos
|
¶Nobody can steal your inner space.¶
De liefde en mysterieuze spanning zijn mooie elementen
De cover is mooi en pakkend. Een jonge dame zit met ineen gedoken op een stoel. Met de handen in het haar. Wat ging er mis? De titel is kort en krachtig. Marit heeft nu eindelijk de Perfect Match, of toch niet? In de vertelperspectief van de ik-persoon lezen we over Marit die in Amsterdam woont. Ze is helemaal gek op Nils, kan dat wel na 1 maand, denkt ze nog. Jawel, want hij is gek op Marit. Na een gruwelijk proloog draait de sfeer om, als dag en nacht. Een happy-Marit siert de eerste bladzijden. Een vreugdegevoel komt bij je binnen.
Patricia Snel bekend van de combi spanning & romantiek, strooit daarna flink wat drama op het toneel. De lezer zit dan even geschokt op zijn stoel. En de roze zonnebril zakt even af. De wereld van Marit staat totaal op zijn kop. Bam!
Perfect Match heeft pittige thema's, die zeer actueel zijn, zich op grimmige plekken afspelen en grenzen overschrijden. Daarnaast lees je over datingssites, liefde en vertrouwen. Tegenwoordig worden er her en der datingssites uit de grond gestampt. Iedereen lijkt hier ook aan mee te doen. Het lijkt zo normaal, maar ondertussen...
De altijd zo aardige en yoga-liefhebbende Marit, ontpopt zich als een ware stoere Sandra Bullock. Al dan niet zonder gevaar. De spanning neemt stap voor stap toe en is hier en daar ook zeer beklemmend. Als er een drama gebeurt hebben we altijd een keuze, zo ook Marit. Ga je voor het goede of ga je voor rechtvaardigheid? Wat zou jij doen? Het is een vraag die lang blijft hangen.
Conclusie
Perfect Match is een mooi en spannend verhaal. Met vlotte pen geschreven en vol verrassende en ook beklemmende momenten. Wat een onschuldige flirt op een datingsite niet allemaal te weeg kan brengen, is onvoorstelbaar. De clou van dit verhaal is dit zeker ook!
Waardering: 4 dikke Birdy-sterren!!
Hartelijke groeten,
Annette Overvoorde, Birdy's Boeken
https://birdysboeken.blogspot.com/2019/05/patricia-snel-perfect-match.html | 1pos
|
Dit is waarschijnlijk het beste boek van Elizabeth George en gezien de trend van de latere boeken zal het dat wel blijven ook. Dit is een boek waar alles inzit, er zit werkelijk geen onnodig hoofdstuk in. Er is spanning (natuurlijk), conflicten tussen de hoofdrolspelers, heel veel verdachten met motieven, alibi's en zaken die ze het liefst verborgen willen houden - waardoor ze weer verdachter overkomen - en ontwrichting van vele levens door de moord op twee jonge mensen op de hei. Waarom waren ze op de hei? Wie kan een reden hebben gehad om ze te vermoorden? Wat was hun relatie? Wat was het geheim dat de jonge vrouw met zich meedroeg en was dat de reden waarom ze vermoord werd, en is haar metgezel alleen maar vermoord omdat hij daar toevallig ook was? Vele vragen en het duurt het hele boek om die allen te beantwoorden.
Elizabeth George houdt met strakke hand alle verhaallijnen bij elkaar. Er zit in het begin van het boek een proloog waarvan lange tijd onduidelijk is hoe dit past bij de rest maar de ontknoping is onnavolgbaar en compleet geloofwaardig en verklaard ook hoe de proloog in het verhaal past. Ook de verwijdering tussen Lynley en zijn voorheen onafscheidelijk adjudant Havers levert spanning op. Ze gaan op twee volkomen gescheiden onderzoekspaden, waarbij lange tijd Lynley op het juiste spoor lijkt te zitten maar Havers uiteindelijk toch een onmisbaar stuk van de puzzel blijkt te vinden.
Waar ik het boek ook erg sterk vind is dat het laat zien hoe een moord uitwerkt op de omgeving - ouders, verloofde, vrienden, 'klanten', allen worden geraakt en alles wordt in dit boek raak en helder geschetst. Al met al is mijn conclusie: beter dan dit zijn thrillers bijna niet. Je wilt het boek niet wegleggen, en dat is met ruim 600 pagina's soms wel nodig - je moet toch eten, slapen en soms werken. Het perfecte boek! | 1pos
|
Breek mijn hart niet – Miranda Hillers
In ‘’Breek mijn hart niet’’ het 2e deel uit de trilogie van Miranda Hillers, krijgt de relatie tussen Sophie en Frederick het zwaar te verduren.
Sophie merkt steeds meer dat de jaloezie van Frederick extreme vormen aan neemt, waardoor ze erg gaat twijfelen of ze het wel vol kan houden, een relatie met Frederick. Frederick daarin tegen is er van overtuigd dat Sophie de liefde van zijn leven is. Als ze samen met Freddie(Frederick) is, geniet ze vol op van zijn ‘’mannelijkheid’’. Dit komt heel duidelijk en veelvuldig in het boek naar voren. Er zijn regelmatig scènes waarin de twee geslachten elkaar verleiden en het vaak uitdraait op sex. Je moet hier wel voor openstaan tijdens het lezen van het verhaal, maar dat maakt het verhaal misschien ook juist zo ‘’geschikt’’ voor jongeren van dezelfde leeftijd, die soortgelijk situaties meemaken.
De seksuele ontwikkelingen spelen zich niet alleen af tussen Sophie en Frederick, maar ook tussen de andere stelletjes in de groep of wanneer Sophie contact krijgt met andere jongens, zodra ze wat afstand probeert te nemen van Frederick. De vraag is alleen of dat dit hun ‘’relatie’’ ten goede komt. Zal Frederick leren omgaan met zijn hevige jaloerse gevoelens en komt Sophie erachter wat ze diep in haar hart echt wil. Ook de tweeling broer Eddie(Eduard) maakt de hele situatie er niet gemakkelijker op, omdat zelfs Sophie moeite heeft met Eddie en Freddie van elkaar onderscheiden. Dit kan natuurlijk nog wel eens verkeerde gevolgen hebben, wanneer deze tweeling broer hele andere plannen heeft met Sophie, behalve af en toe een praatje.
Haar band met Rens maakt het allemaal nog wat ingewikkelder dan het al is, ze denkt steeds vaker terug aan vroeger, toen ze veel tijd met haar beste vriend doorbracht. Ook het geheim tussen hen speelt een rol in dit verhaal, op het einde van het verhaal ontdek je hier iets meer over. Maar dit gedeelte zorgt er niet alleen voor dat je dichterbij het geheim komt, maar ook dat je nog nieuwsgieriger wordt om alles te weten te komen wat hiermee te maken heeft en wat er zich in het verleden heeft afgespeeld. Een mooie ‘’cliffhanger’’ op het einde, waardoor je zeker uitkijkt naar het laatste deel. | 1pos
|
Eleanor & Park is de eerste Young Adult-titel van schrijfster Rainbow Rowell. Dit verhaal laat je spontaan vergeten dat je in de trein zat en dus ook om op het juiste moment weer uit te stappen. Je moet het gewoonweg in één keer uitlezen.
Eleanor is raar en dik, maar het lijkt Park niet eens op te vallen. Eleanor blijkt namelijk precies waarop Park heeft gewacht. Hij is Aziatisch en dol op strips, maar wordt door de pestkoppen op school met rust gelaten, omdat zijn familie al generaties lang in de buurt woont. De twee zestienjarige buitenbeentjes worden smoorverliefd en er is niks dat hen uit elkaar kan drijven. Totdat de stiefvader van Eleanor zijn zelfbeheersing dreigt te verliezen.
Eerste liefde
Rowell weet perfect te vangen hoe de twee verliefde tieners zich tot elkaar verhouden. Ieder met hun eigen problemen en twijfels proberen ze zich aan elkaar vast te klampen. Door de wisseling van perspectieven in het verhaal krijgt de lezer hun beide leefwerelden mee. De auteur weet deze op indrukwekkende wijze weer te geven. De onzekerheden zullen voor veel zestienjarigen heel herkenbaar zijn, zo vraagt Eleanor zich constant af wat Park in godsnaam in haar ziet. Het mooie aan Eleanor & Park is dat we ook de andere kant te zien krijgen, namelijk hoe Park helemaal ondersteboven is van haar verschijning. “Ze zag er nooit leuk uit. Ze was een wandelend kunstwerk, en kunst hoefde niet leuk te zijn; kunst gaf je gevoelens.”
Zware thema’s
Op de achtergrond van dit heerlijke liefdesverhaal spelen zware thema’s een rol. De stiefvader van Eleanor mishandelt haar moeder en de kinderen. Haar familie leeft in armoede omdat haar stiefvader al het geld opdrinkt in de kroeg. Eleanor wordt gepest door de meiden op school vanwege haar kleren en uiterlijk en is ontzettend onzeker over haar eigen lichaam. Deze omstandigheden maken dit liefdesverhaal hartverscheurend, maar blijven vaak impliciet. Daardoor overheersen ze de kalverliefde nooit en kun je onmogelijk stoppen met lezen.
[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT] | 1pos
|
Heel, heel erg spannend boek. Heb het al een hele tijd geleden gelezen, maar nadien heb ik weinig gelezen dat er ook maar in de buurt komt (hoewel Mo Hayder ook een ' kei' is). Een vriend van mij is er in begonnen maar durfde niet te lezen voor het slapen gaan (hij leest overigens niet zo veel). Maar het geeft wel aan dat het een erg eng boek is. Zeker een aanrader voor de echte liefhebber van wat meer 'gruwel' dan het standaard detective gebeuren. | 1pos
|
Het experiment is een mooi geschreven psychologische thriller. De spanning komt voor een groot deel door de wisseling van perspectief. Het verhaal zelf is boeiend en interessant. Veel van binnenuit informatie over hoe hersenspoeling door sekte-achtige organisaties in zijn werk gaat. Dat gedeelte is beklemmend en zeer overtuigend, juist doordat het verhaal door verschillende personages verteld wordt. Niet alleen door de enthousiaste cursist of de wantrouwende partner, maar ook onder andere door de 'cursus' leiding en de nieuwsgierige journalist.
Een klein min/zeurpuntje: jammer dat er in de flaptekst al zo veel van het verhaal wordt weggegeven. | 1pos
|
Wat een geestig boek! Je wordt meegenomen in de ietwat gestoorde wereld van Esther. Het verhaal duurt een middag en een avond om te vertellen. Ik heb werkelijk blauw gelegen van het lachen toen het plot zich ontvouwde. | 1pos
|
Sommige boeken moet je gelezen hebben. En dan heb je ook nog een literatuurlijst die je moet vullen. Ik had de film al verschillende keren gezien (zowel thuis als op school) en daarom moest ik meteen aan dit boek denken. Bovendien had ik al veel positieve verhalen over De Tweeling van Tessa de Loo gelezen.
Twee vrouwen, die zussen blijken te zijn, ontmoeten zich voor het eerst in vijftig jaar weer in het Belgische kuuroord Spa. Toen ze klein waren zijn ze uitelkaar gehaald en Lotte kwam bij socialistische Nederlanders, Anna kwam terecht in een primitief boerendorpje. Dit allemaal aan het eind van de jaren 20 van de vorige eeuw. Zoals te verwachten valt, groeien zij totaal anders op, en beleven zij de tweede wereld oorlog helemaal anders. In Spa nu vertellen zij elkaar hun levensverhaal en de keuzes die zij maakten.
Het boek is inderdaad indrukwekkend, al waren er geen grote verrassingen, aangezien ik de film al gezien had. Het boek is beter dan de film in mijn ogen, al is het absoluut geen slechte verfilming. De schrijfstijl is mooi, alleen had het tempo van het verhaal voor mij af en toe iets hoger mogen liggen (waarschijnlijk omdat het meestal hoger ligt), maar dat was geen groot probleem verder. Het verhaal wordt goed uitgewerkt, en in mijn ogen is er genoeg ruimte voor het verhaal van de zussen. De verschillen worden goed neergelegd, en het is ook weer eens een kijkje in het leven van 'normale' Duitsers tijdens de WOII. Het klopt, dit zou een van die boeken moeten zijn die je gelezen moet hebben. | 1pos
|
De twee jonge zussen Alice en Amber worden in mei 1993 dood aangetroffen aan boomstammen waaraan ze gehuld in communiegewaden zijn vastgenageld. Martin Servaz is kersvers bij de politie en dit is zijn eerste zaak. Tijdens het onderzoek stuit hij op de beroemde misdaadauteur Erik Lang. De zussen waren enorme fans van deze schrijver. De zaak wordt echter nooit opgelost maar loslaten kan Martin Servaz het niet.
Op een koude avond in februari 2018 ontdekt Martin Lang het lichaam van zijn vermoorde vrouw. Vreemd genoeg is ze - net als de zussen Alice en Amber destijds - gehuld in een communiegewaad.
Zoveel jaren later is Martin Servaz wederom betrokken bij deze zaak en zoals wordt gezegd ‘een eerste zaak vergeet men niet’.Weer raakt hij geobsedeerd door het onopgeloste mysterie.
‘Weerzin’ is het vijfde deel van de reeks rondom politieman Martin Servaz, maar voor mij is het de eerste kennismaking met deze politieman. Mijn eerste gedachte was toen ik aan dit vijfde deel begon dat ik vast al ik veel gemist had en of ik zomaar kon instappen in de reeks. Het antwoord op beide vragen is JA. Dit deel is heel goed alleenstaand te lezen en omdat ‘Martin Servaz’ regelmatig teruggrijpt naar gebeurtenissen in het verleden, krijg je een kijkje in de voorgeschiedenis waardoor je het personage toch leert kennen. De eerdere delen ga ik zeker lezen, zodat het beeld voor mij compleet wordt.
Het verhaal begint uitvoerig met het beschrijven van de oude moordzaak op de twee zussen Alice en Amber. Deze aanloop maakt de weg van het plot goed begaanbaar om vervolgens in het heden te belanden, waar de zaak van de vermoorde vrouw van Erik Lang speelt, en de weg wordt vervolgd met de ontknoping als einddoel met een sterk in het zadel zittend plot.
Tijdens het lezen merkte ik dat er duidelijk een verschil is in het personage van de politieman Martin Servaz, In het begin is het een kersverse politieman die onzeker is en alles nog moet leren, 25 jaar later is die onzekerheid verdwenen en zie je een zelfverzekerde politieman die zijn sporen heeft verdiend. Hiermee geeft de auteur goed aan dat personages groeien waardoor het interessant is en blijft.
De schrijfstijl is aangenaam en zeer beeldend waardoor het geheel scherp blijft en je de aandacht van het verhaal niet verliest maar er steeds meer bij betrokken wordt . Door de makkelijke en begrijpelijke taal is het verhaal van ‘Weerzin’ realistisch maar ook aangrijpend.
‘Bernard Minier’ heeft met zijn schrijfstijl het verhaal zo weten vorm te geven dat als het boek uit is je tot conclusie komt dat er meer in dit verhaal zit waardoor het een psychologische lading krijgt. | 1pos
|
MENING
Ik mocht mee doen met een leesclub, bij ThrillZone, over het boek Evenwicht.
Mijn eerste indruk van het boek en schrijfster. Is dat het boek is een tussenmaat wat wel gelijk aandacht trekt. Niet alleen omdat het een tussenmaat boek is, maar ook om de cover. De cover is zwart met een bed die lijkt op een oud bed van een psychiatrische instelling of oud ziekenhuis. op de voorkant staat de titel met rode letters valt een beetje op had iets feller of groter gemogen om het er meer uit te laten springen. Het boek zelf ligt lekker in de hand en heeft een mooie hoeveelheid van 388 bladzijden. De beschrijving van het boek klinkt kort krachtig en spannend.
Ik ben met een openmind in het boek begonnen, omdat ik nog niet bekent ben met de schrijfster en laat me graag verrassen.
Het verhaal heeft een fijne schrijfstijl en leest daarom fijn en vlot. Het verhaal is opbouwend en ontwikkelt zich wat langzaam in het begin. Er zou meer spanning in het begin mogen. Halverwege het boek is er wel meer spanning en die blijft tot aan het einde van het verhaal aanwezig. Het boek is een medische thriller, gelukkig zijn de medische thermen niet te ingewikkeld. Het hoofdkarakter is goed en duidelijk beschreven en je zie haar groeien in het verhaal van een sterke dame naar een onzeker bang meisje. Het verhaal heeft een mooi en spannend eind wel een klein beetje voorspelbaar.
Dit is de debuutthriller van Jacqueline Coppens en ik zou graag meer werk willen lezen van deze schrijfster.
Een aanrader onder onze thriller lezers.
STERREN
Ik geef dit boek 3.5 sterren. | 1pos
|
Isabel Allende (1942) behoeft nauwelijks introductie meer. De Chileense journaliste en schrijfster heeft circa 20 werken geschreven (fictie en non-fictie), haar werk is vertaald in 35 talen en er zijn meer dan 65 miljoen exemplaren van haar boeken verkocht. Ze schrijft zowel om lezers te entertainen als te onderwijzen. Zo omvatten haar boeken - behalve veel geschiedenis van haar thuisland - thema’s als de Californische goudkoorts, de Vietnamoorlog, de slavenopstand in Haïti in de 18de eeuw en het feminisme. Allende heeft talloze internationale prijzen gewonnen voor haar boeken.
Na een verrassend uitstapje richting het thrillergenre met Ripper (2014), is Isabel Allende een jaar later terug met een roman die alle grote levensthema’s aanraakt, zoals we van de schrijfster gewend zijn. Net als in Ripper speelt het verhaal van De Japanse minnaar zich in San Francisco af en speelt de relatie tussen de verschillende generaties een grote rol. Stond in Ripper de jeugd centraal, in De Japanse minnaar is dat juist ouderdom.
Hoofdpersoon is de 81-jarige, enigszins excentrieke Alma Belasco die haar memoires opmaakt, daarbij geholpen door haar kleinzoon Seth en haar persoonlijk verzorgster, de Moldavische Irina. Als jong Pools meisje is Alma in 1939 door haar ouders naar een oom en tante in de VS gestuurd om aan de dreigende terreur van de nazi’s te ontsnappen. Ze wordt liefdevol opgenomen in het Joodse gezin met nog twee dochters en een zoon, Nathaniel, de enige die in eerste instantie troost kan bieden wanneer ze huilt om haar achtergebleven ouders en broer. Als haar ouders omkomen, blijft Alma in de VS. Behalve op Nathaniel raakt Alma ook zeer gesteld op Ishimei, de jongste zoon van de Japanse tuinman. Wat hen een leven lang bindt is hun etnische achtergrond en een intense liefde en vriendschap voor elkaar. Het maakt dat de drie een onconventionele relatie met elkaar hebben; Alma trouwt met Nathaniel, terwijl Ishimei haar grote liefde is. Ze delen een geheim met elkaar, dat pas openbaar wordt op het moment dat Alma haar bekentenis doet aan Seth en Irina in het bejaardenhuis. Ook Irina heeft een getroebleerd verleden, dat langzaamaan duidelijk wordt. Beide vrouwen zijn krachtige dames, typerend voor Allendes romans, maar staan op een geheel andere manier in hun kracht.
Behalve deze twee verhaallijnen, speelt de internering van de Japanners in de VS, drie maanden na de aanval op Pearl Harbor in 1941, een grote rol in het boek. Deze internering, volgens de autoriteiten om de kust van de Stille Oceaan te beschermen maar ook de Japanners zelf, die het slachtoffer konden worden van woede onder de Amerikaanse bevolking, moest op humanitaire wijze verlopen. De realiteit is echter dat de Japanners alles kwijt raakten en in een regelrechte hel terechtkwamen. Een periode die lang verborgen bleef in de geschiedenis van de VS, mede doordat de oudere generatie Japanners deze periode verzweeg uit schaamte. In De Japanse minnaar komt Ishimei met zijn familie in één van de tien interneringskampen terecht, een deel dat prachtig, vol empathie en met aandacht voor historische details wordt beschreven door Allende.
De roman gaat behalve over ouderdom in grote mate over identiteit, maatschappelijke (in-)tolerantie, trouw en onvoorwaardelijkheid. De karakters van de hoofdpersonen zijn stuk voor stuk zorgvuldig uitgewerkt, met als grote gemene deler dat ze allemaal op een bepaalde manier een outsider in de maatschappij zijn. Allende blijft een fantastisch storyteller; er is dan ook maar weinig voorstellingsvermogen nodig. De roman leest lekker weg door bloemrijk taalgebruik en korte hoofdstukken. Er wordt gewisseld van heden naar verleden en de verhalen zijn doorspekt met korte brieven van Ishimei aan Alma uit verschillende jaren. Bij het terugkijken op mensenlevens ontkomt Allende echter niet aan nostalgie, die soms neigt naar zoetsappigheid. De roman maakt dan ook, met uitzondering van het deel in het interneringskamp, pas écht indruk vanaf het moment dat Alma haar bekentenis doet die alle geheimen en relaties blootlegt. Een fascinerend einde van een lekker leesbare roman. | 1pos
|
Clancy is eindelijk weer op de goede weg. Vooral na zijn vorige boek (het rode gevaar) dat echt helemaal niks was. Nu is er eindelijk weer een boek dat vol vaart geschreven is. Aleen jammer dat het een vervolg verhaal is, en ik nu dus moet wachten op het volgende deel. | 1pos
|
Een goed spannend boek dat vlot geschreven is en lekker weg leest, spannend vanaf de eerste bladzijde
een aanrader! | 1pos
|
Ik vond Tombola een heel mooi boek. Het leven gaat met ups en downs.Je kunt er veel in winnen, maar nog veel meer in verliezen.Het is een boek dat heel gemakkelijk weg leest. Toen ik er in begonnen was wilde ik ook heel graag weten hoe het verhaal af zou lopen. Ik heb het eigenlijk in één ruk uitgelezen. De flashbacks sloten heel mooi aan bij waar ze nu aan dacht en wat er speelde. Ik kreeg echt een kijkje in het leven van Hanna zowel nu als in haar verleden. Ik kon me heel goed in het verhaal inleven. Op den duur zag ik haar door de straatjes in Catalonië lopen geweldig.Ik vond de opbouw van het boek ook heel mooi. Eerst komt Hanna Siem tegen op het strand. Wat achteraf mooi naar voren komt op de kaft waar je hun schaduw ziet. Dan gaan ze allebei hun eigen weg, Siem met Hanna haar vriendin Marit. En Hanna alleen met haar dochter Rosa. Voor haar dochter Rosa besluit ze naar Spanje te gaan, zodat Rosa de kans krijgt om afscheid te nemen van haar oma. Ik vind dit heel mooi beschreven, dat ze dit toch doet, ondanks dat zij haar zo hebben laten vallen na de scheiding van Cisco. Wat ik heel fijn vond om te lezen was de spanning in het verhaal. Siem komt op den duur naar Spanje om Hanna op te halen en dan gaan ze in een hotelletje in Frankrijk helemaal los met z'n tweetjes. Na die tijd heeft Hanna spijt. Ze heeft haar vriendin Marit bedrogen. Hoe Marit hier mee om gaat daar heb ik respect voor. Van je komt eindelijk eens voor jezelf op en denkt een keer niet aan een ander. Dit nadat ze van de eerste schrik bekomen is. Ze zijn echte vriendinnen en delen bijna alles met elkaar. Net als dat de moeder dochter band tussen Hanna en Rosa heel erg sterk is. Het einde vind ik wel een beetje abrupt. Ze heeft Siem aan de telefoon na veel twijfelen of ze op zou nemen. Ze doet het toch en dan is het boek uit. Ik had graag nog verder gelezen hoe het die twee samen met Rosa vergaan zou zijn. Ik hoop dan ook dat er nog een vervolg op het boek Tombola komt. | 1pos
|
Ik las dit boek vorig jaar ook al eens. En kreeg hem nu voor mijn verjaardag. Mooie reden om dit prachtige boek te herlezen. Wat een bijzonder verhaal: de liefde die opbloeit tussen Lou en Will. Een zwaar onderwerp, een dwarslaesie, maar de schrijfster weet het toch heel mooi te brengen. Het doet me denken aan het (waargebeurde) "Intouchables". Levensles uit dit boek (en de film) geniet van de kleine dingen in het leven, het leven gaat al snel genoeg. Ik ga hierna ook de 2 vervolgboeken lezen waarin Lou weer de hoofdrol heeft. Erg benieuwd hoe het haar verder vergaat. Ik leef erg mee met Lou, ze komt echt tot leven voor mij. | 1pos
|
Jenny en Patricia zijn al vriendinnen sinds de middelbare school. Het is een onwaarschijnlijke vriendschap, want waar Patricia spontaan en ad rem is, is Jenny timide en bescheiden. Hun vriendschap verwatert als Jenny trouwt en Patricia met haar grote liefde naar Frankrijk vertrekt. Jaren later besluit Jenny haar leven om te gooien en vertrekt naar Frankrijk om haar beste vriendin op te zoeken.
De grootste passie van Olga van der Meer is het schrijven van boeken en verhalen. Ondertussen heeft ze al veertig boeken geschreven voor vrouwen met uiteenlopende onderwerpen, maar voornamelijk liefdesverhalen met wat extra’s. Als je het boek Jenny 2.0 in handen krijgt valt de aantrekkelijke voorkant meteen op. Je verwacht een herkenbaar verhaal over twee vriendinnen en daar stelt het boek zeker niet in teleur. Iedereen herkent zich op een punt in het verhaal wel in de vriendschap tussen deze twee jonge vrouwen, wat het verhaal erg aantrekkelijk maakt.
Het verhaal begint met uitgebreide beschrijvingen van de personages en hun vriendschap, die versterkt is sinds het overlijden van Jenny’s ouders, vlak nadat Jenny en Patricia klaar waren met de middelbare school. Deze beschrijvingen zorgen ervoor dat je de personages leert kennen en je je makkelijk in ze kan inleven. Vanaf het begin van het verhaal krijg je medelijden met Jenny. Op sommige punten is het zelfs om depressief van te worden en leef je mee in haar wanhoop: ‘Vaak vroeg ze zich af of haar leven altijd zo zou blijven. Zo saai, grauw en zonder enkel lichtpuntje.’
Het aantrekkelijke van de schrijfstijl is dat er vaak wordt gewisseld van vertelperspectief, waardoor ook Patricia een grote rol in het verhaal krijgt en je niet alleen medelijden krijgt met Jenny, maar ook blij bent als Patricia haar grote liefde vindt. Op sommige punten springt het verhaal een paar jaar verder in de tijd. Dit is echter zo mooi beschreven dat je er moeiteloos doorheen leest.
Het verhaal speelt zich af in Nederland en Frankrijk. De beschrijving van deze plaatsen is zo goed, dat als je je ogen dicht doet je je vanzelf op een Franse camping waant. Dit maakt het een heerlijk boek voor de zomer.
Halverwege het boek neemt het verhaal een paar keer een onverwachte wending, wat tempo creëert in het verhaal en ervoor zorgt dat je er op sommige punten echt doorheen vliegt. Het enige minpuntje is dat het taalgebruik af en toe niet bij de personages past. Het ligt eraan op welk punt je bent in het boek, maar Jenny en Patricia zijn rond de vijfentwintig jaar en door dit soort zinnen lijken ze wat ouder: ‘Ik vind je reactie beneden alle peil. Je valt me knap tegen’.
Maar op dit kleine puntje na is het een heerlijk boek om te lezen. Het doet je denken aan je eigen vriendschappen en hoe belangrijk het is om goede vriendinnen te hebben. | 1pos
|
De debuutroman “Piet Kreel is nog wel” van Michiel Geurtse gaat over een man van 92 jaar oud, die terugblikt op zijn leven en in het heden opnieuw betrokken wordt bij wat er om hem heen gebeurt. Wat heeft hij toch veel meegemaakt. Zowel mooie als verdrietige zaken.
Piet zou wel willen dat alles bleef zoals het vroeger was. Hij luistert graag naar klassieke muziek op zijn platenspeler, wil absoluut geen cd’s. Dat is maar blikken muziek.
Hij denkt veel en graag na over zijn verloren liefdes. Zijn ondergedoken vriendin Bracha, die in de oorlog weggevoerd werd en niet meer terugkwam. Zijn overleden vrouw Alie, moeder van hun kinderen. Hun foto’s, waar hij vaak naar kijkt, staan op zijn nachtkastje.
Maar dan komen zijn twee buurvrouwen in beeld. Alie, een tiental jaar jonger dan Piet, en dertiger Tess. Beiden willen hem met allerlei dingen helpen, maar wil Piet dat zelf wel? Daarnaast vinden ze hem nog vitaal en willen hem bij de moderne tijd betrekken. Vooral met Tess heeft hij veel te stellen. Wat moet Piet nou bij een rockconcert? Mopperend laat hij zich door Tess en zijn kleinzoon overhalen. Tot zijn verrassing vindt hij het best leuk.
Zoals hij het ook altijd fijn vindt als zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen bij hem langskomen.
En al is Piet dan niet meer de jongste, voor nieuwe liefde stelt hij zich, met een beetje aandrang van Tess, toch nog open.
Van Piet als jonge man tot wijze opa, veel aspecten komen aan de orde. Zo leren we hem steeds een beetje beter kennen, maar blijft er voldoende ruimte voor de verbeelding van de lezer.
Het boek is met veel vaart geschreven, je verveelt je geen ogenblik bij het volgen van Piet. Naast de delen waar Piet met de nodige melancholie terugkijkt op zijn leven en je met een oude man meeleeft, word je telkens verrast door de humor waarmee de andere stukken geschreven zijn.
Piet mag dan misschien graag mopperen, tijdens het lezen ga je vanzelf van hem houden. Dat komt zeker ook door de manier waarop hij met zijn (achter)kleinkinderen omgaat. Een opa om van te houden.
Michiel Geurtsen laat met dit boek zien dat hij het schrijven in zich heeft en hopelijk volgen er nog meer boeken over Piet Kreel. | 1pos
|
Oud politieman Jacques Smeets spreekt zijn lezers direct aan in een zeer persoonlijk relaas over zijn werkzaam leven in dienst van de Hermandad. Als jongeman op kamers weet hij zich te bevrijden van de confrontaties met zijn ouders, vooral die met zijn vader, die vol kritiek zit op zijn levenswandel. Voor mij als generatiegenoot (we schelen net twee jaar) is dat een herkenbaar verhaal. Het was de tijd van het generatieconflict, jongeren die een eigen zelfstandig en vooral ook ruimdenkender leven opeisten. Over de politie werd bij Jacques thuis negatief gedacht en gesproken, toch waren ze uiteindelijk trots op hem. "Vreemd hè," lezen we, "dat het zo kan lopen. Eerst werd ik genegeerd, afgezeikt als het ware omdát ik bij de politie ging en toen ik er eenmaal bij was werd ik zowat de hemel in geprezen."
Wat Smeets zich dan wel al vaag realiseert is dat hij door de keuze voor deze loopbaan andere, artistieke ambities verdringt. Het leven is voor hem overleven. En het uniform helpt hem daarbij. Hij wordt in alle opzichten de politieman zoals men zich die voorstelt: gezagsgetrouw, ferm in zijn optreden, loyaal tegenover zijn meerderen. Een man die zich conformeert. Als hij na tien jaar in burger bij de Afdeling Bijzondere Wetten terugkeert in het blauw op straat, staat er: "Ik had het gezag gemist dat het uniform uitstraalt." Maar ook: "Als ik dan toch een keertje misbruik maakte van die macht, bijvoorbeeld door iemand een draai om de oren te geven of een paar keer extra met de gummiknuppel te slaan, voelde ik mij niet echt prettig."
In die eerste, zij het nog voorzichtige zelfkritiek, ligt de kiem voor Jacques' latere belangstelling in zijn eigen psychologie. Maar het zal dertig jaar duren voor het uniform zijn beschermende en tegelijkertijd beperkende werking niet alleen tegenover de samenleving buiten maar juist ook op de persoon die hij innerlijk is, verliest. Tot zijn eigen verbazing begint hij er ineens naar te verlangen het voorgoed aan de kapstok te mogen hangen. Er is een burn-out voor nodig waar hij moeizaam van herstelt om te begrijpen wat er met hem aan de hand is. "Er broeide iets in mij dat eruit wilde en uiteindelijk bleek dit een grote dosis creativiteit te zijn."
Die creativiteit zet hij sindsdien in voor het delen van zijn inzichten over het politieberoep. Hij houdt het handelen van hemzelf en zijn collega's tegen het licht van het feit dat een politieman ook als hij in functie is nog steeds een gewoon mens is. Dat hij bij het uitoefenen van zijn vak voor het grote publiek voortdurend zichtbaar is en door het filmen met mobiele telefoons ook meer en meer in een glazen huisje werkt, mag niet verhinderen dat hij zich als mens blijft gedragen, onder alle omstandigheden. In een krachtig slotpleidooi haalt Smeets de blanke pit uit de ruwe bolster en laat hij zien welke de ontwikkeling is waar hij uiteindelijk echt voor staat en die hij tegenwoordig op alle manieren uitdraagt: die van politieman naar politiemens.
Een buitengewoon boeiend en integer verhaal dat het prachtige vak van diender dicht bij mijn hart bracht. | 1pos
|
Het is de tijd van het jaar om melige kerstboeken te lezen. Wanneer er deze maand bij Bookchoice er twee zaten kon ik het natuurlijk niet laten om ze alle twee te lezen. Een dag in december was de eerste nu was bestemd voor mij aan de beurt.
De cover heeft je meteen een winter gevoel met de vrouw die door de sneeuw wandelt, de berg en de chalet op de achtergrond allemaal elementen die je doen verlangen naar een kop thee een warm dekentje en een open haard om in dit boek te beginnen.
Het verhaal gaat over Jessica, ze gaat samen met haar drie hartsvriendinnen naar de familiechalet in de bergen voor een weekendje weg. De vriendinnen hebben nood aan een weekend samen na een drukke periode, hun bedoeling is een gezellig weekend met de nodige drank waarbij ze kunnen kletsen zonder gestoord te worden.
Dit loopt eventjes anders wanneer Jessica toekomt en blijkt dat er nog gasten in de chalet zijn.
Hierdoor loopt ze ook haar ex tegen het lijf en wordt haar verleden met de bijhorende demonen opgerakeld. Ze wordt hierdoor ook geconfronteerd met zichzelf.
Kan ze het verleden achter zich laten en zich volledig op haar toekomst richten of haalt het verleden haar toch nog in?
Voor mij het eerst boek die ik las van Van Gastel en dit is me meteen goed bevallen, ze heeft een aangename schrijfstijl waardoor je al lezer onmiddellijk meegezogen wordt in het verhaal.
Dit verhaal is in drie delen opgedeeld waardoor we Jessica haar verleden, huidige situatie en toekomstige situatie perfect geschetst krijgen. Wanneer je als lezer denkt oké dit wordt weer een typische afloop wordt je toch verrast. Je voelt ook de vriendschap die de meiden voor elkaar voelen, je krijgt een beetje een sex and the city gevoel bij de vriendengroep.
Het einde van het verhaal heeft me als lezer zeker ontroerd, dit is een boek waar je een traantje bij laat.
Het boek is een aanrader voor iedereen die van een hartverwarmend verhaal houdt die ook ontroerd.
Zelf ga ik zeker nog meer boeken van Van Gastel lezen. | 1pos
|
Met inspiratie uit zijn eigen verleden en de veranderingen binnen Jeugdzorg, schreef Jacques Vriens het jeugdboek NIET THUIS.
Net als Achtste Groepers huilen niet, een boek met een lach en een traan. Een aanrader voor kinderen vanaf 9 jaar. | 1pos
|
Philip Snijder schrijft echt goed. Dat vond ik al bij 'Zondagsgeld' en nu weet ik het zeker. Ik vond dit een ontroerend boek. In ieder geval werd ik door nostalgie overspoeld, want het was zo herkenbaar! Zie verder Maria's reactie, die ik helemaal onderschrijf. | 1pos
|
In het eerste deel van het boek worden vier verhaallijnen uitgezet en worden nieuwe personen gintroduceerd. Inmiddels weet je als lezer wel dat Gabaldon eerder beschreven situaties of personen later in het verhaal een belangrijke rol kan geven. Dus ook bij stukken waarbij het lijkt dat ze er minder toe doen is het opletten! In de tweede helft van het boek komen de verhaallijnen bij elkaar en wil je maar één ding: verder lezen! Er zijn aan het eind van het verhaal nog genoeg open eindjes waarmee ik denk dat ook boek 8 (twee delen) weer net zo verslavend zal zijn! Gelukkig staan die al op mijn leesplank! | 1pos
|
Hoewel het eerder een spannend avonturenboek is, is het thriller debuut van Bear Grylls een boek dat er mag zijn. Zijn kennis als survival expert en ex-SAS agent zijn duidelijk terug te vinden in het verhaal en als zodanig is hij dicht bij zijn eigen belevingswereld gebleven. Het bijzondere aan het boek is dat het verhaal gebaseerd is op de geheime functie van zijn opa bevelvoerend officier van Target Force. De verweving van fictie en non-fictie en de combinatie heden en verleden maken het een interessant en spannend verhaal. En hoewel het hoofdonderwerp van dit eerste deel in de Will Jaeger serie afgehandeld is, is het verhaal van Will Jaeger zelf nog lang niet verteld. En hoe gaat het verder met de keiharde, mooie Irina Narov en de sensuele Leticia Santos. De mooie cliffhanger aan het eind, doet je verlangen naar het volgende deel. Kortom, een boek dat zorgt voor een flink aantal uurtjes leesplezier. | 1pos
|
“Als je iets belooft, moet je het ook nakomen”. De betekenis van de titel geeft al aan dat er ooit een belofte werd gedaan en dat deze belofte moet ingelost worden.
Het verhaal is opgebouwd in hoofdstukken met de subtitel “Nu” en “Erna”, telkens gezien vanuit één van de hoofdpersonages.
Langzaam maar zeker komen we meer te weten over Lisa, het belangrijkste hoofdpersonage. Ze lijkt een alledaagse overbezorgde moeder, maar draagt een enorm geheim uit haar verleden mee. Haar dochter Ava wordt zestien en zoals voor de meeste pubers telt, zweeft ze tussen een allesomvattende liefde voor haar moeder en een haat tegenover het ouderlijk gezag. Het lijkt alsof enkel haar vriendinnenclubje haar begrijpt en dan vooral haar beste vriendin, Jodie. Met haar kan zij praten over de vader die ze niet gekend heeft, maar toch mist.
Marilyn is Lisa's beste vriendin, maar ook zij heeft een geheim. Op haar werk is zij een doortastende en gewaardeerde vrouw. Ze zit echter gevangen in een ongelukkig huwelijk met Richard, een jaloerse en gewelddadige man die haar het leven zuur maakt.
Wanneer Lisa op een avond een knuffel Peter Rabbit op straat vindt, staat haar wereld stil. Puur toeval? Of een aanwijzing dat de demonen uit haar verleden terug zijn? Door de daarop verschillende toevalligheden die allemaal naar haar verleden verwijzen, gaat Lisa zich nog meer beschermend opstellen tegenover Ava.
Beetje bij beetje komen we te weten wie de echte Lisa is. Haar rustige leven wordt herschapen in een ware nachtmerrie wanneer ze ontdekt dat iemand uit haar duistere verleden terug opgedoken is. Wie is Charlotte Nevill? Tijd om open kaart te spelen, maar wie kan ze nog vertrouwen? Kan ze op tijd de teruggekeerde geest ontmaskeren? Wanneer haar dochter gevaar loopt, gaan alle remmen los.
“We hebben allemaal geheimen” is een quote uit het boek die hier helemaal terecht is. Niets is wat het lijkt. Wanneer kan je iemand 'je beste vriendin' noemen? Kan je iemand wel echt kennen en vertrouwen? | 1pos
|
is gezien...,
Ik houd nu eenmaal van thrillers en de duistere kanten van relaties, is een uitspraak van de cultureel antropologe en schrijfster van literaire thrillers de Britse Kathy Gardner. Naast haar lesgeven en wetenschappelijke onderzoeken is zij boeken gaan schrijven. Want, zegt ze over haarzelf, ik ben eerder schrijfster dan academicus. En dat is niet zo heel erg vreemd als je moeder een bekende schrijfster van kinderboeken is. Met deze drie pijlers, het geven van les, onderzoeken en schrijven van boeken, weet ze steeds de juiste balans te vinden. Wordt het één haar een beetje teveel dan gaat ze vol goede moed iets meer van het andere doen.
Op deze wijze zijn haar drie boeken ontstaan. Waren haar eerste twee boeken, Zoeken naar Gemma en Tegen de stroom in, nog naar aanleiding en mede door haar onderzoeken in India en Bangladesh ontstaan, De zolderkamer is haar eerste echte thriller.
Hiermee is voor haar een wens in vervulling gegaan, het schrijven van een thriller volgens de klassieke lijn.
In De zolderkamer laat Kathy Gardner de lezer kennis maken met Melanie. Deze jonge vrouw heeft een mislukt huwelijk achter de rug en probeert met haar dochtertje Poppy haar leven weer op de rails te krijgen. Ze verwacht veel van haar tweede huwelijk met Simon Stenning met wie zij in een oud pakhuis gaat wonen. Uit deze relatie wordt hun zoontje Jo geboren en Melanie Stennings waant zich in een aards paradijs. Met het verstrijken van de tijd komt ze toch achter een paar duistere dingen van Simon, die nog worden bevestigd door haar schoonmoeder Alicia. Simon heeft een relatie achter de rug met Rosa Montagues en wordt daar nog bijna dagelijks op indringende wijze aan herinnerd. Op een dag dat Simon de zolder aan het verbouwen is, verdwijnt Poppy tijdens het verstoppertje spelen met haar moeder.
Dit is de aanzet voor een hysterische speurtocht van Melanie naar haar dochtertje die verbouwereerd en alleen achterblijft als blijkt dat Simon ook is verdwenen. Haar buurvrouw Trish staat haar met raad en daad terzijde en doet alles om Melanie in deze turbulente periode hulp te bieden. Met behulp van haar herinneringen probeert Melanie de puzzelstukjes op de goede plaats te krijgen waardoor het beeld steeds duidelijker gaat worden en er steeds meer verklaringen komen voor de momenten van afwezigheid van haar man. Kent ze hem wel zo goed als ze denkt en geldt dit ook voor haar naaste kennissenkring?.
In deze literaire thriller die toch ook wel dicht de psychologische thriller benadert, lukt het Gardner nagenoeg feilloos om de spanning geleidelijk op te bouwen. De hoofdpersonen uit het verhaal worden voorzichtig afgepeld waardoor hun karaktereigenschappen op een confronterende wijze worden blootgelegd. Zijn sommige personen wel zoals ze zich voordoen en zitten er misschien verborgen duistere verledens weggestopt?
Hoe meer er bekend wordt over Melanie, Simon, Alicia en Rosa, hoe sneller de klok gaat lopen en met het vorderen van de tijd bouwt ook de spanning zich op. In een schijnbaar vicieuze cirkel. waaruit geen ontsnappen mogelijk lijkt, probeert Melanie toch op alle vragen antwoord te krijgen. Katy Gardner levert ze op ieder moment dat er geschikt voor is maar of dat ook het antwoord is dat de lezer wil horen
daarom ook een verrassende ontknoping aan het end. Meesterlijk gevonden en even meesterlijk verteld!! | 1pos
|
The House of Books brengt met Executie van Kazuaki Takano een spannende triller op de markt. De schrijver vertelt het verhaal over nieuw ontdekt intelligent leven in de jungle van de Democratische Republiek Congo. Intelligenter dan de mens en dus misschien wel een bedreiging voor de mens,
Jonathan ‘Hawk’ Yeager werkt voor een internationaal beveiligingsbedrijf en wordt door de Amerikaanse regering met nog drie anderen naar de jungle in Congo gestuurd om het pas ontdekte intelligente doelwit uit te schakelen. Hij heeft het geld van deze missie nodig omdat zijn zoontje ernstig ziek is en zijn gezin daardoor hoge kosten heeft. Als ze het doelwit opsporen bij de Pygmeeën krijgt hij echter zijn twijfels. Het intelligente jongetje Akili kan helpen bij het ontwikkelen van een medicijn dat zijn zoontje kan redden. Ze besluiten Akili te helpen uit de jungle te ontvluchten en hem naar Japan te brengen waar de farmacologiestudent Kento bezig is in een race tegen te klok een medicijn te maken.
Executie is een thriller met drie spannende verhaallijnen. . Ten eerste het verhaal van Yeager en de dilemma’s waar hij voor komt te staan als hij de jungle in wordt gestuurd. Welke keuze moet hij maken. Volgt hij de bevelen van de Amerikaanse regering of volgt hij zijn gevoel. In Amerika ontstaat een politieke strijd als blijkt de Yeager tegen de opdracht in handelt. Kento is ondertussen in Japan druk om de deadline voor het medicijn te halen waar zijn omgekomen vader hem de opdracht voor heeft gegeven.
Takano werkte in Japan en Hollywood als scenarioschrijver en met dit boek heeft hij dan ook een prima internationale thriller afgeleverd. Vol met actie maar ook stof tot nadenken. Wat moet de mens doen als er werkelijk hogere intelligentie op aarde zou zijn? Een boek dat dwingt tot doorlezen tot het eind en misschien wel een prima film oplevert in de toekomst. | 1pos
|
Eggers is terug! Hij vertelt het verhaal van Mokhtar, een Amerikaanse jongen met Jemenitische komaf, die de Jemenitische koffie weer op de kaart wil zetten. Knap hoe Eggers een non-fictie verhaal vertelt als een vlotte roman. Mokhtar komt met een plan waarmee hij de omstandigheden voor het product en de boeren wil verbeteren. Hij vertrekt naar Jemen, waar de burgeroorlog uitbreekt en het een spannend verslag wordt met aanhoudingen en kogels. Dit boek heeft het allemaal, ga dit lezen! | 1pos
|
De rode sjaal gaat over de twee jonge vriendinnen, Hannah en Suzon. Ze wonen in Parijs en overleven tot begin 1944 het roerige en bezette Parijs.
Het vaderland van de Joodse Hannah is Turkije en samen met haar Moeder neemt ze de laatste trein naar Istanbul.
Na de oorlog keert Hannah terug naar Parijs waar weinig ruimte is voor de overlevende van de Holocaust. Hannah stort zich op haar studie en ontwikkeld zich tot een vooraanstaand journaliste. Voor haar ogen voltrekt zich het leven in Parijs, ze ontmoet Simone Signoret en luister naar Juliette Gréco. De wortels van Hanna's verleden laten zich echter niet uitroeien en haar aandacht voor de hedendaagse Joodse gemeenschap blijft haar bezig houden. Haar buitenlandse reizen wisselt ze af met bezoeken aan oude kerkhoven om geliefden te herdenken. Terwijl Hannah zich blijft ontplooien verloopt het leven van haar vriendin Suzon eerder in een neerwaartse spiraal.
Als Hannah door een toevallig bezoek aan een museum meer ontdekt over haar gedeporteerde Grootouders en haar Vader wordt de vriendschap tussen Hannah en Suzon zwaar beproefd.
Schrijfster Ariane Bois verteld zeer levendig en met veel gevoel voor details die de tijdsgeest voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog erg versterken. Ze benoemt niet alleen oude beroepen, voorwerpen, gebouwen en gebruiken maar vermeld ook beroemde mensen die de geschiedenis zo hebben gekleurd. Er ontstaat hierdoor een prettige en afwisselende schrijfstijl.
In De rode sjaal geeft Ariane Bois een beknopte weergave van de geschiedenis, in het bijzonder over de gebeurtenissen in Parijs, maar ook ver daar buiten en verweeft er de levensloop van twee jonge meisjes mee. De rode sjaal is een mooie roman geworden. | 1pos
|
In Laat Maar! van Suzanne Peters (1985) keert een bekend personage terug, maar ditmaal in de hoofdrol. Ze werd al even geïntroduceerd in het voorgaande deel Reken Maar!, als de vriendin van Quentins broer Rens. In Laat maar! kunnen lezers haar verhaal lezen en dat is ook zeker de moeite waard. Mede doordat dit boek een ander hoofdpersonage kent, is het een geheel zelfstandig te lezen vervolg.
Nicole en Rens zijn al zes jaar samen als ze rondreizen door Amerika. Tot haar grote verrassing vraagt hij haar ten huwelijk. Ze hoeft er geen moment over na te denken en zegt meteen ja. Terug in Nederland besluiten ze het nieuws nog even voor zich te houden. Genietend van het geheim denken ze na over hoe de grote dag eruit moet komen te zien. Totdat een onverwachte gebeurtenis ervoor zorgt dat alles verandert. Noodgedwongen moet Nicole haar toekomstbeeld bijstellen. Familie en vrienden proberen haar te steunen waar mogelijk, maar daar zit Nicole helemaal niet op te wachten.
Suzanne Peters’ schrijfstijl kenmerkt zich door eenvoud. Met simpele bewoording laat ze zien waar het op staat. Geen poespas. Dit maakt de boeken van Peters toegankelijk voor een breed publiek. Toch is het duidelijk dat er erg veel aandacht aan de details wordt besteed, zonder daar de nadruk op te leggen. Het is die juiste dosering tussen details en recht voor z’n raap zeggen waar het op staat, waar de kracht van Peters ligt.
Net als in haar eerdere romans behandelt Peters een aantal maatschappelijke thema’s op subtiele wijze. Moeiteloos weeft ze deze onderwerpen in het verhaal zonder te klinken als een informatiefolder. Ditmaal gaat het om biseksualiteit en rouwverwerking. Beide onderwerpen komen erg dichtbij voor Nicole. Haar sympathieke karakter maakt haar het ideale personage en haar machteloosheid dringt diep door tot de lezer. Dat geldt ook voor haar andere gevoelens. Peters weet hoe ze recht moet doen aan alle emoties die voorbijkomen en dat zal de lezer zeker waarderen.
Met haar heldere schrijfstijl en realistische personages speelt Peters in op het empathisch vermogen van de lezer. De keuzes die gemaakt worden voelen logisch en oprecht aan. Nergens worden dingen uitvergroot voor een dramatisch effect. Daarmee bewijst Peters maar weer dat ook de kleinere verhalen groots en meeslepend kunnen zijn.
Het verhaal zit over het algemeen erg goed in elkaar, toch is er een klein minpuntje: de herhaling van sommige gebeurtenissen. Zo vindt een gesprek tussen Nicole en haar moeder later in het boek voor een tweede keer plaats, vrijwel identiek. Toch is Nicole opnieuw verbaasd door de bekentenissen die haar moeder tijdens het gesprek doet. Los daarvan is het geheel erg krachtig, waardoor dit kleine foutje al gauw vergeven is.
Suzanne Peters woont in Zutphen en heeft al honderden informatieve teksten geschreven voor diverse websites. Voor uitgeverij Ellessy schreef ze diverse delen voor de educatieve jeugdboekenserie WWW. In haar romans behandelt ze veelal maatschappelijke thema’s. Laat Maar! is haar veertiende feelgoodroman. | 1pos
|
Wat een heerlijke thriller weer van de hand van Karen Rose. Een heel prettige schrijfstijl, die je dwingt om verder te lezen. Heerlijk hoe de spanning in het boek alsmaar wordt opgevoerd tot het hoogtepunt. Het boek is ruim 500 bladzijden en ik heb toch maar ruim 2 dagen nodig gehad om het te lezen. Karen Rose weet de hoofdpersonen zeer beeldende neer te zetten en de spanning tussen Eve en Noah wordt prachtig beschreven. Je leeft echt met ze mee. Ik geef het boek 4 sterren, geen 5, want de uiteindelijke dader was toch degene die ik dacht dat het was op de helft van het boek. | 1pos
|
Dit is het verhaal van Amber Reynolds, ze ligt in coma. Ze herinnert zich er niets van maar weet wel dat het geen ongeluk was. Omdat ze het zogenoemde locked-insyndroom heeft, kan ze wel iedereen die bij haar bed staat horen maar ze kan niet bewegen of praten.. Ze wil zich herinneren wat er is gebeurt. Haar man houdt niet meer van haar en haar zus heeft een geheim en er is nog een ex in het spel. Ze is gevangen in haar eigen lichaam en hoopt dat ze op tijd uit coma ontwaakt voor het te laat is .
Het verhaal wordt verteld vanuit de ik- persoon Amber, waardoor je je erg goed kan inleven in haar situatie. De sfeer en de situatie van Amber wordt duidelijk beschreven. Je kijkt als het ware door de ogen van Amber en hoort wat zij hoort. Je leert haar karakter in de loop van het verhaal steeds beter kennen. Ze is iemand die al heel veel mee heeft gemaakt en dit is nog niet het einde. Bij de andere personages is de opbouw van karakter net zo . Voor de een heb je meteen sympathie zoals voor Jo maar voor andere heb je dat juist zoals Edward, Claire, en Madeline. Daar voel je meteen aan dat er iets niet klopt .
De schrijfster heeft gekozen voor flashbacks in het verhaal naar de situatie van voor de coma en de jeugd van Amber en Claire en dat van nu, deze flashbacks zijn nodig voor het verhaal. Het zijn meerdere verhaallijnen die uiteindelijk met elkaar te maken hebben.. De hoofdstukken zijn kort en het leest vlot. Vanaf het begin wil je weten of het Amber lukt om uit de coma te ontwaken. Leugens en jaloezie zijn de hoofdthema’s van dit verhaal. Je komt er stukje bij beetje achter dat je niemand kan vertrouwen en dat niemand is wie hij/zij zegt te zijn. Wie spreekt er de waarheid en wie liegt ? De opbouw naar het plot is spannend. Er komt meerdere keren een plotwending in die je niet ziet aankomen. Het eind van het verhaal past precies bij het boek, alleen geeft het mij niet helemaal een bevredigend gevoel. Ik heb het idee dat er nog meer achter weg komt.
Ik geef dit debuut daarom 4 sterren. | 1pos
|
Ooit zal ik je weer zien is een prachtig, zeer realistisch, romantisch maar ook heftig verhaal over verlies, rouw en weer willen leven en liefhebben. Ellen Lina heeft een heerlijke schrijfstijl waardoor je in het verhaal gezogen wordt en het meebeleeft alsof je erbij aanwezig bent en de hoofdpersonen persoonlijk kent.
Door de brieven van Julia’s moeder die ze heeft geschreven aan haar dochter vanaf haar geboorte en die je tussendoor te lezen krijgt, krijg je een beeld van hoe hecht de band tussen Julia en Sean als kinderen al was en hoe het uiteindelijk tot een verloving leidde. Daardoor begrijp je ook beter waarom Julia zo blijft vechten voor haar relatie met de drinkende en gewelddadige Sean.
Ondanks dat je niet meteen weet wat, is vanaf het begin van het boek duidelijk dat er iets heel ingrijpends gebeurd is in hun leven, iets waar Sean zich voor afsluit door te vluchten in drank en Julia door maar door en door te gaan en zich af te sluiten voor haar eigen (schuld)gevoel.
Ik moest dit boek gewoon in één ruk uitlezen, kon het niet wegleggen. Het verhaal houdt je helemaal in zijn greep en de emoties van de hoofdpersonen komen flink bij je binnen. Mij kost het gewoon moeite om in een nieuw boek te komen omdat het verhaal nog zo door mijn hoofd speelt.
Ik kan de woorden niet vinden om goed te beschrijven hoe geweldig ik dit boek vind, maar ik vind Ooit zal ik je weer zien oprecht één van de mooiste, maar ook heftigste liefdesverhalen die ik ooit gelezen heb.
Lees dit boek, je zult er geen spijt van krijgen! | 1pos
|
Achterflap
Mia Saunders heeft een probleem: een schuld van een miljoen dollar, die binnen een jaar afbetaald moet worden. Gelukkig heeft haar tante een exclusief escortbedrijf en is Mia een knappe jonge vrouw met lef. Als oogstrelende 'arm candy' kan ze zo aan de slag bij Exquisite Escorts.
Elke maand heeft ze een nieuwe cliënt: een beroemde Franse kunstenaar, een zakenman, een verpletterend aantrekkelijke maffiazoon, een topsporter, een senator op leeftijd...Heel verschillende mannen die een ding gemeen hebben: voor Mia's gezelschap betalen ze zonder met een ogen te knipperen een ton. Seks is een optionele extra. Na twaalf avontuurlijke maanden zal er voor Mia meer veranderd zijn dan enkel haar banksaldo ...
Auteur
Audrey Carlan schreef al meerdere succesvolle, hotte series, waaronder de Falling-serie en de Trinity-trilogie. Ze woont in Californië met haar geliefde en hun twee kinderen.
Bron: uitgeverij Boekerij
Mijn mening
Ik mocht dit boek lezen voor bol.com, voor mijn taak als recensent in het genre chicklit. Zodra ik dit boek op de mat zag vallen, maakte mijn hart een klein sprongetje; wederom een pareltje die op mijn verlanglijstje stond. I love my job als recensent dacht ik direct.
Het boek heeft een prachtige, sprekende cover, die bij mij gevoelens van blijdschap opwekte. Het boek nodigt hierdoor direct uit.
In het boek volgen we Mia, een aantrekkelijke twintiger met een groot probleem: Binnen een jaar 1 miljoen dollar betalen aan je dwaze, wraakzuchtige ex. Tja, hoe ga je dat nou eens aanpakken. Gelukkig voor haar heeft haar tante een fancy escortbureau waar Mia direct aan de slag kan.Gedurende een maand huurt een klant haar voor gezelschap of andere interesses. Seks is een optie maar zeker niet verplicht. En laat en geluk nou aan Mia's zijde blijven: Die mannen zijn gruwelijk aantrekkelijk.
"Jezus, maria en jozef". Het was goed mogelijk dat er kwijl over mijn kin droop. Wes en Alec waren om over naar huis te schrijven. En dat deed ik ook. Vaak. Naar Ginelle die elke brief intensief bestudeerde. Maar Anthony Fasano, tja, dat ging het vrouwelijk verstand gewoon te boven.
Het boek beschrijft drie maanden en dus ook drie klanten. Op de eerste klant, Wes, werd ik zelf bijna verliefd. Wat een schatje.Een lekkere beach boy met een vleugje bad boy. Hij werd opgevolgd door Alec, een Franse kunstenaar, die ook maar al te graag in het Frans sprak tegen Mia. Die dit op haar beurt helemaal niet kon verstaan en steeds moest vragen wat het betekende. Dit vond ik wel jammer. Dit zorgde voor een soort onderbreking in het verhaal. Zowel in de maanden januari als februari word je als lezer getrakteerd op voldoende stomende seks scenes.
In maart is dit enigszins anders. De klant is er een van een heel ander formaat. Hij wenst compleet andere dingen van Mia. Een leuke afwisseling, maar stiekem mistte ik de verhitte scenes wel een beetje gedurende deze maand.
Mia is een karakter, you gotta love her. Nuchter en vol lef. Goed gebekt en aantrekkelijk om te zien. De messcherpe opmerkingen maken haar tot een geliefd karakter. De ellende die Mia doormaakt wordt goed beschreven, maar niet overdreven. Het past bij het nuchtere karakter van het personage. Hierdoor klopt eigenlijk alles en valt als een puzzel in elkaar.
Nooit verliefd worden heeft een magnetische werking op mij gehad. Net wanneer je dacht dat niet beter kon, kwam de volgende knapperd de hoek om zetten, verleidde me, en liet me verdwaasd achter. Net als Mia. Dit boek weet zichzelf ver boven boeken als vijftig tinten te plaatsen, wat dit genre in een compleet nieuw licht zet. Uitmuntend gedaan! Maar is het Mia gelukt? Nooit verliefd te worden? Ik kan niet wachten op het volgende kwartaal.
Nooit verliefd worden
ISBN: 9789022578070. Uitgeverij: Boekerij. Vertaald door: Textcase Utrecht. Verschijningsjaar Nederlands: 2016. Aantal pagina's: 366. | 1pos
|
Met Twee wegen doet Per Petterson een flink beroep op de vaardigheden van zijn lezers. De discontinue manier van vertellen, het veelvuldig wisselen van verteller, ontploffende zinnen en het weglaten van informatie maakt dat de lezer zijn best moet doen om het verhaal te volgen. Gelukkig wordt deze inspanning beloond: Twee wegen is een indrukwekkend boek over vriendschap, verlies en verleden. Prachtig geschreven met veel ruimte voor de lezer om het verhaal in te vullen.
Tommy en Jim zijn vrienden. Ze groeien allebei op in gebroken gezinnen, waarbij Tommy in eerste instantie het slechts af lijkt te zijn. Zijn moeder verlaat het gezin, vader schopt zijn kinderen het hele huis door en uiteindelijk worden de vier kinderen over drie opvangadressen verdeeld en raken ook zij elkaar kwijt. Jim heeft zijn vader nooit gekend. Schrijnend is het fragment: 'Willy had twee ouders. Toen ze klein waren, dachten Jim en Tommy dat het een beetje apart was om er twee te hebben, voor langere tijd in elk geval, tot ze begrepen dat de meeste kinderen er twee hadden, permanent.'
De beide vrienden raken elkaar kwijt als Jim wordt opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis en hij het lot hun vriendschap laat beëindigen. 'Kop of munt? (...) Kop, ik bel. Munt, ik bel niet.' Tommy heeft het maar te accepteren. Ieder gaat zijn eigen weg en na vijfendertig jaar komen ze elkaar toevallig weer tegen. Er volgt een ongemakkelijke situatie. 'In ieder geval goed je te zien.
Misschien een andere keer, Jim', en het voelde ietwat onbehaaglijk toen hij mijn naam zei (...)'
Petterson opent Twee wegen met een verwijzing naar Oh Sister van Bob Dylan. Een tekst over de strijd tussen het heden en het verleden, ver verwijdering, over een duel dat onvermijdelijk afloopt met een afscheid. Als lezer weet je dus wat je kunt verwachten, maar Petterson laat het je zelf invullen. Gaandeweg het verhaal vallen de puzzelstukken op hun plaats en ervaar je hoe prachtig dit boek in elkaar steekt. De schrijver wisselt beschrijvende passages af met stream-of- consciousnessfragmenten, waardoor je de personages leert kennen en begrijpen. De zinnen ontploffen bijna door de stroom gevoelens, observaties, gedachten en ideeën en de afwezigheid van leestekens versterkt de verwarring daarbij.
Twee wegen laat zien dat het misschien wel onmogelijk is om je verleden achter je te laten. | 1pos
|
We bevinden ons in een klein stadje in Kroatië, de jaren 80 zijn aangebroken en politiek gezien rommelt het. Andrej is postbode, hij doet elke dag zijn ronde en deinst er niet voor terug de brieven die hij moet bezorgen open te maken. Op die manier weet hij zichzelf te verrijken, het geld dat hij vindt neemt hij immers weg, daarnaast is hij van alles op de hoogte. Josip is bestuurder van de plaatselijke kabelbaan en ongelukkig getrouwd. De kabelbaan brengt de weinige toeristen die er zijn naar een heldenmonument hoog op de berg. Het is daar dat Andrej Jossip betrapt wanneer die heeft afgesproken met zijn minnares uit de grote stad. Hij neemt foto’s en begint Josip te chanteren.
Wanneer Andrej na een auto-ongeluk onverwacht in het ziekenhuis belandt en zijn kompanen wat zaken voor hem afhandelen, ontdekt Josip dat Andrej het niet zo nauw neemt met het briefgeheim. En wat er dan gebeurt? Tja, ironie ten top! (Hier blijf ik bewust op de vlakte, er liggen te veel spoilers op de loer).
De manier waarop Driessen zijn verhaal op papier zet is bijzonder aangenaam. Alles lijkt zeer eenvoudig, terwijl er tegelijkertijd van alles speelt. Wie wil, ziet heel wat symboliek in het verhaal, onder andere de pelikanen uit de titel spelen een grote rol, meerdere zelfs. Daarnaast is er de komische noot in het verhaal, de auteur weet zeer goed kleine humoristische opmerkingen te plaatsen. En toch is het verhaal eerder tragikomisch.
De dreigende Balkanoorlog wordt tenslotte werkelijkheid. Ook hier geen zwaar verteerbare verhalen, maar een duidelijke schets van de ontwikkelingen in voormalig Joegoslavië. Mensen die al jaren bevriend met elkaar zijn, kunnen het plots niet meer met elkaar vinden door tegengestelde sympathieën. De man in de straat is zoals altijd de grote verliezer.
Martin Michael Driessen is een Nederlands acteur, regisseur, vertaler en schrijver. Met de novellenbundel ‘Rivieren’, zijn bekendste boek tot nog toe, won hij de ECI Literatuurprijs. Opvolger ‘De pelikaan’ is een roman die vele lezers zal weten te bekoren. | 1pos
|
Weer een spannend boek van Brian Freeman, deze staat wel los van de
andere boeken en gaat deze keer niet over rechercher Stride. Maar
een even goed boek als de andere, zeker de moeite om te lezen ! | 1pos
|
Een boek dat voelt als een afrekening, een afscheid van een tijdperk, een verleden. Een verhaal dat luchtig begint (helemaal in de stijl van Van Dis), maar dat de lezer bladzij voor bladzij bij de lurven pakt en de scherpe randen van het Afrika van nu laat voelen. De ironie van het goede willen doen, en de pijn als het oprecht gewilde niet op waarde wordt geschat. | 1pos
|
Subsets and Splits