text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Valt het jou ook op dat er steeds vaker absurde weersomstandigheden worden vastgesteld? En dat er meer aardbevingen zijn dan anders?
Dat is niet toevallig, lees je in 'Planet X' van Han Peeters.
Planet X of Nibiru is de oorzaak van de veranderingen.
Planet X is een planeet in ons zonnestelsel met een omloop van 3600 jaar rondom onze Zon en zusterster Nemesis. Een van de laatste keren resulteerde dat wereldwijd in de zondvloed, zoals in het Oude Testament staat te lezen. Daar is zijn naam 'Wormwood' of Alsem. Dit is een bitter kruid.
In de Openbaring van Johannes (het enige profetische boek van het Nieuwe Testament) staat te lezen:
"10 De derde engel blies op zijn bazuin. Uit de hemel viel een grote ster, die zo fel brandde als een fakkel. Hij viel op een derde deel van de rivieren en op de waterbronnen.
11 De naam van de ster is Alsem. Dat derde deel van het water werd alsem. Veel mensen stierven door het water, dat bitter geworden was."
Dit is het laatste deel van de Bijbel, waarin de eindtijd wordt beschreven en daarom noemt men het ook wel de Apocalyps.
Maar alle culturen uit de oudheid hebben er een benaming voor zoals in China vanuit hun mythologie 'de draak', vanwege de vurige staart.
De komst van deze planeet wordt in de doofpot gestopt door de overheid. Maar dan hebben ze buiten Marc en Inge Hamelinck gerekend die sinds een jaar een Nederlandse website beheren waarop zij het nieuws over Planet X verzamelen, nieuws wat afkomstig is uit bijna alle werelddelen.
Bovendien hebben ze een redactieteam verzameld dat bestaat uit een klein dozijn experts met een expertise in natuurkunde, astronomie, moderne geschiedenis, ufologie, ruimtevaart en meer ter zake doende onderwerpen.
Wanneer de planeet voor iedereen achter de zon te zien is breekt paniek uit. Er volgt een tv-uitzending met Marc, Inge en de redactieleden en dan begint het; er gebeurt wat je niet voor mogelijk had gehouden en het het leest als een vanzelfsprekend feit.
'Niets zal meer normaal functioneren. Geen communicatie, geen energie en geen schoon water uit de kraan. Mijn advies is om zo veel mogelijk voedsel in blik te verzamelen.'
En omdat het water vergiftigd zal zijn (Alsem):
'Flessenwater is voor de eerste periode onontbeerlijk en in een later stadium zult u zijn aangewezen op watermakers'.
De manier van schrijven van deze auteur is zo toegankelijk en zonder zware tegenwerkingen of geweld dat het voor een groot publiek geschikt is.
Je kunt tenslotte zelf verder fantaseren op het verhaal en zo spannend maken als je zelf wilt!
De informatie die binnenkomt is prachtig; de auteur neemt je mee naar Mesopotamië en via de Twin Towers naar J.F. Kennedy. Het is gewoon genieten geblazen van alle veronderstellingen en feiten.
Veel onderwerpen uit zijn vorige boeken komen terug in Planet X en passen helemaal in het verhaal. En wanneer je er oog voor wilt hebben is het is zelfs herkenbaar in onze huidige wereld, zoals behalve de veranderende weersomstandigheden ook de veranderingen in de wereldeconomie en de bankwereld.
Planet X heb ik graag gelezen en ik ga morgen wat meer water inslaan. Je weet maar nooit, tenslotte!! | 1pos
|
Het boek begint met de moord in 1993 op de 2 zusjes Amber en Alice. Hun lichamen worden gevonden in een bos in Frankrijk. Ze waren idolaat van de schrijver Erik Lang en er bestond een vermoeden dat er een connectie was met één van zijn boeken. Ze waren namelijk gekleed in communiekantenjurken.
Het onderzoek naar de moord werd geleid door Kowalski en de nog jonge Martin Cervas. Tussen hen botert het niet altijd. Ze hebben onder andere zeer uiteenlopende meningen over de ondervragingstechnieken.
Een medestudent van de zusjes bekent de moord maar Cervas heeft het gevoel dat er iets niet klopt.
Jaren later, in 2018 ,wordt Cervas (ondertussen gepromoveerd tot commissaris) opgeroepen voor een andere moord.
Wéér is er een connectie met de schrijver Erik Lang. Ditmaal is het slachtoffer namelijk zijn echtgenote.En weer is er een connectie mar een van zijn boeken.
Cervas voelt nattigheid en bijt zich vast in de zaak. Hij gaat terug in het verleden.Het gevoel dat er toen iets niet klopte laat hem niet los.
Hij gaat zelfs zó ver dat hij buiten zijn boekje gaat maar lost daarmee zowel de oude als de nieuwe zaak op.
Een thriller die je in zijn macht houdt en je regelmatig op het verkeerde been zet.
Tevens laat Minier je ook meegenieten van het privéleven van Cervas.
Mijn 1ste van Minier , een kennismaking....maar beslist niet mijn laatste. | 1pos
|
“Na afloop van het vragenuurtje kwam ik mijn partijgenoot Florian von Bismark tegen in de wandelgangen van de Bondsdag. Ondanks zijn innemende manier van doen blijf ik hem een onaangenaam mens vinden. Je weet nooit wat er in hem omgaat. Achter die glimlach zit geen warmte, alleen berekening en ambitie.”
Met bovenstaande alinea opent Marjolijn Uitzinger haar vierde misdaadroman 'De partijgenoot', het vervolg op 'De huisgenoot.' Je hoeft het eerste deel niet te lezen om erachter te komen dat Florian von Bismark iemand is die over lijken gaat om zijn carrière glans te geven. Voor de buitenwereld is de geslepen SPD-politicus het tegendeel van een killer. 'Het prototype van een gladde politicus, charmant en innemend, maar zo onecht als een Amerikaanse presidentskandidaat', zegt Sarah, de onderwijzers van Florians zoontje Jonas en de nieuwe vlam van Florian. Al in het begin van het boek sijpelt er relevante lezersinformatie uit 'De huisgenoot' door de roman: 'Ik heb niet voor niets twee mensen uit de weg geruimd zonder daarvoor gepakt te worden. Dat is natuurlijk niet iets om trots op te zijn, maar het was de enige manier om mijn problemen op te lossen.'
De ik-persoon in de openingsalinea is de Duitse minister van Justitie Sofie Lothar. Haar naam staat in blokletters boven de tekst. Na twee pagina's wisselt het perspectief. Nu staat er FLORIAN boven de tekst. En zo wisselt het perspectief negen hoofdstukken lang in verschillende richtingen. Het voordeel van deze vorm is dat je als lezer geen seconde hoeft na te denken wie er aan het woord is. Dat bevordert de leessnelheid, die in de vlot geschreven misdaadromans van Marjolijn Uitzinger toch al hoog ligt.
'De partijgenoot' bestaat uit twee verhaallijnen die in mijn ogen ook als twee aparte, zeer lezenswaardige romans geschreven hadden kunnen worden. De minister van Justitie blijkt iets te maken te hebben met de Rote Armee Fraktion. Het verhaal over haar is spannend, informatief en een eigen roman waardig. Hetzelfde geldt voor de avonturen van Florian von Bismark, die genoodzaakt is opnieuw naar heftige middelen te grijpen om zijn geplande carrière niet in gevaar te laten komen.
Net als in de vorige misdaadromans staan de personages in dit boek als een huis en is het een grote vreugde kennis met ze te maken. De Kriminalrat Elisabeth Wagner uit 'De huisgenoot' krijgt wederom veel kleur als we lezen hoe Florian haar ziet: 'Wagner begroette me als een oude bekende, maar daardoor liet ik me niet om de tuin leiden. Achter die vriendelijke bronzen klokkenstem verborg zich een meedogenloze vijand, minstens zo handig als ik. Ze ging zoals gewoonlijk recht op haar doel af.' Ook Florians oude wiskundeleraar Dillan behoort na het lezen van dit boek geheid tot je kennissenkring.
Dat 'De partijgenoot' materiaal bevat voor twee romans neemt niet weg dat het boek absoluut het lezen waard is, alleen al vanwege de knappe schrijfstijl, de sublieme dialogen en de ludieke situatiebeschrijvingen zoals het fragment waarin Florian aan het woord is: 'Ik proestte opeens van het lachen. Een jongetje dat zijn hond uitliet keek me verschrikt aan. Er liep een gek in het park, zou hij bij thuiskomst tegen zijn moeder zeggen.' 'De partijgenoot' is ook weer een typische Berlijn roman. Als Florian op pagina 117 zegt dat hij niet moet vergeten Tim Raue af te bellen, dan moet je natuurlijk wel weten wie Tim Raue is. Die naam komt namelijk in de rest van het verhaal niet voor. Uit de context blijkt echter dat het hier om een restaurant moet gaan.
Het in het verhaal opnemen van interessante feitjes over Duitsland en vooral Berlijn is een belangrijk kenmerk van Marjolijn Uitzingers boeken. Ze weet de historische informatie altijd weer gedoseerd door het spannende verhaal te weven zoals ook blijkt uit de volgende scène. Florian zit in het Berlijnse café Filmbühne en zijn tafelgenoot vraagt of dit echt een bioscoop is geweest. 'Voor de oorlog was het een woonhuis, en in 1950 werd hier een bioscoop ingericht, met veel succes. Een trekpleister voor de West-Berlijnse artistieke incrowd. Maar door de concurrentie van de grote bioscopen op de Kurfürstendamm is de Filmbühne in de versukkeling geraakt en nu wordt de zaal alleen nog gebruikt voor conferenties en evenementen.'
Marjolijn Uitzinger (1947) begon haar journalistieke loopbaan in de jaren zeventig als politiek verslaggever voor de Volkskrant en het Vrije Volk, en werkte later als radio-en televisiepresentator voor VARA, AVRO en NOS. In 2006 nam ze afscheid als AVRO-radiopresentator voor Radio1 en vertrok naar Berlijn, waar ze samen met Margriet Brandsma het boek Na de Muur (Balans, 2009) schreef, over Duitsland sinds de val van de Muur.
Uitzinger is een laatbloeier op het gebied van thrillers. De dynamische stad Berlijn en de unieke Duitse geschiedenis vormen de inspiratiebron voor haar misdaadromans. In 2012 verscheen Een fatale primeur, in april 2013 Citytrip Berlijn, in november 2014 De huisgenoot, dat genomineerd werd voor de Gouden Strop 2015 (shortlist) en in februari 2016 De partijgenoot, genomineerd voor de Gouden Strop 2016 (longlist).
De Partijgenoot
Uitgeverij: De Geus (Singel Uitgeverijen)
Aantal pagina's: 286
ISBN: 9789044536683 | 1pos
|
Het is een warme dag wanneer in een New Yorkse muziekschool een studente gewurgd wordt teruggevonden. Bij het onderzoek blijkt dat zij niet zomaar gewurgd is, zij kwam door Houdini's truc 'De luie beul' om het leven. Die zelfde dag gebeuren er nog meer macabere en vrij zonderlinge moorden door middel van goochelaartrucs. De politie tast volledig in het duister naar het motief en de identiteit van de dader. Tijd dus om de hulp van Lincoln Rhyme en Amelia Sachs in te roepen. Rhyme heeft in zijn carrière al heel wat watertjes doorzwommen, maar aan deze illusionist heeft hij een zware dobber. De moordenaar beheerst werkelijk alle trucs die er in de wereld van de magie te vinden zijn. Hij is vingervlug en een kei in misleiding. Hij kan zich vliegensvlug vermommen en een slot heeft hij in een mum van tijd opengepeuterd. Op de koop toe kan hij buikspreken en mensen 'lezen' aan de hand van hun lichaamstaal. Ga daar als speurder maar es achteraan. Het is Amelia Sachs, die al het veldwerk voor haar rekening moet nemen, want Rhyme is door een ongeluk al jaren een 'dwarslaesie-patiënt'. Hij regiseert haar als het ware vanuit zijn controlekamer, waar hij de modernste apparatuur tot zijn beschikking heeft. Maar de moordenaar is hen door zijn vernuftige gedaanteverwisselingen steeds te vlug af. Wat is het motief van deze duivelskunstnaar ? En vooral, wanneer zal het volgend slachtoffer vallen?
Met behulp van Kara, een jonge en zeer beloftevolle illusioniste die zich in het gedrag van de moordenaar kan inleven, kunnen Rhyme en Sachs uiteindelijk antwoorden vinden op deze vragen...
Met De illusionist kom je terecht in de wereld van magie en illusie. Je komt heel wat te weten over hoe bepaalde trucs in elkaar zitten en dat op zich is wel interresant. Maar hoe al die dingen gebruikt worden om moorden mee te plegen en dan nog wel allemaal op één en dezelfde dag vind ik overdreven. Daar heb ik me soms wel aan geërgerd in dit boek.
Maar dat neemt niet weg dat het plot ingenieus in elkaar steekt. De hoeveelheid cliffhangers houden je op het puntje van je stoel.
In dit boek verwijst Deaver ook naar actuele onderwerpen, zoals de aanslagen van 11 september en Al Qaeda. Er is ook een bijrolletje weggelegd voor een extreem rechtse organisatie.
Kortom, het is weer een spannend avontuur van het ijzersterke speurdersduo Sachs en Rhyme. | 1pos
|
Over de schrijver.
Dit is het dertiende deel uit de Joe O’Loughlin en Vincent Ruiz reeks. De schrijver zegt in zijn dankwoord daarover het volgende : Toen ik professor Joe O’Loughlin introduceerde in De verdenking, had ik er nog geen idee van dat hij mijn langst blijvende en geliefdste personage zou worden... een briljante psycholoog met een enorm inzicht in het beste en het slechtste van de mens.’
Joe ( Joseph) O’ Loughlin, klinisch psycholoog van professie, heeft mijn hart gestolen. Simpel, omdat deze briljante psycholoog ook maar een mens is en dus afschuwelijke blunders maakt. ‘Hij is geniaal in het oppikken van kleine incidentele details, patronen die anderen niet zien, constateert afwijkingen en onvoorspelbare handelingen die uitschieters zijn en de grenzen van het menselijk gedrag vormen’
Vincent Ruiz is, in dit boek, al met pensioen maar blijft de keiharde politieagent die maar een ding verkeerd doet. Hij kiest altijd de verkeerde vrouwen. Wellicht kiezen de verkeerde vrouwen hem. Of zou het dan toch zo zijn dat de vrouw altijd kiest en de man blij is met wat hij kan krijgen?
Over het boek.
God's Persoonlijke Lijfarts, professor in de heelkunde en volksgezondheid, adviseur van diverse regeringen,oprichter van het International Trauma Research Center, docent, schrijver en filantroop, heeft een maîtresse, een tweede vrouw met wie hij zelfs getrouwd is?
William O ‘Loughlin , de vader van Joe, wordt in zijn tweede huis in Londen, in het huis waar zijn andere vrouw woont, aangevallen en met een hard voorwerp zodanig geslagen dat hij opgenomen moet worden op de afdeling traumachichurgie van het St. Mary’s. Hij komt in levensbedreigend coma terecht en wordt als een kasplantje in leven gehouden.
Bij aankomst van Joe in het ziekenhuis zit een vrouw, Olivia Blackmore, aan het ziekbed van zijn vader. Zij stelt zich als zijn andere vrouw.
De ontreddering is groot.
William is al twintig jaar samen met deze Olivia en tegelijkertijd al zestig jaar getrouwd met zijn geliefde Mary.
Wat is er gebeurd? Is er sprake van een dief die gestoord is bij zijn inbraak of een geplande aanslag op het leven van William? Waarom en wie? Dat zijn de vragen die Inspecteur Stuart Macdermid moet oplossen.
Tegelijkertijd moeten moeten Mary en haar kinderen, Joe en zijn drie zussen, de strijd aan met die Olivia.
De derde verhaallijn vertelt hoe Joe omgaat met het opvoeden van zijn kinderen Emma, 12 jaar, intelligent en licht autistisch lijkt het wel en Charlie, die inmiddels uit huis is en studeert. Psychologie. En dat valt niet altijd mee, zoals alle ouders weten.
Conclusie
Robotham beschrijft feilloos het milieu van een typische upperclassfamilie in de Engelse standenmaatschappij waar deugden als tucht en emotieloze emotie belangrijk zijn. De verhoudingen tussen William en Mary en de kinderen Joe, Lucy, Patricia en Rebecca, de opvoeding , de relatie van Joe met zijn vader worden genadeloos beschreven en uitgebeend.
William, hoofd van een gezin ' waar kinderlijke gehoorzaamheid een gebod was en persoonlijk geluk genotzucht'.
Joe voelt zich verraden, vernederd en verlaten door zijn vader, die door ' The Times' beschreven wordt als een ' baanbrekend chirurg' en ' medisch filantroop'. Liefde voor zijn vader? Neen, wel ontzag.
In de fijne schrijfstijl van Robotham worden vileine dialogen afgewisseld met briljante beschouwingen en hilarische scenes zoals met de schoolcounselor, meneer Carmine maar vooral veel sprankelende, lichtvoetig zinsneden zoals over de relatie ' Jongere vrouw — oudere man'
De opname in het ziekenhuis is het begin van de ontmanteling van het fort, het bastion dat William en Mary schijnbaar hadden opgetrokken. Het thema van de in scherven vallende façade is niet onbekend in de literatuur en film.
Het boek is met veel empathie geschreven zonder in goedkope dramatiek te vervallen. Het is bovenal intelligent geconstrueerd met fraaie zinnen en mooie quotes die je doen glimlachen of die je als lezer wat langer doen stil staan. En een goed plot met een bloedstollende actie scene.
Vertaalster Daniëlle Stensen heeft goed werk afgeleverd. Voor zover dat beoordeeld kan worden. Robotham is terug op zijn oude niveau.
Het was een genoegen dit boek te lezen. Het is geen thriller die je 's nachts doorleest omdat de ontknoping bekend moet zijn voor de zon opkomt, het is wat zo mooi genoemd wordt door de uitgevers een boek' op het snijvlak van roman en thriller '. En daar tendeert Michael Robotham steeds meer naar. Een daar kunnen we blij om zijn. U begrijpt ' De andere vrouw' is niet alleen door de thrillerbril bekeken.
Vierenhalve ster. | 1pos
|
Je leeft volledig met haar mee. Je voelt wat zij voelt. Je hebt angst wanneer zij dat heeft. Je lacht wanneer zij dat doet. Je wilt het uitlezen. En je wil dat happy end. Dat is er niet. Maar wel soort van dan. Zo mooi ge/beschreven wat er door haar heengaat! En vooral ook hard gelachen om de ironische momenten (waar je je even schuldig bij voelt, maar tegelijkertijd weet dat het ook om die reden op papier terecht is gekomen). Zeer intrigerende 'page turner'!! | 1pos
|
Met de Hebbantipper heb ik drie boeken opgegeven: Pilaren van de aarde van Ken Follett, De leeuw van Vlaanderen van Hendrik Conscience en De zeven zussen van Lucinda Riley. Dit was het antwoord van Marvin O.: De mensen die het moeilijkst te tippen zijn, zijn volgens mij: (ex-)recensenten en lezers die boekenplanken hebben met meer dan 1000 boeken erop. Jij scoort in beide categorieën. Toch denk ik nog een zeer goed boek te hebben gevonden dat ik niet meteen op jouw boekenplanken terugvind, en dat is De zusjes Boleyn van Philippa Gregory. Deze historische roman bekijkt het leven van de Boleyns aan het hof van Hendrik VIII voor de verandering een keer door de ogen van Maria Boleyn, de zus van Anna. Op die manier kijkt de schrijfster vanuit een ander camerastandpunt naar de gebeurtenissen. Dat maakt het overbekende verhaal van Anna opnieuw heel fris. Wie van historische fictie houdt - en daar reken ik mezelf ook toe - moet dit boek gelezen hebben.
Het boek heb ik bij de bibliotheek geleend en ben er direct in begonnen. Ik ben met stamboomonderzoek bezig en ik wilde weten of ik aansluiting kon vinden met familieleden in Engeland. Dus ging ik de stamboom van Hendrik VIII uitpluizen. Die aansluiting lukte niet, maar zag wel, dat zijn overgrootmoeder Jacquetta van Luxemburg heette en ik had ook van Luxemburg in de stamboom. Uiteindelijk heb ik die aansluiting gevonden en blijken ze familie te zijn. Over Jaquetta van Luxemburg is ook een boek geschreven, nl. Witte roos. Dat ga ik zeker ook lezen.
Maar nu over dit boek: Het verhaal over Anna Boleyn is overbekend. Ik heb de serie op TV gezien en kende het verhaal dus wel. Ik zou uit mijzelf nooit aan dit boek begonnen zijn, omdat ik dacht, dat het niets zou toevoegen. Maar dat had ik verkeerd gezien.
De zusjes Boleyn (oorspronkelijke titel: The Other Boleyn Girl) is een historische roman geschreven door de Britse schrijfster Philippa Gregory. Ze heeft naast haar baan als journaliste geschiedenis gestudeerd en gaf les aan universiteiten. Grote bekendheid verwierf ze met de ‘Tudor-reeks’ (2001-2008), waarvan De zusjes Boleyn het eerste deel is. Het boek is geschreven vanuit het perspectief van Maria Boleyn, die in de 16e-eeuwse eeuw aan het hof van Hendrik VIII leefde. Het boek werd een succes in Engeland sinds zijn verschijning in 2001 en kreeg vijf vervolgen. In 2003 werd er door de BBC een televisiefilm van gemaakt en in 2008 een bioscoopfilm.
Philippa Gregory brengt de regeerperiode van Hendrik VIII tot leven vanuit het standpunt van Maria Boleyn, de zuster van Anna Boleyn tot aan de dood van Anna. De zusjes zijn elkaars rivalen in alles, zelfs als het om geliefden gaat, maar kunnen toch niet zonder elkaar. Ze hebben nog een broer George, die ook een belangrijke rol speelt in hun leven. Hij leeft ook aan het hof. Over het leven van Anne is veel geschreven, haar verhaal is wel bekend. Wat veel minder bekend is, is dat haar zus Maria ook de minnares van de koning is geweest en zelfs twee kinderen van hem heeft gekregen.
Het boek begint met een jonge Maria, die nog heel onschuldig en onervaren is als ze hofdame is van koningin Catherina. Er wordt beschreven hoe Mary de minnares van de koning werd. Hoe ze moest toezien hoe haar zus langzaam haar plek innam en zich moest schikken naar alles wat Anne wilde. Toen Hendrik VIII met Anna wilde trouwen, kon dat niet, want hij was nog getrouwd met Catharina van Aragon. De hele episode van de scheiding en de problemen met de kerk worden uit de doeken gedaan. Ook hoe het komt, dat er toen afstand is genomen van de Katholiek kerk en de koning zelf hoofd van de kerk werd. Een mannelijke troonopvolger is voor Hendrik heel belangrijk en hij stelt alles in het werk om zijn zin te krijgen. Kan het niet bij de één, dan maar bij een ander. De ambitieuze familie Boleyn - Howard probeert zich op allerlei manieren omhoog te werken door eerst Maria en later Anna aan Hendrik te koppelen. Niets is ze te gek om meer macht te verkrijgen. Ze zouden hun ziel aan de duivel verkopen als ze daarmee hogerop konden komen. Wat dat met de dochters en zoon Boleyn doet, lees je in dit boek. Aan het eind van het verhaal is Maria uitgegroeid tot een jonge zelfstandige vrouw, die het heft in eigen handen neemt. In het nawoord lees je, dat ouders van Maria overleden 1 à 2 jaar na de executie van hun twee kinderen en Maria al hun land erft. Na een gelukkig leven met William en haar drie kinderen sterft Mary in 1543.
Philippa Gregory was geïntrigeerd door het verhaal van de zus van een koningin, die blijkbaar vergeten was door de geschiedenis en besloot een roman te schrijven over the other Boleyn girl. Deze bekendste historische roman van Philippa Gregory (1954) werd in 2002 bekroond met de Parker Romantic Novel of the Year Award 2002.
De karakters zijn erg goed omschreven, de schrijfwijze is meeslepend. Het verhaal is fascinerend, ook hoe alle intriges in de politiek en aan het hof tot stand komen om één man aan zijn gerief te laten komen. Doordat een dochter maîtresse is van de koning, kregen vaders en zonen graafschappen en ridderordes. Philippa Gregory maakt geschiedenis interessant. Ik heb van dit boek genoten en raad het zeker aan om te lezen, ook al ken je het verhaal van de televisie of de film. Marvin O., heel erg bedankt voor deze supertip! | 1pos
|
Ze kunnen het nog maar amper geloven. Hun collega en vriend Mark Hamilton is dood, vermoord. Jennifer Rowley, DNA analist en rechercheur Spencer Bennet werkten met hem samen voor de afdeling Moordzaken. De toedracht rond de dood van Mark houdt de gemoederen flink bezig en antwoorden liggen niet voor het oprapen.
Intussen gaat alles gewoon door en de jarenlange jacht op de psychopaat die vrouwen stalkt en vermoordt zorgt dat de aanwezigheid van de FBI in Medford voorlopig blijft gehandhaafd. Ze waren niet eerder zo dichtbij. In de persoon van Alex Lawson hebben ze een toegewijde agent aan hun onderzoeksteam gevoegd die er alles aan geeft deze gestoorde vrouwenhater op te pakken. Vooral nu duidelijk is geworden dat Jennifer zijn aandacht heeft getrokken staat iedereen extra op scherp. Hij probeert haar te breken door te treiteren, te bedreigen en mensen die haar lief zijn pijn te doen.
De Greenwood moordenaar heeft zich bovenaan het verlanglijstje van de FBI geplaatst maar hij lijkt vooralsnog ongrijpbaar. Jennifer probeert te achterhalen waarom hij haar in het vizier heeft en wat zij gemeen heeft met zijn vorige slachtoffers. Wanneer haar dat geen antwoorden oplevert gaat ze eens goed nadenken over de gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden, voorafgaand op de moord van Mark. Intussen moet ze bij iedere stap over haar schouders kijken en ze is deze situatie meer dan beu. Haar impulsieve karakter krijgt de bovenhand, ze sluit Spencer buiten.
Het onderzoeksteam is een hechte club, hun kwaliteiten zijn heel divers en geen uitdaging gaan ze uit de weg. Jennifer weet dat ze op hen kan rekenen. Wanneer Spencer een nieuwe partner wordt toegewezen in de persoon Thomas Burns dringt de harde realiteit rondom zijn partners dood keihard tot hem door. Mark is er niet meer en Spencer zal alles in het werk stellen om duidelijkheid in de zaak te krijgen. Ze moeten door, vooral nu De Greenwood moordenaar wel heel dichtbij Jennifer komt. Iedereen breekt zich de hersens en het antwoord op deze vraag lijkt dichterbij dan ze hadden voorzien. En dan verdwijnt Jennifer ineens van de radar. Spencer is radeloos en kan nog maar nauwelijks helder nadenken. Maar dat is het enige wat hij nu juist moet doen en snel ook want de tijd tikt.
De Greenwood moordenaar is het derde en laatste? deel van de Bennet & Rowley trilogie. In deze drie boeken staat het duo Jennifer Rowley en Spencer Bennet centraal. In ieder deel samen maar toch met een nieuwe verhaallijn. Deze boeken lezen meer dan aangenaam. Diana van Hal heeft een prettige, luchtige manier van schrijven en is duidelijk gegroeid qua stijlvorming en de spanningsopbouw. Het geheel loopt vloeiend in elkaar door, de verwijzingen naar het verleden, die zeker een grote rol spelen, gebeuren heel subtiel maar effectief en zonder dat ze in herhaling valt herinnert ze je aan wat details uit de vorige delen die van belang zijn. Van Hal is goed in het neerzetten van beklemmende scènes en haar personages voelen authentiek aan. Dat heeft als nadeel dat je deze boeken niet los van elkaar kan lezen. Ik raad het je ook niet aan. De personages en hun onderlinge verstandhoudingen leer je stukken beter kennen als je bij het begin begint. Veel van wat er nu gebeurt kent zijn oorsprong in boek 1 of boek 2. Het is echt geen opgave want de boeken lezen vlot weg.
In dit laatste deel staat vooral de relatie van de hoofdpersonages in het licht. Spencer en Jennifer hebben, met Mark, al het een en ander meegemaakt in het verleden en dat heeft gezorgd voor een band. Onderling respect, een hoge mate van vriendschap en vertrouwen is mooi vertolkt. Maar er is meer… In de eerdere twee delen De Verzamelaar en Bloeden zal je heb je al kennis kunnen maken met de werkomstandigheden waaronder het rechercheteam gebukt gaat. De hechtheid en het feit dat ze voor elkaar door het vuur gaan is mooi en overtuigend neergezet. In dit deel is die toewijding ook geen overbodige luxe, dat zal ik je vertellen.
De spanning in De Greenwood moordenaar is goed opgebouwd. Van Hal heeft in de vorige delen een aanloop genomen en ze maakt nu duidelijk de duik van de hoge plank. Met bijzonder goed resultaat, dat mag gezegd worden. Vanaf de eerste pagina is er een zinderende, onder de huid kruipende spanning die ze alleen maar meer ruimte geeft. In korte, snelle hoofdstukken dender je met het verhaal mee. Wegleggen is feitelijk geen optie, het is écht spannend. Met vlagen is het beklemmend en ja, zelfs angstaanjagend. Je voelt dat de ‘jager en zijn prooi-sfeer’ bijzonder goed door het verhaal heen loopt. En dat duurt tot het allerlaatste moment. Raar is dat, het gevoel dat dit helemaal niet het laatste deel kán zijn doemt op. Het verhaal is nog niet af, dat blijft maar hangen.
Wat ook blijft hangen is de dodelijke cliffhanger waarmee Van Hal het verhaal sluit. Dit kan het niet zijn!!! Dit is niet zomaar een plot, dit is een aanzet tot meer. Maar mocht dat niet gebeuren, dan heeft Van Hal wél met een knaller afgesloten zeg. En laat zien dat deze auteur zich in een snel tempo heeft weten te ontwikkelen tot een waardig thrillerauteur die ook zo nu en dan een knipoog en ruimte voor humor verwerkt. Waar bij haar debuut wat beginnersfoutjes waren is daar nu plaats voor verstikkende spanning en de honger naar meer. Wat heeft Diana van Hal nog meer in haar mars? (een vierde deel??) | 1pos
|
In dit boek staan vijf sprookjes waar heksen en tovenaars mee zijn opgegroeid. Ook staan er aantekeningen bij, gemaakt door professor Perkamentus, die wat meer informatie geven over het verhaal en Baker de Bard.
Terwijl ik de sprookjes aan het lezen was, realiseerde ik me dat tovenaars en heksen hier dan mee opgegroeid zijn. Dat vond ik erg grappig. Waar onze ouders ons Doornroosje en Assepoester voorlezen, lezen hun ouders ze De Tovenaar en de Hinkelpan en Knabbeltje Babbeltje en de Schaterende Stronk voor. Allemaal sprookjes die een morele diepte hebben. Ze hebben dezelfde intentie (‘mensen te waarschuwen voor het kwaad’), maar de verhalen zijn toch net iets anders.
Nadat ik alle sprookjes had gelezen, had ik ook een mening kunnen vormen voor alle sprookjes en wat ik ervan vond.
Zo vond ik De Heksenmeester met het Harige Hart het minst leuk. De heksenmeester bracht mij de kriebels en ik zou dat verhaaltje niet snel herlezen!
De Fontein van het Fantastische Fortuin was juist mijn favoriet. Die deed mij ook een beetje denken aan het moment in het zesde deel met Harry, Ron en Felix Fortunatis. Ik denk dat jullie wel weten welk moment ;) Hoewel het mijn favoriet is, vond ik Het Verhaal van de Drie Gebroeders juist het interessantste.
Na ieder verhaaltje staan er aantekeningen van professor Perkamentus. Hij geeft dan wat achtergrondinformatie over wat bijvoorbeeld de reacties waren op het sprookje. Dit was erg interessant.
Wel was er een ding dat ik niet begreep. In het boek wordt vermeld dat het zeer waarschijnlijk is dat professor Perkamentus de aantekeningen had voltooid anderhalf jaar voor het einde van het zesde boek, dus in het vijfde boek ofwel het vijfde jaar dat Harry op school zat. Hij zou de Onzichtbaarheidsmantel en de Zegevlier dan wel al kennen. Toch staat er in zijn aantekeningen van Het Verhaal van de Drie Gebroeders meerdere keren op verschillende wijzen dat hij er niet echt in gelooft.
Zo zegt hij dat de theorie van mensen over de Onzichtbaarheidsmantel, juist ‘vertwijfelde hoop’ is en heeft hij het over ‘de zogenaamde geschiedenis van de Zegevlier’.
Hoezo dan? Hij kent ze toch al en weet ook dat ze echt zijn? Of vertelt hij alleen de feiten in zijn aantekeningen? Of komt het doordat ‘professor Perkamentus niet alles vertelt wat hij weet - of vermoedt - in zijn commentaar op het laatste Vertelsel’? | 1pos
|
Ik had nog nooit van Sarah Jio gehoord en zou het boek ook niet zelf uitgekozen hebben.
Dus wat een geluk dat de Boekerij een meeting organiseerde en ik erbij mocht zijn, want wat is dit een mooi boek.
Je beleeft als lezer twee periodes, begin tweede wereldoorlog en een halve eeuw later:
-De Amerikaanse Flora reist net voor het begin van de tweede wereldoorlog naar Engeland voor een opdracht. Ze moet een bijzondere bloem, de Middlebury Pink (een Camelia) vinden en stelen voor een bende. Als kindermeisje gaat ze dienst bij de familie om zo onopvallend op zoek te kunnen gaan naar de Middleburry Pink.
-Meer dan een halve eeuw later vlucht Addison voor een geheim uit haar verleden. Ze gaat met haar echtgenoot Rex voor een zomer naar Engeland, naar datzelfde landhuis. Rex mag niet achter haar geheim komen en Addison hoopt dat ze hier veilig is. Ze vindt een oud plakboek met alle Camelia’s uit de tuin en stuit op een mysterie.
Het landhuis en tuin worden mooi beeldend omschreven. Je waant je als lezer zelf wandelend door de Camelia tuin, gaat zelfs zelf op onderzoek uit, want waar zou die Middlebury Pink nou staan?
De personages worden mooi afgewisseld en houden de spanning in het verhaal. Het verleden en heden vullen het totaalplaatje van het verhaal mooi aan en komen aan het einde samen.
En het is niet alleen maar Feelgood, er zit ook een thriller element in wat het verhaal steeds spannender maakt. | 1pos
|
Daphne Aers leeft voor de kroket. Zij is eigenaar van een krokettenfabriek waar meer dan 100.000 kroketten per dag de deur uit gaan. Voor zowel de horeca als voor haar eigen supermarktlijn, en voor haar eigen krokettenbarren. Met zoveel passie voor de kroket werd het de hoogste tijd om die liefde met iedereen te gaan delen. Om voor iedereen de weg vrij te maken om zelf een heerlijke kroket te leren maken. Hier dan ook haar eigen kookboek: Kroket van de chef.
Daphne deelt alles in dit boek. In de eerste dertig bladzijdes omschrijft ze zichzelf compleet via een ABC. Ze vertelt alles over haar leven, de successen, de kansen, de keuzes (ook de verkeerde), het vallen en het opstaan. En dit alles in het Vlaams. Heerlijk om te lezen; net wat zachter en vriendelijker dan het Nederlands. Je kan deze taalbelevenis al een beetje proeven in het onderstaande recept.
In dit boek staan zo’n dertig recepten opgenomen voor kroketten: van de garnalen- en de kaaskroket tot de eend-, coquille- en macaronikroket. En dit alles is spannend gebracht. Hoe lukt dat, een kroket spannend brengen?
Naast dat Daphne alles over zichzelf vertelt, vertelt ze ook alles over haar leveranciers. We bezoeken niet zomaar een paar leveranciers, maar de beste. Deze bezoeken worden onderbouwd met sprekende foto’s, gastvrije foto’s. Je lijkt erbij te zijn. Je bent er ook bij, want op (bijna) elke foto staat Daphne om je mee te trekken haar wereld in.
Daarnaast deelt ze vele tips voor de perfecte kroket. Hoe kan je voorkomen dat de kroket openspringt tijdens het bakken? Hoe weet je zeker dat de garnalen vers zijn die je koopt? En na wat oefenen wordt je door dit alles ook geïnspireerd om samen met Daphne en haar leveranciers nieuwe smaakcombinaties te maken. Zo ontwikkelde ze samen met een kaasmaker een kaas met kriek voor de ideale kaaskroket. Waar o waar kan je die kopen???
We gaan Daphne volgen bij het maken van een traditionele kaaskroket, zonder kriek. Laten we niet te moeilijk beginnen.
Kaaskroket met gruyère en parmezaan
Een echte klassieker
Net als de garnalenkroket, hoef ik de kaaskroket niet meer voor te stellen. Dit is een echte klassieker waarop ook de kinderen verlekkerd zijn. Deze kroketjes zijn bovendien supersimpel te maken! Oordeel zelf maar!
Wat heb je nodig?
800 ml melk
85 g boter
5 g aardappelzetmeel
120 g bloem
een snufje nootmuskaat
een kneepje citroen
3 blaadjes gelatine – 5 à 6 g
2 eierdooiers
200 g gruyère
50 g parmezaan
scheutje wit of bruin bier, optioneel
1 g witte peper
een snufje zwarte peper
6 g zout
Om te paneren:
Eiwit
Paneermeel
Aan de slag!
Maak en stevige en gladde roux van melk, boter, aardappelzetmeel en bloem (*). Voeg peper (wit en zwart), zout, nootmuskaat en citroen toe en meng goed tot je een glanzende massa hebt.
Zet het vuur laag en meng er de gelatine (geweekt in koud water en daarna uitgeknepen) en de eierdooiers onder. Roer zachtjes.
Verhoog het vuur en roer er de kazenmengeling onder.
Voor de liefhebbers: voeg een scheutje bier, naar eigen smaak, maar zeker geen gewone pils. Neem meteen van het vuur.
Vet een ovenschaal in. Bedek deze met hittebestendige vershoudfolie en stort de klaargemaakte massa hierin uit. Lat dit vervolgens en nacht rusten in de koelkast.
De volgende dag
Snijd vierkantjes of rechthoekjes van ongeveer 70 g uit de pâte. Haal die door het eiwit en geef ze een jasje van paneermeel.
Laat ze opnieuw 2 uur rusten in de koelkast.
Daarna mag je ze bakken in de friteuse (5 minuten op 170˚C).
Supersimpel en supersmakelijk!
(*) Voor elke kroket heb je dezelfde basis nodig: een stevige roux. Die maak je als volgt: laat eerst de boter smelten, voeg er de bloem en het aardappelzetmeel aan toe en meng daar stilletjes de melk onder.
Kijk, voordat het supersimpel wordt, moeten we nog wel een paar keer oefenen. Maar het supersmakelijk is direct gelukt. Wauw, wat ontzettend lekker!
Het laatste wat Daphne in haar boek wil delen, is het ideale kinderfeestje! Met kinderen kroketten maken is feest, de lol spat van de bladzijdes af. Je moet er wel tegen kunnen dat je hele keuken onder de bloem komt te zitten, maar feest zal je krijgen.
Net zo een feest als het lezen en het gebruiken van dit boek. | 1pos
|
Vorige maand kado gekregen en met veel plezier gelezen. Mooi historisch verhaal en ook leuk om te lezen over hoe het ging in die tijd! Erg interessant! | 1pos
|
Jo Nesbø heeft eindelijk weer een echte Hole geschreven. De laatste Hole dateerde alweer van 2013. Daartussen zijn de stand-alone “Zoon” en de boeken “middennachtzon” en “bloed op de sneeuw”.
Een echte “Hole” is een verhaal waarbij je op het puntje van je stoel gaat zitten.
Harry Hole is een keurig burger geworden, geeft nu les op de politieacademie. De relatie met Rachel is perfect. Zijn stiefzoon Oleg is clean en volgt nu zelfs op de politieacademie.
Maar dan wordt er een brute moord gedaan. De media spreekt over een Vampierist, maar wetenschaper twijfelen of deze wel bestaan. Kartine Bratt, hoofd van de recherche, heeft de taak om de zaak op te lossen. Als de tijd verstrijkt wordt Harry “vriendelijk” verzocht om mee te werken aan het onderzoek. Harry’s methodiek was altijd een 2e team die out of the box denkt. Zijn team bestaat uit o.a. de afstuderende specialist die de vampierist als eerste heeft benoemd.
Harry komt nog verder in de problemen als Rachel ziek wordt en zelfs in coma raakt. Hij zou bij Rachel willen zijn. Echter stoppen met het onderzoek betekent dat Oleg van de politieacademie af moet.
Eigenlijk heb ik geen enkele commentaar op dit boek. Spanning is om te snijden. Genoeg zijsporen en plotwendingen. Goed uitgewerkte karakters .
En zelfs een cliffhanger op het eind.
Mijn dorst naar een Harry Hole is tijdelijk weer gelest naar een Harry Hole, maar de nadorst is vrij snel gekomen.
Hopelijk hoeven we maar een 1 jaar te wachten op een nieuwe “Harry Hole”! | 1pos
|
In deel 2 van de serie 'In naam van de vader' blijven de intriges en vooral de chantage de boventoon voeren. De auteur laat ons de familie van Foreest nog beter kennen, maar de vragen op het einde van het 1ste deel worden voorlopig nog niet beantwoord. Er komen alleen maar vragen bij!
Ook nu weer korte hoofdstukjes, vlotte vertelstijl, minieme spanning maar heel veel onduidelijkheden! Dus dan maar verder met het 3de deel.
Elk deel is uiteindelijk maar een dun boekje, dus best dat je de delen onmiddellijk na elkaar leest. | 1pos
|
Spuitende Slagaders + Overstromende Oceanen
Een heerlijk kleurrijk boek wat opgesteld is als een encyclopedie met allerlei rampen die groot en klein kunnen overkomen. Hierbij zijn allerlei grappige illustraties getekend die al heerlijk zijn om naar te kijken.
De feitjes die hierbij genoemd worden zijn echt heel grappig maar ook erg leerzaam om te lezen.
Er worden leuke voorbeelden genoemd van rampen die al eerder gebeurd zijn, en maar ook allerlei feitjes over de ramp. Verder wordt er verteld wat je wel of juist niet moet doen.
Uiteindelijk is het de bedoeling van het boek dat het kind leert wat het moet doen bij een eventuele ramp. Denk hierbij aan brandwonden, beten en steken, maar ook grote rampen zoals een lawine of een aardbeving worden genoemd. Niet het eerste waar je direct aan denkt, maar met alle leuken en interessante feitjes wel leuk om te lezen.
Ik zou zeggen een boek wat niet in de boekenkast van een kind mag ontbreken!! | 1pos
|
Soms lees je een boek dat je bijblijft. Soms lees je een boek waaraan je verkocht bent vanaf de eerste letter. Soms lees je een boek dat je niet weg kunt leggen. Soms lees je een boek waarvan je eigenlijk bang bent het eind te naderen. Zon boek is Jachtmaan!
In Jachtmaan worden we meegenomen in het leven van Maire. Maire gaat bij haar broer wonen in Frankrijk. Haar broer Pascal woont samen met Cat, Radu en Eris. Ze hebben een polygame relatie met zijn vijven. Maire weet dat in het begin niet, maar komt daar al snel achter. Ze heeft daar verder geen enkel probleem mee. Er zijn wel meer dingen vreemd aan deze vijf hoofdpersonen.
Langzaam went Maire aan het bestaan in Frankrijk. Langzaam gaat Maire zich ook afvragen waarom haar huisgenoten weg zijn als het volle maan is. Langzaam komt Maire erachter wat haar huisgenoten voor haar verbergen.
De spanning is vanaf de eerste pagina aanwezig, en duurt tot je het boek dichtklapt. De hoofdpersonen worden goed neergezet in Jachtmaan. Maire wordt er uitgelicht, en de hoofdstukken draaien voornamelijk om haar. Sommige dingen zijn wat ongeloofwaardig, maar absoluut niet storend.
Buiten het feit dat er bij elke volle maan iets te gebeuren staat, is er nog iets vreemds aan de hand. Huisgenoot Radu is elke maand een paar dagen weg om te zoeken naar een oud manuscript. Wat is er allemaal gaande in de oude hoeve in het bos?
Pescar neemt ons mee in een fantasy verhaal over weerwolven, oude manuscripten en polygame relaties. Het verhaal is uitermate goed opgebouwd, en alles komt goed tot zijn recht. Jachtmaan is het eerste deel van de Maanmysteries. Ik kan niet wachten om in het volgende deel te beginnen. | 1pos
|
‘Mijn naam is Harriet Manners en ik ben een geluksvogel.’ Nerdy model Harriet ziet zichzelf als de ultieme geluksvogel, als ze afdaalt naar Australië. In het zesde en laatste deel van de serie ‘Geek Girl’ start ze haar laatste avontuur op modellengebied. Ze daalt samen met vriendin Nat en oma Bunty af naar Australië, waar ze veertien dagen gruwelijk goed vakantie gaat vieren, zo zegt ze zelf. Echter, Holly Smale zou Smale niet zijn als ze Manners niet vanaf minuut één in bijzondere situaties laat verkeren. Geek girl voor altijd wordt daarmee hét slotstuk waarvan de Geek-lezer van A tot Z kan genieten.
‘Mijn eigengereide vader is weer gaan werken bij het reclamebureau waar hij vorig jaar werd ontslagen en begon meteen met een nieuwe poging om opnieuw ontslagen te worden, en mijn kleine zusje Tabby heeft haar eerste woordje gezegd. (…). Wilbur is weer een Agent Supreme Extraordinaire, en de laatste keer dat ik hem zag stond hij zichzelf onder de regenboogglitter te spuiten.’
In één klap, middels een korte samenvatting van de stand van zaken, plaatst Harriet de lezer midden in haar leven. Samen met Bunty en Nat is ze op weg naar Australië, waar ze zal genieten van een welverdiende vakantie. Echter, Harriet zou zichzelf niet zijn als ze niet stiekem andere plannen had. Allereerst verdient Nat het om met haar kledingontwerpen in de spotlights te staan en daarnaast wil Harriet zelf ook doorbreken op het andere continent. Ze laat bijna-vriendje Jasper achter en gaat op pad met een tot op de minuut uitgewerkt plan. Helaas blijken dit plan én het feit dat ex Nick ook in Australië vertoeft twee bronnen van enorme problemen.
Vanaf de eerste letter ademt Voor altijd succes. Smale hanteert haar succesformule waarbij ze Harriet het nerdy model laat zijn. Kenmerkend voor eerdere delen, en ook voor dit deel, zijn de talloze weetjes die door Harriet gekoppeld worden aan haar eigen leven. Ze maken het verhaal, alsmede Harriet zelf, uiterst bijzonder:
‘Midden in een menselijk oor zitten drie piepkleine botjes, nog kleiner dan een rijstkorrel. Dat zijn de gehoorbeentjes, en het zijn de enige lichaamsdelen die niet veranderen naarmate je ouder wordt. Volgens mij geldt dat ook voor echte vriendschap.’
Tegelijkertijd zorgen ze ook voor de humoristische factor in het verhaal. De manier waarop Harriet (en dus ook Smale) de combinaties elke keer weet te vinden is uniek en heeft regelmatig filmische voorstellingen tot gevolg:
‘Mensen kunnen per seconde maximaal veertien klanken voortbrengen, maar ik denk dat mijn beste vriendin die theorie aan het toetsen is.’
Ook model Harriet zelf zorgt voor veel vertier. Haar anti-modellengedrag laat de wereld zien dat je altijd moet genieten van het leven met bijvoorbeeld pizza en taart. Hoewel de zeventienjarige bij vlagen uiterst voorspelbaar en zeer naïef reageert waardoor ze van de ene ellendige situatie in de andere belandt, raakt ze de lezer toch. Smale heeft van haar hoofdpersoon geen diepgaand en zeer goed uitgewerkt personage gemaakt, maar scoort hier juist met de oppervlakkigheid: ver van tevoren ziet de lezer aankomen dat er dingen verkeerd zullen gaan, maar toch smul je ervan wanneer het gebeurt.
Regelmatig scoort Smale gemakkelijk met voorspelbare en overdreven situaties. Voor altijd is net als eerdere delen een boek vol hoge bergen en diepe dalen. In slechts twee bladzijden kan Harriet van een hemelse situatie in een gruwelijke gebeurtenis terechtkomen, om vervolgens weer te genieten van alle succesjes die ze behaalt. Smale stort met liefde een enorme bak ellende uit over haar hoofdpersoon, en laat de lezer meegenieten. Hoewel dit qua diepgang en originaliteit niet altijd een prijs verdient, en zelfs de geloofwaardigheid van het verhaal tart, is het toch aantrekkelijk. Dat zit hem vooral in de schrijfstijl van Smale. De scenische, bijna filmische weergaven van bepaalde situaties maken dat het voor de lezer onmogelijk wordt geen beelden op te roepen bij Harriets verhaal:
‘Mensen duiken aan de kant terwijl ik snel over de grond wordt meegetrokken, als een geobsedeerde hond die weigert zijn kauwspeeltje los te laten.’
Met Voor altijd sluit Smale een serie die boek voor boek meer over de top en tegelijkertijd aantrekkelijker werd. Er komt een einde aan de aandoenlijke, gekke en nerdy Manners. Kakkerlakkenkak. | 1pos
|
Het boek Na Mattias zette me verschillende keren voor een raadsel. Het lijkt makkelijk maar is dat echt niet. Het begon al bij de titel. Waarom heet het boek Na Mattias? Wat betekent dat? Daar kun je op verschillende manieren naar kijken en over nadenken. Duidelijk is, ook door de titel, dat Mattias de hoofdpersoon van het verhaal is. Een hoofdpersoon die er vrijwel niet (of de hele tijd??) in voorkomt!
Het boek wordt vanuit verschillende perspectieven verteld. Dat vraagt iets van de lezer, het leest niet altijd makkelijk. En vraagt voortdurend aan ons om te schakelen, om dingen aan elkaar te puzzelen. Ook dit zorgt ervoor dat ik het niet makkelijk vond om te lezen. Maar wel erg mooi en boeiend.
Er zijn wel acht verschillende personages die allen hun verhaal vertellen. Dit alles samen (de hele puzzel!) zorgt ervoor dat de lezer weet/begrijpt wat er is gebeurd. Als lezer haalde ik hier ook een soort troost uit (al weet ik niet zeker of dit het goede woord is). Het mooie is, dat je leest hoeveel effect de onverwachte dood van iemand (Mattias in dit boek) heeft op anderen. En hoe verschillend dat effect kan zijn!
Ik vind dit boek echt een aanrader om met veel aandacht te lezen! | 1pos
|
Een dik boek met vijf verhalen voor heel veel leesplezier!
Bij het zien van de omslag raakte ik direct verknocht aan Paultje, wat een schattig konijn om te zien. Ik kende Paultje nog niet en was best nieuwsgierig naar dit boek. Op de achterkant van het boek staat de volgende tekst:
HET VINDINGRIJKE KONIJN PAULTJE BELEEFT IN DEZE BUNDEL VIJF AVONTUREN DIE HEEL HERKENBAAR ZIJN VOOR KLEUTERS:
Van harte beterschap, Paultje!
Paultje krijgt een zusje
Paultje maakt ruzie
Paultje. Waar is Klaasje?
Paultje is alleen thuis
De verhalen van Paultje staan dicht bij de belevingswereld van de kleuter. Daardoor heel herkenbaar, zodat de kleuter zich in het verhaal kan verplaatsen. Hoe lastig is het wanneer je een zusje of broertje krijgt en je moet de aandacht van je ouders delen. Of wanneer je ziek bent en dan geen leuke dingen kunt doen. De verhalen zijn niet te moeilijk en op een vlotte, humoristische manier geschreven, met een knipoog naar het kleuter zijn. Ze zijn best wel lang, dus moet je wel even rustig de tijd nemen of dit in gedeeltes voorlezen. De illustraties zijn prachtig , zacht van kleur en vol details. Je blijft er naar kijken en je ziet steeds weer wat anders.
Het konijn Paultje sluit je al snel in je hart, een beetje ondeugend , maar heel vertederend met zijn knuffel Kaatje. Een boek om steeds maar weer opnieuw uit voor te lezen, wat je niet verveelt en waar je samen met je kind van geniet. Geschikt vanaf 4 jaar. | 1pos
|
Weer een goed boek van Helen Vreeswijk met wederom een actueel onderwerp namelijk alcohol verslaving. Al haar boeken lezen prettig ongeacht het onderwerp, alleen spreekt het ene onderwerp meer aan dan het ander maar dat is een kwestie van smaak natuurlijk. Ik vind ook dit boek absoluut weer de moeite waard, vier dik verdiende duimen van mij! | 1pos
|
'Een futuristisch verhaal boordevol vriendschap en liefde voor zowel mens als dier. Na het lezen van dit boek wil iedereen wel een Animax!'
- Valentijn (Whatthevalk). | 1pos
|
Het orgineel van mijn review kan je vinden op mijn blog:
http://www.linda-linea-recta.nl/mijn-bloed-door-milou-van-der-will-een-boek-review/
Geweldig, Wat een boek. Een echte crime. Vanaf de eerste pagina heeft het verhaal me in zijn greep.
*Het geeft allemaal niet meer, want ik maak hem nietig. Ik schakel hem uit.
Ik dood hem.*
Het is een reuze spannend verhaal met een ontzettend actueel thema : pedofilie.
Vanaf de eerste bladzijde zat het verhaal in mijn bloed!
Wat me vooral raakte waren de pogingen van de dorpsbewoners om het uit het nieuws te houden. Ze lossen het wel op hun manier op ….
*Je eist een verklaring? Waarvoor?
Voor die lastercampagne. Die jongen heeft verdomme niets misdaan en je trekt het dorp er ook nog eens in mee. Wat moeten mensen wel niet van ons denken?*
*De sociale controle staat hoog in het vaandel bij ons in Ringerdam. We houden hem in de gaten.*
Milou van der Will zet je continu op het verkeerde been. Net als je denkt door te hebben hoe het zit, blijkt het toch weer anders te zijn en duiken er weer nieuwe verdachten op. En blijk je het helemaal verkeerd te hebben. Zou ze het? En zo niet zou hij? Het ene moment sta ik aan Benthe’s zijde, het andere moment vind ik haar egoïstisch.
Ik vind het een geweldig spannend boek, wat je van het begin tot het einde aan je stoel gekluisterd houd. Een echte aanrader.
Ik moet toegeven dat ik uitkijk naar het volgende BentheBerg deel. | 1pos
|
Drie generaties mannen, grootvader, vader en elfjarige hoofdpersoon, gaan samen met huisvriend Tom op jacht. Als initiatieritueel moet de jongen een hert schieten. Dat dient te gebeuren op hun eigen grondgebied, Goat Mountain, ruw terrein in Californië. Daar aangekomen, betrapt het gezelschap een stroper en loopt de trip volkomen uit de hand met verstrekkende gevolgen voor de betrekkingen tussen de vier personen.
Zoals in zijn eerdere werk speelt de natuur een prominente rol. Vann schrijft sober en weet als geen ander de grilligheid van die natuur tot leven te brengen. Daarmee onderstreept hij de donkere kanten van dit verhaal op magistrale wijze.
David Vann was in augustus en september 2013 als writer in residence in Nederland. Ik stelde hem enkele vragen over Goat Mountain.
"Op zeker moment schrijft u ‘Noach leefde 930 jaar’. Is de bijbel een bron van inspiratie voor u?"
Ja. Het Nieuwe Testament boeit me niet zo, maar het Oude Testament des te meer. Dat boek heeft natuurlijk niets met het christendom te maken. Het is een boek van alle tijden. Het basisverhaal van de mensheid. Vooral tijdens mijn studie Middle and old English heb ik het Oude Testament leren kennen. Ik ken het bijna uit mijn hoofd.
"De elfjarige jongen schiet uiteindelijk een hert. Daarbij is het dier niet direct dood. De wijze waarop u het stervensproces beschrijft, doet vermoeden dat u zelf ooit een hert hebt geschoten en gezien hoe het onder uw handen stierf."
Dat klopt. Tweemaal in mijn leven heb ik een hert geschoten, beide keren toen ik elf jaar oud was. De eerste keer had de kogel het hert slechts verlamd. In die zin is de beschrijving in Goat Mountain een natuurgetrouwe weergave van wat er gebeurde met het hert dat ik toen velde. De blik van het langzaam stervende dier staan me nog altijd helder voor ogen, de trillingen van de huid. Alsof het gisteren is gebeurd. En het was goed.
"In de aankondiging van Goat Mountain is vermeld dat dit uw laatste autobiografische werk is. Maar als ik uw boeken vergelijk, zullen deze vast autobiografische elementen bevatten, maar de context verschilt iedere keer. Dat is toch pure fictie?"
Mijn schrijven heeft altijd een heftige emotie als basis. In Aarde bijvoorbeeld is dat de problematische relatie die ik met mijn moeder had. De context is slechts opvulling, geeft het verhaal, de emotie, een plaats. Die context is er om de emotie te bekrachtigen. Emoties zijn mijn drijfveer, emoties zoals wij die allemaal hebben, maar die soms out of control raken, waardoor een leven op zijn kop wordt gezet. Emoties die met ons aan de haal gaan.
"De natuur speelt in zekere zin een hoofdrol in uw werk. Kunt u ooit uit haar greep ontsnappen en bijvoorbeeld een stadsroman schrijven als De correcties van Jonathan Franzen?"
Grappig dat u dit vraagt. De natuur speelt inderdaad altijd een dominante rol en kan als hoofdpersoon worden gezien. Protagonist of antagonist, aan u de keuze. Mijn volgende roman speelt zich af in Seattle. Maar nu u het zegt: het aquarium van Seattle is daar prominent aanwezig. Wellicht beheerst de natuur me meer dan ik zelf besef. | 1pos
|
Ik kreeg het boek Zuur vlees van Maurice Kummer cadeau van een vriend. Aangezien ikzelf uit Limburg kom sprak de titel me meteen aan. Ik kwam thuis van een zeer warme kermis. Niet alleen was het beschrevene zo herkenbaar, het was ook zo spannend dat ik niet kon wachten tot ik het gehele verhaal uit had.
Hoe Maurice Kummer zijn verhaal zo construeert dat er er diepgang en spanning door ontstaat is frappant.
En dus ga je op zoek naar meer werk van dezelfde auteur. Moro-reflex is niet zo herkenbaar in het Limburgse landschap geplaatst en dat vind ik wel jammer, maar dat zorgt er wel voor dat je meer door het verhaal zelf gegrepen wordt.
De ene minkukel die door de andere wordt opgetrokken, dat fascineert. Ook al weer door de juiste bewoordingen en de inventieve manier van vertellen en bovendien een soort road-movie, waarbij het tweetal wordt achternagezeten door scrupuleuze bendeleden met een moordmissie.
Prachtig gewoon, of beter, uitstekend in de letterlijke betekenis van het woord. Deze boeken steken uit boven de rest en daar kunnen critici, zoals ik de reacties lees van Crimezone, niet tegen. | 1pos
|
Een mysterieus verhaal over vier vrienden, die al vanaf hun studententijd een hechte band metelkaar hebben. Drie van deze mannen zijn getrouwd en één is een zeeman.
Ze delen lief en leed en het lijkt er erop dat ze heel eerlijk en betrouwbaar zijn, maar schijn bedriegt. Als Marc op een dag dood gevonden wordt, breekt er een moeilijke tijd voor Karin aan. Hoe kan je rouwen als je weet dat je man vreemd ging? Het boek heeft twee verhaallijnen en komen later bijelkaar. Het plot is zeer verrassend, de schrijfstijl heel prettig en het verhaal boeiend. Ik heb van dit boek genoten, al duurde het even voordat ik erin zat. Ik waardeer dit boek met 4* | 1pos
|
Arianne Grootendorst was 29 jaar oud toen ze ‘s nachts in haar eigen woning in Rotterdam door een onbekende man werd aangevallen en verkracht. Ze staat doodsangsten uit, maar ze weet de aanval te overleven. Ruim twintig jaar later publiceerde ze Over de rand waarin ze vertelt over hetgeen haar is overkomen, de zoektocht naar de dader en haar verwerkingsproces.
Het verhaal heeft geen lange aanloop nodig, maar vangt direct in het eerste hoofdstuk aan met de nacht van de aanval en verkrachting. Deze heftige start trekt de lezer direct het verhaal in. Arianne weet zwaargewond te ontkomen en overleeft de aanval. Daarmee is haar nachtmerrie echter nog niet voorbij. De kans bestaat dat de dader terugkomt om zijn poging tot moord alsnog af te maken en wanneer ze uit het ziekenhuis is ontslagen, moet ze onderduiken. Van het een op andere moment is haar leven totaal onverwacht overhoopgehaald en is ze zowel lichamelijk als psychisch beschadigd. Desondanks is ze vastberaden om de dader te (laten) pakken. Ze voelt zich verantwoordelijk voor de opsporing en aanhouding van de dader en de zoektocht naar de dader lijkt haar overeind te houden.
Het verhaal is vanuit het perspectief van Arianne geschreven en wordt afgewisseld met passages uit onder andere het politieonderzoek, processen-verbaal en psychiatrische verslagen over de dader. Dankzij deze passages worden de gebeurtenissen ook vanuit andere perspectieven belicht, zoals die van de dader, de politie en de psychiater. Het boek biedt daarmee een interessante inkijk in het politieonderzoek na een misdrijf, de (psychische) achtergrond en mogelijke motieven van een dader en het verloop van een rechtszaak.
Ook wanneer de dader gevonden is, blijft het gebeurde haar leven beheersen. Grootendorst doet onderzoek naar de achtergrond, modus operandi en motieven van de dader en soortgelijke misdadigers om het waarom van de daad te begrijpen. Ze worstelt met het feit dat de dader geestesziek is en vraagt zich af in hoeverre je een geesteszieke persoon zijn daden kwalijk kunt nemen. De auteur zet de lezer hiermee aan het denken.
Over de rand is een aangrijpende true crime-thriller die tot op de laatste pagina weet te boeien. Het verteltempo ligt hoog en ondanks het feit dat de aanval al in het eerste hoofdstuk plaatsheeft, verslapt de spanning gedurende het verdere verhaal niet. Grootendorst heeft haar verhaal in treffende woorden en op realistische wijze opgeschreven en het besef dat deze afschuwelijke gebeurtenis iedereen had kunnen overkomen, is angstaanjagend. | 1pos
|
“ De onwaarschijnlijkheid van de onwaarschijnlijke gebeurtenissen is onwaarschijnlijker dan de onwaarschijnlijkheid zelf. “
Mocht elke docent, elke leerkracht geschiedenis, van de basisschool tot en met de middelbare school, geschiedenis op deze manier doceren, dan zouden de universiteitsfaculteiten geschiedenis en politiek overal ter wereld barstensvol zitten!
Jonas Jonasson, wat een onmetelijke fantasie heeft die man! Hij neemt zijn personages en lezers mee doorheen de woelige 20e eeuw: 100 jaar geschiedenis met daar doorheen geweven, als een stevig bindmiddel, de onwaarschijnlijke belevenissen van een 100-jarige man tijdens zijn reis door het leven en de wereld, ...
Oh ja, ... het verhaal.
Allan, een honderdjarige, besluit om het rusthuis te verlaten en klimt uit het raam. Daar begint de lange reis, ...
Door gebruik te maken van precies getimede flash-backs treden we in de voetsporen van deze unieke man in zijn omzwervingen en ontmoetingen, ...
De grote kracht van dit verhaal is zonder meer de manier ( hoe onwaarschijnlijk de gebeurtenissen ook zijn ) waarop de auteur elk puzzelstukje feilloos in elkaar laat passen. Als lezer word je meegezogen in de politieke en maatschappelijke toestand gedurende de 20e eeuw, waarin Allan de meest onwaarschijnlijke ontmoetingen heeft, ...
Het verhaal is uniek, ludiek, humoristisch, sarcastisch, tragisch, realistische en onrealistisch tegelijk, ..
Kortom, ... het heeft alles om een bestseller te zijn.
Neem daarbij de vlotte en gemakkelijke schrijfstijl, zonder ingewikkelde constructies en overbodigheden en je hebt alle ingrediënten om een onvervalste page-turner in je handen te hebben! | 1pos
|
Zeer informatief boek. Zouden alle politici en bestuurders moeten lezen. Hier en daar zou de mening van de auteur wat minder mogen, en het oordeel aan de lezer mogen laten. Desalniettemin waardevolle waarschuwing en terecht pleidooi om te waken voor ons democratische
en westerse waarden, normen en verworvenheden zoals gelijkheid tussen man en vrouw etc. Het boek geeft meer begrip en inzicht. | 1pos
|
Sarah een een getalenteerde edelsmid staat voor een moeilijke keuze. Blijft ze met haar werk dichtbij zichzelf of juist niet. Zij gaat alleen naar Ford-Mile in het noorden van Canada, waar de zomers ongekend mooi en de winters dodelijk kunnen zijn.
Daar ontmoet zij Mary, Jacob en Adam en ontstaat een warme vriendschap. Deze mensen helpen haar de juiste keuzes te maken.
Op het emotionele vlak overkomen Sarah een paar dingen waar zij het heel moeilijk mee heeft, kan zij met zichzelf in het reine komen en een goed leven opbouwen.
De schrijfstijl is heel beeldend en mooi.
Prachtige pure karakters die verweven zijn met de ruige natuur en het leven in het Noorden van Canada. | 1pos
|
De cover alleen al sprak mij enorm aan. Dus lees ik de achterflap. Ik wou er al direct in beginnen lezen! Een heel goed boek en ook echt spannend. Het is goed dat er spanning in zit en het niet langdradig wordt. Op naar de volgende boeken. | 1pos
|
Ronnie, Dara en Uwen Zijn junks verslaafd aan N.R.One ook wel Nirwana genoemd. Ze verdienen hun geld om dope te kopen met prostitutie. Als ze niets meer te eten hebben moet Uwen erop naar de Gaarkeuken. Onderweg stuit hij op een kortwieker, een bendelid en een corrupte Stapo (agent). Ronnie heeft nog een schuld bij de kortwieker die hij op komt eisen. Dara en Uwen slaan de vlucht.
Simon de vader van Dara gaat naar de getto opzoek naar zijn dochter. De getto wordt het laatste arrondissement genoemd. Ingesteld door de politiek waar alle kansloze burgers naar toe moeten. Simon zet alles op alles om zijn dochter te vinden en wraak te nemen op iedereen die verantwoordelijk is dat Dara in deze onmenselijke wereld terecht is gekomen.
Dit boek ik spannend van begin tot eind. Ik heb er dan ook erg van genoten. Het boek leest makkelijk weg. Je word meteen al meegevoerd in het verhaal. Het is moeilijk op zij te leggen. Het begin van het boek begint vrij confronterend door harde seksuele termen maar dat past goed bij het neerzetten van de personages en de wereld waarin ze leven. Verderop in het boek komen best heftige scenes voor die soms best gruwelijk zijn. Dit zorgt voor spanning alsof je in een stevige actiefilm zit. Ik vind dit boek zeker een aanrader! | 1pos
|
Mocht je nu in een slechte bui zijn, dan hoef je maar naar de cover van Filosoviertjes van Wim Meyles te kijken om weer vrolijk te worden. Die uil brengt om een of andere reden een glimlach op jouw gezicht. Ook de gedichtjes in deze gedichtenbundel maken je binnen no time weer vrolijk. Deze gedichtenbundel is overigens ook heel erg leuk om te lezen als je niet in een slechte bui bent. ;)
Het zijn humorvolle gedichtjes van elk vier regels onderverdeeld in diverse onderwerpen zoals Liefde en relaties, Gezondheid, Politiek, Opvoeding en onderwijs en Taal en cultuur. Elk onderwerp heeft zo zijn bijpassende gedichtjes, af en toe onderbroken door een bijpassende, humorvolle, alleszeggende illustratie.
Het zijn korte, maar krachtige humorvolle gedichtjes die alles zeggen, de spijker op zijn kop slaan, je aan het denken zetten en waarbij de auteur graag van alles op de hak neemt. Hij vertelt je waar jouw karaktertrekken, kwaal en klacht vandaan komen, geeft zijn mening over gebruik van cosmetica, geeft je een ouderwetse tip voor koude voeten, hij geeft tips voor een 1 april grap, wie volgens hem God heeft vervangen. Hij speelt met woorden zoals bijvoorbeeld dieet en ijsjes. Hij draait de boel soms om zoals de afstamming van apen en mensen.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2018/08/filosoviertjes-wim-meyles.html. | 1pos
|
Het verhaal begint in Schotland bij Muireall, waar je kennismaakt met het Schotse hof. Later volg je Megan in Schotland tussen het gewone volk en haar reis naar de Lage Landen. Op het moment dat Megan een brief in handen krijgt en de inhoud daarvan bekend wordt, weet ze niet meer waar ze thuishoort, wie ze is en waar ze vandaan komt. Als jonge en ook ietwat koppige vrouw gaat ze op zoek naar antwoorden. Rood neemt je mee op reis naar Edinburgh, Haarlem en Edam over land en zee in een tijd van oorlog en strijd om de troon. Gebaseerd op de bestaande sage: de zeemeermin van Edam.
Vaak weet ik van tevoren al dat een boek van Lydia Rood goed is en zo ook met dit boek. Het boek zit qua geschiedenisinformatie en feiten weer zeer goed in elkaar. Je merkt dat er onderzoek is gedaan naar deze tijd en dat deze informatie is verwerkt in het boek. Ondanks dat ik niet alles weet over de Middeleeuwen kreeg ik wel een zeer goed beeld van het leven van Megan en Muireall en hun volk.
Een vlot geschreven verhaal, waardoor je het boek niet altijd gemakkelijk weg kan leggen. In het verhaal zijn verschillende tijdsprongen te vinden, maar door tijdsaanduidingen en een duidelijke schrijfstijl zijn deze tijdsprongen totaal niet storend.
Wat ook goed is terug te zien in dit verhaal, is het verschil tussen het gewone volk en de mensen van adel. Het verschil wordt op een duidelijke en geloofwaardige manier beschreven, waardoor ik even het idee kreeg dat ik onderdeel van het volk was.
Het goede aan dit boek is dat de levens van de twee vrouwen op een rustige en mooie manier door elkaar lopen. De vier delen in het boek vertellen over deze verschillende vrouwen en hebben met elkaar te maken. De titels van deze vier delen zijn elk op een andere manier te interpreteren en staan mooi in contrast met de titel van het boek.
Het enige wat ik miste in dit boek was een stamboom, aan het begin werden er zoveel namen genoemd dat ik niet in één keer kon onthouden wie bij wie hoorde, (tenslotte waren er ook heren die op meerdere plekken kinderen achterlieten). De achtergrondinformatie achter in het boek is zeer welkom, ondanks dat het in het boek duidelijk is, is het fijn om nog even na te lezen hoe de geschiedenis is verlopen. Ook de woordenlijst achter in het boek maakt het boek completer. Rood weet de lezer moeiteloos mee te slepen in het verhaal, er wordt wel informatie gegeven, maar niet teveel achter elkaar, waardoor het begrijpbaar blijft.
Alles bij elkaar vind ik dit een geslaagde historische roman, een mooie combinatie van fictie en werkelijkheid. | 1pos
|
Lichaam van de dood is weer een heerlijke, echte, ouderwetse George. Enorm dik, maar dat vind ik geen nadeel. Heb ik nooit gevonden, omdat ik hou van haar schrijfstijl. Alleen bij in wankel evenwicht ging de uitgebreide omschrijving van alle rotsen en golven me te ver.
Nu is het echter weer gewoon het lekkere speurwerk en de onderlinge relaties van mensen, zowel bij de verdachten als bij de politie. En een hele nieuwe (plv) hoofdinspecteur, Isabelle Ardery, met haar eigen problemen en sores. Zij voelt zich gedwongen om Lynley bij het onderzoek te betrekken om op die manier de loyaliteit en de medewerking van het team te benutten. En om haar kansen op benoeming tot hoofdinspecteur daarmee te vergroten.
Havers is weer op haar best: slordig, eigenwijs, recalcitrant en enorm goed in haar werk.
In aparte, niet genummerde, hoofdstukken wordt met een afwijkend lettertype nog een oude moordzaak beschreven. Of en hoe die zaak met de huidige moord wat te maken heeft is al snel duidelijk en de ontknoping daarvan verraste mij niet. Maar ook dat verhaal is mooi beschreven en ingevoegd.
Daarom gewoon 5 dikke duimen, want het is weer een George die je 621 pagina’s lang niet opzij kunt of wilt leggen.
Onverminderd en ouderwets genieten, wat mij betreft. | 1pos
|
Door dit boek krijg je inzicht in je eigen diabetes 1 of ga je meer begrijpen van anderen.
Het verhaal van Ingrid Smit raakt je in je hart. Ze neemt je mee in haar worstelingen en successen. Zo krijg je inzicht in het leven van iemand met diabetes. Daarnaast geeft de auteur praktische tips voor mensen met diabetes 1.
Het boek is een aanrader voor iedereen die persoonlijk of professioneel te maken heeft met diabetes 1. Dus zeker ook voor mensen in de zorg en familieleden van patiënten .
Daarnaast is er ook nog een handig diabetes-doeboek via haar site te krijgen.
Door dit boek krijg je inzicht in je eigen diabetes of ga je meer begrijpen van anderen. | 1pos
|
Amos Decker is een goed rechercheur. Hij verricht zijn werk met plezier. Tot de dag dat hij zijn woning betreedt en daar drie van zijn familieleden vermoord aantreft. Zijn zwager met een doorgesneden keel; zijn vrouw doodgeschoten op bed en zijn dochtertje gewurgd in de badkamer. De stoppen slaan bij Amos door. Dat leidt ertoe dat hij de dienst verlaat en min of meer aan lager wal geraakt.
Gedurende de periode dat Amos op hoog niveau football speelde werd hij tijdens een wedstrijd hard onderuitgehaald en bleef bewusteloos liggen. Hij hield er een super opgeladen brein aan over, wat inhield dat hij niets meer vergat.
Amos probeert het als privédetective. Hij krijgt een opdracht van een welgesteld persoon wiens dochter in de handen van een oplichter dreigt te vallen. Amos moet dat voorkomen.
Van een oud collega Mary Lancaster, zijn vroegere partner, krijgt Amos de tip dat de politie een man, Sebastiaan Leopold, heeft aanhouden in verband met zijn zaak. Leopold heeft bekend de drie mensen in de woning van Decker te hebben vermoord. Amos verzint een list om bij Leopold te komen.
Op het moment dat er een calamiteit ontstaat waardoor er weinig politiepersoneel aanwezig is, meldt Decker zich in het bureau. Hij suggereert advocaat te zijn, waarna hij bij Leopold wordt toegelaten. Al gauw is Amos er achter dat Leopold niet de persoon is die zijn familie heeft vermoord. Zijn actie wordt door de politie niet in dank afgenomen. Hij komt er op dat moment wel mee weg.
Amos betreedt het terrein van Mansfield High. Dat betreft de school waar de calamiteit heeft plaatsgevonden. Een schutter heeft daar huisgehouden door er een aantal leerlingen en een leerkracht dood te schieten. De schutter is echter ontsnapt. Amos heeft zelf ook op die school gezeten en denkt terug aan die tijd. Zij vroegere partner, Mary Lancaster spreekt hem aan met het bericht dat Amos als officiële consultant van politie wordt aangesteld om zich met de zaak Mansveld te bemoeien. Er wordt zelfs een badge voor hem geregeld. Nauwlettend en secuur loopt hij door de school, waar hij zich van alles afvraagt.
Kort daarop wordt Leopold voorgeleid bij de rechter. Hij bekent onmiddellijk het misdrijf te hebben begaan. Vanwege het ontbreken van een advocaat, neemt de rechter daar geen genoegen mee en eist dat er een advocaat wordt toegevoegd. Officier van justitie Lynch en inspecteur Miller krijgen van de rechter een berisping.
Amos wordt gebeld door Lancaster. Aan de klank van haar stem merkt hij dat zij in paniek is. Amos verstijft en hoort dat uit ballistisch onderzoek is gebleken dat het gebruikte pistool op Mansfield hetzelfde is als waarmee zijn vrouw werd gedood. Zo zijn de moord op Deckers familie en het bloedbad op Mansfield met elkaar verbonden.
Wederom wordt Leopold voor de rechter geleid, deze keer in aanwezig van een advocaat. Het gaat nu anders. De advocaat pleit onschuldig. De reden dat Leopold eerder schuld bekende kwam doordat hij zijn medicijnen niet had ingenomen en daardoor een verkeerd beeld van zichzelf had. De officier van justitie kan op dat moment geen bewijs aanvoeren, met als gevolg dat Leopold in vrijheid wordt gesteld.
Op de vraag hoe de dader van het bloedbad op Mansfield High heeft kunnen ontsnappen, krijgen Lancaster en Decker een antwoord. Zij ontdekken onder de school een gangenstelsel van een verlaten schuilkelder die leidt naar een inmiddels, naast de school gelegen, verlaten kazerne.
Als Amos Decker op zijn bed in het hotel ligt, hoort hij buiten een schurend geluid. Hij opent de deur naar een smalle galerij en ziet een opgehangen vrouw. Zij is dood constateert Amos. Hij herkent haar als FBI agent Lafferty die ook bij het onderzoek op Mansfield is betrokken. Onmiddellijk meldt hij de situatie aan de politie en ook aan Lancaster, die op haar beurt de FBI erbij haalt. Als er een obductie op het lichaam van Lancaster wordt verricht vinden ze een boodschap, bestemd voor Decker, in haar huid gekerfd. Veel wijst in de richting van Decker, maar hij kan zich niet herinneren wie het op hem gemunt kan hebben.
Met journalist Jamison gaat Amos een verbond aan. Inhoudelijk zal zij niets over alle tot nu toe gedane ontdekkingen voor haar krant verslaan. Samen gaan zij naar het instituut waar Amos vanwege het door hem opgelopen hersenletsel is onderzocht. Een van de toenmalige onderzoekers treffen zij dood aan. Alles lijkt er op dat het instituut een grote rol speelt met de gepleegde moorden. Het loopt echter allemaal anders dan je zou verwachten. | 1pos
|
OVER DE COVER:
Op een zwarte ondergrond een meisje dat niet echt blij kijkt, eerder serieus. Boven de foto staat in grote witte letters YOUR ONE AND ONLY. Titel en foto geven de inhoud van dit boek weer. Het verhaal gaat over dit meisje: Sarah. Eenvoudig, maar mooi.
OVER DE INHOUD EN MIJN MENING:
De hoofdpersoon Sarah Vriessens is 16 jaar en droomt ervan bekend te worden. Ze doet auditie bij een nieuw toneelgezelschap en wordt aangenomen. Dan komt er een stalker op haar pad die zichzelf YOUR ONE AND ONLY noemt.
Sinds de lagere school is Sarah al bevriend met Antje Verlinden. Antje heeft een broer Levi waar Sarah gevoelens voor heeft, maar Levi heeft al een vriendin. Sarah’s relatie met Daan is net uitgegaan en Daan heeft een nieuwe vriendin. Toch zoeken Sarah en Daan elkaar nog regelmatig op, maar of zijn vriendin Elisabeth hier blij mee is?
Op school vindt Sarah een dagboek met wel heel rare teksten. Van wie is dit dagboek?
In korte tijd vinden er twee zelfmoorden plaats. Waarom blijft de grote vraag.
In het verhaal wordt vaker teruggekeken naar de kinderjaren van Sarah en welke rol spelen deze nu in haar leven?
Als Sarah op een avond thuiskomt vindt ze een brief op tafel die begint met:
Lieve vrienden en familie,
Ik heb er genoeg van. Het leven is me te zwaar. Alles wat zo vertrouwd leek brokkelt af en ik kan mezelf niet meer bijeenhouden.
Van wie is deze brief afkomstig en waarom?
Je hebt zonet iedereen gered. Maar wie redt jou? xo Your one and only.
Dit was mijn eerste YA die ik las en ben blij verrast over de goede verhaallijn en onderwerpen die deze jonge auteur perfect weet te beschrijven. Hoe ze je weet mee te nemen in het alledaagse en soms roerige leven van een aantal tieners op weg naar volwassenheid. Hun gedachtegang en gevoelens goed verwoord. De stalker zijn werk laat doen en daarbij de angst weet op te voeren, waardoor het blijft boeien.
Het plot is goed uitgewerkt al kwam dit voor mij niet als een verrassing, maar denk dat jongeren dit waarschijnlijk anders zullen ervaren.
Karakters worden voldoende uitgediept waardoor ik mij goed kon inleven. Daarbij heeft de auteur een prettige schrijfstijl en zijn de hoofdstukken kort. Minpuntje was voor mij dat er veel namen/personen voorkomen in deze roman, waardoor ik soms moest teruglezen wie wie was.
Deze roman bevat enkele Vlaamse woorden en uitdrukkingen, maar dit maakt het alleen maar leuker.
Ben onder de indruk van deze roman én de auteur. Rani heeft m.i. de potentie om uit te groeien tot een veel en graag gelezen auteur. | 1pos
|
Het verhaal van Odiel die de dood van haar moeder en broer probeert te verwerken op een manier waarvan ze denkt dat het zo moet om alles een plaats te geven. Als haar vader overlijdt wil ze nog maar één ding en dat is stilte en rust. Ze vertrekt naar een Schots eiland en hoopt hier de rust te vinden in haar hoofd die ze nodig heeft om verder te kunnen. Daar aangekomen ontmoet ze een vrouw waarvan het verhaal de ronde doet dat ze haar dochter heeft opgesloten maar niemand heeft ooit die dochter gezien. Ze gaat op onderzoek uit en loopt tegen opstakels aan en roept levensvragen op. Hoe ga je hiermee aan de slag daar kom je achter tijdens het lezen van dit oooo zo prachtige verhaal.
Ria neemt je mee naar een omgeving waar rust van uitstraalt maar tevens jezelf confronteert met vragen. Mooi gedetailleerd geschreven waardoor je ook het gevoel krijgt of je daar zelf bent. Emoties worden heftig beschreven maar meteen ook weer de andere kant dat het leven ook gelijkertijd hele mooie dingen heeft te bieden. Je voelt meteen het verdriet van Alea en leef met haar verdriet mee. Zelf ga je tijdens het lezen ook dingen afvragen over het hoe en waarom en ga je aan dierbaren terugdenken wat ook weer emoties en blijdschap losmaakt. Ria heeft met dit boek bewezen dat er meer is tussen hemel en aarde zonder dat het te spiritueel overkomt. Een dijk van een debuut. | 1pos
|
Anne Holt heeft met Mevrouw de President een juweel van een boek geschreven. Ze heeft kennis van zaken tentoongesteld betreffende de connecties tussen zowel Noorwegen en Amerika, als Amerika en het Midden Oosten. Dit boek is drie jaar na nine- eleven geschreven en is soms angstaanjagend. Zeker met de kennis die we 10 jaar later hebben in 2014.
Ik heb de schrijfster Anne Holt al eerder ontdekt en heb al een aantal van haar boeken gelezen met Hanne Wilhelsem, Yngvar Stubo en Inger Johanne Vik in de hoofdrol. Wat mij betreft is dit het beste boek tot op heden. De complottheorieën, welke worden beschreven na de vermeende ontvoering van de Amerikaanse president Helen Lardahl Bentley tijdens een bezoek aan Noorwegen, zijn huiveringwekkend. De inbreng van de drie hoofdpersonages in dit verhaal lijkt minimalistisch, maar als je er later over nadenkt van doorslaggevende waarde voor de oplossing van het complot tegen de Amerikaanse president.
Wat mij betreft is dit boek een ondergesneeuwd juweeltje en wordt het tijd dat Anne Holt eens iets meer in de picture komt te staan. Ik geef het boek vier sterren. | 1pos
|
Marjolein, moeder van twee meisjes, verliest de controle over haar leven wanneer Luc haar man een auto ongeluk krijgt. Geldzorgen, de dagelijks beslommeringen, haar bemoeizuchtige moeder, alles is teveel.
Je leeft mee met Marjolein hoe ze probeert overeind te blijven, een goede moeder te zijn voor haar meiden. Daarnaast lees je over de zorgen over haar gezondheid, afwachten of ingrijpen.
Het leven is niet altijd makkelijk, maar met wilskracht kom je een heel eind. | 1pos
|
Het eerste deel van de Cazelet-kronieken: "De lichte jaren" gaat over William en Kitty Cazelet, de Generaal en de Baronie genoemd. Zij hebben 4 kinderen, 3 zoons en 1 dochter. De zoons zijn getrouwd en hebben allemaal kinderen. Vader en 2 broers leiden een eigen bedrijf genaamd "De Werf".
De familie komt iedere zomer samen in het vakantiehuis in Sussex.
Een familie met ieder hun eigen verhaal, maar ook een goede verstandhouding van alle broers en zus onderling, maar ook hun kinderen, waarvan verschillende neven en nichten met elkaar bevriend zijn.
De naderende tweede wereldoorlog brengt ze nog dichter bij elkaar. Ieder zet zich in op zijn eigen manier. Ook de bezorgdheid om de medemens speelt mee en er worden ook naaste familieleden naar het vakantiehuis in Sussex gebracht om ze een veiliger onderkomen te geven. De saamhorigheid die hierdoor ontstaat is best bijzonder.
Waren er in het begin nog de nodige conflicten tussen familieleden, de naderde oorlog brengt ze allemaal op andere gedachten en worden hierdoor weggevaagd.
Een mooi boek, wat ons een goede kijk geeft op het leven van een gegoede Engelse familie in die tijd en de sfeer en gewoonten. Zoals deze worden beschreven, geeft je hiervan een goede impressie.
Het boek is zeker de moeite waard om te lezen. Ik kijk uit naar het volgende deel. | 1pos
|
Ik heb zojuist Mijn lange weg naar huis dichtgeslagen. Een boek over een 5-jarig jongetje uit India dat verdwaald raakt en de weg naar huis niet meer terug kan vinden. Het zal uiteindelijk 25 jaar duren voor hij weer contact weet te vinden met zijn familie. Een erg intens, indrukwekkend en heftig boek. Wat mij het meeste raakte was niet eens het feit dat het jongetje verdwaald kon raken, maar dat niemand zich het lot van een klein kind op een treinstation aantrekt. De mensen zijn daar blijkbaar zo gewend geraakt aan kleine, jonge, bedelaars dat hulpvragen niet beantwoord werden. Is dat gewenning of afstomping? Daar ben ik nog niet uit...
Ondanks het onderwerp vond ik het een 'mooi' boek dat ik in 1 ruk heb uitgelezen. Ik kon het niet aan de kant leggen en was erg benieuwd hoe het verder zou gaan. Wat mij betreft dan ook zeker een aanrader! | 1pos
|
Na het 1e boek Duingras is deel 2 Stormwind ook een genot om heerlijk in één keer weg te kunnen lezen. Ik smulde al toen het stukje bij beetje online kwam maar nu ik door kan lezen komt het verhaal nog meer binnen. Ondanks dat ik het verhaal al kende, en ik natuurlijk wist hoe het af zou lopen, zat ik wederom als een dwazige puber met een grote grijns op mijn gezicht afgewisseld met een brok in mijn keel te lezen. Alsof ik nog nooit eerder een feelgoodroman heb gelezen. Ja, boeken van Jackie van Laren hebben een hoog verslindbaarheidsgehalte! Het enige wat je zelf nog moet regelen is een strand en een ligbed, Jackie heeft namelijk al de ultieme zomerse feelgoodserie voor je geschreven! | 1pos
|
Afgelopen september was ik aanwezig bij de uitreiking van de Hebban Awards. Ik mocht daar de terechte winnares van de debuutprijs overhandigen, het Smelt van Lize Spit.
Andere debutanten mochten die avond heel kort hun debuut aan de aanwezige lezers aanprijzen.
En daar stond ook Jente Posthuma, auteur van Mensen zonder uitstraling
Zij deed dat heel onderkoeld, het leek heel ontspannen en ogenschijnlijk voor de vuist weg.
Een jong meisje 14 verliest haar moeder een mislukte actrice aan de ziekte kanker. De moeder verwachte in haar een wonderkind. Twee factoren die het leven van het meisje niet eenvoudig maken. En haar zelfs uiteindelijk in therapie doen belanden.
Haar vader een half gelukte psycholoog adviseert aan zijn patiënten en dus ook maar zijn verdrietige kind de uitdagingen in blokken te zien en dan blokje voor blokje af te werken om zo het overzicht te houden, verder te komen.
Maar zoals de hoofdpersoon zelf stelt is het kind van mislukte ouders niet zelf ook een beetje mislukt? Eigenlijk passeert het leven vanzelf, zoals het komt. Of zoals ze stelt, de jaren van haar mooie billen laat ze passeren zonder er gebruik van te maken.
Het laatste hoofdstuk verhaalt van het sterfbed van haar moeder. Hoe ze daar samen zat met haar vader. Dat stuk is werkelijk prachtig.
De toon in dit boek zo helder en na eerste aanblik uit de losse pols dat het je verwondert en je binnen de kortste keren zal grijpen. Een knap debuut met een unieke humor.
Ren naar de winkel! | 1pos
|
Bram Dehouck had in 2010 de primeur: hij won als eerste auteur de dubbel. Voor De minzame moordenaar nam hij de Gouden Strop voor de beste Nederlandstalige misdaadroman én de Schaduwprijs voor het beste debuut in ontvangst. Niet alleen was er een hoop commotie over de toekenning van twee prijzen voor een en hetzelfde boek (dat kon toch niet de bedoeling zijn), het boek werd ook nog eens uitgegeven door de volledig onbekende uitgeverij Van Halewyck. Het zal waarschijnlijk bij deze ene keer blijven, maar het leverde Dehouck veel aandacht en uiteindelijk een overstap naar uitgeverij De Geus op.
Een zomer zonder slaap uit 2011 is zijn tweede misdaadroman en behoort tot een van de kanshebbers voor de Gouden Strop. Dehouck is een van de vijf Vlaamse misdaadauteurs op de longlist. Niet onbegrijpelijk, want met Een zomer zonder slaap weet Bram Dehouck zijn aparte status in de Nederlandstalige misdaadliteratuur goed vast te houden.
Het drama in Blaashoek begon zoals alle grote drama's: met een onbenulligheid en Eigenlijk begon alle ellende ongeveer bij iedereen gelijktijdig, maar laten we voor de overzichtelijkheid nu ook maar met de slager beginnen. De eerste en de laatste zin van de proloog. Na het lezen ervan weet je als lezer dat je geen standaard misdaadroman in handen hebt. De moraal van het verhaal zit besloten in die ene eerste zin. Hoe kleine onbeduidende beslissingen soms kunnen leiden tot niet te overziene dramas. In Blaashoek begint het allemaal met de plaatsing van tien windmolens op een steenworp afstand van het gehucht. Het onschuldige project voor groene stroom, waarmee de burgervader van het slaapdorpje vooral aanstuurde op persoonlijke roem, blijkt een zeer negatieve uitwerking op de inwoners te hebben. Naast energie zorgen de windmolens namelijk vooral voor problemen. De slapeloosheid van slager Herman Bracke, in de wijde omtrek bekend om zijn niet te versmaden paté, is slechts een voorbeeld, maar wel eentje met onverwachte, verstrekkende gevolgen.
Bram Dehouck heeft een bijzondere line-up gekozen voor de cast van zijn boek. Een slager, een apotheker, een vluchteling, een overspelige echtgenote, een zielige eenling, een verliefde puber, een doodgewone postbode. Het is bijzonder knap hoe de auteur van uitermate gewone en vooral alledaagse mensen onvergetelijke personages heeft gemaakt met af en toe karikaturale trekken.
Ondanks de aanwezige spanningsboog is het boek geen voer voor de rechttoe rechtaan thrillerlezer. De spanning zit besloten in de structuur van het verhaal, de ontwikkeling van de personages en het gebruik van precies de juiste woorden en heeft veel minder van doen met een nagelbijtend spannende plot. Na het rustig opzetten van alle verhaallijnen werkt Dehouck toe naar een verrassende ontknoping die het meest te vergelijken is met het bekende domino-effect. In een razendsnel tempo laat hij zien tot welke persoonlijke drama's een paar windmolens kan leiden.
Schrijvers als Bram Dehouck, Elvin Post (Roomservice) en Suzanne Hazenberg (Obstructie) laten zien dat het Nederlandstalige misdaadgenre echt volwassen is geworden en dat er ook ruimte is voor 100% personage-gedreven plots. Petje af! | 1pos
|
Gelezen voor Chili. 512 blz.
Het is een tijdje geleden dat ik nog eens zo een goede roman heb gelezen. We volgen van in het begin het leven van Federica. Die volgens andere als kind veel meemaakt heeft, maar zelf vindt dat ze een mooie kindertijd en jeugd heeft gehad. Ze heeft altijd mensen om haar heen gehad die van haar hielden. Al heeft ze haar vader heel erg gemist. Het vlinderkistje dat ze steeds bij zich heeft, is de rode draad door heen het hele verhaal. Zodra je denkt dat ze eindelijk haar liefde heeft gevonden heb je het weer mis. Al is het een redelijk dik boek het gaat niet vervelen en wil je gewoon weten hoe het gaat aflopen. Ik moet zeggen lees het boek het eindigt prachtig. Zeker voor roman lezers een must.
http://infoboeken.blogspot.be/2015/03/santa-montefiore.html | 1pos
|
Als je liefhebber bent van spannende boeken die zich afspelen in een historische setting en waar ook nog wat romantiek bij om de hoek komt kijken, is dit zeker een aanrader.
Het leest ook nog eens makkelijk weg en het boek boeit vanaf de 1e bladzijde.
Veel mensen zullen denken dat dit weer zo'n boek is wat probeert mee te liften op het succes van De Da Vinci code, maar het is een feit dat dit boek al eerder is geschreven. | 1pos
|
In eerste instantie leek in beland in een soort van Young-Adult, als lezer ben ik compleet in slaap gesust. Studente Evy maakt er een potje van in Engeland. Zij raakt haar baan kwijt, rommelt wat met de mannen en kan haar huur niet meer betalen van haar kamer. Daarna slaat de schrijfster genadeloos toe, het verhaal raakt in een enorme stroomversnelling en dan komt de “echte” thriller-liefhebber aan bod. Bedreigingen, banen die niet lijken wat het zijn en uiteindelijk belandt Evy in een spinnenweb van horror en ellende, hoe komt zij hier nu uit? Overweldigend, anders kan ik de schrijfstijl van Lydia van Houten niet omschrijven. Na het uitlezen van het boek moest ik even bijkomen om het verhaal/plot goed tot mij te laten doordringen. Wat een thrillersensatie, geweldig, ik ben echt omver geblazen! | 1pos
|
OVER DE COVER:
Een meisje, jonge vrouw staat voor een raam van een kamer met lichtinval in een oud huis. Zo half in het licht staat ze er verlaten, haast verloren bij. Deze prachtige cover én titel “Teken van thuis” vertellen samen exact de inhoud van deze roman. Subliem gekozen!
OVER DE INHOUD:
Deze roman gaat over spijt en schuld, oude geheimen en nieuwe wegen, pijn, verlies en tekortschieten. Over zoeken naar jezelf, de ander en naar dat wat groter is dan jij.
De hoofdpersoon Eva is een jonge succesvolle vrouw die bij een advocatenbureau werkt. Ze houdt van een overzichtelijk bestaan, wil niet voor verrassingen komen te staan en regelt altijd alles tot in de puntjes. Samen met Sebastiaan woont ze in een mooi huis en is gelukkig. Haar leven is perfect precies zoals ze dit ooit voor ogen had.
Op een dag wordt ze aangesproken door een sjofel geklede man met stoppels, littekens in het gezicht en donkere ogen. Hij wil haar iets vertellen, grijnst ongemakkelijk, slaakt een vermoeide zucht en zegt uiteindelijk: “De sleutel ligt onder de mat” om vervolgens abrupt te verdwijnen. Het lijkt alsof hij ergens voor vlucht. Eva vindt zijn opmerking onzin en denkt er verder niet over na.
Als Eva ’s avonds de container buiten zet, ziet ze een glanzend randje bij de deurmat. Een onbehaaglijk gevoel bekruipt haar. Het zal toch niet echt…? De glinstering heeft zich vastgezet in haar hoofd. Ze zucht en zegt tegen zichzelf: ”Kom op Eva, doe normaal! Het kan van alles zijn.” Ze bukt zich en tilt de mat op. Daar ziet ze een sleutel liggen. Ze raapt deze op en vertelt Sebastiaan dat ze een sleutel gevonden heeft. Sebastiaan oppert dat deze misschien van de buurvrouw is. “Ja”, zegt Eva. Terwijl ze de sleutel in haar jaszak stopt zegt ze dat ze het morgen aan de buurvrouw zal vragen. Maar om de een of andere onduidelijke reden doet ze dit niet.
De sleutel blijft haar bezighouden. Uiteindelijk gaat ze op zoek naar de deur van de woning waar deze sleutel op past.
Het wordt een lange, heftige en emotionele zoektocht waarin ze mensen van vroeger ontmoet, kennismaakt met nieuwe mensen, maar voornamelijk zichzelf tegenkomt als jonge vrouw én als kind. Personen in haar huidige leven anders gaat bekijken. Herinneringen komen bovendrijven, geheimen worden ontrafeld en zetten haar leven volkomen op z’n kop. Weg perfect leven. Hoe kan ze dit weer op orde krijgen? Waar is ze naar op zoek? Hoe leg je iets uit dat jezelf niet begrijpt?
“Hoe kan ze zichzelf terugvinden als ze niet weet wat ze verloren heeft?”
“Lieve Eefje, weet je dat je diep vanbinnen nooit alleen bent?”
MIJN MENING:
De auteur weet mij van het begin tot het eind te boeien. Het is een psychologisch verhaal zonder moeilijke woorden of termen. Karakters worden perfect uitgediept, situaties prima beschreven, zodat inleven en meevoelen vanzelf gaan. Daarbij weet de auteur mijn emoties het hele boek door te beroeren en liepen tranen over mijn wangen.
De fijne, warme begrijpelijke schrijfstijl en zinsopbouw maken dat deze roman gemakkelijk leest. Het verhaal komt zeer realistisch over. Het geloof is slechts zeer subtiel aanwezig. De spanning wordt goed opgebouwd.
Naast de hoofdverhaallijn zijn er verhaallijnen die op de diverse bladzijden cursief gedrukt staan. Zo leren we de andere personen, hun gedachtegang, verleden en huidige leven kennen. Deze zijn goed te volgen. Zowel het plot als de subplots zijn verrassend, soms pijnlijk en verdrietig.
“Je zoekt wel, maar vergeet te vinden.”
“Je kunt er wel degelijk voor kiezen om te vinden. Je hebt enkel geen controle over wát je vindt, want vinden is ontvangen.”
Lara Mohn reikt je in “Teken van thuis” de sleutel van het leven liefdevol aan. Geeft je het zetje dat nodig is om oude deuren te sluiten en nieuwe te openen. Het vergt moed om deze sleutel te gebruiken, maar uiteindelijk zal het je kwetsbaar opstellen beloond worden. Je (zelf)vertrouwen vergroten en gelukkiger maken.
Deze roman die een ware levensles is in dicht bij jezelf blijven, durven voelen, kiezen voor jezelf, zelf de touwtjes in handen houden, begrip en anders leren kijken en denken is een echte aanrader. | 1pos
|
Om te beginnen is het omslag van dit boek echt heel mooi, overal gekleurde bloemen tegen een blauwe achtergrond. Zodra je het boek opent word je meteen verrast door de zwart/wit tekeningen van bloemen en als je verder kijkt zul je zien dat ieder hoofdstuk de naam van een bloem draagt en dat de betreffende bloem erbij is getekend. De hoofdstukken hebben niet alleen de naam van een bloem maar ook de betekenis van de bloem wordt vermeld. Deze betekenissen zijn gebaseerd op een bloementaal die stamt uit de Victoriaanse tijd:
Als mensen niet tot spreken in staat zijn, spreken de bloemen
Zo hebben de hoofstukken veelzeggende titels zoals: Wens tot bezitten, Mijn liefde verlaat je niet, Verteerd door liefde, Ik verwond om te genezen en Wees dapper, houd moed. Ook de oorspronkelijke naam van de bloem wordt vermeld aan het begin van het hoofdstuk evenals waar in Australië de bloem te vinden is en ook een korte beschrijving.
Alice Hart is een meisje van 9 jaar dat met haar ouders in een afgelegen huisje woont. Ze komt nooit buiten het terrein van het huis en gaat niet naar school. Haar moeder Agnes is een lieve jonge vrouw die ook nooit van het eigen erf af komt. Zodra vader Clem ’s ochtends naar het werk vertrekt gaat Agnes met haar dochter de bloementuin in en zodra ze daar is lijkt ze pas echt tot leven te komen. Tegen de tijd dat Clem thuis moet komen wordt de sfeer in huis altijd beladen. Alice begrijpt niet waarom hij soms zo aardig kan zijn en ze soms zo vreselijk bang van hem is. Wanneer Alice weer eens ongehoorzaam is geweest heeft dit grotere gevolgen dan ze ooit had kunnen bedenken. Ze wordt wakker in een ziekenhuis en haar wordt verteld dat haar ouders zijn omgekomen bij een brand. Alice is in shock en kan heel lang niet praten. Vanuit het niets verschijnt haar oma June, die zij niet kent, en neemt haar mee naar haar huis. June woont op grote bloemenkwekerij: Thornfield. Dit is een toevluchtsoord voor vrouwen die op de vlucht zijn voor geweld of andere nare dingen hebben meegemaakt.
Hoe ouder Alice wordt hoe meer vragen ze heeft over haar ouders maar ook over haar familie, maar June is heel gesloten. In de loop der jaren krijgt Alice de leiding over Thornfield, maar is dat wat ze echt wil? Als ze half twintig is ontdekt Alice iets wat June jaren geheim heeft gehouden en ze is dan zo boos en teleurgesteld dat ze hals over kop vertrekt om niet meer terug te komen.
Ze vindt uiteindelijk een baan in een natuurpark waar ze ook gaat wonen. Ze heeft geen contact meer met iemand van Thornfield. De vele vragen uit haar verleden blijven haar echter parten spelen. Wanneer er ineens 2 vrouwen uit het verleden op haar pad komen lijkt haar hele wereld weer op zijn kop te staan. Worden dit keer al haar vragen beantwoord?
Vanaf de eerste bladzijde leef je vol mee met de kleine Alice, je zal moeten leven met zo’n explosieve vader. Ook het gedeelte wanneer ze bij haar oma gaat wonen is nog heel boeiend om te lezen. Vanaf dat ze echter van de kwekerij weggaat vond ik het verhaal wat minder lading krijgen omdat je dan als lezer eigenlijk al van bijna alles op de hoogte bent wat Alice zelf nog niet weet. Maar dat maakt het niet minder interessant om door te lezen want je wil toch weten hoe uiteindelijk alle puzzelstukjes in elkaar vallen en hoe Alice gaat reageren.
De schrijfstijl is heel prettig en het verhaal wordt vanuit meerdere personen verteld. Met uitzondering van de vader zijn alle personages heel erg sympathiek. Het is een heerlijk zomerboek en een veelbelovend debuut en ik kijk uit naar een volgend boek van Holly! | 1pos
|
De Echomoorden van C.J. Daughtery is een spannend boek met een verrassend einde.
Het verhaal begint midden in het leven van de hoofdpersoon, Harper McClain. Harper heeft een baan als vooraanstaand misdaadjournaliste, wat ze mede te danken heeft aan haar goede banden bij de politie van Savannah. Wanneer ze voor haar werk aanwezig is op de plaats delict van een vermoorde vrouw doet dit haar herinneren aan de moord op haar moeder, 15 jaar geleden, en gaat ze op onderzoek uit. Ondanks herhaalde waarschuwingen lijkt de zaak haar niet los te laten en zet ze zowel zakelijk als privé veel op het spel om de moordenaar te vinden.
Doordat je midden in het leven van Haper begint, word je snel meenomen in het verhaal. De gemakkelijke en prettige schrijfstijl van C.J. Daughtery helpt hier ook aan zeker mee. Het verhaal begint direct heel vlot en er vinden al snel spannende gebeurtenissen plaats, waarbij zowel Harper als de overige personages op een duidelijke manier worden geïntroduceerd.
Waar het eerste deel van het boek heel vlot is, zakt het verhaal in het midden van het boek een beetje in doordat er weinig spannends of verrassends gebeurt. Gelukkig wordt dit ruimschoots goed gemaakt door de plottwist aan het einde, waarvoor je zeker even de tijd vrij wil maken om het in één keer uit te lezen. Wees wel voorbereid: het verhaal is nog niet volledig afgerond. Enerzijds geeft dit het gevoel dat het boek nog een hoofdstuk mist, anderzijds word je wel getriggerd om het tweede boek te gaan lezen. Er is in het verhaal een goede combinatie gemaakt tussen zakelijk en privé, waarbij spanning en romantiek elkaar afwisselen en het verhaal versterken.
Het verhaal is niet erg origineel ten opzichte van andere boeken in dit genre, maar desondanks wel een echte aanrader. | 1pos
|
Suqar, de titel en eigenlijk ook de samenvatting van dit kookboek. Suiker is in de Arabische wereld al langer aanwezig dan in Europa, suqar is dan ook het oorspronkelijke Arabische woord voor het Nederlandse suiker. In het kookboek Suqar hebbe Greg en Lucy Malouf heerlijke recepten verzameld van zoetigheden en desserts uit het Midden-Oosten.
Het kookboek begint heel persoonlijk met een introductie van de schrijvers Greg & Lucy Malouf. Hierin beschrijven ze hoe hun liefde voor zoetigheden en desserts is ontstaan. Ze hebben Libanese roots en laten in Suqar zien wat voor heerlijke zoetigheden het Midden-Oosten te bieden heeft. Desserts en zoetigheden zijn diepgeworteld in de Midden-Oosterse keuken en hebben grote invloed gehad op de Europese keuken.
Suqar is een dik kookboek met een prachtige vormgeving. Ook hierin zie je de invloeden uit het Midden-Oosten terug. Helaas zijn niet alle recepten van een foto voorzien, maar de foto’s die in het boek staan zijn prachtig, soms wel twee pagina’s groot. De foto’s zijn stijlvol en brengen het eindresultaat mooi in beeld. Zo weet je hoe het eindresultaat eruit kan komen te zien.
In het kookboek kun je ontzettend veel recepten vinden, die in verschillende categorieën zijn ingedeeld Zo staan er in het kookboek recepten met fruit, zuivel, ijs, koekjes, cakes, taarten en puddingen, klein gebak en vruchtentaarten, beignets en pannenkoeken, suikergoed, conserven en dranken. Bij al deze categorieën loopt het water je al in de mond. Per categorie kun je meer dan 10 recepten vinden. Er staan recepten in het boek die wij ook wel kennen, zoals lavacakejes, of cheesecake, maar allemaal hebben ze een variatie uit het Midden-Oosten. Ook kun je in dit kookboek typische Midden-Oosterse recepten terug vinden zoals Turks fruit, dadels en baklava.
Elke categorie begint met een korte introductie over deze groep en daarna volgen de recepten. Het recept start met een introductie over het recept, waarin Greg en Lucy meer vertellen over het recept, de achtergrond ervan en hoe je dit mooi kunt serveren. Vervolgens komt de ingrediëntenlijst en ondanks dat het recepten uit het Midden-Oosten gaat, zijn eigenlijk alle ingrediënten gewoon terug te vinden in de algemene supermarkt. Als laatste volgt de beschrijving van de bereiding, die duidelijk en stapsgewijs aangeeft hoe je het recept kunt maken. Suqar biedt toegankelijke recepten die er verrukkelijk uitzien
In deze tijden hoor je vaak dat suiker niet goed is, de schrijvers van Suqar zeggen dat het juist lekker is om af en toe iets heerlijks zoets te eten, niet te vaak, want dan blijft het bijzonder! Suqar geeft in ieder geval genoeg inspiratie om heerlijke zoetigheden te maken! | 1pos
|
Ik had eigenlijk een heel ander soort boek verwacht. Dit is meer een psychologische roman dan een echte thriller maar ik vond het zeker geen slecht boek. Ik kijk uit naar een volgend boek van deze schrijfster. | 1pos
|
Is deel 2 van de Sara Lintonserie. Een erg goed boek.
1e boek vond ik soms te gruwelijk en te bizar.
In dit 2e deel meer aandacht voor gevoelens en emoties en
minder bizar. Maar het onderwerp is erg afschuwelijk,
meeslepend en aangrijpend. En sommige beschrijvingen zijn
(net als 1e deel) te gruwelijk om te lezen. | 1pos
|
Handelswaar is een spannende Thriller je blijft maar door lezen! Je leeft echt mee met Loes en Lisa, ze wordt mishandeld en ontvoerd, Katja en Wim de rechercheurs in het verhaal die geconfronteerd worden met dood gevonden meisjes! Zeker de moeite waard om het boek te lezen. | 1pos
|
Agualusa speelt heel mooi met waarheid en leugen, met werkelijkheid en fictie... Felix Ventura, handelaar in verledens, maakt ook literatuur, daarvan is hij overtuigd... hij sluit zijn plots en personages echter niet op in een boek, maar verleent ze leven en zet ze uit in de werkelijkheid. Zijn vriend, de gekko, vertelt ons wat er gebeurt, als op een dag een vreemdeling langs komt en om een nieuw verleden vraagt. José Buchman wordt hij, maar raakt hij kwijt wie hij was? Als de minister met zijn nieuwe verleden in staat is de geschiedenis van Angola te veranderen, kan José dan op zijn minst zijn eigen verleden veranderen? De aandoenlijke gekko, niet eens in staat om in een vorig leven zelfmoord te plegen (werd afgeleid door een spannend boek), is de ideale verteller: hangend aan het plafond hoort en ziet hij alles en vertelt het ons. Mujimbo...
Gelezen in december 2008 | 1pos
|
Merthe is heel erg boos, ze heeft totaal onverwacht van haar ouders iets gehoord waar ze erg van geschrokken is. Ze mag van haar ouders gelukkig wel samen met haar vriendin Anouk bij Fenneke logeren, die hebben een gastenverblijf waar ze mogen slapen.
’s Avonds vertelt Merthe aan haar vriendinnen wat haar dwarszit en met welke vragen ze zit. Anouk bedenkt dé oplossing: Glaasje draaien.
Ondanks dat de meiden echt wel hebben gehoord en op social media hebben gelezen dat dit een gevaarlijk spelletje is durven ze dat tegenover elkaar niet echt toe te geven en gaan ze aan de slag.
Die avond loopt enger af dan ze gedacht hadden en heeft veel invloed op de rest van het verhaal van de meiden. Merthe zit nu met nóg meer vragen en gaat op onderzoek uit in de plaats waar ze vroeger gewoond heeft.
Daar logeren ze bij een tante van Merthe en haar vriendin Margreet die medium is. Zij begeleid de meiden verder met alles wat ze meemaken.
Ze belanden in een heel spannend avontuur dat ze nooit zullen vergeten. En laten de lezer achter met een mooi plot en een hoofd vol gedachten.
Het nawoord van Liesbeth van Dijk is gelukkig erg duidelijk, glaasje draaien en paranormale zaken zijn geen kinderspel. Je kunt dit boek aan de ene kant lezen als een grote waarschuwing voor kinderen om er niet aan te beginnen.
Aan de andere kant kun je dat aspect ook loslaten en moet je geestverwanten vooral lezen als een spannend boek voor kinderen vanaf een jaar of 12 omdat Hilda van het boek echt een pareltje heeft gemaakt met geloofwaardige personages en een goede pakkende verhaallijn.
Je leest vaak in jeugdboeken dat ouders volledig aan de kant worden gezet maar hier wordt daar goed mee omgegaan. Ouders of andere volwassenen worden er tot op zekere hoogte wel bij betrokken. Dat is realistischer dan dat kinderen volledig hun eigen weg gaan.
Ook is er ruimte voor gevoelens en gedachtes waardoor je als lezer echt met de personages meeleeft.
De cover is erg indrukwekkend, mooi gemaakt en passend bij het verhaal en daarbij bedoel ik vooral op de gezichtsuitdrukking van het meisje op de cover. | 1pos
|
Aantal blz.86 gelezen voor” Hebban Reading Challenge 2016 ; Joker #6 – Poëzie”
Ik wil beginnen met wat ik zelf een prachtig gedicht uit het boek vond.
http://infoboeken.blogspot.be/2016/08/simon-vinkenoog.html
Ik sta op de markt en ik roep
Ik sta op de markt en ik roep. Wat roep ik? Wat roep ik?
Ik roep: geluk in zaken
Ik roep: in de liefde
Ik roep: geluk in alles wat je hartje begeert
Geluk in alles wat je verlies
Geluk in alles wat je kunt vinden
Geluk in je gezondheid
Geluk in je ouder worden
Geluk in je sterven
Geluk in je dood
Geluk in je geboorte
Geluk in je ogen
Geluk in je dromen
Geluk in je leven
Geluk in je doen
En geluk ook in je laten
Geluk in het openstaan
Voor de werkelijkheid
Geluk met je geweten
Geluk met je muziek
Geluk met je gedichten
Ik roep; ik ben gelukkig
Met jullie te leven.
LEVEN.
Dit is een van de vind ik mooiste gedichten die er in staat. Staan er nog wel mooi in maar deze heb ik toch wel extra over nagedacht. Ik lees weleens graag een gedichten boek. Van deze schrijver had ik nog niets gelezen. Schrijf ook zelf gedichten. Maar ik kan echt niet tippen tegen deze gedichten. Waren echt veel nadenkers bij . | 1pos
|
Ik heb dit boek van Anne West mogen lezen voor de leesclub. Ik geniet van boeken die een goed gevoel geven en aangezien dit boek een feelgood was, had ik er gelijk een goed gevoel bij! Zeker toen ik de mooie kaft zag!
Om te beginnen zet Anne gelijk een wereld neer die vertrouwd is. Het voelt tijdens het lezen alsof je er bent. De schrijfstijl is heerlijk en je vliegt letterlijk door dit boek heen.
Het boek wordt beschreven vanuit drie verschillende verhaallijnen (de zussen). Hierdoor krijg je veel inzicht in de onderlinge banden en de verschillende ervaringen. Dit is erg mooi gedaan!
Het verhaal gaat over drie zussen, 1 tuin en 1 groot probleem. Het geld voor het onderhoud van de tuin is op. Nu ligt de keuze bij de zussen, behouden ze de tuin als eerbetoon aan het verleden, of geven ze de tuin op. Deze keuze is niet makkelijk te maken voor de zussen en het feit dat de band van de zussen ook niet ideaal is, maakt het een verassende uitkomst.
Een heerlijke must read! | 1pos
|
These rebel waves is het eerste boek van de Stream raiders serie van Sara Raasch, de schrijfster van de Sneeuw als as trilogie. Hoewel ik nog niet echt bekend met de schrijfster was, omdat ik deze boeken nog niet gelezen heb, werd ik bij de beschrijving van het These rebel waves meteen enthousiast. Onder andere omdat er piraten en magie in voor komen.
In het boek worden er drie verschillende personages gevolgd. De personages die gevolgd worden zijn: Adeluna (Lu), Devereux (Vex) en Benat (Ben). Lu woont op een eiland genaamd Grace Loray. Ze is een soldaat. Vijf jaar geleden was vocht ze mee in de oorlog tegen Agrid. Vex is een piraat, hij verkoopt magische planten van het eiland op de zwarte markt. Ben is de kroonprins van Agrid en heeft stiekem een obsessie met magie.
Alle drie volg je ze vanuit hun eigen perspectief. De wisseling van perspectieven maakt dat je ze goed leert kennen en dat het leuk en interessant om te lezen blijft. Ik vind dat de schrijfstijl er voor zorgt het als je eenmaal in het verhaal zit makkelijk weg leest.
Er worden in het verhaal meerdere thema’s naar voren gebracht, zo zijn belangrijke thema’s: politiek, diversiteit en familie.
Ik heb zeker genoten van het lezen van These rebel waves en kijk uit naar het vervolg. Ik heb het boek 4 sterren gegeven. | 1pos
|
Stonehenge houd al eeuwenlang de gemoederen van verschillende mensen bezig. Wat is het, waarom is het gebouwd, wie bouwde het? Allemaal
vragen waarop Gideon het antwoord komt te weten door de mysterieuze dood van zijn vader, een stonehenge specialist. Maar was hij wel alleen een specialist of wist hij er op een andere manier meer dan anderen? Gideon en de eigenzinnige Megan gaan op zoek naar de waarheid.
Een spannend boek wat je interesse in stonehenge alleen maar zal aanwakkeren. De schrijver weet erg goed de thriller te vermengen met een portie humor, wat in het geheel niet misstaat. Dat is ook een van de redenen waarom je het boek zo enorm snel uit zal hebben.
Een mooi en mysterieus debuut van deze onbekende Sam Christer. Het boek heel wel enige losse eindjes, zou Christer misschien een vervolg gaan maken? En zouden we dan ook eindelijk te weten komen wie er achter het pseudoniem zit(ten)? | 1pos
|
Op foto’s die gemaakt zijn vlak voor ze hun tocht gingen uitvoeren ogen ze jong, enthousiast en vrolijk. Ze hadden er zin in. Het is 1959. Acht mannen en twee vrouwen, die elkaar kenden van het toenmalige Polytechnisch Instituut van de Oeral, op weg naar een expeditie naar de Otortenberg in de voormalige Sovjet-Unie. Eén student haakte voortijdig af. De overige deelnemers overleefden geen van allen de expeditie. Ze werden in de sneeuw gevonden, naakt, met vreemde verwondingen en onder verdachte omstandigheden. De precieze toedracht van hun dood is nooit duidelijk geworden. Olivier Willemsen heeft dit gegeven als startpunt voor zijn roman ‘Roza’ gebruikt. Een prachtig startpunt. Rusland eind jaren vijftig, een periode vol losse eindjes, geheimen, angsten en repressie. De onverklaarbare dood van de expeditiegangers past hier uitstekend in. Het geeft Olivier Willemsen de mogelijkheid om in romanvorm een spel te spelen met de vraag: ‘Wat is waarheid, wat is nepnieuw’, en dat spel speelt hij met verve. Na een korte inleiding, waarin het lot van de expeditieleden wordt beschreven, wordt vanuit vier verschillende verhaallijnen licht op de gebeurtenissen geschenen. In alle vier verhaallijnen staat het personage Roza Andreja Onilova centraal, eerst als jong dorpsmeisje, dan als vluchtelinge, als moeder en als object van historisch onderzoek. Een verzonnen personage, die zelf ook weer van alles lijkt te verzinnen en onder meer haar eigen levensgeschiedenis anders inkleurt dan de werkelijkheid. Haar verhalen kruisen andere personages en verhalen, waarvan ook niet duidelijk is of die de werkelijkheid recht doen. Bijvoorbeeld de zoon van Roza, die namens zijn moeder allerlei verhalen vertelt aan de uitwisselingsstudent uit Nederland: deels kloppen die verhalen niet, maar of dat voor al zijn verhalen geldt? Deels vertelt deze zoon gewoon door wat zijn moeder hem heeft verteld, maar weet hij wanneer zij de waarheid anders kleurde en waarom? En de vuurtorenwachter: hij vertelt hoe hij Roza aantrof, en wat hij daarbij denkt, maar kloppen zijn verhalen wel? En Roza zelf: zakt zij weg in dementie, en weet zij daarom niet meer wat wel en wat niet waar is, of komt enige vergetelheid haar juist goed uit?
Heel intrigerend allemaal, een roman die je voortdurend op het verkeerde been zet en je steeds naar nieuwe interpretaties doet gissen. Zonder dat je als lezer echt in verwarring raakt, je wilt maar al te graag meedenken en meedoen met alle geheimen en raadsels die naar voren komen. Een logische puzzel die niet oplosbaar is. Olivier Willemsen leidt je met vaste hand (en met prachtige taalgebruik, wat kan deze man schrijven!) door naar het einde, en ook daar liggen nog vele mogelijke oplossingen op de lezer te wachten. Prachtig. | 1pos
|
Wanneer schrijver Jens het verzoek krijgt van superster Brigitte Vermeer, beter bekend als Brigitte Friends, om haar biografie te schrijven hoeft hij daar niet lang over na te denken. Niet alleen vanwege de eer en de uitdaging maar ook vanwege het niet onaanzienlijke bedrag dat hij er mee kan verdienen. Hij is bijna platzak dus dit komt op precies het juiste moment. Brigitte heeft eigenlijk een heel andere reden voor deze biografie, namelijk het vinden van haar biologische vader. Dit zorgt voor een zoektocht die grotere gevolgen heeft dan ze ooit hadden kunnen vermoeden.
In de tussentijd doet journaliste Esther Lejeune, in opdracht van de krant waarvoor ze werkt, onderzoek naar The Music Company (TMC). Dit naar aanleiding van de dood van rockster Steve Demood die bij TMC onder contract stond. Vlak voor zijn dood bleek hij failliet te zijn. Zijn dood is vanwege dit faillissement afgedaan als zelfmoord. Er zijn echter twijfels over deze theorie en er gaan verhalen dat TMC er meer van zou weten.
Bij toeval beland Jens voor zijn onderzoek op de redactie van de krant waar Esther werkt en Esther wordt gevraagd Jens te helpen in zijn onderzoek. Samen gaan ze verder met het onderzoek van Jens maar ook met dat van Esther, en het hoe kan het ook anders, ze worden verliefd op elkaar. Maar is deze liefde bestand tegen de aanslagen, chantage en zelfs moord waarmee ze te maken krijgen?
Ik heb dit boek met heel veel plezier gelezen. Er zit veel snelheid in, en het is een echte pageturner. Het boek is niet al te zwaar op de hand met een romantische touch. Echt een heerlijke zomerthriller. Ben dan ook erg benieuwd naar de volgende beide delen.
Minpuntje vond ik wel het grote aantal typefouten in het boek. | 1pos
|
Het leest bijzonder vlot en door de manier waarop het geschreven is, is het enorm makkelijk om je in het verhaal en de gevoelens van de personages in te leven. Heerlijk om te lezen. Echt een aanrader! | 1pos
|
Een fantastisch boek dat je gewoonweg niet wilt neerleggen. Een ultieme aanrader! | 1pos
|
Weer een boek van Jacob Vis dat je in één adem uitleest. De muur is spannend en humoristisch. Je leeft helemaal mee met de hoofdpersonen en je kunt je voorstellen dat mensen dit soort dingen gaan doen om én de bouw tegen te gaan én om hun erfenis te redden. De ontknoping is weer verrassend. Dit boek zal een groot publiek aanspreken. | 1pos
|
Agatha Christie, één van de beste schrijfster ter wereld voor mij. Ik hou van al haar creaties en van tijd tot tijd neem ik een boek van haar ter hand. Deze keer was ‘zoek de moordenaar’ aan de beurt. Weeral een spannend mysterie waar ik echt niet kon gissen wie de moordenaar was, omdat het slachtoffer op zich niks met de familie te maken had waar rond het allemaal draaide. Het einde was iets te omslachtig vond ik, maar na het even te laten bezinken, begreep ik het wel. Een goed verhaal, al blijft ‘tien kleine negertjes’ toch mijn favoriet van haar! | 1pos
|
Bloedlink - Marianne & Theo Hoogstraaten
Genre; Thriller
Uitgever; De Crime Compagnie
ISBN; 9789461091574
Uitvoering; paperback
Aantal pagina’s; 300
Uitgave; september 2015
Met dank aan De Crime Compagnie voor dit recensie-exemplaar.
Italie 2015; Julia en haar vriendin Vicky, die als backpackers door Italie trekken, verdwijnen in de onherbergzame Abruzzen.
Frankrijk 1206; Een groep kruisvaarders keert terug van de vierde kruistocht. Een van hen heeft daar de zweetdoek van Veronica met daarop de beeltenis van Christus gevonden. Hij neemt de doek mee voor zijn vrouw, maar helaas brengt het geschenk haar weinig geluk. Ze moet vluchten en haar man en kind achterlaten.
Bestaat er een mysterieus verband tussen deze twee gebeurtenissen?
***
2015; Julie en Vicky trekken rond in Italië, maar als er een week geen teken van leven meer komt, slaat de paniek bij Emilia, Julia haar zus toe. Samen met haar ouders en die van Vicky trekken ze naar de plek waar de meisjes verdwenen zijn, Manoppello. Emilia besluit in de bed and breakfast te logeren waar ook haar zus gelogeerd heeft en waar ze voor het laatst gezien is. De ouderparen logeren in een hotel in de buurt.
De plaatstelijke carabiniere houdt zich bezig met de verdwijning, maar er komt geen schot in de zaak. Als er uit de plaatstelijke basiliek een historisch doek verdwijnt en er enkele dagen later verschillende vrouwen vermoord worden, heeft de verdwijning van de meisjes geen priotiteit meer.
Ondertussen zwermen er twee heren rond Emilia die haar willen helpen met de verdwijning van Julia en Vicky. Een van hen komt wel met heel vreemde theorieën aanzetten. Als Emilia zelf ontvoerd wordt, slaat het wantrouwen toe. Want wie zijn die twee mannen en wat willen ze? Zijn ze eigenlijk wel te vertrouwen?
1206; Madeleine haar man is op kruistocht. Zij woont samen met hun zoontje Léon binnen de veilige muren van het Château. Madeleine is genezeres en regelmatig is zij op pad op zoek naar kruiden voor haar zalfjes. Als haar man zwaargewond thuiskomt en Madeleine hem geneest, wordt ze beticht van ‘duivelse kunsten’ en hekserij. Madeleine wordt veroordeeld, maar vlucht. Het zweetdoek van Christus, dat haar man voor haar heeft meegenomen van zijn kruistocht, neemt zij mee.
***
Wat het schrijversduo in ‘Evenbeeld’ al verwezenlijkt heeft, doen ze met ‘Bloedlink’ opnieuw. Twee verhaallijnen, heden en een historisch verleden worden ook in dit boek op een boeiende manier samengebracht. Met een mysterieuze proloog die direct vragen oproept, nodigt dit verhaal vanaf de eerste bladzijde uit tot lezen.
Beide verhalen zijn mooi opgebouwd en hoewel ze los van elkaar staan, zit je er gelijk midden in. Weliswaar vind ik ze niet echt spannend te noemen, maar toch is er die onderhuidse spanning, waardoor je verder ‘moet’ lezen, je kunt niet anders! Automatisch denk je mee en vraag je je af hoe alles in elkaar zit. Bloedlink is moeilijk weg te leggen.
De link tussen de twee verhalen heeft alles te maken met het zweetdoek van Veronica. En hoewel beide verhalen een eigen plot kennen, is het toch knap hoe heden en verleden samengebracht zijn door het zweetdoek dat in beide verhalen een hoofdrol speelt. Een verhaal waarover is nagedacht, dat is zeker.
De historische verhaallijn wordt elke keer duidelijk aangegeven, maar zelfs zonder stap je moeiteloos van het nu in het verleden. Dit is vooral omdat beide verhalen verteld worden vanuit de ik-persoon, Madeleine en Emilia. Je zit letterlijk op de eerst rij.
Zelf vond ik het verhaal over Madeleine erg mooi en aangrijpend. De kruisvaarders, de hekserij, ketterij, het bijgeloof, het leven in een kleine gemeenschap en rondtrekkende gezelschappen. De auteurs zijn er in geslaagd dit heel goed te beschrijven. Naast het feit dat dit boek fictie is, krijg je als lezer toch een groot stuk geschiedenis mee. In hun nawoord geven de auteurs een woordje uitleg over de geloofwaardigheid van hun verhaal.
Maar is het soms niet beter dat; “Sommige mysteries beter mysteries blijven”?
Net als in hun vorige boeken schrijft het duo met vlotte pen in makkelijk leesbare zinnen. Dat maakt dat het verhaal leest als een TGV. Bovendien zijn de hoofdpersonages goed uitgewerkt en worden ze op die manier echte personages. Een verhaal dat mijns inziens zo verfilmd kan worden.
4 historische sterren voor Bloedlink
Karin
Team De Perfecte Buren | 1pos
|
Schrijfster Alexandra Terlouw-van Hulst is de vrouw van schrijver Jan Terlouw. Met het boek Eén vrouw, twee mannen steekt de bijna tachtigjarige schrijfster het verhaal van koning Arthur in een modern jasje.
Jeannet is gelukkig in haar huwelijk met Artur. Zonder er een geheim van te maken, hebben ze beiden wel eens een ander gehad: “Eentje voor de pret en elkaar om op terug te vallen.” Op het moment dat Jeannet het vermoeden krijgt dat Artur iets met oppervlakkige vriendin Marga heeft, vertrekt ze voor een tijdje naar Parijs om haar leven op een rijtje te zetten. Op de eerste avond ontmoet ze dankzij haar reisgezelschap de jongere Jester en ontstaat er een passionele relatie, maar dan staat Marga’s zoon Mauk plotseling voor de deur met een onthutsende mededeling. Ze besluit terug te keren naar Nederland, maar als Jester haar later volgt, ontstaat er een driehoeksverhouding.
Terlouw-van Hulst laat duidelijk merken dat haar tweede boek een moderne Arthur vertelling is. Zo heet Jeannets man bijvoorbeeld Artur, is Jesters werkelijke naam Lancelot en komt er zelfs een ronde tafel aan bod. Dit helpt de lezer die bekend is met het originele verhaal om een duidelijk beeld te scheppen bij de verhoudingen tussen de personages. Aan de andere kant ligt het er af en toe iets te dik bovenop, waardoor je als lezer meteen met je gedachten naar de middeleeuwse variant gaat.
"Aan een grote tafel zitten ze. Wel met z’n achttienen, schat ik. Het is indrukwekkend. De zaal is niet luxueus, maar functioneel en daardoor juist mooi ingericht. Hij ligt op het oosten, aan de voorkant van het pand. Er zijn nog fraaie oude vensters, hoog en de ramen in ruitjes verdeeld. De zon staat net boven de huizen schuin aan de overkant en het licht schijnt via de herfst in de iepen aan de gracht op de enorme ronde tafel."
Al redelijk snel wordt duidelijk dat dit boek in een soort briefvorm geschreven is. De beschrijvingen in Eén vrouw, twee mannen zijn dan ook niet heel gedetailleerd, maar toch sleept de schrijfster je mee in het leven van ik-persoon Jeannet. Je blijft ieder moment benieuwd naar de volgende stappen die Jeannet in haar liefdes- en gezinsleven zal nemen.
Eén vrouw, twee mannen leest gemakkelijk weg door de simpele, maar heldere schrijfstijl. Ondanks dat het af en toe te duidelijk is dat dit boek verwijst naar de legende van koning Arthur en je als lezer regelmatig kunt voorspellen wat er ongeveer gaat gebeuren, blijf je lezen door de bijzondere omstandigheden die elkaar constant opvolgen. Een heerlijk boek voor degenen die interesse hebben in de oude legende, maar toch opzoek zijn naar een modern verhaal beschreven door de ogen van een vrouw. | 1pos
|
De hoofdpersoon Aidan Waits heeft na een misstap in zijn carrière de volgende keuze gekregen: undercover gaan in de drugsscene of veroordeeld worden. The Franchise is een groepering die door drugsdeal Zain Carver geleid word en Carver zet aantrekkelijke meestal jonge vrouwen in voor zijn business. In dit wereldje moet Waits zich proberen te nestelen, zonder dat men weet dat hij nog bij de politie werkt. Hij wordt via zijn leidinggevenden door David Rossiter verzocht om op zoek te gaan naar zijn zeventienjarige dochter. Wat heeft dat te maken met The Franchise?
Maar er komt meer op zijn weg zoals een onopgeloste vermissingszaak uit het verleden en raadselachtige verdwijningen van bewijsmateriaal.
Waits is geen standaard politieman, hij is nogal roekeloos en dat brengt hem nog meer in de problemen dan hij al voorzien had. Hij is zeker niet dom, maar toch twijfel je zo nu en dan aan zijn verstandelijke vermogens.
'Ik zag het neonlicht van kroegen waar ik me altijd vol liet lopen, en ik dacht aan de mensen die ik daar vijf jaar geleden tegenkwam, toen ik nog het gevoel had dat de wereld aan mijn voeten lag. Mijn hoofd was aan het resetten.'
Het verhaal is in de ik-vorm geschreven. Doordat je zo nu en dan een terugblik naar het verleden van Waits krijgt leer je hem beter kennen.
De verklaring voor de keuze van de titel 'Sirenen' wordt al snel duidelijk.
Deze thriller is enorm spannend, temeer omdat je weet dat het realiteit zou kunnen zijn. Het verhaal is ook een beetje duister, het gaat hier over de 'onderwereld' en hoe deze kan floreren zonder zonlicht.
De karakters en de omstandigheden waarin dit verhaal zich afspeelt zijn heel duidelijk beschreven, het speelt zich af in je hoofd alsof je naar een film kijkt.
Het einde is een grote verrassing, dit had ik zeker niet aan zien komen, maar de auteur beantwoord meteen een paar vragen die ik nog had.
'Ik wist alleen maar waar het begonnen was, een jaar geleden. De drie klappen die ik in mijn bestaan te verduren had gehad, de redenen waarom ik geen nee kon zeggen.'
Ik vraag me af of er nog een volgend verhaal komt met Aidan Waits in de hoofdrol? Een vraag over zijn verleden werd niet helemaal beantwoord en daarom hoop ik stiekem op een vervolg.
Conclusie:
Zo nu en dan overkomt je dit: je leest de laatste bladzijde van een boek, slaat het boek dicht en legt even je hand op de achterflap...
Dit overkwam me vandaag na het lezen van 'Sirenen'. In mijn gedachten was ik bij de hoofdpersoon en wenste hem alle goeds toe. Ik had met hem te doen en mocht hem zelfs; ook al was hij niet meteen een persoon om aan je moeder voor te stellen, hij had wat onroerends en ontwapends over zich, deze Aidan Waits.
'Sirenen' is een pageturner en een mustread! | 1pos
|
Ik lees graag amish boeken ( onder andere ) en ik vond het een heel mooi boek, blij dat ik het gelezen heb, ik heb nog andere delen uit deze reeks en zal ze zeker lezen | 1pos
|
'Ontaarde kunst
We hebben zo heerlijk gemarcheerd
Door de gangen van het hospitaal:
Het was als voor de oorlog! Elke zaal
Had zijn banier, wie eenmaal ongedeerd
Door ’t zwaaien van de vaandels, krukken,
Ijz’ren haken en zo goed als nieuwe benen
De eerste trap genomen had, bleef heen en
Weer gaan totdat hij in ongelijke stukken
Over heel de inrichting verspreid lag.
Dat was me toen een passen en meten!
Hier zat een oor waar eerst een enkel had gezeten,
En daar geen knie maar neus… Een schilderij, die dag
Van ons gemaakt, kreeg lof daar ‘het moderne levens-
Gevoel op zo’n indringende manier gestalte was gegeven’.
Bladzijde 37
Dit gedicht verwoord precies het gevoel dat ik kreeg bij het lezen van de gedichten uit de bundel 'Zingend naar huis'. Door het hele boek heen kreeg ik het gevoel alsof ik naar een modernistisch schilderij keek. Onderwerpen die waren ontleed en via de tekst weer op een andere manier aan elkaar waren gezet. De titel van het boek 'Zingend naar huis' werkt daarbij als een lijmend vermogen die de kunst weer begrijpelijk maakt.
Zo gebruikt Basart bij sommige gedichten de tekst van een kinderliedje als leidraad in een titel: Nog lange niet, Zandvoort A/Z, De vreemdeling zeker, Jan kwam thuis en zo zijn er nog meer. De auteur geeft in het gedicht dan zijn eigen draai, wat niet eens iets met het lied te maken hoeft te hebben, maar toch is daar de link met het zingen. Ook wordt het zingend naar huis toegepast in contexten van dronkenschap, want ook dan ga je vaak zingend naar huis. Maar ook in de gedichten over liefde, vriendschap, zelfs in de ouderdom (het vasthouden aan het leven en er zolang mogelijk van genieten) en de dood (wanneer je weer terugkeert naar je huis in de hemel).Waarbij ook intertekstualiteit van Dante uit De Goddelijke komedie, maar ook van Keats, Goethe en Bernlef voorbij kunnen komen, in alledaagse, soms absurd metaforische en paradoxale gedichten, waarbij de rauwe, onflatteuze kant van het leven niet word geschuwd.
'Zingend naar huis' iseen dichtbundeltje van niet meer dan 76 bladzijden, geschreven door R.A. Basart. Basart won in 1974 op 28 jarige leeftijd een aanmoedigingsprijs voor zijn eerste dichtbundel: Oranjebal. In 1977 verscheen De gezonde apotheek. De beste gedichten uit deze twee bundels zijn, samen met een reeks nieuwe poezie bijeengebracht in Zingend naar huis. En dat merk je, wat een prachtige gedichten staan er in, stuk voor stuk terug te voeren op het Zingend naar huis gaan, al is dit bij de een makkelijker te doorgronden dan bij de ander. Als een dans komen alle aspecten van het leven voorbij.
'Mijn oudtante
Zoals zich in het voorjaar soms
Nog één bruin appeltje
Verbeten vasthoudt aan de tak
Die bijna weer in bloei staat
Zo hangt zij aan het leven.
Kogelvrij door crème en rouge
Maar met het vaag vermoeden dat
De dood loert door het sleutelgat.'
Zingend naar huis is een boekje met gedichten die op een hoogwaardige manier in elkaar zijn gezet. Waar je per gedicht even de tijd moet nemen om ze goed te kunnen laten doordringen. Omdat er voor mij toch een paar gedichten onduidelijk bleven, maar ik de meeste gedichten heb kunnen ontrafelen en ik enorm heb genoten van deze kunst in de vorm van tekst, krijgt Zingend naar huis van mij vier sterren. | 1pos
|
Dit boek heb ik gelezen voor de Hebban Challenge 2016, een favoriet boek uit je jeugd. Ik wilde eerst een ander boek doen "Joop ter Heul" van Cissy van Marxveldt, maar dat boek was zó dik. En eigenlijk was dit boek toch wel mijn favoriet. Ik wist nog, dat het over een mooie liefde ging, maar dat het boek me aan het huilen zou brengen had ik niet verwacht. Ook dat het zich in Cornwall(is) afspeelt, wist ik niet meer. Door de verhalen van Koning Arthur zijn we eens met onze jongens naar Cornwall geweest, naar Tintagel, dus ik wist waar het ligt. Nu weet ik weer waarom ik dat boek mijn hele leven niet vergeten ben. Een aanrader dus! | 1pos
|
Spannend geschreven en mooi hoe de psychologie van de kinderen naar voren komt. Wie de dader was, was wel wat voorspelbaar en kwam dus niet als een verrassing. Maar dat kan ook komen doordat ik vaak en graag thrillers en whodunnits lees en het 'trucje' inmiddels wel ken. | 1pos
|
Lien,, een vrouw van achter in de vijftig ontdekt dat het leven, dat ze leefde een droog en dor leven is, waar ze nog niet de moed heeft om het te veranderen. Die kans komt als haar man naar zee wil gaan omdat zijn werk hem niet meer voldoet. Ze verkopen hun huis en Lien mag totdat hij terugkomt wel in een huurflatje wonen. Maar Lien heeft een advertentie zien staan waarin iemand wordt gevraagd als oppasser bij de dieren van een echtpaar, dat een reis van een aantal maanden gaat maken. Niks geen kleine huurflat maar de weidse ruimte van Texel.
Alleen op het noordelijkst puntje van Texel geniet ze van de vrijheid en durft ze tegen de konijnen, die ze moet verzorgen haar levensverhaal te vertellen wat ze ook op de laptop doet.
…...”daarvoor misten de dingen van de dag opeens de betekenis, die ze voorheen hadden als houvast in de oceaan van gedachten.....”
Heel langzaam begint ze zich los te maken uit het verleden, dat zich heeft vastgezet in haar als parten, die haar vertellen hoe zij zich als vrouw, als huisvrouw, als oudere vrouw zich hoort te gedragen. De konijnen hebben geen kritiek en daardoor kan ze verder vertellen. Ze stapt heel voorzichtig uit het keurslijf en schaft zich een nieuw kapsel aan en zelfs.....oh schande: een roze truitje.
Het verhaal heeft zoveel herkenningspunten, dat ik het boek nauwelijks weg kon leggen. De ontwikkeling, die Lien, die zich nu Eline noemt, doormaakt wordt op een rustige manier beschreven. Stap voor stap ontwikkelt ze zich en regelmatig valt ze terug in haar oude gedrag en gaat ze zich schuldig voelen of schaamt ze zich om haar gedurfde kapsel of roze truitje.
Ze ontmoet mensen, die haar waardevol vinden – al is zij het daar niet mee eens– ze maakt zich los van haar man, eerst geestelijk maar later ook definitief door van hem te scheiden. Ze gaat met een veearts, die ze op het eiland ontmoet heeft een jaar naar Denemarken, ze wonen samen en zijn elkaar en zichzelf geestelijk aan het ontdekken, ze leert te lachen, om wat haar overkomt maar ook om haar parten, die haar proberen zich weer schuldig te voelen of zich te schamen.
Het is een ontwikkeling van een vrouw, zoals w.s. meerdere vrouwen het herkennen. Je minderwaardig voelen en je daardoor terug trekken en zo weinig mogelijk vrienden hebben want als ze ontdekken hoe je echt bent dan moeten ze je niet. Zonder te weten, dat je juist in het echt leuker bent, dan dat je je voordoet.
….”mijn verleden is losgekomen van degenen, die het bestuurden....” | 1pos
|
Eigenlijk is het maar een vreemd begin. Al op de eerste bladzijde staat in april dagvaardde Neal Logiudice me dan eindelijk. Maar toen was het al te laat. Voor zijn zaak en voor hemzelf. Vreemd, want waarom deze openbaring op de eerste bladzijde. Geeft de schrijver hier al iets weg? Waarom is het dan te laat en waardoor?
De zitting voor de onderzoeksjury loopt als een rode draad door het boek. Het is de rode draad aan de hand waarvan Andy vertelt over de moord op Ben Rifkin, wat zich allemaal heeft afgespeeld en welke invloed dat heeft gehad op hem en zijn gezin van Andy Barber. De lezer kent daarom maar één waarheid, die van Andy.
Door het vreemde begin heeft het verhaal je meteen in zijn greep. De vraag waarom het te laat is laat je niet los en je moet als lezer lang wachten voor je erachter komt hoe de vork in de steel zit.
Landay hanteert een schrijfstijl die prettig leest. Het is alsof Andy naast je zit en zijn verhaal vertelt. En hij vertelt veel. Over zichzelf, over zijn relatie met Laurie, zijn vrouw, over de zaak die speelt, over zijn zoon. Het verhaal gaat niet alleen over de vermoorde klasgenoot en de verdediging van Jacob. Het gaat ook over de vraag of het vertrouwen van een vader of moeder onbegrensd mag zijn. En hoever dat vertrouwen kan gaan. Over de vraag in hoeverre slecht gedrag het gevolg kan zijn van erfelijke eigenschappen, wordt iemand geboren zoals hij is of zo gemaakt. Of misschien allebei.
Landay weet de verschillende verhaallijnen kunstig door elkaar te vlechten. De lezer krijgt steeds meer stukjes van de puzzel, mooi gedoseerd zodat de spanning gaandeweg wordt opgebouwd. Uiteindelijk valt alles op zijn plaats. Het slot laat voor de lezer niets te raden over. Dat had van mij wel gemogen. Gewoon stoppen na het laatste getuigenverhoor. Dat had ik beter gevonden. Maar het is een goede legal thriller, die zeker door velen gewaardeerd zal worden. In ieder geval door mij, vier sterren. Ik wil zeker meer lezen van deze auteur. | 1pos
|
Was je vorig jaar onder de indruk van 54 minuten? Ik wel. Maar dat ben ik nu nog meer van Voor ik je loslaat.
In Voor ik je loslaat worden veel verschillende thema's behandeld. Een belangrijk onderdeel van het verhaal is de bipolaire stoornis van Kyra, het meisje dat zelfmoord gepleegd zou hebben. Haar manische en depressieve episodes zijn van grote invloed op haar leven en dat van de mensen om haar heen, waaronder Corey.
Corey is op zoek naar de waarheid, waarbij ze regelmatig een sprong terug maakt naar vroeger, naar hoe Kyra was, en of dat misschien een sleutel is naar wat er nú gebeurd is.
"'Je weet niet wat er is gebeurd toen jij weg was.'
'Ik heb vier dagen om dat uit te vinden.'
'Wat zou je kunnen ontdekken?'
'Haar kant van het verhaal. Verhalen waren zo belangrijk voor haar.
Ik moet het hare onthullen en in ere houden.'"
(blz. 72)
Een hele opgave als ze door het hele dorp wordt tegengehouden. Bijna niemand wil haar vertellen wat er is gebeurd.Volgens hen was Kyra gelukkig, maar was het niet te voorkomen dat het zo afliep. Want: "Geen enkele ster kan eeuwig branden."
Sterren, ook een belangrijk onderwerp. Sterren horen bij de verhalen waar Kyra zo van hield. Sterren horen bij de wetenschap waar Corey zo van houdt.
Dichterlijke vrijheid versus wetenschap.
"De sterren die we kunnen waarnemen zijn zo ver weg dat het jaren duurt voordat we zien dat ze dood zijn. En ik vraag me af of Kyra misschien allang voordat ik wegging was opgebrand - en dat wij dat gewoon niet hebben gezien."
(blz. 239)
Samen stonden ze sterk. Kyra en Corey. Samen vochten ze tegen hun angsten.
"'Angst,' (...) 'We gaan vechten tegen angst.' (...) 'Door onze angst toe te laten. We moeten onze angst niet ontkennen. We mogen niet vergeten dat we bang zijn. en we moeten ondanks onze angst doorgaan.'"
(blz. 307)
Nu staat Corey er alleen voor. Ze is een buitenstaander. Ookal blijft Kyra altijd een deel van haar.
"En elke keer dat ik een hoek om ga, blijf ik denken dat ik haar zal zien. Met elk sterrenbeeld dat ik bestudeer, zal ik verhalen verweven met wetenschap."
(blz. 313)
Voor ik je loslaat is opgedeeld in dagen. Die dagen zijn weer opgedeeld in hoofdstukken waar duidelijk bij aangegeven staat wanneer er iets uit het verleden verteld wordt.
In het boek komen telefoongesprekken en brieven voor, die naast het kopje erboven, te herkennen zijn aan het afwijkende lettertype.
In het e-book zijn die verschillen iets minder duidelijk. Alleen de brieven zijn daar cursief gedrukt. Uiteraard staan de titels boven de hoofdstukken er in de digitale versie ook bij.
De cover van het boek is erg sprekend. Een wak met een verdwaalde handschoen erbij. De cover roept een koud gevoel op. Dat doet het boek zelf ook. Niet alleen door de Alaskaanse kou, maar ook door het verhaal zelf.
Over de hele cover heen zijn glimmende sneeuwvlokjes gedrukt.
Als je het boek met dit weer leest (11/12 december, code oranje/rood, sneeuw, lekker binnen bij de verwarming...) zal je je des te beter kunnen inleven.
Een boek vol mooie en pakkende quotes. Een boek waarop ik niets dan positiefs te melden heb. Ik zeg: Lees dan! ;-)
✯✯✯✯✯ | 1pos
|
Sterker door strijd van Julie van Mol speelt zich af in Rotterdam. Het is het jaar 2007, de periode van het ontdekken van Hyves. Wat een innovatie, was dat, iedereen die hip wilde zijn, zat op Hyves, dat al snel ingehaald werd door social media als Facebook, Twitter en Instagram.
Hoofdpersonage, de ik- persoon verhuist naar Rotterdsm voor haar werk, ze kent er nog niemand en haar vriendin haalt haar over om ook een Hyves account aan te maken.
De vrienden stromen binnen en al snel bezoekt ze de ene na de andere leuke kroeg en restaurant en ontmoet aardige mensen. Ze gaat ook met oude vriendinnen de hort op.
Op haar werk krijgt ze een snelle promotie en daar is deze carrièrevrouw heel blij mee. Sommige collega's hebben het daar heel moeilijk mee en keren zich een beetje tegen haar.
Als ze dan ook nog plotseling de ware liefde tegenkomt in de persoon van een Amsterdamse clubeigenaar, lacht het geluk haar toe.
Hij heeft al kinderen die veel tijd vergen, maar ze wacht rustig af wanneer en waar hij tijd voor haar heeft in zijn drukke leven van kinderen en de eigenaar is van een club.
Het wordt een uitdaging voor haar om te laveren tussen rancuneuze collega's en een vriend met weinig tijd. Hoe gaat ze hiermee om?
Julie van Mol geeft ons als het ware een rondleiding door Rotterdam in : "Sterker door strijd" in haar debuutthriller.
Een aanrader. | 1pos
|
De auteur:
Nienke Pool is een geboren Drentse. Ze studeert tot tweemaal toe geschiedenis en begint drie jaar geleden met het schrijven van korte verhalen, die in verschillende jaarboeken, verhalenbundels en literaire magazines in België, VS en in Polen te lezen zijn. Haar verhaal over het Oude Egypte, ‘En met de regen kwam de wind’, wordt in 2015 een Vlaams Filmpje en is daarmee op alle basisscholen in Vlaanderen te lezen. Onlangs zet ze haar eindscriptie over de Martelaressen van de Vroegchristelijke kerk om in Fantastisch proza.
Daarnaast verzint ze een fantasywereld rond de Stympha’s; moordzuchtige mythologische vogels die het opnemen tegen de afstammelingen van Heracles. Dit bloeddorstige volkje noemt zichzelf de Alkeiden en blijkt een geduchte tegenstander. Dit YA-boek zag 22 september 2016 het daglicht als een van de boeken van project Boek10!. (bron: Godijn Publishing)
Het verhaal:
In het land van Concordia heeft een Melt Down plaatsgevonden. Met name de hoofdstad is verwoest. De Alkeiden die daar wonen besluiten het hel land door te reizen en van iedere provincie iets mee te nemen, waardoor ze hun stad sneller op kunnen bouwen. In de Noordelijke IJsvlaktes halen ze vers water en vis en uit het Zonnige Zuiden stelen ze de paarden om als lastdieren te werken. In het Oosten, waar Falco woont, komt de president samen met een heel leger Alkeiden olie halen. Om te zorgen dat het land niet in opstand komt, nemen ze uit iedere provincie iets kostbaars mee. Uit het Oosten zijn dat de Stympha’s. Falco reist de president achterna en zo begint het avontuur. (bron:Nienke Pool)
Omslag:
Een kleurrijke cover met twee agressief uitziende vogels, klaar voor de aanval.
Wat ik er van vond:
Falco en de gestolen Stympha’s is een Young Adult, waarin een eeuwenoude saga, rijke fantasie en zelfs Bijbelse invloeden op een geweldig creatieve manier samengesmolten.
Het verhaal vertelt ons over Falco komt en zijn beste vriend Tycho. Wanneer hun land onder valse voorwendselen wordt ontvreemd van hun dierbaarste bezit, de Stympha’s, ziet Falco geen andere optie dan in verzet te komen. Samen met zijn vrienden springt hij, zoals gewoonlijk, zonder er al teveel over na te denken in het diepe. Hiermee zet hij zijn relatie met zijn vrienden en zijn familie op het spel.
'Groot word je alleen naast je vrienden, niet door je van ze te ontdoen als de vriendschap je even niet uitkomt.'
De schrijfster heeft een zeer geloofwaardige wereld gecreëerd, waarin je wordt opgezogen zodra je begint te lezen. Een heerlijke schrijfstijl en bijpassende vertelwijze sluit naadloos aan bij deze wereld, waardoor je bijna geen moment twijfelt over de gemaakte werkelijkheid. De fantasierijke wereld prikkelt de lezer om verder te lezen en daagt de lezer uit met een open geest te accepteren wat je leest, en met succes.
'De overwinning van vandaag, leidt naar de wraak van morgen.'
De schrijfster probeert geregeld de jeugdige lezer aan te spreken, met rake zinnen die je aan het denken zetten, die ook als minder jeugdige lezer herkenbaar zijn.
'Zolang je zelf in veiligheid bent, maakt het niet uit of de wereld verzuipt.'
Het plot komt voor mij gedeeltelijk als een verrassing, en komt op mij over als iets dat niet helemaal in deze wereld past, maar doet weinig afbreuk aan het leesplezier.
Falco en de gestolen Stympha’s is een heerlijk boek om te lezen en verdient zeker de aandacht die het krijgt. Aanbevolen voor iedereen die van het genre Fantasy en Young Adult houdt.
Omslag: 3
Plot: 3,5
Leesplezier: 4
Spanning: 4
Schrijfstijl: 5
Conclusie: 4 sterren | 1pos
|
Lynn en Michael zijn vierdejaars geneeskunde studenten bij het gerenommeerde Mason-Dixon Medisch Centrum in Charleston (VS).
De vriend van Lynn, Carl Vandermeer, moet in dat ziekenhuis een eenvoudige operatie ondergaan. De operatie wordt uitgevoerd onder verantwoordelijkheid van anesthesist Sandra Wykoff. Sandra, een gedreven medicus, controleert de anesthesiemachine waar zij gebruik van maakt, secuur. Zij kan het zich niet permitteren een fout te maken. Ogenschijnlijk verloopt de operatie zoals verwacht. Dan ziet Sandra dat de machine een kleine storing laat zien. Zij schrikt, maar ontdekt op dat moment niet wat de oorzaak daarvan is. In tegenstelling tot de verwachting wordt Carl niet meer wakker. Tijdens de operatie heeft zijn brein te weinig zuurstof gekregen met als gevolg dat hij in coma is geraakt.
Lynn is daarover hevig overstuur en laat het er niet bij zitten. Samen met haar medestudent Michael stelt zij een onderzoek in en komt tot de ontdekking dat er met de anesthesie machine is geknoeid. Immers, er zijn onlangs nog twee andere patiënten onder dezelfde verdachte omstandigheden in coma geraakt. Eén daarvan is zelfs familie van Michael. Ook zij werden geopereerd onder verantwoordelijkheid van anesthesist Sandra Wykoff met gebruik van dezelfde anesthesiemachine. Sandra stelt voor zichzelf een onderzoek in en komt tot dezelfde ontdekking dat er met die machine is geknoeid. Ook zou de machine gehackt kunnen zijn.
Naast het Medisch Centrum ligt het Shapiro Instituut. Dat betreft een groot gebouw vrijwel zonder ramen. Het valt onder dezelfde beheerder als het ziekenhuis. Men is in dat instituut gespecialiseerd met de behandeling van coma patiënten alsmede patiënten die verblijven in een vegetatieve toestand. Tijden de opleiding hebben Lynn en Michael het Shapiro Instituut een keer bezocht. Het was hen toentertijd opgevallen hoe efficiënt men daar met de patiënten omgingen. Uitsluitend familie heeft toegang tot een patiënt. Dat wil echter zeggen, achter glas. Dit onder het mom om besmetting te voorkomen.
Lynn is verre van blij als zij verneemt dat ook Carl naar dat instituut gebracht is. Integendeel. Het doet haar besluiten om Shapiro te bezoeken. Zij begeeft zich daarbij op glad ijs. Want het is illegaal en strafbaar. Michael laat haar niet alleen gaan en gaat met haar mee. Inmiddels heeft Michael hulp ontvangen vanuit een onverwachte hoek. Hij heeft kennis gemaakt met Vladimir, een rus. Vladimir is computerdeskundige en werkt in het Shapiro Instituut. Michael is achter de inloggegevens van Vladimir gekomen. Zo hebben Lynn en Michael toegang gekregen tot de gegevens over Carl en over de andere twee personen die kort voor Carl naar Shapiro zijn overgebracht. Lynn en Michael komen er achter dat het gebouw plaats biedt aan 1.200 patiënten. Maar zal het ze lukken om de geheimen van dat Instituut, zonder kleerscheuren, te ontrafelen?
DONOR van Dr.Robin Cook heeft wel een heel vette link met het door hem geschreven boek Coma. Het onderwerp Coma intrigeert mij. Mensen die mij kennen weten wel waarom. Donor is net als Coma bizar en toch ook spannend.
Op de achtergrond speelt de hypocrisie van farmaceutische industrie. Immers, zij willen mensen doen geloven dat zij werken voor het algemene welzijn, terwijl zij in feite typische voorbeelden zijn van uit de hand gelopen kapitalisme.
Nu maar hopen dat de fictie van het boek geen non fictie wordt. Immers, de zorg wordt, ook in Nederland, meer en meer geautomatiseerd. | 1pos
|
Ik ben al jaren gek op Charmed, maar ook The Craft is een van mijn favoriete films. Ik was dan ook zo nieuwsgierig naar het (behoorlijk gehypte) boek ‘De Graces’ van Laure Eve. En man oh man, wat was dit geweldig. Ik wilde het echt niet meer neerleggen en was zo benieuwd wat er nou met die mysterieuze familie Grace aan de hand was. En laat me je vertellen, het einde is echt niet wat je van tevoren in zou schatten.
Laure Eve heeft zo’n toffe schrijfstijl, waar ik gelijk fan van werd. Het verhaal van ‘De Graces’ leest niet alleen als een trein, je voelt je ook bijna hetzelfde als River en je wordt alleen maar nieuwsgieriger naar die Graces. Trouwens, ik werd, hoe langer ik aan het lezen was, eigenlijk wel een beetje verliefd op Fenrin, hoewel ik die constant in mijn hoofd Fenrir noemde (naar Fenrir Greyback – uit Harry Potter).
Echt, heb je het boek ‘De Graces’ nog niet gelezen – doe dat dan gauw, want het is niet voor niks een hype. Laure Eve heeft met dit boek echt een geweldig eerste deel in een serie neergezet en ik kijk ook echt heel erg uit naar het volgende deel. | 1pos
|
Geweldige psychologische thriller weer van Robotham. De man heeft een geweldige schrijfstijl, als ik eenmaal begin aan een van zijn boeken kan ik het bijna niet meer weg leggen. Ik heb het gevoel dat ik alle personages zowat persoonlijk ken. Ook het feit dat Joseph O'Loughlin geen superheld is maar een kwetsbare man met problemen op zowel liefdes- als lichamelijk gebied maakt het voor mij interessanter. Kortom, ik heb me weer heerlijk vermaakt met dit boek | 1pos
|
Het is heel jammer dat de Nederlandse uitgever de boeken niet uitgeeft in de volgorde zoals ze in Engeland verschenen zijn. Hierdoor mis je hoe het leven van de hoofdpersoon Alan Banks zich ontwikkelt. De periode dat hij gehuwd is, gescheiden en daarna een aantal minder maar sommige ook meer platonische relaties heeft met vak en aanverwante zusters. Ook de beschrijving van zijn relatie tot mannelijke collega's (hoger en lager geplaatst) blijft boeiend , niet in het minst vanwege de hunor.
Op TV zien/zagen wij Frost, Lynley, Morse en vele anderen. Waar blijft Banks....? | 1pos
|
‘Een pleidooi voor het lezen van korte verhalen begint al te vaak met het betreuren van de geringe appreciatie voor het genre in onze contreien en de lage verkoopcijfers ervan. […] Dat is zo, maar het wordt vast erger als we het voortdurend blijven herhalen.’
- Annelies Verbeke in het voorwoord.
Uitgeverij Podium doet niet wat Annelies Verbeke hierboven schrijft. Niets wordt betreurd. In plaats daarvan overtuigen ze de markt van het korte verhaal door het te publiceren. Met resultaat, want uit de eerste publicatie van een verhalenbundel is ondertussen een hele serie gegroeid. Normaal bevat elke bundel verhalen van één auteur. Dit keer mocht het ietsje anders. De verantwoordelijken voor planning en marketing bij de uitgeverij hadden goed in de gaten dat de Week van het Korte Verhaal in aantocht was, en voorzagen mooi op tijd een speciale uitgave – de 21ste van de serie – met daarin de 21 favoriete korte verhalen van bekende Nederlandse en Vlaamse schrijvers, die hun favoriet ook mogen inleiden.
Over dat getal 21 moeten we het toch even hebben. Annelies Verbeke verslikt zich in haar voorwoord al meteen in dat getal en noemt deze bundel het 20ste deel. Vervolgens blijken er maar 20 verhalen in de bundel te staan. Alex Boogers enthousiasmeert ons namelijk voor een verhaal van J.D. Salinger, waarna helemaal op het einde van zijn betoog doodleuk vermeld staat dat de erven van Salinger helaas geen toestemming gaven voor opname van het verhaal in de bundel. Sneu voor Boogers, maar een koude douche voor de lezer die zich voelt als een kind dat eerst verlekkerd wordt met de belofte van een snoepje, waarna het snoepje weer in de pot wordt gestopt. Je zal maar die lezer zijn die het boek koopt omdat de naam Salinger op de cover staat...
Wat meteen opvalt is dat Nederlandstalige auteurs niet noodzakelijk kiezen voor een favoriet uit het eigen taalgebied. Peter Buwalda koos voor het akelige, geflipte maar uitstekende ‘Manuscript in een kliniek gevonden’ van W.F. Hermans, Tom Lanoye voor het weemoedig mooie ‘De man in de reus’ van Paul Snoek, Marja Pruis voor ‘Dit is wat ik je beloof’ van Rob van Essen en Sanneke van Hassel selecteerde tenslotte ‘Verkloot’ van Manon Uphoff. Alle anderen gingen voor buitenlandse verhalenvertellers. Opvallend ook is dat slechts vier schrijvers voor een vrouwelijke collega kozen. Bart Moeyaert en Saskia De Coster pikten er bovendien ook dezelfde schrijfster uit: Lydia Davis. Franca Treur gaf de voorkeur aan Lucia Berlin en Annelies Verbeke koos voor Flannery O’Connor.
Schrijvers zijn ook maar mensen met eigen voorkeuren en de bundel is bijgevolg een potpourri van smaken en stijlen geworden. Zowel hedendaagse als klassieke schrijvers werden gekozen, en zowel iets langere als ultrakorte verhalen vullen de bundel. De titel van de bundel is zelf een voorbeeld van zo’n ultrakort verhaal dat – waarschijnlijk onterecht – aan Hemingway wordt toegeschreven. ‘Het verraderlijke hart’ van Edgar Allan Poe is opgenomen als horrorverhaal, maar verder was er weinig animo voor spannende genres en kozen de schrijvers opvallend eensgezind voor korte verhalen die veeleer onder literatuur vallen. Niet al te verwonderlijk omdat de schrijvers die een verhaal mochten uitkiezen, zelf ook in dit segment actief zijn.
Hoe dan ook geeft deze jubileumbundel een mooie bloemlezing van wat mogelijk is binnen het korte verhaal. Er zitten goede tot heel goede verhalen tussen, maar ook enkele missers. Gezien de diversiteit aan verhalen zal de individuele beoordeling ervan sterk afhangen van de smaak van de lezer. De korte verhalen hoeven ook niet gerecenseerd te worden. Sommige gaan al anderhalve eeuw mee, wat niet het geval zou zijn als ze niet goed waren. Het is de verscheidenheid die de bundel als geheel goed maakt. Wie van literaire korte verhalen houdt, zal genoeg moois te lezen terugvinden. Wie dat van zichzelf (nog) niet weet, kan dat met Te koop: babyschoentjes, nooit gedragen alvast twintig keer na elkaar uitproberen. | 1pos
|
Opnieuw een geweldig boek van Philippa Gregory! Knap hoe ze dezelfde periodes telkens vanuit een ander perspectief weer spannend en vernieuwend weet te brengen. | 1pos
|
Ik houd erg van gruwelverhalen en dit is er één (waargebeurd verhaal). Het is écht onmenselijk wat er gebeurd. Als je al naar de kaft kijkt, word je al misselijk en bang van die man.
Vanaf het begin tot het einde heeft het mij geboeid. De pijn, de angst, afkeer, etc. is gewoon voelbaar.
Een erg goed geschreven boek. | 1pos
|
Eliza is de bedenker en maker van een online stripboeken reeks, Monstrous Sea, die ontzettend populair is. Er zit een heel fandom omheen waar fans online met elkaar praten in forums en er zijn zelfs mensen die cosplayen in haar fandom. Dan weet je dat je groot bent. Maar dat is het hem nou juist. Online is ze een legende, enorm, bekend over de hele wereld! Thuis daarentegen... Haar ouders hebben geen idee hoe groot ze is geworden en op school ziet niemand haar staan. Zo wil ze het ook het liefst, zich verschuilen achter de anonimiteit van het internet. Tot Wallace naar school komt. Hij is nieuw en een mysterie en... Fan van Monstrous Sea.
Eliza is ontzettend introvert. Ze valt niet op, verschuilt zich achter haar kleren, boeken, achter in de klas. Niemand ziet haar. Behalve online, daar zien duizenden mensen haar wekelijks en ze hangen aan haar lippen. Monstrous Sea is haar creatie, haar kindje bijna, haar trots en eigenlijk haar hele leven. Haar vrienden komen van de forums en bestaan uit twee beheerders van die forums. Eén is 14 jaar en een kindgenie (ze zit al op college) en de ander wat ouder, is werkend en woont samen. Eliza zelf is nog jong, ze zit in high school.
Het lezen over een type dat zo introvert is zal misschien bij sommige mensen veel herkenning oproepen. Bij mij echt totaal niet. Ik ben niet verlegen, ik kan me niet heel druk maken om wat mensen vinden of denken (meestal niet in ieder geval) en ik ben een flapuit. Ik zeg wat ik denk. Daarom had ik soms best moeite met me inleven in Eliza en tegelijkertijd snapte ik haar wel. Soms is aandacht overweldigend. Ik vergelijk het maar met het spreken voor een grote menigte en dan beoordeeld worden op hoe je dat deed (presentaties anyone?) en dan dat gevoel constant hebben. Zo stelde ik me de angst en schuwheid van Eliza voor. Soms heel onbereikbaar, want in een klas waar iedereen naar de leraar kijkt snap ik niet dat je je zo voelt en soms kon ik er helemaal inkomen. Als je door de gang op school loopt en je hebt het idee dat iedereen naar je kijkt.
Ik snapte ook helemaal waarom ze zo, bijna verslaafd, obsessief bezig was met haar strip, haar uitlaatklep en een plek waar mensen haar soort van alter ego beoordelen, heel tof vinden, zonder dat het haar persoonlijk raakt. Ze wordt bewonderd maar blijft anoniem. Dat lijkt me een heel veilig gevoel. Als het dan mis gaat blijf je anoniem. Zou je denken natuurlijk.
Je ziet Eliza groeien in het boek. Uiteraard maak je eerst kennis met haar, haar vrienden en haar online verhaal maar daarna zit je in het verhaal en zie je Eliza groeien. Mede door Wallace, de nieuweling die niet durft te praten. Hij is een stevige jongen die American football gespeeld heeft maar in plaats van een stoere jock is hij een verlegen jongen. Hij praat liever via sms'jes en geschreven papiertjes. Hij is ook fan van Monstrous Sea en zodra Eliza daar achter komt is ze gefascineerd door hem. Ze doet zich voor als reguliere fan die fanart maakt en samen met Wallace creëert Eliza een soort vriendengroepje dat zich niet online afspeelt. Ze groeit, kruipt uit haar schulp, vindt een omgeving waar ze geaccepteerd wordt als Eliza en niet bekeken wordt als LadyConstellation.
Het is een enorm kwetsbaar verhaal. Eliza is enorm kwetsbaar en de wereld die ze heeft opgebouwd is alles behalve stabiel. Het is een kaartenhuis dat zomaar kan instorten en dat maakt dat het lezen heel interessant is.
Het verhaal wordt ondertussen ook afgewisseld met tekeningen en schetsen uit de wereld van Monstrous Sea zodat je niet alleen het RL (real life) verhaal meekrijgt maar zodat je ook kan zien wat zich online afspeelt. Er staan app gesprekken in, forumdiscussies en statusupdates van karakters in het forum. Dit maakt dat je zelf ook de online wereld in duikt. Een aspect van het verhaal dat er enorm veel kracht bijzet.
De karakters zijn erg origineel in hun kwetsbaarheid. Waar ik normaal gesproken van uitgesproken kickass karakters hou greep Eliza me ook. Waar ik normaal gesproken niet veel met online gesprekken heb vond ik het in dit verhaal juist sterk. Waar ik had gedacht dat dit niet echt een boek voor mij zou zijn was dit het wel. Een ijzersterk neergezet verhaal over introversie en de kracht die het internet kan hebben, over kwetsbaarheid en de veiligheid van anonimiteit. Een dikke 4 sterren! | 1pos
|
Vrij ingewikkeld boek omdat er nogal veel personages de revue passeren. Bovendien wordt heden en verleden geregeld in elkaar verweven wat alles niet echt overzichtelijker maakt . Dit alles neemt echter niet weg dat het boek een echte aanrader is. Spannend,een echte pageturner. Doordachte, originele inhoud,gedegen schrijfstijl. Het vervolg,Zij die gaan,is intussen besteld. We kijken er naar uit... | 1pos
|
Noud Bles weet de lezer op het puntje van de stoel te laten zitten om vooral maar niets te missen van wat er allemaal vertoond wordt. De roman is niet zomaar een fictief verhaal over een vertaler van toneelliteratuur en rechterhand van een controversiële regisseur. Nee, het is een aaneenschakeling van scenes, die samen een gecomponeerde voorstelling vormen. Strak geleid door iemand die op dat moment al niet meer onder de levenden is. Het woord scene zegt het al: het zijn geen eendimensionale passages, maar complexe levendige gebeurtenissen waar zintuiglijke beleving en menselijke oerdriften strijden om de eervolle eerste plaats.
Daarbij spelen de talloze verwijzingen naar muziek en andere vormen van kunst een veel meer dan ondersteunende rol, ze zijn stevig verankerd in het eigenlijke verhaal dat au fond gaat over vriendschap en liefde, over leven en dood.
Hoofdstuk één begint met de crematie van Jurriaan, de overleden regisseur. Zoals te verwachten wordt dit geen crematie zoals te doen gebruikelijk, maar zijn er verrassende elementen waardoor duidelijk wordt dat Jurriaan zijn stempel wilde drukken op de plechtigheid en hij als het ware van boven de touwtjes strak in handen houdt. De toon is tussen serieus en humoristisch in, tragikomisch is misschien de juiste term. De verteller, Peter de vertaler, zal gedurende het hele verhaal personages ontmoeten die een rol hebben gespeeld in Jurriaans kunstenaarsleven, het zijn altijd vrouwen die doorgeschoven worden naar Peter met een boodschap. Zoals bijvoorbeeld Leonoor die bij hem komt met de opdracht die Jurriaan haar meegaf: Peter moet een geschreven portret van haar maken. Meteen doet dit hem denken aan Het portret van Dorian Gray - Oscar Wilde , waarin het hoofdpersonage zich laat schilderen en waarvan de schilder zegt dat het portret de schilder weergeeft en niet het model.
Al deze bijzondere vrouwen - Jurriaan vertoont sterke gelijkenissen met Apollo omringd door zijn muzen - spelen een rol in dit bijzondere toneelstuk dat zijn definitieve vorm nog moet krijgen. Het raamwerk is klaar, net als het gloednieuwe theater dat met dit stuk, The unseen hand - Sam Shephard, feestelijk geopend zal worden op de dag van crematie na de plechtigheid, als sluitstuk van deze gedenkwaardige dag. Die hand is natuurlijk een motief, Peter als rechterhand van Jurriaan, de naam van het te spelen stuk The unseen hand en de onzichtbare hand van Jurriaan die dit allemaal zo gewild heeft.
Muziek heeft een belangrijke plek gekregen in het boek, ook een heel mooie plek en voegt zeker iets toe, vooral een zintuiglijke touch. Zo is de naam van één van de muzen Teresa. Wanneer zij doorgestuurd is en bij Peter terecht komt blijkt hij een roofdier in huis te hebben.
'Misschien, overwoog ik terwijl mijn ogen de punten van haar nagels volgde, bezit ik voor waarnemingen een uiterlijk en een innerlijk orgaan, twee zintuigen die los van elkaar functioneren. Mijn stiltes vul ik op met muziek. Wat zou ik het roofdier in mijn huis kunnen laten horen? Iets van Maria Theresia von Paradis?' (pag. 178)
De roman is niet chronologisch opgebouwd. Door de flashbacks ontvouwt zich het verloop van Peters jeugd en de vriendschap met Jurriaan. De reden van Jurriaans dood wordt ook door die flashbacks verteld, dit wordt subtiel gebracht, gevoelige momentjes in het boek worden gecompenseerd door scenes met wat meer humor, soms ook absurdistisch. Dat absurde past perfect bij de stijl die Jurriaan zo karakteristiek maakt en ook de auteur van wie het stuk The unseen hand gespeeld wordt, ook hij staat bekend om zijn absurdistische stijl.
Over stijl gesproken, Noud Bles is ook dichter en ik vind zijn stijl in deze roman van tijd tot tijd ook wel poëtisch. Vooral wanneer het aankomt op het thema vriendschap. Tijdens de ziekte van Jurriaan beschouwt Peter zijn relatie met zijn vriend. Ronduit ontroerend vind ik deze passage:
‘’Waar denk je aan?’, vroeg Nina opnieuw. Weer hoorde ik de echo van Gilgamesj. Die verloor zijn vriend (Enkidu TvT) en hield niet op zijn mond over hem te openen. “Hoe zou ik kunnen zwijgen” zei Gilgamesj. “De vriend waar ik van houd, wordt tot de aarde waar ik op sta.”’ (pag. 157)
In dit stuk, één van de oudste literaire werken, wordt gerefereerd aan vriendschap. Het is een schitterend epos over macht, opoffering en vriendschap. Erg mooi dat Noud Bles juist dit stuk aanhaalt in combinatie met The unseen hand, twee stukken die wat betreft de tijd mijlenver uit elkaar liggen, maar door de metaforische hand samenkomen. Dat lijkt pure poëzie en geeft deze roman precies dat element mee waar alles om draait, de oerwaarde 'onvoorwaardelijke vriendschap'.
Na het lezen en af en toe stukjes herlezen is de conclusie dat dit een prachtig gecomponeerde roman is met voldoende muziek en humor om het loodzware onderwerp wat te verlichten. Op zich mag een roman over zo'n beladen onderwerp een beetje zwaar op de hand zijn, maar juist die paar lichte klanken zorgen voor een mooie balans. Fijn boek. | 1pos
|
Ik heb in korte tijd de vier Marie-romans gelezen van Jean Philippe Toussaint: "Liefde bedrijven", "Vluchten", "De waarheid omtrent Marie" en "Naakt". In alle vier romans vertelt een raadselachtige en naamloze ik-figuur in meanderende en tastende lange zinnen over zijn even hopeloze als onblusbare liefde voor Marie, een mooie kunstenares en modeontwerpster die hij als een boven de realiteit verheven muze bezingt. Of als een zinnebeeld van liefdevol verlangen dat hem in de realiteit steeds ontglipt, en dat hij alleen maar kan benaderen via de kronkelwegen van zijn onnavolgbaar associatieve fantasie. Dat levert dan vier even vervreemdende als gepassioneerde liefdesromans op, doordesemd van intens verlangen en vol spectaculaire gebeurtenissen, maar tegelijk totaal plotloos en ongrijpbaar, vol van exuberante verbeelding en vreugde over de kleurenpracht van deze wereld, en tegelijk vervuld van weemoedige treurnis over de leegte en het niets. En ik vind deze vier romans echt prachtig, vooral de laatste twee.
Toussaint blinkt ten eerste enorm uit door zijn stijl, door zijn gewoonweg geniale scènes en sfeerbeelden. In paginalange zinnen tovert hij ons bijvoorbeeld voor ogen hoe de ik- figuur, weemoedig omdat het weer eens 'uit' is met Marie, midden in de nacht het totaal verlaten zwembad bezoekt in zijn hotel en hoe hij dan door het glazen dak naar de eindeloze zwarte nacht staart en door de grote ramen voor hem tuurt naar de verlaten metropool Tokyo. Beide taferelen worden echt prachtig filmisch beschreven, in al hun immensiteit en wezenloosheid. Toussaint bereikt met woorden wat de film "Lost in translation" bereikt met beelden: je kijkt naar het immense nachtelijke Tokyo, en je raakt tot in je poriën doordrongen van de verlorenheid die je in die stad als westerling kan voelen. En meer en meer besef je dat die zo filmisch geschetste wezenloosheid, vervreemding en verlorenheid ook precies weergeeft hoe de ik-figuur zich voelt. Zo doet Toussaint dat steeds: wat de ik-figuur voelt wordt steeds opgeroepen via filmische beschrijvingen van een lege nachtelijke hemel, een eindeloze grijze en regenachtige dag, een volkomen onbekende stad waarin iedereen een andere en onbegrijpelijke taal spreekt. Steeds tovert de ik-figuur ons dus een scène voor ogen die volkomen overtuigt als in woorden omgezet vervreemdend filmbeeld, en die tegelijk indirect en via omwegen een verbeelding is van bewegingen in zijn gemoed.
Vooral de laatste twee romans staan bovendien vol met scènes die de ik- figuur duidelijk verzint waar we bij staan: prachtig beschreven, vol realistische details, erg overtuigend, maar de hoofdfiguur was er niet bij en MOET het dus verzonnen hebben. Een lange, uiterst spannende beschrijving bijvoorbeeld van hoe een paard in bijzijn van Marie ontsnapt op een vliegveld, of een meeslepende beschrijving van de hartaanval van een van Marie's minnaars tijdens een liefdesnacht met Marie, of een opwindende beschrijving hoe Marie als toonbeeld van elegantie en rouw te paard de rouwstoet volgt van haar overleden vader. Scènes die ook weer op zichzelf volkomen overtuigen dankzij Toussaints schrijfkunst. Maar hun werkelijke kracht is dat ze TEGELIJK verzinsels zijn van de ik- figuur, of liever: ultieme pogingen van die ik- figuur om zich belevenissen van Marie waar hij zelf niet bij was TOCH voor te stellen. Om dus via zijn verbeeldingskracht toch aanwezig te zijn bij scènes uit Marie's leven waarbij hij in werkelijkheid afwezig was. Zodat hij via zijn verbeelding nog enigszins verbonden is met Marie, juist ook op de vele momenten dat ze door een breuk gescheiden zijn. Dat geeft aan deze beschrijvingen nog extra intensiteit. De passages over het ontsnappende paard bijvoorbeeld waren al retespannend: de redeloze furie en angst van dat dier en de paniek van zijn begeleiders slepen je als lezer al heftig mee. Maar tussen de regels door proef je dus ook de treurnis van de verteller, die er zelf niet bij kon zijn en vooral niet bij Marie kon zijn. En alle furie van het op hol slaande paard is tegelijk wellicht ook een beeld van de angst en wanhoop die de verteller daarover voelt.
Een soortgelijke dubbelzinnigheid en spanning zit trouwens soms ook in scènes waar de verteller WEL bij was: daar was hij weliswaar niet afwezig, maar is hem naar zijn gevoel toch veel ontgaan, en DAT poogt hij dan achteraf met zijn verbeelding te reconstrueren. Dat leidt bijvoorbeeld tot uiterst minutieuze beschrijvingen van alle door Marie ontworpen jurken: op zichzelf al prachtig door alle kleurenrijkdom, maar extra spannend door de voelbare passie van de ik-figuur om alle vergeten en veronachtzaamde kleuren, stemmingen, geuren en andere nuances TOCH weer op te roepen. Om dus achteraf de rijkdom van de ervaring, die op het moment van die ervaring onvoldoende opviel, ALSNOG recht te doen. En precies dezelfde intensiteit zit in de beschrijving van een brand op Elba die hij samen met Marie meemaakt, of in de waarneming van allerlei geurnuances van een verbrandde chocoladefabriek, en in nog veel andere beschrijvingen. Het lijkt wel alsof de ik- figuur in al zijn beschrijvingen, zowel van de belevenissen samen met Marie als van belevenissen van Marie in zijn afwezigheid, steeds minstens de helft erbij verzint. Alsof hij steeds met zijn verbeeldingskracht blijft tasten naar iets wat hem ontglipt, maar waar hij naar blijft verlangen.
De vier Marie- boeken van Toussaint zitten helemaal vol met dit soort passages, en dat maakt ze ongemeen spectaculair en rijk. Maar ook meanderend en plotloos, ook al omdat in de ene scène soms motieven worden hernomen uit andere scènes, zodat soms heden, verleden en toekomst samensmelten in een raadselachtig beeld. De romans blijven bovendien tastend, omdat de ik-figuur nooit zijn geliefde Marie helemaal doorgrondt en door een fundamentele kloof van haar gescheiden blijft. En trouwens ook van de realiteit, want de ik- figuur voelt steeds een soort scherm tussen hemzelf en de wereld. Dat besef gaat samen met angst, weerzin en lijden aan de leegte: de verbeelding van de ik- figuur is dus vol pijn vanwege de ontoereikendheid. Maar tegelijk is die verbeelding ook vol passie, en vol vervoering: het wordt gevoed door brandend verlangen om ook in gescheidenheid verbonden te zijn met Marie, al is het maar in zijn verbeelding, en alleen die poging al levert een enorm aanstekelijke vervoering op. Een vervoering die misschien wel des te intenser is omdat Marie voor hem altijd een raadsel blijft, en door haar afstand altijd zijn verlangen blijft voeden. Want alleen iets wat zich aan onze greep onttrekt kan ons blijven vervoeren met nieuwe verrassingen, kleuren, stemmingen en ervaringen.
Vooral vanwege die vervoering en de zo rijke verbeeldingskracht heb ik deze vier romans met veel plezier gelezen. En eigenlijk heb ik de neiging meteen opnieuw te beginnen. Hopelijk is Toussaint nog niet uitgeschreven over Marie: alle volgende delen in deze cyclus zal ik met pretogen begroeten en direct gaan lezen! | 1pos
|
"Zelf bang zijn voor de dood blijkt niet de ergste kwelling. Doodsangst jegens een ander is erger, weet hij nu. Doodsangst jegens degene van wie hij houdt. Want dat beseft hij eindelijk: hij houdt nog altijd van haar, ondanks alles. Hij zou zijn leven voor haar willen geven. Kon dat maar. Zijn waardeloze lichaam van het dak flikkeren om haar te redden."
Remie Asten trouwde met haar jeugdliefde Laurens Balt. Inmiddels zijn ze al twintig jaar samen. En samen de ouders van de achtjarige Pelle en de zesjarige Alex en wonen in een luxe villa in een van de duurste wijken van Nederland.
"Hij weet waar hij aan toe is, met Remie. Na een relatie van twintig jaar, waarvan zeven getrouwd, komen er geen nieuwe lagen meer tevoorschijn."
Status en aanzien zijn heel belangrijk in het gezin. Laurens is een machtige politicus en hoopt tijdens de verkiezingen van 28 juni, met zijn politieke partij NCG, de grootste van Nederland te worden. Zijn droom is premier van Nederland worden. Ook Remie heeft een veeleisende carrière, als architecte, die al haar tijd op slokt. Ze is eigenaresse van een goedlopend architectenbureau en wordt alom gerespecteerd door haar collega’s.
"Haar huwelijk is stuk, achteloos kapot gesmeten als een porseleinen bord toen ze even niet oplette.
Ineens is er geen wij meer, maar een zij."
Voor de buitenwereld lijken Laurens en Remie het volmaakte stel, maar niets is wat het lijkt. Staatssecretaris Balt, de man van normen en waarden, blijkt er een verborgen agenda op na te houden en niet genoeg te hebben aan zijn eigen vrouw.
"Elke keer als hij denkt dat hij de hel heeft bereikt blijkt het slechts een voorportaal te zijn."
Wanneer Remie achter de schokkende waarheid komt, besluit ze het er niet bij te laten zitten, ze is vastbesloten zijn leven tot een hel te maken, het is oorlog! Voor Laurens ligt er een schandaal op de loer, de media mag absoluut geen lucht krijgen van zijn huwelijkscrisis. Zijn carrière bungelt aan een zijde draadje.
"Weet je, dat is precies wat ik ga doen. Ik ga je uit mijn leven vegen. Beter had ik het zelf niet kunnen verwoorden. Ik zet een streep door jou en mij, Laurens. Ik veeg je uit. basta."
Ze drijven elkaar tot het uiterste en gaan daarvoor over lijken. En dan slaat het noodlot toe, hun grootste angst wordt waarheid, hun kostbaarste ‘bezit’ verdwijnt van de aardbodem en de wanhoop slaat toe. Waar zijn Pelle en Alex gebleven?
"Het zorgenkindje van de familie heeft haar de afgelopen maanden versteld doen staan. Hij is sterk, sterker dan ze ooit gedacht heeft. Dat zal ze hem straks vertellen."
Remie verlangt terug naar haar oude leven, naar de dag van voor het alles verwoestende telefoontje. Komt alles ooit nog goed, of is het daarvoor te laat?
"Een kleine verschuiving in de geschiedenis, waardoor alles anders zou zijn gelopen."
In mei verscheen alweer de vijfde thriller van Siska Mulder, Getelde dagen. De omschrijving maakte mij razend benieuwd naar het verhaal, ben ik na het lezen nog steeds zo enthousiast?
Getelde dagen telt een heleboel hoofdstukken geschreven in wisselend perspectief vanuit hoofdpersonages Laurens en Remie, ofwel hij en zij. Het verhaal gaat van start met een aangrijpende proloog op dag 0 en schiet daarna terug in de tijd naar dag 71. Langzaam aan tellen we weer terug naar dag 0.
Siska Mulder heeft een mooie, aangename, beschrijvend schrijfstijl, eenmaal begonnen met lezen, wil je direct verder lezen. Naast de heftige emoties die Getelde dagen kent heeft Siska ook een hoop humor in haar verhaal verwerkt, een aangename afwisseling.
Getelde dagen vertelt het verhaal van Laurens Balt en Remie Asten. Remie trouwde haar jeugdliefde Laurens, inmiddels zijn ze al twintig jaar samen. Voor de buitenwereld lijken ze het volmaakte stel, maar niets is wat het lijkt. Laurens is een invloedrijke politicus, als staatssecretaris van onderwijs, cultuur en wetenschap is hij een belangrijke man. De op handen zijnde verkiezingen van 28 juni, waarin zijn partij Nieuw Conservatief Geluid (NCG), de grootste partij van Nederland hoopt te worden, beginnen zijn tol te eisen. Laurens grote droom is om ooit premier te worden.
Niet alleen Laurens is succesvol, ook Remie heeft een veeleisende carrière als alom gerespecteerd architecte. Remie heeft een goedlopend architectenbureau. Samen met hun kinderen, zoon Pelle van acht jaar en dochter Alex van zes jaar en hond Wolf, wonen ze in de mooiste en duurste buurt van Nederland, in hun eigen glazen villa, ontworpen door Remie in hoogsteigen persoon.
Remie en Laurens worden beide opgeslokt door hun drukke werkzaamheden en leven in hun eigen wereldje en zijn de belangrijkste dingen in het leven volledig uit het oog verloren. Pelle en Alex zien de negentienjarige au pair, Elise vaker dan hun eigen vader en moeder.
Remie komt over als carrièrebitch, en een weinig toegewijde moeder en Laurens als een egoïstische, tirannieke klootzak. Zijn politieke carrière, het status en aanzien, zijn belangrijker dan zijn eigen kinderen. Sterker nog zijn eigen zoon voldoet niet aan zijn eisen en is een schande voor zijn carrière. De hele wereld draait om hem.
Getelde dagen kent een goed uitwerkte verhaallijn en dito karakters. Het is Siska uitstekend gelukt om de impact en de verregaande gevolgen van een vechtscheiding op realistische wijze over te brengen op de lezer. Het psychologische machtsspelletje van twee volwassen mensen, twee mensen die ooit stapelgek op elkaar waren en lief en leed samen deelden, die nu elkaars bloed wel kunnen drinken. Hoe zij er beide hun eigen waarheid op na houden en elkaar tot het uiterste drijven en elkaars leven tot een hel maken. Bizar hoe de emoties heen en weer slingeren, van liefde naar haat in slechts vijf minuten tijd. De oorlog, het koste wat kost willen winnen en elkaar volledig kapot maken. Het bijbehorende kinderachtige gedrag, how low can you go?
Dit alles over de ruggen van onschuldige kinderen, die hiervan het slachtoffer worden.
Getelde dagen is niet heel spannend, maar echt een psychologische thriller met heftige thematiek. Mulder weet op sublieme wijze onder de huid te kruipen van de hoofdpersonages, een eerste klas manipulator en hun gevoelens, woede, haat, schuldgevoel en angst over te brengen, de rauwe werkelijkheid van dit gezin. Dit boek kwam voor mij heel dichtbij wat betreft emoties.
Siska bouwt de spanning op, ze weet je van het begin af aan op het verkeerde been te zetten en langzaam komt alles samen tot een verpletterende ontknoping. Waar ik echt even stil van was en die nog wel een tijdje bleef naspoken in mijn hoofd.
Getelde dagen, het psychologische machtsspelletje van een vechtscheiding, over de ruggen van onschuldige kinderen, met een verpletterende ontknoping, aanrader! | 1pos
|
23.18uur 22 juni 2010; het tijdstip waarop de Chevrolet-pick-up kenteken BJY-509 met Jorgen Palssons de tolpoort van de Sontbrug vanuit Denemarken naar Zweden passeert.
Een week later wordt de auto terug gevonden bij de Fredriksdalschool in Helsingborg(Zweden). Jorgen Palssons is doodgemarteld in zijn eigen klaslokaal. Hij was handenarbeidleraar.
Rechercheur Fabian Risk herkent het slachtoffer van de klassenfoto uit 1982, het was zijn klasgenoot, hij wordt persoonlijk getroffen door herinneringen, een confrontatie met het verdwenen verleden lijkt onvermijdelijk.
Later, zo ongeveer halverwege het boek, ter hoogte van Kagerod in het landschap van Skane(Zweden) doet Risk een bizarre ontdekking, de sfeer is er onheilspellend;
"De stilte was nog steeds onwerkelijk. Er was geen vogel te horen of zelfs geen wind in de bomen. Het was alsof de hele plek zijn adem inhield en hij het enige was dat nog leefde".
Het verhaal wordt grimmiger, de spanning neemt toe
Naar het einde toe zijn er momenten van ontzetting, voor een dierbaar leven moet gevreesd worden, de moordenaar wordt onvoorzichtig, sporen worden gevolgd, een bloederige ontknoping lijkt onvermijdelijk.
Zonder gezicht van Stefan Ahnhem is een huiveringwekkend maar vooral razend knap geschreven verhaal; actueel met leuke cijfermatige en aardrijkskundige details, ik houd ervan, het maakt het boek compleet, ik vond Zonder gezicht een steengoede thriller! | 1pos
|
De rode draad in dit boek is het verkopen van een klein meisje, Pari, aan een kinderloos echtpaar. Op zich een gegeven waar ik geschokt van raak, maar je moet het zien tegen de achtergrond van de armoede in Afghanistan. De vader neemt het vreselijke besluit om zijn dochtertje verkopen om voor de rest van het gezin een beter leven te verkrijgen.
Helaas wordt niet geheel duidelijk hoe het het gezin verder is vergaan, of ze het inderdaad beter hebben gekregen. Dat is ook gelijk het enige minpunt van het boek, want verder vind ik het prachtig.
Er lopen verschillende verhalen door het boek over mensen die allemaal te maken hebben gehad met de oude en nieuwe familie van Pari. Ook het leven van Pari zelf wordt beschreven.
Hosseini kan prachtig en beeldend vertellen en neemt de lezer mee in de levens van mensen met een heel andere achtergrond dan die van West- Europeanen, en hoe zij in verschillende delen van de wereld hun leven leiden.
Komt Pari uiteindelijk weer in contact met haar echte familie? Dat verklap ik hier natuurlijk niet, ik zou zeggen lees het boek en vind het zelf uit.
Ik heb echt genoten van dit boek, het heeft me geëmotioneerd en me dingen geleerd over Afghanistan en zijn bevolking. En het heeft me nieuwsgierig gemaakt naar Hosseini's andere boeken. | 1pos
|
Dit boek is misschien een beetje sloom in het begin, ja. De schrijfstijl moet je aanspreken en het leest niet heel vlot door. Op een bepaald moment gaat het beter en sneller en dan is het prima.
Toch boeit het niet heel erg, tot…. de plot! Fantastisch bedacht en verzonnen.
Weerzinwekkend geween. Chapeau. | 1pos
|
De New York Times Book Review omschrijft het nieuwe boek van Celeste Ng als een “buitengewoon boeiende, vaak hartverscheurende, diep empathische ervaring”. Evenals haar debuutroman Wat ik nooit eerder heb gezegd wordt Ngs tweede boek overladen door positieve reacties en het sleepte al verschillende prijzen in de wacht. Het boek zal verfilmd worden door Reese Witherspoon. Ng groeide zelf op in Pennsylvania en Ohio, studeerde aan Harvard en publiceerde verschillende korte verhalen en essays.
Kleine brandjes overal speelt zich af in het rustige, door regels opgetrokken Shaker Heights, waar alles gepland en gestructureerd verloopt. Tot er twee nieuwe bewoners in het huurhuis van de familie Richardson komen wonen; de artistieke Mia en haar intelligente dochter Pearl. Langzaam betreden zij de wereld van de Richardsons, tot een principekwestie over de voogdij voor een kind van vrienden hen onvermijdelijk weer uit elkaar drijft.
Dat het boek geen gelukkig einde heeft wordt al in de eerste regels duidelijk: “Iedereen in Shaker Heights had het er die zomer over: hoe Isabella, het jongste kind van de Richardsons, uiteindelijk was doorgedraaid en het huis had afgebrand.” Spannend is de afloop dus niet meer, maar des te nieuwsgieriger wordt je daarom naar het verhaal dat eraan vooraf ging en dat verhaal weet Ng meesterlijk te vertellen. Bijna onmerkbaar wisselt de onwetende verteller van perspectief tussen de verschillende personages waardoor je als lezer een ongeëvenaard compleet beeld krijgt van deze mensen en hun leefwerelden. Even ben je onderdeel van het leven in Shaker Heights.
Een plek die ooit gebouwd werd als utopie. “Shaker Heights was dan misschien niet gesticht volgens de Shaker-principes, maar wel volgens hetzelfde utopische idee. Orde – en regelgeving, de vader van orde – was voor de Shakers de sleutel tot harmonie geweest. Ze hadden overal regels voor.” Regels dus, planning en je bovenal steeds maar afvragen wat anderen zullen denken, dat zijn de omstandigheden in het idyllische Shaker Heights. Maar niet iedereen gedijt goed in zo’n omgeving en alle regels van de wereld kunnen de menselijke ziel niet temmen.
Mia en Pearl zijn afwijkend van de norm met hun kunstprojecten en hun regelloze bestaan. Daardoor zijn ze voor de kinderen van de Richardsons juist zo interessant. Er gaat een enorme aantrekkingskracht uit van de relatie tussen Mia en Pearl, zeker voor de kinderen die zelf een heel andere verhouding met hun ouders hebben. Kleine brandjes overal gaat over moederschap op veel verschillende niveaus en in verschillende omstandigheden: “Het kwam steeds weer neer op die ene vraag: wat maakt iemand een moeder?”
Maar meer nog gaat het boek over de huidige maatschappij, al speelt het verhaal zich eind jaren ’90 van de vorige eeuw af. De rijke elite in hun georganiseerde woonwijk en de manier waarop ze angstvallig proberen alles wat afwijkt, of dat nu een moeder van Chinese afkomst of een kunstenares is, uit te sluiten, roept vragen op over tolerantie, (etnische) minderheden en xenofobie.
Kleine brandjes overal is een meeslepend, intrigerend, intelligent en actueel boek. Over sterke vrouwen, het moederschap, de maatschappij en privileges. Ng heeft alle lof en prijzen meer dan verdiend met dit knappe staaltje literatuur dat door de originele opbouw met de soepele overgangen smaakt naar meer. | 1pos
|
De boeken van Suzanne Vermeer, al jaren een genot om te lezen. Verwacht geen superthriller, maar de boeken lezen altijd lekker snel en weten ook zeker te boeien. Leuke makkelijke boeken voor even tussendoor ontspannen vermaak. Als dat is hoe je aan de boeken van Suzanne Vermeer begint wordt je zelden teleurgesteld. En dat geldt zeker ook voor Winternacht.
Karin, een alleenstaande moeder met een doof zoontje, ziet haar wereld instorten. In korte tijd hoort ze achtereenvolgens dat ze geadopteerd is, haar biologische vader in Canada woont, niet lang meer te leven heeft en haar graag nog wil ontmoeten. Halsoverkop vertrekt ze met haar zoon naar Canada waar ze ook haar broer zal ontmoeten. Al tijdens haar eerste ontmoeting met haar vader overlijdt deze, en ondertussen is het hele dorp in rep en roer omdat er diverse kinderen verdwijnen en twee van hen inmiddels dood zijn teruggevonden. Onbedoeld raakt Karin betrokken in dit onderzoek en komt ook haar zoon in de problemen. Wie o wie zit er achter deze vreselijke misdrijven?
Zoals gezegd prima boek met uiteindelijk toch een onverwachte wending. | 1pos
|
Eindelijk weer een thriller van de hand van Simone van de Vlugt, alle thrillers van Simone heb ik inmiddels gelezen. Ik was dan ook zeer blij dat Ambo/Anthos mij de kans gaf ook dit boek te mogen lezen. De uitstraling van het boek is mysterieus en het heeft een beetje een lugubere uitstraling. De cover staat me enorm aan . Ik raak nieuwsgierig naar het verhaal. De titel raakt me en ben heel benieuwd wat deze te maken heeft met het verhaal.
Het verhaal begint gelijk goed, bij mij staat gelijk alles op scherp en er komen allerlei vragen omhoog. Wanneer je meerdere boeken van Simone van de Vlugt hebt gelezen, herken je de schrijfstijl van deze top schrijfster al van ver. Zo ook in “Toen het donker werd”. Het verhaal neemt je mee in het familie drama van de familie Riebeek. Al gauw vraag je je als lezer af, hoe zou ik reageren wanneer wij in deze situatie zouden belanden? Het zet wel het één en het ander op scherp, een situatie waarvan je hoopt het nooit mee te maken maar aan de andere kant is het eigenlijk ook vrij actuele situatie. Iets wat jou of je buren zo zou kunnen overkomen. En hoe ver zou jij gaan voor je gezin?
Simone pakt het weer als vanouds aan, geleidelijk loopt de spanning op en naarmate het verhaal vordert raak je meer en meer in de ban van haar schrijfstijl. Het ondernemers gezin Riebeek raakt verstrikt in het criminele web. Moeder Sascha maakt zelf ook het één en het ander mee, zij heeft zo haar eigen zorgen. Gaat dit gezin het redden?
Vertrouwen, wantrouwen, leugens en angst zijn toch wel de hoofdthema`s van het boek. Een verhaal wat je niet loslaat.
Halverwege het boek neemt het verhaal een onverwachte wending, plots snap je de titel van het boek. Dan komt het verhaal in een flow, waardoor je het boek niet meer weg kunt leggen. Het doodgewone ondernemers gezin, raakt in een rollercoaster terecht de karakters worden goed neer gezet door Simone zoals we gewend zijn van haar.
Tot het plot aan toe zit je in de flow, meerdere malen word je verrast door de wendingen. De plot is verrassend, gedeeltelijk had ik een vermoeden maar op sommige vlakken heeft Simone me flink op het verkeerde been gezet. Met een zucht sla je als lezer het boek dicht. Zo jammer dat het boek alweer uit is. Hopelijk hoeven we niet lang te wachten op een nieuw boek van Simone.
Toen het donker werd, een spannende literaire thriller, waarbij je mee gaat in de emoties van het ondernemers gezin Riebeek. Dit boek pakt je in en laat je pas los wanneer je het boek dicht slaat. Een boek van Simone van der Vlugt staat sowieso altijd garant voor veel leesplezier, veel spanning en een goede verhaallijn. Dit boek is weer zo één..
“Pas als er geen tranen meer zijn, als je op de bodem van de put ligt en doodmoe omhoog kijkt, als je weet dat het niet veel slechter kan worden, begin je aan de klim omhoog. Omdat je geen keus hebt.”
• Plot 4 ****
• Spanning 4 ****
• Leesplezier 4 ****
• Schrijfstijl 5 *****
• Psychologie 5 *****
Dik verdiende 4 ½ ster voor Toen het donker werd.. Hoever zou jij gaan voor je gezin?
Lieve Leesgroet Moon | 1pos
|
Adembenemend hoe Deaver de dovenwereld in dit boek laat spreken. | 1pos
|
Ik had geen idee wat ik van dit boek kon verwachten. Ik hoopte dat ik net zo enthousiast zou zijn als ik was over Hendrick, de Hollandsche indiaan – Bianca Mastenbroek. En ja, dat was ik!
Linda Dielemans neemt je mee in de wereld waarin de jagers & verzamelaars en de eerste boeren naast elkaar leven. Je volgt Alja in de ene stam en Erkin in de andere stam. Na een ontmoeting tussen deze twee loopt alles anders dan ze zelf hadden bedacht. Beide leren nieuwe gebruiken kennen en twijfelen over hun eigen gewoontes.
Er wordt een situatie geschetst die aan de ene kant heel ver weg lijkt te zijn, maar aan de andere kant heel dichtbij. Twee groepen mensen leven op een totaal verschillende manier en vinden dat gek van elkaar. Echter kunnen ze ook van elkaar leren.
Houd jij van historische jeugdboeken? Dan is dit pareltje ook wat voor jou!
Ik kocht dit boek op het Boekenfestijn, maar is ook te bestellen via bol.com. | 1pos
|
Wat heb ik ge-no-ten van dit boek! Nooit gedacht dat ik zo verrast zou kunnen worden door een verhaal dat de hel beschrijft op een wel heel aparte manier. Geen rivier Styx, geen Cerberus... neen, een heel bizarre wereld met vreemde wezens en een helse koningin die het "leven" van de per ongeluk in de hel terecht gekomen Jack moeilijk maakt. Maar Jack krijgt hulp van een "demon". Jack doet er alles aan om te ontsnappen uit de hel, beleeft heel wat onwaarschijnlijke avonturen en maakt uiteindelijk een keuze... welke? Dat moet je zelf maar ontdekken.
Door "De negen cirkels" leerde ik Terrence Lauerhohn kennen en ondertussen las ik al meerdere boeken van hem. Ik ben fan van Terrence maar Jack blijft een speciaal plaatsje hebben in mijn hart.
Van dit boek, weliswaar geen literair hoogstandje dat besef ik best, heb ik ongeloofelijk genoten!
Zalig!
Omdat naar mijn mening perfectie niet bestaat 4 sterren dik verdiend! | 1pos
|
Subsets and Splits