text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik vind het echt een super goed boek. Ik lees heel graag de boeken van Pieter Aspe en vond dit een van de beste boeken die hij ooit schreef. Ik hoop dat er nog veel van in verhalen volgen! | 1pos
|
Geen woord teveel gebruikt Toni Coppers om mij als lezer aan zijn lippen te laten hangen. Hierdoor heeft elk woord betekenis en hakt het verhaal er ontzettend in. De eenzaamheid, de wanhoop en het schuldgevoel, die rechercheur Alex Berger ondervindt na de dood van zijn vrouw bij een terroristische aanslag in Parijs, zijn zo ontzettend goed beschreven dat ik na het lezen van dit boek een soort van aangeslagen achterbleef. Dit in combinatie met de verhaallijn van de moorden en de daaraan gekoppelde achtergronden die haarfijn gefileerd worden door Copper maken dit ook een boek om niet snel uit mijn gedachten te krijgen… oh ja, laten wij vooral het sausje Magritte niet vergeten, briljant in deze thriller verwerkt, chapeau! Tijd om zijn andere werk snel te gaan lezen, want het smaakt zeker naar meer! | 1pos
|
Nog nooit heb ik een boek over Afrika gelezen dat zo helder inzicht gaf in de problemen van dit, door de Westerse kolonisatie, zo zwaar getroffen continent. Daarnaast wordt door de struktuur van het boek - flashbacks naar een eerder leven van de hoofdpersoon in Zweden - een geweldige spanning in stand gehouden. Het boek is wel en niet een literaire thriller. Wel, omdat schuld, zelfmoord, moord en doodslag er in voorkomen, niet omdat het verder gaat, een verhelderend tipje van de ziel van Afrika en de Afrikanen oplicht, iets wat men tevergeefs zal zoeken in wetenschappelijke boeken. Keihard en cynisch beschreven, maar wie weet dat Mankell een grote liefde voor Afrika heeft beseft dat het hardewoorden, uit liefde gesproken zijn. Lezen, als u van spanning houdt en tegelijkertijd uw inzicht in dat grote, doodarme en zieke continent wilt vergroten. Mankell laat gelukkig nog wel een sprankje hoop opgloeien.
Uitstekend vertaald door Clementine Luijten, maar de uitgever moet zich schamen dat hij flapteksten laat schrijven door iemand die het boek duidelijk niet gelezen heeft, laat staan begrepen. | 1pos
|
In het begin is het boek wat lastig te lezen, door de voor het gevoel losstaande verhaallijnen. Maar naarmate het verhaal vordert komen de verhaallijnen goed bij elkaar. De auteur heeft een prettige schrijfstijl. De hier en daar wat technische stukken zijn wat minder, maar geeft het verhaal wel meer betekenis. Ik begrijp daardoor wel beter de sabotage. De personages zijn goed uitgewerkt. De auteur laat goed zien hoe een geniaal iemand toch eigenlijk heel asociaal is in zijn omgang met mensen. Het slot is zeer verrassend. Voor mijn gevoel wil ik eigenlijk nog wel meer weten hoe het verder gaat met de verschillende personages, maar misschien wordt het dan toch ook wel te langdradig. | 1pos
|
Goed tegen noordenwind is een treffer.Ik vond het een origineel boek,het is herkenbaar,ontroerend,grappig,irritant en ik werd steeds nieuwsgieriger naar het einde toe. | 1pos
|
Een boek met een mysterie en een plot, maar dat mag zeker niet de enige reden zijn om dit boek te lezen, maar mag ook geen reden zijn om het te vermijden. Hou je van boeken die breed uitweiden, mooi geschreven zijn (in het deens althans), met allerlei subverhalen, intriges, politieke spelletjes (Borgen voor gevorderden heb ik ergens gelezen), werwijzingen hebben naar Tycho Brahe, Bohr, Einstein? En hou je van boeken waar het handig blijkt om een bloknoot bij de hand te hebben voor alle aantekeningen en personages? Lees dan dit boek! Heerlijk! Het enige minpunt zijn de herhalingen (hoewel ook wel af en toe handig als je geen aantekeningen hebt)
Einstein liked inventing phrases such as "God does not play dice," "The Lord is subtle but not malicious." On one occasion Bohr answered, "Einstein, stop telling God what to do. | 1pos
|
Dit is het tweede boek dat ik lees van Murakami en ik ben om! Norwegian Wood vond ik zonder meer goed, maar de hype omtrent deze schrijver was mij toen nog niet helemaal duidelijk. Nu, na het lezen van Kafka op het strand, begrijp ik beter waarom deze schrijver zo’n groot publiek bereikt. Allereerst leest zijn proza lekker. Je hoeft je niet door tongbrekende zinnen te worstelen en evenmin is het verhaal taai, integendeel. Je vliegt door de ruim 600 pagina’s heen. Het boeit, er zit mysterie en surrealisme in, het is absurd en toch geloofwaardig. En - en dat onderscheidt het koren van het kaf(ka) - het heeft onmiskenbaar kwaliteit. Er staat niets in dat zonder betekenis of dieperliggende laag is. Het is echt een compositie.
Er spelen diverse verhaallijnen in Kafka op het strand, die aanvankelijk los lijken te staan van elkaar, maar uiteindelijk met elkaar verbonden blijken. Een vijftienjarige jongen, Kafka Tamura – de enige die als ‘ik’ in het boek optreedt, en daarom door mij als hoofdpersoon werd ervaren –, loopt weg van huis. Zijn relatie met zijn vader, die kunstenaar is, is bijzonder slecht. Vaak sprak zijn vader de vloek uit over zijn zoon: “Eens zul jij met je eigen handen je vader vermoorden. Eens zul jij met je moeder slapen.” (p.283) Een ware Oedipus. Zijn moeder kan hij zich niet herinneren. In zijn vroege jeugd verliet ze het gezin en nam haar dochter mee. Kafka, die zichzelf met die naam heeft getooid, is op zoek naar zijn zus en moeder om erachter te komen waarom zijn moeder hem, door haar vertrek, als waardeloos bestempelde. Uit de gesprekken die hij voert met een fictieve jongen die Kraai wordt genoemd, put Kafka levensmoed. Tijdens zijn vlucht belandt Kafka in een ander deel van Japan, waar hij vrienden wordt met Oshima, die bibliothecaris is van een bijzondere bibliotheek.
De tweede hoofdverhaallijn is die van Nakata, een oudere man die over zichzelf in de derde persoon enkelvoud spreekt. Uit gespreksverslagen van het leger die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog zijn gemaakt, blijkt dat Nakata als kind betrokken was bij een onverklaarbaar incident. Daarbij raakten alle kinderen uit zijn klas tijdens een buitenles in het bos bewusteloos. Allen kwamen al vrij snel weer bij, op één kind na. Dat was Nakata. Nadat hij weken later uit zijn coma ontwaakte, was hij veranderd van een van de slimste kinderen in de klas, tot iemand met een extreem laag IQ, die niet meer kon lezen en schrijven. “Zijn hoofd was leeg, letterlijk. Hij was als de spreekwoordelijke tabula rasa naar de wereld teruggekeerd.” (p.100) Sindsdien is zijn schaduw ook dunner dan van andere, normale, mensen. Wel kan hij met katten praten en als extraatje op zijn uitkering int hij bescheiden beloningen voor het opsporen van vermiste katten.
Van een aantal personages in dit boek krijgt de lezer een bijzonder levensverhaal voorgeschoteld. Kafka krijgt uiteindelijk onderdak in de bibliotheek, waar mevrouw Saeki de directrice is. Haar verhaal is schrijnend en prachtig tegelijkertijd. Dat geldt ook voor Oshima. Hij heeft het voorkomen van een man, maar is in werkelijkheid vrouw.
Terwijl Kafka tracht een nieuw bestaan op te bouwen, gebeurt er iets dramatisch in het leven van Nakata. Hij raakt betrokken bij een moord met een sterk surrealistisch karakter, en voelt dat hij een reis moet maken, al weet hij niet waar naartoe. Onderweg sluit hij vriendschap met een vrachtwagenchauffeur. Hoe de diverse verhaaldraden bij elkaar komen en welke omwegen en bijzondere ervaringen de personages doormaken, valt onmogelijk weer te geven in de lengte van een boekbespreking. Maar als lezer geloof je wat er gebeurt, zelfs wanneer Kafka in een schaduwwereld terechtkomt, die veel weg heeft van het dodenrijk. De lezer zal zelf ontdekken of de vloek van Kafka’s vader waarheid zal worden of niet.
Uiteindelijk gaat het boek over grote levensvragen. Zo vraagt Kafka zich af: “Waarom moet ik met alle geweld het leven zo serieus nemen?” Per slot van rekening: “Over honderd jaar zijn waarschijnlijk alle mensen die ik nu zie van de aardbodem verdwenen (ikzelf inbegrepen) en tot stof en as vergaan.” (p.80) Een rode draad door het hele boek is de beroemde zin van Goethe’s Faust: “Alles Vergängliche ist nur ein Gleichniss”. Voor mij is de diepste betekenis die de schrijver in het boek heeft gestopt de vraag of je als mens je hele leven wilt herinneren of alles liever zou vergeten. “Herinneringen maken dat je je vanbinnen warmer voelt. Maar tegelijkertijd scheuren ze je ook van binnenuit aan stukken.” (p.535) Een thema dat mij meer dan bijzonder aanspreekt.
Voor Nakata werd de keuze tussen herinneren en vergeten voor hem gemaakt, door het merkwaardige incident uit zijn jeugd. Maar Kafka moet die keuze wel zelf maken. De samenloop van omstandigheden brengt hem tot het moment waarop iemand hem de hand uitsteekt om over te lopen naar de totale vergetelheid. Het deed mij sterk denken aan de slotscène van het beroemde toneelstuk van Frank Wedekind, Frühlings Erwachen. Daar probeert een vermomde heer een van de hoofdpersonages over te halen toe te treden tot het dodenrijk. Wat Kafka uiteindelijk besluit, is aan de lezer zelf.
Het enige minuscule minpuntje aan dit boek is dat hier net als in de vertaling van Norwegian Wood irritante zinnen staan als ‘het werd hem vreemd te moede’. Twee vertalers, dezelfde oubollige trucjes. Los daarvan overheerst de vreugde. Dit boek is een meesterwerk en niets minder dan dat. Perfect gecomponeerd met mooie zinnetjes en diepzinnige ontwikkelingen. Hier en daar doet het surrealisme mij denken aan Paul Auster, maar Murakami heeft een volledig eigen stijl en stem.
Gelezen: december 2010 | 1pos
|
In De Nergens man lezen we verder met Evan Smoak. Wanneer hij bijkomt in een kamer die hij niet kent, wordt het hem al snel duidelijk dat iemand hem te grazen heeft genomen. Maar wie? En waarom? Evan moet een stuk sneller en slimmer zijn dan zijn tegenstander, die niet zuinig is geweest met voorzorgsmaatregelen. En dan zijn er nog de mensen die zijn hulp nodig hebben. Kan Evan op tijd ontsnappen?
Na een goede start in Orphan X gaat we nu in razend tempo verder met Evan Smoak. Ik had vanaf het begin af aan een zwak voor Evan. Eindelijk eens een ‘held’ zonder de standaard ‘kijk mij eens onoverwinnelijk zijn’. Evan laat regelmatig zijn menselijke en kwetsbare kant zien, wat hem juist tot een onverwoestbaar persoon maakt.
De auteur weet ook in dit deel de spanning prima op te bouwen. Ik moest gewoon verder lezen. De details in het boek worden zo goed beschreven, dat het lijkt alsof je erbij bent, je ziet wat Evan ziet, je hoort en ruikt zoals hij. Wanneer een auteur dat kan, weet je dat je met een auteur van klasse te maken heeft.
De Nergensman is het welkome vervolg op Orphan X en wat mij betreft mag er nog wel een vervolg komen. | 1pos
|
De Duitse kinderboekenmaker Torben Kuhlmann (1982) heeft een nieuw boek uit: Armstrong, de avontuurlijke reis van een muis naar de maan.
Het prentenboek gaat over een dappere muis, die niet gelooft dat de maan is gemaakt van kaas en zelf op onderzoek gaat. Ik maakte een videorecensie over dit boek.
Bekijk mijn vlog over Armstrong hier!
(Je kunt optioneel de ondertiteling inschakelen.) | 1pos
|
Ik heb het boek Cinder gelezen van Marissa Meyer en vond het een geweldige draai aan het originele sprookje. Ik verwachtte dan ook weer een boek gevuld met fantasie en geweldige personages. In het begin geraakte ik wat moeilijk in het boek om dat er veel informatie was over de twee verschillende groepen en ik mijn weg daarin moest vinden. Na een tijd zat ik er helemaal in en vond ik het een geweldig boek. Het is ook geschreven uit het perspectief van Nova, die wordt aanzien als een slechterik in het boek. Ik voelde meteen een connectie met haar omdat ze haar familie kwijt was en dit, misschien op een iets geweldadigere manier, probeerde op te lossen. Uiteindelijk doet ze mee met de Rebellen om zo een beter idee te krijgen van haar vijandelijke organisatie, maar wordt ze verliefd op één van de Rebellen. Hier blijf ik ook nog een beetje op mijn honger zitten en ik hoop dat het dan ook in het tweede boek verder ontwikkeld. Het einde was ook verrassend. Ergens had ik het wel verwacht en vraag ik me af wat er daar verder mee gaat gebeuren.
Het boek was totaal anders dan ik had verwacht, maar op een goede manier. De personages waren heel leuk en ook het verhaal was goed opgebouwd. Ik blijf na dit eerste boek een beetje op mijn honger zitten en ben dus heel benieuwd naar het vervolg! | 1pos
|
Ieder jaar zijn er wel een paar kleuters die roepen dat zij Sinterklaas willen zijn. Het varen op de pakjesboot en het rondbrengen van cadeautjes lijkt hen wel leuk. Ook Klaasje uit Klaasje Sinterklaasje en de pakjesboot heeft die droom.
Zijn moeder heeft voor hem al een mijter en een rode mantel gemaakt. Op pakjesavond besluit Klaasje Sinterklaas te gaan helpen. Hij blaast zijn rubberboot op, laadt hem vol met cadeautjes, zet de deur van zijn huis open en glijdt zo over de sneeuw naar buiten. Hoe dit avontuur afloopt, lees je in Klaasje Sinterklaasje en de pakjesboot.
Kathleen Amant heeft een leuk verhaal geschreven voor kinderen die dromen om Sinterklaas te zijn. Alles komt aan bod…de pakjesboot, het ruim vol cadeautjes, de snoepkamer, het vullen van de zakken en het rondbrengen.
Kinderen gaan mee in het avontuur van Klaasje. De illustraties zijn prachtig, dat zijn we gewend van Kathleen.
In het boek valt ook veel te tellen. Kijk samen met je zoon/dochter hoeveel boten, beren en auto’s in de pakjeskamer staan. Tel de pieten in de snoepkamer of de zakken bij de boot.
Klaasje Sinterklaasje en de pakjesboot , een geweldig prentenboek voor alle kleine Sinten in spé! | 1pos
|
De eerste keer dat ik dit boek las was ik een jaar of 12.
Ik denk dat dit boek zeer heeft bijgedragen aan mijn enorme liefde voor boeken en dan vooral de fantasy genre.
De manier waarop Anne Rice deze zielloze schepsels tot leven wekt en een ziel geeft is onnavolgbaar. De sympathie die zij weet op te wekken voor wezens die enkel voorkomen in nachtmerries is als die van geen ander.
De liefde die ik voel voor Louis, Lestat, Claudia en alle andere onsterfelijken is na 20 jaar niet minder geworden.
Een ieder die houdt van dit genre of misschien zelfs wel boeken in het algemeen zou deze moeten lezen! | 1pos
|
Paulien is 13 jaar en heeft pas haar vader verloren. Haar moeder heeft al heel snel een andere vriend die ook meteen maar z´n intrek heeft genomen bij moeder en dochter. Hij heeft alleen een ongezonde belangstelling voor Paulien en wanneer zij dit bij haar moeder aankaart reageert deze niet zoals ze had gehoopt. Dan verdwijnt Paulien.
Eli veroorzaakt een ongeluk en handelt allerminst zoals verwacht. Bang voor de gevolgen voor zijn carrière neemt hij een wel heel dramatische beslissing, niet wetende wat hem dit gaat brengen. Het gevoel dat hij in de gaten wordt gehouden laat hem niet los maar toch weerhoudt het hem er niet van de ene na de andere verkeerde beslissing te nemen. Wanneer hij last van zijn geweten krijgt en iemand hem chanteert merkt hij dat het hebben van een principe erg duur kan zijn, letterlijk. Eli Hellings is advocaat, gehuwd met Eva en hebben twee kinderen. Een groot huis, carrière en geld genoeg. Eli is bezig met een grote rechtszaak waardoor hij veelvuldig van huis is. Wanneer er dan een allerminst vriendelijk telefoontje wordt gepleegd en Eva opneemt wordt haar duidelijk dat niet alles is zoals ze had gedacht. Eli heeft heel wat uit te leggen.
Op het bureau heeft Rani te maken met de omhooggevallen DerKinderen. Haar collega roept irritatie op, continue. Ze kunnen het niet met elkaar vinden, lopen elkaar voor de voeten. Wanneer hun chef ook nog eens Rani van een zaak afhaalt omdat ze teveel persoonlijke belangen heeft zijn de rapen gaar, wat haar betreft. Maar wat er later boven water komt had ook Rani niet zien aankomen.
Rani’s zusje verdwijnt. Samen met haar vriendinnetje is ze op de manege wanneer Rani wordt weggeroepen. Deze beslissing zal haar zuur komen te staan. Wat ze ook doen, ze vinden de meisjes niet. Rani is de wanhoop nabij. Waar is haar zusje? Wat ziet ze over het hoofd? Door de aanhoudende hittegolf wordt het werk bemoeilijkt en de leugens van betrokkenen maken het er alleen nog maar moeilijker op. Rani bereikt het punt dat ze haar geduld dreigt te verliezen. Gelukkig kan ze terugvallen op de mannen in haar leven; Frederik en Simons. Hoe belangrijk zij voor haar zijn wordt steeds duidelijker.
Rani is temperamentvol, met momenten heetgebakerd. Ze is rechtvaardig en koppig. Gedreven en volhardend maar ook kundig en snel denkend. Simons heeft het soms hard te halen bij zijn collega maar toch vullen ze elkaar meer dan prima aan. De manier waarop Sterre Carron haar neerzet is werkelijk 100% menselijk, misschien nog wel meer. Haar handelen, haar overdenkingen, ze zijn zó herkenbaar. De interactie tussen de collega’s, de rest van het team, zijn goed uitgediept. Er worden verhaallijnen opgetrokken, die potentie hebben voor vervolgboeken, met interessante personages. Het is een jong en hardwerkend team en dat kweekt sympathie. Feit is dat een team een zaak oplost, niet alleen Rani. En dat wordt mooi neergezet.
Duidelijk merkbaar is de groei van de auteur. Haar eerste boek “Mara” was een lekker debuut. Een leuke kennismaking met de hoofdpersonages maar inhoudelijk nog niet volgroeid. Met “Tirtha” heeft ze een flinke stap in de goede richting gezet. Duidelijke verdieping van de karakters, de psychologische aspecten en de verhaallijn. Toch zit hier nóg meer ruimte in. Er is bijvoorbeeld geen verhaallijn voor de slachtoffers in dit boek. Het zou heel interessant kunnen zijn om ook hun belevingen, al is het kort, in beeld te krijgen.
“Tirtha” is een indrukwekkend verhaal geworden. Een pedofielennetwerk, moord, chantage, liefdesperikelen, vriendschap en bedrog. Alles komt aan bod. Het is vlot geschreven, in een rap woordgebruik. De spanning is duidelijk aanwezig. Je hebt werkelijk geen idee, tot heel ver in het verhaal, waar het naartoe gaat. De plot is dan ook een oprechte verrassing te noemen. De titelkeuze wordt dan ook duidelijk, heel mooi gevonden. De uiteindelijke rode draad is goed uitgewerkt en geeft bij het dichtslaan van het boek een voldaan gevoel. Wel is het duidelijk dat we nog –veel- meer kunnen verwachten van het duo Diaz/Simons. Ook al is het gegeven van een werk-duo niet de meest originele, de invulling bij deze twee is dat wel. Met een lach en genoten spanning kun je dit boek tevreden dichtslaan. Op naar “Matsya”!
3,5 ster | 1pos
|
Boek met veel vaart wat leest als een trein.
Geen nagelbijtende spanning, maar je wilt weten wie er achter de moorden zit, dat blijft tot op het laatst 1 grote vraag. Dit is het zesde boek met inspecteur Thomas Berg, maar het eerste boek wat ik van deze auteur las, en ik had niet het idee dat ik iets gemist heb, prima los te lezen dus. Ik heb het met veel plezier gelezen. | 1pos
|
Meteen meegezogen in het verhaal. Mooie personages en dialogen. De spanning wordt langzaam opgevoerd. Zowel in de relaties van de hoofdpersonen naar het vinden van de dader.
Daar houd ik wel van. Gegarandeerd een paar uur leesplezier.
Op het einde nog een kleine verrassing. Een aanrader! | 1pos
|
In mei 2017 overleed de welbekende schrijver Denis Johnson (1949), maar niet voordat hij de laatste hand had gelegd aan wat zijn laatste verhalenbundel zou worden: De gulheid van de zeemeermin (nu verkrijgbaar in een Nederlandse vertaling door Peter Bergsma). De ietwat vage titel maakt het boek des te mysterieuzer. De verhalen in het boek staan qua inhoud op zichzelf, maar vallen wel onder één gedeelde thematiek: de tijdelijkheid van het menselijk bestaan en de verschillende paden die mensen kiezen in het leven. Hoewel de schrijver zinnen heeft geproduceerd waar de gemiddelde lezer van smult, is het soms lastig grip te krijgen op zijn verhalen.
Bekend stond de dichter om de poëtische klanken die hij meegaf aan zijn zinnen, waarmee hij ongeëvenaard proza op de (boeken)planken wist te zetten. De Amerikaanse schrijver waagde zich niet alleen aan bittere literatuur, maar bracht ook essays, toneelteksten, journalistieke artikelen en gedichten voort. Het was wellicht door het engagement dat Johnson toonde in zijn werken, dat hij enkele malen werd gelauwerd met prestigieuze prijzen. Zoals Jesus’ son (1992) over drugsverslaafden en Tree of smoke (2007) dat verhaalt over de Vietnamoorlog. Ook hijzelf stond voor hete vuren: dakloos, verslaafd en berooid als jongeman (voordat zijn schrijverscarrière omvang kreeg). Zo is er een lijn te trekken naar het laatste werk van Johnson: ook in De gulheid van de zeemeermin toont hij zich een geëngageerd auteur. We lezen in dit boek voornamelijk over delinquenten, uitgestotenen van de samenleving, die in een war van hallucinaties schrijven over een betere toekomst en falende kunstenaars, die teren op hun laatste restjes hoop. De dialogen zijn ontzettend sterk door de magische schrijfstijl van Johnson. Hij maakt van iedere zin haast een klein kunstwerk op zichzelf. In de korte, gevatte zinnen lijkt ieder woord precies zo gewikt en gewogen dat de taal tot in zijn meest pure vorm tot zijn recht komt op papier. Wie dit verhaal leest, komt er al snel achter dat er al veel inkt heeft gevloeid uit de pen van deze schrijver en dat dit niet zomaar een ‘vingeroefening’ is.
De gulheid van de zeemeermin telt helaas niet veel pagina’s, maar toch wist Johnson overtuigende portretten van zijn personages neer te zetten. Eén hoofdstuk lang kan een personage intrigeren en (wijze) spreuken – of levenslessen – uitspreken die aanzetten tot diepere overpeinzingen. Die overpeinzingen kunnen echter ook het gevolg zijn van een bepaalde verwarring. Soms wil de schrijver ons zo meesleuren in een gedetailleerd verhaal, dat de rode draad van het korte verhaal zoekraakt. Ook is het niet helemaal duidelijk of bepaalde vertelperspectieven vaker voorkomen of dat er wéér een nieuw personage is geïntroduceerd. Toch blijft die lichte chaos – die zo nu en dan opdoemt – ondergeschikt aan de prachtige, rijke taal waarvan Johnson zijn lezers laat smullen. Wie kennis wil maken met een paar zeer interessante vertellers, zal zich in dit boek kunnen vinden. Wie houdt van één duidelijk plot met één betrouwbare verteller die onafgebroken pakweg 500 bladzijden babbelt, kan dit boek beter niet in handen nemen. | 1pos
|
Forsyth is terug met een uitstekend gedocumenteerde, actuele thriller, die zich deels afspeelt in het hallucinant decor van de Balkanoorlogen, deels in het licht van de post-11 september terroristenjacht van de VS, waarbij het doel al eens de middelen durft te heiligen... De wreker (The avenger) is een knap onderbouwd personage met een perfecte legitimatie (nu ja) voor hetgeen hij allemaal uitspookt. Een aanrader voor wie de propagandapamfletten van Tom Clancy net iets teveel van het goede vindt. | 1pos
|
Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen. Na de achterflaptekst en na de eerste zin 'Ik was op zoek naar een plek om rustig dood te gaan' verwachtte ik niet dit toch lichtvoetige verhaal. De hoofdpersonen zijn Nathan en zijn neef Tom, heel gewone mannen, beiden behoorlijk wat pech gehad in hun leven. Zij ontmoeten elkaar na jaren weer in Brooklyn waar Tom werkt in een tweedehandsboekwinkel en raken verwikkeld in allerlei belevenissen onder andere door toedoen van Toms baas Harry.
Kleurrijke personen doen hun intrede in het verhaal zoals Rufus, de travestiet, de MVM Nancy Mazzucchelli en haar moeder Joyce, de serveerster Marina, Lucy het zwijgzame en ondeugende nichtje.
Hoogtepunten voor mij:
- het gesprek tussen Nathan, Tom en Harry over je innerlijke schuilplaats met Hotel Het Bestaan
- het verhaal van Kafka over de pop
- Lucy die cola in de benzinetank giet
- Eerst David en later Rory die vertellen over de Tempel van het Heilige Woord
- de verrassende laatste zinnen: na een korte ziekenhuisopname komt Nathan weer buiten en voelt zich zo gelukkig als een mens zich maar kan voelen
Het is de ochtend van 11 september 2001...... | 1pos
|
Het Zweedse eiland Gotland is klein. Het telt slechts 58.000 vaste bewoners. Maar, hoe klein ook, soms gebeuren er gruwelijke dingen. De Nederlandse archeologiestudente Martina Flochten wordt dood gevonden (opgehangen aan een boom, een diepe snee in haar buik) en twee kleine meisjes vinden een onthoofde pony in een afgelegen weiland. In beide gevallen is bloed afgetapt en is het lijk leeggebloed. Er lijkt duidelijk een verband te zijn. Als later ook nog een internationale beroemdheid op rituele wijze wordt vermoord, wordt de zaak helemaal ingewikkeld. Hoofdcommissaris Anders Knutas moet haast maken met de zaak want de levens van journalist Johan Berg en diens vriendin Emma lopen gevaar.
De goden verzoeken is een thriller in de beste Scandinavische traditie. De hoofdpersoon, commissaris Knutas is een depressief man die zich schuldig voelt aan de dood van een meisje. Hij lijdt aan slapeloosheid en stress en gaat voor het verlichten van zijn problemen regelmatig naar de psycholoog. Dat hij 50 jaar is, in een oude piepende Mercedes rijdt en al 25 jaar bij de politie werkt, versterkt het beeld van de tobberige politiefunctionaris die traditiegetrouw de Scandinavische policier opluistert. Uiteraard heeft hij een team om zich heen dat tegenwicht moet geven tegen zijn alledaagsheid en somberheid: een vrouwelijke collega die single is en een vlotte jonge agent die onvermoeibaar op vrouwen jaagt. Tot zover het bekende beeld.
Mari Jungstedt heeft een nieuwsgierig makende manier van vertellen. Zij creëert een bonte stoet van kleurrijke personages die allemaal op een verdachte manier te maken hadden met de vermoorde studente Martina. De lezer krijgt de informatie in kleine porties toegeschoven, waardoor de spanning onverminderd hoog blijft. Dwars door alle verhaallijnen heen wordt in flitsen beschreven hoe een onbekende en verdachte man op een verlaten boerderij steeds uit de werkelijkheid treedt. De lezer heeft geen enkel houvast. Het perspectief, de locaties en de situaties die beschreven worden wisselen in hoog tempo. Het maakt dat de lezer goed bij de les moet blijven. Dat wil de lezer ook graag, want het plot is intrigerend en razend spannend.
Mari Jungstedt houdt van details en van natuur. Ze schrijft dan ook heel gedetailleerd over de natuur. Verder vindt zij familie en privé-omstandigheden belangrijk. Jungstedt overlaadt de lezer met dit alles. Maar gelukkig wel op een positieve manier.
Dat De goden verzoeken door een vrouw geschreven is, is vanaf de eerste pagina duidelijk. In alle verhaallijnen wordt ruim aandacht besteed aan relatieproblematiek. Commissaris Knutas is stil en saai en heeft nauwelijks een seksleven. Een ander personage, Emma, wordt verliefd op journalist Johan terwijl ze getouwd is. Ze gaat vreemd, wordt zwanger en staat voor de dilemmas abortus en scheiding. De onderzoeksleider van de archeologische opgravingen Staffan heeft diverse relaties en derhalve evenveel problemen. Jungstedt creëert met dergelijke relatieproblematiek een onderhuidse broeierige sfeer die bij de lezer blijft hangen en die het verhaal een extra dimensie geeft. En dat terwijl er ook nog constant de dreiging van onberedeneerd en sadistisch geweld in de lucht hangt. Spannend, zoveel is duidelijk.
De goden verzoeken is een knap geconstrueerd boek. Jungstedt weet op een natuurlijke wijze een volledige integratie tussen privéleven en werkomstandigheden van haar personages te bewerkstelligen. Verstand en emotie beïnvloeden elkaar onafgebroken. De talloze menselijke zwakheden als ontrouw, jaloezie, hebzucht en bijgeloof, gaan hand in hand met positieve krachten als gevoel voor rechtvaardigheid, verliefdheid en spiritualiteit. De goden verzoeken is dan ook meer dan een politieroman. Het is een weerspiegeling van het leven zelf. Het kan mooi zijn, het kan triest zijn, maar spannend is het altijd. | 1pos
|
De Franse auteur Benoîte Groult (1920-2016) is vooral bekend van haar ‘overspelroman’ Zout op mijn huid. Dat boek is enigszins gebaseerd op haar eigen buitenechtelijke verhouding met een Amerikaanse piloot. In Iers dagboek, samengesteld door haar dochter Blandine de Caunes en vertaald door Nele Ysebaert, vertelt de schrijfster in dagboekfragmenten openhartig over deze relatie en andere aspecten van haar leven.
Vanaf 1977 tot 2003 brengt Benoîte - meestal met haar derde echtgenoot, Paul Guimard, en soms met haar Amerikaanse minnaar Kurt - vrijwel jaarlijks een deel van de zomer en/of lente door in het vierde huis van het echtpaar in Kerry, Ierland. Daar vissen ze samen, scharrelen ze wat rond het huis en ontvangen ze hun vrienden. Gedurende hun verblijf houdt Benoîte een visserijlogboek bij. Dat logboek is nu gecombineerd met de passages uit haar dagelijkse logboek en haar reguliere “ongekuiste” dagboek over die periodes. Het resultaat is een soort vakantie-verslag dat zich niet beperkt tot het verblijf daar maar dat bericht over allerhande zaken die er in die 25 jaren in haar leven speelden.
Het voorwoord, geschreven door Blandine, is een tikkeltje flets. Zeker vergeleken met haar moeder. Zodra Benoîte de pen ter hand neemt, straalt haar uitbundige persoonlijkheid je namelijk tegemoet. Soms uit haar enthousiasme zich in een veelvoud aan uitroeptekens, waardoor je welhaast zou kunnen denken dat je het dagboek van een tienermeisje in je handen hebt. Af en toe moet je gewoon even terugbladeren om te bevestigen dat, ja, deze vrouw écht bijna zestig is bij aanvang van het boek. Benoîte brengt veel – en graag – tijd in afzondering door, wat terugkomt in haar beschrijvingen van Ierland. “Het is een natuur die alleen wil zijn”, zegt ze erover. Het gure Ierse weer en ruwe landschap echoot zo haar grillige karakter. Vanwege haar schrijverschap verwijst Benoîte regelmatig naar citaten uit de Franse literatuur. De vertaling verschaft gelukkig voetnoten waarin deze referenties geduid worden. De vele grapjes over de Franse cultuur, beroemdheden en politiek zullen echter grotendeels langs je heen gaan als je geen Francofiel bent.
Met voortschrijdend inzicht, geeft Benoîte een inkijkje in haar huwelijk. Haar man Paul is ook een schrijver en intellectueel, terwijl haar minnaar eenvoudiger van geest is. Seks speelt daarom een grotere rol in haar verhouding dan in haar huwelijk. Ze schrijft zonder schroom over haar seksuele verlangens. Leuk om te lezen dat die niet opeens opdrogen zodra je de zestig gepasseerd bent! Voorheen was Paul degene die affaires had en zij degene die daaronder leed, maar in de loop der jaren merkt ze dat de balans kantelt. Nu is hij het die er moeite mee heeft dat ze emotioneel niet meer zo afhankelijk is van hem. Daardoor gaat hij haar steeds meer claimen, wat zij vervelend vindt. Het is verfrissend dat deze problemen vrijuit besproken worden. Benoîte doet dit eerlijk zonder zichzelf te sparen.
Ten slotte is Iers dagboek ook een verhaal over lichamelijke aftakeling. Bij aanvang van het boek is Benoîte 57 jaar oud en bij afloop is ze inmiddels 83. Ze beschrijft het ongemak van ouder wordende lichamen en medische klachten onomwonden. Hun liefde voor de visserij zorgt voor steeds meer moeilijkheden. Vooral Paul gaat op een gegeven moment schrikbarend hard achteruit. Hun verblijven (en de verslagen daarvan) worden bijgevolg steeds korter in latere jaren. Opeens denkt Benoîte elke keer als ze hun huisje bezoeken dat dit weleens hun laatste zomer in Ierland zou kunnen zijn. Je hoeft niet bijzonder gevoelig te zijn om dit confronterend te vinden. Vanaf een bepaalde leeftijd gaat het alleen maar bergaf. Zo is het leven.
Iers dagboek is niet bedoeld om in een ruk uit te lezen. Beter ga je ervoor zitten en lees je op je gemak telkens een paar dagboekaantekeningen. Zo kun je de levenslust van Benoîte, haar huwelijksstrubbelingen en haar onverwachts schrijnende relaas over het toeslaan van de ouderdom optimaal op waarde schatten. | 1pos
|
Iedereen houdt toch van kerstmis! Samen gezellig cadeautjes uitwisselen, met heel de familie aan tafel zitten, 'home alone' zien terwijl het buiten sneeuwwit is. Dit was toch waar ik eerst van overtuigd was... Ik kon niet begrijpen dat er mensen bestonden die niet uitkeken naar 25 december. Na het lezen van het boek 'engelenstem' van 'Arnaldur Indridason' kan ik er eindelijk inkomen dat het dus niet voor iedereen een moment is van gezellig samen zijn met heel de familie. Het boek heeft voor mij een nieuwe kijk op het leven veroorzaakt, niet alles is zonneschijn en maneschijn.
Arnaldur Indridason is één van de bekendste schrijvers in IJsland. Zijn succes blijft immers niet binnen de grenzen van IJsland, maar ook in Duitsland worden er duizenden exemplaren van hem verkocht. Zijn werk wordt over de hele westerse wereld vertaald. Bij dit succes horen natuurlijk enkele prijzen, zo heeft hij in 2002 voor 'Noorderveenen' en in 2003 voor 'Moordkuil' tweemaal achtereen de Glazen sleutel, de prijs voor de beste Scandinavische misdaadroman gewonnen. Alle thrillers van Arnaldur Indridason zijn zeer pessimistisch en somber geschreven. In het boek 'engelenstem' draait het allemaal rond eenzaamheid, verstikkende relaties, probleemgezinnen, het menselijk lot, verlies in de breedste zin van het woord en ontwortelde kinderen. De les die je uit het boek ‘engelenstem’ kan leren is: 'niemand van ons is het perfecte kind, niemand de perfecte partner en niemand is de perfecte ouder.' Dit wordt zeer sterk duidelijk gemaakt en versterkt omdat het boek op een zodanig donkere manier geschreven is. Sommigen verklaren de donkere schrijfstijl van Arnaldur door het sombere landschap of door de maandenlange koude winter in IJsland. In zijn verhalen schijnt de zon nooit en is het dus altijd koud. Ondanks het op een zodanige pessimistische manier geschreven is, blijft het een pakkend verhaal waar je even niet goed van bent. Na het lezen van het boek besef je dat niet iedereen in deze wereld gelukkig is en zeker niet rond de tijd van kerstmis wat velen wel denken.
Tijdens een interview met de schrijver verklaarde hij waarom zijn boeken zo donker en pessimistisch zijn. Hij legt uit dat het op de eerste plaats met zijn eigen te maken heeft. Hij wil niet over gelukkige mensen schrijven, want volgens hem is geluk saai. Hier kan ik zelf wel inkomen, want wie leest er nu niet liever een boek met spanning en plotse veranderingen die men niet zag aankomen dan een boek dat over gelukkige mensen gaat
en waar er niets speciaals in gebeurt. Hij maakt ook duidelijk dat hij het leven wil tonen zoals het is, de pure realiteit dus.
In grote lijnen gaat het verhaal over de portier van een hotel in IJsland die verkleed als een kerstman met zijn broek op zijn enkels vermoord wordt terug gevonden door het kamermeisje in zijn souterrain in het hotel. Voor ik het boek ging lezen met alleen maar de korte inhoud als achtergrond, was ik een beetje bang dat het verhaal wat langdradig ging zijn. Om de moordenaar te vinden moest men het hele verleden van het slachtoffer nagaan. Uiteindelijk was het zeker en vast niet langdradig. Dit was niet het enige verhaallijn in het boek, het loopt samen met vele andere gebeurtenissen. Bijvoorbeeld een jongetje van wie ze vermoeden dat zijn vader hem mishandelt, de detective zelf die een ernstig trauma in zijn verleden heeft opgelopen, ... Door deze verschillende gebeurtenissen zou je kunnen denken dat het te ingewikkeld ging worden, maar dit was het ook zeker niet! Je kon duidelijk volgen over wat het verhaal ging. Alleen was het soms een beetje moeilijk om te onthouden wie welke personage was, omdat het bijna allemaal IJslandse namen zijn en deze in mijn ogen sterk op elkaar lijken.
Wanneer men in het verleden van de vermoorde portier gaat graven, komt men te weten dat hij een zeer complexe jeugd heeft gehad. Het begint bij dat hij als kleine jongen gedwongen werd door zijn vader om een kindsterretje te worden in een koor. Zijn vader wou dit omdat hij een zeer groot talent heeft en een wonderbaarlijke stem. Hij is hier zelf helemaal niet tevreden mee, maar hij heeft geen keus. Op school werd hij gepest en uitgelachen omdat hij volgens zijn klasgenoten 'anders' was als hun. Maar zijn vader had maar één doel, zijn zoon moest wat dan ook een beroemd kindsterretje worden. Wanneer hij op het punt staat om door te breken tijdens een zeer belangrijk concert gebeurt het ergste wat er kon gebeuren… Zijn mooie, zuivere stem verandert in een zware puberstem. Heel de zaal lachte met hem en dit zorgde voor een breuk in de relatie tussen hem en zijn vader. Deze breuk werd nog eens versterkt doordat hij stiekem een homo was en zijn vader met deze gedachten niet kon leven. Voor ik het boek las, vroeg ik me al af waarvoor ‘engelenstem’ stond. Nu dat alles duidelijk is, vind ik het een zeer geslaagd boek. Het heeft niet alleen zeer onverwachte omwentelingen, het is ook zeer spannend opgebouwd en als lezer kan je zeer goed meeleven met de gevoelens van de personages.
Het boek is opgebouwd met een hij/zij vertelperspectief, dit is goed gekozen omdat je dan ondanks de moeilijke namen van de personages beter kan volgen over wie het gaat in het verhaal.
Wanneer ik de recensies van andere lezers bekeek over dit boek, waren ze stuk na stuk allemaal even positief. Ik moet ze zeker en vast gelijk geven, want dit boek is niet alleen
een ‘goed’ boek. Het is een fantastische psychologische doordachte thriller. Het boek is
zeker en vast een aanrader, zeker voor als je houdt van een verhaal vol met gedachten van mensen die het echt niet meer zien zitten en niet meer weten wat ze moeten doen. Het boek is zo goed geschreven dat je echt medeleven krijgt met de personages. Zelfs als je niet graag leest is dit boek een aanrader, want het is zo vlot geschreven dat je niet kan stoppen met lezen. Je wilt weten wie de moordenaar uiteindelijk is en wat er zich in het verleden van de personages allemaal heeft afgespeeld wat maakt dat ze zo zijn geworden. | 1pos
|
Vader Roman woont met zijn vrouw, die geen naam heeft, en zijn zoontje Victor in Limburg. Hij is van Poolse origine. Zijn ouders zijn in België gaan wonen, waar ze gedwongen waren te blijven door de oorlog (WOII). Dzia Dzio (is deze fantastische naam een eigennaam of is het Pools voor opa?) was een top-voetballer, die door de oorlog zijn carrière in de knop gebroken zag. Dat was voor hem moeilijk te verteren. Hij was een geknakt mens. Hij dronk.
Veel van Romans familie woont nog in Polen. Af en toe treft de hele familie elkaar onder genot van veel drank.
Dit is een mannenboek. Dat wordt onderstreept door uit het citaat van Stromae in het begin en uit het nawoord van Helinski, waarin sprake is van de opeenvolging van vaders en zonen door de tijd heen, als kralen in een eindeloze ketting - om maar eens een erg vrouwelijke metafoor te gebruiken. Daarom krijgt de moeder geen naam. Daarom ligt er ook zoveel nadruk op voetbal. Vrouwen spelen geen voetbal, al moet je dat tegenwoordig niet meer zeggen. Maar toen Victor klein was, speelden er nauwelijks vrouwen voetbal.
Vader Roman is voor zijn werk veel op reis in het buitenland, en dat is eigenlijk zijn lust en zijn leven. Roman is een disfunctionele vader en een slechte echtgenoot. Natuurlijk houdt hij van zijn zoon en zijn vrouw. Maar om die vrouw gaat het hier nu eenmaal niet. Roman paait zijn zoon met mooie praatjes, met luchtfietserij, met sprookjesachtige jongensverhalen van vroeger, van een opa die al een voetballegende werd voordat hij zijn hoogtepunt kon bereiken, en met overrompelende mooie jongensdromen als een eigen voetbalveld in de tuin.
Als Roman zich beperkt voelt door zijn gezin of zijn werk of andere omstandigheden, drinkt hij zijn teleurstellingen weg, zoals zijn vader deed en de rest van zijn Poolse familie. De Polen hebben er ook een handje van zichzelf uit het leven te schrappen, wanneer de problemen hun te na komen. Een hartnekkige familiekwaal.
Zo’n vader geeft zijn zoon een ambigu gevoel. Enerzijds is hij er niet wanneer hij nodig is en komt hij zijn beloften niet na, maar hé.. zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar... wen er maar vast aan. Anderzijds is hij een fabuleuze en fabulerende vader met prachtige verhalen over de Poolse opa en oma, over alle plaatsen in de wereld waar hij geweest is en waar hij nog wil zijn.
Als kind laat Victor zich makkelijk overhalen tot het kamp van zijn vader, en tegen zijn moeder, die de enige is die het gezin draaiend weet te houden, die de jonge Victor een veilig thuis biedt en hem een opleiding laat volgen.
In het tweede deel is Victor een adolescent en verhuist zijn vader naar Afrika, waar naar hij zelf zegt, zijn hart ligt. Dan begint voor Victor de strijd naar de volwassenheid, zijn ‘rite de passage’, waarvan hij zelf de regels moet verzinnen, en maakt hij zich los van zijn vader.
Het eind vond ik verrassend, prima passend en ook met sprinkeltjes licht en hoop. Dat eind kwam op tijd, want inmiddels vond ik de patstelling tussen zoon en vader een beetje langdradig worden.
Helinski heeft een mooi helder en onnadrukkelijk taalgebruik dat hij combineert het gebruik van metaforen en motieven. De metaforen zijn aangepast aan de leeftijd: vrij eenvoudig in het eerste deel, wat uitgesprokener en uitgewerkter in het tweede deel. Dat is een fraai stukje literaire ambacht.
Persoonlijk houd ik erg van onnadrukkelijk taalgebruik. Prachtig is, maar uit de aard van de zaak valt het niet erg op. Meester op dat gebied was de Engelse schrijfster Penelope Fitzgerald; een recenter voorbeeld Elisabeth Strout in Ik heet Lucy Barton, een ok in zekere zin de Japanse schrijver Haruki Murakami.
Het gebruik van motieven, zoals het stuk hout Roman per se uit China mee wil nemen, de medaille van Dzia Dzio, maar ook de helicopter, die op het eind een louterende rol speelt. Vooral het helicopter-motief is knap gevonden en goed ingezet. In dat motief schuilt een hele wereld: mogelijkheid tot ontsnappen, mogelijkheid vrij te worden misschien zelfs ‘verlicht’, maar ook de mogelijkheid een helicopter-view te ontwikkelen: een overzicht. Erg fraai!
Enkele meesters van het motiefgebruik zijn Jeroen Brouwers en AFTh van der Heijden. Maar er zijn voorbeelden te over. Het gebruik van motieven bindt een tekst samen tot een eenheid.
Het laatste stukje had Heleinski niet moeten schrijven: Later krijg ik een zoon....(pp. 235-240); dat doet afbreuk aan de roman en de eenheid van de roman. Laat het vertelde voor zich spreken. Dat eind wijst terug op het citaat aan het begin uit een song van Stromae.
Over de kwestie: Is dit een autobiografisch tekst? volsta ik met te zeggen dat ik dit boek beschouw als een roman, dus als fictie. Dat er - ongetwijfeld - sprake is van autiobiografische elementen maakt het boek niet een betere roman of een beter verhaal.
Wat mij nog even aan het denken zet is de ondertitel: Een vadergeschiedenis. Dat gaat natuurlijk over alle vaders in deze roman: Dzia Dzio, over Roman, over Victor en Victors zonen. Dit is een mannenboek! | 1pos
|
Het nieuwe boek van Carla de Jong kon ik niet wegleggen, het is lang geleden dat ik een boek in één ruk heb uitgelezen. Nooit meer regen is zo'n boek. Spannend tot de laatste bladzijde, maar ook met rake typeringen van de karakters, fijne dialogen en een geweldige couleur locale. Lezen! | 1pos
|
Het tweede deel van de Hercules-serie.
Ook dit deel weer verslonden in enkele uurtjes.
Met genoeg puzzelstukjes die nog opgelost moeten worden dus binnenkort deel drie lezen. | 1pos
|
Het is een mooi verhaal. Ik vind het jammer dat het boek uit is. Sommige gebeurtenissen kwamen heel abrupt. Wat natuurlijk in werkelijkheid ook zo is, als zoiets je overkomt dan komt het heel hard aan.
Wel vond ik daarom het verhaal soms te kort. Voor mij had het een veel dikker boek mogen zijn.
Met de wetenschap dat de schrijfster zelf ook meerdere herseninfarcten heeft gehad, leest voor mij een boek toch anders. En betrap ik mezelf erop dat het moeilijk is om objectief te zijn. Omdat ik zelf ook een heftige ziekteperiode achter de rug heb. (In 2010 een dubbele longontsteking na de Mexicaanse griep, 8 dagen kunstmatige coma en daarna een periode erg benauwd en bang zijn alsnog te overlijden)
De boodschap is heel duidelijk, het zijn de woorden van Kirstin zelf:
Gezondheid is een kostbaar goed. Let op jezelf, wees lief voor jezelf en pas op jezelf. Denk na over wat je eet, denk na over wat je doet. En geniet van elke dag. Het kan zomaar je laatste zijn.
Toch moet mij van het hart, dat er een paar foutjes in staan. Degene die geholpen heeft met redigeren had het moeten zien. Aan de andere kant wordt toch heel mooi duidelijk dat een boek schrijven mensenwerk is. Dat ik vind, als lezer, maar ook als auteur, dat er in sommige gevallen niet zomaar domweg sterren aan een boek mogen worden gehangen.
Een persoonlijk verhaal of een ziekteproces, een waargebeurd verhaal, een dagboek, verhalen over incest en mishandeling, boeken over de holocaust en gruwelijkheden uit oorlogen, die verdienen het niet om sterren te krijgen. Die verdienen een plek in het hart van mensen. Degene die het geschreven heeft, heeft het lef gehad om het met de buitenwereld te delen.
In dit verhaal wordt duidelijk wat er zou kunnen gebeuren binnenin een gezin, een familie en andere omstanders. Het zijn verzonnen personages.
Ik weet heel zeker dat als er niets bekend was over de achtergrond van de schrijfster, het boek "anders" bekeken zou zijn. Daarom koos ik voor een persoonlijke iets langere recensie. Om aan te geven dat er zoveel verschillen kunnen zijn in boeken | 1pos
|
Door het lezen van dit boek krijg je heel wat details over de politieke machtsverhoudingen in de 19de eeuw
Het boek is volledig en mag als referentiewerk gelden
In de inleiding suggereert de schrijver het boek in zijn geheel te lezen.
Toch een opmerking hierbij.Soms worden zoveel details vermeld die de verhaallijn blokkeren en soms irrelevant zijn.
Hoed af voor de vertaling! | 1pos
|
Het waagstuk van de politiek bindt twee werken en een interview van Hannah Arendt samen. De subtiele introductie van De Schutter en Peeters duidt op kritiek in de richting van het huidige Amerikaanse politieke klimaat.
De Schutter en Peeters verbinden het gedachtengoed van Arendt met kritische reflectie op politiek van het heden. Arendt reflecteert omtrent de jaren zeventig met een kritische blik op de ontwikkelingen in Amerika sinds de tweede Wereldoorlog. Ze maakt zich tevens hard voor burgerlijk engagement tegen heersende macht als deze leidt tot onderdrukking en onrechtmatigheid.
De Schutter en Peeters laten zien, dat dit nog steeds actueel is en dat we moeten waken voor de invloed van politieke leugens, om onderdrukking te voorkomen. Hoewel De Schutter en Peeters waarschuwen dat de waarheid achterhalen steeds complexer, al dan niet onmogelijk is geworden door het gebruik van digitale technieken, valt er nog steeds een les te leren uit de werken van Arendt.
Het waagstuk van de politiek is een mooi laagdrempelig verzamelwerk van Arendt, voor ieder die zich in politieke filosofie interesseert. Het is een zeer geschikt werk om dieper in te gaan in de wereld van politieke macht en burgerlijke verantwoordelijkheid. Deze paperback is zeker de moeite waard en kan voor zowel filosofen als geïnteresseerden veel toevoegen aan het denken over actuele politieke zaken. | 1pos
|
Wat een heerlijk, sfeervol, spannend boek is dit! Tuurlijk, het is een spokenboek, dus spannend en een beetje eng. Zou niet goed zijn als dat niet zo was. Taalgebruik is prachtig, karakters bont en vreemd, gebeurtenissen heerlijk creepy. Het idee om spoken te vangen in het licht van zo'n ouderwetse toverlantaarn en te fixeren op de glaasjes. Super. En de tekeningen van Iris Compiet maken het geheel helemaal af.
Enige kritiekpuntjes: het einde is een beetje een opeenvolging van climaxen en de website wordt een beetje gepusht. Niettemin: een aanrader voor ieder kind dat van griezelen houdt. | 1pos
|
Over dit boek is al veel gezegd en geschreven. Het was genomineerd voor de Librisprijs 2016 (shortlist) en heeft ook al de Boekhandelprijs gewonnen (prijs van boekverkopers voor het mooiste boek van het afgelopen jaar maar dat in de ogen van de boekverkopers onderbelicht is gebleven. Dit laatste staat in contrast met mijn beginzin).
Maar wat dit boek voor mij persoonlijk waardevol maakte was dat het je het belang van ‘gidsen’ (zoals Alex Boogers ze noemt) voor kansarme kinderen laat inzien. Zelf werkzaam in het onderwijs in een kansarme buurt heeft het mijn ogen toch weer wat verder geopend. Je kan het verschil maken voor zo’n kind! Helaas staan er ook tenenkrommende voorbeelden in van ‘anti-gidsen’ (niet een term die Boogers gebruikt): voorbeelden zoals het niet moet. Maar door dat contrast kwamen die goede ‘gidsen’ nog beter uit de verf. En voorbeelden van hoe het niet moet brengen je op hun eigen manier ook weer iets bij. Al met al bleek het voor mij niet alleen een goed geschreven-, maar ook een leerzaam boek! | 1pos
|
Na zoveel positieve reacties op mijn Instagrampost, waarin ik aangaf ‘De schaduw van de wind’ van Carlos Ruiz Zafón te willen gaan lezen, was het eind vorige week zo ver: ik begon in het boek waar vrijwel iedereen (heel) enthousiast over was. Misschien waren het mijn hoge verwachtingen, maar ik kwam niet direct in het verhaal. De (te?) formele zinnen, vele zijsporen en het onbegrip m.b.t. de essentie van het verhaal (waarom is het voor Daniel nu juist zo belangrijk die Julián op te sporen?) zorgden ervoor dat ik de eerste 200 pagina’s mijn aandacht moeilijk bij het verhaal kon houden. Maar daarna… was ik verkocht. Veel van de puzzelstukjes begonnen op hun spreekwoordelijke plaats te vallen. Ik ging van Fermín en meneer Sempere houden, kreeg medelijden met Nuria en werd verliefd op de liefde tussen Daniel en Beatriz. De drie woorden die het verhaal voor mij het best omschrijven, zijn ontroerend, mysterieus en sfeervol. Het einde van het verhaal vond ik prachtig en voelde, ondanks dat ik toch nog met een aantal vragen bleef zitten, ‘af’. Dit doet me daarom wel afvragen wat er in de overige drie boeken aan bod komt… | 1pos
|
Een boek om regelmatig bij te lachen, uit te citeren, aan terug te denken, te herlezen enz.
Wel in het Engels lezen, want sommige grappen/woordspelingen zijn volgens mij onvertaalbaar en juist in het Engels onweerstaanbaar.
Voor mij volgend jaar ook Towel Day!
En 42 is voor altijd een bijzonder getal geworden... | 1pos
|
Wat een ontzettend mooi boek. Ik ben het helemaal met Tamara eens. Dit boek zal mij nog lang bijblijven. En biedt weer stof tot nadenken: waar gaat het in het leven om? Wat is belangrijk? | 1pos
|
Een roman waarin de relatie tussen een jonge jongen en een oudere vrouw centraal staat. Mooi hoe de schrijver binnen het verhaal maatschappelijke thema's naar voren laat komen. Tegelijkertijd met de relatie die steeds een intiemer karakter krijgt, krijgt ook de lezer steeds meer zicht op de manier waarop de hoofdpersoon in het leven staat. De spanning hoe de relatie zich ontwikkelt, is goed opgebouwd en de wending verrast. Het verhaal deed mij deels terugdenken aan het boek "De voorlezer" van Bernard Schlink. | 1pos
|
Ik heb met veel plezier Spinning Silver gelezen.
Al bij het begin voelt het hoofdpersonage Myriem levend. Het is niet een typische heldin. Hoewel ze dingen doet die je als zelfzuchtig kan zien, begrijp je haar redenen en maakt het haar menselijk.
Ineens is er tijdens het lezen verwarring, zomaar opeens kloppen de reacties niet en is de toon net iets anders.
Een tweede personage doet zijn intrede. Naar aanleiding van de gebeurtenissen in het eerste hoofdstuk krijg je door de gevoelens van Miryem de verwachting dat Wanda (het tweede personage)een grondige hekel zou hebben aan Miryem. Heel verrassend om dan te lezen dat Wanda juist dankbaar is. Dit maakte het verhaal realistisch.
Al snel ben je gewend aan de overgangen tussen de personages en merk je de meerwaarde van al die perspectieven. uiteindelijk wordt het verhaal vanuit 6 personages verteld.
Heel knap is dat je aan de toon van de zinnen herkent wiens perspectief er gebruikt word.
De fantastische elementen voelen natuurlijk aan en geven het verhaal een echt sprookjes gevoel. Het verhaal wordt in een rustig tempo verteld, sommige gebeurtenissen zelfs uit meerdere oogpunten waardoor je heerlijk in het verhaal wordt getrokken.
Kortom een heerlijk winters sprookje om in weg te dromen. | 1pos
|
In Lefbek vertelt Anke Laterveer het verhaal van Lise. Lise probeert zich in haar jeugd voortdurend aan te passen bij haar ouders, vriendinnen op school en andere mensen om haar heen, maar voor haar gevoel gaat dat niet zo goed. Ze voelt zich altijd anders. In haar streven erbij te horen, laat ze anderen soms ver over haar grenzen gaan.
Het boek is vlot geschreven met een humoristische toon. Korte zinnen geven snelheid aan het verhaal. Lise maakt heftige dingen mee in haar jeugd, mede door haar wens om ‘erbij te horen’, en dat wordt op haast terloopse wijze beschreven. Dit brengt bij de lezer een schokeffect teweeg “lees ik dit echt?”
Je zou Lefbek kunnen zien als een ‘coming of age’ verhaal, het leven van Lise. Het begint bij haar jeugd, die niet makkelijk en gelukkig is en eindigt bij een volwassen Lise, getekend en gegroeid door de ervaringen in haar leven.
Lefbek is een gedurfd debuut, die smaakt naar meer. Door de manier van schrijven, doet het autobiografisch aan, maar dat blijkt het niet te zijn.
Eind dit jaar komt er een nieuw boek van Anke uit. Ik verheug me er nu al op. | 1pos
|
Een waargebeurd verhaal. Een Nederlands gezin trekt naar Zuid-Afrika om daar hun leven op te bouwen.
De liefde tussen Peet en Arine wordt heel erg mooi weergegeven evenals die van en voor hun kinderen. Het boek werd geschreven door iemand anders maar die kon het verhaal echt goed verwoorden, precies alsof het echt geschreven was door Arine De Prins.
Zuid-Afrika lijkt op het eerste zicht een paradijs. Maar rooskleurig was het er niet.
Als ze na 18 jaar uiteindelijk beseffen dat dit toch niet echt hetgeen was wat ze er zich van voor hadden gesteld en plannen hadden om er vandoor te gaan, gebeurt helaas het ondenkbare. Peet wordt vermoord. Op het eind merk je wel de haat die Arine nu tegenover Zuid-Afrika heeft en dit is in dit geval wel begrijpelijk... een geliefde verliezen...
Op de cover staat een zebra. Heel mooie cover voor dit verhaal! Je snapt heel snel de link met de zebra. En dit is een rode draad doorheen het verhaal.
- Waren we maar zebra’s, dan leefden zwart en wit in harmonie met elkaar - | 1pos
|
Isa Maron: Eindspel
Het laatste deel volgens de schrijfster van de serie: “De Noordzeemoorden”. Hierin beschrijft ze het vervolg van de drie vorige boeken waarin Kyra steeds verder komt in haar zoektocht naar haar zusje Sarina, die vermist wordt. Ook gaat het verder met Sarah, die nadat ze ontsnapt is, ontvoerd is door de daders van haar vorige ontvoering.
Het is al een tijdje geleden dat ik de vorige boeken heb gelezen en af en toe vroeg ik me af wie, of wat waar ook al weer had plaats gevonden. De schrijfster heeft dat opgelost door regelmatig aanwijzingen te geven waardoor het geheugen weer opgefrist wordt.
Het verhaal is levendig geschreven waardoor je het gevoel hebt, er bij te zijn èn is het heel spannend. Er spelen meerdere zaken tegelijk en er worden heel veel lijnen uitgezet in diverse landen. Omdat er zoveel gebeurt wil je verder lezen om te weten hoe het verder gaat. Maar dan komt er weer iets nieuws of is er een twist waardoor de zaak er weer heel anders uitziet.
Seksueel (kinder)misbruik is een belangrijk item in dit verhaal en duidelijk wordt hoe dat misbruik zich in heel veel landen afspeelt. En wat een impact dat heeft op de levens van de slachtoffers toen en nu.
De zaak waar Niels mee bezig is ligt daar dicht tegenaan en het gevoel, dat wordt opgeroepen is dat er mensen zijn, die denken dat ze overal mee denken weg te kunnen komen. Vanwege macht, geld, of positie. Zelfs op het eind wordt het nog geprobeerd.
In deze zaak komt het kwaad wel heel dicht bij Maud, waardoor er twijfels over haar baan ontstaan.
Alle lijnen komen bij elkaar in een daverend einde waarbij er verliezen worden geleden maar waar er ook overwinnaars zijn. Is de zoektocht van Kyra ten einde? | 1pos
|
Ik ben zelf ruiter in hart en nieren dus ik neem nog steeds (met al 31 jaren op de teller :)) elk paardenboek, ook als het 1 voor kinderen is, impulsief mee uit de bib of boekhandel. Ik had ook deze keer allesbehalve spijt dat ik dit weer gedaan heb want geloof me, dit boekje is puur genieten en/of nostalgie voor elke paardenliefhebber! Ik beleefde precies mijn manegejaren aan het begin van mijn paardrij’carriere’ opnieuw! Ik las dit boekje met veel plezier in 1 ruk uit, buiten in heerlijke zomertemperaturen met mijn eigen paarden op de achtergrond. Daarna gaf ik het boekje door aan een meisje uit de buurt dat pas begon met paardrijden en ook zij was verkocht en we zijn nu beide het vervolg op dit superleuke boekje aan het lezen!
Je merkt echt dat dit boekje geschreven is door iemand die zelf paardengek is en dat maakt het ook zo geloofwaardig. Je leeft al gauw mee met het personage en het boekje brengt echt een smile op je gezicht. Het vervolg is zeker ook de moeite waard! | 1pos
|
Het zou een internationale bestseller zijn, ‘Executie’ van de Japanse auteur Kazuaki Takano. Het formaat liegt er niet om, 495 pagina’s en relatief volle pagina’s met klein lettertype. Dat betekent, als het verhaal inderdaad goed is heb je er lang plezier van maar is het minder..... oei, maar niet aan denken.
Amerika wordt geleid door president Gregory S. Burns, een man die het grootste belang hecht aan zijn eigen welzijn en instandhouding van macht. Daar wil hij ver in gaan om dat voor elkaar te krijgen.
Wanneer hij dan ook wordt geïnformeerd over het bestaan van een kind dat super intelligent is en boven de mensheid uit gaat stijgen, moet er een plan worden gesmeed om dit te voorkomen.
Op een andere locatie heeft Jonathan Yeager een ander probleem. Samen met zijn echtgenote Lydia, strijden zij voor het leven van hun zoon Justin die aan de dodelijke ziekte PAECS lijdt.
Ergens in Japan neemt Kento Koga, farmacoloog, een merkwaardige erfenis over van zijn pas overleden vader die met de ontwikkeling van een geneesmiddel bezig was.
Bovenstaande drie onderwerpen vormen samen de basis voor een behoorlijk aantal uren zeer interessant leesvoer. De auteur beschikt over uitgebreide kennis en doseert die ook vrij gemakkelijk in het verhaal. Een verhaal dat niet alleen diverse lijnen heeft maar ook meerdere genres in zich verbergt. Tijdens het lezen is er een vorm van science fiction zichtbaar maar ook woedt er een medische strijd en bestaat een flink deel uit actie. Ook wetenschappelijk staat Takano zijn mannetje. En het past ook allemaal naadloos in elkaar. Ieder kan zich laven met een veelheid aan smaken.
De missie die de huurlingen, onder leiding van Jonathan Yeager uit gaan voeren, heeft alleen het geld als voornaamste inzet. Want met dat geld kan Yeager wellicht het leven van zijn zoon redden. Een ‘vuile’ opdracht is het gevolg hiervan.
Er gebeurt zoveel in ‘Executie’ dat het haast onmogelijk is om er iets gestructureerds over te zeggen. Lezen komt bijna overeen met het zien van een film. Dat is de schrijfstijl van Takano, soms gedetailleerd, snel waar het moet maar nooit onzin. Alles doet er toe en wordt direct of op een later moment ten volle gebruikt in het verhaal.
Goed, interessant, bedenkelijk en spannend, dat zijn de voornaamste kenmerken die voor dit verhaal op gaan. Van de schrijver zullen we met grote zekerheid nog wel meer mogen verwachten. En dan staat deze lezer vooraan in de rij, zeker weten!!
Eindoordeel: 4 sterren
Spanning: 4 sterren
Plot: 5 sterren
Leesplezier: 4 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 5 sterren
Psychologie: 4 sterren | 1pos
|
Gaat dit boek over The Beatles? Nou, niet helemaal. Of ja, eigenlijk toch. Maar of je nu van hun muziek houdt of niet, of je de groepsleden kent of niet, het doet er niet toe. Want Bronja Hoffschlag, die we tot nog toe kenden van een aantal psychologische thrillers, heeft een bijzonder goede eerste roman afgeleverd.
De titel zal menig lezer aanvankelijk voor een raadsel stellen. Maar de oplossing wordt al snel aangereikt: P.I.D. staat voor ‘Paul is dood’, ofwel ‘Paul is dead’. En daarmee heb je meteen het uitgangspunt van het boek: Paul McCartney zou in november 1966 verongelukt zijn bij een auto-ongeluk en vervangen in de groep door lookalike William Shears Campbell.
Hoofdpersonage in het boek is Tom Fremont. Hij is ervan overtuigd dat McCartney dood is en heeft daar allerlei aanwijzingen, zelfs bewijzen voor, zo spelen bepaalde songteksten van de groep een grote rol. Het verhaal mag echter niet het grote publiek bereiken en dus wordt Tom opgepakt door de FBI. Dertig jaar later heeft Beth, de moeder van Tom, het contact met haar zoon nog steeds niet kunnen herstellen. Wanneer haar man overlijdt, houdt niets haar nog tegen om achter de waarheid te komen. Waarom moest Tom verdwijnen? Hoe is het met hem? Kan hij weer naar huis komen? Samen met buurjongen Syd gaat Beth op zoek naar de waarheid. Wat volgt is een bijzonder boeiend verhaal en een rollercoaster aan emoties.
Het verhaal kent een wisselend vertelperspectief. Je leert de verschillende personages goed kennen en het kost geen enkele moeite om met hen mee te leven. Je begrijpt hun verdriet, hun eenzaamheid en ook waarom ze eerder in hun leven bepaalde keuzes gemaakt hebben. Bronja Hoffschlag deed jarenlang research voor ze dit boek schreef en ze wist haar verhaal in de haar toevertrouwde heldere taal aan het papier toe te vertrouwen.
P.I.D. is een bijzonder originele roman, waarin feiten en fictie naadloos met elkaar verweven worden. Het is een overtuigend, geloofwaardig en meeslepend verhaal.
Bedankt Bronja Hoffschlag / Uitgeverij Agemo voor het recensie-exemplaar. | 1pos
|
Met zachte hand beschrijft het verhaal van Mijntje van der Lelie. Een vrouw met een braaf geregeld leven; mooie baan, man, kind. Tot een medische ingreep haar leven een hele andere wending doet nemen. Ze wil van dat brave imago vanaf en slecht worden. Via internet leert ze drie andere bondgenoten kennen. Ze binden de strijd aan tegen mannen die vrouwen slecht behandelen. Tot op het moment dat één van de vrouwen haar man als doelwit kiest
Zijn ze te ver gegaan?
Een boek met een prachtige opbouw. Die begint al met de cover met de mooie fotos aan de binnenkant. Tijdens het lezen begrijp je waarom die er staan. Een visuele thriller.
De karakters zijn fijn uitgewerkt. Vier echt verschillende dames, ander beroep, ander uiterlijk, ander karakter. Als lezer ga je jezelf al gauw verbinden met één van deze dames.
De structuur van de hoofdstukken is heel origineel. Die kan je alleen maar begrijpen als je regelmatig eens teruggrijpt in het boek. Veel boeken hebben hoofdstukken die gewoon genummerd zijn. Maar dit boek geeft toch net iets meer. De auteur houdt zich niet alleen bezig met het plot maar ook met de uiterlijke opbouw en dat is een enorm pluspunt. Respect!
In het boek komen heel wat mooie beschrijvingen van alledaagse zaken. Ze zijn echt filosofisch te noemen.
Het plot is fantastisch! De dames zijn zo 'stout'. Je ziet halverwege het verhaal nog niet waar het gaat eindigen. Dat komt pas de laatste 60 bladzijden als het verhaal plots een andere wending neemt. Dan vallen de puzzelstukjes in mekaar en kan je als lezer mee terugblikken en heb je het gevoel dat je er mee bent ingeluisd.
Het dagboek van de gevangene geeft weer dat extra aan het boek. Je wordt geprikkeld en nieuwsgierig, over wie gaat het hier, wie zit in de gevangenis?
Een psychologische thriller met een glimlach, comedy thriller. Een beelddenker maakt er tijdens het lezen al een film van. | 1pos
|
Ivanov is een roman deels fictie, deels op waarheid berust.
De waarheid berust op het feit dat De Rus Ivanov aan het begin van de vorige eeuw proeven deed met kruisingen tussen mensen en apen.
De fictie begint met Felix, die een relatie heeft met Jonas.
Als Felix een rouwbericht krijgt van een vroegere kennis in Amerika komt het monster uit die tijd in volle omvang weer in beeld bij Felix.
In Amerika ontmoette hij Helena en Lois. Helena wordt ontslagen. Felix die een studie journalistiek doet, wil over het vreemde ontslag een stuk schrijven. Helena vertelt echter niet over haar ontslag, maar over haar onderzoek.
Dan maakt Felix keuzes die grote gevolgen hebben.
Het verhaal wordt vanuit Felix verteld. Zijn twijfels en zijn keuzes.
Snelle afwisselingen tussen gedachten en gebeurtenissen uit het verleden.
Hanna Bervoets weet de gevoelens van Felix op een prachtige manier te verwoorden.
Vergelijkende uitspraken zijn typerend. Een voorbeeld hiervan:
"Het interview dat volgt klinkt als een verbaal equivalent van een schermgevecht. Na het klikschot van de play- en record-knop trekken twee figuren hun gaasmaskers naar beneden, heffen ze hun armen en kruisen de degens".
Prachtig verwoord.
In dit boek snijdt Hanna Bervoets een onderwerp aan waarbij de vraag gesteld kan worden hoe ver de wetenschap mag gaan. Dit was mijn eerste boek van Hanna Bervoets.
Heel verrassend! Zeer de moeite waard van het lezen. | 1pos
|
De cover:
De cover valt in eerste instantie op vanwege zijn mooie blauwe kleuren. Als je goed kijkt vallen er steeds meer dingen op. Mij viel als tweede op dat er prikkeldraad omheen staat. Het associeerde me met gevangen en pijn. Vervolgens zie je meer elementen als een meisje op een schommel en wegvliegende vogels. Ik vind de cover erg mooi gemaakt.
Op de achterflap staat de volgende tekst:
De moeder van Sanne Phillips verdwijnt spoorloos als haar dochtertje nog maar 10 jaar oud is. Sanne groeit op bij haar grootouders en kiest later voor het beroep van rechercheur, mede ingegeven door die eerder verdwijning.
Vierentwintig jaar later ontvangt Sanne een envelop met daarin de ketting die ze haar moeder kort voor de verdwijning gaf. Op advies van paragnost Will de Jager duikt ze in het verleden en daarbij stuit ze op een hele reeks verdwenen jonge vrouwen. Het onderzoek dat volgt, levert in eerste instantie meer vragen dan antwoorden. Leeft Sannes moeder nog? Waar is ze dan al die jaren geweest? Wie heeft de ketting verstuurd? Een melding over mogelijke kindermishandeling en een nieuwe vermissing van een vrouw, slokt bijna alle tijd van de rechercheur op. Sanne zet haar zoektocht door en wordt daarbij geholpen door haar collega Luca Borra en paragnost Will.
Samenvatting:
In het begin word het verhaal vertelt van Emma, hoe het komt dat ze verdwenen is. Het verleden wordt afgewisseld met het heden. Hierin wordt verteld dat Sanne als rechercheur aan een zaak werkt over mogelijke kindermishandeling. Op het moment dat Sanne de ketting van haar moeder krijgt, gaat ze op zoek naar haar moeder. Ze krijgt hierbij hulp van onder andere Will de Jager. Hij is paragnost en vertelt haar informatie om haar op weg te helpen. Will heeft van zijn gids Harry gehoord dat Sanne haar moeder zelf moet vinden en daardoor probeert hij haar wel te helpen, maar op een dusdanige manier dat zij zelf de leiding blijft houden in de zoektocht naar haar moeder.
Het verleden en het heden gaan steeds meer naar elkaar toe en het boek eindigt met een mooi en verrassend plot.
Mijn mening:
Ik heb ontzettend genoten van dit waanzinnig spannend en meeslepend boek. Van begin tot eind word je in het verhaal gezogen en leef je mee met de personages in het verhaal. Op sommige momenten struikelde ik zowat over de woorden omdat ik zo snel mogelijk door wilde lezen. Ik wilde weten wat er ging gebeuren en hoe het zou aflopen.
Ik vond het erg mooi dat de verschillende verhaallijnen werden afgewisseld, waardoor je een goed beeld krijgt bij hoe het verhaal in elkaar steekt.
De schrijfster geeft je mooi de ruimte om zelf mee te denken hoe het verhaal afloopt, maar eindigt zonder open eindjes. Na verloop van tijd wordt alles duidelijk en eindigt het met een spannende eindfase.
Dit boek is onderdeel uit een reeks boeken. Ik heb de andere boeken niet gelezen, waardoor ik de verschillende personages niet ken. Als ik niet zou weten dat er andere boeken waren, had ik dat zeker niet uit dit boek op kunnen maken. Het boek geeft een duidelijk beeld van de hoofdpersonen en dit boek is dus prima te lezen zonder dat je de andere delen gelezen hebt.
Ik ben echter wel nieuwsgierig gemaakt naar de andere delen en kijk al uit naar het vervolg op dit boek. Ik ga de andere boeken zeker lezen omdat ik de schrijfstijl van Melissa erg kan waarderen. Ze schrijft makkelijk, geeft je een duidelijk beeld van het verhaal door de details die ze beschrijft, neemt je mee in het verhaal en zorgt ervoor dat je het graag in één adem uit leest.
Mijn beoordeling:
Omdat dit echt een boek naar mijn smaak is en het verhaal zo fascinerend is, geef ik dit boek 5 sterren. | 1pos
|
Dit boek heeft, zeker vanuit mijn professionele houding, indruk op mij gemaakt.
Je kunt het vanuit zoveel verschillende perspectieven bekijken, analyseren, onderzoeken en uiteindelijk heeft dit boek me keihard geraakt met zijn verhaal.
Een uitgebreidere recensie is terug te lezen op mijn blog:
https://dreamingofbooksweb.wordpress.com/2019/04/15/het-overgebleven-kind-rhiannon-navin/ | 1pos
|
Ellis Brooks is een auteur die opdracht heeft gekregen om een boek te schrijven over Corinth Blackwell, een medium dat na wat vreemde incidenten in de zomer van 1893 verdwenen is (en dus niet over Aurora Latham zoals de flaptekst ten onrechte vermeldt). Deze incidenten hebben plaatsgevonden op het landgoed Bosco, dat later is veranderd in een kunstenaarskolonie. Bosco is gebouwd op een heuvel met een enorme tuin die heuvelafwaarts gaat en vol staat met doolhoven, fonteinen en standbeelden. De prachtige tuin van vroeger is nu verwilderd, de standbeelden zijn beschadigd en de fonteinen werken niet meer. Ellis wordt toegelaten tot de kunstenaarskolonie waar ze in alle rust, er heerst een zwijgplicht van negen tot vijf, kan werken aan haar boek. Ze is daar samen met een handjevol andere auteurs die ook op de eén of andere manier te maken hebben met de vreemde gebeurtenissen in 1893 en met wie ze verschillende theorieën doorneemt.
Goodman neemt er de tijd voor om het verhaal neer te zetten en de omgeving te beschrijven. Het thrillerelement blijft lang ondergeschikt, maar als de griezelige gebeurtenissen op gang komen, laat het verhaal je niet meer los. Corinth Blackwell werd in 1893 door een echtpaar ingehuurd om contact te maken met hun overleden kinderen. Het ironische is dat Corinth als medium haar publiek bedroog, maar dat ze wel paranormaal begaafd was en hoopte dat er geen echte geesten zouden verschijnen tijdens haar séances. Ook hoofdpersoon Ellis Brooks is paranormaal begaafd. Eenmaal op Bosco begint ze stemmen te horen en ziet ze geestverschijningen die stenen achterlaten en haar door doolhoven leiden. De geesten uit het verleden laten steeds duidelijker en gewelddadiger blijken dat ze gehoord willen worden totdat Ellis nog maar één uitweg ziet.
De hoofdstukken spelen zich wisselend in het heden en verleden af, waarbij het verleden gelijke tred houdt met de vorderingen van het boek in het heden.
Goodman heeft een mooie schrijfstijl die recht wordt gedaan door de vertaling. Voor lezers die geen moeite hebben met een flinke portie bovennatuurlijke verschijnselen, met mythes en symboliek is dit een prima boek. | 1pos
|
Vers van de pers stond de Nederlandse vertaling van dit boek binnen een week al op nummer 4 in de top-10 en het zal ongetwijfeld snel de eerste plaats bezetten. What to do when someone dies een intrigerend en ontroerend verhaal met een sterke en toch kwetsbare vrouw in de hoofdrol. Eleanor (Ellie) Falkner, meubelrestaurateur van beroep, is gelukkig getrouwd met accountant Greg Manning. Als het verhaal begint wordt haar verteld dat Greg is omgekomen bij een auto-ongeluk. Dat is op zichzelf al erg genoeg, maar vreemd genoeg zat hij blijkbaar met een andere vrouw in de auto. Een vrouw die niemand kent. Geschokt en verdoofd weigert Ellie zich neer te leggen bij de eenvoudige verklaring dat Greg een verhouding zou hebben gehad. Haar vrienden, die haar onvoorwaardelijk steunen in haar verdriet, willen dit echter helaas niet zo zien, dus begint Ellie zelf aan de lastige taak om uit te zoeken waar haar man de laatste maanden zoal is geweest. Als dan blijkt dat hij helemaal geen tijd kan hebben gehad voor een verhouding, is ze bijna het spoor bijster. Tot een toevallige opmerking haar een lichtje doet opgaan. Het vervolg van haar speurtocht echter zal haar nog meer vervreemden van iedereen die haar lief is.
Zelden zag ik zo goed beschreven hoe je je kunt voelen als je de liefde van je leven verliest. Lezers die een naaste hebben verloren, of dat nou een echtgenoot of echtgenote is of iemand anders, zullen soms moeite hebben door te lezen zonder weer ontroerd te raken. Dat maakt dat het boek vanaf de eerste pagina dwingt tot doorlezen. Het knappe is wel dat het nergens sentimenteel wordt of al te zoetsappig. Nee, Ellie heeft verdriet, diep verdriet, maar zij en Greg worden neergezet als echte, normale mensen met een heel goed huwelijk. We zien wel haarfijn beschreven hoe Ellie’s obsessie langzamerhand er voor zorgt dat ze soms niet meer helder denkt, en tijdens dit proces neemt zij dan op een gegeven moment een besluit dat het hele verhaal in een stroomversnelling brengt. En vanaf dat moment is het verhaal niet alleen intrigerend maar wordt het ook nog heel spannend. What to do when someone dies is een intrigerend, ontroerend, spannend en gewoon heel goed boek, dat je in één ruk wilt uitlezen en dat je ook daarna nog lang bijblijft. (Door: Jannelies Smit) | 1pos
|
"de sterrenwaardering geeft voor 5 sterren de omschrijving ""geniaal"". Een zwaar begrip, maar voor dit boek van Linda Jansma kan ik niet anders dan 5 sterren geven: geniaal dus. Het verhaal zit fantastisch in elkaar en geeft een beklemmend inzicht in de wereld van de eerwraak. Het zou verplichte lectuur moeten worden op islamitische middelbare scholen." | 1pos
|
Echt even genoten van dit boek. Heerlijk ontspannend om te lezen. Het verhaal is leuk en afwisselend en je krijgt gewoon zin om te koken en bakken na het lezen. Leuk dan ook dat er een aantal recepten achterin zit.
Echt een aanrader voor iedereen die van feelgood boeken houdt! | 1pos
|
Een fantastisch sterk debuut van Linda Jansma waar ik enorm van genoten heb. Het verhaal is vanaf de eerste pagina ontzettend spannend en zakt werkelijk nergens in. De karakters zijn erg goed neergezet en ook het switchen van perspectief is knap gedaan. Een ware pageturner en ik kan niet wachten op haar volgende boek! Ik ben één en al lof voor Caleidoscoop en kan ik iedereen het boek aanraden! | 1pos
|
Deze recensie is ook verschenen op Young-Adults.nl.
Zoals ik persoonlijk van de meeste Young Adult-boeken wel gewend ben, heeft ook Pupil een heerlijk vlotte schrijfstijl. Ik ben mede dankzij deze vlotte schrijfstijl werkelijk door het boek heen geraasd. Naast de schrijfstijl zorgden ook het wervelende plot en de uiteenlopende personages voor een snel uitgelezen boek.
Samenvatting
De draken uit Talon hebben de mogelijkheid zichzelf te transformeren tot mens en zich zo in de mensenmaatschappij te kunnen verstoppen. Zo ook Ember en Dante Hill: een drakentweeling die zichzelf drie maanden in de mensenmaatschappij moeten zien te redden. Beide maken al snel vrienden in het mooie Crescent Beach, waar zon, zee en strand dagelijkse kost zijn. Echter draait de tijd dat ze daar verblijven niet alleen maar om het hebben van plezier: Talon houdt hen in de gaten.
Ondertussen heeft de Orde van St.-Joris, de beruchte drakendoders, opgemerkt dat er een draak verstopt zit in Crescent Beach. Het is aan Garret en Tristan om deze draak te ontmaskeren en te doden. Een simpele taak, maar ook zij moeten proberen zich zo goed mogelijk aan te passen: iets wat voornamelijk Garret niet gewend is.
Menselijke gevoelens v.s. drakeninstinct
Pupil is geschreven in de eerste persoon, wat mij als lezer meer inzicht geeft in de gedachtegangen van de verschillende hoofdpersonages die we volgen. Het gebruik van meerdere perspectieven heeft naar mijn mening in dit boek echt een toegevoegde waarde omdat de personages heel uiteenlopend zijn. Ember is bijvoorbeeld met haar “losbandigheid” een erg leuk karakter om te volgen. Ze probeert zich voorzichtig steeds wat meer te verzetten tegen Talon, want pff.. wat is ze het beu om altijd maar al die regeltjes op te moeten volgen: ze wil vrij zijn! En bovenal: ze wil vliegen! Haar innerlijke draak smacht er hevig naar.
Ember’s aanstekelijke karakter – vlot, gezellig, op zoek naar avontuur – laat langzaam de serieuze Garret ontdooien, ons tweede hoofdpersonage. Er ontstaan zeer menselijke, verliefde gevoelens tussen de draak en de soldaat van St.-Joris: een verboden liefde. De vonk vond ik enigszins vroeg overslaan, maar vervolgens bloeide het heel geleidelijk op. Er werd niets overhaast: het voelde realistisch aan en was bovenal heel erg lief. Echter merk je heel goed dat Garret er erg veel moeite mee heeft: wat nu als ze de draak blijkt te zijn?
Naast de twee verhaallijnen van hoofdpersonages Ember en Garret zit er nog een verrassende verhaallijn in. Eéntje die ik letterlijk niet in het boek verwacht had: de verhaallijn van één mysterieus individu. Ik kan je vertellen dat het Ember’s ideeën over Talon erg op de proef stelt en haar drakeninstinct verbijsterend vlug aanwakkert. Absoluut een “sexy” toevoeging aan dit verhaal. *knipoog*
Wervelend plot maar voorspelbare spanningsboog
Eén ding over het plot is zeker: het is snel en afwisselend. Wervelend, nooit saai. Echter was het plot, en daarmee de spanningsboog, voor mij enigszins voorspelbaar. Veel gebeurtenissen zag ik wel aankomen. Als het een tijdje goed gaat met de personages, kun je er donder op zeggen dat er snel iets mis zal gaan, en dat was ook het geval. Meerdere keren zelfs.
Desondanks vond ik het niet storend omdat dit wel zorgde voor een fijne afwisseling tussen spanning en “rustmomenten”, wat er voor zorgde dat ik constant wilde doorlezen. Ik voelde aan dat er iets stond te gebeuren en geleidelijk brachten de afwisselende perspectieven mij daar naartoe. Heerlijk.
Conclusie
Pupil van Julie Kagawa is een vlot geschreven Young Adult-boek met uiteenlopende personages en een wervelend plot.
Waardering: 4/5 sterren
De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij in ruil voor een eerlijke recensie.
Titel: Pupil | Auteur: Julie Kagawa | ISBN: 978 94 027 0140 1 | Aantal pagina’s: 413 | Datum van verschijnen: 9 juli 2015 | Uitgeverij: HarperCollins Holland | 1pos
|
Na een heftige burn-out bleek Marjolein Dubbers zowel mentaal als fysiek volkomen uit balans. Ze stuitte tijdens een online onderzoek op de belangrijke functie van de bijnieren. Dit spoor leidde haar verder, waarna ze het roer drastisch omgooide. Het een leidde tot het ander en door een compleet ander voedingspatroon in combinatie met rust en beweging kwam haar verstoorde hormoonhuishouding weer in balans. Dit was een eye-opener die haar nieuwe inzichten bracht.
Dit leidde ertoe dat ze online de Energieke Vrouwen Academie oprichtte, waar ze inmiddels meer dan 230.000 bezoekers per maand ontvangt. In haar boek Het Energieke Vrouwen Voedingskompas geeft ze als ervaringsdeskundige een uitgebreide kijk op de werking van hormonen in ons lijf en de effecten ervan op onze gezondheid en functioneren.
Het boek, dat is onderverdeeld in twee delen, is zeer laagdrempelig geschreven. De prettige vertelstijl is fijn om te lezen, of je nu wel of niet tot de beoogde doelgroep hoort. Dubbers zet nauwgezet uiteen hoe vrouwen (doelgroep 40+) die de overgang voelen aankomen of er reeds in zijn beland bekende en minder bekende klachten kunnen herkennen en ondervangen. De werking van hormonen in darmen en lever (onze innerlijke schoonmaak-ploegen) zijn van levensbelang, ook voor de opname van vitamines en mineralen uit onze voeding. De zeven richtlijnen in het tweede onderdeel helpen om orde op zaken te stellen in de hormonale chaos.
Dat verantwoorde voeding hierop van grote invloed is maakt ze inzichtelijk door middel van een aantal recepten/gerechten met kleurenfoto's. Desondanks is dit geen kookboek, maar een gedegen informatiebron en handreiking om je zo lang mogelijk vitaal en gezond te laten blijven. Omdat voeding hierbij van groot belang is helpt ze je op weg met eenvoudige recepten die veelal uit biologische ingrediënten bestaan.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er een aardig prijskaartje hangt aan biologische voeding. Ongebrande noten, biologische groenten, -vis, biologisch vlees en bijv. amandelmeel vallen niet onder de goedkope boodschappen. Derhalve vraag ik me af of het wel voor iedere vrouw haalbaar is om volgens dit dieet te eten en drinken. Alcohol, suiker en zuivel worden sterk afgeraden. Bij de eerste twee kan ik me direct vinden, maar zuivel ... daar voel ik enige weerstand bij. Derhalve ben ik blij dat in de titel het woord 'voedingskompas' staat, dit boek is perfect als kompas, als richtingaanwijzer om je hormonen de goede kant op te sturen. In dit licht gezien zal iedere vrouw eruit halen wat het beste bij haar past om een gezond en hormonaal stabiel leven te leiden. | 1pos
|
Het gaat het privé detective bureau van Cormoran Strike en zijn hulpje/partner Robin Ellacott voor de wind nadat hij twee zaken opgelost heeft die de politie niet opgelost kreeg. Het maakt hem niet meteen de vriend van de politie.
Op een dag wordt een pakket geleverd voor Robin. Niets vermoedend opent ze het pakket, ze verwacht immers een en ander wegens haar aanstaande huwelijk. Het pak bevat echter een onderbeen van een vrouw.
Cormoran en Robin kunnen niet anders dan de politie erbij halen. Cormoran heeft zelf al snel een lijstje van 3 mogelijke verdachten, mensen die hij in het verleden iets in de weg gelegd heeft en die op wraak zinnen.
Cormoran heeft zelf een beenprothese en het onderzoek brengt hen naar mensen die verlangen naar een amputatie. Het gaat om een ziekte body integrity identity disorder of BIID genaamd. Ik heb dus weer iets geleerd van dit boek want hier had ik nog nooit van gehoord.
De relatie tussen Robin en haar verloofde, maar ook de relatie tussen Robin en Cormoran worden goed uitgewerkt in dit boek. Hier en daar zit er al eens een haar in de boter. Zal Robin inderdaad op de dag van haar huwelijk ja zeggen of gaat Cormoran nog roet in het eten strooien?
Door de publiciteit die het geamputeerde been met zich meebrengt en de zweem van vermoeden van schuld die over Cormoran hangt, gaat het snel bergaf met het bureau. De een na andere klant trekt zich terug. Komt het nog goed met het privé detective bureau?
Nog belangrijker is, wie heeft het geamputeerde been gestuurd? Hoe ziek ben je wanneer je dat doet?
Goed boek. | 1pos
|
Het is een vlot en zeer spannend boek, zeker het einde, heerlijk om te lezen.
OOk de sfeer van de Wintersport is goed geschreven,
kortom een heerlijk boek om te lezen. | 1pos
|
Het boek gaat over de 16-jarige Willowdean. Die door haar moeder Dumplin' wordt genoemd. Ze is een meisje met een maatje meer. Ze woont in een klein stadje in Texas dat bekend staat om hun jaarlijkse Clover City’s Missverkiezing. Ze heeft een beste vriendin waar ze alles mee deelt behalve haar relatie met haar knappe collega Bo. Door haar relatie met Bo zit Willowdean niet meer lekker in haar vel. Daarom gaat ze zich inschrijven voor de Clover City’s Missverkiezing. Samen met een aantal vriendinnen doet ze mee. Niet iedereen vind dit een goed idee. Ondanks alle negatieve reacties doe ze toch mee. Zo wil ze iedereen laten zien dat het niet uitmaakt hoe je uitziet en dat iedereen op zijn eigen manier mooi is.
In dit boek zie je dat het niet uit maakt of je dik of dun, lang of kort bent maar dat je mooi bent zoals je bent. Iedereen zou blij met zichzelf moeten zijn en niet aan zichzelf moeten twijfelen. Dit boek zet je echt aan het denken.
Het boek is vlot geschreven en je kunt niet wachten om te weten hoe het afloopt.
Hopelijk komt er snel een deel twee uit! | 1pos
|
Bij het zien van de schitterende cover van Hier is zon, zee en zand krijg je een nostalgisch gevoel naar lang vervlogen tijden. Tijden van dat mensen nog niet hutje mutje op het strand zaten, waar vrouwen in overdekte strandstoelen zaten en waar nog niet zoveel rotzooi op het strand was. De titel doet je terug verlangen naar de zomer, je verlangt alweer naar de volgende zomer.
Het voorwoord van Joke Volkers en Jan Engelbregt maakt nieuwsgierig naar het boek en de plaatsen die genoemd worden. De inleiding van Kees de Bakker maakt nieuwsgierig naar de verhalen en de gedichten. Hij vertelt tevens waar de royalties van dit boek naar toe gaan en waarom die daar naar toe gaan.
Hier is zon, zee en zand is een boek boordevol verhalen, anekdotes, gedichten, wandel- en fietsroutes in Schoorl en de plaatsen daarom heen. Sommige verhalen zijn aangrijpend zoals bijvoorbeeld het verhaal van Sanne Sannes. Je leest in dit boek het verhaal van de getuige van het auto-ongeluk van Sanne Sannes, de herinneringen aan Sanne Sannes van een van zijn modellen die het auto-ongeluk heeft overleeft en zijn laatste interview vlak voor zijn ongeluk. Andere verhalen zijn ontroerend zoals bijvoorbeeld het verhaal van Jeroen Krabbé hoe hij als kind zijn toekomstige vrouw heeft leren kennen.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2018/10/hier-is-zon-zee-en-zand.html. | 1pos
|
Dit debuut van Lize Spit werd al bejubeld door veel recensenten, dus waren de verwachtingen hoog gespannen bij dit boek. De verkochte vertaalrechten hebben al een veelvoud bereikt, haar Engelse vertaalrechten om de angelsaksische wereld voor haar te winnen, zijn ook ‘in de sjakosj’ en de fantastische Belgische actrice Veerle Baetens zal haar regiedebuut maken met dit boek.
Deze benauwende en rauwe 'ontwikkelingsroman' gaat over Eva De Wolf die opgroeit in het Vlaamse dorpje Bovenmeer, dat je in zulke details leert kennen waardoor je zeker aan autobiografische elementen gaat denken. In haar eigen geboortejaar, 1988, worden slechts 2 andere kinderen geboren, die haar als het ware dwingen in de basisschool én tijdens de vakanties steeds met deze twee jongens op te trekken. Zelf groeit ze op in een gezin met alcoholische ouders en met een broer en een zusje dat niet de juiste aandacht krijgt voor een psychische aandoening.
Daarom vlucht ze weg naar haar vrienden met wie ze de drie musketiers vormt en waaronder ze één van de jongens is totdat ze allen beginnen te puberen . Dan zijn het de rondvliegende hormonen die hun vriendschap komen verstoren. Enkele schokkende gebeurtenissen en een moeilijke thuissituatie doen je begrijpen van waar de problematische zielenroerselen komen, die Eva in het heden bezig houden, en waarom ze uiteindelijk met een blok ijs in haar wagen terug op weg is van Brussel naar haar dorp van oorsprong.
Het verhaal houdt je zeker in de greep vanaf een bepaald punt in het boek. De eerste hoofdstukken zijn eerder inleidend van aard die de spanning nog maar traag opbouwen. Later vergroot de spanning wel door de steeds sneller op elkaar volgende tijdsintervallen en de gebeurtenissen. Het einde is best schokkend, maar toch niet geheel onverwacht als je al wat verder in het verhaal zit en enkele associaties kunt maken. Het boek is helder geschreven met de nodige subtiliteit en rake observaties die het zeer boeiend maken. Het taalgebruik is niet overal even zuiver maar wel zeer toepasselijk.
Een vraag die mij bezig houdt, is of dit beeld van een Vlaams boerendorp al dan niet weer te cliché is. Als stadsmus is het altijd wat moeilijker je dit voor te stellen. Je leest hier en daar al eens commentaren van landgenoten die zich wat te kort gedaan voelen door zo’n ‘onder-de-kerktoren’-blik. Anderzijds zal het toch ook redelijk herkenbaar zijn voor heel wat Vlamingen.
De hype die nu bestaat rond haar roman, kan je de schrijfster natuurlijk niet euvel duiden. En als haar jonge leeftijd al van belang is, is het wel omdat ze haar lezers nog lang zal kunnen verblijden met mooie dingen te creëren door haar klare kijk en scherpe pen. | 1pos
|
Verhaal van een moeder is een boek van bestsellerauteur Amanda Prowse. De auteur staat er om bekend dat ze regelmatig heftige thema’s aanpakt. Denk aan mishandeling en prostitutie. Het boek Verhaal van een moeder heeft als thema postnatale depressie. Geen gemakkelijk thema om uit te werken. Toch is Prowse er prima in geslaagd om de lezer te laten ervaren wat Postnatale depressie met je kan doen.
Jessica heeft een goed leven. Ze is gelukkig getrouwd en ze voelt zich geweldig. Maar dan wordt ze zwanger. Zodra de baby is geboren, voelt Jessica een ontzettende afkeur. Dit is niet háár kind en ze kan er niet van houden…
Het boek wordt afgewisseld tussen het verleden – waarin alles nog goed was – en het heden. In het heden lezen we in dagboekfragmenten hoe het nu met Jessica gaat. De stukken in het verleden zijn in het zij-perspectief geschreven. Deze wisseling is in het begin eventjes wennen, maar daarna leest het heerlijk weg. Het wisselen in tijd en perspectief zorgt er tevens voor dat alle zware stukken niet constant achter elkaar zitten en je af en toe ook wat prettige, luchtige stukken leest.
Als lezer vraag je je direct af wat er precies is gebeurd en waar Jessica zit wanneer ze het dagboek aan het schrijven is. Door deze vragen wil je niet anders dan door blijven lezen. Prowse maakt gebruik van fijne details, die ervoor zorgen dat je in het boek wordt gezogen en het niet meer weg kan leggen tot het uit is. De karakters in het boek zijn realistisch neergezet.
Het einde had iets anders gekund en lijkt een klein beetje afgeraffeld. Toch mag dit de pret niet drukken. Amanda Prowse heeft wederom een geweldig boek neergezet, dat de fans absoluut niet zal teleurstellen. | 1pos
|
Véél beter dan BZRK 1, maar niet zo goed als de Gone serie. In dit boek herken ik veel meer de schrijfstijl van Michael Grant, die ik van hem van de Gone serie gewend ben. En die serie was gewoon super goed (BZRK 1 was voor mij veel te technisch).
In dit boek zit je gelijk en je wilt blijven lezen, al bij de start als Eve je meeneemt tijdens haar aanrijding. Lichtelijk voel je jezelf over straat vliegen en tegen het beton aan kwakken. Hehe, niet zo smakelijk dus.
De personages zijn erg leuk om over te lezen en er zijn best veel mysteries om hen heen waar je als lezer ook graag achter wil komen (en waarvan ik de onthulling niet geheel zag aankomen). Daarnaast leest het verhaal vlot weg.
Wat ik misschien nogwel het gaafste vond, was het hele genetische aspect. Hoe je met genen een lichaam in elkaar kan zetten. Ik vind het erfelijkheidsaspect echt heel interessant, dat maakte met name het boek erg leuk om te lezen (naast de spannende setting en de verhaallijn natuurlijk). | 1pos
|
Vals leven is een thriller die leest als een psychologisch drama. Hoofdpersoon is Sophie Duguet. Ze leidt een prettig leventje: ze heeft een liefhebbende man, Vincent, met wie ze graag gezinsuitbreiding wil, ze heeft een mooie carrière, familie en vrienden van wie ze houdt.
Kort daarna is er van dit alles niets meer over en is Sophie geestelijk en lichamelijk een wrak. Haar man is dood, haar baan is ze kwijt en tot overmaat van ramp wordt ze door de politie gezocht voor een aantal moorden. Ze is in de war, weet niet waar ze haar spullen laat en staat verstijfd wanneer ze uit een soort psychose bijkomt naast het levenloze lichaam van het jongetje waar ze voor zorgde. Een spoor van vermoorde mensen in haar kielzog achterlatend, vlucht ze. Hoe heeft het zover met haar kunnen komen? En is ze in staat om zichzelf te redden? Om daarin te slagen zal ze er toch eerst achter het wat en waarom moeten komen van alle ellende.
Pierre Lemaitre (Frankrijk, 1951) is als scenarioschrijver gewend om beeldend te schrijven en daarvan maakt hij gretig gebruik in Vals leven. Naast thrillers, zoals Vals leven en de bekende serie met commissaris Camille Verhoeven als protagonist, heeft Lemaitre de indrukwekkende roman Tot ziens daarboven geschreven, over de Eerste Wereldoorlog en de gevolgen daarvan voor Franse soldaten. Dit boek wordt wel tot zijn belangrijkste werk gerekend.
In het eerste deel wordt het adrenalinepeil tot grote hoogte gestuwd door de manische tocht van Sophie naar rust en veiligheid. Het tweede deel is veel statischer door de aaneenschakeling van dagboekfragmenten. De sfeer wordt grimmiger en barbaars en mondt uit in het ontvouwen van de lugubere plot.
Wat schuurt is het feit dat alles wat Sophie overkomt zonder haperingen over haar uitgestort wordt. Nergens is een moment van argwaan, van zich achter de oren krabben over alles wat haar overkomt en wat haar degradeert tot een miezerig hoopje mens. Waarom pakken noch Sophie noch haar omgeving de koe bij de horens om uit te zoeken waarom haar leven in puin valt? Ze weigert bijvoorbeeld op de verzoeken van haar man in te gaan, die haar aanraadt naar de dokter te gaan. Hij laat dat er vervolgens bij zitten. Die passiviteit, dat niet willen of kunnen vechten tot het bijna te laat is, komt ongeloofwaardig over. Maar aan de andere kant, wat zou je zelf doen wanneer je midden in deze ellende zou zitten?
Vals leven is niettemin een thriller die je bij de kladden grijpt. Lemaitre verstaat de kunst om boeiend te vertellen, met korte, bondige zinnen waarin geen woord teveel staat. Het is een vloeiend en krachtig geheel, een boek om in één ruk uit te lezen. Het boek is overigens al eens eerder uitgegeven onder de titel Bruidsjurk. Ook toepasselijk, maar de huidige titel Vals leven dekt de lading meer. | 1pos
|
In dit boek wordt Vinnie gevolgd, die naar San Diego is gegaan. Toch mist hij de Wadden en dan vooral zijn vrienden die hij daar heeft achtergelaten. Hij gaat terug en daar leert hij Milena kennen, die een heel vervelende geschiedenis heeft met een loverboy. De fladderende Vinnie valt als een blok voor Milena en langzaamaan gaat ze hem vertrouwen. Komt er vastigheid in hun leven?
Dit is het tweede boek in de Eilandenreeks, geschreven door Jackie van Laren. Het verhaal wordt door Vinnie verteld. Hij leeft erg losjes en verteld het verhaal ook losjes, taal die bij hem past. Van mij had het af en toe gevloek er niet tussen gehoeven. Verder is het een luchtig boek, al wordt het op het laatst best even spannend. Heel goed is dat het thema loverboys wordt aangesneden, hoe ze slachtoffers als hun eigendom zien en welke gevolgen dat heeft voor de slachtoffers.
Het is erg leuk dat het een reeks is en dat in dit tweede deel ook personages uit het eerste deel weer hun opwachting maken.
Het boek is leuk om te lezen, maar lees eerst deel 1. | 1pos
|
Dit boek kocht ik op vliegveld Gatwick (Londen) waar we 8 uur hebben zitten wachten op onze vlucht naar Nederland. Lang verhaal, maar het komt er op neer dat je, als je moet wachten, erg makkelijk geld uit geeft.
Naast dit boek is er dan ook nog wel meer aangeschaft die dag...
Ennieweej, Eleanor Oliphant dus.
Een enorm grappig maar ook erg verdrietig boek.
Het is het verhaal van een getraumatiseerde jonge vrouw, die in haar eigen ogen 'completely fine' is, hoewel de rest van de wereld haar als enigszins apart beschouwd.
Ergens voelt Eleanor dit wel aan, maar ze legt dit naast zich neer.
Immers, als de rest van de wereld een spons met grote tanden en armen en benen (Spongebob) als iets 'normaals' ziet... wie is er dan eigenlijk vreemd?
Ze houdt zich aan haar zelfopgelegde routines en gewoontes en dat werkt prima voor haar.
Eleanors enige regelmatige contact buiten haar werk, zijn de wekelijkse telefoongesprekken met haar moeder. Maar of ze dáár nou beter van wordt?
Wanneer ze op het werk gedoe heeft met haar computer, belt ze de IT afdeling om hulp.
Die komt, in de vorm van Raymond. Een man die Eleanors goedkeuring niet kan wegdragen.
Maar Raymond lijkt haar niet zo te zien als anderen en ondanks Eleanors aanvankelijke bezwaren krijgen ze steeds vaker met elkaar te maken.
Intussen ontwikkelt ze een crush op een lokale zanger, en Eleanor is vastbesloten deze relatie te laten werken.
'A human hand was exactly the right weight, exactly the right temperature for touching another person, I realized. I'd shaken hands a fair bit over the years - more so recently - but I handn't been touched in a lifetime.'
Eenzaamheid. Hoewel 'we' vaak denken dat dit iets is voor oudere mensen, zijn er nog veel meer mensen die hier tegenaan lopen.
Misschien lijkt het jou of mij heerlijk om af en toe een weekend in je eentje door te brengen, even geen gezeur of drukte om je heen... maar wat als dit ieder weekend het geval is? Dat het geen keuze is, maar bittere realiteit?
' "I think it's amazing, what you're doing, Eleanor," he said, looking at me.
This is what I felt: the warm weight of his hands on me; the genuineness in his smile; the gentle heat of something opening, the way some flowers spread out in the morning at the sight of the sun. I knew what was happening. It was the unscarred piece of my heart. It was just big enough to let in a bit of affection. There was still a tiny bit of room left.'
Dit boek heeft me met tranen in mijn ogen van het lachen laten zitten, maar ook met een brok in mijn keel.
Een boek dat ik nog veel vaker ga kopen, om kado te doen. Want ik heb er van genoten.
In mijn ogen een mustread die 5 duimpjes verdient. Op z'n sloffen. | 1pos
|
De hype van 2018, een hype daar heb ik altijd een beetje angst van, verwachtingen die worden bijgesteld, teleurstelling toch dit boek is het woord hype waardig. Een debuut van C.J. Tudor, na diverse baantjes is ze na haar dertigste zich volledig gaan toeleggen op het schrijven van de krijtman. Een titel die alleszins verwachtingen schept, verwachtingen naar een thriller, horror, de cover past dan ook volledig bij heel dit plaatje.
* De 12-jarige Eddie is getuige van een verschrikkelijk ongeluk op de kermis, dertig jaar later ontvangt hij een envelop, een krijtje en een tekening van een stokmannetje.
Op het moment van het ongeluk leert Eddie de krijtman kennen, zijn nieuwe leraar, een wat bizarre man, hij leert Eddie mannetjes te tekenen om een geheime code door te geven. Eddie en zijn vrienden starten zo een spel van boodschappen door te geven in codetaal.
Het verhaal wisselt zich af in twee jaartallen, Eddie als volwassen man en Eddie met zijn vrienden in 1986. Wat weer maakt dat het vlot leesbaar is, geen langzinnen maar een boek dat je niet kan wegleggen. De puzzelstukken worden op deze manier neergelegd en dit bekomt een ijzersterke thriller. De personages hebben elk hun achtergrond, elk hun problemen door hun verleden. Kinderen die met hun fiets door de bossen rijden, op zoek naar avontuur, later volwassenen door hun verleden geteisterd. | 1pos
|
Wauw, wat een boek! Ik keek hier al geruime tijd naar uit. Om eerlijk te zijn wist ik van tevoren niet goed waar het boek over ging. Ik wilde het boek graag hebben afgaande op de cover en de auteur. De vuurvogeltrilogie (ook geschreven door Claudia Gray) vond ik gewoon in één woord waanzinnig. Claudia Gray stelt met het boek Zwartspreuk haar lezers ook absoluut niet teleur.
Het verhaal begint iets verder in het verhaal dan ik verwacht had afgaande op wat er op de achterkant staat, maar het verhaal had me vanaf de eerste pagina al in zijn greep.
Wat ik bij dit verhaal zo enorm leuk vind van Claudia Gray is dat ze vanuit meerdere personen schrijft. Zo lees je niet alleen uit het perspectief van de hoofdpersoon Nadia, maar ook uit het perspectief van de knappe, geheimzinnige jongen die zogezegd een vloek op zich heeft rusten, maar je leest ook uit het perspectief van de duistere krachten die aan het werk zijn in Captive's Sound. Zo weet je stiekem al wat er gaat gebeuren voordat Nadia ook maar iets weet.
Je gaat met name op reis met Nadia, wanneer ze haar krachten ontdekt en verder leert te gebruiken. Ondanks alle spanning, komt er ook weer een leuk stukje romantiek in het boek voor, dat zich samen met de magische krachten van Nadia ontwikkelt.
Dit boek heeft alles wat het nodig heeft: spanning, avontuur, magie, romantiek, maar ook het belang van vriendschappen. En boven alles: je leert dat niet alles hoeft te zijn zoals het lijkt!
Zeker een aanrader! Ik ben nu al benieuwd naar deel 2! | 1pos
|
Blinde wilg, slapende vrouw bevat 25 korte verhalen. De verhalen onderscheiden zich van surrealistisch tot ‘normaal’ -want: wat is normaal in de wereld van Haruki Murakami? Het ene verhaal spreekt meer tot de verbeelding dan het andere, en er zitten verhalen tussen die veel raakvlakken hebben met romans die later zijn verschenen. Zo is er het verhaal Mensetende katten. Hierin komen elementen uit zowel De opwindvogelkronieken (een kat die verdwijnt in een boom in de tuin van de mannelijke hoofdpersoon) en Spoetnikliefde (een geliefde die verdwijnt in Griekenland). Beide romans verschenen pas na het schrijven van Mensetende katten, die dateert namelijk van 1991, en het is fraai om te zien hoe Murakami toen al verschillende verhaallijnen uitzette.
Andersom is het met Folklore van onze tijd – het voorstadium van het geavanceerde kapitalisme. Dit korte verhaal verscheen na Norwegian Wood, maar ademt wel dezelfde sfeer en heeft eenzelfde, gevoelig maar besluiteloos personage. Norwegian Wood wordt verder nog vertegenwoordigd in het verhaal Vuurvliegje. Dit verhaal stamt uit 1984, dus drie jaar voor Norwegian Wood werd uitgebracht. Het is, in grote lijnen, het eerste hoofdstuk van Norwegian Wood. Op anders momenten toont Murakami zich juist van een geheel andere kant. De spiegel is even surrealistisch als levensecht. Het verhaalt over een nachtbewaker op een school die, ook al gelooft hij niet in het paranormale, een doodenge ervaring heeft met een spiegel. Het verhaal is spannend, griezelig en vooral erg goed.
Het tweede verhaal in de bundel, Het jarige meisje, is er eentje waar de Murakami-stempel onmiskenbaar op gedrukt staat. Het is verrassend, mysterieus en bevat uiterst interessante conversaties. Heel anders is Het spaghetti-jaar. Typisch aan Murakami’s werk is dat hij gedetailleerd kan vertellen over de kookrituelen van zijn personages. Het spaghetti-jaar lijkt een ode aan deze kant van Murakami.
“In 1971 bleef ik spaghetti koken om te leven en bleef ik leven om spaghetti te koken. De stoom die oprees uit de aluminium pan was mijn trots, de tomatensaus die pruttelde in de sauspan was mijn hoop.” (blz. 198)
Het is het begin van een bijzonder verhaal, zoals alleen Murakami die kan vertellen. En dat geldt voor veel meer verhalen. De zevende man, over een tsunami die de beste vriend van de hoofdpersoon verzwolg, en De baai van Hanalei, over een Japanse vrouw die elk jaar terugkeert naar Honolulu waar haar zoon werd gedood door een haai, zijn onderhoudend, scherp en getuigen van het grote verteltalent dat Murakami zo siert. Het zijn mijn favoriete verhalen, op de voet gevolgd door Tony Takatani, een tragisch levensverhaal over een man die alles kwijtraakt en uiteindelijk alleen overblijft.
In Blinde wilg, slapende vrouw zit voor iedereen een geschikt verhaal. Het ene verhaal is bizar (Een armetanteverhaal), het andere onverwachts goed (New York Mining Disaster). Dan zijn er nog de verhalen die nergens over gaan maar toch heerlijk weglezen, zoals Een perfecte dag voor kangoeroes. Er zijn verhalen die afstevenen op een bizarre wending maar toch alledaags blijven, zoals Jachtmes, en verhalen die uitblinken in surrealisme, zoals Puntmopjes en Dodaars (waarbij ik qua insteek even sterk aan The Strange Library moest denken).
Voor de geoefende Murakami-lezer is Blinde wilg, slapende vrouw een feest der herkenning. Veel opzetjes voor latere romans worden in deze verhalenbundel gepresenteerd, en de Murakami-handtekening die zo nadrukkelijk in zijn romans aanwezig is, komt ook in deze verhalen om het hoekje kijken. Voor de lezer die nog niet zoveel van Murakami’s werk lazen is deze bundel een perfecte kennismaking met zijn werk, dat hij later bijschaaft, uitbreidt en meer diepgang geeft. Het boek is hoe dan ook een must read, voor eenieder die in het werk van Murakami geïnteresseerd is.
Deze recensie verscheen eerder op tessaheitmeijer.com | 1pos
|
De Bancroft strategie. Een boek gebaseerd op de laatste manuscripten van Robert Ludlum. En het was er weer één die de moeite waard was om te lezen.
Geheim agent Todd Belknap gaat op zoek naar zijn vriend Jared Reinhart. Laatstgenoemde is ontvoerd en Belknap beweegt hemel en aarde om hem uit de handen van de ontvoerders te bevrijden. Dit gaat niet zonder slag of stoot want Belknap komt voor erg moeilijke situaties te staan, die hij soms ternauwernood weet te overleven.
Tijdens zijn naspeuringen stuit Belknap op Andrea Bancroft, de nieuwe voorzitter van de Bancroft Stichting. En samen gaan ze op jacht naar Genesis, een onbekende 'macht' die de wereld in zijn macht wil hebben.
Het boek leest in feite als een film die, althans wat mij betreft, veel doet denken aan James Bond. Het boek blijft grotendeels boeien en naarmate het eind vordert wordt het ook sneller en verrassend. Een klein minpuntje vond ik de epiloog. Typisch Amerikaans.
Toch is De Bancroft Strategie een aanrader die zeker niet verveelt. | 1pos
|
Jitzak, de roman waar Mili van Veegh haar schrijversdebuut mee maakt is een roman over de liefde. Iedere liefdesgeschiedenis is in feite interessant. Het betreft toch de diepste menselijke gevoelens.
Liefde kan men eventueel kopen of eisen of afdwingen, maar echte liefde overvalt, overmeestert, zet min of meer het verstand op nul.
Als de verliefdheid, waarmee de liefde begint, guntig evolueert, is dat natuurlijk prachtig, maar levert geen spannend verhaal op.
In de roman 'Jitzak' trekt de auteur de lezer mee in de verliefdheidsfase, maar beschrijft dat de man gaandeweg van een hartstochtelijk minnaar tot een egoïstische partner evolueert. De vrouw adoreert hem, lijdt in stilte, verdraagt veel onrechtvaardigheden totdat het haar duidelijk wordt deze man niet de persoon is waar hij zich voor uit geeft.
De speciale originele zoete woordenschat die Mili van Veegh in dit boek hanteert, krijgt scherpe bittere kantjes en bereikt een hoogtepunt wanneer er een rivale opduikt.
Deze roman is een aanrader voor hen die graag een pittig boek onder ogen krijgen. | 1pos
|
Eindelijk verscheen in mei van dit jaar (2018) weer een New Adult roman van een nieuwe auteur. Elle Kennedy (1982) houdt van sterke heldinnen en bazige sexy helden en probeert deze gouden combinatie te verenigen met steamy scènes. De deal is haar debuut in Nederland en het eerste deel van de ‘Off Campus’- serie.
Hannah is smoorverliefd op football player Justin. Zelf is ze niet erg opvallend, sterker nog, de mannen zien haar niet staan. Garrett, ijshockeyer, heeft een probleem. Als hij zijn tentamen ethiek niet haalt, mag hij de rest van het seizoen niet meer spelen. Dan ontdekt hij dat Hannah een 9 had voor hetzelfde tentamen en dat zij een oogje op Justin heeft. Een plan ontstaat. Wat nu als hij Hannah overhaalt hem bijles te geven in ruil voor een neprelatie om Justin jaloers te maken?
In De deal maken we kennis met twee ambitieuze studenten. Hannah doet haar best om iets te bereiken in de zangwereld en Garrett wil aanvoerder worden van het ijshockeyteam van de universiteit. Dit zorgt ervoor dat je tijdens het lezen meteen weet dat je met twee sterke personages te maken hebt, ze willen immers allebei hard vechten om hun doel te bereiken.
Hannah is een sterke vrouw – en als je daarvan houdt, is De deal het boek voor jou. Het gehele verhaal weet ze op een vinnige manier voor zichzelf op te komen, zonder arrogant of bitchy te zijn. Ze moet ook wel, want omgaan met een ‘ijshockeyer die weet dat-ie knap is’ is niet makkelijk en Hannah wil het Garrett dan ook – zeker in het begin – niet makkelijk maken. Voor de lezer is dit erg vermakelijk. Het gekibbel tussen Garret en Hannah komt veel voor en zorgt ervoor dat je niet anders kan dan hardop lachen. En tegelijkertijd ga je van deze twee mensen houden. Hannah, die uiteindelijk instemt om Garrett bijles te geven, krijgt een bijzondere band met de ijshockeyer. Een band die ze niet verwacht had. Ze wil hem toch alleen maar gebruiken om Justin jaloers te maken?
Hannah regelt een date met Justin, maar daarmee is het verhaal nog lang niet klaar. Hannah heeft namelijk – zoals in elke New Adult – een jeugdtrauma. Ze vraagt Garrett om hulp. Hij daarentegen heeft ook geen gemakkelijke jeugd gehad. En dit maakt Garrett en Hannah dan ook het perfecte stel. Als lezer weet je dat al vanaf het begin; de vraag is alleen: wanneer zien zij dat ook in?
De deal spettert. Niet alleen door de catchy dialogen tussen Hannah en Garrett, maar ook door de erotische momenten die nergens plat worden. Garrett en zijn team zijn echte ijshockeyers en dat maakt het verhaal ook echt. Hannah past er met haar sterke persoonlijkheid perfect tussen.
Kennedy’s debuut is een pareltje. De (onbekende) liefde spat van de pagina’s af, de erotische scènes laten je niet onberoerd en op het einde krijg je een brok in de keel. Een prachtig verhaal over twee jonge mensen die het verdienen om samen te zijn. Een verhaal over liefde, passie en vertrouwen. Een schrijfster om te onthouden. | 1pos
|
Waar Sara eindigt, gaat Benissa verder… Deel 2 van De mooie moorden is voor mij af, zo goed geschreven, spanning goed opgebouwd dat je tot de laatste pagina je nagels afkluift (als je een nagelbijter bent natuurlijk).
Philip Le Bon verdient hier een applaus en behoort tot de top van thrillerauteurs.
Sara was een hard en ruw debuut met heel veel details om alles voor iedereen verstaanbaar te houden want de wereld van de farmacie en IT is een kluwen van vakjargon. Voor sommigen werkte dit misschien een beetje storend, maar ik heb het liever goed uitgelegd dan dat ik met een woordenboek naast een thriller moet zitten om alles te begrijpen.
Omdat er al zoveel termen uitgelegd waren in deel 1, kon Philip in Benissa zich ten volle geven aan het verhaal. En het heeft zijn vruchten afgeworpen. Beschouw De mooie moorden als een diamant… Sara is van een ruwe diamant naar een mooi gepolijste gegaan met Benissa :)
Prachtig begin waar we een kijk krijgen hoe Benissa een moordmachine/griet wordt, mooi verweven met de gebeurtenissen naar Sara toe. Tussendoor krijg je de jacht op CJ met de nodige humor… en dan komt “le moment suprême”… En nee, hier ga ik echt niets over zeggen, dit moet je zelf beleven.
Laat je meevoeren op de rollercoaster van spanning en angst en ontdek zo snel mogelijk deel 2 van De mooie moorden – Benissa.
Voor mij heeft dit boek alles, maar ook àlles om het internationaal te maken, en ben er vrij zeker van dat uitgeverij Lannoo dit ook zo aanvoelt.
Doe zo verder Philip, en wie weet, moeten we in de toekomst misschien aanschuiven om een interview van je te bekomen ;) | 1pos
|
Kleine Potvis is groot. Groot genoeg voor een duikje dieper, vindt hij zelf. Naar beneden, steeds verder, want daar is het avontuur! Hij ontmoet zeebewoners met messcherpe tanden, met sliertige poten en reuzenogen. Lekker spannend. Maar spannend kan gevaarlijk zijn. Kleine Potvis mag dan groot zijn, de zee is nog veel groter.
Lees de rest van mijn recensie op Ikvindlezenleuk | 1pos
|
Michael Berg (1956) is een Nederlandse auteur die sinds 2004 in Frankrijk woont; het land waar hij ook zijn thrillers situeert. Daarvoor werkte hij bijna 25 jaar bij de publieke omroep. Twee zomers (2008) is zijn debuut, met radiojournaliste Chantal Zwart als protagonist. Ook in zijn latere boeken is zij de hoofdpersoon.
'Twee zomers' vertelt het verhaal van radiojournaliste Chantal Zwart. Zij is na een ongelukkige verhouding met haar baas uit Parijs vertrokken en is nu werkzaam bij een regionale zender in Limoges. In het nabijgelegen dorpje Monteil koopt zij een vervallen huis en begint aan de renovatie. Tegelijkertijd maken we in aparte, cursief gedrukte hoofdstukken, kennis met de 17-jarige Christine bij wie de hormonen door het lijf gieren. Zij woont begin jaren 80 van de vorige eeuw in Monteil maar is het leven in een klein dorp spuugzat. Tijdens het jaarlijkse dorpsfeest verdwijnt ze spoorloos, haar ouders en dorpsgenoten in ontreddering achterland.
Dan doet Chantal bij renovatiewerkzaamheden aan haar huis een schokkende ontdekking.
'Twee zomers' is een goed in elkaar zittende, boeiende thriller. Met een radiojournaliste als hoofdpersoon heeft de auteur een interessante invalshoek gekozen voor het oplossen van misdaden. Nu eens niet de zoveelste gefrustreerde politieman of in het nauw gedreven slachtoffer, maar een leuke, pittige tante die zich niet de kaas van het brood laat eten maar ook geen haaibaai is die het altijd beter weet. Ook de bijfiguren zijn goed neergezet, hoewel ze alleen dienen als couleur locale. In een recent interview vraagt Michael Berg aan lezers wanneer zij een thriller geslaagd vinden. Ik vind 'Twee zomers' dat predicaat verdienen omdat het verhaal soepel leest, interessant is en de aandacht weet vast te houden. Je weet al redelijk vlug welke kant het uitgaat, en ik vind het knap van de auteur dat hij de lezer dan toch aan het boek gekluisterd kan houden. | 1pos
|
7 Ik kreeg de trilogie ‘Vrede van Gaul’ van Tazzy Jeninga om gastrecensies te schrijven voor haar blog. Ik had wel ‘ja’ gezegd, maar ik had het daadwerkelijk lezen van de boeken toch uitgesteld, omdat ik dacht dat het met de kwaliteit abominabel gesteld zou zijn. Immers, dit waren in eigen beheer of via publishing on demand uitgegeven boeken van iemand wiens naam ik nog nooit was tegengekomen in bundels of tijdschriften of in lezers- en schrijversgroepen op het internet. Dan zou het wel niet veel voorstellen, geloofde ik. In mijn recensie van het eerste deel schreef ik al dat ik tot mijn verrassing mijn woorden moest terugnemen. Ik gaf het boek zelfs vier sterren (zij het net aan, een 7,5). Het was een fascinerend SF-verhaal in een toekomstige wereld waar een nieuwe beschaving Europa en een groot deel van Azië heeft ingenomen. Dit land, ‘Gaul’, wordt gekenmerkt door een hoog ontwikkelde technologie in combinatie met spiritualiteit en zorg voor de omgeving. Het lijkt een utopie, maar er zijn schaduwkantjes aan, zo zorgt de angst voor vreemdelingen van de Galliërs dat landen buiten Gaul zich daadwerkelijk tegen hen gaan keren, en is er een familie die in het geheim de koers van de wereld lijkt te bepalen. Hoofdpersoon Detlev blijkt tot deze familie te behoren en moet al snel op de vlucht slaan voor misdadigers van buiten en voor de Gallische wet, en dreigt zijn vrienden en familie mee te sleuren in zijn val. Mijn belangrijkste problemen met het boek waren het wat trage tempo en de overdaad aan verklarende teksten. Dit is een geval waarbij de regel ‘show, don’t tell’ nou wel een keer wat meer mocht worden toegepast. Op deze punten en een zeker melodramatisch toontje in de beschreven relaties na vond ik het boek zeker tot de verbeelding spreken en het tweede deel liet ik dan ook niet zo lang liggen. Dit boek speelt zich af zeven jaar na het eerste. Detlev is onder de naam Jack in dienst van het leger van een buitenaardse satelliet. Zijn geheime familie is aan het organiseren dat hij kan verdwijnen en zijn opleiding kan vervolgen. Maar voor dat kan gebeuren raakt hij in conflict met iemand die hij van vroeger herkent, Diel Nyquist. Bovendien is hij als doedelzakspeler uitgenodigd voor de bruiloft van een vroegere vriend (die niet weet dat Jack eigenlijk Detlev is) waar hij een duet moet zingen met April, een meisje dat op Detlev verliefd was. Complicaties volgen elkaar vanaf dat moment natuurlijk in een hoog tempo op.
Laat ik met de negatieven beginnen. Mijn kleinste kritiekpuntje is dat er een paar redactiefoutjes in staan: een of twee d/t-foutjes, een paar ontbrekende woorden, dat soort dingen. Niet veel en ik zag geen kromme zinnen, storende herhaling van woorden of begrippen of beschrijvingen die niet klopten. Verder valt de schrijver nog steeds in zijn oude valkuil van het teveel willen beschrijven. Verklaringen van gebruiken en achtergronden zijn vaak langer dan een pagina. De wereldbouw had eerder gesuggereerd kunnen worden want al deze details zijn niet nodig voor de ‘suspension of disbelief’. Ik ben sowieso niet heel groot fan van de alwetende verteller die hier gebruikt wordt, waarbij we in ieders gedachten kunnen kijken. Ik leef liever per scene met één persoon mee. Maar het leidt ook tot goedkoop spanning opwekkende zinnen als ‘Hij zou spoedig ontdekken, dat hij zich daarin had vergist …’ Ik vond soms de emoties van karakters wel heel groot uitgemeten (er wordt veel gehuild, vooral door vrouwelijke karakters). Verder was dit wel heel duidelijk een tussenboek. Het verhaal was veel kleinschaliger, in ruimte zowel als in tijd, en er gebeurt veel minder dan in het eerste boek. Hoewel ik aanvankelijk dacht dat het daardoor trager las (ook door alle uitleg) ben ik er uiteindelijk toch vlug doorheen geschoten. De schrijfstijl is, ondanks mijn aantekeningen daarbij, toch plezierig te noemen. Niet hoogdravend, maar passend bij het verhaal dat de schrijver voor ogen stond.
Wat me vergeleken met het eerste deel meeviel was dat de dialogen waren aangescherpt. Ik had veel minder het idee dat gesprekken onnodig volledig waren uitgeschreven met inbegrip van standaard interacties die ervaren schrijvers zouden weglaten. In het eerste boek waren de dialogen daardoor traag, met opvulling die niet veel toevoegde, maar hier waren de gesprekken relevanter en daardoor interessanter. Daar had de schrijver veel van geleerd. Ook vond ik een aantal van de SF-ideeen die in het laatste deel van het boek om de hoek kwamen kijken heel erg boeiend. De bijzondere familie blijkt een grootschalig ideaal te hebben, me toen ik erover las even de adem benam. Ik hou van grote ideeën in mijn verhalen, dus ik kon dit wijdere perspectief wel waarderen. Het maakt me ook heel benieuwd naar het derde deel, waarin we er volgens mij nog veel meer over zullen lezen.
Een laatste opmerking die ik nog wil maken is meer ideologisch. Ik had er in het eerste boek al last van, maar nu nog meer, dat ik de neiging had om voor de slechteriken te zijn. Ik vroeg me al af waarom die zo slecht werden weergegeven, als meedogenloze misdadigers, die het hele zonnestelsel willen vernietigen en niets anders kennen dan haat. Als ze subtieler waren geweest, had ik ze als de ‘goeien’ gezien. Je bent namelijk als lezer meestal geneigd te kiezen voor de zwakkere partij in het verhaal, voor de ‘underdog’, degene die niet al bij aanvang van het verhaal de touwtjes in handen heeft. We zijn voor het verzet in Star Wars, niet voor de Empire, voor de hobbits, niet voor Sauron. De ‘goeden’ in dit verhaal, de familie Ayton, zijn echter hoog verheven boven de vijanden, die gewone mensen zijn als jij en ik. Detlov en zijn familie kunnen tot wel duizend jaar blijven leven, beheersen gevechtstechnieken beter dan ieder ander, hebben een eigen eiland, worden gediend door androïden en ruimteschepen, blijken te beschikken over levensvormen van nanotechnologie die eigenlijk alles kunnen, zelfs in de tijd en door de ruimte reizen, en ze kunnen ook nog eens zonder repercussies in het veiligheidsnetwerk van Gaul binnendringen. Dat maakt ze eigenlijk vanaf het begin de gedoodverfde winnaar en hun vijanden de ‘underdogs’. Ik weet dat de hoofdpersoon de erfenis van zijn familie als een vloek ziet, maar zo werd het niet echt door de schrijver gebracht. Bovendien, als de vijand nu wordt verslagen, is dat omdat die slechts een gewoon mens is, en de familie Ayton gewoon ‘beter’. Alsof de gemodificeerde Khan het wint van kapitein Kirk omdat hij sterker is. Daar had de schrijver wat beter over kunnen nadenken.
Toch ben ik over het algemeen positief over dit boek. Een originele wereld, leuke ideeën en een vlotte schrijfstijl (hoewel met ‘infodumps’) maken dit een welkome toevoeging aan de het nog kleine terrein van de Nederlandstalige sciencefiction. | 1pos
|
Soms zijn familieleden de beste vrienden. In andere families kunnen ze elkaar niet luchten of zien. Neem nu Guðlaugur, de portier van een hotel in Reykjavík. Zijn vader en zuster willen helemaal niets meer met hem te maken hebben. Veel verdriet is er dan ook niet bij wanneer Guðlaugur dood wordt aangetroffen, neergestoken. Of neem nu inspecteur Erlendur die na zijn echtscheiding zijn kinderen in de steek liet, en nu geconfronteerd wordt met een opstandige en drugsverslaafde dochter. En dan zijn er nog de spoken uit het verleden: de verdwijning van Erlendurs broer lang geleden.
Ziedaar de hoofdbestanddelen van Engelenstem, de nieuwste misdaadroman van rijzende ster Arnaldur Indriðason, IJslands belangrijkste literaire exportproduct. Indriðason maakt van Engelenstem terug een fraai werk, met een knap verhaal, een bezielde inspecteur en een realistisch beeld van de Westerse maatschappij. Arnaldur wordt langzaamaan een vaste waarde in thrillerland. | 1pos
|
De derde -in Nederland verschenen- thriller van Lars Kepler maakt na Hypnose en Contract wederom de status van uitstekende thrillerauteur weer waar; een compleet nieuwe zaak -met een totaal andere invalshoek dan voorgaande- waarin we te maken krijgen met een bloederig begin; een meisje is op brute wijze vermoord in een jeugdinternaat, maar de wijze waarop zij aangetroffen wordt is met veel raadsels omgeven. Commissaris Joona Linna is ook nu weer de politieman die de verbindende schakel in het verhaal vormt. Hij is terecht een blijvertje in de thrillers van het Zweedse schrijversechtpaar Ahndoril.
Joona wordt als waarnemer op deze zaak gezet, op het moment dat hij zelf bezig is met een eigen onderzoek om zijn vrouw en dochter te vinden -hier door een oude vrouw op het spoor gezet aan het einde van het vorige boek "Contract". Het hoe en waarom van hun verdwijning wordt pas heel laat in het verhaal duidelijker. Deze verhaallijn luidt tevens -heel knap staaltje van reclame maken- meteen de introductie voor het volgende boek "Slaap" in en verbind zo drie verschillende verhalen met elkaar.
Het onderzoek in het internaat, onder leiding van een onwillige commissaris en een ten aanzien van Joona, sceptische officier van justitie; een meisje die tijdens de moord uit het internaat verdwenen is; een tussentijds overstapje in het verhaal naar een ontvoering; de 2e dode die in het internaat gevonden wordt; moeizame gesprekjes met de pupillen van het jeugdinternaat en personages die zich met een eigen verhaallijn aandienen. Alle ingrediënten van Getuige volgen elkaar razendsnel op, worden uitgesponnen en vermengen zich uiteindelijk met elkaar zoals bij Lars Kepler te verwachten is. Zicht op de dader is er al snel, maar Joona heeft zijn twijfels. Ook wat oude bekenden uit vorige verhalen komen weer langs en zorgen voor hun aandeel in het verhaal. Het verdwenen meisje Vicky is de spil waar uiteindelijk alles, zowel de twee moorden als de ontvoering, om lijkt te gaan draaien. De speurtocht naar haar neemt veel tijd in beslag - ze lijkt volledig verdwenen; waarschijnlijk zelfs dood. De volhardendheid en eigenwijze instelling van Joona Linna, die in de tussentijd vanwege een intern onderzoek ook nog geschorst wordt, brengt echter op enig moment en onverwacht geholpen door Flora, een vrouw die spiritistische bijeenkomsten organiseert, weer opening in de zaak,. Door Flora en haar kennis van een zeer oude zaak komt de verrassende ontknoping langzaam dichterbij en leidt via gewelddadige ontwikkelingen naar een ontvlammend einde.
Ook met dit boek bewijst Lars Kepler weer het vermogen om een uitstekende thriller te schrijven, een prima plot uit te werken en de spanning vast te houden zelfs met een aantal zijpaden, die geen moment vervelen of als onnodig gezien kunnen worden.
De lijst van briljante Scandinavische thrillerauteurs wordt nog steeds groter, zonder aan kwaliteit in te boetten en Lars Kepler is er een voortreffelijk onderdeel van. | 1pos
|
Wat een geweldig boek. Dit was deel 3 van een serie over 11 september. Ik vind het heerlijk om deze christelijk boeken te lezen. | 1pos
|
Eindelijk heb ik dit boek gelezen! Dit compleet gestoorde boek, een droom van een boek, een boek van een droom. I like it, ook al weet ik niet precies wat ik heb gelezen... | 1pos
|
Een paar jaar geleden had ik al Antwerpen van dezelfde auteur gelezen en ik was compleet verkocht. Na (opnieuw) wat gegrasduind te hebben in de Slegte kon ik het niet laten Nagelaten beelden mee te nemen.
Zoals in het ander boek wordt de sfeer zeer treffend neergezet. Verlaten gebouwen, treinen,... de sfeer doet onmiskenbaar aan de schilderijen van Paul Delvaux denken (het is niet toevallig dat in Antwerpen Delvaux aan bod komt) en de passie in verband met de film druipt van het boek. De personages worden zeer mooi geschetst hoewel de meeste personages zich nogal onconventioneel gedragen (een probleem dat in vele boeken voorkomt; zoals Tokio van Hayder en Hannibal van Harris) maar misschien is dit een bewuste keuze en draagt dit bij tot de ietwat surrealistische sfeerschepping (opnieuw Delvaux)?
Ook de complexe verhaalstructuur (niet-lineair) zorgt voor een meerwaarde. Royle is ook een meester in het gebruiken van de taal voor het weergeven van uiteenlopende gevoelens en emoties. Het boek is een echt literair meesterwerk en het label "literaire thriller" (heel wat auteurs met literaire aspiraties die een thriller schrijven noemen hun boek zo, maar weinigen slagen erin er één te schrijven) dekt zelfs onvoldoende de lading. Het is een echt zeer complex en rijk boek, met verschillende genres en verhalen door elkaar.
Het is ook duidelijk waarom verlaten gebouwen een rol spelen in de verhalen van Royle als je eens een bezoekje brengt aan z'n website http://www.sinfield.org/nicholasroyle/index.htm waar je verschillende foto's van (verlaten) locaties uit beide boeken kan bekijken.
Gewoon topboek, en voor een prikje nu in de Slegte! Ik zou niet aarzelen! | 1pos
|
De 52 jarige Anne Winkel krijgt het op haar heupen, letterlijk aan haar linkerheup en figuurlijk aan beide. Ze heeft een leuk leven, man, kind, kleinkind, een leuke baan met de nodige vrijheid. Toch is ze op zoek naar meer. Als ze met een versleten heup komt te zitten waaraan ze geopereerd moet worden, brengt ze noodgedwongen meer tijd door achter haar computer. Daar ontdekt ze hoe leuk het is op een spelletjessite. Spel spelen, beetje chatten met de andere spelers. Aanvankelijk doet ze zich voor als een man, maar al snel kruipt ze in de huid van een veel jongere vrouw en ontmoet ze Rafael. Wegvluchtend in spannende fantasieën leert ze hem nog beter kennen. Door hem en door een nieuwe heup lijkt ze een verjongingskuur te ondergaan. Als ze een opdracht krijgt in Milaan besluit ze om haar digitale Italiaanse lover te ontmoeten.
Een leuk en vermakelijk boek over de gevolgen van een chat die meer wordt. | 1pos
|
Als je hier aan begint wil je het uitlezen , vooral als je s’avonds begint heb je kort nachtje . Het is verrassend anders dan je in het begin denkt . Ik zou zeggen vraag hem aan om zelf te lezen . Dank voor het mogen lezen van dit boek , dat er nog veel mogen volgen . | 1pos
|
Feyre is de jongste van twee zussen. Ooit waren ze welvarend, maar door een foute keuze van de vader zijn ze alles kwijt. Feyre zorgt nu voor de familie oa door op jacht te gaan. Op een dag dood ze een grote wolf, wat grote consequenties heeft.
De wolf was een Elfide uit het land Prythian, een land achter de muur waar mensen niet kunnen overleven, een land vol mystieke wezens. Door het doden van de wolf wordt Feyre opgeëist door Tamlin, een Edelheer van het Lentehof. Ze is geen gevangene, maar ze wil het liefste vluchten wat onmogelijk is.
Langzaam aan begint ze gewend te raken aan het nieuwe leven en het contact met Tamlin begint te veranderen. Maar er zijn veel geheimen en gevaren, en dan veranderd alles en moet Feyre al haar kracht, intuïtie en doorzettingsvermogen gebruiken om Prythian te redden.
Een modern sprookje in een Fantasy setting waar bij je als lezer door een nieuwe wereld wordt geleid en kennis maakt met de meest fantastische en vaak ook gruwelijke creaties van Sarah J Maas. Toch is het geen moment onwerkelijk, alles klopt. Je voelt de haat en de liefde, je voelt de angst, de pijn en de ontreddering en na een onderdompeling in deze nieuwe wereld is het einde, waar alles samenkomt een niet te weigeren uitnodiging voor het tweede deel. | 1pos
|
Galgenveld is een makkelijk leesbaar 1e deel van De Noordzeemoorden en wat mij betreft erg geslaagd. Het heeft mij van het begin tot het einde geboeid, veel herkenbare personages en voor mij herkenbare locaties die op fietsafstand liggen !! | 1pos
|
Een prachtig verhaal vertelt uit het standpunt van alle betrokkenen. Je leeft gewoon mee van begin tot einde. Een echte aanrader! | 1pos
|
Leest lekker vlot weg, goed uitgewerkt verhaallijn met een verrassend plot. Graham Norton beschrijft alles heel gedetailleerd. Het boek heeft 2 delen, in het 1e deel worden de personages aan ons voorgesteld en in het 2e deel wordt de spanning meer opgebouwd en raadsels ontrafeld. De karakters zijn erg goed uitgewerkt, net of je hun privé leven binnen wandelt en je meenemen naar het rustige dorpje Duneen met het idyllische landschap. Maar niets is wat het lijkt, de geheimen blijven een lange tijd goed bewaard met een verrassend einde.
Het slaperige dorpje Duneen in Ierland waar de zwaarlijvige brigadier Patrick James Collins, bij iedereen bekend als PJ alles onder controle heeft omdat er eigenlijk nooit iets gebeurt. Hij leidt een vrij saai bestaan met als hoogtepunt van de dag zijn maaltijden, totdat er stoffelijke resten bij een bouwplaats worden gevonden en iedereen gelijk op scherp staat. Bang dat hun goed bewaarde geheimen uit het verleden aan het licht komen. PJ leeft helemaal op, eindelijk een keer een serieuze zaak dan alleen het uitschrijven van een verkeersboete. Als het onderzoek naar de botten niks oplevert en de mensen in Cork hun belangstelling voor de zaak verliezen keert de rust in Duneen terug.
Tot een aantal maanden later er op een dag opeens weer iemand van de werklui bij PJ zijn auto aanklopt dat er weer botten opgegraven zijn, ditmaal kleine botjes. PJ zijn gebeden lijken te zijn verhoord en hij krijgt er weer zin in, er is tenslotte nog een onopgeloste zaak en met deze opgraving lijkt er een nieuwe moord te zijn gepleegd die ook opgelost moet worden. Langzaam komen de goed bewaarde geheimen naar boven waardoor de puzzelstukjes beetje bij beetje in elkaar vallen en het mysterieuze raadsel oplost, en de waarheid na 25 jaar eindelijk naar buiten komt. | 1pos
|
Lieneke Tesinga, een medewerkster van de Deventer Bibliotheek krijgt te maken met een man die het spinoza archief wil bekijken.
Dan blijkt er een deel van het archief vermist te zijn.
Intussen is er een bekende tv presentator vermist, zijn vrouw ook.
Wat hebben deze zaken met elkaar te maken?
Dit derde deel van een serie was mijn kennismaking met deze auteur. Een kennismaking die mij uitstekend bevallen is. De auteur weet van het begin een boeiend verhaal te schrijven. Hoewel ik niet gecharmeerd ben van historische boeken vond ik dit boek bijzonder boeiend. De schrijver wisselt knap van perspectief tussen dader en slachtoffers. Je vraagt je in het begin af wat de verschillende zaken met elkaar van doen hebben, dit wordt in de loop van het boek langzaamaan duidelijk.
Goed geschreven, makkelijk leesbaar, soms schokkend, oerhollands.
Een aanrader!!! | 1pos
|
Ik vertelde in mijn recensie over City of Bones al dat ik van tevoren dacht dat ik deze boeken niets zou gaan vinden, maar nadat ik het eerste boek van de serie had verslonden, had ik dat gevoel helemaal niet meer. Het is echt enorm spannend, ik kon gewoon niet stoppen met lezen! Dit is zo’n serie die ik tijdens het ontbijt nog lees, omdat ik het niet weg kan leggen. Heerlijk.
Ook zei ik dat ik dacht dat Clary en Jace het nooit zouden volhouden zonder gevoelens voor elkaar te hebben. Ik heb gelijk, want dat is ook niet het geval. Toch komt er in dit boek geen onthulling die ervoor zorgt dat ze wel een setje kunnen zijn. Ik hoop dat die in het volgende boek komt. Want mensen, in deze boeken zijn niet veel dingen voorspelbaar, alles is een verrassing. Maar dit is bijna té voorspelbaar, al is het zeker niet storend.
Ik kan me enorm goed inleven in Clary. Ik kan niet zo goed uitleggen waarom, maar ik denk dat wij wel ongeveer hetzelfde zouden reageren op situaties die in de boeken voorkomen. Misschien ben ik net iets angstiger, en beslissingen die in avontuurlijke boeken worden genomen zijn al snel te heldhaftig voor mij, maar ik kom in de buurt, denk ik. Ook Maia vind ik een erg leuk personage, ze komt zo vrolijk over!
Het einde was enorm goed. Valentine is niet dood, ik weet het zeker. Hij is de Bad Guy, en die hoort niet zomaar dood te gaan. Waarschijnlijk is hij alleen maar enorm geïnteresseerd in de gave van Clary… Want dat vind ik echt heel erg cool. Het idee dat Shadowhunters werken met runes, vind ikzelf echt heel erg origineel. Het komt misschien wel vaker voor in boeken, maar ik heb nog niks gelezen waarin het echt als wapen word gebruikt. En dat Clary ook de runes kan tekenen, maar dan met haar gave (niet te veel spoileren!) vind ik echt cool. Goed vind ik dan ook dat het verhaal zowat eindigt met haar gave. Op dat moment komt alles even goed omdat zij die gave heeft. Echt een gave gave, haha!
Ik denk dat ik de boeken nog eens moet gaan lezen, want ze zijn echt fantastisch. Enorm spannend! Ik ben niet alleen benieuwd naar heo het nou afloopt met de Mortal Instruments, maar ook hoe het nou zit tussen Clary en Jace, want ze MOETEN bij elkaar komen!! Niet Clary en Simon, zij zijn beste vrienden!
Misschien is deze tip ondertussen heel erg voorspelbaar: Lees deze serie! | 1pos
|
Wat een heerlijk boek weer om te lezen met toch best een verrassende wending. Nicci French op hun best. En ook t einde weer een verrassing. Wordt Frieda nu eindelijk gelooft wat Dean Reeve betreft?Gauw t volgende en helaas ook laatste deel.lezen | 1pos
|
In deze bundel zien we naast onbekende namen ook een aantal auteurs staan die inmiddels 1 of meerdere boeken hebben geschreven zoals bijvoorbeeld Melissa Skaye, Lilian Schneider, Karin Hazendonk en Joris van Leeuwen. Nu is een heel boek schrijven net even iets anders dan een kort verhaal, je hebt nu eenmaal minder tijd om het verhaal die juiste opbouw te geven. In deze bundel heb ik gezien dat de auteurs daar dus ook niet de hand voor om draaien.
Ook bij de andere korte verhalen is zeker enig toekomstig talent te zien, in de zin van een heel boek schrijven. Wat mooi is om te zien is dat het veel van de auteurs is gelukt origineel te zijn, wat best moeilijk is in deze tijd met het verschijnen van zoveel spannende boeken. Afwisselende verhalen, de een speelt zich dicht bij huis af, in een ander verhaal zocht men het wat verderop, Verhalen met herkenbaarheid, bijvoorbeeld een personage waarin je je kunt verplaatsen, een situatie die jou ook kan overkomen, herkenbare angsten en emoties. En bij de een was er gelijk een hoog spanningsniveau, terwijl een ander de spanning heel langzaam opvoert. In Verborgen hebben de auteurs hun fantasie een goede vrije loop gegeven.
“Als hij deze laatste kon voorkomen, tekende hij daarmee zijn doodvonnis en dat van zijn gezin. Hoe konden ze hem voor deze keuze stellen.”
Stuk voor stuk verhalen met een mooie dosis spanning. Soms is er wat denkwerk bij nodig om het geheel helder te krijgen en waarbij je even wil terugbladeren om te kijken hoe het nu precies in elkaar zit maar ook zijn er verhalen bij die enige voorspelbaarheid hebben en de plot al snel te doorzien is. Maar over het algemeen genoeg verhalen met een uitermate verrassende afsluiting.
“Het zweet breekt haar aan alle kanten uit. In de keuken grijpt ze een mes uit de lade en sluipt naar de achterdeur.”
Een thema waar je veel verschillende kanten mee op kan en daar is goed gebruik van gemaakt door de auteurs. Een ieder heeft er zijn eigen interpretatie aan gegeven waardoor er in deze verhalenbundel Verborgen een mooie verscheidendheid aan spannende verhalen is gepubliceerd. Een bundel met verhalen die allemaal prima zijn uitgewerkt en met precisie op papier zijn gezet.
Wat ik zelf zo prettig vind aan een verhalenbundel en aan korte verhalen is dat je bijvoorbeeld elke dag een verhaal kan lezen. Ook al heb je weinig tijd, voor één verhaal op een dag is altijd wel even tijd voor vrij te maken. Elke dag even een momentje van heerlijke spanning…en deze bundel is daarin zeker een aanrader! | 1pos
|
Tannie Maria, ze doet een receptenrubriek in een regionaal krantje, tot het hoofdkantoor die stop zet. Een column moet er komen. Tannie Maria begint een column waarin ze brieven beantwoord van mensen met liefdesproblemen, die ze beantwoord met een recept!
Dat gaat goed tot een van de brievenschrijfsters wordt vermoord en er meerdere verdachten zijn. Als dan de verdachten elkaar ook nog naar het leven staan is de chaos compleet.
Samen met haar collega’s Hattie en Jessie gaat ze nu zelf op onderzoek uit, maar hoe dichter ze bij de waarheid komen, hoe gevaarlijker het voor ze wordt.
Een boek vol heerlijkheden, leuke personages, een spannend plot in de mooie setting van zuid Afrika. Leuk zijn de Afrikaanse woordjes die worden gebruikt, het maakt het helemaal af. De wijze waarop de baksels en recepten constant zijn verweven met het verhaal is zo origineel. De hoeveelheden biskuit die er doorheengaan zijn niet meer te tellen, maar het boek leert wel, dat als je iets van iemand wil gedaan krijgen een box met buiskuits of een tupperware doosje met chocoladetaart heel goed kan helpen.
Het is vlot geschreven, de hoofdstukken zijn niet zo lang. Een originele roman die feelgood, crime en recepten weet te combineren tot een smakelijk boek, dat smaakt naar meer.
Naast de taarten en heerlijke gerechten is het boek ook vol met liefde en humor. Tannie Maria heeft mijn hart gestolen, kom maar op met deel twee. | 1pos
|
"Onafhankelijke mensen" is het derde werk dat ik van Halldór Laxness lees, en deze auteur blijft mij in stijgende mate verbazen, overdonderen, aangrijpen, amuseren en ontroeren. Nadat ik eerder al "De klok van IJsland" met vier en "Salka Valka" heel overtuigd met vijf sterren bekroonde, dacht ik het beste van deze schrijver wel gehad te hebben, maar "Onafhankelijke mensen" heeft mij alweer met verstomming geslagen...
IJsland, begin 20ste eeuw... Bjart is een schaapherder met een droom: hij wil van niemand afhankelijk zijn. Na 18 jaar knechtschap bij heer van Buitenroodmoeras, kan hij eindelijk zijn eigen bedrijfje opstarten: hij verwerft een klein huisje − een krot eigenlijk, maar hij doopt het wel 'Het Zomerhuis − met een lapje grond, en hij heeft zich een bescheiden kudde schapen bijeen kunnen sparen. Op een wat listige wijze weet hij een vrouw bij zich in huis te halen, en hij is vastbesloten om nu geheel onafhankelijk door het leven te gaan. Maar een schier eindeloze reeks tegenslagen wordt zijn deel... Zijn vrouw sterft bij de bevalling van een dochter die niet eens de zijne is. Zijn tweede vrouw schenkt hem de zo gewenste zoon die zijn opvolger moet worden, maar een nietsnut blijkt te zijn. Zijn schapen worden getroffen door alle mogelijke ziektes of worden moedwillig afgeslacht. Hij verliest ook zijn tweede vrouw, en van de zeven kinderen die zij hem schenkt blijven er maar drie in leven. Asta Sollilja, de onechte dochter waar hij zielsveel van houdt − hij noemt haar zijn levensbloem − raakt ongehuwd zwanger en krijgt er tbc bovenop. Een financiële onoplettendheid zal hem uiteindelijk op de knieën krijgen: hij gaat failliet en moet opnieuw in ellende leven, alleen nog bijgestaan door de dan al doodzieke Asta. Maar Bjart houdt zelfs dan het hoofd nog opgeheven...
Deze samenvatting wekt ongetwijfeld de indruk dat "Onafhankelijke mensen" een zwaarmoedige en neerslachtige vertelling is, maar dat is slechts een misleiding. Het verhaal is in een luchtige toon geschreven, en doorspekt van de soms satirische maar meestal erg cynische alomtegenwoordige humor die zo typisch is voor het werk van deze auteur. Wat er ook gebeurt of wat hem ook overkomt, Bjart blijft op een bijna aandoenlijke manier onverzettelijk in zijn optimisme en laat zich niet breken: hij is allesbehalve een meelijwekkend figuur. Net zoals in de hierboven genoemde werken van deze auteur, staat ook in deze familieroman de eenzame overlevingsstrijd van de enkeling centraal. Alweer is de term 'contrast' kenmerkend voor deze roman: alle mogelijke ellende, tegenslagen en rampspoed aan de ene kant, en aan de andere het koppige, onwrikbare optimisme dat het slachtoffer van al die miserie daar tegenover stelt... Laxness speelt op meesterlijke wijze en liefdevol met contrasten.
In zijn nawoord bij dit boek schrijft vertaler Marcel Otten dat "Onafhankelijke mensen" niet meer is dan 'een verhaal over een keuterboer en zijn schapen', en in wezen is dat ook zo. De schapen − die voor zijn broodwinning zorgen − staan symbool voor Bjarts garantie op zelfstandigheid, en hij is bereid daar alles voor op te offeren. Zijn koppig individualisme kost hem vrouwen en kinderen, maar dan nog blijft hij rotsvast geloven in de waarde van het onafhankelijke leven. De sociale ondertoon is duidelijk: de roman is een aanklacht tegen het blinde en compromisloze nastreven van bezit. Laxness schreef deze roman in 1934/35, een periode in zijn leven waarin hij uitgesproken socialistische/communistische sympathieën koesterde, maar moraliserend of belerend is dit boek zeker niet.
Ik kan niet precies bepalen wat mij zo aantrekt in de boeken van Laxness. Ze moeten met enige verscherpte aandacht gelezen worden, want bijvoorbeeld schrikt hij er niet voor terug volzinnen van een halve bladzijde te construeren, en daar lees je niet zomaar even vluchtig overheen. En toch blijf ik ieder woord en iedere zin savoureren als ware het chocoladepudding. | 1pos
|
Johan, de hoofdpersoon in dit verhaal, krijgt zaterdagavond laat een verontrustend smsje van een vriend. Het voelt niet goed en de angst bekruipt hem maar helaas is zijn vriend Joey niet meer te bereiken. Joey heeft zelfmoord gepleegd en laat zijn 4 vrienden en familie met grote vraagtekens achter. In dit boek wordt vervolgens treffend beschreven hoe Johan de dagen beleeft vanaf het moment van het ontvangen van het smsje tot de begrafenis van Joey. Hij reist af naar zijn oude dorp om bij zijn vrienden en Joey's familie te zijn; iedereen rouwt op een eigen manier maar iedereen blikt terug en vraagt zich af of hij iets had kunnen doen om dit te voorkomen. Flashbacks maken duidelijk hoe de band was tussen de jongens en laat tevens zien hoe pijnlijk en verwarrend de weg naar volwassenheid soms kan zijn.
Eén uur en achttien minuten is helder, direct en zonder poespas geschreven. Het zorgt ervoor dat dit verhaal luid en duidelijk bij je binnenkomt. | 1pos
|
De stad shaker waar alles gepland en geregeld is, wordt ontregeld door de komst van twee nieuwkomers de kunstenares Mia en dochter Pearl. Pearl komt in contact met de familie Richardson en wordt direct opgenomen in het gezin. De verhouding in het gezin van de familie Richardson worden erg op de proef gesteld. Het boek laat je inzien dat achter elke deur wel iets speelt, het gras is niet altijd groener bij de buren. Dit lijkt alleen zo, want we lopen niet graag te koop met onze echte problemen. Het boek laat je zien dat we allemaal anders denken over maatschappelijke onderdelen van het leven. Wat is verantwoord? Hoe zou ik het zelf aanpakken? Doe je wel het juiste? Dat zijn allemaal vragen die we ons zelf gaan stellen in moeilijke situaties. En daarnaast is het moeilijk als je naasten er anders over denken, maar iedereen mag zijn eigen mening hebben alleen is dit soms best lastig. | 1pos
|
Hoe komt het toch dat de beide Wereldoorlogen ons blijven fascineren en een gestage stroom boeken opleveren?
Dit verhaal over spionnes tijdens WOI is fictie, maar gebaseerd op ware gebeurtenissen. Een boeiend verhaal over dappere vrouwen, die vaak zware persoonlijke offers brachten om de informatie over te brengen. Een aangrijpend en ontroerend verhaal over lijden, dood, dapperheid en verdriet maar ook over liefde. Een aanrader voor hen lezers van Jenna Blum en Sarah McCoy. | 1pos
|
Ritueel is het derde deel in een reeks van vier over de Noordzeemoorden van Isa Maron.
De eerste twee delen had ik nog niet gelezen en het benieuwde mij of dit boek afzonderlijk goed te lezen is . Daar kan ik volmondig ja op zeggen. Er zijn kleine verwijzingen naar de vorige boeken, maar je mist er niets door.
Het boek begint met een tuinman die tijdens graafwerkzaamheden op vrouwelijk, menselijke resten stuit.
Maud Mertens en haar team worden opgeroepen en al gauw blijkt dat het niet alleen bij deze menselijke resten blijft. Er ligt nog meer in de tuin.
De studente Kyra Slagter die naast het bewuste huis woont maakt zich zorgen of haar verdwenen zus Sarina misschien in de tuin ligt. Ze probeert via Maud meer te weten te komen, maar zij stuurt Kyra snel weg.
Kyra gaat op haar manier verder met haar onderzoek naar Sarina.
Maud en haar collega Niels gaan op zoek naar de moordenaar(s) van de menselijke resten.
De nieuwe bewoners van het huis raken al snel op de achtergrond en de aandacht gaat meer uit naar de vorige bewoners. De familie Demsterwold. Als blijkt dat de lichaamsdelen op een bepaalde manier zijn begraven rijzen er steeds meer vragen op. De zoon Vincent komt naar Nederland voor de verjaardag van zijn moeder. Zus Carla is niet te bereiken .
Ondertussen slaat de moordenaar weer toe, maar kan niet goed zijn slachtoffer kwijt. Hij begraaft het op een bijzondere plek. Maud komt bij toeval erachter waar het lichaamsdeel is begraven
wanneer er een melding is gemaakt van het overlijden van Ina Demsterwold.
Kyra is volop bezig met haar onderzoek en gaat met Tom op zoek in Denemarken . Daar komen ze na een tip een beetje verder.
Maud gaat naar Zweden om Carla Demsterwold te bezoeken. Dat kennismaking gaat wat stroef maar Carla beloofd om Maud een brief te sturen.
In Londen word je meegenomen in het leven van Sarah. Wie is Sarah ? De spanning loopt op.
Wie is toch die man die Sarah volgt ?
De vier verhaallijnen van Maud, Kyra, de dader en Sarah kruisen elkaar door het boek.
Uiteindelijk blijkt dat al deze verhaallijnen met elkaar te maken hebben.
En dan aan het eind van het boek weet je al veel, maar eigenlijk niets. Vier cliffhangers die je uitnodigen om vooral deel vier te gaan lezen ! | 1pos
|
Na dat ongelooflijke einde van het eerste boek (De 100) was ik onwijs nieuwsgierig naar deel twee. Want een cliffhanger als dit had ik nog nooit zo erg meegemaakt. Gelukkig maakt het tweede deel van deze serie veel goed. Morgan heeft net als bij het eerste boek, zo’n leuke schrijfstijl die lekker makkelijk te lezen is en waar je zo doorheen vliegt. De vele oogpunten van de vele verschillende personages vond ik bij dit deel minder erg dan bij het eerste boek, ik ken de personages inmiddels wel. Ondanks dat je van verschillende personages het verhaal meemaakt kon ik me toch goed inleven in de personages. Ook is het leuk om te lezen hoe het met de mensen op de kolonie gaat.
Het is dus onwijs makkelijk en snel te lezen en ik was er ook zo doorheen. De cliffhangers en de onthullingen in het boek zelf maakt het stoppen na een hoofdstuk echt heel moeilijk en omdat de hoofdstukken vrij kort zijn zeg je al snel ‘nog eentje dan’. Ondanks alles vond ik het eerste deel toch beter maar dat komt denk ik doordat het verhaal toen nog helemaal nieuw en spannend was en dat dat nu minder het geval was.
Het einde vond ik ook wat minder omdat het gewoon niet compleet voelde. Het zou immers het laatste deel zijn van de serie maar na enig zoeken op internet, ik kon het immers niet geloven, komt er nog een deel uit. Ik had na het lezen namelijk nog veel te veel vragen en ik moest de bladzijde drie keer om slaan om te kijken of dit wel echt het einde was, of ik niet misschien per ongeluk een heel stuk had overgeslagen. Maar zoals al gezegd komt er een derde deel aan en ik kan nu al niet wachten!
Ik zou dit boek zeker aanraden!
4/5 sterren | 1pos
|
Dit is het derde boek in de serie Anderland van Tad Williams en pas in dit boek begin ik het te doorgronden. Daar had ik dan wel ruim 2000 pagina's voor nodig.
De wisselingen tussen de ' echte' wereld en de viruele gecreëerde wereld beginnen pas in dit boek te spreken voor mij. Ligt dat aan mij of aan de boeken?
In de virtuele wereld, hebben de mensen die ook in de echte wereld bestaan wel andere namen, waarvan enkele wat Star Wars achtig zijn, bijvoorbeeld T4b & Xabbu. Dat is dan ook de enige parallel die je met Star Wars kunt trekken.
Mooi geschreven boek, waar je helemaal in de fantasy wereld van Tad Williams wegduikt. Als er (een serie) boek(en) is die typerend is voor het genre Fantasy, dan is dit het wel, wat een fantasie heeft die Tad en wat omvangrijk is zijn oeuvre. In ieder geval ga ik zijn Anderland serie helemaal lezen (nog maar 1 deel te gaan), maar weet nog niet of ik aan een andere serie van hem begin. Het zijn zulke lijvige (kleppers) boeken! Kan iemand mij advieseren? | 1pos
|
Voor mij absolute top. Extra spannend met de komende pausverkiezing in het verschiet. Heb na het lezen een dag moeten 'ontbrownen' omdat andere boeken die ik had niet dit niveau haalde. Kijk uit naar de volgende boeken. | 1pos
|
Het levensmotto van de moeder van meester Bart.
In “Meester Bart op zijn best” maak je kennis met meester Bart. In de lange inleiding vertelt hij op ontroerende wijze over zijn jeugd en het overlijden van zijn moeder en oom. Deze gebeurtenissen hebben ertoe geleid dat hij niet wist wat hij moest gaan doen met zijn verdere leven. Hij ervaarde onbegrip van de docenten op school. Kroptte zijn verdriet op. Zijn oom heeft hem echter de juiste weg opgestuurd en zo is hij leraar Engels geworden op een vmbo-school in de Bijlmer. Je leest dat hij langzaam om leert gaan met het verdriet om het overlijden van zijn moeder en haar levensmotto wordt ook zijn motto: “Het leven is een feest”.
Hij heeft een goed contact met zijn leerlingen en de columns die hij over hen schrijft zijn voor een deel verzamelt in dit boek. Leuke, ontroerende, diepgaande korte verhalen over wat hij dagelijks mee maakt met zijn leerlingen. Hij vertelt heel open en op een vlotte manier, waardoor je zo door het boek heen bent. Voor elke column staat een quote van meester Bart. Korte zinnetjes waar je maar eens goed bij stil moet staan. Sommige zijn heel serieus bedoeld en andere zijn weer om te lachen.
Meester Bart leert je om op een andere manier naar leerlingen te kijken. Praat met leerlingen, kijk wat hen bezighoudt, waardoor zijn ze geworden zoals ze zijn? Blijf ze op een positieve manier benaderen. Hij houdt van zijn leerlingen en weet daardoor veel met ze te bereiken. Hij maakt ook veel maatschappelijke problemen bespreekbaar.
Voor mensen in het onderwijs is meester Bart een voorbeeld. Veel mensen lezen zijn columns of volgen hem op Facebook en Twitter. Hij is de bekendste meester van Nederland. | 1pos
|
Een groep vluchtelingen wordt misleid en maken een helletocht door wat blijkt in hun eigen land, als de illustere groep tot 5 man is uitgedund komen ze toch uiteindelijk in een plaats waar Pontus Berg de politiescepter zwaait.
Hij stuurt de jongen uit de groep uiteindelijk naar het beloofde land, het land van het joodse geloof wat Pontus weer ontdekt heeft in een zoektocht naar zijn verleden.
Ik ben het met Maria hieronder eens, dat de sfeer erg veel op die van De Weg van Cormack weg had, in ieder geval voor het verhaal van de vluchtelingen.
Erg vrolijk wordt je niet door de mensenhandel en corruptie, een intrigerend boek is het wel, dikke aanrader. | 1pos
|
De Vlaamse auteur verhaalt uiterst secuur, gevoelig en geduldig over het leven voor en vooral tijdens de Eerste Werreldoorlog over het leven van zijn opa. Dat doet de auteur aan de hand van dagboekachtige notities van zijn opa. Die is dan al dood, maar de auteur rechtvaaardigt zich met het aankomende honderdste herdenkingsjaar van deze oorlog waarin zijn opa als soldaat heeft gevochten. Het boek nis een eresaluut aan een man en een tijd die voorgoed in de Vlaamse grond zijn weggezakt.
Tegen de achtegrond van een massaslachting schetst Stefan Hertmans het sociale milieu en het huwelijksleven van zijn grootvader. Een milieu van bittere armoede, onderdrukking, de alomtegenwoordigheid van de katholieke kerk en de opkomende arbeidersbeweging. In zijn vriije uren is de grootvader een verwoede amateurschilder die de kunst heeft afgekeken van diens vader, een schilder van kerkinterieurs in het Vlaamse land. Het kleine, eenvoudige en ambachtelijke bestaan van zijn opa wordt met compassie beschreven. Ook de verdwijnende natuur en het landschap uit de tijd van zijn voorvaderen beschrijft de auteur met passie.
Het wrange in het verhaal is de de vroegtijdige dood door de Spaanse griep van de eerste geliefde van zijn opa. Dat brengt de hoofdgiguur onder familiedruk ertoe te trouwen met de minder kanppe zus van haar. Bovendien is zijn nogal afkerig van seks. Aanleiding of reden voor opa zijn seksuele gevoelens te sublimeren in zijn schilderkunst.
Vraag is of de dagboekaantekeningen van opa werkelijk bestaan. De roman wekt de indruk dat Stefan Hertmans daar nogal vrij uit heeft geput, wat hijzelf overigens in interviews heeft toegegeven. Lange passages zijn teruggebracht tot een enkele zin, of een enkele zin in de aantekeningen is uitgebouwd tot uitgebreide en bloemrijke passages. Dat doet aan de roman inhoudelijk geen afbreuk. Maar wat opvalt en soms storend werkt is dat er geen onderscheid in zinsopbouw, taal en woordkeus is tussen de erudiete schrijver en de ongeschoolde dorpeling en soldaat die zijn opa was. Er spreekt slechts een persoon. Opa en auteur gebruiken hetzelfde vocabulaire. Dat is een minpunt. | 1pos
|
Moskou, Hartje zomer. Oscar Rieder, de zoon van de Zweedse Ambassadeur in Rusland en lobbyist voor het bedrijf Maratech wordt dood aangetroffen in gezelschap van een zwaargewonde Russische prostituee. Vindplaats van het lijk, Het huis van de Zweedse Ambassadeur. De Russische hoofdaanklager Sergey Skoerov wordt op de zaak gezet en samen met de jonge ambitieuze inspecteur Anton Levin onderzoekt hij de zaak. Tom Blixen , een Zweed die al jaren in Moskou woont en werkt, slijt zijn dagen als huisman, nadat hij ontslag nam toen hij een relatie kreeg met de directeur van een Financieel bedrijf waar hij werkzaam was en woont nu met haar en een dochter samen. Hoewel hij zich financieel geen enkele zorgen hoeft te maken verveelt hij zich en hunkert hij naar een baan. Als zijn oude vriend Skoerov hem vertelt over de vrij gevallen plaats bij Maratech waar hij perfect in het profiel past besluit hij te solliciteren. Al snel ontdekt Tom dat Maratech een dekmantel is voor de illegale wapenhandel dat reikt tot het hoogste niveau. De baan zorgt er voor dat de relatie van Tom met Rebecka, te meer ook omdat die met een van de grootste financiële deals ooit bezig is zwaar onder druk komt te staan. Tom wordt door de GRU (Russische geheime dienst) gedwongen om als informant te gaan werken en voor hij het weet raakt hij betrokken in de intriges en het politieke schaakspel van de illegale wapenhandel.
De Handelaar is het middelste deel in de MOSKOU NOIR trilogie die voortkomt uit de samenwerking tussen Camilla Grebe (1968, Älvsjö,SWE) en Paul Leander-Engström (1966, Stockholm, SWE).Direct na het verschijnen in 2013 van het origineel werd deel 1 (de Poppenspeler) in Nederland uitgebracht. Ondanks herhaaldelijke aankondigen duurde het tot eind 2017 voordat dit deel (de Handelaar, 2014) beschikbaar kwam. Het afsluitende ( de Meesterspion,2016) staat voor Mei 2018 geprogrammeerd.
Hoewel “de Handelaar “ fictie is, geven het auteursduo- Grebe & Leander een mooie inkijk in het hedendaagse Moskou Het machtsspel , de corruptie en intriges die zich afspelen zouden zo maar eens dicht bij de waarheid kunnen staan. Met een weldoordacht plot wordt er naar de climax toe gewerkt met een verrassende twist. De toegankelijke schrijfstijl en het prettige ritme maken het een fijn boek. Een mooie balans tussen sfeertekening, uitwerking van karakters en spanning tillen het boek boven de middelmaat. Niet absoluut noodzakelijk maar wel een aanrader is het eerst lezen van deel 1. | 1pos
|
Na het lezen van "Het stel van hiernaast"was ik heel benieuwd naar dit tweede boek van Shari Lapena.
De spanning wordt goed opgebouwd,fijne vlotte schrijfstijl en de personages worden erg goed uitgediept in deze psychologische thriller.
Ik heb er erg van genoten,heerlijk boek! | 1pos
|
Subsets and Splits