text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Razernij is de negentiende titel in de serie van Jonathan Kellerman met Alex Delaware en Milo Sturgis in de hoofdrol. Ze zijn inmiddels oude bekenden. In 19 boeken kwamen ze voorbij. Milo is de homoseksuele inspecteur en Alex is de psycholoog en adviseur van de politie.
In Razernij vermoorden twee pubers een peuter. De wereld is diep geschokt. De jongens worden dankzij camerabeelden al snel gevonden en bestraft. Alex Delaware, de psycholoog wordt jaren later gebeld door Rand, een van de twee daders. Hij wil graag een gesprek. Dat zal nooit plaatsvinden. Rand wordt vermoord en gevonden langs een snelweg.
De schrijver Jonathan Kellerman, van oorsprong psycholoog, is zijn vak waar hij goed in is - trouw gebleven. Dat is altijd weer merkbaar in de verhalen. Hij schetst portretten en achtergronden van mensen die een rol spelen in het misdaadverhaal.
Het verhaal start met een blik op het leven van de vermoorde Rand. Een zwakbegaafde, beïnvloedbare jongen met weinig kansen. Kellerman beschrijft een bestaan met een voorspelbaar en tragisch verloop.
Alex en Milo volgen aanwijzingen en maken kleine stapjes. Ze volgen enkele dwaalsporen maar dankzij hard werken, initiatief, doordenken en deductie worden langzaam maar zeker lijnen zichtbaar. Dan gaat een beerput open die zijn weerga niet kent.
De auteur toont zich in Razernij de specialist van psychologische portretten van mensen van divers pluimage. Daarnaast zijn er knappe dialogen en intensieve verhoren. Niet iedereen zal de boeken van Kellerman waarderen. Hij gebruikt veel taal om plaatsen, uiterlijkheden en omstandigheden te schetsen. Dit leidt echter wel tot diepgang en interessante wetenswaardigheden.
Deze keer staat een zelfkant van de Amerikaanse samenleving op de voorgrond waar verval, hypocrisie en schone schijn domineren.
Het einde van het verhaal is enigszins open en stemt tot nadenken.
Jonathan Kellerman is een aanrader voor lezers die houden van een misdaadverhaal met een uitgebreide psychologische schets van personages, hun omstandigheden en achtergronden. Met soms prachtige dialogen en beeldende beschrijvingen van de couleur locale. Eén van de betere Kellermans. | 1pos
|
Volgens de schrijver van dit boek, kun je het verhaal ook lezen als je de andere boeken niet gelezen hebt, maar ik ben het daar niet mee eens. Een van de belangrijkste personages in het verhaal is Fermin. Al sinds ik het eerste boek las, vroeg ik me af wat zijn geschiedenis was. Dit boek vlecht mijn vragen samen, maar creëert op nieuwe en dat is mooi, want er komt blijkbaar een deel 4.
Ik kan me voorstellen dat de geschiedenis van Fermin een stuk minder indruk maakt, als je het eerste boek niet gelezen hebt. | 1pos
|
Ik lees weinig Nederlandse literatuur, maar toen het boek 'Kraaien tellen' op mijn deurmat viel (vanwege de 'blinddate' leesclub actie) was ik wel geintrigeerd. De kaft van het boek geeft niet veel weg en het werd me pas na het lezen van het boek duidelijk wat erop is weergegeven.
De hoofdpersoon van het boek is Tobias. In het begin van het boek lijkt hij zich prima staande te kunnen houden, alleen in onze drukke hoofdstad. Hij rijdt zijn rondjes in zijn veegwagen en er lijkt niets aan de hand.
Gaandeweg het boek blijkt echter dat een gebeurtenis in het recente verleden iets los heeft gemaakt bij Tobias, waardoor heden en verleden door elkaar heen gaan lopen en hij een aantal keuzes maakt die veel impact op hem hebben.
Ik vond het een interessant boek om te lezen. Het taalgebruik is helder en de flashbacks naar het verleden komen op logische momenten. Soms is het boek wat zwaar, maar de schrijver heeft ook voldoende lichtere scenes ingevoegd, waardoor het prettig is te lezen. De vraag die in het boek steeds prangender wordt is of Tobias zich kan ontworstelen aan zijn verleden en af kan wijken van de 'crashcourse' waarop hij lijkt te zitten. De schrijver houdt dit tot het einde open, waardoor ik het bleef lezen en na afloop nog best een tijd heb nagedacht over de boodschap van het boek.
Kort samengevat: een intrigerend book, dat zeker een aanrader is voor mensen die van Nederlandse literatuur houden! | 1pos
|
Sommige boeken wil je zonder onderbreking uitlezen, luisteren in mijn geval. Dit boek is er een van. Ja ik weet het, ik had het al een keer eerder geluisterd, maar dat maakt het juist spannend. Je weet ongeveer wat er komen gaat, daar anticipeer je op. En dat maakt het boek onweerlegbaar. Hadriaan en Rolf worden op een soort jacht gestuurd. Dan blijkt het allemaal doorgestoken kaart. Gelukkig zijn zij de hoofdpersonen en weten overal uit te ontsnappen, uiteindelijk dan toch. Minder goed gaat het met Arista. Hoewel zij na de dood van Esrahaddon haar volledige vermogens heeft gekregen, is zij toch gevangen genomen door Saldeur en wacht zij in de gevangenis op haar terechtstelling. Keizerin Modina, de vroegere Trees die het monster versloeg, wordt geacht met de regent te trouwen. En Grim zit gevangen in een diepe kerker. Het wordt winter.... | 1pos
|
Dit boek lag bij mij onder de kerstboom en was een van de eerste boeken die ik in 2018 heb gelezen. Ik kende Liesbeth List alleen van naam, meer niet eigenlijk, maar ik ben tijdens het lezen zeker wel onder de indruk geraakt van haar leven. Leuk ook dat de anekdotes uit het boek geïllustreerd worden door de CD die achterin zit. Wel had ik graag nog wat meer willen lezen over haar periode met Ramses, maar wie weet is die relatie voer voor een heel eigen boek. Wat mij betreft vier sterren voor de biografie! | 1pos
|
Gelezen januari 2008.
Tegen de achtergrond van vrouwenhandel en prostitutie vertelt het boek het verhaal van politieman Ewert Grens, middelbaar, praktisch zonder vrienden en met een uitzichtloze liefde voor Anni.
25 jaar geleden raakte Anni, samen met Grens en Bengt Nordwall, betrokken bij een auto-ongeluk, veroorzaakt door een crimineel genaamd Jochum Lang. Haar hersenen raakten hierbij onherstelbaar beschadigd en sindsdien vegeteert ze in een verzorgingstehuis waar Grens haar elke maandag bezoekt. Hij koestert een niet aflatende haat tegen Lang, die nu vrijkomt uit de gevangenis en direct weer bij een smerig zaakje wordt betrokken. Hierbij vindt in het plaatselijke ziekenhuis een junkie de dood.
In dat zelfde ziekenhuis wordt Lydia Grajauskas verpleegd. Zij komt uit Litouwen en is door vrouwenhandelaars met de smoes van goed werk en goed loon naar Stockholm gelokt. Vanaf het moment dat zij voet heeft gezet op Zweedse bodem, nu 3 jaar geleden, wordt zij samen met een mede slachtoffer (Alena Sljusareva) vastgehouden in een flat en moet zij 12 maal per dag een man ‘ontvangen’. Op een gegeven moment denkt ze eisen te kunnen stellen en wordt door haar pooier ongenadig in elkaar geslagen met o.a. een zweep. Wanneer de politie op het rumoer afgaat en ontdekt wat er gaande is, wordt de pooier het land uitgezet (hij heeft diplomatieke onschendbaarheid), wordt Lydia naar het ziekenhuis gebracht en ontsnapt haar mede-slachtoffer.
Van daaruit neemt het boek een razende vlucht en volgen de gebeurtenissen elkaar heel snel op. De 2 zaken (Lang en Grajauskas) lopen parallel aan elkaar door het boek heen. In beide zaken verzwijgt Grens iets, wat verstrekkende gevolgen voor de betrokkenen heeft.
Wat is de reden voor Lydia om in het ziekenhuis een aantal mensen te gijzelen, wat eindigt in de dood van Bengt Nordwall en haarzelf? Wat is de rol van Alena? Waarom vernietigt Ewert Grens een videoband met bewijsmateriaal? En wat is de rol van de vrouw met de capuchon? Langzaam maar zeker wordt de rol van de diverse hoofdrolspelers helder. Wanneer het antwoord op de laatste vraag is geleverd, is het boek uit en staat het kippenvel op mijn armen. | 1pos
|
Tokio. Vier vrouwen die in een fabriek werken. Ze werken s Nachts en maken lunchpakketten klaar, lopende bandwerk. Ze hebben alle vier hun eigen sores. De één heeft een man en een zoon die in hun eigen wereldje leven en zich nauwelijks meer met haar bemoeien, de ander is een ultra materialist met zware schulden, de derde is een weduwe die haar zieke schoonmoeder verzorgd en onder andere haar luiers moet verschonen. En dan is er nog Yayoi. Die heeft een klootzak van een vent die haar bedriegt en slaat en die hun geld vergokt.
Op een dag knapt er iets bij Yayoi en ze wurgt haar man. De andere drie helpen haar het lichaam te verdonkeremanen en dat is de start van een duister verhaal vol Japanse gekte en gruwel.
Het originele van deze literaire thriller is dat het niet vanuit het oogpunt van een paar coole speurneuzen verteld wordt maar vanuit het oogpunt van de daders, een viertal gedesillusioneerde vrouwen met geldgebrek. De politie komt er ook aan te pas, maar er zijn meer personen die hun pad kruisen. Het verhaal krijgt zo wat zijwegen en die leiden weg van het originele probleem en komen uit bij een geheel nieuw probleem.
Goed boek? Jazeker, geweldig boek zelfs! De kwetsbare positie van de Japanse vrouw, hun armoede, hun wanhoop, hun achtergronden in combinatie met een gruwelijk moordverhaal en de bizarre nasleep zorgt voor een verhaal wat alle clichés ontloopt. Typisch Japanse gekte van een paar gewone Japanse vrouwen die het lijk van de man van een collegaatje in stukken snijden. En hoe zou zoiets nou van een leien dakje kunnen gaan? | 1pos
|
Ik ontving het boek na een prijsvraag en had het even laten liggen tot mijn vakantie. De titel zag er iets wat ingewikkeld uit en ik had nog enkele exemplaren liggen, maar in de vakantie vond ik de tijd om het boek te lezen.
Ik vloog werkelijk binnen een dag door het boek heen en mijns indruk was het boek dus lang niet dik genoeg. De diverse verhaallijnen hadden wat mij betreft wel verder uitgewerkt mogen worden. Had geen enkel moment het idee dat ik het verhaal niet meer snapte. Had wel meer willen weten van de diverse hoofdpersonen en het einde kwam toch nog vrij onverwacht. Had wel een vermoeden naar de dader en dat bleek ook te kloppen. Weet niet of het boek daarom voorspelbaar was, of dat ik zelf gewoon goed geraden had.
De manier van opbouw doet me aan Aspe denken. Dat werd hierboven ook al een keertje genoemd maar die link had ik zelf ook reeds gelegd. Ik zou graag een vervolg van deze schrijver willen lezen. | 1pos
|
Als je met dit boek op de bank gaat zitten wil je het in 1 keer uitlezen. Het is realistisch, avontuurlijk, romantisch en tot aan het eind wordt de spanning opgevoerd. Kortom een boek waar je veel leesplezier aan beleeft en dat je niet mag missen. | 1pos
|
De historie van het pand Keizersgracht 268 in Amsterdam, het huis met de Gouden Ketting of ook wel het spookhuis genoemd speelt een belangrijke rol in de debuutroman ‘Houtrot’ van Rinske Hillen. Er doen verschillende verhalen de ronde over de Gouden Ketting. Het huis werd een spookhuis toen de echtgenote van de eigenaar Rauws zich ophing. Ze was overmand door verdriet nadat haar man, die directeur-generaal van de Stadsgebouwen was, op 11 mei 1772 was omgekomen bij een brand in de Schouwburg aan de Keizersgracht. In 1998 stortte het pand in. Het had in de tussenliggende tijd tal van bestemmingen gehad, waaronder dat van een hotel en kraakpand. Uiteindelijk werd het pand verkocht en werd het opgeknapt. Toen de renovatie bijna klaar was, stortte het pand bij het uitgraven van het souterrain in. Dit gegeven speelt een rol in de roman, waarbij het eigenlijk gaat over het verval van een familie. In feite zijn alle personages in de roman op de een of andere manier aangetast.
Natuurfilosoof Bram Wenksterman is gehecht aan het huis waar al tijdenlang zijn familie woont. Maar met het huis gaat het niet goed: “De kozijnen hingen erbij als aan een waslijn: hoger van opzij dan in het midden." Het huis verzakt. Heel Amsterdam verzakt. “De gepleisterde gevels, de ornamenten, de vers gewassen antieke ruiten, het monumentenglas. Zij lijken rechtop, maar zou je door de deftige omhulsels hun skeletten bekijken, dan hangen ze gezamenlijk, gevel tegen gevel, in een elkaar omlaagtrekkende omhelzing. Zo gaat dat bij huizen, zo gaat dan bij mensen (…) Haal al die aannemers en constructeurs erbij, zo je wilt, vroeg of laat zakken we, eerst onze huid langs de kaken, dan onze botten, zo de grond in.” De dood is overal.
Wenksterman doet er alles aan om het huis te restaureren, maar krijgt het geld niet bij elkaar. Hij houdt vast aan het verleden: zijn voorouders liggen in de tuin begraven. Hij woont alleen in het huis dat door houtrot wordt bedreigd. Zijn vrouw Veerle is een paar weken eerder opgenomen in een inrichting vanwege depressie en werkt aan haar genezing. Zijn dochter Amber studeert filosofie in Cambridge (maar wil liever een pianocarrière) en worstelt met de liefde die ze voor haar vriend Johnna voelt. Ze is loyaal tegenover haar moeder en vindt het fout dat vader zijn echtgenote zo uit zijn leven lijkt te verbannen. Bram heeft onenigheid met zijn buurman over de restauratie en een verborgen, heftige relatie met de jongere nicht van Veerle Ella, de pianolerares van Amber. Bram zegt over zijn dochter: “Jammer dat zo’n begaafd meisje de wankele genen van haar moeder heeft geërfd.” De schoonvader van Bram is vermogend en Bram wil graag zijn financiële hulp om het huis te redden. Hij kan dat geld krijgen als hij aan Amber verteld wat er twintig jaar eerder is gebeurd. Bram wil dat niet doen, terwijl het water in het huis stijgt en het huis steeds meer wegzakt en wankelt.
Het grote rottende geheim binnen het gezin Wenksterman wordt langzamerhand ontrafeld. De vrouwen in de roman zijn allemaal op zoek. Ella wil trots erkend worden als de nieuwe echtgenote van Bram, Veerle wil graag weer naar huis, maar draagt een vreselijk verleden met zich mee en Amber wil een andere carrière en heeft het net uitgemaakt met Johnno, haar vriend met wie ze vier jaar samen was. Eigenlijk zijn ze allemaal op zoek naar geluk, maar lijkt aan dat geluk geknaagd te worden net als de palenpest die de fundering van het grachtenpand aantast. Overal ligt rotting op de loer. Misverstanden, miscommunicatie, onuitgesproken gevoelens, het zindert door de hele roman heen. Maar nooit is het zwaar, altijd is er lichtheid en humor die de spanningsboog even doorbreekt.
Ter gelegenheid van de vijfenvijftigste verjaardag van Bram organiseert Ella een groot feest. Veerle verschijnt en vertelt het geheim: “Wij staan al twintig jaar te bibberen langs de kant en elk jaar wordt Amber ouder en het gat dieper.” “Het huis met de gouden ketting. Toepasselijk beeld, een ketting – zo verbonden als we zijn met elkaar. Maar wat als je een stukje wegknipt? Een klein stukje maar?”
Thema’s in het boek zijn: het omgaan met relaties, jezelf kennen, je eigen weg gaan of je schikken in de traditie van de familie, vooruitkijken of terugkijken, loyaliteit. ‘Houtrot’ leest als een spannend boek. Het feit dat de hoofdstukken steeds vanuit een ander perspectief verteld worden draagt daar zeker aan bij. Op deze manier krijgt de lezer zicht op de gevoelens, beweegredenen van de personages. Steeds wordt een nieuw element in het raadsel van de familie Wenksterman onder de aandacht gebracht. De personages komen door dit vertelperspectief tot leven en de lezer leert hun beweegredenen kennen. Rinske Hillen schrijft in een heldere taal, verrast met mooie observaties en heerlijke beeldspraken. Veerle beschrijft haar gevoelens in het huis als volgt: “Ik ben de Diana van de grachtengordel. Mocht niet eens beslissen waar ik de wiegjes neerzette.” En als Amber weer verliefd wordt: “Alsof zij een wegwaaiend tentdoek was en hij de haringen die haar vasthielden.”
En dan zijn er nog de talrijke filosofische bespiegelingen, die je als lezer aan het denken zetten: “Dromers komen nooit ergens uit. Ze vinden steeds mogelijkheden, nieuwe invalshoeken om iets niet af te maken. Is dat niet het wezen van zoeken: niet hoeven te vinden?” ‘Houtrot’ is een rijke roman. | 1pos
|
Een prachtig debuut. Om zo in het leven van een 15-jarige te kunnen stappen, heel knap gedaan.
Je waant je weer even op die leeftijd terwijl je leest wat er allemaal door het hoofdje van Pasca gaat.
Hoe ze alles wat er gebeurt als heel persoonlijk ervaart en niet kan relativeren op dat moment.
De karakters zijn heel goed beschreven en daardoor kom je geen verrassingen tegen.
Een verhaal met waarschuwingen voor mensen die zich (nog) vaak alleen door hun gevoelens laten leiden en dan van de wal in de sloot belanden. Op een gegeven moment in haar leven maakt Pasca een keuze die heel goed is voor haar en ook voor haar omgeving. Zo leert iedereen de ware Pasca kennen en kunnen compromissen gesloten worden. Net zoals in het echte leven.
Een heel mooi boek waarvan ik denk dat iedereen wel iets herkenbaars ziet in deze Pasca.
Er schuilt een boodschap in, zonder belerend willen te zijn.
Ik waardeer dit boek met 4/5 sterren. | 1pos
|
De Engelse thrillerauteur R.J. Ellory is een veelzijdig mens en barst van het talent. Naast het lucratieve auteurschap en hobby's als koken en fotografie, is er zijn passie voor muziek. Ellory is de niet onverdienstelijke zanger-gitarist van de in 2010 opgerichte band 'The Whiskey Poets'. De link tussen schrijven en muziek is snel gelegd: "Goede literatuur werkt op een emotioneel niveau, goede muziek ook.", aldus de auteur. Met de oorspronkelijke titel van zijn nieuwste thriller, Bad signs, verwijst Ellory naar de song 'Born Under a Bad Sign' van Booker T. Jones en William Bell. De tekst van dit nummer is een ingetogen ode aan de wortels van de blues: mensen die voor een dubbeltje geboren zijn, zullen nooit een kwartje worden. En hoe hard ze het ook proberen, ze zijn niet in staat zich te ontworstelen aan het donkere gesternte waaronder ze geboren zijn. In zijn nieuwste thriller Bekraste zielen had Ellory de relevantie van iemands afkomst en diens sociale omstandigheden niet beter zichtbaar kunnen maken.
Barstow, California, 1951. De moeder van de 5-jarige Clay en zijn 6-jarige halfbroertje Digger wordt voor hun ogen vermoord. De vaderloze jongens groeien op in een tehuis en leren te vechten voor hun eigen hachje. Het is een smerig, onveilig en gewelddadig leven, dat resulteert in een verblijf in de jeugdgevangenis, ook al zijn ze geen criminelen maar slachtoffers van de omstandigheden. De jongens ondergaan lijdzaam hun lot, maar blijven geloven in het geluk dat ze ooit in Eldorado Texas hopen te vinden. Een plaatje uit een kleurige folder voedt de illusie. Behalve dezelfde opvallende ogen hebben de broers niets gemeen. Digger heeft zware gedragsproblemen en spreekt met zijn vuisten, Clay is berustend en een schuchtere denker. De onverzettelijkheid van Digger staat lijnrecht tegenover 'the will to please' van Clay. Maar ondanks de verschillen vertrouwen ze alleen elkaar.
Op een dag ergens in 1964 ontsnapt de gewelddadige psychopaat Earl Sharidon aan zijn bewakers en gijzelt de beide broers op zijn vlucht. Digger raakt in de ban van Earls filosofische gezever en diens buitensporige geweldsuitbarstingen, zijn bewondering voor Earl is sterker dan hemzelf. Maar Clay is doodsbang en vlucht, samen met de knappe 15-jarige Bailey, bij een uit de hand gelopen bankoverval. Hij wordt het slachtoffer van een bizarre persoonsverwisseling en de FBI zet de jacht op hem in. De aan tunnelvisie lijdende rechercheurs laten aanwijzingen aansluiten bij hun denkwijzen en vreemdsoortige theorieën worden zekerheden. De opdracht bij het vinden van Clay is helder: dodelijk geweld gebruiken! Ondertussen begint Digger wat onwennig aan zijn dood en verderf zaaiende expeditie.
Ellory gaat ijzingwekkend de diepte in, maar relativeert door een bij vlagen beschouwende schrijfstijl. Het is knap hoe hij een gevoelsband weet te creëren met de vele ongelukkigen die kortstondig het pad van Digger kruisen. Door een glimp van hun dagelijkse leven krijgen de slachtoffers een gezicht. Over de verschillen tussen de beide broers laat Ellory geen twijfel bestaan. Digger conditioneert zichzelf tot een verwoestende psychopaat, zijn personage behelst het summum van een vergiftigde en uiterst gewelddadige geest. In schril contrast staat de zachtaardige en bedachtzame Clay, die dankzij andere genen en misschien ook door het optrekken met Bailey — gevoelsmaatje en vriendinnetje in spe — meer mazzel in het leven lijkt te hebben. Maar ondanks zijn stille verwondering "Als liefde zo mooi is, waarom worden dan toch zo veel harten gebroken?", krijgt ook hij te maken met de wet van Murphy die zich in vele gedaanten manifesteert. De bloedstollende verhaallijnen zijn ongewisse avonturen die elk hun eigen nachtmerrie met zich meedragen. Menselijke drama's, wreed en realistisch gebracht en door toeval of het noodlot geschapen.
We kunnen er niet omheen. Bekraste zielen ontroert voelbaar, heeft melodramatische wendingen, maar geweld vormt de rode draad. Aan het bijpassende getier en gevloek kan een doorgewinterde bootwerker nog een puntje zuigen. God verhoede dat het boek ooit verfilmd wordt en we Digger als een dolle hond tekeer zien gaan. Ellory voert met brute hand maar met perfectie de regie over de onfortuinlijke lotsbestemming van de twee halfbroers. Zelden werd zinloos geweld versus overlevingsdrang zo treffend weergegeven. En hoe summier ook: de fraaiheid van een raamvertelling van slechts enkele pagina's over de verdronken stad mag niet onvermeld blijven. Ellory levert wederom topkwaliteit en moet nu toch beseffen dat hij de vermaledijde 'sock puppets' niet nodig heeft. | 1pos
|
Dat Mattias is overleden is geen spoiler, maar hoe dat is uitgewerkt is magnifiek. Het leven van Mattias wordt als een caleidoscoop belicht door de verschillende vertellers. Het verrassende is dat die vertellers niet allemaal een hele hechte band hadden met Mattias maar ook een toevallige passant kunnen zijn. Bij dit alles is de periode voor en de periode na Mattias een duidelijke scheidslijn. In het begin moest ik even wennen aan de vertelstructuur, maar als deze je eenmaal gegrepen heeft laat het je niet meer los. Steeds meer en meer wordt de puzzel gelegd van Mattias en zijn leven, zonder dat het zoetsappig of saai wordt. Het is een verhaal met een boodschap, ook al klinkt dat misschien wat zwaar. Voor mij is die boodschap: vier het leven, geniet er van en vergeet de mensen om je heen daarbij niet. Het leven is te mooi om zomaar los te laten. | 1pos
|
In de 70-er jaren verlaten J. en Elena hun hippe leven in de stad om op een afgelegen tropisch eiland op een finca te gaan wonen. Zij willen daar een eerlijk bestaan opbouwen en in alle soberheid leven van het land.
Met slechts een paar koffers met kleding, een kist met boeken en een naaimachine als bagage reizen zij naar hun nieuwe woonplaats.
Al in de haven beginnen de problemen als de naaimachine kapot valt, in de loop van het boek komen er steeds meer problemen bij, zowel financieel als in hun relatie. Elena kan zich moeilijk aanpassen aan het leven op het eiland en reageert steeds vaker boos naar J. en de eilandbewoners.
Daarnaast zijn de storm en de dagen aanhoudende regen in het natte seizoen én het overmatige alcoholgebruik oorzaken van de catastrofe die zich aan het eind van het boek voltrekt.
Het boek is een vlijmscherp verhaal over de botsing tussen werkelijkheid en droom.
De schrijfstijl van het boek vind ik een verademing, alles kort en sober. Er wordt geen woord teveel gezegd, elk overbodig woord is geschrapt. Juist die bondigheid doet een beroep op de verbeelding van de lezer. Door de beschrijving van bijvoorbeeld de finca (vies, veel kapot) kon ik mij voorstellen hoe het eruit zag en wat Elena moest doen om er een leefbare omgeving van te maken.
Ook de beschrijving van de natuur in breedste zin is heel beeldend, zowel de schoonheid en rust als de woestheid. Beide kanten hebben ook een zichtbaar effect op J. en Elena.
De dialogen zijn heel goed geschreven, door de woordkeuze kon ik de intonatie “horen”. Voor mij is dat een van de dingen die een boek tot een goed boek kan maken.
In het boek staat een hoofdstuk (19) wat los lijkt te staan van de rest van het verhaal, ik heb het twee keer gelezen om te kijken of ik de functie van het hoofdstuk dan beter snapte. Dat was op dat moment niet zo. Pas aan het eind van het boek begreep ik waarom dit hoofdstuk er in staat en wat de betekenis is.
Het boek sluit af met mooie regels:
Eerst was er de zee. Alles was duister. Er was geen zon, geen maan, er waren geen mensen, dieren of planten. De zee was overal. De zee was de moeder. De zee was geen mens. De moeder was geen mens, ze was geen ding of zoiets. Zij was de geest waaruit alles voortkwam, en zij
was gedachte en herinnering.
Dit alles maakt “Eerst was de zee” niet alleen een goed boek, maar een literaire topper en ik ben dan ook blij dat het eindelijk naar het Nederlands vertaald is. | 1pos
|
“Ik ben een zieke man. Ik ben een boze man. Een onaantrekkelijke man.’ Met deze woorden opent Dostojevski de “Aantekeningen uit het ondergrondse” .
De auteur vertelt het verhaal van een man die zich uit het openbare leven heeft teruggetrokken. Hij verlaat nauwelijks nog zijn woning, of eigenlijk is het meer een ondergronds hol. In deze treurige duisternis broedt de man zijn ideeën uit, en schrijft ze op voor een niet bestaand publiek dat steevast wordt aangeduid met “heren”. -
“Aantekeningen uit het ondergrondse” bestaat uit twee delen. Het eerste deel is een uitgebreide monoloog van de verteller, waarin voornamelijk geredeneerd wordt. De monoloog van het eerste deel van de “Aantekeningen uit het ondergrondse” wordt gevolgd door een herinnering van de ondergrondse man aan een beslissende episode in zijn leven, getiteld ‘Naar aanleiding van natte sneeuw’. Die vertelling is magnifiek. Niet langer wordt de mensheid in staat van beschuldiging gesteld, maar de ondergrondse man zelf – door zichzelf. Dostojevski maakt in dit tweede deel moeiteloos voelbaar wat er achter de wereldwijze, cynische woordenstroom van zijn verteller ligt: een radeloos verlangen naar liefde.
De “Aantekeningen uit het ondergrondse” zijn vooral inhoudelijk experimenteel, en hun toon dramatisch, met een koortsige openhartigheid, met een verhaal dat samen te vatten is in een aantal crises. | 1pos
|
Bazelmans heeft een nieuw genre in het leven geroepen, de eco-thriller. We trekken naar de binnenlanden van Borneo waar palmolieplantages een grote rol spelen. Wordt palmolie wel zo duurzaam geproduceerd als men de verbruiker wil doen geloven? Studente Nora valt van de ene verbazing in de andere, hier en daar vallen zelfs slachtoffers te betreuren. Qua originaliteit zal dit boek moeilijk te toppen zijn en ook het verhaal zit goed in elkaar. Een van de meest intrigerende thrillerdebuten die ik ooit las.
Verhaal 9, Schrijfstijl 8, Originaliteit 10, Spanning 8, Leesplezier 9 | 1pos
|
Vijf jaar nadat ze verdween duikt de nu zestien jarige Ana weer op. Ze is de enige overlevende van een eenzijdig ongeluk waarbij een auto in een ravijn stort. Het Spaanse bergstadje Monteperdido is 5 jaar nadat Ana samen met haar vriendinnetje Lucia plotsklaps verdween wederom in rep en roer. Rechercheur Sara Campos komt over vanuit Madrid om de oude zaak nieuw leven in te blazen en de nog altijd verdwenen Lucia terug te vinden. De gesloten gemeenschap van Monterperdido is verdeeld over de "inmenging" uit Madrid. Een bodem voor achterdocht is geboren waarin men elkaar verdenkt en naar elkaar wijst. Is de dader iemand uit de gemeenschap of komt de dader toch van buiten.
Ben je op zoek naar een thriller waar de spanning van iedere pagina afspat dan ben je met Meisjes vermist (wat een armzalig gekozen Nederlandse titel overigens) aan het verkeerde adres. Wel krijg je wel degelijk een interessant verhaal, soms intrigerend, dan weer boeiend en verrassend. Martínez schrijft beeldend en maakt gebruik van een lui en loom schrijftempo wat de sfeer van de wat afgesloten gemeenschap in Monteperdido recht doet. De karakters worden mooi uitgediept en er is veel ruimte voor een psychologische spanningsboog. Het ronduit verrassende einde zorgt voor een ster meer en is in tegenstelling tot de rest van het boek iets wat je bij een thriller kan verwachten. Een mooie kennismaking met deze Spaanse auteur en de vraag is of met Sara Campos een nieuwe thrillerserie-personage is geboren.
Meisjes vermist is het debuut van de Spaanse auteur Agustín Martínez (1975, Lorca,E) en stamt uit 2015, in 2017 verscheen zijn tweede boek "La mala hierba" (vrij vertaald: ONKRUID) waarvan nog niet bekend is of dit naar het Nederlands wordt vertaald.
Complimenten voor Xander uitgevers dat er weer een parel is ontdekt binnen de Europa thriller selectie. | 1pos
|
Jeruzalem, 31 december 1921. In een armetierig Arabisch koffiehuis brengt het lot drie kleurrijke personages bij elkaar, een Moslim, een Jood en een Christen, personificaties van de bevolkingsgroepen die in de heilige Stad samenleven. Beminnelijke schurken zijn het: Cairo Martyr, de koolzwarte man met blauwe ogen en een albino-aap op zijn schouder, die grof geld verdient met de illegale handel in lustopwekkende mummiestof.
Joe OSullivan Beare, de voormalige Ierse vrijheidsstrijder die wapens levert aan alle partijen in de Orient en die een bloeiende handel heeft in fallusbeeldjes en tot slot Munk Szondi, de Hongaar, afkomstig uit een rijke bankiersfamilie, die handelt in promessen. De idealist en zionist die streeft naar een eigen thuisland voor de Joden. Door de onmetelijke kapitalen waarover de drie mannen, dankzij hun illegale activiteiten kunnen beschikken, zijn zij de onbetwiste heersers over de wijken waarin ze wonen. Uit verveling beginnen ze een pokerspel, dat 12 jaar zal duren en waarvan de uiteindelijke inzet niets minder is dan de alleenheerschappij over Jeruzalem. Duizenden gelukzoekers en sjacheraars uit de hele wereld komen op het Jeruzalem Pokerspel af en verlaten volkomen berooid het strijdtoneel. Op de achtergrond werkt een Albanese alchemist en strever naar onsterfelijkheid, Nubar Wallenstein, aan een duivels plan om de mannen van het Jeruzalem Pokerspel te vernietigen en zelf de heerschappij over Jeruzalem te verkrijgen. Hij heeft een geheel eigen spionagedienst tot zijn beschikking om zijn doel te bereiken. Met deze hoofdrolspelers, van wie we in lange flash backs de gehele familiegeschiedenissen van eeuwen her te weten komen, ontspint zich een uniek epos dat alle superlatieven tart.
De schrijver van dit moois, Edward Whittemore (1993-1995),studeerde geschiedenis aan de Yale University. Jarenlang was hij undercoveragent voor de CIA in het Midden Oosten. Hij woonde tot vlak voor zijn dood in Jeruzalem waar hij 4 briljante boeken schreef Sinai Tapestry (1977), Jerusalem Poker(1978), Nile Shadows (1983) en Jericho Mosaic (1987), die onlangs werden herontdekt en vanaf 2002 opnieuw werden uitgegeven. Voor vele Amerikaanse prominente critici en schrijvers is Whittemore Amerikas grootste onbekende auteur.
Terecht want Whittemore is een verhalenverteller pur sang. Jeruzalem Poker is een hallucinerend boek met een onbegrensde verbeeldingskracht. Whittemore was een van de grootmeesters van het magisch realisme. Waan en werkelijkheid, gekken en geesten, bijbel en bijgeloof, godsdienstwaanzin en goddeloosheid, heden en verleden lopen op een onontwarbare manier door elkaar. Feiten of fictie? Het staat de lezer vrij te kiezen wat hij wil geloven. In een met humor doorspekte epische verteltrant laat hij de geschiedenis van het Midden Oosten herleven.
Soms door middel van sprookjesachtige duizend-en-een nacht verhalen, waarin bijvoorbeeld wordt verteld over de Engelse kolonist die 33 boeken volschreef over de sexualiteit van de Levantijnen, of het verhaal van de Arabier die een duur appartement liet bouwen, boven in de piramide van Cheops. Prachtig uitzicht, alleen jammer dat de man na de eerste nacht ontdekte dat hij hoogtevrees had. Of neem het verhaal van Sophia, de Zwarte Hand, een weduwe die op een tapijt zwevend haar hand in de ruwe olie doopte en deze op een landkaart van het Midden Oosten drukte om aan te geven waar ze olie-consessies wilde, of de verhalen van de bakpriester, de witte monnik met de 900 vrouwen, de mijnen van koning Salomo of de 3.000 jaar oude bewaker van Jeruzalem Hadji Haroen. Prachtige fabels en mythen die afgewisseld worden door feitelijke stukken geschiedenis, staccato en belerend waarin kwistig wordt gestrooid met Mamelukken, Kopten, Assyriers, heremieten, Levantijnen, melkieten en Circassiers. Kortom, momenten dat enkele geschiedkundige naslagwerkjes geen overbodige luxe zijn.
Jeruzalem Pokeris complex, fascinerend, vol levensdrift en idealisme, maar ook vaak ontroerend. Whittemore vertelt niet strak de geschiedenis, maar schildert personages, echte mensen met een verleden en een vaak moeilijkheden, met goede en slechte eigenschappen. Mensen die moeten proberen om zich met vallen en opstaan overeind te houden in de chaotische en turbulente Heilige Stad.
Jeruzalem Poker is moeilijk in een bepaald genre onder te brengen. Er worden historische en religieuze complotten beraamd. Er is sprake van corruptie, waanzin, spionage, goklust, snoeverij, politiek, kolonialisme, religie, verborgen waarheden, opportunisme en oorlog. Ook de misdaad speelt in veel geledingen een rol, maar
Jeruzalem Pokeris allesbehalve een misdaadroman. Als ik het zou moeten benoemen, zou ik zeggen dat het boek een 432 paginas tellend pleidooi is voor de droom. Whittemore laat niet voor niets optekenen dat dromen het ene woord is waarin heel Jeruzalem samengebald kan worden. Een leven zonder dromen is geen leven, dat is niets. Volledig mee eens. Wie verstandig is, droomt graag met Whittemore mee. | 1pos
|
Oksana van Donald Niedekker is onlangs op de shortlist van de Fintro Literatuurprijs terecht gekomen. Het is verschenen in 2016 , maar heeft tot nog toe weinig bekendheid gekregen. Dat is onterecht, het is echt een bijzonder boek.
De Oekraïense Lena groeit op in een dorp vlakbij Tsjernobyl. Haar ouders zijn verdwenen na de ramp en ze wordt opgevoed door haar liefdevolle oma, maar wel in armoedige omstandigheden. Haar carrière als ballerina wordt abrupt afgebroken wanneer ze een ernstige blessure oploopt. Vanaf dat moment gaat het bergafwaarts met haar; ze valt in handen van mensenhandelaars, wordt seksslavin, ontsnapt aan dat leven en komt terecht in Duitsland en Polen. Dansen en ballet blijven haar troosten en afleiden van een treurig bestaan.
Toch wordt het boek nergens een tranentrekker. De gruwelijkheden die ze meemaakt worden nooit expliciet beschreven, maar de lezer begrijpt wat er gebeurd moet zijn. Niedekker neemt zijn lezers mee in korte, impressionistisch aandoende hoofdstukken. De ondertitel - een ballet - vind ik passend; het is alsof je naar een klassiek ballet zit te kijken in dit boek. De decors wisselen, de dansers vertellen het verhaal. In het ballet van Oksana is Lena wèl de eerste solist die ze vanwege haar blessure nooit heeft kunnen worden.
Een citaat:
"En wie ogen heeft om te zien wat wij daar deden en waarover u in het boek Hosea kunt lezen onvrijwillig deden, onvrijwillig en gratis, zodat het boek Hosea bij onze werkelijkheid een sprookje is."
Oksana is een eerbetoon aan de overleden vriendin van Lena, zij staat symbool voor vrouwen die slachtoffer geworden zijn van mensenhandel. Het gaat in het boek over verlaten worden en weer verder gaan, over tegenslag en over onrecht. Daar tegenover staat de lichtvoetigheid van een ballet. Dat lijkt een onmogelijkheid, maar Niedekker is erin geslaagd om het geloofwaardig neer ye zetten. Lees dit boek dus, het heeft de kwaliteit om een prijs te winnen! | 1pos
|
Literatuur of literaire thriller? Soms is het moeilijk om het verschil te definiëren, zo ook bij dit prachtige en zeer ontroerende boek van de Amerikaanse Alice Sebold. Het boek begint meteen met het meest gruwelijke dat de wereld en de maatschappij te bieden heeft: de dood van een kind.
Mijn achternaam was Salmon, mijn voornaam Susie. Op 6 december 1973, toen ik veertien was, werd ik vermoord.
Na haar gewelddadige dood gaat Susie naar de hemel en van daaruit ziet zij de impact die haar overlijden heeft op haar familie en omgeving. Als enige weet zij dat het een buurman is die haar een ondergrondse hut heeft ingelokt en haar daarna heeft verkracht en vermoord. Een paar dagen na de moord vindt een hond de elleboog van Susie, maar ondanks opgravingen en een groot onderzoek blijft de rest van het lichaam van de veertienjarige onvindbaar. Hoewel de buurman in andere plaatsen al meerdere meisjes heeft vermoord, lukt het de politie niet om hem als dader te ontmaskeren. Vanuit de hemel probeert Susie contact te leggen met haar vader en haar zusje, maar moet ze voornamelijk toezien hoe het verdriet en de onmacht van haar ouders het gezin ten gronde lijkt te richten. Len Fenerman, namens de politie belast met het onderzoek, doet zeer zijn best om de moordenaar te vinden en steunt met name de moeder van Susie Salmon waar hij maar kan.
Vanwege de moord en het daaraan gekoppelde onderzoek heeft De Wijde Hemel absoluut elementen van een thriller, maar ook het literaire deel is bijzonder groot. Maar het belangrijkste is dat het boek vanaf de eerste letters weet te boeien en mij in een ijzeren greep wist te houden. Het verhaal speelt zich af in de jaren zeventig en de politie beschikt dan ook nog niet over alle bronnen waarover het vandaag de dag kan beschikken. De hoofdlijn in het boek is de uitwerking van de dood van Susie Salmon op haar vader, haar moeder, haar oudere zus en nog heel jonge broertje. Maar ook op vriendjes en vriendinnen op school en de overige mensen in de kleine gemeenschap. Iedereen gaat er op zijn of haar eigen manier mee om en uiteindelijk dreigt het gezin uit elkaar te vallen. De vader kan de dood van zijn dochter niet verwerken en gaat kapot aan het feit dat ook haar lichaam onvindbaar blijft. Hij koestert als enige verdenkingen tegen de bewuste buurman, maar kan de redenen daarvoor nauwelijks verklaren. De moeder sluit zich af en neemt volledig afstand van haar eigen gezin. Voor haar is dat de enige manier om met het enorme verdriet om te kunnen gaan. Voor haar zus en broertje is het weer heel anders en zij gaan er op volstrekt eigen manier mee om. De oma van Susie Salmon besluit het gezin te hulp te komen en trekt bij hun in.
De themas die beschreven worden in De Wijde Hemel zijn familie, liefde, herinneringen, dood en de hemel. Sebold doet dat op een hartverscheurende manier, vol fijnzinnige, lieflijke en tragische elementen. De auteur schreef deze opzienbare debuutroman nadat ze op jonge leeftijd zelf het slachtoffer van een verkrachting was geworden. Die wetenschap geeft een extra dimensie aan dit boek, dat ik absoluut moet rekenen tot één van de allerbeste die ik ooit heb gelezen. Onvoorstelbaar mooi. | 1pos
|
Normaal gesproken is dit geen boek wat ik zou lezen, maar vanaf de eerste bladzijde werd ik gegrepen door het verhaal en kon ik niet meer stoppen. Heb het dan ook binnen een dag uitgelezen! | 1pos
|
Wat een ontzettend prachtig, indrukwekkend boek. Op bladzijde 683, de zin die de meeste indruk heeft gemaakt samen met de verklaring van de titel in de Epiloog. De zin is: "we zijn met steeds minder, maar we zijn nog niet allemaal gestorven....." Deze zin geeft de essentie van het boek weer, deze verhalen moeten we nooit vergeten.
Het begin van het boek is even wennen, zeker voor niet Spaanse lezers. De geschiedenis van Spanje en haar leiders ten tijde van de eerste wereldoorlog. Echter zodra Amelia ten tonele verschijnt, heeft ze je te pakken en wil je haar niet meer loslaten. Wat een wilskracht heeft deze vrouw. Zeer indrukwekkend en bewonderingswaardig hoe zijn heeft gestreden en geleden. Julia Navarro zet haar prachtig neer, de emotie spat van het papier.
Helemaal top. Mijn Spaanse collega had gelijk, het is een absolute topper. Een dikke pil, maar het lezen meer dan waard. | 1pos
|
Met horten en stoten, maar uiteindelijk met veel plezier en soms zelfs jubelend heb ik de trilogie van Jon Kalman Stefansson gelezen. Een trilogie vol grote woorden, wat al blijkt uit de titels van de drie delen: ‘Hemel en hel’, ‘Het verdriet van de engelen’ en ‘Het hart van de mens’. Een trilogie ook vol lange zinnen met allerlei twijfelende uitspraken over leven en dood, over de kracht en onmacht van literatuur en kunst, over de noodzaak en ontoereikendheid van dromen, over de essentie van de mens. Halverwege het eerste deel zat ik eerst helemaal stuk: zoveel poëtische zinnen, zoveel grote woorden, zoveel filosofische uitspraken, …… ik trok het gewoon niet. Te meer omdat sommige van die uitspraken naar mijn smaak toch ook wel forse clichés bevatten. Maar na drie keer slikken begon ik opnieuw met deel 1, las toen in een ruk de hele trilogie, en ik was uiteindelijk helemaal tevreden.
Aanvankelijk had ik vooral veel moeite met de toon en vertelwijze. Hoofdpersoon is ‘de jongen’, een poëtisch en door het leven geteisterd jongmens dat drie boeken lang naamloos blijft. Maar over die jongen wordt dan gesproken door een verteller (misschien een groep vertellers) die steeds de wij-vorm gebruikt, zich in allerlei prachtige maar wel heel zwaarwichtige terzijdes verliest, en die zelfs het meest eenvoudige voorwerp gebruikt als aanleiding tot een ellenlange associatie over de ondoorgrondelijkheid van het bestaan. Ik snapte er niets van: wie is hier nou aan het woord, en waarom kiest hij deze toon? Vooral daardoor haakte ik eerst af. Maar toen ik opnieuw met deel 1 begon snapte ik het snel: aan het woord is een dode (misschien een groep doden), of liever een geest die eeuwig tussen dood en leven zweeft, en die dus alles ziet vanuit het perspectief van een onherroepelijk verlies. De verteller is dus veel meer dan u en ik doordrongen van de fragiliteit van alles, en beziet daardoor alles waar wij achteloos aan voorbij zouden gaan met ongeremde intensiteit. Zowel zijn verlangens als zijn gevoelens van gemis zijn heftiger, urgenter, schrijnender, beeldbepalender. Voor ons is een kamerplant gewoon een kamerplant, maar een geest ziet die kamerplant als een beeld van een heel gezinsleven vol prachtige illusies en smartelijke teleurstellingen. En zo is alles wat ‘de jongen’ meemaakt voor de verteller (en ‘de jongen’ zelf) een ondoorgrondelijke allegorie van de raadsels van leven en dood. Het verhaal is dus een lamentatie, vol smartelijk verlies maar ook vol verwondering.
Tja, je moet ervan houden, maar toen ik eenmaal begreep hoe het zat vond ik dat vertelperspectief wel prachtig gekozen. En toen begon ik al die terzijdes, ondanks de clichés die er naar mijn smaak soms tussen zaten, ineens ook heel mooi te vinden, sommige zelfs schitterend. Het verhaal op zich is bovendien ook allesbehalve saai. Het speelt in IJsland, aan het eind van de wereld, ongeveer een eeuw geleden. Vroeg in het eerste deel verliest ‘de jongen’ zijn vriend, Bardur, die sterft tijdens een vistocht. Die barre vistocht in een gammel bootje wordt werkelijk ijzingwekkend beschreven: de moordende kou, de barre storm, de oneindige diepten. Dat is werkelijk smullen voor liefhebbers van extreme natuurverschijnselen. Tegelijk zijn die natuurverschijnselen ook metaforen voor het fragiele menselijke bestaan: die vissers zijn in hun kleine bootjes volkomen overgeleverd aan de wispelturigheid van de vernietigende elementen, maar wij zijn dat in onze veilige leunstoel net zo goed. En beide betekenissen klinken dan door in passages als de volgende: “Maar de zee is helemaal niet mooi en we haten haar des te meer als de golven tientallen meters boven de boot opdoemen. […] Een paar kreten, een stel wild gesticulerende armen en dan is het alsof we er nooit zijn geweest, het dode lichaam zinkt, het bloed wordt koud, het geheugen wordt tot niets, en dan komen de vissen die losjes tegen lippen stoten die gisteren nog gekust werden en dingen zeiden die alles betekenden”. Na het verlies van zijn vriend onderneemt ‘de jongen’ diverse dolende voettochten en boottochten, steeds met andere kleurrijke en bizarre personages. Ook dan wordt hij geconfronteerd met allerlei extreme natuurverschijnselen: sneeuwstormen, ijswoestijnen, peilloze ravijnen, tochten over diepzee in ondoorgrondelijke mist, dagenlange regenbuien, plots noodweer in de zomer waardoor boten kapseizen, ontberingen waarbij hij zijn verstand totaal verliest. En steeds zijn dit ook metaforen voor het leven van de mens en het innerlijk leven van de jongen: de sneeuwstormen worden vergeleken met de stormen die er soms woeden in ons innerlijk, de draaikolken in de oceanische diepten staan model voor de woelingen in onze ziel, enzovoort. De taferelen zijn soms bijna adembenemend grotesk: er is bijvoorbeeld een lange, soms hallucinatoire tocht met een doodskist langs ravijnen in een sneeuwstorm, of ook een onnavolgbare passage over hondse seks vlakbij een dode. Stefansson kan echt geweldig schrijven over extreme ontberingen in de natuur en ons innerlijk. Maar prachtig zijn vooral ook de passages waarin ‘de jongen’ even vrede vindt: ‘De jongen vergeet de dag van gisteren, hij vergeet de onzekerheid, de dreigementen, en hij vergeet ook Snorri, komt pas ver boven op de hoogvlakte bij zinnen, blijft staan, kijkt achterom, ziet een punt in de verte en gaat in het zonovergoten gras liggen dat zachter en helderder is dan zijn leven, hij kijkt naar de wolken die voorbijzeilen en het leven komt naar hem toe’ . Ook fraai vind ik diverse passages waarin ‘de jongen’ of de verteller reflecteert op de zin van het leven: “De zin van het leven, is dat de blauwe hemel die we nooit kunnen bevatten?”. Of op het leven als eindeloze reis naar het onbestemde: “We hebben een lange weg afgelegd, langer dan wie ook voor ons, onze ogen zijn als regendruppels, vol van hemel, heldere luchten en het niets.”
Ook prachtig is hoe ‘de jongen’, ondanks alle ontberingen en vertwijfeling, blijft dromen van schoonheid en blijft geloven in de kracht van poëzie en literatuur. Hij schrijft veel brieven, en leest en herleest zelf ook veel brieven: al die brieven zijn feitelijk hartenkreten vol smart, maar ook een appel. Een appel dat volgens hem ook opstijgt uit gedichten, romans, muziekstukken, soms zelfs uit de sublieme pracht van de natuur. En dat appel is: leef! Oftewel: leg je niet neer bij het treurige tranendal dat het leven zeer zeker is, maar blijf zoeken naar ultieme schoonheid, desnoods tegen alle gezonde verstand in. Ontroerend is dan dat dit niet alleen het appel is dat die jongen krijgt en naar anderen uitzendt: het is ook het appel van de verteller, een levende dode die alles verloren heeft en die toch de droom bezingt. Juist die levende dode vraagt ons, aan het m.i. werkelijk fenomenale slot van de trilogie, om ons in te leven in een bijna onmogelijke gedachte: de gedachte dat liefde, hoe fragiel en vergankelijk ook, toch sterker kan zijn dan de dood. We weten dat dit niet kan, de dode verteller weet al helemaal dat dit niet kan, en toch moeten we erin geloven, want anders zijn we verloren.
Ja, een mooie gedachte vind ik dat, en mooi opgeschreven bovendien. Stefansson excelleert in het beschrijven van extreme natuurkrachten binnen en buiten ons die ons wanhopig kunnen maken, maar ook in het beschrijven van die wanhopige hoop. En daarom ben ik blij dat ik deze trilogie, hoe lastig ik hem eerst ook vond, toch in een keer uitgelezen heb. | 1pos
|
Myrthe Nieuwlandt koppelt geschiedenis aan wijn. Met dat laatste heb ik niets, toch groei ik in het proces van beheren, rijpen en bottelen. Net zoals ik in het gedachteproces en het rijpingsproces van Myrthe probeer te groeien, enige sympathie kan opbrengen voor deze dochter van.
En dan haar zusje Eva, een halfzusje, een schril contrast met de hoofdpersoon. Ik vind haar niet aardig, maakt slachtoffers. En aan het einde?
De wijn rijpt. | 1pos
|
Killer Country is het bloedstollende vervolg van Payback van Mike Nicol, de eerste 2 delen van zijn Kaapstadtrilogie. Het verhaal broeit zo van de onderliggende en oplopende spanning dat het soms bijna niet verder te lezen is. En tegelijkertijd blijft het toch in je hoofd verder spoken of neemt het je mee in een onrustige droom. Zo beleefde ik dit boek zelf toch.
Opnieuw spelen Mace Bishop en Pylon Buso, ex-wapenhandelaars die een beveiligingsfirma runnen in Kaapstad, de hoofdrol. De schimmige frauderende zakenman Obed Chocho begint in dit boek achter de tralies vanwege een vorige fraudezaak, maar wordt snel weer in vrijheid gesteld. Evenals Bishop en Buso heeft hij interesse om te investeren in een luxueus vastgoedproject. En dan blijkt de advocate van Chocho Sheemina February te zijn, de sluwe manipulerende advocate die nog altijd een rekening uit het verleden wil vereffenen met Mace. Gooi daar nog een huurmoordenaar met een typische muziekstijl op zijn ipod en een corrupte rechter tegenaan en je krijgt weer een cocktail van onfrisse criminele praktijken die het daglicht niet kunnen verdragen.
Doorheen het boek voel je bijna constant dat dit deel opbouwt naar een bloedstollende climax die wel een open einde inhoudt en een opstap vormt naar het derde veelbelovende afsluitende deel. De stijl van Mike Nicol is vlot en onnavolgbaar. Hij schrijft korte, staccato zinnen en gebruikt grimmige, brutale straattaal maar ook wel een bepaald soort harde humor. De perspectieven wisselen voortdurend waardoor je een goed beeld krijgt van de verschillende personages en wat hun drijfveren zijn. De rol van vijand door Sheemina February is eigenlijk zeer kleurrijk en boeiend weergegeven. Het verhaal sleurt je zonder problemen mee, de nochtans ver-van-je-bed criminele wereld van Kaapstad in.
Voor muziekliefhebbers heeft Nicol de playlist van de ipod van huurmoordenaar Spitz, die een zeer belangrijke rol speelt in dit boek, achteraan toegevoegd. Ik ken er zelf slechts enkele nummers van. De titel 'Killer Country' komt trouwens uit een nummer van deze playlist. Dit maakt dit bijzondere verhaal zeker ook muzikaal en genietbaar voor fans van Johnny Cash, Tindersticks , 16 Horsepower, en Emmylou Harris. De twee delen zijn aanraders, met het risico dat je zeker ook het laatste deel móet lezen! | 1pos
|
Karin Buitendijk doorleeft de grootste nachtmerrie van menig ouder. Wanneer zij haar driejarige dochtertje Kayla voor enkele minuten op haar speelkleed bij de schuifpui achterlaat, blijkt haar kind verdwenen bij terugkeer. Ook het kleed en een tweetal knuffels zijn in het niets verdwenen. Politieonderzoek levert geen enkel spoor op.
“Evert gaat direct bij het politiebureau langs. Hij heeft het nodig zijn gedachten te ventileren. Dat gaat hem het beste af samen met de nuchtere kijk van zijn oud-collega’s.”
Twee jaar na de vermissing doet Karin allerlei bizarre ontdekkingen. De knuffels die samen met het kind verdwenen én de kleding die Kayla die dag droeg, duiken plotseling in Karin’s huis op, andere knuffels verdwijnen en ze hoort haar dochter roepen.
“Met trillende vingers opent ze het andere deurtje. Haar handen laat ze langs de op kleur hangende jurkjes gaan. Als door de bliksem getroffen houden haar handen stil bij een roze jurkje met witte strikjes. Ze voelt het bloed uit haar gezicht wegtrekken.”
Op aandringen van diverse mensen uit haar naaste omgeving gaat Karin in therapie. De situatie wordt er echter niet beter op en Karin wordt steeds angstiger en verwarder.
Lijdt Karin werkelijk aan angstwanen of zit het toch anders? Je leest het in ‘Maalstroom’!
“Met een luide kreun laat hij haar los, slaat dubbel en zakt op zijn knieën. Ze rolt van hem weg. Haar adem piept. Ze grist het Boeddhabeeldje van het dressoir en geeft hem er een ferme klap mee op zijn achterhoofd.”
‘Maalstroom’ is een zeer verdienstelijk debuut. Het verhaal is pakkend geschreven en laat zich lastig wegleggen; hetgeen te danken is aan het sterke verhalend vermogen van de auteur en de fijne spanningsopbouw die Maas heeft toegepast.
De opbouw is goed, de schrijfstijl van Maas is vlot en beeldend en de dialogen zijn over het algemeen heel natuurlijk. Een enkele keer komt de oplettende lezer een wat onlogische zinsopbouw of vreemde woordkeuze tegen, maar zeker gezien het indringende verhaal, is dat de auteur snel vergeven.
Een volgend boek van deze auteur zal ik dan ook zeker weer ter hand nemen.
Over de auteur
Anja Maas (Alkmaar, 1952) werkt jaren met plezier als salarisadministrateur bij een WSW-bedrijf, waar onze medemens met een beperking een beschutte werkplek vindt. Naast haar baan is schrijven meer dan een hobby. Ze zet ze zich in voor schrijfvereniging “Vrienden van het Schrijven NH” als bestuurslid en ze is lid van de redactie. Korte verhalen schrijven is haar specialiteit. Vanaf het moment dat ze stopt met werken en meer vrije tijd heeft, grijpt ze haar kans. Wat begint als kort verhaal, eindigt als manuscript voor een thriller. Maalstroom is haar debuut.
Uitvoering
Uitgever: Godijn Publising
ISBN 978-94-92115-73-7
Hardcover, 275 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Soms lijkt het voorbestemd om een bepaald boek te lezen. Ik merkte De man die alles achterliet voor het eerst op bij de Hebban Debuutprijs. De titel en cover spraken me wel aan en de lovende lezerscommentaren overtuigden me om het op mijn vakantieleeslijst te plaatsen. In juli bleek het boek niet alleen in mijn abonnement van Elly’s Choice te zitten, maar kon ik me ook inschrijven om deel te nemen aan de Hebban Leesclub ervan.
Hoewel ik erg nieuwsgierig aan dit boek begon, wist ik niet goed wat ik moest verwachten. Ik ben niet erg thuis in historische romans en bij een debuut is het sowieso altijd afwachten of de stijl van de auteur je al dan niet ligt. Al na de eerste hoofdstukken wist ik dat ik een goed boek te pakken had. De opbouw en schrijfstijl zijn vrij traditioneel. Het boek heeft een duidelijk begin, midden en eind. De verhaallijn ontwikkelt zich logisch en het taalgebruik is erg toegankelijk. Grappig dat het verfrissend is om een traditioneler werk te lezen; geen complexe flashbacks, geen choquerende beelden, geen vergezochte metaforen, maar wel een goed verteld verhaal dat de lezer meevoert naar het begin van de 20e eeuw.
De man die alles achterliet is vooral een roman over dromen en verlangens, maar ook over verwachtingen die ouders en kinderen hebben ten opzichte van elkaar. David bekijkt het huwelijk van zijn ouders aanvankelijk vanuit kinderogen en ziet een vader die ervan droomt om artiest te worden, die enthousiast zijn ambities overbrengt op zijn kinderen. Hij ziet een moeder die van een lachende, dansende vrouw evolueert tot een bittere, gesloten vrouw. Hij schippert tussen zijn verlangens om op zijn vader te lijken en de angst om dat ook daadwerkelijk te doen. Naarmate hij ouder wordt doorziet hij de fantasiewereld waarin zijn vader leeft en erkent hij de offers die zijn moeder heeft gebracht.
De verhuis van Nederland naar Amerika brengt voor David een hoop schuldgevoelens mee omdat hij net als zijn vader het gezin in de steek laat: “In Davids hoofd was het echter allesbehalve stil. Wat moest hij doen? Niet meer aan de brieven denken en alles bij het oude laten, zoals moeder en oma wilden? Aan de ene kant was het een verleidelijke gedachte; hij zou dan al het vertrouwde en geliefde niet hoeven los te laten. Aan de ander kant kneep zijn keel dicht bij de gedachte dat hij vader nooit meer zou spreken.”. Ondanks zijn gewetensbezwaren is de roep om zijn vader te volgen te groot en kan hij niet anders dan hem achterna gaan.
Commandeur schept door de combinatie van feiten en fictie een goed tijdsbeeld van de 20e eeuw. Het verstrijken van de tijd wordt met een aantal belangrijke historische gebeurtenissen gemarkeerd. Ik vond het grappig dat de argumenten die gebruikt worden tegen vernieuwingen dezelfde zijn die je vandaag hoort tegen het gebruik van smartphones, tablets, sociale media…: “Ze bedenken treinen, boten en vliegmachines, zogenaamd om de mensen dichter bij elkaar te brengen, maar ze zorgen alleen maar voor verwijdering.”. Ook op andere gebieden kan de link met het heden gelegd worden. Zo gaat Davids bedenking over de redenen waarom mensen hun land verlaten ook nu nog op: “Wat moest er gebeuren voor je je eigen geboortegrond inruilde voor een ander, vreemd land? Voor je afscheid nam van je vertrouwde leven? David kon begrijpen dat er jongens waren die droomden van een opwindend nieuw bestaan. Maar al die vermoeide gezinnen in versleten plunje, met huilende kinderen aan de hand? Wat hadden zij moeten ondergaan voor ze zich in dit onzeker avontuur stortten?”
Dat het verhaal gebaseerd is op de familiegeschiedenis van de auteur verhoogt het realiteitsgehalte van het boek. De personages worden knap uitgewerkt en zijn stuk voor stuk geloofwaardig. Met name voor de vaderfiguur is dit opmerkelijk, omdat hij door zijn tragiek en grootheidswaanzijn gemakkelijk een karikatuur had kunnen zijn. Naarmate David groeit en meer zelfzeker wordt, lijkt zijn vader kleiner te worden. Hoewel David alle reden tot leedvermaak heeft, maakt het hem onrustig en teleurgesteld: “Vroeger waren de rollen duidelijk geweest: vader liet hem de wereld zin, wist antwoorden op alle vragen. David volgde hem, luisterde aandachtig naar zijn verhalen en hoopte ooit in zijn vaders voetsporen te treden. Nu zag hij een man die zijn verweerde handen rusteloos over de tafel schoof en zichtbaar om woorden verlegen zat. Was dit dezelfde vader?”.
De man die alles achterliet is een degelijk debuut dat vooral liefhebbers van historische romans zal aanspreken. Ik las het voor de Hebban Leesclub. | 1pos
|
Sterre Carron ontmoet op de boekenbeurs in Antwerpen. Ze kon me zeer makkelijk overtuigen om een boek van haar te lezen. Ze vertelde over de serie en dat ze makkelijk los van elkaar te lezen zijn, maar ik vind het fijn om bij het eerste deel te beginnen.
Het boek gaat over de temperamentvolle hoofdinspecteur moordzaken Rani Diaz en haar mede-collega's.
Er is een moord gepleegd in een hotel wat snel duidt dat deze jonge dame een minnaar had. Later wordt een vrouw zwaar mishandeld achter gelaten in het appartement van haar vriendin. Al snel blijkt dat het om dezelfde persoon gaat.
Het wordt een drukke en een zeer zware tijd voor het team. En gaat het ze lukken om de moordenaar te pakken.
Ik vond het echt een heerlijk lezend boek, spanning was goed voelbaar en ik ging ook echt meedenken wie er daar nou achter de moorden kon zitten. Een ik ga zeker de volgende boeken van Sterre Carron lezen. | 1pos
|
We beginnen het verhaal met een brief die achtergelaten wordt op het kerkhof bij een grafsteen. In deze brief schrijft Juliet haar gevoelens van haar af, gevoelens van verdriet. De jongen die de brief ontdekt (Declan) voert op dat moment een taakstraf uit en beantwoordt de brief. Vanaf dan volgen er meer brieven en al snel mailen ze elkaar. De emoties wisselen elkaar af en je leeft mee met de twee hoofdpersonages die elk te kampen hebben met verdriet en verlies.
Ik had niet verwacht dat het verhaal deze wending ging aannemen. In de korte inhoud wordt er namelijk met geen woord gerept over de jongen die de brieven beantwoordt, enkel dat ‘hij niet zou zijn wie ze denkt dat hij is’. Ik had een romantisch verhaaltje verwacht en geen verhaal zoals dat waarin de jongen ook met een heftige gebeurtenis te maken heeft gehad. Maar het paste wel bij dit alles en de schrijfster heeft alles tot een mooi geheel verbonden. Het einde had van mij gerust wat langer uitgeschreven mogen worden. Ik bleef wat op mijn honger zitten wat betreft de huidige situatie bij Juliet en Declan thuis. Jammer dat daar niet nog dieper op ingegaan is. Maar het was zonder meer een zeer speciaal boek door de toevoeging van de brieven en mails! | 1pos
|
De valse belofte werd gekneed uit hetzelfde deeg van De hoogvlieger, het debuut van Howard Roughan. Wederom een heerlijk verhaal met een spannende plot maar tijdens het lezen had ik toch een beetje dat déjà vu-gevoel. Het gegeven van "being framed", met opnieuw die hele mix van toevalligheden die tijdens het verhaal opduiken, kwam ik al eerder tegen in De hoogvlieger. Dit boek levert voor mij dus helaas een sterretje in op gebied van originaliteit... | 1pos
|
Je vindt de originele bespreking op mijn blog: https://hetkraaienvandehaan.wordpress.com/2015/05/16/het-regende-vogels-jocelyne-saucier/
Verliefd worden op een boek. Ken je dat? Terwijl je leest, lijk je te worden vervuld met de woorden die je in je opneemt. Woorden die een belofte met zich meebrengen. Misschien gaat je hart iets sneller kloppen en voel je iets wat je niet anders kan duiden dan als een lichte euforie. De woorden zijn een sprookje en muziek op zich, en het lijkt erop alsof je iets heel bijzonders te wachten staat
Dat was tenminste mijn reactie op de inleiding, waarvan een deel hierboven is geciteerd. Dat is mooi, maar ook best spannend. Wat als het een bevlieging blijkt te zijn, of de rest niet overeenkomt met de eerste indruk? En hoewel de magie soms wat inzakte, kwam het later weer met volle kracht terug.
DE HOOFDROLSPELERS
Drie oude mannen die zich teruggetrokken hebben naar het hart van het Canadese woud, met als hoogste goed de vrijheid om te kiezen hoe je leeft en hoe je sterft. Een fotografe die een fotoreportage maakt over de overlevenden van de Great Fires uit begin twintigste eeuw. Ze is op zoek naar een van de drie mannen, tevens een van de laatste overlevenden van deze allesverwoestende branden. Dan heb je nog Gertrude, maar al snel Marie-Desneige, de oude vrouw die wit licht uitstraalt en het grootste deel van haar leven in een psychiatrisch tehuis heeft gesleten. Vergeet echter niet de liefde en de dood. Een bont gezelschap, dat op onverwachte wijze met elkaar verbonden raakt.
SPROOKJESACHTIGE TITEL, HARDE WERKELIJKHEID
Het klinkt poëtisch, maar wat als het echt gebeurt? De context van de titel wordt haast achteloos in een gesprek genoemd, in de loop van het verhaal. Maar daardoor wordt het juist een krachtig beeld. De zin is gebaseerd op een uitspraak tijdens een gesprek dat de schrijfster had met de dochter van een overlevende van de branden. Alle vogels stierven door de rook en een gebrek aan zuurstof. Stel je voor: de rook reikt tot aan de hemel en de vogels vallen als regen uit de lucht voor je neer. ‘Ze vielen als vliegen,’ had de vader tegen zijn dochter gezegd. Die zin is sindsdien in het geheugen van de schrijfster gegraveerd en omgevormd tot een regen van vogels.
Het is misschien geen toeval dat vogels vaker terugkomen in het boek. De fotografe herinnert zich een overlevende als ‘het oude dametje van de vogels’. De vrouw vertelde niet alleen over de regen van vogels, maar was ook op bijzonder systematische en uitgebreide wijze vogels aan het voeren. Het eerste waar Charlie aan denkt wanneer hij Marie-Desneige ziet, is een broos vogeltje waarover hij zich wil ontfermen.
Hoe dan ook, het is een bijzonder, liefdevol, mooi, triest en magisch verhaal, waarbij vooral Marie-Desneige mijn hart heeft gestolen. Maar ook de verhalen van de mensen en de natuurbeschrijvingen raken. Een boek voor de warme dagen die in aantocht zijn.
Ik schreef deze bespreking voor de boekenclub 'Een perfecte dag voor literatuur' van Not Just Any Book. | 1pos
|
Het verhaal begint met een moord op een professor van de universiteit die een heel groot geheim heeft. Na zijn dood wordt een brief bezorgd bij Emily Wess, collega van prof. Holmstrand, met allemaal rare aanwijzingen. De zoektocht naar de verborgen bibliotheek van Alexandrië kan beginnen.
Ik ben niet altijd een even grote fan van Dan Brown - waar A.M. Dean mee wordt vergeleken - en had dan ook wat twijfels om te beginnen aan dit boek. Het leuke eraan is dat het telkens uit korte hoofdstukken bestaat en dat het dan ook makkelijk is om dit boek te lezen. De grote historische achtergrond die in dit boek aan bod komt is bewonderenswaardig en voegt enorme geloofwaardigheid toe. De spanning en mysterie wordt heel goed opgebouwd omdat je in het begin ook niet weet wie de 'goede' en wie de 'slechte' zijn. Tot welke organisatie bepaalde personages horen kom je maar geleidelijk aan te weten en dat maakt het ook boeiend. Heerlijk om te lezen! Ik ben fan! | 1pos
|
Hoewel Tim Krabbé in een interview met Rails ooit heeft aangegeven dat het predicaat thriller op zijn boeken staat als een snackbarbord in een sterrenrestaurant, kan ik niet anders dan liefhebber zijn. In heldere en krachtige bewoordingen zet Krabbé de complexe psyche van de mens neer in een erg spannend verhaal.
Een goede dag voor de ezel vertelt over het toevallig bijeenkomen van de levens van de wraakzuchtige schrijver Mischa Koreman, de man met de gele ijsmuts, en het ongelukkige schoolmeisje Esther Fechter, ook wel Viskutje genoemd. Met een bijzondere rol voor een levend standbeeld op de boulevard van Sydney.
Meer woorden mogen niet worden gewijd aan het omschrijven van het boek, omdat dan al gauw de verrassende en schokkende leeservaring verloren gaat (de uitgever heeft terecht alleen een fragment op de achterflap laten drukken).
Een goede dag voor de ezel is een verhaal dat de lezer opzuigt, in verwondering brengt en niet toelaat het boek eerder dan aan het eind te sluiten. Slechts de zeer rationeel ingestelden onder ons zullen even de wenkbrauwen moeten fronsen bij de tweede essentiële, maar wel heel toevallige gebeurtenis in het boek. Anderen zullen voldoende hebben aan het houvast van de stelling toeval bestaat niet.
Krabbé heeft een kleine, maar zeer fijne roman geschreven. Een roman die qua intensiteit kan wedijveren met welke dikke, spannende pil dan ook. Ik trok na afloop van de ruim honderd paginas de vergelijking met het luisteren naar die vele parelachtige hits uit de jaren 50 en 60. Het duurt maar even, maar het voelt heerlijk. | 1pos
|
Scheef gaat over Eef ,die danst ze kan ook goed dansen. Maar opeens krijgt ze overal pijn. Ze moet naar de dokter. Na heel lang wachten krijgt ze de uitslag. Ze heeft reuma. Kan ze nu nog wel dansen of moet ze stoppen ? Blijft ze zitten? Of erger nog gaat ze niveau lager. Dat lees je in dit boek. Je kunt dit boek snel uitlezen wan het heeft een groot letter type en er staan ook dagboek verhalen in. Ik snapte eerst niet waarom het boek scheef hete ,maar dat lees je ook pas als je net iets over de helft bent. Ik vond het toch wel een leuk boek. het was eigenlijk toeval dat ik het ging lezen,want ik verveelde me en mijn zus had hem uit dus toen ging ik eerst natuurlijk de achterkant lezen. Toen leek het me wel een leuk boek. En toen ben ik hem gaan lezen. Ik heb hem 4 sterren gegeven omdat ik het een erg leuk boek vind en je komt er snel doorheen. Vandaar de titel, leuk en snel om te lezen. | 1pos
|
Nino Haratischwili werd in 1983 geboren in Tiflis, Georgië maar woont sinds 2003 in Hamburg, Duitsland waar ze in de Duitse taal dewelke niet haar moedertaal is deze imposant werk schreef.
Nino Haratischwili is met deze roman niet aan haar proefstuk toe. Het is de derde roman die ze op haar actief heeft staan.
In dit omvangrijke epos ontpopt de auteur zich als een waar ambachtsvrouw door een dicht tapijt te weven met kleine en grote gebeurtenissen. Historische, zowel geschiedkundige als politieke feiten, werden samengebracht en verbonden met het lot van 6 generaties van dezelfde familie. De geschiedenis van de Georgische familie Jaschi wordt sterk verbonden en uitvoerig beschreven en gedocumenteerd met data, gelegen tussen 1900 en nu, net als een geschiedenisles. Voor alle, zowel in geschiedenis als politiek, al dan niet, geïnteresseerde lezers belicht dit werk ontelbare belangrijke gebeurtenissen uit de wereldgeschiedenis. Nino Haratischwili laat de lezer de geschiedenis van dit zes generaties omvattende tijdperk op een onderhoudende manier herbeleven.
De levendige vertelwijze van Nino Haratischwili zorgt er echter voor dat de lezer geboeid blijft en gaat ondanks de tot in detail bijgevoegde geschiedenisstukken zeker niet vervelen.
Het verhaal gaat in de eerste plaats over de lotgevallen van de familie-dynastie Jaschi maar het gaat ook over zoveel meer …
Tegen de achtergrond van belangrijke historische gebeurtenissen maken we niet alleen kennis met de opkomst van het communisme maar ook met de val ervan. Dit epos gaat echter ook over tegenstellingen, liefde en haat, tragedies en overwinningen, zowel op persoonlijk als geschiedkundig vlak, onderwerping, aanpassing, verraad, berusting, revolte en dit alles steeds geplaatst in de correcte historisch setting wat de rode draad is doorheen dit werk en dan ook uitzonderlijk minutieus uitgewerkt.
Maar het gaat evenzeer over het geheimrecept voor de chocoladedrank waarvan alleen de vrouwen van de familie het geheim kennen. Het geheim ingrediënt dat door de stamvader Jaschi die chocolade fabrikant was werd bedacht en vele levens veranderde. Diegene die de drank drinkt maakt een hele evolutie door. Het begint onschuldig met een geweldige smaakbeleving, een waar culinair orgasme dat men steeds meer en meer wil beleven. Het gaat dan ook heel snel over in een onverzadigbare zucht naar meer waarna men snel in een soort extase komt om dan uiteindelijk door het lot ingehaald te worden, een lot dat niet zelden een dodelijke afloop kent. Aan ieder personage wordt een hoofdstuk gewijd, zo maken we kennis met de zes generaties beginnende met de stichter van de chocoladefabriek en de desastreuze chocoladedrank, Jaschi, en diens nazaten.
In het middelpunt van deze kroniek staan de broer en zus Kostja en Kitty die al snel een heel belangrijke levensles ervaren. Ook al staat men helemaal achter het systeem toch wordt men geconfronteerd met de onbarmhartigheid van dit nietsontziende systeem. Zo is één van de personages zwanger van een Georgische nationalist die in de oorlog aan de zijde van de nazi’s vecht. De reactie van het machtsapparaat is echter genadeloos. Foltering, zowel mentaal als fysiek, wordt niet geschuwd. De baby wordt dan ook op brutale wijze uit het moederlichaam gesneden. Dit is nog maar één van de verschrikkelijke en tot in detail beschreven, choquerende scènes van dit boek dat op het netvlies blijft plakken.
De slachtofferrol is meestal voor de vrouwelijke personages in dit boek weggelegd. Ze bloeien te vroeg, of worden verbannen, ze worden door Stalin’s bende gedood. Anderen gaan op zoek naar hun man, ze trotseren vele gevaren alleen maar om hun deze naar huis te halen. De mannen echter zijn er alleen op uit om naam en faam te maken, ze willen zichzelf bevestigd zien. De machtige man Stalin, die zelf uit Georgië afkomstig is, wordt echter nooit effectief met naam genoemd, wat wel opvallend is in dit werk.
Nino Haratischwili werkt haar personages perfect uit met veel oog voor detail, je bent er als het ware bij en beleeft het hele verhaal zelf. Het is meer dan een verhaal, je wordt erin meegezogen en ondergaat alle ontberingen zelf en voelt ze zelf aan den lijve. Er moet echter ook bijgezegd worden dat zij dikwijls overdrijft door haar personages zoveel ongeluk te laten beleven, het is bijna een aaneenschakeling van miserie, kommer en kwel. Je wordt er op momenten niet gelukkiger door. De zeldzame geluksmomenten die zij creëert zijn dan weer mierzoet, tot in het absurde, te kleverig. Het contrast kan niet groter zijn tussen deze twee emotionele belevenissen.
Met dit boek heeft Nino Hartischwili een verhaal geschreven dat aan je blijft plakken en je nog vele jaren zal meedragen. | 1pos
|
Niets is zo mooi als debuteren met een boek dat zowel verbijstering wekt als succesvol is. Wolfram Fleischhauer (1961) bewerkstelligde beide met zijn boek De hand van de schilder. De Duitse auteur heeft literatuurgeschiedenis gestudeerd, wat weinig verbazingwekkend is. Fleischhauers boeken zijn namelijk schatkamers vol historie. De vrouw met de regenhanden, het tweede boek van de auteur, toont dit nogmaals aan. In deze thriller wordt Napoleon onder de loep genomen. Laat deze historische dictator toevallig net een hype hebben veroorzaakt in boekenland.
Parijs, 1867. In de Seine wordt het lichaam van een baby aangetroffen. De moeder wordt gearresteerd, omdat men zo goed als zeker is van haar schuld. Antoine Bertaut, een 28-jarige advocaat, heeft zo zijn twijfels en verdiept zich in de kwestie. Op een willekeurige dag wordt hij samen met een paar andere mannen aangevallen door een gemaskerde bende. Ook een jongen heeft zich bij de bende aangesloten. Als Bertaut verneemt wie de jongen is, lijkt alles op zijn kop te staan.
Parijs, 1992. De Duitser Bruno is een jaar lang in Parijs om een proefschrift over architectuurgeschiedenis te schrijven. Zijn belangstelling gaat uit naar het gebouw van de Wereldtentoonstelling. Om aan informatie te komen bezoekt hij de historische bibliotheek van van Parijs. In de leeskamer ziet hij een jonge vrouw die zijn adem ontneemt. Bruno wil zich verdiepen in de geschiedenis van het Tweede Keizerrijk en Napoleon en komt tot de conclusie dat de mysterieuze vrouw een soortgelijke interesse heeft. Bruno wil per se weten wie zij is en waarnaar zij op zoek is. Maar geeft zij zich ook echt prijs?
In Parijs vond men gedurende het Tweede Keizerrijk aan de lopende band babylijkjes in de Seine. Een wrange, maar helaas alledaagse constatering, die het niet bepaald gemakkelijk maakt om een krimi over te schrijven. Want hoe laat je een ogenschijnlijk klein voorval uit die tijd uitgroeien tot een grote zaak? Voor Fleischhauer een fluitje van een cent. De schrijver is een specialist op het gebied van de historische couleur locale. Maar zijn veelzijdigheid gaat nog veel verder. Zo sterkt Fleischhauer zijn thrillers met macabere scènes waarin de dood en het ontbindingsproces op ieder moment ter sprake kunnen komen. Zelfs een sadistisch rattenspel ontbreekt in De vrouw met de regenhanden niet. Deze gruwelijke uiteenzettingen staan in schril contrast met de verhaallijn uit 1992, waarin de verliefde gevoelens van de ik-persoon Bruno spreken. Hij wil grip krijgen op een vrouw die de onbereikbaarheid zelve is. Dit wordt dusdanig mooi gebracht, dat je als lezer voortdurend door de ballon heen wilt prikken. De heerlijke contradictie van gruwelijk versus passioneel kenschetst de boeken van de Duitse auteur.
De auteur gaat nog een stap verder en vult zijn aantrekkelijke schrijfstijl aan met een snufje poëzie. Zijn manier van schrijven is in alle opzichten apart: hij vermijdt wilde toestanden en tovert de meest hartverscheurende taferelen tevoorschijn. De vrouw met de regenhanden zal juist vanwege die reden niet voor iedereen zijn weggelegd. Door de anti-sensationele aanpak kan het boek als traag worden ervaren. Toch is het precies deze werkwijze die het gedeeltelijk waargebeurde verhaal krachtiger, inventiever, zelfs spectaculairder maakt.
Een ding is zeker: als de schoonheid van het boek je heeft bereikt, roep je uit volle borst: "Alsjeblieft, ik wil meer!" | 1pos
|
Een hele mooie boek voor in de zomer ! In anderhalve dag uitgelezen . Echt de moeite waard | 1pos
|
Dwaalsporen was mijn eerste boek van Henning Mankell en zeker niet het laatste. Ik vind dat de schrijfstijl echt subliem is, de dialogen zijn heel mooi uitgeschreven en er is heel veel oog voor detail. Er zijn geen losse eindjes meer op het eind van het verhaal en dat vind ik schitterend. Alleen vond ik het jammer dat de lezer van in het begin weet wie de seriemoordenaar is, wat het verhaal minder spannend maakt. Maar wanneer ook het leven van Wallander op het spel staat, is de spanning toch te snijden. Het boek zelf is een serieuze turf van 540 blz. maar daar ben je rap door want het leest supergemakkelijk. Henning Mankell is een echte aanrader!! | 1pos
|
Wat een triest en heftig verhaal. Je zou het maar meemaken. Ik vind het moedig dat Angel haar verhaal deelt, en ik denk dat het goed en helpend is dat de misstanden binnen de jeugdzorg naar buiten worden gebracht en dat dit boek duidelijkheid geeft over de mogelijke gevolgen van misbruik en mishandeling. Het is niet niks. Ik herkende bepaalde dingen in Angel, zoals de faalangst waar ze tegenaan loopt, en (h)erkenning vind ik altijd wel fijn om in een boek te vinden. Het verhaal leest vlot weg. Sommige delen las ik vol afschuw en ongeloof. Het is vreselijk, en dat is nog zacht uitgedrukt. Ik vind het moeilijk om in woorden te omschrijven wat dit boek met mij deed, daarom laat ik het hier maar bij. 4* | 1pos
|
Een echt spannend boek, van begin tot het einde. Heel mooi geschreven, het verhaal zelf gaat over paranormale verschijnselen die ook de zoveelste gouvernante van 2 kinderen ondervindt. | 1pos
|
Gordels om en zet je schrap! Vanaf de allereerste bladzijde sleept de auteur je mee in een rollercoster van acties. Bijna zonder adempauze speur je met Laura Sieberg mee in haar zoektocht naar de Amazones. Deze groep, die strijdt voor wereldoverheersing door vrouwen, gaat letterlijk over lijken om hun idealen te verwezenlijken omdat ze vinden dat de mannen op deze aarde er maar een zooitje van hebben gemaakt.
De eerdere aanvaringen van Laura met de Amazones zijn te lezen in 'Het Amazoneverbond' en 'Het Amazoneoffensief'. In dit laatste deel van de Amazone-trilogie komen Laura en de Amazones haast onvermijdelijk weer tegenover elkaar te staan. Laura wordt door zo'n beetje alle politiekorpsen op aarde gezocht omdat de Amazones er door middel van een dubbelganger voor hebben gezorgd dat zij verantwoordelijk wordt gehouden voor een fiks aantal moorden. Dat betekent dat ze alles op alles zal moeten zetten om uit handen van de ene partij te blijven en de aanval in te zetten op de andere partij. Hierbij haakt de auteur handig in op actuele gebeurtenissen, zoals de Amerikaanse presidentsverkiezingen.
Door korte, krachtige hoofdstukken waarin veel gebeurd, wordt de spanningsboog continu hoog gehouden. Er wordt de lezer weinig rust gegund. Gelukkig leest het boek heel vlot weg, waardoor je je leessnelheid gestage tred kunt laten houden met de heftige gebeurtenissen.
Daarbij heeft Ad va de Lisdonk zijn feiten goed op een rijtje. Hij geeft voldoende inhoud van de non-fictie weer om zonder zaken op te zoeken het verhaal te kunnen blijven volgen. Maar het is ook leuk om op internet bepaalde informatie nog eens uitgebreider na te lezen. Zoals bijvoorbeeld de ATBIPS's waarover op blz. 106/107 wordt gesproken.
Dit is een actiethriller volgens het boekje. Heerlijk om je een aantal uren helemaal in te verliezen. Het einde van het verhaal is toch nog weer totaal anders dan je als lezer verwacht. Een uitstekend einde aan een zenuwslopende trilogie. De auteur zegt in een interview met Hebban dat hij klaar is met de Amazones; een nieuw deel zal er dus niet komen. Hij is wel bezig met een nieuw boek dat misschien ook wel een serie wordt, maar met een heel andere hoofdpersoon. De verwachtingen zijn na de Amazone-trilogie hoog gespannen! | 1pos
|
Melissa Skaye is onder meer bekend geworden door haar VT serie, met in de hoofdrollen de rechercheurs Sanne Philips en Luca Borra.
Verknipte tegenstander is deel 5 in deze serie en de opvolger van deel 4, Verminkte toekomst.
Sanne Philips is nog aan het bijkomen van de gebeurtenissen in deel 4 als ze een brief krijgt van een gevangene.
Eigenlijk wil ze het verleden achter zich laten, alleen krijgt ze daar op deze manier weinig kans voor.
In een bos in Friesland worden lichaamsdelen gevonden die daar al jaren liggen.
Wat heeft deze vondst te maken met de brief die Sanne ontvangen heeft, is er een verband?
Het boek begint met het verhaal over Tys, een jongen die mishandeld wordt.
Het is een triest verhaal, want Tys wordt al vanaf zijn 11e door zijn vader mishandeld, terwijl hij niet begrijpt waarom. Voor die tijd was zijn vader zijn grote vriend. Wat heeft hem zo veranderd?
De eerste klap zou Tys nooit vergeten en had hij totaal niet zien aankomen.
En dat was pas het begin….
Later stelt zijn moeder eisen aan hem, eisen waaraan hij niet wil en kan voldoen.
Hij loopt weg, ook in de hoop daardoor zijn jongere broertje en zusje te kunnen beschermen.
Verder is er nog het verhaal over de broer van Luca Borra, die hulp vraagt voor zijn vriend, wiens vrouw en dochter verdwenen zijn zonder een spoor na te laten.
Deze verhaallijnen lopen naast elkaar en vormen samen een spannend verhaal, waarin weer het uiterste gevraagd wordt van Sanne en Luca.
Wat zal hun zoektocht hen brengen?
Het boek is een uiterst spannend vervolg op deel 4, Verminkte toekomst.
De personages evolueren steeds verder en geven een boeiende inkijk in hun karakters.
Voelt Sanne zich nog steeds aangetrokken tot Luca of komt er iemand anders op haar pad?
Ook maken we kennis met twee nieuwe rechercheurs, Lars en Jasper, een goede toevoeging aan het verhaal.
De schrijfstijl is vloeiend en goed. De hoofdstukken zijn precies lang genoeg om geboeid te blijven lezen.
Tegen het zeer spannende einde komen alle verhaallijnen mooi samen in een goed uitgewerkte en goed geschreven plot. | 1pos
|
In 1931, tijdens een onderbreking van het schrijven aan zijn romancyclus Les Thibault, schrijft Roger Martin du Gard (1881-1958) deze korte novelle over een incestueuze liefde tussen broer (Leandro Barbazzano) en zijn 4 jaar oudere zus (Amalia). In een niet nader te noemen grote Algerijnse stad groeien zij samen op en wonen boven de boekwinkel van hun zeer strenge, hardvochtige en ontoegankelijke vader. Hun moeder is al jong overleden. Broer en zus delen vanaf hun prille jeugd dezelfde slaapkamer, gescheiden door een schot met een gordijn. Er ontstaat een stormachtige liefdesverhouding die door niemand wordt opgemerkt.
Maar, na vier jaar, komt hieraan een bruusk einde. Leandro moet zijn dienstplicht gaan vervullen in het Italiaanse leger en zal twee jaar wegblijven. Amalia wordt verplicht door haar vader te trouwen met de dertig jaar oudere, welgestelde boekhandelaar Ignazio Luzzati waarvan ze walgt en die zij (broer en zus) ‘het ouwe varken’ noemen. Doet zij dat niet dan zal ze tot nader order opgesloten worden in een klooster. Amalia heeft dan een heel onverwacht idee. ‘Ja, ik trouw met de ouwe. Maar alleen als we het voor die tijd zo regelen dat ik zwanger ben’ ? blz. 38.
Aldus geschiedde. Leandro vertrekt in oktober naar Sicilië, het huwelijk vindt plaats. Zeven maanden later bevalt Amalia: een jongen, Michele. ‘Hij was heel zwakjes, alsof hij echt te vroeg geboren was. Alleen al in het eerste jaar dachten ze hem wel tien keer te verliezen.’- blz. 39. Michele wordt niet ouder dan 16 jaar en sterft in een Frans sanatorium aan tuberculose. Deze episode is tevens het begin van deze novelle, de introductie op het Afrikaans Geheim.
Roger Martin du Gard ontmoet Leandro (inmiddels een gerenommeerd boekhandelaar) in dit sanatorium in Font-Romeu. Er ontstaat een hechte vriendschap tussen Leandro en ‘meneer du Gard’.
De schrijver heeft Michele slechts één keer gezien op zijn doodsbed ‘(…) broodmager maar van een grote schoonheid’. Ongeveer twee, drie jaar later maakt hij kennis met Leandro’s zus, haar man en hun half dozijn kinderen bij wie Leandro inwoont. Het contrast van deze zes kinderen met die prachtige Michele is verbijsterend. Deze kleine Luzzati’s zijn ‘kort en dik, week als kikvorsen, met bolle wangen en dikke billen, schorre stemmen en verwarde, wollige haardossen, en allemaal hopeloos alledaags’, constateert Du Gard.
Broer, zus en zwager zijn inmiddels gezamenlijk eigenaar van de Librairie Barbazzano-Luzzati, opgericht door hun vader en nu een van de belangrijkste boekwinkels van de stad.
Na zijn bezoek besluiten Leandro en Du Gard samen de mailboot vanuit Afrika naar Marseille te nemen en dan vertelt Leandro, naast elkaar gezeten op het dek, zijn ‘Afrikaans geheim’ aan de schrijver. Een bekentenis in de vorm van een monoloog, zonder enige schaamte of spijt, in simpele feiten, maar met veel gevoel verwoord. Het is aan de toehoorder of de lezer hierover een oordeel te vellen.
Roger Martin du Gard die voor zijn omvangrijke saga Les Thibault in 1937 de Nobelprijs voor de Literatuur ontving toont ook in deze ultrakorte novelle zijn meesterschap als verteller. Vooral zijn beschrijvingen van de personages zijn markant naturalistisch en doen denken aan Honoré de Balzac, Emile Zola, Gustave Flaubert en André Gide, die zich in hun tijd ook nogal wat vrijheden permitteerden. Wij zien een verfijning in de monoloog op de boot; rauw realistisch is de stijl in bijvoorbeeld de beschrijving van het gezin Luzzati. Vooral van Amalia die in de Frans-Italiaanse film La Grande Bouffe van Marco Ferreri (1973) beslist niet uit de toon zou vallen door haar weelderig, doch wanstaltig voorkomen en vooral de beschrijving van haar manier van voedsel naar binnen schrokken werkt misselijkmakend op de lezer.
Du Gard beschrijft op blz. 13-14 deze ‘oosterse corpulentie’: ‘Nee, mooi was Amalia niet; ik zou zelfs zeggen dat haar gerimpelde schildpadoogleden, haar dikke papperige gezicht, haar vettige huid, haar peervormige lijf, uitgezakt door de door de zwangerschappen en het zogen, haar doelbewust tot een probaat middel tegen zinnelijke lust maakten. (…) Naast de grote porties macaroni die ze tijdens de maaltijden opschrokte, zat ze van ’s ochtend tot ’s avonds kleverig Turks fruit te kauwen en sprak ze bijna altijd met volle mond’. De schrijver vergoelijkt overigens min of meer deze dwingende en hartstochtelijke snoeplust : ‘die gulzigheid leek de revanche, de toevlucht voor alle passie van een vrouw, en dat had bijna iets pathetisch.’
Wanneer Leandro zijn bekentenis doet, lijkt het alsof hij tegelijkertijd zijn geheim weer herbeleeft, beter begrijpt, maar er tevens volledig afstand van neemt door geen enkele verantwoordelijkheid hiervoor te aanvaarden. Blz. 43: ‘Ineens schoot het door mijn hoofd dat ik in feite verantwoordelijk was voor die geboorte, en ook ? misschien? ? voor die zwakke gezondheid, die ziekte…. Verantwoordelijk? Dat staat nog te bezien… Daar valt over te twisten! Bloedverwantschap levert soms wonderbare resultaten op…’. Het standpunt van Amalia komen wij niet te weten. Zij lijkt letterlijk en figuurlijk goed te gedijen in de slachtofferrol. Slachtoffer van de mannen om haar heen, zou je kunnen zeggen.
De aandachtige lezer leest op blz. 6 dat Leandro ‘een nog jonge man (…)’ was bij de eerste ontmoeting met Du Gard in het sanatorium waar zijn 16-jarige ‘neef’ Michele verpleegd werd.
Een paar jaar later volgt dan de bekentenis. Een rekensommetje leert dat Leandro toen ongeveer 38 jaar moet zijn geweest. Toch heb je steeds de indruk dat het een oude(re) man is die eindelijk zijn geheim prijsgeeft. Hoewel, …. de beschrijving van Amalia met haar kroost waarvan ze er nog een zoogt, bewijst dat broer en zus beiden nog vrij jong zijn. Opmerkelijk!
Het ontroerendste moment in het verhaal was voor mij: ‘Maar twee of drie keer misschien, tijdens mijn bezoeken en de maaltijden die ik verplicht was bij de Luzzati’s te gebruiken, werd er tussen Leandro en mij gezinspeeld op onze ontmoeting in Font-Romeu, en iedere keer vulden de ogen van papa Luzzati zich stilletjes met tranen. Michele was kennelijk het lievelingetje van zijn vader geweest’ aldus de schrijver op blz. 15. Het lijkt dat de ‘stiefvader’ misschien nog wel het meest van het kind gehouden heeft.
Toch is het even wennen om Confidence Africaine in hedendaags Nederlands te lezen. Het Frans van de jaren 30 van Roger Martin du Gard is, zeg ik met enig chauvinisme, zo veel rijker in woordenschat.
Dat neemt niet weg dat deze eerste Nederlandse vertaling van een werk van Du Gard zeer zeker de moeite van het lezen waard is en zal zorgen voor veel vragen en discussies. Deze novelle suddert na lezing nog enige tijd na. Ik adviseer dan ook de diverse leeskringen in het land om dit boekje in hun leeslijst op te nemen als voorproefje op het hoofdwerk van Martin du Gard, de achtdelige serie Les Thibault, die de komende jaren bij J.M. Meulenhoff zal verschijnen. Hulde voor dit initiatief!
In België en Frankrijk is enkele jaren geleden deze novelle al voor het toneel bewerkt en heeft geruime tijd gezorgd voor volle zalen. Persoonlijk kijk ik dus nu uit naar de vertolking van Leandro door bv. Thom Hoffman of Daan Schuurmans of wie weet, toch door een oude(re) man …. Helmert Woudenberg!? | 1pos
|
N heerlijk feelgood boek, waa je niet mee kan stoppen om te lezen.
in een vlucht naar huis verliefd worden op Sander, en thuis komen voor een 40 jarig huwelijksfeest dat in de soep valt, door je hele familie verlaten en dan ook nog voor van alles en nog wT zorgen, om totaal vermoeid methevriendin een pension runnen en als afsluiter alsnog samen komen met Sander.
GENOTEN, GENOTEN, GENOTEN, | 1pos
|
in de ban van de wolf cristine charliers
ik heb dit boek gewonnen en met plezier gelezen
hele mooie harde cover
proloog
je begint gelijk met een proloog over een jongen die een serum heeft gekregen.
het word gelijk spannend en je word in een spannend verhaal mee getrokken
ik kon niet stoppen met lezen
het verhaal
het gaat over esther een doorsnee meisje
die van alles meemaakt in der leventje
een bijbaantje,niet naar een feestje mag
totdat ze op een avond alleen thuis is
en de deur open doet voor 3 mannen
wat dan gebeurt zet alles op zijn kop
ze word met iets geinjecteerd en word heftig ziek
dan na een paar dagen word haar zicht scherper haar ogen kunnen beter zien
en haar gehoor ook
opeens krijg ze drang naar vlees van een levend dier
de proloog komt ook samen in het verhaal
mooie gedaan
ik vond het een heel erg mooie boek
met veel fantasie humor liefde
het verhaal sleepte me helemaal mee
en ik hoop dat der een vervolg op komt
ik geef het boek 5/5
dit was voor mij mijn eerste recentie. | 1pos
|
Slim, snel, spannend en vooral niet weg te leggen. Heerlijk debuut en nu maar hopen dat het een reeks wordt. Het heeft er de bagage voor en alle schijn van. Ik ben fan. | 1pos
|
Bronagh Curran had nooit gedacht dat haar debuut zou uitkomen in een ander land dan waar zij woonde, maar toch is het zo gelopen met In het spoor van de eclips. Deze Young Adult-roman is recentelijk uitgegeven in Nederland, aldus Curran: “in een taal die ik niet spreek en een land dat ik nog nooit heb bezocht.”
In het spoor van de eclips is veel vergeleken met de YA-romans van John Green, en dat is niet gek. Niet alleen is er sprake van een road trip (iets waar Green ook vaak over schrijft), ook wordt er een onorthodoxe vriendschap gesloten tussen een jongen die socially awkard is en het coolste meisje van school dat het voor hem opneemt. Ondanks dat deze elementen niet erg origineel zijn, is In het spoor van de eclips een leuk boek.
De stotterende Nat Dobbs wordt gepest op school en als hij na de zoveelste poging om erbij te horen op de lokale televisie belandt met zijn broek op zijn enkels, wil hij weer een nieuwe start maken op een andere school. Op Manhattan High lijkt het anders te lopen: hij wordt opgenomen in de groep van de ‘coole’ jongens. Maar ook hier lijken ze hem in de maling te nemen. Nat moet inbreken bij de gevaarlijke pedofiel in de buurt: Milo Quincy. Maar na de wat vreemde start worden deze twee tegenpolen toch goede vrienden.
Quincy is ongeneeslijk ziek en heeft nog één wens: een eclips zien. Deze totale zonsverduistering zal plaatsvinden op 21 augustus 2017 en Nat wil hem meenemen naar de perfecte plaats om de eclips te bekijken. Er is alleen een probleem: Nat heeft geen rijbewijs. Nat en Quincy weten samen de stoere Celeste te overtuigen om hun chauffeur te zijn, en dit is het begin van een bijzondere road trip.
Vriendschap is een van de belangrijkste thema’s in In het spoor van de eclips. De vriendschappen tussen het onwaarschijnlijke trio zijn ontroerend en niet gebonden aan leeftijd en status. De vooroordelen die ze over elkaar hadden verdwijnen als sneeuw voor de zon en de ontwikkelingen van de vriendschap zijn ontroerend. Zelfs Celeste en Quincy blijken meer gemeen te hebben dan op het eerste gezicht duidelijk is.
Vooroordelen spelen een grote rol in de YA-roman. Wanneer Nat meer wilt weten over Celeste, vertelt een van zijn klasgenoten hem dat “ze een enorme slet is”. Als Celeste en Nat vrienden worden, blijkt dat haar gedrag vooral een verdedigingsmechanisme is om mensen op afstand te houden. Ook Quincy heeft last van vooroordelen: in de buurt denkt men dat hij een pedofiel is, en dat hij zijn telescoop gebruikt om kinderen te bespioneren. In werkelijkheid gebruikt hij deze om hemellichamen te bekijken – dit is namelijk zijn grote passie.
Een grappig detail aan In het spoor van de eclips is Quincy’s kennis van onvertaalbare woorden. Bijvoorbeeld tsundoku: een Japans woord dat wordt gebruikt om aan te geven dat iemand boeken verzamelt zonder ze te lezen en dan op de grond en overal stapeltjes maakt. Humor en subtiele woordgrappen maken het verhaal nog leuker, bijvoorbeeld wanneer Nat de eerste keer zoenen vergelijkt met de eerste keer bij de orthodontist.
De ontroerende road trip komt tot een verrassend einde. Met de race tegen de klok proberen Nat en Celeste hun vriend Quincy voor de laatste keer in het zonnetje te zetten. In het spoor van de eclips is een ontroerend YA-debuut en schept hoge verwachtingen voor meer werk van Curran. | 1pos
|
Het verhaal gaat over Kellen, een jongen die zich zorgen maakt dat hij zijn familie ten schande zal maken. Hij heeft namelijk geen magische krachten, terwijl zijn familie één van de machtigste magische families is. Nu is Kellen bang dat zijn familie zich schaamt voor hem. En dat hij zal eindigen als slaaf net als alle andere zonder magische krachten. Wat Kellen alleen niet weet is dat zijn verhaal heel anders zal gaan lopen dan hij denkt.
Ik had eerst wat moeite om in het verhaal te komen. Ik kan niet precies mijn vinger erop leggen waarom niet, maar het verhaal pakte mij niet. Toch ben ik verder gegaan met lezen en hier heb ik geen moment spijt van gehad. Sebastien heeft een geweldig verhaal met spanning neergezet. Ook zit er onwijs veel humor in het boek, dit maakt het nog leuker om te lezen. Wat ik vooral erg fijn vond, was dat Kellen niet een typische held is. Hij is onzeker en niet over goed in. Dit zorgt ervoor dat je makkelijker een band krijgt met hem.
Er is wel 1 klein minpuntje. De uitwerking van de magie in deze wereld vind ik lastig. Door de bewegingen die gemaakt moeten worden, is het voor mij erg lastig om hier een beeld bij te vormen. Maar verder is het zeker weten een super leuk verhaal. Ik raad dit boek dan ook zeker iedereen aan. En ik kan niet wachten op de vervolg delen. | 1pos
|
In een zeer ludiek verhaal worden allerlei wereldleiders en andere politieke figuren in een absurde confrontatie gebracht met de 101-jarige. De ene vreemde situatie volgt de andere in een snel tempo op met steeds een al even vreemde overgang naar de volgende. Jonasson maakt het een zeer vlot leesbaar boek door eenvoudig te schrijven en slaagt er toch in tussen de regels zijn onvrede/kritiek met de recente ontwikkelingen op wereldvlak te ventileren. De repetitieve ver(r)assingen missen soms wel het effect door gewenning bij de lezer waardoor je de indruk krijgt dat de auteur op automatische piloot begint te schrijven (misschien onder tijdsdruk om net de actualiteit zo recent mogelijk te kunnen opnemen) ... dat had net iets beter gekunnen. Voor één vrouwelijk hoofdpersonage maakt Jonasson een uitzondering nl. de Zweedse minister van Buitenlandse Zaken, Margot Wallström. Daar heeft de auteur blijkbaar wel het nodige respect en bewondering voor. Vermoedelijk terecht! | 1pos
|
De hoofdpersonen zijn eerst allemaal afzonderlijk en later een geheel. De gruwelzaken uit de oorlog met een romantische inslag zonder afbreuk te doen aan de ernst en wandaden van de oorlog. | 1pos
|
Mensen vragen Stephen King wel eens verbaasd waarom hij nog steeds korte verhalen schrijft. Blijkbaar zien deze lezers het korte verhaal niet als iets waar je ook plezier aan kunt beleven. Dat is natuurlijk onterecht. King, auteur van heel wat lijvige romans, ziet dat ook anders; hij vindt het gewoon leuk om korte verhalen te schrijven. Zo leuk zelfs dat hij alweer toe is aan zijn zoveelste bundeling, De bazaar van boze dromen, dat een van de meest uitgebreide is geworden. Er staan achttien verhalen en twee verhalende gedichten in, waaronder vijf korte novellen en drie verhalen van aanzienlijke lengte.
Een aantal bijdragen is nooit eerder gepubliceerd en die het wel waren zijn herschreven. Voor de Nederlandstalige lezer is er als extra bonus dat slechts twee bijdragen ( Moraal en Blockade Billy) eerder in vertaling zijn verschenen. Tel daarbij op dat de bundel in een fraaie uitgave komt en je weet eigenlijk al bij voorbaat dat je waar gaat krijgen voor je geld. Wat niet wegneemt dat er nog wel meer over dit boek te zeggen valt.
Ieder verhaal in deze bundel krijgt een introductie van de auteur. Daarin vertelt hij hoe hij op het betreffende idee is gekomen en lardeert dat met visies op en anekdotes over het schrijverschap. In principe komt het geven van dergelijke introducties vaker voor en King heeft het zelf ook eerder gedaan. Toch lijkt hij deze keer wat dieper te willen doordringen tot het scheppingsproces zoals dat plaatsvindt in zijn hoofd en verbonden is met dingen die hij in het echte leven heeft meegemaakt. In de publiciteit rondom deze bundel (zie ook het artikel Stephen King komt met verhalenbundel en schrijftips op Hebban) is de suggestie gewekt dat deze tekstjes schrijftips zouden bevatten. Dat klopt niet echt en het is ook helemaal niet de bedoeling van de auteur om die te geven. Hij laat de lezer een kijkje in de keuken nemen, maar geeft geen kookles. Voor niet-schrijvers zijn deze stukjes daarom net zo interessant om te lezen als voor schrijvers. Door het persoonlijke karakter ervan krijg je een aardig beeld van Stephen King de schrijver.
Ook de verhalen zelf krijgen een persoonlijker tintje als je weet op welke gebeurtenissen ze zijn gebaseerd. En dat is in deze bundel helemaal op zijn plaats. In een van de introducties zegt King dat sommige verhalen een ‘zoektocht naar afsluiting’ voor hem zijn. Ook lezen we in de flaptekst dat de gekozen verhalen draaien om thema’s als “sterfelijkheid, het hiernamaals, schuld, wat we anders zouden doen als we in de toekomst konden kijken of het corrigeren van fouten uit het verleden”. Dat zijn serieuze thema’s en ze hebben alles te maken met de leeftijd van de auteur, die inmiddels in de tweede helft van de zestig is beland. Het is duidelijk dat dergelijke onderwerpen hem erg bezighouden omdat hij ouder wordt. Net zoals trouwens het proces van ouder worden zelf, dat in meerdere verhalen de kop op steekt. De gedachten en ideeën die hij over genoemde thema’s heeft lopen als een rode draad door de bundel heen. Daardoor is de verzameling, hoewel hij verschillende genres bestrijkt, toch een samenhangend geheel. Zij het, zoals niemand zal verbazen, een tamelijk duister geheel.
Een andere doelstelling die Stephen King aangeeft na te streven is het bieden van vermaak. Hij heeft veel te zeggen over de donkere kanten van de mensheid en het bestaan, maar het bieden van leesplezier blijft toch bovenaan zijn lijstje staan. Juist op dat punt zijn echter niet alle verhalen even geslaagd. Een handvol meer bedachtzame exemplaren is niet zo spannend en heeft een dunne plotlijn. Een enkele ontknoping zie je aankomen en sommige eindes hebben een wat ongemakkelijk karakter. Deze verhalen geven echter wel stof tot nadenken en schetsen een fraai beeld van het hedendaagse Amerika, met bijzonder levensechte Amerikanen in de hoofdrol. Daarmee zal het van de persoonlijke smaak van de lezer afhangen hoe hij of zij deze verhalen precies waardeert. Een aantal bijdragen is ook niet meteen vermakelijk te noemen, maar wel ontroerend. Dat geldt met name voor het laatste verhaal, het apocalyptische Zomeronweer, waarbij menigeen het niet droog zal houden.
Als het op spanning aankomt valt op dat vooral de langere verhalen uitmonden in ware pageturners. Stephen King is toch een slow starter die even tijd nodig heeft om op stoom te komen. Wanneer dat eenmaal gebeurt, maken we hem echter op zijn best mee. De lengte van een roman is daar niet voor nodig. Integendeel zou je haast denken, want de lezer hoeft nu niet te vrezen voor langdradige uitweidingen of een te zeer uitgesponnen plot. Echt goede verhalen zijn bijvoorbeeld Mijl 81, een horrorverhaal over een vraatzuchtige auto (met een knipoog naar Christine), Ur, over een e-reader die toegang blijkt te hebben tot onvermoede databanken, Necrologieën over een journalist die merkt dat overlijdensberichten die hij schrijft over nog levende personen werkelijkheid worden en Dronken vuurwerk, over een alcoholistische moeder en zoon die verzeild raken in een vuurwerkgevecht met de rijke overbuurman.
Dat de auteur al deze verhalen heeft geschreven omdat hij ze graag wilde schrijven, blijkt zonder meer te kloppen. Verplichte nummers zitten er niet bij. Bij tijd en wijle spat het enthousiasme zelfs van het papier. Nog steeds, na al die jaren, na al die boeken die hij al heeft geschreven. Stephen King is nu eenmaal een liefhebber. Een liefhebber die zijn lezers blijft meeslepen in zijn donkere fantasieën. | 1pos
|
Zeer actuele actiethriller waarin het actieterrein de Krim en Oekraïne is.
Jack Ryan Junior, zoon van de president van Amerika, steekt zijn neus iets te diep in een zaak die terug voert naar de tijd dat zijn eigen vader ook zijn neus te diep in zaken stak.
Heden en verleden komen mooi samen.
Het gekonkel en gedraai van de Russen is ergerniswekkend, maar ik veronderstel dat het er in het echt nog wel erger aan toe gaat.
Minpunt voor mij zijn de vele technische termen over militaire wapens, maar als je ervan houdt is het mooi meegenomen. | 1pos
|
Nachtval van boeit vanaf de eerste pagina, Bas Kock is een goede verteller. Hij trekt me meteen mee in het verhaal dat zich afspeelt in een wereld die bekend voelt maar niet terug te voeren is naar plaats of tijd. De personages zijn herkenbaar, bijna archetypisch: de alchemist, de uitverkorene, de krijger, de hogepriester, ze spelen allemaal hun rol in de verwikkelingen rond goed en kwaad. Het boeiende van het verhaal zijn de verplaatsingen tussen tijd en plaats (waarbij tijd niet altijd chronologisch wordt gevolgd en de landkaart zorgt voor houvast ) en de verschillende verhaallijnen. De mysterieuze rode planeet die langzaam het boek binnendringt geeft een ongrijpbaar gevoel van spanning. Ondanks dat er vele personages en plaatsen van handeling zijn is het verhaal moeiteloos te volgen. Het lijkt alsof je de wereld waarin de personages zich begeven al kent. Een wereld vol bedreiging maar ook met moed, trouw, liefde, vastberadenheid en idealen. Het verschil tussen goed en kwaad komt in een genuanceerd daglicht. Van alle personages hou ik het meest van de krijger Bortak: hij belichaamt de mens in zijn strijd tot overleven: met kracht en moed, maar ook vol twijfel en met een verrassend vermogen tot zelfreflectie. Ik verheug me op deel 2. | 1pos
|
In ons huishouden is er een grote lezer en helaas hebben de kinderen dat nog niet echt overgenomen. Voor het eerst hebben wij meegedaan met de Hebbanbuzz op aanraden van mijn schoonzus. Super enthousiast was ik dan ook toen we mee mochten gaan doen!
Inmiddels zijn we halverwege het boek, elke avond is een feestje en mijn dochter kijkt er elke keer naar uit. Wat gaat er vanavond weer gebeuren met Kasper?
Het boek is op een hele humoristische manier geschreven. Vooral het eerste hoofdstuk is echt hilarisch! Kasper is een beetje een sulletje en maakt de gekste avonturen mee als dier. Of het nu een spin, een duif of een kip is, het is erg leuk geschreven. Hij probeert zijn vrienden te overtuigen dat hij af en toe in een dier veranderd maar dat is niet gemakkelijk. Zijn vrienden proberen het op hele spannende wijze uit te lokken, maar of dit lukt…
Regelmatig staat er een voettekst bij waarbij de schrijver Sam Copeland iets uitlegt op geheel eigen humoristische wijze. Zelfs mijn dochter zegt meteen mama wat staat daar omdat ze die ook zo grappig vind.
Kasper wordt een kip is het eerste deel, er schijnen drie delen te komen van dit boek en eerlijk gezegd, ik kan niet wachten! Het boek is voor kinderen in de leeftijdsklasse 7-9 jaar, dit klopt ook wel mijn zoon van 10 heb ik nog niet kunnen overtuigen dat het een super leuk boek is. | 1pos
|
Met warmte en respect door Marianne Janssen opgeschreven ervaringsverhalen van Indische Nederlanders die een nieuw leven moesten opbouwen in Nederland.
Inkijk in de Nederlands-Indische geschiedenis van een andere kant. | 1pos
|
Geloof je wat je met je eigen ogen hebt gezien of geloof je het verhaal van je man: dat is het dilemma waarmee Sophie Hannah de vrouwelijke hoofdpersoon van haar nieuwste roman, Verborgen gebreken, opzadelt. In het eerste geval zou er niets aan de hand zijn; het tweede zou betekenen dat zij dingen ziet die er niet zijn en dat ze bezig was gek te worden.
Voor Connie Bowskill, het personage in kwestie, speelt die vraag overigens minder dan voor de lezer. Connie is er namelijk van overtuigd dat zij tijdens een virtuele rondleiding op het internet door het pand, gelegen Bentley Grove 12 in Cambridge, het lichaam van een dode vrouw heeft gezien, badend in het bloed. Vreemd genoeg echter was het lichaam verdwenen toen zij de beelden even later aan haar man wilde laten zien. Toch gaat zij de volgende dag naar de politie om melding te doen van haar macabere ontdekking. Er is sowieso iets vreemds aan de hand met dat adres. Het komt bijvoorbeeld tevoorschijn als Connie het navigatiesysteem van hun auto het commando thuis geeft. Wie heeft dat erin gezet? Kit, haar man? Het zou heel goed kunnen, want zij verdenkt hem er al enkele maanden van een affaire met een andere vrouw te hebben. En die vrouw woont toevallig in Cambridge. Connie is vastbesloten de waarheid boven water te krijgen en gaat op onderzoek, ondanks de tegenwerking uit haar omgeving, bijvoorbeeld van haar man. Het wordt een ware helletocht, waarin werkelijkheid en verbeelding voortdurend door elkaar lopen. Steeds meer lijkt het erop dat Connie inderdaad gek geworden is. Zij heeft echter één geluk: op den duur begint de politie haar verhaal te geloven.
Sophie Hannah wordt in de pers wel eens de koningin van de psychologische thriller genoemd, en die reputatie maakt zij met Verborgen gebreken meer dan waar. Connie Bowskill is een typevoorbeeld van een personage dat je vaker in Hannahs werk aantreft: onzeker enerzijds, maar tegelijk behept met een overlevingsdrang die er uiteindelijk voor zorgt dat zij zegeviert in de strijd met krachten die haar lange tijd naar het leven hebben gestaan, soms angstaanjagend letterlijk. Het vertelperspectief speelt daarbij een belangrijke rol. Sophie Hannah heeft een voorkeur voor de eerste persoon en dat is niet mijn favoriete vertelwijze. Ik-verhalen doen vaak wat geforceerd en onnatuurlijk aan. Hannah laat echter zien hoe je de eerste persoon wel degelijk functioneel kunt maken in een thriller, en dat heeft een onmiskenbaar claustrofobisch effect. IJzersterk zijn ook de genrestukjes waarin we kennismaken met Connies familie. Dat blijkt middle class van de ergste soort te zijn: bekrompen, onverdraagzaam en verstikkend. Het leven is goed zo lang alles maar blijft zoals het is. En wat Connie ook probeert: voor wie bij zon familie hoort, is er geen ontsnappen aan. In die strijd moet zij het onderspit delven.
Verborgen gebreken is geen eenvoudig verhaal. Diverse verhaallijnen lopen door elkaar en het gegoochel met panden en adressen is niet van de lucht. Bovendien zorgt het gekozen perspectief ervoor dat de lezer in principe nooit meer weet dan Connie Bowskill. Hannah lijkt beseft te hebben dat zij het haar lezers niet gemakkelijk maakt en daarom heeft zij in de slothoofdstukken een aantal paragrafen voorzien waarin de belangrijkste personages, vlak voor de finale, alvast reconstrueren hoe de vork precies in de steel gezeten heeft. U kunt dus met een gerust hart beginnen te lezen. | 1pos
|
“Een moeizame schoonheid,” lijkt mij nog het meest toepasselijk nadat ik deze fictionele biografie van Sjostakovitsch dichtklapte. Moeizaam omdat ik nu eenmaal geen klassieke muziekkenner ben en dusdanig ook niet vertrouwd ben met deze verguisde en bejubelde componist. Ook de eerder gecompliceerde schrijfstructuur doorheen drie tijdsperiodes Lenin-Stalin-Chroestjov maakt het er niet makkelijker op maar Barnes mag wel wat eisen van zijn lezers. Hij geeft er genoeg voor terug, meer dan genoeg.
Het boek start met:
‘Een van het horen
Een van het herinneren
En een van het drinken.’
Een Russische volkswijsje die aangeeft dat je wodka altijd met drie moet drinken. Deze introductie van nauwelijks twee geschreven pagina’s over twee reizigers en een bedelaar die wodka drinken stuwt je meteen in een naargeestige sfeer, typerend voor het hele verhaal. Abrupt stoppend en overgaand in een weergaloos deel van een man die met zijn valies in de hal van zijn appartement de hele nacht staat te wachten voel je dat deze intro nog gaat weerkeren. Maar eerst geraak je zelf verward door de gestage gedachtegang van deze wachtende man. Hij wacht in de wetenschap dat hij mogelijks kan opgepakt worden door ‘de macht.’ Blijkbaar heeft dit onder het Stalin-regime bestaan, mannen die wouden voorkomen dat hun naasten zagen dat ze opgepakt werden. Je kruipt in de huid van deze wachtende man, Sjostakovitsch en leert hem kennen. Een angstig man in een naargeestige omgeving voortdurend op zijn hoede en waakzaam. Muziek is zijn leven en dat wil hij kost wat behouden anders heeft het geen zin. En dat is niet eenvoudig in een regime waar niks is wat het lijkt. Via zijn gedachten, zijn eigen levensoverpeinzingen krijg je stilaan zicht op het leven van deze componist, uiteraard zoals Barnes zelf aangeeft fictioneel. Barnes maakt die fictionele aanwijzingen gaandeweg functioneel om echt hét gevoel van onveiligheid te creëren. Dit kruipt alsmaar dieper onder je vel met als hoogtepunt de uitnodiging van de USA om aldaar voordracht te geven. Hij schrijft ze niet, hij moet ze gewoon uitspreken, een dubieuze balans tussen laf verraad en zelfbehoud.
Uiteindelijk blijft hij standhouden, vereenzaamd, wazig in zijn eigen leven en ja, de intro komt inderdaad terug. Eeen volkswijsje.
‘Machtig’ boek
http://www.boekensite.gent/node/2140 | 1pos
|
Het is een grappig boek dat goed door beginnende lezers gelezen kan worden
Mijn uitgebreide recensie vind je op Ikvindlezenleuk: http://www.ikvindlezenleuk.nl/2017/10/dicamillo-bobbi-redder/ | 1pos
|
Recensie Vorstin van de Kou, geschreven door Jasper Polane
Onzichtbare maalstroom deel 2
Pagina’s: 307
Uitgeverij: Quasis Uitgevers
Uitgeefdatum: 2015
ISBN:978-94-92099-03-7 paperback €18.98
ISBN:978-94-92099-02-0 ebook €8.99
Ik heb dit leuke boek via een facebookgroep gewonnen. En hierbij de belofte gemaakt een recensie te plaatsen over het boek. Ik vond het winnen van dit boek echt heel erg gaaf, daar ik ontzettend heb genoten van het eerste deel. Dus bij deze nogmaals mijn dank.
Eerst zal ik u kort voorstellen aan de auteur.
Jasper Polane is schrijver, regisseur en oprichter van Quasis uitgeverij. Als scenarist schreef hij tekenfilmseries voor televisie en er zijn tal van kinderboeken van zijn hand verschenen. Lege steden (2014) is zijn eerste boek voor volwassenen, en Vorstin van de kou (2015), waar deze recensie over gaat is hiervan het vervolg.
De onzichtbare maalstoom heeft in zijn serie verschillende delen: 1. Lege steden, 2.Vorstin van de kou, 3.Wolvinnen van Otrostaadt en 4.Heren van Twist.
Waar gaat het boek over? Achterflap:
Nieuwe werelden, bekende steden.
Een wereld waar de zon nooit doorbreekt. Duister, zowel letterlijk als figuurlijk. In een stad vol geheimen en intriges zoeken Edison Walraven en Rune Mathijsen naar de dubbelganger van Werner Boren. Ze krijgen te maken met de geheime cultus van een naargeestige godin…
Een koude, dode woestijnwereld. Lang geleden heeft de Vorstin deze wereld vernietigd. Nu zit ze gevangen op een splinterige houten troon op de top van een zwarte piramide. Wanneer een veertienjarig meisje de macht krijgt over deze wereld is haar vrijlating nabij…
Met hulp van ex-inquisiteur Heike Krim binden Rune en Edison de strijd aan met de demonische Vorstin van de kou.
Vorstin van de kou verhaalt over maatschappelijke druk, onmogelijke beloften, corrumperend kwaad en onbeantwoorde liefdes.
Wat vond ik van het tweede deel van de onzichtbare maalstoom?
Ik wil beginnen met de prachtige cover van dit boek. Deze cover trekt mij in het bijzonder aan omdat hij zoveel vragen oproept, geheimzinnig is, en geen standaard plaatje is. Hiermee worden punten gescoord. Ik zou zeker aan de hand van deze cover het boek oppakken in welke boekhandel hij ook ligt.
De schrijfwijze in het boek is op dezelfde wijze voortgebracht als in het eerste deel, Er worden verschillende lettertype gebruikt bij verschillende personages in het boek. (vaak per hoofdstuk) Eerlijk moet ik zeggen dat ik mijzelf hier in het eerste deel aan gestoord heb. Ik begreep het doel hierachter niet echt. Maar naarmate je verder komt, merk je dat het ook wel prettig leest tegelijkertijd. Het was een kwestie van wennen.
Ik heb intens genoten van het eerste deel van deze serie, en was heel benieuwd hoe het verder zou gaan met de verschillende personages.
De personages van Heike, Odette en Edison is gelijk gebleven en er wordt op dezelfde manier gespeeld met hun persoonlijkheid. Konraad Stalbrock is in een andere vorm teruggekomen in het verhaal met een geweldige binnenkomer voor het tweede deel.
Hij merkte dat sterven geen pijn deed pagina 7
De grootste verandering in het boek is wel de wetenschapper Werner Boren. Hij is geen aardige, enigszins verwarde en verdrietige wetenschapper meer. Nee hij is de leider van een groep, die een slechte godin uit de dode woestijnwereld aan de macht wil helpen. Dat was voor mij even overstappen en wennen. Maar heel origineel bedacht.
Ik vind dit tweede deel sterker dan het eerste deel. De verhaallijn is sterker opgebouwd (hetzij wel wat langdradiger), personages zijn zeer goed uitgewerkt. Het boek bevat veel originaliteit. Een minder sterk punt is wel dat er veel terug verwijzingen zijn naar het eerste deel. Dit lijkt me wat overbodig, daar iedereen die dit boek leest ongetwijfeld het eerste deel ook heeft gelezen.
Het slot van dit boek geeft te denken. Zonder spoilers te willen geven. Want er is een deur gesloten, maar het sluiten van deze deur geeft heel veel mogelijkheden voor het openen van andere. En ik ben heel erg benieuwd welke hiervan Jasper Polane gaat gebruiken in zijn derde deel. Een deel dat hoog op mijn verlanglijstje staat.
Het eerste deel: lege steden, kreeg van mij 4*
Aangezien ik dit deel beter vond, maar niet perfect, krijgt hij 4.5* | 1pos
|
Ik had dit boek van opgepakt omdat ik zin had om iets snel tussendoor te lezen en ik zag hem in de bieb staan naast allerlei andere boeken van Mel Wallis de Vries. Ik weet gewoon dat zo'n boek niet teleurstelt en heerlijk spannend is dus ik was wel benieuwd naar Kil.
De cover van dit boek vind ik echt een van de mooiste van deze auteur. Hij grijpt me meer aan dan de andere covers. Het verhaal zelf is kort en spannend en ik had het dan ook zo uit. Het is vooral leuk dat je ook meekijkt met wat de politie meemaakt tijdens het onderzoek.
Al met al was het lezen van dit korte verhaal zeker de moeite waard! | 1pos
|
"De overlevenden" is het eerste deel in de triologie van Alexandra Bracken.
De hoofdpersoon is Ruby. Ze woont in Amerika waar alle kinderen 1 voor 1 last krijgen van IAAN. Een aandoening waardoor ze speciale krachten krijgen. De krachten worden ingedeeld in 5 kleuren:
Groen, heel goed met computers enzo
Blauw, sterk
Geel, elektrisiteit kunnen beheersen
Oranje, gedachten beïnvloeden/veranderen/bekijken/verwijderen
Rood, vuur beheersen
Ruby word geselecteerd als Groen wanneer ze in Thurmond terecht komt. Dat is een kamp waarin veel van deze kinderen worden opgesloten.
In het verhaal kom je te weten hoe Ruby het vind in het kamp en hoe ze ontsnapt.
het boek is heel makkelijk lezen doordat het de lezert elkens nieuwschierig maakt. | 1pos
|
SCHAKEN TEGEN DE DOOD
Drie verhalen, vier mannen
In deze novelle ontmoeten vier mannen elkaar; hun gemeenschappelijke passie geldt het schaakspel. Drie verhalen vinden hun weg naar de lezer in dit korte bestek van 88 pagina’s.
De naamloze verteller van deze novelle reist met een grote oceaanstomer van New York naar Buenos Aires. Wereldkampioen schaken Mirko Czentovic komt onder zijn aandacht: een eigenaardig persoon met een ‘komeetachtige’ loopbaan op schaakgebied. Een zeer wonderlijk iemand, ‘...dit bijzonder specimen van intellectuele eensporigheid...’ (p.15):
‘Want Czentovics intellectuele vermogen leken hem een dergelijk schitterende carrière op geen enkele manier in het vooruitzicht te stellen. Algauw lekte het geheim uit, dat deze schaakmeester in zijn privéleven niet in staat was in welke taal dan ook een zin zonder spelfouten te schrijven, en zoals een van zijn geëerde collega’s verbitterd spotte: ‘Zijn gebrek aan ontwikkeling was op alle terreinen universeel.’’ (p. 6).
Het levensverhaal van Czentovic doet de naamloze verteller ons uit de doeken: hoe zijn schaaktalent per ongeluk ontdekt wordt en hoe hij dat talent verder ontwikkeld heeft. Hij is een geweldige speler maar hij heeft een groot gebrek: hij kan niet blind schaken: hij kent geen enkel spel uit zijn hoofd. Dat is voor een goed schaker zeer ongewoon. Dit is het eerste verhaal.
Een derde figuur is de Schot McConnor. Deze biedt de schaakgrootmeester geld om een partij te mogen spelen, met zijn drieën. Het tweetal matige schakers verliest als vanzelfsprekend de eerste partij. Revanche wil Czentovic hun wel geven tegen de betaling van wederom een flinke som geld. In deze partij krijgt het tweetal hulp van een - uiterst beminnelijke - vierde man, die evenals de verteller anoniem blijft en dr. B genoemd wordt; hij stamt uit een aanzienlijk Oudoostenrijke familie. Dat helpen doet dr. B zo goed dat Czentovic remise aanbiedt. Bovendien wil hij nog een derde, beslissende, partij spelen. McConnor wil dat de anonieme schaker het in zijn eentje opneemt tegen Czentovic.
De vierde man protesteert heftig:
‘Dat is volstrekt uitgesloten... ik kom helemaal niet in aanmerking... ik heb in geen twintig, nee, vijfentwintig jaar aan een schaakbord gezeten... en ik zie nu pas, hoe onbehoorlijk ik me heb gedragen, door me zonder uw toestemming in het spel te mengen...’ (p.34)
Dit verhaal van de schaakpartijen met Czentovic is het tweede verhaal in de novelle.
Het derde verhaal is dat wat de vierde man aan de naamloze verteller vertelt wanneer de laatste hem probeert over te halen de derde en beslissende partij tegen Czentovic te spelen. Net als Czentovic is dr. B. een wonderlijke en wereldvreemde schaker. Hij is niet op de hoogte van de huidige stand van de schaakzaken. Hij had voor het laatst geschaakt tijdens zijn gymnasiumjaren en schaken heeft hem verder nooit geïnteresseerd. Toch zegt hij:
‘‘Veel met schaken beziggehouden! God weet dat ik dat wel mag zeggen, dat ik me veel met schaken heb beziggehouden. Maar dat gebeurde onder speciale, ja volkomen unieke omstandigheden. Dat was een tamelijk gecompliceerde geschiedenis, die misschien wel zou kunnen gelden als kleine bijdrage tot onze dierbare grootse tijd. Als u een halfuur heeft...’’ (p.39)....
.....dan zal hij dit evenzeer wonderlijke verhaal vertellen, dat zich voordeed tijdens zijn gevangenschap en ondervraging door de Gestapo.
Spoileren of niet?
Op dit punt aarzel ik of ik nu dat wonderlijke en paranoïde verhaal van de gevangen dr. B moet gaan vertellen. Maar dat ga ik niet doen, want ik wil het plezier van toekomstige lezers niet vergallen. Wat ik nog wel kan zeggen dat dr. B onder ongewone omstandigheden een schaakpartij van de Dood, in de gedaante van de Gestapo, won. Daarmee werd zijn leven gespaard maar de tol die hij moest betalen was hoog.
Verschillende schaakspelers
Drie verhalen over het schaakspel in een kleine novelle. En twee heel bijzondere schakers, die elkaars volstrekte tegendeel zijn. De een is een uiterst simpele bijna eendimensionale mens; de ander een uiterst gecompliceerd mens, op het paranoïde af.
De verteller is het hechtmiddel tussen de verschillende verhalen en de verschillende mensen. Verhalen met diepte en verschillende lagen.
Stijl
Ik kan er niet precies de vinger opleggen en ik weet niet of het door de vertaler komt of dat Zweigs Duits zo is, maar ik vind de schrijfstijl een beetje stroef. Ik moest vaak een alinea nog eens overlezen voor ik goed doorhad wat er nu stond. Misschien is de vertaling een beetje vormelijk? Als ik de stijl van deze novelle bijvoorbeeld vergelijk met de uiterst elegante en soepele zinnen van Thomas Mann in De Buddenbrooks, dan is dat echt een wereld van verschil. Dan geef mij maar Thomas Mann!
Maar de structuur van deze korte novelle en het aantal curieuze zaken dat verhaald wordt zijn fenomenaal: een échte klassieker is deze Schaaknovelle van Stefan Zweig!
De auteur
Stefan Zweig (Wenen, 28 november 1881 – Petrópolis (bij Rio de Janeiro), Brazilië, 22 februari 1942) werd in een welgestelde Joodse familie geboren. De familie was niet religieus en Stefan Zweig noemde zich later een "Jood door toeval". Al tijdens zijn studie gaf hij gedichten uit die de invloed van Rainer Maria Rilke en Hugo von Hofmannsthal laten zien. In 1904 verscheen zijn eerste novelle, het genre waarmee hij zijn grootste roem zou verwerven.
Die Welt von Gestern, de kort voor zijn zelfmoord geschreven autobiografie van Stefan Zweig, wordt vandaag de dag gezien als een van de meest treffende en best geschreven tijdsbeelden van de periode 1900-1940.
(Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Stefan_Zweig)
Auteur: Stefan Zweig
Titel: Schaaknovelle
Oorspronkelijke titel: Schachnovelle
Vetaald door: Willem van Toorn
Pagina's: 88
ISBN13 9789025308056
Uitgever: Athenaeum-Polak & Van Gennep
Verschijningsdatum: juni 2017 | 1pos
|
Zoals je misschien wel weet, ben ik zelf hoogsensitief. Toen ik dit boek tegenkwam, moést ik het lezen. Ik heb de uitgever dan ook een poosje gestalkt, omdat dit boek eigenlijk al eerder uit zou komen. Toen ik eenmaal een mail kreeg dat het boek onderweg was, kon ik niet wachten om eraan te beginnen.
Gewoon gevoelig verteld het verhaal van de 15 jarige Flo. Ze is hoogsensitief, dit houdt in dat zij erg gevoelig is voor plotselinge geluiden en bewegingen, harde geluiden, emoties van anderen, etc. Flo beleefd de wereld intenser dan ieder ander mens. Hoogsensitiviteit wordt ook nog gezien als iets geks, en Flo wordt dan ook gepest op school, daar wordt ze gekke Flo genoemd. Ook haar broer heeft geen begrip voor haar gevoeligheid, waardoor het thuis voor Flo ook niet altijd even ontspannen is. Als Flo dan ook nog eens voor het eerst verliefd wordt, weet Flo niet meer wat ze moet doen. Hoe ga je met jongens om? Hoe kom je er achter of hij jou ook leuk vindt? En hoe ga je in godsnaam om met een strontvervelende, oudere broer die je niet met rust wilt laten?
Ik vind boeken voor de jongere YA doelgroep vaak niet zo fijn om te lezen, omdat ze een beetje kinderlijk geschreven zijn. Dat is met dit boek totaal niet het geval, ook al is Flo pas 15 jaar oud. Flo heeft een hele aparte kijk op de wereld door haar hoogsensitiviteit en ik herkende veel terug. Zo begint het boek al met een hele lijst van dingen die ze lastig vindt. Hier moest ik wel om lachen en ik kon in gedachten een heleboel dingen afvinken die ik herkende.
Flo wordt langzaam een jonge vrouw en daar hoort ook een eerste verliefdheid bij. Hoe leuk is het dan dat ze verliefd wordt op de buurjongen met wie ze vroeger altijd speelde, en dat ze een plan van aanpak probeert te bedenken met haar beste vriendin? Deze situatie is zo herkenbaar, dat het gewoon schattig is om te lezen. Ik kon me super goed inleven en ging zelf ook weer even terug naar mijn pubertijd, naar mijn eerste verliefdheid.
Daarnaast schetst dit boek een heel realistisch beeld over hoe het voelt om hoogsensitief te zijn. Hoogsensitief zijn maakt je niet speciaal of een watje, het maakt het leven een stukje interessanter maar tegelijkertijd ook een stuk lastiger. Dus, voor iedereen die wilt weten hoe watjes aanvoelen als je gevoelig bent: lees dit boek.
Eindconclusie: dit boek was voor mij een warme knuffel die ik even nodig had. Het is echt een fijne aanrader! | 1pos
|
Het eerste boek dat ik van Tess Gerritsen heb gelezen. Ik heb
begrepen dat het een boek is uit een serie van 10. Heb inmiddels
ook al "Koud bloed" gelezen. Beide boeken houden de spanning er
goed in en weten je blijvend te boeien. Heb inmiddels ook "De
zondares" en "het stille meisje" al op de boekenplank staan. Ga ik
binnenkort aan beginnen. | 1pos
|
Een ijzersterke thriller van Karin Slaughter. Het eerste boek van haar dat ik las, en het liet meteen zien waarom iedereen Karin Slaughter zo'n geweldige schrijfster is. Vol spanning, en het verhaal leest makkelijk weg. Omdat dit het eerste boek was dat ik las, had ik er totaal geen problemen mee dat dit geen boek was uit de Sara Linton-reeks. | 1pos
|
Op de eerste dinsdag van oktober keert Rosa Hartung terug op haar post als minister van Sociale zaken. Na de dramatische verdwijning van haar twaalfjarige dochter heeft ze een jaar verlof genomen. Een psychisch gestoorde man heeft de moord op Hartungs dochter bekend, maar het lichaam is nooit gevonden.
Op dezelfde dag dat Hartung terugkeert in het parlement, wordt een jonge vrouw op brute wijze vermoord in haar huis in een buitenwijk van Kopenhagen. Een van haar handen is eraf gehakt.
Wanneer de rechercheurs Thulin en Hess arriveren op de plaats delict treffen ze een kastanjepoppetje aan, dat een sinister geheim bij zich blijkt te dragen. En dan wordt er nog een vrouw vermoord. Het heeft er alle schijn van dat de missie van de moordenaar nog niet voorbij is…
Het was alsof ik er zelf middenin stond. Het verhaal greep me meteen bij de keel en als ik de kans had gehad, had ik hem in één ruk uitgelezen. Mooie personages met ieder zijn eigen problemen en privéleven. Ik zag werkelijk niet aankomen wie de dader van al die gruwelijkheden was! Telkens weer voelde je als lezer de teleurstelling en de tijdsdruk dat ze de verkeerde dader te pakken hadden. Korte hoofdstukken die de vaart erin hielden. Je wilt ook niet meer stoppen. Een aanrader! | 1pos
|
Ik ben 's ochtends in dit boek begonnen, en 's middags had ik het uit. Er zitten een hoop (zeer) actuele problemen in dit boek, zowel economische als biologische als menselijke. De problemen zijn zeer sterk en reëel beschreven. Het boek wordt nergens te technisch, en toch zit er een hoop diepgang in. Het is een zeer goed te lezen en spannend boek.
Over de cover is al eerder wat gezegd. Ik moet me daar volledig bij aansluiten, het is een erg mooie cover.
Dit is mijn eerste kennismaking met het werk van Marelle Boersma. Ik zal zeker andere boeken van haar gaan lezen. | 1pos
|
Engelenstem komt na Moordkuil in de reeks met Erlendur in de hoofdrol.
Het is bijna Kerstmis. Een groot hotel in het centrum van Reykjavik heeft veel gasten. Een kamermeisje zoekt de Kerstman, die de kinderen zou vermaken. Als zij hem gaat zoeken in het souterrain, waar hij woont, vindt ze hem, vermoord. Het is een man van middelbare leeftijd, die al twintig jaar in het souterrain van het hotel woont en in het dagelijkse leven portier van het hotel is. Hij is erg op zichzelf en heeft weinig vrienden.
Inspecteur Erlendur en zijn collega’s hebben weinig aanknopingspunten, omdat heel weinig mensen hem goed kenden, ook al werkten ze al jaren samen. Pas als een gast van het hotel, een Brit, die in Reykjavik is om platen te verzamelen, uitlegt aan Erlendur wat voor engelenstem deze man als kind had, als koorknaap, zijn ze wat dichter bij de ontknoping. Twee platen, die toen uitgebracht zijn, zijn erg geliefd in het verzamelaarswereldje. Men heeft er nu veel geld voor over. Erlendur schrijft zich in het hotel in en leidt het onderzoek van daaruit. Hij heeft een hekel aan de kerstdagen. Hij wil die het liefst met Eva Lind doorbrengen. Zij bestookt hem steeds met vragen over vroeger: waarom hij de kinderen links liet liggen. Erlendur gaat n.a.v. dit onderzoek meer nadenken over zijn rol in de opvoeding van zijn kinderen. Als hij een plaat opzet met die engelenstem, komen er beelden omhoog van het hoogland, waar hij een groot verlies heeft geleden.
Engelenstem is een verhaal over eenzaamheid en de verhouding van ouders met hun kinderen. Ga je ze pushen in iets wat jouw droom is en niet van het kind zelf? Psychisch geweld kan net zo erg zijn als fysieke kindermishandeling, zo niet erger. Ook de eenzaamheid van Erlendur wordt verklaard. De portier had een mooie toekomst voor zich toen hij kind was, maar het lot bepaalde anders. De eenzaamheid wordt goed beschreven in dit verhaal en de typische sfeer, die de boeken van Indridason uitstralen, komt ook hier weer tot uiting. Vier sterren voor dit meeslepende verhaal. | 1pos
|
Inhoud:
Dit dieetboek gaat verder dan andere dieetboeken: het laat zien waar overgewicht vandaan komt, hoe het ontstaat en vooral wat je eraan kan doen om tot een gezond gewicht te komen. Aan de orde komt hoe belangrijk je brein en je darmen zijn, hoe we allerlei ontstekingen ontwikkelen en hoe dit van belang is voor ons lichaam en gewicht.
Het Brein Body Dieet helpt je om in 40 dagen tijd je energieker te voelen en gezonder te worden om je vervolgens een gezond gewicht te laten verkrijgen. In dit boek gaat het niet om calorieën tellen. Iedereen denkt dat afvallen een kwestie is van minder eten en meer bewegen. Maar waarom faalt dan 98% van de diëten?
Dit boek helpt je uitzoeken hoe je je lichaamsgewicht – setpoint kunt verlagen maar ook hoe belangrijk slaap en ontspanning bijvoorbeeld zijn. Het gaat om het geheel: je brein en je body in balans.
Persoonlijke Leeservaring:
Laat ik met de deur in huis vallen: ik vond Het Brein Body Dieet een super interessant boek! Door een arts geschreven en voor leken zoals ik, heel goed leesbaar! Al kon het hier en daar best iets beknopter. Er wordt niet zomaar iets geschreven, het gaat ook niet over één of andere hype. Er worden diverse studies aangehaald en dus onderbouwd. Het maakt onder andere duidelijk dat het brein, van alle organen, de grootste rol in je lichaam speelt, als het aankomt op metabolisme. Het voedsel dat je eet heeft het potentieel om allereerst je darmen te helpen of te beschadigen, daarna je brein en als laatste de rest van je lichaam. Kortom het is erg belangrijk wat je zoal eet en van welke kwaliteit het is. Verder wordt er uitgelegd wat intermettent fasting inhoudt en wat dit doet voor je body en brein.
Overeten kan je dik maken maar is niet de enige factor. Ondanks drastische veranderingen van in voedselinname van dag tot dag, blijft bij de meeste mensen het gewicht op korte termijn relatief stabiel.
En dit klopt natuurlijk wel: het is niet zo dat, als we een keer heel veel eten, we kilo’s aankomen, of als we heel weinig eten, veel afvallen. Diëten leidt wel tot gewichtsverlies, maar meestal niet blijvend! Dit komt gedeeltelijk door een stofwisseling die trager wordt en een toenemend honger gevoel. Wanneer je door frustratie over je gewicht wilt opgeven moet je een aantal dingen in je achterhoofd houden: Het ligt niet alleen aan jou of aan gebrek aan wilskracht! Het is een brein-body disconnectie. Onderliggende factoren van je lichaamsgewicht-setpoint : 1 genetica, 2 hormonen, 3 gedrag, 4 omgeving.
Het boek beschrijft, soms tot in detail, hoe één en ander werkt in je lijf en geeft je tools om je gewicht beter te beheersen en vooral ook om je lijf op te schonen van toxische stoffen, die je ziek kunnen maken en je setpoint omhoog brengen. Ben ik het overal mee eens? Nee, niet helemaal. Sommige dingen vind ik nogal ver gaan, maar ik denk dat iedereen veel inzicht krijgt middels dit boek hoe één en ander in je brein en body werkt. Daarnaast kan je je voordeel doen om je body en brein in een gezonde balans te brengen. Wat zeker zal bijdragen aan een gezond gewicht in een gezond lijf! | 1pos
|
Het was weer even geleden dat ik een roman heb gelezen die je echt aangrijpt.
Het op komen voor de armen,dat is wat Susanna doet,maar of dit altijd wel zo veilig is ....
Het verhaal is niet alleen erg romantisch maar ook spannend zodat je alleen nog maar door wil lezen.
Ik heb er van genoten. | 1pos
|
Memoires en een flinke dosis fantasie over een bewogen leven. De oude vrouw heeft haar herinneringen aan het papier toevertrouwd. Haar herinneringen zijn talrijk en buitelen over elkaar heen. In gewone en toch ook dichterlijk taal, ofwel dichterlijke en toch ook gewone taal deelt de oude vertelster haar memoires met ons.
Ze was actrice en ze heeft heel veel op de planken gestaan. Shakespeare’s stukken werden veel gespeeld en de teksten komen ook in het dagelijks leven van haar en haar grote liefde Anthony (in het echt acteur/toneelregisseur Erik Vos) terecht. Niet alleen Romeo en Julia op ‘t toneel maar ook privé. Het toneel was erg belangrijk in ’t leven van de vertelster. Maar het is voortdurend een haat-liefde verhouding en op een gegeven moment is ze het helemaal zat. Om toneelspeelster te zijn kruipt Inez in de huid van haar man Erik en dan noemt ze hem Anthony.
Samen met haar echtgenoot heeft Inez zeer veel gereisd. Daar heeft ze ook aardig wat boeken over geschreven en de vertelster in dit boek haalt er haar eigen herinneringen aan op.
Toen de vertelster jong was en hoogzwanger, was ze met haar man Anthony op vakantie op het Griekse eiland Mykonos. Ineens gaat het mis en zij belandt in een hospitaaltje, waar ze haar niet kunnen helpen. Ze moet weg. Niet om haar, of haar ongeboren kind te redden, maar om te voorkomen dat er een buitenlander op het eiland sterft. Want dat brengt ongeluk.
Dus moet de zwangere vrouw zo snel mogelijk weg. Ze wordt op een vrachtschip vol meloenen naar Athene gebracht.
(In het echt bleek het om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te gaan en Inez mocht van geluk spreken dat de arts in Athene haar kon redden.)
Inez van Dullemen (13 november 1925) heeft inmiddels zowat de hoge leeftijd van 93 bereikt. In 2015 kwam “De twee rivieren” uit en Inez besloot dat dat haar laatste boek was. Maar zie: Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Inez heeft voor haar boeken een aantal literaire prijzen in ontvangst heeft mogen nemen. Ze ontdekte haar interesse voor schrijven toen ze op 20-jarige leeftijd au pair in Engeland was en bij een minnares van de befaamde schrijver D.H. Lawrence woonde.
Lees dit boek met alle aandacht. Lees het met mindfulness, en nog een keertje. Om de realistische woorden en de mooi gevormde zinnen tot je door te laten dringen.
Uitgeverij: De Bezige Bij
ISBN: 978 90 234 5785 5 | 1pos
|
Mijn eerste kennismaking met Tess Gerritsen. Ik moet zeggen, een zeer veelbelovende kennismaking. Eerst deel van de Rizolli en Isles serie, nog zonder Isles.
Ze krijgen te maken met een moordenaar die met chirurgische precisie vrouwen verminkt en vermoord. Alle vrouwen die met deze sadistische moordenaar te maken krijgen, zijn getraumatiseerd door een eerdere verkrachting. Trauma chirurg Catherine Cordell blijkt vroeger op dezelfde manier te zijn verkracht en heeft zich op een haar na kunnen redden van de dood door de dader dood te schieten. Maar hoe kan het dat de moorden die nu gepleegd worden zoveel gelijkenis vertonen met de moorden van 3 jaar terug?
Het boek heeft mij op het puntje van mijn stoel gehouden tot het uit was. Gerritsen weet de spanning zo constant is het verhaal te houden dat het nergens echt verslapt. Heerlijk geschreven en de personages ook erg mooi uitgewerkt. Ik ben zeker van plan om de andere delen ook te gaan lezen! | 1pos
|
Innocentius XI, paus van 1676 tot 1689, werd in 1956 door de toenmalige paus zalig verklaard. In vele gevallen is dat de voorzet voor een heiligverklaring, of het voor Innocentius zo ver komt, valt nog af te wachten. In hun eigen boek Imprimatur sturen Monaldi en Sorti via de bisschop van Como aan de paus het verhaal van een knecht van herberg De Schildknaap in Rome. Geleidelijk worden daarin door toedoen van abt Melani, een aantal duistere praktijken van Innocentius uit de doeken gedaan, die een heiligverklaring voorgoed zouden uitsluiten. Aan de paus wordt dan ook gevraagd aan de geschriften van Monaldi en Sorti zijn 'imprimatur', Latijn voor 'het worde gedrukt' te verlenen.
Het klinkt als zware kost, maar het is het niet. Het historische onderzoek van Monaldi en Sorti wordt mooi verpakt in een thriller over de bewoners van een herberg die door een vermeend pestgeval in quarantaine is geplaatst. De personages kunnen op z'n minst kleurrijk genoemd worden, wat zeker ook kan gezegd worden van de twee lijkenpikkers Ugonio en Ciacconio, die het knechtje en abt Melani bijstaan in hun onderzoeken in de ondergrondse gangen van Rome.
Twee opmerkingen zou ik wel willen maken: de ondergrondse activiteiten van Melani en anderen komen soms nogal Indiana Jones-achtig over, op het randje van de geloofwaardigheid. En de uitgebreide opsommingen van middeltjes tegen de pest en andere details zijn er soms wat te veel aan. Desondanks brengt Imprimatur geen overmaat van geschiedenis, maar een aangename mengeling van ernst en amusement. | 1pos
|
Een boek over zwart Amerika, wat houdt dat in? Al lezend komt het antwoord. Een boeiend boek over mensen in de onderdrukking, mensen die racisme op hun bord krijgen. De auteur schrijft over New Orleans, en de gevolgen van de overstroming. Ze maakt kennis met Dyan French Cole, beter bekend als Mama D, een fanatiek vechter voor de burgerrechten.
Christine Otten werkte als journalist o.a. voor Vrij Nederland. In 1995 schreef ze haar eerste boek. Daarna volgde er nog zeven. Haar achtste is ´Als ik naar jou kijk, zie ik mezelf´.
Christine vertelt, maar laat ook vertellen.
The Last Poets is een bont gezelschap artiesten, performers die hun gedichten voordragen onder begeleiding van muziek.
Daar ligt de basis voor dit boek. De liefde voor de muziek, de passie voor de teksten.
Een interview van Christine Otten is meer dan dat. Ze leeft zich helemaal in de persoon, probeert de persoon te begrijpen. Daardoor ontstaat er een band, een vriendschap tussen verteller en interviewer.
Het is noodzakelijk om een goede kennis van de Engelse taal te hebben, of een woordenboek.
Dit boek bevat flarden tekst van gedichten van The Last Poets en anderen. Onvertaald.
Het is niet storend, integendeel. De teksten maken duidelijk wat de drijfveer van de artiest is.
Wat overigens ook in de interviews naar voren komt. Het is boeiend, ontroerend en komisch.
Het lezen vereist de volledige aandacht, anders is het moeilijk te volgen. Soms vertelt de schrijfster het verhaal alsof zij de geïnterviewde is, dat is verwarrend. Daarom vereist dit verhaal de volledige aandacht.
Al met al is dit boek verrassend goed. Als lezer krijg je een geweldig inzicht in de leefomstandigheden van de zwarte mensen in Amerika. Het boeit, het is duidelijk geschreven. Het is zeker niet doordrenkt van feiten. Dit boek is aan te raden. | 1pos
|
Wauw wat is dit toch een prachtig boek.
Doordat Jennifer op zo'n manier schrijft dat je je helemaal gaat inleven in het verhaal, en doordat het boek wel een heftig thema aan snijdt, namelijk Finch die zichzelf van kant wil maken, en Violet die enorm veel verdriet heeft om haar overleden zus.
Toen ik dit boek aan het lezen was, verwachte ik echt een voorspellend einde. Ik had de hele tijd een beeld voor me van het einde. Maar… dit einde, dit zag ik echt niet aankomen! Echt hartverscheurend.
Ik vond het ook erg leuk om te lezen over de karakterontwikkelingen in dit boek. In het begin vond ik het niet heel leuk om over Finch te lezen, maar langzamerhand werd de band tussen Finch en mij steeds beter :p Ik vind de karakterontwikkelingen in dit boek echt zo goed in het verhaal passen.
Echt waar, als dit boek ook maar een klein beetje in je genre valt, dan moet je het zeker weten gaan lezen! Het is een prachtig boek. Wel waarschuwen ik je alvast voor een gebroken hart. Kortom is het een ontzettend mooi geschreven boek
Het is wat mij betreft zeker weten de volledige 5 sterren waard. | 1pos
|
Jeetje,wat een mooi boek weer van Gaby,ik heb er nu al veel gelezen maar het lijkt wel of ze zichzelf iedere keer weer overtreft, wat een mooi verhaal !! En een die je aan het denken zet,ik was al donor,maar weet nu zeker dat dat de juiste beslissing is en 1 die je over de streep zou ‘moeten’ trekken. Dit is niet zomaar ‘een boek’ het is een reis door/met je gevoel ,wat een aanrader !! | 1pos
|
Het verhaal situeert zich rond deze tijd in een buitenwijk van Londen, aan de rand van het Consort Park dat een centrale rol speelt in het verhaal. De school, de buren, alles bevindt zich in deze omgeving. Londen is op metroafstand en krijgt regelmatig een bijrolletje. Enkel bij de ontknoping zitten we in de stad zelf.
In de proloog hebben we direct de breuk tussen heden en toekomst, geluk en pijn. Rob Thorn wordt door een dwaze bestuurder voor dood achtergelaten. Dit is de start in het tijdschema. Het verdere verloop speelt zich af tussen acht maand na zijn dood en de zes volgende maanden.
Roza, actrice, gaat terug lesgeven om aan inkomsten te komen. Haar kinderen Anna en Danny, zijn van school veranderd en gaan ook naar Churchill Towers. De dood van Rob, kunstenaar van Caraïbische afkomst, heeft gans het gezin in een moeilijke positie gebracht. De verwerking van ieder op zich is anders en leidt tot interne conflicten. Roza is enorm wisselvallig en weet met zichzelf geen raad. Anna is erg gesloten, vereert haar vader, zet zich zelfs af van haar moeder. Danny zoekt ook zijn eigen weg.
In de loop van het verhaal worden de buren, de collega's van school en andere personages ten tonele gevoerd. Met korte beschrijvingen die zo blijven voor sommigen, voor anderen begin je ze in de loop van het verhaal meer en meer te kennen.
Elke figuur heeft iets eigenaardigs wat naast de rode verhaallijn aanleiding geeft tot kleinere aanvullende geschiedenissen. Naarmate het boek vordert zijn dus verschillende personen mogelijk de stalker.
Van bij de aanvang wordt je in het verhaal getrokken. Na de proloog wordt het verder verteld in de ik-vorm vanuit de persoon Roza. Vlot geschreven in 61 korte hoofdstukken. Regelmatig krijg je een kijk op de daarvoor beschreven situatie, gezien door een ander personage. Hierbij duidt ze goed aan dat niet iedereen noodzakelijkerwijs dezelfde perceptie heeft. Gekoppeld aan een cliffhanger naar een dichte of verdere passage uit het boek geeft dit een extra vaart. De voornaamste rollen worden in de loop van het gebeuren sterk uitgediept. De korte stukjes bovenaan sommige hoofdstukken zijn niet direct relevant voor het verhaal.
Cork kent de taal van de pubers. Zij doorspekt haar thriller ook met lichte humor. Zij tekent een dorp rond het park midden in de grootstad, volledig met roddels, kleine menselijkheden, behulpzaamheid en jaloersheid. Het park speelt een cruciale rol in gans het verhaal. Het is steeds aanwezig. Tot op het laatste moment verrassend. Er zijn wel wat vertaal of zetfoutjes. Een schitterend debuut, erg leesbaar en spannend en voor het overgrote deel realistisch. | 1pos
|
Erg indrukwekkend verhaal, en verschrikkelijk als je beseft dat dergelijke zaken echt gebeurd zijn. Wat ik vooral knap vond aan het verhaal was dat ik voor Rivka/Anneke zowel sympathie had, als dat ik haar verschrikkelijk vond, zeker als moeder (terwijl ze als juf wel leuk leek).
Mede hierdoor merkte ik wel dat, toen ze eenmaal volwassen was, ik niet meer zo met haar meeleefde, omdat ik haar keuzes en daden niet zo goed kon begrijpen, en dat haar verhaal me daardoor ergens ook wat minder raakte. Wel wordt goed beschreven hoe het komt dat zij zo geworden is en dat oorlogslachtoffers niet alleen degenen zijn die een oorlog niet overleefd hebben of die er een trauma aan hebben overgehouden, maar dat ook de volgende generaties er nog onder lijden. | 1pos
|
Janet Frame beschrijft in dit op eigen ervaringen gebaseerde verhaal een soort hel op aarde: een psychiatrische inrichting in het Nieuw-Zeeland van kort na de tweede wereldoorlog tot in het begin van de jaren vijftig (de kroning van koningin Elisabeth wordt beschreven).
Het verhaal wordt beschreven vanuit de beleving van Istina Mavet die als adolescent in de inrichting terecht komt. Het is een verhaal van verwarring, van ontluistering, van hoop en veel twijfel. Het beschrijft een hard regime, waarin het bijna uitgangspunt was dat de mensen er voor de rest van hun leven zouden zitten om de maatschappij te vrijwaren van deze ‘gestoorden’. ECT (electroconvulsietherapie) wordt veelvuldig toegepast en als bewoners te lastig werden, werd met relatief groot gemak een leukotomie uitgevoerd, een operatieve ingreep in de hersenen waardoor de persoonlijkheid gewijzigd moest worden. De ECT hangt als constante dreiging in de lucht en de leukotomie als eindoplossing is het schrikbeeld waaraan de bewoners proberen te ontkomen. De persoonlijke verzorging is sober en schiet vaak te kort. Regelmatig worden patiënten, afhankelijk van hun gedrag, intern overgeplaatst naar een andere afdeling. Er is weinig hoop en waar die ontstaat wordt hij meestal weer de kop ingedrukt. Desondanks beschrijft de roman ook de kracht van de menselijke geest, zelfs in dit soort omstandigheden.
Hoewel een verre van aantrekkelijke wereld wordt beschreven, is de stijl die Frame hanteert vrij luchtig. In soms ronduit poëtische bewoordingen geeft ze de belevingswereld van Istina binnen deze harde omgeving weer. Die gaat overigens van redelijk optimistisch naar vrijwel uitzichtloos. Gelukkig voor Istina (en voor Frame zelf) komt de verlichting in de psychiatrie op tijd voor haar. De roman eindigt daardoor positief. | 1pos
|
Eindelijk mocht ik beginnen in Hof van Vleugels en Verwoesting. Een paar dagen later dan ik had gehoopt omdat mijn Celebrate Bookbox vertraging op had gelopen, maar zodra ik weer verder kon lezen in het verhaal over Feyre, Rhysand en Tamlin, was ik dat allang weer vergeten.
Net zoals vele andere fans van deze serie kon ik niet wachten om het laatste verhaal van Feyre te lezen, maar tegelijkertijd wilde ik niet dat het afgelopen was.
Maar, het was het meer dan waard. Sarah J Maas stelt haar lezers nooit teleur en ook niet met dit derde deel van de Hof van Doorns en Rozen-serie. Vanaf het eerste hoofdstuk zat ik weer helemaal in het verhaal en de wonderlijke wereld. De korte en specifieke terugblikken die af en toe worden gegeven, dienen als een prima geheugensteuntje. Zeker als je na deel 2 nog een hoop andere boeken hebt gelezen.
Alle personages waren nog zoals ik ze me herinnerde, behalve een paar specifieke familieleden, maar ik zal niet te veel spoileren voor als je nog geen enkel boek uit deze serie hebt gelezen.
Sommige elementen in het begin en midden van het boek waren af en toe wat voorspelbaar. Maar zoals ik had gehoopt was het einde enorm, overweldigend, emotioneel en onvoorstelbaar. Er gebeurt zoveel, maar door het oogpunt van Feyre met haar krachten, krijg je alle nodige informatie mee, waardoor je niets lijkt te missen, tenzij Sarah J Maas dit natuurlijk wil. Het einde was absoluut niet wat ik er van had verwacht, maar wel een beetje waar ik op had gehoopt. En dat heeft me ook benieuwd gemaakt naar de boeken die Sarah nog gaat schrijven die zich ook in deze Fae-wereld afspelen, maar een andere verhaallijn volgen.
Ik hou van deze hele serie en ik vind het jammer dat dit het laatste boek over Feyre is. Ik kijk er naar uit wat Sarah J Maas nog meer voor ons in petto heeft!
Lees hier mijn recensie van deel 1: https://www.hebban.nl/recensies/m-i-n-c-a-over-hof-van-doorns-en-rozen
En hier de recensie van deel 2: https://www.hebban.nl/recensies/m-i-n-c-a-over-hof-van-mist-en-woede | 1pos
|
In het boek Honolulu king volg je het verhaal van Hardy Hardy een Indonesiër die in Nederland een restaurant heeft. Vroeger speelde hij de steelgitaar in de band Honolulu kings waar ook Cok en George bij speelde , twee vrienden die nu samen met hem hun tijd doorbrengen in het restaurant. Het thema was zeer boeiend naar mijn mening aangezien je eens in de schoenen staat van een persoon die alles in zijn leven lijkt te verliezen en toch door de hulp van zijn omgeving er terug bovenop komt. Alhoewel mijn verwachtingen van het boek anders waren aangezien de titel en waar ik dacht dat het over zou gaan heeft het me toch zeer geboeid en heb ik dit boek met plezier gelezen. Het boek is zeker te vergelijken met het echte leven waarin mensen slechte dingen doen uit frustratie of omdat ze het gevoel hebben dat ze iets missen of verliezen. Het valt me op hoe erg ik me heb meegeleefd met de karakters en dan ik me soms ook zeer kon ergeren aan dingen die iemand dan ook ergert. Het boek was op veel moment wel zeer shockend als je de verhalen hoort van Hardy of van de mensen die in het restaurant zijn opgenomen en dan kan het ook wel even goed zijn om het boek weg te leggen en eens goed na te denken over wat er net gezegd is. Zeker een aanrader! | 1pos
|
Meteen na het veelgeprezen "Wolf Hall" (Booker Prize 2009) las ik het vervolg "Het boek Henry" (in het Engels: "Bring up the bodies", Booker Prize 2012). Anders dan veel recensenten vind ik dit boek zelfs beter dan zijn voorganger: het is absurdistischer en grimmiger, en maakt daarmee de onderhuidse waanzin die ook in "Wolf Hall" suggestief sluimerde nog wat explicieter en tastbaarder. Waardoor "Het boek Henry"met terugwerkende kracht mijn leeservaring van "Wolf Hall" zelfs nog verscherpt en verdiept.
"Wolf Hall" liet ons al kennismaken met een uitermate bizarre periode in de Engelse geschiedenis: de periode waarin de steeds irrationeler denkende Henry VIII zich van zijn vrouw Katharine van Aragon ontdeed, met terugwerkende kracht zelfs probeerde vast te laten stellen dat dit huwelijk onrechtmatig en feitelijk onbestaand was, zodat hij kon huwen met de intrigante Anne Boleyn en samen met haar op een rechtmatige mannelijke nakomeling en troonopvolger kon hopen. Daarvoor moest hij dan wel een breuk met de katholieke kerk initiëren, en diverse zekerheid biedende dogma's van vroeger letterlijk te vuur en te zwaard bestrijden en verdelgen. Wat tot niet geringe, en fraai beschreven religieuze en existentiële twijfels leidt: "Vroeger stelde je je de zielen voor in een geweldig groot net, een door God gesponnen web, waar ze veilig werden bewaard tot ze werden toegelaten tot Zijn schittering. Maar als het net wordt doorgesneden, het web verbroken, tuimelen ze dan in een ijskoud niets, vallen ze elk jaar verder weg in de leemte, totdat alle sporen zijn uitgewist?". Ook oorlogen met Europese machten worden door deze breuk geriskeerd, en in Engeland zelf barsten niet geringe intriges en vormen van machtsstrijd los, die vaak gepaard gaan met terreur en gewelddadige dood.
Een volkomen chaotische, absurde en paranoïde periode dus, die zich in "Het boek Henry" nog verder in zijn barre waanzin ontvouwt. In "Wolf Hall" mochten we al de ondergang en gewelddadige dood meebeleven van onder meer kardinaal Wolsey en Thomas More, wat al vrij enerverend was. Maar nu kijken we verbijsterd mee met de even ongelofelijke als bizarre als onvermijdelijke ondergang van Anne Boleyn, en van een stoet aan machthebbers die "het" met Anne Boleyn gedaan zouden hebben, en dus hoogverraad hebben gepleegd tegen de koning. Net als Anne Boleyn zelf. Niet alleen omdat ze vreemd ging, maar ook omdat ze dit onder meer met haar eigen broer zou hebben gedaan (incest! bloedschande!), en omdat zij - net als al haar veronderstelde minnaars- ervan beticht wordt dat ze Henry VIII ten val zou hebben willen brengen. Waar maar één straf op staat: de dood. Daarbij blijkt het niet uit te maken of de beschuldigingen bewezen kunnen worden: "Verklaringen, aanklachten en akten van beschuldiging worden heen en weer geschoven tussen rechters, aanklagers, de advocaat-generaal, het kantoor van de kanselier: elke stap van het proces inzichtelijk, logisch en bedoeld om lijken te genereren middels eerlijke rechtspleging." Of ook: "Maar wanneer hij 'Zijn ze schuldig ?' zegt, bedoelt hij: 'Heeft het hof hen schuldig bevonden?' De wereld van de advocatuur is een wereld op zich, waaruit het menselijke is weggesneden".
Net als in "Wolf Hall" volgen we al dit bizars door het perspectief van Thomas Cromwell, de raadselachtige en vanuit het niets opgeklommen raadsman van Henry VIII, volgens velen een moorddadig monster en volgens iedereen een Grote Onbekende van wiens motieven wij heel weinig weten. Juist deze raadselachtige figuur is door Mantel dus gekozen voor het vertelperspectief. Maar dan niet als ik- verteller, maar als hij- verteller, wiens gedachten wel worden geparafraseerd maar niet geduid. Wat in zowel "Wolf Hall" als in "Het boek Henry" zijn raadselachtigheid nog vergroot, en ook de raadselachtigheid van de hele periode: niets wordt vanuit de moderne kennis van nu en vanuit de inmiddels goed onderzochte historische achtergronden achteraf verklaard, maar alles wordt vanuit het toenmalige en volkomen onbegrijpelijke hier en nu beleefd, door een personage dat wij niet leren kennen en dat duidelijk zelf ook rondloopt in ondoordringbare mist. In "Het boek Henry" wordt nog wat scherper duidelijk dat Cromwell, hoe scherp hij de omstandigheden ook analyseert, toch op de tast beweegt: "Ik wist niet wat ik zou aantreffen toen ik begon. Dat was de enige reden waarom ik het kon: omdat ik bij elke wending werd verrast". Bovendien wordt in "Het boek Henry" ook nadrukkelijker duidelijk dat Cromwell zelfs nauwelijks weet te vertellen wat er zojuist is gebeurd: "Hij zou Vaughan willen vertellen wat er is gebeurd, maar hoe breng je de textuur ervan onder woorden? De gladheid van Henry's leugens; de solide massa van Brandon toe hij hem duwde, sleurde, met geweld bij de koning vandaan haalde; de ruwe, kletsnatte wind in zijn gezicht; de smaak van bloed in zijn mond".
Die niet vertelbare "textuur", dat is waar het in mijn beleving in "Het boek Henry" om draait: het oneindige en ongrijpbare weefsel van verrassingen, onvoorspelbare wendingen, grillige lotgevallen en details dat de concrete belevenis kenmerkt. Het weefsel dat verloren raakt in de abstractie van historische of psychologische verklaringen die alleen de grote lijn zien. Het weefsel dus dat de ervaring en de concrete betekenis zijn smaak, kleur, klank, rijkdom geeft. En dat tegelijk de ongrijpbaarheid van die ervaring uitmaakt, omdat het zich niet laat reduceren tot abstractie of begrip van grote lijnen. En dat weefsel, die textuur, is in "Het boek Henry" nog grimmiger en absurdistischer dan in "Wolf Hall". Zie bijvoorbeeld Cromwells volgende mijmering: "Dit zijn tijden van voortekenen en omina voor wie er belang aan hecht en ze kan lezen. De boze sprookjes zijn buiten hun boeken getreden en voltrekken zichzelf. Een koningin is opgesloten in een toren, beschuldigd van incest. Het koninkrijk, de natuur zelf, is geschokt. Geesten worden gesignaleerd in deuropeningen, bij ramen, aan wanden, in de hoop de geheimen van de levenden op te vangen". Een mijmering waar het surrealisme doorheen kiert, en die voluit lijkt te horen bij de textuur van deze bizarre, ook aan bijgeloof rijke tijden. Ook wordt de angst van Cromwell voelbaar gemaakt, de angst als zijn helper Wriothesley, die tegelijk ook dienaar is van Cromwells vijand Stephen Gardiner, een nogal onrustbarende opinie van Gardiner verwoordt. Die opinie heeft het volgende effect: "Misschien ziet Wriothesley in de kleine ruitjes die vervormen en vertroebelen een onrustbarend beeld: verwarring, angst, emoties die het gezicht van meester hofsecretaris [= Cromwell] niet vaak tekenen. Want als Gardiner dit denkt, wie nog meer? Wie denkt dit de komende maanden en jaren nog meer?". Prachtig: we zien niet een expliciete uitroep van angst, niet de expliciete beschrijving en verklaring van een bang gezicht: alleen de weerschijn ervan, in "kleine ruitjes die vervormen en vertroebelen". Wat mijns inziens resoneert met eerdere passages waar Cromwell vrij cruciale wendingen -zoals het gesprek tussen Henry VIII en Jane Seymour, de vrouw die Anne Boleyn zal op gaan volgen- lijkt te zien door vervormende ruitjes, of als spiegeling in die vervormende en vertroebelende ruitjes. Alsof vervormende en vertroebelende ruiten kenmerkend zijn voor zijn perspectief op de dingen en deel uitmaken van de grillige textuur van zijn wereld. Zoals ook bizar surrealisme dat doet, getuige de passage hierboven over boze sprookjes die buiten hun oevers treden en zichzelf voltrekken.
Juist door de zo levendige en bizarre textuur van Mantels vertelling las ik ademloos door, alhoewel ik natuurlijk wist dat Anne Boleyn en flink wat anderen ter dood gingen worden gebracht. Maar dan nog word je voortdurend verrast, door de blindheid van de rechtsgang, door de sinistere logica van Cromwells verhoortechnieken, door allerlei details die niet in de geschiedenisboeken staan maar die Mantel ons hier aanbiedt. En door allerlei motieven die puur uit Mantels verbeelding afkomstig zijn maar die mij helemaal overtuigen, juist door hun ongerijmdheid. In "Wolf Hall" stond al de mijmering dat je Engeland niet kunt begrijpen zonder kennis van zijn mythische oorsprong als land van reuzen, elfen, heksen en magische adders. In "Het boek Henry" wordt dat verder uitvergroot door de sprookjes die buiten hun oevers treden. In "Wolf Hall" stonden al opmerkelijk veel passages over masques, gemaskerde bals, verkleedpartijen, verschillende vormen van toneel: alsof het Engeland van de steeds waanzinniger wordende Henry VIII in toenemende mate ontaardt in een bizarre poppenkast, een farce, een kluchtige tragedie, een narrenspel. In "Het boek Henry" wordt dat nog uitvergroot omdat sommige sleutelscenes zich afspelen tijdens een gemaskerd bal, waarbij Cromwell spreekt met halfnaakte draken en zwetende padden. En ook omdat hij alle spelers die ooit, jaren terug, meededen aan een groteske klucht waarin Cromwells geliefde meester Wolsey naar de hel wordt gesleurd, nu onbarmhartig naar hun eigen hel sleurt in een bijna ongeloofwaardig meedogenloos verhoor. Juist die groteske toneelmatige motieven onderstrepen voor mij mooi de waanzin van die periode. Zoals ook allerlei narren dat doen, of de groteske dwerg met ontblote geslachtsdelen, die luidkeels jankt als haar meesteres Anne Boleyn wordt afgevoerd. Precies door dat soort groteske details weeft Mantel een fascinerende textuur van een volkomen waanzinnige wereld.
In "Het boek Henry" draait het naar mijn gevoel dus om de textuur van waanzin en willekeur, of van de blinde en irrationele loop van geweld en macht. In "Wolf Hall" was Henry VIII al irrationeel grillig, in "Het boek Henry" is hij gillend waanzinnig. Cromwell, in "Wolf Hall" voor mij nog vooral een raadselachtige figuur die ronddwaalde in onbestemde mist, is voor mij nu ook een ronduit verontrustend raadsel geworden. Even onverklaarbaar en verontrustend als de zo verstoorde rechtsorde, die hij om grotendeel onverklaarde redenen trouw dient. "Wolf Hall" vond ik intrigerend, maar "Het boek Henry" voegt voor mij nog een laag van pregnante onrust toe. Ik ben dus blij dat ik nu ook het tweede deel van deze trilogie heb gelezen. En ik zie reikhalzend uit naar het derde deel, dat in 2019 lijkt te gaan verschijnen! | 1pos
|
Het beviel mij wel, dit boek. Erg verrassend kun je het niet noemen, omdat je wat er met Kris is gebeurd in zijn jeugd direct kunt verbinden met de moorden. Maar desalniettemin is het toch een goed verhaal met voldoende spanning. Halvor is een leuk personage. Hij heeft, behalve zijn werk, ook zijn handen vol aan zijn gezin (een vrouw - ook met een baan - en drie kinderen). Dit betekent dat hij vaak eerder van het werk vertrekt om de kinderen op te halen. Daarbij moet hij ook nog proberen een mooie vrouwelijke collega voldoende op afstand te houden.
Een puntje van kritiek ziet op de cover. Waarom nu 4 schaduwen en niet 5? Er zijn namelijk 5 jongens die Kris gepest hebben.
Al met al een lekker verhaal dat, als ik de achterkant goed begrijp, het eerste deel is met Halvor en zijn team/gezin. Ik kijk in ieder geval wel uit naar een vervolg. Daarom 4 sterren. | 1pos
|
Voor in dit nummer in de rubriek Poëzie het gedicht Metropolis van Perry Pierik.
Ezra de Haan - pseudoniem van de radiomaker/literair journalist en schrijver Peter de Rijk - schreef een essay over de laatste grote zeeslag bij Navarino met zeilschepen in 1827 voor de kust van Griekenland.
Jan Kleefstra schreef een poëtisch stuk over de betekenis van landschap in ons aardse bestaan. Van een andere orde is een essay over Thomas Bernhard van Reinold Wiedemann.
Lees bovendien twee korte verhalen van Myrthe Meester: Thymos - een vergeten drift en O, restjes mens!
Voor deze Bühne verrast Ruud Alers met zijn korte herhaal Een haak aan het plafond. Supense is bij Alers nooit ver weg.
U zult weer kunnen genieten van twee korte verhalen van Jan de Rooy, geen onbekende voor de lezers van Bühne en zijn eigen werken.
Dorian d'Oliveira (pseudoniem), brengt de Duitse expressionistische film tot leven. Een van de belangrijkste films in die periode was Metropolis, een sciencefictionfilm. Terecht gaat het in zijn essay over Thea von Harbou, die samen met Fritz Lang het script ervoor schreef. Thea Gabriele von Harbou was een Duitse actrice en auteur van Pruisische adellijke afkomst. Ze schreef diverse romans waarvan een aantal verfilmd werd.
De rubriek #Selfie is deze keer ook van Dorian d'Oliveira.
Hélène Jolles beschrijft in Parijs, mei 1968, de wereld van toen een indrukwekkende herinnering aan de algemene staking die de Parijse studentenrevolte genoemd werd. Ze woonde in die periode in Parijs en was pas getrouwd.
Noud Bles levert een bijdrage met een historisch verhaal over Mozart dat deels leunt op feiten.
In de rubriek Locatie schrijft Noud Bles over Tsjechovs geuren en kleuren in Jalta, alsmede een fragment uit een gedicht: De Zwarte Zee.
Piet Jan Verstraete schreef een essay over Otto Weininger, een memorabele én discutabele filosoof in het fin de siècle Oostenrijk, die op zijn 23e in Wenen zelfmoord pleegde in de sterfkamer van Beethoven. Gevoel voor drama kan Weininger niet worden ontzegd.
Een primeur komt van de radiomaker/journalist Bert van Galen. Hij wist de hand te leggen op een nooit eerder gepubliceerd interview met Armando. Deze kunstschilder, beeldhouwer, dichter, schrijver en violist overleed in de zomer van 2018 in Potsdam.
Bart Haers en Peter Leemeijer komen respectievelijk met een stevig essay en een kort verhaal.
Het laatste hoofdstuk in dit boek/tijdschrift is gewijd aan de auteurs op alfabet (achternaam) en hun werk.
Dit veelzijdig nummer met prachtige illustraties heeft me weer enorm geboeid. Het ligt hier in mijn kamer onder handbereik om zo nu en dan weer een artikel uit te kunnen lezen over wat het verleden voor ons heeft betekend en nog steeds betekent als men er oog voor wil hebben. | 1pos
|
Dit boek sleurt je als het ware letterlijk en figuurlijk mee in een wervelende zoektocht.
Een speurtocht naar verborgen zinnen en betekenissen die je nieuwsgierigheid opwekt op alle gebieden van de kunst: literatuur, architectuur, schilderkunst, media,...
Even krijg je het gevoel een erudiet persoon te zijn die uitverkoren werd om dit boek te mogen lezen.
En is dit geen prachtige beloning voor een lezer?! | 1pos
|
Halfweg 2016 ben ik aan de reeks begonnen en na ongeveer anderhalf jaar heb ik afscheid moeten nemen van Frieda Klein.
Wat kan je van dit laatste deel nog meer zeggen? Ik vond het een heel spannend verhaal, je weet dat het je aan het einde van het boek uiteindelijk weet hoe het zal aflopen met de 2 hoofdrolspelers: Frieda en haar stalker-seriemoordenaar. Die vormden de rode draad doorheen de 8 boeken en dat was méér dan geslaagd.
Ik vond het een leuke insteek dat Frieda hier het gezelschap krijgt van Lola, een studente criminologie die een werk wil maken rond haar. Ik wil geen spoilers weggeven, maar ik vond de rol van Lola heel verrassend. Ik heb dit verhaal als e-book gelezen en best zo, want ik zou misschien anders de neiging gekregen hebben om te gaan piepen op de laatste bladzijden.
De volledige reeks is een aanrader voor wie houdt van psychologische thrillers. Wachten op woensdag en Als het zaterdag wordt, bevielen mij iets minder maar ik kan de dagenreeks rond psychotherapeute Frieda Klein enkel maar aanbevelen. | 1pos
|
Ellery en haar tweelingbroer Ezra verhuizen naar Echo Ridge, het dorpje waar hun moeder Sadie opgroeide en waar hun tante Sarah jaren geleden verdween na prom. Ellery en Ezra zijn nog nooit in het dorpje geweest, maar hun moeder is vijf jaar geleden nog teruggegaan, nadat opnieuw een meisje na prom was verdwenen. Zodra de tweeling in hun nieuwe woonplaats aankomt is er al gelijk iets mis. In de week na hun aankomst wordt Echo Ridge zelfs bedreigd: is de dader terug? Samen met Malcolm gaat Ellery zelf op onderzoek uit.
Ellery is dapper, onderzoekend en wantrouwend. Ze wil graag uitzoeken wie de dader is en ze gaat door tot het einde, maar door haar fascinatie voor true crime verhalen vertrouwt ze niemand. Malcolm is te typeren als verlegen, muurbloempje, verdrietig, vriendelijk en achterdochtig. Hij is een stille jongen die niet graag opvalt. Dit komt ook doordat zijn broer verdachte is geweest in een onopgeloste moordzaak. Daarbij past ook zijn achterdochtigheid. Malcolm en Ellery nemen gedurende het verhaal een aantal eigenschappen van elkaar over. Zo wordt Ellery minder wantrouwend en sluit ze vriendschap met Malcolm. Malcolm wordt ook onderzoekend. Hij wil nu eindelijk de waarheid weten.
De schrijfstijl is prettig. Het verhaal leest gemakkelijk weg; vooral de stukken waarin veel dialoog voorkomt. Door de verschillende personages zie je het verhaal van meerdere kanten en dat maakt het heel interessant. Ook beschrijft McManus alles heel beeldend. Fright Farm zou gemakkelijk uitgetekend kunnen worden.
McManus weet van begin tot eind te boeien en de spanning vast te houden: de gebeurtenissen in het eerste hoofdstuk zijn belangrijk voor de langzaam ontluikende plot. Zelfs wanneer je weet wie de dader is, voegt ze nog een element toe waardoor je tot de laatste zin móét lezen om alle geheimen ontrafeld te hebben. | 1pos
|
Nachten in New York gaat over Paige, die samen met haar vriendinnen Eva en Frankie bij haar broer Matt woont in een appartement in Manhattan. Van het ene op het andere moment verandert haar leven als ze samen met haar vriendinnen wordt ontslagen. Ze besluiten een eigen bedrijf te beginnen, maar of daarmee alle problemen zijn opgelost?
Het verhaal begint, naar mijn mening, een beetje ‘moeilijk’ als de auteur allerlei informatie over de personages beschrijft. Is dit allemaal van belang, vroeg ik mij af.
Door de vlotte schrijfstijl van Sarah Morgan begint het verhaal dan toch ineens op gang te komen. Het verhaal wordt aantrekkelijk, het leest lekker en de gebruikelijke liefdesperikelen doen zich voor. Sommige situaties zijn wel erg toevallig en soms oppervlakkig, maar goed, dat hoort bij dit soort boeken!
Wat ik een beetje jammer vind is, dat sommige onderwerpen, zoals bijvoorbeeld de familiegeschiedenis van Jake, niet meer werden uitgewerkt. Dit had naar mijn mening best gekund, waardoor het totale verhaal iets meer diepgang had gekregen.
Neemt niet weg dat Nachten in New York een heerlijke feelgoodroman is, die garant staat voor enkele avondjes heerlijk leesplezier! | 1pos
|
Overal Vogelzang is de lieflijk klinkende titel van het tweede boek van de Brits-Australische Evie Wyld (1980). Mocht dat verwachtingen oproepen van een vleugje romantiek, wees dan gewaarschuwd. Wyld schrijft prachtig, maar wat ze beschrijft is modder, maden en dood. Net als haar debuut viel ook de opvolger al meermalen in de prijzen, en terecht. Overal Vogelzang is een leeservaring die je zintuigen prikkelt en je hart in je keel doet kloppen.
Jake woont op een kleine boerderij op een koud Brits eiland. Ze is omgeven door water en wind. Ze houdt schapen en praat tegen haar hond Dog. Verder ziet ze bijna niemand, en daar heeft ze zo haar redenen voor. Buurman Don probeert haar over te halen een keer naar de plaatselijke pub te gaan. Daar zou ze een leuke jonge boer aan de haak kunnen slaan, want zo’n vrouw alleen op een boerenbedrijf, dat is niks. Maar Jake vindt het goed zo. Totdat ze haar schapen opengereten in het weiland begint te vinden. Zijn het de eilandpubers die zich vervelen? Of huist er iets in het bos dat geen mens is, en veel groter is dan een vos?
Met Jake creëert de auteur een memorabele hoofdpersoon. Ze is een stoere vrouw met sterke armen en handen als kolenschoppen, die met gemak een schaap scheert en die haar eigen haar scheef knipt. Toch is ze bang: ze slaapt met een hamer onder haar kussen en sluit de gordijnen tegen de starende ogen die haar vanuit het bos zouden kunnen bekijken. Wyld vervlecht twee vertellingen en wisselt Jakes heden in Engeland af met haar verleden in Australië. In Engeland gebeuren steeds onheilspellender dingen, terwijl de Australische hoofdstukken telkens een stapje terug in de tijd zetten. Zo wordt langzaam duidelijk waarom Jake helemaal naar de andere kant van de wereld is gevlucht.
Wyld is een auteur die risico’s neemt, zowel met de structuur van het boek als met haar taalgebruik. Haar zinnen zijn robuust en ze strooit met goede vondsten. Zo bubbelt het duister in een schuur en loeit de wind langs een open mond. Niet elke keuze werkt: zo is de plotwending waarin Jake een man in huis neemt die ze dronken in haar hooi vindt een dissonant, aangezien Wyld steeds heeft benadrukt hoe wantrouwig haar hoofdpersoon is.
Op momenten heeft Overal Vogelzang veel weg van een thriller of zelfs van een horrorverhaal. Dat doet Wyld goed: de scène waarin Jake in bad ligt en er iets ademt aan de andere kant van de deur zet je haren overeind. Maar deze roman is veel meer dan een spannend mysterie. Dit is een rauw boek, met karakters die grote gebreken hebben, en die alleen zijn in hun strijd tegen de demonen. Dit is ook een wild boek, waarin de elementen vrij spel hebben en je het ene moment verkild raakt tot in je botten op een nat eiland, en het volgende moment probeert te ontsnappen aan de drukkende hitte in een met rood stof bedekt Australië. Voor Wyld zijn de dieren even belangrijk als de menselijke personages; kraaien zitten als donkere vlekken in de bomen en volgen elke beweging, en een hond uit Jakes herinneringen is één van de engste karakters.
Overal Vogelzang is een gedurfde roman die knispert van originaliteit; de weinige minpunten vallen daarbij in het niet. Het is spannend genoeg om je door de pagina’s te jagen, maar zo goed geschreven dat je voor elke zin de tijd wilt nemen. Evie Wyld is een groot talent. | 1pos
|
Lief verhaal over anders zijn. Joppe wil zo graag een cowboy zijn, maar het wil nog niet zo lukken. De platen die uitbeelden dat niet iedereen hetzelfde is in kabouterland zijn prachtig getekend. Een tweede keer lezen levert weer andere beelden op. Trouwens leuk voor jongens én meisjes! (8e boek voor boekenbingo 2016) | 1pos
|
Een mooi verteld verhaal met een prachtige climax. Alle
ingrediënten zitten er in. Ik heb me niet verveeld. | 1pos
|
Stoner is topklasse. John Williams schrijft het levensverhaal van William Stoner, een boerenzoon die aan de universiteit kan studeren en daar zijn verdere leven doorbrengt als docent Engelse literatuur. Van lieverlee begint hij van zijn vak te houden. Een fout huwelijk keldert zijn levensvreugde en hij stort zich op zijn vak. Tot hij op een dag een affaire krijgt met een jonge medewerkster aan de universiteit. Deze liefdesgeschiedenis lijkt wel het enige lichtpunt in Stoners leven en wanneer beiden noodgedwongen een einde aan hun geluk moeten stellen, vervalt Stoner in een nog grotere lethargie dan voorheen. Net als zijn voorganger, professor Archer Sloane, deemstert hij langzaam weg als mythische docent aan de universiteit ...
Ik verwachtte dat Stoner aan zijn levensavond nog hernieuwd contact zou krijgen met Katherine, de liefde van zijn leven. Maar neen, het is wat het is: er gebeurt niets ophefmakends. Stoner sterft zoals hij op de wereld kwam: klein en onbeduidend en niet al te zeer bemind. Toch zegt John Williams in een interview dat hij Stoner als een échte held ziet en dat zijn leven beter was dan dat van de meeste mensen: “Hij was namelijk bezig met datgene waarmee hij bezig wilde zijn, hij had enige aanleg voor wat hij deed en hij had een zekere mate van inzicht in het belang van de taak die hij vervulde …” Op de keper beschouwd heeft de auteur gelijk. Wie zijn dagen kan vullen met datgene wat hij kan en graag doet, heeft een gezegend leven. Al blijkt dat helemaal niet uit het hele verhaal. Als lezer kun je haast niet anders dan medelijden voelen met Stoners lot en benijd je zijn levenswandel allerminst. Eigenlijk lezen we het verhaal van iemand die veel ontnomen wordt: zijn vrouw ontneemt hem het gezinsgeluk, zijn de collegeleiding steekt een stokje tussen zijn liefdesrelatie met Katherine, zijn collega’s gunnen hem geen plaats … Stoner klampt zich daarom vast aan wat hem moeilijk kan ontnomen worden: het plezier dat hij vindt in het geven van een goede les.
Wat maakt deze roman nu zo sterk? Het verhaal? Geenszins, want afgezien van de liefdesaffaire en de vijandschap met Lomax, houdt het verhaal weinig of geen hoogtepunten in. De personages? Ook al niet. Een clubje saaie professoren bevolkt de bladzijden en het vrouwelijk schoon van dienst spreekt weinig tot de verbeelding. De stijl? Het boek staat niet bol van de stijlfiguren (vergelijkingen worden zeer karig gehanteerd) en de woordkeuze is eenvoudig. Moeilijke of tekenende woorden komen amper voor. Toch is het de helderheid van Williams’ schrijfstijl, in combinatie met de zeer sterke karakterschetsen, die het hem doet. Wat de tekenstijl van Hergé voor de stripkunst is, is de pen van Williams voor de literatuur: klaar en helder, van alle ballast ontdaan. En daardoor zo gebald en intens.
Zelden schetste een auteur het ware zijn van een persoon zo kernachtig, doeltreffend en tegelijk zo universeel herkenbaar voor elke lezer! Een verbluffende prestatie om over een jan-modaal-personage in een alledaagse setting met een weinig spannende levenswandel een boek te schrijven waar de spanning op elke halve bladzijde zinderend aanwezig is! | 1pos
|
Samenvatting
Lillith van Winckel heeft geen goed huwelijk. Ze wordt door haar man geestelijk en lichamelijk mishandeld. Met haar kinderen heeft ze al jaren geen contact meer. Ze wil ontsnappen uit dit leven en zet haar zelfmoord in scene. Het leven van haar nabestaanden komt overhoop te liggen. Verraad en moord spelen een grote rol.
Leeservaring
Dit boek heeft indruk op mij gemaakt. Het sleept je mee in aangrijpende gebeurtenissen de je aan het denken zetten en die je zo nu en dan even moet laten bezinken. Zo’n soort thriller ben ik niet vaak tegengekomen. Het verhaal steekt ijzersterk in elkaar en heeft verrassende plotwendingen. De thema’s zijn actueel en boeiend. Het houd je dan ook van begin tot eind in zijn greep. Het leest lekker soepel weg. Je wordt nieuwsgierig gemaakt naar het verloop van het verhaal. Een boek dat je moeilijk opzij kan leggen. Je blijft geprikkeld om verder te lezen.
De personages zijn goed uitgewerkt. Allemaal heel verschillend wat karakter en levenservaringen. Dit maakt het tot een afwisselend geheel. Dit boek zou door iedere thrillerliefhebber gelezen moeten worden. Een echte pageturner! | 1pos
|
Het verhaal van fulia bestaat uit een duologie (2 boeken). Fulia is de dochter van de gravin van Gander (boek 1) Samen met Eymee een vriendin uit het klooster is ze met hulp uit Els en een dagvaard naar het legendarische fort Agiana getrokken. Onderweg is er veel dood en verderf en lijkt niet alles te lopen zoals het hoort. Mensen veranderen en dingen lijken anders te zijn dan verwacht. Zal fulia slagen in haar queest? dit zal je toch echt zelf moeten lezen :D maar of je nu van fantasy of spanningg houdt dat maakt niet uit Joost uitdehaag geeft met deze duologie prachtig aan hoe goed nederlandse schrijvers zijn | 1pos
|
Er zijn al heel veel boeken over de jodenvervolging - de holocaust - geschreven. En er verschijnen nog regelmatig nieuwe titels. Sommige boeken zijn heel bekend, wereldberoemd zelfs en andere vallen minder op. Sommige beleven druk na druk, andere belanden bij De Slegte. En steeds klinkt de vraag; wat voegt dit nieuwe boek toe? Is het niet genoeg? We weten toch allemaal wat er gebeurd is met de joden in de Tweede Wereldoorlog.
En dan verschijnt er een ander boek: Vragen die ik kreeg over de holocaust door Hédi Fried. Anders, omdat de schrijfster als holocaustoverlevende antwoord geeft op vragen die haar gesteld worden in haar contact met millenniums, jonge mensen geboren in de 21e eeuw ver na de verschrikkingen van WOII. De vragen lijken niet geslecteerd, om dit beladen woord maar te gebruiken. En Hédi Fried beantwoordt ze ook vanuit vanuit haar eigen ervaring op een feitelijke manier. Niet dat de emotie ontbreekt, maar kennelijk heeft ze op grond van haar ervaring met jonge mensen geleerd dat feiten het beste ‘werken’.
Het boek verdient een plaats in elke schoolbibliotheek. Elke geschiedenisdocent moet het gelezen hebben. En hoe mooi zou het zijn al er in de geschiedenislokalen voor elke leerling een exemplaar voorhanden is, zodat een klas er gezamenlijk - hardop - uit kan lezen. Na het lezen zou er dan een gedachtewisseling kunnen ontstaan waarbij links gelegd kunnen worden naar het heden. | 1pos
|
Rusteloos land is de debuutroman van Belinda Bauer (1962) en verscheen in 2009 in Engeland onder de titel Blacklands. In deze literaire thriller, zoals op de omslag vermeld staat, maakt de lezer kennis met de twaalfjarige Steven Lamb. Hij woont met zijn moeder Lettie, broertje Davey en zijn oma in het dorpje Shipcott aan de rand van de heidevelden van Exmoor. In de ogen van Steven wordt de troosteloosheid die in de familie aanwezig is, veroorzaakt door de dood van oom Billy die als elfjarig jongetje werd vermoord en wiens lichaam nooit werd gevonden.
Om de vrolijkheid en zin weer terug te brengen in de familie gaat Steven iedere dag na schooltijd en in de weekends de heide op om te zoeken naar de overblijfselen van zijn oom. Hij graaft het ene gat na het andere en hij hoopt dat wanneer hij in zijn persoonlijke opdracht slaagt, het onverwerkte verleden kan worden afgesloten.
De seriemoordenaar Arnold Avery, die verantwoordelijk is voor de dood van oom Billy en vele andere kinderen, zit zijn straf uit in de gevangenis. Steven besluit hem een brief te sturen en hem te vragen de plek waar hij zijn oom heeft begraven te onthullen. Er ontstaat tussen de elfjarige jongen en de moordenaar een briefwisseling, die uiteindelijk verstrekkende gevolgen voor beiden zal hebben.
De kracht van Belinda Bauer is dat zij er in slaagt het verhaal een grote psychologische diepgang te geven. Aan de ene kant beschrijft zij de denkwereld van het kind Steven die de schijnbaar onrealiseerbare obsessie heeft om zijn oom Billy te vinden en aan de andere kant de denkwereld van de psychopaat Arnold die zijn omgeving de illusie geeft dat hij een beter mens wil worden en daarin zal slagen. Jeugdige onschuld versus perverse en zieke volwassenheid.
De mensen in Rusteloos land leven in een sombere, treurige en sinistere wereld die is als de omgeving waarin zij wonen. Plosteling kan daar de mist zijn die je ieder uitzicht op je omgeving beneemt en dan is alles wat blijft hoop en verlangen op de zon. De hoop en het verlangen van Steven, een hoop op en een verlangen naar een beter leven vol van liefde en geborgenheid voor hemzelf en voor het gezin waarin hij leeft. En, in schril contrast daarmee, de hoop op vrijheid van Arnold Avery en zijn ziekelijke en gruwelijke verlangen naar meer moorden.
In mooi proza voert Belinda Bauer ons naar een onafwendaar einde waarin die twee verschillende werelden elkaar ontmoeten. Een prachtige misdaadroman over een kind, een psychopaat en een verscheurd gezin maar ook een roman over hoop en verlangen. Belinda Bauer heeft een groot talent en het is te hopen dat dit talent wordt voortgezet in nog meer romans van haar hand van hetzelfde hoge niveau. | 1pos
|
Jack King is een jongen die het altijd net niet heeft. Dat geldt voor sporten, muziek, zelfs in de liefde. Altijd is er iemand die net wat meer heeft dan hij. Jack wordt er soms moedeloos van maar gelukkig heeft hij twee beste vrienden, nou ja gelukkig! Jillian is zijn beste vriendin sinds de eerste klas en Franny, nou Franny kent hij al vanaf de zandbak. Het enige wat niet leuk is aan de vriendschap is het feit dat Jillian en Franny een stelletje zijn. In dit geval is het dus duidelijk dat Jack het net niet is, anders zou Jillian wel met hem verkering hebben! De drie zitten in hun examenjaar en gaan het jaar erop studeren. Jillian en Jack zijn al aangenomen op de dichtstbijzijnde universiteit, Franny nog niet. Jack en Jillian gaan daar voor een introductie-avond naar toe en dan…. Dan verliest Jack zijn hart aan Kate. Kate studeert al aan de universiteit, gelukkig ziet zij ook wel wat in Jack. Voor Jack gaat een wereld open, eindelijk is hij niet meer degene die altijd achter het net vist. Maar helaas blijkt Kate ernstig ziek te zijn en na vier maanden overlijdt ze. Jack krijgt dan een heel aparte ervaring, ineens is hij terug op de eerste avond van hun ontmoeting. In eerste instantie snapt hij er helemaal niets van maar dan wordt het hem duidelijk dat hij teruggereisd is in de tijd. Hij krijgt een tweede kans! Hij begrijpt dat hij er alles aan moet doen om het leven van Kate te redden. Dat neemt hij heel letterlijk op en dat heeft consequenties voor zijn leven met zijn beste vrienden en voor de relatie met zijn lieve ouders. Maar Jack zet alles op alles om Kate te redden maar helaas, weer overlijdt Kate na vier maanden. En Jack? Jack wordt weer ‘wakker’ op de avond van de eerste ontmoeting. Weer krijgt Jack een nieuwe kans en met elke kans leert hij dat de keuzes die hij maakt, invloed hebben op zijn omgeving. Hij leert goed na te denken over de mensen in zijn leven, leert om niet over hen maar met hen te beslissen. Jack wordt langzamerhand volwassen maar of dat Kate kan redden?
Mijn mening: De auteur heeft een interessant thema gekozen voor dit young adult boek, de hoofdpersoon Jack keert na het overlijden van zijn vriendin Kate, terug in de tijd. Hij laat Jack groeien van een jongen met een minderwaardigheidscomplex, hij heeft het immers altijd net niet, tot een jongvolwassene. De keuzes die hij maakt in zijn leven kunnen ongedaan gemaakt worden wanneer hij weer terugkeert in de tijd. Jack leert niet zelfzuchtig te zijn en rekening te houden met anderen. Ook als dat betekent dat hij Kate los moet laten.
Een prima young adult roman, vier sterren. | 1pos
|
Soms lees je een boek waarbij je niet meer kunt stoppen met lezen, waarbij je alleen maar verder wilt lezen. Ze kwamen op motorfietsen van Andrea C. Hoffmann bleek voor mij zo’n boek te zijn. Een heftig en indringend verslag van Patience die door Boko Haram wordt ontvoerd. Het is afschuwelijk om te lezen wat zij allemaal heeft meegemaakt, verschrikkelijk om te lezen hoe de mensen in Nigeria in continue angst leven voor de gruweldaden van Boko Haram.
In het nieuws lezen we er eigenlijk niet zoveel over. Aan de ontvoerde schoolmeisjes wordt aandacht besteedt. Maar het feit dat er daarnaast nog duizenden en duizenden vrouwen en meisjes worden ontvoerd, worden gedwongen te trouwen en als ‘broedmachine’ te fungeren, mannen worden vermoord en heel dorpen worden weggevaagd is iets dat veel te weinig aandacht krijgt.
Een boek dat ik heb gelezen met kippenvel op mijn armen en een brok in mijn keel. | 1pos
|
Zo … die kan schrijven zeg, die Jón Kalman. Hij geeft in deze trilogie een prachtig en indringend beeld van een afgelegen en onherbergzame plek in IJsland. Overigens is dit niet zo zeer een trilogie als wel een dik boek dat in drie delen is gehakt. Daarbij is het – ter verhoging van de concentratie – misschien wel goed om tussendoor even wat anders te lezen. Dat heb ik niet gedaan … ik moest gewoon doorlezen. En dat is knap gedaan want het is zeker geen pageturner. In tegendeel.
Wat is er dan zo goed aan dit boek? Kalman geeft op een derde van het verhaal zelf een antwoord waar ik me helemaal in kan vinden. Als de hoofdpersoon – consequent aangeduid als de jongen – met postbode Jens op reis gaat, wordt hem verzocht om wat boeken mee terug te nemen. De jongen vraagt wat voor boeken hij dan mee moet nemen. ‘Kies die boeken uit, zegt ze een beetje hees, die … anders zijn … waar de woorden niet stom op de bladzijden zitten, maar opzweven en ons vleugels geven, zelfs al is de mensen de lucht niet gegeven om te vliegen.’
En laten we vooral het vertaalwerk niet vergeten. Zwaar ondergewaardeerd (ook financieel) maar het krijgt gelukkig de laatste jaren wat meer aandacht. Daarover heeft Kalman ook wat te zeggen in dit boek: ‘De waarde van vertalingen, had Gisli gezegd, is nauwelijks te overschatten. Ze verrijken de mens, verbreden zijn horizon, ze helpen hem de wereld beter te begrijpen, zichzelf beter te begrijpen. Een volk dat weinig vertaalt, maar alles van zijn eigen gedachten betrekt is kortzichtig en als het ook nog een groot volk is wordt het bovendien gevaarlijk voor anderen, omdat alles wat anders is dan hun eigen zeden en gedachten vreemd is. Vertalingen verrijken de mens en daarmee de wereld. Ze helpen je verre volkeren te begrijpen. Datgene wat de mens begrijpt haat hij minder of hij is er minder bang voor. Begrip kan de mens van zichzelf redden.’
Prachtig. Dit boek zit vol met mooie gedachten, over van alles en nog wat. Zonder dat het zweverig wordt. Kan me wel voorstellen dat het sommige lezers wat te veel wordt, vandaar mijn eerdere opmerking: lees tussendoor even wat anders. Deze vind ik ook mooi:
‘Er is nauwelijks iets belangrijker voor een mens dan lachen, huilen eigenlijk ook, het is veruit belangrijker dan seks, laat staan macht of geld, dat spuug van de duivel in ons bloed, iemand die nooit lacht wordt op den duur een steen.’
En vooruit, nog twee citaten vanwege het heerlijke luchtige taalgebruik:
‘Er wonen ongeveer achthonderd zielen hier in het Dorp. Er past veel in achthonderd zielen.’
‘Soms is het zalig om te slapen, je bent veilig, de wereld bereikt je niet. Je droomt kandij en zonneschijn.’
Tot slot. Ik ben erg geïnteresseerd in alles wat met geloof en religie te maken heeft. Ik kwam iets tegen waar ik eerder nooit zo bij stil heb gestaan. Maakt wel iets bij me los.
‘Als God werkelijk de wereld had willen veranderen, zegt Alfheid, dan had Hij Zijn dochter gestuurd en niet Zijn zoon. De dochter van God zou het ergste uit de man naar boven hebben gehaald, ze zou geslagen zijn, misbruikt en vernederd en de Romeinen hadden haar verkracht voordat ze gekruisigd werd. Ze had het ergste in ons aan het licht gebracht en dat zou misschien voldoende zijn geweest om ons te veranderen. Jullie mannen zou het niet bespaard zijn gebleven te proberen te begrijpen wat het betekent vrouw te zijn, wat wij allemaal hebben moeten dulden, wat het betekent altijd de ondergeschikte te zijn, wat het betekent als tweederangs geboren te worden. Maar God begrijpt de vrouwen niet en daarom stuurde Hij Zijn zoon.’ | 1pos
|
In de science fiction boekhandel in Malmö viel mijn oog op de wondermooie cover van The Long Way To A Small Angry Planet - een boek dat al een tijdje op mijn verlanglijstje stond. Hoewel ik eigenlijk niet precies wist waar het verhaal over ging, mocht dit debuut van Becky Chambers mee naar huis. En dat was een goede beslissing!
Rosemary Harper gaat aan boord van de Wayfarer, een 'Tunneling'-schip dat een soort van wegen door de ruimte creëert. Haar job: administratieve ondersteuning bieden aan kapitein Ashby. De ideale manier voor Rosemary om haar roerige verleden ver achter zich te laten. Het schip is misschien niet in opperbeste staat, maar de uiteenlopende crew (lees: bestaande uit verschillende rassen buitenaardse wezens en mensen) ontvangt haar met open armen. Dan krijgt de Wayfarer een belangrijke, maar ook gevaarlijke opdracht: ze moeten een tunnel in de ruimte maken naar een afgelegen planeet. Algauw blijkt dat Rosemary niet de enige aan boord van het schip is, die een geheim met zich meedraagt.
Het leukste aan The Long Way To A Small Angry Planet is absoluut de fantastische crew aan boord van de Wayfarer. Rosemary zelf vond ik niet heel bijzonder - al is het wel bewonderenswaardig hoe kalm ze blijft in moeilijke situaties - maar het waren vooral de anderen die mijn hart wisten te stelen. Van de zorgzame Dr. Chef, die niet alleen de kok maar ook de dokter aan boord van het schip is tot de technici Kizzy en Jenks en van A.I. Lovey tot Sissix de piloot - de personages hebben allemaal hun eigen achtergrondverhaal. Niet alleen komen ze van heel verschillende planeten, ook hebben ze allemaal hun eigen rituelen en gewoontes. Zelfs de chagerijnige Corbin en de mysterieuze navigator Ohan wisten me gedurende het verhaal te raken. Oftewel: alle personages vormen een essentieel onderdeel van het verhaal.
Het boek vertelt over de reis naar het startpunt van de tunnel, omdat deze zich in enigszins vijandig gebied bevindt, kunnen ze hier niet direct een tunnel naartoe maken. Dus moeten ze vliegen. De bestemming van de reis is veel minder belangrijk voor het verhaal dan de reis zelf en hetzelfde geldt voor de opdracht. The Long Way To A Small Angry Planet gaat over de reis die de personages samen maken - zowel fysiek als mentaal. Ik vind het dan ook heel tof dat de titel het verhaal zo goed weet te typeren.
Ik vind het heel bijzonder om een space opera te lezen waarin de personages en hun gevoelens centraal staan. Na het lezen van de achterflap had ik veel meer een actieverhaal verwacht, maar eigenlijk is het meer een feelgood verhaal dat zich afspeelt in outer space. Er zit zoveel liefde en vriendschap in het verhaal verborgen. Maar wat mij als lezer helemaal raakt is het acceptatievermogen van de personages: iedereen is anders (zelfs mensen komen tegenwoordig niet allemaal meer van planeet aarde) en doet oprecht de moeite om elkaar te begrijpen en met elkaar in contact te komen.
The Long Way To A Small Angry Planet is absoluut een geweldig boek. Het verhaal zit vol fantastische aliens én mensen, die gezamenlijk een bijzondere reis maken. Het is vooral deze reis die belangrijk is, in plaats van de bestemming. De personages en hun achtergrondverhalen zijn fantastisch en de groepsdynamiek aan boord van de Wayfarer is ontroerend mooi. Ik ben fan! | 1pos
|
Subsets and Splits