text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Het verhaal gaat over de dertigjarige Janne en haar moeder Dina. Na een vervelend gesprek met haar baas komt Janne ziek thuis te zitten. Burn-out. Ondertussen bereidt Dina zich met haar konijn Carel voor op haar optreden bij Holland’s got talent. Omdat ze zich al een tijdje niet goed voelt, besluit Dina naar de huisarts te gaan. Dan blijkt dat het foute boel is.
Door de burn-out heeft Janne tijd om over zichzelf na te denken en over haar relatie met haar moeder. “Als je een probleem had pakte je het aan.” Zo staat Dina in het leven en dat is ook wat ze van Janne verwacht. Maar Janne heeft juist een groeiende behoefte aan een goed gesprek met haar moeder en dat lijkt op de een of andere manier niet te lukken.
Het verhaal wordt afwisselend door Janne en Dina in drie delen verteld. Het eerste deel begint bij de opnames van Holland’s got talent. In het tweede deel word je als lezer mee teruggenomen naar hetgeen in de vier maanden daarvoor is gebeurd. Het derde deel tot slot gaat verder waar het eerste deel is geëindigd.
Hoewel het boek zware onderwerpen behandelt (burn-out, naderend einde, rouw) is het toch luchtig te noemen. Dat komt met name door de vlotte schrijfstijl, maar ook door de nonchalante manier waarop Dina met haar ziekte omgaat.
Het is een boek wat je moeilijk weg legt en waar je na het lezen van de laatste bladzijde nog lang over na blijft denken. | 1pos
|
Ik sla het boek net dicht en nog heb ik een benauwend gevoel. Net zoals ik had met "Achter gesloten deuren" Die did it again ! Wauw wat een spannend verhaal ! Ik werd er van begin af aan helemaal ingezogen en bleef maar lezen. Ik leefde helemaal met Cass mee. Op den duur kreeg ik zelfs hartkloppingen !
Het einde was voor mij echt onverwachts. Je haalt verschillende scenario's door je hoofd en uiteindelijk word je verrast met hoe uiteindelijk de vork in de steel blijkt te zitten.
B.A Paris heeft er een fan bij !
Hopelijk komt ze snel met een volgende boek. | 1pos
|
Korte inhoud
Een survivalweekend in de Belgische Ardennen lijkt voor journaliste Tara Linders de uitgelezen kans om haar nieuwe collega’s beter te leren kennen. Allee heeft ze een bloedhekel aan survival en in groepen is ze ook niet op haar best. Liever gaat ze in haar eentje op pad om de omgeving te verkennen. Voor haar vaste partner Diego Martinez is het weekend de perfecte afleiding van zijn problemen thuis; hij stort zich vol overgave op de activiteiten.
Als Tara zich bemoeit met een knokpartij in de plaatselijke kroeg, ontmoet ze een paar ongure types die overduidelijk geen pottenkijkers kunnen gebruiken. Wat hebben ze te verbergen? En wat speelt er in het leegstaande ziekenhuis in het bos? Tara en Diego gaan op onderzoek uit. De lugubere vondst van een kinderhand leidt al snel naar het Spaanse Andalusië, waar het brein achter de operatie zich schuilhoudt. Lukt het Tara en Diego hem te vinden voor er nog meer slachtoffers vallen?
Auteur
Nathalie Pagie (1974) debuteerde in 2013 met de thriller De toneelclub en in 2014 verscheen De Campus. Paradijsvogels was de eerste thriller over journalistenduo Tara en Diego. Ze woont met haar man en twee kinderen in Breda.
Mijn mening
In Casa Familia zien we het toffe duo Tara en Diego terug. Beide zijn mee op een survivalweekend in de Belgische Ardennen in het kader van teambuilding. Echt net iets voor de loner Tara, net waar ze niet op zat te wachten.
'Als ze nu ging spitten in haar verleden wist ze niet wat er met het pantser zou gebeuren, het enige wat haar overeind hield. Ze stak haar kop in het zand, maar nam dat voor lief. Negeren leek de beste optie. Tot nu.'
Tara besluit op onderzoek uit te gaan en stuit op iets bizars, iets wat ze verder wil onderzoeken. Iets wat haar zelfs de grens over krijgt, naar Andalusië wel te verstaan. Maar wat ze daar ontdekt laat haar huiveren.
They are back! was mijn eerste gedachte bij het zien van deze titel. De heerlijk eigenzinnige Tara en de gecompliceerde Diego zijn terug voor een nieuw verhaal.En wat voor een.
'Het is tien jaar geleden. Ze denken dat ik gek ben en niet weet wat ik doe, maar dat is onzin. Ik weet heel precies wat er gebeurd is, tot in detail, maar ik durf er niet aan.'
Ondanks dat Tara een vrij gesloten persoon is, mocht ik haar gelijk. Ik hou van haar mentaliteit: My way or the highway. Heerlijk. Lekker belangrijk wat iemand anders van je vind, en daar heb je nou lef voor nodig.
Nathalie Pagie weet ook in Casa Familia je op het verkeerde been te zetten. Hoofdstukken lang denk je te weten hoe het zit, maar dan kom je erachter dat er meer is. Het verhaal zit perfect in elkaar en draagt je als het ware door het boek heen.
De thrillerwereld mag dit duo bijtekenen op de lijst van duospeurders want ik denk dat we nog veel meer gaan lezen over Tara en Diego en daar ben ik persoonlijk al heel blij mee. | 1pos
|
Goed boek, vernieuwende aanpak, meer aandacht voor het motief dan voor de daad zelf, geen macho politiemensen maar doodgewone zielen zoals u en ik. Wat in het boek beschreven wordt kan iedere manager overkomen. Kom zelf uit de financiële sector en weet dat wat de auteurs reveleren niet ver van de realiteit zit. | 1pos
|
De ring is eenzaamheid. Het maakt je onzichtbaar. Je gaat er aan kapot. En toch word je er telkens weer door aangetrokken. Het verandert je in een waanzinnig monstert. Het geeft macht. De macht ligt in de mogelijkheid om de werkelijkheid te zien. Een vis in het water heeft geen besef van water. Een gesocialiseerde mens heeft geen besef van zijn socialisatie. Iemand die onzichtbaar is, die overal buiten staat, kan de dingen zien zoals ze zijn. Als je de dingen ziet zoals ze zijn dan zie je Mordor. Dan zie je het kwaad. Daarom moet de ring vernietigd worden. Zodat we in onze leefbare illusies kunnen leven. We vinden dat schisma ook in onze samenleving en in onszelf. Utopische gelovigen willen de ring vernietigen. Nihilisten doen hem niet meer af. Kan men de ring af en toe dragen ? Het lijkt me wenselijk. Het einde van het verhaal staat me dan ook niet aan. De 20ste eeuw met haar communisme en nationaal socialisme leert ons dat utopisch geloof zo z'n gevaarlijke kanten heeft. En als we niet opletten zal de 21ste eeuw ons misschien duidelijk maken dat de ring altijd dragen al even gevaarlijke consequenties heeft. Homo homini lupus, utilitarisme en objectivisme verliezen evengoed een deel van wat het is mens te zijn uit het oog en kunnen evenveel leed aanrichten.
En zo ziet eenieder wat hem of haar op het moment bezig houdt, in het verhaal. Het is best verrijkend het internet af te schuimen naar wat anderen in het verhaal of in de ring zien. :) | 1pos
|
De nietsvermoedende Sofie vindt plots een mysterieuze brief in haar brievenbus. Daarin wordt verteld dat ze een filosofiecursus kan volgen en bovendien worden al meteen een aantal filosofische vragen gesteld. Dat is het begin van nog veel meer brieven en nog veel meer vragen. Hoe meer Sofie te weten komt over de geschiedenis van de filosofie en wie die geheimzinnige brievenschrijver is, des te meer het grootste geheim van haar wereld zich onthuld. Iets waardoor haar hele leven veranderen zal.
Dit boek las ik op aanraden van mijn ouders, die voorspelden dat ik me met dit boek zou amuseren. Aangezien de geschiedenis van de filosofie in een roman werd gegoten, verveelt het geen moment en wil je zowel het verhaal zelf als de geschiedenis verder lezen.
Je zal dit boek meerdere keren moeten lezen voor je het gevoel hebt alles gelezen (en gesnapt!) te hebben. Telkens weer een zoektocht naar de beroemde filosofen.
Dit boek is zeker aan te raden voor personen met een mini-beetje (meer mag ook) interesse voor de geschiedenis van de filosofie. | 1pos
|
Het eerste deel sprak me meteen aan maar soms had ik een beetje moeite om door sommige hoofdstukken te raken. Deel twee werd beter en deel drie was gewoon top, Een echte pageturner. De karakters zijn zo mooi uitgewerkt en iedereen zijn verhaal wordt afgewerkt, er zijn geen losse eindjes.
Heerlijk boek! | 1pos
|
Bij het zien van de schitterende cover van De Dutch touch van Willem Meiners krijg je echt een Hollands gevoel met een vleugje Amerika. Het is een cover die heel erg goed past bij het boek, want het draait ook om Amerika en Nederland. De titel maakt nieuwsgierig. Je wilt er meer over weten. Nu zullen er mensen zijn die roepen dat het 'The Dutch touch' moet zijn en dat is normaal gesproken ook zo, maar in dit geval is het goed geschreven, al was de originele titel ook goed geweest. De subtitel verraadt al dat het een Nederlandstalig boek is.
De Dutch touch van Willem Meiners laat zien hoe diep de Nederlanders zijn geworteld in Amerika, wat de Nederlanders allemaal hebben bereikt daar en wat ze daar heden ten dage nog steeds doen. Je beseft na het lezen van dit boek dat Amerika Nederlandser is dan je zo op het eerste gezicht verwacht en ook de meeste Amerikanen zullen dat niet beseffen, maar als ze goed gaan graven in hun familiegeschiedenis, dan zou het zomaar kunnen zijn dat ze Nederlandse voorouders hebben en anders kennen ze er wel genoeg die dat hebben. Beroemdheden als the Kardashians, Elvis Presley, de familie Fonda, George Clooney, de familie Bush, Clint Eastwood en nog veel meer blijken allemaal Nederlandse voorouders te hebben.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2019/05/de-dutch-touch-willem-meiners.html . | 1pos
|
Teresa Battaglia is een gedreven commissaris, een ouder personage die niet tot rust komt tot ze het ware verhaal te weten komt achter de gruwelijke daden van de meest criminele geesten. Ze is midden zestig, lijdt aan diabetes, maar haar sterkste wapen, haar brein begint haar langzaam in de steek te laten.
“Kind 39” speelt zich af in het bergdorp Traveni, waar een moord wordt gepleegd. Samen met haar onervaren collega Massimo stort de ervaren commissaris Theresa zich op de zaak. Ik vond het wel speciaal dat het hoofdpersonage een oudere agente was. Zelden heb ik een triller gelezen met een ouder vrouwelijk hoofdpersonage die agente was, dit vond ik een van de sterke punten van de roman van Tutti. Ook de wisselwerking tussen de ervaren rot en de nieuweling levert leuke scenes op.
Bij het onderzoek krijgt Teresa te maken met een atypische seriemoordenaar die geïsoleerd leeft van de wereld. De inspecteur en haar team springen meteen op het spoor van de moordenaar, graven in het verleden en ontdekken geheimen die omhuld zijn door mysteries en stilte. De eigenaardigheden van het onderzoek omhullen je, maken de pagina’s sneller en sneller, totdat je de waarheid ontdekt (bitter). “Kind 39” omarmt verschillende gezichtspunten, waardoor we de diepste gedachten van verschillende personages kunnen aangaan en ze beter leren kennen.
Beeldend
“Kind 39” heeft zijn wortels in het landschap van de auteur haar geboortedorp. De bergen, de seizoenen de geuren en kleuren van de natuur die ze zo lyrisch beschrijft bestaan echt hetzij onder een andere naam. Ze is in staat je als lezer volledig te absorberen: “Er snelde een nieuw dier door het bos, woest grommend. Het had een glanzende, zwarte huid met een schedel en twee gekruiste botten op zijn zij. Het brak takken en kleine struiken en rukte stenen uit de grond. Vernielde nesten vielen op de grond met verwoed gefladder van geschrokken Uit de buik van het beest kwam een kakofonie van gekakel en schelle klanken. vleugels.
De terreinwagen was met een hysterische gang over de nauwelijks aangegeven paden gescheurd (p.159)”
Hoewel ik wat tijd nodig had om “in het verhaal te komen”, vond ik “Kind 39” een prachtig, duister verhaal. | 1pos
|
In de nieuwste detective van de Franse schrijfster Fred Vargas, De verdwijningen, wordt Jean-Baptiste Adamsberg, commissaris bij de Parijse Misdaadbrigade om hulp gevraagd bij een aantal doodsbedreigingen. Een kleine vrouw, moeder Vendermot, gekleed in een bloemetjesjurk die je in Parijs niet meer ziet dragen, klampt hem vol wanhoop aan voor de deur van het Hoofdbureau van Politie in Parijs . Haar dochter Lina heeft een visioen gehad over Het Woeste leger, een troep haveloze gestorvenen uit de elfde eeuw, die onder aanvoering van ene Hellequin vier nu levende mensen zullen meevoeren en doden. Alleen Lina weet wie (drie van) de vier mensen zijn. Moeder Vendermot woont met haar drie volwassen zoons en haar volwassen dochter Lina in het plaatsje Ordemec in Normandië, het land van de cider, de calvados, de camembert en menhirs. Menhirs zijn stenen (megalieten) uit de prehistorie die soms ergens los in het landschap staan, soms in formaties. Niemand weet wat precies hun betekenis is. Gedachten aan magie liggen voor de hand. Net als bij de mythe van Het Woeste leger die bij iedereen in Normandië bekend is. Hoewel het verhaal een mythe is, geloven veel mensen erin. Zij vrezen het millennium oude leger, dat de slechteriken die zij meevoert op gruwelijke wijze met elfde eeuwse middelen executeert.
Adamsberg is afkomstig uit de Pyreneeën en hoewel hij zichzelf een boerenpummel noemt, laat hij zich in de detectives van Fred Vargas zien als een weldenkende man die de meest ingewikkelde zaken oplost, door aandachtig te zijn en warm. Hij verricht - voor een politieman - onorthodoxe handelingen, veroordeelt niet, maar begrijpt. Zijn team bestaat uit drie inspecteurs: Danglard een groot consument van alcohol, met een gigantisch geheugen voor weetjes, een soort eenmans Wikipedia, Veijrenc, ook uit de Pyreneeën, die zaken samenvat in dichtvorm: ‘zo zoekt de twijfelaar en aarzelt hij constant, in alle eenzaamheid, geen mens reikt hem de hand’ en Violette Retancourt, een dikke vrouw lijdend aan boulimie, on-Frans in haar directe beweringen, vaak buiten de grenzen optredend van wat de politie aan speelruimte heeft. De daden en de opmerkingen van de leden van het team zijn grappig en lijken onbenullig, maar als team zijn ze heel effectief.
Zodra de eerste verdwenen man dood wordt gevonden, gaat Adamsberg naar Ordemec en ontrafelt hij langzaam met medewerking van zijn team, de plaatselijke politie, de dorpsnotabelen en zijn pas gevonden zoon Zerk het mysterie in Ordemec.
De verdwijningen is een uit heel veel exquise, ingenieuze en verrassende ingrediënten samengestelde thriller smaak-sensatie. Ik telde zeven verhaallijnen. Je moet je laten meevoeren door de hersenkronkels van de commissaris, de capriolen van zijn medewerkers, de talloze slachtoffers, de verdachten en het sluwe geboefte. Er gebeurt zoveel in dit verhaal, dat je je als lezer maar beter kan overgeven aan het urenlang savoureren van de heerlijkheden opgediend door mevrouw Fred Vargas. | 1pos
|
Ik vind het echt een geweldig boek.
De schrijfster heeft het verhaal goed opgebouwd. Er zijn 2 hoofdpersonen en je leest van beide kanten soms het verhaal. Het meeste toch van de vrouwelijke hoofdpersoon.
Er zit veel humor in, ook veel seksualiteit. Die ze overigens erg gedetailleerd heeft beschreven.
Ik snap het als mensen daar niet van houden omdat het erg gedetailleerd is, maar persoonlijk houd ik er wél van.
Kortom, een heel leuk boek met veel humor en je hebt het boek zo weer uitgelezen | 1pos
|
Een humoristisch dagboek van de bejaarde Hendrik Groen. Af en toe hadden we wel de neiging om een ander boek tussendoor te pakken. Ik miste dan de spanning (wat te verwachten is in een dagboek). Ouderdom en humor staan centraal in dit dagboek. Ondanks dat Hendrik Groen een pseudoniem is voor de jongere Peter de Smet, leef je mee met het leven van de zogenaamd 83 jarige man in zijn verzorgingstehuis.
Het dagboek is opgedeeld in maanden. Het kan treurig zijn, maar laat je tegelijkertijd hardop lachen. De humoristische schrijfstijl is iets wat ons het meest trok in dit boek.
In 2016 won dit dagboek de NS Publieksprijs. Een pracht van een dagboek! | 1pos
|
Je komt uit een zeer welgestelde familie, je bent erelid bij de plaatselijke golfclub en je rijdt een BMW 325. Niks mis mee zou je zeggen en in principe is dat ook niet zo maar toch is er iets dat er ondanks dit alles knaagt bij de hoofdpersoon in dit boek. Ruim twintig jaar geleden is haar vriend neergeschoten en de zaak is nog steeds niet opgelost. Waarom en door wie werd Jan Willem Bouman vermoord? Dat is de vraag die Fiona Duijnwuyck opgelost wil hebben. En als de politie het niet lukt…
Inderdaad dan moet ze zelf op onderzoek uit. Want waarom komt dit onderzoek niet verder? Zijn alle aanwijzingen opgelost, zitten ze op een dood spoor of is er iets heel anders aan de hand? Haar argwaan stijgt als ze een onverwacht telefoontje krijgt van Abdallah Ben Yaya. Hij is de voormalige premier en oud-minister van Tunesië. Daarnaast wordt hij ervan verdacht minimaal vijftig doden op zijn geweten te hebben en wordt zodoende als oorlogsmisdadiger bestempeld. Wat doet hij in Nederland en waarom benadert hij juist Fiona? Kan hij haar een antwoord geven op de vragen waar ze al langere tijd mee loopt? Als lezer kom je dat in eerste instantie niet te weten, want vlak voordat de twee elkaar kunnen ontmoeten wordt deze ‘martelminister’ neergeschoten. In de hand van het levenloze lichaam van de oud-dictator treft Fiona echter iets aan wat het begin zal zijn van een levensgevaarlijke tocht voor Fiona. Had ze vooraf maar geweten waar ze aan begon…
Het is duidelijk dat Fiona Duinwuyck de belangrijkste persoon is in deze thriller. De vraag waarom haar vriend vermoord is heeft zich vastgebeten in haar hoofd en die vraag moet en zal opgelost worden. Ze is duidelijk niet bang, heeft een goed stel hersenen en is ook niet op haar mondje gevallen zo zal in het boek blijken. De kleine hint die ze aan het begin van het verhaal te pakken krijgt zal haar naar veel plaatsen brengen die ieder voor zich een stukje van de grotere puzzel bloot zullen leggen. Als echter langzaam duidelijk wordt hoe de puzzel er uit gaat zien, moet ook Fiona vrezen voor haar leven. De klopjacht op haar lijkt ineens geopend. Heeft ze met haar zoektocht een doofpot opgetrokken?
Tunis is een zeer goed uitgedokterd en ingenieus in elkaar gezet verhaal. Verschillende verhaallijnen lopen tijdens dit boek door elkaar heen, wat je als lezer bijna verplicht het verhaal in één keer uit te lezen. Als je dit verhaal in kleine stukjes leest, is de kans dat je de grip op het verhaal kwijt raakt groot. Vooral het beginstuk lijkt rommelig in elkaar te zitten, maar blijf doorlezen. Wegleggen zou echt zonde zijn, want op een gegeven ogenblik komen alle onduidelijkheden samen en wordt het een genot om verder te lezen.
De plot van het verhaal zit anders in elkaar dan je wellicht gewend bent bij een thriller. Het beginstuk is eigenlijk kort, want door de moord op Ben Yaya is de spanning direct hoog en zit je midden in het verhaal. Het behoorlijk lange middenstuk neemt je mee in een tocht de verschillende puzzelstukjes te onthullen. Puzzelstukjes die sommigen liever verborgen hadden gezien. Aangezien deze stukjes behoorlijk ver uit elkaar liggen en soms lastig te verkrijgen zijn neemt dit een groot deel van het verhaal in beslag. In de grote finale, die je tijdens het lezen van het middenstuk wel al enigszins aan ziet komen, worden de stukjes in elkaar gepast. Dit zal zorgen voor een aardverschuiving in Nederland. Je hoopt als lezer dat dit verhaal bij fictie blijft, maar als je er even over nadenkt zou het zo maar eens echt gebeurd kunnen zijn. Je zou er bijna paranoïde van worden, als je dat als thrillerlezer niet al een klein beetje bent.
Tunis is de debuutthriller van René van Rijckevorsel en is uitgegeven onder de vlag van TRC (Tomas Ross Crime). Van Rijckevorsel is in het dagelijks leven lid van de hoofdredactie van Elsevier. Dit is ook wel duidelijk te merken in de vocabulaire die hij tijdens het schrijven van dit boek gebruikt heeft. Samen met zijn vrouw heeft Van Rijckevorsel zelf een tijd in Tunis gewoond. Ervaringen en indrukken die hij daar opgedaan heeft, heeft hij mooi in zijn boek verwerkt. Hopelijk heeft Van Rijckevorsel nog op andere plaatsen gewoond die hem inspiratie kunnen geven voor een volgende thriller. Als hij dan het beginstuk wat beter in elkaar zet, wordt ook dat vast een heerlijk boek.
Al met al is Tunis een vreselijk vernuft in elkaar gezette thriller die een angstvallig beeld van de werkelijkheid laat zien. Door het rommelige begin verliest het boek één ster, maar er blijven zeker nog vier sterren over. Ruim voldoende dus voor deze debuutthriller. | 1pos
|
Het boek gaat verder waar blauwe maandag eindig. Ook dit boek is weer super. Hoe Frieda weer betrokken wordt bij de zaak en de zaak weer tot een goed eind wordt gebracht. Ben heel erg benieuwd naar het volgende deel.
http://infoboeken.blogspot.be/2016/03/nicci-french.html | 1pos
|
Ik heb genoten van haar autobiografie,die ik in het Engels heb gelezen. Wat ik mooi vind is dat zij nergens in haar verhaal mensen zwart maakt of beledigd. De zoektocht naar wie ze is, haar lichaam accepteren. Hoe haar filmcarriere is verlopen en hoe ze demonstreerde tegen de Vietnam oorlog, ze laat geen detail onbelicht. Naar aanleiding van haar boek heb ik gekeken naar Coming Home en Georgia Rules. | 1pos
|
‘Het tegenovergestelde van een mens’ gaat over Ida, een klimaatwetenschapper die na haar afstuderen naar Italië gaat om mee te werken aan een klimaatproject. Het bijzondere aan dit boek is dat het meerdere genres met elkaar verweeft: proza, poëzie en essay. De poëzie is duidelijk afgebakend, maar proza en essay lopen naadloos in elkaar over en ondersteunen elkaar. Combineer dat met de extreem korte hoofdstukken (soms korter dan een pagina) en je hebt een unieke roman.
Het boek draait om klimaatproblematiek, maar dat brengt allerlei subthema’s met zich mee. Eén van de subthema’s is egoïsme. Andere personages spreken Ida aan op haar egoïsme, maar het lijkt een boodschap te zijn die ook voor de lezer is bedoeld. Dat gebeurt bijvoorbeeld hier:
“‘Ik bedoel je niet dat je anderen niets gunt, Ida, ik bedoel letterlijk, het enige waar jij aan denkt: jezelf. Jij denkt dat de sleutel tot goed omgaan met anderen ergens in jezelf ligt, maar misschien zou het helpen om gewoon eens aan de ander te vragen wat hij of zij nodig heeft?’ (Marsman, 2017, 67)”
Als je het bovenstaande citaat niet op jezelf kunt betrekken, lukt dat je met het volgende citaat waarschijnlijk wel:
“‘Het ding is,’ zegt Sandra terwijl ze met een balpen iets opschrijft op haar notitieblok, ‘dat je jezelf niet belangrijker moet maken dan je bent.’
(…) Als iemand een fout maakt, dan draagt dat alleen maar bij aan zijn of haar middelmatigheid. Maar als jijzelf niet goed presteert, dan zul je jezelf al gauw de allerslechtste vinden. Ook dit is een vorm van jezelf belangrijk maken (Marsman, 2017, 38).”
Jezelf slecht vinden lijkt bescheiden, maar eigenlijk is het, zoals Lieke Marsman terecht schrijft, ook een vorm van jezelf belangrijk maken. Het boek zit vol met dat soort subtiele tegenstellingen, waardoor je als lezer steeds nieuwe inzichten verwerft. Andere tegenstellingen zijn bijvoorbeeld het schuren van natuur tegen cultuur of zelfs de titels van gedeelten van de roman: ‘Binnen blijven’ versus ‘The Great Outdoors’. Door dat ‘schuren’ ontstaan er conflicten op meer niveaus dan tussen alleen de personages, wat interessant is en de roman urgent maakt. Toch is het nergens belerend, zelfs in de essay-achtige gedeelten niet. Zoals de citaten ook laten zien, leest het verrassend makkelijk.
Doordat deze roman bestaat uit meerdere genres is het lastig om er een enigszins objectief oordeel over te geven. Ik vraag me bijvoorbeeld af of de poëzie echt nodig was, maar ik weet heel weinig van poëzie, de kans is groot dat ik driekwart van de poëzie in dit boek niet heb begrepen, dus ik kan daar eigenlijk niet over oordelen. Verhaaltechnisch is de roman redelijk voorspelbaar, maar het is niet het idee van de auteur om te verrassen. De opbouw is heel goed doordacht, de roman heeft een duidelijke boodschap over natuur en klimaat en filosofeert over de rol van mensen. Het is een goed en toegankelijk boek over een actueel thema en het blijft door het hoofd van de lezer spoken. Vooral dat laatste getuigt van goed schrijverschap. De meeste boeken die ik tot nu toe 4 sterren heb gegeven bezorgden me slapeloze nachten omdat ik móést doorlezen en dat had ik bij deze roman niet, die kon ik rustig even wegleggen.
Daarom geef ik het boek net iets minder: het rapportcijfer 7,5. Omgerekend zijn dat 3,75 sterren (dat kan hier niet, dus het worden er alsnog 4). | 1pos
|
Hij kent de misdaad niet alleen van horen zeggen, maar ook uit de praktijk. Hij pleegde meineed en verdween voor geruime tijd in de gevangenis. Zijn faam kon hem niet redden. Toen hij in 2003 vrij kwam, genoot hij eerst een tijdje van het leven voordat hij weer begon te schrijven. Het Van Gogh bedrog is de geslaagde comeback van bestsellerauteur Jeffrey Archer.
Als een aristocratische dame wreed wordt vermoord in haar Engelse landhuis, de avond voor 11 september 2001, duurt het even voordat de FBI en Interpol het verband ontdekken tussen de moord en een kostbare Van Gogh die die nacht is gestolen. Dan zetten zij de jacht in. De vervelende gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op. De sneeuwbal groeit uit tot een lawine. Zo wordt de jonge kunsthistorica Anna Petrescu door haar baas Bryce Fenston op staande voet ontslagen als hij merkt dat ze probeert te voorkomen dat hij Van Goghs laatste zelfportret in handen krijgt. Even lijkt het erop dat Anna is omgekomen tijdens de aanslag op de Twin Towers, maar als Fenston ontdekt dat ze nog leeft, stuurt hij een huurmoordenaar achter haar aan. Anna slaat op de vlucht en onderneemt een lange reis die haar via Boekarest en Tokyo naar Londen en het Engelse platteland leidt. Maar waar is intussen de verdwenen Van Gogh?
Het is niet de enige brandende vraag die meesterplotter Jeffrey Archer zijn lezers voorschotelt. Want, waarom is een New Yorkse bankier niet verbaasd als hij met de ochtendpost het afgesneden oor van een jonge vrouw ontvangt? En waarom werkt een topadvocaat uit Manhattan slechts voor een enkele cliënt en berekent hij nooit een honorarium? Hoe kan het dat een jonge vrouw een Van Gogh steelt zonder een dief te zijn? Waarom wordt er 1 miljoen dollar betaald aan een Olympische atleet die geen bankrekening heeft? Waarom is een Japanse staalmagnaat blij dat hij 50 miljoen dollar mag betalen aan een vrouw die hij slechts een keer heeft ontmoet? En waarom is een Engelse gravin in staat om een bankier, een advocaat en een atleet te vermoorden, ook al moet zij daarvoor de rest van haar leven de gevangenis in? Over die vragen is nagedacht en over de antwoorden ook.
Als een topkok in een sterrenrestaurant strooit Jeffrey Archer zijn vragen als exotische kruiden over zijn exquise gerecht. Hij kent de receptuur en de smaakmakers als geen ander: een vernuftig plot, tal van verrassende wendingen, originaliteit, kleurrijke personages, een constante stroom van spannende elementen, een lelieblanke heldin tegenover een inktzwarte schurk en steeds wisselende locaties met sfeervolle beschrijvingen. Het is een wondermix van fictie en realiteit, waarbij de lezer ongeduldig en onwetend op de volgende smaaksensatie wacht, zonder ooit teleurgesteld te worden. Hier is een meesterverteller aan het woord. Een entertainer die een kat en muis spel speelt met zijn lezers. Hoog niveau. Fantastisch. | 1pos
|
Ergens werd Charlotte de Monchy getipt. Toen ik zag dat ze ook een verhaal had geschreven voor de bundel ‘Aan het einde van het tuinpad’ en ik dat verhaal erg leuk had gevonden besloot ik haar boeken eens op te snorren.
Ik begon voorzichtig en schafte het e-book ‘Zes maanden zonder’ aan. De verhaallijn is heerlijk. Je kan je een prima voorstelling maken van de onhandige maar toch ook lieve Robin. Dat ze niet op kleine kinderen gaat passen maar een oude man Nederlands moet voorlezen is natuurlijk erg grappig.
De verhaallijn van Sam die ernaast geschreven wordt is ook erg leuk. Natuurlijk komen er fijne mannen in voor, het is niet voor niets een feelgood boek toch.
Het einde is wellicht voorspelbaar maar dat deert me niet, het past bij het boek en geeft je een goed gevoel, precies wat de bedoeling van een feelgood boek moet doen.
In elk geval smaakte dit boek naar meer en maakte ik dankbaar gebruik van een e-book aanbieding om Enkeltje Ierland te kopen. | 1pos
|
Het boek beschrijft het leven van de drie zussen van Vincent van Gogh en doet dat op basis van de briefwisseling tussen de familieleden, dus niet alleen van de drie zussen, maar ook van Vincent en Theo, en een enkele keer van Moe.
Het is heel vlot en toegankelijk geschreven. In de tekst wisselen feiten, uittreksels uit de brieven en bindteksten elkaar vlot af.
Het verhaal is over het algemeen chronologisch opgebouwd. Maar waar nodig wordt ook wel teruggesprongen in de tijd. Dat is echter altijd duidelijk en niet storend.
De eerste hoofdstukken dienen een beetje als kader en geven heel wat biografische gegevens. De stambomen achterin helpen goed bij het lezen van deze hoofdstukken. Een overzichtskaart van de plaatsen waar de familie gewoond heeft, zou ook wel handig geweest zijn. Daarna worden de belangrijke gebeurtenissen uit het leven van het gezin beschreven. Vanaf het ogenblik dat de drie zonen overleden zijn, ligt de nadruk nog uitsluitend op de drie zussen en Jo, de weduwe van Theo.
Het meest heb ik te doen met Moe. Zij heeft bepaald geen gemakkelijk leven gehad: heel vaak verhuisd, een doodgeboren kind, een man en drie zoons overleefd, een dochter in de psychiatrie... Uit de correspondentie blijkt ze wel een sterke vrouw te zijn.
Een klein weetje uit het boek, maar voor mij interessante en voorheen onbekende informatie: Lies correspondeert in 1915 (?) met soldaten in kamp Zeist, o.m. met de schilder en beeldhouwer Rik Wouters. Het toeval wil dat ik in de geboortestad woon van Rik Wouters.
Het boek geeft historisch onderbouwde informatie over de zussen van Gogh, over Vincent van Gogh, over de familie van Gogh. Daarnaast lees je ook heel wat informatie over het leven aan het eind van de 19e eeuw.
De auteur, Willem Jan Verlinden, is kunsthistoricus uit Brabant. Hij heeft uiterst nauwgezet de bewaarde correspondentie doorgenomen en er een vlot leesbare biografie van gemaakt.
Een meeslepend en beklijvend boek over de liefdes en tragedies in het gezin van Gogh. | 1pos
|
Als een rode draad door het verhaal loopt de opdracht die Kurt Gerron kreeg van commandant SS-Obersturmführer Karl Rahm. Die wil dat hij een film maakt hoe de buitenwereld het getto Theresienstadt moet zien.
Deze opdracht stelt Gerron voor een duivels dilemma, want meewerken aan de film staat in feite gelijk aan collaboreren.
Maar behalve uit levensbehoud wordt Gerron ook gedreven door een zekere creatieve eerzucht. Hij beseft maar al te goed dat dit zijn laatste film zal zijn en wil er daarom een meesterwerk van maken. Het doet zelfs Gerron de werkelijkheid haast vergeten, maar hij kan de realiteit niet ontvluchten. Nog tijdens de opnamen worden er mensen afgevoerd naar Auschwitz en de “grote” regisseur hoeft zelf maar iets verkeerds te doen of commandant Rahm doet met hem en zijn vrouw hetzelfde.
De film van Gerron werd uiteindelijk uitgebracht onder de titel “Theresienstadt: Ein Dokumentarfilm aus dem jüdischen Siedlungsgebiet” met als ondertitel “De Führer schenkt de Joden een stad”. Vanwege het verloop van de oorlog zou de film slechts enkele keren vertoond worden. Gerron zelf maakte dat niet meer mee,
Terugkeer ongewenst is een indrukwekkend boek. Lewinsky laat een Gerron aan het woord die een goed verteller (acteur en cabaretier) is. Er is geen zelfbeklag of wrok. Het boek heeft geen indeling in hoofdstukken. Lewinsky springt binnen de tekst zonder aankondiging van heden naar verleden en terug. Hij laat alleen hier en daar een regel open om de lezer een kleine adempauze te gunnen. Er worden vrij veel namen genoemd (iets waardoor je in sommige boeken het spoor bijster raakt) maar steeds weet je door een of twee woorden weer heel snel wie hij bedoelt
Lewinsky laat zien hoe geleidelijk en genadeloos de Jodenvervolging in zijn werk ging. Hoe langzaamaan de strop werd aangetrokken. En hoe Nederlanders erbij stonden en ernaar keken. Het geeft een goed beeld hoe de transporten van Joden werden georganiseerd vanaf de Hollandsche Schouwburg, naar het Muiderpoortstation en naar Westerbork. En hoe, in Nederland en in Theresienstadt, de rol van de Joodse Raad is geweest is en het cynische spel van de nazi’s.
Gerron verbaast zich voortdurend over de kleurloze plichtsbetrachting van de nazi’s. Het zijn normale mensen,maar vooral fantasieloze functionarissen die hun medemensen gruwelijk behandelen. De nazi die aan het hoofd staat van Theresienstadt is niets meer dan een jong en ambitieus boekhoudertje, waarvoor slechts de moraal geldt van de kloppende cijfers. Deze observaties maakt dit boek herkenbaar voor iedereen in deze tijd. De nazi’s, de kampbeulen, de folteraars, het zijn dezelfde normale mensen die vóór en achter je staan in de rij bij Albert Heijn of het Ajax-stadion. Dit boek vertelt ons wederom: maak je geen illusies. De mens is in zeventig jaar echt niet nobeler geworden. | 1pos
|
De verborgen geschiedenis is een fantastisch boek. Ik zou het echter geen literaire thriller willen noemen maar een roman die over een misdrijf gaat. De beschrijvingen van de karakters en de sfeer en het leven op de universiteit vond ik geweldig. Ik herken er veel van uit de tijd van mijn eigen alma mater. | 1pos
|
Let op: deze recensie bevat spoilers
Claudia de Breij weet op de een of andere manier altijd perfect te verwoorden hoe emoties lijken te werken. Dat geldt niet alleen voor haar theatershows en liedjes, maar dat geldt ook voor de verhalen in Neem een geit. Ze schuwt het niet om gevoelens met lezers te delen, gevoelens waarvan je zegt: "Aha! Zo werkt het dus. Of niet." Of: "Gelukkig, ik ben niet de enige!" Daardoor krijg je een kijkje in het leven van (wat mij betreft) Nederlands leukste cabaretière.
Samen met partner Jessica van Geel heeft zij door heel het land bekende Nederlanders als Nico ter Linden, Willeke Alberti, Erica Terpstra en Herman van Veen bezocht en geïnterviewd om dit boek te schrijven, maar als je bang bent dat het een standaard boek boordevol saaie, vage interviewvragen is kan ik je geruststellen, dat is het zeer beslist niet! Waarom zelf uitzoeken hoe het leven geleefd kan worden als anderen dat hebben gedaan?! René Gude was het laatste zetje dat Claudia nodig had om dit prachtige, indrukwekkende, intrigerende boek te schrijven.
Dat dominees ook maar gewoon mensen zijn blijkt uit het interview met Nico ter Linden. In een eerlijk en openhartig gesprek vertelt hij dat ook hij zijn momenten had waarop hij het ook allemaal niet wist. Dus ging hij in de leer om beter te worden in zijn vak.
Claudia’s “wet”: 'Hou nooit een compliment voor je', ga ik toch eens in de praktijk uitvoeren. Vaak genoeg ligt een compliment op het puntje van mijn tong, maar als puntje dan bij paaltje komt durf ik het toch niet eruit te gooien. Bang om verkeert over te komen? Waarschijnlijk wel. Toch maakt Claudia een punt wanneer ze zegt dat je beter in de wereld kan staan door open en vol bewondering te zijn. In het hoofdstuk vertrouwen geeft vertrouwen komt oud-VVD politicus Hans Wiegel aan het woord en vertaald prachtig hoe het vertrouwen van anderen in jou ervoor zorgt dat je dat vertrouwen niet schaadt. Iets dat andersom dus ook opgaat. Bij het lezen van het hoofdstuk over het beroep putjesschepper krijg ik het idee dat Claudia uit een warm nest komt waarin het niet zozeer belangrijk was/is wát je doet, maar dat je het doet vol overgave en met veel plezier. Wat moet het heerlijk zijn om van je ouders te horen dat je het gevoel mag hebben dat je de beste kunt zijn.
Neem een geit mocht ik als ambassadeur lezen, ik had het voorrecht samen met een aantal andere lezers het te lezen voordat het in de boekhandels ligt en ik kan vermelden dat wanneer het daadwerkelijk daar ligt ik één van de eersten ben die hem koopt. Dit boek kan en mag gewoonweg niet ontbreken in mijn boekenkast en een pdf blijft nou eenmaal niet zo goed staan. Op momenten dat ik het dan even niet meer weet wil ik het open kunnen slaan op de pagina’s die voor mij dan nodig zijn. Op die manier krijg ik dan toch wat wijze woorden om me er doorheen te slepen. Het motto is (wederom) niet voor niets: waarom alles zelf uitzoeken als iemand anders dat al heeft gedaan. Het prachtige aan dit boek is dat echt geen enkel onderwerp in het leven geschuwd wordt, hoe moeilijk, verdrietig of gênant ook. Het bevat niet alleen heel grappige en mooie verhalen, maar ook indrukwekkende en emotionele verhalen waarbij ik een traantje moest wegpinken.
Als ik dit boek meer dan vijf sterren kon geven dan deed ik dat. Het is moeilijk kiezen wat ik nu het mooiste vond om te lezen, maar er zijn toch een aantal dingen blijven hangen nadat ik het laatste woord had gelezen. Zo vind ik bijvoorbeeld dat: omdenkmindfullnessflowhappinez het woord van 2015 mag worden, of op zijn minst een goed galgjewoord! Daarnaast ben ik van plan een fuck-it-list te gaan maken, want Claudia zegt: "Je hoeft niet alles te kunnen in het leven. Het is geen wedstrijd." En als laatste denk ik: “'Wat fijn dat ik in heel veel dingen dus toch niet de enige ben. En vooral niet in het opvoeden, want opvoeden ís gewoon heel moeilijk aldus Claudia’s moeder. | 1pos
|
Ongelofelijk wat Arjan heeft moeten doorstaan. Naast zijn onvoorstelbare kracht om te (over)leven in een onleefbare situatie heeft hij het voor elkaar gekregen zijn ervaringen op een indrukwekkende wijze te beschrijven.
Een boek dat je het liefst in 1x uitleest. | 1pos
|
Verona, 1943. Martin Bora, Duitse Wehrmachtofficier, werd net het slachtoffer van een granaataanslag. We leerden deze nazi vorig jaar kennen dankzij Wereldbibliotheek. Tien jaar na het oorspronkelijke verschijnen gaf deze uitgeverij Lumen uit, het eerste boek in de reeks rond Martin Bora van de Italiaans-Amerikaanse Ben Pastor. Lumen speelt zich af in Polen, vlak voor het uitbreken van WO II. In dat boek maak je mee hoe Martin Bora - een goed opgeleide officier uit een invloedrijke familie – strijd voert tegen de groteske uitwassen van het nazisme. Hierdoor belandt hij in een eenzame positie: hij maakt vijanden binnen zijn eigen kringen en ‘de anderen’ kunnen dan wel een glimp van zijn integriteit opvangen, hij is en blijft een lid van de gehate bezetter.
In Luna mendax zijn we vier jaar later. Martin Bora werd overgeplaatst naar Noord-Italië, waar de fascisten van Benito Mussolini dankzij hun bondgenootschap met Hitler aan de macht blijven. De oppositie wordt gevoerd door de Partizanen, en het is Martin Bora’s taak hen te bestrijden. In het begin van Luna Mendax raakt Bora zwaar gekwetst. Een ander zou minstens zes maanden buiten strijd zijn, maar Martin Bora verbijt de pijn in verschillende delen van zijn lichaam en twee weken na de aanslag staat hij weer paraat. Het is dan dat de fascistische Centurion De Rosa zijn hulp inroept om de moord op een fascistisch kopstuk in Verona te onderzoeken. De bejaarde Vittorio Lisi zat in zijn rolstoel van het zonnetje te genieten, toen hij brutaal werd aangereden door een auto. Er staat effectief een kras op de sportwagen van zijn jonge, wulpse echtgenote en de fascisten pakken haar op wegens verdenking van moord. Of ze echt de dader is, daar moet Martin Bora achter zien te komen. De Italiaanse inspecteur Guidi helpt hem hierbij. Bora heeft quasi onmiddellijk een afkeer van de opgetutte weduwe, terwijl Guidi’s knieën wak worden in haar bijzijn.
De beschrijving van de samenwerking tussen deze twee tegengestelde mannen is adembenemend mooi. Bora heeft als Wehrmachtofficier de beschikking over mensen en middelen, terwijl Guidi voorzichtig moet laveren tussen nazi’s, fascisten en – godbetert – zijn moeder. Guidi heeft soms wel respect voor Bora, maar tegelijk is zijn afkeer voor diens werk als Wehrmachtofficier – waaronder de deportatie van joden – onnoemelijk groot. Guidi weet niet dat ook Bora zoekt naar een evenwicht. Als een rode draad loopt de pijn van Bora door het boek. De letterlijke pijn in zijn door granaatscherven geteisterde lijf, maar evenzeer de pijn die veroorzaakt wordt door de angst om de liefde van zijn vrouw en door het verdriet om de dood van zijn broer. Als lezer vraag je je meermaals af hoe zo’n man recht kan blijven. Dit soort belastende situaties zijn onmenselijk en het is dan ook heel begrijpelijk dat Bora af en toe wil ontsnappen. Hij vindt een rustpunt bij een oude man in een villa in een bos. De man heeft een piano in huis, een Silbermann, waar de kleine Mozart nog op zou gespeeld hebben. De piano staat symbool voor alles wat Bora verloor in het leven, zijn onschuld, zijn geluk en zijn liefde. ‘Het is moeilijk rust te vinden,’ zegt de oude man op zo’n crisismoment tegen Bora. ‘Je vindt die nooit buiten jezelf. Het overwinnen van vijanden buiten jezelf levert niets meer op dan een buit waarmee je een huis kunt bouwen.’
Bora en Guidi lossen de moord op, Bora jaagt en passant op Partizanen, Guidi zoekt een ontsnapte gek met een geweer. Die zaken vormen de feitelijke verhaallijn waaraan Ben Pastor de ontwikkeling van haar personages ophangt. Die ontwikkeling staat centraal en is waarlijk levensecht. Dit maakt Luna Mendax tot zo’n boek dat onmiddellijk een plaats verovert in je hoofd en je hart.
Het is nog maar februari 2011 en deze recensent houdt niet van kreten zoals “het boek van 2011”. Waarschijnlijk zal Luna Mendax geen enkel bestsellerlijstje halen maar het is een ongelooflijk mooi en schitterend boek dat een groot publiek en vijf sterren waar geen nanoseconde over werd getwijfeld absoluut verdient. Hierbij de sterren, nu nog het publiek! (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl) | 1pos
|
Gechoqueerd door de titel van dit boekje? Dat is nergens voor nodig. Met de nodige humor en veel praktisch inzicht beschrijft Margareta Magnusson hoe je je op een goede manier kunt voorbereiden op het onvermijdelijke: door bijtijds te beginnen met opruimen van alles wat je een leven lang verzameld hebt, om te voorkomen dat je je nabestaanden opzadelt met een taak waar ze geen weg mee weten en vaak ook geen tijd voor hebben. Maar ook om achteraf te inventariseren wat echt belangrijk was in je leven. Zelf is ze nu "tussen de 80 en 100", maar beginnen rond je 65ste is het meest ideaal, stelt ze. Je hebt dan (hopelijk) nog voldoende tijd om het traject langzaam en heel bewust te doorlopen.
......
Ik heb een generatiegenoot gevonden die me de hand reikt en op een nuchtere manier de weg wijst in de chaos die me verlamt. Eén aspect uit haar boekje kwam ik nog nergens tegen: neem er de tijd voor: het hoeft niet snel, laat je niet opjagen, maar ga wel door. Als ik mijn troep overzie, dan zou ik er snel vanaf willen, zien dat ik vorderingen maak, maar ik weet ook dat dat een illusie is. Op deze leeftijd neem je namelijk niet alleen afscheid van willekeurige, overbodige spullen, maar ook van het leven dat achter je ligt. Langzaam opruimen helpt je dat te overzien en er vrede mee te hebben, dat het onvermijdelijke eraan zit te komen. Dat is niet triest of iets om somber over te zijn, het is eigenlijk een stoïcijns standpunt. Echt genieten van de tijd die je nog gegeven is, kan alleen als je beseft dat die nu echt bijna op is. En als je dan door je spullen gaat, weggeeft wat anderen graag ontvangen, pijnlijke herinneringen afsluit, fijne omarmt en zorgt dat je kinderen niet teveel werk hebben aan het opruimen van de rest of ruzie krijgen over de nalatenschap, dan kun je in alle rust genieten van je laatste levensjaren. Dat is toch mooi?
Mijn hele recensie lezen? Klik hier: https://mijnboekenkast.blogspot.nl/2018/01/margareta-magnusson-opruimen-voor-je.html | 1pos
|
Een prachtige historische roman. Het verhaal van de prinsen Kwasi en Kwame. Arthur Japin heeft het verhaal gebaseerd op waargebeurde feiten. Het verhaal wordt verteld door prins Kwasi. In het jaar 1900 kijkt hij terug op zijn bewogen leven. Van het begin tot het eind was ik geboeid door het verhaal. Ik heb nooit geweten dat Nederland voor het Nederlands Indische leger, Afrikanen heeft geronseld uit de Goudkust. In feite kwam het op neer dat het om illegale slavenhandel ging. Ook hoe de prinsen zijn behandeld. Ze hebben dan wel een goede opleiding genoten maar naar mijn idee zijn ze nooit echt gelukkig geworden. Het resulteert uiteindelijk in de zelfmoord van Kwame. Heel droevig.
Dit soort historische romans laten mij weer beseffen waarom ik zo van lezen hou. | 1pos
|
Wat kan die Tess Gerritsen toch schrijven, met zustermoord heeft ze weer een spannend boek afgeleverd. Zoals op de kaft al geschreven staat "zustermoord is een zorgvuldig opgebouwde thriller met een flinke dosis venijn in de staart". Dat is zeer zeker het geval je denkt het plot te weten maar dan moet je nog een aantal pagina's en die blijken zeer verrassend uit te vallen.
Het verhaal begint met een moord voor de deur van Maura Isles de patholoog-anatoom. Deze vrouw blijkt als 2 druppels water op haar te lijken. Is het familie van haar of is het iemand die vreselijk veel op haar lijkt. Om hier achter te komen moet Maura in contact proberen te komen met haar moeder, die ze nooit heeft gekend. Maura volgt een spoor naar het plaatsje Maine waar al jaren een moordenaar rondwaart. Wat hebben deze moordenaar en Maura's moeder gemeen? | 1pos
|
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
De periode net na afloop van de Eerste Wereldoorlog was voor de Hongaren een onduidelijke chaotische tijd. De politieke situatie veranderde voortdurend en men bekeek elkaar wat argwanend.
Het verhaal speelt zich bijna volledig af in het huis van de eerzuchtige referendaris Kornél Vizy en zijn vrouw Angéla. In twintig jaar huwelijk hebben zij talloze dienstmeisjes gehad die het stuk voor stuk niet langer dan een half jaar hebben uitgehouden ‘ze haalde hen door elkaar; als ze een gezicht voor zich zag, kon ze zich niet meer het bijbehorende lichaam herinneren, en schoot haar een lichaam te binnen, dan ontbrak het gezicht- …..- tevergeefs liet ze alle meisjes de revue passeren, ze vond niets opbeurends. Van alle meisjes die ze zich herinnerde, was er niet één die gedeugd had. Ze hadden haar allemaal bedrogen of misbruik gemaakt van haar vertrouwen..’
Op deze denigrerende manier wordt er voortdurend door mevrouw Vizy en haar vriendinnen over hun dienstmeisjes gesproken!
Maar dan komt Anna in huis en hoewel mevrouw Vizy haar aanvankelijk niet vertrouwt en haar kil behandelt, is ze eigenlijk wel tevreden over haar werk, ze werkt hard, runt het hele huishouden en trekt zich zo nodig bescheiden terug. ’Het gezelschap van dienstmeisjes is voor dames even comfortabel als het copuleren met straatmadelieven voor heren. Heeft men hun diensten niet meer nodig, dan stuurt men ze eenvoudig weg.’
Het verhaal kabbelt dan wat voort,over bezoekjes, het werk, geroddel van de Vizy’s en het eentonige, saaie leven van Anna. Wanneer mevrouw Vizy’s neef Jancsi opduikt, komt er al wat onrust in het verhaal. Dan vraagt de schoorsteenveger of Anna met hem wil trouwen wat de labiele mevrouw Vizy een zenuwinzinking bezorgt omdat ze bang is Anna kwijt te raken. Dit alles leidt uiteindelijk tot een schokkend slot!
Het troostte me dat er gelukkig één persoon, dokter Moviszter, Anna dan verdedigt en voor haar opkomt.
Een indrukwekkend boek wat je lang laat nadenken over het waarom, waarom, waarom… | 1pos
|
Voor een ieder die een beetje bekend is in de wereld van de godsdienst, weet dat dat het oog op de cover van Het Pilgrim Fathers Complot van Jeroen Windmeijer het alziend oog is. De titel maakt nieuwsgierig naar het boek. Je wilt weten wat er met de titel wordt bedoeld.
In Woord Vooraf vertelt de auteur meer over het boek, wat je kan verwachten en hoe hij erop kwam om het boek te schrijven. Het maakt je nieuwsgierig naar het verhaal.
Jeroen Windmeijer heeft in Het Pilgrim Fathers Complot feit met fictie heel erg mooi verweven tot een verhaal waarvan je al tijdens het lezen het gevoel hebt dat alles echt kan zijn gebeurd. Dat de hoofdpersonen echt hebben bestaan, dat er echt zes moorden zijn gepleegd. Meteen vanaf het eerste hoofdstuk wordt je meegesleurd in een verhaal vol mysteries, geheimen, spannende momenten en onwerkelijkheden. Het is een verhaal met heel veel verrassende wendingen. Je wilt weten wie er achter die moorden zit(ten) en waarom die personen zijn vermoord. Je wilt weten wat de geheimen zijn. Steeds als je een vermoeden hebt welke kant het op zal gaan, blijkt het weer een andere kant op te gaan, blijkt het dat de persoon die je in gedachten had niet de dader is.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2018/09/het-pilgrim-fathers-complot-jeroen.html. | 1pos
|
Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/de-gave-van-katsa/
*Ik vind het een ontzettend gaaf boek!
En dat om meerdere redenen.
Het is goed geschreven en het verhaal loopt vlot.
Katsa is een stoere intelligente vrouw, met een ongelooflijke zachte kant, welke steeds duidelijker word.
Daarnaast vind ik Po en Katsa geweldig samen, hoe hun vriendschap zich ontwikkelt tot veel meer, en ….
Dat dat niet automatisch inhoud dat je trouwt. Stoer! * | 1pos
|
'Indigo' - Latoya Moirae
Genre: Young adult
Uitgeverij: LetterRijn
ISBN: 9789491875625
Aantal pagina’s: 239
Uitvoering: hardcover
Verschijningsdatum: september 2018
Met dank aan Uitgeverij LetterRijn voor het recensie-exemplaar.
Over de auteur
Latoya Moirae is het pseudoniem van Latoya Meuris, geboren in Sittard (1981). Zij is in 2003 afgestudeerd als vertaler aan de Vertaalacademie in Maastricht en aansluitend verhuisd naar Den Haag. Haar eerste baan was secretaris/vertaler bij de Ambassade van Egypte in Den Haag. Daarna werkte zij onder meer als tekstschrijver en redacteur voor een kinderuitgeverij, en als vertaler voor Booking.com. Zij werkt sinds 2011 als freelance vertaler. In 2009 verscheen haar eerste roman, 'Yougian, het nest van de Harpij ' het eerste deel van wat zou uitgroeien tot een trilogie. Naast schrijven heeft zij veel hobby's, zoals tekenen, schilderen, voetbal, honkbal, tennis, badminton, zingen, gitaar spelen, wandelen en fietsen. Indigo is het eerste boek dat van haar hand bij LetterRijn is uitgegeven.
Inhoud
Indigo vertelt het verhaal van de achttienjarige Caro. Zij gaat met haar twee allerbeste jeugdvrienden, de broers Nick en Noah en hun wederzijds ouders op vakantie naar Portugal. Het is een verwarrende periode in Caro haar leven. Wat is vriendschap en wat is liefde? En wat kost het en wat levert het op? Deze thema’s lopen als een rode draad door het verhaal. Spanning en wraak zijn de overige thema’s in deze Young adult roman.
Mijn mening
Bij een Young Adult boek voel ik altijd een metertje lopen in mijn hoofd, tijdens het lezen. Welke leeftijd is passend bij het verhaal. Hoewel ik mij terdege bewust ben dat we de jeugd tegenwoordig nog weinig hoeven te leren over liefde, relaties en seksualiteit is het de heftigheid van de andere onderwerpen die de meter in mij doet oplopen naar de doelgroep van zestien tot achttienjarigen. Deze doelgroep van jongvolwassenen wordt middels Indigo een grote verscheidenheid aan onderwerpen geboden die echt zullen aanspreken. Biseksualiteit, scheiding, automutilatie (zelfbeschadiging) en misbruik zijn slechts enkele van de aan bod komende thema’s. Door het hoge aantal thema’s krijgen ze los van elkaar niet helemaal de aandacht die ze verdienen. In mijn optiek hadden enkele onderwerpen beter bewaard gebleven voor haar volgende roman waar ze beter uitgewerkt hadden kunnen worden.
Een grote verscheidenheid aan personages komt voorbij. De relatie die Caro met ieder van hen heeft, is mooi weergegeven. Hierdoor kun je je als lezer na verloop van tijd uitstekend met haar identificeren. Haar reacties op gebeurtenissen bestaan uit een mix tussen haar vertwijfeling en haar compassie. Hierdoor is zij ondanks haar eigen verwarring in staat om het verdriet en de pijn van anderen te voelen, te begrijpen en te verzachten. En krijgt ze zeker de sympathie van de lezer, zodat je samen met haar het hoofd biedt aan alle gebeurtenissen.
Ook de mystiek van het occulte is een thema en dit is qua sfeer zeer goed beschreven. Wanneer zowel het karakter van het hoofdpersonage als de sfeer in het verhaal goed zijn neergezet, durf ik vast te stellen dat de auteur veel schrijverstalent bezit.
De dialogen zijn uitermate effectief en worden waarheidsgetrouw gevoerd. Gevoelens als boosheid, verontwaardiging, angst en verdriet klinken ook echt door in de gesprekken en tonen daarnaast het bijbehorende gedrag. De rode draad in het verhaal, de liefde in brede zin, komt zeer realistisch aan bod.
De keerzijde van de uitstekende uitwerking van het hoofdpersonage is dat de overige personages hier slachtoffer van geworden zijn. Zij missen de diepte en sympathie die Caro wel weet te verkrijgen. De emotie en het gedrag van de ouders van Nick en Tom sluiten in mijn mening onvoldoende aan bij de gebeurtenissen. Hierdoor blijven enkele personages eendimensionaal.
Eindoordeel
Indigo heeft mij verrast. Het verhaal is spannend, vlot en zorgvuldig geschreven. Het biedt een goed uitgewerkt hoofdpersonage en geeft bovenal een kijkje in de verwarrende belevingswereld van een achttienjarige. Het nodigt uit tot verder lezen doordat de verschillende verhaallijnen spanning bieden en heftig zijn. De keerzijde van de vele verhaallijnen is dat het wel een beetje veel is allemaal. Enkele onderwerpen had de auteur beter voor haar volgende roman kunnen bewaren, dit had de geloofwaardigheid verhoogd. Soms is minder écht meer. Desondanks geef ik dit boek met veel plezier 3.5 sterren.
Peter van Bavel - recensent De Perfecte Buren
Mijn persoonlijke songtekst
“I always get that mood indigo
Since my baby said goodbye
In the evenin' when the lights are low
I'm so lonely I could cry”
(Frank Sinatra – Mood Indigo) | 1pos
|
Echt een boek waar je doorheen vliegt. Zoveel spanning en willen weten wat er nu precies aan de hand is. Het verhaal begint heel simpel met een gokker die een epileptische aanval krijgt in het eerste hoofdstuk, maar toen was ik ook gelijk verkocht. Je wordt meegesleept in een wereld van kansberekening, waarschijnlijkheidsleer, kwamtum-fysica en psychologie. Midden in het boek stokte bij mij het verhaal even omdat ik toen teveel informatie over me heen gestort kreeg. Maar later blijkt dat ik kennelijk onbewust hier toch iets van opgestoken heb, want ik begrijp wat er gebeurt. Het is geen heel gemakkelijk boek om te lezen, maar wel superspannend. Ik wilde telkens weten hoe het verhaal af zou lopen.
Een ander aspect van dit boek is, dat ik door dit verhaal erg aan het denken gezet ben: Bestaat er nu toeval of juist niet? Als iemand een beslissing neemt volgt er een kettingreactie van allerlei gebeurtenissen, maar als hij een andere beslissing zou hebben genomen dan had dit weer op een heel andere wijze een reactie teweeg gebracht. Heeft de mens nu wel of niet een vrije wil? Kan iemand nu wel of niet de toekomst voorspellen of ziet hij of zij een aantal mogelijke toekomsten afhankelijk van beslissingen die genomen worden? Is alles wat we om ons heen zien nu werkelijkheid of juist niet? Deze vragen zijn slechts een klein deel van alle vragen die dit verhaal bij je oproept. Heel knap geschreven. Echt het maximum aantal sterren waard. Ik ben een fan. | 1pos
|
Ik twijfelde eerst of ik dit boek wou kopen aangezien het natuurlijk 2 boeken bevat die ook los zijn uitgegeven, maar ik ben toch blij dat ik het wel gedaan heb. Dit boek verteld ook meer over bepaalde andere personages waarvan ik vragen had hoe hun verhaal liep. Ik heb serieus van de 1e tot laatste pagina genoten | 1pos
|
Zelden is een titel van een boek zo duidelijk geweest als in dit geval: “Zelf over het levenseinde beschikken. De praktijk bekeken“. Dat is precies waar dit boek over gaat. Aan de hand van negentien casussen beschrijft auteur Ton Vink, filosoof en counselor bij Stichting De Einder, hoe mensen overgaan tot een zorgvuldige en humane zelfdoding. Er wordt duidelijk aangegeven wat de rol van de counselor in deze gevallen is (informatie verschaffen, morele steun bieden etc.), maar dat de zelfdoding an sich een verantwoordelijkheid blijft van de cliënt. Dit mede omdat hulp bij zelfdoding strafbaar is op basis van art. 294, Wetboek van Strafrecht. Aan dit wetsartikel en de valkuilen die daar het gevolg van zijn, wordt ook stilgestaan in dit boek. Er moet uitdrukkelijk een verschil gemaakt worden tussen euthanasie (waarbij een arts, min of meer als gunst, euthanasie verleent aan een patiënt) en de gevallen van zorgvuldige, humane zelfdodingen die in dit boek beschreven worden. In sommige gevallen was euthanasie afgewezen, maar in andere gevallen wilden de cliënten zelf de regie houden over hun levenseinde en dit niet overlaten aan de beschikking van een arts. Het hele boek draait dan ook om zelfbeschikking. De negentien casussen die in dit boek worden beschreven, worden afgewisseld met een viertal intermezzo’s, waarin medewerkers van Stichting De Einder hun visie op de term “zelfbeschikking” geven. Al met al een buitengewoon interessant en leesbaar boek. Het geeft wel aan dat het nog niet zo makkelijk is om een humane vorm van zelfdoding te kiezen. Daar gaat heel wat voorwerk aan vooraf. Het is echter een goed alternatief voor bijvoorbeeld ophanging, het doorsnijden van de polsen, voor de trein of van een flat te springen. Stichting De Einder strijdt voor de mogelijkheid om op een humane manier tot zelfdoding over te gaan en wat dat in de praktijk betekent, wordt buitengewoon helder en duidelijk uitgelegd in dit boek. | 1pos
|
Het is ondertussen 28 jaar geleden dat de originele Engelstalige versie van Pilaren van de aarde verscheen en 10 jaar sinds publicatie van de opvolger, Brug naar de hemel. De roep van fans om nog een vervolg deed Ken Follett (1949) besluiten om naar Kingsbridge terug te keren. Pilaren van de aarde speelde in de 12de eeuw, Brug naar de hemel in de 14de, en dit keer vangen we met Het eeuwige vuur aan in het midden van de 16de eeuw, wanneer een jonge Elizabeth Tudor de troon zal gaan bestijgen.
Ned Willard en Margery Fitzgerald zijn in 1558, wanneer het boek aanvangt, twee jonge mensen uit Kingsbridge, en ze willen met elkaar trouwen. Ze kusten elkaar voor het eerst achter de graftombe van prior Philip, de man die ooit besloot in Kingsbridge een kathedraal te gaan bouwen. Maar Ned is protestants en Margery katholiek. Het protestantisme is op dat ogenblik nog steeds verboden in Europa en de vermeende ketters worden vervolgd en op de brandstapel geplaatst. Margery’s vader weet van de overtuiging van de Willards en kiest een katholieke bruidegom uit voor haar. Alhoewel beide jonge mensen hierover verbolgen zijn, hebben ze geen andere keuze dan zich te schikken naar de wensen van Margery’s vader.
Neds familie ontkomt niet aan de haat van de katholieken en ziet zichzelf hierdoor verarmen. Het doet Ned besluiten zijn leven in dienst te stellen van het protestantisme, een strekking die ook de kersverse koningin Elizabeth aanhangt. Onder haar regime keert het tij voor de protestanten maar fanatieke katholieken blijven werken aan plannen om de katholieke Maria Tudor op de troon te krijgen. Ned helpt Elizabeth en spoort katholieken op die het op haar voorzien hebben. Deze groep wordt actief gesteund door de paus, Frankrijk en Spanje. Margery van haar kant helpt katholieken door in het geheim priesters het land binnen te smokkelen die het geloof in stand helpen houden. Alhoewel Ned en Margery in verschillende kampen zitten, brengen de gebeurtenissen hen toch telkens weer naar elkaar toe.
Ken Follett maakt voor dit boek gebruik van een recept dat hij ook eerder succesvol toepaste. Hij weeft fictieve personen en waargebeurde feiten in elkaar en maakt van deze personen toeschouwers of deelnemers, zonder dat zij de geschiedenis beïnvloeden. De hoofdpersonages zijn jong als het boek aanvangt en staan aan het eind van hun leven als het boek eindigt, en als lezer smaak je het genoegen om een leven lang met hen mee te mogen lopen in goede en kwade momenten. Alhoewel Kingsbridge opnieuw een rol speelt, is deze rol dit keer niet erg uitgesproken. Er moet immers geen kathedraal meer worden gebouwd, en de godsdienstrellen spelen zich niet alleen in Kingsbridge af. Daarom neemt Follett de hoofdpersonen ook mee naar Sevilla, Parijs, Londen, Antwerpen en nog een aantal andere plaatsen.
Dit boek is met zijn 860 bladzijden niet dun maar toch merkelijk dunner dan de beide voorgaande delen. Toch voelt dit juist aan want op het einde is het verhaal ook helemaal uitverteld. Het werd vertaald door Joost van der Meer en William Oostendorp die al vaker samen boeken van Follett en andere auteurs vertaalden. Net zoals de beide voorgaande delen is het boek los te lezen. Met de vorige delen heeft het slechts de fictieve locatie Kingsbridge gemeen. Verder mag de lezer genieten van Folletts meeslepende schrijfstijl, personen die stuk voor stuk genoeg om het lijf hebben om als echt ervaren te worden (en velen hebben ook echt bestaan), en een realistisch zestiende-eeuws decor waarin niets verzonnen lijkt. De fans van de vorige twee boeken zullen opgetogen zijn met dit derde deel, dat helemaal brengt wat ervan verwacht wordt. Nieuwe lezers van Folletts historische fictie wezen gewaarschuwd: dit is hoogst verslavende literatuur. | 1pos
|
Mooi vervolg op "Ik reis alleen". De bekende hoofdpersonen komen weer prima uit de verf. Karakters worden weer mooi neergezet in een boeiend verhaal met een verrassende ontknoping. Wachten op het volgende boek van deze schrijver. | 1pos
|
Volgens mij heb ik met Saffierblauw opnieuw een persoonlijk leesrecord verbroken. Net als het eerste deel, Robijnrood, leest dit boek namelijk als een trein. Als een hoge snelheidstrein om precies te zijn en onderweg beleef en ervaar je een heleboel. Heerlijk! Het begon al goed toen ik Saffierblauw opende en zag dat er een soort samenvatting stond van wat er in Robijnrood had plaatsgevonden. Super! Het was namelijk alweer een tijdje geleden sinds ik het eerste deel gelezen had en sommige verhaallijnen waren al naar de achtergrond gezakt. Op deze manier kon ik met een opgefrist geheugen beginnen aan het verhaal, zonder me continue af te vragen wat ik nu weer gemist had. Dit mogen ze echt vaker doen bij dikke boeken die lange tijd na elkaar worden uitgegeven. Niet iedereen heeft namelijk een fotografisch geheugen of tijd (en zin ) om het vorige boek te lezen.
Daarnaast was ik ook heel erg aangenaam verrast toen Kerstin Gier Xemerius in het verhaal introduceerde. Een levende waterspuwer! Gwendolyn is de enige die de twijfelachtige eer heeft om hem te mogen aanschouwen. De rest van de wereld kan helaas deze geweldige en hilarische ‘sidekick,’ bij gebrek aan een betere benaming, niet zien. Wij lezers gelukkig wel en ik heb me dan ook kostelijk geamuseerd met zijn droge commentaar en fratsen. Als er iets is waar ik dol op ben, zijn dat wel de sidekicks! Zoals Mushu van Mulan, Kero van de manga Carcaptor Sakura en Jim, de newfie slash demon van de Aisling Grey: Guardian serie, geschreven door Katie McAllistar. Stuk voor stuk schattige en hilarische personages die de nodige humor aan het verhaal toevoegen. Nu heb ik eindelijk weer een nieuwe, waardige toevoeging gevonden voor mijn lijst!
Het mysterie dat in Robijnrood aan het licht komt, wordt door het lezen van Saffierblauw alleen maar mysterieuzer. Nieuwe feiten komen boven drijven, sommige lijnen lopen dood of je wordt op een dwaalspoor gezet. Frustrerend genoeg, in heel positieve zin bedoeld, had ik niet het idee dat ik in Saffierblauw ook maar een beetje wijzer was geworden over wat er nu precies aan de hand was, nee het leek wel alsof het raadsel alleen maar groter werd! Oh, wat brand ik van verlangen om alle puzzelstukjes op zijn plaats te kunnen leggen! Ik hoop alleen dat de ontknoping niet zal tegenvallen na mijn torenhoge verwachtingen. Dat is helaas wel al eens gebeurd...
De laatste twee factoren die Saffierblauw een heel vermakelijk en grappig boek maken om te lezen zijn onze hoofdpersonen: Gwendolyn en Gideon. Gwen en haar gedachtespinsels en onbezonnen acties zorgden opnieuw voor de nodige lachstuipen van mijn kant. Echt hilarisch wat ze zich allemaal bedenkt en voor elkaar krijgt. Gideon was daarentegen vooral fascinerend omdat ik geen hoogte van hem en zijn gedrag kon krijgen. Koud, dan weer warm. Opmerkingen hier en daar. Wat is hij nu van plan? Wat wil hij nu bereiken? Heeft hij het nu wel of niet goed voor met Gwen? Wat zijn nu zijn werkelijke gevoelens? Oftewel Gideon is nog een heerlijk mysterie om te ontrafelen! Samen zorgen ze voor heerlijke zwijmel scènes waar je goed bij kunt wegdromen. Oh wat zijn ze toch zo leuk met zijn tweetjes!
Bij mijn recensie voor Robijnrood maakte ik de opmerking dat het verhaal niet echt een “body” had en aan de lichte kant was. Hoewel dat eigenlijk nog steeds het geval is, zorgen het mysterie, de personages en de wereld die Kerstin Gier gecreëerd heeft dat ik er nu minder van bewust was en lekker door las. Het hielp ook dat ik nu een beetje wist wat ik kon verwachten.
Conclusie
Saffierblauw is een heerlijk boek dat je voordat je het weet uit hebt. Het bevat een goed opgebouwd verhaal, dat weliswaar wat aan de “lichte” kant is, maar dat maakt dit boek door de leuke en hilarische personages en de wereld van het tijdreizen die Kerstin Gier gecreëerd heeft meer dan goed. Een heerlijk boek voor de mensen die wel van romantiek en geschiedenis houden!
Deze recensie verscheen als eerste op Carpelibra.nl | 1pos
|
Zoals bijna altijd komt M. J. Arlidge weer met een goed verhaal. De lijnen van het verhaal zijn hetzelfde maar het is weer goed ingevuld. Ondanks dat ik het na wat puzzelen goed had wie de dader was ben ik ook wel een aantal keer op het verkeerde been gezet. | 1pos
|
Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen. Een aangrijpend, lekker dik en makkelijk leesbaar boek wat zich afspeelt tijdens en net na de Tweede Wereldoorlog in Vlaanderen. Hieronder is al over de structuur verteld die inderdaad aanvankelijk wat verwarrend werkt. Daarom wat andere opmerkingen.
* Mooi vind ik bijvoorbeeld de stukjes, verteld vanuit de jongste: Remi. Ze proberen hem overal buiten te houden wat hij natuurlijk niet wil. Hij doet dan ook enorm zijn best om erbij te horen. Ze noemen hem steeds 'de kleine' wat hij haat, hij wil zo graag een lange broek en een echte herenfiets. Je merkt in zijn stukjes echt nog de naïviteit van een kind. Zo probeert hij met behulp van zijn klarinet een 'mirakel' te bewerkstelligen door mooie muziek voor Jef te spelen.
* Je ziet goed dat het soms moeilijk is om onderscheid te maken tussen goed en slecht. De strijd om het juiste te doen is lastig, soms erg moeilijk om geen verrader te worden en wanneer je eenmaal een keuze gemaakt hebt, blijf je daar dan bij of niet? De strijd van de ouders van Jef, Renée en Remi wanneer ze achter het verraad van Jef komen is een heel moeilijke. Vertellen we de waarheid, dan is het leven van Jef voorbij en daarmee het leven van het hele gezin Claessen.
* Er is een heel mooie scène in een veldhospitaal wanneer Ward bij het bed van een stervende soldaat op zijn saxofoon 'Au clair de la lune' speelt. Je kunt zo hopen dat zelfs tijdens smerige oorlogen er gelukkig ook nog betrokkenheid en medeleven is tussen de mensen.
* Ik vond de titel juist wel goed gekozen, het begrip hemel, het praten over de hemel komt verschillende keren naar voren. Ik denk in die tijd en dat milieu heel natuurlijk en normaal. | 1pos
|
'De Dan Brown van de lage landen’, volgens een rond stickertje dat door de uitgever op het boek is geplakt. Dat wekt de nodige verwachtingen: avontuur en spanning, die steeds hoger wordt opgevoerd naarmate een zoektocht, waarschijnlijk omringd door mysterie na mysterie, zich ontvouwt. Is die verwachting terecht gewekt? Ik vind van wel, naast dat hiermee absoluut de juiste doelgroep wordt bereikt.
Jeroen Windmeijer neemt ons in het Pauluslabyrint mee op avontuur met hoofdpersoon Peter (archeoloog), die stuit op een ondergronds gangenstelsel in Leiden. Eén van zijn meest dierbare vriendinnen verdwijnt, en hij moet aanwijzing na aanwijzing zien te vinden en oplossen om haar terug te vinden. Het blijkt een test van een geheim religieus genootschap, waarvan de leden verschillende ideeën hebben over de waarde die Peter voor hen zou kunnen hebben. Een hoop ingrediënten die een spannend web aan verhalen vormen, waarbij het begin en het einde prachtig op elkaar passen - maar ook met de nodige ruimte om zelf de laatste eindjes aan elkaar te kunnen knopen.
Wat mij betreft een groot pluspunt is de structuur van het boek. Verschillende schrijfstijlen worden toegepast om verschillende hoofdpersonen te volgen; we volgen de avonturen van Peter (bijna ‘real-time'), leren het genootschap kennen door de ogen van één van de aanhangers (vooral door terugblikken), en krijgen wat bijbelse geschiedenis mee (in zogenaamde ‘visioenen’). Gezamenlijk geven die de lezer voldoende aanknopingspunten om de speurtocht die centraal staat mee te beleven.
Het getal 7 staat daarbij centraal, inhoudelijk, maar ook in de opbouw van het boek (aantal delen en aantal korte hoofdstukken per deel). Dat maakt dat het boek vliegensvlug leest. Spannende cliffhangers aan het einde van ieder deel zorgen ervoor dat je je - voor je het weet - midden in het volgende deel bevindt. Moeilijk om weg te leggen dus!
Het is helder dat er een hoop onderzoek vooraf is gegaan aan het schrijven van dit boek. Hoe meer je - naast aan een spannend verhaal - hecht aan historische (religieuze) achtergronden, hoe meer je zult genieten van het boek. En ben je bekend in Leiden? Dan zul je geen moeite hebben om je de zoektocht van Peter in geuren en kleuren te verbeelden, want de locaties en routes van de hoofdpersoon worden tot in detail beschreven.
Niets is wat het lijkt; zo'n verhaal is het, en had het wat mij betreft zelfs nog iets meer mogen zijn. Nog iets meer complexiteit in de verhaallijnen en wat extra onverwachte wendingen hadden er nog eentje extra op kunnen leveren, maar voor nu geef ik vier dikke sterren voor een heerlijke leeservaring. Mooi dat dit van Nederlandse bodem komt! Ik kijk uit naar het volgende boek van Jeroen Windmeijer. | 1pos
|
Het eerste boek van Karin Fossum is tevens het eerste boek voor mij dat ik van haar heb gelezen. Aangespoord door de vele positieve reacties die op Crimezone over haar boeken zijn verschenen en nog steeds verschijnen hebben voor mij de aanleiding gevormd om ook maar eens iets van deze schrijfster te proberen.
Ik kan stellen dat ik geen negatief oordeel over dit boek kan geven omdat er gewoon geen aanleiding voor is. Aan iedere auteur moet je natuurlijk wennen en wat me bij Karin Fossum verraste is de persoon die feitelijk de hoofdrol vertolkt in haar boeken, Inspecteur Sejer, in dit boek van haar een ondergeschikte rol krijgt toebedeeld. De hoofdrol is voor Eva Magnus als persoon met hoopjes zorgen en waar op een sublieme wijze haar problemen van worden beschreven.
Niet echt spannend maar wel een mooi verhaal waarin op een aandoenlijke wijze wordt neergezet waar wanhoop mensen uiteindelijk toe kan drijven. En dat het niet ver van de dagelijkse realiteit af is bewijst ons de actualiteit van de dag wel.
Een mooi verhaal van een goede auteur waar ik waarschijnlijk nog wel meer van zal gaan lezen. | 1pos
|
Een sterrenchef die je weet te verleiden zonder dat je zelf bij hem aan tafel plaatsneemt, die mag zich met recht een sterrenchef noemen. Alain Passard doet het ruim 100 pagina’s lang, in zijn nieuwe kookboek waarin de hoofdrol is weggelegd voor papier. Papier? Ja, papier, want het kookboek bestaat uit schitterende collages van stukjes papier uit tijdschriften. Deze culinaire kunststukjes zijn gebaseerd op een mooi gerecht dat Passard proefde, maar ook wel eens de inspiratiebron voor een bijzonder recept dat hij nog moest uitproberen. Stuk voor stuk verleiden ze je om de keuken en de moestuin in te duiken.
Die verleiding spat helaas niet af van de cover van het kookboek, dat vooral wit is. De naam van de chef-kok en kookboekschrijver komt daar mooi duidelijk op uit, maar persoonlijk had ik toch gekozen voor een van de mooie collages als coverafbeelding. Dat had het boek meteen een hoog pak-me-op-en-neem-me-mee-gehalte gegeven. Dat geldt overigens ook voor de schutbladen, die nog niks spetterends beloven. Het oog wil hier eigenlijk ook wat.
Maar het gaat natuurlijk om de inhoud - en die verrast meteen. Paginagrote collages waarin je ogen meteen de lekkerste gerechten herkennen, lachen je toe. Geweldig om te zien dat een chef-kok niet alleen met pannen kan toveren, maar ook met papier. Zoals Passard zelf zegt in het voorwoord: ‘Als kind kon ik me al eindeloos vermaken met het kleuren van tekeningen of met het samenstellen van kleine collages, gemaakt van stukjes papier. Deze passie heeft me nooit losgelaten.’
De passie van een klein creatief jongetje is wel gegroeid, want de stukjes papier zijn gerangschikt tot ware kunstwerken. En hoewel ik eigenlijk niet houd van kookboeken zonder foto’s, nemen deze collages heel natuurlijk de plaats van foto’s in. Je ziet toch meteen ook het gerecht voor je, mooi gerangschikt op een bord of schaal.
Passard houdt in zijn kookboek niet alleen vast aan zijn jeugdige passie, maar ook aan zijn groente-filosofie. Dat betekent dat er allerlei smakelijke groente- of fruitcombinaties op het menu staan: ananas met olijfolie, honing en limoen bijvoorbeeld, of carpaccio van uien en aardappelen met knoflook en mierikswortel. Alle gerechten worden in de inhoudsopgave mooi kleurrijk opgesomd, waarna er voor elk gerecht twee pagina’s is gereserveerd: één pagina voor het recept en één voor het gerecht van papierkunst. Leuk – en praktisch - detail hierbij is dat boven aan elke pagina de maanden van het jaar staan aangegeven, waarbij de maanden waarin de gebruikte groente (of het fruit) verkrijgbaar zijn, vet zijn gedrukt. Zo kun je makkelijk koken met de seizoenen.
Na de ingrediënten en een korte inleiding volgt het recept, met daarnaast een wijnsuggestie. Dat is, zeker bij sommige niet-doorsneecombinaties wel prettig, want tja, wie weet meteen welke wijn je bij ananas serveert?
De receptinstructies zijn helder en duidelijk. Als je het recept een eerste keer doorleest, zie je meteen de bereidingswijze voor je – én het resultaat, met dank aan bijvoorbeeld de aanwijzingen voor de opmaak van de borden die Passard her en der ook geeft. Om bij de ananas te blijven: ‘Schenk een deel van de saus cirkelvormig op vier borden, schik de ananasparten erop en schenk de rest van de saus over de ananas.’
De gebruikte ingrediënten zijn over het algemeen makkelijk verkrijgbaar, zeker als je je houdt aan de ‘aanbevolen’ seizoenen. Passard gebruikt eenvoudige ingrediënten, waarbij het bijzondere hem vooral zit in de combinatie van op het oog eenvoudige producten. Sperziebonen eten we allemaal wel eens, maar wie heeft het ooit geserveerd met perzik en amandelen? Of perzik met citroen en saffraan?
Dit laatste recept wekte meteen mijn nieuwsgierigheid. Hoe zou dát smaken? Gelukkig zijn perziken nu volop leverbaar (volgens Passard maak je dit gerecht het best in juni, juli en augustus), dus ik kon het meteen uitproberen.
Perzik en citroen met saffraan
4 personen: 50 g gepelde (bruine of blanke) amandelen, 4 rijpe perziken, 1 biologische citroen, ca. 40 g gezouten boter, 1 draadje saffraan, 1 eetl. grenadinesiroop, 2 eetl. acaciahoning, 4 eetl. goede extra vierge olijfolie
Het frisse en heldere sap van een citroen accentueert de smaak van het zachte perzikvruchtvlees en zorgt voor extra pit in dit dessert, zeker in combinatie met saffraan, grenadine en acaciahoning. Maar het grote geheim van dit smakelijke gerecht is het scheutje olijfolie.
Hak de amandelen grof. Snijd de perzik en de citroen in zes gelijke partjes. Verhit de boter in een braadpan op laag vuur. Doe de stukken perzik, citroen, het draadje saffraan, de grenadine en de honing erbij. Laat 20 tot 30 minuten sudderen, niet roeren! Breng het vervolgens op smaak met een scheutje olijfolie en bestrooi met de amandelen.
Wijnsuggestie: aromatische Gewürztraminer of Muscat uit de Elzas
Na het maken van het eerste recept ligt het kookboek hier al een week opengeslagen op het aanrecht. Elke avond maak ik een andere groentecombinatie, soms als voor- of hoofdgerecht, soms als dessert. En soms zelfs ook als lunch. De witte cover van het boek is door het gebruik in de keuken inmiddels verre van wit, maar gelukkig zie je dat niet – het boek blijft immers open liggen op een van de kleurrijke kunststukjes van Alain Passard. Complimenten voor deze creatieve kok!
Houd je van groente en fruit maar wil je wel eens wat verrassender combinaties op je bord? Dan is dit kookboek echt iets voor jou. Ook als je stiekem niet van koken houdt, maar wél van mooie culinaire boeken voor op de koffietafel dan is dit een echte must have. En wedden dat je dan na een week al minimaal drie recepten gemaakt hebt? | 1pos
|
Veel zelfhulpboeken geven tips over een specifiek deelgebied, maar vergeten de basis en negeren aangrenzende thema’s. Veel studieboeken over de menselijke psyche geven een goede, brede basis, maar zijn weinig praktisch. De wijsheid achter emotie en gevoel van Wendy van Mieghem slaat een brug en zit precies in het midden. Het resultaat is veelomvattend, laagdrempelig en hier en daar wat uitleggerig; een fijn naslagwerk en hulpboek voor het zetten van wat eerste stappen op het gebied van innerlijke groei.
Alles aan De wijsheid achter emotie en gevoel straalt uit dat het boek bedoeld is om het met veel plezier veelvuldig open te slaan. Gebonden als ‘hardcover met zachte kaft’, inclusief bladwijzerlintje, fijn papier en prettige, ietwat schattige illustraties die de inhoud opfleuren zonder deze kinderachtig te maken. Een mooi voorbeeld van hoe verzorgd een in eigen beheer uitgebracht boek kan uitpakken. Hier kunnen veel uitgeverijen nog wat van leren.
Maar het gaat natuurlijk om de inhoud. De hoofdgedachte van het boek van psycholoog en socioloog Wendy van Mieghem is dat je innerlijk kunt en zult groeien als je je eigen emoties en gevoelens leert kennen en toelaten (en dat natuurlijk op een constructieve manier). Hiervoor is het wel nodig dat je weet wat bepaalde emoties eigenlijk zijn en wat je hier vervolgens aan kunt hebben.
Van Mieghem begint met het uitleggen van het verschil tussen behoeften en verlangens en stelt dat de mens zeven basisbehoeften heeft waar je eigenlijk elke dag aandacht aan zou moeten besteden. Ze zegt het bewust of onbewust niet, maar deze basisbehoeften komen exact overeen met de zeven chakra’s. Vervolgens behelzen de meeste hoofdstukken elk steeds één emotie of gevoel, zoals lust, woede, angst, inspiratie, wantrouwen en eenzaamheid.
De hoofdstukken zijn kort: meestal vijf tot tien pagina’s. Daardoor is er weinig ruimte voor diepgang. De auteur beschrijft wat de emotie of het gevoel is, hoe het voelt, waar het vandaan komt en hoe je ermee om kunt gaan. Elk hoofdstuk eindigt met een handvol reflectievragen die je uitnodigen langer bij dit specifieke gevoel stil te staan.
Om de gevoelens wat tastbaarder en herkenbaarder te maken, heeft Van Mieghem ze geïllustreerd met voorbeelden. De meeste hiervan zijn fictief, maar een deel is autobiografisch. Dit is soms wat verwarrend voor de empathische lezer; het levensverhaal van de auteur blijkt best pittig, terwijl de rest dus 'nep' is. Hoewel het begrijpelijk is dat de auteur ook haar eigen ervaringen wil delen, was het voor het boek als geheel waarschijnlijk prettiger geweest als ze alleen fictieve voorbeelden had gebruikt (of alleen waargebeurde).
De toon, de vorm, de laagdrempeligheid: De wijsheid achter emotie en gevoel doet denken aan een goed geschreven schoolboek voor scholieren van rond de 16 jaar. 26 korte hoofdstukken met vragen op het eind, elke week een hoofdstuk. En zo zou je dit verzorgde boek ook moeten lezen (ook als volwassene): in alle rust steeds één hoofdstuk waarbij je de tijd neemt om echt stil te staan bij de inhoud én bij je eigen emoties en gevoelens. | 1pos
|
Dit is een verhaal over goed en kwaad en met name de duistere kant van de mensheid. De sfeer in het boek is daarom ook vrij donker. De enige lichtpuntjes in het verhaal komen van degene waarvan je het het minst verwacht. Toch bezit het verhaal veel schoonheid. De schrijfstijl is poëtisch en zit vol mooie metaforen. De beweegredenen van de mensen in Breathed die voor een catastrofe zorgen zijn goed geschetst. Zo goed zelfs dat je als lezer niet meer met zekerheid kunt zeggen dat je, onder bepaalde omstandigheden en zonder de kennis die je nu hebt, niet iets gedaan zou hebben dat leek op de daden van de mensen in Breathed. Waarschijnlijk zou je niet zo ver zijn gegaan, maar je zou misschien toch een eind zijn meegegaan in de gedachtegang die zoveel ellende veroorzaakt in dit verhaal. Dat is overigens ook een punt dat de schrijfster probeert te maken.
De hoofdpersonen zijn goed gekozen. De jonge Fielding, die worstelt met vooroordelen die hij liever niet zou hebben en met het vormen van een eigen definitie van goed en kwaad. De oude Fielding, die het verhaal vertelt en die al die jaren later nog kapot gaat van schaamte en schuldgevoel. Sal, die jong genoeg is om als onschuldig te kunnen worden gezien maar ook al oud genoeg om als een bedreiging te kunnen gelden. De familie van Fielding, waarin iedereen vecht tegen zijn of haar eigen demonen. De dorpsgenoten, die hun angst proberen vorm te geven en die daarin aangemoedigd worden door een sterke leider. Samen vormen ze precies de gemeenschap waarin dit verhaal kan plaatsvinden. Bovendien hielden ze stuk voor stuk mijn aandacht gevangen, omdat ze bijzonder en herkenbaar tegelijkertijd zijn.
Ik heb zeer genoten van het lezen van dit boek. De prachtige zinnen zijn niet geschreven om alleen maar te imponeren, maar om het verhaal meer kleur en sfeer te geven. De opbouw van het verhaal is goed en de motieven van de hoofdpersonen zijn duidelijk en ondanks alles invoelbaar. Het boek laat zien dat onder de juiste (of juist verkeerde) omstandigheden goed gemakkelijk verandert in kwaad en kwaad in goed. Dit is een verhaal met veel diepgang, maar het blijft steeds zonder moeite te volgen. Echt heel sterk geschreven. | 1pos
|
Serena Verbon startte in 2010 haar blog Beautylab.nl, dat een voortzetting was van de website waarop ze klanten van haar webshop The Secret Garden op de hoogte hield van haar producten. Samen met haar moeder runde ze de succesvolle shop met zelfgemaakte beautyproducten, totdat de drukte teveel werd naast haar baan als farmaceutisch analiste in een ziekenhuisapotheek. De online winkel werd opgeheven, maar Serena besloot wel te blijven bloggen onder de naam Beautylab. Dat werd zo’n succes dat ze in 2011 besloot zich fulltime op de site te storten. Inmiddels is het blog uitgegroeid tot het bestbezochte persoonlijke blog van Nederland.
Persoonlijk, omdat Serena op haar blog haar mening deelt over vele producten, maar haar vele lezeressen ook een inkijkje geeft in haar leven. Inmiddels schrijft ze niet alleen meer over beauty, maar passeren ook outfits, recepten en interieurtips de revue. Haar onlangs verschenen eerste boek, Serena’s Stijlgids, is dan ook een verlengstuk van Beautylab.
Het boek is opgedeeld in zes categorieën: Beauty, Bath & Body, Fashion, Interieur, Food en Travel. Uiteraard is een voorwoord van de blogster opgenomen, waarin ze vertelt waar haar passie voor beauty, haar creatieve aanleg en ondernemingsdrang vandaan komen. Haar familie, studie, baan en creatieve uitspattingen komen aan bod, die alle leidden tot waar ze nu is. Ook elke afzonderlijke categorie wordt ingeleid. Daarin vertelt Serena aan de hand van persoonlijke anekdotes wat je kunt verwachten in het hoofdstuk. Daarna volgt een spread met magazine-achtige tips & tricks, die soms wat voor de hand liggend kunnen zijn.
Alle DIY’s (do it yourself) zijn echter simpel en écht makkelijk zelf te maken. De benodigdheden zijn makkelijk te vinden en je kunt aan elk project je eigen draai geven. De recepten zijn origineel, simpel en persoonlijk (denk aan de Dr. Pepper-kip), de reistips zijn handig (inclusief checklist) en de 3-kleurenregel kan, hoe simpel ook, voor veel mensen zonder fashion-instinct een eye-opener zijn. Met name de hoofstukken Bath & Body, Interieur en Travel zijn echt inspirerend en zorgen dat je zelf aan de slag wilt.
De flaptekst van het boek maakt overigens al duidelijk dat het boek een overzicht biedt van het beste dat eerder op Beautylab gepubliceerd is, aangevuld met nieuwe anekdotes én diepere achtergronden en historie per categorie. Voor trouwe volgers kan dit een herhaling van zetten opleveren, en daardoor misschien niet voor alle lezeressen even interessant zijn om te lezen.
Wat dat betreft maakt de vormgeving van het boek veel goed. De meeste (product-)foto’s zijn door Verbon zelf gemaakt. De afbeeldingen zijn van mooie kwaliteit, de kleuren knallen het boek uit. Daar is duidelijk niet op bespaard. Vele kleurige spreads vullen Serena’s Stijlgids, waar uiteraard ook een rol is weggelegd voor de populaire en fotogenieke katten van de blogster. Tegelijkertijd blijft de opmaak overzichtelijk en niet te druk; het heeft zelfs het cleane uiterlijk dat perfect past binnen de huidige social media-trends, zoals op Instagram.
Al met al is Serena’s Stijlgids een persoonlijk en toegankelijk boek, dat inspirerende content biedt van oude en nieuwe tips die laagdrempelig en goed zelf uit te voeren zijn, in een mooi vormgegeven stijl. Een bladerboek dat zeker niet misstaat op de salontafel. | 1pos
|
Samen...'tot Robbie van de rots springt in zee... zwemt en blijft zwemmen om nooit meer terug te komen'. Een krachtig begin van het boek 'Samen'. Je wordt meegetrokken in het leven van Emily (en Robbie).
Julie Cohen hanteert een zeer aparte, aantrekkelijke schrijfstijl waarbij ze gaat van het heden naar het verleden. Elk hoofdstuk ga je verder in de tijd, verder in het leven van Emily. Je wordt meegetrokken in de tijd maar gaat ook mee opzoek naar het grote geheim waarvan enkel Emily en Robbie nog op de hoogte zijn en dat ze ook zo wensen te houden voor de rest van hun leven. Is dit geheim zo groot dat daarvoor Robbie van de rots springt?
Prachtig boek met mooie en krachtig omschreven scenes. Emily en Robbie en hun familie, vrienden, vrijetijd en werk komen helemaal tot leven. Je proeft als ware het zilte van de zee bij de omschrijving van de zeiltochtjes, de zon op je armen als Emily en Robbie op het muurtje aan de universiteit zitten, je ruikt de roos die op het nachtkastje ligt,... Een prachtig verhaal! Een echte aanrader! Een boek dat je raakt!
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ - vijf sterren
#hebbanbuzz | 1pos
|
Dagboek uit de rivier is een compacte literaire thriller in uiterlijke vorm met een groot verhaal binnenin. De quote op de voorflap geeft met een gepaste metafoor weer hoe het verhaal zich ontwikkelt. Deze quote samen met de tekst op de achterflap laten verstaan dat dit geen spetterende, nagelbijtende thriller is die het bloed in je aderen doet verstillen en je hart laat overslaan. Nee, dit is een thriller van een ander soort.
De 'slow cooking thriller' die op een lage temperatuur suddert om het aroma te behouden en waarbij de smaken zachtjes in mekaar vervloeien. Het verhaal ontpopt zich op een rustige manier met oog voor details zowel in de omgeving als in de personages. Woorden en zinnen die gewikt en gewogen binnensijpelen bij de lezer. Het is voor de fijnproever die oog heeft voor detail. Als globale lezer lees je over dingen heen. Hier lees je best slow om ten volle te genieten. Het fijne aan deze thriller is dat je alle tijd hebt om mee te gaan in het verhaal, mee te denken hoe het geheel in elkaar zit. Waarom bepaalde dingen gezegd worden of gebeuren.
Het vertelperspectief is best apart maar een mooie keuze die past bij het personage.
De plot is verrassend voor een thriller. Maar als je goed hebt gelezen wel te begrijpen.
Een literaire thriller om duimen en vingers bij af te likken, een heerlijk recept!
Frederik Baas/Jan van Mersbergen heeft een mooie thriller afgeleverd. | 1pos
|
Opnieuw een zeer goed uitgekozen cover. Een arm waarvan de hand half in het water ligt van een meertje.
Met plezier had ik het eerste deel in de Isabel Dieudonné-serie gelezen. Toen het tweede deel op de mat viel wou ik dan ook zo snel mogelijk mee in de nieuwe zaak van adviseur Isabel duiken.
De proloog start reeds sterk met een gedachte van de moordenaar. Snel wordt de eerste moord duidelijk waarbij het voltallige team zich de nodige vraagtekens stellen wie het slachtoffer is maar nog meer waarom hij een slachtoffer is geworden.
Isabel werkt vanuit haar buikgevoel en tot hiertoe is ze dan ook altijd juist geweest. Snel komt ze tot de conclusie dat deze moord de eerste in een serie gaat worden.
Wederom een zeer goed uitgedokterde thriller met de nodige spanning en vraagtekens. En waarbij de auteur de verwikkelingen rond Isabel, haar familie en vrienden mooi verweeft heeft in het verhaal. Het is een compleet pakketje dat het leesplezier verhoogd.
Door middel van haar kennis over het omgaan met dood en rouw heeft de auteur van de moordenaar een mens proberen te maken en een heikel punt zoals euthanasie en recht op sterven mee laten spelen in dit verhaal.
Een zeer sterke thriller die ik zeker kan aanraden. | 1pos
|
In De zevende functie van taal toont Laurent Binet zich op zijn best en daagt hij literatuur minnend Nederland opnieuw (na HhhH) uit! Het boek valt niet alleen op vanwege de zeer geslaagde constructie. Ook de complexiteit van het verhaal, met daarbij de talloze verwijzingen naar taalvirtuozen en filosofen, doet De zevende functie van taal meer dan goed. Binet gaat de strijd aan: wint retoriek of wint semiotiek? Middels een bijzonder web van feiten en fictie, vol klassieke retorica en filosofie, laveert Binet ons naar de oplossing.
“Op die middag van 25 februari 1980 weten ze niet wat er net voor hun ogen is gebeurd, en dat kunnen ze niet helpen, want tot op de dag van vandaag weet de wereld het nog steeds niet.” Het is 25 februari 1980 wanneer semioticus Roland Barthes in Parijs het leven laat na een lunch met Mitterand; hij overlijdt na een ongeluk met een bestelbusje. Al snel wordt er getwijfeld aan de ware toedracht van het ongeluk en rechercheur Bayard krijgt de schone taak uit te zoeken wat er is gebeurd. Bayard, die op zijn beurt niets weet van semiotiek en taalwetenschap, roept de hulp in van Simon Herzog, een collega van Barthes. Samen ontdekken ze dat Barthes bezig was met een geheim document: De zevende functie van taal. Een document dat spoorloos verdwenen is.
“Omdat hij de paradoxale macht bezat dingen te begrijpen zoals ze zijn en ze in een nooit eerder vertoonde helderheid uit te denken (…), werd hem in zijn jargon kwalijk genomen, hij werd gepasticheerd, geparodieerd, gekarikaturiseerd, gekritiseerd..” Vrijwel direct weet Binet van een op het oog onschuldig verhaal een ware crimi te maken. Hij combineert op prachtige wijze een spannend misdaad verhaal met een roman over de taalkunde en de functies van taal. Literatuurwetenschappers, linguïsten en filosofen als Michel Foucault, Roland Barthes en Julia Kristeva domineren het toneel en geven Binet de mogelijkheid te reflecteren op de functies van taal. En dat doet hij meer dan zorgvuldig. Prachtig uitgevoerde redes volgens normen van Cicero, diepzinnige filosofische overdenkingen en termen als ‘illocutie’ en ‘perlocutie’ domineren het verhaal: Binet ademt taal en haar functie.
Daarbij maakt hij zorgvuldig gebruik van zijn schrijversvrijheid en verweeft hij feit met fictie. Niet zelden zet hij de lezer daarmee op een duister spoor: wat is waar en wat is verzonnen? Bestaande figuren als Umberto Eco en historische feiten als de explosie in het station van Bologna maken het verhaal zeer aannemelijk. Echter, de fictieve Bayard en Herzorg zijn voor Binet het middel om deze feitelijkheden aan elkaar de koppelen: middels fictie. Dat Binets verhaal écht achter de dood van Barthe zat, blijft onzeker: “de wereld weet het nog steeds niet.”
Als een quasi-objectieve verteller laat Binet de lezer als een soort vogel boven het verhaal zweven, waarbij hij – op de juist gekozen momenten – wel of niet met een personage mee kan kijken. Daarbij ontneemt hij zichzelf de kans niet af en toe commentaar toe te voegen: “Dat zijn clowneske dandyisme, zijn losbandigheid (so French), zijn ziekelijke grootspraak, zijn onvolwassen stijl van pamflettist en zijn verbluf-de-burgercultuur de jonge Bulgaarse die in de jaren zestig niet uit Oost-Europa kwam, hebben kunnen verleiden, willen we wel aannemen.” Daarmee maakt hij de roman niet alleen complex, maar zeer zeker ook interessant; impliciet en expliciet beïnvloedt hij de lezer.
Ook in De zevende functie van taal lijkt Ithaka de plaats waar alles samenkomt. Na een zoektocht, waarbij Binet meer dan boeit door de literaire gelaagdheid van het verhaal, komen alle protagonisten samen in Ithaka; de plaats, met een symposium als toneel, waar alles opgelost moet worden. Voor eens en voor altijd moet duidelijk zijn waarom Barthes vermoord is. Echter, de strijd lijkt nog niet gestreden. Middels prachtige slotakkoorden, neemt Binet ons mee naar de ontknoping van het verhaal. Opnieuw brengt hij feit en fictie samen, speelt hij met taal en laat hij de lezer zien dat hij zijn klassiekers kent: de kunst van de retorica floreert.
De zevende functie van taal is hét boek voor de taalpuristen, de literatuurminnaars en de retoricaliefhebbers. Binet schrijft niet alleen een verhaal over semiotiek en retorica, zijn verhaal is semiotiek en retorica. Complex, literair zeer gelaagd en bijzonder goed geconstrueerd: De zevende functie van taal is een pareltje voor de literatuur.
Eerder verschenen op: De Leesfabriek | 1pos
|
Ik vind het een leuk boek. Het is echt zo’n verhaal waarbij je niet wilt stoppen met lezen, omdat het spannend is en je benieuwd bent hoe het afloopt. De spanning in het boek is goed opgebouwd. Dit komt omdat het spannendste stuk achterin in het boek zit, maar dat betekent niet dat niet dat de rest van het boek saai is.
Ik vind het ook heel mooi dat Ethan en Lena zoveel dingen leren. Ethan over een wereld vol magie die hij niet kent en Lena over vriendschap en liefde. Het taalgebruik is erg prettig. Het is niet te simpel geschreven, maar het is ook weer niet zo dat er heel veel woorden in staan waarvan ik de betekenis niet weet.
Ik vind het erg leuk dat ze ook bepaalde citaten in het boek hebben staan zoals ‘Men kan geen duister met duister verdrijven; dat kan alleen met licht. Haat kan geen haat uitbannen; dit kan alleen met liefde.’-Martin Luther King jr. Dit geeft weer iets extra’s aan het boek en aan het verhaal, want de citaten hebben iets met het verhaal te maken. In dit geval iets met de vloek. Op de voorkant van het boek staat ‘Sommige liefdes zijn perfect…. andere zijn vervloekt.’ Dit geeft al gelijk een goed beeld waar het boek over gaat.
De hoofdpersonen zijn allemaal heel geloofwaardig beschreven in hun doen en laten en in hun trekjes, maar tegelijkertijd zijn het ook mensen die je waarschijnlijk nooit in je leven zal tegen komen. Het boek is leuk en spannend en je wilt graag doorlezen, maar soms is het moeilijk om er door heen te komen, omdat het vrij dik is met 523 pagina’s en heel gedetailleerd. | 1pos
|
Jeugdzonden is een spannend en goed geschreven boek.
Je wilt doorlezen om het mysterie te ontrafelen.
De schrijver heeft grote kennis van het onderwerp en van de gebieden waar het verhaal zich afspeelt.
Het boek is beter dan Blauw Goud en dat boek ontving de Diamanten Kogel.
Het is alleen jammer dat in het boek de Afstammeling vermeld wordt dat Lineke op 20 november jarig is, terwijl in Jeugdzonden geschreven wordt dat zij op 17 oktober jarig is.
Foutje van de schrijver?.
Al met al een aanrader. Ik kan niet wachten op volgende boeken van Almar Otten met Lineke in de hoofdrol. | 1pos
|
Dolblij deze roman onder de kerstboom vandaan gehaald.
Het verhaal van Lucas begint kalm als een beekje dat rustig kabbelt en beweegt. Maar onder de oppervlakte is de onrust en duisternis te vinden.
Lucas stopt plotseling met zijn werk, en trekt in een huis van een oude dame bij een brug waar veel mensen zelfmoord plegen. Hij wil echt iets betekenen voor een ander, dat mist hij in zijn werk als magistraat.
De beek wordt steeds woeliger en kolkender; langzaam wordt helder waar Lucas voor vlucht, waarom hij is zoals hij is en de littekens op zijn ziel komen in zicht.
Met haar prachtige stijl neemt Griet je mee in het hoofd en leven van Lucas, ik neem met spijt weer afscheid van deze hoofdpersoon... | 1pos
|
Het stel van hiernaast was het debuut voor Shari Lapena (advocaat en docent Engels) en een wereldwijde bestseller. Een vreemde in huis is haar tweede thriller.
Als de pasgetrouwde Tom Krupp thuis komt na een dag hard werken, ontdekt hij dat zijn vrouw Karen haastig het huis heeft verlaten zonder telefoon of geld mee te nemen. De voorbereidingen voor het avondeten staan nog op het aanrecht. Als de politie op de stoep staat, heeft hij het angstige vermoeden dat er iets heel ernstigs gebeurd moet zijn. Achteraf valt het mee, denkt hij. Karen heeft een auto-ongeluk gehad en ligt in het ziekenhuis. Ze heeft tijdelijk geheugenverlies aan het ongeluk overgehouden, maar verder zal ze weer helemaal beter worden.
Maar dan beginnen de intriges. Wat deed Karen in die achterstandswijk waar ze het ongeluk kreeg? En waarom verliet ze zo gehaast het huis? De intriges en leugens volgen elkaar in rap tempo op en als lezer weet je niet meer wie je nou nog kunt vertrouwen of niet.
Het boek begint direct met veel actie. Geen langdradige uiteenzetting van karakters of voorgeschiedenissen, maar direct spanning. Tijdens de beschrijving van de gebeurtenissen wordt direct duidelijk wat voor mensen Tom en Karen zijn. Ze wonen in een gegoede, burgerlijke wijk met veel sociale controle. Overbuurvrouw Brigid is de beste vriendin van Karen en zij houdt het huis goed in de gaten, zodat ze precies weet wat zich daar allemaal afspeelt. Maar zijn haar bedoelingen wel helemaal zuiver?
Als Karen dan ook nog beschuldigd wordt van moord, is de ellende compleet.
Met korte hoofdstukken weet Lapena de aandacht van de lezer vast te houden. Er gebeurt erg veel en het is geen moment saai. Elke keer worden er kleine en grote geheimen met de lezer gedeeld, zodat je je eigen conclusies kunt trekken. De titel is goed bedacht. Na haar ongeluk heeft Karen geheugenverlies en is zij een vreemde voor Tom geworden. Maar wie is de vreemdeling die stiekem in het huis van de Krupps rondzwerft als zij niet thuis zijn?
Op het laatst beginnen de clichés en leugens een beetje te irriteren en ook het einde is een beetje flauw, maar verder is het een lekker lezend, onderhoudend verhaal. | 1pos
|
Een wat ouder boek van Charles Den Tex maar niet minder goed! De zoon van een rijke multinational wordt door het plotselinge overlijden van zijn vader in ene de directeur van dit imperium. Gaandeweg blijkt dat er van alles mis is en niets is wat het lijkt of had moeten zijn. Benieuwd naar hoe het gaat eindigen............ | 1pos
|
Mia heeft moeite met lezen en wordt in de klas uitgelachen als ze het weer eens verkeerd doet. Ze wil zo graag in plaats van een motiverend hartje een sterretje krijgen, wat voor goed gedaan staat, maar hoe hard ze het ook probeert, het lukt maar niet.
Iedere zaterdag gaat ze naar de bibliotheek, wat ze ook niet leuk vindt, maar deze keer is het anders: ze mag Bonnie, een van de bibliotheekhonden, voorlezen. Bonnie luistert zonder oordelen en dat geeft Mia steeds meer zelfvertrouwen. Maar dan ineens is Bonnie er niet meer…
Ik ben helemaal weg van dit prentenboek! De illustraties zijn zo mooi en vertederend en het verhaal is dat ook. Hoe geweldig is het dat zoiets echt bestaat! (zie stukje van de auteur hierboven) Ik vind het zo bijzonder wat honden teweeg kunnen brengen, dat ze mensen op zoveel manieren kunnen helpen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit verhaal gewoon met tranen in mijn ogen heb zitten lezen, het raakte me zo… En de leuke verrassing op het einde maakte de ontroering compleet.
Mia en de bibliotheekhond is een plaatje van een prentenboek en echt een prachtverhaal. Wat een mooie manier om dyslexie bespreekbaar te maken en wat een mooie manier om kinderen met dyslexie te helpen! | 1pos
|
Een kind van God is een prachtige verhalenbundel van Rachida Lamrabet. Vaders liggen in de knoop met zichzelf, een moeder vecht met hart en ziel voor haar kind en de volgende generatie tracht uit onzekerheid, de ambivalentie en de humor een beter leven te puren. De manier waarop de verhalen met elkaar in verband staan is heel interessant. Soms maken personages of gebeurtenissen uit eerdere verhalen onverwacht opwachting in een nieuw verhaal. Lamrabet schrijft over levensechte mensen, vaak over mensen in een minderheidspositie. Geloof, stereotypering en migratie spelen een belangrijk rol in de verhalen. Ik wil meer lezen van deze auteur!
Een kind van God opent met het verhaal ‘NV De Vlaeminck’. Even was ik in de war door het feit dat er twee personages enkel met hij werden benoemd. Maar algauw was ik onder de indruk van de man die al zijn stappen telt en die niet kan omgaan met verandering. Zijn karakterschets voelt realistisch - helaas ook in al zijn veroordelende trekjes. Een sterke opener, die je doet verlangen naar meer.
Het verhaal ‘Meneer Dubois’ speelt zich af in een verzorgingstehuis waar de man op leeftijd net naar verhuisd is. Het vorige centrum waar hij woonde ging failliet. Verpleegster Calixe verhuist met hem mee. Algauw blijkt dat beide personages een bijzondere band hebben. Ondertussen krijgt de verpleegster het gevoel dat zowel zij als haar zoontje anders behandeld worden vanwege hun huidskleur.
Rachid is op zoek naar een job. Ondanks zijn feilloze Nederlands, zijn keurige CV en zijn motivatie wordt het hem niet makkelijk gemaakt. Ondertussen vergelijkt zijn moeder hem voortdurend met de zoon van Si Chaib. “Hij werkt, is getrouwd en slaat nooit een vrijdaggebed over! En hij is jonger dan jij!” Maar dan krijgt Rachid een kans.
‘Bunicâatjes, een kortfilm’ is het verhaal van de elfjarige Petru. Een Roma jongetje dat steeds met zijn ouders verhuisd. Gelukkig zijn de bunicâatjes er om hem gezelschap te houden. Totdat ze ontbreken in zijn nieuwe huis. Wanneer hij ook nog eens geweigerd wordt voor de buurtschool, neemt Petru het heft in eigen hand. Een schattig en vertederend verhaal, waarin op een toffe manier verwezen wordt naar het eerste verhaal.
‘Van de liefde en de haat’ liet me sprakeloos achter. Ik heb er geen woorden voor. Vervolgens speelt ‘De wandeling’ zich af in de gevangenis.
“De hel van het wachten, dat was deze plek.”
Tegen het einde krijgt dit verhaal een magisch-realistisch tintje. Dat was niet helemaal aan mij besteed. Maar de schets van de gevangenis met al haar bewoners vond ik zeer sterk.
Voor het volgende verhaal, ‘Aachira Airlines’, verplaatsen we ons naar een psychiatrische instelling. Deze setting voelt heel authentiek. Hannelore Vederlicht vertelt over haar ontvoering door buitenaardse wezens, terwijl Ouarda mensen tickets naar El Aachira probeert te verkopen. Ondertussen is ze verliefd op Johan. Een leuke jongen, die haar ook wel ziet zitten. Er is alleen een klein probleem. Johan is geen moslim.
“Door een fout was Johan geen moslim. En was ik gedoemd om een ongelukkige, maar devote moslima te zijn.”
Melek moet in ‘Een kind van God’ toezien hoe haar babyzoontje Furkan in een christelijk gezin terecht komt. Zelf wil ze dat haar zoontje besneden wordt, maar daar lijkt het adoptiegezin het niet mee eens te zijn. Melek spant een rechtszaak aan. Een prachtig geschreven verhaal, waarin je de pijn van de moeder voelt.
De kracht van Rachida Lamrabet zit in haar levensechte personages. Ik heb het gevoel dat ik haar personages zo in Brussel - of eender waar - tegen zou kunnen komen. Helaas geldt dat ook voor het hoofdpersonage van het verhaal 'Jihab'. Wat een walgelijk vooringenomen persoon is dat! Wanneer ze aan haar experiment begint lijkt het tij te keren, maar algauw keert ze terug in haar eigen vooroordelen. Spijtig genoeg is dit sprekend voor veel mensen in onze maatschappij.
In ‘Ammetis, de slaper’ praat een ongeboren baby tegen zijn moeder. In ‘Mercedes 207’ zijn twee mannen vanuit Marokko onderweg naar huis, Antwerpen. Daar, in het land van de zorgen, worden ze ontvangen door racisten. Tot slot neemt ‘De fotografe’ op kunstzinnige wijze wraak op de concurrentie.
In Een kind van God zoeken de personages een plek in onze multiculturele samenleving. Met een vlotte pen beschrijft Lamrabet herkenbare situaties. Ze neemt echter geen standpunt in, dat is aan de lezer. Een prachtige bundel. ★★★★★
Deze recensie verscheen ook op Boekvinder.be. | 1pos
|
Wow! Het zit erop..! De Oversteek trilogie is op zijn einde.
‘De stad van spiegels’ is een laatste deel die heeft gebracht wat ik hoopte en toch ook weer niet. Michael kwam weer terug, en dat is toch een van mijn favorieten. Peter is er weer en volwassen geworden blijft hij de Peter zoals ik hem heb leren kennen uit de eerste twee delen. Sara en Hollis zijn van de partij, Kate is groot geworden. Amy is er natuurlijk bij en Caleb is geen klein kind meer.
Wat ik het heerlijkst vond, was het stuk over Tim Fanning. Zijn verhaal, ik merkte dat ik mezelf er in verloor. Het voor me zag en me in zijn wereld waande. Zijn pijn, wanhoop en verdriet voelde.
Cronin heeft een wereld gecreëerd waarvan je hoopt dat je er nooit in terecht komt. Griezelig realistisch zijn de menselijke reacties op de uitbraak van het virus. Het doet me afvragen hoe ik zou reageren, hoe ver ik bereid ben om te gaan. Want het zal toch maar gebeuren dat een of andere hooggeplaatste pief besluit een experiment te doen wat misschien wel goede intenties heeft maar alleen maar mis kan gaan. En dat is een reëlere angst dan we allemaal willen weten, vrees ik.
Wow, ik kan niet anders zeggen. Wow. Wat een boeken. ‘De Oversteek’ is net wat beter dan ‘De Twaalf’ maar ‘De stad van spiegels’ is een fantastisch einde en met z’n drieën schitteren ze op eenzame hoogte. Een serie dat je bij blijft. Waarvan je nooit zal vergeten dat je hem hebt gelezen. Een serie die je met liefde wil herlezen. En herlezen. En dan nog een keertje zal lezen.
Wat ik al vreesde toen ik ‘De Twaalf’ uit had gelezen, is waarheid geworden. Nu ik het derde deel uit heb gelezen, voel ik me vooral leeg en een beetje verdrietig. Het is klaar en ik kan niets meer lezen over Peter, Amy, Michael, Sara en de rest.. Ik val in een gat én ben tegelijkertijd dolgelukkig dat ik dit verhaal heb mogen lezen en hiervan heb mogen genieten.
Iedereen die van dit genre houdt, kan ik de boeken van harte aanbevelen! Wel vooral alle drie lezen, samen zijn ze sterk! Lees je er maar één van de drie, of twee van de drie.. dan mis je gewoon te veel. | 1pos
|
Aangrijpend, diep en lief, onschuldig bijna, zo zou je dit boek kunnen omschrijven. Aan het woord is Mafalda die 9 is (bijna 10) en je kijkt door haar ogen de wereld in. Dit moet je figuurlijk nemen want Mafalda ziet haast niets meer: ze wordt in korte tijd blind. Op haar eigen kinderlijke maar daarom directe manier legt ze uit hoe ze elke dag beleeft. Ze vertelt over haar angsten, haar kat, haar vriendschap met Filippo – die ze eerst op afstand probeert te houden, over Estella, een Hongaarse vrouw en over haar fantasieën. Ze denkt dat haar overleden oma in de grote kersenboom woont, waar ook fantasiefiguur Cosimo (uit een boek) vertoeft. Het is toegankelijk geschreven, in korte hoofdstukken verdeeld en het doet je glimlachen en slikken, want behalve leuk is het vooral aangrijpend. Een aanrader, ook voor de jeugd. | 1pos
|
Eduard moet een brilletje... Maar dat wil hij helemaal niet!
Hij wil zo zijn als iedereen is... Hij droomt erover en wordt er verdrietig van. Maar dan fluistert de mevrouw van de brillenwinkel in zijn oor dat je met een bril bijzondere dingen ziet... En dan gaat Eduard, met bril, de wereld om hem heen anders bekijken. Van alles valt hem op. De nerven in de blaadjes van de boom, een duif op een nestje en ook samen met papa en mama zijn zoekboeken bekijken ineens weer leuk! Saaie, witte wolken worden ineens ridders op een paard, achterna gezeten door vuurspuwende draken... En wat zijn dat mooie sproetjes op Linda's wang!
Door zijn bril is Eduard's wereld een stuk mooier en completer geworden en als klap op de vuurpijl heeft hij nu ook een vriendinnetje... Zo zie je maar wat een bril allemaal kan doen!
Soms hoef je alleen maar net iets beter of anders naar de wereld te kijken... en dat geldt ook voor alle kindjes zonder bril!
Ik zie, ik zie is een grappig en verrassend prentenboek met tekst van Pimm van Hest. Op een speelse manier kunnen kinderen worden voorbereid op een bril en is de boodschap vooral... een brilletje is zo gek nog niet; de wereld wordt er leuker van! De mooie, kleurrijke illustraties van Nynke Talsma hebben grappige en verrassende details.
Het verscheen bij uitgeverij Clavis en is geschikt voor kinderen vanaf 4 jaar.
Pimm van Hest (1975) werd geboren in Veldhoven. Tijdens zijn opleiding als leraar in het basisonderwijs schreef hij als afstudeerproject voor kinderen: 'De mysterieuze avonturen van Heob en zijn vrienden'. Daarna volgde hij een studie psychologie, waarbij hij in zijn vrije tijd werkzaam was in een boekhandel in Eindhoven. De adoptie van dochter Moira inspireerde hem tot een kinderboek over adoptie: Rosita.
Nynke Talsma (1975) werd geboren in Delfzijl. Zij studeerde aan de kunstacademie in Kampen. Haar werk kenmerkt zich door het gebruik van aquarel, pen en inkt. Zij werkt momenteel voor diverse uitgeverijen in binnen- en buitenland. | 1pos
|
Miryem is de dochter en kleindochter van een geldschieter. Haar vader is niet goed in zijn beroep. Als Miryem het op een dag zat is, besluit ze de zaken van hem over te nemen. Miryem blijkt een natuurtalent te zijn. Het gaat weer beter met haar gezin, maar helaas trekt ze op deze manier ook de aandacht van de Staryk koning. Een duister, angstaanjagend wezen wat in zijn koninkrijk woont, parallel aan de mensenwereld. Hij geeft haar een opdracht. Verander zilver in goud. Lukt dit niet dan zal ze sterven, lukt dit wel dan zal hij haar belonen.
Spinning Silver is een hervertelling van het sprookje Repelsteeltje. Hoewel het originele verhaal niet één op één gevolgd wordt, zijn de overeenkomsten duidelijk zichtbaar in het verhaal. De schrijfstijl van Novik neemt je ook echt meer in een wonderlijke, magische wereld. Ze schrijft zeer beelden en bijna op een soort ouderwetse manier. Dit zorgt voor een echte sprookjesachtige stemming.
Het tempo van het verhaal ligt, zeker in het begin, wat traag. Maar er is geen enkel moment dat dit echt gaat storen. Zoals het een echt sprookje betaamd, wordt er veel uitleg gegeven over de omgeving, hoe deze magische wereld eruit ziet en wie er precies allemaal in leven.
Novik gebruikt in dit boek meerdere perspectieven; iets wat je tegenwoordig wel vaker ziet, vooral in YA fantasy. Wat opvalt is dat ze gebruikt maakt van veel perspectieven. In totaal wordt het verhaal verteld vanuit wel 6 of 7 verschillende personages. Ook is de wisseling niet altijd duidelijk omdat het perspectief vaak midden in een hoofdstuk wisselt, zonder dat dit echt aangekondigd wordt. Dit maakt dat het leestempo soms nog meer vertraagd.
Uiteindelijk kan ik toch wel zeggen dat ik erg genoten heb van dit boek. Mijn verwachtingen waren niet heel hoog, omdat ik Uprooted erg vond tegenvallen toen ik het vorig jaar las. Maar na dit verhaal wil ik zeker nog eens een verhaal; bij voorkeur een hervertelling van Naomi Novik lezen. | 1pos
|
Ik vind het heerlijk om Hermans te lezen. (Dit merkte ik als middelbare scholier al bij 'De donkere kamer van Damocles'.) Ik had 'Nooit meer slapen' al bijna drie jaar in de kast staan, maar heb het voor de Week van het Vergeten Boek dan eindelijk gelezen. Dat had ik natuurlijk veel eerder moeten doen, want ik heb ervan genoten! Het lezen over Alfreds tocht door het noorden van Noorwegen was voor mij ontspannen. Alsof ik erbij was, maar dan zonder de muggen, etc. Het verhaal is makkelijk te volgen en tegelijkertijd zit het vol diepere lagen. Het eind grijpt weer terug op het begin. Dan blijken de dingen toch wel anders in elkaar te zitten dan Alfred dacht. Hij heeft niet gezocht waar hij oorspronkelijk naar op zoek was, maar hij heeft wel veel andere ontdekkingen gedaan. | 1pos
|
Weer een bijzonder verhaal van Wanda Bommer. In eerste instantie lijkt het te gaan over een echtpaar, veertigers (Rogier en Claire), en hun tweelingmeisjes, die overigens naamloos door het boek gaan maar daar heb je als lezer pas erg in als het boek op zijn eind loopt, die een roadtrip maken door Californië.
Het huwelijk loopt al een tijdje niet echt lekker meer en de reis moet alles weer recht trekken. De meisjes op de achterbank bekijken hun ouders als door een vergrootglas en zorgen voor de nodige humor.
Gaandeweg de reis merkt de lezer dat er van alles speelt. Claire heeft een baanbrekend artikel geschreven maar Rogier probeert koste wat het kost publicatie tegen te houden. Waarom? Bovendien hangt Rogier driekwart van de vakantie aan de telefoon en lijkt hij er met zijn gedachten niet echt bij.
Naar het einde toe wordt het boek wat grimmiger en voel je gewoon dat er iets gaat gebeuren.
Het is moeilijk dit boek weg te leggen. Wanda Bommer heeft een fijne schrijfstijl, niet moeilijk en ze neemt je mee in de gedachten van de personages. De hoofdstukken zijn relatief kort en worden beschreven vanuit de gedachten van de hoofdrolspelers. Is dit in het begin nog een beetje verwarrend, al snel lost zich dit probleemloos op.
Je wordt het verhaal binnen gezogen en af en toe lijkt het wel of je zelf op de achterbank zit. Het enige minpuntje dat je zou kunnen noemen, is dat je als lezer wilt weten hoe het verder gaat. Er blijft iets knagen na het dichtslaan van het boek. 4 **** | 1pos
|
De cover mag dan niet zo geweldig zijn, maar laat je daar absoluut niet door afschrikken, want zoals de titel al doet vermoeden, het is een komisch verhaal waarbij je geregeld in een deuk ligt. Vanaf de eerste zin, dat overigens een geweldige openingszin is, zit je in het verhaal dat je niet meer los wilt laten en aan het eind, wil je enerzijds het boek uit hebben omdat je wilt weten hoe het afloopt, maar anderzijds wil je eigenlijk nog geen afscheid nemen van Honey en haar geweldige vriendinnen en de bewoners van het verzorgingshuis waar ze werkt omdat je weet dat je ze ontzettend gaat missen. Zelfs haar knorrige, zacht uitgedrukt, buurman ga je missen. Die zit na het lezen in je hart.
Het verhaal is niet altijd even komisch, soms moet je een traantje wegslikken omdat het even emotioneel wordt door bepaalde gebeurtenissen waardoor je het met bepaalde mensen te doen krijgt, maar dat duurt nooit lang omdat een luchtige opmerking je dan weer aan het lachen maakt of in ieder geval een (flauwe) glimlach op je gezicht brengt. Het plot is voorspelbaar, maar dat is niet erg, omdat je stiekem ook niet anders verwacht.
Doordat het beeldend is geschreven heb je het gevoel dat je het verhaal zelf beleeft. Het boek leest lekker weg. Het verhaal is zo opgebouwd dat je langzaam door diverse gebeurtenissen, een terugblik van Hal en een enkele date van Honey naar het plot wordt geleid. Er zitten eigenlijk 4 verhalen in het verhaal die uiteindelijk tezamen komen. Het verhaal van Honey, die volgens haar vriendinnen nodig een pianoman moet vinden. Het verhaal van 2 zussen die ineens met iemand geconfronteerd worden. Het verhaal over een verzorgingstehuis die met sluiting bedreigd wordt en het verhaal van Hal die niet zomaar is wie hij is. Hoe het allemaal precies zit, mag je zelf gaan lezen.
Bepaalde stukjes zijn wel erg ongeloofwaardig, maar maken maken het verhaal daardoor wel leuker dan het zou zijn als die weggelaten waren. | 1pos
|
Gezien de reacties kan ik bijna niet wachten om in het boek te beginnen. Gisteravond heb ik de voorganger, Oorlogskind, uitgelezen en dit boek ligt al klaar om in te starten. Vanavond ben ik weer voor de wereld verloren! | 1pos
|
Afgelopen zomer bracht Isa Maron ons het eerste deel van haar 4 delige serie de Noordzeemoorden.
Galgenveld, de titel van het eerste deel, kreeg al snel bekendheid door een grote mediacampagne en het regende vele positieve reacties. Zelf was ik ook enorm enthousiast en keek met smart uit naar het vervolg. Dat de auteur niet heeft stilgezeten, mag gezegd worden, want binnen een half jaar is het tweede deel er al, met de titel IJskoud.
Het begint allemaal met de verdwijning van de 7 jarige Jesse van Dijk, die zomaar van het één op het andere moment spoorloos is, is het kind weggelopen of is er sprake van ontvoering? Dit wordt al snel duidelijk als er meer kinderen verdwijnen. Dit speelt zich allemaal heden ten dage af, rond de intocht van Sinterklaas.
Met IJskoud kunnen we ons weer verliezen in Isa's heerlijke schrijfstijl, met humor, realiteit en actualiteit. Goed uitgediepte karakters die steeds meer uit de verf komen en ook worden er verbanden gelegd naar het eerste deel. Voor de mensen die dit geweldige boek gemist mochten hebben. Maar uiteraard wil je niets missen van deze geweldige serie dus ik zou zeker ook het eerste deel lezen. Het hele verhaal speelt zich allemaal als een film af in je gedachten en ook de (mysterieuze) stukken in Londen vind ik bijzonder boeiend.
Het verhaal van Kyra gaat verder, die dieper op de zaak van haar verdwenen zus Sarina induikt. En we komen uiteraard ook meer te weten van Maud, die met een klopjacht op de daders bezig is, in een zaak waarin elke minuut telt en daarnaast ook nog worstelt met haar eigen drukke leven en verleden. Het boek is weer lekker spannend, hoewel ik soms wel enige gruwel elementen uit het eerste deel mistte, ook waren er een paar toevalligheden waar ik me in eerste instantie aan stoorde, maar dit maakt Isa goed door hier later alsnog een verklaring voor te geven. Enkele dingen in deze lopende zaak duurden naar mijn idee soms iets te lang, maar dit maakt de auteur weer goed in het slotstuk.
Met IJskoud bewijst Isa wederom dat ze een auteur is om in de gaten te houden. De Noordzeemoorden is smullen en verplichte kost voor elke thrillerfan en leent zich ook bijzonder goed voor een tv-serie of verfilming. Met nog 2 boeken op stapel en de filmrechten die door A-film aangekocht zijn, kan ik en de inmiddels grote schare fans hier nu al reikhalzend naar uitkijken! | 1pos
|
Holly Krauss is een meid die alles heeft in haar leven, samen met haar beste vriendin Meg heeft ze samen een bedrijfje opgezet, ze is getrouwd met een hele lieve vent Charlie. Alleen soms doet Holly rare dingen die ze naar afloop niet eens meer kan herinneren. Steeds vaker gebeuren er rare dingen. Ze heeft een one night stand met Rees, die haar daarna blijft stalken, haar blijft opzoeken, haar slipje opstuurt naar Charlie. Ze is een tijdje omgegaan met Stuart een klant van haar bedrijf, ze komen op de raarste plekken, een kunstgalerie, waar ze impulsief een kunstwerk koopt. Een partijtje pokeren, waarbij ze heel veel geld verliest en de schuld eisers willen geld zien en elke keer als een mannetje langsturen en ze heeft geen geld komt er meer bij. Op een gegeven moment is het een en al chaos in Holly's hoofd en doet ze iets stoms, dat zorgt ervoor dat ze moet worden opgenomen en ze onderzocht moet worden. De diagnose luidt: manisch-depressief. Al die tijd in het ziekenhuis zorgen Charlie en Meg voor Holly. Maar Meg vermoedt dat Charlie vreemdgaat met de buurvrouw Naomi. Ook als Holly weer naar huis mag, heeft Meg het gevoel als of er iets niet klopt en dat haar vriendin in gevaar is. Haar angst wordt waarheid.... | 1pos
|
Wederom een topper van Camilla Läckberg. Ik vind het heerlijk om telkens de hoofdpersonen beter te leren kennen. Het verhaal zat weer subliem in elkaar. De afwisseling tussen het verleden en heden is duidelijk, niet verwarrend en een echte toevoeging. Bij haar boeken heb ik tijdens de uitwerking van het plot op het einde altijd een paar momentjes dat ik het boek weg moet leggen, na moet denken en alles moet laten bezinken. Dat vind ik echt heel knap, dus op naar Zeemeermin! | 1pos
|
‘Alweer een bestseller’ is een modernere, frissere nieuwe editie van ‘Bestseller’ uit 2010 en is zeker aan te bevelen voor de beginnende en enigszins gevorderde schrijver. Het geeft prettig leesbare tips over schrijven en nuttige informatie over de wereld daaromheen.
30 van de in totaal 252 bladzijden met tekst gaan over het daadwerkelijk schrijven, 76 als je het deel ‘Voorbereidingen’ meerekent, waar onderwerpen als perspectief, thema, conflict en personages worden besproken. Dat vind ik wat weinig voor een boek met ‘schrijftips’ in de ondertitel. Ik mis bijvoorbeeld tips over hoe je inspiratie kunt opdoen als je kampt met een schrijfblokkade. Ook kan er nog veel meer verteld worden over de onderwerpen die in de delen ‘Voorbereiding’ en ‘Het schrijven zelf’ aan bod komen, maar ik begrijp dat er ergens een limiet gesteld moet worden. En ‘schrijftips’ kun je ook in bredere zin opvatten, zoals hoe je het moet aanpakken om je manuscript gepubliceerd te krijgen - en wie weet ook vertaald en verfilmd (de delen ‘‘Insturen manuscript’ en ‘Uitgeverij’) en hoe verder te gaan als dat eenmaal gelukt is (het deel ‘Na je boek’).
Ik heb van die drie delen genoten. Niet alleen vanwege de nuttige informatie maar ook door het boeiende inkijkje in de wereld van agentschappen, uitgeverijen, co-agenten en meer.
Een meerwaarde zit zeker ook in de combi van boek en tv-programma ‘De pennen zijn geslepen’. Met de laatste worden de lessen in de eerste concreet gemaakt en dat werkt heel verhelderend.
Wil je ooit een roman, thriller of ander fictieboek schrijven, lees dan zeker dit boek. | 1pos
|
Sommige verhalen zijn zó geweldig, die blijven je voor altijd bij...
De hoofdpersonages worden je persoonlijke helden. (Tenminste, zo werkt dat bij mij)
Dit is zo'n verhaal, dit is zo'n verhaal dat je beleefd in plaats van dat je het alleen
maar leest en Kvothe bleef daarna mijn held.
Kvothe verteld in dit boek het eerste gedeelte van zijn levensverhaal.
Hoe zijn familie vermoord werd, hoe hij als kind rondzwierf in Tarbean en hoe hij ging
studeren om zich te kunnen wreken. Zijn leven zit vol met hoogte- maar vooral diepte-
punten, het tekent hem maar maakt hem vooral steeds sterker.
Ondertussen runt hij zijn herberg en doet hij alsof hij iemand anders is aangezien
hij -in de loop der jaren- verantwoordelijk is geweest voor spectaculaire heldenverhalen
waarmee hij een legendarische held is geworden.
Pat is ontzettend goed in het neerzetten van sferen en details, zonder dat het saai of
vervelend wordt. Het hele verhaal is tot in de puntjes uitgewerkt, maar gaat -zeker na
de eerste twee hoofdstukken -als een speer.
Dit boek is gewoon geweldig goed geschreven en dat geldt zeker ook voor
het vervolg: 'De angst van de wijze.' | 1pos
|
Ik heb bij ieder nieuw boek in deze reeks een beetje schrik dat J.D.Robb haar hoge niveau niet gaat kunnen behouden. In het verleden maakte ik het immers al vaker mee dat ik een geweldige serie leek te ontdekken en die vervolgens na enkele boeken plots erg achteruit leek te gaan. Ik weet niet hoe J.D.Robb het klaarspeelt maar ik vond dit boek zelfs nog beter dan zijn voorgangers en ben heel blij dat die angst ongegrond is.
Net als bij de voorgaande delen zijn het ook hier dezelfde ingrediënten die ervoor zorgen dat dit zo’n geweldig boek is. J.D.Robb slaagt er perfect in om haar personages heel goed uit te werken. Ze zijn allesbehalve perfect en net dat maakt hen zo sympathiek. Hoe meer fouten je ontdekt hoe meer je van hen lijkt te gaan houden. Van Eve en Roarke, maar ook van Peabody die erg strikt te werk gaat maar tegelijkertijd haar loyaliteit steeds laat doorwegen én nog steeds onder de indruk is van alle weelde ten huize Roarke. Zelfs de norse Summerset is een onmisbaar personage in deze reeks en danzij dit boek ga je hem als lezer nog meer waarderen.
Ook dit zesde boek werd spannend, misschien zelfs nog spannender dan het vorige deel. Aspecten als humor, drama, vriendschap, loyaliteit, liefde én spanning worden perfect op elkaar afgestemd in ‘Vermoord uit wraak’. Ja hoor, ik ben een nog grotere fan geworden. | 1pos
|
Rachel is een labiele, gescheiden vrouw die de drank niet kan laten staan. Elke ochtend zit zij in de trein naar Londen, en elke avond weer in dezelfde trein naar huis. En elke dag stopt deze trein voor een rood sein, zodat ze goed zicht heeft op de mensen die aan het spoor wonen. Zo ziet ze elke dag “Jess en Jason” –zoals zij ze heeft genoemd- en fantaseert ze hoe gelukkig zij zijn samen en wat een leuke mensen het wel niet zullen zijn.
“Terwijl we voor het rode sein staan, kijk ik naar hen uit. Jess zit, zeker in de zomer, vaak ’s ochtends buiten koffie te drinken. Jason zie ik lang zo vaak niet, die is veel op pad voor zijn werk. Maar zelfs als ze er niet zijn, denk ik erover na wat ze aan het doen zijn. Misschien hebben ze vandaag allebei een dag vrij en ligt zij in bed, terwijl hij een ontbijtje klaarmaakt, of zijn ze samen gaan hardlopen, want dat zijn het soort dingen dat zij doen.”
Megan (Jess) is een onrustige, knappe vrouw die veel geheimen met zich meedraagt. Ze is werkeloos geworden, kan ’s nachts niet slapen en heeft nog veel verdriet van de dood van haar broer. Megan is getrouwd met de jaloerse Scott en samen wonen ze aan het spoor, waar elke ochtend de trein naar Londen voorbij komt.
Op een ochtend wordt Megan vermist, nadat ze een flinke ruzie met haar man heeft gehad.
De avond van Megan’s verdwijning is Rachel stomdronken thuis gekomen, onder het bloed en met een buil op haar hoofd. Ze heeft geen idee wat er gebeurd is. Als ze in de krant leest dat “haar” Jess is verdwenen, is ze flink in shock en doet ze er alles aan om haar herinneringen terug te krijgen. Ook licht ze de politie in, om hen te vertellen dat ze verdachte dingen vanuit de trein heeft gezien. Dit veroorzaakt veel problemen, en Rachel staat er dan helemaal alleen voor. De slechte verhouding met haar ex-man en zijn nieuwe vrouw doen ook niet veel goeds voor haar.
Het verhaal leest gemakkelijk, zonder ingewikkelde zinsconstructies en afleidende bijzaken. Elk hoofdstuk is in de ik-vorm, met de ene keer Rachel aan het woord en de andere keer Megan. Op deze wijze verbinden de levens van beide vrouwen zich, en komt de lezer er langzamerhand achter wat er precies is gebeurd. Ik houd absoluut niet van flashbacks, maar in dit verhaal is het niet storend, en zelfs noodzakelijk.
Het boek begint met twee stukjes uit het verhaal, een soort proloog. Dit had beter achterwege kunnen blijven, aangezien het al een flink stuk verklapt. Ik ben iemand die nooit de achterflap van een boek leest, omdat ik me wil laten verrassen. Door deze stukjes te lezen, is direct al veel duidelijk.
In veel boeken zijn de hoofdpersonen mensen, waar je van gaat houden op één of andere manier, of ze nou sympathiek zijn of niet. Rachel is naïef, drinkt teveel, liegt, stalkt en heeft weinig ruggengraat. Het is erg moeilijk om jezelf met haar te identificeren. Ook de andere personages lopen niet over van sympathie. Dat maakt het geheel een beetje treurig en somber.
Halverwege het boek loopt de spanning iets terug, en het einde komt niet als een complete verrassing. Toch is het geheel leuk in elkaar gezet, en is het een perfect boek om op het strand of bij de rand van het zwembad te lezen.
Paula Hawkins heeft 15 jaar als journaliste gewerkt, voordat haar debuut “Het meisje in de trein” uit werd gebracht. Haar grote voorbeelden zijn Agatha Christie en Donna Tart. Ze is in Zimbabwe geboren en is in 1989 naar Engeland verhuisd. | 1pos
|
Na een lange aanwezigheid in Spanje keren Julius Caesar en Brutus Marcus terug naar Rome. Het is tijd want intriges brengen Rome aan de rand van het bankroet en van de oorlog.
Julius stelt zich kandidaat als senator. Hij wordt wel gekozen, maar 3 bazen, Pompeius, Cassius en Julius, is teveel en dus vertrekt hij terug ten strijde, deze keer richting het noorden, over de Alpen naar Gallië.
En wie de dappersten der Galliërs zijn weten we allemaal. Het wordt bijna zijn dood. Niet alleen zijn de Galliërs taaier en groter in aantal dan verwacht, ook de winters zijn kouder en harder. Sneeuw en regen, verwoeste oogsten en honger zijn hun deel.
Ondertussen zijn de signalen die Julius uit Rome krijgt niet goed, bendes terroriseren Rome, winkeliers worden afgeperst, vrouwen verkracht, er wordt gemoord en gemarteld dat het een lieve lust is. Pompeius roept zichzelf tot dictator uit om de orde terug te kunnen herstellen.
Het is tijd dat Julius Caesar naar Rome teruggaat om orde op zaken te stellen en dat zal in het laatste deel van dit episch verhaal dan ook gebeuren.
Werkelijk een heerlijke cyclus om te lezen, helemaal niet storend dat het verhaal zich meer eeuwen geleden afspeelt. | 1pos
|
Teun van de Keuken is opgegroeid in de jaren tachtig. Een tijd waarin ik zelf midden in de puberteit zat en er van alles gebeurde. Crisis, werkeloosheid, woningnood, krakersrellen, de turbulente Kroning van Beatrix, de vredesdemonstraties. Heel herkenbaar. Ook al ben ik anders opgegroeid; zijn ouders zijn niet met die van mij te vergelijken, het toenmalige linkse, intellectuele milieu is mij welbekend. Ik vind het knap hoe hij met de nodige afstand zijn jeugd beziet. Met humor, beeldend en treffend schetst hij zijn persoonlijke geschiedenis. Niet veroordelend, maar tussen de regels liggen de vraagtekens en onbeantwoorde vragen. Over opvoeden bijvoorbeeld. | 1pos
|
Dit is een verbluffende roman. Vind ik. Soms beetje Twilight zône.
Zo'n 30 verhaalgedeelten- zich afspelend in verschillende tijden - tussen 1778 en 2009. Over een autistisch kindje van een Joodse moeder en Indiase vader die plots verdwijnt en weken later weer opduikt. En de hoofdpersoon in het ene verhaal speelt in een ander verhaal 11 jaar later een bijrol. En volgens mij was hier ook sprake van de verdwijning van een jong kindje... Over een rockster, over een ex-sekte lid, over een Irakese vluchteling en over een 18e eeuwse Franciscaan. = Deze verschillende verhaallijnen hebben wel iets gemeenschappelijks ... een woestijn en een rotsformatie en buitenaards leven. | 1pos
|
Het spionagewereldje is nooit echt aan mij besteed geweest. Waarschijnlijk is het een paar keer te vaak gepersifleerd geweest in allerlei films en feuilletons die ik in mijn jeugd heb gezien. Anderzijds ben ik dankzij het werk van o.a.Tomas Ross- wèl verhangen geraakt aan factie. Geschiedenis lezen is één, waargebeurde verhalen uit een tijd die je zelf bewust hebt meegemaakt is nog nèt iets anders. Ik begon dus met gemengde gevoelens aan Schaduwspel.
Het verhaal gaat vrij vlot van start met de rekrutering van de uitverkoren negen. De opleiding, de geleide manier waarop ze op elkaar afgestemd worden en er banden ontstaan, die later van cruciaal belang zullen blijken te zijn
Het is indrukwekkend en beangstigend hoe zelfs camaraderie en vriendschap kunnen geïnduceerd worden.
Op het moment dat de lezer door de wachtperiode heen moet tussen de opleiding en de eerste opdracht van de eenheid wordt het allemaal een beetje saai en langdradig. Toch had ik heel de tijd het gevoel dat dit essentieel was in het verhaal. Ook voor het Elitekommando was dit ongetwijfeld een rotperiode en hoe kan de auteur dit beter overbrengen dan door de lezer ook even op hete kolen te plaatsen? Net als ik het bijna beu begon te worden, kwam er weer beweging in het verhaal en hoe! Vanaf dan gaat het allemaal op een zenuwslopende manier door. Ook de druk op de privé-levens en de omgeving, de gedwongen geheimhouding, het noodzakelijke liegen en uitvluchten zoeken om steeds onverklaarbaarder afwezigheden te verklaren. Het draagt allemaal bij tot de tastbare realiteit in dit boek.
Ik ben nog steeds geen echt spionageliefhebber. Maar een boek van dit gehalte wil ik graag nog eens onder handen nemen. Een stevige aanrader. | 1pos
|
Het echtpaar French behoeft geen enkele introductie meer. Hoewel hun eerdere thrillers al gebaseerd waren op de duistere en onbestemde kanten van de geest, zijn ze met Blauwe maandag een nieuwe weg ingeslagen. Waar andere thrillerschrijvers hun verhaal door de ogen van een rechtsprekende, een rechercheur of een patholoog-anatoom vertellen, zo heeft French gekozen voor de vakkennis in de psychiatrie in de persoon van Frieda Klein, een psychoanaliste. Blauwe maandag is het eerste deel in een serie met deze Frieda Klein als deskundige sidekick van de Londense recherche.
Frieda Klein heeft een eigen praktijk en naast haar werk leidt ze een strak en georganiseerd leven. Ze heeft een hart voor haar patiënten, voert haar werk naar eer en geweten uit en we leren haar kennen als een vrouw die ondanks haar specialisme ook haar menselijke beperkingen heeft. Ze leeft solitair en hecht veel waarde aan haar privéleven. Haar contacten met familie, vrienden en vakgenoten zijn warm, maar gedoseerd. Tijdens slapeloze nachten, als haar hoofd gonst van onopgeloste vraagstukken, kiest ze al eens voor een stevige wandeling door de stad.
In het eerste hoofdstuk verdwijnt een vijfjarig meisje, een misdrijf dat nooit is opgelost en als 'cold case' in de archieven is beland. Direct daarop introduceert French Frieda Klein op een van haar nachtelijke omzwervingen. Plompverloren komt zij binnenvallen, en enige relatie tot de verdwijning is niet te leggen. Het wordt nog verwarrender als de auteur een kinderlokker laat spreken. De belangstelling is gewekt, het mechanisme om door te willen lezen is in gang gezet.
Tijdens een van haar sessies ontdekt Frieda dat de dromen, wensen en verlangens van een van haar patiënten griezelig sterk overeenkomen met een zaak rond een onlangs ontvoerd jongetje. Heel langzaam dringt tot haar door dat er een connectie zou kunnen zijn, terwijl dit eigenlijk onmogelijk is omdat haar patiënt ten tijde van dit misdrijf een alibi had. Ze besluit toch om de politie in te lichten, waardoor ze haar pad van controle en beheersbaarheid van de geest noodgedwongen moet verlaten. De recherche legt vrijwel onmiddellijk een verband met de meer dan twintig jaar oude ontvoeringszaak van het vijfjarig meisje. Het plaatje lijkt compleet…
French is er meer dan behoorlijk in geslaagd de lezer op het verkeerde been te zetten en tot het einde te blijven verrassen met bizarre wendingen die aanvankelijk als een berg los zand zijn neergelegd. Een thriller van het hoogste niveau die alle aspecten bezit van spanning, spanning en spanning. Wie ’s nachts niet kan slapen moet meewandelen met Frieda Klein, een personage dat geloofwaardig en menselijk is neergezet in een ultiem spanningsveld tussen de krochten van de zieke geest en aardse misdaden. Subliem geschreven, een must! | 1pos
|
Jaren leden vond er in Concordia een Melt Down plaats en een groot deel van het gebied werd vernietigd. Dit zorgde voor chaos in het land en de Alkeiden zagen vanaf dat moment de kans om de leiding op zich te nemen. De Alkeiden werden in eerste instantie in alle regio’s ontvangen als vrienden, maar al gauw bleek dit een grote vergissing te zijn. Vanaf het moment dat ze de leiding hadden genomen eigenden de Alkeiden zich namelijk alle natuurlijke grondstoffen uit de omringende landen toe om hun eigen rijk weer op te bouwen. Door uit iedere regio iets waardevols en onmisbaars mee te nemen, bezegelt Concordia de zogenaamd gemaakte afspraken, wat in feite neerkomt op chantage. Als de Alkeiden naar het dorp van Falco komen om te onderhandelen met alle dorpshoofden over de olie die in de moerassen aanwezig is, vertrouwt Falco het niet en hij gaat op onderzoek uit. Falco ontdekt een aantal verontrustende zaken, maar niemand gelooft hem. De dorpelingen en vooral zijn vader, die dorpshoofd is, hebben maar weinig vertrouwen in Falco vanwege zijn onbezonnenheid waar hij om bekend staat. Als de onderhandelingen mislopen en er Stympha’s gestolen blijken te zijn, hebben zij het gevoel dat deze problemen met Concordia en de Alkeiden juist door zijn ondoordachtheid veroorzaakt zijn. Falco besluit om samen met zijn vriend Tycho de Stympha’s te bevrijden. Tijdens hun reis ontmoeten zij medestanders die ook problemen met Concordia hebben en komt Falco erachter dat de gevaren groter en ingewikkelder zijn dan hij had kunnen bedenken.
Falco en de gestolen Stympha’s is een spannend en vlot geschreven avontuur met hier en daar een vleugje humor. Je maakt kennis met de verschillende regio’s waaruit Concordia bestaat en hun bewoners. Deze volkeren en hun gebruiken worden besproken tijdens het verhaal zelf. Dit komt terloops ter sprake tijdens de avonturen die Falco beleeft, waardoor je de achtergrondinformatie als vanzelf in je opneemt. Ondanks de vele personages is het verhaal goed te volgen. Ze komen niet allemaal tegelijkertijd aan de beurt, de personages wisselen zich met regelmaat af. Buiten Falco en zijn vriend Tycho die samen het avontuur beleven, heeft elk ander personage op een bepaald moment een belangrijke rol in het verhaal, waardoor het aantal overzichtelijk blijft en het verhaal goed te volgen.
Er blijken veel zaken in het verleden te zijn gebeurd waar Falco geen weet van heeft. Zaken die in verbinding staan met de gebeurtenissen van nu. De schrijfster weet je te boeien door steeds kleine stukjes informatie geven. Het verhaal krijgt tijdens het lezen steeds meer vorm, de puzzelstukjes beginnen in elkaar te vallen en je begint het grotere plaatje te zien. Nienke Pool laat met dit verhaal zien dat ze beschikt over een grote dosis fantasie.
Het verhaal bestaat uit 6 delen, die elk een titel hebben. Op deze manier is het voor de lezer duidelijk waar je bent gebleven en wat je kunt verwachten. Ik vind dit aangenaam, het is een redelijk dik boek (400 pagina's) en op deze wijze is het vooral voor jonge lezers overzichtelijk. Daarnaast bevat het boek korte hoofdstukken, wat prettig leest. Elk hoofdstuk heeft een titel die in het kort weergeeft waar het hoofdstuk over gaat. Voorin het boek is een landkaart aanwezig, zodat je kunt volgen waar Falco zich bevindt tijdens zijn avonturen.
Tegen het einde van het verhaal kun je het boek nauwelijks wegleggen. Het is ongelofelijk spannend en Nienke Pool weet je tegen het einde meerdere malen goed op het verkeerde been te zetten. Het is echt geniaal bedacht.
Het is dan wel een kinderboek, maar ik heb het als volwassene ook met zeer veel plezier gelezen.
Ik geef Falco en de gestolen Stympha’s 4 welverdiende sterren. | 1pos
|
Een ontzettend indrukwekkend boek dat het verdient om net zo'n bestseller te worden als "Haar naam was Sarah" en "Het familieportret".
Zijn er 2 veschillende versies van dit boek? Wie weet dit? En verschilt dan alleen de voorkant? Ik heb zelf de andere versie (de filmeditie) | 1pos
|
Dubbelleven is een echte ‘Steel-roman’ waarbij je na de eerste pagina’s al helemaal in het verhaal zit. Wat Danielle Steel (1947) in dit verhaal heel goed doet is hedendaagse problematiek voorleggen. Veel mensen krijgen tegenwoordig te maken met een Post Traumatisch Stress Syndroom (een zeer ernstige angststoornis na een traumatische ervaring) en hebben moeite hun leven weer op de rails te krijgen. Dit verhaal is geschreven vanuit de twee personages Marshall en Ariana. Deze tegenpolen krijgen allebei te maken met een tegenslag die hun leven voorgoed zal veranderen. Voor de lezers doemt steeds de vraag op: wat zou jij doen?
De Amerikaanse Drugs Enforcement Administration (DEA)-agent Marshall Everett heeft zich maar liefst zes jaar lang voorgedaan als Pablo. Hij wordt de rechterhand van Raul, en runt samen met hem een van de grootste drugskartels in Zuid-Amerika. Pablo wordt verliefd op Rauls zus, Paloma, en besluit zijn leven met haar te gaan delen. Maar na jaren infiltratie in de onderwereld van Raul, moet hij plots het land uitvluchten als blijkt dat er een lek is. De negen maanden zwangere Paloma moet hij achterlaten bij haar maffiabroer. Marshall is vastbesloten om terug te gaan en het levenswerk van Raul voor eens en voor altijd de das om te doen, maar zijn DEA-baas heeft een ander plan voor hem in het verschiet. Als fulltime bewaker van de president komt de oude Marshall steeds meer terug en na een jaar is hij er klaar voor om weer de undercoverwereld in te gaan. Maar dan slaat het noodlot toe en kan hij niet langer zijn beroep uitoefenen. Compleet verslagen huurt hij een appartement in Frankrijk om tot rust te komen en zich weer te herpakken.
Ondertussen gaat het leven van Ariana ook niet van een leien dakje. Als ambassadeursdochter moet ze aan veel eisen voldoen en kan ze niet altijd haar draai vinden onder haar vaders bewind. Toch gaat ze met haar vader mee naar Argentinië om hem te steunen en de ambassade daar weer op te bouwen, maar ook voor haar slaat daar het noodlot toe. Ariana en Marshall zijn tot elkaar veroordeeld en willen hun leven weer opbouwen, maar is het verleden al klaar met hen?
Danielle Steel is al sinds jaar en dag een van de populairste romanschrijfsters ter wereld en haar nieuwste roman Dubbelleven is een waardige opvolger van haar ruim 90 romans. Het boek leest zeer vlot en de tijdsbogen zijn heel kort waardoor je van de ene situatie in de andere terechtkomt zonder lange pauzes en gekabbel. Er zijn nagenoeg geen momenten in het boek waar alles gewoon rustig voorbij gaat, je zit steeds in je achterhoofd met het idee dat er iets gaat gebeuren. Soms ontbreekt er wat diepgang in het verhaal. Wat pauzes in de verhaallijn, waarin een gewone normale dag beschreven wordt, zouden het verhaal ten goede komen. Wanneer Marshall bijvoorbeeld net is aangenomen als bewaker van de president, lees je de volgende alinea al hoe het enkele jaren later gaat.
Ondanks dat je weet dat Marshall en Ariana op de een of andere manier moeten samenkomen, laat Steel je keer op keer weer versteld staan door een onverwachte gebeurtenis. Een mooie roman die je echt aan het denken zet over je eigen leven en je vooral bewust maakt over wat geluk nou écht is. Ariana is bijvoorbeeld rijk en lijkt alles te hebben, maar als we iets heftigs en ingrijpends meemaken zijn we toch aangesteld op familie en vrienden, en die zijn niet te koop. Marshall is eigenlijk het tegenovergestelde; sterk, stoer en mannelijk, maar hij kan zijn droom niet langer volgen. Zou je dan de kracht kunnen vinden om toch door te gaan? Dubbelleven is zeker de moeite waard om te lezen! | 1pos
|
Dit was weer zo'n boek dat ik niet weg kon leggen voor ik aan de laatste pagina was gekomen.
Vreselijk spannend tot bij het verrassende einde [dat ik totaal niet zag aankomen; ik zat in een heel andere denkpiste]
Toch geen vijf sterren, maar vier want ik ergerde me nogal aan de veel te vaak gesmakte stukjes kauwgom van Tess en aan de geschilde appels van Lammers. Ook vond ik de lijn over de gemartelde Hans er een beetje bij de haren bij gesleurd. Ik kan die verhaallijn nog steeds niet goed plaatsen en zie er niet echt het nut van in. Maar dat kan ook aan mezelf liggen.
Al met al toch een boek waar ik enorm van genoten heb en dat ik graag wil aanbevelen.
Ik kijk nu al uit naar een vervolg van de avonturen van Tess, want dat wordt wel beloofd aan het einde van het verhaal. Dat vervolg is trouwens ook echt nodig, want niet alle mysteries zijn opgelost.
4**** | 1pos
|
Dit waargebeurd verhaal geschreven door Liza Marklund is subliem, al is het een beetje raar om zo'n beklijvende, waargebeurde thriller goed te vinden. Maar Marklund heeft de 'belevenissen' van Mia Eriksson schitterend weergegeven, vooral door de ik-vorm te gebruiken. Alles wat Mia heeft meegemaakt leek mij soms te veel wat een mens kan verdragen, maar zo zie je maar dat levenslust soms alles overwint. Al was het op het nippertje... Ik kon het soms ook niet geloven dat zo'n 'beest' van een man altijd door de mazen van het gerecht kon kruipen. Zeker de moeite waard!! | 1pos
|
Erg goede thriller waarbij de personages goed zijn uitgewerkt en interessant zijn. Goed plot met een verrassende dader. Aanrader! | 1pos
|
De roman in de viool is een mooi geschreven boek over een jonge joodse vrouw die in tijden van oorlog moet vluchten uit Wenen en terecht komt bij een Engelse landheer om daar als dienstmeisje aan het werk te gaan.
Inmiddels heb ik al vele boeken gelezen die zich afspelen tijdens de Tweede Wereldoorlog en opnieuw verbaas ik me erover hoe auteurs op zo'n mooie manier wederom een andere kant kunnen laten zien van de oorlog.
Elise is de hoofdpersonage uit het boek. Met haar beleef je de toch wel wat schokkerende overgang van welgestelde vrouw in Wenen naar dienstmeisje in Engeland. Haar zus, Margot, vlucht met haar man naar Amerika. Haar ouders moeten ook naar Amerika gaan waarbij het de bedoeling is dat ook Elise uiteindelijk daar beland.
Elise krijgt op de avond voor haar vertrek van haar vader een altviool mee. In de altviool zit het manuscript verborgen van het laatste boek wat haar vader heeft geschreven. In de hoop dat Elise ervoor kan zorgen dat deze bewaard blijft, geeft hij die met haar mee.
De onzekerheid van de dreigende oorlog en de veranderingen die dit met zich meebrengt. De contacten die slecht te onderhouden zijn waardoor er zoveel onzekerheid is over hoe het gaat met je familie. Maar ook het zien te overleven als joodse gevluchte vrouw in een compleet andere stand dan je gewend bent.
Ondanks dat dit boek niet zozeer midden in het oorlogsgebied zich afspeelt, is het toch echt een boek over de oorlog. De angsten, de onzekerheid, de veranderingen van de wereld waarin zij leven.
In onderstaande link is een trailer van het boek te vinden:
https://www.youtube.com/watch?v=mOJzBAtzZAE
En in de volgende link een leuk en interessant interview met Natasha Solomons over haar boek:
https://www.youtube.com/watch?v=E2eXEdQCp2Y | 1pos
|
Dan sterft ze is een bijzonder goed boek dat de lezer aardig zoet weet te houden. De plot zit knap in elkaar. Elke keer als je denkt nu weet ik het wel, dan zit er weer een twist in het verhaal en neemt de spanning weer toe. De personages zijn goed beschreven. Je leeft mee met Ariane en Patrick de hoofdpersoon uit het boek, die in een bizarre situatie terecht komt nadat hij een aantal dvds heeft ontvangen met opnames van hemzelf. Hierna volgt nog een mailtje waardoor patrick bij elke stap die hij zet steeds verder in de intriges verzeild raakt. Zijn tegenstanders blijken hem steeds een stap voor te zijn. Lukt het Patrick om uiteindelijk grip te krijgen op zijn leven of....Kortom,een boeiend en spannend boek dat je in één ruk uitleest. | 1pos
|
Laat je niet misleiden door de term 'thriller' die soms bij dit boek genoemd wordt en door het feit dat het boek is uitgelicht tijdens de Spannende Boekenweken. Zeker, het boek is spannend, want je wil weten hoe het nu precies zit met die voorspelling van de waarzegster. Maar dat is niet zondermeer waar dit boek om draait. De vraag 'wat doe je met jouw ene leven?' is wat centraal staat.
Het boek begint bij de jeugd van de vier broers en zussen Varya, Daniel, Klara en Simon Gold. Van een waarzegster horen ze hun sterfdatum. Na dit incident gaat ieder van hen hier op een eigen manier mee om. De een wil er niets meer van weten, de ander raakt geobsedeerd door hun sterfdatum. Na de laatste keer dat ze hier met elkaar over spreken, gaan ze ieder hun eigen weg. Vervolgens lezen we in vier hoofdstukken het vervolg. In elk hoofdstuk staat een van de broers en zussen centraal. Verfrissend genoeg kiest de schrijfster er niet voor om per hoofdstuk terug te gaan in de tijd. De tijdlijn in het boek loopt lineair, wat heel prettig leest en zorgt voor een mooie opbouw van de onderhuidse spanning. Het einde laat ruimte open voor je eigen conclusie; zou de waarzegster gelijk hebben gehad of niet?
Het verhaal is prachtig geschreven. De teksten zitten vol poëtische zinnen en leest toch heel vlot. Er valt ook aardig wat symboliek in het boek en de kaft te ontdekken, zo ontdekten we in de leesclub. Zo spelen bomen en spiegels (of spiegelingen) een rol in het verhaal en de boom op de kaft lijkt te staan voor een levensboom of stamboom die lente, zomer, herfst en winter (de vier Gold kinderen?) symboliseert.
Een bitterzoet verhaal over lot en mysterie dat je aan het denken zet over je eigen leven. | 1pos
|
De toon van het verhaal is melancholisch, soms doorspekt van een diepe droefgeestigheid en angst, het bevat mooie poëtische zinnen maar er is ook ruimte voor vertrouwen, liefde, blijdschap en geluk, het laatste vooral als bij het aanbreken van de lente de merel in de schemeravond weer zijn hoogste lied gaat zingen…maar er komt ook weer een einde aan de zomer.. en het gezang van de merel.
Dit alles geschreven op een zó mooie manier!
Net geen 5 sterren vanwege het open einde. Ik zeg: 4,5 sterren.
De volledige recensie staat op Sonja leest&schrijft . Link i bio. | 1pos
|
Voor de een staat de zomervakantie voor de deur, een ander is over met de hakken over de sloot of zelfs met een taak. Wat er ook speelt binnen een gezin met kinderen in de onderbouw van het voortgezet onderwijs. Deze boeken over 'De huiswerkhulp, Hogere cijfers, sneller klaar' komen van pas. Een deel is voor de leerlingen uit de onderbouw van vmbo tl, havo en vwo zelf, het andere deel is voor de ouders/ verzorgers.
Dit boek, deze bundel is ontstaan doordat de auteurs ( Eva Rensman en Hajo Schoppen) beide met kinderen in het voortgezet onderwijs, ervaren dat niet alle kinderen op de basisschool hebben geleerd hoe ze huiswerk moeten maken, hoe ze iets moeten samenvatten of inplannen. Ze hebben tips uit de praktijk verzameld bij docenten, ouders en leerlingen zelf. Aangezien het onderwijs, de vakken en eisen ten opzichte van voorheen zijn veranderd bleek al snel dat ook de ouders behoefte hadden aan hulp bij huiswerk. Want hoe motiveer je een puber? Op de bijbehorende site http://www.dehuiswerkhulp.nl/ zijn alvast wat fragmenten in het inkijkexemplaar te zien.
Het boek vangt aan met de basis van leren. Daarna worden de vakken in blokken verdeeld, als Natuurvakken, Maatschappijvakken en Moderne, vreemde talen. Binnen deze blokken worden de afzonderlijke vakken uitgewerkt:
Ouders: Natuurvakken- Biologie- stimuleer nauwkeurig lezen- Wat denk je dat er staat?/ Wat willen ze van je weten?
Leerlingen: Natuurvakken- Biologie- werk nauwkeurig- Dat begint met goed lezen, lees eerst de tekst, dan de vraag, formuleer het in je eigen woorden en lees je antwoord na, heb je wel antwoord gegeven op de vraag?
Prachtig om te zien dat beide boeken hetzelfde zijn opgebouwd maar ieder een eigen invalshoek hebben. Het klinkt vaak logisch, maar het is goed om het eens te lezen. In het leerlingenboek staan iets meer stripjes, alhoewel dat valt te bezien.
'De huiswerkhulp' van Eva Rensman & Hajo Schoppen, Scriptum 2015 .
/Lmcmr | 1pos
|
Eerlijk is eerlijk. Ik heb regelmatig boeken van King gelezen en na een paar hoofdstukken weer weggelegd omdat ik er gewoon niet doorheen kon komen. Van de hak op de tak gingen de verhalen met terugblikken naar andere tijden, door elkaar heen en voor mij een worsteling er door heen te komen.
Toch stond dit boek hoog op mijn ‘wil ik lezen’ lijstje. En wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb!
Wat een heerlijk boek en wat meeslepend verhaal.
Ik kon NIET stoppen met lezen en wilde weten hoe het af liep.
King staat voor mij bekend om zijn verhalen met bovennatuurlijke aspecten. En dit heeft hij zeker waargemaakt in dit boek. Zonder rare verspringingen naar tijden of locaties die voor mijn gevoel niet lekker in het verhaal mee lezen.
Een aanrader dus! | 1pos
|
John R.R. Tolkien schreef de eerste versie van 'Beren en Lúthien' toen hij net naar huis was gestuurd met loopgravenkoorts. Een ziekte, verspreid door de luizen in de loopgraven, waar hij met zijn kameraden vocht in de Slag aan de Somme. Elke keer als er werd aangeklopt tijdens zijn afwezigheid stond zijn jonge bruid Edith doodsangsten uit. Het stel was smoorverliefd. Het was een sport voor ze om vanaf het balkon van een theesalon suikerklontjes in de hoge hoeden van voorbijgangers te gooien. Tijdens een boswandeling begon Edith voor John te dansen tussen de witte bloemen. Dit vormde de inspiratie voor een belangrijke scène in 'Beren en Lúthien'. In 1917 werd hun zoontje John geboren, terwijl de berichten binnenkwamen van het front. Een voor een sneuvelden alle vrienden van John, slechts één overleefde de Eerste Wereldoorlog.
'Beren en Lúthien' weerspiegelt het donkerste en het lichtste uit het leven van de twintiger Tolkien. Volgens hem vormde het de spil van latere verhalen als 'De Hobbit' en 'In de ban van de Ring'. Gedurende zijn leven bleef hij schaven aan het liefdesverhaal en schreef meerdere versies, van proza tot en met poëzie. Wie verwacht in 'Beren en Lúthien' een compleet verhaal te vinden zoals in 'De Kinderen van Húrin', komt bedrogen uit. Christopher, de jongste zoon van professor Tolkien, verzamelde wat zijn vader geschreven had en bundelde het in dit boek. Doordat er verschillende vertellingen van de legende in staan, zien we hoe het verhaal zich ontwikkeld heeft in de loop van Tolkiens leven. Het nadeel is dat hierdoor een afstand ontstaat tussen de lezer en Midden-Aarde. Die welbekende wereld wordt minder tastbaar doordat we het ontwerp erachter te zien krijgen. De illusie waar je als lezer in wilt geloven vervaagt, omdat je ziet hoe de truc tot stand komt. Ook weet je niet wat voor band je moet opbouwen met personages, waarvan je niet weet of ze nog bestaan in een nieuwere versie.
Dit boek is bedoeld voor wie niet bekend is met de legende van Beren en Lúthien en voor wie nieuwsgierig is naar de totstandkoming van Tolkiens Midden-Aarde. De verhalen worden gesierd door werk van Alan Lee, die meerdere boeken van Tolkien heeft geïllustreerd en heeft geholpen bij het ontwerp van de drie 'Lord of the Rings'-films van regisseur Peter Jackson. Zijn potloodtekeningen zijn als vanouds geweldig, omdat hij werkt vanuit het wit en dus zonder lijnen. Hij voegt schaduw toe, alsof de tekening altijd al in het papier verborgen zat. Bij de aquarellen laat Lee steekjes vallen, ze zijn meestal prachtig, maar hier en daar stijf en vlak.
Alle verhalen en fragmenten in dit boek zijn eerder verschenen in onder andere 'De Silmarillion' en 'The History of Middle-Earth' deel 3: 'The Lays of Beleriand'. Christopher Tolkien schotelt ons hier een overzichtelijk geheel voor, waarin de kunde van zijn vader goed naar voren komt. Niet elke schrijver weet de elementen uit Angelsaksische mythen te doorgronden en zelfs te verbeteren. Op rijm. In laatmiddeleeuws metrum.
Het zal nooit in woorden te vatten zijn hoe liefde voelt. Hoe het is om in modderige loopgraven te vrezen voor je leven. Hoe het voelt om geliefden te verliezen, maar Tolkien zet deze contrasten op mooie wijze tegenover elkaar in een ontwikkelende wereld met mooie personages. Tevildo, de Prins der Katten, zal een grote schare fans verwerven.
Dat 'Beren en Lúthien' een grote rol speelde in zijn leven blijkt wel uit het feit dat Tolkien na het overlijden van zijn vrouw ‘Lúthien’ onder haar naam liet zetten op de grafsteen. Hij was nooit helemaal tevreden over de vertelling, waardoor het pas postuum tot een publicatie kwam. Na het overlijden van John Tolkien werd hij bij zijn vrouw begraven en werd onder zijn naam ‘Beren’ gezet.
(Deze recensie is geschreven voor de Engelstalige editie van dit boek.) | 1pos
|
Dit boek is de opvolger van De verloren zoon.
Wat heeft de schrijfster toch een fijne schrijfstijl. Alledaagse gebeurtenissen weet ze perfect in het verhaal te verweven.
Meteen wordt je weer in het verhaal gezogen en het laat je niet meer los.
Marten........hij heeft een zwart verleden. Het zit hem nog steeds dwars.
Op een dag krijgt hij een dringend telefoontje.
Amanda, kraamverzorgster, komt nog steeds met plezier op de boerderij van Tante Aleid en Oom Johannes.
Haar relatie met Freek komt steeds verder onder druk te staan. Wat moet ze toch aan met die man?
Intussen wordt er op Marten een beroep gedaan en wil hij dat wel?
Alle gebeurtenissen in dit boek zijn zo levensecht. Het alledaagse leven, de ups en downs van deze gewone mensen, zijn zo boeiend en toch zo gewoon beschreven. Ze houden je in het verhaal, waar ook zeker diepgang en humor in zit. | 1pos
|
Ontroerend, breekbaar, pakkend. Zomaar 3 trefwoorden die naar boven komen als ik aan dit boek denk. Gezien het feit dat Alzheimer nu zeer dichtbij staat, en heel herkenbaar is, wilde ik dit boek graag eens lezen. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Met dit boek neemt de lezer een kijkje in de gedachten wereld van Maarten, een oudere man met Alzheimer. Zijn vrouw Vera en hijzelf moeten met deze ziekte handelen. En dat is niet gemakkelijk.
Je voelt de liefde van Maarten voor Vera, ondanks zijn verwarringen. Hij wil het zo graag goed doen voor haar, maar voelt tegelijk zoveel onmacht over zijn verdwijnende herinneringen die hij samen met haar heeft beleefd.
En het verdriet van Vera raakte mij diep. Ik kan me zo goed inleven, dat je als buitenstaander (althans, degene die niet aan de ziekte lijdt, maar wel in de omgeving is van degene die Alzheimer heeft) ook veel onmacht voelt. Vooral omdat ik het nu ook enigszins meemaak in mijn omgeving. Je wil iemand zo graag bij je houden, maar dat lukt niet, en hij/zij glipt alleen maar verder weg. Ik kan begrijpen dat je daar wanhopig van wordt.
Ik vond het prachtig om een stukje herkenning te krijgen in de emoties van Vera, maar evengoed in de acties en reacties van Maarten. Het is zelfs verwarrend voor de persoon die de ziekte heeft.
Ontzettend knap staaltje schrijfwerk als je je zo kunt inleven in iemand die Alzheimer heeft. Mooi. | 1pos
|
Actrice Sufia Elmi wordt dood gevonden en is gruwelijk verminkt. Inspecteur Kari Vaara, een man met een zwaar verleden en een lieftallige vrouw Kate, heeft de keuze om de zaak op te lossen of aan Helsinki over te laten. Hij kiest ervoor om zelf de zaak op te lossen, het lijkt een eenvoudige zaak te worden. Maar zodra de zaak lijkt opgelost te zijn dient zich nog meer bewijs aan en wordt het niet zo eenvoudig meer. De zaak lijkt zelfs nog persoonlijk te worden als meen uit zijn verleden in het vizier komen.
De setting en sfeer zijn erg goed neergezet. Het is de tijd van Kaamos, een maanden lange duisternis rond de winter. Er komt geen hightech in voor en alles wordt vrijwel op de ouderwetse en eenvoudige manier gedaan. De personages worden goed beschreven, niet te diep, maar wel zo dat je een duidelijk beeld van ze heb. Je krijgt ook een goed beeld van de locaties en het Finse landschap.
Mijn probleem was meer dat Kari de zaak iets te makkelijk nam en dat veel aan toevalligheden hing. Het einde is dan wel weer een ontknoping die je niet had zien aankomen. | 1pos
|
Dit boek kun je niet laten liggen. Tot het einde toe een super spannende meeslepende thriller. Ingrid is er wederom in geslaagd een heerlijke thriller te schrijven!! Gegarandeerd een heerlijk avondje leesplezier!
Het verhaal bestaat uit twee verhaallijnen en speelt zich op verschillende locaties af, in Nederland en in New Mexico, USA. De hoofdpersonen zijn Hannah en Jack. Wanneer Hannah de geheimzinnige Jack ontmoet, denkt ze dat ze de ware heeft gevonden. Maar waarom doet hij zo vreemd als er een kind vermist wordt in hun omgeving? En waarom vertelt hij nooit iets over zijn jeugd in Canada? Hannah's onwrikbare vertrouwen in haar echtgenoot begint te wankelen. Als hun eigen zoon verdwijnt, ontdekt Hannah de ijzingwekkende waarheid over de man van wie ze zielsveel houdt. | 1pos
|
Sara en Nora zijn beste vriendinnen. Maar hun lievelingsknuffels, Eend en Pinguïn, zijn niet elkaars vrienden. Sara en Nora nemen hun lievelingsknuffels overal mee naar toe. Naar de schommel (maar Eend duwt Pinguïn eraf) of de zandbak (maar Pinguïn maakt Eend zijn kasteel stuk). Samen bakken of schilderen. Maar Eend en Pinguïn maken elkaar alleen maar vies!
Zulke vieze knuffels, dat kan natuurlijk niet! Daarom doen Sara en Nora hun knuffels in bad. Maar dat is iets wat Eend en Pinguïn beide niet leuk vinden!
Eend en Pinguïn zijn geen vrienden is een prentenboek van Julia Woolf. De tekst is eenvoudig en nodigt uit om het verhaal interactief met je kind te beleven. Door je kind open vragen te stellen zoals “En Eend en Pinguïn?” leer je je kind naar de illustraties te kijken en antwoord te geven op wat je ziet.
De kleurrijke illustraties passen dan ook heel goed bij het verhaal en vertellen jonge kinderen die zelf nog niet kunnen lezen, het verhaal.
Het leukste is wanneer je kind al weet hoe het verhaal gaat.
Mijn dochter had dan ook de grootste pret toen ze al wist dat Eend en Pinguïn kleine, knuffelige baby’s werden.
Ook speelde ze het verhaal na en waren haar eigen knuffels plotseling ook geen vrienden meer van elkaar.
Wat ik zelf erg leuk vind zijn de tekeningen die direct aan de binnenkant van de omslag staan. Ik raad je zeker aan om je kind naar de tekeningen te laten kijken en te vragen wat ze zien, en dit na het voorlezen te herhalen. Ze zien dan heel duidelijk hoe vriendschap er uitziet!
Erg leuk gedaan. Daarom 5 sterren voor dit originele prentenboek.
Met dank aan boekenblog "in de boekenkast" en uitgeverij De Vier Windstreken voor het beschikbaar stellen van een recensie exemplaar. | 1pos
|
Een groots treffen op een minigolfbaan neemt het belangrijkste deel van het boek in beslag, vandaar de titel. Een soms ietwat geforceerd aandoende maar zeker verdienstelijke poging om het niveau aan slapstick op te krikken. Knok- en schietpartijen worden onderbroken door al dan niet spectaculaire achtervolgingen. Vele dingen worden nu duidelijk en het gevolg is een opsplitising van de ploet zodat een deel van het verhaal zich verder in Nederland afspeelt.
De gebruikelijke vertelstijl, jongensachtig vol branie maar eigenlijk toch wel vanuit een goed hart en een beetje naïef in een boze wereld. Mobieltjes krijgen hun rol maar zijn duidelijk nog niet ingeburgerd. Verder is er eigenlijk geen wezenlijk verschil met de eerste verhalen of deze bijna 50 boeken later | 1pos
|
Ik vind haar helemaal geweldig!!! zit met smart te wachten op de volgende vertaling!!! | 1pos
|
Dit debuut van Nathalie van den Thillart is een geslaagde actie van de auteur!
Een boek dat zowel de leeftijdsgroep als ouderen zal boeien door de prettige en natuurlijke schrijfstijl. Het is een toegankelijk boek geworden met leuke illustraties.
De hartverwarmende titel en de toegezonden synopsis vond ik zo uitnodigend dat ik graag het eerste kinderboek van de Leiderdorpse schrijfster wilde gaan recenseren.
De lezer maakt kennis met Lilly en haar ouders, Bo en zijn ouders, de buschauffeur Arie en een heleboel andere mensen. Lilly is duidelijk trots op haar ouders en is ondanks het feit dat ze verhuisd zijn een gelukkig meisje, ze heeft volop fantasie en is een vrolijke meid van tien jaar.
De locaties zijn heel beeldend beschreven zodat je meteen voor ogen ziet hoe een kamer of ruimte er uit ziet.
In dit eerste deel uit de reeks Omi worden de personages uitgebreid aan de lezer voorgesteld zodat je weet over wie het in dit verhaal gaat.
Het verhaal wordt verteld uit het perspectief van Lilly.
Deze leuke, grappige, optimistische en dappere Omi is een Omi zoals ieder kind er een zou willen hebben. Er gebeurt zoveel in dit deel dat het boek in een mum uitgelezen is.
Maar de auteur neemt ons ook mee naar een plaats waar we niet altijd met even veel plezier naartoe gaan, soms is een bezoek of verblijf daar heel hard nodig en kunnen we alle hulp goed gebruiken. Gelukkig zorgt Omi er deze keer voor dat het minder vervelend wordt voor iedereen.
Achter in het boek zul je in de vorm van een brief (in envelop met sticker) een oproep vinden van Omi, met de titel:
Kids in actie
Vergeet niet om de ‘scratch ‘n sniff-sticker te krassen!
Ik heb werkelijk genoten van dit vrolijke avontuur met Omi en kijk uit naar het tweede deel uit deze reeks. | 1pos
|
Deel 1 van de Cynster trilogie.
In dit deel is de hoofdpersoon Heather Cynster een vrouw van adel.
Ze wordt ontvoerd door de handlangers van een Schotse laird. Het waarom blijft voorlopig in het duister.
De ontvoerders worden achtervolgd door Breckenridge, een man van adel en naar Heather's idee DE rokkenjager van de Londense ton.
Hier ontvouwt zich een spannende achtervolging via een weg, die leid naar Schotland.
Intussen krijgt Heather in de gaten dat Breckenridge voor haar de achtervolging heeft ingezet.
De schrijfster weet de spanning hoog te houden, je wil wel weten hoe het verder gaat tussen Heather en Breckenridge, die toch een moed en volhardendheid aan de dag legt wat haar betreft.
Later, als ze weten te ontsnappen door een heel listig plan, krijg je een inzicht in de groeiende verliefdheid en waardering voor elkaar.
De schrijfster weet tot in de finesses te beschrijven hoe mannen en vrouwen, wat de liefde betreft, in elkaar zitten en dat is een feestje om te lezen.
Het boek nodigt zeker uit tot het lezen van de volgende delen, want de problemen van de Schotse laird zijn nog niet voorbij. | 1pos
|
De Buitenstaander was mijn eerste kennismaking met de boeken van Stephen King. Ik hou van thrillers, fantasy ed, maar horror is niet bepaald mijn ding. Meestal wat té luguber En door mijn rijke fantasie matcht dat niet zo. En daar associeer ik meneer King toch wel het meeste mee. Toen ik van de Nederlandse uitgever de kans kreeg het boek te lezen heb ik me aangemeld omdat ik toch wel erg nieuwsgierig was naar zijn boeken.
Ik vond het een goed boek, een hele goede thriller met een bovennatuurlijk element, maar niet iets waardoor ik 's nachts niet meer kan slapen. Stephen weet de spanning goed op te bouwen en kon me verrassen met onverwachte plotwendingen en een paar groeiende vraagtekens. Zeker een verhaal om te willen blijven lezen.
Wat ik wel jammer vond en waardoor ik geen 5 sterren heb gegeven was dat de klimax mij een beetje teleurstelde. Door de opbouw van het boek had ik daar net iets meer van verwacht. Het was ineens voorbij.
Het boek heeft me genoeg vermaakt om toch ook wel een ander boek van Stephen te willen gaan lezen. Aanraders? | 1pos
|
Subsets and Splits