text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Een kort verslag van wat ik van het boek vond. Fijne schrijfstijl. verschillende verhaallijnen.Bovenwereld - onderwereld. Titel past bij het boek. Ik moest er wel even moeite voordoen om goed in het verhaal te komen. Genoten van het boek. | 1pos
|
Yes! Eindelijk heeft er weer een rasechte feelgood van Lisette Jonkman het licht gezien. En het is het lange wachten waard geweest. Want Helemaal het einde is behalve humoristisch ook bomvol emotie. Op een redelijk luchtige manier passeren heftige onderwerpen als dood en drugsverslaving de revue, waarbij de balans tussen humor en ernst precies goed is.
Eigenlijk is hoofdpersoon Roxy op het eerste gezicht allesbehalve sympathiek. Ze leidt een rock-‘n-roll-leven vol seks, drugs en drank en doet alsof ze de hele wereld aan kan. Maar diep vanbinnen is ze een brok onzekerheid en draagt ze een groot geheim met zich mee dat als een loodzware last op haar schouders rust. Dat ze niet zo stoer is als ze eruitziet, blijkt als haar beste vriendin plotseling komt te overlijden. Ze stort in en op dat moment leef je echt met haar mee. Maar dat gevoel wordt direct weer tenietgedaan door haar onuitstaanbare en onverantwoordelijke junkgedrag als ze door haar manager naar haar ouders op het platteland wordt gestuurd. Een bijzondere move, trouwens, want ze heeft 10 jaar geleden toen ze als zangeres naar LA vertrok alle contact met haar familie verbroken en de mailtjes die haar moeder haar met enige regelmaat stuurden verdwenen onbeantwoord in de digitale prullenbak.
Gedurende het hele verhaal heb je een haat-liefde verhouding met Roxy. Net als je haar echt leuk begint te vinden, doet ze weer iets waardoor je haar wel door elkaar zou willen rammelen. Want je verzint het toch niet om een minderjarig meisje een lijntje cocaïne aan te bieden? Of geld te stelen van de mensen die van je houden om maar aan je verslaving te kunnen voldoen. Je vraagt je echt af of het ooit nog wel goed komt.
Wie echt een snoepje is, is jeugdvriend Arno. Van een dik propje is hij uitgegroeid tot een gespierde hunk. Roxy’s divagedrag laat hem koud en hij is totaal niet onder de indruk van Roxy’s carrière als rockidool en nog minder van haar BFF Franz. En dan is Lisette op haar best: heerlijk zoals ze het nichterige gedrag van Franz beschrijft en hoe Arno hem bij kop en kont pakt en zonder pardon buiten de deur zet. Te grappig is ook Roxy’s (ex)verloofde Jay; wat een idioot zeg. Ze schetst een ontluisterend beeld van de Roxy’s glamourwereld in LA vol drank en drugs waar je rücksichtslos aan de kant wordt geschoven als je het allemaal even niet meer trekt. En dan blijken vriendschappen ook niet zoveel waard te zijn.
Natuurlijk is het niet verrassend dat Roxy en Arno naar elkaar toetrekken, want ooit waren zij beste vrienden. En wat betekenen toch de letters IMU die Roxy vroeger altijd op Arno’s rug schreef en een soort 'running joke' in het verhaal is. En dan is daar natuurlijk nog het grote geheim. Zal het Roxy lukken om af te rekenen met de demonen uit haar verleden, haar verslaving definitief de baas te worden en haar leven weer op de rit te krijgen? En zal ze haar plekje binnen haar familie weer in kunnen nemen of heeft ze die kans voorgoed verbruid? De grote vraag blijft of de liefde dan eindelijk een kans krijgt en toch nog voor een happy end zal zorgen. Dat blijft tot het eind toe spannend. | 1pos
|
Phil Hogan (1955) werkt al meer dan twintig jaar als journalist en vaste columnist voor The Observer. Hij publiceerde drie romans en een verzamelbundel van de columns die hij schrijft rond zijn gezin met vier opgroeiende zoons. De wraak van meneer Heming is Hogans eerste thriller, tevens zijn debuut in Nederland.
Meneer William Heming zou je pad kunnen kruisen bij de aan- of verkoop van een woning. Hij is makelaar, een man die je na de transactie weer vergeten bent. Hij heeft zich erin bekwaamd onzichtbaar te zijn, hij is zo doorsnee en doodgewoon dat je hem amper ziet. Hij ziet jou echter wél. Hij houdt je in de gaten, is op de hoogte van je doen en laten en kent jou beter dan je eigen partner. Meneer Heming zou een gouden medaille winnen als observeren een tak van sport was, waarbij opgemerkt dat meneer Heming zelf zijn observaties onder de categorie kunst met een grote K zou plaatsen. Zijn eigendunk is mateloos, zijn hobby een obsessie.
Meneer Heming voelt zich verantwoordelijk voor het reilen en zeilen in zijn stadje. Vanuit die vermeende verantwoordelijkheid bewaart hij de sleutels van alle huizen waarvan hij de verkoop heeft begeleid. Zijn nieuwsgierigheid kent geen grenzen, laat staan gesloten deuren. Kennis is macht, meneer Heming laat niets op zijn beloop, grijpt in waar nodig. Naar zíjn maatstaven en op zíjn manier. Meneer Heming gaat daarin heel ver. Op zeker moment dreigt zijn hoogmoed voor de val te komen en moet hij als een kat in het nauw rare sprongen maken. Misdadige sprongen, welteverstaan. Komt meneer Heming ermee weg?
Phil Hogan heeft met meneer Heming een personage neergezet dat enig in zijn soort is. William Heming doet in de verte denken aan de getalenteerde meneer Tom Ripley, in 1955 ontsproten aan het brein van onnavolgbaar misdaadauteur Patricia Highsmith. De wraak van meneer Heming is tegelijkertijd vermakelijk en beangstigend, het verhaal is luchtig, bedreigend, liefdevol en kwaadaardig. Bovenal is het boek een genot om te lezen: Hogan verpakt de grotendeels onderhuidse spanning in fraaie volzinnen en welluidende taal. De zwarte humor spat in vette spetters van de pagina's alsof de inkt nog nat is, de (weinige) karakters zijn scherp getekend als met een pas geslepen potlood en behoeven geen verdere inkleuring. Het verhaal is geschreven in de ik-vorm, vanuit het perspectief van meneer Heming, desondanks is het geenszins rechtlijnig. Meneer Heming beschikt over een ruim blikveld, sleurt de lezer mee in zijn avonturen en doet hem in een spagaat belanden: rationeel bekeken is meneer Heming onsympathiek en volstrekt krankjorum, desondanks ontkom je er gevoelsmatig niet aan begrip op te vatten voor zijn redenaties en daden, ook al deugen ze niet.
De wraak van meneer Heming kent terecht de vermelding literaire thriller, de toevoeging psychologische zou niet misstaan. Phil Hogan laat met dit boek zien hoe naïef mensen kunnen zijn, hoeveel risicos het met zich meebrengt sleutels achter te laten bij makelaarskantoren, overige servicebedrijven, buren. Wie kan er je huis in? Is de toegang tot je woning simpeler dan die tot de met wachtwoorden beveiligde inhoud van je computer? Na de wederwaardigheden van meneer Heming houden deze vragen je onherroepelijk bezig. Lees en huiver! En doe er je voordeel mee. | 1pos
|
De proloog in Houvast is veelbelovend. Marianne, wie ze is weten we op dat moment nog niet, zit aan de bar en wordt in een gesprek betrokken waar ze eigenlijk niet bij betrokken wil zijn. Vervolgens wordt ze, omdat ze is gedrogeerd, ontvoerd en tot overmaat van ramp op een gruwelijke en uitermate pijnlijke wijze vermoord.
Dit voorval is echter niet de rode draad in het boek. Die is voor het overbezorgde echtpaar Tia en Mike Baye. Zij besluiten om een programma op de computer van hun zoon Adam te installeren waarmee ze onder andere zijn e-mail kunnen lezen. En komen daardoor een merkwaardig bericht onder ogen. Als Adam daarna ook nog eens spoorloos verdwijnt, breekt er een beangstigende periode aan.
Een ander verhaal is de zelfmoord van een vriend van Adam. En daarnaast ook nog dat van een meisje dat op school wordt gepest. En dat van een ernstig zieke jongen die een donor nodig heeft.
Ogenschijnlijk zijn dit stuk voor stuk afzonderlijke verhalen, maar niet in Houvast. Harlan Coben zorgt er op een geraffineerde manier voor dat ze samensmelten tot één geheel. En dat alles in een hoog tempo, zonder verlies van spanning en waarbij het ook nog zonder verlies van de verhaallijnen.
Mijn conclusie is dat Houvast alles heeft wat een uitstekende thriller moet hebben. Wat mij betreft is het een van de betere boeken die ik tot nu toe van Coben heb gelezen. | 1pos
|
Het is het boekdebuut van deze scandinavische schrijver. Ik vind de schrijfstijl heerlijk om te lezen. De hoofdstukken zijn kort, maar niet storend voor het verloop van het verhaal. Het is een echte thriller. Persoonlijk had ik de titel anders vertaald. Kastanjemannetje was kloppender geweest. | 1pos
|
Op dit boek is op zich weinig aan te merken, behalve dat het allemaal al eens gedaan is, en in dit geval tot op het ongeloofwaardige af. Rijke jongen, arm meisje, komen bij elkaar en vinden elkaar (Uiteindelijk.) Maar het duurt wel lang!
Ik heb nog nooit een meisje gezien dat intrekt bij een jongen die ze helemaal niet kent en ook geen jongen die dat aan een meisje durft te vragen waarvan hij alleen weet hoe ze heet.
Het boek is romantisch, met leuke 'Likeable' personages maar echt diepgang krijgt het niet/nergens. Gewoon lekker om aan de rand van een zwembad te lezen, of in je tuin met iets te drinken in de zon.
Van het verhaal op zich heb ik wel genoten, het had alleen niet zo'n hoog 'ditkenikergensvan' - gehalte moeten hebben! | 1pos
|
(Recensie komt oorspronkelijk hiervandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/2016/08/02/ruby-red-kerstin-gier/)
Sixteen-year-old Gwen lives with her extended – and rather eccentric – family in an exclusive London neighborhood. In spite of her ancestors’ peculiar history, she’s had a relatively normal life so far. The time-traveling gene that runs like a secret thread through the female half of the family is supposed to have skipped over Gwen, so she hasn’t been introduced to “the mysteries,” and can spend her time hanging out with her best friend, Lesly. It comes as an unwelcome surprise when she starts taking sudden, uncontrolled leaps into the past.
She’s totally unprepared for time travel, not to mention all that comes with it: fancy clothes, archaic manners, a mysterious secret society, and Gideon, her time-traveling counterpart. He’s obnoxious, a know-it-all, and possibly the best-looking guy she’s seen in any centrury . . . .
In het boek Ruby Red leren we Gwen kennen, die samen met haar familie leeft in een exclusieve wijk in Londen. Vanaf de buitenkant lijkt Gwen’s familie relatief normaal. Maar niets blijkt minder waar. Mensen uit haar familie kunnen terug in de tijd reizen. En wie het telkens is, ligt vast gelegd op de geboortedatum. Gwen’s nicht is uitverkoren om de volgende tijdreizigster te zijn, waardoor Gwen eigenlijk altijd wel haar eigen zin heeft kunnen gaan.
Echter blijkt er iets fout te zij gegaan, en Gwen bevindt zich plotseling een aantal jaar terug in de tijd. Omdat ze nooit de training heeft gehad die haar nicht wel heeft gehad, weet Gwen niet hoe ze zich onopvallend moet gedragen in deze tijdsperiodes. Of hoe alles überhaupt werkt. En de pech van Gwen wordt als maar groter, als ze moet samen werken met Gideon, ook een tijdreiziger. Hoewel hij knap is, is dat het enige goede aan hem. Hij denkt alles te weten en verbetert Gwen dan ook waar het kan…
“Ready when you are.”
Dit boek heb ik regelmatig voorbij zien komen, waarschijnlijk ook omdat het één van de bekendste series is die is 5vertaald naar het Engels. Dus een keertje geen geweldige serie waarvan de schrijver oorspronkelijk Amerikaans of Brits is. Kerstin Gier is namelijk Duits!
Hoewel ik eigenlijk liever natuurlijk boeken lees in de oorspronkelijke taal, ga ik dit maar niet wagen (ik ben dus super slecht in Duits, haha). Maar de Engelse versie is ook niet slecht. Wat wel opvalt is dat het allemaal heel simpel en basis Engels is. Nu is dat natuurlijk niet zo erg. Dit is dus zeker een aanrader als je wilt beginnen met Engelstalig lezen. Maar het was wel iets wat heel erg opviel tijdens het lezen.
Hoofdpersonage Gwen weet in dit boek vrijwel niks. Dan heb ik het er niet over dat ze dom is, dat niet! Naar mijn idee is Gwen juist wel wat bijdehand. Maar ik heb het dus over het feit van dat het opeens blijkt dat zij degene is die terug in de tijd kan reizen. Omdat Gwen nooit iets hierover heeft geleerd, leer je samen met haar deze wereld ontdekken. Je weet hierdoor even veel als het hoofdpersonage, en onduidelijkheden worden relatief snel uitgelegd.
“If we were in a film, the villain would turn out to be the least-expected person. But as we aren’t in a film, I’d go for the character who tried to strangle you.”
Echter bevat het boek wel weinig spanning, nooit zijn er echt stukken waarbij je wilt weten hoe het verder zal gaan, omdat er eigenlijk geen spanning is. Toch heeft het boek mij op zekere hoogte getrokken, omdat ik toch door wilde lezen. Maar ben je iemand waarbij boeken snel spannend moeten worden, wil jij doorlezen. Dan raad ik dit boek zeker af. Want de spanning is er niet. Dit boek is meer een soort proloog, denk ik, naar de rest van de serie.
Maar desondanks dat de spanning niet aanwezig is, ben je als lezer zijnde toch op zekere mate geboeid en wil je door naar het tweede deel van de serie.
Ik geef dit boek 4.5/5 sterren.
Overige informatie:
Taal: Engels (vertaald);
Uitgeverij: Henru Holt and Compagny;
Aantal bladzijden: 322;
Gelezen versie: Paperback;
ISBN: 978-0-312-55151-3. | 1pos
|
Wat een te gek boek, dat is het eerste wat ik dacht toen ik de laatste bladzijde omsloeg. Weer een echte Linda Jansma. Het is niet alleen vlot en spannend geschreven maar ook zeer actueel. Dit maakt het verhaal aangrijpender dan het al is en wordt je meegesleurd in de heftigheid van het onderwerp. Schaduwkinderen gaat over hoofdpersoon Jules – officier van justitie – die vanuit België naar Nederland verhuisd is. Ze kampt met een traumatische gebeurtenis uit haar jeugd wat ze nog steeds niet verwerkt heeft. Af en toe zien hier korte flashbacks van. Daarnaast behandelt ze een zaak die te maken heeft met de Islamitische groep Khorasan, die verscheidene aanslagen pleegt en waarbij kinderen – leeftijd rond de elf jaar – ingezet worden als proefkonijnen. Het zijn ouderloze kinderen die uit asielcentrums gehaald worden, vandaar de titel schaduwkinderen. Niemand zal ze missen. Af en toe kijken we vanuit het perspectief van één zo'n jongen Ismail die beschrijft hoe ze gehersenspoeld worden door meerdere keren per dag te bidden tot Allah en hoe doodsbang hij in werkelijkheid is. Vooral deze stukken vind ik erg knap beschreven. Dankzij Jules haar ex-vriend Harry die misdaadverslaggever is en zich overal teveel mee bemoeit, komen ze achter de verblijfplaats van deze groep en proberen ze een derde aanslag, dat plaats gaat vinden op eerste kerstdag, te voorkomen.
Wat ik fijn vind aan de boeken van Linda Jansma, is de schrijfstijl. Persoonlijk vind ik verhalen over terroristische aanslagen niet leuk om te lezen. Ik kan mij moeilijk voorstellen hoe deze mensen denken. Hoe haal je het in je hoofd om onschuldige kinderen in te zetten als bom? Maar hoe Linda dit beschreef, was het voor mij beter te begrijpen en heb ik – ondanks het onderwerp – erg genoten van dit boek. Ik kijk nu al uit naar deel twee! | 1pos
|
om te beginnen is de titel totaal verkeerd vertaald, het moet zijn "bloedwraak in Parijs". slecht van De Fontein. ook is de lay-out veranderd van deze serie. slecht van De Fontein. de omschrijving op de achterzijde is niet geheel compleet, het verhaal zit nog wat ingewikkelder in elkaar. het verhaal bestaat uit de volgende elementen. voor deze heerlijke salademelange hebben we de volgende ingrediënten. 'n rijke Franse dame die de "club van Parijs" opricht met als clubdoel de economie dat duwtje te geven om zichzelf nog rijker te maken. natuurlijk heeft ze dat clubje opgericht voor haar eigen belang. lord Ashby is lid van de club van Parijs en zorgt voor de operationele taken van deze club, zoals het inhuren van werelds grootste terrorist. deze terrorist is Peter Lyon en word gezocht door de Amerikaanse diensten (Nelly) ook deze man weet het voordeel steeds naar zich toe te trekken. Hendrik Thorvaldsen dringt zich binnen de Club van parijs om zich te wreken op Lord Ashby die verantwoordelijk is voor de dood van zijn zoon. ook is de Franse dame op zoek naar Napoleons verborgen schat. het verhaal speelt zich af in Parijs en Steve Berry heeft zijn huiswerk ontzettend goed gedaan en weet goed te vertellen over de Parijse bezienswaardigheden en culturelen zaken. het toeval wilde dat ik tijdens mijn vakantie in Parijs vertoefde en het boek bij me had om het te lezen. dit gaf 'n extra dimensie aan het lezen van boeken. jammer dat we op het eind van het boek afscheid moeten nemen van 'n hoofdpersoon, maar ja, ook fictieve mensen zijn niet onstervelijk. | 1pos
|
De Noordzeemoorden zijn opgelost!
Ik kan enkel spreken in superlatieven: spannend maar ook gruwelijk, leest als een trein en het plot is ronduit schitterend!
Proficiat Isa Maron! Benieuwd om ander werk te lezen! | 1pos
|
Een zeer onderhoudende bundel met verhalen die vooral gaan over obsessie en onbereikbaarheid. In een verhaal uit deze bundel denkt de hoofdpersoon na over zelfmoord en vooral over hoe mensen in zijn omgeving daarop zullen reageren. Dat verhaal bezorgde mij kippenvel vanwege Zwagerman's eigen zelfmoord. Sommige verhalen neigen naar het absurde, zoals Tomaatsj, het verhaal over een man die de zwangerschap van zijn vrouw lichamelijk beleeft. Dit is tevens een van de betere verhalen en is ook als novelle uitgebracht.
Over het geheel genomen is dit een geslaagd boek met een aantal verhalen die er kwalitatief bovenuit steken. Het is zijn tweede verhalenbundel, in 1998 uitgegeven, 11 jaar na zijn eerste bundel In de doofpot, die in 1987 uitkwam en 9 jaar na zijn succesroman Gimmick. | 1pos
|
In de historische roman De duivenhoudsters beschrijft Alice Hoffman de strijd van opstandelingen op Masada; de hoog gelegen citadel op een rots bij de Dode Zee in Israel waar Joodse vluchtelingen een veilig onderkomen tegen de optrekkende Romeinen dachten te vinden. In een voortreffelijk en deskundig beschreven tijdgeest vertelt Alice Hoffman het onvoorstelbare verhaal van Jaël, Revka, Aziza en Sjira.
De geschiedenis van deze vier vrouwen wordt in De duivenhoudsters in vier delen verteld.
De eerste vrouw is Jaël. Zij ontvlucht met haar vader in het jaar 70 na Christus, Jeruzalem. In het gezelschap van Ben Simon, zijn vrouw en jonge kinderen leidt ze een nomadenbestaan in de moordende hitte van de eindeloze woestijn. Het is het begin van de exodus na de verwoesting van de Joodse tempel en de val van Jeruzalem.
Revka, de tweede vrouw die haar verhaal vertelt in De duivenhoudsters zegt:" Ik dacht aan onze voorvaderen, die Egypte waren ontvlucht, aan hun kinderen, die door het zand hadden gestrompeld om te ontsnappen aan de slavernij, en aan de wateren die werden gespleten en aan weerszijden oprezen als muren. Ik had hun kwelling nog nooit zo goed aangevoeld als nu en kon er wel om huilen”
In het derde deel wordt de geschiedenis van Aziza verteld, zij is de dochter van Sjira, een van de vrouwen met wie Jaël en Revka in de duivenhokken werken.
Het laatste deel van De duivenhoudsters gaat over Sjira, oervrouw, oermoeder.
Alice Hoffman vertelt over het lot wat deze vrouwen samenbracht.
De vier vrouwen zijn onverschrokken, hartstochtelijk, begeerlijk en kennen de sterke band van moederliefde. Ze kunnen wraakzuchtig maar ook vergevingsgezind zijn. Hun mannen zijn heldhaftig, meedogenloos, integer en wijs, ze zijn minnaars, moordenaars, vaders, broers of zonen.
De vrouwen worden beproefd, geliefd, mishandeld, gepijnigd en bemind, ze bezitten een oerkracht die hun door overlevering is toebedeeld of hebben het door hun bestaan afgedwongen.
Ze voelen zich omringd door geesten, demonen, engelen en goden, in die tijd in Judea onlosmakelijk verbonden met het verleden, het leven en hiernamaals.
Naar het einde toe als de situatie op het belegerde fort uitzichtloos is, de Romeinen de slachting onder slaven in het openbaar uitvoeren, vernuftige wapens gebruiken en vuurpijlen op Masada afschieten neemt de leider van de Joodse gemeenschap een legendarisch besluit.
Alice Hoffman weet mij met haar schrijfwijze moeiteloos te boeien. De geschiedenis van de vier vrouwen is uitermate aangrijpend: alle facetten van het leven komen in de meest gruwelijke, smartelijke en liefdevolle beschrijvingen voorbij. Hun levens bevatten mystieke en wonderlijke elementen die ragfijn zijn verweven in het verhaal.
Wat mij vooral is bijgebleven zijn de oerkrachten die Alice Hoffman de vrouwen heeft gegeven. Het is machtig mooi om te lezen hoe deze vrouwen altijd strijdig blijven, vertrouwen houden en blijven geloven.
De Duivenhoudsters is een fascinerende roman waar ik enorm van heb genoten. | 1pos
|
Erg mooi boek over wat vriendschap voor een mens kan doen en betekenen. Ik vond het boek wel een beetje treurig,maar uiteindelijk vooral ook inspirerend. Dit boek vind ik bijzonder en het zal dan ook zeker een plaatsje in mijn lijst van meest favorieten boeken krijgen. | 1pos
|
Keverjongen is een verhaal met een heerlijke Roald Dahl- achtige feel. Alhoewel de menselijke personages eigenlijk de figuranten zijn naast de kevers in de hoofdrol, zijn ze wel stuk voor stuk uniek en van vlees en bloed. Het duurt niet lang of Darkus en zijn vrienden hebben je hart gestolen. Ik ben persoonlijk niet zo dol op alles wat wriemelt en meer dan vier poten heeft, maar de insecten in Keverjongen zijn van een heel andere orde. Ze zijn superintelligent, sociaal en behulpzaam. De vriendschap die hier ontstaat tussen de kinderen en de kevers is echt ontroerend.
De manier van schrijven van M.G. Leonard is ook echt bijzonder, het boek leest min of meer als een soort spannende actiefilm. Ik kan me het verhaal zo voorstellen als een film en het zou me ook niets verbazen als dat ook wel gaat gebeuren. Er is geen directe aanleiding voor, maar de slechterik Lucretia Cutter doet me steeds weer denken aan de Opperheks van Roald Dahl. Ik lees veel Young Adult, maar eigenlijk weinig kinderboeken. Ik lees ook meestal niet de boeken die getipt worden door het boekenpanel van DWDD, toch werd ik hierdoor wel op het spoor gezet van Keverjongen en ik ben blij dat ik het boek heb opgepakt. Keverjongen is origineel, grappig, spannend en ontroerend vanaf de openingszin tot en met de zinderende finale. Ik kan alleen maar hopen dat deze kwaliteiten behouden blijven in het tweede deel, The Beetle Queen, dat volgend jaar zal verschijnen. | 1pos
|
Deze roman is wat ik noem: 'uitdagend, sprankelend, vernieuwend, inventief en zonder meer speciaal te noemen. Het is een roman die je met aandacht moet lezen. Ook vraagt de roman om een trage lezing en is het van tijd tot tijd nodig om zinnen te lezen en te herlezen. Handig is het toegevoegde overzicht van de personage. Voor wie het Zwitsers-Duits nog geheimen heeft tref je achteraan in het boek óók de vertaling van gebruikte Zwitserse woorden en uitdrukkingen aan. Verder was het voor mij een pluspunt dat ik vorig jaar nog in Davos was en dat ik -weliswaar met de bus en de kabelbaan- de Schatzalp en het dorp bezocht. Een waarlijk rijke leeservaring.
Flaptekst
Zakenman Yves Altman is al zijn hele leven in de ban van Thomas Manns beroemde roman De Toverberg. Met zijn nieuwe vriendin en zijn vier kinderen reist hij af naar de Schatzalp in het Zwitserse Davos, waar Thomas Mann zijn boek situeerde. Hij vindt het belangrijk zijn liefde voor De Toverberg met zijn gezin te delen. Vanaf het begin van de reis gaat alles echter anders dan gepland, verwart iedereen plaats en tijd en lijken er ongrijpbare machten in het spel. Yves heeft een geheime agenda en de onderdrukte verlangens van zijn vriendin en zijn kinderen creëren een dilemma. Kunnen ze nog terug?
De kuur is een verontrustende zoektocht naar identiteit, een duister sprookje en een familiesaga over liefde in alle vormen.
http://emilykocken.nl/project/de-kuur/ | 1pos
|
Een heel mooi en ontroerend boekje.
Had een interview met de schrijver gezien, bij Oprah.
Is een waar gebeurd verhaal.
Verfilming is ook erg goed. Emotioneel.
Bij dit soort boeken voel ik me weer wakker geschud en :
Ga ik weer relativeren en probeer van ALLES te genieten. | 1pos
|
Ik begrijp niet dat zo weinig mensen dit boek gelezen hebben. Het is een spannend boek en je wilt alleen maar doorlezen om uit te vinden hoe het precies zit.
Aanrader! | 1pos
|
Ik kocht net Stromboli met het volste vertrouwen in Saskia Noort, zonder het lezen van enige recensie. Zoals ik steeds heb gedaan.
En dat vertrouwen stelde me niet teleur. Wat een jammere recensies op deze pagina!
Wie de eerdere kunstwerken van Noort las, weet dat direct taalgebruik haar handelsmerk is.
Ze schrijft toegankelijk, en beschikt over een inlevende rijke schrijfstijl. Ik hoop dat ze die eigenheid niet verliest. Ik las het verhaal op een stilistische manier en vind dat ze zichzelf opnieuw eer aandoet met Stromboli. Levensechte dialogen. Uit het leven gegrepen en dus -naar mijn gevoel- met hart en ziel geschreven.
Wanneer een mens gevangen wordt in de klauwen van de eenzaamheid, wordt het vaak een prooi. Een breekbaar boek, dat gekoesterd mag worden als porselein. Een kwetsbaar verhaal dat zomaar elke vrouw met deze geschiedenis, in benarde omstandigheden kan overkomen.
Een volwassen Noort. Ga zo door! | 1pos
|
Op de cover zat een sticker: Het zomerboek van 2010. En dat geloof ik graag. Ik vond het een erg mooie roman waarin de lezer door middel van korte flashbacks uit het leven van Jack Griffin begrijpt waarom hij reageert zoals hij reageert. Maar voordat hij dat zelf in de gaten heeft, verpest hij de relatie met zijn echtgenote. Er zit nog veel meer in het verhaal; een uitgebreide recensie volgt later. Maar weet je niet wat je op vakantie mee noet nemen om te lezen, dan kan ik je dit boek van harte aanbevelen. | 1pos
|
Gaijn, buitenstaander zijn en blijven in Japan. Als Gaijn kan je het leven met kalme onthechting observeren zonder aan iemand iets verplicht te zijn, vertelt Donald Richie, een Amerikaan die jaren in Japan woont, en Buruma inwijdt in de Japanse cultuur en kunstwereld. Ian Buruma vertrok op jongen leeftijd naar Japan om zich los te maken van het eigen milieu en kennis te maken met een totaal andere wereld als Japan was en is.
Hij schrijft zich in als student bij een filmacademie waar hij niet vaak zal zijn. Buruma beschrijft hoe hij kennis maakt met de Japanse film, toneel en acteurs wereld. Een kleurenpalet van traditioneel naar alternatief, bijna subversief, tot en met de zelfkant van de Japanse culturele en kunstzinnige wereld, verfijnd en ruw, grof, tot fijnmazig, de schoonheid van geweld, pijn en wreedheid, het subtiele van de traditionele kunst. Een klein stukje van de sluier van de kleurrijke geschiedenis van Japan wordt ook opgelicht. Na de tweede Wereldoorlog is ook Japan op zoek naar nieuw evenwicht ook op het gebied van kunst en cultuur. Echt aansluiting vinden kan Buruma niet, ondanks dat hij de taal uiteindelijk spreekt, zich verdiept in omgangsvormen, hij is en blijft buitenstaander, Gaijn. Hij kan kijken, meemaken en bestuderen, echt deelnemer zijn wordt hij niet, eerder deelgenoot zijn.
Buruma vertrekt uiteindelijk naar Londen, een stad met verschillende culturen in tegenstelling tot Tokio.
Japan is van groot belang geweest voor de carrière van Buruma. Japan is volgens hem nog steeds een insulaire natie waar je het als buitenlander in de positie van blijvend buitenstaander wel of niet naar je zin kunt hebben. | 1pos
|
Dit boek is een zeer aanstekelijke verhalenbundel van een van de Coen-broertjes, inderdaad, het befaamde regisseur-duo dat bekend is van fantastische films als Fargo, The Big Lebowski en No Country for Old Men. In dit boek bewijst Ethan Coen dat hij ook een begenadigd schrijver is. In zijn verhalen heeft hij een voorkeur voor mafiose milieus en mislukkingen in de maatschappij en ook zijn joodse achtergrond speelt meer dan eens een rol. Dat Ethan Coen erg filmisch denkt bewijzen enkele verhalen die als filmscript opgezet zijn. Zijn verhalen zijn erg inventief, vaak hilarisch en even vaak schrijnend realistisch. Hilarisch als bijvoorbeeld de wederwaardigheden van prive-detective Hector Berlioz worden beschreven, schrijnend en realistisch als Coen de twijfels beschrijft van een man die op vakantie is met zijn twee onhandelbare kinderen en zich wanhopig afvraagt waarom ze zo zijn geworden en sterker nog: wie ze eigenlijk zijn…
Al met al in ieder geval een zeer bijzonder en lezenswaardig boek! | 1pos
|
Misschien ben ik bevooroordeeld omdat ik van te voren al erg blij te spreken ben over Stephen King, maar dat verandert niets aan het feit dat ik dit een geweldig boek vond. Genoeg anderen zijn mij voorgegaan met het uitspreken van deze mening.
Ik las er zonder moeite doorheen, het is netjes geschreven en ik vond dat de personages veel diepgang hadden. Je komt veel te weten over iedereen en ik begon met ze mee te leven. Ik wilde dat het goed met ze kwam, dat ze erachter zouden komen wat er aan de hand was.
Het was een redelijke kluif met circa 590 bladzijden, maar toen ik de laatste bladzijde omsloeg was ik toch redelijk teleurgesteld dat het niet langer kon zijn. | 1pos
|
Het boek is bedoeld voor de jeugdigen onder ons in de leeftijd van 13-18 en ik moet zeggen dat ik
het zelfs op mijn (jeugdige;-)) leeftijd echt geen straf vond om te lezen.
Zelfs zo fijn leesbaar dat ik het binnen een paar uurtjes uit had!
Het verhaal is mooi opgebouwd met voldoende achtergrondinfo zodat er voor de jeugdige
speurneus nog wat te fantaseren valt, zelf ontdekken of interpreteren is tenslotte het leukste dat
er bestaat bij het lezen van een boek.
Ook de stad Parijs en de modellenwereld heeft voor veel meiden maar ook jongens een ontiegelijk grote aantrekkingskracht. Wie zou er nu niet door de stad der liefde willen dwalen met zijn prachtige gebouwen, architectuur, romantische plekjes en DE stad van de Kunst?!?
Zeg nou zelf, dat wilde je dolgraag toen je nog jonger was (en waarschijnlijk nu nog! ;-)).
Voor Lotte begint het echter met een speurtocht naar haar zus Nina die volgens haar in de problemen zit. Maar als zelfs haar vader haar niet gelooft en niets wil horen over de verzinsels die
Lotte volgens hem vertelt, wat dan?
Natuurlijk gaat ze toch stiekem op zoek en heeft geen idee meer wie ze kan vertrouwen, wie
achtervolgt haar steeds of verbeeld ze zich dat maar? Wie blijkt uiteindelijk haar medestander en
helpt haar? Op het puntje van je stoel blijf je geboeid, geen letter teveel of te weinig, een mooie balans die je vasthoudt qua spanning en af en toe opgelucht op adem laat komen om vervolgens weer toe te slaan.
Wat de titel betreft, Verdoofd, dit is een perfecte titel die je gaandeweg het boek beter doorziet.
Een excellent thriller debuut voor de jeugdige lezer, maar voor de rijpere jeugd ook heerlijk leesvoer ;-)
ALS je nog op vakantie gaat en een verveelde jongere mee moet nemen achter in de auto, trein of vliegtuig, of gewoon lekker thuis blijft, geef dit boek cadeau en je hebt er uren geen kind aan, tis maar een suggestie hoor :-P
Heel erg graag gelezen en petje af voor Cis Meijer met zo'n debuut! | 1pos
|
Wat grappig dat de reacties zo verschillen. Ik vond dit juist weer 1 van haar beste boeken. En de vorigen bevielen me ook al zeer goed.
Echt leuk vond ik het dat Maura nou wat meer uitgediept werd. Een heerlijk personage. En ik vond Jane wat menselijker worden. Ik kon me in de vorige 2 delen af en toe wat aan haar ergeren.
En het verhaal zat gewoon goed in elkaar en was uiteindelijk niet zo voorspelbaar als ik halverwege dacht. | 1pos
|
Charlie Goldwyn heeft een plan gehad. Een plan wat redelijk goed werkte toen zijn vrouw en grote liefde Mira nog leefde. Maar Mira is omgekomen bij een vliegtuig crash en heeft hem achtergelaten met hun vijfjarig zoontje Caleb. Daar hij een intensieve baan heeft als advocaat is zijn tweelingzus Zadie zijn reddende engel. Deze is bij hen ingetrokken na het overlijden van Mira. Zonder haar had Charlie het tot zo ver niet gered. En dan gaat er van alles fout op het werk en komt Charlie voor het feit te staan dat het leven uit meer bestaat als zijn werk. Hij (her) ontdekt de relatie met zijn zoon. Zijn zoon die een mix is tussen hem en zijn overleden vrouw. Hij (her) ontdekt de relatie met zijn tweelingzus en met zijn vader. Maar bovenal her- ontdekt hij zichzelf.
Zonder dramatisch te worden we wel meegenomen in heel veel levensgebeurtenissen van de hoofdpersoon. Door het heden te verweven met flashbacks naar het verleden worden de keuzes van de hoofdpersoon belicht.
Ook laat de schrijfster zien dat er zo veel verschillende mensen zijn met verschillende dromen en ideeën in het leven en dat levensgebeurtenissen dit ten alle tijden kunnen veranderen. Het is aan ons of we het toe laten of ze ons leven overnemen of dat wij werken met wat het leven ons toegooit en er iets moois van maken. Onze kinderen zijn meestal een goede motor voor dit laatste.
Ik heb erg genoten van dit boek. Vooral van de humor die door heel veel dingen heen loopt. De relatie tussen de broer en de zus. Het is echt een Amerikaans boek. De Amerikaanse droom. Maar ook de Amerikaanse droom kan veranderen in een andere en nieuwe Amerikaanse droom. Dit is wat de hoofdpersoon doet in dit boek. En eerlijk gezegd hoop ik niet dat ik de hoofdpersonen nooit meer tegenkom in een boek. Ik ben zeer nieuwsgierig hoe het hun verder vergaat. En de andere personen om hen heen. | 1pos
|
De zeventienjarige Teagan heeft al sinds haar kindertijd beangstigende dromen. Schaduwen slaan haar elke nacht gade vanuit de hoek van haar slaapkamer. Als ze op school nieuwkomer Garreth rond moet leiden, valt ze – net als alle andere meiden van de klas – als een blok voor hem. Ze kan haar geluk niet op als Garrath alleen oog voor haar lijkt te hebben. maar waarom heeft ze tegelijkertijd het gevoel dat de schaduw die haar bedreigt steeds dichterbij komt? En wat heeft de achtpuntige ster die Garreth in de huid van zijn handpalm heeft staan met haar lotsbestemming te maken?
In het begin maken we kennis met Teagan . Een meisje eigenlijk maar 1 vriendin heeft. Claire is haar hartsvriendin sinds jaren. Wanneer zij er niet is staat ze alleen op het schoolplein. Daarbij is ze ook nog het mikpunt van de populaire meiden. Deze voorstelling wordt zo beschreven dat je je direct in de schoenen van Teagan voelt staan. Wanneer Garreth ( een ongelooflijk knappe jongen ) haar opeens aanspreekt schrik je bijna net zo hard dan Teagan. Vanaf dan voel je de spanning tussen hen opbouwen. Wanneer dan nog blijkt dat Garrath haar beschermengel is, krijgt het verhaal een nieuwe dimentie. Natuurlijk is er geen goed zonder kwaad. Deze komt in de vorm van Hadrian de tweelingbroer van Lucifer . Hadrian was eerst ook een beschermengel maar heeft later voor het duister gekozen. Haar vader (die al enkele jaren verdwenen is )blijkt hem als beschermengel te hebben gehad. Hierdoor is zij de enige die Hadrian kan tegenhouden.
Als je van engelen houdt is dit zeker een aanrader. Het verhaal leest zeer vlot en is moeilijker weg te leggen. Het oude thema tussen goed en kwaad is de basis van het verhaal. Hoewel er een andere wending aan gegeven wordt. De aantrekkingskracht van het duister blijkt soms moeilijk te weerstaan. Tegen dat je denkt dat het verhaal verteld is, is het boek nog niet uit en komt er een onverwachte twist. Het verschil tussen de 2 sterren van Acht vond ik zeer goed gevonden. Wat is het verschil tussen goed en kwaad…?
Teagan maakt een enorme evolutie door . Ze verandert van een schuchter meisje naar een strijdvaardige dame. Ze leert dat ze zelf het heft in handen kan nemen. Ook de relatie tot de anderen wordt hierdoor beïnvloed en dit wordt langzaam duidelijker .
Jennifer Murgia heeft een mooi verhaal geschreven . Zeker wanneer je van paranormaal houdt en van engelen is dit zeker een aanrader. | 1pos
|
Laten we beginnen bij het begin: de inleiding. Dit is al een originele inbreng. Het siert Bavo Dhooge dat hij weet wat men van een typische thriller en dus detective verwacht en er ook mee kan spotten.
Dit boek hoort werkelijk tot een subcategorie van de thrillers. Er hoort zoiets te bestaan als hilarische -schuddebuikende- thrillers. Hierdoor zorgt hij voor een aangename en luchtige sfeer.
Zullen we nu even Patrick Somers onder de loep nemen. Het hoofdpersonage dat ook wel beter bekend staat als 'de detective' van Gent met een groot gevoel voor humor.
Alles wordt zo beeldend weergegeven -inclusief de dialectiek - je zou je haast in een soapserie wanen. Hier voel je wel dat Bavo Dhooge ervaring heeft als scenarist. Enkelingen kunnen dit als negatief ervaren en menen dat de fantasie niet de vrije loop kan gaan. Hoe steekt alles toch in elkaar? Ik heb zelfs niet zoveel fantasie en geloof me, ik ben een thrillerfanaat. Zoveel intriges en verwikkelingen, The Godfather heeft er niets aan. Zelfs de Russische maffia kan er niet tegenop.
Al die media-elementen zoals Herman Brusselmans, die zo mooi getypeerd wordt, en het ganse 'Big Brother' gegeven, meen ik ook schitterend. Je hebt meteen herkenning en zo heb je ook het gevoel dat het niet zo'n ver-van-je-bed-show is. (De beschrijvingen en plaatsnamen van Gent zitten hier natuurlijk ook ergens voor tussen.)
Kortom: een spannende en toch luchtige maar vooral hilarische thriller. Verfilm het en het wordt een kaskraker. Gegarandeerd! | 1pos
|
Maura Isles en Jane Rizzoli worden in dit verhaal betrokken bij een wel heel eigenaardige zaak. Het begint allemaal als Maura er getuige van is dat er een kogel wordt gevonden in een mummie. Een mummie die schijnbaar al heel lang verborgen heeft gelegen in een klein privé-museum voor oudheden. Het museum wordt al jaren gedreven door een familie van fanatieke verzamelaars en archeologen. Wie echter deze mummie heeft meegenomen uit Egypte, is niet bekend. Maar ja, een kogel in een mummie dat kan natuurlijk niet dus Maura en Jane duiken in de zaak. Het blijft echter niet bij de mummie. Er worden in korte tijd nog twee lichamen gevonden die op een wel heel speciale manier bewaard zijn gebleven. Dat er een verband bestaat tussen deze vondsten mag duidelijk zijn.
Keeping the dead is (gelukkig) weer een heel bijzondere en superspannende ‘Maura’ thriller. Persoonlijk vond ik The Vanish en The Mephisto Club iets minder, en The Bone Garden was een heel bijzonder boek maar bijzonder spannend was het niet altijd. Dat geeft niet, ook een topauteur kan niet altijd precies het soort boeken afleveren dat de lezer wil lezen… Het bijzondere van Keeping the Dead is dat alles in het begin zo onmogelijk lijkt – de manier waarop de lijken bewaard zijn gebleven, de kogel in de mummie – en dat er dan toch een keurige duidelijke verklaring voor is. Laat het maar aan Tess Gerritsen over om dat mooi neer te zetten. Ook de slechterik en zijn motieven komen duidelijk uit de verf. Niet dat je nou medelijden hoeft te hebben met figuren die dit soort dingen doen, maar Gerritsen maakt er wel échte mensen van, mensen waarover wij helaas bijna dagelijks ook in de krant lezen. Uiteraard is er in dit boek ook aandacht voor het huiselijke leven van Maura en Jane, waarbij vooral Maura het tamelijk moeilijk heeft. Toch zijn er ook tekenen dat het leven van Maura zich wellicht een andere richting uit gaat begeven. Nieuwsgierig? Ik kan het me voorstellen. Ik heb het boek in de spreekwoordelijk ruk uitgelezen maar kan nu al niet wachten op het volgende. (Door: Jannelies Smit) | 1pos
|
Een heel mooi boek, leest lekker weg. Het heeft iets treurigs, zonder dat het te zielig wordt. De hoop op een beter leven en een goede afloop is constant voelbaar. Je voelt dat het tij gaat keren, maar wanneer precies en op welke manier is de grote vraag. Ik raad dit boek zeker aan! Hier krijg je geen spijt van. | 1pos
|
Auteur: Pjotr Vreeswijk
Uitgeverij: Letterrijn
Pagina's 342
ISBN 9789491875281
In oktober 2016 had ik de eer om Pjotr Vreeswijk te mogen interviewen tijdens het Thrillerfestival van Hebban in Zoetermeer. Daar kwam ik te weten dat Masterplan zijn debuut was. Hij is politieman in Scheveningen en schreef als kind al verhaaltjes. Toen hij bij het opruimen oude schriftjes tegenkwam met zijn verhaaltjes, wilde hij daar iets mee doen.
Geïnspireerd door o.a. Ludlum en de boekjes over geheim agent Lennet die Pjotr tijdens zijn jeugd las, nam hij de pen ter hand en begon met schrijven. Hij wist wat hij wilde, een boek schrijven dat hij zelf wilde lezen.
Geen beschrijvingen van elk pinnetje op een wapen zoals Ludlum, nee het moest vooral actie zijn.
Masterplan begint langzaam , met een terugblik naar 1945 waar een Duitse nazi-wetenschapper erin slaagt om zijn wonderwapen te verbergen.
Dan maken we een sprong naar 2016 en ontmoeten we Alex De Klerck, een veertigjarige Fransman die als agent van een geheime Europese antiterreureenheid werkt.
Hij moet onderzoeken hoe de enorme explosie in Soedan, waar een heel dorp weggevaagd wordt, heeft kunnen gebeuren.
Met zijn team reist hij af naar Khartoem, zonder aanknopingspunten. Ze moeten blindvaren op de contactpersoon ter plaatse, Safi.
Maar is die wel betrouwbaar?
Wat volgt zijn spannende acties, een vuurgevecht in een steeg, de ontsnapping uit de fuik in Argentinië. Deze acties geven de lezer een opgejaagd gevoel, waardoor ze het idee hebben, er zelf onderdeel van te zijn. Verder is er misleiding en bedrog, achtervolgingen een mysterieus complot dat terugvoert naar 1945. De teamleden krijgen te maken met aanslagen op hun leven en moeten letterlijk rennen. En is iedereen wel zo betrouwbaar? Vertrouwen is soms in wankel evenwicht. Zal Alex en zijn team erin slagen achter de waarheid te komen over de aanslag in Soedan?
En wat heeft dit alles te maken met het geheime superwapen van de Neo-nazi's?
Het boek heeft heel veel actie en het debuut "Masterplan" is dan ook zeer goed geschreven. Pjotr is er in geslaagd een heel goed debuut te schrijven.
En nu een jaar later wordt in oktober zijn tweede boek gepresenteerd dat is het vervolg is op "Masterplan".
De titel is "Dwaalspoor" en wordt ook uitgegeven bij Letterrijn. | 1pos
|
Wat een goed boek van Carry Slee. Het verhaal gaat over pesten en wat dat met die persoon doet. Wat triest dat iemand in wanhoop zich van het leven beroofd.
Ik heb dit boek met tranen in mijn ogen gelezen. Je beseft pas, na dit boek gelezen te hebben, hoeveel impact pesten heeft op het slachtoffer maar ook op de pesters. Goed boek (die verplicht lezen zou moeten zijn) voor iedere leeftijd op iedere school. Deze pesterijen gebeuren nog iedere dag en dat moet een halt toegeroepen worden.Ook zouden leerkrachten meer alert moeten zijn op pesterijen. | 1pos
|
Een roman die de verwachting wekt over een vrouw te vertellen, Anna Karenina. Zij is getrouwd met Alexej Alexandrowitsj Karenina en samen hebben zij een zoon, Sergej Alexejitsj (Serjosja / Serëscha). Uiteindelijk gaat het verhaal meerdere kanten op en vertelt het meerdere verhalen over de Russische welvaart, ontwikkelingen op economisch en sociaal gebied en tevens over verschillende vormen van liefhebben. Deze roman geeft je een kijkje in de Russische gebruiken van toen, in het niet altijd gemakkelijke leven en laat je nadenken over de maatschappelijke vraagstukken die toen aan de orde waren.
Er is soms wat humor te bespeuren maar tevens wordt je treurig van de depressieve gedachten van Anna of de jaloerse gedachten van Levin.
De versie van Gutenberg is geschreven in het oud-nederlands en is een plezier om te lezen. Prachtige lange zinnen vol prachtige woorden. Af en toe komt er een woord voorbij dat opgezocht moet worden maar over het algemeen is het een helder verhaal. Wat wel jammer is, is dat er verschillende versies zijn uitgebracht met elk hun eigen indeling en bij de versie van Gutenberg zijn grote (aanzienlijk belangrijke) stukken weggelaten. Dit is jammer want het geeft je een andere kijk op de karakter ontwikkelingen van bepaalde mensen.
Een minpunt is het gebruik van de namen, soms is niet geheel duidelijk wie er wordt bedoeld. Dit komt omdat vaak genoeg de “bijnaam” wordt gebruikt in dezelfde zin als de “echte naam”.
Vanaf het begin wordt je meegetrokken in het verhaal en vooral de tijdens eerste “delen” blijft het verhaal in je hoofd rondzingen. Helaas wordt het verhaal later wat langdradig met stukken waar men veel moeite voor moet doen om door te komen.
Personen die in het begin sympathie krijgen kunnen aan het eind van het verhaal irritatie opwekken.
Ondanks de soms wat moeilijke stukken en de niet te begrijpen denkbeelden van sommige personen blijft het een verhaal om van te genieten.
Het is lastig aan te geven wat Tolstoj wilde bereiken met deze roman. Is hij vrouwonvriendelijk? Nee, want ook de mannen worden soms weggezet als lastig, dom en/of naïef. In ieder geval heeft Tolstoj een prachtige roman geschreven. | 1pos
|
Weer een lekker spannende thriller kon heg boek niet wegleggen :) heerlijk gewoon. Alleen die man van haar wat een eikel | 1pos
|
Moya De Feyter (1993) is theaterwetenschapper en schrijft proza, poëzie en toneelteksten. In 2015 won ze Frappant, in 2017 de Poëziewedstrijd van de Universiteit Antwerpen en in 2012 én 2017 haalde ze de finale van Write Now. Haar alter ego Ambrosia is een van de literaire lichtekooien in het Poëziebordeel. Eerder werk van haar hand verscheen in onder andere Kluger Hans, Op Ruwe Planken en Deus ex Machina. De Feyter zoekt naar manieren om haar teksten via het podium bij een publiek te krijgen, maar in 2018 verscheen ook haar eerste dichtbundel Tot iemand eindelijk bij uitgeverij Vrijdag.
De Feyter zoekt in haar poëzie grenzen op, tussen waan en werkelijkheid, tussen wreedheid en verlangen. Deze grenzen en tegenstellingen wekken een melancholische sfeer op, een onheilspellend gevoel van verraad, verlatenheid, verdriet en verlangen overheerst in de dichtbundel Tot iemand eindelijk.
Tot iemand eindelijk bevat opvallend veel tekst voor een dichtbundel. Sommige gedichten doen denken aan een stream of consciousness-techniek, een spraakwaterval die zich vooral leent voor hardop (voor)lezen. Tekst zonder interpunctie, ogenschijnlijk zonder structuur maar met een ritme bij lezing zo helder en duidelijk dat de kracht uiteindelijk daarin schuilt. De literaire poëzie van De Feyter doet daarom soms denken aan fragmentarisch proza, meer dan aan traditionele poëzie.
Er zijn veel verschillende thema’s aan te wijzen in de gedichten van De Feyter. Belangrijk zijn in elk geval vrouwelijkheid en vruchtbaarheid. Op veel vlakken is de poëzie lichamelijk te noemen, maar vaak gaat deze juist ook over gebreken. Stukken die ontbreken, vingers of handen die afbrokkelen. Symbolen voor verlies, van geliefden, van functies, van de wereld om je heen. Relaties, huiselijkheid, opgroeien en geborgenheid spelen tot slot ook een belangrijke rol.
Daarnaast herkent de lezer tussen alle absurdistische metaforen en surrealistische taferelen met zeemonsters en mismaakte lichamen ook de werkelijkheid in de poëzie van De Feyter. Scherpe observaties van onze huidige wereld en alles wat daarin is veranderd en nog gaat veranderen maken de gedichten interessant. De combinatie tussen mythe en werkelijkheid zet de lezer aan het denken. Hoewel sommige gedichten zich wellicht juist beter lenen voor een voordracht op een podium, weten de teksten van De Feyter ook op papier te overtuigen en te beklijven. | 1pos
|
Omschrijving:
De verwondering noem ik een meesterwerk, in het volle bewustzijn dat die eretitel in de Vlaamse
literatuur slechts bij hoge uitzondering kan gebruikt worden. Aldus Paul de Wispelaere in De
Vlaamse Gids.
De meest burleske buitelingen uitvoerend, gunt Claus ons hier als een superbe clown een blik in de zielen van volkomen ontspoorde en ontredderde mensen. Doorsneden, flitsen, visioenen van
geleden ellende aan het Russische front en in Polen, geëtst met het bijtendste zuur, wisselen af
met bevrijdingsdrama's en met de taferelen van Rijckels onttakeling en macabere, krankzinnige
fantasie. Het is groots, verbijsterend en afschuwelijk, benauwend als een nachtmerrie... Aldus
Hans Warren Provinciale Zeeuwse Courant.
Over de schrijver:
Een beknopt overzicht van zijn leven zou hem zeker tekort doen, daarom geef ik jullie liever de
link naar de prachtige biografie die Uitgeverij De Bezige Bij op haar site heeft staan.
Bio van HugoClaus.
Mijn boekkeuze voor Augustus Klassieke Literatuur Maand, het thema dat door Sandra
succesvol aan deze maand werd gekoppeld, was niet mijn eigen keuze.
Op de vraag van Sandra welke bloggers er graag mee wilden doen, antwoordde ik dat zij dan wel
auteur en titel voor mij mocht kiezen … ik hou wel van een uitdaging ;-)
Ze benaderde enkele uitgevers en vond onder andere De Bezige Bij zelfs bereid om een paar
recensie-exemplaren ter beschikking te stellen. Lucky Me kreeg een van deze exemplaren!
Waarvoor hartelijk dank nogmaals.
Het boek en MIJN leeservaring:
Toen ik er in begon dacht ik op een gegeven moment … Geordende Chaos!
Betreft het hier iemand die ons zware kost in de maag splitst of mogen we er niet al te zwaar aan
tillen? Neemt de schrijver ons in het ootje, denk ik te simpel, of misschien wel te moeilijk?
Je blijft, zeker in het begin, steeds zinnen herlezen omdat je simpelweg dingen mist als je er even
je hoofd niet bij hebt, er gebeurt zoveel dat het je soms duizelt.
Het vaak gebezigde -in een ruk uitlezen- kun je hier sowieso wel vergeten, het moet zo nu en dan
even kunnen bezinken.
Klassiekersmaand, alsof we terug gingen naar onze middelbare schooltijd met de zogenaamde
leeslijst, op de een of andere manier voelde dit toch een beetje als een examen.
Maar nu ik iets, ik herhaal – ietsje, ouder ben weet ik ook dat iedere schrijver zijn boek schrijft en
iedere lezer daarvan zijn eigen interpretatie leest of bedenkt in het brein, verantwoordelijk voor
zijn/haar eigen gedachten, dus het goed of foutgevoel heb ik in een hoek geschopt. Zo goed als ik
kan zal ik mijn ervaring delen, al zullen de meningen uiteraard altijd verschillen, het blijft vooral
een interessant boek alleen al door zijn betoverende taalgebruik, de magie die hij creëert tussen
letters - woorden - en prachtzinnen!
De verwondering:
Het verhaal van en over de 37 jarige Victor de Rijckel, leraar Engels en Duits, geboren in
Waregem, opgegroeid in Roeselaere en nu wonende in Oostende, die zichzelf in feite zo
onbeduidend vind dat hij zelfs het idee heeft dat zijn leerlingen niet eens een bijnaam voor hem
hebben. Hij verzint er dan maar zelf een, Lul de Rijckel …
Met dit gegeven vind ik al dat hij niet echt spoort en dat wordt gaandeweg het boek alleen maar
erger en duidelijker.
Het verhaal wordt vertelt in verschillende perspectieven, allemaal vanuit dezelfde persoon maar
dan toch met andere invalshoeken.
Victor zit in een psychiatrische inrichting en moet van zijn psychiater Dr. Korneel zijn laatstedagen voor hij werd opgenomen op zijn eigen manier beschrijven in een schrift. Van een verpleegster,
Ferdine, krijgt hij echter nog een schrift (zijn dagboek) en vertrouwt hierop de dingen toe waar Dr.
Korneel (volgens Victor) niks mee te maken heeft, in de ik-vorm welteverstaan.
Zo begint het verhaal met de leraar, zijn point of view in de hij-vorm.
De gescheiden man die in een hotel woont en al lopende naar zijn werk refereert aan zijn ex-vrouw
Elizabeth die hem verlaten heeft. Elizabeth, een minderjarige leerlinge die hem verleidde, zo
beweert hij, maar vanuit een ander perspectief blijkt het weer andersom te zijn.
Als hij van de Prefect (hoofd van de school) de opdracht krijgt om die avond een toespraak te
houden bij een vergadering om hem in te leiden, weigert hij en gaat naar een gemaskerd bal, het
bal van het Wit Konijn. En daar begint de miserie ;-)
Hij raakt geobsedeerd door een prachtige vrouw, Allesandra, die hij volgt tot op de Dijk en
waarvan hij later beweert haar te hebben gered van zelfmoord.
Een van zijn leerlingen zegt de vrouw te kennen.
De jongen, Albert Verzele, neemt hem mee vanuit Oostende naar Hekegem, de plaats waar het
volk nogal fascistisch ingesteld is en waar Crabbe, een voormalige overloper, een SS-officier
verheerlijkt wordt.
Op een gegeven moment lijkt het zelfs alsof Victor en Crabbe in elkaar overlopen, dat Crabbe in
Victors lichaam lijkt te huizen.
Vreemd volk dus in dat Hekegem, waar ze Pier ontmoeten in zijn herberg en waar de beeldhouwer
Sprange beelden maakt ter nagedachtenis aan die held van hun, Crabbe. Deze is volgens de
ouders van Allessandra vroeger te vondeling gelegd bij hun. Allesandras ouders, Alice (Pools van
geboorte) en Richard Harmedam, wonen in een kasteel in Hekegem, kasteel Almout.
Vind Lul de Rijckel zijn adorabele Allesandra en wat brengt hem dit?
Hoe staan de dorpsbewoners van Hekegem tegenover de leraar en zijn leerling, die hij voor het
gemak soms ook zijn neef of zoon noemt?
Wat brengt zijn insluiting in de psychiatrische inrichting op en wat doet dit met zijn geest?
Zelfs NA het lezen van dit boek blijf je je afvragen in hoeverre Victor een stoornis heeft, en wat
voor stoornis dit dan zou kunnen zijn?
Ik hou het maar op een verwarde geest die wel meerdere identiteiten schijnt te hebben, maar die
ook weet te relativeren op sommige momenten.
Ik zei al tegen Sandra na het lezen van dit boek … in een woord – Complex! Ik kan me ook niet
voorstellen dat er iemand precies de kern van het verhaal weet te verwoorden zonder bepaalde
dingen te verklappen, volgens mij is dit het eerste boek waar ik tijdens het lezen me suf heb
geschreven in mijn notitieboekje om maar alle details te onthouden, die trouwens bij verder lezen
ineens weer heel anders lijken te zijn ;-)
Verwonderd – ja dat kan ik me voorstellen qua titel, maar misschien had ik verbijsterend nog wel
meer voor me zelf gekozen, je blijft je namelijk verbazen over de wendingen die een geest kan
nemen.
Heel erg interessant dus om te lezen!
Hartelijk dank nogmaals Uitgeverij De Bezige Bij voor het recensie-exemplaar. | 1pos
|
Laatst las ik Ik geef je de zon van Jandy Nelson en dat was me een verrassing. Het boek werd overladen met prijzen en de recensies waren allemaal heel erg positief. En ik kan me daar alleen maar bij aansluiten. Het is een boek wat ik in eerste instantie niet zo snel uit de schappen zou pakken. Maar omdat iedereen zo positief was, besloot ik het toch maar eens te lezen.
Ik geef je de zon is het tweede boek van de Amerikaanse schrijfster Jandy Nelson. Er zijn zelfs al plannen voor een film en dat kan ik goed begrijpen. Het verhaal leent zich namelijk uitstekend voor het witte doek.
Ik vind het een aanrader. Het verhaal gaat over de tweeling Jude en Noah. Ze zijn onafscheidelijk, totdat er iets gebeurt in hun leven waardoor ze uit elkaar groeien. Je moet wel blijven opletten. Het verhaal wordt namelijk vanuit twee perspectieven vertelt. Het begint met de 13-jarige Noah. Dan is alles nog rustig, al merk je wel dat binnen het gezin het een en ander mis is. Vervolgens is zus Jude aan de beurt, maar die is dan al zestien. Dan is er dus al het een en ander gebeurt. Het is ook even omschakelen, maar dat zorgt er wel voor dat je door wil blijven lezen. Uiteindelijk komen alle puzzelstukjes bij elkaar en dan heb een erg goed in elkaar zittend verhaal gelezen.
De personages zijn realistisch en geloofwaardig. Jude en Noah en hun ouders zouden zo een gezin kunnen zijn dat naast je woont. Terwijl Jude en Noah steeds meer uit elkaar groeien, leer je ze als lezer wel beter kennen. De tweeling begrijpt elkaar niet altijd, maar dat komt omdat ze elkaar niet alles vertellen. Als lezer weet je wel wat er aan de hand is en krijg je begrip voor de keuzes die ze allebei maken.
Het taalgebruik is apart, maar wel heel erg mooi. Het verhaal is grappig en ontroerend tegelijkertijd. Het is ook een boek over kunst. De hele familie heeft iets met kunst op hun eigen manier. Maar ook het boek zelf is een kunststukje op zich. Dit boek valt officieel in de categorie Young Adult, maar als volwassenen zul je ongetwijfeld ook kunnen genieten van dit boek. | 1pos
|
Henry Hayden is een succesvol schrijver van bestsellers, die zijn zaakjes uitstekend voor elkaar heeft; hij is gelukkig getrouwd met Martha, woont in een mooi landhuis ergens aan de kust, rijdt in een luxe auto én heeft een maîtresse. Dan wordt zijn prettige leventje verstoord door haar ongeplande zwangerschap. Henry bedenkt een oplossing voor dit probleem, maar daarbij gaat er iets helemaal mis, met verstrekkende gevolgen.
Terwijl Henry zich ogenschijnlijk steeds verder in de nesten werkt, blijkt gaandeweg dat hij een vileine bedrieger is, zonder geweten en met een duister verleden. De waarheid en andere leugens is een goed geschreven en vlot leesbare misdaadroman, waarin het Sascha Arango uitstekend lukt je iedere keer weer op het verkeerde been te zetten. | 1pos
|
Terry Painter is een 40 jarige alleenstaande verpleegster. Zij heeft na een eerdere slechte ervaring toch besloten om een nieuwe huurder te zoeken voor haar buitenhuisje. Alison Simms wordt de nieuwe huurster. In eerste instantie is ze heel erg aardig en worden ze vriendinnen. Maar Terry krijgt steeds wantrouwen, omdat Alison in haar spullen zoekt en liegt. Maar Alison dringt steeds dieper haar leven in. Ook wordt ze regelmatig telefonisch bedreigd door een man, die het heeft over haar vorige huurster. Wat heeft dit met elkaar te maken en wat is Alison van plan?
Het verhaal is vlot geschreven en leest makkelijk weg. Het is goed verzonnen en daardoor ook erg realistisch.
De personages van Terry en Alison zijn mooi uitgewerkt. Terry is een goedgelovige eenzame vrouw, die graag mensen wilt leren kennen. En Alison is een jonge meid die ongedwongen is, maar een geheim met zich lijkt mij te dragen.
Het slot is heel erg onverwacht en daar krijgt het verhaal een hele verrassende wending.
De titel past goed bij het boek, maar eerder is dit boek verschenen onder de titel ‘De huurster’. Ik begrijp niet waarom de titel is gewijzigd, maar beiden passen bij het verhaal. De oorspronkelijke titel is ‘Whispers and Lies’. | 1pos
|
Grace’s beste vriendin Charlie is overleden en Grace heeft moeite haar dood te verwerken, vooral door de laatste woorden van Charlie: ‘Ik heb iets vreselijks gedaan.’ Wat kan Charlie bedoeld hebben? Grace begint met graven in hun gezamenlijke verleden. Ze gaat op zoek naar de vader van Charlie, wat ze tijdens haar leven ook al hadden willen doen, misschien had Charlie hem gevonden in de periode dat ze spoorloos was? Misschien heeft hij antwoorden?
Dan komt Anna opdagen, ze zegt het zusje van Charlie te zijn. Het klikt meteen tussen Anna en Grace en door het met Anna over Charlie te hebben wordt het verdriet draaglijker. Maar er gebeuren sinds vlak voor de komst van Anna allerlei rare dingen en Grace’s leven verandert langzaam in een nachtmerrie…
Door de verhaallijnen van Toen en Nu leer je het verhaal van de vriendschap van Grace en Charlie goed kennen. Toen waren er al problemen in de vorm van dreigbriefjes en Nu heeft Grace het gevoel in de gaten gehouden te worden. Duidelijk is dat er een verband moet zijn tussen heden en verleden, maar wat daarin wiens rol is? In dit mega spannende verhaal met een dreigend sfeertje komen alle eindjes heel langzaam bij elkaar, onderweg nog wat verrassingen meenemend. Een meeslepende thriller over vriendschap, geheimen en schuldgevoelens. Wat een geweldig debuut! Het smaakt zeker naar meer! | 1pos
|
Hondenpoep in de speeltuintjes voor de kinderen, nachtelijke tuinfeesten bij de buren, graffiti op muren: een bekend gegeven en wat doe je ertegen? Weinig. De politie heeft geen tijd om in te grijpen, eigen rechter spelen mag niet: er resteert niets anders dan je erbij neer te leggen en het te aanvaarden. Of toch niet? In Wederzijds van Kees ‘t Hart (1944) zien we dat het ook anders opgelost kan worden. Of dat beter is dan simpelweg aanvaarden, is nog maar de vraag.
De hoofdpersoon van Wederzijds is bezig met het schrijven van een verslag over de afgelopen tijd, waarin hij en zijn vrouw Wies te maken kregen met Wederzijds, een organisatie die zich toelegt op het bestrijden van overlast. De 52-jarige conrector staat weer eens het Ziggokastje voor zijn huis van graffiti te ontdoen, als hij aangesproken wordt door een man en een vrouw in een auto. Zij bieden hem aan om het probleem definitief op te lossen. Hij accepteert het aanbod niet, maar slaat het ook niet af. Een paar dagen later blijkt het probleem opgelost en worden de conrector en zijn 35-jarige vrouw meegezogen in zaken waar ze liever niets mee te maken hebben.
Wederzijds is een roman die de lezer weinig houvast biedt. De verteller is hoogst onbetrouwbaar. Hij maakt een verslag van de gebeurtenissen om te voorkomen dat er later misverstanden tussen hem en Wies ontstaan. Of om zichzelf vrij te pleiten? Hij laat direct al weten dat hij zich nog wel eens laat meeslepen door hersenspinsels. De lezer heeft ook al snel door dat de observaties van de ik-figuur op zijn minst twijfelachtig zijn. Regelmatig slaat zijn fantasie op hol, waardoor hij kleinigheden weet op te blazen tot bijna-rampen. Op een bijna overspannen manier vertelt hij wat hem is overkomen, wat ervoor zorgt dat de scheiding tussen fictie en ‘werkelijkheid’ diffuus wordt.
Daarbij is de verteller zelf niet vrij van onbesproken gedrag. Wies was vroeger een leerling van hem en tijdens haar schoolperiode kregen de twee een relatie. Hij raakte in opspraak en dat maakt hem nog steeds kwetsbaar. Zo loopt hij over van jaloezie als Wies opnieuw contact krijgt met een ex-vriendje en overweegt hij zelfs om Wederzijds in te schakelen om dit contact te verbreken. Uit het verslag blijkt dat de hoofdpersoon er alles aan wil doen om maar ‘goed’ over te komen. Steeds opnieuw zoekt hij een reden waarom zijn handelen toch juist is geweest. Hoewel alles binnen Wederzijds lijkt gebaseerd op vrijwilligheid, wordt er toch een tegenprestatie verwacht. Hij kon dus niet anders, maar werd meegetrokken. Een soort noodlotsgedachte, die echter aan waarde verliest als je bedenkt dat de hoofdpersoon economisch belang heeft bij het ingrijpen van Wederzijds. Hij verhuurt de bovenverdieping van zijn huis via airbnb en dan is overlast geen aanbeveling.
Wederzijds leest als een stream of consciousnessnovel. Eigenlijk gaat het niet zozeer om het verschijnsel Wederzijds, maar meer om het innerlijke proces van de verteller. Postmoderne schrijvers als Kees ‘t Hart beschouwen chaos als iets onvermijdelijks: iets wat in Wederzijds nadrukkelijk aanwezig is. Er is nauwelijks verband te ontdekken tussen de verschillende gebeurtenissen, zoals het afbranden van een school en het in opdracht stallen van een fiets van een onbekende. Ook de personages blijken meerdere identiteiten te hebben. Fransen (een van de leiders) blijkt Van der Kan te heten, maar soms ook Steenhuizen. Tel daarbij op de chaos in het hoofd van de verteller, die eigenlijk alles graag geordend en overzichtelijk wil hebben en je hebt een verhaal dat glibbert als het zeepje onder de douche.
Ondanks dat is Wederzijds een boeiende en goed-leesbare roman. Het onderliggende verhaal is duidelijk en past binnen de huidige tijd van populisme, buurtpreventienetwerken en een glijdende schaal van beschaving. Met korte en nuchtere zinnen beschrijft ‘t Hart de burgerlijke naïviteit van een op orde en netheid gestelde conrector die niet toevallig Veiligheid en Roosters in zijn takenpakket heeft. Zie hier de ironie. | 1pos
|
Mischling staat voor halfbloed, van gemengd bloed en in Nazi-Duitsland werd de term gebruikt om personen aan te duiden die zowel Arisch als Joods bloed door hun aderen hebben stromen. De 13 jarige tweeling Perle en Stacha zijn Mischling wat zich ook nog eens duidelijk in hun uiterlijk laat zien: ze hebben blond haar en bruine ogen. Naast dit gegeven en dat ze daarbij ook nog tweeling zijn, maakt hen interessante "objecten" voor dokter Mengele waarmee ze kennismaken in de tweede helft van 1944 als ze na een lange treinreis in kamp Auschwitz aankomen. De tweeling wordt ondergebracht in de "dierentuin", het deel waar waar Mengele zijn beruchte experimenten op tweelingen, maar ook op lilliputters, albino's en anderen met genetische afwijkingen uitvoerde.
Het verhaal wordt afwisselend vanuit de perspectieven van Perle en Stacha verteld en we zien hen door alle verschrikkingen steeds verder van elkaar vervreemden en in zichzelf keren totdat Perle helemaal letterlijk verdwijnt. Stacha blijft in bittere eenzaamheid achter en hoopt op een toekomst waarin ze weer herenigd zal worden met haar tweelingzus.
Half januari 1945 wordende verliezen aan Duitse zijde steeds groter, de Russen zijn in aantocht en het kamp wordt in allerijl door de Duitsers verlaten, de gevangenen in totale chaos achterlatend. Vol van hoop om haar zus te vinden maar ook vol met wraakgevoelens richting Mengele, die ze ook nog hoopt tegen te komen, trekt Stacha met kampgenoot Feliks door het verwoeste Polen op weg naar een nieuwe toekomst.
Affinity Konar is er naar mijn bescheiden mening in geslaagd om een volkomen fictieve roman te schrijven over deze enorm zwarte bladzijde in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. Mede door haar achtergrond als Master of Fine Arts voor Fictie heeft zij een verhaal neergezet met een schrijfstijl die als het ware een dun laagje legt over alle verschrikkingen in het boek. Het maakt dat je hierover kunt lezen, totdat je opeens beseft wát je eigenlijk leest...Ondanks dat dit laagje bij tijd en wijle wat gekunsteld aandoet en je jezelf wel eens afvraagt of een schrijver überhaupt wel fictie mag schrijven over een dergelijk beladen onderwerp, maakt het ook dat je het boek steeds weer oppakt en met hoop in je hart weer verder leest. Ik ben zwaar onder de indruk maar ook diep geschokt over dit boek. | 1pos
|
Heel lang twijfelde ik, of dit boek meer waard was dan drie sterren. Of, tijdelijk, zelfs twee sterretjes. Zo Amerikaans. Zoveel honkbal. Nu kon je dat verwachten, met een hoofdpersoon, Myron Bolitar, die sportmakelaar is en 'handelt' in honkbalspelers. Ik houd niet zo van boeken, waarin sport een hoofdrol speelt. Meestal gaat het dan niet over sport, maar over geld. Ook hier is dat het geval.
De humor en de spanning maken echter veel goed. Myron en zijn rijke en wat vreemde vriend Win, die er onbeduidend uitziet, maar iedereen schijnbaar moeiteloos uitschakelt, onderzoeken de verdwijning van het zusje van Jessica, ooit vriendin van Myron. Zij verdween op een avond spoorloos en nu is ook haar vader omgekomen bij een overval. Myron verwacht, dat ook daar een moord is gepleegd.
Kathy was de vriendin van een honkbalspeler, Christian, veelbelovend en voor wie Myron een goed contract heeft afgesloten. Hoewel de politie hem verdenkt van moord lijken de bewijzen hem vrij te pleiten. Was het iemand uit zijn team? Maar waarom werd dan ook haar vader vermoord? En later ook haar kamergenote.
Coben weet er een ingewikkelde, maar boeiende puzzel van te maken, die ik met plezier (toch, uiteindelijk) heb gelezen. | 1pos
|
Ik vond het een mooie opvolger van toeverlaat al kun je ze los van elkaar lezen.
Door de verschillende verhaallijnen word dit boek geen moment saai en ik vond het zelfs soms een beetje spannend toen Janna alleen in dat huisje rond dwaalde.Voor mij heeft dit boek even veel waarde als het eerste deel en ik vond ze ook totaal verschillend. | 1pos
|
Mijn recensie sluit vooral aan bij de voorgaande lezers.
Ik wil vooral mijn bewondering uitspreken voor de schrijver, Jan Brokken.
Toen ik aan dit boek begon dacht ik een geromantiseerde versie van waar gebeurde geschiedenissen te gaan lezen, zoals er zoveel zijn.
Al snel bleek dat het een bij velen onbekend stuk oorlogsgeschiedenis betrof.
Een heel boeiend en spannend verhaal. Menigmaal verbaasde ik mij erover wat een enorm onderzoek hier aan vooraf moest zijn gegaan.
De schrijver is letterlijk naar alle uithoeken van de wereld gereisd om iedereen die maar iets over deze geschiedenis kon bijdragen te spreken, documentatie door te spitten en te verzamelen,persoonlijke brieven te lezen etc.
Om al deze bijdragen tot een boeiend geheel te maken in de vorm van dit boek,moet een immens werk geweest zijn.
Dus van mij vooral enorm veel lof voor Jan Brokken.
Ik ga in ieder geval meer van hem lezen! | 1pos
|
Een heel mooi boek, verrassend goed voor een debuut! Ria Schopman neemt de lezer met prachtig geformuleerde zinnen mee naar het dunbevolkte eiland Hoy, ten noorden van Schotland.
Er zijn maar weinig mensen die de Orkney eilanden als vakantiebestemming kiezen, maar na het lezen van Alea ben ik zeker nieuwsgierig geworden.
De plot van deze roman is ragfijn uitgewerkt en alle lijntjes komen op het einde samen om een mooi geheel te vormen.
Het gaat over hoofdpersoon Odiel, die na een hoop ellende te hebben meegemaakt in Nederland op retraite gaat: letterlijk een paar weken uitwaaien.
Op Hoy ontmoet ze allerlei eigenaardige mensen, heeft ze een schaap aan haar fiets hangen en raakt ze in de ban van het raadselachtige meisje Alea. De eilandbewoners doen het bestaan van Alea af als een mythe.
Als lezer heb je wel enigszins een idee waar het verhaal naartoe gaat, maar toch blijft het bijzonder spannend omdat je graag precies wil weten hoe het zit. Die details samen met de beeldende zinsbouw laten het verhaal stralen.
Ook gaat de auteur uit van een positieve instelling in het leven, dat door het hele boek geweven is en dat spreekt zeker aan.
Wat ik persoonlijk iets minder aan het boek vindt is dat er naar mijn smaak teveel uit het 'Akasha Fields' vaatje wordt getapt. Zelf zit ik niet in die spirituele hoek en dan worden die boodschappen, hoewel goed bedoeld, in mijn ogen wat overdone.
Maar het belangrijkste van het boek, zoals de schrijfstijl, de plot, de dialogen en de uitgewerkte personages zijn meer dan dik in orde.
Wat mij betreft is het boek zeker een aanrader, en waardeer ik 'Alea' met 4,5 ster. | 1pos
|
Wat een geweldige politiethriller! Erika Foster is een heerlijk eigenzinnig personage; niet op haar mondje gevallen, stoer, volhardend én gevoelig (al verstopt ze de emoties die ze heeft om het sterven van haar man wel heel erg). Je leeft zo mee met haar, haar speurtocht naar de dader, haar frustratie om haar schorsing en het niks kunnen zonder hulp, haar eenzaamheid nu haar man dood is en ze in een andere omgeving moet aarden…
Ik ben blij te weten dat er meer boeken met Erika komen, want deze inspecteur bevalt me heel goed; ik wil haar graag nog beter leren kennen.
Dit onwijs spannende boek is gewoon niet weg te leggen! Spanning en vaart van begin tot eind en een heel sterk en meeslepend verhaal, waarvan ik geen moment het einde heb kunnen voorspellen. Wat een boek! Een auteur om te blijven volgen… | 1pos
|
Dit boek stond al lange tijd op mijn leeslijst, dus ik was verguld toen ik het in de bieb zag staan.
Paul Biegel, dit jaar alweer tien jaar dood, schreef kinderromans en korte verhalen. In De zoute goudvis zijn zeven van die verhalen verzameld en geïllustreerd door Mies van Hout. En wat een prachtige verzameling is het geworden.
In De drie vogeltjes maken we kennis met Hip, Wip en Nipperdenipsi Pip, die een voorkeur hebben voor alles wat glimt. De graskabouter heeft zijn eigen ziekenhuis waar hij zorgt voor torren, kevers, rupsen en een bijzonder kieskeurige vlinder. Hij is nogal kortaf tegen zijn patiënten, maar ze mogen niet klagen want hij helpt ze maar mooi. Om De ondeugende schoenen moest ik hardop lachen. Alle schoenen gaan ‘s avonds de hort op en kunnen zonder die lastige voeten eindelijk zelf eens bepalen welke kant ze op gaan. | 1pos
|
Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: met Caleido scoop heeft Linda Jansma een prima visitekaartje als thrillerschrijfster afgegeven. Ik kan niet anders zeggen. Het verhaal staat als een huis en is van voor naar achter in balans. Het begint met een intrigerende openingsscène in het verleden, waarna het verhaal verspringt naar 2009, waarin we kennis maken met Janine en Albert – een droompaar: ze zijn al jaren zielsgelukkig met elkaar, hebben een prachtige dochter, zijn eigenaar van een zeer goed lopende club in Amsterdam en wonen in een mooi huis. Dan gebeurt het meest verschrikkelijke wat Janine kan overkomen: Albert wordt op de stoep van de club doodgeschoten en haar hele wereld stort in. De politie tast in het duister over motief en dader, hoewel er diverse verdachten zijn. Is de moordenaar één van de personeelsleden van de club? Er is sprake van dreigbrieven die door een onbekende zijn geschreven. Het onderzoek sleept zich voort en intussen wordt het perspectief regelmatig verwisseld met het verleden – waarin Janine ook al het nodige meegemaakt blijkt te hebben – en dat steeds dichterbij kruipt naar het heden. Tergend langzaam wordt de spanning opgebouwd tot de onvermijdelijke climax waarin toch nog onverwachts de moordenaar in een andere hoek gezocht moet worden dan je eerst denkt.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik bij ontvangst van het boek enige twijfels had: een nieuwe Nederlandse thrillerschrijfster, kan die zich meten met bekende namen als Saskia Noort, Loes den Hollander en Corinne Hartman? Het antwoord is: ja, volledig! Ik ben zeer gecharmeerd geraakt van het zorgvuldige taalgebruik van Linda Jansma, waarbij ze met veel oog voor detail een vloeiend en geloofwaardig verhaal weet neer te zetten. Enezijds moet je rustig blijven lezen om alles in je op te kunnen nemen terwijl anderzijds de spanning steeds meer toeneemt en je alleen maar zo vlug mogelijk verder wilt lezen om te weten te komen wat er nu eigenlijk aan de hand is.
De karakters zijn mooi uitgewerkt en zeer levensecht beschreven met realistische dialogen.
Is er dan geen enkel minpuntje te noemen? Wat mij betreft wel en dat is het gebruik van moeilijke woorden, die in schril contrast staan met de rest van de tekst. Woorden als 'persisterend', 'resignatie' en 'cataleptische' passen niet bij het overige taalgebruik in het boek. Ze halen onnodig de vaart uit het verhaal en zijn voor mij daarom licht irriterend. Gelukkig komen ze niet al te vaak voor. Voor de rest: chapeau! | 1pos
|
Het geluk moet je, als het echt nodig is, aan je zijde hebben. De Schotse schapen- en koeienkweker James Oswald beseft dit maar al te best. Voor zijn eerste thriller Natuurlijke oorzaken vond hij maar geen uitgever. Oswald besloot dan maar zijn crimi zelf digitaal uit te geven. Intussen heeft hij een belangrijke uitgeverij achter zich staan en verkocht hij bijna een half miljoen exemplaren. Het boek der zielen is zijn tweede thriller met inspecteur Anthony McLean, die de show mag stelen.
De eindejaarsfeesten komen in zicht; Edinburgh maakt zich op voor een bruisende periode. Een aantal criminelen en wel erg bijzondere branden eisen meer dan de gewone aandacht van de politie. Tot overmaat van ramp wordt een lijk gevonden van een jonge vrouw: naakt, schoongewassen, de keel overgesneden. Een typische moord voor de Kerstmoordenaar, maar dit kan nu niet het geval zijn. De Kerstkiller is immers zelf dood, door een medegevangene een kopje kleiner gemaakt. Is een copycat moordenaar aan het werk, of niet? Voor inspecteur Anthony McLean breken vreselijke en erg pijnlijke tijden aan. Heeft hij vroeger een belangrijk gegeven over het hoofd gezien?
Door middel van sprongen in de tijd verneem je wat er in het verleden echt is gebeurd en krijg je een duidelijke kijk wie McLean nu echt is en welke last hij met zich meedraagt. Zijn wisselende emoties, acties en reacties worden verklaard. Dit is enkel en alleen de verdienste van zijn schepper James Oswald. Dramatiek troef, maar dit gaat niet ten koste van de broodnodige spanning in een thriller. Bovendien komt een aantal interessante personages aan de beurt, zoals broeder Anton, die voor een stevige portie mystiek mag zorgen. Sommige artificiële dialogen moet je er evenwel bijnemen; knipper dan gewoon even met de ogen en ga door met lezen. Edinburgh is een uitstekende locatie en geeft het verhaal meer glans.
Een vette knipoog naar fantasy, maar toch overduidelijk een thriller die zich door de lezer niet zomaar laat wegleggen. Het boek der zielen kan probleemloos los van het eerste deel, Natuurlijke oorzaken, worden gelezen. High crime from the Lowlands zal als thrillerreeks door een groot aantal lezers erg gesmaakt worden, ook in ons taalgebied. In de herfst van dit jaar verschijnt deel drie, Galgenlied, dit keer opnieuw met McLean in een glansrol. | 1pos
|
Spookman is een vlot geschreven verhaal. In het boek lees je twee verhaallijnen van de hoofdpersoon. Hedendaags, en in het verleden. Zeer mooi opbouwend boek, wat je steeds meer in het verhaal trekt. Qua hardheid waar veel over wordt geschreven, vind ik persoonlijk dat het wel meevalt. Spookman is een boek wat je eingelijk wel gelezen moet hebben. Je kan lezen dat de auteur veel research heeft gedaan, en daardoor ook autentiek overkomt. Ik ga zeker het volgende boek van Roger Hobbs aanschaffen. | 1pos
|
Vanaf het moment dat Michael wakker wordt na het ongeluk, krijgt Julia het gevoel dat hij veranderd is. De scène waarin Michael op de plaats van het ongeluk even tot bewustzijn komt en haar naam zegt, heeft Jen Minkman zeer mooi beschreven. Julia krijgt het gevoel alsof ze elkaar al tijden kennen en een hechte band hebben. Maar die hebben ze echter nooit gehad, sterker nog, Julia vertrouwt Michael niet meer na die desastreuze date. Echter valt het ook haar vrienden op dat Michaels houding ten opzichte van Julia volledig veranderd is en dat er iets tussen hen speelt. Julia kan het zelf niet verklaren. De aantrekkingskracht tussen de Michael na het ongeluk en Julia is goed beschreven. Je krijgt er bijna zelf vlinders van in je buik.
De schrijfster laat met regelmaat doorschemeren dat er iets bijzonders aan de hand is met Michael na het motorongeluk. Je begint in de loop van het verhaal een steeds groter vermoeden te krijgen wat er speelt. Dit werkt in dit geval in het voordeel van verhaal, de schrijfster laat je net genoeg in het ongewisse of er nu écht iets met Michael aan de hand is, of dat het misschien toch alleen maar een neveneffect is van zijn hoofdletsel. Het maakt het verhaal intrigerend en mysterieus.
Het verhaal speelt zich af in Oostenrijk. Ik vind het aangenaam en prettig lezen dat de schrijfster korte begrippen zoals ‘Grüß Gott’ en ‘Klasse’ in het Duits vermeld heeft. Het geeft je echt het gevoel dat je je in Oostenrijk bevindt. Ook woorden zoals ‘Volksschule/Hauptschule’ helpen mee aan de setting van het verhaal. Geweldig vind ik het ‘Halli-hallo’. Het deed mij direct denken aan de tijd toen ik zelf als tiener in Duitsland heb gewoond. Jen Minkman heeft met deze enkele Duitse woorden de juiste toon getroffen bij de tieners.
En dan het bos waar Julia met regelmaat hardloopt of zich terugtrekt: Jen Minkman heeft dit bos prachtig beschreven: het groen, de stilte, de geuren, de geluiden. Het is bijna alsof je er zelf in rondloopt.
Jen Minkman heeft ook bij de kleinere details goed gelet op waarheidsgehalte: de moeder van Julia werkt in de Spar en die winkelketen bestaat ook daadwerkelijk in Oostenrijk. Verder zijn de namen van de personages aangepast aan het land waar het zich afspeelt.
Wat mij wel opviel, is dat er veel sms’jes in plaats van appjes worden gestuurd, volgens mij wordt WhatsApp meer gebruikt door tieners.
Dit boek is niet zomaar in één hokje te stoppen. Het is een liefdesverhaal, maar heeft ook bovennatuurlijke elementen en leest met regelmaat als een thriller.
Maar bovenal is het een zeer bijzonder en ontroerend liefdesverhaal.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik op het laatst even moest slikken van ontroering na het lezen van dit magische liefdesverhaal.
De jongen uit het woud (een magisch liefdesverhaal) van Jen Minkman krijgt van mij 4,5 sterren.
Jeanine Feunekes-Both
De Perfecte Buren | 1pos
|
Dit is het 5de boek in de serie van Ulriach de Waanzinnige!
Ain heeft al een aantal jaren geen avonturen meegemaakt. Artakin staat op het punt om te gaan trouwen en Ains moeder dringt er op aan om ook een vrouw te vinden. Hij zit nog steeds met zijn verloren liefde in zijn hoofd en hart. Op het bruiloftsfeest zie hij een prachtige vrouw. Haar gedaante betoverd hem en hij is op slag verliefd. Deze bijzondere Irdana is opeens verdwenen en Ain gaat haar zoeken. Wat er ook gebeurt, hij moet haar vinden. Zijn vrienden zijn het er niet mee eens, maar om hem alleen te laten gaan? Dus een nieuw avontuur dient zich aan! Eindelijk na al die jaren!
De heren van de drie zijn er ook nog steeds.
Ze willen wraak en schakelen Hyadra in om hun doel te bereiken.
Zij is behoorlijk gemeen en geeft niet op.
Naarmate zijn zoektocht verder gaat, krijgt hij weer te maken met een stuk uit Ulriach de Waanzinnige zijn voorspellingen. Hij moet op zoek naar het graf van een bijzondere K’dana vinden. Daardoor komen ze in een woestijn terecht en gaan ze varen met een heel bijzonder schip. Dat vond ik zo mooi beschreven. Zeilen in een zoutwoestijn. Echt zo mooi op papier gezet. Ik heb een schepen-tik, dus dit vond ik echt heerlijk om te lezen. Een aparte manier van zeilen. Origineel ook!
Ook komt hij een bijzondere wolf tegen. Ze is over dags wolf en s’avonds als de zon onder is: Mens.
Wolvin is een heel aparte vrouw/dier. Ze kan niet praten, maar weet wel van alles duidelijk te maken. Wat haar rol in het verhaal is, daar kom je stapje voor stapje achter.
In dit boek zitten aardig wat draken, en dat is natuurlijk supergaaf. Beeldend geschreven, dus je ziet alles voor je ogen tot leven komen. Het is ook spannend en er zitten vleugjes erotiek in.
Het heeft weer alle ingrediënten die het tot een supergoede fantasy maken. Draken, Zwaarden, Elfen, gevechten, magie, tovenaars, dwergen en nu ook dat prachtige schip!
Het is een soort persoonlijke reis voor Ain aan het worden. Maar hij is blij dat hij niet thuis is, want zijn moeder was hij echt helemaal zat. Zal hij haar ooit tevreden kunnen stellen?
Erg mooi vind ik dat er in dit boek extra veel aandacht is voor Serathan. Hij had altijd al iets, waar ik mijn vinger niet op kon leggen. Nu weet ik waarom! Zijn verhaal is prachtig. Ik ben altijd dol geweest op Serathan en zijn tweelingbroer Karathan. Karathan is gesetteld in dit boek en niet meer zo avontuurlijk. Serathan wel! Stiekem mijn favoriet ook, van de broers.
De cover is prachtig, de draak en de wolf. Gaat je helemaal duidelijk worden, waar ze voor staan.
Het is heerlijk geschreven in een vlotte stijl. Moeilijk weg te leggen als je eenmaal begint. Ik vind deze hele serie echt zo goed! De schrijfster weet me iedere keer weer te verrassen! Ik kan echt genieten van de avonturen van de karakters. Ik kijk echt uit naar het volgende boek! Deze hele serie heeft tot nu toe 5 dikke sterren van me gekregen. Ook dit boek krijgt ze weer!***** | 1pos
|
Geweldig goed, wat heb ik gelachen! | 1pos
|
"In de schaduw van de raaf" volgt de lotgevallen van Vaelin Al Sorna vanaf het moment dat zijn moeder sterft en hij door zijn vader wordt afgezet aan de poorten van de Zesde Orde. De Zesde Orde is een van de zes ordes van het Ware Geloof. Iedere orde dient het Ware Geloof op zijn eigen manier. De Zesde Orde doet dit door jonge knapen op te leiden tot strijders. Als ze de opleiding overleven is hun enige doel in het leven strijden. Ze zullen doden tot ze zelf gedood worden.
De jonge Vaelin Al Sorna blijkt bijzonder. Al snel na het aanvangen van zijn opleiding wordt hij naar het leven gestaan en hij heeft geen idee waarom. Langzaam maar zeker komt hij stukjes van die puzzel te weten. Zijn ouders waren niet wie hij dacht dat ze waren en de zes orden zijn dat ook niet. Gebeurtenissen in het koninkrijk en zijn eigen zoektocht naar de waarheid leiden hem het rijk door en zelfs nog verder.
Het boek vangt aan op het moment dat een volwassen Vaelin Al Sorna ingescheept wordt om een duel aan te gaan. Hij is de gevangene van de Alpiraanse keizer en dit behoort zijn laatste gevecht te worden. Met hem reist een geschiedschrijver mee en omdat Vaelin merkt dat diens geschiedschrijving niet klopt, vertelt hij hem tijdens de bootreis de ware toedracht van zijn leven. Het boek is in vijf delen opgedeeld en elk deel vangt aan met de geschiedschrijver in de hoofdrol, waarna die rol spoedig wordt overgenomen door Vaelin. Vaelin heeft veel te vertellen maar ondanks dat zakt het verhaal nooit in. Het tempo blijft gedurende heel het boek hoog en er zitten geen zwaktes in de plot. De setting voelt heel middeleeuws aan. Er wordt gevochten met het zwaard of met pijl en boog, steden zijn omwald en sommige legers hebben blijden en katapulten om de stadsmuren te vernietigen. Men verplaatst zich te voet of te paard, en op het water met zeilschepen. Ook op alle andere vlakken kan men parallellen trekken met de laat-middeleeuwse maatschappij. Deze periode in onze geschiedenis is in de fantasy wel vaker een bron van inspiratie en ook Anthony Ryan heeft aan die lokroep niet kunnen weerstaan. Maar het blijkt een goede keuze die de wereld waarin het verhaal zich afspeelt, heel wat charme bijbrengt.
Anthony Ryan is een onderhoudend verteller en al snel raak je verdiept in het verhaal. Het boek is fantasy maar magische elementen worden beperkt gehouden. Er zijn wat verwijzingen naar het Duister, een vorm van slechte magie, en Vaelin blijkt een bloedzanger te zijn (vandaar ook de originele titel "Blood Song") maar zelfs met dat magische aspect wordt relatief weinig gedaan. De focus ligt vooral bij de strijder in Vaelin. Het aantal gevechten is al snel niet meer te tellen. De overdaad daaraan is het enige minpuntje in dit boek dat een quotering van 5 sterren in de weg staat. (Dat het boek toch 5 sterren krijgt heeft alles te maken met dat 4,75 sterren geven nu eenmaal niet mogelijk is en dat het boek veel meer verdient dan een afronding naar beneden.)
Voor de liefhebbers heeft Anthony Ryan de nodige koninklijke intriges in het boek verwerkt en zelfs enkele romantische momenten. De uitbouw daarvan blijft echter zeer oppervlakkig. De spots blijven wel degelijk heel het boek lang op Vaelin gericht en daarom is de keuze van de uitgeverij om de Nederlandse titel te wijzigen in "Vaelin Al Sorna" gerechtvaardigd. | 1pos
|
Mischling betekent dat je van gemengd bloed bent, zowel arisch als joods, blank met bruine ogen. De tweeling Perle en Stacha zijn zo. Wanneer ze in Auschwitz aankomen met hun moeder en grootvader, worden ze al vlug door dr Mengele opgemerkt. Hij doet experimenten op tweelingen, meerlingen en ze passen perfect in zijn plannen.
We zien de gebeurtenissen beurtelings door de ogen van Perle en Stacha. Het gaat hier om kinderen van twaalf jaar die heel hun leven een sterke band met elkaar hebben gehad. Ze worden gescheiden, Stacha denkt dat Perle dood is omdat ze niet meer in beeld is. Ze weet niet dat er verschrikkelijke dingen met haar gedaan worden. Zelf ondergaat ze ook experimenten, ze is doof aan een kant en blind aan een oog.
Als ze dat dan allemaal overleeft heeft, volgt een tweede overlevingstocht wanneer de Russen komen. Samen met een ander tweelingdeel, Feliks ontsnapt ze en weer moeten ze overleven, vluchten voor mensen die het slecht met hen voor hebben. De vrede is nog lang niet getekend, er zijn nog heel veel mensen die Joden willen doden.
Geen boek waar je vrolijk van wordt al eindigt het een beetje positief. | 1pos
|
De Abrikozenboom vertelt over de oude Joodse vrouw Elisabetta, de jonge Duitse danseres Pola en een abrikozenboom. Elisabetta heeft haar hele leven lang jam gemaakt en de potten in haar voorraadkelder, de geur van abrikozen en de boom in de tuin doen haar denken aan het verleden. Langzaamaan raakt ze steeds meer in haar herinneringen verzonken, maar dan is daar plots het Duitse meisje, haar nieuwe onderhuurster, die zich gaandeweg in haar leven dringt. Voor het eerst in lange tijd deelt de oude vrouw de gebeurtenissen uit haar verleden; haar pijn en haar verdriet. Ook het meisje draagt een zware last met zich mee. Een bijzonder mooi verhaal dat verrassend goed in elkaar blijkt te zitten en op originele wijze de thematiek van de Tweede Wereldoorlog bij de lezer brengt. De Abrikozenboom is het persoonlijke verhaal van een Joodse vrouw die de oorlog overleefde.
Ik heb het mijn hele leven betreurd dat je er geen invloed op hebt op wie je verliefd wordt.
Beate Teresa Hanika stelt in De Abrikozenboom een mooie schrijfstijl tentoon. Het verhaal leest vlot, met hier en daar een quote om in te lijsten.
"Ze constateerde dat ze de wolken wantrouwde, en nadat ze langer over die zin - ik wantrouw de wolken - had nagedacht, realiseerde ze zich dat het iets anders was. Iets wat ze niet kon thuisbrengen."
De schrijfstijl maakt de personages en het verhaal erg realistisch. De emoties van de personages voelen oprecht en als lezer word je aangespoord om ook je eigen emoties over de gebeurtenissen te ontwikkelen. Het plot blijft af en toe wel wat achter op het emotionele aspect. De ontknoping, hoe ontroerend ook, is grotendeels voorspelbaar. Maar is dat erg? Zelf heb ik het niet als storend ervaren omdat De Abrikozenboom wat mij betreft een vertelling is die gaat over emoties en gevoel. Het plot, hoe goed het ook in elkaar zit, blijft ondergeschikt.
Dansen is als toveren. Je kunt je er helemaal in verliezen.
Belangrijke thema’s in het verhaal zijn oorlog, jodenhaat, schuldgevoel en vergiffenis. Maar ook het leven als artiest (een danseres en een zangeres getuigen) heeft een belangrijke plaats in het verhaal. De meeste aandacht gaat echter naar de ontluikende vriendschap, misschien beter te omschrijven als een verwantschap, tussen de oude vrouw en het jonge meisje. Door het wisselende perspectief van Elisabetta en Pola, leer je beide vrouwen beter kennen. Interessant is wel dat Elisabetta, de oude vrouw, altijd het ik-perspectief houdt. De hoofdstukken over Pola zijn geschreven in de derde persoon enkelvoud en zo lijkt het alsnog alsof iemand anders, misschien wel Elisabetta, haar levensverhaal vertelt. Hierdoor krijg je toch net iets minder grip op de dingen die in het hoofd van Pola omgaan.
Daarentegen is het wel lichtelijk verwarrend dat twee personages hetzelfde heten, ondanks het feit dat dit een goede reden heeft. Ook de manier waarop de oude vrouw tegen haar overleden zussen praatte is soms wat lastig om te lezen. Niet uit verwarring deze keer, maar eerder uit irritatie: de kwelgeesten waren me iets te aanwezig in het verhaal.
Al met al is De Abrikozenboom een mooie vertelling die me oprecht geraakt heeft, maar die naar verwachting ook redelijk snel weer in de vergetelheid zal raken. Heerlijk op het moment van lezen, maar geen verhaal dat het tot mijn favorietenlijstje weet te schoppen. | 1pos
|
Negen verhalen telt deze bundel. Met Traisha en het ei heeft Hay van den Munckhof een mooie verzameling aan unieke fantasieverhalen samengesteld. Inmiddels heeft de auteur ook zijn eerste roman gepubliceerd en met zijn kleurrijke personages gooit hij keer op keer weer hoge ogen. Ze hebben allemaal een opvallende missie. Soms gaat zo’n missie niet helemaal goed en zullen ze de monsters, heksen of gewoon sluwe mensen op hun pad moeten trotseren. Elk verhaal heeft zo zijn eigen unieke plot en invalshoek. De bundel is makkelijk te lezen en dit maakt het ook geschikt voor jongere lezers. Aangenaam verrast door deze korte verhalen. | 1pos
|
Marijke van den Elsen (1975) is geboren in Boekel (Nbr), maar woont nu in Panama met haar man en drie kinderen. Na een studie Technische bedrijfskunde werd ze via allerlei omwegen en zonder enige planning ineens schrijfster. Ze debuteerde in 2009 met de feelgoodroman Leuk voor één nacht. Met de boeken Vamp on heels (2012) en het vervolg Vamp in love (2014) werd de basis voor de Vamp-serie gelegd. Lekker fout (2018) is het derde deel, maar kan ook zelfstandig gelezen worden.
Hoofdpersoon Kim werkt op een administratie kantoortje in haar dorp en is zwanger van haar ex. De bevalling begint op een zeer ongelukkig moment, maar ze krijgt hulp uit onverwachte hoek: van Erik, die vervolgens weer verdwijnt. Na haar verlof gaat ze weer aan het werk, waar ze op een dag iets hoort wat ze niet had mogen horen en ze vertelt het aan haar buurvrouw en vriendin Angela. Die brengt Kim in contact met haar vriend Julian en zijn vriend Erik! Toeval? Nee dus. Deze mannen zijn meer dan geïnteresseerd in het bedrijf waar Kim werkt. Langzaamaan begint Kim te begrijpen dat er van alles speelt op haar werk en in haar dorp en voor ze het weet is ze onderdeel van een anti-criminaliteitsorganisatie.
Niets is wat het lijkt in dit boek. De mannen hebben hun eigen agenda, en een oude vijand blijkt juist een hele leuke vrouw en vriendin te zijn. Kim en haar vriendinnen ontpoppen zich tot een soort Charlie's Angels die onbevangen in een groot avontuur stappen. Kim raakt steeds verder verstrikt in zowel de geheimen van Erik en zijn vrienden als in de acties van haar baas, en voor ze het weet moet ze op de vlucht met haar jonge zoontje. Wie kan ze nog vertrouwen?
Met humor, romantiek en spanning heeft Marijke van den Elsen een pittige feelgoodroman neergezet met alle ingrediënten voor een boek dat zo verfilmd zou kunnen worden. De dialogen zijn snel en realistisch en dat zijn de onderlinge verhoudingen tussen de personages ook. Het gegeven van een onofficiële organisatie die de criminaliteit wil aanpakken is misschien wat minder voor de hand liggend, maar wel origineel en levert een heerlijk en vlot verlopend verhaal op.
Vanaf het begin neemt Van den Elsen de lezer mee in een bijna onwerkelijk avontuur, Kim ontwikkelt zich van een brave maar wel hele slimme assistente tot een pittige ondernemende vrouw die risico's durft te nemen. Maar op het gebied van de liefde heeft ze het moeilijk. Moet ze terug naar haar ex Stijn, is het toch Raoul de zoon van de baas, of ligt haar hart bij de wispelturige en ongrijpbare Erik? Het vinden van geluk wordt ook niet makkelijk gemaakt door het nieuwe leven waar ze in terecht is gekomen, zeker niet met ook nog eens een baby waar ze voor moet zorgen.
Lekker fout is een originele roman vol spanning en actie, vriendschap, liefde en onverwachte wendingen. De personages zijn gewone mensen die je zo tegen zou kunnen komen op straat, op het werk of in de kroeg, maar die veel meer zijn dan dat ze doen voorkomen. Het boek nodigt zeker uit om ook de voorafgaande boeken nog eens te gaan lezen. Het boek sluit af met een epiloog waarin een zeer geheimzinnig gesprek ervoor zorgt dat het verhaal nog een staartje krijgt, duidelijk een teaser voor een vierde deel. | 1pos
|
Yuuki is een verslaggever bij een regionale krant, op het moment dat hij met zijn beste vriend en collega Anzai, een berg wil beklimmen stort er een Jumbo tegen een rotswand dat maar liefst 520 doden oplevert, hij krijgt de leiding voor de verslaglegging van de ramp;
De hectiek waarmee de krant krijgt te maken, de onderlinge strijd tussen de verschillende afdelingen en vooral de primeuren ten opzichte van andere kranten voeren de boventoon, Yuuki staat steeds voor lastige keuzes, en jaagt verschillend keren mensen tegen hem in het harnas, een perfecte kijk in de keuken van de drama journalistiek, dat het in Japan afspeelt is niet zo terzake doende.
Dit boek heeft voor mij alles in zich wat een goed boek moet hebben, je zit voortdurend op het puntje van je stoel om te kijken hoe elk dilemma afloopt, het is een soort thrillerachtige documentair roman, voor mij het beste boek wat ik dit jaar heb gelezen, ik kan gelukkig nog mijn top 25 aanpassen dat ga ik gauw doen dus, voor wie het nog niet duidelijk is : EEN FANTASTISCH BOEK !! | 1pos
|
Suzanna Jansen volgt 5 generaties van haar familie. Het leven van haar voorouders blijkt heel anders verlopen dan zij verwachtte. Een geschiedenis over armoede, gestichten en over gebrekkige opvang en hulp door de eeuwen heen. Een interessant boek. | 1pos
|
Als de jonge klerk Thaniel Steepleton op een dag thuiskomt vind hij tot zijn eigen verbazing een gouden zakhorloge op zijn kussen dat zelfde horloge red een paar maanden later op wonderbaarlijke wijze zijn leven. Geïrrigeerd besluit Thaniel opzoek te gaan naar de maker van dit horloge zijn zoektocht lijd hem naar de Japanse immigrant Keita Mori die Thaniel laat kennismaken met de magische wereld van uurwerken, muziek en mysterie. Maar niets is altijd waar het op het eerste gezicht op lijkt.
Ik nam tijdens het lezen ruim de tijd om van dit verhaal te genieten en genoten heb ik zeker. De schrijfstijl kwam zeer vlot en boeiend over waardoor het verhaal zeer vlot te lezen was. De personages kwamen ook zeer goed tot hun recht in het verhaal al genoot ik wel het meeste van de vriendschap die tussen Thaniel en Mori ontstond.
Dit boek is volgens mij het lange wachten op de vertaling meer dan waard geweest. Goed hier en daar waren er misschien wat kleine puntjes die niet echt helemaal goed in het verhaal zaten maar als echt storend vatte ik deze zeker niet op ik genoot vooral het meest van de Victoriaanse sfeer die dit boek met zich meedraagt.
Ik geef dit boek 5 sterren. | 1pos
|
Kelly ter velde heeft met "Zwarte koffie" haar vierde boek in een jaar tijd geschreven. Het is haar thrillerdebuut na eerder een roman trilogie te hebben geschreven. En dat debuut is zeker geslaagd!
"Zwarte koffie" is een spannend verhaal vol actie, intriges én de nodige dosis romantiek. De balans zit goed, er is voldoende actie die wordt afgewisseld met intieme scènes. Het maakt "Zwarte koffie" geen zuivere thriller, maar daar stoor ik mij niet aan.
Het plot zat goed ineen, met op het einde een verrassende plottwist. Verder wordt het verhaal chronologisch vertelt, met af en toe flashforwards (naar latere romantische/intieme scènes) en flashbacks (Olivia's nachtmerries). Het vertelperspectief wisselt tussen Olivia, Adam en Kevin. Ook leest het boek vlot door de korte hoofdstukken, wat aangenaam is.
Door het aanwezige romantische aspect is het boek misschien niet voor alle die-hard thrillerlezers weggelegd, maar toch vind ik het een aanrader. Het is eens iets anders dan de meeste thrillers. En dat mag absoluut! | 1pos
|
Ik geef eerlijk toe dat ik me liet leiden door de vele positieve recensies op Hebban en Goodreads om naar dit boek te grijpen. Nieuwe auteurs geef ik zeer graag een kans, en gezien de lovende en overweldigende recensies me rond de oren vlogen, dacht ik: waarom niet?
Dat terzijde laat ik me ook niet leiden door die recensies om mijn eigen oordeel te vellen. In tegendeel: vaak ben ik een persoon die net het tegenovergestelde gaat doen en effectief kritischer gaat lezen.
Met dit boek kan ik alleen maar zeggen dat de hype (als je dat zo mag noemen) echt wel klopt. Hart-Slag is een boek dat je gewoon vanaf het begin naar de strot grijpt en je door een hele rollercoaster van emoties leidt.
Het verhaal is intussen wel gekend denk ik: Twee vrienden, waarvan één een vreselijke diagnose krijgt en de andere besluit zijn laatste wens te vervullen, ongeacht de kost. Rechttoe rechtaan dacht ik, een echte bucketlist story die bijna als in een sprookje gewoon recht naar de finish gaat en die laatste wens ziet vervullen.
niet dus. Niet alleen was er die rollercoaster aan emoties, er was vooral ook een vriendschap zoals ik zelden heb gelezen én een verhaallijn met plottwists die je gewoonweg van je sokken blaast. Ik heb al gemerkt dat de recensies spoilervrij blijven en dat is echt wel belangrijk bij dit verhaal. De finale plottwist was zo onverwacht dat ik naar adem moest happen en gewoonweg niet kon bevatten wat er zonet gebeurde. Gevolgd door een emotioneel einde dat geen ziel onberoerd zal laten.
Hart-Slag is niet een boek dat voor het gemakkelijke einde gaat. Het is een boek dat nog lang zal blijven nazinderen. Voor mij ongetwijfeld dé YA waar ik nog heel lang aan zal terugdenken. Een boek om te koesteren. | 1pos
|
Begonnen aan het eerste boek van de serie Duingras.
Ik vond het een heerlijk boek om te lezen. Het gaat over Wende, rond de 24 jaar, en zij gaat lekker alleen naar de waddeneilanden! Ik kon mij helemaal vinden in haar motief om er zelf eens op uit te gaan. Het is misschien een 'simpel' boek, maar echt heerlijk om in verzeilt te raken.
Toen ik aan dit boek begon wist ik natuurlijk dat het een reeks van 4 boeken was. Nadat dit boek uitwas kon ik mij niet heel goed voorstellen wat er nog meer te wachten stond.. maar uiteindelijk is elk boek op zijn manier grappig, liefelijk en leuk om te lezen! Ik werd er helemaal in meegenomen, en hoe gek het ook klinkt, op een gegeven moment zit je zo in de verhalen dat het lijkt of je erbij hoort!
Echt een aanrader, als je niet al te moeilijke stof wil lezen, en lekker wil wegdromen! | 1pos
|
Ik hou wel van de kort-door-de-bocht stijl van Indridason. Het verhaal is mooi opgebouwd, maar ook wel wat doorzichtig (is dat erg?) Al vrij snel vorm je je als lezer een beeld over het verloop van het boek. Ik heb wel een beetje de collega's van Erlendur gemist. Het boek leest echter (als een echte Indridason) heerlijk weg, al ben je soms even de weg kwijt door de ingewikkelde en voor ons onuitspreekbare namen ;-) | 1pos
|
In oktober 2012 overleed Bernlef (pseudoniem van Hendrik Jan Marsman). Twee weken voor zijn overlijden stuurde hij het manuscript van Een onschuldig meisje naar zijn uitgeverij Querido, samen met Onbewaakt ogenblik en Wit geld (die inmiddels al gepubliceerd zijn). Het is de allerlaatste roman die hij voltooide. Bernlef is een van mijn lievelingsauteurs. Er staan aardig wat boeken met zijn naam erop in mijn boekenkast, alhoewel ik ze nog niet allemaal heb gelezen. Die bewondering is begonnen met Hersenschimmen. Het trof me dat Een onschuldig meisje als afronding van zijn oeuvre daar prachtig bij aansluit.
In 1984 werd Bernlef bij het grote publiek bekend met zijn roman Hersenschimmen, waarin hij op overtuigende wijze het dementeringsproces beschrijft vanuit het perspectief van een dementerende man. Het is bijna griezelig hoe je je al lezende totaal opgesloten voelt in het hoofd van deze hoofdpersoon. Sluipend gaat het bergafwaarts, met af en toe het besef: dit gaat niet goed, waar gaat dit heen? Het is zo knap om al schrijvende voor elkaar te krijgen dat de lezer zich zich steeds onbehaaglijker en benauwder gaat voelen...
Ook in zijn andere boeken draait het vaak om herinneringen, interpretaties, vreemde gedachten of inbeeldingen die de hoofdpersonen of mensen in hun omgeving parten spelen. In wiens hoofd zit de waarheid? Kan eenzelfde gebeurtenis op meer manieren uitgelegd worden? Bernlef speelt dit spel slim en boeit daarmee de lezer.
Je als gezonde, helder denkende man verplaatsen in de gedachtestroom van een dementerende is een huzarenstukje, maar datzelfde overtuigend doen in die van een dertienjarig meisje is helemaal bijzonder. En toch is dat wat er gebeurt. Het perspectief ligt in het verhaal afwisselend bij Lucille en bij Jos Swinkels, de nieuwe leraar. Op die manier krijgen we twee kanten van hetzelfde verhaal te lezen waaruit blijkt dat er zich in werkelijkheid niets schokkends heeft afgespeeld in het dorp.
Jos wordt gewaarschuwd voor Lucille: ze was de aanstookster van een groepje meiden dat de vorige lerares weggepest heeft. Maar Jos pakt het vanaf het begin anders aan en laat zich niet kennen. Omdat hij op de rest van de klas een goede indruk maakt met een nieuwe manier van lesgeven en leerlingen benaderen, gaan ze hem aardig vinden en het groepje meiden rond Lucille heeft er geen behoefte meer aan ook hem weg te pesten.
Als Lucille merkt dat ze daar alleen in staat, gooit ze het over een andere boeg. Ze is een beetje verliefd geworden op haar leraar en droomt over een verhouding. Ze probeert hem te verleiden, maar als hij daar niet op in gaat, gooit ze het over een andere boeg. Deels om weer bij haar vriendinnen in de belangstelling te staan en deels omdat haar dromen echter lijken voor haarzelf als ze die als waarheid aan anderen kan vertellen, verzint een verhouding met Jos.
Dat kan in een dorp natuurlijk niet geheim blijven. Tel daarbij op de zaken die onschuldig zijn, maar verkeerd uitgelegd kunnen worden, de roddeltantes die alles aangrijpen om de zaak te verergeren, ouders zonder echte belangstelling maar als de kippen erbij om hun tekortkomingen op anderen af te schuiven, een hoofdonderwijzer die zijn school geen slechte naam wil bezorgen enz. Het hele dorp veroordeelt Jos en na even tegenstribbelen erkent hij dat hij daar nooit tegenop zal kunnen en vertrekt.
Lucille en Jos, beiden slachtoffer van wat een heel dorp WIL geloven. De kracht van de geest is weer het hoofdonderwerp. Waar die kracht bij de oude man in Hersenschimmen het langzaam af liet weten en flakkerend uitging, wakkerden de dromen en verzinsels van een jong meisje het vuur van giftige overtuigingen aan. De oude man herkende de werkelijkheid niet meer, het dorp nam de verzinsels, roddels en verdachtmakingen aan als was het de werkelijkheid.
Ja, het wàs Een onschuldig meisje, dat niet besefte met welk vuur ze speelde. Hersenschimmen kostten Jos zijn baan. Maar hij koestert geen wrok en het boek eindigt met een mooie conclusie: dromen en dierbare herinneringen zijn een prachtig bezit, maar je kunt ze maar beter koesteren en voor jezelf bewaren. Niemand kan ze je ooit afnemen. Dat geldt ook voor mijn herinneringen aan vele intrigerende boeken.
Dank Hendrik Jan Marsman voor dit mooie afscheidscadeau!
(N.B. Minder te spreken was ik over de cover: die veronderstelt een geheel andere inhoud).
(Zie ook: http://mijnboekenkast.blogspot.nl/2015/03/bernlef-een-onschuldig-meisje.html) | 1pos
|
Het boek de Stem had ik al een maand maar ik had geen tijd. Nu in een paar avonden uitgelezen.
Het verhaal begint heel klein, maar steeds wordt het iets groter. Alsof je onder een vergrootglas naar het persoon kijkt. De epiloog is zo spannend, dat je weet dat het op een moment gaat komen. De spanning en de bedoeling. Wat ik heel goed vind, is de verandering van Maarten en Lisa. Het is mooi beschreven. Zoals je ook zelf leert van vervelende dingen. Het zit knap in elkaar. De handelingen van de ene persoon, gaat over in de beleving van de ander. Dus zie je het verhaal vanuit alle kanten. Het is geen doorsnee verhaal, want het is eigenlijk het leven zoals het is, maar stiekem gebeurt er veel meer. Ik vind het ook herkenbaar. Dat anderen iets heel anders zien dan jij. Het boek is ook spannend. Er is de hele tijd een gevoel dat iets gaat gebeuren. Dat gebeurt ook. Op de helft en het eind. De hele tijd bedacht ik wie de dader was, en ik wist het niet. Pas aan het eind. De schrijver maakt hele mooie zinnen zoals, ik kijk hoe de tram als een verlichte slang in bochten kronkelt en als een lichtpunt in de donkere stad verdwijnt.
Wat ik jammer vond is dat het verhaal niet zo lang is. Het boek had wel langer gemogen. Maarten en de Stem mogen meer. Het is echt grappig. Ook de dader wil ik kennen. Waarom is hij zo? De vragen die ik nog heb, wil ik heel graag stellen. Als er een vervolg komt wil ik dat Maarten stoer wordt, en hij iets met Lisa krijgt. Of met iemand. En dat personen terugkomen. Ik vond het een heel knap, en heel leuk boek. | 1pos
|
Wow, wat weer een fantastische thriller van Anja Feliers. Dit boek bevat twee verhalen, die beiden gruwelijk goed zijn. Ik heb er van genoten! Het plot van beide verhalen zit zo ontzettend goed inelkaar, dat het mij enorm verrast heeft. Het boek had van mij wel wat dikker mogen zijn...
Ik waardeer dit boek met 4,5* | 1pos
|
Ik hoorde van dit boek via de 100% inspiratiepodcast (ook een aanrader trouwens!) en was meteen nieuwsgierig. Uiteindelijk heb ik lang over het boek gedaan. Blijkbaar had ik het nodig om steeds weer even weg te leggen en het tot me door te laten dringen. Het heeft me diep geraakt. Ongelooflijk hoe Joseph op de meest bewonderenswaardige manier met zijn onterechte detentie is omgegaan. Vreselijk ook om je voor te stellen dat dit dus echt kan gebeuren. Er zitten mooie lessen in dit boek, waar ieder wat van kan leren. Een pareltje. En ik wens Joseph al het geluk van de wereld, qua karma heeft hij nog wel heel wat positiefs tegoed, als je het mij vraagt..... | 1pos
|
Dit boek is een turf van ruim 500 bladzijden. Ik ben altijd een beetje bang om zulke boeken te lezen, want meestal zitten er , en zeker in politieke boeken, langdradige en onbegrijpelijke onderwerpen in. Bij dit boek is dit ongegrond. Ik heb het in een paar dagen uitgelezen. Het heeft me op geen enkel moment verveeld. U moet geen politiek beest zijn om het te snappen want een zekere basiskennis van de jongste politieke jaren in de wereld is ruim voldoende. Het schetst een mooi beeld van een uitvoerend president. . Altijd moet hij rekening houden met zijn politieke opponenten die erop uit zijn om stokken in de wielen te draaien. In een uitermate complexe wereld moet hij het hoofd koel houden.Een zeer verhelderend boek met ook dank aan de vertaler. Een aanrader van formaat. | 1pos
|
Verwacht je alleen traditionele scifi dan zit je misschien verkeerd. Het Groene Kristal is meer een fantasie van gevoelens en emoties. Met een pakkend begin en een bontgekleurd gezelschap als helden is Het Groene Kristal een veelbelovende start van Esther Wagenaars scifi fantasy trilogie. Hoe brengt het gestrande onderzoeksteam van de aarde het eraf op een gekoloniseerde planeet die primitief en vredelievend zou moeten wezen? En hoe doe je dat: je niet bemoeien met het lot van anderen die inmiddels je vrienden geworden zijn?
Het Verhaal
Ooit startte de aarde meerdere kolonisatie projecten, waaronder de inmiddels vergeten Terra 7. Het verhaal start dan ook wanneer de locatiegegevens van Terra 7 na lange tijd zijn teruggevonden en een onderzoeksteam naar de planeet kan worden gestuurd. Hun missie is om te observeren en te onderzoeken zonder de wereld van Terra 7 te beïnvloeden. Maar al bij aankomst gaat het plan grandioos mis.
De primitieve beschaving van Terra 7 blijkt helemaal niet zo primitief, en na te zijn neergeschoten door een raket stort het ruimteschip van de aarde neer op de planeet. De vier bemanningsleden staat vervolgens een overlevingsstrijd te wachten wanneer ze niet alleen een manier moeten zoeken om contact te vinden met de aarde, maar ook hun schip uit vijandige handen moeten zien te redden.
Een Vergeten Missie
Het leuke van dit boek is dat het verhaal eenvoudig lijkt in opzet, maar de combinatie van personages kleur en charme weet toe te voegen die de plotlijn verrijken en uitbreiden. De simpele taak van het overleven op een verre planeet en het ontdekken van een onbekende wereld raakt gecompliceerder naarmate het verhaal vordert. Want hoe kan je als bemanningslid niet willen ingrijpen in een wereld wanneer je beter en beter bekend raakt met diens bewoners?
Kwesties die ook in onze huidige maatschappij tot discussie en zorgen leiden worden mooi aangekaart in dit eerste deel. Esther kan ons hiermee een spiegel voorhouden door het verschil tussen een vreedzame aarde, een ideaal voor ons, en een minder vreedzame Terra 7, een fantasievolle weerspiegeling van onze maatschappij. Rasverschillen, vooroordelen, manipulatie, macht misbruik en biologische wapens zijn enkele voorbeelden van dit soort thema’s. Waarschijnlijk zitten er genoeg hot topics in Het Groene Kristal om hier een mooi werkstuk over te schrijven.
De aardse helden die naar Terra 7 gestuurd worden zijn herkenbaar voor ons in hun reacties en uitingen, en dat maakt het makkelijk om in het verhaal te duiken. Dat er vier bemanningsleden zijn en nog veel meer personages ten tonele verschijnen werkt prima, omdat Esther de lezer al snel één van de bemanningsleden laat volgen in plaats van alle vier. Door een paar narratieve trucjes weet ze daarmee rommeligheid te voorkomen en een overvloed aan gevolgde personages te vermijden.
In plaats van de vier bemanningsleden volgt de lezer dus vooral één van de aardse crew, Virginia, en drie van de inheemse bevolking. Zania, een Terrazone, doet zoals de naam al doet vermoeden erg veel denken aan de Amazones die wij gewend zijn vanuit de literatuur. Een sterk karakter, een jager, een vechter. Verder volgt de lezer Dion, een groene man met telepathische krachten en Kyril, een man van gemixte afkomst en lid van de locale verzetsgroep. Al deze karakters volgen is niet lastig omdat ze vaak met elkaar optrekken.
Esther geeft een kijkje in ieders gedachten en zo weet de lezer al snel dat ieder karakter zijn of haar eigen doelen nastreeft. Fijn is het dan ook dat de protagonisten onderling redelijk goed communiceren en bereid zijn elkaar te helpen om hun doelen te bereiken.
Fantasy Door Een Vrouwelijke Hand
Eén van de redenen dat ik zo enthousiast genoten heb van het boek was de duidelijke vrouwelijke hand in dit verhaal. Naast dat twee van de vier protagonisten vrouwen zijn, hebben we hier te maken met een paar kwesties die ik niet zou verwachten van een mannelijke schrijver. Zo worden de Terrazones gebruikt als pionnen door de Afranen die hun een virus hebben toegediend. Vrouwelijke Terrazones worden hierdoor dodelijk ziek tijdens de zwangerschap. Het is een ziekte waarvoor alleen de Afranen een antidote hebben. Dat Zania handelt vanuit het oogpunt om haar zwangere zus te redden is voor mij een aangename verassing in een verhaal vol actie en technologie.
Maar ook de romantische plots worden niet achtergesteld in dit verhaal. Waar veel scifi schrijvers de nijging hebben hun vaak mannelijke helden korte bondige relaties te geven of befaamde one-night stands, gunt Esther haar protagonisten meer diepgang wat de liefde betreft. Een mooi voorbeeld is Dion en Zania, een verhaallijn, een relatie én een setje die op alle fronten aan mijn stoutste verwachtingen voldoen. Ze zijn dan ook mijn favoriete personages uit haar verhaal geworden.
Terra 7
Naast deze vrouwelijke ‘touch’ is er geen tekort aan actie scènes, bedrog en dilemma’s. Het boek past dan ook prima tussen andere traditionele scifi fantasy verhalen.
De stijl doet denken aan Jack Vance, met een abstracte opening in de vorm van een transcriptie die de achtergrond schetst waartegen dit verhaal zich afspeelt, tot de perikelen die de helden meemaken. Ook de humor die Esther toepast, vooral tussen scène wisselingen, mag hierbij niet worden vergeten. De energiepistolen dragen bij aan de Blake’s 7 sfeer die af en toe door komt schemeren, en benamingen en missies doen soms wat denken aan Dungeon and Dragons bordspel situaties (al zijn er geen draken. Een fantasy zonder draken. Maar met fantasievolle lama’s als rijdier. Hoe origineel is dat! ).
De voorkant is passend en toont een Terrazone die klaar is voor de jacht. Een prachtig model een mooie belichaming van een van de heldinnen uit dit eerste deel. Hopelijk zullen we deze Terrazone snel eens mogen spotten op een evenement waar Esther weer zal verschijnen.
Conclusie
Dit is een aanrader voor een brede doelgroep. Een Scifi die niet té technisch is maar waar technologie wel degelijk een belangrijke rol in speelt. Een Fantasy waarin de lezer een nieuwe rijke omgeving ontdekt inclusief diens volkeren. Een prettige schrijfstijl met humor en romantiek die beide niet de hoofdtoon van het verhaal overnemen maar er wel voor zorgen dat het lezen een plezante reis blijft van begin tot eind. Dit smaakt naar meer. Op naar deel 2! | 1pos
|
Dit boekje in één adem uitgelezen. Een bijzonder schrijfstijl waarbij het verhaal in kleine hoofdstukjes is opgedeeld. Verschillende personages vertellen over hun situaties waarbij de onderlinge samenhang steeds duidelijker wordt. Dit maakt het geheel pakkend. Het verhaal wordt bijna op een wat beschouwende manier beschreven. Toch zijn de gevoelens van de personen wel aanwezig. Alsof de afstandelijkheid in het vertellen de lezer wat beschermt tegen de heftigheid ervan . Bijzonder om dit waargebeurde verhaal te lezen. Een boek voor de jeugd én voor volwassenen. | 1pos
|
In dit derde boek uit de Rani Diaz-reeks vertoeven Rani Diaz en haar team weer in de buurt rond Mechelen. Het is putje winter en het vriest dat het kraakt. Ellen Verbeek, die dokter is in het Imelda Ziekenhuis van Bonheiden en moeder is van een tweeling, krijgt een angstaanjagend telefoontje. Ze besteedt er geen verdere aandacht aan, maar het telefoontje blijft in haar achterhoofd spelen. Een dag later wordt de oppas Emma vermoord teruggevonden in het zwembad van hun huis. Dit is het begin van een reeks verdachte handelingen. Rani Diaz en haar team zitten de dader op de hielen, maar ondertussen moet ze ook nog rekening houden met haar zusje Romy, die een trauma heeft overgehouden aan een ontvoering. Lukt het Rani om de dader of daders te ontmaskeren?
Het boek is onderverdeeld in korte hoofdstukken. Af en toe lees je ook hoofdstukken met cursief getypte tekst. Deze hoofdstukken zijn verteld vanuit het perspectief van de dader. Hierdoor weet je sommige dingen net iets eerder dan Rani deze dingen weet. Maar Sterre Carron heeft ook enkele verrassingen in petto voor de lezer.
De schrijfstijl is vloeiend en af en toe ook wel gruwelijk. Sterre Carron schuwt het lieflijk omschrijven van gruwelijk dingen niet. Boem patat, recht voor de raap. :-)
Matsya is net als de vorige boeken een heel spannend boek. Het lezen zeker en vast waard. | 1pos
|
Toen Skye klein was werd ze geplugd door haar moeder en zus naar de App-wereld, hopend dat ze daar een beter en gelukkiger leven zou leiden. Skye is een virtueel wees en woont bij haar virtuele pleegfamilie. Ze kan niet wachten tot ze zeventien is en ze eindelijk unplugged kan worden en naar de Echte Wereld terug kan keren om haar ouders en de rest van de familie weer te zien. Maar vlak voordat ze weg kan gaan besluit de regering van de App-wereld de grens tussen die wereld en de Echte Wereld te sluiten waardoor niemand meer legaal kan wisselen. Maar dat maakt eigenlijk niemand wat uit omdat iedereen het fijn heeft en gelukkig is in de App-wereld. Om toch terug te keren naar de Echte Wereld besluit Skye in het geheim te unpluggen. Daar komt ze terecht in een wereld waarin ze dingen niet meer herkent en het gevaarlijker wordt dan gedacht.
Ik vond het een bijzonder verhaal. Vooral omdat sommige elementen uit het verhaal erg dicht bij de waarheid komen. Door het spannende open einde ben ik erg nieuwsgierig naar het tweede boek van het verhaal. | 1pos
|
Het boek begint al meteen spannend en het leest daarna lekker door. Het verhaal is onderverdeeld in niet te lange hoofdstukken, elk hoofdstuk vanuit het gezichtspunt van een ander karakter uit dit boek. Dat maakt het afwisselend en het houdt de spanning er in.
Een spannende Young Adult, een goed actie/avonturenverhaal. Je zult zeker genieten van de fantasie van deze auteur. Het is ook een heel klein beetje Fantasy, maar dat is niet hinderlijk. Ook de romantiek komt aan de orde, maar niet op een zweverige manier.
En dat alles speelt zich af op een eiland in de Grote Oceaan in de regio Micronesië. Een droomlokatie!
Er zit ook een waarschuwing in dit boek: laat eventuele opbrengsten in geld niet te de dienst uitmaken bij onderzoeken naar wat mogelijk kan zijn, wanneer we met levens te maken hebben.
Wat komt er voorbij in het verhaal? Verdriet, teleurstelling, spanning, romantiek, wetenschap, ongeloof in de bestaande relaties. Sophie wordt tot volwassenheid gedwongen door wat ze in dit verhaal meemaakt. Ik had soms medelijden met haar, maar het is een sterke meid!
Zou er een vervolg op dit verhaal komen?
Wees voorbereid, allebei. Ze houden jullie constant in de gaten.
Dit waren een van de laatste woorden in het boek. Klinkt toch als kans op een vervolg? Wat denk jij?
Ik heb dit boek graag gelezen en waardeer het met 3,5/5 sterren. Afgerond **** | 1pos
|
Ik ben op dit moment druk bezig met het boek De Oversteek. Maar ligt het aan mij of lijkt het verhaal soms erg op op De Beproeving van Stephen King?
Virusbesmetting, meer dan 80% van de wereldbevolking overleden.
Na enkele reacties gelezen te hebben valt het mij nog mee en ga ik door met het boek. Ik ben het er wel mee eens dat het begin erg vlot en spannend wegleest maar nu ik op de helft ben komen er passages in voor die mij soms verwarren. Veel namen e.d.
Maar ik ga gewoon door. | 1pos
|
OVER DE INHOUD
De vlinder op de cover neemt je mee door twaalf persoonlijke verhalen, die op passende wijze vergezeld worden door illustraties van de natuur en dieren. De waargebeurde verhalen worden afgewisseld met gedichten.
Elk persoonlijk verhaal sluit met adviezen.
Het boek sluit met een aantal pagina’s met vragen en ruimte om deze zelf te beantwoorden.
Hierdoor krijg je inzicht in jouw behoefte en geef je zelf antwoord op de vraag wat je kunt doen om het verlies te accepteren en het een plaats te geven, zodat het draaglijker wordt en je verder kunt met je leven, zij het op een andere manier.
‘Praten is fijn, maar soms is stilte prettiger.’
Niet voor alle verlies dat doorgaans pijn, verdriet en machteloosheid met zich meebrengt, bestaat een oplossing. Dagelijks krijgen mensen hiermee te maken. We staan er niet altijd bij stil totdat het jezelf overkomt of iemand in de naaste omgeving ermee te maken krijgt.
‘Een ziekte is een armoede, maar aan de ander kant heeft het me ook rijkdom gegeven.’
Wat doet verlies met mensen? Maakt het ons tot iemand anders? Kun je er ziek van worden?
Kun je je voorbereiden op verlies? Of komt het altijd toch nog onverwacht?
Kan de dood een verlossing zijn?
Hoe gaan we met verlies om?
Iedereen doet dit op zijn eigen manier en heeft zijn eigen behoeftes. Als een ouder achterblijft met kinderen, dan moeten deze opgevangen worden en ze moeten doorgaan voor de kinderen. Vaak komen ze niet aan hun eigen gevoel van verdriet en rouwen toe. Sterk moeten zijn tijdens het ziekbed van de partner en troost bieden aan de kinderen. Maar wie troost hen?
‘Dood is een onderdeel van het leven.’
Mee- en inleven, praten, mensen om je heen hebben kunnen een steun zijn en bieden troost. In het boek wordt op twee bladzijden aandacht besteed in welke vormen troost er kan zijn.
MIJN MENING
De hartverscheurende persoonlijke verhalen in dit boek raken diep. Ze laten zien wat er vooraf gaat en wat erna komt, als een dierbare overlijdt. Maar ook wat het met iemand doet als de dood plots komt, jij je werk of gezondheid verliest of je huisdier overlijdt.
De verhalen door ‘gewone’ mensen geschreven, zijn herkenbaar en kunnen troost bieden. Ze tonen dat we moediger zijn dan dat we denken en laten zien, dat mensen na verlies, er vaak sterker uit- en terugkomen. En dat het mogelijk is om een hernieuwde verzoening met het leven aan te gaan.
Troost biedt een mogelijkheid om verdriet te delen en kan een gevoel van saamhorigheid geven. Troost hebben we op z’n tijd allemaal nodig.
De auteur heeft door deze verdrietige, dappere en inspirerende verhalen samen te brengen, dit boek tot een waardevol geheel gemaakt. Ze laat hiermee zien, dat zelfs na de meest donkere periode de zon weer kan gaan schijnen.
De illustraties maken dit boek minder droevig.
Heel veel respect voor de twaalf moedige en positief ingestelde mensen die hun verhaal met ons lezers wilden delen. Ze bieden een bron aan inspiratie en troost. Dank jullie wel!
Het doel van de auteur om dit boek samen te stellen, om lotgenoten te helpen, inzicht te geven, te steunen of troost te bieden is zeker gelukt.
Dit boek is compleet voor een ieder die te maken heeft of krijgt met verlies en op zoek is naar troost.
Conclusie: Het leven na verlies zal nooit meer hetzelfde zijn, maar daardoor hoeft het niet minder mooi te zijn.
‘Gun elkaar de ruimte en de tijd.’
5***** | 1pos
|
Ik las onderstaande regels op de bladzijde voorafgaand aan het eerste hoofdstuk:
'De gebeurtenissen in dit boek zijn echt.
Om de Loriërs, die zich blijven schuilhouden, te beschermen zijn namen en plaatsen gefingeerd.
Er bestaan wel degelijk andere beschavingen.
Sommige daarvan streven ernaar om jullie te vernietigen.'
Probeer dan maar eens om niet meteen in het boek te gaan lezen. Ondanks het feit dat ik nooit eerder iets las uit deze serie maakte het me heel benieuwd en sprong ik in het fantastische leven van onder andere Mogadoren, Gares, Loriën en nog meer.
Ik was midden in een verhaal beland. Gelukkig werd er veel teruggekeken op gebeurtenissen door de verschillende personages, waardoor het toch goed te volgen was.
'En opeens herinner ik me die laatste dag op Loriën. Negen van ons met onze Cêpanen, rennend naar het schip dat ons naar de Aarde zou brengen...
'Ze zijn gekomen,' weet ik met moeite uit te brengen. 'Het gaat beginnen.'
Het is wellicht beter om eerst de eerdere delen te lezen. Omdat ik nu wel overweldigd werd door het aantal personages die ik (nog) niet kende. Deze hoeveelheid karakters heb ik wel als een minpuntje ervaren.
De spanning en actie in het verhaal zorgen er voor dat je snel verder wilt lezen om te zien hoe de hoofdpersonages de problemen aan zullen gaan pakken.
'Wat heb je gevonden?' vraag ik. 'Mij,' antwoordt hij na enige aarzeling. 'Ik heb mezelf gevonden.'
'De wraak van Zeven' is een Fantastische, Young Adult-thriller met personages die je ziet groeien in een verhaal waarvan het einde nog niet in zicht is.
Ook romantiek en humor zijn aanwezig.
Het toontje waarop ze het zegt, alsof het een fluitje van een cent is, doet me glimlachen. Ik trek haar tegen me aan en kus haar. “Ik hou van je, Sarah Hart.” “Van jou hetzelfde, John Smith.”
Ik heb dit boek graag gelezen. Dit is een serie die je graag compleet wilt hebben. | 1pos
|
Toen ik besloot deel te nemen aan de leesclub van “De kluizenaar” moest ik eigenlijk bekennen dat ik nog nooit iets van de Noorse schrijver Jørn Lier Horst gelezen had. En dat terwijl dit boek alweer het derde deel uit het Wisting kwartet is.
Het start allemaal met de vondst van een dode man. Deze man, Viggo Hansen, blijkt al vier maanden dood voor de tv te zitten, zonder dat de buren ook maar iets in de gaten hadden. Een van die buren is William Wisting, rechercheur van de Noorse politie. Als zijn dochter Line, die journaliste is, op zoek gaat naar het verhaal achter de in eenzaamheid gestorven kluizenaar, blijkt het allemaal wat anders te liggen. De man blijkt geen natuurlijke dood gestorven te zijn, en de Noorse politie wordt ineens opgezadeld met een Amerikaanse seriemoordenaar.
De schrijver weet de spanning gestaag op te bouwen en zet de lezer meerdere keren op het verkeerde been.
De kluizenaar is een heerlijk boek om te lezen en Jorn Lier Horst zorgde, mede door beschrijving van de sneeuw en de gure winterse omstandigheden, voor een voor mij ijskoude verrassing, die smaakt naar meer. Ik geef dit boek vier sterren en kan het zeer zeker aanbevelen bij liefhebbers van Scandinavische thrillers. | 1pos
|
Dit boek geeft een heel goed tijdsbeeld weer over de periode 1536 tot 1542 rond het hof van Koning Henry VIII in Engeland. Omgangsvormen en etiquette zijn een belangrijke factor in deze periode en de macht van de koning is zeer groot. Alles draait om status en welke positie men heeft. Hoe hoger de rang hoe machtiger en hoe dichterbij het hof men kan komen. Om een hogere positie te behouden of te verkrijgen wordt er gelogen, bedrogen en omgekocht. Daarnaast is niemand veilig voor het grillige karakter van de koning.
Het verhaal wordt verteld vanuit de ik-persoon Joan Bulmer en begint met de terechtstelling van Kate Howard. Daarna wordt teruggegaan in de tijd en begint het verhaal te vertellen waarom Joan Bulmer gouvernante werd van Kate en hun ontwikkelingen samen.
Door de sfeervolle beschrijvingen van zowel de locaties, zoals bijvoorbeeld Winsor Castle, de (bal)kleding en de bezigheden van de (jonge) adel zoals de valkenjacht of lessen in schrijven en borduren, waan je jezelf meteen in het Engeland van die tijd. Ook de conversaties passen goed in dit tijdsbeeld en geven goed het verschil in rangen en standen aan en de omgang met elkaar of hoe deze zou moeten zijn.
De karakters in het boek zijn goed beschreven. Op de belangrijkste karakters wordt dieper ingegaan. Deze zijn wel allemaal “gekleurd” omdat het boek vanuit Joan verteld wordt en zij dus al een mening heeft of vormt over iedereen. Hierbij is door de auteur heel goed rekening gehouden met het feit dat Joan zelf nog maar amper volwassen is en dus nog volop geestelijk aan het groeien is en daardoor (nog) niet alles kan overzien. Dat blijkt soms ook uit de keuzes die ze maakt waarbij ze zelf twijfelt.
Kate wordt omschreven als een mooi meisje van goede afkomst, een flapuit en dartel persoon die enorm de aanwezigheid van haar vader mist en zich graag geborgen en geliefd voelt.
Het boek leest makkelijk en de gebeurtenissen zijn geloofwaardig. Je raakt steeds meer betrokken bij het noodlottige en onafwendbare einde van Kate en leert dat deze rigoureuze maatregelen toentertijd zeer gebruikelijk waren. Dit boek maakt dat geschiedenis leren ook op een leuke manier kan. | 1pos
|
Ik kon dit boek niet wegleggen. Wat gebeuren er veel spannende dingen in het verhaal. De zoektocht van Tess naar haar vader ontroerde mij. Ook de manier waarom Samuel Tess probeert te helpen vind ik heel mooi omschreven. Echt een aanrader om te lezen.
Mijn conclusie: Ik houd ook van raar! | 1pos
|
Ook in dit vierde verhaal uit de Barbarotti-reeks slaagt Nesser erin mij als lezer te raken en te laten genieten. Door zijn mooi (soms grappig, soms aangrijpend) taalgebruik wordt het lezen van dit boek een totaalbeleving. Enerzijds is er het mysterie rond de dood van een man op precies dezelfde plaats als waar 35 jaar geleden een jonge vrouw dood werd aangetroffen. Beide slachtoffers behoorden tot een selecte vriendengroep van 6 studenten. Het onderzoek van inspecteur Barbarotti en zijn collega Eva Backman wordt afgewisseld door de gebeurtenissen van meer dan 35 jaar geleden. Anderzijds worden de onderlinge relaties en spanningen tussen de 6 vrienden door Nesser zeer sterk neergezet waar je als lezer niet ongevoelig kan voor blijven. Geleidelijk aan onthult Nesser een tipje van de sluier en begrijpen we wat er in het verleden is gebeurd. | 1pos
|
Wat een geweldig goed boek is dit, niet zo'n boek van dertien in een dozijn, maar echt goed!
Als Avery ver weg van huis op de universiteit Cam ontmoet is ze niet van hem gecharmeerd. Ze heeft genoeg van mannen, maar Cam slaagt erin haar uit haar schulp te laten komen. Je weet eigenlijk vanaf het begin wel hoe het verhaal zal eindigen, maar er zit genoeg romantiek, gevaar en humor in om je te laten genieten van dit verhaal. Een aanrader. | 1pos
|
Met Vi Keeland konden we in december 2018 al kennismaken, toen Hebban het kortverhaal De lift in de Adventskalender gratis deelde. Met haar debuut De Baas maken we pas echt kennis met deze schrijfster in het genre Dirty Office Romance. Het genre zegt het al: De baas zou een steamy romance moeten zijn die zich op kantoor afspeelt. Weet Keeland de lezer te overtuigen met dit eerste naar het Nederlands vertaalde boek?
Reese heeft net een slechte ervaring op kantoor achter de rug als ze Chase ontmoet. Hij redt haar van een vreselijke date en ze is meteen onder de indruk van hem. Als blijkt dat hij haar nieuwe baas is, slaan haar gedachten op hol. Ze accepteert de baan, maar stelt duidelijk de grens dat het nooit meer zal worden dan een baas-werknemer-relatie. Als de vonk toch echt overslaat, staan Reese en Chase voor een lastige keuze. Winnen de angst en het verdriet het, of de liefde?
Door het wisselend perspectief dat Keeland in haar boek gebruikt, leren we zowel Chase als Reese goed kennen. Reese heeft een traumatische jeugd gehad en is daardoor in het verleden een aantal keer gekwetst. Ze beschermt zichzelf graag en die ene keer dat ze dat niet deed, is haar fataal geworden. De komst van Chase in haar leven maakt haar dan ook in de war.
‘Zijn blik kreeg iets dierlijks. Ik had de stier gepord en ik droeg een rode jurk.’
Chase lijkt alles goed voor elkaar te hebben, maar ook hij heeft wat traumatische dingen meegemaakt. Doordat Keeland ook vanuit zijn perspectief vertelt, leren we hem en zijn gevoelens goed kennen. Het lijkt dan wel alsof iemand die rijk en succesvol ook gelukkig is, maar is dat wel zo? Maken geld en status je een gelukkig mens? Chase antwoordt hierop zou duidelijk ‘nee’ zijn. Kon hij het verleden maar veranderen.
Langzaam leren Chase en Reese elkaar op een prettige en speelse manier kennen. Chase is prettig gestoord en ontzettend creatief en die eigenschap zorgt regelmatig voor een glimlach tijdens het lezen. Reese is ondanks haar onzekerheden zeker niet op haar mondje gevallen en dat levert grappige situaties op. Al heel snel sluit je dit koppel in je hart.
De kracht van De Baas is dat Keeland luchtige en grappige hoofdstukken weet af te wisselen met serieuze en zelfs droevige hoofdstukken. Keeland houdt het verhaal, dat bij vlagen toch heftig is, prettig leesbaar, omdat het nergens zwaar aanvoelt. De flashbacks die zij in het verhaal verwerkt heeft zijn een welkome aanvulling op het verhaal en ondanks dat je Reese en Chase de liefde voor elkaar gunt, kun je niet anders dan meeleven tijdens de flashbacks.
Diepgang is duidelijk in De Baas aanwezig. Hoe ga je verder na een zeer nare gebeurtenis? Maar ook, wat als niemand voor je opkomt, als je er helemaal alleen voor lijkt te staan? En hoe leer je met schuldgevoelens om te gaan die eigenlijk niet helemaal terecht zijn? De diepgang van het verhaal zorgt ervoor dat de personages groeien gedurende het verhaal. Zowel Chase als Reese worden sterker en ontwikkelen zich door de keuzes die zij maken.
De baas is een goede roman. De opmerking ‘dirty office romance’ op de cover kan je op het verkeerde been zetten. Laat je daardoor niet weerhouden dit boek te lezen. Er zitten pikante scènes in, maar deze voelen nergens als onnodig. De baas is meer dan alleen dirty office; De baas is een prachtig verhaal over hoe twee mensen elkaar vinden na een traumatische gebeurtenis. | 1pos
|
Spannend! Ik moest er even in komen, niet mijn normale genre. Maar al gauw zat ik er helemaal in en kon het boek niet meer weg leggen. De dader had ik al redelijk snel in het vizier, maar hoe het verhaal zich verder ontvouwde wist mijn aandacht zeker vast te houden. | 1pos
|
Ik had de clou van het verhaal ook al vrij snel door. Maar de manier waarop Santa Montefiore schrijft, gedetailleerde beschrijvingen van huizen, natuur en maaltijden en een vleugje spiritualiteit, ik houd ervan! | 1pos
|
Dit is één van de weinige boeken die ik vaker heb gelezen!
Prachtig gewoon. Ware literatuur. En dat voor die tijd!
De omschrijving van de personen en landschappen is fantastisch, het
laat je niet los.
Ik vind het mysterieus boek, heerlijk! | 1pos
|
Kunst (met een grote K) en literatuur, toch wel twee grote liefdes in mijn leven, de derde is mijn man :-) Donna Tartt weet met het Puttertje kunst en literatuur heel mooi met elkaar te verweven. Het Puttertje ken je misschien wel als het kleine beroemde schilderij van Carel Fabritius dat in het Mauritshuis te Den Haag te bewonderen is. Voor hen die het gaan bekijken: loop er niet voorbij, zoals ik, want het is echt heel klein! Dit is waarschijnlijk ook een reden waarom Donna Tartt dit schilderij uitkoos als een hoofdrolspeler in dit boek. Het is behoorlijk handzaam, iets wat in dit verhaal goed van pas komt. Daarnaast is het gewoon echt een prachtig schilderij, het vogeltje lijkt zó echt, het zou zo weg kunnen vliegen, ware het niet dat het met een kettinkje vastzit... Iets wat eigenlijk ook een beetje geldt voor De tweede grote hoofdrolspeler in dit boek, Theo Decker. Als hij dertien jaar oud is, maakt hij kennis met dit schilderij en deze gebeurtenis is meteen van ontzettend groot belang voor het verdere verloop van zijn jonge leven.
Theo verliest zijn moeder tijdens deze heftige gebeurtenis, zijn vader is al even van de radar en de puber krijgt te maken met een pleeggezin, advocaten, grootouders die niet thuis geven en een toch weer opduikende vader. Dat alleen is al voldoende om er een roman aan te besteden. Theo is niet te benijden, dat is een ding wat zeker is. Dat hij ook nog geneigd is vaak verkeerde keuzes te maken in zijn leven maakt hem een personage waar je als lezer best medelijden mee krijgt. Maar ook niet te veel, want de jeugd doet ook echt gewoon domme dingen. Donna Tartt gooit er daarnaast ook nog even heel veel extra spanning in met de criminele onderkant van de kunstwereld, Oost-Europese maffia en het belang van echte vriendschap. Het resultaat is een boek met bijna in elk hoofdstuk wel een cliffhanger waardoor je gewoon moet blijven doorlezen.
Ik ga niet te veel uitweiden over dit boek. Gewoon lezen. Laat je niet afschrikken door de ruim 900 pagina's, ze zijn het echt allemaal waard. Niemand kan literatuur schrijven zoals deze schrijfster. Met inmiddels drie grote romans in 20 jaar is ze geen kwantiteits-schrijver, maar de kwaliteit (met een grote K) mag er wezen. | 1pos
|
Mooi hoe Mahfouz van zijn lezer ook maar een nieuwsgierige roddeltante maakt die steeds op zoek gaat naar de nieuwste roddels en achterklap. Daarom ook worden veel dramatische gebeurtenissen alleen maar verteld door karakters die erbij waren of er een mening over hebben. Het legt de ziekelijke behoefte bloot van mensen om zich te moeten bemoeien met de levens van anderen en daar vervolgens een moreel oordeel aan koppelen. In dat opzicht ontstaat er een beklemmend gevoel van een wereld waarin niemand werkelijk vrij kan zijn. De enigen die zich daar enigszins aan kunnen onttrekken, zijn de kleurrijke figuren uit de onderlaag van de bevolking, maar ook zij zullen nooit helemaal aan de klauwen van het noodlot kunnen ontsnappen.
Wat het boek zo leuk maakt is dat het nooit helemaal duidelijk wordt of het hier bittere ernst is of ironie. Al lezende bekroop mij steeds meer het gevoel dat Mahfouz doelbewust controverse en noodlottige tragiek opzoekt. Niet om er melodrama van te maken, maar om hardop te kunnen lachen om de kleurrijke duistere kant die achter elke maatschappij schuilgaat. In tegenstelling tot zijn latere werk heeft dit iets carnavalesk en over-the-top dat mij wel aanspreekt. | 1pos
|
Veel filosofie, theologie, thermodynamica, quantumtheorie, en andere fysica in dit boek. Vooral in het begin worden deze onderwerpen behandeld tijdens discussies in een klooster. Dat maakte de start voor mij vooral doorwroeten, ook omdat Engels niet mijn sterkste kant is. Naar het einde toe zijn deze onderwerpen meer verweven met actie, en dat maakt het dan wat sneller te lezen, en eigenlijk ook begrijpelijker. Het boek is erg origineel, en laat je nadenken over parallele universa, over tijd en ruimte, ingebed in een verhaal, dat beoogd spannend te zijn, maar dat zeker niet altijd is. | 1pos
|
Voor de leesclub van ThrillZone mocht ik de nieuwste thriller “Onderuitgehaald” van Loes den Hollander lezen.
Het is de eerste thriller van de schrijfster die is uitgegeven bij haar nieuwe uitgever De Crime Compagnie maar haar schrijfstijl is onveranderd, heerlijk! Korte hoofdstukken en een mooie afwisseling van personen van waaruit het verhaal verteld wordt en waarmee de puzzel langzaam opgelost wordt!
Door de proloog zit je gelijk in het verhaal, je leest de laatste minuten van Sigrid die droomt dat ze verdrinkt in een zwembad. Wordt deze droom werkelijkheid of is het een flashback?
In de hoofdstukken erna maak je kennis met Fokke en zijn dochters Sigrid en Wieke. Hun moeder is overleden toen de meisjes nog klein waren en Fokke ontmoet al snel Freddy, zijn tweede vrouw. Freddy is een harde vrouw met een aantal persoonlijke frustraties. Ze is erg hard tegen de kinderen en vooral als Sigrid puber is, is spanning tussen hun om te snijden. Tijdens een zomervakantie gaat het helemaal mis, Freddy verdrinkt in een zwembad in Frankrijk en de waarheid blijft als geheim tussen Fokke en zijn dochters hangen.
Dan maak het boek een sprong in de tijd en zijn de meiden inmiddels twintigers en zelfstandig geworden. Sigrid redigeert als beroep manuscripten en ze ontvangt in delen een manuscript dat echt dicht in de buurt komt van haar persoonlijke leven. Het duurt even voordat ze dit deelt met haar familie en nieuwe vriend. Ze gaat op onderzoek uit bij oude vriendinnen van Freddy, maar deze willen niet zoveel kwijt over Freddy en dit maakt ze bijna allemaal verdacht.
De schrijfster laat je mooi tot het eind in spanning zitten wie de werkelijke dader is! Erg knap gedaan! | 1pos
|
Na mijn aankondiging van dit #boekperweek op Instagram reageren er veel boekliefhebbers op de illustrator Tony Ross. Blijkt dat ook hij, naast David Walliams, veel Nederlandse fans heeft. De oorspronkelijke titel van dit boek is ‘Awful Auntie’ en dat is ze zeker. Een verschrikkelijke tante Alberta. Heel treffend beschreven, maar dus ook trefzeker geïllustreerd in dit dikke boek. Een waar collectorsitem, ook voor de lezertjes die geen tante hebben.
De twaalfjarige Stella Saxby is de enige erfgename van Saxby Hall, het enorme landhuis dat al eeuwenlang de trots van de familie is. Maar haar tante Troela en haar gigantische uil zetten alles op alles om het van haar af te pakken. Gelukkig heeft Stella een geheim – en een beetje eng – wapen achter de hand. Een nietsontziende strijd barst los …
Het boek opent met een plattegrond van de woonplaats, het landgoed, het huis en de familie stamboom. Dit maakt dat veel informatie op voorhand al een plaatsje krijgt in de hoofdjes van de lezertjes. Als ze maar geen nachtmerries krijgen van de prent van Tante Troela?! Het voorwoord is al ontzettend grappig en zet een ludieke toon die zich staande houd in de rest van het boek. De verschrikkelijkheid van deze tante is zo over-de-top, dat het gieren van het lachen wordt. Gelukkig loopt het voor Stella allemaal goed af, dat kunnen we over Tante Troela niet zeggen.
David Walliams heeft een eigen Engelstalige site met net zoveel Britse humor als in zijn boeken, neem eens een kijkje op http://www.worldofdavidwalliams.com/. Je kunt als je de petitie van Raj (oud- hoofdpersonage) tekent zelfs een goodiebag van Tante Troela winnen.
‘Tante Troela’ van David Walliams, vertaald door Roger Vanbrabant, met illustraties van Tony Ross, Clavis Books, 2015.
/Lmcmr | 1pos
|
Dit is weer een echte Mel Wallis de Vries boek! Ze weet vanaf de eerste bladzijde je aandacht vast te houden door de spanningsboog. Wat is dit toch een heerlijk YA schrijfster. Ik heb al haar boeken gelezen en staan te pronken in mijn boekenkast! Een knap geschreven boek(je) waar de personages goed uit de verf komen en het plot toch weer anders is als je denkt, tijdens het lezen!
Tyrza wordt overvallen in een tunneltje en naar een visafslag gebracht, waar ze terecht komt in een koelcel.
De overvaller Jonathan - die een arts in opleiding is - wil haar nieren om zijn zusje te kunnen redden, zij heeft geen levensverwachtingen meer zonder donor nieren. Bij elk nieuw hoofdstuk lees je hoe Tyrza's lichaams temperatuur daalt en als ze de juiste temperatuur heeft, maakt Jonathan zich klaar om haar te opereren. Superspannend boekje van 50 blz. Een dikke aanrader en krijgt 5* | 1pos
|
Direct valt de omslag van Made in India op, een olifant omringd met pepers, in goed contrasterende kleuren, als de veelkleurige verpakking van een grote zak rijst zoals je die in oosterse winkels wel ziet. Ook het boek zelf is erg mooi vormgegeven met veel foto’s. Meera Sodha vertelt het verhaal van haar familie in recepten. Haar grootvader vertrok uit India naar Kenia. Daar werd de familie na een tijd gedwongen te vertrekken en zij belandden toen in Engeland. De Indiase keuken krijgt hier een vleugje mee van Afrika en van Europa.
Het boek heeft een traditionele opbouw (voorgerechten, groenten, vlees, vis) maar heeft ook een handige alternatieve indeling, met o.a. snelle gerechten voor erbij, lunchpakketjes, veganistisch, koken met kinderen, feestgerechten. Hiervoor moet je wel bladeren. In het laatste deel van het boek worden ook basisrecepten gegeven voor het zelf maken van panir, naan, kruidenmengsels voor chai, chutneys. Ook wordt hier nog extra uitleg gegeven over typisch Indiase ingrediënten. Met foto’s van een handvol kaneel, kardemon, tamarinde, of alle varianten linzen in een kommetje is dat een handige gids voor de boodschappen. De recepten beschrijven stap voor stap wat je moet doen. De ene keer wordt geadviseerd er een rijst bij te serveren of een ander gerecht uit het boek; in andere gevallen mag je het zelf bedenken.
Bloemkoolcurry met cashewnoten, doperwten en kokos (phool kobi anna mattar nu shaak)
Voor 4 personen
4 cm gemberwortel, geschild en grofgehakt
4 tenen knoflook grofgehakt
zout
1 verse groene chilipeper, grofgehakt (verwijder voor minder scherpte de zaadlijsten)
4 eetl. raapzaadolie
2 grote uien, fijngesneden
1 eetl tomatenpuree
1½ theelepel gemalen korianderzaad
1¼ theelepel gemalen komijnzaad
½ theelepel chilipoeder
1 grote bloemkool (ca 600 gram) in kleine roosjes
4 dl kokosmelk
100 g ongezouten cashewnoten
150 g verse of diepvriesdoperwten
½ theelepel garam masala
Een bosje verse koriander
Een partje citroen
Wrijf de gember, knoflook en groene chilipeper met een snuf zout in de vijzel met een stamper tot een puree. Zet opzij.
Doe 3 eetlepels olie in een sauteerpan met deksel en zet op half hoog vuur. Doe als de olie heet is de uien erin. Fruit ze in 10-12 minuten goudbruin, voeg de gemberpuree toe en roerbak 3-4 minuten. Voeg nu de tomatenpuree, gemalen korianer komijn, chilipoeder en 1 ¼ theelepel zout toe en roer alles door elkaar.
Doe de bloemkoolroosjes in de pan en schep ze om tot ze met specerijen zijn bedekt. Roer de kokosmelk erdoor. Breng aan de kook, draai het vuur laag, zet het deksel op de pan en laat de curry 10-12 minuten sudderen.
Verhit intussen 1 eetlepel olie in een kleine koekenpan op halfhoog vuur. Bak als de olie heet is de cashewnoten 1 minuut aan elke kant en laat ze op een bord afkoelen.
Voeg als de bloemkool gaar is de doperwten en de garam masala toe, roer en laat nog 4-5 minuten sudderen. Proef of de smaak goed is, bestrooi de curry met cashewnoten, korianderblad en voeg vlak voor het opdienen een kneepje citroensap toe.
Geef er een schaal gloeiendhete basmatirijst bij.
Halverwege het koken wist ik het: ik heb nog nooit eerder zo’n lekkere en goed gelukte curry gemaakt! Het koken ging prima. De instructies zijn helder, je wordt er stap voor stap doorheen geleid. Alleen aan het eind vroeg ik me ineens af: “Garam masala, dat was toch…?” En stond ik ineens als een razende te bladeren naar de pagina met “mijn moeders garam masalamix” om de benodigde specerijen in mespuntjeshoeveelheden te mixen.
Dit recept komt uit de alternatieve indeling “doordeweekse maaltijden” en is daarvoor alleen geschikt als je het al een paar keer hebt gemaakt. Bovendien duurt het garen van de bloemkool in de kokossaus best lang.
Er staan nog meer recepten in die ik graag een keer maak, zoals de Bombayeieren, de samosa’s met biet en feta en curry met 100 tenen knoflook. Wie niet van knoflook houdt kan dit boek overslaan!
Het kookboek is een uitstekende introductie in de Indiase keuken, er zit volop variatie in. De familieverhalen maken er ook een leuk leesboek van. | 1pos
|
Tja, ook dit boek van David Foster Wallace vond ik weer geweldig: misschien niet even briljant als het m.i. overweldigende Infinite Jest, maar wel steeds erg origineel en intrigerend, en vaak ook weer behoorlijk geniaal. Al zeg ik er meteen bij dat smaken enorm kunnen verschillen: wat ik prachtig vind aan DFW, dat kan een ander met evenveel recht flauw of zelfs irritant vinden (zie de zorgvuldige recensie van Daan? hieronder). Makkelijk lezen is er bij DFW in elk geval niet bij: zijn verhaalvorm is vaak erg experimenteel en vreemd, zijn zinnen zijn vaak ongrijpbaar complex.
Het verhaal 'Church not made with hands' bijvoorbeeld moest ik een paar keer herlezen, omdat ik er niets van begreep: het is erg elliptisch en fragmentarisch, en geschreven vanuit het perspectief van een experimenteel schilder die de realiteit anders ziet dan anderen. Dat levert dan passages op als: 'The irreal evenness of focus which transforms the painting into what glass in glass's fondest dreams might wish to be. "Windows onto interiors in which all conflicts have been resolved" in the much-referenced words of'. Pas na een paar keer lezen zag ik dat het verhaal ging over de droom om door experimentele kunst (die vergeleken wordt met surrealisten als De Chirico of Soutine) het aardse te ontstijgen, de eigen smart om een verongelukt kind te sublimeren (of liever: dit ongeluk ongedaan te maken in de hogere sferen van zijn kunst), zich te onthechten aan het tranendal van het dagelijkse leven, in contact te komen met een volkomen ondefinieerbaar en onbekend 'aan gene zijde'. Een vergeefse, maar mooie droom. En toen ik dat begreep vond ik de duistere zinnen ineens schitterend: ze zijn juist door hun cryptische karakter even tastend en onthecht als de droom van de kunstenaar. De vervreemdende en van de wereld losgeraakte visioenen van de kunstenaar worden niet uitgelegd, maar in alle onbegrijpelijke raadselachtigheid getoond. De droom van de kunstenaar is om het voorstelbare te onstijgen, en daarover wordt verteld in zinnen die ons voorstellingsvermogen te boven gaan. Tja, IK hou daar wel van!
Imponerend vond ik ook de schrijfstijl in het verhaal 'The depressed person'. Maar ook hier moest ik erg wennen, en begreep ik eerst helemaal de bedoeling niet. Dit verhaal begint als volgt: 'The depressed person was in terrible and unceasing emotional pain, and the impossibility of sharing or articulating this pain was itself a component of the pain and a contributing factor of its essential horror'. Een pijnlijk in zichzelf ronddraaiende zin. Bovendien merkwaardig afstandelijk: er wordt niet van een 'ik' gesproken (hoewel het vertelperspectief toch bij de patient lijkt te liggen), of van een 'zij', maar steeds van 'the depressed person'. Maar die afstandelijkheid van de stijl is, zo besefte ik na een tijdje, heel functioneel: de hoofdpersoon kan geen contact krijgen met haar gevoel, depersonaliseert door haar depressie, en valt samen met haar depressie. Zij zit totaal gevangen in de niet te stoppen, maar doormalende en doormalende en doormalende negatieve gedachtenstroom in haar hoofd. Iets wat Wallace niet uitlegt, maar in alle naaktheid toont door zijn stijl: de zinnen worden ellenlang, draaien als vicieuze cirkels in zichzelf rond, en lopen uit op niets. Een voorbeeld: 'The depressed person’s therapist, whose school of therapy rejected the transference relation as a therapeutic resource and thus deliberately eschewed confrontation and “should”-statements and all normative, judging, “authority”-based theory in favor of a more value-neutral bioexperiential model and the creative use of analogy and narrative (including, but not necessarily mandating, the use of hand puppets, polystyrene props and toys, role-playing … and in appropriate cases, whole meticulously scripted and storyboarded Childhood Reconstructions), had deployed the following medications in an attempt to help the depressed person find some relief from her acute affective discomfort and progress in her (i.e., the depressed person’s) journey toward enjoying some semblance of a normal adult life: Paxil, Zoloft, Prozac, Tofranil, Welbutrin, Elavil, Metrazol in combination with unilateral ECT … None had delivered any significant relief from the pain and feelings of emotional isolation that rendered the depressed person’s every waking hour an indescribable hell on earth'. Een zin ook vol specialistisch jargon van de therapeut, en dat is extra pijnlijk: het helpt allemaal namelijk niets. En dus raast het verhaal maar door met dit soort eindeloze zinnen, met daarin voetnoten met precies dezelfde soort eindeloze zinnen. De ene eindeloos doormalende gedachte vertakt zich in de andere eindeloos doormalende gedachte die zich weer vertakt in de andere eindeloos doormalende gedachte. Wallace vertelt niet over depressief gepieker: hij imiteert dit depressief gepieker door de kronkelingen van zijn stijl. Briljant, vind ik.
En zo doet Wallace nog van alles meer aan origineels. Een bijna melige parodie bijvoorbeeld op de mythe van Narcissus en Echo en tevens van Tristan en Isolde, tevens een satire op de oppervlakkigheid van de TV-cultuur, die tussen alle meligheid door m.i. ook mooie passages bevat over onmogelijke liefde. Een m.i. mooi verhaal in de jij-vorm over een 13 jarige jongen die oneindig aarzelt op de duikplank: beneden gaapt de diepte van het zwembad die, misschien, symbool staat voor het waagstuk van de volwassenheid. Prachtig hoe Wallace de tijd stilzet en de angstwekkende sprong in het diepe tot in het oneindige uitstelt. Of het verhaal 'Octet', waarin de verteller op vrij hilarische wijze de controle over zijn vertelopzet verliest, wat dan uitmondt in een halsbrekend acrobatische beschouwing over de onmogelijkheden, complexiteiten en dubbelzinnigheden van communicatie tussen verteller en lezer. En bovendien van communicatie en intermenselijk contact in het algemeen. Een beschouwing ook die 'vertellen over het vertellen' (ook wel metafictie genoemd) combineert met een appel aan de lezer: een combinatie die ik nooit eerder heb gezien. Hilarisch, briljant en treurig tegelijk.
En dan de diverse fragmenten getiteld 'Brief interviews with hideous men', waarin het steeds draait om de afwisseling van 'Questions' en 'Answers'. Alleen, de 'Questions' zijn weggevallen (er staat alleen een 'Q'), zodat alleen de 'answers' overblijven. Een maffe vorm, die wel extra aandacht vestigt op hoe de -soms behoorlijk onaangename- personages zich in die 'answers' verdedigen, vastpraten, zichzelf in de eigen redeneringen verstrikken, en soms lijken te liegen tegen de ander en zichzelf. In een van die verhalen vertelt iemand over iets wat hij zelf helemaal niet begrijpt. Hij vertelt hoe hij een hippie versiert die hij eigenlijk minacht, en hoe die hippie vertelt over een verkrachtig door een psychotische sadist, met wie ze dan toch een onwaarschijnlijk soort mededogen en 'bonding' voelt: mede daardoor overleeft ze het ook. Het verbijsterende voor die ik (die dit alles dus later navertelt) is dan dat hij, door dit voor hem eerst - en eigenlijk nog steeds!- volkomen ongeloofwaardige verhaal, een totaal ander perspectief krijgt op wat 'liefde' of 'compassie' zou kunnen zijn. En ook op hoe complex en in zichzelf tegenstrijdig dit soort gevoelens zijn. En ook op zijn eigen onvermogen ECHT in 'liefde' en 'compassie' te geloven, want eigenlijk schaamt hij zich voor dat soort gevoelens. Iets wat mooi zichtbaar wordt door zijn soms agressieve reacties op de kennelijk sceptische vragen van 'Q'.
Als je in een vreemde en onbekende kamer komt, bekijk je alles veel aandachtiger dan als je die kamer al kent. Zo ook het werk van Wallace: vreemd proza, dat (als het je aanspreekt tenminste) door zijn vreemdheid extra aandacht afwdingt. Je moet er de nodige moeite voor doen, maar dan krijg je ook iets wat je elders niet zomaar vindt. Het zal duidelijk zijn dat ik daar dus erg van houd. Sterker nog, inmiddels ben ik helemaal aan Wallace verslaafd. Ik ga dus meteen verder met een ander boek van hem! | 1pos
|
Wat een spannend boek. Hij was moeilijk weg te leggen, wilde steeds verder lezen. Het eind had ik niet aan zien komen. | 1pos
|
Tot het voorbij is heeft, zoals bij de meeste boeken van Nicci French het geval is, een vrouwelijke ik-persoon. Astrid Bell is fietskoerierster in Londen. Ze woont samen met nog een vrouw en vijf mannen in een groot maar onderkomen huis te Maitland Road. Deze straat grenst aan een buurt in Londen waar ongure straatbendes vaak de buurt onveilig maken. In het huis wonen de vaak erotische fotograaf Owen, vakmensen Davy en Mick, de nogal licht van zeden advocate Pippa, de werkloze Dario die vaak stoned rondloopt en door te klussen in het huis aan zijn kost en inwoon geraakt. De eigenaar van dit pand is Miles, die ook in het huis woont. De zeven wonen gezellig en probleemloos samen, totdat Miles hen meedeelt dat de anderen een nieuwe woonplaats zullen moeten zoeken omdat hij en zijn vriendin Leah in alle rust willen samenwonen. Deze mededeling leidt zoals verwacht tot onrust en vijandelijkheid tegenover Leah die erg gedreven is om de anderen uit het huis te krijgen.
De meeste bewoners willen niet uit het huis. Dit zorgt voor een gedrevenheid om Leah tegen te werken die later nog belangrijk wordt in het verhaal en die ondertussen voor afwisseling in de verhaallijn zorgt. Dit is een vrij realistische omgeving voor het verhaal. Dit heeft als gevolg dat het boek echter wordt en dus dat de lezers zich beter kunnen inleven in de personages en vooral in Astrid. Dit maakt het verhaal boeiender.
Tot het voorbij is is een thriller van formaat. Dat is niet alleen te danken aan Nicci French, maar ook aan de vertalers, die voor een uitermate passende vertaling hebben gezorgd. De stijl is van hoog niveau, de dialogen zijn zeer accuraat en de spanning blijft gedurende het hele verhaal goed voelbaar. Tot het voorbij is is een echt plezier om te lezen, alhoewel ik er misschien toch nog net iets meer van had verwacht na het lezen van het palmares van Nicci French en de lofuiting op de achterkant van het boek. “Toen Emelyn en ik samen op straat liepen, keek ik niet achterom, want dat was voorbij”. Dit einde kan een voorbeeld zijn voor mensen die net een donkere periode achter zich hebben om niet te veel aan het verleden te denken en verder te gaan met hun leven. | 1pos
|
Valerie besluit haar leven een totaal andere wending te geven, en vertrekt voor een lange rit naar New York, maar al snel blijkt dit niet zonder slag of stoot te gaan.
Al gauw komt Lucas aka „De Hulk” op haar pad.
Sara neemt je meteen mee in hun verhaal, en wekt onmiddellijk de nieuwsgierigheid naar wat beide hoofpersonages uit hun verleden met zich meedragen.
Het verhaal is vlot geschreven, met humor en de nodige verhitte scenes. Het boek nodigt meteen uit naar meer. Dit boek is een zeer veelbelovend begin van hopelijk een mooie trilogie.
Ik kijk in ieder geval uit naar het vervolg! | 1pos
|
Na Het meisje op de weg is dit verhaal weer een toppertje!
In een landhuis aan de Côte d'Azur worden 3 lijken gevonden. Nogal vlug wordt de autistische zoon Felix aangeduid als dader. Door zijn handicap kan hij niet reageren en wordt zijn zus gecontacteerd, een Nederlandse cabaretière die gebroken heeft met haar Franse familie.
Het wordt een razendspannend verhaal, met veel aandacht aan de problemen van een autistisch broertje.
Er zijn 2 verhaallijnen: rond de moorden en rond Amin, een jongetje die Aleppo ontvlucht door de oorlog. Tijdens een groot deel van het boek heb ik mij afgevraagd hoe die 2 verhalen bijeen zullen komen, maar wonderwel wordt dit een supergeslaagd plot.
Zelfs na de uiteindelijke oplossing, blijft in het laatste hoofdstuk een zinderende spanning hangen.
Een absolute aanrader!!! | 1pos
|
Een spannende detective die zich afspeelt in een fictief plaatsje, Ballytern, op de grens van Noord-Ierland en Ierland. Het politieke en gewelddadige verleden heeft veel slachtoffers geëist en daar zijn nog dagelijks de gevolgen van te merken. De mensen zijn hun verliezen en trauma’s nog niet allemaal te boven gekomen. Het kuise en katholieke Ierland heeft ook een verleden van misbruik van zwangere ongehuwde meisjes. Ook de slachtoffers hiervan zijn er nog dagelijks mee bezig met wat hen is aangedaan.
Als er plotseling meisjes verdwijnen en er een verband gezocht wordt met het verleden, worden al deze zaken weer opgerakeld.
Een net opgestart cold-caseteam moet ook deze laatste verdwijningen gaan onderzoeken door het gebrek aan mankracht bij de politie. Het team is zorgvuldig samengesteld: mannen, vrouwen, katholiek, protestant. Alles in evenwicht. Paula, de hoofdpersoon is forensisch psycholoog en komt oorspronkelijk uit Ballytern. Ook zij heeft de nodige zaken nog uit haar verleden te verwerken.
De verdwijningen van de meisjes worden opgelost, maar wat Paula betreft zijn er nog genoeg open eindjes voor een volgend boek dat zich vast weer in Ballytern afspeelt en zeker door mij gelezen zal worden. | 1pos
|
Subsets and Splits