text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Een heerlijk wegdroomboek voor jongedames van, ik schat, een jaar of 9.
Over, voor deze leeftijd, belangrijke thema’s als, verhuizen, nieuwe vriendschappen, kleding en vooral, doen waar je goed in bent! Daar word je gelukkig van.
De Fashion Academy, waar het verhaal zich afspeelt, is een bijzondere school, voor bijzondere kinderen.
Natuurlijk zijn alle kinderen bijzonder, maar als je hier mag komen ben je extra bijzonder.
Zowel de karakters van de volwassenen als die van de kinderen worden verfrissend door de ogen van de hoofdpersonen beschreven. Je voelt de zoektocht van iedere prepuber die de weg probeert te vinden in relaties met anderen.
Dwars daar doorheen loopt de geheime opdracht, die zich langzaam onthult en tot het einde toe verrassend blijft.
Een mooi cadeau voor je dochter, je zus, je nichtje of je vriendinnetje.
En omdat het het eerste boek uit een serie is, een extra leuk cadeau.
Kinderen zijn gek op series. | 1pos
|
Wie ben je in de ogen van anderen?
Zolang je leeft kom je daar nooit helemaal achter, ook al zou je de mensen vragen je te omschrijven. Pas na je dood, blijkt hoe men je zag, als men herinneringen ophaalt aan hoe het was toen jij nog leefde. Al die herinneringen samen, dat ben jij.
Peter Zantingh beschrijft in het boek Na Mattias het leven van en met Mattias, bezien door de mensen om hem heen. Na zijn dood leren we aan de hand van de herinneringen van een aantal personen Mattias kennen; wie hij was, wat hij deed.
Het verhaal is, zoals gezegd, geschreven vanuit het perspectief van diverse personen uit de naaste omgeving van Mattias. Zantingh heeft er voor gekozen elk verhaal te schrijven in de ik-vorm. Een juiste keuze, als lezer raak je hierdoor betrokken bij de personen in het leven van Mattias.
“Rouw is als een schaduw. Hij voegt zich naar de stand van de zon, staat ’s ochtends anders dan ’s avonds. Hij leunt donker en geduldig tegen de muur, strekt zich in volle lengte uit over asfalt of trekt achter je rug zijn reliëf over te lang niet gemaaid gras, sierlijk dreigend als een slang.”
Gaandeweg wordt duidelijk wat Mattias voor een ieder heeft betekend en hoe zij nu verder moeten, na zijn overlijden.
Een indrukwekkend boek over rouw en verlies, maar zeker ook over liefde, de liefde voor Mattias. Mooi, met aandacht geschreven | 1pos
|
Terwijl ik dit boek las begreep ik weer waarom ik zou van lezen houd. Bernlef gaf mij in dit verhaal het gevoel dat de zinnen een dans waren en als ik aan het lezen was, danste ik in mijn hoofd. Genietend van de woorden, van de zinsopbouw van het verhaal. Natuurlijk is het ook erg verdrietig het verhaal, maar toch kreeg ik geen zwaar gevoel tijdens het lezen. Bernlef zorgt ervoor dat het verhaal realistisch blijft met ups en downs in het verhaal. | 1pos
|
Raven is een jonge vrouw die opgeleid wordt tot delicatusslaaf. Dit is echter niet het leven dat zij in gedachte had. Ze overtuigt gekocht te worden door een genoot Ghassan Aboud. Wanneer hij enkele dagen later vermoord wordt, is zij de hoofdverdachte. Ze wordt naar een reservaat voor Trashers gestuurd waar de levensverwachting gemiddeld drie dagen is. Ze leert er Davide kennen, een Elite trooper die haar meeneemt naar The ass. Kan ze overleven in het reservaat? Kan ze Davide vertrouwen of komt er iemand anders haar pad op?
Dit verhaal speelt zich af in de toekomst. Het is een verhaal dat op gang moet komen. Hoe verder in het verhaal, des te spannender wordt het. Ook heeft het verhaal een open einde waardoor je meteen in boek 2 wil beginnen.
Een meeslepend verhaal dat je van het begin tot het einde opslorpt. Ik vond het een toppertje! | 1pos
|
“een daad kan lang nawerken en achterhaalt je wel, al schijnt de laatste rimpeling sedert jaren van je spiegel weggevaagd”
Een tijdloos citaat van Laarmans, uit een tijdloos boek: (Lijmen/) Het Been, geschreven door Elsschot, een kunstenaar in het omschrijven van mensen. Als hij in ons huidig tijdperk voor televisie zou werken, zou hij waarschijnlijk programma’s maken zoals “iedereen beroemd”, maar dan nog veel beter). Of misschien toch niet, hij zou ook gewoon een observator zijn die schrijft wat hij ziet.
Ook dit boek van Elsschot is er een dat taalgevoeligheid stimuleert, vlot leest, emotie overbrengt en ook nu weer soms pijnlijk dicht op de (hedendaagse) realiteit wijst.
Hij gebruikt woorden zoals “rangeren”, “bescheid”, ”de mestvaalt”, Kummelwijn, … Woorden en beschrijvingen uit een (toch niet zo ver) verleden waar we af en toe wel heimwee naar hebben.
In het eerste boek maken we kennis met de gevolgen die het “lijmen” met zich meebrengt, het is een vindingrijke en doordachte handleiding in “Bedriegen”.
Boorman, een mensenkenner met een doel, zou vandaag de dag bergen geld verdienen als therapeut, zo een waar je jaren op wekelijkse basis mee gaat praten, één die je kan aanpraten wat hij maar wil.
Laarmans gaat bij hem in de leer, staat niet altijd achter de truukjes van zijn “baas” maar blijft toch maar meedoen, al was het in het begin vooral om (onder andere) zijn nieuwsgierigheid te voeden.
Ze kunnen bankdirecteurs, eigenaars van bedrijven, handelaars en meer mensen op een verkeerd been zetten (en vooral ook oplichten) tot ze mevrouw Lauwereyssen tegenkomen, een speciale dame met een speciaal been en een speciale manier van “zijn”.
Het been van mevrouw Lauwereyssen zorgt voor het tweede boek “Het Been”. Elsschot schreef dit enkele jaren na het eerste boek en het lijkt wel of hij het in opdracht schreef van een goede vriend. Een vriend die enorm gefascineerd was door ethiek en filosofie.
In”het been” is ondertussen de vrouw van Boorman (Martha) overleden en probeert Laarmans zijn deelname in het bedrog te ontkennen, zelfs tegenover Boorman.
Het verlies van Martha doet Boorman nadenken en hij krijgt reuze spijt dat hij Martha niet meer heeft doen genieten.
Wroeging en spijt maken het zo dat Boorman, door het verlies van Martha, mevrouw Lauwereyssen wil helpen.
Valt het "lijmen" dan toch moeilijk te "rijmen" ? | 1pos
|
Oké, nu kan ik er toch echt niet meer onderuit, aangezien dit het zoveelste boek over vampiers is dat ik stiekem toch wel heel erg leuk vond om te lezen. Nu moet ik het wel toegeven: boeken over vampiers kunnen leuk zijn (nadruk op kunnen ;) ). Natuurlijk blijf ik wel van mijn “fluffige” shifters en weerwolven houden, maar voortaan zal ik iets eerder positief besluiten om een boek over koelbloedige bloeddrinkers te gaan lezen.
Zoals gezegd, dit boek was goed. Zeer goed. Het had een verhaal en wereld dat je gewoon meesleurde. Waar je helemaal in kon duiken en dat je de “echte wereld” liet vergeten. Ik heb dit boek dan ook met gemak in een paar uur uit kunnen lezen. Zó had het me in zijn greep en wat heb ik onderweg genoten van allerlei gebeurtenissen ^^
Om te beginnen is de wereld gewoonweg geweldig. We hebben een “actieve godin”, ongebruikelijke vampiers, de vijf elementen, hechte vriendschappen en superschattige en knappe mannelijke vampiers. Een wereld waar ik best wel eens in zou willen verblijven (al is t maar om al ‘t mannelijk schoon te kunnen bewonderen ^^) Ik was ook zeer enthousiast toen ik door kreeg dat het naast vampiers ook over een godin en de vijf elementen ging. Nog twee onderwerpen waar ik dolgraag overlees. Toen kon het boek voor mij niet meer stuk.
Zoey is ook een van de redenen waarom dit boek meer dan te pruimen was. Ze is een meid die helaas al het nodige heeft moeten verwerken in haar jonge leventje (16 jong… hoor wie ‘t zegt >< ). Met een moeilijke thuissituatie en “zogenaamde” vriendinnen op school (nee Kayly, jouw gedrag wijst overduidelijk niet op vriendschap) heeft ze alleen haar oma om haar staande te houden. Ze laat zich echter niet op haar kop zitten en ook met het uitverkozen worden tot vampier gaat ze zo goed mogelijk om. Zoey heeft bovendien de gave om zeer gevatte opmerkingen te maken en ze slaagde er dan ook in om me keer op keer in de lach te laten schieten.
Ten slotte is er nog het fantastische en boeiende verhaal. Via Zoey lezen we hoe het is om van het ene op het andere moment vanuit je “normale” leven gerukt worden. Om opeens verkozen te worden tot vampier. Een transformatie die je misschien niet eens zal overleven. Bovendien heeft de vampier godin met jou ook nog eens grote plannen, waardoor je opnieuw een soort buitenbeentje wordt, vijanden maakt en in moeilijke situaties verzeild raakt. Gelukkig zijn er nog je nieuwe vrienden en die toch wel leuke jongen. Dat is toch wel goeie kost voor een goed verhaal, een verhaal dat bovendien zo pakkend geschreven is dat je als lezer niets anders kan doen, dan doorlezen.
CONCLUSIE
Geheel onverwachts heb ik toch van Verkozen genoten, met zijn aparte kijk op vampiers en onze geweldige hoofdpersoon, Zoey. Het verhaal leest supervlot en is absoluut pakkend. Ik kan dit boek dan ook aan iedereen aanraden die van YA houdt. Zelfs diegenen die niet zo dol zijn op vampiers ;)
Deze recensie verscheen als eerste op CarpeLibra.nl | 1pos
|
Dit zijn nou van die boeken die ik zo graag lees, ze geven je ontspanning en ontzettend veel leesplezier. Ook de cover van het boek spreekt al boekdelen, prachtig.
De vier vriendinnen Suus, Melanie, Jessica en Nina hebben allemaal wel de nodige ellende in hun leven meegemaakt, en het komt dan ook erg goed uit als ze een mail krijgen van Melanie om bij elkaar te komen in het geweldig mooie huis in Frankrijk. Maar bestaat die vriendschap nog wel? Of moeten ze elkaar weer leren kennen en eerlijk zijn over alles in hun leven?
Ik denk ook dat iedereen, dat als je terug kijkt in je leven de nodige problemen heeft gehad, zoals ze meestal zeggen ieder huisje heeft zijn kruisje, en word je vaak niet gevormd door wat je mee maakt in je leven?
Dit vind ik geweldig neer gezet in dit verhaal, maar niet alleen de dames hebben een rol in dit boek, vergeet ook Marie niet, wat een lieve vrouw, gewoon een engel.
Een hele fijne duidelijke schrijfwijze, het enige nadeel vond ik, dat het zo snel uit was. | 1pos
|
Het boek is uit en wat een fantastisch boek. Ik heb met volle teugen genoten. Ik heb het volgende deel ook in huis van de bieb en die ga ik zeer zeker ook nog lezen. Nu eerst even een fantasy boek tussendoor. | 1pos
|
Billie & Seb
Ivo Victoria
‘Hoi, ik ben Billie, een geest. Wat ben jij?’
’Ik ben Seb’, zei Seb.
‘Maar wàt ben je?’ vroeg ze.
Billie is anders. Geboren in Azië werd ze op vierjarige leeftijd geadopteerd, en ze heeft zich nooit echt thuis gevoeld. Seb is ook anders. ‘Al zijn hele leven had hij het idee dat de dingen niet echt gebeurden, maar in scene werden gezet zonder dat iemand hem vertelde welke rol hij moest spelen’. Hij mist het gen voor fantasie. Doen alsof kan hij niet. Daarom is hij een buitenstaander. Billie en Seb kunnen het samen prima vinden, ze beleven een heerlijke zomer. Ze zwerven door Gaspel, hun domicilie, of ze stuiteren op de trampoline in de tuin van Billies ouders.
Tot het mis gaat. Billie valt en komt met haar hoofd ongelukkig terecht.
Als het verhaal begint ligt zij in het ziekenhuis, in coma. Seb is ongelukkig nu zijn maatje er niet is.
Hij mag haar niet bezoeken.
Als zijn ouders er goed aan denken te doen hem als kerstcadeautje een airsoftgeweer - een namaakwapen dat plastic bolletjes schiet - te geven, lijkt de jongen zich inderdaad te herstellen. Hij heeft weer een doel in zijn leven. Met een paar jongens die zijn vrienden worden genoemd trekt hij naar de verlaten boerderij van Urbain, de grootvader van Seb. Tijdens de tweede wereldoorlog is daar iets gebeurd waarvan maar weinigen precies weten wat. De jongens houden er gevechten, hetgeen voor de anderen een spel is maar voor Seb steeds serieuzer wordt. Hij vindt het maar onzin dat ze niet zouden mogen schieten als ze elkaar op vijf meter afstand treffen. En waarom zou hij een helm opzetten?
Het eindexamen nadert, Billie wordt niet wakker, de sfeer bij Seb thuis wordt vreemder, mede doordat de oom hen vaker bezoekt. Tussen de oom en de moeder is ooit een onduidelijke relatie geweest, maar ze koos tenslotte voor de broer. Zijn rol is onduidelijk, ook voor hemzelf.
Als Seb zomaar vanuit het niets de overbuurjongen Jamal met een luchtbuks aan het hoofd verwondt, wordt diens vader die verhaal komt halen, afgescheept en volgt er geen straf.
Hoe kunnen zulke ouders een jongen als Seb begeleiden?
Als intussen het leven doorgaat, de vrienden gaan een vervolgopleiding doen, de moeder van Billie maakt een keuze, lijkt het leven voor Seb nog zinlozer te worden. Zijn ouders weten het ook niet meer, de oom raaskalt ook maar wat.
De sfeer wordt steeds grimmiger en het moet wel op een drama uitlopen.
Ivo Victoria pakt dat evenwel anders aan dan de lezer verwacht.
Seb lijkt het belangrijkste personage, terwijl Billie haar invloed op de achtergrond alleen kan doen gelden door middel van Seb zelf, terwijl die zich braaf aan het bezoekverbod houdt.
Het geheel heeft iets afstandelijks, de wereld beweegt niet, maar wordt bewogen.
‘De vader’, ’de moeder’, ‘de oom’. Meer worden ze niet, hoewel de overtuigingen van de oom het verhaal lijken te dragen. Is het een poging van Ivo Victoria om het onverklaarbare te verklaren? Kunnen de motieven van mensen die strijden voor religieuze overtuigingen ooit begrepen worden?
Waarom doen mensen wat ze doen?
‘Hij wist niet zeker wat hij het shockerendst vond wanneer hij de teelvisie aanzette of de krant las en zag wat er in de wereld om hen heen woedde, de krachten die in die tijd loskwamen, overal, behalve in Gaspel, waar de natuur heerste.
Er waren dagen dat hij het prachtig vond dat alleen het onnozele verlangen om door te leven na je tijd hier op aarde, tot zo’n ongelooflijke chaos kon leiden. En niemand die het ooit te weten zou komen. Was dat niet grandioos? Was dat niet het leven zelf? Geloven, geloven, geloven! En dan: poef, licht uit, weg, zwart.’
‘Waarom gingen wij als kind elke week naar de kerk?’ hernam hij op onverminderd montere toon. ‘Omdat we erin geloofden? Nee omdat het moest. En omdat het moest gingen we er ook een beetje in geloven. Heeft het ons kwaad gedaan? Nee. We leerden het verschil tussen goed en kwaad, en wanneer we iets mispeuterden toonden we berouw omdat we dachten dat iemand ons in de gaten hield. Zo zie je maar, eerst deden we het, daarna kreeg het zin omdat we werden gezien.’ | 1pos
|
Historisch
Het Europa van 1618-1648 is het decor van deze bijzondere schelmenroman. Tijl Uilenspiegel was een legendarisch personage uit de veertiende eeuw, bekend van zijn streken, grappen en grollen. Hij reisde zo vrij als een vogel door Europa en trok zich niets aan van God noch gebod. De auteur heeft deze legendarische beroemdheid geplaatst in de zeventiende eeuw. Te midden van het geweld, vooral door de spanningen tussen katholieke en gereformeerde staten, vindt hij zijn weg. De opbouw is niet chronologisch, het verhaal begint met een verslag van een dorpsbewoner. De bevolking is er zo arm als Job en dan is er plots vertier:
'De huif was van rood zeildoek. Ervoor hurkte een oude vrouw. Haar lichaam zag eruit als een buidel, haar gezicht als leer, haar ogen als twee piepkleine zwarte knoopjes. Een jongere vrouw met zomersproeten en donker haar stond achter haar. En op de bok zat een man die we herkenden, ook al was hij hier nog nooit geweest, en toen de eersten het weer wisten en zijn naam riepen, wisten ook de anderen het weer en zo klonk er algauw van alle kanten uit vele monden: ‘Tijl is hier!’'
Molenaar
We gaan terug in de tijd en maken kennis met de vader van Tijl. Claus Uilenspiegel is een man met een, bijna obsessieve, drang naar kennis. Voor hij trouwde met de molenaarsdochter leidde Claus een reizend bestaan. Af en toe was hij bij iemand in dienst, zoals Wolf Hüttner, een chiromant (handwaarzegger) en geestenbezweerder. Daar kwam hij in aanraking met magische formules, spreuken en krachtig werkende kruiden. Toen hij daar vertrok zat er zomaar een stel boeken in zijn rugzak.
Uiteindelijk werden die hem fataal, want toen hij terecht stond wegens hekserij waren verboden boeken aanvullend bewijs, ook al kon je ze niet lezen omdat ze in het Latijn geschreven waren. Twee jezuiëten, doctor Tesimund en doctor Kircher, kwamen hem thuis ophalen en Claus werd verhoord en schuldig bevonden. Saillant detail: tijdens het verhoor keek Tijl, die op een wagen geklommen recht in de ogen van Kircher, die daardoor ineens niet meer zo zeker van zijn zaak was.
Tijl
Ook Tijl heeft wat magisch over zich, zijn uiterlijk is opmerkelijk:
'We kenden zijn bonte wambuis, we kenden zijn met ezelsoren versierde kap en zijn jas van kalfshuid, we kenden zijn lange magere gezicht, zijn kleine ogen, zijn holle wangen en zijn konijnentanden. Zijn broek was van goede stof, zijn schoenen waren van mooi leer, maar zijn handen waren dieven- of klerkenhanden, die nooit gewerkt hadden; zijn rechterhand hield de teugels vast, zijn linker de zweep. Zijn ogen vlamden en hij groette naar links en naar rechts.'
Geen wonder dat hij de aandacht trekt, ook al doordat hij een echte entertainer is. Samen met het meisje en de oude vrouw speelt, danst en zingt hij de sterren van de hemel. In de toneelstukken die opgevoerd worden herken je zonder meer Romeo en Julia en De Storm van William Shakespeare. Het koordlopen waar hij zo op geoefend heeft doet hij alleen en oogst daarbij niets dan bewondering.
Winterkoning
Als voorafschaduwing van wat er nog te gebeuren staat tijdens de komende tijd in roerig Europa horen we Tijl een spotlied zingen over Winterkoning, de keurvorst van de Palts. Dit is koning Frederik* die maar één winter koning is geweest, daarna is hij verdreven door het leger van keizer Ferdinand II. Tijl zal een belangrijke rol spelen in het leven van Ferdinand en zijn vouw Elizabeth, Liz. Jacobus l van Engeland is haar vader, die steunt het jonge paar vooral in woord, niet in daad, dat komt hem politiek niet uit.
Elizabeth (kleindochter van Mary Stuart) heeft een groot gevoel voor drama, ze is gek op theater, eigenlijk speelt ze zelf ook toneel. Toen zij en haar man Frederik in Bohemen waren, die ene winter, droomde ze van en hoftheater met de beste acteurs van de wereld, helaas kwam er van deze grandeur niets terecht, maar de droom bleef. Steeds armer wordend trok het gezin van het ene protestantse hof naar het andere, de protestanten hadden het zwaar, want de katholieken wonnen terrein. Gustaaf Adolf van Zweden gaf tegengas en Frederik besloot de banden aan te halen met de man die niet had willen trouwen met Elizabeth.
Fictie of waarheid
De auteur speelt met de waarheid, net zoals Tijl de mensen voor de gek houdt, doet de auteur hetzelfde met zijn personages en de lezer. Er komen talloze namen voor in he tboek van al dan niet fictieve beroemdheden. Dat maakt het spannend. In het hoofdstuk' De grote kunst van licht en schaduw' maakt Adam Olearius kennis met Athanasius Kircher. Olearius de geleerde en Kircher de jezuïet zijn bestaande personages en aan elkaar gewaagd. Samen besluiten ze werk te maken van het zoeken naar een geneesmiddel tegen de pest, hiervoor heb je drakenbloed nodig, er is misschien nog één draak....
Natuur
De beschrijvingen van de natuur en de grote betrokkenheid van de bevolking bij natuurverschijnselen, wordt prachtig beschreven, niet teveel, niet te weinig, vaak betoverend:
'Het wordt stil. Men hoort alleen de wind en het loeien van de koeien. Er is een wolk voor de zon geschoven, tot opluchting van doctor Kircher is het lichtspel in de boomkruin verdwenen. In plaats daarvan ritselen, ruisen en fluisteren de takken in de wind. Het is koud geworden. Waarschijnlijk gaat het dadelijk weer regenen.'
Conclusie
Deze roman is rijk aan historie en magisch realisme. Dit is een heel mooie combinatie, omdat het de harde oorlog in een bovennatuurlijk decor plaatst. De vrijbuiter Tijl doet dingen die niet kunnen, maar ze horen bij hem. Mensen kunnen hem niet zo goed doorgronden, hij heeft een speciale blik waarmee hij de ander in verwarring brengt, dat komt door zijn ogen.
'Ze schraapte haar keel en vertelde het. In de twaalf jaar dat ze leefde had ze nog nooit ogen gezien als de zijne. Dat soort ogen had je misschien in de vrije steden in het Rijk of aan de hoven van de groten der aarde, maar bij ons was nog nooit iemand met zulke ogen geweest. Martha wist niet dat een mensengezicht zoveel kracht en geestelijke bezieling kon uitstralen. Later zou ze haar man vertellen, en nog veel later haar ongelovige kleinkinderen, voor wie Uilenspiegel een wezen uit oude sagen was, dat ze hem met eigen ogen had gezien.'
Dit boek leent zich zeker voor een herlezing, het is onmogelijk om de fantastische inhoud in één keer te bevatten. Hulde aan Daniel Kehlmann voor zijn schitterend proza, de spanning die hij in het verhaal brengt en zijn aandacht voor menselijke relaties.
Over de auteur
Daniel Kehlmann (1975) woont doorgaans in Berlijn en Wenen, maar in 2017 is hij gastschrijver aan de New York University en fellow aan het Cullmann Center van de New York Public Library. Zijn werk is onder meer bekroond met de Candide-prijs, de WELT-literatuurprijs, de Kleist-prijs en de Thomas Mann-prijs. Zijn roman Het meten van de wereld verscheen in 46 landen in vertaling en er werden 8 miljoen exemplaren van verkocht. (Querido) | 1pos
|
Het duurde maar liefst een half jaar voor dit boek eindelijk eens beschikbaar was bij de bibliotheek (en plukte ik het uit de net-ingeleverd-kast), dus dat geeft al aan hoe populair het is.
Ondanks dat ik al veel boeken over de tweede wereldoorlog heb gelezen, vond ik dit opnieuw weer indrukwekkend. Net als Het bombardement, het boek dat ik vorig jaar las, gaat het o.a. over het bombardement op Rotterdam, aan het begin van de oorlog. In tegenstelling tot Het Bombardement, vond ik dit echter wel een geloofwaardig boek en daardoor leefde ik ook veel meer mee met de personages. Het bombardement is voor hoofdpersoon Katja namelijk nog maar het begin van de oorlog, waarin ze haar ouders en een broertje en een zusje verliest. Hierna volgen nog vijf zware jaren, waarin ze probeert haar overgebleven broertjes en zusjes door de oorlog te loodsen, wat niet altijd meevalt, want haar broers willen bij het verzet en haar zusje legt het aan met een NSB'er. Rotterdam was niet bepaalt de beste plaats om te wonen in de oorlogsjaren. Niet alleen Joodse mensen werden weggehaald, ook mannen werden opgehaald om in Duitsland te werk gesteld te worden. Dan volgde nog de hongerwinter, waarin Katja alsnog de mensen die ze lief heeft dreigt te verliezen.
Het enige nadeel aan het boek is eigenlijk dat het best wat dikker had mogen zijn, zodat er op bepaalde zaken wat dieper in gegaan had kunnen worden. Nu worden sommige gebeurtenissen best wel heel hap-snap beschreven. Zo is er aan het einde van de oorlog nauwelijks voedsel, maar was er dat zodra het vrede was dan ineens weer wel? Verder had ik ook nog wel een antwoord willen hebben op de vraag wat er nu precies met Daniel is gebeurt. En kon je dan maar zomaar kinderen in huis nemen? Hoefde je die in die tijd dan niet officieel te adopteren ofzo? En ja, ondanks dat hij een zak is, had ik ook nog wel wat meer willen weten over Max.
Maar alles bij elkaar weer een indrukwekkend boek. | 1pos
|
Een Saksische houthakker werd verliefd op een stadse vrouw. De liefde was wederzijds en de stadse vrouw ruilde haar mooie stadsleven voor een eenvoudig bestaan in een Saksische boshut in een Saksisch bos.
Ze hadden een heel fijn leven, maar hoopten dat hun liefdesspel een nazaat zou voortbrengen.
Hoe en waar zij ook probeerden…een nakomeling bleef uit.
Beiden waren hier erg ongelukkig over.
Het liefdeskoppel kreeg het moeilijk en er kwamen scheuren in hun huwelijkse geluk.
De stadse vrouw bleef overdag in de boshut almaar zitten kniezen en zitten nadenken en zitten piekeren.
De houthakker stortte zich op zijn werk en hakte de ene boom na de andere om.
Tijdens het omhakken van een grote oude notelaar, stond plots in het midden van de boom een houten kind van wel één meter groot.
De houthakker was nog niet van zijn verbazing bekomen of het houten kind begon te dansen, begon te praten, begon mopjes te vertellen…en deed de houthakker schuddebuiken van het lachen.
Het houten kind vertelde dat zijn naam Wolinoti was en dat een boze jaloerse tovenaar hem had betoverd en had opgesloten in de boom.
Dolgelukkig nam de houthakker Wolinoti mee naar huis en was er zeker van dat vanaf nu zijn huwelijk gered was. Eindelijk een kind in huis.
Maar de houthakker had niet goed geluisterd naar Wolinoti, immers alleen hij – zijn bevrijder – kon met hem praten en eens andere mensen in de buurt kwamen, veranderde Wolinoti in een gewone houten pop.
De houthakker en zijn stadse vrouw kregen ruzie en zij begon te stappen en keerde terug naar de stad naar haar ouders.
De houthakker was ontroostbaar.
Terwijl hij zijn verdriet vertelde aan Wolinoti stond een struikrover mee te luisteren aan de deur. Deze zag een goede rijkelijke toekomst in de pop.
’s Nachts stal hij Wolinoti, ging naar de stad waar hij de mensen de kunstjes van de houten pop wou tonen.
Maar Wolinoti bleef een houten pop, zelfs toen de dief een lucifer onder de voeten van de pop hield kon deze niet reageren.
In het publiek stond echter de weggelopen stadse vrouw. Zij herkende de pop, ontmaskerde de dief en ging op stap naar haar houthakker. Onderweg begon de pop tegen haar te praten en de vrouw besefte dat haar man niet had gelogen.
Van dan af vormden de stadse vrouw, de houthakker en Wolinoti een (h)echt gezin.
En ze leefden nog lang en gelukkig…
Het boek is mooi uitgegeven in hardcover met een mooie illustratie (houtsnede) van Wolinoti op de cover.
Deze cover nodigt uit om het boek ter hand te nemen en nader te bekijken.
Het boek is een losstaande aanvulling op de theatervoorstelling met de gelijknamige naam.
Het sprookje Wolinoti, gebaseerd op een oud Slovaaks sprookje, doet onmiddellijk denken aan Pinokkio. Buiten het feit dat beiden uit hout zijn, houdt de vergelijking gewoon op.
Het verhaal is meer dan een sprookje alleen. Het is een sprookje vol emoties. Het gaat over liefde, verdriet, geluk en pijn.
Alle aspecten van het menselijke leven komen aan bod.
Het is een verhaal waarbij je leert dat je nooit mag opgeven en steeds moet blijven geloven en blijven hopen. Eens komt de dag dat je wensen werkelijkheid worden.
Het boek leest erg vlot. De korte zinnen en de korte dialogen maken dat iedereen van 8 tot 88 jaar zich kan verdiepen in – en kan genieten van het boek.
Het boek is mooi opgesmukt met houtsneden van Vanessa Verstappen en deze geven een mooi beeld over het verhaal.
De auteur heeft een vlotte pen. Zijn schrijfstijl is erg beeldend. Tijdens het lezen kan je je de personages goed inbeelden en voor de geest halen.
Dimitri Leue is een taalvirtuoos. Hij speelt met woorden, speelt met zinnen, speelt met emoties…het verhaal heeft een mooie klankkleur.
Tof aan het boek is de QR-code waarmee het verhaal tot leven kan worden gebracht.
Meesterverteller Dimitri Leue tovert een glimlach op ieders gezicht bij het sprankelend en inlevend vertellen van dit fijne sprookje.
Hij wordt hierin bijgestaan door pianist Kiyotaka Izumi die het verhaal opluistert met muziek van Robert Schumann.
Ik heb op verschillende vlakken genoten van dit boek.
Eerst van het zelf te lezen, daarna van het te beluisteren van het verhaal, waarbij ik werd meegesleurd in het verhaal en alle emoties meebeleefde.
Dit boek is een aanrader zeker om zelf te lezen, maar ook om rustig te beluisteren.
Ik geef graag 4 **** aan dit boek.
Dank aan Uitgeverij WPG en @recensentenindeboekenkast dat ik dit boek mocht lezen en recenseren. | 1pos
|
De setting is het Victoriaanse Londen van 1855. Meesterbrein Edward Pierce plant een kraak en wil het goud dat per trein opgestuurd wordt voor de Krimoorlog. Maar er zijn natuurlijk enkele te nemen hindernissen. Zo zijn er vier sleutels nodig om de kluis te openen (het verhaal speelt zich voor de uitvinding van dynamiet af) en de vier sleutels worden door verschillende personen bewaard. Ze moeten gevonden worden en gekopieerd. Edward Pierce stelt een bende samen om de kraak te plegen.
En zelfs het meest zorgvuldig geplande verandert onder onvoorziene omstandigheden.
Geraken ze er mee weg of niet?
Michael Crichton beschrijft knap de actie, de verschillen tussen de Engelse middenklasse en de armsten. Hij laat je in de huid kruipen van hoe het voelde om toen te leven.Zo bestond de politieafdeling van Londen nog maar 25 jaar en was het de gewoonte dat de inwoners zelf mee achter de boeven gingen. Heerlijk is ook het aangepaste taalgebruik: een spinozer, een kastenkruiper, snaaien, een karwei verteren ... | 1pos
|
Leest lekker weg. Wie heeft Lindeboom vermoord Is het de Russische schone, die Lindeboom via het internet heeft leren kennen, en met wie hij een afspraakje had? . Tot het eind spannend. Verrassend einde . | 1pos
|
‘Een Rani Diaz thriller’ prijkt er doodgewoon op haar boek … een thriller zoals er duizenden van bestaan denk je dan, de zoveelste *geeuw* whodunit. Maar niets is minder waar bij Sterre Carron. Zij schrijft geen gewone thrillers en sleurt er heel gewoontjes op haar eigen, gemakkelijk uitziende manier, zoveel gevoelige, herkenbare onderwerpen bij zodat haar boeken zo vlot lezen dat je ze op enkele dagen verslonden hebt. Pesten op school, islam, problemen bij nieuw samengestelde gezinnen, eenzaamheid, hoogoplopende ziekenhuisrekeningen of onbetaalbare medicatie, … allemaal zaken waar we zelf of anderen (spijtig genoeg) met te maken hebben.
Carron schrijft op zo’n manier dat je met momenten je zo verbonden voelt met een personage. Sommige passages waren zo confronterend dat je het haast uit onmacht mee zou uitschreeuwen om de pijn bij Indra of anderen te kunnen verzachten. Het verhaal laat je zo goed inzien hoe kwetsbaar je bent als je je ècht eenzaam en onbegrepen voelt of als je je zo in het nauw gedreven voelt.
De cover heeft een totaal andere uitzicht dan haar vorige boeken en geeft daadwerkelijk weer waar het verhaal om draait. Covers overhalen me meestal om het boek te kopen … moest Sterre Carron me onbekend zijn, zou het voorkaft me overhalen om de achterflap even door te lezen en zou er gegarandeerd vlug naar de bankkaart gegrepen worden.
Zoals eerder vermeld wordt Rani Diaz en haar team wederom belast met het onderzoek. Je merkt toch wel dat Carron meer en meer zicht geeft over het doen en laten van elk afzonderlijk lid. Met haar woorden creëert ze zo’n beeld in je hoofd dat je soms het gevoel hebt als indringer bij het team in het bureau te staan … dat je daadwerkelijk weet hoe Rani of haar collega’s denken, hoe ze manoeuvreren, ...
In het begin gaf ‘Indra’ me soms een onoverzichtelijk beeld. Kwam het door de overgang naar verschillende tijdstippen, iets teveel informatie of personen dat er moest verwerkt worden in m’n geest ? Alleszins, dit luttele ‘iets’ vergeet je gewoon als je doorleest en het verhaal je volledig in beslag neemt, want dat is iets waar deze ster van een schrijfster erg bedreven in is … as usual. | 1pos
|
Het heeft even geduurd voordat ik dit boek er bij heb gepakt. Dit lag echter meer aan mezelf dan aan het boek, want toen ik het boek in december ontving, was ik eigenlijk meteen enthousiast. Het was meer de drukte en stress rondom werk en studie die het leesproces vertraagden. Gelukkig had ik de afgelopen weken eindelijk tijd om even lekker de zon op te zoeken en dit boek te lezen. En toen ik eenmaal begon, kon ik eigenlijk niet meer stoppen.
Dit boek leg je niet zomaar weg. En hoewel het best een dikke pil is, kom je er echt zo doorheen. Tenminste, als je net als ik zo nu en dan wat onnodige details skipt. Dit boek is ontzettend spannend en er gebeuren genoeg dingen om je als lezer constant nieuwsgierig te voelen. Toch is het jammer dat de spanning soms wat wordt vertraagd door de enorme hoeveelheid aan details. Natuurlijk, het is fijn als we wat meer weten over de hoofdpersonages en wat achtergrondinformatie krijgen. Helaas ben ik vooral overspoeld door details die (in mijn ogen) niet helemaal nodig waren geweest. Jammer, want zo vertraag je het verhaal.
Toch blijf ik ontzettend positief over dit boek, want naast de overbodige details zit dit boek echt goed in elkaar. De verhaallijnen zijn gelaagd, net als de personages. De moorden zijn gruwelijk (hoe bedenk je het?!?), maar wel goed uitwerkt. Ik ben iemand die al aardig wat thrillers heb gelezen en vooral gezien. Ik ben zelf nogal nieuwsgierig ingesteld en ben daarom al snel bezig met het plot en de ontwikkeling hiervan. Wie heeft het gedaan? Wat zijn mogelijke uitkomsten? Meestal zit ik er niet ver van af, maar Yrsa heeft me echt verrast. Op geen manier zag ik deze uitkomst voor me. Plottwist op plottwist. Ik houd er van!
Ik ben zeker onder de indruk van dit boek en van deze leuke IJslandse schrijver. Het boek 'DNA' krijgt van mij 4 sterren en ik ben dan ook erg benieuwd of Vortex hier aan kan tippen. | 1pos
|
Het verhaal greep me onmiddellijk naar mijn keel. De kinderen, maar ook de personen kwamen al vrij snel echt tot leven. De spanning was in het hele boek te voelen. De emoties liepen behoorlijk hoog op. Het boek bevatte ondanks de gruwelijkheden onwijs leuke maar ook goede dialogen. Ook romantiek ontbrak niet. De persoonlijke verhalen van de mensen hebben mij echt geraakt. En ik werd ook nog eens compleet op het verkeerde been gezet. Met ingehouden adem het laatste stuk uitgelezen. Als ik zes sterren mocht geven dan deed ik het! Dikke aanrader! | 1pos
|
Ondanks mijn sceptische instelling bij het lezen van de achterflap, heeft dit verhaal me toch kunnen bekoren. Het is iets anders dan ik van CSI-boeken gewend ben, maar dit wil absoluut niet zeggen dat het daarom niet goed is! Dit was allerminst het geval. Je merkt in dit boek héél goed dat de teamleden enorm aan elkaar hangen en meeleven met de ander. Het gegeven van de terrorist in dit boek boezemde me eerst wat angst in (ik hou niet zo van dergelijke thema’s en prefereer liever moordverhalen), toch heeft dit boek mij wél weten te overtuigen. Het draaide ook niet altijd om terrorisme, er werd voldoende afgewisseld tussen de personages om het altijd rond dat te laten draaien. Dat vormde voor mij de sterkte van het verhaal! | 1pos
|
Tracy Guzeman schrijft met 'The Gravity of Birds' een prachtige debuutroman.
Kunstenaar op leeftijd Thomas Bayber belast twee bekenden in de kunstwereld - een professor en een kunstkenner - met de opdracht voor hem twee ontbrekende panelen van een door hem geschilderd drieluik te vinden. Deze twee panelen zijn in bezit van de zussen Kessler die ervoor model hebben gestaan. Klinkt eenvoudig, maar waar bevinden de zussen zich? Gaandeweg ontvouwt zich een aangrijpende geschiedenis met grote gevolgen.
Het verhaal - over verlies en verlangen - grijpt aan, ontroert en fascineert, met levensechte personages die een beroep doen op je medeleven. De aansprekende titel, krijgt van lieverlee steeds meer betekenis en inhoud.
De tekst maakt soms wat onverwachte gedachte- en tijdsprongen, wat het doorlezen wel eens in de weg staat. En de onverwachte bonusplotwending aan het eind komt wat kort door de bocht en onnodig over.
Maar dat alles staat niets in de weg van een geweldig boek dat onder de huid gaat. | 1pos
|
maar niet voor young-adults van 12 jaar.,Laat een Scandinavische auteur een boek schrijven, en het wordt bijna gegarandeerd een hit. Veel van hen varen mee op de successen van Stieg Larsson en Henning Mankell.
De vrij onbekende Ingvar Ambjørnsen schreef De moorden van Barkvik. De in Duitsland wonende Noor is in het hoge noorden een erkend auteur. Hij ontving veel literaire prijzen, ondermeer met zijn Elling-trilogie.
In De moorden van Barkvik gaat de 16-jarige Fillip Moberg samen met zijn oom naar het plaatsje Barkvik. Hier is een moord gepleegd en Fillip’s oom moet verslag doen van de gebeurtenissen. Fillip mag mee, en raakt in contact met de dorpsjeugd. Vanaf dat moment is niets meer wat het lijkt.
Het boek is goed opgebouwd, al vraag je je in het begin af waarom je het boek leest. Je blijft vrij lang in de waan dat de dader al gepakt is, en oom Ernst er alleen komt om een artikel te schrijven. De hoofdpersoon, Fillip, is uitvoerig en erg goed beschreven. Je weet precies wat Fillip allemaal denkt. Je wordt daardoor het boek ingezogen. Je wilt niet meer stoppen met lezen totdat je weet wie de moord op zijn geweten heeft.
Toch is er wel een klein kritiekpuntje: de manier waarop dit boek geschreven is, en dan met name de grofheid in sommige delen van het boek, vind ik niet echt geschikt voor hele jonge lezers.
De moorden van Barkvik is een spannend en goed uitgewerkt boek, maar niet voor young-adults van 12 jaar. | 1pos
|
In 1997 richtte Annaserena Ferruzzi, Serena Libri op. Dit is een kleine uitgeverij die Italiaans literatuur vertaalt in het Nederlands. Het doel is om de Nederlandse lezer kennis te laten maken met de Italiaanse literatuur vanaf de jaren vijftig tot nu. Er zijn werken vertaald van de grote Italiaanse auteurs, maar ook van jonge veelbelovende schrijvers. Detectives hebben een speciale plek in het hart van Ferruzzi en vanaf 1999 worden met enige regelmaat Italiaanse thrillers uitgebracht.
In oktober 2016 werd De galerijflat van Francesco Recami uitgebracht. Recami is een auteur die is begonnen met het schrijven van berggidsen en jongensboeken. Als hij de vijftig al is gepasseerd begint hij met het schrijven van romans. De Galerijflat (La Casa di Ringhiera) is in Italië in 2011 verschenen en is inmiddels aan zijn 17e druk toe, met recht een succes. Dat zal in Nederland niet zo’n vaart lopen, maar De galerijflat is vooral door de schrijfkunst en de ambiance die de schrijver weet te creëren een mooi verhaal geworden.
Amadeo Consonni bewoont met een aantal medebewoners een galerijflat in Milaan. Amadeo is een gepassioneerd amateur onderzoeker van moordzaken. Naast Amadeo woont ook Claudio Giorgi in de flat. Hij slaat zijn vrouw en kinderen en drinkt te veel. De Angelis is een bewoner die alleen maar oog heeft voor zijn nieuwe mooie Opel en zijn parkeerplaats. De naaste buren van Amadeo zijn een jong stel. Erika is een opvallende verschijning met hele strakke truitjes, waar haar vriend Antonio niet goed mee weet om te gaan waardoor ook hij zijn vriendin regelmatig mishandeld. Zie hier de ingrediënten voor een apart verhaal. Het leven gaat zijn normale gang totdat een lijk in een zak op de parkeerplaats bij de galerijflat ligt te wachten om vervoerd te worden. Dan slaat de vlam in de pan. Wat leidt tot chaotische taferelen en clowneske situaties.
Recami schreef een verhaal wat wel een aanloop heeft om op gang te komen en in de eerste helft van het boek vraagt de lezer zich af waar hij in beland is. Dit eerste deel staat niet bol van spanning en hectiek, maar geeft heel mooi aan in welke setting dit verhaal zich afspeelt.
Als net over de helft van het boek een ruzie in de flat uit de hand loopt, is dit het sein voor de schrijver om gas te geven. De galerijflat wordt een verhaal vol met chaotische taferelen en misverstanden waarop het lijkt alsof men naar een klucht zit te kijken. En net als men de draad van het verhaal dreigt kwijt te raken, trekt Recami dit recht. Met dien verstande dat hij het einde van het verhaal de lezer weer compleet op het verkeerde been weet te zetten. De schrijver schetst een beeld van een samenleving, gevat in een galerijflat, die kenmerkend is. Men weet alles wat er in de flat afspeelt, maar diepere relaties zijn er niet. Het blijft afstandelijk maar oplettend.
Recami weet feilloos deze samenleving onder woorden te brengen. De hoofdfiguren worden levendig voorgesteld op een manier die recht doet aan hun rol binnen het verhaal. Zo kent iedereen wel een De Angelis, die zich druk maakt over zijn auto en daar echt alles voor doet en laat. Op deze manier zet Recami zijn personages in het verhaal weg; herkenbaar en kwetsbaar.
De galerijflat is een heerlijk verhaal, echt een thriller van het Europese vasteland. Serena Libri heeft weer een mooi en typerend verhaal op de markt gebracht. En het kan niet genoeg gezegd worden dat juist deze kleine uitgevers de krenten uit de pap weten te brengen. | 1pos
|
Een boek wat je gewoon wilt uitlezen, spannend en vlot geschreven.
Kijk uit naar haar tweede boek. | 1pos
|
‘A straight line is not the shortest distance between two points’
Meg Murray, haar broertje Charles Wallace en hun vriend Calvin O’Keeffe zijn vastbesloten om de vader van Meg te redden. Megs vader is verdwenen tijdens zijn wetenschappelijk onderzoek naar de zogenaamde ‘tesseract’. Met behulp van de tesseract kan je via de vijfde dimensie reizen in tijd en ruimte. Om Mr. Murray te redden moeten ook Meg, Charles Wallace en Calvin die stap wagen. Daarbij krijgen ze hulp van Mrs. Whatsit, Mrs. Which en Mrs. Who. Ze maken een avontuurlijke reis langs kleurrijke planeten en komen voor heel wat beproevingen te staan. Zal het ze lukken om Megs vader te redden?
A Wrinkle in Time geschreven door Madeleine L’Engle en kwam voor het eerst uit in 1962. Het boek is het eerste deel van de ‘Time Quintet’ over de familie Murray. A Wrinkle in Time is recent opnieuw uitgegeven in een mooie paperback vanwege de verfilming die in maart uitkomt. De film is geregisseerd door Ava DuVernay, die in deze editie van het boek een voorwoord heeft geschreven, waarin ze vertelt over haar keuze om dit boek te verfilmen en wat het verhaal voor haar betekent. De verfilming heeft een indrukwekkende sterrencast met Reese Witherspoon, Oprah Winfrey en Mindy Kaling als respectievelijk Mrs. Whatsit, Mrs. Which en Mrs. Who.
Hoofdpersoon Meg is een meisje dat af en toe wat ongeduldig kan zijn en regelmatig betrokken is bij ruzies. Ze is dapper maar twijfelt wel over haar vaardigheden. Agressie, ongeduldigheid en koppigheid zijn haar slechte eigenschappen, maar uiteindelijk blijken dat ook de eigenschappen die ze in haar missie goed kan gebruiken. Charles Wallace is haar vijfjarige broertje maar zijn jonge leeftijd is makkelijk te vergeten, omdat hij heel intelligent is en praat als een volwassene. Calvin O’Keeffe zit op dezelfde school als Meg, maar ze gaan niet veel met elkaar om. Op een dag heeft hij een sterk gevoel dat hij een mysterieus huis in de straat moet bezoeken, en als hij daar aankomt, blijken Meg en Charles Wallace daar ook te zijn.
In dit spookachtige huis wonen drie mysterieuze vrouwen. Mrs. Which is een vrouw die niet echt een menselijke vorm aan kan nemen en vooral te zien is als een schemerend licht. Mrs. Who, die klein is en een bril draagt, heeft moeite met het spreken van de menselijke taal, en gebruikt daarom veel quotes van bekende auteurs zoals Seneca en Goethe in haar zinnen. Ten slotte is er Mrs. Whatsit, de jongste van de drie, die met haar bescheiden leeftijd van 2.379.152.497 jaar het best kan praten met Meg, Charles Wallace en Calvin.
Door tijd en ruimte reizen met behulp van een vijfde dimensie is ingewikkeld maar het verhaal weet het geloofwaardig te omschrijven. Het verhaal blijft daardoor ook voor jonge kinderen goed te lezen en staat niet te vol met ingewikkelde uitleg. Het is een kort verhaal van in totaal 232 pagina’s. Toch weet L’Engle het plot mooi op te bouwen en uit te werken. Ze omschrijft alles beeldend en de verschillende planeten komen zo goed uit de verf.
‘They had left the silver glint of a biting autumn evening; and now around them everything was golden with light. The grasses of the field were a tender new green, and scattered about were tiny, multicolored flowers. Meg turned slowly to face a mountain reaching so high into the sky that its peak was lost in a crown of puffy white clouds. From the trees at the base of the mountain came a sudden singing of birds.’
Een centraal thema van het boek is het gevecht tussen goed en kwaad. Goed wordt weergegeven als licht en het kwaad als duisternis. Er zijn lichte planeten, planeten waar een schaduw over hangt (wat betekent dat ze op die planeet in gevecht zijn) en duistere planeten, waar het kwaad regeert. Een van de duistere planeten is Camazotz. Op deze planeet zijn alle huizen hetzelfde, spelen alle kinderen op precies dezelfde manier met een bal of springtouw en alle moeders verschijnen op hetzelfde moment in de deuropening om hun kinderen naar binnen te roepen. Op het eerste gezicht ziet het er vredig uit maar langzaamaan zien Meg en de anderen dat iedereen hetzelfde is en hetzelfde doet en dat is een angstaanjagend schrikbeeld. De mensen op Camazotz denken niet voor zichzelf en er is geen vrijheid of individualiteit.
A Wrinkle in Time is een echte sci-fi klassieker. Het verhaal is een groot avontuur vol met kleurrijke figuren. Het draait om de liefde van familie, moedigt je aan jezelf zijn en zelf na te denken, en laat mooi zien dat je slechte eigenschappen soms juist ook je sterke vaardigheden zijn. | 1pos
|
Hartverscheurend hoe geliefden elkaar uit het oog verliezen door toedoen van hun familie. Het is nooit te laat om actie te ondernemen en onenigheid bij te leggen. Emotioneel en mooi geschreven. | 1pos
|
Aanvankelijk wilde Arnon Grunberg acteur worden. Omdat het acteren hem toch wat tegenviel, begon hij een kleine uitgeverij, Kasimir en ging hij zelf ook schrijven. Dat resulteerde erin dat op zijn drieëntwintigste zijn debuutroman Blauwe maandagen uitkwam. Meteen al goed voor een aantal prijzen en buitenlandse vertalingen. Inmiddels is hij uitgegroeid tot een van Nederlands meest bekende schrijvers. Zijn, eveneens bekroonde, roman Tirza is verfilmd en door het Nationale Toneel op de planken gebracht.
Jörgen Hofmeester is een bijna zestigjarige man die bij een bekende Amsterdamse uitgeverij werkt. Hij heeft twee dochters Isabella (Ibi) en Tirza. Ibi woont sinds een paar jaar in Frankrijk en zijn echtgenote heeft drie jaar niet bij hem gewoond omdat ze hem heeft ingeruild voor een jeugdliefde. Hofmeester vindt het allemaal goed zolang hij maar bij Tirza, zijn best gelukte dochter, kan zijn. Zes dagen voor Tirza's eindexamenfeestje staat de echtgenote plotseling voor de deur. Ze blijft. En als Tirza en haar Marokkaanse vriendje Choukri voor een jaar naar Afrika vertrekken, komt Hofmeester's leven volledig op z'n kop te staan.
Het personage Jörgen Hofmeester is, zoals veel van Grunberg's personages zijn, een beetje vreemd en soms zelfs wat zonderling. Een man die niet opvalt en al gauw over het hoofd gezien wordt. Een 'niemand' eigenlijk. Toch zie je Hofmeester veranderen, vooral in het derde en laatste deel van het boek. In dit deel onderneemt hij wat meer initiatief en wordt hij iets socialer. Ondanks deze minimale verandering, verandert zijn ware aard hoegenaamd niet. Misschien maar goed ook, want dergelijke bijzondere personages maken de boeken van Grunberg juist zo interessant en boeiend. Tirza is daarop geen uitzondering.
Het verhaal, dat vanuit het perspectief van Jörgen Hofmeester wordt verteld, begint in het heden, maar springt, vooral in het eerste deel, vaak terug naar het verleden. Daardoor kom je steeds meer over hem te weten. Deze flashbacks zijn nergens verwarrend of storend. Integendeel, ze completeren het verhaal en daardoor wordt het in feite een overzichtelijk en goed te begrijpen geheel.
De schrijfstijl van Grunberg is prettig. Vaak gewoon, regelmatig stilistisch en soms humoristisch. Op gezette tijden prikkelt hij je nieuwsgierigheid en is in staat je deelgenoot van beschreven situaties te maken. Grunberg weet de spanning naar de ontknoping goed op te bouwen en heeft aan het eind van deel drie voor een verrassende wending gezorgd. Dit alles maakt dat je vanaf het begin tot het eind geboeid blijft.
Tirza is, behalve een bijzonder leesbare roman, ook een boek dat tot nadenken stemt. Want hoe ver kun en moet je gaan om de liefde voor je kinderen te uiten? Moet het zover komen, zoals in het geval Hofmeester, dat je een van je kinderen op een voetstuk plaats, zelfs lijkt te adoreren? Waardoor je niet alleen jezelf, maar ook alles om je heen verliest. | 1pos
|
De ziener gaat o.a. over mensen die meer kunnen waarnemen dan de gemiddelde mens. Is dit waar of niet waar? Misschien gaat het wel meer over je wel of niet open stellen voor een ander die anders is dan jij. Belinda Bauer schrijft spannende verhalen met boeiende, en vaak niet alledaagse personages. De karakters en familieomstandigheden komen uitgebreid aan bod. Verwacht dus geen razend spannende thriller waarbij het bloed van elke pagina afdruipt maar wel een bij vlagen spannend verhaal dat goed in elkaar zit en boeiend is tot het einde. Persoonlijk vind ik dit een aanrader net als het eerdere werk van Belinda Bauer. | 1pos
|
Wat een mooi boek! Vonne van der Meer kan zo heerlijk schrijven dat je steeds verder wilt lezen. In dit geval gaat het om Nettie, die na het overlijden van haar man eenzaam is en moet gaan werken om in haar levensonderhoud te voorzien. Maar wat kan ze? Als lerares is ze mislukt omdat ze geen orde kon houden behalve wanneer ze de klas voorlas. Dan waren de kinderen muisstil. Vanuit die ervaring besluit ze zich aan te bieden om mensen voor het slapen gaan voor te lezen en in te stoppen. Na een aarzelend begin komt ze binnen bij een grote verscheidenheid aan mensen die ieder hun eigen leven meebrengen in het verhaal. De vrouw met de sleutel is een prachtig boek met droevige, leuke, spannende verhalen en met Nettie heeft Vonne van der Meer een interessante trait d'union tussen de verhalen geschapen. En niet alleen de personen die voorgelezen worden, hebben baat bij Netties werk; ook zijzelf komt meer over zichzelf te weten en is op het eind tevreden met wie zij is. | 1pos
|
Lizzy geniet samen met haar moeder van een heerlijke vakantie op het zonnige Curaçao. Een hele bijzondere vakantie want ze heeft daar zojuist haar vader Tony en halfzusje Lucy leren kennen. De zusjes kunnen het direct goed met elkaar vinden en hebben het enorm naar hun zin samen. Ze mogen helpen in het dolfijnencentrum van hun vader. Lizzy is al snel dikke vrienden met alle dieren daar en mag helpen met het verzorgen van dolfijnen, die worden getraind om gehandicapte kinderen te helpen.
Wanneer op een dag een van de babydolfijnen is verdwenen is iedereen in rep en roer en vreselijk ongerust! Ook de dolfijnen zijn van slag en de therapieën kunnen dus niet meer doorgaan. Lizzy en Lucy gaan op onderzoek uit en doen verrassende ontdekkingen. Met hulp uit wel heel onverwachte hoek proberen ze de zaak op te lossen. Ondertussen ontdekt Lizzy dat ze een bijzondere gave heeft. En wat speelt er toch tussen hun vader en Lizzy’s moeder?
Het geheim van de flamingo is een vrolijk, spannend boek voor iedereen die van dieren houdt. Het verhaal, het vijfde in de serie over Lizzy, is met humor geschreven en er zit vaart in. Ook de verschillende emoties worden goed beschreven, maar het blijft toch bovenal een spannend verhaal. De hoofdstukken zijn niet te lang en de zinnen zijn toegankelijk. Mooi hoe auteur Suzanne Buis op een luchtige toon ook de wat zwaardere thema’s als ouders die niet meer bij elkaar zijn, kinderen met een ernstige handicap, vriendschap en gemis weet te verweven in dit avontuurlijk verhaal.
De illustraties zijn wederom van Katrien Holland. Zij heeft met name de illustratie op het omslag van het boek vrolijk en met humor getekend. In het verhaal zelf zie je weinig illustraties terug. Toch nodigt het boek nodigt uit om door te lezen, omdat ieder hoofdstuk eindigt met een soort cliffhanger. Naast het spannende deel over de babydolfijn die is verdwenen wil je toch ook graag weten hoe het verder gaat met alle personages die meedoen in het verhaal. Het thema is aantrekkelijk; dieren spreken altijd enorm aan en wie wil er nou niet met dolfijnen zwemmen… | 1pos
|
In 1946 werd een buitenaards virus losgelaten op de aarde dat het DNA van alle mensen herschreef. Het doodde 90 procent van de complete mensheid. Negen procent van de overlevenden muteerde tot tragisch misvormde monsters (Jokers), maar één procent kreeg superkrachten (Azen).
Fastforward naar 2007 : de grote Hollywoodbonzen zien er hun heil in om de verschillende Azen auditie te laten doen voor een grote spelshow van het kaliber “Aas got talent”. Hierbij komen diverse azen van over heel de wereld samen om hun krachten met elkaar te meten en uiteindelijk mee te dingen naar de superprijs van 1 miljoen dollar. Terwijl voor de vele volgers van deze spelshow het entertainmentgehalte de grootste rol speelt, vinden er ingrijpende politieke wijzigingen plaats in het Midden-Oosten, waarbij de gevolgen voor de bevolking ongekend zijn en rassenhaat een dagdagelijks gegeven is.
wildcardscoverGeorge RR Martin mag dan op het eerste zicht weinig te maken hebben met deze productie die in grote letters zijn naam draagt, hij ontwierp in 1987 het universum waarbinnen diverse fantasy- en scifischrijvers werden losgelaten om hun ding te doen. Een boek naar waarde schatten heeft heel veel te maken met de verwachtingen die men heeft wanneer men het schrijfsel onder ogen krijgt. Wie bij deze reeks verwacht om een scifi-spiegeling te bekomen van Game of Thrones, zal ernstig teleurgesteld worden, maar wie met een open vizier dit bont allegaartje van schrijfstijlen doorneemt zal zich aan een aangename leesbeurt kunnen wagen.
Het universum waarbinnen het verhaal zich afspeelt is heel gelijkaardig aan het hier en nu zoals wij dat beleven en toch werd de geschiedenis grotendeels herschreven. Niettegenstaande net na de tweede wereldoorlog een buitenaards virus op de wereld werd losgelaten, dat de mensheid grotendeels liet sterven en de rest verdeelde in Azen met speciale krachten en Jokers zonder krachten maar met monsterlijke mutaties, passeren heel wat “historische figuren” de revue. Ongewild is de strijd tussen het vrijzinnige Westen en het traditionele Oosten op dit moment wederom uiterst actueel.
Terwijl de uiterst uiteenlopende schrijfstijlen van de diverse deelnemende auteurs wat werden afgevlakt door de nederlandse vertaling van het geheel, is het wisselend niveau tussen de hoofdstukken toch voelbaar. Geen enkele schrijver presteert hierbij ondermaats, maar het is even wennen aan de wisselende perspectieven van elke schrijver. De reeks volgt evenmin de initïele opzet van de originele verhalen, waarbij stap voor stap uitgelegd werd wat voor impact de gebeurtenissen na de tweede wereldoorlog hebben. Maar begint bij de gebeurtenissen die zich decennia later afspelen, in het jaar 2007. Daardoor is het voor de lezer wat zoeken naar de eigenlijk betekenis van een wildcard of hoe de mensen slachtoffer worden van het virus enz. De achterflaptekst bezorgt nog de meest informatieve uiteenzetting van die gebeurtenissen en dat kan toch niet de bedoeling zijn.
George RR Martin is er wonderwel in geslaagd om een erg uiteenlopend samenraapsel van schrijvers op één lijn te krijgen achter het Wildcards-universum en ze een samenhangend geheel naar voor te laten brengen. Het niveau van alle hoofdstukken blijft steeds netjes boven de middelmaat steken en waait als een frisse wind door het scifigenre. Ook al zou het geen verkeerde zet geweest zijn van LS om de eerste verhalen van de Wild Cards eerst uit te brengen zodat het verhaal van deze Nederlandstalige telg beter gekaderd kan worden, toch blijft het een sterke titel voor fantasy- en scififans. De productie kent zijn gebreken maar gaat er niet aan tenonder en laat zijn lezers vol verlangen uitkijken naar het tweede deel. | 1pos
|
Ik lees heel veel recensies over (jeugd)boeken: Van ' Kinderboekenpraatjes' tot en met 'Tzum', een literaire kijk op boeken. Heel vaak lees ik dat lezers tranen met tuiten huilen, zo ontroerd is men bij het lezen. Ik heb dat zelf veel minder. En dan kom je weer op de uitzonderingen die de regel bevestigen. Bij het lezen van deze roadtrip kreeg ik een dikke brok in mijn keel. Heb dit boek met verve aangeprezen aan de jonge mensen die ik probeer te enthousiasmeren een boek te lezen. Naast de indrukwekkende beschrijving van Charlies leven ontbreekt het gelukkig niet aan grappig beschreven voorvallen. Het wordt naar het eind toe steeds schrijnender en aangrijpender. Je kunt een heleboel schrijven over dit boek, maar mijn advies is: lees dit fenomenale boek. Van harte aanbevolen. | 1pos
|
Het boek De laatste verhalenweefster vertelt het verhaal van Kate Baker. Zij is advocaat bij T-Petrol, de oliemaatschappij van haar vader. Als haar vader overlijdt, ontdekt zij dat T-Petrol en dus haar vader, opdracht heeft gegeven voor het wegvagen van een dorp en zijn inwoners, ten gunste van het bedrijf. In dit dorp woonde een generatie verhalenweefsters, waaronder het vroegere kindermeisje van Kate, Calixta. Via de familiebanden van Calixta komt Kate in contact met de laatste verhalenweefster en krijgt zij de kans deze traditie voort te zetten.
De cover van het boek is zeer toepasselijk en beeldt een geweven kleed uit, met de prachtige kleuren die daarbij horen en een afbeelding van een verhalenweefster. Wanneer je de eerste bladzijden opslaat, verschijnt er al snel een illustratie van een heupweefgetouw, welke een grote rol speelt in het boek. Zowel met de cover als met de illustratie zet de schrijfster meteen een sfeer neer die, zoals later blijkt, zeer goed bij het verhaal past.
Het verhaal heeft regelmatig magisch realistische momenten, maar ongepast zweverig wordt het niet. De schrijfster vertelt op een mooie, beeldende manier een heel bijzonder verhaal, waarin familiebanden zeer belangrijk zijn.
‘Na al die jaren van eenzaam overleven, zonder familie, zonder dorpsgenoten met wie ik ben groot geworden, is de geur van mijn zoon, die ik opsnuif als ik hem vasthoud, een medicijn.’
Tevens is het een erg spannend boek, je wilt weten hoe het afloopt, het leest als een thriller.
Centraal staat dat de verhalenweefsters stellen dat gebeurtenissen uit het verleden, invloed hebben op het heden. Maar ook en vooral dat wanneer dit slechte dingen zijn, je altijd ervoor kunt kiezen het tij ten goede (proberen te) keren, het patroon te doorbreken. Dit gegeven werd van dochter op dochter doorgegeven door de verhalenweefsters. Nu het doorgeven niet meer op die manier kan, proberen ze het op een andere manier.
‘Wil onze kennis overleven, dan zal die gedragen moeten worden door een nieuwe generatie blanken, die openstaat voor wat wij te zeggen hebben.’
Het boek leest erg fijn, heeft een mooie boodschap en biedt veel wijsheid. Tevens komt de problematiek van oliewinning in de jungle uitgebreid aan bod. De auteur Marita Coppes is onder andere vertelkunstenaar en docent aan de Nationale Vertelschool. Dat is zeker in dit boek tot uiting gekomen, een prachtig verhaal dat doet uitkijken naar een volgend boek van deze schrijfster. | 1pos
|
We volgen hoofdpersonage Isidoor van Rillington gedurende verschillende periodes van zijn leven. Als vondeling is hij in 1373 terechtgekomen in een klooster, waar hij de magie van boeken ontdekt. Isidoor blijkt een fenomenaal geheugen te hebben en al snel rijst het besef dat hij wil gaan studeren, kennis opdoen. Wereldvreemd als hij is, loopt niet alles van een leien dakje, hij moet dan ook meermaals verkassen. Op die manier neemt hij ons mee op een tocht die tientallen jaren zal duren en ons niet alleen in heel Europa, maar zelfs Azië brengt. Isidoor is ondertussen geneesheer en heeft zichzelf daarnaast uitgeroepen tot bouwmeester. Zijn grote droom is het bouwen van een kathedraal die alle andere overtreft.
Wanneer Isidoor op een bepaald moment, we zijn dan 1415, in Italië een oude bekende tegen het lijft loopt, beseft hij dat hij op een beslissend moment in zijn leven is aangekomen. Zijn zoektocht naar kennis is ten einde gekomen en hij reist verder naar Konstanz, waar het concilie over de crisis in de kerk aan de gang is en waar hij hoopt zijn kennis ten volle te gaan benutten. Gaandeweg raakt Isidoor echter de weg kwijt, hij begint zich steeds vreemder te gedragen en de verhalen die hij over zijn levenswandel vertelt zijn op zijn minst bijzonder te noemen.
Jan van Aken weet meerdere verhaallijnen prachtig met elkaar te verweven. De manier waarop hij zijn verhaal op papier gezet heeft, is schitterend. Vlot leesbaar, maar toch niet te eenvoudig, ideale mix van dialogen en beschrijvingen. De schrijfstijl past perfect bij het boek. ‘De ommegang’ is een historische roman en dat merk je aan (bijna) alles: taalgebruik, woordenschat, enzovoort. Het is een boek dat vanaf de eerste bladzijde goed aanvoelt, al zorgen persoonlijke interesses ervoor dat het ene hoofdstuk al meer tot de verbeelding spreekt dan het andere. Uiteindelijk kent het boek niet de apotheose die zich aankondigde en dat is jammer. | 1pos
|
Grappig genoeg – en helemaal conform het gedachtegoed van dit Young Adult boek Inwijding-levert het bespreken ervan meteen al een gewetensconflict op. Is het eerlijk om dit waarschijnlijk eerste deel van een post-apocalyptische serie te vergelijken met de wereldwijd populaire serie De Hongerspelen? Met de verfilmingen volop aan de gang kun je er moeilijk om heen. Bovendien doet de uitgever het zelf ook.
Overeenkomsten zijn er dan ook te over. Auteur Veronica Roth laat haar hoofdpersoon –Tris van 16 jaar- leven in een dystopie. Door eigen keuze belandt Tris in een onzekere situatie waarin zij middels extreme proeven zichzelf moet zien te bewijzen- en bovenal moet overleven. Een love-interest ontbreekt evenmin en ook hier rijst de vraag, helpt hij haar of is alles maar spel?
Tot zover de globale overeenkomsten. De wereld van Tris is opgedeeld in zogeheten facties. Géén democratie meer, want die leidt enkel tot chaos: de mensen zijn verdeeld in de samenlevingen Vriendschap (anti-agressie), Eruditie (anti- onwetendheid), Oprechtheid (anti-oneerlijkheid), Zelfverloochening (anti-egoïsme) en Onverschrokkenheid (anti- lafheid). Op 16jarige leeftijd krijgt iedereen een karaktertest om daarna definitief te kiezen voor de factie waar ze denken het best bij te passen. De belangrijkste keuze van hun leven, want zogenaamde ‘overstappers’ verliezen contact met hun ouders, vrienden en alles uit hun oude leventje.
Voor Tris wordt het allemaal nog een paar graadjes heftiger. Als Zelfverloochenaar stapt zij over naar de Onverschrokkenen. Een grotere verandering is eigenlijk niet mogelijk: van bescheiden zichzelf wegcijferend grijs muisje moet zij naar stoere onverzettelijke leeuw transformeren. Behalve de uiterst gevaarlijke proeven die zij voor de Inwijding in een groep vol rivalen moet afleggen, bedreigt haar een groot geheim. Uit haar karaktertest is namelijk gebleken dat zij Afwijkend is. Er is uit haar test niet één overheersende karaktertrek naar voren gekomen, maar wel liefst drie van de vijf. En Afwijkenden ‘bestaan niet’, die hebben de neiging stilletjes te verdwijnen.
In de gaten gehouden van alle kanten en –letterlijk- strijdend voor een nieuw bestaan worstelt Tris met haar innerlijke gevoelens. In een wereld waarin normen en waarden per factie – en dus over all- zo door elkaar gehusseld zijn, is het voor Tris moeilijk te besluiten wat uiteindelijk juist en onjuist is. Wat laf is, of juist moedig. Wat wijs of onverstandig is. Wat egoïstisch of edelmoedig.
Uitvergroot een worsteling met dilemma’s waarin adolescenten zich zeker zullen herkennen. Al ligt het “ge-waarom” er soms wel erg dik boven op en wordt ook menig open deur opengetrapt. Want uiteraard ontstaat er reuring in de gevestigde orden. De conclusie dat de Mens meer is - en meer móet zijn- dan één eigenschap alleen voel je van begin af aan je theewater. Het loflied op moed in al zijn grote maar vóóral ook kleine daden is een bevestiging van wat de meeste (niet You Tube-psychotische) adolescenten vanzelf toch wel al aanvoelen.
Inwijding is ondanks dit gefilosofeer een spannend verhaal met veel actie. De wereld van Tris is sinister en vreemd, haar avonturen groots en omgang met vrienden grappig en sympathiek. Toch draait het minder om actie en is het ook niet zo filmisch en thrilling geschreven als –excuses voor opnieuw de vergelijking- de Hongerspelen. De overeenkomsten zijn wel zodanig groot dat het verantwoord is om te stellen dat Inwijding weliswaar eveneens erg appetijtelijk, maar dan toch beduidend minder gezouten is.
Aanrader als aperitief of voor wie hongerig is naar méér in dit genre. | 1pos
|
Net als velen las ik Sjakie en de chocoladefabriek als kind. Nu ja als tiener moet ik eerlijk zeggen. We hadden een onderwerp bij Engels over Engelstalige kinderboeken en ik las Sjakie en de Chocoladefabriek dus eerst in het engels. Het pakte mij zo dat ik al de boeken van Roald Dahl wilde lezen.Het verhaal van de jongen die in een heel arm gezin woont en een gouden wikkel om de chocolade voor zijn verjaardag heeft. Dat betekend dat hij op bezoek mag bij de Chocoladefabriek van Willie Wodka.
De umpa lumpa's (bekend bij elke lezer van Sjakie en de Chocoladefabriek) zijn mijn favoriet.
Ik was dan ook helemaal enthousiast toen ik ze in de film weer zag.
Het verhaal is een fantasie verhaal, maar ik hoop nog steeds als ik dit boek lees of voorlees dat ik het ook mag mee maken. Sjakie gaat met zijn opa naar de fabriek. Een hele lieve opa. Maar de andere gasten hebben allemaal wel wat. Iets wat we eigenlijk vaak in het dagelijks leven tegenkomen. Op school of werk of buurt.
Ik heb het dan ook graag voorgelezen aan mijn kinderen en lees het nu ook voor in de huisbibliotheek.
Het is een van de favorieten van de kinderen hier. Herkenningskreten hoor ik altijd! En het blijft ook nog steeds een boek met humor. | 1pos
|
Welke foodblogger droomt er niet stiekem van bekend te worden met z’n blog en zo het culinaire wereldje in te rollen? Voor de Australische Sneh Roy werd deze droom werkelijkheid. Ze begon in 2005 met Cook Republic, dat in 2013 werd uitgeroepen tot het beste blog door de Australian Writers’ Centre Best Australian Blogs. Daarnaast schrijft Roy voor Elle Magazine en andere tijdschriften. Tasty Express is haar eerste eigen kookboek.
Roy heeft een Indiase achtergrond - ze is opgegroeid in Mumbai - en die komt naar voren in haar recepten. Daarbij moet je denken aan curryrecepten, maar ook hier een daar een Indiase twist, zoals het gebruik van het kruidenmengsel garam masala in een omelet. In Tasty Express staan (grotendeels vegetarische) recepten voor ieder moment van de dag; soms voor een snelle hap, soms uitgebreider voor een (zoet) feestje. Daarbij maakt Roy veelal gebruik van gemakkelijk verkrijgbare ingrediënten, maar om sommige recepten te maken zal je meer moeite moeten doen: Russian Caravanthee, gesneden haver, birchermuesli, ovamaltine en kiemen liggen niet altijd in de supermarkt. De verschillende gerechten zijn vaak voorzien van een kleine introductie van Roy en altijd van een mooie foto.
Origineel
Grootste pluspunt van Tasty Express is zijn originaliteit, zowel wat betreft ieder individueel recept als de verzameling in zijn geheel. Waar anders vind je kulfimelk, geglaceerde broccolisteeltjes en bruinbrood-rumijs in één kaft? En wie heeft er al eerder scones gemaakt met Schweppes citroendrank als ingrediënt? Fusion en experimenteren zijn hier de toverwoorden en Roy nodigt iedereen uit mee te doen.
Voor ingewijden
Hoewel de recepten in Tasty Express niet per se ingewikkeld zijn - hakken, bakken, koken etcera -lijkt Roy bij haar lezers wel een bepaalde voorkennis over termen en producten te veronderstellen. Probeer anders maar eens kaas te maken van zinnen als: “Hij heeft zo’n prachtige umamismaak, aangevuld door het zachte zuur van de basilicumlabneh.” Niets mis met een dergelijke veronderstelling natuurlijk, maar wees gewaarschuwd.
Kokoscake in een beker
Voor 1 persoon
4 eetlepels zelfrijzend bakmeel
2 eetlepels geraspte kokos
1 eetlepel oersuiker
3 eetles kokosmelk
1 eetlepel lichte olijfolie
1 ei
2 eetlepels lemon curd
Extra lemon curd en room, voor het serveren.
Doe bloem, kokos en suiker in een beker met een inhoud van 375 ml en meng goed. Voeg kokosmelk, olijfolie en ei toe. Roer met een lepel tot een glad, goed gemengd geheel. Roer de lemon curd voorzichtig erdoorheen - vermeng niet totaal.
Bak de bekercake 50-60 seconden in de magnetron op vol vermogen, tot hij opzwelt en omhoog komt. Let op dat de niet over de rand van de beker loopt.
Eet direct, met nog wat extra lemon curd en geklopte room erop. | 1pos
|
Heerlijk tussendoortje, in nog geen 24 uur uit gelezen. Nog geen thriller van Olga Hoekstra gelezen maar dat ga ik zeker binnenkort doen. Prettige schrijfstijl! | 1pos
|
Wat te doen als je een rechtenstudie hebt voltooid en een man van de pen bent? Op zo'n moment begin je aan een legal thriller, moet John Hart hebben gedacht. De Amerikaanse auteur schreef De wet en de leugen en won hiermee de Gumshoe Award voor debutanten. Er is geen thriller zo overduidelijk literair geweest sinds het debuut van Scott Turow meent de New York Times. Dit is een veelzeggende quote die slechts voor een klein deel verwoordt hoe meesterlijk het boek daadwerkelijk is.
Strafpleiter Work Pickens verneemt dat het stoffelijk overschot van zijn vader, een briljant advocaat, anderhalf jaar na diens vermissing is gevonden. Op de dag dat zijn vrouw stierf vertrok hij met de noorderzon.
Zonder er goed bij na te denken spoed Pickens zich naar de locatie, wat gezien zijn functie ongeoorloofd is. Hij besluit meteen hierna contact op te nemen met zijn enige zus Jean om haar op de hoogte te stellen. De band tussen de twee is stukgelopen, mede door toedoen van een dominante huisgenote met wie Jean een relatie heeft. De vader van Pickens was bij veel mensen gehaat en niemand lijkt aangeslagen nu hij eindelijk is doodverklaard.
Pickens krijgt echter nog meer te verduren als iemand een aanslag pleegt op zijn leven en niemand zijn verhaal gelooft, daar hij in een beschonken toestand was. De gevoelens die hij voor een andere vrouw heeft, brengen hem nog veel verder in de problemen. Aangezien de dood van Pickens vader officieel is vastgesteld, wordt het testament voorgelezen. De uitkomst hiervan doet Pickens knarsetanden. Hij wordt ondertussen gezien als de moordenaar en moet noodgedwongen zijn eigen onschuld zien te bewijzen.
De wet en de leugen is een droomthriller voor de gevoelsmens. Het boek is met buitengewoon veel bezieling geschreven en stijgt ver boven andere legal thrillers uit. De rechtzaal en droge wetsartikelen nemen maar een klein deel in beslag, terwijl de hoofdmoot van het verhaal uit ontstellend sterke intriges bestaat.
Relaties staan eveneens centraal: het is Pickens versus zijn onuitstaanbare vrouw, afstandelijke zus en diens dominante huisgenote. Zelfs een aanklager en de recherche willen hem het leven zuur maken. In De wet en de leugen zijn de rollen dan ook omgedraaid. Deze keer is het een advocaat die op zoek moet naar bewijsmateriaal om zichzelf vrij te pleiten. Hij probeert daarbij zieltjes te winnen, zijn woede te onderdrukken, en helderheid van geest te bewaren. De protagonist doet er alles aan zijn wetskennis in zijn voordeel toe te passen en neemt onverwachte beslissingen waarmee hij de aanklagers op het verkeerde spoor zet. De auteur verdient een standbeeld als het om zijn hoofdpersoon gaat. Round characters als Pickens zijn bijzonder schaars.
De thriller is weliswaar literair, maar dit doet niets af aan de plot die ronduit verrassend is van de eerste tot aan de laatste zin. De finishing touch van De wet en de leugen is dat het je aan het denken zet, je verzoekt voorrang te verlenen aan de essentiële dingen van het leven.
Het eindoordeel laat zich dan ook niet langer raden: John Hart is een rijzende ster aan het firmament. Leermeesters Grisham en Turow kunnen de borst natmaken. | 1pos
|
De jonge freelance journaliste en schrijfster Milou van der Will (1985) debuteerde in oktober 2010 met haar boek Rood licht. Het idee voor dit boek is ontstaan toen zij voor de krant, waar zij voor werkte, vele slachtoffers, hulpverleners en politiemensen over de werkwijze van loverboys interviewde. Milou vond echter dat er meer in zat dan alleen maar een aantal artikelen en besloot een boek te schrijven. Een goede beslissing want Rood licht werd lovend ontvangen.
Als de zeventienjarige Evie in de val loopt van een bende loverboys en als prostituee achter de ramen belandt, proberen haar gescheiden ouders Roos en Boris haar met alle macht terug te krijgen. Door hun goedbedoelde maar wanhopige pogingen hun dochter te redden werken ze de politie en elkaar alleen maar tegen. Als hun jongste dochter Tessa zich ook op glad ijs begeeft en bij de situatie betrokken raakt zijn ze genoodzaakt er alles aan te doen om hun gezin te redden. Evie probeert zich ondertussen staande te houden in leven vol geweld, misbruik en moord maar is de wanhoop nabij.
Een heel pittig en vlot geschreven debuut, waarbij de rillingen over je rug lopen als je eraan denkt dat dit jou zou kunnen overkomen. Zoiets verschrikkelijks wens je je ergste vijand nog niet toe. Er is duidelijk te merken dat Milou heel veel research heeft gedaan voordat ze dit boek schreef. Het komt keihard maar zeer geloofwaardig over en het boezemt angst in.
De goed uitgewerkte personages die je aangrijpen en steeds dieper meesleuren in het verhaal laten je niet meer los, zelfs niet als je de laatste bladzijde allang voorbij bent. Een debuut om van begin tot het eind heel erg trots op te zijn. | 1pos
|
Een boeiende roman die zich afspeelt in Londen. De schrijfster kent Londen, dat is goed te merken. het verhaal zit goed in elkaar, jammer dat erin gevloekt wordt. Dat voegt niets toe. | 1pos
|
Dit is feminisme zoals ik het graag zie. Dit is het feminisme waar ik me heel erg mee associeer en waar ik ook graag voor wil vechten, op mijn manier weliswaar, maar toch. Dit is feminisme die vooral gaat over keuzevrijheid. Het maakt niet uit wat je dromen zijn, het maakt niet uit wat voor toekomst je wilt, het maakt niet uit welke kleding je wil dragen: Als jij je er maar lekker in voelt en als het maar vooral je eigen keuze is.
Heel veel stukken tekst in dit pamflet waren voor mij heel herkenbaar, in tegenstelling tot veel Amerikaanse verhalen over dit onderwerp, waaruit toch vaak blijkt dat Amerika gewoon een hele andere wereld is. Ik heb een aantal keren zitten knikken, heb een aantal momenten gehad dat de tranen in mijn ogen sprongen en merkte vooral dat ik al heel snel zoiets had van: Als mijn nichtje er over een paar jaar aan toe is, wil ik dat ze dit leest.
Ik denk dat er nog veel stukken in dit boek niet benoemd zijn, maar dat kan ook bijna niet in 90 pagina's. Maar ik merkte wel dat ik het fijn vond dit te lezen. Ik vond het fijn dat er veel ervaringsverhalen in stonden, waardoor het niet zomaar een theoretische beschouwing werd en ik vond het fijn dat het feminisme alle kanten op werkte. En dat dus ook tussen de regels door regelmatig benoemd werd dat mannen ook last hebben van sommige vooroordelen en maatschappelijke patronen.
Dit is feminisme zoals feminisme hoort te zijn: een schreeuw om equality, gezien worden en realistische verwachtingen van andere mensen. | 1pos
|
Armstrong vertelt het verhaal van de eerste muis (ja muis, geen man) op de maan. De voorbereidingen, de tests en uiteindelijk de reis wordt kleurrijk verteld door de auteur in dit prachtige boek.
Naast het zeer leuke verhaal staan er ongelooflijk mooie tekeningen in, bijna meesterwerken.
Maar Armstrong is niet zomaar een prentenboek. Achteraan krijg je nog een korte geschiedenis in de ruimtevaart aangeboden met enkele zeer belangrijke mensen én dieren die de eerste maanreis hebben meegemaakt.
Een prachtig hardcover-boek dat in menig boekenkast mooi tot zijn recht zal komen en waarbij heel wat jongeren na het lezen met een verwonderde blik in hun ogen, ’s avonds laat naar de sterren en de maan zal kijken. | 1pos
|
Marc kerkhofs schrijft met kennis van zaken en dat voel je. Na zelf gewerkt te hebben in een carwash en rugproblemen ontwikkeld te hebben, besloot hij om te gaan schrijven. Beet heeft een aparte cover en doet denken aan een ongemeen spannend boek. Maar is dit echt zo?
George werkt in een carwash in Edegem en leidt, samen met zijn vrouw Diana, een liefdevol leven. Totdat hij op een dag gesis hoort in een put op de carwash en verbijsterd achteruit wijkt. Hij doopt het gifgroene, schattige monster, dat tevoorschijn kwam Splinter en verstopt hem voor bijna iedereen. Wanneer het wezen op een dag hulpeloos is, neemt hij het mee naar huis en samen met zijn vrouw verzorgt hij het schepsel. Hoewel ze gaan houden van hun Splinter gebeurt het ondenkbare. Nadat het eerder Frank, een collega van George beet, bijt het ook Diana en ook zij verandert.
Stilaan komt er paranoia om de hoek kijken. Wat is echt en wat is ingebeeld? Voor mij is het boek dus op een aparte manier spannend want je vraagt je af of dit monster wel echt de oorzaak is van de veranderingen die de gebeten mensen doormaken? Is het vreemde de dreiging of is er iets anders? Uiteindelijk is een gedachte maar een gedachte. Natuurlijk wil je ook weten hoe dit allemaal gaat eindigen en na een tijdje kan je het boek dus niet meer neerleggen. Beet is een boek om je tanden in te zetten als je graag vreemde verhalen leest, die stilaan in je hoofd kruipen en anders dan anders zijn. Een traditionele thriller is dit dus niet eerder een bevreemdende maar ook grappige thriller die intelligent gebruik maakt van bovennatuurlijke elementen. Beet is door de beeldende schrijfstijl een boek dat ik als een film voor mijn ogen zag afspelen. Raar kan dus zeker de ontdekking waard zijn. Verwacht geen gruwelijke horror maar eerder een soort van Gremlin- gevoel en je zit goed voor enkele uurtjes onafgebroken leesplezier! | 1pos
|
Mumbai, ook bekend als Bombay
Akhila Iyer - bijna afgestudeerd arts - houdt zich bezig met het maken van pranks, - zeg maar candid camerafilmpjes - die ze upload op social media, waarin ze de Indiase en rechts georiënteerde hindoe-maatschappij aan de kaak stelt. Ze wil de hypocrisie laten zienen de wreedheid van de heersende ideologie. De samenleving is er nog altijd verscheurd door de geloofsstrijd tussen moslims - die koeien slachten - en hindoes - die varkens slachten.
Wanneer ze terugkomt van een rondje hardlopen, ziet ze een grote groep mensen bijna bloot op straat, verscholen achter auto's of beschermd door een kring mensen die wel gekleed zijn. Niet gealarmeerd, door het idee dat er wel vaker vreemde dingen in de stad gebeuren, rent ze de trap op van het gebouw waar ze woont, maar onderweg komt ze meer mensen tegen. Ze lijken te vluchten.
Eenmaal in haar woning aangekomen komt haar een bericht onder ogen dat er ongeveer een half uur geleden aardschokken zijn gevoeld en dat er een 80 jaar oud en onbewoonbaar verklaard gebouw is ingestort. Er liggen mensen onder het puin. Akhila pak haar dokterstas en gaat poolshoogte nemen.
Met dit gegeven ontvouwt dit derde boek van Joseph zich in een lichtelijk satirisch, tongue-in-cheek verhaal met vele lagen en flash backs, waarbij de rode hoofddraad zich in pakweg twaalf uur ontrolt.
Onder het puin wordt een man opgemerkt die met zijn benen onder een balk vastligt en via een smalle tunnel is te bereiken. Akhila is ter plaatse, nadat ze en passant door een groepje mannen is mishandeld. Ze hebben het gemunt op de dame die verantwoordelijk is voor de pranks.
'Eindelijk besluit Akhila over het puin te lopen, ook al weet ze zeker dat ze met elke stap lucht uit de longen van iemand diep beneden perst. Er staat een groepje soldaten op het platte stuk beton waar ze het signaal hebben opgepikt.'
Vanwege haar tengere figuur kan Akhila een aantal maal de tunnel inkruipen naar de, door het puin bedolven, man om hem medische bijstand te verlenen. Hij weet met uiterste krachtsinspanning uit te brengen dat er twee terreurverdachten in een auto op weg zijn naar Gujarat, te weten Jamal en Laila, beiden moslim, met als kanttekening dat Jamal hindoe was, maar moslim is geworden om te mogen trouwen met zijn grote liefde.
Tot het eind blijft onduidelijk wie de man onder het puin is en hoe hij aan deze informatie komt.
(Saillant detail is dat de auteur een soortgelijke situatie - een man na een aardbeving onder het puin, die alleen bereikbaar was via een smalle tunnel - van dichtbij heeft meegemaakt. In de hoedanigheid van journalist wilde hij de waarheid schrijven.)
Achtervolging
Hier wordt nog een extra laag aan het verhaal toegevoegd en volgen we de Inlichtingendienst en de antiterreureenheid die het stel over de snelweg achtervolgen. Tussen deze instanties wordt niet naar behoren samengewerkt. Ze werken elkaar juist tegen, vanwege de verschillende belangen.
De antiterreureenheid - alom bekend als Baardmannen of Baarden, pakken moslims op die als verdacht worden gezien en schromen niet om ze ook te doden - als ook de rol van de machtige Rashtriya Swayamsevak Sangh, afgekort als RSS, worden duidelijk uitgewerkt.
'De strijd om het meisje (Laila tt) is feitelijk gewoon weer een ruzie in de wereld tussen een praktisch mens die schaamte kent en een praktisch mens die niet bang is voor schaamte. De Dienst is als de goeden die goed lijken omdat ze als de dood zijn dat ze als kwaad worden gezien. Zulke angsten kennen de Baarden niet. Sterker nog, ze zijn zo slecht in het verhullen van hun moorden dat Mukundan vermoedt dat ze juist als moordenaars bekend willen staan.
Op uitnodiging van het Letterenfonds verblijft de auteur in het appartement aan het Spui, boven boekhandel Athenaeum, dat schrijvers uit het buitenland ter beschikking wordt gesteld.
'Het centrum van onze drukke, volle, vieze stad bezien door een inwoner van New Delhi: wat is het hier mooi, wat is het hier schoon, wat zijn de mensen goed gekleed en wat rijdt het verkeer keurig in banen - en dan ook nog allemaal in dezelfde richting.'
(Bron: https://www.parool.nl/kunst-en-media/schrijver-manu-joseph-over-amsterdam-alsof-je-op-facebook-woont~a4601249/)
Conclusie
Manu Joseph heeft zijn maatschappijkritische kijk op de samenleving en de rechtshandhaving in India verweven in deze licht satirische, cynische, uiterst tragische, maar desondanks met subtiele humor doorspekte roman. De auteur houdt alles open en stuurt de lezer niet met zijn mening.
Het verhaal is verstoken van sentimentaliteit en een voorbeeld van hoe het zomaar kan gebeuren. Het geeft een 'prachtig' beeld van het (dis-)functioneren van de rechtelijke macht in zijn geboorteland.
Op vernuftige wijze weet de auteur in deze roman te spelen met het fenomeen 'tijd', legt diverse verhaallijnen bloot en zet de lezer danig op het verkeerde been. Dat de identiteit van de man onder het puin zo lang verborgen blijft en de vraag welke motieven de twee terreurverdachten hebben, maken het verhaal spannend. Het leest bedrieglijk gemakkelijk, maar het is wel zaak om goed bij de leesles te blijven om de gebeurtenissen goed te kunnen duiden en de puzzelstukjes op de juiste plaats te leggen.
De hoofdpersonages worden naar behoren uitgediept, maar enkele anderen lijken toch wat aan de platte kant gebleven. We leren bijvoorbeeld Miss Laila alleen kennen door de ogen van haar jongere zusje Aisha Raza, de auteur kruipt zelf dan ook niet in haar hoofd. Het heeft ook eigenlijk geen meerwaarde om te weten wat ze denkt.
Waar ik niet zo aan kan wennen is dat literaire boeken tegenwoordig regelmatig van die schreeuwerige covers krijgen aangemeten. Het heeft een hoog chicklit-gehalte, waardoor literatuurliefhebbers het misschien toch links laten liggen.
Het is een roman die zich richt op het vertellen over problematieken in de falende politieke Indiase rechtsstaat. De auteur geeft veel informatie over het dagelijke leven in India, het kastenstelsel* en klassensysteem**, de traditionele en moderne ongelijkheid.
Wat mij betreft: een aanrader en een zeer geslaagde pageturner mét inhoud.
*Kastenstelsel: Kaste-systeem is een systeem waarin mensen worden geboren en ze blijven daar hun hele leven in. Dit systeem kweekt meer ongelijkheid dan het klassesysteem.
**Klassesysteem: Klasse refereert een systeem van gelaagdheid waar individuen in de samenleving zijn in verschillende klassen op basis van verschillende factoren als economie, beroep, etc. Het is mogelijk om in een hogere klasse te komen door hard werken en het vergaren van rijkdom. In India is dat ook mogelijk door corruptie. Er is respect voor hen die corrupt zijn, omdat het getuigt van een zekere intelligentie. Ook topsporters en Bollywood acteurs genieten meer welstand en dwingen daardoor ook respect af.
Auteur
Joseph werd geboren op 22 juli 1974 in Kottayam (India) en groeide op in Chennai . Hij is afgestudeerd aan het Loyola College in Chennai en heeft het Madras Christian College verlaten om stafchrijver te worden bij Society magazine. Hij is voormalig redacteur van het tijdschrift OPEN en columnist voor The International New York Times en The Hindustan Times. In 2007 was hij een Chevening Scholar . Hij woont momenteel in Delhi. Zijn debuutroman Slimme mannen (2010) won de Hindu Literary Prizeen de PEN/Open Book Award. De PEN-jury beschreef hem als '[...] die zeldzame vogel die de lezer zo wild kan entertainen als hij hen beweegt'.
Zijn tweede roman, Het onzichtbare geluk van andere mensen, verscheen in september 2012. De semi-autobiografische roman werd beschreven door The Wall Street Journal als een werk dat een 'duistere, lugubere lach injecteert in een immens ontroerend verhaal van verlies'.
(Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Manu_Joseph)
Titel: Miss Laila, Gewapend & Gevaarlijk
Auteur: Manu Joseph
Vertaling: Harry Pallemans
Pagina's: 223
ISBN: 9789057599019
Uitgeverij Podium
Verschenen: mei 2018 | 1pos
|
Na alle publiciteit rond dit boek, vond ik dat ik (een echte thriller-fan) dit boek ook maar eens moest lezen, en het smaakt naar meer. Wat een goed boek! Robert Langdon gaat samen met Sophie Neveu op zoek naar de Heilige Graal. Ik vond het verhaal wel een beetje Ludlum-achtig, het had wel wat vergelijkenissen met Het Bourne bedrog. | 1pos
|
Er worden maar weinig prijzen voor crime fiction uitgereikt of Kate Atkinson behoort niet tot de genomineerde auteurs en in de loop der jaren is zij er ook meer dan eens met de hoofdprijs vandoor gegaan. Dat dankt ze vooral aan de volstrekt eigen wijze waarop zij haar verhalen, en dus de spanning, opbouwt. Dat heeft haar ook een schare fans bezorgd die nog steeds met ieder boek groeit. Haar nieuwste thriller, Vanochtend vroeg vertrokken, zal dan ook ongetwijfeld enthousiast worden ontvangen. En terecht, want Atkinson stelt haar lezers opnieuw niet teleur: Vanochtend vroeg vertrokken staat weer als een huis.
Je moet het overigens wel leren, van Atkinsons boeken genieten. Want voor een rechttoe rechtaan-verhaal ben je bij haar aan het verkeerde adres. Atkinson trakteert haar lezers vanaf de allereerste bladzijden op een aantal genrestukjes die schijnbaar willekeurig over de bladzijden worden uitgestrooid en op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben. Over Tracy Waterhouse bijvoorbeeld, die tijdens haar werk als beveiliger in een winkelcentrum een kind koopt van een verslaafde prostituee; over een verwarde actrice op leeftijd en natuurlijk over haar vaste speurder, de voormalige politieman Jackson Brodie, die voor hetzelfde winkelcentrum een onbekende man een pak slaag geeft omdat hij zijn hondje mishandelt. En daarna niets beter weet te bedenken dan het hondje maar te adopteren.
Jackson is op zoek naar de biologische ouders van ene Hope McMaster, die als klein meisje werd geadopteerd en sindsdien met haar adoptieouders in Nieuw-Zeeland woont. Daarmee heeft hij de laatste jaren aardige successen geboekt: vermiste mensen opsporen. Maar nog niet eerder werd zon zoektocht zo gecompliceerd en zo gevaarlijk. De adoptie van Hope McMaster blijkt een ware cold case waarvoor meerdere personen belangstelling hebben. En die zijn lang niet allemaal van goede wil, zoals Jackson een aantal keren aan den lijve ondervindt. Zonder het te weten heeft hij het deksel van een doofpot gelicht die sommige mensen koste wat het kost gesloten willen houden.
Je kunt je afvragen of Atkinson het haar lezers niet wat gemakkelijker had moeten maken en vooral in de eerste hoofdstukken wat meer prijsgeven van waar het uiteindelijk allemaal om gaat. Met name de scènes met de oude actrice Tilly leiden schijnbaar een volstrekt eigen leven, zonder echte relevantie binnen het grotere geheel. Natuurlijk hebben ze dat wel. Bovendien schilderen ze met elkaar een prachtig en aangrijpend portret van een ouder wordende vrouw die langzaam maar zeker de greep op het bestaan begint te verliezen en uiteindelijk, zonder het te willen, een instrument wordt in de onverbiddelijke handen van het noodlot.
Vanochtend vroeg vertrokken is een fantastisch boek dat een maffe titel heeft de oorspronkelijke, Engelse is nog erger maar nog maar eens zonneklaar bewijst dat Kate Atkinson een topper is, die samen met Ian Rankin en Val McDermid de Grote Drie van de Schotse misdaadliteratuur vormt. | 1pos
|
‘Ben je bereid om je oude conditionering los te laten?’ Met deze waarschuwing begint Peter Gordijn, voormalig Apachepiloot, zijn tweede boek. Tegenwoordig is hij zoals hij zelf zegt: een levensgenietende, vrije vogel die leeft in overgave met passie voor het onbeschrijflijke. Gordijn vlogt, schrijft, geeft lezingen en persoonlijke consulten.
Om geen misverstanden te laten bestaan begint hij met een begrippenlijst, waarin uiteraard ook de titel terug te vinden is. Het absolute perspectief staat voor de levensvisie die alles ziet als een onbeschrijflijke eenheid, beschouwd vanuit die onbeschrijflijke eenheid. Wanneer je al eens iets gelezen hebt over non-dualiteit dan is deze definitie vanzelfsprekend. Heb je dat (nog) niet, dan wordt de definitie gedurende het lezen vanzelfsprekend. Vanuit absoluut perspectief gezien is iedereen volmaakt in zijn unieke vorm en is iedereen in essentie hetzelfde. Afgescheidenheid bestaat niet, alles is met elkaar verbonden. Daar tegenover staat het individueel perspectief: de visie die wij als mens hebben, bezien vanuit onze menselijke belevingen. Gordijn geeft ongekunstelde voorbeelden van zo’n fijne eenvoud waardoor het kwartje meteen gaat vallen.
‘Vanuit individueel perspectief bestaat de ervaring van een ondergaande zon. Vanuit absoluut perspectief gaat de zon nooit onder’.
We zijn allemaal met bepaalde overtuigingen opgevoed. We kopiëren onze ouders en worden beïnvloed door familie, vrienden, tv, social media en onze cultuur, of we willen of niet. Een baby heeft nog niet het gevoel van afgescheidenheid, maar zodra er opvoeding in het spel komt worden goed en fout geboren. De hele maatschappij waarin wij leven benadrukt het afgescheiden individuperspectief. Hoewel de ervaring wel degelijk bestaat is de rest een illusie. Ons ego is het mentale systeem van overtuigingen, denken en strategieën. Volgens Gordijn is de identificatie met ons ego de hardnekkigste onterechte overtuiging die er bestaat. Deze overtuigingen kwamen (en komen) van buitenaf en dus zijn wij geneigd ons geluk óók buiten onszelf te zoeken. Tot zover voor de lezer wellicht niet veel nieuws, maar het geschenk van Gordijn zit hem in de eenvoud van de oplossing: verandering van levensperspectief.
Stap uit je comfortzone en volg je innerlijk kompas, dat betekent: volg je hart, je gevoel en je intuïtie. Nee, dat is niet nieuw, maar door de manier van presenteren laat Gordijn het je voelen waardoor het niet slechts een hypothese blijft. Om egoloosheid of pure vrijheid te ervaren pleit hij voor het gebruik van psychedelica. Voor hem was dit de snelste methode om een eenheidservaring te krijgen en de essentie van alles in te zien. Hij is hierin zeer realistisch en zegt dat bijvoorbeeld: meditatie, yoga, adem-en lichaamswerk ook eenzelfde ervaring kunnen bewerkstelligen.
Het absolute perspectief is een boek over wezenlijke thema’s zoals angst, leven, dood en overgave. Zwart-witte kosmische afbeeldingen scheiden de delen één tot en met vier van elkaar. Het is een toegankelijke handleiding in onvoorwaardelijke liefde dat de kerngedachte van non-dualiteit tastbaar maakt. Gordijn schrijft op een voor ieder begrijpelijk niveau, realistisch en nergens zweverig. Mag dit een lesboek op middelbare scholen worden? | 1pos
|
Boek begint goed en maakt je nieuwsgierig, maar wordt meer een standaard verhaal. Leest vlot en soms grappig. Prettig boek, maar niet superspannend of origineel. Zeker het eind niet | 1pos
|
Elke leerkracht zou een Meester Jaap boek moeten hebben!Prima om voor te lezen, waardoor de kinderen dan vaak zó enthousiast worden dat ze het zelf óók willen lezen.Leuke, korte op zichzelf staande verhalen met veel humor. Meester Jaap is tijdloos en gaat nooit vervelen! | 1pos
|
Alleen al door de kaft krijg je zin om in het boek te beginnen.
Het boek leest lekker weg, de hoofdstukken zijn kort (heb ik graag).
Geen moeilijke zinnen/woorden.
20 jaar geleden werden er 5 kinderen ontvoerd waarvan er destijds 4 vermoord werden teruggevonden in het huis van Frank Carter.
Sindsdien zit Carter in de gevangenis.
Toenmalig inspecteur Pete is altijd blijven zoeken naar het laatste kind maar zonder resultaat.
Hij bezocht Carter regelmatig in de gevangenis om te kijken of hij iets los zou laten over het laatste slachtoffer.
Maar hij laat niets los..
Nu is er weer een jongen vermist en dat doet meteen denken aan 20 jaar geleden.
Zijn moeder vertelt de politie dat de jongen gefluister hoorde bij zijn raam.
20 jaar geleden lokte "De Fluisterman" zo zijn slachtoffer naar buiten
Maar de dader zit toch vast ? Had hij misschien en handlanger ?
Dan komen Tom en zijn zoon Jake in Featherbank wonen, na de dood van zijn vrouw willen ze een nieuwe start maken.
Jake begint zich vreemd te gedragen en zegt dat hij gefluister hoort bij het raam.
Tegen wie praat Jake toch de hele tijd?
Ik vond het een goed boek, spannend, maar ik zat niet op het puntje van mijn stoel en vond het zeker geen boek om bang van te worden. | 1pos
|
Mooi feel good verhaal over een jonge chinese vrouw die noodgedwongen met haar moeder naar de VS verhuist. Het verhaal gaat merendeels over de strijd tegen de armoede en hoe ze moeten vechten om te overleven. Indrukwekkend, vond ik het en ik ben het met Monike eens, een boek wat best wel op de leeslijst van de scholen mag komen te staan. Als je verrast wilt worden door het verhaal moet je de flaptekst niet lezen. | 1pos
|
Dit boek, met op de cover het meisje met de indringende ogen, is geschreven door
Affinity Konar. Ze is van Pools-Joodse afkomst.De term mischling werd in nazi Duitsland gebruikt om aan te duiden dat een persoon zowel Joodse als Arische kenmerken heeft.
Het boek gaat over Perle en Stacha die gescheiden worden van hun moeder en grootvader, die zeide genoemd wordt , wanneer ze aankomen in Auswitch.
Daar doet de beruchte Mengele, bijgenaamd "Engel des Doods" experimenten op door hem geselecteerde gevangenen, in het bijzonder tweelingen.
Het gescheiden worden van de familie is een al een traumatische ervaring voor de zusjes, vooral omdat hun vader, was arts, ook al niet meer in beeld was, hij kwam niet meer terug nadat hij een patiënt bezocht had.
De meisjes zijn erg aan elkaar gehecht, voelen elkaar feilloos aan en hebben steun aan elkaar, zo maken ze bijvoorbeeld afspraken over hoe ze moeten overleven. De een neemt verantwoordelijkheid over het verdrietige, het verleden en het goede, de ander over het grappige, de toekomst en het kwade.
De afdeling waarin ze terecht gekomen zijn wordt de dierentuin genoemd, dit zegt voldoende over hoe de sfeer moet zijn geweest.
Het hele eerste deel vertelt over de experimenten, het overleven en de contacten met anderen in "de dierentuin". Ook al worden niet alle details benoemd is het toch een compleet beeld geworden, de gruwelijkheden komen in fragmenten, met daarbij steeds de gedachten van de meisjes daarbij.
Om de beurt zijn ze aan het woord in een hoofdstuk, dat geeft een afwisselend vertelperspectief.
Ze houden zich op de been. Totdat een van de meisjes verdwijnt.
Een zin ter illustratie "Het is Perle, die acteert dat ze Perle niet is"
In deel 2 komt het einde van de oorlog en de chaos die ontstaat wanneer alle nog levende slachtoffers uitwaaieren en dat is echt heel beeldend beschreven. Overal de puinhopen en de wanhoop van hen die hun dierbaren proberen terug te vinden. Hier wordt vriendschap goed weergegeven en vooral ook het vertrouwen dat opgebouwd is tijdens de gevangenschap.
Het einde is verrassend en ontroerend, het boek geeft de sfeer weer hoe het gegaan zou kunnen zijn, de slachtoffers krijgen een gezicht. Wel af en toe niet helemaal geloofwaardig, maar dat kan dit boek wel hebben. | 1pos
|
Ik heb via Hebban mee mogen lezen in de Triologie van Justin. Normaal gesproken niet mijn soort boek omdat ze zo dik zijn, maar ik ben er aardig doorheen gekomen. Je wordt mee genomen in het verhaal over virussen en virale en komt steeds weer tot nieuwe ontdekkingen.
In dit deel zijn er veel plots en het boek is uit en dan blijven er toch nog vragen.
Is dit het einde of komt er toch nog meer.....
Je leest het verhaal vanuit allerlei personen en zo kom je steeds meer te weten over de gebeurtenissen.
Het verhaal begint heel rustig maar al snel loopt de spanning op.
De schrijfwijze van Justin is hetzelfde als in zijn voorgaande boeken in de trilogie, althans dat is mijn mening.
Het is een spannend verhaal met veel verassingen.
De achterliggende gedachte in de Trilogie is de liefde voor de mensheid want zeg nou zelf een mens kan niet zonder liefde dit hebben wij nodig om door te kunnen.
Ik zou de Trilogie zeker aanraden om te gaan lezen je wordt meegenomen door het boek en komt elke keer nieuwe dingen tegen. Soms moest ik even terug lezen want dat was ik het draadje kwijt. Ik geef het boek 4 sterren. | 1pos
|
De Shopaholic boeken zijn allemaal op zichzelf staande verhalen waardoor ze niet direct in de juiste volgorde gelezen hoeven te worden. Met ‘Shopaholic grijpt in’ gooit niet alleen Becky het roer om maar ook Kinsella. Gaandeweg het lezen kom ik er namelijk achter dat ‘Shopaholic grijpt in’ een vervolg is op ‘Shopaholic naar de sterren’ die ik nog niet heb gelezen. Maar doordat de auteur daar waar nodig voldoende uitleg geeft wat zich in het voorgaande boek heeft afgespeeld begin je met een soort van ‘in media res’ gevoel waardoor het toch makkelijk los van elkaar gelezen kan worden.
In ‘Shopaholic grijpt in’ heeft Becky dit keer niet te kampen met een koopverslaving maar mag ze in plaats daarvan haar hilarische vindingrijkheid gebruiken om haar vader en Tarkie, de man van haar beste vriendin op te sporen. Dat we dit keer niet met de koopverslaving van Becky worden geconfronteerd is een vernieuwing waar deze serie aan toe was. Want na een aantal boeken waarin Becky hiermee heeft geworsteld begon het toch wel op een herhaling van de eerder verschenen boeken te lijken waarbij het hoofdpersonage niet groeit en dat is iets wat ik persoonlijk altijd jammer vind . Het is dus een welkome verfrissing die Becky van een andere kant laat zien.
‘Shopaholic grijpt in’ is net als de voorgaande boeken in de Shopaholic reeks een heerlijke feelgood met geweldige hilarische momenten die lekker wegleest daarom geef ik het vier sterren. | 1pos
|
Het leven van Madeleine staat in het teken van haar kinderen, ze zou zelfs voor hen willen sterven. Maar op de ochtend van de tiende verjaardag van haar tweeling wordt haar liefde op de proef gesteld. Een moordenaar dringt hun huis binnen en stelt haar voor een verschrikkelijk dilemma: welk kind blijft leven en welk kind zal sterven? Haar zoon of haar dochter?
Sinds die dag doolt Madeleine rond in een gebroken gezin, wanhopig probeert ze erachter te komen waarom haar wereld zo plotseling uit elkaar werd geblazen. Terwijl het dagelijks leven om haar heen blijft doorgaan, herinnert ze zich in angstaanjagende flitsen de aanloop naar die tragische dag. En dan beseft ze dat het leven van haar gezin nog steeds aan een zijden draadje hangt...
Het boek is in de ik vorm geschreven en dit is ook de hoofdpersoon. Het boek heeft mij compleet verrast. Ik ben er nog een beetje ondersteboven van. Steeds werd ik op het verkeerde been gezet. Het is heel knap bedacht. Als lezer ga je helemaal mee in de belevenis van de hoofdpersoon. Niets is wat het lijkt. De uiteindelijke plot was voor mij verrassend. Ik kan niet anders zeggen dan dat het een aanrader is! | 1pos
|
Dit tweede deel van de Mercy thompson serie lost meer dan alle verwachtingen die ik had in!
En is zeker een aanrader voor alle Fantasy fans .
Hoe Patricia briggs de werelden van de weerwolven, vampiers, fae's, lopers weet te combineren met elkaar is ongezien .
En verklaard dan ook waarom dit boek een must is om te lezen ! | 1pos
|
Dit verhaal is iets minder actiegericht dan het eerste deel. De hoofdpersonen komen soms wel in fysiek gevaar, wat spannende scenes oplevert, maar ze worden voornamelijk aangezet tot nadenken. Bijvoorbeeld over goed en kwaad en hoe mensen zowel goed als slecht kunnen zijn of van het een in het ander veranderen. Wat goed is en wat slecht staat natuurlijk ook ter discussie. Ik vond de gedachtegang van de personages leuk om te volgen.
Ook speelt geloof weer een grote rol. Bepaalde mensen in het boek geloven het ene en bepaalde mensen geloven het tegenovergestelde. Dit speelt zowel het eiland waar Leia en Walt vandaan komen als in Cornwall. Bij alle partijen brengt het geloof veel goeds , maar bij alle partijen dreigt het fanatisme van de gelovigen ook de zaken uit de hand te laten lopen. De boodschap hier lijkt te zijn dat je vooral ook zelf moet blijven nadenken.
Doordat de personages aan het denken worden gezet over zulke belangrijke thema’s, leer je ze ook beter kennen. Hoe ze reageren op bepaalde situaties of onthullingen zegt veel over hun karakter. Je ziet de personages hierdoor ook groeien. Dit vond ik mooi om te lezen.
Ik vond dit een prettig boek om te lezen. Er zit genoeg spanning in door de situaties waarin de hoofdpersonen belanden. Tegelijkertijd wordt er ook diep in gegaan op de gedachtegang en overtuigingen van de hoofdpersonen. Bepaalde gebeurtenissen in het boek maken me erg nieuwsgierig naar het derde deel van de trilogie. | 1pos
|
Net uit...en wat een prachtig boek, zowel de vormgeving (de buitenkant en het mooie papier) als de inhoud...
aaaanrader | 1pos
|
he he eindelijk heb ik het dan uit,wat baalde ik toch dat ik niet gewoon dit heerlijke boek kon uitlezen.
Maar vandaag is dat dus gelukt,met een geweldig gevoel....want er is geen mooiere afsluiting voor een boek zoals dit.
Wel heel jammer dat het nu afgelopen is,want wat het toch weer spannend,en romantische .
Een geweldige ontknoping,en voor iedere fantasie lezer een echte AANRADER | 1pos
|
Ik had nog nooit van Donna Tartt gehoord, tot ik haar zag op het journaal bij de voorstelling van haar nieuwe titel De kleine vriend. Lettervreter die ik ben, keek ik in de bib uit naar een boek van deze auteur. Dat werd de De verborgen geschiedenis. Ik vind dit gewoon een meesterwerk. Hoe Tartt de personages kan neerzetten is gewoon geweldig. Het verhaal had me meteen in de ban en ik werd alsmaar nieuwsgieriger. Een echte topper, die heel hoog scoort op mijn lijst van favoriete boeken. | 1pos
|
EERSTE INDRUK
De meeste lezers zullen zich op basis van de titel ‘Creatief mediteren’ misschien verwachten aan een speels en luchtig boek met veel illustraties. Niets is echter minder waar.
Sla je het boek voor de eerste keer open, dan krijg je zelfs de indruk een schoolboek in handen te hebben. Er is immers sprake van een sobere lay-out waarbij de grote hoeveelheid tekst slechts onderbroken wordt door titels die zorgen voor een duidelijke indeling en door een occasionele quote of kleine tekening die de besproken materie toelicht.
TWEEDE INDRUK
Laat je echter niet misleiden door die eerste indruk!
Meteen vanaf de eerste pagina weet Wendy Smit de lezer immers te boeien, zowel inhoudelijk als met haar vlotte schrijfstijl.
Bovendien heeft zij aandacht voor verschillende soorten lezers: zowel voor degenen die een boek graag van voor tot achter lezen als voor degenen die de theorie willen overslaan en zo snel mogelijk aan de slag willen gaan, zowel voor degenen die graag alle besproken vormen van creatief mediteren uitproberen als degenen die zich slechts door één of enkele van die vormen aangesproken voelen, etc
Ze legt je dus als het ware geen regels op, maar stimuleert je integendeel om je eigen manier te vinden. Hierbij reikt ze wel steeds voldoende informatie aan zodat je een gedegen keuze kan maken.
OPBOUW VAN HET BOEK
Het boek bestaat uit 4 delen.
In ‘Deel 1 – de basis’ legt Wendy Smit uit wat creatief mediteren is en hoe je je hierop voorbereidt door de juiste (fysieke en mentale) houding aan te nemen, ongeacht de vorm van creatief mediteren die je wenst toe te passen. Ook stel je hier je creatieve meditatieprogramma samen.
In ‘Deel 2 – creatieve meditatieoefeningen’ worden verschillende vormen van creatief mediteren besproken: schrijven, tekenen, schilderen, fotograferen, kleuren, boetseren en beeldhouwen. Op het einde van dit deel staan er tips om deze verschillende creatieve meditatievormen met elkaar te combineren.
In ‘Deel 3 – Kijken in de spiegel’ vind je suggesties en ideeën om te reflecteren op je creatieve meditatie om op die manier meer inzicht te krijgen in jezelf.
Tenslotte wordt in het zeer korte ‘Deel 4 – De ruwe diamant’ ingegaan op hetgeen je kan doen met de werkstukken die je gemaakt hebt.
Doorheen het hele boek wordt de besproken theorie ook steeds toegelicht aan de hand van een 60-tal duidelijk uitgelegde oefeningen, waarmee de lezer deze onmiddellijk in de praktijk kan brengen. Hoewel deze oefeningen vaak bedrieglijk eenvoudig lijken, ligt net daarin hun kracht. Want eenvoud is niet altijd even makkelijk. We zijn het immers verleerd om in het hier en nu te leven, te luisteren naar onze zintuigen en vertrouwen te hebben in onszelf.
ONDER DE OPPERVLAKTE
Volgend stukje uit het boek geeft perfect weer waar creatief mediteren eigenlijk om draait:
“Het creatieve proces komt op gang wanneer je stil wordt. Zodra je gedachten stoppen, je je vooroordelen, verwachtingen en aannames tot stilstand brengt, kan de creatieve stroom op gang komen. Je gedachten, gevoelens en lichamelijke gewaarwordingen zijn als de rimpels op het water. Zolang het water in beweging is, weet je wel dat er onder de oppervlakte van alles is en gebeurt, maar je kunt het niet zien. Als het water tot rust komt, kun je na een tijdje tot op de bodem kijken. Het is alsof je een sluier weghaalt en het onzichtbare zichtbaar wordt. Zo kom je er steeds meer achter wat er in jou aanwezig is en gehoord wil worden. Creatief mediteren is een manier om het onzichtbare zichtbaar te maken.”
EINDOORDEEL
“Creatief mediteren” is een aanrader voor al wie er nood aan heeft om zijn lichaam en geest te ontspannen, maar niet kan stilzitten op een kussen zoals sommige andere meditatievormen vereisen.
Het is zowel geschikt voor beginners als voor gevorderden.
Mensen die nog niet de gewoonte hebben om creatief bezig te zijn, krijgen heel wat basisinformatie aangereikt waarmee ze onmiddellijk aan de slag kunnen.
Maar ook geoefende creatievelingen vinden in dit boek hun gading. Zij leren nog meer van hun creatieve momenten te genieten en deze ten volle te benutten om tot rust te komen.
Hoewel het boek slechts 140 bladzijden telt, staan deze van begin tot eind boordevol nuttige informatie en onmiddellijk toepasbare oefeningen. Dit alles in een zeer toegankelijke en motiverende schrijfstijl.
INTERVIEW
Wil je nog meer te weten komen over dit boek?
Lees dan mijn interview met Wendy Smit.
DISCLAIMER
Met dank aan uitgeverij A3 boeken voor het beschikbaar stellen van het boek en aan schrijfster Wendy Smit voor haar enthousiaste medewerking aan het interview.
Bovenstaande recensie bevat uitsluitend mijn persoonlijke en eerlijke mening. | 1pos
|
Het is mijn eerste kennismaking met de schrijver Sam Eastland. Ik vond het verhaal afwisselend spannend. Jammer genoeg was het plot iets wat voorspelbaar. Maar toch goed genoeg voor 4 duimpjes. | 1pos
|
Met dit boek heeft Emma Anna echt een topboek geschreven. Zo een moeilijk, delicaat thema heeft ze omgetoverd tot een prachtig en emotioneel verhaal. Ze heeft heel realistisch alle problemen beschreven waarmee koppels die in dergelijke situatie zitten te maken krijgen. Je krijgt een blik in de gevoelens die dergelijke koppels ongetwijfeld moeten hebben, je kan je er zelfs prima in verplaatsen, ook al zit je zelf niet in dergelijke situatie. Wat heel mooi is, is dat ze vooral heel goed neerschrijft hoe de hoofdpersonages met een groot leeftijdsverschil zich door alle vooroordelen heen moeten worstelen, om daarna ondanks alles zo een mooie liefde te beleven! Ik kreeg de tranen in mijn ogen bij het lezen van dit verhaal. Ik kijk ernaar uit om meer verhalen van deze auteur te lezen! Een dikke 5 sterren voor dit geweldige boek! | 1pos
|
Ik ben nooit zo happig geweest op historische romans, maar Anna Enquist overtuigt mij met 'De thuiskomst' ervan, dat ik dit vooroordeel maar heel gauw moet laten varen (...) Ik heb erg van dit boek genoten en ervan geleerd, dat je een historische roman ook op een andere manier kunt lezen dan ik tot nu toe deed of gewend was.
Prachtig taalgebruik en het leven van James Cook leren kennen door de ogen van zijn vrouw.
Kortom, dank je wel Anna Enquist. | 1pos
|
In dit eerste boek is aan 101 toonaangevende denkers uit onder andere de journalistiek, natuurkunde, technologie, literaart etc. gevraagd een antwoord te geven op de vraag: welk idee, inzicht of innovatie heeft Nederland veranderd – of zal dit in de toekomst gaan doen?
Dat heeft geleid tot een aantal zeer interessante essays van onder andere Neelie Kroes over de ontwikkeling van de EUV-technologie bij een bedrijf in Veldhoven, wereldleider op het gebied van machines die chips produceren. Nooit geweten. Ook de bijdrage van Tijn van der Zant over sociale robots tegenover de militaire robots vond ik bijzonder. Ik geloof graag zijn stelling dat mocht het ooit tot een oorlog komen tussen deze twee soorten robots de sociale robot zal overwinnen. Uiteraard spreekt het ene onderwerp me meer aan dan het andere. De bijdragen van Martijn Kleppe over fotoherkeningssoftware, Hans Bousie over de 3D-printer in de modebranche en Jim Stolze over het plan van prof. Baken tegen de crisis vind ik zeker nog het vermelden waard. Maar eigenlijk zijn alle bijdragen interessant en zet aan tot verder nadenken. Ik ben benieuwd welke centrale vraag Pauline Cornelisse volgende jaar gaat stellen. | 1pos
|
Het boek begint met drie aparte verhaallijnen, het stukje van Nell en Tilly en Nina. Deze verhalen zijn op zich al prachtig om te lezen, en ik heb in het begin dan ook geen idee wat ze met elkaar te maken hebben. Maar daar komt al snel verandering in als je wat verder bent, en dat laat het boek je helemaal niet meer los. Haar eerste boek Wilde bloemen vond ik al een geweldig boek, en daarom hoort ook zeker dit boek in mijn collectie. Ik hoop dat ze ook haar andere boeken gaan vertalen naar het Nederlands, want ik denk dat ik wel kan zeggen dat het dan tot één van mijn favorieten schrijfsters hoort. | 1pos
|
Bibi Boom heeft zichzelf met haar eerste Young Adult thriller absoluut goed gepresenteerd als auteur.
Twee jongeren, Florian en Donna, verwikkelt in een fijne relatie, raken door invloeden van buitenaf verstrikt in een web van schijnwerelden en intriges. Florian komt tijdens een zwak moment in een sekte terecht en laat zich volkomen meeslepen om hun te volgen. Hij is bereid zijn hele leven er voor op te geven. Donna werkt ondertussen voor Florian’s moeder in de modewereld en wordt ook van alles voorgehouden. Florian’s moeder vind het wel goed dat ze niet zo vaak samen zijn en vergt het uiterste van Donna door haar te betrekken bij een grote opdracht. Ondertussen proberen zowel Florian als Donna toch een teken van leven achter te laten voor elkaar, beide blijven zich toch afvragen waarom de ander niks van zich laat horen. De aanwijzingen lopen echter uit op niets. Pas als het bijna te laat lijkt te zijn, ontdekt Donna wat er aan de hand is met Florian en probeert ze Florian’s moeder te overtuigen hem te redden. Samen gaan ze de strijd aan om hem weer los te weken van de sekte, waarvan Florian heilig van overtuigd is , dat die wereld heel gewoon is.
Het verhaal is zo geschreven dat je je als lezer direct mee laat voeren door de hoofdpersoon. Door het verhaal te lezen, krijg je een goed beeld hoe gemakkelijk jongeren in deze tijd beïnvloed kunnen worden terwijl familieleden en vrienden zich machteloos voelen en amper iets kunnen doen. Als lezer wordt je volkomen meegesleept vanaf de eerste bladzijde en teruggaan is niet meer mogelijk. Constant wil je tegen de hoofdpersonen vertellen wat ze moeten doen en welke beslissingen ze moeten nemen. Als buitenstaander denk je vaak ,hoe kan dit jongeren overkomen , waarom doet niemand iets? Maar na het lezen van dit boek, begrijp je zelf echt hoe het zover heeft kunnen komen dat een persoon in een moment van zwakte daar ontvankelijk voor is.
Mooie cover , aparte letterstijl, categorie YA, kleine oplage. | 1pos
|
Dit boek zit boordevol actie en alles speelt zich in razendsnel tempo af. De korte hoofdstukken, telkens afwisselend met naamplaats en tijdstip bovenaan vermeld, nodigen uit om verder te lezen.Er komen veel personages 'voorbij' en verschillende landen van Europa worden aangedaan alsook continenten.
Huurmoordenaar Victor (codenaam:Tesseract) de beste in zijn 'vak' wordt nu zelf opgejaagd maar hij laat zich niet kisten. Doden vallen bij bosjes neer.
Hij maakt kennis met zijn tussenpersoon Rebecca. Hij krijgt ook nog te maken met een evenwaardige tegenstander. Hij neemt wraak op degene die alles in gang gestoken heeft.
Het doet me allemaal een beetje aan James Bond denken. (smile)
Afkomst en verwantschap van Victor zijn onbekend. Laat ik daar nu net nieuwsgierig naar zijn. Wie of wat brengt iemand ertoe om dit 'beroep' te kiezen. Bij de lezer lokt deze mysterieuze man navenant sympathie uit.
Vlotte schrijfstijl van Tom Wood. Na dit debuut ben ik benieuwd naar het tweede deel van deze (voor mij nieuwe) schrijver.
Zal het karakter van Victor uitgediept worden ? | 1pos
|
Spannend verhaal.goed geschreven,erg meeslepend.je wilt weten hoe het zit met de twee zussen die zo verschillend zijn qua karakter en uiterlijk en het einde is geweldig,die zag ik zelf niet aankomen. | 1pos
|
Julia Abbott moet noodgedwongen terugkeren naar haar geboortedorpje Beckford, aangezien haar zus Nel Abbott dood wordt aangetroffen in de poel van het dorpje. Deze poel wordt niet voor niets de Verdrinkspoel genoemd, want Nel is niet de enige die hier om het leven kwam. Een paar maanden hiervoor werden ook al Katie Whittaker, Lauren Slater en nog andere vrouwen in dezelfde staat teruggevonden. Julia heeft al snel door dat dit meer is dan louter toeval. Wat is het mysterie dat rond de poel hangt?
'In het water' is de tweede psychologische thriller van de 42-jarige Paula Hawkins, na haar bestseller 'Het meisje in de trein' in 2015. Dit psychologisch thrillerdebuut zorgde al meteen voor heel wat naambekendheid. Hawkins studeerde filosofie, economie en politiek aan de universiteit van Oxford. Ze heeft als journaliste voor The Times gewerkt, een gerenommeerd Brits dagblad, voor ze begon met het schrijven van fictie (Wikipedia, 2017).
Paula Hawkins maakt gebruik van veel personages. Om de vier pagina’s lees je het verhaal vanuit het standpunt van een van de elf personages, er is dus sprake van een meervoudig vertelperspectief. Dit heeft als gevolg dat ze de personages niet erg goed heeft kunnen uitwerken. Sommige personages zijn onder andere eerder oppervlakkig en hebben geen achtergrond gekregen. Ook al had Hawkins een bladwijzer voorzien met de namen van de personages op, toch was het vooral in het begin moeilijk om het verhaal te volgen. Het is aan te raden om geconcentreerd het boek te lezen, zodat je nog goed weet wie alle personages zijn. Het steeds veranderen van personage zorgt echter wel voor veel variatie in het boek en het houdt het boek ook luchtig. Bovendien kan je je veel beter inleven in de denkwereld van elk personage en begrijp je zo hun standpunt beter.
Ondanks het grote aantal personages is de verhaallijn zeer goed uitgewerkt en bleef het spannend tot de laatste bladzijde. Paula Hawkins onthult systematisch hints die je op het verkeerde been zetten wat leidt tot een schokkend einde. Net als in 'Het meisje in de trein' kwam het verhaal maar moeilijk op gang. Maar eens je met alle personages kennis hebt gemaakt, komt er meer vaart in het verhaal. Hawkins weet het juiste ritme te vinden om de lezer mee te slepen in het verhaal en zijn aandacht te blijven trekken.
Hawkins gebruikt duidelijke en klare taal om de gebeurtenissen te verwoorden. Verder zijn thema’s als liefde, zelfmoord en overspel intrigerend voor veel lezers. In het water spreekt bijgevolg een zeer ruim doelpubliek aan.
'In het water' is een fascinerende psychologische thriller die je geen seconde los laat. Door het grote aantal personages kan het zijn dat het boek aanvankelijk je concentratie opslorpt, maar door het ritme van de gebeurtenissen blijf je aan het boek gekluisterd tot de laatste bladzijde. | 1pos
|
Je bent 13 en je bent per ongeluk getuige van een verschrikkelijke gebeurtenis waarbij je oudere broer een grote rol speelt. Daarna zet diezelfde broer je onder druk dat je het niet mag vertellen, aan niemand. Maar dan wordt een onschuldige jongen opgepakt voor wat je broer heeft gedaan... Wat doe je dan? Tessa de Loo weet knap te beschrijven hoe Michiel met zijn geweten worstelt, je kunt niets anders dan vreselijk medelijden krijgen met hem. | 1pos
|
Vele mensen kijken me raar aan als ik zei dat ik dit een geweldig boek vond. Ik las het voor de eerste keer toen ik 15 was en toen snapte ik niet alles. Nu ben ik ondertussen 18 en heb ik het boek 4 keer uitgelezen en bij elke leesbeurt vind ik het boek beter en beter, het is misschien al een oud boek maar zeker de moeite om eens te lezen. | 1pos
|
Het leugendagboek is een boek waarvan je steeds afvraagt en nu? Het verhaal gaat over een administratief medewerkster die vriendin wordt met de nieuwe lerares muziek. Kort daarna verandert haar leven dramatisch. Haar zoons gedrag verandert, het leven met haar man blijkt niet zo rooskleurig te zijn als de buitenwereld denkt. Hierna wordt haar vriendin vermoord gevonden en haar zoon gearresteerd. Een boek met vele kanten en waard om te worden gelezen. | 1pos
|
Pierre Michon heeft in “Rimbaud de zoon” niet gekozen voor de traditionele biografie. De vorm die hij kiest is uniek. Het perspectief wisselt voortdurend. Michon kruipt in de huid van de alleswetende schrijver, die zich overigens bescheiden opstelt, of richt zich als verteller rechtstreeks tot de dichter of tot de lezer. Ook gaat Michon er vanuit dat de lezers op de hoogte zijn van het werk en leven van Rimbaud. En dat is zeker een pré als je dat bent.
Manoeuvrerend in de marges van de rimbaudiaanse 'Vulgaat', dwz de overbekende foto's, anekdotes en theorieën die voor de lezers van nu het beeld van de dichter bepalen, tracht hij Rimbaud terug te plaatsen in het spanningsveld waaruit zijn revolutionaire poëzie is voortgekomen.
Bij de naam Rimbaud denken wij aan de dood van de alexandrijn (de 'roede', zegt Michon), aan het einde van de taal als transparant communicatiemiddel, kortom aan het boze genie dat taal en wereld definitief uiteenspleet om vervolgens als wapenkoopman zijn heil te gaan zoeken in Ethiopië.
Pierre Michon beperkt zich uitsluitend tot het literaire leven van Rimbaud; het genie Arthur Rimbaud. De vele omzwervingen na de breuk met Verlaine door Europa en Afrika blijven dus geheel onvermeld.
Michon maakt duidelijk dat Rimbaud aanvankelijk de zoon is van voor hem belangrijke personages. Hij is de leerling, maar hij maakt zich successievelijk ook weer los van hen. En hij wil zelf geen opvolger. Niemand mag in zijn voetsporen treden. Hij geeft ‘zijn stekje’, zoals Pierre Michon dat noemt, niet door.
“Rimbaud de zoon” is een bijzonder boek, dat van begin tot het einde boeit. | 1pos
|
Hebban en Atlas Contact waren zo genegen om toch een laatste feuilleton te organiseren voor ons, de die-hard Cazalet fans. Boek 5, Veranderingen, komt half april uit. Dit zal zowel een mooi als triest weerzien worden met alle personages die bijna familie zijn geworden. Hoe gaat het verder met Kitty - de Baronie - Hugh, Rachel, Rupert, Edward, Polly, Clary en alle anderen met wie we al zo lang meeleven?
De prachtige omslagen van de boeken zijn ontworpen door Suzan Beijer grafisch ontwerp. Sinds 1997 is zij zelfstandig grafisch ontwerper. Ze houdt, zoals ze op haar website aangeeft, van papier en de geur van inkt, met een speciale aandacht voor typografie. Ze bedenkt huisstijlen, ontwerpt brochures, jaarboeken, bulletins. Veel van haar werk zijn boekontwerpen, zowel de papieren versies als de epubs.
Uitgeverij AtlasContact heeft Inge Kok gevraagd de boeken te vertalen. In een interview vertelt ze dat ze vaak worstelde om de woordgrapjes en typeringen op een juiste manier om te zetten. 'Door Howards nauwkeurige taalgebruik om mensen loepzuiver te beschrijven is het bepaald geen boek waarvan ik de vertaling even uit mijn mouw schudde' (Waarom Elizabeth Jane Howards Lichte Jaren lezen? Vertaler Inge Kok legt uit op www.athenaeum.nl, 7 juli 2017).
Dit vijfde en laatste boek beschrijft de gebeurtenissen van juni 1956 tot en met december 1958. Het is heerlijk om weer terug te zijn bij de familie Cazalet. Na al die jaren lief en leed te hebben gedeeld, voelt dit boek als thuiskomen bij de mensen die je zo lang hebt gemist. De kinderen uit de eerste boeken Polly, Simon, Wills, Louise, Teddy, Lydia, Roland, Clary en Neville zijn nu zelf volwassen en hebben hun eigen gezin en sores. En hun ouders zijn nu van middelbare leeftijd. De tijd van de familie loopt ten einde. Na het wegvallen van de Baronie en de Generaal beginnen de Cazalets uiteen te vallen. De oorlog is al jaren voorbij. De zeden zijn duidelijk aan het veranderen en de wereld wordt egoïstischer.
Het is duidelijk aan het taalgebruik van de schrijfster te merken dat dit deel veel later is geschreven dan de eerste 4 boeken. Dit deel heeft ze richting het einde van haar leven geschreven en het is in 2012 uitgebracht. Ook Elizabeth Jane Howard is met haar tijd meegegaan. Helaas komt dat de sfeer van het boek niet ten goede. Waar in de vorige verhalen door de lezers gesmuld werd van de prachtige beschrijvingen van de kleding die men droeg, hoe het huis eruit zag, wat er gegeten werd en hoe men zich diende te gedragen, zijn dat soort zaken nu ver te zoeken. De prachtige sfeer die ze altijd wist te creëren ontbreekt. Slechts in een aantal scènes komt weer de 'oude' Howard tevoorschijn. Soms lijken delen zelfs door íemand anders geschreven te zijn. Misschien omdat de schrijfster vond dat ze nog een deel moest schrijven of dat ze inmiddels anders tegen dingen aankeek. Haar eigen leven kende tenslotte ook veel ups en downs. Het is logisch dat je daardoor verandert. Doordat de schrijfstijl zo veel minder poëtisch is, komen de gebeurtenissen veel harder over. Ook de taal die door de personages wordt gebruikt is niet des Howards. We kunnen niet meer wegdromen bij de prachtig beschreven gedachten van Rachel of een bijna volledig recept van de strooptaart van mevrouw Tonbridge. We worden nu met onze neus op de feiten gedrukt.
Is dat erg? Ja en nee. Ja, het likkebaarden bij de prachtige citaten en beschrijvingen uit de vorige boeken, de prachtige karakteropbouw en de totale sfeer die ze altijd neerzette, ontbreekt en is echt een gemis. Wanneer er een stuk komt dat wel weer dit gevoel oproept, merk je dat het zo jammer is dat niet het hele boek zo is. Bijna alsof de schrijfster nog zo veel wilde melden dat de 544 pagina's niet voldoende zouden blijken te zijn. Nee, het is een fijn gevoel dat we toch nog een beetje afscheid kunnen nemen van de mensen die zolang een deel van ons leven zijn geweest. Het zijn geen fictieve karakters, ze zijn mensen van vlees en bloed. Dat is de kracht van de manier van schrijven van Howard. Ze heeft ons in deze serie meegenomen in het leven van de Cazalet familie. Hun successen en hun falen met ons gedeeld. Hun lief en leed open en bloot (voor zover dat bloot kon natuurlijk in die tijd) besproken. We hebben genoten, gelachen, gehuild, frustraties gehad en zijn vol verbazing geweest. Meer kun je niet wensen van een boekenserie. | 1pos
|
Ik was erg benieuwd naar dit boek. Had 'm al een tijdje op mijn
leeslijst staan. Het begin was wat lastig, ik heb echt even door
moeten bijten. Het boek wordt verteld vanuit De Dood. Gaandeweg het
boek kreeg het verhaal steeds meer beeld voor mij. Liesel is een
jong meisje dat door haar moeder naar een pleeggezin wordt gebracht
gedurende de Tweede Wereldoorlog. Haar pleegouders Hans en Rosa
Huberman zijn eenvoudige Duitse mensen. Vooral met "papa" Huberman
ontwikkelt Liesel een sterke band. Hij leert haar lezen, hierdoor
ontstaat Liesel d'r passie voor boeken. Haar bijnaam ontstaat door
de manier waarop Liesel aan haar boeken komt: ze "steelt" ze! Met
haar vriendje Rudy, waarmee ze voetbalt en op het "dievenpad" gaat
, maak je de oorlogsjaren mee. Maar er gebeurt nog meer in huize
Huberman. Door het inlossen van een oude belofte komt er een
onderduiker in huis, de Joodse Max. Onder zijn invloed gaat Liesel
zelf schrijven. Natuurlijk gebeuren er veel meer dingen in dit
boek, maar dit is iets wat je zelf moet gaan lezen. | 1pos
|
In één dag las ik ook deel twee uit over het Ministerie van Oplossingen. De meeste kinderboeken hebben tegenwoordig een thema en daar is niets mis mee, maar soms is het heel fijn om een boek te lezen wat geen thema heeft. Dit is gewoon een fijn avontuur waarin fantasie aanwezig is. Heerlijk.
Het Ministerie van Oplossingen mag niet opvallen, maar ik hoop van harte dat deze boeken dat wel doen, want ik vind ze ontzettend leuk! Vlot geschreven, leuke grapjes en vooral leuke personages. Natuurlijk is het mooi meegenomen dat de kinderen ook nog iets leren over Vincent van Gogh! Ik ben stiekem erg benieuwd naar deel 3 ;) | 1pos
|
Een van de meest succesvolle schrijversduo’s zijn Douglas Preston en Lincoln Child. Hun samenwerking dateert van medio 1995 toen ze met De vloek van het oerwoud debuteerden. Sindsdien worden hun boeken over de hele wereld worden verkocht en gelezen en hebben ze een lange reeks van zeventien uitgaven waarin FBI-agent Aloysius Pendergast een belangrijke rol speelt op hun conto staan. Een aantal van hun boeken is verfilmd en ze hebben diverse prijzen gewonnen. Behalve als duo werken beide auteurs ook solo of met andere schrijvers samen.
In het New Yorkse Museum of Natural History worden de zwaar toegetakelde lichamen van twee jongetjes gevonden. De politie gaat ervan uit dat ze vermoord zijn en stelt, samen met FBI-agent Pendergast, een onderzoek in. Niet veel later komt een bewaker van het museum ook om het leven. Zijn verwondingen zijn identiek aan die van de eerdere slachtoffers en al snel gaat het gerucht rond dat er een monster in het museum huist. Antropologe Margo Green legt een link tussen een expeditie, een afgodsbeeld en de moorden. Maar is ze, samen met de politie en FBI, in staat de moorden een halt toe te brengen?
De vloek van het oerwoud bestaat, afgezien van de inleiding, uit vier delen. In een groot deel van de eerste twee, waarin overigens wel een aantal moorden wordt gepleegd, gaat het vooral over de werkzaamheden die de medewerkers van het museum verrichten. Interessant, maar te uitgebreid waardoor het verhaal te langdradig wordt. Het tempo, en daarmee ook de spanning, neemt ver in de tweede helft van het verhaal zienderogen toe. Dat zijn dan tevens de twee laatste delen van het verhaal. Die zijn daardoor ook het meest intens en zijn voorzien van een aantal plotwendingen. Daardoor is het boek in die fase lastig weg te leggen.
Hoewel in het verhaal een aanzienlijk aantal personages voorkomt, wordt het nergens onoverzichtelijk. Mede veroorzaakt doordat ze later niet of nauwelijks meer terugkeren. Daardoor blijft de lezer vooral gefocust op de belangrijkste personages, die stuk voor stuk intrigerend, en sommigen zelfs bijzonder, zijn. Een aantal van hen komt – gelukkig – terug in later werk van de auteurs.
Over het algemeen is de schrijfstijl aangenaam en leest het redelijk vlot. Een aantal technische uiteenzettingen over de genetica zijn boeiend, maar zorgen er wel voor dat het tempo vertraagt. Soms wordt er zelfs wat te veel op details ingegaan. Wel is te merken, maar dat ligt absoluut niet aan de auteurs, dat de Nederlandse taal veranderd is. Omdat De vloek van het oerwoud in de jaren negentig is uitgegeven, komen de versies uit die tijd nogal gedateerd over. Dat is nu, ruim twintig jaar later, wel even wennen.
Het verhaal eindigt met een epiloog. Deze lijkt overbodig, maar tussen de regels door valt op te maken dat het in feite een aanzet is tot een vervolg. Dat houdt niet in dat De vloek van het oerwoud verdergaat, dat is een afgerond verhaal, maar de personages en mogelijk ook wat in die laatste woorden verteld wordt, gaan in een volgend boek sowieso verder. Maar terugkomend op dit eerste deel uit de reeks, het verhaal heeft een lange aanloop nodig, maar zodra het eenmaal op gang gekomen is, is het niet meer te stoppen. Preston & Child hebben hiermee een veelbelovende start gemaakt. | 1pos
|
Een enkele keer volstaan drie citaten om te vertellen dat een boek een meesterwerk is. Daarom geen uitgebreide recensie over 'Persoonlijk' van Lee Child. Lees de quotes en daarna het boek. Dan zie je hoe actie, spanning, logisch nadenken en humor samen zorgen voor een geniaal boek.
p. 160-1
"Hij kwam naar buiten met gebogen hoofd en een gebogen rug, dubbelgevouwen bij zijn middel, dubbelgevouwen bij de knieën. In fasen strekte hij zich, als een transformer, die eerst een compacte vrachtwagen is, die openklikt, zodat het ene na het andere onderdeel zich ontvouwt tot een actiepoppetje. Hij was enorm. Zijn armen waren langer dan de benen van de meeste mensen, zijn handen waren groter dan een schop, zijn borstkas had het formaat van een olievat, stijf verpakt in een colbert met drie knopen dat de meeste mensen hadden kunnen dragen als regenjas tot op de enkels. Zijn voeten waren zo groot als schuiten, zijn nek was dertig centimeter breed, en zijn hoofd was groter dan een basketbal. Hij had een paar grote flaporen die haaks op zijn hoofd stonden, geprononceerde jukbeenderen, kleine diepliggende oogjes en de kaak van een mensaap. Hij zag eruit als een wassen beeld van een neanderthaler in een museum voor natuurlijke historie, zij het dat hij bleek was en rossig, niet donker. Bovendien was hij twee keer zo groot als welke mensachtige uit de prehistorie dan ook. Misschien was hij wel twee meter tien en woog hij honderdveertig kilo. Misschien nog groter en meer. Hij bewoog met een soort soepele lichtvoetigheid, stappen van anderhalve meter, met rollende schouders, zijn enorme handen losjes bungelend langs zijn zij.
'Jezus christus,' zei Casey Nice.
'Ik denk het niet,' zei ik. 'Geen baard. Geen sandalen.'"
p.20-1
"'Hoeveel scherpschutters zijn er die zo goed zijn?'
Een heel goede vraag. Ik zei: ' Eerlijk antwoord? Bij ons? Zo goed? Ik denk dat we mazzel hebben als we er in elke generatie één bij de SEAL's hebben, twee bij de mariniers en twee bij de landmacht. Op een willekeurig moment in totaal vijf in het hele leger.''Maar je was het net met me eens dat hij niet in het leger zit.'
'Dus daarnaast nog eens vijf van de vorige generatie, nog niet zo lang geleden afgezwaaid, oud genoeg om niets omhanden te hebben, maar jong genoeg om nog te functioneren. Dat zijn de lui naar wie je moet zoeken.'
'Dat zou jij doen? Zoeken bij de vorige generatie?'
Ik zie niet wie er anders voor in aanmerking zou komen.'
'Hoeveel landen zijn er met dit soort mensen?'
'Misschien vijf.'
'Keer vijf mogelijke kandidaten per land, maakt vijfentwintig schutters op de hele wereld. mee eens?'
'Ongeveer.'
'Beter dan ongeveer. Vijfentwintig is op de kop af het aantal gepensioneerde scherpschutters dat bekend is bij inlichtingendiensten over de hele wereld. Denk je dat hun regeringen ze nauwlettend volgen?'
'Vast wel.'
'Dus hoeveel van die vijfentwintig, denk je, hebben op een willekeurige dag een waterdicht alibi?'
Ervan uitgaande dat ze inderdaad nauwlettend in de gaten werden gehouden, zei ik: 'Twintig?'
'Eenentwintig,' zei O'Day. 'Er blijven er maar vier over. En daar zit het diplomatieke probleem.'"
p. 245
"'Waardoor we met een minder efficiënte vijand te maken hebben.'
'Precies.'
'Maar we zouden nog steeds met iemand moeten vechten.'
'Wie niet waagt, die niet wint.'
'Jij zei dat ze niet onbetaald zouden doorvechten. Omdat ze dan werkloos zouden zijn. Jij zei dat ze zouden verdwijnen.'
'Je moet er het beste van hopen, maar je voorbereiden op het ergste.'
'En wat wordt het?'
'Het wordt wat het altijd wordt.'
'En dat is?'
'Iets daartussenin.'" | 1pos
|
Blonde krullen of bruine stekeltjes. Sproeten of een kuiltje in de wang. Dit zijn uiterlijke kenmerken, waardoor anderen zien dat je anders bent. Maar Anders is anders…
Ontmoet in Anders, de jongen Anders. Hij heeft bruin haar en sproeten, houdt van dino’s en heeft een hond. Hij houdt niet van harde geluiden, fel licht en sterke geuren. Wat Anders wel heel fijn vindt is dat hij alles in dezelfde volgorde wil doen. Daar voelt hij zich prettig bij.
Gebeurt het niet in dezelfde volgorde, dan wordt Anders boos of verdrietig en heeft hij even tijd voor zichzelf nodig.
Wat een prachtig verhaal om kinderen duidelijk te maken dat je ook anders kan zijn in gevoel, in beleven. Het zijn niet alleen uiterlijke kenmerken die laten zien dat je anders bent. Na het lezen van het verhaal herkennen kinderen het gevoel van Sam en komen reacties los. In hun omgeving zullen ze wel een kind kennen, die ook niet van harde geluiden en felle kleuren houdt. Het is dan fijn om in gesprek te gaan en dan tot de conclusie te komen dat iedereen anders is…en dat is maar goed ook!
De auteur Sam Loman heeft aan de binnenkant van het boek allemaal mensen geportretteerd, die allemaal “anders” zijn. In het midden is een plekje vrij om jezelf te tekenen. Zo ziet de wereld er helemaal niet saai uit.
'Anders' is een mooi verhaal om in de klas voor te lezen. Iedereen krijgt begrip voor elkaar en het groepsgevoel wordt gestimuleerd. | 1pos
|
Het verhaal gaat over een tweeling die in een wereld leven waarin zij als ‘supermensen’ jagen op onderkruipsels.
Het verhaal doet een beetje denken aan the vampire diaries en the originals. Als je fan bent van die series dan is de Hunters Saga absoluut een aanrader. Het verhaal zou absoluut niet misstaan als serie of film.
De schrijfster heeft me meegenomen in haar alternatieve realiteit, die ondanks de fantasy-elementen, heel geloofwaardig in elkaar gestoken is.
De schrijfstijl is heel toegankelijk en het boek verveelt geen moment. Het was dan ook moeilijk om het weg te leggen. Het boek zit gepakt met spannende scenes. De auteur schuwt duidelijk de moeilijke momenten niet.
Ik werd van begin tot het einde meegenomen in een rollercoaster van verschillende emoties.
Dit boek heeft alles; humor, spanning, horror, drama en romantiek. De dialogen zijn uitstekend en je zult je hechten aan bepaalde personages.
In conclusie: het eerste deel van de Hunters Saga heeft me doen verlangen naar meer. Ik ben dan ook zeer benieuwd naar deel 2. | 1pos
|
James Patterson is al jaren de bestverkopende thrillerauteur van de Verenigde Staten. Of het nu om de boeken in de Alex Cross-reeks gaat, een nieuw deel in de Women's Murder Club of de Private-serie, het Amerikaanse lezerspubliek kan er geen genoeg van krijgen. Zijn samenwerking met co-auteurs zorgt voor een ongekend hoge productie. En als zijn bekende personages niet in een verhaallijn passen, dan helpt zijn creatieve geest hem wel aan iets nieuws. Dat bewijst hij maar weer in Moordweekend.
Vier hartsvriendinnen, Abbie Elliot, Winnie Brooks, Serena Schofield en Bryah Gordon, gaan voor een paar dagen, zonder hun mannen, naar Monaco en Monte Carlo. Hun huwelijken zijn al langere tijd ontsierd door de vele deukjes en de dames hebben snode plannen gesmeed voor deze vier dagen. Er wordt lustig op los geflirt en het duurt niet lang of ze hebben meer dan voldoende mannelijke aandacht om de avond door te brengen. In deze jetsetwereld van sjeiks, wereldsterren, politici en industriebaronnen waar geld nooit een probleem is, vloeit de champagne rijkelijk. Dollend en drinkend belanden ze op een luxejacht waar het feestje zonder schroom en schaamte wordt voortgezet. Tot het plotseling wordt onderbroken door een invasie van een tot de tanden gewapende politiemacht. Op de kade liggen in een auto twee dode mannenlichamen, de dader moet zich op het jacht te bevinden.
De vriendinnen worden gearresteerd en met een aantal sporen als bewijs veroordeeld tot een jarenlange opsluiting. Abbie blijft als enige haar schuld ontkennen en begint een hopeloze en kansloze strijd tegen een even onzichtbare als sterke macht.
De kenmerkende schrijfstijl van James Patterson, nu met co-auteur David Ellis, is voor zijn fans algemeen bekend: korte kernachtige zinsopbouw in hoofdstukken die amper twee paginas bedragen. Tel daarbij zijn prettige schrijfstijl en de rest van het succes komt voort uit de verhaallijn.
Moordweekend heeft een plot met een flitsende start die vergelijkbaar is met de acceleratie van een Formule 1-wagen. In no time op topsnelheid. Die snelheid wordt feilloos vastgehouden en gecombineerd met de ontelbare acties die op de vriendinnen een onuitwisbare indruk maken en grote impact hebben. Naast de vele hoofdstukken, is het verhaal onderverdeeld in vier boeken. Ieder boek vertelt een volledige fase van dat verhaal. Lezers kunnen gerust zijn, deze vier boeken zijn in de omslag van Moordweekend gebonden. Patterson besteedt veel en intensieve aandacht aan de emoties bij Abbie als zij erachter komt hoe hopeloos haar situatie is. Dit gaat zo intens en met zoveel inlevingsgevoel dat lezers hierin worden meegezogen en het haast zelf meebeleven. Hij vermengt op subtiele wijze verschillende subgenres. Een stukje legal thriller met een flinke dosis list en bedrog wordt vermengd met een ware politiethriller, ingekleed met intimiderende verhoortechnieken. Door de emoties die daarbij loskomen blijf je als lezer onlosmakelijk verbonden met het boek. Het vroegtijdig neerleggen of stoppen met lezen is geen optie.
Als je dat als auteur teweeg kunt brengen dan hoor je bij de hele grote. En ondanks dat James Patterson sommige boeken uit zijn oeuvre beter niet had kunnen schrijven, geldt dit voor Moordweekend zeker niet. De hand van de meester is duidelijk aanwezig en dat maakt hem tot wat hij is, een groot verteller met een eindeloze fantasie die, ondanks zijn astronomische oeuvre, nog steeds veel verrassends in petto heeft! | 1pos
|
In deze lijvige roman schetst Grandes een beeld van de tijd rond de Spaanse burgeroorlog in Madrid. Manolita is een jong meisje, een beetje een buitenbeentje die zich verre van politiek houdt. Als haar vader overlijdt en haar stiefmoeder gevangen wordt genomen vanwege diefstal, neemt zij de zorg over haar broertjes en zusjes op zich. Door het Franco-regime wordt haar alles afgenomen: de winkel van haar vader en haar ouderlijk huis. Ze ziet zich daardoor genoodzaakt haar twee stiefzusjes Isabel en Pilarin naar een kostschool te brengen.
Haar broer Antonio zit in het verzet, en om hem een plezier te doen, brengt ze boodschappen over en weer naar zijn kameraad Silverio die gevangen zit in de Porlier. Tegen haar verwachting in vindt Manolita hem steeds leuker en hij wordt de liefde van haar leven. Door de dictatuur die heerst in Spanje weet je niet wie je vriend of je vijand is, een verrader is somsl dichterbij dan je denkt.
Grandes weet je vanaf het begin te boeien want het verhaal is uit het leven gegrepen. Elk hoofdstuk is geschreven vanuit het perspectief van een van de vriendengroep waarin Manolita en Antionio zich bevinden. Daardoor krijg je inzicht in de karakters van de personages. Het verhaal is chronologisch vertelt, maar in de hoofdstukken zelf wordt steeds teruggegrepen naar begin van de vorige eeuw, dat maakt dat je inzicht krijgt in de keuzes die mensen maken.
Voor mensen die niet van dikke boeken houden is ’De drie bruiloften van Manolita’ misschien even doorbijten (700 pagina’s) maar toch zeker de moeite waard. | 1pos
|
Dit is dan een zogenaamd jeugdboek, maar dat maakt helemaal niets uit. Een goed boek, net zo sober geschreven als "Boven is het stil". Lezen! | 1pos
|
De ondertitel van Zondagskind van Judith Visser: alsof opgroeien niet lastig genoeg is, is een bondige samenvatting van het boek. Jasmijn groeit op in Rotterdam, is extreem verlegen, is het liefst op zichzelf en krijgt van veel drukte zware migraine-aanvallen. Haar moeder accepteert haar volledig zoals ze is en beweegt vaak met haar mee. Aan dat meebewegen zitten grenzen; Jasmijn moet naar school, ze moet haar hond thuislaten, ze moet saaie vakken volgen. Allemaal dingen die volgens de wet moeten en Jasmijn het gevoel geven opgesloten te zitten. Ze wil vrij zijn, vliegen als een vogel.
Autisme was in de tijd dat Jasmijn naar school ging nog onbekend, het schoolsysteem was niet passend. Judith Visser heeft zelf het syndroom van Asperger en het boek is gebaseerd op haar ervaringen. Het boek geeft inzicht in de wereld van Jasmijn en de normale Jasmijn die ze zou willen zijn.
Het boek heeft een optimistische toon, Jasmijn probeert het leven zoveel mogelijk naar haar hand te zetten en volgt op school haar eigen schoolopleiding: ze gaat niet naar de les, maar leest boeken die zij interessant vindt. Door het begrip van haar moeder, het ontstaan van een echte vriendschap en de ruimte die zij neemt op school lukt het haar om uit de kooi te vliegen.
Een indrukwekkend boek dat je in een keer uit wilt lezen. | 1pos
|
Ik heb het boek in 2006 al gelezen en toen in één adem uitgelezen. Wat een verhaal! En ik zal nooit meer iets zeggen in de trant van: mijn.... medemens. Hoe Karin Spaink daarover verhaalt, drukt je wel met de neus op de feiten: de onbewuste zelfgenoegzaamheid die uit dat woord "medemens" spreekt, was voor mij een echte eye-opener. | 1pos
|
Fiona: Stoer, sterk en een beetje gestoord met lekker droge humor.
Leest vlot weg en heeft niet al te lange hoofdstukken, wat ik altijd wel fijn vind. Zeker als ik tussendoor eventjes tijd heb om te lezen.
Het verhaal
In de plaats Cyncoed, bij het Llanishen reservoir, is een oude vrouw overleden. Tijdens het leeghalen van haar schuur wordt er in een vrieskast iets vreemds gevonden. Bij nadere inspectie blijkt het een menselijk been te zijn, compleet met roze pump.
Tijdens de zoektocht naar de andere lichaamsdelen worden er lichaamsdelen van een tweede slachtoffer gevonden.
Fiona en haar collega's gaan op zoek naar het verband tussen beide vermoorde mensen.
Met Fiona verloopt dit onderzoek niet altijd volgens de regels. Hierdoor komt Fiona een aantal keren in benarde situaties terecht.
Fiona lijdt aan het syndroom van Cotard. Een syndroom waarbij degene die het heeft denkt dat hij dood is of bepaalde lichaamsdelen mist en last heeft van psychoses. Een syndroom kan ontstaan door een hersenbeschadiging of traumatische ervaring. Voor zover Fiona weet heeft ze geen hersenbeschadiging. Van traumatische ervaringen weet ze niks. Ze is als peuter achterin een auto achtergebleven. De auto van de man die haar samen met zijn vrouw heeft opgenomen in hun gezin als zijnde hun eigen dochter.
Wie haar echte ouders zijn en hoe ze in die auto terecht is gekomen weet Fiona niet.
Ook hiernaar gaat ze in dit boek op zoek.
Ze heeft een relatie met haar collega David 'Buzz' Brydon. Wonder boven wonder accepteert hij haar vreemde persoonlijkheid.
Fiona heeft een vreemde band met haar baas Rhiannon 'ijspegel' Watkinson. Een stugge, norse vrouw die altijd veel kritiek heeft op iedereen. Fiona probeert haar met haar opmerkingen wat op stang te jagen, maar bereikt hiermee blijkbaar het tegenovergestelde: Watkinson lijkt Fiona wel te mogen.
Lees mijn complete leeservaring op http://yana81.blogspot.nl/2014/03/fiona-in-koelen-bloede-harry-bingham.html | 1pos
|
Wat een geweldig boek weer!
Een geweldig spannend, doch gruwelijk verhaal en je wilt maar één ding; zo snel mogelijk naar het einde! Eenmaal daar aangekomen wou je dat je nog niet zo ver was, want nu moet je weer veel te lang wachten op de nieuwe verhoef.
Esther is toch één van mijn favoriete schrijfsters, haar boeken lezen zo heerlijk weg, ik hoop dat ze nog héél lang blijft schrijven! | 1pos
|
‘In de Andes weven indianen al eeuwen lang hun kleding met felle kleuren in allerlei kunstige en symmetrische patronen. Ze zorgen er echter altijd voor dat er een fout in de symmetrie wordt gemaakt omdat perfectie volgens hen is voorbehouden aan de goden’
Zomaar een citaat uit ‘Lieve Mens, Wees wat je Bent!’ van Dirk van de Glind. ‘Een boek om langzaam te lezen’, zo luidt de ondertitel. En dat is precies wat het is, een boek om per hoofdstuk te lezen en op je in te laten werken. Dit stimuleert tot (zelf-)onderzoek! Van de Glind is docent levensbeschouwing en schrijft over de meest essentiële dingen in het leven. Als een ware filosoof schotelt hij vraagstukken voor die dwingen tot kritisch speurwerk in jezelf. Maar ook tot verwondering. Wordt stil en durf naar binnen te kijken is zijn motto.
Levensvragen, zingeving, identiteit (wie ben ik, wat wil ik?) en niet te veronachtzamen: levenskunst, dàt zijn de gespreksthema’s. Hoe word je werkelijk gelukkig? Hoe ontstaat boosheid en jaloezie, schuld en schaamte? Waar komt het kwaad vandaan? Zomaar wat vragen waar je uren over kunt peinzen en discussiëren. Van de Glind helpt je er bij. Hij neemt je aan de hand en laat mogelijkheden zien. Dit doet hij door heldere zinnen die in alle eenvoud veel wijsheid bevatten. ‘Je bent niet je ego. Je ego is in dienst van jou’. Slechts een paar woorden, maar zo veelzeggend. Geen kant en klare oplossingen, maar overdenkingen.
Realistisch is de auteur beslist. Hij geeft de lezer mee dat bij alles wat hij beweert, eigenlijk ‘volgens mij’ zou moeten staan. Dit wordt halverwege het boek nogmaals herhaald. Gebruikmakend van metaforen en voorbeelden uit zijn eigen leven, zodat het aangenaam leesbaar is. Hier en daar worden Bijbelse teksten toegepast, deze worden voorbeelden uit Het Oude Boek genoemd en zijn allerminst storend voor eventueel niet gelovigen. De tekeningen in het boek zijn in zwart/wit en niet hoogstaand, maar verduidelijken de tekst. Perfectie is tenslotte voorbehouden aan de goden!
Lieve Mens, Wees wat je Bent! Heeft als centraal thema: durf te zijn wie je in essentie bent. Het is een oproep tot authentiek leven. Vooral geschikt voor pubers en jong volwassenen, maar zeker ook volwassenen kunnen hier hun voordeel mee doen. Hmmm, wanneer ben je eigenlijk volwassen? Het zou een goede vraag kunnen zijn voor het vervolg wat al in de maak is: Lieve Mens, Lééf wat je Bent! Hierin zal de ontwikkeling van het ego en het daaruit voortvloeiende verkeerd begrepen eigenbelang worden belicht. | 1pos
|
Normaal ben ik niet zo van de korte verhalen, maar wat Adam Johnson doet in ‘Als het lot lacht’ is niets minder dan geweldig. De manier waarop hij fantasie en werkelijkheid bij elkaar doet komen, waarop hij de kracht van liefde en verdriet neerzet en hoe hij je mee laat kijken in het leven van de personages is ronduit fantastisch. Johnson laat wederom zien wat een prachtige verhalen hij kan maken en hoe een boek je tot in het diepst van je ziel kan raken. Mooi geschreven, niet al te gecompliceerd en net als ‘Gestolen Leven’ wonderlijk goed vertaald. | 1pos
|
Titel : Diep in december
Auteur : Patrick Conrad
Uitgeverij : Uitgeverij Vrijdag
ISBN : 978 94 6001 631 8
Film noir, roman noir, thriller noir … ik hou er zo van. Een donker gewaad dat mooi gesluierd ligt op de duizenden woorden die een verhaal rauw maken en een zwaarmoedig gevoel geven.
Op de prachtige zwart-wit getinte cover staat in het oudroze ‘roman noir’. Ontkennen doe ik het niet, dit verhaal deint inderdaad tussen een roman en een thriller.
‘Haar vormeloze benen vertoonden zwarte en paarse vlekken en door de scheuren in haar nylonkousen puilden gistende vleesblazen naar buiten als zwammen op een boomstronk.’
Theo Wolf, 60 jaar en ex-politie inspecteur is na een gevangenisstraf aan de slag bij Rat-O-Kill. Wanneer hij, na zijn korte opleiding als rattenvanger, een opdracht krijgt in een leegstaand pand ontdekt hij het rottende lijk van een dame. Haar hoofd in een plastiek zak en op de achtergrond de tonen van ‘Deep in December’. Zijn politiebloed borrelt. Met behulp van Lybaert, de bewoner van het pand aan de overkant graaft hij een weg naar het verleden. De weg leidt hen, via een medewerker van de wasserette CleanMatic, naar nachtclub Star Trek. Komt Wolf uiteindelijk te weten wie de dame in kwestie is ? Wat heeft de grote brand van 1967 in de Innovation te maken met haar ? En wie is nu in godsnaam de zakkenmoordenaar ?
‘Ze zijn nooit ver, de doden, en ze luisteren omdat ze tijd in overvloed hebben.’
Dit boek bevat tientallen quotes die één voor één te koesteren zijn. Wat hou ik toch van Wolf èn vooral ook van de manier van schrijven van diens bezieler . Naast de moorden gaat dit boek over zoveel meer. Meermaals heb ik zinnen gelezen en herlezen. Het boek dichtgeslagen en mijmerend uit het raam gekeken. Heb ik nagedacht over de woorden, over de zinnen. Telkens weer sijpelden ze zo door naar mijn brein om nadien hun spoor te vinden naar mijn hart.
Er zijn in deze huidige maatschappij vele mensen zoals Theo Wolf. Eenzamen, verstotenen, onbegrepen personen omdat de wereld en de medemens niet strookt met hun gedachtegang. Of is het omgekeerd, heeft deze wereld nog oog voor zijn medemens, kunnen wij nog op een respectvolle manier omgaan met elkaar ? Hebben we het lef nog om onze eigen mening te uiten ? Of lopen we liever mee in het rijtje … als een kuddedier ?
‘Diep in december’ toont wat voor verdriet of pijn er schuilt achter een masker. We dromen of leven soms in een dubieus bestaan om de harde realiteit te ontvluchten. Sommigen kruipen dagelijks uit hun bed om te overleven, elke keer weer dat gevecht om een beetje waardering. Elke avond met dat lege gevoel in bed kruipen, hopend op een betere dag, een warm gevoel.
Conrad gebruikt vooral in het begin van het boek lange, uitgebreide zinnen van soms wel 3 tot 4 regels lang. Dat schrikt af, maar geleidelijk aan wen je aan zijn schrijfstijl en duikt die drang tot uitweiden stelselmatig weg. Dat de auteur tevens ook kunstenaar en filmmaker is merk je. Deze vaardigheid komt de enscenering enkel maar ten goede, want dit verhaal steunt niet enkel op de prachtige taal of de karaktervolle personages. Neen, ook qua plaats -en ruimtebeschrijving is de auteur subliem te werk gegaan. Als bewoner van Zwijndrecht ken ik Antwerpen best heel goed en kan ik me de straten en locaties best duidelijk voorstellen. Iedereen kent in een grote stad wel een iets minder koosjere stationsbuurt of een achterbuurt waar veel leegstaande panden zijn. De auteur beschrijft de taferelen zo puur en gevoelig dat als je dit verhaal leest ook de muffe geur, de verdorvenheid, … bijna kan ruiken, kan aanvoelen.
‘Diep in december’ is een krachtig, emotioneel boek over een man die warmte zoekt en vindt. Voor eeuwig. | 1pos
|
Ik hou van de boeken van Gregg Hurwitz maar ik kan je alvast verklappen dat ik ‘De rekruut’ echt het beste boek in de serie is. Evan Smoak werd in de vorige twee boeken al steeds menselijker, maar in dit boek is dat al helemaal het geval. Je merkt duidelijk dat hij van moordmachine en geheim agent naar een persoon met gevoelens gaat. Dat is voor hem een hele les, maar dat maakte het voor mij, naast alle actie, toch echt wel asl een nog toffer boek dan de vorige twee in de Orphan X serie.
Waar je in de vorige boeken echt meer las over Evan’s klussen als de Nowhere Man, is dit boek echt gefocust op zijn leven als Orphan X. Er zitten wat onthullingen in over hem, maar ook over de achtergrond van het Orphan programma met één hele duidelijke onthulling waar ik echt niets over zal verklappen. Natuurlijk zit er ook in dit boek een flinke dosis actie en moord, maar de menselijke toon overheerst toch echt wel.
Aan het einde moest ik zeker weten een traantje wegpinken en toen ik deze recensie ging schrijven, vroeg ik me af of er nog een deel komt. Op de site van Gregg Hurwitz staat niets vermeld en op zich is dat ook wel logisch, want er zit een vrij duidelijk einde in dit boek. Maar dat neemt niet weg dat ik zelf nog helemaal niet klaar was om afscheid te nemen van Evan Smoak. Ik wil meer van hem weten en zou echt nog wel willen weten hoe het hem in de toekomst vergaat. Ik weet niet of ik dat zelf moet gaan invullen of dat Gregg Hurwitz uiteindelijk misschien nog plannen heeft voor een vervolg (op welke manier dan ook….), maar voor nu is dit het einde.
En dat vind ik jammer! Ik heb zo onwijs genoten van deze serie. De eerste twee boeken (Orphan X en de Nergensman) kregen van mij al vier sterren, dus het is geen verrassing dat dit boek vijf sterren krijgt. Als je van Jack Reacher en The Bourne boeken houdt, dan is deze serie echt een aanrader.
‘De rekruut’ van Gregg Hurwitz is als afsluitend deel van de Orphan X serie de beste in het rijtje. Er zit genoeg actie in om het spannend te houden, maar Evan Smoak wordt ook een flink stuk menselijker en dat maakt het helemaal tof om te lezen. Ik ga Evan Smoak missen! | 1pos
|
Freek van Kraaikamp (1985) heeft tien jaar een carrière gehad binnen de recruitment. Tegenwoordig werkt hij als loopbaancoach en zet hij zijn kritische geest in tijdens het schrijven van columns en boeken. Tot de club failliet ging, was Van Kraaikamp jarenlang supporter van FC Haarlem. Hij stond regelmatig tussen zijn vrienden op de tribune en naar eigen zeggen waren dit de meest 'vormende jaren van zijn leven'. Zijn debuutroman Elitepauper (2018) is gebaseerd op deze tijd, en gaat in het bijzonder over de rauwe voetbalcultuur, de loyaliteit, de vriendschappen en de wereld waarin mannen veel drinken en vechten.
De roman gaat over een man die in twee verschillende werelden leeft. Overdag maakt hij carrière en omringt hij zichzelf met 'taakjesmensen' en in de nacht verandert hij in een hooligan. De nachten zijn lang en heftig als de jonge hoofdpersoon samen met zijn 'broeders' op de vuist gaat met andere mannen. Maar zelfs in de meest rauwe periodes van het leven kunnen ze elkaar niet laten vallen. Wanneer iets tegenzit, staan ze naast elkaar. Mocht je dit niet doen, word je gedwongen uit de groep te gaan. Toch kan het hoofdpersonage uit de roman dit leven niet lang volhouden. Langzaamaan neemt de angst zijn leven over en wordt het voor de jonge man steeds lastiger om zichzelf op de been te houden.
Van Kraaikamp heeft de wereld van zijn personage levensecht beschreven. Het wordt de lezer al snel duidelijk dat de schrijver bepaalde gebeurtenissen in de roman zelf heeft meegemaakt, zoals de vechtpartijen. Van Kraaikamp beschrijft bijvoorbeeld gedetailleerd welke fases een goede vechtpartij heeft en hoe het voelt als je een keer verliest. Een goede romanschrijver vergroot echter bepaalde aspecten in het verhaal of blaast eigen belevenissen enigszins op om het effect groter te maken. Met deze techniek heeft Van Kraaikamp de rauwheid van het leven van zijn personages op een effectieve manier benadrukt. De heftige passages en rauwe dialogen zullen niet bij iedereen in de smaak vallen, maar het past wel bij het beeld van de roman. Bovendien is Van Kraaikamp er in geslaagd om de lezers bij de wereld van zijn personages te betrekken. Zijn schrijfstijl werkt daaraan mee: direct en zonder opsmuk vertelt de hoofdpersoon zijn waarheid over het leven.
Het geweld in het boek is een metafoor voor iets groters in het leven, namelijk het gevoel dat je wilt ontsnappen aan de banaliteit ervan. Het hoofdpersonage van de roman voelt dat hij in zijn leven geen kant meer op kan en in zijn hoofd is er geen ruimte meer voor reflectie. Toch heeft Van Kraaikamp een personage beschreven dat wel hunkert naar enige zelfreflectie. Wanneer een meisje de ‘allemansvriend’ confronteert met lastige levensvragen, vormt dit een mooi keerpunt in de roman. Maar of de jongen echt tot inzicht komt, is natuurlijk de vraag.
Elitepauper is onder andere door het onderwerp en de thematiek een opvallend boek. Wellicht zullen mensen het verhaal te rauw en hard vinden, maar andere zullen de eerlijkheid en de schrijfstijl juist waarderen. Van Kraaikamp is er in ieder geval in geslaagd om een wereld te creëren waar vele mensen niet veel over weten, maar waarin echt geleefd wordt met alle mooie en lastige momenten meegenomen. Het is een bijzonder boek, met vaart geschreven en de belevenissen van de personages zullen niet snel worden vergeten. | 1pos
|
In het verhaal over de kersenoogst staan de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog in Noord-Amerika centraal. De mannen zijn naar het front in Europa om in het leger te dienen, met als gevolg dat er te weinig mannen zijn om te helpen met plukken. Daardoor wordt er geen geld verdiend en leven Kate, haar familie en de rest van de mensen uit het dorp in armoede. Er wordt geruild in plaats van verkocht en met name de moeder van Kate is de wanhoop nabij.
Dan komt er een voorstel om de Duitse en Russische krijgsgevangenen aan het werk te zetten om de kersenoogst binnen te halen. Kates moeder haalt haar vader over om eraan mee te doen. De oogst begint en de kersen worden binnengehaald. Karl komt op de boerderij, een Duitse krijgsgevangene die leraar wiskunde is. Hij geeft bijles aan Kate en je zou verwachten dat van het een het ander komt. Kate’s moeder denkt dat ze een affaire hebben, maar niets is minder waar.
Daar geeft auteur Lucy Sanna een hele bijzondere wending aan het verhaal, want de aandacht gaat dan uit naar de gevoelens van de moeder van Kate. Kate is namelijk helemaal niet verliefd op die aardige Duitse leraar, maar op Carl. Carl woont in de buurt maar is rijker, komt uit een ander milieu én hij is een student. Allemaal zaken waardoor een relatie ook geheim moet blijven voor haar ouders.
Kate is niet op haar mondje gevallen en wil ook graag studeren, daar spaart ze voor. Carl heeft echter na een felle discussie met Kate besloten om een officiersopleiding te gaan volgen. Hierdoor wordt het klassenverschil nogmaals benadrukt, want de broer van Kate moest zonder opleiding gewoon het leger in.
Later in het verhaal komt de broer van Kate terug, hij is zwaargewond en heeft last van een oorlogstrauma. Voor de oorlog begon zou hij trouwen met de beste vriendin van Kate, maar de oorlog heeft alles kapotgemaakt. Ook de liefde. De spanningen lopen op en de romantiek en lichte erotiek die tot nu toe aanwezig waren, gaan over in een soort thriller. Hoe erg iedereen ook zijn best doet om de krijgsgevangenen bij de broer van Kate vandaan te houden, als er op een dag één ontsnapt breekt de hel los.
De kersenoogst is een heerlijke roman met een einde dat als een kers op de taart is. Een boek om in te verdwijnen en ook om van te leren. Misverstanden, klassenverschillen, oorlogstrauma’s en armoede; thema’s en indirecte gevolgen van de Tweede Wereldoorlog in Noord-Amerika die voor veel mensen onbekend zijn geweest. Een mooi onderwerp om over te lezen. | 1pos
|
Nondeknetter zeg! Zo eens in de zoveel tijd heb je er eentje. Zo'n boek dat op je af komt stormen als een ontspoorde TGV met groot licht in de ogen van een kansloos onbeweeglijk konijntje. En in deze vergelijking ben jij 't konijntje...
Of 't haasje. Want er is geen ontkomen aan. Kluis 21 grijpt je, zoals een boek ook eigenlijk behoort te doen, vanaf hoofdstuk één ongenadig bij de strot en blijft dan net zo lang en steeds harder knijpen totdat je het uit hebt. En knijpt daarna nog eventjes lustig door.
Het is het eerste boek dat ik lees van de heren Roslund en Hellström (hun tweede) maar zeker niet 't laatste! Rauw en direct is hun stijl. Actueel en schrijnend hun thema. Schaamte en corruptie, spijt en wraak, woede en machteloosheid tegen een achtergrond, of is het voorgrond, van vrouwen- en drugshandel in Stockholm. | 1pos
|
Goed. Op zich ben ik niet echt iemand die dit soort boeken leest. Ik ben 13 en ik lees meestal 15+ boeken. Maar heel toevallig was Marcel van Driel in de Donnar in Rotterdam, op het moment dat ik er ook was. Ik heb het boek toen voor mijn zusje van 10 gekocht, voor kerst. Ze heeft het boek in 1 keer uitgelezen en een week later was de hele serie erdoorheen. Dus ik dacht, ik ga het ook maar proberen. En het was zeker de moeite waard. Ik ben nu bezig in deel 3. Het is echt een heel erg leuke serie!!! | 1pos
|
In 1931 keert Karen Blixen terug uit haar geliefde Afrika en probeert een nieuw leven op te bouwen in haar geboorteland Denemarken.
De Barones, zoals Karen Blixen genoemd wil worden, creëert haar eigen wereld die ze vormt door excentrieke verkleedpartijen, feesten en het steeds terugkomende ritueel, het Maanfeest.
Fru Carlsen wordt de nieuwe huishoudster op Rungstedlund, het imposante familielandgoed (voormalige woning van de Deense dichter Johannes Ewald) waar Karen nu woont.
De aankomst van Caroline Carlsen en haar zoontje Nils op Rungstedlund is een mooie intro van Het huis aan de Sont.. Opgehaald vanaf het station door Alfred Pedersen; deze keer in de hoedanigheid als chauffeur, Clara Svendsen, secretaresse van Karen Blixen en herdershond Pasop.
Caroline Carlsen wordt ingewerkt door de vertrekkende huishoudster. Er vormt zich, ondanks het standsverschil en nukken van de Barones, genegenheid tussen beiden, waarbij de wederzijdse liefde voor Carolines zoontje Nils een grote rol speelt.
In Het huis aan de Sont vertelt Dolores Thijs het verhaal van Caroline Carlsen, huishoudster van Karen Blixen. Het boek boeit mij vanaf het begin. Op een bijzondere manier wordt beschreven hoe Caroline, Fru Carlsen, haar leven op het landgoed heeft ervaren.
De grilligheid van haar werkgeefster, het contact met de andere personeelsleden en verschillende gasten; maar ook de sfeerbeschrijving van de omgeving en het landgoed zelf zijn beeldend.
In een nawoord legt Dolores Thijs uit hoe ze in contact kwam met Caroline Carlsen, er een unieke vriendschap ontstond en Carolines verhaal heeft opgeschreven.
Ook is er een korte biografie van Karen Blixen, schrijfster van verschillende bundels maar vooral bekend van Out of Africa, opgenomen.
Een intrigerend en uniek geschreven verhaal dat een indrukwekkend beeld geeft van een trouwe huishoudster en haar beroemde, maar nukkige werkgeefster. | 1pos
|
Titel : Adem – Tsunami
Auteur : Nico De Braeckeleer
Uitgeverij : Bakermat
35 jaar geleden was er Black Season waardoor er nu, in 2165, geen sprake meer is van bedrijven, auto’s, vliegtuigen, … Het milieu is letterlijk een ramp. Leven is overgeschakeld naar trachten te overleven. Skye verblijft samen met zo’n 500 andere mensen in een nederzetting in Noord-Brussel. Jazz daarentegen woont samen met zijn zwaar zieke moeder in Le Havre. Het is een dagelijks gevecht tegen honger, tegen uitputting, tegen anderen. Een inval in het kamp van Skye kent desastreuze gevolgen. En Jazz gaat na het overlijden van zijn moeder op zoek naar Civitas, de plaats waar je volgens zijn vader een leven kan leiden zoals voor de klimaatverandering. Op de verkeerde plaats en verkeerde tijd komen deze twee volhardende tieners met elkaar in contact. Samen zijn ze sterker dan ooit maar oppassen blijft de boodschap, want het gevaar loert van uit alle hoeken.
‘De toekomst is aan diegenen die het verleden achter zich kunnen laten en hun vleugels durven spreiden!’
Het boek kent twee delen : ‘Huiveringen’ en ‘Tsunami’. Elk hoofdstuk heeft op hun beurt een titel die de nieuwsgierigheid wekt. Je rolt vanaf de eerste bladzijde in het leven van Skye en Jazz. Deze twee verhaallijnen vloeien gemoedelijk aan samen. In het begin komt er veel informatie op je af waardoor de twijfel om verder te lezen soms toeslaat, maar na enkele pagina’s zit je helemaal in de flow van het verhaal.
De hoofdstukken zijn kort en krachtig. Dàt in combinatie met de vurigheid van het verhaal maakt van ‘Adem’ een regelrechte pageturner. Het is haast ondenkbaar om niet in de ban te geraken van één van de personages. Ze spelen zeer mooi op elkaar in en vormen een prachtige symbiose. De gedrevenheid van zijn spelers is haast tastbaar. Nico De Braeckeleer weet perfect hoe hij de emoties van zijn personages tussen de actie door moet verwerken. De frustraties alsook het verdriet waar zij met te kampen hebben heeft de auteur prachtig gerealiseerd. De haat die uitgaat van de antagonist doet je haast zelf bibberen en beven. Hij weet als geen ander om de spanning met een mooi ritme op te drijven.
‘Een golf van angst spoelde over hem heen en verkilde hem. Hij kneep zijn vuisten en ogen tegelijk dicht, wachtend op de pijn die de scherpe tanden van het roofdier zou veroorzaken in zijn hals. Het gehijg van de hyena klonk oorverdovend luid in zijn oor.’
De vlotte conversaties en begrijpbare taal zorgen er voor dat het een zeer toegankelijk verhaal is. ‘Adem’ gaat niet enkel over een zoektocht naar een betere wereld, naar een plaats waar het veilig is. Naast de typische YA kenmerken behandelt De Braeckeleer ook zwaardere thema’s zoals misbruik, klimaatverandering, verlies van overledenen. Hij beschrijft alles to the point, zonder veel details vrij te geven weet je exact wàt er effectief gaande is.
Opmerkelijk is dat deze dystopische Young Adult zich afspeelt in België. Dat ervaarde ik zeker als een pluspunt. Een andere grote positieve bijkomstigheid is de meligheid die achterblijft, vaak kunnen YA’s best wat klef overkomen. Okee, er is wel sprake van enige verliefdheid, maar dat is in dit verhaal momenteel nog een bijzaak. De actie en het verderf kennen een meer prominentere rol in dit soms toch wel donker verhaal.
‘Tsunami’ is de eerste in de ADEM-reeks. En ik geef eerlijk toe, ik kijk reikhalzend uit naar ‘Ijs’ ! | 1pos
|
Een boek dat je moet ervaren,aanvankelijk nogal zoet geschreven .Maar eenmaal eraan begonnen kan je,t niet meer loslaten.Met een zeer onverwacht slot. Mooi ,maar triest boek. | 1pos
|
Wanneer Sonia vroeg in de herfstochtend op weg is naar haar werk in Southhampton is ze volmaakt gelukkig terwijl ze over de landweggetjes rijdt. Ze kan dan niet weten hoe kort dat gevoel maar zou blijven duren...
Helen Grace is die ochtend ook op weg naar haar werk, ze rijdt veel te hard en kan ternauwernood een tegenligger ontwijken. Ze kan nog net op de weg blijven en ziet meteen daarop een vrouw op de rug op het wegdek liggen. Ze is zwaargewond en wanneer ze langs de stervende vrouw knielt, is het Helen al snel duidelijk dat het om een koelbloedige moord gaat.
Maar waarom deze vrouw het slachtoffer is, is een raadsel.
Een paar uur later wordt er in het winkelcentrum een apotheker gedood, terwijl hij nog klanten in zijn zaak had. Waarom worden er getuigen levend achtergelaten door de moordenaar? Is het niet belangrijk wie hem ziet?
Terwijl Helen nog kampt met de psychische gevolgen van een valse beschuldiging die haar een gevangenisstraf opleverde en ze haar plaats als leider van het team weer terug moet vinden, maar bovenal het vertrouwen weer moet vinden van haar collega's, wordt ze ook nog eens tegengewerkt door een behoorlijk eigenwijze en egoïstische journaliste die alleen op haar eigen gewin uit is.
Wat een heerlijke schrijfwijze hanteert deze auteur: lekker korte hoofdstukken, natuurlijke dialogen van levensechte personages. Hierdoor ontstaat een heel hoog tempo en dat is wel zo prettig omdat deze moordtocht zich binnen slechts vierentwintig uur afspeelt!
De personages groeien en hierdoor begrijp je tijdens het verder lezen meer van hen dan je voor mogelijk had gehouden in het begin. | 1pos
|
Wow.. Spannend! Het zal je maar gebeuren! Levend begraven worden, brr! Zou meteen de vriendschap verbreken haha! Enorm goed boek waarbij je hersenspinsels flink los gaan. Het eind sluit goed aan, maar toch wat te snel gedaan. En waarom niet eerder DEZE keus gemaakt? Wel nep, niet echt.. Had ik dan eerder een uitgeprobeerd ;)! Al met al een zeer leuk boek! | 1pos
|
Subsets and Splits