text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik heb Lieve dochter door Elizabeth Little gelezen, een erg goed boek, Amerikaanse thriller, veel actie maar ook humor. Op charlottesboeken.blogspot.com vind je de volledige recensie. | 1pos
|
Het was een zeer goed boek en was tevreden met de afloop maar vond daat het hoofdpersonage soms iets te naïf is. Zijn reacties op bepaalde situaties waren voorspelbaar. De verhaallijn vond ik fantastisch en het einde ook maar alleen het hoofdpersonage was wat aan de vlakke zijde. | 1pos
|
Eerlijk is eerlijk: toen bekend werd dat Persona van Soraya Vink de Thriller debuutprijs 2018 had gewonnen, was ik enigszins sceptisch. Ik geloof namelijk niet zo in prijzen die via internetstemmingen worden verdeeld. Te vaak wint dan niet degene met - in dit geval - het beste boek, maar degene met het grootste netwerk. Maar het moet gezegd: Persona is een ijzersterk debuut en absoluut goed genoeg om prijzen te winnen.
Vink vertelt in Persona het verhaal van rechercheur Elvira Selas, die na een mislukte undercoveractie een laatste kans krijgt. Al snel krijgt ze een moordzaak in haar maag gesplitst, maar daarnaast heeft ze ook een andere missie, namelijk het vinden van haar spoorloze broer, die zich ophoudt in de onderwereld.
Er lopen in Persona meerdere verhaallijnen door elkaar. Dat is soms behoorlijk ingewikkeld - auteur Vink heeft hoog ingezet en het zichzelf knap lastig gemaakt. Maar hoewel ze een behoorlijk zware last op haar schouders heeft genomen, vertilt Vink zich nergens. Wel bleef ik met een aantal onbeantwoorde vragen zitten en stuitte ik in deel 1 op enkele dingetjes die niet helemaal konden kloppen, maar dat neemt niet weg dat de auteur in z'n totaliteit een uitstekende prestaties heeft geleverd.
Persona is een boek met een aantal uitstekend uitgewerkte verhaallijnen, een verrassend einde en een boeiende hoofdpersoon. Bovendien leest het boek heerlijk weg en blijft de vaart er continu in. Vier dikverdiende sterren. | 1pos
|
Wat een prachtig mooi emotioneel boek is dit zeg! Ik heb m in een kleine drie dagen uitgelezen dus dat zegt wel wat. De ziekte van Alzheimer word erg goed beschreven vind ik en je leeft helemaal mee met John wiens vrouw op nog geen 50-jarige leeftijd de diagnose Alzheimer krijgt. Dit is een prachtige christelijke roman maar de christelijke stukjes in het boek overheersen niet zoals bij sommige boeken van Karen Kingsbury wel het geval is. Het eind word vergeleken bij de rest van het boek wel wat afgeraffeld, de tijd springt in de laatste hoofdstukken ineens jaren vooruit maar dat mag de pret niet drukken hoor, wat een geweldige roman! | 1pos
|
Angela, de hoofdpersoon is goed neergezet als een 14-jarige pubermeid met haar verveling.
Wanneer ze kennismaakt met een vriendengroep, zes jongens en een meisje voelt ze zich vrij en geliefd. Voor het eerst gewaardeerd. Hoe vaker ze hen ontmoet hoe meer Angela veranderd in een opstandige puber. Dit heeft echter een reden, drank.
Angela daalt snel af, school interesseert haar niet meer, voor leugens draait ze haar hand niet om. Om aan geld te komen is er altijd wel een oplossing.
Uiteindelijk belandt Angela in een afkickkliniek. Dit verhaal is realistisch geschreven zoals het in de echte wereld zou kunnen gaan. | 1pos
|
Deel derde van de yoga girl serie.
Dit deel van de serie was veel beter dan het tweede deel. Dit verhaal gaat over Ash en Mila. Beiden met hun eigen problemen, verleden en dromen die ze proberen uit te laten komen. Beide karakters zijn goed neergezet in bet boek en je leeft snel met ze mee in hun avontuur.
Dit komt ook doordat je meer kon inleven in hun dromen. Ze vechten voor hun droom met vallen en opstaan. Iedereen vecht voor hun eigen droom. Dit boek laat zien hoe het kan lopen met de dromen van Ash en Mila als je niet blijft vechten.
Wat ik vooral fijner vond om te lezen In dit deel. De schrijfster er minder yoga inhoudelijk heeft ingestopt, dan de eerste twee boeken. Yoga blijft een rode lijn in de boeken maar in dit deel was het veel minder op de voorgrond. Het ging echt om de twee karakters die hun verhaal vertellen. Hierdoor las het voor mij ook fijner weg. Dat je niet hoeft terug te lezen soms hoe die houding eruit zag of waar een bepaalde chakra voor is. | 1pos
|
'Solo' is het zesde deel in de reeks rond Axel Steen
Een immigrant is vermoord in de kelder van een appartementsgebouw in een achtergestelde wijk van Kopenhagen. Aanvankelijk denkt de politie onder leiding van Vicki Thomsen aan een afrekening in het bende- of drugsmilieu. Maar ze stuit op een muur van stilzwijgen bij de flatbewoners.
Axel Steen, die de politie verlaten heeft, is nu veiligheidsadviseur bij Zorn Investments. Hij is opnieuw samen met zijn voormalige vrouw Cecilie en hun dochter Emma. Zij wensen dat hij zijn vroegere leven volledig achter zich laat.
Dan wordt hij echter geconfronteerd met een verduistering van geld; even later wordt de vrouw van Zorn zelf ontvoerd.
Axel Steen gaat achter de daders aan, alhoewel hij beseft dat dit tot problemen met zijn vrouw en dochter zal leiden.
Uiteindelijk blijkt er een verband te zijn tussen de vermoorde immigrant en de ontvoerders van Zorn's vrouw.
Jesper Stein vertelt het verhaal in een hoog tempo, met een mooie spanningsopbouw. Dit alles in een vlot leesbare schrijfstijl.
De samenhang tussen beide gebeurtenissen wordt geleidelijk duidelijker tot een spannende ontknoping, waarbij alle puzzelstukken in elkaar vallen
De karakters zijn sterk uitgewerkt tot echte levensechte mensen .
Vooral bij Axel Steen is dit het geval. Een man die verscheurd is tussen de nieuwe liefde voor zijn familie en zijn drang om de misdadigers aan te pakken en onrecht te straffen, zelfs als hij weet dat dit zijn relatie op het spel zet.
Maar 'hij had gekozen voor de enige stabiele liefde die zijn leven had gekend - de jacht - en die sterke aan hem trok dan zijn dochter en zijn vrouw (337)'.
Jesper Stein's neemt in zijn boeken ook steeds een maatschappelijk accent op.
Hier is dit het immigrantenmilieu en hun problemen binnen de Deense samenleving.
Concreet komt daarbij ook de problematiek kijken van IS - sympathisanten, die naar Syrië vertrekken, waarbij Jesper Stein een genuanceerd beeld schetst van deze mensen.
Al bij al een mooi deel uit deze reeks met Axel Steen. | 1pos
|
De schrijfster Natalja Baranskaja (Sint-Petersburg, 31 januari 1908 – Moskou, 29 oktober 2004) woonde vanwege de revolutionaire activiteiten van haar ouders een tijd lang in Frankrijk. Ze werkte lange tijd bij het Poesjkinmuseum in Moskou, publiceerde regelmatig over literaire onderwerpen en behaalde nogmaals een academische graad. Ze begon pas serieus met schrijven na haar pensionering in 1966 en schreef voornamelijk korte verhalen en novellen.
Dit boekje van 142 pagina's met klein lettertype is een vertaling in de Wereldbibliotheek-reeks van 1988 en bevat twee novellen De japon van mevrouw Poesjkin en Een doodgewone week. De eerste is vertaald door Carlien Boelhouwer en de tweede door Bessie Schadee en Anne van de Zande. Deze laatste schreef ook een korte verantwoording en uitleg aan het einde van het boek.
Over de eerste novelle: dit is een gefictioneerd verhaal over hoe de wereldberoemde dichter Alexander Poesjkin (Moskou, 6 juni 1799 – Sint-Petersburg, 10 februari 1837) aan zijn einde kwam in een duel met Baron Georges d'Anthès, de stiefzoon van de Nederlandse gezant J.D.B.A. baron van Heeckeren en Natalja Poesjkin's vermeende minnaar. D'Anthès zou nadien verbannen worden uit Rusland.
In de novelle is Natalja Poesjkin al een tijdje weduwe en maken de mensen in haar omgeving, enkele dienstboden maar ook haar zus en haar schoonzus, opnieuw het proces van haarzelf en de gebeurtenissen die leidden tot de dood van Poesjkin. Natalja Poesjkin zelf komt nogal over als een fragiele schuchtere vrouw die naast Poesjkin in St Petersburg rijkdom moest uitstralen met haar 'japonnen' (jurken, klederen, maar dit is de benaming in deze kringen en in deze tijd) en haar uiterlijk. De beginscène gaat dan ook over de rivaliteit tussen haar en een andere dame om stof te pakken te krijgen om er een nieuwe dure japon mee te kunnen maken. Van een setting gesproken...
Het is een apart verhaal met een uitzonderlijke achtergrond, het verhaal van die grote dichter. Het verhaal gaat echter ook over emoties, het verliezen en rouwen over een geliefde, die het hoodpersonage al dan niet in haar leven genoeg lief had, of ze schuld draagt aan een 'uitgelokt' duel (de cover toont ook duidelijk met welk soort wapens dit gevoerd zou zijn), en zo aan de dood van haar man, of ze berouw moet tonen, hoe ze wordt gepercipieerd in haar omgeving... Het taalgebruik is hier en daar wat archaïsch maar toch nog vlot genoeg om aangenaam te kunnen lezen. Zelfs in vergelijking met 1988 is het Nederlands natuurlijk geëvolueerd de laatste jaren.
Deze novelle eindigt met een emotionele brief van een vriend aan de reeds dode Poesjkin die hij nooit zal terugzien. Of wel? Dit zijn de laatste zinnen:
"Wellicht dat het ooit zo wordt? Als we elkaar daar, in de hemel, terugzien? Met die hoop troost ik me maar. En daarom zeg ik je ook geen vaarwel, maar zeg ik je, mijn lieve vriend, tot ziens."
Het tweede verhaal, dus Een doodgewone week, is een verhaal waarmee Baranskaja bekendheid verwierf omdat het in 1969 in het literaire tijdschrift Novy mir (De nieuwe wereld) werd gepubliceerd. Het is het verhaal over een jonge vrouw die haar job met een vrij gelukkig gezinsleven probeert te combineren. Volgens de verantwoording van de vertaalster een 'lijf'verhaal van vele Moskouse jonge vrouwen die zich daarin terugvinden. (Een eerdere vertaling zou van 1978 dateren.)
Nu, als ik dit verhaal lees, vraag ik me af of we in 1969 dan wel in 2016 zitten en kan het even goed over Antwerpen, Parijs, of New York dan wel over Moskou gaan. Het gaat over hollen, inkopen doen, stress op het werk, doe ik het goed voor m'n baas, heb ik het mechanisch lab wel geboekt voor mijn testen?-vragen, cursussen volgen en thuiskomen en nog eens eten maken voor man en kinderen. Gelukkig heeft Olja Voronkova, de ik-persoon in dit verhaal, een liefdevolle man, die waar hij kan probeert te helpen en de kinderen mee naar school neemt en waarmee ze kan praten als het nodig is. Het is echt wel uit het leven gegrepen en heel herkenbaar. Het is ook wat makkelijker te lezen dan het eerste verhaal, vind ik zelf toch.
Het boekje met deze verhalen is even blijven liggen, maar het laatste hollende haastige verhaal lezen als je zelf holt naar en op een overvolle tram is een uitdaging die ik iedereen wil aanraden.
Voor de Hebban Challenge categorieën: Een boek met jouw initialen en een boek dat in jouw geboortejaar verschenen is | 1pos
|
Ariel Lenormand gaat een biografie schrijven over de la Torre, en gaat aan het spitten, er komen steeds meer zaken boven drijven die niet kloppen en uiteindelijk komt het tot een verrassend slot.
Ik heb genoten van deze prachtig geschreven roman. | 1pos
|
Drie jaar gewacht op het zesde deel met Sebastian Bergman in de hoofdrol! Maar, hij is terug en hoe. Even irritant en innemend als voorheen. Niets is voorspelbaar in deze serie. Groot pluspunt, er komt nog een deel. Ik kijk er al weer naar uit. | 1pos
|
Mijn leeservaring:
Hoge verwachtingen had ik van dit boek omdat ik zijn vorige boek Voor ik ga slapen als het ware nagelbijtend van de spanning had verslonden.
Andere spanning overviel me in dit boek, niet minder – integendeel!
Alles voldeed aan mijn verwachting, de karakters – de schrijfstijl – de opgebouwde spanningsboog werd alsmaar strakker getrokken - waardoor je het weer in één ruk wil uitlezen. Bijna gelukt, ik moest wel even slapen tussendoor, wat wonderwel lukte. Ik vond het niet op dusdanige wijze spannend dat je er slapeloze nachten van zou kunnen krijgen – maar meer een zinderende spanning.
De geheimzinnige wereld van het virtuele chatten – meeslepend en boeiend maar vooral bedrieglijk.
Julia stort zich in dit wereldje als haar zusje Kate in Parijs vermoord wordt aangetroffen.
Van Kate's huisgenote Anna hoort Julia van haar zusjes dubbelleven – tweede leven.
Op zoek naar de moordenaar bevindt ze zich al snel in het gevaarlijke circuit en ontmoet de mysterieuze Lukas die ze volkomen vertrouwt en die haar helpt bij haar speurtocht.
Haar man en zoon zijn hiervan niet op de hoogte en denken dat Julia zichzelf niet is door de dood van haar zusje. Ook Julia's verleden waarnaar haar gedachten steeds afdwalen zijn van invloed op haar speurtocht en zorgen voor een soort tweede lijn in het verhaal.
Geweldig hoe Watson weer weet te stoeien met plotwendingen en het plaatsen van aanwijzingen of teasers, je weet echt niet welke kant het op gaat. Tot je uiteindelijk een wel heel erg onverwachte twist voorgeschoteld krijgt die je nog lang laat na sidderen op een verbazingwekkende manier … lees dat zelf maar ;-) En de cover is prachtig trouwens!
Ik denk zomaar dat dit weer een bestseller gaat worden van jewelste, alleen al omdat al die mensen die Voor ik ga slapen lazen dit boek niet zullen kunnen weerstaan.
We wachten weer rustig op zijn volgende dus ….
(*Tikt op horloge* Mr. Watson it's time to write your next!! ;-))
http://josesprakeloos.blogspot.nl/2015/03/sj-watson-tweede-leven.html | 1pos
|
Ongeloof, ontzetting en verbijstering. Dat zijn wel de eerste woorden, die in mij opkomen na het lezen van dit aangrijpende boek. Hoeveel kun je meemaken, hoeveel moet je doorstaan? De wurgende kracht van haar moeder belet Nina om alarm te slaan. Haar vader, die minstens even fout is in mijn ogen, laat het allemaal gebeuren. Familie wordt op de achtergrond gehouden en niemand lijkt in de gaten te hebben wat er mis gaat in dit gezin.
Ik heb het boek niet meer weg kunnen leggen. Heb diepe bewondering voor Nina, die ook nog eens schrijft dat ze haar moeder niet wil aan/afvallen met dit boek. Je vraagt je keer op keer af hoe een ouder (of eigenlijk: ouders) zo scheef kunnen gaan in de opvoeding van een kind.
Het is een boek waarvan je diep in je hoop smeekt dat het fictie is. Verplicht leesvoer voor ziekenhuizen en dokteren! | 1pos
|
Ik vind het erg moeilijk te bepalen hoeveel sterren ik geef aan dit boek. Ik heb voorheen wel eens Schone handen gelezen van René Appel. Dat was een lekkere weglezer, maar ook niet meer dan dat en kreeg dan ook 3 sterren van mij. Tweestrijd vind ik beduidend beter dan Schone handen. Veel spannender, waardoor ik de laatste helft zelfs in één ruk heb uitgelezen. Ik moest weten hoe het afliep. Ook voelde ik nu geen afstand, maar zat ik lekker in het verhaal. Het verdient daarom 4 sterren, hoewel ik vind dat het tussen de 3 en 4 sterren hangt. Het is namelijk geen boek wat lang zal blijven hangen. Wel weet ik dat ik meer van René Appel wil lezen. Hij heeft een prettige schrijfstijl. | 1pos
|
In Abby’s woonplaats New Orleans worden een aantal moorden gepleegd. Al snel wordt duidelijk dat de moorden te maken hebben met het verleden van Abby. De gedachten van de moordenaar worden erg goed beschreven, al kom je er niet achter wie het is.
Hierdoor blijf je gissen wie het zou kunnen zijn en wordt je tot het einde van het boek op het verkeerde been gezet. Tussen de spannende momenten door kun je ook nog een romance zien opbloeien .
Wat een geweldig spannend boek,als je er aan begint kun je haast niet meer stoppen. | 1pos
|
Wie wil niet verder lezen na deze onthulling?
Annabel Lee wordt, samen met de Duitse herder Hond, door haar oom Tucker opgesloten in een onderaardse bunker. Ze heeft geen idee waarom. Alleen weet ze dat haar oom van haar houdt en haar nooit kwaad zou doen. ‘Doe de deur voor niemand open, ook niet voor mij, tenzij je het wachtwoord hoort’, zijn de laatste woorden van oom Tucker.
Zo goed en zo kwaad als het kan, probeert ze te overleven met conserven en gedroogd vlees dat voorradig is in de bunker, terwijl ze wacht op iemand die haar zal komen bevrijden. Met Hond bouwt ze een speciale relatie op, hoewel hij alleen maar bevelen in het Duits begrijpt.
Twee detectives, een voormalige sluipschutter genaamd The Mute en een mysterieuze dokter Smith zijn op zoek naar haar. Maar waarom? Wie heeft het goed voor met haar en wie niet? En de hamvraag: wie zal haar het eerst vinden?
De Amerikaan Mike Nappa zet met Annabel Lee zijn eerste thriller neer. Hij was al bekend als schrijver van religieuze kinderboeken en was ook jeugdpastoor. En net deze religieuze insteek zit in het verhaal verweven. Het is zeker niet storend en roept zelfs bij de lezer enkele vragen op waarop die misschien zelf wel een antwoord wil. Nappa dringt geen opinies op, laat de lezer zelf beslissen waarin hij gelooft of niet.
Zijn schrijfstijl is toegankelijk en de karakters zijn perfect neergezet. Je voelt de geestestoestand van Annabel Lee, je voelt als het ware haar verwardheid over de situatie en haar aanvankelijke angst voor Hond. De overige hoofdpersonages, the Mute, Trudi en haar ex-echtgenoot Samuel worden als echte personen neergezet met hun zwakheden en sterktes.
Door de korte hoofdstukken die telkens de titel hebben van het personage dat als perspectief wordt gebruikt, leest Annabel Lee heel vlot. Het enige minpunt is dat naar het einde toe het verhaal wat overbevolkt wordt, waardoor je als lezer af en toe de draad kwijtraakt.
Sla zeker het dankwoord aan het einde van het boek niet over. Het is een verhaaltje op zich en verklaart veel.
Annabel Lee is een aanrader voor wie van psychologische thrillers houdt en af en toe wil nadenken over de levensvraagstukken die de auteur in het boek verwerkt. | 1pos
|
Dit boek neemt je meteen mee! In volle kracht vooruit!
Vanaf het begin word je meteen duidelijk dat het een spannend verhaal is.
Het boek sleurt je mee twee verhaallijnen in!
Er zijn een aantal mensen ontvoerd, hele belangrijke mensen. Ze komen namelijk in aanmerking om de onlangs overleden president van de FED op te volgen. De FED is de FEDERAL Reserve. Hun naam staat op al het Amerikaanse briefgeld. Veel mensen denken dat de FED van de overheid is. In dit verhaal kom je erachter hoe het allemaal echt in elkaar zit. Secret Agent Harvath word op de zaak gezet. Hij weet enorm veel van de geschiedenis af. Als het eerste slachtoffer dood gevonden word, begint bij hem het idee op te komen dat het iets met het verleden van amerika te maken heeft. De manier waarop deze vrouw wordt gevonden is gruwelijk. Harvath komt erachter dat er een of meerdere moordenaars achter moeten zitten. Het zogenaamde S.O.L= The Sons of Liberty.
Ze laten overal hun handtekening achter. De manier waarop de slachtoffers aan hun einde komen, lijken bijna openbare executies. Harvath werkt samen met Cordero van de Boston politie. In het begin gaat het wat stroef. Cordero leert hem te vertrouwen. Toch voelt ze dat hij iets achter houdt.
De andere verhaallijn is die van Ryan. Ze is een CIA agente die al veel geheime missies heeft gedaan.
Ze komt erachter dat haar oude team weer aan het werk is, zonder haar. De Jordaniërs willen weten wat er aan de hand is. Ze moet erachter zien te komen! De Jordaniërs hebben namelijk informatie over een aanstaande terreuraanval op Amerika. Alleen als ze hun de informatie geeft die ze nodig hebben….Dan zal zij de Terroristische aanslag kunnen voorkomen. Het loopt allemaal heel anders dan ze had kunnen denken. Op een gegeven moment weet ze bijna niet meer wie ze kan vertrouwen. Wat Harvath en Ryan met elkaar te maken hebben? Daar moet je in het verhaal achter komen. Er volgt een spannend plot, boordevol actie en de kogels vliegen je om de oren. De moorden die gepleegd worden zijn ook meedogenloos. En het zit echt anders in elkaar als ik dacht. Brad heeft me echt keer op keer op het verkeerde spoor gezet. Geniaal geschreven dus!
Ik weet zeker dat ik nu nog veel meer van Brad Thor ga lezen. Dit was echt een Thriller vol actie, geen moment zakte het in! En daar hou ik echt van, zoals iedereen die me goed kent weet! 5 sterren***** | 1pos
|
Jammer maar dit was het laatste boek van Jill Mansell wat ik nog had te lezen,dus laat maar snel weer een nieuwe komen.
Wat een heerlijke feel good romans zijn het toch,je slaat ze altijd wel met een glimlach dicht.
Ook dit boek was weer heerlijk luchtig en toch o zo romantisch. | 1pos
|
Het verhaal gaat over Lennie Walker. Lennie woont bij haar oma en haar oom in huis. Haar zus Bailey is plotseling overleden en heeft de familie gebroken achtergelaten. Waar Lennie eerst een virtuoos was op de klarinet heeft ze het instrument al maanden niet opgepakt. Lennie zit in een diep dal van rouw en zoekt naar manieren om de dood van haar zus te verwerken. Daar bovenop moet ze haar aandacht gaan verdelen tussen twee jongens die ineens haar aandacht vragen. De vriend van haar zus, Toby, helpt haar herinneren en de nieuwe jongen in de stad, Joe, een ongekend getalenteerde gitarist, helpt haar vergeten. Zal Lennie haar verdriet ooit te boven komen?
“Er komt een klik en als we niet weten waar de ander naartoe gaat, kijken we elkaar diep in de ogen en luisteren zo gespannen, dat het een paar kortstondige momenten lijkt alsof onze zielen met elkaar in gesprek zijn.”'
Lennie is het jongere zusje van Bailey. Bailey was een explosie van energie. Een extraverte, slimme, jonge meid met een heldere toekomst voor de boeg. Helaas eindigde haar leven vroegtijdig. Lennie woont bij Omie, haar oma, die groene vingers heeft en bekend staat om haar geweldige weelderig ruikende tuin en de mooiste creaties maakt met alleen groene verf. Ook woont daar Big, haar oom, een blowende hippe rokkenjager met een crazy streak in zich. Haar moeder is in dit verhaal de grote afwezige. Zij is verdwenen toen Lennie één was, waardoor Lennie en Bailey dus bij hun oma woonde.
Je ziet dat Lennie kapot is. Ze komt in het begin van het boek over als een geest, een ronddolende ziel die niet weet wat ze moet doen om weer gelukkig te zijn. Ze gunt zichzelf dat ook niet. Hoe kan zij zich goed voelen zonder haar zus Bailey? Je ziet dat ze voorheen haar identiteit haalde uit haar zus, uit haar relatie met haar zus en naarmate je verder komt in het boek merk je dat ze zich daaraan onttrekt en ze haar eigen identiteit gaat vormen. Dit is goed vormgegeven en zeer realistisch. Het past bij de leeftijd van de hoofdpersoon en is heel begrijpelijk na een gebeurtenis die zo heftig is.
“Wie wil erbij stilstaan dat we één zorgeloze adem verwijderd zijn van het einde? Wie wil beseffen dat degene van wie je het meeste houdt en die je nodig hebt, gewoon voor altijd kan verdwijnen?”
Dit boek draait vooral om verlies. Het verlies van een dierbare maar ook het verlies van zelf en de eigen identiteit. Hoe ga je daarmee om? De stages of grief zitten erin verwerkt en ze zijn best goed te herkennen. Zo is Lennie in het begin van het boek nog in ontkenning en wil ze bijvoorbeeld de spullen van haar zus op precies dezelfde plekken laten staan als op het moment dat ze overleed. Sowieso is de dood een heftig en beladen onderwerp. Door de lezer mee te nemen in het verdriet van Lennie wordt een hele sterke emotie overgebracht. In sommige boeken wordt dit verdriet snel opzij geschoven of als een randzaak geportretteerd maar wat juist mooi was aan dit boek was dat dat verdriet de boventoon voerde en het daardoor veel realistischer wordt.
“Ik, als kleine schelp met de eenzaamheid van de hele oceaan die onzichtbaar in me brult.”
Het boek is geschreven vanuit het perspectief van Lennie. Je leest wat ze ziet, denkt, beleefd. Hierdoor kruip je ook echt in haar huid. In het boek wordt het verhaal ook afgewisseld met gedichtjes van Lennie die op lege koffiebekertjes zijn geschreven, op bonnetjes, op snoeppapiertjes etc. Allemaal gedichtjes die het gevoel van Lennie weergeven en een kijkje geven in het leven van Lennie en haar zus. Dit is echt een toevoeging, hierdoor krijgt het verhaal een poëtische kant, er wordt gespeeld met woorden.
Iets wat onderbelicht werd is het verhaal van de moeder. Dit lijkt een soort zijspoor die weinig toe te voegen heeft aan het verhaal. Hier had veel meer uitgehaald kunnen worden. Deze vrouw heeft haar kinderen verlaten. Waarom? Wat zijn haar motieven geweest? Waar is ze nu? Je krijgt maar mondjesmaat antwoord op deze vragen en dat is jammer.
Het boek voert je mee door het rouwproces van een jonge vrouw wiens leven, op zijn zachts uitgedrukt, uitzonderlijk is. De personages in het boek zijn stuk voor stuk intrigerend en zouden zo een boek voor zichzelf kunnen hebben. Het is een eigenzinnig boek dat je opslokt en meeneemt in het verdriet van het verlies maar je ook doet beseffen dat er ontelbaar mooie dingen zijn in deze wereld. Dit boek is zeker een aanrader voor de fans van contemporary young adult. Sterker nog, daarvoor is het een must read. | 1pos
|
Rachel verliest haar beste vriend Jimmy bij een ongeluk en zelf raakt ze zwaar gewond. Ze beëindigd haar relatie met Matt en verhuist naar Londen waar ze een eenzaam leven leidt zonder haar vertrouwde vriendengroep. Als haar beste vriendin trouwt gaat Rachel voor het eerst terug naar haar vrienden en de plaats van het ongeluk. Als ze ’s avonds Jimmy’s graf bezoekt wordt ze overmand door hoofdpijn en raakt buiten bewustzijn. Als ze weer wakker wordt blijkt haar hele leven veranderd te zijn. En de grootste verandering is dat Jimmy nog leeft…
Voor op het omslag van het boek staat: Voor de lezers van Jojo Moyes 'Voor jou’. Dit boek heb ik recentelijk gelezen en ik was bij beide boeken erg ontroerd. Dus dit klopt voor mij in ieder geval wel.
Dani Atkins heeft een prettige manier van schrijven. De zinnen zijn niet te lang en er worden niet teveel bijwoorden gebruikt. Ik vind het verhaal erg origineel. Ondanks dat er elementen zijn gebruikt die je aan andere boeken doet denken heeft het verhaal me tot het laatste moment in de greep gehouden.
De karakters zijn uitgebreid en goed beschreven, wat zorgt voor een goed beeld van de verschillende karakters. Rachel is een geloofwaardig en sterk personage. Je leeft mee met haar verwarring en ongeloof. Hoe ongelukkig ze is in haar leven zonder Jimmy en hoe gelukkig ze is met hem. Het enige punt wat het verhaal minder geloofwaardig maakt is haar leeftijd. Door haar taalgebruik verwacht je meer iemand rond de 30 jaar in plaats van 23.
Tijdens het lezen word je vaak in verwarring gebracht. Je wilt zo graag weten wat er aan de hand is, maar de auteur houdt je tot het laatste moment in spanning. Op een gegeven moment moet je je er maar bij neerleggen dat je niet alles weet en je mee laten voeren door het bijzondere verhaal.
Tijdens de ontknoping vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Zeker een einde die je niet ziet aankomen en je zwaar zal ontroeren. 'Versplinterd' is een bijzonder mooi boek die je nog lange tijd zal bijblijven. | 1pos
|
De geniale Patrick Modiano werd geboren in 1945, begon zijn schrijverscarrière in 1968, en kreeg tot mijn jubeljuichende vreugde de Nobelprijs in 2014. En in 2017 worden drie romans uit de jaren 1988- 1993 gebundeld als een trilogie over beginnend schrijverschap: "Verdaagd Verdriet" (eerder al apart uitgegeven), "Bloemen en puin" (nu voor het eerst vertaald) en "Hondelente" (eerder al apart uitgegeven). Heruitgave dus van twee boeken en een eerste vertaling, gedrieën gebundeld in een band. Eigenlijk gewoon de bundeling van drie losse novellen c.q. dunne romans. Dat is wat anders dan een trilogie. Maar inderdaad speelt in alle drie boeken wel het ontluikend schrijverschap een rol van een naamloze, piepjonge en melancholiek-droevige ik-figuur. Bovendien, wat kan het mij schelen: het zijn drie prachtige boekjes. Ik herlas "Verdaagd Verdriet" vol snikkende vreugde, ik las "Bloemen en Puin" en "Hondelente" met evenveel vervoering. En ik vond het ook geweldig om drie Modianootjes achter elkaar te lezen en de terugkerende motieven in die Modianootjes met elkaar te vergelijken: de passages over ontluikend schrijverschap inderdaad, maar ook de angsten voor en verlangens naar vergetelheid, de mistige weemoed, de ontwortelde illegaliteit waarin veel personages zich bewegen, hun gevoel dat een duistere wet het hen eigenlijk verbiedt te bestaan in het volle licht zodat ze altijd de schemering moeten opzoeken, hun gedempte verdriet daarover, maar ook hun gedempte vreugde daarover omdat juist die illegaliteit en die schemering ook een soort onthechtende lichtheid met zich meebrengen.
Veel mensen vinden Modiano al te eentonig, omdat hij elke keer weer een andere aflevering schrijft van hetzelfde boek. Als idolate fan heb ik echter geen last hiervan, omdat ik elke keer helemaal word betoverd door Modiano's stijl, en bovendien word ik niet alleen betoverd door alle overeenkomsten tussen zijn verschillende boeken maar ook door de eigen accentueringen in elk boek en de subtiele verschillen. In met name "Bloemen en puin" en "Hondelente" bijvoorbeeld is de obsessie van het schrijven en optekenen voelbaarder dan in veel andere Modiano-boeken: de obsessie om alles te noteren opdat het niet verdwijnt, of alles opnieuw op te tekenen zodat het aan de verdwijning wordt onttrokken. Een obsessie ook om alles te archiveren, en om sporen vanuit het verre verleden terug te vinden in vergeelde krantenknipsels, adressenboeken vol namen van mensen die allang dood zijn en die woonden in huizen die allang niet meer bestaan, of foto's vol spookachtige schimmen van mensen wier naam, achtergrond en identiteit hoogst onzeker is. Tegelijk is met name in "Hondelente" ook het VERLANGEN naar verdwijning heel voelbaar: de jonge hoofdpersoon tekent eerst alle moeizaam gereconstrueerde sporen op van een melancholieke oudere fotograaf die bewust ervoor koos om te verdwijnen in het niets, diezelfde jonge hoofdpersoon heeft ongelofelijk poëtisch beschreven angstige duizelingen omdat hij voelt dat zijn eigen identiteit en geschiedenis eveneens in het niets dreigt te verdwijnen, maar op latere leeftijd voelt deze hoofdpersoon zich een met de verdwenen fotograaf en doorvoelt hij diens snakkende verlangen om te verdwijnen in het niets, de mist en de stilte. Waardoor ik als lezer in stilte applaudisseer: ik vind het prachtig hoe Modiano het verlangen voelbaar maakt om alles voor vergetelheid te redden, ik vind het minstens zo prachtig hoe hij het verlangen voelbaar maakt om juist in die vergetelheid te verdwijnen, en hoe hij beide verlangens tegelijk voelbaar maakt binnen een boek (of in dit geval: drie boeken) vind ik ronduit grandioos. Zoals ik ook weer genoot van de beschrijvingen van Parijse straten: de obsessieve wijze waarop de ik-figuur de lezer bedelft onder topografische details getuigt van een enorm verlangen naar houvast en ordening, en tegelijk zijn die straten unheimlich, spookachtig, vol bijna mythische dodenschemering. Wat dan aan de ene kant heel luguber is, en aan de andere kant fascinerend verlokkend. En ook prachtig is hoe de jonge ik-figuur in alle drie romans zich onderdompelt in een sfeer van tijdelijke en provisorische illegaliteit, ontvlucht aan ouders en maatschappij, levend aan de randen van de dag en het licht. Zodat hij, net als veel van de schimmige en vaak semi-criminele personages die hij tegenkomt, leeft alsof het hem is verboden te leven. De daarmee samenhangende gedempte treurnis en thuisloosheid wordt in schitterende sfeerbeelden opgeroepen. Maar dat geldt ook voor de vaak bijzonder ontroerende hoop op verlossing uit die thuisloosheid, en voor de gevoelens van lichtheid en bevrijdende onthechting die juist door die thuisloosheid worden geschonken.
Ja, ook deze Modiano was weer een groot genot. Dat hij nog maar veel moge blijven schrijven, en dat er nog maar vele heruitgaven mogen volgen, in wat voor vorm dan ook. Ik zal het allemaal lezen, herlezen en herlezen. | 1pos
|
Verhalen uit de Griekse mythologie, naverteld door Stephen Fry, op zijn geheel eigen manier, met zijn humor. Het is of hij bij je zit en ze persoonlijk aan je vertelt. Dat is smullen.
Veel van de verhalen zijn min of meer bekend, maar sommige details en verbanden worden nu echt duidelijk. Hoe ontstonden die goden? Hoe verhielden ze zich tot elkaar? Waren ze er allemaal opeens en tegelijk? Hoe goddelijk of hoe menselijk waren ze?
En welke rol speelden de mensen?
Het was niet altijd eenvoudig om alle namen en locaties uit elkaar te houden, maar verder is dit boek heerlijk om te lezen. | 1pos
|
In 2006 heb ik samen met mijn vader, die in 1932 op Java geboren is, en dit boek de reis gemaakt die Rudy Kousbroek maakte toen hij voor het eerst na de Tweede Wereldoorlog weer terug ging naar zijn geboorteland. Erg mooi beschreven.... | 1pos
|
IK VOND DIT BOEK SPANNEND VAN HET BEGIN TOT HET EINDE!! LEEST HEEL VLOT! SPANNEND OPGEBOUWD!!
IK KON DIT BOEK BIJNA NIET NEERLEGGEN.
EEN ECHTE AANRADER! | 1pos
|
Mia heeft een grote passie voor muziek, een vriend die in een bekende rockband speelt en een leuke familie. Wanneer Mia op één dag bijna alles verliest staat zij voor een belangrijke keuze: Zal ze blijven en wat is er nog voor haar om naar terug te keren?
Als ik blijf is een ontroerend verhaal dat mij nog lang bijgebleven is na het lezen. Het heeft mij een andere kijk geven op verlies en tragedie. Dit boek is zeker een aanrader. Ik ben zeer benieuwd naar het volgende deel en naar de verfilming. | 1pos
|
Meeslepend verhaal over twee kinderen in oorlogstijd. Ik werd helemaal meegezogen in dit prachtige, droevige verhaal, temeer omdat het deels afspeelt in St Malo, het stadje waar ik al sinds 1974 kom en dat nog steeds een grote aantrekkingskracht op me heeft. De manier waarop Anthony Doerr het beschrijft klopt met de werkelijkheid en geeft je als het ware een inkijkje in het Saint Malo van voor de verwoesting.
De twee verhaallijnen naast elkaar maken dat je constant verder wilt lezen tot het moment dat Werner en Marie- Laure elkaar ontmoeten. Jammer dat ik het uit heb, een volgend boek zal dit waarschijnlijk niet kunnen evenaren. Voor mij is dit het beste boek sinds tijden,........................................ | 1pos
|
Heftig, ik heb een paar keer gehad dat ik het boek wilde sluiten en een ander boek wilde pakken omdat ik me ergerde aan ome meneer, aan wat hij deed. Tegelijkertijd wilde ik ook verder lezen omdat ik wilde weten of er gerechtigheid zou komen. Aangezien jullie mijn recensie nu zitten te lezen, zullen jullie begrijpen dat ik het boek heb uitgelezen, hoe heftig het onderwerp ook is en ik ben er blij om, want ik had al vanaf bladzijde een door dat er ook genoeg te lachen zou vallen, naast het verdriet, boosheid en alle andere gevoelens die het boek teweeg brengt. Of de gerechtigheid zege viert, dat moet je zelf maar gaan lezen.
Aan de moeder heb ik me eigenlijk hooguit maar een paar keer geërgerd, moest meer om haar domheid en haar egoïsme, of beter hoe ze reageerde, lachen. Tot een bepaald moment dat ze hoorde wat er was gebeurd, toen kreeg ik medelijden met haar.
Met Puck heb ik het vanaf het eerste moment al te doen gehad. Dat haar jeugd van haar is afgenomen vanaf het moment dat ze zijn verhuisd.
Wat ik jammer vind, is dat je niets meer hoort van haar echte vader. Het lijkt mij dat hij toch op een bepaald moment ook iets gehoord moet hebben en zijn dochter zou willen helpen/opvangen.
Daarnaast was voor mijn gevoel het boek nog niet uit, want ik miste nog een paar hoofdstukken, over hoe het haar verder is gegaan. Het einde was nogal raar, niet af. Kan helaas niets meer zeggen, want dan zou ik het einde verraden en dat is niet leuk voor diegenen die het boek nog niet hebben gelezen.
In ieder geval neem ik mijn petje af voor Kim dat zij zo'n zwaar en heftig onderwerp zo luchtig en geregeld met humor heeft geschreven. Ik geloof best dat dat niet makkelijk is geweest. | 1pos
|
De cover ziet er indrukwekkend uit met een foto van hoofdpersoon Wim. Zijn ogen zijn indringend en ondanks zijn hoge leeftijd stralen ze nog steeds een enorme levenskracht uit. Daarbij het schip Cap Arcona dat in de laatste oorlogsdagen gezonken is en waarvan Wim nu letterlijk De laatste getuige is. Er zijn al zoveel oorlogsboeken geschreven, maar toch is dit boek weer helemaal nieuw in het genre. Waar veel boeken midden in de Tweede Wereldoorlog vallen is dat hier niet het geval. Het boek begint ruim voor de oorlogsjaren in Amsterdam waar Wim opgroeit zonder vader onder niet al te makkelijke omstandigheden, maar ook daar laat hij al zien dat hij over een enorme veerkracht beschikt en een grote wens heeft om te leven en wat van het leven te maken. Een echte inspiratiebron! Wat De laatste getuige verder onderscheidt, is de grote hoeveelheid foto’s. Hier is grote zorg aan besteedt en nagenoeg elke bladzijde heeft een foto passend bij de omschreven situatie. Als Wim volwassen is, wordt hij tewerkgesteld in Duitsland. Na zijn vlucht uit Duitsland duikt hij onder, maar wordt uiteindelijk toch opgepakt. Dan beginnen de gruwelen pas echt. De auteur heeft met veel oog voor detail het verhaal van Wim Alosery uitgeschreven. Hij heeft een vlotte schrijfstijl en is goed in staat geweest het levensverhaal van Wim Alosery te vertalen tot een toegankelijk boek. Als je denkt dat je alles wel gelezen hebt over de Tweede Wereldoorlog; dat is zeker niet het geval als je De laatste getuige nog niet gelezen hebt. Een must-read waarbij weer een hele nieuwe kant belicht wordt van de Tweede Wereldoorlog. | 1pos
|
Tjerk de Vries was werkzaam als bedrijfsjurist, maar heeft zich door reorganisatie gedwongen terug moeten trekken. Het definitieve ontslag wachtte hij echter niet af, want hij besloot zelf ontslag te nemen van een flexpensioen gebruik te maken. Toch voelt hij zich geloosd en gedumpt als een stuk vuil, terwijl hij zich op zijn zestigste nog vitaal genoeg voelde om nog een aantal jaar door te werken. Om wat extra inkomsten te genereren besluit hij om een baantje als postbezorger aan te nemen.
Zijn van oorsprong Franse vrouw Eugenie is werkzaam als docent Frans, maar heeft nog voldoende snipperdagen om er samen met hem op uit te trekken en ze genieten samen van wandelen en fietsen in Drente.
Daar laat Tjerk zijn oog vallen op een vroeg negentiende-eeuws boerderijtje en hij besluit zonder overleg met Eugenie om woningruil aan te vragen.
Slecht nieuws
Een ziekenhuisbezoek gooit echter danig roet in het eten. De niet agressieve zwelling in zijn oksel blijkt zich toch ontwikkeld te hebben tot lymfeklierkanker en de oncoloog vraagt of het echtpaar voor een gesprek langs zou willen komen.
'Nee, ik heb geen tijd, schreeuwde Tjerk inwendig, mijn leven is nu pas weer begonnen na die ellende met die rot reorganisatie! Ik wil zo door, ik wil rustig leven in Wilhelminaoord met Eugenie! Fietsend door Drente met haar, zacht neuriënd, aan mijn zij. [.....] De uitdrukking 'tot leven komen' had Tjerk vóór dit gesprek met de oncoloog altijd als iets positiefs ervaren. Maar medische testen en het jargon van artsen gedroegen zich als negatief van de werkelijkheid: een positieve uitslag heeft vaak een negatieve betekenis en iets dat tot leven komt, leidt tot de dood.'
Een verdwijning
Hij besluit om zijn zoon Gideon, schoondochter Vera, de kleinkinderen Donna en Zeta en Vera's tweelingzus Reva met haar partner Xavier mee te nemen naar een pannenkoekenrestaurant om daar de slechte tijding te brengen.
Echter.........zover zal het niet komen, want ineens lijkt de vijfjarige Donna verdwenen te zijn.
Uit onverwachte hoek krijgt Tjerk hulp en tips over wat een ontvoering zou kunnen zijn en, samen met Vera, belandt hij in een razende rollercoaster wanneer ze de aanwijzingen volgen die hen naar de vermoedelijke verblijfplaats van Donna leiden. Door omstandigheden zijn Tjerk en Vera niet meer bereikbaar en het lukt rechercheur Orlando Coruna maar niet om het tweetal in te halen. Ze rijden via Duitsland naar België, om uiteindelijk uit te komen bij de havens van Antwerpen. Eenmaal daar begint de tijd op veel vlakken ernstig te dringen.
'In een reflex werpt Tjerk zich plat op de vloer. Hij hoort kogels ketsen, angstkreten van gasten, ziet lichtflitsen. Splinters van glas en pleisterwerk vliegen in het rond. In een mum van tijd is Olec kruipend als een poema aangekomen bij de keukendeur, die hij openzwaait. Een man in kokskleren staart hem onthutst aan. Tjerk kruipt ook laag over de grond, weg van het tafeltje en schuilt achter een pilaar. In een flits ziet hij boven de gasten die plat op de grond liggen twee mannen in leren jacks bij de ingang staan. Ze schieten met snelvuurpistolen met geluiddempers.'
Pas op het einde krijgt de politie vat op de zaak en kunnen ze handelen.
Wat heeft de insluiper in het huis van Vera en Gideon met de gebeurtenissen te maken? Wie is toch Anna, die in Antwerpen opduikt? Het lijkt allemaal geen toevallige samenloop van omstandigheden te zijn. En het boerderijtje, zal dat er nog van komen?
Conclusie
Vanaf de allereerste bladzijde valt de lezer direct midden in het verhaal en het sleept je mee in alle gebeurtenissen. Knottnerus weet de personages goed uit te diepen en zó neer te zetten dat ze daadwerkelijk tot leven komen. De dialogen komen heel vanzelfsprekend over.
De auteur heeft een zeer natuurlijke en soepele manier van schrijven, die vlot is en zich aanpast aan de beschreven omstandigheden en gebeurtenissen. Het ene moment zijn het staccato-zinnen en tijdens andere passages meer informatief en verhalend. Er worden in dit gelaagde boek vakkundig diverse verhaallijnen uitgerold en verrassend samengebracht. Tot aan de laatste zin krijgt de lezer aanwijzingen.
De zinderende plotwendingen zetten je soms op het verkeerde been en dwingen haast tot doorlezen. Op dit boek zal in 2018 een vervolg uitkomen. Er zijn nog voldoende lijntjes over om het verhaal uit te bouwen.
Auteur
George Knottnerus (1953) heeft al diverse werken op zijn naam staan, zowel fictie, non-fictie als dichtbundels:
-Open boek
-Vikingzoon
-Missie Berlijn
-De laatste paddenstoel
-10 mei 1940
-Langs Veluwe vestingen
-Lichtvoetig de wereld door
-Verslaafd aan vogels
-Baren
'Lezen en schrijven zitten in mijn bloed. Het één kan niet zonder het ander. Beide doe ik dan ook graag. Naast het leven van een actief leven. Lezen of schrijven saai? – forget it. Lezen is leven, en is zelfs superieur aan film kijken omdat het de inner world bloot legt. Dat vind ik ook de uitdaging die ik aanga in het schrijven van fictie – het openbaren van het gedachte, van het onbekende dat toch herkenbaar is. (Her)ontdekken als het ware.'
De auteur heeft in dit boek zijn eigen loopbaan als jurist en postbezorger een plaatsje gegeven.
Titel: Doodsangst
Auteur: George Knottnerus
Categorie: Thriller Roman
Pagina's: 235
ISBN: 9789051799460
Uitgeverij Gopher
Verschenen: november 2016 | 1pos
|
Wat een waardig einde voor deze 4-delige reeks. 4 1/2de sterren verdient dit boek en heel de reeks is van een hoog niveau. Spanning ten top.
De spanning wordt voortgestuwd door korte hoofdstukken vanuit verschillende personages. Zo leer je beetje bij beetje meer en komt alles uiteindelijk mooi samen.
Wel heftige beschrijvingen deze keer, hard om te lezen, moest af en toe even slikken.
Kyra wordt tijdelijk als expert toegewezen aan het onderzoek en mag Vincent gaan ondervragen in Engeland. Zoals in de vorige delen is ze eigenwijs en luistert ze niet naar goede raad, ze trekt haar eigen plan. Ze komt daarmee ook best ver, maar brengt zichzelf en anderen ermee in gevaar.
Maud begeleidt haar, maar heeft het druk met een dubbele moord op 2 bejaarden.
Ik ben blij dat ondanks het heftige thema, het boek toch nog eindigt met een beetje hoop. Veel kan ik hierover niet vermelden omdat ik niets wil prijsgeven. | 1pos
|
In het Frans gelezen, de oorspronkelijke uitgave. Prachtig taalgebruik, ik zou in de Nederlandse vertaling willen kijken of dat ook zo is overgekomen. Vele jeugdherinneringen komen boven door alleen een geur 'tegen te komen'. Vele bijvoeglijk naamwoorden in lange volzinnen. | 1pos
|
Prachtig geschreven familiekroniek. Zo'n boek waar je in blijft lezen en aan het eind moeite hebt om er afscheid van te nemen. Heerlijk! | 1pos
|
Een bijzonder jaar is een voorspelbaar, maar heerlijk boek. Een lach, een traan, boosheid, frustratie en ontroering kwamen langs.
Kon het na 200 blz. niet meer wegleggen. Nachtwerk dus. | 1pos
|
In dit boek komen veel themas aan bod. Politiek en wetenschap worden handig gecombineerd door Dan Brown, maar hij weet er ook een vleugje liefde en ethiek aan toe te voegen. Zo kom je tijdens het lezen te weten wat de motivaties zijn van het Delta team en hun baas en vraag je je af of wat zij doen wel zo fout is. De liefde komt tot uiting bij Michael Tolland en Rachel Sexton, die door het avontuur heen steeds meer naar elkaar toegroeien.
Tijdens het verhaal volgt de lezer altijd een andere persoon. Zo spring je makkelijk van de ene naar de andere verhaallijn en zie je gebeurtenissen door verschillende ogen.
Wat me erg beviel in dit boek was dat Dan Brown de vele wetenschappelijke termen goed uitlegde zodat de lezer toch het verhaal helemaal kon volgen. Vorming van chrondulen bij metamorfose van gesteente onder hoge druk, het ontstaan van draaikolken in zee door warmwater plekken, lichtgevend plankton,
het zijn maar enkele fenomenen die ik door het lezen van dit boek volledig begrijp.
Brown maakt zijn personages ook zeer herkenbaar. Een voorbeeld hiervan is Michael Tolland, een charmante, slimme en bekende tv-figuur, die voor vele vrouwen de ideale man zou zijn.
Elke hoofdstuk eindigt met een cliffhanger, wat het zeer moeilijk maakt om het boek niet in één ruk uit te lezen.
De reden waarom Dan Brown dit boek heeft geschreven kan zijn dat hij wil aantonen dat er in de politieke wereld veel meer gebeurt dan we weten. Achter de schermen worden mensen bedreigd, complotten gesmeed, illegale investeringen worden verdoezeld, ... Of wil Brown de lezer laten zien dat wetenschap ook boeiend kan zijn? Meestal associeert men wetenschap met oude, kale mannen in een witte labojas, maar Browns personages verbreken dit cliché volledig en geven een nieuwe definitie aan het woord wetenschapper.
Wat ik geleerd heb uit het boek is dat een kleine twijfel de grootste zekerheid kan omverwerpen. Volgens mij is dit ook een boodschap die Brown zijn lezers wil meegeven: wees altijd kritisch en ga op je gevoel af.
De Delta deceptie is voor mij een van de beste boeken die ik ooit heb gelezen. Ik werd in het verhaal gezogen van begin tot einde. De vlotte manier van schrijven, de spannende verhaallijn, alles maakt dit boek een topper. Misschien heeft de Brown-microbe ook mij te pakken! | 1pos
|
Beatrix Potter (of Peter Rabbit fame) hield naar verluidt niet van kinderen, de auteur van de Bob Eversboeken was een NSB-propagandist en ga zo maar door. Ook Jan van der Plaats (Jean Dulieu) schreef en tekende volgens eigen zeggen niet voor de jeugd, maar om zich in een droomwereld te kunnen verplaatsen. Hij had dan ook wel veel redenen om de wereld te willen ontlopen..
Wat de familie betreft, Jan loopt als kind al een knauw op als zijn vader in een inrichting wordt opgenomen. Welke rol zijn stiefmoeder in de ondergang van Van der Plaats senior speelde is onduidelijk, maar alleen al de vermoedens knagen aan enorm aan de zoon. Zijn carrière als violist lijdt onder zijn solistische persoonlijkheid. Dat leidt ertoe dat hij nooit een vaste plek verovert in een orkest, tot een breuk met de zakenpartner waarmee hij een succesvol poppentheater opzet, tot ruzies met uitgevers... ‘Ik ben niet gemaakt om met mensen samen te werken’, zou hij meermalen verzucht hebben.
Onwillekeurig stel je je bij de naam Jean Dulieu een goedmoedige kindervriend voor. Maar hij schreef dus niet voor kinderen, en opvoeden was eigenlijk niks voor hem. Rusteloos sleurt hij zijn gezin van de ene woning naar de andere. Als ze uiteindelijk op Terschelling landen vertrekt hij naar Italië, tot wanhoop van Kitty. Zijn jongste zoon gaat helemaal de mist in en overlijdt al op zijn vijftiende bij en brommerongeluk. Je krijgt -zoals Natalie hierboven al schrijft – veel respect voor Kitty, die zoveel te verduren had en haar leven min of meer in dienst stelde van zijn succes.
Wat het creatief fenomeen aangaat: hier gaat hier duidelijk over een begaafd, veelzijdig genie. Van der Plaats was dus ongelooflijk muzikaal, kon weergaloos goed tekenen. Maar hij was dus ook in staat verhalen te verzinnen en teksten te schrijven. Hij hield dagboeken bij, pende talloze brieven aan Kitty, werkte als reisjournalist voor Elsevier en schreef romans- die overigens tot zijn ongenoegen niet uitgegeven werden. Van die romans is alleen het duistere Maledicta bewaard gebleven, een griezelige geschiedenis over kloosterlingen die ten kwade keren. Hoe dat boek tot stand is gekomen, en wat de krenking die hij een Italiaans klooster opliep ermee te maken heeft, daar zou ik mat gemak nóg 650 woorden over kunnen schrijven.
De Jeroen Bosch-achtige tekeningen die Dorinde heeft opgenomen laten een heel andere kant zien van de geest van Van der Plaats. Angst en paniek woelen daar, tot Edvard Munch (De schreeuw) -achtige proporties. De strijd tussen Paulus de Boskabouter en Eucalypta komt zo in een heel ander licht te staan. ‘De heks was net zo goed een stuk van Jan als de brave kabouter’, aldus Dorinde.
Naast dieptepunten kent Van der Plaats reusachtige successen. Tientallen jaren verzorgt hij de geliefde Paulusstrip in het Parool. Honderdduizenden Paulusboeken gaan over te toonbank. Ver voor merchandising gebruikelijk werd, pioniert hij met Paulusbekers, Paulusbroodtrommels, noem maar op. Hij schopt het tot bekende Nederlander, geeft lezingen, bemoeit zich met dingen… Een beetje als Thomas Mann, die de gelukkig getrouwde bourgeois uithing maar buiten de de openbaarheid toegaf aan de meest eigenaardige impulsen.
Bijt door de wat archaïsche lineaire chronologische structuur, de vele lange citaten uit de dagboeken, de wat bonkige schrijfstijl van Dorinde heen en je ontdekt een Kroniek van een 20e-eeuws gezin, annex waargebeurde generatieroman, hagiografie van een creatief genie, opvoedkundig ‘zo-moet-het-niet-boek’. Hield Jan misschien toch meer van mannen? Waarom was hij zo gefascineerd door het kloosterleven? Waar kwam de demonen vandaan die hem in zijn vele nachtmerries zo parten speelden? Besefte Jan wel wat hij zijn vrouw Kitty aandeed met zijn vluchtgedrag? Helemaal ontraadselen kan dochter Dorinde dit complex en beschadigd mens niet, maar dat zet de lezer juist aan tot het raden van de gedachten die Van der Plaats gedreven moeten hebben. Fascinerend.
Bijpassende muziek: private universe, Jon Hopkins. | 1pos
|
‘Zwart hart’, de titel van de Splinter van Sophia Drenth deed mij denken aan een hart van obsidiaan. Obsidiaan is vulkanisch glas, waaraan de volgende eigenschappen worden toegeschreven: het naar boven brengen van de waarheid, bevordert persoonlijke ontwikkeling door zelfinzicht, helpt ontdekken wie men werkelijk is, etc. etc. Het is geweldig om te lezen hoe de werking van obsidiaan verwerkt is in dit fantastische verhaal.
‘Zwart hart’ is een origineel, duister verhaal, met een subtiel ethisch tintje. Vooral dit laatste maakt het verhaal eng. Verder zijn de sfeer en macabere fantasie geweldig. Dit allemaal bij elkaar opgeteld heeft ervoor gezorgd dat ik het verhaal in een adem heb gelezen en heb genoten.
Tot slot wil ik alleen nog even kwijt dat dankzij dit boek, de woorden: ‘Das Herz ist der Schlüssel der Welt und des Lebens,’ van de Duitse dichter Novalis, nooit meer hetzelfde zullen zijn. Dankzij dit verhaal heeft hun betekenis een duistere tint gekregen. | 1pos
|
Vanaf het begin van het verhaal word je meegenomen in de wereld van Michiel, die net als veel kinderen graag computergames speelt, maar die hier ook langzaam maar zeker verslaafd aan raakt. Vooral wanneer het leven als tiener op de middelbare school niet zo gemakkelijk is lees je hoe hij steeds vaker in zijn gameroom zit, omdat daar de zaken heel helder zijn: je wint of je verliest.
Het is aangrijpend om over zijn innerlijke strijd tegen het gamen te lezen die steeds zwaarder wordt en meer tijd in beslag neemt. Op een openhartige manier geeft de schrijver zijn maalstroom aan gedachten weer en kom je erachter hoe hij zijn verslaving verborgen houdt voor de buitenwereld, inclusief zijn ouders. Door de zeer persoonlijke verhalen kun je je volledig inleven in de hoofdpersoon, zowel in zijn mooie momenten als in zijn frustraties. Het boek laat zich snel lezen, wat ergens een goede reflectie is van de behoefte aan snelle prikkels die Michiel omschrijft als gevolg van het gamen.
Wat ik het meest interessant vond was de periode die Michiel beleeft nadat hij uiteindelijk met gamen weet te stoppen. Zoals men misschien eerder verwacht bij een drugsverslaving, heeft ook de gameverslaving de hoofdpersoon nog lang in zijn greep en duurt het een tijd voor hij helemaal hersteld. De boodschap is duidelijk; games zijn niet alleen maar leuk, er schuilt ook een gevaar in, zeker voor kinderen. Een eerlijk en inspirerend boek waar gamers en diegenen in hun directe omgeving zich zeker in zullen herkennen. | 1pos
|
Spannend van begin tot einde! Weer een super boek van Simone! Gelukkig komt haar nieuwe boek gauw uit! | 1pos
|
Ik heb erg genoten van Het 13e Huis
Maar het boek kwam voor mijn gevoel erg traag op gang. Ik had gedacht dat er wat sneller vaart in het verhaal zou zitten.
De verwachtingen die ik had zijn wel deels waargemaakt:
Ik vind het leuk om te lezen over de sterrenbeelden en de karaktereigenschappen + uiterlijke kenmerken die daarbij horen. Hierdoor komen de personages voor mij echter over en krijgen ze meer diepgang.
Dat had ik ook gehoopt om te lezen!
Het 13e Huis is in de ''Ik vorm'' geschreven en dat leest erg prettig!
Je ervaart alles precies zoals de hoofdpersoon het doet. vind ik zelf erg prettig lezen.
De auteur heeft zelf veel woorden verzonnen die in de wereld van de Zodiak belangrijk zijn, dit is eerst een beetje onwennig.
De vaart gaat ook wat uit het verhaal, maar veel woorden komen vaker terug en je weet dan ook snel wat er bedoeld wordt!
Rho is in het begin een onzekere jonge meid, maar naarmate het verhaal vordert zie je haar steeds meer groeien in een meer zelfverzekerdere jonge vrouw.
Ik ben heel benieuwd naar deel 2 van deze serie!
Mijn cijfer is een 8! Dat komt neer op 4****!
Ondanks de kleine minpuntjes van de trage start van het verhaal en het vele uitleggen & vreemde woorden, is dit eerste deel van de Zodiak serie voor mij geslaagd! | 1pos
|
Wat een heerlijk boek . Moeilijk om weg te leggen. Super goed
geschreven en meteen zin om meer te lezen van mo hayder. | 1pos
|
Weer een superspannend verhaal van Deaver. De achtervolging in het bos (die inderdaad 3/4 van het boek inneemt) is zo superspannend geschreven dat je het haast niet weg kunt leggen. Ik voelde me als het ware zelf opgejaagd net als die vrouwen. Het einde vond ik na deze lange achtervolging dus een beetje erg snel gaan en viel een beetje tegen daarom geen 5 duimpjes. | 1pos
|
Het verhaal gaat over een foxterrier die vertelt over zijn leven als emigrant, hollywoodster, circusartiest en als schoothondje van Hitler. Het is een heel slim hondje met bijna menselijke karaktereigenschappen. Ik wist eerst niet zo goed wat ik van het boek moest denken, maar naar mate ik verder las vond ik het echt een leuk boek. | 1pos
|
Stefan Tetelepta heeft met Kismet een geweldig debuut geschreven. Deze roman die alleen als e-book bestaat, is op zijn site, stefanschrijft.nl gratis te downloaden. Hij wil graag naamsbekendheid verwerven, omdat hij nog veel meer wil schrijven en op deze manier een goede ingang vindt bij zijn publiek. En daar is hij fantastisch in geslaagd!
Kismet is een roman over liefde, lotsbestemming en loslaten.
De cover van het boek ziet er prachtig uit. Er is een boom afgebeeld waar door de takken de zonnestralen schijnen, waarschijnlijk in een park, dat namelijk een grote rol speelt in het boek.
De ondertitel is:
Een roman die je meeneemt naar Londen, Parijs en New York. Hoeveel dagen heb jij nodig om ware liefde te herkennen?
En dat dekt helemaal de lading.
Tijdens een tuinfeest ontmoet Moira Singer, 29 jaar, de vijf jaar oudere Finn Bastin. Vanaf het begin is er een bepaalde chemie tussen hen. Finn noemt het Kismet wat zoiets betekent als lot, voorbestemd zijn. Moira is afwachtend gezien haar eerdere ervaringen, maar Finn heeft alles wat een man aantrekkelijk maakt. Hij is charmant, voorkomend, knap, heeft heel veel humor en is miljonair. Langzamerhand leert Moira met haar hart te denken, normaal praat alleen haar hoofd. Finn weet Moira steeds meer voor zich te winnen, maar waarom gaat het zo snel? En hoe komt het dat Finn zoveel over haar weet? Dat Finn al zoveel verder is in de relatie wordt duidelijk in de verrassende wendingen die in het boek zitten.
Kismet is opgebouwd uit vijf delen. Een proloog, daarna deel 1 vanuit Moira geschreven, deel 2 vanuit Finn en deel 3 weer vanuit Moira. Het boek eindigt met een epiloog, bij films zou dat de aftiteling zijn, waarin nog belangrijke aanvullende informatie verscholen zit.
Kismet lijkt in het begin een gewoon liefdesverhaal, een feelgoodroman, maar al lezende kom je zoveel verrassende wendingen tegen dat je voelt dat hier een boodschap achter zit. Een boodschap over liefde. Liefde die alleen bestaat als je je hart laat spreken.
Stefan Tetelepta heeft een ijzersterk debuut neergezet, hopelijk verschijnen er nog heel veel boeken van zijn hand. | 1pos
|
Dit boek is perfect voor een kind dat begint te lezen, het is een boekje dat van niveau stijgt terwijl je aan het lezen bent. Het boek biedt een interessant thema aan voor een kind van ongeveer 7 jaar. Er zit ook een mooie moraal in namelijk vriendschap en verdraagzaamheid. Persoonlijk vind ik dit een aanrader voor beginnend lezertjes. | 1pos
|
“De boerderij had de dood al vaker gezien en de vleesvliegen waren niet kieskeurig. Zij zagen weinig verschil tussen een kadaver en een lijk.”
Waar gaat het over?
Het heeft tijden niet geregend in een klein Australisch dorpje. Zo lang zelfs, dat iedereen de wanhoop nabij is. Luke Hadler lijkt deze problemen niet meer te hebben kunnen overzien: hij heeft zelfmoord gepleegd na zijn vrouw en zoontje gedood te hebben. Aaron Falk is twintig jaar geleden verstoten uit het dorp en keert terug voor de begrafenis van zijn vroegere vriend. Hij raakt betrokken bij het onderzoek naar het overlijden van de drie gezinsleden.
Wat vond ik ervan?
‘De droogte’ leest als een trein. Ik zat snel in het verhaal en kon het boek moeizaam wegleggen. Het is vanaf de eerste bladzijde ontzettend beeldend geschreven, waardoor het me geen enkele moeite kostte om het dorpje en de personages voor me te zien. Het is dan ook totaal niet verrassend dat de filmrechten vrijwel meteen verkocht zijn.
Het verleden en heden zijn op een knappe manier verweven in het boek. Je weet dat Aaron Falk twintig jaar geleden iets heeft meegemaakt en dat het dorp zich tegen hem gekeerd heeft. Wat er precies is gebeurd, blijft echter lang onbekend. Het lijkt erop dat het alles te maken heeft met de recente gebeurtenissen. Je leert de karakters van het heden snel kennen en door de vele flashbacks krijg je ook inzicht in de karakters van toen. Ondanks het kleine inwonertal van het dorpje, weet je op een gegeven moment niet meer wie er nu wel of niet verdacht is. Harper ontrafelt stukje bij beetje het heden en het verleden en het einde kwam voor mij als een verrassing.
Wat ik jammer vind, is dat ik door de zin ‘De droogte is een zeldzaam goede en geweldig sfeervolle thriller van de Australische Gillian Flynn’ op het verkeerde been ben gezet. Flynn’s boeken hebben zulke spannende ontknopingen dat ik de boeken soms ’s avonds weg moet leggen om ze bij daglicht uit te lezen. Dat was niet het geval bij dit boek, dus ik vond de vergelijking met Flynn een beetje misplaatst.
Het eindoordeel
Ondanks de vreemde vergelijking met Flynn, heb ik absoluut genoten van ‘De droogte’. Harper weet de lezer in haar debuutroman al verrassend goed het verhaal in te trekken. Als je houdt van sfeervolle, beeldende misdaadromans, dan kan ik je dit boek zeker aanraden. Verwacht echter geen bloedstollende thriller waarbij je continu op het puntje van je stoel balanceert.
Waardering: 4/5
Deze recensie verscheen eerder op mijn blog: http://liannevanroekel.blogspot.nl/2017/03/boekrecensie-de-droogte.html | 1pos
|
Soms komen er boeken op je pad, waarvan je achteraf heel erg blij bent dat je ze gelezen hebt. Een stil geloof in Engelen van R.J. Ellory is er zo een. Wat een prachtig boek is dit. Het is wellicht een boek dat ik op basis van de voorkant niet zelf uitgezocht zou hebben, maar dat zou reuze zonde zijn geweest.
Ellory heeft in iets meer dan 400 pagina's een prachtig verhaal neergezet dat je van begin tot het einde in zijn greep houdt. Het heeft kenmerken van een goeie thriller maar ook van een niet weg te leggen roman in zich. Naast spannende en huiveringwekkende stukken, zit je ook geregeld met een brok in je keel.
Het verhaal speelt zich af in de jaren '40 en vertelt het grootste deel van het leven van Joseph Vaughan. Als Joseph nog een tiener is, worden er in het dorp waar hij woont verschrikkelijke moorden gepleegd. De slachtoffertjes zijn telkens jonge meisjes in de leeftijdscategorie van 9 tot 12. De verdachtmakingen gaan al snel de ronde en als stoere jonge knul besluit hij met zijn vrienden The Guardians op te richten en te waken over hun dorpje. Helaas blijven de moorden elkaar in rap tempo opvolgen. De tijd verstrijkt en Joseph besluit op een gegevens moment naar New York te verhuizen. Weg van alle herinneringen, denkt hij. Als hij daar zijn leven weer enigszins op de rails heeft, blijken de moorden niet gestopt. Zijn vriendin wordt dood aangetroffen op hun kamer. Joseph is verdachte nummer 1 en wordt veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf wegens moord. Eigenlijk begint het verhaal hier pas echt.
Het is moeilijk niet het hele verhaal weg te geven nu ik het boek met zoveel enthousiasme gelezen heb, maar ik raad een ieder dit boek aan. Geweldig echt! Hoe CZ op 'slechts' 3 sterren is gekomen is me niet geheel duidelijk, maar wat mij betreft verdient dit boek een 10 met een griffel. Vandaar 5 sterren.
Plot: 5 sterren
Spanning: 4 sterren
Leesplezier: 5 sterren
Schrijfstijl: 5 sterren
Originaliteit: 5 sterren
Psychologie: 5 sterren | 1pos
|
Een onverwachte parel! Indringend verhaal waarbij je het verdriet van ouders bijna mee kunt voelen. Door de bijzondere manier van schrijven niet meer los kunnen komen van het boek. Ik moest gewoon doorlezen. Mogelijk kwam dit ook door de afwisseling van zeer korte zinnen met langere zinnen, wat heel natuurlijk aandeed. Dit boek is in ieder geval een aanrader. | 1pos
|
Was weer een erg spannend boek,binnenkort het volgende boek van Lisa maar lezen! | 1pos
|
Prachtig losstaand deel maar ook een vervolg op Italiaanse schoenen. Mooi geschreven een echt afscheid . | 1pos
|
Onlangs eindelijk gelezen deze klassieker. Kort na verschijnen werd deze anti-oorlogsroman op vele plekken verboden. Er waren zelfs openbare boekverbrandingen. Waarom dat, vraag je je af… Was dat omdat het geen heroïsch verhaal was maar omdat de wrede werkelijkheid nu eens was opgeschreven? Dat oorlog mensen onmenselijk maakt, individuen onmachtig in te grijpen in het verloop ervan.
Het, deels autobiografische verhaal , zit verpakt/wordt verteld in diverse tijdreizen. Het springt steeds heen en weer in tijd, opletten dus! Het is een bitter verhaal, vol inktzwarte humor. Direct en onomwonden wordt het verhaal verteld van Billy Pilgrim. Billy komt in contact met ‘bewoners’ van de planeet Tralfamadore. En hierdoor met het fenomeen ‘tijdreizen’.
En zo komt hij dus ook nogmaals (net zoals in WW II) terecht in Dresden. Omdat hij de gebeurtenissen die komen gaan kent, worden gesprekken en situaties heel absurd.
‘You needn’t worry about bombs, by the way. Dresden is an open city. It is undefended, and contains no war industries or troop concentrations of any importance’. Dit zegt een Engelsman wanneer de Amerikanen overgeplaatst worden naar Dresden.
‘Billy, with his memories of the future, knew the city would be smashed to smithereens and then burned- in about thirty more days. He knew, too, that most of the people watching him would soon be dead. So it goes.’ | 1pos
|
De Krijtman speelt zich af in twee verschillende tijden. We lezen alles voornamelijk door de ogen van Eddie, die in de oude hoofdstukken 12 jaar was en nu 30 jaar later een eenzame alleenstaande man is. In zijn kindertijd maakte hij samen met zijn beste vrienden enkele vreselijke gebeurtenissen mee, en daarin speelde De Krijtman een grote rol. Maar hoe achtervolgt dit verhaal hem nu nog, 30 jaar later?
Verwacht bij De Krijtman geen super spannende thriller want dan start je verkeerd. Wel krijgt de lezer een verrassend verhaal dat zich afspeelt in het verleden en nu. Een vreselijk ongeluk op een kermis laat een gruwelijke herinnering na bij Eddie. Daarbij komen nog pestkoppen, persoonlijke aanvallen en een vermoord meisje. Deze vreselijke gebeurtenissen lieten duidelijk zijn sporen na bij Eddie en zijn vrienden.
Wie De Krijtman juist is kom je geleidelijk aan te weten, al duurt het even voor het duidelijk wordt of hij nu de slechterik is of toch een vriend. Alles draait om de gebeurtenissen van vroeger waarbij de vriendengroep niet altijd even eerlijk was. Geheimen die jaren verzwegen werden komen boven en geleidelijk aan wordt duidelijk wat er toen gebeurde.
Een verrassend en soms gruwelijk verhaal gevuld met intriges, dat is wat je van De Krijtman mag verwachten. Maar een razend spannende thriller is het niet. Toch zeker de moeite om te lezen! | 1pos
|
Ik veel positieve recensies gezien van dit boek en was erg benieuwd!
Dit boek gebruikte interessante verteltechnieken, iets wat je niet veel ziet in fantasy. De wereld was erg origineel en goed opgebouwd, ik hou ervan als een wereld niet volledig voorgekauwd wordt in het eerste hoofdstuk maar dat dingen langzaam duidelijk worden.
En bovendien werd het verhaal verteld vanuit ongewone perspectieven voor fantasy. De frisse wind waar ik naar opzoek was! | 1pos
|
Met recht een psychologische thriller! Lekkere schrijfstijl, niet te ingewikkeld zodat wij leken het psychologische aspect ook nog kunnen volgen . Ik had al wel snel door hoe 't ongeveer in elkaar zou zitten. Toch lekker spannend! | 1pos
|
"De laatste man die rechtop staat, heeft gewonnen." Dat geldt zeker in de achtergestelde, veelal zwarte, wijken van Washington DC, waar twee bendes een eeuwige strijd voeren om de heerschappij, nu zo goed als vaststaat dat ex-kopman Granville Oliver de gevangenis niet meer levend zal verlaten. Privé-detective Derek Strange wordt ingeschakeld om getuigen te vinden ter verdediging van Oliver, in de hoop een doodstraf te kunnen omzetten in levenslang.
Pelecanos beschrijft op treffende en ontluisterende wijze het leven in de achterbuurten van dealers en wapenhandelaars, corrupte agenten, jongens van dertien die gerecruteerd worden om de wacht te houden, mannen en vrouwen die proberen zich buiten het geweld te houden en anderen die tot inzicht komen maar niet uit de spiraal van geweld geraken. Kortom, het leven zoals het is in de achterbuurt. Daarbij verdwijnt de oorspronkelijke verhaallijn grotendeels naar de achtergrond, maar storend is dit niet.
Minstens even belangrijk is de kritiek die Pelecanos, bij monde van Strange, uit, op politici, bijvoorbeeld, die ageren tegen geweld in Hollywoodfilms, maar de wapenindustrie de vrije hand laten (ik vraag me af wat kersvers gouverneur Schwarzenegger daarop te zeggen heeft, maar dit geheel terzijde). Kritiek ook op de doodstraf, die door de overheid wordt voltrokken tegen de wil van het volk in, of op de vooroordelen die leven tussen blank en zwart binnen eenzelfde stad. Die randverhalen en discussies zijn de sterkhouders van Soul Circus.
Ooit lag Het fatale schot van Pelecanos klaar op m'n nachtkastje. Toen kwam het er wegens tijdsgebrek niet van. Ik denk dat ik hem toch nog eens zal moeten opzoeken. | 1pos
|
Met dit verhaal dompelt Tosca Lee de lezer helemaal onder in de leefwereld van de afstammelingen van Elizabeth Bathory, bijgenaamd ‘De Bloedgravin’. Deze Elizabeth Bathory is de bekendste en meest productieve vrouwelijke seriemoordenaar aller tijden. Volgens een legende martelde en vermoordde ze in haar leven meer dan 600 jonge dienstmeisjes. Nadat haar man overleden was verplaatste ze zich constant tussen haar verschillende landgoederen. Waar ze ook naartoe ging, overal werden er lijken gevonden. Hierdoor gealarmeerd stelde de Hongaarse koning een onderzoek in. Elizabeth’s medeplichtigen werden veroordeeld tot de dood op de brandstapel maar Elizabeth zelf werd deze gruwelijke dood bespaard; zij was dan ook de echtgenote van een oorlogsheld, nicht van de voormalige koning van Polen en nicht van de prins van Transsylvanië. Daarenboven was ze veel rijker dan het koningshuis zelf dat haar nog veel geld verschuldigd was. Ze is nooit berecht maar werd wel veroordeeld tot huisarrest in één van haar kamers in haar kastelen waar ze in 1614 stierf.
De naam Bathory is sinds die tijd altijd een vloek geweest. Volgens de legende zou zij een geheim dagboek hebben bijgehouden waar reeds decennia lang verschillende partijen naar op zoek zijn. Het is als het ware de Heilige Graal van de ‘Bloedverwanten’ zoals haar afstammelingen genoemd worden. En hier begint het verhaal van één van deze bloedverwanten van Elizabeth Bathory die tijdens haar zoektocht in allerlei penibele situaties terechtkomt en niet meer weet wie wel en wie niet te vertrouwen is.
De lezer wordt vanaf de eerste regel helemaal in het verhaal gezogen en wordt niet meer losgelaten. Spannend geschreven met verschillende onverwachte wendingen in het verhaal maken van dit boek een ware page turner en het wachten op het tweede deel van deze duologie zeker de moeite waard. | 1pos
|
Wat een schitterend boek was dit,een boek waar zoveel in gebeurd van het begin tot het einde.
Soms erg heftig dat ik het gewoon even aan de kant moest leggen.
Grace maakt zoveel meer mee dan wat op de achterflap staat,en dat op zo'n jonge leeftijd.
Zodra je bij het einde komt weet je dan ook zeker dat het volgende deel snel gelezen moet worden.
Aanrader | 1pos
|
Het Kaartenhuis was Danielewski’s debuut, gepubliceerd in 2000 en is sindsdien bekend geworden voor de unieke typografie en lay-out. Het boek kan horror genoemd worden, hoewel het ook trekken heeft van satire en een eveneens consistente aanwezigheid van romantiek zeker een sterk element is in het boek.
Het verhaal gaat over Johnny Truant, die een mysterieus manuscript in handen krijgt van een al even mysterieuze overleden man, Zampano. De bundel is complete chaos: de papieren zitten niet in volgorde, er ontbreekt veel, sommige dingen zijn gewoon onleesbaar. Toch voelt Truant zich om een of andere onverklaarbare reden genoodzaakt om er iets leesbaars van te maken. Het verhaal dat Zampano schreef gaat over een film, ‘The Navidson Record’. ‘The Navidson Record’ begint met een beschrijving van een gezin dat net is verhuisd. Navidson zet in alle kamers hi-8 camera’s in de hoop een mooie herinnering te creëren van hun intrek in het huis. Na enkele dagen beginnen er echter merkwaardige verschijnselen zich voor te doen. Wanneer ze de afmetingen van het huis nakijken, merken ze dat het huis binnen groter is dan buiten. Navidson, de vader, blijft volhouden dat het valt te verklaren en begint uitgebreid op alle mogelijke manieren het huis te meten. Ondanks zijn inspanningen blijft de anomalie zich voordoen. Sterker nog, na verloop van tijd is het huis vanbinnen plots 6mm groter in plaats van de 1mm die in het begin werd gemeten. Behalve het ‘groeien’ van het huis is er nog een schokkende, opvallendere verandering die zich voordoet. Wanneer ze op een dag terugkomen van een daguitstap blijkt er een nieuwe deur te zijn verschenen in het huis. Aan de buitenkant is er niets, enkel de achtertuin, maar wanneer ze de deur openen bevindt daar zich een ruimte van ongeveer 2 vierkante meter. Enkele dagen later is de ruimte groter geworden en is het een donkere gang van 3 meter. Hier begint Navidsons zoektocht naar een verklaring voor de deur. Nog een tijdje later is de gang een onmeetbaar doolhof van gangen geworden. Navidson besluit ontdekkingstochten te organiseren in de hoop het geheim achter de duistere gangen te ontdekken. Maar wat is hij bereid om ervoor op te geven?
Tegelijkertijd met ‘The Navidson Record’ wordt in het boek het verhaal verteld van Truant en hoe hij langzaam aan krankzinnig lijkt te worden tijdens het bijeen puzzelen van Zampano’s nalatenschap.
Het is geen makkelijk boek, dat kan ik je meegeven. Het verhaal is helder als glas, maar de thema’s en verbanden werpen een verwarrende sluier over Het Kaartenhuis. De thema’s in het boek zijn: godsdienst, fobieën, liefde, mentale stoornissen en het in vraag stellen van de realiteit. Zelfs als lezer is dat laatste thema constant aanwezig bij het lezen van het boek. Je weet immers niet of de personages bovennatuurlijke dingen waarnemen of gestoord zijn. Of misschien zelfs een combinatie van de twee. Op die manier heeft Danielewski op een originele manier ‘the fourth wall’ doorbroken.
Als mens kun je enkel en alleen beroep doen op je eigen zintuigen wanneer we zoeken naar antwoorden, maar wat als zelfs je ogen je lijken te bedriegen? Wat als je schijnbaar betrouwbare ‘realiteit’ ineenzakt als een kaartenhuis? Dit brengt me bij de keuze van de titel. Ik denk spontaan aan de titelkaarten die de verschillende delen van ‘The Navidson Record’ van elkaar scheiden. We kunnen natuurlijk niet enkel op de Nederlandse titel afgaan. In de originele taal heet het boek ‘House of Leaves’. Hieruit zou je een verwijzing naar een boom kunnen halen. In het boek zelf heb ik weinig vergelijkingen met een boom gevonden, behalve het feit dat de gangen in het huis ontelbare vertakkingen heeft. Op het einde van het boek heeft de auteur ook een enigmatische bladzijde waarop het woord ‘yggdrasil’, de wereldboom, staat in de vorm van een boom. Naast de Noordse mythologie, verschijnen ook Griekse en Romeinse mythologische verwijzingen in ‘The Navidson Record’. Zo is bijvoorbeeld het verhaal van de minotaurus in het boek beschreven. Het woord ‘minotaurus’ is ook overal in het boek in het rood gedrukt, wat een akelig effect heeft. Het suggereert dat het gegrom in het doolhof en het wezen in Truants wereld een minotaurus is, hoewel ik denk dat alle personages van hun individuele weerspiegelingen van hun eigen angsten weglopen. (wat bovendien ook in de academische analyses wordt aangehaald) Misschien is dat de reden waarom het boek ruimte laat voor verschillende interpretaties van het verhaal. De lezer kan zo vanuit eigen fobieën redeneren om betekenis te geven aan het boek.
Juist omdat het een kluwen is van vraagtekens, schijnverbanden en dubbelzinnigheden, is het een ontzettend boeiend boek. Je vraagt je van het begin tot het einde af wat er nu eigenlijk aan de hand is en of er een waarheid bestaat die de personages verbind. Het is bovendien ook een zeer dynamisch verhaal, een constante speurtocht naar feiten waarvan het bestaan steeds onwaarschijnlijker lijkt te zijn.
Danielewski maakt gebruik van 2 verhaallijnen: The Navidson Record, het werk van Zampano en het verhaal van Johnny Truant, de manier waarop ‘The Navidson Record’ is ontrafeld. Deze worden naast elkaar verteld. De eerste verhaallijn wordt door een belevend ik-verteller verteld. Truant vertelt hoe hij door het ‘The Navidson Record’ geobsedeerd raakt en wat de effecten hiervan zijn op zijn mentale (en na verloop van tijd ook zijn fysieke) gezondheid. De vraag is hier of dit komt omdat er a): een vloek rust op Zampano’s verhaal, b): Truant een geschiedenis van druggebruik heeft of c): er mentale ziektes in zijn familie voordoen of misschien wel een combinatie van de drie. Hierover kunnen we, zoals bij veel zaken in Het Kaartenhuis, enkel speculeren. Danielewski heeft hier allicht voor een belevend ik-verteller gekozen om Truants waanzin duidelijk weer te geven. Truants psychotische trekken lijken de lezer stilletjes te besluipen. Hij is er zich vanaf het begin van bewust en is het bijna een verassing wanneer hij zijn rationele imago valt als hij waanbeelden begint te krijgen van moordpogingen en geen besef meer van tijd heeft.
De tweede verhaallijn is ‘The Navidson Record’ zelf, inclusief een occasionele, fictieve analyse van de fictieve documentaire. Truant merkt hier op dat er enorm veel bronnen, voetnoten en verwijzingen in ‘The Navidson Record’ zijn verwerkt, ook al bestaat de film niet. In de wereld van ‘The Navidson Record’ zou de film begonnen zijn als een schijnbaar geënsceneerde urban legend en nadien een hele opschudding hebben veroorzaakt in de media. Hierdoor zouden er talloze analyses van details gepubliceerd worden, tot in het absurde. Dit is ook de reden waarom Het Kaartenhuis ook wel eens satire wordt genoemd. De gekarikaturiseerde academische analyses zijn een ietwat humoristisch element in het duistere verhaal van The Navidson Record. Als je deze zo interpreteert, tenminste.
In deze verhaallijn is er een afwisseling tussen een auctorieel verteller die beschrijft wat er in de film gebeurt, en flarden van analyses van ‘The Navidson Record’. Hier heeft Danielewski geen beroep gedaan op het vertelstandpunt, maar op zijn spel van lay-out en typografie om de horror het beste weer te geven. Hoe meer bizarre elementen in het verhaal treden, hoe flamboyanter hij tekeer gaat met de lay-out. Bijvoorbeeld wanneer Navidson door een gang loopt die steeds smaller wordt, verkleint het tekstvak in het boek ook. Het uitrekken van de trap in de gang word zo ook weergegeven met het uitrekken van de ruimte tussen de tekst. Naast een visuele presentatie van het décor, gebruikt Danielewski ook quasi lege bladzijden en omgekeerde of gespiegelde tekst om het leestempo te versnellen of te vertragen.
Soms wisselt het per hoofdstuk van standpunt, soms duikt er een stukje van Truant op in een voetnoot. Deze vervlochten indeling impliceert parallellen tussen de twee. Het labyrint in ‘The Navidson Record’ lijkt te verwijzen naar de gedesoriënteerde staat van Truant later in het boek. Navidson en Truant verdwalen beide ten gevolge van hun nieuwsgierigheid. Het is niet concreet gezegd, maar wel zeer waarschijnlijk dat dit intentioneel is gedaan. Dit is maar een enkel voorbeeld van de hele verzameling verwijzingen en leidmotieven in beide verhaallijnen voorkomen.
Betreffende chronologie valt er niet veel te zeggen. Truants verhaal speelt zich veelal in de juiste volgorde af, enkele terugblikken naar zijn verleden terzijde. De beschrijving van ‘The Navidson Record’ speelt zich eveneens in de correcte volgorde af.
Noch de chronologie, noch de schrijfstijl kan ik becommentariëren omdat ik –tot mijn grote spijt-een vertaling van het origineel heb gelezen en dus geen correct oordeel kan vellen over woordgebruik en zinsbouw. Ik kan wel zeggen dat het verhaal een heel Amerikaanse atmosfeer heeft. Dan bedoel ik niet alleen de locatie, of de Bret-Easton-Ellis-achtige levensstijl van Truant, maar ook handelingen van de personages en de manier waarop de afgrijselijke terreur van Truants gedachten wordt beschreven. Ik kan het niet goed verwoorden, maar het voelt gewoonweg Amerikaans aan.
Ik vond het een moeilijk, maar zeer interessant boek. Het verhaal wekt vanaf het begin nieuwsgierigheid op. Wie is Zampano? Waarom wil Truant per se het boek publiceren? Hoe zit het met die raadselachtige groeven in Zampano’s kamer? Mijn nieuwsgierigheid greep me bij de keel en sleurde me in de sinistere wereld van Het Kaartenhuis, nog voor ik er iets van merkte. Het leek alsof ikzelf Truant was en wijs probeerde te worden uit ‘The Navidson Record’ door middel van het zoeken van verbanden en het bestuderen van voetnoten. Ik snap waarom hij stilaan gek werd.
Het huis op Ash Tree Lane vond ik een prachtige manier om de lezer de stuipen op het lijf te jagen. De schrijver suggereert veel, waaronder de minotaurus in het gangendoolhof, maar als je het verhaal objectief bekijkt kan je onmogelijk zeggen dat er echt een of ander monster in de gangen rondloopt. Er zijn geen spoken of monsters letterlijk beschreven in het verhaal. Er is alleen het huis. De obsessie van Truant en Navidson met het huis wordt ook sterker naar het einde toe. Navidson is het zelfs als een zelfstandige entiteit gaan zien, een God.
Ik heb er zeker van genoten, maar ik kan niet zeggen dat ik er alles van begreep. Het is volgens mij daarom ook nuttig om het boek te herlezen. Nu heb ik vooral gefocust op het verhaal rond ‘The Navidson Record’, maar er zijn waarschijnlijk talloze hints die ik heb gemist in het verhaal van Truant. Al bij al durf ik het zeker een meesterwerk te noemen. Een meesterwerk dat zich letter per letter laat ontdekken, terwijl je op het puntje van je stoel zit.
Bibliografie:
• Steven Poole, 15 juli 2000, ‘Gothic Scholar’ Geraadpleegd op 25 oktober 2015, via http://www.theguardian.com/books/2000/jul/15/fiction.reviews
• Wikipedia, 23 september 2015, ‘House of Leaves’, geraadpleegd op 25 oktober 2015 via https://en.wikipedia.org/wiki/House_of_Leaves | 1pos
|
Vanavond heeft 'mijn' boekenclub - of leesclub, hoe je het ook noemen wilt - 'De viool van mijn moeder' besproken. Met behulp van de website www.devioolvanmijnmoeder.nl hebben we daar een extra bijzondere avond van kunnen maken. Op de site is namelijk de muziek te beluisteren, die in het boek genoemd wordt en zijn ook de bijbehorende fragmenten uit het boek te lezen. Heel bijzonder en sfeervol om op deze manier het verhaal nog een keer te beleven. Opvallend was ook dat iedereen het een goed boek vond! Dat komt nooit voor! We lezen heel verschillende genres en het is altijd zo dat een aantal een boek verschrikkelijk of saai vindt terwijl de anderen datzelfde boek prachtig vinden. Maar 'De viool van mijn moeder' werd door iedereen mooi gevonden. De bespreking was temeer geslaagd omdat ik van Yvonne van den Berg zelf - de schrijfster! - vragen had gekregen om vanavond met de boekenclub te bespreken. Leuk dat je tegenwoordig via de "digitale snelweg" zo gemakkelijk contact kunt leggen met auteurs, die anders onbereikbaar zouden zijn gebleven. En fantastisch dat er auteurs zijn, die dan zo snel met een reactie komen! Wat betreft de inhoud van het boek sluit ik me aan bij de recensie, die door West Mus is geschreven en kan niet anders zeggen dan dat 'De viool van mijn moeder' een indrukwekkend en mooi geschreven verhaal is en stof tot nadenken geeft. | 1pos
|
Faye en Sean: a love story is een lekkere dikkerd. Dan moet een boek voor mij wel lekker lezen, want het schrikt me toch ook wel af altijd. Maar gelukkig was het geen probleem, ik zat meteen in het verhaal en vloog erdoorheen door Marina’s fijne schrijfstijl.
Ik vond het erg origineel dat een boek van een Nederlandse auteur zich in Engeland afspeelt en de hoofdpersonen daar ook vandaan komen. Ik heb Marina gevraagd waarom ze daarvoor gekozen heeft en het komt gewoon omdat ze zo gek is op Engeland en Londen, de verhalen overspoelen haar als ze daar is. (wat ik me heel goed kan voorstellen)
Wat ik ook erg fijn vond aan het boek is dat je Faye en Seans hele geschiedenis meekrijgt, je volgt ze vanaf hun eerste ontmoeting in 1999, als Faye 10 is en Sean 17, tot aan zomer 2011, als ze beiden volwassen zijn en hun leeftijdsverschil niet zo groot meer is. Je leert de twee sympathieke hoofdpersonen daardoor ook erg goed kennen en je sluit ze in je hart.
Faye en Sean is een prachtige feel good roman over een bijzondere vriendschap, het verleden overwinnen en je dromen najagen. En vooral over het volgen van je hart en dat ook écht durven…
Een geweldig liefdesverhaal wat ik met een diepe tevreden zucht dichtsloeg. En waar ik ook meteen van baalde dat ik het uit had! Ik heb nu al zin in meer van Marina Folkers, want van dit debuut heb ik genoten. | 1pos
|
Prachtig... indrukwekkend... kan zeker concurreren met haar naam was Sarah.. | 1pos
|
Meer dan twintig thrillers schreef John Grisham (1955, Jonesbore, Arkansas) en bijna allemaal werden ze een bestseller. Geboren als zoon van een bouwvakker (zijn moeder was gewoon huisvrouw), studeerde hij rechten aan de University of Mississippi en werkte hij bijna tien jaar als jurist, voordat een schokkende zaak in de rechtbank hem aanzette tot het schrijven van De Jury, zijn eerste legal thriller. Maar liefst 28 uitgeverijen wezen zijn manuscript af, voordat de kleine uitgeverij Wynwood Press er wel iets in zag en het in een oplage van 5.000 stuks op de markt bracht. Hoe het daarna verder verliep, weten we allemaal. Grisham groeide uit tot de koning van de legal thrillers. De afperser is zijn twintigste.
Het is het geijkte Grisham-begin waarmee De afperser van start gaat: een advocaat in de problemen. Alleen dit keer is er al een klein nuanceverschil in het geheel. De advocaat zit namelijk achter de tralies. En hij is zwart. Bovendien heeft hij informatie in zijn bezit, waarmee hij vrij kan komen. Zegt hij.
Malcolm Bannister is veroordeeld tot tien jaar cel wegens het witwassen van geld, een misdaad die hem door zijn eigen naïviteit in de schoenen werd geschoven. Als hij vijf jaar vastzit, wordt de staat Virginia opgeschrikt door de moord op Fawcett, een federaal rechter, en zijn secretaresse. Er worden amper sporen gevonden en er is geen enkele aanwijzing die zou kunnen leiden tot de aanhouding van de dader. De FBI tast volledig in het duister, totdat Malcolm Bannister via de directeur van de gevangenis waarin hij verblijft een onderhoud met hen aanvraagt. Eerst is hun interesse matig, maar als blijkt dat Bannister weet waarover hij praat en ook in de gelegenheid is geweest om dergelijke informatie te verkrijgen, treffen ze een regeling met hem: zijn vrijheid, inclusief nieuwe naam, getuigenbescherming, gezichtsreconstructie en het geldbedrag dat is uitgeloofd voor informatie over de moord, in ruil voor de naam van de dader en het motief. Alles lijkt goed te gaan. De dader wordt opgepakt, Bannister komt vrij en geniet een poosje van zijn nieuwe leven.
Maar dan komt de dader, Quinn Rucker, erachter dat Bannister hem verraden moet hebben. Hij schakelt hulp in en terwijl de FBI vol afgrijzen moet toekijken, weet hij al snel wat Bannisters nieuwe naam is, waar hij woont en hoe hij eruitziet. Bannister kiest eieren voor zijn geld: hij stapt uit het getuigenbeschermingsprogramma in de hoop op zijn eigen manier voorgoed te kunnen verdwijnen. En dan blijkt dat Bannister vijf jaar geleden misschien wat naïef was, maar dat hij zeker niet dom is.
Laten we duidelijk zijn: De afperser is niet meer dan een verhaal. Een verhaal dat overduidelijk verteld wordt. Bij de meeste boeken wordt dat als een minpunt gezien. Immers, draait alles niet om show, don't tell? John Grisham bewijst met dit boek van niet. Want hoewel De afperser het schoolvoorbeeld is van een rechttoe rechtaan vertelling, irriteert dat nergens. Zonder opsmuk laat Grisham zijn hoofdpersonage zijn verhaal doen. Zonder tierelantijnen leidt hij de lezer door en langs de vele valkuilen die op weg naar de ontknoping zijn gegraven. De doorgewinterde thrillerlezers zullen halverwege het boek ongetwijfeld doorhebben dat er iets niet klopt en misschien ook wel wát er niet klopt. Maar dan is daar die laatste grote valkuil, waar je als lezer genadeloos bent ingetrapt, en merk je pas welk een geniale plot er aan het hele verhaal ten grondslag ligt.
Er is slechts één klein minpuntje te noemen: nergens in het boek leer je de personages echt goed kennen, zelfs Malcolm Bannister niet. Pas als je het boek uit hebt, besef je waarom: Malcolm Bannister neemt iedereen schaamteloos bij de neus. Zélfs de lezer.
De liefhebbers van Grishams traditionele rechtbankverhalen zullen wellicht bedrogen uitkomen. De afperser heeft daar weinig van weg. Maar niet getreurd, want deze Grisham 'nieuwe stijl' is een must-read voor elke fan. En ook de niet-fan zou best wel eens van dit boek kunnen genieten. Omdat het gewoon een geweldig verhaal is, meesterlijk verteld, met als toegift een sublieme ontknoping. Het zou vierenhalve ster worden, als het kon, maar helaas, dat gaat niet. Er moet gekozen worden tussen vier en vijf en na even twijfelen worden het er vijf. Dat krijg je ervan, meneer Grisham, als je je lezer naar alle kanten stuurt, behalve de goede. | 1pos
|
Juist Elle, meer detective dan thriller. De titel van de recensie zegt het ook. Toch mooi. Terug naar de basis van de thriller. De detective. Terug naar de grote namen als uit het verleden. Ellery Queen, John Dickson Carr, UrsulaCutuss, Andrew Garve en Charlotte Armstrong. Wie kent ze nog?
Een lijk en dan de vragen. Wie, waarom, motief en het moordwapen. Dit alles vinden we terug in dit boek. Spannend tot het einde. Vooruitgang in het onderzoek om daarna terug bij af te staan. Zo gaat het nu eenmaal. Katrine Engberg heeft het allemaal. Zij kan tussen de grote komen uit het verleden. Zij heeft twee personages die zeker nog vele verhalen meekunnen.
Voor mij een aanrader. Prima debuut.
Nog iets over de titel en de kaft. Zeer sober maar mooi en een titel die men niet dadelijk zou linken aan het verhaal. | 1pos
|
Een verhaal welke zich snel ontwikkeld en geschreven in gemakkelijke zinnen.
Pierrot/Pieter komt in het buitenhuis van Hitler en kijkt van daar naar de W.O.2
Liefde en fatsoen laten zich bederven door macht. | 1pos
|
Dit boek krijgt van mij 4 sterren. Het verhaal kwam traag op gang, waardoor ik niet te neiging had om lekker door te lezen. Toen het eenmaal spannend werd, kon het verhaal mij wel boeien. Het boek is makkelijk en vlot geschreven. Een verhaal wat zich in Nederland afspeelt en daarom goed in te leven in de omgeving en enigszins de personages. | 1pos
|
Ik denk dat Julia Navarro hier wat onderschat is als schrijfster, niettemin is ze een top auteur
en de moeite meer dan waard om gelezen te worden. Het boek leest erg gemakkelijk en de spanning blijft erin. Een aanrader voor liefhebbers van relithrillers. | 1pos
|
Ik vond het weer een heel spannend boek, met lekker veel ongelofelijke horror. Dingen die eigelijk te gek voor woorden zijn maar wel worden geschreven. Hoe kom je toch op het idee om zo iets simpels, waar het omgaat dus, te verwerken in zulke gruwelen.... Petje af. Net als Gruwelkamer en Kraaienvoer, is ook dit een echte pageturner. | 1pos
|
Stephen Florida zit in zijn laatste jaar aan het Oregsburg College. Die school bood hem na zijn middelbare school een beurs aan omwille van zijn kwaliteiten als worstelaar. Bij die sport liggen ook zijn ambities en daar steekt hij het grootste deel van zijn energie in. Het einddoel is om dit jaar het Division IV-kampioenschap van de National Collegiate Athletic Association te winnen in de gewichtsklasse 133 pond. Stephen heet eigenlijk Steven Forster maar een secretaresse op leeftijd schreef een verkeerde naam op zijn toelatingsformulier voor het college en Stephen besloot dan voortaan ook maar zo door het leven te gaan.
Zeggen dat Stephen wat getroebleerd is, is nogal zacht uitgedrukt. Hij is ondanks zijn jonge leeftijd al wees, gedraagt zich sociaal regelmatig onaangepast, is een eenzaat en geobsedeerd door zijn sport. In dit laatste jaar sluit hij een wat wankele vriendschap met eerstejaars Linus, eveneens een worsteltalent, en krijgt hij kort wat met Mary Beth. Maar ook vriendschappen en relaties moeten wijken voor het worstelen. Want van één ding is Stephen overtuigd: hij zit momenteel in zijn topjaren. Beter dan nu wordt het nooit meer.
Gabe Habash is een New Yorker die sinds 2011 werkt voor Publishers Weekly, een weekblad voor uitgevers, bibliotheken, boekverkopers, en – omdat het nu eenmaal Amerika is – literaire agenten. Hij heeft een diploma creatief schrijven op zak en het lag dus in de lijn der verwachtingen dat er op een goede dag een boek van hem in de rekken zou komen. Die goede dag brak voor de Amerikanen in 2017 aan. De Nederlandse en Vlaamse lezers mogen vanaf nu ook juichen, want Stephen Florida, het debuut van Habash, is vertaald. Joris Vermeulen stond hier garant voor.
Habash’ debuut is heel wat dingen niet. Het is niet voorspelbaar, het is niet comfortabel, niet afgelikt, niet al tig keer eerder geschreven. Habash schrijft over de worstelsport maar houdt zelf niet van worstelen. Hij vindt schrijven over sport ook helemaal niet zo interessant. Maar het worstelen gaf hem een manier om te schrijven over iets wat aan de zijlijn van het leven gebeurt. Op die manier kon ook hoofdpersonage Stephen Florida aan die zijlijn geplaatst worden. Habash wilde namelijk dat de lezer zich niet al te veilig voelde tijdens het lezen. En of hij daar in geslaagd is!
Florida doet heel onvoorspelbare dingen, denkt onvoorspelbare gedachten, en de afloop van alles wat hij meemaakt, is altijd onzeker. De lezer voelt zich inderdaad niet op zijn gemak, want het boek kan steeds alle kanten uitgaan. Florida is zelf de vertelstem in het boek en zijn obsessies komen op die manier maximaal tot uiting. Soms is dat schrijnend of pijnlijk, soms ook wel eens grappig, precies zoals in het echte leven. Florida spreidt bij alles wat hij doet, zegt of denkt bijzonder weinig emotie tentoon. Zelfs als hij zijn eigen worstelpartijen beschrijft, toont hij zich eerder een verslaggever dan een deelnemer. Hij hanteert een ruwe en directe stijl. Maar laat er geen twijfel over bestaan: deze ruwe manier van schrijven trekt de lezer snel, onherroepelijk en onafgebroken het verhaal in.
Wat Willy Vlautin in Laat me niet vallen nog niet zo lang geleden deed met boksen, doet Habash met worstelen. De boeken lijken qua stijl en onderwerp op elkaar. Horace Hopper, het hoofdpersonage in Willy Vlautins boek, en Stephen Florida zouden vrienden van elkaar kunnen zijn. Habash’ boek kwam eerst uit maar Vlautins boek volgde heel kort erna en het is dan ook opvallend hoe twee los van elkaar geschreven boeken zoveel raakpunten hebben. Wie van het ene boek houdt, zal ook het andere heel graag lezen. Toch zijn beide boeken nog altijd heel verschillend. Stephen Florida is geen doorsnee debuut en daarom gedurfd. Zonder enige twijfel hoort dit boek ergens hoog bovenaan in de lijst van betere vertaalde romans van dit jaar. | 1pos
|
Zeer aangrijpend, non-fictie-boek over de grenzen van het ongeboren leven. Het boek geeft een indringende kijk op de dilemma's waar deskundige artsen van een afdeling neonatologie dagelijks mee worden geconfronteerd. Het redden van zo'n kindje is net een loterij. Het ene kind redt het prima na een wat moeizamere start en het andere kind heeft een betere start, maar overlijdt toch of heeft (forse) beperkingen, zowel lichamelijk als geestelijk.
Wat mij wel enorm verbaasde is dat er zo enorm met die kindjes wordt gerommeld. Ik dacht: stop er een infuus in voor de voeding en laat het kind verder zo veel mogelijk lekker liggen in een verduisterde ruimte. Dan boots je de baarmoeder volgens mij beter na, dan een paar keer per dag in die couveuse bezig te zijn met prikken, en allerlei andere onderzoeken. Maar goed, ik ben absoluut geen deskundige en ik was er heel verbaasd over. | 1pos
|
De boeken met journaliste Chantal Zwart in de hoofdrol zijn altijd een plezier om te lezen. Zo ook 'Een echte vrouw'. De lezer wordt continu op het verkeerde been gezet in de speurtocht naar de mogelijke moordenaar van drie mannen die samen op een dure privé-school hebben gezeten. Er was nog een vierde jongen in hun groep, maar die is tijdens een dropping verdwenen.
Michael Berg heeft een onderhoudende thriller geschreven met intrigerende tussenstukjes van iemand die op wraak zint. Maar het hoe en waarom is niet zo eenvoudig als de lezer misschien denkt. Tot op het laatst blijft het gissen: wie is de moordenaar? | 1pos
|
Het boek is vlot geschreven. Je leeft je moeiteloos in. Zowel de gevoelens als wat er gebeurt zijn goed geschreven zonder evenwel langdradig te zijn. Het is een positief boek vol humor. Iets over de helft verandert de sfeer van het boek. Het duurde wel even voor ik terug in de flow van het lezen zat, er is wel even een mindset nodig. Toch was ik na een 8-tal bladzijden weer mee met het verhaal.
Origineel boek dat proeft naar meer van dezelfde schrijver! | 1pos
|
"Carrie, De Shining, Cujo, Het, Christine, De noodzaak..." Het zijn maar enkele van de vele klinkende titels waarmee Stephen King nieuwe betekenis en inhoud gaf aan het horrorgenre. Zijn zevendelige (*) saga "De donkere toren" wordt samen met "In de ban van de ring" van J.R.R. Tolkien vandaag beschouwd als hét standaardwerk in het genre van de fantasy. Met "Dolores Claiborne" schreef hij een intense psychologische roman. "22-11-1963" is fantasy maar neigt sterk naar het genre van de speculatieve fictie... De vraag of er een genre bestaat dat hij níét aankan, heeft Stephen King nu extra aangedikt met "Mr. Mercedes", zijn eerste, echte rechttoe rechtaan − of 'hard-boiled' zoals de Amerikanen het graag zeggen − detectiveroman. En weer doet King wat hij al zo vaak deed: ons verbazen!
Een mistige ochtend in april 2009. Een rij mensen wacht aan de ingang van een banenbeurs: pas afgestudeerde jongeren, vaders die hun gezin een beter leven willen geven, een moeder met een baby op de arm... Sommigen hebben er zelfs de nacht doorgebracht in de hoop een van de duizend beloofde jobs te pakken te krijgen. Dan rijdt een Mercedes SL500 het terrein op. De gemaskerde chauffeur jaagt de V12 aan, raast dwars door de wachtende mensenmassa, en rijdt weer weg. Er vallen acht doden, en vele gewonden...
Detective Bill Hodges is met pensioen en sleept zich van de ene uitzichtloze dag naar de volgende. De zaak van de 'Mercedes killer' heeft hij nooit kunnen oplossen, en dat zit hem hoog. Maar dan ontvangt hij een brief van iemand die beweert de dader te zijn. De brief is uitdagend, maar Bill is té ervaren om zich gemakkelijk te laten vangen. Zijn reactie is − opzettelijk − bagatelliserend, zelfs ridiculiserend, en dat maakt de dader woedend.
Gaandeweg zijn onderzoek krijgt Bill hulp, eerst van de jonge Jerome, tuinman en whizzkid, later van Holly, een volwassen vrouw die door haar beschermende ouders kinds wordt gehouden. Dat 'Mr. Mercedes' opnieuw zal toeslaan is vrijwel zeker, ze weten alleen niet hoe, waar of wanneer...
Laat ik maar meteen de minpunten achter de rug hebben. Eén: na het dramatische openingshoofdstuk komt het verhaal ietwat traag op gang; het is even zoeken naar de bedoeling. Twee: één wending, ongeveer halverwege het verhaal, kon ik min of meer voorspellen − waarbij ik enig sluw opzet vanwege de auteur evenwel niet uitsluit.
Hoe kritisch ik ook wil zijn, veel verder dan deze twee kom ik niet. Bij het eigengereide gedrag van Bill Hodges kan misschien nog een vraagteken worden gezet omdat het hemeltergend lang duurt eer hij − voordien toch zélf politieman − de politie bij zijn onderzoek betrekt. Maar zijn houding is menselijk, zijn eenmansstrijd begrijpelijk, zijn handelwijze aanvaardbaar.
Bill Hodges is trouwens prachtig en levensecht getypeerd, net als de andere personages. Een constante in Kings oeuvre is de strijd tussen goed en kwaad, en die lijn trekt hij behoedzaam door in zijn karakters die hij graag scherp met elkaar laat contrasteren: wie goed is, is dat zonder compromissen, en wie slecht is, is dat door en door. Bill, Jerome en Holly zou je wel willen ontmoeten en er vriendschap mee sluiten. Hun blijdschap, hun verdriet, je voelt het allemaal echt. Lijnrecht tegenover hen staat Mr. Mercedes. Hij is krankzinnig én intelligent tegelijk, karakterieel volkomen ontwricht, ijskoud en gevoelloos. Kings vlijmscherpe psychoanalyse is meesterlijk eng, en tegelijk o zo vanzelfsprekend: zo iemand woont misschien wel bij u in de buurt. In mijn fantasie kreeg deze engerd alvast het gezicht van Norman Bates uit 'Psycho'; niet verwonderlijk, want ook Mr. Mercedes heeft een nogal ongewone relatie met zijn moeder.
De plot is origineel en steekt knap en verrassend in elkaar. Allerminst is dit een klassieke whodunit of whydunit, want al vrij vroeg in het boek weet de lezer wie de slechterik is, en waarom hij zo geworden is wordt gaandeweg ook wel duidelijk. Misschien moeten we het een 'howdunit' noemen, want Bills onderzoek draait vooral rond de vraag hóé Mr. Mercedes zijn volgende aanslag zal plegen.
Stephen King is een rasverteller en dat behoeft verder geen betoog: "Mr. Mercedes" leest als een HST (en ja, ik wéét dat dit een cliché is). Ook over de spanning kan ik kort zijn: King is de 'Master of Suspense' en die titel doet hij weer alle eer aan. Dat de lezer voortdurend méér weet dan de medespelers creëert bovendien een secundaire spanning. Verhoogde hartslag gegarandeerd, vooral naar het einde toe. Anderzijds gaat King een knipoog af en toe niet uit de weg: de dader woont in Elm Street, en tijdens zijn dodelijke rit draagt hij een Pennywisemasker.
Bill, Jerome en Holly... Wie het boek uit heeft, heeft ook dit merkwaardige trio in het hart gesloten. Dat er een vervolg komt is dan ook goed nieuws: "Mr. Mercedes" is namelijk deel één van een trilogie. Het tweede deel ("Finders Keepers") verschijnt in 2015. Ik wil het graag nú al bestellen!
(*) Ik laat het veel later verschenen achtste deel − "De wind door het sleutelgat"− hier buiten beschouwing. | 1pos
|
het gezin Metselaer..........
Moeder heeft het moeilijk na de dood van haar dochter Lieve, nog altijd en 10 jaar na dato.......
Vader heeft zijn eigen zorgen..........
Dochter Tamara heeft heftige gevoelens..........
Zij zijn allen min of meer geobsedeerd door de heftige gebeurtenissen, die ooit plaats vonden...
Ervaren alles op een andere manier en hun bedoelingen met elkaar zijn niet altijd zuiver.
Zie hier de ingredienten voor een spannend verhaal, deel 1 in een serie van 2. | 1pos
|
Als iemand vraagt wat is de beste thriller die je ooit heb gelezen, dan is het steevast het antwoord : " De Millenium trilogie". Als de film op televisie komt dan bekijk ik deze telkens weer.
Toen ik hoorde dat er een vierde deel geschreven werd door een andere schrijver was ik zoals vele huiverig. Is dit winstbejag van de erven van Stieg Larsson? Wordt hier mee geen afbreuk gedaan aan de erfenis van Stieg Larsson? Ook voor de schrijver David Lagercrantz lijkt me dit een enorme uitdaging en een enorm risico.
Het feit is het boek is geschreven . En dus als fan zal en moet ik dit boek wel lezen. En voor mij zelf die vragen beantwoorden.
Al weken hield alle Ebook aanbieding in de gaten.-- Ik baal altijd vreslijk als een ebook in de aanbieding is en ik meer betaald heb en nog niet gelezen. En ik had nog zoveel ebooks liggen die ik nog niet gelezen had.
Dinsdag 29 september was het zover. Bol had een dag aanbieding. Alleen nog het boek uitlezen waar ik op dat moment in bezig was.
Zondag ochtend was het eindelijk zover en kon aan Millenium 4 beginnen.
Al vrij snel zat ik in het boek. Het boek las net als de trilogie als vanzelf. Ik kon eigenlijk weinge verschillen ontdekken in de karakters van Stieg Larsson. Of in ieder geval niet storend.
Halverwege het boek had ik het idee dat het qua verhaal anders was. In de trilogie was Mikael en Lisbeth direct betrokken bij verhaal. In deel 4 van David Lagercrantz leek het meer op dat zij als toevallig bij dit onderzoek waren betrokken. -- Uiteraard In deel 1 is Mikael bij het onderzoek naar de vermissing van Henriette Vanger niet direct betrokken, maar op de achtergrond speelt de rechtzaak van Mikael --
Gelukkig bleek dit verderop in het verhaal helemaal goed te komen.
Helaas had ik nog 2 avonden nodig om het boek uit krijgen, ik moest nu eenmaal slapen.
De nieuwe karakters zijn goed uitgewerkt. Voor de bestaande heb je moet je inderdaad de trilogie wel gelezen hebben. De spanning was zeer goed, maar dat kon je al lezen omdat ik het boek niet kon wegleggen. Het plot, leesplezier, pshychologie is alle prima.
Het is een zeer goed boek.
De orginaliteit: dat is moeilijk! Qua verhaallijn vind ik dit een waardig opvolger van de Millenium trilogie. Dus erg orgineel is het niet, want het conform de millenium Trilogie. Eigenlijk is de orginaliteit slecht, maar dat is in dit geval een compliment | 1pos
|
Voorafgaand aan het succesvolle De acht bergen schreef de Italiaan Paolo Cognetti (1978) een iets dunner werk dat zich afspeelt in het Aostadal in de Italiaanse Alpen. Het is precies hetzelfde dal waarin zich ook De acht bergen situeert. In De buitenjongen is een dertigjarige schrijver het hoofdpersonage. Hij woont in Milaan en gaat door een moeilijke periode. Lezen gaat moeizaam en hij krijgt al een tijd geen letter meer op papier. Tot zijn twintigste bracht hij zijn zomers in de Alpen door, maar de laatste tien jaar is hij er niet meer geweest. Tijd om te herbronnen, merkt hij, en hij gaat op zoek naar een almhut waar hij minstens een aantal maanden in eenzaamheid hoopt door te brengen. Uiteindelijk verblijft hij er drie seizoenen, van de lente tot de herfst. De buitenjongen is vertaald door Yond Boeke en Patty Krone, die ook De acht bergen vertaalden.
Het hoofdpersonage vult zijn dagen voornamelijk met houthakken, lezen en wandelen. Deze bezigheden sterken zijn lichaam en geest en stimuleren hem om over bepaalde dingen na te denken. Cognetti blijkt met name tijdens de wandeltochten van zijn hoofdpersonage een uitstekende gids die ons vergast op prachtige en gedetailleerde beschrijvingen van de natuur. Maar ook als het hoofdpersonage de omgeving niet actief verkent en de dingen slechts vanuit zijn hut observeert, ontgaat hem niets. Een boom die omvalt, een verraderlijke bocht in een weg, hoe een geroutineerde buurhond het vee bijeendrijft en een speelse jonge hond het dolenthousiast weer uit elkaar drijft, hoe een arend in hem een prooi ziet en hem in de gaten houdt wanneer hij roerloos neerligt, al deze gebeurtenissen worden met evenveel oog voor detail beschreven. Geen reisgids maakt overtuigender reclame voor deze streek dan dit boek.
In De acht bergen staat de vriendschap tussen twee jongens centraal. In De buitenjongen is veeleer sprake van liefde, maar dan van één man voor de natuur rondom hem. Het hoofdpersonage zoekt innerlijke rust door drie seizoenen in deze streek mee te maken: een oorspronkelijk nog koude en besneeuwde lente waarin de natuur langzaamaan ontluikt, een zomer die een pak drukker is omdat er een vakantiegebied vlakbij gelegen is, en een herfst waarin de natuur zich opnieuw klaarmaakt voor een volgende eenzame periode. Het is de zomerperiode die hem nog het meest verandert. De innerlijke veranderingen van het hoofdpersonage worden beschreven in harmonie met de seizoenen en na een emotioneel dieptepunt, sluit hij tijdens de zomer een paar bijzondere vriendschappen die hem helpen zichzelf terug te vinden.
Cognetti laat niet na af en toe te wijzen op het gedrag van de mens die vakantiewoningen bouwt in natuurgebied, onnadenkend wegen legt door trek- en broedplaatsen, achteloos afval laat slingeren en zich weinig bewust is van dier of natuur. Maar het boek is geen aanklacht en dus houdt Cognetti deze observaties beperkt. Verwondering om de natuurpracht primeert.
In het Nederlands verscheen De acht bergen eerst maar in het Italiaans was dat niet het geval, en Cognetti was dan ook een rijpere schrijver toen hij De acht bergen schreef. Alhoewel De buitenjongen een bijzondere sfeer uitstraalt die sterk aan De acht bergen verwant is, is het daarom toch een ander boek. Eenzamer in ieder geval en minder rustig, wat niet onlogisch is want het hoofdpersonage is net op zoek naar innerlijke rust. De opdracht vooraan in het boek leert ons bovendien dat het een autobiografisch werk is, en dat verklaart ook waarom De acht bergen rijper aanvoelt. Toen hij dat vervolg schreef, had Cognetti zichtbaar de innerlijke rust gevonden die hem het schrijven ervan mogelijk maakte.
Alhoewel er in dit boek zo goed als niets gebeurt, is het niet onaangenaam om te lezen. De integere manier waarop Cognetti natuurbeschrijvingen aan het papier toevertrouwd heeft, geeft de lezer wel degelijk veel om van te genieten. Een meer dan geschikt boek voor wie schoonheid achter de woorden kan appreciëren. | 1pos
|
Hetzelfde verhaal onder een andere titel, Het verhaal van de berg. Een overlevingsverhaal van vier mensen, die vijf dagen verdwaald rondlopen op de berg Angel's Peak, drie overleven deze tocht, de vierde offert haar leven voor de redding van de andere.
Vader Frankie "mijn vader was zo'n man waar mensen mee wegliepen, totdat ze hem gingen haten". Moeder Gloria verongelukt, Wilfred (Wolf) Truly is dan pas vier jaar. Byrd, beste vriend van Wolf.
Drie verhaallijnen. Het overlevingsverhaal van Wolf en Nola, Bridget en Vonn Devine tijdens hun tocht naar Secret Lake. Nola levensgevaarlijk gewond, Vonn haar kleindochter, gebeten door een slang en Bridget haar moeder op de rand van een zenuwinzinking. "Mijn plichtsgevoel was heel sterk. Ik moest deze vrouwen beschermen. Ik moest ze veilig thuis zien te krijgen".
Het verhaal over vader Frankie en het leven van Wolf voor de bergtocht en de hechte vriendschap tussen Byrd en Wolf.
Een prachtig verhaal vol moed, doorzettingsvermogen en kracht. De grilligheid van de natuur. Vertelt zoals het in het echt kan gebeuren, rauwe feiten. Het einde van het verhaal heftig. opoffering maar ook nieuw leven. Een nieuwe toekomst voor de overlevenden.
"Wat er daar boven is gebeurd, heeft mijn leven veranderd". | 1pos
|
De naam Liesbeth van Kempen kende ik niet voor ik dit boek in een pakje van vier thrillers ontving. Waarom ik dit boek tot het laatst heb bewaard weet ik niet, misschien omdat ik met eten altijd het lekkerste tot het laatste op mijn bord houd. Eerlijk is eerlijk, het was het wachten waard.
Op de achterflap lees ik dat de auteur onder andere comminicatietrainer en tekstschrijver is. Met Gevaarlijk spel debuteerde zij als thrillerauteur en ik mag hopen dat er snel een vervolg komt, want dit boek smaakt naar meer. Of dat per se via dezelfde hoofdpersonen moet? Nee, niet direct, maar ik kan mij voorstellen dat met de politieagent Rob, officier van justitie Louise (dit zijn broer en zus) en de dierenarts Suzan (de twee vrouwen zijn geliefden) als hoofdpersonen er een basis bestaat voor op zijn minst een miniserie. Ook omdat de auteur de drie hoofdpersonen steeds afzonderlijk van de anderen naar voren haalt.
Even over de helft had ik het idee, bij de vondst van een drugslab, dat het verhaal kon worden afgesloten. Van Kempen dacht daar anders over en schakelde nog even bij en vond een extra verdieping. Niet in de drugs, wat van mij best wat meer uitgemolken had mogen worden, maar in relaties en wat dat met mensen doet. Zo trekt ze de lezer/mij een wereld in van bedreigingen en beschermen. Bescherming die soms verkeerd uitvalt. En juist daardoor is het ook een boek geworden dat heel natuurlijk overkomt. | 1pos
|
Eens in de zoveel jaar wordt in Amerika een prachtboek herontdekt: zo werd jaren geleden zeer gejubeld over Revolutionary Road van Richard Yates, en nu dan over Stoner van de mij volkomen onbekende John Williams. En inderdaad: wat een schrijver, wat een boek!
Het verhaal gaat over William Stoner, bevlogen docent literatuur aan een universiteit, die deze bevlogenheid echter te weinig weet te ontplooien door allerlei oorzaken binnen en buiten zichzelf, die lijdt aan een slecht huwelijk, en die op sommige momenten helemaal moedeloos wordt van de vaag waargenomen tragiek van de wereldgeschiedenis (WO I, de crisis, WO II, de Koreaanse oorlog). Even heeft hij een fel oplevende passie voor een studente en zielsverwant, maar ook dat eindigt in vergeefsheid en leegte. Dat laatste is de grondtoon van William Stoners leven: reeds vanaf de eerste pagina's weten we dat het boek zal eindigen met Stoners roemloze dood, en dat hij om geen enkele heldendaad herinnerd zal worden.
Ondanks al deze treurnis is Stoner toch een enorm opvrolijkend boek. Ten eerste door de uitzonderlijke elegantie en precisie van de stijl: de treurnis is zo geweldig mooi opgeschreven dat je er als lezer toch vrolijk van wordt. Of op zijn minst geimponeerd en blij dat het mogelijk is om zulke treurnis zo mooi op te schrijven. Ook krijgt Williams voor elkaar dat je alle personages begrijpt en met ze meevoelt: met Stoner zelf, met zijn ouders van wie hij helemaal vervreemdt, met zijn in sommige opzichten werkelijk vreselijke echtgenote, met zijn in stilte treurende dochter, zelfs met Stoners vijand Lomax. Bovendien is William Stoner niet alleen maar een trieste figuur: zeker, zijn hele leven staat in het teken van mislukking, maar de wijze waarop hij zijn tegenslag met bijna Boeddhistische gelatenheid en sereniteit aanvaardt dwingt wel bewondering en ontroering af. Maar het belangrijkste vind ik nog wel dat William Stoner, ondanks alle treurnis en gelaten acceptatie van die treurnis, duidelijk ook passie blijft voelen voor het leven en de literatuur. Uitmuntend zijn de passages waarin Stoner zichzelf als het ware ontdekt door een toevallige regel van Shakespeare. En ronduit prachtig zijn de pagina's over Stoners liefde voor studeren: het nauwlettend en aandachtig bestuderen van oudere literatuur en de invloed daarop van Latijnse grammatici, waarbij het puur gaat om passie voor het studeren zelf. Studeren met als enig doel het studeren: dat is Stoners grote passie, en die passie heb ik nog nooit zo schitterend beschreven zien worden. Zeker, het leven van Stoner was treurig en leeg, en zeker, de tijden waarin hij leefde waren dat ook. Maar verdorie, bij al die treurnis had hij wel de passie voor literatuur en de gedegen studie van literatuur. Dat is geen weermiddel tegen mislukking en desillusie, maar temidden van alle teloorgang wel een bron van ultieme vreugde.
Het schijnt dat Williams zelf zijn personage Stoner niet als een mislukkeling zag, maar als een held: een held omdat Stoner, ondanks alles, toch trouw bleef aan zijn passie en toewijding. Ik voel helemaal met Willliams mee: ook voor mij is Stoner in al zijn deerniswekkendheid een held en een lichtend voorbeeld. Want tja, we worden allemaal met ultieme mislukking geconfronteerd volgens mij, aangezien niemand immuun is voor ziekte, tegenslag en dood. Ooit zal ik net zo desolaat sterven als Stoner. Maar ik zal blij zijn als ik op dat moment ook maar een fractie kan opbrengen van de passie en toewijding die Stoner tot aan het bittere eind blijft koesteren. | 1pos
|
Bij het zien van het meisje op de cover, kan het niet anders of ze baalt van van alles en nog wat. De titel doet vermoeden dat het meisje iets teveel op haar bord heeft gekregen en verlangt naar de saaie momenten van weleer.
Het is een dagboek geschreven door een meisje van bijna twaalf jaar. Haar moeder heeft aangeraden om dat te doen zodat ze later terug kan kijken op wat ze als meisje van bijna twaalf jaar meemaakte. Ondanks dat ze het niets vindt en niet weet waarover te schrijven omdat ze haar leven nogal saai vindt, doet ze toch wat haar opgedragen werd en zo leer je Petra langzaam aan kennen. Ze neemt geen blad voor haar mond en spaart niets of niemand in haar dagboek. Het is geschreven zoals alleen elf, twaalf jarigen dat kunnen, op een eerlijke en directe manier. Voor de meisjes van die leeftijd zal het deels herkenbaar zijn en de volwassen vrouwen zullen het een en ander herkennen zoals bijvoorbeeld de schaamte voor je ouders, de eerste verliefdheden, de tijd die vaak zo langzaam gaat en het wat langer ziek voordoen dan je eigenlijk bent als je net ziek bent geweest. De auteur heeft zich goed ingeleefd in de hoofdpersoon of wist nog het een en ander van hoe zij zelf was op die leeftijd.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.nl/2018/03/lang-leve-saai-joke-janssen.html. | 1pos
|
Het boek begint al spannend met de vraag: What happend? Als je verder leest wordt alles duidelijk en dan ontmoet je ook nog eens Noah Shaw en die laat je hartje sneller kloppen. | 1pos
|
Een boek dat vanuit de denkwijze van een man (Drew) geschreven is, nou snap je wel dat deze denkwijze heel anders is als van een vrouw. Ik heb me dan ook kostelijk vermaakt met dit boek, en heb het met een grote glimlach gelezen. Het is weer een heel ander boek als wat we gewend zijn van alle erotische boeken van tegenwoordig. Mij viel op dat er bijna geen herhalingen in voor kwamen, en doordat Drew dit allemaal verteld komt het erg smakelijk over. ik heb ervan genoten en wil zeker het volgende deel gaan lezen , want dan komt Katherine aan de beurt met haar verhaal.Dit verhaal is grappig, meespelend en toch erg gevoelig. | 1pos
|
[Boek gelezen in het Engels] Als Prue en Curtis elkaar kwijtraken in het Woud, raken ze verstrikt in de oorlogsplannen van twee verschillende fronten. Ondertussen zijn ze naarstig op zoek naar Prues broertje. Ze moeten vechten voor hun leven én dat van alle bewoners van het Woud.
Dit verhaal heeft alle aspecten van een succesvol sprookje: ontvoering, actie, verraad, vertrouwen, vriendschap, allianties, goederikken en slechterikken. Het klassieke thema wordt zo meeslepend vertaald dat het niet leest als het zoveelste fantasy-verhaal. Het is origineel en tegelijkertijd realistisch, ook al lopen de dieren rechtop en kunnen ze praten: Je gelooft ieder woord dat ze zeggen.
Ik heb dit boek gelezen in het Engels, dus over de vertaling kan ik niets zeggen. In de Engelse editie wordt een grote woordenschat gebruikt, het is echter mijn ervaring dat Nederlandse vertalingen vaak versimpelingen zijn. Ik vermoed dat dit ook met deze titel het geval is. Wat ook een groot nadeel is, is dat het derde deel van deze trilogie niet in vertaling zal verschijnen. Lezers die in dit boek geïnteresseerd zijn raad ik daarom de Engelse versie aan. | 1pos
|
Joss Stirling woont in Oxford en studeerde Engels in Cambridge. Als voorbereiding op het schrijven van Soulmates heeft ze een tijdlang in de Rocky Mountains gewoond. Ze houdt van dark romances en daar valt Soulmates dan ook onder. Wat Stirling altijd heeft beziggehouden is het gevoel dat er achter ons leven op aarde meer zit dan we denken. Misschien wel zeven Benedict-jongens die op zoek gaan naar hun Soulmates?
Sky is verre van blij als haar adoptieouders de overstap wagen van Londen naar de Rocky Mountains in Amerika. Op haar nieuwe highschool leert ze Zed Benedict kennen. Hij is onverschillig en stoer, maar toch onweerstaanbaar. Hij kijkt eerst niet naar haar om. Tot hij haar opeens zijn zielsverwant noemt. Zed vertelt haar dat ze een 'Savant' is, net als hij. Dat zou ook best kunnen, want Sky kan al haar hele leven auras lezen. En waarom hoort ze Zeds stem in haar hoofd? Zou hij toch gelijk hebben? Maar Zed en Sky zijn niet de enige Savanten. Zed komt uit een familie met zeven broers, allemaal Savanten, evenals hun ouders. Ze hebben elk hun eigen magische kracht, waarmee ze zaken oplossen. Maar Savant zijn brengt gevaren met zich mee: bijvoorbeeld dat Zed en Sky worden beschoten in het bos en dat Sky van de straat wordt geplukt en ontvoerd. De ontvoerders willen haar gebruiken om de Savantenfamilie te ontmaskeren.
Soulmates komt moeizaam op gang: de verhuizing naar Amerika, de kennismaking op school, de overschakeling van de rebelse naar de liefhebbende Zed, het verloopt allemaal vrij traag. Maar vanaf het moment dat Sky de familie van Zed ontmoet, gaat het boek plots in snelvaart! De familie van Zed is ook gewoon heel erg leuk om over te lezen. Sky is een sympathiek meisje en je leeft erg met haar mee. Als je eenmaal goed in het verhaal zit, is het tegen het einde aan echt vreselijk spannend. Het verhaal is ontroerend, pakkend en een tikkeltje mysterieus. Ik wacht met smart op het tweede deel, waar broer nummer twee zijn soulmate gaat zoeken. Ik kan niet wachten! | 1pos
|
Soms lees je een boek waarvan je baalt als het uit is, Faye en Sean is zo’n boek.
In Faye en Sean, a love story ziet de iets wat onhandige Faye aan een tak, boven een sloot een ketting hangen. Ze doet verwoede pogingen om het sieraad te pakken te krijgen en valt daardoor in het koude water. Wanneer ze tot overmaat van ramp merkt dat haar schoen vast zit en het niet lukt om los te komen schreeuwt ze om hulp. De mysterieuze Sean is toevallig in de buurt, hoort haar roepen en red haar. De tien jarige Faye is onder de indruk van haar persoonlijke held en besluit hem daarna met regelmaat op te zoeken. Sean waardeert al snel de aanwezigheid van Faye en een vriendschap is geboren. In hun weg naar volwassenheid worden ze elkaars steun en toeverlaat en blijkt uiteindelijk dat hun ongecompliceerde vriendschap toch wat complexer in elkaar steekt dan ze beide dachten…
Faye en Sean, a love story is een heerlijke liefdesroman/chicklit die een ieder – jong of oud – die gek is op hartstochtelijke romantische verhalen aan zal spreken. Als lezer maak je de groei van de hechte vriendschap tussen Sean en Faye vanaf dag 1 mee. Marina Folkers weet de spanning tussen de personages feilloos op te bouwen en maakte van Faye en Sean, a love story een aangenaam vlot leesbare roman waarin ze een serieus onderwerp als alcoholisme niet uit de weg gaat zonder dat dit al te veel lading legt op de inhoud van het liefdesverhaal. De romantiek knalt van de bladzijdes af. Het boek is vrij dik, maar nog niet dik genoeg.
Faye en Sean a love story laat zich niet snel wegleggen, leest zeer gemakkelijk en vraagt om een vervolg. | 1pos
|
Humor en herkenning. Geweldig geschreven, leest vlot. | 1pos
|
5e boek van Michael Dimercurio en wederom eentje die ik met veel plezier heb gelezen. De vele gedetailleerde beschrijvingen van de laatste momenten vormen geen belemmering bij het verhaal, ofschoon je je toch afvraagt waar de schrijver het vandaan haalt of hoe hij zoiets heeft kunnen invoelen. Hoewel je je (nu ik vijf boeken op een rij heb gelezen) serieus afvraagt of Michael Pacino wel van deze wereld is en niet kapot te krijgen is, kun je je intens met hem personificeren. Hij gaat er voor, ook al worden zijn beslissingen met bloed doordrenkt. Het mens in hem, merk je meestal achteraf. | 1pos
|
Laat ik beginnen met te zeggen dat ik het eerste deel van dit tweeluik, Sterrenhemel, nog niet heb gelezen. Ondanks dat dit me bij het lezen van Sterrenregen geen problemen heeft opgeleverd, kan het zijn dat ik bepaalde informatie gemist heb. Ik ben nu overigens wel heel benieuwd geworden naar Sterrenhemel en ben zeker nog van plan deze te lezen.
Mijn mening over Sterrenregen is als volgt:
Ik vind dit boek op meerdere fronten erg sterk. Het boek bevat bijvoorbeeld twee soorten spanning. De gebeurtenissen in het boek zelf zijn spannend en er hangt een zinderende spanning tussen Sky en Holder. Actie en romantiek vullen elkaar prima aan in dit boek.
De plot is naar mijn mening redelijk origineel. Hoewel je sommige dingen wel aan kunt zien komen heeft het verhaal me ook zeker een aantal verrassingen bezorgd. Het verhaal zit goed in elkaar en is prima uitgewerkt.
De liefde tussen Sky en Holder is erg goed beschreven. De aantrekkingskracht tussen beide tieners spat van de bladzijden. Zelfs als ze elkaar gewoon een kus geven is dit al prachtig om te lezen. Soms gebeurt er iets meer tussen de twee, maar het blijft prima geschikt voor tieners.
Een ander sterk punt vind ik dat er bij Holder een zekere psychologische ontwikkeling te zien is. Door verschillende oorzaken heeft Holder al op jonge leeftijd een enorm schuldgevoel ontwikkeld en vind hij dat hij meerdere mensen in de steek gelaten heeft. Sky leert hem op een andere manier met deze gevoelens om te gaan. Dit geeft zeker een extra dimensie aan het verhaal.
Al met al ben ik aardig onder de indruk van het verhaal. Het verhaal is geschreven voor jongvolwassenen, maar het bevat zeker elementen die ook oudere lezers aan zullen spreken. Binnenkort zal ik het eerste deel van dit tweeluik ook gaan lezen, zodat ik kan zien hoe beide verhalen elkaar aanvullen. Ik zie er naar uit. | 1pos
|
Panda wil een vriendje maar hij niet hoe hij dat voor elkaar moet krijgen.
Beide kleuters aan wie ik dit boek voorlas, voorspelden dat je vriendjes maakt door samen te eten. Toch blijft het verhaal boeien, omdat er steeds weer andere dieren voorbij komen, die vriendjes maken op verschillende manieren. Een leuk boek met kleurige prenten, goed te gebruiken bij taalarme kinderen. | 1pos
|
De spanning van het verhaal is om te snijden. Op een aantal momenten vond ik het moeilijk om te stoppen met lezen, las het boek het liefst gewoon in één keer uit!
Eén puntje vond ik wel wat raar. Zo lees je op een gegeven moment dat trollen van nature argwanend en voorzichtig zijn. Vreemd dat later in het verhaal de trollen de deur laten openstaan van de woning waarin Cathy Osborn gevangen zit zodat Slim en Rya zo naar binnen kunnen. Bovendien kunnen ze door het raam naar binnen kijken: de gordijnen zijn niet goed dicht. Te lezen valt dan dat trollen zich niet om sloten bekommeren en niet bang zijn voor mensen. Dit alles vond ik een beetje raar: het gordijn niet dicht doen en de deur niet afsluiten en maakt het wat ongeloofwaardig dat het trollenras in de gehele geschiedenis nooit is opgemerkt. | 1pos
|
Zo eindigt het nieuwste boek van Adriaan van Dis. Een boek dat Van Dis aanduidt met de omschrijving ‘Roman in verhalen’. Je mag ervan uitgaan dat de verschillende verhalen in deze bundel een nauwe thematische samenhang hebben, maar qua structuur niet genoeg cohesie hebben om van een roman te kunnen spreken. Tenminste, dat vindt de auteur, neem ik aan. Ik vind het goed gevonden en ook wel een beetje Van Dis eigen. Hij denkt graag na over de dingen en wil dat nadenken ook graag schriftelijk kenbaar maken.
Zo is het ook in deze verhalenroman: vijf verhalen dragen de titel van een personage; er zijn vrijwel even veel titelloze intermezzi, die minder verhalend zijn en meer beschouwend.
Hoofdpersoon is een schrijver die in een buitengebied alleen woont met zijn geliefde geiten en zijn moestuin. In het nawoord drukt Van Dis ons nog eens op het hart dat dit personage niet noodzakelijkerwijze samenvalt met de schrijver Adriaan van Dis. Ook deze verklaring is wel wel typisch een Van Dissiaanse. Ik zou persoonlijk denken: gewoon weglaten die verklaring; ‘who cares’ dat mensen denken dat ik die naamloze, eenzame, suïcidale schrijver ben, ‘I don’t’.
Want eenzaam is hij, de naamloze schrijver, de smetvrezer, de charmeur, de poseur, de dandy, de eerzame weldoener, de piekeraar. Het rustige leven dat hij zich wenst is niet altijd een zegen, gekweld als hij wordt door zijn eigen Binnenstem, zijn veelkoppig monster, zijn schelle schaamteroeper, zijn roerige roeptoeter van eigen falen en pretenties.
En ik moet zeggen: ik vind het prachtig, al dat sarcasme - ‘sarcasm, it becomes him’ - , dat hilarische geroeptoeter inderdaad: medogenloos optreden tegen het zelfgekozen schoolmeestersgekeuvel en de eigen goeddoenerij - als is die oprecht gemeend -.
Het leven bestaat uit tegenstrijdige krachten: plezier en genot tegenover depressie en schaamte; intellect tegenover modieus gekir en gekweel; prettig gezelschap tegenover immense eenzaamheid. Hoe moet een mens zich daartegenover verhouden? Maar als je de ultieme daad gepleegd hebt, kun je nooit meer schrijven, al helemaal niet meer over jezelf. | 1pos
|
De stuurloze hoofdpersoon van Mensen zonder uitstraling leeft in de schaduw van haar moeder, een ontevreden actrice. Haar vader is hoofd van een psychiatrische inrichting. Psychopaten en depressieven raadt hij aan hun bezigheden in afgepaste tijdsblokken in te delen, zodat ze meer controle krijgen over hun bestaan. Zijn eigen dochter geeft hij hetzelfde advies, zodat haar leven weer ‘behapbaar’ wordt. Dat woord gebruikt hij graag. Jente Posthuma wist me enorm te raken met Mensen zonder uitstraling. Wat een indrukwekkend debuut. Prachtig geschreven, maar o zo triest.
Het ik-personage uit Mensen zonder uitstraling leeft in de schaduw van haar overleden moeder, een ontevreden actrice. De actrice had te kampen met een minderwaardigheidscomplex en wilde zo graag een wonderkind. Wanneer haar moeder overlijdt aan kanker, blijft de ik-persoon over met haar vader. Een vader die iedere avond Patience speelt op zijn computer en tijdens het eten veel te veel smakgeluiden produceert.
"Maar als je zelf mislukt bent, wordt je kind ook een beetje mislukt geboren. Dat is nu eenmaal zo. Mijn vader was ook al niet zo goed gelukt."
Mensen zonder uitstraling komt heel dichtbij in het beschrijven van alledaagse situaties. Volwassen worden, relaties en het moederschap - zomaar een greep uit de thematiek van het boek. We volgen de hoofdpersoon gedurende heel wat belangrijke momenten in haar leven. We lezen over haar als tiener, studente en volwassene. Ondanks alles wat ze meemaakt, blijft ze vaak passief en lijkt ze op een afstandje haar eigen leven waar te nemen.
Het boek bestaat uit korte hoofdstukken, met vaak hilarische titels. Het eerste hoofdstuk heet bijvoorbeeld 'de pyromaan en zijn labrador' en later lezen we 'Arthurs kuchje'. De hoofdstukken lezen als korte verhalen, al heeft ieder van hen dezelfde hoofdpersoon.
Het boek is heel krachtig geschreven. Sober, maar de korte zinnen komen direct binnen. Door de zekere mate van afstandelijkheid tussen de lezer en het hoofdpersonage, ga je juist wel met haar meevoelen. Het verdriet is heel klinisch beschreven, alsof de ik-persoon hier zoveel mogelijk afstand van probeert te nemen. En juist dat raakt.
"Dit zijn de beste jaren van mijn kont, dacht ik weemoedig, en ik doe er zo weinig mee."
Het verhaal is tegelijkertijd ook heel grappig. De grote afkeer van smakgeluiden of kuchjes, zelfreflectie en de bijzondere personages leiden tot heel wat absurde situaties. Dit maakt de jonge vrouw en haar vader ook realistisch. Het lijken geen verzonnen personages, maar normale mensen. Met normale hobby's en normale ergernissen.
Het ik-personage heeft weinig zelfvertrouwen en weet niet welke richting ze uit wil met haar leven. Ze is zoekende. Zo vertrekt ze bijvoorbeeld naar Parijs om een boek te schrijven. Het lukt niet. Een nieuwe deuk in haar eigenwaarde. Een nieuwe reden om zichzelf te verachten.
"Die avond in bed staarde ik naar het plafond. Ik besta niet, dacht ik. Ik ben een verzinsel van anderen."
De cover van Mensen zonder uitstraling vind ik overigens ontzettend mooi. In dezelfde kleuren van de cover, is ook het boek gedrukt. Wat mij betreft hadden de letters niet blauw hoeven te zijn - ik vind het er mooi uitzien, maar lees toch liever zwarte letters op een witte achtergrond. Nu had ik soms wat moeite met lezen vanwege de kleurstelling.
Met Mensen zonder uitstraling geeft Jente Posthuma op prachtige wijze een gezicht aan mensen zoals jij en ik. Het alledaagse leven wordt op een sobere, doch ontroerende manier bezongen. ★★★★★
Deze recensie verscheen ook op Boekvinder.be. | 1pos
|
In dit boek haalt Rutger Lemm, zelf ook ooit een stand-upcomedian, verschillende keren Louis CK aan, en dat is niet zo gek. Want wat Rutger Lemm in dit boek doet, lijkt heel erg op waar deze man beroemd mee is geworden: op een genadeloos openhartige wijze vertellen over zijn leven en al haar soms beschamende aspecten, zichzelf daarbij zeker niet sparend. Dat leidt, zoals ook bij Louis CK, vaak tot onbedaarlijk grappige en herkenbare verhaaltjes.
Want verhaaltjes vertellen is wat Rutger doet in dit boek, dat kan worden gezien als een bundeling ‘essay-achtige’-stukken over tal onderwerpen. Hoe Rutger zichzelf tegenkomt tijdens een mislukte reis naar Iran bijvoorbeeld, of hoe hij zich onderdompelt in het Berlijnse ondergrondse nachtleven, of hoe hij tegen een burn-out aanloopt. Maar veel boeiender zijn dan nog die nog meer alledaagse dingen; als Rutger vertelt over zijn liefdesleven, gezondheidsmanies, persoonlijke hygiëne, de omgang met social-media en de beleving van seks. En daar kan hij geweldig aanstekelijk en vaak heel herkenbaar over vertellen.
Alle verhalen samen kunnen worden gezien als een studie over perfectie en falen; iets waar Rutger zijn leven lang al mee worstelt. In een heerlijke stijl ontleedt hij dit thema, waarin hij niet blijft steken in alleen maar anekdotes, maar ook behoorlijk de diepte in gaat. Zo verwijst hij niet alleen naar allerlei voorbeelden uit de ‘lage’ cultuur, zoals tv-series als ‘Friends’ en ‘Girls’ of zelfs de Donald Duck, maar gaat hij net zo makkelijk in op het werk van Flaubert en Nietzsche. Al met al leidt dit tot een -ja, daar komt dat woord weer- kostelijk en meer dan genietbaar boek.
De enige ‘maar’ is dan dat Rutger nota bene over het enige aspect waar ik hem van ken (als schrijver dus) weer helemaal nìet zelfkritisch is. Waarom is dat? Heeft hij echt geen twijfels of onzekerheden over zijn schrijverschap? Of onthult dit toch een beetje dat dit hele boek stiekem niet meer is dan een maniertje? Een Louis CK’tje doen? Ik weet het niet zeker, maar eigenlijk maakt het ook niet zoveel uit… Want dit boek is het tegendeel van een grootse mislukking, wat mij betreft! | 1pos
|
Wat hebben we genoten van de drie titel die we mochten lezen.. hier thuis alleen maar jongens maar de meiden bij onze jongste in de klas hebben er ook super van genoten. We wilden toch ook weten wat de meiden er van zouden vinden. De boeken zijn spannend en de verhaallijn is echt super goed. Deze boeken lees je niet 1 keer maar echte meerdere keren.
Onze oudste heeft er zelfs zijn stage opdracht mee gedaan. Hij heeft een deel van het boek gelezen de kids gevraagd om te tekenen hoe het verder zou gaan.. echt leuk om al die tekeningen te zien. Botje een echte aanrader. Botje en de zeven schroefjes is hier favoriet! | 1pos
|
Een heel mooi boekje. Een oude man kijkt terug op zijn leven, mijmert over de waarheidsgetrouwheid van het geheugen in het algemeen en zijn eigen herinneringen in het bijzonder. Geleidelijk aan wordt duidelijk dat hij in zijn geheugen van alles heeft weggecensureerd, dat hij helemaal niet is geweest wie hij dacht dat hij was, en dat al zijn rust en tevredenheid op zelfbedrog berust. Ook blijkt hij een bepaalde schuld met zich mee te dragen, iets wat hij nooit eerder heeft geweten.
Tja, dit is een samenvatting van niks eigenlijk. Waar het om gaat is ten eerste Barnes' stijl. Om passages als 'When you're young - when I was young - you want you're emotions to be like the ones you read about in books. You want them to overturn your life, create and define a new reality. Later, I think, you want them to do something milder, something more practical: you want them to support your life as it is and has become. You want them to tell you that things are OK. And is there anything wrong with that?'. Prachtig, vind ik, en erg ontroerend. Temeer ook omdat in zinnen als deze heel subtiel het besef begint door te dringen dat 'things' juist helemaal niet 'OK' zijn....
Behalve de stijl is ook de structuur van het boekje briljant. Heel geleidelijk aan verbrokkelt het zelfbeeld van de ik-figuur. En aan het eind van het boekje komt hij tot een - ook voor de lezer - wel heel verrassende ontdekking, die alles op losse schroeven zet. Zelf begreep ik dat einde eerst niet, na twee keer lezen begreep ik het alsnog, begon toen opnieuw en las allerlei passages met heel andere ogen. Die passages, allemaal herinneringen van de hoofdpersoon, blijken eigenlijk heel anders van inhoud en betekenis te zijn dan je als lezer eerst dacht. En zo maakt Barnes bij benadering voelbaar wat de hoofdpersoon doormaakt: ook die hoofdpersoon ervaart immers dat al die passages - zijn herinneringen, momenten uit zijn verleden - iets anders betekenen dan ze leken te betekenen.
Zo'n boekje zet mij wel even aan het denken over mijn eigen geheugen en de mogelijke lacunes in mijn eigen zelfbeeld. Maar het is vooral genieten van Barnes prachtige en genadeloos precieze stijl, en van de bijzonder knappe constructie: dit is echt een boekje dat je twee keer lezen moet, en misschien wel drie keer, of vier keer, of.... | 1pos
|
Ik mocht dit boek lezen voor de Hebban leesclub. Voordat ik aan de leesclub begon had ik nog geen enkel boek gelezen van Julie Kagawa, dus ik heb alle boeken van de serie nog moeten bijlezen. Dit deed ik wel met veel plezier. Alle boeken van de Talon serie zijn heel makkelijk leesbaar en je vliegt erdoorheen. Dit geld ook zeker voor Strijder, het boek blijft continu spannend en je wilt hem eigenlijk in een ruk uitlezen. Als ik een volledige dag had gehad om te lezen zou ik dat ook zeker hebben gedaan.
Aan het einde van Jager werd duidelijk dat Talon klonen liet groeien om een sterk leger te vormen. In Strijder komen we hier meer over te weten. Ik vind het goed dat het verhaal zowel het perspectief van Ember/Garret/Riley toont, als het “kwade” perspectief vanuit Dante. Julie Kagawa weet alles enorm goed te combineren, het verhaal heeft zowel spanning als liefde en strijd. Als lezer word je enorm meegesleurd en voel je de pijn, het verdriet en de vreugde van de verschillende hoofdpersonen alsof je het zelf meemaakt. Ook maakt Ember eindelijk de keuze tussen Garret en Riley!
Dit deel is een erg goede toevoeging op de Talon saga, eindigend in een grote cliffhanger; ik kijk enorm uit naar het volgende deel “Inferno”. Ik ben zeker verslaafd! | 1pos
|
De Noodkreet in de Fles is het derde boek van de Scandinavische schrijver Jussi Adler Olsen en weer een topper. De eerste twee boeken vond ik al erg goed en dit boek is zo mogelijk nog beter!
In Scandinavie heeft het boek zeer terecht de Glazen Sleutel gewonnen, een zeer belangrijke Scandinavische prijs.
Er wordt een fles gevonden met een noodkreet er in, geschreven door twee kinderen, rwee jongens.
De fles blijkt in zee te zijn gegooid in Schotland.
Er ontspint zich een erg spannend verhaal, met in de hoofdrollen weer de zeer plezierige hoofdpersonen Carl Morck en zijn hulpjes Assad en Rose.
De chemie tussen deze drie is - zoals de lezers van de vorige boeken van Jussi Adler Olsen al weten, uitstekend en met veel humor beschreven.
Het boek blijft tot het einde heel spannend en Adler Olsen laat de diverse verhaallijnen erg mooi bij elkaar komen.
De boeken van deze schrijver vind ik - mede door de zeer plezierige , vaste , hoofdpersonen een genot om te lezen.
Ik kijk nu al erg uit naar deel vijf van deze topserie!
Ik waardeer dit boek met 4,5 sterren. | 1pos
|
Een spannend verhaal, zoals altijd bij David Ellis. Knap uitgewerkt, mooie ontknoping. Het enige "bezwaar" is dat je van tevoren weet dat Ellis wel weer voor iets onverwachts gaat zorgen; op die manier gaat iemands reputatie bijna tegen hem werken. Maar het blijft een hele prestatie om lezers zo vaak op het verkeerde been te zetten.
Er is in eerdere recensies al een opmerking gemaakt over het bedroevende niveau van vertaling en spelling, maar het kan niet vaak genoeg gezegd worden. Schandalig! | 1pos
|
Van (T.) Jefferson Parker zijn al een aantal boeken in het Nederlands verschenen. Voor een volledig overzicht: kijk op de site of op de site van De Boekenplank. Ook deze titel is gelukkig al vertaald, want zo kunnen des te meer mensen kennis nemen van het intelligente plot en het prachtige beheerste taalgebruik van Jefferson Parker.
Tom McMichael is niet blij als hij de moord op Pete Braga op moet lossen, omdat er eigenlijk nog min of meer een vete leeft tussen beide families. Pete Braga zou Toms grootvader hebben gedood en Toms vader zou Petes zoon invalide hebben geslagen
Tom echter werd verliefd op Petes kleindochter Patricia en hoewel de relatie uiteindelijk niet bleek te werken, is er toch een bijzondere aantrekkingskracht tussen hen beiden. Een aantrekkingskracht die ook in het heden van het verhaal een grote rol speelt. Eerst en enige verdachte van de brute moord op Pete is zijn verpleegster, knappe en intelligente Sally. Zij was de enige aanwezige op de avond dat Pete met ingeslagen schedel wordt gevonden, en al snel blijkt dat zij toch wel erg veel mooie cadeautjes van de oude man heeft gekregen. Als bij haar thuis dan nog eens wat missende dure sieraden van Petes overleden vrouw worden gevonden, is het voor veel mensen overduidelijk. Zo niet voor Tom. Aangetrokken door de schoonheid maar zeker ook door de intelligentie en eerlijkheid van Sally kijkt hij verder dan zn neus lang is.
Pete was zogenaamd alleen een succesvolle autodealer, maar er speelde meer
iemand die tachtig is geworden, heeft vijanden én vrienden gemaakt in de loop van zijn leven. De nog levende familie van Pete is niet erg in hem geïnteresseerd, alleen zijn kleindochter, Patricia.
Tom McMichael is de spreekwoordelijke gescheiden rechercheur die tracht zo goed mogelijk zijn werk te doen, daarbij vaak gehinderd door schuldgevoelens omdat hij zijn huwelijk naar de vaantjes heeft geholpen en omdat hij zijn zoontje te weinig ziet. Toch blijkt in dit verhaal dat hij nog een gewone man is, met de capaciteit om opnieuw verliefd te worden. Dat liefde niet blind maakt is een trekje dat hem uiteraard siert.
Dit verhaal zit stevig in elkaar en de lezer krijgt alle kansen zich met de hoofdpersoon te identificeren
of in elk geval mee te leven. Alle losse eindjes worden netjes afgewerkt en de draai aan het eind komt gelukkig niet al te onverwacht uit de lucht vallen.
Kille achtervolging (Cold Pursuit) is een eerlijk boek voor mensen die van gewoon gedegen speurwerk houden. | 1pos
|
Een goed boek.
Je staat er eigenlijk niet bij stil wat het inhoudt als je bijvoorbeeld "schoon" bent verklaard als je behandelingen hebt gehad voor kanker..
Elke 3 - 5 maanden terug voor controle...
Elke keer de angst als je wat voelt...
De schrijfster die zelf borstkanker heeft gehad volgt 5 personen en hun kinderen.
Indrukwekkend... geen "zielig" verhaal maar verhelderend. | 1pos
|
Twintig jaar geleden was Oscar Seefeld een succesvolle advocaat bij een groot advocatenkantoor. Door een persoonlijk drama raakt hij aan lager wal. Langzaam weet hij zijn leven weer op te bouwen en start alleen een advocatenkantoor op. Alles verandert als hij een nieuwe klant krijgt, een voormalig werknemer van zijn vorige werkgever.
Oscar, 63 jaar , is een eenzame man, die zijn leven slijt op zijn advocatenkantoor en in zijn appartement waar hij voornamelijk computerspelletjes speelt. Twintig jaar geleden is zijn zoon overleden door een ongeluk. Oscar weet wie het gedaan heeft en zint al die jaren op wraak.
Het verhaal speelt zich wisselend af in het heden en verleden. Langzaam ontplooit zich het leven van Oscar. Door de nieuwe klant ziet hij kansen om de “ moordenaar” van zijn zoon te ontmaskeren. Hoe ver gaat Oscar om de waarheid aan het licht te brengen?
Het is een vlot geschreven , goed opgebouwde thriller, met een verrassend en krachtig einde. Een verhaal over wraak, maar ook over recht en onrecht.
Hoe ver zou je zelf als lezer gaan ?
Spanning: ***
Plot: ****
Schrijfstijl: ****
Originaliteit: ****
Psychologie: ****
Algemeen **** | 1pos
|
Ik heb het boek met veel plezier gelezen.
Vooral over de gastarbeiders vond ik heel leuk en nieuw voor mij. Verder lekker spannend .Ans. | 1pos
|
Toen ik dit boek tweedehands tegen kwam was ik verkocht door de cover. Maar de cover tekst gaf niet heel veel prijs over het verhaal.
En het verhaal heeft me enorm positief verrast.
Laini Taylor weet je direct mee te sleuren, de droge humor tussen de vriendinnen zo heerlijk. En voor je het weet ben je onbewust in de strijd tussen de chimaeren en serafijnen beland.
Zoals laini over Karou en Akiva weet te schrijven, het pakt je en sleurt je mee en laat je de gevoelens levensecht voelen.
Voor mij echt een geweldige 5 sterren vondst | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.