text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Derek Strange is een zwarte privé-detective in Washington DC. Hij wordt door Leona Wilson ingehuurd om de naam van haar zoon Chris te zuiveren. Chris, zelf een agent, is doodgeschoten door een blanke collega. Het officiële onderzoek van deze schietpartij pleitte de blanke agent helemaal vrij, terwijl de gewelddadige aard van Chris breed uitgesmeerd werd in de pers.
Derek Strange kan deze opdracht niet weigeren, maar heeft er weinig vertrouwen in dat zijn onderzoek andere feiten aan het licht zal brengen. Hij zoekt de blanke agent op, Terry Quinn, die inmiddels ontslag nam uit het korps. Quinn blijkt niet het prototype van de racistische blanke te zijn, al is hij niet vies van een portie geweld. Samen overlopen ze opnieuw wat er op de avond van de dood van Chris Wilson gebeurde en intussen praten ze over muziek, boeken, vrouwen en auto's. Tegelijkertijd voert Pelecanos de andere spelers in het boek op, die zich op verschillende manieren met drugs bezighouden.
Dit boek is het eerste in een reeks van drie waarin de privé-detectives Derek Strange en Terry Quin de hoofdrol spelen. Pelecanos weet spanning, geweld, seks, erotiek, romantiek, heldhaftigheid en humor te mengen tot een subliem geheel. Literair meesterschap dat men maar zelden tegenkomt, prijst HP/De Tijd dit boek aan op de cover. Terecht, wat mij betreft. | 1pos
|
John van den Heuvel is een van de belangrijkste misdaadverslaggevers van Nederland. De ex-rechercheur (CID) werkt sinds 1990 bij De Telegraaf en schreef voor die krant onthullende reportages. Samen met Bert Huisjes selecteerde hij een aantal van die artikelen en bundelde ze, aangevuld en verbeterd, in Doden liegen niet.
In het voorwoord van hun boek leggen John van den Heuvel en Bert Huisjes uit dat onder het motto Doden liegen niet de Amsterdamse recherche sinds 2002 probeert licht te brengen in een reeks liquidaties in de onderwereld. In hun boek geven Van den Heuvel en Huisjes een reconstructie van de drie meest geruchtmakende onderwereldliquidaties van de laatste jaren, plus een portret van Willem Holleeder wiens schaduw boven al dit onderwereldgeweld hangt. Verder geven de schrijvers een overzicht van veelbesproken misdrijven uit het afgelopen decennium. Van megafraudes tot internationale wapenhandel en van wrede kindermoorden tot spectaculaire ontvoeringen.
De samenstellers zijn gewend voor een groot publiek te schrijven. Dat is merkbaar. Eenvoudige taal, begrijpelijke zinnen en zeer leesbaar. Goed gedocumenteerd en toch op uiterst smeuïge wijze, vertellen zij het vermakelijke verhaal van meestervervalser Geert Jan Jansen, het verhaal van Orlando R, alias de Cobra, die wegens drugsmokkel in de Amerikaanse gevangenis belandde, het verhaal van Mister Gus ofwel de Peetvader van Liberia die tot de intimi van de bloeddorstige Liberiaanse tiran Charles Taylor behoorde, de dodelijke spagaat van Willem Endstra, het onbegrijpelijke gedrag van de onopvallende informaticus Richard H. die vanwege zijn verliefdheid op een webcamgirl zijn vrouw en kinderen vermoordde. En natuurlijk ook de moorden op John Mieremet en de drie Hells Angels. Bij elkaar 21 verhalen, soms gruwelijk, soms geestig, maar altijd verbijsterend en onthullend.
Misdaadjournalistiek en onderzoeksjournalistiek zijn synoniemen van elkaar. Je hebt er een immens netwerk voor nodig, je moet niet bang zijn en veel geduld hebben. Soms duurt het jaren voordat de feiten boven water komen. Het is een van de moeilijkste vormen van journalistiek, waarvan de moeilijkheidsgraad zich niet laat aflezen aan de schijnbaar met het grootste gemak neergeschreven zaken. Want dat is de grote kracht van Doden liegen niet. De lezer krijgt hapklare verhalen voorgeschoteld waaraan soms jaren tijdrovend werk aan is voorafgegaan. Van den Heuvel en Huisjes maskeren deze arbeid vakbekwaam.
Doden liegen niet is een uitermate boeiend boek, dat de lezer vaak verbijsterd zal achterlaten. Het toont aan dat niet alleen beroepscriminelen, maar ook gewone mensen onder bepaalde omstandigheden gruwelijke misdaden kunnen begaan. Pornobazen, wonderbeleggers, penozejongens, gelegenheidsmoordenaars, beroepscriminelen en drugssmokkelaars vormen het hart van Doden liegen niet. Een decennium misdaad in een notendop. Vakwerk. | 1pos
|
In Het Rosie resultaat maakt verhaal maakt een enorme sprong in de tijd. Zoon Hudson is 11 en Don en Rosie besluiten terug te gaan naar Melbourne Australië. Vooral voor Hudson is dat vervelend, want hij houdt niet van veranderingen. Het kost hem dan ook moeite om te aarden op de nieuwe school. Don en Rosie moeten regelmatig op school komen om over hem te praten, Het enige doel van het schoolteam lijkt om Hudson een etiketje op te kunnen plakken "autisme', want dat is lekker makkelijk en kunnen ze extra hulp in schakelen. Don en Rosie laten dat niet zomaar gebeuren.
Don is weer geweldig. Hij is kampioen problemen oplosser en niet op conventionele wijze. Maar door zijn wijze van denken en doen helpt hij zichzelf en anderen ook regelmatig in de problemen. Toch is het in dit boek duidelijk dat hij beter nadenkt over de gevolgen van zijn handelen en dat voorkomt nog grotere problemen. Daarnaast heeft hij inmiddels een behoorlijk netwerk met vrienden die hij kan raadplegen en dat werkt.
Rosie heeft weer een grotere rol in dit boek. Ze worstelt met de combinatie van tegelijk moeder en wetenschapper zijn, maar krijgt enorme steun van Don. Hudson is een heerlijk kind, maar als lezer vergeet je regelmatig dat hij in het verhaal nog maar 11 is en op de basisschool zit. Zijn doen en laten komen vaak overeen met een oudere jongen. Toch is het niet helemaal onlogisch. Hij is slim een leergierig en is ook bereid zich aan te passen en ontwikkelt zich gedurende het boek dat ook tot een interessante persoonlijkheid.
Dit boek heeft de meest serieuze ondertoon van de drie Rosie boeken. Het gegeven autisme wordt breed uitgemeten en zorgt voor een bredere acceptatie. Maar ook discriminatie en racisme krijgen een plek en zelfs natuurgeneeskunde en non-vaccinatie zijn onderdeel van het verhaal. Er blijft genoeg ruimte over voor humor en liefde voor familie en vrienden. De originaliteit die voort stroomt uit de bijzondere wijze van denken van Don zorgt opnieuw voor bizarre en hilarische situaties en levert een geweldig prikkelarm café met cocktails op.
Conclusie
Ik vond het een heerlijk boek en heb van het begin tot het einde ervan genoten. Een boek met veel sterke thema's die goed zijn uitgewerkt evenals de diversiteit van de personages. Humor naast serieuzere onderwerpen blijken opnieuw een geslaagde combinatie. Graag zou ik nog een vierde Rosie willen zien met een volwassen Hudson in de voetsporen van zijn vader, maar dan net even anders. | 1pos
|
Dit is nou zo'n serie die lekker blijft, ook al lees je ze niet snel achter elkaar, je vergeet de hoofdpersonen gewoon niet. Ieder deel leef je weer mee met de inwoners van Virgin River. Ieder deel gebeurt er wel wat spannends, romantisch zowel met de bestaande personages als de nieuwe. Bepaalde acties komen ook iedere keer weer terug in het verhaal bijvoorbeeld het jachtseizoen. Dit is een serie die iedereen kan gaan lezen of je nou een chicklit fan ben of niet. | 1pos
|
Dit boek is ' absolute top '. Welliswaar is het geen gemakkelijk boek om te lezen. Velen hebben het denk ik staan in hun boekenrek of bibliotheek omwille van de titel en auteur. Maar het is zeer indrukwekkend geschreven. Let wel, de eerste 100 blz zijn om het op zijn vlaams te zeggen ' zware turf ', maar naarmate je het verder leest is het een indrukwekkende roman met tevens een zeer mooie verfilming. Naar mijn bescheiden indruk is dit het absolute meesterwerk inzake ' trillers '. Het is zelf meer dan een doordeweekse triller, het is eveneens meester-literatuur. | 1pos
|
Ik vond dit boek echt geweldig.
Het begin gaf was heel somber en dat paste perfect bij het verhaal.
het enige wat ik opvallend vond is dat het in de middeleeuwen afspeelt ik had verwacht dat het in de toekomst zou afspelen.
Het verhaal was prachtig geschrevn, en je kon heel goed zien hoe de gevoelens van Kol veranderde voor het meisje.
Als er een langere versie van het boek zou zijn zou ik het zeker lezen | 1pos
|
Dit boek heb ik in duits gelezen en ik moet zeggen dat die titel me veel beter aanspreekt dat de nederlandse titel. Ik zou het nederlandse boek dus ook niet gekozen hebben op basis van de titel, maar dat terzijde.
Elena is dus inderdaad een dochter en kleindochter van parfumeuren. Dit is een eeuwenoude familietraditie net als iedere nieuwe vrouw in de lijn probeert uit te vinden wat de bijzondere geur was die hun oeroma zo bekend maakte. Hierkomen dus de onder andere rozen te voorschijn. Elena heeft niet zoveel met parfum, tenminste dat denkt ze. Totdat ze weer terugkomt in haar geboortestreek nadat haar vriend haar laat zitten. Herrinneringen brengen haar weer op het pad om parfum te maken, te verkopen en om het oude geheim te ontrafelen. Vanuit Toskana naar Parijs met behulp van familie en vrienden komt ze een heel eind bij al haar projecten. En de liefde blijft natuurlijk ook niet ver weg.
Een mooi boek, waarin je veel leert over geuren. Ik begon tijdens het lezen steeds meer aan mijn parfums te ruiken om de geuren te ontdekken. Ik heb dus ook genoten van dit boek, het verhaal, maar ook dat wat er over geuren, parfums etc geschreven word. | 1pos
|
Dit boek heeft terecht de Libris Literatuurprijs gewonnen. Wat een indrukwekkend, maar tegelijk hard en rauw boek.
Het gaat over een stuk Nederlandse geschiedenis waar ik niet zo heel goed mee bekend ben. Ja, ik weet dat Indonesië een Nederlandse kolonie is geweest, maar de gruwelen die zich er afgespeeld hebben, daarvan was ik niet op de hoogte. We zijn al wel wat gewoon als het over oorlogsgruwel gaat, maar dit is precies nog een gradatie erger.
Arto, de Arend wordt in 1925 geboren in Soerabaja uit een Chinese moeder en een vader die hem weigert te erkennen. Zijn opvoeding verloopt dus al niet te best, temeer omdat hij eigenlijk door oudere broers opgevoed wordt, al krijgt hij precies meer slaag dan eten. Het maakt van hem een harde jongeman die in dienst gaat en vecht tegen Japanners, Nederlanders, Belinda's. Hij vecht eigenlijk tegen iedereen, maar zorgt er wel voor dat hij iedere keer aan de goede kant staat. Hij wordt zelfs enkele malen opgepakt en gruwelijk gemarteld, maar ontsnapt iedere keer. Zijn haat tegen de bezetters maakt van hem een moordmachine. Eigenlijk is hij in dienst als tolk, maar hij kan zelf niet bijhouden hoeveel mensen hij gedood heeft. In het begin trok hij een streepje op het houten handvat van zijn wapen, maar hij is ermee gestopt. Door zijn afkomst voelt hij zich bij geen enkele bevolkingsgroep echt thuis.
Op een bepaald moment moet hij vluchten naar Nederland en leert daar een Nederlandse vrouw kennen met wie hij verschillende kinderen krijgt. Omdat hij niet beter weet, voedt hij ze ook met erg harde hand op. Moeder kijkt wel de andere kant uit. Het wordt zo erg dat de kinderbescherming ingrijpt en de kinderen in een internaat plaats.
Het verhaal wordt mede verteld door een van de kinderen die veel langer op internaat hebben gezeten dan eigenlijk de bedoeling was en die zijn vader haat voor wat hij hen allemaal aangedaan heeft.
Hoe een oorlog niet alleen tijdens de oorlog slachtoffers maakt, maar ook de navolgende generatie zwaar hypothekeert.
Op het einde vond ik het boek een beetje inzakken want het was op weg naar 5 sterren, maar dat heb ik toch even bijgesteld. | 1pos
|
Na het lezen van Gone baby Gone is volstrekt duidelijk waarom van dit verhaal een film is gemaakt. Het léést als een film! Patrick Kenzie en Angela Gennaro zijn beiden privé-detective maar een meer tegengesteld koppel tref je zelden aan. Lehane heeft uitstekend gebruik gemaakt van het feit dat tegenpolen elkaar aantrekken, en gaandeweg het verhaal krijgt de lezer een goede band met deze twee sympathieke mensen. Als Amanda McCready, pas vier jaar oud, verdwijnt zonder een spoor na te laten geeft de politie het al snel op. Patrick en Angela kijken echter verder en ontdekken al snel dat er iets in het verhaal van de ‘treurende moeder’ niet klopt. Die moeder, daar heeft Lehane het schoolvoorbeeld van een onverantwoordelijk en dom persoon mee geschapen. Schitterend, zoals soms in een enkele korte scène blijkt hoe Helene, de moeder, in elkaar zit.
Uiteraard is de plot ook zeer kunstig in elkaar gezet, volgen de verrassingen elkaar in hoog tempo op en is het einde bijzonder verrassend. Meeslepend!
(Door: Jannelies Smit) | 1pos
|
Wat we zagen was een mooie vrouw, een mooie man, een leven als een sprookje, kinderen, eigen keuzes maken, een groot huis, verre vakanties, ze hadden het allemaal.
Wat we niet wisten was de donkere kant van dit mooie sprookje, we wisten niet dat er een ernstige ziekte rondom het huis dwaalde wat het leven van het jonge gezin ging bepalen, het was misleidend, veranderlijk, onvoorspelbaar en noodlottig maar het gebeurde wel.
In een openhartig, persoonlijk verhaal vertelt Isa Hoes over het leven met haar man Antonie Kamerling, een tijdsbeeld van memories over GTST, films, toneelstukken, liedjes, bekende Nederlanders, wereldsteden, het komt allemaal voorbij toch is het vooral het emotionele verhaal over hun grote liefde voor elkaar en hoe ze tenslotte niet meer samen op aarde konden leven.
Je schreef een aangrijpende roman, Toen ik je zag is een boek om stil van te worden. Je bent een dappere en grote vrouw, Isa Hoes. | 1pos
|
In Het doorboorde hart staat, net zoals in de andere boeken van Amélie Nothomb, geen woord te veel. Geen franjes of uitvoerige beschrijvingen. Enkel de essentie.
Het verhaal wordt verteld door de ogen van de dochter Diane. Waarop haar moeder Marie dus ongelooflijk jaloers is. Wat zich uit in emotionele verwaarlozing en apathie. Diane is bij de start van het verhaal nog heel jong. Op dat moment kan ze nog niet alles exact plaatsen of het gedrag van haar moeder goed inschatten. Het maakt de situatie des te schrijnender.
Later raakt Diane bevriend met Olivia. Het lijkt eerst een gelijkwaardige vriendschap, maar blijkt later een giftige relatie te zijn. Met veel raakpunten tussen Olivia en Marie. Diane ontfermt zich dan meer en meer over de dochter van Olivia, ze probeert haar te geven wat ze zelf te kort kwam.
Het doorboorde hart is geen luchtig verhaal. Emoties worden ook niet letterlijk uitgesproken. Ze zijn te voelen in de sfeer en te lezen tussen de zinnen door. Net zoals we gewoon zijn van Amélie Nothomb. En toch weet ze wel te raken. Ik was al fan. En ik blijf fan.
Conclusie: een rasechte Nothomb, een verhaal van weinig woorden, heel rakend, maar nooit met goedkope emoties. Met een verrassende ontknoping.
(deze recensie verscheen ook op hartvoorboeken.be) | 1pos
|
Ik heb dit boek gewonnen met een prijsvraag van Dizzie. Het is spannend en leest lekker weg. De schrijver is professor in de klassieke geschiedenis in Oxford en dat kun je merken. Heel veel details over een stukje geschiedenis dat ik niet zo goed kende: de strijd van de Romeinen tegen de Perzen in Mesopotamië.
Het boek telt maar liefst vier bijlagen. Ik ben daar niet zo'n fan van, want je moet elke keer achterin kijken om dingen op te zoeken. Geef mij maar voetnoten onderin. Dat laat onverlet dat ik wel genoten heb van dit boek.
Het maakt deel uit van een serie van vier. Jammer dat de Nederlandse vertaling van de vervolgdelen er nog niet is. Want ik wil wel graag weten hoe het allemaal verder gaat met de Noordelijke 'barbaar' Ballista die het tot Romeins generaal heeft geschopt. | 1pos
|
Het eigenlijke onderwerp van dit boek, depressie, nodigt misschien in eerste instantie niet uit om vol enthousiasme aan het boek te beginnen. Depressiviteit is een onderwerp waarover je niet graag wilt lezen, zeker niet als je ooit depressief bent geweest. Maar Rebecca Hunt heeft depressie verpakt in de vorm van een zwarte hond, meneer Chartwell. Het is Meneer Chartwell die je nieuwsgierigheid naar het boek wekt.
We maken in het verhaal kennis met met Esther, de bibliothecaresse die aan een depressie lijdt ten gevolge van de dood van haar man, met Winston Churchill, die al jaren aan depressies lijdt en Meneer Chartwell, het logge zwarte gevaarte wat model staat voor de depressie van zowel Esther als Winston. Meneer Chartwell dringt zich op of beter gezegd probeer zich op te dringen in hun beider levens met diverse uitkomsten als resultaat. Waar de een nog maar kortstondig lijdt aan depressies en Meneer Chartwell vanaf het begin al een opdringerig, vies beest vindt is de ander al meer gewend aan de aanwezigheid van Meneer Chartwell en accepteert dit als een voldongen feit. Als lezer balanceer je het hele verhaal tussen je aangetrokken voelen tot dit schepsel en afkeer voelen van dat monster. Apart is ook dat je als lezer tijdens het verhaal mee ga denken over hoe jij het in de gegeven situaties zou oplossen. En dan blijkt wel heel duidelijk dat de persoon die aan een depressie lijdt deze keuze heel moeilijk heeft. Hij wordt als het ware naar de depressie toegetrokken.
Rebecca Hunt heeft het verhaal in een hondenjasje gestoken waardoor de zware lading van depressie wegvalt maar de kern van de zaak goed belicht wordt. Zij doet dit op een luchtige manier met toch dikwijls komische dialogen. Je houdt er als lezer in ieder geval een goed gevoel aan over als je de laatste bladzijde hebt uitgelezen en het geeft je nog lange tijd stof tot nadenken. | 1pos
|
Voor de leesclub van 54 minuten mocht ik dit spannende boek lezen. Een boek dat al ruim 1 jaar op mijn tbr lijstje stond.
Toen ik begon met lezen moest ik erg wennen aan de schrijfstijl van marieke. Je leest echt per minuut of per twee minuten en dan lees je vanuit de oog en standpunten van de verschillende personen in het verhaal. Ik heb dan ook echt een paar hoofdstukken gedacht; ik weet niet of dit mijn ding is.
Toch ben ik enorm blij dat il verder heb gelezen, want man wat is dit een mooi verhaal en wat zitten er mooie betekenissen in. Hoe belangrijk is vriendschap en het vertrouwen in elkaar. Kan het zijn dat je als persoon schuld hebt aan het verdriet of de woede van een ander? En hoop, hoe vind je dat in de moeilijkste periodes in je leven?
Het is een boek dat ik niet snel meer zal vergeten en een boek dat ik menig mens zal aanraden.
Is het echt een young adult boek? Ja, dat vind ik wel. De schrijfstijl en zinnen lezen lekker weg. Wel vind ik het soms wat heftig. Maar dat is denk ik soms ook goed.
Een echte aanrader en daarom 4 sterren van mij! | 1pos
|
Na een jaar afwezigheid, in verband met de verdwijning van haar dochter, keert Rosa Hartung terug naar haar post als minister van Sociale Zaken. Hoewel er iemand voor de moord op haar dochter is opgepakt, werd het lichaam nooit gevonden.
Op dezelfde dag dat Hartung terugkeert wordt een jonge moeder vermoord, ze is gemarteld en een van haar handen is eraf gezaagd.
De rechercheurs Thulin en Hess worden op de zaak gezet en ontdekken vrij snel op de plaats delict een kastanjemannetje. Als bij een tweede lugubere moord alweer zo’n mannetje opduikt, dat bovendien een sinister geheim bij zich blijkt te dragen, lijkt het er op dat er nog meer staat te gebeuren.
Wat hebben deze moorden met Rosa Hartung te maken en wat is de betekenis van de kastanjemannetjes?
Søren Sveistrup is de scenarioschrijver van de Deense tv-serie ‘The Killing’ en dat is te merken!
Het boek begint met een gebeurtenis uit 1989 waarbij je haren direct overeind gaan staan. Ook hierna blijft het tempo er goed inzitten en volgende plot-wendingen elkaar snel op.
Daarnaast worden situaties zo duidelijk beschreven dat je het gevoel hebt eigenlijk naar een serie zit te kijken.
Als uiteindelijk bekend is wie de dader is, duurt het, naar mijn mening, iets te lang voor alles is afgewikkeld. En natuurlijk zijn er wel een paar situaties te noemen die de wenkbrauwen doen fronsen (daarom 4 sterren), maar als je van Scandinavische thrillers houdt, mag je deze thriller niet missen. | 1pos
|
Verplicht lezen!! | 1pos
|
Dit vond ik het beste boek uit de serie van Frieda Klein tot nu toe. Ik zat er gelijk in en kon het maar moeilijk weg leggen. Ben benieuwd naar het zaterdagdeel! | 1pos
|
Laat ik beginnen met de cover van dit boek: die vind ik érg mooi en aansprekend. Duidelijk een spannend boek. De korte inhoud bevestigt dat, een stalker is voer voor een spannend verhaal.
De proloog begint meteen goed; Moon weet het zeker, op weg naar huis werd ze gevolgd. Veilig thuis komen de herinneringen aan die noodlottige nacht in november van het jaar ervoor weer naar boven, helemaal als er op het nieuws een item is over een aanrander die actief is…
Moon blijkt iets vreselijks te hebben meegemaakt bijna een jaar geleden. Met pillen en drank én haar succesvolle datingblog lijkt ze het hoofd boven water te houden. Dan komt er het aanbod om van haar blog haar eigen bedrijfje te maken, iemand wil erin investeren. Wil ze dat? Wil ze aan regels gebonden zijn? Dan kan ze wel fulltime bezig zijn met wat ze graag doet. Met behulp van een vriend uit het verleden die weer opduikt in haar leven neemt ze een besluit. Kan de beschadigde Moon alle druk en ophef wel aan? En wat dacht je van die enge reacties die ze krijgt op haar blog van de Utrechtse Dater?
Laat ik beginnen met wat ik minder goed vond aan dit verhaal (moeilijk!): Ik vond de conversaties tussen de hoofdpersonen, Moon, haar vriendin Amy en haar baas Tanja, soms erg vaag. Ik vond ze af en toe heel raar reageren op simpele dingen. Zo ook in hun gedachten. Of dat opzet is weet ik niet, dat zou kunnen, want het is gedurende het verhaal niet helemaal duidelijk wat de waarheid is en wat niet. (Dat vind ik dan weer erg knap) Ik vond het wat verwarrend.
En: ik vond geen enkel personage echt sympathiek. Er is met allemaal wel iets aan de hand, ze zijn allemaal een tikje ‘raar’. Ik voel me toch wel graag verbonden met een personage, dus dat miste ik hier een beetje.
Ok, dan nu het positieve! Gedurende het hele verhaal weet Marelle je dus in het ongewisse te laten over wat nou de waarheid is en wat er nou eigenlijk precies gebeurd is met Moon. Je voelt aan dat ze niet helemaal betrouwbaar is, maar dat gevoel heb je ook bij Amy en Tanja en zelfs bij andere personages. Daardoor zit er een spanning in het verhaal die je aandacht erbij houdt. Het plot van dit verhaal vond ik érg spannend en verrassend. Heel knap gedaan van de auteur. Op het eind zat ik echt op het puntje van mijn stoel!
Dus: Was deze ‘blind date’ voor mij geslaagd? Niet 100%… Maar ik denk wel dat ik deze date nog een tweede kans geef, want ze heeft me wel geprikkeld! (3,5*) | 1pos
|
Deze indrukwekkende familie geschiedenis speelt zich af in Georgië en beslaat een periode van ruim 100 jaar.
Het boek heeft acht hoofdstukken met elk een persoon uit de familie Jasji in relatie tot de rest. Nitsa vertelt het verhaal aan haar nichtje Brilka.
De politiek speelt een grote rol in dit boek: het communisme, socialisme, democratie, revolutie, inflatie, partij propaganda corruptie, smeergeld, oorlog, demonstraties, kapitalisme. het uiteenvallen van de Sovjet- Unie .
Anastasia (Stasia) groeit op met haar ouders en zussen. Haar vader een meester chocolatier heeft een magische formule ontwikkeld waar iedereen die van de chocolade eet in extase raakt. Stasia zet haar eigen idealen opzij, trouwt en krijgt twee kinderen, Kitty en Kostja. Later pakt zij haar idealen weer op.
Christina de zus van Stasia is oogverblindend mooi en getrouwd met Ramas een rijke man. Hij is lid van de partij en een overtuigd Bolsjewiek. Zij krijgt een verhouding en deze heeft zeer verstrekkende gevolgen voor haarzelf en anderen.
Kostja gaat in het leger net als zijn vader en krijgt een maritieme opleiding. Zijn studiegenoot Giorgi Alania , blijkt later van onschatbare waarden. Kitty heeft een bewogen leven en raakt door een aantal gebeurtenissen zwaar beschadigd wat nooit meer te herstellen valt. Zij wordt verbannen naar Engeland en maakt daar furore als zangeres.
Kostja ontpopt zich als een man die alles voor zijn familie wil doen, goed of slecht, later zal dit hem opbreken. Ook zijn leven heeft vele dieptepunten. Hij trouwt met Nana en zij krijgen een dochter Elena.
Zij is een verwend en lastig kind en gaat haar eigen weg. Dit tot groot ongenoegen van de rest van de familie. Elena krijgt twee kinderen Daria en Nitsa waarvan de vaders niet in beeld zijn. Zij groeien op in het groene huis bij Stasia en Christina en het ene probleem is nog niet opgelost en er is alweer een andere gebeurtenis. Daria trouwt met haar grote liefde en zij krijgen een dochter Brilka.
Daria en haar zus Nitsa hebben een bewogen leven en zijn steeds op zoek naar zichzelf.
Zeven vrouwen en een man, acht prachtige verhalen heen en weer in de tijd. Hun kracht om steeds weer door te gaan is ongelooflijk. Alle personen in dit boek kunnen moeilijk met gevoelens omgaan en zich uiten. Dit alles heeft grote weerslag op hun leven.
Het boek staat vol met prachtige citaten die je even goed moet lezen om de volle schoonheid ervan te zien.
Tranen waren zeldzaam geworden. Alleen maskers waren gratis.
Wat je weggeeft heb je gewonnen. Wat je wegstopt heb je verloren.
Het boek heeft lange mooie zinnen en leest heel prettig. Ook al is het aantal bladzijden groot dit mag nooit de reden zijn om dit boek niet te lezen. Het is meer dan het lezen van een boek je wordt een klein beetje familie en leeft mee met hun geluk en zorgen.
Ik heb van de eerste tot de laatste bladzijden genoten van dit boek en geef dit boek met veel genoegen 5 sterren. | 1pos
|
Max Anger en Pashie Kovalenko zijn gek op elkaar.
Beiden zijn in dienst bij Vektor, een soort denktank in Stockholm. Pashie verblijft in St. Petersburg om de ontwikkelingen m.b.t. de komende verkiezingen in 1996 in Rusland te analyseren. Zij wordt ontvoerd omdat zij te dicht in de buurt komt van iets of iemand.
Max vertrekt onmiddellijk naar Sint Petersburg. Hij wil haar terug en gaat op onderzoek uit.
Tegelijkertijd wordt het telefoonnetwerk van Telia in Zweden gehackt. De eerste keer midscheeps, de tweede keer subtieler: de gegevens van een bepaalde persoon worden gewist.
Max Anger probeert het geheim te ontrafelen van zijn vader Jakob Hagen. Deze Jakob Anger op 1 maart 1944 naar het eiland Arholma gebracht en daar opgevoed door Anita Elofsson die daar geld voor kreeg van een stichting, Östersjöstifelsen genaamd..
Conclusie
In de nacht van 22 op 23 februari 1944 wordt Stockholm gebombardeerd. Drie Russische vliegtuigen bereiken het Zweedse vasteland en laten hun bommenlast vallen. In de wijk Eriksdal wordt het openluchttheater in puin gegooid.
Hoe kan dat? Zweden was toch neutraal in WO II? Het hoe en waarom van deze bommenregen is nooit goed verklaard. Een vergissing zeiden de Russen. Österdahl neemt z’n dichterlijke vrijheid en komt met een heel andere verklaring. Een ijzersterke verklaring.
De auteur maakt het bombardement tot een van de kantelpunten uit zijn thriller, die een kant op gaat die totaal niet te voorzien is.
In Rusland vinden op 3 juli van het jaar 1996 presidentsverkiezingen plaats. Jeltsin, bijgenaamd ‘De sloper van de Sovjet-Unie’ wint. Tegen deze (geo)politieke achtergrond speelt deze thriller zich af.
‘Vraag niet om genade’ is het debuut van Martin Österdahl, een verrassend goed debuut. De zoveelste schrijver uit de Hoge Noorden die een boek van hoog kaliber neerzet. De sfeer, het koude en onherbergzame landschap, de donkere typen die rond lopen in het boek , dit alles straalt ‘Noric noir’ uit.
Deze keiharde, intelligent geschreven thriller met goede dialogen en een fraai plot boeit van begin tot eind. De vele verhaal- en tijdlijnen vragen de aandacht van de lezer.
De historische laag - met vele andere historische feiten en zijlijntjes - is buitengewoon verrassend.
De belangrijkste vraag uit het boek word niet expliciet beantwoord. Of moeten we tussen de regels door lezen?
4,5 sterren | 1pos
|
Drie boeken snel na elkaar lezen van een zelfde schrijver is misschien niet altijd aan te raden. Bij het begin van dit boekje 'Vreselijk gelukkig' had ik nl nogal snel een gevoel van herkenning. Ik kwam zelfs op het punt dat ik de dorpsagent waarover het in dit verhaal gaat, een ongelofelijke kluns vond, en hij begon me op de duur dan ook wat op de zenuwen te werken. Het wordt gelukkig terug beter, omdat je dan toch weer een geniale draai in het verhaal vindt.
Om kort te gaan: het verhaal gaat over de jonge agent Robert Hansen, die nadat hij in Kopenhagen enkele problemen heeft gehad, wordt overgeplaatst naar een klein dorpje in Zuid-Jutland waar ze een nieuwe dorpsagent nodig hebben. Daar komt hij er al snel achter dat de dorpelingen een heel eigen manier hebben om dingen onder elkaar op te lossen. Op het hoofdbureau van politie hoeven ze echt niet alles te weten. Robert wordt verliefd op een lokale schone, die wordt mishandeld door haar man. Hij geraakt zo verwikkeld in een heus familiedrama dat dreigt te ontsporen. En dan begint alles goed fout te lopen als ook zijn invalide moeder hem komt bezoeken. Als je in het begin van het boek nog kan denken, dat alles vrij logisch ineen zit, draait het uiteindelijk toch uit in een best geniaal slapstick einde. En daarin verschilt dan dit boekje wel wat van de andere verhalen die ik van Erling Jepsen heb gelezen. Het verhaal gaat over hetzelfde soort plattelandsdorp maar het zijn toch vooral je lachspieren die hier aan het werk worden gezet door een heerlijke sarcastische humor. Het gaat erover hoe je draai binnen een eerder gesloten gemeenschap te vinden en dat je niet bijster intelligent hoeft te zijn om de wereld wat meer naar je hand te zetten. Misschien wel een geruststelling op een bepaalde manier... ;-) | 1pos
|
Lennart is op weg naar een geweldige carrieremove, precies op het moment dat zijn vrouw Pien (in verwachting) van hem verlangt dat hij straks minder gaat werken als de kleine er is.
Zijn bazen verwachten na zijn promotie dat hij eerder meer dagen dan minder dagen gaat werken, en Lennart stelt zijn vraag voor werkvermindering uit totdat het kind geboren is.
In een heerlijk herkenbaar verhaal, doorspekt met veel humor beschrijft Knof de martelgang die Lennart maakt om toch uiteindelijk een knoop door te hakken in dit dilemma.
Kortom een prachtboekje. | 1pos
|
Een interessant en spannend boek. Heb dit boek al aan veel mensen aangeraden en allemaal vonden ze het mooi. Vooral de verbondenheid tussen de molenaarsjongens vind ik mooi. De geheimhouding maakt het erg spannend, komt de molenaar achter Krabat's geheim? Het blijft een vraag tot het laatste hoofdstuk! | 1pos
|
Essay over taal als aangeboren universele grammatica of als artefact: Wallace, Darwin, Chomsky, Everett; mysterie van taalevolutie. Vlotte, humorvolle, intelligente stijl.
Wolfe is geen liefhebber van Chomsky (universele grammatica is aangeboren in de mens) en dat is nog zwak uitgedrukt. | 1pos
|
Het is een zeer goed geschreven verhaal over een jongen, Tobias, die opgroeit in een mijnwerkersdorp gelegen in het zuiden van ons land. Hij stottert en wordt op school gepest. Zijn vader die in de mijn werkt is vaak dronken, mishandelt zijn vrouw en Tobias. In de mijn krijgt zijn vader een ongeluk, dat hij overleeft, maar wel met het gevolg dat zijn benen worden geamputeerd en daardoor invalide is. Als zijn moeder bij de buren is ziet Tobias kans om zijn vader om zeep te helpen. De dokter constateert een natuurlijke dood. Op dat moment heeft het voor Tobias geen gevolgen. Tobias werkt zich op als een gevierd tv producent. Dan maakt hij een fout. Hij laat zich verleiden voor een tv interview, bij een concurrerend bedrijf. Dat zal drie uur duren. Gedurende het interview wordt zijn leven uitgemolken en dat heeft uiteindelijk een desastreus gevolg. | 1pos
|
Een prachtig meeslepend boek. Aan de ene kant heel triest, want de hoofdrolspeler Pitu zal over ongeveer een half jaar sterven. Hij heeft een kanker gezwel in zijn hoofd. Aan de andere kant heel mooi, want hij krijgt nog de kans om dingen te doen die voor hem heel erg belangrijk zijn. Belangrijk is voor hem dat niemand het te weten komt dat hij binnenkort gaat sterven. Hij gaat op reis, maakt hele bijzondere dingen mee. Ook komen er dingen op zijn pad waar hij heel erg verdrietig van wordt en die hij maar moeilijk kan verwerken. Stefan weet dit heel mooi te beschrijven. Terwijl je leest is het net of je bij Pito bent. Of je de reis die hij maakt samen met hem beleeft, want Stefan schrijft het zo beeldend . Het is geen boek wat je in 1 ruk uitleest. Ik heb er voor mijn doen erg lang over gedaan. Moest steeds het verhaal laten bezinken voor ik weer verder kon lezen. Hoe verder je in het boek komt, hoe meer alles op zijn plaats valt. Heel mooi boek! Zeker een aanrader! | 1pos
|
Ithana is een boek met een vlot tempo. De hoofdpersoon, Ithana, is jarenlang getraind in de vechtkunst en heeft een hard karakter. Ze leeft in een kamp, afgeschermd van de rest van de wereld en herinnert zich niet veel van haar verleden. Doordat ze haar meesters waarschuwing negeert, wordt ze gedwongen om op reis te gaan. Eén van haar reisgenoten is Skay. Hij lijkt totaal niet op Ithana en probeert tot haar door te dringen, wat vaak tot grappige en confronterende conversaties leidt, want Ithana is daar niet van gediend. In het verhaal worden rust en spanning gebalanceerd afgewisseld, waardoor je steeds meer mee gaat leven met de karakters. Toch voert de missie en de jacht op het gezelschap de boventoon. Het einde van het verhaal is verrassend en zo ingestoken dat de lezer snakt naar meer.
De schrijver weet het opgejaagde gevoel dat Ithana heeft goed over te brengen. Ze heeft geen rust, de vijand achtervolgt haar en ze wordt geplaagd met beelden uit haar verleden. Door alle beproevingen heen zie je haar langzaam veranderen en steeds meer gaan geven om haar reisgenoten. Ook de andere karakters zijn goed ingevuld, vooral Skay en Chiku, een klein wezentje met een grote mond en een klein hartje.
Sondar, de wereld waarin Ithana zich afspeelt, is uniek vormgegeven. De wezens en rassen die op Sondar leven zijn goed doordacht, evenals de plekken waar het verhaal zich afspeelt. Met name de windvallei spreekt tot de verbeelding; een plek waar machines stampen, de wieken van grote windmolens krakend ronddraaien en cilindervormige treinen voorbij schieten. | 1pos
|
Het begin van een nieuw schooljaar op Pirriwee Public. Ouders stromen toe om hun kinderen op te halen tot er plots een kind beschuldigd wordt van wurging. Er worden al snel kliekjes gevormd tussen de moeders en er wordt afgeteld naar de quizavond. Wat niemand weet is dat die wel eens fataal zou kunnen aflopen door de verborgen geheimen die er heersen…
Er wordt in dit boek ‘gespeeld’ met de lezer, althans zo kwam het op mij over. Het verhaal heeft doorlopend een heel specifieke schrijfstijl. Het was dus wennen toen ik aan het boek begon. Er komen aanvankelijk veel namen in voor, maar uiteindelijk draait het wel (meestal) om dezelfde personages. Het boek is luchtig geschreven, maar behandelt wel enkele serieuze thema’s zoals pesten en huiselijk geweld.
Een luchtig, grappig geschreven boek dat toch ernstige onderwerpen aankaart. Herkenbare situaties zoals nieuw samengestelde gezinnen, maar ook minder alledaagse zaken zoals huiselijk geweld komen hier aan bod. Het was verrijkend om niet steeds over hetzelfde te moeten lezen en als lezer werd je steeds opnieuw betrokken in een ander soort situatie. Saai was het boek nooit en halverwege was ik helemaal verkocht aan ‘grote kleine leugens’. In een sneltreinvaart verslond ik de rest van het boek. Eenmaal het verhaal je in zijn greep heeft, laat het je niet meer los. Elke ouder in dit boek kampt met verschillende problemen en uiteindelijk raken sommige verhalen zelfs ietwat verweven met elkaar. Het einde was verrassend, eigenlijk net zoals het hele boek. Een mooie lijn die de schrijfster heeft weten door te trekken! Een nieuwe fan heeft ze er alvast bij! | 1pos
|
Een meisje uit de Achterhoek, dat op reis gaat en haar soulmate vindt in India.
Een prettig lezend verhaal over haar ontwikkeling als mens in de natuur.
En aan het eind steeds meer één wordend met de natuur.
Dezelfde hartklop als een boom, een plant (aan)voelend (gaat wel heel ver).
Jammer dat de plattegrondjes achterin staan. Ik zag ze pas toen ik bijna aan het eind was. Voorin was handiger geweest, dan kon je meer met hen 'meereizen'.
Je begint toch niet achterin het boek te lezen?
(zie nou dat het bij 'inhoud' ook vermeld staat, maar die 'lees' ik niet;)
3,5 ster kan jammer genoeg niet - afgerond naar 4 | 1pos
|
De recensies liegen er niet om: Ik ben Pelgrim is door vele al benoemd tot de thriller van 2014. De enige thriller die je gelezen moet hebben. Ik wil me hier graag deels bij aansluiten. Ik ben Pelgrim is zeker een aanrader, maar er zijn natuurlijk meer thrillers meer dan de moeite waard. Wat mij betreft past dit boek in elk geval in mijn thriller top 10. Het boek bestaat min of meer uit vier delen. Zo begint deel 1 direct met een moord en maak je kennis met ‘Pelgrim’. Er worden verwijzingen/opmerkingen gemaakt naar gebeurtenissen die je pas later in een van de andere delen van het boek zult begrijpen. Alles blijkt tot in het kleinste detail uitgedacht te zijn en op een bijna perfecte wijze vallen alle puzzelstukjes uiteindelijk in elkaar. Niets is aan het toeval overgelaten! Het boek is huiveringwekkend realistisch geschreven. Ik ben Pelgrim bevat maar liefst ruim 732 pagina’s, toch zal je waarschijnlijk merken dat dit nog lang niet genoeg en wil je na de laatste bladzijde nog veel meer Pelgrim. Kortom een zeer indrukwekkend dik boek, waar je (als je eenmaal begint met lezen) in een sneltreinvaart door heen raast. Andere beschreven dit boek met karakter al als een verhaal dat leest als een rit in een achtbaan die je aan het eind als lezer verdwaasd achterlaat. | 1pos
|
Het vervolg op Sara, en ook het verhaal zet zich gewoon door alsof het allemaal één boek is.
We leren het verleden en het heden van Benissa beter kennen. Wat heeft die allemaal meegemaakt, teveel om op te noemen en teveel om te overleven zelfs. Gruwelijk maar ik veronderstel dat het in het echt ook wel zo geweest is met de kindsoldaten en nog steeds.
Benissa is huurmoordenaar en ze is goed in wat ze doet. Tijdens de moordpoging op haar laatste slachtoffer ontmoet ze de man die heeft geprobeerd haar te redden, te helpen. Hij laat haar inzien dat ze verkeerde bezig is en nu probeert ze een van de zaken die ze fout heeft gedaan, recht te zetten door te helpen Sara te vinden. Ze blijft wel een eenling, niemand moet haar helpen.
Sara is ondertussen nog altijd gevangen door een stel sadisten met 2 getrainde pitbulls. Het is vreselijk om te lezen wat ze haar allemaal aandoen en wat voor moordmachines deze honden zijn.
Het boek is een aanklacht tegen seksueel misbruik, tegen kindsoldaten, tegen rascisme.
Sommige van de conversaties doen stroef en onnatuurlijk aan. Maar dat neemt niet weg dat dit een spannend boek is en ik alweer uitkijk naar het vervolg want het verhaal is nog niet af. | 1pos
|
Het boek sneeuwval is mijn eerste in deze serie boeken en zeker niet de laatste. Het boek had me direct in mijn greep en ik pakte ieder vrij moment om verder te lezen. De personages en gebeurtenissen zijn goed beschreven waardoor je een beeld kunt vormen van het leven en omgeving waar het zich afspeelt.
Ik vond het een spannend boek met een toch wel verrassend plot. De sekteleider gaf zich toch wel wat gemakkelijk over, maar de spanning is daarmee nog niet afgelopen. Vooral het eerste gedeelte in het boek bij de lege huizen in het dal.....van wie zijn de voetsporen, waar zijn de bewoners naar vertrokken zo plotseling.....heel spannend.
Zeker een aanrader om te gaan lezen. En ik zal eens andere boeken uit deze serie proberen. | 1pos
|
Marjolijn de Cocq studeerde Vertaalwetenschap en werkte als verslaggever, eindredacteur en redactiechef bij de GPD. In 2012 richtte ze haar eigen mediabureau op en ze schrijft onder andere voor Het Parool.
Vijf jaar lang onderwierp Marjolijn zich aan de vele dieethypes en sportrages die voorbijkwamen. Dit voor artikelen in de krant, maar tevens hoopte ze dat ene recept te vinden dat haar slank en sterk zou maken.
‘Maar er zit een ander verhaal achter. Ik doe dit mezelf vooral aan omdat ik, eerlijk toegegeven, een beetje verknipt ben. Ik kan niet omgaan met eten, ik kan niet omgaan met drinken, ik kan niet omgaan met sporten, ik kan niet omgaan met werken. Alles wat ik doe, doe ik ongebreideld. Mateloos. Vol overgave.’
In Beter, slanker, sterker passeren vele diëten en sporten de revue. De strijd tegen die overtollige kilootjes en de verslapte spieren. Voor vrouwen rond en boven de veertig bevat dit boek veel herkenbare situaties. En zeg nou zelf, wie van deze leeftijd heeft er niet ooit het brooddieet gevolgd of zichzelf gepijnigd met een aantal dagen vasten. Een abonnementje op de sportschool is ook zo geregeld, maar dan moet je het wel kunnen volhouden om regelmatig te gaan.
En dan ben je eindelijk die kilootjes kwijt, en dan…Altijd supergezond eten is een goed streven, maar is het ook haalbaar. Nooit meer een lekker kroketje of zoals bij sommige diëten nooit meer een lekkere sappige biefstuk? Bij een feestje alleen water of een sapje, geen glaasjes wijn meer? Ja, één glaasje wijn misschien, maar daarna heb je toch de smaak te pakken. Sporten is uiteraard gezond, maar is het niet beter een sport te zoeken die echt bij je past dan dat je jezelf elke keer naar de sportschool moet slepen?
‘Ik heb de finish gehaald. En ik weet één ding: dit doe ik nooit meer. Dan maar liever een mietje.’
Marjolijn de Cocq geeft in Beter, slanker, sterker op een overtuigende, maar ook regelmatig op hilarische wijze, de zin en onzin van diëten en sporten weer. Dikwijls met een cynisch ondertoontje. Haar eigen ervaringen deelt ze onbeschroomd en ze heeft me vaak laten lachen vanwege al haar perikelen. Naast haar ervaringen vind je ook telkens een duidelijke uitleg in het boek betreffende de diverse diëten en sporten die ze gevolgd heeft.
Veel voedings- en sporthypes waar de meeste vrouwen wel mee bekend zijn of zeker van gehoord hebben. Het is een typisch vrouwenboek en vooral de vrouwen van mijn leeftijd (40-plus) zullen zichzelf herhaaldelijk in dit verhaal herkennen. Zelf lees ik niet vaak een non-fictie boek maar mede door de vlotte schrijfstijl en de humor die erin verweven is, is het een boek dat leest als een roman.
Beter, slanker, sterker, een boek dat je doet lachen maar dat je ook doet afvragen waar we soms als vrouw eigenlijk mee bezig zijn. Gezond eten en leven is natuurlijk belangrijk, dat is een feit, maar laten we wel binnen proporties houden en onszelf gewoon accepteren zoals we zijn, ook als het een kilootje meer is. | 1pos
|
'Alleen in de spiegel van de dood heb je een heldere kijk op het leven'. Die verzuchting slaakt oud-dominee Rickard Berglund tegenover inspecteur Barbarotti kort nadat hij zijn vrouw Anna heeft begraven. De reden voor die verzuchting, bijna aan het eind van het boek, is de opmaat naar het slot van een geweldig boeiende thriller die zich over enkele decennia afspeelt en waarbij een vriendenclub van 6 personen betrokken is: Tomas en Gunilla Winckler, Rickard en Anna Berglund, Maria Winckler (de zus van Tomas) en haar vriend Germund Grooth.
September 1975: de 25-jarige Maria Winckler vindt de dood onderaan een zogenaamde zelfmoordrots. Was het zelfmoord, een ongeluk of.... moord? Het wordt nooit opgehelderd. September 2010: onderaan diezelfde rots wordt het lichaam van de 61-jarige Germund Grooth gevonden. Hij is de toenmalige vriend van Maria en is daarna nooit getrouwd. Zelfmoord, een ongeluk of.....moord?
Inspecteurs Gunnar Barbarotti en Eva Backman moeten het verleden zien te ontrafelen om klaarheid te kunnen brengen in deze zaak.
Hakan Nesser schrijft op een uitermate boeiende manier. Het boek springt in korte hoofdstukken heen en weer van de zeventiger jaren uit de vorige eeuw - waarin de 6 vrienden elkaar leren kennen tot aan de dood van Maria - naar het heden, waarin de dood van Grooth onderzocht wordt. Wat is er gebeurd tijdens de vakantietrip die de 6 in een aftandse bus maken naar het toenmalige Oostblok? Welke invloed heeft dat op hun leven gehad? En is er een relatie tussen de dood van Maria en die van Germund en zo ja, wat is die relatie dan? Bijna treiterend langzaam leidt de auteur de lezer door de geschiedenis van deze groep mensen. Uitgebreide beschrijvingen van verhoren worden afgewisseld met intrigerende tussenstukjes van 'de Mus' in casu Maria, waarin zij haar verhaal vertelt. Ook een filosoferende Babarotti over het leven en het geloof past naadloos in het verhaal.
Ieder hoofdstuk maakt je nieuwsgierig naar het vervolg; je MOET verder lezen - je wilt per sé weten wat er precies is gebeurd 35 jaar geleden. De waarheid is haast te gruwelijk voor woorden.
Nesser steekt met kop en schouders boven de middelmaat uit. Laat de ruim 500 bladzijden van dit boek je niet afschrikken. Ten eerste leest het als een trein en ten tweede staat er geen overbodig woord in.
Voor mij was dit het eerste boek van Nesser. En hoewel dit het vierde deel in een serie van vijf boeken over Barbarotti is, had ik geen ogenblik het gevoel dat ik voorinformatie miste. Het is dus prima als standalone te lezen. Genieten! | 1pos
|
We kennen Hakan Nesser van zijn vroeger werk de Van Veeterenreeks en de Barbarrotireeks waar je telkens diepgaande karakters en ingewikkelde en verrassende plots vindt.
De Hemel boven Londen wordt langzaam opgebouwd en er zijn verschillende verhaallijnen. Van sommige weet je lange tijd niet wat ze in het boek komen doen, waardoor de leessnelheid en de spanningsboog wel wat daalt. In het verhaal zien we 2 Leonards : de éne was een verliefde jonge Leonard wiens leven geleid werd door anderen, en de huidige Leonard was een stervende die bezig is met een taak waar hij de touwtjes stevig in handen houdt. Maud de vrouw van Leonard is de te brave zorgende persoon. De personages worden langzaam en in stukjes en brokken aan de lezer voorgesteld. Hun rol en relatie ten opzichte van elkaar wordt vrij goed uitgewerkt. Door het tamelijk hoge aantal personages komt het verhaal pas traag op gang. Gelukkig is het allemaal mooi vlot en omschreven. Pas op het einde komen alle verhaallijnen samen. Sommige zaken kon je al voelen aankomen en andere waren dan toch verrassend. Het is meer een allesomvattende roman dan een typische Scandinavische thriller. Misschien moet Hakan Nesser nog wat oefenen maar hij begint toch al aardig in de buurt van Irving of Zafon te komen.
Dit boek is een verhaal waar je tijd moet voor uittrekken en waar je langzaam in moet kruipen. Het is als een fles wijn van 150 pond, je moet hem eerst openen, dan laten chanteren, en dan druppel voor druppel opdrinken. | 1pos
|
erg realistisch, er zullen best van deze mensen rondlopen. | 1pos
|
Ik vond het een prachtig maar aangrijpend boek. Ik ging er helemaal in op, de hartverscheurende beslissingen die men moet maken, de tweestrijd, ... Het verhaal wordt verteld door de mensen die erin verweven zitten en je voelt hun strijd, machteloosheid, doorzettingsvermogen, onmacht,...
En dan nog zo'n einde,...!! | 1pos
|
Na het matige Blauwe maandag revancheert Nicci French zich op indrukwekkende wijze met deze nieuwe thriller rond Frieda Klein. Een mooie plot, waarin het vorige boek nog af en toe op de achtergrond meespeelt, en overigens ook schaduwen vooruit werpt. Wat opvalt is dat Frieda Klein een veel meer geprononceerd personage is geworden en ook haar samenwerking met de politie een stuk geloofwaardiger. Ee boek dat lekker weg leest en misschien alleen iets minder dik had gekund. | 1pos
|
Als Saroo Brierley 5 jaar oud is, raakt hij op een klein stationnetje in India zijn broer Guddu kwijt.
Saroo is samen met Guddu met de trein gegaan, naar het werk van Guddu.
Hij moet zich zien te vermaken totdat Guddu terugkomt.
Als dat te lang duurt raakt hij in paniek en stapt alleen in de trein om naar huis te gaan.
Alleen is dat helaas de verkeerde trein. Saroo valt in slaap en wordt wakker in Calcutta. In deze grote, onbekende stad gaat hij uit nood zwerven en wordt uiteindelijk in een weeshuis geplaatst.
Als niemand weet waar hij vandaan komt wordt hij na een tijdje ter adoptie aangeboden aan een Australisch echtpaar, waar hij een liefdevol thuis vindt.
Als Saroo 26 jaar is, gaat hij o.a. via google earth op zoek naar de plaats waar hij vandaan komt, met behulp van zijn adoptie moeder.
Het verhaal bevat de zoektocht van Saroo naar zijn familie en ook de jeugdherinneringen die hij heeft.
Het is vlot geschreven en ik kon me goed inleven in de personages.
Vanwege het verhaal heb ik het boek in een ruk uitgelezen, omdat ik graag wilde weten hoe het af zou lopen.
Wat een boeiende zoektocht en wat een mooi einde!
Ik waardeer het, ondanks de soms wat eenvoudige schrijfstijl , dan ook met 4 sterren. | 1pos
|
Ik heb dat boek gelezen als aanvulling van de leesclub met het boek: Het dwaallicht. De graphic novel benadert zeer goed de roman. De cover is iets duidelijker dan deze van de roman. De kathedraal, standbeeld van Rubens en de hoofdpersonen, Laarmans en de drie Afghanen, op de voorgrond. Zeer duidelijk Antwerpen. Heel de novel is uitgevoerd in een zeer donker vuil bruin. Geeft weer dat het verhaal in de avond afspeelt met slecht weer. Spijtig wanneer de figuren in een omgeving komen met meer licht dat dit niet te zien is. Als voorbeeld het politiebureel en het hotel. Dit is een detail wat niets met het verhaal te maken heeft.
besluit: een aanrader. | 1pos
|
Gabriel Allon is in Venetië bezig met de restauratie van een schilderij wanneer zijn hulp ingeroepen wordt. Een goede vriend van hem wordt verdacht van een gruwelijke moord. Gabriel kan beschikken over veel bronnen om uit te zoeken wat er met de vermoordde man aan de hand was. De man bleek in het bezit van verschillende gestolen schilderijen. Wie weet is de gestolen Caravaggio er ook bij.
Gabriel weet niet goed waar hij aan begint want hij wil dat schilderij dat al jaren vermist is, opsporen maar daarvoor heeft hij veel geld nodig. Hij zet een ingewikkelde operatie op die goed verloopt, maar komt daarmee op het spoor van iets anders, iets heel actueels, iets over Syrië.
Syrië, dat is Al-Qaida en IS, dat is het regime van Bashar al-Assad, dat is veel marteling en dingen die niet proper zijn, het is vooral een dictatuur. Wil hij echt in dit potje roeren?
Ja.
Een actueel boek dat een klein inkijkje geeft in wat er eigenlijk aan de hand is in Syrië, welke belangen er op het spel staan en welke buitenlandse spelers echt niet enkel uit goede wil een einde aan dit conflict willen.
Ik blijf de reeks met Gabriel Allon interessant vinden omdat het eens iets anders is dan een Amerikaan of een Brit die de hoofdrol speelt. Het gaat om een Jood die in Israël woont en die probeert zijn steentje bij te dragen aan vrede in het kruitvat dat het Midden-Oosten is. Van ieder boek steek ik weer iets op, deze keer over Syrië dat het laatste jaar niet uit het nieuws is geweest. | 1pos
|
Ik heb helemaal géén moeite gehad om in het verhaal te komen, al kan ik er wel inkomen dat sommige het begin en beetje langdradig vinden, maar ik heb daar dus geen last van gehad. Ik kan alleen maar zeggen: Superboek!!! Gelukkig zijn deel 2 en 3 er nog... | 1pos
|
Meteen vanaf het eerste hoofdstuk had dit boek mij beet bij de emoties. Ook al is dit eigenlijk een ‘’kinderboek’’, het verhaal is toch ook erg aangrijpend voor iemand die al wat ouder is. Juist doordat je het door de ogen van de jonge en moedige Boris bekijkt grijpt het zo aan. Een kind dat zich zo dapper probeert te houden, maar daartegenover een oorlog die alles stuk maakt. Ik heb echt redelijk vaak met een brok in mijn keel gezeten, tjongejonge.. The feels! | 1pos
|
Het eerste deel
Van uitgeverij Zomer & Keuning ontving ik Vamp in Love als recensie-exemplaar, en hoewel ze aangaven dat het tweede deel best gelezen kon worden zonder het eerste deel te lezen besloot ik toch het eerste deel te kopen. Zodoende las ik Vamp on Heels van de Nederlandse schrijfster Marijke van den Elsen.
Vamp on Heels gaat over Fieke. Fieke geniet van haar vrijheid en de feestjes in Amsterdam, maar ze gaat niet helemaal met de goede mensen om. Vooral niet de goede mannen. Zo wordt ze namelijk in het begin van het boek opgepakt voor mogelijk drugsbezit en nadat haar advocaat/broer haar daaruit redt besluit hij haar terug te brengen naar haar geboortedorp. Haar ouders vinden dat het tijd is dat ze volwassen wordt en nemen haar appartement in Amsterdam – dat van haar ouders is en waar ze geen huur voor betaald – af. Hier begint het verhaal pas echt.
Leuke dynamiek tussen personages
Ze gaat uiteindelijk bij haar twee broers Jaap en Paul wonen en dat vind ik zorgen voor een hele leuke dynamiek in het boek. De twee broers die beiden erg verschillen van elkaar zijn erg aantrekkelijk op papier gezet en worden hier en daar ook mysterieus neergezet. Fieke vind vrij snel een goede baan en wordt verliefd. Maar is dit wederom een foute man, of heeft ze dit keer toch een goede gevonden? Hoe de verschillende personages met elkaar omgaan is in elk geval erg aantrekkelijk geschreven.
Lekker onvoorspelbaar
Vamp on Heels is niet spectaculair, maar het is wel een heerlijk boek om tussendoor te lezen. Als ik het boek even weg moest leggen vond ik het geen probleem, maar er de hele dag in lezen ook niet. In het begin dacht ik nog even ‘Waar gaat dit heen?’ maar al snel zit je in de heerlijke flow van het boek. Het verhaal gaat overigens op diverse plekken een andere kant op dan ik had verwacht en maakt het boek daarmee lekker onvoorspelbaar.
Het derde deel het meest interessant
Het derde deel van het boek werd het meest interessante deel van het verhaal en ik kon het boek toen ook niet meer neerleggen. Vooral de verhaallijn rondom Jaap vond ik erg interessant en had ik nog wel veel meer van willen lezen. Jaap is dan ook een erg aantrekkelijk personage. Maar in totaal is het denk ik het samenspel van de verschillende personages wat het boek zo leuk maakt. De relatie tussen Fieke, Jaap, Paul en ook haar zus Marte. Ik vond het leuk om over hen te lezen en het mysterieuze element in het verhaal maakt het interessant. Haar nieuwe vriendje vond ik iets minder geslaagd. Ik vond hem simpelweg niet interessant, maar gezien ik spoilervrije recensies wil schrijven kan ik daar hier niet op ingaan.
Einde niet bevredigend
Het einde van Vamp on Heels is echter niet bevredigend. Er zijn nog verschillende verhaallijnen waarvan ik nieuwsgierig ben naar hoe het verder zou gaan. De verhaallijn rondom het restaurant van Fiekes ouders is niet af, ik heb het gevoel dat Paul iets verborgen houdt (ikzelf denk dat hij nog niet uit de kast is gekomen en een vriendje verscholen houdt), maar ook hoe het afloopt met Jaap en Marte. Ook is er nog de verhaallijn van haar ex-vriendje die weer contact opneemt maar waar verder eigenlijk niet meer op ingegaan wordt, en is mij nog steeds niet duidelijk waarom Jaap en Paul restauranteigenaar Rogier niet mogen.
Daarnaast ben ik niet tevreden met de man met wie Fieke eindigt. Er leek toegewerkt te worden naar een bepaald persoon, maar daar wordt een hele andere draai aan gegeven. Het voelt uiteindelijk alsof het verhaal afgesloten wordt, en het dus inderdaad een losstaand deel is, maar dat het dat dus niet is. Het voelt niet alsof er echt een specifiek begin en eind is bij dit boek, het verhaal is voor mij nog niet af terwijl het zich wel zo voor lijkt te doen. Gelukkig is er een vervolg en heb ik die dankzij Zomer & Keuning al in huis. Ik ben erg benieuwd of die verhaallijnen daar alsnog afgesloten worden.
Conclusie
Vamp on Heels is een heerlijk, niet al te moeilijk, boek voor tussendoor met mysterieuze en onvoorspelbare momenten. Fiekes relatie met haar broers Jaap en Paul en zus Marte zijn interessant neergezet en zorgen ervoor dat je meer wilt lezen. Toch voelt het verhaal nog niet af doordat er vele verhaallijnen niet afgesloten zijn wanneer het boek eindigt. Ik hoop dat in Vamp in Love deze verhaallijnen alsnog een afgerond einde gaan krijgen.
Deze recensie verscheen eerder al op Reviews & Roses
(www.reviewsandroses.nl) | 1pos
|
Wat een te gek boek is dit. Ik heb deel 1 helaas niet gelezen, maar dat maakt in dit geval niets uit. Ik kon me helemaal vinden in dit boek en heb het in 1 ruk uitgelezen. Geweldig uitgediept en een interessant thema. Kortom ik raad iedereen dit boek aan. Ben zeker benieuwd naar het derde boek... Fantastisch werk.
In het kort: Isabel werkte als rechercheur, totdat haar broer David die ook als rechercheur werkte een moord heeft gepleegd. David zit in de gevangenis en Isabel heeft het hier zwaar mee. Het motief van de moord was dat David wilde dat Isabel doorging met recherchewerk. Toen er een nieuwe moord werd ontdekt heeft de recherche Isabel ingeschakeld om te helpen met de moord op te lossen. Uiteindelijk werden het meerdere moorden, het motief van de dader is een interessant thema van hedendaags. Te gek boek geeft je stof om over na te denken. in 1 ruk uitgelezen. WAUW | 1pos
|
Buitenbeentje Elmer krijgt op een niet zo alledaags zomerkamp in Vlieland een zware klap op zijn hoofd met een lepel. Vanaf dat moment begint hij de stem van Lomax in zijn hoofd te horen. Eerst lijkt het erop dat het advies van Lomax het leven van Elmer in goede banen stuurt, hij ontdekt namelijk dat hij best dingen mag weigeren als hij ze niets vindt en dat dit dikwijls positief uitpakt voor hem. Maar wanneer Elmer op zijn nieuwe school gepest wordt door Anton en Bart, wordt ook de stem van Lomax boosaardiger en drijft die Elmer tot wraak.
In Groter dan de lucht, erger dan de zon staat een buitengewoon jongetje centraal. Dat er iets aan de hand is met Elmer wordt snel duidelijk, maar verwacht als lezer geen duidelijke conclusie. Een diagnose wordt in dit verhaal niet gesteld. Hier en daar worden tussen de regels door wel dingen gesuggereerd. Het enige wat vaststaat is de stem van Lomax en de acties waar de stem Elmer toe aanzet.
Auteur Daan Remmerts de Vries heeft een intiem en heftig verhaal geschreven dat misschien zelfs qua thematiek iets te moeilijk ligt voor lezers met dezelfde leeftijd als het hoofdpersonage (12 jaar) en toch ook weer niet. Het pestgedrag is erg herkenbaar, de problematiek rond Elmer maakt het dan weer wat minder toegankelijk. Hoewel het ook een prachtig kader schept dat de auteur de kans biedt een intense sfeer te scheppen en zijn hoofdpersonage op een unieke manier tot leven te brengen.
Het boek bestaat uit drie delen, waarvan het middelste deel een soort dagboek bevat van de gebeurtenissen op Elmers nieuwe school. De andere twee delen beslaan het zomerkamp en de naweeën van Elmers actie. Met dit boek kan je twee kanten op, ofwel lees je het in één ruk uit, ofwel heb je door de hevigheid ervan wat tijd nodig om op adem te komen. Gelukkig kan dat door de korte hoofdstukken. De tekst bevat, zonder storend te zijn, wat schuingedrukte woorden en woorden in drukletters om het belang ervan voor het hoofdpersonage te onderstrepen. De kans dat iemand het boek in handen neemt, wordt overigens aanzienlijk vergroot door de knappe cover waarop een jongen met een bezorgde blik naar de lucht staart.
De situatie waarin Elmer verzeilt raakt, wordt vrij concreet beschreven. Dat maakt het bevattelijk. De jongen neemt je mee in een erg persoonlijk relaas van de gebeurtenissen. Hij vertelt het verhaal zoals hij het ziet. Hier en daar heeft het verhaal een filosofische inslag door de vragen die hij zichzelf stelt en de manier waarop hij de wereld overdenkt. Nergens wordt het echter te vaag of onbestemd.
Daan Remmerts de Vries debuteerde ruim vijfentwintig jaar geleden als kinderboekenauteur met Zippy en Slos, een verhaal over twee bevriende katten. Hij illustreert daarnaast ook zelf en won al meerdere keren de Zilveren en Gouden Griffel voor zijn werk. Naast al het verdienstelijke werk voor de jongere lezers, schrijft hij ook romans voor volwassenen, waaronder de dikke pil De Harpij (onder het pseudoniem A.N. Ryst) over een man die beweert dat hij rechtstreeks uit de hel komt. | 1pos
|
Ik heb dit boek met plezier gelezen. Het is een humoristisch boek met een onverwacht einde, daar bedoel ik het abrupte einde mee. Leuk voor tussendoor. | 1pos
|
Met de komst van Samuel Bjørk is er wederom een Scandinavische thrillerschrijver opgestaan. Bjørk is het pseudoniem van de Noorse romanschrijver Frode Sander Øien. Ik reis alleen is een ijzersterk thrillerdebuut, waarmee hij zich direct tussen de gevestigde namen nestelt.
Tijdens een nietsvermoedende wandeling wordt een lugubere ontdekking gedaan. Er is een zesjarig meisje in poppenkleren met een springtouw aan een boom opgehangen. Zij heeft een bord om haar nek met daarop de tekst Ik reis alleen. Op haar rug draagt ze een schooltas vol schoolboeken en op haar vingernagel is het nummer één gekrast. Het lijkt er op dat de moord op dit meisje niet de laatste zal zijn.
Een speciaal onderzoeksteam, onder leiding van de geslepen inspecteur Holger Munch, wordt samengesteld om de moordenaar te vinden. Hij roept daarbij de hulp in van een oude bekende, de labiele, maar geniale Mia Krüger en de nieuweling Gabriel Mørk, een computerhacker. Als het onderzoek net in gang is gezet, treft de dertienjarige Tobias Iversen een naargeestig tafereel aan. Terwijl hij op zoek is naar de waarheid achter een christelijke sekte, vindt hij een volgend, aan een springtouw opgeknoopt meisje.
Bjørk neemt je mee in een spinnenweb van verschillende verhaallijnen en een wirwar van personages. Hij trekt veel rookgordijnen op, zodat je tot het einde toe niet weet hoe dit zal aflopen. Daarentegen komen niet alle personages en verhaallijnen even goed uit de verf. Het lijkt soms alsof bepaalde verhaallijnen niet worden afgerond en andere verhaallijnen er uiteindelijk totaal niet toe doen. Het aantal personages en verhaallijnen maken het echter wel moeilijker om te achterhalen wie er verantwoordelijk is voor de huiveringwekkende moorden.
Ondanks dat niet alle personages overtuigen, maken Holger en Mia dit ruimschoots goed. De uitgebreide achtergrond en diepgaande karakters zijn goed uitgewerkt. Dit geldt tevens, maar wel in mindere mate, voor Gabriel en Tobias. Zoals de verhaallijnen van de hoofdpersonages met elkaar verweven zijn is uitermate knap gedaan. De plot van het verhaal is, net als de verhaallijnen van de personages, kunstig in elkaar gesleuteld. Afgezien van een aantal voorspelbare plotwendingen, word je als lezer telkens op het verkeerde been gezet. De spanning wordt op de juiste manier opgebouwd, zodra het verhaal vast lijkt te lopen, vindt er direct een nieuwe gebeurtenis plaats.
Bjørk houdt je in de greep, verslapt vervolgens, maar pakt je daarna nog steviger bij de keel. Een uitstekende thriller die je doet verlangen naar meer van het duo Holger Munch en Mia Krüger. | 1pos
|
Als Griekofiel moest ik natuurlijk dit boek zelf ook onmiddellijk kopen!
Karin stelde me niet teleur; ze heeft een heel leuke schrijfstijl, waardoor het soms voelt alsof je een email leest van een goede vriendin (bijv. als ze al schrijvende afdwaalt van het onderwerp en dat zelf ook concludeert - heel grappig).
Ik vind het vooral heel stoer dat ze zo open schrijft over haar liefdesleven, je moet het maar durven.
En haar trips naar Griekenland beleef je mee van zo dichtbij - het scheelt weinig of je ruikt de zee en de geur van gyros....
Ik kan dit boek van harte aanbevelen aan iedereen die van Griekenland houdt! | 1pos
|
Dit boek vormt het naadloze vervolg en de afronding van het boek 'Hyperion' en is niet los hiervan te lezen.
Alle zeven de pelgrims uit boek 1 confronteren eindelijk op hun eigen manier The Shrike en intussen is een interstellaire oorlog uitgebarsten die het einde van de mensheid kan betekenen. De ‘CEO’ van de Hegemonie der Mensen, Meina Gladstone, moet als de Lincoln of Churchill van haar tijd enkele zeer drastische besluiten nemen. En een nieuwe cybride van de vroeggestorven 20e eeuwse dichter John Keats vormt de essentiële schakel tussen Gladstone en de pelgrims. Deze Keats moet op de (ontvoerde!) ‘oude aarde’ zijn gruwelijke ziekbed en dood herbeleven en hij verandert hiermee echt weer in de grote poëet die hij ooit was…
Al met al is dit wederom sciencefiction van de bovenste plank. Op heel veel vlakken is dit echt grootse sf: door de immense schaal en complexiteit van die toekomstwereld, door het volle en rijke plot en natuurlijk ook door al die associaties en verwijzingen naar de literaire helden van Simmons zelf. Hiermee is dit boek een enorme prestatie te noemen van een schrijver op de toppen van zijn kunnen. | 1pos
|
Een reeks onverklaarbare moorden zet het Franse universiteitsstadje Marsac op zijn kop. Een dode professor, een verbrande Zweedse kunstenaar en een door honden aangevreten dierenvriend... Wie is het
zieke brein achter deze gruwelijke moorden?
Politiecommandant Servaz wordt op de zaak gezet. Al het bewijsmateriaal duidt in de richting van Julian Hirtmann, de meest gevreesde seriemoordenaar aller tijden. Maar kan de tbs-patiënt, waarvan niemand na zijn ontsnapping uit de psychiatrische kliniek ooit nog iets vernam, daadwerkelijk schuldig zijn?
Samen met zijn team probeert Servaz de duistere praktijken te ontrafelen. Maar als de zaak plotseling een heel persoonlijke dimensie aanneemt, wordt de politiecommandant tot het uiterste gedreven.
Als je niet van ingewikkelde boeken met veel personages en veel verhaallijnen houdt, dan raad ik het boek af. Maar zelf ben ik er gek op! Ik ga dan ook deze serie achter elkaar lezen.
Personages met een behoorlijke rugzak door hun verleden en het heden komen opnieuw samen. Net als in het vorige deel. Iedereen wordt tegen elkaar uitgespeeld. Daarom maken de personages op persoonlijk vlak heel veel mee. In mijn hoofd komen ze daardoor echt tot leven. Ik heb ervan genoten! | 1pos
|
Stefaan van den Bremt (1941) debuteerde als dichter in 1968. Inmiddels zijn er ruim twintig poëzietitels van zijn hand verschenen. Tevens is hij een groot essayist en vertaler. Uit het Frans vertaalde hij Franstalige Vlamingen als Emile Verhaeren en Maurice Maeterlinck en hedendaagse dichters als Marc Dugardin en André Doms. Uit het Spaans maakte hij grote dichters als Nicolás Quillén, Octavio Paz, José Lezama Lima, Jaime Sabines, Pablo Neruda, Ramón López Velarde, Marco Antonio Campos, Juan Gelman en Juan Manuel Roca toegankelijk voor de Nederlandse lezer. Maar ook de gedichten van Kafka, Brecht en Pietrass vallen onder zijn vertalingen. Zijn noeste arbeid werd in Mexico beloond met de Internationale Poëzieprijs van Zacatecas.
Blauw slik wordt in de Van Dale verklaard met ‘diepzeeafzetting langs de randen der continenten’. Het is een afzetting als gevolg van een levenlang lezen, leren en vertalen. Stefaan van den Bremt stelt hoge eisen aan zichzelf en aan zijn lezers. Zijn gedicht ‘De poëzielezer’ zou je als een handleiding bij het lezen van gedichten kunnen zien.
De poëzielezer
Over het blad gebogen
speurend naar de nerven
als naar de levenslijn
in de uitgestoken hand,
elke kronkel vingerlezend,
ook de stilte naproevend
op de tong of de taal
tussen de regels wil
bezinken in het wit,
spelt hij, slijpt betekenis
aan wat zo ongezeglijk
het oog ontspringt.
De bundel bestaat uit drie afdelingen: ‘Staande voor de sfinx’, ‘Een smaak van tijd’ en ‘Ga maar er is geen weg’. De woorden die je in de gedichten tegenkomt, tonen een Vlaming en de taalrijkdom die daarbij hoort. Zet je de mooiste woorden op een rij, dan ontstaat al een gedicht. Orewroet, steltletters, stuifwater en zuurte. Knarrentijd, knoeselvoeten en kribbebijt. Meteen denk je als Hollander aan Guido Gezelle. In het gedicht ‘Sneeuwijs’ klinkt zijn stem door.
Sneeuwijs
Wat onder je schoenen knerpt
is niet de sneeuw, het is
de wintertijd die kwettert
dat hij barst van kindertijd
die knirpt, van knarrentijd
die knarst, van krappe tijd
die krimpt, ijsvijvertijd
die smelt, die smaalt dat het
onder je knoeselvoeten knerst.
Gezelle is niet de enige dichter die doorklinkt in deze bundel. Martinus Nijhoff ontlokt Van den Bremt een gedicht, net zoals Roca, Borges, Machado en Nietzsche. Ook beantwoordt de dichter een vraag die zelfs Hölderlin niet kon beantwoorden in het gedicht ‘Zeggen en zijn’. Van den Bremt kent het werk van deze dichters als geen ander en dat merk je aan de woorden en toon van ieder gedicht dat aan hen opgedragen is. Maar ook als de dichter het zonder zijn voorbeelden moet stellen, schrijft hij heerlijke poëzie. Wat genoot ik van het titelgedicht ‘Blauw slik’ met zijn ‘kwijlt kwelders’, ‘schorre kleibank’ en ‘slikopwaarts’. Toch is een klein, verstild gedicht van Stefaan van den Bremt mij het liefst. Door de taal, door het pure en de eerbied voor het kleine. Het gedicht ‘Kwee’.
Kwee
Kwee, late bloeier met je dwaze, late peer –
de mensen van hier plukken je niet meer…
Hard en zuur, maak je tanden sleeuw,
plakt klef aan het gehemelte, ruik reeuws.
Maar eenmaal van je steencellen bevrijd,
met liefde ingemaakt, wat rins en gekonfijt,
of op mijn tong gelegd als kweeperengelei,
smaak ik slechts nectar en proef malvezij.
Eigenlijk zou je het lezen van deze gedichtenbundel moeten combineren met de consumptie van een ander boek van Van den Bremt: De oude wereld moe. In deze essaybundel houdt hij zich bezig met de vernieuwers en voortzetters in de literatuur. Als goed vertaler heeft Van den Bremt zich verdiept in het oeuvre van de dichters die hij vertaalde. Soms resulteerde dat in eigen gedichten waarvan de inhoud, taal of gedachte tot door hem vertaalde dichters te herleiden is. Juist doordat hij inzicht geeft in dichters als Nijhoff, Roca, Apollinaire, Paz of Neruda, wordt hun werk nog interessanter. Blauw slik en De oude wereld moe vormen een twee-eenheid en daarom horen deze boeken ook naast elkaar in de boekenkast van iedere poëzieliefhebber te staan. Juist de combinatie zal keer op keer tot herlezen leiden. Waar de Colombiaanse dichter Juan Manuel Roca een monument voor Niemand schreef, koos Stefaan van den Bremt voor vele monumenten voor Iemand. | 1pos
|
Athol Dickson is een voormalig bokser en drugsverslaafde. Niet bepaald wat je verwacht van iemand die romans schrijft waarin godsdienst wordt belijd. Dickson heeft zijn leven dan ook drastisch veranderd en is nu een Bijbelexpert die voor meerdere van zijn spannende boeken een Christie Award heeft gewonnen, zo ook voor zijn nieuwste roman De catastrofe. Het is een van de tien christelijke boeken uit de voordeelactie 'Hoogspanning', verschenen in de 'Maand van het Spannende Boek'.
De catastrofe begint in het jaar 1767. De franciscaner monnik Alejandro en twee Spaanse collega-monniken gaan op zendingsreis om de heidenen in Nieuw-Spanje te bekeren. Met de hulp van bekeerde indianen richten ze een missiepost op in de Sonorawoestijn, op de grens van Mexico en Californië. Alejandro moet lijdzaam toezien hoe de Spanjaarden de indianen op brute wijze onderdrukken. Maar het wordt nog erger als een vreemde ziekte het ene na het andere slachtoffer eist. Alejandro werkt ondanks alles verbeten door aan zijn persoonlijke meesterwerk: een drieluik.
Twee eeuwen later duikt het drieluik weer op. Een priester schenkt het aan de zeer gelovige zendelinge Lupe. Ze wil de Amerikanen leren over de Verlosser en maakt net als Alejandro in zijn tijd deed een uitputtende trektocht door de Sonorawoestijn. Als ze bijna van uitdroging bezwijkt, wordt ze gevonden door een pas afgestudeerde predikant. Zodra Lupe is hersteld helpt ze hem een missiepost op te richten. Ze verlaat hem pas als ze merkt dat ze ongewild verliefde gevoelens voor hem krijgt. Niet veel later ontmoet ze de zeer gelovige en steenrijke Delano Wright en zijn 15-jarige dochter. Delano neemt Lupe als huishoudster in dienst. De samenwerking verloopt prima. Totdat ze vijf jaar later kennismaakt met de nieuwe vriend van Delano's dochter en het noodlot keihard toeslaat.
Het is even wennen: de twee verhaallijnen die elkaar zo abrupt afwisselen. Het begin van elk hoofdstuk wordt verteld vanuit het perspectief van Alejandro. Vrij plotseling wisselt het vertelperspectief naar Lupe en schiet je twee eeuwen vooruit in de tijd. Het scenario dat zich in de 18e eeuw voltrok, voltrekt zich vervolgens in de 20e eeuw op soortgelijke wijze. Eentonig wordt het daardoor niet. Dickson laat ons kennismaken met de kracht van delen, geven en vergeven. Alejandro en Lupe zijn een personificatie van het meest goede in de mens. Als twee Moeder Teresa's strijden ze voor rechtvaardigheid en zijn ze bereid hiervoor hun eigen leven op te offeren. De manier waarop ze daarbij hun mannetje staan ontroert.
'Hoogspanning' is een ietwat misleidende benaming. Dickson is geen spektakelschrijver. Daar laat hij ook met De catastrofe geen misverstand over bestaan. De roman staat volledig in het teken van religie en is aangevuld met magisch-realistische elementen. Toch zal zelfs de meest verwoede atheïst zijn weg vinden door het verhaal. Zeker, het gedachtegoed van de Bijbel is prominent aanwezig, maar de prachtige moraal overheerst. | 1pos
|
Dit is het tweede boek wat ik lees van Tess.
Ik vind het een goed verhaal met een leuk opgebouwde spanning.
Echt een aanrader voor liefhebbers van spannende boeken met een medische inslag.
Met plezier gelezen! | 1pos
|
Wat een boek gewoon super. Ik raad het echt iedereen aan je moet het echt lezen . En nu moet ik helaas weer wachten op de volgende .Van een van de beste auteurs die we in ons kleine landje hebben. | 1pos
|
In de maatschappij wordt er zelden stilgestaan waarom vrouwen geweld plegen. De meeste hebben onmiddellijk een oordeel klaar. Dikwijls hebben deze vrouwen een schrijnende geschiedenis achter de rug. Dit boek staat stil bij de achtergrond van een aantal vrouwen en hoe ze ertoe komen om geweld te plegen. Heel interessant om het thema vanuit een andere hoek te zien. | 1pos
|
Mensen en vooral vrouwen handel is zeer actueel op dit moment. Ik zou zeggen lees deze thriller,die is gebaseerd op ware gebeurtenissen.
Een zeer onthutsend verhaal over een dorpje in Moldavië. Bert weet het verhaal op zo'n uitgelezen manier te brengen dat je voledig in deze thriller opgaat.
Ik kreeg het op verschilende momenten Spaans benauwd van dit verhaal. En dat is ook de bedoeling van een goeie thriller. Tevens heeft het me nieuwsgierig gemaakt naar zijn andere werk. Een top boek van een top auteur!
Thanks Bert voor deze ongelovelijk spannende thriller. | 1pos
|
Jeetje wat een heftig spannend goed boek.
Het verhaal zuigt je vanaf het begin helemaal mee tot het einde,word geen moment saai.
Het laat je ook tot het eind in de waan wie nu de dader zal zijn.
Zeker tegen het eind van het boek leg je het ook zeker niet meer weg zo spannend.
Aanrader | 1pos
|
De bijdehand serie van Clavis Books omvat kleurrijke prentenboeken met moeilijke thema's die kinderen, ouders en opvoeders in staat stellen om het thema bespreekbaar te maken. Zoals de titel al doet vermoeden gaat dit prentenboek over het thema pleegouders.
"De mama van Sammy moet alles alleen regelen en ook werk zoeken.
Voor Sammy zorgen lukt haar even niet. Voor een tijdje gaat Sammy
in de week bij Frank, Roos en hun dochter Silke wonen.
Sammy moet eerst erg wennen, maar daarna voelt hij zich
niet alleen bij zijn mama, maar ook bij zijn pleeggezin thuis."
Mooi groot prentenboek, A4 formaat, met her en der een getypt verhaal soms door de vele prenten heen. Er is niet alleen veel te zien, maar ook te beluisteren. Het verhaal is afwisselend vrolijk, aandoenlijk en soms zelf verdrietig. Uit het leven gegrepen zeg maar. In de bijsluiter is meer theorie over de Belgische pleegzorg te lezen.
'Sammy krijgt pleegouders' van Kolet Janssen, Emy Geyskens & Emilie Timmermans uit de bijdehand serie van Clavis Informatief, 2015. Het boek is tot stand gekomen i.s. m. Pleegzorg Vlaanderen.
/Lmcmr | 1pos
|
Een boek met een lach en een traan!
Carolien schrijft in gewone taal haar eigen leven met en na haar grote liefde.
Ondanks de zwaarte van het verlies is het dat niet om te lezen. Regelmatig moeten grinniken terwijl je dat juist niet verwacht.
Ik heb met bewondering dit boek gelezen, een sterke vrouw en een goede schrijfster. Ze wilde best nog eens een boek schrijven, zegt ze in het begin en ik zou zeggen: doen!!!
Absoluut een aanrader. | 1pos
|
Een zeer realistisch geschreven verhaal over een vrouw die, na jaren in coma te hebben gelegen, haar weg in het leven opnieuw zal moeten vinden. Hoewel de tijd voor haar lijkt te hebben stilgestaan, is de wereld natuurlijk gewoon doorgegaan. De hoofdpersoon moet dan ook vele, soms heftige, obstakels overwinnen en zich aanpassen aan de veranderingen die zich hebben voltrokken zonder haar. Een boek om in één ruk uit te lezen! | 1pos
|
Soms kunnen gebeurtenissen in het leven van iemand resulteren in prachtige verhalen. Meestal zijn het de verdrietige of schrijnende situaties die in romans leiden tot de meest boeiende plots. Zo ook in Hart-Slag van Joanne Carlton. Haar YA-roman, gebaseerd op gebeurtenissen in haar eigen leven, beslaat het verhaal van jongeren Sam en Jasper.
Als lezer leer je Sam en Jasper kennen wanneer ze studeren in Boulder. Beide jongeren werken extreem hard aan hun studie en dat dreigt verkeerd te gaan. Wanneer Jasper een basketbalwedstrijd speelt, zakt hij plotseling in elkaar: ‘Het voelt aan alsof ik doodga. Misschien is dat ook wel zo. Ziek, misselijk. Duisternis.’ Zijn hart lijkt het te begeven. Op hetzelfde moment valt Sam van de trap en loopt een hersenschudding op. Ze negeert de hersenschudding echter en zoekt Jasper op. In het ziekenhuis worden beide jongeren onderzocht. Dan hoort Jasper in de wandelgangen dat hij ongeneeslijk ziek is en nog maar enkele dagen te leven heeft. Sam hoort hetzelfde over haar beste vriend en besluit iets de doen dat tegen alle regels ingaat. Ze neemt Jasper mee om zijn grote droom waar te maken: zingen voor publiek.
In eerste instantie is de roman allesbehalve aantrekkelijk. Carlton opent het bijna vijfhonderd pagina’s tellende verhaal met een enorme klaagzang vanuit Jasper en Sam. Niets lijkt goed en het leven is zwaarder dan zwaar. Hoewel dit in werkelijkheid best zo aan kan voelen voor de jongeren, is het niet de perfecte start. Als lezer bouw je vrijwel direct antipathie voor hen op.
Ook de enorme hoeveelheid details en het lage verhaaltempo doen het verhaal in het begin weinig goeds. Carlton gaat te weinig uit van het ‘show, don’t tell’-principe. Het gevolg is dat je niet met de personages mee kunt voelen. Zowel Sam als Jasper overkomt vreselijke dingen, maar voor de lezer zijn het slechts feiten die gaan over een verre, verre bekende:
‘Sam vertelt me hoe ze uiteindelijk gisteravond laat met Sarah naar huis mocht vertrekken, nadat mijn moeder met haar dokter had gesproken. Ze legde uit dat Sam erg geschrokken was door mijn aanval en op dit moment bij haar familie hoorde te zijn.’
Rechtstreeks gevolg van de afstandelijke, slepende schrijfstijl van Carlton is het gebrek aan leven in de personages. Vanaf de eerste minuut doen ze nep aan, mede door het feit dat Carlton geen enkel gegeven over de personages onbeschreven laat. Zowel Sam als Jasper heeft, als je het boek mag geloven, een geweldig zelfinzicht: ze weten, hoe ongeloofwaardig ook, precies waar elk karakterprobleem voor zorgt. Dit verslechtert door soms zeer onechte weergaven van gesprekken, waaronder het gesprek tussen de artsen in het ziekenhuis, en tot in den treure herhaalde opmerkingen als ‘mijn beste vriend’.
Zo beschreven zou dit boek direct aan de kant gelegd moeten worden. Toch is dat absoluut af te raden. Het lage verteltempo in de roman heeft namelijk ook goede gevolgen. Als lezer krijg je de kans de situatie goed te overdenken én word je meegenomen in elk verhaaldetail. Carlton beschrijft zeer actuele problemen – jongeren die té hard werken en burn-outs dreigen te krijgen, ziekte onder jongeren – en raakt daarmee zeker een gevoelige snaar! Vanaf het moment dat Sam Jasper meeneemt uit het ziekenhuis en, hoe cliché ook, probeert zijn dromen waar te maken, reis je als lezer mee in het verhaal en kun je het boek bijna niet meer wegleggen. De extreem gedetailleerde wijze waarop Carlton te werk gaat in de daaropvolgende hoofdstukken, waarbij ze op precies de juiste momenten wisselt tussen het perspectief van Jasper en Sam, zorgt ervoor dat de personages steeds meer gaan leven, je beste vrienden worden en uiteindelijk bijna als familie aanvoelen. Met de kennis van Jaspers situatie en de hoop dat zijn lot anders zal zijn dan voorspeld lees je verder en geniet je met gruwelen van hetgeen komen gaat. Als klap op de vuurpijl voert Carlton twee nieuwe personages op, Max en Jonathan, die Sam en Jasper zullen helpen. De typering van deze twee mannen trekt je als lezer over de streep: het verhaal moet tot de laatste bladzijde uit!
Hart-Slag bevat geen goed beschreven verhaal met sterke dialogen en boeiende stukken vol show. Echter, het verhaal lijkt in dit geval voldoende te doen: het boek sleept je mee. Niet van A tot Z, maar zeker vanaf G. | 1pos
|
Weer een goed boek van Anja Feliers, wat mij betreft geen thriller meer een spannende roman.
Leest als een trein, een goed plot.
Een gezellig dagje uit eindigd in een drama.
Caro probeert er voor haar dochtertje te zijn, maar haar gedachten zijn bij haar spoorloos verdwenen dochtertje en de zoektocht.
Wie is die vrouw met de "krent" op haar voorhoofd en waarom nam zij Loïs mee?
Een heerlijk boek voor enkele relaxuren. | 1pos
|
De Nigeriaanse Patience is zeventien jaar als haar man door leden van Boko Haram wordt vermoord. Vanaf dat moment is haar toekomst onzeker. In Nigeria verliest een vrouw die weduwe wordt immers haar aanzien in de samenleving en wordt beschouwd als een last. Maar het geluk lacht Patience toe. Heel even maar want algauw krijgt ze opnieuw te maken met de gewelddaden van Boko Haram, de terroristische groepering die dood en verderf zaait.
De samenvatting op de keerzijde strookt niet met het verloop van het verhaal zoals beschreven in het boek. Moeder en eerste man van Patience worden namelijk niet tijdens dezelfde inval vermoord en evenmin wordt Patience op dat tijdstip ontvoerd. Dat komt een tikkeltje vreemd over.
Vaak wordt een dergelijk non-fictie verhaal over de wedervaren van een individu, gekenmerkt door een houterige, minder aangenaam lezende schrijfstijl. Dat is hier niet het geval. Het is dan ook niet Patience zelf die het boek heeft geschreven maar de Duitse Midden-Oosten-correspondente Andrea Claudia Hoffmann. Van haar hand verscheen eerder Het meisje dat van IS won dat een prestigieuze PEN-award ontving. Hoffmann durfde het aan om naar het onveilige Nigeria af te reizen om, geïnspireerd door de ontvoering van de Chibok-schoolmeisjes in het voorjaar van 2014, vrouwelijke slachtoffers van de terreurgroepering Boko Haram te interviewen. Een voornemen dat omgeven werd door een helrode waas van gevaar. Desondanks vertrok ze, samen met Renate, die er decennia lang met haar man als zendelinge tewerkgesteld was en die de noodzakelijke contacten ter plaatse kon leggen. Toevallig bracht het lot Patience op Hoffmanns pad.
Het grootste deel van het boek gaat over de belevenissen van de jonge Patience. Daarnaast vertelt de auteur over haar eigen ervaringen in Nigeria. Hoe ze tot de beslissing kwam om deze reis te maken. Hoe de reis verliep bijvoorbeeld. Echter zonder zelf op de voorgrond te treden. Ook wordt, via reisgenote Renate, het werk van zendelingen in Afrika toegelicht.
Door de dichterlijke vrijheid die de auteur aanwendt in het uitschrijven van dialogen, bijvoorbeeld tussen Patience en Ishaku, krijgt het boek een flinke portie romangehalte. De kans is immers klein dat de gesprekken exact verliepen zoals weergegeven. Idem dito voor wat betreft waarnemingen en gewaarwordingen van de personages. Maar dat deert niet. Uiteindelijk gaat het om de essentie, om de inhoud en niet om de letterlijke weergave van de gesprekken. Juist door deze manier van schrijven wordt het boek leesbaar voor het grote publiek.
Daarnaast is het verhaal doorspekt met wetenswaardigheden over de Nigeriaanse manier van leven. De lezer krijgt een grondige inkijk in de Nigeriaanse denkwijze, de heersende opvattingen, de man-vrouwverhoudingen en de rituelen, allen mijlenver afstaande van hoe wij ons handhaven in de westerse samenleving. De ontvoering van de Chibok-meisjes beroerde de actualiteit in het westen. Maar Boko Haram heeft zoveel meer misdaden op zijn kerfstok. Vrouwen die uitgehuwelijkt worden aan strijders om als persoonlijke seksslavin islamitische kinderen te baren bijvoorbeeld. Waarbij de voorkeur uitgaat naar piepjonge vrouwen, kinderen nog, met een vastgelegde leeftijdgrens van negen jaar.
De lezer voelt de angst en ondergaat de onrechtvaardigheid. Bij het lezen van de gruwelen die de strijders zonder verpinken begaan, tot kannibalisme toe, welt weerzin op. Wat deze wandaden nog met menselijkheid hebben te maken, is de grote vraag. Wilde dieren gaan in elk geval minder beestachtig te keer.
Een vertaling kan een boek maken of kraken. In dit geval werd het de eerste optie. Heel af en toe schemert typisch woordgebruik uit het Nederlandse grondgebied door, maar zonder dat een Vlaming er aanstoot aan zal nemen. De vertaling blijft met andere woorden vrij neutraal algemeen Nederlands.
Onmogelijk dat dit boek een lezer onberoerd laat. Maar het vergroot nog maar eens het gevoel van machteloosheid. Is dit hoe wij mensen ons leven willen / moeten leiden – lijden? Is dit wat mens-zijn inhoudt? Is dit überhaupt nog menselijk? Ontdaan van elk greintje mededogen en emotie. Genoegen scheppend in het lijden van anderen. Het bloed drinkend (en erger) van al wie tot vijand is gebombardeerd omdat diens gedachtengoed niet overeenstemt.
Dit boek geeft weer maar eens een indringend beeld van hoe de mens in staat is zichzelf te reduceren tot het meest inferieure wezen dat deze aardkloot bevolkt. | 1pos
|
Wie het zo kan zeggen, moet wel een dichter zijn. En dat bewijst Bart Moeyaert met deze dichtbundel. Met weinig woorden oneindig veel zeggen. Is dat niet wat een dichter groot maakt?
Met gedichten als Dit, Hier, U, Sterk, Siberië en eigenlijk ook al de rest bewijst Bart Moeyaert nog maar eens wat een woordkunstenaar hij is. Hij slaagt erin niet alleen grote thema's als liefde, eenzaamheid, onzekerheid... maar ook kleine dingen als wakker worden en de ochtend trotseren in een heldere, maar o zo poëtische taal te verwoorden.
Verzamel de liefde is een verzamelobject dat elke boekenliefhebber - of zeg gerust taalliefhebber- op het nachtkastje zou moeten hebben. Je kan het gerust in één keer opsouperen, maar het smaakt nog zo goed als je er af en toe eventjes van nipt. | 1pos
|
Ziva -Onderzoeksjournalistiek met dodelijke gevolgen- John Winkel
23 APRIL 2018 – PETER VAN BAVEL
‘Nog drie tellen. KIES’.
Korte inhoud:
Na een introductie met een duivels dilemma ontvouwen zich twee verhaallijnen.
Enerzijds is er de verdenking van bouwfraude in een gemeente in Nederland die onderzocht moet worden door onderzoeksjournalist Ziva Berkowitz. Zij wil daarnaast haar broer Yakon ondersteunen omdat hij slachtoffer is in een afpersingszaak.
Anderzijds storten zowel televisieproducent en programmamaker Leo Klokman als rechercheur Johan Verhulst zich vol overgave op een onderzoek op hoog politiek en internationaal niveau en krijgen zij te maken met een afschuwelijke moord.
En vallen er meer slachtoffers onder gruwelijke omstandigheden.
Op het eerste gezicht lijken dit op zichzelf staande gebeurtenissen. Schijn bedriegt …
‘De bedreiging heeft kennelijk geen effect gehad en dus zijn ze overgegaan op een doeltreffender middel’.
Auteur:
“Ziva” is het debuut van John Winkel (1950). Jarenlang is hij uitgever geweest van onder meer kinderboeken en vakinformatie. Tevens was hij werkzaam als managementconsultant en trainer/coach.
‘Als hadden komt, is hebben te laat.’
Mijn mening:
Ziva is fraai vormgegeven. Onderzoeksjournalistiek en dodelijke gevolgen zijn prachtig weergegeven in vulpen en bloed (in plaats van inkt). Toch lijkt het boek qua vorm en uitstraling meer op een (zelf)managementboek of cursusboek dan op een thriller/roman. Dit wordt veroorzaakt door de sobere belettering op de omslag.
De schrijfstijl is vlot. Er is ruimte voor het neerzetten van de omgeving en de karakters die overigens niet zijn uitgediept. Er is veel ruimte voor dialoog en daarom leest het als een filmscript. Lekker gemakkelijk. Taalgebruik is passend voor de vele personages, namen zijn niet alledaags en toch eenvoudig. Meteen toen ik begon met lezen zat ik middenin de spanning. Knap gedaan.
Het middendeel hinkt op twee gedachten. Er is ruimte voor spanning, al worden in deze fase veel nieuwe karakters geïntroduceerd waarbij de personages eendimensionaal blijven. Dit deel tussen de James Bond-waardige opening en het actievolle tweede deel is ingekort waardoor de aandacht van mij als lezer komt te liggen op een aantal taalfouten en toevalligheden in de verhaallijn, waarbij ik bemerk dat mijn aandacht verschuift.
Het verhaal is in het tweede deel van het boek niet alleen enorm spannend, het is ook afschuwelijk! Naast moordonderzoek ben je als lezer getuige van een aantal uitermate afgrijselijke gebeurtenissen, waarbij de auteur gruwelijke details niet schuwt. Ik ben in deze fase op de hogesnelheidslijn gestapt. Er gebeurt van alles en ik wil verder lezen en weten hoe het verder verloopt. Prachtig samenkomende verhaallijnen en een hoog tempo leiden tot een zorgvuldig uitgewerkt slotakkoord.
‘Hey Babe, take a walk on the wild side,
Said hey honey, take a walk on the wild side’ (Lou Reed)
Conclusie:
Een prima debuut! Een gewaagde, keiharde thriller vol vaart en actie. Een pakkende thriller die leest als een jongensboek. En een scenario dat volop ruimte biedt aan een vervolg.
Ziva -Onderzoeksjournalistiek met dodelijke gevolgen-
ISBN 9789491875496 – Uitgever: LetterRijn – 327 pagina’s – Verschenen: maart 2018 | 1pos
|
‘Dochter vermist’ speelt zich af in Stockholm. Op een koude, regenachtige vrijdag in mei, verdwijnt de achtjarige Lycke spoorloos. Misdaadverslaggever Ellen Tamm, werkzaam bij televisiezender TV4, raakt geobsedeerd door de zoektocht naar Lycke. Haar obsessie heeft alles te maken met het feit dat haar tweelingzusje -jaren eerder- eveneens is verdwenen. Een trauma dat Ellen nog altijd met zich meedraagt.
“Ellen kon de toetsen nauwelijks indrukken, haar handen waren nog altijd stijf van de kou. Haar jurk was vochtig omdat ze geen tijd had gehad om naar huis te gaan en andere kleren aan te trekken. Ze was rechtstreeks naar haar werk gereden om het signalement van het meisje te verspreiden en de bezoekers van de website en de kijkers op te roepen contact op te nemen met TV4 als ze iets hadden gezien of gehoord.”
Een beklemmend verhaal met als rode draad de verdwijning van de achtjarige Lycke. Het zwaartepunt ligt echter bij de emoties van hoofdpersoon Ellen Tamm die op dezelfde leeftijd als Lycke moet meemaken dat haar tweelingzusje spoorloos verdwijnt.
Het verhaal wordt wisselend belicht vanuit het oogpunt van de diverse personages. Natuurlijk is daar Ellen, maar ook moeder Helena, nanny Mona en stiefmoeder Chloë worden knap over het voetlicht gebracht door de auteur. Stuk voor stuk leer je deze karakters kennen, waarbij je vooral meeleeft met de getraumatiseerde Ellen.
“Jimmy had geluisterd. Had haar aangehoord, maar niet geoordeeld. Had ook niet gedaan alsof hij begreep hoe ze zich voelde. Eerder alsof hij dichter bij haar had willen komen. Alsof hij haar had willen helpen het kwade te verjagen, de schuld en de angst die haar in een vaste greep hielden.”
De schrijfstijl van deze nieuwe auteur is heel plezierig en vlot. Niet hoogdravend, maar zorgvuldig en geloofwaardig.
“Toen ze eerder vandaag met de politie had gesproken, hadden ze haar verteld dat hij op internet allerlei bedreigingen had geuit. De afgelopen week was het geëscaleerd. Hij was een internettrol. Geen moordenaar.”
De spanningsopbouw is goed en je moet op zeker moment simpelweg weten of Ellen er in slaagt het mysterie rond de verdwijning van de jonge Lycke te ontrafelen zonder zichzelf geheel te verliezen.
Een sticker op de cover wil ons doen geloven dat er een nieuwe Zweedse thrillerkoningin is opgestaan. Dat vind ik persoonlijk overdreven, maar een knap thrillerdebuut is het zeker.
Over de auteur
Mikaela Bley is geboren in Stockholm en woont daar samen met haar man en twee kinderen. Ze werkte als inkoper voor het tv-station TV4, maar schrijft nu fulltime. Dochter vermist is haar debuut, een thriller met in de hoofdrol misdaadverslaggeefster Ellen Tamm.
Uitvoering
Uitgever A.W. Bruna Uitgevers
ISBN10 9400506600
ISBN13 9789400506602
Paperback, 288 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent en boekrecensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Dankzij Philip Margolin werd ik ingeleid in de wereld van de thrillers met een medisch tintje zoals De firma en Vals recht. Maar de boeken van Robin Cook slaan echt alles. Het boek heeft mij nooit verveeld en naar het einde toe kon ik zelfs niet meer stoppen met lezen, zo nieuwsgierig was ik naar het plot. Het plot is heel origineel maar toch een beetje teleurstellend...waarom? dat kan ik niet verklappen. | 1pos
|
Na het succes van Ik geef je de zon besloot uitgeverij Blossom Books om ook Nelsons debuut De hemel begint bij je voeten in een bijpassende heruitgave uit te brengen. In 2010 verscheen de Nederlandse vertaling voor het eerst bij uitgeverij Moon, maar wist toen nog niet zoveel stof te doen opwaaien. Maar haar tweede roman baande de weg voor een even groot succes als haar eerste, zo niet groter, en inmiddels is Jandy Nelson een geliefde YA-schrijfster.
In haar debuut groeien Lennie Walker (vernoemd naar John Lennon) en haar zus Bailey op bij hun grootmoeder Omie en Oom Big. Al jong zijn ze verlaten door hun moeder Paige, een vrijheidzoekende hippie, wat hun band alleen maar hechter heeft gemaakt. De hoop dat Paige ooit terugkomt blijft bij de zussen en hun familieleden bestaan. Zij beloven elkaar nooit van elkaar te scheiden, maar dan overlijdt Bailey plotseling aan een onontdekte hartkwaal.
Het verdriet en de pijn die haar dood met zich meebrengt zijn slechts een paar van de gevoelens die het leven van Lennie totaal op zijn kop zetten. Want in deze moeilijke periode komen ineens twee jongens in haar leven: Toby, Bailey’s ex-vriendje, en de nieuwe jongen uit Parijs, Joe. Lennie is niet gewend aan zoveel aandacht: hoewel ze altijd heeft verlangd naar een stormachtige liefde als in haar favoriete boek Wuthering Heights, weet ze niet of ze zo blij moet zijn als haar liefdesleven eenmaal stormachtig te noemen is.
Toch heeft de afgezaagde driehoeksverhouding in deze roman wel degelijk nut. De verhoudingen die Lennie met de twee jongens opbouwt staan in dienst van het verhaal. Er is geen #teamToby en er is geen #teamJoe. Voor de lezer is al vrij snel duidelijk naar wie van de twee Lennies hart uitgaat. Zoals de ondertitel van het boek meldt: de een helpt haar herinneren, de ander helpt haar vergeten.
Lennie beschouwde Bailey altijd als het racepaard, zijzelf was de gezelschapspony die niet van haar zijde week. Inmiddels staat Lennie niet langer in de schaduw van haar zus, wat betekent dat ze haar eigen dromen en idealen onder ogen moet zien en daarnaar moet handelen. Lennie bloeit op, haar leven gaat door, maar haar schuldgevoel daarover maakt de situatie niet makkelijker. Vooral niet als ze er na het overlijden van Bailey ook nog eens achter komt dat ze haar zus niet zo goed kende als gedacht. Geheimen komen aan het licht, waardoor pijn, verdriet en schuldgevoel worden afgewisseld met woede en onbegrip. En al die verwarrende gevoelens worden gecombineerd met haar eerste verliefdheid en het ontdekken van seksuele aantrekkingskracht.
‘De truck raast langs bomen en ik steek mijn hand uit het raam en probeer de wind te vangen zoals Bails altijd deed, en ik mis haar, ik mis het meisje dat ik was in haar nabijheid, mis de mensen die we met elkaar waren. Wij zullen nooit meer die mensen zijn. Ze heeft ze allemaal met zich meegenomen.’
Net als in Ik geef je de zon staat ook dit boek vol bijzondere vergelijkingen en prachtig geconstrueerde zinnen. Bovendien uit Lennie haar gevoelens in gedichten en korte verhaaltjes, die ze op alles wat maar beschrijfbaar is achterlaat voor voorbijgangers. Dat levert mooie notities op die verspreid door het boek in de kantlijn of tussen de tekst zijn opgenomen.
En ook in De hemel begint bij je voeten zijn de personages bijzonder, maar geloofwaardig neergezet. Hun verdriet is bijna tastbaar door de vreemde en vaak zelfs humoristische handelingen die de hippie-achtige familie van Lennie uitvoert. Oom Big, die onlangs voor de vierde keer is gescheiden, probeert dode insecten tot leven te wekken en de creatieve Omie staat bekend als tuingoeroe door haar tuin vol geurende bloemen die voorbijgangers bedwelmd. De bijpersonages bepalen de fantastische sfeer in De hemel begin bij je voeten, dat gecombineerd met een eerlijk verhaal over rouwen, loslaten en jezelf vinden wederom een dikke aanrader is. | 1pos
|
Ik mocht dit debuut van Anja Maas, Maalstroom lezen voor een leesclub
Op een dag verdwijnt Karin’s .dochtertje, samen met enkele van haar knuffels. Het politieonderzoek levert niets op. We zijn nu 2 jaar later en er gebeuren allerlei bizarre dingen. De knuffels zijn terug, de kleertje en schoentjes die Kayla aanhad bij haar verdwijning liggen terug in de kast. Probeert iemand Karin gek te maken, of beeldt ze zich alles in?
Mijn mening.
Ik heb het boek heel graag gelezen. Het hield me best wel bezig.
In Maalstroom laat Anja Maas zien, dat er geen overvloed aan personages moeten komen opdraven om een boek spannend te houden. Het houdt er ook de vaart in, want als lezer kun je gemakkelijker bijhouden wie iedereen nu weer is.
De auteur slaagt erin je als lezer te laten twijfelen of alles nu echt gebeurt, of als Karin zich alles inbeeldt, zoals haar ex beweert.
Tegelijkertijd houd je iedereen in de gaten, want ze hebben allemaal wel iets twijfelachtigs.
“John ontspant als hij hoort dat Evert geen rechercheur meer is”
“Een flauw glimlachje verschijnt rond Ingrids lippen”
Er gaat een maalstroom van gedachten door je hoofd. Is het X of Y en waarom, welk belang heeft hij/zij erbij? Tot op het laatst blijft het geheimzinnige, onrustige gevoel hangen.
Als alles in een stroomversnelling komt, wordt meteen duidelijk wat de beweegredenen van de dader zijn.
Er gebeurt op het eind ook nog iets wat waarschijnlijk menig lezer in de loop van het boek al zag aankomen.
Is dit nu een origineel verhaal? Er zijn immers heel wat boeken rond de verdwijning, ontvoering van een kind of waar de echtgenoot probeert om zijn echtgenote gek te laten verklaren om zijn doel te bereiken. Dit gegeven speelt hier ook in dit boek. Maar het motief is dit keer wel iets heel anders.
Besluit :
Ik had een ietwat geheimzinnig boek, iets mysterieus, bovenaards misschien, verwacht.
Zoals de titel Maalstroom zegt… onrustig, gevaarlijk, angstaanjagend?
Mijn verwachtingen zijn wel waargemaakt.
Het boek las als een trein. Heb op een moment even stop gezegd, want enerzijds wilde ik de ontknoping kennen, maar anderzijds wilde ik het einde ook nog even uitstellen.
Top debuut.
Boek krijgt dan ook 4 sterren. | 1pos
|
Aan het begin is duidelijk waar het boek overgaat. Heel knap hoe de schrijfster je meeneemt in het verhaal. En een zeer verrassend einde. | 1pos
|
'Ik weet niet of ik van je houd' is het perfecte zomerboek! Het verhaal is een goede basis voor een chicklit/roman maar ik was bang dat het te ongeloofwaardig zou worden (ik bedoel: wie wil er nou met een vreemde trouwen?). Maar props voor Christina Hobbs en Lauren Billings, want zij hebben het verhaal geloofwaardig én humoristisch neergezet. Ik vind veel chicklits de laatste tijd een beetje flauw qua humor, maar de schrijfstijl van deze dames is erg fijn! Luchtig, grappig én ze zijn niet bang voor een stomende scene tussendoor, zonder dat het meteen een new-adult wordt. Ik wil meer van ze lezen! Erg leuk! | 1pos
|
Een complete roman lezen in ruil voor een recensie, waarom niet. Ik laat me graag verrassen, er is al zoveel van hetzelfde in de boekwinkel. Net als meer lezeressen was ik ook een beetje sceptisch. Een onbekende schrijver. Een liefdesverhaal met een twist. En dan ook nog gratis. Maar het idee daarachter sprak mij aan. Stefan Tetelepta wil een lezerspubliek opbouwen. Was JK Rowling ook niet jaren op zoek naar lezers? Deze aanpak sprak me aan,
Kismet begint als een fijne zomerroman maar er zit meteen een zweem van mysterie in. De spanning loopt op. En dan is er de twist. En daarna word Kismet nog veel leuker.. Het einde was prima, maar het verhaal van Moira en Finn mag wat mij betreft.... wacht.
De schrijver vraagt om een spoilervrije recensie en als je Kismet leest w eet je waarom. Maar hoe minder je weet hoe leuker. Als ik niet 100 woorden had hoeven schrijven van Heban had ik het gehouden bij:
Ik liet me verrassen en nu wil ik meer!
Is er al een vervolg aangekondigt? | 1pos
|
Harley Savage is vanuit Sidney naar Karakarook gekomen om daar te helpen met het opzetten van een 'museum' heemkunde. Een aantal dorpsbewoners hoopt met het opzetten van dat museum, waar o.a. quilts zullen worden getoond en te zien zal zijn hoe men daar vroeger leefde, toeristen te gaan trekken. De kromme, vervallen, houten brug, die op het punt staat te worden vervangen, speelt daarbij ook een rol als potentiële trekpleister voor toeristen. Douglas Cheeseman, ingenieur met hoogtevrees, is naar dit dorpje gekomen om de brug te vervangen door een betonnen brug.
Harley vindt zichzelf een gevaarlijke vrouw. Gevaarlijk voor anderen. Daarom wil ze eigenlijk geen contact, met niemand, met niets. Ook niet met de hond, die haar uitkiest als vriendin op het moment dat ze in Karakarook arriveert. Ook niet met Douglas.
Douglas heeft ook zo zijn problemen. Zijn ex-vrouw heeft niet veel van hem overgelaten. Dat zij hem verliet was niet meer dan logisch. Zoon van een held uit de tweede wereldoorlog, maar zelf helemaal geen held. Een teleurstelling voor zijn moeder, voor de veteranen die zijn vader kenden, voor zijn vrouw en voor zichzelf.
Hoe deze twee aan zichzelf twijfelende, schuchtere mensen van middelbare leeftijd, die ook nog eens qua uiterlijk niet bepaald moeders mooisten zijn, elkaar ondanks alles vinden, wordt aandachtig en met vleugjes humor verteld. Het dorpje in Nieuw Zuid-Wales komt in alle stilte en hitte tot leven. Van de immer lege Parnassus Road en het bijna lege hotel Caledonian met de omgevallen D tot onder de houten brug met de verrotte draagbalken. Alles wordt minitieus neergezet. De bladzijden worden stoffig, de hete wind voel je op je gezicht. Mooi. | 1pos
|
Eline Vere is de debuutroman van Louis Couperus en speelt zich net als zijn andere boeken af in Den Haag rond 1900. Eline is een jonge vrouw, die bij haar zus en zwager inwoont. Ze is knap, muzikaal begaafd en wordt bewonderd, maar ze hoort niet bij de Haagse vrienden van haar zus. Eline houdt er meer van om thuis te zitten en veel te denken. Ze voelt dat ze geen doel heeft in haar leven en dat ze meer een toeschouwer is dan een deelnemer.
Otto vraag haar ten huwelijk en ondanks haar twijfels verlooft zij zich met hem. Ze heeft een hele gelukkige zomer op het landgoed van zijn familie, zo gelukkig dat ze het wantrouwt en uiteindelijk haar verloving verbreekt. De depressie krijgt haar steeds meer in de greep, evenals een morfineverslaving.
Louis Couperus heeft het boek als feuilleton geschreven en dat is te merken bij het lezen. Er wordt duidelijk met cliffhangers gewerkt en er zijn naast het verhaal van Eline ook veel andere verhaallijnen. Hierdoor zijn er delen in het boek, waar je doorheen moet lezen, terwijl andere delen heel prettig lezen en je aandacht er moeiteloos bij blijft.
Het is wel zonde dat de Nederlandse taal al zo vaak een nieuwe spelling heeft gekend, de oude spelling zal voor jongeren een blokkade vormen, terwijl het boek hele actuele thema's behandelt. Zelfs " fakenews" komt nog even aan de orde: "Ergens speelde haar verhalen van rijke bedelaars door den geest: zij had ergens gelezen, dat er in Londen bedelaars leefden, die schatten bezaten en des avonds feest gaven met stromen champagne en schoone vrouwen."
Ik geef het boek 4 sterren: het is een mooi geschreven verhaal, nog steeds actueel, ik ben blij dat ik Couperus weer gelezen heb. | 1pos
|
In een kort tijdsbestek vinden er voor de kusten van Frankrijk, Italie en Spanje aanslagen plaats waarvan sportduikers het slachtoffer zijn. Hoewel harde bewijzen niet voor het opscheppen liggen, concludeert PADI, s'werelds grootste organisatie op het gebied van persluchtopleidingen, dat de aanslagen expliciet tegen hen gericht zijn. Jens Hamann, een uiterst ervaren PADI instructeur, wordt op pad gestuurd om de dader op te sporen en te stoppen. Een boeiend gevecht met daarin een wisselende rolbezetting van kat en muis, ontpopt zich. Tijdens de slotscene moet de lezer zichzelf dwingen adem te halen, zo zinderend is het. Dodelijke stijging is evenals Hammerhead een fantastische thriller. Vooral in Dodelijke stijging is het woordgebruik fenomenaal, een ervaring die iedere leesfanaat moet ervaren. Naar mijn bescheiden mening is Paul Goeken op dit moment de meest getalenteerde Nederlandse fictie schrijver. | 1pos
|
Na Kay Scarpetta (hoofdpersoon uit de boeken van Patricia Cornwell) eindelijk een waardige opvolger in de persoon van special agent Pendergast. Na een paar bladzijden ben je al helemaal in de ban van het boek. Ik heb veel spannende thrillers gelezen, maar dit boek staat op eenzame hoogte wat spanning betreft. Het is soms te spannend om verder te lezen. Geweldig. Dit moet je gelezen hebben. | 1pos
|
Een scherpschutter slaat tijdens de Kerstperiode toe. Elke dag wordt het bang afwachten wie er deze keer geraakt wordt. Het waarom en de verbanden tussen de slachtoffers doen steeds meer vraagtekens rijzen in het politieteam dat onder leiding staat van Bodenstein. Rechercheur Pia, is karaktervolle vrouw die leeft voor haar beroep, zet alles op alles en laat zelfs haar huwelijksreis langs zich heen gaan. Zowel de cover als de achterflap laten niks vermoeden over het delicate doch erg actuele onderwerp. Het was mijn eerste boek van Nele Neuhaus en ik moet zeggen : het smaakt naar meer. Haar verhaalstijl is to the point, geen afwijkende langdradige passages. Van in het begin word je in het verhaal meegezogen. Kortom een topboek dat je in geen tijd wil uitlezen. | 1pos
|
Iedereen kent natuurlijk de naam Alexander de Grote. Maar ik weet niet of er veel mensen zijn die precies kunnen vertellen wanneer hij leefde en waarom hij in het algemeen als een held beschouwd wordt. Dit boek beschrijft een korte periode uit het leven van Alexander en geeft ons daarmee een interessant stukje geschiedenisles.
Het is 334 vC en Alexander wil volgaarne de havenstad Halikarnassos veroveren. Let wel op: dit is echt gebeurd! Een groot deel van het verhaal is non-fictie, maar Paul Doherty weet hoe je aan zo'n verhaal, door middel van het toevoegen van enkele fictieve gegevens, een boeiende wending moet geven. Het verhaal over de belegering van Halikarnassos, gezien vanuit het oogpunt van de verdedigers van de stad én vanuit de ogen van Telamon, Alexanders arts en eigenlijk helemaal geen krijger, is boeiend genoeg om de bijna 300 pagina's te vullen.
Hoewel ik niet zo dol ben op uitgebreide beschrijvingen van gevechten, zijn de beschrijvingen in dit boek leerzaam omdat de auteur ons laat zien welke voor die tijd vooruitstrevende technieken werden gebruikt. Ook de manier waarop men met gewonden omging (er was toen al een triage-systeem) en de manier waarop Telamon wonden behandelde, is heel leerzaam en absoluut geen saaie opsomming geworden. Een heerlijk boek! | 1pos
|
Het is een geweldig boek. Nu ben ik alleen maar nieuwsgierig geworden naar haar andere boeken. Een mooi verhaal over een politie agent die de moordenaar van zijn partner wil vinden. Hij word verliefd op een vrouw, hij kan alleen niet aan zijn verlangens toegeven. Pas als zij in gevaar komt beseft hij dat hij alles wil doen om haar te beschermen. | 1pos
|
Dit was voor mij smullen geblazen. Een psychothriller die je meteen bij de kladden pakt en de aandacht weet vast te houden. Steeds wordt je op het verkeerde been gezet en plotwendingen blijven maar op je af komen. Ik houd van de ‘psychoverpakking’ van dit soort thrillers, in dit geval het experiment, het geeft voor mij net dat beetje extra. Een dikke 4,5 duim waard! | 1pos
|
Het leven is een toneelspel, waar we allemaal onze rol in spelen. In deze roman spelen twee verhaallijnen een dans. Een dans van twee vrouwen die opkomen voor hun bestaan en hun eigenheid. Maar voordat ze de dans onder de knie hebben zijn ze door de diepte gegaan ieder op haar eigen manier. Wanneer de verhaallijnen en daarmee de levens van beide vrouwen elkaar kruisen herkennen ze zichzelf in elkaar. Een historische oorlogs roman die toch weer een heel andere kant van die tijd schetst. Het is een boek dat je raakt en waarvan je het jammer vindt dat het al uit is. | 1pos
|
Dit is een historisch verhaal voor jongeren vanaf 12 jaar.
Het speelt zich af in Londen in 1665. Christopher,14 jaar, is een wees en drie jaar geleden geadopteerd door apotheker meester Benedict Sleedoorn. Deze heeft hem opgeleid tot leerling-apotheker. Christopher is bevriend met Tom, de zoon van de bakker. Samen voeren ze diverse experimenten uit met de brouwsels van Christopher. Op een dag wordt de stad opgeschrikt door een serie moorden. Christopher ontdekt dat ze het niet alleen op zijn meester hebben gemunt, maar op de hele mensheid. Het lijkt een mysterieuze sekte…
Als Sleedoorn wordt aangevallen, stuurt hij Christopher op pad met een cryptische, mysterieuze boodschap. Samen met Tom probeert hij het raadsel op te lossen. Ze moeten de sleutel vinden om dit raadsel op te lossen.
Het is een verhaal vol spanning, vriendschap, humor, mysterie en avontuur.
Het boek leest snel, je kan niet stoppen omdat je wilt weten wie het op hen gemunt heeft. De karakters van Christopher en Tom zijn genoeg uitgediept om je in hen te kunnen inleven. Ze zijn maatjes door dik en dun en laten elkaar niet vallen als er iets tegenzit. Echte vrienden dus.
Er zitten ook leerzame momenten, er wordt immers een paar keer verteld hoe je een bepaald brouwsel moet maken en wat giftig is of niet.
Het oplossen van de raadsels houdt je bezig tijdens het lezen, je probeert zelf ook te bedenken wat het zou zijn.
Tot op het laatst is het erg spannend, dan valt alles op zijn plaats. Ik dacht een paar keer te weten wat de oplossing was en wie er achter zaten maar dat had ik dus mis.
Dit boek is het debuut van de Canadese schrijver, die in het dagelijks leven aan de universiteit van Toronto natuurkundig onderzoeker is. Het boek is inmiddels in 13 talen vertaald.
5 sterren. | 1pos
|
Sneeuwwitje en de zeven daders?
Een prachtig verhaal met een uitstekend plot. Het boek zou ook als titel "Sneeuwwitje en de zeven daders? " kunnen heten. Omdat elk personage wat ten tonele verschijnt, een potentiele verdachte lijkt! 5 sterren voor dit mooie boek, vooral omdat Neuhaus de spanning constant op het hoogste niveau weet te houden. Het boek wegleggen is geen optie! Mocht Neuhaus, na het eten van een giftige apel, ooit in een diepe slaap geraken: stuur er direct een kussende prins op af (en anders een kikker) want Neuhaus moet blijven schrijven! | 1pos
|
Het boek start met een waarschuwing vooraf: "Dit verhaal berust op feiten, deels geromantiseerd. Enkele personages zijn fictief, van anderen is de naam veranderd." De vraag die men zich dan onvermijdelijk stelt is: hoeveel van wat er verteld wordt, is uiteindelijk waar. Hoofdpersonage Hippolyte Pannecoucke alias mijnheer Jules heeft in ieder geval echt bestaan. Na het lezen van het boek ben ik zijn geboorteakte gaan opzoeken om daarover alvast zekerheid te krijgen. Wat verder precies waarheid en wat fictie is, weet waarschijnlijk alleen de auteur. Maar hoe dan ook is dit een boek dat het lezen meer dan waard is. Het is gevat en humoristisch geschreven, hier en daar plezierig opgesmukt met dialectwoorden, maar verder ontdaan van overbodige franjes. Je raast door het leven van deze Vlaamse, twintigste eeuwse Robin Hood heen en het boek is uitgelezen voor je het weet. Het personage van mijnheer Jules kleeft aan je en wanneer je de laatste bladzijde omslaat, zou je haast wensen dat hij een waardiger einde had gekregen.
Dat het boek slechts twee sterren kreeg van Vrij Nederland is totaal onterecht. Wel terecht waren verscheidene andere recensies in kranten, weekbladen en online boekensites die ik onder ogen kreeg en die vol lof waren. Het boek heeft ook niet voor niets op de shortlist gestaan van de Hercule Poirotprijs van het weekblad Knack.
De titel is overigens niet heel goed gekozen, vind ik. Dit boek gaat niet over de wraak van mijnheer Jules. Het wraakgedeelte beslaat maar een klein gedeelte van het boek. Gewoon "Mijnheer Jules" was een passendere titel geweest. | 1pos
|
Ik heb net met een diepe zucht het boek dichtgedaan, nadat ik de laatste zin tot me heb laten doordringen. In één adem uitgelezen, niet weg kunnen leggen, en even helemaal weg kunnen dromen. Wat een fantastisch verhaal, wat een mooi boek! Heerlijk!! Jammer dat ik hem nu al uit heb.... | 1pos
|
Judith Visser schreef enkele jaren met In seizoenen een emotioneel beladen en zeer persoonlijk romandebuut na dat ze al veel succes had geoogst met haar thrillers. Nu gaat ze nog een stap verder en komt met een autobiografische roman gebaseerd op haar eigen jeugd, een ingewikkelde periode waarin ze opbokste tegen het anders zijn dan anderen zonder te weten waar dit door kwam.
Visser beschrijft in Zondagskind de opgroeiende Jasmijn Vink (let op de initialen) vanaf haar vierde levensjaar die direct vanaf de eerste dag op school zich daar niet geheel thuis voelt. Nu ze jaren later een diagnose in het autistisch spectrum gekregen heeft (Syndroom van Asperger) beschrijft ze vanuit haar eigen beleving hoe het is als je de mensen in je omgeving niet altijd snapt en andersom deze omgeving jouw manier van denken en leven bijzonder vindt. Ook beschrijft ze hoe het haar lukt om toch haar schooltijd te overleven en iemand de moeite neemt om haar wel te begrijpen.
Visser gebruikt eenvoudige zinnen, schrijft recht toe recht aan, zonder enige literaire opsmuk. Ze blijft heel dicht bij haar eigen beleving waardoor het boek voor velen toegankelijk wordt qua taalgebruik. Dit is prettig voor lezers die meer willen weten over hoe het is om met een autismespectrumstoornis door het leven te gaan. In vele korte anekdotes laat ze zien hoe het is om heftig te reageren op omgevingsgeluiden gecombineerd met andere indrukken als je erg gevoelig bent voor prikkels, hoe je in verwarring raakt als je taal op een andere manier ervaart en gevoelens anders voelt. Voor sommigen kan de dikte van het boek, ondanks het toegankelijk taalgebruik, een struikelblok zijn. Daarnaast wordt het verhaal verteld vanuit Jasmijn en gelden de beschreven kenmerken niet voor alle personen met een autismespectrumstoornis omdat deze problematiek veel breder is dan ervaren wordt door één persoon. Visser benoemt, heel terecht, in de colofon dat het háár verhaal is en niet het verhaal van elke persoon met deze problematiek waardoor ze duidelijk maakt dat andere vormen en andere kenmerken ook mogelijk zijn.
Visser benoemt in interviews dat ze flink geschrapt heeft in haar omvangrijke tekst aan ervaringen om tot deze roman te komen. Dit is hier en daar te merken in fouten in de chronologie die mogelijk enkel door zeer opmerkzame lezers opgemerkt zullen worden. Een deel van de personen met autismespectrumstoornissen let juist op deze details. Mogelijk zullen ze bereid zijn dit de auteur vergeven omdat ze zo veel andere aspecten herkennen.
Doordat Visser vanuit haar eigen beleving schrijft krijgt men als lezer nauwelijks zicht op de gevoelens en reacties van de andere personages in het boek. Die blijven vlak en het blijft gissen naar de reden van hun gedrag. De auteur beschrijft een duidelijke ontwikkeling bij haar hoofdpersonage maar het wordt niet helder welke factoren bijgedragen hebben aan deze ontwikkeling. Het perspectief in deze roman is daardoor te eenzijdig wat kan hinderen als je het boek leest als een (autobiografische) roman. Het boek neigt naar een 'Coming of age' roman, maar mist de juiste ingrediënten om dit waar te maken. Dit wordt vast minder als storend ervaren als het boek gelezen wordt als non-fictie, enkel om iets op te steken van deze problematiek. Dan wordt de luchtige manier van vertellen juist plezierig. Toch had het boek, als de bijpersonages minder vlak beschreven werden, extra informatief kunnen zijn. Het verplaatsen in, en het kunnen beschrijven van, het doen en laten van personen in de omgeving is voor mensen met een autismespectrumstoornis vaak ingewikkeld.
Zondagskind kan informatief boek zijn voor lezers die in aanraking komen met of zelf hinder ondervinden van een autismespectrumstoornis of hier meer van willen weten. Vooral als zij weinig belang hechten aan literaire aspecten in een roman en de dikte van het boek geen belemmering vinden. | 1pos
|
Inferno is weer een schot in de roos van Dan Brown. De slechterikken zijn hier weer aan zet en Robert Langdon bijgestaan door een Italiaanse schone moet alle zijlen bijzetten om ze voor te blijven. Het verhaal zit weer boordevol puzzels die je meevoeren langs allerlei bezienswaardigheden. Er moet wel een waarschuwing op het boek: Eenmaal in de trein gestapt is het moeilijk om nog uit te stappen. Ik heb weer genoten van dit boek en ben dan ook benieuwd wanneer de film verschijnt, het senario leent zich er wel voor! Tijdens het lezen zie je immers de film al voor je. De plot zit goed in elkaar en Brown weet de lezer regelmatig op het verkeerde been te zetten. Kortom, weer een boek dat zeker garant staat voor de nodige uurtjes spanning en ontspanning. | 1pos
|
Voor in het boek staan enkele woorden van Johan Wolfgang von Goethe – Alleen de mens is tot het onmogelijke in staat.
Wanneer je dit boek uitgelezen hebt, begrijp je pas goed wat deze woorden kunnen betekenen. Zowel de goedheid als de slechtheid van de mens komt in dit verhaal aan de orde.
Iets wat me opviel in dit boek is dat het verhaal uit twee gezichtspunten wordt verteld. Het gezichtspunt van Marjon en dat van Philippe. Op zich is dat niet bijzonder, dat gebeurt vaker. Wat het bijzonder maakte is we een heleboel hoofdstukken na elkaar vanuit hetzelfde perspectief mee kunnen leven met het betreffende personage. Steeds de beleving tijdens een aantal dagen van een en dezelfde persoon. Dit is heel knap gedaan, je leert het personage op deze manier heel goed kennen.
Het is een verhaal waar je kippenvel van krijgt omdat het heel dichtbij komt. Het kan in werkelijkheid gebeuren zoals we ook steeds weer in nieuwsberichten kunnen zien, helaas.
Het is een spannende thriller die een constant gevoel van angst achterlaat tijdens het lezen.
Ik heb het gevoel van 'angst' als het belangrijkste onderdeel van dit verhaal ervaren. 'Angst' om kwijt te zijn wat je het dierbaarst is, 'angst' om niet terug te vinden wat je kwijt bent en 'angst' om niemand meer te kunnen vertrouwen.
Zelfs op het eind was ik nog niet helemaal gerustgesteld dat er niets meer zou gebeuren.
Het verhaal lijkt op een gegeven moment duidelijk te zijn, maar neemt op het eind toch nog een onverwachte wending. Ik kan dat zeker waarderen.
Ik heb het boek graag gelezen. | 1pos
|
Voor mij bewijst Follet hiermee wederom tot de absolute top te behoren. Zeker als je van thrillers houdt die zich tijdens de tweede wereldoorlog afspelen, is dit een absolute must. Aanrader! | 1pos
|
Library Kiss gaat over Autumn die in plaats van een gezellig weekend met vrienden te hebben wordt opgesloten in de bibliotheek. Hier ontmoet ze Dax waar ze zich al vrij snel vertrouwd bij voelt. Beide leren in de bibliotheek om hun zelfgebouwde muren te laten zakken en dat een eerste indruk niet altijd waar is.
Als Autumn en Dax eindelijk uit de bibliotheek zijn voelen ze zich nog steeds tot elkaar aangetrokken, maar kunnen ze dit wel laten zien binnen het beeld wat de buiten wereld over hen heeft? Beide worstelen met gevoelens en de keuze maken hoe ze nu verder moeten.
Dit is een mooi boek geschreven door Kasie West. Je verwacht een standaard romantisch verhaal en krijgt meer te lezen dan alleen een oppervlakkig verhaal.
Je leest een verhaal waarin tieners zichzelf (her)ontdekken en leren dat ze zichzelf kunnen zijn zonder bang te zijn voor de reacties van andere. Als lezer leer je ook de waarde van eerlijkheid en de gevolgen als je dit niet doet.
Library kiss is een mooi romantisch (beetje cliché) YA boek dat ook de echte dilemma’s van de doelgroep behandeld zoals de keuze in de liefde en openheid (wat vertel ik wel en wat niet). Al met al is het een goed boek dat prettig leest en niet oppervlakkig is, maar wat ook zeker niet ver boven andere boeken uitstijgt. | 1pos
|
Dit was het dan, het vierluik is met 'het verhaal van het verloren kind' tot een einde gekomen. Een schitterende reeks, maar het stelt me niet tevreden. Ik zou graag nog wel wat langer in de wereld van Elena en Lila willen blijven. Antwoord willen krijgen op wat er met Tina is gebeurd en is het nu echt over voor Lila en hoe vergaat het Elena op haar oude dag?
Het is denk ik gewoon lastig afscheid nemen als je zo lang in deze wonderlijk mooi geschreven wereld hebt mogen vertoeven... | 1pos
|
Prachtig eigentijds vervolg (of tegenhanger) van De Vreemdeling van Camus. Op zeer originele wijze voegt Daoud een nieuw perspectief toe aan Camus' meesterwerk, dat van Haroen, de broer van de (door een Fransman) vermoorde Arabier Moussa. Door de ogen van Haroen ziet en ervaart de lezer wat de dood van Moussa allemaal teweeg heeft gebracht in zijn leven en dat van zijn moeder, en krijgt daarmee tegelijkertijd een kijkje achter de schermen van het post-koloniale tijdperk in Algerije. Zeer verrassend boek, dat leest als een trein. | 1pos
|
De schrijver is een Griekse econoom en was minister van Financieren tijdens de Griekse crisis. In dit boekje van 190 bladzijden legt hij op een zeer simpele en begrijpelijke manier uit hoe het het gesteld is met onze economische 'wonderen' die ons door zogenaamde kenners ons in de strot worden geduwd. Waarom is er zoveel verschil tussen de rijken en de armsten in de samenleving en wie houdt dit in stand? Net daarom is het zeer interessant om te lezen en u moet absoluut geen kennis hebben van deze materie om het te begrijpen. Eén minpuntje misschien is dat de schrijver er wel zijn soms éénzijdige gedachten op na houd. Daar is niets mis mee en het is aan de lezer om conclusies te trekken. Wanneer men het boekje heeft gelezen blijkt toch achteraf dat alles zoals zoveel toch hoofdzakelijk bij het oude denken blijft in ons wereldbeeld. Spijtig genoeg. | 1pos
|
Als je van sprookjes, fantasy en een dosis humor houdt zit je goed met dit boek. In diverse losse verhalen lees je de avonturen van hoofdpersoon Geralt van Rivia - een Hekser die door mensen wordt ingehuurd om monsters en ander bovennatuurlijk gespuis te verslaan. De verhalen zijn los te lezen, maar samen vormen ze één, steeds diepgaander, verhaal waarin je alles te weten komt over Geralt. Zijn geschiedenis, zijn twijfels, zijn emoties (jawel, Heksers blijken die wel degelijk te hebben) en vooral zijn liefde voor de tovenares Jennifer.
Sapkowski baseert de verhalen op Poolse sprookjes, maar hij geeft aan elk verhaal een heel eigen draai. Zo herkennen we de koopman met drie dochters die bij een kasteel aankomt om een roos voor zijn jongste dochter te plukken, maar hier een monster aantreft. Tot zover het bekende sprookje. Het monster blijkt een betoverde man te zijn die zijn nieuwe gedaante eigenlijk wel prima vindt. Hij wil dan ook geen hulp van Geralt, want als sterk en machtig monster is hij tenslotte beter af dan als middelmatig, sukkelige man. Het levert een verhaal op vol humor en grappige discussies tussen Geralt en het heerlijk sarcastische monster.
Deze humor - en überhaupt emotie - is misschien het meest kenmerkend voor dit boek. Het heeft alle bekende fantasy elementen, maar voegt hier een dosis humor en emotie aan toe. De humor komt vooral goed tot zijn recht in de vlot geschreven en grappige discussies tussen mensen. En de monsters, elfen en draken zijn nooit zomaar leeghoofdige monsters. De schrijver zet ze neer als wezens van vlees en bloed die lief kunnen hebben, twijfelen, beledigd zijn, bang zijn of boos.
De verhalen lezen niet allemaal even vlot. Soms omdat een verhaal mij niet zo aansprak, soms omdat ik het net iets te langdradig vond en soms omdat ik bepaalde personages niet goed kon plaatsen, waardoor ik de draad kwijtraakte. Misschien dat dit te maken heeft met de Nederlandse vertaling, zoals eerder genoemd in de recensie van Tanja. | 1pos
|
13 sep 2011
Als het boek De vliegenvanger is gelezen vraag ik mij af: Wat is er waar en wat is er door de fantasie van de schrijver Ravelli ontstaan. Feit is wel dat De vliegenvanger gebaseerd is op de dagboeknotities van de monnik en kluizenaar Peter Linders. De vliegenvanger is de Geschiedenis van Peter Waanders. Geboren in het Roomse Limburg is hij na een schaamteloos voorval in een Seminarie vertrokken voor langdurige omzwervingen door Europa. Wat volgt is een zeer vermakelijke levensverhaal want wat een avonturen, wat een verwikkelingen tussen mannen en vrouwen, wat een erotische beschrijvingen, wat een leuke herkenbare locaties en leefomstandigheden, wat een manier van schrijven om de huidige actuele feiten rondom kindermisbruik binnen de Katholieke Kerk, geloofsovertuiging en succesvolle informatie om winstgevende bedrijven te realiseren te vermengen met een leefwijze van vóór de Tweede Wereldoorlog. Terwijl de levensloop van Peter Waanders voor de periode van de Tweede wereldoorlog vooral frivool en vol van zwoele escapades was is dat na 1944 anders. Hij liet zich nog enkele jaren onderhouden door de welgestelde Sophia, kreeg van haar de naam Ravelli maar kon de sporen van de verschrikkingen van de oorlog niet uitwissen. Later ontmoet hij Madame Louise de Bonville. Aan haar verteld hij over de vreselijke oorlogsjaren, de ontberingen en de tragische ontmoeting op het station in Luik. Nog vele jaren later, als de nachtmerries van zijn verleden ondraagbaar zijn geworden, zijn het enkele zinnen die aan Peter worden gericht die de enorme dramatische gevolgen van oorlog samen vatten. Ze hebben mij ontroerd!
De lotgevallen van Peter Waanders die vaak met muziek worden omlijst zijn vol van liefde, weemoed en heimwee, vriendschap ,eenzaamheid ,list en bedrog. Zijn opmerkelijke en turbulente levenswandel is verbazingwekkend en heeft mij bijzonder geamuseerd. Ik heb van De Vliegenvanger genoten en ervaren als een onderhoudende, indrukwekkende en opwindende roman | 1pos
|
Via de leesclub van Hebban kreeg ik dit boekje thuisgestuurd. Een heerlijke verrassing.
Op de achterkant staat: Onverwachte bondgenootschappen, de jaarlijkse hardloopwedstrijd en Scotts mysterieuze aandoening brengen het beste naar boven in mensen die voorheen het slechtst in zichzelf en anderen naar boven haalden. Dit is een zeer accurate samenvatting van het verhaal zonder dat het de clou weggeeft.
Het verhaal leest makkelijk weg en heeft de knappe eigenschap om je mee te nemen in de karakters van de hoofdpersonen. Maar mensen die fan zijn van het horror-oeuvre van King komen bedrogen uit. Dit verhaal heeft meer (lichte) sf en feelgood elementen dan horror in zich.
Toch zou ik dit boek aanraden aan anderen om te gaan lezen. Het is een leuk, verrassend verhaal met een groot maatschappelijk thema zonder belerend over te komen. Gewoon heel realistisch geschreven. | 1pos
|
Wat als je door vermoeidheid overmand de verkeerde ziekenhuiskamer binnenloopt, daar een jonge vrouw aantreft die in coma ligt?
Dit overkomt Thibault, een dertiger die worstelt met het gegeven dat zijn broer door dronkenschap twee jonge meisjes de dood in heeft gejaagd. Bij het ongeluk is zijn broer zelf ook gewond geraakt. De relatie van Thibault is ten einde maar hij wil ook graag een gezin. Hij is peetvader van de kleine Clara en zij maakt vadergevoelens in hem los. Thibault is ecoloog en een gevoelige man. Maar hij gaat niet bij zijn broer op bezoek in het ziekenhuis, hij kan het niet. Het enige wat hij doet is zijn moeder regelmatig naar het ziekenhuis brengen. Hij blijft dan wachten.
Elsa is een fervent bergbeklimmer, in de bergen komt ze tot leven en daar voelt zij zich gelukkig. Tot die ene fatale dag waarbij ze bij het zekeren een controle overslaat. Een noodlottige val als gevolg. Elsa raakt in coma.
Na enkele maanden hoort ze weer maar gevoel heeft ze nog steeds niet. Haar hersenen registreren alles. Ook die keer dat Thibault in de verkeerde kamer stapt. Elsa houdt van zijn stem en zijn aanwezigheid en het brengt een vreemde maar niet onaangename sensatie te weeg.
Het onvermijdelijke gebeurt, ze kijkt enorm uit naar het bezoek en Thibault wordt verliefd. Hij praat tegen haar en is er van overtuigd dat ze hem hoort.
Dan dreigt er groot verdriet, de artsen zijn er van overtuigd dat er geen verbetering te bespeuren valt en stellen loskoppeling voor.
Dit boek heb ik in één ruk uitgelezen. Het is kwetsbaar, intiem maar tegelijkertijd is het een boek dat vol is van kracht en liefde. De schrijfstijl van Clelie Avit is fijn om te lezen. Het is niet een heel dik boek maar dat is in dit geval niet erg. Het onderwerp coma is heftig genoeg en juist gedoseerd. Deze love story wordt nergens klef en houdt je volledig in de greep. Een boek om te lezen. | 1pos
|
Ik lees niet echt graag maar Minette Walters is er echt in geslaagd om mij gedurende de 306 bladzijden te boeien. Echt waar. Het is gewoon spannend en de gruwelijke moord die gepleegd werd echt disgusting . | 1pos
|
Nadat de recensie van Lalagè me heel nieuwsgierig had gemaakt naar Nicolas en de verdwijning van de wereld, had ik het gelukt ingeloot te worden in de leesclub op Hebban. Misschien waren het mijn hoge verwachtingen, misschien is het mijn kennis van het post-apocalyptische genre. Hoe dan ook, ik was niet honderd procent overtuigd. Hoewel Anne Eekhout me tijdens het lezen meermaals een ongemakkelijk gevoel in mijn maag bezorgde, is dit geen boek dat tot mijn favorieten zal gaan behoren.
Op een doodgewone middag komt er een verontrustende boodschap: een zwart gat is onderweg naar de aarde. De kans dat de mensheid en alles daaromheen zal worden weggevaagd is groot. De achtjarige Nicolas is bang. Als groot fan van de stripboeken over De Adelaar, een superheld die het opneemt tegen bovennatuurlijk sterke vijanden, besluit hij alles op alles te zetten om de ramp af te wenden. Maar hoe red je de wereld als je acht bent?
"Ik wil geen schoenen aan in huis. Ik wil niet doen alsof ik de hele tijd weg moet."
Ondertussen speelt er van alles in het leven van de jonge Nicolas. Zijn vader werkt hard en is maar weinig thuis. Moeder heeft haar eigen problemen en is vaak onbereikbaar voor Nicolas. Wanneer er dan ook nog een babyzusje wordt geboren, krijgt Nicolas opeens wel veel verantwoordelijkheden.
Na het lezen van Nicolas en de verdwijning van de wereld moest ik echt even bekomen van het verhaal. Het boek heeft me voornamelijk geraakt met de grimmige sfeer die zich vooral binnen het gezin manifesteert. De manier waarop Nicolas moet opgroeien, vind ik persoonlijk veel erger dan het einde van de wereld. Anne Eekhout wist me hiermee zeker te raken.
"Ik vind eigenlijk dat ik nog niet zo groot ben dat ik zelf naar bed kan gaan. Iemand moet je instoppen en welterusten zeggen. Misschien niet als je volwassen bent, maar wel als je acht bent. Vooral als je steeds moet denken aan grote mensen die zelfmoord plegen en aan de messen die ze misschien daarvoor gebruiken en hoe dan."
Ik vond de schrijfstijl van Anne Eekhout erg prettig lezen. Ik vloog gewoon door het verhaal heen. Haar zinnen lijken soms heel simpel, maar de schoonheid zit wat mij betreft juist in die eenvoud. En vaak ook in de kinderlijke observaties van Nicolas. Tijdens het lezen heb ik dan ook heel wat prachtige zinnen verzameld.
Wel vond ik het taalgebruik soms ietwat wijs voor een achtjarige, maar ik denk dat de thuissituatie dat zeker verklaard. Een vader die vaak weg gaat en een moeder die verslaafd is/was lijkt me niet de fijnste manier om op te groeien. Ook het feit dat Nicolas vaak alleen gelaten wordt met een pasgeboren baby zegt al genoeg over het gezin. Als daar dan ook nog eens de angst dat de wereld vergaat bij komt, dan snap ik dat Nicolas soms wat volwassen is. Daarentegen is zijn liefde voor strips, zijn vriendschap met Joachim, alsook de manier hoe hij naar het gegeven school kijkt weer erg sprekend voor zo'n jonge jongen.
"De hemel is precies het soort donker waarin je vreemde dingen in de lucht boven de daken kunt zien. Dat komt omdat het blauw bezig is zwart te worden en vergeet te doen alsof sommige dingen niet bestaan."
Ik vond het erg origineel dat er gekozen is voor dit perspectief van een achtjarge. Ik heb al zo vaak gelezen over volwassenen die geconfronteerd worden met het einde van de wereld, dat ik dit heel verfrissend vond. Je mist hierdoor misschien een beeld van wat er verder in de maatschappij gebeurt, maar zelf vond ik dit juist de sterkte van het verhaal. Net als Nicolas is het voor de lezer gissen hoe de rest van de wereld omgaat met het aankomende zwarte gat. Het is aan jou om je in te beelden wat voor chaos er heerst in de maatschappij - je krijgt hiervoor slechts enkele hints.
Toch geeft Anne Eekhout ook hoop. Een belangrijk thema in Nicolas en de verdwijning van de wereld is voor mij geloof. Dit gaat ruimer dan religie. Ik denk bijvoorbeeld ook aan geloven in elkaar, in de toekomst, in een leven na de dood. Hier liggen de thema's hoop en wanhoop nauw aan verwant. Ook liefde is belangrijk in het verhaal. Zowel in de vriendschappelijke zin als verliefdheid als de liefde tussen familieleden. Helaas is ook het ontbreken van liefde een belangrijk onderwerp van het boek. Hieruit vloeit bijvoorbeeld de automutilatie van Nicolas voort, wat het verhaal een nare ondertoon geeft.
"Het is raar dat iedereen weet wat iedereen weet maar iedereen zwijgt."
Wat betreft het onderwerp automutilatie was ik echter wel in shock dat een achtjarige hier een verleden mee heeft. Niet omdat ik denk dat dat niet kan, maar omdat ik dat heel heftig vind. Hierover had ik graag wel wat meer uitleg gezien. Wat is er in het verleden van Nicolas precies gebeurd? Waarom is hij hier mee begonnen?
Nicolas en de verdwijning van de wereld is een vlot geschreven boek, waar je doorheen vliegt. Het verhaal blijft echter nazinderen. Niet zozeer het einde van de wereld weet te raken, maar vooral de erbarmelijke omstandigheden waarin Nicolas moet opgroeien raakten me diep in mijn hart. De schijnbaar simpele schrijfstijl van Anne Eekhout vond ik prachtig. Een aanrader voor fans van Alles wat er was.
Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.