text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Het is een prentenboek, het is een sprookje, het is een kijkdoos, het is magisch! Ik had het nog niet eerder gezien. Toch bestaat er al een andere carrousel kijkdoos “Er was eens … Roodkapje”. De twee sprookjes zijn door Veronika Kopeckova (auteur en illustrator) in een heel nieuw jasje gestoken. Deze tweede uitgave van Uitgeverij De Fontein vertelt het verhaal van Sneeuwwitje en laat het tegelijkertijd ook zien aan de kindjes. Tijdens het voorlezen kunnen ze aan het kartonnen wiel draaien en schuiven er acht 3dplaten voorbij in de kijkdoos. Het prentenboek schuif je zo onder de carrousel kijkdoos, die dan samen ruim 700 gram wegen.
We nemen de proef op de som met de peuter, haar zussen hebben een lange schooldag en ze komt vragen om koek. Dat betekent: Ik wil aandacht! We zetelen ons op de bank met limonade en een biscuitje. Ik sla het prentenboek open en zij zit te rommelen met de doos. Ze probeert hem te openen, dus ik leg haar uit dat je door het gat kan kijken en ze zit ademloos te staren. Ik draai de afbeelding maar niet door, want dan pakt ze hem over. Ik probeer tegelijkertijd wat voor te lezen, maar eigenlijk is de kijkdoos alleen genoeg voor nu. Ik vraag haar wat ze ziet: baby, papa, mama, beer en ze ziet het venster bovenop de doos. Ik krijg de doos niet meer terug en door het schudden verschuift de carrousel naar halverweg prent twee. Nu wil ze er helemaal het hare van weten en probeert uit alle macht de kijkdoos te openen. Gelukkig is die stevig in elkaar gezet.
In de middag met de schoolmeid en kleuter gaat het er iets gestructureerder aan toe. De een het prentenboek, de ander de doos en ze zijn er even zoet mee. Het verhaal van Sneeuwwtje kennen ze natuurlijk al, maar dit is wel heel bijzonder vormgegeven. Ze hebben ieder niet helemaal de rust om het kartonnen draaiwiel te bedienen, maar dat zal vanzelf beter worden als de nieuwigheid er af is. Elke keer zien ze weer iets anders in de 3d plaat. Ze proberen ombeurten een ander kijkgat, er is genoeg te zien en ze leefden nog lang en gelukkig. | 1pos
|
De cover toont een sterke man die getekend is door het leven, maar ondanks alle tegenslagen het toch positief blijft bekijken en zijn afkomst niet verloochent. Je wordt, mede dankzij de titel nieuwsgierig naar het verhaal achter de man op de cover.
In het woord vooraf lees je waarom de auteur dit verhaal heeft geschreven en wie de man op de cover is.
Je krijgt een goed beeld van Papua, de geschiedenis ervan, wat er indertijd is gebeurd en waarom Chris steeds opkomt voor Papoea's met alle gevolgen van dien. Het is zijn levensverhaal. Het is, als je het zelf niet hebt meegemaakt, moeilijk voor te stellen wat hij allemaal heeft meegemaakt en heeft moeten ondergaan. Niet alleen hij, maar hoe zijn hele gezin en andere Papoea's dat allemaal ondergaan. Hoe zijn gezin wordt gediscrimineerd. Je krijgt bewondering voor hem. Na het lezen van dit boek kan je alleen maar begrip hebben als Papoea's nog steeds een hekel aan Indonesiërs hebben. En niet alleen aan Indonesiërs, maar ook aan Nederlanders. Het is verbazingwekkend hoe de Nederlandse regering de Papoea's hebben laten vallen.
De foto's in het boek maken het verhaal af, je krijgt er een nog beter beeld door.
Dit boek is, doordat hij zo dun is, en de tekst een normale grootte heeft, heel goed te lezen als een tussendoor-boek of voor als je snel een reading challenge wilt halen.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.nl/2018/02/vandaag-heb-ik-een-papoea-ontmoet-aad.html. | 1pos
|
Al vrij snel begreep ik dat de fysieke bergtoppen en bergen in dit boek metafoor staan voor het circulaire leven, dat zich ook voor ons seizoens-gewijs afspeelt. De acht bergen staan voor onze buitenwereld. De wereld rondom ons. De hoogste top of het dal staat voor waar jij je het meest thuisvoelt en vrede vindt. Toch blijven de ‘acht bergen’ het meest aan ons trekken, omdat we instinctief behoefte hebben aan sociaal contact. In dit boek observeert Pietro zijn sociale omgeving en vergelijkt deze met de prachtige natuur in de bergen. Hij geeft trouw uiting aan zijn eigen natuur en deelt een hechte vriendschap met één vriend Bruno, die hij ontmoet in het berggebied, waar hij voornamelijk samen met zijn moeder in zijn jeugd de zomers doorbrengt. Bruno blijft onvoorwaardelijk trouw aan zijn eigen berg en verliest daardoor naderhand zijn vrouw, kind en bedrijf, maar niet zijn vriendschap met Pietro. Pietro daarentegen verlegt zijn grenzen naar andere bergen en vindt zijn geluk voornamelijk in de bergen van Nepal. Dit verhaal klopt aan alle kanten. Het is een mandala in woorden. Mooi om te lezen. Alleen werd ik erg somber van het eind over Bruno. Maar ach, dat is gewoon de grens aan het leven en het eind van dit prettig te vertoeven boek | 1pos
|
Alweer een super spannend boek van deze schrijfster. Ze weet je constant op het verkeerde been te zetten en de schrijfstijl is erg prettig, zodat je het boek in één adem wilt uitlezen. Ik was compleet verrast door de ontknoping, zeer verassend en had dit niet gedacht. Dit boek heb ik met plezier gelezen en is een aarader!! | 1pos
|
Het verhaal over Selma is goed geschreven, bizar op sommige momenten. Het is wel jammer dat de schrijfster het verhaal als een verslag heeft geschreven. Er komen vreselijke dingen in voor, maar zonder enige emotie. Het lukt je dan ook niet om in de huid te kruipen. Daarom mijn vier sterren in plaats van vijf. | 1pos
|
Toen ik dit boek dichtsloeg.....had ik maar 1 mening...wat een moedige vrouw, dat zij zich zo kwetsbaar opsteld.
Het auto-biografische aspect roept het een heleboel vragen op.
Het verhaal leest vlot weg. De hoofdstukken hebben soms cryptische titels. De gedichtjes geven hulpeloosheid weer en zijn zeker een aanvulling op het verhaal.
De manier waarop de schrijfster haar verhaal weergeeft is knap, het avontuur waarin zij terechtkomt is tenenkrommend. Goed boek. | 1pos
|
Ook de tweede in de serie van schrijvers duo Kepler leest lekker weg. Even was ik een beetje teleurgesteld dat de serie niet verder gaat met Maria Bark in de hoofdrol ,maar Joona Linna begint ook al aardig vertrouwd aan te voelen. Dit had ik dan ookal weer uit, heerlijk! | 1pos
|
Het boek Narcotica gaat over de Officier van Justitie Jana Berzelius. Ze krijgt een zaak toegewijd omtrent bolletjesslikkers.
Hierbij is een dode vrouw aangetroffen. Door deze zaak raakt ze weer verstrikt in haar eigen verleden en komt ze weer met personen in aanraking die ze liever niet meer tegen wil komen. Maar wie zijn de precieze personen wat zijn de onderlinge relaties en wie is uiteindelijk te vertrouwen?
Emelie Schepp heeft een sterke thriller neergezet. Jana is de hoofdpersoon, maar alle personen worden uitgewerkt en je bouwt met alle personages omtrent het onderzoek een band op. Niet alleen op werk gebied maar krijgt ook een kijkje in hun privé leven.
Het is een boek wat enorm snel leest door de korte hoofdstukken en de vlotte schrijfstijl. Door de vele perspectief wisselingen. Hierdoor wil je verder lezen om weer bij het andere perspectief terug te komen waar het net weer zo spannend was.
Het is een boek dat vanaf de eerste pagina tot de laatste je aandacht heeft. Wel mis ik een aantal verbindingen met het boek Memento. Een samenvatting aan het begin van het boek zou prettig zijn zodat een aantal dingen verklaard zouden zijn.
Spanning: 4
plot: 4
schrijfstijl: 5
leesplezier: 5
originaliteit: 3
psychologie: 4 | 1pos
|
Ik keek al maanden uit naar deze bundel en gisteravond mocht ik hem dan eindelijk in mijn handen houden. Aangezien ik vandaag 6 uur treinreizen voor de boeg had, was het een ideaal moment om het boek van voor naar achter in één ruk uit te lezen!
Zoals altijd is het lastig om een verhalenbundel als geheel te beoordelen. Er zitten altijd verhalen tussen waar je wat minder mee kan en er zitten altijd verhalen tussen die nog behoorlijk lang door je hoofd blijven spoken. Ik geef de bundel daarom vier sterren als geheel en ik wil in deze review graag de drie verhalen noemen die wat mij betreft vijf sterren hadden verdiend:
1. Dag, dromer - Sophie Drenth
Dit verhaal greep me vast en liet me niet los. Op een prachtige manier wordt er een hele mythologie en wereld gebouwd, zonder dat er ook maar ergens een infodrop zit. Het is een verhaal met rauwe emotie, met pure angst en met een einde dat tegelijkertijd prachtig en hartverscheurend is. Dit is het verhaal uit de bundel dat me het beste en meeste is bijgebleven.
2. Sanssouci - Isabel Petets
Dit verhaal had al een streepje voor op het moment dat ik ontdekte dat het zich afspeelde in Berlijn, de stad waar ook ik mijn hart aan verloren heb. Maar het prachtige verhaal, de levendige, invoelbare karakters en de hele rauwe, eerlijke emoties zijn wat het verhaal ECHT bij mij op de voorgrond heeft gezet. In weinig worden, wordt zoveel overgebracht!
3. Phantom of the Opera - Tamara Haagmans
Dit verhaal speelde voor de volle honderd procent in op alles waar ik maar sentimenteel van kan worden. Het had een hoofdpersoon met een handicap, een tragisch gezin, een hartverscheurende liefdesaffaire en een einde dat mijn hart brak. Het had ook wat "geheime tuin" elementen, vooral die elementen die ik daaruit zo kan waarderen, maar welke dat zijn, dat mag je zelf ontdekken!
Ik lees normaal gesproken niet zo veel verhalenbundels, maar Dutch Venture Publishing heeft het voor mij wel de moeite waard gemaakt. Ik ga eens kijken welke bundels ik nog gemist heb. En ik ga eens op onderzoek uit naar de boeken van Sophia Drenth. Eens zien of die net zoveel indruk op me maken als dit verhaal! | 1pos
|
Voor Hebban buzz heb ik dit boek mogen lezen .
Lot van Dijk is een jonge profiler die eerst bij de politie in Amsterdam werkte, maar nu overgeplaatst is naar het korps in Twente. Deze verandering maakt haar niet blij, want in deze uithoek is er weinig te beleven.
Na een heftige storm wordt per toeval het lichaam van een tienermeisje ontdekt. Lot en haar collega Jaap zijn als eerste ter plaatse.. Lot bestudeert de bijzondere situatie waarin het lichaam zich bevindt en beseft al snel dat ze hier met een heel ziek persoon te maken hebben. Iemand die het waarschijnlijk niet bij één moord zal laten en iemand die waarschijnlijk ook al eerder gemoord heeft. En het was ook duidelijk niet de bedoeling dat dit lichaam gevonden zou worden.
Zomermeisjes,is een boek wat ik in drie dagen heb uitgelezen. De schrijfstijl is kort en bondig en de hoofdstukken in het boek zijn ook kort. Dat maakt dat het boek erg fijn leest,omdat er geen afdwalingen zijn.
Ik vind het wel jammer dat het nooit echt spannend wordt en weinig verrassingen heeft.
Al met al toch een boek om te lezen,want het is wel de moeite waard | 1pos
|
Dit boekje is zowat het enige verhaal voor volwassenen van Pieter Aspe waarin Van In en co niet meespelen.
Eva, een vrouw van een succesvol ondernemer reserveert voor hun 25-jarige huwelijksverjaardag een weekje vakantie in een afgelegen Ardeense chalet. Om er zeker van te zijn dat manlief Victor niet door professionele beslommeringen afgeleid zal worden, zorgt ze ervoor dat ze onbereikbaar zijn voor de buitenwereld. Ook laat ze, door een collega van Victor, enkele acteurs inhuren om enkele acties te doen tijdens hun verblijf, in een poging de passie uit de beginperiode van hun relatie nog eens terug te vinden.
Als deze acteurs blijken criminelen te zijn, moeten Eva, en vooral Victor alle registers opentrekken om hun vakantie te overleven.
De sterkste kant van dit kortverhaal is dat het beschrevene zich beperkt tot de hoofdzaken. Het is dan ook een boekje waar de spanning primeert.
De vlotte stijl van Aspe zorgt er voor dat je door het verhaal vliegt en niet anders kan dan meeleven met de hoofdpersonages.
Het geheel doet me denken aan een aflevering uit de "Vlaamse Filmkes", een in Vlaanderen populaire reeks van kortverhalen voor middelbare scholieren, maar dan nu eens voor volwassenen.
Al bij al een leuk tussendoortje. | 1pos
|
super mooi en wacht met smart op volgende. altijd jammer dat ze uit zijn maar toch ooj altijd graag snel afloop weten. bloos | 1pos
|
De cover van het boek vond ik direct erg mooi, maar ik kon zowel de titel als de afbeelding niet direct thuisbrengen. Niet erg, wekt de nieuwsgierigheid, maar ik hoop altijd wel dat het te plaatsen is in het verhaal.
Het boek vertelt over Erik en zijn vrienden. Naar aanleiding van een geschiedenisles wordt hun interesse gewekt in de bunkers die vlakbij hun woonplaats liggen.
Ze gaan op onderzoek uit en vinden een kleine bunker. In de eerste instantie niet helemaal wat ze gehoopt hadden; géén onontdekte schatten, maar een ruimte waarin duidelijk vaker mensen geweest zijn en een feestje hebben gebouwd. Als ze enigszins teleurgesteld weer willen vertrekken, valt Eriks oog op een kistje. Daarin vindt hij een wat vreemde ring, en blij dat hij tóch nog iets heeft gevonden, steekt hij deze in zijn zak.
De ring heeft een vreemde aantrekkingskracht op Frodo ..eeuh… Erik en hij besluit bij het bunkermuseum te gaan kijken of hij kan achterhalen wat voor ring het precies is.
Daar is één van de medewerkers bijzonder geïnteresseerd in de ring en Erik heeft het gevoel dat de man ('de Stoker') niet veel goeds in de zin heeft. Zijn geschiedenisleraar (Jonas Van de Berg), ook in het museum werkzaam, drukt hem op het hart vooral níet zelf in bunkers te gaan rondneuzen.
Maar Erik en consorten zijn een jaar of 16 en lappen dit aan hun laars.
Aan de hand van een kaart die ze in het museum hebben gezien, komen ze tot de conclusie dat er ergens nog een 'maagdelijke' bunker moet zijn, en niet veel later hebben ze deze ontdekt.
Eenmaal binnen maken ze dingen mee, die hun verwondering te boven gaat. Er leven mensen in de bunker! En dat niet alleen, zij hangen een oud Wodan-geloof aan en experimenteren er lustig op los; het doel van deze experimenten zal ik hier niet onthullen, evenals de afloop.
Maar spannend is het zeker!
In ieder geval zó spannend, dat ik besloot dat mijn zoon nog even mag wachten met het lezen van dit boek. Als hij leest verdwijnt hij, net als zijn moeder, in de wereld van het boek en ziet het dan allemaal gebeuren... mwah, ietwat heftig op sommige punten.
Vanaf een jaar of 13, 14 denk ik dat het boek prima te lezen is.
3 verschillende periodes in de geschiedenis (oude Germanen, WOII en het heden) worden op een originele wijze samengebracht.
Dat discriminatie en vervolging van alle tijden is wordt duidelijk gemaakt, zonder dat er een belerend toontje in het boek zit.
De groep vrienden komt 'echt' over, niet alleen zoals deze leeftijdsgroep door volwassenen vaak gezien en beschreven wordt, om er dan een 'hip sausje' overheen te gooien om diezelfde leeftijdsgroep aan te spreken met hun boek; jammerlijk vaak vind ik dit het tegenovergestelde bereiken, omdat het niet 'echt voelt'. Lastig om een gevoel uit te leggen, houd het er maar gewoon op dat ik het in dit geval wél ok vind.
Dan een klein puntje van kritiek; de vrienden doen uit zelfbescherming een aantal dingen die je normaal gesproken nooit zou doen (hoop ik). En daar gaan ze m.i. nogal laconiek mee om. Héél kort wordt er iets van een rotgevoel aangestipt, maar niet veel later gaan ze over tot de orde van de dag.
Ik snap bést dat de auteurs geen psychologische beoordelingen op de groep willen loslaten, dat er vaart in het verhaal moet blijven, maar toch.
Al met al; het boek was snél uit, het verhaal boeide, ik geef het dan ook een score van.... 4 duimpjes
http://www.watiknouvind.com/2018/04/wat-ik-nou-vind-van-dertiendagh-van.html | 1pos
|
Wat een ongelooflijk goed geschreven boek. Wanneer Erasmus in 1509 bij zijn vriend More logeert krijgt hij last van een oude kwaal, nierstenen. Hij voelt zich niet goed genoeg om serieus te werken,en schrijft de Lof der Zotheid. Hoewel Erasmus in eerste instantie blijft benadrukken dat het een in elkaar geflanst niemandalletje is heeft hij toch nog zeven herdrukken verzorgd waarvoor hij telkens de tekst bijwerkte en uitbreidde. Een boek zo lang geleden geschreven en eigenlijk zo actueel, zo grappig, cynisch. De lof der Zotheid, de Dwaasheid presenteert zichzelf en vertelt dat alle goeds op aarde aan Dwaasheid te danken is. Geleerden, zakenlui, filosofen, maar vooral geestelijken worden behoorlijk op de hak genomen. Zo treffend dat je niet anders kunt dan glimlachend het hele boek tot je nemen. Zoveel herkenning en naar mijn idee waarheden. Ik vond het ook heel bijzonder zoveel spreekwoorden tegen te komen die blijkbaar toen al bestonden. Een boek dat in mijn toptien komt. | 1pos
|
De Wieg is de gids van een reis door het links-communistischer milieu in vooral Amsterdam gedurende de tweede helft van de 20-ste eeuw. Aan de hand van van de verhalen en ervaringen van de ouders en de kinderen wordt een fraai beeld geschetst van de naoorlogse opkomst van de cpn. en de latere teloorgang van de communistische idealen, uiteindelijk resulterend in het roemloos einde van de cpn. Deze originele geschiedschrijving van linkse idealen in Nederland, fraai vormgegeven en geïllustreerd met tientallen geboortekaartjes van de wiegelingen is een lust om te lezen en om in te bladeren. Ik ben het dan ook geheel met paul arnoldussen in 'Ons Amsterdam' eens:: een evenwichtig inkijkje in de levenswandel van 'gewone' partijleden. (..) Steinmetz heeft het met warme belangstelling maar ook met voldoende distantie opgeschreven". | 1pos
|
We hebben er even op moeten wachten, de nieuwe van Tess Gerritsen. De zondares verscheen echter vorig jaar al bij de boekenclub. Een paar maanden geleden kregen ook de niet leden de kans om de nieuwe Gerritsen te verslinden. Verslinden, want deze zevende thriller van haar hand is een bijzonder goed boek met een opmerkelijk sterk plot.
In De zondares zien we Jane Rizzoli weer terug als de eigenzinnige detective uit Boston. Ze zit met de brute moordaanslag op twee nonnen in een bijna hermetisch afgesloten klooster. Patholoog-anatoom Maura Isles de Koningin van de Doden onderzoekt het lichaam van een van de slachtoffers, een twintigjarige non, en ontdekt dat deze onlangs bevallen is van een baby. De tweede non ligt buiten bewustzijn in het ziekenhuis. Niet veel later wordt Isles opgeroepen om een volledig verminkt lichaam te onderzoeken, gevonden in een achterbuurt van Boston. Ze staat voor een raadsel. Het lijk is ontdaan van zowel handen en voeten en het gezicht is als een masker van het hoofd gestroopt. Tot overmaat van ramp staat ook haar ex - de oprichter van een medische liefdadigheidsinstelling - na drie jaar weer voor haar deur. Toeval of heeft zijn plotselinge bezoek een andere reden? Detective Rizzoli weet zich zowel met de zaak van de vermoorde nonnen als haar eigen hormonen geen raad. Zeker wanneer blijkt dat de FBI, in de vorm van haar scharrel Gabriel Dean, ook bijzonder veel interesse heeft voor de zaak en zich weer meldt in Boston.
Het moet gezegd. In De leerling mijn kennismaking met Tess Gerritsen had ik bij tijd en wijlen moeite met het karakter van detective Rizzoli en vond ik de auteur wat slordig omgaan met de vele lijntjes die niet bevredigend werden afgesloten. In De zondares is het hele andere koek. Gerritsen wist mij niet alleen warm te krijgen voor de nukkige Rizzoli,?ze smeedde zeer knap de verschillende verhaallijnen naadloos aaneen. Nagelbijtende spanning, huiveringwekkende details, humor, een vleugje romantiek en een bijzonder goed uitgewerkt plot zijn de ingrediënten van deze pageturner van Gerritsen. Vier verdiende sterren en een echte Must Read tip voor de vele fans van Mo Hayder en Karin Slaughter. | 1pos
|
Ik heb onlangs genoten van Voor de Val van Noah Hawley. Maar toen het eenmaal uit was, bleef ik achter met teleurstelling. Het einde vond ik namelijk tegenvallen, het paste niet bij het sterke verhaal.
Scott Burrows
Hoofdpersoon in deze literaire thriller is de kunstenaar Scott Burrows. Hij is 47 jaar oud en het ziet ernaar uit dat hij eindelijk een kans op succes krijgt. Hij is uitgenodigd bij een grote kunstgalerie in New York omdat zij interesse in zijn laatste werk hebben.
Op de markt van het kleine eiland Martha’s Vineyard spreekt Scott zijn kennis, de schatrijke Margaret Bateman. Zij vraagt aan Scott of hij die avond met haar gezin en twee vrienden in hun privévliegtuig mee naar New York vliegt. Dat is een stuk makkelijker dan de boot en de bus.
Dan stort het vliegtuig neer…
Nadat het vliegtuig amper twintig minuten heeft gevlogen, stort het in zee. Het vliegtuig gaat in vlammen op en er zijn maar twee overlevenden: Scott en JJ, Margaret’s vierjarige zoontje. Scott neemt het jongetje op zijn rug en weet als ervaren zwemmer de kust te bereiken.
Tijdens het onderzoek naar het ongeluk blijkt al vrij snel dat er technisch niets mis was met het vliegtuig. Maar er bleken wel kogelgaten in de deur van de cockpit te zitten. Wat of wie zorgde ervoor dat het vliegtuig crashte?
Een kijkje in het leven van de overledenen
In een ontzettend boeiend verhaal beschrijft Noah Hawley het leven van de overleden mensen voor de ramp. Had het drama te maken met Ben Kipling, de Wall Street-magnaat die door de FBI op de hielen werd gezeten door zijn banden met onder andere Noord-Korea? Of was het een aanslag op de steenrijke mediaman David Bateman?
Het had ook de beveiligingsman van de familie Bateman, de Israëlische Gil Baruch, kunnen zijn die voor de crash had gezorgd. Hij was immers de enige die een pistool droeg. Of was het toch een van de piloten van het vliegtuig die in de fout was gegaan?
Lees Voor de Val niet in bed!
Noah Hawley is een uitstekend schrijver die de lezer volledig in zijn verhaal weet te zuigen. Als je aan dit boek begint, zou ik het dan ook vooral niet in bed gaan lezen. Je wordt namelijk al snel zo benieuwd naar de oorzaak van de ramp, dat je maar blijft doorlezen.
Al met al is Voor de Val dus een geweldig boek. Het is aangrijpend en meeslepend. Maar zoals ik eerder al zei, vond ik het einde een behoorlijke tegenvaller. Er is een zorgvuldige opbouw, maar de conclusie is een enigszins afgeraffelde afknapper.
Dat wil overigens niet zeggen dat ik dit boek niet aanraad. Blok een paar avonden in je agenda en ga er eens goed voor zitten, want het leest heerlijk weg. Verwacht alleen niet te veel van de ontknoping.
Deze recensie is eerder verschenen op http://gelezen.online/ | 1pos
|
Door de geweldige schrijfstijl van B.A. Paris pakte dit boek mij weer vanaf de eerste bladzijde. Een jong stel, Finn en Layla rijdt door Frankrijk en stopt onderweg bij een parkeerplaats. Finn stapt uit om naar het toilet te gaan en als hij terugkomt, is Layla spoorloos verdwenen. De politie verdenkt Finn, maar Finn vertelt de waarheid, echter niet de hele waarheid....
Twaalf jaar later, als Finn gelukkig is en verloofd, gebeurt er iets, waardoor Finn begint te twijfelen of Layla nog in leven is. Dit is het begin van een psychologisch spelletje, waarbij de onderhuidse spanning langzaam opgevoerd wordt. Er volgt uiteindelijk een (voor mij in ieder geval) onverwachte plotwending en een onverwacht einde, waardoor dit boek voor mij zeker 5 sterren waard is, een absolute aanrader dus! | 1pos
|
Ik snap de mensen hier niet echt die het een ongeloofwaardig verhaal vinden. Waar is hun fantasie? Oké, het is allemaal heftig en als normale burger zal je dergelijke ervaringen (hopelijk) niet meemaken, maar dit boek is erg goed geschreven. Het is vooral afgerond. Alle losse eindjes komen samen en de twists zijn alom aanwezig. Het is lang geleden dat ik zo'n fijn boek heb gelezen en ik lees echt erg veel. Harlan Coben komt met stip binnen in mijn lijst met favoriete auteurs en ik hoop dat hij nog lang mag blijven schrijven. Dit boek is 5 sterren zeker waard. | 1pos
|
Back tot he 80s, met de opkomst van de spel/home computers was dat een mooie tijd als je die hebt meegemaakt. Met het boek “De wonderjaren van Billy Marvin” is het gelukt om een reis in de tijd te maken.
Billy en zijn vrienden Alf en Clark hebben niet veel wensen. Billy’s moeder werkt veel, dus hij is vaak alleen thuis. Het huren van een video, het rondhangen met zijn vrienden en een spelletje op zijn computer zijn de activiteiten waar ze druk mee zijn. Dan hebben ze een plan: Het kopen van een Playboy met daarin de assistente van het Rad van Fortuin. Als ze die kunnen kopiëren worden ze rijk.
Billy maakt kennis met Mary, de dochter van de winkel. Ze blijken een gezamenlijke liefde te hebben voor de computer en het programmeren van spellen. Een besluit om mee te doen aan een programmeerwedstrijd is dan ook snel genomen. Ondertussen gaat de jacht op de Playboy onverminderd door, maar dan loopt het allemaal anders dan ze hadden verwacht
Het is geschreven in een vlotte stijl, het leest makkelijk. De verwijzingen naar de specifieke dingen uit de jaren 80 is een bron van herkenning en geeft de sfeer van die tijd goed weer. De vriendschap tussen de jongens is goed uitgewerkt, evenals de ontluikende eerste liefde zoals het voor een 14 jarige kan zijn.
Het onvoorspelbare van het verhaal blijkt halverwege, waardoor maar weer eens blijkt dat niet alles is wat het lijkt. Het verhaal heeft humor, en toch ook een maatschappelijk thema dat realistisch is weergegeven, maar niet te zwaar is. Alles in de juiste balans.
Erg origineel zijn de stukjes programmeertaal aan het begin van elk hoofdstuk. Aan het einde van het boek wordt duidelijk wat daar de bedoeling van is. Een boek met een bijzondere bonus. | 1pos
|
Hou van mij! is het 1ste boek van Anja Feliers rond psychologe Kathleen Verlinden. Voor mij was het ook de kennismaking met deze Vlaamse auteur.
Heel spannend verhaal, leest heel vlot, gewoon een pageturner van de bovenste plank.
De vervolgdelen staan zonder twijfel op mijn verlanglijstje! | 1pos
|
Een hartverscheurend verhaal over het leven van Aeham Ahmad.
Een boek dat je niet vergeet, het blijft dagen op je netvlies………
Aeham groeit op in een traditioneel gezin in een wijk in Damascus. Zijn familie heeft Palestijnse achtergronden.
Zijn vader is een blinde instrumentenmaker, zijn moeder onderwijzeres. We lezen over de manier van leven van het gezin en hun familie, maar ook hoe men, bijna wanhopig af en toe, probeert zich omhoog te werken voor een betere toekomst.
De vader stimuleert Aeham piano te gaan spelen om als pianist een bestaan op te bouwen. Ze openen een muziekwinkel, waar ook lessen worden gegeven.
Aeham gaat studeren aan de universiteit in Homs om opgeleid te worden tot muziekdocent.
Ondertussen ontmoet hij ook de liefde van zijn leven en trouwt met haar.
Maar dan wordt de wijk omsingelt door rebellen van de FSA en wordt ingenomen door hen. De levens van de hele familie en alle inwoners van de wijk veranderen dramatisch. Het is het begin van een tijd van ellende, verschrikkingen, wanhoop, verdriet en ontberingen. De muziek blijft voor Aeham een manier om even een heel klein beetje te genieten. Om ook andere mensen een hart onder de riem te steken zet hij de piano op een kar en trekt de wijk in, waar hij gewoon op straat speelt.
Als IS heerser wordt over de wijk besluit het gezin te vluchten; een menselijk drama volgt. Uiteindelijk bereikt Aeham Duitsland, alleen. | 1pos
|
Denemarken 1985. Hier begint het verhaal van Nete, een gelukkig getrouwde vrouw met een verschrikkelijk verleden.
Denemarken 2010. Rose de eigenzinnige assistent van Carl Morck duikt naar aanleiding van een gewelddadige overval op een bordeelhoudster op de zaak van een jaren geleden verdwenen prostituee.
Carl en Assad worden min of meer gedwongen om de zaak te onderzoeken. Tijdens hun onderzoek stuiten ze op verdachte aanwijzingen over een eiland waar de Deense overheid vroeger vrouwen van lichtzinnige vrouwen naartoe stuurde. Carl en zijn team ontdekken dat er geheime praktijken jarenlang hun gang hebben kunnen gaan en die waarschijnlijk vandaag de dag nog steeds bezig zijn.
Dossier 64 is het vierde deel van de serie over de afdeling Q. Hoewel ik De vrouw in de kooi en Noodkreet in de fles (respectievelijk deel 1 en deel 3) nog steeds de beste vind van de reeks, is Dossier 64 ook zeker een aanrader. Een boek vol spanning, waarin het verhaal van Nete de rode draad is. Ze vertelt haar levensverhaal en neemt je mee naar een wereld waar vrouwen uit arme gezinnen niks over hun eigen leven te zeggen hebben.
Naast de spanning is er ook weer de nodige humor in dit boek. De conversaties tussen en Carl en Assad vind ik soms hilarisch. Assads handelingen en opmerkingen maken het verhaal net een beetje luchtiger. Na vier delen zijn de personages ook vertrouwde geworden. In elk deel diept Adler-Olsen hun karakters en verleden verder uit. Met Carl de altijd nukkige rechercheur, de eigenzinnige Rose waar je soms geen hoogte van krijgt en natuurlijk Assad met zijn mysterieuze verleden.
Het boek mistte misschien soms wat vaart, maar het bizarre einde maakte dat weer helemaal goed.
Wederom een top boek van Jussi Adler-Olsen, met spanning, humor en een kritische maatschappelijke noot. | 1pos
|
Een berichtje in de krant kan al genoeg zijn om direct boordevol inspiratie te zitten voor een thriller. Het overkwam Anita Terpstra toen ze een keer een artikel las over een Nederlandse jongen die op een dag in Berlijn naar het politiebureau ging. Hij zou ontvoerd zijn door zijn vader en jarenlang in het bos hebben gewoond, totdat hij de kans zag een weg te vinden naar de bewoonde wereld. Later bleek dat de jongen het hele verhaal verzonnen had, maar voor Terpstra riep het één vraag op: wat als jouw kind ontvoerd wordt en jaren later weer verschijnt? Die vraag staat centraal in haar vierde thriller Anders.
Een kinderkamp gaat gruwelijk mis als Maarten en Sander verdwalen tijdens een dropping in het bos. Maarten wordt dood en met zijn broek op zijn enkels gevonden door de vader van Sander. Maar waar is Sander zelf? Het gezin van moeder Alma, vader Linc en zus Iris wordt ernstig ontregeld als de jaren voorbijgaan zonder dat er ook maar enig teken van Sander komt. En dan, 6 jaar later, wordt hij gevonden. De jongen was ontvoerd door een man in het bos en wist na diens dood te vluchten.
Alma is uitzinnig van vreugde als ze het nieuws ontvangt over de terugkeer van haar lang verloren zoon. Dat geluk verandert echter al snel in vertwijfeling: ze herkent Sander niet meer. Hij wil niet praten en sluit zich dagenlang op in zijn slaapkamer. Wat is er precies gebeurd in de jaren van zijn verdwijning? En wat weten Iris, haar ex Christiaan en Linc dat zij niet weet? De twijfel slaat toe, vooral als er ook nog mysterieuze briefjes opduiken…
Hoe zou jij reageren als je in de schoenen van de ouders of zus van Sander stond? Die vraag wordt al snel aan de orde gebracht als alle gezinsleden anders reageren. Anders houdt je een spiegel voor, want je kunt je met alle hoofdpersonages identificeren, terwijl zij allemaal hun positieve en negatieve kanten hebben. En wat is dan de beste manier om met een dergelijke achtbaan van emoties om te gaan? Vreugde, twijfel en verdriet volgen elkaar steeds in een rap tempo op.
Terpstra heeft het verhaal erg goed opgebouwd. Je weet direct dat Sander weer gevonden wordt; zijn verdwijning op zich is niet het hoofdpunt van de thriller. Eerder gaat het over wat er is gebeurd toen hij verdween en welke geheimen er nog altijd niet aan de oppervlakte zijn gekomen. De nieuwsgierigheid over dit mysterie blijft je tot het einde van het boek vasthouden. Tersptra laat slechts druppelsgewijs hints vallen en laat de lezer verder gissen. Dat zorgt ervoor dat je steeds weer een hoofdstuk extra leest.
Interessante thriller naar aanleiding van een waargebeurd verhaal. Je hebt het boek in een mum van tijd uit! | 1pos
|
Een echt goed afgelijnd verhaallijn heeft dit boek niet en dat maakt het alleen al apart. We worden heen en weer geslingerd tussen heden en verleden, en eigenlijk gaat het echt nergens over. Maar dat past precies bij het karakter van de verteller in dit boek. De personages zijn dan ook heel passend van een gelijkaardige bijzondere slag, maar ze zijn wel heel geloofwaardig. En dan heb ik het vooral over het hoofdpersonage in dit boek, Robert Mehlman.
Gaandeweg het verhaal kan ik niet anders dan op het personage Robert Mehlman het woord autist plakken. Enige vorm van empathie is niet in hem te bespeuren en zijn concentratieboog is dermate kort, dat het hem beperkt in zijn leven en dat totaal geen richting kent. Alles bij elkaar levert dat ontzettend veel grappige leesmomenten op, zij het wel met een serieuze onderlaag. Want al lezende – en lachende – komt er ook een gevoel van medelijden boven. Zowel voor Robert Mehlman, als zijn vrouw, de Sprookjes Prinses. Ook de andere personages, Evelyn en Rebecca, lijken uit hetzelfde hout als Robert Mehlman te zijn gesneden. Terwijl ik voor de vrouw van Robert Mehlman, de Sprookjes Prinses, niets anders dan respect heb. Zij weet het toch maar, ondanks alle problemen, heel lang met hem uit te houden. Dat lijkt mij toch wel ware liefde.
Arnon Grunberg kan in dit boek de humor in zo’n aparte vorm gieten dat elke zin een verrassing lijkt te zijn. Begint een zin heel normaal, dan eindigt hij wel heel absurd.
Fantoompijn, dat is het ervaren van pijn aan een lichaamsdeel wat er niet meer is. Een goed gekozen titel, want het verhaal is doorspekt met emotionele pijn door het gemis van iemand. Robert Mehlman voelt gemis, maar kan het niet goed duiden. En de Sprookjes Prinses, Evelyn en Rebecca moeten ongetwijfeld met het gevoel van gemis omgaan omdat Robert Mehlman uit hun leven verdwijnt. En dat is pijn hebben aan iets wat er niet meer is, fantoompijn dus. | 1pos
|
Lemmer wordt ingeroepen voor een neushoorntransport waar hij al vrij snel in de problemen geraakt en dit is nog maar het begin van alles wat er nog te gebeuren staat. Milla Strachan neemt de beslissing om uit haar huwelijk te stappen en solliciteert op een baan en komt aan het werk bij de geheime dienst . Dit beseft ze later pas. Dan speelt er nog een vermissingszaak en hier houdt Matt Joubert zich mee bezig. Er zijn verschillende verhaallijnen en je vraagt je af wat hebben al die verhaallijnen met elkaar gemeen .... Na mate je vordert in het verhaal gaan langzaam de puzzelstukjes in elkaar passen en vormen het één geheel.
Veel verschillende karakters en verhaallijnen en ze zijn allemaal goed uitgewerkt en vormen aan het einde één prachtig geheel. Je moet er wel goed de aandacht erbij houden om niet het spoor bijster te geraken. Vanaf het begin wordt je het verhaal ingetrokken en dit bleef voor mij tot het einde boeien. Deon Meyer weet het Afrikaanse landschap mooi te beschrijven en ondanks de spanning die super goed wordt opgebouwd straalt er op een bepaalde manier ook rust vanuit. Meyer weet je menig maal te verassen met een wending in het verhaal zodat je je afvraagt waar gaat dit nu naar toe of wat heeft dit te maken met het verhaal. | 1pos
|
Ellen debuteerde met de thriller 'Bitterzoet' en een jaar later verscheen haar YA- thriller 'Crush'. Ellen werkt als eindredacteur en is tevens auteur en recensent. Ze woont in Vlissingen en heeft haar eigen tekstbureau.
Normaal gesproken is Karen haar man altijd op tijd thuis, maar deze keer niet. Ze probeert hem te bellen, maar krijgt geen contact met Joost. Na een aantal dagen is daar het besef: Joost is vermist. Zijn auto wordt gevonden maar van Joost geen enkel spoor. Dan blijkt dat er 50.000 euro van de zakelijke rekening is verdwenen. Joost is rijschoolhouder en het duurt niet lang voordat er mensen op de stoep staan die hun vooruitbetaalde lesgeld terug willen hebben. Maar Karen heeft het geld niet. Voor Karen ontvouwt zich een nachtmerrie en het enige dat ze wil is dat Joost wordt gevonden. Als ze zelf op onderzoek uitgaat, omdat ze vindt dat de politie te weinig doet, komen er vreemde dingen aan het licht…
'Vermist' bestaat uit twee verhaallijnen, beiden verteld vanuit de eerste persoon. De eerste verhaallijn is aan Karen gebonden. In de tweede verhaallijn maken we kennis met Sanne, een jonge vrouw die alles een beetje zat is. Gelukkig biedt haar nieuwe vriend een uitweg, ze gaan verhuizen naar Sint Maarten.
Dat de vermissing van je man een grote impact kan hebben, laat Ellen op heldere wijze in 'Vermist' zien. Niet alleen het gemis en de onzekerheid is aan de orde, maar ook wat de gevolgen van zo’n vermissing kan hebben. Bijvoorbeeld op financieel gebied. Dit wordt allemaal uitgebreid beschreven door Ellen en ze weet hierbij de gevoelens van Karen goed tastbaar neer te zetten. Je voelt de onmacht van Karen en als vanzelf leef je met haar mee. Ook voel je dat er meer aan de hand is en hierdoor blijf je nieuwsgierig en de spanning die dit met zich meebrengt zorgt ervoor dat je blijft doorlezen. Zo snel mogelijk wil je als lezer weten hoe het allemaal in elkaar steekt.
‘Ik zit als versteend en voel de onmacht. Mijn ogen gaan naar de oude leren sloffen die Joost in huis altijd draagt en die onder zijn lege stoel staan. Niemand snapt wat een vermissing betekent. De doodsangst, paniek, het rusteloze zoeken naar een oplossing.’
De twee verhaallijnen komen al snel in verband te staan en ondanks dat hierdoor al veel duidelijkheid geschept wordt en er enige voorspelbaarheid in komt, blijft er toch die vraag hoe het allemaal gaat aflopen. Dit samen met de prettige schrijfstijl van de auteur en de aanwezigheid van een lichte spanningsboog zorgt ervoor dat de interesse behouden blijft.
Bij de ontknoping van 'Vermist' blijkt dat een mens, gedreven door angst, tot veel in staat kan zijn. Iets wat je totaal bij een bepaald karakter niet zou verwachten. Deed mij denken aan het spreekwoord ‘stille wateren hebben diepe gronden’.
Ellen heeft met 'Vermist' een actueel thema meer openheid gegeven en laat hiermee zien wat voor gevolgen een vermissing kan hebben en wat het teweeg kan brengen. Door er een lichte spanning aan toe te voegen heeft Ellen een mooie, interessante thriller neergezet. | 1pos
|
Na de nieuwste Claire Mackintosh die mij minder beviel was deze een schot in de roos. Even door die eerste 150 bladzijdes heen en dan wordt je meegezogen in een ijzersterk verhaal met typische Bauer-personages in een Ragdoll-achtig scenario waar in ( in tegenstekling tot in dat boek) ik wel mee kun. Wat mij betreft ook superieur aan dat over-hypte boek | 1pos
|
Nina Satijn, fotografe en dochter van de minister van Veiligheid en Justitie, vindt haar vermoordde oma Emma, in haar huis in Wassenaar.
Ze is van plan om uit te zoeken, wie er achter deze gruwelijke moord zit en komt daardoor zelf oog in oog te staan met de niets ontziende moordenaar.
Het thrillerdebuut van Joyce Spijker is een geweldig boek, dat leest als een trein, met een erg goede plot en een spannende finale.
De personages zijn goed uitgewerkt, en stuk voor stuk even interessant.
Duidelijk is de, lichte, verwijzing naar de moord op oud-politica Els Borst, als de buurvrouw van oma Emma vermoord wordt gevonden, in de garage van haar villa.
Bijna alle personages in het boek, zijn bij mij verdacht geweest, daarom was ik des te verbaasder over de echte dader….
In de familie krijgt van mij 5 sterren, het is een absoute aanrader.
Joyce Spijker heeft er een fan bij. | 1pos
|
Een klein boekje, een klein verhaal, maar een grote indruk...
Meneer Linh komt met een boot vol vluchtelingen uit een land in het verre Oosten.
Hij heeft niet veel bij zich, alleen een koffertje met een foto en een zakje aarde, en zijn meisje, Sang diû.
Meneer Linh is alles kwijtgeraakt; zijn dorp is verwoest, en ook zijn zoon en zijn vrouw, de ouders van zijn kleindochter Sang diû, zijn omgekomen.
Het doet hem verschrikkelijk veel pijn dat hij zijn thuis heeft moeten achterlaten.
Het nieuwe land waarin hij terecht is gekomen, voelt anders, ruikt anders, ís anders.
Daarbij is er de enorme taalbarriere die het er ook niet makkelijker op maakt.
Op een dag zit meneer Linh op een bankje samen met zijn meisje, als hij gezelschap krijgt van meneer Bark. Ze spreken elkaars taal niet, maar meneer Bark begint te praten.
En dat is het begin van een bijzondere vriendschap.
Philippe Claudel heeft een fantastisch mooi verhaal geschreven, over vriendschap en eenzaamheid.
De beschrijvingen zijn als kleine cadeautjes, als meneer Linh weer even in zijn dorp is en je leest hoe het er uit ziet, waan je jezelf even in die prachtige omgeving.
Ondanks dat het maar een dun boekje is, heeft de auteur zowel meneer Linh als meneer Bark diepte, een achtergrond kunnen geven.
Het feit dat er door de taalbarriere geen echte dialogen plaatsvinden, houdt de werkelijk prachtige gesprekken tussen de heren Linh en Bark niet tegen.
Het einde bracht een verwachte werkelijkheid, oneindig verdrietig maar zó teder omschreven...
Een absoluut waanzinnig mooi geschreven werkje dus, 'Het kleine meisje van meneer Linh'.
Zodra het boekje uit was, heb ik het opnieuw opengeslagen en ben ik het opnieuw gaan lezen.
2 x dus 5 duimpjes, zonder enige twijfel! | 1pos
|
Het kind met de Japanse ogen geschreven door Reggie Baay. Pak het boek, lees de achterzijde, draai het om, kijk het kind aan, deze kijkt, gelijkt mij, onbevangen, stil en 'uitnodigend', heb de de titel van het boek in je hoofd. Kijk naar de ogen. Houd het boek vast, laat de gelezen woorden neerdalen en stap in het verhaal, neergelegd door een zoon van, broer van –.
Vanaf de eerste zin, word ik meegenomen, intiem de wereld in van mensen, die gevormd zijn in en door intens pijnlijke gebeurtenissen in het verleden, welk nu ook nog elke dag in de wereld plaatsvinden. De toon van het boek is onbevangen, mild. Doch je voelt gelijk ook een de pijn en het verdriet, welke de mensen met zich meedragen. Deze voelt de 'zoekende' schrijver ook.
Ik werd gelijk geraakt: vanwaar? De tijdsfase welk wordt beschreven, 'ken' ik niet. Doch ik ben als kind van ouders, die in de WOII geboren zijn, opgegroeid in Arnhem onder de verwerkende 'sfeer' van de WOII. Mijn opa kende het woord Duitsers niet, alleen het 'foute' woord voor hen. 'Ervoer' de gevoelens van een oorlog.
Engelse parachutisten kwamen vanaf een onbepaalde tijd, ieder jaar enkele dagen in september, bij 'ons' logeren. Ik mocht de waarde van een monument ervaren, hoorde geen verhalen over de oorlog.
Op de middelbare school had ik een Molukse schoolvriend. Zág toen de machteloosheid van er wel/niet mogen zijn, niet gezien worden, niet vrijwillig vertoeven in dit land. Hij genoot geen agressie, wel veel vragen.
Thuis, mijn vader werkte voor een Nederlands staatsbedrijf, kwam een dreiging ook ons huis binnen. Wekelijks, één avond patrouilleren.
Vele verhalen 'gehoord'
en ook weer niet. Er werd
veel gezwegen.
Ik snapte het niet!
Nu in deze tijd, worden vragen gesteld: ‘over’ de geschiedenis, over gebeurtenissen veroorzaakt door het land Nederland, over de kolonisatie.
Nu zijn de sporen nog aanwezig in, bij mensen.
Dit boek geeft mi. een rijke aanvulling op een kijk naar wat er is gebeurd, de invloed op het leven van mensen, dit zonder te oordelen, veroordelen, doch door scherp vragen te stellen, gestoeld op verbazing, verwondering.
Reggie Baay legt het DNA neer van mensen, die binnen de gruwelijkste situaties handelen, overleven.
In de beginne van het boek legde ik in mij linkjes naar het werk van Douwe Draaisma, de 'Schachnovelle' van Stefan Sweig, al lezend ook naar het boek 'Onfatsoenlijke herinneringen' van Wim Kayzer. Voor mij geeft dit aan, hoe rijk dit boek is mbt 'ons' verleden te leren kennen. Met 'ons' bedoel ik een ieder mens, die nabij is, die ik mag aankijken, gelijk 'Het kind met de Japanse ogen'. De ontmoetingen tussen degene die het verhaal van zijn ouders opzoekt en de mensen, die nog leven in het land, waar de oorlog, het verleden ligt, zijn ook verrassend, spiegelend mooi. Het toont hoe een ieder met het verleden omgaat.
Bij mij roept het de vraag op: 'hoe komt dat?' 'Vanwaar legt men het verleden zo neer?' Gelijk de vraag; 'wat voegt 'kennen' van het verleden toe aan nu?' Of juist; 'vanwaar ontkennen?'
Het gevaar, mi. ligt misschien bij de lezer, als deze te veel aandacht neerlegt op het non-fictie gedeelte bij het lezen. Doch poog dit in de juiste context te zien en te plaatsen en lees wat het mag doen, heeft gedaan met mensen, de mens.
Citaat: “Wanneer Meijer enkele weken later vraagt of jij ervoor voelt om hem weer te vergezellen naar zijn ouders, stemt hij daar tot verbazing van zin Makassaarse vriend direct mee in. En als hij haar opnieuw ziet en zij hem weer vriendschappelijk maar uiterst afstandelijk begroet en vervolgens weer zo snel mogelijk 'naar achteren' verdwijnt, weet hij het nog niet. Tot hij enkele dagen later beseft dat het niet gaat om wat hij zíét, maar om wat jij vóélt. Een verbondenheid. Een sterke, vanzelfsprekende band met een andere gebutste ziel: eenzaam zoals hij, met hetzelfde onvermogen om zich er tegen te wapenen en dezelfde instinctieve neiging zich uit het leven te terug te trekken.”
Het verhaal, neergelegd door Reggie Baay, voorgelezen aan –, is een boek, welk je mag raken, inzicht verschaffen, vragen schenken mbt het verleden, het leven van een mens binnen oorlogen en welk je ook mag verrijken met 'kennis' die je kan of kunt toepassen, als je 'keuzes' maakt e/o ondersteunt welke andere mensen ook aangaan.
Ik ben 'blij' dat ik het boek heb mogen lezen. Lees het aan jezelf voor! | 1pos
|
Wat als je op een plek waar jij je veilig waant in één klap je onschuld en kindzijn wordt afgenomen? Femke Ekelhof vertelt op indringende en integere wijze over de traumatische aanranding en verkrachting die ze heeft meegemaakt. Het verhaal is autobiografisch en op twaalfjarige leeftijd is ze voorgoed kind af. De impact op haar latere leven wordt op een confronterende en heftige manier duidelijk voor de lezer.
Op twaalfjarige leeftijd wordt Femke aangerand vlakbij haar ouderlijk huis. Alsof dit al niet ernstig genoeg is wordt ze korte tijd later ook nog eens verkracht. Op advies van de politie moet Femke in de klas vertellen wat haar overkomen is om de medeleerlingen waakzaam te maken. Niet Femke maar de leerlingen staan centraal. Het is ongelooflijk om te lezen hoe de hulpverlening faalt omdat er telkens niet naar Femke wordt geluisterd en haar hulpvraag. De docenten geven gevraagd en ongevraagd advies maar nergens lijkt het om Femke te draaien.
Terwijl je dit zo leest word je door hevige emoties overvallen, dat zoiets kan gebeuren! De hulpverlening zit vast aan protocollen en lijkt een 9 van 5 mentaliteit te bezitten. Er wordt voorbij gegaan aan de behoeften van een wanhopige puber. Femke gaat haar eigen gang en is een einzelgänger in de klas, ze vertoont sociaal wenselijk gedrag en trekt zich terug op haar kamer waar ze haar diepste gevoelens toevertrouwt aan haar dagboek.
Haar lichaam verafschuwt ze en ze krijgt een eetprobleem. Ze wil haar vrouwelijke rondingen kwijt. Nog steeds faalt de hulpinstantie. Als Femke achttien jaar is gaat ze het huis uit. Ze trekt in bij haar vriend en hoopt hiermee een nieuw leven te kunnen beginnen. Alleen worden haar problemen nog groter.
Wat een schrijnend verhaal, als lezer kun je je niet verplaatsen in wat Femke heeft meegemaakt. We kunnen proberen ons er een voorstelling van te maken. Maar het geeft een inkijk in een leven wat een hel moet zijn geweest. Femke heeft heel lieve ouders en leuke broertjes en toch komt ze niet met haar problemen bij hun. Dat begreep ik goed, ze zag het verdriet van haar ouders en ze wilde ze niet meer verdriet en pijn bezorgen. Haar schuldgevoel is groot.
Met respect denk ik aan Femke Ekelhof, ze heeft na heel veel jaren haar trauma aan het papier toevertrouwd. Ik hoop dat helend werkt en vooral dat het boek zijn weg vindt naar het onderwijs en de hulpverlening omdat het goed leermateriaal is.
Over een poosje komt er een vervolg, Onbegrepen, wat ik heel graag wil lezen want ik ben heel nieuwsgierig hoe het verder is gegaan met Femke. | 1pos
|
Met dank aan uitgeverij Futuro voor dit recensie-exemplaar
Korte inhoud
Ladymia woont met haar man en twee kinderen op Haïti. Breed hebben ze het niet, maar ze hebben een dak boven hun hoofd en zijn gelukkig. Haar man is vaak weg naar de haven van Port-au-Prince om aan bouwprojecten te werken, terwijl Ladymia thuis voor de kinderen zorgt. Tot…
12 januari 2010, een enorme aardbeving treft het land, ook Ladymia en haar gezin worden getroffen. Haar echtgenoot en moeder komen om. Overal is er chaos en loert het gevaar. Zonder een dak boven hun hoofd is het moeilijk overleven voor Ladymia en haar kinderen. Ze gaat op zoek naar haar zus en ze beslissen om samen Haïti te verlaten. Haïti is arm, corruptie alom, gevaarlijk, … en de zussen willen hun kinderen een beter leven bieden.
Snel komen ze in handen van mensensmokkelaars en worden ze misbruikt. Zullen ze dit wel overleven?
Conclusie
Norman Jansen werkte voor de Koninklijke Marechaussee en vanwege zijn werkzaamheden kwam hij in landen zoals Belize, Haïti, USA, Tortola, Suriname, … . Zijn boeken gaan over zijn eigen ervaringen, gebaseerd op waargebeurde feiten en zijn deels ook autobiografisch alsook ‘De stilte van het water’.
Norman schrijft op een eenvoudige en duidelijke manier, zodat zijn boeken toegankelijk zijn voor het bredere publiek. Het verhaal van Ladymia is schrijnend, het dient verteld en gelezen te worden. Verschillende sociale thema’s komen aan bod zoals corruptie, mensenhandel, armoede en uitbuiting. We komen ook te weten ‘waarom’ mensen op een bepaalde manier handelen, waarom willen ze weg uit hun eigen land hoewel ze weten dat hun overlevingskans laag is.
In het eerste deel van het boek omschrijft Norman het leven op Haïti en leren we de personages kennen. Vooral Ladymia en hoe zij alles ervaart. In zijn omschrijving van de omgeving en cultuur heeft hij veel oog voor detail, zelfs lokale tradities zoals vb. voodoo komen aan bod. Hierna beschrijft hij op een krachtige manier de situatie vlak na de aardbeving, de chaos die dan ontstaat en de onmacht van de bevolking, waarop Ladymia besluit haar geluk elders te zoeken. De schrijfstijl van Norman is helder en eenvoudig maar mist toch zijn kracht niet. Als lezer voel je mee met Ladymia en wat zij doorstaat.
Ik was toch even stil na het lezen van ‘De stilte van het water’. Van mij krijgt dit boek 4 sterren. | 1pos
|
Voor opa's, oma's, papa's, mama's, kinderen, kleinkinderen, verliefden, zeg maar voor iedereen die weet wat houden van is. Leuk om voor te lezen, om cadeau te geven of om te krijgen.
Eigenlijk voor kinderen, maar ook leerzaam voor volwassenen die niet weten hoe ze de grootte van hun liefde uit kunnen drukken.
Hebbeboek! | 1pos
|
Als je eenmaal begint met lezen kun je het boek niet meer wegleggen. Zeer spannende en onverwachte wendingen. Het boek is zo goed geschreven dat je echt door de wereld van Toran loopt. Heel goede sfeerbeschrijvingen! En daarnaast een leuke schrijfstijl. Echt een aanrader. Kan niet wachten tot deel drie uitkomt!!! | 1pos
|
"De buurjongen" is iets anders, dan ik in boeken gewend ben. Siebelink heeft bijzondere taalgebruik. Hij weet , hoe met weinig middelen en worden, korte en krachtige zinnen een sfeer te creëren zonder kinderachtig te klinken.
Je volgt bijna hele leven van Henk Wielheesen. Een dromer met moeite om te praten en geniaal geheugen, die zich meer op zijn gemaak voelt tussen zijn kippen en hanen dan de mensen. Siebelink laat veel vragen onbeantwoord, vertelt niet te veel details, wat maakt dit boek apart en opvallend.
Ik ga zeker meer boeken van Siebelink lezen, zijn stijl spreekt me erg aan, dit boek al na enkele pagina's voelde als thuiskomen na een lange reis. | 1pos
|
geweldig weer... een boek van Dan Brown is altijd genieten... hoe verzint de man het... wat zou ik graag de resource doen voor een nieuw boek van hem... maar dat schijnt hij meest zelf te doen?
wat een (uit)denkwerk... van een uit-gezoek van zijn gedachten.. om zo tot weer een fantastisch verhaal te komen..
dank je Dan Brown.. was weer de moeite waard | 1pos
|
Een moeilijk samen te vatten boek, er gebeurt namelijk heel veel en eigenlijk ook weer niet. De hoofdpersoon gaat samen met zijn vriendin, die ontzettend mooie oren heeft, op zoek naar een schaap, min of meer gedwongen door de secretaris van de Leider. Deze Leider, die al meer dan veertig jaar met een gezwel ter grootte van een golfbal in zijn hoofd leeft, heeft de leiding over een rechts-extremistische organisatie, en is, zo blijkt ‘ontschaapt’. Met andere woorden, het schaap dat eerst ‘in’ hem was is verdwenen en op zoek gegaan, als een parasiet lijkt het wel, naar een andere gastheer. Hij is uitgekozen voor deze queeste, omdat zijn vriend De Rat een foto heeft gemaakt van het Schaap.
Op de een of andere manier kom je er maar niet achter waar dat schaap nu symbool voor staat, is het macht, kan het schaap alleen maar overleven ten koste van anderen, als een soort buitenaards wezen, of staat het nog ergens anders voor? Je kunt daar je eigen fantasie op loslaten.
Het is een mysterieus boek, er gebeuren rare dingen, en de plek waar de hoofdpersoon het schaap denkt te vinden, lijkt een andere wereld; een wereld die begint na ’de gevaarlijke bocht’. Hier vindt hij zijn vriend zowel in de gedaante van zichzelf (De Rat) als van de Schaapman en om het allemaal nog vreemder te maken: zijn vriend is dood. Hij heeft zelfmoord gepleegd. Tijdens een gesprek met zijn vriend,die dus al dood is, staan zij beiden voor een spiegel en het spiegelbeeld van zijn vriend wordt niet weergegeven door de spiegel. Aan het einde van het boek blijkt ook nog eens, dat de secretaris van de Leider, vanaf het begin af aan al heeft geweten waar hij het schaap kon vinden, dus er lijkt een vreemd spelletje gespeeld te zijn met de hoofdpersoon.
Het is misschien vreemd maar op de een of andere manier deed het boek mij denken aan een Bommelverhaal, namelijk ‘Heer Bommel en het kukel’. In dit verhaal landen buitenaardse wezens in Rommeldam, de woonplaats van Heer Bommel en alle inwoners daarvan worden op last van een Droon (de Leider…) doorgemeten op hun ‘kukel’. Net zoals we in De jacht op het verloren schaap aan het einde eigenlijk nog niet weten waar het schaap symbool voor staat, wordt in ‘Het Kukel’ op het einde door professor Prlwytzkofsky geconstateerd, dat het avontuur weliswaar werkelijk is gebeurd, maar dat het bestaan van een Droon wetenschappelijk niet bewezen is en zo verzucht hij: “En der Kukel? Ach, we zullen nimmer weten, wat der Kukel is”.
Zo kunnen wij als lezer van dit boek, dat het eerste boek van Murakami is, dat is uitgegeven, nadat hij had besloten schrijver te worden, ook alleen maar constateren dat dit verhaal werkelijk gebeurd moet zijn, hoe vreemd het ook moge lijken, en dat we nu verder moeten gaan met ons leven, en in dat leven vooral nog meer boeken moeten gaan lezen van deze schrijver, of als je door dit boek niet geraakt bent, nooit meer een boek van deze schrijver in te zien.
Ik heb voor de eerste optie gekozen en daar nog nooit één seconde spijt van gehad!
Tot slot een paar citaten uit het boek:
“[…] Je bent net een zandloper: net wanneer het zand op is, komt er altijd wel iemand die je omkeert.”
“Ze had gelijk. Ik had al mijn kaarten op tafel gelegd, en ze waren stuk voor stuk afgetroefd. Het leek wel of ik door iedereen in de kaart was gekeken.”
“Er bestaat van dat geld op de wereld: je voelt je rot wanneer je het hebt, je voelt je zielig wanneer je het uitgeeft, en je haat jezelf wanneer het op is. En wanneer je jezelf haat wil je geld uitgeven. Maar dat kan niet meer: op is op. En er is geen redding” | 1pos
|
Een prachtig boek!
Wat heb ik bewondering gekregen voor Julia,die ondanks dat ze zelf borstkanker kreeg,samen met David Robertson van Drive Against Malaria de strijd aangaat tegen malaria, volksvijand nummer één in Afrika .
Een krachtig persoon,die met zoveel ontberingen te maken krijgt en zich helemaal inzet voor Afrika.
Iedere 30 seconden sterft er een kind aan malaria,dat is gewoon niet in te denken
Mooi is ook dat een deel van de opbrengst van het boek ten goede komt aan Drive Against Malaria.
Hoop dat ze samen hun mooie werk nog lang kunnen doen! | 1pos
|
Meisje Vermist is een leuke thriller. Het is zeker niet het spannendste boek van Tess Gerritsen en dat begreep ik later toen bleek dat dit haar overgangsboek was tussen romantische thrillers en gewone thrillers. Dat merk je duidelijk. De romantiek is ook aanwezig (leuk), maar de nadruk ligt nu meer bij de thrillers. Ik ben zelf meer van de échte thrillers. Ook vond ik het boek best dun! Daarom is 'ie leuk voor tussendoor. | 1pos
|
De hoofdpersoon Jan van Dijk is een man waar je niet jaloers op hoeft te zijn; hij heeft een saaie baan en een zo mogelijk nog saaier huwelijk met Martine. Het enige lichtpuntje in zijn leven is zijn dochter Hannah.
Je leest over Hannah die haar vader er van overtuigd heeft om haar naar een feest te laten gaan, samen met haar beste vriendin. Jan heeft niet in de gaten dat hij voorgelogen wordt over de locatie en de aard van het feest. Want zoiets doet zijn Hannah niet!
Wanneer Hannah verdwijnt nadat ze het feest bezocht heeft stort zowel zijn leven als dat van zijn vrouw in.
De geheimen die boven komen over hoe hun huwelijk in elkaar zit maken het leven niet eenvoudiger voor het gezin. De sfeer wordt steeds meer beklemmend.
Loes de Koning voelt zich ondergewaardeerd door haar teamchef. In haar hoedanigheid als familierechercheur heeft ze de zaak van de verdwijning van Hannah op haar bordje gekregen. Dat ging niet zonder slag of stoot; de minachting van Donald Roelofs is goed voelbaar. Van de andere kant is het de mening van Loes dat hij het niet waard is om het rechercheteam te mogen leiden.
Ze onderhoudt het contact met de ouders van Hannah en dat is niet altijd even gemakkelijk.
'Blijft u maar zitten,' zei ze terwijl ze opstond. 'Ik hou u op de hoogte.'
De banale woorden dreunden na in haar hoofd. Nog voordat ze de deur achter zich dichttrok, hoorde ze het oorverdovende zwijgen van twee wanhopige mensen.
De spanning in het huwelijk van Jan van Dijk en zijn vrouw Martine is niet iets van de laatste tijd: dat smeult al veel langer. Martine heeft meer geheimen dan in eerste instantie zichtbaar zijn. Hoe hun relatie uiteindelijk verloopt is een verhaal binnen het verhaal.
In de vrij korte hoofdstukken staat vaak de naam van de persoon uit wiens oogpunt we meekijken, als titel vermeld. Dat geeft een prettige afwisseling van personages. Je leert ze goed kennen op deze manier. De spanning wordt goed opgebouwd en de gevoelens van alle personen worden duidelijk beschreven in deze thriller.
Bovendien spreekt er een waarschuwing uit; we moeten niet iedereen meteen geloven, ook als de personen ons na aan het hart liggen. Vaak wordt daardoor erger voorkomen. Dat geldt ook voor op de werkvloer.
Controleren wil tenslotte niet zeggen: niet houden van of niet respecteren; dat feit moeten we dan wel blijven benadrukken.
Karin Hazendonk heeft met De dood heeft blauwe ogen een geloofwaardige, hedendaagse thriller neergezet. Het is geen snelle thriller, maar dat is in dit geval ook helemaal niet nodig om het gewenste effect te bereiken.
Ik heb 'De dood heeft blauwe ogen' graag gelezen. | 1pos
|
Het briljante, barokke en overdonderend originele werk van de Pool Bruno Schulz (1892-1942) is slechts een aantal honderden pagina's groot, en daar is ook nog veel van verloren gegaan. Het is ook nooit een wereldberoemde en veelgelezen schrijver geworden, want daarvoor is zijn proza te ongewoon en te buitensporig in zijn grilligheid. Maar hij heeft een aantal devote bewonderaars, zoals ik ook in een eerder stuk over zijn "Verzameld werk" als schreef. Vooral onder schrijvers: Isaac Bashevis Singer vond hem minstens zo groot als Kafka en Proust; Jonathan Safran Foer, David Grossman en Cynthia Ozick hebben intrigerende Schulz- pastiches geschreven waarin leven, werk en stijl van de grote kleine Bruno op aanstekelijke wijze worden gecelebreerd; en een aantal jaren geleden schreef Maxim Biller nog een veelgeprezen novelle over de verloren briefwisseling tussen Schulz en Thomas Mann. De legendarische hoewel vrij onbekende experimentele filmer Wojchiech Has maakte bovendien een even eigenzinnige als respectvolle verfilming van "Sanatorium Clepsydra", echt een prachtige film, die ik laatst voor mijn verjaardag kreeg. Geïnspireerd door die film herlas ik "De kaneelwinkels" en "Sanatorium Clepsydra", en ik was weer even overdonderd als alle eerdere keren dat ik dit werk las en herlas. Een gigant, die Schulz. Een van de weinige schrijvers wiens werk ik zonder aarzelen een 9.5 zou geven. Waarbij ik ook wel weet dat dit niet voor iedereen geldt, want veel lezers en literatuurliefhebbers vinden Schulz al te ongewoon en al te exuberant-barok. Maar ik geniet buitensporig van zijn werk.
De werelden die Schulz ons voortovert zijn zo ongewoon omdat alles daarin aan voortdurende verandering onderhevig is. "De substantie van de werkelijkheid is in voortdurende gisting, ontkieming, verborgen leven", aldus Schulz; "Er bestaan geen dode, vaste voorwerpen. Alles diffundeert buiten zijn grenzen, bestaat slechts kort in een bepaalde vorm en verlaat deze bij de eerste gelegenheid". De relatief eenvormige wereld die wij menen te zien, kijkend door onze conventionele en niet erg fantasievolle bril, is alleen schijnwerkelijkheid, zoals alle werkelijkheid alleen maskerade is, en de stabiliteit ervan is een illusie: de grillige tegenwerelden van Schulz' ongeremd barokke fantasie pogen te ontkomen aan die illusie, wat dan weliswaar een "universele ontgoocheling van de werkelijkheid" oplevert maar vooral ook een veel rijkere, veel meer pluriforme, en veel vrijere manier van kijken naar en genieten van de wereld in en buiten ons hoofd. De literaire fantasie is voor Schulz "een sonde die in het naamloze wordt neergelaten", en die "in de voormorele diepten [opereert], daar waar de waarde zich pas in statu nascendi bevindt". Hij associeert dat ook met "het geniale tijdperk" van de kindertijd, d.w.z. van de kinderfantasie die nog niet gehoorzaamt aan de conventies van de volwassene, en die de hele wereld nog als oneindig geschakeerde oermythe waarneemt: een mythologiserende kinderfantasie overigens die Schulz niet primair bij kinderen zoekt, maar bij kunstenaars die zijn "terug gerijpt" naar die verloren kindertijd, en als volwassene nieuwe verhoudingen hebben gevonden met die verloren oermythische wereld.
Dat alles ontvouwt zich op adembenemende wijze in de pluriforme verhalen van "De kaneelwinkels" en "Sanatorium Clepsydra". Beide boeken kun je lezen als verhaalbundels waarin de toch al onuitputtelijk rijke en grillige verhalen elkaar door hun onderlinge grillige resonanties nog verder verrijken; je kunt ze ook lezen als twee pluriforme romans of zelfs als een zich voortdurend barok vertakkende roman in twee delen. Metamorfoses vieren hoogtij: de vader van de ik-figuur, een even clowneske als ongehoord welsprekende fantast, verandert in meerdere vogels, in een groteske bromvlieg, in een kakkerlak en uiteindelijk zelfs in een schorpioen of kreeft. Hier toont zich Schulz' kennis van en bewondering voor Kafka, maar ook een essentieel verschil: ten eerste is het aantal metamorfoses bij Schulz vele malen groter, en waar Kafka in "Die Verwandlung" de metamorfose van mens in kever in vrij droge en zakelijke stijl beschrijft en de wereld rondom de mens-kever alledaags houdt (wat overigens prachtige contrasten oplevert), daar verlustigt Schulz zich juist in een wildgroei van barokke stijlpirouettes en metaforen en metamorfoseert de hele verhaalwereld met de metamorfoses mee. En de Kafkaëske "Unheimlichkeit", die er bij Schulz wel degelijk ook is, gaat bij Schulz wel sterk gepaard met een aanstekelijke vreugde en fascinatie voor de "voortdurende gisting" van de zo veelvormig-veranderlijke werkelijkheid. In het verhaal "Sanatorium Clepsydra" bijvoorbeeld bezoekt de hoofdpersoon, Jozef, zijn dode vader, Jakub, in een sanatorium dat gesitueerd is buiten de reguliere tijd zodat vader Jakub daarin wel en tegelijk niet voortleeft. Rondlopend in de voortdurend metamorfoserende droomsferen van het stadje rondom het sanatorium krijgt Jozef een pakje, met daarin een opvouwbare telescoop: bij het uitvouwen verandert dit apparaat in een auto, waarin Jozef een plein oprijdt. Vervolgens breekt er een onduidelijke gewapende opstand uit. Jozef gaat terug naar het sanatorium, maar wordt tegen gehouden door een eerder al beschreven vreeswekkend monsterachtige geketende hond, wiens ketting veel verder uitschuifbaar bleek dan hij eerder zag. Maar dan doet hij een verbijsterende ontdekking: "Ik had hem nog nooit van zo dichtbij gezien en nu pas vallen mij de schellen van de ogen [...]. Het was een mens! Een mens aan een ketting, die ik in een vereenvoudigend, metaforisch en schematisch perspectief op onbevattelijke wijze voor een hond had aangezien. Begrijpt u me niet verkeerd. Het was een hond, absoluut, maar een hond in menselijke gedaante. De kwaliteit hond is een innerlijke kwaliteit, en kan zich even goed in menselijke als in dierlijke gedaante manifesteren". Vervolgens wordt dan beschreven hoe de persoon in kwestie, door zijn zwarte kleren en de "beschaafde vorm van zijn baard" voor een gestudeerd iemand zou kunnen doorgaan, zelfs voor de broer van de raadselachtige arts in het sanatorium, maar tegelijk door o.a. de horizontale rimpels op zijn lage voorhoofd weer eerder lijkt op een onstuimiger mens met duistere en explosieve hartstochten. "En juist hierin", zo vervolgt Schulz, "in die afgrondelijke passie, in die convulsieve verstijving van al zijn pezen, in de waanzinnige furie waarmee hij woest de punt van de op hem wijzende stok aanblafte - was hij voor honderd procent hond". Reeds deze korte en erg versimpelde samenvatting laat zien hoe het verhaal "Sanatorium Clepsydra" als een stroom droomachtige absurditeiten op de lezer afkomt, een totaal grillige stroom waarin deze hond- mens (deze volmaakt onbeslisbare gestalte die steeds tussen mens en hond in oscilleert) juist door zijn absurditeit prima past. Door zo te schrijven offreert Schulz ons naar mijn gevoel een "Unheimliche" uitvergroting van de willekeur en veranderlijkheid van de werkelijkheid: ook de ons bekende wereld hangt van veranderlijke denkwijzen, modes, ontwikkelingen en vormen aan elkaar, ook in de ons bekende werkelijkheid is veel onzeker en voorbijgaand en dubbelzinnig, ook wij ervaren kortom continu de "maskerade van de werkelijkheid" maar dan in gedempte vorm, en Schulz laat ons die maskerade veel scherper uitgetekend zien. Maar naast gevoelens van "Unheimlichkeit" roept dit bij mij ook associaties op met een fantasierijk en vreugdevol spelend kind, dat zich vol pret vergaapt aan een telescoop die een auto kan worden en aan een hond die mensachtig is en tegelijk een mens is die hondachtig is. En ik word redelijk euforisch van de gedachte dat "hond" ook gezien kan worden als een nog niet gedefinieerde innerlijke kwaliteit, die zich ook in mensen kan voordoen. Wat mij dan tot geïnspireerde dromen en filosofische mijmeringen aanzet over aard en waarde van die kwaliteit, en over de vele verschillende vormen die deze "kwaliteit" allemaal aan kan nemen in onze zo veelvormige wereld.
Soortgelijke effecten bereikt Schulz voortdurend. Bijvoorbeeld in de quasi-terloopse beschrijving van "door plotseling huilen misvormde gezichten, alsof met de eerste tranen hun mensenmasker losliet en de vormloze brij van hun huilende vlees ontblootte". Reeds een huilend gezicht is bij Schulz een metamorfose, een vertrekking van een gezicht waardoor het masker van de conventie wegvalt en uitzicht geopend wordt op iets radicaal nieuws en onbekends. En dat radicaal nieuwe opent zich soms ook in een geïmagineerd natuur tafereel : "Het hele bos leek door duizenden lichtjes geïllumineerd, door alle sterren die het decemberfirmament kwistig rondstrooide. De lucht ademde een geheime lente, een onzegbare reinheid van sneeuw en viooltjes". Ontroerend en inspirerend vind ik hier vooral de termen "geheime lente" en "onzegbare reinheid": termen die de kortstondigheid, fragiliteit en ongrijpbaarheid onderstrepen van de nieuwe perspectieven die Schulz op het spoor is. Wat ook naar voren komt in passages als: "Want er zijn dingen die zich niet helemaal, niet tot het einde toe kunnen voltrekken. Ze zijn te groot om in de gebeurtenis te passen, zijn te prachtig. Ze proberen alleen te gebeuren, proberen of de grond van de werkelijkheid ze kan dragen. En plots wijken ze terug, bang hun integrale bestaan in de gebrekkigheid van de verwerkelijking te verliezen". Ergens heeft Schulz het dan ook over "vreemde gedrochten, schepsels die vragen, schepsels die suggesties waren". Die terminologie past naar mijn gevoel precies bij de eerder door mij beschreven hond-mens in "Sanatorium Clepsydra": een schepsel als een suggestie, een vraag, een beeld van iets onbekends. Zoals ook de "geheime lente" en de "onzegbare reinheid" allen vragen en suggesties zijn, of namen van verschijnselen die "zich niet kunnen voltrekken", dat wil zeggen: die geen definitieve vorm krijgen in de ons bekende werkelijkheid. Maar juist dat maakt ze ook zo verbijsterend en oneindig fascinerend. En dat maakt ook Schulz barokke en grillige proza zo onuitputtelijk rijk: hij offreert ons het ene ongrijpbare beeld na het andere, en laat die beelden ook nog eens voortdurend metamorfoseren en in elkaar verglijden zodat hij hun ongrijpbaarheid en veelvormigheid tot in het extreme vergroot, en juist daarmee nodigt hij ons uit om weer even contact te maken met het "geniale tijdperk" in onze fantasieloze burgermansborsten en ons voor even met ongeremd enthousiasme over te geven aan een veelheid van volstrekt onbekende fantasiewerelden.
Ik citeer nu, ondanks mijn weemoed vanwege alles wat ik niet citeer, toch een van Schulz' vele naar mijn smaak prachtige alinea's. "Ten slotte brak het seizoen van de herfststormen aan. Die dag werd de hemel al vroeg geel en laat, tegen die achtergrond gemodelleerd in de matgrijzen van imaginaire landschappen, grote en nevelige woestenijen, die perspectivisch terugweken in steeds smallere coulissen van heuvels en glooiingen, steeds dichter op elkaar en steeds kleiner, tot hij ver naar het oosten plotseling afbrak als de golvende zoom van een opvliegend toneeldoek, en zijn tweede plan liet zien, een diepere hemel, een leegte van angstige bleekte, het bleke, geschrokken licht van de verste verte - kleurloos, waterhelder - waarmee die horizon als in een onherroepelijke roerloosheid eindigde en zich sloot. Als op de etsen van Rembrandt waren op zulke dagen onder dat streepje helderheid verre, microscopisch scherpe landen te zien, die zich - zonder overigens ooit gezien te worden- achter de horizon onder die heldere spleet van de hemel verhieven, badend in een helbleek en panisch licht, als opgestegen uit een ander tijdperk en een andere tijdrekening, als het beloofde land dat de smachtende volkeren slechts een ogenblik wordt getoond. In dat heldere miniatuurlandschap zag je met wonderlijke scherpte hoe zich over een golvend en kronkelig spoor, nauwelijks zichtbaar in die verte, een spoortrein voortbewoog, met een warrelend zilverwit streepje rook, en in het heldere niets oploste". Veel mensen zullen dit loze barokke woordkunst vinden, maar ik vind het schitterend: fenomenaal hoe Schulz hele imaginaire werelden en beloofde landen laat opstijgen uit de waarneming van een gewone herfstige hemel, geweldig hoe hij die landschappelijke beelden laat versmelten met toneel en beeldende kunst, en even geweldig hoe die beelden steeds vervloeien in het niets en in het kunstmatige verzanden, en hoe zij juist daardoor onderstrepen dat zij zo radicaal anders zijn dan de zogenaamde stabiele werkelijkheidsbeelden die wij dagelijks menen te zien. Wij zien een herfstige lucht en anders niets: Schulz ziet een eindeloos epos dat zich voortdurend transformeert. Zoals Schulz ook hele mythische en kleurrijke werelden laat opstijgen uit een simpel postzegelalbum, of hele levende voortdurend metamorfoserende oerwouden ziet en hoort en ruikt bij het kijken naar de arabesken van een gewoon behangetje. En allerlei in die kamer gekweekte exotische en onbestaande vogelrassen, door de vader van de ik-figuur gekweekt als bewuste uitdaging van de fantasie aan de al te fantasieloze eenvormigheid van onze schepper, kwetteren dan rond in dat behang. Wij kijken kalmpjes door het raam, zien een werkelijkheid en vervelen ons. Schulz keek sidderend uit het raam, en raakte volkomen overweldigd door taferelen die vele malen rijker en unheimlicher waren dan de werkelijkheid. En hij schreef ze nog op ook.
Wat heb ik genoten van Schulz toen ik hem in de jaren tachtig voor het eerst las. Wat heb ik van hem genoten toen ik in 1995 de sterk verbeterde vertaling van hem las in het "Verzameld Werk". Wat heb ik van hem genoten toen ik laatst "De kaneelwinkels en Sanatorium Clepsydra" herlas, geïnspireerd door de film van Wojchiech Has. En wat zal ik weer uitbundig van hem genieten als ik hem over een aantal jaren opnieuw herlees. | 1pos
|
Ik heb dit boek in de Engelse versie gekocht en gelezen, na het zien van de documentaire "brainman" die over Daniel Tammet gaat.
De Engelse Daniel Tammet beschrijft zijn eigen leven in dit boek. Hij lijdt aan Aspergers en is een savant. Alhoewel hij het erg moeilijk vindt om met de wereld om hem heen om te gaan, lukt het hem, met de steun van mensen om hem heen om een vrij normaal leven te leiden. Zijn speciale gaven brengen hem o.a naar het oostblok, Amerika en IJsland. Een interessant boek dat een unieke kijk geeft in het hoofd van een bijzondere man.
Zie ook mijn blogsel 185. | 1pos
|
Soms, als je geluk hebt, mag je een pareltje lezen voor een recensie, en dan ook nog voordat het boek uitkomt. Het verhaal van ‘De kaart van zout en sterren’ is zo’n pareltje. Het begint met een prachtig gedichtje, wat gelijk al een vorm van kippenvel geeft. We maken kennis met Nour, die in het hedendaagse, door oorlog geteisterde Syrie woont, maar we maken ook kennis met Rawiya die in de middeleeuwen leeft en met een gezelschap op reis gaat om geologische kaarten te maken. Nour heeft erg veel verdriet om haar overleden vader, en probeert heel erg alle herinneringen te bewaren die ze van hem heeft. Het verhaal dat haar vader haar altijd vertelde, over Rawiya die verkleed als jongen op reis ging met een beroemde kaartenmaker komt regelmatig terug in haar geheugen. Wanneer het geweld en de aanslagen, ook de stad Homs bereiken gaat de familie van Nour op de vlucht. De route die ze nemen is dezelfde als die Rawiya heeft genomen in de middeleeuwen, en vergt heel veel van Nour en haar familie. De reis is niet zonder gevaren en geweld.
Het verhaal is prachtig om te lezen, soms hartverscheurend en zit je bijna nagelbijtend op je stoel. De schrijfstijl is ronduit prachtig, soms is het zelfs meer een verzameling van mooie woorden en vluchtige citaten. Alles wat Nour ons vertelt, en beleefd komt bij haar binnen als een kleur en wordt ook op die manier beschreven. Beide verhalen zijn prachtig beschreven en zijn vol spanning en emoties. Aan het einde van het verhaal, zijn er geen losse eindjes meer, en zie je dat beide verhalen, elk met zijn eigen karakter, mooi tot elkaar komen. Het is net een sprookje, uit duizend en een nacht. Maar zoals in ieder sprookje is er het kwaad. Wat wel heel duidelijk naar voren komt is dat er in al die eeuwen niets is veranderd. Dat mensen nog niets hebben geleerd en dat wij nog steeds niet in vrede samen kunnen leven. Ondanks dit gegeven, vond ik het een plezier om dit verhaal te mogen lezen. Ik genoot van dit verhaal en is het voor mij een pareltje, wat nog wel een poosje blijft hangen. | 1pos
|
In "de Nachtploeg" maken we kennis met rechercheur van de LAPD René Ballard. Na een aanklacht van haar wegens seksuele intimidatie tegen een inspecteur wordt ze als een soort van straf genegeerd en alléén nog maar voor de nachtdienst ingezet.Dit heeft echter geen invloed op haar bevlogenheid en als ze tijdens één van haar diensten stuit op een tweetal zaken laten die haar niet los. Formeel moet ze, en draagt ze de zaken over aan de "dagploeg". maar zelf doet ze in haar vrije tijd onderzoek en vind ze een connectie tussen beide zaken. Ze komt stap voor stap dichterbij en dat brengt zelfs haar leven in gevaar.
Grootheid Michael Connelly (1956, Philadelphia, VS) kennen we natuurlijk al lange tijd van zijn boeken rond Harry Bosch en in mindere mate Mckey Haller. In dit boek introduceert hij Renée Ballard (nieuwe seriepersonage?) en is ook zijn stijl iets anders dan in eerdere werken. Connelly is veelvuldig onderscheiden en dit werk werd in 2018 verkozen tot BOEK VAN HET JAAR door de VN D&T gids.
In "de nachtploeg" val je midden in een nachtdienst bij de LAPD, en wordt je geconfronteerd met een aantal zaken die zich die nacht aandienen, rondom die zaken worden de karakters ge-introduceert en leer je die stapje voor stapje beter kennen. dit maakt nieuwsgierig en is een extra dimensie aan het verhaal.
De aanpak zorgt er ook voor dat je vanaf bladzijde 1 in het verhaal wordt gezogen en je je direct betrokken voelt. Mooi is ook de inkijk in de dagelijkse routine en bureaucratie waar ze mee te maken hebben en die het verhaal een reëel gehalte geven.De Nachtploeg vormt een boeiend geheel, Is geschreven zonder al te veel opsmuk of kunstgrepen en gaat vrij rechtstreeks op zijn doel af. Het boek barst niet uit elkaar van de spanning, maar is gedurende heel het verhaal prikkelend en lees opwekkend Het tempo is fijn en geloofwaardig en gaat richting de ontknoping iets omhoog.
Al met al maakt het boek de verwachting geheel waar en is bijzonder fijn om te lezen. Of het echt de thriller van het jaar is weet ik niet en is zo wie zo subjectief natuurlijk maar dat het een aanrader is en een boek wat schreeuwt om meer staat buiten kijf. | 1pos
|
Ben je klaar voor het vreemdste boek van het jaar? Dead Writers in Rehab is om verschillende redenen met weinig andere boeken te vergelijken. Allereerst werd het gepubliceerd door het uitgeversinitiatief Unbound, waarbij boeken door lezers gefinancierd worden. Dat gebeurt volgens de principes van crowdfunding: auteurs pitchen hun ideeën en wanneer voldoende lezers zich achter een concept scharen wordt het boek uitgegeven. Paul Bassett Davies is een populaire scenarist en acteur, en heeft bijna 24.000 volgers op Twitter. Dat Dead Writers in Rehab al fans had voor het goed en wel geschreven was, hoeft dus niet te verbazen. Als extraatje konden de sponsorende lezers over de schouder van de auteur meekijken bij het tot stand komen van de roman en kregen ze uiteraard ook het definitieve exemplaar, waarin achteraan hun namen zijn opgenomen.
Verder onderscheidt de roman zich door de gewaagde, grappige, maar bovenal totaal bizarre inhoud. Het is onmogelijk om te weten waarover het precies gaat, tot het plots – maar dat duurt vrij lang – allemaal duidelijk wordt. Wie op basis van de titel vermoedt dat het om een conventioneel boek over de liefde voor literatuur gaat, wordt vanaf de eerste pagina’s uit die droom gehaald. Het hoofdpersonage, auteur Foster James, wordt wakker op een onbekende plek. Op zich is dat niet verbazingwekkend, beneveld door alcohol en/of drugs kwam hij wel vaker in vreemde situaties terecht. Wanneer hij op onderzoek uitgaat blijkt dat hij zich in een soort van afkickcentrum bevindt. Met groeiende verbazing leert hij zijn medebewoners kennen; stuk voor stuk wereldberoemde, overleden auteurs als Hunter S. Thompson, Coleridge, Dorothy Parker, Wilkie Collins en Hemmingway. De concurrentiestrijd en ego’s maken het samenleven niet gemakkelijk (maar leveren wel heerlijk cynische passages over de literaire wereld op). Twee dokters proberen het zootje ongeregeld op het rechte pad te krijgen, maar zijn zo verwikkeld in een bitse knipperlichtrelatie dat de chaos keer op keer vrij spel krijgt.
Door het recovery diary van James komt de lezer heel wat te weten over zijn verleden en over de dagelijkse praktijken in het landhuis. Die informatie wordt aangevuld met memo’s van psychiaters, transcripties van groepssessies en dagboekfragmenten van de andere bewoners. Deze opbouw maakt het boek erg chaotisch en fragmentarisch, maar het is ook best spannend om de juiste auteurs bij de intialen van de dagboekfragmenten te puzzelen. In het begin is de logica volledig zoek en is het frustrerend dat Davies ruim de tijd neemt om een tipje van de sluier te lichten. De eerste helft is het vooral een boek vol mysterie, hilariteit, vechtpartijen en romantiek. Nadien wordt er laag op laag toegevoegd en ontstaat een verhaal dat de tragiek van het leven aangrijpend omvat. Samen met James ontdekt de lezer waarom hij daar is en, nog belangrijk, of James ‘mad or dead or both’ is.
Davies speelt het spel uiterst slim. Hij probeert niet de stijlen van de verschillende auteurs exact te kopiëren, maar brengt ze tot leven door een karakteristiek aspect uit te vergroten. Het lukt Davies wonderwel om zijn eigen baldadige stijl, vol fucks en damns, te integreren in de stijl van auteurs uit verschillende periodes. Dat zorgt voor erg grappige passages, maar leidt soms ook tot net iets te veel 'spielerei'. Zijn expertise in het schrijven van scenario’s blijkt vooral uit de dynamische dialogen die het verhaal een krachtig ritme geven.
Dead Writers in Rehab is niet zomaar een rollercoaster, het is een volledige kermis waar de lezer van de ene attractie naar de volgende gesleurd wordt. Dat voelt soms wat overdadig, maar saai is het nooit. Of om het met de woorden van het personage Hunter S. Thompson te zeggen: ‘Madness, madness… but interesting madness.’ | 1pos
|
Na alle thrillers van Simone van der Vlugt te hebben verslonden, was dit mijn eerste historische roman van haar hand.
In de jaren 20 van de zeventiende eeuw stapt de lezer mee in het leven van de familie Ment, meer specifiek in dat van Eva Ment, dochter van een Amsterdamse lakenkoopman.
Als lezer loop je mee langs de Amsterdamse grachten, je neemt deel aan de feestjes en activiteiten, je bewondert de kleren van de genodigden, je beleeft mee de angst van de bevolking wanneer die geteisterd wordt door oorlog en pest.
En dan stemt Eva er mee in om te huwen met Jan Pieterszoon Coen waarmee ze na verloop van tijd vertrekt naar Batavia. Je waant jezelf op het schip en maakt elke storm, tegenslag en succes mee. Jan is een man van aanzien die als comandeur een ganse vloot van koopvaardijschepen aanstuurt en als gouverneur-generaal met harde hand Batavia bestuurt. En Eva leert de harde waarheid kennen, krijgt heel wat te verwerken en in de schaduw van haar man geeft ze dat beetje bij beetje een plaats. Haar leven gaat zeker niet over rozen ...
Het verhaal leest zeer vlot. Je waant jezelf in de zeventiende eeuw en maakt alles mee vanop de eerste rij.
Simone van der Vlugt heeft mij nu ook gewonnen voor haar historische romans.
Dankjewel Hebban en ambo/anthos voor deze leeskans! | 1pos
|
Veel negatieve recensies hebben te maken met het einde van het boek. Dat de ontknoping uiteindelijk niet is wat je had verwacht is kennelijk voor sommige lezers een desillusie, ik behoor echter tot de categorie die ervan heeft genoten en waarbij het verhaal nog even blijft nagloeien na het lezen. Niets dan lof voor Lehane! Wel moet mij van het hart dat ik me een beetje heb gestoord de vertaling van het boek. Lang niet alle zinnen lopen even lekker wat toch afbreuk doet aan het leesplezier, of heb ik als enige een slechte vertaling in mijn bezit? | 1pos
|
Warme truien
Judith Koppens & Andy Engel
Ken jij de Klimaatjes? De Klimaatjes zijn zeven vrienden, Mol, Muis, Duif, Egel, Uil, Vos en Kikker. Zij nemen jou mee op avontuur en laten je zien hoe je het fijn kunt hebben op aarde door even stil te staan bij bijv. het gebruik van energie. In deze serie verschenen eerder Wat is het warm en Natte voeten.
In dit boek Warme truien ga je met Kikker en Muis op bezoek bij Duif. In zijn huisje is het lekker warm, de kachel brandt. Wanneer de laatste blok hout opgebrand is, zal er een nieuw mandje gehaald moeten worden om het huisje lekker warm te houden. Samen gaan ze naar Vos, hij heeft genoeg. Uil is daar niet zo blij mee. Hij legt zijn vrienden uit, wat er gebeurt als ze steeds hout gebruiken om het huisje warm te stoken. Egel schrikt daar zo van ….. hoe moet dat straks dan? Maar dan komt Mol uit zijn holletje en vertelt zijn vrienden dat er ook een andere manier is om het lekker warm te hebben.
Warme truien is een prachtig verhaal om jonge kinderen kennis te laten maken met een aspect uit het milieu, deze keer het gebruik van een energiebron. Het verhaal is vlot, de kinderen begrijpen meteen waar het over gaat. Ze worden geprikkeld om zelf na te denken over oplossingen/ideeën.
De illustraties van Nynke Mare Talsma zijn kleurrijk en duidelijk. Geweldig hoe ze de gezichtsuitdrukkingen van de vriendjes weergeeft. Leuk om met kinderen daar naar te kijken en het gevoel te benoemen.
Tot slot…..elk jaar in februari is er een nationale Warmetruiendag. Die dag kun je meedoen door de verwarming lager te zetten en een warme trui aan te trekken. Met het boek Warme truien introduceer je deze dag. | 1pos
|
Geweldig! Spannend, soms wat horror-achtig, veel vaart en actie. Een aanrader. Op naar deel 2! | 1pos
|
Ik vond dit boek af en toe moeilijk te volgen,maar met beetje op letten klopte het helemaal.
Jammer dat hiermee het doek valt voor Sallander ,Bloemkvist en zijn Millenium.
Ik geef het boek daarom ook 5 duimen | 1pos
|
Zo, dat was dus het laatste deel van de serie van 8 boeken. Ik heb er van genoten, van alle 8. Het is moeilijk om te bepalen welk deel me het meest heeft geboeid omdat ze eigenlijk alle 8 even spannend waren.
In dit laatste deel komt het eindelijk tot de finale confrontatie tussen Frieda en Reeve. Alles klopt: alle personen uit de voorgaande 7 titels, ook zij die reeds werden vermoord door Reeve in vorige delen, passeren in dit deel even de revue.
En dan Frieda: zij is een zeer intrigerende hoofdpersoon geweest. De wijze waarop zij tot leven is gebracht heeft zeker bijgedragen tot het grote succes van deze reeks. Ik vind het jammer dat ik haar nooit meer zal "tegenkomen". | 1pos
|
We kennen allemaal het programma Big Brother nog wel en dan hebben we nu Big Sister Live van Patrick van Rhijn.
Bambi een jonge meid geeft zich net na het halen van haar Havo-diploma op voor een 'geheim' tv-programma waarbij de deelnemers een grote som geld kunnen winnen.
Alles moet in het geheim, de audities maar ze mogen ook verder niemand wat vertellen zelfs niet als ze worden uitverkoren om deel te mogen nemen aan het programma.
Bambi wordt net als de andere meisjes naar een geheime locatie gebracht en daar begint het hele Big Sister gebeuren... alleen blijkt alles anders te zijn dan wat ze is verteld
Het is een young adult boek en zeker een boek van deze tijd maar ook zeker onderhoudend genoeg voor volwassenen
Het boek geeft naar mijn idee ook wel een boodschap af...ik vond het spannend , zeer prettig te lezen en daarom vier sterren van mij. | 1pos
|
The Lunar Chronicles, hier zit een grote fan van de sprookjes die zo vlot lezen, sprookjes voor volwassenen, sprookjes die je niet beu wordt. In Levana keren we even terug in de tijd, even naar Luna. Prinses levana en zus Channary hebben juist hun ouders verloren. Gevolg gemene zus Channary wordt gekroond als koningin. Prinses Levana moet telkens de gemene opmerkingen doorstaan van haar zus. We krijgen een beeld van Levana, hoe komt het dat ze zo is geworden, wat is er vooraf gegaan, is er nooit liefde in haar leven geweest, wie is prinses Selene, en wie is Winter, waarom is het heersen over de aarde zo belangrijk voor Levana?
blz. 144 - Ze huilde om het meisje dat nooit ergens bij had gehoord. Een meisje dat zo hard haar best had gedaan, harder dan wie ook, zonder dat het enige vruchten had afgeworpen. Denk dat dit stuk al veel zegt over Levana.
Moet je dit boek lezen om mee te zijn in "the Lunar Chronicles", persoonlijk vind ik van wel, je krijgt een beter zicht op heel het verhaal en vragen worden beantwoordt, personages krijgen een plaats.
Voor mij was dit weer een pageturner, even wegdromen op Luna. Cover is ook weer een plaatje!!!!!! | 1pos
|
Bij de intro heeft het verhaal je direct te pakken. Het is het moment dat Rosie ineens is verdwenen. Het is op dat moment november 1983.
Daarna zijn we ineens 30 jaar verder. Er is in een biechtboek geschreven over Rosie.
Eve, het jongere zusje van Rosie en Ruby krijgt dit te weten en gaat op onderzoek uit. Ze weet weinig van wat er toen gebeurt is, want Eve was op dat moment dat Rosie verdween nog maar 3 jaar.
Eve raakt verstrikt in de meest rare situaties, maar komt ze tot een antwoord op de vraag die zij en haar familie al 30 jaar hebben?
Ik zou zeggen. Lees dit boek en je komt erachter. De auteur heeft een enorm fijne schrijfstijl waardoor je wel blijft lezen.
Dit was mijn eerste kennismaking met Hilde Vandemeeren, maar ik ga zeker wat meer van haar lezen. | 1pos
|
Sinds 'taal is zeg maar echt mijn ding' gebruik ik de desbetreffende zin regelmatig. Taal is namelijk ook mijn ding. Ik kon dan ook haast niet wachten op weer een boek van Paulien.
Haar eigen kijk op de Nederlandse taal brengt ze ook hier weer goed onder woorden met een flinke dosis humor en zonder schaamte.
Met korte verhalen die je laten glimlachen, huiveren of die je aan het denken zetten. Ze flikt het weer!
Ben jij ook iemand die nadenkt over wat mensen beweegt en waarom bepaalde dingen gezegd worden op de wijze waarop dat meestal gebeurd? Lees dit boek dan vooral. Gewoon, voor de leuk ;) | 1pos
|
Dit sublieme boek vertelt het heftige levensverhaal van Valentino Achak Deng. Als één van de zogenaamde Lost Boys behoort hij tot de generaties Soedanezen die al sinds hun vroege jeugd zijn blootgesteld aan de verschrikkelijke oorlog in hun moederland. We lezen hoe hij als klein kind op de vlucht moet slaan, slachtoffer en getuige is van vreselijk oorlogsgeweld en ongelooflijke ontberingen moet ondergaan. Na vele jaren in diverse vluchtelingenkampen te hebben doorgebracht, krijgt hij uiteindelijk asiel in de Verenigde Staten, en probeert hij -hoe moeizaam ook- hier een nieuw leven op te bouwen.
Dave Eggers heeft met dit boek misschien wel een nieuw genre geïntroduceerd, namelijk een soort tussenvorm tussen een journalistiek portret en een roman. Het eerste omdat hij de waargebeurde levensgeschiedenis van Achak (die gebroederlijk naast Dave Eggers of de achterkaft staat afgebeeld) optekent, maar ook dat tweede: omdat hij ook een literaire touch geeft aan het verhaal: bijvoorbeeld doordat hij Achak zijn Soedanese belevenissen steeds laat vertellen aan personen die hij, als hij al in Amerika is, om wat voor reden dan ook tegenkomt. Zo richt Achak zich achtereenvolgens naar het zoontje van de man die hem gijzelt in zijn Amerikaanse flatje (bizar maar waar), de ziekenhuismedewerker die hem negen uur op een behandeling laat wachten, de bezoeker van de sportschool waar hij werkt, etc. Eggers brengt hiermee prachtig naar voren dat Achak een absolute noodzaak voelt zijn verhaal te vertellen. Hiermee is ‘Wat is de wat’ een zeldzaam urgent boek geworden: een boek dat geschreven moét worden, een verhaal wat gehoord moét worden. Gecombineerd met de fantastische wijze waarop Eggers het verhaal vertelt, is het vooral hierdoor nu al een absolute klassieker geworden. Maar één tip dus: lezen! | 1pos
|
Bijzonder actueel nu er net een top tussen Noord-Korea en de Vereningde staten is geweest, een mislukte top weliswaar, maar wel eentje die afgeknap is op iets wat in dit boek voorkomt.
Jenna heeft/had een tweelingszus die tijdens een vakantie op een eiland in het noorden van Zuid-Korea verdwenen is. Het officiële verhaal is dat ze verdronken is tijdens het zwemmen, maar een lichaam is nooit gevonden. Jenna had als tweelingszus uiteraard een heel speciale band met haar zus en is eigenlijk altijd blijven geloven dat haar zus nog leeft. Jenna heeft altijd uitstekend gestudeerd, is goed in sport en spreekt verschillende talen, waaronder Koreaans. Zo valt ze op voor de CIA.
Mevrouw Moon is een arme arbeidster in Noord-Korea die probeert haar dagelijks eten bij elkaar te scharrelen door ruilhandel, door op de markt dingen te kopen en verkopen. Ze probeert uit het zicht van de regerings te blijven, maar heeft een erg sterk rechtvaardigheidsgevoel dat haar in problemen brengt. Via omkoping blijft ze meestal uit handen van de wet.
Cho is een diplomaat, al redelijk hoog in de top, maar op het punt een van de beste te worden. Hij wordt afgevaardigd naar Amerika voor een missie en heeft dat uitstekend gedaan en komt in aanmerking voor een promotie. Zijn antecedenten moeten hiervoor onderzocht worden, maar hij maakt zich niet direct zorgen.
Deze 3 verhaallijnen worden prima uitgewerkt en bereiken een hoogtepunt in Noord-Korea. Een prima thriller, actueel, die zich afspeelt in een land waarvan we niet zo heel veel weten. Wat er naar buiten komt is of gefilterd door het regime, of het komt van ontsnapte gevangenen. Het beeld is in ieder geval erg negatief. De dictator in dit boek is niet de huidige, maar zijn vader, Kim Jong-Il, andere naam, zelfde regime lijkt me.
Zelf zwelgt hij in rijkdom terwijl zijn volk honger lijdt. Kritiek of opstand resulteren in gevangenisstraf, strafkampen, werkkampen waar keihard gewerkt wordt en de mensen amper eten krijgen. Het sterftecijfer is er hoog, maar dat maakt de grote leider niets uit. Wij kunnen ons niet voorstellen dat de bevolking in parades voor hun leider optreedt, dat ze het blijven pikken. Ze weten niet beter want ze krijgen geen nieuws uit het buitenland en dat wat ze horen is vervormd, ze worden geïndoctrineerd.
Knap om een thriller te schrijven met deze gegevens als achtergrond. Topboek. | 1pos
|
De verhaallijn van dit boek is ongelooflijk simpel: Een portretschilder die na zijn scheiding in een woning in de bergen woont en daar zijn gedachten blootgeeft, terwijl allerlei merkwaardigheden plaatsvinden. Meer dan 500 pagina's vol korte hoofdstukken, welke steeds uitnodigen om verder te lezen. Een opeenvolging van bizarre gebeurtenissen. Wat wil de buurman, wat zit er achter dat vreemde schilderij, wie klingelt met de bel. Die antwoorden moeten gewoon komen, maar steeds komt weer een andere wending en dient het antwoord zich pas aan op het moment dat je het eigenlijk niet verwacht. Dit boek lees je in een ruk uit. Ook al zitten in de teksten steeds herhalingen, ze hinderen niet. Het open einde nodigt uit om direct aan het tweede deel te beginnen. | 1pos
|
Elise, een jonge Franse vrouw, en haar vriend werden in Ierland slachtoffers van een bomaanslag. Haar vriend komt om het leven en Elise (verlamd, blind en stom bovendien) beschouwt haar verdere
leven als een straf die zij gedoemd is te ondergaan. Het op en neer bewegen van haar wijsvinger blijft voorlopig haar enige manier van communiceren met de buitenwereld. Een oudere dame ontfermt zich over haar en neemt haar mee uit op rolstoelwandelingen. Op een van die tochtjes maakt Elise kennis met Virginie (een achtjarig meisje) die haar bizarre zaken meedeelt. Uit de korte gesprekken meent Elise te
kunnen afleiden dat het kind getuige is geweest van moorden op kleine kinderen uit de buurt. Uit latere ontmoetingen blijkt dat het kind niet alleen de dader kent, maar ook weet wie het volgende slachtoffer zal worden.
Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van Elise. Via de inwendige gesprekken van Elise leer je haar beter kennen en deel je haar twijfels en panische angsten. Dit is een erg vlot en spannend boek en de hoofdpersonage komt erg realistisch over. | 1pos
|
Dit verhaal is niet waar. Als lezer word je al gewaarschuwd voordat je aan het boek begint. Het verhaal begint sterk, vlak na een paniekaanval van Peter Blankman. Hij is een wiskundig genie, zijn hersenen werken anders dan de hersenen van andere mensen. Het maakt ook dat hij enorme paniekaanvallen heeft, die Pollock levensecht weet te beschrijven.
Als lezer ga je mee in de (waan)ideeën van Peter. Hij wordt gepest op school, vanwege zijn anderszijn. Zijn tweelingzus Anabel is zijn beschermer. Niemand doet hem iets als zij in de buurt is. Als hun moeder neergestoken wordt bij de uitreiking van een prijs, stapt de lezer in een achtbaan van gebeurtenissen. Niets is wat het was. Niets is wat het lijkt. Niets is wat het leek.
Ondanks de heftigheid wat Peter overkomt, zit het boek vol humor. Wiskunde is aantrekkelijk verwerkt in hoe Peter denkt. En hoewel alles logisch is (lijkt) vanuit Peters perspectief, blijkt dat allemaal toch niet zo logisch op het eind. Sterker nog, het boek nodigt uit om het te herlezen. Wat dat betreft is het boek net zo'n puzzel voor de lezer als de wiskundige problemen voor Peter, wanneer hij ze oplost.
Kortom: het is een YA, het is ook een heel goed boek voor mensen die de YA leeftijd voorbij zijn. Pollock laat de lezer achter met een open einde, een heleboel vragen, en tegelijk past dat ontzettend goed bij dit verhaal. Niet alleen voor Peter komt alles wat hij dacht op losse schroeven te staan. Ik ben enthousiast. Wanneer komt het vervolg? | 1pos
|
Haar carrière begon ze als juriste. Toen ze een burn-out kreeg, was het tijd voor wat anders, de advocatuur was haar toch net iets te zwaar. Ze besloot om in de voetsporen van haar man te treden. In tien maanden schreef Eliza Kennedy het boek Ja, ik wil niet. Hebban sprak niet alleen de schrijfster, maar las ook haar boek.
Over zeven dagen gaat ze trouwen. Maar is advocate Lily daar wel klaar voor? Haar aanstaande, Will, is alles wat ze in een man zoekt, denkt ze. Maar is zij wel de ideale vrouw voor hem? Kan ze monogaam zijn? En is Will wel wie ze denkt die hij is? Allemaal vragen die Lily doen twijfelen over het aanstaande huwelijk. En niet alleen zij, ook haar omgeving heeft twijfels over haar geschiktheid als echtgenote.
‘Lilybeer’, zoals Lily genoemd wordt door Ana, een van haar stiefmoeders, heeft een bijzondere familie. Natuurlijk een moeder en een vader (de mannelijke versie van een dom blondje), maar ook twee stiefmoeders en een eigenwijze oma. Een familie die op z’n minst vreemd genoemd kan worden, maar wel één die duidelijk van Lily houdt. Vanaf het eerste moment sluit je alle moeders en oma meteen in je hart. Je weet dat ze het beste voor Lily willen.
Iets dat Lily duidelijk zelf niet weet. Haar verhaal wordt min of meer verteld in de stroomversnelling van het verhaal. Het verleden haalt haar in op het moment dat ze haar ex-buurjongen en eerste liefde tegen het lijf loopt. Will weet niets van dit verleden. Als haar schoonmoeder haar daarmee confronteert en dreigt om Will de waarheid te vertellen, raakt Lily in paniek. En duikt ze, hoe kan het ook anders, in bed met Wills beste vriend.
Al met al is Lily een losgeslagen en gek wijf. Ze is grappig. Je bent het niet eens met haar daden, maar toch hou je ook van haar. Lily is zo’n persoon met charme. Heel veel charme en dat komt in dit boek goed tot uiting. Je vraagt je niet alleen af waarom zo’n leuke vrouw bij zo’n saaie Will is, maar ook waarom ze niet monogaam kan zijn. En later in het boek verlang je naar het verhaal van haar en haar ex. Waarom is hij zo boos op Lily?
En is Will wel zo saai? Laten we zeggen dat de saaie echtgenoot een bijzondere verrassing in petto heeft. Een plotwending die je bijna van je stoel laat vallen van verbazing. Eentje waardoor de sympathie voor de aanstaande echtgenoot nog minder groot wordt. Want zo’n belangrijke en grote rol heeft de man eigenlijk niet. En dan. No way!
Door het verhaal van Ja, ik wil niet binnen zeven dagen te vertellen, wordt de vaart vastgehouden. Je wordt van de ene in de andere situatie gestort en het is heerlijk. Dit boek voelt als een tochtje in de rollercoaster. Kort, maar zeker bevredigend. | 1pos
|
Sterrennacht vond ik echt traag opgang komen, ik had deze bijna opzij gelegd.
Maar daar ik van mening ben dat ieder boek het verdiend om uitgelezen te worden. Dus ik heb doorgebeten en ben blij dat ik dit heb gedaan.
Het boek is opgesplitst in drie delen, eens je half weg deel twee bent, begint je echt in het verhaal te komen en wordt het nog moeilijk om het boek opzij te leggen.
Ik was echt benieuwd naar de ontknopping van het verhaal, je wilt gewoon weten wat er is gebeurd met Esther en hoe de familie van Jude aan dit alles gelinkt is.
Er zijn toch een aantal verrassende wendingen in het boek. Maar je moet goed opletten, dat je met alle details mee bent.
Ik had dit boek gekozen omdat ik deze zomer een week naar Parijs had gelezen van deze schrijfster en echt benieuwd was naar meer werken van haar.
Wanneer ik deze in de bib zag staan, moest ik het gewoon meenemen en lezen. De kaft spreekt ook enorm aan.
De kaft heeft echt weer waar het verhaal zich in je verbeelding afspeeld. Persoonlijk ben ik iemand die altijd een verhaal heel levendig kan voorstellen...
Ik kan me er echt in inleven.
Mijn conclusie? Hoewel het verhaal traag op hang kwam, vind ik het een echte aanrader voor wie fan is het van de historische romans. | 1pos
|
En dit is weer een hele goede scandinavische auteur,zoals zovelen..Ik heb het boek met heel veel plezier gelezen,het is een boek waarin je gelijk goed in het verhaal zit en spannend is tot aan de laatste bladzijde..Ga zeker nog meer van deze schrijver lezen.. | 1pos
|
Ik heb aan de voet van de Kgale Hill gewoond, net aan de andere kant van de berg dan waar het boek zich afspeeld. Ik heb een jaar in Botswana mogen wonen en werken. Alle plekken die in het boek 'beschreven' worden zijn mij bekend en kloppen dat is wat het boek voor mij aantrekkelijk maakte. Ook de typering van de cultuur en denkwijze, alles was zo herkenbaar!! Geweldig, ik hoop dat de andere drie boeken ook vertaald worden!! Maar spannend?? Neen, meer gezellig dan crime. | 1pos
|
kwalitatief hoogstaande militaire spionageroman af, die de lezer al likkebaardend doet uitkijken naar het vervolg.,In het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw publiceerde de vaak in Vlaanderen verblijvende Nederlander Jeroen Kuypers drie boeken onder het pseudoniem Max Moragie. In 2010 verschool hij zich achter een andere 'nom de plume' om aan te vatten met een trilogie die zich afspeelt in en rond de oorlog in Vietnam: Roel Thijssen was geboren, en zijn eerste kindje kreeg de titel Broederbloed.
Een goed jaar later ligt Operatie Freeborn, deel twee van de reeks die draait rond de broers Paul en Graham Marquand, in de winkels. Het verhaal begint circa twee jaar na het einde van Broederbloed. In 1969 is Graham als CIA-agent operationeel in de hoofdstad van Laos wanneer hij de opdracht krijgt om deel te nemen aan een clandestiene operatie: het ontzetten van een klein krijgsgevangenenkamp in de jungle van Noord-Vietnam. Naast het bevrijden van Amerikanen, moet er ook werk van gemaakt worden om een Cubaanse en een Oost-Duitse ondervrager van het kamp op te pakken voor verhoor. Als de missie op het laatste nippertje in gevaar komt omdat de integriteit van Graham in twijfel wordt getrokken, is deze in alle staten, want hij heeft ondertussen vernomen dat zijn broer Paul zich eveneens in het kamp bevindt.
Hoewel Broederbloed fungeert als een echte inleiding op Operatie Freeborn, kan dit laatste gemakkelijk als een op zichzelf staand boek gelezen worden., want de auteur heeft erover gewaakt dat voorkennis niet noodzakelijk is en de enkele verwijzingen naar het vorig boek zijn zo summier dat ze amper opvallen.
Het recept is hetzelfde gebleven, maar de ingrediënten werden ditmaal anders gedoseerd. Daardoor komt dit middelste deel van de spionagetrilogie veel beter uit de verf dan zijn voorganger. Operatie Freeborn zit boordevol suspense en actie gelardeerd met een streepje droge humor en gepresenteerd in een stijl die garant staat voor enkele uren leesplezier, waarbij de cliffhanger aan het eind ieders nieuwsgierigheid prikkelt om zo snel mogelijk aan het vervolg te kunnen beginnen.
De auteur heeft zeer veel aandacht geschonken aan het opbouwen van een zeer geloofwaardige, weliswaar licht geromantiseerde sfeer waarin hij zowat alle mogelijke gemoedstoestanden op zijn personages loslaat. Het is jammer dat die personages zelf uit niet veel meer bestaan dan een paar penseeltrekken.
Samengevat leverde Roel Thijssen met Operatie Freeborn een zeer onderhoudende, kwalitatief hoogstaande militaire spionageroman af, die de lezer al likkebaardend doet uitkijken naar het vervolg. | 1pos
|
In Paniek volgen we Evan Casher die in Houston een aardig leventje leidt. Hij is gelukkig in de liefde en heeft succes in zijn werk als documentairemaker. Maar als hij op een ochtend een paniekerig telefoontje krijgt waarin zijn moeder hem met klem vraagt haar thuis te komen opzoeken, komt hier een einde aan. Bij het ouderlijk huis aangekomen treft hij zijn moeder vermoord aan. De daders zijn nog in het huis, maar Evan kan toch ontsnappen en in een poging het gebeurde te begrijpen, gaat hij op onderzoek uit naar het verleden van zijn ouders. Tegelijkertijd moet hij uit de handen proberen te blijven van verschillende organisaties die het op zijn kennis en leven gemunt hebben. En dat alles zonder dat hij iemand kan in vertrouwen nemen.
Jeff Abbott heeft een vlotte pen. Met veel aandacht voor detail maakt hij een perfecte mix van spanning, actie en diepgang. Bovendien heeft hij zorg gedragen voor een zeer degelijk en ingenieus uitgewerkt plot met vele wendingen. Het verhaal is op zon manier verteld dat de lezer zich perfect kan inleven in Evan en de twijfels die bij hem rijzen onder invloed van wat hij meemaakt. Voeg daar de zeer goed uitgewerkte, geloofwaardige personages aan toe en je hebt alle ingrediënten voor een bestseller. Een bestseller die vraagt om een verfilming.
Aan al deze facetten kan men merken dat Jeff Abbott alle knepen van het vak kent. Overigens niet zo vreemd want dit op zichzelf staande boek Paniek is al zijn achtste, maar pas het eerste dat verschijnt in het Nederlands. Uitgeverij Mynx is er na het duo Giacometti & Ravenne, binnen korte tijd weer in geslaagd om een kwalitatief hoogstaande auteur te strikken en deze een poort naar de Nederlandstalige markt te bieden. Dit volbloed actieverhaal, met een snuifje spionage, doet onmiddellijk denken aan De macht van meneer Miller van Charles den Tex en aan Michael Marshalls De stromannen. Bovendien slaagt Paniek er in hetzelfde kwaliteitsniveau te bereiken, zodat ook de waardering navenant is. | 1pos
|
Alberdina neemt je mee naar eind 1800, begin 1900 en vertelt ons het verhaal van een vrouw wiens leven vele wendingen kent. Ze belandt in de meest gruwelijke omstandigheden en moet de meest verschrikkelijke zaken doorstaan. Toch blijft ze ondanks alles staande en bouwt ze steeds opnieuw een leven voor zichzelf op.
Alberdina is gebaseerd op de ware familiegeschiedenis van Alberdina de Waal, de grootmoeder van Lucas Albert Dekker. Het speelt zich voor een groot deel af in Noord-Holland in de 19e eeuw, tot in Duitsland ten tijde van de Tweede Wereldoorlog.
Lucas Albert Dekker is een erg veelzijdige en creatieve man. Na een tienjarige muzikale carrière, studeerde hij economie aan de universiteit van Amsterdam. Hierna heeft hij dertig jaar lesgegeven aan het middelbaar beroepsonderwijs. Tekenen en schilderen doet hij al sinds zijn jeugd, in 2018 exposeerde hij voor de vijftiende keer op de Kunst10daagse in Bergen. Alberdina is zijn literaire debuut.
Alberdina begint redelijk rustig en doet in eerste instantie denken aan een redelijk doorsnee roman. Maar niets is minder waar! Als je verder vordert in het verhaal, dan vliegen de - zeer onverwachte - plotwendingen je om de oren. Meer dan eens heb ik verbouwereerd naar mijn boek gestaard, omdat ik iets écht niet had zien aankomen. Steeds meer worden het ook werkelijk verschillende verhaallijnen, omdat karakters zich van elkaar hebben verwijderd, maar Lucas wel hun verhalen blijft vertellen.
De schrijfstijl is erg aangenaam. Alles wordt mooi en redelijk uitgebreid omschreven, maar het wordt nergens langdradig. Je krijgt hierdoor een prima beeld van mensen, plaatsen en omstandigheden, en je kan je moeiteloos inleven, al zou je dat misschien soms - vanwege de heftige zaken - liever niet doen.
De meeste van deze karakters maken een erg grote groei door in het boek, al doen ze dat niet allemaal op een even positieve manier. Het hoofdpersonage, Alberdina, krijgt echt ontzettend veel ter verduren. Hoewel ze iemand is die je vanaf het begin al mag - ze heeft een erg innemende persoonlijkheid - groeit je respect richting haar met elke bladzijde.
De kans dat je het niet droog houdt bij dit boek, is erg groot. Het is een meeslepend en met momenten erg droevig verhaal. Alberdina zal je wellicht nog een tijdje gezelschap houden, ook als het boek reeds uit is. Hoewel je in het begin iets anders zou vermoeden, is het namelijk alles behalve een vluchtig verhaal. Het is zonder meer een aanrader, als het niet allemaal licht en rooskleurig voor je moet zijn. | 1pos
|
Amos Decker en Alex Jamison zijn er een weekje tussenuit. Ze logeren bij de zus van Alex in Baronville, een klein stadje dat betere tijden gekend heeft. Van een relaxed weekje is geen sprake als Amos op de eerste avond in het raam van een huis verderop een flikkerend licht ziet gevolgd door vlammen. Amos zou Amos niet zijn als hij niet op onderzoek uitging. Wat hij aantreft in het huis is niet wat hij verwachtte: twee doden. Het ene slachtoffer, gekleed in een politie-uniform, ligt in de kelder met schuim rond zijn lippen en het tweede slachtoffer is opgehangen en op de vloer onder zijn lichaam ligt een plas bloed. Wie deze mannen zijn, is een raadsel.
Diezelfde avond horen Amos en Alex dat er in de afgelopen weken meerdere moorden zijn gepleegd en dat de plaatselijke politie met de handen in het haar zit. Amos biedt zijn hulp aan, die niet echt van harte wordt geaccepteerd. De FBI is niet de enige instantie die interesse toont. De moorden blijken deel uit te maken van een veel groter geheel...
[‘Denkt u dat alle andere moorden hiermee verband houden?’
‘Ja dat denk ik. Maar er is misschien nog iets anders aan de hand.’]
Ik heb wel meer boeken van David Baldacci gelezen, maar die met Amos Decker hebben echt mijn voorkeur, ik vind dat zo’n heerlijk personage. Decker lijdt sinds een ongeluk aan hyperthymesia, waardoor hij een nagenoeg perfect geheugen heeft. Naast hyperthymesia lijdt hij ook aan synthesie, een aandoening waardoor bijvoorbeeld dood voor hem de kleur blauw heeft. Na het ongeluk en het verlies van zijn vrouw en dochter is Amos niet bepaald de oude meer. Lomp, onbehouwen en Amos lijkt emotieloos of uberhaupt geen emoties te (her)kennen. Zijn collega’s weten inmiddels hoe hij is en hoe ze ermee om moeten gaan, maar voor een buitenstaander kan dat nog eens lastig zijn. Voor de lezer is het amusant.
In Het motief merkte Amos al dat zijn perfecte geheugen niet meer zo perfect is en in Doodskleur wordt dat nog iets erger en Amos weet niet wat hij ermee aanmoet. Hij is al niet meer de man die hij was voordat hij het ongeluk kreeg, wat als hij nu weer anders wordt? Wat dan? Hij moet er niet aan denken, dus hij probeert zich zoveel mogelijk te focussen op de moorden in Baronville. Wat is daar in vredesnaam aan de hand?
[‘Weet u wie dat heeft gedaan?’
‘Nog niet, maar daar ben ik mee bezig. Ik vat het persoonlijk op als iemand probeert me te vermoorden.’]
Korte hoofdstukken en een hele vlotte, heldere schrijfstijl kenmerken de boeken van Baldacci en dat is niet anders in Doodskleur. Moeiteloos wordt de lezer het verhaal in getrokken en puzzel je mee met Amos en Alex. In de vorige delen in deze serie was er nauwelijks ruimte voor de lezer om mee te puzzelen of na te denken, je wist net zoveel als de personages in het boek, elke plotwending zorgde voor net zoveel verrassing bij de lezer als bij de personages. In dit boek is het iets anders, er begon op een gegeven moment iets te dagen en je kunt dan haast niet wachten tot Amos datzelfde in de gaten krijgt en of je het uberhaupt bij het juiste eind hebt. Een heel kundig geschreven, spannende thriller met een tot in de puntjes uitgewerkt plot; lekker hoor!
4 sterren voor Doodskleur. | 1pos
|
De boeken van James Patterson zijn altijd fijn om te lezen.Hij heeft een prettige schrijfstijl en ook de korte hoofdstukken zorgen ervoor dat je er snel in het verhaal zit.Dit boek begint al meteen heel luguber.Het gaat over een seriemoordenaar die op een wel heel angstaanjagende manier mensen vermoord.
Hij wil dat er een boek komt over zijn leven.Hij kiest een voormalig politieman uit die schrijver is en die zijn boek moet schrijven.Heel spannend ,ik kon het gewoon niet wegleggen!Lezen dus..... | 1pos
|
Prachtig geschreven verhaal van een bijna vergeten(?) schrijver. Ik kende hem alleen van een schitterend verhaal uit de verzameling van beste verhalen van de 20ste eeuw. Ook in dit boek stelt hij niet teleur. Op de beste pagina's doet "Tantes" zelfs denken aan Flauberts Een simpele ziel.
Prachtig geschreven verhaal van een bijna vergeten(?) schrijver. Ik kende hem alleen van een schitterend verhaal uit de verzameling van beste verhalen van de 20ste eeuw. Ook in dit boek stelt hij niet teleur. Op de beste pagina's doet "Tantes" zelfs denken aan Flauberts Een simpele ziel.
Prachtig geschreven verhaal van een bijna vergeten(?) schrijver. Ik kende hem alleen van een schitterend verhaal uit de verzameling van beste verhalen van de 20ste eeuw. Ook in dit boek stelt hij niet teleur. Op de beste pagina's doet "Tantes" zelfs denken aan Flauberts Een simpele ziel. | 1pos
|
Seks, Drugs, Rock ‘n Roll en Bob Dylan - eind jaren 90.
HET VERHAAL
Ben, de verteller (de schrijver zelf? Is Ben een afkorting van Benedict?) besluit, bij gebrek aan beter, het verhaal te vertellen van zijn vroegere leraar Robert Beck, docent muziek en geschiedenis op een lyceum in München. Hij volgt Robert een zomer lang wanneer deze op 37-jarige leeftijd lijdt aan de beginnende, doch heftige symptomen van een identiteits-/midlifecrisis. Hij ziet de ouderdom als een grote ramp naderen.
Vanaf zijn prille jeugd, wilde Robert gitarist worden. Hij maakte deel uit van de band Kopfgeburt samen met zijn vriend Charlie Aguobe (een boomlange Afro-Duitser, een loser pur sang, knettergek en hypochonder bovendien). Hij schreef ook zelf teksten bij zijn muziek, maar voelde zich in deze groep toch niet op zijn plaats, wilde een andere richting van de muziek op met de band. De bandleider, Holger Gersch, is het duidelijk niet met hem eens en gooit hem uit de groep. Deze mislukking die hij nooit heeft kunnen verwerken was van beslissende invloed op zijn leven. Beck besloot dan toch maar leraar te worden, op advies van zijn vader, die dat ook was. En zelfs ook nog op hetzelfde lyceum… Overigens, vond Beck zelf ook wel dat er iets miste in zijn muziek. In zijn teksten… Juist dat ondefinieerbare “iets” dat een melodie of een tekst tot een hit maakt.
Zoals hij in heel zijn leven iets miste. Hij is 37 jaar en nog steeds vrijgezel. Zijn relaties duren niet langer dan drie, vier maanden. Bindingsangst? Momenteel is daar nu Lara Zachanowski, een studente die serveerster is in het café Macchiato en dreigt naar Rome te gaan verhuizen om daar de modeacademie te gaan volgen. Zij is eigenlijk niet zijn genre. Maar ze is wel mooi en jong. Houdt hij genoeg van haar om haar te volgen naar Rome?
Zijn werk als leraar bevredigt hem niet. Hij voelt dat hij een soort lesboer is geworden; hij bereidt zijn lessen slecht of niet voor; kijkt proefwerken langzaam na. Maar, hij heeft toch wel goede ideeën. Bijvoorbeeld Het Literair café waardoor hij onverwacht wat dichter bij een van de mooiste meisjes van de klas komt, Anna Lind…. De vleesgeworden droom van elke leerling en docent. Maar ze ziet hem niet staan. Vindt zij hem te oud? De rector biedt Beck aan decaan te worden. Maar doet hij dat? Wil hij wel zijn hele leven in het onderwijs blijven?
Beck voelt zich middelmatig. Hij is alleen en voelt zich alleen. Eigenlijk al heel zijn leven. Hij kan zelfs niet terugkijken op een gelukkige jeugd. Zijn Franse moeder liep weg toen hij nog heel klein was en hij wordt alleen opgevoed door zijn autoritaire, gierige vader die weinig flexibel is.
Maar dan heeft Beck, bij toeval, een één-op-één gesprek met een van zijn leerlingen, Rauli Kantas, een jonge Litouwer die laat horen beter gitaar te spelen dan Jimi Hendrix. Ook zijn stem mag er zijn. Een muzikaal wonderkind die dat zelf niet weet en ook later niet echt beseft. Hij schrijft aan de lopende band melodieën en teksten op “geeltjes” die hij in een geheim doosje opbergt voor later. Ook voor Anna, zijn medeklasgenoot, schrijft hij een prachtig nummer “Finding Anna”. Anna vindt hem te jong…. Wat een tragiek!
Beck besluit deze jonge knaap te gaan begeleiden en zijn manager te worden. Ze zouden een ideaal team vormen. Een soort revanche op zijn eigen mislukte leven als musicus. Zijn nostalgische wens om eens beroemd te worden kan nu in vervulling gaan. Kan hij zo de verloren tijd inhalen? Maar Rauli is pas zeventien jaar, een puber en heeft het moeilijk thuis. Ze zijn arm, hij woont met zijn vader en broer. Ook zonder moeder net als Beck. En dan…. Hij blijkt toch niet de verlegen jongen te zijn die schuchter in de klas zat en alle pesterijen maar over zich heen liet komen. Hij leidt een dubbelleven.
SCHRIJFSTIJL
De opbouw van deze “muzikale roadnovel” is heel speciaal! Als een ouderwetse grammofoonplaat uit de jaren 90. Met een A- en een B-kant. Totaal 7 hoofdstukken (tracks genoemd) met een Intro en een Bonus Track met een Outro. Alle hoofdstuktitels verwijzen, als een soort motto, naar muzieknummers van Bob Dylan. In enkele woorden wordt ook nog de inhoud van het hoofdstuk vermeld.
“Track 1 – “Things Have Changed” over een Litouws wonderkind, een liefdesnacht die geen liefdesnacht is en de eerste schietpartij.
Chronologisch gezien is de Intro hier het einde van het verhaal.
Een prachtige eerste zin: “Toen Beck bij Napels voor een café parkeerde, had hij acht uur rijden en zijn hele leven achter de rug.” Een forse duw in de rug om te gaan lezen en niet meer op te houden.
De Bonus Track is een soort epiloog die, al is het jaren later, nog wat onbeantwoorde vragen beantwoordt. Maar niet alle… Ook hier weer een prachtige laatste zin: “Beck zegt ze zacht voor zich uit, telkens herhaalt hij de twee woorden die alles zullen veranderen: “Finding Anna”.” Een laatste aansporing om deze “Laatste Zomer” nog eens te overdenken. Wat gaat Beck nu doen?
De zeven tracks vormen dus samen Becks Laatste Zomer. Kant A vormt een uitgebreide introductie op onze “helden”. Vanaf kant B wordt het verhaal een echte roadnovel en gaan ze echt op reis vanuit München richting Istanbul. Met z’n drieën in een oude, gammele, gele VW: onze hoofdpersoon Beck, een leraar met liefdesverdriet, zijn vriend Charlie, een bipolaire verslaafde en zijn beschermelingetje Rauli, het Litouwse liegende wonderkind). Het wordt een avontuurlijke zoektocht van zes dagen. Op zoek naar de eigen identiteit, naar volwassenheid. Hallucinerend en wel. Beck heeft tijdens een trip o.a. een prachtige ontmoeting met een onbekende, wijze man (Robert Zimmerman genaamd) in een café: “Het voorgeborchte van de hel. De wachtkamer voor verloren zielen” die hem leert: “Alleen herinneringen zijn echt belangrijk”. Charlie heeft hem eerder al verteld dat deze Robert Z. overal in de wereld advies geeft… Een duidelijk geval van “Déjà vu”.
(Beck heeft de voornaam gekregen van Bob Dylan die als Robert Zimmerman geboren werd in 1941 in Duluth - Minnesota, zoals we misschien weten. De vader van Beck was een enorme fan van Dylan. Robert helemaal niet…)
De schrijfstijl van Benedict Wells is gemakkelijk, met heel veel dialogen. Eigenlijk wil je als lezer steeds maar doorlezen. Lichtelijk verslavende lectuur! De wereld waarin Beck leeft is eigenlijk triest, verdrietig en wordt steeds onheilspellender naarmate het verhaal vordert, maar is toch niet uitzichtloos. De (spreek)taal is af en toe rauw, en ongenuanceerd. Zijn personages komen daardoor wel écht over, zijn herkenbaar. Ze nemen, net als wij, verkeerde beslissingen en zijn tot onvoorspelbare dingen in staat. Ze zijn soms grappig, een beetje gek of compleet geschift. Een enkeling is onuitstaanbaar en zelfs echt walgelijk en heel bizar is, dat dan later blijkt dat we als lezer toch wel wat begrip of medelijden kunnen opbrengen voor een dergelijke “misfit”. De verdienste van de schrijver!
Een kritische kanttekening bij het hele boek is nog wel dat Wells te veel toevalligheden, gevaarlijke situaties e.d. in zijn verhaal opneemt. Vooral tijdens de reis naar Turkije stoorde me dat. Te veel van het goede. Beginnersfoutjes van de schrijver….
Immers, er zijn ook de vele filosofische gedachten die het noteren waard zijn. Over het bestaan, dromen, spijt, muziek, vriendschap, liefde, leugens, het leraarschap. Hoe ga je om met teleurstellingen, mislukkingen, angsten? Onbegrijpelijk dat Benedict Wells begin twintig was toen hij deze roman schreef! Wat een wijsheid! Wat een talent!
Zijn tweede boek “Het einde van de eenzaamheid” was zo mogelijk nog beter en heb ik gewaardeerd met *****. Een van mijn favoriete boeken. Zie https://www.hebban.nl/recensies/wil-over-het-einde-van-de-eenzaamheid
“Becks laatste zomer” is zeker een geslaagd debuut!
Zeist, 9 januari 2019 | 1pos
|
"‘Hoe gaat het met de gevangenen?’
‘Dood.’
‘Allemaal? Ik had er twintig aangeleverd,’ sprak de vrouw, die net was geland. Geen spoor van medelijden klonk door in haar stem. Ze was blij dat ze een nieuwe lading gevangenen had meegebracht, sterkere dit keer. De tijd begon te dringen."
Met deze openingsscene begint Nienke Pool haar verhaal over Falco, een onbezonnen jongen uit het Vogelvolk die spannende avonturen beleeft tijdens zijn zoektocht naar de door Alkeiden gestolen Stympha’s (mythische moordvogels). Het is een ware zoektocht doorheen het hele land en op zijn weg ontmoet de jongen vele nieuwe vrienden. En de enige manier om de vijand te verslaan, is samenwerken.
De Nederlandse Nienke Pool schreef al ruim zestig kortverhalen, columns en artikels die zowel in verhalenbundels, magazines als in jaarboeken verschenen. Haar kortverhalen wonnen verschillende prijzen en hebben hun weg naar het buitenland gevonden. Daarnaast is ze ook heel actief op haar eigen blog. Met "Falco en de gestolen Stympha’s", een boek dat deel uitmaakt van project BOEK10 van Godijn Publishing, brengt ze een eerste echt boek uit. Tijdens het schrijven ervan baseerde ze zich losjes op de mythe van Herakles en zijn gevecht tegen de Stymphatische Moordvogels uit de Moerassen van het Oosten.
Voor je begint te lezen kan je zeggen dat de cover op zijn minst opvallend is. Hij is eenvoudig vormgegeven, maar dankzij de vele kleuren springt hij in het oog. De tekening doet wel wat vermoeden dat het boek voor een jongere lezerscategorie bedoeld is dan in werkelijkheid.
Als je denkt aan fantasy-verhalen, denk je meteen ook aan nieuwe, onbekende en magische werelden vol geheimen. En dat is in "Falco en de gestolen Stympha’s" niet anders. Nienke Pool is er in geslaagd om een bijzondere wereld op te bouwen die wij als lezers samen met Falco en zijn vrienden leren ontdekken. Want het verhaal is zowel voor de personages als voor de lezer een ware ontdekkingstocht.
Al wel duidelijk is dat Falco de protagonist van dienst is in het verhaal. Hij is een onbezonnen jongen die zichzelf en zijn vrienden meermaals in de problemen brengt door zijn onnadenkende plannen. Maar ondanks dat kan je wel meeleven met hem en zorgt hij door zijn manier van handelen samen met zijn vrienden voor een constante spanningsboog in het boek. Naast Falco zijn er ook nog een heleboel andere personages die een belangrijke rol in het verhaal spelen en die worden stuk voor stuk mooi neergezet. En ondanks het feit dat ze allemaal zo verschillende zijn qua karakter (vaak zelfs echte tegenpolen) hebben ze elkaar nodig om samen te werken en de problemen op te lossen. Maar door het hoge aantal personages gebeurt het wel eens dat je twee personages met elkaar verwart en dan is het soms even terugbladeren om te weten wat nou net de achtergrond van bepaalde personages is.
Thema’s in het verhaal zijn onder andere vriendschap, vertrouwen en moed en dat in combinatie met een hoop fantasy maakt van "Falco en de gestolen Stympha’s" een heel avontuurlijk verhaal. Bovendien heeft Nienke Pool een prettige schrijfstijl en mede dankzij de kleine hoofdstukjes waaruit het boek bestaat bevordert dat de vlotheid van het lezen. Wel jammer dat er in het boek enkele taalfouten terug te vinden zijn, maar die kunnen zeker weggewerkt worden bij een volgende druk.
De kaart vooraan het boek is een leuk extraatje en zeker een meerwaarde voor het verhaal. Zo kan je je als lezer optimaal inleven in de fantasiewereld die Nienke Pool creëerde. Ook het lettertype van het boek is fijn om lezen en sluit op een bepaalde manier aan bij de sfeer van het verhaal.
Conclusie: "Falco en de gestolen Stympha’s" is een prettig en avontuurlijk geschreven fantasy-verhaal waarin Falco en zijn vrienden ons meenemen doorheen de wereld van Concordia. Nienke Pool heeft mooi werk geleverd en het doet ons watertanden naar meer van haar hand. | 1pos
|
De nieuwe roman van Alex Boogers (1970) heeft een vertrouwde, indringende opening: “Dat gedrocht is niet van mij”, zegt de vader van Harvey bij diens geboorte. Die groeit op met het litteken van de afwijzing, drankmisbruik en geweld. Gelukkig gelooft zijn moeder wel in hem, evenals huisvriend Angelo, die boeken voor Harvey meeneemt. Harvey is groot en zwart, woont in een achterstandswijk en praat nauwelijks, omdat zijn vader hem geleerd heeft zich koest te houden. Veel mensen zijn bang voor hem en denken dat hij dom is, maar dat is hij niet. Hij observeert veel en denkt na.
Zijn buurmeisje Amy heeft het ook moeilijk. Haar joodse vader is al jong overleden en haar stiefvader vindt ze een monster. Ze is intelligent, sensitief en kunstzinnig. Haar docenten beeldende kunst en maatschappijleer stimuleren haar om kritisch te denken en zich uit te drukken, maar thuis en op straat heeft men geen oog voor haar kwaliteiten. Haar ouders vinden haar zelfs vreemd en sturen haar naar een psycholoog, maar die vindt ze nep. In de polder en op het dak van de flat zoekt ze rust.
Daarnaast is er een oude man, Jacob, die na de dood van zijn vrouw de polder intrekt om een ijsvogel te spotten, de magie te zien in kleine wonderen. Hij treft Amy in het meer aan, met haar zakken vol zware stenen en voelt zich geroepen om haar te redden. Tussen hun ontmoetingen en gesprekken door blikt hij terug op zijn jeugd en huwelijk. Ook hij werd als kind verwaarloosd, maar kreeg als volwassene een vrouw om voor te zorgen. Ter compensatie voor hun kinderloosheid maakten ze vele reizen en probeerden ze in verre landen iets te betekenen voor kinderen. Toen zijn vrouw dement werd, zei ze vaak tegen hem dat hij op de kinderen moest passen.
Zo raken de levens van drie eenzame mensen die de wind niet in de rug hebben, met elkaar vervlochten in deze schrijnende en ontroerende roman. Wie het werk van Boogers kent, komt veel thema’s en motieven uit zijn vorige romans tegen: het leven in een afbraakbuurt, de afwijzing door een ouder, gewelddadigheid, anders zijn, vooroordelen, stimulerende docenten die een gidsfunctie vervullen en het ontwikkelen van eigenwaarde ondanks alle tegenslag. Nieuw in deze roman is de ouderdom van Jacob en de dementie van diens vrouw. Dit levert een liefdevol portret op.
Ook het gebruik van open plekken, flashbacks en perspectiefwisselingen komt bekend voor. Aan de ene kant wekt dit spanning op, waardoor je verder wil lezen. Je wil weten hoe het verder zal gaan met Harvey, waarom Amy stenen in haar zakken heeft gedaan, waarom ze niet meer naar school gaat en zich steeds vreemder gaat gedragen. Waarom gaat ze op het dak van de flat liggen en waarom staat Jacob met zijn jachtgeweer in de aanslag op de uitkijkpost? Aan de andere kant zorgt de veelvuldige wisseling van perspectief ook voor verwarring. Van alle drie lees je hun gedachten in de ik-vorm en de wisselingen worden nergens aangekondigd, waardoor je – zeker in het begin- even niet weet wie er aan het woord is en in welke tijd van het verhaal je zit.
Vooral wanneer de wijze lessen van de leraar maatschappijleer aan bod komen, duidelijk de spreekbuis van de schrijver, kun je je afvragen of Boogers niet te veel in het boek heeft gestopt. Wie nog niet eerder iets van deze schrijver heeft gelezen, kan daarom beter beginnen met een eerder boek, bijvoorbeeld Alleen met de goden, waarin een centrale hoofdpersoon gevolgd wordt. Voor de fans is deze roman daarentegen een feest van herkenning. | 1pos
|
Eppo Boetselaar kent door een foute sollicitatiebrief een valse start en belandt als beginnend advocaat bij een eenmansbureautje.
Het komt nog goed als het wordt overgenomen door een groot advocatenkantoor, daar begint Eppo zich in de kijker te spelen (weliswaar met hulp van 7 stagiares, die hem helpen) en na verloop van tijd weet hij zich op te werken tot rechterhand van de hoogste baas.
Door de druk verslikt hij zich in een belangrijke zaak en lijkt hij zijn doodvonnis te hebben getekend.
Een werkelijk fantastisch adembenemend, spannend boekwerk die iedereen moet lezen vind ik, wat een heerlijk boek. | 1pos
|
Misleiding is aan de orde van de dag in deze psychologische thriller!
Vanaf het begin zit er vaart in het verhaal, het leest heerlijk dit boek! Ik had meteen het idee dat ik Martin Schwartz persoonlijk ken, ik voelde aan wat hij voelde en had met hem te doen door de keuzes die hij moet maken. Alle karakters, maar vooral deze hoofdpersoon is heel goed beschreven.
Ik belandde met hem in een doolhof en zag niet altijd de uitgang voor ogen.
Deze auteur is een meester in het de lezer op het verkeerde been zetten en hij weet de spanning hoog te houden tot de allerlaatste bladzijde. Na de epiloog was ik uit deze doolhof en kon ik uitademen.
De verschillende verhaallijnen en karakters vullen elkaar prima aan. Uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes op hun plaats.
Een boek dat je niet weg wilt leggen. Een ware psychologische thriller, van het begin tot het eind van een hoog niveau .
Ik heb het boek heel graag gelezen en waardeer het met 5 sterren. | 1pos
|
Misschien spoilers… aan het eind heb ik de begin- en eindzinnen geciteerd.
Wie storm zaait heb ik tegelijk gelezen met Zuiverheid van Jonathan Franzen (zie voor mijn recensie aldaar). Beide worden ze geafficheerd als Great American Novels, en dat klopt ook. Waar Franzen zijn roman breed opzet, daar blijft Boyle dichter bij huis en laat zijn roman spelen rond een vader en een zoon. Vader Sten Stensen heeft in Vietnam gevochten en is nog steeds een opgewonden standje, maar kan zijn driftbuien redelijk in de hand houden. Zoon Adam (nomen est omen), die zich Colter noemt, naar de beruchte woudloper en ontdekker uit Amerika's eind 18e en begin 19e eeuw, ontspoort totaal.
Het begin en het einde van deze roman zijn ijzersterk; het tussenstuk is oké en prima. Daarom had ik een beetje moeite met mijn waardering maar geef ik toch vier sterren, vanwege dat fenomenale begin en einde.
De actie zit er in het begin al goed in wanneer vader Stensen op een reis met zijn vrouw in Costa Rica de berover van zijn groep Amerikaanse toeristen in een vlaag van woede en rechtvaardigheidsgevoel onschadelijk maakt. Even weet je als lezer niet of het met Stensen wel goed zal aflopen, of hij wel heelhuids naar huis (Calfornië, noord-westelijk deel) terug kan keren.
Een groot deel van het boek gaat over de toenemende paranoia, die gepaard gaat met excessief geweld, van zoon Adam. Deze heeft in de oudere Sara (ook al zo'n oud-testamentaire naam) zijn liefde voor het leven gevonden. Beiden geloven in hun recht als staatsburger van de Verenigde Staten maar niet in de overheid en in haar wetshandhavers. Waar Sara nog wel over enige realiteitszin beschikt - al betaalt ze haar boetes niet, en ook draagt ze geen belasting af - daar vereenzelvigt Adam zich steeds meer met de ruige woudloper John Colter (die echt bestaan heeft; dat is voor een Amerikaan waarschijnlijk de normaalste zaak van de wereld is, maar als Europeaan moet ik dat toch even opzoeken).
Je voelt op je klompen aan dat het niet goed gaat komen met die jongen. En je vreest dat de vader misschien wel dezelfde kant opgaat.
Beginzinnen: 'De zon stond loodrecht aan de hemel, er was geen ontkomen aan de hitte. Hij zweette als een otter, zijn ondergoed schuurde en zijn overhemd plakte alsof het op zijn rug was gelijmd.' (p. 9). Eindzinnen: 'Hier was de vlakke kant van de club en daar was de bal, hij zag het zo scherp alsof het beeld was bevroren in de tijd. En hij raakte de bal. Het was een voltreffer, hard, geen geweldig schot en zelfs geen goed schot, maar het balletje vloog weg, het beschreef een weidse boog in de richting van de enorme kom van de oceaan, en het bleef eindeloos doorrollen.' (p. 367) | 1pos
|
Wat vond ik dit een prachtig boek. Meteen op de eerste bladzijde raakte ik geboeid en kon ik het boek niet meer neerleggen. Binnen een paar dagen had ik hem uit en snakte ik naar het tweede deel.
Het boek is zo mooi geschreven, de situaties zijn mooi neergezet en je leeft echt mee met de personages. Het boek kent de nodige humor en emotie en houdt je echt geboeid. Een echte aanrader! | 1pos
|
‘Ik heb over niets meer controle, zelfs niet over de plekken in mijn hoofd.’ Een zin die vandaag de dag door velen van ons zou kunnen worden uitgesproken als niet alles van een leien dakje blijkt te lopen. Na het lezen van Het meisje in de trein ga je echter beseffen dat er ook mensen zijn die hier een patent op zouden kunnen nemen. Mensen zoals de protagonist, Rachel, die elke dag pretendeert als een doorsnee persoon de trein naar haar werk te nemen maar in werkelijkheid haar dagen vult met het naar binnen slaan van talloze blikjes gin-tonic en het kijken naar vreemdelingen vanuit haar vertrouwde treinraampje. Deze ongezonde levensstijl heeft ze zich eigen gemaakt na de breuk met haar toenmalige echtgenoot Tom, die haar verliet voor de zeer aantrekkelijke Anna. Zij vertegenwoordigt tevens een van de vertelstandpunten in het verhaal. Hoewel haar trein dagelijks de plek die praktisch de basis van al haar ongeluk vormt voorbij raast, is haar favoriete bezigheid het bestuderen van Jess en Jason, een koppel dat in haar gedachten het grote voorbeeld van de ideale relatie is. Dan verdwijnt Jess, die eigenlijk Megan heet, en is het begin van een zinderende zoektocht naar de dader aangebroken. Met volgens haar onmisbare kennis van de zaak in handen heeft Rachel voor de eerste keer sinds haar absolute dieptepunt weer een doel. Het enige nadeel is dat haar langdurig alcoholgebruik voor gaten in haar geheugen zorgt en hierdoor niemand haar gelooft.
Rachel, Megan en Anna. Jouw ogen en oren in de rollercoaster van verraad, depressie en jaloezie. Drie sterk van elkaar verschillende vrouwen die betrokken raken in eenzelfde verhaal. De wisseling van vertelperspectief gebeurt telkens op de juiste momenten. Wanneer zich bij het ene personage iets ongelooflijk spannends afspeelt, maakt Hawkins de subtiele switch naar een ander zodat de spanning er tot de laatste minuut blijft inzitten. De keuze om een onbetrouwbare verteller in te zetten als personage dat het meeste aan bod komt is ook iets apart dat niet elke auteur durft te hanteren. Het zorgt echter wel voor dat extra beetje mysterie dat maakt dat het boek moeilijk weg te leggen valt.
Het leven van Rachel mag dan wel allesbehalve gestructureerd zijn, dit boek is dat zeker en vast wel. De trage opbouw vereist een zekere vorm van doorzettingsvermogen, maar eenmaal je jezelf in het verhaal hebt ingewerkt leest het als een sneltrein. Ook het relatief eenvoudige taalgebruik is iets dat hier zeker toe bijdraagt. De tijdsaanduidingen tussendoor, die niet te gedetailleerd zijn maar wel de nodige informatie in verband met data en tijd bevatten, maken het boek makkelijker te volgen. Je moet dan ook wel de moeite nemen om ze te lezen, omdat je anders het tegenovergestelde effect krijgt.
Een door velen geapprecieerde eigenschap van een boek is het feit dat het jezelf weerspiegelt. Een alcoholverslaafde en depressieve vrouw zal misschien niet ieders eerste keus zijn, maar bij het lezen van dit boek zal je ervan versteld staan hoeveel emoties je bij jezelf kan terugvinden. Iedereen heeft namelijk wel eens de neiging om stiekem zijn medemens te begluren en ook jaloezie is geen onbekend terrein.
Verdient Het meisje in de trein zijn status als populaire thriller? Daar valt over te discussiëren. Mensen met een zekere ervaring in het genre zullen waarschijnlijk op hun honger blijven zitten. Hawkins mag dan wel op een slimme manier naar het einde toe hebben gewerkt, de uiteindelijke ontmaskering was toch enigszins een kleine teleurstelling. Een meeslepend verhaal en sterk identificeerbare karakters heeft het alleszins zeker en vast wel. | 1pos
|
“Mara” geschreven door Sterre Carron (deel 1 van de rani diaz thrillerreeks)
Hoofdinspecteur Rani Diaz, haar partner Bert Simons en de rest van haar team krijgen de moeilijke taak om de moord op de 25 jarige Jill van Regenmortel op te lossen. Het blijft namelijk niet bij deze ene moord. Enkele dagen later wordt namelijk Kathirah Al Saadi zwaar verminkt aangetroffen. Is er een connectie tussen Jill en Kathirah? Of is het toeval dat het anders zo rustige Mechelen wordt geteisterd door deze gruwelijke gebeurtenissen? Wie of wat heeft dit op zijn geweten?
Sterre Carron is woonachtig in België waar zij tropische geneeskunde studeerde. Ze werkte gedurende enkele jaren in Rwanda en Zaïre voor Artsen zonder Grenzen. De auteur heeft belangstelling voor forensische geneeskunde en is gespecialiseerd in oosterse spiritualiteit. Voor het schrijven van dit boek heeft zij twee autopsies bijgewoond. Via facebook en signeersessies bij de boekhandels komt ze graag in contact met haar lezers.
Als het aan de kaft lag, had ik het boek niet gekozen. De verhoudingen tussen de huizen en de lichamen onderling kloppen niet. Het lijkt wel een reus met dat mes. Maar ja, smaken verschillen. De korte inhoud sprak me wel erg aan. Dat het een lekker dik boek is en dat het onderdeel is van een reeks hielp daar aan mee. Van Sterre Carron had ik nog nooit gehoord, maar ik denk dat ze snel bekender gaat worden.
Het boek is opgedeeld in korte hoofdstukken, daarbij opgeteld de fijne schrijfstijl en je bent zo een eind op weg in het verhaal. Ingrediënten: Jeugdtrauma, antrax, moord, verminking, wraak, nieuwe en verboden liefdes. Niet alleen de gruwelijkheden van Rani’s werk, maar ook haar privé leven komt uitgebreid aan bod. Alle personages worden goed neergezet. Daardoor kun je je helemaal inleven en meeleven. Soms vol spanning en/of afschuw en soms met een glimlach. De laatste 100 pagina’s in een ruk gelezen, wilde eindelijk wel eens weten hoe het zat. Bijna alle stukjes vallen op zijn plaats, alleen de proloog kan ik niet zo goed plaatsen.
Ik heb echt genoten van dit boek . Het doet me denken aan tv-series als Castle, Bones of The Mentalist. Een sterke vrouwelijke hoofdrol, leuke collega’s en elke keer een andere moordzaak. Ik hoop nog veel te lezen over Rani, gelukkig kan ik verder in het tweede deel: “Tirtha” en wordt in oktober deel drie: “Matsya” verwacht. 4**** | 1pos
|
De 34 jaar jonge Peter Falke is een getalenteerde, maar onbekende historicus en Rubens-expert. Hij kan invallen voor een zieke collega in de exclusieve jaarlijkse vakantieacademie van het Thompson Instituut die in een Zwitsers luxe hotel wordt ingericht. De meeste leerlingen zijn verwende rijkeluiskinderen, met veel meer interesse voor amusement in het skioord Zell am See dan voor de lessen. Eén van de leerlingen, Ann Shirling, gaat een weddenschap aan over de nieuwe leerkracht. Wanneer de wat onhandige en schuwe Peter Falke ook nog eens verliefd wordt op Ann, tot leedvermaak van zijn veel oudere collega's, stapelen de misverstanden en situaties zich op. | 1pos
|
Indrukwekkend boek met verhalen geschreven door vrouwelijke gevangenen. Iedere vrouw beschrijft in haar eigen stijl een deel van haar leven of persoonlijke ervaringen. De schrijfsters worden persoonlijk voorgesteld via twee foto's (babyfoto en volwassenfoto). Dit is een waardevolle aanvulling, de vrouwen tonen zich in hun kwetsbaarheid en tegelijkertijd in hun kracht. Een boek dat raakt en echt een aanrader is om te gaan lezen. Middels de verhalen kruip je in de wereld van de vrouw zelf en krijgt de daad waarvoor zij is veroordeeld een andere dimensie. Zoals één van de vrouwen schrijft: "Wat ik hoop is dat de lezers zullen inzien dat we in de eerste plaats mensen zijn, pas in de tweede plaats gevangenen." | 1pos
|
Een bijzonder boek is het wel. Je moet er wel even in komen.
Victor heeft een haat liefde verhouding met zijn moeder. Zijn moeder heeft hem altijd gekleineerd.
Sinds zijn moeder in verzorgingshuis woont en hij elke week bij haar komt is hij bang dat zij hem weer naar beneden haalt.
Victor is een erg onzekere man die blij wordt van fotograferen. Hij maakt alles van de zijlijn mee. Zijn relatie met Amy is ook niet echt makkelijk en zorgt ook vele denken van Victor.
Ze geeft hem tips om zijn verleden een plek te kunnen geven.
Als je met dementie te maken hebt gehad is dit een prachtig boek over verleden en verhalen van het persoon en welke keuzes heeft gemaakt. | 1pos
|
Als je dit boek hebt gelezen zit je nooit meer hetzelfde in de
trein! Super goed geschreven, origineel en een echte aanrader. | 1pos
|
Dit boek heeft iets bij me losgemaakt. Soms heel confronterend want de dingen waar Odiel tegenaan loopt zijn situaties waar ik het ook moeilijk mee heb. Het is werkelijk prachtig geschreven, echt van die zinnetjes om te koesteren. Het verhaal blijft ook spannend. Bestaat Alea en wat gaat haar moeder doen? Dylan had van mij best een grotere rol mogen hebben. Wat gaat er in zijn hoofd om, hoe ziet hij zijn toekomst? Maar misschien komt er wel een vervolg. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het nu verder gaat met alle personages. Volgens mij valt er nog genoeg over te vertellen voor een deel twee. | 1pos
|
Menig modern lezer heeft zich aangeleerd om met een sneltreinvaart door een tekst te jakkeren: kranten doet hij koppensnellend, van een artikel in een tijdschrift leest hij alleen de eerste zin van iedere alinea en een boek doet hij door diagonaallezend de pagina's te scannen.
Op die manier komt hij niet weg met "DE WANDELING" van Robert Walser. Het boek heet niet alleen "de wandeling" en het beschrijft niet alleen een wandeling, het moet ook in wandeltempo gelezen worden. Vrijwel iedere zin is opgebouwd uit een woordenreeks met soms drie of meer adjectieven bij een woord en herhalingen en/tegenstellingen. Al die elementen lijken wel stepstones te zijn, zodat je een alinea stappend van steen op steen moet aflopen. Alleen dan kan je met Walser meelopen op zijn wandeling.
Een boekrecensie bevat meestal een korte samenvatting van de verhaallijn. Dat is in dit geval gemakkelijk: auteur gaat wandelen en beschrijft wat hij ziet/hoort/doet en meemaakt onderweg. Een plot ontbreekt, maar "achter Walsers geraaskal zit vaak een onpeilbare diepzinnigheid verborgen." (W.G. Sebald)
Zo'n diepzinnigheid is 100 jaar nadat Walser die noteerde nog vaak van een verrassende actualiteit. Bij voorbeeld: "Dat er op menige plaats ten gevolge van veelvuldige, te sterke prikkeling verdorven, sensatiebeluste nieuwtjesjagers bestaan die ongelukkig zijn wanneer zij niet bijna elke minuut naar nooit eerder beleefde geneugten kunnen verlangen, daarvan ben ik me terdege bewust." (pag. 64)
Het lijkt wel een voorspelling van de hedendaagse twitter-"cultuur" en de verfestivalisering van het publieke leven.
Voor deze recensent is de afwezigheid van een plot een verademing. Soms lees je een boek dat op de tekentafel ontworpen lijkt te zijn. Het ultieme voorbeeld van dit genre is voor mij "De Aanslag" van Harrie Mulisch. Alles wat toevallig lijkt is zorgvuldig geconstrueerd.
W.G. Sebald: "Robert Walser zet het verhaal in één klap neer, zonder afdwalingen of aarzeling." Maar om dat verhaal tot je te laten komen moet je als lezer in slow motion met de auteur meelopen.
Mathieu Geurts | 1pos
|
Van oorsprong is dit boekje Zweeds en dan denk je al gauw aan een thriller, een goede detective of iets in die richting. Maar dit is geen thriller of een detective. Dit is een simpele vrolijke korte roman.
Dit boekje van maar liefst 72 pagina's is een vrolijke korte roman.
Een boekje dat je zo weg leest. Een boekje dat van je gewone dag een vrolijke dag maakt.
Een boekje dat je laat zien dat je in het leven ook eenvoudig kan genieten.
Genieten van de kleine dingen en spontane dingen doen in het leven die mooi uit kunnen pakken.
Dit boekje beoordeel ik met vijf sterren omdat het zo simpel is, goed weg leest, je toch wat inzicht geeft en het mij gewoon helemaal vrolijk maakte in een klein half uurtje.
Greetings by Sophie
De Engelstalige versie van mijn recensie vind je op: www.sophievandenakker.com/blog | 1pos
|
Zalig boek gewoon! Eén van de beste thrillers die ik tot nu toe gelezen heb. Nagelbijtende spanning. Had het juiste ritme, geen onnodige bladvulling en uitdieping (net voldoende wat nodig was voor het verhaal), was nergens voorspelbaar (tenzij je doorziet hoe het zit met die opdrachten maar dat noem ik niet voorspelbaar, eerder het doordenken van de lezer en in dit geval kun je niet anders met de opzet). Het einde was perfect, heel spannend en het zat logisch in elkaar. Ik had echt niet door wie er achter zou zitten. Ik had 2 verdachten, op het laatste 3 maar ik zat er compleet naast. Het zit heel goed in elkaar en ik vind het ritme veel beter als De test. En haar schrijfstijl vind ik heel goed. Het is zo geschreven dat je eerst nog niet helemaal door hebt wat de persoon gedaan heeft en dat vind ik een kunst. Dikke pluim voor de schrijfster! En ik hoop zo hard dat er een vervolg op komt. Laat er aub en vervolg op komen :-) | 1pos
|
Een mooi coming-of-age verhaal over een jongen van achttien jaar. Je blikt terug, samen met hem, op zijn leven vanaf zijn dertiende. Hij is geen makkelijke jongen, hij praat weinig en legt niet makkelijk contact. In zijn hart is het een goede jongen, die niet tegen onrecht kan en hard werkt, maar door anderen wordt hij vaak bestempeld als herrieschopper.
Het is een leuk klein verhaal, in korte hoofdstukken en een warme vertelstijl. Het schetst ook een mooi tijdsbeeld van de jaren zestig. | 1pos
|
Wat een lekker boekje om even tussendoor te lezen. Boeiend en ook nog spannend!
Ik heb er van genoten! | 1pos
|
‘Aangetast’ is opgedeeld in vier delen en begint op de dag dat het tien jaar geleden is dat Lieve is verongelukt. Als lezer weet je dat er iets ergs is gebeurd, maar het precieze hoe en wat kom je gedurende het boek pas te weten. Het verhaal wordt grotendeels vanuit de gedachten van Matthias, Gideon en Rifka verteld; een deel is vanuit Tamara. Doordat Loes den Hollander meerdere hoofdpersonages de ruimte te geeft voor hun gevoelens en gedachten krijg je een vrij compleet beeld van iedereen én ook van de dag van het ongeluk.
Zoals we gewend zijn van Den Hollander zijn er verschillende onverwachte wendingen. Net als je denkt te weten hoe alles in elkaar zit, blijkt de auteur je soms op het verkeerde been gebracht te hebben. Heerlijk hoe ze dat in vrijwel al haar boeken voor elkaar krijgt. Daardoor blijf je lezen in het boek. Ik had me zo voorgenomen om dit nieuwste verhaal eens niet in één ruk uit te lezen, maar dat is me niet gelukt. Het was te spannend om weg te leggen…
Ondanks dat ‘Aangetast’ een deel van een serie is, vormt het verhaal toch wel een afgerond geheel. Dat betekent overigens niet dat er helemaal geen vragen overblijven. Vooral de allerlaatste alinea vraagt om een tweede deel met dezelfde personages. Dat belooft wederom een spannende en zinderende thriller te worden. | 1pos
|
Waarom verdrinken vissen niet is een heerlijk boek met allemaaal leuke weetjes over dieren.
In het boek veel vragen over diverse dieren en daarbij natuurlijk hele leuke en soms ook verrassende anttwoorden.
Zo heb ik geleerd waarom dieren hun tanden niet hoeven te poetsen. Mijn dochter gebruikte het boek toen ze een proefwerk over schutkleuren had.
Het is niet geschikt voor hele jonge lezers, het bevat soms best moeilijke woorden.
Het is ontzettend leuk dat er weetjes over zoveel verschillende dieren in staan. Vuurvliegjes, maar ook honden en paarden. Je leert dus veel verschillende dingen.
Veel variatie in lettertypes en vragen.
Enige minpuntje wat ik kan vinden is de kaft. Het lijkt niet af en na een korte tijd laat de afbeelding al los van het karton. | 1pos
|
recensie:
In mijn verhaal begint Michelle met het vertellen over de eerste dagen nadat ze vertrokken zijn uit het witte huis en ze weer “gewoon” Michelle en Barack” Ik vond het heel treffend geschreven hoe ze ineens alleen is, gewoon zelf iets te eten klaarmaakt en in de tuin gaat zitten zonder dat er beveiligers of ander personeel aanwezig is.
Dat bleef bij mij erg hangen want de rest van haar verhaal is heel gedetailleerd en erg mooi beschreven vanuit haar eigen beleving. Hoe haar gewone leven verliep, hoe ze opgroeide van een gewoon zwart meisje tot de eerste zwarte first Lady in het witte huis. Hoe ze Barack ontmoet tijdens haar werk en hoe ze samen groeiden naar het witte huis toe.
Omdat het zo gedetailleerd was werd ik soms ongeduldig want ik was vooral nieuwsgierig naar hoe het leven is in het witte huis en in de volle belangstelling van de hele wereld. Daar krijg je niet alle antwoorden op. Maar daar was ik na het lezen van het boek ook niet meer mee bezig. Michelle Obama heeft een geweldig mooi verhaal geschreven dat iedereen aan zal spreken. Het had van mij iets korter gekund maar zo is het wel een compleet verhaal geworden.
Het is een heel persoonlijk verhaal geworden waarin ze zichzelf niet op een voetstuk zet en Barack Obama wel een beetje, ze is echt verliefd op die man.
Echt een aanrader als je wilt lezen over de verschillen in Amerika vanaf de jaren 60 en als je de familie Obama beter wilt leren kennen | 1pos
|
Hoofdpersonen Mary en Dottie zijn hartsvriendinnen vanaf hun achtste levensjaar. Op hun zeventiende beleven ze hun eerste liefde en merken ze dat ze beiden andere dromen hebben. Mary zou het liefst de wereld en vooral de stad Parijs gaan ontdekken , de Eiffeltoren beklimmen met haar geliefde en kunst studeren aan het Institut National d’histoire de l’art in Parijs terwijl Dottie droomt van een eigen huis en gezin in Brighton. Door een ongeplande gebeurtenis komt hun vriendschap onder grote druk te staan.
Het boek begint met een proloog waarin duidelijk wordt dat één van de vriendinnen verraad heeft gepleegd maar uit dit deel blijkt niet wie van de twee vriendinnen het is.
De verdere opbouw van het hoek is chronologisch en bevat fragmenten uit het dagboek van Mary Deze zijn in een ander lettertype gedrukt. Het zijn korte fragmenten die samenvatten hoe Mary zich op dat moment voelt.
Het verhaal wordt opgetekend vanuit de herinneringen van Dottie en haar ervaringen en beschrijving van gebeurtenissen. Wat me opviel is dat toen de meiden acht jaar waren de beschrijving over de gebeurtenissen speels, vrolijk en humorvol is. Je voelt de onbezorgdheid van deze leeftijd mee. Maar door de schrijfstijl ook duidelijk opgetekend door een volwassene
Als Mary en Dottie ouder worden merk je dat ze steeds meer leren en meer ervaringen opdoen in het leven en dat ze geestelijk enorm groeien. Dit wordt goed uitgedrukt in de uitgebreide schrijfstijl en de rollercoaster aan emoties. Hoewel ik soms vond dat Dottie wel heel volwassen uitspraken deed voor een zeventien jarige die nog niet veel beleefd had. Maar ook weer te verklaren uit het feit dat zij haar eigen herinneringen opschrijft met de kennis van ervaringen die ze later zou gaan krijgen. Ik vind het bijzonder knap hoe volwassen Dottie reageert nadat het onbedoelde verraad heeft plaatsgevonden. Want daardoor verliest ze al het vertrouwen in de mensen die ze liefheeft en wordt ontzettend gekwetst. Om uit dit diepe dal te komen en de weg te gaan die zij kiest is ontzettend veel moed voor nodig.
Er zit een verrassende twist in het verhaal die bijzonder emotioneel is en dat heel mooi uitgewerkt wordt. Ik heb dit deel dan ook met een brok in mijn keel gelezen
Ook blijkt het verraad uit de proloog niet het eerste grote verraad te zijn die de band tussen de meiden op de proef stelt waardoor je heel ver in het verhaal bent voordat je erachter komt wat er precies bedoelt wordt in de proloog.
Het boek leest heel makkelijk en ik heb begrepen dat dit boek een vervolg krijgt en dat zou ik dan ook heel graag willen lezen. | 1pos
|
Het is nier direct een leesboek maar een informatief boek. Voor dat men in een bos gaat wandelen, dit boek vastnemen en de nodige info absorberen.
Het boek is mooi ingedeeld per thema, aangevuld met mooie tekeningen.
Duidelijk beschreven en weergeven voor kinderen.
Zij die van de natuur, vooral bos, houden, een boek dat goed van pas komt.
Een aanrader. | 1pos
|
Ik kocht dit kortverhaal in de vorm van een mini-boekje om Rode Neuzen Dag te steunen. Deze organisatie focust zich op jongeren met psychische problemen, dit jaar met als thema pesten op school.
De auteur bood het boekje aan om deze jongeren te steunen omdat ze zelf gepest werd als tiener. Zodra je het verhaal begint te lezen, merk je hoe realistisch de situaties zijn die erin voorkomen. Het begin en het einde waren levensecht, de flashback hard en hakte er echt wel in. Zeer, zeer herkenbaar. | 1pos
|
De militaire carrière van hoofdpersoon Sam de Wild, is in één klap voorbij wanneer een eindoefening in de jungle van Frans-Guyana ontaardt in een gevecht met dodelijke afloop. Zonder carrière en zonder inkomen wordt zijn financiële huishouding na enige tijd problematisch en zoekt Sam naar een oplossing. Die komt er net op tijd; hij wordt namelijk gerekruteerd als huurling. Een nobele taak die ook nog eens goed betaald wordt.
“Sam wierp een blik op zijn horloge en keek daarna naar de zon die net boven de toppen van het bos uitkwam. Na het noorden te hebben bepaald, probeerde hij wat oriëntatiepunten te vinden.”
Samen met een groep elite-huurlingen moet Sam een grensoverschrijdend nationaal park, een laatste toevluchtsoord voor bedreigde diersoorten, beveiligen tegen stropers. Ook hier blijken de elementen Sam echter tegen te werken. Al snel wordt hij gezocht voor moord en moet hij, opgejaagd door zijn voormalige collega's, op de vlucht. Hij weet fotografe Emma Young met een leugen over te halen hem te helpen, maar die leugen blijkt hem, net als zijn achtervolgers, al snel in te halen...
“De volgende dag lag Sam tot laat in bed. Het artikel van Lafleur had hem van zijn slaap beroofd. Het door haar geopperde en door anonieme bronnen bevestigde verhaal over corruptie binnen het vreemdelingenlegioen had alle headlines gehaald.”
‘Opgejaagd Wild’ is het derde deel uit de Sofie Lafleurreeks. De boeken zijn echter uitstekend los van elkaar te lezen. Sofie zien we in dit deel weliswaar terugkeren, maar in een minder voorname rol.
Het is overigens mooi om waar te nemen dat Helders, ook met dit boek weer, op alle fronten is gegroeid ten opzichte van zijn eerdere boeken. Zijn schrijfstijl en verhaalconstructies worden nog altijd beter en ook zijn dialogen zijn zo mogelijk nog natuurlijker van aard.
“Hij hoorde iemand iets schreeuwen, reageerde er niet op en sprong op hetzelfde moment waarop er een schot door de nacht klonk.”
Overigens past Helders ook in ‘Opgejaagd wild’ weer een paar uiterst uitgekiende cliffhangers toegepast; een van zijn grootste krachten. Subtiel en spanning verhogend!
Kortom, ook ‘Opgejaagd wild’ is weer een zeer boeiende actiethriller waar veel lezers van zullen genieten.
Over de auteur
Helders werkte jarenlang als militair journalist voor het ministerie van Defensie en bezocht in die functie verschillende uitzendgebieden. Zijn ervaringen uit die tijd vormen een onuitputtelijke bron van inspiratie die hij aanwendt voor zijn thrillers. Helders’ debuut, ‘Machtstrijd’, haalde de shortlist van de Diamanten Kogel en won de Hebban Thriller Debuutprijs. Zijn tweede thriller ‘Verraad’ werd door ThrillZone genomineerd voor beste Nederlandstalige Thriller.
Uitvoering
Uitgever: LetterRijn
ISBN 9789491875687 , 9789491875694
Paperback, 320 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Wat kan ik nog meer toevoegen aan alle lovende reacties voor mij?
Ze hebben allemaal gelijk.Corine heeft een topper geschreven die nog niet ontdekt lijkt door de rest van Nederland.Want ik zie helaas geen stapels bij de boekhandel hier. | 1pos
|
Joost Heyink was voor mij een nog onbekende schrijver.De verzekering is een zeer leuk en spannend boek om te lezen.
Het boek is in "nuchtere"taal geschreven, met hier en daar een dosis humor erin.
Het einde van het verhaal had een verrassende wending.
Ik heb vaak moeite gehad het boek weg te leggen,
omdat je heel graag wilt weten wat er verder gaat gebeuren.
Ik heb dit boek met veel plezier gelezen, een echte aanrader. | 1pos
|
Wat een goed boek van deze schrijfster. Constante spanning maakt het dat je door wilt lezen, de vraag knaagt aan je: Wie maakt Mikayla (Mika) haar leven en dat van haar twee kinderen als een doorlopende achtbaan van vreemde voorvallen.
Mika 43 jaar verhuist naar Canada nadat haar man zelfmoord heeft gepleegd. Ze erft daar een huis in het stadje Rocky Roads. Vanaf het begin voelt het "unheimlich", Mika heeft constant het idee dat er iemand op haar let, vooral wanneer zij als journaliste haar neus in zaken steekt die ze beter kan laten.
Moorden, verdwijningen, haar huis op zijn kop, Mika blijft ondanks meerdere dreigingen doorgaan met haar onderzoek. Wie kan ze vertrouwen, wat steekt er achter?
Zelfs wanneer ze een relatie krijgt met Robert vertrouwt ze hem niet helemaal.
Uiteindelijk lees je wat er allemaal aan de hand is in het dorpje Rocky Roads en dit gaat je verbeelding te boven. Corruptie, mensen uit de politiek, rechters , beroemde mensen een netwerk, een dood in scène gezet.
"Alles was een leugen". | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.