text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Een paar jaar geleden raakte ik helemaal verrukt van Robert Walser: de (ultra)korte verhalen in "De dame op het balkon" en op de mooie site robertwalser.nl, het schitterende "De wandeling", en het netvliesscheurend prachtige "Jakob von Gunten". Prachtboeken, vol geniaal gestoord proza, en voor mij werd Walser daardoor een nieuwe topfavoriet. En nu is dan ook "De rover" vertaald, gelukkig weer door Machteld Bokhove, gelukkig weer op heel elegante wijze. Dat is Walsers laatste roman, geschreven in 1925, maar pas 50 jaar later gepubliceerd. Volgens sommigen had dit boek helaas erg te lijden onder Walsers groeiende geestelijke verwarring en zwaarmoedigheid. Volgens anderen is het zijn meesterwerk: Walser- bewonderaar Coetzee zegt zelfs dat dit boek de loop van de Duitse literatuur zou hebben veranderd als het in de jaren '20 zou zijn gepubliceerd. Zelf genoot ik ook uitbundig van dit ongelofelijk grillige en ongrijpbare boek. Ik vind het zelfs net zo formidabel als "Jakob von Gunten", dat voor mij een van de geniaalste boeken aller tijden is.
"De rover" is een van de teksten die Walser schreef in de vorm van microgrammen: in heel klein en onleesbaar handschrift, met potlood, op verschillende soorten papier. Voor het ontcijferen waren nieuwe technieken nodig en mensen met veel doorzettingsvermogen. Vandaar de late publicatie. Sommige Walser- kenners denken dat Walser zijn microgram-teksten onleesbaar wou houden, omdat hij alleen nog maar in het verborgene wou schrijven en niet meer blootgesteld wilde worden aan het oordelend oog van de lezer. Machteld Bokhove maakt in haar nawoord echter aannemelijk dat Walser het microgrammatisch schrijven als een soort beeldende kunst zag, en het schrijven met potlood als een vrolijk en bevrijdend soort spelen. Ik weet uiteraard niet hoe dit precies zit, maar er waart in "De rover" wel een heel speelse geest rond. Vooral omdat de ik-verteller voortdurend van de hak op de tak springt, associeert en fragmenteert, verhaallijnen versplinterd en vermengt, en ons steeds op maffe formuleringen trakteert. Zo begint hij de roman wel heel tegendraads met "Edith houdt van hem. Hierover later meer". Bovendien levert bij allerlei speels commentaar op het eigen schrijven, waarin die speelsheid vaak op speelse wijze verdedigd wordt: "Een pen zegt liever iets ongeoorloofds dan ook maar een moment uit te rusten. Misschien is dit een van de geheimen van het betere schrijverschap, d.w.z. er moet juist iets impulsiefs in 't schrijven terechtkomen". Dat 'impulsieve' komt ook sterk naar voren in het associëren en fragmenteren: de wijze waarop verhaallijnen afgebroken worden door nieuwe lijnen die ook weer afgebroken worden; de wijze waarop die verhaallijnen toch al zijn opgetrokken uit heterogene, barokke en soms onnavolgbare associaties; de wijze ook waarop de ik- figuur ironisch commentaar geeft op wat hij net heeft gezegd, en soms meteen terugneemt wat hij zonet nog had gezegd. Heel opmerkelijk is ook hoe vaak de verteller ineens afbreekt met "hierover later meer" of een variant op die formulering. Waarbij hij soms inderdaad veel later terugkomt op wat hij eerder vertelde, maar dan wel op verrassend associatieve wijze, en bovendien komt hij er heel vaak ook niet op terug.
Fascinerend aan de eerdere boeken van Walser vond ik de humoreske wanhoop, de combinatie van enorme zwaarmoedigheid en aanstekelijke vederlichtheid, de even treurige als opmonterende "innere Emigration" van de steeds kinderlijke en kleine verteller die alleen in de onderste regionen wil wonen, en die zich niet kan of wil voegen in de wereld en de conventies en ambities van de volwassenen. Dat alles zie ik ook in "De rover" op inspirerende wijze terug. De ik-figuur die het verhaal vertelt, en "de rover" die er de hoofdpersoon en ook vaak de medeschrijver van is, verkiezen het om een dikke kogelronde nul te zijn, verkiezen de totale nederigheid en nietswaardigheid, omdat zij op even humoreske als wanhopige wijze totaal elk geloof verloren hebben in de zwaarwichtigheid en ogenschijnijke diepzinnigheid van de gewone wereld. Net als bij Kafka is er voortdurende, bijna kinderlijke verbazing over de ontbrekende samenhang en betekenis van alles in deze wereld. Maar anders dan bij Kafka dompelen de ik-figuur en "de rover" zich met een droeve glimlach onder in deze chaos. En daarom is "De rover" zo springerig, ongrijpbaar, gefragmenteerd, anti-zwaarwichtig en anti-serieus. Sceptici zeggen dat dit boek zich, door zijn associatieve en gefragmenteerde karakter, in onleesbaarheid en structuurloosheid verliest, en dat Walser te veel ruimte bood aan de onbegrijpelijk door elkaar heen pratende stemmen in zijn verwarde hoofd. Inderdaad, de wijze waarop verhalen en personages even snel verdwijnen als dat ze vanuit het niets opkomen geeft dit boek een vluchtigheid en verwardheid die soms vrij benauwend is. Maar ja, ik ben juist geneigd dat als een kwaliteit te zien van dit boek. Bovendien is de roman niet zozeer 'structuurloos' , zoals sceptici denken, als wel opgebouwd met een aanstekelijke associatieve en daardoor anti- conventionele structuur. De structuur en logica dus van een verteller die niet wil passen in de wereld van de volwassenen, en zich dus niet wil voegen naar de conventies van 'normale' romanciers. De logica van iemand die zich niet kan of wil aanpassen of inpassen. Maar wel degelijk een logica, zij het een associatieve logica met eigen wetten. En er zit ook wel degelijk enige lijn in het boek als geheel, zij het een heel speelse en ongrijpbare lijn waar je, als je alleen van conventionele romans houdt, geen enkele greep op krijgt. Maar dat vind ik nou juist zo leuk!
Bovendien is Walsers taal naar mijn smaak van een grandioos maffe schoonheid. Opvrolijkend origineel vind ik zinnetjes als "Eigenaardig hoe het in ons genoegelt" , of woordjes als "tederachtigs", "bakvisselen", "fier- vooruit- kijkerij". Ik veer op bij formuleringen als "glimlachend voorjaarsweer, dat de hele wereld blauw schildert", of "de smalle, fijne, tedere strijkstoklippen van Selma, die inderdaad een mond had alsof het een viooltoon was, zo fijnbesneden". Ik applaudisseer bij passages als "Zijn ogen plachten als hij tussen mensen was te fladderen, te flakkeren als door de wind verstoorde kaarslichten, als door een briesje aangetaste stilte. Zijn ogen waren kleine, rondhollende windhonden. Is dat niet mooi gezegd?" Zeker mooi gezegd, en origineel bovendien. Ik geniet bovendien van de stapeling van beelden, die iets verwards heeft (alsof één enkele metafoor de kern niet kan raken, omdat die kern er niet is), maar ook een soort kinderlijk plezier uitstraalt. En ik wordt opgevrolijkt en ontroerd door passages als: "Ons allerliefste rovertje is waarschijnlijk door vader en moeder, d.w.z. van huis uit, heel eenvoudig niet voor gehuil voorbestemd. Zijn opvoeding bestond louter uit kleine verwaarlozingen". Tamelijk humoresk- wanhopig en paradoxaal, deze formulering, net als de volgende: "Mij zijn ontelbare verwijten gemaakt. Al deze verwijten zijn zoiets als een legerstede geworden waar ik mezelf op uitstrek, wat misschien heel onterecht van me is, maar ik heb bij mijzelf gezegd dat ik het mezelf gemakkelijk moest maken […]". Verwaarlozingen en verwijten, die zijn voor de ik- figuur en de door hem beschreven rover een kwelling, maar ook iets waarin zij zich koesterend rondwentelen. Vandaar ook dat zij vaak losbarsten met poëtische mijmeringen of gloedvolle apologieën over nederigheid, kinderlijkheid, onaangepastheid, middelmatigheid. Het personage "de rover" wordt zo genoemd omdat hij steeds in roverskleren loopt, als een kind dat zich verkleed heeft en niet de kleren van volwassenen wil dragen. Zoals de ik- figuur eigenlijk een kind is dat geen roman kan maken, zich treurig vrolijk maakt over de verwijten die hij daarover krijgt, en dan een roman maakt die naar de smaak van volwassenen veel te maf en springerig en te raar in zijn taalgebruik is om een echte roman te zijn.
De mafheid van deze roman voel je bijvoorbeeld heel sterk als de ik-figuur, zomaar en zonder enige aanleiding, zegt: "De Genferstrasse en Portugal, hoe breng ik deze ver uiteengelegen dingen met elkaar in verband? ". Geen idee, denk je als lezer, vooral ook omdat Portugal nogal uit de lucht valt. Wat de ik- figuur niet belet om lyrisch verder te gaan met: "O die vlaggen, gedragen door de geesten van zeevaarders langs de kust van Portugal in naam van Europa's ontwikkelingsdrang. Dat was in de vijftiende eeuw, ten tijde van de ontdekking van de zeeroute naar Oost- Indië.". Helemaal waar, denk je als lezer, maar waarom is dit relevant? Nou, nergens om. Behalve dan dat ruim een bladzij later het volgende wordt verteld over de verliefdheid van de rover: "Hij kwam zich als een Portugees voor, en de lezer begrijpt nu waarom we het hiervoor over purperen vlaggen hadden. Zijn bevende ziel, door fatsoen in toom gehouden, leek op de stilliggende zee, en met behulp van een tapijthandelaar joeg hij ontdekkingen van nieuwe continenten na door zich door deze edele jongeman te laten vertellen hoe zij heette, wie haar ouders waren, waar zij woonde. Toentertijd wist hij nog niets van Edith. We beginnen nu langzamerhand ordentelijk te vertellen. Vanuit oerwouden, zo lees je in kranten, rijzen voor de ogen van verbaasde reizigers reusachtige bouwwerken op. Zo rees voor het hart van de rover de bouw van de bezieling van zijn gevoelsleven op. Hij werd verteerd door hartstocht. Er waren dagen waarop hij begon te dansen. Wanda zag eruit alsof ze naar school hing. Iedere avond posteerde hij zich voor het huis van haar verwanten". Dus de eerdere ogenschijnlijk in de lucht hangende passages over de vroegere Portugese ontdekkingsreizigers monden associatief uit in een fraaie passage waarin verliefdheid als een ontdekkingsreis wordt voorgesteld. Wat totaal verward leek heeft toch een samenhang, zij het een associatieve en speelse. Dat speelse heeft voor mijn gevoel ook iets kinderlijks, zoals ook de zucht naar avontuur - de associatie tussen verliefdheid en ontdekkingsreizen van vroeger- voor mij iets heeft van vroegere jongensboeken. Een sfeer die goed past bij de rover, die immers - zoals eerder gezegd- niet in de wereld van de volwassen kan of wil passen. En die liever een kind is, of een dienstmeisje, of een middelmatige nietsnut die door velen wordt veracht. Alles liever dan een geslaagde burger die succesvol is in de moderne maatschappij.
Ik genoot dus zeer van dit boek, dankzij de grandioos maffe genialiteit van zijn taal en de geniale gekte van zijn associatieve structuur. De onaangepastheid van de ik- figuur en van de door hem beschreven rover vond ik enorm ontroerend en enorm opvrolijkend tegelijk. Net als de gedachte dat het Duitse "Räuber" klink als "Robert": dat, samen met nog wat andere verwijzingen naar Robert Walsers leven, doet mij vermoeden dat de vaak zwaarmoedige Walser in "De rover" misschien ook speelde met de humoreske melancholie van zijn eigen onaangepastheid en oningepastheid. Hoe dan ook, ik hou van Walsers melancholieke wereld, die vol zit met wanhopige schaduwen maar ook met vriendelijk licht en verlichtende humor. En ik hoop dat er nog vele vertalingen van zijn boeken volgen! | 1pos
|
Ik vind het een heel leuk en goed boek. Ik vind het fijn dat het boek niet zo lang is. De inhoud van het boek is heel erg goed. | 1pos
|
Ik heb het boek jaren geleden gelezen. Meestal vergeet ik boeken weer. Deze niet.Humor, hoop, liefde. Alles zit erin. | 1pos
|
Een nieuw deel in de serie Liese Meerhout en wederom eentje waar je vanaf het begin in het verhaal wordt meegezogen. Het boek leest als een trein en je blijft lezen omdat je wilt weten of de kinderen nog leven en wie de dader is.
Ik had het boek binnen twee dagen uit, net als de vorige delen. Aanrader voor diegenen die houden van een sterk verhaal geschreven met humor en poëzie. | 1pos
|
Hoewel de hoofdpersoon van Lee Child's boeken, Jack Reacher, over het algemeen een loner is, maakt hij bij gelegenheid ook graag gebruik van oude vrienden. In Buitenwacht gaat hij samen met ex-collega Neagley de strijd aan met iemand die dreigt de a.s. Vice-president te vermoorden. Samen met het hoofd van de Secret Service, de voormalige vriendin van Reacher's (vermoorde) broer Joe, proberen ze uit te zoeken wie de dreigbrieven heeft verzonden, die op een onmogelijke plaats worden gevonden: het bureau van de directeur van de Secret Service, dat continu onder surveillance staat.
Wie heeft er baat bij de vice-president te vermoorden? Is de staatsveiligheid in het geding? De plot is, zoals altijd in de boeken van Lee Child, uitermate inventief gevonden. Dit is weer een Child van de bovenste plank! | 1pos
|
In 1973 werkt Olga als hulpje in kapperszaak "De Pijpekrul'' in Rotterdam. Ze is niet echt tevreden met haar leven en wil zo graag gelukkig worden met een man en kinderen, zoals haar vriendinnen dat hebben. Als Rutger haar leven binnenwandelt, heeft ze de man van haar dromen gevonden en doet ze alles om dat zo te houden.
Veertig jaar later heeft Cassandra net haar relatie beeindigd. Ze heeft een huis gekocht in Rockanje en wil daar een nieuwe start maken en een praktijk als voedingsdeskundige beginnen. Haar toekomstplannen lopen anders als ze elke nacht een ijselijke gil hoort om dezelfde tijd. Ze gaat op onderzoek uit en ontdekt dat er 40 jaar geleden in haar woonhuis een man en een vrouw op afgrijselijke manier zijn omgebracht.
De ontknoping van de moord blijkt voor iedereen gevolgen te hebben gehad...
Het verhaal van Judith omvat twee verschillende tijdsperiodes. Door de vrij korte hoofdstukken zorgt het dat het verhaal je blijft boeien en je door wilt blijven lezen. Het is totaal niet storend om steeds te wisselen van tijd, omdat de jaren '70 zo levensecht worden beschreven. Het verschil van toen en nu is daardoor heel goed van elkaar te onderscheiden.
Bijna elk hoofdstukje eindigt met een spannend fragment, wat maakt dat je snel door wilt om meer te weten te komen. In de proloog wordt de spanning al goed weggezet en het hele boek blijft dat ook zo, nergens zakt het verhaal in en blijft het je verrassen en boeien. Je wilt weten wat er met Olga en Cassandra gebeurt en wat de twee vrouwen wellicht met elkaar te maken hebben.
Je probeert zoals altijd bij een thriller mee te denken met de schrijfster, maar Judith zet je steeds op het verkeerde been en de verrassing bewaart ze voor het eind.
De personages zijn heel goed uitgewerkt. Je begrijpt waarom de twee vrouwen hun keuzes maken. Vooral de achtergrond van Olga laat me snappen waarom ze zo wanhopig op zoek is naar de 'ware'.
De titel kan ik niet uitleggen zonder iets te verraden van het verhaal. Daarvoor moet je het gelezen hebben, zodat je weet welke bijzondere reden Judith hiervoor heeft.
Ik vind dit weer een heerlijke thriller van Judith's hand. Voor haar fans herkenbaar door haar bijzondere manier van vertellen: ze kan je laten gieren van de lach maar ook misselijk maken door haar manier van beschrijven. 'Vreemden in de nacht' vond ik iets minder rauw dan we doorgaans van haar boeken gewend zijn.
Mijn verwachting van dit boek was vrij hoog, aangezien ik bijna alle boeken van Judith heb gelezen en ze allemaal heb verslonden. Ook deze keer heeft de schrijfster dit voor mij weer waargemaakt! Een echte aanrader dus!!
Maar met waarschuwing: als je begint, wil je m niet meer wegleggen!! | 1pos
|
Onze gids door de woelige wereld van het Amerikaanse strafrecht is terug met een onvervalste legal thriller. We volgen de 25-jarige Kyle McAvoy, een veelbelovende student rechten en hoofdredacteur van The Yale Law Journal, die aan het begin van het boek bezig is met zijn afstuderen. Zijn passie ligt bij het verdedigen van de kleine man wiens zaken ook daadwerkelijk levens kunnen veranderen. Een visie die hem aan is geleerd door zijn vader en diens advocatenbureau waar geregeld mensen aankloppen zonder de kosten van een proces te kunnen dekken. Door een slim systeem van ruilhandel en giften weet pappa toch de boel draaiende te houden en zijn armlastige clientèle van de benodigde rechtsbijstand te voorzien. Met enige ironie kijkt Kyle dan ook neer op het systeem waarmee de grote advocatenkantoren veelbelovend talent in zich opnemen, om deze vervolgens op te zadelen met kleinerende taken tegenover bespottelijke deadlines. Alles wijst erop dat deze idealistische jongeman een baan zal zoeken bij een klein kantoor, maar tot grote verbazing van vrienden, familie en docenten kondigt hij aan dat hij zal gaan werken bij het grote kantoor Scully&Pershing. Wat heeft Kyle bewogen om deze opmerkelijke keuze toch te maken?
Wij weten dan allang hoe Kyle onder druk is gezet door een criminele organisatie. In ruil voor bedrijfsspionage op een grote zaak voor defensie, waarbij strijd wordt gevoerd met een ander topkantoor, zal een geheim uit zijn verleden niet opgerakeld worden. Dat geheim heeft te maken met videomateriaal en een mogelijke verkrachtingszaak die eruit voort zal kunnen vloeien. Mocht Kyle niet doen wat zijn afpersers zeggen, dan zouden hij en enkele betrokken studiegenoten een slecht imago kunnen krijgen of zelfs in de gevangenis kunnen belanden. Vanaf dat moment zal Kyle elk moment van de dag gevolgd worden door afluisterapparatuur, heimelijke ontmoetingen in louche motels en spionnen die zijn doen en laten in de gaten houden. En dan is er ook nog de achterlijk hoge druk van het zoveel mogelijk declareren van gemaakte uren bij zijn advocatenkantoor. Meer gemaakte uren betekent namelijk meer geld van de client, en aangezien die altijd bestaan uit goed betalende bedrijven zal het goed voor iedereen zijn als een jonge advocaat zoveel kan vangen als mogelijk is.
Met De getuige heeft John Grisham wederom een fijne combinatie gevonden tussen geëngageerde maatschappijkritiek en een goed gestructureerde thriller. Zijn toon van schrijven blaakt van de ironie over hoe de grote advocatenmaatschappijen met hun nieuwe talenten omgaan, alsof het slachtvee is waarvan de meeste tussentijds zullen afhaken. Is succes daadwerkelijk datgene wat een jonge en ambitieuze advocaat zou moeten nastreven? Wat zijn ze nog waard als hun talent inwisselbaar blijkt voor dat van tig andere jongeren? Of zijn er belangrijkere dingen in het leven, zoals werken met passie en met hart voor de zaak? In de loop van de roman raakt de spanning helaas een tikkeltje ondergesneeuwd onder de satire en sommige grappig bedoelde zijlijntjes lijken wel erg dik aangezet om een statement te maken. Tegen het einde komt de spanning er gelukkig weer helemaal in als er een heftige gebeurtenis plaats vindt die Kyle weer doet beseffen hoe gevangen hij zit in zijn situatie. De liefhebbers van Grisham zullen zich zeker geen buil vallen aan deze nieuwste roman. | 1pos
|
Het is een boek over een onderwerp dat heel werkelijk is, maar waar nog nooit iemand over geschreven heeft. In dit moderne tijdperk waar de computer centraal staat blijf je met je ogen aan het boek gekluisterd. Het zou jou wel eens kunnen overkomen.... | 1pos
|
Het volgende deel en nu wel over de dochter van Erik.
Zijn dochter Gillyanne gaat naar haar burcht en komt er achter dat er 3 mannen om haar land dingen. Na wat aanvallen die echt goed verlopen kies ze voor Connor.
Deze is alleen erg gesloten en heeft ideeën die in zijn hoofd zijn geprint over vrouwen door zijn oom. Ook zijn minnares speelt een rol en is erg jaloers.
Connor heeft meerder broers en een zusje die is opgevoed al jongen en Gillyanne help haar door te laten zien hoe je vrouw kunt zijn.
Boekje leest lekker weg en is spannend... vooral als het om de familie Murray gaat..
Op naar het volgende deel | 1pos
|
Heel kort: een mooie verzameling verhalen van de grootmeester, waarbij hij zelf tussen elk verhalenblok uitweidt over hoe het allemaal zo gekomen is met zijn schrijverschap. SF, fantasy en horror. In deze bundel zijn ook verhalen opgenomen die een relatie hebben met het universum waarin A song of Ice and Fire (en dus Game of Thrones) zich afspeelt en tenminste één verhaal dat zich op dezelfde wereld afspeelt.
Persoonlijk ben ik gek op Martin's sciencefiction en hoop ik dat hij snel klaar is met A song of Ice and Fire. Dan heeft hij weer eens tijd voor wat anders. | 1pos
|
Een heerlijk boek van Danielle Steel.
Hoe ver ga je voor je liefde?Dat is toch wel een hele grote vraag voor mij geweest in dit boek.
Je stap in het leven van Hope en voelt dan ook de angst en twijfels van haar,en je stelt jezelf de vraag wat jij zou doen. | 1pos
|
Wraakhandel, het Nederlandse debuut van voormalig Goldman Sachs topman Lee Vance, ligt vanaf januari 2011 in de boekhandel. Zijn Amerikaanse debuut; Restitution is (nog) niet in het Nederlandse verschenen.
Mark Wallace, hoofdpersoon van Wraakhandel, heeft het allemaal prima voor elkaar. Hij is gelukkig met zijn vrouw, heeft twee geweldige kinderen en een topbaan als een in energie gespecialiseerde analist. Met de ontvoering van zijn zoon slaat echter het noodlot toe. Ondanks enorme inspanningen wordt er niets meer van de jongen vernomen. De overgebleven gezinsleden blijven in onzekerheid achter. Eindelijk, na zeven zware jaren, krijgen ze een gouden tip en gloort er weer wat hoop aan de horizon. Samen met Reggie, een politieman die de zaak van de verdwenen jongen nooit heeft kunnen loslaten, hervat Mark het onderzoek. Als tijdens zijn speurtocht diverse aanslagen worden gepleegd, weet Mark dat hij eindelijk op het juiste spoor zit.
Wraakhandel start als een doorsnee thriller, maar ontpopt zich al gauw tot een spannend boek met een uniek, actueel thema. Het verhaal bestaat uit meerdere verhaallijnen die steeds dichter naar elkaar toegroeien. Lijkt het in eerste instantie alleen om een ontvoering te draaien, gaande weg wordt het duidelijk dat de gebeurtenissen een veel grotere impact kunnen hebben.
Lee Vance heeft zijn jarenlange ervaring, opgedaan bij Goldman Sachs, namelijk gebruikt voor een redelijk uniek thema: de gevolgen van het opraken van de bestaande energiebronnen voor de diverse supermachten. Het is de verdienste van de schrijver dat hij van de diverse sterk van elkaar afwijkende themas een spannende en evenwichtige thriller heeft weten te maken. | 1pos
|
De slaven van de oorlog is een van de (vele) klassiekers van Frederick Forsyth. Hij vertelt hierin het verhaal van een groep Europese huursoldaten die door de Britse mijnmagnaat Sir James Manson wordt ingezet om de regering van het Afrikaanse ministaatje Zangaro omver te werpen. In het achterland is namelijk platina aangetroffen en Manson is uit op een goedkope mijnconcessie. Hij klopt daartoe aan bij commandant Cat Shannon, een Ier met een uitstekend netwerk van professionele killers, die de plaatselijke leider Jean Kimba moeten vervangen door een van diens militairen, de weinig snuggere kolonel Bobi. Shannons plan is even genieus en doeltreffend; dat wil zeggen: voor zo ver het de coup betreft. Dat betekent echter niet dat Manson inderdaad een goedkope concessie voor platina krijgt.
Forsyth beschrijft in zijn boek vooral het lange proces van voorbereidingen op de coup en hierin is hij op zn best. We zien hoe het team een vernuftig net spant om ervoor te zorgen dat de operatie gefinancierd wordt, wapens en munitie beschikbaar komen en Mansons bedrijf niet meteen al als begunstigde in de schijnwerpers komt te staan. Natuurlijk komt ook de KGB in het verhaal voor; in Forsyths verhaalwerkelijkheid is de Koude Oorlog immers nog niet voorbij. Even natuurlijk is het dat het recht uiteindelijk toch zegeviert; hoe macho zijn verhaal ook is. Een goed verhaal met een fatsoenlijke moraal: De slaven van de oorlog is Forsyth op zn best.
The Dogs of War dateert van 1974 en verscheen een jaar later voor het eerst in Nederlandse vertaling onder de titel De honden van de oorlog. In 1984 werd het opnieuw bij ons uitgegeven als De huurlingen. De titel De slaven van de oorlog dateert van 2003, toen het boek voor de derde keer in het Nederlands werd vertaald, deze keer door J.F. Niessen-Hossele. Die versie is nu opnieuw uitgeverij A.W. Bruna uitgegeven. Een prima kans voor de thrillerliefhebber om (opnieuw) met Forsyths werk kennis te maken. | 1pos
|
Heel spannend verhaal en daarom moeilijk weg te leggen. Qua schrijfstijl niet bijzonder opvallend. Leuk dat het van een Nederlandse schrijfster is en dat het boek een open einde heeft. Dat smaakt naar meer! | 1pos
|
17 februari 2011
In Honderd jaar vertelt Herbjørg Wassmo het verhaal van haar overgrootmoeder Sara Susanne, haar grootmoeder Elida en haar moeder Hjørdis. Het is een familiegeschiedenis, waarin de ik-verteller het verhaal van drie generaties weergeeft. Wassmo's overgrootmoeder Sara Susanne werd in 1842 geboren, zij zelf in 1942: honderd jaar liggen ertussen. Het is ook een persoonlijk verhaal over haar jeugd, waarin ze misbruikt werd. Ze moest zich altijd verstoppen voor hem. Het dagelijks leven speelt zich af op de afgelegen eilanden Vesterålen en De Lofoten in Noord Noordwegen in de periode 1848-1945, waar Herbjørg Wassmo geboren en getogen is. Sara Susanne trouwt met Johannes Krog. Hij stottert. Vaak schrijft hij wat hij zeggen wil op. Ze had haar leven in handen van een vreemde gelegd. Toch gaat ze van hem houden en krijgt in totaal 12 kinderen. Toch mist ze iets en dat vindt ze in Fritz Jensen, die het altaarstuk voor de kerk maakt en waarvoor Sara Susanne model staat. Ze heeft hem leren kennen op een kabeljauwfeest in Henningsvaer. Met hem kan ze van gedachten wisselen.
Elida is de jongste dochter van Sara Susanne, het 12de kind. Zij kiest een ander leven en trouwt tegen de zin van haar moeder op haar achttiende uit liefde met Fredrik. Ze had niet verwacht dat dat zo’n sleep kinderen op zou leveren. Als hij ziek wordt, gaan ze met een aantal kinderen naar Kristiana (Oslo), naar het ziekenhuis. Een aantal kinderen worden ondergebracht bij pleeggezinnen. Ze gaan er een tijdje inwonen bij tante Helga, een zus van Fredrik.
Wat mij opviel, toen zij een huis wilden kopen, stond er bij een advertentie in de krant: Joden en mensen uit Nordland niet gewenst. Ook hier wordt binnen het land gediscrimineerd. Hjørdis is de moeder van Herbjørg Wassmo. Haar leren we alleen kennen door middel van een briefwisseling met Hans in de oorlog. Als ze erachter komt, hoe Hans werkelijk is, is het te laat en is ze in verwachting.
Het boek eindigt met de geboorte van Herbjørg. Herbjørg leert van Elida dat het zogenaamde moederinstinct niet noodzakelijkerwijs een absoluut gevoel is. Ze laat haar inzien, dat het hunkeren naar vrijheid en liefde sterker kan zijn dan het moederinstinct. Honderd jaar is een verhaal, dat je meeneemt naar een tijd, waar vrouwen minder keuzes hadden dan nu het geval is. Leren hoefde niet, want je ging toch trouwen. En of je dat nu wilde of niet, het gebeurde gewoon zo. Het verhaal wordt niet in chronologische volgorde verteld. Soms wordt een gedeelte afgewisseld met herinneringen van Herbjørg of het verhaal springt naar Elida. Wat ik wel jammer vond, is dat er weinig geschiedenis over Noorwegen in voorkwam. Het verhaal behandelt vooral het dagelijkse leven.
Het idee om de geschiedenis van haar voormoeders te beschrijven, kreeg Herbjørg Wassmo, toen haar dochter een brochure mee naar huis nam over De Lofoten en een kathedraal in Kabelvåg, waar Fredrik Nicolai Jensen een levend model heeft gebruikt voor de engel die Jezus de beker aanreikt. Die vrouw was Sara Susanne Krog, geboren Bing Lind, 19 februari 1842, Kjøpsvik, Nordland, haar overgrootmoeder. Wat Herbjørg Wassmo het eerst opvalt, is, dat ze dezelfde geboortedag heeft als haar zoon en dat ze precies honderd jaar ouder is dan haar. Vesterålen is een eilandengroep in het uiterste noorden van de provincie Nordland in Noorwegen. Het ligt direct ten noorden van de Lofoten. De eilanden vormen het decor van een aantal boeken van de Noorse schrijfster Herbjørg Wassmo die in Øksnes op Vesterålen geboren is. Ook Henningsvær op de Lofoten, het grootste en meest actieve vissersdorp, komt voor in het verhaal, net zoals Kabelvåg, waar de kerk staat waar Sara Susanne model stond. De Vagan Kirke in Kabelvåg is een eenvoudige houten kerk en staat bekend als de kathedraal van de Lofoten. Het altaarstuk stelt een drietal gebeurtenissen in Gethsemane voor. Jensen voltooide het altaarstuk in 1869-1870.
Als iemand nieuwsgierig is naar het altaarstuk, hier kun je hem bekijken: http://www.lokalavisa.no/artikkel.php?aid=46292 Dit zijn nog foto 's van de kerk: http://www.noorwegeninfo.nl/fotos/69/fotos-vagan-kirke-lofoten Hier is een foto van Henningsvaer: http://nl.wikipedia.org/wiki/Bestand:Henningsvaer-2.jpg Hier is een kaartje van de eilanden: http://www.vakantienaarnoorwegen.nl/lofoten%20noorwegen.html De boeken van Herbjørg Wassmo zijn tot ver buiten Scandinavië bestsellers en werden meerdere malen bekroond. Bij Uitgeverij De Geus verschenen eerder de Dina-trilogie, de Tora-trilogie, de novellenbundel Het motief en de romans De zevende ontmoeting, Sanne en Een glas melk. Honderd jaar, haar laatste werk, is mijn eerste kennismaking met de schrijfster Herbjørg Wassmo. Zij kan goed vertellen en ik vond het een mooi boek. Vier sterren! | 1pos
|
Dit lekkere dikke boek staat vol verhalen over de botsing en wisselende allianties tussen de wereldlijke en de geestelijke macht in het Engeland van de 12e eeuw. Als twee honden vechten om een been gaat de derde er mee heen. Heel lang bleven de burgers juist de dupe van de twisten om de macht, maar gaandeweg vind je in dit boek de geboorte van de burgerlijke macht. Het enige wat ze toentertijd nodig hadden was een rechtvaardige leider die ze organiseerde en beschermde tegen onrecht. Hoe deze ‘geboorte’ ontstaan zou kunnen zijn lees je in dit boek. Zonder georganiseerde inzet van de gewone man kunnen machtswellustelingen vrij uit naar de macht grijpen. Hoopvolle roman dus in deze tijd waarin de macht in handen van enkele onzichtbare medogenloze rijken lijkt te liggen. Maar het gaat ook over meer dan macht. Er zijn ook liefdesverhalen en spijtbetuiging over gemaakte fouten. Het waren enkele uren heerlijk vertoeven in de Middeleeuwen voor mij, zonder de bijgevoegde ontberingen zelf aan de lijve te moeten ervaren. | 1pos
|
Ik vind Joe Speedboot een schitterend boek, het is prachtig opgebouwd en met veel humor omlijst.
Het kansloze leven van Fransje Hermans, diens gehandicapte leven kleur krijgt als Joe Speedboot zijn leven binnen dringt.
Alles in deze fase (zijn opkomende jeugd naar volwassenheid) heeft hij direct of indirect aan Joe te danken, zijn vrienden en later ook zijn (en ook allemans) vriendin PJ, alles wat het leven waard maakt om te leven.
En niet vergeten het succes wat Joe hem bezorgde door samen met hem op pad te gaan de wereld in om zich te meten met iets wat hij door de handicap heeft ontwikkeld, en wat door Joe (hij wordt zijn manager)slim is uitgebuit voor hun 2-en en later ook PJ.
Ik had veel gehoord over het boek (ook minder lovende dingen)maar ik ben het alleen met de lovende zaken eens.
TOPKLASSE | 1pos
|
Dit boek gaat over een meisje dat uit een achterstandssituatie komt, maar wel buitengewoon slim is. De schrijfster/lerares ontfermt zich (te veel?) over het meisje. Ze zorgt dat ze goede scholing krijgt en wat beter wordt verzorgd. Na 5 maanden vertrekt de schrijfster/lerares weer om Sheila na een aantal jaar pas weer tegen te komen. Er wordt weer een band opgebouwd, waarbij Sheila de schrijfster wel verwijt dat ze haar ook in de steek heeft gelaten het als haar moeder. De schrijfster probeert ook over het meisje te 'moederen' maar dat laat Sheila toch niet toe. Op zich een mooi boek en een mooi verhaal maar ik kon me ook wel een klein beetje ergeren aan de schrijfster. Die was er wel erg van overtuigd dat ze wel wist hoe ze met Sheila moest omgaan, en ik vond ook dat ze Sheila soms wel een beetje claimde, alsof het haar eigen dochter was. | 1pos
|
Dit boek heb ik gewonnen bij de Facebookgroep Ik hou van horror, fantasy en spannende boeken.
Het eerste dat opvalt, is de cover. Een bruinrode trap in een groot gebouw zoals een bibliotheek of universiteit. De cover is een schilderij dat Pen zelf heeft geschilderd en het heet Barok interieur. De cover nodigt uit om in het boek binnen te treden, in de wereld van Pen.
Het is een verhalenbundel met één novelle en negen korte verhalen.
De novelle “De distortiaanse linie” is eerste verhaal en naar mijn idee ook een van de betere. Het heeft de vijfde plaats gehaald bij een YA distopia schrijfwedstrijd .Het is dan ook een distopisch verhaal, dat vlot leest en waarin je je kan inleven in de karakters. Amsterdam ligt nu in de woestijn en er zijn sleuvengravers. Goed uitgewerkt verhaal
De andere verhalen hebben niks met het elkaar te maken, op het ultakorte tweede verhaal met de titel: “Loes” na. Dit is een verhaal dat eigenlijk meer lijkt op een hoofdstuk van de De Distortiaanse linie dat de schijfster er nog even aan wilde plakken. De zin van dit verhaal begrijp ik niet helemaal. Het verhaal dat op mij de meeste indruk heeft gemaakt, is het titellverhaal: “Nanokanaries en olifantenhersenen”. Dit meesterlijk goede verhaal over professor Volta, die in de universiteit nanokanaries ontwikkelt om deze voor allerlei doeleinden te gebruiken. Dit wordt niet door iedereen gewaardeerd. Het verhaal van “Hanneli en het wonderkamp” is erg bizar, soms zelf macaber maar zeker origineel en geeft een hele andere kijk op Nazi-Duitsland.
Alle verhalen zijn bijzonder en erg origineel ,ze hebben als thema onderwerpen die nu ook actueel zijn: geloof, rassenstrijd/discriminatie , respect, armoede/rijkdom, liefde, haat en jaloezie.
De verhalen zijn een mix tussen fantasy, science fiction, distopie en magisch realisme. Ondanks dat het zich in een toekomstige, distopische wereld afspeelt kan je je goed identificeren met de personen, die vaak menselijke kenmerken vertonen. Stuk voor stuk maken de verhalen op de een of andere manier indruk op je.
De bundel leest vlot ,is erg origineel geschreven en de verhalen hebben een allemaal een plot dat anders is dan je van te voren denkt.
Ik kan niet wachten op meer van dit soort verhalen.
5 sterren . | 1pos
|
We leven in water is een bundel vroege verhalen van bestsellerauteur Jess Walter (1965). Zijn talent om met weinig woorden veel te zeggen is overduidelijk. Zijn compassie met de verliezers van de Amerikaanse samenleving ook. Lees de eerste regels van het verhaal ‘Alsjeblieft’ maar ‘s.
"Tommy had zijn zoon op zaterdag, voor het eerst in drie weken.
- Dit kan je niet maken, Carla.
- Mijn ouders stonden erop dat we nog een nacht bleven, ik zweer het je.
Carla’s vriend Jeff schoof ongemakkelijk heen en weer, gelige ogen, een groot rood abces op zijn arm. Zijn onderkaak ging langzaam op en neer, hij hield zijn blik op de televisie gericht.
Tommy stuurde de jongen naar de pickup. Op de veranda boog hij zich naar Carla.
-Je vriendje heeft net gescoord.
Carla verstrakte.
-Niet.
Tommy keerde haar de rug toe, liep naar de auto.
.-Hé pap, zei de jongen.
- Heb je lekker met mama bij oma gelogeerd?
- Nee. Ik was alleen bij oma.
- Hebben jullie die pizza gegeten die je zo lekker vindt?
- Ja. Die met al die bolletjes die je open kunt maken. Oma mocht geen pizza omdat ze een slangetje in haar maag heeft.
Tommy draaide het contactsleuteltje om.
- Enig idee wat je moeder ging doen?
Het joch schudde zijn hoofd."
Kinder- en vaderleed dat meer door je ziel snijdt dan menige dramatische reportage. De bundel opent met ‘Alle beetjes helpen’. Zwerver bedelt 20 euro bij elkaar. Waarom precies 20? Om een Harry Potterboek te kopen voor zijn zoon. Komt het daarmee goed? Nee. Ook het titelverhaal heeft dit vader-zoonthema: scharrelaar Oren zit met zijn zoon opgescheept. Hij houdt zielsveel van de jongen. Toch laat hij hem in de steek. Zoon teleurgesteld. Later gaat die jongen, groter geworden, op zoek naar zijn vader. Dan blijkt dat die te midden van zelfzuchtige en moordenaars, pooiers en gokkers een groot offer voor diezelfde zoon heeft gebracht. En zo gaat het maar door. Bijna té schrijnend als het niet met zoveel mededogen en bittere humor was geschreven.
Walters achtergrond in de armoedige staat Washington (aan de westkust van de VS dus, niet te verwarren met Washington DC aan de oostkust waar het Witte Huis staat) heeft hier alles mee te maken. Hij is zélf opgegroeid in die treurige wereld. Achterin het boek lees je daar een beschrijving van. "Ik ben geboren in Spokane, in 1965. Vanaf ergens rond 1978, toen ik dertien was, wilde ik er alleen nog maar weg. Ik woon er nog steeds."
Leven in Spokane is voor velen een hel. Spullen worden gestolen, fabrieken gaan failliet, gezinnen vallen uit elkaar. Droog beschrijft Walter de incidenten die zich afspelen rond de vrouwenopvang bij hem in de straat. Mannen die hem dreigen te vermoorden als hij niet vertelt waar dat huis is zodat ze hun vrouw in elkaar kunnen slaan. Moeders die voorbijsjokken op weg naar de opvang, hun spullen in een vuilniszak, kinderen achter hen aan.
Walter weet het evenwicht tussen grappig en gruwelijk goed te bewaren. Juist daardoor grijpen zijn verhalen je aan. Gooi die brave gekunstelde boeken aan de kant. Dít is schrijven. Dít is waar het over gaat. | 1pos
|
Een goed geschreven verhaal,lijkt qua stijl wel wat op de wallander serie.
Spannend van begin tot eind en een aanrader voor de fans van de scandinavische auteurs | 1pos
|
Agatha Christie schreef 66 thrillers - de een bekender (Moord in de Oriënt express), de ander sfeervoller (Het vale paard). En een hele serie toneelstukken natuurlijk, waarvan er één (the Mousetrap) al 5.000 keer is opgevoerd in Londen. Leuk, the mousetrap, maar niet zo kunstig als Spider's Web. Een 'real time' spektakelstuk waarin het persoonsverwisselingen regent , lijken achter sofa's verdwijnen, de alwetende kijker tóch in totale verwarring wordt gebracht.
En dan is er Lady Clarissa natuurlijk, die als stralend hoofdpersoon iedereen naar haar hand zet, tot vier keer toe een ander, geloofwaardig klinkend verhaal over de toedracht vertelt aan een verbijsterde politie-inspecteur. Ook als boek tot het laatst intelligent, grappig, spannend. En álles klopt bij de Tennyson en Shakespeare citerende maar uiterst leesbare Christie, die met niets begon, trouwde, scheidde, op een gegevens moment acht huizen had, hertrouwde, jarenlang in de woestijn leefde en schreef en schreef en schreef en schreef.
Deze clip geeft de sfeer van het stuk goed weer: https://www.youtube.com/watch?v=0meu2i1oeaM | 1pos
|
Drie jonge vrouwen, Ada, Marjorie en Esther ontvluchten het naoorlogse Nederland door hun verloofdes na te reizen die vertrokken zijn naar Nieuw- Zeeland voor een beter leven. Deze 'bruidjes' mogen meevliegen in een race van Londen naar Christchurch, een afmattende reis van 50 uur. In het vliegtuig ontmoeten ze Frank. Tussen deze vier mensen ontstaat een band, en hun wegen zullen blijven kruisen.
Het is prachtig zoals Marieke van der Pol de personages heeft neergezet, de gereformeerde Ada, die door haar geloof en de angst voor de straf na zonde, veilige keuzes maakt. Marjorie die tobt met problemen rond het krijgen van kinderen, Esther die alleen is achter gebleven nadat haar familie is weggehaald in de oorlog, en Frank die de oorlog in Java heeft meegemaakt en daar niet los van komt.
Het verhaal begint aan het einde, Frank is overleden en de drie dames komen naar de begrafenis, en van daaruit wordt het verhaal verteld van hun verleden. Dan komen er ook geheimen boven, die goed afgedekt waren. Is het nu dan tijd om die te openbaren?
Het is een verhaal vol liefde, vriendschap, geloof, onzekerheid, groei en mogelijkheden. | 1pos
|
Leeuwenhart is het vierde en laatste deel in De laatste wachter-serie. Het is een fantasy serie gebaseerd op geschiedenis en mythologieën. Toen ik aan dit boek begon, wist ik niks meer van de voorgaande delen, maar je komt razendsnel weer in het verhaal en dan blijf je maar doorlezen.
Je volgt in het verhaal Eveline. Ze is de laatste wachter, een wachter is iemand die de geheimen van de wereld bewaard, zorgt voor de juiste balans tussen goed en kwaad, wat natuurlijk in het boek totaal niet zo is. Het lot van de wereld hangt van Eveline af. Je kunt in het verhaal goed merken dat het om een jong meisje gaat. Ze is zo onzeker en bang om het verkeerd te doen. Ze is impulsief, jaloers, naïef en staat nog niet overal bij stil. Dit alles weerhoudt haar ervan om de leider te worden die ze zou kunnen zijn.
Ik dacht hierdoor wel dat dit niet het beste boek is voor het zelfbeeld van jonge meisjes, zeker met Jimi in het verhaal, die alles heeft wat Eveline graag wil. Maar dan kom je verder in het boek en zie je dat iedereen ergens onzeker over is, dat iedereen iets heeft wat een ander bewonderd. Ook zie je Eveline groeien. Ze is een vechter, dapper, ze begint te geloven in haar eigen kracht, begint anderen te geloven die in haar geloven. Nog steeds is ze bang, maar ze laat zich er niet meer door blokkeren. En dat is iets wat iedereen wel mag weten, dat ze zelf ook kunnen.
Hier en daar vond ik de personages wel wat stereotype, vooral bij de Belial teens, de vijand. Dit is een groep onsterfelijke tieners, die de wereld wil vernietigen met demonen.
Bij de Belial teens krijgt het boek wel een duistere en bloederige wending, die ik totaal niet zag aan komen, maar wel blij mee was. Vanaf dat moment wordt het pas echt spannend. We volgen Eveline letterlijk naar de hel. Wat heel anders is dan je zou verwachten. Iedereen heeft iets nodig om voor te vechten. In dit boek is dat veelal wraak, wat een krachtige drijfveer is, maar niet de juiste. Dat kun je ook lezen in het verhaal, je voedt dan de verkeerde wolf, de andere wolf kan veel meer veranderen. | 1pos
|
Meedogenloos is een samenwerking tussen de auteurs J. Sharpe en Melissa Skaye. Beiden namen zijn in boekenland ondertussen wel gevestigd en de nieuwsgierigheid naar deze collaboratie was dan ook groot.
Na een pakkend proloog worden we meegenomen naar het leven van de zusjes Mandy en Lisa. Hun ouders zijn vermoord en ze zijn op de vlucht voor een stel enge en gevaarlijke mannen. Tegelijkertijd leren we Tim kennen, een journalist die zich inzet voor mishandeling op kinderen. En dan hebben we nog het meisje India, die in donkere grotten wordt misbruikt door vele mannen. De verhalen liggen mijlenver uit elkaar...
De titel 'Meedogenloos' is niets gelogen. Er worden heftige onderwerpen aangehaald die je als lezer af en toe naar lucht laten happen. Kindermisbruik, verkrachtingen, ontvoeringen, moorden; werkelijk alles komt voorbij gedenderd. Gedenderd ja, want de vaart in het verhaal is enorm! Toch is de vaart een pluspunt in het boek en staat het de ontwikkeling van de karakters niet in de weg. Het laat je op het puntje van je stoel zitten en het is erg moeilijk om het boek weg te leggen. 'Nog een hoofdstukje' worden er algauw tien..
De bijzondere onderwerpen zijn echt gruwelijk en helaas bestaand in de wereld. Naast de spanning, zal het menig lezer ook morele dilemma's opleveren. Want is het wel gezond om zulke gruwelijkheden te wíllen lezen? Wat is goed, en wat is fout?
De spanning wordt opgevoerd door vele plottwists en zal de lezer minimaal een keer op een verkeerd spoor zetten. Dat het een samenwerking betreft van twee verschillende auteurs is nauwelijks waarneembaar. Nergens neemt een bepaald personage de overhand of is een bepaalde schrijfstijl opmerkelijk te noemen. Ze vloeien als een geheel tot de laatste pagina door.
Meedogenloos is gruwelijk en meedogenloos en zeker niet geschikt voor tere zieltjes. Zelfs de ervaren thrillerlezer zal gegrepen worden door dit boek. 4,5 dik verdiende sterren. | 1pos
|
Zeker weten het beste boek dat ik dit jaar tot nu toe gelezen hebt! Heb een hele dag non-stop gelezen om hem maar uit te krijgen. Anne Bishop krijgt je mee het verhaal in en boeit je tot op de laatste bladzijde! Je wordt helemaal mee gesleept door Meg, Simon, Sam en de anderen. Ik wacht met smart op deel 2 van deze geweldige serie! | 1pos
|
Een politieteam is in Southampton op zoek naar een seriemoordenaar, die telkens twee mensen gijzelt en hen achterlaat met een revolver met slechts één kogel. Het is een zinderend, verbluffend thrillerdebuut. Ik moest het echt in 1x uit lezen! Ik ben benieuwd naar het vervolg! | 1pos
|
Arendsjong gaat over het leven op aarde nadat deze door een natuurramp is ten onder gegaan. Wolf is de eerstgeborene in deze nieuwe wereld en omdat er een groot voedseltekort dreigt, gaat hij met zijn vliegtuig zwerver op zoek naar eten voor zijn volk. Deze zoektocht neemt hem mee naar allerlei spannende avonturen over de hele wereld.
Zal Wolf erin slagen zijn volk te redden?
Het boek is zeer vlot geschreven en leest als een trein. Zowel jong als oud zal enorm van dit boek genieten.
Een absolute aanrader! | 1pos
|
Als lezer word je vrij snel in het verhaal opgenomen. Het is het 5e deel van de Sara Linton serie, maar goed te volgen ook als je de andere delen niet hebt gelezen. Ondanks het vrij klassieke thema van een kleine gesloten gemeenschap waar een geheim verborgen is, is het zeker een boeiend en redelijk spannend verhaal. De schrijfstijl is vlot en makkelijk leesbaar, waardoor je door het boek heenvliegt en de tijd even stilstaat. | 1pos
|
Het eerste verhaal in de reeks boeken die Adler-Olsen de naam "serie Q" meegaf naar de gelijknamige afdeling Q van de recherche Kopenhagen. Een afdeling voor onopgeloste zaken die vooral opgericht wordt om de onaangepaste rechercheur Carl Mørck weg te promoveren en voor de recherche een financiële meevaller te krijgen. Mørck is totaal ongeïnteresseerd en ongemotiveerd geraakt na een, voor zijn team, dramatisch verlopend moordonderzoek.
De afdeling in oprichting gaat onder zijn leiding van start, in eerste instantie zonder medewerkers en na aandringen één hulpje, Hafez el-Assad.
Hun eerste zaak is de verdwijning van politica Merete Lynggaard, jaren geleden. Een bijna minutieus onderzoek blijkt nodig om enig schot in die oude zaak te brengen. Een onderzoek dat alle kanten opgaat, die onderlinge verhoudingen bij de dienst blootlegt, de bijzondere kanten van Assad openbaart en vele vragen opwerpt die (nog) niet beantwoord kunnen worden. Een van die vragen is of Merete zelfmoord gepleegd heeft, ontvoerd of vermoord is. Dat een ontvoering de basis is van de tweede verhaallijn, die van Merete, opgesloten in een soort bunker, wordt echter alleen de lezer duidelijk.
Met als gevolg dat je als lezer er helemaal ingezogen wordt omdat je, ook in tijd, van het ene naar het andere verhaal schiet. Bijzonder hoe boeiend de strijd van de vrouw in de kooi beschreven is. Wat zou je nu helemaal kunnen vertellen aan de lezer over de manier waarop Merete jaren in volledige afzondering moet doorbrengen? Heel veel dus. Adler-Olsen weet op een bijzonder spannende manier de ontluistering van de opsluiting en tegelijk de kracht van Merete over te brengen. Het feit dat zij niemand heeft om me te praten anders dan haar eigen gedachten en niets te doen heeft in een volslagen lege ruimte zou saai kunnen worden, maar het tegendeel is waar.
Het boek is knap opgezet door de steeds verschuivende tijdlijn van de opsluiting, in combinatie met “het nu” van het onderzoek waardoor de verhaallijnen van het onderzoek en hetgeen zich voor en na de verdwijning afspeelde je inzicht geven in alle ontwikkelingen die in het verhaal een rol spelen. Een hoofdrol voor de geschiedenis van Merete waardoor deze onopgeloste zaak ontstond en de start van Mørck in zijn nieuwe job, die geen enkele zaak serieus neemt totdat zijn assistent Assad juist deze zaak onder zijn aandacht brengt. De beide verhaallijnen smelten met het verstrijken van de tijd natuurlijk op enig moment samen. Het moment van de ontknoping.
Tel daarbij op een ingewikkelde speurtocht door een onmogelijke inspecteur met een verrassend hulpje en een uitstekend boek is geboren. Een debuut dat naar veel meer smaakt. Een ruime hoeveelheid opvolgers van Adler-Olsen liggen inmiddels in de boekhandel, waarmee dus bewezen is dat de verwachtingen die met dit boek gecreëerd zijn ook waar gemaakt zijn. | 1pos
|
Wow, vooraf had ik geen specifieke verwachtingen van 'het verraad van Julia', maar dit is écht een pareltje! Vanaf de eerste bladzijde werd ik meegenomen in het hardvochtige slavenleven, waar de hoofdpersoon, Aigle, zich staande moet zien te houden. Zo op het oog heeft zij het als slaaf nog redelijk goed als slavin van Julia, de dochter van Augustus. Maar je voelt de dilemma's van de onvrijheid. Ook voor Julia, de tweede hoofdpersoon, ontwikkel je vrij snel sympathie. Zij is vrij, maar is ze dat wel echt? Meuleman laat je in de huid kruipen van de hoofdpersonen, met al hun mooie en minder mooie karaktereigenschappen, De onderlinge verstandhouding tussen Julia en Aigle wordt prachtig beschreven en ontwikkelt gaandeweg barstjes.
Ondertussen waan je je in de Romeinse tijd, en pik je hier en daar nog wat geschiedenisfeitjes op. Ik heb het boek in éen ruk uitgelezen, en wacht nu eigenlijk op het vervolg. Ik weet niet of dat in de planning ligt, maar dat is wel mijn tip aan Meuleman! | 1pos
|
Met dank aan Uitgeverij De Crime Compagnie voor het recensie-exemplaar
Auteur: Mariska Overman
Uitgever: De Crime Compagnie
Aantal pagina’s: 300
Genre: Thriller
Verschijningsdatum: 13 april 2017
Over de auteur:
Mariska Overman is eigenaar van een bureau dat de dood bespreekbaar maakt. Ze schrijft als columnist voor verschillende websites over rouw en dood. 13 april 2017 verscheen haar thrillerdebuut Hoofdzaak.
( Bron: http://www.crimecompagnie.nl )
De cover:
Een lichaam in een zwembad? Duidelijk een vrouw maar je ziet geen hoofd. Mooie heldere kleuren en de tekst “Wie heeft deze lugubere moord op zijn geweten?” triggert direct, dus hup die achterflap lezen.
De achterflap:
Specialist Postmortale zorg Isabel Dieudonné heeft twee jaar geleden haar werk als rechercheur vaarwel gezegd na een heftige zaak. Tot nu. Haar halfbroer, rechercheur David Nichols, roept haar hulp in als hij een hoofd op zijn keukentafel vindt. Van wie is dat hoofd? Waarom ligt het in zijn keuken?
Mening:
Joehoe goedemorgen, Hoofdstuk één en de eerste vijf woorden. Ik was wakker en ben geen één keer in slaap gesukkeld tijdens de rest van het verhaal. Mariska heeft een heerlijke vlotte schrijfstijl, die je vastpakt en niet meer loslaat. En hoe heerlijk een rechercheurs team weer, samen met een patholoog en een gestopte rechercheur met een rugzak die het toch echt niet los kan laten. Me so happy!
Mariska beschrijft alle situaties op een manier dat je het voor je kan zien en de uitgediepte gevoelens kan meevoelen. En ondanks dat je weet dat een (half)zus normaliter helemaal niks te maken mag hebben met een onderzoek als deze vergeef je het haar omdat het voor dit verhaal gewoon zo ontzettend klopt. Het plot blijft lang geheim en je blijft het hele boek door prakkiseren hoe, wie, wat, waarom? Er zijn een paar gegadigden, maar de twijfel blijft. En dan valt daar de bom. Whoop mevrouw de debutant dat doet u meer dan prima. Thank you!!
En dan komt daar in het laatste hoofdstuk ook nog eens de kers op de taart en ook die zag ik niet aankomen. I love it! Ondanks misschien soms wat over de top voor sommige mensen, ik ben fan!!
Conclusie:
Leesplezier: 5
Schrijfstijl: 5
Originaliteit: 5
Psychologie: 4
Plot; 4.5
Spanning: 4.5
Vier en halve sterren voor Hoofdzaak. | 1pos
|
Heel leuk boek, het is spannend, niet echt heel eng, een beetje romantisch en heel krimi-achtig! Helemaal geweldig, ook omdat het in de ik-vorm is geschreven! I love it! | 1pos
|
Sam Wyndham heeft in WKI zijn illusies en door de Spaanse griep zijn geliefde echtgenote verloren. Hij accepteert het aanbod om als inspecteur van de politie in Calcutta opnieuw te beginnen. Meteen in de eerste week wacht een groot karwei op hem: Een hoge Britse ambtenaar is vermoord, in een beruchte wijk waar blanken niets te zoeken hebben. Samen met zijn Indiase, maar in Oxford opgeleide sergeant (mijn favoriete personage!) gaat Wyndham op onderzoek uit. Een gelukte mixture, een misdaadroman en tegelijk een tijdsbeeld van India in verandering. Wyndham is niet geïnteresseerd in politiek, maar ook niet blind voor de twijfelachtige rol die de Britten spelen. | 1pos
|
Het boek zit goed in elkaar. Het boek is inderdaad geen thriller te noemen, maar toch is er een bepaalde spanning qua: wat is er gebeurt en hoe loopt het af.
De spinningsbogen weet hij dan ook op een hele goede, voor mij, irritante manier uit te spreiden over het verhaal. Het is elke keer zo van: en toen... en dan is hij opeens weer ergens anders. Daardoor wilde ik ook de constant doorlezen.
Ook vind ik de karakters heel goed beschreven. Het lijkt mij niet gemakkelijk een personage te beschrijven dat in een dodencel zit. En, hoewel ik er geen ervaring mee heb, vindt ik toch dat hij het goed heet gedaan.
En omdat ik niet snel 5 sterren uitdeel geef ik het boek 4 sterren. | 1pos
|
Impressie -
Prachtige graphic novel van Cyril Pedrosa (ik heb ook erg genoten van zijn vorige graphic Portugal). Hij weet je echt mee te nemen in zijn tekeningen/aquarellen. Hij tekent als vanzelf, al moet hij ongelooflijk veel mensen bekeken hebben om ze zo treffend neer te zetten.
In deze raamvertelling laat hij fragmentarisch mensen uit alle lagen van de bevolking en van alle leeftijden de revue passeren. Mensen zoals je die overal zou kunnen tegenkomen, waarin je jezelf kan herkennen of waardoor je een ander beter begrijpt. Het zijn momentopnames, er is een onbekend verleden dat achter de personages ligt en een toekomst die we nog niet kennen. Het boek bleef bij me hangen en zette mij erg aan het denken, zo'n boek dat ik twee keer achter elkaar heb gelezen. | 1pos
|
Een opmerkelijke schrijver, die Echenoz: bedrieglijk laconiek en onnadrukkelijk, even ironisch als weemoedig, en vooral vederlicht. Dat laatste is ook de kritiek van Echenoz-haters: zijn stijl zou TE licht zijn, en zijn boeken zouden gaan over niets. Maar ik vind dat onzin.
In Hardlopen wordt in 122 bladzijden het leven van Zatopek beschreven: de legendarische hardloper uit Tsjechoslowakije, onverslaanbaar ondanks - of: dankzij- zijn met alle wetten spottende hardloopstijl, die roemloos eindigt omdat hij in ongenade valt bij het communistische regime. Een leven vol sportieve glorie dus, maar ook met de nodige tragiek. En dat beschrijft Echenoz dan in 122 vederlichte en laconieke pagina's. Waar anderen vele pagina's zouden besteden aan b.v. de troosteloze WO II-jaren van Zatopeks jeugd, daar komt Echenoz met een paar luttele zinnetjes en de opmerking dat er nauwelijks grapjes konden worden gemaakt. Waar een andere schrijver bij tragische momenten even stevig zou scoren met een climax, volstaat Echenoz met een bijna terloopse treurige zin, ingeleid door 'Tja'. Waar een andere auteur de glorieuze momenten van Zatopek uitgebreid zou hebben bejubeld, volstaat Echenoz met een soort ingetogen verwondering en met de terloopse mededeling dat de zachtmoedige Emil zelf het allemaal niet veel voor vindt stellen. En waar een andere auteur duidelijk beschreven zou hebben waarom hij Zatopek sympathiek vindt, toont Echenoz die sympathie alleen maar door Zatopek consequent 'Emil' te noemen en een paar terloopse opmerkingen over Emils vriendelijkheid.
Je zou Echenoz, gezien zijn lichtheid en onnadrukkelijkheid, maar zo ervan kunnen verdenken geen inhoud of substantie te hebben. Maar ik vind juist dat hij door die lichtheid aan substantie wint. Alleen al de korte omvang van de roman is een statement: het lijkt zo rijk aan toppen en dalen, dat leven van Zatopek, en toch past het in 122 pagina's. Het lijkt veel, dit leven, maar net als het onze is het in een zucht voorbij. Glorie en tragiek, ach, wat stelt het voor? Ook de laconieke zinnen zijn een statement op zich: een statement dat grote woorden er niks toe doen, ook niet op momenten van ogenschijnlijk grote glorie of diepe tragiek. Alles gaat voorbij, ook voor Emil. Maar het helpt niets om daar veel over te zeggen of daar veel over te filosoferen: het is zoals het is. Aldus de zachtmoedige Emil, die op momenten van grote tegenslag zegt 'Best, iets beters heb ik vast niet verdiend'. Aldus ook de weemoedige en vederlichte Echenoz, die Emils tragiek alleen zachtjes aanroert. In zinnen die even terloops zijn als het leven zelf.
Bijna alle boeken - ook Hardlopen- van Echenoz draaien om mislukking, die dan ondanks alle tragiek met een weemoedige glimlach en zonder veel bombarie wordt geaccepteerd. Zijn personages - ook Emil Zatopek- dolen door een wereld zonder zin, lopen onherroepelijk aan tegen de leegte van alles, en zeggen dan glimlachend 'ach ja...'. De stijl van Echenoz is in feite een weemoedige glimlach om de leegte, zonder opsmuk. En ik hou van die glimlach. | 1pos
|
Dit boek is een andere Karin Slaughter dan ik gewend ben, maar zeker de moeite waard om te lezen.
De zusjes Charlotte en Samantha staan op het punt om samen met hun moeder te gaan eten als er twee mannen hun huis binnen dringen. Deze mannen zijn op zoek naar hun vader, de plaatselijke advocaat die menig crimineel heeft bijgestaan. Hij is echter niet thuis.
De woning overval loopt totaal uit de hand: de meisjes moeten toezien dat hun moeder wordt vermoord, Sam wordt in haar hoofd geschoten en begraven en Charlie zet het uiteindelijk op een rennen.
28 jaar later.
Charlie is getuigen van een schietpartij op school en hierdoor komt het verleden weer naar boven.
Haar vader Rusty neemt de verdediging op zich, maar dit gaat niet zonder slag of stoot. Charlie vraagt haar zus Samantha, die een nieuw leven heeft opgebouwd in New York, te komen.
Maar hierdoor worden de zusjes verplicht om weer met elkaar in contact te komen en ook naar het verleden terug te kijken.
De verhalen uit het verleden zijn echter niet altijd zoals ze lijken en Slaughter neemt je mee naar de gruwelen van toen.
Langzaam kom je erachter wat er toentertijd precies gebeurt is en wil je alleen maar aan de hand meegenomen worden, dieper het verhaal in... | 1pos
|
Opvattingen over de beide geslachten en hun machtsverhouding zijn verschillend in elke cultuur. Toch bestaan er ook opvallend veel gelijkenissen. Door de eeuwen heen zijn er misopvattingen ontstaan die te hardnekkig lijken om weer te laten verdwijnen. Hoezeer beïnvloeden deze misopvattingen ons leven nu nog? En waar komen ze vandaan? Op deze vragen probeert Mineke Schipper een antwoord te vinden in Heuvels van het paradijs.
Mineke Schipper (1938) zowel verbonden aan de Vrije Universiteit van Amsterdam als aan de Universiteit in Utrecht. Frans, filosofie en literatuurwetenschappen vormden haar basis en hiermee vertrok ze richting de Université Libre du Congo. Terug in Nederland werd ze in 1988 de eerste hoogleraar Interculturele Literatuurwetenschap aan de VU. In 1993 verhuisde ze naar de Universiteit Leiden waar ze in hetzelfde vakgebied werkzaam was. Verschillende onderzoeksprojecten, onder andere een mondiaal spreekwoordenonderzoek, gaven haar de kans om gastcolleges te geven over de hele wereld. Ze schrijft romans en non-fictieboeken. In 2005 ontving ze de Eurekaprijs voor Trouw nooit een vrouw met grote voeten.
In een boek dat zoveel verschillende punten aanstipt, die toch allemaal onder dezelfde noemer vallen, is het belangrijk om de leesbaarheid toegankelijk te houden. Dat dit niet altijd eenvoudig is, blijkt in sommige hoofdstukken. De vele citaten en verwijzingen, weliswaar heel interessant allemaal, zorgen ervoor dat je als lezer even de tijd moet nemen en soms moet teruglezen. Dat is minder fijn want het haalt het tempo uit het boek en breekt de flow van het lezen. Merkbaar is dat de hoofdstukken die een ‘modernere’ inslag hebben beter te verteren zijn dan de meer historische. Toch doet de auteur haar uiterste best. Met hier en daar een humoristische ondertoon stelt ze het beeld (dat veelal door mannen gevormd is) van de vrouw aan de kaak.
Stukken poëzie, citaten uit literatuur en gelovige teksten, spreuken en zegswijzen worden gebruikt om de tekst te illustreren. Dit zorgt voor een welkome afwisseling en doordat ze uit hun context worden gehaald en kaal neergezet tussen andere tekst, zijn ze soms ronduit ongeloofwaardig en daardoor hilarisch. Hoe halen wij als mensen, vroeger en nu, het in ons hoofd om ons zulke uitspraken te veroorloven? Hoe is het mogelijk dat deze uitspraken dan ook nog eens geloofd én opgevolgd werden in sommige gevallen? Mineke Schipper probeert de teksten wel te verduidelijken en te plaatsen in de cultuur en de tijdsgeest. Ook de het vele beeldmateriaal heeft als doel om de tekst te verrijken. Aangehaalde voorbeelden uit de kunst worden bijna allemaal opgenomen in het boek door middel van foto’s, in zwart-wit of in kleur.
Er is een heleboel wat we niet beseffen, gewoonweg niet weten. Ook nu nog zijn er landen waar gruwelijke en vernederende praktijken tegenover vrouwen plaatsvinden. Het zijn niet alleen de fysieke verminkingen natuurlijk die aandacht verdienen. Ook de onderdrukking op het kennis- en sociale vlak komen aan bod. Toch zijn er ook mooie en ontroerende verhalen opgenomen over godinnen en moeders, en hoe zij een positieve invloed hebben gehad op de ontwikkeling van de mensheid.
In de laatste hoofdstukken wordt het verband gelegd tussen de geschiedenis van de machtsverhoudingen tussen mannen en vrouwen en hoe die nu nog steeds doorwerkt in onze maatschappij. De tijden veranderen en dat heeft zeker een invloed op de bestaande verhoudingen. De MeToo-beweging heeft daar de laatste jaren een groot aandeel in gehad en dit fenomeen komt uitgebreid aan bod. Macht is een kernwoord in dit boek. Wat is de reden dat mannen macht willen uitoefenen over vrouwen? Hoe gaan vrouwen om met dit machtsvertoon, vroeger en nu? Als lezer krijg je een inkijk in de opvattingen die bestaan over vrouwen en hun lichaam. Dat deze beelden veelal ontsproten zijn aan het brein van de mannelijke bevolking, heeft soms verbazingwekkende resultaten. Onderdrukking en geweld zijn vaak het gevolg geweest. Gelukkig komt er steeds meer rectificatie van de onwaarheden én komen steeds meer vrouwen op voor hun rechten.
Heuvels van het paradijs is eigenlijk een naslagwerk. Soms schrijnend, soms grappig, soms ongeloofwaardig, maar bovenal erg leerzaam. | 1pos
|
Geweldig dat ik dit boek mocht lezen tijdens de voetbalweken.
Ik heb het ook vrij snel uitgelezen, niet alleen door het voetbal maar vooral omdat het verhaal je vast grijpt en niet meer los laat. Je wilt gewoon blijven lezen totdat je weet wat met Rachel gebeurt en of ze gevonden wordt door Bennie en zijn hulp Vusi.
Deon Meyer gaat ook dieper in op de personages zodat je vanzelf verbonden voelt met de zoektocht en allerlei spanningen die ermee gepaard gaan.
Het is geen boek om 's avonds laat mee te beginnen want dan blijf je lezen tot midden in de nacht. | 1pos
|
Elias verteld in een nacht hoe de gebeurtenissen van de afgelopen maanden hebben geleid naar het alles verklarende einde van het boek.
Elias en zijn zusje Evi hebben al veel meegemaakt in hun korte leventje en gaan hier allebei op hun eigen manier mee om. Evi gaat vrolijk verder alsof er niks is gebeurd en Elias uit het in woede aanvallen waarvoor hij psychische hulp krijgt.
Op een dag ontmoeten ze Polly die nieuw is in de buurt, ze hebben gelijk een goede band met haar en beleven veel samen.
Na een reeks ongelukken stevent Elias zonder dat je het weet af op een verrassend einde. Je weet als lezer het hele boek dat er iets verschrikkelijks is gebeurd en de schrijver geeft elke keer een klein stukje bloot waarna je alsnog word verrast door het einde.
Elias heeft veel moeite om zijn emoties te uiten dus gebruikt hij quotes van muziek en films waar hij van houd. Door deze stukjes leer je hem beter kennen en begrijp je wat er in hem om moet gaan.
Het boek is zeker een aanrader en zet aan tot denken over de vele onderwerpen zoals rouwverwerking, ziekte, vriendschap en de sterke and tussen zus en broer. | 1pos
|
Op de cover staat een glazen pot waarin twee vlinders rond vliegen. De vlinders laten me denken aan Dex die ook opgesloten zit en niet uit kan vliegen, net als de vlinders in de pot, voor op de cover.
In “Geen kind meer” volgen we Anna, haar zoon (Dex) wordt verdacht van verkrachting. De twee tieners Charlotte en Destiny beschuldigen Dex van verkrachting. Tijdens de verhoren leggen ze tegenstrijdige verklaringen af, maar nog krijgen ze de voordeel van de twijfel van de politie en blijven ze Dex verdenken. Anna en haar man Martijn geloven in de onschuld van Dex en willen de onderste steen boven krijgen over wat er nou precies gebeurd is.
Het verhaal neemt je mee in het gevecht wat deze familie mee maakt. Ongelofelijk hoe de overheid omgaat met een verdachte. Er word altijd gezegd dat de politie je grootste vriend is, maar als je dit verhaal hebt gelezen, trek je dit snel in twijfel.
Esther schrijft op een vlotte en fijne manier. De hoofdstukken worden aangeduid met een persoon en een tijdsaanduiding. Dit vond ik persoonlijk erg fijn.
Persoonlijk werd ik vanaf het eerste hoofdstuk meegenomen in de hel van deze familie, daarom krijgt dit boek 5 van de 5 sterren. | 1pos
|
The Song of Achilles is de debuutroman van Madeline Miller waarmee ze de Women's Prize for Fiction won. Dit boek is gebaseerd op de Ilias van Homerus en gaat over een van de belangrijkste Griekse helden uit de Trojaanse Oorlog: Achilles. The Song of Achilles verwijst naar de eerste zin uit de Ilias die begint met “Sing, Muse, of the wrath of Achilles.”
Patroclus is een jonge prins, verbannen naar het koninkrijk van Phthia om daar op te groeien met Achilles. Achilles is sterk en mooi, alles wat Patroclus niet is. Maar ondanks hun verschillen raken de jongens innig bevriend, en hun band wordt sterker naarmate ze ouder worden. Dit tot verdriet en woede van Achilles' moeder Thetis, een wrede zeegodin die een hekel heeft aan stervelingen.
Als duidelijk wordt dat Helena van Sparta is ontvoerd en alle Griekse mannen verplicht zijn om haar eer te wreken en Troje te belegeren, sluit Achilles zich aan bij het leger, verblind door de belofte van roem. Patroclus, verscheurd door liefde voor en angst om zijn vriend, gaat met hem mee.
Dit is geen boek dat vooral over veldslagen en de Trojaanse Oorlog gaat, het gaat vooral over trots, roem, liefde en over het lot dat je niet kunt ontlopen.
“We will carve ourselves into stories for ages to come.”
Het is een verhaal waarbij Miller verschillende verhalen uit de Ilias laat passeren en haar persoonlijke draai eraan geeft hoewel ze er toch in slaagt om dichtbij het oorspronkelijke verhaal te blijven. Het bijzondere is dat we het verhaal niet zien vanuit het perspectief van Achilles, de grote Griekse held, maar vanuit Patroclus, zijn vriend. Andere mythologische figuren die in dit verhaal een rol spelen zijn bijvoorbeeld Hector, de centaur Chiron, Artemis, Apollo, Agamemnon, Odysseus, Diomedes, Paris, Briseis en Deidameia.
De schrijfstijl van Miller is beeldend en poëtisch. The Song of Achilles is een meeslepend, emotioneel en intiem verhaal. Kennis van de mythologie is niet noodzakelijk om dit boek te kunnen waarderen, maar is zeker wel van toegevoegde waarde. | 1pos
|
Boek is uitgelezen
Hierbij mijn recensie
Nadat ik te horen kreeg dat ik mocht deelnemen aan de leesclub vrouwenthrillers om kwelling te lezen, was ik laaiend enthousiast. Meteen nadat ik het boek van de post was gaan halen, begon ik er meteen in. Het boek leest heel vlotjes en steeds meer leef je mee met de personages in het boek. Samen wil je met Christina de moordenaar opsporen van colin. Elke keer je het boek noodgedwongen opzij moet leggen om plaats te maken voor de dagdagelijkse taken, blijft het boek toch in je gedachten zitten...
bij elk vrij moment grijp je het boek om je meteen weer te verdiepen erin.
Ondertussen zit ik reeds al verder in dit spannende verhaal. In het boek worden ook heel duidelijk de gevolgen beschreven wat er gebeurt als je drugs neemt. Want ja, vele mensen denken enkel aan de voordelen ervan. Oh ik vermager ervan en ik heb heel veel energie, maar velen vergeten de weerslag erna. Dus begin er maar nooit aan, want het is het allemaal niet waard hoor.
Ik heb enkele keren in het boek mijn mond moeten opendoen van verbazing. Tamara heeft de hele tijd dat ik het boek las gezorgd voor de nodige spanning. Ik heb geen enkel moment gehad dat het boek begon saai te worden. Ook het einde was zeer verrassend en had ik niet zien aankomen. Ik zou zeggen lees het boek maar snel, want je weet niet wat je mist
Tamara Geraeds die we ook kennen van Echo, zet alweer een spannende thriller neer. | 1pos
|
Waar komen de dieren vandaan? Wie bedacht dat je koeien kunt melken? Vergeten olifanten wel eens iets? Kunnen dieren dingen uitvinden?
Dit zijn enkele vragen uit het dierenboek “Waarom verdrinken vissen niet?”
Het antwoord op deze vragen wordt eigenlijk eenvoudig en kort en bondig beantwoord. Maar tegelijkertijd worden er leuke weetjes toegevoegd zodat je op deze manier een totaal beeld krijgt van het leven van dieren in de natuur. De grappige illustraties bestaande uit foto’s en tekeningetjes maken het verhaaltje compleet.
Het boek is als voorleesboek geschikt voor kinderen van 4 tot 6 jaar. Wel zal men dan van bepaalde woorden de betekenis moeten uitleggen. Ook als zelfstandig te lezen boek voor kinderen van 10 tot 12 jaar is dit boek uitermate geschikt. Kinderen van de basisschool zullen zeker genieten van dit boek en, ook niet onbelangrijk, ze steken er ook nog wat van op!
Kortom: een leuk en leerzaam boek over het dierenrijk! Fijn om te lezen, maar ook om daarna te herlezen. | 1pos
|
Je bent een liefhebber van boeken van Robin Cook of je hebt er helemaal niets mee en loopt er met een grote boog omheen. Toch heeft deze arts / auteur met DNA al zijn 22e medische thriller afgeleverd. Een genre waarvan hij internationaal wordt gezien als de pionier en inmiddels, de uitvinder.
In DNA gaat het om de verkoop van kennis over de stamceltechnologie. Criminelen ruiken op grote afstand al geld en die bloedgroep vind je onder alle lagen van de bevolking, zelfs onder medici!
De wetenschapper Satoshi Machita komt naar Amerika om daar geld te maken van zijn uitvinding, het produceren van stamcellen. Als er een stoffelijk overschot wordt gevonden, wordt dat de eerste lijkschouwing die Laurie Montgomery weer gaat uitvoeren. Ze is lange tijd thuis geweest door de ernstige ziekte van haar zoontje John jr. Laura vermoed dat de Aziaat niet op een natuurlijke oorzaak om het leven is gekomen en verdiept haar onderzoek. Ze laat zich niet afleiden door een waarschuwingsbrief waarin haar wordt aangeraden toch vooral te verklaren dat Satoshi wel een natuurlijke dood is gestorven.
Het tegendeel blijkt echter waarheid te zijn en haar jonge gezinnetje wordt bedreigd!
Robin Cook blijft star volhouden aan zijn hoofdpersonen Jack Stapleton en Laurie Montgomery. Dat is niet erg, hun fans smullen ervan. Beide pathologen ontwikkelen in ieder deel een beetje mee en dit maakt de lezer weer nieuwsgierig naar het vervolg. Een spannend avontuur waar het onderzoekend echtpaar in terecht komt is dan mooi meegenomen. Maar het blijft overeind
.of je vindt het geweldig of helemaal niets! | 1pos
|
Er zijn niet zoveel boeken met vermelding "thriller" op de omslag waar de (hoofd)inspecteur pas op pagina 165 voor het eerst aan het woord komt. En de manier waarop door Karin Fossum beschreven wordt hoe de hoofdpersoon Charlo Torp voelt aankomen dat dan eindelijk het onvermijdelijke moment is gekomen waarop de politie hem wat vragen te stellen heeft, is typerend voor de kracht van het boek. Het boek is vooral een (psychologisch) portret van een moordenaar tegen wil en dank. Een bijzonder boek omdat het zo anders is dan de meeste thrillers en door de manier van schrijven van Fossum. Ze maakt de dingen niet groter dan ze zijn en dat zorgt voor een intens geschreven boek. | 1pos
|
Na achttien romans met DI John Rebus in de hoofdrol vond Ian Rankin het welletjes. Al had de eigenzinnige detective hem voorgoed een plaats tussen de allergrootsten van de misdaadliteratuur bezorgd, hij wilde wel eens wat anders. Stripverhalen schrijven en gewoon weer eens een stand alone, zonder de verplichting minstens ieder jaar een keer het hele circus rond dezelfde personages en hun leefwereld op te tuigen. Dat boek kwam er ook, al vrij snel zelfs, en van enig Rankin-dna was amper nog sprake. De kunstroof was écht anders. Maar of de fans daarop zaten te wachten? Misschien was ook de schrijver zelf daar niet helemaal van overtuigd, want met Interne zaken keert hij terug naar de wereld die sinds de eerste Rebus novels voor de echte liefhebber maar al te vertrouwd geworden is: de onderwereld van Edinburgh, die zo ontluisterend nauw verbonden blijkt te zijn met de beschaafde bovenwereld. En tussen die twee pendelt een opmerkelijke figuur, een soort hedendaagse Don Quichote, maar dan een die meestal wél van windmolens kan winnen.
Die Don Quichote heet feitelijk Malcolm Fox en hij werkt bij Interne zaken, een nogal impopulaire afdeling binnen de politie. Interne zaken onderzoekt namelijk de handel en wandel van de politie zelf. Matennaaiers zijn het in de ogen van de doorsnee diender, ook al doen Fox en zijn collegas niets anders dan voorkomen dat binnen het korps recht gepraat wordt wat eigenlijk krom is. En dat gebeurt helaas maar al te vaak. Fox heeft over gebrek aan werk dan ook niet te klagen. Zo hebben ze nog maar net de zaak tegen Glen Heaton, een hogere leidinggevende met een loyaliteitsprobleem, sluitend gekregen, of er dient zich al weer een nieuw onderzoek aan: rechercheur Jamie Breck zou zich ingelaten hebben met kinderporno. Veel meer dan de gegevens van zijn creditcard is echter niet voorhanden; of Fox en zijn mensen voor beter bewijs willen zorgen. Tegelijkertijd heeft Fox ook privé het nodige aan zijn hoofd. Vooral zijn zuster Jude baart hem zorgen. Ze heeft een drankprobleem en woont samen met een man die nogal losse handjes heeft. Fox ziet regelmatig sporen van mishandeling, maar Judes verklaring is steeds hetzelfde: ik heb me gestoten, ik ben gevallen. Het lijkt een speling van het lot als werk en privé al snel op een verrassende manier bij elkaar worden gebracht. Judes partner wordt vermoord en Jamie Breck wordt door zijn superieuren op de zaak gezet. Dat brengt Fox in een merkwaardige positie. Terwijl zijn mensen s nachts voor Jamies huis posten, op zoek naar bewijs in de kinderpornozaak, gaat hij samen met de rechercheur in kwestie op zoek naar moordmotieven en mogelijke verdachten. In eendrachtige samenwerking en vooral van Jamies kant met een betrokkenheid die Fox steeds meer aan het twijfelen brengt. Is Jamie Breck eigenlijk wel fout of is hij het slachtoffer van spelletjes die ze niet doorzien? En als dat laatste het geval is, gaat het dan wel alleen om Jamie Breck? Of dénkt Fox alleen maar dat hij steeds dezelfde auto's in zijn achteruitkijkspiegel ziet?
Interne zaken is Ian Rankin op z'n best en dat is goed nieuws voor iedereen die jarenlang naar zijn boeken heeft uitgekeken. Natuurlijk mis je John Rebus, hoewel Fox wel degelijk bepaalde trekjes met de inmiddels gepensioneerde politie-inspecteur gemeen heeft. Zijn eigengereidheid bijvoorbeeld, zijn koppigheid ook en vooral zijn vastberadenheid niet te rusten voor gerechtigheid is geschied. En dat is in de romanwereld van Interne zaken net zo hard nodig als in die van de Rebus novels. Fox is alleen minder een eenling. Ook zijn sociale vaardigheden mogen dan niet overdreven sterk ontwikkeld zijn; hij weet zich echter wel omringd met collega's met wie hij het uitstekend kan vinden. Zijn reputatie is ook minder bezoedeld, al kan dat natuurlijk nog veranderen. Want dat we meer over Malcolm Fox zullen vernemen, daarvan ben ik wel overtuigd. 'Misschien komt hij zelfs John Rebus nog een keer tegen,' schreef Ian Rankin onlangs op zijn website. 'En ik denk dat het tussen die twee best zal klikken.'
Overigens zullen niet alleen de echte Rankin-fans ingenomen zijn met Interne zaken. Het boek biedt ook de lezers die in de loop van de jaren afgeknapt waren op het cynisme van zijn Rebus novels, een prima kans tot een hernieuwde kennismaking met het werk van de schrijver die als geen ander Edinburgh op de kaart heeft gezet als de stad die in toeristisch proza dan wel 'het Parijs van het Noorden' mag worden genoemd, maar waar veel meer aan de hand is dan het daglicht kan verdragen. Conflicterende belangen, vriendjespolitiek, schaamteloos egoïsme en uiteindelijk de onvermijdelijke consequentie van dat alles: de bereidheid tot het uiterste te gaan. Daarover kun je boeiende verhalen schrijven en dat is precies wat Ian Rankin doet. | 1pos
|
The Years van Virginia Woolf verscheen in 1937. Het oorspronkelijke idee was dat het een vervolg zou worden op ‘A Room of One’s Own’ (1929), maar dan met het accent op vrouwen met ‘gewone’ levens en beroepen, vrouwen van verschillende leeftijd en klasse. Uiteindelijk zijn de maatschappijkritische essays geschrapt en bleven er 11 hoofdstukken over waarin sociale thema's wel genoemd worden, maar niet bekritiseerd. Deze onderwerpen zijn in de verhalen opgenomen: Eleanor zet zich in voor armsten, ze werkt in de organisatie van een liefdadigheidsinstelling die de leefomstandigheden van deze groep wil verbeteren, Rose strijdt voor vrouwenrechten, als activiste belandt ze zelfs in de gevangenis, Delia is voorstandster van Iers zelfbestuur.
De familie Pargiter
Drie generaties van de Londense familie Pargiter staan centraal. De verhalen lopen van het Victoriaanse 1880 tot 'Heden'. Elk hoofdstuk begint met een weersgesteldheid in een bepaald jaargetijde, dit weertype wordt als motief herhaald in het betreffende hoofdstuk in allerlei bewoordingen en gedaantes: het regent, er zijn regendruppels, fijne regen, stromende regen en goudenregen. De gesteldheid van het weer loopt parallel met de gemoedstoestand van de personages.
Aan de beschrijving van het huis aan Abercorn Terrace is te zien dat het hier om een welgestelde familie gaat. Er is personeel, de tafels worden gedekt met mooi porselein, er zijn prachtige meubels en er hangt een portret van
'een roodharige jonge vrouw in witte mousseline, die met een mandje bloemen op haar schoot glimlachend op hen neerkeek'
De jonge vrouw op het schilderij is Rose Pargiter, echtgenote van kolonel Abel Pargiter en moeder van Eleanor, Edward, Milly, Delia, Morris, Rose en Martin.
Opbouw
In het eerste hoofdstuk komt er een hele stoet personages voorbij. In de loop van het boek krijgen de meesten van hen een plek, de focus ligt in elk tijdvak op andere personages. De tijdsprongen zijn niet storend, eerder verfrissend met een nieuw weertype, een ander perspectief en toch vertrouwd omdat de personages vaak al bekend zijn.
Voor dialogen is weinig plaats in dit boek, er wordt gesproken, maar veel meer ligt de nadruk op wat er niet gezegd wordt; de alwetende verteller maakt de lezer deelgenoot van interessante, onuitgesproken gedachten. Regelmatig wordt een situatie beschreven waarin een gezelschap duidelijk plichtmatig en voorspelbaar aan het converseren is:
‘Ik heb een hekel aan vleermuizen!’ riep Celia uit terwijl ze haar hand nerveus naar haar hoofd bracht. ‘O ja?’ zei sir William. ‘Ik vind ze wel aardig.’ Zijn stem klonk zacht en bijna weemoedig. Straks zegt Celia dat ze haar tegen het haar strijken, dacht Eleanor. ‘Ze strijken me tegen het haar,’ zei Celia. ‘Maar ík heb geen haar,’ zei sir William. Zijn kale hoofd, zijn grote gezicht glansden in het donker'
'Ze zaten bij elkaar te kwetteren. Maar hoe geanimeerd het gesprek ook klonk, in Kitty’s oren ontbrak iedere inhoud. Het was een pingponggesprek, dat gaande moest worden gehouden totdat de deur openging en de heren binnenkwamen'
Impressionisme
Ieder hoofdstuk heeft meerdere momenten waarop Woolf het ‘ licht’ beschrijft. De ene keer zie je vlekjes groen kunstlicht op bomen op het plein, dan weer steken boven de booglampen schachten van duisternis omhoog of het
'licht van de kaarsen flakkerde over de donkere, met goud omlijste gezichten toen ze tree voor tree naar boven liepen.'
Mooi en consequent gedaan, het geeft een impressie van de sfeer. In combinatie met regen of mist krijgt licht iets spookachtigs, melancholisch,
terwijl verlichting in de stad bij droog weer juist feestelijk en uitnodigend aandoet.
De tijd
Een van de hoofdthema's is de tijd. Net als in Woolfs Mrs Dalloway (1922) hoor je in 'De Jaren' regelmatig de klokken beieren, zoals in tijdvak 1880 vlak na de begrafenis van Rose:
' En de beierende klokken van Oxford, die keer op keer hun buiteling maakten als trage bruinvissen in een zee van olie, reciteerden bespiegelend hun muzikale bezwering'
De jaren verstrijken, gebeurtenissen worden herinneringen. Eén van de herinneringen, een gespikkelde walrus met een borstel op zijn rug, staat op de schrijftafel van de mevrouw Pargiter, een verjaardagscadeau van Martin. De walrus gaat naar Eleanor wanneer haar moeder overlijdt. Jaren later mijmert ze over het voorwerp dat al zolang meegaat en hen allemaal zou overleven. Ze koestert de walrus omdat hij bij haar moeder hoort. Nadat het huis verkocht is en Crosby, al 40 jaar in dienst bij de Pargiters, een ander onderkomen gevonden heeft krijgt ook de walrus een nieuwe plek, Crosby heeft hem gered uit de prullenbak. Aan het eind van het boek komt de walrus nog een keer terug in de overpeinzingen van Eleanor
'Kwam het doordat dit ene was blijven bestaan – die intense sensatie (ze werd wakker) – en het andere, het vaste voorwerp – ze zag een door inkt bevlekte walrus – was verdwenen?'
De titel van deze recensie is een citaat uit hoofdstuk 1914. Kitty is bevangen door intens geluk, ze voelt zich één met natuur, een groter contrast met de stad waar ze net vandaan komt is niet mogelijk.
'Ze was volmaakt gelukkig. De tijd stond stil.’
Verhullen
Wanneer Rose eens een bezoek brengt aan haar nichtjes Maggie en Sara heerst er een ongemakkelijke sfeer, veel hebben ze elkaar niet te zeggen, er is amper sprake van een gesprek, de weinige vragen worden met een zeker wantrouwen beantwoord. Maggie:
'Ze bracht haar hand in een vreemd gebaar naar haar gezicht, alsof ze iets wilde verhullen. Ze wil zich voor me verbergen, dacht Rose, zoals ik me voor haar wil verbergen'
Later wanneer Rose weg moet vraagt ze de nichtjes mee te gaan, maar op de vraag waarnaartoe valt ze stil, ze durft niet voor de waarheid uit te komen en weet niet waarom. Tijdens het feest in het laatste hoofdstuk komen de verhullingen en vermommingen terug. North ziet dat de waarheid van Peggy schuilt in haar gezicht in plaats van haar woorden en Eleanor voelt zich bevreemd, voorwerpen lijken hun vermomming af te leggen.
Conclusie
Een roman over vergankelijkheid in al z'n facetten. Welke keuzes worden er gemaakt en wat zijn daar de gevolgen van? Maakt het uit of je man of vrouw bent? Wat is de relatie tussen politieke, historische gebeurtenissen en bepalen die wellicht het leven? Een melancholisch boek waarin Virginia Woolf zichzelf laat zien in al haar kwetsbaarheid en ook de lezer een spiegel voorhoudt | 1pos
|
Wat een geweldig goed YA debuut is Verdoofd van Cis Meijer! Ik heb dit boek in één adem uitgelezen.
Het verhaal begint met een spannende proloog en vanaf dat moment wil je alleen maar doorlezen.
Het boek is in de ik-vorm geschreven, dus je volgt Lotte in haar gedachten en haar doen en laten. Een kranige meid met veel pit!
Als Lotte naar Parijs wil om haar zus Nina op te zoeken, stuit ze op weerstand bij haar vader. Lotte is er van overtuigd dat het niet goed gaat met Nina, doordat ze steeds angstaanjagende beelden van Nina in haar hoofd krijgt en dat ze in gevaar is.
Wanneer er een verontrustend kaartje van Nina komt uit Parijs, geeft dat de doorslag dat Lotte gaat, hoe dan ook! Na veelvuldig aandringen weet Lotte haar vader zover te krijgen dat hij met haar mee gaat, maar hij wil niks met de zoektocht te maken hebben. Hij gelooft niet dat er iets aan de hand is…
Ze logeren bij een kennis van vader en Lotte voelt zich niet echt welkom bij Josephine en haar zoon Jean-Paul. Ze laat zich niet tegenhouden en gaat direct op onderzoek uit. Als ze later een dode vogel in haar kamer vind, weet ze zeker dat er iets bedreigends haar boven het hoofd hangt.
De spanning is te snijden als ze alleen de donkere tunnels en de catacombes ingaat. Je griezelt met haar mee en je wilt weten hoe het afloopt.
Ze krijgt heel duidelijk een stemmetje in haar hoofd die haar wil waarschuwen:
“Ga weg hier, ga zo snel mogelijk terug naar huis. Je bent hier niet veilig”
Een heerlijk meeslepend, spannend boek met een geweldig plot, waar ik erg van heb genoten! Dikke aanrader voor jong en oud.. 5* | 1pos
|
Psychologische thrillers zijn er genoeg, degene die zo onderhuids gaan zitten dat je er helemaal in op gaat zijn er veelte weinig.
De stille patiënt is er 1 van het niveau geweldig. Van begin tot eind wordt je als lezer in het verhaal gezogen waarin niet alleen de personages in de war lijken te zijn, maar jij als lezer er ook aan moet geloven.
Psychotherapeut Theo komt bij zijn nieuwe baan in aanraking met patiënte Alicia. Vanuit deze personages ontwikkelt het verhaal zich op een rustige en geloofwaardige manier. Michaelides schrijft vanuit de personages en doet dit op een manier waarom er continue spanning op zit. Vertellende wijs worden de personages levendig en vertrouwd. Tijdens de gesprekken in het heden komt het verleden steeds meer aan het licht en ontwikkeld zich een wending dat je met je mond open van verbazing achter laat.
Stille patiënt is een ideaal boek voor degene die van psychologische thrillers zonder veel gruwelijkheden houdt. | 1pos
|
Geweld, geweld en nog eens geweld. Na een aantal keren een Tarantino-achtige film te hebben bekeken schiet Dwayne de onwillige popcornverkoper dood en trekt hij met zijn wezenloze vriendin willekeurig moordend op naar Hollywood.
De maker van die film lacht de demonstranten bij zijn oscaruitreiking ondertussen uit en gedraagt zich even onverantwoordelijk als de echte Tarantino (geweldsverheerlijking? 'It's the genre, man'.)
Natuurlijk eindigt dit '- na een enorme reks verwikkelingen - in een afrekening ('een orgie van geweld zouden ze vroeger geschreven hebben).
Te lang. Te veel geweld. De verkeerde overleeft? Zal allemaal wel. Ondertussen wil je wel weten hoe het afloopt en wordt die griezelige fascinatie van Amerikanen met geweld scherp ontleed. Klagen over al die lijken in dit boek is natuurlijk een gotspe, Tarantino, die die redeloze agressie zo bloederig mogelijk verfilmt is een 'kunstenaar'. En Ben Elton, die dat kritiseert, niet? Kom nou. | 1pos
|
Joris van de Werff verhuist van Amsterdam naar de (werkelijke bestaande) Spoetnikstraat in het Brabantse Helmond-Noord waar hij als docent maatschappijleer en geschiedenis aan de slag kan. Al snel blijkt echter dat ze het daar niet bepaald op Amsterdammers begrepen hebben. Noch in zijn straat, noch op de school waar hij aan de slag gaat, slaagt hij erin te integreren. Hij doet zijn best, maar wordt niet aanvaard. Het wordt allemaal nog erger als hij als enige van de straat de Postcode Loterij wint. De bewoners hadden ooit afgesproken nooit mee te doen, maar dat 'vergaten' ze hem te vertellen. Nu menen de buren dat ze recht hebben op hun deel van zijn winst en ze beginnen hem het leven zuur te maken.
Martijn Neggers (1987) keert na zijn debuut, De mensen die achterbleven, dat zich in Tilburg afspeelde, met Spoetnik opnieuw terug naar de provincie waar hij geboren is en woont. De Helmonders in dit boek komen er echter maar bekaaid vanaf. Helmond is de open wond in het ontstoken been van Nederland en de ongebleekte anus van de Benelux, aldus hoofdpersonage Joris. Bovendien spreekt niemand er Nederlands, vindt hij ook.
Deze mening van Joris is er natuurlijk niet zomaar gekomen. Vanaf het begin levert Joris één groot gevecht tegen de stuursheid van de bewoners van de Spoetnikstraat en hun onwil om in te gaan op zijn pogingen om contacten te leggen. De buren maken Joris direct duidelijk dat een Amsterdammer niet in Helmond thuishoort. Dat doen ze door zich marginaal en onbeschoft te gedragen, hem meestal te negeren of grofgebekt van repliek te dienen in een dialect dat hij niet begrijpt. Na zijn loterijwinst gaan ze over tot pesten. Enkel zijn buurvrouw Sharmayne is niet onvriendelijk tegen hem. Zij onderhoudt dan weer een luidruchtig seksleven waar Joris omwille van de dunne muren volop van mee mag genieten. Ook op het Carolus Borromeus College waar hij terechtkomt, slaat alles snel tegen. 'Toevallig' krijgt hij de moeilijkste klassen en hij slaagt er niet in ze onder de knoet te houden. Al snel sleept Joris zich steeds neerslachtiger door de dagen. Om zijn geestelijke gezondheid niet te verliezen, begint hij als een bezetene op de hometrainer te fietsen, bier te drinken en puzzels te leggen. Hij start een briefwisseling met een fictief personage en voert fictieve conversaties met diverse personen die op een gegeven moment een rol spelen in zijn nieuw leven, zoals bijvoorbeeld Gaston van de Postcode Loterij.
Spoetnik is een grappig boek. Het Helmondse dialect speelt daar een niet verwaarloosbare rol in, maar ook de marginale figuren die Neggers in de Spoetnikstraat heeft gehuisvest, mogen er zijn. De familie Flodder had in deze straat niet misstaan. Nagenoeg alle gezinsleden van die familie vinden we in een of andere incarnatie in de Spoetnikstraat terug. Sommige situaties hadden zo in de flodderfilms gekund. Toch heeft het boek ook een schrijnend aspect. Joris is in zekere zin een loser, iemand die zich niet kan verweren tegen de pesterijen van zijn buren en zich daarom maar in zijn huis verstopt met gesloten gordijnen. Hij snakt naar vriendschap en vergaat in Helmond van de eenzaamheid. Alhoewel de situaties geregeld overdreven geschetst worden ten bate van de humor, houdt Neggers de lezer met Spoetnik een spiegel voor. Wie als vreemde ergens aankomt om er een leven op te bouwen, moet in het begin vechten tegen de eenzaamheid van het onbekende en tegen de macht van groepsdruk. Als de buurt je niet aanvaardt, word je misschien al snel een Joris van de Werff. Een mooi opgebouwd en vormgegeven verhaal is dit, dat erg kan bekoren. Voor de werkelijke bewoners van de Spoetnikstraat valt maar te hopen dat niemand dit boek al te serieus neemt. | 1pos
|
Gevarenzone is het eerste boek van Jennefer Mellink dat ik mocht lezen. De flaptekst beloofde veel goeds, en ik was dan ook heel enthousiast dat ik dit boek van YA Clavis Books mocht lezen!
Ik had verwacht dat het van begin af aan een super spannend boek zou zijn, dit liet echter even op zich wachten. De echte spanning begint pas halverwege het verhaal, maar het geeft je wel de tijd om de karakters goed te leren kennen. Je krijgt een goed beeld van Pip, wie zij is, hoe ze zicht voelt en waarom het zo belangrijk is dat ze het huis uit gaat. Hoe haar relatie met haar ouders is, en het verdriet dat zij draagt. Je leert haar beste vriendin Sanne kennen, en hoe belangrijk hun vriendschap is voor Pip. Halverweg het verhaal begint alle ellende... en je vraagt je echt af welke kant het op gaat. Is dit een paranormale YA Thriller of is er iets anders aan de hand? De auteur weet goed de spanning op te voeren, zonder te veel weg te geven. Wat ik zelf heel jammer vind is dat ze "het lekkerst" voor het laatst heeft bewaard, en dat verhaal daar ook direct stopt. Ik had graag nog 1 of 2 hoofstukken doorgelezen. Enerzijds omdat ik gewoon heerlijk in het verhaal zat, anderszijds omdat het het voor mij nu te veel open laat en verhaal nog wel een staartje had kunnen krijgen. Wellicht worden we nog verrast met een vervolg!? Wel heb ik genoten van de cursieve tussendoor hoofdstukken die je in het begin vraagtekens bezorgen, om vervolgens heel mooi samen te komen met het verhaal.
Al met al een heerlijke YA thriller die ik qua leesplezier samen op de plank kan zetten met de boeken van Chinouk Thijssen (Blindelings en Hij is van mij). | 1pos
|
In de afgelopen maand, januari, is Kim al 10 jaar schrijfster en heeft ze meerdere boeken geschreven, waaronder de lillith trilogie (gebonden in duister, verbroken in schemer en geboren in licht), daarnaast hydrhaga (stand-alone) en inmiddels is ook haar boek: vertellingen van de ondergang – bloed, verschenen. Naast al deze boeken zijn er ook al boeken vertaald in het Engels voor verkoop in het buitenland. Kim ten Tusscher heeft dus echt bekendheid gemaakt als fantasyauteur van Nederlandse bodem.
Kim is geboren in 1979 in Twente en daar woont ze nog steeds in een huis uit 1902. Naast schrijven houdt Kim van geschiedenis, reizen en avontuur. Zowel fietsend als wandelend.
Geboren in Licht is het derde deel binnen de Lilith trilogie, deze is verschenen in april 2012, en uitgekomen via de uitgeverij Zilverspoor.
Waar gaat het derde deel over?
Het einde nadert voor Merzia…… en de wereld
Lilith vindt tijdens haar zoektocht naar de laatste draken meer dan waar ze op gerekend had. Naast haar achtervolgers en een onverwachte bondgenoot krijgt ze nu ook te maken met de Godheid Jakob, die op zijn zachts gezegd niet blij is. De steeds ambitieuzere Ferhdessar en Kasimirh zetten intussen hun oude vete voort ten koste van de bevolking van Merzia. Terwijl hun strijd tot uitbarsting komt, keert Lilith terug. Niemand kan vermoeden welke verstrekkende gevolgen haar keus zal hebben, wanneer Jakob dreigt de wereld te vernietigen als hij Zijn zin niet krijgt.
Wat vond ik van dit boek?
Het eerste deel vond ik erg leuk, veelzeggend, goed geschreven, veel spanning. In deel twee liep de spanning wat terug, dat was erg jammer. Ik heb het tweede deel ook wat minder beoordeeld. Maar Geboren in Licht is echt een boek, waar alles in samenkomt. Waar de spanning weer terug te vinden is. Maar wat wel (voor mij een open einde heeft, een einde dat ik niet heb zien aankomen).
Ik raad deze complete serie aan bij iedereen, omdat ik dit een unieke serie vind. Inderdaad is niet goed duidelijk welke personages nou slecht en goed zijn (zoals ook door Kim zelf al wordt aangegeven). Het is aan onszelf om dat te bepalen. Ik moet zeggen dat ik dat erg moeilijk vind, omdat voor elk personage wel wat is te zeggen. Op zijn eigen manier. Als je dat als auteur lukt, denk mik dat het boek in heel zijn opzet is geslaagd.
Het laatste deel van de lilith trilogie geef ik dus 4.5* | 1pos
|
Een heel mooi boek wat je als je eenmaal begint met lezen haast niet meer weg kan leggen.
Het neemt je mee in het verhaal van JJ (Jaap Jan) Het speelt zich af zowel in het verleden als in het heden. De stukjes uit het verleden zijn direct herkenbaar doordat dat in een cursief lettertype is. Hier wordt langzaam aan duidelijk hoe erg JJ werd gepest nadat hij met zijn ouders is verhuisd en op een andere basisschool terechtkomt. De pester Ivar maakt hem het leven zuur en JJ moet elke dag op zijn hoede zijn, dit houd aan tot en met de middelbare school.
In het heden maakt JJ een nieuwe start in een nieuwe stad en begint daar aan een studie psychologie. Hier maakt hij al snel nieuwe vrienden en door deze vrienden komt hij te wonen op een mooie plek en vind hij ook nog eens een leuke baan in een discotheek. Een groot verschil met zijn leven hiervoor. Totdat hij op een avond opeens Ivar ziet staan in de discotheek en dit zijn leven totaal op zijn kop zet...
Vanaf de eerste bladzijde zit je in het verhaal. Door de stukjes uit het verleden blijf je nieuwsgierig naar wat er vroeger is gebeurd maar ook naar wat er in het heden gaat gebeuren. Door de titel oog om oog en het pestverleden denk je direct al aan een wraakactie en het boek werkt daar langzaam naar toe. De verschillende personages maken het verhaal nog interessanter waardoor je geboeid blijft. De nieuwe vrienden van JJ zijn allemaal aparte figuren waardoor je eerst erg twijfelt of ze wel het beste voor hebben met JJ, heel knap neergezet.
Dit boek is absoluut een aanrader, knap geschreven en laat heel duidelijk zien wat pesten met je doet en tot hoever het je kan drijven. En niet te vergeten de mooie cover met het oog en de blauwe zijkant, dit valt natuurlijk erg op en geeft het boek nog iets extra's. | 1pos
|
Mariken, een aangepaste versie van Mariken van Nieumeghen. Waarin Mariken wordt opgevoed door Archibald. Ze leeft een redelijk simpel leven, waarin de opvoeding gebaseerd lijkt op opvattingen van pedagogen Rousseau en Locke. Leren door ervaren, zelfredzaamheid en leren van de natuur. Het is een fantasieverhaal dat zo in de middeleeuwen afgespeeld kan worden. De fantastische elementen als een heks en tovenaar kan bijna metaforisch bekeken worden. Ditzelfde geldt voor Mariken haar kijk op de duivel (kwaad) en God (goed).
Het boek is in te schalen op niveau 3 (zie: lezen voor de lijst) en hoger. Mede door de manier van schrijven en de verschillende psychologische, filosofische en godsdienstige lagen die in het boek verweven zijn.
Boek is prima door te komen, maar is wel iet wat traag door de manier van spanningsopbouw.
Al met al een mooi boek voor mensen die de diepere lagen willen ontdekken tijdens het lezen. | 1pos
|
Cameron is samen met zijn moeder al jarenlang op de vlucht voor zijn gewelddadige vader. Elke keer wanneer zijn moeder denkt dat hij hen op het spoor is verhuizen ze. Deze keer komen ze terecht in het gehucht Wolf Hollow waar ze een vervallen boerderij betrekken. Het is een huis met een schimmig verleden, de vorige eigenaar is gedood door zijn eigen waakhonden. De moeder van Cameron vindt een baantje in het dorp en Cameron moet alweer naar een nieuwe school waar hij vanaf de eerste dag wordt gepest. Hij gaat zich verdiepen in de historie van het huis en ontdekt dat er raadselachtige dingen zijn gebeurd. Zijn zoektocht neemt hem helemaal in beslag, zo erg dat de grens tussen werkelijkheid en fantasie helemaal zoek raakt.
Het boek is geschreven vanuit het perspectief van Cameron. Dat maakt dat je meegaat met hem in wat hij ziet, hoort en meemaakt. Pas wanneer hij gesprekken heeft met zijn moeder begint het op te vallen dat iets toch niet helemaal in de haak is met hem. Cameron is een beschadigd kind, hij heeft veel meegemaakt waarvan hij zich niet alles precies meer kan herinneren. Hij is kwetsbaar en heeft een overactieve fantasie ontwikkeld. Normaal gesproken juichen we het alleen maar toe wanneer kinderen (en volwassenen) over fantasie beschikken, maar in het geval van Cameron ligt dit iets anders. Zijn fantasie maakt hem bang en onzeker. Hij praat met de geest van het kind van de vorige bewoners, Jacky. Met zijn hulp probeert Cameron de tragische geschiedenis van deze familie te ontrafelen. Manifesteert de geest van Jacky zich echt aan Cameron of is hij een product van zijn eigen fantasie? Door zijn psychische problemen wordt hij wél een onbetrouwbare verteller.
"In mijn hoofd speelt een radio en Jacky's moeder zingt mee. Opeens is er een mannenstem en wordt het ruzie. Jacky's moeder schreeuwt: 'Wou je slaan? Sla dan waar de blauwe plek zichtbaar is, lafaard'. Wacht. Dat is de stem van ma. Heeft ma dat ooit geroepen? Heb ik dat ooit echt gehoord?".
De gezinssituaties van Jacky en Cameron schuiven steeds meer over elkaar heen en de geschiedenis lijkt zich te gaan herhalen. Het schrijftempo is erg hoog en de spanning wordt steeds verder opgerekt naarmate het heden en het verleden elkaar gaan raken. De honden is een erg plotgedreven boek en alle gebeurtenissen stevenen af op de ontknoping. In vergelijking met de rest van het boek vond ik de finale qua spanning en uitwerking wat mager, daar had toch wat meer in kunnen zitten vind ik.
De honden staat bij ons in de bibliotheek bij de jeugdboeken, maar ik denk zelf dat het beter bij Young Adult past vanwege de heftige thema's en de hoge psychologische spanning. De honden is te vergelijken met het maken van een puzzel. Het is een zoektocht om alle stukjes op de juiste plaats te leggen, maar wanneer deze klus is gedaan ontstaat er een geheel dat naadloos in elkaar past. | 1pos
|
Na het overlijden van Ian Fleming heeft 007 nog evenveel geestelijke 'stiefvaders' gehad als acteurs die hem , op het witte doek, vertolkten. Maar de boeken van Fleming - en ook fleming zelf waren de meetlat voor de boeken van de 'stiefvaders'.
John Garder was ik na 6 boeken meer dan zat. De eerste drie vond ik nog wel goed maar daarna vond ik het minder worden. Ik heb toen afgezworen om ook ooit maar een boek te lezen van James Bond die niet door Fleming was geschreven. Ben al fan vanaf mijn tienerjaren van zowel de films als de (Fleming) boeken.De boeken van Raymond Benson heb ik ook links laten liggen omdat ik vond dat een Amerikaanse auteur van Bond moest afblijven. Ik zou evengoed sceptisch zijn als Henning Mankell zich er aan zou wagen.
Een aantal jaren terug lag 'The Devil May Care' in de aanbieding bij de DIRK en heb ik me er maar weer aan gewaagd. Sebastian Faulks deed een goede poging om Fleming 's stijl te evenaren. Iets té goed voor mijn gevoel.
Nu kwam een aantal jaren geleden Jeffery Deaver in beeld als Bond-auteur. Wéér een Amerikaan!! Nou had ik al een aantal boeken van Deaver gelzen die mij zeer konden bekoren. En gezien hij door de erfgenamen van Fleming is benaderd kreeg hij van mij toch het voordeel van het twijfel.
Ik moet toegeven dat ik het een Bond-waardig verhaal vind. Alhoewel het Deaver niet te nadrukkelijk zijn best doen om Fleming te imiteren, houdt hij de stijl wel aan. Het is toch een Fleming verhaal in de 21ste eeuw.
Volop actie en onderzoek. Na ieder hoofdstuk is 007 toch weer een stukje dichter bij de waarheid. Toch komt er nog een onverwachte ontknoping waarmee Deaver dan weer duidelijk zijn eigen stempel op het verhaal drukt. 007 fans zullen zeker niet teleurgesteld zijn over de roman. | 1pos
|
Wat een enig boek weer. Wasco is een sympathiek streepjesmuisje. Iedereen zou toch juist anders willen zijn zodra je die schattige Wasco ziet. Het is een mooi groot boek van goede kwaliteit. Mijn dochtertje Eline, van 7 jaar oud, smult van elk boek van deze schrijfster. Elke avond gaan de inmiddels 4 prentenboeken mee naar bed en worden nog even aandachtig gelezen voor het slapen gaan. Mooie illustraties, een leuk en leerzaam verhaal. Echt een aanrader. | 1pos
|
"Zeggen ze niet dat ouders altijd hun kinderen vergeten?" ~ p43.
Terwijl ik begin met lezen vraag ik me af in wat voor rare wereld ik terecht ben gekomen. Kinderen van 10 die het huis uitgestuurd worden omdat ze volwassen zijn? Maar nadat ik het boek dicht sloeg kan ik maar 1 ding zeggen: dit verhaal is GE-NI-AAL!!! En het ergste van alles is dat ik niet kan zeggen waarom, omdat het essentieel is (vind ik tenminste) dat je het zelf ontdekt.
"Niemand zegt iets. Ze hoeven niets te zeggen. We weten allemaal wie hier de leiding heeft en hoe de dingen gaan." ~ p91.
Het eiland is doormiddel van een grote muur verdeeld in 2 groepen, de dwazen en de ongelovigen. Tenminste, zo noemen ze elkaar, maar elkaar echt kennen doen ze niet. De kennis is gebaseerd op de verhalen die overgedragen worden van generatie op generatie, verteld door de leiders. Het verhaal focussed zich met name op de kinderen, hoewel er ook volwassenen op het eiland wonen. Tijdens het lezen bleef ik me afvragen in wat voor een wereld ik terecht was gekomen. De gewoontes en de, noem het maar even "geloofsovertuigen" van beide kanten van het eiland zijn nogal anders dan je in de normale wereld tegen komt. De manier waarop uiteindelijk alles duidelijk werd vond ik dus echt geniaal. Die zag ik echt niet aankomen...
"Ik weet dat het moet, dat we onze kop niet meer in het zand kunnen steken, maar het maakt me alsnog bang." ~ p160.
Het boek van voorheen is een compleet ander soort verhaal dan Schaduw van de Tijd, die ik vorige week las. Dat maakt het echter niet minder goed!!! Jen heeft een manier van schrijven die je als lezer goed weet vast te grijpen, en tussendoor ook weet te verrassen. Ik hou ervan als een boek anders is dan andere verhalen, en helemaal als deze je kei hard laat proesten als je iets ontdekt. Ik heb het al eerder gezegd: IK BEN FAN! Een absolute mustread ♡ | 1pos
|
Ik vond het een heel leuk boek. Leest als een trein. Een aanrader ! | 1pos
|
In 2016 debuteert Jeroen van Unen met het veelbelovende De nachtuilen waarin hij het spannende avonturenverhaal van Tobias uiteenzet. De slotregels van dit verhaal beloven veel goeds: deel twee kan nog spannender en avontuurlijker worden. Met De slang van Havilah vervolgt Van Unen het avontuur van Tobias. En inderdaad; al snel blijkt dit tweede deel in veel opzichten sterker dan het eerste.
Met de eerste hoofdstukken van De slang van Havilah zorgt Van Unen voor een allesbehalve gespreid bedje. Een mysterieuze proloog en een uitgebreide dialoog tussen Tobias en kat Loesje laten de lezer spartelen; deze wereld is weer even onbekend, we moeten wennen. In eerste instantie herhaalt Van Unen weinig uit het eerste deel en biedt hij de lezer niet heel veel houvast. Samen met Tobias werpt hij je direct in het avontuur.
Tobias heeft inmiddels wat meer controle over zijn magie en van Elianne heeft hij diverse trucjes geleerd. Samen met zijn vriendengroep de Nachtuilen, onder wie Rika, zoekt hij zijn vader Thommes op. Hij wil hem helpen strijden tegen de slechte Malic. Bovendien wil hij helpen zoeken naar de geheime tempel.
Vrijwel direct bouwt Van Unen de spanning in het boek zorgvuldig op. Door handig gebruik te maken van perspectiefwisselingen zorgt hij voor informatievoorsprong voor de lezer. Al snel weet je meer dan Tobias en zie je het onheil aankomen. Zijn nieuwsgierige karakter gaat voor problemen zorgen. Tegelijkertijd legt Van Unen na de eerste hoofdstukken meer linkjes met het eerste deel van de serie. Op die manier schept hij vaste grond onder de voeten van de lezer; dit herkennen we en dit kunnen we plaatsen.
Wanneer Tobias met zijn Nachtuilen naar de aarde keert, om te strijden tegen Malic, komen ze in de problemen. Op aarde hebben diverse ontvoeringen en gijzelingen plaatsgevonden en Rika wordt op gruwelijke wijze te grazen genomen. Al snel legt Tobias de schuld bij Malic en zijn onderdaan Bash. Terwijl Thommes samen met de andere Nachtuilen de zoektocht naar de geheime tempel voortzet, laat Tobias zich min of meer vrijwillig opsluiten in de kerker van Malic. Wanneer hij weet te ontsnappen, kan hij Rika redden, zo is hem verteld. Voor hem breekt een bijzondere periode aan waarin hij leert over zichzelf, over de geschiedenis en over het gebruik van zwarte magie.
Vanaf het vertrek van Tobias ontstaat een zeer aantrekkelijke tweedeling verhaal. Enerzijds maakt de lezer via Rika mee wat er gebeurt in de wereld van Thommes. Anderzijds leef je mee met Tobias die in de kerkers zit en vecht voor het leven van Rika. Beide verhalen lopen over van de avontuurlijke en spannende gebeurtenissen. Van Unen gunt geen enkel personage lange tijd rust, waardoor de lezer ook weinig rust krijgt. Gebeurtenissen volgen elkaar in rap tempo op en houden de spanning hoog. Goed gevonden zijn daarbij de cliffhangers van Van Unen; ze zorgen voor een continu gevoel van onrust bij de lezer en maken het boek bij vlagen tot een ware pageturner.
Anders dan in het eerste deel van de serie heeft kat Loesje een betekenisvolle rol in dit deel. Hoewel het nog steeds bizar aanvoelt dat ze kan spreken, gedachten kan uitwisselen en van gedaante kan verwisselen, lijkt haar aandeel in het verhaal logischer en belangrijker. Daarmee wint De slang van Havilah in aantrekkingskracht.
Helaas maakt Van Unen in het slot een en ander kapot. Waar het grootste deel van het boek gekenmerkt wordt door zorgvuldigheid en gedetailleerdheid, verdwijnen deze elementen in de laatste hoofdstukken. Het verhaal van Tobias en de zoektocht van Thommes komen vrij plotseling in een stroomversnelling en worden zo niet nog sneller en zelfs vrij plotseling opgelost. Het gevolg is tweeledig: het verhaal blijft spannend en aantrekkelijk maar verliest iets aan aannemelijkheid.
Toch lijkt het de pret niet te drukken. De slang van Havilah is een aantrekkelijk en zeer avontuurlijk fantasyverhaal dat de lezer prikkelt. Het smaakt naar meer. | 1pos
|
Ik heb werkelijk genoten van deze serie, van begin tot eind. Helaas is de serie met dit boek tot een einde gekomen. Hoewel de ontknoping heel lang opgebouwd wordt en vervolgens in één keer achter de rug is, heeft het hele boek me mateloos geboeid. Ook prettig om de hoofdstukken na de FAKZ te kunnen lezen. Jammer dat ik de serie nu los moet laten... | 1pos
|
David Simon is het creatieve brein achter The Wire en Ed Burns is een voormalig rechercheur. Samen verbleven ze een jaar lang in een buurt in Baltimore die uitsluitend drijft op drugshandel. Wat dit boek zo bijzonder maakt is dat Simon en Burns niet náár de mensen hebben gekeken, maar ín de mensen. Van veel personages wordt niet zozeer alleen de handel en wandel geschetst, maar ook hun achtergrond, hun drijfveren, hun liefdes en verlangens. Dat klinkt allemaal erg diep en soms zelfs suikerzoet maar in dit geval is het waar.
The Corner is het verslag van een deel van onze geschiedenis; de geschiedenis van een buurt die langzaam maar zeker afglijdt maar aan de andere kant weer kansen biedt voor een ander soort mensen. De buurt waar het over gaat begon als een blanke arbeidersbuurt, werd toen een zwarte arbeidersbuurt en toen de zwarte arbeiders wegtrokken namen de drugsverslaafden van alle kleuren en nationaliteiten de buurt over. Het is Simon en Burns zelfs gelukt om het verhaal zo te schetsen dat je meer voelt dan afkeer of juist medelijden. Deze mensen komen tot leven, op hun eigen manier.
Het boek werd bekroond met een Edgar Award en de tv-serie die er van werd gemaakt kreeg drie Emmys. En dat is niet voor niets. Ondanks alle ellende en verdriet is het een boek om in één ruk uit te lezen. | 1pos
|
Recensie: De zaak Margritte -Toni Coppers
Uitgever: Manteau
Aantal pagina’s: 287
ISBN:9789022333358
Nur:330
Op de achterflap: Op verzoek van de erven Magritte schreef Toni Coppers deze indringende thriller waarin een bizar spoor van moorden wordt getrokken tussen Brussel en Parijs. Telkens vinden de speurders bij het slachtoffer hetzelfde briefje: ‘Ceci n’est pas un suicide’
Toni Coppers zegt: ‘mijn eerbetoon aan Magritte is in de eerste plaats een lofzang op de verbeelding. Maar in surreële tijden als deze wilde ik bovenal het recht op liefde en vrijheid bezingen. Dit is, wat mij betreft grenzeloos. Mijn metgezel in deze zoektocht is de Brusselse rechercheur Alex Berger, in diepe rouw om zijn vrouw, die hij verloor bij de aanslagen in Parijs.’
Het cover: twee mensen die elkaar zoenen met een sjaal over hun hoofden: naar een schilderij van Magritte.
Zelf kende ik Toni Coppers nog niet als schrijver. Het was fijn om een kans te hebben om het boek te kunnen lezen en mee te mogen werken aan een recensie.
‘de zaak Magritte’ was dan ook een regelrechte ontdekking voor mij. Toni Coppers heeft me absoluut heel prettig verrast. Verschillende misdaden gebeuren doorheen het verhaal waarbij telkens hetzelfde mysterieuze briefje gevonden wordt die de zaken aan elkaar linken. De vraagtekens hierrond trekken Berger langzaam uit zijn verlammende verdriet over de dood van zijn vrouw twee jaar geleden bij de aanslagen in Parijs. Samen met hem volg je als lezer alle sporen die naar de mogelijke dader leiden. Het is een spannende zoektocht en een interessante puzzel om ineen te leggen.
De combinatie van het psychologisch gevecht van Berger met zichzelf en zijn problemen, de symboliek en betekenis van verschillende schilderijen van Magritte en de spanning en ontknopingen in het onderzoek maken het voor mij een indrukwekkend boek dat zeker naar meer smaakt. De verschillende verhaallijnen: het eigen verhaal van Berger en het verhaal van de moorden, kruisen elkaar op verschillende punten en vullen elkaar prachtig aan. Het is een geweldig plot in een echte goede thriller.
De schrijfstijl van Toni Coppers is vlot en heel toegankelijk voor de lezers, de dialogen en beschrijvingen van situaties en personen zijn beeldend en indringend. Het personage van Berger wordt schitterend neergezet.
Er zijn voldoende verrassingen in het boek om vol ‘goesting’ te blijven doorlezen. Het is voor mij een echte pageturner tot de laatste pagina.
Kortom een boek dat van mij vier sterren krijgt.
Ik kijk al uit naar Toni Coppers volgende boek en ik ga op zoek naar zijn vorige boeken! | 1pos
|
Alles van Frost in gewoon goed. Dan heb ik het over de tv serie " A Touch Of Frost " en de boeken. Frost overtreft met gemak Connan Doyle en Christie | 1pos
|
'Ik was een van velen.
Het enige dat ik meer had dan anderen
was wat papier en een paar potloden.'
Ferruccio Francesco Frisone (1909-1973)
Ongezien kreeg ik dit boek toegestuurd door Koen de Groote, de uitgever van Lalito Publishers. Het was me volledig onbekend, hoewel het onderwerp - de Tweede Wereldoorlog - toch mijn interesse heeft.
Dit is het verhaal van Ferruccio Francesco Frisone (Milaan) met tekeningen en dagboekfragmenten, geschreven op snippers papier en heel klein geschreven. Het dagboek wist hij gedurende zijn gevangenschap veilig te bewaren.
Zijn zoon Giovanni Roberto Frisone vindt het pas na de dood van zijn vader en besluit om het als boek uit te geven. Samen met zijn vrouw Deborah heeft hij dit voorzien van een toelichting, om de verhalen over de medegevangenen zo goed mogelijk weer te geven.
'Fullen is het oorlogsrelaas van mijn vader. Het bestaat uit tekeningen en fragmenten uit zijn gedetailleerde dagboek, dat hij tot aan zijn thuiskomst veilig wist te bewaren. [...] de tekeningen staan steeds centraal. [...] Fullen is geen strikt lineaire weergave van de internering van mijn vader in Duitsland; het verhaalt van emoties die bij hem werden losgemaakt en zijn ontmoetingen met anderen, de gebeurtenissen waarvan hij ooggetuige is geweest en de plekken waar hij gevangen heeft gezeten. Het is het persoonlijke getuigenverslag van een Italiaans soldaat dat inzicht geeft in leven en dood in de Emslandkampen.'
Een droom
Ferrucio werd geboren in Italië als tweede kind uit een lagere middenklasse-gezin. Van jongs af aan zit het tekenen hem al in het bloed en tijdens zijn schooltijd bezoekt hij een avondschool voor technisch tekenen. Zijn resultaten zijn dusdanig dat hij daar een gouden medaille voor ontvangt. Hij is dan net twaalf jaar, ontwerpt voor een Italiaanse krant zijn eerste krantenkop en publiceert enkele karikaturen. Een kunstopleiding is het logische gevolg, waarna hij bij een uitgeverij aan het werk gaat als leerling-grafisch designer en schilderlessen gaat volgen.
Hij had de mogelijkheden om er zijn beroep van te maken, maar een oproep voor militaire dienst in 1927 gooit roet in het eten. Nadat hij drie jaar later de militaire dienst kon verlaten, krijgt hij een baan aangeboden bij een uitgeefhuis. De schilderijen die hij maakt oogsten veel waardering en hij wordt opgemerkt door een Frans tijdschrift.
De toekomst lacht hem toe, omdat hij van zijn hobby zijn werk kan maken, Maar.......
Een droom valt in duigen
Het bondgenootschap met Duitsland trekt Italië mee in de betrokkenheid bij de Tweede Wereldoorlog en een nieuwe oproep om zich voor dienst te melden volgt. Doordat hij werd geplaagd door hevige rugklachten belandt hij enkele maanden in Albanië in een ziekenhuis en ligt daar nog op de dag dat Italië het bondgenootschap met Duitsland opzegt, wat resulteert in een nieuwe vijand voor Italië. Duitsland!
Weigering om zich aan te sluiten bij het leger van de vijand resulteerde ook voor Ferrucci tot internering en via diverse kampen belandt hij uiteindelijk in een kamp in het Emsland, in Fullen, vlakbij de Nederlandse grens, waaruit hij in augustus 1945 uiteindelijk, ondervoed en gedesillusioneerd, weer huiswaarts mag gaan. Tot aan zijn vrijlating is hij blijven tekenen, wat hem sterk heeft gehouden, want zijn doel was de oorlog overleven.
'De verscheidenheid aan kleding is ongelooflijk, velen zijn in lompen gekleed. Sommigen dragen stukken schoen die met garen zijn opgebonden, met draad, alleen de zolen nog over, meerniet. Er zijn er die zelf klompen hebben gemaakt. Anderen dragen repen stof over blote benen, door de gescheurde broeken zie je de huid, blauw van de kou. [...] en met hemden en shirts eronder die weken, maanden geen zeep hebben gezien. Vuil. [...]'
Zijn grote 'geluk' is dat hij in Barak één verblijft met een collega-kunstenaar met wie hij een vriendschappelijk contact heeft. Daar tekent hij zijn medegevangenen die hij in zijn dagboek de 'idioten' noemt. Mannen die, zoals hij het beschrijft, geestelijk ziek zijn, epileptische, manische, gevaarlijk of niet kunnen samenleven met anderen.
Honger stillen, door te denken aan eten
Door zijn tekentalent is hij zeer opmerkzaam, waardoor hij de mensen om hem heen goed observeert.
'Een gevangene eet niet als gewone mensen. Een gevangene tuurt naar zijn eten. Hij kleedt het uit met zijn ogen en dan verslindt hij het. Hij geniet ervan en als hij eet en kauwt denkt hij aan wat er gaat gebeuren. Hier is hij op gefocust. Hij weet dat als de volle lepel waarop hij zolang heeft gewacht eenmaal is verdwenen, dat voorgoed zal zijn. Hij denk nooit aan hoe het eten heeft gesmaakt: goed of slecht. Hij eet, want de maag moet werken. Tot het eind toe staart hij gebiologeerd naar het eten. Hij wendt zijn gezicht om geen enkele reden af. Hij praat niet. Hij kauwt als een herkauwer, langzaam om de smaak iets langer te kunnen proeven. Hij schraapt zijn etensblik uit en vol toewijding brengt hij alle beetjes naar zijn mond. Het duurt een hele tijd voordat hij er moe van is. Hij overtuigd zich ervan dat er niets over is. Hij kijkt nog even. Met een zucht loopt hij dan langzaam weg om zijn etensblik te wassen.'
'Ze zetten Ferroni buiten in de zon. Hij is één en al luizen, hij schreeuwt en krabt zichzelf, hij zit onder de schrammen. Hij steekt z'n handen in zijn vlees met die oerkreet van hem. De luizen zitten onder zijn vingernagels en hij sabbelt aan zijn handen.'
Conclusie
Ontroering is het gevoel dat me steeds bekruipt tijdens het lezen en het bekijken van de tekeningen.
Bewondering voor een man die zijn passie niet los heeft gelaten in tijden van gevangenschap, honger en onzekerheid.
De tekeningen zijn voor het overgrote deel gemaakt op gelinieerd papier en vertonen, op een enkele uitzondering na, allemaal portretten van zijn medegevangenen. Slechts zeer zelden is er een met een glimp van een glimlach. Tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis tekent hij de patiënten om hem heen. Het houdt hem op de been en haalt hem uit zijn onvermijdelijke neerslachtige momenten.
In de loop van de tijd, wanneer de gevangenschap voortduurt, krijgen de tekeningen een trieste uitstraling. Mannen die ziek en zwak zijn, tekent hij in bed. De aftakeling wordt duidelijk, de gezichtsuitdrukking zonder hoop, verdoofd en uitgemergeld door honger en ontberingen.
Zijn tekenwerk maakt ook een ontwikkeling door gedurende de jaren gevangenschap. De afbeeldingen lijken fijner, meer gedetailleerd, grimmiger en vooral triest en desolaat. De kwetsbaarheid straalt er vanaf.
Dit is één van de vele waardevolle documenten van een oorlog die overduidelijk met veel liefde is samengesteld door een zoon, die nooit heeft geweten welk verdriet zijn vader tot zijn dood met zich mee heeft gedragen.
Van mij geen 'Halleluja, wat heb ik genoten van dit boek!', daar is de inhoud te confronterend voor, maar een dringende aanbeveling geef ik zeker. Lees en bekijk dit boek!!! Het is het dubbel en dwars waard, opdat we niet zullen vergeten.
Titel: Fullen
Auteur: Ferruccio Francesco Frisone
Pagina's: 144
ISBN: 9789081887526
Uitgeverij: Lalito Publishers
Verschenen: september 2013 | 1pos
|
De chirurg is het eerste deel van de reeks met Jane Rizzoli en Maura Isles. Een geweldige serie! In dit boek maken we kennis met Rizzoli die een zaak rondom een gestoorde moordenaar moet oplossen. De kranten hebben hem de bijnaam De Chirurg meegegeven. Hij dringt 's nachts de slaapkamer in van vrouwen en haalt vervolgens de meest verschrikkelijke dingen met hen uit. De enige aanwijzing die de politie heeft is de verklaring van een andere chirurg die het slachtoffer werd van een vrijwel identieke misdaad.
Spanning, plotwendingen, romantiek, knorrige rechercheurs, lugubere beschrijvingen van de verschrikkingen, dit boek heeft het allemaal. Het verhaal leest als een trein. Misschien is wel het enige minpunt dat je als lezer het gevoel hebt dat het al veel eerder opgelost had kunnen zijn. Het idee waar de dader zijn jachtterrein vandaan haalt komt wel rijkelijk laat. Jaren geleden heb ik dit boek ook al eens gelezen, maar het blijft goed! | 1pos
|
Soms heb je van die boeken waar je een haat-liefdeverhouding mee hebt, in positieve zin. Dit was zo'n boek voor mij.
Ik heb het nu al een tijdje uit, heb het een en ander mogen horen tijdens de boekpresentatie, en ik ben nog steeds diep onder de indruk van het schrijven en de vertelstijl van auteur Mara Li. Het verhaal zweeft nog steeds in mijn gedachten rond, en ik voel de energie die Half Face heet nog altijd lichtjes om mij heen hangen, om het zo maar te zeggen. Zo… Wat een verhaal!
Het boek Half Face is psychisch sterk, de pen van de auteur laat de personages tot leven komen en het enige wat ik na de eerste pagina’s nog wilde doen was doorlezen. Dat was tegelijkertijd ook de muur waar ik op stuitte. Het hoofdpersonage Half Face ging zo enorm onder mijn huid zitten dat ik gruwelde als hij weer ter sprake kwam, al was het alleen maar zijn naam of de gedachte dat hij in de buurt was. Niet alleen zijn daden zijn schrikwekkend, maar zijn hele gedrag, gedachtengang, manipulatie en hoe hij overkomt vielen als een afschuwelijke strakke deken over mij heen. Hij komt veel te dichtbij. Hij laat de alarmbellen in mijn hoofd en lijf keer op keer afgaan en het enige wat ik wil is gerechtigheid. Net als Juliette dat wilt, wat ik heel goed kon en kan begrijpen. Brrr…
En Juliette? Zij is een jonge vrouw die er alles aan doet om Half Face te laten stoppen met wat hij doet en hem te laten boeten voor wat hij gedaan heeft. Zij is echt zo enorm sterk, al denkt ze er in eerste instantie niet zo over. Toch vond ik haar heel moedig: ze zet een heel grote stap om tegen de dader van die vreselijke dag in de bank, te getuigen. Als zij vervolgens opnieuw met hem wordt geconfronteerd, samen met hem afreist naar Mongolië (een plek waar ze hem misschien kunnen helpen), en hem op een andere manier leert kennen, voel je met haar mee als de twijfels af en toe toeslaan. Ik denk dat iedereen dit namelijk wel heeft in zo’n situatie met een persoon als hij. Maar ze blijft dicht bij zichzelf. Ze leert kanten van zichzelf inzien die ze eerder nooit zo had ervaren, en waar ze in eerste instantie van schrikt, maar die ze alsnog naar haar eigen hand weet te zetten waardoor ze opnieuw vrede in haar hart kan vinden met deze ontwikkelingen. En dat kun je in mijn ogen alleen maar doen als je heel eerlijk tegenover jezelf durft te zijn, iets waar je soms heel veel moed voor nodig hebt, maar waar ze wat mij betreft heel goed in is geslaagd.
Hoewel ik het boek echt supergoed vond en vind, en de auteur hier een groot compliment voor wil geven, zal ik het boek niet (snel) nog eens oppakken. Eigenlijk alleen maar omdat Half Face is wie hij is en ik hem liever uit de weg ga dan ooit nog tegen wil komen.
De levendige, gedetailleerde en filmische manier van schrijven van Mara Li neemt de lezer mee in de wereld van Juliette en haar belager, laat beide kanten van het verhaal zien en zet de lezer op scherp. Het feit dat ik mij af en toe enorm ‘getriggerd’ voelde vanwege enkele gebeurtenissen die beschreven werden, benam mij vanwege de onderhuidse spanning in het verhaal op bepaalde stukken de adem, maar het heeft mijn eindbeoordeling absoluut niet in de weg gestaan. Sterker nog: het boek heeft de volle 5-sterren gekregen waar ik die geven kon, puur omdat Mara Li in mijn ogen een staaltje vakwerk heeft afgeleverd door het vertellen van dit verhaal.
Dus bij deze kan ik alleen nog maar zeggen: lezen dit boek. Het is een absolute aanrader! | 1pos
|
Wat een geestig boek! Lekker groot en dan ook nog van stevig karton, ook erg leuk voor scholen. Er is zoveel op te zien en door de grootte is het prima klassikaal te gebruiken.
Leuk ook dat er per bladzijde een kleur centraal staat.
Erg leuk om te zien wat je krijgt als je oma een ooievaar is en je opa een krokodil, dan heb je dus een een krokovaar als papa! | 1pos
|
Dit was het derde en laatste deel van Oversteek trilogie.
Nadat in deel twee de twaalf zijn verslagen, lijkt er weer rust te komen in de wereld. Langzaamaan worden er dorpen opgebouwd buiten de vesting, het leven neemt weer zijn normale beloop.
Toch is er nog een dreiging, want de bron, de Nul is nog ergens, en hij wacht. Hij wacht op het juiste moment om dan vol aan te vallen.
De bekende hoofdpersonen Peter, Amy, Alicia, Sara, Michael en Hollis zijn weer terug, Er is opnieuw een sprong in de tijd gemaakt. Ieder is zijn eigen weg gegaan.
Het boek lijkt een beetje te dobberen in het begin, toch weet Cronin met kleine stukjes informatie alvast toe te werken naar een groter gebeuren.
Cronin maakt dan ineens een uitstapje naar het verleden. Het verleden van Fanning. Hoe hij is geworden wie hij is. Het is een totaal andere manier van schrijven. Een boek in een boek. De ene lezer vind het geweldig, voor de ander is het een worsteling om doorheen te lezen. Maar het is behoorlijk essentieel voor het verhaal.
Daarna blijkt weer hoe Cronin zijn verhaal mondjesmaat heeft uitgezet, ineens krijgt het verhaal vaart, is er spanning zijn er een hoop viralen en is het enkel nog doorlezen tot het einde. De verhaallijnen komen alle tezamen, krijgen een climax in de stad van spiegels om dan nogmaals een enorme sprong in de tijd te maken. De laatste hoofdstukken zijn een bijzondere afsluiting van deze omvangrijke trilogie, met een kippenvelmoment aan het einde van 1000 jaar. | 1pos
|
Anne-Line Svendsen is bijstandsconsulente op het kantoor van de sociale dienst. Haar klantenbestand bestaat uit een aantal relatief jonge vrouwen die als voornaamste bezigheden hebben uitslapen, een uren durende optutsessie gevolgd door shoppen en uitgaan èn hun hand ophouden om een greep te doen in de staatskas. Zonder tegenprestatie uiteraard. Zelf wordt zij geconfronteerd met de harde werkelijkheid van een levensbedreigende kankerdiagnose, die leidt tot negatieve gevoelens jegens haar klantenbestand die, na het nuttigen van wat glaasjes port, escaleren in wraak- en liquidatiegevoelens jegens die nietsnuttende barbiepopjes..Het wordt tijd dat die parasieten van de maatschappij aangepakt worden
Carl Morck, leider van afdeling Q, wordt geconfronteerd met een managementingreep. Het percentage opgeloste zaken is ver onder de maat en er gaat bezuinigd worden op afdeling Q. Zo heeft de commissie juridische zaken van het parlement beslist.
Dan is Rose, steun en toeverlaat van de afdeling, plotseling weg. De ongerustheid over haar neemt toe op afdeling Q. Zeker bij Gordon,een lange bleke slungel, die heimelijk verliefd is op Rose. Rose krijgt blokkades en black outs en komt in een soort psychische schemertoestand te verkeren, Een zaak uit het verleden beknelt haar geestelijke vermogens.
Daarnaast gaat het geweld in de maatschappij gewoon door. In een park wordt het lichaam gevonden van een vermoorde vrouw, vallen er twee dodelijke slachtoffers door opzettelijk gearrangeerde auto-ongevallen , is er een roofoverval op een discotheek geweest met wederom een slachtoffer- ook een klant van Anne-Line- en zoekt een weggezakte oud politieman contact met Carl. Hij ziet overeenkomsten met een vroegere moordzaak met een actuele zaak.
Al met al, een spaghetti van verhaallijnen. Adler-Olsen ontrafelt op een verbluffende manier de warboel. Eind goed, al goed? Neen, wat is er met Mona aan de hand, wier parfum als signaalmolecuul, als ferromoon functioneert en op tientallen meters afstand Carl altijd weer knikkende knieën bezorgt? Wordt vervolgd dus.
Conclusie
Thrillers en humor hebben een moeizame relatie. Er zijn uitzonderingen. Jussi Adler-Olsen is er een van, In zijn serie Q wordt dit element door Adler-Olsen waar mogelijk naar voren gehaald. ‘Selfies’is het zevende deel uit een serie misdaadverhalen rond afdeling Q, een cold case team van de Deense politie, gehuisvest in de kelders van het hoofdbureau in Kopenhagen.
Selfies is een weerzien met tal van bekende personen uit de privé en werksfeer van Carl Morck, hoofd van afdeling Q, Het aantal personen is in de loop van de tijd dermate toegenomen dat het de uitgever niet zou misstaan een lijstje met alle hoofd- en bijrollen toe te voegen. Zeker voor de instappers een must. Het merendeel heeft wel een of andere tik of bijzonderheid die door Adler-Olsen uitvergroot wordt en een komisch effect teweeg brengt.
Met gebruikmaking van tijd en wijle barok taalgebruik en een groot scala aan verhaallijnen creëert Adler-Olsen en uiterst amusante en spannende thriller. Dramatisch ook. De hoofdrol is daarbij weggelegd voor Rose, die steeds verder wegzakt in een uiterst labiele psychische toestand en daarbij ook nog eens terecht komt in de bizarre lotgevallen van een stelletje nietsnutten. Rose wordt volledig ontrafeld en haar raadselachtig gedrag uit vorige boeken verklaard.
Adler-Olsen plaatst volop maatschappij kritische noten. Over de invloed van de media die elke moordzaak zien als een stuk amusement waarmee de kijkcijfers omhoog gejaagd kunnen worden, over het naziverleden van moordenaars, nu eerbare burgers die de dans ontspringen en hun terechte straf weten te ontlopen en vooral een meesterlijke persiflage op de kunstwereld met het zelfbenoemde schildericoon Kinua von Kunstwerk in de hoofdrol.
Adler-Olsen’s Selfies is een spannend boek om in een ruk uit te lezen. Dat zal niet lukken door de omvang van 490 bladzijden. Waar in eerdere delen uit de serie bv in “De vrouw in de kooi’ of ‘De noodkreet in de fles’ het realisme overheerste kan ‘Selfies’ gemakkelijk gelezen worden als een parodie. Wat mij betreft mag Adler-Olsen weer terug naar de mix van realisme en aanstekelijke humor. | 1pos
|
De hoofdrollen in Scorpio gaan naar Gaelle en Michael, die oorspronkelijk in twee verschillende verhaallijnen voorkomen.
Tijdens een weekend in Altensteig in het Zwarte Woud komen er in het gezin van Gaelle uit Potsdam meer en meer spanningen naar boven. De 7-jarige zoon Lukas lijdt aan astma en ze wil met een aanstaande erfenis een eigen gastenhuis uit de grond stampen wat haar man Bernd niet zo ziet zitten. Ondertussen blijkt een huurmoordenaar, Michael, het gezin in het oog te houden omdat hij de opdracht van het ‘huurmoordenaarssyndicaat’ Scorpio heeft gekregen om bepaalde leden van het gezin uit te schakelen... De opdracht doet bij hem echter te veel herinneringen oproepen en hij neemt dan ook de beslissing om niet alleen van de opdracht af te zien maar zijn slachtoffers van de dood te helpen redden en met deze beslissing neemt zijn leven een drastische wending. In enkele korte hoofdstukken komen we ook meer te weten over de problematische jeugd van Michael.
Na een paar dagen terug thuis te zijn, blijkt Gaelle wakker te worden in een zwaar bewaakte psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Ze wordt verdacht van een moordpoging op haar zoontje en haar geheugen komt maar langzaam weer terug totdat ze zich terug herinnert aan welk gevaar ze werd blootgesteld... Zal ze nog op tijd zijn om haar zoontje te redden? De zoektocht gaat via Duitsland naar Nederland en nog verder door naar Polen.
Scorpio is zonder twijfel een nieuwe spannende thriller van Hilde Vandermeeren. Het boek leest heel vlot en de personages zijn goed ontwikkeld. Ik moest er eerst wat inkomen, maar uiteindelijk kon ik er mijn aandacht toch bijhouden. Het gegeven van zulk een ‘huurmoordernaarssyndicaat’ is best origineel maar toch ook niet heel plausibel, dus ik moest in het begin toch wat moeite doen om me daarin in te leven eerlijk gezegd. Dat kan natuurlijk ook aan mij liggen. ;-) Dat de uiteindelijke opdrachtgever van de moorden raadselachtiger blijkt dan een eerste aanname is wel gelukkig te noemen. De plot wordt zo nog verrassender dan gedacht. Gewone menselijke motieven blijken zoals in menig thrillerverhaal weer de boventoon te halen, niet slecht voor de herkenbaarheid. De ietwat voorspelbare ‘goedheid’ en efficiëntie van Michael, de ‘redder in nood’, had wat mij betreft een ietwat donkerder en gevaarlijker randje mogen krijgen.
Dat Vandermeeren mooi en goed schrijft, was al op te maken uit haar vorige boek, Stille grond. Haar boeken blijken ook populair bij de Noorderburen, die soms een ‘taalkundige’ muur blijken te hebben opgetrokken. (Boe, dat in hokjes denken!) De feiten die ze verweeft in haar boeken, zijn ook grondig onderzocht. Die catacomben en de ‘cataphiles’ uit Parijs zijn inderdaad het vermelden waard (en filmisch, Jan Verheyen! :-) ) en ook bepaalde rozenstruiken waaraan dit boek refereert, blijken echt te bestaan. Scorpio is geen echte complexe en/of donkere thriller. De vraag wordt gesteld of in ieder van ons een moordenaar schuilt onder bepaalde omstandigheden. Het boek krijgt vanwege het leesplezier en de vaardige schrijfstijl een mooi gemiddelde van 4 sterren. | 1pos
|
Grace is al een stuk in de dertig als ze Jack leert kennen. Hij is uiterst charmant, succesvol en vindt het geen probleem dat ze in de toekomst ook de zorg voor Graces zusje Millie op zich moeten nemen. Grace kan haar geluk niet op, want veel mannen lieten haar daarom in de steek. Al snel trouwen ze en betrekken een ruime villa.
Voor de buitenwereld lijken Jack en Grace het perfecte stel, hij is rijk en succesvol en zij is charmant en elegant. Het lijkt ware liefde tussen deze twee, maar toch zijn er een paar opvallende dingen. Want waarom gaat Grace nooit alleen naar afspraken en waarom neemt ze nooit de telefoon op terwijl ze altijd thuis is? Is dit huwelijk echt zo perfect, of is het de perfecte leugen?
Vanuit het perspectief van Grace leer je het huwelijk van Jack en Grace kennen en al snel wordt duidelijk deze niet zo idyllisch is als het lijkt. Jack is een psychotische man die zijn vrouw volledig in zijn macht heeft en manipuleert. Doordat het verhaal verteld wordt vanuit het perspectief van Grace leef je intens met haar mee en voel je haar angst. Ze probeert van alles om aan Jack te ontsnappen maar hij is haar altijd voor. Het personage van Jack blijft in het boek helaas wat op de vlakte, voor de spanning en volledigheid van het verhaal was het beter geweest als zijn karakter verder was uitgewerkt.
Achter gesloten deuren is een psychologische thriller die je in z’n greep houdt. Je voelt voortdurend een onderhuidse spanning en gedurende het hele boek heb je als lezer de vraag, hoe raakt Grace van deze verschrikkelijke man af. Hoewel het plot voorspelbaar was heeft B.A. Paris de spanning goed weten op te bouwen door gebruik te maken van tijdschakelingen tussen het heden en verleden. Daarnaast heeft de schrijver de plotafwikkeling goed uitgewerkt.
B.A. Paris heeft een toegankelijke schrijfstijl waardoor het boek lekker wegleest. De onderhuidse spanning en de schakelingen in de tijd van heden naar verleden zorgen ervoor dat je door het boek heen vliegt. Geen wereldtopper, maar een prima psychologische thriller voor een paar uur ontspanning. | 1pos
|
De Arendsoog boeken heb ik in mijn kinderjaren verslonden. | 1pos
|
De cover van het boek toont een vingerafdruk. Een vingerafdruk die toch symbool staat voor een uniek iets van een mens. Je kan van identiteit veranderen maar je blijft dezelfde vingerafdruk behouden, kan je niet wissen. Mooi gegeven vind ik, past bij de inhoud van het boek.
De schrijfstijl vind ik typisch de stijl van een schrijver van filmscripts. Dat hij daar al heel zijn leven mee bezig is merk je duidelijk. Het boek neemt in dat opzicht een mooie maar lugubere start. Prachtige beschrijvingen en een levendig beeld. Ook het wisselen van de verhaallijnen, flashbacks, ik moest constant denken aan een film. Er komt zelfs een passage in van een still beeld, als dat niet filmisch is? Tijdens het lezen had ik constant een wauw-gevoel met daaraan de bedenking is dit een debuut?.
Het is allemaal zo groots en toch weer zo klein. Het gaat over de hele wereld maar ook weer over de personages zelf. Worstelen om de wereld te redden en tevens worstelen met jezelf. Zowel Pelgrim als zijn rivaal de Saraceen. Alles speelt zich af op micro en macro niveau.
Het boek bevat zeer mooie beschrijvingen die je als lezer soms kippenvel bezorgen omdat ze je raken diep vanbinnen. Op andere momenten doen ze je walgen omdat ze zo afschuwelijk en hard zijn. Quotes en filosofische overpeinzingen die je als lezer aan het denken zetten. De emoties van de personages, toch wel harde mensen in wat ze doen maar niets in minder waar, binnenin zit een zachte kern die de personages tastbaar maken. Het zijn geen supermensen maar gewone mensen van vlees en bloed die door hun achtergrond geworden zijn wat ze nu uitvoeren.
Er zit een hele brok geschiedenis in het boek vervat die te maken heeft met de achtergrond van de hoofdpersonages. Knap om te zien hoe alles met mekaar verweven zit. Ik vind dit een zeer intelligent boek trouwens, Terry is met zijn boek niet over één nacht ijs gegaan.
Het einde van het verhaal zit goed in mekaar. Niet te voorspelbaar. | 1pos
|
Na deel 1 heb ik ook dit deel gelezen. Ik heb genoten van de intriges, de mysteries en het onverwachte einde. In het begin vond ik het niet zo makkelijk om te onthouden wie wie was, doordat de Deense namen nogal vreemd aandoen, maar eens het verhaal zich begint te ontspinnen was ik wel meer mee met het herkennen van de namen.
Een aanrader voor iemand die van politieverhalen houdt. | 1pos
|
Een spannend en mooi geschreven boek. Deze heb ik pas na het boek Schuilplaats gelezen. Het onderwerp is heftig, waardoor je echt met Hanna meeleeft. De personages worden zo goed beschreven dat je bijna wil zeggen of adviseren om iets anders te doen aan hen. Een aanrader. | 1pos
|
Ik wist voordat ik dit boek ging lezen eigenlijk niet of het wat voor mij zou zijn. Ik ben namelijk meer iemand voor de wat luchtigere chicklit of thriller. Het heeft ook even geduurd voordat ik in het verhaal zat maar toen dat eenmaal was gebeurd, vond ik het prachtig! De personages worden heel goed neergezet, waardoor je echt van ze gaat houden. Het middenstuk vond ik wel wat langdradig maar verder een prachtig boek! | 1pos
|
Lees de volledige recensie op Vreemder Dan Fictie.
In "Het dienstmeisje van Degrelle" vertelt Simone Korkus, een journaliste die woont en werkt in Israël, het opmerkelijke verhaal van de Joodse Hannah Nadel, die tijdens de Tweede Wereldoorlog als dienstmeisje in het Brusselse huis van de zus van Rex-leider Léon Degrelle belandde.
Het verhaal hoorde Korkus zelf eerder toevallig, na een lezing in Nazareth, Israël. Iemand wees haar op het bijzondere verhaal van de Cornets, een welgestelde familie uit Sint-Genesius-Rode die tijdens de Tweede Wereldoorlog drie Joodse vrouwen (en een Canadese piloot) verborgen hield voor de bezetter in hun villa La Ribambelle. Saillant detail: vrouw des huizes Madeleine was de zus van Leon Degrelle, leider van de fascistische beweging Rex en oprichter van het Waals Legioen binnen de Waffen-SS.
Korkus dook vier jaar lang in archieven, interviewde nabestaanden en tekende het opmerkelijke verhaal op vanuit twee invalshoeken: de lotgevallen van de Pools-Joodse familie Gnazik enerzijds en de rijke Belgische familie Cornet anderzijds. De twee familiegeschiedenissen raken met elkaar verweven als Hannah Nadel (geboren Gnazik) in volle oorlogstijd als dienstmeisje wordt aangenomen bij de Cornets, samen met haar nichtje Tony en later ook haar moeder Havah.
Door de beide verhalen met grote zorg uit te pluizen, werd "Het dienstmeisje van Degrelle" veel meer dan een boek over dit straffe oorlogsverhaal alleen. Korkus beschrijft het verstikkende nazibewind in Brussel en schetst hoe de Joodse inwoners steeds driester in het nauw werden gedreven.
Het boek gaat echter vooral het leven tijdens en na de oorlogstijd en hoe dat gekenmerkt wordt door grijze zones en gelaagde waarheden. Over hoe moeilijk het kan zijn om te oordelen tijdens de oorlog en hoe gemakkelijk het is te veroordelen na afloop. Korkus vergoelijkt de ‘foute’ burgers niet, maar stoot ook bij de familieleden van collaborateurs op een muur van angst en geheimhouding. De schrijfster bekijkt dit ene verhaal uit tal van invalshoeken, om uiteindelijk ook op haar eigen vooroordelen te stoten.
In een van de van de meest aangrijpende hoofdstukken bezoekt Simone Korkus de Kazerne Dossin, de voormalige legerkazerne in Mechelen die tijdens de oorlog werd gebruikt als doorgangskamp om Joden en Roma te deporteren. Het kreeg de veelzeggende bijnaam ‘de wachtkamer van de dood’.
De passages over de kazerne illustreren treffend hoe pijnlijk het oorlogsverleden kan zijn. Na het aanschouwen van de veewagons waarin mensen als beesten naar Auschwitz werden gebracht, raakt de journaliste bevangen door walging en paniek.
Het verleden is zelden gestructureerd en eenduidig, maar oorlogsverledens zijn des te complexer. Je hoefde niet actief te collaboreren om de ogen en oren te sluiten voor anti-Joodse wetten, razzia’s of zelfs doorgangskampen als de Dossin-Kazerne. Maar altijd is daar ook die impliciete vraag: hoe zou ik gehandeld hebben? Waar eindigt ‘in principe goed’ en waar begint ‘fout’?
Over dit boek is al vaak geschreven dat het ‘leest als een roman’. Daar heeft de auteur ook duidelijk naar gestreefd, door plotlijnen en spanningsbogen uit te bouwen. Zo ontdek je als lezer cruciale informatie pas in de latere hoofdstukken. In een soepele stijl en met een perfect gedoseerde verteltrant neemt Korkus je mee op haar zoektocht, zonder sensationeel of stroperig te worden.
"Het dienstmeisje van Degrelle" geeft – in de woorden van Koen Aerts – een kloppend hart aan de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog en de Jodenvervolging. Het is een straf oorlogsverhaal dat tegelijk een grotere geschiedenis tastbaar maakt: dat over de grijze gebieden, een soort van mentale no go-zones, in het collectieve geheugen van België. | 1pos
|
Wauw, wat een prachtig verhaal. Linwood Barclay was voor mij een nog onbekende schrijver. Door de positieve berichten over hem ben ik in zijn boeken geinterresseerd geraakt. Hij heeft een heerlijke vlotte schrijftstijl die makkelijk wegleest en daarnaast erg spannend en realistisch is.
Als de 14 jarige Cynthia op een morgen met een kater wakker wordt, heeft ze in eerste instantie moeite om zich te herinneren wat er die avond ervoor gebeurd is. Als ze weer een beetje bijgekomen is, herinnert ze zich dat ze met, in de ogen van haar ouders foute vriendje, Vince in het geheim op stap is geweest en daarbij lekker gedronken en gezoend heeft. Uiteindelijk is ze betrapt door haar vader, die haar direct mee naar huis heeft genomen. Cynthia, die lekker dwars was, is toen direct naar bed gegaan. Nu echter, de ochtend daarna, is het helemaal stil in huis. Geen spoor van haar vader, haar moeder en haar broer. Er zijn ook geen tekenen dat ze uberhaupt in huis zijn geweest die ochtend. Haar moeder zou toch op zijn minst een briefje achter hebben kunnen laten, want dat deed ze altijd? Waar zijn ze gebleven?
Het verhaal speelt 25 jaar later waarbij Cynthia, die na de bewuste nacht taal noch teken van haar familie heeft vernomen, de zoektocht weer oppakt. Het wordt een zenuwslopende tocht, maar of het gezin uiteindelijk weer herenigd zal worden...
Het zal je gebeuren zeg. Al met een fantastisch verhaal dat je van begin tot eind in één keer en met ingehouden adem uit wilt lezen. Een zeer verdiende 5 sterren voor dit boek. Ben erg benieuwd naar meer werk van deze schrijver. | 1pos
|
De Nederlandse uitgever zou er goed aan doen deze schrijver wat groter in de markt te zetten. De kwaliteit staat garant voor de omarming van een veel groter publiek.
Ook dit vierde boek rond Davey Gurney is weer top, Uiteraard is het zoals bij alle seriepersonages zo dat uiteindelijk de hoofdpersoon weer als winnaar uit de strijd komt, en je het dus voorspelbaar zou kunnen vinden. Ondanks dat boeit het boek van A tot Z, is het niet te snel of op sensatie belust, maar heeft het een prachtige onderlaag. Vakwerk! | 1pos
|
Dit is een schitterende roman over een jonge man die zo graag tweede wil zijn, in de schaduw van anderen wil leven en geen sporen wil nalaten, uit zelfbescherming en eigenbelang, en die je doet nadenken over het leven.
Mattias is geboren op het moment dat Neil Armstrong en vooral ook Buzz Aldrin de eerste en de tweede man op de maan waren. Buzz is zijn grote held, en hij leest alles over de maanlanding en de ruimte wat er te vinden is. Hij leest ook heel veel over andere mensen die op andere vlakken steeds 'tweede' waren. Mattias werkt als assistent in een bloemenbedrijf waar hij de bestellingen verzorgt en komt 's avonds thuis bij zijn eerste en enige liefde, die hij tegen kwam toen hij zich in zijn jeugd één keer heeft laten gaan op een feestje. Hoewel hij een goede zanger is, en een aantal vrienden hem als voorzanger van hun groep willen, weigert hij dit.
Maar dan verliest hij zijn job en zijn liefde, en weet niet meer wat gedaan. Hij volgt zijn vriend die met een rockband voor een festival naar de Faeröer-eilanden gaat maar op de boot loopt het al mis omdat hij te veel drinkt en er iets met hem gebeurd is. De volgende dag wordt hij namelijk wakker op een plek die hij niet herkent, hij bloedt maar heeft wel 15.000 Noorse kronen op zak. Het toeval brengt hem naar een opvanghuis dat wordt gerund door een ex-psychiater en dat enkele mensen samen brengt die net zoals Matthias verloren zijn in het leven. Zo leert hij de vrouw NN kennen die hem mateloos aantrekt, maar die ook heel wat tegenslag heeft gekend. Er volgen een aantal dramatische gebeurtenissen die hem zullen tekenen en vooral hem tot beslissingen drijven die hij maar moeilijk kan nemen.
Het boek is verteld in een prachtige taal en met heel wat prachtige zinnen erin. Het verhaal ontroerde me zeer en tijdens het lezen had ik regelmatig een brok in de keel. De zinnen stromen/meanderen doorheen het boek en geven het er een mooi ritme aan. Het is kortom een onvergetelijk boek dat me uitzonderlijk geraakt heeft.
Er is trouwens ook een Vlaamse schrijver die mijn gevoel over deze roman heel goed in woorden kan vatten en dat is Bart Moeyaert: http://www.radio2.be/audio/herbeluister-bart-moeyaert-over-buzz-aldrin-waar-ben-je-gebleven . | 1pos
|
Het boek heeft als ondertitel “Leven tussen twee werelden”. In beide werelden (de Nederlandse en de Marokkaans-Nederlandse) weet Hayat de weg, maar soms voelt ze in geen van beide werelden echt thuis zijn.
Hayat beschrijft haar “avonturen” soms met een Marokkaans-Nederlandse bril op, soms met de Nederlandse. Soms verwisselt ze tijdens een verhaal van bril en zie je als lezer dus twee kanten van het gebeuren.
Hilarische momenten, zoals bij de Heilige communie op de Katholieke basisschool worden afgewisseld met beschouwingen over vragen als “wie ben ik?”, “wie wil ik zijn?” en “wat speelt daarin mee?”
Een aanrader voor wie benieuwd is naar wat voorbeelden van de Marokkaans-Nederlandse cultuur en niet bang is om “anders” naar de traditionele Nederlandse cultuur te kijken.
Wat zijn de verschillen en waarin lijken deze twee culturen op elkaar.
Net als van de columns in de Volkskrant heb ik ook weer genoten van de verhalen in dit boek. | 1pos
|
Vooral omdat de titel me zo intrigeerde ben ik dit boek gaan lezen. Hoe eenzaam kun je zijn dat als je op latere leeftijd je vader vindt, je zo dicht bij hem wil komen dat je een relatie met hem begint.
Als het niet haar vader zou zijn, zou dit een mooie liefdesroman zijn geweest. Nu heb je er gemengde gevoelens bij en vraag je je steeds af hoe dit in godsnaam moet aflopen. En daardoor is dit zo'n boek dat je in één ruk uit leest. | 1pos
|
Tommy Wieringa
Een mooie jonge vrouw
Mooi en vlot geschreven. Leest erg gemakkelijk met mooie metaforen: ‘Op zijn visitekaartje stond Prof. Dr. Edward Landauer, maar hij leefde nog altijd als een dwarrelend blad’.
Wieringa schrijft bloemrijk, maar niet uitgebreid of theatraal.: ‘… een scherp gemis van iemand die hij nog niet kende, ver voorbij de stormen van verliefdheid en de hachelijke jaren van het huwelijk,…’
Een prachtig sterk verhaal! Situaties levensecht beschreven en in prachtige korte zinnen neergezet. Pijnlijk realistisch beschrijft Tommy Wieringa situaties, omstandigheden en fasen in het leven van de hoofdpersoon. Een roman van grote klasse en superbe kwaliteit! Top! | 1pos
|
Heerlijk boek. Fijne korte hoofstukken. Als het verhaal je eenmaal grijpt, is er geen ontkomen meer aan. Hij moet dan uit! Het is Loes gelukt, mij uit een leesdip te trekken. Petje af! | 1pos
|
Een prachtig boek van Karin Peters,leest heerlijk weg en word geen moment saai. | 1pos
|
Het boek grossiert in juweeltjes, zinnen die het metafoor ontstijgen doordat je de betekenis moet voelen in plaats van begrijpen: 'Mijn hart klopte langzaam, moeizaam, vol grind of schroot'. Dit gegeven maakt het de moeite waard om te blijven lezen, want de eerste ongeveer 100 pagina's komen langzaam op gang. Her verhaal van Benjamin verteld vanuit de ik-persoon is chaotisch waarbij zijn trauma centraal staat. Het is een zoektocht naar het waarom van zijn verdriet en omgaan met het verlies van zijn zus dat onherroepelijk leidt tot zijn eigen verlies in het hier en nu. Gelukkig veranderd dat landschap in de tweede helft van het boek. De onderliggende spanning, een geheim dat alle levens beïnvloed, eist langzaam maar zeker z'n plek op de voorgrond. De ontmaskering van het plot komt in een bijzondere wending dat er plots is en dan moet je een paar keer teruglezen om er zeker van te zijn dat wat je leest er ook echt staat, want geloven doe je het niet direct. | 1pos
|
Het schrijversduo Kind is weer helemaal terug met dit tweede deel in de Secret Scouts serie. De humor, spanning en actie zijn weer volop aanwezig. Leuk is ook dat behalve de altijd al bijdehante Lisa, ook de wat rustiger Sophie een beetje los komt in dit verhaal. Ook dit keer bevat het boek, ondanks de bizarre gebeurtenissen, toch weer een ingenieuze logica waardoor je je bijna kunt voorstellen dat de dingen in het boek echt zo gebeurd zijn.
De snelheid waarmee het verhaal verteld wordt is nog groter dan in het eerste deel van de serie. Er worden meer historische gebeurtenissen achter elkaar gebruikt voor het verhaal en de situaties waarin vier vrienden belanden zijn heftiger dan in het vorige boek. De oplossingen die ze moeten bedenken om te ontsnappen aan deze situaties zijn dan ook net iets extremer. Soms moest ik hierdoor even slikken, maar spannend wordt het boek er zeker van.
De vrienden worden weer op hilarische wijze betrokken bij belangrijke gebeurtenissen uit het verleden en zowel zij als de lezer krijgen weer veel interessants te weten over geschiedenis. Dat dit keer een belangrijke persoon uit het heden, namelijk Barack Obama, een grote rol speelt en een wel heel bijzonder verleden krijgt toebedeeld vond ik extra leuk.
Het boek eindigt met een wel heel spannende cliffhanger, die veel goeds belooft voor het volgende deel. Misschien krijgen we dan wel in plaats van alleen het verleden ook wel met de toekomst te maken. Ik ben benieuwd of dit echt zo is en of de schrijvers de toekomst net zo interessant kunnen maken als het verleden. Ik zie het volgende deel dan ook met de nodige voorpret tegemoet. | 1pos
|
De titel kwam ik eens tegen, daarna de trailer van de film. Want die is er ook. Het verhaal leek me toen erg leuk. Ook is de film eigenlijk heel anders. Na een cadeaubon van mijn verjaardag ingeruild te hebben voor dit boek. Heb ik me geduld aangezegd dat ik hem niet eerder zou lezen dan dat ik weer in DE zou zijn. en dat is me gelukt! Het is nu ruim 2 maanden later, maar nu kon hij echt niet langer blijven staan, en moest hij eigenlijk de verhuisdoos in! Maar hij riep, hij smeekte, jammerde of hij alsjeblief eerst gelezen mocht worden! en daar ging ik voor de bijl.
Het boek ik een page-turner, ik had hem binnen no-time uit. Het is geen moeilijk boek en wat ik erg leuk vind, van een Nederlandse auteur! Die met dit boek hoge ogen gooit in het buitenland. Ook hier in Duitsland. Geniaal, van grote klasse, spannend en een slaaprover, komen voorbij.
En ik denk dat ik met het meeste eens ben. Slaaprover, gaat niet op omdat ik hem ‘s middags gelezen had en uit kreeg…
Het is een Young Adult, maar kan door oudere en jongere mensen worden gelezen.
De spanning loopt evenredig door het boek, met kleine sprongetjes omhoog, waardoor je helemaal verder leest.
De spanning is anders, en tot in tegenstelling tot vele verhalen komt hier geen liefdesverhaal in voor. Eigenlijk heel verfrissend! Het is een verhaal over toekomst, die eigenlijk naast de deur ligt. Want hoeveel dingen kan men nu al? en hoeveel doet men nu al, zonder dat we daadwerkelijk ervan afweten?
Ook laat het zien, dat als we alles vergeten nog steeds een instinct hebben, en dat die meestal toch gelijk hebben.
Het is ook een verhaal over vriendschap, want Iedereen die je ontmoet kan je beste vriend worden.
Zoals eerder genoemd is het geen moeilijk boek.
Er worden geen moeilijke woorden gebruikt, het verhaal is goed te volgen door twee verschillende lettertypes en de feiten kloppen. De namen zijn origineel gevonden en het idee, om je tegelijk met Boy 7, meer te laten ontdekken over het hoe en wat. Maar ook al is het geen moeilijk boek, betekent niet dat het voorspelbaar is en dat je hem niet moet lezen, vergis je niet dat leeservaringen verschillen, door de hoeveelheden die men leest. Het verhaallijn is origineel en met de juiste hoeveelheden overal laat de auteur je meegaan in het verhaal.
Wat hoe angstaanjagend kan het zijn, als je niks meer weet?! Wie kan je vertrouwen? en wie totaal niet? Wat moet je doen? Welke dingen blijven je altijd bij ondanks geheugenverlies?
Het boek heeft een voor mij een aantrekkelijke boekomslag, omdat hij mysterie uitstraalt.
Er staat een jongen op, maar veel meer is er niet zichtbaar, net zo als hij onzichtbaar voor zichzelf is.
Het boek is van een normale dikte, zeker gezien het lettertype dat gebruikt wordt. | 1pos
|
Esther Kreukniet: En Passant
Lennart Huijbers, een gevierd vrijgezel, is een telg uit een oud ondernemers geslacht in Kralingen.
Binnenkort neemt hij het bedrijf van zijn vader over.
Theresa wil niets liever dan haar dochter Michelle aan Lennart koppelen.
De moeder, Marianne, van Lennart kent Theresa van de middelbare schooltijd.
“Theresa wat is het voornaamste argument om mijn zoon te overtuigen dat Michelle een goede partij is”. “Michelle is nog maagd”, vertelde Theresa en ze sloeg haar ogen neer.
Michelle en Lennart wonen met hun 2 kinderen, een zoon en een dochter, in Oostvoorne: een badplaats onder de rook van Rotterdam.
Als Michelle na een auto-ongeluk in coma raakt, heeft ze visioenen over een ontvoering en haar leven als meisje en volwassen vrouw.
Gelukkige herinneringen met haar verstandelijk beperkte grote broer Wouter.
Minder gelukkige herinneringen aan haar huwelijk met Lennart en haar ouders die vaak ruzie hadden over haar.
Ze droomt van haar hartstochtelijke vrijpartijen met Jacob die ze stiekem ontmoet.
Ook Maartje, een oude schoolvriendin, die tegenwoordig bij haar in huis woont en de huishoudelijke taken uit haar handen neemt, komt steeds weer terug in haar visioenen.
Waar kende Jacob Maartje van?
Michelle is eigenaar van een kunstgalerij en eigenlijk was het een uitkomst dat Maartje op haar pad kwam. Zo kan zij zich helemaal wijden aan de koop van kostbare schilderijen en haar geheime ontmoetingen met Jacob.
Michelle vecht voor haar leven tijdens haar coma maar is toch bang dat de waarheid naar boven zal komen.
Mijn mening:
Ik vond de eerste hoofdstukken erg warrig en van de hak op de tak.
Omdat elk persoon in de “ik vorm” werd geschreven, vroeg ik me soms af met wie ik nu weer te maken had.
Gelukkig heb ik het niet opgegeven en na een tijdje pakte het verhaal me.
Ik had al snel mijn vermoedens wie de hoofdverdachte was.
Op het einde van het boek kwam het plot als een verassing.
Toch vind ik het een aanrader en ondanks het warrige begin zit het toch goed in elkaar.
Esther Kreukniet je hebt 4 **** verdiend met En Passant.
Rozenburg: 27 april 2015
Annemarie van de Kuilen | 1pos
|
Met 'Het verloren meisje' heeft Robert Wiersma een prachtig boek neergezet! Het pakt je van het begin af en je wil hem het liefst niet meer wegleggen!
Hoe het leven van zo'n klein meisje aangrijpend veranderd, de ouders geen keus latend dan mee te gaan in de veranderingen.
Onvoorstelbaar mooi beschreven hoe een ongeluk ervoor zorgt dat er genezing plaatsvindt bij hen die zo ziek zijn en dit nodig hebben om verder te kunnen.
Een bijzonder verhaal wat je bij blijft! Zeker een aanrader! | 1pos
|
Hoe culturen met elkaar botsen, hoe niets is wat het lijkt, hoe mensen zich met elkaar verbonden kunnen voelen of juist helemaal niet. Wanneer een moeder een goede moeder is, of juist niet. Het zijn allemaal thema’s die aan bod komen in Kleine brandjes overal van Celeste Ng.
Mia en Pearl reizen het land door, van project naar project, van stad naar stad. Nergens wortelen ze, nergens zijn ze thuis. Tot ze in Shaker Heights aankomen; een keurige woonwijk in een keurig stadje. Geen omgeving die bij kunstfotograaf Mia en haar dochter past, maar de moeder doet een belofte aan haar dochter: hier blijven we.
Twee families staan centraal: Mia en tienerdochter Pearl, die van een minimum rondkomen. En de familie Richardson, welvarend, keurig, strak georganiseerd. Vader is advocaat, moeder is journalist bij een regionale krant en de vier kinderen lijken een stralende toekomst tegemoet te gaan. Maar niets is wat het lijkt.
Al snel is duidelijk dat de jongste spruit van het gezin; Izzy, geenszins van plan is zich te conformeren aan het strakke keurslijf van haar familie. Zij past niet in het strakke regime van Shaker Heights. Ze stelt vragen die niet kunnen, doet dingen die niet mogen en is als rebel van de familie een echte buitenstaander. Met grote gevolgen.
De twee families raken steeds verder met elkaar verweven, waarbij over en weer geheimen worden ontrafeld en blijkt dat alle betrokkenen iets te verbergen hebben. Dat het verhaal tot een treurige climax komt; het huis van de Richardsons brand tot de grond af, weten we dan al. Maar hoe het zo ver heeft kunnen komen, blijkt heel geraffineerd in de loop van het boek.
Kleine brandjes overal is een meeslepend boek, dat je steeds weer nieuwsgierig maakt naar de volgende verwikkelingen. Steeds meer raak je betrokken bij de personages, steeds weer is het moeilijk te beslissen wie ‘goed’ is en wie ‘fout’. Centraal in dit boek is de rol van de moeder en de vanzelfsprekendheid van moederliefde. Maar nergens wordt dit thema clichématig uitgewerkt, waardoor je als lezer steeds weer aan het denken wordt gezet: wanneer is een moeder een goede moeder en welke keuzes zou ik zelf maken in het belang van mijn gezin? | 1pos
|
Het boek is vlot en boeiend geschreven, met een goede dosis humor en een grote diepgang over de samenleving op een klein eilandje zonder saai te worden. Geen gruwelijke detailbeschrijving over de moorden maar toch spannend van begin tot einde. Bij mij was de interesse natuurlijk gewekt doordat de titel naar een eiland verwees en het stelde me niet teleur. De Nederlandse titel De eilandmoorden is direct en opvallend. De oorspronkelijke Deense titel "Robinson-mordene" verwijst naar het programma "Expeditie Robinson" en het systematisch elimineren van een groep mensen op een eiland. Er worden ook vele onderwerpen aangesneden waar nog een taboe rond hangt en die stof tot nadenken geven zonder te shockeren. Een echte aanrader voor wie een vlot boek wil lezen waar toch goede inhoud in zit. | 1pos
|
Leuke en vlot geschreven kinderserie die bijna rijmend geschreven is. Ik geniet echt van ieder boek! | 1pos
|
Samenvatting
Henry VI is koning van Engeland. Engeland heeft gebied in Frankrijk wat de Fransen graag terug willen. Daarom trouwt Henry met de Franse Marguerite. Hij denkt dat de ultieme oplossing is, maar niks is anders.
Mijn mening
Wauw dit boek is echt zo veel meer dan ik verwacht had. Ik dacht heel eerlijk dat het wel op Spel der tronen van George R.R. Martin zou lijken maar dat vond ik dus helemaal niet het geval.
Vanaf de eerste bladzijde was ik al geboeid. Doordat de perspectieven steeds wisselde werd het voor mij juist steeds leuker om te lezen. Er werd in het begin van elk hoofdstuk niet duidelijk aangegeven vanuit welk perspectief het was geschreven, dit was voor mij niet erg. Dat werd gelukkig snel duidelijk wanneer je begon met lezen.
Wat een heerlijk boek is Stormvogel zeg. De dikte absoluut niet tegen. Het motiveerde me juist. Ik kan niet wachten tot ik meer in deze serie kan lezen.
Ik geef Stormvogel 5/5
Voor meer recensies kijk op www.despicablebooks.blogspot.nl | 1pos
|
Tijdens het opruimen van boeken vond filosoof Daniel Klein een verzameling korte citaten van verschillende filosofen, opgetekend door Klein zelf en voorzien van zijn bevindingen. Het schriftje had als titel Kortom en het zou hem aanwijzingen geven over hoe hij het beste zijn leven kon invullen. Onlangs herontdekte hij deze citatenverzameling en de levenslessen van grote filosofen was geboren in de vorm van een heus boek.
Grote, bekende namen van ware filosofen, maar ook enkele schrijvers en een Bijbeltekst worden kort maar krachtig belicht. Vooral de zin van het leven wordt uitgebreid becommentarieerd. Voor de Griekse Epicurus (341-270 v Chr.) is een voorwaarde voor een gelukkig leven: ataraxia en aponia, wat bij benadering betekent: vrij zijn van angst en afwezigheid van pijn. Voor Aristippus (435-356 v Chr.) daarentegen, is de zin van het leven uitsluitend gelegen in onvervalst genot. Tegenwoordig worden we volgestopt met pillen wanneer we geen zin in het leven weten te vinden; een serieuze aandoening die behandeld dient te worden. Tenminste, dat is in deze tijd de algemeen gangbare norm. Vandaag de dag gaat psychologie vóór filosofie. Anders dan de buitenkant van dit boek doet vermoeden, de kaft ziet eruit alsof deze reeds tientallen jaren in een stoffige boekenkast heeft gestaan, is het eveneens een actueel schrijven. Zie daar de nieuwe atheïsten (een hedendaagse vernieuwingsbeweging die er vanuit gaat dat religie niet alleen onwaar is, maar een reëel gevaar vormt voor de samenleving) tegenover Thomas Nagel (1937) die beweert dat onze diepste angst is dat godsdienst wel eens waar zou kunnen zijn. Hij zegt: “Ik ben niet alleen maar een atheïst die graag gelijk wil hebben. Nee, ik hoop dat er geen God is! Ik wil niet dat er een God is. Ik wil geen universum met een God erin.” Dit zijn diepzinnige thema’s waar we langdurig op kunnen broeden.
Ieder hoofdstuk begint met een citaat of een boutade. “Steeds als ik de zin van het leven te pakken heb, komen ze met iets nieuws”, tevens titel van het boek, is een uitspraak van de Amerikaans sociaal filosoof en theoloog Reinhold Niebuhr. Voor Klein de aanleiding om het verzamelen te staken; het leek hem ineens een zinloos project. Gelukkig voor ons vond hij het zinvol genoeg om het schriftje aantekeningen te bewaren.
Klein schreef eerder samen met Thomas Cathart Plato en kornuiten, waarin het verhaal over de zeventigjarige man die langer wilde leven en daarom besloot zijn leefwijze totaal te veranderen. Binnen afzienbare tijd was hij slank, gebruind en had een vlot kapsel. Dan wordt hij aangereden door een bus en schreeuwt al stervend: “God, hoe kon u mij dit aandoen?”, waarop God antwoordde: “Eerlijk gezegd had ik je helemaal niet herkend”. Ook deze nieuwe bundel filosofische vraagstukken is humoristisch op zijn tijd en heerlijk luchtig om te lezen. Daarnaast leert het ons heel summier wat over de verschillende filosofische stromingen. | 1pos
|
Op de achterflap staat dat dit boek gaat ‘ over de botsing tussen godsdienstfanatisme en vrijheden, van wat dan ook’. Er wordt gefoeterd op de fictieve plegers van een terroristische aanval op Schiphol, gelijkertijd wordt er doorgefeest met heel veel drank, drugs en sex. Het klinkt plat en misschien is dat het ook wel. Niettemin heb ik best genoten van mijn eerste Dimitri Verhulst. Zijn taal is snel, soms poetisch, soms grof, vaak hilarisch. De tekst gaat onverdroten door, witte stukjes op een pagina laat Verhulst niet toe. En ik werd gewoon meegezogen. Zoals ik schreef, mijn eerste Dimitri Verhulst maar ik denk niet dat dit mijn laatste zal zijn. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.