text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Het boek was minder origineel dan Slaapdood, maar best nog wel spannend. Af en toe wist ik wel niet goed wie er nu eigenlijk aan het vertellen was over wat. De uiteindelijke ontrafeling van wie de moordenaar is, was wel een verrassing voor mij, dus is Billingham toch wel geslaagd in zijn opzet. | 0neg
|
Naomi is het eerste boek dat ik las van deze auteur en misschien had ik eerst de twee eerste delen van deze trilogie moeten lezen want ondanks de degelijke intro in het begin van het boek kostte het me veel moeite om de personages in het juiste perspectief te krijgen. Ik heb dan ook moeten doorbijten om het boek uit te lezen. Temeer omdat ik vind dat het boek meer een gedrukte versie is van een film, de film was er eerst. Ook de personages zijn me soms niet realistisch, neem bijvoorbeeld Naomi zelf die een professionele huurmoordenares is en die er zelfs met het meest gesofisticeerde snipergeweer (uitvoerig beschreven!) er niet in slaagt om te juiste persoon neer te leggen enkel en alleen omdat het doelwit en zijn golfpartner hetzelfde jasje aan hebben. En de tweelingzus die uit het niets opdaagt en eigenlijk niets aan het verhaal toevoegt buiten enkele bladzijden. Lucee die een Iphone koopt voor haar moeder en die dan uiteindelijk twee stiefmoeders blijkt te hebben en zo zijn er wel meer van die rare kronkels te vinden in het boek. Vaak had ik het gevoel dat na X aantal woorden de schrijver een uitvoerige uiteenzetting moet doen over bv. een wapen of enkele “dure” woorden moet gebruiken om zijn relaas te pimpen.
Een lange aanloop met veel overbodige zijsprongen en een abrupt einde om 320 pagina’s te vullen zijn niet echt mijn ding. Ondanks het feit dat de auteur gedegen research heeft gedaan kan zijn schrijfstijl mij niet boeien. Na het lezen van Naomi ben ik niet van plan om de twee eerste delen te lezen. | 0neg
|
Anna is al jaren weduwe, woont in de Kempen en geniet met volle teugen van het leven. Samen met haar zus Sien vindt ze, tijdens het rommelen op zolder, de oude dagboeken van haar vader. Sien wil er niets van weten, maar Anna is toch wel benieuwd naar de hersenspinsels van haar, inmiddels overleden, vader. Die hersenspinsels spelen zich af in de oorlog. De toen 20-jarige Hendrik is gevlucht naar Friesland en leeft daar ‘ondergedoken’ op een boerderij.
Hoe meer Anna zich verdiept in de verhalen van haar vader, hoe meer zij ervan overtuigd is dat zij de streek waar haar vader als jonge man twee jaar leefde, wil bezoeken. Zou de boerderij nog bestaan? En zouden er überhaupt nog mensen in leven zijn die haar vader kennen?
Wat mij vooral opviel tijdens het lezen is Vivianes liefde voor Friesland. Dit voel je tijdens het lezen. Haar beschrijving van de streek, de Elfstedentocht, de vaarwateren en nog veel meer, het komt allemaal uitgebreid aan bod en zou zo in een toeristische folder opgenomen kunnen worden. Terwijl je leest zie je het dan ook allemaal voor je. Zelfs de cover vertelt een stuk van het verhaal, maar dat weet je natuurlijk pas als je het boek leest. In de stukken over Hendrik beschrijft zij het leven tijdens de tweede wereldoorlog. Het is duidelijk dat zij kennis van zaken heeft en hierover research heeft gedaan.
De opbouw van het verhaal gaat langzaamaan, maar de auteur weet heden en verleden op een mooie manier in en met elkaar te verweven. In hoeverre kan het verleden bepalend zijn voor de toekomst? Zou er dan toch van hierboven een helpende hand zijn? Je zou het je warempel moeten geloven tijdens het lezen van dit boek.
Gerits heeft ontzettend veel aandacht besteed aan de omgeving en gebeurtenissen, waardoor naar mijn gevoel de karakters redelijk oppervlakkig blijven, met weinig diepgang. Is er de vraag of dat in dit genre van boeken prioriteit heeft? Ik denk het niet.
Vivianes schrijfstijl is simpel, zodat dit boek voor iedereen toegankelijk is, jong en oud. Het is een verhaal met een lach en een traan, wat makkelijk wegleest. Hoewel dit soort boeken niet echt mijn ‘ding’ zijn, heeft het me een aantal uurtjes leesplezier bezorgd. Misschien een aanrader voor een koude winteravond, met een glaasje en de open haard aan...... | 0neg
|
voor mij was het onderwerp geocaching volledig nieuw. Een soort speurtocht om een aantal moorden op te lossen, origineel misschien, maar niet geheel geloofwaardig.
het boek leest gemakkelijk weg, wel in het eerste hoofdstuk (was het dat?) meteen een heleboel personages en namen, dat duizelde in het begin even. wie is wie, en wie hoort er bij wie?
in de inleiding van het boek staat dat je je op zeker moment afvraagt, wie de speurder is. Dat heb ik me geen moment afgevraagd.
Zoals eerder opgemerkt, ik vind het prettig om er een inhoudsopgave bij te hebben, jammer dat die ontbrak. En tot slot: één moord is nog steeds niet opgelost, ik had eigenlijk wel verwacht dat daar zo nu en dan ook nog iets aan gedaan zou worden. | 0neg
|
Het onderwerp en de insteek zijn veelbelovend. Ook een aantal recensies beloven een goed boek.
Maar jammer, mij doet het niets.
Ik vind de schrijfstijl van Abraham oppervlakkig. Voor de mooie taal hoef je dit boek niet te lezen.
Het boek gaat over een surfdude die bij de Taliban terechtkomt, dat klinkt heel onwaarschijnlijk. En helaas blijft het ook onwaarschijnlijk. Er wordt nergens duidelijk gemaakt waarom deze jongen tot bepaalde keuzes komt. Op zich is dat niet erg, een verhaal mag natuurlijk juist vragen oproepen en je in verwarring achterlaten. Maar er wordt constant de suggestie gewekt dat er wel inzichtelijk wordt gemaakt waarom hij bepaalde stappen onderneemt en welke omstandigheden hem tot keuzes brengen.
Grote verwarring inderdaad maar van een soort waarvan je snel denkt: laat maar, dit is de moeite niet woord.
Jammer dus.. | 0neg
|
Toch opmerkelijk dat een boek dat een goede honderd jaar geleden werd geschreven nog kan bekoren. Uiteraard is de zinsbouw archaïsch, maar eens ingesteld op deze stijl, kan het verhaal je nog steeds innemen. Bovendien kiest Couperus voor een tijdloze thema’s: geheimen, oud worden ... Opmerkelijk is ook dat Couperus er voor die tijd toch moderne ideeën op nahoudt. Wie tussen de regels leest, merkt immers dat hij een lans breekt voor vrouwenemancipatie (de vrouw moet zichzelf kunnen ontplooien en binnen haar huwelijk – wat door Couperus ook als niet evident naar voor wordt geschoven - een zekere vrijheid genieten. Ook het geloof stelt hij in vraag (bv. het kerkelijk huwelijk).
In Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan draait alles om een zeer oud geheim dat de familieoudsten al een leven lang met zich mee dragen. Wat zij echter niet weten, is dat hun geheim zovele jaren later toch nog aan het licht komt. In het verhaal schetst Couperus meesterlijk hoe al wie erachter komt ermee omgaat en worstelt met ‘het weten’. De uitgave van Amstel Paperback is in de authentieke stijl, maar benieuwd wat het zou geven mocht een ‘hertaler’ zich over dit werk buigen. Gefundenes fressen ook voor een tv-thriller. | 0neg
|
Sorry Hebban, niet uit ondankbaarheid van dit adventcadeau, maar ik vond deze van Dimitri teleurstellend.
Zijdelings wordt er een terrorristische aanslag op schiphol bijgehaald. Voor de rest is het wat mij betreft een relaas over een notoire drinker, die telkens zijn leven wil beteren maar daar niet in slaagt. Hij drinkt telkens (veel) meer dan hij zich voornam waardoor hij de volgende morgen niet meer weet wat hij gedaan heeft. Dat is mede een reden dat ik het verhaal niet kan waarderen, ik heb vanwege jeugdervaringen een hekel aan dergelijke drinkers.
Wellicht mis ik de clou van het verhaal? Misschien kan Guy Doms me enig licht in de duisternis brengen. | 0neg
|
Dit was mijn eerste kennismaking met de boeken van Corine Hartman.
Corine schrijft boeiend, maar toch werd ik niet echt gegrepen door dit verhaal. Ik kan niet echt zeggen waar het precies aan lag. Misschien moet ik nog maar eens een boek van haar lezen.
Maar dit boek zal denk ik niet heel lang bij me blijven hangen, helaas. | 0neg
|
Heb me echt moeten inspannen om dit boek uit te lezen. Zeer veel uitleg om eigenlijk héél weinig nieuws te ontdekken. Jammer voor de schrijvers, want ze zijn, volgens mij, hier toch héél lang mee bezig geweest om alles uit te zoeken. | 0neg
|
Het boek gaat in eerste instantie over het dagelijkse leven van Menno Hulsdonk, zijn vrouw Franka en hun puberdochter Cécile. Menno heeft een bouwbedrijf en sjoemelt soms een beetje met geld, Franka zit hele dagen thuis en vermaakt zich met winkelen en schrijven en dochter Cecile is lastig en opstandig. Op zich niet echt een uitzonderlijke situatie zou je zeggen. Wat Appel echter snel duidelijk laat worden, is dat deze hoofdpersonen elkaar helemaal niet begrijpen en compleet langs elkaar heen leven. Juist door dat onbegrip en het gebrek aan enige communicatie lijken ze steeds meer een hekel aan elkaar te krijgen. Daarnaast worden er nog twee andere belangrijke personen in het boek geintroduceerd: Danny een kraakster die lak aan alles heeft. En Wouter, de compagnon van Menno. Om het plot niet te verklappen zal ik niet ingaan op welke wijze ze van belang zijn voor het verhaal, maar ze spelen beide een cruciale rol in de aanzet tot het (noodzakelijke) kwaad.
Het boek bestaat eigenlijk uit twee delen. In het eerste deel wordt toegewerkt naar de moord en in het tweede deel worden de gevolgen geschetst en wordt er gezocht naar een oplossing voor de problemen die zijn ontstaan door de moord. Het eerste deel van het boek vind ik sterker dan het tweede deel van het boek. Appel weet in het eerste deel goed de sfeer te beschrijven van het miscommunicerende gezin en laat goed zien hoe de belangen en verlangens van de verschillende hoofdpersonen sterk uiteen lopen. Voor mijn gevoel stort het verhaal na de moord een beetje in. Eigenlijk weet je als lezer al snel hoe het allemaal zit en heb je het hoogtepunt voor je gevoel al gehad. De politie agenten die worden opgevoerd maken het er niet beter op. Vlakke eendimensionale personen, ze lijken totaal irrelevant voor het verhaal. De kleine stukjes over het persoonlijke leven van één van de agenten zijn niet interessant.
Het is het eerste boek wat ik ooit van Appel las, dus ik kan het niet vergelijken met zijn andere werk. In zijn geheel vind ik het een aardig boek om tussendoor te lezen, je hebt het zo uit. Het is makkelijk geschreven, zeer toegankelijk, eenvoudig vermaak. Tegelijkertijd is dat laatste misschien ook het grote manco van het boek. Het leest soms een beetje als een streekroman, door zijn eenvoudigheid. Dat Franka af en toe wat zogenaamd ingewikkelde dichtregels schrijft komt heel plastisch en gemaakt over, ik dacht er bij: "de Neerlandicus Appel wil ook met wat mooie zinnen strooien hier en daar". Wat ik het grote nadeel vind van dit boek is dat alle opgevoerde personen eigenlijk vervelende mensen zijn. Met geen enkele hoofdpersoon voelde ik sympathie, ik vond ze allemaal zeuren, moeilijk doen of apathisch. Al met al dus een redelijk boek voor tussendoor van Nederlands bodem, maar zeker geen topper. | 0neg
|
Vol verwachting begon ik aan dit boek. Het verhaal is geschreven in een stijl die mij erg aanspreekt. Ik werd dan ook meteen het boek in gezogen. Zonder weg te leggen heb ik het eerste deel uitgelezen. Onderwijl me wel steeds meer af vragend of dit nou echt alles was.
Een zeer zwak onderbouwde remedie voor tal van problemen. Het eerste deel van het boek fladdert van positieve reactie naar positieve reactie zonder een enkele kritische noot. Op zich niet erg, want er staat ook dat dit deel fictief is.
Het tweede deel van het boek is voor mijn gevoel een verplicht in geplakt stuk tekst wat niet lekker weg leest. Een soort populaire bijsluiter van voedingssupplementen. Onderbouwing mist, evenals bijwerkingen, al dan niet vervelend.
Al met al zou het eerste deel van het boek op zichzelf nog redelijk zijn geweest, maar wel rommelig. Met het tweede deel er aan geplakt houd ik het broek van teleurstelling over aan dit boek en krijgt het van mij een onvoldoende.
Meer dan een erg lange infomercial is het niet. | 0neg
|
Suzanne Vermeer is, zoals bekend, het pseudoniem van de in juni 2011 overleden auteur Paul Goeken. Noorderlicht uit 2012 is het laatste boek dat Paul Goeken ook daadwerkelijk zelf onder dat pseudoniem geschreven heeft. Bon Bini Beach, dat in de zomer van 2012 verscheen, was wel nog gebaseerd op een eerste opzet en naar een idee van Goeken. De daaropvolgende twee boeken uit 2013, Het chalet en Route du soleil, staan ook op naam van Suzanne Vermeer, maar zijn van de hand van een andere (onbekende) auteur. De traditie van het verschijnen van een zomerthriller en een winterthriller is gehandhaafd.
Marit, 31, gescheiden, twee kinderen, leert in de sportschool de alleenstaande Fiona kennen. Ze gaan samen trainen en worden al snel goede vriendinnen. Dan stelt Fiona voor om twee weken te gaan kamperen in Zuid-Frankrijk. Marit kan Lotte en Sem bij haar ouders onderbrengen en op een mooie zomerse dag vertrekken ze. In Luxemburg treffen ze Brian en ze nemen hem mee omdat hij ook naar het zuiden moet en zijn vrienden, met wie hij mee zou rijden, autopech hebben gekregen. Al vrij snel komen ze erachter dat Brian zich nogal eens vreemd gedraagt, maar als Fiona voorstelt hem achter te laten wil Marit hem toch nog een kans geven. Maar of dat zo'n goed idee is? De problemen blijven zich maar opstapelen. Uiteindelijk zetten ze Brian af en gaan verder naar hun vakantieplek met het idee dat ze van hem af zijn. Maar op de een of andere manier blijft Brian hen achtervolgen. Ook de onderlinge verstandhouding tussen Marit en Fiona komt hierdoor onder druk te staan. De hele situatie eindigt in een onverwachte climax.
Marit en Fiona zijn twee uitersten. Marit heeft verantwoordelijkheidsgevoel, is zorgzaam en denkt na voordat ze iets doet, is niet echt impulsief, nogal timide, verlegen en behoorlijk naïef. Fiona is wel impulsief, niet op haar mondje gevallen, ondernemend en extravert, maar heeft wel last van bindingsangst.
De boeken van Suzanne Vermeer die ik tot nu toe gelezen heb, kenmerken zich door een simpele, gemakkelijk te lezen schrijfstijl. Echt boeken voor een paar verloren uurtjes. Het verhaal in Route du soleil kent een enerzijds verrassende, anderzijds helaas weinig uitgewerkte plot, waardoor (bij mij) uiteindelijk een 'katterig' gevoel achterbleef. Het blijft jammer als een plot van een verhaal goed aangezet wordt om daarna nogal plompverloren en abrupt te eindigen. Het hele verhaal wordt zo voor een groot deel tenietgedaan.
Verwacht van het verhaal in Route du soleil geen diepgang en geen grote spanningsbogen. Ook psychologisch gezien gaat het verhaal niet altijd erg diep. Alleen Brians karaktertrekken en achtergrond komen iets beter uit de verf. Bij Marit en Fiona blijft dit wat oppervlakkiger. Verder wordt de naïviteit van Marit soms té ver doorgedreven.
Al met al een verhaal met een goede opbouw maar helaas met een te minimaal uitgewerkte plot, en dat is jammer genoeg wat blijft hangen op het moment dat je het boek dichtklapt. Dit verhaal had zeker beter verdiend. | 0neg
|
Zucht is een verhaal over een vloek die in de 17e eeuw is uitgesproken door een heks met groene ogen in Schotland en geen wonder ook als je ziet wat MacDowell voor gruwelijks met vrouwen doet. Als geest leeft hij voort in het lichaam van zijn "zoon" Jack de Pater die al even gruwelijke dingen doet. Richard en zijn vrouw Jan krijgen hiermee te maken nadat er iets met Jan is gebeurd tijdens haar zwangerschap. Hun driejarige dochter heeft ineens blauwe ogen in plaats van bruine. Jack zegt hier iets aan te kunnen doen, maar dat valt te betwijfelen. Als lezer sta je voor veel vragen. Kan het waar zijn dat een geest zoveel macht heeft dat vrouwen zich willoos laten verkrachten door een vieze vent en er zelfs om schijnen te vragen? Zou een karateka het toestaan dat Jack in zijn huis blijft logeren wanneer hij hem in bed vindt met zijn vrouw? Waarvoor gelooft hij dat Jack zijn dochter kan helpen terwijl daar niets van blijkt uit wat hij doet? En dan is er de alcohol, de dronkenschap, het uitslapen van een roes, het fucking taalgebruik. Nee, ik was er al bang voor maar dit boek, horror of geen horror, is niet wat ik graag lees. Toegegeven, de schrijfstijl en de spanning zijn goed, maar het onderwerp is niet mijn keuze. Het is wel mooi bedacht, datgene wat Richard doet en zijn verbintenis met mystieke Japanse zaken. Maar als er dan staat dat hij een kimono draagt, wat Japanse vrouwenkleding is en dat hij blijft staan dralen in een brandend huis, geloof ik er niets meer van. Waarom al die stereotypen in deze moderne tijd? Ik wil best geloven dat er onderzoek gedaan is voor dit verhaal, maar het ging niet ver genoeg. En wat wilde de schrijver hier nu mee bereiken? Als het walging is, dan is ze daarin geslaagd. Doel bereikt. Maar dit is niet mijn comfortzone. De mooie gedeelten die er ook in zitten laten voor mij te veel onduidelijk. | 0neg
|
Het is dat ik het moest lezen voor de leesclub maar ik vond het lastig hoor...terwijl ik om me heen iedereen zag zitten met een lekker ontspannen boek moest ik me hier doorheen worstelen , want zo voelde het echt.
Ik weet niet of ik het had uitgelezen als ik niet deel had genomen aan de leesclub, ik denk zomaar van niet.
Het begint stroef er is geen touw aan vast te knopen en heeft veel moeilijke zinnen en filosofische hoofdstukken. Nee ik snap nu ik het uit heb nog steeds niet volledig waar het nou over ging.
Dit boek is zeker niet mijn ding. | 0neg
|
Met dank aan Uitgeverij De Bezige Bij voor het recensie-exemplaar.
Over Shonda Rhimes en Een jaar lang ja:
Durf meer, doe meer, leef meer
Shonda Rhimes (1970) is de machtigste vrouw in Hollywood. Haar bejubelde series Grey’s Anatomy, Scandal en How to Get Away with Murder worden wereldwijd door miljoenen mensen bekeken. Maar verrassend genoeg is Shonda zeer introvert en heeft ze vaak last van paniekaanvallen.
Ondanks al haar succes is ze extreem angstig als ze een interview of een speech moet houden. Het allerliefst blijft ze thuis, bij haar kinderen. Ze moet van zichzelf een jaar lang JA zeggen tegen alles wat haar angstig maakt.
Een jaar lang JA is een intiem, eerlijk en grappig verslag van een verrassend jaar waarin Shonda Rhimes eindelijk vol van het leven durft te genieten, en ze inspireert de lezer om dat ook te doen.
Mening:
Ik lees vooral thrillers dus toen ik Een jaar lang ja voorbij zag komen leek me dit een meer dan welkome afwisseling.
En was het dat ook? Jajajaja en nee.
Shonda Rhimes geeft je op een ludieke, directe en komische manier een kijkje in haar leven. De meesten van ons kennen denk ik haar serie’s wel en dit komt ook regelmatig als item terug in het boek.
De schrijfstijl is zeer gemakkelijk en eenvoudig en ze spreekt je toe als lezer, wat af en toe echt ook op de lachspieren werkt. Shonda Rhimes blijkt vrij introvert te zijn en door een gesprek met haar zus komt ze tot de conclusie dat het roer omgegooid dient te worden.
In plaats van alles te vermijden gaat ze een jaar lang ja zeggen op dingen die ze voordien vermeed. Denk dan bijvoorbeeld aan speeches, interviews op TV. Dit levert meestal leuke gebeurtenissen en overpeinzingen op in de werk- en privésfeer.
En toch ga ik daar vervolgens met dit verhaal een beetje de mist in. Er is erg veel herhaling in het gebeuren en regelmatig denk ik, ik snap waar je heen wil maar get tot the point.
Ja, het is amusant maar er is teveel omweg en het leidt tot te weinig om mijn aandacht vast te kunnen houden.
Een jaar lang ja is een grappig gebracht en persoonlijk verhaal van deze beroemdheid en er zit zeker ook een positieve boodschap in het geheel.
Voor mij was het helaas niet interessant of prikkelend genoeg en heb ik er net onvoldoende leesplezier aan beleefd.
Ben je fan van Shonda Rhimes? Dan zou ik zeggen pak het op. Het is een Shonda Rhimes Show en wie weet voor jou juist prima vermaak dan!
Twee en halve sterren.
Karin Meinen. | 0neg
|
Het is een bekend cliché dat zegt: Het is gemakkelijker om aan de top te komen, dan er te blijven. Zuur vlees, de eerste thriller van Maurice Kummer, werd meteen genomineerd voor de Schaduw-prijs voor het beste spannende debuut van het jaar. Vraag is dus of Kummers tweede thriller Moro-reflex, kan tippen aan dat succes.
Hoofdpersoon is Vincent, een klusjesman die in een klein dorp in Limburg woont. Hij is een alleenstaande, eenzame man, die vanaf zijn prilste jeugd een buitenstaander is. Genegeerd, geminacht, geplaagd. Tijdens een traumatische gebeurtenis in zijn jongensjaren, verliest hij zijn vriendin Rosa en wordt hij blind aan een oog. Hij houdt er grote psychische problemen aan over. Het lot heeft zijn droom om piloot te worden in rook doen opgaan. Vincent is niet sterk genoeg om op te krabbelen en een andere toekomstdroom of ambitie na te jagen. Hij zoekt zijn oplossing in een mateloos en roezig drankgebruik zodat hij de wereld om zich heen kan vergeten. In die toestand komt de plaatselijke prostituee Melissa in Vincents leven. Door omstandigheden gedwongen, komt zij bij Vincent wonen. De hypocriete en kleinzielige dorpsbewoners keren zich uit morele verontwaardiging tegen het tweetal. Als zij als Middeleeuwse parias uit het dorp worden verjaagd, beginnen de problemen voor beiden pas goed.
Moro-reflex is meer een psychologische roman dan een literaire thriller. In flash backs wordt uit de doeken gedaan hoe Vincent en Melissa zo zijn geworden als zij zijn. Daarbij hanteert Maurice Kummer, als een 21e eeuwse Emile Zola, een bijna naturalistische levensfilosofie. De mens is onmachtig om zijn eigen leven richting te geven. Het lot, de grote beslisser, bepaalt wat er van iemand terecht komt. Wie probeert iets te bereiken, struikelt over zijn eerdere mislukte pogingen. De mens valt en grijpt om zich heen om zich aan iets of iemand vast te klampen (het Moro-reflex van babys). Het leven van Vincent in een notendop. Menselijk wrakhout in de stroom, voortdrijvend op reflexen. In principe is Melissa een lotgenote. Haar hele leven lang zoekt zij naar ontsnappingswegen, maar dan wel passief. Het zwaar beproefde verleden van Vincent en Melissa wordt door Kummer in kunstig opgedeelde brokstukken geserveerd.
Op de cover van Moro-reflex staat het predikaat literaire thriller Een typisch Nederlandse ziekte waar helaas nog geen vaccin tegen is. Ik word daar echt heel moe van. Maar het geestige is, dat Moro-reflex het label literair redelijk waar maakt. Korte heldere zinnen, mooie beeldspraak, kleurrijke sfeerbeschrijvingen en zorgvuldige karakterontwikkeling. Alleen gebruikt Kummer veel te veel onnodige gezegdes en spreekwoorden. Moge het literaire aspect dus redelijk geslaagd zijn, het thriller aspect is dat bij lange na niet. Er is nauwelijks sprake van spanning, laat staan van thriller-achtige spanning.
In Moro-reflex komen achtervolgingen door dorpsgenoten en drugsdealers voor. Het zijn terzijdes die b.v. ook in een streekroman zouden kunnen voorkomen. Daar gaat het ook niet om in dit boek. Het gaat om de pogingen van Vincent en Melissa om in een schijnbaar zinloze wereld te overleven. Hun grootste vijanden daarbij zijn zijzelf. Die strijd is psychologisch knap beschreven in een boeiend boek dat slechts flauwtjes aan het genre thriller raakt. | 0neg
|
Dit boek met een opvallende titel beloofd volgens de uitgever Atlas contact een wervelend familie-epos te zijn in de traditie van ‘Buddenbrooks’ en ‘Het achtste leven (voor Brilka)’.
Iets wat op voorhand veel goeds beloofd.
De stad uit de titel is Lübeck, een Noord Duitse Hanzestad, we komen mooie beschrijvingen tegen van deze stad door de tijd heen, en hierbij wordt er vooral een beeld geschetst van hoe de arme inwoners leefden, in bouwvallige huisjes die bereikbaar waren via smalle stegen waar maar net een doodskist doorheen paste.
In deze stad wordt Lucie onder bijzondere omstandigheden geboren, ze weet te overleven op de buik van haar moeder Magdalena die in de rivier de Trave verdronken is. Al snel blijkt dat Lucie een gave heeft, die nog generaties lang door zal werken, maar vaak eerder een vloek dan een gave blijkt te zijn.
Behalve Lucie leren we ook haar dochter Freya, diens dochter Jessie kennen en hun mannen.
Hoewel we van iedereen een goed beeld krijgen zijn het toch vooral Lucie en Jessie die een hoofdrol krijgen, het verhaal wordt aan de hand van hun levens vertelt. Maar over wie nu het meisje uit de titel is blijken de meningen van de lezers uiteen te lopen.
De duivel uit de titel lijkt niet een duivel te zijn zoals je hem zou verwachten, maar eerder iemand die toekijkt en de verschillende verhalen met elkaar verbindt doordat hij altijd, aan de zijlijn, aanwezig is. Sommige personen zien deze duivel wel, anderen kunnen hem niet zien.
Die verbindende factor tussen de verschillende draden van dit verhaal is zeker nodig, maar tegelijkertijd moet ik ook toegeven dat enkel de duivel in deze rol niet voldoende is.
Het verhaal staat bol van de knap verzonnen metaforen en symbolen, mooie poëtische zinnen en wordt gekenmerkt door vele sprongen in de tijd.
Dat veranderen van perspectief d.m.v. tijdswisselingen kan een boek spanning meegeven maar werkt hier, in mijn ogen, nogal eens verwarrend dit mede omdat het verhaal al vrij lastig is te volgen door de vele metaforen en symboliek.
Het is voor mij allemaal een beetje te veel van het goede geweest, de schrijfster lijkt een poging gedaan te hebben om zoveel mogelijk mooie stijlkenmerken in haar verhaal te verwerken en is hierin te ver doorgeslagen waardoor het erg moeilijk is het verhaal te volgen. Het wordt niet duidelijk hoe alle elementen die opgevoerd worden in het verhaal thuishoren, ze blijven er vaak een beetje los bijhangen zonder duidelijke betekenis. Hierdoor is het lastig om te vertellen waar het boek nu precies over gaat en te verwoorden wat ik ervan vind.
Het heeft absoluut sterke elementen, de beschrijvingen van de stad, de oorlogen en de reacties van de personages hierop worden goed weergegeven en zijn echt interessant om te lezen. Ook kon ik wel genieten van de mooie poëtische zinnen, tot op bepaalde hoogte tenminste.
Iets maakte dat ik wel door wou blijven lezen in dit verwarrende boek, ergens was steeds de hoop aanwezig op een eind waarin alle draadjes samenkomen en het verhaal op zijn plek valt, maar dit bleek op het eind jammer genoeg toch te ontbreken.
Ik moet dan ook zeggen dat de belofte van de uitgever, wat mij betreft, absoluut niet waargemaakt wordt, deze magisch realistische sage is lastig te vergelijken met ‘Het achtste leven (voor Brilka)’. | 0neg
|
Wat heeft een schrijfcursus in Flevoland te maken met twee moorden op Malta? En de reis van Alexandra door een groot deel van Europa en het Midden-Oosten?
Ik mocht dit boek voor de leesclub lezen, maar heb nog nooit zoveel moeite met een boek gehad om er doorheen te komen. Het boek heeft zes verschillende verhaallijnen. Er wordt teveel informatie gegeven over zowel de landen waar Alexandra naar toe gaat als over Malta. Veel gaat over de geschiedenis en over de politiek. Er komt te weinig spanning in dit boek naar voren om het een thriller te noemen.Je verwacht dat dit alsnog komt nadat er twee lijken worden gevonden op Malta, maar dit valt tegen. Ik zou dit boek niet aanraden aan anderen tenzij ze erg gericht zijn op geschiedenis of politiek. | 0neg
|
Nanne Harkema is een auteursduo die bij het brede publiek beter gekend zijn onder hun volwaardige namen Gerard Nanne en Connie Harkema. Gerard debuteerde in 2002 met zijn thriller Het Lied van de Lijster en publiceerde sindsdien een zevental thrillers. Connie is een echte taalvirtuoos en houdt zich ondermeer bezig met het schrijven van columns, interviews en redigeerwerk. De onderwerpen waarover ze schrijft zijn zeer divers, maar de nadruk ligt op onderwijs en B2B. Gerard en Connie hebben een jaar samengewerkt aan Buitenspel, het eerste deel van wat een serie maatschappijgerelateerde misdaadromans moet worden.
Matty Cremer, pas afgestudeerd aan de School voor Journalistiek, krijgt van haar werkgever de kans om een artikel te schrijven over het nieuwe Noorse voetbaltalent Henning Brauer.
Brauer, die sinds enkele maanden furore maakt bij zijn club Feyenoord, is hot in voetballand. De geruchtenmolen draait op volle toeren en diverse media koppelen de toekomst van Brauer al aan Real Madrid en andere grote Europese topteams. Het blad Voetbal International dat kampt met dalende kwartaalcijfers denkt dat Matty als vrouw een unieke reportage zal kunnen schrijven over de voetbalster van de toekomst. Als Matty in het hotel arriveert voor haar interview met Henning treft ze hem vermoord aan in zijn hotelkamer. Voetbal International wijzigt haar scoop en duidt Matty aan om als eerbetoon aan Brauer een volledige special over de voetbalster te schrijven. Het moordonderzoek komt in handen van inspecteur Groot. Het onderzoek richt zich vooral op de harde kern van Feyenoord hooligans die het blijkbaar niet kunnen verkroppen dat hun grote idool reeds een voorcontract zou hebben getekend met een andere Europese topclub. De stad Rotterdam wordt ondergedompeld in een reeks van zinloos geweld dat zich richt op alle lagen van de maatschappij. Onschuldige burgers, migranten, homos
allen vallen ze ten prooi aan de bende hooligans en de druk op de politie en inspecteur Groot wordt bijna onhoudbaar.
Wanneer het ex-vriendje van Matty, Thijs van Leeuwen die een gevangenisstraf uitzat voor moord, blijkbaar enkele weken geleden vroegtijdig is vrijgelaten uit de gevangenis en deel uitmaakt van de harde kern van hooligans krijgt het onderzoekswerk van Matty wel een heel persoonlijk tintje
Het siert de auteurs dat ze door middel van het schrijven van een thriller maatschappelijke themas zoals hooliganisme, homohaat en migratie aan de kaak willen stellen. So far so good... maar waarom ze hiervoor dan zo stereotyp tewerk gaan is mij een raadsel. Als ik vanaf de eerste pagina van een thriller al met zinnen wordt geconfronteerd als Heel sportverslaggevend Nederland zou er een moord voor doen om Brauer te kunnen interviewen. en Ik zou nog liever dood zijn. en amper enkele alineas verder worden we als lezer daadwerkelijk geconfronteerd met een moord op diezelfde Brauer getuigt dit alvast van weinig originaliteit. Zo blijkt ook het aantrekken van een geel jurkje een link te leggen tussen een
het is toch een voetbalthriller
een gele kaart en als Matty wordt uitgenodigd in de Kuip op een wedstrijd van het Nederlands elftal, krijgt ze als vrouw natuurlijk de volledige uitleg over de buitenspelval voorgeschoteld.
Clichés genoeg dus en dat is ontzettend jammer temeer omdat je aanvoelt dat de auteurs echt een boek hebben willen schrijven met een boodschap. De miljoenenbedragen die door clubs worden geboden op spelers en welke impact dit heeft op iedereen die daar mee begaan is zijn mij niet ontgaan. Toch stel ik vast dat deze themas niet naar behoren zijn uitgewerkt. De ontknoping van het verhaal krijgen we dan ook op twee paginas door de strot geramd net alsof de uitgever het boek absoluut voor het WK in de winkelrekken wilde hebben. Commercieel een goed idee, maar als dit ten kostte gaat van het verhaal kan men toch om het ook eens met een cliché te zeggen spreken van een gemiste kans. | 0neg
|
"Manda Scotts stijl is krachtig en subtiel, haar personages hebben diepte..." of hoe de achterflap je op het verkeerde been kan zetten. Kellen Stewart is therapeute na een mislukte medische carrière. Waarom ze haar carrière opzij zette kom je niet te weten, maar dat ze zich nog erg graag uitlaat in het jargon staat als een paal boven water. Of wil Manda Scott ons laten genieten van haar ervaring als dierenarts? Bantammers schijnen kippen te zijn en iemand krijgt een messteek in "linker thorax ter hoogte van de zevende intercostale ruimte? Haar vriendin Lee "is niet gek, maar weliswaar anders". Hoe zou het ook anders kunnen, na een verblijf bij maffe Mhaire Culloch. Halverwege het verhaal komen we die oude tante tegen en dan wordt er wat afge-orakeld. En zie: haar voorspellingen komen uit! "Een intelligente thriller", schreef Het Parool. Het is aan mij niet besteed. | 0neg
|
Meerdere boeken van deze schrijver gelezen, dit boek viel tegen. Vrij oppervlakkig verhaal en personages, de spanning bleef lang achterwege. Na ongeveer 2/3 van het boek gelezen te hebben, ontstond er iets van spanning. Maar dit was helaas van korte duur. De korte hoofdstukjes, zoals ook in zijn andere boeken, blijven echter prettig om te lezen. | 0neg
|
Docent krijgt een affaire met een student, eindigt het wanneer er trouwplannen met haar partner zijn, student flipt en... We krijgen een verhaaltje. Ondanks dat we dit al heeeel vaak hebben gelezen en gezien, blijf ik toch altijd nieuwsgierig naar deze verhalen.
Helaas was deze niet heel boeiend. Het was wat flauwtjes geschreven, de twist zag ik al van ver aankomen en het was gewoon nergens echt spannend of boeiend. Was leuk voor een paar uurtjes leesplezier, maar daar houdt het voor mij ook wel op. Ga het tweede deel dan ook niet lezen, ondanks dat het einde wel spannend genoeg gemaakt is om stiekem toch verder te willen lezen. Ben gewoon bang voor herhaling, dus vandaar dat ik 'm niet ga lezen.
2,5*. Helaas gewoontjes en middelmatig, zonder wat extra's. | 0neg
|
Da Vinci kloon
Lekker weglees thriller met bovennatuurlijke elementen. Mijn verwachting was hooggespannen, maar dat viel behoorlijk tegen. De plot rammelt nogal maar de lokaties zijn leuk, de hoofdpersoon sympatiek en het idee origineel. Leuk voor een verloren uurtje of twee. | 0neg
|
Dit was mijn eerste boek van Nicci French, nadat ik heel veel mensen laaiend enthousiast erover had zien schrijven, dacht ik laat ik maar eens een boek kopen. Mijn keuze was gevallen op Bezeten van mij. Geloof de slechtste keuze die ik heb kunnen maken.
Alice heeft alles wat ze zich maar wensen kan; een lieve man, een leuke huisje en een goede baan. Maar dit geeft zij plotseling op na een kortstondige romance met een beroemde bergbeklimmer Adam Tallis. Na een leuke dag met haar toen nog man Jake, besluit zij zonder er bij na te denken een punt achter de relatie te zetten en verder te gaan met Adam, maar was dit wel een verstandige beslissing? Alice ziet in het begin nog niet in, in wat voor een gevaar zij zichzelf stort. Adam is een mooie verschijning zoals Alice van veel andere vrouwen te horen krijgt, daarnaast is hij een bergbeklimmer met een zeer goede reputatie, hij heeft voor een aantal jaren geleden onder bar slechte omstandigheden op een expeditie het leven weten te redden van heel wat mensen die waren afgedwaald op een berg. In het echte leven met Alice komt er een heel andere man tevoorschijn. Een man die eerst heel lief en teder in bed was krijgt opeens nare trekjes. Alice raakt letterlijk bezeten van Adam, alles moet ze van hem weten, zijn hele verleden met wie hij allemaal samen is geweest. Ondertussen wordt zij ook bedreigd en krijgt vreemde telefoontjes en briefjes aan de deur.
Het verhaal is zeer makkelijk geschreven, je kunt het even wegleggen en daarna weer pakken want je pikt het verhaal zo weer op. Maar de spanning waar Nicci French zo bekend om staat geen idee waar die gebleven was want in dit verhaal sluimert het maar een beetje, zo denk je eindelijk wat spanning te krijgen en dan zakt het weer naar het vriespunt. Het einde is al helemaal een anti-climax en had meer verwacht. Ik sloeg het boek met een teleurstelling dicht. | 0neg
|
Surrealistisch verhaal over een Parijse docent die aan het einde van de zomervakantie achterblijft op zijn vakantieplek op het platteland nadat zijn vrouw en zoontje spoorloos zijn verdwenen. In plaats van alarm te slaan weten zijn dorpsgenoten hem ervan te overtuigen dat beiden vanzelf weer terecht komen als hij vergeet dat hij Parijzenaar is en volledig integreert in het dorpsleven. De schrijfster slaagt er helaas niet in om mij over de streep van 'suspension of disbelief' te trekken, waardoor het onwaarschijnlijke plot teveel blijft zeuren om er echt van te genieten. Helaas. | 0neg
|
Het was de eerste keer dat ik een boek van deze auteur gelezen heb. Ervoor had ik eigenlijk nog nooit over haar gehoord. Ik wist dus niet wat ik over haar boek moest denken. Ik ben eerder gezegd nogal teleurgesteld.
Dochters van verlossing gaat over Wolf van World Missions en haar assistente Mei. Ze moeten uitzoeken waarom de wet op de pil van Drion, die ouderen het recht op sterven moet verschaffen door de Ministerie van Volksgezondheid wordt tegengehouden. Bij dit onderzoek worden ze van alle kanten tegengewerkt. Ten einde raad besluiten ze om een criminele daad te doen. Die daad zal hun persoonlijk leven totaal op zijn kop zetten...
Ik vond het verhaal nogal teleurstellend. Ik vond er totaal geen spanning in. Het verhaal boeide mij niet. De reden daarvan is dat ik vind dat er geen actie in het verhaal zit. Meestal ben ik altijd met spanning aan het wachten naar het vervolg van het boek, maar deze keer was het niet zo. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik geen boeken meer van Lydia Rood zal lezen. Integendeel het is niet omdat ik één van haar boeken niet goed vind, dat de rest ook zo slecht zal zijn. | 0neg
|
Rood waas is niet geschikt voor lezers die nog geen kennis gemaakt hebben met de hoofdrolspeelster Kay Scarpetta. Daarvoor grijpt dit boek veel te veel terug op gebeurtenissen en personen uit het verleden. Daar komt bij dat het verhaal moeizaam op gang komt en de echte spanning pas na de eerste helft van het boek begint. Daarvoor leest het als een roman waarin veel aandacht wordt besteed aan de uitwerking van details om de sfeer te beschrijven.
Voor de fans van deze reeks is het wel prettig om dit boek gelezen te hebben. Niet zozeer vanwege het leesgenot (dat soms helaas ver te zoeken is omdat je geduld danig op de proef wordt gesteld), maar vanwege de informatie die je krijgt over het verloop van de levens en onderlinge relaties van de hoofdrolspelers. Wanneer er een volgend boek uit zou komen dat verder gaat waar dit boek stopt is het handig om te weten wat er in dit exemplaar gebeurd is.
Het zou jammer zijn wanneer dit boek een eerste kennismaking is met de Scarpetta-reeks omdat een lezer dan de indruk zou kunnen krijgen dat dit het niveau is waarop al haar boeken geschreven zijn. Dat is namelijk niet het geval. Het gaat hier om een serie die erg sterk begon en waarvan de eerste boeken het absoluut waard zijn om gelezen te worden. Mijn advies aan nieuwe lezers zou dan ook zijn: begin vooraan in deze reeks.
In de eerste boeken maak je kennis met de jongere versies van de hoofdrolspelers en leer je ze goed kennen zonder dat dit ten koste gaat van de spanning. Want dat Cornwell wel degelijk heel spannend kan schrijven is een feit. Het is alleen heel jammer dat dit niet meer goed uit de verf komt in de laatste paar boeken uit deze reeks.
Hoe graag ik ook een voldoende zou willen geven; de eerlijkheid gebied me te zeggen dat dit boek wat mij betreft niet meer dan 2 sterren verdient. En dat is met dank aan de tweede helft die het geduld toch nog enigszins beloond. | 0neg
|
Redelijk. Ik begrijp Miranda Jansen. Niet duidelijk waar het boek naar toe werkt.
Voor Ine Jacet moet dit boek een grote ontgoocheling zijn.
Zo ziet men maar dat alle boeken geen schot in de roos zijn, ongeacht het succes van de schrijver.
Voor een persoon met volgende prijzen, Edgar Allan Poe Award, de Golden Dagger Award en de John Creasy Award, zeer zwak.
Het zou een literaire misdaadroman moeten zijn. Wat dat ook mag betekenen? Op sommige momenten dacht ik dat ik een streekroman aan het lezen was. Familie problemen, familie relaties enz.
De spanning was wel aanwezig maar daar is dan ook alles mee gezegd. | 0neg
|
Wat zonde... Het plot was goed, dat kon ik wel merken, maar het was zo ingewikkeld! In het begin van het verhaal werd één infodump op me afgegooid, waardoor ik de rest van het verhaal niet meer begreep. Ik zag potenties voor de personages en het idee erachter. Door de infodump en kinderlijke manier van vertellen, kon ik er helaas niet van genieten. | 0neg
|
Een verzameling stoere recepten voor stoere mannen die stoer buiten willen koken en beschikken over alle buitenkookmethodes die er zijn. Van Big Green Egg tot Dutch oven tot een gat in de grond waar je een vuur in stookt. Rookoven moet je ook hebben en speciale grilldingen.
Het boek is een samengeraapte verzameling recepten met veel stockfoto's en weinig vernieuwend. Leuk om eens door te kijken maar meer ook niet. | 0neg
|
Ik had zoveel verwachtingen van dit boek gezien al de beschrijvingen. Maar helaas...aan geen van hen werd voldaan. Het boek kent twee ingangen... die van Kate en die van Alex. In het luisterboek worden de hoofdstukken over Kate voorgelezen door een vrouw, die van Alex door een man. Prettig want zo zijn de twee ik figuren uit elkaar te houden.
Het hele boek door had ik het idee het al eens geluisterd te hebben. Het verhaal was erg bekend. Maar dat was niet het geval omdat ik pas vorige week het boek geleend heb.
Slechts 2 sterren van mij omdat het verhaal weinig vaart kent, weinig spanning biedt en veel herhalingen bevat. Een minder goede Divergent versie zou ik zo zeggen. En dat is jammer. Misschien worden de volgende boeken van deze jonge auteur beter. | 0neg
|
Ik ben maar tot in de helft geraakt. Het is het best geschreven boek dat ik ooit in de hand heb gehad denk ik. Ik zie zweetdruppels zo tussen de letters gevallen. Maar het is zo overdadig dat het verhaal me ontgaat. Nu ik al die positieve reacties lees neem ik het boek af en toe eens terug vast, zoals men een dichtbundel af en toe vast neemt. Zo gaat het beter. Het verhaal, als er één is, interesseert me niet meer. Ik zal af en toe eens genieten van een paar zinnen. Na een paar bladzijden krijg ik altijd weer de indruk dat ik zit te kijken naar iemand die masturbeert. Dan is de lol eraf voor mij. 't Zal aan een gebrekkig concentratievermogen en een gat waar er normaal cultuur is, liggen, ofzo. | 0neg
|
Ik kreeg het boek 'Zomerliefde' toegestuurd om te recenseren. Het is belangrijk om te weten voordat je deze review leest, dat ik als 16-jarige buiten de doelgroep van dit boek hoor te vallen. Er wordt gesproken over onderwerpen die mijn leeftijdgenoten aangaan zoals het profielwerstuk en de studiekeuze en er wordt geadverteerd in tijdschriften voor pubermeiden, maar ik denk niet dat het daarom ook voor mijn leeftijdsgroep geschikt is. Ik raad het boek dan ook eerder aan, aan kinderen rond de 10. Waarom? Dat zal ik hieronder uitleggen.
Het boek 'Zomerliefde' gaat over het meisje Lot dat eindelijk zomervakantie heeft. Naast haar vakantiebaantje als kantinejuf, vult ze haar dagen met zwemmen en flirten met David. Problemen op haar vader's werk en met haar vriendinnen, houden haar erg bezig.
Het boek was voor mij erg voorspelbaar, miste diepgang en ik had ook graag wat meer diversiteit qua karakters gezien. Het boek liep precies zoals ik in het eerste hoofdstuk had bedacht en was niet erg spannend. Ik had niet veel van het boek verwacht, maar heb het wel uitgelezen om een mening te kunnen vormen.
Was ik jonger geweest, dan had ik de testjes in het boek geweldig gevonden. Ook speelt het in de zomervakantie en dat doet je zelf hier ook naar verlangen. Het boek doet me ook een beetje denken aan de 100 % Lola/Anna serie. Deze boeken las ik toen ik 10 was en boeide mij toen erg.
Ben je van plan dit boek te kopen voor je dochter, kleinkind, buurmeisje (het boek is niet erg geschikt voor jongens denk ik), vraag jezelf dan eerst af of ze binnen de juiste doelgroep vallen. 16-jarigen verwachten toch een wat interessanter plot, iets waar je wat meer van kan leren. | 0neg
|
Ik heb dit boek twee weken geleden gelezen en ik vond het werkelijk een aanfluiting. De titel en de achterkant beloofden spanning en een goed verhaal maar dit viel mij erg tegen.
Er worden teveel verhaallijnen met personages bij het verhaal gehaald die niets met de ontknoping van het verhaal te maken hebben. Bijvoorbeeld de relatie van Ismay met haar vriend, Marion en haar hulpbehoevenden en de zus van Beatrix die via een datingssite met een dominante man in contact komt. Deze verhaallijnen hadden niets met de rode draad te maken.
De twee moorden worden hierdoor erg naar de achtergrond geschoven. Dit boek is leuk als je van soapachtige verhalen houdt maar ik vond dit boek meer thuishoren op de plank van de supermarktromannetjes dan in het kader van de 'psygologische thriller' | 0neg
|
Lena is een alleen staande ouder. Ze leeft samen met haar zoon Thomas. Lena weet niet wie de echte vader van Thomas is en heeft haar zoon nooit verteld dat wie hij denkt dat zijn vader is niet zijn echte vader is. Als Thomas op school erfelijkheids leer krijgt en een familie stamboom moet maken ontstaat het vermoeden dat zijn moeder dingen voor hem heeft verzwegen. Lena en Thomas krijgen ruzie en Thomas loopt weg. Lena blijft met veel zorgen achter, hopend op de terugkeer van haar zoon.
In dit boek lopen twee verhaallijnen door elkaar. Het hier en nu waarin Thomas is verdwenen en het verleden van Lena. Het boek eindigt met een open eind. We komen dus niet te weten of Thomas gezond weer terugkomt. Het boek leest wel makkelijk weg maar echt boeiend vond ik hem helaas niet. Wel kun je je goed inleven in de gevoelens en zorgen van Lena. Dat komt wel realistisch over. Een minpuntje vind ik het open eind. Ik zou graag geweten hebben of alles goed komt. | 0neg
|
(Deze recensie verscheen in december 2016 al op CLEEFT.nl) Na ‘De kracht van tegenslag’ over sterker worden op keerpunten in je leven, komt Stephen Joseph met de roman: ‘Authenticiteit, jezelf zijn en waarom dat ertoe doet’. Joseph is hoogleraar psychologie en gezondheid aan de Universiteit van Nottingham en is mededirecteur van het ‘Centre for Trauma, Resilience and Growth’. Helaas trapt Joseph veel open deuren in en leidt zijn betuttelende toon af van de leuke onderdelen in dit populairwetenschappelijke boek. Dat werkt na een tijd lezen op de zenuwen.
In ‘Authenticiteit, jezelf zijn en waarom dat ertoe doet’, pleit Stephen Joseph op populairwetenschappelijke wijze voor zijn authenticiteitsformule die bestaat uit drie elementen: jezelf kennen, de baas zijn over jezelf en jezelf zijn. Hij onderbouwt zijn pleidooi met theorieën van filosofen, onderzoeksresultaten, casestudy’s uit zijn eigen praktijk en een uitgebreide literatuurlijst. Ook bevat de roman praktische oefeningen die ervoor kunnen zorgen dat je je bewust wordt van hoe authentiek je leeft, maar ook oefeningen die kunnen bijdragen aan het vergroten van je eigen authentieke leven.
DE DOMME LEZER
Omdat Joseph zich zo nu en dan direct tot jou als lezer richt en daarbij regelmatig een open deur ingooit, kun je je wat betutteld of beleerd voelen: ‘Ik zeg niet dat je op een eerste afspraakje niet authentiek moet zijn, maar het is beter dat je die persoon niet meteen over je diepste angsten en trauma’s uit je jeugd vertelt. Als je te snel over te veel over jezelf vertelt, schrik je daarmee veel mensen af.’ Na verder lezen wordt de toon niet beter: ‘Als er duidelijk bewijs is dat er wordt gepest, dan moet je het beleid van je bedrijf erop nakijken en met de juiste mensen praten over wat er gebeurt. Het kan ook verstandig zijn om op zoek te gaan naar ander werk.’
TE AFLEIDEND
‘Authenticiteit’ is geen baanbrekend boek, maar Joseph onderbouwt zijn theorieën goed en het boek bevat een aantal leuke oefeningen. Het is daarom jammer dat de belerende toon na een tijd vervelend gaat worden. Als je al iets weet over psychologie en authenticiteit, dan is er een grote kans dat je tijdens het lezen van dit boek afhaakt. | 0neg
|
Na de publicatie van een managementboek in 2003 heeft Robert van Oirschot de focus verlegd naar het schrijven van een roman. Droog is zijn debuutroman, waarin hij feit en fictie probeert te verweven.
Antonie Donkers, zondagskind en het door God gezonden excuus voor zijn moeder om haar huis zo vaak mogelijk te ontvluchten, groeit op in de jaren twintig in Amsterdam. Een straatschoffie, dat zich samen met zijn vriend Johan beweegt op de grens tussen legale en illegale activiteiten. Hij ontmoet Helena, de liefde van zijn leven, maar afkomstig uit een ander sociaal milieu. Een toekomst samen lijkt onmogelijk, totdat hij de mogelijkheid krijgt om in een klap veel geld te verdienen. Het plan mislukt en Antonie komt terecht in de harde en gewelddadige wereld van De Slachter, de koning van de Amsterdamse onderwereld.
Van Oirschot laat dit fictieve verhaal spelen tegen een achtergrond van politieke spelletjes tussen bestaande (maar overleden) en verzonnen historische figuren. De wens om de Olympische Spelen naar Amsterdam te halen kan alleen maar vervuld worden als ook de omstreden Drogekelenwet gesteund wordt. Koehandel, en ook in de jaren ‘20 wisten slimme lieden daar schaamteloos gebruik van te maken.
De ingrediënten voor een mooi verhaal zijn goed uitgezocht, maar zoals bij ieder gerecht: het komt op de juiste verhoudingen aan om er ook een topgerecht van te maken. En dat is waar het aan schort in Droog. Van Oirschot wil enerzijds te veel en laat anderzijds zaken liggen. De opsomming van alle straten die door Antonie worden aangedaan op zijn weg van A naar B zorgen voor een enorme vertraging in het verhaal. Wellicht aardig voor een geboren Amsterdammer, maar voor de gemiddelde lezer is het totaal oninteressant en voegt het niets toe aan de handeling. De soms te lange uiteenzettingen over de politieke en sociale omstandigheden doen als Wikipedia pagina’s aan. Ze lijken op zichzelf te staan en worden niet geïntegreerd in het verhaal. Van ‘naadloos verweven’ is geen sprake. Wellicht is de keuze van de auteur voor een auctoriale verteller hier debet aan. Ook de dialogen versterken het verhaal vaak niet. Ze doen onnatuurlijk aan en het taalgebruik is regelmatig niet in overeenstemming met de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Potsierlijk is de manier waarop de omroeper tijdens de bokswedstrijd wordt weergegeven.
In het tweede en derde deel weet Van Oirschot enige spanning in het verhaal te schrijven. Antonie houdt zich staande in de wereld van De Slachter en klimt op in hiërarchie. Langzaam maar zeker tekent zijn plan zich af. De steun van Helena is daarbij essentieel. Helaas leiden ook hier de beschrijvende gedeelten, alsmede de taalfouten, af van het verhaal, waardoor het onnodig slepend wordt.
De keuze van een historische tijd, het opvoeren van historische figuren en de opsomming van historische feiten zorgen niet zonder meer voor de totstandkoming van een historische roman. Er ontstaat hooguit een soort geschreven polygoonjournaal. Degelijk en saai. De couleur locale, alsmede een goed plot moeten ervoor zorgen dat een lezer zich kan inleven en zich ook echt in de 20’er jaren waant. Dit ontbreekt in Droog. De lezer is en blijft het grootste gedeelte van het boek in 2018.
Aan het eind van het eerste deel en halverwege het derde deel dringt de vraag zich op: wat wil Van Oirschot nu eigenlijk schrijven? Een historische roman of een non-fictieboek rond een verzonnen verhaal? Het is van alles wat, maar de auteur weet er geen eenheid van te maken, waardoor er een soort lappendeken is ontstaan van bronmateriaal (een bronnenlijst had niet misstaan), interteksten (Thomas Shelby is een personage uit de serie Peaky Blinders; de Adelaarsdood komt uit IJslandse saga’s) en verzonnen elementen. De lezer kan er geen soep van maken.
Bomans zei het al: ´Schrijven is schrappen’ en in dit geval had de auteur die wijze woorden ter harte moeten nemen. Het boek had wellicht de helft van het aantal pagina’s gehaald, maar had zeker aan kracht gewonnen. | 0neg
|
In 'Het is maandag vandaag' leven we mee met Julia. Een jonge vrouw die na een studie en een eerste roman niet weet wat ze met haar leven aan moet. Ze lijkt te balanceren op de rand van burn-out of is het nu bore-out? Om haar dagen te vullen maakt ze schoon in de huizen van mensen in de stad. Dit geeft bijzondere kijkjes in andermans levens. Tot zover een goede basis voor een verhaal. Maar daar blijft het helaas bij. Dit boek mist ontwikkeling en echte diepgang. Het gevoel blijft je steeds bekruipen dat er meer in dit verhaal had gezeten, alsof het nog niet af was. Alsof de vorm belangrijker was dan de inhoud. Zo is er veel aandacht besteed aan de cover en stijl, wat prettig is, maar het verhaal lijkt daarmee tekort gedaan. Ik vind dat persoonlijk jammer. Toch een aardige inkijk in andermans leven. Leuk om eens te lezen, maar niet meer dan dat. | 0neg
|
Soms tref je zo'n boek waar je binnen twee paginas helemaal in moet zitten, waar je in meegesleurd moet worden en dat je moet opzuigen. Gebeurt dat niet binnen enkele bladzijden, dan weet je dat het waarschijnlijk ook niet meer gaat gebeuren, en dan gaat zo'n boek aan je voorbij als een goed feestje aan een buitenstaander. Je weet dat er mensen plezier aan hebben, maar voor jou gaat dat niet op.
Helaas is dat het gevoel dat overbleef na lezing van Niets te verliezen van Urban Waite. Aan de afzonderlijke onderdelen ligt dat niet: de personages zijn interessant genoeg, Waite schrijft beeldend en de setting is prachtig. Om met dat laatste te beginnen: het verhaal speelt zich af in New Mexico, en de hitte en ontoegankelijkheid van het woestijngebied zinderen van de pagina's af. De scenes waarin dwars door het onherbergzame rotsgebied gejakkerd wordt, zijn sterk. Het landschap komt tot leven en op die momenten is Waite op zijn best.
Zijn beeldende schrijfstijl komt juist als het om die landschappen gaat, uitstekend tot zijn recht. Ook in de achtervolgingsscenes (en dat zijn er nogal wat) weet Waite de lezer te grijpen. In korte, staccato hoofdstukken switcht hij razendsnel van perspectief en weet hij een opgejaagdheid teweeg te brengen die de hoofdpersonen op dat moment ook moeten voelen.
Hoe interessant die hoofdpersonen ook zijn, een deel van het probleem van dit boek is dat je toch op vrij grote afstand van hen blijft. Ray, een man die alleen maar verkeerde keuzes gemaakt lijkt te hebben en nu alles wat hem lief was kwijt is, heeft letterlijk niets meer te verliezen. Tijdens zijn laatste klus voor een maffiabaas loopt alles uit de hand. In alle ellende sleept hij zijn neef Tom mee, die worstelt met zijn loyaliteit. Enerzijds wil hij zijn neef beschermen, anderzijds wil hij doen wat goed is en zijn voormalige collega Sherrif Kelly ondersteunen nu alles uit de hand lijkt te lopen.
Feitelijk is Niets te verliezen een soort western nieuwe stijl, waarin het verhaal draait om drugskartels, afrekeningen en eenzame bandieten die uit zijn op wraak. Hoe een en ander nou precies in elkaar steekt, en waarom Ray nou eigenlijk uit is op wraak en op wie, dat blijft wat onduidelijk. Juist daarom komen de verschillende elementen niet lekker bij elkaar, en als je als lezer dan niet binnen enkele pagina's wordt meegenomen in de broeierige sfeer van foute bandieten en eenzame cowboys, wordt het moeizaam. | 0neg
|
Dit boek lijkt me een raadsel op zich. Hoewel bekroond met de Gold Dagger Award (2002), is het me niet duidelijk of dit nu een literaire topper is dan wel te herleiden valt tot een wat gezocht intellectueel kat-en muisspelletje met de lezer.
Aan het woord is immers de vertaler van een Oud-Grieks werk. Eigenlijk krijgt de lezer dit werk integraal voorgeschoteld en ‘beperkt’ de auteur (de vertaler) zich tot het geven van de nodige toelichting in de vele voetnoten. Het boek laat zich niet alleen hierdoor moeilijk lezen, maar ook het feit dat je in een ver verleden en een oude cultuur duikt, vergt de nodige inspanning. Bovendien verweeft de (Oud-Giekse) auteur allerlei ‘eideses’ in het boek (stijlmiddel waarbij de auteur d.m.v. veel terugkerende woorden en begrippen een ‘verborgen’ beeld in het verhaal stopt. In dit boek verwijzen deze eidetische beelden bovendien naar de XII werken van Hercules). Wanneer je dan ook nog enkele moorden te ontsluieren krijgt en de vertaler plots zelf een personage in het verhaal wordt, is het lezen van dit boek toch wel een helse opdracht.
Anderzijds allemaal heel knap bedacht en uitgewerkt.
In het ‘oude’ verhaal lezen we over de ‘raadseloplosser’ (lees detective) Heracles die in opdracht van de filosoof Diagoras (van de school van Plato) de moord op een van diens studenten moet ontrafelen. Het blijft echter niet bij één moord zodat het geheel gaandeweg complexer wordt. Mooi is alleszins hoe de kennis die via de geschiedenisboekjes is overgeleverd, in dit boek ‘tot leven’ komt in de personages, de locaties, de gebruiken, ... Ook de discussies tussen Hercules (die zich enkel door de rede laat leiden) en Diagoras (die de Waarden en Schoonheid aanbidt) zijn pareltjes van filosofie. | 0neg
|
Mae Holland krijgt eindelijk een baan waar ze trots op is. Van het plaatselijke bedrijfje waar ze eerst werkzaam was, stapt ze over naar ’s werelds grootste bedrijf: De Cirkel. De Cirkel is hetzelfde als Google, Facebook en Twitter bij elkaar en is dé zoekmachine van het moment. Op de campus - zoals ze het bedrijventerrein noemen – zijn, naast duizenden uitvinders, ook tennisbanen, sportscholen, fonteinen, uitgaansgelegenheden, een hotel en meer. Mae begint als helpdeskmedewerker, maar weet in no time promotie te maken en de carrièreladder te bestijgen. Echter is zij niet de enige, want ook De Cirkel zelf maakt zich klaar om de wereld te veranderen.
Met het logo van De Cirkel op de voorkant, springt De Cirkel naar je toe. Het verhaal begint bij het begin; de nieuwe baan van Mae, die ze in de wacht sleept met dank aan haar beste vriendin Annie. Mae had een afschuwelijke hekel aan haar vorige baan en al helemaal aan de met jute bekleden wanden van haar oude kantoor. Gelukkig mag ze nu op de campus aan de slag. Eenmaal hier aangekomen blijkt dat haar kantoor uit niets minder bestaat dan een dikke, kubusvormige monitor en behang van jute. Mae barst in huilen uit, tot ze erachter komt dat dit een grote grap is. Al snel begint ze aan het echte werk.
Met een beetje moeite en goede aandacht is het verhaal prima bij te houden. Dit is met dank aan de mensen die Mae moeten inwerken of die haar van alles uitleggen, want ze vergeten telkens de informatie te geven die Mae nodig heeft. Zo begint Mae met één beeldscherm om haar werk op uit te voeren en wordt dit al gauw uitgebreid met meerdere beeldschermen. Tijdens de uitleg van het vierde beeldscherm krijgt ze te horen wat het nut ervan is. De uitleggever loopt weg, maar vloekt en komt terug om nog iets anders belangrijks uit te leggen. Dit gebeurt vaak, maar het is een slimme manier van Eggers om de lezer niet meteen midden in de bult informatie te gooien.
Het is jammer dat er zo goed als niets gebeurt in het hele verhaal. Eigenlijk bestaat het hele boek uit Mae, die voornamelijk aan het werk is of over de campus loopt. Het voordeel is dat de campus zo groot is en de inhoud van het werk zo divers is, dat het niet oersaai is om te lezen. Toch gebeurt er niets. Meer dan tweederde deel van het boek bestaat uit informatie die Mae krijgt tijdens het inwerken, of die Mae op een andere manier opdoet. Informatie over hoe het puntensysteem op de helpdesk werkt, of over waar De Cirkel op dit moment mee bezig is. Op zich is dit interessant genoeg om door te lezen, maar meer dan dat is het niet.
De Cirkel is met een heleboel dingen tegelijk bezig. Een van deze doelen is om de privacy af te schaffen. Een ander project is PastPerfect. Via dit project worden alle beschikbare foto’s gescand op zoek naar locaties of gezichten die overeenkomen met andere beschikbare beelden van familie, zodat de familiegeschiedenis van een desbetreffende persoon uit de doeken gehaald wordt. Mae is jaloers als Annie gekozen wordt als proefpersoon. Echter komt deze jaloezie uit het niets. Niet eerder heeft Mae laten blijken dat zij proefpersoon wilde zijn, tot Annie het is en Mae nogal narrig wordt. Het is moeilijk hoogte van Mae te krijgen, zowel met betrekking tot wat ze wil op gebied van werk, als wat ze wil in de liefde. Ze is tegelijkertijd bezig met haar ex, met de te makkelijke mede-Cirkelaar Francis en met de mysterieuze Kalden. Mae, wat wil je? Je bent transparant, maar zelfs aan de lezer uit je je gevoelens niet. | 0neg
|
'Taboe' van Casey Hill is echt een boek voor liefhebbers van Karin Slaughter en Patricia Cornwell. Maar het haalt wat mij betreft niet hetzelfde niveau. Het boek leest makkelijk weg, blijft op zich ook wel boeien, maar is ook te vaak voorspelbaar.
Geen moment wordt je echt betrokken bij de hoofdpersonen: niet in het verhaal, en ook niet door hun persoonlijke beslommeringen en bezigheden... Da's jammer. Ik merk keer op keer dat ik daardoor een boek echt weet te waarderen.
Kortom: lekker boek om snel te lezen tijdens een vakantie, maar daarna toch snel weer eentje pakken van een hoger niveau. | 0neg
|
Het verhaal is vanaf het begin al niet erg sterk weergegeven. Het argument van de snee in de wang wordt steeds als jongensboek-achtig genoemd, maar dit gehele boek ontstijgt dat niveau niet.
Op ongeveer pagina 100 is de plot wel bekend. Zaken die erna komen ( de vreselijk langdradige zalving en het jongensboek-achtig slot) zijn overbodig. | 0neg
|
Het boek is geen hoogstandje wat mij betreft. Het houd je wel bezig maar laat je niet sidderen van angst. Het eind is wat ik niet het verwacht maar laat nog wat vragen onbeantwoord. Aardig boek, maar geen houdertje. | 0neg
|
Zoveel families, mensen en wisselende coalities zijn voor een gewoon mens niet bij te houden. Prachtig materiaal om op grond daarvan een echte thriller te schrijven, maar niet zoals het nu gepresenteerd wordt. | 0neg
|
Het duurt even voor dit boek op gang komt, en ook nadien blijft het zeer wisselend van kwaliteit. Sommige hoofdstukken zijn boeiend en mooi geschreven, terwijl andere vrij saai en oppervlakkig zijn. Vreemd genoeg ligt hierin ook de charme van het boek. Het toont de alledaagsheid van het leven, het geluk dat niet in grootse gebeurtenissen zit, maar in een zin, een blik, een gewoonte van iemand die je graag hebt. De dagboekvorm is sowieso een structuur die me minder ligt. Het interactieve gedeelte (bv. blanco pagina’s om zelf lijstjes te maken) maakt dit nog erger, waardoor de hele structuur van het boek erg geforceerd overkomt. In een andere vorm was de inhoud misschien meer tot zijn recht gekomen, nu blijft het geheel te matig om van het boek een aanrader te maken. | 0neg
|
Het gaat over de Europese gemeenschap. Mooi beschreven: Commissies en saaie instellingen, lading papier en urenlang gepraat, grauwe mannen als hij die half slapend om lange tafels zaten, tolken in glazen hokjes, verknoeide weekenden, die allemaal hun eigen, onopgemerkte deeltjes bijdroegen aan een veiliger en redelijker samenleving.
We krijgen veel beschrijvingen van vergaderingen, theorie mei 68, Marx enz. Het is echter met kennis van zaken geschreven daar D. Hurd, de tweede schrijver van het boek, in de politiek heeft gezeten en kent dus de klappen van de zweep.
Het boek heeft alle elementen om er een mooie film van te maken. | 0neg
|
Ik begrijp niet waar dit boek de nominatie voor de Libris
2015 aan verdiende. Het is een warrig verhaal en om er een einde
aan te breien moest de schrijfster haar toevlucht zoeken in iets
paranormaals. Het is verder een protserige en bovendien
potsierlijke etalage van haar kennis van kunst. Ik sluit me aan bij
de typering san Arjan Peters in de Volkskrant: "topzware roman van
afgekloven ideeën en prietpraat". Is het toevallig dat de link naar
de Volkskrant op haar site niet werkt? | 0neg
|
Het boek begon heel goed en ik zat er dan ook gelijk in, maar naar mate het verhaal vorderde werd het steeds ongeloofwaardiger. Pien is wel erg naief en heel vreemd dat ze nergens eens 'doorpakt' en de politie inschakelt. Ik begon me aan haar te ergeren. Ik vond ook dat er te veel thema's in 1 verhaal werd verwerkt nml. pesten, travestie, obsessies, stalking, verkrachting, eenoudergezin.
Op het eind waren er te veel toevalligheden om het nog geloofwaardig te maken, een auto die stil valt, een mobiel die leeg is. Jammer, want andere boeken van Marelle, zoals Nobody, vond ik erg goed. | 0neg
|
Pianist, columnist en auteur van politiethrillers in één en dezelfde persoon. Henry de Hoon (1959) bewijst dat deze bijzondere combinatie perfect mogelijk is. Hij is niet alleen creatief met pianomuziek, hij goochelt ook met woorden. Dood vermogen, een van zijn vorige boeken, werd eerder genomineerd voor de Diamanten Kogel.
Moord op recept is na Drielandenmoord en Moorddate het derde deel van de Drielandentrilogie, waarin eerder België en Nederland aan de beurt kwamen. Elk deel bevat een losstaand verhaal en kan afzonderlijk gelezen worden. Dit keer staat Duitsland, meer bepaald Aken en omgeving, centraal in het verhaal. Voor de derde keer op rij is een mooie hoofdrol weggelegd voor de homoseksuele rechercheur Tom Vriens. Hij krijgt de opdracht een moord op Duits grondgebied op te lossen.
Een Duitse vrouw die in Nederland woont, wordt vermoord aangetroffen op een plein in Aken. De oorzaak van haar dood is uiterst verdacht; ze is op lugubere wijze aan haar einde gekomen. Haar hersenen werden volgens de patholoog gekookt, dus rijst al spoedig de vraag of er enig verband bestaat met haar bezoeken aan een hersenkliniek? Inspecteur Vriens van de recherche Vaals wordt door zijn Duitse collega’s gevraagd met hen samen te werken. Spoedig komt de privékliniek van prof. Dr. Fuchs onder vuur te liggen; deze geleerde test daar een nieuwe, experimentele therapie uit voor Alzheimer. Tom Vriens tracht grip te krijgen op het onderzoek en dat loopt niet zonder verwikkelingen.
Moord op recept heeft een veelbelovende en geheimzinnige proloog, maar de eerste hoofdstukken geven je de indruk dat je een streekroman leest. De fraaie grensstreek tussen Nederland, België en Duitsland wordt beeldend beschreven. Bij een thriller is dit evenwel niet van primordiaal belang; het duurt te lang vooraleer de spanningsboog op scherp staat. De vraag blijft wie of wat het verhaal werkelijk draagt, of is het de droge humor die de echte ster is in dit boek? De karaktertekening is onduidelijk en het zijn de luchtige, soms zeer eenvoudige spreektaal in de dialogen en de humoristische schrijfstijl die domineren. De auteur gidst zijn lezers door Aken en omgeving en laat je kennismaken met de mysterieuze plekjes van deze stad. Je komt als lezer op plaatsen waar je als doorsnee toerist nooit zou komen.
Toch moet je vaststellen dat Henry de Hoon zeker niet het onderste uit de kan haalt en opportuniteiten niet optimaal benut. Talloze karakters komen aan de beurt, maar die worden jammer genoeg niet uitgediept. De spanning is soms ver te zoeken; gelukkig krikt de apotheose het niveau nog enigszins op.
Moord op recept houdt je niet vastgekluisterd aan je stoel. Dit boek is een aanrader voor liefhebbers van politieseries zoals Baantjer en Witse. Al mist het boek de nodige diepgang, toch bezorgt het je enkele uurtjes eenvoudig leesplezier. | 0neg
|
In het boek de Trooster beschrijft Esther Gerritsen de gedachten en overpeinzingen van Jacob.
Jacob is de concierge van een klooster met een half misvormd gezicht. Hij leidt daar een beschermd, teruggetrokken leven.
Doet daar allerhande klusjes voor de broeders. Men kan in het klooster gaan op retraite, op zoek naar zichzelf. Hij sluit vriendschap met een gast, met een dubieuze achtergrond.Hij weet niets van zijn achtergronden en beantwoord zijn vragen eerlijk en heel direct. .Jacob is erg verrast met de aandacht van Henry. Hij gaat hem als een vriend zien, Er ontstaan diverse situaties waarbij de gedachten, verklaringen en afwegingen van Jacob uitgebreid worden beschreven. Het roept vooral religieuse vragen op bij de lezer. Voor lezers met bijbelkennis geeft dit boek veel stof om over na te denken. Het verhaal speelt zich af in de week voor Pasen en er wordt veel vertelt over Christus en de lijdensweg. Het boek eindigt heel plotseling. Het geeft een ontevreden gevoel. Meerdere personen hadden uitgebreider beschreven mogen worden. Zoals Alicia en Annelie. | 0neg
|
Als je erop voorbereid bent dat dit boek niets met de werkelijkheid te maken heeft, dan is het best een aardig verhaal. Eigenlijk is het een soort schelmenroman: vier vrienden die slimmer zijn dan die domme politie. Ze bedenken theorieën bij twee moorden die niets met elkaar te maken lijken te hebben en natuurlijk hebben ze het bij het juiste eind. Op driekwart van het boek vraagt één van de personages zich af waarom de politie dit niet allemaal kon bedenken. Tja, geef daar als auteur maar een geloofwaardig antwoord op. Het kost Baldacci al moeite om steeds goede redenen te verzinnen waarom de politie niet wordt ingeschakeld.
De vrienden van de camel club zijn niet mijn favoriete personages van Baldacci. Hij kan betere boeken schrijven dan dit. Helaas ziet het open einde ernaar uit dat het volgende boek weer over deze club gaat. | 0neg
|
Ik kan jullie enthousiasme niet delen, en ben helemaal niet zo... geestdriftig over dit boek. Teveel ellenlange beschrijvingen van neurologische ziektes, tè langdradig. Het kostte me heel veel moeite om de aandacht erbij te houden. Zo zie je maar hoe smaken kunnen verschillen. Het was de eerste Hecht die ik las, misschien probeer ik nog andere titels, maar niet onmiddellijk. | 0neg
|
Jaren geleden kocht ik deze Bruna pocket. Ik las toen alle boeken met de Schaduw in de hoofdrol en genoot daarvan. Nu wilde ik graag weten, of ik nog zo enthousiast zou zijn. Helaas, ik werd teleurgesteld. Eerder deze week las ik een deel van de serie over Rose Gardner, een superbabbelkous, maar bij de Schaduw valt ze in het niet. Wat een gezeur. Zijn zinnen zijn zo lang en ingewikkeld, dat ik het begin al kwijt was, als ik het eind bereikte. Al snel had ik dan ook geen idee wie wie was en waarom het allemaal te doen was. En eigenlijk interesseerde dat me ook nauwelijks. Het moest ook allemaal zo enorm grappig zijn, maar mijn gevoel voor humor schoot in dit opzicht werkelijk te kort. Ik was blij, dat ik eindelijk de laatste van de met minilettertjes gedrukte bladzijde had gelezen.
Jammer. | 0neg
|
Laat ik beginnen met de conclusie: om meerdere redenen teleurstellend. Ik weet dat je teksten op de achterflap met een korreltje zout moet nemen, maar om in dit geval te spreken van journalistiek met diepgang gaat me echt te ver. Ik lees regelmatig columns in kranten met meer diepgang dan ik in dit boek ben tegen gekomen. Het filosofische gehalte is helaas ook al beperkt en dat maakt alles bij elkaar dat het weinig prikkelend, verrassend of uitdagend is.
Wilders en Verdonk zijn, zeer voor de hand liggend, regelmatig de kop van jut... niet dat dat onterecht is, want je kan veel van ze zeggen, maar over een duidelijke uitgedachte filosofie beschikken beide personen (en dus partijen) niet of nauwelijks. Maar dat geldt niet alleen voor hen en daarom is de overmaat aan aandacht voor juist deze twee personen, wat mij betreft, onterecht.
Aan de lezer worden geen eisen gesteld voor wat betreft kennis van filosofen en/of filosofische stromingen, je wordt nooit uitgedaagd en daardoor ook niet 'aan het denken' gezet.
Beetje jammer... had meer in gezeten. | 0neg
|
In Zuid-Afrika gewoon een atoombom extra bouwen dan de bedoeling is door een zwaar alcoholistische en volstrekt incompetente ingenieur m.b.v. een zwarte analfabete tiener-dwangarbeidster. Ja, hoor!
Die vervolgens onder de ogen van bewakers en de Mossad (“zucht”) per ongeluk naar Zweden smokkelen. Tuurlijk!
Uit een heli, met een Mossadagent met vliegangst als passagier (“diepe zucht”), springen en dan precies in je eigen schuur in een stapel dozen landen. (“hele diepe zucht”)
Met de koning .... (Ach, laat ook maar.)
Op een paar passages na, die wél leuk zijn, hemeltergende en tenenkrommende flauwekul. Jonasson neemt niet eens de moeite het absurde geloofwaardig maken. Zonde van de tijd en papier. | 0neg
|
De zoon van hoofdpersoon Liza Roozenboom verdwijnt tijdens een vakantie op Corfu zet moeder Liza alles op alles om te achterhalen war er met haar zoon is gebeurd.
Toegankelijk geschreven thriller die van onwaarschijnlijkheden en onverwachte toevalligheden aan elkaar hangt. Voor een paar uurtjes verpozen want je bent wel benieuwd of kwaad wordt gestraft | 0neg
|
De Amerikaanse Tara Isabella Burton was negentien toen ze een boek schreef over een ongezonde vriendschap tussen twee vrouwen, gebaseerd op haar eigen ervaringen op de universiteit. Dat boek bleef lang, heel lang in de la liggen. Tot haar literair agent grappend tegen haar zei dat er geen vrouwelijke Mr. Ripleys zijn. Burton, zelf een groot fan van auteurs als Patricia Highsmith en Daphne du Maurier, moest weer denken aan haar ongepubliceerde verhaal en besloot die ongezonde vriendschap in het moderne New York te situeren.
Dat werd Social Creature. Het moet gezegd worden: in de eeuwige discussies welke boeken nou écht onder thrillers vallen, zou dit boek ook een interessante casus zijn. Het leest namelijk veel meer als een karakterstudie en een ‘identiteitsroman’ waar toevallig een moord in voor komt. Eigenlijk draait het verhaal zelfs niet echt om de moord. Sterker nog: vanaf de eerste bladzijdes weet je al dat die eraan zit te komen, want dit wordt in het narratief benadrukt.
Waar gaat het boek dan wel over? Louise, een bijna-dertiger die verschillende baantjes moet draaien om het hoofd boven water te houden, ontmoet de excentrieke en pretentieuze Lavinia. Natuurlijk worden ze al snel beste vriendinnen en gaan ze overal samen naartoe. Lavinia smijt met geld, ook voor Louise, en deelt eigenlijk alles wat ze heeft, inclusief haar huis. De vriendschap wordt zo heftig dat Louise de kantjes ervan af begint te lopen bij haar banen. Alles draait om Lavinia en om de selfies en likes op social media.
Wat opvalt aan deze roman slash thriller, is dat de schrijfstijl nogal wennen is. Zo word je constant om de oren geslagen met dit soort houterige zinnetjes:
‘Lavinia poedert Louises wangen. Lavinia smeert er rouge overheen. Lavinia houdt niet op met praten.'
Afgewisseld met juist ellenlange zinnen. De langste was een halve pagina lang. Gek genoeg went de stijl op zich wel, uiteindelijk. Je ziet het voor je als een soort Gossip Girl die in een opgewekte vertelstem over de gebeurtenissen heen praat. Toch blijven die zinnen af en toe wat Jip en Janneke aanvoelen, al krijgt Burton credits voor het feit dat ze wat dat betreft haar eigen weg op is gegaan en is gaan experimenteren.
Verder is er natuurlijk veel ruimte ingebouwd voor dialoog en de gedachten van Louise. Zoals eerder gezegd: hoe kan dat anders, in een karakterstudie? Verwacht geen positieve of opbouwende gedachten: zowel Louise als Lavinia zijn eigenlijk best verrot, narcistisch en, nou ja, soms vrij karikaturaal. Dit laatste gevoel versterkt doordat ze zoveel aan de drank en drugs zitten. Eigenlijk doen ze een groot deel van het boek niet zoveel anders dan dat: ze gaan naar feestje nummer één, maken foto’s voor op social media, slapen, gaan naar feestje nummer twee, enzovoort enzovoort.
Pas in de tweede helft wordt het voor thrillerlezers iets interessanter. Nee, niet in de vorm van spanning: die is niet-bestaand – dus ook niet vindbaar in de vorm van onderhuidse spanning of het oproepen van nieuwsgierigheid. Maar er gebéurt eindelijk iets. Het is boeiender om te lezen hoe personages met elkaar omgaan.
Als een thriller doet dit verhaal echter behoorlijk tekort. Helaas, want Burtons durf om te experimenteren in een genre als dit is best interessant. | 0neg
|
Iedereen kent ze, de mysterieuze verhalen en onverklaarbare verschijnselen die zich in de eigen streek hebben afgespeeld. Verhalen van lang geleden die een geheel eigen leven zijn gaan leiden. Maar ook recente gebeurtenissen die onverklaarbaar of onopgelost zijn en die je nog steeds de stuipen op het lijf jagen. Martijn J. Adelmund verzamelt en bundelt ze, op provincie gesorteerd. In de bundel Moord te Middelstum is dit keer de provincie Groningen aan de beurt. Soms verklaren ze de lezer een mysterie, soms wordt datzelfde mysterie nog groter dan het al was.
Een thrillerachtig verhaal is Het bloedbad in Lucaswolde dat helaas wel op waarheid berust. Deze tragedie vond plaats in begin 20e eeuw en zou zo in een hedendaagse thriller opgenomen kunnen worden.
De witte wieven van Blijham, bij Oude Pekela, zou zo als inspiratie kunnen dienen voor een boek van Stephen King. Overigens waren deze geestverschijningen vriendelijk en dat is niet altijd uitgangspunt voor King.
Over De heksen van Wedde (eind 1500) zijn de meningen over het waarheidsgehalte, sterk verdeeld. Maar als rond 1900 een nieuwe eigenaar het bedoelde stuk grond gaat egaliseren, is hij verrast wanneer er plotseling twee skeletten aan de oppervlakte verschijnen. Om de hals van een skelet zit een ketting die volledig aan de omschrijving in het verhaal voldoet. De twijfelaars zijn gewaarschuwd!
En zo gaat het 30 verhalen lang door. Mensen die iets met Groningen hebben of belangstellend zijn in oude streekgebeurtenissen, kunnen aan deze boekjes plezier beleven, de overige lezers zullen er weinig warm voor lopen. | 0neg
|
Alice trekt samen met haar moeder al zolang ze zich kan herinneren van hot naar her om het ‘ongeluk’ te vermijden. Dit is voor Alice de normale gang van zaken. Ze komen bijvoorbeeld bij een kennis, blijven daar drie maanden logeren en dan gebeurt er iets raars. Iets ongelukkigs. Op dat moment weten Alice en haar moeder dat het tijd is om verder te gaan.
Alice weet weinig over haar verleden. Ze weet niet wie haar vader is, heeft voor haar weten geen familie behalve haar moeder en een mysterieuze oma wie ze nog nooit gezien heeft en waar haar moeder nooit over praat. Die oma heeft toevallig een bekend sprookjesboek geschreven, genaamd verhalen uit het Hazelwoud. Ooit heeft ze het boek een keer te pakken gehad maar ze heeft er nauwelijks iets over kunnen lezen. Haar moeder praat niet over Hazelwoud, over haar oma of over haar verleden.
Op een gegeven moment komt er bericht dat de oma van Alice is overleden en er lijkt een last van haar moeders schouders te vallen. Ze verhuizen naar New York, haar moeder trouwt met een knappe, rijke man en het lijkt erop dat ze dit keer blijven. Maar dan gebeuren er weer ongelukkige dingen en wordt haar moeder ontvoerd…
Wat kreeg ik een cadeautje binnen van Moon zeg! Een mooie Hardcover, blauw, prachtige cover en een goudkleurige boekenlegger in de vorm van een veer! Mooie brief erbij met een wax zegel, echt een plaatje! De verwachtingen waren hoog! Hieronder mijn eerlijke recensie na het lezen van het boek.
Karakters
Alice is een beetje een vlak karakter. Ze lijkt geen geschiedenis te hebben, heeft random woede uitbarstingen en heeft geen vrienden. Er zit eigenlijk niet veel in. Het enige wat Alice interessant maakt is het mysterie om haar heen en de band met haar moeder. Ze werkt in een niets-zeggende koffietent, heeft niets-zeggende vriendschappen met haar collega’s en een niets-zeggende band met haar stiefzusje. Het is allemaal wat vlak.
Over haar moeder kom je ook vrij weinig te weten behalve dat ze de boot afhoudt over haar verleden en haar oma.
Als haar moeder dan ontvoerd wordt komt Elley Finch in het verhaal. Een klasgenootje van Alice waar ze niet zoveel mee heeft maar die groot fan blijkt te zijn van het boek van haar oma. Ook Ellery heeft een vrij niets-zeggende achtergrond. Hij komt uit een rijk gezin, heeft ouders die zich niks van hem aantrekken en er bijna nooit zijn.
Samen gaan ze op zoek naar haar moeder en het Hazelwoud.
Opbouw
Dit is waar het boek een beetje een duistere en vage afslag neemt. Er komen karakters naar voren als dubbelgekeelde-Katherine en verhalen naar boven over zussen die elkaar vermoorden om naar een andere dimensie te reizen. De sprookjes uit het boek van haar Oma zijn luguber en duister en Alice komt in een lugubere duistere achtbaan terecht.
Dit gebeurt overigens na bijna 200 bladzijden. De opbouw gaat langzaam en is erg uitgebreid. Zeker voor een verhaal met zulke vlakke karakters. De karakters krijgen wel meer inhoud tegen het einde van het boek en dan snap je ook waarom ze zo vlak zijn gebleven maar het is allemaal erg laat in het verhaal en er is veel informatie en vaagheid in het eind van het boek gestopt. Dit maakt dat het allemaal onwerkelijk lijkt en net te vaag wordt om het allemaal helemaal te begrijpen. Het gaat van 30 kilometer per uur door een woonwijk naar 130 op de A2. Het einde kon mij ook niet bevredigen, het leek afgeraffeld.
Eindoordeel
Het Hazelwoud is een boek dat mij niet in zijn greep kreeg. Door de langzame start was ik mentaal al afgehaakt toen de spanning erin kwam en die spanning was zo vreemd en luguber dat ik er niet echt een goed gevoel bij kreeg. Voor mij was het een boek met vlakke karakters, lugubere verhalen en een vage en incomplete fantasywereld. Ook het einde voelde incompleet en vreemd. Toch geef ik het twee sterren omdat de sprookjes die in het fictieve boek, de verhalen van het Hazelwoud staan, echt duister en knap zijn gevonden. Ik heb van die verhalen genoten, hoe vaag die ook waren.
Dit is zeker een boek voor mensen die van duistere en vage sprookjes houden maar voor mij was dit een duistere Alice in Wonderland zonder de kinderlijke finesse die Lewis Caroll groot heeft gemaakt.
Originele post: https://brightbluebooks.wordpress.com/2018/03/12/recensie-hazelwoud/ | 0neg
|
De schrijfstijl van dit boek vond ik zeer aangenaam. Het boek, of beter de personages in het boek zelf hebben mij nauwelijks geraakt. Het zal dan, helaas, ook niet lang blijven hangen. | 0neg
|
Nadat er aardig wat enthousiasme over de film voorbij kwam was ik benieuwd naar het boek, maar voor mij viel die erg tegen. Het verhaal is erg gebouwd op de plot, die naar mijn idee redelijk voorspelbaar was. Hierdoor kwamen de karakters niet heel erg naar voren wat ik toch wel mistte. Het lijkt mij ook een boek die wat meer geschikt is voor de jongere YA lezers, maar ik ga niet verder in deze serie. | 0neg
|
Ik ben gekapt in dit boek. Normaal vind ik de boeken van Sophie Kinsella fantastisch, maar dit is al het 2de boek waar ik midden in het verhaal mee gekapt ben. | 0neg
|
Ik vond het boek drie keer niks. Er wordt telkens (te veel) nadruk gelegde op welke demonen ze wel allemaal niet heeft en dat deed mij echt helemaal niks. De verhaallijn zelf vond ik ook niet boeiend; gewoon een vrouw die wat rondreist. Er gebeurde niks verder. Ook geen leuke personages; alleen zij met haar demonen.
Het was op zich wel goed geschreven (woordkeuze, hoe de zinnen lopen, etc.) en dus leesbaar. Dat is de reden dat ik het boek nog wel oke vond.
Het concept van het boek is best leuk, maar persoonlijk vind ik het zwakjes uitgewerkt. Maar ja wie ben ik. | 0neg
|
Matig boek zeg, dit tweede deel. Het zou ook zomaar een roman of Young adult kunnen zijn. Over Lois komen we in dit tweede deel ook niet erg veel meer te weten, dus vraag me af hoeveel boeken er nog gaan volgen. Echt heel spannend wordt het niet en kreeg een beetje het idee dat het even vlug in elkaar gedraaid is zodra het eerste boek klaar was. Wel een fijne schrijfstijl zoals we van Simone gewend zijn, maar 'kinderlijk' eenvoudig deze keer. | 0neg
|
In het kleine stadje Niceville vinden opeens opvallend veel incidenten plaats. Nog meer en nog gruwelijker dan anders, zoals in de vorige twee delen van de Niceville -trilogie (De vermissing en De terugkeer ) van Carsten Stroud al bleek. Het heeft blijkbaar allemaal iets te maken met een antieke spiegel en een mysterieuze entiteit die volgens de plaatselijke indianenfolklore al eeuwenlang rondwaart. In De vernietiging constateert politieagent Nick Kavanaugh dat frappant veel mensen aan migraine lijden. Zij klagen over een ‘wesp’ in hun hoofd, die hen dwingt vreselijke, moordzuchtige daden te begaan. Nicks pleegzoon Rainy – die hij eerder redde – begint zich eveneens dubieus te gedragen en Nick worstelt met zijn wantrouwen. Dan duikt op onverklaarbare wijze zijn gewaardeerde oud-collega Danziger op, die eerder stierf tijdens een vuurgevecht. Of zijn verschijning gunstig is moet maar blijken. Door de omstandigheden ziet crimineel Coker zich gerechtvaardigd wraak te nemen op deze of gene en daarbij zit hij FBI-agent Booner danig in de weg.
Wie de vorige twee Niceville -delen heeft gelezen weet dat Stroud heel wat teugels in handen houdt. Ook hier kabbelen de verhaallijnen van zijn tientallen personages – na drie boeken ken je ze gelukkig wel zo’n beetje – weer gewoon voort. Het probleem is alleen dat alle actie volledig náást elkaar loopt. De plotlijnen (het mysterieuze kwaad en de ‘dagelijkse’ criminaliteit) raken elkaar vrijwel niet. Dat is op zijn zachtst gezegd een gemiste kans en stijl- en plottechnisch gezien hád het boek dan ook een derde van zijn dikte kunnen missen. Nog kwalijker is het dat er sprake is van verschillende manifestaties van het kwaad die erg verwarrend zijn – en grotendeels blijven – omtrent hun exacte bron. Is de ‘wesp’ hetzelfde soort verschijnsel als de vreemde reflecties in spiegels? Komt het kwaad nu inderdaad voort uit de kalkgrond, terwijl het zich juist door het water beweegt? Elk personage denkt het zijne van de vreemde gebeurtenissen, iets wat bij de lezer in dit geval een gevoel van onwetendheid creëert van de verkeerde soort, namelijk frustratie.
Normaliter draagt het in het donker tasten bij aan de spanning in een boek. Paradoxaal genoeg gaat dat niet op voor De vernietiging. Wat in dit slotdeel, en daardoor in de hele Niceville -trilogie, ontbreekt is het voelbaar naderen van een dramatisch hoogtepunt, de Apocalyps, een Ommekeer. Een van begin af aan al nijpende situatie wordt met hangen en wurgen nijpender en loopt ten slotte sissend ten ‘einde’. Sterker nog, het boek maakt zijn titel eigenlijk niet eens waar. Jammer, want Strouds vorige twee delen leken nog vol belofte en schiepen verwachting. Zijn schrijfstijl, die beeldend is met licht ironische ondertoon, nodigt nog het meest uit tot dóórlezen en het verhaal is op zich onderhoudend genoeg. Goede gruwel, bovennatuurlijk horrorachtig, met veel potentie. Helaas is Stroud echter niet zoals gehoopt gegroeid tijdens het uitspinnen van zijn relaas. Het is duidelijk wie Stroud probeert te evenaren en hij doet ook wel denken aan Stephen King, zeker. Maar dan zonder diens pit en – erger nog – zonder diens suspense. | 0neg
|
Het is boek is bijzonder slecht geschreven: overbodige tekst maakt het boek saai en langdradig. Het ergste is echter nog wel het lachwekkend simpele en ongeloofwaardige einde. Een belediging voor de lezer en de titel "literaire thriller" niet waard. | 0neg
|
Tot mijn verbazing heb ik nogal wat gunstige recensies van dit boek gelezen. Zo geweldig kan ik het allemaal niet vinden.
Sommige verhaallijnen verzanden: die documentaire waar Clare alsmaar mee bezig is, wil niet echt van de grond komen.
Sommige voorvallen zijn nogal vreemd: Clare drinkt koffie en bekijkt uitgebreid foto's met een getuige; als ze met die man naar buiten wil, blijkt dat ze haar jas nog aan heeft. Waarom moet dat eigenlijk vermeld worden, is er iemand die het interesseert? Als het dan toch vermeld wordt, ontgaat mij de logica.
En wat een ergernis over die rare perspectiefwisselingen: een hoofdstuk wordt beschreven vanuit Clare's standpunt, maar de laatste alinea beschrijft plotseling het perspectief van Clare's vriend of een willekeurig ander personage. Goede schrijvers komen hier nauwelijks mee weg, en Orford is een zeer matig schrijfster.
Uiteindelijk kom ik tot twee sterren, omdat het thema van dit boek helaas realiteit is. | 0neg
|
Karen Rose, Tami Hoag, Elsebeth Egholm, Elly Griffiths, het zijn slechts enkele namen van schrijfsters die hun carrières begonnen met het schrijven van romantische boeken voordat ze een overstap maakten naar het thrillergenre. Met succes overigens. Sinds kort kan aan dit rijtje de naam van Joanna Rees toegevoegd worden. Samen met haar partner schreef het duo onder de naam Josie Lloyd en Emlyn Rees tal van romantische bestsellers voordat ze, los van elkaar, 'een spannendere weg' insloegen. Het nieuwste spannende soloproject van Joanna Rees is Een speling van het lot.
Het verhaal begint in 1971 in Oost-Duitsland. Een meedogenloze Oost-Duitser, Volkmar, verhandelt ’s nachts twee babymeisjes (zusjes) aan een gewetenloze kinderhandelaar. Een van de meisjes, Thea, wordt verkocht aan de steenrijke Amerikaanse familie Maddox. Het andere meisje, Romy, heeft minder geluk. Zij wordt aan het obscure staatsweeshuis Bolkav verkocht, waar kinderen, zodra zij er rijp voor zijn, door directeur Lemcke worden gedwongen tot het maken van pornografische foto’s en films met ouderen. Romy haat haar bestaan. Na jarenlange vernederingen, weet zij te ontvluchten waarbij het weeshuis in vlammen opgaat. Zij leeft lange tijd in bittere armoede, wordt aangerand, wordt verkracht en belandt bijna in een bordeel. Maar dan keert het lot. Door toedoen van een bevriende fotograaf wordt Romy een topmodel dat in New York en Parijs terechtkomt in de wereld van fashion, glitter en glamour. Hoewel het verleden haar op de hielen zit, probeert Romy alle sporen die naar haar ellendige jeugd verwijzen, uit te wissen. Inmiddels groeit Romy’s zuster Thea in Amerika op in weelde. Zij heeft een onbezorgde jeugd, al voelt ze zich niet thuis op de scholen waar zij heengaat. Als haar adoptiemoeder overlijdt voelt ze zich diep ongelukkig. Een gemoedstoestand die verergert als haar vader opnieuw trouwt met de op geld beluste Storm, die haar door-en-door slechte tienerzoon Brett meeneemt. De verwijdering tussen Thea en haar vader is compleet als hij het vertrouwde landgoed Little Elms verwisselt voor een opzichtig penthouse in de Maddox Tower in New York en hij totaal geen tijd meer voor haar heeft. Vader wil Brett als zijn opvolger en niet Thea die in Londen summa cum laude afstudeert. Als Thea, net als haar zusje Romy, aangerand en later verkracht wordt, besluit zij dat zij zal moeten vechten om het geluk uit haar jeugd te hervinden. Op zeker moment kruist Thea’s pad dat van Romy. Helaas dreigt alles wat hen lief is afgepakt te worden door chantage, achterbaksheid en bedrog. Om het lot te kunnen keren moeten Thea en Romy hun krachten bundelen en een schokkende waarheid onder ogen zien.
Joanna Rees heeft met Een speling van het lot geprobeerd een andere richting in te slaan en een spannend in plaats van een romantisch boek te schrijven. Dat is slechts ten dele gelukt. Zeker, er komen criminele activiteiten aan bod en de beide hoofdrolspeelsters worden misbruikt. En ja, de lezer wil absoluut weten wat er gebeurt als de twee zusjes elkaar ontmoeten. Maar van een thriller is geen sprake. Een speling van het lot is een spannend deel uit de Bouquetreeks, een roman die niet zou misstaan in het oeuvre van Jackie Collins. Daarmee is niets gezegd over de kwaliteit van het boek, maar wel over het genre. Kenmerkende elementen in het boek van Joanna Rees zijn de platte, eendimensionale karakters. De pagina’s staan bol van de mooie vrouwen, de foute mannen met hun mooie ogen, brede schouders, atletische figuren en wilskrachtige kaken. De clichés rijgen zich aaneen. De stiefmoeder (Storm) van Thea is het prototype van de boze heks uit Assepoester en Sneeuwwitje in de Disneyfilms. Zij is in haar luxeappartement in de Maddox Tower de boekenversie van Ivana Trump, die het jetsetleven van Paris Hilton leidt. Haar zoon Brett is het vleesgeworden kwaad die recht tegenover de lieve, naïeve Thea staat. En dan is er in deze melodramatische vrouwenroman ook nog de ongelukkige Romy die uit het meest louche weeshuis ter wereld ontsnapt om uiteindelijk een rijk fotomodel te worden dat ronddwaalt in de wereld van dure kleding, cocaïne, alcohol en snelle seks. Het is een droomwereld waarin rijkdom, schoonheid en macht de absolute levensidealen zijn. De zuurstof waarop men leeft. Een fantasiewereld waarin de realiteit er niet toe doet en het toeval een grote rol speelt. Joanna Rees beschrijft een wereld die uitsluitend bestaat uit zwart en wit, goed en kwaad, rijk en arm. Ontdaan van alle grijstinten. Dat er familiegeheimen zijn, intriges en dreigingen, maakt het sprookje voor volwassenen wel smeuïg. Een speling van het lot is, binnen het Jackie Collinsgenre, dan ook een goed boek. Vlot geschreven en vol seks en soapachtige cliffhangers. Maar met het thrillergenre heeft het boek weinig van doen. | 0neg
|
Ik vond het wel een mooi verhaal, het sprak me wel aan, ook ging het veel over dansen, ook wel mooi maar daar moet je dan wel weer van houden. Het mooie is dat dit echt gebeurd is. Daarna heb ik op google een filmpje over hun opgezocht en dan vind ik hem eigenlijk maar een macho man, als ik het filmpje eerder had gezien had ik het waarschijnlijk niet eens gelezen. | 0neg
|
Cover: De cover is mooi van kleur en springt er echt uit. Alleen vind ik dat de afbeelding van de verkeerde vrouw gekozen is. Ellen is de hoofdpersoon en is blond en blauwogig. De vrouw op de cover past meer bij de omschrijving die gegeven wordt van Linda, de vriendin van John.
Hoofdrolspelers zijn Ellen, blondharig, blauwe ogen en getrouwd met John.
John getrouwd met Ellen.
John is werkeloos geraakt. Om de tijd door te komen gaat hij regelmatig naar de kroeg. Het zorgt ervoor dat de financiële situatie niet echt rooskleurig is.
John heeft altijd al losse handjes gehad, maar als hij zijn vrouw in elkaar slaat vlucht zij naar haar vriendin Kaylee.
Samen proberen ze op een subtiele manier John het leven er niet makkelijker op te maken.
John maakt een paar verkeerd keuzes. Dit heeft grote gevolgen voor hem, Ellen en Kaylee en John's latere vriendin Linda.
Het taalgebruik in het boek is nogal eenvoudig. Weinig meerledige zinnen. Het kan allemaal ook wel wat beeldender.
Er staat: "John nam nog maar zelden een bloemetje mee, hooguit voor haar verjaardag.
Liever: Het was al lang geleden dat John regelmatig een bloemetje voor haar meebracht. Tegenwoordig alleen nog maar voor haar verjaardag, tenminste als hij die niet vergat.
Het boek bevat nogal wat onduidelijkheden en tegenstrijdigheden. Zoals:
Hoe wisten de handlangers van Dirk dat de auto van John door Ellen bij het hotel neergezet was?
Wie legde het dode konijn neer?
Waarom grijpt, aan het einde van het verhaal, de politie niet eerder in.
Wie is aan het einde van het verhaal de man die staat toe te kijken?
In het begin had ik door het taalgebruik niet veel zin om door te lezen. Later doordat het verhaal me wel aansprak ging dat al veel beter. Toen begon het taalgebruik me ook minder op te vallen. Even wennen dus.
Het boek is niet bepaald een literaire thriller, dat mag wel duidelijk zijn.
Ik denk dat de schrijfster beter tot haar recht komt als schrijfster van jeugd/tiener boeken. Ze kan voor die leeftijd vast hele mooie boeken schrijven in een voor hen begrijpelijke taal.
2 sterren... | 0neg
|
Het boek begint lekker vlotjes, maar al heel gauw vond ik het niet spannend genoeg. Ik heb geprobeerd door te zetten, maar heb toch besloten het niet uit te lezen. Het is het gewoon niet voor mij, jammer genoeg. Ik vind het te saai en ik raak steeds verstrikt in de personen, ik kan mijn aandacht gewoon niet goed vasthouden, frustrerend .....
Helaas .... Want het verhaal sprak me wel aan.
Toch maar weer een ander boek pakken, heb er genoeg en er zal vast en zeker wel wat bij zitten wat me wel aanspreekt. Hoe spannender, hoe beter! | 0neg
|
Een begenadigd schrijver in het bezit van fijne humor. Het boek is een naieve verheerlijking van het midden oosten. De beschrijving van de tegenstellingen tussen de arabieren en de westerse mentaliteit bevat alle elementen om de verschrikkingen van de huidige islamitische terreurgroepen te verklaren, althans voor wie tussen de lijntjes kan lezen. | 0neg
|
Dit boek heb ik bij de bibliotheek ontleend, aangetrokken door de heel mooie cover en de beloftevolle flaptekst. De ontgoocheling kwam vrij snel opzetten. Al na enkele hoofdstukken heb ik het boek terzijde gelegd. De verhaallijn kon me niet bekoren, en de personages slaagden er niet in me aan het lezen te houden. Ik heb nog even doorgezet, wachtend op een of andere doorbraak, maar die kwam er niet snel genoeg voor mij. | 0neg
|
De mooie Mia Saunders zit in de nesten: binnen een jaar moet zij een schuld van één miljoen dollar afbetalen aan de maffia. Het is duidelijk dat een kantoorbaantje hiervoor niet de juiste oplossing is. Gelukkig heeft de tante van Mia een exclusief escortbureau en bezit Mia alle eigenschappen om als gezelschapsdame voor heren met een ruim budget aan de slag te gaan. En zo geschiedde: om het financieel aantrekkelijk te maken, verhuurt tante Millie Mia per maand aan heren die hiervoor honderdduizend dollar over hebben. Seks is optioneel, het hoeft niet, maar kan en in dat geval komt er nog eens een fors bedrag bij.
Zover het magere basis verhaal van Calender Girl, dat mits anders aangepakt door Audrey Carlan misschien nog enige potentie had. Maar helaas.
Afgezien van het feit dat er in Californië (zeker in Hollywood) maar ook elders volop ‘arm candy’ zonder bijbetaling te vinden is voor rijke, succesvolle en ook nog eens ongelooflijk knappe mannen, is het hele verhaal verschrikkelijk ongeloofwaardig. Alle personages zijn oppervlakkig, ongelooflijk dom en staan bol van allerlei emotionele clichés. Het is onmogelijk om ook maar een zweem sympathie te voelen voor wie dan ook, misschien met kleine uitzondering van Weston Charles Channing de Derde (!), die met vlagen een paar menselijke trekjes vertoont, heel even dan. Beginnend met de irritante tante Millie die haar nichtje consequent ‘poppedop’ noemt (een werkelijk bijzonder lelijk woord, erger kan bijna niet), door naar Mia met een IQ van een postzegel en een permanente staat van geilheid die een doorgewinterde porno actrice zal doen blozen (“….Zijn pak was zwart op zwart. Alles…..Ik voelde meteen dat ik vochtig werd tussen mijn dijen…”). En dan de mannen in kwestie: volmaakt, knap, rijk, getalenteerd, succesvol en ook nog warm, liefdevol en intelligent. Tranen van het lachen schieten de lezer in de ogen bij de ‘maart man’, die naast dat alles nog een extra eigenschap heeft die Mia in staat stelt haar therapeutische talenten en sociaalpsychologische inzichten tentoon te spreiden.
Dat alles overgoten met een sausje kwijlerig sentiment. Onnodig te vertellen dat alle mannen in kwestie onmiddellijk verliefd worden op Mia en direct aanbieden om de maffia schuld te vereffenen, Mia dit in het kader van haar zelfstandige onafhankelijkheid weigert (hahaha) en verder door ploetert in haar zware baan als escortgirl. It’s a dirty job but someone has to do it.
Een extra eervolle vermelding voor de dialogen van een laag niveau doorspekt met “Jep! Shit! Fuck!”. Voor een vleugje intellect zorgt de Franse kunstenaar ‘Frenchie’ die regelmatig in zijn moedertaal vervalt, vooral tijdens de daad. Wat dus bijna altijd is. En dan nog de seks: veel, altijd en overal, waarbij Mia van genot regelmatig flauwvalt.
Sommige boeken zijn het papier waarop zij zijn gedrukt zijn niet waard. Calendar Girl is hier een voorbeeld van. Een jaar heeft twaalf maanden en dit eerste deel van Calendar Girl behelst er maar drie van. Helaas zijn er meer avonturen van Mia Saunders op komst. | 0neg
|
Waarschijnlijk ben ik de enige die dit boek niet geweldig vindt. Ik vind de personages 'plat' en de plot rommelig. Sommige wendingen zijn, in mijn ogen, zelfs inconsistent. Rouwgevoelens lijken bij Marjoleins echtgenoot en dochtertje niet voor te komen na haar dood.
Het boek is ambachtelijk geschreven en leest lekker weg, maar heeft weinig indruk bij me achter gelaten. | 0neg
|
De opzet van het verhaal is aardig, maar de uitwerking minder. Voor iemand die juridisch onderlegd is zal dit verhaal niet realistisch genoeg zijn. De schrijfstijl leest bovendien niet fijn. Het 13de jurylid is de zoveelste in de eindeloze reeks juridische thrillers. Nauwelijks origineel. | 0neg
|
Ondanks het onderwerp kon dit boek me niet echt boeien. Het ging
veel meer over de worsteling van de schrijfster zelf dan over
Salomé. Misschien was dat de bedoeling. Het verhaal zit rommelig in
elkaar en het kostte me dan ook grote moeite om de draad telkens
weer op te pakken. | 0neg
|
Mary Higgins Clark wordt vaak "de Koningin van de spanning" genoemd, maar tijdens het schrijven van dit boek had ze dan toch haar kroontje niet op. De geheime erfenis is een futloos verhaal dat zich via een reeks onwaarschijnlijke toevalligheden moeizaam naar een ongeïnspireerd einde sleept. Nochtans heeft de plot voldoende bouwstenen voor een stevige thriller...
Monica Farrell is een jonge, gerespecteerde kinderarts. Haar vader, Andrew, werd ooit als baby geadopteerd en heeft tot aan zijn dood obsessief maar vruchteloos gezocht naar zijn biologische ouders. Monica deelde die belangstelling niet, tot ze op een dag toevallig in contact komt met Olivia Morrow, een oude dame die beweert dat zij Monica's biologische grootmoeder gekend heeft. Monica maakt met de dame een afspraak om meer te vernemen, maar als ze daar aankomt, ligt Olivia dood in haar bed. Monica voelt dat iets niet klopt aan dit overlijden, maar kan er niet meteen de vinger op leggen. Enkele dagen later ontsnapt ze zelf ternauwernood aan een aanslag op haar leven. Zonder het te weten is Monica namelijk de rechtmatige erfgename van een onmetelijk fortuin, maar enkele andere "familieleden" hebben ook hun zinnen op het geld gezet...
Een uitstekende vertrekbasis dus, maar Higgins Clark doet er niks mee, ze doet geen enkele inspanning om haar verhaal op een geloofwaardige manier uit te werken. De ene onwaarschijnlijke wending volgt op de andere. Pakweg om de tien bladzijden moet de lezer de wenkbrauwen fronsen bij alweer een "dit-kan-toch-echt-niet"ontwikkeling. In New York rijden ruim 30.000 taxi's rond, maar wie er in dit verhaal lukraak een tegenhoudt, komt steevast bij dezelfde chauffeur terecht. En alsof dat al niet onmogelijk genoeg is, blijkt die man "toevallig" ook nog enkele andere medespelers te kennen, én een zoontje te hebben dat "toevallig" een patiënt is van Monica Farrell... Het is maar één voorbeeld uit de eindeloze rij absurde ongerijmdheden die de lezer te slikken krijgt.
Aan de profilering van de personages werd al even weinig aandacht besteed: wat ze doen strookt niet met wie ze zijn... Politie-inspecteurs die intelligente vragen stellen maar vervolgens niet weten wat te doen met de antwoorden, topbankiers die slechts vaag de mechanismen achter grootschalige kapitaalsverduisteringen begrijpen, een huurmoordenaar met een prijskaartje van één miljoen dollar die eigenlijk een onvoorstelbaar amateuristische en uitermate belachelijke kluns blijkt te zijn, enz... Alleen de figuur van Monica Farrell werd enigszins aannemelijk neergezet: een druppel op een hete plaat!
De geheime erfenis is eigenlijk geen thriller, er is amper sprake van spanning, alles in dit verhaal is voorspelbaar. Tijdens het lezen komt de vraag "wát gaat er nu gebeuren?" nooit op, maar wel "wanneer gaat het gebeuren." De geheime erfenis is een werk van de lopende band en een aanfluiting van het thrillergenre. | 0neg
|
Na het lezen van dit boek moet ik even bijkomen. Wat heb ik nu eigenlijk gelezen? Ik merk dat ik het onderwerp en de uitwerking van dit boek bizar vind. Als ik dit boek vergelijk met de andere 2 boeken van de serie, welke ik al gelezen heb, ben ik eigenlijk een beetje teleurgesteld. Het verhaal is wat mij betreft erg vergezocht en luguber. Waarschijnlijk is dit ook de bedoeling van de schrijver, maar ik merk dat ik persoonlijk maar moeilijk in het verhaal kan komen. Misschien dat ik zelfs wel durf te stellen dat ik het verhaal ongeloofwaardig vind.
Waar ik in de vorige boeken enorm genoot van de onverwachte wendingen, het spannende plot en de duistere gebeurtenissen bij de personages in het boek bleven die voor mij in dit boek uit. Het boek is spannend, maar Arlidge blijft op het veilige pad. Ik hoop dat de volgende delen meer tot zijn recht komen. | 0neg
|
Tineke Beishuizen is vooral bekend als columniste voor Libelle, zowel onder haar eigen naam als onder het pseudoniem Anne-Wil. Ook schreef ze songteksten voor Marco Borsato en Rob de Nijs. Met haar ‘thriller’ Wat doen we met Fred? haalde Beishuizen in 2006 de bestsellerlijsten. De vrouwen van Fred is het vervolg op dit boek en wordt op de cover niet thriller maar roman genoemd.
Fred is nu tien jaar dood, evenals Vera. Vera’s dochter Pat duikt op om het huis van haar moeder op te ruimen. Zij vat het plan op Vera’s vriendinnenkliekje uit te nodigen om meer over haar moeder te weten te komen en om de vier vriendinnen de gelegenheid te geven iets uit te zoeken als aandenken aan Vera. Zo bedacht, zo gedaan. De reünie verloopt niet geheel naar Pats verwachting. De vriendinnen zijn in de loop der jaren uit elkaar gegroeid, van de eertijds hechte vriendschapsbanden is weinig over. De moord op Vera is nooit opgelost, tegelijkertijd bindt dat de vrouwen met elkaar en scheidt het ze van elkaar.
Vera’s dood lijkt met name schrijfster Tess bezig te houden, de hoofdpersoon en ik-figuur in De vrouwen van Fred. In welke mate deze tragedie nog rondspookt in de hoofden van de overige vrouwen wordt niet duidelijk, want het verhaal kent slechts één perspectief, dat van Tess. Tess heeft geen inspiratie voor een nieuw boek, maar besluit plotseling dat ze het verhaal over Vera kan optekenen. Ze blijft erover nadenken wie de dader zou kunnen zijn, want zonder dader geen boek. Tess komt mij weinig sympathiek over: het ietwat neerbuigende toontje waarmee ze de overige personages wegzet en haar onoprecht aandoende zelfspot en zelfreflectie komen bij mij harder binnen dan de zeker ook aanwezige vriendelijkheid die ze tentoonspreidt.
Bridget Jones-achtige taferelen doen zich voor, hilarische momenten, komische situaties, geschreven in de daarbij passende stijl die je als lezer doet glimlachen. De serieuze passages in het verhaal worden hierdoor echter volledig ondergesneeuwd en haast gedegradeerd tot lachwekkend. Maar goed, wie het niet zo nauw neemt met dat soort zaken en gewoon een aardig boekje vol ‘vrouwendingen’ wil lezen kan haar – en misschien in een enkel geval zijn – hart ophalen. Herkenbaarheid is de kracht van Beishuizen, zoals in: “… omdat ik al heel lang de zin van ‘uitpraten’ betwijfel. In elk geval ben ik er zelf nog nooit iets mee opgeschoten, maar misschien heb ik gewoon pech gehad.” Of: “‘Jij laat over je heen lopen’, zei Pé wel eens. Maar dat is het niet. Het is de verbazing om wat mensen doen die me lamslaat.” Dat troost, je weet nu dat je niet de enige bent met dit soort gevoelens, waarvan je altijd dacht dat ze abnormaal waren. (De quote over de verbazing spreekt mij persoonlijk zeer aan, die heb ik in mijn hoofd opgeslagen.)
Luchtig boek, dat – eerlijk is eerlijk – vlot en plezierig wegleest. Geen diepgang, geen spanning, veel vrouwengedoe, happy end. Zwaar minpunt voor het oprakelen van de cruciale feiten uit Wat doen we met Fred?; dat boek hoef je niet meer te lezen. Geen thriller, maar dat wisten we al, dat gaf de cover al aan. | 0neg
|
Korte verhalen / Fantasy; dit is helemaal mijn ding, toch had ik altijd het idee dat het werk van Owan mijn ding niet zou zijn. Dan is een kort verhaal een fijne manier om daar achter te komen en mijn gevoel zat juist.
De Centurion wist me op geen enkel vlak te raken, wist me nergens te pakken en ik vraag me na het lezen af wat ik nu eigenlijk precies gelezen heb. In mijn ogen is het een kunst op zich om in een kort verhaal een volledig verhaal met krachtige karakters neer te zetten. En dat gegeven mis ik compleet in De Centurion. Het verhaal an sich gaat van de hak op de tak en ook de rode draad blijft een vraagteken. De schrijfstijl weet me niet te bekoren; regelmatig vind ik de zinnen onhandig of onsamenhangend geformuleerd, met zo her en der op een toon waarbij je je als lezer onderschat voelt. Het is me te eenvoudig en redactioneel gezien verdient dit verhaal ook extra aandacht.
Het gedrag van de personages is me een raadsel. De personages zelf komen ook niet binnen, ze zijn er maar ik ben ze ook zo weer vergeten. Owan staat aardig bekend om het gebruik van grofheid. Nu is het mij maar zelden te grof of te lomp, maar ik heb hier ondanks zo af en toe een grinnik, het gevoel dat het grof is om het grof zijn, dat het schelden is om het schelden. Ik zie de meerwaarde of het nut niet en dan ben je me kwijt. Dit is te kinderlijk voor de volwassene maar daartegenover schotel je dit je kind ook niet voor.
De Dankbetuiging na het Voorwoord is leuk gedaan en ook de toon is leuk en vol humor. Inhoudelijk kom ik echter tot de conclusie dat ik nergens onder de indruk ben. Jammer, het blijft persoonlijk en dan is het zoals het is.
Conclusie:
Anderhalve ster voor De Centurion.
Karin Meinen - Samenlezenisleuker | 0neg
|
Alice in Wonderland moet je toch gelezen hebben; het boek behoort immers tot de canon van de wereldliteratuur. Dat is ook de reden dat ik het heb uitgelezen, maar ik was blij dat het was afgelopen. Een doorlopende lsd-trip (wat het bij nader onderzoek achteraf ook waarschijnlijk bleek te zijn) met fantasieën over pratende en ruziënde dieren en kaarten, toverdranken en toverkoekjes waar je groter dan wel kleiner van werd. Een verhaal zonder kop en staart, zonder plot, zonder boodschap, kortom: stomvervelend.
Wel een eervolle vermelding voor Jeroen Kramer als voorlezer zonder wie ik niet veel verder gekomen zou zijn dan halverwege. | 0neg
|
De inbreng van Duitse auteurs op thrillergebied heeft de laatste jaren een positieve impuls gehad met name door Sebastian Fitzek en Nele Neuhaus, die beide ook in de Nederlands taalgebied successen kenden. In Duitsland is ook de naam Klaus-Peter Wolf een begrip. Al jaren schrijft de Oost-Friese auteur zijn verhalen met Ann Kathrin Klaasen en is daar heel succesvol mee. Deze Wolf is ook in de televisie wereld geen onbekende; hij werkte mee aan een groot aantal afleveringen van Tatort.
Dit jaar is Klaus-Peter Wolf begonnen met een nieuwe reeks boeken, waarin dr. Bernhard Sommerfeldt de hoofdfiguur is. Het is te hopen dat dit eerste deel, Doodse stilte op het wad, niet de standaard gaat aangeven voor het verdere vervolg van deze serie, want dat zou een smet zijn op de reputatie van deze Duitse schrijver.
Bernhard Sommerfeldt is huisarts in Norden, een kuststadje in Oost-Friesland. Zijn inzet voor zijn patiënten is grenzeloos en blijft niet bij medische zaken. Hij kan geen onrecht zien en als hij ermee wordt geconfronteerd, grijpt hij meedogenloos in. Over zijn verleden zwijgt hij, net als over het feit dat zijn studie Medicijnen slechts een blauwe maandag heeft geduurd. Ook heet hij pas sinds kort Bernhard Sommerfeldt. Wie is deze populaire huisarts echt?
Thrillers moeten het met name van spanning en plotwendingen hebben en beide zijn niet te vinden in dit verhaal. Sterker nog, Doodse stilte op het wad kabbelt naar een bedenkelijk niveau en soms wordt het zelfs lachwekkend. Dit heeft ook te maken dat dr. Bernard Sommerfeldt door de schrijver neergezet wordt als een goedaardige maar redelijk arrogante man. Dat laatste lukt het beste. Klaus- Peter Wolf is erin geslaagd om door het gehele boek het irritatie niveau omtrent zijn hoofpersonage tot ongekende hoogte te brengen.
De beschrijvingen van andere personages in het boek vallen op door hun adoratie voor de beste dokter, wat met name de vrouwen in het boek betreft. Dat hoeft op zich niet heel erg storend zijn maar in dit verhaal wordt het wel gênant. Wat de mannen betreft; die maken voornamelijk kennis met het eenhandige mes van de dokter. Want deze ziet dr. Bernard als lastposten die uit de weg geruimd moeten worden. Hij hanteert daarbij zijn eigen rechtssysteem.
Dat het verhaal in de ik-vorm is geschreven, draagt niet bij aan het leesplezier; simpelweg omdat de ik-figuur niet aimabel genoeg is om de aandacht constant erbij te houden. Ook is de spanning in het verhaal niet te bekennen. Het blijft heel vlak en komt nooit op stoom.
Wat met name teleurstellend is in dit boek, is het onvermogen van een auteur die met de reeks rond seriepersonage Ann Katrin Klaasen (die overigens ook nog in dit boek haar opwachting maakt) succes had maar nu de plank zo kan misslaan. Hij is niet in staat om ook maar een deel van het boek spannend te maken. De titel van het boek Doodse stilte op het wad heeft weinig tot geen binding met het verhaal. Daarnaast lijkt het voor vertaalster Edith Sybesma een hele klus te zijn geweest om dit verhaal logisch te houden.
Dit boek is het eerste deel van een nieuwe reeks. Het is te hopen dat dit deel een aanloop is geweest tot veel beter want als Wolf het niveau niet omhoog weet te brengen, gooit hij zijn eigen geloofwaardigheid te grabbel. | 0neg
|
De grootste passie van Olga van der Meer (1963)is het schrijven van boeken en verhalen. Ondertussen heeft ze al veertig boeken geschreven met uiteenlopende onderwerpen, maar voornamelijk liefdesverhalen met wat extra’s.
Het huwelijk tussen Janine en Milo is bekoeld nadat ze erachter kwamen dat ze geen kinderen kunnen krijgen. Nieuws wat moeilijk te verwerken is, gezien hun gekoesterde kinderwens. Dan komt Milo plotseling te overlijden vlak na zijn veertigste verjaardag en staat het leven van Janine op zijn kop. Alsof ze daar al niet genoeg mee voor haar kiezen heeft gekregen, komt ze er tot haar verbazing achter dat Milo een zoontje heeft bij een andere vrouw. Janine rouwt, maar is ook heel erg boos en besluit contact te zoeken met de andere vrouw en Milo’s zoontje.
Het omslag van Een jaar na Milo springt meteen in het oog vanwege het aantrekkelijke uiterlijk. Een boek dat je als lezer van romantische verhalen al snel zou oppakken in de boekhandel. Helaas betekent dat ook dat je de flaptekst gaat lezen en daar gaat het mis. Tijdens het lezen kom je er al snel achter dat er op de achterflap veel te veel informatie wordt gegeven, waardoor er geen verrassende wendingen meer plaatsvinden in het verhaal. Dat is zonde want het heeft invloed op het leesplezier en het verlangen om verder te lezen.
De titel Een jaar na Milo speelt in op de opbouw van het boek. Het verhaal begint in september, de maand waarin Milo overlijdt. Vervolgens omvat elk hoofdstuk een nieuwe maand. Op deze manier neemt Van der Meer je aan de hand mee door het eerste jaar waarin Janine zonder Milo moet leven. Deze opbouw is prettig en overzichtelijk en het biedt de mogelijkheid om goed met Janine mee te leven. Kanttekening hierbij is dat het ook voor veel herhaling van informatie zorgt, wat het leesplezier niet bevordert. Elke maand zijn er weer nieuwe ‘eerste keren’ zonder Milo waar Janine mee geconfronteerd wordt. Omdat het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Janine leef je mee met elke stap die ze zet. Van der Meer heeft met Janine een sterk hoofdpersonage neergezet dat heen en weer wordt geslingerd tussen verdriet, woede en ongeloof.
De gedachten van Janine worden afgewisseld met dialogen die over het algemeen prettig lezen, maar op sommige punten wat onnatuurlijk overkomen. De dialogen bezorgen de lezer een overvloed aan informatie. Dit wordt gecreëerd doordat een persoon in een dialoog vaak lang aan het woord is, waardoor je als lezer het gevoel hebt dat het meer een monoloog dan een dialoog is.
Een jaar na Milo wordt enigszins gered door het sterke personage dat Olga van der Meer met Janine heeft neergezet. Hoe ze zich door het eerste jaar zonder Milo heen werkt, is bewonderingswaardig en doet vermoeden dat de auteur weet hoe het is om iemand dicht bij je te verliezen. Los van de minpuntjes komt de boodschap wel over. Ondanks dat Janine veel te verwerken heeft, komt ze sterker uit de strijd en staat ze open voor nieuwe vriendschappen en tweede kansen. | 0neg
|
James Grady is geboren in Shelby Montana, op 30 april 1949. Om zijn studie te kunnen bekostigen, werkt hij o.a. als schoonmaker en grafdelver. Uiteindelijk verlaat hij de universiteit van Montana, in het bezit van een graad in de journalistiek. Het schrijven zit hem al vroeg in het bloed, maar van het schrijverschap leven is niet mogelijk. Op vierentwintig jarige leeftijd is James werkeloos en woont in een garage. Eindelijk heeft hij succes: zijn boek Six days of the condor (Zes dagen van de condor) wordt uitgegeven en wordt een regelrechte hit. Het boek wordt in 1975 als Three days of the condor verfilmd, met in de hoofdrollen Robert Redford en Faye Dunaway.
Ronald Malcolm heeft een lage functie bij een onbelangrijke afdeling van de CIA. Als hij op een dag terugkomt van zijn lunch, blijken al zijn collegas te zijn vermoord. Er vanuit gaand dat zijn leven ook niet meer zeker is, vlucht hij het kantoor uit. Nadat hij zich telefonisch via het CIA-noodnummer heeft gemeld, krijgt hij de toezegging dat hij veilig zal worden binnen gehaald. Het reddingsplan blijkt echter een valstrik. Ronald gaat op de vlucht en gijzelt de toevallige passante, Wendy Ross. Als hij haar het hele verhaal verteld heeft, wint hij langzaam haar vertrouwen. Met Wendy als enige bondgenote, gaat Ronald Malcolm de strijd aan met zijn onbekende vijanden.
Zes dagen van de condor is bijna vijfendertig jaar geleden, in de hoogtij dagen van de Koude Oorlog, geschreven. Uiteraard is dit terug te vinden in de stijl, maar vooral in de beschreven situaties en technieken. Hierdoor komen de CIA en de overige overheidsinstanties nogal knullig over. Inmiddels zijn we computers, mobiele telefoons en GPS-systemen gewend. Het verhaal verliest hierdoor enorm aan vaart en spanning. Ruim dertig jaar geleden zal het verhaal ongetwijfeld indruk hebben gemaakt. In het nieuwe decennium is het gewoon oubollig.
Inlevend in het tijdsbeeld van de jaren zeventig, kan ik mij goed voorstellen dat het boek een echte pageturner was. Maar het is net als met een oude jeugdfilm: In je herinnering is die film steengoed, als je hem echter jaren later nog eens bekijkt, valt hij bijna altijd tegen. | 0neg
|
Het tweede deel in de Nederlandse vampierserie van Patricia Verlinde belooft vernieuwing door een andere weg in te slaan dan in het eerste deel. Waar Verlinde in Het antiserum liet zien originele ideeën te bezitten over het vampier- en weerwolfgenre, gaat ze nog een stapje verder in Bloedband. Een spetterend omslag belooft veel goeds, hoewel de afwerking van de zijkant en achterkant van het boek wat vraagtekens oproept. Biedt Verlinde weer een goed concept met slechte afwerking?
Melanie is zover. Haar tijd als mens is voorbij en ze wil zich bij haar geliefde vampier Tristan voegen als onsterfelijke. Alleen loopt dat niet zoals ze wil. Ze sterft niet, maar door het weerwolvengen in haar bloed verandert ze in een sliochdan. Een combinatie tussen de twee onsterfelijke rassen. Bloedband vertelt de ontstaansgeschiedenis van de sliochdan en de vloek waar zij onder leven. Terwijl Melanie wordt heen en weer geslingerd tussen haar gevoelens voor Tristan en haar vreemde transformatie, moet zij beslissen welke rol zij wil gaan spelen in het opheffen van de vloek.
Bloedband is beschreven vanuit twee perspectieven. Aan de ene kant lees je hoe het verder gaat met Melanie na de gebeurtenissen uit Het antiserum. Aan de andere kant maak je kennis met Arlana: een meisje dat leefde rond 6 n. Chr. en is opgegroeid in een covum van heksen. Haar opdracht is om een einde te maken aan het voortbestaan van de sliochdan. Waar het verhaal van Arlana een goede vaart heeft, is dat van Melanie bijna saai te noemen. Hoewel zich een paar spannende gebeurtenissen voltrekken, komt er geen tempo in het verhaal. Het is dan ook jammer dat het verhaal van Arlana wel dat tempo heeft en spannend blijft, maar het hele boek voortduurt. Daardoor wacht je als lezer eindeloos totdat ook het verhaal van Melanie eens op gang komt. Dat gebeurt alleen niet.
Het hele concept van sliochdan en vampiers is weer goed uitgedacht en origineel. Het concept is zeer intrigerend, alleen had de uitwerking beter gekund. De voorspelling, de gebeurtenissen en de cliffhangers zijn allemaal zeer voorspelbaar. Daarnaast klinkt bijna alles gemaakt. De personages overdenken alles te veel, of niet genoeg. Ze passen hun gedrag meteen aan. Maar bovenal zijn de gesprekken onnatuurlijk. Vooral in de liefdesscènes is dit heel storend. Zo wordt er op een gegeven moment gezegd: ‘Ik vertrouw je, ik hou van je. Vertrouw mij ook en mijn liefde voor jou.’ De tekst is zo droog en onnatuurlijk dat het bijna niet voor te stellen is dat twee tieners dit tegen elkaar zeggen.
Ook de personages komen nog steeds niet goed uit de verf en zijn erg cliché. De pestkop blijkt een vervelend verleden te hebben en de aardige vreemdeling heeft onderliggende motieven. Veel personages krijgen weinig aandacht en bestaan alleen in dienst van de verhaallijn ter dramatisering. Daardoor zijn veel gebeurtenissen wel heel toevallig en daardoor onrealistisch. Melanie is zeer vertwijfeld en dat blijkt uit haar gedrag, maar ze is nooit consistent. Als ze boos is, is het snel weer goedgemaakt en kan ze weer vreedzaam praten. Ze is ook meteen weer tot redelijkheid in staat: iets dat je niet van een tiener verwacht. Daarnaast ligt alles steeds duimendik er bovenop. De voorspelling heeft zulke klinkklare taal dat er weinig mysterie meer overblijft en doordat alles tot in detail wordt uitgelegd blijft er weinig aan de verbeelding over.
Uiteindelijk blijkt Bloedband een ontzettend gaaf concept te hebben, dat veel te traag verteld wordt en door het vele uitleggen erg voorspelbaar is geworden. Alleen de epiloog geeft je als lezer echt de kriebels. Dat Verlinde de fantasie heeft om een goed boek te schrijven is duidelijk, maar in dit boek wordt nog te veel verteld en te weinig getoond. | 0neg
|
Dat Baudet de gave heeft om een verhaal te vertellen valt niet te ontkennen. Een verzameling overdreven dure woorden en pompeus taalgebruik (doorspekt met feitenkennis over geschiedenis, kunst en muziek) maakt echter nog geen goed boek. Dat is het grootste probleem wat betreft deze roman. Plus het feit dat het verhaal wat voortkabbelt naar een einde dat je al van verre aan ziet komen. Het is net aan genoeg voor twee sterren. | 0neg
|
Guido Eekhaut is een schrijver met een divers oeuvre. Van thrillers, speculatieve fictie, historische thrillers en toekomstthrillers tot filosofische en cultuurfilosofische boeken. Ook schreef hij drie thrillers onder de naam Nellie Mandel. De drie boeken van de serie Wolven (uitgezonden op VRT) zijn tevens van zijn hand. Naast al deze boeken schreef hij ook essays, novellen en korte verhalen. In 2009 ontving hij voor zijn boek Absint de Hercule Poirotprijs. Dit boek is het eerste deel uit de Amsterdamcyclus. In deze boeken werkt hoofdinspecteur Walter Eekhaut samen met de AIVD en meer specifiek met hoofdcommissaris Dewaal, die ook in De Nederlandse connectie een rol speelt. De Nederlandse connectie is nog niet verfilmd. Diverse scenaristen hebben aan de verhalen van Witse gewerkt.
Elvin de Pauw is voorzitter van de NNP, de Nederlandse Nieuwe Partij, een rechtse splinterpartij. Hij heeft, samen met zijn secretaris Wibo van Snoeren die al bijna 5 jaar voor hem werkt, een villa gehuurd in Halle. Daar vinden besprekingen plaats met vertegenwoordigers van de Vlaams-nationalistische Partij. Na een ruzie met De Pauw — die als verzetje een paar dames langs heeft laten komen, iets wat Van Snoeren niet helemaal gepast vond — heeft laatstgenoemde de villa verlaten en de nacht in een motel doorgebracht. De volgende ochtend moet hij echter terug om aantekeningen door te nemen van het gesprek met de Belgen, die later in de middag terug zullen komen. Als hij echter de villa binnengaat, voelt hij dat er iets mis is. In de slaapkamer van De Pauw treft hij deze naakt op bed aan en naast het bed ligt een eveneens naakte vrouw in een plas bloed. Het gaat om Ariëlle Prokosh die, naar later blijkt, is doodgeslagen. De Pauw leeft nog, maar moet naar het ziekenhuis worden gebracht. Hij heeft last van amnesie en kan zich niets meer herinneren.
Commissaris Witse gaat samen met zijn rechterhand, inspecteur Tine Smets, op onderzoek uit. Maar omdat een Nederlandse politicus, omstreden én met heel wat vijanden, bij de zaak betrokken is, zijn er meer instanties die zich met deze zaak gaan bemoeien (waaronder de AIVD), tot ergernis van Witse.
Witse en Smets hebben niet veel gemeen. Witse is een knorrig en humeurig persoon. Hij houdt niet van gezeur, is weinig tactvol, niet goed in de omgang met mensen en nog slechter in relaties. In zijn werk is hij echter als een bloedhond. Tine Smets is getrouwd, heeft twee kinderen, is menselijker, tactvoller en beter in de contacten met mensen. Zij vullen elkaar dus wel aardig aan.
Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik, voordat ik dit boek las, de verfilmingen van de boeken rond Witse nog niet gezien had. Toch kan ik mij, na het lezen van dit boek, niet aan het gevoel onttrekken dat veel van deze verhalen en van de persoon Witse geïnspireerd zijn op de verhalen over De Cock. Het verschil is uiteraard dat Witse een Belg is en de verhalen spelen zich dan uiteraard in België af. De Cock en Vledder versus Witse en Smets dus. Ook in de verhaallijn en zeker in de plot zitten overeenkomsten. Waar de Cock in zijn stamkroeg bij Lowietje altijd zijn ingevingen kreeg, heeft Witse zijn vaste plekje in het café van Albert, tegenover het bureau. En ook Witse heeft uiteindelijk maar één helder ogenblik nodig om de zaak in De Nederlandse connectie op te lossen.
Leuk boek met een aardig verhaal, dat zich leent om verfilmd te worden (of daar wellicht op geschreven is), maar verder weinig vernieuwend of origineel. Ook het thema in dit boek is eigenlijk al behoorlijk uitgekauwd. Tóch een boek waarin de karakters, zeker die van Witse en Smets, goed neergezet zijn, evenals hun interacties. Verder gewoon een boek voor een paar uurtjes ontspanning, want van spanning is in het verhaal weinig sprake. Als lezer zit je zeker niet op het puntje van je stoel. Wél aanleiding voor mij om tóch een keer een aflevering van Witse te gaan kijken. Ik ben benieuwd... | 0neg
|
Eerst heb je een spannende thriller in de hand en ben je vastbesloten hem helemaal tot het einde uit te lezen. Hoe meer pagina's je echter omdraait, hoe absurder en onwaarschijnlijker de gebeurtenissen worden om te ontaarden in een zwaar mislukte poging om Stephen King en co na te bootsen.
Misschien is er wel iets bovennatuurlijks dat nog steeds niet verklaard is? Grangé had best wel wat meer de parapsychologie kunnen uitspitten en aan de hand van bestaande literatuur iets boeiends op papier kunnen zetten. Spijtig genoeg hield hij het voor bekeken en schreef hij over vervellende slangmensen en gefrustreerde berenmoeders.
Dat Grangé zeker talent heeft, daar hoeven we echter niet over te twijfelen. Lees maar De bloedrode gletsjer, hét boek dat nog steeds een plaatsje inneemt in mijn top 3! | 0neg
|
Een moeizaam door te komen boek. De, op het eerste gezicht, onsamenhangende eerste hoofdstukken maken het boek een 'weglegger' in plaats van een 'doorlezer'. Wel leuk geconfronteerd te worden met gebeurtenissen uit het recente verleden. Jammer dat er niet meer gehaald wordt uit de Tempeliersgeschiedenis, boek lijkt een beetje "ik wil wel, maar ik kan (nog) niet". Uiteindelijk pakt het wel maar een beetje te laat. | 0neg
|
Een kaft die goed past bij het verhaal en de oorspronkelijke tittel. De vertaling van de oorspronkelijke titel: Wilde Lake in als ik aan je denk is weer ver gezocht. Het boek is verkocht als literaire thriller maar voor mij is het meer een familie roman met op het einde wat spanning. We krijgen twee verhaallijnen waarvan een het familieverhaal van Lu Brant haar ouders en de haar jeugdjaren. de tweede lijn is Lu haar leven in heden. Deze twee verhaallijnen snijden elkaar wanneer zij een jeugdvriend aanklaagt en een kennis van haar broer is. In de jeugdjaren van haar broer is er iets voorgevallen samen met de beklaagde.
De beschrijving van Lu haar familie is zeer langdradig en brengt weinig bij voor het verhaal.
L. Lippman kan beter. | 0neg
|
Wat als je niet zeker weet wat er gebeurt na je dood? Als je mogelijk een tweede kans krijgt? Dit is het concept van Reboot, geschreven door Amy Tintera. Er heerst een mysterieuze ziekte. Als jonge mensen hieraan overlijden is er een kans dat ze als reboot terugkomen. Helaas komen ze hierdoor in dienst van het FARC, een mysterieuze instelling die zogenaamd het beste met de reboots voor heeft…
Het verhaal begint verwarrend. Met de eerste scene val je als lezer meteen in een ingewikkelde, onbegrijpelijke situatie. Na 50 pagina’s begint het eindelijk wat duidelijker te worden wat er ongeveer aan de hand is. Het concept is leuk, maar lijkt in veel aspecten erg op veel andere Young Adult boeken van de afgelopen jaren, zoals de wereldcrisis die soortgelijk is aan verhalen als “The host” en “The hunger games”, de ontsnapping die erg veel weg heeft van series als “Divergent” en “The maze runner” en natuurlijk het niet verassende liefdesverhaal, wat erg doet denken aan “Legend”. Al deze factoren samen vormen een nieuw verhaal, maar de losse verhaallijnen zijn niet verassend.
Het duurt even om goed in het boek te komen. De personages worden redelijk oppervlakkig neergezet en zijn niet aansprekend. Gelukkig zijn er veel mooie actiescenes die mooi worden omschreven en wel echt tot leven komen in het boek, zodat de personages ook wat beter uit de verf komen. Deze scenes worden afgewisseld met lange hoofdstukken waarin eigenlijk niet zoveel gebeurt. Amy Tintera slaagt er niet in om spanning op te bouwen en vast te houden tot het einde van het boek.
In verbeelden van lastige situaties is Amy Tintera wel zeer goed geslaagd. Ze roept veel vragen op over leven en dood: wat is het leven nog waard? Voor wie zet je je leven op het spel? Maar ook thema’s zoals onvoorwaardelijke liefde en toewijding voor een bepaald doel komen terug. Dit weerspiegelt wel mooie thema’s die ook in de huidige maatschappij een rol spelen.
Concluderend, een boek dat lekker wegleest maar niet weet te verassen in originaliteit. De opzet is creatief en maakt nieuwsgierig, maar gedurende het verhaal wordt dit helaas snel minder. Een reboot maakt de personages slimmer, beter en sterker, maar heeft helaas niet hetzelfde effect voor het verhaal. | 0neg
|
Jonathan Kellerman, de koning van de psychologische thriller, levert met Noodgreep (Self-Defense) wederom een verhaal af met Alex Delaware, vriendin Robin en vriend Milo Sturgis in de hoofdrollen. Hij laat deze drie personen steeds weer nieuwe avonturen beleven waarbij ieders aandeel nog wel eens wil wisselen. Zijn kennis van de psychologie heeft hij zich eigen gemaakt door beroepshalve als kinderpsycholoog een eigen praktijk te runnen en lesgevend aan de universiteit.
Zelfs voor een topschrijver als Kellerman is het toch steeds weer een uitdaging om het hoge niveau, dat we van hem gewend zijn, te continueren.
In Noodgreep maken we al snel kennis met Lucy Lowell, die lid is van een jury tijdens een proces tegen een seriemoordenaar. Haar drijfveer om dit te doen voert haar terug naar haar jeugd. Al kort na de rechtszitting ziet ze in haar dromen steeds een vierjarig meisje terugkeren dat door drie mannen door een bos wordt gedragen. Tijdens dezelfde rechtszitting getuigt Milo en Lucy is vol bewondering over de wijze waarop hij dit doet.
Om een verklaring voor de dromen te vinden verzoekt Milo aan Alex om Lucy te analyseren. In vele gesprekken met haar probeert Alex een oorzaak te vinden maar in eerste instantie blijft alles vrij vaag. Wanneer Lucy op eigen verzoek onder hypnose wordt gebracht en teruggaat naar het jaar waarin ze zelf 4 jaar is, wordt er meer duidelijk wat er is gebeurd.
Vast staat dat het een gebeurtenis betreft waar veel mensen bij aanwezig waren, de alcohol rijkelijk vloeide en seks een rol heeft gespeeld. Nu kan de speurtocht naar de mensen beginnen die bij deze happening aanwezig waren en wat hun rol hierin precies is geweest.
Het is Kellerman in dit boek niet gelukt om de spanning al vroeg in het verhaal te creëren en die ook vast te houden. Het verhaal zit vol dialogen die soms nog wel lang willen duren. Hij besteedt veel tijd aan de therapeutische gesprekken die hij met Lucy en andere personen voert en op die momenten is het verhaal erg traag. De enige leuke bijkomstigheid is de verliefdheid van Lucy die ze uitspreekt voor Milo.
Steeds denk je dat er voldoende informatie is om de vaart in het verhaal op te voeren maar geen enkele keer gebeurt dit ook werkelijk.
Resumerend kun je concluderen dat het verhaal weer als vanouds goed in elkaar zit. Uitgebreide dialogen waarin de behandeling van Lucy goed wordt weergegeven, met alle inzinkingen inclusief. Maar de echte spanning is nooit goed ingebracht. Dit maakt het geheel traag, soms interessant maar vaak ook langdradig en nijgend naar het saaie. Omdat het boek toch als thriller is gelabeld is een waardering van twee sterren misschien wel Kellerman onwaardig maar het verhaal verdient niet meer. | 0neg
|
Dit boekje is een titel uit de Splinter reeks. Een reeks van verhalen in boekvorm. En tot nu toe een van de mindere die ik heb gelezen.
Het verhaal gaat over twee archeologen die een ongeopende graftombe ontdekken in het Egypte ten tijde van de Arabische lente. In het graf ligt een vervloekte mummie.
Met al deze gegevens had de schrijver wat kunnen maken, maar het verhaal is vlak, nergens zit een spanningsopbouw of kan je goed griezelen. Verder doet de schrijver niets met de Arabische lente. Ja het wordt zijdelings genoemd, maar daar had juist het vervreemdende in kunnen zitten of de contrast die je kan maken met wat de archeologen beleven. Daarnaast zit het verhaal vol Horror clichés, te veel van het zelfde, waardoor het verhaal te voorspelbaar wordt.
Ik vind dit een gemiste kans voor de schrijver. Ze had de juiste ingrediënten, maar de mix is niet goed gelukt. | 0neg
|
Het spijt me het te moeten zeggen, maar dit boek is op de valreep nog even met stip op één binnen gekomen van meest irritante boek van het jaar. Op het moment dat ik het dicht sla, heb ik echt een hekel gekregen aan Elizabeth Turner. Wat een vervelend en irritant mens! En wat schrijft ze zeurderig! Dit boek sprak me aan doordat de gebeurtenissen rondom 11 september aan bod kwamen. Dacht ik. Want op de eerste bladzijde leer je al dat haar man Simon sowieso dood is. Ik hoopte nog op een zoektocht of andere feiten rondom de ramp, maar nee hoor. Dit complete boek gaat over Elizabeth zelf. Het is jammer dat ik niet geteld heb hoe vaak het woordje 'ik' erin staat. Alles wat er gebeurd, betrekt ze op zichzelf. En dan is ze heel erg trots hoe ze het allemaal doet. Bah bah bah.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het uiteraard afschuwelijk dat ze haar man moest verliezen en zeker de manier waarop dit gebeurde. Maar dit boek verdient eigenlijk -3 duimpjes. Sorry. | 0neg
|
Ik was een grote liefhebber (In het niets, De Catalaanse brief, ...) van Robert Goddard, maar nu begint hij afgezaagd te worden en zichzelf te kopiëren. Waarschijnlijk is hij nu gebonden om elk jaar een thriller te schrijven in zijn bekend genre om de kassa voor de uitgeverij en zichzelf te laten rinkelen ... spijtig, uitkijken naar een originele andere schrijver in dit soort van thriller-vertelgenre. | 0neg
|
Dit is het vierde boek wat ik van Tess Gerritsen heb gelezen. Ik vond dit boek eerlijk gezegd niet zo spannend. Ik heb nog een hele reeks van haar op mijn boekenplank staan, dus ik hoop dat de volgende weer net zo spannend (of nog spannender) is als de eerste drie boeken. Helaas, 2 duimpjes. | 0neg
|
Het nieuwste boek van Rachel Joyce, bekend geworden door haar internationale bestseller De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry, heet De platenzaak. De vertaling is van de hand van Hien Montijn. Op de fraaie omslag zien we een vrouw in een groene jas die een mooi complementair contrast vormt met de rode achtergrond, waarin cirkels verwerkt zijn die doen denken aan een grammofoonplaat.
Het boek begint als een sprookje met ‘Er was eens een platenzaak’. De eerste drie delen, Kant A, B en C, spelen zich af in de eerste drie maanden van 1988, het laatste deel, Kant D in 2009. Hoofdpersoon Frank is eigenaar van een winkel waar qua muziek uitsluitend vinyl wordt verkocht. Alhoewel hij aan het begin staat van nieuwe technologieën in de muziek in de zin van cassettebandjes en cd’s, weigert hij halsstarrig om die te verkopen. Frank voelt altijd precies aan welke muziek zijn klanten op welk moment nodig hebben en dat is ook precies de reden waarom mensen naar zijn winkel komen. In de winkel is de collectie niet op genre gesorteerd, maar op gevoel. Frank krijgt in zijn winkel hulp van de jonge en onhandige Kit en heeft veel contact met Maud van de tattooshop en pastoor Anthony van de religieuze geschenkenwinkel. Op een dag valt een vrouw in een groene jas flauw vlak voor de winkel van Frank. Frank biedt haar, geholpen door Kit, Maud en pastoor Anthony hulp aan en geleidelijk aan ontwikkelt zich een bijzondere vriendschap tussen Frank en de vrouw, Ilse Brauchman, die een heleboel geheimen met zich mee blijkt te dragen. Wanneer het noodlot plotseling toeslaat lijkt er voor hun vriendschap geen toekomst te zijn.
Alhoewel de trivia over muziek, componisten en musici op zichzelf best aardig zijn, heeft Joyce verder wel wat kansen gemist. Haar personages missen de diepgang die ze wel zouden verdienen en zouden kunnen hebben. Met name het personage van Frank wordt onvoldoende uitgewerkt, ook al doet de auteur wel pogingen om zijn jeugd via flashbacks toe te lichten. Daarnaast drijft het boek hoofdzakelijk op het feelgood-thema of er voor Frank en Ilse een toekomst kan zijn. Voor veel lezers zou dit een verhaallijn kunnen opleveren die erg aantrekkelijk is, maar helaas is het boek als geheel wel erg voorspelbaar en is het op bepaalde momenten zelfs ongeloofwaardig. De manier waarop Joyce het verhaal vormgeeft, aan de hand van talloze voorbeelden, zijweggetjes en anekdotes maakt het boek erg langdradig en de flauwe humor die gedebiteerd wordt door met name winkelhulpje Kit is eerder onbeholpen dan grappig.
Al met al is De platenzaak een boek waarin het vooral had kunnen gaan over de schoonheid van muziek en de impact die muziek kan hebben op een mensenleven, maar die thematiek is helaas grotendeels ondergesneeuwd geraakt door een wirwar van lijnen en losse eindjes die de lezer daarvan afleiden en dat is jammer; er had veel meer kunnen zitten in een roman met deze gegevens. | 0neg
|
In oktober 2015 verscheen de allereerste thriller van Thon Schreuders. De Inhoud van Alles bespreekt het onderwerp kunstmatige intelligentie op een heel eigen manier.
Na een poging tot liquidatie op het industrieterrein van Dordrecht, barst de strijd los om een manuscript over kunstmatige intelligentie. Er is veel te onderzoeken en weinig tijd: zowel Karel als zijn broer worden op de hielen gezeten door iemand die hen probeert om te brengen.
De Inhoud Van Alles is een filosofische thriller die niet geschreven is op een manier die de gemiddelde lezer gewend is. Het boek bevat de eerste 25 pagina’s korte hoofdstukken met droge opsommingen van gebeurtenissen. Na de eerste pagina’s is er iets meer ruimte voor het verhaal, maar dan blijkt al snel dat Thon Schreuders een onervaren auteur is die met een beperk budget aan deze thriller heeft gewerkt.
Korte hoofdstukken, losse fragmenten: dat is het eerste wat opvalt aan De Inhoud Van Alles. Er is sprake van een redactie, maar deze was niet ervaren genoeg om een groot aantal stijlfouten uit het boek te halen. Gedachten staan tussen aanhalingstekens, evenals de dialogen, waardoor er direct al verwarring ontstaat over alles wat uitgesproken wordt en alles wat louter gedacht wordt. Daarnaast lopen verleden en tegenwoordige tijd op sommige vertelpunten dwars door elkaar heen:
Ook de dialogen schommelen aan alle kanten. De personages spreken op een stijve, onmenselijke manier met elkaar en er wordt keer op keer overbodige informatie gegeven. De personages zijn zo dood als een mus. Na een uitleg over de personages, tracht Schreuders een dialoog te schrijven die ertoe doet, maar blijft een stijve en vooral saaie dialoog aan de lezer voorschotelen: ‘Ik zal het anders moeten doen, wat ik als mainframe niet gewend ben.’
De Inhoud Van Alles wordt letterlijk verteld en dat maakt het niet zo meeslepend als je van het verhaal zou verwachten. Het is alsof je een droog scenario van een film aan het doorlezen bent waarin alle spanning ontbreekt. Er zijn hier en daar conflicten, maar dan wordt er een sprong in de tijd genomen en zijn deze conflicten zo weer opgelost waarna we overgaan naar een nieuw probleem. De Inhoud Van Alles bespreekt een prachtig onderwerp, dat zeker ook leeft in onze wereld, maar de gortdroge schrijfwijze maakt het lastig om het boek met plezier uit te lezen.
Toch is er voor de ‘dode’ personages wel wat te zeggen: het zijn immers types die het ragfijne sociale gebeuren niet onder de knie hebben en leven voor kennis en informatie. Met dit idee in het achterhoofd, maak je De Inhoud Van Alles enigszins dragelijk.
Wanneer je naar het einde toewerkt, word je als lezer toch een klein beetje beloond. Maar om bij dat einde te komen, moet je alle regels over misdaadliteratuur loslaten, anders wordt De Inhoud Van Alles een grote ergernis die je al snel weer terug in de boekenkast legt om nooit meer te openen. Thon Schreuders heeft nog een lange weg te gaan. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.