text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Joyce verhuisd na de scheiding met haar tienjarige dochter Kiara naar een klein dorp. Joyce hoopt dat Kiara er kan wennen. Ze is dan ook blij als Kiara met een jongen uit haar klas omgaat. Alhoewel.. ze is er niet helemaal gerust op. Die jongen heeft iets, maar wat? Joyce denkt dat het aan haar ligt maar als de twee ineens spoorloos verdwijnen, weet ze dat er iets verschrikkelijks aan de hand moet zijn. Het hele dorp gaat op zoek naar de twee. Iedereen heeft schuldgevoelens en voelt zich verantwoordelijk of juist niet. Kunnen ze de twee vinden?
Je leert Joyce kennen als een bezorgde moeder, die ook redelijk naïef is en niet echt aangenaam om mee om te gaan. Ze is niet mijn type. Kiara is een stil meisje, die bang is maar tegelijk ook erg nieuwsgierig is naar het onbekende. Tim is een aparte jongen, je komt er al snel achter waarom dat zo is. Ik vind hem zielig maar tegelijk ook interessant.
Het verhaal wordt verteld door Joyce, afgewisseld met dagboekfragmenten van Kiara, Tim en een ander persoon. Helaas ligt het er nogal dik boven op wie die derde persoon is. Doordat het verhaal vanuit meerdere perspectieven verteld wordt, raak je soms de draad van het verhaal kwijt. Dat is jammer.
De schrijfstijl is vlot maar doordat er naar mijn idee te veel perspectiefwisselingen zijn en doordat de hoofdpersoon niet echt sympathiek is, is het niet echt spannend en verrassend te noemen. Door bepaalde gebeurtenissen in het begin van het verhaal, wist ik al meteen hoe dit zou af lopen. Ik hoopte dat het aan het eind toch anders zou gaan, maar grotendeels kwam het overeen met wat ik al dacht. Het had voor mij wat spannender en gruwelijker gemogen. | 0neg
|
De debuutroman Als je alleen... van Iris Pinson werd op 27 maart 2014 gepubliceerd. Het is bijzonder om te zien dat Pinson alles helemaal zelf heeft gedaan. Behalve het schrijven, heeft ze ook het ontwerp en de redactionele taken voor haar rekening genomen. Als klap op de vuurpijl heeft Iris Pinson dit boek ook zelf uitgegeven. De auteur woont in Rotterdam, een snelle stad, die ook heeft gezorgd voor een snel boek over het leven van Sonja Plattel.
Als je alleen... is het levensverhaal van Sonja Plattel, een sterke en onafhankelijke vrouw die een succesvolle carrière opbouwt, ondanks haar achtergrond. Het boek begint met een bijzonder voorval en neemt je vervolgens mee door het (turbulente) leven van Sonja.
De eerste 40 bladzijden zijn voornamelijk een kennismaking met Sonja en een omschrijving van haar omgeving. Hoewel dit in eerste instantie overbodig lijkt, kom je er als lezer later in het verhaal achter dat deze omschrijving essentieel blijkt voor de rest van het verhaal. Alle gebeurtenissen volgen elkaar namelijk in rap tempo op, wat best lastig kan zijn en dan is zo’n uitgebreide uitleg wel gewenst.
Hoewel Sonja een zorgeloze, jonge dame lijkt te zijn, leert de lezer haar stukje bij beetje kennen. Sonja staat niet in contact met zichzelf en ‘Als je alleen...’ is op dezelfde manier geschreven; wat eerst ondoordacht lijkt, blijkt later juist een manier om de aandacht van de lezer vast te houden. De schrijfstijl van het boek is net zo snel als de levensstijl van Sonja.
Sonja springt van de ene in de andere romance, is ambitieus en erg seksueel.
Sonja worstelt met intimiteit en haar eigen gevoelens. Vanaf pagina 150 wordt duidelijk dat het om een vrouw gaat die zich waarschijnlijk haar hele leven enorm leeg en eenzaam voelt en dit op alle mogelijke manier (seks, drugs, drank) probeert op te vullen. Hoe verder je in het verhaal komt, hoe meer je wilt weten over het voorval in het begin en of jouw verwachtingen kloppen. Toch is het voorval niet dusdanig uitgewerkt dat het de aandacht van de lezer echt pakt en dat is zonde. Op deze manier kan de lezer gemakkelijk over het voorval heen lezen en hierdoor geen enkel idee hebben waar het verhaal naartoe gaat. Pinson had het er iets dikker bovenop mogen leggen.
Is Als je alleen... fantastisch geschreven? Nee. Maar de vraag is of dit nodig is, want de lezer wil weten of de verwachtingen over het einde correct zijn, waardoor er doorgelezen zal worden.
Technisch had het beter gekund, er zitten grammaticale fouten in en spellingfouten, maar de vraag is of dat dusdanig opvallend of storend is. Pinson hanteert een snelle schrijfstijl, maar het verhaal verloopt prima. De uitgebreide scenes over het werk van Sonja zorgen er wel voor dat de concentratie verslapt in de tweede helft van het boek. De personages hadden allemaal iets meer diepgang mogen hebben, zodat de lezer minder hoeft na te denken over wie het nou ook alweer precies gaat. Toch pak je ‘Als je alleen...’ snel op tijdens een vrij uurtje, om nog even een hoofdstuk te lezen.
De schoonheidsfoutjes van Als je alleen... maken de roman niet minder aantrekkelijk. Waar Pinson wel aan had kunnen werken was het ‘want’ gebruik (‘’ze kon de hele avond champagne drinken, want de bediening serveerde continu’’, ‘’Als ze geen gesprekken voerde, observeerde ze Charles, want ze vond hem een knappe verschijning’’)
Deze uitleg is overbodig voor de lezer.
Iris Pinson heeft met Als je alleen... kunnen bewijzen dat je geen topschrijver hoeft te zijn om een mooi verhaal te vertellen. Stukje bij beetje leert de lezer meer over de hoofdpersoon. Sonja voert een koude oorlog met zichzelf en haar omgeving. De spanningsbogen zijn vlak, maar het einde is alsnog verrassend. Daarnaast is de afsluitende monoloog is prachtig.
Sonja blijft toch dat kleine meisje, dat zich voordoet als grote, volwassen vrouw en dat heeft Iris Pinson mooi kunnen laten zien in haar debuutroman Als je alleen... | 0neg
|
Is dit een verhaal dat iedere vrouw kan overkomen? Of is de hoofdrolspeler in dit verhaal gewoon heel doortrapt en heeft hij een neus voor kwetsbare, naïeve vrouwen die snakken naar een man exact de dingen zegt waar ze op dat punt in hun leven behoefte aan hebben, en zo hun hart verovert?
Zizzel is zo’n vrouw, “bevrijd van afgedane echtelijke terreur” maar blijkbaar nog altijd te verblinden met mooie praatjes en kado’s. Jitzak wint haar hart en medelijden met zijn verhalen over zijn verschrikkelijke verleden, zijn grote hart (hij zou vlak voor hun eerste ontmoeting zijn laatste geld aan een zwerver hebben gegeven), en zijn oorlogsheldendaden. Ze vindt hem een held en ontroerend mannelijk. Totdat Jitzak heel langzaam maar zeker zijn ware aard laat zien. Hij zoekt ondertussen zijn volgende slachtoffer in de iets minder naïeve Atnat. Gelukkig ziet zij eerder in wat voor vlees zij in de kuip heeft.
De twee dames vinden elkaar in hun verdriet en ellende, en gelukkig na lang strijden en onderzoeken, weten ze Jitzak genadeloos te ontmaskeren.
Jitzak is een verhaal met verschillende vertelperspectieven, waarbij vooral het vertelperspectief van Jitzak niet prettig leesbaar is door zijn taalgebruik. Het verhaal dreigt aan geloofwaardigheid te verliezen door de aanhoudende vergevingsgezindheid van met name Zizzel. Zij blijft tergend lang verblind door (valse) liefde, wat veel geduld en begrip van de lezer vergt. Gelukkig laat zij uiteindelijk toch zien over doorzettingsvermogen en weerbaarheid te beschikken. | 0neg
|
Erika Swyler heeft de potentie een goede auteur te worden. Haar zinnen volgen elkaar logisch op en de dialogen zijn als natuurlijk verweven in de tekst. Toch worstelt ze zichtbaar met het vinden van haar stem, wat in een debuut heus mag.
De roep van de zee
Aan de kust van Long Island woont Simon Watson, in een huis dat langzaam van de kliffen dreigt te brokkelen. Het lukt hem nauwelijks om met zijn bescheiden bibliothecarisinkomen het hoofd boven water te houden. Simons ouders zijn overleden, zijn moeder verdronk in de zee waar hun huis over uitkeek. Zijn zus vertrok jaren geleden om zich bij een reizend circus te voegen.
Dan krijgt Simon een oud boek in handen – een logboek van de eigenaar van een reizend festival, eind achttiende eeuw. Een antiquair heeft Simon het boek toegestuurd, omdat het is gesigneerd met de naam van zijn grootmoeder, Verona Bonn. Simon probeert zijn familiegeschiedenis hiermee te ontrafelen, een familie waarin alle vrouwen op jonge leeftijd blijken te zijn verdronken…
Slordigheidsfoutjes en gemiste kansen
Erika Swyler heeft de potentie een goede auteur te worden. Haar zinnen volgen elkaar logisch op en de dialogen zijn als natuurlijk verweven in de tekst. Toch worstelt ze zichtbaar met het vinden van haar stem, wat in een debuut heus mag. De roep van de zee leverde me vele uren leesplezier op – ik heb in tijden niet meer zo ontspannen gelezen. Toch zit het verhaal vol slordigheidsfoutjes en gemiste kansen. Je vergeeft de auteur de foutjes, omdat de broeierige sfeer in soepel taalgebruik je dwingt door te lezen, maar hun aanwezigheid blijft benauwen.
Het verhaal van het reizende festival uit de 18de eeuw is vervlochten met dat van Simon in de huidige tijd. Met name die sfeervolle passages uit het verleden zijn boeiend en levendig beschreven. Wel is het jammer dat de lezer altijd eerst weet wat Simon later ontdekt, waardoor veel spanning verloren gaat in beschrijvingen van de huidige tijd. Hoewel Swyler de sfeer van het festival goed tot leven brengt, laat ze met name bij beschrijvingen van omgeving in Simons tijd nog wat steekjes vallen. Het is vaak nét niet duidelijk wat ze bedoelt, waardoor het lastig is je een beeld van de omgeving te vormen. Ze herhaalt bijvoorbeeld meerdere keren de metafoor dat ‘de lucht zwanger is van’, wat zo weinig zegt dat daar alle aandacht van een kritische lezer naartoe gaat. Iets meer prijsgegeven details zou de beeldvorming ten goede komen.
Het mysterie van de personages
Datzelfde geldt bij personages, die plat zijn en die ze onsuccesvol geprobeerd heeft diepgang te geven. Haar pogingen de personages tot leven te wekken komen gekunsteld over, te weinig subtiel. Je leert ze daarbij niet echt kennen doordat er te veel focus ligt op hoe ze zich gedragen ten opzichte van problemen, maar er zijn vrijwel geen situaties om die gespannen houding uit te balanceren. Frappant is dat bijpersonages echter overkomen dan hoofdpersoon Simon en de personen die hij in zijn wilde avontuur meeneemt.
Een bron van ergernis is hoe de auteur ervan uitgaat dat de lezer het ermee eens is dat selkies bestaan. Of eigenlijk, want ook dit is niet uitgewerkt, zijn de vrouwen die zichzelf verdrinken eerder afstammelingen van die mythische wezens. Maar dat is ook een gok. Als lezer kun je accepteren dat die dimensie in dit magisch realistische verhaal waar kan zijn, maar dan blijft nog over dat een groot deel van de geschiedenis ontbreekt. De lezer wordt een verhaal ingezogen waarbij de plot ernstig te wensen overlaat en toch is het lastig te stoppen met lezen.
2,5 out of 5 stars
(Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl en is onderdeel van de blogtour van de leesclub ‘Een avond in seizoenen’. Hiervoor heb ik een gratis recensie-exemplaar ontvangen.) | 0neg
|
Hoewel ik de personages echt wel leuk vindt, bleef ik het een wat moeizaam verhaal vinden. Veel gebeurtenissen door elkaar, rommelig omdat opeens iedereen op zoek was naar wat er aan de hand kon zijn. Ik raakte daardoor "verdwaald" in het verhaal.
Jammer want met haar schrijfstijl is niets mis. Ik weet niet of ik zelf meer van haar wil lezen, maar dat is puur persoonlijk. | 0neg
|
Het duurt lang voordat er iets gebeurt, ik was echt erop aan het wachten. Ik vond de dader voorspelbaar. Ik heb veel betere boeken van Linda van Rijn gelezen. | 0neg
|
Op de cover een eindeloze zee met een reddingsboei. De vraag is voor wie deze bedoeld is. Aan het einde van het boek heb ik hier als lezer nog geen antwoord op. Het boek is geschreven vanuit verschillende hoofdpersonen. Kyra, een gedreven scholier met een bijna ziekelijke interesse in forensisch onderzoek en Maud, een rechercheur met liefde voor haar baan en een moeilijke puberdochter. Cursief loopt er een verhaallijn dwars door het boek dat zich afspeelt in Schotland. Deze verhaallijn komt aan het einde van het boek niet tot een einde. Het komt voor mij wat gekunsteld over om op deze manier de lezer te dwingen tot het lezen van het volgende deel van de Noordzeemoorden.
Door de keuze voor een hele jonge hoofdpersoon schurkt dit boek aan tegen het Young Adult-genre. De betrokkenheid van zo’n jong meisje bij een reeks moordzaken vind ik niet zo realistisch, evenmin als de afhankelijke opstelling van Maud richting Kyra bij haar informatiebehoefte. In dit boek is het karakter van Kyra goed uitgewerkt, ik verwacht dat in het volgende boek meer aandacht zal worden besteed aan Maud. De oplossing van de moordzaken komt tot een verrassend einde. De lezer had hier wat meer in meegenomen mogen worden. Hoewel vanuit de dader ook hoofdstukken geschreven worden, zijn deze anoniem en bij het ontmaskeren van de dader is niet meteen duidelijk wie het nu is. Deel twee zal ik zeker lezen, want ik wil weten of mijn vermoedens kloppen over die mysterieuze jonge vrouw in Schotland. Het verhaal laat me toch niet los. | 0neg
|
In 1985 is bij uitgeverij Querido het boek Kleine Sofie en Lange Wapper uitgegeven. Het boek is geschreven door Els Pelgrom en geillustreerd door The Tjong Khing. Het is bekroond met een Gouden Griffel en een Gouden Penseel 1985.
De illustraties zijn getekend met een dunne zwarte pen, waarmee ze ook door een herhaald streepjespatroon gekleurd zijn. Het zijn gedetailleerde tekeningen waarin diepte zit. De illustraties zien er verzorgd uit en nodigen uit om nauwkeurig te bekijken.
Het boek gaat over Sofie een zeer nieuwsgierig meisje wat alles wilde weten, ze wilde alles weten van wat er op de wereld en daar buiten is. Haar ouders waren vaak ten einde raad, door de moeilijke vragen die ze stelde. Zoals; waar komt het water vandaan?, kan een bloedzuiger het bloed ook wwer terugsturen door je vel? is er wel eens een vogel buiten de dampkring terechtgekomen? Lange Wapper, is haar lappenpop is haar lievelingsknuffel waarmee ze al haar geheimen en vragen deelt. Terror is de huiskat van de familie, hij mag op het voeteneind van haar bed slapen.
Op een nacht wanneer komt haar poppentheater tot leven en begint het avontuur voor Kleine Sofie, Lange Wapper, Terror en een heel aantal van haar knuffelbeesten. Ze reizen ongeveer 150 jaar terug in de tijd door het land en raken in allerlei benarde situaties verzeild. De knuffels zijn tot leven gekomen en lijken door de mensen niet als opmerkelijk te worden gezien. Iedere knuffel maakt ook deel uit van een gezin, daar komen Kleine Sofie, Lange Wapper en Terror ook op bezoek. Ze komen terecht op een grote jaarmarkt, in de gevangenis, in het grote deftige huis van Beertje en ze eten zich ziek met het gezin van Lange Wapper.
De auteur heeft mooie zinnen gemaakt met een bloemrijk taalgebruik met soms wat gedateerde woorden en uitspraken. Opvallend is dat het verhaal soms seksueel getinte scenes bevat, waarbij dit door volwassenen wel begrepen zal worden en dit (jonge) kinderen zal ontgaan.
Het boek heb ik in 1985 voor het eerst gelezen als meisje van zevenenhalf jaar, toen vond ik het een vreselijk boek. Ik kan me nog herinneren dat ik het niet heb uitgelezen, terwijl ik wel een goede en fervent lezer was. Ook nu vind ik het nog steeds geen leuk verhaal. De verhaallijn is op zich wel aardig, maar ik kan me niet echt vinden in de snel opvolgende scenes waarin veel misgaat. De personages zijn niet erg aardig voor elkaar en vooral egoistisch met uitzondering van Kleine Sofie.
Ik zou dit boek niet voorlezen aan mijn dochter van zeven en ook zou ik het niet aan haar aanraden om het te gaan lezen. Als ze het zelf uit de kast haalt om het te gaan lezen, dan vind ik dat prima. | 0neg
|
Wat een rot boek, Vind er helemaal niets aan. Na 10 blz weg gelegd. | 0neg
|
Roza is een twaalfjarig meisje dat woont in een Russisch dorpje nabij de Oeral. Haar papa is militair en vaak thuis afwezig, zodat Roza meestal alleen is met haar moeder en jongere broertje Oleg. Ze droomt ervan om professioneel kunstschaatsster te worden en ooit aan de Olympische Spelen te kunnen deelnemen.
Op een dag komen er tien studenten, de 'Djatlov-groep', naar het schooltje van Roza. Ze vertellen er over de trektocht die ze zullen maken in de Oeral, en wat er allemaal nodig is om te overleven in de bittere omstandigheden op de Taiga. Roza kijkt erg op naar één van de 2 meisjes onder de studenten, Zina, en hoopt dat ze zoals haar kan worden. Tegelijk doet de ontmoeting haar terugdenken aan een onheilspellend gesprek dat ze heeft afgeluisterd tussen haar vader en een onbekende man, dat ging over de bergtocht van enkele studenten. Roza beschrijft dit gesprek aan Boris, een vriendje en zoon van de lokale slager.
Wanneer de studenten uiteindelijk vertrekken, lopen alle leerlingen uit de school mee met de trein om hen uit te zwaaien.
Enkele weken later staan er ineens soldaten bij Roza aan de deur. Roza weet te ontkomen, maar hoort wel hoe haar moeder en broertje worden doodgeschoten. Ze vindt Boris, wiens vader ook door soldaten werd afgevoerd, en samen proberen ze te vluchten. Zo komen ze ook te weten dat de lichamen van negen van de tien studenten zijn teruggevonden op de Djatlov-pas. Uiteindelijk worden Roza en Boris toch opgepakt, en worden Roza en Boris opgesloten bij Roza's vader, die in slechte toestand is. Na een kort verhoor, waarbij enkel gevraagd wordt wie er allemaal op de hoogte is van het gesprek dat Roza heeft afgeluisterd, worden ze terug vrijgelaten. Na een barre toch over de Taiga, worden ze uiteindelijk door een wodkastookster geholpen om te ontkomen.
In een volgend hoofdstuk spoelt Roza aan op een eilandje voor de kust van Amerika, waar ze door een vuurtorenwachter wordt gevonden en waar ze verder herstelt. Wat er in tussentijd is gebeurd, komen we niet te weten.
In het laatste hoofdstuk is Roza bejaard en dement. Een Nederlandse professor, die zich verdiept in het mysterie over de Djatlov-pas, is haar op het spoor gekomen, en hoopt via haar het raadsel te kunnen achterhalen. | 0neg
|
Een groep jonge, veelbelovende kunstenaars onder leiding van de charismatische Edward Radcliffe, neemt in de -zomer van 1862 haar intrek in een prachtig landhuis aan de oever van de Theems in Oxfordshire. Ze zijn van plan zich een zomer lang onder te dompelen in creativiteit en inspiratie. Maar aan het eind van die zomer is een van hen dood, een van hen verdwenen en een onbetaalbaar erfstuk gestolen.
Meer dan honderdvijftig jaar later vindt Elodie Winslow een leren tas met daarin de foto van een mooie jonge vrouw in victoriaanse kleding, en een tekening van een prachtig huis in de bocht van een rivier. Elodie herkent het huis van een sprookje dat haar moeder haar altijd vertelde toen ze klein was, maar haar oom, haar enige nog levende familielid, wil niets zeggen als hij de foto van de vrouw ziet.
Wat is er al die jaren geleden gebeurd in dat schitterende huis? En waarom voelt Elodie zich zo geroepen het mysterie te ontrafelen?
Ik weet me geen raad met dit boek. Het verhaal loopt werkelijk dwars door elkaar en daardoor raakte ik volledig verdwaald in opsommingen van feiten en ook de omgeving.
Toch kon ik het ook niet wegleggen want hoe zat uiteindelijk de vork in de steel? Ik denk zomaar dat ik het nog eens moet lezen. Alles komt uiteindelijk wel samen en dat is wel weer erg knap. Toch miste ik hier het meeslepende wat ik met andere romans wel heb omdat het zo van de hak op de tak springt. Persoonlijk kan ik daar niet goed tegen. | 0neg
|
In tegenstelling tot mijn mededizzies hieronder......ik kon geen grip krijgen op dit boek. Voor mij was het een lange en langdradige uiteenzetting van gruweldaden. Het ligt vast aan mij.... | 0neg
|
Een tiener wordt dood teruggevonden op een speeltuig van de speelweide, in de sneeuw. Het gaat om Lucinda Hayes en ze is vermoord. Het speelt zich af in een klein stadje waar iedereen iedereen lijkt te kennen en waar vooral veel gegluurd wordt.Een van haar buurjongens, Cameron Whitley, stond geregeld naar haar te kijken, was geobsedeerd door haar. Hij komt als eerste in aanmerking als dader.
Maar is hij ook de dader? Misschien is het wel Jade, een meisje dat bij Lucinda in de klas zat en die helemaal niet geraakt is door het overlijden.
Ik weet niet wat er precies schuurde aan dit boek, maar ik kwam geen moment in het verhaal, het deed me niets, ik zat echt te wachten op het einde om wel te weten te komen wie de dader was, maar meer ook niet.
Het ontbrak aan samenhang in het verhaal. Het wordt verteld vanuit drie perspectieven, maar het was me niet duidelijk in welke tijd we iedere keer zaten, of we in een flashback zaten of in het heden.
Nee, ik ben niet echt wild van dit boek en een thriller zou ik het al zeker niet noemen, daarvoor ontbreekt de spanning. | 0neg
|
Wat een tegenvaller. Vond de hoofdpersonen niet bijster interessant. Ik vond de verhaallijnen een beetje flauw, makkelijk en vrij banaal. De schrijfstijl was wel pakkend waardoor ik het boek gelukkig snel heb uitgelezen. Had ik maar eerder gezien dat Kluun het een goed boek vond. | 0neg
|
Poehh, ik ben dit boek steeds meer diagonaal gaan lezen. Het gaat niet zo zeer over de moeder van de schrijver, alswel over zijn eigen jeugd en ongeloof. Eindeloze rationele uiteenzettingen om bijbelse verhalen en gebeden onderuit te schoffelen ( zoals bijvoorbeeld het verhaal over de ark van Noach, de geloofsbelijdenis, en het onze vader), die werden me echt te veel. En de mededeling dat een bepaalde anekdote terug te lezenis in 1 van zijn andere boeken is ronduit irritant. Jammer, er zijn (veel) mooiere moederboeken, en er zijn niet te vergeten veel mooiere boeken van Maarten t Hart. | 0neg
|
De auteur werd in 2001 met deze debuutroman in Frankrijk juichend binnengehaald als een nieuwe Michel Houellebecq en vertalingen volgden snel. De bespreking deed mij watertanden om het boekje van 126 pagina’s even tussendoor te lezen. Het gegeven sprak mij dadelijk aan. Een verstandige jongeman voelt zich heel ongelukkig en neemt het besluit om dom te worden, met rijkdom en geluk als gewenst resultaat. Het boekje is een satire op de consumptiemaatschappij, het zit vol met spitsvondigheden, maar toch vond ik het een afknapper. Waarschijnlijk is de schrijfstijl hiervan de belangrijkste oorzaak. Nogal saai en afstandelijk, intellectualistisch en veel 'gezochte' metaforen en beschrijvingen. Volgens mij zit er een veel betere roman in het uitgangspunt. Het kan natuurlijk ook best zijn dat de vertaling gewoon niet goed is. Zinsneden zoals: 'na water op het vuur gezet te hebben...zonder een druppel van zijn thee gedronken te hebben...' lees ik niet graag. Wel grappige vondsten (vb de zelfmoordschool), maar niet goed uitgewerkt. Geef mij dan toch maar Michel Houellebecq, wiens schrijfstijl ik veel spontaner vind, waardoor zijn humor veel beter uit de verf komt! | 0neg
|
Blij dat het boekje eindelijk uit is. Ik vond dit een heel saai boek ofwel heb ik er niets van begrepen… Ik vond het ook helemaal niet spannend of mysterieus - ik vond vooral dat het verhaal nergens heen leidde. ‘k Bleef maar hopen dat er eindelijk iets duidelijk zou worden.
Ik verwacht van een schrijver helemaal niet dat hij me de pap in de mond geeft, ik wil als lezer gerust zelf nadenken en het verhaal invullen maar aan dit verhaal kreeg ik kop noch staart. Ik bleef me lichtjes geïrriteerd tot de laatste zin afvragen wat Terrin nu eigenlijk wilde vertellen met dit boek. Voor mij blijft het een raadsel.
Ondertussen is dit het derde boek dat ik lees van deze schrijver en ik laat me telkens opnieuw vangen door lovende recensies maar nu haak ik echt af. | 0neg
|
Ik had heel veel moeite om in dit boek te komen; het duurde 100 blz. En het boek heeft maar 230 blz. Het werd, denk ik, mede veroorzaakt door het feit dat ik de hoofdpersoon niet sympathiek vond.
Ik ben het eens met Joanazinha dat het boek op twee gedachten hinkt die beide niet echt uit de verf komen. Twee duimpjes omdat ik het toch heb uitgelezen. | 0neg
|
Het verhaal wordt verteld vanuit de ik-persoon. Een meisje op een nieuwe school dat probeert onopvallend te zijn. Maar als bij wonder raakt ze toch bevriend met de populairste mensen van de stad, de Graces. Uit blijdschap verzint ze voor zichzelf een nieuwe naam. Als één van enigste vriendinnen mag de hoofdpersonage uitgenodigd worden voor een filmavondje. Het begin van een vriendschap, maar hoe echt is de vriendschap. En tot op welke hoogte moet de vriendschap blijven werken?
Het verhaal is soms heel onsamenhangend. Misschien slecht vertaald? Ook hadden de personages niet veel diepgang. Er gebeurde niet zoveel. Er zat niet echt een spanningsboog in het boek. Naar het einde word het iets beter omdat er veel moet uitgelegd worden.
Heel soms zijn er soms wel heel mooie zinnen en overwegingen maar ze halen het verhaal niet naar een hoger niveau. Desalniettemin ben ik nieuwsgierig naar het 2 deel. | 0neg
|
Hoofdpersoon van 'Nachtverlichting' is Margot die twee bijzondere gebeurtenissen meemaakt. Deja-vu's worden het genoemd, persoonlijk vind ik het eerder een voorspellend visioen ... en dan ontmoet ze een jongeman die haar een bijzonder verhaal vertelt. Over tijd en verschillende levens, die zich allemaal tegelijk afspelen. Over reïncarnatie en zaken uit het verleden die rechtgezet moeten worden. Het zwaartepunt van het boek ligt echter in een verhaal dat zich afspeelt in een koninkrijk in een ver verleden. Waar het verhaal van Margot wat zweverig en spiritueel is, heeft het verhaal over het koninkrijk meer het karakter van fantasyboek.
'Nachtverlichting' leest vlot en makkelijk. De schrijfstijl is eenvoudig en geregeld nog wat ongepolijst. De verschillende lijnen in het verhaal kloppen, maar zijn soms nog wat te opvallend aan elkaar geknoopt. Het had wat subtieler gemogen. De combinatie van spiritueel en fantasy is soms wat veel van het goede en voelt niet altijd natuurlijk aan.
De auteur heeft heel veel willen vertellen en veel elementen in haar verhaal willen verwerken. Het verhaal over Margot is soms erg. Maar bepaalde concepten zijn heel interessant en de moeite waard om over na te denken.
'Nachtverlichting' is geschreven voor een heel specifieke doelgroep: je moet houden van fantasy en je moet open staan voor spiritualiteit. In dat geval is 'Nachtverlichting' leuk om een keer te lezen. | 0neg
|
Don’t judge a book by its cover… Het is zo’n opmerking die met reden een cliché geworden is: het is gewoon heel vaak waar dat de verpakking niet altijd matcht met de inhoud. In het geval van dit boek wekt het omslag hoge verwachtingen. Mooi beeld, intrigerende belettering, goede kleur, een prikkelende flaptekst en een paar uitstekende quotes van bekende auteurs in het genre - Dennis Lehane, James Patterson en Lee Child spreken lovende woorden over Gregg Hurwitz. Als lezer weet je op basis van dit omslag dat het hier om een stevige actiethriller moet gaan.
En inderdaad, wanneer je begint te lezen, lijkt Jij bent de volgende alles te zijn wat het omslag belooft. De proloog is dreigend zonder al te veel weg te geven. Een vierjarig jongetje wordt door zijn vader aan zijn lot overgelaten, en het is meteen duidelijk dat deze gebeurtenis gevolgen gaat hebben. Wanneer in het eerste hoofdstuk Mike wordt geïntroduceerd, weet je automatisch dat hij het jongetje in kwestie is.
Intussen is Mike een volwassen man, met een vrouw, een kind en een succesvol eigen bedrijf. Mike is trots op alles wat hij heeft bereikt. Wie had vroeger kunnen denken dat de tiener die altijd rottigheid uithaalde, nu de baas zou zijn over een belangrijk milieuvriendelijk bouwproject? Wanneer op de dag van de oplevering van het project duidelijk wordt dat Mike belazerd is door een van zijn onderaannemers, is hij dan ook laaiend. Toch moet hij mooi weer spelen bij de feestelijke oplevering; de gouverneur zal er spreken en Mike moet met hem op de foto voor de lokale krant. Maar Mike is met zijn hoofd bij andere zaken. Hij heeft geen idee hoe hij deze ramp moet oplossen, en daarnaast verschijnen er ook een paar onplezierige types in beeld, die hem bedreigen. Mike heeft geen idee waarom, en wanneer hij aangifte probeert te doen bij de plaatselijke politie, wordt zijn verwarring alleen maar groter. De agenten lijken totaal niet geïnteresseerd in wat hij te zeggen heeft, maar stellen hem wel allerlei vragen over zijn afkomst.
Het zijn vragen die Mike amper kan beantwoorden, want hij weet zelf nauwelijks iets over zijn eigen achtergrond. Natuurlijk heeft Mike zich altijd afgevraagd waarom hij in de steek gelaten is, maar hij heeft nooit duidelijkheid gekregen. Nu moet hij op zoek naar antwoorden, want het lijkt erop dat de types die hem en zijn gezin bedreigen, meer weten dan hijzelf, en ze deinzen nergens voor terug.
So far, so good. Het verhaal heeft een intrigerende hoofdpersoon, je wilt natuurlijk als lezer ook dolgraag weten waarom Mike op zo’n wrede manier door zijn ouders is verlaten en wanneer de bad guys ten tonele verschijnen is er genoeg stevige actie. En toch wringt het. Er zitten een paar inconsistenties in de plot waardoor het verhaal soms wat onduidelijk is (als men reageert op Mikes foto in de krant, hoe kan het dan dat de bad guys er al zijn op de avond dat die foto gemaakt wordt?), en wanneer het tot de ontknoping komt, wordt Mikes achtergrond duidelijk omdat hij toevallig besluit een bepaalde ruimte in te lopen, waar hij een foto ziet.
De inconsistenties zijn zo klein dat ze nog te vergeven zijn, maar vooral de ontknoping is teleurstellend. De opbouw naar de onthulling van Mikes identiteit is zo zorgvuldig gedaan, dat je hooggespannen verwachtingen hebt. Die worden niet waargemaakt. Verder lijkt het alsof een aantal actiescènes puur voor de enscenering zijn (er worden links en rechts wat mensen gemarteld die verder niet echt een rol spelen), en handelen sommige personen op bepaalde momenten wel erg tegenstrijdig met zichzelf.
Kortom: dit boek is minder goed dan het omslag belooft. De hooggespannen verwachtingen die je hebt op basis van het uiterlijk, worden niet waargemaakt. Jij bent de volgende is geen onplezierig boek om een paar uurtjes mee te doden, maar bij het dichtslaan overheerste de teleurstelling dat het eerste oordeel niet bleek te kloppen. | 0neg
|
In het gelukkige schrijven ratelt ‘t Hart door over vergane tijden, oude schrijvers en vult een en ander aan met niet te volgen stukken uit een eigen dagboek. Hij ligt in een deuk om stukken tekst en om zichzelf en legt vervolgens uit waarom. Bij mij geldt nog steeds: als je de grap moet uitleggen is hij niet grappig meer: Hij start met een poging tot uitleggen wat het gelukkige schrijven is, haalt stoffige schrijvers uit de kast om aan te tonen waar zij gelukkig schreven en gaat vervolgens over op oeverloos met kennis strooien. Met veel moeite heb ik de hoofdstukken gelezen, met hier en daar een interessant weetje. Een conclusie ontbreekt. Mocht je dit boek lezen om te weten hoe je gelukkig schrijft dan kom je bedrogen uit. Het gelukkige schrijven blijft uit, alsook het gelukkige lezen. | 0neg
|
Patricia Cornwell is een auteur met een reputatie. De Kay Scarpetta reeks, waar 'Rood Waas' deel van uitmaakt is alom geprezen. Op de achterzijde van het boek worden de boeken van Cornwell (let op: niet het boek 'Rood Waas'!) aangeprezen met superlatieven. Dit schept hoge verwachtingen! Als je de Kay Scarpetta reeks niet hebt gevolgd, duurt het erg lang voordat je in dit boek de draad kunt oppakken. Cornwell heeft veel woorden en zijpaden nodig om je bij te praten. Dat ergert en dat vertraagt het leestempo. Halverwege, als je de draad te pakken hebt, wordt het boek ietsje spannender. Je begint te begrijpen dat het gaat om iemand die ten onrechte is veroordeeld tot de doodstraf en allerlei complotten daar omheen. De spanning blijft echter op een laag pitje. De plot is goedkoop en als je het boek eindelijk uit hebt, rest alleen teleurstelling. Hoe kan een auteur zo afzakken? Hopelijk zat Cornwell in een schrijversdip en weet ze met een volgend Scarpetta-deel de trouwe lezers zich weer aan zich te binden. Ik zal wel twee keer nadenken voordat ik weer een boek van haar oppak. Jammer! | 0neg
|
Normaliter, als ik aan een boek begin, lees ik het ook uit!
In dit geval niet. Na ruim 60 bladzijden gelezen te hebben, pakt het verhaal me nog steeds niet. Ik heb het boek dichtgeslagen en weggelegd. Het woord dat helaas blijft hangen is "geneuzel", of gewoon niet mijn genre. | 0neg
|
Dit is een typisch Lucas Davenport-verhaal, maar dan toch één van de minder overdachte verhalen.
Ik heb mezelf moeten verplichten om het hele boek netjes verder te lezen i.p.v. er diagonaal doorheen te lopen. De politiek tussendoor en het moeten wisselen van job heeft niks met het verhaal te maken = saai ! Het einde kwam ondanks alles dan toch nog vrij plots, het leek alsof het max. aantal blz. was bereikt en het boek af moest. Voor mij hoeft een volgende Sandford niet meer. | 0neg
|
Hoe leuk ik Garnet's Story als een aanvulling vond, hoe ik meer vragen krijg van The House of the Stone. Ik had me er echt op verheugd, had verwacht dat ik Ravens verhaal zou lezen. En hoewel dat ook zo was, eindigt het vrij abrupt en zit ik eigenlijk met meer vragen dan dat ik had voordat ik begon met lezen... Nee, wat mij betreft had deze achterwege mogen blijven. | 0neg
|
Cita's dochter Evi verblijft al enkele maanden op Bali.
Cita en haar man Joris horen van een vriendin van hun dochter dat Evi vermist is.
Door een drankprobleem van Joris die daarmee bij een ongeluk betrokken raakte, mag hij het land niet uit en is het aan Cita om naar het idyllische Bali te vliegen en hun dochter te vinden.
Aanvankelijk denkt Cita dat haar dochter niet vermist is en wel weer gewoon komt opdagen, maar al snel veranderd dit.
Zal ze Evi weer vinden?..
''Bali'' is het vijfde boek van Kiki van Dijk.
Jammer dat de Balinese woorden niet worden uitgelegd, ik moest die eerst Googelen.
Dat haalde mij juist weer uit het verhaal.
De betekenissen als voetnoot, was misschien wel een idee geweest.
Cita komt vooral in het begin van het boek erg oppervlakkig en onsympathiek over en het is dan ook lastig om met haar te identificeren.
''Bali'' is een boek dat vlot doorleest maar nooit echt spannend wordt.
Desalniettemin is het toch een boek wat voor een paar uurtjes vermaak weet te zorgen! | 0neg
|
Ik ben er weer bijna ingetrapt. Toen ik gisteravond dit boek uitlas had ik het gevoel een leuk en plezierig geschreven boek te hebben gelezen. Marika Cobbold kan echt leuk schrijven en zet goed uitgediepte karakters neer, dit keer in de setting van het leven in een typisch Engels dorp. Een liefdesrelatie die zich ontwikkelt tegen de achtergrond van een competitie wat voor elkaar te betekenen in een gemeenschap..Leuke figuren, hier en daar humoristisch neergezet, een wat merkwaardig einde, maar wat zou het, niet elk boek hoeft zo af te lopen als jij dat wilt. Als je het dan uit hebt denk je: leuk! Geen topper, maar vooruit vier sterren.
Maar dan: vanochtend toen ik wakker werd dacht ik eraan terug. Iets zat me niet lekker. Hoe kan de consequentie van een zo intense verliefdheid zomaar ineens worden weggeredeneerd? Waarom is het feit dat de gehate Victoria, echtgenote van Oscar, in verwachting blijkt te zijn plotseling een reden om de trouwplannen van Oscar en Liberty weg te strepen en een voor allebei een geheid ongelukkige toekomst acceptabel te maken?
Ik besloot er de redenering van Liberty nog maar eens nauwkeurig op na te lezen. En dan komt de aap uit de mouw. Dan komt de bedoeling van al die christelijke literatuur weer bovendrijven. Ik had het aanvankelijk dus niet door, maar dit is er weer zo een. De letterlijk bijna als een preek geformuleerde redenering van Liberty, welke Oscar maar heeft te volgen, staat bol van de christelijke retoriek over God, trouw, plichtsbetrachting en wat al niet.
Wat is dat toch gevaarlijk. Je trapt erin en je gaat het normaal vinden. En wat staat me dat toch tegen!
Ik heb maar meteen 2 sterren van mijn beoordeling afgehaald. | 0neg
|
Gezond en gelukkig oud worden. Dat is waar Richard de Leth en Jolanda Dorenbos zich sterk voor maken. Of gezond en gelukkig per definitie met elkaar verbonden zijn laten we even in het midden. Richard de Leth studeerde geneeskunde en specialiseerde zich in de orthomoleculaire geneeskunde. Jolanda Dorenbos is diëtiste en ook zij is voorstander van de orthomoleculaire wijze van genezen. Richard de Leth ontwikkelde het OERsterk concept, een uniek totaalconcept met betrekking tot psyche, voeding, beweging, ontspanning en de wijsheid van de natuur. Jolanda Dorenbos geef Oervitaal cursussen, kookworkshops en lezingen. Samen schreven zij het boek OERsterk eten.
Terug naar de basis want in de handen van de natuur zijn we veilig. Vroeger (in de oertijd dus) was alles biologisch, lokaal en seizoensgebonden en die manier van eten zijn we kwijtgeraakt. In dit boek staan recepten zonder granen, peulvruchten, melkproducten en geraffineerde suiker. Geen E-nummers, gluten en lactose maar een nieuwe manier van duurzaam eten met zeegroente, eetbare planten en insecten. De recepten bevatten soms wel vlees of vis maar dat kun je naar believen weglaten.
Het boek is een vervolg op het boek OERsterk koken en een aanvulling op de boeken OERsterk en OERsterk leven. Het zit logisch in elkaar en begint met tekst en uitleg en Oersterke weetjes. Mensen die niet zo sterk in hun schoenen staan en een beetje angstig door het leven gaan zullen na het lezen van dit boek bij iedere hap eten waarschijnlijk denken dat ze dood gaan. Een beetje overdreven misschien maar niet helemaal. Eten zoals de meesten van ons doen is spelen met je leven en alleen terug naar de oertijd kan ons nog redden. Dat we op dit moment met 17 miljoen mensen moeten leven op een stuk grond waar in de oertijd nog geen 100.000 mensen leefden en dat we die 17 miljoen ook allemaal moeten voeden is iets waar we even aan voorbijgaan. Het gaat om gezond en gelukkig zijn en de auteurs van dit boek denken dat met OERsterk iedereen te kunnen bieden. Overigens begint het boek met de disclaimer dat dit uitsluitend voor gezonde mensen is en dat noch auteurs noch de uitgever verantwoordelijk zijn voor klachten en/of bijwerkingen.
Het boek adviseert zelfs om af en toe een maaltijd over te slaan omdat onze oervoorvaderen ook niet drie keer op een dag eten hadden en we op die manier het natuurlijke ritme van schaarste en overvloed nabootsen.
Salade met kip en mangodressing
600 g kipfilet, in reepjes
1 el kokosolie
2 grote wortels
1 komkommer
200 g spinazie
20 g verse koriander
1 mango
60 ml olijfolie
Sap van 1 citroen
Peper en zout
8 el rauwe cashewnoten
Verhit de kokosolie in een koekenpan en bak hierin de kip in 5-6 minuten op een middel-laag vuur rondom goudbruin en gaar. Was de wortels en komkommer en snijd deze met behulp van een (julienne) dunschiller of spiraalsnijder in lange, dunne linten. Combineer de wortel- en komkommerlinten met de spinazie, verse koriander en gebakken kip in een grote kom. Schil de mango en snijd het vruchtvlees in blokjes, pureer het vruchtvlees met olijfolie, citroensap, peper en zout in een blender of foodprocessor. Schenk de dressing over de salade in de kom en garneer met cashewnoten.
Het boek bevat ook recepten van o.a. Ellemieke Vermolen, Ralph Moorman en Vivian Reijs en het recept hierboven is van Marinka Bil.
Nogal wat recepten bevatten ingrediënten die ik nog niet zo snel in verband kan brengen met mijn oervoorvaderen. Mango, ananas, kokosolie, avocado en nog meer van dergelijke zaken. Maar goed, ook in de wereld van OEReten heeft de vooruitgang blijkbaar voet aan de grond gekregen. We plukken van alles uit de natuur maar verwerken het wel in een keukenmachine uit onze tijd. We weten allemaal dat wildplukken helemaal HOT is maar ook nu weer vraag ik mij af wat het voor de natuur zou betekenen als 17 miljoen mensen een zondagje de natuur intrekken om te gaan wildplukken. Ik tref drie recepten met insecten aan en ik zou weleens willen weten hoeveel mensen die daadwerkelijk gaan maken. De bijbehorende foto’s ontnamen mij in ieder geval de eetlust.
Het boek bevat veel informatie en adviezen over seizoenen, eten en de gevolgen voor de gezondheid en niet te vergeten reclame voor de OERsterk diensten en shop. Ongetwijfeld is er een groep mensen die een dergelijke manier van leven en eten omarmen en die veel zullen hebben aan dit OERboek. De recepten zijn over het algemeen erg lekker en simpel om te zetten naar “gewoon” eten met peulvruchten, lactose en gluten. Doe gewoon je eigen ding en haal eruit wat voor jou belangrijk en leuk is. Of je in dat geval dit boek zou moeten aanschaffen? Ook dat mag je helemaal zelf bepalen. | 0neg
|
In Hangman voert Daniel Cole in plaats van William ‘Wolf’ Fawkes, die nu op de vlucht is, Emily Baxter op als hoofdpersoon. Na de gebeurtenissen uit Ragdoll heeft ze moeite om mensen te vertrouwen. Dan worden er een reeks nieuwe, gruwelijke moorden gepleegd door verschillende daders die voorheen nog normale burgers waren. Sommige misdaden worden gepleegd in de Verenigde Staten en sommige in Engeland, dus Baxter moet gedwongen samenwerken met twee Amerikaanse agenten. Het wantrouwen van beide zijden is intens. Gelukkig is oud-collega Edmunds bereid om Baxter weer te helpen.
Met de proloog gooit Cole de lezer meteen in het diepe. Het idee is goed – een verhoor dat plaatsvindt ná de conclusie van de zaak – maar helaas slaat dat een beetje dood door de overdaad aan informatie en chaotische wijze van presentatie. Het resultaat is warrig en verwarrend, wat het een lastig begin maakt voor beginners en 'gevorderden.’ Dit tweede boek was ideaal geweest om de andere karakters wat meer uit te werken (nu Wolf out of the picture is) maar dit gebeurt eigenlijk niet of nauwelijks. Baxter is dezelfde persoon als in het vorige boek + trust issues en een promotie die ze niet echt lijkt te willen. Edmunds worstelt nog steeds met hetzelfde probleem: hoe zijn werk en gezin te combineren? En het belangrijkste nieuwe personage, CIA-agent Rouche, blijft lang mysterieus, maar als zijn geheim onthuld wordt dan voegt dat voor de lezer eigenlijk niet zoveel toe. Natuurlijk is persoonlijke ontwikkeling geen noodzaak in een thriller, maar het voelt toch als een gemiste kans.
Hangman wil het allemaal nog grootser en bloederiger dan zijn voorganger en daardoor worden alle onwaarschijnlijkheden waarvan het plot (en dan vooral de psychologische motieven van de moordenaars en de haalbaarheid van de opzet van delen van het plan) aan elkaar hangt genadeloos blootgelegd. Ook de manier waarop de ‘good guys’ zich gedragen is nogal over-the-top. Cole schept een sfeertje waarin ‘tot het uiterste gaan’ bijkans bejubeld wordt en dat valt bij mij niet in goede aarde. De humor is nog steeds heerlijk, al heeft Cole de neiging om daar ook een tikkeltje te overdrijven. In een enkele passage gaat het zelfs de slapstick-kant op. En ook de spanning lijdt onder een overvloed aan onrealistische en hysterische wendingen. Er had wel wat meer rationaliteit en realiteit in het boek mogen zitten, want het vraagt wel erg veel (té veel) qua suspension of disbelief.
De hoge mate van onwaarschijnlijkheid waar het plot op leunt, doet Hangman de das om. Het volgende deel in de serie is niet meer aan mij besteed. Ik pas. | 0neg
|
Alan heeft alles verloren door de crisis: zijn vrouw is er van door, zijn baan als manager van een fietsenfabriek ligt al lang achter hem, geld voor de studies van zijn dochter heeft hij niet meer, zijn huis zal hem worden ontnomen ... Hij stelt dan ook al zijn verwachtingen op de presentatie van een hologram aan de koning van Saoedi-Arabië. Hij wacht met zijn team jonge ict’ers in een gloednieuwe, nog in opbouw zijnde stad ergens midden de woestijn op de komst van de koning. Maar de agenda van de koning blijkt nogal wisselvallig, zodat hij dagenlang paraat moet staan om de presentatie te geven ... Zelfs die laatste strohalm is hem dus blijkbaar niet gegund. De dagen van wachten geven hem de tijd om brieven te schrijven (of althans te beginnen schrijven) aan zijn dochter waarin hij wil uiteenzetten waarom hij (financieel) tekortschiet, waarom het huwelijk van haar ouders spaak liep ... Maar ook dat lukt hem niet. Hij raakt bevriend met zijn chauffeur en begint een kortstondige relatie met een medewerkster van een ambassade. Zijn leven loopt letterlijk vast in de dorre woestijn ... Tot de koning dan toch nog opdaagt.
Bij uitbreiding kan het leven van Alan ook gelezen worden als de recente geschiedenis van het rijke Westen: de vette jaren zijn voorbij, de kredietcrisis onteemt velen een mooie toekomst, het financieren van wonen en studeren wordt voor velen precair, nieuwe economische projecten raken niet van de grond ...
Ondanks het sombere thema, brengt Eggers Alans verhaal met een luchtige toets. Dit geeft het boek een vrijblijvend aura, maar als lezer voel je dat het onheil onderhuids aanwezig is. | 0neg
|
Het verhaal gaat over een jongen die worstelt met het leven en zijn afkomst. Het is opgebouwd in kleine hoofdstukken die niet geheel chronologisch zijn. Het heeft een onverwacht einde dat mij totaal in shock achterliet. | 0neg
|
Op zich een aardig verhaal. Mijn eigen schuld dat ik midden in de winter een zomerboek pak, waardoor ik niet helemaal in het verhaal kon komen. Maar de opsomming van lijsten voor "rijkeluis" bezigheden was iets waar ik me aan irriteerde. Het was voor mij voldoende geweest als er bijvoorbeeld stond "er was een open buffet" in plaats van een opsomming van alle gerechten van dat buffet detail... bij elk detail van de bruiloft. | 0neg
|
Aan de hand van een aantal andere recensies op diverse kanalen kwam toch enigszins naar voren dat de meningen totaal uiteenlopend zijn. Wit of zwart,geen grijze zone. Fantastisch of barslecht! Reden te meer om het toch uit te proberen,het zal wel de goede kant uitgaan,vooral ook dankzij mijn welgekend niet al te streng beoordelen. Zat ik er enorm naast,beschamend! Echt niets positiefs kan ik aan dit boek toeschrijven. Voor het eerst in jaren kon ik het echt niet opbrengen om dit werk (?)volledig uit te lezen. Wat een vervelend,storend schrijfsel. Best trots op mezelf dat ik het nog meer dan 100 pagina's heb volgehouden. | 0neg
|
Zwaar tegenvallend boek.
Lovende recensies, maar een vrouw die op haar 17de na nog nooit eerder gekust te zijn, wordt misbruikt door haar stiefvader en dan, na stimulatie van de clitoris door die stiefvader een orgasme heeft? Dan heb je weinig verstand/inzicht in de vrouwelijke psyche en na zo'n echec heb ik geen zin meer om nog verder te lezen. | 0neg
|
Ik vond 2 dmp. net iets te weinig. Maar dit is een boek waar er al veel van zijn. Leuke en minder fijne herinneringen aan een moeder.
Niet aan te raden maar ook niet om af te raden. | 0neg
|
Na Dan Brown is dit een afknapper. Dit vind ik niet goed geschreven, zeer verwarrend. Het boek sleept zich voort. Je komt terecht in het leven van mensen waar je geen enkele band bij voelt. Je kan zelf niet begrijpen waarom jongen mensen zo reageren als die in het verhaal doen. Indien het zou gaan over wetenschappers, dan zou het verhaal al iets geloofwaardiger zijn. Spijtig genoeg wordt het verhaal geschreven vanuit de zienswijze van studenten: het plaatje klopt dus totaal niet. Zie ook bij andere recensies. Ik moet nu nog het laatste hoofdstuk lezen (ja, zo ver ben ik al geraakt, dat kan niet iedereen zeggen), maar je moet een doorbijter zijn om het einde te halen. Ik ben trouwens niet zeker of een deel van het probleem ook niet bij de vertaling ligt. | 0neg
|
Ik ben het met Bianca en Ester eens. Ik heb meerdere boeken van Kathy Reichs gelezen en steeds met heel veel plezier, maar dit boek valt tegen. Het verhaal heeft teveel elementen die je ook in boeken van andere schrijvers tegenkomt, bijvoorbeeld Dan Brown. In het begin van het verhaal zijn er een paar toespelingen op een spannend en intrigerend einde, maar het tegendeel is waar. Het gegeven is interessant maar de uitwerking niet. Verder bevat het boek een aantal paginalange uiteenzettingen over forensisch onderzoek die heel erg technisch en gedetailleerd zijn. Helaas niet altijd even duidelijk. | 0neg
|
Het verhaal begint ontspannend in een heerlijke sfeer die tuinieren zelf ook daadwerkelijk schept. We leren Addy kennen als een tuinierster in hart en nieren die met regelmaat in gesprek raakt met haar nieuwe buurman Luc op de volkstuin. Door gebruik van flashbacks naar het verleden, zoals de periode in haar jeugd waar ze in contact kwam met het tuinieren, maar ook met flashbacks naar het nabije verleden, leert zowel de lezer als buurman Luc Addy steeds beter kennen.
Aanvankelijk waren er wat open gaten in het verhaal die mij spanning brachten. Ik vroeg me af hoe het huwelijk van Addy verlopen was en wat er allemaal gebeurd was in het verleden. Ook de rol van Luc riep vraagtekens bij me op. Het leek alsof hij mensen beter kende dan eigenlijk mogelijk kon zijn. En was het wel toeval dat Luc een volkstuin ver van zijn woonplaats had, en waarom koos Luc hiervoor? Ook naar de ontwikkeling tussen Addy en Luc was ik benieuwd, want zou er misschien een romance tussen die twee ontstaan? Stukje bij beetje werd de ontbrekende informatie ingevuld. Maar van een heuse opbouw van een spanningsboog was helaas geen sprake.
De roman heeft een psychologisch tintje. Buurman Luc analyseert aan de hand van de verhalen van Addy haar persoonlijkheid. Zij blijkt op haar beurt deze hulp wel te kunnen gebruiken, want ze heeft last van zogenoemde “wegtrekkers”. Als fervent lezer van psychologische romans houd ik van de beleving van de psychische problemen waarmee de hoofdpersoon te maken heeft. Dat ontbreekt bij dit boek helaas. Een enkele keer is te lezen dat Addy met haar notitieboekje op de volkstuin even vergeet wat ze moest doen, maar daar blijft de beleving van de “wegtrekkers” bij. We kunnen alleen lezen dat Addy ze bij zichzelf vaststelt, maar als lezer kunnen we dat niet zelf bij Addy vaststellen en daardoor ontbreekt het mij aan beleving en als gevolg daarvan ontbreekt het ook aan het gevoel van begrip en geloofwaardigheid van de problemen die Addy heeft.
Bij de eerste verhalen die Addy over haar jeugd vertelt zien we, mede door de uiteenzetting die Luc geeft, dat Addy een naïeve vrouw is die zich door anderen laat leiden. De nadruk in het verhaal ligt later bij de belevenissen in het recente verleden waarin Addy een half jaar op Stinsenhil werkte. En volgens Luc zouden deze ertoe hebben kunnen leiden dat het wel eens heel slecht met Addy had kunnen aflopen als ze er was blijven werken. Zelf heb ik deze belevenissen als weinig schokkend ervaren, omdat het naar mijn idee zo algemeen voor komt dat we er allemaal wel dagelijks mee te maken krijgen. Bovendien snap ik niet dat Addy met haar lange arbeidsverleden (nageteld 28 jaar bij een transportfirma) niet meer sociale ervaring met collega’s heeft opgedaan dat het half jaar Stinsenhil mentaal dergelijk diepe gevolgen voor haar heeft gehad.
Voor mijn gevoel wordt een groot deel van het verhaal gevuld door de dialogen tussen Addy en Luc. Misschien valt het ook wel mee, maar als ik aan ‘Open Slot’ denk dan zijn het wat mij betreft de terugkerende dialogen waar ik het eerst aan denk. Het waren voor mij stukken waar ik doorheen moest zwoegen en die ik niet prettig gelezen heb. Addy bleek continu in herhaling te vallen en er werd de hele tijd rond dezelfde brij gedraaid.
Halverwege het boek liet ik mijn oog nog eens gaan over de tekst op de achterzijde. Grotendeels komt deze overeen met het verhaal. Alleen de zin "Addy vraagt zich regelmatig af wat de zin is van haar bestaan" vond ik opmerkelijk, omdat ik tijdens het lezen niet de indruk had dat dit bij Addy een rol speelde.
Het duurde echt tot het slot - toepasselijk om dit zo te verwoorden - voordat ik wist welke kant het verhaal uit zou gaan. Het einde had ik niet aan zien komen en niet verwacht.
Over het algemeen heb ik Open Slot met plezier gelezen, maar ligt het niveau, in vergelijking met andere boeken die ik normaal lees, voor mijn gevoel te laag. | 0neg
|
Nederlandse lezers zijn jarenlang in de ban geweest van de ‘De Selectie’-serie, geschreven door Kiera Cass, waarvan inmiddels alle boeken in het Nederlands vertaald zijn. Nu is het de beurt aan standalone Siren. Cass schreef Siren al vóór de ‘De Selectie’-serie, maar heeft het boek na het succes van de reeks herschreven. Deze herschreven versie is nu ook in Nederland uitgekomen. Het biedt romantiek gecombineerd met de mythologie rondom de sirenen. Zal dit genoeg zijn om het succes te evenaren van de ‘De Selectie’-serie?
Siren begint met de verdrinking van de jonge Kahlen. Net voordat ze sterft, wordt ze gered door een groep sirenen; ze geven haar de keuze om één van hun te worden en honderd jaar te ‘dienen’ als sirene of te sterven. Deze sirenen gehoorzamen de Oceaan, een soort bovennatuurlijke kracht die zich in de zee bevindt, en zij bezingen mensen om ze te laten verdrinken. Op die manier kunnen ze deze personen voor hun ultimatum stellen, om zo de Oceaan in leven te houden. Ze kunnen echter niet tegen mensen praten, aangezien hun stem tot de verdrinking leidt. Kahlen stemt in met hun voorstel en begint haar honderdjarige overgave aan de Oceaan. Het lukt haar lange tijd om onder de radar te blijven, tot ze plotseling de mannelijke student Akinli ontmoet – een jongen waar ze niet mee kan praten en geen toekomst mee heeft. Hierdoor ontstaat een onmogelijke liefde, die wellicht niet zo onmogelijk is als in eerste instantie lijkt…
Siren is een teleurstellend boek. Kiera Cass staat bekend om haar pakkende en makkelijk leesbare schrijfstijl, maar ook om haar voorspelbare plotwendingen en oppervlakkige personages. Dit is dan ook een precieze typering van dit boek: Siren leest goed weg, maar biedt geen diepgang. De grootste reden hiervoor is dat Siren geen duidelijke plot bevat en te veel nadruk legt op een oninteressante romantische relatie.
Siren is een boek dat hevig leunt op romantiek. Helaas is deze romantiek ongeloofwaardig en zit het vol met clichés. Zo wil Kahlen al onmiddellijk alles op het spel zetten als ze Akinli nog maar tweemaal heeft ontmoet. Ondanks dat de romantiek tegenvalt, is het hartverwarmend om over de sirenen-zusters en hun loyaliteit aan elkaar te lezen. Naast deze vriendschap belicht Siren ook andere belangrijke onderwerpen, zoals zusterschap, misbruik en de zoektocht naar jezelf, maar helaas komen deze onderwerpen maar weinig aan bod.
Siren is een verhaal met potentie, maar met een slechte uitvoering. Het idee over sirenen en de Oceaan is origineel, maar wordt overschaduwd door oppervlakkige personages, oninteressante romantiek en een onduidelijke verhaallijn. Het boek belicht belangrijke onderwerpen die niet optimaal uitgewerkt worden en dat is zonde. Concluderend is het Kiera Cass niet gelukt om een net zo succesvol boek neer te zetten als in de ‘De Selectie’-serie. | 0neg
|
Haar toenmalige vriendje was lid van de Scientologybeweging en daarom sloot Mariette Lindstein zich op 19-jarige leeftijd ook bij hen aan. Aanvankelijk vond ze haar betrokkenheid een opwindende ervaring, maar het werd steeds meer een nachtmerrie. Elektronisch beveiligde hekken en gewapende bewakers zorgden ervoor dat de leden gevangenen waren. Op haar zesenveertigste ontsnapte ze aan de beweging en besloot ze om erover te gaan schrijven. Om een zo groot mogelijke doelgroep te bereiken, koos ze voor het thrillergenre. Omdat wat ze wilde vertellen niet in één boek paste, werd het een trilogie. De sekte was het eerste deel en in februari verscheen deel twee, De sekte herrijst.
Na haar ontsnapping uit de sekte ViaTerra, ze heeft er twee jaar doorgebracht, probeert Sofia Bauman haar leven weer een nieuwe invulling te geven. Dat valt niet mee, want ze heeft nog regelmatig nachtmerries en anderen hebben al snel een oordeel over haar klaarstaan. Mede door haar toedoen belandt de sekteleider, Franz Oswald, in de gevangenis. Hier schrijft hij een boek en beraamt hij zijn plannen om wraak op Sofia te nemen. Sofia zit echter niet stil en deelt haar ervaringen over haar verblijf in de sekte in een blog. Haar leven wordt haar daarna bijna onmogelijk gemaakt. Sofia vraagt zich af of een echte ontsnapping uit de sekte wel mogelijk is.
Net als in De sekte begint Lindstein het verhaal in dit tweede deel van de trilogie met een proloog. Deze ademt een dreigende sfeer uit en roept vraagtekens op voor de lezer. Want wat is er gebeurd en, hoewel het eigenlijk wel te voorzien is, wie zit er in moeilijkheden. Dit wordt gedurende het verhaal wel duidelijk. De sekte herrijst gaat in ieder geval verder waar het eerste deel geëindigd is. Om na het dichtslaan van dit tweede deel niet in verwarring achter te blijven, is het verstandig om de trilogie op volgorde te gaan lezen. Laat je dit na, dan wordt het lastig om dit boek, ondanks dat de auteur af en toe verwijst naar het eerste deel, goed te begrijpen.
In De sekte herrijst wordt het verhaal vanuit het perspectief van een aantal personages verteld. Dat is een goede keuze van Lindstein, want op deze manier komt de lezer te weten hoe het verder met hen gegaan is, welke keuzes ze gemaakt hebben en wat hun eventuele plannen zijn. En ook nu kun je je erover verbazen waarom sommigen tot hun keuze zijn gekomen. Is het slaafsheid, is het angst of zijn ze nog steeds onder invloed van een hersenspoeling? Dit speelt zich dan vooral in het begin van het boek af en dan is het nog enigszins beklemmend. Het lukt de auteur echter niet om dit gevoel te handhaven, want na ruim een derde wordt het een ‘gewoon’ verhaal. Lindstein probeert wel wat angstgevoelens op te wekken, maar omdat de spanning ontbreekt, lukt haar dat niet.
Naarmate de ontknoping nadert, krijgt het verhaal wel enkele plotwendingen, maar deze zijn te minimaal om nog voor een daverende verrassing te kunnen zorgen. Toch kan de lezer zich niet aan de indruk onttrekken dat De sekte herrijst vooral een relaas is over het leven van Sofia, waarbij het er soms zelfs op lijkt dat je een chicklit leest. Ook kun je twijfels hebben over het gedrag van haar. Ze wordt, hoewel ze toch het nodige heeft meegemaakt en daardoor achterdochtig zou moeten zijn, vrij naïef neergezet als ze een nieuwe relatie denkt aan te gaan. Wat hieruit voortvloeit, kun je al van mijlenver aan zien komen.
In De sekte herrijst, vakkundig vertaald door Corry van Bree, ontbreekt het spanningselement dat zijn voorganger nog wel had. Het kan de verwachting dat het minstens zo intrigerend zou zijn niet waarmaken. Als het laatste deel, dat in september 2018 verschijnt, in deze trant doorgaat, zal de trilogie als een snel dovende nachtkaars uitgaan. | 0neg
|
De ‘meisjes’ zijn nog steeds hot. Ze verschijnen in talloze titels, zo ook in Het vorige meisje, de eerste thriller die de Britse auteur Tony Strong onder zijn pseudoniem J.P. Delaney schreef. Hij schreef eerder ook al onder het pseudoniem Anthony Capella. Een bewuste keuze, zo zei hij in een interview met de New York Times: ‘Door initialen te gebruiken, weten mensen niet of ik een man of vrouw ben. (…) Ten tweede reageren mensen op iets in het verhaal, niet op een naam. Je bevrijdt jezelf van verwachtingen door onder een pseudoniem te schrijven.’
In Het vorige meisje volgen we twee vrouwen die eenzelfde pad bewandelen: Emma (verleden) en Jane (heden). Ze zijn allebei op zoek naar een betaalbare woonruimte in Londen. Een kansloze missie, totdat ze op een uniek huis gewezen worden: een minimalistisch design van ontwerper Edward Monkford. Delaney wilde de psychologie van het minimalisme en systemen van organiseren onderzoeken: ‘Mijn boek vertelt wat er gebeurt als mensen die te ver volgen. Zoals een van mijn personages zegt: “Je kunt opruimen zoveel je wilt, maar je kunt niet wegrennen van de puinhoop in je hoofd”.’
En dat is precies wat de twee jonge vrouwen doen. Ze krijgen regels opgelegd en gaan hier ver in mee, alleen maar om het huis te mogen houden. Hier zit direct een punt dat wringt: waarom zou je als chaoot in hemelsnaam ‘ja’ zeggen op regels zoals het niet mee mogen nemen van boeken, niet mogen laten slingeren van kleding en constante monitoring? Als je dan nog meetelt dat Edward regelrecht uit 50 Shades of Grey komt gewandeld en de vrouwen toestaan dat ze compleet door hem gedomineerd worden. Het is maar net hoe geloofwaardig je zoiets vindt.
Verder komt Jane er al vrij snel achter dat er iets met Emma is gebeurd (net als de lezer). Ze bewandelen precies hetzelfde pad, ontmoeten dezelfde mensen en lopen tegen dezelfde dingen aan. Toch gaan er geen alarmbellen bij haar rinkelen. En omdat we om-en-om lezen over dan weer Jane, dan weer Emma, lezen we veel dubbel. Soms is het daardoor ook lastig niet uit het oog te verliezen over wie je nou ook alweer aan het lezen bent.
Het vorige meisje is best een aardig boek. Leuk als een tussendoortje, voor als je zin hebt om ‘gewoon’ een vermakelijke thriller te lezen. Je moet er alleen wel doorheen kunnen kijken dat de grenzen van geloofwaardigheid regelmatig opgezocht worden. | 0neg
|
Leon de Winter is me als columnist een beetje de keel begint uit te hangen, bijvoorbeeld om zijn altijd pro-Israelische standpunten, maar als schrijver van bijvoorbeeld “De Ruimte van Sokolov” had ik hem nog hoog zitten. Het is om deze reden toch wel jammer dat “God’s Gym” uiteindelijk niet bekoort. Toegegeven: het verhaal wordt door Leon de Winter kundig neergezet en is qua thematiek ook interessant te noemen: hele uiteenlopende thema’s als moslim-terrorisme, het verlies van een kind en reïncarnatie krijgen in het boek een rol. Met de hele internationale air die het boek uitstraalt (het speelt ook nog eens in Los Angeles) had het makkelijk de beperkte Nederlandse lezersmarkt kunnen overstijgen. Maar helaas lukt het De Winter niet het boek echt goed rond te krijgen. Waar het verhaal sterk begint (een beschrijving van een aantal “omstandigheden” als de plaattektoniek van de aarde om de verkeersdood van de dochter van de hoofdpersoon Joop Koopman te verklaren), zakt het boek al snel een beetje in. Wat volgt is wat lijkt op een hele lange aanloop, tot ongeveer de laatste 10 pagina’s als het verhaal opeens wordt afgeraffeld -en ook nog niet eens geloofwaardig ook. Jammer, er had echt meer in gezeten in dit boek. Misschien moet De Winter eens weer wat meer tijd in zijn schrijverschap gaan steken, en minder in bijzaken. | 0neg
|
Een typische Lanoye, maar zeker niet zijn beste. 2 naamgenoten, beide Belgen werken ieder zonder het van elkaar te weten voor een Chinese crimineel. De ene in Argentinië om zijn gokschulden af te lossen, de andere in Zuid-Afrika om te tonen wat hij waard is. Ik ben zelf in Argentinië geweest en herkende nogal wat plaatse terug die in het boek voorkomen. Zoals de gewoonte bij Tom Lanoye spat het giftige sarcasme van de bladzijden. | 0neg
|
Vanaf De Da Vinci Code alle boeken van Dan Brown met veel plezier gelezen. Ik keek dan ook uit naar de verschijning van Oorsprong.
Na zo'n 300 pag. te hebben gelezen was ik het tempo in het verhaal eigenlijk wel zat en dan waren er nog eens ruim 240 pag. te gaan. Maar ja, als je eenmaal over de helft bent en al veel tijd in het boek gestopt hebt ga je toch door. Enfin, na wat doorbijten de langdradige klus geklaard. Ik moest tijdens het lezen aan Voltaire denken die ooit zei: "Het gebrek aan de meeste boeken is, dat ze te lang zijn" | 0neg
|
Voorheen was de verongelijkte en polariserende toon van zijn stukken gescheiden van de meer neutrale toon uit zijn romans. Met VSV heeft die nare toon nu ook zijn weg gevonden naar zijn ´literatuur´. Nou ja, literatuur? Het leest als een slecht geschreven thriller waarvan het plot geen moment geloofwaardig wil worden. Passages rond bestaande politieke figuren als Donner en Job Cohen zijn een beetje smakeloos en ook het idee om Theo van Gogh terug te laten komen als een engel is op z´n zachtst gezegd ridicuul. Daarnaast heeft De Winter zichzelf steeds geforceerd de roman in geschreven als een soort postmoderne stijltruc, maar het maakt de gekunstelde en ongeloofwaardige constructie van het narratief er niet geloofwaardiger op. | 0neg
|
Sophie Hannah heeft al een aantal boeken op haar palmares staan. Ze is dan ook reeds op jonge leeftijd beginnen schrijven. Hoewel ik al een paar boeken van haar gelezen had, heeft dit boek "alles op het spel" met niet kunnen bekoren en dus door mij maar met 2 sterren bekroond werd.
Het verhaal gaat over Justine Merrison, een moeder met een drukbezette job die haar leven in Londen beu is. Ze verruilt haar drukke leven voor een rustig bestaan als huisvrouw en verhuist samen met haar man, Alex, en dochter, Ellen, naar het platteland.
Op het platteland lijkt haar dochter Ellen plots wat anders. Ze schrijft namelijk aan een verhaal over een gezin waar een dochter aan het moorden gaat. Justine merkt dat het wel heel erg verweven geraakt met hun huidige leven. "Hoe past dit alles in elkaar?", daar gaat dit boek over.
Naar mijn mening te vergezocht, te langdradig en het duurde veel te lang voor er wat vlotheid in het verhaal kwam. Ik heb er niet echt van genoten om dit boek te lezen, jammer want Sophie Hannah heeft wel goede boeken. | 0neg
|
Jammer dat zo'n goede schrijfster laat zien dat ze een rasverteller is, maar geen goed boek heeft geschreven.
Het was voor mij niet boeiend, niet spannend en de plot was flauw. Zonde van haar talent! | 0neg
|
Na 350 bladzijden heb ik het boek toch maar aan de kant gelegd. de gebeurtenissen op 22-11-1963 hebben nog steeds mijn bijzondere interesse en waarschijnlijk door dit feit heb ik SK beloond met 4 sterren voor zijn gelijknamige titel. Ondanks het 400 bladzijden lange vervelende middenstuk met high school romantiek.
Bij 'De beproeving' liep het vanaf het begin stroef. Het apocalyptisch karakter belooft veel, maar op enkele stukjes na was verveling troef. Jammer, ik had me er meer bij voorgesteld.
Iets voor de liefhebber dus. | 0neg
|
Het verhaal komt zeer traag op gang en het blijft ook traag, er komt geen vaart in. De personages zijn zwart-wit. Ofwel ben je heel goed, bijna een heilige, ofwel heel slecht, een duivel. Ieder personage wordt tot vervelens toe beschreven met veel herhalingen. Die trend zet zich in het hele boek voort, elke gebeurtenis wordt verschillende keren opnieuw uitvoerig verhaald en uitgelegd, tot in de treure. De verhaallijnen zijn simpel en voorspelbaar. De conversaties tussen de personages komen gekunsteld over. Toch één pluspunt: Minette Walters beschrijft het dagelijkse leven in de Middeleeuwen overtuigend, dat hield mijn interesse wel wat wakker. Ik heb dit boek met veel moeite uitgelezen. Het vervolg, daar begin ik niet aan. | 0neg
|
'De Meisjes' van Emma Cline heeft voor mij niet gebracht wat ik ervan verwacht had. Er is een hype ontstaan over het boek en wordt 'Hét grote debuut dat dit jaar in de USA verschijnt' genoemd. Hierdoor waren bij mij de verwachtingen hoog gespannen en deze zijn spijtig genoeg niet echt ingelost. Voor een debuut is het een goed boek, maar naar mijn smaak zijn de personages niet genoeg uitgewerkt, komt het verhaal traag op gang en blijft het vaak op de vlakte.
Zoals de korte inhoud doet vermoeden, is het verhaal losjes gebaseerd op de hele geschiedenis rond Charles Manson, de 'sekteleider' die eind jaren '60 de leden van zijn commune zover kreeg om enkele mensen om het leven te brengen. In het boek wordt deze rol vervult door Russel. Op de cover van het boek lezen we: 'Een tienermeisje raakt in de ban van een groep jonge vrouwen en een meedogenloze communeleider'. Spijtig genoeg wordt het personage van Russel slechts oppervlakkig uitgewerkt. Het hele boek draait rond Evie, het 14 jarige hoofdpersonage. Zij raakt in de ban van Suzanne, één van de leden van de commune. Maar ook hun uitwerking gaat naar mijns inziens niet ver genoeg. Evie komt uiteraard uitgebreid aan bod,maar wat we vooral over haar leren is dat ze een jong, naïef en onzeker meisje is. Ook als volwassen vrouw blijft het naïeve en onzekere aanwezig. Ik had gehoopt meer te weten te komen over haar innerlijke drijfveren en die van de anderen, maar dit vind ik te weinig aanwezig.
Het duurt lang eer het verhaal echt op gang komt en daarna wordt het einde snel afgehaspeld.
De opzet van het verhaal was goed en veelbelovend, maar wordt spijtig genoeg niet goed uitgewerkt. | 0neg
|
Waardeloos boek. Daarom ook voor < 10 euro te koop. Het lijkt wel of de schrijver er alles aan gedaan heeft om met helemaal niets een boek te kunnen samenstellen. Ieder personage in het boek wordt bijvoorbeeld constant tezamen met zijn functie, van soms wel 5 regels, genoemd. En ik bedoel echt constant. Soms wel 3 4 keer achter elkaar. Pure bladvulling. Niet kopen ! Niet lezen ! | 0neg
|
Tja. Dit boek kwam ik tegen op een facebookgroep, die Boekenfans heet. Daar was de algehele mening zo’n beetje dat er met dit boek profijt uit de situatie wordt genomen.
Nu kwam ik het plots tegen bij de e-bieb. En ik dacht ik probeer het voor mezelf.
Daardoor heb ik dus niet gelezen wat er op de flaptekst stond. Ook heb ik me nooit echt in de zaak verdiept.
Ik dacht dus onder het lezen dat dit werkelijk haar gedachtes waren, haar gevoelens enzovoorts, opgetekend door Kristien. Daarvoor kreeg ik het gevoel dat dit boek werd geschreven om ‘men’ beter over haar te laten denken, dat er twee zijdes zijn aan elk verhaal.
En ik geef nu mijn mening op het boek, niet op de zaak, om het zo koud te noemen.
Onder het lezen, ontwikkelde zich bij mij verschillenden dingen.
Odette had geen fijne jeugd. Oké, maar dat is geen excuus. M. had ook geen fijne jeugd. ook geen excuus. Ze kwamen elkaar tegen. Ongelukkig samenloop. Odette is geen slimme dame, maar ook niet dom. Ze geeft om haar kinderen, wordt onderdrukt en zit vast in de sleur van onderdrukking. Zo vast dat als ze kan ontsnappen, ze het niet doet. Omdat ze nog steeds van hem houdt? Of omdat M. zo manipulatief is? Beide denk ik. Zelf als hij iets niet kan zien, doet ze nog precies wat hij wil.
Alles mogelijk. Maar wat ik onmogelijke gedachte vind is dat hij uit eindelijk heeft gezegd (volgens het verhaal!) dat ze de kinderen eten moest geven en dat de op dat moment in opstand begon te komen. Dat ze begon met durven iets niet te doen, in zijn afwezigheid. Hoe kan je in die wetenschap kinderen geen eten en drinken geven? Het liefst ze vrij laten?
Ook komt het regelmatig terug in het boek een andere vrouw in voor. Een vrouw die haar kinderen heeft vermoord. Ook deze zaak ken ik niet, en heb ik ook niet na gezocht.
Odette snapt niet, waarom een vrouw die haar eigen vijf kinderen heeft vermoord niet net zo gehaat wordt als zijzelf.
En ook de daad van die andere moeder is verachtelijk en ronduit verdrietig. Maar ergens handelde die vrouw, door haar moedergevoelens, dat als zij er niet is niemand voor haar kinderen zorgt. Dat het dan mis gaat met hen. Misplaatste gedachtes, maar voor meer mensen herkenbaar.
Zorgen om je kinderen, wat zou er of gaat er gebeuren met mijn kinderen als ik er niet meer ben?
Andere zorgen die te hoog op lopen, een druppel die uiteindelijk de emmer laat overlopen.
Maar bij Odette’s situatie, is het idee dat, ze van de laatste twee meisjes wist en dat ze willens en wetens niks voor hen heeft gedaan, niet eens eten en drinken gegeven!
Dat maakt het nog meest verachtelijke aan de zaak. Ja, ze zorgde, volgens het verhaal goed voor haar kinderen, deed alles voor hen. Maar dat maakt het niet goed. En daarom denk ik inderdaad dat het juist is dat ze is vervolgd voor daden die ze niet heeft gedaan en dat ze daardoor de meest gehate vrouw is van België.
Het verhaal bevat vooral de verwarde gedachtes van Odette. Het is ook verward op geschreven, ergens onprettig lezen en vooral het begin heb je het gevoel van. ‘Schiet nou eens op! Wat maakt het mij nou uit hoe je tot die naam bent gekomen!’ Verder lees je haar gedachtes over de therapeut. Hoe ze wel zin heeft, maar het niet doet met haar medegevangenen, terwijl ze eerder verklaarde dat enkel te doen omdat M. het fijn vond om te zien.
Een rommelig verhaal. Het is verder in het boek zelf niet duidelijk dat het een fictief verhaal is dat waarheid berust. Want wat is nu echt fictief en wat is nu verzonnen? Hoe komt de schrijfster verder aan haar informatie? Dit boek heb ik puur uitgelezen omdat ik benieuwd was of het ergens nog dieper zou gaan en ik op het laatst het bijna uit had, dus ik het laatste dan ook maar las.
Ik ben me er van bewust dat ik eigenlijk het boek las, met een verkeerde insteek maar toch deel ik de mening van mijn mede-Boekenfans. Als dit boek niet werkelijk is verteld door M.M. opgetekend door Kristien. Dan vind ik ook dat er profijt wordt gemaakt van deze verschrikkelijke gebeurtenis. | 0neg
|
Voordat Michel van Rijn zijn diensten aanbood aan Scotland Yard om onderzoeker te worden naar illegale kunsthandel, was hij zelf kunstsmokkelaar. Een avontuurlijk leven kan hem dan ook niet ontzegd worden, Wie veel reist, kan veel verhalen, moet Van Rijn gedacht hebben toen hij aan zijn avonturenroman De vijfde sarcofaag begon. Een thriller die zich afspeelt in de geheime wereld van de scientology-kerk.
Avonturier, macho, grafdelver en kunsthandelaar Axel St.Cyr reist met een groep gidsen en dragers naar het hooggebergte van Peru waar hij in een grot een onwaarschijnlijk kostbare schat vindt. Het is de vijfde sarcofaag met daarin de goed geconserveerde hersenen van Toetanchamon. Het bewijs dat er al in een vroeg stadium transatlantisch contact was tussen twee werelden voordat Columbus voet aan wal zette. De megalomane, wrede leider van de scientology-kerk, Austin, wil koste wat het kost in het bezit komen van de sarcofaag. Zijn doel is om Toetanchamon te klonen, de wereld een nieuwe Messias te schenken en om heel Afrika in zijn macht te krijgen. Om zijn doel te bereiken zet hij de meest koudbloedige moordenaars in stelling.
De vijfde sarcofaag is een boek met uitsluitend psychopathische moordenaars en machtswellustelingen. Stuk voor stuk personages die zo gigantisch over the top zijn dat de lezer er moedeloos van wordt. Want daar is de potentaat Austin die vrijwel al zijn medewerkers laat vermoorden, die 12 miljard Euro van het Vaticaan steelt en die heel Afrika wil beheersen. Hij heeft de huurmoordenaar Faldini in dienst die in zijn vrije tijd priesters vermoordt. Of neem dokter Harris, de gewetenloze arts die moedwillig tienduizenden Afrikanen met het aids-virus besmet. En dan hebben we ook nog kardinaal Ucello die connecties heeft met de maffia, die moordopdrachten verstrekt en die de paus wil laten vermoorden. Het is een onfris stel met een al even onfris taalgebruik. Goed, de romanpersonages zijn slecht, dus bezigen ze geen beschaafde taal. Maar nog nooit eerder heb ik me zo geërgerd aan platte, ordinaire gedachten en een constante stroom van Bargoens en onnodige verwensingen (verdomde christendemocraten, rooie rotschoften, kankerjoden, rotcommunisten, kloterige hartoperatie) als tijdens het lezen van De vijfde sarcofaag.
Wat genre betreft is het boek het best te vergelijken met de avonturenromans van Preston & Child. Er zijn stukken waarin Michel van Rijn aantoont best te kunnen schrijven en sfeer te kunnen creëren, maar het verhaal is zo ongeloofwaardig, de personages zijn zo buiten proportie, de plot rammelt zo heftig en het toeval speelt zon grote rol, dat het bijna lachwekkend wordt. De vijfde sarcofaag is een C-film van papier. En dan druk ik me nog flatteus uit. | 0neg
|
Na het overlijden van Michael Crighton (2008) werden twee ongepubliceerde manuscripten gevonden op zijn computer. Het boek ‘Pirate Latitudes’ was zo goed als compleet en van ‘Micro’ bestond alleen het begin. Iemand (familie? uitgever?) had toen het briljante idee om ‘Micro’ verder uit te laten werken door een andere schrijver. Slecht idee!
Ik heb behoorlijk wat gelezen van Crighton en altijd met veel plezier. Toegegeven: het is geen hoogstaande literatuur en personages blijven meestal redelijk oppervlakkig. Van de andere kant zetten zijn boeken je wel aan het denken … is alle technisch wetenschappelijke vooruitgang inderdaad wel een stap vooruit? Of zijn er ook risico’s voor de mensheid? Daarnaast heeft Crighton een bijna script-achtige manier van schrijven, dus dat trekt je als een sneltrein door het verhaal. Dat alles ontbreekt in dit boek.
Het basisidee – van Crighton zelf dus – was op zich goed. Een groep jongen wetenschappers denken alles te weten en vinden zichzelf heel wat. Het duurt niet lang of ze vallen voor het grote geld uit het bedrijfsleven. Maar dan worden ze keihard met hun neus op de feiten gedrukt als ze op microniveau in een oerwoud terecht komen. Dat microniveau blijkt een kosmos op zich en de boodschap is duidelijk: de mens stelt echt niet zoveel voor in het grote (of in dit geval kleine) geheel.
Maar helaas: de uitwerking van dit idee laat aan alle kanten te wensen over. Platte karakters, slecht plot, oplossingen uit de hoge hoed, zwak taalgebruik, slappe zinsbouw en tot overmaat van ramp ontbreekt iedere wetenschappelijke onderbouwing. Dat maakt het allemaal erg ongeloofwaardig en ondanks dat het tempo naar het einde toe flink toeneemt, kost het de nodige moeite om het boek uit te lezen. Wat we overhouden is nog minder dan een bloedige variant op ‘Erik of het kleine insectenboek’.
Een jammerlijk mislukte poging, vooral voor Crighton zelf. Dat heeft hij niet verdient. Ik stel dan ook voor om het boek ‘Pirate Latitudes’ als laatste boek van Crighton te markeren en niet deze catastrofe. | 0neg
|
Ik heb hem uitgelezen maar het is continue een herhaling van en de naïeve Grace werkt op een gegeven moment zeer op de zenuwen. Het gegeven is goed maar het is niet op een spannende en boeiende manier uitgebouwd. Dan is het plan van Grace om Jack uit de weg te ruimen wel heel snel afgeraffeld en komt er te snel een eind aan het verhaal.
Kortom alle ophef over dit boek is ongegrond mijns inziens. | 0neg
|
In dit young adult-boek van Esther Sprikkelman wordt het verhaal van Henrico en Johanne afwisselend verteld aan de hand van ingesproken casettebandjes en losse dialogen. In de periode van afwachting waarin Henrico in coma ligt, klampt Johanne zich vast aan hun verliefdheid en de tijd die ze samen doorbrachten voordat hij door een tragedie in het ziekenhuis belandde. De onwetendheid over zijn toestand en wanneer hij zal ontwaken uit zijn coma, veroorzaakt de drang om hem te helpen zich dit te herinneren. Hij zal weer weten wie ze is, hoe verliefd ze waren en hoeveel hij van haar hield, no matter what. In deze tijd van onmacht spreekt ze bandje na bandje vol over hoe ze elkaar ontmoetten en hoe hij geraakt is waar hij nu is. Het begon allemaal bij de snackbar in het dorpje waar Johanne net naartoe was verhuisd met haar gezin. Daar zag ze Henrico voor het eerst en vanaf dat moment was ze ondersteboven van zijn charme, krullende haar en verbluffende ogen.
Bijenvader, de debuutroman van Sprikkelman blijft helaas niet zo plakken als de honingzoete introductie doet vermoeden. De lezer komt terecht in het leven van een onstuimige tiener die voor de zoveelste keer gaat verhuizen, dit keer naar een klein dorpje waar voor haar weinig te doen is. Vanaf het moment dat ze Henrico en zijn vrienden ontmoet maakt ze van alles mee. Deze jeugdige avonden op het strand en in de kroeg maken het verhaal speels, maar doordat het verhaal redelijk kort is lijkt er geen ruimte te zijn geweest voor meer diepgang. Johanne’s gevoelens over de situatie in een nieuw huis, met nieuwe buren en nieuwe vrienden worden oppervlakkig beschreven, waardoor Sprikkelman de lezer enkel door de eerste huidlaag weet te raken. Het verhaal loopt vloeiend, te vloeiend. De hoofdpersoon sluipt van de ene in de andere gebeurtenis zonder strubbelingen, waarbij veel waardevolle info wordt weggelaten die voelbaar gemist wordt. Hierdoor is de overgang tussen verschillende scenes abrupt en ongevoelig. Iets wat makkelijk voorkomen had kunnen worden.
De delen waarin het verhaal verteld wordt in de vorm van ingesproken bandjes zijn afwisselend en verrassend, maar tegelijkertijd ook rommelig en verwarrend. Het gebruik van tekens en interpunctie had zorgvuldiger gedaan kunnen worden om de gesproken delen en gedachtes beter te onderscheiden. Door het gebrek hieraan geeft Sprikkelman je een grote blok test, waarbij de lezer zelf maar moet bedenken wat erbij hoort en wat niet. Jammer.
Bijenvader laat gedurende het verhaal verschillende losstaande gebeurtenissen zien waarvan te verwachten is dat deze aan het einde samen komen in een verrassende climax. Helaas blijft ook deze verwachting uit. Ook al weet Sprikkelman de spanning prima op te bouwen naar het einde, ontbreekt het haar aan een vlijmscherpe pen die de lezer verbluft achterlaat. | 0neg
|
In de omschrijving hierboven staat: een must-read voor fans van Herman Koch. Ik wil mezelf niet omschrijven als fan, maar ik heb zeker genoten van de laatste romans van Koch. Vooral 'Geachte heer M' vond ik een prachtig boek. De verzameling korte verhalen die ik nu gelezen heb, stellen een beetje teleur. Te veel voetbal en - vreemd genoeg, omdat Koch daar altijd zelf kritisch op is - te veel literair geneuzel. Maar misschien ben ik niet intelligent genoeg om dat te begrijpen.
Nu moet ik wel eerlijk toegeven dat korte verhalen niet zo mijn ding zijn. Dus dat telt ook mee. Overigens vond ik de verhalen naar het einde toe (in het deel 'Is het allemaal autobiografisch?') wel steeds sterker worden. Ook 'Wind uit het noorden' vond ik knap geschreven en die las als een sneltrein. Helaas haalt dat het geheel onvoldoende omhoog dus niet meer dan 2 sterren. | 0neg
|
Fallon is het debuutboek van Soraya Naomi. In 2014 werd Fallon voor het eerst uitgebracht onder de titel For Fallon. Na Fallon zijn er nog acht boeken in de Chicago Syndicate serie geschreven.
Fallon ontmoet op een uitgaansavond de Italiaans-Amerikaanse Luca. De aantrekkingskracht is wederzijds en al snel zijn ze een stel. De vonken spatten er continu vanaf. Maar Luca draagt een geheim mee wat het zorgeloze leven van Fallon zomaar op zijn kop zou kunnen zetten. Luca is een maffioso en een goede ook. Hij houdt dat leven koste wat kost geheim maar kan hij het volhouden?
Fallon is met name een romantisch en sensueel boek. De seksscenes spatten van het papier en zijn, zeker in het Nederlands, vrij plastisch omschreven.
Naast de seks heeft Fallon ook nog een redelijke verhaallijn waarbij we afzonderlijk lezen vanuit de ogen van Fallon en Luca. Deze verhaallijnen geven de nodige achtergrond informatie maar gaan weinig de diepte in. Ze voelen als een draad die de passie aan elkaar weeft. Desondanks is het zeker een boeiend verhaal en is het jammer dat Soraya Naomi niet verder de diepte in duikt.
Voor een vermakelijk, pikant verhaal is Fallon een echte aanrader. Zeker voor de NA/Contemporary doelgroep. | 0neg
|
Geschreven in 1946 onder het pseudoniem Vernon Sullivan, een naam die Boris Vian gebruikte voor zijn romans die nogal “controversieel” waren. Vian beweerde aanvankelijk de romans van deze onbekende Amerikaanse schrijver (Vernon Sullivan) te hebben vertaald, terwijl hij dus zelf de auteur bleek te zijn. Op die manier kon hij zijn “romans noirs” schrijven, uit pure onvrede omdat hij gepasseerd was voor de “Prix de la Pléiade” van de Nouvelle Revue Française (een prijs die destijds overigens maar vier keer is uitgereikt 1943-1947). Drie jaar na publicatie werd dit boek verboden in de States en werd de auteur een proces aangedaan wegens aantasting van de goede zeden. Een korte gevangenschap bracht hem veel bekendheid en een flinke opleving in de verkoop van zijn Sulivan-boeken was het resultaat. Men had zijn boek niet goed begrepen, te letterlijk genomen.…. In zijn voorwoord legt Vian de bedoeling van het boek uit. Zeker is, dat de vier boeken van Vernon Sullivan van een geheel ander kaliber zijn dan zijn “eigen” boeken.
Vermeldenswaard is het feit dat Vian overleed tijdens de première van de verfilming van dit boek waar hij het helemaal niet mee eens was….Al eerder had hij een conflict gehad met de producers over hun interpretatie van zijn boek en had bepaald dat zijn naam niet op de aftiteling mocht verschijnen. Vian is maar 39 jaar geworden (1920-1959). Hij was een belangrijke, toonaangevende man op velerlei gebied in het naoorlogse leven. De erkenning kwam pas vele jaren later.
De hoofdpersoon is de 26-jarige Lee Anderson, zwart bloed, witte huid, blond haar (een Afro-Amerikaan = een “halfbloed”) komt aan in het plaatsje Buckton in het zuiden van de Verenigde Staten in de jaren 50 om er een boekhandel te runnen. Hij is op de vlucht, deze job heeft hij gekregen via een kennis van zijn broer en bij zijn aankomst heeft hij nog één dollar op zak en rijdt in een oude Nash met nog een paar liter benzine erin. Hij zou het daar wel redden… Maar de verveling komt al snel …. En Lee gaat op zoek naar vrouwelijk vertier. Dat lukt. Hij ziet er goed uit, speelt gitaar, zingt de blues en voorziet de jeugd van sterke drank en heeft een auto.
De lezer komt steeds meer te weten over Lee die doordat het verhaal hoofdzakelijk vanuit het ik-perspectief is geschreven heel sympathiek overkomt. Al snel blijkt dat wraak zijn enige motief is. Wraak op de blanken voor de bloedige moord op zijn broertje. Liefst dubbele wraak. Koelbloedig gepland.
Met een rotvaart op weg in zijn oude Nash naar zijn tweede slachtoffer, voelt Lee zich blij en neuriet: “When The Saints….” en ziet hij zijn broertje dansend rond de tafel. Onvoorstelbaar.
Het boek is heel heftig en dat is een eufemisme. Het is drank, veel drank, seks, veel seks, geweld, extreem veel geweld in seks. Whisky wordt gedronken als limonade. Het is uitermate pornografisch, wreed, obsceen, pervers, sadistisch; alle seksscènes worden expliciet beschreven. Daarbij ontbreken sodomie en pedofilie en de pijn niet. Gruwelijk en walgelijk!
Het einde van het boek is meer dan vreselijk, een horrorfilm XXL. De laatste drie hoofdstukken worden geschreven door de alwetende verteller. Lee is niet meer in staat deze zelf te vertellen.
Wat als een gemoedelijke film uit de vijftigerjaren begon eindigt een film à la Tarantino.
Zelfs nu meer dan 70 jaar nà de verschijningsdatum, ondanks dus de “vriendelijke” eerste hoofdstukken, heeft dit boek me weer opnieuw intens en misschien nog wel meer gechoqueerd dan toen ik het voor de eerste maal heb gelezen. Het is rauw, overschrijdt alle grenzen, het is amoreel
Dit boek is het verhaal van een psycho moordenaar. Met nogal veel dialogen. Weinig beschrijvingen, wel van de dames. Maar ik moet bekennen, je blijft wel lezen, je wordt toch meegesleept in het verhaal. Wat is hij van plan? Wraak! Ja! Maar hoe? Niemand weet hem te stoppen. Ook de schlemielige Dexter niet die hem wantrouwde vanaf het begin door zijn donkere stem en zijn oerkracht.
Naast wraak is het hoofdthema uiteraard ook een aanklacht, wel op een heel bijzondere en provocerende manier, tegen de segregatie van zwart en wit, het racisme, de rassenstrijd en dan in het bijzonder in het zuiden van de Verenigde Staten in die tijd. Geweld leidt tot haat. Haat lokt haat uit. Monsters scheppen monsters. En dat is nog steeds zo. In dit verband moest ik ook denken aan de film La Haine (1995) van Mathieu Kassovitz over drie jongens die opgroeien in de sloppen van de Parijse banlieue en die in deze film 24 uur worden gevolgd op de dag na een gewelddadige politionele inmenging waarbij één van hen, een Arabische jongen, levensgevaarlijk gewond wordt.
Een interessant en zeker een belangrijk boek in de context van toen. Helaas is er nog weinig veranderd. Een maatschappelijk drama. Nog steeds. Universeel.
Het boekje is niet aan te raden voor al te gevoelige lezers, maar dat is duidelijk.
Een kort verhaal, gelezen in twee dagen. 212 blz. Lang geaarzeld tussen twee en drie sterren. Het gevoel van continue onpasselijkheid heeft gewonnen.
20 augustus 2018
In ’t Frans gelezen
Le Livre de Poche nr 14143 – édition mai 2017 | 0neg
|
Een nieuw boek van Riley, wat blijkens het nawoord toch niet nieuw is maar een soort dagboek van haar eigen leven.
Misschien had ze het beter voor haarzelf kunnen houden.
Het is niet te vergelijken met haar andere boeken en dat hoeft ook niet, maar dit boek is gewoon te oppervlakkig om echt indruk te maken. De personages komen nooit tot leven. Het taalgebruik was in het begin wel grappig maar later storend.
Alleen het verhaal van Alex zelf vond ik wel redelijk. Maar dit is niet genoeg om dit boek een voldoende te geven.
Jammer. | 0neg
|
Passiespel gaat over Olga, een jonge vrouw die op zoek gaat naar wat afwisseling in haar "saaie" huwelijk. Ze gaat, met toestemming van haar man, op zoek naar een minnaar en belandt uiteindelijk in de wereld van de sm. Ze verkent steeds verder haar grenzen en brengt zichzelf daarmee in gevaar.
Op basis van deel 1 en 2 van de Noordzeemoorden en het feit dat Passiespel in 2008 werd verkozen tot beste vrouwenthriller had ik hoge verwachtingen van het boek. Hoewel ik het boek vrij snel uitgelezen heb en het een spannend boek is, vond ik het persoonlijk wel wat tegenvallen. Zonder teveel over de inhoud te verklappen, werd het boek naar het einde toe steeds ongeloofwaardiger en ook minder spannend. | 0neg
|
Ik hou van de boeken van Douglas Preston en Lincoln Child maar ben bang dat ik binnenkort zal zeggen dat ik van hun boeken hield. Wat vond ik ze origineel, jaren geleden tot ik meer dan genoeg kreeg van de serie met Pendergast. Misschien sta ik hierin wel alleen maar het nieuwste boek "Het verdwenen eiland" deed me zo denken aan een van de boeken van Clive Cussler en dat is niet positief want ik hield nl. vroeger ook van de boeken van Clive Cussler. Die waren ook origineel tot alle boeken op elkaar begonnen te lijken en verrips....nu gebeurt het weer. Dirk Pitt is Gideon Crew geworden en Clive Cussler lijkt inwisselbaar Preston Child.
Het is een leuk verhaal, absoluut en verder niets. 290 spannende bladzijdes te lezen op een regenachtige dag. Een boek dat je leest en vervolgens weer weglegt. Dertien in een dozijn. Geen bijzondere kwaliteit en vooral geschreven, lijkt het, omdat het toch wel verkoopt.
Jammer. | 0neg
|
Persoonlijk kon de manier waarop ik vanaf pagina 1 aangesproken werd mij niet bekoren. Te direct? Maar toch ook weer te vaag, te saai en wat later bleek, ook totaal misleidend. Het uitgangspunt en het uiteindelijke achterliggend idee is mooi, daar niet van. Maar de filosofische jongenskijk en het genre gecombineerd met de schrijfstijl moet je ook liggen, en dit was bij mij niet het geval. Ik heb liever de thrillers van Piet! | 0neg
|
Wat een ontzettend langdradig verhaal. Vreselijk. Het verhaal pakte me totaal niet. Je zou toch zeggen als je zelf 2 dochters hebt dat dit aan moet spreken maar het raakte me helemaal niet. Ik vind het allemaal veel te afstandelijk geschreven. Ik heb 120 blz. gelezen en toen de laatste 20 zodat ik in ieder geval weet hoe het zit. | 0neg
|
Een nieuwe Folsom krijgt tot nu toe in de vertaling een titel die begint met Dag van
en dat geldt ook voor Dag van ontmaskering. Het is jammer dat de uitgever hier consequent aan vasthoudt, vooral als de plank daarmee pijnlijk misgeslagen wordt. Er is in dit boek geen sprake van een dag van ontmaskering, evenmin als er sprake is van een dag van moord of een dag van verraad of wat je nog meer kunt verzinnen.
In het fictieve Afrikaanse land Equatoriaal-Guinea zijn compromitterende fotos gemaakt van burgeropstanden die de kop zijn ingedrukt. Nicholas Marten, die door de Amerikaanse president Harris naar dit land is gestuurd met een geheime opdracht, krijgt deze fotos onder ogen en moet daarna rennen voor zijn leven. Diverse internationale partijen hebben er om hun eigen redenen belang bij dat deze fotos vernietigd worden. De partijen zoeken daarbij elkaars samenwerking, maar zijn ook niet te beroerd om elkaar een mes in de rug te steken als dat beter uitkomt. Het zorgt ervoor dat Marten naar verschillende Europese landen moet vluchten om de waarheid omtrent de fotos boven water te krijgen.
Dag van ontmaskering is de derde thriller van Folsom met in de hoofdrol Nicholas Marten, ooit een uitstekende rechercheur in Los Angeles maar nu een tuinarchitect in Engeland.
Folsom debuteerde ooit met De dag na morgen, een geweldige thriller die destijds het predikaat De thriller van de jaren negentig kreeg. Sindsdien is het niveau van zijn thrillers langzamerhand gedaald en Dag van ontmaskering is daarbij het volgende stapje naar beneden. Op geen enkel punt is er in dit boek sprake van een positieve uitschieter. De plot over de jacht op een man met compromitterende fotos is eentonig, waarbij er soms onverklaarbare dingen gebeuren. Zo is er bijvoorbeeld de politieman die Marten wil arresteren en die ontdekt dat hij met een vliegtuig het land wil verlaten. En in plaats van dat hij zorgt dat Marten gearresteerd wordt voor hij kan vertrekken, regelt hij het zo dat Marten gebruik moet maken van een langzamer vliegtuig waar tevens een zender in zit, zodat hij Marten met een sneller vliegtuig kan volgen. De achtervolgingsscène per vliegtuig vertoont sowieso kluchtige trekjes, veroorzaakt door de andere partijen die ook besluiten om Marten door het luchtruim te volgen.
Daarnaast worden er in Dag van ontmaskering veel moorden gepleegd door de diverse partijen die internationaal veel aandacht trekken, terwijl het doel van de jacht is om alles in de doofpot te stoppen. Folsom maakt het helemaal te bont door op het eind nog met een verklaring te komen voor de moord op een Duitse auteur die echt niet door de beugel kan. Als Folsom dergelijke trucjes nodig heeft om de plot te laten lopen, dan kan hij beter teren op de roem dat hij ooit de thriller van de jaren negentig heeft geschreven. Dan kan hij het qua schrijfwerk daar bij laten. | 0neg
|
Ik ben de eerste om toe te geven dat thrillers niet 'mijn ding' zijn, maar een goed geschreven originele thriller weet ik best te waarderen. Zo vind ik Zwart water van Kerstin Ekman een prachtig boek en raad ik iedereen tot vervelens toe aan om Julius Winsome van Gerard Donovan te lezen. Hersenspinsels van Alice LaPlante en ook Voor ik ga slapen van C.J. Watson (waarvan ik de recensie helaas kwijt ben geraakt) vond ik nog best heel aardig. Ongeveer tot het moment dat aan het eind van die verhalen in sneltreintempo alles netjes afgehecht en opgelost werd.
Kortom, ik ben niet makkelijk tevreden te stellen door een thriller, vooral verzoorzaakt door de voorspelbaarheid van de afloop en de vaak, maar gelukkig lang niet altijd, ééndimensionaliteit en daardoor ongeloofwaardigheid van de personages. Dit boek van Terry Hayes stoorde me op al deze punten en meer dan dat:
- elk hoofdstuk eindigt met een irritant doorzichtige cliff hanger,
- de hoofdpersoon is binnen korte tijd zeer ongeloofwaardig door al die situaties die hij verkeerd inschat, zinsnedes die hij niet begrijpt en foute beslissingen die hij neemt (zonder gevolgen)
- de ongeloofwaardige manier waarop bijvoorbeeld de Turkse politie wordt neergezet (het lijkt wel een stel Bromsnorren)
- de personages zijn dunner dan bordkarton, van ontwikkeling is geen sprake, waardoor invoelen en/of meeleven met een of meer van de personages totaal onmogelijk is. Bijzonder knap voor een boek van 800 pagina's.
Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, maar dat zal ik iedereen - mijzelf incluis - besparen. Ik zal daarom niets schrijven over de vaak snerende, en platte opmerkingen over moslims en hun geloof, en ik zal ook niets schrijven over de totale afwezigheid van enig gevoelsleven bij de hoofdpersoon. Een robot is vergeleken met 'De Saraceen' een emotioneel wrak. Ik begrijp dat dat makkelijk is voor de schrijver en de lezer (bah, wat een nare man), maar het resultaat is een 17 in een dozijnverhaal. Nee, ik stop. Genoeg tijd verspild, hoog tijd voor een goed boek. | 0neg
|
maar niet echt spannend,Maggie Wilson heeft een mishandeling overleefd. Daar is alles mee gezegd. Het was Nate haar man en hij zit een celstraf uit. Maar dan meldt zich iemand die zegt dat hij de dader is van de aanslag op Maggie. De bewijzen zijn overtuigend en dus komt Nate de echtgenoot vrij. Maggie is gehavend door het toegebrachte geweld. Ze lijdt aan toevallen, een soort epileptische aanvallen, en haar geheugen laat haar regelmatig in de steek. Ze heeft genoeg aan zichzelf en verschuilt zich voor haar omgeving. Koortsachtig probeert ze de avond van de mishandeling te reconstrueren aan de hand van dossiers. Dat wil niet echt lukken
. Was Nate wél of niet de dader? En wat gaat hij doen als hij eenmaal vrij is?
In Verscholen van Paul Jaskunas staat Maggie Wilson centraal. Wie is deze vrouw? Ze woont in haar eentje in een afgelegen boerderij en staat afwijzend tegenover contact met anderen, ze zit als het ware gevangen in haar eigen wereld en de verwerking van het trauma. Toevallen ondermijnen haar bestaanszekerheid. Een oude buurman is haar maatje.
Op de omslag van Verscholen staat vermeld: literaire thriller. Literair? Ja! Thriller? Niet echt. Verscholen is een mooi geschreven boek over twee mensen die op jonge leeftijd besluiten een relatie aan te gaan en er samen wat van te maken. Een gelukkige begintijd wordt in de verhaallijn gereconstrueerd. Hun gepassioneerde liefdesrelatie, de poging om samen een thuis in te richten, volwassen te worden en om te gaan met emoties die een relatie uit balans kunnen brengen.
Paul Jaskunas heeft een beeldende schrijfstijl. Lange autoritten met veel stof in een verzengende hitte. Uitgestrekte vlaktes en de voor- en nadelen van het leven in een klein dorp. Mooie avonden met verkoeling en het geluid van insecten. Een Amerikaanse plattelandse sfeer die door de schrijver beeldend wordt neergezet. Mooi geschreven, maar ik vond het geen spannend boek. Het is veel meer een ontwikkelingsroman over een jonge vrouw die met tegenslagen en gehandicapt probeert een weg te vinden in het leven. Een vrouw die lijdt en strijdt. Sympathiek boek, maar niet echt spannend. Twee sterren omdat het niet echt een misdaadroman is, drie sterren voor het literaire element en de beschrijving van het proces dat Maggie doormaakt. | 0neg
|
Ik heb dit boek geluisterd omdat er veel positiefs over geschreven werd. Maar wat een teleurstelling. Als je luistert ga je meestal dooral valt het boek tegen. Het kost je dan geen 'echte' leestijd. Vandaar dat ik er ook niet mee gestopt ben.
Ik vond het boek niet echt spannend en er werd steeds weer over hetzelfde geschreven: Een stelletje ontzettend afhankelijke vrouwen en dan nog Rachel met haar drankprobleem.
Ik snap echt niet hoe dit boek VN thriller van het jaar kon worden maar dat zal wel aan mij liggen. | 0neg
|
Ik had hoge verwachtingen van dit boek, maar vond de lectuur eerder teleurstellend. Het verhaal is wel mooi en herkenbaar maar misschien niet voor een zeventig plusser. Het is natuurlijk een kortverhaal dus veel uitdieping mocht ik wellicht niet verwachten. Er was in elk geval ruimte om er zelf nog je ding mee te doen. Ik stoorde me voornamelijk aan de schrijfstijl, meer bepaald aan de combinatie spreektaal - schrijftaal. Dit las echt niet vlot, ik moest soms zinnen herlezen. Ik vraag me af of dit haar gebruikelijke schrijfstijl is. Nu weet ik niet goed welk boek van Griet Op De Beeck te lezen als volgende... iemand suggesties? | 0neg
|
Kwam er niet doorheen. Leg niet snel een boek weg maar dit boek vond ik toch niet zo ijzersterk. Kon me niet boeien of meenemen in het verhaal. Jammer | 0neg
|
Veel recensenten hebben in de loop der tijd een hekel gekregen aan het stempel literaire thriller die op boeken wordt geplakt om kwaliteit te suggereren. Ook ik behoor daartoe. In veel gevallen is het niet meer dan een loze marketingkreet om meer exemplaren te kunnen verkopen. Ook op de voorkant van De zwarte lady MacBeth wordt de lezer een literaire ervaring beloofd. Kan R.C. De Zeeuw dit kwaliteitskeurmerk waarmaken, of hebben we hier wederom te maken met een flauwe verkoopstrategie?
Hoofdinspecteur Jan Houter is een somberman met een passie voor de Engelse literatuur. Mijmerend over passages uit Shakespeare dwaalt hij door de straten van Amsterdam West in de zoektocht naar de moordenaar van 'bad boy' Carlo Koolmeijer. Het slachtoffer van een doelgerichte steekpartij blijkt een enorme rotzak te zijn geweest, die met zijn inhalige karakter meer vijanden heeft gemaakt dan hem lief is. Heeft de grievende weduwe Koolmeijer, de Surinaamse zonder verblijfsvergunning, er meer mee te maken? En wat had de blanke Koolmeijer eigenlijk te zoeken in de Surinaamse gemeenschap? Vragen, vragen en nog eens vragen. Het spoor leidt hem uiteindelijk naar Suriname en daar leert onze rechercheur een belangrijke les over macht en het misbruiken ervan.
Ondanks dat het hier om een behoorlijk standaard politieroman gaat, weet De Zeeuw een zweem van literair werk te suggereren met doordachte symboliek en diepzinnige gedachtewisselingen. Maar juist die bewust aangebrachte literaire laag maakt tegelijkertijd dat het als een geforceerde poging tot diepgang aan gaat voelen. Alsof de schrijver zo graag wilde dat het meer was dan een 13-in-een-dozijn politieverhaal, dat hij die zogenaamd literaire foefjes nodig had om er een extra laag in aan te brengen. Het verhaal voelt daardoor een tikkeltje geforceerd aan. Ook is de spanning er snel af, omdat het boek te langzaam doorkabbelt zonder intrigerende ontdekkingen of een spannende verhaallijn. Voor een moordonderzoek is het maar een saaie bedoeling, misschien meer conform de realiteit dan gebruikelijk, maar daar leest men geen roman voor.
In het voordeel van de schrijver spreekt zijn koele gevoel voor humor, waarmee hij enkele geestige typetjes weet te introduceren, zoals een tegenwerkende politieassistente en een in Engelse oneliners sprekende collega. Met die humor krijgt de saaie roman ondanks alles toch een prettige kleur mee. Ik wil De Zeeuw dan ook niet afschrijven als thrillerschrijver, want de man zou best een apart geluid kunnen gaan worden in het genre. Maar dan moet hij de volgende keer wel met een levendiger en meer dynamisch verhaal komen. | 0neg
|
Het team van Crime Scene Investigation New York (CSI:NY) houdt er een gouden stelregel op na: Praten met de levenden, luisteren naar de doden en antwoorden zoeken in het bewijsmateriaal. Ook in de nieuwste CSI-thriller Vermist van Stuart M. Kaminsky wordt daar niet van afgeweken. Waarom zou men ook? De serie is een wereldsucces.
Vermist begint heftig met een flink aantal snel opeenvolgende moorden. Forensisch onderzoeker Danny Messer heeft net de verkrachter en moordenaar van een jong meisje ontmaskerd als hij naar de volgende plaats delict wordt geroepen. Samen met zijn collega Mac Taylor wordt hij geconfronteerd met een hele familie die is uitgemoord. Alleen het 12-jarige zoontje wordt vermist. Hij is zonder enige twijfel ontvoerd door de moordenaar, maar met welk doel? Vrijwel gelijktijdig moeten rechercheurs Stella Bonasera en Aiden Burn de moordenaar proberen te vinden van een doodgeschoten en gekruisigde orthodoxe jood. Om de spanning nog meer op te schroeven loopt er een wraakzuchtige stalker rond die zorgvuldig de moord op Stella Bonasera voorbereid. Kortom, het is druk bij CSI:NY.
Vermist is onderdeel van de succesformule CSI. De verhaallijnen staan vast. Het is aan de wisselende schrijvers om die zo goed mogelijk vorm te geven. De ene schrijver is daar bedrevener in dan de andere. Stuart Kaminsky is een vakman, die zich strak aan de regels houdt. Hij laat meerdere verhaallijnen door elkaar lopen en zorgt ervoor dat alle personages op hetzelfde moment bezig zijn met verschillende zaken. Het perspectief wisselt razendsnel. We kijken mee door de ogen van de rechercheurs, de getuigen en zelfs de stalker en de moordenaar. Net als in de gelijknamige tv-serie zijn de scènes en de dialogen kort.
De toonzetting van het boek heeft iets weg van een opgewonden commentaar bij een real life docu. Korte, bondige filosofische wijsheden en gedetailleerde beschrijvingen van forensisch onderzoek proberen het verhaal wat meer cachet te geven. Maar het blijft allemaal heel onpersoonlijk, net als de platte karakters met wie meeleven bijna onmogelijk is. De lezer wordt geacht de personages te kennen en hun te beoordelen op hun forensische capaciteiten, niet op hun karakter.
CSI:NY is de moderne versie van de aloude whodunnit. Alleen zijn het nu geen mensen die de bewijzen leveren die een moordenaar fataal worden, maar zijn het materiele zaken. Een goed schrijver ziet met dit gereedschap in handen kans om een verhaal boven zichzelf uit te tillen. Dat is Stuart Kaminsky dit keer niet gelukt. Vermist is een routineus geschreven verhaal dat het moet hebben van de bekende ingrediënten. Snel is het wel, maar spannend en origineel is het allemaal niet. | 0neg
|
Dit boek is echt een heerlijk feel good boek. Leest makkelijk en het verhaal is erg aangrijpend. Ook erg mooi om te lezen hoe Louisa zich ontwikkeld gedurende dit verhaal. Maar helaas is het einde erg voorspelbaar en cliché. Ja Will gaat dood maar natuurlijk gebeurt dat dan niet zonder dat de twee een liefdes verklaring gegeven hebben aan elkaar. Jammer want voor de rest echt een mooi boek. | 0neg
|
Niet slecht geschreven maar voor 'ervaren' thrillerlezers vind ik sommige 'acties' achterhaald. We weten hoe ze denken, wat ze eerst doen etc. Ik knapte af op hoe de lezers als kinderen werden behandeld, in mijn ervaring dan. | 0neg
|
Wat begon als een veelbelovend en onderhoudend verhaal, eindigd toch nog in minuur! Heeft de auteur echt zoveel bladzijden nodig om zijn verhaal te vertellen? Het kon naar mijn mening met veel pagina's minder.
Wel mooi en vlot geschreven, maar de moorden swingen de pan uit en dat maakt daarom dit boek nog niet tot een thriller.
Een beetje teleurstellend dus, tevens omdat de psychologische diepgang ver te zoeken is en het verhaal na een tijd behoorlijk onwaarschijnlijk en 'over the top' overkomt.
Ik ben de nacht, heeft het niet voor mij. De cover en uitgave zijn origineler dan het verhaal zelf. Een leuk hebbeding, meer is het niet. | 0neg
|
Er zitten wel leuke bladzijden tussen in dit boek maar weinig afwisseling in het verhaal. Af en toe wat langdradig. | 0neg
|
Svealena Kutschke, Duitsland, is een geboren Lübeckenaar uit het jaar des heren 1977. Ze heeft Cultuurwetenschappen gestudeerd aan de universiteit van Hildesheim en levert met het meisje, de stad en de duivel (origineel Stadt aus Rauch) haar derde roman af.
Het verhaal beloofd een familie saga te zijn betreffende vier generaties vrouwen die lijden onder een vloek. Het verhaal begint met Magdalena die tijdens een storm al schuilend een kind moet baren. Zij stort zich in de rivier, de Trave, haar kind wordt echter geborenen en overleeft op haar buik. Vanaf dat punt begint het verhaal van de vrouwen, we leren hoe ze hun jeugd hebben beleefd, in welke omstandigheden ze zijn opgegroeid en hoe ze hun mannen hebben leren kennen. Er zijn vele tijdsprongen in het boek en er wordt een enorme hoeveelheid beeldspraak gebruikt.
Mijn mening is dat het boek nauwelijks te categoriseren valt. Het boek laveert ergens tussen een sage, familiekroniek, thriller en een kunstzinnig stuk proza.
Het verhaal bestrijkt een lange periode, het tijdsbeeld wordt redelijk goed weergegeven en de karakters zijn interessant. De vele tijdsprongen vind ik persoonlijk niet storend. Wat ik wel heel storend vind is de beeldspraak, het komt in een dermate grote hoeveelheid dat de onderliggende boodschap vaak niet overkomt. De schrijfster maakt de dingen graag nog wat vager door magische elementen in te bouwen die nogal onderbelicht blijven. Ze zijn er gewoon alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dit zou werken in à land, far far away maar hier hebben we het over Hanzestad Lübeck gedurende beide wereldoorlogen en daarna... Verhaallijnen worden niet afgerond en soms zijn beschrevenzaken flinterdun. Gedurende het verhaal komt er een hoofdstuk waar de lezer direct wordt aangesproken, dit House of cards- achtige ritueel komt enorm aanmatigend over. Combineer dit met een aantal overdadig beschreven LSD- en Morfine trips, leviterende dames bij een eeuwenoude arts die nog aan aderlating doet en je hebt het geheel bij elkaar.
Een onduidelijk en onsamenhangend verhaal dat sterft in zijn bedoelde schoonheid. | 0neg
|
Het bedrijfje Trust Works houdt zich bezig met onder andere fraudeonderzoek en beveiliging en wordt gerund door Caleb Zelic en oud-politieagente Frankie Reynolds. Een verzekeringsmaatschappij schakelt hen in bij een onderzoek rondom een overval en Caleb wendt zich op zijn beurt tot zijn vriend rechercheur Gary Marsden voor hulp.
Dat het niet volgens plan verloopt, blijkt uit het eerste hoofdstuk waarin Caleb het lijk van Gary vasthoudt.
[Gary was dood. Hij moest wel dood zijn. Ademhalen was onmogelijk met een doorgesneden keel. De ambulanceverplegers leken hetzelfde te denken.]
Wie heeft Gary Marsden vermoord? Was hij iets op het spoor met betrekking tot die overval? Caleb wacht het politieonderzoek niet af en gaat zelf op onderzoek uit. Al snel blijkt dat Gary iets op het spoor was, maar Caleb en Frankie komen er ook achter dat er mensen zijn die niet willen dat de waarheid boven tafel komt. Caleb en Frankie zijn hun levens niet zeker maar ook dat van Caleb’s ex-vrouw Kat staat op het spel. Zijn zorgen om Kat brengen Caleb terug naar Resurrection Bay en daar komen meer geheimen naar boven dan Caleb had verwacht…
Een en ander wordt bemoeilijkt doordat Caleb doof is. Hij heeft gehoorapparaatjes waarmee hij wel harde geluiden en trillingen kan ‘horen’ maar verder moet hij het vooral hebben van liplezen. Maar omdat Caleb niet wil dat mensen weten dat hij doof is, zorgt dat nogal eens voor de nodige verwarring. Liplezen gaat niet altijd even makkelijk en bijvoorbeeld een telefoontje plegen is er niet zomaar bij, een extra complicatie in een wereld waar zo’n beetje iedereen met een smartphone rondloopt.
Resurrection Bay is chaotisch en rommelig, net als Caleb en de manier waarop hij op zoek is naar antwoorden. Als Viskic haar schrijfstijl heeft aangepast aan haar hoofdpersoon, dan is dat goed gelukt; als lezer voel je je net zo opgejaagd als Caleb, maar het leest gewoon niet prettig. Vanaf het eerste hoofdstuk zet je je vraagtekens bij het verloop van het verhaal en elk hoofdstuk komt er wel weer een (of twee) bij. Wat ook jammer is dat de personages amper uitgediept worden, terwijl ze er absoluut interessant genoeg voor zijn. Caleb is de enige waar de lezer wat meer over komt te weten, maar vooralsnog komt hij niet sympathiek over.
De plottwist die leidt naar de uiteindelijke ontknoping is best verrassend, maar de aanloop is gevuld met ongeloofwaardigheden en toevalligheden.
Resurrection Bay heeft alle ingredienten voor een spannende en onderhoudende thriller, alleen de uitwerking ervan is niet helemaal gelukt. | 0neg
|
Zoals Myriam schrijft was het idee inderdaad goed, maar daar is naar mijn gevoel ook alles mee gezegd. Het boek kon me totaal niet boeien. Het zit volgens mij als los zand aan elkaar en de beschrijving van de twee hoofdpersonen is niet goed uitgediept. Wel leuk is de beschrijving en de rake opmerkingen van het dochtertje van de twee 'kemphanen'. Dit kind heeft feilloos door wat er met haar ouders aan de hand is. | 0neg
|
Leslie Jamison benadert in deze bundel pijn en empathie van verschillende kanten, veelal met als uitgangspunt de ervaringen van de auteur zelf. Ze heeft bijvoorbeeld een baantje als medisch acteur, waarin ze een patiënt speelt die aan geneeskundestudenten beschrijft wat haar mankeert. Ook spreekt ze met mensen die in de gevangenis zitten, lijden aan een (mogelijk denkbeeldige) ziekte, of aan hardloopwedstrijden in extreme omstandigheden meedoen. In de essays gaat ze in op de vraag wat pijn en empathie precies zijn, of het mogelijk is om te voelen wat anderen voelen en of iemand zich dit wel echt kan voorstellen.
De essays zijn eerder in verschillende Amerikaanse tijdschriften verschenen en in 2014 gebundeld in dit boek. Deze eerste Nederlandse vertaling is een jaar later verschenen.
De essays staan helaas niet in de beste volgorde om de aandacht van de lezer vast te houden: de eerste twee (over haar baan als medisch acteur en over haar bezoek aan een bijeenkomst over de mogelijk denkbeeldige ziekte Morgellons) zijn het interessantst om te lezen. De essays daarna worden echter steeds minder interessant. De twee essays aan het begin scheppen dus hoge verwachtingen voor de rest van het boek, die niet waargemaakt worden.
Leslie Jamison is op haar best als ze schrijft over haar eigen ervaringen en als ze op journalistieke wijze verslag doet van dingen die ze heeft bezocht, maar zodra ze gaat filosoferen over pijn, empathie en vrouwen (vooral haar laatste essay is feministisch getint), lijken haar gedachten alle kanten op te gaan. Dit zijn juist de latere essays in het boek, waardoor deze bundel helaas veel sterker begint dan hij eindigt.
De essays zijn in de eerste persoon enkelvoud geschreven. Leslie Jamison gebruikt vaak haar eigen ervaringen als uitgangspunt voor filosofische mijmeringen over pijn en empathie: is het mogelijk om echt te voelen wat iemand anders voelt? Dit is een interessant onderwerp en Jamison geeft ook wel een soort-van antwoord, maar erg duidelijk is haar argumentatie niet.
De lengte van de zinnen varieert wel per essay, maar dit verschil in schrijfstijl kan ook voortkomen uit het feit dat de essays in eerste instantie los gepubliceerd zijn in verschillende tijdschriften en dus geschreven op verschillende momenten.
Dit boek is in het Engels ook uitgegeven als luisterboek, wat vooral voor de latere essays in dit boek beter kan werken: ze zijn namelijk geschreven op een manier die waarschijnlijk prettiger luistert dan leest. Het voordeel van het lezen van de geschreven essays is dan weer dat je het boek op elk gewenst moment even weg kan leggen om zelf over iets na te denken, wat bij de onderwerpen 'pijn' en 'empathie' misschien wel gewenst is. | 0neg
|
Het boek de Plaza is een verre van standaard boek. Het boek hangt een beetje tussen een roman en thriller in met een flinke portie fantasy erbij. Voor een thriller mist het boek zeer zeker spanning, het plot is erg voorspelbaar en gaat recht op zijn doel af met weinig zijpaden.
Het boek bestaat uit 2 delen en de hoofstukken wisselen om en om van oogpunt. Het leest heel vlot, er word makkelijke taal gebruikt. De hoofpersonen Rhoda en Daniel blijven vaag in het boek, je weet niet veel over hun verleden. Helaas heeft het boek niet aan mijn verwachtingen voldaan, het mist spanning en op het einde van het boek, moest ik mezelf dwingen het boek uit te lezen.
Waarschijnlijk vind je het boek goed of niet, in de leesclub en andere reeds geposte recensies van dit boek, wordt het ook flink verschillend beoordeeld. | 0neg
|
Het boek is een volwaardig plot voor de comic 'the coppers'. Zeker aan het einde is het eerder een minder geslaagd humoristisch verhaal. Welke toevalligheden de hoofdpersonen in gans het boek beleven, elkaar doet vinden, de ene schakel met de andere verbinden is niet denkbaar. Hoe op een eenvoudige wijze een gans gesofestikeerd computernetwerk, annex programma door een 'whizkidd' wordt lamgelegd is zwaar gefantaseerd. Ook al omdat er voor de dader geen enkel element in het boek aangeeft dat hij zo een nerd is, integendeel, zijn groot dada is schilderen!
Neen, Cornwell vervalt terug in broodschrijverij met deze drie nieuwe figuren (Hammer, Brazil en West en dus geen Scarpetta). Nochthans was het eerste deel wel beloftevol. Enig pluspunt: een gemakkelijk te lezen ontspannend verhaal wanneer je niet al te nauwkeurig oplet. voor mij slechts twee sterren (met moeite) | 0neg
|
Dit vond ik meer een soort bouquetreeksboek. Het las wel vlot, dus ik heb het tot het einde toe volgehouden. Sommige dingen waren ook erg vergezocht, zoals de naam in het bloemperk. | 0neg
|
Na de ontvoering van de dochter van gouverneur Ducane is de FBI in rep en roer. Wanneer Perez zich meldt en aangeeft dat hij de ontvoerder is en zijn eisen op tafel legt is iedereen verbijsterd. Hij wil namelijk dat Ray Hartmann opgespoord wordt en naar New Orleans komt, zodat hij zijn levensverhaal aan Hartmann kan vertellen. Als tegenprestatie zal hij daarna zeggen waar Catherine Ducane vastgehouden wordt. Ze hebben geen andere keus dan ingaan op de eisen van Perez. Na alle reviews, die over het algemeen erg lovend zijn, had ik echt het gevoel dat ik een heel ander boek las met toevallig dezelfde titel. Het boek is saai, langdradig, teveel details die er niet toe doen, en absoluut niet spannend. De enige reden dat ik dit boek uitgelezen heb is dat uit andere reviews blijkt dat de afloop zo onverwacht en toch wel spannend is. Daar snap ik helemaal niets van want de afloop kon je van mijlenver al aan zien komen. Volgens mij heb ik nog nooit zolang over een boek gedaan om het uit te lezen. Voor mij, in elk geval voorlopig, geen Ellory meer. Wat mij betreft geen ster maar dat mag niet dus dan maar 1.. | 0neg
|
De elementen
De cover is mooi van kleur-zacht roze, met een paar krijtschetsen. De titel Schervan hebben geluk is bijzonder gekozen. Gezien de uitdrukking "Scherven brengen geluk" wel bekend is. De titel duidt op de verschillende personages, elk hebben ze hun eigenaardigheden.
De verhalenbundel bestaat uit 19 schrijfsels, die in de ik-vorm zijn geschreven. Waterman mag de spits afbijten. De hoofdpersoon is de kleine Harry. Hij is best eenzaam en als hij naar bed gaat zegt hij tegen zichzelf: "welterusten Harry", wat heel aandoenlijk is.Er is windkracht 10 voorspeld. En als de wind het water opzweept, wat dan? De kleine Harry maakt zich ernstig zorgen. Zijn ouders wat minder. Hoe loopt het af?
In alle verhalen is de hoofdpersoon een man. En is de vertelperspectief de ik-vorm. Thema's als pijn, dood, leven, eenzaamheid en jeugd komen voorbij. Het ene verhaal pakt je beet, en het andere weer niet. Het eerste verhaal, Medicijnwandeling en Mannin vond ik boeiend. Bij andere verhalen raakte ik in de mist. Als ook de hoofdpersonen.
Conclusie
Scherven hebben geluk, is een interessante verhalenbundel. Sommige verhalen zijn leuk, andere zijn vreemd. Niet alles kon mij boeien of raken. En soms was er gewoon geen touw aan vast te knopen.
Waardering: 2 sterren. | 0neg
|
Citaat uit 1994: “Een misplaatste grap heeft Oranje gisteren op het vliegveld van Orlando een vertraging van meer dan vijf uur gekost. Een meereizende verslaggever meldde tot driemaal toe dat er een bom in de handbagage aanwezig zou zijn, waarna de politie het toestel geheel uitkamde”. Einde citaat.
Met dit nieuwsitem is sportjournalist en voetbalverslaggever Lex Muller destijds wereldberoemd geworden. Tijdens dat avontuur heeft hij tijdelijk bij oud-international Jan van Beveren gelogeerd en toen is de kiem gelegd voor het schrijven van een boek over deze legendarische doelman. Op zijn palmares staan nog meer boeken, voornamelijk met voetbal als onderwerp. Toch vond ook Lex Muller dat er een thriller van zijn hand moest komen en voilà, Een wandelende tijdbom werd geboren of was hij al enkele tientallen jaren eerder geboren?
Sportjournalist en voetbalverslaggever Maarten Peters is voor het dagblad De Gelderlander in Amerika om verslag te doen van het WK’94, dat daar wordt gehouden. Op het vliegveld van Orlando, wordt Peters uit het vliegtuig gehaald omdat hij meerdere keren geroepen zou hebben dat in zijn tas een bom zit. Voor de Amerikaanse autoriteiten is dat reden genoeg om een bomalarm af te geven. Het betreffende vliegtuig wordt terzijde gesteld en alle passagiers, in dit geval het volledige Oranjeteam, loopt grote vertraging op. Het belet hen een goede voorbereiding te doen op de komende kwartfinale tegen Brazilië.
Maarten Peters wordt in Nederland aan de schandpaal genageld, zelfs door zijn werkgever, hoofdredacteur Pieter van Dijk, die hem per direct wil ontheffen van de functie Hoofd Sportredactie. Vanuit Amerika probeert Peters zijn onschuld aan te tonen maar de autoriteiten geven hem daar niet de benodigde ruimte voor.
Het gezegde "Reinaert, verzin een list" is nog nooit zo op zijn plaats geweest als op dit moment…
Om Een wandelende tijdbom binnen het spannende boekgenre een thriller te noemen, is feitelijk een belediging voor het genre en haar auteurs die er wel in ruime mate aan voldoen. Want eigenlijk is dit verhaal niet meer dan een verslag van de gebeurtenissen die Lex Muller in 1994 zelf heeft beleefd en/of heeft veroorzaakt. Met hier en daar een kleine variant erop maar die zijn zo nietszeggend dat het nauwelijks invloed heeft op het totaal.
Google even naar “Bomalarm WK 1994” en je krijgt een rijke oogst aan verslagen over wat toen is gebeurd. En daar was Muller direct of indirect, de veroorzaker van. Het transformeren van dit verslag tot een thriller is volledig mislukt. Spraakmakende rechercheurs van het kaliber Sherlock Holmes of Hercule Poirot zouden onverrichterzake naar huis terugkeren en verklaren dat in Een wandelende tijdbom geen spoor van spanning te bespeuren valt.
De karakters hebben bovendien nauwelijks een eigen gezicht. Alles is werk-gerelateerd, dus leren de lezers Maarten Peters alleen maar kennen als sportjournalist. Dat er naast zijn werk ook nog een ander leven is, vergeet Muller voor het gemak maar even.
Misschien moet je wel concluderen dat, na het succes van boeken als Gijp, Kieft, Helder, Koeman, de sportjournalist Lex Muller hunkerde naar erkenning en daar dit verhaal voor gebruikt heeft. Als thriller veroorzaakt het alleen maar negatieve publiciteit. | 0neg
|
13 uur van Deon Meyer, een buzzz boek. Beetje een tegenvaller, helaas mijn smaak niet. Schrijfstijl is wel spannend, je vliegt van hot naar haar. Van persoon naar persoon. Maar ik hou zelf niet zo van die discriminatie: zwarten/blanken, politiek, corruptie. Ik heb het boek uitgelezen wat ik altijd doe om een goed oordeel te kunnen geven. dit boek is gekozen tot Vrij Nederland als thriller van het jaar, vijf sterren. maar smaken verschillen, dit is echt mijn genre niet, helaas. Ik vind het boek saai en soms ook grof bijvoorbeeld als word beschreven hoe ze haar tenen afknipten met een snoeischaar, beuh bah. Echt om misselijk van te worden. Ik geef dit boek dan ook maar een 6. Twee sterren een matig verhaal. | 0neg
|
Helaas was dit voor mij niet zo'n goed boek als ik gehoopt had. Tot nu toe heb ik alleen Verkikkerd en Verslingerd gelezen van Lisette die ik erg leuk vond maar dit verhaal pakte mij toch een stuk minder. Ondanks dat het makkelijk weg leest want de schrijfstijl van Lisette is prettig om te lezen was ik het verhaal ook zo weer kwijt en liet ik hem soms hele weken ongelezen liggen. Ik vond het onderwerp best heftig maar dat kan voor mij ook zijn omdat ik er door mijn werk met regelmaat ook werkelijk mee te maken heb. Wel in andere vorm maar toch....
Ondanks dat dit niet mijn boek was kijk ik er wel naar uit om alle andere boeken van Lisette's hand te lezen want ondanks dat deze wat voor mij tegenviel blijf ik er wel bij dat ze een favoriete schrijfster van me is | 0neg
|
Rebel in de Woestijn wordt aangekondigd als een boek voor liefhebbers van onder andere De Selectie en De Hongerspelen. Dit maakte mij enorm nieuwsgierig naar dit stoere en romantische verhaal dat zich afspeelt in de woestijn. Helaas was dit boek niet wat ik ervan verwachtte..
In Rebel in de Woestijn maken we kennis met de stoere Amina, die verkleed als jongen meedoet aan een schietwedstrijd. Op deze manier hoopt ze genoeg geld te winnen om DORP X voorgoed achter zich te laten. Helaas loopt het niet helemaal volgens plan en moet Amina halsoverkop op de vlucht slaan. Gelukkig schiet een knappe, mysterieuze jongen haar maar al te graag te hulp. Samen slaan ze op de vlucht voor djinns en gewelddadige bandieten.
Rebel in de Woestijn is spannend vanaf de eerste pagina. Hetzelfde geld voor de rest van het plot; ondanks het feit dat Amina voornamelijk op de vlucht is, wordt het verhaal nergens saai. Toch wist Alwyn Hamilton mij persoonlijk niet mee te nemen in haar verhaal. Hoewel de schrijfstijl enerzijds enorm meeslepend is, kon ik de wereld met al haar bijzondere wezens maar moeilijk voor me zien. Ook het Oosterse tintje had op mij geen sprookjesachtig effect, maar schepte eerder vooral een gevoel van afstand. Rebel in de Woestijn speelt zich af in een wereld waar ik niets van af weet en de schrijfstijl is voor mij niet beeldend genoeg om mee te gaan in het verhaal. Of ik heb gewoon niet genoeg fantasie om deze wereld voor me te zien..
Het hoofdpersonage Amina verdient mijn respect door haar handigheid met wapens en de manier waarop ze streeft naar een beter leven, maar tegelijkertijd vind ik haar echt enorm egoïstisch. Op weg naar een betere toekomst is ze bereid om over lijken te gaan.. Rebel in de Woestijn kent naast Amina een veelheid aan personages, waarvan sommige slechts één of twee regels tekst hebben. Hierdoor was het soms moeilijk om alle namen te onthouden en te bedenken in welke relatie de personages tot elkaar staan. Door het grote aantal aan personages blijven deze ook allemaal zeer op de vlakte. Iets minder personages, maar meer diepgang had dit boek voor mij naar een hoger niveau kunnen tillen.
Ik denk dat het uiteindelijk gewoon een kwestie van persoonlijke smaak is - ik zie overal lovende recensies verschijnen - maar Rebel in de Woestijn was echt geen boek voor mij. Als science fiction fan besloot ik dit boek een kans te geven; overtuigd door marketingpraatjes als 'voor fans van De Selectie en De Hongerspelen', maar het fantasy gehalte was me te veel. Ik kon de wereld met geen mogelijkheid voor me zien, waardoor ik me algauw begon te ergeren aan al de verschillende wezens. Wie weet dat ik dit boek fantastisch had gevonden als het zich bijvoorbeeld had afgespeeld in een post-apocalyptische wereld, maar dat is helaas niet het geval. Punten voor originaliteit, maar desondanks een tegenvaller voor mij. | 0neg
|
Adler-Olsen heeft met de serie Q een mooie serie neergezet. Z'n laatste boek, "de grenzeloze" is wat mij betreft geen bevestiging. Het boek komt nooit op gang, de zoektocht sleept zich voort, de humor is flauwer dan flauw en de toevalligheden en voorspelbaarheid is teveel. Is de focus weg, heeft de verfilming en de op stapel staande tv serie? te veel energie opgeslokt., of is dit de grote valkuil van het schrijven van series die bijna altijd minder worden.
Misschien zou een uitstapje naar een stand alone (ik denk aan het prachtige Alphabethuis) een goeie zijn
Zoals gezegd dat Adler olsen kan schrijven staat buiten kijf, de serie Q haalde tot zover een goed niveau, Dit is echter naar mijn mening een miskleun | 0neg
|
Wat een waardeloos boek.
Ondanks het een klein en dun boek is, niet eens uitgelezen. Vond er niks aan. | 0neg
|
Dit is simpelweg de allerslechtste Aspe die hij al geschreven heeft. Het verhaal slaat werkelijk op niets, het kost echt een immense moeite om dit uitgelezen te krijgen. | 0neg
|
Dit jaar wordt het boek ' Fout' klassikaal gebruikt. Daarom zelf het boek nogmaals gelezen nadat ik dat al had gedaan toen deze novelle op de markt kwam. Het is inderdaad een leesvluggertje. In een uur tijd heb je de bijna 80 pagina's verslonden. Als opmaat naar de andere - en betere - boeken van Mel Wallis de Vries is het geslaagd te noemen. Als apart verhaal blijft het vluchtig. Vind de uiteindelijke dader als een soort deus ex machina in het verhaal getrokken. Ook het einde had een zorgvuldigere uitwerking , middels bijv. een epiloog, verdiend. Voor de snelle hap prima, maar ik hoop dat de leeslat bij de jongeren toch iets hoger ligt . Mel Wallis heeft genoeg boeken geschreven die interessant zijn voor een ruime doelgroep. | 0neg
|
Helaas.... Ik heb meerdere boeken gelezen van marelle, hierdoor waren mijn verwachtingen wat te hoog. In het geheel genomen een rommelig boek, te langdraderig en onoverzichtelijk. | 0neg
|
Niet door heen te komen. Slechte boek van John green. | 0neg
|
Het klonk als een mooi verhaal, het nieuwe boek van Daniëlle Nieborg. De jonge schrijfster schreef met Stille woorden, vreemde daden niet haar eerste boek. Vol goede moed begon ik gisteravond aan het verhaal. Echter, na twee bladzijden verloor ik mijn aandacht en na twintig bladzijden stond het boek mij zo tegen, dat ik het weggelegd heb. Dat overkomt me niet vaak (tweede keer in vijf jaar). Wat zijn de redenen?
Allereerst ergerde ik me aan de grote hoeveelheid spelfouten in het boek. Na twintig bladzijden had ik zeker al vijf fouten in de werkwoordsvormen gezien. Daarnaast was er een chronisch gebrek aan komma's. Een keer kan dit alles natuurlijk gebeuren, maar door de grote hoeveelheid werd ik in mijn lezen enorm belemmerd.
Een tweede minpunt aan dit verhaal vond ik het simpele taalgebruik. De zinsbouw is kinderlijk te noemen en ik vind het dan ook niet bij de doelgroep passen! Het boek bevat nauwelijks bijzinnen en verschillende zinnen zijn maar 'half'. Soms mist er zelfs een persoonsvorm, waardoor de zin geen zin meer genoemd mag worden. Jammer!
Het verhaal bevatte, mijns inziens, nog niet veel diepgang. Na twintig pagina's had ik nog niet het idee dat ik echt wat nieuws gelezen had. Natuurlijk besef ik dat dit heel snel geconcludeerd is, maar ik kreeg tijdens het lezen ook niet het vermoeden dat het verhaal mij echt nieuwe dingen zou brengen. Jammer!
Al met al is het nieuwe boek van Nieborg voor mij dus geen topper. Wellicht zou het verhaal beter naar voren komen wanneer er meer aandacht geschonken wordt aan de schrijfstijl en de taalverzorging. Wellicht is het boek spannend en leuk, maar ik zal niet degene zijn die dat ontdekt! | 0neg
|
Ik had veel moeite om in het verhaal en door het boek heen te komen. Leest meer als een detective dan een thriller en ik vond het niet echt spannend. Hoop dat de schrijver zijn stijl gaat aanpassen, want anders hoef ik niets meer van hem te lezen. | 0neg
|
Toen dit boek uitkwam was ik hier al heel nieuwsgierig naar, de beknopte inhoud die op internet te lezen was sprak me heel erg aan, dus dit boek vrij snel in de bibliotheek gereserveerd. En het duurde nog een tijdje voor ik het boek kon gaan afhalen. Toen ik het bericht echter in mijn mailbox kreeg dat het boek afgehaald kon worden, ben ik ook meteen naar de bibliotheek gegaan. Het boek waar ik in bezig was uitgelezen en meteen in dit boek begonnen... En helaas... ondanks alle positieve recensies en quotes vond ik het boek tegenvallen. Ik vind het boek behoorlijk oppervlakkig. Het boek gaat niet echt in op de gevoelens van Jette Vonk. Je leest wel de dingen die ze onderneemt en dat ze op zoek gaat naar haar spirituele ik. Maar over haar gevoelens en wat de diagnose kanker en de behandelingen met haar doen komen maar weinig aan bod. Het is naar mijn gevoel meer een boek waar Jette een positieve herinnering wil achterlaten.
Lees verder op mijn blog. | 0neg
|
Het is maar goed dat 'Je bent gewaarschuwd' niet mijn eeste Patterson is, want anders werd het waarschijnlijk direct mijn laatste. Aangezien ik al meer boeken van Patterson heb gelezen, weet ik dat zijn andere boeken veel beter zijn. Zou het komen door de samenwerking met Howard Roughan dat dit boek slechter is? Ik heb meerdere boeken gelezen die geschreven zijn door Patterson in samenwerking met andere auteurs. Bij die boeken meende ik een goede samenwerking tussen beide schrijvers te bespeuren, in dit boek miste ik dat. Dit blijkt uit het soms abrupte hoofdstukeinde en zinsbouw komt niet altijd overeen. Ondanks dit, leest het boek wel snel en vallen aan het eind alle puzzelstukjes op zijn plaats. Toch miste ik spanning in dit boek. Ik vond de thema's ook weinig aansprekend.
Kristin is een fotografe. Aangezien ze nog weinig succes als fotografe heeft, is ze tevens als nanny werkzaam bij de getrouwde Michael en Penly waar ze voor twee kinderen zorgt. Kristin en Michael krijgen een verhouding. Een enorm uitgekauwd verhaal(man begint relatie met nanny). Wat minder voorkomend is, is dat Kristin paranormale ervaringen heeft (ze ziet angstige dingen die in de toekomst plaats zullen vinden; specifieker kan ik niet zijn zonder teveel inhoud van het boek prijs te geven). Ik moet zeggen dat dit deel mij ook totaal niet aansprak. Het verhaal is niet vloeiend op punten van gebeurtenissen in het hier en nu en dingen die ze in het heden ziet maar pas in de toekomst plaats zullen vinden. Bovendien is het allemaal zeer ongeloofwaardig. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.