text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Dit is niet echt iets wat je me vaak hoort zeggen, maar ik vond de film beter dan het boek. Het boek vond ik erg langdradig en de wereld waarin het zich afspeelt was niet bepaald makkelijk om te begrijpen. Zeker als je nagaat dat dit een kinderboek is (vanaf 12 jaar ongeveer, gok ik). Ik denk niet dat ik dit boek uit zou hebben uitgelezen op die leeftijd.
De wereld zat vol met complotten van verschillende partijen, raadsels en experimenten, die vaak laat worden uitgelegd en ook nog eens onduidelijk. Ik begrijp nog steeds niet helemaal het doel van het Stof en de dæmon. Wat ik ook apart vind, is dat iedereen weet dat Lyra de uitverkorene is en om haar lot goed uit te voeren, mag zij zelf niet weten dat ze de uitverkorene is, maar als iedereen het weet dan, kan het toch best zijn dat ze zich een keer verspreken in haar buurt of haar te veel willen bijsturen, in hun voordeel, dan klopt er toch niks meer van. Daarnaast heb je Roger nog, Lyra zet haar leven op het spel om hem te redden, maar uiteindelijk heeft hij amper een rol in het boek. Je weet niks over hem, behalve dat hij een kokshulp is. En dan heb je nog Lyra's ouders, hoe kan een kind twee van zulke ouders hebben. Ik zou niet eens weten welke van de twee nu echt slecht is. Ook zou ik als kind niet willen lezen, wat ze met de ontvoerde kinderen doen, want dat is nogal naar.
Maar goed, ik moet wel zeggen dat het een origineel verhaal is, met veel elementen die ik nog niet eerder heb gelezen. Ik vond het idee van de dæmon wel leuk, dat je altijd een maatje bij je hebt en die laat zien wat voor een soort persoon je bent. Of de gepantserde beren, dat vond ik wel weer interessant om over te lezen. Lyra vond ik ook wel een leuk personage, ze is dapper en koppig, vooral hoe vindingrijk ze is in gevaarlijke situatie, maakt haar leuk om over te lezen. Haar kompas was ook een interessant element, ook al vind ik het wel apart hoe snel ze het leert gebruiken.
Dit is het eerste deel van een triologie, maar ik ben niet van plan om de serie verder te lezen, ik vond het einde ook maar vaag. | 0neg
|
Man man man, ik kan het niet méér oneens zijn met dit boek. De levensstijl die Brinkman romantiseert is het tegenovergestelde van het leven dat ik probeer te leiden. Daarbij is het boek óók nog slordig.
Standvastig
Alles gaat tegenwoordig maar sneller en sneller en we voelen constant druk om ons maar te blijven ontwikkelen. Een hoop mensen grijpen daarom naar zelfhulpboeken en -cursussen die ons weer in contact willen laten komen met ons innerlijke zelf. Svend Brinkmann, hoogleraar Psychologie aan de Universiteit van Aalborg, hekelt deze ‘zelfhulpcultuur’ en geeft een verfrissend antwoord op alle zogenaamde positieve psychologie.
Svend Brinkmann leert je hoe je kunt samenwerken met anderen én toch volledig jezelf kunt zijn, door gewoon af en toe nee te zeggen en bovenal stevig in je schoenen te staan. Geïnspireerd door onder meer de filosofie van de stoïcijnen is Standvastig uiteindelijk hét nieuwe zelfhulpboek voor deze tijd.
Ontwikkeling is de essentie van ons bestaan
In Standvastig grijpt Brinkmann terug naar de Romeinse stoïcisme leer om ‘onder alle omstandigheden jezelf [te] blijven’. Hij pleit namelijk voor conservatisme. Dit boek is een statement tegen de zelfhulpboeken die pleiten voor vooruitgang. Hij vertaalt dat stoïcisme losjes naar onze tijd. Losjes, want zijn onvolledige wereldbeeld bestaat uit ongefundeerd zweverig gedoe, egoïsme en consumentisme – en daarmee raakt het kant noch wal. Ik denk niet dat het in een snel veranderende samenleving werkt om stoïcijns met je hakken in het zand vooruit te zitten kijken. Ontwikkeling is een essentieel onderdeel van het leven. Het is dan ook absurd dat je volgens hem als volwassene niet meer moet streven naar ontwikkeling.
Het is onmogelijk om onder alle omstandigheden jezelf te blijven als je niet bereid bent mee te bewegen. Wie jij bent, is deels afhankelijk van hoe jij je verhoudt tot je omgeving. Conservatisme leidt zo tot achteruitgang en niet tot Brinkmanns gewenste stilstand. Hij ontkent dat flexibiliteit een van de belangrijkste eigenschappen van leven in de 21ste eeuw is, volgens Bernie Trilling en Charles Fadel (genoemd in IK2 van Margriet Sitskoorn). Het heeft geen zin je te verzetten tegen onze ‘accelererende maatschappij’ (hij is fan van dat woord). Veel verstandiger is het om binnen die krachtige stroming je eigen manier van zwemmen te vinden.
Geluk is onderschikt aan je plicht
Maar het is hem niet om geluk te doen. Brinkmanns uitgangspunt is de stoïcijnse idee dat je een plicht hebt te vervullen naar anderen. Dat is al waar ik het niet mee eens ben. Die plicht is onlosmakelijk verbonden met een streven naar geluk, het hoogste goed, voor onszelf en onze dierbaren. Een ‘plicht’ an sich is koud, maar het past in dit boek aangezien de paradoxale visie is dat we nader tot elkaar komen als we allemaal gedrag vertonen dat ons in halve sociopaten verandert.
Hij romantiseert een negatieve levensstijl. Daarmee maakt hij zich schuldig aan precies dat wat hij hekelt aan de positieve psychologie: het aandikken van je gevoelens. Hij geeft overigens toe dat hij in zwart-witdenken vervalt en het, zoals Aristoteles al zei, gaat om het vinden van een middenweg. Toch is het midden bij hem iets meer naar zijn egoïstische filosofie gekanteld. Dat is jammer want zo hoeft het stoïcisme niet te zijn.
Luister vooral niet naar je innerlijke stem
Ik heb een voorliefde voor de positieve psychologie, het existentialisme en het zenboeddhisme. Die denkkaders vul ik geregeld aan met wijsheden van de stoïcijn Epictetus die je doet inzien dat invloed uitoefenen op iets wat buiten je macht ligt bijzonder dwaas is. Het kan dus best samen. Brinkmann pleit ook voor de ethiek van de twijfel, oftewel een kritische houding en verwondering. Positieve psychologie gaat niet om het ontkennen van de werkelijkheid, maar om die kritisch te bekijken vanuit een positief denkkader. Dat kritisch nadenken is iets wat ook volgens Trilling en Fadel een belangrijke eigenschap is voor iemand uit de 21ste eeuw. De nadruk ligt op de lading die je eraan geeft.
Als je in een wereld vol indringende prikkels niet moet luisteren naar je innerlijke stem en je intuïtie, dan raak je júíst uitgeblust omdat het ontbreekt aan focus. Die innerlijke stem is volgens Brinkmann een manifestatie van je ego, wat op zijn beurt weer een onzinnige sociale constructie is. Het leidt tot depressies (hij haalt hierbij een twijfelachtig onderzoek aan, wat hij zeer regelmatig doet: onderzoeksresultaten in zijn voordeel interpreteren). Nee, laten we allemaal maskers dragen om te verhullen dat we vanbinnen leeg zijn. Ja, luisteren naar anderen is belangrijk, maar je hebt je innerlijke stem nodig om die informatie op waarde te schatten.
Filosofie van een ongelukkig bestaan
Hij spreekt zichzelf ook continu tegen. Je moet jezelf blijven, maar niet streven naar authenticiteit want dat is ondergeschikt aan waardigheid. En wie intieme relaties aangaat, wordt enkel gekwetst. Goh, dat hoort bij het leven. Hoe spreken van een ‘zelf’ als dat zelf enkel een waardig masker is, een omhulsel van een en al niets, puur vlees dat op raadselachtige manier wordt bestuurd? Ook ik zie in dat we in een gevoels- en ‘ja-cultuur’ leven met ‘positiviteitsdrang’, maar als je logisch en realistisch nadenkt is het alternatief verschrikkelijk.
Standvastig is een slordig en zwartgallig anti-zelfhulpboek dat, zoals de naam al doet vermoeden, beschrijft wat je moet doen als je streeft naar een leven zonder geluk.
(Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl) | 0neg
|
Vals beeld van Elvin Post lees je in no-time uit. Het boekt telt dan wel 300 pagina's, maar het lettertype is groot. Een kunstroof wordt gepland, uitgevoerd en niet alles loopt op rolletjes. En daarmee is het boekje eigenlijk al verteld. Het leest lekker vlot weg, maar om dit nu een literaire thriller te noemen...
Ieder mag zijn eigen mening hebben, maar ik kan hier geen vijf sterren voor geven: het taalgebruik is niet bijzonder, het verhaal op zich is niet erg ingewikkeld, schokkend of verweven en ook het onderwerp is niet uniek of zo.
Ik heb me absoluut vermaakt met dit boek, maar verder dan twee sterren kom ik niet. | 0neg
|
Het verhaal begint goed, maar jammer genoeg kakt het halverwege in en dat komt niet meer goed. Er zat enigszins nog spanning in maar naarmate het einde van het boek was de spanning ver te zoeken. En het einde was ook niet al te best. | 0neg
|
Is dit een parodie op een thriller? Brusselmans goes crime? Zelden zo een opeenhoping van flauwe wisecracks en inspiratieloze metaforen tegengekomen als in dit boek. Ongeloofwaardig verhaal met een vergezochte plot. Irritante hoofdfiguur. Ik hou nochtans van Gent, maar zelfs dat heeft me niet kunnen charmeren. Sorry Bavo, maybe you caught me on a bad day. Dus misschien geef ik je nog een tweede kans.
(By the way, Brusselmans vind ik als schrijver ook maar niks). | 0neg
|
Wat een tegenvaller. Het eerste en hopelijk laatste boek dat ik niet heb uitgelezen. De rare omschrijving van wat seksuele handelingen gaven me het laatste zetje om het boek weg te leggen. Typisch een gevalletje van niets toevoegende seksscenes. Ik had hier heel veel van verwacht en na 60 pagina's hield het voor mij op. Heb het boek ook weggedaan. De hele schrijfstijl staat me niet aan. Seks hebben in de aanwezigheid van het kind?.......serieus? Ik ben niet preuts maar ik voelde me ongemakkelijk onder het lezen. Nee dit is niet mijn boek, op naar het volgende. | 0neg
|
Dit boek van Marion Pauw gelezen, maar het stelde me heel erg teleur. Het is een te simpel geschreven verhaal, dat ook nog eens erg voorspelbaar is. Van de handelingen en de gemaakte keuzes van de hoofdpersoon gingen me bij tijd en wijle de haren recht van overeind staan. Een erg slap verhaal dat bij mij niet meer dan 1 duimpje haalt. | 0neg
|
Quasi spiritueel gezever op het niveau van een goedkope doktersroman met geil sausje ter stimulering van de verkoop. | 0neg
|
De Rosnay heeft de lat hoog gelegd met haar eerder uitgebrachte boeken. Ze toont lef door uit haar vertrouwde genre te stappen.
Centraal staat de ontwikkeling van de schuchtere en onkreukbare Colombe:
Waarom moet ze altijd in de schaduw van anderen staan? Een huwelijk als een cocon, geborgen maar beperkend, waarin een vrouw zich bewust wordt van haar verlangen naar ontsnapping.
Na een verhuizing slaapt Colombe slecht door geluidsoverlast. De teksten van de muziek die hard gedraaid wordt lijken een boodschap af te geven. Echter is er alleen herrie op het moment dat haar man op zakenreis is.
Door weinig slaap verandert Colombe. Ze kijkt scherper naar haar leven en ziet zaken die zij eerder niet zag. Daarnaast laat zij zich meeslepen in gevoelens van haat en pesterijen.
Wanneer Colombe uiteindelijk besluit het appartement van de mysterieuze Faucleroy binnen te sluipen, zet dat een reeks onomkeerbare gebeurtenissen in gang, met onvoorziene gevolgen. | 0neg
|
Geïnspireerd door menig positieve recensie, en niet in de laatste plaats de 5 sterren in de VN detective en thriller gids aan dit boek begonnen.
365 pagina's verder ben ik een ILLUSIE armer en begrijp ik niet waar de waardering vandaan komt..
gebrek aan spanning,traag, warrig en rommelig geschreven en matig uitgewerkte karakters zorgen ervoor dat het boek niet prettig isom te lezen. Traagheid hoeft geen bezwaar te zijn en kan juist mee helpen een mooi sfeerbeeld te scheppen maar het gebrek aan spanning en het matig uitwerken van de karakters is killing.
De serie rond de consultant Alex King heeft inmiddels een tweede (vertaalde) deel maar voor mij blijft het vwb Thomas Erikson hierbij, | 0neg
|
Stan Lauryssens is het buitenbeentje in de vlaamse thriller wereld. Als ex-gevangene kent hij als geen ander de wereld op de straat en in de gevangenis. Dat is dan ook duidelijk af te leiden uit de dialogen van de personages in zijn boeken. Flauwe moppen, grove taal, schetenseks en af en toe wat racistische praat zijn veelvuldig aanwezig. In het begin wel eens leuk om lezen maar er is meer nodig om een goed boek te schrijven. Bloter dan bloot is het vervolg op Doder dan dood en is gewoon NOG meer van hetzelfde. De overval op de nationale bank, de sluipschutter op de suikerrui enz...
Wederom een goed verhaal maar na een tijdje begint ook dit redelijk te vervelen gewoon omdat er te weinig vaart in zit. Het einde is dan ook nog ongeloofwaardig en een tegenvaller. Van een verhaal verspreid over twee boeken mag je toch iets meer verwachten! | 0neg
|
Een spannend boek over een Jodse familie die op een vreemde wijze wordt geconfronteerd met hn Joodse afkomst en dat hun levens heel direct beinvloedt.
Goed geschreven op een wijze die pakkend is en die je meetrekt in de keuzes die voorbij komen. | 0neg
|
Door te weinig verdieping, Arabische woorden/kreten waarvan ik zonder woordenboek de betekenis niet ken en veel erg korte zinnen, bijna telegramstijl, ben ik halverwege afgehaakt.
Aan het begin van hoofdstuk 5 was ik letterlijk even de weg kwijt: 'Ze rijden naar het westen... Estepona , Marbella...' Vanaf Algeciras richting Marbella rijd je naar het oosten. | 0neg
|
Het boek startte spectaculair maar doofde als een nachtkaars. Jammer ik verloor al snel mijn interesse | 0neg
|
Ik vond het een redelijk boek. Niet saai, maar zeker niet Nicci's beste boek tot nu toe geschreven. Ik kan niet zeggen dat ik het spannend vond, in tegenstelling tot bijvoorbeeld De bewoonde wereld. Het plot was verrassend, maar op de een of andere manier vond ik het een beetje afgeraffeld. Ik hoop dat het volgende boek beter is. | 0neg
|
Jammer genoeg heb ik me door de recensie van Crimezone (de zeer positieve beoordeling van Gerd) en de reputatie van Schlink laten verleiden dit boek te kopen. Nu zit ik met een pil van drie thrillers waar ik me met veel moeite door de eerste heb heen geworsteld. Nu ben ik heel wat oudere heren detectives gewend, maar deze Selb is weinig interessant. Het verhaal wil maar niet spannend worden, de personages zijn vlak en boeien weinig. Selb drinkt en eet graag en verzorgt zijn poes en hij heeft een fout verleden. Maar daar heb je toch nog geen interessante thriller mee?! | 0neg
|
Laten we vooropstellen dat ik weet dat dit een kinderboek is. Een soms wat duister kinderboek, maar toch een kinderboek. Waarom ik het dan toch gelezen heb. Wel, het werd me aangeraden. Aangeraden omdat ik ook Harry Potter heb gelezen. Nou, dit boek en de Harry Potter wereld staan zo ver van elkaar dat het gewoon niet te beschrijven is.
Veel woorden die voor doelgroep misschien te moeilijk waren, worden door de schrijver in het boek uitgelegd. Schrijfstijl is niet bijzonder te noemen.
Er was heel weinig in dit boek dat ook maar een beetje leuk was. Ik zal in ieder geval geen andere delen uit deze serie lezen.
Ik wou 0 sterren geven, maar helaas wordt dat niet geaccepteerd. | 0neg
|
Thuis heb ik een doos op zolder met misdaadromans uit de jaren zestig.
Tijdens het lezen van het boek: "Moord in de Walburcht", van Martin Koomen, dacht ik opeens weer aan deze doos.
Het verhaal speelt zich af in een villa. In de villa wonen een rijke oude man, enkele wisselende familieleden en personeel. Het betreft een ouderwetse villa," De Walburcht".
Helaas is het taal gebruik in het boek ook ouderwets. Er komen woorden voorbij als: pipa, prenten, schepsels, metier, daghitje, wicht en mormel. Er worden ook vreemde uitdrukkingen gebruikt. Een voorbeeld:" het uit zijn krachten gegroeide lichaam van zijn zoon plofte in een van de stoelen neer als een met knolrapen gevulde slappe stof". De dames in het boek "kwetteren" ook vaak. Moderne woorden als sociale media en CEO komen plots voorbij. Te gezocht en vaak niet relevant.
Het verhaal lijkt ook te komen uit de jaren zestig. Alles gaat traag. Na een zeer uitgebreide uitleg wordt, ruim over de helft van het boek, eindelijk de moord gepleegd. Daarna wordt over alle personen uitgebreid verteld wat ze gedaan hebben en gaan doen. Het wordt niet echt spannend. Er wordt veel te veel uitgelegd. Even is het spannend als het daghitje (een journaliste ) wordt opgesloten. Maar dit is van korte duur. Ze ontsnapt al snel.
Ik heb het boek uitgelezen, maar ben nu eindelijk eens naar de kringloop gegaan met mijn doos boeken. Er zijn vast nog wel liefhebbers voor dit genre. | 0neg
|
Tja, een bijzonder boek en dat is het! Het begin was erg boeiend. Hoe vergaat het een jonge, beginnende docent op een middelbare school. Maar gaandeweg het boek wordt het verhaal absurder. Ik wilde wel steeds doorlezen maar het verhaal staat af en toe wel erg ver van de werkelijkheid af. Ik hoop in ieder geval niet dat het verhaal representatief is voor Middelbare scholen. | 0neg
|
De twaalfjarige Walter Lavender praat niet. Mensen denken daarom dat hij dom is. Maar hij ziet juist veel meer dan anderen, zoals dansende croissantjes en cakejes in de bakkerij van zijn moeder. Walter heeft een talent om zoekgeraakte spullen terug te vinden. Hij helpt mensen zoeken naar de dingen die ze kwijt zijn en hoopt zo ook ooit zijn verdwenen vader terug te vinden. Wanneer een belangrijk, misschien zelfs magisch, boek uit de bakkerij verdwijnt gaat Walter er op uit om het boek pagina voor pagina terug te vinden. Wat een vertederende feelgood roman had kunnen zijn, was voor mij een tegenvaller. De schrijfstijl was me te belerend en het verhaal te vreemd. Ook het tintje magisch realisme werkte niet in mijn voordeel. Helaas was De wonderbaarlijke vindingrijkheid van Walter Lavender niet aan mij besteed.
Hoewel ik me op voorhand bewust was van de leeftijd van het hoofdpersonage, had ik toch het gevoel een roman in handen te hebben. Maar tijdens het lezen bleek algauw dat het verhaal zich richt op tieners. Ik zou De wonderbaarlijke vindingrijkheid van Walter Lavender zelfs geen Young Adult willen noemen maar eerder Middle Grade - een jeugdboek dus. In principe lees ik graag een keer een jeugdboek, zelfs als mijn verwachtingen op voorhand anders zijn. Maar Sophie Chen Keller wist allesbehalve mijn hart te stelen.
Dansende taartjes, blauwe glinsterende draadjes als mensen iets zijn kwijtgeraakt, de kleurrijke stoet aan vreemde personages; je neemt De wonderbaarlijke vindingrijkheid van Walter Lavender best met een korreltje zout. Het verhaal bevat meer dan een vleugje magisch realisme en daar moet je van houden. Voor mij persoonlijk maakte dit het boek echter vooral ongeloofwaardig en zelfs wat kinderachtig. Ook waren meerdere elementen in het verhaal voorspelbaar, wat het lezen vertraagde. Je weet al wat er gaat gebeuren, maar je moet er wel nog zien te geraken. Sowieso duurt de zoektocht naar het boek behoorlijk lang.
"Maar Karl het veiligheidsdansje leren heeft mijn vertrouwen ook versterkt, het heeft me geleerd hoe ik mijn eigen verdriet om dat wat ik mis op afstand moet houden, en ik kan me vasthouden aan de wetenschap dat Walter Lavender senior altijd terug heeft willen komen en dat hij, of ik er nou in slaag of niet, nog steeds gevonden wil worden."
Tegelijkertijd had ik moeite met de schrijfstijl. De diepfilosofische inzichten van de twaalfjarige Walter zijn wat overdreven en zijn teksten komen vaak belerend over. Tijdens de zoektocht naar het verloren boek leert Walter van alles over zichzelf en het is altijd mooi als een personage persoonlijke groei doormaakt, maar in dit boek was ik me vooral aan het ergeren aan de manier waarop dit wordt omschreven. De zoektocht naar een eigen stem wordt wel heel letterlijk genomen. Het is absoluut een kwestie van smaak, maar zelf ben ik De wonderbaarlijke vindingrijkheid van Walter Lavender liever kwijt dan rijk.
Magisch realistisch jeugdboek over de zoektocht naar de eigen identiteit ★★
Deze recensie verscheen ook op Boekvinder.be. | 0neg
|
ik heb met dit boek heel veel moeite gehad om uit te lezen, en dat is me ook niet gelukt.
bij blz 400 heb ik het boek weggelegd. ik vond de verhaallijn langdradig en er leek geen eind aan te komen. terwijl ik een kingfan ben is dit het eerste boek van hem dat ik van hem weg heb gelegd. helaas. | 0neg
|
Aanvankelijk moest ik me even door de schrijfstijl heen bijten: would-be lollig en dan wel zo ongeveer in elke zin. Er helemaal aan wennen lukte me niet, maar ik realiseerde me wel dat dit een YA- boek is en dat deze manier van schrijven jonge mensen waarschijnlijk wél aanspreekt.
Het boek heeft weinig verrassingen: je kunt echt vanaf het begin voorspellen hoe het gaat aflopen en de "boodschap" die het uit wil dragen is overduidelijk.
Zelf vond ik er niet zoveel aan, maar voor de doelgroep is dit misschien best een leuk boek | 0neg
|
Leena Lehtolainen is in 1964 in Vesanto (Finland) geboren. Ze begon al heel jong met schrijven, ze was pas 12 toen haar eerste roman werd uitgegeven. In 1993 begon ze met het schrijven van misdaadromans. Haar boeken met agente Mario Kallio in de hoofdrol - inmiddels elf stuks - leverden haar de meeste bekendheid op. Rond het personage Hilja Ilveskero schreef ze drie boeken. Het eerste deel uit die serie, De lijfwacht, verscheen in Finland al in 2009, en nu bij ons. Haar thrillers zullen nu allemaal in Amerika bij Amazon Publishing uitgegeven worden. Voorwaar geen slechte deal.
Hilja Ilveskero is de persoonlijke bodyguard van Anita Nuutinen. Op een dag, als Anita een bontjas van lynxbont wil kopen, wordt Hilja zo boos dat ze ontslag neemt (later in het boek wordt duidelijk waarom Hilja hier zo boos over wordt).
Ze gaat terug naar het hotel, haalt haar spullen op en neemt haar intrek in een ander hotel. s Avonds krijgt ze toch wroeging en gaat ze naar het hotel waar Anita nog verblijft om te kijken of alles goed is met haar. Als Anita naar buiten komt en in een auto stapt, besluit Hilja haar te volgen. Ze rijden naar een van de panden waar Anita onroerend goed bezit. Anita gaat naar binnen en Hilja besluit in een café op de benedenverdieping van het pand iets te gaan drinken, zodat ze een en ander in de gaten kan houden. Ze wordt lastiggevallen door een aantal mannen, maar als ze Anita weer naar buiten ziet komen, verlaat ze het café. Het volgende dat ze zich herinnert, is dat ze wakker wordt in een vreemde kamer met een vrouw die tegen haar staat te schreeuwen. Het is half drie de volgende middag. Wat is er gebeurd, waar is ze terechtgekomen, en hoe?
Pas enkele dagen later hoort Hilja dat Anita vermoord is. Uiteraard wil ze weten wie er achter deze moord zit. Haar zoektocht brengt haar op verschillende locaties en ze komt met personen van divers pluimage in contact. Maar levert haar dit alles een spoor naar de dader op?
Een Duitse recensent vergeleek het personage Hilja Ilveskero met Lisbeth Salander uit de boeken van Stieg Larsson, maar persoonlijk kan ik het met deze vergelijking niet helemaal eens zijn. Ik vond De lijfwacht om meerdere redenen een moeilijk boek. Om te beginnen vanwege de vele Scandinavische en Russische (plaats)namen. Dit is vaak een probleem met boeken die uit het Scandinavisch vertaald worden. Daarbij komt dat het verhaal in De lijfwacht zich op veel verschillende plaatsen afspeelt en dat maakt het vaak (te) ingewikkeld. Uitgebreide beschrijvingen van omgevingen en gebeurtenissen uit de jeugd van Hilja, die regelmatig worden aangehaald, maken het verhaal te langdradig. Een aantal gebeurtenissen uit dit verleden verklaren het gedrag van Hilja, en we komen zo ook wel veel te weten over haar als persoon, maar veel zaken zijn inherent aan het hele verhaal.
De spanning ontbreekt volledig. Na de moord op Anita gebeurt er lange tijd weinig of niets. Hilja gaat weliswaar op onderzoek uit, maar dit levert geen grote spanningsbogen op. Ook naar het einde toe is er geen spannende ontknoping en zijn er geen gebeurtenissen waardoor je op het puntje van je stoel zit. Door dit alles komt het verhaal uiteindelijk helemaal niet uit de verf.
Leena Lehtolainen wordt genoemd als een Scandinavische topauteur en is in Finland de best verkopende vrouwelijke auteur van misdaadverhalen. Met De lijfwacht kan ze mijns inziens dit predicaat geen eer aan doen. Wellicht zijn haar andere boeken van een ander kaliber. | 0neg
|
Een boek met verhalen over, je raadt het al, affaires in Parijs. De stijl is goed, de verhalen zijn soepel geschreven. Maar op één verhaal na, voelden ze als moppen zonder clou. Je verwacht een onverwachte wending.. en die komt niet. Voor mij daarom onbevredigend. | 0neg
|
Een aantal korte verhalen die destijds, toen ze geschreven werden, het nodige stof deden opwaaien in literaire kringen. In 1956 en 1957 misschien wel oorspronkelijk, maar nu eerder gewoontjes.
Naturalitische drama's, typisch de Vlaamse school uit die tijd. Meer aandacht voor de vorm dan de inhoud - en Ruyslinck is dan nog 1 van de beteren.
Al bij al zijn de verhalen leesbaar, gelukkig zijn het kortverhalen, maar er zitten niet echt verrassingen in. Al heeft elke einde wel zijn eigen speciale wending.
Ruyslinck heeft verhalen geschreven die de tijd beter hebben doorstaan. | 0neg
|
Met veel verwachtingen, na de Historicus, begon ik aan dit boek. Helaas kon het niet tippen aan de Historicus en was het voor mij meer verspilling van mijn leestijd | 0neg
|
Ik heb meegedaan met een eigen exemplaar aan de leesclub. Als ik niet mee had gedaan met de leesclub had ik het boek niet uitgelezen.
Het begin is geschreven in lange zinnen, met soms moeilijke woorden. Daarnaast is het begin langdradig. In het midden had ik moeite om in het verhaal te blijven en aan het einde was het boek wel sneller en spannender, maar niet zo spannend als blijkt uit de achterkant en de uitgeverij mij doet geloven.
Ik geef het boek daarom 2 sterren. | 0neg
|
Ik vond Tikkop erg afstandelijk geschreven en vroeg me af wanneer Van Dis eindelijk eens to the point kwam. Het boek begon mij pas na zo'n 165 bladzijden te boeien, wat erg laat is als er daarna nog maar zestig bladzijden resten. Pas dan ook wordt duidelijk waarom het deze titel heeft.
window.addEvent("domready", function(){var FO1306262081 = { movie:"http://www.youtube.com/v/FbLWgRRaDaI", width:"300", height:"247", majorversion:"8", build:"0", xi:"true" };UFO.create(FO1306262081, "divID1306262081");}); | 0neg
|
Het meisje in het ijs is de eerste thriller uit een gloednieuwe serie met inspecteur Erika Foster. Intussen staat al het zesde deel klaar in de startblokken, in Engeland. Met meer dan twee miljoen verkochte exemplaren (vooral e-books) op de teller en vertaald werk in 27 talen, is de Britse Robert Bryndza (1979) een bestsellerauteur, dus.
Een jongeman ontdekt het lichaam van een jonge mooie vrouw in een park in het zuiden van Londen. Andrea Douglas-Brown ligt bevroren in het ijs. Haar vader is een machtig en rijk man. Het moordonderzoek wordt geleid door inspecteur Erika Foster, een emotioneel getormenteerde protagonist die in een bedrieglijke zaak betrokken geraakt. Ze legt het verband met nog andere misdrijven en zit uiteindelijk de moordenaar dicht op de hielen. Dit zint deze laatste helemaal niet, zodat Erika zelf een potentiële schietschijf wordt. Het volgende slachtoffer van de vermoedelijke seriemoordenaar is niet langer veilig…
De erg toegankelijke stijl en het eenvoudige taalgebruik van Robert Bryndza zijn alvast geen geldig excuus om het boek niet te lezen. Het meisje in het ijs is tevens fraai uit het Engels vertaald door Willeke Lempens.
Na de proloog kun je alleen maar beamen dat het verhaal meer dan veelbelovend van start gaat. Je wordt meteen gegrepen, je proeft reeds van de aankomende intriges. De spanning is niet te harden. Een ideale voorbode van een steengoede thriller. Je bent helemaal klaar voor een spannende rit die nog 83 hoofdstukjes en een epiloog gaat duren.
Driewerf helaas, nadien volgt een opeenstapeling van clichématige gebeurtenissen. Het lijkt precies alsof de auteur elementen uit eerder gelezen thrillers naast elkaar legt en die vervolgens interpreteert en dan neerschrijft in een nieuw boek. Zelfs de ontmaskering van de dader komt niet echt aan als een stevige mokerslag. Het verhaal verzandt veel te snel in een voortkabbelende beek, waarin enige vorm van originaliteit ontbreekt. Zo valt bijvoorbeeld Erika in herhaling door keer op keer de betrokken familie te verhoren. Pagina’s vullen is niet altijd een plus; een strenge ultieme schrapronde zou hier werkelijk van nut zijn geweest. De laatste spannende pagina’s maken dit jammer genoeg niet goed.
Ook over de mens Erika Foster weet je na het lezen van het boek nog steeds veel te weinig. Met uitzondering van enkele snippers van haar achtergrond en verleden geraak je evenwel niet veel verder. Dit zorgt voor een irriterend gevoel dat niet verdwijnt. Wellicht - hopelijk - wordt die uitdieping wel uitvoerig behandeld in de volgende delen. Dit is echter toekomstmuziek, het is dit keer Het meisje in het ijs dat in het middelpunt van de belangstelling staat.
De geloofwaardigheid van het personage Erika Foster, daarover kun je gaan twijfelen. Sommige van haar missers - en nagenoeg onverstandige beslissingen - als professionele speurneus, zijn niet realistisch; onaanvaardbaar zelfs. Op die manier worden haar vereiste competenties echt wel in vraag gesteld.
De auteur waagt zich op glad ijs met zijn nieuwe heldin en hoofdrolspeelster. Zeker niet alle thrillerlezers zullen deze versie van Erika omarmen. Er schort toch iets aan deze hype… | 0neg
|
Wat een teleurstelling. Het boek kon niet tippen aan de trilogie. Saai, langdradig, erg veel bedscènes, had moeite on het uit te lezen. | 0neg
|
Toen ik de achterflap las van dit boek had ik zeer hoge verwachting van dit boek. Helaas is het voor mij niet echt waar gemaakt.
Astrid en Charles zijn de ouders van 3 kinderen. Bjorn, Jolien en Meike.
Meike is 5 jaar geleden door een ongeluk op de fiets om het leven gekomen toen ze met Bjorn weg was. Astrid en Charles worstelen hier nog iedere dag mee. Bjorn verzint leugens, verhalen en zegt akelige dingen tegen Astrid, waardoor Astrid maar moeilijk kan bevatten wat ze wel en niet kan geloven van de woorden van haar oudste zoon. Wanneer er hier en daar verschillende vrouwen en kinderen verdwijnen bij hen in de buurt komt haar zoon bij haar centraal te staan als mogelijke dader. Maar hoe ver laat je het komen voordat je aan de bel trekt?
*Mogelijke spoilers*
Ik vond dit boek niet echt spannend. Vanaf het eerste moment krijg je eigenlijk al in de gaten hoe de vork in de steel zit, alleen moet je tot aan het eind toe doorlezen om te zien hoe de auteur je tot de conclusie brengt. En dat is niet echt bijzonder. Althans, dat vond ik. Niet het beste boek van Loes wat ik ooit gelezen heb | 0neg
|
Dit boek was erg ingewikkeld en erg moeilijk te volgen. Ook vond ik het taalgebruik lastig. Ik denk dat als het wat makkelijker geschreven was, dat het dan best een leuk verhaal zou zijn | 0neg
|
Een apocalyptische wereld, mensen met bovennatuurlijke gaven en een paranoïde bevolking die ervoor kiest om iedereen die bijzonder is in een gesloten inrichting te gooien. Het klinkt als een vrij standaard YA-plot – en dat is het ook. Niet de meest originele basis voor N.22, maar zeker niet slecht voor een debutant van zeventien jaar oud. Om op die leeftijd al te debuteren moet een uitgeverij wel echt iets in je zien. Dat belooft wat!
Joyce Roele kiest er dapper voor om twee verhaallijnen in de ik-vorm te schrijven: vanuit de gevangen Kate en haar beste vriend Alex. Deze twee hebben duidelijk een andere vertelstem. Je kunt het boek op een willekeurig boek openslaan en je weet direct wie er aan het woord is. Dat kreeg Veronica Roth in het slot van de ‘Divergent’-serie niet eens voor elkaar. Helaas houdt de vergelijking daar op. Waar Roths romans spannend zijn van begin tot eind, gebeurt er in N.22 weinig.
Hoofdpersoon Kate heeft helende krachten en vanuit haar perspectief zien we de wereld binnen de muren van de gesloten inrichting voor mensen met speciale gaven. Alex vindt dat het zijn schuld is dat Kate intussen al ruim twee jaar vastzit en zoekt haar, bijgestaan door Lena. Kate heeft gezworen nooit met iemand te praten terwijl ze vastzit, nergens om te geven en geen zwakte te laten zien. Dan ontmoet ze in de gevangenis de lieve Zoë en de irritante Branden – de perfecte ingrediënten om al haar regels te breken, natuurlijk. Intussen maken Lena en Alex plannen om haar op heroïsche wijze te redden.
Spanning gegarandeerd, zou je zeggen? Die belofte wordt helaas niet ingelost. Pagina na pagina neemt Roele je mee in de gedachtegang van Kate. Helaas denkt Kate elk hoofdstuk vrijwel hetzelfde – en dat soms drie keer op één bladzijde. Dat is de zeventienjarige Roele zeker niet aan te rekenen. Uit elke pagina blijkt haar liefde voor de herkenbare personages die ze neerzet. Zeker bij een jonge debutant verwacht je dat een uitgeverij zorgt voor gedegen redactie om onnodige en zelfs storende herhaling te voorkomen. Dat geldt ook voor de storende taalfouten die helaas veelvuldig Roeles zinnen ontsieren. Zonde, want daardoor kost het te veel moeite je echt in het boek te verliezen.
De futuristische wereld van N.22 valt bovendien ook wat tegen. Waar de ‘Divergent’-serie een complexe wereld toont met een gedegen achtergrondverhaal, kenmerkt het apocalyptische rijk uit N.22 zich vooral door oppervlakkigheid. De leider is een slechte man, de bevolking is dom en de gevangenen hebben natuurlijk een hart van goud. Niet dat we ooit daadwerkelijk die leider of de gewone bevolking ontmoeten om zelf een oordeel te vellen, trouwens. Het achtergrondverhaal is al helemaal onduidelijk. Iedere keer als Roele een tipje van de sluier op lijkt te lichten, blijkt Kate juist het vak ‘geschiedenis van landkunst’ niet te hebben gevolgd op school, waardoor we nog niets te weten komen. Als je niet door de datering van Kates dagboek wist dat het intussen drie eeuwen later is, zou je het vrijwel nergens aan kunnen merken.
Een boek valt of staat met goede redactie. Het verhaal kan nog zo goed zijn, slechte redactie haalt zelfs een potentieel meesterwerk onderuit. Om N.22 wat betreft originaliteit en verhaallijn een meesterwerk te noemen, gaat te ver. Potentie is er zeker wel – Roele zet een overzichtelijk verhaal neer dat qua woordkeus goed bij haar doelgroep wast. Helaas krijgt ze geen eerlijke kans om te laten zien wat ze waard is door de gebrekkige redactie. Haar debuut is het begin van een vierdelige serie. Hopelijk levert het vervolg op N.22 wél de beloofde spanning en krijgt Roele de kans om te groeien. | 0neg
|
Het gekozen onderwerp is uniek en dat maakte mij zeer nieuwsgierig naar het verhaal, ik heb rood licht ook gelezen en dat smaakte naar meer maar breekijzer viel enigszins tegen.
Sam maakt een zeer traumatische ervaring mee, met zijn broertje Lucas, waar zijn broertje wordt opgevangen, gaat Sam van pleeggezin naar pleeggezin, uiteindelijk komt hij Sophie tegen, die vol begrip is over het verleden van Sam, ze is ook zeer zorgzaam en nieuwsgierig wat haar doet besluiten de dagboeken van de moeder van Sam te gaan lezen en op onderzoek uit te gaan wat er 2 jaar geleden is gebeurd.
Sam wordt vlak beschreven, weinig interesse en kiest uiteindelijk het verkeerde pad, het waarom wordt mij niet duidelijk, hij heeft een vriendin, huisje maar verkeerde vrienden, ik had meer gezien dat Sam meer in de knoop zat met zijn verleden en daarom het slechte pad kiest, hoewel ik vind dat dit juist niet altijd het geval hoeft te zijn.
Het wordt beschreven als familliedrama maar degene die het hebben meegemaakt blijven zeer aan de oppervlakte wat jammer is want er had veel meer ingezeten als ze waren gebruikt om het verhaal te vertellen vanuit hun ervaringen. | 0neg
|
Airbnb is een van de beroemdste startups ter wereld. Leigh Gallagher beschrijft de ontstaansgeschiedenis en hetgeen volgde, de groei, de strijd tegen dwarsliggers, de incidenten, het succes en het groeipotentieel. Daarvoor sprak de schrijfster met heel veel mensen die op verschillende manieren bij het bedrijf en hun oprichters betrokken waren. Ze is niet de eerste de beste; na haar studie aan de Cornell University werkte ze onder meer bij Forbes. Ze heeft een goede kijk op de zakenwereld als assistent-hoofdredacteur bij Fortune Magazine. Ook is ze co-voorzitter van de Fortune Most Powerful Women en is ze spreker op congressen over economische aangelegenheden. Haar debuut vormde het boek The End of the Suburbs: The American Dream is Moving, waarin ze schrijft dat de oorspronkelijke ‘Amerikaanse droom’ over het hebben van een huis, een tuin, twee kinderen en een auto in rook is opgegaan.
Na een te lange inleiding vertelt de auteur De Airbnb story chronologisch vanaf het eerste idee tot en met plannen voor de toekomst. Het boek bevat veel informatie, niet alleen over Airbnb, maar ook over concurrenten als HomeAway, VRBO en Couchsurfing en over andere partijen als hotelketens als Holiday Inn en Hilton. Zo nu en dan wordt de lezer tureluurs door de vele cijfers over al dan niet verkregen investeringen, aantallen klanten, aantallen verhuurders, waardestijgingen, enzovoort.
De eerste twee hoofdstukken over het ontstaan van Airbnb en het van de grond krijgen van het bedrijf lezen het plezierigst. Het is interessant en er is sprake van een vlot lopend samenhangend verhaal. Zo beschrijft Gallagher onder meer de komst van de eerste gast in het door twee van de oprichters - Brian Chesky en Joe Gebbia - gehuurde appartement, waarin zij luchtbedden verhuren voor deelnemers aan een congres om zelf de huur van hun appartement te kunnen betalen.
In het verdere verloop van het boek wordt het verhaal fragmentarisch: er worden in achtereenvolgende alinea’s allerlei ‘weetjes’ gepresenteerd die waarschijnlijk voortkomen uit de interviews met een diversiteit aan personen. Ze gaan wel over hetzelfde onderwerp, maar een lekker lopend verhaal is het niet meer. Tot in den treure wordt inzicht gegeven in de filosofie van de oprichters van Airbnb: je overal thuis voelen door op een unieke, authentieke plek te logeren die voor jou is ingericht. En natuurlijk komt de tegenstand tegen Airbnb uitgebreid aan de orde als gevolg van het feit of het gevoelen dat door het bedrijf beslag gelegd op woonruimte die anders voor ‘normaal’, langdurig gebruik beschikbaar zou zijn. Niet ontkend kan worden dat er in grote steden als New York, Barcelona en ook Amsterdam personen en bedrijven zijn die veel meer geld verdienen aan het voor korte termijn verhuren van kamers of appartementen dan ze anders aan maandelijkse huur zouden verdienen. Het ligt voor de hand dat de cijfers hierover van voor- en tegenstanders van Airbnb-verhuur sterk verschillen. Hetzelfde geldt voor de invloed ervan op de rentabiliteit van het hotelwezen.
Incidenten, zoals de vernieling van een appartement, brallende toeristen, drugsgebruikers als huurders en de wijze waarop Airbnb hiermee omgaat, zijn de sappige onderdelen van het verhaal. Voor de gemiddelde lezer zal De Airbnb story te veel cijfertjes bevatten. Voor personen die een startup overwegen, is dit een nuttig boek, al was het alleen al omdat het duidelijk beschrijft hoe men niet bij de pakken moet neerzitten als een lancering de eerste, tweede of zelfs de derde keer mislukt. | 0neg
|
Gelukkig zijn het maar ultrakorte verhalen. Bijna geen enkel vond ik de moeite van het lezen waard. En dat ondanks een pak grote namen in de auteurslijst. Ik heb ere 3 maanden over gedaan om het boek door te worstelen, letterlijk verhaaltje per verhaalte, en die zijn gemiddeld 3 blz.
Normaal zou ik daar max. 1 week over doen. | 0neg
|
Ben heel enthousiast begonnen aan het boek, de cover ziet er spannend uit, en ook de informatie op de achterkant belooft veel spanning.
Het boek leest makkelijk en snel, de passage zijn wel erg lang en ik moet zeggen dat de hoofdpersoon Louise een wel erg hysterisch persoon is.
Vind dat er erg veel over de overlast van de buurman wordt geschreven, maar dan wel heel eenzijdig.
Had graag meer gelezen over de echtgenoot, want zomaar even een nieuw huis kopen vind ik vreemd.
Ook komt het koor waar je van denk dat het daar over gaat weinig aan bod.
Als er iemand van de buren bemiddeling komt word je wel op een verkeerd spoor gezet, maar had wel meer uitgediept mogen worden.
Al met al een ontspannend boek maar voor mij geen echte spanning. Maar een prima boek voor mensen die de een boek willen lezen wat niet vol staat met lugubere handelingen.
Had er meer van verwacht, na eerder recensies van deze schrijfster te hebben gelezen | 0neg
|
Lemaster Carlyle, rector aan de universiteit van Elm Harbor, New England, en zijn echtgenote Julia Veazie, decaan aan de theologiefaculteit van diezelfde universiteit, beiden kleurlingen, wonen met hun gezin in Tylers Landing een nabijgelegen dorp voor bemiddelde blanken. Het dorp wordt opgeschrikt door de moord op de zwarte hoogleraar Kellen Zant met wie Julia ooit nog een relatie had. Al snel blijkt dat Zant onderzoek deed naar een 30 jaar oude moord op de dochter van een professor en waar bij de opsporing een zwarte jongeman als verdachte omkwam. Zant heeft een spoor van cryptische aanwijzingen voor Julia nagelaten waarbij hij een beschuldigende vinger opsteekt naar een groepje oud-studenten waaronder de huidige president, zijn uitdager bij de verkiezingen en Lemaster Carlyle. Al te snel luidt de officiële conclusie voor de moord op Zant roofmoord. Maar Julia weigert dit te geloven...
Voor Het witte hart verhuist Stephen L. Carter het koppel Carlyle/Veazie dat al voorkwam in zijn debuutroman De keizer van Ocean Park van Canners Point naar Tylers Landing. Net zoals zijn voorganger kan je Het witte hart beter bestempelen als een sociale studie dan als een thriller. Het boek gaat eerder over de manier waarop de zwarte natie zoals Lemaster Carlyle het noemt zich meer dan staande weet te houden midden in de bleke natie: via geheime organisaties trachten ze de politieke macht in hun voordeel te sturen en hierbij schuwen ze zelfs de meest immorele middelen niet. Deze thematiek is bijzonder aangrijpend, jammer dat Carter de bal volledig misslaat waar het de vorm betreft.
Het witte hart klokt af op een bijzonder overdadige 632 blz. met nog een kort nawoord van de auteur van 2 blz. Vooral de eerste 300 blz. vergen het uiterste aan concentratie van de lezer. Carters taal is bijzonder omslachtig, rijk aan herhalingen en opsommingen en de schrijver gaat al te vaak en al te gedetailleerd in op bijkomstigheden. Neem hierbij nog een overvloed aan veelal onsympathieke, zelfs arrogante personages zoals Lemaster Carlyle, Vanessa Carlyle, Kellen Zant of Trevor Land en je voelt je al gauw ijl in je hoofd. Ook de erg Amerikaanse setting met een bevreemdend belangrijke rol voor (orthodox) geloof en lidmaatschap van allerhande organisaties (Empyreals, Ladybugs) helpt niet om je bij de zaak te houden.
Het echte onderzoek naar de moord op Zant komt pas echt op gang na deze eerste lange helft wanneer Bruce Vallely, hoofd van de veiligheidsdienst van de universiteit, zich ermee bemoeit. Hoewel de kwalen uit de eerste helft aanwezig blijven is het opmerkelijk hoe de snelheid van het verhaal toeneemt, een ware verademing! Toch blijft het verhaal erg warrig en onduidelijk en de cryptische aanwijzingen nogal vergezocht. Dodelijk voor de spanning en de interesse is dat Carter zijn personages vaak om voor de lezer onbegrijpelijke redenen in actie laat schieten en de verklaring hiervoor pas later weggeeft. Tekenend is misschien ook wel hoe Carter er niet in slaagt om zijn boek netjes af te sluiten door de ontknoping uit te smeren over verschillende hoofdstukken.
Was Stephen L. Carter te eigengereid om naar zijn uitgever te luisteren of heeft die uitgever het nagelaten om Carter te helpen om het scenario te stroomlijnen en vooral om te knippen en te schrappen? Het in wezen erg tot de verbeelding sprekende uitgangspunt van Het witte hart is nu hoe dan ook in een uitzichtloze saaiheid en langdradigheid verzand. | 0neg
|
In New York is iedereen corrupt, alleen zijn sommigen wat corrupter dan anderen.
Denny Malone, politieagent van Iers-Amerikaanse afkomst, leeft de droom.
Met zijn matties van een of andere schimmige elite-eenheid legt Denny zijn versie van gerechtigheid op aan Harlem.
Da white cop’s burden.
Da Force is te hecht en efficiënt om door superieuren of moralistische bemoeials van Internal Affairs te worden beteugeld.
In een wereld waarin harde drugs, ferme klappen en zware wapens de dienst uitmaken, heeft Denny steevast de grootste zwaaiende lul.
Voorwaar een prestatie van formaat voor een witte smeris in Harlem.
Als ze weer eens een dealer hebben geript, blaast Da Force stoom af in de beste hoerenkasten, de duurste restaurants en de meest exclusieve clubs.
Overal waar ze komen speelt geld geen rol en is het respect onbegrensd.
Niemand zei dat de droom geen adolescente en fascistoïde kantjes had.
Maar wie maakt Denny wat.
De FBI dus.
Denny wordt wat hij zelf het meest haat: een rat.
Hij laat geen gelegenheid achterwege om de lezer in te wrijven hoezeer hij zichzelf veracht.
Dat weerhoudt hem er echter niet van zijn maten erbij te naaien.
Hij wordt een verrader op dezelfde manier als hij ooit corrupt werd. Stap voor stap en met de beste intenties.
Maar het minste kwaad leidt altijd onontkoombaar tot een net iets groter kwaad.
Net zolang tot de stront Denny aan de lippen staat en hij geen kant meer op kan.
Als Don Winslow op zo’n vijftig pagina’s voor het einde opgehouden was met staccato typen, had hij een puike thriller geschreven die door veel lezers als rauw realistisch zou zijn ervaren.
Helaas kan hij goed genoeg niet alleen laten en volgt er een apocalyptisch sluitstuk waarin Harlem door rassenrellen in de hens gaat en Malone boete doet en voor al zijn zonden en een soort van verlossing vindt.
Dit is ongetwijfeld emotioneel bevredigend voor de lezer die zich heeft laten inpalmen door de bullshit van Malone, maar realistisch gezien is het een flink aantal plotwendingen te ver in deze grotesk opgeschroefde crime-operette.
Het valt niet meer bij te houden wie precies wie aan het naaien is en hoe hard.
Er komt een moment dat het ook niet meer boeit.
De favoriete toets op het bord van Don Winslow is de Enter.
In Lek is deze zo veelvuldig aangeslagen dat hij welhaast een tikje sleets moet zijn.
Het leidt tot het soort proza dat je wel in Hebban recensies ziet.
Iedere zin een nieuwe alinea.
Op Hebban is het vaak een teken van onvermogen.
Hier is het een stijlmiddel.
Beoogd effect is dat iedere zin even nadrukkelijk raak, meedogenloos, veelzeggend en onweerlegbaar is als een schot van een stainless steel .45 Automatic.
In een boek van 400 plus pagina’s wordt dat effect echter al snel oorverdovend.
Bijkomend voordeel is wel dat boek makkelijker om te zetten is naar een filmscript.
Dat dan weer wel.
De vertaling blijft naar mijn smaak wat te dicht op het oorspronkelijke Amerikaans, maar dat is in dit geval een verdedigbare keuze en denkelijk ook de enige weg om de essentie van dit boek naar het Nederlands over te brengen. | 0neg
|
Dit boek gaat over 2 zussen. De een, Emma, is van jongs af aan getalenteerd in viool spelen. Maar het is haar oudere zus, Alex, die een talentenshow op tv (zoals Idols) wint. Alex groeit uit tot beroemde zangeres terwijl Emma moet zwoegen om als violiste aan de bak te komen.
En met deze drie zinnen is alles wel gezegd over dit boek. Want ik heb zelden een boek van 350 pagina's gelezen waarin zo weinig gebeurd. Dit terwijl het boek begint als de zussen kleuter zijn en aan het einde van het verhaal zijn ze eind twintig.
Het enige positieve van dit boek is dat de schrijfstijl redelijk makkelijk is. Maar omdat er zo weinig gebeurd krijg je niet echt de neiging om eens lekker met dit boek op de bank te gaan zitten.
In het boek staan ook wel wat schrijffouten, maar die zijn niet echt storend. Maar slordig is het wel. Daarnaast overdrijft de schrijfster heel erg bij de beschrijving van de sterrenstatus van Alex. Britney Spears is er niets bij. En daarmee wordt het boek ook erg ongeloofwaardig aangezien het verhaal zich toch gewoon in Nederlands afspeelt.
Helaas dus geen topper van deze schrijfster, die zich waarschijnlijk door haar eigen ervaring als zus van heeft laten leiden. | 0neg
|
In het romandebuut van docent en copywriter Bas van den Bosch (1953), Septemberlicht, krijgt de jonggestorven vader van de hoofdpersoon een gezicht en wordt er en passant een raadsel opgelost. In roman nummer twee, Klem, volgen we de elfjarige Paul in het jaar 1962 in een katholiek Amsterdams milieu. Zijn moeder is, amper eenenveertig jaar oud, gestorven aan kanker. Zijn vader, een knappe man, filiaalleider van een Bondsspaarbank, weet geen raad met het verlies en kan zijn zoon, die zich eigenlijk alleen bij zijn moeder kon uiten niet bijstaan.
Het is de tijd van het binnenboord houden van emoties. Ieder huisje heeft z’n kruisje, maar het leven gaat door. Op school mag je een weekje afwezig zijn, in de geest wel te verstaan, maar daarna moet je weer volop en vrolijk meedoen. Er zijn nog geen tranentrekkende programma’s op tv. Sterker nog: de tv doet mondjesmaat zijn intrede, met een voorzichtige programmering op één net, voornamelijk in de avonduren.
Paul denkt dat hij schuld heeft aan de dood van zijn moeder. Zij heeft hem in haar laatste uren gevraagd om nog een keer bij haar te komen liggen, maar hij heeft het geweigerd, het bleke vogeltje van zesenveertig kilo is eigenlijk zijn moeder niet meer. Hij heeft haar uitgestoken armen nogal hardhandig afgeweerd. De spanning, de angst voor de ontdekking van zijn ‘misdaad’, zorgt voor lichamelijke problemen. Zelf aangericht. Hij weigert zich letterlijk te ontlasten, houdt zijn poep zo lang op dat hij op een gegeven moment bij zijn enige vriend – een volwassen man, de brugwachter op de Sloterkade, een rechtdoorzee type – in het toilet van het wachthuisje de stront uitkotst.
In de weken daarvoor heeft de vader Paul naar een psycholoog op een der grachten gestuurd. Vader bezig met zijn eigen verwerking, ook middels ene Tine, een van zijn ondergeschikten, is door Pauls godsvruchtige schooljuffrouw, een kinderloos hoeder van dertig jongens – gescheiden onderwijs nog – op de wat labiele toestand van zijn zoon gewezen. Het zit volgens haar waarschijnlijk tussen zijn oren.
Van den Bosch weet gedurende het gehele boek goed ‘in karakter te blijven’. Het perspectief van de elfjarige onzekere jongen wordt van begin tot eind consequent gehanteerd. En hierin schuilt ook direct het grootste bezwaar van deze roman. Zijn dit soort ‘jeugdherinneringen’, vol met de overbekende nostalgie, de radiodistributie, de opkomst van de supermarkt, de koelkast en zo, zonder volwassen tegenhanger, zonder reflectie niet te particulier? Een zekere melancholie ontbreekt, Van den Bosch neigt naar sentimentaliteit. De kans om een extra laag aan te brengen, bijvoorbeeld door een volwassen Paul op te voeren die duidelijk maakt waarom deze tijd zo belangrijk was voor de jongen, laat de schrijver liggen. Dat zou deze roman ‘noodzakelijker’ maken.
Paul zit te pas en te onpas onder de tafel in de woonkamer, of in het ziekenhuis onder zijn bed, afgeschermd met een laken. Daar hoort hij de volwassenen belangrijke zaken tegen elkaar vertellen. Papa met zijn broer bijvoorbeeld die missionaris is in Afrika, maar vanwege het einde der koloniale tijden thuis is gekomen. Het op deze maner opvangen van bekentenissen, biechten, zo u wilt, komt gedurende de roman steeds meer over als een truc. Stilistisch is er helaas weinig te beleven. Excuus, maar op dat vlak is het typisch Nederlands schoolmeesterproza. De tussenzinnetjes ‘een uitdrukking van vader’, ‘zo noemde ze dat’, ‘zijn woorden’, enzovoort, worden zo veelvuldig gebruikt dat het een maniertje wordt en dus gaat irriteren.
Aan het einde blijkt, daar is het raadsel weer, wat er daadwerkelijk is gebeurd in de ziekenhuiskamer met Pauls moeder. Een gedurfde beslissing van de vader, zeker voor die tijd. De weg naar dit absoluut interessante gegeven is te lang en had een betere, diepere uitwerking behoefd. Het verhaal blijft te veel op afstand, is helaas toch iets te vrijblijvend. | 0neg
|
Buitengewoon slecht, vanaf blz 1 is het moeilijk om de aandacht erbij te houden. Te onwerkelijk en je kan je niet inleven in het hoofdpersoon. Dit soort boeken zijn een grote teleurstelling. Wat Preston & Child wel lukt, lukt deze man zeker niet. Na 5 hoofdstukken heb ik de moed opgegeven. | 0neg
|
Als je denkt te weten wie secrecy is en er achter komt dat jou denken niet klopt heb je in mijn ogen iets goeds geschreven. Ik had nooit kunnen denken dat die persoon secrecy is. Het duurt erg lang tot het spannend word en dat duurt ook niet erg lang dat vind ik jammer. Ook vind ik het langdradig en dat geld voor alle boeken met minder was de trilogie beter tot stand gekomen. | 0neg
|
"Van een afstand zie je alles beter. Daarom sta ik op de rand van de klif naar beneden te kijken." Miriam Bruijstens begint haar boek 'Het boek van Tess' op deze manier. Ze schrijft met dit boek een cross-overroman over drank, seks en gedichten. Het is een boek met liefde, maar ook met pijn. Bruijstens laat de lezer - via Tess - de harde wereld leren kennen. Helaas maakt dit boek onvoldoende indruk om de werkelijke boodschap over te brengen.
Tess heeft een rottig verleden gehad en dat verleden heeft haar losbandig gemaakt. Deze zomer gaat ze helemaal uit haar dak: ze drinkt veel en ze heeft seks met iedereen. Daarnaast probeert ze tot het uiterste te gaan door van een klif te springen. Ondertussen probeert ze ideeën op te doen: ze wil schrijfster worden. Haar vriendinnen Anna en Sophie maken Tess mee tijdens deze zomer. Dan ontmoet Tess twee jongens: Tristan en Lucas. Kunnen zij haar weer op het 'juiste' pad zetten?
'Het boek van Tess' heeft een mooie opbouw. Bruijstens heeft ervoor gekozen de verhalen van Tess te onderbreken met hersenspinsels. De ene keer is dit een rijtje namen, de andere keer is het een gedicht van Oscar Wilde. Dit zorgt voor de broodnodige onderbrekingen in het losbandige leven van Tess. Het zet de lezer even stil bij het moment en het ervoor dat je even na kunt denken. Het boek eindigt met gedichten van Tess. Indrukwekkende gedichten; gedichten over haar leven.
"toen ik nee zei
hoorde hij niets
of verkoos mij
niet te horen"
Helaas beschrijft Bruijstens in 'Het boek van Tess' maar een mager verhaal. Ze laat Tess in het verhaal met verschillende mannen en vrouwen seks hebben en ze doet of het Tess niets uitmaakt. Op het moment dat Tristan en Lucas in het leven van Tess komen, begint het verhaal een beetje te veranderen. Vooral het personage Lucas lijkt indruk te maken op Tess. Dat komt het boek ten goede. Bruijstens beschrijft iets over de achtergrond van Tess, maar schenkt hier helaas geen verder aandacht aan. "Dus nu weet je het,' zei ik na een tijdje. 'Wil je nog weten hoe ik eerst een muurbloempje werd, zonder vrienden, altijd onzichtbaar in de schaduw? En hoe ik daarna in mezelf ging snijden en met iedereen naar bed ging die ik tegenkwam? En hoe ik rode wijn dronk alsof het water was en steeds gevaarlijkere dingen ging doen?" Deze passage doet vermoeden dat er een hele geschiedenis voor 'Het boek van Tess' was .Echter, Tess gaat niet door op deze geschiedenis: jammer.
Waar het boek in het begin in sneltempo door het verhaal ging, vertraagt het aan het einde. Er komt meer nadruk op het innerlijk van Tess te liggen en de focus gaat ook naar de handelingen van Lucas. Dit werkt positief uit. Echter, de tijd is te kort; de laatste zinnen komen te snel. Het boek laat de lezer achter met een gevoel van leegte, veel vragen en ideeën zijn niet beantwoord of bevestigd. "Ik grijp zijn hand en onze vingers verstrengelen zich. Even blijven we doodstil staan. Dan halen we diep adem. We zetten af en springen." Deze laatste woorden verhullen veel informatie, hebben een diepere lading. Helaas kwam deze diepere laag in een groot deel van het boek niet naar voren.
De lezer die op zoek is naar een boek met gelaagdheid, met een diepgaand verhaal, doet er geen goed aan 'Het boek van Tess' te lezen. De lezer die op zoek is naar de schoonheid in gedichten, een mooie opbouw van een verhaal, kan zich vermaken met het boek van Bruijstens. 'Het boek van Tess' bevat veel ingrediënten om een goede roman te worden, maar mist een volledige uitwerking. Het trieste leven verdient in dit geval meer aandacht. | 0neg
|
Cita’s dochter Evi verblijft al een tijdje op het eiland Bali. Het contact tussen de beiden verloopt stroef. Evi heeft een goed contact met haar vader Joris. Als blijkt dat Evi al meer dan 48 uur vermist is reist haar moeder naar Bali toe. Het eiland waar ze als jong meisje veel tijd doorbracht. Joris mag doordat hij onder de reclassering valt niet mee.
Eenmaal aangekomen op het eiland wordt het Cita duidelijk dat ze het contact met haar dochter ernstig verwaarloosd heeft. Haar dochter heeft op het eiland een voor haar moeder onbekend leven er op na gehouden. Een leven dat niet zonder gevaren is geweest. Cita beland in een zeer spannende reis op Bali, terwijl Joris thuis vecht tegen zijn drankverslaving.
De lezer zou door Kiki van Dijk meegenomen moeten worden in een zgn. vakantiethriller. Na het lezen van het boek kan ik me niet voorstellen dat dit boek in het thrillergenre zou moeten vallen. Het zou wat mij betreft helemaal in het feelgoodgenre kunnen passen. Ik vond dat er weinig spanning in het boek zat. De lezer zit niet op het puntje van zijn stoel door te lezen tot de ontknoping volgt. Je krijgt een klein stukje cultuur mee, wat kennis over het eten op het eiland en ook nog een stukje historie. Bali is een vlot lezend verhaal met zeer makkelijk taalgebruik. Kiki beschrijft de hoofdpersonen allemaal kort en krachtig. Jammer, want zo leer je ze net niet kennen. Het boek krijgt nog een beetje spanning aan het einde van het verhaal. Het einde wordt naar mijn idee iets te snel afgerafeld. Helaas kan ik het boek niet meer geven dan 2 sterren!
Jammer, want dit verhaal had denk ik meer in kunnen zitten! | 0neg
|
Niet een van de beste boeken van Harlan Coben. De plot is ongeloofwaardig. Het idee van een foto uit het verleden die in een set van recente foto's terechtgekomen is, is wel goed als startpunt. Maar het is echt onvoldoende en ongeloofwaardig uitgewerkt. Jammer | 0neg
|
“Na Mattias” is de derde roman van schrijver Peter Zantingh. Deze roman vertelt in 9 hoofdstukken hoe 8 verschillende mensen omgaan met het verlies van Mattias, Mattias die de deur uitgaat en niet meer terugkomt. 9 losstaande hoofdstukken , in een vlot leesbare taal. Maar het wordt geen roman. Alle 8 personages hebben een band met Mattias, maar het is in elk hoofdstuk opnieuw even zoeken naar die link. Het lijken eerder 8 korte verhalen, waarin af en toe onrechtstreeks verwezen wordt naar personages uit de andere hoofdstukken... een beetje te verwarrend allemaal.
Misschien een tweede keer lezen? | 0neg
|
Ben er maar mee gestopt; nog steeds saai na 100 pagina's. Mooi literair, ik weet nu hoe de omgeving er in detail uitziet, maar zat daar nou niet op te wachten. Inderdaad geen Dan Brown, niet pakkend.... | 0neg
|
‘Het meisje in de rode jas’ verhaalt over een alleenstaande moeder (Beth) die haar achtjarige dochter kwijtraakt op een festival voor kinderen. Het verhaal concentreert zich op de wanhoop die hen overvalt als ze van elkaar gescheiden blijven en de manier waarop ze na deze vreselijke gebeurtenis hun leven weer proberen op te pakken.
Op de achterflap staan een aantal quotes over het boek, die erg veel belovend zijn:
“Prachtig geschreven en onvoorspelbaar.”
“Onmogelijk weg te leggen.”
“Hamers boek wil meer zijn dan een thriller.”
Helaas hebben deze quotes mij juist op het verkeerde been gezet. Het heeft mij juist veel moeite gekost om me door dit boek heen te worstelen. Als ik de Boekerij niet had beloofd om een review over dit boek te schrijven, had ik het allang weggelegd. Pas de laatste dertig pagina’s zat ik echt in het verhaal en wilde ik weten hoe het zou aflopen.
Het boek kabbelt rustig voort. Nergens wordt het spannend genoeg om met ingehouden adem verder te lezen. Een thriller zou ik het dus zeker niet noemen, en een boek dat je onmogelijk kunt wegleggen al helemaal niet.
Onvoorspelbaar was het boek evenmin. Door die quote verlangde ik de hele tijd naar een ongelofelijke plottwist, iets wat mij vertelde dat de boel compleet anders in elkaar stak dan ik had gedacht. Dat moment kwam niet en dat was jammer.
Hoewel het heftige thema’s zijn en de emoties bij beide hoofdpersonen goed verwoord waren, kon ik mij niet echt met hen verbonden voelen. Het boek puilt uit van de originele, maar toch ook zeker vergezochte metaforen. Misschien dat een ander ze om hun originaliteit geprezen heeft, maar ik vond het gekunsteld en storend, het heeft zeker driekwart van het boek geduurd voordat ik er gewend aan was geraakt. Wellicht dat dit in het Engels prachtig klonk, maar in het Nederlands leek alles net de plank mis te slaan.
De slotscène had ik graag door de ogen van de dochter (Carmel) gelezen. Ik was meer nieuwsgierig naar haar beleving op het moment van de ontknoping dan die van haar moeder. Daarnaast zaten er toch wat gaten in het plot. De reden dat de ontvoerder haar van haar moeder had weggenomen, had wellicht ook nog iets beter uitgewerkt kunnen worden. Ik kon mij niet dusdanig in de man verplaatsen dat ik begreep waarom hij zo in Carmel geïnteresseerd was - en niet in anderen. Ik behield naderhand een beetje het gevoel dat er te snel naar een einde is toegewerkt, waardoor het plot niet helemaal goed uit de verf is gekomen. | 0neg
|
Een boek dat je als ervaren
lezer niet wil lezen maar voor jongeren kan dit wel In ieder geval ik laat het bij dit ene boek dat ik weggeven heb via de boekenjagers doorgegeven | 0neg
|
'Saepe in magistrum scelera redierunt sua' , een uitspraak van Seneca, het Latijnse equivalent van het boontje dat om zijn loontje komt. Het zet meteen de toon van Moord in Pompei.
Gaston Van Camp is een oud-leraar Geschiedenis en Nederlands, goed geplaatst is hij alleszins. Als auteur heeft hij jarenlang kunnen rijpen met jeugdboeken en historische werken. Pas in 2002, bevrijd van het onderwijzersjuk, pleegde hij zijn eerste misdaad (De Zaak Myrtion). Daarna volgden nog: de zaken Crispina (2003), Flavia (2004) en Aurelia (2005), allemaal opgelost door huisspeurder Homeros Grafikos. Tijdens de geluidsstilte is Grafikos blijkbaar met pensioen gegaan, want nu worden de honneurs waargenomen door Silius Boreas. De roman begint met de historische aardbeving van Pompei, in het jaar 62. Daardoor sneuvelden de meeste gebouwen van de mooie stad aan de Vesuvius, die haar definitieve einde pas 17 jaar later zou kennen, in 79, wanneer de Vesuvius haar lava en dodelijke stofwolken over de omgeving zal storten.
Te midden van de puinhopen van Pompei vecht de zestienjarige Serna met haar eigen drama. Haar verloofde breekt met haar onder dwang van zijn mecenas. Hij vindt de dood onder een instortend gebouw. Ook Serna's moeder komt om en van haar vader, Gavius Valens, moet ze al niet veel goeds verwachten. Serna vlucht naar Egypte.
Na Serna's cursief gedrukte inleiding beland je tien jaar later in het atelier van Silius Boreas, een antiekhandelaar. Van Gavius Valens krijgt hij de opdracht een geheim perkament te zoeken, dat compromitterend is voor de toekomst van Gavius. Silius brengt regelmatig rapport uit bij Gavius, die je haast kan rollen van vraatzucht en arrogantie. Zijn mecenaat indachtig is er sprake van een dichter, die als een kluizenaar bij hem aan zijn Alexandrijnen werkt, maar vooral van diens beeldmooie Ethiopische vriendin Ziddana die haar begaafdheden op een meer aardse manier inzet. Wanneer zij hoort dat Gavius veel geld over heeft voor de papyrus in kwestie, voelt ook zij plots haar detectivehart kloppen.
Tot bewijs van het tegendeel kan je wel op Van Camp vertrouwen voor een correcte weergave van het provinciestadje Pompei, net voor de apocalyps. Gebouwen, namen, gebruiken en rituelen, als ze al niet ergens geboekstaafd staan, worden ze wel geloofwaardig aangebracht. Lezers met een drang naar historische accuraatheid worden door hem op hun wenken bediend. Voor decor en tijdsbeeld verdient deze ex-schoolmeester dus dikke tienen.
Voor het detectiveverhaal dat Van Camp door zijn historisch pamflet weeft, gelden echter andere normen. Ontdaan van alle Romeinse gewaden en erotische toespelingen blijft er slechts een mager beestje over. Het is zeker toelaatbaar dat bij gebrek aan detectives in de eerste eeuw na Christus Van Camp zijn gading zoekt bij een vertaler zoals Homeros Grafikos, of een antiekhandelaar, zoals hier Silius Boras, kortom lieden bij wie research een essentiële drijfveer vormen. Silius geraakt stap voor stap vooruit door tipgevers en straathoertjes in te schakelen, iets waar zijn moderne antipoden zich ook veelvuldig aan bezondigen. Maar de estafetteloop van Silius heeft niet veel anders om het lijf dan van punt A naar punt B gaan, als een toeristische zoektocht in het oude Rome.
Zeden en gewoonten mogen historisch geverifieerd zijn, gedragingen en dialogen van de personages zijn verrassend hedendaags. Spitsvondig kan je ze zelden noemen, vermits primaire gevoelens als hebzucht, jaloersheid en verleiding de drijfveren zijn van de plot. Besluit: een geknipt verhaal voor young adults. Als thriller gebuisd! | 0neg
|
Van alle boeken van Loes den Hollander, vond ik deze het minst. Normaal lees ik haar boeken binnen een paar uurtjes uit, maar hier deed ik een week over... Er zat totaal geen spanning in en het verhaal was onnodig langdradig. Het eind vond ik al helemaal tegenvallen. Geen aanrader! | 0neg
|
Bob Van Laerhoven is zonder enige twijfel de auteur die het dichtst bij mij in de buurt woont. Tijdens een fietstochtje zou ik hem makkelijk kunnen tegenkomen. Misschien zelfs al bij het rondje joggen s avonds. Niet dat ik dat genoegen al had. Ik denk dat hij nooit thuis is. Logisch voor iemand die reisreportages maakt. En als hij thuis is, dan zit hij vermoedelijk achter zijn computer, druk bezig met columns, artikelen, brieven aan zijn callgirl, jeugdboeken, romans en thrillers. Aan zijn palmares te zien is het een druk baasje.
Zijn nieuwste boek, De vinger van God, is ook druk. In korte hoofdstukjes voert Van Laerhoven een stuk of tien spelers op waarvan al snel blijkt dat ze allemaal wel iets met elkaar te maken hebben. Meestal roep je dan als recensent dat de draadjes zo prachtig bij elkaar komen, maar deze verhalen zijn zo samengebald dat het opgefokt/krampachtig/overdone overkomt. Net zoals die veel gebruikte opsommingen met streepjes.
Inspecteur Samantha Duchène werkt bij de politie in België. Zij speelde in vroegere boeken van Van Laerhoven al een rol, samen met Peter Declerq. Die laatste is geboren uit een Belgische blanke moeder en een Zuid-Afrikaanse zwarte vader en worstelt met zijn roots. In De vinger van God verblijft hij in Jeruzalem om een bomaanslag op een Brusselse moskee te onderzoeken. Over dat onderzoek wordt niets gezegd, maar het geeft Van Laerhoven de kans om Jeruzalem en de spanningen aldaar mooi te beschrijven. Hij voert zelfs een extremistische jood op die onder de dekmantel van een sekte een grootscheepse wraakactie voorbereidt. Natuurlijk heeft deze jood een verbindingslijntje naar Declerq en zelfs eentje naar Duchène, want die twee staan centraal. Ze hadden een liefdesrelatie, maar die is afgesprongen. Declerq verontschuldigt zich constant -tussen de slippertjes door- voor zijn genen die monogamie in de weg staan. Duchène maakt zichzelf wijs dat ze perfect zou kunnen samenleven met de rustige Maurice Lathouders, ze went vast wel aan zijn geur, zijn witte, harige benen en zijn sandalen. Wat Duchène niet weet, is dat Lathouders corrupt is en banden heeft met de Georgische maffia. En Lathouders op zijn beurt weet niet wat zijn zus uitspookt. En laat Duchène nu ook nog een zus hebben die bij een sekte zit. Gaat er een lichtje branden?
Rond deze familiebanden wordt een web van intriges opgebouwd, helaas zonder spanning en ook zonder climax. Meer nog, terwijl Van Laerhoven een journalist in De vinger van God laat bedenken dat hij een roman wil schrijven, om een wereld te scheppen waarin niets zonder betekenis is, lukt hij helaas zelf niet in dit nobele schrijversstreven. Zo ontgaat mij de relevantie van de moeite die Duchène heeft om door de Israëlische douane te geraken. Wat kan je met die scène meer dan de getroubleerde verhouding tussen België en Israël aanstippen? Idem voor de inval van twee dames in bourqa bij een Amerikaans-Israëlische schrijver. Die inval levert vooral een gigantische afknapper op het eind.
Kortom, ik weet na het lezen van De vinger van God niet goed waar Van Laerhoven naartoe wil. Het is een ondoorgrondelijk boek, en dat heeft het met Gods wegen gemeen. Ik heb weliswaar genoten van enkele lekker onderkoelde en tegelijk treffende scènes, maar als geheel kon dit boek mij niet bekoren. | 0neg
|
‘De dood voor ogen’ is een tegenvaller na Peter James’ prima debuut ‘Doodsimpel’. Het verhaal heeft een interessant uitgangspunt, namelijk de vondst van een cd waar zaken op staan die het daglicht niet kunnen verdragen, maar kent geen verrassingen. De personages komen onvoldoende tot leven. Het wil maar niet spannend worden. Niet heel plezierig om te lezen ook, omdat te pas en te onpas de vaart getemperd wordt als gevolg van gedetailleerde beschrijvingen en uitweidingen die er totaal niet toe doen. Alsof de auteur per se een dik boek wou produceren, maar meer is niet altijd beter. “Jon Rye was een onverzettelijke, pezige man van achtendertig, met een jongensachtig, strijdlustig gezicht en dunnend, kort geknipt blond haar, gekleed in een wit overhemd met korte mouwen, marineblauwe broek en zwarte schoenen, de onopvallende, op een uniform lijkende kleren die hij elke dag naar zijn werk droeg, en dat het zaterdag was maakte voor hem geen verschil.” Pfff.
Logische verbanden zijn soms ver te zoeken, zoals in de passages over de zieke hond en een mogelijke teek. Toeval is in thrillers als deze een blijkbaar onontkoombaar element om de materie afgerond te krijgen. Het slot is leuk, maar ligt in de lijn der verwachting. Ongelukkige zinnen en taalfoutjes completeren het beeld. ‘De dood voor ogen’ is een rommelige mix van simpel verhaal + weinig inspirerend schrijfwerk en had gerust honderd pagina’s minder mogen tellen.
[spanning 2, plot 2, leesplezier 2, schrijfstijl 2, originaliteit 2, psychologie 2] | 0neg
|
Een boek dat je leven gaat veranderen. Een zeer belovende tekst. Het gaat met name om mensen met psychosomatische klachten. Klachten waarvan de doktoren soms niet meer weten hoe ze het leven van deze mensen kunnen verlichten.
Het boek vertelt het verhaal van een vrouw met diverse klachten. De doktoren kunnen haar leven amper verlichten of enkel voor zeer korte duur. Dan ontmoet ze een man in de spreekkamer. Haar leven verandert. Het is een kwestie van een formule toepassen. Toch?
Geloof ik in dit verhaal? Nee. Ik ben te sceptisch en daarmee zou je al een slechte start maken in de strijd met je klachten. Hopelijk werkt het voor anderen wel. Het boek blijft voor mij op alle vlakken te oppervlakkig. Het verhaal in het eerste deel gaat veel te snel. Het tweede deel mist inhoud, het is meer een samenvatting zoals ik deze voor school maakte om te leren voor een tentamen. Helaas dus maar twee sterren. Het was leuke kost voor tussendoor en hopelijk biedt het meer steun aan mensen die er wel voor open staan! | 0neg
|
Het spijt me als fervent lezer van Cornwell om dit boek als redelijk te moeten beoordelen, wat een als los zand aan elkaar hangend verhaal... Het verhaal heeft een goede start en lijkt een lekker spannend boek te gaan worden met een seriemoordenaar die lekker om zich heen moordt, maar helaas: het is een oude bekende die van stal gehaald wordt...
Ik vind het verhaal mager uitgewerkt en de"verrassende" ontknoping afgeraffeld. Ik ben het met Jannelies eens, er zijn te veel losse eindjes en puzzelstukken die nog niet op de goede plek liggen. Een beetje een tegenvaller dus... | 0neg
|
De onverwachte, onvoorstelbare, verbijsterende plot maakt wel wat goed. Maar eigenlijk stelt dit boek wat teleur. De schrijfstijl is wel heel erg populair, grof en van mannen-onder-elkaar. Nu zíjn de hoofdpersoon ook mannen, vechters en stoerdoend, maar toch. Deze stijl geeft veel en veel minder diepgang aan het verhaal, een verhaal dat beter verdient.
Het lijkt wel alsof de schrijver Harlan Coben uit twee personen bestaat. Het verschil is enorm. De ene die nogal lomp en oppervlakkig schrijft over gewelddadige mannen – al dan niet voor het goede doel – die ik al eerder ben tegengekomen, en de andere die heel fijnzinnige, zeer spannende en goed uitgewerkte thrillers maakt waarna je verbluft achterblijft. Deze tweede ken ik ook en die bevalt me vele malen beter. Ik mis die echt in Naar huis. | 0neg
|
In het beklaagdenbankje
De gevierd acteur Jack Rappe wordt opengesneden bij zijn sauna gevonden. Een zaak met grote media-aandacht voor officier van justitie Madeleine Edwards en commissaris Mats Hjörne. De jonge actrice Emma Wahl speelde naast hem met hem in de geprezen moderne Shakespeare-bewerking De getemde feeks, haar eerste grote filmrol. Sleutelscène is de levensechte verkrachting door Rappe, maar dat was acteerspel, toch
In drie delen vertelt Machtsspel de misdaad, de aanleiding en de rechtszaak. Het woord wordt gegeven aan officier van justitie Madeleine Edwards en commissaris Mats Hjörne die elkaars gezelschap dan weer waarderen en dan weer afstoten tijdens het werk en ver daarbuiten. Het komt tot een afstandelijke beschouwing door de buitenstaanders van de misdaad. Emma Wahl neemt de lezer een jaar terug in de tijd vorige winter naar de draaidagen van de De getemde feeks. Ze verhaalt over de oude vos en het jonge vogeltje, maar de verwondende daad blijft onverklaard. Tot de plotlijnen tenslotte samenkomen in de rechtszaal. De verachtelijke verwonding van publiekslieveling Jack Rappe is voor de pers als stroop voor vliegen. Zeker als het slachtoffer steeds meer in het beklaagdenbankje komt.
Wennstam schreef met Machtsspel niet zozeer een thriller, maar meer een pamflet. Scandinavische boeken worden geroemd om hun maatschappijkritiek, Wennstam tilt deze weer naar een ander vlak en maakt het tot onderwerp van haar boek. Machtsspel doet hierdoor denken aan een krant als de Telegraaf schreeuwen om te schreeuwen. Dat ze Machtsspel niet over de clichés heen weet te tillen is dan de genadeklap voor de spanning. | 0neg
|
prachtige setting,Deel twee van de reeks over de Jood Isaac van Girona speelt zich af in 1353. Enige tijd na elkaar sterven drie jongens op dezelfde wijze. De geneesheer Isaac van Girona stelt niet alleen hun dood vast, hij mag ook uitzoeken hoe ze aan hun einde zijn gekomen. In de stad gonst het ondertussen van de geruchten. Er zou sprake zijn van hekserij en tovenarij. Dit leidt tot relletjes.
Al vanaf het eerste hoofdstuk is duidelijk wie de daders zijn. Dat hoeft in een verhaal geen probleem te zijn. Het kan heel functioneel zijn in het opbouwen van spanning. Maar in Een Kuur Voor Een Kwakzalver blijkt dat niet het geval. Isaac van Girona blijft zoeken naar de daders die de lezer al kent. Net als in het eerste boek over Isaac van Girona, vind ik de sfeer in Een Kuur Voor Een Kwakzalver heel prettig. Het is een haast gemoedelijke sfeer waarin de geneesheer werkt. Zijn huisgezin speelt daarin een belangrijke rol. Isaac komt sympathiek op mij over, omdat hij altijd bereid is anderen te helpen.
Het beschrijven van personen kan nogal eens beter. Caroline Roe volstaat soms met karakterschetsen die van personen typetjes maken. Zo wordt het Hoofd van de magistraten van Girona beschreven als 'buitengewoon intelligent' en ziet hij er indrukwekkend uit. Natuurlijk moet zo'n type wel tot een veroordeling van relschoppers komen waar de burgers van Girona met instemming op zullen reageren. Dat blijkt inderdaad het geval te zijn. Op die manier maakt Roe het verhaal erg voorspelbaar.
Een Kuur Voor Een Kwakzalver is een slap verhaal, in een prachtige setting. Jammer dat Caroline Roe niet wat meer aandacht heeft besteed aan het uitwerken van een goed plot. Dat had het leesplezier enorm kunnen vergroten. | 0neg
|
Op de achterkant van dit boek is te lezen: "Als je De Hongerspelen goed vond, dan vind je Showstopper geweldig!". Geboeid begon ik aan het boek maar ik moest al snel concluderen dat t niet kan tippen aan de boeken van Suzanne Collins.
Het verhaal wordt beurtelings verteld door Hoshiko en Ben. Beiden vertellen hun verhaal in de ik-vorm maar dat is niet storend. Wat wel kan gaan irriteren is het feit dat je sommige gebeurtenissen dus 2 keer leest, vanuit beider gezichtspunt. De schrijfstijl is vlot en de hoofdstukken kort, soms zelfs maar een halve bladzijde dus daar ligt het niet aan. Waar het boek vooral tekort komt is diepgang. Hoe is deze wereld ontstaan? Hoe is de scheiding ontstaan tussen Zuiveren en Droesems? Waarom wordt er neergekeken op de Droesems? Ook de personages worden niet voldoende uitgediept waardoor je als lezer nét niet helemaal betrokken bent bij hun lotgevallen. Sommige dingen gebeuren plotsklaps, zoals de verliefdheid, en worden daardoor ongeloofwaardig.
Bovendien is dit verhaal af en toe zo gruwelijk dat het aan horror grenst.
Een boek over racisme, duister en schokkend . | 0neg
|
Ging vol verwachting aan het boek beginnen, de cover ziet er prachtig en vooral spannend uit, Het verhaal gaat over Frits Akkerman een PR man die voor zichzelf werkt maar wel als grootste klant een oude jeugdvriend heeft, dat is Johan Visser, een bouwgigant die het helemaal gemaakt heeft. De corruptie in de bouwwereld speelt een rol in het warrige verhaal, wat van het heden steeds terug gaat naar wat er eerder is gebeurd. Als Johan Visser verteld dat een parlementaire commissie onderzoek gaat doen , gaat Frits op onderzoek uit. Het lijkt spannend te worden, maar dat wil toch niet echt lukken althans niet bij mij, er wordt nogal van de hak op de tak gesprongen en sommige personage komen niet echt goed uit de verf of heel ongeloofwaardig. Ook het einde vond ik zeer slap en niet geloofwaardig, jammer want ik had me er na het lezen van de achterflap meer van voorgesteld . Dus meer als 2 sterren vind ik dat boek niet waard. | 0neg
|
Net als met 'De Waarheid over de Zaak Harry Quebert' (2012) schreef de Frans-Zwitserse Joël Dicker deze roman in de stijl en sfeer van the Great American Novel. Alle elementen zijn ingezet. Een familievete tussen twee gezinnen uit de Goldman dynastie: de armoedzaaiers uit Montclair en de steenrijke miljonairs uit Baltimore. Een ik-verteller (Marcus Goldman) die tussen de rangen en standen opgroeit, terwijl hij een jongensvriendschap aangaat met zijn volle neef en een geadopteerd straatschoffie. Vanuit het hier en nu, wanneer de grandeur van weleer is opgedroogd, trekt de verteller zich terug in een statig villahuis aan zee, met als enige kompanen een oudere buurman waarmee hij schaakt en een hond die steeds van zijn eigenaresse wegloopt. En laat het baasje van Duke de bekende filmactrice Alexandra blijken, die ooit verwikkeld was in een kortstondige romance met Marcus die even snel ophield als dat het begon.
'Het Boek van de Baltimores' (2015) is onderhoudend omdat het net genoeg mysterie biedt om het plot gaande te houden, maar de uitwerking laat een hoop te wensen over. Het voelt namelijk meer als een onbewerkt filmscript dan als een volwaardig en op zichzelf staand literair werk. Alsof de sjeu nog moest komen van een regisseur die straks het leven blaast in de platte personages en het soap-universum waar ze zich in begeven. Misschien ligt het aan de Nederlandse vertaling maar Dicker is extreem gelimiteerd in zijn taalgebruik, met een overdaad aan superlatieven, korte tak-tak-tak-zinnetjes en oppervlakkige exclamaties. Vooral de dialogen lijden hieronder, omdat die zelden het gevoel geven dat er mensen van vlees en bloed met elkaar aan het communiceren zijn. Zou de aanstaande Hollywood-verfilming 'The Truth About the Harry Quebert Affair' Joël Dicker in de bol geslagen zijn en hoopte hij wederom op een soortgelijk internationaal succes!? | 0neg
|
Cake in een mok is een teamprestatie, zoals Mima Sinclair in haar dankwoord achter in haar net geen honderd pagina’s tellende kookboekdebuut aangeeft. Cake in een mok ademt een sfeer waar geen beter woord voor te bedenken is dan ‘leuk’. Leuk is tamelijk nietszeggend en dat is het ook. Vrolijk, kleurig, zogenaamd snel en gemakkelijk, vlotte tekst, o wat word je hier blij van. Mits je van fröbelen houdt en de hoogst onpraktische ééncakesinsteek voor lief neemt. Kijk ook vooral niet op de klok: het merendeel van de cakejes is niet binnen tien minuten klaar.
Het boekje ziet er netjes uit. Stevige kaft, mooie plaatjes bij de duidelijke recepten, inhoudsopgave, register. (Dit roept overigens wel opnieuw de vraag op waarom ook bij dit boek de inhoudsopgave niet op de eerste bladzijde en het register op de allerlaatste bladzijde staan, dat zou nog eens handig zijn.)
Sinclair legt uit dat op de normale manier een cake maken best lastig is, vandaar de uitvinding om cakes in een mok te maken. Daarnaast schrijft ze dat ze uiteenlopende benaderingen en ingrediënten uitgeprobeerd heeft, met wisselend resultaat. Enigszins tegenstrijdig aan elkaar.
Er is explosiegevaar, je moet weten welke van je mokken magnetronproof zijn, het is goed opletten geblazen en het komt zeer precies met de ingrediënten. Daarnaast: ‘…. ook kinderen hebben er altijd trek in, en het is extra leuk dat ze de cakes zelf kunnen maken.’ Ook weer zo’n tegenstrijdigheid.
‘Als dessert of origineel partyhapje leveren ze ook nog eens gespreksstof op.’ Stel, je bent met zes personen, dan moet je zes keer de procedure voor een eenpersoonscake volgen, want je kunt niet zonder meer de magnetrontijd met zes vermenigvuldigen als je er meerdere tegelijkertijd wilt ‘bakken’. Uiterst onpraktisch. Meer en lastiger werk dan een normale cake, maar de eenpersoonscakejes zijn wél leuker, dat moet gezegd.
De veertig recepten zijn onderverdeeld in ‘Klassiekers’, ‘Fun cakes’, ‘Happy hour’, ‘Toetjes en traktaties’. De klassiekers zijn eenvoudig te bereiden en de enige categorie die voldoet aan het klaar-binnen-tien-minuten-uitgangspunt. Bij de overige categorieën ben je afhankelijk van je vaardigheid in het maken van mokcakes en speelt ook decoreren een tijdrovende rol.
Citroen-cheesecake, Chocoladecake met gember, Bosbessenmuffin, het klinkt allemaal even lekker en ziet er dito uit. Magnetronfans kunnen wellicht prima met Cake in een mok uit de voeten, maar er zou nog meer plezier aan het boekje beleefd kunnen worden als de recepten tevens voor de oven zouden zijn beschreven (‘ombouwen’ dus). Tip, ook voor ovenbakkers: neem kartonnen koffiebekers in plaats van mokken of een muffinvorm.
Guinnesscake
Deze donkere, fluweelzachte Guinnesscake is een perfect cadeau voor papa, als hij je weer eens van een nachtelijk feestje heeft opgehaald.
Ingrediënten
2 eetlepels zachte boter
40 g pure chocolade, in stukjes
1 middelgroot ei
3 eetlepels Guinness of een andere stout (donker Engels bier)
3 eetlepels bruine basterdsuiker
4 eetlepels zelfrijzend bakmeel
snufje zout
Als decoratie
3 eetlepels poedersuiker
1½ eetlepel roomkaas
½ eetlepel witte hageltjes
Werkwijze
Doe de boter en chocolade in een mok van 350 ml en verhit 10-20 seconden in de magnetron tot alles is gesmolten.
Voeg het ei toe en meng goed met een vork. Roer er de Guinness door, voeg basterdsuiker, bakmeel en zout toe en klop weer glad.
Verhit in de magnetron: 2 minuten op 600 W, 1 minuut 45 seconden op 800 W, of 1 minuut 30 seconden op 1000 W. Laat afkoelen.
Maak ondertussen het glazuur. Klop de poedersuiker en de roomkaas tot een glad mengsel en besmeer hiermee de afgekoelde cake. Maak er met de achterkant van een vork golvende patronen in. Bestrooi met hageltjes en serveer.
Een smakelijk cakeje. Glazuur is niet per se nodig, een schep ongezoete slagroom of zure room is minstens zo lekker. | 0neg
|
Deze streekroman speelt zich af in een klein dorp dicht bij Zierikzee omstreeks 1912. Coby Dingemanse woont met haar zussen Neeltje, Nelly en hun vader in een armetierig huisje. Moeder is al jong gestorven.
De sociale geschiedenis van deze tijd wordt beschreven aan de hand van thema's als lief en leed, armoede, honger, standsverschil en de invloed van het geloof op het doen en laten van de mensen. De briefwisseling van Coby met zwerver Klaas loopt als een rode draad door het verhaal.
De schrijfstijl van Gerda van Wageningen leest niet prettig weg. Ik vind haar woordkeuze vormelijk en onnatuurlijk. Zinnen zijn vaak, door veelvuldig gebruik van uitleggerige bijzinnen, te lang. Ze weet een aardig beeld te schetsen van het dagelijkse leven in een kleine gemeenschap zo'n honderd jaar geleden. Dat doet ze prima, alleen het opvoeren van de zwerver en de daaruit voortvloeiende briefwisseling vind ik nogal vergezocht. Misschien was het een idee geweest om het beschreven dorp niet in Zeeland, maar in Drente, dichtbij Veenhuizen, te situeren. Het leven in de dwangkolonie Veenhuizen is een boeiend onderwerp, maar het wordt zijdelings en geforceerd in dit verhaal verweven. Het zou zomaar kunnen dat de schrijfster zich heeft laten inspireren door "het pauperparadijs" van Suzanna Jansen. Voor wie in "Veenhuizen" geïnteresseerd is, zeer de moeite van het lezen waard. Waarschijnlijk weegt in mijn oordeel mee dat ik niet echt een liefhebber van het genre ben. | 0neg
|
''Armada'' was helaas niet mijn type boek!
Ik heb mij hier echt doorheen moeten worstelen & ik heb er dan ook 3!! dagen over gedaan!
Nu heb ik alsnog niet het idee dat ik er echt doorheen ben want het boek heeft mij totaal niet kunnen boeien!
Computer spelletjes spelen vind ik best leuk, maar dan denk ik persoonlijk meer aan gekleurde snoepjes verwisselen of een boerderij bijhouden!
Maar zo'n spelletje staat in ''Armada'' niet centraal!
Dit boek straalt helemaal jaren 80 uit, zowel de cover als de vele verwijzingen.
Ikzelf ben geboren in 84 maar herinner mij weinig van de Eighties!
Armada is erg geschikt voor gamers & mensen die de jaren 80 heel bewust hebben meegemaakt!
Die zullen vast veel dingen herkennen!
Maar mij heeft het helaas niet kunnen boeien!
*Dit boek las ik voor de 7 Days Reading Challenge van Hebban* | 0neg
|
Hoe kan het dat er Nederlandse schrijvers zijn die meer dan twintig boeken schreven die ik allemaal niet las? Dat vroeg ik me af toen ik Als de winter voorbij is opende. Nog nooit las ik een boek van Thomas Verbogt. En na vijftig bladzijden lezen dacht ik te weten waarom dat zo was. Het boek verveelde me. Ging er nog iets gebeuren? De verteller, een Thomas, blikt terug op zijn leven, hij haalt steeds weer de smaak van vroeger terug, ziet alles weer gebeuren, herleeft zijn jeugdsentiment opnieuw en opnieuw. Waarom dat belangrijk is voor zijn heden, wordt niet echt duidelijk. Het is alsof hij alleen een verleden heeft.
‘Het is het middelpunt van je leven, dat broze, briljante bolwerk dat herinneringen huisvest, je kunt er altijd terecht, het is nooit ver weg, niemand loopt je er voor de voeten, alles is van jou en je hebt alle tijd. Het licht is er stralend, veel kan helder zijn, ook al laten niet alle betekenissen zich onthullen. Uiteindelijk is dat het doel van je leven, je in dat broze, briljante bolwerk thuis voelen.’ (Echt? Het licht is er stralend? Ja, dat staat er echt.)
Vrouwen zijn mooi en lief en mysterieus, allemaal, hij is sociaal naïef, ik erger me aan dit personage: ‘Toen ging ik ook al te onhandig met mensen om. Ik kwam bijvoorbeeld met een intensiteit op de proppen waarvan de meisjes die ik aantrekkelijk vond, weinig moesten hebben. Het was misschien even leuk, maar al snel een blok aan het been. Altijd ontstellend duidelijk en volledig willen zijn, faalangstig tot op het bot en min of meer meteen willen beginnen met een lang en gelukkig leven. Dat was niets voor meisjes uit die dagen. Die wilden door hun dagen waaien en vooral begeerd worden, in mijn milieu het liefst door iets oudere jongens met vloeiende zeilcapaciteiten en de auto van moeder altijd bij de hand.’
Maar ik leg een boek niet zo snel weg. Niet elk boek moet een pageturner zijn. En ja, het wordt interessanter, maar dan ben ik al wel over de helft. De ik-verteller vertelt langzaam maar zeker hoe hij zich verhoudt tot vroegere vriendin Lin. Ik kan niet te veel vertellen, want dan onthul ik direct alle spanningsbogen die er wel zijn… Maar op dat moment kwamen er weer zoveel vreemde nieuwe personages en verhaallijnen binnen, dat ik niet wist wat ik ermee moest. Wat is dit voor boek? Was er geen redacteur die zei: ‘Doe maar één dramatisch verlies per boek, dat is wel genoeg?’ Wat is de samenhang in al die gebeurtenissen? Ik heb er echt nog even over nagedacht. Maar het is niet anders: die samenhang is er niet. En zo zou mijn eerste Verbogt ook weer m’n laatste kunnen zijn – maar laat het me weten als ik nu een geweldig werk zou missen.
(Deze recensie verscheen eerder op mijn website.) | 0neg
|
Het Baantjer-imperium is uitgebreid. Na de boeken over Van Opperdoes en Jacob is Simon de Waal nu alleen verder gegaan met Bureau Raampoort, over opnieuw Van Opperdoes en Jacob die ineens de achternaam Holm heeft gekregen. Verder is er in bureau Raampoort weinig veranderd.
Het schijnt dat er een tv-serie van is (https://www.hebban.nl/artikelen/de-waal-baantjer-reeks-gaat-door-als-bureau-raampoort), ik heb de indruk dat dit boek dichter bij de tv-serie zit. Zo is de verhouding tussen Van Opperdoes en Jacob iets veranderd, de grappen zijn wat scherper, de humor wat plastischer (de scène op Schiphol zal het op tv goed doen) en de overleden vrouw van Van Opperdoes is meer naar de achtergrond geschoven. Het lijkt of de karakters van de acteurs (Thomas Acda en Tim Haars) mee zijn gaan spelen in het personage dat ze spelen en waar het boek dus over gaat.
De veranderingen vind ik jammer, vooral de discussies met de overleden vrouw gaven de verhalen iets bijzonders, iets dat andere verhalen niet hadden. Ook zie ik minder menselijkheid, die Baantjer vrijwel altijd in zijn verhalen stopte, een soort Amsterdamse gelatenheid, verdraagzaamheid, medemenselijkheid, óók als het om daders ging.
Dat Jacob nu duidelijk geen achternaam is, haalt ook een deel mysterie weg.
Het verhaal zelf is grotendeels wat je van een "Baantjer" mag verwachten: Amsterdamse rechercheurs die bij nacht en ontij door Amsterdam wandelen en wat keuvelen, van de goede dingen des levens houden en moorden oplossen.
In dit geval komt er weinig echt speurwerk aan te pas, een beetje toeval en veel werk op de achtergrond door het NFI. Helaas is een deel van de ontknoping al snel duidelijk door de on-Amsterdamse namen van enkele personages.
Wat ik ook minder vind, zijn de talloze verwijzingen naar films en tv-series. Dat heeft zo'n boek niet nodig.
Uiteindelijk is het een prettig ("vlot") leesbaar boek dat je een uur of wat verpozing biedt, weinig complex is en weinig inspanning vergt om te lezen. | 0neg
|
Pieter Steinz overleed vorig jaar op 52-jarige leeftijd. Hij leed aan de ziekte ALS, waarover hij Lezen met ALS, literatuur als levensbehoefte publiceerde (2015). Steinz werkte ruim 22 jaar bij NRC Handelsblad, als literair redacteur. Dezederde in de reeks Luisteren & Cetera is zijn laatste werk. Hij schreef dit samen met Bertram Mourits, redacteur non-fictie en poëzie bij uitgeverij Atlas Contact en schrijver over popmuziek voor NRC Handelsblad en popmagazine Heaven. Beide heren zijn groot liefhebber van rijtjes, lijstjes, schema’s en overzichten. Dit boek omschrijft 26 albums waarvan auteurs menen dat de ‘spanning en het enthousiasme van de ontdekking het beste voelbaar zijn’. Zodoende vinden we in dit werk de meest invloedrijke platen en toonaangevende zangers en zangeressen.
Het album of de grammofoonplaat bestaat al sinds het eind van de jaren 30. Het woord ‘album’ was destijds geen metafoor voor een verzameling liedjes maar een fysiek album, en wel van een stapeltje 78-toerenplaten. De maximale speelduur daarvan was een minuut of drie per kant. Zo kreeg men bijvoorbeeld 12 Liedjes op 6 platen. De 78-toerenplaat werd opgevolgd door het singeltje (45-toeren) dat voor de meeste populaire muziek tussen 1955 en 1965 het standaardformaat werd. De muziek en de techniek uit de jaren 30 en 40 vormden de onmisbare basis voor de explosie van popmuziek in de jaren 50 en 60.
Dat Frank Sinatra meteen als eerste verschijnt behoeft geen nadere toelichting. Hij is een icoon binnen de Amerikaanse muziek. Maar dat geldt voor de meesten die volgen ook. Zeer bekende namen passeren de revue: Elvis Presley, Billy Holiday, Miles Davis, James Brown, Otis Redding, allen nog steeds voorbeelden voor vele hedendaagse popmuzikanten. Grote namen van grootse artiesten. Maar let op, per artiest wordt er één album besproken, het album wat in de ogen van de auteurs bijzonder is of de perfectie benadert. In de kaders volgt dan een overzicht van: invloeden op, albums van en wat te beluisteren na. Wie waren zijn of haar voorgangers en tijdgenoten of door wie werd hij geïnspireerd (invloeden op). Een lijstje van uitgegeven albums, ook welke uitgegeven zijn na de jaren 60, echter geen complete lijst en dat is op z’n zachts gezegd betreurenswaardig (albums van).
En dan wordt getracht soortgelijke muziek of overeenkomsten te vinden in andere artiesten (wat te beluisteren na). Soms lijken de songs, zangers of bands aan de hand van willekeur uitgezocht. Ook mist hier en daar de onderbouwing. Zo adviseren auteurs om eens te luisteren naar Alison Moyet na Billie Holidays’s album ‘Lady in Satin’. Waar of wat is hier de gemene deler? En wat is de motivatie om naar Dresden Dolls te gaan luisteren na ‘La valse a mille temps’ van Jacques Brel? Deze Franse chansonnier was overigens een Belg en bekend om zijn creatieve arrangementen en poëtische teksten. Je zou de arrangementen van Dresden Dolls creatief kunnen noemen, maar een werkelijk raakvlak is ver te zoeken.
Opvallend is dat dit deel ‘het web van de popmuziek in de jaren vijftig en zestig’ niet het eerste deel is, maar het laatste. De jaren zeventig werd als eerste gepubliceerd, vervolgens de jaren tachtig en negentig en in november 2016 verscheen dit exemplaar. Bijzondere keuze voor wat betreft de volgorde. De opzet is overigens als de vorige delen, wat het geheel tot een ware encyclopedie van de popmuziek lijkt te maken, maar niets is minder waar. Dit is geen encyclopedie, geen naslagwerk, het is een bundeling van leuke anekdotes met wat feitelijkheden afgewisseld met verhalen over muziekstijlen en kenmerkende beschrijvingen uit het tijdsbeeld. Vermakelijk om te lezen, maar subjectief geschreven met veel eigen meningen. | 0neg
|
Ik & Mezelf is een bundel korte verhalen over psychische stoornissen en problemen, gedeeltelijk gebaseerd op eigen ervaringen, maar ook met geheel verzonnen verhalen gebaseerd op deze psychische problemen.
Qua onderwerpen biedt de bundel wat je zou verwachten, o.a. anorexia en depressiviteit. De verscheidenheid aan verschillende soorten psychische problemen wordt goed duidelijk gemaakt, omdat elk verhaal weer een ander onderwerp aansnijdt (soms met gedeeltelijke overlap).
Helaas waren er geen verhalen die duidelijk boven de rest uitstaken. Het stukje van Mandy Verleijsdonk, 'Mijn engel en mijn duivel', was wel een erg duidelijk verhaal. Zij beschrijft haar "dwangmatige persoonlijkheidsstoornis": het verloop van de ziekte, wat het met haar doet en hoe het is om dagelijks met zo'n persoonlijkheidsstoornis te leven. Ook het laatste verhaal in de bundel, 'Muren van zorg', laat de problemen goed zien, al was dat niet direct een ervaringsverslag.
'Mijn engel en mijn duivel' werd echter direct gevolgd door een ander persoonlijk verhaal, terwijl de andere verhalen in de bundel geen beschrijvingen van eigen ervaringen zijn. Doordat er twee van zulke stukken achter elkaar staan, krijg je het idee dat de rest van het boek daar ook mee gevuld is. Beter was er meer afwisseling geweest tussen eigen ervaringen en verzonnen verhalen, dus minstens één gewoon verhaal tussen deze twee ervaringsverslagen in.
In totaal stonden er acht verhalen in deze bundel. Op één verhaal na, waren alle verhalen in de tegenwoordige tijd geschreven. En zes van de acht verhalen waren in de eerste persoon enkelvoud geschreven.
Het is begrijpelijk dat veel auteurs vanwege de persoonlijke onderwerpen de keuze maakten voor eerste persoon enkelvoud in de tegenwoordige tijd, vooral in de gevallen waarin ze hun eigen ervaringen beschreven, maar er zat op deze manier wel erg weinig afwisseling in de bundel.
Over het algemeen lazen de verhalen wel goed genoeg, maar in één verhaal zaten echt veel te veel komma's ('Amanda'), wat zorgde voor een 'haperende leeservaring'. In een ander verhaal ('Niemand zal me missen!') begonnen nieuwe alinea's op rare plaatsen en waren de zinnen zo simpel dat het niet duidelijk was wie de doelgroep was. Deze auteur schrijft blijkbaar vooral voor jongeren met lees- en leerproblemen, wat waarschijnlijk de simpelere stijl verklaart, maar de doelgroep van dit boekje lijkt juist volwassenen te zijn, waar deze stijl dan niet echt bij past.
Eerste alinea van het eerste verhaal in de bundel, 'Het Kompas':
Ik heb vanmorgen drie keer overgegeven, van pure ellende natuurlijk, en scheur nu kriskras door Utrecht met een hoofd dat duizelt en een zwaar niet weg te zuchten gevoel in mijn maag. Ik ril. In mijn achterhoofd klinkt weer dat listige stemmetje, dat maar blijft herhalen dat, ik hier niet per se mee door hoef te gaan. Dat het nog steeds niet te laat is om terug naar huis te rijden en de dag en ons leven te hervatten, daar waar we gebleven waren, voordat het UMC ons meldde dat er een plaats vrij was gekomen voor opname.
Dit eerste verhaal vond ik geen goed einde hebben: te plotseling, veel te laat een onverwachte wending (de "snelheid" van het verhaal is aan het eind heel anders dan aan het begin) en het was onduidelijk wat er aan het einde precies gebeurde.
Het idee van een bundel met verhalen over dit onderwerp is erg goed, maar de uitwerking is teleurstellend. De grote hoeveelheid typfouten e.d. (ik telde er 21, overmatig kommagebruik niet eens meegerekend) stoorde bijvoorbeeld ontzettend.
De ideeën achter de verhalen waren goed en de onderwerpen waren interessant, maar het niveau van uitwerking verschilde per auteur en voldeed over het algemeen niet echt aan mijn verwachtingen. | 0neg
|
Het verhaal komt moeilijk op gang en is in de eerste instantie gewoon saai.
Het vergt wel wat doorzettingsvermogen om het boek uit te lezen. De titel van het boek is veel belovend, dus heb ik mij er toch maar doorheen geworsteld.
Er gebeurd uiteindelijk weinig, behalve de stiekeme ontmoetingen tussen twee geliefden die allebei getrouwd zijn. Het einde is dan wel weer wat interessanter, maar ik had meer van dit boek verwacht. | 0neg
|
Marit Johansen, oud politiepsycholoog, is in Rotterdam een eigen detectivebureau begonnen. Meteen na deze opstart krijgt ze al te maken met een aantal merkwaardige zaken, zoals een echtgenoot die vreemd gaat en een kind dat verdwenen is.
Als ze met een onderzoek bezig is, ontmoet ze een collega-detective, Jack Stevens. Dit is een nogal mysterieuze man die soms het bloed onder haar nagels vandaan haalt. Toch besluit ze om samen met hem een zaak op te lossen. Het is toch maar eenmalig. Denkt ze.
Een vriend van Marit die bij de Rotterdamse politie werkt, Dix Boeks, vraagt haar hulp bij de vermissing van een klein meisje. Ze stelt haar vriend niet teleur en biedt hem die hulp. Dit leidt tot een bijzondere ontmoeting en verrassende ontknoping.
Dit boek is het eerste in een serie over Bureau MaRiT. Op de voorkaft staat vermeld dat het een spannende Rotterdamse detectivereeks met een vleugje romantiek is. Tja, het Rotterdamse is dan inderdaad waar, maar spannend is het boek in geen geval. Ook dat vleugje romantiek is ver te zoeken.
ED Gerritsen heeft wel geprobeerd om het boek spannend te maken, maar dat is volkomen mislukt. De meeste hoofdstukken probeert ze af te sluiten met een paar 'spannende' zinnen, maar helaas, daarin is ze dus niet geslaagd.
Het karakter van Marit Johansen is redelijk goed uitgewerkt en de lezer komt in het verhaal wel meer over haar te weten. De andere twee personages, Dix Boeks en Jack Stevens, worden veel minder uitvoerig uitgewerkt, dus over hen kom je niet al te veel te weten.
Echt onprettig om te lezen is het boek niet, maar het heeft geen enkele diepgang. Daarbij valt Vermeulen ook nogal eens in herhaling. Dat begint op den duur wel storend te werken. Door het ontbreken van de broodnodige spanning, de herhaling en de oppervlakkigheid van het verhaal is het boek zeker geen hoogvlieger. Een leuk tussendoortje voor een regenachtige dag. Meer is het zeker niet. | 0neg
|
Dit boek wil maar niet spannend worden. Er is niet echt een plot, het sukkelt maar zo'n beetje voort. Geen aanrader. Twee sterren in plaats van één omdat het niet echt slecht geschreven is. Maar spannend? Nee. | 0neg
|
Het 1e boek wat ik van Greg Iles las. Ik denk dat ik me er teveel van voorgesteld had, want hij viel nogal tegen. De pageturner die ik had verwacht was het voor mij beslist niet. Voor mij helaas niet meer dan 2 duimpjes. | 0neg
|
Voor de Buzzzclub het boek 'de goden van Gotham' mogen lezen. Een mening vormen is niet gemakkelijk: aan de ene kant is het boek een mooi stukje historische vertellingen met prachtige neergezette gedetaileerde personages. Ook waan je je in deze tijd en proeft je de sfeer van toen. Voor wie hiervan houdt, is het boek dan ook een aanrader.
Aan de andere kant moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat het boek mijn stijl / genre niet is. De eerste 120 pagina's waren langdradig en gaven mij het idee dat het bladvulling was. Voor mij had deze lange introductie dan ook niet gehoeven. Hierna begint het verhaal pas, maar blijft het toch te oppervlakkig en te traag. Ook bevat het verhaal te weinig diepgang, is het soms voorspelbaar of ver gezocht en is het niet spannend, waardoor het moeilijk is om de aandacht erbij te houden. Voor mijn gevoel mag het boek dan ook geen thriller worden genoemd, maar eerder een historische roman met detective elementen. | 0neg
|
ik ben een veellezer wat betreft thrillers( Mo Hayder,Sandrone Dazieri e.a)en vind dit boek erg teleurstellend .Heel erg opgehemeld door de media zodat iedere thrillerliefhebber er hoge verwachtingen van heeft,wel voor mij was het een thriller (giller) van 13 in een dozijn.Geef mij maar dan een boek waar de spanning te snijden is en je regelmatig op het verkeerde spoor word gezet. | 0neg
|
De cover is prachtig, maar kan dit boek helaas niet redden.
Thelma is een vrouw die alleen oog heeft voor haar carrière. Alles moet daarvoor wijken, niet alleen de liefde maar ook haar twaalfjarige zoon. Komt daar verandering in als ze haar zoon geschept ziet worden door een vrachtwagen? Ja en nee. Nee, want ze werkt dat weekend ‘gewoon’ door – ze maakt zichzelf wijs dat dat is om afleiding te hebben – aan een belangrijke presentatie die ze op maandag moet houden. En ja wanneer ze op staande voet wordt ontslagen. Nu heeft ze tijd te over, maar een in coma liggende zoon. Het lijkt haar een fantastisch idee om hem het verlangen om te leven terug te geven wanneer ze een dik schrift van haar zoon vindt. Daarin hield hij zijn grootste dromen bij. Die gaat zij in zijn plaats binnen een maand verwezenlijken, alles wordt vastgelegd met de camera en in de ziekenhuiskamer vertoond. Alle wensen die gemakkelijk te vervullen zijn doet zij, met veel plezier zelfs; de relatie met haar moeder komt weer goed, dank zij haar moeder; op de trainer van haar zoon wordt zij verliefd; afgezien van haar zoon lacht het leven haar weer toe. Maar die ene allerbelangrijkste wens van haar zoon, daarvoor loopt zij weg. En dat is jammer, want die droom vervullen had het boek de diepgang kunnen geven die er nu niet is. Het meeste van wat passeert is erg voorspelbaar. De MeToo-beweging is er ook nog bijgesleept.
De schrijfstijl van het boek is simpel; er worden afgesleten beelden gebruikt, zoals “hij luisterde naar zijn hart” en lelijke zinnen, zoals “toen ze me voorzichtig stoorde in mijn seizoensgebonden overpeinzingen.” Wanneer ze terugdenkt aan haar relatie met een vele jaren oudere man, noemt ze dat een ‘oedipuscomplex’, dat bij mijn weten in een geheel andere context gebruikt dient te worden.
Al met al heeft dit boek mij in veel opzichten teleurgesteld. | 0neg
|
Ik had mijzelf voorgenomen om geen boeken meer van Suzanne Vermeer te lezen. Wat mij betreft zijn het bouquetreeks thrillers. Ik zag echter 4 en 5 sterren voorbij komen en werd toch nieuwsgierig. Helaas kan ik het geen 4 of 5 sterren geven. Het verhaal gaat over 6 vriendinnen, midden dertig met zeer goede opleidingen. Een is er dierenarts, psycholoog, arts etc. Waarom worden deze dames dan neergezet als bakvissen met reacties van meiden die net uit de pubertijd zijn. Het verhaal is vrij kinderlijk, ongeloofwaardig geschreven en wordt nergens echt spannend. De zogenaamde vriendinnen liegen en bedriegen en wantrouwen elkaar. Lees dit boek op een bedje in de zon in een all inclusive hotel. Ik ben wel benieuwd wie de schrijver van deze boeken is. | 0neg
|
Zelden heb ik een boek gelezen waarin de hoofdpersoon zich zo wentelt in zelfbeklag.
Gaby Mortimer is een bekende tv-persoonlijkheid die een ochtendprogramma presenteert. Op een dag vindt ze tijdens haar joggingtour het lijk van een jonge vrouw. Om de een of andere reden bijt de politie zich vast in het idee dat Gaby de moord gepleegd heeft. Gaby krijgt weinig steun van haar man Philippe. Hij vertrekt zelfs op zakenreis, terwijl ze achterblijft met haar dochter. De politie laat haar niet met rust en arresteert haar. Er zouden bewijzen zijn maar haar advocate krijgt haar vrij. Tegelijkertijd heeft ze te maken met een stalker, alweer. Een hardnekkige journalist, Jack, wil haar helpen in het onderzoek want hij gelooft dat Gaby onschuldig is.
Eigenlijk begon het pas na 2/3de een beetje een spannend verhaal te worden. | 0neg
|
Vreemd boek. Als je achterflap leest en ziet dat het boek prijzen heeft gewonnen verwacht je toch wel iets meer dan dit. Er zijn verschillende personages aan het woord, de dader, het slachtoffer, de dochter van het slachtoffer en deze zijn allemaal in de ik-vorm geschreven, dat is op zich niet storend maar wel het feit dat het erg afstandelijk is, je voelt er helemaal niks bij, geen medelijden, geen afschuw en al helemaal geen spanning. Je krijgt ook een blik mee vanaf het moment dat het slachtoffer in handen van de dader is maar het wordt allemaal zo vaag en oppervlakkig beschreven dat ik het zelfs saai vond. En dat voor een thriller!
Verder is het eind erg open, niet voor het slachtoffer (die is gewoon dood) maar voor alle andere personages, de dader, de dochter, de zus etc. blijft het gissen hoe het verder gaat. | 0neg
|
De keuze van de auteur voor een live interview als decor voor het verhaal is in theorie goed gevonden. Of een controlfreak zoals Tobias daar daadwerkelijk mee ingestemd zou hebben, blijft moeilijk te geloven. Wat echt problematisch is, is dat de structuur door de manier waarop het interview is uitgewerkt gaat rammelen. Als lezer moet je te vaak in de tijd heen en weer springen, dat leest niet prettig. Brokjes informatie worden te versnipperd over het verhaal uitgestrooid. Het interview is langdradig, zodat je net als hoofdpersoon Tobias gaat denken ‘Is er nog maar één uur van het drie uur durende interview voorbij?’. De setting voegt weinig functioneels toe, maar vormt wel veel ballast voor de lezer. De afloop van Marcs verdwijning is, hoewel niet te vroeg in het verhaal duidelijk, erg cliché. Als thriller vind ik dit boek niet geslaagd.
Toch is de kern van het verhaal, de jeugd van Jeu Crutzen en de impact die dat op de rest van zijn leven hebben, een boek meer dan waard. In de gekozen setting komt het echter niet z’n recht. | 0neg
|
Yoga is in, yoga is helemaal 2013/14. Yoga zit in de lift als cultuurverschijnsel en is big business. De tijd van de zweverige, mysterieuze yogagoeroe is voorbij. Voor yoga ga je nu naar een sportschool, health club of kuuroord. De wijde joggingbroek is vervangen door een flitsend hip strak pakje. In een tijd waar iedereen 24 uur per dag online moet zijn is er behoefte aan een rustpunt. Yoga wordt gezien als is dé manier om lichaam en geest te ontspannen en ons weer helemaal op te laden met nieuwe energie. William Broad onderzocht samen met wetenschappers, specialisten, goeroes, commerciële bedrijven en artsen naar de wetenschap achter yoga. Biedt yoga eigenlijk wel de oplossing voor al onze problemen, is het wel zo gezond als beweerd wordt en zijn er ook risico’s aan verbonden? In Eerlijk over yoga worden alle feiten en fabels over yoga onder de loep genomen.
Ik ga al 7 jaar lang, met veel plezier, naar yoga les en was op zoek naar een boek dat al mijn vragen kon beantwoorden. In de boekhandel viel Eerlijk over yoga, door zijn zuurstokroze kleur, mij meteen op. Ik vind deze kleur totaal niet bij yoga passen trouwen, maar hierdoor onderscheidt het boek zich wel van de rest. Dat is nodig, want boeken over yoga zijn er te kust en te keur. Yoga is in, dus het verkoopt. Het boek was interessant om te lezen. Vooral de stukken die over letsel gingen. Ik heb altijd gedacht dat yoga zo’n relaxte bezigheid was, maar eigenlijk heb ik zonder dat ik het wist jarenlang een risicovolle sport gedaan! Flauwvallen, hallucineren, gescheurde pezen, yoga-klapvoet, beknelde zenuwen, hersenbloedingen… Ik ben blij dat ik een E.H.B.O.-diploma heb! Ik vond veel stukken wel wat langdradig . De informatie over onderzoeken en publicaties waren too mutch voor Yoga-dummies zoals ik. Er werd veel te veel bijgehaald en de schrijver sprong vaak van de hak op de tak (geen yoga-oefening trouwens). Ik denk dat alles wat er in het boek beschreven staat ook behandeld kan worden in minstens 100 bladzijde minder. Ondanks deze minpuntjes is het een prima boek voor de ervaren yoyi en een aanrader voor yoga-docenten. | 0neg
|
Na het lezen van Observant ben ik begonnen aan Manipulator. Observant was op zich geen slecht verhaal maar er moest nog wat meer aan gesleuteld worden. Manipulator daarentegen staat nog in de steigers. Een verhaallijn bedenken is erg knap maar het tot een goed einde brengen is wat anders.
De plot is niet sterk genoeg, de spanning kan beter, het verhaal is te voorspelbaar, de dialogen zijn vaak warrig, de personages hebben te weinig karakter. De overgang naar een andere scène is regelmatig te plots waardoor ik de indruk krijg dat ik een stuk gemist heb. De schrijftaal is hier en daar slordig en spellingfouten zijn nog aanwezig.
Het was ondanks deze werkpunten wel fijn om te merken dat er een gemotiveerde auteur achter zit. Ik zou zeggen, doe een grondige herschrijf ronde en laat zeker lezen door iemand met ervaring in proeflezen en redactie.
Bedankt voor het leesexemplaar! | 0neg
|
De eerste keer dat ik een boek van deze schrijver heb gelezen en wat mij betreft ook meteen de laatste keer. Ik vond het boek niet geweldig. Er zat wel een opbouw naar het plot toe maar de spanning was ver te zoeken. Al vrij snel werd duidelijk wie de dader kon zijn en dat uiteindelijk ook bleek. Er zijn wel andere verdachte personen waarvan al snel duidelijk wordt dat zij het niet zijn. Hoofdpersoon Winter heeft een aparte manier van speuren/oplossen en ook zijn dromen/nachtmerries spelen een rol. Op zich is dat wel een interessant gegeven maar in zijn geheel toch niet echt een boek voor mij. | 0neg
|
Commisaris Pieter van In is met zijn vrouw Hannelore voor een romantisch weekend in Venetië als in die stad een Belg wordt vermoord. Het slachtoffer is Filip Vandecasteele die eigenaar was van een visverwerkingsbedrijf. Ook hij was een weekendje in Venetië, samen met Annie Duprez. Was zij zijn liefje? Omdat ze alleen Nederlands spreekt, roept de Venetiaanse politie de hulp in van Pieter van In. Kort daarna verplaatst het onderzoek zich naar de Belgische kust.
In Oostende verdiept Van In zich in de gesloten wereld van zeebonken en hun gewillige vrouwen. Het lijkt af en toe of niemand met zekerheid kan zeggen wie zijn of haar biologische ouders zijn. Verdachten zijn er in eerste instantie in overvloed. Zoals de zoon en de broer van Vandecasteele. De ene is een drugsverslaafde kunstenaar, de ander een rokkenjager van het ergste soort.
Bankroet is geschreven vanuit een alwetende verteller. Aspe geeft het ene moment inzicht in de zielenroerselen van het ene personage, het andere moment van een andere hoofdrolspeler. Daar voegt de schrijver ook nog zijn eigen bespiegelingen aan toe. Soms is dat beter geslaagd dan de andere keer. Onbenullig zijn opmerkingen als "Tot op vandaag had niemand een afdoend antwoord gevonden op de vraag waarom de tijd sneller ging naarmate de mens ouder werd" en "roken schaadt de gezondheid en je gaat er wellicht na een tijdje van dood, maar rokers blijven tenminste functioneren."
Gerookt wordt er dan ook veel in Bankroet, terwijl de hoofdpersonen zich graag volgieten met Duvel of vrouwen met de ogen uitkleden. Deze nieuwe detective van Pieter Aspe houdt de liefhebber niettemin van begin tot eind in de ban van het onderzoek. Maar het lukt de schrijver niet om de clichés te overstijgen. Wellicht is dat ook niet wat zijn fans van hem verwachten. | 0neg
|
Het is dankzij de enorm vlotte schrijfstijl dat je dit boek bijna in 1 ruk uitleest. Inhoudelijk is dit best een vlot verhaal maar het voortdurend wijzigen van de plot laat een storende,op den duur vervelende indruk na. | 0neg
|
Rue Dunwitty wil even weg van haar hectische leven en drukke baan in San Francisco om tot rust te komen. Ze bezoekt haar oma die nog steeds in haar geboortedorp woont - Amesthyst - een klein plaatsje in Texas. Meteen als ze aankomt ziet ze dat er briefjes in het dorp hangen waarop gevraagd wordt: Wie heeft Dawn gezien?' Een meisje wordt vermist. s Nachts ziet Rue vanuit haar slaapkamerraam licht schijnen bij de verlaten boerderij waar haar vader en grootouders vroeger woonden. Al snel gebeuren er merkwaardige dingen
.
Amethyst Texas is een vlot geschreven verhaal dat gemakkelijk leest en snel uit is. Het decor van Texas is goed beschreven: de vervallen boerderijen, de ruimte en het leven op het platteland met zijn voor- en nadelen.
De personages die voorbij komen zijn nogal merkwaardig, maar worden niet echt uitgediept. Op een bepaald moment is bijna iedereen die zich in de directe omgeving van Rue bevindt, verdacht. Maar wie is de moordenaar? Dat blijft tot het eind bewaard. Ikzelf had goed gegokt, maar het had ook anders kunnen eindigen. In die zin is het bekwaam gedaan.
Dat de liefde zal opduiken voel je op je klompen aan. Maar wie wordt het?
Het is een boek om even snel in een paar avonden uit te lezen. Wat dat betreft lijkt het een beetje op het werk van Mary Higgins Clark.
Heeft het indruk gemaakt? Niet echt. Na afloop blijft er weinig hangen.
Wel een spannend boek voor enkele uren ongecompliceerd leesplezier. | 0neg
|
Geen top boek. Niet Patterson waardig. Op zich een aardig verhaal. Maar het wordt zonder diepang verteld. Wel in sneltreinvaart zoals ik van hem gewend ben. Maar niet echt spannend. Volgende keer maar weer beter. Geen aanrader wat mij betreft. | 0neg
|
Het boek gaat over 2 meiden die in 2015 een aantal maanden door Italie reizen: Vicky en Julia. Dan verdwijnen ze plotseling. Wanneer ze al 2 weken vermist zijn, reist de familie van beide meisjes besluit af naar Italie om te helpen zoeken. Of athans het gevoel te hebben iets te doen. De zus van Julia, Emilia besluit zelfs in het Bed and Breakfast te verblijven waar de 2 vriendinnen voor het laatst zijn geweest. Haar ouders en de ouders van de vriendin verblijven in een ander hotel in de stad. Emilia ontmoet Luigi een journalist en Antonio, die voor een etective bureau werkt. Maar wie van de mannen kan ze vertrouwen en wie heeft een andere opdracht?
Daarnaast speelt het grootste deel van het boek zich af in 1206. Het gaat over Madeleine, woonachtig in Rigney te Frankrijk, die beschuldigd wordt van hekserij doordat ze mensen weet te genezen met kruiden en zalfjes. Ze ontsnapt aan de straf die haar wordt opgelegd en moet haar man Guy en haar zoontje Leon achterlaten. Wanneer ze aan haar vlucht begint krijgt ze de tas van haar zwaar gewonde man met daarin een mysterieuze doek. Ze sluit zich aan bij een groep rondreizende artiesten en zeult maandenlang met de mysterieuze doek rond. Ze weet niet goed wie ze wel en niet kan vertrouwen en heeft regelmatig het idee dat ze wordt achtervolgd. Ze weet niet of ze wordt achtervolgd door de mensen van de stad waar ze vandaan komt, of door mensen van de kerk. Uiteindelijk beland ze in Venetie.
Beide verhalen zijn gescheven in de ik-vorm. Het is geschreven in een vlotte schrijfstijl. Beide verhalen nemen je mee op 2 verschillende avonturen. Beide avonturen hebben met elkaar te maken. Naar mijn idee is het verhaal uit 1206 veel te langdradig. Daarentegen is het verhaal in 2015 niet genoeg uitgewerkt. Ik heb daar regelmatig het gevoel dat het verhaal van de hak op de tak springt en dat her en der meer uitleg gegeven had mogen worden. Dan was de balans beter geweest. Naar mijn idee is het verhaal in 2015 te magertjes. Nu miste ik bepaalde spanning, omdat het verhaal in 2015 niet goed genoeg was uitgewerkt.
Daarom krijgt het boek van mij slechts 2 sterren.
Wat ik overigens grappig vond, is dat in dit boek keizer Tiberias wordt genoemd. Terwijl ik 2 boeken hiervoor vrienden voor het leven (van Astrid Harrewijn) gelezen heb. De hoofdpersoon in dit boek, Joost, heeft daarin een boek geschreven over de romeinse keizer Tiberius. Toevallig.
Wat me nog meer opvalt, is dat de algemene beschrijving van dit boek op de website van Hebban rept over de vriendinnen Julia en Wendy.
#nietuit
#weluit | 0neg
|
Janice Cantore was zelf tweeëntwintig jaar lang politieagente. Ze patrouilleerde, deed administratie, trainde en deed onderzoek naar jonge delinquenten. Tijdens haar loopbaan bij de politie schreef Janice een aantal artikelen over vertrouwen en geloof. Nadat zij gepensioneerd was, begon zij met het schrijven van o.a. novelles. Onschuldig is het eerste boek in de 'Pacific Coast Justice' serie met Carly Edwards in de hoofdrol.
Rechercheur Carly Edwards, al bijna 10 jaar werkzaam bij de politie, werkt samen met haar partner Joe King. Op een avond — Joe is ziek en Carly heeft nachtdienst met Derek Potter — komt er een melding van een man die bewoners van een appartement bedreigt met een wapen. Ze gaan ernaartoe en als Carly de man in een steegje ziet met een, naar wat zij denkt, mes of pistool in zijn hand, schiet ze hem neer. Ook Potter schiet nog enkele keren op de man. Aangezien er naar aanleiding van deze actie een onderzoek volgt, wordt Carly hangende dit onderzoek bij Jeugdzaken geplaatst. Op haar drieëndertigste verjaardag echter krijgt ze een oproep van Moordzaken: de burgemeester van Las Playas, Teresa Burke, die al een dag of vier vermist was, is vermoord gevonden en Carly wordt gevraagd naar de commandopost te komen. Een van de verdachten, Londy Atkins, blijkt een 17-jarige jongen te zijn die door Carlys moeder begeleid wordt en hij heeft dan ook naar Carly gevraagd. Gaandeweg het verhoor lijkt het Carly steeds meer aannemelijk dat Londy niets met de moord te maken heeft en dus onschuldig is. Dan wordt er nóg een moord gepleegd en Carly hoort van mensen binnen het politiekorps allerlei verhalen. Zij weet uiteindelijk niet meer wie de waarheid spreekt en wie zij wel of niet kan vertrouwen. Dat brengt haar in een lastige positie, maar samen met haar ex-man Nick (die ook agent is) wil ze toch proberen de waarheid boven tafel te krijgen.
Carly is het prototype van de hedendaagse rechercheur: problemen in haar werk, problemen in haar relatie (net gescheiden en dan toch samen moeten werken met haar ex) en problemen met haar moeder (die volgens Carly té veel en té vaak over de kerk praat). Verder is ze erg betrokken bij wat ze doet en wil ze de onderste steen boven; ze duldt geen onrecht en rust niet totdat een zaak opgelost is. In het onderzoek laat ze zich veelal door haar gevoel leiden.
Het gegeven waar het verhaal om draait is ook al zo uitgekauwd: corruptie binnen allerlei geledingen van het maatschappelijk bestel, en politici en andere gezagsdragers die hun uiterste best doen hun zaakjes te camoufleren en de schuld op anderen proberen te schuiven. Dit alles maakt van Onschuldig helaas weer een dertien-in-een-dozijnboek, waarvan er de laatste tijd al veel te veel uitgegeven zijn.
Onschuldig is een weinig diepgaand verhaal dat wel gemakkelijk wegleest, maar veel vaart zit er niet in. Het kabbelt voort en, ondanks het feit dat er toch wel een en ander gebeurt, komt dit niet uit de verf en levert het geen spanning op. Ook God en geloof komen in Onschuldig rijkelijk aan bod. Carly wordt omringd door een aantal mensen (onder wie haar moeder) die gelovig zijn en dit niet onder stoelen of banken steken. Carly zet zich hier in eerste instantie sterk tegen af, maar als later blijkt dat ook haar ex-man Nick zich heeft laten bekeren, keert opeens het tij en uiteindelijk vindt zelfs Carly het geloof in God. Deze switch komt nogal vreemd over, zeker gezien de korte tijdsspanne waarin dit hele proces plaatsvindt.
Een aantal thrillerschrijvers is van mening dat in een goede thriller de suspense vastgehouden moet worden, en dat het verhaal moet doordenderen zonder lange passages waarin niets gebeurt (Ken Follett); staccato, tempo is het allerbelangrijkste in een thriller (Luc Deflo). Deze tips zou Janice Cantore wel ter harte kunnen nemen. Het is te hopen dat de geplande volgende delen in deze serie beter uit de verf zullen komen, en in ieder geval een stuk spannender zullen zijn. | 0neg
|
Grey, een Engels meisje met een vreemde psychische afwijking, reist naar Tokio om een oude Chinese professor te spreken ivm een film die de man zou hebben over een slachtpartij die de Chinezen in 1937 aangericht zouden hebben in Nanking.
Hij wil haar niet helpen, maar haar bezoek brengt wel het een en ander in gang bij de oude man. Ze blijft aandringen en hij belooft halvelings dat hij haar een week later zal bellen. Probleem is dat ze geen geld heeft voor een hotel, amper voor eten en ook geen verblijfplaats heeft. Wanneer ze een nachtje in het park heeft doorgebracht, ontmoet ze Jason die haar een plaats aanbiedt in een oud enorm groot huis.
Ze gaat met het mee en hij neemt haar ook mee naar zijn werk waar ze als dame, gastvrouw werkt in een chique club. Ze verdient er geld terwijl ze wacht op het telefoontje.
Het komt er niet direct en ze gaat hem terug opzoeken. Hij wil iets in ruil. Er is een man die ook al in de club geweest is, die een speciaal product heeft waardoor hij lang leeft. Grey moet dat product te pakken krijgen.
Tussen de verhalen over de club, krijgen we beetje bij beetje informatie over wat er gebeurd is tijdens de belegering van Nanking.
Ik had weinig voeling met dit boek, vond het in die zin wel spannend dat je wilt weten wat dat product is en wat er op die film te zien is, maar ik zou dit geen thriller willen noemen. | 0neg
|
als de storm daadwerkelijk losbreekt, laat hij zien dat hij in staat is om de lezer te boeien met actie.,Eric Shaw is een filmmaker die enigszins paranormaal begaafd is. Nadat Alyssa Bradford een filmpje van hem gezien heeft dat mede door die gave geïnspireerd is, huurt ze hem in. Hij krijgt de opdracht naar het stadje te gaan waar haar grootvader is opgegroeid en daar een filmportret van hem te maken. Ze geeft hem een flesje Plutowater mee, een vloeistof die destijds als wonderdrank werd verkocht.
In het stadje ontdekt Eric dat die grootvader een slechte naam heeft. Onder invloed van het Plutowater worden zijn paranormale gaven versterkt en ziet hij visioenen van lang geleden. Samen met een student die een scriptie schrijft over die geschiedenis gaat hij op onderzoek uit. Ze worden geholpen door een oude vrouw (die het ene moment 86 is en dan weer 68 maar dat kan aan de vertaling liggen) die al haar hele leven in het stadje woont en zich bezighoudt met weersvoorspellingen. En de voorspelling is dat er een grote storm op komst is.
Dit gegeven zou een mooie griezelroman kunnen opleveren; op de voorkant wordt Dennis Lehane geciteerd die zegt: "Koryta kan tippen aan Stephen King". Daar is echter wel meer voor nodig dan een plot van een griezelverhaal. Koryta heeft een schrijfstijl waarbij hij geregeld de gedachten van zijn personages verwoordt in zinnen als: Dat kon hij toch niet laten gebeuren en Wie zou het nou merken dat hij een slokje zou nemen? Zinnetjes die het prima doen in een jeugdboek. W.G. van der Hulst heeft er een heel oeuvre mee kunnen schrijven. Maar schrijven voor volwassenen behoeft andere technieken.
Pas tegen het einde, als de storm daadwerkelijk losbreekt en Koryta die gedachtezinnetjes voor een poosje laat varen, laat hij zien dat hij in staat is om de lezer te boeien met actie. Maar daarmee is de hele weg naar de actie nog niet vergeten. Stephen King kan vooralsnog rustig slapen. | 0neg
|
De titel van dit boek sprak me direct aan en nadat ik de inhoud gelezen had, leek het me wel iets voor mij. Het boek gaat over Diane die door een tragisch ongeval in één klap haar man en haar dochtertje verliest. Ze gaat door een diep dal en zakt steeds verder weg ... Ze besluit dan op reis te gaan naar Ierland ( omdat haar man dit land ooit als reisbestemming had uitgekozen, maar er nooit is geraakt ) en hoopt daar rust te vinden en moed om haar leven terug op te pakken. Ze wordt daar dan ( voorspelbaar ) verliefd op haar norse, Ierse buurman. Sommige passages vond ik wel aangrijpend en ook voelde ik wel mee met Diane haar pijn, maar het geheel liet toch niet een whaw gevoel achter. Stoorde me aan sommige zinnen ( misschien slecht vertaald ! ) die herhaaldelijk terug kwamen : 'Hij streek met zijn hand over zijn gezicht', 'Hij kuste me op mijn slaap'... De titel verwijst naar het literair café dat ze samen met haar vriend Felix heeft opgebouwd, maar na het overlijden van haar man en dochtertje door Felix alleen wordt gerund. Er wordt maar sporadisch naar verwezen en enkel in de laatste 10 blz gaat het effectief terug over haar boekencaféetje. Leest wel vlot maar had er toch meer van verwacht ! | 0neg
|
In tegenstelling tot velen hier vond ik het boek niet om door te komen, het verhaal pakt niet, de zinsopbouw is wollig en langdradig, kortom, ik heb het niet uitgelezen. Jammer, want het leek me juist heel interessant, omdat ik in Frankrijk woon. Ik had gehoopt herkenning en/of bekendheid te vinden, maar helaas... Misschien ga ik het ooit nog eens opnieuw proberen. | 0neg
|
Ik vond het een bizar boek waar ik mij doorheen heb moeten worstelen.
Dit boek was aan mij niet besteed. Voor mij denk geen Steinar Bragi meer.
2,5* | 0neg
|
Een boek die je vlot uitleest met een heftig en gevoelig onderwerp.
Toch viel mij het boek tegen, ik had hier meer van verwacht.
Dit is het eerste boek wat ik van deze schrijfster heb gelezen en ik denk niet dat ik voor een tweede ga. Niet echt sterk en een vreemd abrupt einde, helaas... | 0neg
|
De boeken van Mark Billingham kunnen me niet boeien. Dit is het tweede dat ik probeerde, maar helaas, het zal de laatste zijn. Ik vind het zo van de hak op de tak springend geschreven. Ze kunnen me niet boeien. | 0neg
|
Dit boek mocht ik, als een van de 100 lezersjuryleden voor de Hebban Debuutprijs 2018, als ebook lezen.
Ik weet niet precies hoe het komt bij dit boek, maar dit boek boeide me echt totaal niet. Het zou heel goed kunnen dat het vooral aan mij ligt en niet aan dit boek, maar ik vond Kleihuid echt veel te zwaar (voor de zomer?). Ik hou niet van perspectiefwisselingen tenzij heel goed uitgevoerd. Er zat voor mij niet echt een goed verhaal in, geen leuke, scherpe personages, geen humor. Als ik dit boek niet had moeten lezen voor Hebban, dan had ik het waarschijnlijk weggelegd voor een ander moment. Nog waarschijnlijker had ik het nooit meer opgepakt. Ik was heel benieuwd naar dit boek omdat ik wel eens wat meer boeken over de Eerste Wereldoorlog wilde lezen Voorlopig sla ik de rest van de boeken over dit onderwerp nog maar even over. | 0neg
|
Zo'n 25 jaar geleden werden drie tienerjongens ontvoerd. Een overleefde het niet, de andere twee wisten te ontsnappen maar wisten niets te vertellen over wat hen overkomen was. Jaren later krijgt deze ontvoering een verschrikkelijk vervolg. James Sinclair, een van de overlevenden, en zijn gezin worden vermoord. De bewijsvoering lijkt te wijzen naar John Cameron, de andere overlevende. Rechercheur Alice Madison heeft zo haar redenen om te twijfelen aan die bewijsvoering. Maar als Cameron niet de dader is, wie is er dan zo op gebrand om hem als schuldige naar voren te duwen? En wat is er eigenlijk 25 jaar geleden gebeurd tijdens die ontvoering?
Valentina Giambanco heeft jarenlang als editor in de Engelse filmindustrie gewerkt en heeft daar volgens de achterflap veel geleerd van het monteren en bewerken van films. Waarom en hoe werkt een sterk verhaal? Het is aan Wat het duister brengt te merken dat ze de techniek van het monteren van spannende en intrigerende momenten in de praktijk heeft willen brengen. Aan de bouwstenen ligt het dan ook niet. Giambanco is echter vergeten leven in het verhaal te blazen. De aaneengeregen scènes overtuigen niet als geheel en de bordkartonnen personages met hun vlakke dialogen dragen daar ook niet aan bij.
Wat het duister brengt is een hele opmars naar een spannende climax die prima zou werken in een film, maar voor een boek is het toch iets te gekunsteld. Als basis voor een filmscenario voldoet het aan alle regels en heeft Giambanco inderdaad de kneepjes van het vak geleerd. Maar daarmee is de oversteek naar een boek nog niet gemaakt. | 0neg
|
De media-aandacht was een stuk leuker dan het boek zelf. Het boek is onsamenhangend en kent eigenlijk geen verhaallijn. Het gaat echt nergens over, vooral veel van dezelfde onzin en dat is na 30 pagina's al niet meer leuk. Simpel. Ongeïnspireerd. Afgeraffeld. | 0neg
|
Heerlijke Havermout is het volledige boek over havermout. In acht hoofdstukken omschrijft Kathy Hester werkelijk alles wat je met havermout zou kunnen doen. En dat is veel: allerlei soorten haverpap, repen en smoothies. Dat is nog niet zo verrassend, maar in dit boek staan ook veel recepten voor de hoofdmaaltijd. Van stoofpotjes en soepen tot risotto en vegan gehaktbrood. Kathy heeft als doel met haar boek om jou dagelijks meer havermout te laten eten, onder het motto “eet meer havermout en maak je huisarts blij”. In elk gerecht dat je kunt verzinnen wordt havermout gebruikt.
De eerste paar pagina’s gaan over de voedselwaarde van havermout en over alle mogelijke diëten waarmee rekening wordt gehouden: glutenvrij, sojavrij, vetvrij, zuivelvrij en keuze in zoetstoffen. Dit alles vind je in de recepten terug, overal staat alles vermeld. Ook alle voedingswaarde per portie. Bij de meeste recepten staat ook een foto, waardoor je goed weet hoe het eruit komt te zien.
Het boek is duidelijk een vertaling en dat leest niet prettig. In elk recept zitten meerdere ‘koppen’ met dan tussen haakjes het gewenste gewicht. In Nederland werken wij niet met die inhoudsmaat. In onderstaand recept lijkt het verfrissender te werken om te kiezen voor 150 g bramen, 100 ml ongezoete plantaardige melk en 30 g havermout. Komt het vast ook goed. Daarnaast staat er in elk recept ook een hoop keuzes in de ingrediënte lijst, dus zo’n aanpassing in hoeveelheden zou ook prima kunnen. Lees het onderstaande recept en je ziet alles voorbij komen.
Mojitohavermout met braambessen uit de koelkast
Sojavrij – vetvrij – glutenvrij alternatief*
Deze havermout met zoete, sappige braambessen en een frisse limoen-muntsmaak met een vage toets van rum zal je op zelfs de moeilijkste ochtenden wakker krijgen. Je kunt een theelepel (of twee) chiazaad toevoegen als je je ontbijt liever wat dikker hebt.
Voor 1 portie
1 kop (165 g) braambessen (grote in tweeën gesneden)
½ kop (120 ml) ongezoete plantaardige melk
1/3 kop (35 g) (*glutenvrije) havermout
2 eetlepels fijngehakte verse munt of 1/8 theelepel muntextract
geraspte schil van ½ biolimoen of ¼ theelepel limoenextract
½ theelepel rum of rumextract, eventueel
1 eetlepel agavesiroop (of andere zoetstof naar smaak)
Doe alle ingrediënten in een grote glazen pot die je kunt afsluiten. Roer goed, dek af en zet 1 nacht in de koelkast.
Roer goed om en dien op.
Per portie: calorieën 255,8 – eiwitten 4,8 g – vetten 4,3 g – koolhydraten 52,9 g – natrium 90 mg – voedingsvezels 10,8 g
Het was wel een geslaagd recept bij het paasontbijt dit jaar. Voor vier personen had ik de hoeveelheden die genoemd worden in het recept vermenigvuldigd met drie en dat was meer dan voldoende. En de rum zat erin!
Havermout in elke maaltijd gaat wel heel ver. Havermout in ontbijt, repen en smoothies lijkt afdoende. Maar wil je echt alles weten dan biedt dit boek vast en zeker inspiratie. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.