text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Alex van Galen is scenarioschrijver van diverse tv-series en samen met collega-scenarist Lars Boom is hij verantwoordelijk voor het scenario van de film Michiel de Ruyter. Net als bij de film Süskind heeft hij nu het boek bij de film over deze Nederlandse zeeheld geschreven.
Het blijft onwennig, een boek naar aanleiding van een film. Maar omdat de hoofdpersoon Michiel de Ruyter is, heeft een auteur toch wel enige opties tot zijn beschikking om een meerwaarde voor de roman ten opzichte van de film te creëeren: een verdieping van de persoon, een ander invalshoek enz. Helaas zijn deze opties niet gelicht en daardoor blijf je na het lezen met het gevoel zitten geen boek, maar een uitgebreide versie van het filmscript te hebben gelezen.
De gebeurtenissen in het verhaal vinden plaats in de periode van ca. 1652, wanneer Michiel de Ruyter als commandant onder Maarten Tromp meedoet aan de eerste Engelse zeeoorlog, tot en met 1677, het jaar waarin hij wordt begraven. Uit die 25 jaar zijn enkele belangrijke gebeurtenissen gefilterd en is de werkelijkheid, vooral vanwege de film, enigszins aangepast. In de verantwoording geeft de schrijver aan: “Een verhaal vertellen waarin we de waarheid naar onze hand zetten, maar dat op een dieper niveau toch 'waar' is.” Dit klopt inderdaad. Zo worden alleen de zeeslagen beschreven die zijn uitgevoerd tijdens de drie Nederlandse-Engelse oorlogen en ontbreken zijn tussentijdse reizen naar Afrika en Amerika. De in het boek genoemde waarheden met een diepere laag zijn onder andere de gebruikte tactieken in de zeeslagen, de aanval op De Ruyters huis tijdens zijn afwezigheid en de moordaanslag die op hem wordt gepleegd.
Zonder twijfel is de roman een heldenepos. Michiel de Ruyter is in alle opzichten een held. Aan land kan hij zich staande houden in het politieke gekonkel tussen de republikeinen en de Oranjegezinden; hijzelf heeft geen uitgesproken voorkeur maar is trouw aan de zittende machthebber. Op zee is hij de onbetwiste leider; niet alleen als de briljante tacticus, maar ook als degene die als eerste de entertouwen grijpt wanneer dit nodig is. In het gezin is hij de liefhebbende vader; eigenlijk wil hij constant bij z'n familie zijn, maar door zijn plichtsbesef en vaderlandsliefde gaat hij toch elke keer weer naar zee. “De plannen die hij had gemaakt voor Anna en zijn gezin, waren als een papieren bootje op een schuimende zee. Het lot had hem aangewezen, het had geen zin meer zich daartegen te verzetten.”
Doordat de aandacht erg gericht is op daden en acties, leest het boek lekker vlot weg. De korte hoofdstukjes geven het boek een filmisch karakter; je ziet als het ware de camera overgaan naar de volgende scènes. Ook is het leuk om bekende namen als Tromp, de gebroeders de Witt en prins Willem III in hun historische context te kunnen plaatsen.
Toch blijf je je afvragen wat de achterliggende gedachte is geweest dit boek uit te brengen. Voor Van Galen is het duidelijk. Voor hem ligt de meerwaarde van de roman vooral in het feit“…dat ik hier veel meer achtergrondinformatie in kwijt kon”. De voorbeelden die hij hiervoor noemt spreken niet echt tot de verbeelding en hebben zeker niet geleid tot diepere karakterbeschrijvingen; er is een duidelijk onderscheid in het goed en kwaad, maar voor de rest zijn de personages flinterdun uitgewerkt. Zo blijft het boek een kopie van de film. Een gemiste kans om een goed boek over Michiel de Ruyter te schrijven. | 0neg
|
Aangetrokken door de sfeervolle voorkant van dit boek, begon ik geïnteresseerd aan In Gevaarlijk Water. Deze thriller is de vierde uit een serie over forensisch antropologe Lindsay Chamberlain. Maar zij houdt zich voornamelijk bezig met de archeologische kant van haar vakgebied. Zo is ze betrokken bij de opgraving van een Spaans galjoen voor de kust van Georgia. Midden in de zee is een kistdam aangelegd zodat het wrak drooggelegd kon worden.
Deze roman is een sfeervol boek, net als ik op basis van de cover gehoopt had. Spannend is het verhaal niet, maar de sfeer van het leven binnen de kistdam en op het basiskamp op een naburig eiland maakt veel goed. Het grootste deel van het boek heb ik daarom met plezier gelezen, hoewel er soms te weinig woorden vuil gemaakt worden aan beschrijvingen.
Beverly Connor maakt van Lindsay een supervrouw. Ze is intelligent en een onafhankelijke, moderne vrouw. Helaas blijft het daar niet bij. Lindsay leidt een leven waarin ze archeologisch werk afwisselt met stappen, terwijl ze tussen de bedrijven door jacht maakt op een Spaanse schat, verliefd wordt en een tweetal moorden probeert op te lossen. Jawel, zij lost alles op, zelfs een 440 jaar oude moord. Daar kan zelfs Sherlock Holmes niet aan tippen!
Jammer dat Connor zo de geloofwaardigheid van het verhaal en haar personage te grabbel gooit. Ik had wat dat betreft met name met hoofdstuk 31 en de laatste paar hoofdstukken zeer grote moeite. Ook de stijl leidt daaronder. Het lijkt alsof de auteur met de finish in zicht het verhaal afgeraffeld heeft. Daarmee blijft In Gevaarlijk Water steken in het middelmatige. | 0neg
|
Saai boek en in de ik vorm geschreven. In het boek zit nog een verhaal wat ik heb overgeslagen want vond het niet leuk. Slecht boek, jammer van de aankoop. | 0neg
|
Een stille verdwijning is de tweede thriller van Lofthouse. Haar eerste boek, Een perfecte glimlach, heb ik met veel enthousiasme gelezen. De verwachting was gewekt dat er opnieuw een goede misdaadschrijfster is opgestaan. Helaas vond ik haar tweede boek Een stille verdwijning deze verwachting niet waarmaken.
Kate is een tobberige moeder met een twijfelachtige carrière. Ze krijgt geen vat op haar driejarige zoontje en ergert zich aan zijn driftbuien. Ze ergert zich ook aan zichzelf, aan haar man, aan haar baan, eigenlijk aan alles. Onverwacht staat als een geestesverschijning haar vroegere hartsvriendin tegenover haar. Die geeft echter geen blijk van herkenning, wat Kate niet kan verkroppen. Ze besluit op onderzoek uit te gaan en dat brengt heel wat nostalgie naar boven. Kate raakt verstrikt in een web van leugens en kan zich daar maar moeilijk uit bevrijden.
Dit boek mist communicatie. De hoofdpersonen praten volledig langs elkaar heen, als ze überhaupt al woorden uitwisselen. Er zijn nauwelijks dialogen en als ze er zijn is vaak niet duidelijk wie wat zegt. Kate doet geen enkele moeite om haar kind, man, vriendin of wie dan ook te begrijpen. Bovendien lijkt het haar koud te laten of ze zelf begrepen wordt. Gedachten zijn er daarentegen meer dan genoeg te vinden in dit boek. Bij alles wat Kate doet, denkt ze het tegenovergestelde en zegt ze niets. Natuurlijk, er zijn genoeg gezinnen die niet uitblinken in communicatieve vaardigheden. Maar daar worden geen boeken over geschreven en al helemaal geen thrillers. Ook voor de acties van Kate is maar moeilijk sympathie op te wekken. De manier waarop ze haar zoontje bejegent doet mijn wenkbrauwen tot ongekende hoogten rijzen. De passie die Kate voelt voor ex-vriendje Seth is nauwelijks te bevatten. Niet alleen vanwege het verborgene van de relatie, maar vooral vanwege de vaagheid ervan. Seth is aan lager wal geraakt, heeft zichzelf en zijn leefomgeving verwaarloosd en eist Kate volledig op zonder er iets anders voor terug te geven dan wilde vrijpartijen. En dan de verdwijning van vriendin Carrie. Zij had redenen te over om weg te sneaken, maar ik vond haar verdwijning halfslachtig en helemaal niet zo stil als de titel van het boek doet vermoeden. Lofthouse gebruikt sowieso veel bijvoeglijke naamwoorden die niet veel toevoegen aan de leesbaarheid van het boek.
Gelukkig zijn er ook nog een aantal pluspunten te noemen: het boek leest vlot en gemakkelijk. Ondanks alle wrevel die werd opgewekt wilde ik Een stille verdwijning absoluut uit lezen. Het slotstuk was prima, lekker open. En de manier waarop heden en verleden met elkaar zijn vervlochten vond ik knap gedaan. Maar meer dan twee sterren kan ik aan dit boek niet geven. | 0neg
|
Het boek speelt in op zeer actuele thema's, zoals Brexit, het groeiend populisme en de Russische betrokkenheid bij de ontwikkeling ervan. Het is een vlot geschreven verhaal dat in het centrum van de EU speelt. vlot geschreven en ook wel spannend.
Bijzonder was de ervaring dat het verhaal vanuit vijf perspectieven is geschreven. namelijk de vijf personen die een belangrijke rol in het verhaal spelen. Hierdoor ontstaat er een op een film lijkende afwisseling van scenes. Op de spannendste momenten voert de snelle afwisseling van die scenes ook mede de spanning op. Nadeel is wel dat de hoofdpersonen niet goed uit de verf komen. zij blijven daardoor op afstand en is het niet eenvoudig om je ermee te identificeren.
Door de oppervlakkigheid leken de hoofdpersonen ook wel een beetje op elkaar; soms moest ik even terugbladeren om te achterhalen vanuit welk perspectief ik aan het lezen was. Vervelend vond ik ook dat in het begin van het verhaal er een soort college werd gegeven over statistiek, de speltheorie en de verklaring van een soort strategisch diplomatenspel. Het schrijversduo laat zien veel theoretische inhoud te hebben. maar een echte toegevoegde waarde heeft het mijn inziens niet.
Omdat het vlot te lezen was en ik door de voldoende spanning geen moeite had de aandacht erbij te houden verdiende het wel 4 sterren maar door de hierboven geschetste beperkingen kom ik niet hoger dan twee.
GG. | 0neg
|
Een heel makkelijk boekje, goed voor aan het strand, je hebt het in een paar uur uit. Maar of het nou iets bijzonders is? Nou, nee! | 0neg
|
Christine Adamo is een Franse universitair docente en wetenschappelijke onderzoekster. Door haar passie voor de milieu-problematiek, raakte ze betrokken bij het oprichten van een natuurpark voor een tot voor kort uitgestorven gewaande vis: de coelacant. Uit deze fascinatie voor die levende fossiel ontstond ook haar eerste boek, Requiem voor een vis, dat meteen genomineerd werd voor de Prijs van beste Europese Misdaadroman.
Marie Faver is groot gebracht in de veronderstelling dat haar vader jaren geleden overleden is. Maar als de man echt overlijdt, besluit de moeder van Marie dat het tijd is om haar de waarheid te vertellen: haar vader, de wetenschapper André Darsan, stond jaren geleden voor de hartverscheurende keuze tussen zijn twee grote liefdes: zijn vrouw en zijn wetenschappelijk onderzoek. Hij koos voor het laatste, zijn echte passie. Hij laat nu al zijn aantekeningen na aan Marie, met de vraag deze klaar te maken voor publicatie. Voor ze het goed en wel beseft is Marie er ook op gebrand om alles te weten te komen over het onderzoeksonderwerp van haar vader: de coelacant. Van deze vis, die men tot dan alleen kende als fossiel, werd in 1938 een levend exemplaar gevangen voor de kust van Zuid-Afrika. De wetenschap stond op zijn kop: was dit de ontbrekende schakel tussen vis en mens? In de jaren die volgden werd de coelacant de op de mens na - meest bestudeerde diersoort, wat zelfs tussen de wetenschappers voor de nodige spanningen zorgde. En zorgt, zo moet Marie vaststellen, want er vallen wel erg veel doden in de kennissenkring van haar vader en de mysterieuze vis.
Eigenlijk levert de schrijfster met dit werk een slechts een historisch overzicht af van alle wetenschappelijk en politiek gerelateerde stappen die sinds de vangst van het eerste exemplaar in 1938, tot in 1998 genomen werden, waardoor ze een flinterdun verhaaltje weeft dat slechts met zeer veel goede wil spannend genoemd kan worden.
Ook neemt ze een paar zeer dubieuze beslissingen tijdens het schrijfproces. Zo kiest ze ervoor om alle namen van bestaande personages te vervangen door fictieve aliasen, tot zelfs aan de wetenschappelijke naam van de coelacant toe. En dan eindigt ze het boek door het verhaal nog eens in beknopte versie neer te pennen, maar deze keer gebruik makend van de echte namen van onderzoekers en politici.
Ook het van her naar der verspringen in de tijd en het vertellen van het verhaal vanuit het gezichtpunt van niet minder dan negenentwindig verschillende personages maken dat het geheel maar een rommeltje is.
Toch zijn er een paar positieve opmerkingen te maken. Christine Adamo slaagt er met glans in om de passie die ze wellicht zelf ook voelt voor de zeebewoner over te brengen op de personages en de lezer, die zo ook niet anders kan dan interesse en sympathie betonen voor die dinosauriër van de zee. En dat was waarschijnlijk het doel dat de auteur voor ogen had.
Omdat een groot deel van het verhaal zich afspeelt in zuidelijk Afrika, laat de schrijfster de lezer ook van dichtbij de opkomst van de apartheid meebeleven.
En dan is er de plot: een paar doden; en een bekentenis. En daar stopt het dan. Van de meer dan vierhonderd bladzijden worden er met moeite twintig aan het zogenaamde spannende verhaal besteed. De keuze van de uitgever om dit boek te profileren als een thriller is dan ook een giller!. En de nominatie als Beste Europese Misdaadroman is een aanfluiting voor al die echte misdaadauteurs die zich door dit boek gepasseerd zagen.
Requiem voor een vis scoort als thriller een zware onvoldoende. En zelfs als roman beschouwd is het geen hoogvlieger. Daarom is er ook maar een advies mogelijk: laat dit boek links liggen. | 0neg
|
De protagonist Diana Dubois is het prototype sterke vrouw: ambitieuze freelancer, bewuste single zonder kinderen en zeer goed in staat om haar eigen leven te leiden. Na een woelige periode kiest zij ervoor om een welverdiende periode van rust te nemen. Maar dan dient er zich een uiterst lucratief aanbod aan, dat ze niet kan weigeren. De charismatische zakenman Patrick Groothof wil haar namelijk in dienst nemen als public relations adviseuse voor zijn multinational. Het lijkt een sprookje die waarheid gaat worden, maar natuurlijk zit er een addertje onder het gras.
Al vrij snel ontdekt Diana dat Patrick Groothof een vervelende womanizer is, die seksuele contacten heeft gehad met een heleboel van zijn vrouwelijke collegas. Als zij herhaaldelijk weigert op zijn seksuele avances in te gaan, rukt hij de kleren van haar lijf en duwt haar in een hoek om haar te verkrachten. Ze weet gelukkig te ontsnappen en weg te komen van de naarling. Helaas blijkt de volgende dag dat ze vast zit in een impasse. Haar baas is niet van plan om haar te laten gaan omwille van het gezichtsverlies, en hij dreigt haar verdere carrière kapot te maken als ook maar iets van het gebeurde uitlekt. En dan zijn er ook nog de bedreigingen en gevallen van intimidatie, die uiteindelijk tot gevolg hebben dat het dochtertje van haar beste vriendin in een coma raakt. Een beetje vrouw laat dat uiteraard niet over haar kant gaan, en ze besluit om op zoek te gaan naar lijken in de kast.
Diana s wraakactie lijkt gelinieerd te zijn aan het tragische leven van prinses Marianne; de dochter van koning Willem I. Wat heeft zij met de gebeurtenissen te maken? Zal haar verhaal de manier zijn waarmee Diana haar nare baas terug kan pakken?
Sasha Otten heeft met deze roman geprobeerd om een verhaal te schrijven over vrouwelijke kracht in zowel deze tijd als in het verleden. Een intrigerend uitgangspunt, maar helaas wordt het in de praktijk slap uitgewerkt. In plaats van de sterke vrouw die protagonist Diana had moeten zijn, zie ik een vrouw die heel onverantwoordelijke keuzes maakt in het leven. Ze brengt meerdere malen haar nabije vrienden in levensgevaar, om maar niet haar carriere kapot gemaakt te zien worden. Overigens zijn deze vrienden zelf ook merkwaardig gewillig zich voor haar zoektocht in levensgevaarlijke situaties te begeven. Vooral beste vriend Joep - type clichématige knuffelhomo - is bereid om inbraken te plegen en de halve wereld rond te reizen. En dat terwijl hij in eerste instantie helemaal niet gelooft dat Diana er goed aan doet om het probleem op deze manier op te lossen. Kijk, dat noem je nog eens een echte vriend!
Dianas historische evenbeeld Marianne biedt ook weinig meerwaarde. Het nawoord over haar leven is bijkans nog interessanter dan haar gehele aanwezigheid in de roman. Dat ligt ook aan de manier waarop Otten op een bepaald punt het medium Margien introduceert. Deze dame heeft de functie om de werelden van de twee vrijgevochten dames dichter bij elkaar te brengen. Het blijft echter steken in de mystiek van medium Sonja van Astro-TV, zo zouteloos wordt dit magisch-realistische element uitgewerkt. En ook Margien is niet te beroerd om belangeloos de grenzen van de wet op te zoeken. Waar vind je toch zulke vrienden?
Hoe intrigerend het uitgangspunt ook mag zijn, de uitwerking van deze roman mist helaas de nodige finesse. Sasha Otten toont zich vooral een schrijfster die ongeloofwaardigheid op ongeloofwaardigheid weet te stapelen. Op een bepaald punt begint het zelfs verbazingwekkend te worden. Als je alles gehad denkt te hebben, komt ze met nog vreemdere wendingen op de proppen. Zelfs voor een debuut is het niveau ontoereikend om mee te kunnen met andere vrouwelijke thrillerschrijvers als Saskia Noort of Esther Verhoef. Ik hoop dat Sasha Otten bij een volgende roman een intrigerend uitgangspunt ook daadwerkelijk om weet te zetten in een overtuigend werk, want Vals weet maar amper te overtuigen. | 0neg
|
Karin Slaughter claimt in interviews de “confrontatie te zoeken met de bittere realiteit”. Dat is op zich een loffelijk streven. Maar je kunt ook te ver gaan.
Dit boek is een opeenvolging van gruwelen in vele schakeringen.
De hoofdpersonen, de zussen en hun moeder, handelen ongeloofwaardig op alles wat hun overkomt. Aan het eind wordt het bijna lachwekkend te lezen wat zusje Liddy allemaal nog kan uitrichten ……mét een gebroken sleutelbeen. En als klap op de vuurpijl eind goed, al goed. Het brengt het gezin na jaren weer bij elkaar. Niets geen verwerking van trauma’s, alsof er nooit iets gebeurd is.
Karin Slaughter heeft een prima schrijfstijl die ook dit boek kenmerkt. Je wil het gewoon uitlezen. Een positief deel wil ik wel noemen: de brieven die de vader aan zijn overleden dochter schreef. Die vond ik mooi en ontroerend. | 0neg
|
Dean Koontz is als geen ander in staat om je van bij de eerste bladzijde bij de keel te grijpen en je tot aan het einde toe niet meer los te laten. Dat miste ik in dit boek wel een beetje. Vooral de lange, vervelende en weinig tot het verhaal bijdragende discussies die de familie aan een met eten overladen tafel voert (met oma Rowena in een glansrol) vond ik storend en de drive uit het verhaal halen. De humor vond ik hier meestal ook misplaatst. De hoofdpersonages voeren zeer amuzante en met grapjes doorspekte conversaties met mensen die hen naar het leven staan, of als ze in uiterst benarde situaties terechtkomen. Beetje misplaatst vond ik. Het verhaal dat gaat over vetes in een circus, oude familiegeheimen en een klein vlaagje bovennatuurlijke helderziendheid is origineel en goed verteld, maar mist elke vorm van geloofwaardigheid en realisme, en dan heb ik het niet over de 5 voorspellingen die opa Tock op zijn sterfbed doet. Eerder de totale absurditeit van het Circus, zijn clowns en trapezewerkers en hun motieven om mensen de duivel aan te doen. | 0neg
|
Bij een beetje een vreemde vrouw die probleemjongeren opvangt wordt het lijk aangetroffen van Zig. Voordien was er ook al een dode gevonden in een sauna van een sportclub. Door de bemoeizucht van Pieter Posthumus worden beide zaken aan elkaar gekoppeld en wordt Marloes, de vrouw die de probleemjongeren opvangt opgepakt. Omdat ze zo verward is, denk iedereen dat ze inderdaad schuldig is. Uiteindelijk is het Pieter Posthumus zelf die de zaak oplost.
Veel te traag boek, niet spannend, nee, dit was tijdverspilling. | 0neg
|
Lang naar uitgekeken, nieuwe avonturen van onderzoeksjournaliste Annika Bengtzon. En wat is dan de teleurstelling groot na het lezen van 'Teken van Leven'. Een krampachtig verzonnen en ongeloofwaardig uitgewerkt verhaal dat nergens spannend wordt en een Annika die in niets meer lijkt op die zo fijne, chaotische en gedreven hoofdpersoon uit de voorgaande delen. Maar wat nog het meest stoort is die 'boodschap', de maatschappelijke kritiek op wat er allemaal mis is in deze wereld die er op teveel plaatsen in het boek met de haren bijgesleept wordt. Honger, kinderarbeid, armoede, ongelijkheid, extremisme en ga zo maar door. Zodanig dat het behoorlijk irritant wordt. Ik ben echt een groot fan van Liza Marklund en dan vooral van haar hoofdpersonage Annika. Maar met dit boek slaat ze de plank volledig mis. | 0neg
|
Eigenlijk had ik gewoon een verkeerd beeld bij het boekje. Ik zag 'Moord in Middelstum', het woord 'mysterie' bovenaan de cover en stelde me er heel wat van voor.
In het boekje staan zo'n 30 verhalen verzameld over gebeurtenissen in de provincie Groningen. Sommige (gruwelijke) gebeurtenissen zijn recent, zoals het verhaal van de seriemoordenaar Willem van E uit Harkstede. Maar deze man werd opgepakt, dus een mysterie kan ik het niet meer noemen.
Dan zijn er nog verhalen, met onverklaarbare gebeurtenissen. Geheimzinnige lichten in Zeerijp en een Spooklaantje bij Drachtstercompagnie zijn daarvan voorbeelden. Zeker mysterieus maar slechts kort en zakelijk verteld. Echte spanning komt er niet in.
Al met al een leuk verzameld werk, voor wie verhalen uit de provincie wil leren kennen, maar een 'pageturner' is het niet te noemen. Daar begint ook alweer het volgende verhaal. | 0neg
|
Ian Rankin is een Schots auteur waarvan alleen zijn boeken met inspecteur John Rebus in het Nederlands zijn vertaald. Kat & muis, het eerste deel van de reeks dateert al van 1987. In 2007 verscheen Exit Music, waarin de inspecteur van zijn pensioen gaat genieten. Dit boek heeft voor de nodige onrust gezorgd bij de fans, want het is niet duidelijk of dit feit het einde van de reeks betekent of slechts een nieuwe fase inluidt. Van 2000 tot en met 2004 werd er op de Britse zender ITV de serie Rebus uitgezonden, die gebaseerd is op het geesteskind van Rankin.
Schuld & boete is een bundeling van vier kortverhalen met John Rebus in de hoofdrol en werd in 2006 speciaal uitgegeven ter gelegenheid van de Maand van het spannende boek, en gratis aangeboden bij aankoop van spannende boeken.
In het eerste verhaal, Boetedoening, zet een oud-collega die in een bejaardentehuis resideert, John Rebus op he spoor van onregelmatigheden in het rusthuis. Nieuwsgierig als hij is kan Rebus het niet laten om op onderzoek uit te gaan en als hij eenmaal het deksel van de put opgelicht krijgt, komen er nog een heleboel andere wanpraktijken boven water.
Daarna volgt ACID: in het eeuwenoude ondergrondse gangenstelsel onder Old College wordt een skelet gevonden, onder het in de wand gekraste woord ACID. Dit is het korste en beste verhaal van de bundel. In negen bladzijden slaagt Rankin erin een volledige verhaal neer te zetten met een verrassend einde op de koop toe. Het is ook het enige verhaal in de bundel waar de auteur geen informatie achterhoudt voor de lezer.
Als derde krijgt de lezer Zeg me wie ik moet vermoorden voorgeschoteld. John Rebus passeert een plaats waar net een voetganger overreden is. De GSM van het slachtoffer ligt nog op straat. Rebus raapt hem op en leets op het scherm: Zeg me wie ik moet vermoorden. Zou het wel een gewoon ongeval geweest zijn? Of was het slachtoffer een huurmoordenaar?
Het bundeltje sluit af met Talkshow: de presentatrice van een radioshow krijgt tijdens haar uitzendingen dreigtelefoons van een onbekende man. Rebus wordt erbij gehaald om de zaak te onderzoeken.
Schuld & boete schetst, in een zeer aangename stijl, een mooi beeld van John Rebus: gedreven door nieuwsgierigheid beperken zijn onderzoeksdaden zich niet tot zijn werkuren, maar kan de zeer menselijke inspecteur het ook niet laten om in zijn vrije uren elk intrigerend voorval proberen uit te zoeken.
Maar doordat de auteur in een meerderheid van de gevallen de ontknoping als een bom probeert te laten inslaan door de lezer onkundig te laten over bepaalde feiten uit het onderzoek, is het niet waarschijnlijk dat veel lezers na het lezen van dit werkje naar de boekhandel zullen hollen om Rankins boeken aan te schaffen. Het is dan ook jammer te moeten vaststellen dat deze korte verhalen niet het niveau van zijn boeken halen. | 0neg
|
Dit boek biedt een keur aan verhalen en enkele gedichten. Het zijn niet de minste schrijvers die gebloemleesd zijn. Er is wel een grote variatie, want er is niets dat de verhalen (en gedichten) bindt, geen thema, geen stijl of wat dan ook. Het is daarom lastig iets te zeggen over de bundel als geheel.
Het is de bedoeling dat dit boek mee zou gaan op vakantie (vandaar de titel) maar ik vraag me af of de verhalen daar echt geschikt voor zijn. Het gaat toch vooral om oude, zieke en zeurende mensen (uiteraard uitzonderingen daargelaten), vandaar mijn lage score, hoewel het boek verder prettig leesbaar is.
De beste verhalen vond ik die van L.H. Wiener, ik ga kijken of ik daar meer van kan vinden. Hans van Wetering is interessant, maar ik vraag me af of in andere verhalen zijn stijl hetzelfde is, want het past nu perfect bij het verhaal en ik neem aan dat hij ook andere verhalen schrijft.
Het slechtste stuk bij uitstek was iGelul dor Paulien Cornelisse. Ik heb er niets op tegen dat mensen dingen belachelijk maken, maar laten ze dat dan wel op de juiste gronden doen. En dat doet Paulien hier niet (net zo min als het gros van de columnisten in de Metro dat doet).
Het gaat in deze column om het voorvoegsel "i". Paulien beweert dat Apple ermee is begonnen en noemt onder meer iPod, maar niet waarmee het echt is begonnen: de iMac. In het stuk wordt niet duidelijk waarom die i voor Mac staat, wat het betekent, en al helemaal niet hoe relevant die i is.
De i staat voor "internet". In 1998 was de iMac (de zoveelste in een lange lijn van Macintoshes/Macs) de eerste computer sinds het mainframe tijdperk die geen manier had om documenten extern op te slaan. Je kon kiezen uit de harde schijf, en, revolutionair, internet (wat we tegenwoordig "de cloud" zouden noemen). Er zat een ingebouwde modem in. Er was ook een cd-lezer (om de software te installeren), maar geen cd-schrijver. Gelukkig was het mogelijk een extern diskette-station te koppelen, al was dat lastig, want de iMac was ook als een van de eerste computers helemaal op USB gericht en de rest van de markt nog niet.
Naast de kekke iMac ("sorry, no beige") kwam er al snel een laptop op de markt met hetzelfde concept, de iBook (in bondi blue en oranje). iTunes was het idee dat je muziek niet op je harde schijf zetten, maar van internet liet streamen (hoewel dat toen niet van de grond kwam, want te revolutionair). Met de eerste iPods kon je muziek van je iMac via iTunes op je iPod zetten.
Pas daarna ging het los, eerst bij Apple zelf, iMovie, iPad, iPhone, etc, met het idee dat je dingen via internet deed. De commercie buiten Apple dook erop en toen werd de band met internet losgelaten, waar je de draak mee kunt steken, maar zorg dan ook dat je de echte oorsprong kent, Paulien. | 0neg
|
2,5 sterren.
Een 9-jarige jongen, Sydney, reist af naar Sydney om naar een televisieopname van een helderziende te gaan. Zijn moeder is kort geleden overleden, maar een aantal dingen zijn voor hem niet duidelijk en krijgt hij niet duidelijk. Met de 'blubberkop'/hulpverlener weigert hij te praten en hij besluit het zelf uit te zoeken. Onderweg komt Sydney Tipper tegen en waar ze eerst met elkaar bekvechten, zijn ze later ineens toch vrienden. Er gebeuren wat dingen die in mijn ogen een beetje onwaarschijnlijk zijn en zo snel als sommige personages kwamen, zo snel waren ze ook weer weg. Het is een redelijk oppervlakkig verhaal en het einde wordt wat sentimenteel geschreven.
In eerste instantie had ik geen idee wat ik moest verwachten en mijn voorgevoel zei me dat dit boek geen 5 sterren waard zou zijn. Maar goed, je weet het nooit dus ik wilde dit wel even lezen. Ergens heeft dit verhaal wel iets moois, maar door de uitwerking vind ik dit helemaal niet tot zijn recht komen. Een 'grote-stappen-snel-thuisboek'. Jammer.
Ik vind dit verhaal eerder iets voor een film, maar dan hopelijk wel iets beter uitgewerkt waardoor het verhaal beter pakt en mooier wordt. | 0neg
|
De samenvatting op de achterflap van het boek belooft een spannend, origineel en snel verhaal en de recensie van Hebban luidt: Een subtiele combinatie van schoonheid en eenvoud.
Dus na het boek toegestuurd gekregen te hebben via de #Hebbanbuzz-actie ben ik meteen begonnen aan de eerste thriller van Frederik Baas.
Het verhaal wat op de achterflap samengevat is begint echter pas zo halverwege het vrij dunne boekje. Tot die tijd is de schrijver (die ook de hoofdpersoon van het boek is) in mijn beleving veel te druk bezig uit te leggen hoe hij weet wat er allemaal gebeurd is met de andere personen in het boek op de momenten dat hij daar niet bij was. Dat is jammer. De gekozen vorm haalt meteen de snelheid uit het verhaal alsof er iemand voor je voeten loopt in de supermarkt als je haast hebt. De tijd om deze constructie uit te leggen had ook gebruikt kunnen worden om de karakters nog wat uit te diepen. De subtiele combinatie van schoonheid en eenvoud heb ik er dus niet in gevonden. Dit gaat maar door en kost zoals gezegd de helft van het boek. Dat had ook in 1 hoofdstuk gepast kunnen worden want de meeste thrillerlezers kunnen die complexiteit wel aan. Misschien lees ik te weinig romans om me happy te voelen bij deze vorm van schrijven. Mij maakt het ongeduldig tot het eigenlijke verhaal begint.
Als het verhaal dan eindelijk begint is het zeker wel een goed verhaal. De spanning wordt dan goed opgebouwd en aan het eind (wat ik niet zal verklappen) een mooie wending die ik niet aan zag komen. En dat is eigenlijk wel zoals ik thrillers graag zie. Als het hele boek zo was geweest had ik mijn waardering op ruim 3 sterren gezet. Vanwege de eerste helft van het boek kom ik niet verder dan 2 sterren. | 0neg
|
In De Krijtman wordt geswitcht tussen 1986 en 2016 en het verhaal wordt verteld vanuit Eddie´s perspectief. Eddie, Hoppo, Nicky, Fat Gav en Mickey vormen een hechte vriendengroep. Tijdens de zomervakantie van 1986 vindt er een akelig ongeluk plaats op de kermis, ontmoet Eddie een nieuwe leraar, meneer Halloran, krijgt Fat Gav krijtjes voor zijn verjaardag en vinden de vrienden in het bos het lichaam van een meisje. Geleidelijk ontdekt de lezer wat er precies is gebeurd die zomer, maar pas in de laatste bladzijden komt de waarheid aan het licht.
Ik was niet direct onder de indruk van het boek, zoals veel anderen wel . En nadat ik het twee dagen geleden heb uitgelezen en het even heb laten bezinken, ben ik dat eigenlijk nog steeds niet. Ik vond vooral de buitenkant van het boek en het concept van de krijtmannetjes leuk en origineel.
Het boek leest vlot, maar is qua stijl niet mijn ding. Op de een of andere manier te vlot, te druk en met een beetje teveel franje en daardoor niet mooi no-nonsense strak, maar kunstmatig geschreven. Wat ik positief apart aan het boek vind, is het feit dat de plot niet heel standaard is: niet over een dader, politie en een moordonderzoek gaat, maar over de vriendengroep en de inwoners van het dorp die eigenlijk vele jaren later nog steeds zitten met een onvoldaan gevoel, geheimen en veel vragen ten aanzien van de moord. De ontknoping in de vorm van een dubbele twist is niet helemaal onvoorspelbaar en in mijn ogen gekunsteld.
Conclusie: ik behoor duidelijk niet tot de doelgroep. Misschien had ik het boek positiever ervaren als ik het in het Engels had gelezen, omdat de sfeer dan heel anders overkomt, beter bewaard blijft. Het boek heeft me eigenlijk geen moment geboeid of geraakt. Ik heb ook niet het idee dat ik een volwassen thriller heb gelezen, alles net een beetje te simpel. Nou ja, het moge duidelijk zijn: op de cover na, not my cup of tea. | 0neg
|
Ik heb deze "thriller" met moeite uitgelezen en er meerdere malen over gedacht het boek maar weg te leggen. Al dit voornamelijk vanwege de trage schrijfstijl. Ik had continu het gevoel een pilot te lezen. Een intro. Niet pakkend en daardoor aanvankelijk moeizaam. De parallellen tussen de Paddy's, voor een leek niet echt volgbaar, noch echt relevant voor het verhaal, m.u.v. de veroordeling van een onschuldige. Echter na de helft kwam er toch eindelijk schot in de zaak en werd het dan toch nog boeiend genoeg om het einde te halen. Nu is het wachten op een boeiende opvolger?! | 0neg
|
Hoofdpersoon Ella Vreeland heeft een minnaar. Die minnaar, die de looks en de kracht van een "jonge veertiger" uitstraalt, is in werkelijkheid een oudere man van meer dan zeventig jaar. Na zijn plotse dood ontdekt Ella dat hij een wondermedicijn nam, iets waar hij eeuwige jeugd mee kon kopen.
Natuurlijk is dat medicijn illegaal en "superwoman" Ella gaat op onderzoek uit.
De eerste hoofdstukken van het boek beloven veel, het verhaal is spannend en interessant. Wat zou Ella allemaal gaan beleven? Hoe verder het boek vordert en hoe meer doden er vallen, hoe onrealistischer het allemaal wordt. Die Ella is zo onvoorstelbaar sterk en bezit blijkbaar over magische krachten om overal te kunnen vluchten, getuige van te kunnen zijn, onzichtbaar te zijn voor bewakingscamera's, zelfs haar grootste vijanden die haar zouden kunnen doden, worden verliefd op haar... (valt dat allemaal mee zeg!)
Omdat ik toch benieuwd was naar het plot, heb ik wel het ganse boek uitgelezen, om dan nog meer teleurgesteld te zijn.
Onrealistisch en ongeloofwaardig! Niet normaal wat die vrouw zogezegd allemaal kan overwinnen. Het begon met de dood van haar minnaar, ik heb haar geen tranen weten laten? Dan wordt haar moeder vermoord, geen verdriet? Ze wordt bewaakt door agressieve waakhonden, maar die ruiken haar niet "omdat de wind verkeerd zat". Ze wil iemand raken met een zware steen op een graf op het kerkhof, maar ipv die man aan te vallen "gooit" ze die zware steen raak. In een razend drukke soeks vindt een inspecteur haar moeiteloos... en ga zo maar verder.
AAAAArrrrggghhh tandenknarsend verder gelezen tot het boek uit was!
2 sterren zijn in feite nog te veel, maar die extra ster is omdat ik het boek toch heb kunnen uitlezen. | 0neg
|
Wat een saai verhaal over twee "normloze" jongeren. Daarbij nog een ongelooflijk slechte vertaling. Het woord "neuken" is blijkbaar zeer in de mode. Stak me na 2 pagina's tegen dus begrijp ik de goede kritieken totaal niet. | 0neg
|
Het is moeilijk te begrijpen waarom dit boek van VN Detective en Thrillergids 4 sterren kreeg. Het verhaal is redelijk mager. Bovendien zijn de betuttelende en slijmerige dialogen tussen de politiemensen stuitend.
Het verhaal speelt zich voor een groot deel af in Schotland. Mijn advies aan Jardine: kijk eens hoe Ian Rankin Rebus neerzet in Edinburgh. | 0neg
|
Het is meer een roman met wat spanning dan een thriller. Het eind vind ik nogal abrupt en open. De cover van het boek en de achterkant maakte het voor mij gevoel een spannend boek maar dit bleef uit. Vandaar ook maar 2 sterren... | 0neg
|
Dit boek werd aangekondigd als de nieuwe Bridget Jones. Daar komt het echter niet bij in de buurt.
Wel is het een eigentijdse chicklit die handig inspeelt op het fenomeen Tinder.
De schrijfstijl is eenvoudig waardoor het boek makkelijk wegleest. Er zitten, voor veel mensen, herkenbare situaties in die gaan over daten, een woning delen met vreemde huisgenoten of je vrienden die gaan settelen.
Dit alles probeert de schrijfster op een grappige manier te vertellen. Hier en daar probeert de schrijfster ook serieus over te komen, zoals bijvoorbeeld bij het onderwerp rouwverwerking. In beide gevallen is dat niet helemaal gelukt. De schrijfster doet teveel haar best om grappig te zijn en doordat veel situaties op elkaar lijken wordt het ook een beetje langdradig. Het tweede verhaal, die van de vader van de hoofdpersoon, helpt ook niet echt mee. Hij schrijft zijn eigen versie van 'Vijftig tinten grijs'. In plaats van grappig is dit eigenlijk triest te noemen. Het einde van het verhaal maakt wel een hoop goed, in plaats van het geijkte geeft de schrijfster er een onverwachte draai aan en dat is fijn.
Is het dan allemaal aan de schrijfster te wijten? Nee dat denkt ik niet. De uitgeverijen moeten oppassen met het vergelijken van verhalen, want je geeft bij aanvang de lezer al een bepaalde verwachting mee waar het boek aan moet voldoen. Zo krijgt het geen kans om zichzelf waar te maken. Want een heleboel lezers zullen dit boek op zichzelf wel erg grappig vinden. | 0neg
|
Bloedlijn is de tweede thriller van Felix Francis. Een thriller die zich afspeelt in de wereld van de Engelse paardenraces. Als je helemaal niets weet over de paardensport, dan kan dit boek je een beetje verder helpen, want Francis geeft erg veel informatie.
Mark is reporter in de paardenwereld. Zijn tweelingzus Clare is jockey. Ze is succesvol, totdat een sprong van een hotel een einde aan haar leven maakt. De paardenwereld is geschokt door haar zelfmoord. Mark is ervan overtuigd dat zijn zus niet is gesprongen en gaat op zoek naar de waarheid.
Bloedlijn mist de spanning die ik in een thriller zoek. Aan de ene kant is er de berg informatie over de paardensport, overbodige details en aan de andere kant zijn er de vooruitwijzingen die de spanning weghalen. Door de hoeveelheid informatie wordt het verhaal langdradig en door de vooruitwijzingen wordt het nogal voorspelbaar.
De speurtocht naar de waarheid is zwaar. Mark overleeft twee moordaanslagen, zijn nieuwbakken vriendin sterft en er wordt ingebroken in het huis van Clare. Gelukkig geeft Mark niet snel op...
De ontknoping heeft me uiteindelijk wel verrast. Het uiteindelijke motief van de moordenaar vond ik een afknapper. Anno 2015 verwacht ik gewoon een beter motief. Deze dader had ik echt niet verdacht en dat is misschien het sterke punt aan Bloedlijn. | 0neg
|
Dit is vast een impopulaire mening maar jeetje wat een saai boek! Een hoop irritaties... De schrijfstijl, de personages. Ik dacht de hele tijd mens doe iets, kom voor jezelf op! Het eind was gelukkig wel oké en maakte het eea goed maar nee wat mij betreft geen aanrader. | 0neg
|
Sfeer is eigenlijk een Science Fiction boek. Het verhaal gaat helemaal over een geheimzinnige bol (de 'Sphere'), en de invloed die deze bol heeft op de mensen die ermee geconfronteerd worden. Helaas kon ik niet echt onder de indruk zijn van dit verhaal. Ik miste toch een bepaalde spanning, een onverwachte wending, een ja wat eigenlijk? Ik miste iets.
De film was overigens van hetzelfde gehalte: het zag er prachtig uit, maar qua inhoud viel het tegen. | 0neg
|
Jammer genoeg heeft Dennis Lehane zijn privé detectives Patrick Kenzie en Angela Gennaro ten grave gedragen. Sindsdien is het niks meer naar mijn bescheiden mening. Al schijnen publiek en recensenten dat niet met me eens te zijn want Mystic River en Gesloten kamer worden de hemel in geprezen. Maar ik vond beide boeken niet half zo goed als zijn voorgaande. Gesloten kamer vond ik flauw, overdreven en niet erg boeiend. Ik heb mezelf moeten dwingen het uit te lezen, want de afloop vond ik erg voorspelbaar. | 0neg
|
Voor velen zal de naam Rechercheur Frost een directe link zijn naar de succesvolle televisieserie A Touch Of Frost. Voor mij niet. Rechercheur Frost: een vroege dood was voor mij een eerste kennismaking met de zwaar irritante rechercheur in de hoofdrol. Het is auteur R.D. Wingfield gelukt om veel verschillende soorten misdrijven in een dikke 300 pagina's aan bod te laten komen. Kinderporno, knokpartijen, moorden, grafschennis, bedreigingen, oplichtingen, je kunt het zo gek niet bedenken... het is er. Met een door een griepepidemie zwaar toegetakeld team probeert de politie van Denton al deze misdrijven zo goed en zo kwaad op te lossen. Voor fans van Baantjer - en hiermee doe ik niets af aan deze schrijver - die een keer een stapje verder willen (lees: meer bloed en meer aktie), is dit Frost verhaal waarschijnlijk een erg goed alternatief. De eigenzinnige Frost, de nieuwkomer Gilmore en het chagrijnige hoofd van de afdeling Mullett lijken zo weggelopen uit een Baantjerverhaal.
Misplaatste en oversexte (wellicht Engelse) humor van Frost zorgde voor een bijna pure aversie tegen deze hoofdpersoon. Dit wordt nog eens ondersteund door de keren dat hij op onwettige wijze zijn verdachten uit de tent probeert te lokken. De geloofwaardigheid van zo'n verhaal wordt nog eens negatief beinvloed door de James Bond-achtige afsluiting. Het boek is zo uit, dat moet gezegd worden, maar laat totaal geen sporen van enige indruk achter. Misschien is de tv-serie beter... | 0neg
|
Verwachtte veel van deze omvangrijke romancyclus.
Helaas is die verwachting tot nu toe niet uitgekomen.
Na het lezen (in het Engels) van vijf delen is de conclusie dat het niveau niet iets is om over naar huis te schrijven.
Het leest gemakkelijk, dat wel.
Echte diepgang zit er niet in helaas.
Jeffrey Archer, je kunt het beter! | 0neg
|
Ik ben nog niet zo lang lid van Hebban en aangezien dit boek de meest recente aanvulling is op mijn lijst van gelezen boeken, leek het me interessant om eens te kijken of er van dit boek ook andere lezers waren, en zo ja, wat ze ervan vonden. Tot mijn verbazing blijkt dit boek onder de lezers een gemiddelde beoordeling van maar liefst 4.4 sterren gemiddeld te hebben op basis van meer dan 50 recensies, volgens de normen van deze website ergens tussen “goed” en “uitstekend”.
Los van het feit dat ik persoonlijk een boek met een vijfsterrenwaardering eerder het stempel “meesterwerk” zou geven en “goed” meer vind passen bij drie sterren, heb ik besloten om dit boek volgens de Hebban-normering te recenseren. En, eerlijk is eerlijk, daarbij kom ik niet verder dan twee sterren.
Zoals de recensent hiervoor al meldde is dit het laatste boek uit de serie dat is geschreven door Robert Jordan, aangezien die niet lang na de publicatie overleed aan een hartziekte. Waarschijnlijk voelde hij dat zelf ook al aankomen, want in dit boek maakt hij (eindelijk) een aantal keuzes om verhaallijnen af te ronden. Dat mocht ook wel, na de dramatisch stroperige delen 8 tot en met 10 waarin het aantal interessante gebeurtenissen in ruim 2.000 pagina’s werkelijk op één hand te tellen was. Helaas zijn de belangrijke gebeurtenissen hier grondig verstopt tussen ellenlange beschrijvingen van locaties en personages die er totaal niet doen, waardoor je als lezer al lang en breed in slaap bent gesust als de spannende momenten aanbreken en vervolgens ook weer veel te vlug voorbij zijn. Een voorbeeld is het personage Elayne: er kruipen tientallen pagina’s voorbij waarin haar relatie met meer dan tien verschillende irrelevante bijpersonen uitgebreid wordt besproken, afgewisseld met repetitief aandoende beslommeringen van haar zwangerschap. Dat leidt uiteindelijk tot een climax met een netelige situatie die door de auteur nogal snel en ongeloofwaardig wordt opgelost. Als dat het hoogtepunt is van een boek van 800 pagina’s, dan schort er toch wel iets aan de redactie.
Verder lijkt de schrijver nog wel eens uit het oog te verliezen dat dit het elfde deel is uit de serie en er vermoedelijk maar weinig lezers zijn die de voorgaande delen niet hebben gelezen, waardoor het extra vervelend is als elementen die in de voorgaande boeken uitgelicht werden opnieuw tot in detail uitgelegd worden. Fair enough, Jordan schept een bijzonder intrigerende wereld met (te) veel oog voor detail, maar de lezer zit echt niet te wachten op de honderdste keer dat Nynaeve aan haar vlecht trekt, Lan laat merken dat hij spijkerhard is, Perijn emoties ruikt van een ander personage, Mart de dobbelstenen in zijn hoofd voelt rollen, de betrouwbaarheid van de Aes Sedai in twijfel wordt getrokken door één van de hoofdpersonages, negatief gedaan wordt over mannen die kunnen geleiden terwijl allang duidelijk is dat dit een goede ontwikkeling is en de “humor” van de Aiel niet begrepen wordt. Op internet zwerven er zelfs drankspelletjes rond waarin je een slok moet nemen als één van bovenstaande zaken genoemd worden, dus dan weet je het wel.
Los van alle kritiek is het jammer dat Jordan de serie uiteindelijk niet heeft kunnen afmaken, want hoe je het ook wendt of keert, het überhaupt schrijven van een monsterserie als deze is al een prestatie op zichzelf. Het lezen ervan overigens ook. Het is dat de honger naar onvermijdelijk heftige einde het wint van de frustratie over de trage voortgang, anders had ik de serie allang opzij geschoven. Desalniettemin is het een goede zaak dat er frisse lucht in de serie komt in de vorm van Brandon Sanderson, die de laatste drie delen mag schrijven. Benieuwd of hij de vaart er weer een beetje in kan krijgen. | 0neg
|
Het is eind 1913 en er doemt een wereldoorlog aan de horizon op. Het 18-jarige weesmeisje Marie komt in het Zuid-Duitse Augsburg echter gewoon als keukenmeid te werken in het chique landhuis van textielbaron Melzer. Daar neemt haar leven onverwachte wendingen, leert ze de waarheid over haar verleden en ontmoet ze de charmante zoon des huizes. Het klinkt als een ideaal recept voor een roman: romantiek gecombineerd met een verrassend verhaal tegen de achtergrond van een opmerkelijke periode in de geschiedenis. Helaas mengen de ingrediënten niet goed in Het weesmeisje. Auteur Anne Jacobs start namelijk veel verhaallijntjes op, maar rondt slechts enkele volwaardig af.
Anne Jacobs is een in Duitsland succesvolle schrijfster van lijvige historische feelgood boeken. Deze komen in driedelige series en worden een saga genoemd. Een passende benaming voor de breed opgezette familieromans die het inderdaad zijn. Het weesmeisje was Jacobs doorbraak. Het verscheen in 2015 als Die Tuchvilla (Het textiellandhuis) en was het eerste deel in de ‘Tuchvilla-Saga’. Het is ook haar eerste Nederlandse vertaling, verzorgd door Sylvia Wevers.
Eenmaal in het landhuis ontmoet Marie de andere leden van het personeel, zoals de huisdame, de kokkin, de bitse kamenierster, twee dienstmeisjes, twee tuinmannen en de huisknecht. Belangrijker zijn echter de leden van de familie Melzer. Aan het hoofd staat directeur Melzer, die zijn fabriek eigenhandig heeft opgebouwd en zijn van verarmde adel afstammende vrouw. Verder zijn er de oudste zoon Paul en de twee dochters, Elisabeth en Katharina, alle drie rond de twintig. Bijna alle voorkomende personages voldoen zozeer aan het cliché dat bij hun rol past, dat ze niet nader omschreven hoeven worden. Alleen Paul, Katharina en Marie hebben een beter uitgewerkte persoonlijkheid, al neigen ook zij naar vergelijkbare karakters in vergelijkbare verhalen.
Zoals men kan verwachten van een familieroman is er niet één centrale verhaallijn waar alles om draait, maar spelen er tal van kwesties rondom verschillende personages. Dat neemt niet weg dat de plotlijn rondom Marie en haar ware afkomst zonder twijfel de belangrijkste is. En terecht, want uiteindelijk is dat ook het sterkste en meest originele onderdeel van het boek en past het goed bij het jaar 1913.
Andere verhaalopzetjes blijven echter in halfslachtigheid hangen. Anne Jacobs lijkt moeite te hebben haar aandacht langdurig bij een eenmaal begonnen onderwerp te houden. Tegen de tijd dat iets tot een besluit mag komen, is ze met haar hoofd alweer bij nieuwe verwikkelingen. Oude kwesties worden dan snel even tussen de soep en de aardappelen afgehandeld, soms letterlijk bij een van de vele eettafelscènes. Zo is men in het begin van het boek tijdenlang druk met de voorbereidingen op een bal, maar krijgen we bepaald geen messcherp verslag van het moment suprême te lezen. We springen er zelfs overheen en krijgen er alleen via de gedachten van Elisabeth nog een beetje over te horen. Ook lopen personages soms tijden te dubben over een te maken keuze, maar blijft het moment waarop de beslissing valt buiten beeld. Onnuttig geworden personages verdwijnen vrij abrupt uit het verhaal, maar op driekwart van het boek worden er net zo lief weer nieuwe geïntroduceerd.
Ook historisch gezien is er geen uitdieping van onderwerpen. De auteur hupt als een musje door de geschiedenis, links en rechts een van pas komend graantje meepikkend om dan weer snel verder te huppen. Goed voorbeeld is een staking in de fabriek die pardoes uit de lucht komt vallen, binnen een paar pagina’s wordt gesust en dan weer in de vergetelheid verdwijnt. Ook wordt er maar sporadisch gerefereerd aan de mogelijkheid van een oorlog en dan opeens is de mobilisatie al begonnen. De historische sfeertekening blijkt vooral te bestaan uit idiote etiquetteregels, traditionele opvattingen en uiterlijke kenmerken als kleding, haardracht en huisinrichting.
Aldus huppen we in Het weesmeisje met Anne Jacobs mee van het ene onderwerp naar het andere gezichtspunt, terwijl er maar weinig serieus wordt uitgewerkt. Het eindresultaat is een saaie, voorspelbare en oppervlakkige roman. | 0neg
|
Een aardig verhaal over Grace die de liefde van haar leven vindt als ze Jack ontmoet. Hij is ook nog eens dol op haar veel jongere zusje met downsyndroom. Haar zusje is heel belangrijk voor Grace temeer ook omdat de relatie met haar ouders een beetje vreemd is.
Grace en Jack wonen in een prachtig huis met den enorm hen er omheen. Op het oog is alles perfect maar wat gebeurt er toch achter die voordeur?
Eigenlijk gaat alles vanaf haar trouwdag helemaal anders dan ze gedacht had.....
Vlot geschreven en daardoor makkelijk te lezen. Wel voorspelbaar en daardoor eigenlijk geen moment echt spannend. | 0neg
|
Elizabeth Dewberry heeft in 2002 Moordende twijfel geschreven. Dit boek is in 2003 in Nederlandse vertaling verschenen. Het boek wordt aangeprezen als literaire thriller, zoals zoveel boeken tegenwoordig. Maakt deze aanduiding de verwachtingen waar?
Moordende twijfel vertelt het verhaal van Grayson, dochter van een gouverneur in Louisiana, die vermoedt dat haar vader haar moeder heeft vermoord. Daarvoor heeft ze aanwijzingen, ze heeft onder andere een videoband waarop haar moeder verklaart dat men het op haar leven gemunt heeft. Maar haar moeder was manisch depressief en kun je deze beschuldiging dan wel geloven? Zijn het de wantrouwende waarnemingen van iemand die vanuit een psychose een complot vermoedt of is deze persoon misschien minder in de war dan haar omgeving verkondigt? Grayson lijkt op haar moeder, ook zij ziet voortdurend complotten. Of is dit de werkelijkheid? Is haar vader meedogenloos? Ruimt hij iedereen uit de weg die zijn plannen dwarsboomt?
Het boek bestaat voor een groot deel uit wat Grayson denkt en fantaseert. Dit denken bestaat uit bespiegelingen en twijfels over de realiteit. Het verhaal is eigenlijk één grote waan of hallucinatie. Grayson dwaalt voortdurend in gedachten en vermoedt een grote samenzwering. Ze zweeft zelf op de rand van overspannenheid.
Het boek is goed geschreven maar kon mij toch niet overtuigen. Waar komt Graysons overtrokken argwaan tegenover haar vader vandaan? Ze is als kind tekort gedaan, maar kan dit een reden zijn voor zoveel wantrouwen? In theorie wel, maar dan moet het wel aannemelijk gemaakt worden. De karakters worden te weinig uitgewerkt. Het milieu waaribinnen het verhaal speelt, wordt oppervlakkig geschetst en gaat hierdoor niet echt leven. Het boek wordt maar niet echt spannend en het plot kon mij niet overtuigen.
Zijn er positieve kanten? Ja. Het taalgebruik in het boek is mooi. De hallucinerende werkelijkheid van Grayson is toegankelijk en sommige scenes rondom het carnaval zijn beeldend beschreven. Samenvattend. Dit is een aardig boek over een (schijn)werkelijkheid. Qua thema zeker intrigerend. Jammer dat het niet echt spannend was. | 0neg
|
Na 12 ambachten en 13 ongelukken besloot Jim Butcher(Independence, 1971) schrijver te worden. Hij had al 3 boeken af toen hij in 1999 eindelijk een uitgever vond. Sinds zijn debuut schrijft hij elk jaar een boek. Stormnacht behoort tot een serie boeken uit de Dresden Dossiers.
Harry Blackstone Copperfield is magiër, de enig openlijk praktiserende professionele magiër in het centrum van Chicago. Op een dag wordt hij gebeld door Karrin Murphy, hoofd van de afdeling Speciale Onderzoeken in Chicago. Zij vraagt Harry naar het Madison Hotel te komen waar de dode lichamen gevonden zijn van Jennifer Stanton, die voor een dure escortservice werkte en Tommy Tomm, lijfwacht van Johnny Marcone, lid van een maffiafamilie. De politie vraag aan magier Harry of hij aanknopingspunten kan vinden voor deze lugubere, middels magie, uitgevoerde moord. Op weg terug naar zijn kantoor wordt hij aangesproken door Johnny Marcone. Hij biedt hem een grote som geld aan om geen actie te ondernemen en geen onderzoek naar de moord te doen. Tevens wordt Harry benaderd door Monica Sells wier man, Victor, al 3 dagen weg is. Voor zijn verdwijning heeft hij boeken gekocht over magie. Harry belooft Monica onderzoek te doen naar haar man.Uiteindelijk blijken beide zaken met elkaar in verband te staan. Kan Harry de waarheid achterhalen?
Als je niet geïnteresseerd bent in magie is dit boek niet echt interessant te noemen. Je moet liefhebber van de schrijfstijl en het onderwerp zijn om het boek te kunnen waarderen. Een verhaal over feeën, luchtgeesten, (dochters van) de Witte Raad, Wetten van de Magie, de Doem van Damocles of het Nooitgedacht zal zonder twijfel menigeen de wenkbauwen doen fronsen. Een groot deel van het verhaal speelt zich af in de magische wereld met toverdrankjes, toverspreuken en hulpmiddelen met magische krachten. Mensen veranderen in demonen of monsters. Harry krijgt te maken met reuzeninsecten en andere buitenaardse wezens. Zonder al deze magische toevoegingen had het verhaal spannend kunnen zijn, maar voor de sceptici onder ons is al het bovennatuurlijke te veel ven het goede. In ieder geval te veel om geloofwaardig te zijn.
Ook de personages komen niet echt uit de verf. Harry, Karrin, Monica en de anderen raken ondergesneeuwd in het verhaal dat alleen maar draait om magische krachten en bovennatuurlijke zaken.
Het enige positieve aan het verhaal is dat Harry in ieder geval een goede magiër is, die zijn toverkunsten alleen aanwendt om het kwaad te bestrijden. En dat is dan ook wat hij doet
. Ik kan me zeker voorstellen dat er mensen zijn die dit soort verhalen waarderen, helaas hoor ik daar niet bij. | 0neg
|
Het meisje in de rode jas is het thrillerdebuut van schrijfster Kate Hamer. Haar debuut wordt internationaal geprezen.
Het boek gaat over moeder en dochter Wakeford. De achtjarige Carmel (het meisje in de rode jas van de titel) raakt tijdens een festival haar moeder kwijt. Ze wordt meegenomen door een man die beweert dat hij haar grootvader is. In eerste instantie is Carmel blij dat ze haar grootvader eindelijk leert kennen, maar al snel komt ze erachter dat er iets niet klopt. Haar grootvader schijnt te denken dat Carmel een speciale gave heeft. Ondertussen doet moeder Beth alles om haar dochter terug te vinden.
Het boek wordt afwisselend verteld vanuit het perspectief van Carmel en Beth. De schrijfster heeft geprobeerd de hoofdstukken van Carmel daadwerkelijk vanuit de ogen van een kind te schrijven en hier is ze slechts gedeeltelijk in geslaagd. Het ene moment klinkt Carmel veel te volwassen voor haar leeftijd en heeft ze gedachten die eigenlijk niet passen bij een kind van acht en het andere moment is ze juist weer heel kinderlijk. Jammer dat de schrijfster niet zo consequent is geweest.
De hoofdstukken van Carmel zijn ietwat levendiger dan die van Beth, simpelweg omdat er bij Carmel veel meer gebeurd. Het meisje maakt een duidelijke ontwikkeling door en hetzelfde geldt voor moeder Beth. Haar wanhoop en verdriet is bijna tastbaar. Hoe langer haar dochter verdwenen is, hoe meer ze echter probeert haar “normale” leven weer op te pakken, maar het gemis blijft knagen en ze geeft de zoektocht niet op.
In het begin van het boek wordt er zo nu en dan gesprongen in de tijd en dit is soms wat verwarrend, maar het is wel cruciaal voor het verhaal omdat de lezer zo meer te weten komt over de achtergrond van en de verhouding tussen Beth en Carmel.
De spanning (nauwelijks aanwezig) zit hem in dit verhaal niet in wie het heeft gedaan of waarom het is gedaan, maar in de vraag of moeder en dochter elkaar nog terug gaan vinden…
De sterke, onbreekbare band tussen moeder en dochter komt in dit boek wel goed naar voren en dat maakt het enigzins de moeite van het lezen waard.
Ik zou dit boek niet als een spannende thriller willen bestempelen maar eerder als een psychologische vrouwenroman met een heel klein vleugje spanning willen betitelen. | 0neg
|
Op grond van de mooie kaft en de positieve recensies dit boek gelezen en het viel niet mee om het ook uit te lezen. De schrijfstijl maakt dat het boek afstandelijk blijft met veel onnodige uitleg over karakters en gebeurtenissen. Geen moment gegrinnikt, eerder ergernis om deze groep mensen die zo om elkaar heen draait. | 0neg
|
Inmiddels heb ik al zijn werk gelezen, maar vind dit duidelijk het minste boek. Er zit erg veel van alles in het boek: personages, dramatiek en levenslessen. Ik vond niet alle karakters goed uitgewerkt, ze bleven karikaturen en flat characters. Meeleven werd moeilijk (wie vertelt nu wat). Twee sterren helaas. | 0neg
|
Anju, dochter van een Nederlandse vader en een Indiase moeder, groeit op in India. Ze ontmoet de veertig jaar oudere Thomas, weduwenaar en vader van 4 zonen. Anju en Thomas krijgen al snel een nieuw groot gezin. Maar dan sterft Thomas.. het begin van een onwaarschijnlijk verhaal!
Het thema van het boek is het verschil tussen de Westerse en Oosterse cultuur. Hoe gaat het hoofdpersonage, Anju, daar mee om? Maar ook thema's zoals verlies, rechten van de vrouw, familie, geloof, ... komen aan bod. Ook verweeft de auteur, Karin Verhaak-Kersten, vele weetjes over de plaatselijke cultuur, geloof, rituelen, ayurvedische geneeskunde,... in het verhaal. Deze kennis heeft de schrijfster opgedaan tijdens haar reizen en verblijf in India.
Het meest opvallende aan dit boek is het stroeve taalgebruik. Uitdrukkingen zoals "hogelijk verbaasd, betrachten, vertoeven, een copulerend stel, het ontbijt in de berm neerleggen (=overgeven) , we hopen dat de aanpak effect zal sorteren,..." halen de vaart uit het verhaal. Zowel erg storend als grappig zijn de zinsconstructies die ook Yoda uit Star Wars gebruikt, " met Dik spreek je, geduld moeten we hebben, bang ben ik, dolblij was Ravi,... ".
De vele thema's en de vele personages wisselen elkaar in sneltempo af, waardoor het verhaal diepgang mist en oppervlakkig blijft, zonder spanning. Ook maakt de auteur grote tijdsprongen van enkele maanden of enkele jaren in het verhaal, waardoor er geen overzicht meer is op de leeftijden en tijdspanne. De personages maken énorm veel mee in dit boek. Hierdoor wordt het verhaal bijzonder ongeloofwaardig. Op het moment dat de lezer denkt dat het niet meer erger kan, gebeuren er toch nog onwaarschijnlijke dingen! Dit verhaal lijkt eerder op een soap, maar dat zal niet de bedoeling van de schrijfster zijn geweest. | 0neg
|
Nu ik de recensie ga schrijven bedenk ik mij dat ik al helemaal niet meer weet waar het over ging, zegt genoeg lijkt mij. Makkelijk leesbaar maar absoluut niet spannend. Rauw, Pijnlijk en schurend? Ik heb het niet kunnen ontdekken. | 0neg
|
Het is geen goed teken dat een boek, zeker zo'n dik boek als Zoete mond van Thomas Rosenboom, waar ik alleen maar in lees vlak voor het slapen gaan - een 'bedboek', dus - bij mijn bed blijft liggen en niet mee naar de zitkamer wordt genomen om daar verder te lezen. Dat betekent (meestal) dat het een perfect boek is om bij in slaap te vallen, maar of dat nou een kwalificatie is waar je als auteur op zit te wachten? Ik betwijfel het.
Ik kan er echter niet meer van maken dan dat. Geen van de drie 'verhaallijnen' kon me (langdurig) boeien en ook de schrijfstijl van Rosenboom 'vermocht mij niet te boeien', hoewel die perfect aansloot bij de muffe werkelijkheid van de jaren waarin de verhalen zich afspelen. Bij een 'stilistisch weergaloze, meesterlijke roman' stel ik me toch wat anders voor. Dit soort kwalificaties, hoewel ik weet dat je ze met een korrel (of eigenlijk heel veel korrels) zout moet nemen, veroorzaken vooraf zulke hoge verwachtingen dat het bijna niet anders kan dan dat je enigszins teleurgesteld raakt. Misschien speelt dat ook wel mee.
Hoe dan ook: Zoete mond was een perfect bedboek, geweldig om bij in slaap te vallen, maar helaas ook niet meer dan dat. | 0neg
|
Ingewikkeld doch spannend. Ik raakte de draad vaak kwijt. Beklijft niet. Personages zijn niet te snappen omdat het best veel zijn. Mij ontbrak een echte hoofdpersoon. Next | 0neg
|
Het begin is heel soepel en spannend geschreven, maar halvewege het boek begint het langdradig te worden. Het boek had makkelijk 200 pagina's minder kunnen hebben, om toch op hetzelfde ( dan wel boeiende) verhaal uit te komen. | 0neg
|
De eerste boeken van Nicci French heb ik met veel plezier gelezen - daarna vond ik het vooral meer van hetzelfde worden. Wat dat betreft is dit boek weer eens wat anders, maar het kon me toch niet bekoren. Heel langdradig. Veel scenes die helemaal geen functie hebben in het verhaal en ook niks toevoegen ('jij nog koffie?' 'ja lekker'). Een beetje ongeloofwaardig plot, in de zin van: veel toevalligheden en een onwaarschijnlijk nieuwsgierige of bemoeizuchtige psychiater. Zelfs hier en daar voorspelbaar. Alleen de allerlaatste bladzijden krijgt het verhaal nog een leuke en onverwachte wending. Dat was wel aardig. Maar jammer genoeg, voor mij was het een tegenvaller. | 0neg
|
Michael Rafter vliegt voor zijn baan heel de wereld rond, is amper thuis, weet ook na een week niet meer waar hij geweest is. Hij voert risico-analyses uit voor bijvoorbeeld bedrijven die ergens willen investeren of een nieuw product op de markt willen brengen. In dit geval gaat het om een medicijn waarvan de vraag is hoe snel China het zal kunnen namaken waardoor de kosten van de research door het bedrijf dat het patent heeft, niet terugverdiend zullen worden door de verkoop. Tijdens zijn verblijf komt zijn leven in gevaar en moet hij vluchten. Hij weet niet voor wie en waarom, maar blijkbaar is er ergens een partij die hem voor enkele moorden wil laten opdraaien. Daarvoor zien ze hem aan voor iemand die hij niet is. Maar alle sporen wijzen wel in zijn richting.
Dit boek was lastig te volgen. Het einde kwam precies ook tientallen pagina's te vroeg of ik heb het niet begrepen, dat kan natuurlijk ook. | 0neg
|
Ik had nog nooit iets van deze schrijfster gelezen. Dit boek nodigt niet uit tot het lezen van een ander boek van Linda van Rijn. De eerste 170 pagina's zijn erg saai als je eenmaal weet dat er blijkbaar iets speelt in het leven van Rob dat zijn vrouw niet mag weten. Daarna gebeurt er iets in het verhaal: Rob is vermoord, maar door wie en waarom. Het kabbelt maar door. Het wordt nog redelijk ongeloofwaardig bij een confrontatie met de moordenaar. Na 239 pagina’s is het boek uit. Wat mij betreft geen aanrader. | 0neg
|
Het Egyptische antwoord op iconische feministische teksten als 'A Room of One's Own' (1929) van Virginia Woolf en 'Le Deuxième Sexe (1949) van Simone de Beauvoir. Nawal el Saadawi memoreert enkele sleutelmomenten uit haar jeugdjaren en vroege artsencarrière, waarin ze te maken kreeg met haar positie als vrouw in een maatschappij die nog niet openstond voor progressieve gelijkwaardigheid tussen de beide geslachten. Hoe ze ontdekte dat haar vrouwenlichaam andere reacties sorteerde in haar omgeving dan het mannenlichaam van haar oudste broer. Hoe ze de wetenschap en het secularisme aangreep om mythische vooronderstellingen over genderverschillen te ontmantelen.
Het is prijzenswaardig dat uitgeverij De Geus in 2007 deze hernieuwde vertaling heeft uitgebracht in een frisse nieuwe uitgave, met een voorwoord van de grande dame herself en uniek fotomateriaal uit haar privé-archief. Desalniettemin is de inhoud niet echt bijzonder; het feminisme van El Saadawi is zelfs wat gedateerd (zoals in de nadruk die ze legt op het vinden van een mannelijke levenspartner die haar vrije geest accepteert.) Het boekje toont de gedachtegang van een van de meest iconische stemmen van het Arabische feminisme, maar buiten de interessante context om heeft deze uitgave net iets te weinig cachet. | 0neg
|
Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik van dit boek moet vinden en hoeveel sterren ik het zou moeten geven.
Het verhaal zit goed in elkaar, de personages zijn helder en lijkt het in het begin alsof het aan los zand aan elkaar hangt, al snel worden de lijnen tussen de personages helder. Dan vordert het verhaal en wil ik weten hoe verder. Het is bekend wie het heeft gedaan en opeens wordt het verhaal afgerond. Wat er met de dader gebeurt lijkt ongeloofwaardig en toch wordt ook nog iets anders duidelijk gemaakt. Voor mij niet echt een super boek. | 0neg
|
De kunst van het verdwijnen Laura Lippman
Laura Lippman was 20 jaar fulltime journaliste bij The (Baltimore) Sun, tijdens deze periode schreef ze 7 boeken met Tess Monaghan in de hoofdrol. In 2001 werd Laura Lippman fulltime auteur. Haar boeken, die zich allemaal afspelen in Baltimore, werden bekroond met een Edgar-, Agatha-, Shamus- en Anthony Award.
Het schrijven is Laura Lippman niet vreemd, ze heeft in De kunst van het verdwijnen gekozen voor een sterk karakter. Dit zorgt voor een prima te lezen verhaal. De spanning is in dit boek ver te zoeken. Het is een echte slow-thriller. Nagelbijtende spanning, vind je niet in De kunst van het verdwijnen.
Na de dood van de randstad-Madam krijgen we een bijzonder kijkje in het leven van Heloise Lewis. Ze leidt een dubbelleven en de manier waarop ze dit doet roept respect op voor alle vrouwen in de wereld die een dubbelleven leiden. Heloise, geboren als Helen, Lewis is zelf ook een randstad-Madam en dit houdt ze voor haar familie en vriendin verborgen. Haar zoon Scott kent zijn familie niet en hij weet niet beter dan dat Heloise en hij samen door het leven gaan. Familieleden van Heloise zijn allemaal dood, tenminste dat denk Scott. Val, de ex van Helen, heeft een grote rol in haar leven. Hij stuurt haar zoals hij dat wil, maar wat doet Helen hiermee.
De kunst van het verdwijnen heeft de verwachtingen niet waar gemaakt. Een goed geschreven verhaal zonder spanning. Het lijkt wel een chicklit-thriller maar dan met een verhaal. Laura Lippman mag dan veel prijzen gewonnen hebben. Dit boek kan prijswinnend zijn als je kijkt naar schrijfstijl, personages en het verhaal. Je leest een soort van dagboek. Het speelt zich in twee periodes af. Helen of wel Heloise vertelt twee verhalen. Haar tijd met Val en het heden, haar eigen bedrijf WFEN en haar privéleven. Eigenlijk is het moeilijk dit boek te typeren en in een hokje te stoppen. Dat kan gewoon niet. De kunst van het verdwijnen is origineel. Je wil weten wat Heloise | 0neg
|
Misschien was ik wat bevooroordeeld nadat ik van drie vrienden reacties op dit boek had vernomen. Drie mensen, drie verschillende reacties: super spannend, bizar en raar en mager verhaal. Ik moet zeggen, ik neig naar de laatste mening na het lezen van dit boek. Het begint goed en spannend en met de schietpartij aan het begin van het boek wordt meteen een leuke sfeer gezet. Maar waarom weet de schrijver die dan niet vast te houden? Het boek zit stampvol continuïteitsfouten en ik kreeg zelfs het idee dat de schrijver tijdens het schrijven geen idee had waar hij naartoe wilde. Ik lees erg veel boeken in dit genre en misschien ben ik juist daarom bevooroordeeld. Misschien ligt het ook aan de slechte vertaling, wat in Nederland wel vaker geweldige boeken de kop heeft gekost (Noot aan uitgevers: doe daar wat aan!) maar in dit geval was het een combinatie van dingen, waardoor ik het boek uiteindelijk met tegenzin heb uitgelezen. Ik snap overigens de opmerking met betrekking tot Faces of Death totaal niet. Deze is zwaar overdreven.
De twee boeken die volgen op De stromannen, Het oudste offer en Engelenbloed, heb ik verkocht omdat ik niet van plan ben meer tijd aan deze schrijver te verspillen. 2 sterren omdat het idee goed is, maar de uitwerking zwaar onder de maat blijft. Jammer. | 0neg
|
Had hier veel van verwacht maar helaas viel het erg tegen, vandaar maar 2 duimpjes.
Niet spannend, zelfs af en toe langdradig (te veel hetzelfde geneuzel) en de personages en onderlinge verhoudingen tussen de vrienden bleven erg oppervlakkig. | 0neg
|
Tsja, na Voltreffer dacht ik ik in Lee Child een thrillerschrijver te hebben gevonden van wie de stijl en verhaalopbouw me prima beviel. Persoonlijk is, vind ik, echter een fikse tegenvaller. Hoewel het boek prettig leest, had het verhaal, dat veelbelovend begint, fors korter gekund. Waar je in Voltreffer bij de les moet zijn, kabbelt Persoonlijk maar voort. En de clue is uiteindelijk teleurstellend ongeloofwaardig. | 0neg
|
Een saai boek vind ik het.
Niet aan mij besteed en klaar mee | 0neg
|
Waarom deze titel. Wanneer ik dit nieuws hoorde op de TV was juist het boek uit. Het boek bestaat uit drie delen. Deel 1 = ok. Gaat over de verkoop van wapens die zullen betaalt worden met bloed diamanten. Wapens vermoedelijk voor Nigeria die tenslotte in Congo aankomen. Deel 2 = James Bond verhaal. Problemen met de betaling. Douane en ex soldaat die de zaak uitzoekt voor Amerika via iemand van West Point. Deel 3 = overbodig. Wapens komen aan in Congo. Daar is een oorlog bezig. Onze ex soldaat zijn zoon werkt daar in de mijn en zijn vrouw is ook daar. Het laatste deel gaat over het zoeken naar de zoon en de zoon terug naar huis te krijgen. Heeft niets te maken met het embargo.
Het boek kan zo verfilmt worden. | 0neg
|
Carmen is getrouwd met 1 van de 52 Bin Ladin kinderen, een broer van Osama. Een bijzonder boek over het leven van een vrouw in een wereld die voor ons Westerlingen soms moeilijk te bevatten is. Tevens een kijkje in een bijzondere familie. Heel even wordt er over Osama gesproken, en af en toe duikt hij op in het verhaal maar verder draait het vooral om het verhaal van Carmen. Makkelijk leesbaar maar soms wat langdradig. | 0neg
|
Dit is, helaas, het eerste boek van 2017 dat ik niet uitgelezen heb.
Het boek komt langzaam op gang, en blijft dat ook.
De karakters spreken niet aan, het verhaal langdradig.
Nadat er na een pagina of 50 nog niets gebeurt is heb ik het aan de kant gelegd
Ik begrijp dat ik niet de enige ben (gelukkig)
Misschien ga ik het over een tijdje nog eens proberen. | 0neg
|
Na veel goede recensies gelezen te hebben over het schrijversduo Nicci French heb ik dit boek aangeschaft. Ik hoop echt dat andere boeken van dit duo beter zijn, anders snap ik alle goede kritieken niet. Ik vond dit boek echt geen bal aan, en ik snapte er weinig van. Ook de "ik" schrijfstijl vond ik erg irritant. | 0neg
|
Jami Attenberg (1971) is een Amerikaanse schrijfster. Ze schrijft over diverse onderwerpen zoals technologie, seks en boeken en publiceerde in diverse bladen, waaronder The New York Times. Als romanschrijfster brak ze definitief door met De Middlesteins (2013). Het verhaal gaat over Edie en Richard die een doorsnee leven leiden. Er is echter een probleem, namelijk het overgewicht van Edie. Ze is volledig geobsedeerd door eten en kan niet stoppen met het verorberen van allerlei lekkernijen. Richard wil zijn vrouw niet verlaten, maar beiden weten niet hoe het eetprobleem aangepakt kan worden. En wie is er verantwoordelijk voor het obsessieve eetgedrag van Edie? Attenberg staat bekend om humoristische, tragikomische romans te schrijven, maar is dat ook gelukt bij haar nieuwe roman Onder volwassenen (2017)?
Andrea woont in New York, waar ze opgroeide met haar activistische moeder, haar drugsverslaafde vader en haar muzikale broer. Sinds ze klein was droomde Andrea van een carrière als kunstenaar, maar ze komt niet verder dan een simpele kantoorbaan. Daarnaast heeft ze enkel kortdurende en onbevredigende dates met verkeerde mannen en om die reden wordt ze door haar omgeving vaak de ‘eeuwige’ vrijgezel genoemd. Andrea weet niet precies wat ze wil en ze worstelt met de kritische blik van haar familie en vrienden die haar proberen te helpen om volwassen te worden. Maar wat valt er onder het begrip ‘volwassenheid’? En kan je wel volwassen worden als je niet weet wat je met je leven wilt?
‘Ik ben een volwassen vrouw met een echte baan die haar studieschuld allang heeft afbetaald, een relatief goedkope huurwoning heeft en geld op haar spaarrekening heeft staan’.
Zodra Andrea de veertig passeert, denken haar familie en vrienden dat ze nog steeds niet volwassen is. Andrea is bijvoorbeeld niet getrouwd en heeft nog geen kinderen. Toch zijn er ernstige problemen in de familie die meer aandacht vragen dan Andrea’s onvolwassen gedrag. Haar broer en schoonzus moeten voor hun terminale dochter zorgen en Andrea’s moeder heeft het daar erg moeilijk mee. Gaat het met Andrea echt slechter dan haar broer die de hele dag voor zijn zieke dochter moet zorgen, problemen in zijn huwelijk heeft en zijn muzikale dromen niet kan volgen?
In het tweede hoofdstuk van Onder volwassenen krijgt Andrea van haar moeder een boek over het vrijgezellenbestaan. Ze wilt het niet lezen omdat ze al vrijgezel is en ze bang is voor een confrontatie met haar gevoelens en onzekerheden. De waarde van het boek komt naar voren in Andrea’s eigen ervaringen en vooroordelen. Een soortgelijke ervaring heb ik met Onder volwassenen, want het zal voor sommige lezers moeilijk zijn om zich in te leven in Andrea’s worstelingen. Iemand die wel moeite heeft om de juiste partner te vinden, die het moeilijk vindt om volwassen te worden of die moe is van haar of zijn kantoorbaan en liever iets anders in het leven doet, wordt wellicht wel geraakt door Andrea’s verhaal. Het kan natuurlijk ook zijn dat een lezer die in dezelfde situatie als Andrea zit juist wordt afgestoten door de roman. Onder volwassenen is dus een boek die gemengde reacties zal oproepen.
‘Andere mensen die je kent, lijken geen moeite te hebben met verandering. Ze maken carrière, kopen huizen, verhuizen naar andere steden, worden verliefd, gaan trouwen, nemen een andere achternaam aan, halen katten uit het asiel en krijgen kinderen, en doen van dat alles uitgebreid verslag op sociale media. En dat lijkt allemaal moeiteloos te gaan. Hun levens zitten in elkaar als een gebouw waarvan iedere kostbare, maar volstrekt voorspelbare bouwsteen voor je ogen op de andere wordt gestapeld’.
Deze gemengde gevoelens komen onder andere voort uit het personage Andrea die weinig ontwikkeling in het verhaal meemaakt. Ze maakt geen keuzes en is op het einde van de roman nog steeds dezelfde persoon die rondloopt met de vraag wie ze is en wat ze wil. Andrea laat de dingen liever zoals ze zijn, terwijl ze wel een wens heeft om te veranderen. Het is voor de lezer ook enigszins vermoeiend om haar persoonlijke worstelingen serieus te nemen, zeker omdat ze botsen met de strijd die Andrea’s nichtje moet voeren om te overleven. Om het leven van Andrea te vergelijken met de levens van haar broer en schoonzus is dus een onhandige keuze van de schrijfster geweest. Bovendien zijn de sprongen in tijd niet consistent en sommige feiten in het leven van Andrea worden te vaak herhaald. Daardoor heeft het verhaal weinig samenhang.
Onder volwassenen van Jami Attenberg is dus een boek die waarschijnlijk veel verschillende meningen zal opleveren. Het verhaal is niet slecht geschreven, maar mist samenhang en ontwikkeling in het personage Andrea. Het verhaal staat helaas te ver van mij af, maar mocht je van tragikomische, rauwe en vlotte romans houden dan is Onder volwassenen waarschijnlijk wel iets voor jou. | 0neg
|
Weg is het debuut van de Amerikaanse auteur Bill Beverly, een thriller die in 2016 de Gold Dagger won; een prijs voor het beste misdaadboek van dat jaar. Deze toonaangevende prijs zorgt voor hoge verwachtingen.
Weg, vrij vertaald van de originele titel Dodgers, draait om de vijftienjarige East. East is geboren en getogen in The Boxes, een achterbuurt in Los Angeles. Hier is hij bewaker van een drugspand om geld te verdienen voor zijn verslaafde moeder. Wanneer de politie op een dag opduikt om het drugspand op te doeken, krijgt East een nieuwe klus: met een aantal andere jongens, waaronder zijn broertje, een man vermoorden in een paar staten verderop. Er gebeurt van alles onderweg, tijdens en na de klus, wat het leven van East en de rest van de jongens voorgoed zal veranderen.
Zoals eerder genoemd zijn de verwachtingen hoog door de toonaangevende prijs die het boek heeft verkregen voor beste misdaadroman. Het ‘misdaadroman’- of thrillergevoel is echter ver te zoeken: Het lijkt meer op een langdradige coming-of-age Young Adult roman, met een vleugje misdaad. Een daadwerkelijke misdaadroman of thriller is het niet te noemen, het bevat te weinig spanning en houdt de aandacht van de lezer nét niet lang genoeg vast.
Het verhaal verloopt traag en dat heeft weinig te maken met de beschrijvende, maar fijne schrijfstijl: Het speelt zich voornamelijk af in het busje waarmee de jongens naar de klus rijden, en East geeft ons een uitgebreid (lees: in totaal misschien 50 pagina’s lang) kijkje in zijn gedachten over de ellenlange landschappen. East is een jongen met een donkere huid die zich daar erg bewust van is, en die nooit buiten zijn eigen woonplaats is geweest, en zich dus verwondert over alle dingen om zich heen tijdens de rit. Het zal sommige lezers misschien kunnen bekoren om een boek te lezen vanuit zo’n uitgesproken perspectief, hoewel het voelt als een eeuwige reis naar de klus. Het voelt dan ook niet of je vanuit het perspectief van een jonge jongen leest, hiervoor lijkt hij te wereldwijs, hij houdt zich aan de regels en komt snel ter zake, als een volwassene die zijn (illegale) werk doet. Hij praat dan ook niet veel met zijn medereizigers, is voornamelijk op zichzelf en volgt slechts bevelen op.
Het einde is interessant, hoewel enigszins voorspelbaar en teleurstellend. Doordat het verhaal pas op de helft van het boek een beetje op gang komt, zal het de aandacht van de doorsnee lezer niet lang genoeg vast kunnen houden. Wat erg jammer is, want de plot heeft zeker potentie. Voor spanning hoef je dit boek niet op te pakken. | 0neg
|
“:Een stad, het meisje en de duivel” van Svealena is een boek met een niet alledaagse titel. In eerste instantie de ken dat het een familie-epos wordt in 7 delen. Dat is dan ook deels waar, het moeilijke voor de lezers, is het feit dat de duivel wel een erg. bepalende rol krijgt in het boek, in tegenstelling tot mijn verwachting.
Het verhaal speelt zich af in Lübeck in Noord Duitsland, de stad waarin de levens van Magdalena. Lucie, Freya en Jessie afspelen, Het verhaal is niet chronologisch opgeschreven, dat maakt het lezen lastiger. Gelukkig is er een stamboom Vermeld in het boek. Natuurlijk spelen ook de mannen een rol, maar het zijn vooral de vrouwen die te maken krijgen met de duivel.
Lucie wordt geboren en ligt op de buik van haar moeder in de Trave, haar moeder overlijdt in de rivier de Trave maar Lucie is sterk genoeg en overleeft haar gecompliceerde geboorte. Als ze groter wordt, merkt ze dat de duivel en de Trave aan haar trekken.
Haar dochter Freya wordt ook aangeraakt door de duivel en ook haar dochter Jessie heeft ook een dubieuze rol met de duivel en de Trave.
Aan de hand van deze vier vrouwen wordt het verhaal verteld over het stadje, de gebeurtenissen in de oorlog en de verslavingen van enkele van deze vrouwen.
Door het vele gebruik van de zwarte magie, is het voor mij geen boek geworden om te herlezen. Het zat vol met symboliek, het verhaal was op zich goed maar het duister zorgde ervoor dat het niet mijn soort boek is geworden. Terwijl gezegd mag worden dat er zeker mooie zinnen in stonden met een beeld van tegenstellingen vooral I. De stukken. Er de duivel die alom aanwezig was. | 0neg
|
In het Ierse plaatsje Newgrange wordt een mysterieuze vondst gedaan: een zwaar verminkt veenlijk van een vrouw, die een dode baby in haar armen houdt. Meteen wordt archeologe Illaun Bowe erbij gehaald, maar ondanks het vermoeden dat het om lichamen gaat uit de steentijd, krijgt ze vanwege de inspanningen van een machtige en ambitieuze projectontwikkelaar nauwelijks de kans om de grafplaats te onderzoeken. Als deze echter een paar dagen later wordt vermoord met vrijwel identieke verminkingen als bij het veenlijk zijn aangetroffen, gaat Bowe vermoeden dat het nabij gelegen nonnenklooster Grange Abbey er mogelijk iets mee te maken kan hebben. Rechercheur Matt Gallagher gelooft daar echter niet zo in, zodat Bowe besluit zelf op onderzoek uit te gaan en al snel ontdekt dat het eeuwenoude klooster heel wat te verbergen heeft.
Het bovenstaande is een uitstekende basis voor een mysterieuze thriller, waarover Patrick Dunne ook nog eens een flink sausje van Keltische geheimzinnigheid heeft gegoten. Dwars door het verhaal lopen allerlei feiten en gegevens die terug te voeren zijn tot het begin van de jaartelling en het onderzoek van Illaun Bowe naar de herkomst van de vrouw en het kind zijn zeker de moeite van het lezen waard. Dit wordt allemaal nog eens extra ondersteund door de zeer prettige schrijfstijl van Dunne, die op een hele kalme manier het verhaal zichzelf laat vertellen. Maar jammer genoeg wordt Patrick Dunne door zijn Nederlandse uitgever behoorlijk in de wielen gereden, aangezien op de achterkant van een boek op voorhand al een groot deel van het mysterie wordt onthuld. De korte inhoud geeft namelijk niet alleen een kort overzicht van waar het boek zo ongeveer over gaat, maar verklapt ook een belangrijk gegeven, wat de auteur zelf pas tegen het eind van het boek besluit te onthullen. Het ontneemt Keltisch Graf een deel van haar spanning en zorgt er tevens voor dat bepaalde onvolkomenheden in het boek extra onder de aandacht worden gebracht. Want ondanks het mooie thema en de intrigerende link met het verleden, bevat het boek absoluut een paar losse eindjes die de geloofwaardigheid van bepaalde gebeurtenissen niet ten goede komen. Dit is absoluut slordig te noemen en haalt het verhaal ook enigszins naar beneden. Onverklaarbaar is bijvoorbeeld dat er vanaf de ontdekking van de beide veenlijken, nauwelijks aandacht is voor de baby en dat alleen de gevonden vrouw een naam krijgt toebedacht. Met de informatie op de achterflap van het boek misschien wel logisch, maar in de chronologische volgorde van het verhaal is het een zeer grote onvolkomenheid. Zoals er in Keltisch Graf dus wel meerdere gaten te vinden zijn en waarbij ook het einde niet echt een schoonheidsprijs krijgt.
Patrick Dunne had veel meer uit dit boek kunnen en moeten halen aangezien de mogelijkheden daartoe praktisch voor het grijpen lagen. Een beïnvloedbare politicus, geheime verhoudingen, intrigerende legendes, een totaal van de buitenwereld afgesloten klooster, nieuw ontdekte familiebanden, eeuwenoude lijken en religieuze voorwerpen, voor een deel allemaal weer gekoppeld aan de prachtige volksverhalen die in Ierland altijd weer om de hoek komen kijken. Maar helaas heeft Dunne er niet voor gekozen om dit allemaal te benutten en heeft hij ook alle karakters nauwelijks willen uitwerken. Waardoor er uiteindelijk een aardig verhaal met slechts weinig diepgang is overgebleven, dat nauwelijks indruk zal maken op de meeste liefhebbers van literaire thrillers. Een klassiek voorbeeld van een duidelijk gemiste kans. | 0neg
|
Recensie-exemplaren! Wie wil Doder dan dood van Stan Lauryssens, vroeg de Crimezoneredactie. Stilte. Marco had zijn buik meer dan vol van Zwarte sneeuw, het misdaaddebuut waarmee Lauryssens, begrijpe wie kan, onmiddellijk de Hercule Poirotprijs won. Jeroen en Chris waren nog niet helemaal hersteld van het aantal hele en halve erecties uit Dode lijken. De Nederlandse collegas voelden zich niet geroepen en wie schoot er dan nog over? Precies! Uiteindelijk viel de klus nogal mee. Ik geloof dat het verwachtingsverhaal in twee richtingen werkt. Iets waarvan je veel verwacht, valt al snel tegen. Iets waarvan je niets verwacht, kan dan weer meevallen. Doder dan dood is geen stevig misdaadverhaal, bevat geen personages die je graag als buren of collegas zou willen, maar Lauryssens schrijft niet slecht en in al zijn absurditeit weet hij je toch te boeien.
Plaats van het gebeuren is Antwerpen, stad aan de stroom. Een pas vrijgelaten boef verzamelt schoelies rond zich om samen de Nationale Bank te beroven. De politie vindt aanwijzingen van dat plan maar kan de directeur van de Bank niet bewegen tot nog verdergaande beveiliging. Het verhaal speelt zich af tussen kerst en nieuw en dat levert mooie beschrijvingen van kou, sneeuw en feestvreugde in het politiebureau op. Getuige van dat laatste is de kerstboom vol opgeblazen condooms waar de agenten zich vuilbekkend en racistische praat uitkramend rond bewegen. Cadeautje voor de agent die depressief is omdat zijn vrouw krankzinnig wordt: een opblaaspop. Zodat ie toch nog aan zn trekken komt, hahaha. Dit soort grappen maakt een kwart van het boek uit. Tel daarbij dat andere kwart gedebiteerde wetenswaardigheden zoals Een gezond mens schijt een halve kilo stront per dag en je hebt een goed idee over de inhoud.
Desalniettemin toch nog twee sterren. Het Antwerpse zootje ongeregeld zorgde weliswaar voor gefronste wenkbrauwen maar wist me tegelijkertijd ook te boeien. Enig probleem is natuurlijk dat je dit boek aan niemand cadeau kan doen. Toch niet met goed fatsoen. Eventueel met een vette knipoog. | 0neg
|
Om in het jargon te blijven: gekunsteld (hoeveel boeken zijn er over dit thema al niet geschreven), erg 'vlakke' personages, 'surrealistische' enscenering etc. Ik deel de lofuitingen over dit boek niet. De personages boeien niet en de 'verrassende' plotwending voel je al van mijlenver aankomen. Dader en motief zijn gewoonweg ongeloofwaardig. Het boek mist bezieling, humor en tempo, wat de schrijver tracht te compenseren met wat gruwelijke plaatsen delict en een verhaaltje over Jack The Ripper dat weinig om het lijf heeft, maar altijd goed is als lokkertje om een boek te lezen. Onbegrijpelijk dat bladen als HUMO dit aanprijzen (evenals de zoveelste Bolytar- Coben), terwijl er zoveel beters verschenen is de laatste tijd (Thilliez, Fitzek) | 0neg
|
Vorig jaar was ik aanwezig op de Young Adult Brainstorm van Moon Young Adult, waar alle deelnemers na afloop een boek uit de kast mochten uitzoeken. Ik koos, in een romantische bui, voor Aan alle jongens van wie ik hield van Jenny Han. Toch liet ik het boek bijna een jaar ongelezen in de kast staan. Totdat ik vorige week na een vermoeiende werkweek behoefte had aan iets luchtigs. En ik was meteen tot over mijn oren verliefd!
Aan alle jongens van wie ik hield gaat over Lara Jean, een schattig, beetje naïef meisje die onverstuurde liefdesbrieven verzameld - deze brieven schreef ze aan alle jongens waar ze ooit verliefd op was. Het zijn liefdesverklaringen, maar ook afscheidsbrieven. Dit is haar manier om de jongen in kwestie te vergeten, als hij bijvoorbeeld een relatie krijgt met iemand anders of de liefde simpelweg voorbij is. Maar dan worden de brieven, ook die van jaren geleden, opeens met de post verstuurd en loopt heel het leven van Lara Jean in het honderd.
Ja, dit boek is cliché. Ja, het hoofdpersonage is vreselijk naïef en leidt iets te veel aan het 'mijn-grote-zus-is-zoveel-perfecter-dan-ik syndroom'. Ja, het muurbloempje krijgt opeens een spannend leven. Ja, de player blijkt toch een perfecte jongen te zijn. Ja, zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar de bottom line is: ik ben gevallen voor de charmes van dit boek. De dromerige Lara Jean doet me denken aan vroeger, toen ik iedere week op iemand anders verliefd was. Ook ik schreef liefdesbrieven, meestal in de vorm van gedichten. Helaas was ik heel wat minder verlegen en heb ik mezelf vele malen voor gek gezet, maar dat terzijde.
Aan alle jongens van wie ik hield is het perfecte zomerboek. Het verhaal leest snel en bracht een hoop nostalgische gevoelens naar boven. Ik zat van begin tot eind met een glimlach op mijn gezicht - en Jenny Han wist ook zeker punten te scoren met de Harry Potter scènes. Ik zou ook nooit verliefd kunnen worden op iemand die deze magische boeken van J.K. Rowling niet gelezen heeft!
Ik las Aan alle jongens van wie ik hield in één dag uit en wist dat er de volgende dag niets opzat dan een bezoekje aan de bibliotheek. Ik MOEST weten hoe de romances van Lara Jean verder zouden gaan. Gelukkig had mijn vertrouwde bibliotheek P.S. Ik hou nog steeds van je in de rekken staan. Ik begon vol goede moed, maar dit tweede boek stelde me enorm teleur: het frisse, grappige en tegelijkertijd nostalgische gevoel dat ik kreeg bij boek één was compleet verdwenen. Wat overbleef was een chick lit vol clichés, een meisjesboek zoals vele anderen. Vol getwijfel en onzekerheid en hier en daar wat zoetsappig gezwijmel. En laten we het vooral niet hebben over de liefdesdriehoek die plots het hoofd om de deur stak. Mijn glimlach verdween algauw van mijn gezicht en ik voelde mijn hart in stukjes breken. Nee, ik denk niet dat ik het laatste boek in deze serie nog zal lezen. Helaas.
In drie dagen tijd ben ik dus hopelijk verliefd geworden op Aan alle jongens van wie ik hield om vervolgens een gebroken hart over te houden aan P.S. Ik hou nog steeds van je. Het voelt net alsof ik weer zestien ben! Duizend sterren voor de nostalgische waarde - alleen een beetje jammer dat boek twee vervalt in het verhaal van een doorsnee meidenboek. | 0neg
|
Pole position gelezen voor de leesclub op thrillzone.
De cover doet vermoeden en de titel ook dat het boek over formule 1 gaat, de flaptekst dat het verhaal over een sterke vrouw in de mannen wereld gaat. Alleen is dit niet helemaal waar.
Het verhaal is opgesplits in twee delen het begint bij Janet die een ongelukkige jeugd blijkt te hebben gehad en die nu haar leven op de rails probeert te houden door als automonteur in een garage te werken.
Ze woont samen met haar kat Billy in een appartement in Glasgow.
In de garage komt ze goed overeen met Frank en Liam, wanneer ze tijdens een personeelsfeestje bij de karting haar kunnen als chauffeur toont, wordt ze door haar baas ingeschakeld om ’s nacht voor een criminele bende te rijden.
Wanneer dit fout loopt komt Janet in de gevangenis terecht, zo komen we bij het tweede deel van het boek bij Jo, deze leidt het formule 1 team Crespo racings.
We worden meegenomen in zijn leven, zijn relatie met zijn ex-vrouw, huidige zoon en vrouw.
De verhaallijnen van Janet en Jo lopen helemaal niet zoals het zou moeten, je vraagt je als lezer constant af wat deze eigenlijk met elkaar te maken hebben. Je mist een hele hoop informatie die je nodig hebt, en dan wordt hier en daar info gegeven waar je als lezer helemaal niets mee bent.
De personages missen diepgang net als het verhaal, het einde geeft wel weer dat er een tweede deel komt, maar of ik deze ook ga lezen? Nee, ik hoef niet te weten hoe het afloopt met Janet en Jo.
Jammer genoeg kan niet ieder boek die je leest volledig je ding zijn of goed zijn.
De auteur had met dit boek veel meer kunnen doen, als lezer heb je een bepaald beeld in je hoofd en dit wordt helemaal niet waar gemaakt. Wanneer je denkt een boek te lezen over een sterke vrouw in een mannenwereld, zit je er helemaal naast.
Mijn conclusie er zijn veel betere spannende boeken. | 0neg
|
Het gegeven: Een pasgetrouwd, jong stel in hun huwelijksnacht trok mij aan. De problemen die ontstonden vanuit hun opvoeding en het niet kunnen communiceren over onder andere seksualiteit kwamen duidelijk naar voren. Ik kan me voorstellen dat een ander het een prachtig boek zou vinden , maar helaas was dit voor mij niet het geval. Ik hoorde dat het eerste boek van Ian McEwan het beste boek is,, dus die ga ik zeker nog lezen. | 0neg
|
Er is inmiddels veel bekend over de wandaden van Mengele die experimenten uitvoerde op o.a. gevangen genomen joden (ook kinderen). Mengele was niet de enige naziarts die op gruwelijke wijze medische experimenten uitvoerde. Zo'n honderd andere artsen deden hetzelfde in de nazikampen: de ogen van gevangenen injecteren met gif, of ze besmetten met typhus, malaria of een andere dodelijke ziekte. Ook Stacha en Perle zijn slachtoffer van Mengele.
Op de achterkant van het boek staat een recensie, geschreven door Publishers Weekly: 'Bij Konar doen alle zinnen ertoe; het is haar verdienste dat de meisjes nooit als een voddige slachtoffers overkomen: het zijn onvergetelijke, onvolmaakte personages die proberen te overleven. Dit is op een brute manier een prachtige roman.'
Dit onderwerp, de gruwelijke mishandeling en marteling, leent zich niet voor een prachtig geschreven roman. Allen die dit is overkomen zijn zeer te betreuren. Sommige onderwerpen lenen zich absoluut niet voor een geconstrueerde roman. Dit is er een van.
Er zijn na de tweede Wereld Oorlog veel betere boeken geschreven door slachtoffers die op authentieke wijze hun kampervaringen, met alle gruwelijkheden van dien, te boek gesteld hebben en waarachtiger overkomen.
De gedachtenwereld van Stacha en Perle komen gekunsteld over: ze moeten pubers voorstellen, maar de taal waarin ze denken en spreken doen me eerder denken aan volwassenen.
Sommige zinnen lopen niet, of worden niet afgemaakt. Het is onduidelijk of dat aan de auteur of aan de vertaling ligt. | 0neg
|
Wederom een heerlijk boek van een heerlijk duo! In het begin miste ik de spanning maar dat kwam allemaal goed later in het verhaal.
Doordat het boek zich op een dag afspeelt leest het ook als een verhaal en ik vond de spanning te snijden toen de ontknoping daar was.
Inderdaad misschien niet het beste boek van Sean en Nicci maar door de orginaliteit van mij een verdiende **** en mogen ze vooral zo doorgaan!! | 0neg
|
"Het verhaal in Lexicon begint op een vliegveld, waar Wil Parke door twee onbekende mannen wordt overmeesterd en ontvoerd. Hij wordt gedwongen enkele bizarre vragen te beantwoorden en er wordt een spuit in zijn oog gestoken. Tevens wordt hem verteld dat hij immuun is, maar wat daarmee bedoeld wordt, weet Wil niet. Wil weet te ontsnappen, slaat op de vlucht, maar wordt al snel weer gepakt door Eliot, een vreemd ogende man. Eliot blijft vaag over hetgeen er gebeurt, maar vertelt Wil dat hij een belangrijke opdracht moet uitvoeren: het stelen van het puurwoord. Emily Ruff is een Oliver Twist-achtige straatrat die geld _verdient_ met sluwe goocheltrucs waarmee ze voorbijgangers voor de gek houdt. Haar leven verandert voorgoed als ze door een van die voorbijgangers zelf voor de gek wordt gehouden en die haar rekruteert voor een school waar onderwezen wordt in overtuigingskracht. Op deze school (die een beetje doet denken aan Zweinstein) leren ze hoe woorden ingezet kunnen worden als wapens. Emily blijkt een enorm talent te zijn, neemt de lastige lesstof snel in zich op, maar maakt een catastrofale fout: ze wordt verliefd. De school neemt het rigoureuze besluit om Emily te schorsen, maar ook zij maken daarbij een kwalijke fout, want Emily bezit nog steeds de kennis over de kracht van de woorden, die zij dus op elk moment kan inzetten. Wanneer Emily het puurwoord ontdekt _ en vooral het vermogen ervan _ beseft ze dat ze de school helemaal niet nodig heeft om mensen hun wil te kunnen opleggen_ De plot van dit boek heeft mij zeer teleurgesteld. Zowel het begin, als het middenstuk en ook het einde zijn moeilijk te begrijpen en zeer lastig te volgen. Vanaf de eerste pagina belandt je midden in het verhaal; het is alsof je een tiental bladzijdes hebt overgeslagen. Het gevoel dat je wat hebt gemist, is sterk. Deze verwarring duurt eigenlijk het gehele verhaal voort. De verhaallijnen van Wil en Emily wisselen elkaar af, maar het is totaal onduidelijk in welke tijdsperiode ze zich afspelen; zeker in de eerste helft van het boek. Ook is het niet helder wat er nu precies gaande is. Wie is goed en wie is slecht? Wat is het puurwoord? Lezen hoort ontspanning te zijn, maar bij dit verhaal moet je toch echt je hoofd er goed (en continu) bij houden om het enigszins te kunnen volgen. Terwijl er juist ook leuke stukjes tussen zitten, met humor en snelheid. Helaas worden deze dus afgewisseld met lastig te begrijpen uitleg en onsamenhangende verklaringen over hetgeen er gebeurt.." | 0neg
|
Vox gaat over een dystopische toekomst van de VS waarin de klok wordt teruggedraaid en de vrouwen weer thuisblijven als moeder en huisvrouw terwijl de mannen werken. Daar komt nog één interessant en gruwelijk detail bij: vrouwen krijgen een armband om waardoor ze nog maar honderd woorden per dag mogen uitspreken. Gaan ze daar overheen dan krijgen ze een elektrische schok.
Dit concept sprak mij erg aan en ik was vooral heel benieuwd hoe deze samenleving uitgewerkt zou zijn. Hoe had het ooit zo ver kunnen komen? Had niemand door waar het allemaal naartoe ging, want de veranderingen hadden moeilijk overdag kunnen gebeuren? Dit zijn allemaal vragen die in de eerste helft van het boek worden beantwoordt, maar helaas laat de uitwerking ervan wat afweten. Dalcher duikt niet al te diep in haar verklaringen hoe het zover heeft kunnen komen en hoe de samenleving in hemelsnaam in korte tijd de helft van de werknemers kon verliezen zonder catastrofale gevolgen voor de economie. Wat zijn de gevolgen voor ziekenhuizen, scholen, en andere instanties? Ik had gehoopt dat ik een uitgebreide case study onder handen zou krijgen, maar helaas was dit niet het verhaal.
De focus is vooral op Jean, één van de meest belangrijke taalkundige wetenschappers in het land en moeder van vier kinderen. Zij en haar dochter krijgen het enorm te verduren in de nieuwe samenleving terwijl haar zoons en man er juist enorm op vooruit gaan. Haar oudste zoon, Steven, zie je veranderen van een normale tiener naar een neerbuigende volger van de Pure Movement, de hele beweging achter de nieuwe samenleving.Dit is een interessant onderdeel dat erin slaagt om je kwaad te maken, maar helaas zijn er teveel andere onderdelen die je óók boos maken op de verkeerde manier.
Zo is de subplot van Jeans affaire met de ongelofelijk knappe en perfecte man Lorenzo ontzettend stom. Het hele boek draait om vrouwen en feministische zaken, maar tóch moet er een knappe man zijn en een romantische verhaallijn die totaal niet interessant of relevant is. Je sympathie voor Jean wordt er hierdoor niet beter op.
Sowieso is de hele tweede helft van het boek een teleurstelling. Waar het boek veelbelovend begint, verandert het dan plotseling in de zoveelste melodramatische actiethriller. Het interessantste concept van het boek, het feit dat vrouwen maar honderd woorden per dag mogen gebruiken, wordt teniet gedaan wanneer Jean de armband mag afdoen en ook die van haar dochter. Vervolgens wordt hier niets over op- of aangemerkt door wie dan ook, zelfs niet door de half gehersenspoelde Steven.
Al met al ben ik teleurgesteld in het boek. Vox had heel veel potentie en hier is vervolgens bijna niks mee gedaan. Ik kan zien wat Dalcher wilde, maar de uitwerking is teleurstellend. Ik pak veel liever The Handmaid's Tale nog een keer op. | 0neg
|
‘Alexandra’s Reis’ van auteur M. Terveel heeft zes verhaallijnen, die zich afspelen in het najaar van 2014, en de hoofdpersonen in vier van deze verhaallijnen hebben enkele maanden eerder deelgenomen aan een meerdaagse schrijfcursus in Flevoland. De vijfde verhaallijn heeft als hoofdpersoon de Maltese Adjunct-Commissaris Glorma Vitale die op Malta het onderzoek naar twee moorden leidt en een Libische connectie vermoedt. Een connectie die in de zesde verhaallijn aan bod komt.
De reis van Alexandra, ingegeven door haar deelname aan de schrijfcursus, is niet alleen een fysieke reis door verschillende landen, maar, misschien nog wel veel belangrijker, ook een mentale reis. Door haar uitgebreide emailwisseling met de uiterst manipulatieve Martijn, die ze ontmoet heeft tijdens de schrijfcursus, verandert haar kijk op de wereld van vandaag en de visie op wat zij altijd als vaststaand gegeven heeft aangenomen, voorgoed. Als zij tijdens haar reis India aandoet, wordt ze vergezeld door de ambitieuze journaliste Maya, met desastreuse gevolgen, waardoor haar wereld nog meer op zijn kop wordt gezet. Door alle gebeurtenissen moet de mysterieuze Martijn, de manipulator pur sang, uiteindelijk onderduiken om uit handen te blijven van zowel Europol als de Libische connectie.
Ondanks dat auteur M. Terveel (pseudoniem) zeker niet slecht schrijft is het een lastig boek om te lezen. Zeker als je er met de verkeerde verwachting instapt en denkt een thriller te gaan lezen. Want ‘Alexandra’s Reis’ is dat nl. in het geheel niet. Het is eerder faction met een hele grote rol voor allerlei geloofskwesties. En als je daar niet bovenmatig in bent geïnteresseerd is het lastig om je gedachten erbij te houden. De verschillende verhaallijnen, die ieder hun eigen chronologische volgorde hebben, maar zich allemaal in een ander tijdsbestek afspelen, zijn door het vele heen en weer springen lastig te volgen. De beschrijving van de ellenlange emailwisseling tussen Martijn en Alexandra die vele pagina’s beslaat is gewoon teveel en te langdradig, zeker als de materie je niet echt boeit. Zoals gezegd is de schrijfstijl zeker niet slecht. De verhaallijn van Glorma Vitale is bijvoorbeeld vlot en vloeiend geschreven en leest prettig weg, Het is ook knap hoe hij met name Martijn neerzet als een ontzettend irritant, betweterig persoon, waar je tijdens het lezen gewoon echt een hekel aan krijgt. Hij krijgt het dus wel voor elkaar, dat ondanks dat het boek niet echt boeit, om een emotie bij de lezer op te roepen.
De lezers die geïnteresseerd zijn in wereldpolitiek en geloofskwesties doet de auteur met ‘Alexandra’s Reis’ wellicht een groot plezier. Maar voor ieder ander is het waarschijnlijk geen boek dat hoge ogen gooit. | 0neg
|
Pole position begint met Janet Ross, een mooie jonge vrouw, die opgegroeid is in pleeggezinnen en nog steeds in de mindere buurten van Glasgow woont. Ze is werkzaam als leerling automonteur vanwege haar interesse in techniek en snelle auto’s. In de garage komt ze in aanraking met een aantal louche figuren waardoor ze flink in de problemen komt. Dit wordt ook veroorzaakt omdat ze op sommige situaties wel heel erg naïef reageert en daardoor het verhaal ook wel wat voorspelbaar is. Dan komen we aan het tweede deel in het boek en hierin maken we kennis met Jo Crespo, de eigenaar van een Formule 1 racing team. We krijgen te maken met de persoonlijke problemen van Crespo en heel zijdelings lezen we wat over Formule 1. Als je houd van snelle en bijzondere auto’s kom je goed aan je trekken want de auto’s worden goed en realistisch beschreven, tot aan de banden toe. Smullen dus voor liefhebbers. Het boek eindigt met een cliffhanger waar de beide verhaallijnen samenkomen en ons wil triggeren om het vervolg op Pole position te lezen. De verhalen laten zich makkelijk lezen, jammer dat er zoveel personen voorbij komen die eigenlijk niets met het verhaal te maken hebben. | 0neg
|
De twee ‘chicks’ Elise Gruppen en Nina de Bruijn zijn enkele jaren geleden als hobby een foodblog gestart. Nu is Chickslovefood.com uitgegroeid tot één van de hipste foodblog van Nederland. Het blog staat vol met eenvoudige, lekkere, gezonde en toegankelijke recepten. Van stamppot en hummus tot romig ananasijs en een broodje met garnalen. Ook vind je er de populaire rubriek 5 or less. Snelle en gezonde recepten met maximaal 5 ingrediënten. Op die rubriek is het Chickslovefood 5 or less kookboek gebaseerd.
Het kookboek heeft schitterende foto’s vol met kleur bij alle gerechten één. Bij de eerste keer doorbladeren schiet ik dan ook gelijk in de stress. Wat ga ik maken? Alles ziet er overheerlijk uit en oogt makkelijk te maken na een drukke werkdag. Het boek is ingedeeld in de hoofdstukken: Ontbijt; Lunch; Diner; Borrelhapjes; Sinner Sunday (chocola en ander zoet lekkers dus).
Spinazie Serranoham Plaattaart
Bereidingstijd: 30 minuten
Ingrediënten (voor 1 taart):
- 1 rol vers bladerdeeg
- een kommetje spinazie, ik heb ontdooide diepvriesspinazie gebruikt.
- flink wat plakken belegen kaas
- 100 gram Serranoham
- tomatensaus (ongeveer 150 ml)
En zo doe je het:
- Verwarm de oven voor op 200 graden.
- Rol de verse bladerdeeg uit. Vaak zit er al bakpapier op, zo niet, leg de rol op bakpapier.
- Maak rondom een opstaande rand door het deeg dubbel te vouwen.
- Smeer het deeg licht in met tomatensaus.
- Verspreid vervolgens de spinazie over het deeg.
- Sprenkel dan de rest van de tomatensaus over de spinazie.
- Maak de taart af met flink wat plakken belegen kaas.
- Zet de taart in de oven, bak de taart ongeveer 15-20 minuten.
- Haal dan de taart uit de oven, verspreid de ham over de taart en bak de taart nog zo’n 5 minuten af.
- Haal de taart uit de oven, serveer hem op een houten plank met een pizzaroller of op een mooi bord met een groene salade. | 0neg
|
Er is niets tegen een rustig voortkabbelend verhaal maar in dit boek gebeurt werkelijk helemaal niets dat je bij blijft dus blijf ik steken op twee duimpjes. | 0neg
|
Altijd interessant, Berlijn, jaren twintig, film, cabaret, de opkomst van de nazi’s. Door heel veel filmmakers en auteurs al gebruikt. Helaas overspoelt Marianne Vogel in haar thriller ‘In de schaduw van Marlene Dietrich’ ons met clichés, er wordt niets nieuws toegevoegd. Gebeurtenissen buitelen over elkaar heen, her verhaal gaar van Amsterdam naar Berlijn, van de voor de oorlog naar het heden. Nergens neemt de schrifster de tijd om de karakters van de twee speurders wat uit te diepen. Jammer, het gegeven is boeiend maar niet zo geschikt voor een hecendaagse detectiveroman. | 0neg
|
Het slechte pad vertelt het verhaal van Bolder, een zoon van nsb-ouders die kort na de oorlog besluit de criminaliteit in te gaan. Hij ontdekt dat de vriend van de moeder van zijn vriendinnetje een criminele achtergrond heeft. Samen gaan ze het slechte pad op.
Het slechte pad is uitgegeven door Gopher, een uitgeverij waar schrijvers kunnen aankloppen als ze door andere uitgeverijen zijn afgewezen. Ik citeer: Als u uw manuscript aan Gopher toevertrouwt, dan hebt u een aantal zekerheden. Dat wij het goed zullen lezen. Dat wij het zullen beoordelen op criteria als bijvoorbeeld taal, stijl, spanning en originaliteit.
Met Het slechte pad is daarbij iets misgegaan. Het boek wemelt van de fouten. De meest in het oogspringende is wel de interpunctie. Oerlemans neigt ertoe om spreektaal te gebruiken in plaats van schrijftaal en dat valt erg op door het gebruik van kommas waar punten hadden moeten staan en andersom. Een voorbeeld waar en passant ook nog eens de persoonsvorm wijzigt: Hij is Bolder, dus hij moet, hij kan niet omkeren en lekker naar huis gaan en naar bed, naar je behaaglijke bed. Een andere fout die er zeker door Gopher uitgehaald moeten worden is het wisselen van de tegenwoordige en verleden tijd. Het verhaal speelt zich in het heden af en kent enkele flashbacks. Zowel het heden als de flashbacks schuiven met gemak van de tegenwoordige naar de verleden tijd.
Tja, wat nog meer? Woorden die aan elkaar geschreven moeten worden, zoals allang in plaats van al lang en terugverlangen in plaats van terug verlangen.
Zo goed en zo kwaad als het kon heb ik geprobeerd me te concentreren op de inhoud. Het slechte pad begint met een inbraak die door Bolder gepleegd wordt. Daarna wordt in achtereenvolgende hoofdstukken de geschiedenis verteld van de vriendin van Bolder, de moeder van de vriendin en de vriend van de moeder van de vriendin. Net toen ik me afvroeg hoeveel personages nog op deze manier voorgesteld zouden worden, werd het verhaal weer hervat. Oerlemans doet een dappere poging om de tijd van na de tweede wereldoorlog te beschrijven. Wat mij betreft is hij daar niet in geslaagd, maar dat komt ook omdat mijn aandacht teveel werd afgeleid door al die fouten.
Ik vraag me af hoe dit boek door de keuring van Gopher is heengekomen. Het voordeel is wel dat het boek pas gedrukt wordt zodra er een bestelling voor wordt geplaatst. Scheelt weer een boom. | 0neg
|
Mijn hemel,wat een vreemd geschreven boek.Het leest wel snel,maar alsof je een mindere tienerroman leest.Misschien leuk voor mensen die in Australie zijn geweest om plekken te herkennen.
In tegenstelling tot eerdere reacties vond ik het tweede gedeelte nog minder,het gebruik van het woord 'mijn'werd toen gewoon lachwekkend.Mijn hand mijn lichaam mijn ogen mijn blik mijn hand mijn voet mijn benen mijn eigen speeksel mijn mond mijn haar mijn hoofd mijn mijn mijn.
Toch 2 duimpjes gegeven omdat ik het wel uit heb gelezen. | 0neg
|
Ik weet niet of dat het aan mij ligt, maar ik heb echt zeer veel moeite gehad om dit boek uit te lezen. Ik heb mezelf echt moeten te dwingen om te gaan zitten en te lezen, wat ik normaal gezien nooit aan de hand heb. Het verhaal werd vrij ingewikkeld opgebouwd, dus ik was al vrij snel de draad kwijt over wat er nu allemaal gaande was. Tegen het einde van het boek snapte ik er eerlijk nog niet zo veel van. Persoonlijk vond ik het ook vrij vervelend dat elk personage als een "ze of zij" werd voorgesteld. Dit maakte het voor mij erg moeilijk om mij een beeld te kunnen vormen van de personages. Ik vond ook dat er vrij veel uitleg, waar ik dus niet veel van snapte, en vrij weinig actie in voorkwam. Dit maakte het boek voor mij vrij saai en ingewikkeld en ik zal het hoogstwaarschijnlijk niet nog eens lezen.
Toch wil ik Hebban bedanken om mij dit boek op te sturen om mee te doen met de leesclub. | 0neg
|
4 Sterren van Vrij Nederland en 5 van Crimezone. Dan verwacht je toch een boek dat ofwel in schrijfstijl, ofwel in plot ofwel in orginaliteit uitblinkt. Helaas. Op zijn Kluuns, maar dan slordig(er), raast Roughan door zijn eigen voorspelbare verhaal. Je ziet er het schema dat hij heeft gebruikt zo naast liggen.In de laatste hoofdstukken worden alle antwoorden die je nog niet had gekregen even snel afgewerkt. De zogenaamde humor haalt de angel uit het verhaal waardoor ik geen moment kon meeleven, personages kwamen niet tot leven. Geen een mooie zin, geen verrassende verhaallijn en geen plaats voor reflectie of zelfs maar een mooie beschrijving van de omgevingen waarin dit verhaal zich afspeelt. Een boekje voor tussendoor, deze bloedeloze, op de automatische piloot geschreven Valse belofte. Niet meer dan onderhoudend en dus geen 4 of 5 sterren waard, zelfs geen 3. | 0neg
|
Het boek ademt de atmosfeer van eenzaamheid, melancholie overgedragen door bergtochten en het leven in de natuur. Een soort dagboek van sensaties en de perceptie van eenzaamheid, maar zonder een samenhangende intriges. Mooie beschrijvingen van de natuur en het algemene levenspad van de hoofdpersoon, maar liet me veel te vaak met de vraag van wat nu? Verder zit er helaas weinig diepgang in het boekje. | 0neg
|
“En ik droomde dat ze (de hoofdpersoon EVA) een plantje was. Verlept en verschrompeld. Als ik haar maar water gaf, dan kwam het weer goed. Als ik haar maar besproeide met water, gewoon uit de planten gieter, dan zou ze er weer zijn”´
Er komt meteen een gezegde bij me op: “alles wat je aandacht geeft bloeit”. Dit is het thema van het boek. Bregje Bleeker neemt de lezer mee in het leven van een gezin, waar Eva de moeder van is. Eva als kind, Eva als studerende en afgestudeerde vrouw, Eva als echtgenote en Eva als moeder.
Het leven van de gezinsleden wordt fragmentarisch beschreven, steeds een kleine scene wordt opgeschreven. Uit al deze scenes blijkt dat het aandacht geven geven aan elkaar binnen dit gezin een heet hangijzer is. Eva heeft aandacht voor zichzelf en haar studie en carriere, en de vader Jacob is hier niet anders in.
Door de fragmentarisceh beschrijvingen blijven de karakters in het boek aan de oppervlakte. Er zitten losse eindjes in het verhaal, hoe gaat het met de eetstoornis van Evaś dochter? Hoe gaat het met de nieuwe vriendin van Jacob, die ten tonele verschijnt in de laatste fase van Evaś leven?
De laatste maanden komen er veel boeken en films uit met het thema dementie, wat Eva zo anders maakt is dat ze een aandoening heeft wat een mengvorm is van Parkinson, MS en dementie.
Maar het boek grijpt niet, de relaties met de karakters onderling blijft koud en kil, hierdoor heb ik me niet met de karakters geïdentificeerd en wordt dit boek makkelijk zonder emotie te lezen. De laatste twee hoofdstukken is er een ommezwaai in het boek, EVA krijgt koosnaampjes uit het dierenrijk, wat ertoe leidt dat er wat meer emotie in het verhaal gaat zitten. Het feit dat de schrijfster haar moeder in het boek stelselmatig Eva noemt heeft bij mij ook het effect van koele afstandelijkheid.
ALs je een keuze hebt om andere boeken te lezen over dit onderwerp dan zijn er betere op de markt. | 0neg
|
De hoge verwachting is niet helemaal waargemaakt. Wel een goed verhaal, onderhoudend en vlot geschreven. Je leest het zo weg. alleen had ik het spannender verwacht...meer tergend, enzo. Het verhaal kabbelt meer dan dat er spanning wordt opgebouwd. Een gemiste kans, toch wel een intrigerend verhaal. | 0neg
|
met dit boek is "the woman's murder club" toe aan deel 14.
In de bekende stijl van het productiegeweld van Patterson met korte hoofdstukken, schrijft Maxine Paetro het volgende avontuur op van de vriendinnen Lindsay, Cindy, Claire en Yuki.
Hij bedient hiermee de grote schare fans.geholpen door een zeer goede marketing strategie
Feitelijk zijn het zeer dunne verhaaltjes, met american supergirls die achteloos het ene succes na het andere halen en zich uit allerlei delicate omstandigheden reden.
Lees er een en je hebt ze allemaal gelezen, herkenbaar, gemakkelijk leesbaar en gewoon een paar uurtjes niet nadenken en tot je nemen.
Spanning: 2**
Plot: 3***
Leesplezier: 1 *
Schrijfstijl: 3 ***
Originaliteit: 1 *
Psychologie: 5 * | 0neg
|
Een tegenvaller. Geen thriller maar hoogstens een te lang horrorverhaal. Hopelijk volgende keer beter. | 0neg
|
Amy Lloyd begint het verhaal in De onschuld zelve met de obsessie die Samantha ontwikkelt voor Dennis Danson die in Amerika in een dodencel zit op beschuldiging van moord. Vanuit Engeland (waar Samantha woont) volgt ze alle berichtgevingen op de voet en neemt ze actief deel aan forumdiscussies. Nadat haar relatie met Mark strandt, begint ze Dennis te schrijven en al snel ontstaat er een briefwisseling waarin ze allerlei vertrouwelijkheden uitwisselen. Dan ontstaat bij Samantha het plan om Dennis op te gaan zoeken. Ze reist naar Amerika en komt daar ook in contact met Carrie, die bezig is met een tweede documentaire over Dennis. Samantha, die bij de meeste opnames hiervoor aanwezig is, stoort zich enorm aan de vooroordelen die veel mensen hebben. Zij is verliefd op Dennis, heeft zelfs zijn huwelijksaanzoek geaccepteerd en gelooft heilig in zijn onschuld.
Na de huwelijksvoltrekking komen de gebeurtenissen in een stroomversnelling terecht. Door een bekentenis van een andere gevangene komt Dennis op vrije voeten en vertrekken Samantha en Dennis naar New York. Maar, het gaat allemaal niet zoals Samantha gedacht én gehoopt had. Dennis moet wennen aan zijn vrijheid en aan het feit dat hij een getrouwd man is en dat is moeilijker dan gedacht. Samantha moet ontzettend veel geduld met hem hebben en dat kost haar veel moeite. Daarbij blijven beiden te maken krijgen met vooroordelen en is het verleden van Dennis toch iets dat tussen beiden in blijft staan. Door bepaalde gebeurtenissen begint ook nog de twijfel bij Samantha toe te slaan. Ze wil dolgraag geloven dat Dennis onschuldig is, maar kan ze dat volhouden?
Lloyd vertelt uitvoerig over de maanden die Samantha in Amerika is. Over de opbloeiende liefde tussen haar en Dennis, hun huwelijk, de vrijlating van Dennis en hoe beiden hierna hun levens op proberen te pakken. Dennis, onwennig na meer dan 20 jaar gevangenschap en Samantha die probeert een zo normaal mogelijk leven te leiden, iets dat op alle fronten mislukt. Beiden weten zich eigenlijk geen raad met de situatie. Daarbij is Samantha ontzettend onzeker. Ze wil alles doen om het Dennis naar de zin te maken maar lijkt daar maar niet in te slagen en dat wakkert de onzekerheid alleen maar aan. Daarnaast is ze ook jaloers. Jaloers op Carrie én op Lindsay, een oude vriendin van Dennis. Zij kennen elkaar al sinds hun kinderjaren en delen een hoop herinneringen én geheimen. Daardoor voelt Samantha zich buitengesloten en wordt wantrouwend. Dennis heeft vaak te maken met stemmingswisselingen, hij trekt zich vaak terug in zijn eigen wereldje en ook dat is iets waar Samantha niet mee om kan gaan. Door dit alles gaat ze steeds meer twijfelen aan de onschuld van Dennis, maar ook aan Lindsay.
De interviews die gehouden worden voor de tweede documentaireserie over Dennis, alsmede de hoofdstukken uit het boek Als de rivier rood kleurt, een boek over Dennis, halen de vaart en de spanning volledig uit het verhaal en maken het verhaal onnodig langdradig.
Aan het einde lijkt er een heel klein beetje spanning in het verhaal te sluipen, maar aangezien deze zeker niet overtuigend genoeg uitgewerkt is en ook weer (te) snel verdwijnt, blijft de vraag of De onschuld zelve wel als thriller gekwalificeerd kan worden.
Psychologisch gezien komt het verhaal ietsje beter uit de verf. Dennis, Samantha en Lindsay zijn alle drie personages met (grote) problemen. Niet alleen problemen met zichzelf, maar ook met anderen én onderling. Ze zijn alle drie ontzettend onzeker en krijgen ook nog eens te maken met onbegrip, vooroordelen, wantrouwen en angst. Zaken die zeker tussen Samantha en Dennis in staan en ervoor zorgen dat ze niet nader tot elkaar kunnen komen, maar juist steeds meer van elkaar gaan vervreemden.
In zijn geheel kan het boek helaas niet overtuigen. Daarvoor mist er de nodige spanning en is de uitwerking van het verhaal te breedvoerig en zeker niet indringend genoeg om indruk te maken. Geen sterk debuut dus voor Lloyd. | 0neg
|
Een verhaal wat voor mij te veel heen en weer gaat. Het leek een mooi verhaal net zoals de cover. Helaas is het tegengevallen. | 0neg
|
Na het lezen van het eerste deel in de serie boeken rondom Jo Beckett, forensisch psychiater, zag ik uit naar dit tweede deel omdat ik hoopte dat hierin de karakters meer uitgediept zouden worden. Helaas is dat niet het geval, waardoor het verhaal wat mij betreft als een nachtkaars uitging.
Het gegeven is interessant genoeg, hoewel - evenals in De Dirty Secrets Club - enigszins vergezocht. Wat gebeurt er met een persoon die geen gegevens meer opslaat in zijn korte termijn geheugen? Dat is dramatisch; zeker in het geval van Ian Kanan. Zijn laatste herinneringen zijn namelijk aan het feit dat zijn vrouw en zoontje zijn ontvoerd. De ontvoerders willen hem zo dwingen een product uit de fabriek van zijn broer te stelen. Wat ze niet weten is dat Kanan met het product in aanraking is gekomen wat het verlies van het korte termijn geheugen heeft veroorzaakt. Dus hoe moet hij nu zijn opdracht veruvllen?
Wat volgt is een aaneenschakeling van acties, waarbij ook Jo Beckett, forensisch psychiater, wordt betrokken wanneer Kanan wegens het maken van amok in een vliegtuig wordt opgenomen. Wat was zijn reden? Om dat uit te zoeken duikt Jo in zijn verleden en gaat ze op zoek naar het hoe en waarom
Het verhaal leest heel vlot weg maar is minder spannend dat het eerste boek. De reden hiervoor wat mij betreft is het feit dat de personages vreselijk vlak blijven. Maakten we in het eerste deel kennis met o.a. politie-agente Amy Tang en met Gabriel (een ex-collega van de overleden man van Jo) en zijn dochter, in dit tweede deel blijven ze volledig ondergeschikt en worden ze niet verder uitgediept. Daardoor blijft ook Jo als hoofdpersoon vaag en krijgt geen duidelijke contouren. Ronduit vervelend vond ik de zijlijn met haar buurman; in het eerste deel nog grappig maar nu totaal niet relevant voor het verhaal.
Al met al viel het boek me tegen en hoewel er een cliffhanger is naar een derde deel weet ik nog niet of ik daar wel zo nieuwsgierig naar ben. | 0neg
|
Ik had echt veel van dit boek verwacht door de hoge ratings en lovende recensies die ik erover gelezen had. Toch viel het boek mij nogal tegen. Ik vond het verhaal vrij traag, de beschrijving van de natuur waar zo hoog over opgegeven werd viel mij tegen en ik kon er gewoon over het algemeen niet lekker inkomen. Jammer! | 0neg
|
Met moeite heb ik me doot dit boek heen geworsteld. Ik vond Joe
Speedboot echt heel goed, wat voor mij het boek ik waar ik Tommy
Wieringa door ken. Dit boek vond ik echter taaie kost en sprak me
maar minimaal aan. | 0neg
|
Ik hou het niet vol om dit boek uit te lezen. Na zo n 115 blz weet ik het wel.Het overdreven gezochte wollige taalgebruik, de langdradigheid van het verhaal, de onnodige hoeveelheid informatie over Jugendstil, Gaudi, etc
Nee niet aan mij besteedt | 0neg
|
Sidderend ligt Kipje te wachten in de ijskast. Op zijn vaardige handen. Wat zal Meneer Mes vandaag met haar gaan doen? Zal hij háár klaarmaken? Of geeft hij de voorkeur aan een bos radijs? En zal het hem lukken zich te bevrijden van de verderfelijke invloed van ‘Mevrouw Kind’ (Julia Child)? Als u nu al afhaakt, kunt u de rest van dit kookboek gevoeglijk overslaan.
Een grote kookwinkel verspreidde ooit een boekje ter gelegenheid van hun zoveel-jarig bestaan. Wat mij vooral is bijgebleven is het verhaal over SM-liefhebbers uit de verre omtrek, die hun speelkamers hadden ingericht met het assortiment van deze gerenommeerde kookwinkel. Het verband tussen het één en het ander is dus niet alleen F.L. Fowler (P. Vogelaar) opgevallen.
Dit boek wekt vooral de indruk, mee te willen profiteren van het enorme verkoopsucces van Vijftig tinten grijs. Volgens de omslag "Reeds meer dan 250.000 ex. verkocht in de VS" is dat ook aardig gelukt.
Het boek is in drie hoofdstukken verdeeld; 'Het kakenestje' (sic) bevat recepten voor in haar geheel gebraden kip. 'In stukken - Kippenbillen en - borsten' spreekt voor zich. 'Wilde vogels – Technieken voor gevorderden' bevat recepten voor hele kip en voor kipstukken. Je zou hier geavanceerde snijd- en ontbeentechnieken verwachten, maar die ontbreken. De recepten zijn soms voor 2 tot 4, soms voor 6, soms voor 8 personen. Ieder recept wordt voorafgegaan door korte verhaaltjes met titels als Jaloers Kippetje, Bind me op en Druppende Dijen. Voor toon en stijl geldt hetzelfde als voor SM: je moet ervan houden.
Recepten hebben huis-tuin-en keukennamen als ‘Gebraden kippendijen met zoetzure uien’. De index is in feite niets anders dan een inhoudsopgave (die ontbreekt); gewoon de namen van de recepten in de volgorde waarin ze in het boek voorkomen.
Geheel in de lijn der verwachtingen valt het woord voedselporno. Dit is te veel eer voor de foto’s. Die zijn aantrekkelijk, maar niet spectaculair.
De schrijver geeft geen menusuggesties. Soms wordt een bijgerecht voorgesteld, óf radijssalade, óf krieltjes. Heel Amerikaans: It’s the meat, stupid.
Ondanks de input van Mevrouw Kind zijn de recepten sowieso Amerikaans georiënteerd, met veel zoete marinades. Ze moeten dus vaak ruim van tevoren worden voorbereid.
En nu.. het recept
Breng de boter maar, oftewel;
Gebakken kippenborst met aromatische bruine boter en hazelnoten, voor 2 tot 4 personen
1 theelepel korianderzaadjes
2 kippenborsten zonder been (ongeveer 250 g per stuk)
1 theelepel grof zeezout
¾ theelepel sinaasappelzeste
¼ theelepel versgemalen zwarte peper
¼ theelepel versgemalen nootmuskaat
2 eetlepels boter
2 eetlepels hazelnoten of amandelen, gehakt
Wrijf de koriander stuk in een vijzel of kneus met de vlakke kant van een mes.
Sla zachtjes op de borsten met een deegrol tot ze ongeveer een halve centimeter dik zijn. Leg de kip in een kom met de koriander en voeg zout, sinaasappelzeste, zwarte peper en nootmuskaat toe. Roer om en laat minstens 1 uur en bij voorkeur 6 uur marineren in de koelkast.
Smelt anderhalve eetlepel boter in een grote pan op een middelmatig vuur tot ze een hazelnootkleur krijgt. Voeg de kip toe en bak ze aan beide kanten in ongeveer 3 minuten goudbruin. Leg de kip op een bord en dek af met aluminiumfolie.
Smelt de resterende boter in de pan en voeg de noten toe. Bak ze in 1 tot 2 minuten geurig en krokant. Strooi ze over de kippenborst.
Voor de zekerheid ben ik uitgegaan van 3 minuten bakken per kant. Met wat saffraanrijst en broccoli erbij een lekkere maaltijd.
Kookpot? 500 Gram gekookt kippenwit in blokjes? Kortom, de vertaling had beter gekund.
Er staan lekkere recepten in dit boek. Verwijzingen naar bondage en onderwerping blijven vooral beperkt tot de terzijdes, maar duiken ook af en toe in de recepten op.
Voor wie is het bedoeld? In elk geval niet voor heel avontuurlijke en ervaren koks. Wat wordt de lezer geacht ermee te doen? Voor het eten voorlezen? Tijdens het eten voorlezen? Na het eten voorlezen? Boek en bord mee naar bed? Ik vraag het me af. | 0neg
|
Emily staat op het punt een beslissing te nemen die desastreuze gevolgen voor haar zal hebben. Ze heeft een baan zonder toekomstperspectieven, zit in een relatie met een man die niet goed voor haar is en voelt dat ze de controle over haar leven langzaam kwijtraakt.
Dan is er Kate, die met behulp van de nagelaten dagboeken van haar tante en haar grootmoeder een roman heeft geschreven over een waargebeurde, tragische liefdesgeschiedenis.
Kate en Emily kennen elkaar niet, maar zijn op weg naar dezelfde bestemming: het idyllische Heart Island, dat het eigendom is van de starre Birdie Burke, de moeder van Kate. Een verschrikkelijke misdaad drijft deze vrouwen tot elkaar op Heart Island, dat een grimmig geheim blijkt te herbergen.
Dit was het eerste boek dat ik las van Lisa Unger.
Het boek bestaat uit twee delen en het eerste deel was erg traag.
Er wordt geschreven vanuit diverse personages, Birdie, Kate, Emily en soms ook nog andere personen. Desondanks vond ik dat niet verwarrend. Er wordt een goede beschrijving gegeven van personen en omgeving maar het verhaal blijft erg traag. In het tweede deel komen de verhaallijnen samen en leest het iets vlotter, maar desondanks mag het de naam thriller niet hebben naar mijn idee. Ik vind het meer een roman met soms wat spanning. Het personage Sean (de man van Kate) vind ik helemaal niks toevoegen aan het verhaal. Al met al vond ik dit een matig boek, zal niet snel een andere van Lisa Unger lezen denk ik. Een duistere pageturner, zoals dit boek op de achterkant wordt beschreven, is het in mijn ogen zeer zeker niet. | 0neg
|
Dit kan een misleidend boek zijn als je niet weet wat voor soort boek het is: het is een e-boek van alle inzendingen van een wedstrijd rondom de uitgave van het boek Thor van Wolfgang Hohlbein. Er staat wel een fragment van Hohlbein in, maar het overgrote deel is dus geschreven door andere schrijvers.
Het was voor de wedstrijd niet de bedoeling om een "Thor" de schrijven, de enige voorwaarde was dat de eerste zinnen van het boek Thor (min of meer) werden gebruikt in het wedstrijdverhaal. De inzendingen zijn dan ook heel erg verschillend in thema en genre, hoewel het overgrote deel onder fantasy valt.
WB*Fantasy bestaat als uitgever niet meer, maar heeft enkele goede uitgaven op haar naam staan. Ook op dit boek staat WB*Fantasy, maar het is niet meer dan een bundeling van de wedstrijdverhalen. Op die verhalen is bij uitgave geen redactie toegepast (althans, niet voor zover ik weet, mijn verhaal is in elk geval niet geredigeerd). Wat je leest is dus puur zoals de schrijvers het hebben ingezonden.
De verhalen zijn alfabetisch geordend naar de achternaam van de schrijver, De uitslag van de verhalen staat achterin het boek.
Het winnende verhaal kreeg een jurycijfer van 81 uit 100 (dat is mijn verhaal). De rest kreeg vanzelfsprekend minder punten dan de winnaar. Dit is misschien geen boek om om de kwaliteit van de teksten te lezen. Toch is het een aanrader om eens door te lezen, en wel hierom:
- maak kennis met ongecensureerde, ongebreidelde fantasy van beginnende schrijvers. Het komt vanuit hun brein op papier, en verder heeft niemand er nog aan zitten sleutelen. Er zitten heel erg originele ideeën bij, die je in commerciële uitgaven niet ziet.
- kijk wat de kwaliteit van schrijven is van beginnende schrijvers. Als je zelf ook schrijft, is het misschien boeiend om te weten dat een aantal van deze schrijvers zich goed ontwikkelen en goed terecht zijn gekomen. Misschien schrijf je wel beter dan zij: tijd om mee te doen aan schrijfwedstrijden!
- voor een aantal schrijvers was het hun debuut. Dat mag je niet missen als ze later een grote naam zijn geworden.
Namen van enkele schrijvers (van wie ik weet dat ze onder die naam vaker publiceren en/of aan wedstrijden meedoen):
- Yorick Eenens
- Johan van de Velde
- Tom Schoonbaert
- Bianca Schepel
- Chris Hantzen
- Brad Winning
- Ingrid Biladrie
- Terrence Lauerhohn
- Jack Broscie
- Jack Schlimazlnik
Het winnende verhaal "Een van ons" is inmiddels ook opgenomen in de bundel Horrorwinter:
https://www.smashwords.com/books/view/596029 | 0neg
|
Een mooi verhaal, maar op den duur werd het wel wat langdradig. Ik had dit boek gewonnen op Dizzie, dus ik had graag iets positiever willen zijn, maar dat zit er helaas niet in. Toch twee duimpjes voor het goed beschrijven van de gevoelens van de personages. | 0neg
|
Het bijzondere van dit boek is misschien wel dat het is geschreven door plaatsgenoot Jan Siebelink. Nou ja, hij is in ieder geval geboren in Velp, als zoon van een kweker en godsdienstfanaat.
Precies hierover gaat ook zijn roman, dat dan wel een hoofdpersoon heeft met een andere naam, Winfred Hana, maar voor de rest in thematiek en plaats van handeling vooral autobiografisch is. Op zich is het natuurlijk best wel geinig om te lezen over plaatsen die je zelf ook kent (net zoals ik in mijn Bredase tijd eens las over verhaal dat zich daar afspeelde), maar of het tot een interessante roman leidt? Tja… Niet echt dus. Het verhaaltje over de weinig bijzondere belevenissen Winfred kabbelt eigenlijk een beetje voort, zonder dat het plot echt ergens naartoe lijkt te leiden. Het is dus kortweg niet bepaald mijn kop thee en ergens halverwege heb ik het maar terzijde gelegd, in het besef dat dit boekje alleen maar bevestigt wat ik al dacht: Nederlandse autobiografieën kunnen me niet bekoren. | 0neg
|
Dit boek heb ik gelezen in het kader van de Hebban Challenge maart 2019 (lees een prijswinnend boek. Debuut van het jaar 2018 op goodreads. En ook nog eens YA boek van het jaar).
Met Young Adult ging ik in de mist. Als er een genre is waar ik niks mee heb, is het YA. Maar Ann! Harry Potter dan! Ja. Harry Potter. Dat kan nog. Maar daarbuiten is het een lege woestenij wat mij betreft. Ik probeer het wel eens af en toe. Maar dit boek interesseerde me op geen enkel moment. Het leest makkelijk. Verdient het daar 2 sterren voor? Misschien wel. De karakters zijn van bordkarton. Wat ze werkelijk voelen blijft een raadsel, wat ze hun werkelijke drijfveren zijn ook. We lezen wat ze denken (meestal stijgt het niet ver boven diep ongeluk, of heftige wraakgevoelens uit).
Nee, ik moet ophouden met YA boeken lezen. Prijswinnaars of niet. | 0neg
|
Waarschijnlijk de serie te snel achter elkaar gelezen, want ik vind het allemaal een beetje van hetzelfde en dat gaat dan vervelen... | 0neg
|
In De kinderbarak vertelt auteur Valentine Goby het verhaal van de twintigjarige Mila die in 1944 gedeporteerd wordt naar het concentratiekamp Ravensbrück. Onder erbarmelijke leefomstandigheden probeert Mila daar met vele andere vrouwen te overleven. Ze draagt echter een groot geheim bij zich. Mila is namelijk zwanger. Een zwangerschap die ze zo lang mogelijk probeert te verhullen, omdat ze weet dat pasgeborenen worden afgevoerd naar de beruchte kinderbarak. Een plek die Mila koste wat het kost wil vermijden.
Het verhaal begint met een proloog die zich afspeelt na de Tweede Wereldoorlog. De naoorlogse ‘Mila’ staat voor een klas en vertelt daar over haar ervaringen in het concentratiekamp Ravensbrück. De proloog wordt afstandelijk verteld en trekt de lezer niet direct mee in het verhaal. Deze roept eerder vragen op. Over wie gaat het nou eigenlijk? Suzanne Langlois, Mila? Blijkbaar een en dezelfde persoon, maar dat is in het begin nog niet duidelijk. Ook de toon pakt niet erg, maar zo vroeg in een boek stop je nog niet, dus lees je door. In hoofdstuk één wordt de lezer meteen meegenomen naar het moment waarin Mila aankomt in het kamp. Samen met haar vriendin en 400 andere vrouwen. Hier wordt duidelijk dat Mila niet Joods is, maar een Franse politieke gevangene, opgepakt omdat ze het verzet hielp. Ook laat Goby ons in deze eerste pagina’s zien dat Mila zo’n drieënhalve maand zwanger is van een gewonde anonieme verzetsstrijder, iemand die ze verder niet kent. Hier gaat de auteur verder ook niet op in.
Als je als lezer De kinderbarak gaat lezen zijn er hoge verwachtingen gecreëerd. Vooral liefhebbers van historische literatuur en met name literatuur met als onderwerp de Tweede Wereldoorlog, worden meteen gegrepen door de omslagtekst. Een jonge vrouw die in Ravensbrück zwanger is, een baby krijgt en deze met behulp van andere gevangenen in leven houdt. Om er vervolgens teleurgesteld achter te komen dat je als lezer nergens wordt gepakt door het verhaal. De zinnen komen stoïcijns en afstandelijk over. De zwangerschap, het geweld, de manier waarop de vrouwen sterven; alles wordt beschreven zonder enige emotie. Zelfs de samenhang tussen de verschillende zinnen en gebeurtenissen is niet altijd duidelijk en tijdens het lezen komt het regelmatig voor dat de samenhang en context verloren gaan en er moet worden teruggelezen om te zien of er ergens iets is gemist.
Als Mila uiteindelijk bevalt komt haar baby toch in de kinderbarak terecht en moet ze vanuit het kamp haar baby proberen te voeden. Hier raakt de lezer de ‘belofte’ van de achterflap echt kwijt. Zeker, haar medegevangenen proberen haar wat te helpen, maar deze hulp is zeer summier en blijft eigenlijk beperkt tot Teresa die haar voornamelijk tijdens de zwangerschap er doorheen sleept. Van de vele ‘peettantes’ met wie ze haar barak deelt is er niet echt sprake. Goby verzaakt in elk geval om dit op een zodanige manier te beschrijven dat het de tekst op de achterflap rechtvaardigt. Ook de gebeurtenissen rondom Mila’s zoon verlopen anders dan de achterflap doen vermoeden.
De kinderbarak is een matig geschreven verhaal waarin de auteur heeft geprobeerd om door middel van een fictioneel verhaal de ware gebeurtenissen in Ravensbrück weer te geven. Valentine Goby slaagt er echter niet in om het gevoel van deze gebeurtenissen over te brengen op de lezer. Als je het positief wil uitleggen is de manier waarop je als lezer het verhaal ondergaat misschien wel precies de manier waarop Mila haar omstandigheden overleefde. Door zich af te sluiten van de buitenwereld en zonder emotie alles te doorstaan, maar hierbij vergeet Goby dat slachtoffers zich pas afsluiten nadat er een aantal verschrikkelijke dingen zijn gebeurd. Deze gebeurtenissen en de bijkomende emotie had ze dan moeten beschrijven om de rest van het boek en de stijl te kunnen verantwoorden. Heel jammer, want dit verhaal had zeker de potentie om een grote indruk achter te laten bij de lezer. | 0neg
|
Zwak vervolg.
Ik ben zelf weduwnaar. Mijn vrouw is met 43 jaar aan borstkanker overleden. Ze zag haar kinderen niet opgroeien. Natuurlijk zijn er voor mij herkenbare momenten in het boek. Maar de personages liggen me niet. en de schrijfstijl ligt me niet. Ieder zijn ding. "Komt een vrouw bij de dokter"vond ik matig en dit vervolg vind ik zwak. . | 0neg
|
Dit boek speelt zich af rond de hunebedden van Drenthe: een erg mooie setting waar Frankema erg mooi mee speelt. Ze heeft een vlotte schrijfstijl en brengt een intrigerend verhaal naar voren. Toch gaf dit boek mij niet de voldoening die ik had gehoopt dat het zou geven: dat komt doordat het verhaal naar mijn mening te lang is uitgesponnen.
De hoofdpesoon, Lisette, leeft in de jaren vijftig en leert samen met de lezer diverse geesten kennen. Van elke geest leren we zijn of haar achtergrond kennen: zo zijn er de kinderen van een Joods gezin die tijdens de Tweede Wereldoorlog om kwamen, is er een jonge viking en ontmoeten we prehistorische mensen. We zien niet alleen hoe het verhaal zich in de tijd van Lisette zich ontvouwt, maar ook hoe de anderen het al die (duizenden) jaren geleden beleefden.
Deze verschillende perspectieven maken het verhaal groter en complexer: iets waar ik zelf erg veel van houd. Toch voelde het in dit geval té geforceerd en uitgesponnen aan: bij het zoveelste achtergrondverhaal van weer een geest had ik er echt wel genoeg van. En dat terwijl het verhaal an sich best wel interessant is.
Ik denk dat het veel beter als novelle zou werken, of als kort verhaal. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.