text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Teleurstellend...
op 23 juli 2016 door So many books, so little time.. +1
Een nieuw boek van een voor mij onbekende auteur, dan begint automatisch mijn leeservaring bij Google. Eventjes de auteur opzoeken voor wat meer achtergrondinformatie. Lizi Mulder is een 48-jarige vrouw met een man en tienerdochter. Ze is werkzaam in de energiebeleidssector en heeft als favoriete hobby het verslinden Van het boeken. Naar eigen zeggen heeft ze niet altijd de droom gehad om de boek te schrijven maar is het idée gegroeid na,het lezen van vele boeken. Ondertussen is van haar pen ook een tweede boek, smeulende waanzin, verschenen.
Jolien Daems wil haar verleden achter zich laten en neemt de beslissing om naar Antwerpen te verhuizen. Eenmaal verhuisd zoekt ze haar weg in de nieuwe stad, nieuwe job, nieuwe vrienden, en wie weet een nieuwe liefde. Alles lijkt goed te verlopen tot ze te horen krijgt wat het lot was van de vorige bewoonster van haar appartement. En wie is verantwoordelijk voor de kleine ongemakken en ongelukjes die ze de laatste tijd steeds vaker tegen komt... Gelukkig kan ze op haar bovenbuur en politieinspecteur Steve rekenen.
De korte inhoud van het boek spreekt enorm aan, een belofte van romantiek en spanning, het boek verkoopt zich dan ook als romantische thriller. Helaas wordt deze belofte geen waarheid. Romantiek vind je absoluut, een beetje een spel van afstoten en aantrekken dat de lezer bezig houd. Van de categorie thriller ben ik helaas niets tegen gekomen in het boek. Pas diep in de tweede helft van het boek komt er een beetje spanning aan te pas, maar zeker niet de moeite. De schrijfstijl en woordkeuze zijn vrij eenvoudig, waardoor het boek wel vlot weg leest. | 0neg
|
Deze schrijver laat zien dat archeologen zich moeten bemoeien met archeologie en vooral geen thrillers moeten (proberen te) schrijven. Hij overlaadt de lezer met een stortvloed aan details van allerlei apparatuur die er voor het verhaal volstrekt niet toe doen. Daarnaast zijn er ellenlange discussies tussen geleerden wat er nu wel of niet mogelijk is m.b.t. Atlantis of hypotheses rond het ontstaan van de beschaving. Af en toe is er ineens een paar bladzijden heftige actie waarna alles weer voortkabbelt. De plot op zich is best wel aardig maar de uitwerking duurt dus veel te lang(dradig). Het komt me zeer onwaarschijnlijk voor (op het einde van het boek) dat er bovengronds op dat eiland nooit iets ontdekt zou zijn, immers hij beschrijft allerlei zaken die boven de waterlijn op de vulkaan te zien zijn en die allang al tot nader onderzoek geleid zouden moeten hebben. Omdat ik op vakantie niks anders meer te lezen had heb ik het uitgelezen... Al met al 2 sterretjes waard voor de moeite. | 0neg
|
Ik heb Imprimatur met heel veel plezier gelezen. Vond het top met een juiste balans tussen historie en spanning. Bij Secretum is de balans echter zoek. Ik ben eerst tot pagina 200 gekomen, heb het toen terzijde gelegd omdat het te langdradig werd en de rode draad niet meer te vinden was. In een rustige vakantieperiode ben ik opnieuw begonnen. De eerste 200 pagina's bevielen me nu beter, maar wederom stuit je weer op een overvloed van achtergrondinformatie, opsommingen en is de rode draad slechts af en toe te vinden. Uiteindelijk heb ik het wederom terzijde gelegd. Het is een historische roman die bol staat van te lange uitweidingen en opsommingen. Jammer. Als het boek 200 pagina's korter zou zijn, zou het helemaal top zijn. | 0neg
|
Achter Sandrine Jolie gaat dezelfde auteur schuil als achter collega-schrijver Linda van Rijn. Deze nomen nescio produceert onder de naam Van Rijn populaire vakantiethrillers; Jolie lijkt in het leven geroepen om een graantje mee te pikken van de hype rond erotische thrillers. Officieel is Sandrine Jolie een mooie dame van Nederlands-Belgische afkomst. In de zomer van 2013 verscheen haar debuut Soixante Neuf, het eerste deel in de G-serie. De minithriller Under Cover is een zogeheten prequel, die aan Soixante Neuf voorafgaat.
Undercoveragente Sanne Romeijn krijgt haar eerste opdracht. In het kader van een witwasonderzoek moet zij infiltreren bij sekslijnenonderneming Charlies Angels, teneinde achter de handel en wandel van eigenaar Charlie van der Zee te komen. Sanne wordt aangenomen en mag haar kunsten als camgirl vertonen. Uit haar hoofdzakelijk Russische collega-engelen probeert ze informatie over Charlie los te krijgen, waarbij haar ter ore komt dat onlangs een collega verdwenen is, Nina. Sanne is door haar leidinggevende, Rudi, op het hart gedrukt zich strikt aan haar opdracht te houden, de infiltratie, maar zij kan het niet laten in haar eentje op zoek te gaan naar Nina. En dat is niet zonder risico
Under Cover beslaat 122 van het 144 paginas tellende zakformaat boekje. De overige paginas worden merendeels in beslag genomen door reclame voor Soixante Neuf en het nog te verschijnen boek Stille nacht. De bladzijden zijn minimaal gevuld met tekst: grote letter, ruime regelafstand, je hebt het boekje in een uurtje uit. Je zou het een lang kort verhaal kunnen noemen, minithriller is te pretentieus.
Het verhaal speelt zich af in een erotische omgeving, maar bevat nauwelijks erotiek. Het is ook niet spannend. Een onnozele actie van Sanne levert een ietsepietsie commotie op, daar blijft het bij. Geen onderzoek, geen diepgang, wel toevalligheden, clichés en losse eindjes. Al met al een flinterdun en simpel geschreven verhaaltje. Er zal ongetwijfeld een doelgroep voor zijn, maar het is geen aanrader voor de liefhebber van échte thrillers. | 0neg
|
Verhalen zonder begin of einde, het bouwen van mooie volzinnen, goochelen met woorden en sfeer staat centraal. "De sneeuwbui" lijkt wel een korte samenvatting van "Het gevaar" van Jos Vandeloo.
Fatalisme, noodlot, onbegrip, drama... niet aan mij besteed. | 0neg
|
Het boek huizen van Gretel Van den Broek gaat over een vrouw. Ze werkt in het immokantoor van haar vader. Om haar vader te ontlopen vlucht ze naar de huizen die ze moet verkopen. En daar zijn telkens weer mannen.
Het verhaal trok me in het begin aan maar achteraf gezien heeft het boek zeer weinig inhoud. De auteur begint sterk met gedachten van het hoofdpersonage en fragmentarische terugblikken. Jammer genoeg kan ze deze trend niet aanhouden. Deze stijl zwakt doorheen het boek af en het verhaal komt geforceerd literair over.
Ook de weinige dialogen die aan bod komen hebben geen diepgang en bestaan slechts uit korte woorden en zinnen. Hierdoor krijg je geen band met de personages en zijn de psychologische kant en de emoties van de hoofdpersoon onbegrijpelijk.
De verhaallijn en het plot zijn nogal teleurstellend. Het boek heeft een opbouw maar hoe het uiteindelijk afloopt kom je niet te weten. Het open einde laat je gissen, maar niet op een goede manier.
Kortom huizen is een beetje geforceerd geschreven, een mooi begin maar de auteur kon dit jammer genoeg niet afwerken, twee sterren. | 0neg
|
Ik keek echt enorm uit naar dit boek. De andere boeken van Bart Römer vond ik al erg goed en blijven positief in mijn geheugen. Dit boek kon me echter minder bekoren. Het duurde zo ontzettend lang voordat ik het verhaal interessant vond en daarnaast was het ook allemaal heel zweverig enzo. Daar zit ik gewoon niet op te wachten! Uiteindelijk heb ik de laatste 100 blz. met geweld gelezen, zodat ik er maar vanaf was. Erg jammer. | 0neg
|
Het eerste dat je opvalt aan De verdwijning van Thomas Lumas van Scarlett Thomas, is het uiterlijk van het boek. Zoals bij veel thrillers is het omslag zwart. Verrassend is echter dat ook de zijkanten (dus niet alleen de rug) van het boek zwart zijn. Daardoor krijgt het geheel een mysterieuze, zelfs intrigerende uitstraling.
Die uitstraling past goed bij het onderwerp van het verhaal; alles draait om een zeer zeldzaam boek, getiteld The end of Mr. Y. Het is geschreven door Thomas Lumas, een in vergetelheid geraakte negentiende-eeuwse wetenschapper. Volgens sommigen zou het boek vervloekt zijn; zowel de schrijver als de mensen die het gelezen hebben zijn op mysterieuze wijze verdwenen.
Ariel Manto is een promovendus aan de universiteit. Ze doet onderzoek naar gedachte-experimenten aan het eind van de 19e eeuw, en hoe die beschreven zijn. In een gedachte-experiment wordt iets wetenschappelijks benaderd door een metafoor, die je je alleen in gedachten probeert voor te stellen. Ariel is met name geïnteresseerd in het werk van Lumas, die veel ideeën had over een vierde dimensie. Hoewel hij niet direct binnen haar onderzoek valt, is ze gefascineerd door zijn werk, en als ze in een tweedehandswinkeltje zijn meest zeldzame boek op de kop tikt, kan ze haar geluk niet op.
De vraag is of ze The end of Mr. Y durft te lezen. Natuurlijk is Ariel bekend met de verhalen over de vloek die op het boek rust; ze weet dat de auteur van de aardbodem is verdwenen na het afronden van dit boek, evenals de mensen die het gelezen zouden hebben. Bijzonder toeval is dat ook haar promotiebegeleider, die haar afraadde om Lumas bij haar onderzoek te betrekken, al enige weken onvindbaar is.
Toch kan Ariel de aantrekkingskracht van het boek niet weerstaan. In haar koude, havenloze appartement verdiept ze zich in het verhaal, dat vertelt over een man, Mr. Y, die in het Victoriaanse Engeland op een kermis een drankje drinkt bij een soort wonderdokter, en die vervolgens meegesleept wordt naar een geheel andere dimensie. Ariel verslindt het verhaal, waarvan grote passages letterlijk zijn opgenomen, en ontdekt tot haar verrassing dat er een cruciale pagina ontbreekt. Juist die pagina onthult hoe je in die andere dimensie kunt geraken, maar wellicht zit daar nu juist de kern van de vloek in.
Het is lastig om meer te vertellen over het verloop van het verhaal zonder veel van het plot weg te geven. Waar wel wat over te zeggen is, is de stijl en de opbouw van het boek. Die was op zijn zachtst gezegd verwarrend. Het begon enorm veelbelovend. Lekker gemaakt door het bijzondere uiterlijk van het boek, wil je er direct induiken, en de eerste veertig of vijftig pagina´s lukt dat zonder problemen. Zo gauw het verhaal van Mr. Y. in het boek opgenomen wordt, verandert er echter iets. Het tempo gaat er wat uit, en de formuleringen worden (wellicht indachtig aan de andere tijdsperiode) statischer en plechtiger.
Daarnaast moet je bij voortduring schakelen. Eerst tussen het verhaal in het heden en het verhaal over Mr. Y, waarbij de verhaallijn in het heden prettiger leest, maar later is een ander soort schakeling vereist, waarbij juist het verhaal in het hier en nu lastiger en lastiger te volgen wordt. Met name de pittige, vaak diep-filosofische, discussies en uiteenzettingen van Ariel over allerlei wetenschappelijke zaken maken het geheel lastig doordringbaar. Van kwantummechanica tot de literatuur van Derrida, van quarks en neutronen tot intelligent design, er komt van alles langs. Je krijgt de indruk dat de auteur graag wil laten zien hoeveel ze weet, maar ze slaagt er helaas niet in om al die, op zich interessante, zaken helder uit te leggen aan de leek. Die raakt het spoor bijster in dit te groteske verhaal.
Kortom: waarschijnlijk enorm interessant voor wetenschappers met een filosofische inslag, maar als thriller geen succes. | 0neg
|
Met dit citaat opent Wajih Rayyans roman Leila, een roman over een jonge vrouw geboren in het Afrikaanse kustgebied langs de Rode Zee. Leila groeit op in een samenleving waar onrecht aan de orde van de dag is en waar vrouwen zich dienen te schikken naar de wil van de man; een samenleving waar het recht om vrij te denken niet wordt getolereerd en waar culturele en religieuze verschillen voor spanningen zorgen. Een samenleving zonder vrijheid van meningsuiting en zonder wederzijds respect tussen mannen en vrouwen. De talloze tegenslagen die ze te verduren krijgt weerhouden Leila er niet van om te blijven geloven in een wereld zonder haat en onderdrukking:
Wajih Rayyan, auteur en docent Maatschappelijke Oriëntatie, schreef zijn roman met de intentie om het verhaal van een van zijn studenten met de wereld te delen. Hij beloofde haar dat hij “met alle middelen zou trachten het verhaal van haar ongeluk openbaar te maken, zodat anderen niet meer hetzelfde lot zouden moeten ondergaan.” Het ‘ongeluk’ waar Rayyan op doelt, is de verminking van de vrouwelijke geslachtsdelen die in verschillende landen van het Afrikaanse continent voorkomt. Een nobel streven, en hoewel de passie waarmee Rayyan maatschappelijk relevante onderwerpen als vrouwenbesnijdenis, mensenhandel en onderdrukking aankaart bewonderenswaardig is, raak je als lezer niet echt emotioneel betrokken bij het verhaal, en dat is jammer.
Rayyans retoriek en beschrijvende schrijfstijl zorgen ervoor dat het schrijnende verhaal van Leila niet echt indruk maakt; het verhaal blijft vrij vlak en de personages missen emotionele diepgang. Ook het taalgebruik van de personages komt op sommige momenten, zeker vanuit een Westers perspectief, vrij geforceerd over:
Deze hartstochtelijke manier van spreken maakt de roman minder toegankelijk, wat erg jammer is, vooral omdat de onderwerpen die Rayyan aankaart juist meer aandacht verdienen.
De belangrijke maatschappelijke en politieke thema’s in Rayyans roman scheppen hoge verwachtingen die de auteur helaas niet waar weet te maken. Leila had een stuk sterker kunnen zijn. In plaats van een brug te slaan tussen de Westerse denkbeelden en vooroordelen en de complexe cultuur van het Midden-Oosten, blijf je je als lezer een beetje een buitenstaander voelen. | 0neg
|
Een non-fictieboek dat mijn aandacht trok en nog niet zo lang geleden is uitgebracht, is Opstand in de Rif met bijdragen van verschillende auteurs en bijeengebracht onder redactie van de Marokkaans- Vlaamse docente Btisam Akarkach.
Vorig jaar brak deze opstand uit, bekend onder de naam Hirak-beweging, naar aanleiding van de dood en vernedering van de Marokkaanse visser Mohcine Fikri. Toen de politie beslag legde op zijn partij illegaal geviste vis, weigerde hij smeergeld te betalen, belandde zijn vis in de vuilkar en sprong Fikri die partij achterna net op het moment dat de persen van de vuilkar in actie schoten. Een omstaander filmde zelfs zijn gruwelijke dood, maar in feite zijn dit al genoeg details om te weten hoe diep dit bij de door armoede en corruptie geplaagde gewone bevolking er moet hebben ingehakt. Wat Fikri had meegemaakt, bewees voor de Riffijnse gemeenschap eens te meer dat ze achtergesteld en gediscrimineerd werden door de regering in Rabat.
De verontwaardiging sloeg de vlam in de pan en de Riffijnen van Al Hoceima en omstreken gingen op straat voor meer jobs, gezondheid, onderwijs en infrastructuur, kortom voor meer investeringen en om een echt beleid op dit vlak te eisen. Nasser Zefzafi werd het boegbeeld van de beweging, maar werd door de Marokkaanse overheid gearresteerd in een poging deze beweging te onderdrukken. Zefzafi schreef het voorwoord voor dit boek.
Gedurende de loop van de Hirak-opstand zijn er meerdere acties gevoerd, zijn er meer activisten en sympathisanten opgestaan, ook in de grote migratielanden waar veel Riffijnse Marokkanen naartoe zijn getrokken zoals Frankrijk, België, Nederland, Spanje en in mindere mate enkele andere Europese landen. Verschillende steuncomités zagen er bijvoorbeeld het daglicht. Hun acties zijn ook digitaal gaan leven op de sociale media, waardoor ze bekend werden in het buitenland en aan sympathie wonnen maar erdoor ook blootgesteld werden aan controle, censuur en aanvallen van de Marokkaanse overheid om de Hirakbeweging in de kiem te smoren. Heel wat activisten en journalisten, zowel Marokkaanse als buitenlandse, zijn daardoor gearresteerd of minstens in aanraking gekomen met de politie en meestal eerder op hardhandige wijze. De mensenrechten van de Marokkanen, ook diegenen die met de Rif en de Hirak sympathiseren, zijn met de voeten geschonden. Na een half jaar werden naar schatting zo’n vijfhonderd Hirak-leiders en leden opgepakt, van wie tientallen minderjarig. Een 19-jarige kreeg een celstraf van maar liefst 20 jaar wegens zijn vermeende betrokkenheid bij het uitbranden van 4 auto’s en een woning tijdens rellen waarvan hij verklaart er nooit aan te hebben deelgenomen!
De Hirakbeweging werd door de Marokkaanse koningsgezinde overheid in Rabat geportretteerd als separatistisch, waarin er misschien een aantal Riffijnen deelnemen die meer onafhankelijkheid wensen, maar die slechts enkele stemmen zijn in een beweging die slechts opkomt voor betere economische kansen en democratisering. De beweging wil dat er meer economische slagkracht wordt gecreëerd zodat de migratie uit deze gebieden eindelijk een halt kan toegeroepen worden. In Marokko heeft de monarchie de economische touwtjes stevig in handen. Zij investeren in die delen van de economie die voor hen het belangrijkste zijn en niet voor de bevolking.
Dit boek geeft je een goede historische uitleg en plaatst de Hirakbeweging in de geschiedenis van de verschillende protesten in de Rif, met het antikoloniaal verzet tegen de Spaanse kolonisator in de jaren 1950 als een voorbeeld. De leider van dat verzet, Mohammed Abdelkrim El Khattabi, wordt nog steeds vereerd door de jongere activisten van deze Hirak.
Een nadeel van dit boek is de povere tekstredactie. Vele zinnen duiden op het passieve, krukkige taalgebruik dat een aantal academici soms zo eigen is en die in hun dagelijkse werk niet beoordeeld zullen worden op een heldere schrijfstijl. Het begrijpen van een tekst in een academische stijl hoeft niet het talent te zijn van elke lezer die mogelijk geïnteresseerd is in dit thema, al was het alleen maar omdat de Riffijnse gemeenschap in Antwerpen zo groot is. Ook de verdeling in hoofdstukken is niet altijd even helder. Daarnaast duiken er, zeker in het tweede deel, precies meer en meer typ- en ook grammaticale fouten op. Dit is ergerlijk, de meeste auteurs zijn afkomstig of wonen al langer in het Nederlandse taalgebied; ook de uitgeverij gaat hierin niet vrijuit. Het verhaal verdient dit niet; ook de beeldvorming van de van afkomst Marokkaanse auteurs verdient dit niet. | 0neg
|
Ik heb eerste deel Mijn vader bloedt geschiedenis gelezen.
In tegenstelling tot de andere dizzieleden die hieronder een reactie hebben achtergelaten, ben ik niet door dit boek geraakt.
Ik vind de tekeningen niet mooi, eigenlijk gewoon zo lelijk dat ik later ben opgehouden er naar te kijken.
En de manier waarop het is geschreven, taalkundig gezien dan, vond ik werkelijk tenenkrommend:
"Ze heeft nooit geweten hoe erg alles snel zou worden".
Als jij toen aan tafel ging, ik heb hem weggegooid
Het leek net of ik een misdruk aan het lezen was.
Het zal dan zo wel de bedoeling zijn geweest, maar voor mij is dit de belangrijkste reden, denk ik, dat ik niet positief over dit boek ben.
Jammer, maar smaken verschillen. | 0neg
|
Schrijvers zijn van vele markten thuis. Gert Erauw is een mooi voorbeeld van deze stelling. Naast het schrijven houdt hij zich bezig met zijn chambres d'hôtes Le Meflatot, gelegen tussen de wijngebieden van Bourgogne en de Jura. De wijncursussen aangeboden in Le Meflatot en de streek op zich vormden de inspiratiebron voor Uit balans.
Uit balans wordt verteld vanuit het oogpunt van twee mannen op een moeilijk moment in hun leven, Olivier Linderman en Jan Jansen. In hun jeugd waren ze vrienden, later werd het een af-en-aanvriendschap. Om hun miserie te vergeten trekken ze een weekend naar Frankrijk om wijn te degusteren. Op het eerste gezicht zijn de mannen erg verschillend. Jan Jansen is de typische geslaagde zakenman met met een groot huis, een topjob en een hechte familie. Olivier Linderman is de ongebonden flierefluiter, die verlaten werd door zijn vriendin Maaike. Hun onderlinge conflicten en problemen met de vrouwen zorgen voor een turbulent weekend. Tegelijkertijd maakt een geheimzinnige man in België een einde aan zijn leven. Er is echter een link tussen deze wanhoopsdaad en de twee vrienden...
Gert Erauw doet hier een poging om twee verhalen naast elkaar te vertellen, namelijk het verhaal van de man die zelfmoord pleegt en de geschiedenis van Jan Jansen en Olivier Linderman. Hun belevenissen worden afwisselend vanuit beide standpunten verteld. Het blijft echter bij een poging want de verhalen missen flink wat diepgang. De auteur schrijft in een vloeiende stijl, in tegenstelling tot zijn eerdere boek Het Plan, of de hoopvolle ondergang van mijn geniale zelf dat geschreven werd in een staccatostijl. Uit balans is daarmee een illustratie van de evolutie van de stijl van Gert Erauw. Hij heeft ook geprobeerd een lichte, cynische ondertoon aan te brengen. Toch wordt in het boek geen spanning opgebouwd, zeker niet door de flashbacks naar de levens van Olivier Linderman en Jan Jansen. Daarnaast bevat het wel een mysterie, namelijk dat van de man die een einde aan zijn leven maakte. Het aandeel van dit mysterie in het hele verhaal had gerust groter mogen zijn. Als pluspunt zit de sfeerschepping in het boek wel goed. Als rasechte Vlamingen is het taalgebruik van Jan Jansen en Olivier Linderman erg Vlaams, wat bijdraagt aan de authenticiteit van Uit balans.
In het geheel genomen is de opzet van het boek goed. Het had echter in alle facetten 'groter' kunnen en mogen zijn. Het krijgt daarom een beoordeling van 2 sterren. | 0neg
|
Het is een geliefd onderwerp in young adultboeken: de mysterieuze mogelijkheden van magie. Hoe blijf je dan nog origineel? Laure Eve worstelt daar zichtbaar mee in De Graces.
Een meisje verhuist met haar moeder naar een klein stadje dat overschaduwd wordt door de macht van de welgestelde familie Grace. Iedereen zegt dat de Graces heksen zijn. Hun macht is voelbaar. Of zijn het de roddels, waardoor iedereen gelooft in iets wat niemand zeker weet? Op haar eerste schooldag voelt de hoofdpersoon zich direct aangetrokken door de coole Summer, Fenrin en Thalia Grace, en tot haar ongeloof laten ze haar al vrij snel toe in hun midden. In de geborgenheid van het hechte clubje durft ze nu eindelijk de naam aan te nemen die diep vanbinnen veel beter bij haar past: River Page.
De Graces is het eerste deel in een nieuwe reeks van Laure Eve. De opening is een beetje cliché, maar zorgt wel voor herkenbaarheid bij het publiek: de Graces hebben het aanzien van popsterren. Ook op River maken ze een onuitwisbare indruk. De ontwikkeling die River doormaakt is zowel een afgerond geheel als een opstapje naar een volgend avontuur. Ze is aanvankelijk nog een stil meisje dat zich afzijdig houdt, maar als Summer Grace haar beste vriendin wordt is dat net het duwtje in de rug dat haar wat rechterop doet staan. Haar transformatie komt echter niet heel overtuigend over, omdat er weinig aandacht wordt besteed aan haar interne worsteling en alle complicaties die dat met zich meebrengt. Wel maakt het nieuwsgierig naar het avontuur waar ze in het volgende deel in zal belanden.
Op de achterflap van het boek lezen we dat De Graces een ‘beklemmende, mysterieuze thriller’ is. Toch komt die spanning te weinig naar voren in het boek. De opbouw is volgens het boekje en de hints zijn vaak wat te duidelijk. Daardoor kan de doorgewinterde YA-lezer de wentelingen in het verhaal al wel voorspellen. Ook lijken de verschillende drempels die River en haar omgeving belemmeren net iets te laag om impact te hebben. Ze stappen er met enig aarzelen overheen. Het was mooi geweest als het mysterie nadrukkelijker aanwezig was geweest.
Laure Eve heeft wel geprobeerd haar boek een extra dimensie te geven met pseudofilosofische inzichten. Die hadden het verhaal diepgang kunnen geven, als het ware om de personages beter te begrijpen. Ze missen echter nog de nodige diepgang, waardoor de inzichten in de lucht blijven hangen.
(Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant (oktober 2016) en op www.alexhoogendoorn.nl) | 0neg
|
De Gifbeker is het vervolg op De Moorden Van De Witte Roos waarmee Doherty een spionageserie startte over Roger Shallot, de assistent van Benjamin Daunbey. Shallot is een schuinsmarcheerder, die op oudere leeftijd gniffelend terugkijkt op zijn vroegere avonturen met Daunbey. Net als het vorige boek is De Gifbeker een zogeheten dagboekdeel. Herhaaldelijk heeft Shallot het over de seks die hij met diverse vrouwen heeft gehad, waaronder historische personages die in het verhaal op komen draven (Bloody Mary).
Dit zegt genoeg over het soort boek dat Doherty met deze reeks schrijft. "De zotte escapades van Shallot" had als ondertitel gebruikt kunnen worden. Gelukkig heeft De Gifbeker meer te bieden. Het verhaal gaat over de Franse spion die zich in de Engelse ambassade in Maubisson in Frankrijk zou bevinden en die Daunbey en Shallot moeten ontmaskeren. Doherty schildert een kleurrijk plaatje met markante persoonlijkheden. Nooit wordt het verhaal realistisch, alsof het zo gebeurd zou kunnen zijn.
De spanning is ook maar matig aanwezig. Dit heeft veel te maken met het auctoriële vertelstandpunt: Shallot laat vele jaren na de gebeurtenissen in dit dagboekdeel zijn memoires schrijven. Je weet als lezer dus dat hij alle spannende situaties die hij beschrijft zal overleven. Tussendoor praat Shallot met zijn ghostwriter - zijn kapelaan - of richt zich tot de lezer. Wanneer de zottenklap en opschepperij niet de overhand hebben, is het best een aardig verhaal. Maar waarschijnlijk alleen overtuigend voor lezers van dit type humor houden. | 0neg
|
Alweer zo’n mooi veganistisch kookboek. De omslag is veelbelovend: Een prachtige veelkleurige bietensalade met groen en viooltjes. De achterflap belooft bourgondisch veganistisch genieten. Ik ben benieuwd!
Vegan Delight van Saskia Roeda begint met een introductie waarom veganistisch eten zo goed voor je is: je zult er van af vallen, je fitter voelen en hé, het is ook nog beter voor het milieu. Daarna volgt het detoxplan, en de 50 recepten in 10 x shakes en sapjes en ook ieder 10 x ontbijt, lunch, diner en dessert.
De schrijfster geeft aan dat je geen ingewikkelde apparatuur nodig hebt om lekker te koken. Toch gaan de sapjes niet lukken zonder sapcentrifuge of slowjuicer. Er wordt veel gebruik gemaakt van allerlei soorten plantaardige melk, andere vetten, kokosolie (extra vierge) en andere suikers zoals stevia, ahornsiroop. De meeste ingrediënten zijn goed verkrijgbaar in biowinkel of supermarkt.
Chocoholic, Smoothie van rauwe cacao en banaan
Voor 2 personen
2 bevroren bananen zonder schil
450 ml amandelmelk
1 theel. Vanillepoeder
6 druppels vloeibare stevia
2 eetl rauwe cacaopoeder
Optioneel
1 eetl plantaardige proteïne met vanillesmaak
Bereiding: Mix de bevroren bananen, de amandelmelk (of andere soort notenmelk), de vanillepoeder, de stevia, de rauwe cacaopoeder en evnetueel de plantaardige proteine een minuut in de blender. Serveer direct.
Variatietip: Je kunt ook een vanilleshake maken. Voeg dan 1 theelepel vanillepoeder extra toe en laat de rauwe cacaopoeder weg.
Een aantal ingrediënten uit dit kookboek deed me toch het internet raadplegen: wat is rauwe cacao, wat is himalayazout? Voor het uitvoeren van dit recept heb ik gekozen voor gewone cacaopoeder en ook dat leverde een heerlijke shake op. Die smaakte naar meer!
Toch vond ik het boek teleurstellen. De schrijfster heeft zelf gezondheidsproblemen gehad en bepleit deze lifestyle als het ultieme geluk en gezondheid op je bord. Jammer dat zij daarnaast ook de rawfoodtrend aanhangt! Voor mij betekent glutenvrij niet dat je je eten niet mag bakken of koken; ik mis de spaghetti van boekweit of ander glutenvrij graan (hier wordt courgette gebruikt). Een van de ontbijtgerechten ziet er uit als een trieste brij van gemalen zonnebloempitten
Er was zoveel meer lekker veganistisch mogelijk. Duidelijk een gemiste kans! | 0neg
|
Erg naar uitgezien maar valt nogal teger deze keer. Ben nu halverwege en er is nog geen spannend verhaal te bekennen. Zeker niet, als je inmiddels de boeken van Elisabeth George gelezen hebt. Wat een kinderachtig gezeur tussen de personages. Ik was erg te spreken over haar eerder boeken, maar dit boek lijkt bij wijze van noodzaak uit haar pen geperst te zijn. Een bijna "laat maar zitten"boek. | 0neg
|
De boeken van Jet van Vuuren zijn te typeren als, zoals de uitgever op de achterkant zet: 'oer-Hollandse thrillers waarin vrouwen de hoofdrol spelen'. Het subgenre waar haar boeken onder vallen wordt ook wel vakantiethriller of zomerthriller genoemd. Dat zijn spannende romans met een niet al te diepgravend plot of structuur, die voldoende inhoud bieden voor een paar aangename leesuurtjes. In dat genre valt ook dit nieuwste boek van Van Vuuren: Liegbeest.
In Liegbeest is laat-dertiger Hannah de onbetwiste hoofdpersoon. Zij gaat onder valse vlag een weekend werken als discrete poetsvrouw in het vakantiehuis van zakenman Jochem Nijhoff. Hij gaat samen met een aantal oude studievrienden het vijfde lustrum vieren van hun corps. Het groepje jaargenoten is in de loop der tijd uitgedund van 13 naar 5 en deze laatste jaargenoten maken zich op voor een weekend feesten. Voor het echter zover is, overlijdt één van hen ten gevolge van de val van een paard. Een ongeluk, oordeelt iedereen, totdat de overgebleven vrienden een vreemd appje krijgen met een aftelversje. De sfeer in het vakantiehuis staat gelijk op scherp. Het onderlinge vertrouwen is niet groot, de gevreesde zakenmannen blijken allemaal niet helemaal zuiver op de graat te zijn. Hannah loopt er tussen rond, hoort en ziet alles en trekt haar eigen plan. Zij heeft nog haar eigen appeltje met de heren te schillen.
De vorm van het boek is een klassiek gegeven voor een whodunnit: zet een aantal personen op één plek bij elkaar; het liefst ergens waar ze niet gemakkelijk weg kunnen komen, en plaats er iemand tussen die een eigen agenda heeft, bij voorkeur eentje die indruist tegen die van de rest. Op de rest hoef je alleen maar te wachten. Jet van Vuuren heeft dat heel goed toegepast: de plaats van handeling is het afgelegen landhuis van zakenman Nijhoff en de trigger is Hannah, die haar eigen reden heeft om het minder sjieke baantje als poetsvrouw aan te nemen. En al is de leugen nog zo snel; wie het laatst liegt, liegt het best.
Liegbeest leest erg gemakkelijk. De hoofdstukken zijn kort, er is veel actie en het perspectief wisselt regelmatig. Het probleem daarbij is echter dat het af en toe net lijkt of het boek is opgebouwd uit kleine, zelfstandige scènes die elkaar zonder veel samenhang opvolgen. De personages worden behoorlijk stereotiep neergezet, zoals de gedienstige secretaresse Roos en de brallende jaargenoten die zich met veel drank en drugs door het weekend worstelen. Hannah is het enige karakter dat enigszins interessant is, maar ook zij komt niet echt goed uit de verf. Haar karakter wordt wisselend neergezet (angstig tegenover doeltreffend) waardoor je geen grip krijgt op haar acties. Dat maakt het ook lastig om met haar mee te leven. En dat is jammer, want ze had een hele mooie rol kunnen spelen in de stijl van de boeken van Agatha Christie: aan de zijlijn, maar ondertussen de touwtjes strak in handen houdend. Dat is helaas niet gelukt.
Jet van Vuuren heeft de gewoonte om al in het begin van het boek duidelijk te maken waar het verhaal om draait. Op die manier wordt het boek meer een 'howdunnit' dan een 'whodunnit'. Dat kan een heel mooi en interessant boek opleveren, mits de personages goede dragers van het verhaal worden. En daar schort het in dit boek dus aan, net zoals bijvoorbeeld in een eerder boek van deze auteur, Eindfeest, waar dezelfde schrijfstijl werd gehanteerd. Dat biedt weinig verrassends voor de lezer die graag meepuzzelt met een mysterie of meeleeft met de heldin.
Wat overblijft is een redelijk aardig verhaal, zonder al te veel diepgang en inhoud. Teleurstellend voor de liefhebber die iets meer zoekt in een spannend verhaal. | 0neg
|
Dit boek viel echt tegen.
Ik heb het uitgelezen.Ik vind het kinderachtig geschreven.
Zeker niet spannend.
Na honderd blz. Komt er wat beweging in het verhaal.
Maar neen,het kan me echt niet bekoren.
Hopelijk zullen al haar boeken zo niet zijn.Want dan begrijp ik niet hoe ze aan een goede recensie kan komen. | 0neg
|
Rachel neemt elke dag de trein van en naar Londen. Ze komt daarbij langs een rijtje huizen, waar ze eerst ook heeft gewoond. Elke dag bestudeert ze de bewoners en voor een stel heeft ze zelfs namen verzonnen: Jess en Jason. Ze idealiseert hun leven en dan ziet ze Jess plotseling met een andere man en kort daarna lijkt wordt ze vermist.
Vol verwachting begon ik met het lezen van deze thriller. Tenslotte was dit de VN thriller van het jaar 2015. Ik ben het niet altijd eens met VN, maar zover zouden ze er toch niet naast kunnen zitten? Nou, dat blijkt van wel. Moeizaam kwam ik maar in het boek. De afwisseling van de verschillende gezichtspunten in de hoofdstukken, evenals de sprongen in de tijd, maakten het verhaal warrig en niet boeiend. Helemaal als je het boek weer opnieuw oppakt, kost het een tijd alweer je in het verhaal zit.
Ook de flaptekst komt niet echt overeen met de werkelijkheid in het boek. Ja, inderdaad Rachel reist met de trein heen en weer, maar er zijn veel grotere andere omstandigheden in het boek, die het vermelden waard zijn.
Het tempo in het boek was maar traag en er werd teveel aandacht/woorden besteed aan onbelangrijke dingen, welke geen invloed hadden op het verhaal. Het idee van Paula Hawkins is origineel. helaas komt het in het boek niet uit de verf. De laatste 50 bladzijden van het boek werd het toch nog een beetje spannend, jammer dat niet eerder in het boek werd ingezet. | 0neg
|
Dit is het eerste boek wat ik las van Kate Mosse en tevens het
laatste. 750 pagina's voor zo'n dun verhaaltje en dan ook nog een
onwaarschijnlijk slot. | 0neg
|
Het is op zich een redelijk verhaal. Waar ik echter moeite mee had, waren de ontelbare wonderlijke ontsnappingen. Een groep mensen die de meest ingewikkelde puzzels oplossen maar iedere keer weer op een klungelige wijze in de handen van hun vijanden vallen. Vervolgens ontsnappen ze op spectaculaire wijze. De eerste keer is dat spannend, maar na de zevende keer wordt het echt ongeloofwaardig. Gelukkig heeft Rollins dat kennelijk begrepen en is dat in de opvolger Taal der Engelen beter. | 0neg
|
‘Niets om het lijf’ gaat over de 15-jarige Marie. Zij heeft verkering met Adam, maar na drie weken wordt ze gedumpt. Marie wordt nog onzekerder en denkt dat ze dik is. ‘Simpele’ opmerkingen van haar moeder, maar ook leeftijdsgenoten, raken haar en hierdoor begint ze met afvallen. Marie eet steeds minder en komt er in die tijd ook achter dat het een gevoel van controle geeft als ze zichzelf snijdt met haar passer.
Het onderwerp van het boek vind ik zeer goed, zeker omdat deze problematieken ook spelen onder jongvolwassenen. Juist voor jongvolwassenen denk ik dat het goed is dat dit soort boeken bestaan, dat we hier vanaf weten en dat we deze onderwerpen niet weg moeten stoppen.
Het verhaal is opgedeeld in drie delen, waarin je leest hoe het steeds slechter gaat met Marie en zij zich meer verliest in haar eetstoornis en automutilatie.
In het boek vond ik de vriendschap mooi naar voren komen tussen Marie en haar vriendin Melissa. Melissa merkt op dat ze veel afvalt en op een gegeven moment confronteert ze Marie hiermee. Ik denk dat het belangrijk is dat er een vriendin of vriend is in dit stadium die het opmerkt en daardoor laat zien dat ze om die persoon geeft, ondanks dat degene met de eetstoornis er op dat moment waarschijnlijk niet op zit te wachten.
Misschien ligt het aan mij en komt het ook doordat ik al meerdere boeken over deze onderwerpen heb gelezen, maar het boek viel mij tegen.
Het verhaal is maar 147 bladzijden en ondanks de vlotte schrijfstijl miste ik de opbouw van het verhaal en de diepgang in het boek. Ik had geen klik met de hoofdpersoon en naar mijn idee ging het allemaal iets te snel. Het voelde voor mij alsof het boek ook snel geschreven was en afgeraffeld werd op het einde. Zo jammer, want dit boek had naar mijn idee echt mooi kunnen worden. Juist omdat het zo snel ging, kreeg ik bijna niet de tijd om me in te kunnen leven in Marie of mee te kunnen leven. Daarnaast is haar vriendin Melissa lesbisch, niets mis mee, maar op mij kwam het over alsof er nog een maatschappelijk thema in verwerkt moest worden. Voor mij had dit geen toegevoegde waarde, omdat de nadruk hier iets teveel op werd gelegd. Hierdoor werd het in mijn ogen juist bijzonder in plaats van normaal.
Toch kan ik mij ook goed voorstellen dat dit boek goed te lezen is voor 15-jarigen. Het boek leest zeer vlot en is in duidelijke taal geschreven.
Kortom: goede onderwerpen en voor jongeren goed om over te lezen, maar persoonlijk vond ik de uitwerking hiervan iets minder. | 0neg
|
Anna Fox (psychologe) verlaat haar huis nooit. Je komt als lezer er al snel achter dat ze zelf problemen heeft, drinkt de hele dag door en houdt haar buren constant in de gaten. Als ze op een dag iets schokkends bij de buren ziet begint het verhaal pas echt...
Ik vond het verhaal laat op gang komen, wat de schrijver wel goed voor elkaar heeft gekregen is dat je wilt weten hoe het met Anna verder gaat. Maar de echte spanning zit pas in de laatste 50 blz. Wat mij betreft is dat jammer | 0neg
|
Edge Zero pretendeert de ‘beste Nederlandse genreverhalen van 2015’ te bundelen. Een loffelijk streven, dat echter meteen vragen oproept. Wie namelijk de inhoudsopgave van Edge Zero naast de uitslaglijst van de verhalenwedstrijd verbonden aan de Harland Awards, ziet opvallend weinig overeenkomsten. Van de shortlist van vijfentwintig verhalen, komt er slechts een (en dan nog het op twee na laagst geplaatste) terug in Edge Zero. Is de rest van de shortlist niet ingezonden, of behoorden ze in de ogen van Edge Zero niet tot het beste wat het Nederlandse genre te bieden had? In het voorwoord van de bundel wordt immers gewag gemaakt van ‘opvallende keuzes die bij sommige wedstrijden gemaakt werden over hoog- en laaggeplaatste verhalen.’ Edge Zero beloofde daarnaast op de site verhalen volgens andere criteria te beoordelen dan de jury’s van andere verhalenwedstrijden : “We zoeken specifiek naar spannende verhalen, schrijvers die grenzen opzoeken, verhalen die een unieke blik geven op de wereld, of een unieke benadering pakken op een bepaald onderwerp. We geven de voorkeur aan ‘maatschappijkritisch’, ‘vreemd’, ‘nieuw’, ‘uitdagend’, ‘onconventioneel’.” Grensverleggend dus, of in goed Nederlands: ‘edgy’.
Grensverleggend, maatschappijkritisch, onconventioneel, dat klinkt als een beginselverklaring die een zekere thematische samenhang zou moeten garanderen, maar die is helaas ver te zoeken. De bundel is een koekblik gevuld met vijftien auteurs (op een uitzondering na overigens (voor zover ik kan nagaan) allemaal witte mannen van middelbare leeftijd of daarboven) die toevallig een genreverhaal schreven in 2015. Jorrit de Klerk doet met ‘Reset’ een moedige poging om het soort intelligente pulp te schrijven waaraan het in het Nederlandse genre inderdaad lijkt te ontbreken, maar helaas heeft zijn verhaal op het laatst een uitleggerige monoloog nodig om afronding te vinden. Ook jammer is dat de plot volledig gepikt is van ‘Memento’ en de wereld grotendeels van ‘Dark City’. Betrekt De Klerk zijn inspiratie tenminste nog van Netflix, Mark Ruyfellaert gaat te rade bij Lovecraft. Op het resulterende verhaal valt technisch weinig aan te merken en de liefhebber zal het zeker weten te waarderen, maar maatschappijkritisch en grensverleggend is het natuurlijk niet en je vraagt wat een dergelijke, eerbiedige Lovecraft hommage, hoe loepzuiver ook, te zoeken heeft in een bundel die een staalkaart van het Nederlandse genreproza anno 2015 heet te zijn.
Horror komt er sowieso bekaaid vanaf in Edge Zero. Het enige andere horrorverhaal is van Tom Thys en dat is behalve stilistisch hier en daar nogal onbeholpen ook wel erg schatplichtig aan ‘Lost souls’ van Poppy Z. Brite. Het is een dunne lijn die ‘beïnvloed worden door’ scheidt van regelrecht fanfictie schrijven en ik wil niet zeggen dat Thys die overschrijdt, maar de beide verhalen in deze bundel wekken toch de indruk dat horrorschrijvers van de lage landen misschien ‘een unieke benadering pakken,’ maar dat is dan wel de unieke benadering die reeds veel eerder gepakt werd door illustere voorgangers.
Peter Kaptein lijkt wel erg zijn best te hebben gedaan een ‘edgy’ verhaal te schrijven, misschien zelfs een beetje te veel, want het resultaat is een vertelling die dermate volgepropt is dat het plot, (dat voor zover ik kan ontwarren stevig op sleetse space-opera tropes rust) volledig overwoekerd raakt. ‘De aardappelen van Clingemans & co’ speelt zich dan weer af in een herkenbaar, door economische teruggang geteisterd hier en nu. De achterliggende gedachte dat we onze welvaart (of tenminste de zooi die wij voor dat geld toch niet kunnen laten liggen bij de Action of de Primark) voor een deel te danken hebben aan de misère van andere mensen, is onmiskenbaar maatschappijkritisch en daarmee sympathiek, maar het is natuurlijk tevens de gedachte achter ieder fair trade label in een supermarkt bij u in de buurt, dus een unieke blik op de wereld biedt het niet. De ernstige en humorloze uitwerking van het in wezen absurde gegeven, maken het verhaal taaier en langdradiger (en ook een tikje potsierlijker) dan het zou moeten zijn en de hoofdpersoon lijkt al naar gelang het plot het verlangt, te transformeren van een van zelfmedelijden vervulde loser tot een cynische zakkenvuller tot een idealistische zoeker naar waarheid en gerechtigheid tot een rouwende vader. Jammer van het wat vet aangezette sentiment en jammer dat ook hier een uitleggerige monoloog nodig lijkt om verhaal sluitend te krijgen. Niettemin het beste verhaal van de bundel.
Van de overige verhalen is alleen ‘De knipoog van de meermin’ van Jack Schlimazlnik nog de moeite van het vermelden waard. Hoewel te afstandelijk en te omslachtig verteld, bieden de ideeën, de zorgvuldig opgebouwde wereld en de sterk homo-erotische ondertoon, een intrigerende leeservaring. Het einde voelt echter als een onvervalste deus ex machina, de noodsprong van de schrijver die geen idee heeft hoe hij zijn verhaal moet beëindigen. Jammer.
Elders wordt gesproken over het hoge niveau dat deze bundel zou hebben. Dat zie ik helaas niet, wat ik wel zie is hier en daar een intrigerend idee dat vervolgens hier wat meer, daar wat minder, ten onder gaat in de uitwerking. En wat ik helaas ook veel te veel zie, ondanks alle ronkende retoriek over grenzen verleggen en ‘unieke kijk’, is te moeizaam zwoegen (een stevige redactieronde zou bijna al deze verhalen ten goede zijn gekomen) over reeds door anderen platgetreden paden. Natuurlijk moet je ergens beginnen en de doelstelling van Edge Zero is naast opportunistisch ook zeker sympathiek te noemen, maar de verhalen in deze bundel geven geen aanleiding elkaar op de schouder te slaan en te roepen dat we er eigenlijk al zijn en in niets onderdoen voor 'het buitenland'. Edge Zero toont slechts aan dat de kwaliteitsimpuls die dit initiatief ook beoogt te zijn, hard benodigd is. Het Nederlandse genre moet nog van ver komen, alleen hebben sommige schrijvers een iets minder lange weg te gaan dan anderen. | 0neg
|
De afgelopen twee jaar zijn in een razend tempo de vertalingen verschenen van Pierre Grimberts serie Het geheim van Ji, waarmee hij in Frankrijk in de jaren '90 beroemd is geworden. In het slotdeel werd duidelijk dat geen van de zeven personages wiens avonturen we vier boeken lang hadden gevolgd in staat zou zijn om de demon Duyster (ja, echt) te verslaan. Dat was nogal een domper voor de lezer die zich door de met vlagen houterige schrijfstijl had geworsteld om het toch best goede verhaal te volgen. Er moest dus een vervolg komen, en niet zomaar een boekje: Grimbert begon nóg een hele serie, De kinderen van Ji, die met vijf boeken zelfs nog langer is dan het origineel. Het eerste deel, Het vergeten testament, is in juli verschenen.
Helaas lukt het Grimbert simpelweg niet meer. Deze tweede serie was misschien nog te redden geweest als het verhaal over minder dan vijf boeken uitgesmeerd was, maar als Het vergeten testament representatief is voor de rest van de serie, is het beter om niet aan dit vervolg te beginnen.
De kinderen van Ji gaat over, jawel, de kinderen van de hoofdpersonen van Het geheim van Ji. Ze zijn namelijk allemaal braaf met elkaar getrouwd: Yan en Leti hebben Cael gekregen; wonder boven wonder heeft Leti’s tante Corenn ook een zoon, Amanón, met Grigán; Rey en Lana kregen Eryne en Nolan; en Bowbaq was al getrouwd en heeft nu een hele schare kinderen en kleinkinderen. Ze leven allemaal lang en redelijk gelukkig… totdat de oorspronkelijke erfgenamen, op Bowbaq na, spoorloos verdwijnen.
Deze verdwijning wordt op de flaptekst aangekondigd als de aanleiding voor het avontuur, maar hier komt Grimberts eerste grote fout naar voren: het duurt een half boek lang voordat iedereen ook echt weg is, waardoor de spanning er snel uit is. Ondertussen is de lezer overgeleverd aan de nieuwe personages, en blijkt dat Grimbert ook hier steken laat vallen.
In Het geheim van Ji was al te merken dat Grimbert niet altijd goed was in het construeren van geloofwaardige personages. Leti veranderde, tussen de eerste twee boeken in, compleet onaangekondigd van een verwend klein kreng in een krijgslustige amazone. Yan begon als talentloze vissersjongen en was anderhalve week later ’s werelds machtigste tovenaar. In deze serie doet Grimbert het weer, en zijn niet eens al zijn personages origineel.
Eryne, de dochter van Rey en Lana, is net zo’n stampvoetend verwend kreng als Leti was. Net als Leti verwijst Grimbert constant naar haar als ‘de jonge vrouw’, wat een vervelend taalkundig trekje van hem is: zo verwijst hij ook de hele tijd naar Amanón als ‘de tolk’, terwijl hij helemaal niet hoeft te tolken in dit boek. Ook maakt hij rijkelijk gebruik van het woord ‘trouwens’, waardoor hij vaak halverwege een paragraaf van de hak op de tak springt en klakkeloos plotwendingen naar voren schuift die spannend hadden kunnen zijn.
Misschien is het verontrustendste nieuws nog wel dat dit niet de laatste Ji-serie is. Na De kinderen van Ji heeft Grimbert nog een derde serie geschreven, Les gardiens de Ji, waarvan het laatste deel in 2012 verscheen. Leuk voor de vertaler, Margreet van Muijlwijk, die voorlopig genoeg werk heeft, maar een verrijking van het fantasyaanbod zal het niet zijn. 'Grimbert wordt al jaren gezien als de grootste fantasy-ster van Frankrijk', vertelt de flaptekst de argeloze lezer. Misschien is het tijd dat er een nieuwe ster aan het firmament verschijnt. | 0neg
|
Eigenlijk begrijp ik weinig van de merendeels zeer lovende recensies op dit boek. Ook ik keek na het lezen van drie andere, deels eerder geschreven titels van Alex Kava (Duister kwaad, Noodzakelijk kwaad en Verloren zielen) erg uit naar Blinde razernij. Maar het viel me gewoon tegen. Niet alleen wordt hoofdpersoon Maggie O' Dell nauwelijks verder uitgediept, ook verder is het een boek met losse eindjes en onduidelijke verhaallijnen. Al voor ik halverwege het boek was wist ik wie de moordenaar was, maar zijn opgelopen trauma's en motivatie om te moorden worden niet diepgaand beschreven. Er worden een aantal lijken gevonden, maar over de doden kom je weinig te weten. Zijn ze nu allemaal vermoord of is er meer dan één geval van lijkenroof? Ook wordt er gesproken over nog veel meer vaten in de steengroeve, maar dit onderwerp komt gaandeweg het boek niet meer ter sprake. En de ontknoping vond ik pas echt teleurstellend. Het was zo voorbij!
Ik vind Blinde razernij overkomen als een 'eerste boek van een veelbelovend auteur'. De ingrediënten voor een heel goed en spannend boek zijn er, maar de auteur mist nog de ervaring en vaardigheid om alle lijnen goed uit te werken. Ongelofelijk dat ze in dezelfde serie al drie eerdere titels schreef. Ondanks deze lichte teleurstelling blijf ik Alex Kava graag volgen. | 0neg
|
Annabel Jonk is het pseudoniem van een auteur die zelf liever in de schaduw staat. Haar debuutroman verscheen bij uitgeverij Brandt en het gaat daarbij volgens haar niet om de auteur maar om het boek. Jonk is geïnteresseerd in de menselijke psyche en alle dilemma’s die daarbij komen kijken.
In Desalnietbemind komen heel wat dilemma’s aan bod. Vlak na het overlijden van Victor opent zijn vrouw Martha zijn werkruimte, waar ze een schrift met korte verhalen over zijn jeugd op de kostschool ontdekt. Langzaam ontvouwen zich geheimen uit zijn jeugd, maar ook daarna. Martha gaat op onderzoek uit en probeert via oude vrienden en forensisch pathologen haar man alsnog te leren kennen en de waarheid boven tafel te krijgen.
Met korte hoofdstukken weet Jonk de aandacht van de lezer vast te houden tijdens het lezen van deze roman. Hoewel, waar het boek begint en aangekondigd wordt als een roman, leest deze al snel als een detective en eindigt deze als een thriller. Dit maakt het boek en het einde van het verhaal zeker verrassend maar niet erg geloofwaardig. De auteur weet de lezer wel nieuwsgierig te maken maar niet te overtuigen.
Veel dilemma’s en thema’s spelen een rol in Desalnietbemind. Rouw, overspel, huwelijk, liefde, misbruik (kostschool) en vriendschap, het zit er allemaal in. Maar het is te veel van het goede. Jonk wil, een valkuil waar meer debutanten in trappen, alles tegelijk en daardoor wordt het geheel ongeloofwaardig.
Zo is de schrijfstijl op de meeste momenten erg prettig. Korte zinnen die de lezer snel door het verhaal leiden en doen denken aan een thriller qua spanningsopbouw. Maar af en toe doorbreken filosofische wijsheden of uitweidingen met historische verwijzingen ineens het nuchtere taalgebruik. “Rouw is het herschikken van je leven, brokstukken, waarvan er één ontbreekt, stapelen tot een nieuwe structuur.” Deze zinnen en passages passen niet bij het hoofdpersonage, de rest van het verhaal of de schrijfstijl en komen daarmee gekunsteld en overdreven over.
Eenzelfde kunstje komt een paar keer voor, wanneer een doodgewone gebeurtenis ineens leidt tot een filosofische overweging die symbool moet staan voor wat er op dat moment in het verhaal te gebeuren staat:
“Tegenover me stond een ruitenservice haastig een autoruit te vervangen bij een Mercedes. De eigenaar wees ongeduldig naar het open gat in zijn auto waardoor liters water naar binnen plensden. Ik keek naar de korrels glas naast de auto. Als een autoruit breekt valt hij in duizenden vierkantjes uit elkaar. Een onzichtbare structuur houdt alles bij elkaar. Een kleine opspattende kiezel kan het begin zijn.”
Al met al komt het debuut van Jonk te geforceerd over. De titel is interessant en maakt te lezer nieuwsgierig, maar de uitwerking is te veel van het goede en resulteert in een gekunsteld verhaal waarin te weinig duidelijke keuzes gemaakt zijn. | 0neg
|
Tja, helaas vond ik dit boek helemaal niet om van te smullen.... Zelfs mijn favoriete voorlezer Jan Meng kreeg me niet enthousiast voor dit verhaal. Ik vond het totaal niet spannend en ik kon er geen enkele humor in ontdekken. Nee, het is maar goed dat ik dit verhaal als luisterboek had, anders had ik het voortijdig dichtgeklapt. | 0neg
|
Wat mij betreft komen in dit boek alle zwakke punten bij elkaar die al aanwezig waren in de Wallander-reeks. Die serie is zonder meer goed, maar had af en toe wel te lijden onder een teveel aan bladzijden, gebrek aan humor, Scandinavische zwaarmoedigheid en vergezochte motieven. Deze minpunten werden echter ruimschoots gecompenseerd door de dwingende manier van vertellen, al heb ik altijd de humor gemist die je wel aantreft bij Sjowall en Wahloo.
Maar goed, terug naar dit boek. Helaas is ook hier een beetje vrolijkheid ver te zoeken en overheerst de sombere, zware sfeer. Van de godsdienstfanaten die in het verhaal figureren word je niet blij, maar van alle andere betrokkenen ook niet. Daar horen de politiemensen bij, de slachtoffers en de figuranten, kortom, het lijkt wel of er geen enkel lichtpuntje mag flonkeren. Voor Linda Wallander mogen we hopen dat ze wat minder zwaar op de hand wordt, want voorlopig is ze niet veel meer dan een chagrijnig typje.
Het verhaal zelf is veel te minnetjes om die ruim 500 bladzijden te rechtvaardigen; de opzet is snel duidelijk en wordt niet beter door de verbanden met Lindas vriendin Anna en met 11 september.
Ook hier geldt weer: was er maar iemand in de buurt geweest met een rode pen om minstens de helft van de tekst te schrappen. Maar ja, dat gebeurt nu eenmaal niet bij een megaseller zoals Mankell. | 0neg
|
Ik had nog nooit een boek van Eco gelezen, maar ik denk dat ik, om een betere indruk van de schrijver te krijgen, beter een ander boek van hem kan pakken, daar zal ik me eens in verdiepen.
Dit is niets, althans voor mij niet. | 0neg
|
Wat ooit een aangename,vlotte en spannende reeks was is (al jaren)een lopende band creatie van heel bedenkelijk niveau. Ook nu weer,het lijkt trouwens bijna hetzelfde (non)verhaal van enkele boeken terug.
En wederom een abrupte plot,gewoonweg hemeltergend. Goed nieuws is dan weer dat Aspe tijdens het verschijnen van dit boek het bericht de wereld heeft ingestuurd dat het zijn afscheid als schrijver is. Nu enkele maanden later zijn er ideeën om Van In terug te laten komen in een weliswaar andere rol. Dit uiterst vervelende nieuws is qua spanning wel een dikke 5 sterren waard. Alleen al het afwachten of Aspe daadwerkelijk terugkeert met Van In is zenuwslopend. Niet doen,Pieter... | 0neg
|
Mijn eerste boek dat ik van John Sandford heb gelezen.
Jake Winter, midden dertig, gescheiden, vroeger werkzaam bij de militaire inlichtingendienst, mank geraakt door een landmijn, nu werkzaam aan de universiteit in Washington. Hij is expert in de schimmige bureaucratische wereld van de militaire en geheime inlichtingendiensten en knapt daarom regelmatig lastige klussen op voor de stafchef van het Witte Huis.
Nu is hij belast met de verdwijning van de republikeinse ex-senator Lincoln Bowe.
Een boek met actie en smerige politieke spelletjes.
Echter vond ik het zeker geen geweldig boek, viel mij wat tegen. Had meer spanning verwacht. | 0neg
|
Het hele verhaal zit onsamenhangend in elkaar, volstrekt ongeloofwaardig. De fantasie van Klein is iets teveel op hol geslagen mbt dit boek. Ook van het plot zit ik nu niet echt in mijn stoel te stuiteren. Het leek van de buitenkant beter dan het in werkelijkheid is.
Je zou er misschien een aardige film van kunnen maken. | 0neg
|
Dit boek is niet af.
Het hele verhaal werkt naar de beursgang van een familiebedrijf. Deze beursgang wordt uiteindelijk als het zo ver is in een paar bladzijden afgeraffeld.
Verder is er een verhaallijn over de verkiezingscampagne voor de herverkiezing van de president. Hoe dit afloopt weet niemand.
Een aantal wendingen in het boek is ronduit belachelijk. Zo komt een van de personen er achter dat zijn 'vijand' schuldig is aan de dood van een student. Hij gebruikt daarvoor het presentieboek van de sociëteit. Daar heeft de politie natuurlijk nooit aan gedacht...
Het meeste vreemde is dat een aantal personen uit de verschillende verhaallijnen wordt vermoord door eenzelfde huurmoordenaar. Wie de opdrachtgever is weet ook niemand.
Kortom dit verhaal is niet af. Laat dus maar. | 0neg
|
Nieuwsgierig begonnen aan dit boek maar al snel teleurgesteld door het onlogische plot.
Ook weer zo'n boek a la Suzanne Vermeer: boeketreeks".
Waar haalt Fleur ineens een riek vandaan in haar bootje om haar slachtoffer te doden? | 0neg
|
We, mijn vrienden en vriendinnen van een leesgroep, lezen vaak boeken die ook verfilmd zijn.
Eerst boek, met hapjes en drankjes; dan film met hapjes en drankjes ...
Een aantal vond dit wel een leuk boek, maar ik behoorde helaas tot de club die er niet warm of koud van werd. Erger: ik betrapte me er net op dat ik moest nadenken of ik 1 of 2 sterren zou geven.
Ja - dit boek was een hype toen het verscheen; maar tegenwoordig is marketing en sales in de uitgeverswereld belangrijker dan een geweldig boek.
Qua spanning, niveau, karakters: nou niet echt indrukwekkend. Ja - er zit een 'twist in the tale", maar dit is niet één van die detectives of thrillers die je uit moet lezen, die je niet neer kan leggen. Nee - meer zo'n veertig-in-een-dozijn verhaal.
Waarschuwing van de leesclub: de film is niet overtuigend voor Engelsen en mensen die gewend zijn met een trein door de UK te reizen. Anderen waren er ook niet van onder de indruk.
Als je twijfelt tussen boek en film: dan het boek. | 0neg
|
diepgang, kwaliteit, brutaliteit en maakt op geen enkele manier indruk op de lezer. ,Het meest opvallend aan Drift, het tweede boek van de in Tasmanië geboren Marion Pauw, is de mooie en zeer kleurige cover. Een ongetwijfeld mooie vrouw is schuin van boven gefotografeerd aan de rand van een zwembad, met in het blauwe water de weerschijn van tropische bomen. Heel goed gedaan door uitgeverij Anthos, waar ze echt wel weten hoe ze een boek zo opvallend mogelijk in de winkels kunnen krijgen. Nog mooier is de achterkant van het boek, waar te lezen valt dat dit een brutale, sexy en exotische roman is en waar een foto van de oogverblindende Pauw dit lijkt moeten onderstrepen. Sprekende groene ogen, een licht gestifte mond waar een enigszins verlegen glimlach valt te ontdekken en lange blonde haren. In een strak zittend wit truitje heeft ze haar armen over twee houten stoelleuningen geslagen, met tussen de spijlen een glimp van een eveneens witte broek. Waarna je vervolgens met enige verbazing de positie van haar rechterhand kan bekijken. Anatomisch gezien kan dit haar hand bijna niet zijn en de positie is hoogst onnatuurlijk, al leidt de schoonheid van Marion Pauw de aandacht hier al snel weer vanaf. Brutaal. Sexy. En absoluut exotisch.
Het verhaal van Drift is simpel en nauwelijks verrassend te noemen. Nergens is ook maar iets te ontdekken wat de term brutaal kan verklaren. De hoofdpersoon Jill is samen met haar vriend Simon naar Aruba verhuisd, aangezien hij daar als jurist een baan heeft gekregen bij een succesvol bedrijf. Jill heeft redelijk wat psychische problemen gehad en is enigszins op zoek naar de zin van haar leven. De relatie met Simon is niet echt goed meer en in een poging de verveling te verdrijven, neemt ze duikles bij de geheimzinnige instructeur Edsel. Deze blijkt door de FBI langdurig te zijn verhoord in verband met de verdwijning van de Amerikaanse toeriste Christine Bird. Jill lijkt opvallend veel op Bird en ontdekt op een gegeven moment een aantal kleine aanwijzingen wat er mogelijk met het meisje kan zijn gebeurd.
De inspiratie voor haar verhaal vond Marion Pauw in de geruchtmakende verdwijning van Natalee Holloway. Dat een jong meisje op onverklaarbare wijze in het niets kan verdwijnen prikkelde haar fantasie, vooral in combinatie met het leven op het exotische Aruba waar de misdaadcijfers over het algemeen extreem laag zijn te noemen. Maar het eindresultaat van Drift maakt duidelijk dat een aardig idee voor een boek niet voldoende is om ook tot een goed verhaal te komen. Exotisch is alleen de omgeving, waar in het boek zelf trouwens weinig van wordt meegegeven, en sexy is het werkelijk helemaal nergens. Jill doet wat halfslachtige pogingen om de problemen in haar leven te vergeten, maar uiteindelijk wordt alles zeer oppervlakkig beschreven. Dat is misschien ook wel de rode draad in het boek, want werkelijk alle personages blijven vlak en onpersoonlijk. Het einde van het verhaal is nog enigszins verrassend, hoewel je het aan de andere kant al een tijd van te voren ziet aankomen. In z’n totaliteit is Drift gewoon een zeer matig boek, dat feitelijk niet in de prachtige bibliotheek van uitgeverij Anthos terecht had mogen komen. Het mist spanning, diepgang, kwaliteit, brutaliteit en maakt op geen enkele manier indruk op de lezer.
Het meest intrigerende van het boek is voornamelijk de rare positie van de rechterhand van de auteur op de achterkant van de cover. En dat kan toch nooit de bedoeling zijn geweest. | 0neg
|
“Het verhaal van twee prinsessen” is het eerste deel van de Ictiluni reeks en begint met de legende over twee meisjes die prinsessen zijn. Het verhaal wordt door mama Arria aan haar pleegdochters Velira van 9 jaar en Amarillis van 10 jaar verteld. Het is winter en erg koud.
Zes jaar later komen soldaten van de Bloederige Koning het land binnen om het te veroveren en Velira en Amarillis moeten vluchten. Gaandeweg het verhaal ontdekken zij dat ze niet zomaar twee zusjes zijn. Als Ictiluni beschikken zij over bijzondere krachten, die zich in verschillende vormen van Licht uiten. Er is zowel genezend Licht als Licht dat hen bijna onoverwinnelijk maakt in de strijd.
Het concept van dit fantasy verhaal is op zich goed. Helaas staat het na een goed begin vol herhalingen en is het een opeenstapeling van vechten en vluchten. De spreuken die steeds werken, maar net niet goed genoeg. Weer een strijd die door de meisjes en hun groep ternauwernood gewonnen wordt, weer iemand die genezen moet worden.
Daarnaast staat het boek vol met taal- en grammaticafouten, wat het lezen er niet plezieriger op maakt. Een grondige correctie zou het boek beter en leesbaarder maken. | 0neg
|
Showstopper is het eerste deel van een YA-tweeluik geschreven door de Britse schrijfster Hayley Barker en is in het Nederlands verschenen bij uitgeverij De Fontein.
We volgen in Showstopper het verhaal van twee personages waartussen je gedurende het boek in perspectief wisselt. Aan de ene kant hebben we Hoshiko, een koorddanseres die gedwongen wordt om op te treden in een levensgevaarlijk circus. En aan de andere kant volgen we Ben, de zoon van een belangrijke minister die in rijkdom is opgegroeid en zijn vraagtekens heeft bij de verdeeldheid die er tussen de armen (Droesems) en de rijken (Zuiveren) bestaat.
Als Ben een show van het circus bijwoont worden zijn gevoelens bevestigd en hij raakt opslag verliefd op Hoshiko, ook wel bekend als de sterattractie de Kat. Hun paden blijven elkaar kruisen en de twee zullen tot het uiterste moeten gaan om Hoshiko te verlossen uit de wrede wereld die er achter het circus schuilt.
Het boek Showstopper is aardig dik en door de wisselingen in perspectief had ik het idee dat veel dingen werden herhaalt en er dus aardig wat geschrapt kon worden om de vaart in het verhaal te behouden.
Hoshiko en Ben zijn bijna elkaars tegenpolen wat betreft hun herkomst en de onderlingen verschillen tussen de Droesems en Zuiveren wordt zeker aangekaart in het boek. Discriminatie van minderheden is dan ook een thema dat gedurende het hele boek voelbaar is. Toch vond ik dat het lichtelijk overschaduwd werd door de romance die er tussen de twee opbloeit. Rondom Hoshiko zijn er een aantal sterfgevallen en dan vind ik het een beetje ongeloofwaardig dat je je richt op een jongen die je nauwelijks kent.
Het boek wordt op de achterkant vergeleken met De Hongerspelen van Suzanne Collins en hoewel er zeker overlappende thema’s zijn en de boodschap helder is mis ik bij Showstopper toch echt wel een beetje een body wat betreft het verhaal en de personages. Wie weet of deel twee, in het Engels genaamd Show Stealer, dat beter aanpakt. Er is nog niet bekend wanneer het vervolg in het Nederlands zal verschijnen.
Een uitgebreidere (spoilervrije) review van Showstopper is nu terug te vinden op mijn YouTubekanaal Whatthevalk:
https://www.youtube.com/watch?v=-ZhLEuzqJn8 | 0neg
|
Eer ik een béétje door had wie wie was en wie in welke relatie tot wie stond, was ik al ruim over de helft van het boek. Als je van Maeve Binchy houdt, is dit een leuk boek om te lezen. Je ziet het keutelige plaatsje Pagford echt voor je en ik houd wel van boeken die zich in Engeland afspelen.
Toch heeft dit boek me niet echt warm of koud gemaakt, daarvoor komen er té veel mensen in voor.
En waar gaat het nou uiteindelijk om? Wie de opvolger zal worden van Barry Fairbrother? Lijkt me niet.
Het gaat hier om de menselijke relaties, inclusief pesterijtjes, elkaar zwart maken, puberaal gedrag, roddel en achterklap. Rowling laat zien dat er bij iedereen wel wat aan de hand is, variërend van overspel tot overbeharing, maar niets wordt echt uitgediept, het blijft allemaal nogal oppervlakkig.
De manier waarop werd weergegeven dat Krystal en haar moeder erg plat praten vond ik behoorlijk irritant. "Ik hebbum beloof dat ik un medaille voorum meeneem." Dat moet toch anders kunnen, zou je denken.
En wat lees ik ergens? "De recensent van de Britse krant The Telegraph zei dat ze dit boek zou weghouden van haar kinderen. Krant The Mirror schrok van het vele gebruik van schuttingtaal in het boek."
Schei eens even uit zeg, wát een onzin!!!! | 0neg
|
!In deze review komen spoilers en mijn ongezouten meningen in voor!
Review 40#
Deel 1 van De engste serie ooit. Het boek heeft een mooie enge voorkant die zo is neergezet dat het een tent met een achtbaan kan zijn of een eng monster. Het boek komt met een boekenlegger met de voorkant van het verhaal erop geprint.
Het verhaal:
De vader van Nera heeft een spookhuis dat altijd veel bezoekers trok. Maar sinds kort is er een tweede spookhuis op de kermis dat veel enger is. Het heeft een levensechte mummie die uit zijn sarcofaag kruipt, een faun en zelfs een doodenge vampier die dreigend op je afspringt…
!Spoiler alert!
De familie van Nera heeft een spookhuis op de kermis. Nera helpt haar vader en het is een groot succes, totdat er een concurrerend nieuw spookhuis aanwaait dat veel enger is (het lijkt net echt.) Nera gaat op onderzoek uit en komt erachter dat de griezels echt zijn. De griezels zijn gevangen genomen door de dwerg Herwald om tegen hun wil in voor hem te werken in het spookhuis. Ze maakt kennis met de faun Eus, de vampier Dragos, de mummie Prins Toet en de Hellehond. Als Dragos erachter komt dat hij z’n kooi toch wel uit kan, traint hij samen met Nera in het geheim om zo de andere griezels te redden. Tijdens zo’n geheime afspraak, komt Herwald erachter wat ze van plan zijn en neemt Nera gevangen. Hij neemt haar mee het bos in om haar te vermoorden en een zombie van haar te maken. In de tussentijd Ontsnappen ook Eus en Prins Toet uit hun kooien, komen Dragos tegen en gaan met z’n drieen het bos in om Nera te redden. Ze redden haar op het nippertje en verslaan Herwald. Maar ze juichen te vroeg, Herwald is in een zombie verandert en heeft het nog steeds op Nera voorzien. Ze verslaan Herwald voor eens en voor altijd met de hulp van de Hellehond. De griezels zijn eindelijk vrij en gaan op reis, Nera besluit om met ze mee te gaan.
De randen van de bladzijdes zijn met zwarte illustraties versierd.
Korte hoofdstukken die je snel uit hebt.
Het is een typisch kinderboek dat snel verloopt en er niet omheen draait.
Ik vind het wel heel wat als je je serie ’’De engste serie ooit’’ noemt. Persoonlijk vond ik het helemaal niet eng. Maar ik ben een volwassene die opgegroeid is met horror en thriller, voor kinderen kan dit een interessant en spannend boek zijn
De hellehond/driekoppige hond deed me denken aan Pluisje van Harry potter, vooral toen ik las dat er kwijl uit zijn 3 bekken kwam (kreeg gelijk die scene van Pluisje in m’n hoofd.)
De scene dat Nera een graf voor zichzelf moest graven, was het moment voor haar om tegen Herwald te vechten. Hij was maar een dwerg en zij had een schep in haar handen. Hoeveel voordeel en mogelijkheid wil je wel niet hebben!?
Vond het grappig dat in dit boek een typische horrorreactie voorkwam. Zombie!? Rennen!! Je hoeft niet voor een zombie te rennen, je kan gewoon rustig aan doen, die lopen niet zo snel.
Volgens mij slaapt een kermis nooit (niet 1 zoals deze), heeft geen enkele kermisklant al dat rumoer gehoord of gezien? (Lijkt me stug.)
Weet niet of ik verder ga met de serie. Het was een leuke snelle lees, maar het was een kinderboek dat niet echt iets deed voor mij.
Conclusie:
Een kinderboek dat je snel uit hebt en waarvan het verhaal vlot verloopt.
Voor mij persoonlijk niet ’’De engste serie ooit’’.
Leuke versierde randen op de bladzijdes.
Twijfel of ik verder ga met de serie.
Cheen | 0neg
|
Dit is weer een klassieke Dick Francis qua stijl: er is sprake van een persoon in een underdogpositie met een moeilijk privéleven die het in zijn eentje tegen een grotere partij moet opnemen. Dit gegeven wist Francis meestal om te buigen in een spannende (paarden)thriller waarvan enkele boeken zelfs tot mijn grote favorieten behoren.
Met Afrekening in Ascot zal dat laatste niet het geval zijn. De karakters blijven zeer vlak en het probleem wordt nergens echt uitgespit en helder. Het is wel zeer actueel, met gebruik van chips, internet e.d.
De hoofdpersoon is Ned Talbot, zelfstandig bookmaker. Zijn vrouw verblijft regelmatig in een psychiatrisch ziekenhuis vanwege manisch/depressieve klachten. Hij is opgevoed door zijn grootouders nadat zijn ouders door een auto-ongeluk om het leven zijn gekomen toen hij 1,5 jaar oud was. Groot is dan ook zijn verbazing wanneer hij op zekere dag door een man wordt aangesproken die beweert zijn vader te zijn. Wanneer de man kort daarna wordt vermoord, dreigt het verhaal even heel spannend te worden, maar helaas ziet Dick Francis geen kans om zijn vroegere niveau te halen. Het verhaal kabbelt door, er wordt wat geschopt en geslagen en door teveel toevalligheden komt Ned steeds verder in het doolhof naar het hoe en waarom van de moord.
Ook een zijlijn van het verhaal - het persoonlijke leven van Ned - komt niet echt uit de verf. Er gebeurt heel veel, maar het blijft oppervlakkig en niet realistisch.
Toch ben ik blij dat ik het boek heb, al was het maar voor het completeren van mijn collectie . | 0neg
|
Deel 3 van de Sara Linton-serie heb ik met moeite uitgelezen, Ik mis diepgang en vind het verhaal bij vlagen onrealistisch en langdradig. Ik heb nu de eerste 3 delen gelezen maar deze schrijfster behoort niet tot mijn favorieten. Jammer, ik had meer verwacht gezien de vele positieve reacties van andere lezers over Slaughters boeken. | 0neg
|
In tegenstelling tot de andere romans van Reichs zou ik deze titel zeker niet aanraden aan Cornwellfans. Het boek is nodeloos ingewikkeld en saai, alleen de technische uitleg is boeiend, als je daar tenminste een thriller voor leest. (Ik zelf ben niet bijster in lijkkleuren en geuren geïnteresseerd). De plot en de personages zijn niet knap bedacht en het einde is teleurstellend. Jammer. | 0neg
|
Ik heb dit boek meegenomen van de bieb omdat de cover mij wel aantrok, nu ik hem uit heb is hij mij toch behoorlijk tegen gevallen. Het is een dertien in een dozijn thriller. Niet echt spannend en het plot vond ik ook niet echt bijzonder. Eigenlijk gebeurt er helemaal niets. | 0neg
|
Het eerste hoofdstuk van dit boek is zó clichématig gevuld. Zó flauw en gezocht, zó makkelijk volgebabbeld met oninteressante zaken door iemand met een, dat moet ik nageven, vlotte pen.
Hopelijk wordt de belofte van een als "bijzonder" bekend staand boek beter ingelost gedurende het verdere verloop. Ik zet doorrrrrrrr. | 0neg
|
In het derde deel en laatste deel van de reeks rond ‘De vijfde golf’ van Rick Yancey bezegelen Cassie, Evan, Zombie, Pepper en Sam het lot van de aarde. De Anderen doen er alles aan om het menselijk ras uit te roeien, en de overlevenden zullen er alles aan moeten doen om dit te voorkomen.
Vol spanning werd er gewacht op dit derde deel, dat een hoop vragen zou moeten beantwoorden die in de eerste twee delen naar voren kwamen. De lezer wordt echter teleurgesteld achtergelaten. Het eerste deel van de serie was sterk en origineel. Het tweede deel miste wat van het tempo dat het eerste boek wel bevat. Maar dit laatste deel is een compleet ander boek dan de vorige delen, en het is een raadsel wat er met dit deel gebeurd is.
Het grootste probleem van De laatste ster is de onduidelijke plot, waardoor het een worsteling is om erdoorheen te komen. Door de schrijfstijl en het constant verwisselen van perspectief tussen personages lijkt er geen lijn in te zitten, en is het moeilijk te onthouden wat er precies in het boek gebeurt. Enkele actiescènes zijn memorabel, maar de rest van het boek is makkelijk te vergeten. Ook is het aan te raden de eerdere delen te herlezen voordat er aan dit deel begonnen wordt; in het boek wordt regelmatig gerefereerd naar zaken uit de vorige delen, zonder verdere uitleg of een kleine terugblik. Waar de delen van series als Harry Potter makkelijk los van elkaar gelezen kunnen worden, is dit bij deze serie niet aan te raden.
Sommige van de personages zijn zo veranderd dat ze onherkenbaar zijn. Cassie was aan het begin van de serie een sarcastische en stoere heldin die de strijd met de Anderen aangaat om haar broertje terug te vinden. Deze Cassie loopt over van de emoties, en haar stemming kan van het ene op het andere moment omslaan. Ze lijkt zich vooral bezig te houden met haar crush op Evan, in plaats van met de aliens die druk bezig zijn met het uitroeien van de mensheid. Sam gedraagt zich als een verwende kleuter die geen enkel probleem lijkt te hebben met het opblazen van bommen en weinig om zijn grote zus lijkt te geven. Evan schittert in afwezigheid, afgezien van een scene die gedenkwaardig is vanwege de gênante beschrijving:
De lezer die hoopt op een spetterend laatste deel dat zich kan meten met de eerdere boeken wordt teleurgesteld. Het boek beantwoordt wel enkele van de vragen die eerder worden opgeroepen, maar dit weegt niet op tegen het gebrek aan plot, de onherkenbare personages en het voorspelbare einde. Het lukt Rick Yancey niet om dezelfde originele, spannende en huiveringwekkende beelden op te roepen die het begin van de serie zo interessant maakt. | 0neg
|
Michael Crichton heeft imposant veel gedaan op het gebied van spannende fictie. Of het nu gaat om boeken, films, een televisieserie of computergames, Crichton heeft overal successen behaald. Met deze schat aan ervaring lijkt de man geen misstap te kunnen doen, maar met Next is dat toch nog gelukt.
Next is Crichtons derde boek op rij waarin hij waarschuwt voor de mogelijke gevolgen van de huidige stand van de wetenschap. Na het gevaar dat nanodeeltjes zich zelfstandig tegen de mens gaan keren (Prooi, 2003) en de misinterpretatie van de opwarming van de aarde (Staat van angst, 2005), buigt Crichton dit keer zijn hoofd over misstanden in de wereld van de genetische manipulatie bij dier èn mens. De lezer volgt de belevenissen van een sluwe professor, een wanhopige zakenman, een ongelukkige bewaker, een handvol slordige en/of corrupte onderzoekers en de familie van een onwillige weefseldonor. En alsof dit gezelschap nog niet bont genoeg is, nemen we bovendien een kijkje in de wereld van de genetisch gemanipuleerde mensaap Dave en vliegen we een stukje mee met Gerard, een op dezelfde wijze bewerkte papagaai.
Probleem met Next lijkt de situatie dat Crichton na het raadplegen van al zijn bronnen met een heldere mening over genetica zat, maar niet wist hoe hij hier een spannend verhaal van moest maken. Dit heeft de auteur geprobeerd op te lossen door allerlei personages in korte hoofdstukken spannende avonturen te laten beleven met hier en daar een voor de samenhang aangebracht touwtje. Opmerkelijk is dat juist hierdoor een ongeloofwaardig verhaal is ontstaan waar vaak geen touw aan vast te knopen valt. Crichton heeft bovendien teveel toevallige gebeurtenissen en krampachtige verhaalwendingen nodig om van zijn verhalenbundel een geloofwaardige roman te maken. Ook de her en der in het boek geplaatste echte nieuwsberichten nemen niets van deze zwakheden weg. Integendeel, ze voorzien de lezer slechts van overbodige, want nauwelijks ter zake doende, informatie.
Crichton is een meester in het verpakken van bijzondere gebeurtenissen en technologische mogelijkheden in een spannend verhaal met een krachtig plot. Ook nu laat hij in zijn nawoord op heldere en overtuigende wijze weten waarom genetische wetenschap een onderwerp van discussie moet zijn. Helaas is de rest van het boek dit keer een flink stuk minder overtuigend. | 0neg
|
Dit boek heb ik gelezen voor de Hebban Leesclub.
Waar gaat het over?
De belevenissen van de personages in de thriller Alexandra's reis spelen zich af in het najaar van 2014. De hoofdpersonages in vier van de zes verhaallijnen hebben enkele maanden daarvoor deelgenomen aan een meerdaagse schrijfcursus in Flevoland.
Een vijfde verhaallijn heeft opsporingsactiviteiten vanuit Malta als invalshoek. Adjunct-commissaris Glormu Vitale wordt binnen een week tijd geconfronteerd met twee moorden.
Op den duur komen drie Nederlanders die deelnamen aan de schrijverscursus, in het vizier van de afdeling recherche, waaraan hij leiding geeft. Het vermoeden reist dat de moorden ook nog samenhangen met de politieke ontwikkelingen in Libië; op Malta beschouwd als 'buurland'. Met zijn gepensioneerde voorganger, Joseph Mario Rebgha, schat Vitale in dat – gezien de politieke verhoudingen in Malta zelf – die Libische connectie verdoezeld zou kunnen worden. Daarop reist Rebgha undercover naar Nederland, om contact te leggen met de docente van de schrijfcursus, Hannah Lorentz.
Het verhaal leest niet erg vlot met al die verschillende verhaallijnen. Dit komt ook omdat de gebeurtenissen ook niet in chronologische volgorde zijn maar volledig doorelkaar lopen. Het kan dus zijn dat je in de ene verhaallijn iets wet wat in een andere nog moet gaan gebeuren.
De karakters van de zes personages zijn bijna allemaal niet erg aansprekend, ze worden niet of nauwelijks uitgediept .Het interessantste en meest menselijke personage vind Glormu Vitale, de Maltese adjunct-commissaris en daarna Maya de Vries. Zij hebben iets waardoor ik verder wil lezen. Bij de anderen heb ik dat niet.
Het is een thrillerachtig verhaal volgens de achterflap, daar merk ik tijdens het lezen niet heel veel van. Er gebeuren wel spannende dingen maar die zijn op een hand te tellen. Het is een serieuze faction, een verhaal met feiten die op waarheid zijn gebaseerd. Vooral veel en voor mij lastige materie over het geloof. Er worden hele stukken uit de islam en het katholicisme gebruikt, er worden conflicten beschreven tussen de soennieten en de sjiieten en ga zo maar door.
Het is erg veel politiek en religie en maar sporadisch interessant voor mij.
Ook het eind van het boek is niet wat ik van te voren bedacht zou hebben.
Ik geef het 2.5 sterren. | 0neg
|
De live action film ‘Paddington’ werd eind vorig jaar, begin dit jaar, best goed onthaald in de bioscopen. De charmante familiefilm is dan ook een typische feelgoodmovie, met een heerlijk slechte slechterik (rol van Nicole Kidman), een sullige goedzak (Hugh Bonneville) en naast het uiteraard onweerstaanbare beertje Paddington een cast van nog meer gerenommeerde namen (o.a. Peter Capaldi en Julie Walters).
Hetzelfde – goed onthaald, charmant, onweerstaanbaar en dergelijke – kan echter niet gezegd worden over ‘het boek van de film’. Om te beginnen is het een fout om van het bekende klassieke kinderboek van Michael Bond (die overigens een klein rolletje in de film kreeg) een prentenboek te willen maken: Bond schreef ruim 50 jaar geleden zijn verhaaltjes als leesboekjes, spaarzaam en schetsmatig geïllustreerd door Peggy Fortnum. Het fotoboek in een opeenvolging van stills uit de film doet dus het oorspronkelijke werk geen recht.
Overigens is het 'verhaal van de film' lastig te volgen met enkel maar stilstaande beelden, vooral bij de actiescènes die wel erg willekeurig en knullig overkomen zo. Ook de meer visuele rollen, zoals mevrouw Bird, of meneer Curry’s coup de foudre voor slechterik Millicent komen in een beschrijvend prentenboek als dit nauwelijks uit de verf. De tekst slaagt er ook niet in om enige spanning in het verhaal te brengen – hoewel die er in de film wel is wanneer bijvoorbeeld Paddington in de klauwen van Millicent valt. Tussen haakjes: de rol van de gesjeesde wetenschapster/taxidermiste is afwezig in de boekjes van Bond. Die beperken zich voornamelijk tot de uitdagingen die een ondernemend beertje in een normaal huisgezin met zich meebrengt.
Hier en daar doet auteur Stella Gurney haar best om iets méér in het verhaal te steken dan louter een beschrijving van opeenvolgende scènes. Bijvoorbeeld wanneer Millicents toon er eentje genoemd wordt ‘waar je bang van zou worden’. Wel, waar men eerder bang van wordt, is dat dit boek voor een lezer lastig te volgen is zonder de film gezien te hebben. Er zijn namelijk nogal wat hiaten en onwaarschijnlijkheden in het verhaal die je zonder de film niet meteen zelf kan invullen. Een en ander maakt dat het boek niet meteen publiciteit maakt voor de film: zin om de film te bekijken geeft dit boek niet echt.
Maar daar is het allicht ook niet voor bedoeld: het boek is slechts een van de vele vormen van merchandising in het zog van film. Geschikt als een souvenir voor de familie die van de film genoten heeft en dit plezier nog avonden al voorlezend of prentjes kijkend wil verderzetten. We kunnen enkel hopen dat film en boek de jonge en oudere kijkers lekker maken voor de echte Paddington-verhaaltjes van Michael Bond. Een heruitgave van de klassiekers, een kleine twintig jaar geleden nog door Van Reemst Uitgeverij, zou in deze rubriek wél goed onthaald worden. | 0neg
|
Helaas viel dit boek mij behoorlijk tegen. Ik was eerst van plan om af te haken, maar was toch nieuwsgierig naar het plot en heb het boek toch uitgelezen.
Gewoon een aardig boek, maar naar mijn opinie niks bijzonders. Jammer! | 0neg
|
Ik heb het boek afgelopen winter gelezen, in een periode dat ik hele dagen thuiszat. Het heeft mij een maand gekost om het uit te krijgen, want ik moest en zou hem uitlezen, ik wilde persé weten waarom iedereen er zo lyrisch over was. Ik heb "het" niet gevonden, ik vond er geen klap aan. De laatste 100 bladzijden, die waren spannend, maar verder, zonde van mijn tijd geweest... | 0neg
|
In 'Dodelijke Stilte' leren we Jodi en Todd kennen, een koppel dat al veel jaren samen is en het financieel behoorlijk goed heeft. Jodi is psychologe, Todd is vastgoedmakelaar.
Jodi is een vrouw die koste wat het kost haar relatie in stand wil houden en daarom haar ogen sluit voor de capriolen van haar levenspartner als het op het vrouwelijke geslacht aankomt. Op een dag gaat Todd echter te ver en neemt hij een beslissing waar Jodi zich totaal niet in kan vinden. Sluit ze ook nu weer haar ogen of zal ze zich deze keer laten gelden?
Mijn verwachtingen voor 'Dodelijke Stilte' waren hooggespannen, vooral omwille van het feit dat Tess Gerritsen het boek aanprees en ik een echte thriller verwachtte zoals op de cover stond. De schrijfstijl is niet deze van een thriller, waarmee ik dan vooral bedoel: te lange en ingewikkelde zinnen, soms moeilijke woorden die vooral in de psychologie thuishoren en teveel adjectieven die de vlotheid van het lezen niet ten goede komen. Ik stoorde me ook aan de lauwe reacties van Jodi op de uitspattingen van Todd en had haar personage liever wat weerbaarder en levendiger gezien, wat ook de geloofwaardigheid van het verhaal ten goede zou gekomen zijn.
Ik kan niet zeggen dat ik het boek tegen mijn zin gelezen heb al was het zeker geen pageturner. Als ik het had moeten beoordelen als roman, had ik het waarschijnlijk 3 sterren gegeven. Spijtig dat de uitgever het als thriller heeft geadverteerd, want net daarom kom ik echt niet verder dan 2. | 0neg
|
Als thriller fan en door de vele lovende recensies die ik overal las, ben ik al snel dit boek gaan kopen.
Afgaand op de kaft , dacht ik dat ik een mega spannend boek ging lezen, dat ik niet zou kunnen wegleggen.
Jammer genoeg bleef ik wat op mijn honger zitten.
Het begin was niet top geschreven, een beetje raar. Gedurende het verhaal verschijnt de Heks te pas en te onpas en dan wordt ze wat getreiterd door enkele jongeren.
We zitten al ver in het boek wanneer er een klein beetje spanning komt.
Ondanks dat ik spanning miste, leest het boek wel vlot weg.
Misschien lagen mijn verwachtingen te hoog?
Geef mij maar een iets spannender boek, zoals een Johan Deseyn of een Dean Koontz . | 0neg
|
Nog niet zo lang geleden heb ik me hier op de website opgegeven als recensent. Gisteren ontving ik daarvoor het eerste boek. Buren van Bianca van Strien. Ik ben er vandaar maar gelijk in begonnen, omdat ik komende tijd ook nog een paar andere boeken uit 'moet' lezen.
Dit is geen boek dat ik normaal gesproken zelf gekozen zou hebben om te lezen, maar het is ook wel eens leuk om te kijken in wat voor boek ik dan terecht kom.
Het boek gaat over Svenja Berger. Zij gaat een tijdje op het huis van haar ouders passen terwijl die op vakantie zijn. In die periode wil ze erachter komen of ze nog bij haar niet al te trouwe vriend Frank wil blijven.
Ook Gijs, haar vroegere buurjongen, past op het huis van zijn ouders. Hij ligt in scheiding.
Ze lopen elkaar gelijk op de eerste pagina al tegen het lijf. Meteen is duidelijk dat Svenja Gijs wel ziet zitten. Al snel blijkt dat dit wederzijds is. Maar omdat ze beiden niet halsoverkop weer een nieuwe relatie willen beginnen doen ze het rustig aan. Hoe moeilijk dat ook is.
Het boek heeft maar 145 bladzijden en is helemaal geschikt voor een middagje mooi weer in de tuin of op het strand. En dan is het ook wel weer klaar.
Aan de tekst op de achterkant van het boek kan je eigenlijk al wel grotendeels opmaken hoe het verhaal zal gaan. En als je de achterkant niet gelezen zou hebben, dan zou je het op de eerste bladzijde al wel weten. Natuurlijk zijn er nog wel wat obstakels tussen Svenja en Gijs.
Het boek heeft alle ingrediënten voor een zomers romannetje, maar warmer dan van de zon zul je het er denk ik niet door krijgen .
Wat zinsopbouw betreft vond ik het geen heel sterk boek. | 0neg
|
Ik vond het echt niet een heel spannend boek, heb wel betere van
Nicci French gelezen. Het was van begin af aan duidelijk waar het
verhaal heen zou gaan. Jammer want de naam Nicci French zou
eigenlijk garant moeten staan voor uren spannend leesplezier. Een
beetje teleurstellend dus. Misschien over een tijdje nog maar eens
een boek van dit beroemde duo lezen, maar voor nu kies ik even wat
anders.... | 0neg
|
Was begonnen, maar het verhaal kwam maar niet op gang. Weggelegd en weken later weer opgepakt. Weer wist het me niet te raken. De eerste honderd pagina's vond ik onsamenhangend. Veel poeha over een eindeloze reeks schrijvers, geleerden en andere lieden die zichzelf geweldig vonden.
Twee sterren omdat ik nog te weinig heb gelezen om het bij één ster te houden. Ik geloof niet dat ik het nog een keer op ga pakken. | 0neg
|
Ik ben toch een echte thrillerfan en lees alles dat los en vast zit, maar ik ben nu al 3 keer aan dit boek begonnen en ik vind er echt geen doorkomen aan. Het verhaal wil niet op gang komen en het grijpt me op geen enkel moment zodat de wil verder te lezen telkens na een paar bladzijden weer verdwijnt.
Het verhaal op zich is misschien wel aardig (zie de andere recensies), maar voor mij is dit boek echt verloren tijd. | 0neg
|
Smaken verschillen; dat blijkt maar weer. Vorig jaar heb ik me laten verleiden om het boek Central Park van Guillaume Musso te lezen. Volgens zeggen is Musso een van Frankrijk’s beste thrillerschrijvers en meest geliefde auteurs maar zijn boek was mij slechts twee sterren waard en vol verbazing las ik na lezing de veelal positieve recensies die ik via de zoekmachine had gevonden. Voor mij geen Musso meer.
Hetzelfde overkwam me nu weer met een andere Franse thrillerauteur. Ik las zeer positieve berichten over de schrijfster Fred Vargas en besloot een van haar eerdere boeken te lezen uit de “Drie Evangelisten” serie. Woorden als “literair”, “origineel” en “geweldig” trokken mij over de streep. Ik heb het boek, “uit de dood herrezen”, in een paar dagen uitgelezen en kan na lezing alleen maar zeggen: wat een teleurstelling! Aan mijzelf twijfelen doe ik niet want ik weet wat ik mooi vind en waarschijnlijk is het gewoon een kwestie van smaak. Wanneer ik echter de positieve reacties van sommige lezers bekijk, is het net alsof ik een ander boek gelezen heb. Naar mijn mening is “uit de dood herrezen” namelijk helemaal niet zo’n geweldig boek. De dialogen komen gekunsteld over, het verhaal geconstrueerd, er zit geen mooie spanningsboog in en de drie “evangelisten” gedragen zich als 16 jarigen terwijl ze al in de dertig zijn, wat waarschijnlijk bedoeld is om het verhaal een zekere luchtigheid te verlenen, maar naar mijn mening niet echt werkt. Wanneer de term “literaire thriller” gebezigd wordt dan verwacht je een zekere diepgang die in dit boek echter ver te zoeken is. Het blijft allemaal erg aan de oppervlakte en pas aan het eind wordt er wat spanning ingebracht.
Begrijp me goed, het hoeft voor mij niet allemaal flitsend met een cliffhanger aan het eind van ieder hoofdstuk en bloed druipend van iedere pagina want ik hou namelijk wel van goed uitgewerkte, trage, meer psychologische thrillers. De drie boeken van Stieg Larsson vond ik erg goed en van Henning Mankell heb ik gesmuld. De Scandinavische thrillers zijn dus aan mij wel besteed. Met de Franse heb ik het wel even gehad en het enige mysterie dat mij rest is waarom zoveel mensen dit zo’n goed boek vinden. | 0neg
|
Dit boek stond op nummer 1 van de thrillers. Iedereen vond dit boek geweldig. En toen kwam ik. Ik kwam niet in het verhaal, kon me niet inleven in Rachel. Ja ze is origineel en anders dan andere hoofdpersonages maar ze is ook vooral irritant. Bovendien vond ik de spanning ver te zoeken, en dan staat dit boek op nummer 1 van de thrillers... Ik heb het uitgelezen omdat ik hoopte dat 'het' nog zou komen maar voor mij kwam 'het' niet. Mijn zus vond het wel weer een goed boek, dus zo zie je maar, meningen verschillen. Waarschijnlijk waren mijn verwachtingen gewoon te hoog. Dus met deze recensie hoop ik jouw verwachtingen iets lager te zetten, zodat jij hopelijk wat meer kunt genieten van dit boek (als je hem nog durft te lezen haha). | 0neg
|
Weinig waardering voor dit boek wat mij betreft. Ik had er hoge verwachtingen van.
Mijn respect gaat uit naar de manier waarop deze vrouw omgaat met haar ziekte. Zeker. Het is een vreselijk nare en moeilijke ziekte, waarbij je nooit weet wanneer een bacterie weer toeslaat en of er nog anti-biotica zijn die de verwoestende werking van zo’n bacterie kunnen bereiken en tegen kunnen houden. Kortom, je weet gewoon nooit hoelang je nog te leven hebt. Dat het niet lang zal zijn, dat weet je. Zoiets kun je je moeilijk inleven, maar het moet zwaar zijn.
En het verbaast me vaak dat deze mensen opgewekt blijven en de moed hebben om veel te blijven sporten en zoveel mogelijk aan alles mee te doen, volop leven. Ook Kim Moelands.
Ook de schrijfstijl is aardig. Niet helemaal mijn smaak, maar wel knap gedaan.
Maar de inhoud…ik hou er niet van als mensen hun diepste gevoelens en emoties op straat neerleggen via een boek. Ik hoef dat allemaal niet te weten van een willekeurig iemand, hoe triest ook haar ziekte is. Maar dat iemand dat zo op wil schrijven moet diegene dan nog zelf weten, zou je kunnen zeggen. Je kunt het lezen of niet. Overigens vind ik dat ze zelf continue de rol van de enthousiaste, spontane, hartelijke, open, emotionele, soms uit de bocht vliegende maar natuurlijk dat weer rechttrekkende, de ander in het oog houdende, schattige persoon speelt. Dat gaat me in het boek meer en meer tegenstaan. Al die aandacht continue voor haarzelf als persoon!
Echter, als het gaat om het beschrijven van anderen op dezelfde manier…met alle details van zijn stervensproces, wat die persoon dan zegt tegen haar en hoe hij zich gedraagt, hoe kinderlijk hij wordt tot in detail door te weinig zuurstof en teveel koolzuur, dan vind ik dat dat uit ethisch oogpunt gezien niet kan. Wat mij betreft: dat doe je niet. Hoe moeilijk het allemaal ook was voor haarzelf, hoe intens ze het ook beleefd heeft, hoe goed en verstandig ze zich misschien ook gedragen heeft.
Zijn familie leeft nog. Zouden wij het zelf fijn vinden als iemand anders het hele stervensproces van ons kind, hoewel volwassen, binnen een paar jaar tot in de meest intieme details beschrijft? Dat het niet besproken is kunnen we wel nagaan, gezien de rest van de inhoud van het boek. Zij en haar schoonfamilie konden het totaal niet met elkaar vinden. En van die familie wordt dan ook de vuile was flink buiten gehangen. Als het allemaal echt zo is gegaan als ze het schreef zal ze het vast moeilijk gehad hebben. Natuurlijk. Maar rechtvaardigt dat dan om dat verhaal dan maar eenzijdig aan de grote klok te hangen in een boek ? Een situatie die draait om het overlijden van een geliefde? Het is wel háár beleving. En van de andere kant weten we niets.
Het brengt mij tot de conclusie dat Kim Moelands een enorme behoefte aan aandacht voor haar persoon heeft, meer nog als voor haar ziekte en die van anderen.
Hebben we vooral medelijden voor iemand en vallen we voor emoties, voor sentiment? Of willen we Kim zien als een gelijkwaardig persoon, ondanks haar ziekte, en kunnen we realistisch blijven kijken?
heus, ik heb het in het begin van het boek ook niet droog gehouden en het nodige weg zitten slikken...maar is dat waar het alleen om gaat? als dat zo is is het geen wonder als wij mensen in het leven gemakkelijk te manipuleren zijn. | 0neg
|
Ondanks dat de flaptekst heel erg intrigerend en spannend klinkt, valt dit boek nogal tegen. De auteur weet wel je interesse vast te houden door wat 'spannende elementen' op te voeren en af en toe nijgt het wel wat naar spanning, maar helaas wordt dit nergens echt goed doorgezet omdat er dan alweer een eind komt aan het fragment. Ook blijven er wel wat losse draadjes in het boek, jammer dat deze niet verder verklaard worden omdat er nogal wat vragen onbeantwoord blijven. Desondanks is het geen slecht boek, verwacht alleen geen topper in handen te hebben. Voor de wat jongere tieners is dit boek wellicht nog wel spannend genoeg, alleen ik den dat de oudere 'young adults' toch wel een spannender boek verwachten. | 0neg
|
Ginny Carter reist de hele wereld over naar hulpbehoevende gebieden om daar mensen te helpen. Ze is er niet alleen om hulp te verlenen, maar bovenal om te vluchten van haar verleden. Het verlies van haar man en kind leidt ertoe dat ze op het moment dat ze terug is in New York besluit om zelfmoord te plegen. Maar voordat ze deze kans krijgt vindt ze een dakloze tiener, genaamd Blue. Ze besluit zich over hem te ontfermen. Terwijl ze elkaar steeds beter leren kennen ontdekt Ginny dat Blue een groot geheim met zich meedraagt dat ze niet kan negeren...
Iedereen heeft weleens gehoord van Danielle Steel (1947). Als deze naam geen belletje doet rinkelen vanwege haar boeken, dan wel door de verfilmingen ervan. Het is niet vreemd dat ze een grote naam is, want ze heeft inmiddels al 95 romans geschreven die bijna allemaal in de Amerikaanse bestsellerlijsten hebben gestaan. In Nederland is Vriendschap de nieuwste vertaling van Steels werk, van de hand van Jet Matla.
Steel kaart in deze roman veel zware thema's aan waarvan sommige dicht op haar eigen leven aansluiten. Zo houdt ze zich bijvoorbeeld bezig met het welzijn van kinderen (twee van haar negen kinderen zijn geadopteerd). Het is duidelijk dat Steel verstand van zaken heeft. Toch komt Blue als puber ongeloofwaardig over. Normale pubers zijn al lastig, laat staan als ze extra bagage met zich meedragen zoals Blue. Hij vindt namelijk bijna alles goed, zet zich niet af tegen Ginny en gedraagt zich altijd netjes. Gelukkig gebeuren er genoeg andere dingen in het persoonlijke leven van Ginny om dit niet als vervelend, maar als zorgzaam te ervaren.
Het verhaal wordt uitgebreid verteld door de schrijfster. Te uitgebreid zelfs. Steel geeft de lezer weinig kans om zelf een beeld te vormen van de gebeurtenissen. Ook worden er regelmatig dingen herhaald waardoor het verhaal op bepaalde delen uitgekauwd overkomt. Steel had wat meer 'show' en minder 'tell' toe mogen passen om te voorkomen dat het verhaal langdradig wordt, wat nu helaas wel het geval is.
Juist doordat alles veel te uitgebreid wordt verteld is de spanning in Vriendschap ver te zoeken en doet Steel weinig moeite om niet voorspelbaar te zijn. Jammer, want ze kaart belangrijke actuele thema's aan en de personages zijn mensen met levenservaring. Danielle Steel is misschien een populaire schrijfster, maar dit verhaal had met wat aanpassingen veel sterker kunnen zijn. Dit boek heeft de basis voor een goed verhaal, maar de manier van vertellen zorgt ervoor dat je geen vriendschap sluit met deze roman en haar personages. | 0neg
|
Na de goede recensies ben ik vol verwachting aan dit boek begonnen.
Ik vroeg mij gaande weg steeds af wanneer het nu spannend werd. Ik vond niets terug van de spanning die in de vorige boeken wel aanwezig was. Tevens vond ik de vele flashbacks verwarrend (ik kwam er pas halverwege het boek achter dat het zich in verschillende tijdzones afspeelde) en vond ik het verhaal vele losse flarden hebben. Ik heb op 2/3 van het boek getwijfeld of ik er mee zou stoppen maar doordat er een spectaculair einde was beloofd (door meerdere recensies) heb ik volgehouden.
Toen ik het boek uit had vroeg ik mij af wanneer dat spectaculaire einde dan zou beginnen. Oké het is geen happy end, maar dat is dan ook alles. Kortom een afsluitend deel van de reeks, maar niet meer dan dat. Verwacht je spanning en een pageturner... laat deze dan op de plank liggen. | 0neg
|
Het eerste boek in deze serie, Seeker, was als een huis zonder fundament. In het tweede deel, Traveler, is de basis nog steeds niet verstevigd, maar er is wel een aanbouw aan geknutseld. Arwen Elys Dayton gaat stug verder met haar verhaal en vergeet compleet om de gaten op te vullen. Het is nog steeds onduidelijk in wat voor wereld het verhaal zich afspeelt en of we te maken hebben met magie of met een bijzondere technologie. Aangezien daar al een hele recensie aan gewijd is, zal dat in deze bespreking niet nog eens herhaald worden, al is dezelfde kritiek nog steeds toepasbaar.
Dit tweede boek introduceert twee nieuwe vertellers: Nott in het heden en Catherine (de moeder van John) negentien jaar geleden. Door de vele personages is er steeds minder plek om de personages goed te leren kennen en Quin lijkt helemaal te verdwijnen. Alles lijkt haar te overkomen in plaats van dat ze zelf aanzet tot actie. Haar passiviteit is opvallend omdat ze eigenlijk het hoofdpersonage was van het eerste boek. De personages om haar heen zijn actiever en daardoor veel interessanter.
John en Catherine zijn de twee personages met de duidelijkste doelen, waardoor hun verhaal veel interessanter is dan dat van de andere personages. Want wat wil Quin nou eigenlijk? Ze wil de Zoekers weer laten zijn zoals ze waren, maar hoe? En wat waren ze dan?
Terwijl Quin, Shinobu en John het dagboek van Catherine hebben, lijken ze niet heel veel meer te weten te komen en ze herhalen eigenlijk alleen maar wat we via Catherine ook al meemaken. Catherine is het sterkste personage in Traveler. Er kan met haar meegeleefd worden en ook al weet je hoe het eindigt, je hoopt toch dat haar verhaal een andere wending krijgt. Catherine heeft een doel waar ze naartoe werkt en ze heeft uiteindelijk ook echt iets te verliezen, waar ze echt door geraakt lijkt te zijn. Terwijl Quin en Shinobu bijna alleen hun schouders op leken te halen bij wat er met hun vaders gebeurde in het eerste boek.
John lijkt zich steeds meer te beteren, maar zijn relatie met Quin is nog steeds problematisch. John slaat Quin omdat hij jaloers is, of hij laat haar in elkaar slaan omdat hij iets van haar wilt. Het ergste is dat hij dit helemaal goedpraat voor zichzelf. Wat wel erg knap is gedaan door de schrijfster is dat je toch met hem meeleeft als hij niet bij Quin in de buurt is. Dayton laat zo zien dat iemand goede en slechte kanten kan hebben en dat het leven is niet zo zwart-wit is als Quin denkt dat het is.
Door personages van de verschillende kanten aan het woord te laten krijg je ook de beweegredenen van de tegenstanders te weten. Want voor Quin is Nott de slechterik en voor Nott is dat weer Quin. Dat maakt het verhaal interessanter dan als we enkel Quin volgden.
Was het eerste boek je niet zo goed bevallen, dan zal dit boek daar helaas niet veel aan veranderen. De personages zijn zwak en er zitten nog zo veel gaten in het verhaal. Er is dus niet veel verbeterd ten opzichte van het eerste boek. Als je Seeker leuk vond, dan is de kans groot dat dit boek je ook wel bevalt. Qua stijl en plot zijn er geen grote veranderingen en het verhaal kabbelt een beetje voort met zo nu en dan redelijk spannende stukken. | 0neg
|
Lezers die op basis van de cover en de titel denken dat ze een boek over Parijs in handen hebben, komen bedrogen uit. De stad komt slechts aan bod als vage achtergrond voor het verhaal van de Italiaanse Viola. Na de breuk met haar ouders vond ze in Parijs een toevluchtsoord dat haar als studente natuurgeneeskunde de nodige ervaring en kennis gaf om als zelfbewuste vrouw naar Rome terug te keren. Daar leert ze haar man kennen en beleeft er zes prachtige jaren. Wanneer haar man overlijdt moet ze opnieuw op zoek naar levenslust en een doel om elke ochtend op te staan. Terug in Parijs pikt ze de draad van haar studentenleven weer op en krijgt ze de tijd om zowel over haar toekomst als over haar verleden na te denken. Wanneer ze de geheimzinnige Romain leert kennen, begint een spel van aantrekken en afstoten, tot de maskers afvallen en Viola gedwongen wordt om haar leven in handen te nemen. Noch Parijs noch Rome hebben een doorslaggevende invloed op de gebeurtenissen en hadden net zo goed door andere steden vervangen kunnen worden.
De oorspronkelijke titel La Piccola Erboristeria di Montmartre (vrij vertaald als De kleine kruidendokter van Montmartre) dekt de lading veel beter. Viola’s doel om als natuurdokter in de kruidenwinkel van haar vriendin en mentor aan de slag te gaan overheerst het romantische gedeelte van het boek. Donatella Rizzati gaat met gepaste terughoudendheid te werk wanneer ze natuurgeneeskundige processen als iriscopie en het losmaken van chakra’s naast de traditionele geneeskunde plaatst, maar laat het boek uiteindelijk toch afglijden naar een publiciteitscampagne over natuurgeneeskunde. Zo voegt ze aan elk hoofdstuk een informatief stukje over de geneeskrachtige werking van kruiden en massages toe. Omdat de hoofdstukken kort zijn, doen deze toevoegingen telkens opnieuw afbreuk aan het verteltempo. Dat geldt vooral voor de stukjes die niet op het einde van een hoofdstuk, maar plompverloren tussen twee alinea’s geplaatst worden. Lezers die niet bereid zijn om mee te gaan in het spirituele kunnen beter een ander boek uitzoeken, des te meer omdat Viola’s zoektocht naar liefde en aanvaarding niet bijster origineel uitgewerkt wordt.
Het boek begint nochtans veelbelovend. De lezer wordt in het ongewisse gelaten over Viola’s breuk met haar familie en de doodsoorzaak van haar man. Veel te snel worden deze geheimen echter prijsgegeven en vanaf dat punt schippert het verhaal tussen een romantisch verhaal, een familiegeschiedenis en een informatief verhaal over natuurgeneeskunde. Rizatti slaagt er niet in om de verschillende onderdelen op een geloofwaardige manier met elkaar te verbinden. Hierdoor blijven verschillende plotwendingen, zoals Romains verleden en de redenen voor de breuk met haar ouders, te oppervlakkig om echt te beklijven.
Dit gebrek aan diepgang wordt versterkt door het gebruik van een ik-verteller. Hoewel Viola meermaals aangeeft dat ze andere mensen wil begrijpen en helpen, is daar in haar daden niets van te merken. Ze is erg op zichzelf gericht en heeft enkel oog voor anderen in relatie tot zichzelf. Wanneer die niet reageren hoe zij dat wil, reageert ze gepikeerd en raakt ze op slag haar net hervonden zelfvertrouwen kwijt. Omdat de lezer enkel Viola’s gedachten kent komt ze behoorlijk egocentrisch over en blijven de andere personages vlak en voorspelbaar.
Zowel het idee voor de verhaallijn met de nadruk op vriendschap tussen vrouwen als de opbouw van het boek en de informatieve intermezzo’s doen erg veel denken aan het werk van de – eveneens Italiaanse – auteur Cristina Caboni. Dat een beginnend auteur zich opvallend laat inspireren door andere auteurs is absoluut niet erg wanneer daar een redelijke portie originaliteit tegenover staat. Rizzati is er in haar debuut echter onvoldoende in geslaagd om haar eigen stem te vinden. Wanneer ze in haar volgende boek duidelijkere keuzes durft te maken en haar personages beter uitwerkt, maakt ze meer kans om haar plaats binnen het feelgoodgenre in te nemen. | 0neg
|
New York in 1909, misdaad, Freud, Shakespeare... Deze meneer Rubenfeld is wel erg ambitieus van stapel gelopen! Dat is jammer, want als hij zich nou eens geconcentreerd had op die moorden in het New York van een eeuw geleden, dan zou het verhaal een stuk compacter en daardoor beter zijn geweest. Wel wat vergezocht allemaal, maar dat wordt weer gecompenseerd door het tijdsbeeld.
Helaas wordt Freud er bijgehaald, met uiteraard de frustraties die psychoanalytici nu eenmaal graag zien in allerlei menselijke gedragingen. Overbodig wat mij betreft.
En Shakespeare, die is natuurlijk altijd en overal welkom, maar op de zoveelste Hamlet-interpretatie zit niemand te wachten. | 0neg
|
Het Weihnachtsoratorium is een novelle. Het idee voor het verhaaltje is origineel. Helle, een vrouw van rond de vijftig zingt in een bejaardenkoor, het Weihnachtsoratorium van Bach. Helle houdt zielsveel van haar echtgenoot Frank, maar als hij tijdens het concert waarin zij alles geeft , wegloopt, slaat de liefde zonder overgang direct om in haat. Als zij Frank na haar muziekoptreden thuis op de bank chips ziet eten, schreeuwt ze het uit: ‘’Ze krijst alsof ze drie baby’s tegelijkertijd moet baren en alle hoge noten nog een keer moet zingen, maar dan raak getroffen.’’
Als lezer krijg je grote behoefte om de tekst te redigeren. Het boekje wemelt van de fouten. De metaforen zijn vergezocht, de beeldspraak is vreemd, er worden verkeerde verwijswoorden en onjuiste woordcombinaties gebruikt. Zo kijkt de oude kaartjesverkoopster Helle met ‘bloeddorstige ogen’ aan, worden de koorleden door de dirigente, die op de eerste drie bladzijdes zeven keer dirigent wordt genoemd en geen naam krijgt, vergeleken met een ‘kudde tijgers’, heeft echtgenoot Frank ‘halve haren’ die hij niet meer in model krijgt en ‘doet de kleur van haar haar niet onder voor die van anderen’. Op bijna iedere bladzijde staan een of meerdere fouten. Misschien komt het mede door de vele fouten dat het voor de lezer allemaal wat ongeloofwaardig en zelfs, zonder dat het humoristisch wordt, wat lachwekkend overkomt. Hoewel de gevoelens van Helle te begrijpen zijn, is de manier waarop ze haar emoties uit ongeloofwaardig. Het verhaaltje is dun en mist diepgang. | 0neg
|
Dit boek is naar mijn idee overgewaardeerd. Op een van de eerste bladzijde staan de kreten die in de recensies over de verborgen geschiedenis werden gemeld. Een meesterwerk (ik heb wel betere boeken gelezen). Spannend (nee, moest vaak mijn best doen om mezelf te concentreren) Geen aanrader dus. | 0neg
|
Het verhaal begint veelbelovend maar hangt dan van ongelooflijke gebeurtenissen aan elkaar. Er vallen veel slachtoffers terwijl de hoofdrolspelers telkens het vege lijf weten te redden. De tegenstanders gaan medoogenloos te werk bijvoorbeeld door een flatgebouw op te blazen waarbij een getuige maar ook tientallen onschuldige slachtoffers vallen. Zodra Osborn of zijn medestanders in het vizier zijn wordt de trekker niet direct overgehaald. Verder zou ik met een zware beenwond niet zo hard kunnen rennen als onze hoofdrolspeler. Kortom erg ongeloofwaardig allemaal en langdradig verhaal op den duur. | 0neg
|
De omschrijving leek me prima en vol zin in het boek gedoken. Het was echter een compleet ander boek dan ik verwacht had. Niet echt positief overigens. Het is geen dertien-in-een-dozijn roman maar een heel apart, ietwat vervreemdend boek. Dat kan iets unieks en wonderschoons opleveren maar helaas wordt de plank toch misgeslagen. Er zijn een aantal wendingen die zo ongeloofwaardig en gekunsteld zijn dat ik een aantal keer overwogen heb om het boek weg te leggen. Wat ik niet snel doe overigens.
De hoofdpersoon Iris heeft een bestseller geschreven maar als ik dan enigszins de omschrijving van het boek ontwaar kan ik gewoon niet geloven dat dat een bestseller zou zijn a la Harry Potter. Een journalist in een kast verstopt, de vrouw totaal niet verrast als hij uit de kast komt (letterlijk dan) en wil dat hij blijft..., een journalist die zich vervolgens onder het bed verstopt, in de gordijnen, de brandweer die niet alle kamers doorzoekt nadat een boom de bovenverdieping verwoest omdat ze zgn geen zin hebben... etc.
Wat mij het boek uiteindelijk toch heeft doen uitlezen is niet alleen omdat ik het ebook als kado ontvangen heb van De Bezig Bij maar zeker ook de fijne, vlotte schrijfstijl van de auteur (vandaar de twee sterren ipv een) . Als zij een verhaal kan neerzetten zonder kunstgrepen en ongeloofwaardigheden zou ik het zonder twijfel gaan lezen. Het hoeft niet perse anders als anders te zijn. Jammer! | 0neg
|
beneden peil,Déjà vu speelt zich grotendeels af in Frankrijk. De 27-jarige journaliste Eva Lambregts vindt dat ze volkomen onterecht wordt ontslagen bij de krant waarvoor ze werkt. Om enigszins tot rust te komen besluit ze haar vriendin Dianne, woonachtig in Frankrijk, een week eerder dan afgesproken te bezoeken. Dianne lijkt echter van de aardbodem verdwenen. Ze beantwoordt haar e-mails niet, telefoontjes worden doorgeschakeld naar haar voicemail en op sms'jes reageert ze evenmin. Hoewel dit alles Eva niet echt lekker zit, besluit ze toch de lange autorit naar Frankrijk te maken. Als Eva het huis van haar vriendin betreedt, is deze in geen velden of wegen te bekennen. Eva probeert uit te zoeken waar haar vriendin uithangt, maar de plaatselijke bevolking werkt haar flink tegen. Er gebeuren vreemde taferelen op en rondom het landgoed waar Eva verblijft. De plaatselijke politie is druk met het oplossen van een brute moordzaak waarbij een vrouwelijke buurtgenoot op koelbloedige wijze in het bos is omgebracht. Hierdoor besteden zij geen aandacht aan Eva's meldingen. Eva overweegt om terug te keren naar Nederland maar ziet hier vanaf aangezien haar vriend naar Frankrijk is gekomen om haar gezelschap te houden zolang Dianne wegblijft. Was ze maar wel naar huis gegaan...
Esther Verhoef heeft de afgelopen jaren vele meesterwerkjes afgeleverd, zowel solo als samen met haar man onder het pseudoniem Escober. Ze behoort dan ook niet voor niets tot de top van Nederlandse thrillerauteurs. Déjà vu voldoet echter niet geheel aan de verwachtingen. Het verhaal begint uitnodigend en naarmate het vordert wordt het beter en beter. Pas vanaf de tweede helft gaat het fout. De spanning is dan ver te zoeken en het verhaal sukkelt verder in de richting van een nogal voorspelbare ontknoping. De omgeving daarentegen is realistisch uitgewerkt. Het wonderschone Franse landschap is met verve omschreven, waardoor je je gemakkelijker in het verhaal kunt verplaatsen. Hoofdpersonage Eva Lambregts komt nogal onecht over door de onmenselijke keuzes die ze keer op keer maakt. Al kun je met een hoofdpersonage dat geen risico's durft te nemen natuurlijk geen geslaagde thriller schrijven. Milieuactivisme speelt een prominente rol, maar helaas is dit op een ietwat saaie manier in het verhaal verweven. De ontknoping is dan ook niet Verhoef waardig. De cover van het boek ziet er, zoals we van Esther Verhoef gewend zijn, wederom aantrekkelijk uit. In dit geval een misleidende factor. | 0neg
|
“Pole Position” Lex Pieffers
Verschenen in 2018
Genre Thrillers & Spanning
Aantal pagina’s 240
Uitgeverij Karakter Uitgevers B.V.
ISBN 9789045219318 , 9789045219417
===== Dear Mum. Het kan me niet meer schelen, iedereen zoekt het maar uit. Ik loop achter met m'n huur en eerdaags sluiten ze mijn electra af.............Your wee lassie from Glesca=====
Janet Ross houdt een dagboek bij waarin ze brieven schrijft naar haar moeder.
Janet werkt in een garage als automonteur.
Ze is van weinig woorden, een tikje jongensachtig, aantrekkelijk en houdt van snelle auto's.
Wanneer haar baas Phil haar ineens vraagt om over te werken, neemt ze dit met beide handen aan. 20 pond per uur is voor Janet een hoop geld.
Als ze dan ook nog in een Audi Q5 mag rijden, voelt het alsof ze de hoofdprijs heeft. Dit is wel iets anders dan haar Golf GTI.
Tijdens een klus raakt Janet betrokken bij de ontvoering van een kind: Sally de dochter van Jo Crespo, die schatrijk is en eigenaar van een Formule 1 team.
Ze heeft er een naar gevoel bij en besluit alles op alles te zetten om Sally Crespo te bevrijden.
Janet neemt de consequenties op de koop toe.
Ze wordt in hechtenis genomen, veroordeeld en gaat 42 maanden de gevangenis in.
Jo Crespo krijgt te maken met financiele problemen als 1 van zijn rijders in coma raakt na een ongeluk.
Wanneer CFO Scott Wexler, tevens zijn ex zwager, vertrekt neemt hij zijn aandeel in het bedrijf mee.
Een sponsordeal mislukt en de bank leent geen geld meer.
Vanuit de gevangenis schrijft Janet een brief naar Crespo waarin ze oprecht haar spijt betuigt. Jo leest de brief en weet niet wat hij er mee moet.
Toen ik het boek in handen kreeg, zag ik een stoer wijf en een foto die snelheid uitstraalt.
Helaas ontdekte ik de snelheid niet in het verhaal.
Ik moest denken aan de boekjes die ik als kind las: “een stoere tiener die het opneemt tegen de slechteriken.”
Ik miste de verbinding met de 2 verhalen. Behalve de link dat Janet de dochter van Crespo ontvoert en bevrijdt, werd er niets mee gedaan.
De personen waren nietszeggend en oppervlakkig.
Aan het einde miste ik het plot. Ik had het idee dat er een hoofdstuk vergeten was. Het lijkt op een open einde maar het verhaal is niet af. Jammer.
Ik geef ook 2**
Rotterdam, 15 januari 2019
Annemarie
Met dank aan #ThrillZone | 0neg
|
Als je met veel plezier boeken van een schrijver hebt gelezen in het verleden, aarzel je niet om een nog ongelezen werk mee te nemen uit de bibliotheek. Dat moet toch ook wel weer genieten worden?
Helaas.
Nesser schrijft hier meer een psychologische roman dan een spannend boek, hoewel het hier en daar wel spannend is. Maar geloofwaardig is het niet.
Een echtpaar, hij schrijver, zij beeldend kunstenaar, woont sinds kort in New York. Hun dochtertje van vier jaar, Sarah, is ontvoerd en al meer dan een jaar hebben ze taal noch teken van of over haar ontvangen. De moeder, Winnie, kan alleen nog schilderijen maken over de ontvoering, haar man, Erik, gaat naar de bibliotheek om te schrijven - zijn vrouw wil alleen zijn.
Dan ziet hij haar op een dag lopen. Thuis informeert hij, waar ze geweest is, maar ze beweert niet op de plaats geweest te zijn, waar hij haar zag. Dat herhaalt zich nog eens.
Erik kent nog weinig mensen in New York, maar in de bibliotheek waar hij dagelijks zit te schrijven ontmoet hij Mr. Edwards. Ze maken kennis en het blijkt, dat hij gepensioneerd privé detective is. De man biedt aan onderzoek te doen naar de gedragingen van Winnie.
Erik gaat zelf ook op onderzoek. Hij ontmoet (alweer: hoe toevallig) iemand, die een huis bezit in de buurt waar Winnie heen zou zijn gegaan. Hij mag daar gratis in als hij wil.
Dan volgt een alweer zeer onwaarschijnlijke en wat afgeraffelde ontknoping.
De vele zweverige gedeelten met dichtregels en helderzienden konden me ook niet bekoren.
Een teleurstelling. | 0neg
|
De eerdere 6 delen over Helen Grace heb ik verslonden. ‘Klein klein kleutertje’ vond ik helaas tegenvallen. Zelfs de normaal zo sympathieke Helen Grace vond ik met vlagen verzwelgen in zelfmedelijden, tot het irritante toe. Zo kennen we haar niet. Ik betrapte mezelf erop dat ik de ellenlange achtervolging doorbladerde. Te langdradig en geen speurwerk.
Helaas, maar desondanks heb ik zin in #8. De vorige delen waren zo goed dat ik vergevingsgezind gesteld ben. | 0neg
|
En ik ben zo'n iemand die het boek 's avonds laat in bedje gelezen heeft, maar het heeft me geen kippenvel kunnen bezorgen. Het boek leest wel lekker door en steeds ben je benieuwd in wat voor een situatie ze weer terecht komt. Maar het heeft me nergens echt weten te pakken. Het gaat van situatie naar situatie zonder (naar mijn mening) enige spanning. Wel moet ik zeggen dat het verhaaltje me toch wel een tijd bij blijft. Ik vind het een redelijk boek en misschien had ik te hoge verwachtingen door de goede recensie... | 0neg
|
Onvoltooide zomer is een ontgoochelend boek geworden. Dat Peter Robinson het niet van zijn schrijfstijl moet hebben, wist ik al van Nasleep. Maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door het verhaal. Maar als de inhoud van het boek, zoals bij Onvoltooide zomer, tegenvalt, dan rest er natuurlijk niet veel meer om over te jubelen. Ach, het boek is best wel spannend, maar het scenario is doordeweeks. Dertien in een dozijn. Goed als een tussendoortje, meer niet. Mijn grootste kritiek is evenwel dat na twee boeken Alan Banks een oppervlakkig persoon blijft. Hij komt noch sympathiek noch antipathiek over. En dat is jammer.
Dat Peter Robinson een muziekliefhebber is, mag na dit boek wel duidelijk zijn. Hij citeert zelfs Mercury Rev, en dat kan ik alleen maar toejuichen. Maar in Onvoltooide zomer blijft hij maar tot mijn ergernis aan 'name dropping' doen. Volgende keer beter? | 0neg
|
Als echte PC fan aan Rood Waas begonnen. Ben nu halverwege en heb weinig trek om verder te lezen. Veel te veel forensische details, te langdradig verhaal. Het schiet gewoon niet op. De allereerste Scarpetta thrillers waren moeilijk weg te leggen: je bleef lezen. Dat is bij Rood Waas niet het geval. Het verhaal verzandt in immens veel forensische details en de vertrouwde hoofdpersonen zijn op de helft van het boek nog beperkt tot Marino en Jaime. Omdat ik toch nieuwsgierig ben naar de plot (daar weet PC altijd wel raad mee), toch maar doorbijten en doorlezen denk ik... | 0neg
|
na het lezen van het boek was ik een beetje teleurgesteld.
De karakters vond ik goed maar het verhaal kon me niet echt boeien. Het ging veel te lang over de buurman die lawaai maakt. Ik vond het spannender worden nadat Louise en haar gezin in het park gingen wonen.
De plot vond ik goed. De verwikkelingen zaten goed verstopt in de verhaallijn en dit einde had ik niet verwacht.
De schrijfstijl van Hannah vind ik prettig, maar haar andere boeken vind ik veel beter.
Dit boek zou ik niet zo snel aan anderen aanraden, terwijl ik dat met haar andere boeken wel zou doen. | 0neg
|
Het verhaal begint leuk, met een begrafenis. Al snel blijkt dat de weduwe eerder opgelucht dan bedroefd is. Dat in tegenstelling tot haar dochter, die het verlies van haar vader niet of nauwelijks kan verwerken. Dan krijgt de weduwe een uitnodiging van een neefje om mee te gaan naar Afrika om daar tijdelijk les te geven. Daar ontmoet ze tot grote ontsteltenis van haar nog steeds rouwende dochter, de liefde van haar leven. En dat is het verhaal in een notendop.
De schrijfster weet op zich goed de belevingswereld van de verschillende personen neer te zetten. Ik ben bijvoorbeeld geen 71-jarige vrouw die net weduwe is geworden, maar ik kan me toch al snel inleven in haar. De karakters en gebeurtenissen worden echter niet erg diep uitgewerkt. Het blijft allemaal eenvoudig en zonder veel diepgang. De man heeft haar nog maar amper twee keer aangekeken en haar neefje en/of andere omstanders zien al een opbloeiende romance in het verschiet. Een beetje te simplistisch. Nu is het ook maar een dun boekje - nog geen honderd bladzijden van zo'n 11x19cm - dus is er misschien ook geen ruimte de karakters en omstandigheden verder uit te werken. Daar staat dan tegenover dat het grootste deel van wat zich in Afrika afspeelt, slechts losse, onsamenhangende gebeurtenissen zijn, die niets aan het verhaal toevoegen. Het lijkt dan meer op een dagboek, waarbij op de ene dag dit gebeurt en op een andere dag dat, en die twee dingen hebben, behalve de hoofdpersoon, niets met elkaar te maken.
In een sneltreinvaart vlieg je zo door de emoties en belevingen van de hoofdpersonen heen. Voor wie zoiets zoekt, zal dit boekje prima te pruimen zijn. Mij viel het tegen. Ik miste de diepgang. Het verhaal is te oppervlakkig en op sommige plekken is de rode draad nog maar flinterdun aanwezig. Daar komt bij dat de omslag niets met het verhaal te maken heeft en zelfs de titel van het boek is vergezocht - er is weinig sprake van feiten. Over het Vlaamse 'ge', 'u' en 'gij' is snel heen te lezen. Het hele boek leest sowieso wel vlot. Maar in tegenstelling tot eerdere boekenweekgeschenken, zet deze mij niet aan om nog meer van haar werk te lezen. | 0neg
|
Op zich is het niet zo'n heel slecht boek, het leest lekker weg. De humor in het boek is wel goed, soms toch moeten lachen in mezelf. Het verhaal stelt alleen niet zo heel veel voor. Voor mijn gevoel was het verhaal nog niet helemaal afgerond, dus vandaar 2 sterren. Of ik nog meer van haar ga lezen? Vast wel, maar nu even een ander genre. | 0neg
|
spannende roman in huis, alleen verdrinken ze in een warboel van randfiguren.,Schrijfster en journaliste Margreet Hirs debuteerde in 2000 met de thriller Bittere honing, die genomineerd werd voor de Schaduwprijs en de Gouden Strop. Vervolgens verscheen Romeins theater, een misdaadroman rond politieman Niccolò Neonato. Later volgden nog twee boeken met Neonato in de hoofdrol en Italië als warme achtergrond.
Speurder en voormalig lid van de Italiaanse carabinieri, Niccolò Neonato, is in Haarlemmerolie op zoek naar tandartsdochter Franca Pirra. Alle sporen leiden naar Haarlem. Omdat er daar nog meer onopgeloste zaken zijn, vertrekt Neonato samen met zijn assistent Piero Mulier naar Nederland. In Haarlem wordt Neonato geconfronteerd met de moord op zijn vader, en vervolgt Mulier zijn zoektocht naar zijn beroemde en beruchte voorvader. De oude politieman Neonato wordt na aankomst vrijwel onmiddellijk herkend door mensen uit de Italiaanse onderwereld. Hij is zijn toekomst opeens niet meer zo zeker.
Hoewel Margreet Hirs goed kan schrijven - het boek staat vol prachtige zinnen - is Haarlemmerolie vooral verwarrend. Neonato en Mulier zijn naar Haarlem gekomen om de tandartsdochter te vinden, maar eenmaal in Nederland starten ze hun persoonlijke zoektochten en lijkt de tandartsdochter vergeten. Ze lopen diverse mensen tegen het lijf, die net niet gedetailleerd genoeg worden beschreven om ze echt goed te leren kennen. Een verdwaalde priester, een oude neonazi, een vrouw van een orthopeed enz. Te veel personages en daardoor te weinig diepgang.
Soms neemt Hirs de lezer op sleeptouw doorheen een spannende scene: een moord, een kennismaking met een nazi of een verkrachting wekken wel de verwachting dat er nu iets gaat gebeuren, maar daar blijft het bij. De hoop, dat de verschillende verhaallijnen elkaar uiteindelijk zullen vinden, wordt helaas niet ingelost. Ondanks de fraaie beschrijvingen van Haarlem, heeft ieder personage zijn eigen doel en ontbreekt de 'grande finale.' Haarlemmerolie bevat alle elementen van een goede, spannende roman, alleen verdrinken ze in een warboel van randfiguren. | 0neg
|
Op 1 oktober 2006 vindt er in Antwerpen een grote manifestatie plaats om de verdere opkomst van de oppositiepartij Het Vlaams Belang te keren. Een week later worden er namelijk belangrijke verkiezingen gehouden, die de bestaande regeringscoalitie zouden kunnen opblazen. Een aantal criminele figuren met politieke banden beraamt een aanslag en ontvoeringen, om de regering in diskrediet te brengen. Tijdens één van de talrijke concerten, waarbij ook de koningin aanwezig is, ontploft er een bom, waarbij doden en gewonden vallen.
De politie ontvangt op diezelfde dag wel een waarschuwing, maar de bomaanslag kan niet verhinderd worden.
De misdaadroman beschrijft de turbulente gebeurtenissen van die dag tot de verkiezingen, die een week later plaatsvonden. Als hoofdpersoon koos de auteur Nathalie Croes, die hoofdinspecteur is bij de Antwerpse politie. Haar man Dirk, die een bekend violist is, treedt ook in een stel hoofdstukjes op en zijn instrument siert de cover. Verder spelen er nogal erg veel anderen regelmatig een rolletje, zoals b.v. hun puberale dochter, een concurrerende violist (hij eindigt tijdens een klassiek concert zonder hoofd), een stel politiefunctionarissen, de minister-president met vrouw en verslaafde zoon, de leider van het Vlaams Belang met zijn opponent in die partij, de directeur van het conservatorium met zijn ex-vrouw en hun dochter, een vioolbouwer en nog een blik ongure figuranten.
Vooral sinds de moord op Kennedy wemelt het in het thrillergenre van allerlei politieke complotten. Ook in dit boek bouwt de auteur de ene na de andere dubbele bodem in, waardoor de lezer na enige tijd een goede kans maakt om de rode draad kwijt te raken. In deze kluwen van verwikkelingen heeft alles blijkbaar met iedereen te maken. Gelukkig wordt dit aan het einde keurig uitgelegd, zodat eventuele losse eindjes toch nog aan elkaar worden geknoopt.
De andere kern van dit boek bestaat uit vlot beschreven handelingen in 89 korte hoofdstukken. Helaas wemelt het van allerlei soapachtige verwikkelingen en onlogische handelingen, waardoor het onmogelijk is om zich met de personen te identificeren.
Agenten laten voor hun neus inbreken, pinken worden gebroken om even later weer in de kom gezet te worden, legerdiefstallen worden verzwegen, tranen trekken zoute sporen op kleding, iemand rukt uit vertwijfeling zijn overhemd van zijn borst, getuigen beloven te zwijgen, maar babbelen er toch lustig op los, alle leidende Vlamingen zijn lid van een Loge of van Opus Dei, alle opgevoerde politici frauderen zonder uitzondering, een detective heet Jansen en Jansens en Nathalie mag blijven rechercheren ondanks het feit dat haar echtgenoot een verdachte is.
Deze pennenvrucht van Van Lierde is ongeloofwaardig, tenzij dit als script voor een operette of een platte klucht gelezen mag worden. Een nieuwe Jef Geeraerts is hiermee dus nog niet opgestaan. Die ene ster verdient de auteur wat mij betreft voor het tempo en zijn ingenieus bedachte complottheorie.
Nog een verzoekje aan diegenen, die de achterflappen van een boek bedrukken: Laat nu eindelijk eens die superlatieven achterwege, die de vorige publicaties van een auteur prijzen en die iets suggereren, wat deze keer zeker niet waargemaakt wordt. | 0neg
|
De vrolijke zomerse kleuren en de afbeelding van een jonge blonde vrouw staan in tegenstelling met het woord ‘Thriller’ op de cover. Ietwat vreemd om een blonde vrouw te kiezen terwijl de vrouwelijke rode haren heeft.
Maggie heeft in het dagelijkse leven een druk bestaan; ze is een succesvolle ondernemer, moeder en echtgenote. Ze wordt uitgeroepen tot succesvolle ondernemer van het jaar. Haar ontbijtketens lopen voortreffelijk en ze heeft plannen om uit te breiden. Om te ontstressen krijgt ze een zonvakantie cadeau van haar man naar het eiland Ibiza. Zeventien jaar geleden ontvluchtte ze dat eiland. Nu is ze terug en ontmoet oude bekenden. De vraag is of ze daar wel op zit te wachten?
De schrijfstijl is kinderlijk eenvoudig en het grootste gedeelte is ‘vertellend’ geschreven. Het boek lees je snel uit. Het begin begint spannend maar al snel zakt de spanning weg. Het verhaal kabbelt verder en regelmatig dwaalt mijn aandacht af. De meeste personages blijven erg vlak. Maggie en Frank worden het meeste uitgediept. Een aantal woorden worden vaak gebruikt: bijna, eigenlijk, ongekend, maar, nog, net, ineens, fucking en ook staan er een aantal taalfouten in. Een bijzondere zin vond ik bijvoorbeeld: Ze fluisterde bijna. Af en toe ergerde ik me aan de gebruikte clichés.
De lezer krijgt af en toe brokjes informatie toegeworpen en tegen het einde wordt duidelijk wie de dader is. Het is een ideaal boek om tussendoor te lezen en lekker te relaxen en past perfect in het rijtje Suzanne Vermeer en Linda van Rijn.
Conclusie: Ibiza is een chicklit met een vleugje spanning. Een aardig tussendoortje dat ideaal te lezen is tijdens een zonvakantie op bijvoorbeeld Ibiza. | 0neg
|
en dit boek gaat daar vast geen verandering in brengen.,De Franse Florence Aubry studeerde in haar geboortestad Besançon moderne letteren en taalwetenschappen. Momenteel werkt ze als lerares op een universiteit. Florence heeft al een hele rij boeken uitgegeven, allemaal over hetzelfde onderwerp: tienerproblemen. Daar past Wodka Express precies tussen, want de naam verklapt het al: dit boek gaat over drankmisbruik en de gevolgen daarvan. Florence Aubry is (nog) geen bekende naam, en dit boek gaat daar vast geen verandering in brengen.
Sarah is een meisje van vijftien jaar, die met haar ouders en zusje Anna op vakantie is in Frankrijk. Daarbij raakte ik meteen in de war, want op de achterflap staat dat Sarah met haar zusje Lotte op vakantie is. Ik had op het eerste moment dus geen idee wie Anna was. Sarah kan goed met alcohol omgaan, maar haar lichaam minder: als Sarah veel heeft gedronken, wordt ze losbandig, sexy en durft alles. Alles gaat goed, tot die ene ochtend: Sarah wordt wakker met haar shirt omhoog en ondergoed op haar enkels. Ze weet niets meer van de vorige avond en haar vrienden ook niet. Maar Anna wel. Ze probeert het haar zus te vertellen, maar Sarah wil het niet horen. Opnieuw gaat ze naar feesten en drinkt erop los. Dan gebeurt er een ramp: zal Sarah eindelijk zien wat drank allemaal kapotmaakt?
Wodka Express is een makkelijk doch weinig boeiend boek. Je leest er snel doorheen, omdat de plot niet lastig is. Het is goed opgebouwd, en daardoor is het toch spannend. Ik denk dat het ook echt een leuk boek kan zijn voor iets jongere lezers, van twaalf tot veertien. Het idee achter het boek vind ik ook erg goed. Het gaat over de gevaren van alcohol als je te veel drinkt of er slecht mee omgaat. Dat is het geval voor het hoofdpersonage, en je ziet de gevolgen. Ook lees je Wodka Express uit het oogpunt van het zusje van de hoofdpersonage en maak je dus mee hoe de omgeving lijdt onder onverantwoordelijk drankgedrag. Al bij al vond ik dit een zwak boek, maar met een duidelijke boodschap. | 0neg
|
Prison break is de hype van het moment in het land van de televisieseries, en dat moet commercieel uitgebuit worden, moeten ze bij de Fox Broadcasting Company gedacht hebben. En dus wordt de consument verleid tot de aanschaf van DVDs, soundtracks, poppetjes, enz. En ook boeken. In het voorafgaande Prison Break (seizoen 2, deel 1) werden afleveringen 1 tot en met 7 aan het papier toevertrouwd en in dit tweede deel komen de episodes 8 tot en met 15 van het tweede seizoen aan de beurt.
In deze afleveringen zijn de ontsnapte gevangen nog steeds op de vlucht. In kleine groepjes of alleen proberen ze met wisselend succes de achtervolgende FBI en politiemacht voor te blijven, zonde relk hun eigen belangen en einddoelen uit het oog te verliezen.
Om niet totaal verloren aan dit boek te moeten beginnen worden de eerste zeven afleveringen bondig samengevat op de eerste bladzijde van het boek, waarbij de lezer die niet bekend is met de serie al meteen zestien personages voor de voeten gegooid worden.
Het mag al duidelijk zijn: het boek is identiek aan de serie, en daarbij stelt de bewuste consument zich onmiddellijk de vraag wat de meerwaarde dan wel mag zijn. Het antwoord is simpel: helemaal geen. Het boek is de letterlijke transcriptie van alle conversaties en handelingen die plaatsvinden in de TV-serie, op papier gezet in korte zinnen waarbij het gebruik van beschrijvende bijvoeglijke naamwoorden tot een uiterste minimum beperkt wordt.
Omdat bijna elke beschrijving van zowel personages als plaatsen vrijwel volledig ontbreekt, is de literaire kwaliteit van dit werk vrijwel afwezig en heeft de lezer regelmatig het gevoel dat hij of zij niet het volledige plaatje voor zich heeft, wat ongeveer te vergelijken is met het naar een televisieprogramma kijken zonder het bijhorende geluid te horen.
Anderzijds zorgt de minimale aandacht aan de uitwerking van personages en achtergrond er wel voor dat het verhaal bol staat van de actiescenes, die als een wervelwind aan de ogen van de lezer voorbij trekken, door het gebruik van de al eerder vernoemde korte zinnen en al even korte paragrafen, die het dynamische cameragebruik doeltreffend vertalen naar het geschreven woord.
Toch rechtvaardigt deze laatste positieve noot het bestaansrecht van dit onding absoluut niet. De fans van de serie, die graag een herinnering aan dit dit tweede seizoen hebben, doen er veel beter aan het boek Prison break (seizoen 2, deel 2) links te laten liggen en voor een meerprijs weliswaar - de DVD box aan te schaffen. | 0neg
|
Wat jammer, als echte leesfan was ik maar wat blij dat ik dit boek in mijn handen kreeg. Roofdier had ik al gelezen maar Sporen dus nog niet. Boeken zijn bij mij zo uit maar bij dit boek heb ik er een eeuwigheid over gedaan. Ik kon er geen spanning in vinden. Veel losse eindjes. Jammer jammer. Hoop dat het boek Dodenrol wel weer goed is. | 0neg
|
Ik heb lang uitgekeken (2 jaar) naar een nieuw boek van Greg Iles en ben er aan begonnen met hoog gespannen verwachting. Uiteindelijk is het voor mij een topschrijver met een grote T.
Het begin van het verhaal was moeizaam maar daar kan ik, gezien de onderwerpen, nog wel begrip voor hebben. Dus daar heb ik me met een dosis positieve inzet en enthousiasme doorheen gewerkt. Toen bleek de Greg Iles zoals ik hem ken van andere boeken op te staan en werd het verhaal spannend en op een zodanige manier of dat je het zelf meemaakt. En dat is knap en is tevens datgene wat ik zo in hem waardeer.
Maar helaas, aan ieder boek behoort een einde te komen en liefst op een wijze waar je na de laatste pagina nog eventjes stil blijft zitten om de verwerking zijn werk te laten doen.
En dat is precies datgene wat ik heb gemist aan dit boek. Een plot die langdradig en volledig voorspelbaar is, is Greg Iles niet waardig. De passages over de bijbel zijn m.i. onnodig lang, komen ietwat ongeloofwaardig over en voegen niet altijd iets toe aan het verhaal.
Als ik nu alles optel dan kom ik uit op een teleurstellend geheel en dat is iets wat ik vooraf in het geheel niet had verwacht. Jammer, maar het is voor mij niet anders. | 0neg
|
Een gezin vlucht al jaren voor iets of iemand die hun al sinds de 19e eeuw achtervolgd.
Het verhaal vindt zijn oorsprong in Hongarije, waar een niet ingeloste liefde het beginschot is voor wraak, de man die zint op wraak wordt Jakab genoemd.
Het lastige in het opsporen van dit wezen is dat het-hij zich kan transformeren in elke gedaante die hij wil, en op die manier alles bereikt wat hij bereiken wil. op zoek naar zijn ultieme doel, zijn niet beantwoorde liefde als nog zien ingelost te worden.
Als ik het voorgaande teruglees, merk ik dat het nogal vaag is, en het moet me van het hart, het hele boek is vaag, neigend naar horror, waar ik helemaal niks mee heb.
Dat ik het toch uitgelezen heb ligt in dit geval aan de schrijverskwaliteiten van Stephen Lloyd Jones, die zijn kwaliteiten beter kan botvieren op ander soort boeken, want dat hij schrijven kan dat kan staat buiten kijf..
Maar dit boek vond ik niet veel soeps qua verhaal. | 0neg
|
Don Carpenter (1932-1995) was een van de beste schrijvers van de Amerikaanse Westkust. Hij groeide op in Portland en keerde na zijn dienstjaren bij de luchtmacht in Japan terug naar de Westkust. Carpenter schreef romans en had een succesvolle carrière als scenarist, waarvoor hij lange periodes in Hollywood woonde. Na jaren van slechte gezondheid pleegde hij in 1995 zelfmoord in Mill Valley, Californie.
De motieven voor Uitgeverij Meulenhof om dit boek in 2015 in Nederland uit te brengen zijn mij onbekend, maar het zal niet de verwachting geweest zijn dat het in de top 10 zou komen te staan. Don Carpenter mag dan een van de beste schrijvers van de Amerikaanse Westkunst geweest zijn, in Nederland is hij betrekkelijk onbekend. Voor zover mij bekend is maar één boek van hem in het Nederlands vertaald “Noodweer” (2013). Dit boek en trouwens ook zijn andere Engelstalige boeken zijn alleen nog maar in de ramsj te koop. Na zijn dood in 1995 werd zijn dochter de beheerder van zijn litteraire nalatenschap met onder meer een groot aantal brieven, foto’s en manuscripten. Het onvoltooide manuscript “Vrijdagen bij Enrico’s” was in eerste instantie in vergetelheid geraakt, maar werd herontdekt en voltooid door Jonathan Lethem.
De titel van het boek “VRIJDAGEN BIJ ENRICO’S” is wat misleidend. Enrico’s was een bar/restaurant op de North Beach waar Carpenter en veel ander schrijvers vaak kwamen om te drinken en te praten over het leven en het schrijven. Deze roman gaat over leven en schrijven, vandaar de titel maar de scènes die zich afspelen in Enrico’s zijn er maar weinig. Het verhaal beslaat een periode van 15 jaar en beweegt zich tussen San Francisco en Portland, terug naar Bay Area, naar de San Quentin Gevangenis en tenslotte Los Angeles.
Er zijn vier hoofdpersonages in het boek: Jaime Froward, dochter van een verslaggever en in het begin van het boek 19 jaar oud; Charlie Monel, Koreaveteraan en oud-krijgsgevangene, een tiental jaar ouder dan Jaime als hij met haar trouwt; zijn droom is het schrijven van een groot epos; Dick Dubonnet die de jackpot wint met het schrijven van een verhaal voor Playboy; en Stan Winger die zijn leven als schrijver afwisselt met leven als delinquent in de gevangenis. Daaromheen bewegen zich tal van andere personages zoals vrienden, barpersoneel en figuren uit de schrijverswereld zoals agenten en uitgevers.
Geheel in stijl van de “beat-scene” houden ze zich veelal bezig met dromen over grote successen – die vrijwel nooit komen – en met drinken en vrijen. Het boek is zeker semiautobiografisch van Carpenter en bevat verder tal van verwijzingen naar real-life figuren waaronder Jack Kerouac die voor allemaal het grote voorbeeld en ideaal is.
Volgens de recensent van de New York Times liet Garpenter ons met dit boek een prachtig afscheidscadeau na. Dat zal vooral gelden voor de liefhebbers van het tijdperk eind jaren ‘50 en begin jaren ’60, waarin zo veel gebeurde op het terrein van kunst, muziek en litteratuur. Van de lezer die wat minder bekend is met en geïnteresseerd is in deze periode van de “zoekende zielen” aan de Amerikaanse Westkust vraagt het een flinke dosis doorzettingsvermogen om dit boek met 366 pagina’s door te komen. Een milde en vaak onverwachte humor in de stijl van Carpenter helpt daar wel bij.
Mathieu Geurts. | 0neg
|
John Grisham staat over het algemeen garant voor spannende legal thrillers. Zijn boeken spelen zich vooral af in de rechtszaal. Ook in 'het laatste jurylid' ontbreekt deze rechtszaal niet. Een jury moet beslissen over het lot van een moordenaar.
Het laatste jurylid staat, in tegenstelling tot de vele andere boeken van Grisham, niet echt bol van de spanning. Het is meer een bloemlezing over het wel en wee in het stadje Clanton, waar het verhaal zich afspeelt.
Ondanks het ontbreken van de spanning is het boek niet echt vervelend om te lezen. Zie het als een soort 'ontspannende vakantielectuur'. Het leest vlot, verlies van aandacht is niet erg om wat later de verhaallijn weer op te pakken. Al met al is het niet het beste boek van Grisham, maar, zoals gezegd, vervelend wordt het boek niet. | 0neg
|
Een moord nabij het buitenverblijf van de paus. Op een man, geleerde die bezig was met het samenstellen van een tentoonstelling in het Vaticaan. Een tentoonstelling die de wereld een schok zou bezorgen, door de onthulling van een ontdekking.
Het heeft te maken met de evangelies en met de lijkwade.
Twee broers, beide priesters, de een getrouwd en met een kind, de ander vrijgezel maar het is onduidelijk wat hij allemaal gedaan heeft, veel gereist in functie van het Vaticaan.
De schrijver onthult op het einde dat hij tien jaar aan dit boek gewerkt heeft en dat geloof ik zeker.
Het is alleen niet mijn ding, ik vond het een tegenvaller maar ik kan me voorstellen dat dit voor anderen een heel goed boek kan zijn. | 0neg
|
Ik kan me prima vinden in de recensie van Crimezone|Gerd. Toch wil ik met een nuancering verklaren waarom ik een extra sterretje heb toegekend. Een spannend verhaal hoeft niet per se waarschijnlijk te zijn. De James Bond-films zijn spectaculair en spannend, maar niet waarschijnlijk. Ook de spannende en veelal hooggewaardeerde boeken van Matthew Reilly zijn niet realistisch. Het stenen concilie was op onderdelen best spannend, hoe onwaarschijnlijk ook. Soms wat gekunsteld en met hier en daar een los eind, maar het verhaal is grotendeels best drie sterren waard. Jammer dat het eind een onvoorstelbare anti-climax was. Prutserig, om maar eens een onwaarschijnlijk professionele recensieterm te gebruiken. | 0neg
|
Voordat ik het boek ga recenseren moet ik wel wat bekennen. Ik heb dit boek jammer genoeg niet uit gelezen. Eenmaal op bladzijde 200 kwam ik er niet meer door heen en moest ik mijzelf echt ‘dwingen’ om het boek verder te lezen. Ik vind dat een boek lezen ontspannend hoort te zijn en niet een worsteling en daarom ben ik gestopt met dit boek. Desondanks wil ik toch graag mijn mening erover delen.
Een liefde in oorlogstijd recensie:
Ik vond het verhaal echt heel bijzonder. Dit was sowieso mijn allereerste oorlogsverhaal, en ik wist niet goed wat ik ervan kon verwachten. De eerste 150 pagina’s vond ik dan ook zeer boeiend en ook echt leuk. Zoals de schrijfster alles had beschreven, je had echt het gevoel dat je op het eiland zelf was. Daarnaast vond ik de hoofdpersonage ontzettend goed beschreven, je kon de paniek en ongeduld die Vivienne soms had bij haar kinderen echt voelen. En natuurlijk de angst om te worden betrapt.
Maar waarom dan toch niet uitgelezen?
Het verhaal is ontzettend poëtisch, en laat dat net iets zijn waar ik niet zo van hou. Voor mijn gevoel werden er teveel details verteld om de sfeer te zetten. Zo kreeg je bijvoorbeeld een heel verhaal over de bloemen van Vivienne haar tuin. Van dit soort details moet je houden. Persoonlijk vond ik het niet veel aan, en heb ik deze delen stiekem ook een beetje overgeslagen. Daarnaast vond ik dat er erg veel herhaling in het boek zat. Hoe verder ik kwam, hoe meer ik dacht wauw dit lijkt op hoofdstuk 12! Op bladzijde 200 begon het mij ook echt te irriteren, en ben ik na 255 bladzijdes te hebben gelezen gestopt. Hoewel ik zeer benieuwd ben hoe het gaat eindigen met Vivienne en Gunther is dit de worsteling om door het boek heen te komen, het niet waard.
Personages
Onze Gunther, ik kreeg totaal geen gevoel bij Gunther. Ondanks dat het een romantisch verhaal was, en ik normaal wel ‘vlinders’ in mijn buik krijg van romantische verhalen, had ik dat bij dit boek en vooral bij Gunther niet. Gunther kon mij niet echt inpakken. Bij Vivienne had ik soms mijn irritaties omdat ze totaal geen ruggengraat had, ze nam het nooit voor zichzelf op. En dat was zo ontzettend jammer. De leukste in het verhaal vond ik toch wel Millie, de jongste dochter van Vivienne. Ze had zo heerlijke speelsheid over zich heen. Blanche, de oudste dochter van Vivienne, had ik wat meer van verwacht. Ik hoopte dat zij een grotere rol in het boek zou spelen. Maar dat viel een beetje tegen.
Het slot
Normaal eindig ik mijn review altijd met wat ik van het slot vond. Maar doordat ik het boek niet heb uitgelezen kan ik daar alleen maar met wat eigen fantasie er een eigen einde aanbreien… en wie weet pak ik op een dag het boek er weer bij en geef het een nieuwe kans.
Auteur: Margaret Leroyimages
Uitgever: The House of Books
Taal: Nederlands
Bladzijdes: 384
Gepubliceerd in: januari 2013
Rating:1 ster
Ik geef dit boek 1 ster omdat er voor mijn gevoel teveel herhalingen in zaten en het was mij te poëtisch, waardoor ik er moeilijk doorheen kwam. | 0neg
|
Scott Stambach, docent op een middelbare school, debuteert met ‘Het onzichtbare leven van Ivan Isaenko’. Hij gebruikt in deze roman een beproefd literair procedé: In een Wit-Russisch ziekenhuis duiken aantekeningen op van een 17-jarige bewoner die vertelt over de maanden die zijn leven definitief veranderden. In dit ziekenhuis wonen kinderen die ernstig gehandicapt zijn als gevolg van de kernramp in Tsjernobil. De verteller, Ivan Isaenko, heeft slechts één arm en drie stompjes. Hij komt nooit buiten de ziekenhuismuren, dus zijn contacten reiken niet verder dan de andere patiënten en het personeel. Belemmerd door zijn gezondheidstoestand, ontwikkelt hij een scherp oog voor de situatie van de andere patiënten, die meestal ook verstandelijk beperkt zijn. Cynisch en scherpzinnig tart hij het verplegend personeel en de psychiaters die hem proberen te helpen.
Zijn leven verandert drastisch als er een leeftijdgenoot opgenomen wordt: een meisje met ongeneeslijke leukemie. Zij vinden elkaar in hun liefde voor literatuur en bizarre gedachtenspelletjes. Op elkaar aangewezen ontwikkelt zich een liefde die Ivan een andere blik op het leven geeft. Op pagina een is al duidelijk dat deze liefde eindig is; Polina overlijdt.
Ivan Isaenko is een bijzonder personage. Stambach tekent hem met gevoel voor humor; een puber zoals alle anderen, maar dan gevangen in een mismaakt lichaam en een afgesloten ziekenhuis. Geloofwaardig toont hij het leven in een bizarre medische wereld zonder hoop of verlossing. Stambach heeft echter veel ruimte nodig: ieder personage, iedere gedachte krijgt alle aandacht. Het boek mist hierdoor vaart. Details die er niet toe doen dringen zich op aan de lezer. Ook laat Stambach de lezer weinig te raden over. Oeverloze zinnen en uitleggerige passages persen alle verbeeldingskracht uit het boek. Een strenge redacteur had het boek met de helft in kunnen korten.
Op de achterflap wordt Stambach een nieuwe literaire ster genoemd. Dit is helaas niet meer dan marketingpraat. | 0neg
|
Wat een saai boek.
50 tinten is nog spannender.
Geen idee waarom zie hier zoveel reclame voor maken, niet lezen! | 0neg
|
Ik kon niet goed in het boek komen. Toen ik er eenmaal in zat vond ik het een vrij saai verhaal met veel clichés. Het einde maakte gelukkig een hoop goed. De laatste 10 bladzijdes waren zo goed, dat ik met kippenvel het boek heb uitgelezen. Zo jammer dat niet het hele boek zo sterk geschreven is! | 0neg
|
Zeker is het een leuke en soms interessante verzameling van familieperikelen. Ze zijn per hoofdstuk gegroepeerd naar de relatie die het betreft, zoals, vader, moeder, tante, enzovoort. Dat maakt dat de samenhang ontbreekt. Voeg daarbij dat het de ervaringen zijn van vele anonieme relaties, kennissen maar ook vreemde mensen van Yvonne (die zich spontaan meldden), dan is het voor mij een opsomming van ervaringen die op zich soms sprekend, interessant of grappig zijn. Enige diepgang ontbreekt. Wel aardig om tussendoor te lezen, maar meer niet. | 0neg
|
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik nog nooit een aflevering van de Vlaamse tv-serie 'Code 37' heb gezien. Het boek Code 37 – In Gods naam, dat in 2009 als tie-in van de politieserie verscheen, is zodoende mijn eerste kennismaking met het team van Hannah Maes bij de Gentse zedensectie. De ‘verboekingen’ worden geschreven door Tille Vincent, het pseudoniem van schrijfster Hilde Smeesters. In september 2013 verschijnt Sporen, het achtste boek in de Code 37-reeks.
Marijke Verbiest, een jonge vrouw, wordt op een avond in haar parkeergarage hard in elkaar geslagen en vervolgens bruut verkracht. De dader(s) heeft ze niet kunnen zien, omdat ze van achteren werd aangevallen en gelijk een blinddoek voor kreeg. In eerste instantie durft ze het aan niemand te vertellen; bang om uitgelachen te worden. Maar als ze enkele dagen later een brief ontvangt met daarin vreemde verwijzingen uit de Bijbel, beseft ze dat ze actie moet ondernemen. Ze roept de hulp in van een vertrouwde collega, die op haar beurt direct de politie inschakelt. De zaak wordt doorgestuurd naar de zedensectie waar het op het bord belandt van het team van hoofdinspecteur Hannah Maes. Zij ontfermen zich over de aangeslagen Marijke en horen haar verhaal aan. Met het weinige dat ze uit haar weten te krijgen, starten ze een onderzoek, maar ver komen ze niet. Wat heeft de vreemde brief met de verkrachting te maken en hoe komen ze aan het adres van Marijke? Is het soms een bekende van Hannah? Wellicht een van haar collega’s die haar voortdurend pesten? Enige aanknopingspunten vormen zich pas wanneer er zich een tweede slachtoffer bij hen meldt, dat ook mishandeld en verkracht werd, en ook een merkwaardige Bijbelse brief heeft ontvangen.
In Gods naam is het eerste boek van de misdaadserie en laat gelijk blijken dat de harde realiteit niet wordt geschuwd. Seksuele misdaden zijn vaak gevoelig van aard en vergen een zorgvuldige aanpak. Het slachtoffer schaamt zich en durft niet de intieme details te vertellen, terwijl de zedenpolitie juist een zo uitgebreid mogelijke beschrijving nodig heeft om de dader(s) te kunnen pakken. Deze lastige klus wordt perfect uitgevoerd door het team van Hannah Maes. Haar collega’s Bob, Charles en Kevin hebben ieder hun eigen kwaliteiten die nodig zijn voor het oplossen van een zedenfeit. Hannah zelf is daarbij een keiharde vrouw, een leiderstype dat niet schroomt om direct en confronterend op te treden. Tegen daders en verdachten, maar ook tegenover haar eigen team. Haar baan bij de zedenpolitie heeft ze niet zonder reden gekozen. Ze heeft een geheime agenda. In het verleden is haar moeder voor Hannahs ogen verkracht en nu heeft ze zichzelf een persoonlijke wraakqueeste opgelegd. Een boeiende verhaallijn voor de rest van de serie.
Aan de personages in het verhaal ligt het dan ook niet; het is meer het verhaal zelf dat een onvoldoende scoort. Diepgang is er niet, terwijl er in de simpele plot, door het gebrek aan onverwachte wendingen en heldere inzichten, nauwelijks ruimte voor spanning is. Door enkele hoofdstukken te schrijven waarin de mogelijke dader zijn handelingen verklaart, wordt er getracht iets extra’s aan het verhaal toe te voegen, maar het effect hiervan blijft uit doordat de lezer allang weet wat er gaande is. Het is rechttoe rechtaan, zonder verassingen.
Voor de trouwe volgers van de tv-serie is In Gods naam wellicht een leuke aanvulling, maar voor de pure thrillerliefhebbers brengt het weinig vernieuwends. Een vlotlezend tussendoortje, luchtig geschreven, maar meer ook niet. Hopelijk hebben de volgende delen met Hannah Maes wel dat verassende element. | 0neg
|
India staat bekend als het land van extreme contrasten: materiële schoonheid en rijkdom tegenover armoede, lelijkheid en verschillende vormen van spiritualiteit. Marte Kaan (1979), psychologe en woonachtig in New Delhi, heeft haar debuutroman gewijd aan een knappe, rijke en getalenteerde vrouw die een decadent leven leidt vol feestjes, drank, drugs en seks. Voor buitenstaanders is zij ‘de ambassadeur van de succesvolle eenheid die haar huwelijk is en waarin alles is zoals de mensen het graag zien’, maar vanbinnen voelt ze zich leeg en doelloos. Uit flarden van herinneringen blijkt dat ze als kind emotioneel verwaarloosd is en nooit een vaste plek heeft gekend. Het gebrek aan geborgenheid en grond onder de voeten is uitgangspunt voor deze dunne roman over een dolende ziel.
In een hotelbar ontmoet Lee Maya, een vrouw die haar intrigeert met haar masker van perfecte desinteresse, haar vrije geest en gebrek aan aarzeling. Maya neemt haar mee naar barakken in sloppenwijken waar ze vrouwen bevrijdt die door hun familie verkocht zijn. Ze geeft Lee een boek over het jaïnisme, brengt haar naar een meditatietraining en vraagt Lee om een dag met de misbruikte vrouwen door te brengen. Maar zo plotseling als Maya verschijnt, zo verdwijnt ze telkens weer: “Er was iets met deze vrouw: de huid te wit, de ogen te glasachtig en de kleur van haar karmozijnen lippen te intens. Ze lijkt opeens klein en popachtig”.
Daarnaast wordt Lee uitgenodigd op feestjes van een rijke Indiër, waar ze een spirituele ervaring heeft:
Wanneer ze zich weer een keer verloren voelt, gaat ze op advies van Maya naar een jaïntempel. In een witte sari oefent ze daar onthechting. Vier jaar later vertrekt ze naar Amsterdam, waar ze een baan vindt en haar onthechte leven voortzet, tot ze ‘het’ weer verliest. De hoogste vorm van verlichting (salekkana) probeert ze vervolgens te bereiken door zich uit te hongeren, zich van elk verlangen te ontdoen, maar een jonge psychiater ontfermt zich over haar en het is “alsof een zachte hand haar hardheid wegmasseert”. Toch gaat ze terug naar India, om Maya te zoeken, maar bestaat die wel of is zij slechts een zinsbegoocheling, zoals de betekenis van haar naam suggereert? ”Ze is in een staat van constante verandering, geen vastomlijnde meningen en overtuigingen, ze gelooft in niets en is nergens op vast te pinnen”.
De leegte van de hoofdpersoon is voelbaar en wordt min of meer inzichtelijk gemaakt door de flarden van herinneringen aan haar jeugd. De ruimtebeschrijvingen zijn sfeervol en doeltreffend. Kaan lijkt ook een boodschap te willen uitdragen met deze roman, maar die blijft vaag en dat wordt waarschijnlijk mede veroorzaakt door de fragmentarische opbouw. Het boek bestaat uit drie delen: korte hoofdstukken verhalen in chronologische volgorde met gebruik van de derde persoon over wat Lee zoal meemaakt, maar daarbinnen worden tijdsprongen gemaakt die de lezer in verwarring brengen. Ineens is er een jaar of zijn er vier jaar verstreken, die achteraf weliswaar summier worden samengevat, maar de ontwikkeling van de hoofdpersoon niet erg geloofwaardig maken.
Veel wordt niet gezegd of niet duidelijk uitgelegd. De verwarring wordt voor de lezer groter door de korte intermezzi tussen de hoofdstukken, voorafgegaan door een ohm-teken, die in de ik-vorm en een en een enkele keer in de jij- of wij- vorm zijn geschreven. Tot slot is de hoofdpersoon zo onder invloed van drank en drugs of waanvoorstellingen, dat het allemaal niet meer te volgen is voor de nuchtere lezer. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.