text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Voor zo'n korte crimi is het 'puzzeltje' nog aardig, maar daar is ook wel alles mee gezegd. De keuze van de achtergrond van het verhaal - een RTL-talentenjacht - kon me totaal niet boeien en werd zeer karikaturaal en onrealistisch uitgewerkt. Ook de dialogen en acties kwamen niet goed uit de verf. Blijkbaar heeft Boris Dittrich hiervoor betere romans geschreven, maar dit boekje heeft geen meerwaarde. | 0neg
|
Een Duitse Modiano. Dezelfde onwezenlijke personages die niets lijken te voelen, zich als robots door hun leven bewegen, over het postmoderne pad dat de fijnschrijver voor ze heeft uitgedacht. Psychologisch gezien volkomen ongeloofwaardig. Flauwe, afgesleten spelletjes, zoals het door de karakters laten zeggen dat het wel lijkt of ze personages in een roman zijn. Humor! Om het lezen te bemoeilijken (moeilijk=diepgang!) heeft de auteur aanhalingstekens achterwege gelaten. Wie spreekt er en wanneer gaat het over in gedachten? De lezer mag het uitzoeken want, aanhalingstekens zijn niet modern, zijn zó 1836! Ook de logica is uit de tijd: de hoofdpersoon bestuurt een auto, schakelt wisselt van rijstrook en pakt tegelijk een beker koffie en een apfelstrudel aan! Hij tankt langs de snelweg en als hij wegrijdt komt hij op een rotonde die de richting naar de snelwegen aangeeft. Etc. Rare vergelijkingen zoals “De nieuwe dag was aangebroken, even onverwacht als je vaak wordt overvallen door je eigen woorden.” Klinkt diepzinnig maar slaat nergens op. “Hij zag onrust in haar neusvleugels, als het pompen van een bij voor hij wegvliegt.” Lachwekkend! En dan al dat gerook, gatverdamme, word er onpasselijk van. | 0neg
|
Een bundel korte verhalen van een groot schrijver. Toch had ik moeite om er doorheen te geraken. Voornamelijk door het thema doorheen het boek: oorlogsvliegers, en dan niet de spannende heldenverhalen, maar de belichting van de keerzijde van de medaille: het lijden, sterven, verlies,... Vaak vanuit een originele hoek, een ander soort heldendom, meer type martelaarschap. Prettige verhalen zijn het niet, dikwijls kan je alleen verder lezen met een krop in de keel, soms lijkt het toch een positief verhaal te worden maar kent dan een gruwelijk (maar niet zoals in horror) einde.Doordat het korte verhalen zijn, kon ik het wegleggen en nadien terug oppakken zoadt ik er na enkele dagen toch door geraakte. Goed geschreven door een totaal andere Roald Dahl maar leuk om lezen is anders. In zijn kleine menselijke drama's wordt hier de onmenselijkheid van de oorlog in al zijn lelijkheid tentoon gespreid. | 0neg
|
De paus van satan Patrick Bernauw
Philip Coppens
Nou, ik heb nog nooit van mijn leven zon ervaring gehad als met dit boek. Zon ingewikkeld en moeilijk verhaal, zoveel moeilijke namen en fictie en werkelijkheid door elkaar. Taai, soms onbegrijpelijk. Meerdere malen van plan geweest te stoppen met lezen, maar toch weer verder gegaan.
Zoals gezegd lopen fictie en werkelijkheid door elkaar. Het verhaal is in de ik-persoon geschreven.
Je komt terecht in de occulte wereld van de vorige eeuw en gaat van heden naar verleden en weer terug.
Met name de vele latijnse benamingen en voetnoten maken het een lastig te lezen verhaal. Toch boeit het op de een of andere manier en dwingt je als het ware toch verder te lezen. Dat komt doordat je toch wilt weten wie er nu precies achter zit en in hoeverre het verhaal van de schepping op waarheid berust is.
Ik heb het uiteindelijk uitgelezen waarbij je zoals te verwachten viel uiteindelijk aan het eind van het boek nog niet veel wijzer bent geworden en je voornamelijk in je eigen fantasie de waarheid moet vinden.
Qua leesstijl en toegankelijkheid geef ik dit boek een zes; qua spanning en opbouw een 8. algemeen denk ik dat dit niet een boek voor een groot publiek is en het zeker geen besteller zal worden.
Even goed wil ik Patrick en Philip bedanken voor dit verhaal.
Tevens bedank ik uitgeverij Manteau voor het beschikbaar stellen van dit recensie verhaal. | 0neg
|
Ik heb het uitgelezen en daarmee heb ik het eigenlijk al wel gezegd. Ik persoonlijk vond de humor ver te zoeken. Het viel me tegen. | 0neg
|
Feniks is een van de eerste boeken van Deon Meyer en mijn eerste boek van hem en dat is geen goede kennismaking geweest. Feniks vertelt het verhaal van Mat Joubert die een reeks moorden op moet lossen gepleegd door een mysterieuze moordenaar met een groot en oud wapen uit de boerenoorlog. We leren Mat kennen als een depressieve man, te dik, niet fit en gekrenkt door het leven door het overlijden van zijn vrouw Lara. Gelukkig krijgt hij zijn leven weer een beetje onder controle samen met zijn therapeut onder leiding van de nieuwe politiecommissaris en in het proces lossen ze ook de reeks moorden op.
Het boek heeft een overload aan seks, wat echt niet nodig is. Het mist spanning en vaart en is daardoor niet heel lekker door te lezen. Het plot is wel weer goed en als je eindelijk bij de laatste 80 bladzijden aankomt blijkt er achter al het gedoe toch een goed verhaal te zitten. Maar niet meer dan twee sterren. | 0neg
|
van verschrikkelijk tot nog erger,De tweede wereldoorlog kan een interessant onderwerp zijn voor een boek. Er zijn legio boeken geschreven over deze gruwelijke wereldgebeurtenis. Naast het vele leed dat over de wereld werd verspreid, blijkt het ook een omwenteling geweest te zijn in de geschiedenis.
Veel van deze verhalen hebben in hun tweede leven ook nog succes behaald als film.
Over het Lebensborn experiment is echter niet zoveel gepubliceerd, getuige de onbekendheid bij, in het bijzonder, de hedendaagse jeugd. De Franse auteur Nicolas Destienne Dorves durft het aan om dit precaire onderwerp als hoofdthema in zijn boek te gebruiken. Kinderen van het kwaad blijkt, een titel met een dubbele betekenis.
De jonge journaliste Anaïs Chouday krijgt opdracht om de vermeende zelfmoord van vier Duitse mannen te onderzoeken. Opmerkelijk hierin is de overeenkomstige methode die op alle vier van toepassing is, terwijl de locaties geheel verschillend zijn. De lijken hebben gemeen dat ze voorzien zijn van een SS-tatoeage. Verder is opmerkelijk dat de vier op dezelfde datum en onder dezelfde omstandigheden als Himmler hun daad hebben gepleegd. Samen met Vidkun Venner gaat Anaïs aan de slag.
Op het landgoed van de plaatselijke burgemeester wordt een verbrand vrouwenlichaam gevonden, ook met een SS-tatoeage. Commissaris Chauvier gaat samen met inspecteur Linh Pagès dit geval onderzoeken. Al snel leiden beide sporen naar de Nazi-stoeterijen, een bedrijf waar, tijdens de oorlog, pogingen werden ondernomen om het zuivere Arische ras te kweken. Wanneer ook nog bekend wordt dat de afgelopen twee jaren in Duitsland een veertigtal mongoloïde kinderen zijn gestolen, blijkt er meer aan de hand te zijn dan in eerste instantie werd gedacht.
Nicolas maakt het de lezers niet gemakkelijk met dit verhaal. Omdat het onderzoek in de tegenwoordige tijd plaatsvindt en de zelfmoorden zijn te herleiden tot WOII, kent het verhaal meerdere dimensies. Plotseling blijken veel mensen dubbele agendas te hebben. Het maakt het probleem nog groter omdat ze op jongere leeftijd onder een andere naam hebben geleefd.
Wat de auteur siert is het toekennen van diepzinnige en veelal schrijnende achtergronden aan bijna ieder personage. Dat betekent dat het niet altijd vreugde en blijdschap is wat de lezer voorgeschoteld krijgt. Het verhaal loopt over van de misdadige en mensonterende voorvallen uit het verleden en in het heden.
Een uitgesproken thriller kun je dit verhaal niet noemen omdat er zowel historische elementen als kenmerken van een degelijke roman in voor komen. Zelfs voor de categorie fantasy zijn genoeg elementen aanwezig. De lezer die denkt een snelle en spannende thriller te lezen is dus gewaarschuwd, Kinderen van het kwaad is zeker geen eenvoudig verhaal, wel een interessant verhaal met veel informatie over een donkere periode die iedereen zo snel mogelijk wil vergeten. De boodschap die dit boek aan de mensheid wil overbrengen is een duidelijke. Laten we lessen trekken uit het verleden. | 0neg
|
Het in 1966 als de achtjarige zoon van Lucille en Harold verdrinkt. Bijna 50 jaar later staat hij opeens met agent Martin Bellamy. Hij is teruggekeerd uit de dood en teruggevonden in China. Lucille en Harold zijn ondertussen hoogbejaard, maar krijgen hun achtjarige zoon weer onder hun hoede. Beiden weten ze niet goed wat ze ermee aan moeten. Is Jacob echt teruggekeerd en wat is hij? Is hij een mens of een iets
.. Harold lijkt het er moeilijker mee te hebben als zijn vrouw. Overal komen mensen terug uit de dood wat soms bizarre beelden geeft. En natuurlijk treed ook het probleem van een overschot van mensen op. Want hoeveel mensen kunnen erbij en wat doen we ermee. Ook is niet van iedereen te achterhalen waar ze vandaan komen. De overheid besluit dat de mensen in Kampen opgesloten moeten worden. Ook Jacob word weer weggehaald maar Lucille en Harold vinden niet dat hij alleen in het kamp kan. Harold besluit met Jacob mee te gaan. Ze bouwen een bijzondere band op met agent Bellamy wat op zich mooi door het boek heenloopt.
Ook mijn gedachten gaan met me op de loop. Ik vind het een fascinerend gegeven. Wie zou ik terug willen zien en wat zou ik ervan vinden om opeens overleden mensen weer te zien leven. Mensen die vermoord zijn, zullen hun moordenaar kunnen aanwijzen, maar wat zou het met de wereld doen
.. Hoewel het boek wel met mijn gedachten op de loop gaat, lukt het me niet om echt in het boek te komen. Ik verwacht nog een spannende ontwikkeling, maar die komt er niet. Het kost me ook erg veel tijd om het boek uit te lezen omdat ik sommige stukken overlees om het beter te begrijpen. Zo lyrisch als het boek aangeprezen word kan ik er helaas niet van worden. Jammer had er veel van verwacht, maar het kan niet voldoen aan de hoge verwachtingen die op de kaft worden geschetst. | 0neg
|
Ik was bij de gelukkigen die het boek in preview mocht lezen, helaas heb ik enorme problemen met het boek. EN raak ik er niet in verder. Van mij dus helaas geen goede recensie. | 0neg
|
Chris Adrian (1970) is schrijver, theoloog, oncoloog en kinderarts. Deze veelzijdigheid komt perfect naar voren in Het Kinderziekenhuis, dat in 2011 in Nederlandse vertaling verscheen.
Naast drie romans heeft hij veel korte verhalen geschreven die zijn gepubliceerd in o.a. The New Yorker en Esquire.
Het Kinderziekenhuis vertelt het surrealistische verhaal over een nieuwe zondvloed waarbij alleen diegenen die tijdens een enorme storm in het ziekenhuis aanwezig waren, gered zijn. De aarde is verder 'woest en ledig' zoals in de begindagen van de mensheid.
De hoofdpersoon is medisch studente Jemma, die in een moeizame relatie zit met een andere medisch student, Rob. Jemma lijkt afgestompt, niet gemotiveerd voor haar werk en niet geïnteresseerd in haar patiënten, kinderen van prematuurtjes (zoals ze in het boek genoemd worden) tot tieners die allemaal met vreselijke kwalen te maken hebben.
De redding van deze kinderen en hun verzorgenden en enkele andere aanwezigen die vaag op de achtergrond blijven, blijkt niet per ongeluk te zijn. Het ziekenhuis is speciaal voor deze gelegenheid gebouwd. Er is sprake van engelen die de regie overnemen, speciale machines die voor eten en drinken zorgen en 'special effects' om plaats te bieden aan iedereen.
Dat gezegd hebbende, moet ik er gelijk aan toevoegen dat ik het boek niet heb uitgelezen. Ik ben tot bladzijde 80 gekomen, maar het kon me totaal niet boeien. De karakters kwamen voor mij niet tot leven, ik zag geen lijn in het verhaal en er gebeurde teveel dat richting magisch-realisme en fantasy ging. Het boek is de hemel ingeprezen en heeft veel lovende recensies gekregen. Laat ik het er dan maar op houden dat het aan mij zal liggen, maar ik gun het boek graag aan iemand die het wel kan waarderen.
Ik heb het boek indertijd van de uitgever (Ailantus - inmiddels overgenomen door Nieuw Amsterdam) ontvangen als win-exemplaar bij een actie. Nogmaals hartelijk dank voor deze gelegenheid om eens een boek in handen te nemen dat ik anders waarschijnlijk nooit had opgemerkt. | 0neg
|
Het boek beschrijft een angstwekkend toekomstbeeld dat ontstaat na een economische crisis. Deze angst is echter nauwelijks voelbaar als je het verhaal leest en het wordt maar zelden echt spannend.
De 2 hoofdpersonen blijven oppervlakkig en de overige bewoners van Isotopia lijken eerder robots dan mensen.
De gedachten van Stan en Charmaine worden uitvoerig beschreven met veel onnodige en saaie details.
Het dilemma waar Charmaine voor komt te staan is onmenselijk maar zij stapt er vrij snel overheen wetende wat de gevolgen zijn als zij niet voldoet aan de wensen van de leiding.
Ze vervult de haar opgelegde taken vol toewijding; als zij het niet doet dan doet iemand anders het wel.
Het beklemmende gevoel van een totaal gebrek aan privacy wordt onvoldoende uitgewerkt.
Met nog 1/3 te gaan heb ik het boek teleurgesteld weggelegd. | 0neg
|
Zou je niet plattevloer? vraagt commissaris Übertrut, in zijn onbegrijpelijk taaltje, waarmee hij zijn team volbloed kampioenen wil inspireren. Inspecteur Zeik bijvoorbeeld, (die helemaal geen Tunesische roots heeft) maar uitmunt in bedachtzaam lurken aan sigarettenpeuken, terwijl de stoom van het denkwerk uit zijn oren komt. Verder is Zeik de kwaadste niet: integer, werkkrachtig, recht door zee, een linguïstisch explorator en niet vies om complimentjes te geven. Zoals het echter past in een detectiveverhaal van enig allooi koestert de inspecteur zijn kleine kantjes, zoals het nuttigen van bier bij verhoren, of zijn onbedwingbare overweging of hij de vrouwelijke getuige in kwestie al dan niet in haar flamoes moet neuken. En of hij dat voor of na het verhoor zou doen.
Zijn teamleden hebben minder klasse. El Bazaz is van Marokkaanse afkomst, een allochtoon dus, kwaad genoeg op de wereld om die verrot te schelden, en met een libido dat voortdurend voor hem uit hobbelt. Over Ivo Broekgat, de schlemiel van de bende, valt niet veel meer te vertellen dan dat hij nog bij zijn ouders woont en dringend op zoek is naar een appartement. Waardoor hij ongewild de oplossing van de zaak aanbrengt. Inspecteur Selma Compas ten slotte, heeft betere tijden gekend, want in dit verhaal stinkt ze onder de oksels, waardoor ze voortdurend een onfrisse geur verspreidt. Zelf heeft ze een schrik opgevat voor hazen, waardoor ze helemaal van slag is geraakt en in een hospitaal belandt, recht in de tentakels van een lesbische verpleegster met een snor die voortdurend haar vagina wil likken. Daarmee vult Compas op haar eentje de hele tweede verhaallijn, wat het boek de vereiste diepte oplevert.
Blijven Zeik en El Bazaz om het werk te doen. Of zoals hun baas het uitdrukt: Goedgeploeg, bizarre beet.
Zeik pakt dat op zijn eigengereide manier aan. Hij en Bazaz ondervragen de baas van het café Op den dijk, op wiens dak een lijk werd gevonden. Toeval wil dat het café in het echt een bar is voor homo’s, je weet wel, venten die hun leuter in andere venten steken - maar ho! - ook lesbische vrouwen worden toegelaten, je weet wel, dat soort vrouwen dat van alles in elkaars kut steekt, behalve leuters, en die in Vlaanderen heel toepasselijk “dijken” worden genoemd. Ziedaar, de linguïstische spitsvondigheid van Herman Brusselmans, die lekker voortborduurt op dit rijmschema.
Omdat het lijk op het dak van Den dijk ligt, staan de speurders voor een raadsel. Heeft iemand dat lijk er van de straatkant op geworpen? Zo ja, wie bezit zoveel kracht? Werd het lijk wellicht gedropt uit een helikopter? Veronachtzaam niet dat ook een zeppelin tot de mogelijkheden behoort. Kortom, Zeik en zijn gebroed ondervragen aardig wat mensen, die onveranderlijk over hun mislukt seksleven uitweiden alvorens hun onmiskenbare bijdrage tot het onderzoek te leveren.
Kortom: dit Zeik-avontuur heeft echt alles om te bekoren. Mooie mensen die voortdurend met elkaar spelen. Karakters die vooral in de diepte werken, zo diep mogelijk. Spanning die ten top wordt gevoerd. Schimpscheuten over Nederlanders en hun gebrekkig taalgebruik. Inspirerende taalvondsten over vunzige gedachten, gedegen research over 1961, het jaar waarin het verhaal zich afspeelt, verhaal waar je overigens vruchteloos zult naar zoeken.
Je leest dit Zeik-boek gegarandeerd uit in een wip (no offence), waarbij wel helpt dat het geen lijvige turf is waarmee je iemand kan doodslaan. Het neemt bovendien niet veel plaats in je boekenkast.
Twachten niksweerd. Hoogtehouden surplace. | 0neg
|
Een ongelooflijk slecht geschreven boek! De hoofdpersoon is een verwend, naief, arrogant mens. Als ik er van uit ga dat de auteur levenswijsheden heeft mee willen geven door de ontwikkeling te beschrijven van deze vrouw, dan heeft hij de plank volledig mis geslagen. Hoogdravende woorden laat hij haar zeggen. Onlogische ontwikkeling van haar gemoedstoestand. Het gebruik van het dagboek van een joodse vrouw in Auschwitz vond ik uitermate smakeloos. | 0neg
|
Leuk boek voor tussendoor, het verhaal is wel grappig maar toch viel het me een beetje tegen. Al met al vond ik het niet zo'n sterk boek. | 0neg
|
Mijn eerste boek van deze auteur en eerlijk gezegd denk ik ook gelijk de laatste. Het verhaal begon goed en interessant maar plots als een donderslag bij heldere hemel werd er het geloof bij getrokken en een personage opgevoerd waar daarvoor helemaal niet over was gesproken en waarvan ik me nog steeds afvraag wat deze persoon in het verhaal deed. Ik vond het bijzonder ongeloofwaardig allemaal. Ik heb het uitgelezen daarom toch 2 duimpjes. | 0neg
|
Onderhuids wordt vaak bestempeld als de beste thriller van het immens populaire schrijvers-koppel Nicci French. En al wilde ik het dolgraag, ik leek altijd de boeken van Nicci French mis te lopen. Dan was ik weer in een ander boek bezig, dan was hij weer uitgeleend - een opvolging van rampen. Maar ik heb er dan eindelijk grip op gekregen en hem tijdens het reizen gelezen.
Ik begrijp de titel niet en kan hem zelfs in de meest abstracte interpetatie niet plaatsen bij de plot, maar vooral, ik snap niet wat de beschrijving 'literaire thriller' op de voorkant doet. Kom op, toch - dit is geen literaire thriller. Dit is een misdaadverhaaltje waarbij je hoopt op een vurig eind, en hoopt dat de persoon die het boek aanwijst als de dader uiteindelijk de verkeerde te zijn. Maar nee, het gebeurt niet en dat is jammer.
Is er dan niets goeds aan dit boek? Ja hoor, natuurlijk wel. Knap is het bijvoorbeeld, hoe de personages zo van elkaar verschillen en hoe Nicci French de verschillen in schrijfstijl zo overtuigend brengt, dat je echt naar de verschillende personages kijkt als compleet verschillende personen. Ook vind ik het knap hoe ze zo ontzettend veel personages introduceren zonder dat het een chaos wordt. Maar daar houdt het om heel eerlijk te zijn wel op.
Er is namenlijk niets spannends aan Onderhuids. Dat de dader al rond de helft bekend is, is niet eens zo erg - er kan dan een ontzettend psychologisch spelletje onstaan. Maar zelfs dat blijft uit. Het einde is ook afgeraffeld, en het lijkt bijna alsof Nicci French de 'tweede moordenaar' hebben geintroduceerd omdat ze zelf niet meer uit hun eigen verhaal kwamen - want van motief, reden of zelfs logica is geen sprake in het verhaal.
En het is echt jammer hoor, want Zoë's en Jenny's deel zijn best veelbelovend, maar Nadia's deel had dan een nieuw licht op de zaak moeten werken, maar Nadia fungeert slechts als een excuus om tot een eind te komen wat ook nergens op slaat. Want alhoewel de eerste delen veelbelovend zijn, toch wacht je op een geweldige climax aan het eind, een puzzel die in elkaar valt waar je van gaat grinniken en versteld staat. Maar als dat uitblijft - zoals het in Onderhuids ook schitterd van afwezigheid - komt er bij mij in ieder geval maar één gedachte op: als dit nou bestempeld wordt als één van de beste boeken in het literaire thriller-genre, misschien moet ik ook maar eens een boek schrijven! | 0neg
|
Niccolo Ammaniti excelleert is het ongenadig neerzetten van personages en situaties. Zijn personages zijn vaak extreem (zo heb ik al een satanist en een neonazi voorbij zien komen) en de situaties waarin ze terechtkomen zijn vaak al net zo uitzinnig, met vaak noodlottige uitkomsten.
Dit kan bij Ammaniti resulteren in twee soorten boeken: ten eerste bewogen drama’s over hoe onbarmhartig het leven kan zijn (dit vind ik ook zijn beste boeken, zoals zijn ‘Ik haal je op, ik neem je mee’) en ten tweede regelrechte kluchten. Deze boeken, zoals ‘Zo God het wil’, vind ik aanzienlijk minder.
Het is om voornoemde reden jammer dat dit boek, ‘Het laatste oudejaar van de mensheid’ in de laatste categorie valt. Het is een volledig overtrokken verhaal dat er kortom over gaat hoe een oudejaarsfeest bij een nieuwbouwcomplex in Rome, volledig ontspoort. Ook nu heeft Ammaniti gekozen voor bijzondere personages, zoals een dominatrix (een SM-meesteres) en een lompe hooligan. Ammaniti laat, zoals te doen gebruikelijk, de verhaallijnen van alle personages samenkomen in een climax (en natuurlijk geen positieve!).
Al met al vond ik het boek hiermee te overdreven en te kluchtig, om dat woord maar weer eens te gebruiken, om het echt goed te vinden. Hiermee is het hoogstens vermakelijk, maar ja, dat is niet echt genoeg. Voor mij voorlopig even geen Ammaniti meer… | 0neg
|
Een boek met prachtige woorden en dito zinnen. Maar deze garanderen nog geen mooi boek! Ik heb het boek geluisterd en dat is dan de enige reden dat ik het uit heb, hoewel de stem van de voorlezer verschrikkelijk is, maar dat went op den duur. Ik vond het nergens over gaan en toen ik het eindelijk een beetje interessanter vond worden was het bijna uit. Meer dan 2 sterren kan ik het echt niet geven, spijtig, want ik had het boek al heel lang op mijn lijstje staan. | 0neg
|
“Ijskoud” is het tweede deel van de vierdelige thrillerreeks “De Noordzeemoorden” geschreven door Isa Maron. Isa Maron debuteerde met haar thriller “Passiespel” en werd met deze roman verkozen tot Beste Nederlandse Vrouwenthriller.
In “Ijskoud” kruisen de hoofdpersonages uit het eerste deel “Galgenveld”, rechercheur Maud Mertens en forensisch studente Kyra Slagter opnieuw elkaars wegen wanneer in en rond Amsterdam op zeer korte tijd kinderen, zowel jongens als meisjes, tussen 6 en 12 jaar ontvoerd worden. Het begint allemaal met de ontvoering van het jongetje Jesse in een kinderboerderij maar geleidelijk aan worden er steeds meer en meer jonge kinderen ontvoerd zodat Nederland ook steeds meer en meer in de ban en vooral meer en meer in een psychose geraakt van deze verdwenen kinderen. Wanneer de eerste doden vallen slaat de paniek in Nederland dan ook volledig toe. Rechercheur Maud Mertens krijgt het moeilijk met deze zaak omdat hierdoor herinneringen worden losgemaakt aan een oude zaak waarin ook een jong meisje slachtoffer werd van een gruwelijke misdaad. Voor Kyra Slagter is deze zaak een déja vu want zij is nog steeds op zoek naar haar vermiste zuster Sarina en weet dus heel goed wat de ouders van de ontvoerde kinderen meemaken.
Deze thriller bevat eigenlijk vier verschillende verhaallijnen die door elkaar lopen nl. het onderzoek naar de ontvoerde kinderen door rechercheur Maud Mertens, wat er gebeurt met de ontvoerde kinderen, het zoeken van Kyra Slagter naar haar zusje Sarina en tenslotte de pogingen in London om te achterhalen wie de geheimzinnige “Jane Doe” is in een psychiatrische instelling. Omdat ik het eerste deel “Galgenveld” niet gelezen heb duurt wel even voordat ik de draad kon oppakken van deze laatste twee doorlopende verhaallijnen uit het eerste deel. Ik raad dan ook elke lezer aan dit eerste deel te lezen alvorens met dit boek te beginnen.
Isa Maron heeft haar huiswerk ter voorbereiding van deze roman goed gedaan. Alle wijken, plaatsen en plekken die zij in dit boek beschrijft zoals in de stad Amsterdam en op het Duitse waddeneiland Nordeney bestaan echt en geven de lezer een heel authentiek en vertrouwd gevoel bij het lezen van deze roman. Ook verhaaltechnisch heeft de auteur haar thriller heel goed in elkaar gestoken waarbij elk hoofdstuk, die meestal slechts één tot maximum enkele pagina’s beslaan, elkaar goed afwisselen zodat elke verhaallijn tot zijn recht komt en meestal op een soort van kleine cliffhanger eindigt zodat dit je aanzet om toch maar verder te lezen om dan naar een slot of een tijdelijke oplossing toe te werken van elk van de vier verhaallijnen, die dan in deel drie verder uitgewerkt worden. Je kan eigenlijk zeggen dat de auteur alle “puntjes” van het plaatje mooi met elkaar heeft verbonden zodat je op het einde van dit boek een volledige tekening overhoudt. Dit viel mij sterk op tijdens het lezen toen na ongeveer 1/3e van het boek er plots een vermoedelijke doorbraak was bij de speurders. Dit leek echt alsof dit rechtstreeks uit een handleiding “thriller”-schrijven kwam waar de auteurs aanbevolen wordt na zoveel pagina’s karakter- en plotontwikkeling zij een nieuwe wending aan het verhaal moeten geven zodat ze weer het volgende 1/3e van het verhaal of plot kunnen verschrijven. Echte verrassingen waarvan je zegt “goh, dat had ik nu niet verwacht” kom je dan ook niet tegen in dit verhaal. Het verhaal kabbelt gewoon verder naar het einde zonder echte hoogtes of laagtes.
Zoals geschreven heb ik de vorige roman(s) van deze auteur niet gelezen maar wat mij heel sterk opviel tijdens het lezen van deze roman was hoe onpersoonlijk en (ijs)koud de schrijfster dit verhaal vertelt aan de lezer. Het is alsof je een verslag leest van een politieonderzoek m.n. koel, klinisch en soms technisch. Zelden of nooit krijgt je het gevoel dat de schrijfster persoonlijk betrokken is bij haar verhaal of haar figuren die het verhaal vooruit drijven. Enkel wanneer het om de kinderen gaat dan merk je dat de auteur persoonlijker wordt in het vertellen van hun gruwelijke ervaringen maar wanneer het over de andere verhaallijnen gaat dan is ze objectief en afstandelijk. Dit zorgt ervoor dat ik ook geen persoonlijke band kon maken met rechercheur Maud Mertens of studente Kyra Slagter en al helemaal niet met Jan Doe in London. Enkel het lot van de ontvoerde kinderen riep bij mij gevoelens en emoties op. Is dit bewust zo gedaan door de auteur? Daardoor was ik enkel echt geïnteresseerd in het verhaal van de ontvoerde kinderen en het oplossen van deze misdaad. De andere twee verhaallijnen van het vermiste zusje en Jane Doe raakten mij totaal niet omdat ik zomaar in hun verhaal viel met deze tweede roman en de voorgeschiedenis van beide verhalen niet kende, zelfs met een kort hervertellen van de inhoud van het eerste boek door de auteur, gaf dit geen voldoening. Ook sympathie opbrengen voor de beide hoofdrolspeelsters in dit verhaal lukte maar zelden omdat ze zo afstandelijke en koud beschreven werden.
Tenslotte vond ik het vreemd dat dit verhaal een thriller zou moeten zijn. Onder het begrip “thriller” versta ik wel een heel andere definitie dan wat met dit verhaal verteld werd. Een thriller roept spanning op met verrassende plotwendingen en onverwachte ontknopingen die je als lezer op het puntje van je stoel brengen. Jammer genoeg is dit met dit boek niet het geval. De auteur geeft wel een goed verslag van alle gebeurtenissen maar “echte” spanning opwekken zoals in een thriller nodig is gebeurt niet echt. Na het lezen van dit boek blijf je dan ook met een vreemd gevoel achter over wat je nu eigenlijk gelezen hebt.
Besluit: “Ijskoud” is een technisch goed geschreven boek dat zeker niet als een “thriller” kan geklasseerd worden met weinig persoonlijke inbreng van de auteur. | 0neg
|
't Viel me tegen; respect voor Japins research, maar soms kon ik er geen touw aan vastknopen waar het verhaal was en wie de ik-persoon was. Historische beschrijvingen van St-Petersburg erg mooi en herkenbaar, zeker als je er net geweest was. | 0neg
|
Echte mannen bestaan ook niet! Het boek is duidelijk een uiteenzetting van alle clichés, die er over vrouwen (en mannen) bestaan en worden per hoofdstuk behandeld. Wat opvalt is dat de schrijfster heel duidelijk de thema's behandeld, maar wel vanuit een wat negatieve ondertoon. Volgens haar persoonlijke ervaringen en toegevoegde linken naar anderen, die het ook zo erg hebben ervaren, is het een groot maatschappelijk probleem. Zelf was ik me daar niet van bewust! Ook na het lezen van het boek, ben ik nog steeds de mening toegedaan, dat het allemaal wel 'mee' valt en het boek hier en daar wat nuance mist.
De schrijfster lijkt nogal verbitterd door vele eigen negatieve ervaringen en wil heel duidelijk dit verkondigen als algemeen geldend en ik vraag me af of dat wel zo zwart-wit is, als het in haar verwoordingen tot uiting komt. Zovelen mensen, zoveel verschillende meningen.
Ja, er is sprake van over generalisering, men verwacht van vrouwen ander gedrag dan van mannen, dat is algemeen bekend. Yasmine geeft me af en toe echter het gevoel dat het veel erger is, dan ik me bewust was en ben. Ook valt ze her en der in herhaling en had het boek feitelijk de helft korter gekund.
Er wordt ook regelmatig gebruik gemaakt van Engelse bewoordingen, die wellicht een lezer met minder gevoel voor de Engelse taal kunnen ergeren. Voor mijzelf was dit geen probleem. Ook de schrijfstijl is vlot al moet je geen verhaallijn verwachten, maar meer een per hoofdstuk behandelen van een thema, dus het is informatief geschreven.
Als informatief is het boek redelijk geslaagd, al had ik her en der wat meer nuancering wenselijk geacht. Het is en blijft een persoonlijke ervaring vertolkt in een boek en is daarom subjectief. Dit kan daardoor als informatief boek, een lezer met een afwijkende mening de aandacht doen verliezen. | 0neg
|
Na het lezen van de 'misdaadroman' Dode Lijken, vroeg ik mij af hoe het in godsnaam mogelijk is dat deze man bij ons in België letterlijk tienduizenden boeken verkoopt... Volgens mij is er namelijk maar één persoon die werkelijk begrijpt waar dit boek over gaat, en dat is Lauryssens zelf. Deze 'thriller' is volgepropt met afgrijselijke, bordkartonnen personages, en de plot (laten we alsjeblief eerlijk zijn!) bestaat gewoonweg niet!! Toch is er een eenvoudige verklaring voor het grote succes van Lauryssens in België, die de Nederlandse lezers waarschijnlijk niet meteen zullen opmerken: de Antwerpenaar staat namelijk bekend als extreem chauvenistisch en bijgevolg is het niet verwonderlijk dat ze smullen van deze pulp, die weliswaar als prima reisgids voor Antwerpen zou kunnen dienen, maar dat is dan ook alles! Het is echt droevig dat andere schrijvers zoals bijvoorbeeld Patrick de Bruyn en Deflo, hierdoor waarschijnlijk lezers verliezen, omdat deze hun tijd verdoen met verhalen die de naam roman in de verste verte niet waardig zijn! Op zulke momenten beseft een Belgische misdaadlezer dat we nog een lange weg te gaan hebben, eer we kunnen meespelen op internationaal niveau! Een echte schande! | 0neg
|
Nhung is een kind van Vietnamese bootvluchtelingen. Ze groeit op tussen twee culturen in een wereld vol bedreigingen. Haar vader gaat ervandoor en haar moeder zinkt weg in een depressie. Nhung heeft haar fantasie, maar deze gaat een geheel een eigen leven leiden. De figuren in het boek zijn voor mij niet meer te plaatsen in de werkelijkheid. Wie zijn of verbeelden Armoer en de vader van Moes? Wat betekenen de messen en het bloed in dit verhaal? Geen boek voor mij. | 0neg
|
Het duurde een tijd voor ik echt in het verhaal zat en de eerste helft van het boek duurde mij eigenlijk te lang. Het was dat ik dit boek voor een uitdaging "moest" lezen, anders had ik het wellicht weggelegd voor het uit was. In de omschrijving van het boek stond "Wanneer een van Hannahs vrienden verdrinkt en ook zijzelf op een gruwelijke manier aan haar eind komt, ontdekt Blue dat achter deze mysterieuze sterfgevallen een wereld van raadsels en geheimen schuilgaat." Dat gebeurt allemaal echter pas in de tweede helft van het boek, in de eerste helft worden de personages neergezet en wordt allerlei informatie over boeken, films, weetjes, etc. genoemd, die behalve om wat meer achtergrond bij de personages te geven, niet echt relevant is.
De tweede helft van het boek stond mij veel meer aan (daar zou ik drie of misschien wel vier sterren voor geven, door het eerste deel valt mijn beoordeling een stuk lager uit), maar vond het jammer dat de Bluebloods, die eerder uitvoerig omschreven werden en een redelijk grote rol hadden, veel minder aan bod kwamen.
Dit boek deed me sterk denken aan The Secret History van Donna Tartt. Dat boek heb ik jaren terug gelezen. Toen ik net wat andere recensies las, zag ik dat ik niet de enige was die gelijkenissen zag. Wellicht dat de lat voor dit boek door The Secret History wat hoger kwam te liggen en dit boek me daardoor tegenviel. | 0neg
|
In het kader van Augustus Klassieke Literatuurmaand, bedacht door Sandra van sandraschrijftenleest.wordpress.com/ las ik ‘De kleine blonde dood’ van Boudewijn Büch. Nog nooit eerder gelezen door mij en de film ook nooit bekeken dus blanco aan begonnen. Ik las de 32ste druk uit oktober 2010, uitgegeven door Uitgeverij De Arbeiderspers, een speciale uitgave voor de krant Algemeen Dagblad. (De eerste druk is van juni 1985.) In De kleine blonde dood lopen twee verhaallijnen door elkaar. We hebben te maken met Boudewijn als kind en dan in het bijzonder zijn moeizame relatie met zijn vader Rainer. Vader Rainer heeft nog steeds “de oorlog in zijn hoofd” en gebruikt veel fysiek geweld tegenover zijn vrouw en kinderen. Boudewijn heeft wel de beste band met zijn vader van alle kinderen Büch, samen delen ze de passie van vlinders vangen en bestuderen. Daarnaast hebben we te maken met Boudewijn als vader van Micky. Ondanks zijn homoseksualiteit heeft hij een zoon verwekt heeft bij zijn 14 jaar oudere docente Engels, Mieke. Mieke en Boudewijn lusten beiden graag een drankje maar Mieke verliest de controle helemaal en kan op een gegeven moment niet meer voor Micky zorgen en dan komt Micky bij Boudewijn wonen. Door “toeval” komen ze tot ontdekking dat blonde Micky een hersentumor heeft waar hij als 5-jarige aan komt te overlijden. “Iedere gelijkenis van figuren in dit boek met bestaande personen moet worden beschouwd als een gelukkig of ongelukkig toeval” haalt het autobiografische karakter van het boek deels onderuit, tevens is nooit aangetoond dat Boudewijn daadwerkelijk een zoon heeft gehad. Terugkerende thema’s in het boek zijn het oorlogstrauma van vader Rainer, de homoseksualiteit van Boudewijn en de dood. Boudewijn Büch geboren op 14 december 1948 en overleden op 23 november 2002 was schrijver, dichter, tv-presentator, columnist, bibliofiel, wereldreiziger, verzamelaar; een fenomeen. De kleine blonde dood was geen boeiend boek voor mij in de zin dat het verhaal mij heel erg in zijn greep had. Vooral de eerste hoofdstukken vond ik moeizaam lezen maar opgeven was geen optie! Ik vond het ontbreken van chronologie in tijd het meest vervelend. Ik vond het wel heel leuk om mee te doen aan de Augustus Klassieke Literatuurmaand en zeker het enthousiasme van de deelnemers onderling werkt aanstekelijk. Wellicht ga ik de 19 overige delen in de klassieke reeks van het Algemeen Dagblad in de toekomst allemaal wel lezen, ze staan immers toch in mijn boekenkast maar ik ga het zeker afwisselen met moderne literatuur. | 0neg
|
Het verhaal:te lezen in alle recensies!,aardig
Schrijfstijl: irritant
Op deze manier gaat de schrijver maar door. Deels omdat er grote stukken door de ogen van een jongere wordt verteld, maar ik blijf het vervelend vinden om zo te lezen. Ik ging me er echt aan storen.
Ik ken geen andere boeken van Lapidus dus weet niet of hij vaker zo schrijft. | 0neg
|
Ik ben een groot fan van Jeffery Deaver. De Oktoberlijst is qua opzet een ander boek dan wat ik van deze schrijver gewend ben. De auteur zegt dat ook op zijn website. Je leest het van achter naar voor qua tijdsverloop. Zo begint het verhaal, waar het feitelijk eindigt, bij hoofdstuk 36.
Het is geen typisch Deaver-verhaal in die zin, dat voor mij de gebruikelijke spanning helemaal niet aanwezig was.
Ik vond het een matig verhaal en de wendingen waren nogal voor de hand liggend.
Voor het eerst heb ik niet van een boek van Jeffery Deaver genoten. | 0neg
|
Jammer,maar dit boek heeft niets van een echte Karin Fossum.Ik vond het een warrig verhaal.En saai ook. | 0neg
|
maar zeker niet meer dan dat.,Van de psychologische thriller - de specialiteit van René Appel - ben ik meestal niet zo gecharmeerd. De twee romans die ik eerder van hem las, konden mij nauwelijks bekoren. Dit geschenkboekje van de Maand van het Spannende Boek wilde ik in elk geval wel lezen. En het is weer een typische Appel, want hij zoekt het dicht bij huis. Hiermee sluit hij naadloos aan bij het thema van de Maand: Huisje, Boompje, Beestje - verhalen over misdaad in eigen kring.Als Broer En Zus gaat over twee bevriende echtparen: Lex & Sylvia en Fred & Marja. Sylvia is uitgekeken op het voorspelbare leventje met haar man en zoekt het avontuur. Zij vindt een gesprekspartner in Fred, die op haar verliefd is. Zonder dat hun beide wederhelften ervan weten, ontmoeten ze elkaar met grote regelmaat. Dit gaat goed, tot Sylvia op een dag verdwijnt. Er blijkt een misdrijf in het spel te zijn. Hoewel ik geen fan van Appel ben, moet ik wel erkennen dat de auteur goed kan schrijven, stilistisch gezien. Bovendien is hij niet vies van een degelijk plot. Maar wat ik eigenlijk het meest bij hem mis, is de echte spanning. Dat heerlijke gevoel dat je niet meer los kunt komen van het verhaal. Dat je alsmaar sneller de bladzijden wilt lezen en omslaan. Ik ben me ervan bewust, dat dit gegeven vooral een kwestie van persoonlijke smaak is. Anderen dragen Appel op handen. Ook bij dit boekje mis ik die spanning, terwijl het een magerder plot heeft dan ik van de schrijver verwacht had. Zoals zo vaak is het geschenkboekje een aardige novelle, maar zeker niet meer dan dat. Wie echt kennis wil maken met het werk van René Appel, kan beter zijn romans lezen. | 0neg
|
De reviews en de beschrijving van het boek waren veelbelovend, maar ik ben enorm teleurgesteld. Het drama is te groot, alsof de schrijfster niet van ophouden weet om de lezer de lezer mee te krijgen in de emotie.
Het dankwoord, dat 7 pagina's in beslag neemt, is tekenend. Ook hier is de schrijfster niet te stuiten. In allerlei bewoordingen uit ze haar dankbaarheid naar alles en iedereen.
Ook tekenend is de beschrijving van de kwekerij waar 13 vrouwen werken. Hier wordt het beeld geschapen dat het een enorm bedrijf is:
"in v-formatie kwamen ze, gewapend met emmers, snoeischaren, zakken mest, harken, scheppen en gieters uit de schuur te voorschijn en verspreidden zich"
"op de veranda zaten groepjes vrouwen aan vier grote tafels."
Het had een mooi verhaal kunnen zijn. Er staan prachtige natuurbeschrijvingen in, maar de schrijfster heeft de emoties en gebeurtenissen te veel opgeklopt waardoor het verhaal ongeloofwaardig wordt en ergernis oproept. | 0neg
|
Het eerste deel gaat over de feiten van de slavernij. Interessant
Het tweede deel is het verhaal Kofi, de tegenhanger van het boek Tutuba, weliswaar met een tikje hogere moeilijkheidsgraad.
Het derde deel is het verhaal Slaaf en Meester, over vriendschap en de liefde voor hetzelfde meisje. | 0neg
|
Dit boek heb ik halverwege weggelegd en nooit meer opengeslagen. Het wist me simpelweg niet meer te boeien. In het begin is het nog vrij onderhoudend, maar daarna worden de gesprekken met haar overleden broertje saai en vervelend en de acties van Julia onrealistisch. Een tegenvaller, vooral vergeleken bij haar eerste boek. | 0neg
|
Tijdens haar studie cultuurwetenschappen volgde Herien Wensink het college cultuurbeschouwing en de moderne tijd en moest ze het boek Lenteriten van Modris Ekstein lezen. Dit boek was er de aanleiding van dat ze zich voor de Eerste Wereldoorlog ging interesseren en zich specialiseerde in literatuur uit die oorlog. Het idee om zelf een roman over deze oorlog te schrijven dateert van bijna twintig jaar geleden. Na diverse pogingen verscheen begin 2018 Kleihuid, haar debuut als romanschrijver. Daarnaast werkt ze ook nog als theaterredacteur bij de Volkskrant.
Het is 1918 en de Eerste Wereldoorlog is nog in volle gang. De Britse officier Rupert Atkins komt in een provisorische revalidatiekliniek in Vlaanderen terecht. Hij krijgt een kamer die hij met soldaat Harvey Cole moet delen. Harvey heeft zware verwondingen, maar Rupert lijkt niets te mankeren. Hoewel ze uit verschillende milieus afkomstig zijn, groeien ze steeds meer naar elkaar toe en beginnen ze elkaar te waarderen, te respecteren en elkaar na verloop van tijd ook te helpen. Daarbij moeten ze ook nog leren leven met de gevolgen die de oorlog voor hen persoonlijk heeft gehad.
Kleihuid wordt verteld vanuit het perspectief van twee personages: Rupert en Harvey. De eerste aanvankelijk vanuit zijn aristocratische inslag, de tweede vanuit zijn eenvoudigere afkomst. Dit klassenverschil wordt vanaf het begin duidelijk naar voren gebracht, maar omdat ze elkaar hun eigen verhaal vertellen, naderen ze elkaar steeds meer en lijkt er een soort onafscheidelijkheid te ontstaan. Door deze opzet komt ook de lezer steeds meer over beide personages te weten en worden hun karakters prima uitgewerkt. Uit de beschrijving van beide karakters en wat ze te vertellen hebben, is goed te merken dat deze oorlog nogal wat impact op hen heeft gehad. Daarom is het boek niet zozeer een uiteenzetting van de Eerste Wereldoorlog, maar meer wat de psychologische, en in mindere mate de fysieke, gevolgen hiervan zijn geweest. Hierdoor heeft Kleihuid niet het echte karakter van een historische roman, terwijl het zonder meer een geschiedkundige inslag heeft.
Ondanks het wat zwaarbeladen thema is het verhaal in een eigentijdse, toegankelijke en beeldende stijl geschreven. De dialogen zijn realistisch, vooral die aan het front. Verder maakt Wensink regelmatig gebruik van mooi geformuleerde zinnen en uitdrukkingen. Dat neemt echter niet weg dat het verhaal zich over het algemeen vrij traag voortsleept en zo goed als nergens nieuwsgierig maakt. Ook wordt de lezer te weinig verrast met plotwendingen. De eerste echte doet zich ongeveer halverwege voor, terwijl de auteur de ontknoping ook verrassend wil laten zijn. Maar helaas, al ruim voor het eind kan de lezer al vermoeden hoe het werkelijk in elkaar steekt. De paar plotwendingen die erin voorkomen, zijn te summier om het verhaal van begin tot eind te laten boeien. Het moet echter wel gezegd worden dat de tweede helft boeiender is dan de eerste, maar overtuigen doet het nog steeds niet.
Herien Wensink heeft zeker geen onaardige poging gedaan om van Kleihuid een intrigerende en boeiende roman te maken. Er zijn echter te veel kanttekeningen om de lezer aan het boek te laten kluisteren. Dit debuut had boeiender, spannender en vooral afwisselender mogen zijn. | 0neg
|
In Huidpijn neemt Saskia Noort de lezer mee in het leven van televisiepresentatrice en journaliste Anne. Zij is samen met haar vriend Sam naar een kliniek in Duitsland voor een ivf-behandeling wanneer haar vriend plotseling afhaakt. ‘Hij kan het niet’. Dan blijkt dat hij zijn relatie met Anne niet meer voort kan zetten; een ander is zijn leven binnengekomen. Anna blijft verdwaasd achter en ziet haar laatste kans op een kind vervliegen. Een bizarre noodkreet moet haar kinderwens redden: ‘Geef alsjeblieft je zaad. Geef me deze kans. Het is mijn laatste.’
Het zal voor eenieder duidelijk zijn dat Noort haar nieuwste literaire thriller, zoals dat met mooie woorden heet, ronduit aantrekkelijk start. Ze confronteert de hoofdpersoon met een gezonde dosis ellende en belooft daarmee veel goeds voor de rest van het verhaal. Helaas weet ze dat niet waar te maken. Huidpijn verwatert vrijwel direct in een rustig romannetje, waar de spanning lange tijd ver te zoeken is. Een gebrek aan diepgang, een overdosis drama en een niet uitgewerkte Anna draaien het verhaal vervolgens de nek om: Huidpijn is het allemaal nét niet.
Noort weet de aantrekkelijke start van het verhaal vrij snel om te zetten in een overdreven verhaalconcept. Wanneer Anna terugkomt in Nederland, blijkt dat de producers haar programma Rondom Nieuws geen vervolg willen geven. Tegelijkertijd komt vrij snel in de media naar voren dat Sam en zij uit elkaar zijn. Wanneer dan ook nog blijkt dat Sam er met háár stagiaire Sammy vandoor is, lijkt het drama compleet. Alle ellende in één keer. Gelukkig voor de lezer vat Anna het zelf allemaal samen: ‘In een etmaal kun je je geliefde, je werk en je kind verliezen. Althans, de hoop op een kind, een gezin.’
Terwijl Anna, clichématig, zwelgt in zelfmedelijden en de oplossing lijkt te zoeken in drank en zelfbeschadiging, draait de wereld om haar heen verder. Ze moet komen opdraven bij talkshows, wordt geïnterviewd over haar privéleven en haar carrière en wordt meerdere malen geconfronteerd met haar dramatische leven: haar zusje zit voor de zoveelste keer in de afkickkliniek, geheel in de lijn der verwachting raakt Sammy zwanger en Anna’s toekomst in de tv-wereld is onzeker. Wanneer er dan ook nog iemand uit haar naaste omgeving verdwijnt, lijkt het drama compleet. Langzaam maar zeker neemt het leven van Anna uitzichtlozere vormen aan.
Huidpijn is het nieuwste boek van Noort dat het stickertje ‘thriller’ mee heeft gekregen. Helaas blijkt het verhaal dit labeltje niet waardig. Pas halverwege het Huidpijn, geeft Noort het verhaal enige vorm van suspens mee. Daarvoor lijkt het louter een roman vol drama, romantiek en ellende. Noort wijdt lange passages aan de gevoelens en gedachten van Anna, zonder ze echt diepgaand te beschrijven. Op die manier creëert ze een voortkabbelend verhaal, dat elke vorm van ‘thriller’ mist. Wanneer het verhaal halverwege het boek enige vorm van spanning lijkt te krijgen, voelt dit als ‘te laat’. Noort schroeft het verhaaltempo op en probeert met bizarre plotwendingen, een overkill aan Bekend Nederland en ‘hap snap’-oplossingen haar verhaal te redden. Echter, het kwaad is al geschiet: Anna’s noodlottige leven wordt niet écht spannend.
Waar Huidpijn een goede spanningslijn mist, bevat het tal van verschillende thema’s. Niet alleen haalt Noort geijkte onderwerpen over relaties en familiebanden uit de kast, ook gunt ze de lezer een kijkje in de wereld van de televisie. Vernieuwend is haar blik op de mediawereld. Op indringende wijze toont ze de lezer hoe snel iemand ‘vergeten’ kan worden, wanneer het even niet gaat zoals het moet gaan. De manier waarop Anna door de programmamakers slechts als een nummertje, een pionnetje, wordt gezien, is schrikbarend.
Toch maakt de auteur ook hier niet écht indruk. De oorzaak lijkt te liggen bij personage Anna. Noort beschrijft deze hoofdpersoon zo summier, dat ze maar moeilijk tot leven komt. Het lijkt dan ook vrijwel onmogelijk begrip voor haar en haar situatie te krijgen. Ze wordt te plat weergeven en doet zoveel – voor de lezer – onbegrijpelijke dingen, dat ze geen sympathie verdient.
Waar eerdere boeken van Noort menig lezer lieten sidderen van angst, is dat bij deze thriller niet het geval. Ook met dit verhaal zal ze menig lezer weten te amuseren: het is vlot en aantrekkelijk geschreven, bevat veel wendingen en nodigt in zekere mate uit tot verder lezen. Helaas komt de échte spanningszoeker of de literatuurminnaar bedrogen uit. Die zal, ook na Anna’s verhaal, verder moeten zoeken. Huidpijn is behoudend, het blijft je niet bij. En daar is niets mis mee.
Eerder op: de leesfabriek.nl | 0neg
|
Carin Gerhardsen (1962) woont in Stockholm. Ze is wiskundige, afgestudeerd aan de universiteit van Uppsala, en werkte lange tijd in de automatiseringsbranche. Tegenwoordig is zij fulltime auteur. En dan was jij het kind is het tweede deel in de serie verhalen rond Conny Sjoberg. Het eerste deel was Peperkoekenhuis. In totaal zullen er 3 boeken in deze serie verschijnen.
Het boek verhaalt een aantal dramatische gebeurtenissen in verschillende gezinnen. Het gezin Hedberg bestaat uit moeder Cecilia, vader Carl, hun dochtertje Hanna en baby Lukas. Vader is op zakenreis in Japan en Cecilia gaat een eindje wandelen met Lukas, die maar niet stopt met huilen. Hanna blijft alleen thuis. Later worden Cecilia en Lukas dood in een park gevonden.
Het gezin Johansson bestaat uit moeder Lena en de dochters Elise (14) en Jennifer (16). Jennifer gaat met een aantal vrienden en vriendinnen op een minicruise naar Finland en wordt aan boord gewurgd. Ook Joakim Andersson, het (los-vaste) vriendje van Jennifer is er tijdens de minicruise naar Finland bij. Joakim wordt door zijn vader gedwongen zijn zieke moeder te verzorgen, maar nu is hij, tegen de wil van zijn vader, toch meegegaan.
In En dan was jij het kind lopen dus een aantal verhaallijnen door elkaar heen en vooral in het begin springt het verhaal van de hak op de tak. Mede door het grote aantal namen aan het begin, vraag je je constant af in welke verhaallijn je zit en dat leidt vaak de aandacht af van het verhaal. Jammer.
De uitwerking van al deze personages is deels goed gedaan; een ander deel blijft vrij onuitgewerkt en oppervlakkig. Het best uit de verf komt hoofdpersonage Conny Sjoberg. Zij komt heel menselijk en sympathiek over, evenals haar collega Petra Westman.
De vele personages en verhaallijnen zorgen er vooral voor dat het boek niet echt vlot leest. De verhaallijnen worden ook niet echt goed uitgewerkt. Er zitten nogal een paar open eindjes in dit boek. Bijvoorbeeld agente Petra, die te maken krijgt met een vervelende persoonlijke zaak, komt er na enig speurwerk achter dat haar collega Jamal hier mee te maken heeft. Na deze ontdekking komt de auteur hier in het verhaal niet meer op terug. Hetzelfde geldt voor agent Jens Sander, die in elkaar zakt en naar het ziekenhuis wordt gebracht. En dat was het dan.
De schrijfster lijkt te zijn verdwaald in haar eigen verhaal en hiermee een veel te ingewikkeld boek geschreven met te veel verhaallijnen en personages. Overdaad schaadt. | 0neg
|
Wat een tegenvaller dit boek. Ik vond er helemaal niks aan en boeide mij voor geen meter. Ook een vreemde schrijfstijl, helaas niet mijn smaak! | 0neg
|
Dit boek over de ‘kunst van het creatief denken’ werd me aangeraden als een goed 'schrijf'-boek, maar ik werd bepaald niet overtuigd. Niet dat Gilbert niets zinvols te melden heeft, overigens. Zo vertelt ze dat het belangrijk is om voorbij je angst te komen, wat maar al te waar is. En wat me wel aansprak is dat ze ook perfectionisme hieronder schaart (immers: dit is de angst om iets te maken dat niet perfect is). Tevens geeft ze aan dat je schrijven veel meer als roeping dan als carrière zou moeten beschouwen en dat je tijdgebrek nooit als excuus mag opvoeren: een echte schrijver vindt immers altijd tijd. En dan is er natuurlijk de tip dat je niet moet wachten op je muze, maar dat je gewoon de mouwen moet opstropen en aan de slag moet gaan. Dat zijn allemaal hele ware en pragmatische aanbevelingen, die je echter misschien zelf ook wel had kunnen verzinnen.
Even vaak wordt het echter wat al te vaag en zweverig in dit boek. Zoals Gilbert’s notie dat creatieve ideeën rondzweven op zoek naar ontvankelijke creatievelingen die ze willen adopteren. Ideeën die, als je niet thuis geeft, gewoon ‘verderop kijken’. Gilbert vertelt dat ze ooit een idee had over een verhaal dat zou moeten spelen in Brazilië, maar dit nooit uitwerkte. Het verbaasde haar niet dat een collega-schrijfster niet veel later met vrijwel precies hetzelfde idee op de proppen kwam en dit wèl uitwerkte tot een boek. Gilbert vond dit volstrekt vanzelfsprekend. Tja, zo’n opvatting gaat mij dan weer een brug te ver.
Al met al wat dit boek dus toch niet helemaal mijn kop thee. Ik vond het al met al vooral teveel een te zweverig zelfhulp-boek, dat volstaat met aansporingen als: “je kunt het”. En daar kan ik niet zoveel mee… | 0neg
|
Gevangen Wind, Janine van der Hulst - Veerman
‘Gevangen Wind’ is het vervolg op ‘Lieve Hart’. In deze uitgave zitten beide verhalen.
In Lieve Hart leren we Marrie kennen. Een meisje uit Huizen in het begin van de twintigste eeuw.
Samen met haar moeder en zusjes groeit ze op tot een echte Huizer meid.
Marrie begaat ook wat ‘misstapjes’, maar maakt duidelijke keuzes.
In Gevangen Wind gaan we verder met de meer volwassen Marrie. Samen met haar zoon Aart vertrekt ze naar Friesland, omdat daar haar vermeende verdronken partner Lammert zou zijn.
Samen met zijn ‘ex’schoonpa werkt hij in de boerderij. Marrie probeert zich aan te passen aan de Friese levensstijl, maar merkt dat ze steeds meer terug verlangt naar Huizen.
Lammert ziet dit ook en uiteindelijk keren ze toch weer terug.
Hier pakt Marrie weer haar oude manier van leven op en Lammert zoekt ander werk.
In Lieve Hart is er veel diepgang van het karakter Marrie, hoe zij reageert en waarom ze sommige dingen doet of keuzes maakt.
In Gevangen Wind is die diepgang weg. Het verhaal gaat van Friesland naar Huizen en de reis er naartoe. De karakterveranderingen zijn niet meer degelijk aanwezig en de karakters worden hierdoor erg vlak en niet interessant. Verder word er teveel geprobeerd om er gebeurtenissen te laten gebeuren om de lezer proberen in te pakken. Hierdoor lijkt het alsof er geen eenheid bestaat maar allemaal losse stukjes, aparte hoofdstukken die geen duidelijke verbintenis met elkaar hebben, behalve dat Marrie en haar familie.
Wat wel mooi in dit boek is, is dat er duidelijk moeite en energie is gestoken in de historische correctheid van gebruiken en taal en dergelijke. Dat is een degelijk pluspunt.
Gevangen Wind krijgt 2 sterren | 0neg
|
De voorgaande delen van de Comeran Strike reeks hadden onmiskenbaar iets genoeglijks. Typisch Engelse, bijna klassieke detectiveromans in de beste traditie die via P.D. James en Elizabeth George (toen ze nog goed was) terug te voeren valt naar Dorothy Sayers en Margery Allingham. Breed uitwaaierende vertellingen over moorden begaan uit min of meer rationele overwegingen, gesitueerd in een gesloten milieu, waaraan Robert Galbraith, niet alleen een fijn puzzelplot kon construeren, maar ook vrijuit kritisch commentaar kon leveren op respectievelijk de celebrity cultuur en de literaire gemeenschap. Zo worden ze vandaag de dag niet meer geschreven en zo wil, zo lijkt het althans, Robert Galbraith ze ook niet meer schrijven.
Het derde deel gooit het qua onderwerpskeuze en insteek over een aanmerkelijk duisterder boeg. Zoveel is meteen duidelijk als bij aanvang van ‘Op het slechte pad’ een motorkoerier een afgezaagd been aflevert ten burele van Comeran Strike. In plaats van observanten en onderzoekers zijn Strike en zijn medefirmant Robin zelf doelwit. Deze keer is het persoonlijk, en dat zal de lezer weten ook. Gelukkig voor de plot kan Strike zonder enige moeite drie of vier mensen uit zijn verleden opdreggen die in staat moeten worden geacht om zonder daartoe te worden geprovoceerd, een moord te begaan teneinde een oude vijand een afgezaagd ledemaat te doen toekomen. Wie hierin mee kan gaan wordt meegevoerd op een speurtocht, begeleid door songteksten van Blue Oyster Cult (hardrockers die hun seventies satanisme zelf bij lange na niet zo serieus namen als de booswicht in de roman dat doet) waarbij ieder dwaalspoor breed wordt uitgemeten. Iemand die een zevendelige reeks op haar naam heeft staan, kan uiteraard niet worden beschuldigd van minimalisme, maar in de realistische setting van de Strikereeks, ontaardt de gulheid van Rowling al te vaak in verstikkende overdaad. De detaillering van bijfiguren en locaties (Ulverston, de geboorteplaats van Stan Laurel!) leidt tot een volgepropte vertelling waarin de spanningsboog soms vervaarlijk wegzakt (evenals de nietsvermoedende bezoekers in de flatulerende bank in het kantoor van Strike). Ook het feit dat iedereen, uitgezonderd zijzelf, door lijkt te hebben dat de beide hoofdpersonages romantisch aanmerkelijk meer in elkaar zijn geïnteresseerd dan in hun respectievelijke partners, doet vrezen voor volgende delen. De beslissing om het personage Robin Ellacot verder uit te diepen, pakt dan echter wel weer goed uit.
Hoewel ‘Op het slechte pad’ uiteindelijk nog best spannend wordt en vlot genoeg wegleest, is de mix van duistere en zware thematiek (kindermisbruik, seksueel geweld, automutilatie) en pulpachtig melodrama te onevenwichtig om een geheel bevredigende leeservaring op te leveren. Misschien het meest eigentijdse, maar toch ook duidelijk het minste deel van de reeks. | 0neg
|
Gert-Jan van den Bemd exposeerde met zijn beeldende kunst in onder andere Nederland, België, de Verenigde Staten en Zuid-Afrika. Van zijn hand verschenen wetenschappelijke artikelen in verschillende internationale vaktijdschriften en hij is redacteur bij verschillende tijdschriften. In 1993 debuteerde Van den Bemd en daarna volgden verschillende prijzen, waaronder de Delta Lloyd poëzieprijs van België en de winst bij Heel Nederland Schrijft en bij de verhalenwedstrijd International Literature Festival Utrecht.
Al met al werd het dus tijd voor een roman en die verscheen dit jaar bij uitgeverij Angèle. De verkeerde vriend vertelt het verhaal van Werner Mans die een heel rustig leven leidt, sommigen zouden het zelfs saai noemen. De vrienden die de dochter van Werner op een avond bij de club naast de camping maakt bedreigen Werners rustige bestaan echter al snel en Werner besluit iets te doen waar hij zelf niet zo goed in is; voor zichzelf opkomen. Dat loopt vervolgens sneller uit de hand dan gedacht.
De verkeerde vriend doet vanaf het begin aan als een detective of thriller, meer dan een roman. De gedetailleerde beschrijvingen van Van den Bemd nemen de lezer mee in de leefwereld van Werner, maar ondanks het feit dat we weten wat er in Werner omgaat, blijft hij een onsympathiek hoofdpersonage. De lezer ziet veel van Werner, maar het is moeilijk om echt te begrijpen wat er in hem omgaat of waarom hij doet wat hij doet. De beschrijvingen maken het verhaal ook traag, waar wil de auteur nu precies heen?
Die vraag wordt helaas niet beantwoord. Het verhaal bevat veel observaties over de maatschappij waarin Werner leeft, onze maatschappij. “De zogenaamde orde in de maatschappij is gebaseerd op de misvatting dat iedereen zich wel aan de regels zal houden, dat het systeem van boetes en straffen functioneert, dat er een zelfregulerende werking in de samenleving van kracht is, waardoor de politie ook kan gaan slapen, net als brave burgers.” Deze observaties zijn op zichzelf interessant, maar het lijkt alsof het verhaal de observaties ondersteunt in plaats van andersom.
Op een paar plekken in het verhaal wisselt de auteur onverwacht van perspectief, ineens zien we hoe andere personages denken, zonder dat hier aanleiding voor is. Het lijkt bijna per ongeluk te gaan, deze stijlbreuken binnen het verhaal zorgen voor verwarring. Ook maken ze het verhaal nog ongeloofwaardiger dan het al is.
De lezer blijft na het lezen van De verkeerde vriend in verwarring achter. Het boek is traag, het verhaal ongeloofwaardig en de manier waarop de ontknoping ineens helemaal uit de hand loopt is niets anders dan bizar te noemen. Van den Bemd heeft een scherpe, analytische blik op de wereld om hem heen, maar in zijn fictie komt het verhalende element niet helemaal uit de verf. | 0neg
|
Ik staar naar mijn scherm en weet niet zo goed hoe en waar ik de recensie van dit boek moet beginnen. Eigenlijk, weet ik niet eens hoeveel sterren ik moet geven. Het geven van 3 sterren voelt niet eerlijk naar de andere boeken die ik dit jaar 3 sterren heb gegeven, maar het geven van 2 sterren voelt ergens ook weer aan de lage kant.
Laten we beginnen met het positieve. Het boek is heerlijk geschreven. Mijn ogen vlogen over de letters en ik sloeg bladzijde naar bladzijde om. Ik ging er veel sneller doorheen dat ik verwacht had en dat komt met name door de prettige schrijfstijl.
Daarnaast vind ik het idee, de basis voor dit verhaal heel interessant en intrigerend. Ik had alleen in dit eerste boek het idee dat het nog niet helemaal tot zijn recht kwam en helaas bepaalt het eerste boek voor mij tegenwoordig wel heel erg of ik de vervolgdelen op ga pakken. Dit boek voelt ergens meer als een prequel dan als het eerste boek van een serie.
Het begin van het verhaal duurt vrij lang. De zoektocht door Europa waarover gesproken wordt in de blurb begint pas op bijna de helft van het boek en hij is ook nog eens van relatief korte duur omdat ze al vrij snel opgehouden worden door andere dingen. Er wordt veel aandacht besteed aan het dagboek, aan de achtergrond van Nimue's familie, aan haar moeder, aan haar oma.
Maar daardoor heb ik als lezer nu het gevoel alsof het verhaal eigenlijk pas op de allerlaatste bladzijde begonnen is. Ergens wil ik doorlezen, ben ik benieuwd of mijn gevoel daarin klopt. Maar ergens wil ik dat ook niet. Het eerste boek smaakt niet naar meer, niet voor mij in elk geval.
De personages worden geïntroduceerd, maar ik heb nog niet het gevoel dat ik ze echt ken, dat ze echt leven, dat ik om ze geef. De emoties van de karakters worden aangestipt, maar ik voel ze nog niet echt. En er zijn TE veel boeken die ik nog wil lezen om geld en tijd te besteden aan het grote misschien.
Misschien wordt het beter, ik hoop het eigenlijk wel, maar ik vrees dat ik dat niet ga ontdekken. In elk geval voorlopig niet. | 0neg
|
Om eerlijk te zijn vond ik dit een beetje een vreemd boek. Het idee van een complot komt al snel naar boven, en de hoofdpersoon wordt al snel 'ontvoerd' maar dan begint een lange tijd waarin ze alleen op zoek gaan naar Z2 en Z3. Ik weet niet precies waar het aan lag, maar echt boeien kon dit boek me niet. Waarschijnlijk was het dusdanig onrealistisch dat ik erop afknapte, dat heb ik wel vaker. Tja, niet haar beste boek, laat ik het daar maar bij houden. Het valt me nu nog in dat het wel lekker wegleest, maar dat elk boek een mannelijke held bevat, het geen een beetje opgaat vallen nu meer ik boeken van haar gelezen heb. | 0neg
|
Hmmm ... het boek leest lekker vlot weg, maar ik kwam niet verder dan tot hoofdstuk 3. Het begint als een detectiveboek, maar dan uiteindelijk komt de relatie tussen Harry, Ruth en hun kind ter sprake en dat heeft mij besluiten om het boek niet door te lezen. Ik was nieuwsgierig of er nog wat spannends zou komen, maar nee hoor ....dus heb ik even zitten doorbladeren. Meestal moet je even doorzetten, maar bij dit boek heb ik dat niet gedaan. Helaas het heeft mij niet kunnen boeien, ben er mee gestopt. | 0neg
|
Jammer, als echte fan had ik me vreselijk verheugd op haar nieuwe boek, ik heb al haar boeken gelezen en van de laatste drie Scarpetta's kan ik alleen maar zeggen dat ze stuk voor stuk achteruit gaan. Ik hoop dat die Chardonne en zijn familie gauw uit beeld zijn en dat ze gewoon weer een super fijne Scarpetta gaat schrijven, zonder al die flauwekul. | 0neg
|
Heel lang, echt heel lang geleden was er eens een actie bij het Kruidvat waar je legal thrillers kon kopen voor - ik dacht - 4 euro. Daar ben ik Het Complot van Philip Margolin ook tegengekomen, en toendertijd heb ik het boek ook gekocht. Daarna duurde het nog een hele tijd voor ik het ook daadwerkelijk heb gelezen.
Het verhaal gaat over een rechter die gechanteerd wordt om een senator die verdacht wordt van de moord op haar man te veroordelen. De man is echter een erg ethische rechter, en weet niet wat te doen.
Ik vond het best een aardig boek om te lezen, zo voor tussendoor. Maar het is nu alweer een tijdje geleden dat ik het gelezen heb, en ik herinner me er nagenoeg niets meer van, Dat is voor mij geen goed teken, want een goed en/of bijzonder verhaal herinner ik me echt nog wel. De schrijfstijl was ook niet echt bijzonder, maar zeker ook niet slecht. Ik was dus eigenlijk niet echt onder de indruk van dit boek, en het zal niet heel snel voorkomen dat ik nog eens een boek van deze schrijver erbij pak. | 0neg
|
Na 72 uur is een thriller die gaat over (het onderzoek naar) de verdachte verdwijning van Edith. Tenminste, zo wordt dit boek aangeprezen.
In werkelijkheid gaat dit boek over de levens van een aantal personen welke toevallig verband houden met de vermissingszaak. Ofwel omdat het de moeder van de verdwenen vrouw betreft ofwel omdat ze werkzaam zijn bij de recherche en voor hun werk dus onderzoek doen naar de verdwijning.
De spanning ontbreekt eigenlijk gedurende het hele boek. Er waren slechts twee momenten waarbij er spanning leek te gaan ontstaan. Leek, want met dat je denkt: 'ah, daar is dan eindelijk de spanning' is deze alweer verdwenen. Ook de plottwist op het einde, maakt van na 72 uur helaas geen thriller.
Op zich is het boek, geen slecht boek. Je moet er alleen instappen als zijnde het een roman die zich afspeelt in een omgeving die veelal voorkomt in thrillers (de recherche). In dat geval zal het boek je namelijk een stuk beter doen bevallen dan wanneer je het leest met de verwachting dat het een thriller / een internationale bestseller is, want die verwachtingen zal het boek niet waar maken.
Zie na 72 uur dus als een roman, waarbij de schrijfster leuk gebruik maakt van een wisseling van perspectieven. Elk hoofdstuk lees je namelijk weer vanuit iemand anders. Die afwisseling is interessant. De personages kunnen ook zeer goed uitgewerkt gaan worden in een vervolg op dit boek. Hopelijk wordt een vervolg echter geen roman genoemd, of werkt de schrijfster aan het spanningsniveau. | 0neg
|
Ik kan niet anders concluderen dan dat ik me bekocht voel met dit boek. Een mooie omslag, een veelbelovende achterflap, een advertentie in mijn (gedegen) ochtendkrant waren de oorzaak van de aanschaf.
Oppervlakkig, slecht uitgewerkt, merkwaardige karakters van bordkarton. Het verdriet om de kinderen is aardig beschreven, maar doet toch ook soms onecht aan. En er is een erbarmelijke plot.
Spannend? Nee. Slecht geschreven. Ja.
Al met al 1 ster en ik kijk voortaan wel 10 keer uit.
En misschien is het boek wel onder pseudoniem geschreven omdat iemand niet geassocieerd wil worden met dit slechte verhaal. | 0neg
|
De mooie Tate Collins verhuist van San Diego naar San Francisco en gaat logeren in het appartement van haar broer Corbin. Op de dag van haar aankomst ligt een aantrekkelijke, stomdronken man tegen de deur van het appartement te slapen. Na enig heen en weer getrek blijkt het de mysterieuze overbuurman Miles te zijn, wat tevens het begin van een woeste seksuele romance inluidt. Louter seksueel, want Miles heeft een geheim dat hem belet om zijn hart aan een vrouw te schenken. Tate, tot over haar oren verliefd – hoe kan het ook anders, want Miles is ruig, knap, met een litteken op gezicht en ziel, ongelooflijk seksueel getalenteerd en ook nog piloot – probeert uit alle macht zichzelf te overtuigen dat het alleen om de seks gaat, maar de lezer weet wel beter. Overigens is het geheim van Miles na een twintigtal pagina’s de lezer ook wel duidelijk: er is een grote liefde geweest in Miles' leven, een verhouding die behalve incestueus ook nog tragisch afliep. Tot zover het flinterdunne verhaal dat helaas niet weet te boeien en al zeker niet weet te overtuigen. Op de achterflap van het boek staat dat Colleen Hoover een #1 New York Times bestsellerauteur is en Onvoorwaardelijk is haar derde (vertaalde) boek. Verrassend hoe lage eisen New York Times en Amerikaanse lezers stellen aan een bestsellerauteur.
Eerst een kanttekening wat de taal betreft: de overweldigende hoeveelheid kutten, tering, Holly shit’s en een verzameling geweldige taalvondsten zoals 'puthufter' en 'droeftoeter' heeft de lezer aan de vertaler te danken. Elk taalminnend persoon legt het boek na een kwartier lezen al neer om nooit meer terug te keren.
De schrijfster zelf heeft besloten dat de hoofdstukken die vertellen over de grote liefde van Miles beter tot hun recht komen wanneer elke zin op een nieuwe alinea wordt gezet en sommige zinnen gecentreerd worden. Ook vond zij het waarschijnlijk heel grappig om belangrijke woorden met kapitalen te schrijven (vermoedelijk om de lezer te vertellen dat hij/zij nu ECHT MOET OPLETTEN). Extreem belangrijke sfeeraanduidingen worden voor een simpele lezer een aantal keren herhaald, zoals:
"Stilte.
Stilte.
Stilte."
Iedereen begrijpt nu dat er geen geluid was.
Dit heeft een irritatiegehalte dat de verbeeldings- en vertelkracht van mevrouw Hoover ver overstijgt. Behalve bij Lucebert en dada-dichters heeft zoiets geen enkele toegevoegde waarde. Een schrijver werkt met woorden – het meest unieke, grootse en onderscheidende bezit van een mens – waarmee een sfeer, een wereld, een verhaal wordt geschapen. Met woorden weet een schrijver te vertellen over liefde, over seks, over gedachten en gevoelens van zijn/haar protagonisten. De woorden gebruikt hij om het verleden, heden en de toekomst weer te geven, reëel of verzonnen. En als de schrijver de kunst van woordgebruik beheerst en zijn talent aanwendt om uit woorden een verhaal te spinnen, dan gebeurt er soms iets magisch tussen de lezer en het verhaal. Onnodig te vermelden dat het magische volledig uitblijft bij het lezen van Onvoorwaardelijk (de originele titel is overigens Ugly Love, weer een verrassende kwinkslag van de vertaler). Het boek kent ook juwelen van een dialoog, zoals:
“Ik: Prima. En de wedstrijd?
Miles: Het is nu rust. We zijn aan de verliezende hand.
Ik: Balen.
Miles: Je wist dat ik een kabel heb.
Ik: ???
Miles: Toen je naar ons schreeuwde. Je zei dat we anders de wedstrijd maar bij mij thuis moesten kijken, maar je wist al dat ik geen kabel-tv had. Volgens mij heeft Ian iets in de gaten.
Ik: O, kut. Totaal niet aan gedacht.”
Vanaf het begin tot en met het zoetsappige, sentimentele einde is er in Onvoorwaardelijk niets te vinden wat ook maar iets van een positieve leesbelevenis achterlaat, niet de dimensieloze personages, niet het weinig originele verhaal en zeker niet het onelegante, primitieve taalgebruik. | 0neg
|
Helaas, ik had meer verwacht van dit boek. Ik dacht dat het meer een verhaal, roman vorm zou zijn. Eigenlijk is het een verslag. Heftig en indrukwekkend, maar wel een verslag. Daarnaast merk je duidelijk dat het perspectief van moeder, Anna, het meest overtuigend beschreven is en daarmee het dichtst bij komt. Met de achtergrond van de auteur is dat logisch, maar ik vind het toch jammer omdat het af doet aan de objectiviteit van het boek. Het is vrij simpel geschreven, er worden vaak dezelfde uitdrukkingen en woorden gebruikt, het boek blijft daarmee hangen vond ik persoonlijk. Bovendien is het einde voorspelbaar. Het verhaal is indrukwekkend, maar past naar mijn idee beter in het genre "waargebeurd" . | 0neg
|
Het boek "Godverdomse dagen op een godverdomse bol" heeft in 2009 de Libris Literatuur Prijs gewonnen. Naar mijn mening verdient dit boek deze prijs niet. Dimitri Verhulst heeft een aparte schrijfstijl. Voor mij komt deze schrijfstijl grotendeels brutaal over of schreeuwend door het vele gebruik van uitroeptekens. Andere mensen kunnen dan wel weer van deze schrijfstijl houden.
Het verhaal heeft als onderwerp de mens zelf, voor de rest is dit boek gewoonweg de negatieve blik die Verhulst heeft op de mens en zijn samenleving. | 0neg
|
Het boek is een vervolg op Ring. Hoewel Ring en Spiraal op mekaar aansluiten kun je beide boeken als complete verhalen beschouwen en ook los van mekaar lezen.
Spiraal begint met de autopsie op een van de protagonisten uit Ring. Patholoog-anatoom Mitsuo Ando krijgt een oud-medestudent op zijn snijtafel en raakt op slag verliefd op diens secretaresse. Ando is reeds een poosje door zijn vrouw verlaten, nadat hun zoontje verdronk bij een vakantie-uitstap. De knappe Mai Takano probeert alsnog het boek dat haar mentor schreef te vervolledigen voor publicatie. Dan duikt de beruchte videocassette uit Ring weer op. Ando ontdekt met hulp van de overledene (!) een uitgestorven gewaand virus en na het nodige rondvragen blijken de overledenen allemaal (dus die uit Ring) met dit virus geïnfecteerd te zijn.
Ando roept de hulp in van zijn collega Assistent-onderzoeker Pathologie Miyashita. Samen doen ze een griezelige vaststelling en dan komt alles in een stroomversnelling
Verdict:
Spiraal begint waar Ring eindigde. Beide hoofdrolspelers uit het eerste boek spelen ditmaal een bijrolletje. Spiraal gaat veel verder qua spiritisme en het bovennatuurlijke dan Ring. Soms zijn de dingen echt wel vergezocht. Een zwak punt is de rode draad die ongeveer de helft van het boek doorloopt: de ontcijferen van 'de code'.
Nog een minpunt is de samenvatting van Ring, die in het lang en breed wordt uiteengezet, ten behoeve van de lezer die deel één toevallig niet gelezen zou hebben.
Spiraal is bijlange zo spannend niet als Ring, het is er eerder een gerecycleerde versie van, voorzien van nieuwe namen en een vrij zwak plot. De oplossing van menig raadsel zal door de schrandere lezer reeds lang gevonden zijn eer de hoofdrolspelers tot dezelfde conclusie komen en dat is jammer. Zéér jammer. Het slot van het boek vind ik ronduit flauw.
Kôji Suzuki probeert bovendien in Spiraal op Hitchcockiaanse wijze een cameo te versieren en krijgt van mij net daarom een onvoldoende.
Mijn waardecijfer: 4,5 / 10 | 0neg
|
Stephanie Danler is een jonge Amerikaanse schrijfster die Creative Writing studeerde. Ze werkte ook als serveerster in het Union Square Café. Zoetbitter is haar debuut.
De prachtige omslag is gemaakt door Robbie Smits Art Direction and Graphic Design. Zij maken reclameuitingen voor o.a. Mazda en Knorr en diverse boekomslagen.
Hij zei: 'Wij scheppen de wereld zoals die zou moeten zijn. We hebben er niets mee te maken hoe hij echt is.'
Tess vlucht weg uit haar geboortedorp om het te gaan maken in New York. Op goed geluk stapt ze een restaurant binnen op zoek naar een baan. Ondanks het vage sollicitatiegesprek wordt ze aangenomen. Vanaf dat moment volgen we haar belevenissen en die van haar collega's in het restaurantwezen. De strikte gedragsregels tussen leidinggevenden en hun ondergeschikten. Het verschil tussen gasten en klanten. En we leren iets over de gerechten, hun bijzondere ingrediënten en welke wijn je daarbij dient te verkopen.
Maar wat we vooral leren is hoe alle mensen hun eigen problemen hebben en daarmee ook hun eigen oplossingen. Voor sommige mensen is het werk een vlucht voor de werkelijkheid. Voor anderen een opstap naar iets anders, iets beters misschien.
Wat opvalt is de rommelige stijl van de eerste hoofdstukken. Geen mooie afgeronde stukjes, maar losse zinnen of gedachten, zodat het verhaal in het begin lastig te volgen is. Pas vanaf hoofdstuk 5 krijg je het idee dat het een echt verhaal wordt. Een vreemde vertelling over restaurantpersoneel dat met allerlei drank, drugs en pillen de dag en de nacht doorkomt en vaak met elkaar het bed deelt. Maar het blijft van de hak op de tak spingen en op die manier nergens echt boeiend. Tess is als hoofdpersoon niet echt iemand die gelijk sympathie oproept bij de lezer. Haar overkomt van alles, ze heeft zelf nergens invloed op. Als je niet echt bestaat, hoef je ook geen mening te hebben.
Jammer is ook dat het boek niet goed geredigeerd is, er staan nog behoorlijk wat schrijf- en spelfouten in. Dat leidt de aandacht af.
Al met al een grappig verhaaltje om er tussendoor te lezen. De verwachtingen over een mooi culinair verhaal worden absoluut niet waargemaakt. | 0neg
|
Mijn verwachtingen waren groot toen ik dit boek in mijn handen had, een erg origineel idee dat geweldig uit kan pakken. Zelf ben ik geen fan van de cover, maar het riep wel vragen op en bepaalde verwachtingen. Zo dacht ik dat er misschien magische krachten bij Vega Jane zouden ontwikkelen als ze in het moeras zou gaan (doordat ze omringt is door vuur).
Dus het boek begon voor mij veel belovend, het was erg vlot geschreven en het verhaal ontwikkelde zich erg snel. Maar na een paar hoofdstukken bleef het verhaal stil hangen, er zat geen spanning meer in en er was totaal geen ontwikkeling. Wanneer de spanning wel goed opgebouwd werd, kreeg ik last van de verzinsels van Baldacci en hierdoor werd ik vaak geïrriteerd. Het verhaal breidde zich uit, er kwamen meer personages in en er werd iets meer van de wereld vrijgegeven. Maar wat ik miste, was de ontwikkeling van Vega zelf, terwijl de andere personages veranderen en beter terecht kwamen. Pas op het einde werd dit ietsjes beter, maar toen was het einde van het boek eigenlijk al in zicht. Als ik het boek in het algemeen bekijk, vind ik de schrijfstijl en het ontwerp van het boek te kinderlijk. De wereld is niet goed ontwikkeld en daarom werden de beschreven dieren een grote warboel. Daarnaast vind ik ook dat Baldacci er teveel bij in wilde stoppen, dus de rode draad raakte verwikkeld in andere zaken die helemaal niet van belang waren zoals hij zijn wereld had (vooral de magische aspecten aan het einde). Doordat het Nederlandse boek in tweeën is opgesplitst, klopt de achterflap niet. Waarschijnlijk komt dit omdat ze de originele achterflap vertaald hadden,Vega wist aan het einde nog steeds niks over het moeras. En daarom wil ik het tweede deel niet lezen, dit ligt deels dus ook aan mijzelf omdat ik het gevoel heb dat mijn antwoorden daarna nog niet beantwoord zijn.
Een paar plus- en minpuntjes:
+ het is erg origineel en dus ook goed bedacht.
+ Leest lekker snel weg.
+ Je hebt telkens het gevoel dat het op een magische wereld afspeelt.
-Het verhaal loopt weg van het 'hoofddoel' dat beschreven staat op de achterflap.
- De vormgeving is erg kinderlijk.
- Te veel verzinsels met rare namen die niet te plaatsen zijn en ook geen verdere uitleg krijgen.
- Alle personages ontwikkelen zich gedurende het verhaal, behalve de hoofdpersoon zelf.
- Sommige gebeurtenissen zijn belangrijk voor het verhaal en de afloop, maar zijn niet te plaatsen door de
voorgaande gebeurtenissen en passen dus niet in de context.
- Wereld wordt niet goed opgebouwd, het ik-perspectief helpt daar natuurlijk helemaal niet bij (omdat Vega geen beschrijvingen geeft van haar omgeving)
- Vele vragen die bij mij opgeroepen zijn, lopen nu al dood en krijg ik waarschijnlijk geen antwoord meer op.
-Weinig diepgang in het verhaal.
Doordat mijn verwachtingen te hoog waren, vond ik dit boek niet erg goed en zal ik het tweede deel niet lezen. Als ze het hele boek hadden uitgegeven (deel 1 en 2), dan was mijn mening anders geweest. Waarschijnlijk omdat alles dan op een plaats valt, maar ik heb niet de dwang om deel 2 te lezen. | 0neg
|
Wat zwaar boek, langdradigitale en traag verhaal. Ik ben na 3/4 toch gestopt met het lezen. Het boek is uitputtend en ontnam me mijn leesplezier. | 0neg
|
Over enkele andere boeken van Frederiksson was ik enthousiast.. Daarom had ik ook hoge verwachtingen van dit boek. Misschien ben ik kritischer geworden, of misschien waren die andere boeken (in mijn ogen) echt beter. In ieder geval ben ik twee keer afgehaakt en is het me nu pas gelukt om het helemaal te lezen.
Het idee van drie generaties vrouwen was op zich mooi. En op het eind merk je inderdaad het effect van 'diepte' als je een inkijkje hebt gehad in het leven van de vorige generaties.
Maar ik had al lezend telkens het gevoel dat het boek niet af was. Stukken tekst waren niet goed uitgewerkt, leken er op het laatst nog even tussen gemoffeld. Veel gerommel met het vertelperspectief, dialogen die worden misbruikt om informatie over te dragen, lange stukken waarin de verteller informatie geeft over de betreffende periode. Het kon me niet boeien.
Daarom maar twee sterren. | 0neg
|
Wat een gezwoeg om door dit boek te geraken. Het zal ook bij het eerste deel blijven. Dit is duidelijk geen soort boek voor mij. Waar gaat het eigenlijk over? Over twee meisjes, jongedames die vanaf de lagere school met elkaar bevriend zijn. De achtergrond is het arme Napels dat we kennen van de maffia, de tijdsetting eind jaren vijftig vorige eeuw als ik het goed begrepen heb. De een is slim en knap en de ander is minder slim en minder knap maar krijgt wel de kans om door te leren en doet dat heel goed dankzij de andere. De een gaat heel vroeg trouwen met een rijkere man, de ander verloofd zich dan ook maar snel. En dat is het zowat.
De tekstzetting nodige niet uit om te lezen, hele pagina's doorlopende tekst zonder een witregel of een paragraafinsprong. Het voelde allemaal zo druk aan. Nee, dit was het niet. Gelukkig verschillen smaken en zijn er zat mensen die dit boek wel goed vinden. | 0neg
|
Ooooohhhh yes yes, ik was zo blij dat ik verkozen was om het boek Dochter van het moeras van Karen Dionne te mogen lezen en beoordelen, we hebben even op het boek moeten wachten, maar ben er meteen aan begonnen.
De cover is heel knap, en spreekt aan.
Wanneer ik op de cover zag staan dat Karin Slaughter waar ik een grote fan van ben dit boek super is, dacht ik ooooohhhh ja, maar ik ben op mijn honger blijven zitten.
Waar gaat het boek over.
Helena, is een meisje dat geboren wordt in een hut in het moeras.
Ze woont daar samen met haar ouders. Haar moeder blijkt op jonge leeftijd ontvoerd te zijn door haar vader.
Ze gaat nooit naar school maar leert alles van haar ouders, vooral van haar vader, die leert haar heel veel, vooral hoe te overleven in de wildernis, spoorzoeken, jagen, enz...
Ze leven heel primitief, geen elektriciteit, stromend water, een totale 0 aan comfort.
Veel kleding hebben ze ook niet, en haar mama maakt van dierenhuiden, mutsen, handschoenen, enz
Helena haar jeugd is goed, want ze kent niet anders, tot dat ze begint te puberen. Helena ontsnapt samen met haar moeder wanneer ze 12 jaar is. Door haar toedoen komt haar vader in de gevangenis maar zoveel jaar later weet hij te ontsnappen.
Helena weet dat zij de enige is die haar vader kan vinden, en gaat op jacht naar hem, zodat ze het verleden kan proberen te vergeten.
Het boek is een wirwar, een gedicht komt er in stukken in voor,
Dan is het verhaal in het nu en dan ineens in het verleden.
Het spijt me maar het kon me niet bekoren. | 0neg
|
Een vrouw in een dorp aan de Noorse Goudkust, met een bevoorrecht leven: een overvloed aan geld en luxe, een succesvolle en liefdevolle echtgenoot, fijne kinderen, een baan-voor-de-leuk erbij en vooral veel schone schijn. Een gewoon bestaan voor wie er is opgegroeid, een bestaan dat de moeite waard is om voor het behoud ervan te vechten. Cecilia Wilbourg, hoofdpersoon in dit debuut van de Noors-Engelse schrijfster Alex Dahl, weet er alles van. Dit is haar leven, en dat wil ze graag koste wat kost zo houden. Maar dan stapt de achtjarige Tobias ineens haar leven binnen. De jongen aan de deur. En met Tobias aan de deur begint de droomwereld van Cecilia te wankelen en blijkt haar leven voor een groot deel gebaseerd te zijn op leugens en gebouwd op drijfzand. Zal Cecilia haar leven kunnen voortzetten, en wat gebeurt er met Tobias?
Alex Dahl vertelt het verhaal van Cecilia en het verhaal van de jongen aan de deur aan de hand van verschillende vertelperspectieven. Zo komt Cecilia uitgebreid aan het woord, maar ook Tobias, en via dagboekaantekeningen ook Annika, de verslaafde vrouw die het verleden van Cecilia letterlijk op diens stoep legt. Door deze wisseling in perspectieven wordt de lezer steeds nieuwe puzzelstukjes aangereikt die steeds meer de hele puzzel inkleuren.
Nou ja, puzzel? Een beetje lezer heeft al heel snel door wat er in het verleden gebeurd is, hoe de (vroegere) levens van de verschillende personages eruit zien en waarom de personages doen zoals ze doen. Er blijft weinig te raden over. Daarbij zijn de personages en de gebeurtenissen voorspelbaar en nogal clichématig ingevuld: Cecilia heeft arme jeugd gehad en wil dús luxe, Annika is verslaafd en valt dús ten prooi aan een slechte vriend, Moffa toont als oude man/opa een en al begrip en liefde. Dat Cecilia een duister verleden heeft: tja. Dat Tobias niet per ongeluk op de stoep staat: logisch. Dat Annika verslaafd is, maar geen slechterik, en dat met de dood moet bekopen: ach, natuurlijk. Verrassend en/of spannend is het verhaal daardoor niet, en dat is voor een boek dat geafficheerd wordt als een ‘thriller’ een belangrijke tekortkoming is. Dankzij de strakke opbouw van het boek en de prima schrijfstijl met geloofwaardige dialogen is ‘The boy at the door’ desondanks een aardig, lezenswaardig debuut. Voor het verhaal geef ik hooguit één ster, maar voor stijl en compositie drie sterren. Gemiddelde dus: twee sterren. | 0neg
|
Dat Jan Siebelink een begenadigd schrijver is, is algemeen bekend. Immers, met knielen op een bed violen leek hij de top te hebben bereikt. Daarna kan het alleen maar bergafwaarts te gaan. Dat wordt duidelijk als hij met De buurjongen verschijnt. Vreemd, zoals Siebelink de hoofdpersonage Henk Wielheesen neerzet. Het verhaal springt van de hak op de tak, met veel irrelevante herhalingen. Het geheel kwam bij mij onsamenhangend en chaotisch over. | 0neg
|
Het is een aardig idee, maar de personages zijn me te 'bordkartonnerig', de discussies te 'te'... een even tussendoor-geen-eisen-aan-lezer-stellend boek. Er wordt zo nu en dan wat in de lucht gegooid, maar daar blijft het dan ook bij... ik verwacht niet overal en altijd antwoorden op, maar een beetje meer uitdaging en uitnodiging aan de lezer mag toch wel? Onbevredigend. | 0neg
|
De Groote Peel zal misschien bekend in de oren klinken. Dit natuurgebied met vennen, heidevelden en bossen bevindt zich in de streek nabij Nederweert, op de grens van Noord-Brabant en Limburg. Het is de setting van een griezelverhaal van Sandra Berg. Geheimzinnige zaken vinden hier plaats, meestal in de nacht. Er spookt een verdacht persoon rond en er zou een wolf zijn. Dat er echt iets aan de hand is, blijkt als hoofdpersoon Julia en twee vrienden op een uit elkaar gereten lijk stuiten. Een beestachtig wezen schijnt aan het werk te zijn.
De Nacht van de wolf is een boek met een hoog gehalte aan van angst trillende mensen die de blikken van onzichtbare personen in hun rug voelen prikken. Dankzij de Travelmanager weet ik een duidelijk beeld te krijgen van wat er zich in het gebied afspeelt. De stijl van Berg is daarbij zeker degelijk. Ze kan prachtige beschrijvingen geven van De Peel zoals al in het eerste hoofdstuk blijkt. Soms is het net alsof je op een rondwandeling met de boswachter mee bent. Daarmee kom ik ook bij het minder sterke van het boek. Echt spannend is het niet. De angst van de hoofdpersonen beleef ik niet zo. Het is alsof je wandelt met een stel bang uitgevallen mensen. Hun angst slaat niet op mij over. Bovendien rammelt het verhaal op verschillende punten. Zo zie ik de uiteindelijke dader niet in staat tot de gruwelijkheden die begaan zijn. Ook vind ik het ongeloofwaardig dat Julia met de hoofdverdachte in bed duikt terwijl ze hem niet eens kent en zelfs een angst voor hem voelt. Daardoor kan het boek niet boven de middenmoot uitsteken. Het is voornamelijk interessant als product van de fantasie die losgelaten is op een indrukwekkend natuurgebied. | 0neg
|
Na het vorige boek van Joël Dicker (dat echt tot mijn favoriete lijstje behoort) keek ik heel erg uit naar dit boek. Maar helaas mijn verwachtingen waren te hoog waardoor het boek verschrikkelijk tegen viel. Het verhaal is te langdradig en ik had heel erg moeite om in het boek te komen doordat de verhaallijn van vroeger en nu steeds afwisselend worden verteld. Wel is het mooi beschreven hoe kleine gebeurtenissen in iemands leven kunnen lijden tot zo groot drama. | 0neg
|
Zupheul, Febbo, en de kleine Grakjesbambaaf, kortweg Jan was voor mij het moeilijkste boek dat ik ooit moest recenseren.
Blijkbaar is Mike Boddé in Nederland een bekende cabaretier maar voor een Belgische zoals ik, totaal onbekend. Ik wist dus niet wat ik van het boek moest verwachten en hoe meer ik er in las, hoe verstrooider ik werd.
Mike speelt in zijn boek heel vaak de spreekwoordelijke oen, wat soms grappig is, maar meestal droevig overkomt. Misschien is mijn humor toch iets anders dan die van mijn noorderburen want ik heb geen enkel benul van wat dit boek me bijgebracht zou hebben.
Wel heel leuke tekeningetjes, fantastische lay-out, geen enkele pagina oogt hetzelfde… beetje een kakafonie van allerlei onzin met op één derde van het boek een lezerspagina met een invullijst wat je tot daar van het boek vindt.
Zupheul, Febbo, en de kleine Grakjesbambaaf, kortweg Jan is opgedeeld in twee grote delen. Het eerste bevat allemaal korte verhaaltjes, het tweede deel heeft 2 grote verhalen die onderling afwisselen met elkaar.
Voor dit boek zal er wel een publiek bestaan, maar ik bleef verbijsterd achter. | 0neg
|
Toch gaan lezen, na een tegenvallend vierde deel in de serie, omdat je wil weten hoe het verder gaat met Lisbeth Salander. Maar het was moeilijk om de aandacht er bij te houden, de schrijfwijze sprak niet echt aan. | 0neg
|
Het hele verhaal begint veelbelovend maar heeft uiteindelijk veel te veel bladzijden nodig voor een uiteindelijk dun plot en zo geweldig geschreven is het ook weer niet. Ik vond het behoorlijk tegenvallen en heb in dit gerne (WO 2 en de gevolgen voor betrokkenen) wel betere gelezen. | 0neg
|
“Hij heeft nog steeds niet bewogen. Hij ligt nog steeds op de tegelvloer, met zijn armen wijd, zijn benen gestrekt.” Dit zijn de eerste zinnen uit het boek Overspel, een psychologische thriller die geschreven is door de Franse auteur Tatiana de Rosnay. Aangezien ze Frans is, heb ik een Nederlandse vertaling van het boek gelezen. Het boek is vertaald door Martine Woudt.
De eerste twee bladzijden van het boek zijn mysterieus waardoor je niet wachten kan om het vervolg te lezen. Toch voldeed het boek uiteindelijk niet aan mijn verwachtingen omdat de verhaallijn heel voorspelbaar was, enkel op het einde was er een kleine plottwist. Bovendien heeft de auteur alles behalve een moeilijke taal gebruikt waardoor het lezen na enkele hoofdstukken al saai werd. Ik raad ervaren lezers dus zeker niet aan dit boek te lezen. Voor mensen die niet graag lezen en houden van makkelijke, korte verhalen is het wel geschikt, want het boek telt slechts 166 bladzijden.
Overspel is geschreven vanuit het perspectief van Hélène Harbelin, een vijftigjarige huisvrouw met een succesvolle man Henri en twee kinderen. Ze doet aan vrijwilligerswerk en is een knappe, stijlvolle vrouw voor haar middelbare leeftijd. Ze lijkt het goed voor elkaar te hebben en alles in haar leven verloopt zonder problemen, tot een vreemde man haar op een dag aanspreekt op straat. Ze gaat met hem mee naar huis en daar bedrijven ze samen de liefde op een manier waarop Hélène het nog nooit ervaren heeft, ze heeft immers nog nooit zulk genot ervaren. Zelfs niet met haar man Henri. Na afloop blijft de vreemde man bovenop haar liggen zonder iets te zeggen. Dit vindt Hélène vreemd en pas na enkele minuten komt ze tot het besef dat de man niet meer ademt. Ze vermoedt dat hij hoogstwaarschijnlijk gestorven is aan een hartaanval. Uit paniek vlucht ze zo snel mogelijk zijn huis uit zonder de hulpdiensten te bellen.
Vanaf hier komt het verhaal op gang en volgen er steeds meer gebeurtenissen die het leven van Hélène zuur maken. Het boek is opgebouwd uit hoofdstukken van telkens 3 à 5 bladzijden en na enkele hoofdstukken duikt er steeds een nieuw probleem op. Enkele voorbeelden zijn dat Hélène haar handtas bij de vreemde man achterliet, een bezoek aan de politie waar ze niet de waarheid vertelt, kennissen van de vreemde man die weten wat er echt gebeurd is en haar achtervolgen en chanteren, de eenzaamheid die ze ervaart omdat ze met niemand over haar problemen, angsten en schuldgevoelens kan praten en enge nachtmerries die haar uit haar slaap houden. Kortom ontwikkelt Hélène zich dus snel van perfecte huisvrouw via vurige minnares tot psychisch wrak. Al deze opeenvolgende problemen maken het verhaal naar mijn mening ongeloofwaardig en te dramatisch. Bovendien is er weinig spanningsopbouw omdat de auteur de gevoelens die Hèlène ervaart te uitgebreid beschrijft waardoor het verhaal te langdradig wordt.
Hoewel ik Overspel maar een “okay”-boek vind, is het toch aangenaam dat de auteur een uitgebreide thematiek heeft gebruikt. Ze behandelt thema’s zoals overspel, psychische problemen, de dood, armoede, schuld en angst. Ook is er een chronologische structuur waardoor je je niet hoeft in te spannen om het verhaal te begrijpen. Dit gaat wel ten koste van de psychologische diepgang. De personages zijn dus flat characters.
Het verhaal heeft een open einde waardoor je zelf een vervolg kan verzinnen. Ook dit is een minpunt aan het boek, aangezien mijn persoonlijke voorkeur uitgaat naar gesloten einden.
Ook al is Overspel naar mijn mening slechts een matig boek, ben ik toch bereid om het nog eens te lezen maar dan in het Frans. In een andere taal kan het boek me misschien meer boeien omdat ik vermoed dat het boek dan anders tot zijn uiting zal komen. | 0neg
|
Vol goede moed aan het Brussel Syndroom begonnen. Had er zin in. Werk vaak bij de Europese instituten dus hoopte een en ander te herkennen.
Ik moet zeggen dat het mij erg tegen viel. Ik had 100 van de 188 bladzijden nodig om in het verhaal te komen. Met name het feit dat alle hoofdpersonen in de "ik" vorm ten tonele worden gevoerd is erg wennen.
Het gegeven van de ontvoerde commissarissen is een aardig scenario. Echter de uitwerking mist realiteitszin. Jammer, want er had best iets van te maken geweest.
Pas aan het eind van het boek, als de diverse verhaallijnen bij elkaar komen, wist het me een beetje te boeien. Als je er al zoveel tijd in hebt gestoken wil je ook weten hoe het afloopt. | 0neg
|
Een redelijk verhaal dat TE lang uitgesponen wordt. Een paar criminelen die elkaar kennen uit de gevangenis beramen een overval op de nationale bank. Om de politie op een dwaalspoor te brengen zetten ze de ganse stad in rep en roer en veroorzaken ze een chaos zodanig dat de politie zich geen raad meer weet. Tot zover een goed verhaal maar om dit nu uit te spinnen over 267 blz was niet echt nodig. Een volledig boek over de voorbereiding van een overval begint soms wel eens te vervelen. Daar kunnen de soms flauwe dialogen, lullige en schuine moppen en rauwe,vettige en grove uitspraken van de personages weinig aan veranderen. Ik hoop dat het vervolg, Bloter dan bloot meer vaart heeft want anders zou dit een gemiste kans zijn voor Lauryssens om een boek te schrijven met een goed verhaal en goeie plot. Of dit dan in 2 delen moest? Ik heb mijn twijfels. | 0neg
|
En elke keer probeer ik het weer, een boek van Olivia Goldsmith. En elke keer haal ik het toch weer van mijn speler af. Wat het precies is, weet ik niet. Niet het onderwerp, misschien de woordkeus, of de beschrijvende proza, of.... ik ben er gewoon niet achter. Jammer want ik heb nog zeker 6 boeken van haar in de wacht staan. Afgegaan op de beschrijving op de achterflap en die van bij de bibliotheek....nu moet ik door tikken tot ik honderd woorden heb, iets wat mij zo tegen staat dat dit waarschijnlijk de laatste recensie is die ik hier schrijf. | 0neg
|
Dit boek kon mij helaas weinig bekoren. Toen ik begon leek het me een mooi uitgangspunt voor een spannend verhaal. Helaas, na het eerste hoofdstuk sleepte het boek zich naar mijn mening voort. Echt spannend werd het nooit, eerder voorspelbaar. Het verhaal gaat over WP, een psychologe in opleiding. Zij krijgt op zekere dag een nieuwe cliënte. De schrijfster wijdt naar mijn mening te veel uit over de onzekerheden van WP en de stappen die zij neemt met betrekking tot deze nieuwe cliënte. . Dit maakte het verhaal naar mijn mening erg langdradig.
Diverse keren heb ik gedacht het boek maar te laten voor wat het was. Dat ik dit uiteindelijk niet gedaan hebt komt omdat ik wilde weten of de dader inderdaad degene was die ik in gedachte had. | 0neg
|
Met Een nacht met een miljonair komt er een einde aan de Miljonairsclub-serie van Jessica Clare. Jammer genoeg eindigde de reeks voor mij een beetje in mineur. Tja, dat noemen ze dus met de deur in huis vallen. Af en toe mag dat ook is een keertje.
Op zich is er niets veranderd aan de schrijfstijl van Clare. Het boek is nog steeds erg vlot te lezen alleen overwogen de ergernissen ditmaal het leesplezier. Waar ik me anders echt kan ontspannen bij deze boeken én regelmatig aan het lachen werd gebracht was ik me dit keer vrijwel non-stop aan het afvragen of het nu echt aan mij lag dat ik dit boek totaal niet romantisch vond.
... | 0neg
|
Ik vond dit één van de minste boeken van Cornwell. Het verhaal is erg ingewikkeld en verwarrend, soms nog nauwelijks te volgen. Na afloop blijf je toch nog met een aantal vragen zitten. Als trouwe fan van Cornwell heb ik toch nog 2 sterren gegeven. | 0neg
|
'Een onthutsend beeld van een gesloten samenleving' belooft de zoektocht aan het licht te brengen die Erlendur, Elinborg en Oli in Winternacht inzetten na de vondst van een dood jongetje in de sneeuw.
De IJslandse schrijver staat al vanaf zijn eerste boek zeer hoog genoteerd op mijn favorietenlijstje. En de titel Winternacht en de omslagtekst vol ijzige januaridagen, bebloede sneeuw en barre weersomstandigheden beloofden veel. Maar dat viel even tegen!
Nergens, tot mijn stomme verbazing echt nergens is er sprake van enige spanning. Het verhaal is bedroevend mager en zelfs de beslommeringen van Erlendur lijken er deze keer met de haren bijgesleept om het boek nog enige body te geven.
Er wordt een dood jongetje in de sneeuw gevonden. Doodgestoken, zoals al snel blijkt. Een jongetje van Thaise afkomst, dus racistische motieven steken al snel de kop op. In de eerste bladzijden toont Indridason aan waarom hij op zo snel op vele favorietenlijstjes terecht is gekomen. De wijze waarop hij op de eerste twee bladzijden de nare, koude, sfeerloze omgeving van het appartementencomplex beschrijft is bijna adembenemend. Maar een paar zinnen heeft Indridason nodig om de troosteloze aanblik van een vervallen binnenplaats vol kapotte speeltoestellen te beschrijven en op je netvlies te projecteren. De koude winteravond wasemt op dat moment van de bladzijden.
Indridason flikt het weer, dacht ik nog, om gretig verder te lezen. Maar wat volgt is een futloos verhaal dat tot in den treure wordt opgerekt en uitgerekt. De vertaling zit barstensvol vol "hunnen" en door het ontbreken van spanning valt iedere onterecht gebruikte "hun" alleen nog maar meer op.
Zoon Sindri en dochter Eva vallen af en toe binnen, er is een paar keer een onbeduidend telefonisch contact met zijn vriendin en Erlendur zit af en toe aan het ziekenbed van Marion Briem. Oli tobt nog steeds met de kinderwens van zijn vriendin en Elinborg wil graag bij haar dochtertje zijn. Oh ja, en daar tussendoor loopt de zoektocht naar dat onthutsende beeld van een gesloten samenleving.
Indridason blijft vooralsnog gewoon hoog op mijn favorietenlijstje staan. Maar Winternacht komt in dat lijstje zeker niet voor. | 0neg
|
In privéhuis Four O'Clock in het chique Bezuidenhout overlijdt een prostituee na het snuiven van witte heroïne. Voor de kust van Scheveningen vissen de opvarenden van een vrachtschip uit Panama een dode duiker uit het water. Hij heeft geen handen meer, geen voeten, en waar zijn gezicht zou moeten zitten, is een gapend gat. Op het terrein van een vakantiepark in Kijkduin is een explosie. Tussen de puinhopen van een van de villa's wordt het lichaam aangetroffen van een man. Op zijn telefoon staat een afscheidsboodschap. Drie schijnbaar op zichzelf staande gebeurtenissen. Totdat forensisch rechercheur Renee Spaan ontdekt dat er een verband bestaat.
Carina van Leeuwen studeerde forensisch onderzoek aan de Hogeschool van Amsterdam en werkte daarna als forensisch expert. Ze debuteerde in 2014 met Vuurproef en in 2015 verscheen Koud spoor als tweede deel van de politieserie Unit Plaats Delict. Nachtvlinder is het derde boek van deze serie. Hoofdpersoon is forensisch rechercheur Renée Spaan van het Haagse politiebureau Donumstraat. Haar vader brigadier Peter Spaan is toen zij elf jaar was onder het puin van zijn huis gevonden. Een zaak die haar nog altijd bezighoudt.
Nachtvlinder bestaat uit 60 heel korte hoofdstukken met elk een ander onderwerp. Van Jacobus Zwinkels in hoofdstuk 11 met een kas vol met drek, gaat het verhaal in hoofdstuk 12 naar de moeder van Renée die ze al heel lang niet meer ziet. En in hoofdstuk 13 wordt de moord op de duiker besproken. Hoofdstuk 14 vertelt collega Daan over haar Caribische achtergrond en familie. Er zijn zoveel personages en zoveel bijzaken dat ik het spoor bijster raakte en het boek vaak met tegenzin verder las. Nachtvlinder is een politieroman met weinig spanning en meer een feitelijke weergave van forensisch onderzoek. | 0neg
|
In de eerste pagina's neemt de auteur je mee naar een klaslokaal op een Zweedse school waar zojuist een aantal jonge mensen zijn omgekomen bij een "school-shooting" en waar de vertelster van het verhaal Maja Nörberg in shock tussen de doden zit. De rest van het boek behandelt de 3 weken van de hoorzitting en de zoektocht naar de vraag is Maja schuldig of niet?
Met haar derde "roman" breekt Malin Persson Giolito (1969,Stockholm,Zwe) internationaal door, en won ze de titel beste Zweedse en beste Scandinavische thriller van het jaar. Tevens wordt er van het boek een Netflix serie gemaakt door de makers van de zeer succesvolle serie "the Bridge". Persson Giolito werkt als advocaat en is met haar gezin woonachtig in Brussel.
Zoals gesteld, In de eerste pagina's wordt de achtergrond neergezet van het verhaal om daarna de hoorzitting te volgen uit de belevenis van Maja. Aan de hand van gedachtespinsels en interpretaties maar vooral de belevingswereld van Maja worden de aanklacht van de aanklager en pleiten van haar advocaat weergegeven om uiteindelijk naar het slotakkoord te kabbelen. Regelmatig wordt er steeds meer achtergrond opgelicht van de periode voor het drama middels flash-backs uit de gedachte van Maja te laten optekenen.Echt storend zijn de steeds maar weer terugkerende gedachten toevoegingen van Maja die tussen haakjes of schuingedrukt worden weergegeven en de ontelbare zinnen waarmee Maja aangeeft hoe ze over iets of iemand denk (zinnen als de-kijk-mij-eens-blij-met-mezelf-zijn-glimlach). Door deze elementen verdwijnt het kleine beetje vaart wat er in het verhaal zit helemaal en kabbelt het naar het einde. Het einde wat uiteindelijk bereikt wordt met een totaal gebrek aan spanning en dat is bovenop het eerder genoemde "killing" voor een boek wat in het "hokje" -spannend boek/thriller in de markt is gezet.
De insteek kan als het boek anders gepositioneerd wordt best interessant zijn hoewel ik me sterk afvraag of de schrijfstijl vol met gedachte spinsels ook daar niet "to-much" is. een vleugje literair, een beetje psychologisch zeker geen thriller. | 0neg
|
Ik heb dit boek vandaag uitgelezen en de laatste hoofdstukken in één adem. Dat in grote tegenstelling tot het begin waar ik moeizaam doorheen kwam. Daarin werd zoveel symboliek en een hoogdravend té poëtische taal gebruikt, dat het mij stoorde. Daarbij lijken in de eerste paar hoofdstukken zoveel zaken vaag, onduidelijk, te magisch, dat het mij niet raakte. Ik voelde me niet bij het verhaal betrokken. Ik zag ook al een lezer in onze leesclub afhaken en eigenlijk begreep ik dat wel. Maar het boek wordt beter naarmate je verder in het verhaal komt. Je leert de familie Bliss beter kennen en het dorp, Breathed, waarin ze wonen. En de hitte, de alles doordringende hitte. Die voel je bijna. Het boek is ook schitterend uitgegeven en ook op de voorflap voel je die verschrikkelijke hitte.
Als de duivel, in de persoon van de kleine Sal, het dorp binnen komt, gebeuren er de meest vreselijke dingen. Hierbij is vaak toeval een belangrijke factor. Daardoor wordt het wel heel erg veel en ongeloofwaardig. Het boek raakte mij pas door de gebeurtenissen met Grand. Hier laat de schrijfster de lezer dichterbij komen en zien we hoe hij tot zijn dood gebracht wordt, wat het doet met zijn familie en dat is hartverscheurend. Toen kon ik opeens niet meer stoppen met lezen. En het letterlijke kookpunt dat in Breathed bereikt wordt is ook aangrijpend en maakt de roman mooi rond.
Daarentegen vond ik het tussenstuk waarin we zien hoe Fielding als volwassen man met zijn demonen vecht in de vorm van vrouwen, drank e.d. veel te summier beschreven. Daarin probeert de schrijfster veel te veel in een paar hoofdstukken te stoppen. Neem bijvoorbeeld zijn bruiloft/huwelijk. Misschien had het voor mij beter gewerkt als ik toen al had geweten hoe het de familie Bliss verder zou vergaan in de zomer van 1984. Ook deze hoofdstukken zitten vol met symboliek en dat ging voor mij soms echt veel te ver. Samengevat: mooi boek, helaas met een nog heel actueel thema. Ongegronde haat die soms wel heel gemakkelijk aangewakkerd kan worden. | 0neg
|
Flair geeft aan dat het een ijzersterke thriller is die tot de laatste pagina spannend blijft, Yes heeft het over een hoogstaand politiedrama en Esta noemt het boek een krachtige thriller. Als je van deze reacties uitgaat moet het boek wel erg bijzonder zijn.
Maar dat bijzondere valt toch wel heel erg tegen. Spanning heeft het boek niet, uitgezonderd een enkele frase op de laatste paar pagina's. Een politiedrama? De politie komt in het boek niet voor. Thriller dan? Nee, want in een thiller moet sprake zijn van een spanning. Die in dit boek dus ontbreekt.
Wat is het boek dan wel? Tja, eigenlijk meer een 'chicklit' waarin het vooral draait om het leven van Krissie Donald. Omdat ze, door haar werk, te maken krijgt met criminelen zal de reden zijn dat het boek het predikaat 'thriller' heeft gekregen. Maar ik denk dat je het beter kunt betitelen als een soort roman.
Natuurlijk is het niet alleen kommer en kwel met dit boek. De hoofdpersoon is sympathiek waardoor je geen hekel aan haar kunt krijgen. Verder zit het boek niet ingewikkeld in elkaar waardoor het vlot leest. Maar als geheel is het niet wat ik er van had verwacht. | 0neg
|
Het was een teleurstelling. Te langdradig , oppervlakig, voorspelbaar en saai. Als dit boek bestond alleen uit de laatste kwart, was het wel een goede thriller geweest. | 0neg
|
Een stad, het meisje en de duivel is de derde roman van de in Lübeck geboren Svealana Kutschke ( 1977).
In het Duits uitgegeven met de meer toepasselijke titel Stadt aus Rauch.
Het boek speelt in de Hanzestad Lübeck , een stad liggend aan de Oostzee aan de mond van de Trave. De stad en de rivier spelen een donkere en mysterieuze rol in het boek.
Magdalena zwerft door Lübeck al schuilend voor storm en harde regen terwijl ze op het punt staat te bevallen. In haar wanhoop loopt ze de Trave in. Maar tegen iedere verwachting in wordt de baby Lucie geboren en overleeft op haar buik.
Dit is het begin van het verhaal van de vier generaties, hoe ze hun leven lijden met het verleden als last meedragend, hun strijd om te overleven, hun relaties met mannen. De vrouwen lijden onder een vloek en proberen daar aan te ontsnappen. De duivel is daarbij steeds aanwezig, houdt hen in de gaten maar lijkt geen kwaad in de zin te hebben.
Dit alles in de periode van de 20e eeuw met de invloed van de geschiedenis die een grote rol speelt, de Weimarrepubliek, WO 1, het antisemitisme , neonazisme, WO2, de periode na de oorlog.
Volgens de introductietekst is het een roman in de zin van Thomas Manns Buddenbrooks. Echter deze vergelijking is m.i. geheel ten onrechte.
Behalve de stad Lübeck en dat het om een familieverhaal gaat, zie ik geen enkele overeenkomst.
Het verhaal dat Kutschke probeert te vertellen gaat geheel ten onder aan een overdaad aan beeldspraak, metaforen , mystiek en bovennatuurlijke gebeurtenissen.
Daarbij springt de auteur van de ene periode naar de andere en is er nauwelijks enige chronologie te bekennen.
Ik geef het slechts twee sterren, omdat het voor mij een bijna onleesbaar boek is, asngezien ik niet bij iedere zin wil nadenken over de betekenis of bedoeling.
Ik denk dat het verhaal in basis heel goed is maar verdrinkt in al wat er omheen opgetuigd is. | 0neg
|
Dat Lieneke Dijkzeul goed kan schrijven daar ben ik
het zeker mee eens maar echt spannend vond ik "De geur van regen"
persoonlijk niet. Natuurlijk is de dader al in het begin bekend
en pakt hij het best bijdehand aan toch vond ik zijn motief niet
echt sterk. Ik had graag meer te weten willen komen waarom hij
zo geworden was. Toen Vivienne bij mevrouw Tonning (ik zeg hier
niet wie dat is voor degene die het boek nog gaan lezen) langs
ging dacht ik nu wordt het spannend maar dat viel helaas tegen.
Ook de hoofdstukken met Paul Vegter boeide me minder dan in "Koude
lente". Wel ben ik weer benieuwd hoe het verder zal gaan met hem
en zal ik de volgende van Lieneke dijkzeul wel weer gaan lezen.
Misschien waren mijn verwachtingen wat te hoog gespannen door
alle positieve reacties. Helaas, volgende keer beter. | 0neg
|
In dit boek word je voortdurend op het verkeerde been gezet. Wat is de waarheid en bestaat de waarheid wel? Iedereen leeft in zijn eigen werkelijkheid. Nou is dit natuurlijk bij iedereen zo, maar in dit boek lopen de werkelijkheden dusdanig uit elkaar dat de waarheid moeilijk te ontdekken valt.
Aan het einde van het boek had ik niet het gevoel dat ik dichter bij die waarheid was gekomen. Ik bleef enigszins in verwarring achter.
Maar maakt dit daarmee een slecht boek? Niet helemaal. De zoektocht naar hoe of wat is best interessant. Ik wilde heel graag weten hoe alles nou in elkaar steekt, dat ik maar door bleef lezen. Met als eindresultaat toch een licht onbevredigend gevoel.
De karakters worden goed beschreven, zeker de narcistische trekjes van moeder. Maar ook de geschiedenis van psychiater Abby, met eveneens een narcistische moeder.
Teveel vragen blijven wat mij betreft onbeantwoord. Waardoor het boek onaf lijkt, of zelfs is.
Het verhaal op zich heeft best potentie om een interessant verhaal te zijn, maar dat wordt niet waargemaakt. | 0neg
|
Giorgio Bassani wordt beschouwt als één van de belangrijkste moderne schrijvers van Italië. Zijn verhalen spelen zich af ten tijde van de jaren dertig wanneer Mussolini aan de macht is. In dit boek volgt men een joodse tienerjongen die opgroeit in het noorden van Italië. In de achtergrond spelen zich al de politieke veranderingen af die Italië ten gronde zal veranderen. Langzaam aan beseft de jongen dat zijn joodse identiteit voor problemen zal zorgen bij zijn vrienden.Hij wordt buitengesloten en soms afgezonderd van de groep. Telkens probeert hij zich opnieuw te profileren en sluit vriendschap met enkele vrienden die er dan absoluut geen blijken te zijn. Zijn leraar heeft het ook niet zo voor hem. Het boek is met zijn 124 bladzijden aan de dunne kant en daarmee is ook alles gezegd. Persoonlijk heb ik er geen aha gevoel bij gehad wanneer het uitgelezen was. | 0neg
|
Wat had een grote verwachting van dit boek. Maar helaas het heeft me niet zo kunnen raken als dat ik verwacht had. Er stond op voor de fans van PS ik hou van jou... nou daar is dit verhaal niet mee te vergelijken hoor. Begrijp me niet verkeerd, het verhaal is makkelijk te lezen maar het kon mij niet zo pakken dat ik wilde blijven lezen. Het uitgangspunt van het boek vind ik mooi, een jaar volplannen voor je geliefde die dood gaat. De wending dat iemand anders de agenda 'krijgt' en de verhalen met elkaar verwezen worden is mooi. Ik heb he uitgelezen maar voor mij geen aanrader, helaas! | 0neg
|
Ibiza is een echte vakantie-thriller. Makkelijk geschreven met modern taalgebruik. Heerlijk voor een dagje op het strand.
Als Maggie een vakantie aangeboden krijgt naar Ibiza hoopt ze oude herrineringen op te halen en fouten die ze gemaakt heeft goed te maken. Toch is ibiza niet wat het lijkt. Het eiland van zon, zee, strand, feesten en drugs kent een duistere kant.
Wat heeft Maggie’s verleden hiermee te maken?
Kiki van Dijk, een pseudoniem, beschrijft in Ibiza één week vakantie op dit mooie eiland. Toepasselijk en goed gekopieerd. Ibiza is voor de vakantielezers die houdt van Suzanne Vermeer en Linda van Rijn. Het is geen kwaliteitsthriller die je meeneemt in het verhaal en je met de speurders uit eindelijk toch de verkeerde op het oog had. Het plot is voorspelbaar en niet origineel. Het dwaalspoor dat ze opzet is te overduidelijk en daar trapt een doorgewinterde thrillerlezer niet in. | 0neg
|
Erg cliché, niets spannends of verrassends, maar eerder een flauw verhaal. Daarin tegen heeft Suus Ruis wel een fijne schrijfstijl, waardoor het wel lekker wegleest. Omdat ik het boek uitgelezen heb en er verder niets mankeert aan de schrijfstijl van Suus geef ik het 2 sterren. | 0neg
|
Eigenlijk bestaat dit boek uit losse hoofdstukken die er allemaal over gaan hoe je het meest kunt profiteren van een oudere of jongere broer/ zus, zoals hem de schuld ergens van laten geven, karweitjes laten doen, kleren lenen enz. Het was af en toe wel érg ver gezocht en wat warrig en daardoor ook niet meer echt te volgen.
Ik heb het voorgelezen aan een groep 6, kinderen van een jaar of tien. Ze vonden het af en toe wel leuk en/of herkenbaar, maar ze vonden het niet erg toen het boek uit was. | 0neg
|
Begint prima, en spannend, leest fijn. Maar ik begon mij erg te ergeren aan Cass. Het naieve gedrag wat steeds beschreven werd werkte niet mee. Het langdradige middenstuk was dat ik soms dacht, hoe kom ik hem door, lees ik verder of stop ik er mee? Maar het verhaal was toch spannend genoeg om het einde te willen weten. Al bij het einde gekomen was dat jammer genoeg te kort, te simpel en een beetje een teleurstelling. Toch ga ik het nieuwste boek van B.A Paris wel lezen. Het eerste boek vonc ik vele malen beter dus daarom krijgt boek 3 zeker een kans. | 0neg
|
Ik las het boek in de hoop weer iets van de spanning zoals bij Kay Scarpetta terug te vinden. Dat was helaas niet zo. Ik vond het boek matig, heb het wel snel uitgelezen omdat ik wilde weten hoe het afliep, maar zal het niet aanraden. Het verhaal was slecht te volgen, niet boeiend.
Hoofdpersoon Winston Garana moet een 20 jaar oude moord oplossen voor zijn baas, Monique Lamont, een vrouw met politieke ambities.
Het boek eindigt ongeveer met de woorden: het gaat altijd weer om jou, Monique. Dit wekt bij mij de indruk dat het de start is van een serie verhalen met deze twee hoofdpersonen. Laat dat niet zo zijn....
Kortom, dit boek vond ik een teleurstelling, waarschijnlijk omdat ik er teveel van verwachtte. Jammer, ik hoop dat Patricia Cornwell weer snel haar oude kwaliteit terugkrijgt! | 0neg
|
Bij misdaadromans wil ik me altijd betrokken voelen bij degene die de misdaad moet oplossen. Of het nou om een rechercheur gaat of om een detective, een patholoog anatoom of een forensisch onderzoeker, een serie met zo iemand als hoofdfiguur wordt alleen míjn serie als ik iets voel bij zo'n figuur. Als ik het prettig vind in diens omgeving te verblijven, als ik me mee kan laten voeren bij de oplossing van de moord.
Bij Denise de Wit heb ik dat niet gevoeld. Nóg niet, wellicht moet ik meer boeken lezen met haar aan het roer. Maar als ik dan ontdek dat zij in de boeken die er inmiddels door Josten & Smits 'met haar' zijn geschreven steeds een andere rol speelt: eerst als opsporingsambtenaar, dan als strafpleiter en nu als detective, dan ben ik bang dat dat gevoel er niet zal komen.
Wat ik bedoel: ik leef niet mee! Ik lees de thriller als een verslag, niet als een roman die me meevoert. Zou dat komen door het onderzoeksjournalistieke verleden van een van de schrijvers? De korte hoofdstukjes, de weinig uitgediepte personnages, de snelheid en het oppervlakkige van het verhaal, het vroege stadium waarin je al voelt hoe alles in elkaar steekt, al deze factoren laten je als lezer een beetje aan de buitenkant hangen. Je wordt niet meegesleept.
Zonder hiermee overigens iets te willen afdoen aan de vlotheid waarmee is geschreven. Het boekt leest als een trein. Maar dit keer heb ik het gevoel dat dat niet een compliment is.
Een en ander neemt niet weg dat ik vast van plan ben meer te lezen van Josten & Smits, meer over Denise de Wit. Misschien dat ik dan op de hier gegeven mening kan terugkomen. | 0neg
|
Wat een raar boek. Ik kon er geen chocolade van maken. Veel personen en veel gebeurtenissen. En het einde...ik snap het gewoon niet. Zelfs niet nadat ik herhaalde keren heb terug geluisterd. Jammer. Want dit boek zet me niet aan om nog iets van deze schrijver te luisteren. | 0neg
|
Deel 3
Want op de Noordpool gebeuren er plots vreemde dingen. Onregelmatigheden. Anomalieën. Zo duikt er plots plankton op in de schacht waar de meteoriet uitkwam. Zoutwaterplankton, in een schacht met zoet smeltwater? De onafhankelijke wetenschappers geloven het zelf niet en gaan het ijs op om nog een extra meting uit te voeren. Nu wordt het spannend. Een trio van Special Forces soldaten die de vindplaats al geruime tijd in het oog houdt, valt de groep aan. Deze kunnen op het nippertje ontsnappen, na hun meting te hebbben gedaan.
Het is deze combinatie van wetenschap en hi-techoorlogswapens die het voor het doelpubliek net een heel leuk boek maken. De echtheid ervan betwijfel ik, maar wie kan dat nu een barst schelen. Als schrijver is het je taak om een parallel universum te scheppen waarin alles wat gebeurt aannemelijk lijkt zonder dat het ooit echt gebeurd hoeft te zijn, en als Brown daar dan ook nog eens geweren aan toevoegt die je moet herladen door sneeuw in de loop te proppen stoort mij dat allerminst. Daarbij, deze dingen zijn ook niet uit de lucht gegrepen. Ze zijn gewoon nog (nabije) toekomstmuziek. De onophoudelijke stroom wetenschappelijke feiten en technische specificaties storen mij dus allerminst. Het is wat Brown doet en waar hij goed in is. ??Het boek is ontegensprekelijk goed, maar het is een kopie van het Juvenalis Dillema en dat is jammer, want Brown heeft bewezen beter te kunnen. Qua plot slaat het boek dus een beetje tegen. Gelukkig doet het dat op vlak van schrijfstijl niet. Brown beschrijft uitgebreid en doet dat in een boeiende taal, zonder al te veel in clichés te vervallen. Zijn wetenschappelijke verklaring zijn niet saai en doen verlangen naar meer info over het onderwerp.?Brown heeft met De Delta Deceptie weer een titel aan zijn bibliografie toegevoegd. Het zal hem hoogstwaarschijnlijk heel wat geld opleveren, maar meer niet.
Einde | 0neg
|
Ik verwachtte een superspannend kortverhaal, maar werd vooral teleurgesteld. Veel te kort, veel te oppervlakkig en het einde veel te voorspelbaar! Enkel toch nog 2** omdat het idee goed was en dit misschien als uitgewerkt echt boek de moeite had kunnen zijn! | 0neg
|
Mijn mening over Griffiths blijft dezelfde: de boeken zijn niet echt goed, maar ook niet slecht. Pluspunt is dat ook dit verhaal vlot wegleest en boeiend genoeg is om er snel doorheen te gaan. Maar er zijn ook weer volop minpunten. Die rare verhouding tussen Ruth en Nelson wordt steeds onwaarschijnlijker, daar zal in het volgende boek dus wel iets mee gebeuren. Verder heeft Griffiths de neiging om een onverwachte dader uit de hoge hoed te toveren; de logica is meestal ver te zoeken. Ruths moederschap wordt soms van binnenuit beschreven, maar soms kan de kleine Kate plotseling veel meer dan een gemiddelde baby van vijf maanden.
Al met al is de belofte van het eerste deel nog steeds niet ingelost. | 0neg
|
Wanneer je van de een op andere minuut teruggeworpen wordt in een tijd die je liever achter je laat kan dat wel eens heel vervelende gevolgen hebben. Dit overkomt Sarah wanneer een spook (of droom?) uit het verleden opeens voor haar deur staat. De droom van het weerzien veranderd al snel in een nachtmerrie.
Een beetje voorspelbaar is dit boek wel. Hoe het af gaat lopen wanneer Mats, Sarah, Remse en Yvonne samen gaan klimmen en wandelen heb ik eigenlijk al in de gaten voordat het zover is, en ja hoor, het klopt inderdaad wat ik denk, al had ik wel een iets andere setting verwacht, dus daarmee werd ik dan wel weer verrast. Hierna had ik wel iets meer van het boek verwacht maar dat kwam er niet uit helaas. Het laatste hoofdstuk was niet nodig geweest en het boek heeft daardoor ook een wat vreemd einde. Het boek is niet zo dik en dit laatste hoofdstuk gaf mij het gevoel dat er nog wat opvulling nodig was om het toch wat dikker te maken.
Ik kom niet verder dan twee sterren voor dit boek. | 0neg
|
De mensen die hier hun ervaringen hebben geschreven, zijn geen auteurs. Dat is niet erg, ieder zijn vak. Wat ik echter wél miste, was iemand die hen enige begeleiding gaf in het vertellen van hun verhaal. Niet dat dat verhaal aangepast moet worden, integendeel, maar enige hulp in het op papier zetten ervan was geen overbodige luxe geweest, zodat sommige stukken wat logischer leesbaar waren.
Ook vroeg ik me af of er geen redacteur is geweest die het geheel even heeft nagelopen.
Want hoe vervelend ik het ook vind om te zeggen, dit zó belangrijke boek kwam door de schrijfstijl en taalkundige fouten wat amateuristisch over. En dat is zonde!
Om even een voorbeeld te noemen; 3000 verzuimuren binnen één schooljaar... dat lijkt me iets aan de hoge kant... als een schooljaar (NL, HAVO) 1040 uren bevat.
Desondanks vind ik dat de auteur een goede zet heeft gedaan door dit boek op de markt te zetten. En wanneer zij besluit om nog eens een soortgelijk boek te realiseren, steun ik dat van harte. Echter wel met deze kanttekeningen.
Ik geef het boek verder géén score. Dat heeft niets te maken met wat ik er van vind, maar ik geef waargebeurde verhalen nooit een score, aangezien ik vind dat ik iemands ervaringen geen score kán toekennen. Die zijn nu eenmaal wat ze zijn.
Meer op:
http://www.watiknouvind.com/2018/11/wat-ik-nou-vind-van-wie-is-er-nu-stoer.html | 0neg
|
Pelecanos heeft moeite zich verder te ontwikkelen. Zijn eerste boek, Het fatale schot, was een schitterend boek met prachtige dialogen, maar sindsdien lijkt het wel of hij zijn eerste boek niet los kan laten. | 0neg
|
Ik ben duidelijk niet weggelegd voor de verhalen van Loes den Hollander. Eerder ontdekte ik al dat ik haar boeken (met één verhaal) niet boeiend vond. Ik vond de korte verhalen in Wodka-jus en Loslaten nog wel gaan. Maar deze bundel vond ik echt triest. Natuurlijk lezen de verhalen snel weg, want ze gaan nergens over. Ze eindigen heel plotseling en meteen nadat je het verhaal uit hebt, ben je vergeten waar het over ging. Nee, dit bevestigt mijn gevoel; Loes den Hollander is not my kind of writer. | 0neg
|
De blurb achter op het boek heeft mij een beetje misgeleidt. Vera werd als zorgverlener beschreven terwijl zij eigentlijk naar bed gaat met gehandicapten. Dus ja, toen ik daar achterkwam, vond ik de sex soms te explicit terwijl het eigentlijk niet zo nodig was. Qua verhaal vond ik het wel mooi geschreven en ook spannend. Het einde vond ik plotseling en ik moest het overnieuw lezen om het echt door te hebben, wat er gebeurd was. Mijn gevoel is dat Vera een zorgverlener had kunnen zijn die gewoon bij Binnert ging helpen en op hem verliefd werd. Dan had ik het boek meer sterren gegeven. | 0neg
|
Een lekker dik boek, korte hoofdstukken, een spannende “intro” op de achterkant: ik had er zin in!
Maar helaas kwam ik niet helemaal in het boek.
Ondanks de korte hoofdstukken kon ik me er vaak niet toe zetten om het toch helemaal af te lezen alvorens ik het boek weg legde.
Je gaat iedereen verdenken in het verhaal, wat ik wel erg goed vind, maar dat was naar mijn mening ook het enige spannende.
Hoewel het einde, wie is het?, toch verassend was had dit verhaal ook in de helft geschreven kunnen zijn. | 0neg
|
Ik was echt helemaal weg van wacht op mij, maar dit boek heeft me toch wel een beetje teleurgesteld. Nu ja, waarom?
HET VOLGENDE WEET IK NIET ZEKER… MISSCHIEN STOND HET ZO IN HET OORSPONKELIJKE BOEK, MAAR HET WAS HOE DAN OOK STOREND.
Oké, niets mijn noorderburen, maar iedereen weet dat we ons soms verschillend uitdrukken of vloeken. Dit boek stond vol met verschrikkelijke vloeken die nergens op sloegen. Echt verschrikkelijk! Enkele voorbeelden: O Jezus in zijn kribbe, Mozes knapzak en Wat. De. Neuk. In dit boek kon je heeeeel goed afleiden dat alles een beetje té letterlijk vertaald was en er niet echt rekening was gehouden met de doelgroep. Welke tiener of zelfs jongvolwassene zegt nu Mozes knapzak?!
Omdat de vertaling dus niet zo naar mijn smaak was, heb ik zeker minder genoten van het boek. Na wacht op mij is dit echt een afknapper. Die vertaling stoorde me zo tijdens het lezen. Net toen ik dacht dat het gevaar van ouderwetste of gewoon rare vervloekingen geweken was, kwam ik wel weer ergens Jezus in zijn kribbe tegen. Als je dus even goed wil lachen is dit boek echt een aanrader. Even genoeg over de vertaling, ik kan er wel eeuwig mee doorgaan… Er moet ook nog iets gezegd worden over de plot, natuurlijk.
Ik snap zo goed waarom Jennifer Armentrouts boeken zo’n succes zijn! Ik ben zelf zo verslaafd aan haar schrijfstijl en droge humor. Ook in dit boek al was dat wel een beetje bedoezeld door de vertaling kon je haar stempel duidelijk lezen. Jennifer schrijft niet alleen NA, maar ze weet het ook zo’n leuke en onverwachte draai te geven. In wacht op mij was ik zo verbaasd over de diepgang en spanning van het boek dat ik het bij dit boek ook verwachtte. Ik vond eerlijk gezegd dat ik die échte diepgang omtrent de personages toch een beetje miste. Ik miste wat meer uitleg over hoe? wat? waarom?
De personages met name die ene knapperd valt zeker onder de groep die wat meer uitleg nodig had. Het boek is geschreven vanuit het twee perspectieven en ik had gehoopt dat die manier van schrijven meer duidelijkheid zou scheppen, maar dat deed het niet. Ik denk dat er gewoon nog wat meer aan de achtergrond moest gesleuteld worden.
Maar ook het feit dat dit plot een beetje meer voor de hand liggend was dan wacht op mij was dit dus ook een beetje een afknapper. Het spijt me Jennifer, maar nu heb je me niet verliefd gemaakt.
IJskoud van J. Lynn was dus eens een tegenvaller, maar ik kon er toch niet aan weerstaan om het tweede boek van wacht op mij serie te kopen. Nou ja. Ik ben ook maar een meisje die erg verslaafd is aan lezen en toevallig aan het boek wacht op mij. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.