text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Volgens Stephen King is Angst voor de nacht zo spannend en knap geschreven dat je het in één adem moet uitlezen. Ik vraag me af of hij het boek wel echt heeft gelezen. Het was niet spannend en totaal niet van het kaliber van Deavers recentere repertoire.
In Angst voor de nacht staat de jacht op de ontsnapte psychiatrische patiënt Michael Hrubek centraal. Na zijn ontsnapping breekt een spannende tijd aan voor Lis Atcheson die jaren gelden tegen hem getuigde in een moordproces. Ondanks de klopjacht op Michael nadert hij Lis dichter en dichter en is het moment waarop hij voor haar neus staat slechts een kwestie van tijd
Het is dat de naam van Deaver op de kaft van Angst voor de nacht staat, want anders zou ik niet geloven dat hij de auteur is van dit boek. Ik herkende niets van zijn verrassende en bloedstollende plots. Het was gewoon een verhaal over een ontsnapte psychiatrische patiënt dat aan het eind nog wel iets van verbazing herbergt, maar helaas op een vrij voorspelbare manier. Meer dan het optrekken van een wenkbrauw bracht het bij mij niet teweeg. Verder was dit het eerste boek van Deaver dat wordt opgeleukt met masturbatie, overspel en ranzige sex in de bosjes. De kracht van zijn huidige repertoire is juist dat hij dit soort goedkope ingrediënten mijdt. In zijn recentere boeken staat een knap uitgedacht plot centraal en als er al enige spanning tussen hoofdpersonen bestaat wordt daar niet expliciet aandacht aan besteed. We zullen maar zeggen dat dit boek is geschreven door een Deaver- in- de- dop. Gelukkig kan ik met een gerust hart zeggen dat het allemaal is goedgekomen. Deaver heeft zichzelf in de afgelopen jaren keer op keer fenomenaal overtroffen. De uitdrukking oefening baart kunst blijkt te kloppen want momenteel behoort hij tot één van de beste thrillerschrijvers van de wereld. | 0neg
|
De Ziel is het vierde en laatste deel van de ‘Eilanden’-serie. Stef zit nog steeds op het eiland, waar hij vecht tegen de zielen die daar de macht hebben. Zijn familie en vrienden voegen zich bij hem, om hem met deze strijd te helpen. Ze hebben echter niet door dat ze het Stef alleen maar moeilijker maken.
Hoewel het derde deel zich interessant ontwikkelde, valt deel vier weer enorm tegen. Qua gebeurtenissen is het vooral erg saai. Stef staat onder invloed van de ziel van het eiland en dat zorgt voor een constante tweestrijd. Als hij naar zichzelf luistert en zich bij zijn familie voegt, brengt hij ze ook in gevaar. Maar als hij naar de ziel luistert verliest hij zichzelf steeds meer, al houdt hij zijn familie dan wel veilig. Deze strijd is het enige interessante aspect in dit boek. Stef wordt gemanipuleerd en gechanteerd om zich tegen zijn familie te keren. Helaas ontwikkelt dit aspect zich amper, het verhaal blijft een beetje op één punt hangen.
Hierdoor is het verhaal in grote lijnen hetzelfde: Stef komt samen met zijn familie, maar vlucht weer uit angst ze kwaad te doen. Dit proces wordt meerdere keren herhaald, wat het langdradig maakt. Ook de gedragspatronen van de personages blijven constant hetzelfde. Hierdoor voelt het verhaal veel te lang, dezelfde informatie had op de helft van het aantal pagina’s gegeven kunnen worden.
Ook wordt het verhaal in dit deel erg verwarrend. Deel drie zorgde voor wat belangrijke antwoorden, maar boek vier roept juist weer heel veel vragen op. Het meest verwarrende aspect is het aantal personages dat op het eiland om de macht strijdt. In dit gedeelte komt er nog een bij, namelijk ‘Het Wezen’. Daarnaast zijn ‘De Geest’ en ‘De Wolf’ al eerder geïntroduceerd. Het eiland zelf is ook een machthebber, geleid door ‘De Ziel’ die op zijn beurt weer macht uitvoert over de bewaker van het eiland. Al deze personages maken het verhaal verwarrend, daarbij komt nog dat sommige machtsposities overgedragen kunnen worden (zoals die van de bewaker van het eiland). Wat ook bijdraagt aan deze verwarring is het feit dat Het Wezen niet kan praten.
Uiteindelijk valt alles op zijn plek en eindigt het verhaal. Helaas op een veel te makkelijke manier. Stef is vier delen lang lichamelijk en geestelijk alleen maar ellendig, er wordt zelfs meerdere malen gezegd dat hij op de rand van de dood balanceert. Aan het eind van deel vier is er ineens niets meer aan de hand. Dit is ongeloofwaardig: het einde past niet bij de rest van de vier boeken in zijn geheel.
De ‘Eilanden’-serie is wisselend geweest qua potentie: deel een en drie waren interessant, deel twee en vier vielen tegen. Helaas komt het geheel niet echt van de grond. Het verhaal zit vol spelfouten, voelt op veel plekken te geforceerd aan en eindigt helemaal niet in de lijn die het volgt. De Ziel is een teleurstellend einde van deze serie. | 0neg
|
voor mij was dit boekje niet meer dan letters op papier; ik kon er geen touw aan vastknopen! Vraag me niet in drie zinnen waar het over gaat want dat kan ik niet. Voor mij geen juweeltje dus. Ik kom niet verder dan 1 duimpje. | 0neg
|
In de striemende wind ligt een jongetje eenzaam in de sneeuw. Zijn contouren zijn rood gekleurd door het bloed dat hij verloren heeft. Zo treffen Erlendur, Elinborg en Sigurdur Oli, drie toprechercheurs van de politie van Reykjavik, het slachtoffertje aan. Is in deze winternacht een moord uit racistische beweegredenen gebeurd (het kind was immers van Thaise afkomst), of is er meer aan de hand?
Deze thriller is een typisch voorbeeld van een 'whodunnit', waarin alle ingrediënten aanwezig zijn om een spannend misdaadverhaal te schrijven; helaas maakt Indridason hier geen gebruik van. De roman wordt een verwarrrende zoektocht met uitwijdingen allerhande die niets bijdragen tot de essentie van het verhaal. Ook de emotieloze schrijfstijl kan ik niet echt smaken. Pas een tiental bladzijden voor het einde komt de thriller dan in een stroomversnelling maar wat volgt is een ontknoping die ik nog het best kan beschrijven als een anticlimax.
Ik kan dus het best besluiten dat dit een literaire thriller is met een veelbelovend begin, maar een beetje pover uitgewerkt. | 0neg
|
Het boek bestaat uit 48 pagina's, dat klopt, maar minder dan de
helft is tekst. Gelukkig heb ik het als tweedehandsje aangeschaft
voor nog geen 50 eurocent, want waarschijnlijk is dit op de markt
verschenen ten tijde van de hausse omtrent zijn geweldig mooie boek
De Schaduw van de Wind, om de beurs van Zafon nog verder te vullen.
Onvoorstelbaar dat zo'n dun inhoudsloos boekje als apart boek wordt
uitgegeven... | 0neg
|
Het is een slimme zet een roman te schrijven over een zo actueel en veelbesproken onderwerp als de klimaatverandering. De aanpak van het boek Dagvals tijding van Marten van der Veen komt echter nogal ongeloofwaardig over.
Kern van het verhaal is dat de minister van Verkeer en Waterstaat wil voorkomen dat nog voor de verkiezingen de uitslag van een onderzoek over een dreigende watersnoodramp naar buiten komt. Met dat gegeven in de hand zouden zijn politieke tegenstanders kunnen aantonen dat de excellentie te weinig geld heeft uitgetrokken voor de bescherming van de Nederlandse Noordzeekusten. Een levensgevaarlijk beleid met het oog op het stijgen van de zeespiegel.
Een handige politicus zou met wat heen en weer gepraat, politieke druk en zwaaien met de geldbuidel er voor zorgen dat de publicatie van het voor hem zo kwalijke onderzoek over de verkiezingsdatum heen getild wordt. Minister Wilber Bol echter houdt er een aanzienlijk minder fijngevoelige en nogal onvoorzichtige aanpak op na. Hij oefent niet alleen hevige druk uit op de directeur van de waarschuwende meteoroloog Berend Dagval, maar schakelt ook nog de binnenlandse (en een buitenlandse) veiligheidsdienst in. Medewerkers van deze dienst gaan er vervolgens met de botte bijl tegen aan.
Marten van der Veen heeft een redelijk vlotte stijl. Jammer dat hij nogal uitgebreid verslag doet van zaken die voor de voortgang van het verhaal geen of nauwelijks betekenis hebben. Dat de hoofdpersoon Berend heet wordt hinderlijk vaak meegedeeld. Voor de namen van de andere personages geldt hetzelfde.
Een beetje spannend wordt het pas aan het slot. Voor die tijd worden we deelgenoot van de erotische avonturen die de verlegen hoofdpersoon met een Spaanse schone heeft. Een vrouw die eveneens haar brood verdient in de meteorologische sector en vanuit Malaga haar Nederlandse vriendje helpt met het vinden van de wiskundige sleutel voor zijn onderzoek.
Natuurlijk krijgt onze held gelijk. Niet op tijd echter, er voltrekt zich een nieuwe watersnoodramp. Dat blijkt jammer genoeg al in hoofdstuk één. Marten van der Veen schetst daarbij eveneens een onrealistisch beeld. Niet alleen het zeewater maar ook een golf van geweld, criminaliteit en ontucht overspoelt de lage landen. Wie de beelden van de watersnoodramp van 1953 voor de geest haalt weet dat de praktijk toen anders was. De wereld en de mensheid zijn er sindsdien niet beter op geworden, maar zo extreem als Marten van der Veen het schetst is bepaald ongeloofwaardig! | 0neg
|
De zeer succesvolle reclameman Don Schothorst (1948) vertelt via de pen van ghostwriter Renee Kelder (1985) over zijn opkomst, ondergang (door seks, drank & coke) en wederopstanding (door het oprichten van de eerste particuliere ontwenningskliniek in Nederland: SolutionS.)
Al lezende kreeg ik al vrij snel de gedachte: “Is dit allemaal waar?” Is hier aan “fact-checking” gedaan? Door de uitgever? Door de ghostwriter? Zijn dit de hersenspinsels de “alternative facts” van De Don zelf? Toch maar even zelf checken… De beroemde slogans die hij zegt zelf bedacht te hebben, worden genoemd bij andere groten uit de reclamewereld. Hoogstwaarschijnlijk is Schothorst dus niet het brein achter “Melk. De Witte Motor” En evenzo geldt dit voor het beroemde “Zwitserleven-gevoel”. Ik lees graag autobiografieën, maar wat moet ik dan met dit boek?
Ik had verwacht dat ghostwriter Renée voor structuur en diepgang zou zorgen. Wat een teleurstelling...! Het is één lange monoloog in hoofdzakelijk spreektaal. Waarom is er geen enkele tijdsindeling, geen structuur door hoofdstukken? Het gaat maar door, het gaat maar door. Waarom moeten we zoveel intieme details lezen over excessief afwijkend seksueel gedrag? Ik verwachtte elk moment dat onze de laatste tijd veelbesproken nationale diva ook langs zou komen. Don Schothorst neemt het namelijk niet zo nauw met “namedropping”. Waarom worden Klaas Bruinsma en de Hells Angels bijvoorbeeld genoemd? Maakt dat de man interessanter, geloofwaardiger?
Er is dus weinig verloop in het verhaal. De Don zelf raakt wel steeds meer verlopen en de weg kwijt. Over zijn behoefte aan SM schrijft hij (blz 124) dat het eigenlijk veroorzaakt wordt door zijn "diep weggestopte verlegenheid" die verdwijnt als hij overheerst, gedomineerd en vernederd wordt. Wie is hij eigenlijk zelf schrijf ik in de titel van mijn recensie? Hij imiteert mensen die hij bewondert. Ziet de grens niet meer tussen werkelijkheid en zijn gedroomde werkelijkheid (onder invloed van coke?). Een goed voorbeeld is de passage over John Lennon die naast zijn baas Jeff woont in NY. Naar aanleiding van de moord op Lennon, gaat Schothorst onmiddellijk naar het Hilton, suite 702, waar Lennon en Yoko Ono hun bed-in hadden gehouden. En hij laat zijn ghostwriter dan noteren: "Ik neukte er drie meisjes". Schothorst wil steeds de overtreffende trap zijn, waarschijnlijk dus veroorzaakt door een grenzeloos minderwaardigheidscomplex. En ja, dat komt altijd door je jeugd....zoals hij zelf meerdere malen beweert en uitlegt.
Waarom moest dit boek geschreven worden? Moet het een bestseller worden? Is ook hier winstbejag weer een hoofddoel? Wie bepaalde de inhoud? Wat moest er wel in, wat niet? Er is weinig weggelaten, lijkt me of opnieuw geschreven. Het is zelfs geen biecht, Don Schothorst heeft geen berouw. Het is uitsluitend ZIJN EIGEN VERHAAL zoals hij het zelf ziet. Schothorst is niet in staat buiten zijn eigen bekrompen geest te kijken hoe anderen door hem slachtoffer zijn geworden en voor hen enige compassie te voelen of zijn levenswijze om die reden echt te willen veranderen. Alle afkickpogingen ten spijt. Mooi overigens, dat zijn eigen familie hem op een cruciaal punt in zijn leven niet laat vallen, maar wel terugbetaald wil worden…hetgeen hij niet nalaat te memoreren.
Wat me het meest opviel in deze lange monoloog van ca. 200 blz was dat ik Schothorst geen enkele keer op een gevoel van echte liefde voor iemand anders heb kunnen betrappen. Niet voor zijn eerste vrouw, niet voor zijn twee kinderen. Niet voor zijn beste vriend Frederik. Alleen en uitsluitend EIGENLIEFDE. Het gevoel voor zijn juist overleden vader komt nog het dichtst in de buurt. Maar gezien de rest van zijn successtory is dat gevoel eerder te plaatsen in de categorie "wroeging". Maar, ik vond De Don als 4-jarige broekpoeper WEL interessant! Daar ging het voor de eerste keer heel erg mis in zijn leven. De schuld lag hier heel duidelijk bij de onderwijsgevende. Misschien is dit voorval wel het meest bepalende geweest voor zijn verdere leven. Om het hier eens plat te zeggen: "Hij zou daarna iedereen wel eens een poepie laten ruiken!"
Waar ligt de diepere laag? Ghostwriter Renée heeft gefungeerd als een soort levend dicteerapparaat dat niet alleen opneemt maar ook nog woordelijk uitwerkt. In deze Hebban-leesclub konden we haar helaas geen vragen stellen. Misschien zie ik het dus wel helemaal verkeerd…
Eén ding is zeker, ik heb bepaald geen Zwitserleven-gevoel door dit boek gekregen... Een betere titel zou zijn geweest: Coke. De Witte Motor. Of gewoon: De Don. Porno, wodka en coke.
Ik geef twee sterren. Het boek heeft me op geen enkele manier weten te raken of te boeien. Ik heb het met veel moeite gelezen.
Zeist, 10 juli 2017
Wil | 0neg
|
Ik vond het boek eerlijk gezegd helemaal niks. Althans, het deel dat ik ervan gelezen heb. Ik ben niet veel verder gekomen dan halverwege hoofdstuk 2; toen had ik al een grondige hekel aan de hoofdpersonen. Waarom? Geen idee, maar de schrijfster/schrijfstijl kon me niet boeien. Ik heb verderop in het boek nog geprobeerd de draad weer op te pakken, maar zelfs de beschrijving van de opluchting wanneer de operatie van Petra is gelukt, deed me niets. | 0neg
|
De verhalenbundel Conquistador ontving ik van Godijn Publishing om te recenseren. Twaalf sciencefictionverhalen spelen zich in hetzelfde universum af, hoewel ze niet allemaal even ver in de toekomst liggen.
Conquistador is niet het eerste dat ik van Klein Hanevelds hand lees. Begin dit jaar recenseerde ik Keruga, het eerste deel van het tweeluik De Krakenvorst. Een boek dat lekker weg las en vlot en beeldend geschreven was. Mede om deze reden en om de prachtige kaft van Conquistador was ik erg nieuwsgierig naar deze verhalenbundel.
Hoewel er niets mis is met de schrijfstijl van Klein Haneveld, kwam ik erg moeizaam door deze bundel. Dat lag niet helemaal aan de verhalen zelf: ik heb nooit eerder een verhalenbundel gelezen en ik ben geen doorgewinterde sciencefiction lezer. Ik heb tijd nodig om me een beeld te vormen van de wereld, van de setting waarin een verhaal zich afspeelt en die tijd was te kort. Steeds als ik het gevoel had dat het me een beetje begon te boeien, kwam het verhaal alweer ten einde.
De verhalen grepen me niet, stonden te ver van me af. In bijna alle verhalen waren de hoofdpersonen niet meer helemaal menselijk en ik merkte dat het mij moeite kostte om mij daarin te verplaatsen. Ik kon niet met hen meeleven en daardoor deed hun lot me niets. Daarbij zeiden veel termen zeiden mij niets, ik kon me er geen goede voorstelling van maken.
Het uitdoven van sterren, het terugfokken van vogels naar dinosauriërs, het verplaatsen van een menselijk bewustzijn in een dier… er waren genoeg interessante concepten waar ik graag meer over had willen lezen, maar steeds als mijn nieuwsgierigheid gewekt was, moest ik mij instellen op een nieuw verhaal.
Klein Haneveld is er wel in geslaagd om afgeronde verhalen te schrijven met strakke plots – in mijn ogen misschien juist iets te strakke plots. De verhalen zullen lezers die thuis zijn in dit genre ongetwijfeld plezieren, want aan fantasie ontbreekt het de auteur niet. Het is zeker gedurfd om je te focussen op hoofdfiguren die hun menselijkheid voor een groot deel achter zich hebben gelaten, maar helaas kon dat wat er overbleef mij onvoldoende boeien in het aantal bladzijden dat de verhalen besloegen.
2,5 ster | 0neg
|
In een medische thriller van Robin Cook kun je maar beter niet in het ziekenhuis belanden. Dat ondervindt ook Carl Vandermeer in Donor als hij aan zijn knie geopereerd moet worden. Door een raadselachtige oorzaak ontwaakt hij niet meer uit de narcose. Zijn vriendin Lynn Pierce is een vierdejaarsstudente bij hetzelfde ziekenhuis. Zij was degene die Carl had geadviseerd om de operatie te ondergaan en voelt zich schuldig nu dit het resultaat is. Samen met Michael Pender, eveneens vierdejaarsstudent, probeert ze te achterhalen wat er mis is gegaan tijdens de operatie. De zoektocht levert meer vragen dan antwoorden op. Carl blijkt namelijk niet de enige patiënt te zijn die nooit meer wakker werd na een narcose.
Robin Cook heeft zijn naam al jarenlang gevestigd als auteur van medische thrillers. Ook Donor zal wel klakkeloos zijn weg vinden naar het grote publiek. De vraag is echter of dat ook zou lukken als de naam van Cook niet op de kaft zou prijken. Qua plot en schrijfstijl zit Donor namelijk ver onder de maat.
Als Cook al van ‘show, don’t tell’ heeft gehoord, dan heeft hij daar voor de zekerheid ‘show and tell’ van gemaakt. Elke gedachte en daad van de personages worden van een reden voorzien. Als Lynn bijvoorbeeld repeterende bewegingen maakt, dan legt Cook in dezelfde zin uit dat ze nerveus is, alsof de lezer dat zelf niet had kunnen opmaken uit het voorgaande.
Tegelijkertijd lijkt Cook de lezer een grote medische kennis toe te dichten, want zijn boek staat weer propvol specialistische termen. Soms gebeurt dat pagina’s lang achter elkaar, zoals bij een beschrijving van de werkzaamheden van een anesthesist. Hulde aan degene die dat ook allemaal daadwerkelijk leest.
Lynn en Michael komen diverse malen op verboden terrein bij het zoeken naar de antwoorden op hun vragen. Hoe het hen lukt om toch toegang te krijgen, zou niet misstaan in een kinderboek, maar in een thriller voor volwassenen had Cook geloofwaardigere oplossingen mogen bedenken. Deze stijl zet hij door tot in de climax die hij ongetwijfeld heel spannend heeft bedoeld. Maar door het irreële van de door hem geschetste situatie is het eerder een scène geworden die op de lachspieren werkt.
Resteert de vraag waarom dit boek in de vertaling Donor heet. De oorspronkelijke titel Host is al niet zo handig, omdat het verwijst naar een verklaring die pas in de laatste 60 pagina’s wordt gegeven. Maar Donor slaat helemaal de plank mis. Er komt in het hele boek geen donor voor. Nergens wordt een deel van een lichaam afgestaan. Coma zou voor de hand hebben gelegen, ware het niet dat er al een ander boek van Cook is dat zo heet. Maar om dan te kiezen voor een term die geen enkele relatie heeft met de inhoud van het boek? | 0neg
|
Na het lezen van de achterflap was is nieuwsgierig geworden. Leuke invalshoek voor een verhaal dat spannend zou kunnen worden.
Leon is op zoek naar een bijbaantje bij de Albert Heijn, maar komt een klasgenootje tegen die hem vraagt even op een huurauto te passen. Als het te lang duurt voordat ze terugkomt, besluit Leon maar in te stappen en zich te laten leiden door de stem van de navigatie. Wat volgt is een soort van mislukt reisverhaal waarin voor mij elke vorm van spanning mist. Leon gaat van adres naar adres, wisselt pakketten, ontmoet iemand en gaat weer terug. Nou, boeiend... Het is ongeloofwaardig en het plot komt uit de lucht vallen.
Wat wel leuk is gedaan is dat Leon aan de hand van steekwoorden zijn versie van het verhaal vertelt. Ieder steekwoord is de titel van een hoofdstuk. De schrijfstijl is prettig en toegankelijk. | 0neg
|
Na twee mooie boeken van Moss wilde ik haar nieuwste boek niet missen. Ik wist dat het niet zoals haar andere boeken zo zijn omdat het meer de romantische toer op gaat. Maar ik vind er echt niets aan. Gelukkig heb ik maar 12,5 euro betaald. Het is niet eens 5 euro waard...
Volgende keer beter zeker... | 0neg
|
Dit was een boek waar ik lang naar uitgekeken heb omdat juist het verhaal mij aansprak. Het begin was veelbelovend, maar de daaropvolgende hoofdstukken vallen een beetje tegen. Het enige waar ik door gegrepen ben, was de worsteling die hoofdpersoon Isa had met haar getrouwde man Harry. Het gevecht en de strijd die Isa moest leveren om echt te houden van deze man. Misschien was dat wel het echte waardevolle gevoel dat ik overhield bij het lezen van dit boek.
De namen van Maria begint in Berlijn, waar de veertienjarige Isa Hoffman dochter van een vrouwelijke junk uit Rotterdam en als punkmeisje hoereert in Berlijn. Dit doet ze nadat ze gebroken heeft met een anarchistische groep waar haar vriend Bubi uit Rotterdam deel van uit maakt. Ze wordt het slachtoffer van Oleg Heinze die haar vasthoudt en snuffmovies maakt. Ze weet met behulp van de politie de man te doden.
In de daaropvolgende hoofdstukken komt Isa als volwassen vrouw terug. Ze heeft een trauma overgehouden en dat maakt haar huwelijk met bloemenmagnaat Harry van Dijk er niet makkelijker op. Toch weet ze alles te overwinnen en uiteindelijk blijkt ridder Hortensiahart zielsveel van haar te houden. Zelfs zoveel dat hij na haar miskraam en de daaruit voortvloeiende onvruchtbaarheid een Colombiaans meisje wil adopteren. Door haar verleden zal het niet makkelijk zijn om een kind te mogen opvoeden. De Colombiaanse Consuela Gago die bij de Van Dijks de huishoudelijke klussen doet.
Al gauw blijkt dat het imperium van Harrys bloemenbedrijf voor een deel is gefinancierd met drugsgelden uit Medellin. Een verklikker uit deze bende vindt de dood en neemt op dezelfde vlucht waar Isa haar Ana Maria meeneemt, een rozenkrans mee die door Ana Maria wordt meegenomen. Met de rozenkrans blijkt van alles aan de hand te zijn. Er zit een USB-stick in verborgen met gevoelige informatie. De Colombiaanse drugsmaffia blijkt dan achter Ana Maria en de USB-stick aan te zitten.
De journalist Jaap de Ruyter is zeer geïnteresseerd in deze stick, maar krijgt deze niet zomaar. Isa stelt namelijk een aantal voorwaarden. Uiteindelijk weten Isa en Jaap de slechte mensen uit het verhaal buiten spel te zetten.
Het komt een beetje fantasierijk over, maar ik denk wel dat Patricia van Mierlo beter kan. Daarom verdient zij een tweede kans. Een beetje het hoe en waarom over mensen vertellen in dit verhaal was wel prettig geweest. Het lijkt allemaal prima, maar het kwam een beetje tekort. Er was meer uit dit verhaal te halen en het wat realistischer gekund. Het boek heeft niet echt indruk gemaakt omdat het hier en daar een beetje geforceerd overkwam. | 0neg
|
Een gek boek waarin alles omgekeerd is: niet meer en niet minder is dit prentenboek dat teert op één leuke, maar niet zo originele gimmick, maar verder niet veel inhoudt.
Tess is een jongen met een meisjesnaam. Dat is heel gewoon in de omgekeerde wereld waarin hij leeft: vader heet Mathilde, moeder Bertus, zus Mark. Ze rijden achteruit in hun auto (bestuurd door de kinderen), ouders moeten naar school, hun huisdier is een krokodil, vissen vliegen door de lucht, vogels zwemmen in zee, klokken lopen achteruit, vuilnismannen smijten afval op straat, in bibliotheken moet je kabaal maken, de koning woont onder een brug… Als er sneeuw ligt, dragen ze korte broeken. Als het regent, regent het snoep. Zo, dat is het hele prentenboek samengevat: een opsomming van omgekeerde dingen, zonder dat er een verhaal of enige spanning in te bespeuren is.
Enkel op de laatste plaat – waar de familie op bezoek is bij oma en opa – lijkt het boek wat zin en diepgang te krijgen. Tess en Mark spelen met hun oma (op de schommel) en opa (in de zandbak) en Tess bedenkt dan: ik zou ook wel eens graag schommelen of zandkastelen bouwen, in een omgekeerde wereld. Wil de auteur/illustrator hier meegeven aan de jonge lezer: geniet er maar van dat jij (in onze gewone wereld) het bent die mag spelen, die niet hoeft auto te rijden, die naar school mag gaan? Of wil het boek zeggen dat kids will be kids: ze moeten en zullen spelen? En dat ‘volwassenen’ ook nog weleens mogen spelen en kinderachtig zijn? Waarmee het hele, wat vrijblijvende gekke boek zonder verhaal toch iets meer inhoud heeft dan een grap of een leuke vondst?
Laten we dan hopen dat de lezer geen denkertje is, want wie een beetje logisch nadenkt, ergert zich algauw blauw aan de onontkomelijke chaos van deze omgekeerde wereld: fraai is dat, die vuilnismannen! Waarop dan het besef komt: onze eigen wereld is toch nog niet zo slecht geregeld? Laten we hopen dat de lezer vooral een wilde en ongebreidelde fantasie heeft die méégaat in de omgekeerde verbeelding en misschien tijdens het (voor)lezen zélf aan het omkeren slaat en allerlei situaties bedenkt die omgekeerd kunnen worden en hilarisch zouden zijn.
Wat de tekeningen betreft: die zijn niet zo sterk. Grafisch vormgever en ontwerper Paul Oole is niet de meest begaafde tekenaar. Er is iets niet heel aantrekkelijks in zijn wat cliché- en schetsmatige tekeningen waarvan de compositie niet altijd even geslaagd is. Maar kleurrijk en beweeglijk zijn ze wel. En bovendien intrigeren ze wanneer je door het boekje bladert: wat is hier aan de hand? En doen ze lezen. En dat is uiteindelijk toch de bedoeling. | 0neg
|
Ik had dit boek gezien bij hebban. Het leek mij een ontzettend leuk boek. Toen ik het in bezit had, dacht ik nog wat een dun boekje. Dat heb ik zo uitgelezen. Helaas had het boek wel dunner mogen zijn. Ik kon er niet door komen. Een saai verhaal, ik kon me totaal niet in het verhaal inleven en de personages stelde teleur. Ik moest van mezelf het boek uitlezen om het eerlijke kans te geven, maar had het toch eerder moeten wegleggen. Dat heb ik tijden niet met een boek gehad. | 0neg
|
Een nieuwe thriller van Sarah Pinborough. Een boek met een paranormaal tintje. Heeft dit invloed of is dit zeer hedendaags? je gaat het merken. Loopt het goed af? wie weet. Het boek leest als een trein en voor liefhebbers van een makkelijke whodunit meets twilightzone zeker een aanrader! Korte zinnen, makkelijk taalgebruik, korte hoofdstukken, duidelijke verwijzing naar verleden en heden, kortom prettig. Het gaat heen en weer tussen Adele en Louise, de heren David en Rob zijn door het verhaal verweven. Op zoek naar de waarheid, bestaat er één waarheid? Manipulatie, bedrog, overspel, drankmisbruik, psychiatrische instelling, jeugd, jaloezie, aantrekkingskracht, nieuwsgierigheid, de relatie, alles komt aan bod. Vooral voor de vrouwelijke lezer. | 0neg
|
Dit boek wordt vertel door Christopher, een autistische jongen die het moeilijk heeft met sociaal contact maar wel erg slim is. Christopher heeft schrik van vreemde mensen, die begrijpt hij niet. Hij geeft echter wel om dieren. Als de hond van de buren wordt vermoord, besluit hij dan ook om op onderzoek te gaan.
Het boek begint meteen met Christopher die de vermoorde hond vindt en hoe hij dat op zijn eigen manier beleeft. Wat het begin lijkt van een interessante en intrigerende zoektocht. Maar al snel werd het boek langdradig, het duurt tot halverwege het boek tegendat Christopher iets belangrijks ontdek in zijn zoektocht . En ondertussen worden stukken afgewisseld van wat het hoofdpersonage meemaakt en waar hij aan denkt. Deze denkstukken lijken eerst oké, zoals het stuk van waarom hij niet houdt van de kleur bruin. Maar uiteindelijk gaat het meer over deze stukken dan over het hoofdverhaal, waardoor het tempo uit het hoofdverhaal verdwijnt. Deze stukken leiden ook af van het hoofdverhaal. Veel van deze gedachten van Christopher gaan over wiskunde, en ik hou van wiskunde, maar wiskundige bewijzen en formules horen niet echt thuis in een roman.
Na de ontdekking in het midden van het boek lijkt het even alsof het boek toch nog de moeite word om verder te lezen. Het boek vervalt echter al gauw in het voorgaande stramien en is weer even langdradig, met als kers op de taart nog een flauw einde. Er had in dit verhaal veel meer gezeten, mocht het hoofdverhaal meer zijn uitgewerkt. Jammer. | 0neg
|
Het hoofdpersonage van Hazelwoud is Alice, een meisje dat van stad naar stad reist met haar moeder Ella, constant op de ‘vlucht’. Hazelwoud wordt geschreven vanuit haar perspectief, en dit maakte het, aangezien Alice me qua persoonlijkheid niet zo lag, wat irritant op een gegeven moment. Alice heeft last van woedeaanvallen en wordt boos om de kleinste dingen, waardoor ik me op een gegeven moment afvroeg waarom mensen nog met haar omgingen. Ze doet constant alsof de wereld haar iets verschuldigd is en is enorm naïef.
Het verhaal kwam naar mijn gevoel maar langzaam op gang. De eerste 200 bladzijden ‘verveelde’ ik me bijna. Het sprookjesachtige was juist hetgeen wat mij aansprak, en dat komt pas laat aan de orde. Vanaf het punt van de ‘sprookjeswereld’ ging alles echter weer heel snel; er gebeurde bijna té veel en het wordt een beetje chaotisch, alsof iemand een droom letterlijk op heeft geschreven.
Hetgeen wat me wél aantrok aan dit verhaal, was het lugubere en tegelijkertijd sprookjesachtige tintje. De eerste paar honderd bladzijden had ik het gevoel een kinderboek te lezen, maar hierna wordt het toch wat interessanter. Dit is alleen, voor de doorsnee lezer, toch echt te laat.
Mijn verwachtingen van Hazelwoud waren torenhoog. Het is simpelweg ‘oké’. Als je van bloederige sprookjes houdt temidden van een jeugdverhaal wat nogal laat op gang komt, zou ik het aanraden. Positief aan het boek vind ik wel de originaliteit; een boek als dit had ik nog niet gelezen. Negatief vind ik echter al het andere, ik zou het niet nogmaals lezen. | 0neg
|
De verhalen van Tara en Diego vond ik eerst, in de vorige boeken, leuk. Maar dit boek kan me niet bekoren. Dat vreemde mens met die secte en rare rituelen, vulkaan die maar niet wil en het tv spel pakten me niet. Ik kwam er met heel veel moeite doorheen. Misschien is het tijd dat Pagie andere personages bdenkt? | 0neg
|
Het was voor mij een teleurstellend boek(je). Ik had er meer van verwacht. Het is altijd leuk om te lezen hoe het vroeger was maar ben hier niet veel "wijzer" van geworden. En de humor was ook ver te zoeken; jammer hoor! | 0neg
|
Een mooi verhaal heel anders dan ik ben gewend of wat ik normaal lees. Veel spanning zit er nieet in naar mijn mening het is meer een roman | 0neg
|
In een voetreis naar Santiago wordt een verbinding gelegd tussen
mystiek, magisch en christelijke leer.
Doet mij soms denken aan de Celestijnse Belofte. | 0neg
|
Spaey kan wel leuke woordcombinaties op papier zetten maar een spannende thriller schrijven dat is toch nog wel heel wat anders. Misschien kan ze de volgende keer een poëziebundel schrijven en dan kan haar uitgever daar doodleuk nog een keer het etiket 'literaire thriller' opkleven. Foute marketingstrategie of pure bedriegerij. Nee, mij niet gezien. Niet meer. Dank u. | 0neg
|
Dit 56 pagina’s tellende boekje kost Euro 8,99 maar ik zou zeggen:
don’t even bother. Laat het lekker in de boekwinkel liggen; het is
net alsof de auteur wat geschrapte scenes bij elkaar gezocht heeft
en deze heeft laten publiceren. Het biedt geen enkele meerwaarde. | 0neg
|
Pole Position, aan de omslag te zien denk je een spannend F1 boek te lezen, maar dan kom je toch wel enigszins bedrogen uit…. Niet als je van F1 auto’s en andere snelle wagens houdt, die worden tot in detail benoemd, maar dat komt de spanning van het boek niet ten goede.. Jammer.
Het boek kent twee verhaallijnen. Het verhaal van Janet en het verhaal van Jo Crespo en zijn ontwikkeling van het raceteam. Soms heb je het gevoel in twee boeken tegelijk bezig te zijn…Uiteindelijk komen deze verhalen aan het einde van het boek bij elkaar.
Het boek is wel vlot geschreven en heeft zo nu en dan wat spanning, maar de hoofdpersonages krijgen geen diepgang, je leert ze niet echt kennen, en komen ook niet tot leven, het blijft allemaal erg oppervlakkig. Het boek heeft een open einde wat je doet vermoeden dat er een deel 2 komt. Laten we hopen dat auteur het spannende element dan uit zijn pen laat vloeien …. | 0neg
|
De rol die is weggelegd voor Jack wordt wel erg James Bond achtig in dit boek. Zijn bevindingen zouden beter gedeeld kunnen zijn met een rechercheur dan met zijn collega. Erg over de top is ook de manier waarop een man enerzijds een knappe kop zou zijn in het maken van een vernietigings wapen maar anderzijds een soort randdebiel die zich door een paar oplichters met gemak in de luren laat leggen.
Al met al te onwaarschijnlijk om boeiend te kunnen zijn. | 0neg
|
Eindelijk weer een boek van dit duo. Ik heb het boek gekocht en ging naar huis met de gedachte: lekker lang lezen, heerlijk. Maar het bleek een grote tegenvaller, veel woorden, chaotische zinsopbouw, onsamenhangend... zucht. Moeizaam door het boek geworsteld en uiteindelijk kan ik niet zeggen hoe het verhaal is afgelopen. Nee, dit is helaas een misser van dit, anders steengoede duo. Ewert Grens blijft natuurlijk wel een apart geval, maar in dit boek komt hij niet uit de verf. Jammer. | 0neg
|
Als lid van de Kernjury voor de NS Publieksprijs heb ik eind vorige maand o.a. dit boek ontvangen om te lezen. Hoewel ik voetbal totaal niet volg, wist ik uiteraard wel wie Cruijff was, en leek dit boek me van de drie sportboeken die genomineerd waren voor de NS Publieksprijs het interessants. Helaas kan ik, nu ik het gelezen heb, niet zeggen dat dit boek er echt bovenuit stak. Cruijff vertelt wel interessant, maar omdat voetbal mijn interesse niet heeft, zeggen zaken over tactiek op het veld mij niet veel. Wat hij over zijn privéleven vertelt, over de reden waarom hij niet naar het WK van '78 ging, over de moeilijkheden voor zijn zoon als "zoon van", en over de "politiek" in de voetbalwereld en bij clubs, vond ik boeiender om te lezen, al viel hij vooral bij dat laatste zo nu en dan een beetje in herhaling.
Voor voetballiefhebbers en Cruijff-fans is dit boek denk ik wel een aanrader, maar voor iemand als ik is het dat niet. Dit wordt dan ook niet het boek waarop ik ga stemmen voor de NS Publieksprijs, maar mocht jij wel op dit boek (of een ander boek) willen stemmen: tot en met 22 november 2017 kun je stemmen op jouw favoriete boek. Als je stemt, maak je ook nog eens kans op een jaar lang gratis boeken en een jaar vrij reizen met de trein! | 0neg
|
Het verhaal.
Tristan en Clarisse hebben iets met elkaar. Echter, zij hebben twijfels of hun relatie voor altijd stand houdt. Daarom stelt Clarisse voor om weg te gaan. Maar zij vertelt niet waarheen. Mocht het universum bepalen of zij voor elkaar zijn bestemd, zullen zij elkaar ooit ergens weer eens tegenkomen, is de stelling van Clarisse. Tristan stemt daarmee in. Het leven hangt immers van toevalligheden aan elkaar. Of toch niet? Als Clarisse is vertrokken, heeft Tristan spijt dat hij haar heeft laten gaan. Tristan gaat weg bij zijn ouderlijk huis. Hij sluit zich als podiumbouwer aan bij een band en gaat daarmee op reis met het doel Clarisse, van wie hij blijft houden, ergens tegen het lijf te lopen. Gedurende zijn reis ontmoet Tristan veel mensen, met wie hij hele gesprekken over “zijn” Clarisse voert. Tristan laat zich gedurende zijn reis in met twee vrouwen en belandt daarmee in bed. Door zijn fascinatie voor Clarisse, ontstaat er met hen geen relatie. Op enig moment is Tristan zo in de war, dat hij op straat een vrouw aanklampt waarvan hij veronderstelt dat het Clarisse is. Zij is het echter niet, maar gewoon iemand die op haar lijkt. Het weerhoudt Tristan niet om zijn speurtocht naar Clarisse voort te zetten.
Mijn mening.
Hoewel Piet Baete (1978) een Vlaamse auteur is, schreef hij het verhaal in het Nederlands.
De auteur laat Tristan het verhaal vertellen aan de lezer. Tristan vraagt soms naar je mening. Op zich zou daar niets mis mee zijn, ware het niet dat hij de lezer maar lastig blijft vallen met de verhalen over Clarisse. Hij blijft er maar over door emmeren.
Tristan heeft een vriend die in werkelijkheid niet bestaat, maar een fantasie in zijn hoofd is. Wanneer Tristan zich eenzaam voelt, voert hij via een niet bestaande telefoon hele gesprekken met die vriend. Dat dit vreemd is hoeft geen nadere uitleg.
Sommige passages komen verward, onsamenhangend en enigszins filosofisch over.
Het einde is niet boeiend, wel verrassend. | 0neg
|
VROUW.nl is een website voor vrouwen waar je allerlei nieuwtjes en vrouw-gerelateerde onderwerpen vindt. De site van VROUW is twee jaar geleden gestart met een online feuilleton Dagboek van een minnares. Over vrouwen en mannen die vreemdgaan en hoe ze ermee omgaan. De afleveringen komen met tussenpozen van 1 à 2 weken online. Ondertussen zijn er al meer dan 100 afleveringen verschenen en zijn er meer dan 100.000 volgers. Vanwege de populariteit werd besloten de verhalen te bundelen in een echt boek.
Dagboek van een minnares valt meteen met de deur in huis. Ontspannen na een stiekeme vrijpartij geeft het anonieme hoofdpersonage toe dat het fantastisch is na te genieten naast de man van je dromen. Alleen is het jammer dat het nagenieten meestal niet lang duurt. De man in kwestie moet alweer vertrekken naar zijn gezin. Helemaal niet leuk voor de achterblijver. Je komt altijd op de tweede plaats.
Het dagboek tracht een idee te geven van de leefwereld van een minnares. Wat zijn haar beweegredenen? Hoe ga je om met jaloezie? Hoe breek je een relatie af? Kan je je minnaar chanteren om bij jou te blijven, of misschien ervoor zorgen dat zijn echtgenote de geheime relatie ontdekt. Ben je zijn enige minnares? Het boek tracht deze en nog vele andere vragen aan bod te laten komen, maar blijft veel te veel in het oppervlakkige. Er is een verhaal van gemaakt in een echte soapvorm maar zonder enige diepgang. Het enige thema is: ik wil dat mijn minnaar mijn man wordt. Dat werkt misschien in korte tweewekelijkse stukjes maar als je het aan één stuk door leest is het oersaai. Er gebeurt steeds hetzelfde, met steeds dezelfde reactie. Zwijmel zwijmel, gaap gaap.
Was je op zoek naar een pittig erotisch boek, ook dan kom je hier van een kale reis thuis. Nochtans beloofde de achterflap een hete zomer. Je zal het echter moeten stellen met zinnen als: “Hij trok alle toeters en bellen voor mij uit de kast” maar meer krijg je echt niet te lezen. Het boek is meer een New Adult boek, voor jongvolwassenen, met dito hoofdpersonage en waar wel al een beetje seks in mag voorkomen maar niet te expliciet.
Ben je een meerwaarde zoeker, kies dan maar voor een ander boek. Maar voor wie zijn eerste stappen in de boekenwereld zet is dit boek misschien een makkelijk begin. Het is in eenvoudige taal geschreven, bevat weinig personages, geen diepgaande verhalen en is voorspelbaar van begin tot einde. | 0neg
|
hebben de leukste dialogen en hun karakters zijn een welkome afwisseling.,Ken Follett is een oudgediende, heeft heel wat boeken op zijn naam staan en levert met Sneeuwjacht een conventionele thriller af. Follet schrijft verhalen zoals die in de jaren tachtig ook volop zijn geschreven en die toen kenmerkend waren voor het begrip thriller in die tijd. Gewoon een spannend verhaal met wat good guys & bad guys, niets meer, niets minder.
De plot in Sneeuwjacht blinkt niet uit in originaliteit. Een dodelijk virus, criminele organisaties, corruptie, achtervolgingen; het is allemaal al eens eerder gedaan in talloze boeken en films. Hoofdpersoon in deze versie is Toni Gallo, oud-politie-agente en tegenwoordig verantwoordelijk voor de beveiliging bij een farmaceutisch bedrijf, alwaar geëxperimenteerd wordt met virussen, vaak in opdracht van een regering met een belachelijk groot defensiebudget.
De helft van het boek is redelijk onderhoudend en soms spannend. De andere helft komt over als een scenario van een oude soap-serie à la Dynasty of Dallas: Toni heeft gevoelens voor de directeur. De directeur heeft een gokverslaafde zoon. En twee dochters met de nodige privé-toestanden. Het is kerstmis. Allemaal lekker gezellig in een huisje op elkaars lip. Blablabla.
De criminelen die opgevoerd worden, hebben de leukste dialogen en hun karakters zijn een welkome afwisseling. Persoonlijk gaat mijn belangstelling uit naar de ruige, gewelddadige Daisy. Letterlijk een moordwijf. (Ik ben ziek, ik weet het.) De rest is me allemaal en beetje te zoet.
Helaas heeft Ken Follett mij niet weten te boeien met Sneeuwjacht. Ik moet daarbij opmerken dat dit mijn eerste kennismaking is met deze auteur. Dat maakt bovenstaand gezever erg subjectief en totaal niet representatief voor zijn gehele oeuvre. Fans van Follet doen er derhalve goed aan het boek aan te schaffen en zélf hun oordeel te vellen. | 0neg
|
Allereerst mag er op dit boek wel een waarschuwing komen te staan, niet iedereen heeft er de behoefte aan om zulke gedetailleerde sex scenes te lezen. Bevat pornografie moet er als waarschuwing op vermeld worden. Zowel de studente als de dokter vind ik onaangename personages. Vol van zichzelf, arrogant. De schrijfstijl is sloom en traag en saai. En na het lezen kijk ik toch behoorlijk anders tegen de schrijfster aan... | 0neg
|
Ik weet dit boek heeft goede recencies .
Het start wat moeilijk en komt dan toch goed op dreef.
Toch na het midden van dit verhaal wordt het voor mij onrealistisch.
Sorry, voor mij geen aanrader om dit boek te lezen.
Maar,inderdaad wie ben ik.
Op naar het volgend boek hopend een goed begin en midden en een aannemelijk einde. | 0neg
|
Mijn eerste leeservaring met Daniel Blake. En ik denk ook meteen de laatste. Ik heb begrepen dat Vermoorde ziel een reeks gaat worden met Patrese in de hoofdrol, maar ik denk dat ik het volgende deel niet meer zal lezen. De eerste 300 blz. heb ik mij letterlijk doorheen moeten worstelen. Ik vond het langdradig, saai en totaal niet spannend. Uiteindelijk waren de laatste 100-120 blz. goed te lezen en nog enigszins spannend, maar dat maakte de voorgaande 300 blz. niet goed natuurlijk. De ontknoping kwam dan toch voor mij onverwacht, had het toch niet zien aankomen, hoewel ik het had kunnen bedenken achteraf, als ik er over nadenk. De vele bijbelteksten en uitleg over de islam en koran (soms pagina's lang), vond ik zeer storend en niks toevoegen aan het verhaal. Die heb ik dan ook grotendeels overgeslagen, het feit dat ik daar gewoon overheen kon lezen en verder kon gaan zonder iets te missen van het verhaal, bewijst voor mij dat het totaal nutteloze informatie was. Misschien ligt het aan het feit dat ik zelf totaal niet gelovig ben dat het oninteressant en ergerlijk was voor mij. Verder is Blake ook een liefhebber van opsommingen: er zijn twee soorten mensen....je kan dingen op 3 manieren uitleggen....vervolgens volgt er (soms 2, 3 blz. lang) een uitleg welke twee soorten mensen er zijn enz. Nadat je je weer hier doorheen hebt geworsteld gaat het verhaal weer verder, maar het beetje spanning dat er dan misschien was voor de opsomming, is daardoor totaal weer verdwenen ! Ik ben blij dat het boek uit is, absoluut geen topper wat mij betreft ! | 0neg
|
Dit boek won ik via een FB-actie van Maya. Ik kende haar niet, had dus ook nog nooit van haar boeken gehoord en vind het altijd leuk om, voor mij nieuwe auteurs te ontdekken.
En zo viel 'Zussenleed' niet veel later bij mij op de mat.
Aan de cover valt niet echt te ontdekken om wat voor soort boek het gaat. De achterflap geeft iets meer weg:
"Laura, een succesvolle bankmanager, heeft haar oudere zus al ruim 20 jaar niet meer gezien.
Als hun moeder komt te overlijden ziet zij zich gedwongen zowel haar zus als haar bewogen jeugd weer onder ogen te zien.
Zullen de 2 zussen elkaar weer vinden of betekent de gewelddadige jeugd die zij delen juist een definitieve scheiding?"
Een roman dus.
Op Maya's Facebook-pagina vind ik dat dit het eerste boek is van een reeks.
Ik vraag me af óf, en zo ja, in hoeverre, dit boek autobiografisch is.
En zo begon ik in 'Zussenleed'.
De eerste 45 pagina's beslaan een gesprek in de auto tussen Laura en haar man Jean-Luc, onderweg naar het huis van haar zojuist overleden moeder.
Even wennen aan de schrijfstijl, want het bestaat voornamelijk uit dialoog (wie zegt er nu precies wat?) en overpeinzingen.
En dat blijkt de rest van het boek óók zo te zijn. Soms zijn er 4 pagina's lang vol dialoog, zonder énige overige tekst.
Tussen de gesprekken die gevoerd worden onder het leeghalen van het ouderlijk huis, lezen we Laura's gedachten en herinneringen over vroeger.
Sommige gebeurtenissen worden meerdere malen herhaald, waardoor ik begon te twijfelen of ik dat stuk niet al eerder gelezen had...
Laura heeft behoorlijk wat meegemaakt in haar jeugd, maar overall vond ik het een vervelende, negatieve vrouw. Ze klaagt over van alles, het landschap, het verkeer, haar nichtje dat niet hartelijk genoeg reageert op haar tante die ze 20 jaar niet gezien heeft...
Tel daarbij de stijlfouten op die herhaaldelijk gemaakt worden, en dan moet ik tot de conclusie komen dat ik niet bijster enthousiast word van dit boek.
Au... Een negatieve recensie schrijven vind ik altijd behoorlijk vervelend, helemaal als het een gewonnen boek is en de auteur er nog een lieve boodschap voor je heeft ingeschreven...
Wellicht is het gewoon niet mijn genre, niet mijn schrijfstijl... daarbij blijft mijn mening slechts míjn mening. Wellicht denk jij er als lezer wel heel anders over.
Maar ik geef er tot mijn spijt niet zo'n hoge score voor. Jammer.... | 0neg
|
(Deze recensie is eerder verschenen in het Elf Fantasy Magazine)
Tijdens een jachtpartij weet koning Tobeszidian van Neder op het nippertje te ontsnappen aan een grootschalige coup. Zijn elfse vrouw wordt vergiftigd, maar hij weet zijn kinderen en de heilige Kelk in veiligheid te brengen, waarna hij echter strandt in een schemerwereld.
Vijftien jaar later redt zijn zoon Dain, in onwetendheid opgevoed door een dwerg, het leven van heer Odfrey. Als dank krijgt hij een plaats in diens fort in Neders buurland Mandria. De arrogante kroonprins die in de leer is bij heer Odfrey en zijn halfelfse afkomst maken zijn leven er echter niet gemakkelijker op.
Ondertussen sneuvelt graaf Volvn van Neder in de strijd tegen de coupplegers en hun demonische bondgenoten, waarna zijn dochter probeert de rechtmatige troonopvolger op te sporen om het gedemotiveerde rebellenleger nieuwe moed te geven.
De achterkant van het boek belooft halfelfen, duistere magick en een profetie. Nu heten de elfen eldin en zijn de magick en de profetie nog niet ter sprake gekomen (misschien in het tweede boek van de trilogie?), maar Het zwaard is er niet minder clichématig om. Tobeszidian, Dain en Alexeia zijn qua karakter nagenoeg uitwisselbaar: dom, koppig en onverantwoordelijk. De schurken zijn arrogant en slecht, en dat zal de lezer weten ook: elke pagina storten ze opnieuw Ellende en Onrecht over de hoofdpersonen uit. De eldin worden gediscrimineerd, en de kerk is intolerant en corrupt. Voeg daar de overdadige beschrijvingen en dito dramatiek aan toe, en je hebt een standaard tranentrekker. Fantasy zou ik het niet willen noemen: er zit geen greintje fantasie in. | 0neg
|
Non-fictie literatuur is een genre wat mij nog niet heel bekend is en daarom was ik ook heel nieuwsgierig naar dit boek in de leesclub.
Ik had al kort iets gehoord over Ingeborg en haar verhaal over haar ziekte, raakte mij heel diep.
Een jonge moeder van een peuter en een baby. En dan krijg je ineens epileptische aanvallen met een vernietigende diagnose: hersentumor. Ongeneeslijk en niet volledig te verwijderen.
Haar boek gaat over hoe ze omgaat met deze diagnose en wat het met haar omgeving, werk en met haar huwelijk in het bijzonder doet.
De schrijfstijl is vlot te noemen, er wordt veel humor genoemd en termen als powerhuilen lieten mij wel lachen. Situaties in het openbaar die hilarisch waren. Helaas maakte de vlotte schrijfstijl en het gehaaste vertellen het voor mij moeilijk echt goed de ziekte en de ware emoties te voelen.
Ik was voorbereid op een emotioneel verhaal waarin Ingeborg ons deelgenoot zou maken van haar diepste gevoelens en emoties en haar persoonlijke strijd met haar ziekte. Ik heb gehuild bij Kluuns Komt een vrouw bij de dokter. Dat boek nam me echt mee. Dat verwachtte ik bij dit boek ook. Ik ben hier lichtelijk in teleurgesteld. Nu en ik een gevoelsmens en huil bij zielige films, programma's op tv en emotionele boeken, maar ik betrapte mezelf erop dat ik naar mate het boek vorderde, ik lichtelijk geïrriteerd raakte over haar daden. Ik zal hier verder niet over uitwijden.
Maar toch begrijp ik de titel wel. Levenshaast. Want wat doe je als je een doodsvonnis krijgt en je niet weet hoe lang je hebt. Je altijd al een gehaast leven lijdt en nu nog meer gas geeft. Vluchtgedrag?
Ik hoop in ieder geval dat ze nog lang van haar gezin mag genieten. En geniet van haar leven in een lagere versnelling met minder levenshaast. | 0neg
|
Ik ben met veel zin aan dit boek begonnen, aangezien ik een aantal andere boeken van French gelezen had (zoals Land of the Living) en daardoor hoge verwachtingen had. Het boek vertraagt naar mijn mening op een bepaald moment, waardoor het bij mij een tijdje ongelezen op mijn nachtkastje gelegen heeft. Ik ben er uiteindelijk terug aan begonnen en ik moet zeggen dat het einde me teleurgesteld heeft. Ik had tijdens het lezen ook al eens gekeken naar de recensies van de anderen hier en toen ik las dat het een onverwacht einde ging hebben, heb ik mezelf op een dwaalspoor gebracht (ik was immers in de overtuiging dat Miranda zich echt wel alles inbeeldde en zelf de 'kat' was in dit kat-en muisspel. Ik had dergelijk einde veel verrassender gevonden. Miranda die dingen zag die er niet waren en de crimes zelf op haar geweten had. | 0neg
|
Helaas kon ik me in deze thriller niet echt vinden. Het duurde te lang voor dat er wat spanning in het verhaal naar voren kwam. Je krijg wel een kijkje in de keuken van een reclame bureau. Veel namen waar je, je tong over breekt. Ik begrijp niet zo goed waarom auteurs in het algemeen dit fenomeen in boeken toe passen. Het is een Nederlands verhaal. En ook vind ik het niet prettig in een verhaal dat de achternaam of voor en achternaam van een personage continu genoemd moeten worden. Zeker als er geen personages met een zelfde naam er in mee doen. Overbodig lijkt me en vooral storend. Jammer Harry, maar ik ga niet af op een boek, dus zal je volgende waarschijnlijk ook nog wel een kans geven. Ik hoop op beterschap.
Hierbij wil ik graag Uitgeverij Luitingh bedanken voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar | 0neg
|
Heb al veel gelezen van Camilla Grebe. De Moskou Noir trilogie en de Minnares. Boeken die tot de laatste letter spannend zijn. Daarom misschien te hoge verwachtingen gehad. Het Dagboek van mijn verdwijning kan gezien worden als een vervolg op de Minnares. Er wordt regelmatig verwezen naar dit boek in het verhaal. Het dagboek van Hanne zelf was ontroerend om te lezen hoe ze worstelt met haar vorderende dementie. Als thriller vond ik het te vlak en voorspelbaar. Ik geef twee sterren . | 0neg
|
Galgenveld van Isa Maron is het eerste deel in een vierluik, getiteld De Noordzeemoorden.
In het eerste deel maak je kennis met Kyra, een jonge studente die obsessief bezig is met misdaad en het oplossen daarvan. Als een moord wordt ontdekt is Kyra daar dan ook dag en nacht mee bezig en loopt ze de politie in de vorm van rechercheur Maud Mertens danig voor de voeten. Het slachtoffer is ook niet helemaal zuiver op de graat.
Het verhaal kabbelt voort, terwijl af en toe de dader aan het woord is. Tussendoor wordt nog een ander verhaal vertelt, wat duidelijk wordt voor de lezer als je verder in het boek geraakt.
Het is een leuk boek, het einde maakt dat je nieuwsgierig wordt naar het volgende deel. Een aanrader is het zeker, maar een origineel verhaal vond ik het niet. | 0neg
|
Van Pokémon tot Dragon Ball, van Hello Kitty tot Super Sentai: ze zijn vaste prik op Animecon, YaYcon, Nishicon, Abunai, Tomocon en TomoFai. De hoeveelheid van deze Nederlandse conventies of beurzen rond Japanse anime (tekenfilms), manga (strips), tokusatsu (films en series met uitzinnige special effects) of games geeft de grote belangstelling aan van een groeiend, vooral jong publiek voor populaire Japanse cultuur. Er is het glossy kwartaalblad AniWay dat hierover publiceert, er zijn cosplayers die zich op conventies verkleden als hun favoriete animefiguren, er zijn Nederlandse annimeverenigingen die wekelijks activiteiten organiseren. Er is animo voor anime!
Kenmerkend voor de massale manga- en animeproductie is dat ze typische consumptieartikelen zijn die zich snel opvolgen en niet altijd origineel of memorabel zijn. Hap, slik, next! Auteurs of cineasten die zich meer focussen op kwaliteit dan kwantiteit heb je natuurlijk ook. Denk maar aan Osamu Tezuka (dé manga-grootmeester), Hayao Miyazaki (Spirited Away) of manga-reeksen met literaire waarde als ‘Monster’ (Naoki Urasawa) of ‘Gen Barrevoets’ (Keiji Nakazawa).
Om de YA-reeks ‘Pindakaas en sushi’ te smaken, moet je ze lezen als zo’n wegwerpmanga vol Grote Emoties, karikaturale personages en onwaarschijnlijke wendingen. Auteur Roderick Leeuwenhart heeft een naam om ridderromans te schrijven, maar noemt zichzelf een geek in hart en ziel met een boon voor anime. In eigen beheer bracht hij vorig jaar een eerste deel in de reeks uit. Daarin maken we kennis met de 16-jarige Merle, die journalistieke ambities heeft en op Animecon een spraakmakende reportage over die zotte Japan-fans wil maken. Ze maakt gebruik van haar vriendinnen Joyce, die manga tekent, en J-popliefhebster Esther om de beurs te bezoeken. Ze treft er een geheimzinnige, onherkenbare cosplayer die zoveel indruk op haar maakt dat ze het hele weekend naar hem op zoek gaat en voor hem zelfs de boel op stelten zet. Inmiddels leert ze de labiele Esther beter begrijpen en verhindert ze dat Joyce aanpapt met een jongen met onfrisse bedoelingen.
In het onlangs verschenen tweede deel trekken twee jaar later Joyce, Esther en Merle (die nu japanologie studeert) en haar op Animecon opgepikte vriendje Florian naar Japan, waar ze de beurs Comiket aandoen, een animestudio bezoeken en Mount Fuji beklimmen. Echter, ook hier weer gooien puberale hormonen roet in de pindakaas en sushi: Florian blijkt een overgevoelige softie te zijn, Joyce zit weer achter een jongen aan, terwijl Merle – die schippert tussen werkelijkheid en droomwereld - ook iets voor hem voelt en zich zo Joyces woede op de hals haalt, terwijl Esther geheimzinnige nachtelijke uitstapjes maakt en iedereen om beurt instort.
De relaties tussen de hoofdpersonages en hun romances zijn nodig om beweging te krijgen tegen het decor van de Animecon en de reis in Japan, maar ze overheersen zodanig overweldigend in hun onwaarschijnlijkheid dat ze de kennismaking met de beurs en het boeiende land overschaduwen.
Leeuwenharts taalgebruik is soms bijzonder te noemen: ‘Als een ballon loopt de zaal leeg’, ‘loeilink’, ‘(hij) takelt een vermoeide mompel naar boven’, ‘Esther tetrist het doosje weer vol’, ‘de verpleegkundige draagt zware wallen onder haar ogen’… De boekjes zijn verzorgd, gebonden uitgegeven, met een mooie manga-cover, maar hadden nog wel wat redactie kunnen gebruiken, zeker om taalfouten als ‘(ik) leidt haar blik langs de andere gasten’ of ‘verkleedde mensen’ te vermijden. Het zogenaamde 17de-eeuwse Nederlands van een personage is ook tenenkrullend: ‘Je doet me aan mijzelf dencken, toen ik nog eenen meisje was. Altijd met haar hoofd in den wolcken.
Leeuwenhart laat (al te) duidelijk merken dat hij de reis zelf ook heeft gemaakt en overstelpt de lezer met info over Tokio, de animebeurs, treinen, kleding, zomerbuien, de animestudio, tot de Japanse ziel toe. Soms staan zulke passages, zoals bijvoorbeeld eentje over duurzaamheid, buiten het verband van het verhaal. Behalve de interessante kennismaking met de subcultuur van anime-liefhebbers blijft er na lezing weinig bij: de perfecte manga dus! | 0neg
|
We gooien veel voedsel weg; in de levensmiddelenindustrie wordt voedsel weggegooid dat niet voldoet aan de standaard en thuis gooien we eten weg dat over de datum is of wat te veel is gekookt. Alles moet op is geschreven om mensen bewuster met eten om te laten gaan, in de hoop dat er minder weggegooid zal worden. Het idee komt van Reini Smit, de recepten komen van haar dochter Roos. Linda Loenen heeft meegeschreven en verzorgde de opmaak.
Er is gekozen voor een hoofdstukindeling per voedselgroep: brood & granen, kaas, aardappels, groente, fruit en vlees, kip & vis. Ieder hoofdstuk begint met een boodschappenlijst en wat je uit de voorraadkast nodig hebt. Het is de bedoeling dat je slechts 1 keer per week boodschappen gaat doen. Per hoofdstuk staan er tien tips om het product te bewaren. De recepten zien er simpel uit, vaak ontbreekt het aan een uitgebreide omschrijving van hoe het gerecht te bereiden.
Veel groente is tegenwoordig in kleinere porties of per stuk te verkrijgen, dus dan kun je zelf bekijken hoeveel je nodig hebt. Aangezien ik meestal voor 1 of 2 personen kook, zijn voor mij de groentes zoals rode kool, bloemkool, broccoli, aubergine, courgette en dergelijke een probleem. Hier houd je altijd van over, of je moet de hele week hetzelfde eten.
De keuze voor een recept is dan ook op rode kool gevallen, de ene helft kan ik gebruiken voor een salade en de andere helft voor rode kool met appel.
Rode kool met gedroogde abrikozen
1/2 rauwe rode kool, gewassen en dungesneden
12 gewelde abrikozen, in reepjes gesneden
16 walnoten, geroosterd in de koekenpan
2 rijpe peren, geschild en in plakken gesneden
meng voor de dressing:
4 el crème fraîche of yoghurt
1 el honing
Leg de rode kool, abrikozen, peren en walnoten op de borden en schenk er de dressing over.
Super makkelijk gerecht en erg lekker, ik had de helft gemaakt omdat ik het voor 1 persoon maakte. Natuurlijk hield ik over, maar de volgende dag was het ook nog lekker, zolang je de ingrediënten maar apart bewaard en op het laatste moment samenvoegt.
Met de rest van de kool heb ik het volgende gerecht gemaakt. Dit ga ik invriezen en bewaren voor een andere keer.
Rode kool met appel
1 rode kool, schoongemaakt en gesneden
2 appels
5 kruidnagels
Kook de rode kool, appels en kruidnagels in 40 minuten gaar. Lekker met uitgebakken speklappen.
De vriezer gaat dit gerecht niet halen, want het is helemaal niet lekker. Misschien dat het nog te eten is als er wat kaneel en suiker doorheen gaat.
Binnen mijn familie vonden we het altijd al zonde om voedsel weg te gooien. Ik denk dat dat voornamelijk door mijn oma kwam, die de hongerwinter had meegemaakt. Een boek over zo optimaal inkopen doen en koken spreekt me dus erg aan. De meeste ingrediënten die genoemd worden zijn in verschillende porties verkrijgbaar, dus dan hoef je niet met veel te blijven zitten. Nou is de hele voedingsindustrie ingesteld op gezinnen met 4 personen. Ik had het een grotere uitdaging gevonden als er meer recepten waren voor kleinere gezinnen en met ingrediënten die per stuk al zo groot zijn dat je zeker weet dat je overhoudt, zoals bloemkool. De recepten zijn inderdaad lekker simpel. Het hoofdstuk brood, kaas en aardappels zijn veelzijdig en uitgebreid. Sommige recepten snap ik niet helemaal, zoals uien met Franse of Italiaanse kaas. Moet dit ergens bij? Eet je het gewoon zo of op een broodje? Het hoofdstuk spinazie vind ik een beetje een gemiste kans, er staan alleen twee recepten van salades bij.
Kortom een super goed idee, ze hebben zich er echter te gemakkelijk van af gemaakt. Ik had hier meer van verwacht. | 0neg
|
Ik zou graag de Europese einzelgänger willen zijn die beweert dat we het allemaal mis hebben en dat deze Murakami zoveel beter is dan zijn beroemdere naamgenoot. Naar aanleiding van dit werk is dat beslist niet het geval. Deze Murakami probeert om een soort knotsgekke kruising van exploitation en maatschappijkritiek neer te zetten met een idioot plot over een bendeoorlog tussen hitsige twintigers en uitgebluste huismoeders. Een hilarisch uitgangspunt, maar in de roman zelf komt het nauwelijks verder dan flauwe woordgrapjes en hyperactieve geweldorgies. Slechts bij vlagen overstijgt het werk zichzelf door de bijna aandoenlijke sterfscènes, waarin stervende karakters zich gedwongen zien om hun kleinzielige tekortkomingen voor eens en voor altijd onder ogen te zien. | 0neg
|
Mij viel het tegen, deze veelgeroemde thriller. Beetje gekunsteld en onwaarachtig verhaal. Hayder haalt veel gruwelen uit de kast, maar de ontknoping lag voor de hand. Veel mooischrijverij, dat wel. Het onderwerp is origineel - nooit gedacht dat je over een massamoord een actuele thriller kon schrijven. Een beetje bedenkelijk is wel dat het cliché van de Wrede Jappen op geen enkele manier wordt genuanceerd. In het verhaal komt niet één 'gewone' Japanner voor! | 0neg
|
Er is in Vlaanderen en Nederland veel talent aan het schrijven dat niet of slechts met de grootste moeite uitgegeven wordt. Wanneer er dan een (met hulp van een subsidie van het Goethe-Instituut in München; lees ik binnenin) Duitse schrijver wordt vertaald en bij een Nederlandse uitgever wordt uitgegeven, dan verwacht ik een boek van de grootste lengte. En niet een verhaal zo vergeet waardig als dit.
De enige reden dat ik dit boek twee en niet één ster(ren) heb gegeven, is omdat ik het basisidee goed vind: "Het is een saaie zomervakantie in de kleine badplaats. Maar... op een dag wordt het eb en de zee komt niet meer terug. Geen vloed. En in de baai ligt ineens een schip. Een schip waarvan men dacht dat het een paar honderd jaar geleden was vergaan in de storm, en gezonken... Op dat schip komen een kwaadaardige kapitein en een stuurman tot leven, die hun slechte daden betreuren! Mannen van tweehonderd jaar geleden In het restaurant van Lena’s ouders hangt een antiek boegbeeld, dat haar altijd heeft gefascineerd. Zij is ervan overtuigd dat dit boegbeeld iets te maken heeft met de spookachtig gebeurtenissen in de haven. Samen met Felix gaat ze op onderzoek uit... " Na het lezen van deze achterflap verwacht je jezelf een bloedstollende thriller... Die er helaas nooit komt.
De auteur denkt vast dat kinderen achterlijk zijn, want elke handeling legt hij nodeloos uit. Elk verband die zijn hoofdpersonage ziet, moet hij nodeloos duiden en herduiden. Naast dat je dit als lezer het gevoel geeft voor een onnozelaar te worden aangezien, zorgt het vooral voor een hele hoop 'tell' na elke 'show'. Wat het verteltempo echt niet ten goede komt. Vlaamse auteur (van onder andere griezelboeken) Patrick Lagrou schrijft leesboeken voor dezelfde leeftijdscategorie waarin exact even veel gebeurt, maar die wel de helft korter zijn. Uiteraard zonder je als lezer het gevoel te geven dat de schrijver maar een lage dunk over je intellect heeft.
En nu we het over Patrick Lagrou zijn griezelboeken hebben gehad, kunnen we het meteen hebben over wat er het meest scheelt aan Reiche zijn werk. Als je een boek schrijft met de titel 'Het spookschip' en op de achterflap de lezer verleidt met mysterieuze gebeurtenissen... Dan verwacht je een griezelboek in de handen te hebben. En dat is dit boek absoluut niet. In de verste verte niet. Het is ondanks het hele mysterie rond de weggetrokken zee en het plots verschenen spookschip op het droge wad, zelfs maar met moeite spannend te noemen. In de eerste helft ondergraaft de al aangehaalde schrijfstijl de spanning en in de tweede helft krijg je zelfs het gevoel dat alles eigenlijk nog eens herschreven had moeten geworden. Want pas op, moesten we dit als eerste draft beschouwen, dan schort er niet veel aan het verhaal. De karakterschetsen van de meeste personages zijn redelijk tot goed, je hebt het gevoel dat iedereen een beweegreden heeft en er is een plot dat (moest het benut worden) tot een sterk boek kan leiden. Bovendien vind ik oude scheepvaart en de geschiedenis er rond bijzonder boeiend en ik meen me te herinneren dat ik dit als 10 of 11 jarige ook al vond. Des te meer hoe schrijnend het is dat dit boek de liefhebber niet weet te bekomen en met een uitgesproken gevoel van teleurstelling achterlaat.
Ik kan enkel besluiten dat meneer Reiche beter eens op de koffie kan komen bij Vlaamse en Nederlandse kinderboekenschrijvers als Paul van Loon, Tais Teng, Django Mathijsen, Eddy C. Bertin of (de al aangehaalde) Patrick Lagrou om hen eens te vragen hoe een spannend kinderboek eigenlijk geschreven wordt. | 0neg
|
File is mijn eerste kennismaking met Patrick de Bruyn.
Het begin van het boek vond ik raar, en ik miste een hoofdpersonage waarmee je je kan identificeren. Telkens je denkt te weten wie het hoofdpersonage is, sterft hij.
Ik ben toch maar blijven lezen, maar na 86 pagina's heb ik er toch de brui aan gegeven. Er zaten goed geschreven stukken in, maar het kon me helaas niet boeien. Volgende keer hopelijk beter... | 0neg
|
In een nacht sluipt Bregje, met haar dagboeken, haar huis uit en verlaat ze Luc. Hij is radeloos, zij komt tot leven. Samen met haar dagboeken gaat ze op zoek naar zichzelf en naar de vraag waarom de relatie is gestrand.
‘Drift’ is een bijzonder verhaal over een nogal ongewone vrouw. Relaties stranden vaker en de prangende vraag ‘waarom’ is voor weinig mensen nog een verrassing. Ook in ‘Drift’ wordt hierbij stilgestaan door hoofdpersoon Bregje. De vraag is meer: wat is waarheid? Het verhaal roept veel vragen op omdat je alleen Bregjes perspectief op haar relatie met Luc voor handen hebt.In hoeverre is dit perspectief betrouwbaar en in hoeverre ziet Luc haar ook zo? En, nog belangrijker, wie zegt dat Luc wil dat zij zo is? Vergist ze zich daar misschien niet in? Vult ze het voor hem in, maar vindt hij andere dingen belangrijker?
Het zijn prachtige vragen, want wat is waarheid en wat ligt bij jou en wat ligt bij de ander? ‘Drift’ heeft daarom enorm veel potentie. Het heeft echter ook een hoofdpersoon om je aan te ergeren, op een negatieve manier (in tegenstelling tot bijvoorbeeld ‘Een ladder naar de hemel’ van John Boyne). Bregje zoekt alles bij Luc en te weinig bij zichzelf. Iets dat heus niet vreemd is voor de echte wereld, maar je verliest als lezer gaandeweg je sympathie voor deze persoon.
‘Drift’ kent mooie stukken die aan het verhaal van Bregje en Luc zijn toegevoegd. Zo is er historie met de stad Pompeii, al is de metaforische vergelijking soms moeilijk te vinden, en lees je stukken uit de eerste roman van hoofdpersoon Bregje, ‘de Welp’, over haar jeugd. In de paperback zijn hier zelfs eigen paginanummers aan gegeven. Met ‘De Welp’ zie je waar de onzekerheid van het personage vandaan komt en hoe sommige aspecten van haar karakter er al vroeg in zaten. Hoewel je dankzij deze jonge Bregje beter begrijpt waarom ze dingen doet, is het niet bepaald een prettige kennismaking en verliest ze al haar sympathie.
Met ‘Drift’ heeft Bregje Hofman opvallende proza geschreven, waarbij de drang naar mooie woorden overheersend is. Het verhaal heeft een thema, maar de uitwerking ervan blijft zwaar op de achtergrond en lijkt helemaal niet belangrijk te zijn geweest. Mooie proza met zinnen om over na te denken kan geweldig zijn, maar dit is te ingewikkeld, te moeilijk en te hoogdravend. In hoeverre je dat stoort, hangt af van hoe belangrijk je zelf inhoud in een boek vindt. | 0neg
|
Heb met enig leesplezier All inclusive en De vlucht gelezen, maar het boek Cruise vond ik echt slecht, verhaal was in het begin wel aardig maar halverwege het boek word het vreselijk ongeloofwaardig en het einde was voorspelbaar. Heb het uitgelezen maar denk niet dat ik snel meer een boek van Suzanne Vermeer zal lezen. | 0neg
|
Wat een waardeloos boek, werkelijk geen touw aan vast te knopen. Ik hoop dat deze schrijver zich niet aan nog een boek waagt. | 0neg
|
De zes freules vertelt het verhaal van de Mitford zussen. Ook hun broer Tom komt af en toe ter sprake maar hij blijft erg op de achtergrond van het verhaal. Doordat in het boek erg veel word verwezen naar een boek dat geschreven is door een van de zussen, Nancy, lijkt het boek soms meer een vergelijking van de verhalen die de schrijfster vertelt met de verhalen die zei heeft gelezen in het boek van Nancy. Het leven van de zussen is erg uitgesproken en interessant en er zijn ook vele gebeurtenissen in hun leven die de moeite van erover schrijven zeer zeker waard zijn. Wat een vrouwen!! Het boek vertelt je goed hoe het leven er in die tijd uitzag en hoe de zussen leefde, wat hun keuzes waren en waarom, wat de gevolgen van hun keuzes waren en hoe hun leven is verlopen en wel dan niet met die van de andere zussen was verbonden. De schrijfstijl en de vele verwijzingen maken het boek echter moeilijk leesbaar. | 0neg
|
Ik ben niet erg enthousiast over dit boek. Te langdradig, veel te veel herhalingen. Ook het einde is erg onwerkelijk. Vandaar maar 2 duimpjes. | 0neg
|
Michael Crichton's laatste boek is met momenten spannend en onderhoudend maar nooit logisch of een goed verhaal. wat mij betreft te chaotisch en te veel van de hak op de tak. Genetische manupulatie word hier geweldig uitgelegd en becommentarieerd, maar een thriller is niet het juiste predikaat. Met momenten dus erg interessant voor de mensen die leergierig zijn zeker m.b.t. genetica maar echt onderhoudend voor de ware thriller liefhebber; Nee, helaas. Dit boek word het niet Michael Crichton! desalnietemin weten we dat je beter kunt.
We geven je voordeel van de twijfel en wachten geduldig op de volgende... | 0neg
|
Ik vind het GEEN thriller !!
Het is jammer,want de andere boeken zijn wel spannend en niet SAAI.
Soms is er 1 blz over een recept(koken) geschreven. | 0neg
|
Durf te leven is de titel van de autobiografische debuutroman van Hester Hoornstra. In dit boek vertelt ze haar persoonlijke zoektocht naar liefde en, voornamelijk, zichzelf. Het boek is opgedeeld in zes verschillende delen, die allemaal gekoppeld zijn aan reizen die Hoornstra gemaakt heeft tijdens haar ontdekkingstocht in Nepal, Bali, Australië en Nederland. Deze delen zijn onderverdeeld in hoofdstukken met titels die soms verraden wat je in het hoofdstuk kunt verwachten. Daarmee is het verhaal weinig verassend. Het boek is er voornamelijk op gericht om de inzichten die Hoornstra gedurende haar zoektocht heeft opgedaan met de lezer te delen.
De aanleiding voor Hoornstra om deze zoektocht te starten, zijn haar depressieve klachten. Zij voelt zich al enige tijd niet gelukkig en heeft al langer de wens om op reis te gaan. Uiteindelijk hakt ze de knoop door en vliegt ze alleen naar Nepal waar Hoornstra onderdeel uitmaakt van een groepsreis. Ze volgt sinds kort een intuïtieve opleiding om te leren mediteren, healen en realen en hoopt in Nepal zich verder te kunnen verdiepen in deze onderwerpen. Deze reis brengt haar een aantal inzichten waardoor ze beslist om haar leven anders vorm te gaan geven. Voornamelijk op liefdesgebied is Hoornstra zoekende na haar scheiding en probeert ze haar gevoel te volgen. Dit blijkt nog erg lastig en mondt uit tot een zoektocht van 16 jaar waarbij ze verschillende reizen maakt en besluit om haar verhaal vast te leggen in dit boek.
Vernieuwend is het verhaal van Hoornstra niet. In toenemende mate hoor je verhalen om je heen van mensen die ‘zichzelf kwijt zijn’ en op reis gaan om zichzelf te vinden. Het verhaal is qua taalgebruik niet bijzonder, eerder iets onder de maat vanwege spelfouten en omdat de schrijfwijze af en toe weg heeft van spreektaal: “Zitten of staan we in een mand of zo?”. De simpele zinsopbouw maakt wel dat het verhaal gemakkelijk wegleest. In sommige delen gaat het verhaal alle kanten op en is het onduidelijk waarom Hoornstra ervoor heeft gekozen om bepaalde dingen te vermelden. Bijvoorbeeld wanneer er in twee zinnen beschreven staat dat er iemand moest overgeven in de bus. Dit geeft het verhaal een hoog ‘toen en toen en toen-gehalte’.
Er worden flinke tijdsprongen gemaakt, omdat het boek een periode van 16 jaar bevat en je alleen leest over de periodes waarin Hoornstra reist. Door de keuze van Hoornstra om haar reizen zeer gedetailleerd te beschrijven en de periodes daartussen niet of nauwelijks aan bod te laten komen, heb je weinig tijdsbesef tijdens het lezen van het verhaal en lijkt het meer te gaan over de plekken die zij ontdekt heeft, dan de zoektocht naar haar eigen identiteit. Dit sluit niet aan bij het thema dat achterop het boek wordt weergegeven. De liefde op zielsniveau, waarover ook op de achterkant van het boek wordt gesproken, komt nauwelijks aan bod. Wanneer je houdt van reizen met een spiritueel karakter, is dit boek wellicht wel voor je weggelegd wanneer je verder weinig verwachtingen hebt van een verrassende schrijfstijl en inhoud. | 0neg
|
Een jonge jurist wordt tegen zijn verwachting in aangenomen bij een groot internationaal bedrijf, als hij bij zijn sollicitatiegesprek zit, wordt hij al deelgenoot van een vreemd gesprek.
Snel nadat hij is aangenomen, moet hij naar Afrika toe om een project te begeleiden,maar hij tast over zijn werkzaamheden totaal in het duister.
In Afrika aangekomen, wordt alles alleen maar duisterder en besluit hij weer terug te keren naar Nederland, maar dat gaat niet lukken.
Ik kon mij totaal niet concentreren op dit boek, ik vond het heel vaag en rommelig, dat werd ook veroorzaakt doordat bijna alle conversaties in het engels zijn, ik kan mij heel goed redden met Engels, maar ik vond het in dit matige boek erg storend, ik wilde weer een goede thriller lezen ter afwisseling, maar ik heb duidelijk geen goede keuze gemaakt. | 0neg
|
Hoopvol aan begonnen, maar zeer teleurgesteld beëindigd.
Personages komen niet tot leven en het plotselinge verschijnende Jodendom vond ik wat gezocht.
De heilige Rita blijft hierdoor nu wat langer op de plank liggen.. | 0neg
|
"In ieder mens schuilt een crimineel, klein of groot. Liegen en bedriegen doen we allemaal weleens. De grens tussen zulke kleine fraude en de wereld van de misdaad is soms flou. En zelfs als het niet waar is dat er in iedere mens een misdadiger schuilt, dan schuilt er in iedere misdadiger nog altijd een mens."
Wie kan Guy Van Gestel ongelijk geven wanneer hij bovenstaande woorden in de inleiding van 'Moord in België' schrijft ? Niemand, maar heel verrassend zijn die woorden nu ook al lang niet meer. En dat geldt uiteindelijk ook voor de inhoud van het boek.
'De grootste misdadigers van ons land van Horion tot de Kasteelmoord' luidt de ondertitel en dat is wat de lezer ook krijgt, maar dan wel heel summier.
Opgesplitst in de categoriën 'Seriemoord' en 'Passionele moorden en gezinsdrama's' beschrijft Van Gestel telkens 20 van de meest spraakmakende dossiers uit de Belgische misdaadgeschiedenis. Dat hij dit doet in 174 pagina's zegt jammer genoeg veel over de uitwerking van de verschillende dossiers.
Enige verdieping, zelfs in de meeste complexe dossiers, blijft achterwege en de volgende tekst op achterflap is dan ook geheel misleidend: 'Aan de hand van hun strafdossier wordt het parcours van veertig van de beruchtste criminelen in detail uit de doeken gedaan. Hoe werden zij de monsters die we kennen ?'
Het was misschien beter geweest dat van Gestel zich zoals in 2006 met 'Fourniret - seriemoordenaar' toespitste op één enkele zaak en die tot in detail uitwerkte. De vraag 'Hoe werden zij de monsters die we kennen ?' wordt deze keer immers totaal niet beantwoord en degradeert 'Moorden in België' tot een summier overzicht zonder enige meerwaarde.
Het resultaat misschien van de toenemende populariteit van true crime, waarbij het gegeven 'misdaad verkoopt' belangrijker is dat een zinvolle invulling.
Jammer, want dan Van Gestel tot veel meer in staat is heeft hij in het verleden al bewezen. | 0neg
|
Ronald Verheyen heeft in het verleden zijn sporen al verdiend als auteur van spannende jeugdboeken. In deze verhalen betrekt hij vaak gevaarlijke dieren, als uiting van zijn passie voor biologie. Met Hemelse dood waagt hij de overstap naar de thriller voor een publiek van volwassen lezers.
Hoofdinspecteur Francis Severijns van de politie Antwerpen is in Hemelse dood toe aan de laatste zaak voor zijn pensionering. Een kwestie van een dergelijk kaliber is ongezien. De moorden werden gepleegd door afgerichte monsterachtige roofvogels, met name een slechtvalk en een uil. Bij een aanval op de ravissante televisiejournaliste Hanne Bergmans en haar vriend Ivan Beekman, wordt de uil gedood door de politie. Al gauw stuurt de moordenaar Hanne cryptische brieven en hij betrekt haar bij zijn kat-en-muisspel met de politie. De slechtvalk blijft ongrijpbaar. Het is Hanne die het idee levert om de dodelijke vogel een luchtduel te laten uitvechten met de arend van Timor Koshkonov, een valkenier uit Kirgizië. Welke roofvogel zal het onderspit delven? Zal de moordenaar gevat kunnen worden? Blijven Hanne en haar vriend ongedeerd?
In Hemelse dood worden de fatale aanvallen van de roofvogels haarfijn beschreven. Ronald Verheyen heeft duidelijk veel onderzoek gedaan naar het fokken van roofvogels. De kenmerken en levensgewoonten van de vogels worden nauwkeurig geschetst. Ronald Verheyen heeft ook zorgvuldig details aangebracht over de stad Antwerpen. Het verhaal speelt zich daar voornamelijk af. De auteur laat de personages Francis Severijns en Ivan Beekman Antwerpen observeren met liefde voor de stad.
Hemelse dood is geen lijvig boek. Het taalgebruik is eenvoudig, waardoor je het gemakkelijk uitleest. Uiteindelijk staat of valt een boek met het verhaal en de personages die het verhaal dragen. Jammer genoeg is het verhaal te weinig uitgewerkt. De acties hadden onder andere beter gekaderd kunnen worden. De motieven van de valkenier die de vogels tot moordmachines africhtte, hadden ook meer aandacht verdiend. Zo volgt tijdens het onderzoek de politie een parallelle piste om de dader te vatten. De winkel “De Erotische Verbeelding” wordt in het oog gehouden, aangezien de valkenier er een “roofvogelpak” wilde kopen. Ronald Verheyen geeft op deze oppervlakkige manier aan dat een seksueel element meespeelt bij de moorden. Daarnaast maken de hoofdpersonages een uitgesproken eendimensionale indruk. Francis Severijns, bijvoorbeeld, wordt beschreven als de typische hoofdinspecteur bij de politie. Hij houdt van bier en hij heeft een bullebak van een baas, hoofdcommissaris Vekemans. Hij vergelijkt zichzelf graag met zijn populaire evenknieën Morse, Banks en Rebus. Guido Gilleir is zijn spreekwoordelijke sidekick. Hij komt weinig aan bod, tenzij om informatie mee te delen. De moordenaar, die zichzelf Peregrinus noemt, toont de lezer een glimp van zijn gedachten in zijn brieven aan Hanne. Zijn jaloersheid op Hannes vriend Ivan wordt meermaals aangehaald in korte stukjes vanuit het standpunt van de dader. De journaliste Hanne Bergmans neemt de rol waar van de knappe, bedreigde vrouw. De jonge vrouw krijgt een cruciale rol in het politieonderzoek door haar briljante suggestie om de slechtvalk te laten vechten met een andere roofvogel. Haar persoonlijkheid wordt weinig genuanceerd.
Met andere woorden, Ronald Verheyen heeft zich het genre volwassenenthriller nog niet eigen gemaakt. Hemelse dood is namelijk op verschillende punten niet voldoende uitgewerkt. Het boek is daarom geen volwaardige thriller. Het is meer een vingeroefening in het schrijven voor volwassenen dan een complex, gelaagd misdaadverhaal. | 0neg
|
Dit was het eerste boek dat ik las van deze schrijfster.
Het startte veelbelovend.
Een baby sterft in de overhitte auto omdat de papa vergat om hem bij de oppas af te zetten 's morgens.
Een leidensweg begint voor het koppel.
De vader, Wim, geeft zichzelf de schuld. Het koppel groeit uit elkaar en Wim zoekt hulp bij een therapeute. Doorheen het boek leren we de echte reden kennen voor de dood van de baby, niets is wat het lijkt.
Het boek bestaat uit verschillende delen. In het tweede deel merken we dat de vrouw helemaal niet is wie we denken dat ze is. Ze draagt vele geheimen met zich mee.
Hoofdstuk na hoofdstuk komt de waarheid dichterbij. Het einde is schokkend.
Ik vond het een aangenaam en spannend boek om te lezen. Echter het plot vond ik ongeloofwaardig. Het boek leest vlot, vooral de eerste delen. Tegen het einde wordt het een beetje een rommeltje, dan wordt alles op korte tijd afgeraffeld. Een beetje een afknapper.
In het algemeen een leuk boek om te lezen. | 0neg
|
Tot nu toe maar een boek gelezen van E. George wat ik niet zo goed vond. De rest van haar boeken heb ik verslonden.
Maar dit boek was een worsteling om doorheen te komen.
Totaal een gebrek aan spanning, het verhaal over drie kinderen en hun tante leven sleept zich maar voort.En dat 550 bladzijden lang.
Ik vond het ook helemaal geen thriller maar een roman over het leven van een familie met zeg maar ''Tokkie'' gedrag. | 0neg
|
Een ontzettende teleurstelling. Na 200 pagina’s vraag je je af waar dit langdradige verhaal je eigenlijk moet brengen, hoe het mogelijk is dat een volledig labiel persoon hoofdinspecteur kan worden bij de politie, en waarom die langdradige intermezzo’s erin staan. Ik heb dus de tussenliggende hoofdstukken overgeslagen en ben de laatste 50 bladzijden gaan lezen en het plot was verrassend. Conclusie: met een totaal aantal pagina’s van 250 was dit een 4 sterren boek geweest nu vond ik het alleen een verspilling van mijn tijd en een hele ergernis, dus maar 2 sterren. | 0neg
|
Na de achterflap van het boek gelezen te hebben, was ik er helemaal klaar voor om een spannende spionage thriller te gaan lezen. Maar dat was toch even anders.
Het boek begint spannend, met een terroristische aanslag in Londen die spion Gabriël Allon probeert te voorkomen. Een opmaak voor een spannend verhaal, zou je denken. Het boek is echter bij vlagen soms erg saai. Op sommige momenten denk je nu gaat het gebeuren, maar dan maakt het verhaal een andere wending en komt er daarna een opsomming van feiten en gebeurtenissen. In de finale wordt het weliswaar iets spannender, maar dit is maar van korte duur.
Dit boek was dus niet echt mijn smaak, ik houd toch van iets meer spanning en actie. De schrijfstijl van Daniel Silva is ook niet helemaal mijn ding. Een conversatie werd vaak afgekapt, waarna er in een volgend hoofdstuk werd verteld wat er gebeurt was. Hierdoor werd de spanning naar mijn mening volledig weggenomen.
Tijdens het lezen had ik vaak de neiging om het boek weg te leggen en aan een ander boek te beginnen. Maar dan was daar weer mijn nieuwsgierigheid, die toch graag wilde weten hoe het boek afliep. | 0neg
|
Wat een waardeloos boek is dit. De plot is ongeloofwaardig, een cliffhanger komt zo vaak voor dat het tot een saai trucje is verworden en de 'interessante feitjes' zijn ofwel onjuist, ofwel te vinden in elke goede Rome-reisgids. Is er dan helemaal niets positiefs te melden? Nee, eigenlijk niet, want de beschouwing over de strijd tussen wetenschap en religie mist elke diepgang en de schrijfstijl van de heer Brown is genant slecht - zeker als het op het beschrijven van emoties aankomt. Voor de goede orde: ik ben niet gelovig, maar wel geïnteresseerd in religie, kunst en geschiedenis. De reden dat ik mij genoodzaakt zie zo negatief te zijn ligt echt in de debiliteit van het boek. | 0neg
|
Ik kan maar 2 sterren geven voor dit boek. Op zich zijn de hoofdstukken leuk ingedeeld, heden en verleden verdeeld over 5 tijdseenheden en goed te volgen, maar waar ik over struikel is de spanning. Liever gezegd, het ontbreken van de spanning. Grotendeels gewoon wat saai, jammer! En bij de laatste actie van inspecteur Van Veeteren zet ik toch wel hele grote vraagtekens over de toelaatbaarheid van bepaalde ondervragingstechnieken en de daar uit voortvloeiende consequenties. Vreemd eind. | 0neg
|
Halverwege ben ik gestopt, ik zat nog steeds niet goed in het verhaal. Vond het wat saai geschreven om het zo maar te zeggen.
Op een of andere manier miste het de spannende laag die je meetrekt en dat je door wilt lezen. Voor mij een tegenvaller. | 0neg
|
Ik ben ervan overtuigd dat ik de edele kunst van not giving a f*ck goed onder de knie heb en toch ben ik benieuwd naar dit boek. Ik heb het mij direct aangeschaft wanneer het dagdeal op Bookspot was.
Na het lezen van het eerste hoofdstuk had ik al door dat ik niet houd van Mark Manson's stijl. Ik geef het boek echter een kans en lees verder. Alleen boeken die ik bloedirritant vind, lees ik niet verder.
"We lijden om de eenvoudige reden dat lijden biologisch nuttig is. het is een natuurlijke manier om verandering te bewerkstelligen. De evolutie heeft ervoor gezorgd dat we in ons leven altijd een zekere mate van ontevredenheid kennen, want het is het lichtelijk ontevreden en onzekere schepsel dat het meest zijn best zal doen om te vernieuwen en te overleven. Ons brein zit zo in elkaar dat we ontevreden raken over wat we hebben en dat we alleen tevreden kunnen worden van dingen die we niet hebben."
Ik ben niet akkoord met bovenstaand citaat. Ik ben er integendeel van overtuigd dat je tevreden bent wanneer je accepteert dat je genoeg hebt en niet constant meer verlangt.
Zijn volgende stelling "Geluk ontstaat door het oplossen van problemen" geloof ik al evenmin.
Ik heb toch overwogen om ook dit boek aan de kant te gooien. Mijn doorzettingsvermogen (wat anderen koppigheid noemen) nam het over en uiteindelijk komen er toch nog interessante hoofdstukken aan bod. Eindelijk komt Mark tot de kern van de zaak. Zaken waardoor ik steevast overtuigd ben dat ik de kunst al bezit. Hij bespreekt 5 waarden, namelijk ten eerste verantwoordelijkheid nemen voor alles wat zich in je leven voordoet, ongeacht wiens fout het is. Ten tweede het besef van je eigen onwetendheid en het koesteren van constante twijfel over je eigen overtuigingen. Ten derde de bereidheid om je eigen tekortkomingen en fouten te ontdekken zodat je daar verbetering in kunt aanbrengen. Ten vierde in staat zijn zowel nee te zeggen als te horen, daarmee duidelijk definiërend wat je wel en niet accepteert in je leven. Als laatste het besef van je eigen sterfelijkheid.
Met sommige waarden ben ik het eens, met andere vele minder. Ook vind ik dat er nu en dan iets schort aan de logica dat Mark gebruikt. In het hoofdstuk over onzekerheid beweert hem dat je best wat onzekerder mag worden, maar als je er bepaalde kernwaarden en overtuigingen op na houdt waarvan je van je gelijk overtuigd bent, dan is dit een teken van onzekerheid. Uhmm, je moest onzekerder worden, maar je bent blijkbaar al bezig met je onzekerheid te verbergen... Logica? Ver te zoeken.
Het boek was absoluut niets voor mij. Ik heb mij er door moeten sleuren. De stijl en de inhoud waren mijn ding niet. Zijn 5 waarden kan ik mee leven, maar de beschrijving en de uitwerking ervan niet altijd.
Whatever, I do not give a f*ck! | 0neg
|
Hoewel de schrijfstijl behoorlijk formeel en zelfs afstandelijk aan doet, is het een boek wat lekker snel leest. Een spannend boek wat maar langzaam op gang komt met personages die allemaal behoorlijk hoog op de maatschappelijke ladder staan, maar het vooral even zoeken blijft naar wie-is-wie. Het lukt de schrijfster wel om aanwijzigingen te geven waardoor je op het verkeerde spoor komt waardoor de ontknoping toch nog erg verrassend is, maar alle uitgebreide uitleg eromheen had een stuk beperkter gemogen. | 0neg
|
Het boek en de samenvatting oogt mooier dan het verhaal.
Het verhaal begint interessant over het leven van de Balinese tweeling.
Als zij eenmaal in Londen zijn verandert het verhaal.
Het verhaal bestaat dan uit veel korte stukjes die verteld worden door de verschillende personages.
In het leven van deze personen staat het gebruik van drugs centraal.
Ik heb met lichte tegenzin het boek uitgelezen. | 0neg
|
Voor wie zoete herinneringen aan de hoogpolige tapijten, hoornen brillen, The Beatles en Grateful Dead heeft en aan de geur van shag of filterloze sigaretten, is het nieuwe boek van The Lau, Julliette, een liefde in snapshots, een feest der herkenning.
Het verhaal vertelt het leven van Robbie, een jongen met een tekentalent, die zijn ouderlijk huis in het kunstenaarsdorp Bergen verlaat om als cartoonist een leven in Amsterdam te gaan leiden. Hij wordt door een flamboyante breedsprakige journalist in het kielzog meegenomen. Nog voordat hij de ‘enclave’ zoals Lau Bergen steevast noemt, is ontvlucht is Robbie verliefd geworden op de jonge vrouw ‘Juliette.’ De onconventionele liefde tussen hen ademt de sfeer van seks, drugs en kunst en weet de lezer niet echt te raken. Het leven lijkt Robbie steevast te overkomen, hij struikelt en wordt opgetild door een sterke vrouw, of door de journalist die hem zijn protegé noemt.
Het duurt lang voordat hoofd- van bijzaak in deze roman gescheiden wordt. Er wordt een zingende barman opgevoerd, een aantal seventies feesten in grote huizen passeren de revue, een skiënde Italiaan en een paar seksuele ervaringen van Robbie. Elke aanzet tot diepgang wordt steevast onuitgewerkt gelaten, wellicht is dat een verwijzing naar de ondertitel van het verhaal. De onbezonnen jeugd laat onverlet de toekomst over zich heen rollen zonder zich bewust te zijn van enige vergankelijkheid en consequentie en de lezer is daar getuige van. Als het de bedoeling was de onbezonnenheid van de jeugd te beschrijven in een aantal cartooneske anekdotes, dan is het gelukt, maar daarbij wordt onbezonnenheid per abuis verwisseld met oppervlakkigheid.
De beschrijvingen van de cartoons die de hoofdpersoon maakt, zijn uitvoerig en spreken evenwel zeer tot de verbeelding in relatie tot de columns die de journalist schrijft. Daardoor lijken de mentor en zijn protegé voortdurend in een pas de deux te zijn verwikkeld die ontroerend en inspirerend is. Maar dat is ook de enige relatie waar de spreekwoordelijke vonken vanaf schieten.
Het lukt Lau niet de lezer te beroeren voor de liefde tussen Robbie en Juliette, waar het hem blijkens de titel om te doen is geweest. Lau maakt gebruik van veel expliciete beschrijvingen waardoor er voor de lezer weinig is in te vullen. Een paar voorbeelden: ‘ Uiteindelijk lieten ze allebei los, deden een pas naar achteren en keken met verliefde aandacht naar elkaar.’ En even later: ‘Haar schouders glansden in het overdadige zonlicht, het zwarte haar wuifde erboven en haar ogen glommen onder de frons van de liefde.’
Lau kan vernuftig met taal omgaan, maar weet daarbij de kwaliteit niet van de kwantiteit te onderscheiden. Zo schrijft hij over een kunstenaar die geen weerwoord duldde: ‘ Kwam er een sporadisch woord van kritiek, dan werd de criticus bij wijze van spreken ingesmeerd met pek en veren, op een spoorrail de enclave uitgedragen en in de weilanden tussen het dorp en de stad gedumpt. Het bloemrijke taalgebruik is zo clichématig, dat het de vaart in het lezen vertraagt. ‘De kunstenaarsgemeenschap tastte steeds blinder rond in de schemer van de artistieke eigenwaan.’ En: ‘Het gefluister was bijna even oorverdovend als de branding vier kilometer verderop.’
De hoofdpersoon Robbie komt niet werktuiglijk over als een personage in ontwikkeling. Hij huilt niet om de dood van zijn moeder omdat ‘zij dat niet gewild zou hebben,’ hij zwemt knetterstoned door de woelige zee en heeft een markante buurman, maar op zijn mentor na, geen echte vrienden. Hij doorzoekt het lege huis van zijn geliefde, maar vindt er niets. En op het moment dat alles tot een hoogtepunt zou moeten komen, wordt de climax ontsierd door Donald Duck en Kuifje.
Wie houdt van sentimentele romantiek gegoten in Rococostijl moet naar de boekwinkel rennen om dit boek aan te schaffen, alle anderen kunnen beter relaxt op de bank gaan liggen om met de ogen dicht naar de rauwe rock van The Scene te luisteren. | 0neg
|
Ik vond het een saai en langdradig boek. Omslachtig geschreven, verloor vaak mijn aandacht en heb meerdere keren getwijfeld om het boek weg te leggen. Zo jammer, had hoge verwachtingen omdat de andere boeken van Stefany Meijer tot mijn favorieten behoren! | 0neg
|
Ruim vijftien jaar geleden begon Kathy Reichs aan haar serie over forensisch antropoloog Temperance Brennan, die qua loopbaan een tweelingzus van haar zou kunnen zijn. Ze is inmiddels beloond met de televisieserie Bones die gebaseerd is op haar boeken en waar ze ook scripts voor schrijft.
Een ziekenhuisarts ontdekt dat Amy Roberts, een jonge vrouw met vaginale bloedingen, verzwijgt dat ze onlangs een kind heeft gebaard. Huiszoeking op het adres dat ze heeft opgegeven, levert bloederige handdoeken op. De politie schakelt Temperance Brennan in omdat vermoed wordt dat er lijken zullen gevonden worden. Dat gebeurt ook. Drie babylijkjes met een prop toiletpapier in de keel doen Brennan afvragen welke moeder hiertoe in staat is. Brennan is niet de enige die nieuwsgierig is naar de beweegredenen van Amy, die ooit in een andere plaats als vermist werd opgegeven. Politieagent Ollie Hasty, die destijds haar zaak behandelde, zet de achtervolging in op Amy, geholpen door Brennan en detective Andrew Ryan. Pijnlijk detail: Brennan heeft ooit een korte affaire gehad met Hasty. Alsof de jacht op Amy al niet genoeg tijd kost, moet Brennan ook nog moeite doen om beide kemphanen uit elkaar te houden.
Ik was een fan van het eerste uur van de boeken van Reichs, maar na een paar jaar heb ik afgehaakt. Haar boeken kregen steeds minder diepgang. De chemie tussen de personages verwaterde en de plots waren niet meer zo interessant als voorheen. Het leek erop dat Reichs voor de grote massa ging schrijven en kwantiteit voorrang gaf op kwaliteit. Bones voor altijd is mijn hernieuwde kennismaking met het werk van Reichs. Mijn indruk is dat er nog niet veel veranderd is. De mooie schrijfstijl uit de beginjaren heeft plaats gemaakt voor korte, ter zake doende zinnetjes. Dat past dan weer goed bij de oppervlakkigheid van de personages. Reichs heeft halfbakken verklaringen nodig om de plot op gang te helpen. Waarom mag Brennan bijvoorbeeld mee op reis naar Edmonton om te helpen zoeken naar Amy? Dat is niet eens haar werk. Verklaring van Reichs: misschien wordt er een lijk gevonden en de forensische dienst in Edmonton heeft het te druk. Nee, Brennan niet zeker, met al haar nevenfuncties aan de universiteit? Waarom wordt Amy niet gelijk opgepakt zodra de politie haar gespot heeft? Antwoord: omdat dat de plot in gevaar brengt en het boek te dun zou worden. Waarom heeft de forensische dienst destijds bij een brand niet ontdekt dat de overblijfselen aan twee personen toebehoorden in plaats van aan één man? Antwoord: omdat Reichs slimmer is.
Dat Reichs naast haar boeken ook aan scripts werkt, is aan Bones voor altijd goed te merken. De toevalligheden die ze nodig heeft om de plot op gang te helpen, zoals omstanders in een kroeg of de bedieners in een hotel die ook wat blijken te weten, zouden op de televisie prima werken. In een boek kom je daar echter niet meer mee weg. | 0neg
|
Van deze schrijfster heb ik eerder andere titels gelezen. Dit verhaal over de makelaar Suzy en de personen in haar omgeving vond ik wat tegenvallen. Het las wel vlot, maar het bevatte weinig humor in vergelijking van de andere titels/chicklits . | 0neg
|
Ann Ceurvels geniet in België meer bekendheid als actrice dan als auteur. Dat kan ook bijna niet anders, want mevrouw Ceurvels is pas beginnen te schrijven nadat ze al een lange acteercarrière achter de rug had. In 2010 debuteerde ze met Weer waarin haar lezers kennismaakten met Fabiënne, een ietwat onberekenbare labiele weervrouw die haar bekendheid ontleent aan het dagelijkse optreden op de televisie. Amper een jaar later ligt haar opvolger op de planken, wederom met Fabiënne in de hoofdrol en met de veelzeggende titel Geweer.
Fabiënne, veroordeeld wegens de moord op de echtgenote van haar collega Kurt, komt na zeven jaar detentie vrij. Aan de gevangenispoort wordt ze opgewacht door Diego Grebs die zegt te handelen in opdracht van een grote Nederlandse televisieproducent die haar opnieuw wil lanceren. Maar Fabiënne moet nog wennen aan haar vrijheid en het nieuwe leven. Ze kan gaan werken als visagiste in een rouwcentrum, nadat ze daar een opleiding voor heeft gevolgd. Daar leert ze Cat kennen, een jong meisje dat samen met haar vriend in een band speelt. Voor de psychologische verwerking van het verleden gebruikt Fabiënne de zogenaamde therapiedromen, waarin bekenden uit de gevangenis in haar geest verschijnen en haar goede raad geven. Die vermeende adviezen worden door Fabiënne omgezet in concrete acties die leiden tot wraak in naam van haar eigen slachtoffers van voor haar detentie, en actieve hulp voor de nieuwe 'vrienden'. Daarbij gaat ze meestal voorbij aan het gezonde verstand en laat ze zich leiden door haar impulsieve gedachten.
Ann Ceurvels projecteert Geweer volledig op het karakter van Fabiënne. Het zijn haar emoties die tot acties leiden, al dan niet goed doordacht maar meestal erg impulsief. De lezer kijkt ernaar en denkt er het zijne van. Hoewel er toch enkele doden te betreuren zijn, zit er niet één spannend moment in het verhaal. De acties zijn impulsief en komen voort uit de gefrustreerde geest van Fabiënne. Maar ze komt overal mee weg, er is geen plaats voor de flikken of andere justitiële ondersteuning. Hierdoor mist het verhaal alles wat maar een beetje spanning kan opleveren. De enige die er enigszins nerveus van wordt is Fabiënne zelf, maar daar begrijpt de lezer weer niets van. Volgens de achterflap van dit boek is Weer destijds een bestseller geworden, maar die potentie heeft Geweer zeker niet! Er ontbreken te veel belangrijke ingrediënten die een echte thriller nodig heeft. | 0neg
|
Ik had deze pil meegenomen op vakantie, en ik heb me behoorlijk gestoord aan het boek, het is ontzettend langdradig, er komt zelden een versnelling in en dat maakt deze thriller ook absoluut niet spannend.
De schrijver probeert nog een beetje sjeu aan het verhaal te geven door Backstrom heel veel te laten drinken, maar dat is naast ongeloofwaardig ook exra storend in het verhaal.
Kortom ik vond het helemaal niks | 0neg
|
Wat een teleurstelling was dit boek voor mij.
Had er zo lang naar uitgekeken en omdat de schrijfster in de top van mijn favorieten staat heb ik doorgebeten tot de laatste bladzijde.
Van spanning is er misschien 10 bladzijden sprake en dan nog als je al boven de 670 bladzijden bent.
Het personage van Barbara Havers is dit keer totaal ongeloofwaardig en je hebt zin om haar zelf door elkaar te schudden. Geen enkele agent kan zo stom zijn en niets leren van zijn fouten denk je en toch is dit hier blijkbaar mogelijk.
De Italiaanse zinnen wanneer ze in Italië zijn bieden zeker geen meerwaarde en zal voor mensen die de taal niet kennen zelfs storend werken denk ik.
Ik had gedacht dat het boek weer in de sfeer van vroeger zou zijn omdat het lang geduurd heeft voor er weer een Lynley - Havers verhaal kwam.
Niet dus.
Als er nog een uitkomt zal ik het wel weer lezen maar als de sfeer zo blijft denk ik af te haken.
Jammer. | 0neg
|
Ik had best wel een beeld bij dit boek voor ik het ging lezen. Helaas kwam er niet veel van terecht in het boek. Pas op blz. 139 kwam voor mij alles een beetje duidelijk over. Het eerste deel heel veel personages die naar mijn mening niet allemaal heel goed uitgewerkt zijn. De AIVD en Bart Hooft lijn is naar mijn mening te weinig uitgediept. En andere zaken zoals omgevingskenmerken weer te veel. En het had echt een goed verhaal kunnen zijn, want het had verder alle ingredienten voor een goed verhaal. Het plot is verder origineel. Het is een keer iets anders dan een standaard detective met een rechercheur. De hoofdpersoon Pieter Posthumus was de enige persoon in het boek die helder naar voren kwam. Hij komt mij als een sympathieke man over die betrokken is bij zijn medemens. Ik weet op dit moment nog niet zeker of ik een 2de deel zou willen lezen. Toch ben ik wel nieuwsgierig. Misschien dat ik toch nog overgehaald kan worden. | 0neg
|
De hemel ingeprezen door de Volkskrant en dit weekend ook nog eens door NRC. Dus toch laten verleiden het boek te kopen. Dat viel tegen. De hoofdpersoon is een zeer zelfingenomen, licht megalomaan persoon die aan zware zelfoverschatting lijdt. Iemand die er van overtuigd is dat de wereld op hem wacht. Kan het nog steeds een goed boek zijn. Kan, maar helaas de veelbelovende mogelijkheden van de historische roman komen niet uit de verf. De belevenissen van Isodorus in de diverse landen komen veel te weinig over het voetlicht, de nadruk ligt te veel op het overweldigende narcisme waar deze persoon aan lijdt. Daarnaast is denk ik het woord "ik" zo ongeveer het meest gebruikte woord. Is voor een deel niet aan te ontkomen als je vanuit de eerste persoon schrijft maar hier in combinatie met de persoonlijkheid van Isidorus is het teveel van het goede.
Jammer, de historische roman biedt enorme mogelijkheden die hier helaas onbenut zijn gebleven. | 0neg
|
Wegens hoge verwachtingen het boek aangeschaft en gelijk gaan lezen. Niet wat ik ervan verwachtte maar hij las wel lekker weg. | 0neg
|
Het taalgebruik is grof, direct en heel choquerend. De verhaallijn onsamenhangend met bizarre voorvallen. Ik vraag me af of hier een publiek voor is... | 0neg
|
Dit is een boek over dat het verhaal verteld over 4 generaties in de stad Lübeck. Maar verwacht geen familiekroniek, of misschien toch wel. Na de bijzondere geboorte van Lucie in de rivier de Trave maken we ook kennis met de duivel die de rode draad van dit verhaal bij elkaar zal gaan houden.
De vrouwen staan centraal en er is een klein plekje voor de geschiedenis die toch vaak door mannen wordt bepaald.
Nadat ik dit verhaal in 7 delen in 7 weken heb gelezen kan ik niet echt mijn vinger leggen op deze rode draad. Die raakte ik regelmatig kwijt.
Wat overblijft zijn hele mooie passages waar je als lezer je echt in kunt verliezen als je je erin verdiept. De vrouwelijke lijn van het geslacht van Lucie is een lijn met bijzondere personages die elk op hun eigen manier met hun verleden en heden omgaan. Elk deel een eigen verhaal en op het einde is de cirkel rond maar blijft de lezer toch met veel vragen achter.
Dit verhaal speelt zich af tegen de achtergrond van Duitsland, waar Hitler steeds meer macht krijgt en ook de personages in dit boek vraagt om een keuze te maken. Dat maakt dat er helden en meelopers zijn. Wat weer wrijving geeft.
Het einde speelt zich af in het naoorlogse Duitsland in de wereld van de kunstenaars/drugsscene. Soms lijkt het alsof dit gedeelte onder invloed geschreven is. De woorden komen er dan totaal anders uit dan in het begin.
Dit verhaal vraagt meer dan even ontspannen lezen op de bank, de aandacht moet erbij blijven anders blijf je teruglezen omdat je het verband niet te pakken krijgt. Voorin het boek zit een plattegrond van de stad en een begin van een stamboom, die hadden van mij wat uitgebreider gemogen.
Het was voor mij een bijzondere leeservaring en met name dankzij de leesclub heb ik deze ervaring goed af kunnen ronden. | 0neg
|
Het zal ongetwijfeld aan mezelf liggen, maar ik ben aangekomen op bladzijde 333 en ik leg het boek terzijde en stop met lezen, terwijl ik nog maar ruim 100 pagina's heb te gaan. Ik ben een beetje de draad kwijt, en dat komt voornamelijk dat dit boek zich afspeelt in 3 verschillende jaren, te weten 1988, 1999 en 2011.
Nu heb ik geen enkele moeite met flashbacks, maar om nu elk hoofdstuk te switchen naar een ander jaar vind ik persoonlijk wat geforceerd overkomen. Ik ging iedere dag minder bladzijden lezen en als ik de andere dag dan weer verder ging, vroeg ik me steeds weer af in welk jaar we nu zaten, en overzag het geheel niet meer. Ik lees daarnaast boeken ook graag snel uit en dat kan alleen als het boek je niet meer loslaat.
Ik waardeer het voorlopig met *** want ik wil het best nog eens herlezen als ik in een andere stemming ben wellicht, want het is best leuk geschreven en aan fantasie ontbreekt het de auteur niet, maar aan de andere kant is de humor wel heel erg aan de flauwe kant. Na herlezing zal ik mijn definitieve waardering geven, maar de kans dat dat minder wordt is groter dan dat dat meer wordt!
Maar goed, een voorbeeld van iets leuks, om te overdenken:
'Als je een mailtje met een babyfoto opent', zei Fogg, 'is het net of je vrienden afscheid van je nemen.' | 0neg
|
Tussen mij en cadeauboeken zit het nooit lekker. Of het zijn boeken die ik blijmoedig op mijn sinterklaas- of verjaardagslijstje zet, maar die na ontvangst soms jarenlang stof verzamelen omdat ze ongelezen op mijn boekenplankje blijven staan. Of het is de vriend die keer op keer boeken geeft die, als ik ze dan eindelijk eens gelezen heb, meestal beter zijn dan wat ik voor mezelf uitzoek. (Bedankt vent, steeds de nadruk erop leggen dat je mij beter kent dan ik mezelf!) Of de boeken verstoffen omdat young adult- en fantasyliefhebbers meestal niet op dezelfde lijn zitten qua literaire smaak. Of iemand heeft ergens een raar boek gevonden in een kringloopwinkel of bij een gestorven oma op zolder en meent dat ik er vast op zit te wachten. Ik wacht op de persoon die 'Vraag het Oma' (1975) van M.Grubert overtreft, oftewel: Een schat aan handigheidjes, fijne kneepjes en goede raad uit grootmoeders ervaring. Al is 'Age of Consent' (1938) van Norman Lindsay ook een vondst. A delightfully gay novel about a bashful painter and his lovely, ripening model. Op de allereerste bladzijde staat al de afbeelding van een vrouw, geheel bloot die achterover gebogen staat bij een blaffend hondje, terwijl een bebaard mannetje, met een mooie vissershoed en een geruit jasje én pantalon, van haar wegloopt. Zijn gezichtje zo opgeheven dat zijn pijpje schuin omhoog tuft.
En dan is er het trieste geval van 'Hallo Wereld: Een Syrisch Meisje Vertelt over de Oorlog in Haar Land en Pleit voor Vrede' (2017). Dit is een boek dat ik héél graag héél goed zou willen vinden omdat degene die het me gaf er een persoonlijke band mee heeft. 'Dit is echt een heel mooi boek. Echt heel mooi geschreven', zei de Syrische jongeman die het voor me had gekocht. Hij keek verwachtingsvol en ik bladerde het gloednieuwe exemplaar een paar keer door. Een leuke coverfoto en een speelse lay-out, met verschillende soorten typografie en intieme archieffoto's. (Bana Alabed werd beroemd als 'de Syrische Anne Frank' omdat ze tweets stuurde tijdens heftige belegeringen en daarmee o.a. aandacht kreeg van J.K. Rowling.) Daar stond ik tegenover iemand met soortgelijke oorlogservaringen als Bana en die in elf maanden Nederlands heeft geleerd. Voor hem was dit waarschijnlijk het allereerste Nederlandstalige werk dat hij heeft gelezen. Ik reageerde ongemakkelijk en bedankte hem voor dit kinderboek. 'Nee, nee, nee, dit boek heeft hele mooie, wijze zinnen en het is belangrijk dat iederéén haar verhaal hoort!' Een wijsneuzige snobist als ik werd pijnlijk geconfronteerd met zijn eigen ondankbaarheid. Om nu juist dit boek te laten verdwijnen in mijn boekenkast...
Bij deze dan toch een recensie. 'Hallo Wereld' (2017) is zo goed als je kunt verwachten van een schrijfster die nog niet eens in haar tienerjaren is. Het is erg beschrijvend en geeft verder weinig inzicht in hoe de verhoudingen tussen de verschillende familieleden in elkaar steken. Het boek vertrekt vanuit een simpel uitgangspunt - het lijden van Syrische oorlogskinderen moet serieus genomen worden - waar niks mis mee is, maar het geeft ook weer niet veel ruimte voor nieuwe inzichten over het Syrië-conflict. Soms brak mijn hart een beetje, want zelfs ik ben niet ongevoelig voor minutieuze beschrijvingen over hoe Bana omgaat met het overlijden van een buurtvriendinnetje.Ik kon zelf het meeste met de passages waarin haar moeder aan het woord komt, want die vormt met haar volwassen overdenkingen (melancholisch, contemplatief) een fijn tegenwicht op de kinderlijke simpelheid van Bana's taalgebruik. Vanuit moeder en dochter geeft het een mooi beeld van wat conflict en migratie met hun gezinsleven heeft gedaan of blijft doen. Liefhebbers van dit soort memoires zullen zich hier geen buil aan vallen en het blijft een conflict waarover elk verhaal welkom is.
Maar ik hoop vooral dat de Syrische vriend die me dit boek schonk al het goeds in de wereld vindt en zijn leven hier kan opbouwen. Dat hij zijn universitaire studie afmaakt, trouwt met een leuke vrouw en zijn harde werken beloond zal worden met een glansrijke carrière. Wie weet ontdekt hij zelfs nog eens hoe rijk de Nederlandstalige literatuur echt kan zijn!? | 0neg
|
Een vrij herkenbaar verhaal over een alleenstaande moeder die met haar twee zoontjes op vakantie gaat en onderweg een leuke man ontmoet. Er zit weinig spanning in en ook gebeurd er niet heel veel. Een dun boekje (135 bladzijden), zoals ook de andere boeken van Mariëtte Middelbeek lees ook dit verhaal lekker vlot weg. Omdat het vrij voorspelbaar is geef ik het boek twee sterren maar toch met plezier gelezen. | 0neg
|
Een kaping/aanslag op een vliegtuig van Air France. De kinderen die aan boord waren zijn vrijgelaten, alle anderen zijn omgekomen. Zoveel jaren na datum zoeken de kinderen elkaar via een forum terug op. Ze willen er zijn voor elkaar. Niet met alle kinderen gaat het zo goed. Sam praat de anderen aan dat er een doofpotoperatie aan de gang is, dat ze gevolgd worden, dat hun leven in gevaar is. De vader van Lowell heeft iets achtergelaten voor hem, documenten en videobanden. Er is een andere partij die dit erg graag in handen wil krijgen. De videobanden tonen aan wat er echt gebeurd is met de vlucht.
Dit boek kwam traag op gang en ik vond het wat rommelig. Het viel me tegen. | 0neg
|
Dit schijnt hoogwaardige literatuur te zijn, kennelijk bedoeld voor een hoger ontwikkelde lezer, ik begreep er tenminste geen bal van.
Dit soort kunstwerkjes zijn absoluut niet aan mij besteed. | 0neg
|
Boek beschrijft mooi een periode van begin jaren 60 tot begin 21e eeuw en dan vooral hoe de veranderingen steeds sneller gaan. Herkenbaar zeker maar de plot is voor mij niet duidelijk. | 0neg
|
Als boek op zich misschien niet zo bijzonder, maar als achtergrond voor de bijbehorende geocache zeker wel. Geocaching wordt in dit boek goed uitgelegd wat voor een ervaren geocacher wat minder interessant is en wat door mij als langdradig werd ervaren. | 0neg
|
Bij het lezen van de titel en achterflap van het boek werd de verwachting gecreeerd van een bloedstollende thriller, een ware pageturner die je door de 72 uur na een onrustwekkende verdwijning meesleurt. Helaas bleef het bij een verwachting.
Het verhaal kabbelt traag maar gestaag verder, zonder echte spannende pieken. Verschillende malen twijfelde ik om te stoppen en het boek aan de kant te leggen, maar telkens werd er juist genoeg verwarring of twijfels opgeworpen waardoor ik toch bleef doorlezen.
Het verhaal is zeer chaotisch opgesteld. Ten eerste wordt het vanuit verschillende (onnodig veel?) personages verteld. Daarnaast is het ook zeer onsamenhangend opgesteld: er worden opeens conclusies genomen of zaken in het onderzoek meegenomen waarbij je als lezer denkt: hoe komt men hier nu toe, wat heeft dit nu met de zaak te maken? Dit laatste neemt naar het einde van het verhaal steeds vaker plaats, waardoor het bij mij persoonlijk overkwam alsof het verhaal zich had vastgereden en er nood was om het weer op de rails te krijgen. Heel verwarrend, maar dit bracht de nodige vraagtekens op om verder te lezen, om uiteindelijk te weten te komen hoe alles nu aan elkaar verbonden zit.
Het greep niet naar de keel van spanning of verhaal.
Op zich dus voldoende om het te willen lezen, maar onvoldoende om een vervolg hierop te willen lezen. | 0neg
|
Dit is het slechtste boek dat door Wim Daniels geschreven is, althans volgens mij.
Ik heb nog nooit zoveel onzin bij elkaar gelezen over een onderwerp | 0neg
|
Agatha Christie leeft al tijden niet meer, maar toch leeft Hercule Poirot voort. Dit is dankzij Sophie Hannah, die de avonturen van de eigenzinnige detective schrijft. De Britse schrijfster vindt dit soort personages het leukst, is wat ze weleens tijdens interviews heeft gezegd. Imperfectie maakt immers interessant en perfecte personages zijn saai, aldus Hannah. Ook in haar stand-alones gaat ze voor personages die wrijving veroorzaken, zo ook in haar nieuwste thriller Beste vrienden.
De titel zegt het al: in deze thrillers zijn duo’s het slachtoffer. Twee setjes beste vrienden worden dood aangetroffen. Allemaal hadden ze iets gemeen: ze hadden kort voor hun dood een wit boekje met slechts één citaat erin ontvangen. De politie zet snel een grootschalig onderzoek op touw, maar ze zijn niet de enige. Ook blogger en extreem-feministe schenkt veel aandacht aan de seriemoordenaar, die ‘Billy Bestevriend’ wordt genoemd.
Op zich is het in thrillers fijn om wisselende perspectieven te hebben, want de spanning wordt op die manier verhoogd. Hannah heeft er echter voor gekozen om vrij veel rechercheurs en inspecteurs aan bod te laten komen en veel van hen een naam met een S te geven, waardoor je goed op moet letten om te onthouden wie wie is. Er is een Sondra, Sam, Simon, Seller, Sneeuwman… Sneeuwman is overigens een bijnaam die de ene agent voor een andere heeft. Niemand mag elkaar namelijk.
Hannah vindt, zoals eerder gezegd, imperfecte personages interessant. Misschien dat ze daarom werkelijk ieder personage onsympathiek heeft gemaakt. Ze schoppen stuk voor stuk om zich heen en laten geen kans ongelegen rotopmerkingen naar elkaars hoofd te slingeren. Dat de comedian heel het boek gevaar loopt, zorgt daardoor niet echt voor extra spanning: het moet je immers wel kunnen schelen of ze doodgaat of niet. Het is ook een bijzondere keuze om überhaupt voor een comedian te gaan. Zoals ze zelf in het boek schrijft, zijn de stukjes vanuit haar perspectief niet echt grappig.
Hannah heeft een fijne schrijfstijl waardoor Beste vrienden als een trein leest. Maar de plot… de plot zorgt ervoor dat de thriller een ster verliest. Het komt bijna over alsof Hannah de draak steekt met het hele thrillergenre door de motieven die ze heeft gepakt.
Leuk om te lezen? Jawel. Maar het kan niet de bedoeling zijn dat je meerdere malen hardop lacht vanwege de vreemde wendingen in het verhaal. Wil je kennismaken met de boeken van Hannah, dan is het wellicht verstandig niet met deze titel te beginnen. | 0neg
|
Het begon met een flinke terugblik naar de gebeurtenissen uit het eerste boek en tegelijk werd er een vrij standaard verhaaltje verteld over de werkzaamheden bij de politie van Miami en het OM, met af en toe een gruwelijke moord. Helaas hield dit tot ongeveer 40% van het boek aan.
Op die 40% kwam een ommekeer, maar helaas werd het niveau van het beknellende gevoel uit het eerste boek bij lange na niet gehaald. Het las lekker weg, maar voor mij was het geen thriller. Een thriller moet voor mij meer in z'n mars hebben dan alleen gedetailleerde gruwelijke moorden.
Wel borrelden constant de vragen wiewatwaarwaarom op, dus vandaar dat ik dit meer als een detective zie. En omdat Jilliane letterlijk dezelfde formule aanhield als in het eerste boek, kreeg ik al een idee wat de antwoorden daarop moesten zijn. En helaas bleek ik gelijk te hebben...
2* voor het verhaal en nog een halve ster voor het verrassende epiloog. 2.5* totaal, helaas niet meer dan een doorsnee boek. Jammer, want had er veel meer van verwacht. | 0neg
|
Een Amerikaanse kostschool in de jaren veertig van de vorige eeuw. Met alleen al dat gegeven kan je jezelf een voorstelling maken van bekrompen en bedompte dingen. Juist ook die sfeer wordt door Yates neergezet. Er zijn veel regeltjes en er is weinig tot geen ruimte om iets van zelfontplooiing of zelfs maar ontwikkeling in het algemeen te vinden.
De manier waarop het verhaal wordt verteld is warrig. De afgemeten zinnen waarin de verschillende personen uit het verhaal met elkaar praten zijn niet meer dan dagelijkse uitspraken. Nergens word je als lezer werkelijk betrokken bij wat er zo al aan de gang is. De beschrijvingen van de gebeurtenissen zijn vlak en niet echt boeiend. Geen van de personen komt echt tot leven. Het blijven platte, bordkartonnen figuren die kennelijk op een of andere manier door een schoolgebouw heen en weer geschoven worden. Het wordt niet duidelijk wat de achterliggende doelen zijn van dat heen en weer schuiven, laat staan dat je een idee krijgt over de vraag waarom juist deze personen de rol spelen die ze spelen.
De vraag wat nu, na het lezen, het meest belangrijke of indrukwekkende deel van het boek is, is niet te beantwoorden. Niet omdat er zo veel belangrijks of indrukwekkends zou zijn, maar juist omdat het niet verder komt dan een voortkabbelende opeenvolging van vage gebeurtenissen. Leerlingen komen op school en sommigen gaan weer van school af. Docenten geven les omdat ze nu eenmaal les moeten geven of omdat ze betrokken zijn bij de jongens en hun ontwikkeling en daarnaast zijn er hier en daar wat levensthema’s die aangestipt worden. Een buitenechtelijke relatie, een sneuvelend eerste vriendje, wat onderlinge jalousie en de korting op het lesgeld die je kan krijgen wanneer je ouders onvoldoende vermogend zijn.
Onderwerpen voldoende om een mooi boek mee te vullen. Helaas is dat hier niet gelukt. | 0neg
|
Dit verhaal is Grisham niet waardig.
Het is een werk van een broodschrijver.
Een boek beginnen te schijven en kijken waar je uit komt.
En op het einde ,een einde aan breien.
Dit is een van waarschijnlijk zijn slechtste boeken. | 0neg
|
Dagelijkse beschouwingen door de ogen van poes Poef.
Een vrij eentonig verhaal maar een kattenleven ziet er waarschijnlijk weinig spannender uit. Het zou zomaar kunnen zijn dat kattenbezitters hier meer mee kunnen dan tweebenigen zonder kat.
Dit boek als luisterboek voorbij laten komen. De stem van Remco Campert kon mij niet echt bekoren waar ik echt even doorheen moest. Daarna was het best leuk om de strijk bij te doen. Daar blijft het dan wel bij. Heb liever op de bank een boek in mijn hand. Kan ik de aandacht ook beter bij houden. Als die verslapt bij het luisterboek, gaat het voorlezen wel gewoon door en mis je wat. | 0neg
|
Het ene verhaal is wat boeiender dan het andere, maar al met al stelt het niet veel voor. | 0neg
|
Een turf van meer dan 600 bladzijden. Op de korte inhoud afgaande denk je een gans levensverhaal te lezen van de hoofdpersonnages, maar blijkbaar vindt Koontz het nodig om - weliswaar onderhoudend - enkel de eerste drie jaar zeer uitvoerig te beschrijven en dan in de laatste 100 pagina's een ganse generatie te beschrijven.
Ik vond het verhaal qua uitgangspunt goed. Het einde leek mij eerder wat in elkaar geflanst. Ik zou me nader kunnen verklaren, maar ga voor de bezoeker van de site de clou niet verraden, anders is het zeker niet de moeite om je door die eerste 500 pagina's te worstelen.
Conclusie: goed verhaal, maar het einde leest alsof de deadline moest worden bereikt. Alles is vlug letterlijk toegesmeten en weggemoffeld. | 0neg
|
Katherine Howell is geboren in Sydney, Australië. Nadat ze haar studie had afgerond, heeft ze meerdere banen gehad, waaronder verkoopster in een boekenwinkel. Omdat ze iets nieuws wilde proberen, ging ze werken als ambulanceverpleegkundige, wat ze uiteindelijk vijftien jaar heeft gedaan. De ervaringen die Katherine Howell heeft opgedaan als ambulanceverpleegkundige, heeft ze verwerkt in haar tweede thriller, Koude zaken, waarin een van de hoofdpersonages, Georgie Riley, ambulanceverpleegkundige van beroep is.
Georgie geniet enorm van haar beroep, maar haar collega’s staan haar flink in de weg. Ze wordt enorm gepest en dat nekt haar. Wanneer ze wordt ingezet op een andere post, moet ze nauw samenwerken met de beste vriendin uit haar tienerjaren, Freya, die vroeger zonder afscheid te nemen uit haar leven verdween. De hereniging verloopt niet echt soepel. Ze vraagt zich af of Freya misschien iets te verbergen heeft.Ondertussen verdiept rechercheur Ella Marconi zich in een onopgeloste zaak van achttien jaar geleden. Een tienerjongen, Tim Pieters, werd vermoord en achtergelaten in de berm. Dankzij anonieme tips leidt het spoor naar Georgie, die het lichaam van de vermoorde Tim Pieters destijds had gevonden. Ella is overtuigd dat Georgie de waarheid spreekt, maar Georgies omgeving daarentegen lijkt niet volkomen eerlijk te zijn. Naarmate Ella zich meer in het onderzoek verdiept, komen langzaam maar zeker de meest vreselijke geheimen boven tafel.
Op de cover van het boek staan veelbelovende woorden van bestsellerauteur Tess Gerritsen:‘Koude zaken raast voorbij als een ambulance… Dit is een van mijn favoriete boeken van het jaar.’ Helaas valt dit erg tegen. Er had veel meer uitgehaald kunnen worden. De verhaallijn is leuk, maar komt niet over. Dialogen zijn rommelig uitgewerkt en het boek bevat talloze typefouten, al ligt dat laatste hoogstwaarschijnlijk aan de vertaling. Daarnaast is het verhaal langdradig en hierdoor erg saai. Als lezer kom je meer te weten over hoe het er op een ambulancepost aan toe gaat, de werkdruk en de hectiek waar de verpleegkundigen in verkeren. Door haar jarenlange ervaring heeft Katherine Howell dit goed kunnen omschrijven. Toch is er te weinig aandacht besteed aan details. Ook de (hoofd)personages zijn onvoldoende uitgewerkt. Hierdoor bouwt de lezer geen band met hen op, maar blijven zij op afstand. De lovende woorden van Tess Gerritsen op de cover van het boek worden niet waargemaakt. | 0neg
|
Het heeft even geduurd voordat ik dit boek eindelijk uitlas, wat vreemd is aangezien ik hem tien jaar geleden of zo ook al gelezen heb en toen geweldig vond. Dus wat het nog vreemder maakt, is dat ik hem nu super vond tegenvallen...
Ik wilde het boek echt leuk vinden, maar kwam er moeizaam in en de personages stonden me totaal niet aan. Ik had moeite met volgen hoe ze van de ene plek naar de andere gingen en de 'pauzes' die ze tussendoor namen, voelden ongemakkelijk en overbodig aan. De 'downworlders' kon ik ook niet echt aan wennen en ik begon de weerwolven pas interessant te vinden toen Luke erbij werd betrokken. Misschien is hij wel het enige personage dat ik oprecht leuk vond.
Ik ergerde me zo erg aan Clary, aan haar onwetendheid, haar keuzes en gewoon hoe dom deze soms waren. Pas op het einde kreeg ik het gevoel dat ik echt over haar en Jace wilde lezen (wat me hoop geeft voor het volgende boek.) P.S. Simon verdiende beter.
Star Wars ontmoet City of Bones. | 0neg
|
Dit boek stond al jaren in mijn kast, maar vanwege de dikte was ik nogal huiverig.
Gezien de goede recensies en prijzen ben ik toch vol goede moed aan dit beest begonnen.
Het eerste deel voldeed wat mij betreft ook aan het beeld dat ik er van had: Spannend en interessant.
Ik wilde doorlezen, wie is deze "ik" figuur. Wel moest ik wennen aan de schrijfstijl met vooruitwijzingen. Dit vond ik wat minder aangenaam omdat het al een deel van de spanning en plot verraad.
Dan kwam het 2e deel, waarin de Saraceen de hoofdrol speelt en toen zakte het wat mij betreft behoorlijk in. Het interesseerde mij gewoon niet, was niet spannend en onaangename karakters.
Ook vond ik sommige delen nogal ongeloofwaardig.
Het laatste deel van het boek is er sprake van meer Rambo dan de interessante persoon in het eerste deel. Dat vond ik erg jammer. Ook het veelvuldig benoemen van hoe goed deze Pelgrim zichzelf wel niet vindt, begon mij behoorlijk tegen te staan.
Eindconclusie voor mijn sterren is wat er in het hele dikke boek voor mij echt wel ontbrak:
spanning en leesplezier
Dat was er namelijk niet. Het is meer een zeer uitgebreide karakterbeschrijving en verklaring van het gedrag van de Saraceen.
Het boek had wat mij betreft 250 blz. minder kunnen hebben. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.