text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Je kent Marieke Nijkamp misschien als auteur van het verschrikkelijk heftige boek ‘54 minuten‘. Dit boek was zo onwijs goed, dat ik dan ook hoge verwachtingen had van ‘Voor ik je loslaat’.
‘Voor ik je loslaat’ vond ik behoorlijk tegenvallen. Het verhaal is vaag. Nu ik het een paar dagen geleden uit heb gelezen en het verhaal even heb laten rusten, snap ik het nog niet helemaal. De omgeving waar het zich afspeelt is zo onwijs goed omschreven, Marieke Nijkamp is wat dat betreft echt een goede schrijfster. Je waant je zo in het koude Alaska en dat vind ik echt heel goed gedaan. De sfeer in het dorpje komt ook heel goed over, maar desondanks vond ik de inwoners van Lost Creek vlak blijven en ook rare acties uitvoeren. Die acties snapte ik tijdens het lezen niet en ook nu ben ik daar nog steeds van in de war. Het voelde voor mij alsof Marieke Nijkamp iets wilde overbrengen, vooral hoe raar het dorpje en de inwoners zijn maar het kwam totaal niet over.
Dat Marieke Nijkamp opnieuw voor diversiteit heeft gekozen qua personages kan ik alleen maar toejuichen, maar wie Corey is, weet ik na het lezen van het boek nog steeds niet. Ik miste de diepgang, ik leerde Kyra goed kennen, maar Corey bleef heel vlak voor mij. Het feit dat Corey maar blijft zeuren over de inwoners van Lost Creek ging me steeds meer irriteren naarmate het verhaal vorderde. Zo jammer, want origineel is het verhaal zeker. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog.
‘Voor ik je loslaat’ is een bijzonder boek. De sfeer en omgeving wordt door Marieke Nijkamp heel goed neergezet, maar de personages missen diepgang. Het verhaal is vaag en daardoor was ik dan ook behoorlijk teleurgesteld. | 0neg
|
Een writer's block lijkt me erg, maar dit is erger! Wat een verzameling onwaarschijnlijkheden en toevalligheden. Een gezaghebbende serie van een gewaardeerd en internationaal gelauwerd schrijfster wordt hier langzaam afgebouwd tot het (spreekwoordelijk) niveau van deeltje 126 van een broodschrijver uit de Bouquet-reeks. En dit nog los van het volslagen onbegrip van de argeloze lezer, die ooit wel eens van mw. Cornwell gehoord heeft en denkt: Kom, we proberen eens wat nieuws na de vakantie. Die komt toch van een koude kermis thuis.
Het spijt me te moeten constateren dat de auteur het spoor langzaam bijster lijkt te raken in de opbouw van een -in aanvang- bloedstollende reeks. De voodoo van 'le loup-garou' blijkt nu zelfs in staat tot reanimatie van reeds lang verloren gewaande sub-hoofdrolspelers. En de laatste bladzijden doen vermoeden dat het eind nog niet in zicht is. Vergelijkingen met jonge, verwende voetbalmiljonairs in relatie tot hun vermeende wekelijkse wanprestaties op het veld dringen zich op bij deze waarschijnlijk zeer goed verdienende schrijfster. Ik mag toch aannemen dat de uitgever over goede, gekwalificeerde redacteuren beschikt, die (ook) tot taak hebben de auteur te vrijwaren van dit soort missers. Of leeft men in de veronderstelling dat het 'publiek' de voorgaande verkoopcijfers wel zal evenaren? Het publiek krijgt uiteindelijk altijd gelijk, is een betonnen wet in de marketing. En dit is helaas een slecht product, waarvan we alleen maar kunnen hopen dat het licht weer terugkomt in de huidige tunnelvision van de schrijfster. | 0neg
|
Gelukkig was dit boek niet zo dik,want ik vond het nu al vrij langdradig.
En dan de laatse pagina toch nog een open eind......jammer | 0neg
|
Wat een ongelovelijk saai boek is dit, het hele boek is het niet spannend en zie je al mijlen ver aankomen wie het gedaan heeft. WP wordt wel redelijk neergezet, maar dat is het dan ook wel. | 0neg
|
Dit boek leest lekker weg. Goed geschreven. De inhoud is echter flinterdun. Een historische roman? De historische feiten zijn er, maar puur als achtergrond voor het fictieve verhaal. Jammer, ik had er meer van verwacht. | 0neg
|
Het verhaal is naar mijn mening oppervlakkig geschreven. Er zit weinig diepgang in het verhaal en de schrijfstijl is niet zo aanlokkelijk. De cover is erg mooi, maar het verhaal zelf trok niet erg aan. Stel je voor dat we in zo een vreselijk extremistische en racistische wereld zullen leven... | 0neg
|
'Kwijt', Kathleen Verlinden #6. Dan verwacht je een boek waarin Kathleen Verlinden de hoofdrol speelt, maar dat blijkt niet het geval. Kathleen heeft een bijrol, belangrijkste personage is Sylvie. Radiopresentatrice Sylvie wordt tijdens een uitzending gebeld door een luisteraar, die haar confronteert met haar achtergrond, precies gezegd met wetenschap over haar moeder. Toen Sylvie nog een kind was is haar moeder verdwenen; aangenomen is dat ze zelfmoord heeft gepleegd, haar lichaam is nooit gevonden. In het gesprek wordt gesuggereerd dat de moeder nog zou leven. Dat sluit aan bij de bewering van Sylvies dochter Josje, dat ze oma soms stiekem ziet en spreekt. Hoe toevallig kan het zijn?
Een en al onrust is het gevolg. Familiebanden worden aangehaald, vraagtekens geplaatst bij gebeurtenissen en zo meer.
Het verhaal kabbelt voort, maar is nauwelijks spannend te noemen. Te subtiel voor de benaming thriller, het is een roman met een spannend kantje. Een familiedrama, waarin de karakters van de boosdoeners onderbelicht blijven. En juist omdat ze zo opvallend onopvallend meedoen, worden ze verdachte personen. Te makkelijk.
Discutabel moment in 'Kwijt': Sylvie ligt met een pas 'nieuwe' man én de zevenjarige Josje in één bed. Hoe verzin je het? Dan neem je Josje in bed en stuur je die man er toch uit? In het verhaal heeft het geen consequenties, maar het is niet wijs.
'Kwijt' is zoet van toon. Gecombineerd met de erg eenvoudige schrijftaal van Anja Feliers en de legio softe fragmenten is deze 'thriller' al met al behoorlijk zoetsappig, ondanks de criminele aspecten. Menig lezer zal er plezier aan beleven, maar mijn smaak is het niet.
[spanning 2, plot 3, schrijfstijl 2, leesplezier 2, originaliteit 2, psychologie 3] | 0neg
|
Dodenakker is voor mij een van die boeken waar ik moeite mee heb er een goede recensie van te schrijven. Enerzijds ben ik niet buiten mezelf van enthousiasme, anderzijds is het boek beslist niet slecht. Ik heb eerder het gevoel dat Piet Teigeler mij niet in alle opzichten in het verhaal weet te trekken. Ligt dit aan mij?
Deze roman gaat over de vondst van het lijk van een onbekende man, op de begraafplaats Schoonselhof te Antwerpen. Commissaris Carpentier doet deze vondst, of eigenlijk zijn hondje Watson. Maar wie is de onbekende man? Omdat Carpentier min of meer gepensioneerd is, wordt de zaak onderzocht door commissaris Leo Dewit. Carpentier kan het overigens niet laten zich ermee te bemoeien. Geleidelijk wordt dan duidelijk wie de onbekende is. Dit is een interessant aspect van het boek, net als de liefdesbrieven waarmee elk hoofdstuk begint. Ook valt er wat te lachen om Watson, wiens aanwezigheid als een rode draad door het boek te vinden is.
Deze politieroman is het zoveelste deel van een serie over Carpentier & Dewit. Ik denk dat dit enigzins verklaart waarom ik niet kapot ben van het boek. De vaste lezer zal ongetwijfeld veel elementen uit Dodenakker herkennen. Dit geldt niet voor mij. Dodenakker is een kennismaking met het oeuvre van Teigeler én met de vaste personages van deze serie en hun onderlinge verhoudingen. Juist wat dat laatste betreft, heb ik soms moeite het verhaal te volgen. Voor mijn gevoel lijken een aantal personages op elkaar, wat waarschijnlijk komt omdat ik ze niet vanuit eerdere boeken ken. Soms zijn er afkortingen die mij onbekend zijn. Wat kan ik dus over dit boek zeggen? Laat ik me bescheiden opstellen: misschien ligt het gewoon aan mij! | 0neg
|
In Zuid-Turkije staat in de plaats Ruïn de Citadel, een zelfstandige vesting waar een monnikengemeenschap een groot geheim bewaart, genaamd het Sacrament. Binnen die gemeenschap kennen slechts enkele monniken de ware toedracht van het geheim. Af en toe wordt een monnik er deelgenoot van gemaakt, maar niet iedereen is bestand tegen de reikwijdte van het Sacrament.
Sanctus begint als broeder Samuel twijfels heeft over wat hem geopenbaard werd. Hij klimt op het dak van de vesting, staat daar enkele uren in T-houding te kijk voor het oog van de wereld, en werpt zich dan naar beneden. Zijn zus, de journaliste Liv, haast zich vanuit Amerika naar Turkije. Daar merkt ze al snel dat de jacht op haar geopend is. Het geheim van het Sacrament moet koste wat kost bewaard blijven...
Sanctus speelt zich grotendeels af in en rond de Citadel. Het is aan de schrijfstijl te merken dat dit een debuut is. Simon Toyne kent geen andere manier om situaties te beschrijven dan door aan bijna elk zelfstandig naamwoord een bijvoeglijk naamwoord te verbinden. Dat levert zinnen op als: "Strakke spieren bewogen onder zijn huid toen hij zijn vierkante lap neteldoek methodisch in de koperen kom naast hem doopte, het koele water eruit kneep en vervolgens zijn vochtige vlees depte."
Het debuut van Toyne is aan meer dan 25 landen verkocht en zal, volgens de publiciteit van de uitgevers, de wereld veroveren. De vraag is hoe en waarom. Met een geheime bibliotheek in een monnikengemeenschap, en een geheim dat het christelijk geloof op zijn grondvesten moet doen daveren, is Sanctus niet meer geworden dan een povere mix van De naam van de roos en De Da Vinci code.
De avonturen van de bewoners van de Citadel en van degenen die hen het geheim willen ontfutselen, maken van Sanctus een thriller uit de serie 'dertien in een dozijn'. Pas op het eind wordt het wat interessanter als het geheim daadwerkelijk ter sprake komt. Alleen is dat niet spraakmakender dan in andere thrillers waarin allerlei religieuze geheimen de kerk aan het wankelen brengen. Het is ook te weinig, en het komt ook te laat, om het hele boek nog te kunnen redden.
Sanctus is het eerste deel van een trilogie. De praktijk zal uitwijzen of de wereldwijde reclamecampagne terecht gevoerd werd. | 0neg
|
Arno Bohlmeijer debuteerde in 1987, en sindsdien zijn er talloze boeken van hem uitgegeven. Bohlmeijer schrijft voor zowel volwassenen als kinderen en kreeg in 1997 de Charlotte Köhler Stipendium-prijs voor veelbelovende schrijvers. De auteur staat bekend om het bespreekbaar maken van moeilijke onderwerpen in zijn boeken. Zijn nieuwste literaire thriller genaamd Schuilgaan, vertelt een verhaal over de ontvoering van een jong kindje.
Wanneer journaliste Anja haar baby van een half jaar oud verliest door wiegendood, neemt ze de baby van Nomi mee om hem als haar kindje op te voeden. Er wordt tevergeefs een grote zoekactie gestart, maar na anderhalve maand gaan zowel de media als de buurtbewoners weer verder. Het nieuws van de vermiste baby verdwijnt langzaam naar de achtergrond. De ongeruste Nomi blijft zoeken, samen met haar man en vader Bernard. Net wanneer het drietal de hoop opgeeft, doet Bernard een verontrustende ontdekking wanneer Anja hem interviewt voor haar nieuwe boek Time-in.
Schuilgaan bedekt een bijzonder onderwerp, dat op een eigenaardige manier vormgegeven wordt. Het boek leest als een scenario. Toch wordt er weinig weggegeven en de omschrijvingen zijn beknopt. Er wordt veel verteld, maar je voelt het niet. De personages zijn vlak en drukken zich allemaal op een ouderwetse manier uit. De dialogen bestaan uit veel 'um's' 'ah's' en 'eh's'; iets wat compleet overbodig is wanneer het verhaal zelf enig leven zou bevatten.
Tijdens het lezen van deze literaire thriller, voel je niet mee met de moeder die haar zoontje moet missen, of met de vrouw die in een vlaag van verstandsverbijstering ineens een ander kindje moet opvoeden. Zelfs wanneer Evert, de ex-vriend van Anja, ten tonele verschijnt, blijft het verhaal langzaam en niet al te spannend voortkabbelen. Schuilgaan is niet erg geloofwaardig en de personages doen dingen waarvan je je kunt afvragen of het wel bij hun karakter past. Het is een wiebelig geheel dat door een zijden draadje - de grove verhaallijn - aan elkaar gehouden wordt.
In Schuilgaan wordt veel verteld door Bohlmeijer, maar 70% daarvan is overbodig. De literaire thriller hangt aan elkaar met intermezzo's die voor een groot deel lucht zijn en niet bijdragen aan het verhaal. De personages doen dingen die er niet toe doen, er wordt uitgebreid aandacht besteed aan het liefdesleven van vader Bernard, maar aan het einde van het verhaal komt er geen enkele zijlijn weer bij elkaar. Er is geen conclusie, er is geen spanning en als de laatste pagina is omgeslagen blijf je met twee vragen achter: waarom heb ik dit boek in hemelsnaam gelezen, en wat wil de auteur me nou eigenlijk duidelijk maken?
Wellicht is Schuilgaan voor de doorgewinterde lezer een bijzonder boek om in handen te hebben, maar voor de lezer die graag verdrinkt in een andere wereld, biedt Schuilgaan toch net iets te weinig beeld en sensatie. | 0neg
|
Een heel moeilijk boek heel verwarrend om te lezen. Verspringt heel veel van de ene op de andere persoon.
Wat is er met de hond gebeurt van Gientje na haar dood? Ik heb het boek uit maar snap er eigenlijk niet veel van waar het over gegaan is. De cover en achterzijden waar veel belovend. Het boek zelf was een echte tegenvaller. Echt heel erg jammer vind ik het had mijn heel erg verheugd op het boek.
http://infoboeken.blogspot.be/2015/12/coco-schrijber.html | 0neg
|
Bij het nakijken in mijn collectie blijk ik 8 titels van Henning Mankell in bezit te hebben waarvan ik nu de zesde gelezen heb.
Na geraakt te zijn door Diepte en Het oog van de luipaard kocht ik recent drie titels van de Kurt Wallander serie en begon netjes met zijn debuut Moordenaar zonder gezicht.
Als eerste viel mij op dat ik al heel vroeg in het boek tweemaal vrij snel achter elkaar las:
"er klopt iets niet". (dat concludeer ik als lezer graag zelf)
Verder is er een non-stop tijdsaanduiding - grofweg geteld tot de helft van het boek al 50x - wat natuurlijk mooi bij het levens"motto" "Leven heeft zijn tijd, dood zijn ook" van Wallander past maar wat behoorlijk irritant wordt als ik in Hst 8 van mijn versie (De Geus 2009 979044515817) iets vreemds tegen kom.
blz 135 : Hij keek op zijn horloge. Twintig minuten voor acht. Vrijdag 12 januari.
blz 138 : Om tien uur had hij de agenten die op het bureau waren voor een vergadering bijeen geroepen.
blz 139 : 'Morgen is het vrijdag', zei Kurt Wallander. 'Gisteravond heb ik weer een anoniem telefoontje gehad. Zelfde man. Hij herhaalde zijn dreigement dat er morgen, vrijdag dus, iets zou gebeuren.'
(De tijdslijn klopt verder wel maar op blz 135 is het echt Donderdag 11 januari)
Vervolgens vraag ik me af wat er hier gebeurde:
Hst. 13 blz. 251, onderaan: 'In Tagarp woont een ijzerhandelaar die geld uitleent', zei hij.
Met 6 regels lager - bovenaan volgende blz. : 'Waar kan ik hem vinden?' 'Hij heeft een ijzerhandel in Tagarp. Hij is een kleine dikke man van in de zestig.'
Dat ontvonkt toch een beetje het "jah duuuuuhhhhh"-gevoel in mij.
Het eind een Peter R.de Vries-achtige opsomming van dat er niets gebeurde en valt het ongelooflijke geluk hun in de schoot en hou je nog wat vragen voor toelichting omtrent dader psychologie/profiel/achtergrond (gezien het meerdere keren aanhalen van de gruwelijkheid) over.
Een voordeel heb ik wel: onderstaande reacties geven mij hoop op verbetering, ik heb nog Honden van Riga en Dwaalsporen te gaan. Daarnaast blijf ik wel uitkijken naar de tweedehands versies van Terugkeer van de Dansleraar, Italiaanse schoenen en de Daisy sisters, die mij wel aantrekkelijk lijken - zonder Kurt Wallander. | 0neg
|
Een leuk boek om tussendoor te lezen, je weet eigenlijk al hoe het afloopt, maar ach dat mocht de leespret niet drukken. | 0neg
|
Een enorme tegenvaller terwijl ik de boeken van René Appel graag lees.
Het boek heb ik met tegenzin uitgelezen. Tom Hordijk van de ENP is onmiskenbaar Pim Fortuyn, inclusief het circus van vrienden, politieke ideeën en gebeurtenissen er omheen. Los van mijn eigen politieke voorkeur is dat nog tot daaraan toe als de schrijver een toegevoegde waarde zou hebben gebracht; breng ons nieuwe inzichten of belevingen, laat de personages op een niet reeds naar buiten gebrachte wijze tot leven komen. Ik had geen contact met welke van de personages dan ook. Het plot ontwikkelt zich tot een soort complot van eigenbelangen uit onverwachte hoeken, die hoewel aannemelijk, mij niet meer kon boeien. "Doorgeschoten", zowel de PAF als de ENP, met een mogelijk doemscenario op de achtergrond, ons allen bekend en uitgemeten in de meeste opinieprogramma's en bladen, zoals veelal besproken wordt als er enig gevoel van "extreem" bijkomt.
Niet origineel, in geen enkel aspect. Teleurstellend. En zeker niet een aanleiding voor enige verdere gesprekken over de 'wat als.." onderdelen. | 0neg
|
Soms heb je van die cult-boeken waarvan je zelf eigenlijk niet snapt wat men er zo goed aan vond. Zelf had ik dat bijvoorbeeld bij ‘Fight Club’ van Chuck Palahniuk. Enorm gehypt, maar ik vond het eigenlijk allemaal niet zo veel aan.
Hetzelfde is aan de hand met dit boek, ‘Factotum’, want ook hier heb ik geen idee wat de buzz is. Het verhaal gaat over een luie, ambitieloze loser die zich door een schier eindeloze reeks van de meest vreselijke klaploperbaantjes heen werkt, zich laveloos drinkt in de kroeg en hier en daar wat kansloze scharrels aangaat met wat vrouwen. Hoofdpersoon Henry Chinaski is even stuitend pretentieloos en richtingloos in zijn leven, als dit boek is wat betreft plot-ontwikkeling. Dat zorgde ervoor dat ik al snel mijn aandacht verloor.
Helaas, dit boek was dus niet aan mij besteed… | 0neg
|
De mooie, wat verlegen en 'einzelgängerige' Marie in the Bourne Identity, beter bekend als Franka Potente, is de schrijfster van deze roman. Marie komt in deze film na een stroeve kennismaking uiteindelijk los en gaat mee in de avonturen van de geweld aantrekkende Jason Bourne. Franka is actrice van beroep, heeft in een aantal films en series gespeeld, waarvan Lola rennt en the Bourne Identity de bekendste zijn. Als het licht wordt is haar debuutroman. Op de achterkant van het boek zijn zeer lovende teksten te lezen als: “dit is literatuur waar je high van wordt” en “Franka Potente overtuigt met haar spannende debuutroman”.
Het boek begint hetzelfde als wanneer je wakker wordt na een avond stevig drinken en niet meer precies weet wat er wanneer gebeurd is de avond ervoor. Stukje bij beetje kom je weer tot leven en zorgen flashbacks voor een inkijk in de precieze loop van datgeen zich heeft afgespeeld. Tim Wilkins beleeft zo’n moment, echter gaat het hier niet over een avond drinken alsof morgen niet bestaat, maar over de afgelopen dertig jaar van zijn leven. Het is een man die sinds zeer lange tijd (zo ergens rond de tijd dat hij met zijn vrouw Liz trouwt) steeds onverschilliger door het leven gaat. Hij heeft zich genesteld in de rol van zelfstandige, hardwerkende man. Op het gebied van emoties en gevoel blijkt hij echter zeer afhankelijk van zijn vrouw.
Tim wordt wakker uit de roes die drievijfde van zijn leven heeft geduurd. Hij begint een ontdekkingstocht langs gebeurtenissen en personen uit zijn verleden, zoals de relatie met Liz, die hem verlaten heeft, en zijn zoon Derek. Ondertussen doet hij de dingen die God verboden heeft en hij in zijn jeugd niet heeft durven ondernemen. Tim past daarmee volledig in het beeld van het prototype man-van-bijna-vijftig-met-een-midlife-crisis.
Het verhaal is weinig verrassend, grotendeels voorspelbaar eigenlijk. Het lijkt alsof Franka Potente een boek heeft willen schrijven over een man die stoere dingen doet en ferme taal uitslaat. Deze stijl past echter niet bij haar, waardoor het geheel overkomt als een desperate poging tot het schrijven van een macho-roman. Hier is echter meer voor nodig dan een excessief gebruik van de term “fuck it” en seksscènes waarin “een stijve pik” de hoofdrol speelt. Het Hollywood-gehalte is hoog in deze roman; het boek staat bol van de wel erg voor de hand liggende metaforen en sommige stukken zijn wel heel goedkoop en makkelijk. Tekenend voorbeeld hiervan is de situatie waar Tim met een jongedame bij haar oma in de woonkamer scrabble speelt. Hier gebruiken de drie personen het spel scrabble om te communiceren met de woorden die zij niet uit durven spreken.
De schrijfster heeft zich op vele fronten het gemak van de veilige keuze toegestaan, wat tot een niet heel bijzonder boek heeft geleid. Toch, als we de recensies over haar verhalenbundel Zehn moeten geloven, bezit ze een groot empathisch vermogen en uitzonderlijke schrijfkunsten. Misschien moet ze, net als Marie, ook als romanschrijfster nog even loskomen? | 0neg
|
Mijn eerste blind date met een boek. Op basis van een aantal steekwoorden heb ik me ingeschreven voor deelname aan een leesclub. Een superleuk concept! Helaas pakte deze blind date niet zo goed voor mij uit. Het is een boek wat gaat over twee zusjes die vertellen over hun leven met een moeder die alcoholiste is. Wat het toeval wil is dat ik de laatste maanden verschillende boeken heb gelezen met als thema ‘opgroeien in een disfunctioneel gezin’. Eigenlijk was ik er wel een beetje klaar mee en als ik geweten had dat dit een boek met ditzelfde thema was, had ik niet meegedaan. In deze situatie is het erg lastig een recensie te schrijven omdat mijn oordeel gekleurd wordt door de omstandigheden waar het boek niets aan kan doen.
Uiteraard het ik het wel uit gelezen en het leest vrij vlot. Het zou 'tragikomisch' zijn, ik vond het vooral 'tragisch' en werd er droevig van. Duidelijk niet mijn boek, het zij zo. | 0neg
|
Als de zeventienjarige naïeve Anna op een dag een pop vindt, komt ze in contact met de duistere Abel Tannatek, oftewel de Poolse straatventer die vrijwel door iedereen op school gemeden wordt. Op een of andere manier voelt zich zich aangetrokken tot deze verschoppeling, een gevoel dat wordt versterkt wanneer ze ontdekt dat hij zorgt voor zijn zesjarige zusje Micha. Ook raakt ze in de ban van het sprookje dat hij haar in delen vertelt.
Als er een moord wordt gepleegd, wordt deze al snel in verband gebracht met Abel, maar Anna is gerustgesteld als er een dader wordt opgepakt. Naarmate het sprookje vordert, wordt ook het contact tussen Anna, Abel en Micha steeds hechter en de beschadigde Abel probeert zich langzaamaan open te stellen voor de liefde van Anna. Maar zoals in veel sprookjes, is niet alles wat het lijkt en moeten er offers worden gebracht. Hoever gaat de dromerige Anna voor de liefde?
De Duitse Michaelis heeft met De sprookjesverteller een origineel boek geschreven waarin sprookje en realiteit met elkaar verweven zijn. Ze schuwt hierbij grote thema's niet: drugs, misbruik, seks, dood; al deze elementen zijn in het boek terug te vinden. Bovendien is het ook nog een thriller. En wel ja, het verhaal is ook nog doorspekt met teksten van Leonard Cohen. Misschien is dat allemaal wel wat veel geweest, want het resultaat is krampachtig. De personages zijn niet goed zijn uitgewerkt, waardoor het verhaal geloofwaardigheid mist. Ook het thrilleraspect ligt en te dik bovenop en doet geforceerd aan. Al met al een echt sprookjesboek dus. | 0neg
|
Complottheorieën, geheime ordes, Jezus, de tempeliers en mysterieuze aanslagen, macht, geld; dé ingrediënten voor een zinderende reli-thriller, waar we na De Da Vinci code met smart op hebben gewacht.
Terwijl we Marco Valloni, chef van de afdeling Kunstdelicten, volgen die in Turijn samen met zijn team een aantal mysterieuze aanvallen onderzoekt op de kerk die de lijkwade (sindone) tentoonstelt, maken we simultaan kennis met de bewogen geschiedenis van de lijkwade, vanaf het moment dat het Jezus na diens kruisiging werd omgeslagen, tot het moment dat de doek in Turijn wordt tentoongesteld.
Alhoewel het thema zoveel potentiële spanning te bieden heeft, weet Navarro daar geen gebruik van te maken. Ontbloot van iedere emotie, spanning en zonder enige verbeelding, doet ze haar verhaal dat ze niet tot een samenhangend, maar vooral spannend (!) geheel weet te brengen.
De beschrijving van de lange reis die de lijkwade vanaf de eerste eeuw tot heden heeft gemaakt, wordt in horten en stoten gedaan. Haar karakters blijven eendimensionaal en saai. In plaats van zich te beperken tot een aantal hoofdkarakters en die wat meer diepgang te geven, laat ze zoveel figuranten opdraven die ze met 2/3 zinnetjes wat inhoud wil geven, dat het geheel rommelig is en bij tijd en wijle verwarrend aandoet; wie is wie ook alweer? Weidt ze dan toch uit over de voornaamste karakters, dan is het van het niveau van de nieuwe "Vogue", omdat het niet verder gaat dan over de nieuwe outfit die 1 van de karakters bij Armani heeft gekocht.
En dan Valloni, de oude, naar eigen zeggen, intuïtieve speurneus die is geobsedeerd door de sindone, maar desondanks pas 2 jaar na dato op het idee komt een eerder gevangengezette 'stomme' vrij te laten in de hoop dat hij hem naar de organisatie leidt. Correctie: het was niet eens zijn idee, maar van 1 van zijn medewerkers.
En dan uit het niets, de Spaanse journaliste die los van het team van Valloni, op eigen houtje onderzoek naar de aanslagen op de sindone doet en ervaringen uit een vorig leven ten tijde van de tempeliers ervaart. Een los draadje in het verhaal, dat ook niet afgemaakt wordt.
Nee jammer, ook deze belofte van een ware De Da Vinci code-opvolger blijkt weer loos te zijn. Navarro spreekt niet tot de verbeelding en wist mij als lezer niet te raken. | 0neg
|
Een boek wat boeit van het begin tot het einde, goed geschreven altijd kloppend en fantasierijk. | 0neg
|
Weer een boek met de boodschap dat je er gezond van wordt als je doet wat er in staat. Lekker Gezond, Snacks, sappen & smoothies is oorspronkelijk in 2014 uitgegeven in Zweden, geschreven door Marita Karlson. De Nederlandstalige uitgave is van 2016 en vertaald door Yvonne van ’t Hul-Aalders.
Het eerste deel, zo’n vijftien pagina’s, beschrijft de visie van de schrijfster, een Zweedse die in Californië woont. De ik-vorm maakt het tot een persoonlijk document. ‘Mijn groene wereld’, ‘Gezond en verrassend’ en ‘Trends uit Californië’ geven inzicht in wat te eten en drinken om gezond te blijven. Daarna volgen hoofdstukjes over ingrediënten voor smoothies, apparaten om sappen te maken en een opsomming van superfoods van A tot Z zoals Acaibessen, Acerola, Macawortel etc.
De onderdelen met recepten heten: De melkweg, Een vleugje zomer, Kokosnoot en andere exoten, Groene energie uit een glas, Gezondheidselixers, Schoonheidselixers, Voor mama’s in spe, Supersmoothies, Liefde voor sappen, Gezonde snacks.
Volzinnen als ‘Lichaam en geest in balans houden’, ‘waardevolle voedingsstoffen die de cellen razendsnel bereiken en helpen bij celvernieuwing en –opbouw’, ‘versterkt het afweerstelsel en ook het collageen in de huid’, ‘stimuleren de gezondheid en gaan veroudering tegen’, ‘zorgt voor innerlijk welzijn’, worden veelvuldig gebruikt. Steeds zonder ook maar enige onderbouwing waar deze ‘waarheden’ vandaan komen.
De recepten zijn kort en helder geschreven. Vaak niet meer dan een opsomming van ingrediënten en de opmerking ‘verwerk alles in de keukenmachine’. Bij veel recepten worden tips gegeven tot verfijning of extra smaak van het sap of de smoothie.
De foto’s, gemaakt door Susanne Kindt, geven meestal het eindproduct weer en regelmatig de schrijfster met een product in handen. Foto’s van iets wat in een machine wordt gegoten of onder de kraan wordt gewassen kunnen mooi zijn, maar dragen niet bij tot helderheid van een recept.
Een prima alfabetisch register sluit het boek af.
Een recept uit het hoofdstuk 'Supersmoothies':
Romige amandelpasta
Het is goed om altijd wat amandelpasta of notenpasta in huis te hebben – als dip voor stukjes appel of als ingrediënt voor een smoothie.
Voor ca. 100 ml
200 g amandelen
Doe de amandelen in een keukenmachine met snijblad en verwerk ze in 15-25 minuten tot een pasta. Zet de machine af en toe even uit en schraap de amandelen van de zijkant van de kom. Voeg eventueel enkele druppels water toe. De pasta is klaar zodra de olie uit de amandelen is getrokken en er een gladde, romige, glanzende massa is ontstaan.
In een pot met schroefdeksel is de pasta in de koelkast een week houdbaar. Als je de amandelen eerst roostert wordt de pasta een beetje donkerder en is hij ook lekker.
En een ander recept uit het hoofdstuk 'Liefde voor sappen':
Wortel en appel
Voor ca. 400 ml
5 wortelen
1 appel
1-2 cm gemberwortel
Schil de wortelen, de appel en de gemberwortel en snijd alles in stukjes. Pers ze uit in de sapcentrifuge.
Is het gebruik van de sapcentrifuge verstandig? Onder andere het Voedingscentrum geeft aan dat het beter is gewoon fruit te eten dan er sap van te maken. Verlies van met name de vezels die achterblijven en te veel koolhydraten ineens binnenkrijgen zijn genoemd als nadeel. En ook in 2014 al werd door nieuwsplatform Foodlog naar aanleiding van een bericht in de Huffington Post gewaarschuwd voor het gebruik van fruitsap. Aan de andere kant, als iemand geen of niet genoeg groenten en fruit eet, kan een sapje zo nu en dan een aanvulling zijn.
De pasta van amandelen is smaakvol. Het sap uit de sapcentrifuge, al zeker twintig jaar in huis en lange tijd ongebruikt, smaakte goed. Maar de bewuste lezer van dit kookboek moest nog wel iets verzinnen om het vele overblijfsel na het persen zinvol te gebruiken. Door de vele niet onderbouwde gezondheidsclaims alleen geschikt voor een heel speciale doelgroep. | 0neg
|
Een keiharde thriller die zich afspeelt in Kaapstad, op zich zal de waarheid misschien wel in de buurt komen, maar wat ik miste in deze thriller:
De spanning was ver te zoeken, soms nam je wel bepaalde gedeelten met afgrijzen in je op, maar verder kon ik me totaal niet inleven in de personages en daarmee dus ook niet in het verhaal, en dat had alles te maken met de schrijfstij die op mijn zenuwen werkte, en waardoor ik het boek (ik heb het echt geprobeerd) halverwege terzijde heb geschoven.
Helaas dus niet mijn boek. | 0neg
|
In februari 2019 verscheen In je dromen ga jij, de tweede roman van Inge van der Krabben. Op de achterflap ronkt het: ‘een roman over ongeschreven regels, het durven openbreken van tradities en het toelaten van het onbekende’. Zo’n tekst schept verwachtingen, maar Van der Krabben maakt deze verwachtingen niet waar.
Twee van de grootste problemen in haar debuutroman Tot waar we kijken kunnen waren het overvloedige gebruik van clichés en het onvermogen om een originele inhoud te geven aan een overbekend onderwerp. Van der Krabben stapt met In je dromen ga jij weer in exact dezelfde valkuilen. Stilistisch schiet In je dromen ga jij flink tekort. Naast te veel mekkerende schapen en lammetjes, tjirpende krekels, vijgenbomen en opzichtige reclame voor het werk van collega’s, regent het clichés (de dood kruipt langzaam omhoog; de Hollandse pot ruikt naar de weeë lucht van te gare bloemkool en zoutloze aardappelpuree, de Marokkaanse pot naar couscous met groente en gegrilde kipkluifjes; "waar stof en zand eeuwig in beweging zijn door de koele zeewind"; snurkende mannen tegenover vrouwen die wakker liggen door de zorgen; sluimerend ongenoegen; alle zuurstof leek weggezogen; blikken kruisen als degens). Daarbij gebruikt de auteur slecht-gekozen beeldspraak (Mariam "raasde als een op hol geslagen Swiffer door het huis"; "haar toekomstbeeld stond nog schever dan de toren van Pisa") en vervalt ze af en toe in overdreven dramatiek ("Pijn omvatte haar, omsloot haar, vilde haar tergend langzaam laag voor laag af tot ze blootlag als een open zenuw, kloppend, pulserend, en niets anders meer kon dan het toelaten, erin wegglijden, in het gemis van haar geur, haar lichaam, haar zachte huid en handen, haar veiligheid").
Als een boek stilistisch niets of weinig te brengen heeft, moet het inhoudelijk sterk zijn om nog indruk te kunnen maken. Ook hier laat Van der Krabben kansen liggen. Het is een overbekend verhaalgegeven: verschillende generaties vrouwen die niet (meer) in hun moederland verblijven en die onderling geheimen hebben. In dit geval blijkt oma Safia haar eerstgeboren kind te verzwijgen voor haar andere kinderen. Ze heeft hem destijds achtergelaten en heeft een nieuwe start gemaakt. Natuurlijk moet dochter Mariam het stille verdriet van grootmoeder Safia ‘oplossen’, door deze broer op te sporen in Marokko. En natuurlijk heeft kleindochter Aya seks voor het huwelijk gehad, met een zwangerschap tot gevolg (cliché), en is ze bang het op te biechten aan haar ouders die het zullen afkeuren. Uiteraard vindt Mariam haar oudste broer net op tijd, als is de manier waarop ze hem vindt niet echt geloofwaardig.
Al in het woord vooraf komt de auteur tot de conclusie dat verschillen verdwijnen als cultuur, tradities en geloof worden weggelaten. Precies, zo trap je een open deur in. De keuzes van moeder Safia zijn geen cultuurgebonden keuzes, maar die komen in iedere cultuur voor. Net als patronen die worden doorgegeven van moeder op dochter. Er is simpelweg niets nieuws onder de zon. Wat resteert is een flinterdun verhaaltje waarin Van der Krabben haar opgedane kennis over Marokko tentoonspreidt. En dat is veel te weinig voor een goede roman. | 0neg
|
Op de omslagen van Simon Becketts boeken staat tegenwoordig steevast the international bestseller Simon Beckett en dat kun je moeilijk overdreven noemen. Sinds hij voor een vaste speurder koos, forensisch antropoloog David Hunter, en boeken ging schrijven in de slipstream van de populaire televisieserie CSI, is ieder boek van Beckett een gegarandeerde verkoophit. De eerste drie David Hunter thrillers zijn inmiddels in Nederlandse vertaling verschenen, de vierde is net uit en heet Niets blijft verborgen.
Hunter moet deze keer afrekenen met spoken uit het verleden. Acht jaar geleden werd seriemoordenaar Jerome Monk tot levenslang veroordeeld nadat hij vier meisjes op uiterst gewelddadige wijze om het leven had gebracht. Waar hij de lichamen begraven had, was een onoplosbaar raadsel gebleken. Monk zweeg hierover als het graf. Uiteindelijk staakte de politie haar pogingen de graven te vinden en was de zaak in de doofpot beland. David Hunter ervoer dit als een persoonlijke nederlaag. Erger nog was de dood van zijn vrouw en dochter, die bij een verkeersongeluk om het leven waren gekomen. Al met al reden genoeg om die zwarte periode in zijn leven voorgoed te willen vergeten.
Die luxe is hem niet gegund, want Monk weet te ontsnappen en lijkt aan een nieuwe serie moorden te beginnen. Iedereen die acht jaar geleden een rol speelde in de zoektocht naar de vermoorde meisjes, wordt met de dood bedreigd of uit de weg geruimd. Eerst Sophie Keller, die destijds als extern adviseur optrad, daarna voormalig patholoog-anatoom Wainwright en uiteindelijk zal ook David Hunter eraan moeten geloven; daaraan twijfelt Becketts protagonist geen moment. Het is zaak dat Monk zo snel mogelijk wordt gevonden. Voor de politie lijkt er nog een tweede verklaring mogelijk: David Hunter zou de moorden op zijn geweten kunnen hebben. Met name voor inspecteur Terry Connors geldt hij als een serieuze verdachte.
Op zijn website noemt Beckett Niets blijft verborgen zijn meest ambitieuze thriller tot nu toe. Om zijn lezers een plezier te doen, heeft hij een stukje persoonlijke geschiedenis van zijn hoofdpersoon toegevoegd, zodat het personage David Hunter beter kan worden begrepen. Dat verklaart onder meer de aanwezigheid van echtgenote Alice en dochter Kara in het eerste deel van het boek, het vertelverleden. Maar Becketts ambities gingen verder: zijn nieuwste boek moet onvoorspelbaar en meeslepend worden. Daarin is hij jammer genoeg niet geslaagd. Niets blijft verborgen is een verhaal vol toevalligheden met personages die niet konden boeien. Zoetsappig ook; hier en zelfs een beetje chicklit. Dat komt onder meer door de keuze voor het gekozen vertelperspectief. Ik-romans zijn een gevaarlijk genre. Als een schrijver die stijl niet goed beheerst, krijgt de lezer op den duur het gevoel dat de vertellende hoofdpersoon zichzelf wel erg serieus neemt.
Is er dan niets positiefs over te vertellen? Toch wel: de ontknoping is best verrassend, al is die toch wat voorspelbaar. Maar dat is toch echt het enige. Niets blijft verborgen was de eerste kennismaking met het werk van Simon Beckett en die is teleurstellend verlopen. | 0neg
|
na het lezen van de vele reacties,was ik heel nieuwsgierig naar dit boek.
op zich heel makkelijk te lezen,maar ik had er wat meer spanning in verwacht.
veel heel veel sex....het is altijd wel spannend als dat erin voor komt ....maar hier was het wel tot pagina 200,en toen kwam er een beetje spanning in.
ben wel blij dat ik het heb mogen lezen...maar hij komt niet in mijn top 10 | 0neg
|
Het geheugenboek is het dagboek van Samantha McCoy, ook wel Sammie. Ze lijkt het ogenschijnlijk goed voor elkaar te hebben: ze zit in het laatste jaar van de High school, mag gaan studeren aan de New York University en ze mag deelnemen aan de nationale debatkampioenschappen. Maar dan krijgt ze de diagnose Niemann Pick type C, een zeldzame ziekte waardoor ze haar geheugen zal verliezen.
Sammie gaat niet bij de pakken neer zitten en besluit om vanaf dat moment alles wat er in haar leven gebeurt, op te schrijven, zodat ze in een verder stadium van de ziekte alles terug kan lezen. In feite schrijft Sammie zo haar eigen levensverhaal, waarin ze haar emoties, familieperikelen en natuurlijk ook haar prille liefde met Coop beschrijft.
Het boek doet heel erg denken aan de stijl van 'een weeffout in onze sterren'. Het verhaal zelf is aangrijpend, maar raakte me toch niet heel erg. Dit komt door de beschrijving van alle randzaken. Het boek speelt zich af in Amerika, waar het leven toch net iets anders in elkaar zit. Sammie schrijft bijvoorbeeld veel over de debatkampioenschappen. Ik weet totaal niet hoe dat werkt, waardoor die informatie veel afleidde van het werkelijke verhaal. Dat geldt ook voor het Amerikaanse schoolsysteem.
In het tweede deel van het boek komt de nadruk meer te liggen op het liefdesleven van Sammie, dan op de strijd tegen haar ziekte. Ik vond het daarom wat zoetsappig worden. Alsof de ziekte van Sammie er niet meer toe deed. Op het einde van het boek gaat alles opeens heel snel. Ook het einde kwam voor mij onverwacht.
Op de achterflap van het boek staat dat het een echte tranentrekker is, maar ik kan niet zeggen dat ik een traan heb gelaten. Ik denk dat de liefhebbers van John Green en Jojo Moyes dit boek wel kunnen waarderen, maar ik miste de diepgang en de echte emotie in dit boek. Ik geef het boek daarom maar twee sterren. | 0neg
|
Ik vond het tot op een bepaald moment wel spannend, maar dan komt er ineens een ommekeer in het verhaal en weet je gelijk wie de dader is. Dit gebeurt eigenlijk te vroeg in het boek waardoor het einde nogal saai wordt. | 0neg
|
Ik heb dit boek gekocht toen het net de Hercule Poirot-prijs had gewonnen, uit nieuwsgierigheid naar deze nieuwkomer bij de Vlaamse thrillerauteurs. Vervolgens heb ik het bijna twee jaar in mjn boekenkast laten liggen omdat de covertekst niet aansprak en ook een vluchtig doorbladeren mij niet tot echt lezen had aangezet.
Met opnieuw een uitreiking van de Hercule Poirot-prijs in het vooruitzicht vond ik dat het toch echt tijd werd dit boek te lezen. Bovendien is het niet dik, wat na een aantal serieuze kanjers, een verademing leek.
Viel dat even tegen ... Als ik de andere recensies lees, ben ik het alvast eens met de vaststelling dat dit boek 'erudiet' is. De auteur is duidelijk belezen en laat dit in het boek graag merken door de talrijke citaten, die ze dan ook nog vertaalt voor de ongetwijfeld minder belezen lezer... ergerlijk, maar tot daar aan toe. De auteur wordt alvast nergens platvloers, wat je van sommige andere Vlaamse auteurs niet kan zeggen.
Een thriller kan je dit boek volgens mij niet noemen. Ik vond het alvast nooit spannend. Het springt voortdurend van de hak op de tak en in de plot zijn er ontelbare losse eindjes. Wat doet het verhaal van Otto Gross in dit boek? Moest er gewoon iets inkomen over Freud en Jung? En de moord op de privé-detective en diens secretaresse ...je weet hooguit in welk milieu je de dader moet zoeken, maar naar het waarom heb je verder het raden.
Kortom ik vind dit boek niet een echte aanwinst voor mijn boekenkast. Of het een aanwinst is voor het Vlaamse thrillergebeuren, dat laat ik aan het oordeel van de andere lezers over. | 0neg
|
Oke, eerlijk? Ik snapte er helemaal niks van. Ik denk dat ik echt de film moet gaan kijken om een goed beeld te krijgen, want op deze manier heb ik geen goed beeld kunnen creëren van de wereld en de omgeving. De personages zijn wel redelijk uitgewerkt, ik heb een goed beeld van Tom zijn idealen, Hester haar doel en Katherine haar zoektocht naar zichzelf en de waarheid. Maar ik leefde totaal niet met ze mee. Normaal gesproken ben ik gek op dystopian boeken, echter kwam ik dit boek niet goed door. Ik kwam er maar niet over uit hoe alles eruit zag en wat er nu daadwerkelijk aan de hand is. Jammer, want ik keek er echt wel naar uit. Ik ga wel de film kijken, misschien dat deze dingen wat duidelijker maakt, maar ik heb op dit moment geen behoefte om het volgende boek te gaan lezen.
Lees meer op: http://readingjournal.princesssam.nl | 0neg
|
Hugo Koolschijn (1946) speelt sinds 1987 bij Toneelgroep Amsterdam (tegenwoordig Internationaal Theater Amsterdam) en schreef en speelde talloze (solo)voorstellingen. Naast zijn werk bij Toneelgroep Amsterdam speelde Koolschijn bij andere gezelschappen en in diverse speelfilms, waaronder Soldaat van Oranje en Erik of het klein insectenboek. Ook in seizoen 18/19 is Koolschijn in verschillende theaterproducties op het toneel te vinden. In Voorstellingen schreef de acteur zijn memoires over het toneelleven.
Koolschijn werd opgevoed in een zwaar bevindelijk gereformeerd gezin. De keuze voor het theater was dan ook allesbehalve vanzelfsprekend of gewaardeerd. Koolschijn schrijft over de geloofsgemeenschap rondom dominee Ponjaard waarbinnen hij streng werd opgevoed met alle angst voor de hel of verdoemenis daarbij behorend. Er is sprake van een moeizaam gezinsleven, ook wanneer hij zelf zijn gezin sticht. Scheidingen zijn bijna onvermijdelijk. Aan zijn opvoeding houdt Koolschijn over dat hij geen bestaansrecht heeft, niet als mens, niet op het toneel.
Vanaf het begin is duidelijk dat Koolschijn vanaf zijn jonge jaren opkijkt tegen Ramses. Zijn memoires lijken op sommige pagina’s zelfs meer te vertellen over Ramses dan over Koolschijn zelf.
Voorstellingen bestaat uit fragmenten die een beeld van een leven vormen. Zowel op het toneel als daarbuiten. Familie, vrienden en het werk komen langs, maar de lezer krijgt nergens meer dan een vluchtige glimp. Door het fragmentarische karakter van het verhaal mist de lezer informatie. Gebeurtenissen in het privéleven komen door middel van dialogen met collega’s of andere personages uiteindelijk wel bij de oplettende lezer aan het licht maar je kunt er net zo gemakkelijk overheen lezen. De lezer mist een geschreven context.
Ook lijkt er geen enkele chronologie uit te gaan van de memoires. De auteur lijkt geen keuze te hebben kunnen maken tussen een persoonlijke of theaterkroniek en heeft beiden in zijn verhaal proberen te stoppen zonder ze een van beiden geheel uit te werken. Daarnaast is het verhaal een ode aan de vriendschap met Ramses, maar tegelijk is ook dat niet overtuigend genoeg uitgewerkt om het boek in die term te kunnen vatten.
Voorstellingen is dus noch een ode aan de vriendschap, noch een persoonlijke geschiedenis of cultuurgeschiedenis van de Nederlandse toneelwereld, hoewel het lijkt te proberen alle drie tegelijk te zijn. Er zijn te veel hiaten in het verhaal om er één geheel van te kunnen maken en uiteindelijk leert het de lezer vrij weinig. | 0neg
|
Na schijngestalten te hebben gelezen, hoopte ik eigenlijk dat dit boek beter zou zijn. En helaas is ook dit boek niets voor mij om bijna dezelfde redenen als dat schijngestalten tegen viel. Dat zit het hem voornamelijk in gevoel en emoties. Het boek draait eigenlijk helemaal om het verlies van Isabelle, het dochtertje van Frederique. Maar eigenlijk krijg je pas de laatste paar bladzijden van het boek de emotie te zien die gepaard gaat met het verlies van iemand. Ondanks dat dit het hele boek door centraal staat, weet Hartman dit echt pas op het laatst over te brengen naar de lezer. Een cruciaal gemist punt. Ik had bij het lezen van het boek ook veel meer het gevoel dat het om diverse concertverslagen ging met een muzikale achtergrond van de hoofpersoon en dat het eigenlijke verhaal verloren ging. Ook is het einde van het boek, de ontknoping van de dader, helaas niet verrassend, jammer. | 0neg
|
Dit boek is mij tegengevallen, vond het een rommelig verhaal
waarbij er eigenlijk 2 verhalen binnen 1 boek werden verteld
waarbij het tweede verhaal zoveel op het eerste leek, ook sommige
namen (Niels, Niek) dat het moeilijk werd om ze uit elkaar te
houden. Ik vond het tweede verhaal ook geen toegevoegde waarde
hebben. Het is een beetje langdradig en sommige acties van
Suus kon ik totaal niet begrijpen. Wat ik ook heel vreemd vond was
dat Anouk een verhaal kan schrijven met prachtige volzinnen maar
als ze iets op moet schrijven voor haar zus dan kan ze ineens niet
goed schrijven (kwam meerdere keren voor in het verhaal), dat vond
ik erg ongeloofwaardig. Ook wist ik al vrij snel in het begin wie
de dader was, heel jammer. Na Nobody had ik meer ververwacht,
helaas maakt dit boek mijn verwachtingen niet waar. | 0neg
|
De aankondiging van het boek maakte mij erg nieuwsgierig. Een duister geheim in de middelbare schoolperiode, een vergelijking met Donna Tart en thrillerelementen. Genoeg redenen voor mij om dit boek te willen lezen.
Ani Fanelli brengt haar tienerjaren door op de fameuze Bradley-school maar het zijn niet haar meest gelukkige jaren. Ze leert om een façade om zich heen op te bouwen die bestaat uit een succesvolle baan bij een beroemde glossy, kleding in overvloed en een knappe verloofde uit een rijke familie. Het leven lacht haar toe, denk je!
Onder dit schild ligt een wereld van onzekerheid, druk en veel nep. Ani houdt een wereld vol illusie, glitter en glamour in stand ten koste van…...vooral van zichzelf.
De eerste ruim tweehonderd bladzijden zijn vooral in de stijl van een chicklit geschreven. Oppervlakkige, warrige prietpraat over nagellak, kleding en het versieren van mannen. Enige diepgang valt er niet te ontdekken en het is moeilijk om je aandacht bij het boek te houden. Ani en haar verloofde hebben het maar druk met hun aanstaande bruiloft waar kosten nog moeite voor worden gespaard.
In deze periode worden er ook opnamen gemaakt over een dramatische gebeurtenis op de Bradley-school en Ani heeft haar medewerking toegezegd. Luke, haar verloofde is het er eigenlijk niet mee eens en in deze periode loopt hun relatie wat deukjes op.
Vanaf dit moment gaat het boek eindelijk wat meer leven en komt er wat spanning om de hoek kijken.
Ani heeft inderdaad een duister verleden en wat is haar rol in het geheel. Helaas pakt de auteur hier de draad niet op. Het verhaal blijft daardoor oppervlakkig. Jammer, minder chicklit en meer diepgang hadden mij zeker kunnen bekoren. Nu vond ik het niet zo erg dat ik het boek kon dichtslaan. | 0neg
|
Ik vond het boek op het eerste gezicht uitnodigend maar toen ik het eenmaal begon te lezen veranderde ik al snel van mening.
Na veel moeite lukt het mij maar niet om echt in het boek te raken. Ik denk dat de schrijfwijze mij gewoon niet aantrok. Dat en waarschijnlijk speelt ook mee dat er voor mijn gevoel te veel karakters waren die elk hun eigen verhaallijn hadden. De verhaallijnen vloeien wel snel samen maar waar het toen het spannend hoorde te worden was de spanning er juist uit.
Helaas kan ik niet anders concluderen dan dit boek gewoon niet voor mij was, dat wil natuurlijk niet zeggen dat dit ook voor anderen geld. | 0neg
|
Kuiperij in de politiek, daar draait het om in Het schandaal. Tijdens de strijd om de senatorenzetels wordt kinderporno ontdekt op Porter Smalls’ computer. Houdt hij zich daar werkelijk mee bezig, of is dit een actie van zijn tegenstander Taryn Grant om hem in diskrediet te brengen zodat zij de stemmen krijgt? Tezelfdertijd verdwijnt Bob Tubbs, een politieke regelaar. Toeval, of heeft hij iets te maken met de kinderporno-affaire? Is hij er gewoon vandoor of is hij dood? Lucas Davenport van het Bureau Misdaadbestrijding krijgt van Smalls, via de gouverneur, de opdracht om tot op de bodem uit te zoeken hoe het zit.
John Sandfords thrillers zijn van wisselend niveau. Je weet nooit wat je te wachten staat, het ene boek is beter dan het andere. Het schandaal, Lucas Davenport #23, valt in de categorie ‘onder de maat’. Van enige diepgang is geen sprake, van mooi taalgebruik evenmin. De plot is gemakzuchtig afgehandeld, ‘opgeruimd staat netjes’ dekt min of meer de lading. Met het verstand op nul rol je moeiteloos door het verhaal, dat geen verrassingen aan de dag legt en waarin de lezer alles wordt voorgekauwd (dat laatste is vaker een euvel bij deze auteur). “Het huis had overal wifi en zodra Dannon was vertrokken, pakte Taryn haar laptop, ging online en googelde Lucas Davenport.” Dat we maar begrijpen hoe bijzonder het is om wifi te hebben in het hele huis en dat je online moet gaan om te kunnen googelen. Het schandaal staat bol van dergelijke teksten, die afbreuk doen aan het leesplezier en die doen vermoeden dat de auteur zijn lezers onderschat. Het is volstrekt oninteressant te weten dat Lucas Davenport zijn handen wast na het plassen of dat Taryn Grant in een katoenen pyjama slaapt.
Hier en daar ligt er wellicht een smetje op de vertaling. "Lucas belde Rose Marie, die zei dat ze Connolly zou bellen. Vijf minuten later belde Connolly hem terug …" Twee regels verder: "Lucas belde ICE … Terwijl hij wachtte tot ze terugbelde, belde hij de agent van dienst …" Van een oude rot in het vak mag je het minder simplistisch verwachten.
Aanvankelijk zit er vaart in het verhaal, maar allengs stagneert de geoliede schrijfmachine: je weet (bijna) alles al en smartass Davenport ziet voor heel even het licht niet meer. Na wat geneuzel op de vierkante meter helpt het toeval een handje en gaan we weer vrolijk verder. Zeer standaard en voorspelbaar. Virgil Flowers komt nog voorbij en de auteur legt – niet voor het eerst – een schakel naar het leger en Afghanistan.
Gelukkig is er een verhaallijn toegevoegd met Kidd en Lauren (Luellen), beiden bekend van weleer in de reeks. Die leest plezierig weg, voor het overige stelt Het schandaal weinig voor. | 0neg
|
Ik had hier véél meer van verwacht, maar vond het een vreselijk nietszeggend boek.
In een paar zinnen samengevat: Jessica trok zich vroeger als kind altijd erg terug. Later trouwde ze met Andrew, die vreselijk onredelijk kon zijn en driftbuien kon hebben, ze kregen een zoon Joel, waarvan zijn onderwijzeres vond dat hij anders was dan andere kinderen. Jessica vond dat niet, maar dacht dat het aan háár lag dat ze weinig contact met hem kon krijgen. Joel kreeg een vriendin, Alice en die vertelde Jessica dat Joel aan Asperger leed.
En daar moet Clare Morrall dan 380 blz. over schrijven.
Niet lezen, zonde van je tijd en je wordt er niks wijzer van. | 0neg
|
Het is unfair om elk boek langs dezelfde (strenge) literaire meetlat te leggen. Taaltechnische innovaties, een subtiele ondertoon, een doordachte vorm kunnen een tekst weliswaar naar een hoger plan tillen, maar een verhaal kan op zich natuurlijk ook bestaansrecht hebben, intrigerend genoeg zijn. De auteursboog hoeft niet altijd maximaal gespannen te zijn.
Josine Marbus (1966) publiceerde eerder vier goed ontvangen romans en heeft voor Waar je ook heen gaat verregaand geput uit eigen ervaringen. Haar vader vertrok toen ze jong was en tegen het einde van zijn leven heeft ze hem nog een keer ontmoet. Verwachtingen, gemis, beeldvorming. Op z’n zachtst gezegd een interessant gegeven. Al zeker in het tijdperk van de emo-tv. Weet Marbus het tranentrekken te voorkomen?
Hoofdpersoon in Waar je ook heen gaat is Alma Keur. Op 4 november 2010 zal een cruiseschip in de haven van IJmuiden aanmeren. Alma (ziel) heeft via via bericht gekregen dat haar vader B. Keur aan boord is. De man die op haar derde uit haar leven verdween en zich in Engeland vestigde. Een medewerkster van de ‘Guest Service Desk’ heeft namens hem een briefje aan Alma geschreven met een uitnodiging. Is mister Keur zo belangrijk dat hij zich via een soort secretaresse laat aankondigen, interesseert hem zijn dochter eigenlijk niet of is er misschien iets met hem aan de hand?
Marbus splitst het verhaal in tweeën. Werkt doorgaans prima. Er wordt het een en ander uit de doeken gedaan over het leven van Alma als volwassen vrouw. Ze werkt niet geheel naar tevredenheid op een kantoor, heeft zo nu en dan weinig inspirerende affaires met mannen, is op het moment eigenlijk alleen. Haar studie psychologie heeft ze nooit afgemaakt. Het is een kwestie van wachten op een enorme crisis. Op dat moment krijgt ze de kans om tussen 13.00 en 19.00 uur haar vader te ontmoeten. Een venster van zes uur op het verleden in de haven van IJmuiden. Wat ga je vragen, wat wil je zo iemand na al die tijd zeggen? Zal een verklaring van zijn kant haar helpen om haar jeugd beter te begrijpen?
De roman opent met haar autoritje naar IJmuiden. En vervolgens gaan we terug naar Alma op haar negende verjaardag. Ze woont samen met haar moeder en haar, excusez le mot, halfgare halfbroertje Christiaan. Daarnaast dient zich af en toe wat manvolk aan als surrogaatvader. De vader van Christiaan, Wim genaamd, bijvoorbeeld.
‘Haar moeder kon wel duizend keer willen dat ze “hallo Wim” zou zeggen, maar dat was ze niet van plan. “Ik breng Wim even naar de bushalte.” “Goed.” “Zeg eens gedag.” Ze groette de Donald Duck.’
Meer van dit soort ogenschijnlijk simpele, maar krachtige beelden hadden het boek goed gedaan. Het was ook wel handig geweest om in de eerste pagina’s de naam van de moeder te laten vallen. Even voor alle duidelijkheid, voor de flow, zullen we maar zeggen, al begint direct na de cliffhanger in haar jeugdverhaal, ‘Waarom heb ik geen papa?’, het Parijse liefdesverhaal van ene Kat en Beer. Het verhaal van een behoorlijk scheve verhouding, tevens de ontstaansgeschiedenis van Alma in een hotel vlak bij de Pont de l’Alma, u weet wel, die waar de tunnel onderdoor gaat waar prinses Diana verongelukte. Vertel je zoiets aan een kind van negen jaar?
Het liefdesverhaal is hier vormtechnisch niet op z’n plaats en overschrijdt – zoals wel vaker in deze roman – de fijne grens van het verdraagbare sentiment.
‘Als het kon zou ik niets van je willen weten. Ik zou jou ook niets over mij vertellen. Wij kunnen elkaar alles wijsmaken. Ik kan jou laten geloven dat ik de beste geliefde ben die je je wenst, dat ik bij je pas. Dat ik je gelukkig ga maken. Ik ga de wereld namelijk veroveren. Wanneer ik niet bij je ben, voel ik je huid, nog sterker dan nu, nu ik je streel. Als ik niet bij je ben, vul je me helemaal, ik kan je ruiken en proeven.’
De overgangen tussen de stukken zijn vaak onzorgvuldig, soms te abrupt. Zo zit je bij Alma in de auto tussen de weilanden – ze zal om 12.15 in IJmuiden aankomen – zo ben je met haar en haar eerste vriendje Melle bij een vijver met waterlelies. Hij duikt onder om er eentje voor haar te plukken en vervolgens wordt er achter haar met de lichten geknipperd. Een witregel hier en daar had niet misstaan.
Het is begrijpelijk dat heden en verleden in elkaar grijpen, vooral als je achter het stuur zit, maar Marbus had dit beter moeten scheiden. De gekozen vorm zorgt voor onnodige complicatie, doet afbreuk aan de dynamiek. De goede stukken over de jeugd, over de wijze waarop ze over haar vader fantaseert, hem aan anderen voorstelt als een wereldreiziger, over de manier waarop ze haar halfbroertje aan zijn lot overlaat, de verhouding met de diverse vaders, de vele verhuizingen hadden baat gehad bij een duidelijkere constructie.
De sfeerbeschrijvingen van IJmuiden zijn goed getroffen. Geografisch klopt het ritje niet helemaal, maar laten we niet vergeten dat Waar je heen gaat een roman is. Het samenvoegen van indrukken mag, nee, is een must. Er zijn tranen aan het einde. Niet van blijdschap. Er is geen hereniging in de trant van Opsporing verzocht. Op de achterflap zegt actrice Ariane Schluter het volgende: ‘Zinnelijk, hard, brutaal, soms ongeremd, fantasierijk en bovenal kwetsbaar. Het slot is verpletterend. De weg ernaartoe ontroerend.’
De tekst is op sommige plekken eerder vlak dan al het voorgaande. Natuurlijk valt het zeer te prijzen dat Marbus zich kwetsbaar heeft opgesteld, maar wellicht omdat het gebeuren zo dichtbij ligt, heeft ze het sentiment niet kunnen uitbannen. Daardoor is ontroering nagenoeg uitgesloten. Dat is jammer, er had – zeker met het gegeven aan het einde – voor de romanschrijfster zo veel meer ingezeten. | 0neg
|
De kaft van dit boek zet al gelijk de toon van het verhaal. Het geeft een donkere sfeer, met oude huizen langs een ruwe kust en een jongetje gekleed in laarsjes en een rode muts. Er hangen donkere wolken boven zijn hoofd en er reist gelijk de vraag of hij ergens van wegloopt of juist ergens naar toe. De kaft is spannend en wekt zin op om je te begraven in het verhaal.
Het verhaal speelt zich af in Cornwall, Engeland waar de hoofdpersonen zich in het eeuwen oude huis Carnhallow hebben gevestigd. Dit huis is al eeuwen in handen van de Kethren familie en nu de Londense Rachel met David Kethren getrouwd is, heeft ze haar Londense leven verruild voor een leven met David en zijn zoon in Carnhallow.
David is al eerder getrouwd geweest met Nina, die verongelukt is in één van de mijnen die op het terrein van Carnhallow verspreid liggen. Zoontje Jamie heeft de dood van zijn moeder nog niet verwerkt en is een wat eenzaam en stil jongetje. Rachel moet haar draai vinden in dit grote huis met de vele herinneringen aan de voormalige vrouw van haar kersverse echtgenoot, terwijl David door de week in Londen aan het werk is. Haar schoonmoeder woont in een huisje op het zelfde terrein, maar is door een vroeg stadium van Alzheimer erg afwezig en niet een juiste vraagbaak om aan antwoorden te komen. Antwoorden op het vreemde gedrag van Jamie en antwoorden op de dood van Nina. Wanneer Jamie voorspelt dat Rachel met kerst zal sterven net als zijn moeder, begint Rachel wantrouwig te worden. Ze kan nergens terecht met haar vragen en hierdoor gaan haar gedachten een eigen leven leiden. De vraag is natuurlijk of Rachel zich dingen in beeld of dat er daadwerkelijk zaken aan de gang zijn waardoor ze alles en iedereen gaat wantrouwen. En kan Rachel nog wel op haar eigen gevoel vertrouwen? Een spannend verhaal met een onverwacht plot en uitkomst.
In het boek wordt vooral veel over de omgeving en de mijnen verteld. Alles wordt rijkelijk met bijvoeglijke naamwoorden beschreven en er is veel historische informatie over de mijnen op het terrein en in de wijde omgeving. Ook het huis Carnhallow wordt tot in de treuren omschreven. De hoofdpersonen en hun onderlinge relaties worden daar in tegen juist heel oppervlakkig beschreven.Dit maakt het een wat plat boek, omdat je totaal geen band krijgt met de personen in het boek. Het boek legt daarom makkelijk weg en is lastig om weer op te pakken. Er is geen band, dus ook geen reden om je druk te maken over wat er verder gebeurt. Doordat er zo uitgebreid over het huis en de omgeving wordt geschreven, duurt het lang voor het verhaal echt op gang komt. Als het verhaal dan op gang is, is het ook zo afgelopen en gooit de schrijver er nog een Disney-achtig hoofdstuk achteraan, waardoor het hele Thriller element er in één klap uitgehaald wordt. Dit is een teleurstelling. | 0neg
|
Normaal gesproken schrijf ik graag uitgebreide reviews om mensen een kans te geven voor zichzelf uit te zoeken of het boek wel of niet iets voor hen is. Maar bij dit boek weet ik niet zo goed wat ik in die lange review dan precies zou moeten schrijven.
An sich zijn de elementen voor een spannend verhaal aanwezig. We hebben een vriendengroep waar ieder zo zijn eigen geheimen heeft. We hebben een dood vriendinnetje dat zelfmoord heeft gepleegd. En we hebben een trip naar Berlijn waar iedereen met elkaar en zichzelf geconfronteerd kan worden. En toch werkte het voor mij niet.
Dit heeft deels te maken met het feit dat de nadruk van het verhaal te lang blijft liggen op de reis naar Berlijn. De karakters zijn nog te veel bezig met hun vakantie en te weinig met het mysterie. Het is makkelijk te vergeten dat iemand ze de stuipen op het lijf jaagt, omdat de karakters het zelf ook regelmatig lijken te vergeten. En de finale komt daardoor zo uit het niets, dat het eigenlijk ook weer niet werkte. De uitleg was bijna absurdistisch en de achtergrond te weinig uitgediept. Wat de dader hier nu precies mee wilde bereiken, behalve Pretty Little Liars kopiëren, is me nog altijd een volstrekt raadsel en persoonlijk kan ik daar helemaal niks mee.
Daarnaast stoorde ik me mateloos aan het straattaal gebruik van de karakters. Ik snap dat het de bedoeling was om ze te laten klinken als echte tieners, maar het feit dat echte tieners bepaalde woorden verkeerd gebruiken of bepaalde taal uitslaan, wil nog niet zeggen dat die taal op papier ook werkt. Ik had het nog wel kunnen waarderen als het beperkt gebleven was tot de dialogen, maar dat was helaas niet het geval.
Gelukkig was het maar een dun boekje... | 0neg
|
Falco en de gestolen Stympha’s is een vermakelijk, spannend avonturenboek. Het boek is in verschillende delen opgedeeld wat voor een duidelijk indeling zorgt. De korte hoofdstukken zorgen dat je snel door het boek gaat.
Nienke Pool heeft ervoor gezorgd dat er veel gebeurd in het boek, wat ervoor zorgt dat je continue in het avontuur blijft. Echter werd het halverwege wel redelijk voorspelbaar, wat Falco en Tygo ook in de planning hebben, het mislukt maar uiteindelijk maken ze in ieder deel van de wereld nieuwe vrienden waarmee ze samen het probleem oplossen. De thema’s vriendschap en vertrouwen komen dan ook duidelijk naar voren in het verhaal.
Nienke Pool heeft een hele eigen wereld gecreëerd, inclusief sage en legendes. Erg knap en interessant neergezet.
Falco en de gestolen Stympha’s is voor de doelgroep YA, vanaf dertienjaar. Echter is het boek nogal kinderlijk geschreven, hierdoor past de gekozen doelgroep niet helemaal en zal het eerder kinderen van een jaar of tien (en waarschijnlijk nog wel jonger) aanspreken.
Hetgeen wat het boek echt miste was het gebrek aan diepgang. De personages ontwikkelen zich minimaal, er zit weinig diepgang in de achtergronden van de personages en de wereld die gecreëerd is mist dit ook. Er had veel meer uit het verhaal gehaald kunnen worden. Er gebeurt heel veel in het boek maar het gebrek aan diepgang en de voorspelbaarheid van het verhaal zorgt ervoor dat het boek saai wordt.
Ik had het liefste gezien dat het boek in meerdere delen was opgedeeld, zoals bijvoorbeeld twee werelden per boek, en dat het dan meer uitgediept werd en er meer aandacht was voor de personages, het avontuur en de wereld. Hierdoor vind ik het boek ook niet bij de doelgroep passen. Uiteindelijk vond ik het boek saai en voorspelbaar worden en heb ik het halverwege weggelegd. Heb het na een week weer opgepakt met minder hoge verwachtingen wat ervoor zorgde dat ik wel weer in het boek zat. Helaas geen hoogvlieger en er had veel meer uitgehaald kunnen worden. Daarom 2 sterren. | 0neg
|
Het is een erg indrukwekkend verhaal, maar ze verteld steeds hetzelfde. Ik vond het niet lekker geschreven, zodat ik me een beetje ging ergeren aan de schrijver. | 0neg
|
Ik vond het niet makkelijk lezen, niet lekker lezen, eigenlijk rommelig! Van de hak op de tak, gedachten die alle kanten heen vliegen. Misschien had ik het in een ruk uit moeten lezen om in de sfeer te blijven.
Dit boek wordt ook vergeleken met Willy Vlautin's 'laat me niet vallen'.
Nou, dat vond ik dus een geweldig boek, echt een bladzijdentrekker.
Misschien dat ik het nog eens moet lezen. | 0neg
|
Hoeveel boeken zijn er in navolging van Dan Brown niet verschenen over mysterieuze manuscripten, wereldwijde samenzweringen en relikwieën? Ook in Nederland heeft hij de pennen losgemaakt. In het verhaal van Ton van Mourik komt ene Anna van Amstel op de proppen met een Aramees handschrift, waarvoor ze een vertaler zoekt. Via taalkundig onderzoeker Milo Vlinders komt ze in contact met de excentrieke geleerde Frascan Barieux.
In een andere verhaallijn beschrijft Van Mourik de activiteiten van een duister genootschap, dat in het bezit van het manuscript wil komen, en daarbij niet terugdeinst voor geweld. Terwijl het verhaal vordert, neemt de schrijver de lezer mee naar Parijs en het Vaticaan. Ook de grotten in Zuid-Limburg komen aan bod. Lezers die graag bijzondere locaties bezoeken, komen hiermee aan hun trekken.
Toch overtuigt De 1stelingen niet. Dit komt onder andere door het gebrek aan geloofwaardigheid. Het verhaal ontbeert personages van vlees en bloed. Van Mourik geeft de hoofdpersonen alle tijd voor het onderzoek, alsof ze alleen voor het verhaal bestaan. Hebben ze dan geen banen, hebben ze dan geen sociaal leven, waarin ze hun activiteiten moeten inpassen? De manier waarop Milo Vlinders en Anna van Amstel na één ontmoeting al onafscheidelijk met elkaar optrekken, komt geforceerd over. Voor het verhaal komt het zo uit.
Dit geldt ook voor het plotselinge vertrek van Barieux naar Rome. Als hij daar in het kader van het onderzoek is, ontmoet hij een geestelijke die hem belangrijke informatie kan geven. In plaats van het volledige verhaal aan te horen, moet hij zo nodig weer het vliegtuig naar Nederland halen. Waarvoor was hij dan naar Rome gekomen? Het is natuurlijk een trucje om de spanning erin te houden, maar het maakt een krampachtige indruk.
De liefhebber van paranoïde samenzweringstheorieën, kan daarentegen zijn/haar hart ophalen. Geloofwaardig of niet, Ton van Mourik heeft in elk geval het lef om het verhaal met een open eind te laten stoppen. | 0neg
|
Voor mij het eerste en laatste boek van Slautgher.
Langdradige en veel onnodige tekst.Er gebeurt nagenoeg niks. | 0neg
|
Ik ben niet erg onder de indruk.
Het verhaal is op zich leuk opgezet. Er wordt een verhaal verteld over de vermissing van een klein meisje, de helft van een meisjestweeling na een feestweekend in een vakantiehuis.Gesproken wordt vanuit het perspectief van de diverse hoofdpersonen. Verleden en heden lopen ook per hoofdstuk door elkaar. Hoe hebben ze het beleeft en ervaren en hoe is het nu met ze? Een verdrietige gebeurtenis brengt ze weer bij elkaar en langzaam wordt naar de ontknoping toegewerkt.De uitwerking naar de ontknoping toe is niet sterk. Al vrij snel had ik het vermoeden dat het wel eens zo af kon lopen.
Cover is mooi, titel past goed bij het boek.
Het idee vond ik goed, de uitwerking kan vele malen beter. | 0neg
|
Wat als de rollen omgekeerd waren en de Nederlanders de vluchtelingen waren? Jerry Goossens vertelt het verhaal door de ogen van een een groepje Hollanders en een paar Noord-Afrikanen. Vanaf het begin heb je al door dat assimileren is mislukt. De wij-zij cultuur viert hoogtij. De Hollanders dragen halsstarrig klompen en vormen een front tegen de plaatselijke bevolking. De tweedracht komt tot een hoogtepunt als een dominee haat begint te prediken.
Ik denk dat het doel van Goossens is om ons aan het denken te zetten en dat lukt tot op zekere hoogte. Het idee is briljant en je wordt het verhaal ingezogen door een beeldende beschrijving vanuit de ogen van de lokale bevolking, maar al snel verzandt het verhaal tot langdradige stukken tekst met veel te veel beeldspraak en veel te veel godsdienstige verwijzingen. De hoofdpersonen worden karikaturen met wie ik niet meer mee kan voelen.
Ik zou dit boek niet graag herlezen, maar ik ben wel blij dat ik het gelezen heb. Het geeft een heel nieuwe en verfrissende kijk op de huidige situatie met de vluchtelingen. Dat is echter de enige reden waarom het boek twee sterren krijgt. Jammer, want het onderwerp heeft een hoop potentie. | 0neg
|
De titel van dit boek sprak me aan, dus nam ik het mee uit de bibliotheek. Helaas dekte de vlag de lading maar slecht.
Zeker, de hoofdpersoon Esmee, beursstudente kunstgeschiedenis, werkt zo nu en dan in een tweedehands boekwinkel (met de naam De Uil, vandaar het lieve uiltje op de kaft), maar het gaat toch vooral over haar relatieproblemen met Mitchell, een Amerikaan met rijke ouders, op wie zij hevig verliefd is. Daardoor blijft ze het hele boek lang blind voor zijn onaangename karakter. Haar vriendin en haar collega's in De Uil zijn niet enthousiast over hem, maar ook dat opent haar ogen niet. Hoe dom kan iemand zijn. Mitchell dumpt haar al vroeg in het verhaal, op een moment waarop Esmee net heeft ontdekt dat ze zwanger van hem is. Ze besluit haar kind toch te behouden en alleen op te voeden, maar Mitchell komt terug en vraagt haar ten huwelijk. Gretig zegt ze , ondanks alles, ja.
Had ze niet moeten doen.
De mensen in de boekwinkel zouden iets beter beschreven kunnen worden. Het blijven nu wat vage schimmen, die meer vragen oproepen dan beantwoorden. Veel achtergronden worden er niet gegeven.
En daar waren dan ook nog wat vage zwervers en daklozen. Iedereen zette en verzette boeken in De Uil, maar verkocht werd er maar weinig. Waarvan werden al die werknemers betaald?
Niet mijn boek. | 0neg
|
Beauty and the beast: Lost in de book is een boek dat zich afspeelt tijdens de verhaallijn van de bekende film van Disney. Dit is voor mij ook meteen een probleem aan het boek het blijft dichtbij de film die Disney heeft bedacht en mist daardoor voor mij iets unieks.
Zoals ik net al aangaf speelt het boek zich af tijdens de tijdlijn van de film. Om precies te zijn speelt het zich af tussen het moment dat Belle in het kasteel komt en verliefd wordt op het beest. Het boek speelt in op twee tegenpolen namelijk Liefde en Dood. Liefde en Dood komen in dit boek terug als twee zussen die samen voor de balans in het leven moeten zorgen. De twee zussen maken in het boek een weddenschap over het lot van Belle. Liefde is ervan overtuigd dat Belle degene is die het beest redt van zijn vloek en wet dat die gebeurt. Maar dood is ervan overtuigd dat Belle ongelukkig is in het kasteel en zou vluchten als ze de mogelijkheid had. Deze weddenschap resulteert in een boek genaamd Nevermore. Zodra Belle de bibliotheek van beest krijg vindt ze een aparte ruimte met daarin het boek Nevermore. Dit boekt geeft Belle de mogelijkheid om te ontsnappen aan haar bestaan in het kasteel en het leven te leiden dat ze altijd al heeft willen hebben. Dus wat zal ze doen kiest ze voor een magische wereld waarin alles mogelijk is of kiest ze voor haar leven in het kasteel? Wie zal de weddenschap winnen Dood of toch Liefde?
Voor mij krijgt dit boek maar twee sterren omdat het wel leuk is om een keer te lezen maar mij niet kan boeien om het te blijven lezen. Gedurende het boek had ik niet de behoefte om er achter te komen wat er ging gebeuren. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik vrij lang over die korte boek heb gedaan. Verder voegt het voor mij persoonlijk ook niet veel toe ten opzichte van het originele verhaal. Maar als je groot fan ben van het originele verhaal is het toch wel leuk om het boek een keer te lezen. | 0neg
|
Altijd al willen weten hoe het voelt om gemarteld te worden? Lees dit boek en voordat u op de helft bent, zult u zich al geradbraakt voelen. Een van de saaiste boeken ooit. Het nodigt absoluut niet uit tot verder lezen.
De plot is zeer zwak: 2 helderzienden die in andermans hersens kunnen binnendringen zijn op zoek naar een gewetenloze pyromaan die een apparaat heeft uitgevonden om op afstand zaken te doen ontbranden. Het grootste deel van het boek gaat over het rondneuzen in andermans brein en blokkades bouwen an afbreken. Geneuzel. Niet spannend en oninteressant. Poema-pocket onwaardig. | 0neg
|
Dit boek kon ik gratis als e-boek lezen via de Vakantiebieb. Ik heb het uitgelezen, omdat ik geïnteresseerd was in het tijdperk waarin het zich afspeelt (jaren zeventig).
Om op dat laatste terug te komen, het is een wat vreemd boek waarin die jaren '70-sfeer vaak net niet goed overkomt. Ook is het verwarrend: hier en daar staat iets dat aan een bepaalde datum gekoppeld kan worden, zoals het stranden van het Veronica-schip (1973), en later de optredens van een band die als Doe Maar geïdentificeerd kan worden (eind jaren zeventig, begin jaren 80), en vermoedelijk het verblijf van Sid Vicious in New York (1979), al met al een periode van zo'n 10 jaar, maar de hoofdpersonen worden nauwelijks ouder, ontwikkelen zich niet. Voor iemand die de periode maar half/half heeft meegemaakt, is het niet altijd overtuigend. Ik had graag meer couleur locale willen zien, maar goed, het is geen nostalgieboek.
Er is niet echt een verhaal. daarvoor zijn het teveel losse stukjes (snapshots?) die geen samenhang hebben. Dat maakt dat er weinig spanning in het boek zit, het kabbelt maar een beetje voort. Aan het einde komen niet alle lijnen samen, waardoor ik me afvraag of bepaalde passages niet gewoon konden worden geschrapt.
Vandaar dat ik had gehoopt dat er wat meer viel te smullen van andere dingen.
Niet alleen de couleur locale ontbreekt, er is evenmin een fijne schrijfstijl. Het komt houterig over, als iemand die een (vergeefse) poging doet een Literair Werk neer te zetten. Allerlei thema's en motieven (zwemmen in zee, Man Ray de kat, de perikelen rondom de kunstenaars in de enclave) lijken aangeroerd te worden, maar er wordt niets mee gedaan. terwijl, door zo de nadruk erop te leggen, die verwachting wel wordt gewekt. Vergelijkingen vliegen vaak uit de bocht of zijn enorm knullig of gekunsteld. Het taalgebruik is erg slordig, onverzorgd, spreektaal, hoewel dat alleen de woordkeus is, want de ronkende vergelijkingen zijn dat beslist niet, en dat botst.
In het boek ligt de nadruk op seks en middelenmisbruik (tabak, alcohol, wiet, heroïne, coke...) en na een tijdje was ik het wel zat als er weer aan de flacon, de fles, of het glas werd genipt of alweer een sigaret werd opgestoken. Overkill. Of het een symool is voor afhankelijkheid (onafhankelijkheid van andere mensen, door afhankelijkheid van middelen) weet ik niet, omdat ik mij de jaren '70 wel herinner als het tijdperk van onbeperkt roken, van niet moeilijk doen over alcohol en daarnaast staat het bekend als het tijdperk van de psychedelica, wiet en speed. Dus het kan ook een redelijk accurate beschrijving zijn. Ik krijg te weinig handvatten om daar uitsluitsel over te krijgen.
Er zit hier en daar humor in, maar echt leuk is die niet. Eerder wrang, zoals de Ik doe wat ik doe-scène (die overigens ook veel te lang is om leuk te blijven). Link voor wie het lied kent: https://www.youtube.com/watch?v=IVJM7aIZaYM
Uiteindelijk denk ik dat het een halfslachtige autobiografie is, met veel eigen herinneringen aan het tijdperk, met commentaar op het tijdperk, in een flinterdun jasje van fictie. | 0neg
|
Hoofdpersoon Sean Callagher, verslaggever bij de Washington Post, komt door een verhaal dat hem eigenlijk niet heel erg boeit op het spoor van een groter verhaal. Twijfelachtige sterfgevallen brengen Sean in Indonesië waar hij achter een afschuwelijk experiment komt met een nog vreselijkere uitkomst; alle proefpersonen sterven een vreselijke dood. De nieuwe wereldmacht ICOS zit achter dit virus ECP. ICOS beweert dat door een injectie met het virus mensen bevrijd worden van godsdienstige gedachten. Zo zal radicalisme niet meer voorkomen en de wereld in vrede kunnen leven. Waar Sean achter komt is dat ICOS aan iets heel anders werkt dan aan de wereldvrede. ICOS legt de wereld één godsdienst op en ontneemt iedereen de vrijheid. Met geweld en concentratiekampen wil de nieuwe wereldorde haar wil opleggen. Sean gaat wanhopig op zoek naar de waarheid en vindt medestanders waar hij die niet verwacht. China staat op tegen de ICOS.
Het verhaal van de Goddelijke Selectie is te simpel. Via de meest onmogelijke wegen komt de hoofdpersoon tot oplossingen. Iedereen om Sean heen wordt vermoord of verdwijnt. Het simpele idee om hem zelf te doden komt blijkbaar in niemand op. Door toeval en met heel veel geluk mazzelt Sean het verhaal door. Ondanks de soms heftige gebeurtenissen zit er amper spanning en snelheid in dit verhaal. Het idee van het verhaal is goed, maar de schrijver weet er vrijwel geen moment spanning in te brengen. Er wordt weinig sfeer gecreëerd en door de weinige momenten waar je op het puntje van de stoel zit, is het een hele klus om lekker door te lezen.
De hoofdpersoon komt op verschillende plaatsen en in verschillende landen, maar een echte cultuur- of sfeerverandering is niet in het verhaal terug te vinden. Of het zich in Amerika afspeelt of in China, de mensen zijn, en reageren, veelal het hetzelfde. Er wordt te weinig karakter en persoonlijkheid geschetst en de hoofdpersoon is na het lezen van het boek nog steeds een onbekende.
Gebeurtenissen als het omschakelen naar verzet van China lijken compleet uit de lucht te vallen. Het einde is dan ook voorspelbaar en er zijn geen onverwachte wendingen die nog spanning weten te brengen. De eenzijdige en afgestompte kijk op religie van de schrijver druipt van het verhaal en komt op elke pagina terug. Dit is een enorme domper op wat een leuke verhaal had kunnen zijn.
Het boek oogt niet af. Het komt tijdens het lezen afgeraffeld over, de lezer struikelt over verkeerde en onlogische woordkeuzes en ook schrijffouten komen nogal eens voor. Tijdens het lezen volgen gebeurtenissen elkaar van de hak op de tak op. Personen komen uit het niets naar voren in het verhaal, hun gedachten worden beschreven alsof het verhaal om hen draait, waarna de persoon verder niet meer in het verhaal voorkomt. Dat de proloog in het ik-perspectief is, terwijl het verhaal verder personaal geschreven wordt, komt alleen maar vreemd over en geeft de lezer het idee dat op die manier de open gaten gevuld moesten worden.
Al met al een verhaal waarin weinig spanning zit en een verhaal dat zo onlogisch en onafgemaakt is dat het eigenlijk de moeite niet waard is om te lezen. | 0neg
|
Een leerling uit 3 vwo was dit boek een tijdje geleden aan het lezen. Hij was matig enthousiast, vertelde dat het wel grappig begon maar dat het inzakte halverwege.
Omdat ik al een paar boeken van Rosoff gelezen had en die erg mooi had gevonden, was ik erg benieuwd naar dit boek.
Ik vond het ook een flinke teleurstelling. Helaas.
Ik ben afgehaakt halverwege. Jammer dus. | 0neg
|
Met, naast een tiental non-fictie werken, meer dan vijftig titels in vijf verschillende reeksen, was de Amerikaanse succesauteur Tom Clancy dit jaar aan iets nieuws toe. Samen met de ervaren, maar in ons taalgebied nobele onbekende coauteur Peter Telep wordt nog maar eens een nieuwe serie opgestart. Ditmaal met CIA-agent Maxwell Moore, die zijn sporen al verdiende bij de Navy Seals.
In het eerste deel, dat de titel De ogen van de vijand meekreeg, wordt het hoofdpersonage uit zijn vertrouwde werkgebied in Pakistan weggeroepen om in Mexico een mogelijke connectie tussen de Taliban en de Mexicaanse drugsmaffia te onderzoeken. Tegelijkertijd willen zowat alle Amerikaanse drieletterwoorddiensten het hoofd van het machtigste drugskartel van hun zuiderbuur identificeren en neutraliseren.
Wie er nu nog aan twijfelt dat dit een boek vol actie is, zal snel overtuigd worden, want nog voor de eerste dertig bladzijden omgeslagen zijn, werden al twee schepen en een hotel opgeblazen. En dan volgen er nog meer dan vierhonderdvijftig pagina's groots opgezette, internationale acties waarbij de kogels zowat constant in het rond vliegen. Kortom De ogen van de vijand is weer een schoolvoorbeeld van een Hollywoodfilm op papier.
Er worden een massa personages geïntroduceerd, waarvan het de moeite niet waard is hun namen te onthouden want de meerderheid wordt vroeg of laat toch tot kanonnenvoer herleid. Met deze overvloed aan gewapende confrontaties en afrekeningen willen Tom Clancy en Peter Teleb de lezers bij de keel grijpen en overdonderen. Maar in plaats van hen met open mond van bewondering en verbazing achter te laten, verliezen de auteurs hun publiek na de zoveelste schietpartij op rij.
Niet alleen wordt in De ogen van de vijand overdreven met de actie, maar het wordt echt te bont als gevangenisdirecteurs hun gevangen eropuit sturen om te gaan afrekenen met een concurrerend kartel, of als hele pelotons militairen zonder medeweten van hun hiërarchische oversten, en gebruikmakend van helikopters en legervoertuigen, op eigen houtje missies gaan uitvoeren. 'Trop is teveel', zei een Belgisch ex-premier ooit, en dit boek is daar een prachtig voorbeeld van.
Als daarnaast ook nog eens te veel zaken zomaar uit de lucht komen vallen en er net iets te veel infiltranten opereren, is er maar één conclusie mogelijk: totaal ongeloofwaardig.
Ik kan De ogen van de vijand dan ook alleen maar aanraden aan hen die zich met het verstand op nul door een boek kunnen werken. Ik denk met weemoed terug aan hoe de eerste reeks van Tom Clancy, met Jack Ryan in de hoofdrol, destijds een kwalitatieve trendsetter was. Het is amper te bevatten dat beide reeksen uit hetzelfde hoofd ontsproten zijn. | 0neg
|
Als er minder kinderen geloven in sprookjes, verdwijnt die sprookjeswereld langzaam. Dat principe kent iedereen zo langzamerhand wel en Julie Kagawa vond het nodig om dit iedereen nog een keer op het hart te drukken. Als je door dit cliché heen kan lezen, is het een lekker boek om te lezen.
Het broertje van de hoofdpersoon Meghan Chase wordt ontvoert door de fae en zij is de enige die hem kan redden. Ze wordt geholpen door Puck (Robin Goodfellow uit `Een Midzomernachtdroom'), de winterprins Ash en de kat Grimalkin. In het land van de fae komt ze meer te weten dan haar lief is, ze is geen mens maar een halffae de dochter van zomerkoning Oberon nog wel. Het land van de fae dat Nimmernimmer heet, wordt langzaam verteerd door ongelovige kinderen en... ijzer.
Aan de ene kant is het heel erg leuk dat er figuren zijn gebruikt uit een stuk van Shakespeare, maar dit wordt afgedaan door het feit dat de rest van de karakters zelf verzonnen zijn. Dan had ze die drie figuren toch ook nog wel een zelfbedachte naam kunnen geven?
Verder heeft het verhaal niet heel veel diepgang en is het een beetje voorspelbaar. Natuurlijk wordt ze hopeloos verliefd op Ash en natuurlijk is het een verboden liefde, natuurlijk, natuurlijk.
Alhoewel het niet misschien geen meesterwerk is, is het toch heerlijk dat de hoofdpersoon van het ene avontuur in het andere terecht komt. Het geeft een Alice-In-Wonderlandachtig gevoel, een fantasiewereld waarin je het avontuur niet opzoekt, maar je er zo in valt.
Het leest lekker door en het is geweldig leesvoer voor een ontspannende middag, maar dat is als je van een tikkeltje oppervlakkige boeken houdt. Misschien is het zelfs avontuurlijk genoeg om nieuwsgierig te worden naar de rest van de serie. | 0neg
|
Ondanks zijn intrigerende titel heeft dit boek mij absoluut niet kunnen boeien. Ik heb het met veel moeite uitgelezen. Het plot dat opgebouwd is rond vervalsingen van de kunstenaar Modigliani, begint veelbelovend maar wordt geleidelijk aan alsmaar ingewikkelder en weinig meeslepend. De personages zijn karikaturaal, helemaal niet uitgediept en de schrijfstijl is zeer eenvoudig. De onderverdeling in kleine hoofdstukjes met bijpassende titel deed mij aan een kinderboek denken. Ik zie trouwens nog steeds het verband niet tussen het boek en 'De nacht van de zwarte rozen".
Het boek wordt aangeprezen omwille van "een groot gevoel voor lekker provinciaals eten". Ik heb er in elk geval geen honger van gekregen en vraag me zelfs af in hoeverre de auteur iets van gastronomie kent wanneer hij het hoofdpersonage zeevruchten laat eten in een Elzasser restaurant.
Voor mij geen Nino Filasto meer. Ik lees liever een echte thriller met iets meer diepgang en een boeiende verhaallijn. | 0neg
|
Ontdaan van al de franjes, is het verhaal een ontvoeringszaak van de zoon van een filmster, overgoten met wat beschermengelen en het hiernamaals. Met dit gegeven kan je wel wat kanten uit, maar de overdreven beschrijvende taal zorgt ervoor dat het boek niet vlot leest. Bij praktisch elke zelfstandig naamwoord staat wel een bijvoeglijk naamwoord. Dit zorgt er wel voor dat het boek wat aandikt in pagina's, maar ook dat je er niet makkelijk door geraakt, omdat je je weg verliest in deze te uitgebreide beschrijvingen. Minder was meer geweest in dit geval. Koontz heeft al veel betere boeken afgeleverd. | 0neg
|
Ik ben het helemaal eens met bovenstaande Crimezone-recensie. Wat is dit een zwak boek. Er wordt ons heel wat beloofd, maar MacLean maakt het niet waar. Er zijn wel erg veel onwaarschijnlijkheden: hoe kan de hoofdpersoon rouwen om zijn vermoorde dochter, uit zijn op wraak en tegelijk een zeer vergezochte internetrelatie aangaan met een jonge vrouw? Waarom lijdt de dader aan minstens drie flinke afwijkingen? Wat moeten we met het liefdesleven van de Italiaanse inspecteur? Misschien is de belangrijkste vraag: was er geen goede redacteur voorhanden om heel veel bladzijden te schrappen? | 0neg
|
Ik heb al wel een paar boeken van Marian Keys gelezen, sommige waren heel goed, anderen gewoon goed maar dit boek lag me absluut niet. Ik vond het eerder een saai verslag van een reisje naar LA,. Geen spanning, geen tranen, geen romantiek, niet echt een aanrader dus | 0neg
|
Een beroemde schrijver is geen garantie voor kwaliteit....
Enkele maanden geleden gelezen en niet om doorheen te komen dit boek. Complete anti-climax.
Natuurlijk heb ik de hele serie Min Kamp gelezen. Soms met tussenpozen tussen de delen: soms was een deel nog bij de vertaler, soms had ik er even genoeg van. Maar meestal was er dynamiek in de verhaallijnen, afwisseling van situaties, goed of mooi opgeschreven.
Dit boek hier is ontzettend saai, schrijver verlaagt zich zelfs door zijn stoelgang op het toilet in geuren en kleuren te beschrijven. Dit soort informatie hoef ik niet te krijgen. Zijn z.g. observaties zijn saai, het kabbelt maar door. Stukken over WO 2 van hem sla ik sowieso over, want zijn redenaties hierover vind ik niet boeiend. Was ook al het geval in de serie.
Hoe deze oorlog in Noorwegen is geweest, weet ik allang in grote lijnen, door tijdens mijn reizen door Noorwegen met oudere Noren te praten, die het hebben meegemaakt en enige geschiedenis van dit land.
Titel vind ik wonderlijk: als Knausgård zijn ziel zó goed zou kennen, zou het oprecht een stuk beter met hem gaan.
M.I. zal de ziel zich nooit als een soort Amerika gedragen, want daarvoor is het de ziel. | 0neg
|
Peter Verhelst heeft dit boek geschreven na een auto-ongeluk dat hij op de snelweg had. Hij is enkele seconden van zijn leven kwijt toen de airbags uitklapten.
Boeken van Peter Verhelst zijn zelden gemakkelijk te lezen en het is dit keer niet anders.
Magisch-realisme is zijn stijl en dat is niet echt mijn ding. Toch heb ik dit boek gelezen omdat ik het gewonnen had en van de auteur zelf ontvangen heb.
De auteur beschrijft verdwenen/overleden mensen en dieren die ergens, op een eiland Sandy, samenleven. Er is een verhaal van een man met een oranje rugzak die een vliegtuigongeluk heeft gehad. Verder ook iets met een man die zich in een grot schuilhoudt om te proberen te ontsnappen aan uitgestorven mammoeten.
Het is al bij al een raar verhaal, een beetje een samenraapsel van verschillende korte stukjes, met daar overheen nog wat schilderkunst gegoten omdat Peter Verhelst graag schilder had geworden, de opvolgen van Jan Van Eyck, dat leek hem wel iets. | 0neg
|
Lindsay Chamberlain is de hoofdpersoon in Graven naar moord. Ze is forensisch antropoloog, gespecialiseerd in botten en beenderen. Daarnaast is ze vaak betrokken bij archeologische opgravingen. Auteur Berverly Connor heeft kennis van zaken want ze was zelf ook jarenlang forensisch antropoloog. Dat is merkbaar in de soms gedetailleerde beschrijvingen in het boek Graven naar moord. Er lopen twee verhaallijnen door het boek. Allereerst het verhaal waarin Lindsay onderzoek gaat verrichten naar de dood van drie mannen in een grot. Daarnaast speelt een verhaal van een indianendorp waarvan de inwoners in lang vervlogen tijden uitgemoord zijn. Beide verhaallijnen zijn met elkaar verweven en grijpen in elkaar. Zelf vond ik het verhaal uit het verleden weinig toegankelijk geschreven.
Graven naar moord is bij tijd en wijle spannend. In het begin kon het verhaal mij niet echt bekoren. In het middenstuk zit een gedeelte met als thema ontsnapping uit een grot. Dit is spannend en goed geschreven. Lindsay is een intelligente vrouw die van wanten weet. Maar soms vind ik haar capaciteiten enigszins overdreven waardoor het te weinig levensecht is. De ontknoping was redelijk. Hetzelfde geldt voor de plot, maar de finale viel me tegen. Daar gebeuren een paar dingen die niet zo waarschijnlijk zijn. Het thema bottenonderzoek is wel bijzonder en er staan soms leuke weetjes in over: beenderen, grotten en opgravingen. Voor wie houdt van forensische antropologie wellicht een interessant boek. Maar het boek en de thematiek hebben mij niet voldoende geboeid om meer uit de serie met Lindsay Chamberlain te willen lezen. | 0neg
|
Zwarte weduwe heeft een heel actueel thema, overal in Europa vinden aanslagen plaats, de meest recente in Amsterdam, door vrouwen met een bomgordel. De vrouwen worden aangestuurd door overweldigend complot. Carrie Montevagio en Adam Kaplan zijn weer terug in Zwarte Weduwe, onder leiding van Sir Charles Cavendish. Het Special Force-team Securicor moet dit keer worden ingezet om Europa te beschermen tegen nieuwe aanslagen en op zoek gaan naar het brein achter de aanslagen voordat er nog méér slachtoffers gaan vallen. Carrie neemt een resoluut besluit met drastische gevolgen. Adam moet er alles aan doen om zijn partner te redden.
Het boek heeft absoluut een heel actueel thema en zou daardoor heel beangstigend kunnen zijn, maar door de duidelijk 2 verschillende schrijfstijlen vind ik het lastig in het verhaal te komen. | 0neg
|
Na 'Kijk niet weg' en 'zonder een woord' te hebben verslonden keek ik echt uit om nog eens een Barclay te lezen. Maar dit boek komt nog niet eens in de buurt, het leest als een trein en dat is ook alles. Het verhaal is gewoonweg niet boeiend en het leek net of ik naar een slechte soap aan het kijken was. | 0neg
|
De afgelopen jaren heb ik heel wat boeken van deze schrijfster met veel plezier gelezen. Dat kan ik echter van dit boek niet zeggen.
De personages spreken niet tot de verbeelding en komen dan ook niet uit de verf. In het boek draait het om 2 moorden. Bij de ene moord (man van Laurie) is de reden daarvan enorm ver gezocht en bij de andere moord is het eigenlijk vanaf het begin wel duidelijk wie dat gedaan heeft.
Het boek is erg langdradig en er zit geen vaart in. Het heeft een hoog " en toen, en toen, en toen-gehalte". Kortom voor mij een teleurstellend verhaal. | 0neg
|
Normally I avoid thrillers, but since I liked Before I go to Sleep, I was willing to give this book a go. Unfortunately Second Life represents everything I don’t like about thrillers. I thought most of the book was shallow and unrealistic. I don’t think characters have to be likeable to make a work worthwhile, but the motives used to explain the characters’ actions were utterly unbelievable. The only remaining explanation for the main character’s choices is stupidity. About half way in the novel I was thinking about throwing it aside because it was too boring to keep on reading. I wished I had, because the ending was absolutely unsatisfying. | 0neg
|
Het niveau van de boeken van Suzanne Vermeer daalt tot een bedenkelijk niveau. Het vorige was al niet best, dit is nog minder van kwaliteit. De stijl is abominabel; het is alsof je een kinderboek leest. Ook de inhoud is niet sterk, het is erg gezocht en onwaarschijnlijk. Paul Goeken zou hiermee (naar mijn idee) niet gelukkig zijn. | 0neg
|
Dit is voor mij echt het slechtste boek wat ik in jaren heb gelezen. Ik voelde als lezer gewoon lichtelijk beledigd dat ik werd afgescheept met een onzinnig plot. Maar waar ik me nog het meest aan geirriteerd heb is de ongelovelijke oppervlakkigheid. Het gaat hier echt om een drama, en om dan te lezen dat iemand na een week of 3 vanuit een diepe depressie in een keer weer vrolijk van de bank springt om verder te gaan met zijn leven, daar kon ik totaal niet tegen. Ik denk dan ook dat ik me dan ook nooit meer aan een Suzanne Vermeer ga wagen. Wat een teleurstelling. | 0neg
|
Dit boek is echt verspilling van je tijd, gelukkig is het in 1 dag uitgelezen. Dit heeft echt niks te maken met complexe liefde tussen een moeder en dochter, het is eerder het verhaal over een gekke dochter. | 0neg
|
De 23-jarige Manon Dijkstra woont, na een zoveelste studiemisser en een verbroken relatie, weer thuis bij haar ouders. Manon is nogal eigenzinnig en gaat haar eigen gang. Dat zorgt voor spanningen. Vooral bij haar vader Ton. Ondanks al die huiselijke spanning gaat het gezin Dijkstra, zoals ieder jaar, toch voor een wintersportvakantie naar Oostenrijk.
In Oostenrijk volgt nog een uitbarsting en na een goed gesprek is Manon 180 graden bijgedraaid. De skivakantie lijkt toch nog leuk te worden. Helemaal als Manon een meisje van een gevaarlijke afdaling redt en daarna een baan als skilerares krijgt aangeboden. Manon heeft het naar haar zin. Tot zich diverse incidenten voordoen die niet als ongeluk bestempeld kunnen worden.
leest als een snelle skiër op een afdaling, bijzonder vlot. De begrijpelijkheid waarmee het boek geschreven is, is daar zeker debet aan. Het verhaal wordt nergens ingewikkeld waardoor het goed te volgen is. Nadeel is dat het verhaal ook geen enkele diepgang heeft. De personages worden minimaal uitgewerkt en sommige delen van het boek zijn zelfs enigszins overbodig.
Het boek valt binnen het thrillergenre. Daar is tijdens het lezen echter niets van te merken. Het boek wordt nergens spannend en de momenten die als spannend bedoeld zijn, zijn zo goed als mislukt. De enige spanning die in het boek voorkomt, is die huiselijke spanning in het begin.
Daarnaast is het verhaal redelijk voorspelbaar en ontbreken de broodnodige plotwendingen. Daardoor kabbelt het maar wat voort en hoef je je als lezer niet al te veel in te spannen om de aandacht toch bij het boek te houden. Als thriller of roman heeft Après-ski gefaald, maar als niemendalletje is het met vlag en wimpel geslaagd. | 0neg
|
Dit is nou echt zo'n boek waarvan je op de eerste bladzijde al weet hoe het af gaat lopen. Ik vind het ook een typisch Amerikaans, sentimenteel boek. Je hebt het in één dag uit, het is heel makkelijk te lezen, volgende week ben je al vergeten waar het ook alweer over ging, maar aan de andere kant: het laat je ook wel weer zien dat je dingen pas waardeert als je ze dreigt kwijt te raken. En dat beseffen we ons misschien niet altijd genoeg. | 0neg
|
Iedere beoordeling van een boek gaat uiteindelijk over smaak. Is (of liever: vind ik) een boek goed of niet. Recensies als in VN´s detective & thrillergids en hier op Crimezone kunnen als richtlijn dienen bij keuzes, maar natuurlijk is een positieve recensie geen garantie dat ik een boek de moeite waard vind.
De wet en de leugen van John Hart is zo´n geval. Na de welhaast lyrisch positieve recensie op Crimezone ben ik naar de winkel gerend om nog snel voor mijn vakantie deze vermeende topthriller aan mijn koffer toe te voegen. Vanzelfsprekend wilde ik de geboorte van de nieuwe Scott Turow niet missen.
Wat een deceptie!
Het overmatige gebruik van pathetische zinsnedes en semi-indrukwekkende bijvoegelijke naamwoorden om de zieleroerselen van de hoofdpersoon en zijn verbijsterend slappe persoonlijkheid te illustreren dragen ertoe bij dat de eerste helft van het boek vrijwel onleesbaar is. In eerste instantie dacht ik dat het wellicht aan de vertaler lag, maar na het lezen van recensies op Amazon.com heb ik moeten concluderen dat de bombastische schrijfstijl eigen is aan John Hart en dat de vertaler waarschijnlijk prima werk heeft geleverd.
De plot ontwikkelt zich in de eerste helft van het boek niet of nauwelijks, de hoofdpersoon denkt van alles maar zegt en doet vrijwel niets en voor zover hij communiceert en handelt doet hij dit als daarenboven als een idioot. En daarbij zijn alle vrouwenkarakters volstrekt ééndimensionaal en voert goedkoop melodrama de boventoon.
Is dit Turow? Mijn antwoord is duidelijk: absoluut niet, de vergelijking gaat op alle mogelijke manieren mank en lijkt me eerder een belediging voor Turow.
Ter verdediging van het boek moet gezegd worden dat halverwege de vaart er toch nog behoorlijk inkomt en de plot uiteindelijk niet slecht is. Toch blijft ook in het tweede deel van het boek het pathetische gehalte in de schrijfstijl duidelijk aanwezig, hetgeen voorkomt dat ik het meer dan twee sterren waard vind. Een redelijk debuut, waarschijnlijk geschikter voor vrouwen dan voor mannen. Maar even afwachten wat zijn volgende product is alvorens John Hart heilig te verklaren, zou ik zeggen. | 0neg
|
Historische context is interessant, maar voor mij is dit boek niet literair genoeg. Personages zijn ofwel heel goed ofwel heel slecht, verhaal is vaak niet geloofwaardig. | 0neg
|
Naar dit boek keek ik echt uit... en tot mijn grote vreugde had ik hem gewonnen hier, in ruil voor een recensie! Maar tot mijn grote verdriet, ik kom er niet doorheen? Ik ben vanmiddag ruim een uur aan het ploeteren geweest, maar het verhaal pakte me gewoon niet. Ik heb echt mijn best gedaan. Elk ander boek had ik veel eerder aan de kant gelegd, maar na flink wat lettervechten heb ik hem toch echt dicht geslagen. Mijn excuses aan de schrijver, het zal ongetwijfeld een geweldig boek zijn, maar de schrijfstijl kan me niet meevoeren in het verhaal...
Het boek is niet verloren, mijn vader wilt hem met liefde lezen! | 0neg
|
Over dit boek had ik best flinke verwachtingen omdat er veel over gesproken werd en deze een Award had gewonnen in 2017 voor beste YA.
Het boek was duidelijk geschreven, al vraag ik me af wat die tekstwolkjes waren op enkele pagina's. Doordat het zo duidelijk was las het ook snel weg. Al vond ik dat de meeste gebeurtenissen in het boek te verwachten vielen zodat de spanning al snel afnam. | 0neg
|
Het spel van de Engel is niet echt een vervolg op De schaduw van de wind, maar personages en plaatsen komen terug. Dat maakt dit boek extra leuk. Je leeft mee met de personages.
In Het spel van de Engel laat Zafón zich weer van zijn beste kant zien. Prachtig opgebouwd verhaal, met spanning, historie, intriges... Dit alles in een uitmuntende schrijfstijl.
Ik kijk al uit naar het volgende boek van Zafón. | 0neg
|
Ik ben een grote fan van Grisham en heb ook al zijn boeken gelezen.
Ieder jaar sta ik te trappelen als zijn nieuwe boek uitkomt.
Dit jaar duurde het wat langer dan verwacht, maar ik troostte me met de gedachte dat het de moeite waard zou zijn, maar helaas...
Dit was zeker niet wat ik van Grisham gewend ben!
Normaal moet ik moeite doen om zijn boeken niet in één keer uit te lezen, deze keer moest ik moeite doen om het boek überhaupt uit te lezen.
Ik vind het goed dat het een waargebeurd verhaal is, waardoor ik nog enige sympathie kan opbrengen, maar daar blijft het ook bij...
Ik ben deze keer zwaar ontgoocheld.
Ik hoop dat dit slechts een 'dip' was van hem en dat zijn volgende boek weer aan de verwachtingen zal voldoen want anders vrees ik dat hij een grote fan kwijt raakt... | 0neg
|
Doorgeschoten is het verhaal over de opkomst van en de moord op een nieuw en steeds populairder wordend politicus. Tom Hordijk - bi-sexueel, auteur en altijd zijn woordje klaar - gaat met zijn eigen partij, de Echte Nederlandse Partij (ENP), de verkiezingsstrijd aan met de gevestigde orde. Precies! Het verhaal van Pim Fortuyn en zijn opkomst in de politieke arena... maar daar houdt Doorgeschoten niet op.
De parallellen tussen Fortuyn en Hordijk liggen er huizenhoog bovenop. Omstreden ideeen over een nieuw (hervormd) Nederland, hun sexuele geaardheid, de discutabele invulling van de kieslijst met onervaren politici, maar ook typische Fortuyn-uitspraken zoals 'It's a bloody shame' en 'Nou vraag ik u?'. En als je goed oplet kom je ook nog de enkele van de vrienden van Fortuyn tegen, meestal vermaakt tot karikaturen. Zo kun je Theo van Gogh herkennen in de onuitstaanbare lomperik Mondriaan, en makelaarsvriend Harrie Mens in de vastgoedontwikkelaar en geldschieter Veldhuis. Het is een rare gewaarwording om tijdens het lezen van de eerste hoofdstukken te beseffen dat dit niet alleen is ontsproten uit het fantasierijke brein van Appel, maar een weergave is van wat er in werkelijkheid gebeurde in dit land. Fictie zit soms erg dicht aan tegen de werkelijkheid... dat blijkt dan maar weer.
Pas na de moord op Hordijk - die je al van mijlenver ziet aankomen - gaat Appel met zijn fantasie aan de gang, en dat doet 'ie helemaal niet onaardig. De interessante (soms iets ongeloofwaardige) personages, een goed doordacht plot en toch een verrassend einde maken enkele mindere fragmenten helemaal goed. Uiteindelijk mogen wij in Nederland helemaal niet klagen met 'slechts' een gevallen kabinet als resultaat... Doorgeschoten geeft je wel een heel beangstigend beeld van wat ook had kunnen gebeuren. | 0neg
|
Het verhaaltje op de achterkant sprak me heel erg aan, maar heb het boek bij blz. 33 aan de kant gelegd, de schrijfstijl kon me niet echt boeien. Kan een kwestie van smaak zijn. | 0neg
|
Wanneer een nieuw boek van David Baldacci uit komt, wil ik dat lezen want je kan er vanuit gaat, dat dat goede boeken zijn.
In dit geval had ik toch beter eerst eens gecontroleerd wat voor boek dat was, want dit is namelijk geen gewone Baldacci.
Dit boek is fantasy en dan nog voor young adults.
Vega Jane is een tiener die ergens in een afgelegen plaats woont. De plaats is van de rest van de wereld of wat er dan ook buiten is, afgeschermd door een moeras. In dat moeras wonen de gruwelijkste wezens die je je maar kan voorstellen.
Vega werkt in een fabriek waar ze erg weinig verdient, ze woont in armoedige omstandigheden, heeft vuile kleren, is in haar vrijheid beknot. Kortom, het heeft allemaal veel weg van een gevangenis.
Haar enige uitweg is een boom waar ze zich in terug trekt. Wanneer iemand van het dorp, een Bitterling, ontsnapt naar het moeras, blijkt dat iemand te zijn die ze goed kent. Al snel wordt ze met hem geassocieerd en komt ze onder de loep van de Raad.
Er gebeuren allemaal vreemde dingen, er is ook nog een verplicht duel. Kortom, heel voorspelbaar en met de nodige dosis horror als het op het beschrijven van de vreemde wezens en hun krachten aan komt.
Niet mijn ding, wel uitgelezen, maar het vervolg zal ik zeker niet meer lezen. | 0neg
|
Vol goede moed begonnen in dit verhaal over een arts die 's nachts een illegale vluchteling dood, wordt gechanteerd door diens weduwe om medische zorg aan illegalen te verlenen en het nota bene zijn vrouw is die het onderzoek leidt naar de dood van de vluchteling. Cover sprak me aan en proloog was zeer veelbelovend. Op een mooie, beknopte manier wordt hier het exacte moment ofwel het kantelpunt van verschillende levens beschreven. Laat nu net dat beknopte verder het grootste manco zijn van dit boek. Of liever gezegd het beknopte is daarna in zijn geheel niet meer terug te vinden. Ellenlange, langdradige en veelal psychologische uitweidingen volgen (niet zo gek aangezien ze psychologe is). Zeker, ze construeert een aardig verhaal maar door de gigantische brei aan woorden en uitgesponnen gedachten raakt dit ver op de achtergrond. De uitweidingen halen de vaart volledig uit het verhaal. Zit je net geboeid te lezen hoe rechercheur Liat in het dorpje op zoek is naar de getuige voor de jongen die onterecht vastgehouden wordt voor het ondersteboven rijden van de vluchteling, krijg je 9 pagina's lang een uiteenzetting hoe Liat zich voelt en Liat haar man bekijkt in bed en hoe arts Etan zich weer voelt etc. Ga door met dat verhaal denk je dan als lezer. Ik snap dat ze de driehoek van morele dilemma's wil beschrijven maar het kan ook een onsje minder. Begrijp me niet verkeerd, diepgang is ook zeer gewenst maar in dit boek liggen de verhoudingen helemaal scheef. Een pagina had prima volstaan in plaats van 9 pagina's lang gezaag.
Zo is Liat ook ergens 2 pagina's bezig om uit te leggen hoe ze de was van haar huisgenoten opvouwt en in wat voor stapeltjes ze ze ordent... Hartstikke vervelend hoor dat ergens anders weer beschreven wordt dat Liat bloedend tandvlees heeft en prachtig dat ze tandpasta aanbevolen door tandartsen gebruikt, en dat ze maar even een afspraak moet maken bij de mondhygiëniste... en ze moet natuurlijk ook even anti-roosshampoo kopen. Echter, dit leidt alleen maar af. De auteur heeft veel te veel in dit boek willen stoppen. Het boek zit ook overvol met themathiek en dit is heel jammer omdat er echt een goed verhaal achter schuil gaat.
Is het dan alleen maar kommer en kwel? Nee, want het laatste gedeelte van het boek was eigenlijk best goed en ik heb de laatste 75 pagina's dan ook met plezier gelezen. De vaart zat er eindelijk in en de uitweidingen veel beter gedoseerd. Als ze nu toch die voorgaande 350 pagina's wat had bijgeschaafd tot 150 pagina's lag hier een prima boek. | 0neg
|
Een virtuoze roman, een erudiete psychologische thriller en een fantastische liefdesgeschiedenis ineen.
Zo wordt het boek op de achterflap omschreven en dat gevoegd bij de beschrijving van het boek op Dizzie, zorgde ervoor dat ik met hoog gespannen verwachtingen aan dit boek begon. Helaas heeft het boek zelf geen van deze verwachtingen waar gemaakt. Ik heb er niets 'virtuoos' aan kunnen ontdekken en ik weet ook niet waarom dit boek als een psychologische thriller is aangemerkt.
Met de liefdesgeschiedenis kan ik leven, zeker als 'fantastisch' daarbij achterwege wordt gelaten. Het idee om Leo Liebenstein, een psychiater die net als veel van zijn patiënten een eigen realiteit construeert die voor anderen, zoals zijn vrouw Rema (of haar plaatsvervangster), onbegrijpelijk is, is geweldig. Maar de wijze waarop Leo's verhaal (zowel het verhaal over, als het verhaal van) wordt gebracht, heeft mij geen moment kunnen boeien.
Teleurstellend, maar zeker niet slecht geschreven; een intrigerend idee, dat mijn aandacht niet kon vasthouden. Het was niet eens een worsteling om het boek uit te lezen, maar meer een 'plicht'. Het zijn tenslotte maar 254 pagina's. | 0neg
|
James Patrick Hunt werd geboren in Engeland en woont nu in de Verenigde Staten. Hij is advocaat en schrijver. Hij brak door als thrillerschrijver met De verraders, het eerste, in het Nederlands vertaalde boek, met de sympathieke rechercheur George Hastings in de hoofdrol. Recentelijk verscheen het tweede vertaalde boek Over en uit. In de originele Engelstalige boeken van Hunt is George Hastings al vier keer eerder hoofdpersoon geweest.
Cordelia Penmark, 22 jaar en dochter uit een rijke familie, is de vriendin van advocaat Tom Myers. Na afloop van een Kerstborrel wordt Tom bij zijn auto neergeschoten en Cordelia ontvoerd. Na een tijdje krijgt haar vader een oproep van de ontvoerders met een losgeldeis van 2 miljoen dollar. Hij overhandigt het geld zoals afgesproken, maar Cordelia wordt niet vrijgelaten.
Inspecteur George Hastings gaat samen met zijn team, én met de FBI op onderzoek uit.
Het verhaal in Over en uit komt maar heel langzaam op gang. Pas in het laatste deel van het boek begint er een klein beetje spanning te komen als de politie de daders van de ontvoering op het spoor komt. Toch komt uiteindelijk een en ander niet écht uit de verf.
De tekst op de achterflap die aangeeft dat: Over en uit een rollercoaster is die alles in zich heeft fantastische personages, volop actie en een bloedstollende finale heeft helaas maar op één punt deels gelijk: de personages. De ontknoping is in het geheel niet spectaculair te noemen.
Hoewel de persoon van inspecteur George Hastings nogal clichématig neergezet wordt, gescheiden en nu terechtgekomen in een los-vaste relatie met Carol, is hij sympathiek en menselijk neergezet. Hij heeft de nodige problemen met de verplichte samenwerking met de FBI, mede vanwege hun aanpak van de hele ontvoering. Gelukkig krijgt hij gaandeweg het verhaal steeds meer de vrije hand, waardoor uiteindelijk de zaak ook opgelost kan worden.
De ontvoerders komen eigenlijk nog beter uit de verf. Er blijkt een hele groep achter de ontvoering te zitten met een hiërarchie die goed neergezet wordt en ook de personages worden afhankelijk van elkaar goed uitgediept. Dit geldt tevens voor de nogal excentrieke familie van Cordelia: haar vader, moeder, stiefmoeder en zus, die elk hun eigen leventje leiden en, mede door hun rijkdom, nogal van elkaar vervreemd zijn en hun eigen stereotiepe luxe leventje leiden.
Toch kan Over en uit op geen enkele manier de spanning en het bloedstollende dat beloofd wordt waarmaken. Dit wordt mede veroorzaakt door de vaak veel te gedetailleerde beschrijvingen van uiteenlopende zaken en het te ver doorvoeren van uiteenzettingen. Dit alles maakt dat het verhaal te gezapig wordt en te vaak daarin blijft hangen.
Over en uit is een boek dat een paar uurtjes ontspanning biedt, maar zeker niet meer dan dat. | 0neg
|
Een aangrijpend thema, maar de scenes met het kleine meisje ontroerden me niet. Te veel een tearjerker. Geen boek geschreven met het principe 'show, don't tell'. | 0neg
|
Samuel Saunders baat de videotheek Movies Forever uit in Santa Monica (VS). Eigenlijk had hij een geëerd professor moeten zijn, maar zijn doctoraatsschrift werd destijds door zijn mentor afgewezen wegens onvoldoende gefundeerd. Ook het manuscript dat hij later op basis van dit gesjeesde proefschrift schreef, werd door de uitgeverijen niet drukrijp geacht en kwam er dus nooit. Zo’n dertig jaar later slaan Saunders’ stoppen door en na een treffen met de politie overlijdt hij aan zijn verwondingen.
Noch zijn boek, noch zijn proefschrift werden teruggevonden. Wel laat hij een verzameling stukken na (brieven, lijsten, notities, uitgeprinte internetpagina’s, geluidsbanden, stukken manuscript …) die aan het Film & Television Archive wordt geschonken.
Het is op basis van deze stukken dat Charles Lewinsky het proefschrift van Saunders zogenaamd reconstrueert, of beter gezegd: door de lezer laat reconstrueren. Saunders puzzelde de bronnen in de juiste volgorde aan elkaar en laat het aan de lezer over om er het verhaal in te vinden. Als keuze voor de vormgeving is dit beslist een uiterst origineel, maar wellicht niet voor alle lezers geslaagd opzet. De vele vertelstandpunten vergemakkelijken de lectuur (vooral aan het begin van het verhaal) allerminst.
Nu eens lees je in het dagboek van auteur Werner Wagenknecht, dan “luister” je naar een geluidsopname van het interview dat Saunders afnam van (derderangs)actrice Tiziana Adam of je leest een stuk uit het oorspronkelijke manuscript van Saunders. Naast deze drie hoofdbronnen, krijgt het verhaal ook vorm in brieven, e-mails, Wikipediapagina’s, delen van een filmscript, enzovoort. Lastig. Zeker het interview met mevrouw Adam werkt danig op de zenuwen omdat haar zinnen niet afgemaakt zijn omwille van de zogenaamde ‘gebrekkige originele geluidsopnames’. Deze vondst maakt het doe-het-zelfboek compleet.
Door te kiezen voor deze vorm zet Lewinsky anderzijds wel een huzarenstukje neer, want Alleen maar Helden wordt op die manier een verhaal in een verhaal. Saunders wilde met zijn proefschrift namelijk aan het licht brengen dat de bekende acteur Arnie Walton tijdens de filmopnames van Lied der Freiheit zijn collega Werner Wagenknecht om het leven bracht en daarvoor nooit werd vervolgd. En Lewinsky legt de lat nog hoger met een verrassende plotwending: deze Duitse propagandafilm wordt aanvankelijk in Kastelau gedraaid als dekmantel om uit Berlijn weg te komen, maar verandert met het keren van de overwinningskansen voor Duitsland in een verzetsfilm pro de VS. Om al deze kunstgrepen aan de lezer verkocht te krijgen, jongleert Lewinsky net iets te veel met logische verklaringen zodat Alleen maar Helden op den duur iets weg geeft van een zaterdagavonddetective. Well done, Lewi(n)s(ky)! | 0neg
|
Adam Whistler wil zijn leven veranderen. Hij heeft jaren bij de overheid gewerkt. Als huurmoordenaar bij Special Operations. De werkzaamheden die hij verrichte waren geheim en als levensverzekering heeft hij een aantal belastende documenten van zijn werkgever meegenomen.
Zijn werkgever, Felix Aubrey, wil die documenten weer in zijn bezit krijgen. Daarom gaat hij op zoek naar Whistler. Whistler heeft echter een beschermengel, Claudia. Zijn vader heeft haar min of meer aan hem gekoppeld. Samen gaan ze de strijd aan tegen Aubrey en zijn mensen.
Adams Engel moet, volgens de omslag 'een fenomenale actiethriller' zijn. Als dit werkelijk zo is, dan is dat absoluut niet uit de verf gekomen. Er zijn een paar momenten waarbij de lezer de indruk krijgt dat er wat actie te bespeuren is, maar over het algemeen is het maar gezapig.
Hoewel het boek wel redelijk vlot wegleest, wordt het nergens spannend en blinkt het uit in vaagheden. Zo blijft de rol van de vader van Whistler redelijk onbelicht en wordt het aanvankelijk ook niet duidelijk wat Adam zelf allemaal gedaan heeft.
De dialogen zijn nogal flauw en in veel gevallen zelfs grappig bedoeld. Dat laatste is zeker niet geslaagd, want op den duur wordt het zelfs vervelend. Voor een beetje ontspanning kan Adams Engel een aardig boek zijn, maar als spannende actiethriller is het volkomen mislukt. | 0neg
|
Judith Rashleigh heeft zich opgewerkt van veilinghuisassistent tot internationale kunsthandelaar met een kleine galerij in Italië. Om haar verleden achter zich te laten, geeft ze zich nu uit voor Elisabeth Teerlinc. Ze twijfelt wanneer ze wordt gevraagd om een taxatie te doen van een enorme privécollectie: waarom vragen ze haar en niet een gerenommeerde kunstkenner? Als ze toch besluit de opdracht aan te nemen, ontmoet ze de beruchte Pavel Jermolov. Wanneer Judith de werken ziet, schrikt ze zo van de waarde, dat ze de opdracht terug wil geven. Dan gebeuren er vreemde, onverklaarbare dingen: haar spullen verplaatsen zich in haar appartement, zonder dat er iemand binnen geweest lijkt te zijn. Toeval? Of is dit het werk van Pavel, die geen ‘nee’ accepteert?
Domina (uit het Engels vertaald door Yolande Ligterink) is deel twee in een trilogie, het vervolg op Maestra. Domina is te lezen zonder dat je het eerste deel hebt gelezen, maar is dan wel moeilijk te volgen. Er is geen terugblik, wel zijn er hier en daar verwijzingen. Daardoor is het lastig je een goed beeld van Judith en haar verleden te vormen. Je wordt als nieuwe lezer meteen in het diepe gegooid. Overigens geldt dit ook voor hen die Maestra gelezen hebben, want Domina begint meteen met een moord. Geen intro, maar meteen aan de slag met het verhaal. Overigens lijkt deze voortvarendheid alleen van toepassing op de start van het boek. Want de schrijfstijl van L.S. Hilton is minutieus en langdradig. Ze heeft oog voor details, maar daar schuilt ook haar zwakte. Het haalt duidelijk de vaart uit het verhaal en het plezier uit het lezen. Hilton heeft gedegen research gedaan voor dit verhaal en strooit alle opgedane kennis uit over de lezer. Interessant voor de liefhebber, maar voor een thriller absolute ballast op deze manier.
De verwachtingen zijn misschien hoog door de grote marketingcampagne rondom de trilogie, maar ook wie onbevangen aan Domina begint zal teleurgesteld worden. Want op meerdere vlakken blijft het boek aan de oppervlakte. Of je het nu als thriller of roman wil zien, in beide gevallen blijft er een onbevredigd gevoel achter. Het verhaal is niet onaardig, maar weet ook niet te boeien: het mist een trigger om door te lezen. Daarnaast staat hoofdpersonage Judith niet, en is zelfs mat te noemen. Misschien heeft Hilton haar bewust mysterieus willen houden, en komt Judith in het laatste deel wel uit de verf, maar ze stelt hiermee de lezer wel op de proef. Per pagina slinkt de kans dat je deel drie ter hand gaat nemen, waarmee ze het uitgangspunt van een trilogie ondermijnt.
De erotische scènes, waar het boek mee doorspekt is, zijn mooi en stijlvol geschreven, daar is niks op af te dingen. Het zijn zonder meer de best leesbare passages van het boek. Maar ze zijn geen noodzakelijk onderdeel van het verhaal, ze zouden als bonus moeten gelden. Helaas, in dit geval geen bonus, maar een mager redmiddel om het boek nog enig cachet te geven.
Al met al maakt Domina de verwachtingen duidelijk niet waar en blijft het wachten op het laatste deel. Maar zelfs een geniale ontknoping kan de weg ernaartoe niet meer goedmaken. | 0neg
|
Op zich interessant om zo'n roemrucht boek te hebben gelezen - het was vanwege de afwijkende combinatie van stijl en inhoud ook geschikt voor mijn leesclub - maar echt veel leesplezier had ik er niet aan. Aan het einde werd het wel wat minder saai (met een Tarantino-achtige moord) en beter geschreven, en er zaten af en toe mooie beschrijvingen bij (over een slapeloze nacht bijvoorbeeld, of een nachtelijke autorit), maar met het verhaal en het hele idee kon ik eerlijk gezegd maar weinig. Ik heb bijvoorbeeld niet meer of minder begrip of afkeer voor/tegen pedofilie, of meer inzichten op dat gebied. | 0neg
|
Het boek is leuk om te zien en erg aantrekkelijk voor het oog. Hij zal dan ook zeker leuk staan op mijn boekenplank maar meer is het niet. Hij lees makkelijk weg en het verhaal mag er zijn, maar naar mijn smaak zijn er toch te veel anticlimax stukken en wtf-momenten. Het had een sterk verhaal kunnen zijn, maar dat was het niet. Hoewel het echt wel leuk was om te lezen zal het niet de bekendheid van bijv. The hunger games, vergaren. Een van de personages is zwak en word naarmate het verhaal vordert ook niet sterker. Zij en de hoofdpersonage maken rare keuzes die ik niet begrijp. Dit kan misschien aan de leeftijd liggen maar dat denk ik niet. Het beste stuk voor mij was het proloog. Het proloog wordt als uitleg gedeelte gebruikt en dat verhaal vind ik een stuk leuker dan de rest van het boek. | 0neg
|
Een merkwaardig boek, Veritas. Het heeft mij maar ten dele kunnen boeien. Sterk zijn de bloemrijke beschrijvingen, het historisch perspectief en de gedegenheid die geboden worden; en het verhaal is ook ook goed geschreven. Maar wat is het wijdlopig! Dat zou niet zo erg zijn als het verhaal zelf sterk zou zijn, maar dat vind ik het niet: teveel intriges worden warrig opgevoerd; personen worden met geheimzinnigheid omgeven opgevoerd en vervolgens wordt alles met iedereen en alles in verband gebracht. Dan verdwijnen ze soms weer als sneeuw voor de zon. Hints worden te pas en te onpas gegeven en dienen het doel vaak te weinig.
Misschien wordt teveel recht gedaan aan historische juistheid en te weinig aan het verhaal en aan de plot die wat lauw overkomt. En dan die vergezochte elementen zoals het vliegend schip en de zingende amberstenen! Dat vervreemde mij erg in dit boek.
Een roman schrijven is veel scheppen en veel schrappen; dat mis ik op beide fronten. | 0neg
|
Voor mij ook teleurstellend, deze nieuwe Mankell. Sluit me aan bij de anderen, ook ik had moeite met de korte zinnetjes, korte hoofdstukjes, het script-achtige. Ik miste de spanning en heb me van begin tot eind door het boek heen geworsteld, dat is me bij nog niet één eerdere Mankell overkomen. | 0neg
|
Ellen de Vriend werkt, net als de man van de hoofdpersoon van Pain au chocolat, al een aantal jaar als journalist voor verschillende kranten en tijdschriften. In 1998 schreef ze haar eerste boek, waarna er veel volgden. In november 2014 tekende ze bij Karakter Uitgevers, waar Pain au chocolat alweer als vijfde boek verscheen.
Pain au chocolat gaat over Nadine, die met haar man en vier dochters naar Frankrijk is verhuisd om, net als in de bekende televisieserie ‘Ik Vertrek’, te ontsnappen aan de hectische Nederlandse samenleving en een camping op te zetten. Langzaam maar zeker kom je erachter dat Nadine niet de perfecte vrouw is die ze lijkt te zijn en dat ze een duister verleden heeft, waar ze aan wordt herinnerd als een oude bekende ineens opduikt. Het verhaal komt langzaam op gang. Er wordt in het begin vaak naar het verleden verwezen, maar dan voornamelijk naar onbelangrijke zaken die er niet toe doen voor de rest van het boek, zoals informatie over hun vorige huis.
Wel speelt het verhaal zich recentelijk af, wat het een originele wending geeft. Het gaat over de zomer van 2018 en er worden een hoop verwijzingen gemaakt naar het afgelopen jaar, zoals het woord ‘shinen’ dat Nadines tienerdochter gebruikt, de verwijzing naar ‘de Luizenmoeder’ en de liedjes die er geluisterd worden.
Doordat het verhaal vrij langzaam op gang komt en de spanning mist, maar de schrijfstijl vlot is, leest het boek meer weg als een roman dan als een thriller. Het gevoel van onbehagen dat in een doorsnee thriller zit is namelijk afwezig. Hoewel je benieuwd bent naar het verleden van Nadine en wat er gaat gebeuren met haar relatie en gezin, blijft het ‘op het puntje van je stoel’-gevoel uit. Zo laat de auteur (misschien iets te) veel zien van het gezinsleven van Nadine en vult een deel van het boek zich met overbodige dialogen. Wel bouwt de plot zich mooi op, je blijft nieuwsgierig doorlezen en het perspectief wisselt langzaam van enkel Nadine, naar het perspectief van zowel Nadine als haar man Mark.
Pain au chocolat zou een goede roman zijn, maar is een matige thriller in de uitvoering. Het mist de nodige spanning en vult zich met een hoop overbodige dialogen. Ook de titel is wellicht wat misplaatst, het woord komt terloops één of twee keer voor wanneer het over het ontbijt gaat en maakt niet bepaald nieuwsgierig. Wél is het een goed boek voor de lezer die op zoek is naar een wat spannendere variant van een roman en eens wat anders wil proberen. | 0neg
|
Pfoe wat een stomvervelend boek zeg en dat gebeurt me toch eigenlijk niet vaak. Ik kreeg dit boek als doorgeefboek en vol enthousiasme ging ik erin beginnen, maar het is echt niet mijn ding dit boek. De schrijfstijl sprak me niet aan, de manier waarop het verhaal verteld wordt vanuit de hoofdpersoon al helemaal niet. Ik kan ook geen sympathie voor de hoofdpersoon opbrengen, het boek is veel te langdradig, en ik kan er nu eenmaal niet goed tegen als er teveel op onbelangrijke details word ingegaan, en daar staat dit boek vol van. Verder vond ik het verhaal vreselijk ongeloofwaardig....ik ben dan ook gestopt op blz. 155, ik kon me er niet meer toe brengen om verder te lezen. Jammer dat mijn eerste doorgeefboek zo tegenvalt, hopelijk ontvang ik nog eens een GOED doorgeefboek... | 0neg
|
De korte inhoud is hier al gemeld. En meer is er ook niet te melden. Je verwacht met spanning, opbouw van relaties, spanning.... maar nee. Eert gebeurt eigenlijk niets verder. Zwakke prestatie van deze schrijfster. | 0neg
|
Simpel, maar aardig boekje met een heel zwak eind! | 0neg
|
Van journalist en historicus Erik Schumacher (1983) verscheen in 2016 Mau en Gerty. Een Joodse liefdesgeschiedenis tussen volksverhuizingen en wereldoorlogen. Dat boek werd goed ontvangen, blijkens de vier sterren in NRC Handelsblad. We mogen dus wel aannemen dat hij kan schrijven. Zou het aan het genre liggen, of aan het gevoelige onderwerp, dat de schrijver met het boekje De koe knikte ja. Pleidooi voor veganisme. (oktober 2018) bij de lezer niet bereikt waarnaar hij streeft?
Het is overduidelijk dat Schumacher geraakt is door dierenleed; het is ook niet moeilijk je voor te stellen dat dat voor iedereen geldt. Dat weet hij ook wel, maar het gaat hem in dit boekje dus om de volgende stap: je verantwoordelijkheid nemen en ervoor te zorgen dat het stopt. Het is natuurlijk een nobel streven te proberen mensen af te brengen van vlees eten en, indien mogelijk, ertoe te brengen het veganisme te omarmen. Schumacher lijkt echter niet te kunnen kiezen tussen de kracht van een pamflet, een goed beargumenteerd pleidooi en het nogal persoonlijke verhaal van zijn dwalingen. Het werd dus van alles wat en dat resulteerde in een tot drieënnegentig bladzijden uitgewalst verhaal, waarvan, bij elkaar opgeteld dertien en een halve pagina blanco is! Lettertype en regelafstand zijn groot. Zonde!
In zijn enthousiasme om te overtuigen struikelt Schumacher over zijn gedachten. Het geheel maakt een nogal rommelige indruk, met gedachtesprongen die niet meteen duidelijk zijn. Zinnen worden niet logisch afgemaakt, zoals: “Ik zou vanzelfsprekend vlees blijven eten, want ik was nu eenmaal een echte vleeseter. Niets aan te doen. Maar was er niet een humane manier, met respect voor het dier en de natuur?” Een humane manier voor wat?
Ook is het storend dat de schrijver wanneer hij aanhaalt hoe onnadenkend hij zelf was voordat hij vleesweigeraar werd, die onnadenkendheid (en wreedheid) ons allen in de schoenen schuift door het terugkerend gebruik van ‘we’: “We gebruiken de dieren omdat we dat kunnen en omdat we er zin in hebben. Wat we er aan verhalen omheen vertellen voelt voor mij als aankleding achteraf.” Meteen na deze zin gaat hij verder met: “’Wie zijn “ze”?’ Ik geloof dat het antwoord moet zijn: de zwakkeren.” Een voorbeeld van een niet te volgen gedachtesprong.
Waar Schumacher betoogt dat vlees eten als goddelijke opdracht een manier is om de verantwoordelijkheid af te schuiven, gaat hij wel erg kort door de bocht. Over de sacrale offers bij de Atheners zegt hij:
Zo’n anekdote doet het natuurlijk aardig. Maar afgezien van het feit dat een stier niet op maar bij het altaar geofferd werd, is het behoorlijk overdreven. Voor het gemak laat Schumacher onvermeld dat het sacrale offeren zeker geen dagelijkse praktijk was en dat voor veel Grieken dit de enige gelegenheid was waarbij ze vlees aten! Arme mensen, de overgrote meerderheid in die tijd, aten geen vlees of zelden. En dat is zo gebleven, vlees was schaars, eeuwenlang. Pijlen afschieten op de mens in het verleden heeft geen zin. Misschien kan Schumacher middels een echt pamflet deze richten op onze vleesverslindende welvaartsgeneratie die slechts een klein deel van de wereldbevolking uitmaakt.
Schumacher is via een lange weg bij het veganisme uitgekomen. Dat heeft hij met dit boekje wél duidelijk gemaakt. | 0neg
|
Alexandra Oliva groeide op in een stadje bij het Adirondackgebergte in het noordoosten van de staat New York. In verband met haar studie aan Yale University verliet ze dit gebied in 2001. Het lukt haar niet om er Russisch te leren, maar schreef er wel een lang essay over Robin Hood waarmee ze een B.A. in geschiedenis verdiende. Na haar studie verhuisde ze naar Ierland om onder andere te reizen en te schrijven. Ze keerde terug naar New York waar ze haar diploma creatief schrijven haalde. In die tijd schreef ze ook twee romans en kreeg ze het idee voor De laatste deelnemer, dat later haar eerste thriller is geworden. Voordat ze dit boek schreef, heeft ze nog een survivalcursus gevolgd.
Voor het nieuwe reality-tv-programma ‘In the dark’ zijn twaalf kandidaten geselecteerd. Ze gaan de uitdaging aan om zo lang mogelijk in de wildernis te overleven. De deelnemers moeten diverse opdrachten, zowel solo als in teamverband, uitvoeren. De winnaars worden beloond. De uitdagingen worden lastiger en op een dag krijgen de deelnemers hun ultieme uitdaging te horen: alleen overleven in de wildernis. Zoo is een van hen en vastberaden de anderen te verslaan. Als haar cameraman op een dag niet meer verschijnt staat Zoo er helemaal alleen voor. Ze gaat verder met de opdracht, krijgt het steeds moeilijker, maar zet door. Plotseling ontmoet ze Brennan en trekt verder met hem op. Zoo gaat ervan uit dat hij bij de crew hoort, ondanks dat hij haar enkele gruwelijke verhalen vertelt. Zoo wil echter overleven en krijgt daardoor steeds minder oog voor de realiteit.
De laatste deelnemer kent twee verhaallijnen. Het ene vanuit het perspectief van Zoo en het andere geeft de montage van het programma weer en daarin worden de belevenissen van alle deelnemers beschreven. Dat wordt in feite vanuit het perspectief van de editor verteld. De proloog, in dit boek hoofdstuk nul, verraadt al een aantal sterfgevallen en dat er iets is misgegaan. Dit zorgt er wel voor dat de lezer nieuwsgierig wordt, maar omdat je deze kennis al hebt, kan het funest zijn voor de mogelijke spanning. Het is daarom een niet erg goede keuze om het boek op deze manier te beginnen.
Iedere deelnemer heeft een bijnaam gekregen die gerelateerd is aan zijn of haar beroep of wat hem of haar het meest bezighoudt. Origineel gevonden, maar daarbij lijkt Oliva over het hoofd gezien te hebben dat dit voor de lezer verwarrend overkomt. Het blijft zo goed als het hele verhaal onduidelijk welke echte naam bij een bijnaam hoort en daardoor is het nogal abstract. Wellicht dat dit er de oorzaak van is dat het begin van het verhaal nogal traag verloopt. Naarmate het verhaal vordert, wordt dat tempo wel wat opgevoerd, maar de echte vaart blijft uit. Dit gaat niet ten koste van de leesbaarheid, want het boek leest over het algemeen wel vlot.
Het personage Zoo is, ten opzichte van de andere, het meest uitgewerkt. Wat overigens niet wil zeggen dat je erg veel over haar te weten komt. Daarnaast wordt het ook niet verder ontwikkeld en krijg je de indruk dat Zoo een nogal kortzichtig en naïef persoon is. Een aantal situaties waarin ze terechtkomt is dusdanig voor de hand liggend dat je wel door moet hebben dat er meer aan de hand is dan alleen maar een spel. Wat voor de lezer al snel duidelijk is vanwege de doorzichtigheid, lijkt niet tot Zoo door te dringen.
De laatste deelnemer wordt aanbevolen voor de fans van Wie is de mol? en Expeditie Robinson. In grote lijnen zijn er inderdaad overeenkomsten, maar in tegenstelling tot deze programma's blijven er na afloop van het boek nog wel wat vragen over die niet worden beantwoord. En, niet geheel onbelangrijk, een programma als Wie is de mol? is vele malen spannender. | 0neg
|
Soms heeft een verhaal enorm veel potentie waardoor de verwachtingen zo hoog zijn dat het boek bijna wel tegen moet vallen. Als je dan ook nog weet dat de auteur een torenhoog voorschot heeft gekregen en dat het boek nog voordat het in het Engels verschenen is in heel veel talen vertaald is dan is het helemaal de vraag of het echt goed is of dat het om een hype gaat. 'De man die de tijd meenam' is zo’n boek. Auteur Elan Mastai, die als scenarioschrijver werkt, kreeg voor zijn debuutroman een voorschot dat zo hoog is dat hij er het nieuws mee haalde.
Het verhaal klinkt ontzettend intrigerend. De 32-jarige Tom Barren is de zoon van een van de grootste genieën ter wereld. Hij leeft in een utopische versie van ons 2016 omdat er vijftig jaar eerder een machine is uitgevonden die zo veel energie opwekt dat de wereld schoon, vredig en gelukkig is. Toms leven is echter niet perfect, want hij heeft niets bereikt in zijn leven en zijn moeder en Penelope, de collega op wie hij verliefd is, leven niet meer. Als Tom met een door zijn vader ontwikkelde tijdmachine terug in de tijd reist naar 1965, het moment waarop het apparaat werd aangezet, verandert hij iets in het verleden waardoor hij in een parallelle toekomst terechtkomt: het 2016 dat wij kennen. Voor Tom is deze wereld een dystopie vergeleken met de ideaal lijkende wereld waar hij vandaan komt, maar zijn eigen leven is hier veel beter en zijn moeder en Penelope leven nog. Hij moet beslissen in welke werkelijkheid hij verder wil leven.
Het boek is bedoeld als literair werk voor volwassenen. De belofte van een gelaagd, goed opgebouwd, strak geschreven verhaal wordt echter niet waargemaakt. Het boek is zo chaotisch geschreven, de manier waarop de gebeurtenissen zich voltrekken is zo toevallig en idioot, Tom is zo onvolwassen voor een 32-jarige en de toon van de vertelling is zo kinderlijk dat het moeilijk te geloven is dat dit boek echt voor volwassenen bedoeld is. Het zou veel beter gewerkt hebben als Young Adult-boek met jongvolwassen personages. De enige interessante ideeën zijn de (al bekende) vraag hoe je leven eruit zou zien als dingen anders waren gelopen en de (onhoudbare) gedachte dat creatieve ingevingen geleend kunnen zijn uit andere werkelijkheden. Daarnaast zijn de parallellen in de diverse werkelijkheden, zoals de titel van het boek dat Toms moeder leest en de houding van de personages ten opzichte van commercie, nog wel aardig, maar daarmee houdt het wel op.
Er zijn zoveel dingen die ongeloofwaardig zijn dat het onmogelijk is alles te noemen. Over de utopische wereld wordt wel gezegd dat hij perfect is, maar eigenlijk is wat beschreven wordt helemaal niet zo geweldig. Wellicht wil Mastai hier een punt mee maken, maar dat komt niet uit de verf. Tom is overdreven dom en mislukt en zijn vader het supergenie is toch niet zo slim als hij zijn zoon betrekt bij de belangrijkste uitvinding uit zijn carrière. Dat de tijdmachine alleen aan een belangrijk moment in de geschiedenis gekoppeld kan worden komt bijna te goed uit, maar dat Tom na alles wat er misgaat nog steeds terug in de tijd wil gaan zonder goede reden, dat hem dit lukt en dat hij ondanks zijn angst dat hij door zijn fout al iets veranderd heeft toch niet gewoon kan toekijken kun je als lezer helemaal lastig accepteren. Voor sommige dingen die te toevallig zijn heeft Mastai wel logische verklaringen proberen te geven, zoals voor het bestaan van een andere versie van Tom. Als je er niet te diep over nadenkt dan lijken deze verklaringen aannemelijk, maar helaas kloppen ze niet helemaal. Tom zou bijvoorbeeld in de andere werkelijkheid precies moeten zijn zoals hij is, maar dat is hij niet; er is zo veel anders in zijn omgeving dat hij onmogelijk dezelfde persoon kan zijn.
De personages zijn zo oppervlakkig dat hun lot je onverschillig laat en ze zijn ook nog overdreven wispelturig. Vooral de vrouwelijke personages zijn afschuwelijk. Ze willen alles opgeven voor een man en zijn onderdanig of depressief. Daarnaast vinden ze het prima als een man hen alleen voor seks gebruikt en zelfs als ze zo ongeveer verkracht worden doen ze niets. Tom gaat met vrijwel elke vrouw die hij tegenkomt naar bed en hoewel hij een sneu en manipulatief figuur is lijkt iedere vrouw zich daar bijna vereerd door te voelen. Seks is sowieso zonder reden een belangrijk onderwerp in het verhaal. Relaties draaien bijna alleen maar hierom. Dit is helemaal verwonderlijk als je weet aan wie verteller Tom dit verhaal vertelt. De romances zelf komen nogal uit de lucht vallen. De personages zijn gewoon ineens verliefd op elkaar omdat ze zo interessant of mooi zijn. Er is geen echt goede reden voor hen om samen te zijn en daarom boeit het eigenlijk nauwelijks of ze wel of niet een toekomst hebben samen.
Er stoort ook veel in de opbouw en in de manier van vertellen. De hoofdstukken in het boek zijn bizar kort. Hoewel het boek slechts 412 pagina’s telt zijn er 137 hoofdstukken. Hierdoor ligt het leestempo hoog, maar de hoofdstukindeling voelt tegelijkertijd erg willekeurig. Het boek bestaat zogenaamd uit de memoires van Tom en dat is voor de verklaring voor de slechte manier van vertellen en de korte hoofdstukken. Toch is dit niet helemaal bevredigend. Het verhaal lijkt geschreven door een gefrustreerde tiener, er wordt veel herhaald en sommige hoofdstukken zijn enorme infodumps. De twee samenvattende hoofdstukken zijn nog het ergst van allemaal en maken dat je je afvraagt waarom je het hele verhaal eigenlijk gelezen hebt als je ook alleen deze twee hoofdstukken had kunnen lezen. Hier wordt wel een verklaring voor gegeven, maar deze volstaat niet als reden om ze op te nemen. In enkele van de lange infodumpstukken laat Mastai wel zien dat hij grondige research gedaan heeft. Zijn grootouders hadden veel oude sciencefictionboeken en naar eigen zeggen heeft hij die in zijn werkkamer staan. Het is te merken dat hij ze gelezen heeft en dat hij zich in het onderwerp tijdreizen verdiept heeft, maar de uitgebreide uitleg over zijn systeem is iets te veel van het goede.
Naast de samenvattende hoofdstukken worden er nog meer trucjes gebruikt die waarschijnlijk literair moeten lijken. Zo probeert Tom eerst in de derde persoon te schrijven wat een erg raar effect heeft, staan er in een hoofdstuk enkel vloeken, bestaat een ander hoofdstuk volledig uit een monoloog en worden in dit hele stuk tekst geen enters gebruikt (en dat is zelfs in een hoofdstuk van vierenhalve pagina belachelijk) en staan in weer een ander hoofdstuk alle zinnen en woorden door elkaar waardoor het volstrekt onbegrijpelijk is. Deze trucjes werken niet, voegen niets toe en roepen alleen maar irritatie op. Het is ook gek dat Tom dit soort passages opneemt in zijn memoires. Mastai reflecteert wel op de slechte manier waarop Tom zijn verhaal vertelt, maar het was beter geweest als hij er gewoon een goed verhaal van had gemaakt, want het blijft irritant – eigenlijk roept het zelfs meer irritatie op omdat de verteller en de schrijver blijkbaar weten dat het beter had gekund en gemoeten.
De eerste helft van het boek is een grote terugblik. Dat je tot die tijd blijft lezen komt niet doordat je geen idee hebt hoe het verhaal verder gaat, maar doordat je wil weten of je gelijk hebt over wat je denkt dat er zal gebeuren (wat vaak zo is) en omdat je wil weten wat Tom gedaan heeft om in een parallelle werkelijkheid terecht te komen. Dat is een van de weinige dingen in de beginhoofdstukken die niet voorspelbaar zijn. Wat er met Penelope is gebeurd is echter weer makkelijk te raden. Dit had duidelijk spanning op moeten roepen, maar dat doet het niet. Mastai schijnt zelf niet te zitten met de voorspelbaarheid. Hij laat Tom terecht vermoeden dat mensen vast zullen klagen omdat ze denken te weten waar het verhaal heen gaat, maar zegt dat plot niet het belangrijkste is. Daar heeft hij gelijk in, maar hoewel plot niet hét allerbelangrijkste is in een roman is het wel óók belangrijk, zeker als de personages niet interessant genoeg zijn om de roman te dragen. Mastai maakt het er zelf niet beter op, want hij blijft dingen verklappen die later zullen gebeuren. Wellicht is dit zijn manier om iets aan de voorspelbaarheid te doen, maar het lijkt vooral een goedkoop trucje om de aandacht vast te houden.
Waar het begin van het boek heel traag is gaat alles aan het eind juist heel snel. Het verhaal komt eindelijk echt op gang en er wordt minder herhaald. Dat er in de laatste hoofdstukken ineens iets anders op het spel staat voelt een beetje als verraad aan de lezer, maar buiten dat blijkt het slim in elkaar te zitten en is het duidelijk dat Mastai goed nagedacht heeft over hoe het verhaal moest eindigen. Toch blijft er een gevoel van teleurstelling over. De ontknoping zelf is een grote chaos. Er vliegt van alles in het rond en alle versies van Tom bestaan in een belangrijke scène ineens blijkbaar fysiek in zijn hoofd waardoor niet te volgen is wat er nou eigenlijk gebeurt. Daarnaast gaat het verhaal te lang door. De laatste twee en misschien wel drie hoofdstukken hadden weggelaten kunnen worden. Het einde probeert te veel een bepaalde sfeer op te roepen die niet bij het boek past en de verklaring over voor wie Tom dit verhaal eigenlijk geschreven heeft is lachwekkend. Het is wel knap dat Mastai dit ondanks de achteraf vrij expliciete hints – die tijden het lezen wel vragen oproepen, maar die dan nog gewoon geïnterpreteerd worden als weer een voorbeeld van de rare manier van vertellen – verborgen heeft kunnen houden. Desondanks zijn de laatste honderd pagina’s veel beter dan de eerste driehonderd. Dat roept de vraag op waarom Mastai de dingen die hij inmiddels geleerd heeft over het schrijven van een boek niet toegepast heeft op het begin van het verhaal nadat hij het voltooid had, want dit had nog een grondige herschrijving kunnen gebruiken.
Het boek is nog geen fractie van wat het had kunnen zijn. Het is eerder een hype dan echt een goed boek en een roman is het zeker niet te noemen. De schrijfstijl, de personages en de romances spreken een jong publiek waarschijnlijk veel meer aan dan een volwassen publiek. Hoewel er ook nog wel wat veranderd had moeten worden voordat het als Young Adult-boek gewerkt had, is dit boek veel geschikter voor deze doelgroep. De filmrechten zijn al verkocht en Mastai schijnt zelf mee te gaan schrijven aan het scenario. Gelukkig heeft hij meer verstand van het schrijven van scenario’s dan van het schrijven van een boek. Op de manier zoals het verhaal nu verteld wordt lijkt het zich beter te lenen voor een spannende film, dus als je toch benieuwd bent naar het verhaal maar je niet tegen een trage opbouw, veel herhalingen en gekke verteltrucjes kunt dan doe je er goed aan de film af te wachten. | 0neg
|
Engeland 1520. Koning Henry VIII dreigt geen mannelijke troonopvolger te krijgen. Daarom wil hij zijn huwelijk met Katherine van Aragon ontbinden om met Anne Boleyn te trouwen. Hiervoor botst hij op weerstand van Rome en de meeste Europese vorsten. Kardinaal Wolsey, Henry’s raadgever, moet er zelfs het bijltje bij leggen zodat nieuwe adviseurs Henry’s wens kunnen waarmaken. Deze eer blijkt advocaat Thomas Cromwell te beurt te vallen. Als ‘kind van de straat’ klimt hij zo op tot belangrijkste man achter de schermen van het koninklijke hof en slaagt hij er wél in om het huwelijk met Anne Boleyn te laten plaatsvinden. Daartoe moet Henry de katholieke Kerk in Engeland wel inruilen voor de protestantse. But a man has to do what a man has to do …
Hoe dit boek aan de Booker Prize is gekomen, is me een raadsel. Het mag dan wel een huzarenstukje heten om dergelijke historische ‘droge’ materie tot leven te wekken, alleen al stillistisch lijkt de auteur me niet in haar opzet geslaagd. Zo zorgt het vertelstandpunt wat mij betreft voor heel wat verwarring. Zowel het hoofdpersonage als alle andere mannelijk personages worden met ‘hij’ vermeld … Knap lastig wanneer er fragmenten voorkomen met talrijke protagonisten. Veder slaagde Mantel er ook niet in om voldoende spanningselementen in haar verhaal te stoppen. Op geen enkel moment piekt de spanningslijn en kabbelt de hele roman verder in gesprekken, beschrijvingen en overwegingen … De personages en karakters weet ze dan wel knap te schetsten. Maar al bij al voor mij toch een afknapper en zelfs in die mate dat ik de lectuur van de vervolgboeken aan mij laat voorbij gaan.
http://iboek.weebly.com/recensies/wolf-hall-hilary-mantel | 0neg
|
Dit is het tweede en laatste deel van De Demon van Felswyck. Het verhaal wordt redelijk afgerond, al laat Snoeren doorschemeren dat er veel meer is te vertellen over deze wereld. Helaas gaat de uitgever niet verder met de serie. Het einde is dus wat onbevredigend omdat het niet helemaal is afgerond. Bij sommige personages begint het juist spannend te worden...
Ik heb mij tijdens het lezen geërgerd aan de fouten die in de tekst staan. Allerhande fouten. Bij LS denk ik dan: heeft de redactie zitten slapen? Is dat überhaupt nog de grote reguliere uitgever die een naam hebben om te verdedigen? Vele kleine, minder reguliere uitgeverijen doen het inmiddels beter. Vandaar die ene ster: het deugt op dat gebied gewoon niet.
Echt heel zonde, want Snoeren heeft wel degelijk een goed verhaal te vertellen èn hij geeft er blijk van een getalenteerd schrijver te zijn, die niet terugschrikt voor lange zinnen en moeilijke woorden, met hier en daar een poëtisch mooie zin. Uit deel 1 bleek al dat het goed leesbaar kan zijn als er meer aandacht aan wordt besteed.
Dit boek (De Demon van Felswyck deel 1 en 2) had veel meer ondersteuning van de uitgever moeten hebben, zowel op redactioneel gebied als op het gebied van promotie en marketing.
Ik kijk in elk geval wel uit naar een volgend boek van Snoeren.
Over de inhoud zelf is moeilijk iets te zeggen. Om het te lezen, is het nodig eerst deel 1 te lezen. De rest zouden spoilers zijn. Het is wel een verhaal waar je van moet houden, een beetje een ouderwets verhaal waarin de nadruk meer ligt op het redden van de wereld dan op het meeleven met zich ontwikkelende personages. Voor een fantasyroman zijn de personages aan de oude kant, het zijn zeker geen tieners die hun plaats in de wereld zoeken.
De spanning zit in dit deel vooral in de gevechten, in strategie en politiek. | 0neg
|
Van het nieuwste boek van Peter de Zwaan gaan mijn nekharen recht overeind staan. De klusjesman is Jeff Marckens die behalve het doen van klusjes ook inbreekt in huizen waar de schoonmaaksters van CleanCo opzettelijk ramen hebben laten openstaan. Zijn opdrachtgever is Opa, een 82-jarige man die de man achter de criminele schermen van CleanCo is en die zijn kleindochter aan Jeff probeert te koppelen.
De stijl van De Zwaan is opvallend. Verwacht van hem geen zwierige stijl. Hij schrijft zonder franje, zonder uitgebreide beschrijvingen van locaties en personen. Het blijft heel sober met als gevolg dat veel bladzijdes in beslag genomen worden door dialogen en gedachtengangen. Soms zou het van mij best meer ingekleed mogen worden.
Deze thriller is hard, niet omdat het zo enorm spannend is, maar wel door de omgang van de verschillender personages. Het gaat over criminelen die elkaar bedriegen. Het zijn types die niet malen om een moordje meer of minder. Al gauw ontpopt het verhaal zich tot een lastig schaakspel waarbij twee opponenten het elkaar op indirecte wijze moeilijk proberen te maken. Dit leidt tot een climax met moorddadige voornemens waar je maag van omdraait.
Het schaakspel met zijn telkens wijzigende krachtsverhoudingen fascineert lange tijd. De plot zit dan ook uitstekend in elkaar. Maar de nekharen gaan uiteindelijk recht overeind staan door de afloop. In plaats van op enige wijze het verlangen naar rechtvaardigheid te bevredigen, loopt het nogal wrang af. Je kunt er hooguit een droge soort humor in ontdekken. Ik houd er geen prettig gevoel aan over. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.