text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
De achterflap beloofd een verhaal over Anju die alleen achterblijft met 4 kinderen als haar man Thomas komt te overlijden. Daarbij spelen de cultuur verschillen een grote rol en is het de vraag of het Anju gaat lukken om zich staande te houden. Tel daarbij op dat de schrijfster 30 jaar ervaring heeft als journalist, veel heeft gereisd en ook een maand in Goa, India, heeft gewoond en dan verwacht je een mooi verhaal waarbij je ondergedompeld wordt in de Indiase cultuur en wordt meegesleept in de strijd van een vrouw die moet zien te overleven met 4 kinderen.
En dat gebeurt niet. Er zit niet echt een flow in het verhaal. Het zijn meer korte stukken tekst waar de gebeurtenissen zich razendsnel afwisselen en waar levensvraagstukken in een zeer kort gesprek compleet worden opgelost. De gesprekken en de weergave van de cultuurverschillen doen clichematig aan. Het taalgebruik doet geforceerd aan, een voorbeeld hiervan is als een van de kinderen zegt tijdens een familiebijeenkomst: “Excuseer mij, ik trek mij even terug in de tuin”. Dat klinkt niet echt geloofwaardig.
De Indiase cultuur is bijna niet voelbaar, hij wordt hier en daar aan getipt maar komt niet tot leven. De familie behoort ook tot de rijkere bovenlaag en staat daardoor ook ver af van het dagelijkse leven, terwijl er toch op de achterflap gesproken wordt over een boek waar je door de schrijfster wordt meegetrokken in de goddelijke alledaagse wereld van India. Daarbij zijn de karakters allemaal erg braaf en o.a. zeer betrokken bij hun medewerkers, waarvoor ze veel voorzieningen treffen. Echt dat lijkt mij geweldig en ik hoop ook echt dat het gebeurd, maar hier gebeurd het te veel en te nadrukkelijk. De karakters komen niet tot leven, blijven een dimensionaal.
Het paradoxale aan dit verhaal is dat er zoveel gebeurd met zoveel karakters maar door de manier waarop het beschreven wordt het saai wordt. Ik denk dat je met alle ontwikkelingen en drama’s die in dit boek vermeld worden je veel meer boeken had kunnen schrijven mits ze beter werden uitgediept. | 0neg
|
Een boek gebaseerd op een gelijknamig tv-programma...dat leek me wel wat!
Ingeschreven voor de leesclub, uitgeloot, boek ontvangen...starten maar!
In het begin maken we kennis met Fenna, een meisje dat net door haar vriend Bas gedumpt is.
Haar gevoelens en (vrij mislukkende) pogingen tot het verwerken van haar liefdesverdriet worden goed weergegeven. Ook van haar beste en nogal dolle vriendin Olga, wordt een goed beeld geschetst.
Dat schetsen gaat heel het boek verder maar helaas komt daardoor niet elk personnage goed uit de verf. Dat was wellicht niet de bedoeling maar dat het ergernis op zou gaan wekken, was het ook niet denk ik.
Hoe veelbelovend het eerste deel begon, hoe minder dat werd in het meest cruciale deel van het boek : het leven op de boerderij met boer Loek en de twee andere kandidaten.
Ik was teleurgesteld dat de tweede helft van het boek een doorworsteling werd. Jammer want Rhijja heeft een supervlotte pen, alleen niet eentje naar mijn smaak... | 0neg
|
tjonge, ik ben nu op 2/3e van dit boek en sleep me er echt doorheen.
Wat een saai, weinig verrassend boek.
Kaft was intrigerend, maar dat is het beste wat ik er over kan zeggen.
Slecht uitgewerkt verhaal, niet bijzonder goed geschreven en wel erg veel ruimte voor de rare ideeën van Hitler.
Hoop dat in de rest van het boek iemand nog tot zijn positieven komt en A.H. op zijn smoel slaat. Het is nu wel allemaal erg makkelijk, alles voor de kijkcijfers. Zonde van mijn tijd. Ga maar gelijk door naar het laatste hoofdstuk en dan snel een wat beter boek lezen. | 0neg
|
De cover van Nachtrit spreekt gelijk aan en nodigt uit tot lezen. Voeg daar aan toe dat dit boek de Canadese debutantenprijs heeft gewonnen die ook Peter Robinson en Kathy Reichs al eens ten deel vielen en je begint verwachtingsvol te lezen. Soms zit het mee en soms zit het tegen. In dit geval was sprake van het laatste.
Nachtrit gaat over Walker Devereaux, een jongen die op drie jarige leeftijd door zijn moeder in de steek is gelaten. Na het verslijten van een aantal pleeggezinnen weet hij toch een vast huis te vinden en een normaal leven te leiden. Hij werkt s nachts als taxichauffeur, heeft eigen woonruimte en scharrelt wat met collega Krista. Toch blijft de nieuwsgierigheid naar zijn familiegeschiedenis aan hem knagen. Waarom heeft zijn moeder hem op 3 jarige leeftijd achtergelaten langs de kant van de weg? Waarom heeft hij het gevoel dat ze er min of meer toe gedwongen werd? Met niets anders dan een oude brief van zijn moeder en een foto van vroeger probeert hij antwoorden te krijgen op al zijn vragen. Als tijdens zijn zoektocht de auto van zijn vriendin in brand wordt gestoken en zijn kat wordt vermoord kan Walker alleen maar concluderen dat niet iedereen de waarheid boven tafel wil hebben.
De ingrediënten van Nachtrit zijn veelbelovend, alleen de uitwerking laat te wensen over. Met een iets te luchtige schrijfstijl haalt auteur Nichol de spanning uit het verhaal. Er gebeuren wel wat enge dingen, maar de summiere aandacht die hieraan wordt besteedt, maakt dat het geheel zeker niet creepy aandoet en dat je er snel overheen leest. Door teveel omzwervingen in zijn vertelstijl drijft Nichol steeds verder af van de in potentie broeierige en spannende kern van het verhaal. Het resultaat is een losse flodder met oppervlakkige karakters en een voorspelbare ontknoping die weinig indruk maakt. Jammer. | 0neg
|
Haar thrillerdebuut werd lovend ontvangen vanwege haar schrijfstijl en goede plotopbouw. Echte barkeepers heten Henk is de tweede thriller van Marja West. Een nieuw verhaal inspelend op het leven van nu, een interessante titel, maar helaas niet heel indrukwekkend.
Paul Rademakers weet al tientallen jaren niet echt iets van zijn leven te maken. Hij is de mislukking van de familie, heeft geen echte vrienden, een mislukte relatie en een bedroevende carrière. Dan wordt hij slachtoffer van een bomaanslag in de Londense metro. Als hij wakker wordt, ligt hij in het ziekenhuis en wordt hij voor iemand anders aangezien. Geen idee van wie de 'Vincent de Heer' is voor wie men hem aanziet, maar besluit hij dat zo te laten. Hij is in een klap ontzettend rijk en kan zich alles veroorloven, maar ook Vincent blijkt nauwelijks een sociaal leven te hebben. Hij besluit zich als Vincent voor te doen als de beste vriend van Paul en zo de slechte reputatie recht te zetten. Iemand anders spelen in zijn oude omgeving blijkt niet heel makkelijk en voor Paul het weet, heeft hij zichzelf behoorlijk in de nesten gewerkt.
De titel van Echte barkeepers heten Henk is veelbelovend en echt nieuwsgierig makend. Origineel ook, dus de verwachtingen bij het openslaan van het boek zijn hoog. Het verhaal zelf is qua opbouw echter nogal chaotisch. De plot is wel op een originele wijze opgebouwd, maar er wordt van tijd gewisseld binnen hoofdstukken en lange tijd is het puzzelen voor de lezer wat zich wanneer afspeelt en bij wie. Dat leest niet prettig en zorgt ervoor dat het verhaal voortkabbelt en niet echt pakt. Halverwege heeft de gedaanteverwisseling plaatsgevonden en wordt het verhaal sneller en boeiender. Echt spannend of verrassend wordt het echter nooit.
Literaire thriller prijkt er op de flap. Over literair kun je twijfelen, de insteek en gedachten achter de plot zijn boeiend en goed gekozen, maar heel diepgaand en stilistisch is de schrijfstijl niet. Het leest wel makkelijk weg met korte zinnen, paragrafen en hoofdstukken. Weinig afdwalingen, to the point en mooi rond aan het eind. Actueel is het verhaal natuurlijk wel. Een bomaanslag in de Londense metro was immers elf jaar geleden werkelijkheid en ligt ook niet heel ver af van de berichtgeving van de laatste maanden. Het verhaal van één persoon uitlichten en hier een interessant concept op toepassen is vernieuwend. Het is alleen in dit geval niet heel geloofwaardig uitgewerkt. Vincent de Heer die geen sociaal leven heeft, waardoor het Paul niet moeilijk gemaakt wordt om te switchen. Het toeval dat hij precies op de juiste plek verminkt is en dat er van Vincent de Heer zelf geen enkel spoor meer is gevonden. Ook de manier waarop Paul alles kan regelen en zo vrijwel moeiteloos iemand anders wordt, roept vragen op.
Kortom, Echte barkeepers heten Henk is vermakelijk en leest prima, maar het verhaal blinkt niet uit. De originele invalshoek is te makkelijk beetgepakt en komt daardoor onvoldoende tot zijn recht. | 0neg
|
Ik vond dit een erg slecht boek. Ik kwam slecht in het verhaal en vond het veel praten, praten en nog eens praten. Soms wist ik niet eens meer hoe de personages op een bepaalde plek kwamen omdat het verhaal van de hak op de tak klimt. Ik zou persoonlijk dit boek niet aanraden. Erg jammer, want het idee van het verhaal is erg goed. Helaas naar mijn mening niet goed geschreven. | 0neg
|
Ik dacht dat dit boek een zinderende mysterieuze thriller zou zijn. De setting, de bayou in Louisiana USA spreekt tot mijn verbeelding. Toen ik de flaptekst las heb ik mij daarom enorm verheugd op dit boek. Helaas voldeed dit boek niet aan mijn verwachtingen. Oké de sfeer was grimmig en neerslachtig te noemen. Elk personage gaat op zijn manier om met de gevolgen van de olieramp. De een wat beter dan de ander en die emoties voel je ook wel, maar de spanning die je denkt te gaan voelen blijft uit. Ik vond het boek dan ook meer een drama. Al met al wel een goede debuutpoging van deze auteur, maar ik hoop dat zijn volgende boeken van mij meer zullen trekken. | 0neg
|
Endgame begint als het einde ter tijden nadert. Twaalfduizend jaar geleden hebben ‘luchtwezens’ de mensheid geschapen en beschavingen gecreëerd om voor hen goud te delven. Daarna zijn ze vertrokken met de boodschap dat ze eens terug zouden keren en dat er dan een Spel op leven en dood gespeeld zou moeten worden. Dat moment is nu aangebroken. Twaalf meteorieten zijn ingeslagen op aarde. Er zijn twaalf originele bloedlijnen van de mensheid die zich generaties lang hebben voorbereid op dit moment. Het zijn de Spelers, allemaal tussen de 13 en 20 jaar, allemaal getraind om te winnen. Zij moeten drie sleutels zien te vinden om hun eigen bloedlijn te laten voortbestaan. Endgame – de opdracht draait om het vinden van de eerste sleutel.
Endgame is niet alleen een boek. Het is een multimediaal project: het boek is verrijkt met links naar Twitter, Facebook en YouTube, het bevat een puzzel en er is zelfs een videogame aan gekoppeld. Door de puzzel op te lossen kan de lezer een bedrag van vijfhonderdduizend dollar winnen (ja, echt!) dat werkelijk in een kluis in een gokpaleis in Las Vegas ligt. James Frey is vooral bekend om zijn boek In duizend stukjes, een autobiografie die in opspraak kwam omdat Frey gedeeltes verzonnen bleek te hebben. Hij is tevens eigenaar van de studio Full Fathom Five, een bedrijf dat multimediale concepten verzint en uitvoert. Voor het verhaal Endgame heeft hij auteur Nils Johnson-Shelton ingehuurd met wie hij ook de serie Otherworld Chronicles heeft gemaakt.
Het lijkt allemaal heel gaaf maar het verhaal, het papieren gedeelte, is niet geslaagd. Ultrakorte hoofdstukken vanuit diverse perspectieven wisselen in net zo'n hoog tempo af als gebeurtenissen en locaties. Het lijkt op een adventuregame in boekvorm met als minpunt dat de speler zelf geen onderdeel uitmaakt van het verhaal. De personages hebben eigenschappen als een vaste set attributen waar geen verandering in komt. De één is stil, berekenend en snel, de ander lomp, moordlustig en sterk.
De enige die redelijk uit de verf komt is Sarah Alopay, de Amerikaanse, of eigenlijk de Cahokiaanse, naar een beschaving die oorspronkelijk in de Mississippidelta ontstond. Eigenlijk had haar broer Speler moeten worden maar hij heeft door een ongeluk een oog verloren waardoor Sarah op latere leeftijd aan de training is begonnen om als Speler te dienen mocht het moment zich in haar leven voordoen. Zij had gehoopt dat het moment aan haar voorbij zou gaan. Ze heeft heel andere plannen voor de toekomst, waaronder trouwen met Christopher, haar vriend van wie ze al sinds groep zeven onafscheidelijk is. Christopher is de enige niet-Speler die een rol van belang speelt in het verhaal. Na de inslag van de meteorieten ontmoet ze een andere Speler, Jago Tlaloc, met wie ze een verbond sluit voor zolang ze daar beiden profijt van hebben. Door Jago begint ze te twijfelen aan haar relatie met Christopher.
Er zijn ook leuke aspecten aan het boek. Juist door de korte hoofdstukken en voorstuwende gebeurtenissen leest het als een trein, als je tenminste eerst heel het boek leest alvorens aan de puzzel te beginnen. Daarnaast is de achtergrondinformatie waar de lezer via de links kennis van kan nemen uitermate interessant. Iedereen weet wel wat van oude beschavingen als de Incacultuur en de verdwijning van Atlantis maar er blijken nog veel meer interessante volkeren, onverklaarbare architectuur en bijzondere vondsten te zijn. Jammer (maar ook logisch) is dan weer dat al die informatie soms moeilijk is te volgen omdat alles in het Engels gesproken is. Al met al is het concept prachtig maar kan de uitvoering veel beter. | 0neg
|
De aanzet is goed en biedt mogelijkheden, maar het verhaal komt nooit echt op gang. De karakters hebben weinig diepgang. Rechercheur Zoe gaat nooit echt 'leven', ze blijft een karakter in een boek.
Na verloop van tijd ga je verlangen naar het einde van het boek, dat een beetje als een nachtkaars uitgaat. | 0neg
|
'Het circus' is een korte psychedelische roman. De hoofdpersoon gaat met diens vriend Magnus Gabrielsson naar een circusvoorstelling. Als de goochelaar een vrijwilliger uit het publiek vraagt om zich weg te laten toveren, steekt Magnus zijn hand op. Hij neemt deel aan de act en verdwijnt in een spiegel, waarna hij nooit meer tevoorschijn komt. Dan begint de zoektocht van de hoofdpersoon naar diens beste vriend.
De twee jongemannen zijn single en een beetje vreemd, twee introverte enigszins eenzame geesten. In die zin vinden zij elkaar. Met elkaar praten doen zij weinig, zij communiceren via muziek (jaren tachtig). Je bent een hardrocker of een synthpopfan. Vanzelfsprekend (…) behoren de mannen – in ieder geval nadat de hoofdpersoon Magnus heeft overtuigd – tot de laatste. De zoektocht van de hoofdpersoon krijgt een extra dimensie als hij op zeker moment wordt gebeld, waarna er slechts muziek te horen is. “Magnus?” vraagt hij, “Ben jij dat, Magnus?” Aan de andere kant van de lijn geeft men echter geen sjoege. Daardoor raakt de hoofdpersoon zichzelf kwijt (of was hij dat al?).
Het omslag van 'Het circus' is uitstekend gekozen: je kunt zo maar in een gapend gat verdwijnen. Wat heeft zich werkelijk afgespeeld? Karlsson heeft met Het circus een zeer apart verhaal geschreven. | 0neg
|
Eerder las ik 'In de tijd van de vlinders' en vond dat een mooi boek. Maar dit boek heb ik niet uitgelezen, ik kwam er niet doorheen. | 0neg
|
Nieuwsgierig naar de inhoud van de verschillende verhalen. Na enkele anekdotes was deze nieuwsgierigheid al snel verdwenen. Elke gebeurtenis wordt ongeveer op dezelfde manier verteld, waardoor de aantrekkelijkheid om ze te lezen sterk afnam. De illustraties bij de diverse verhalen zijn wel aansprekend. | 0neg
|
Sarah Pinborough, gepokt en gemazeld schrijfster van thrillers, televisieseries en YA-romans, heeft in haar nieuwe thriller, ‘Belofte maakt schuld’, alle ingrediënten verzameld voor een spannend verhaal. Een vrouw met een donker verleden, die uit alle macht probeert haar schuldgevoel over haar duistere geschiedenis te verstoppen. Een puberdochter die omringd wordt door alle risico’s die puberdochters kunnen lopen. Een beste vriendin die haar eigen agenda heeft. Sarah Pinborough maakt het al in het begin van dit boek duidelijk: niets is zoals het lijkt, er zijn geheimen die beter maar nooit ontsloten kunnen worden, niemand is zoals ze lijken. Een mooie mix voor een spannende thriller, zou je denken.
Maar helaas, spannend wordt deze thriller niet. Het verhaal is ‘over the top’, veel te theatraal en gekunsteld. Een hopeloze jeugd, waarin werkelijk elke ellende die een kind kan treffen beschreven wordt, een totaal verknipte vriendin die alleen maar psychopathische trekken heeft, een dochter die (waarom ook niet) zwanger blijkt te zijn, een moordenares die geen moordenares blijkt te zijn, een zoektocht die maar niet opschiet. Met personages die van bordkarton blijven. Spannend is anders.
Het effect van dit alles is dat je als lezer aan het eind vooral opgelucht bent dat je het boek uit hebt en niet nog verder hoeft te ploeteren in deze thrillerbrij. Overdaad schaadt, in elk geval smaakt ‘Belofte maakt schuld’ niet naar meer.
Eén ster voor de moeite. | 0neg
|
De militaire student Marcus wordt gevraagd om toe te treden tot SPAT, een geheim team van jonge spionnen. Dit avontuur eindigt echter al voor het goed en wel begonnen is. Wanneer Marcus de schoolregels aan zijn laars lapt, wordt hij namelijk naar een andere school gestuurd (PAC). Dit bevalt hem niets, want de helft van de leerlingen op het PAC heeft een beperking en tot overmaat van ramp mag hij ook geen deel meer uitmaken van SPAT. Toch komt Marcus middenin een undercover operatie terecht...
Het offer van de baobab heeft een aantal originele ideeën. Zo is het verfrissend dat de helden van dit verhaal (bijna) allemaal een beperking hebben. Vooral Victoria is overtuigend in haar rol als heldin mét beperking. Het boek draagt hiermee een belangrijke boodschap uit: Ook met een beperking kun je een belangrijke rol spelen. Daarnaast wordt er veel gebruik gemaakt van moderne spionage apparatuur door de jonge helden. Dit maakt het een eigentijds verhaal.
Het lijkt een spannend verhaal te worden, maar dit valt helaas tegen. Er worden (te) veel personages geïntroduceerd. Daardoor blijft er weinig ruimte over om deze personages goed neer te zetten, ze blijven oppervlakkig. De lezer leert de personages niet goed kennen en kan hierdoor tijdens het verhaal in de war raken wie wie is. Ook wordt de vaart uit het verhaal gehaald door overbodige informatie, zoals welke muzieknummers opstaan, en door onuitgewerkte lijnen, zoals dat Marcus een begenadigd freerunner is.
De lezer moet zich door het verhaal heen worstelen, maar op het eind wordt het dan toch nog spannend. Het boek eindigt met een cliffhanger die zeker nieuwsgierig maakt naar het volgende deel in deze serie. Deel twee heeft nu al een goede aanzet gekregen om een ontzettend spannend verhaal te worden. Hopelijk is daar de uitwerking beter dan bij dit eerste boek. | 0neg
|
Na alle voorgaande boeken van Kristina Ohlsson in een adem uitgelezen te hebben, was dit een grote teleurstelling. Wat een lang uitgerekt verhaal. Al vrij snel trad de verveling in en tegenzin omdat ik wel aan zag komen hoeveel bladzijden dit voort zou gaan duren. Geen diepgang over de karakters, erg jammer. Persoonlijk denk ik dat dit boek iets te snel is gekomen. Iets meer diepgang en achtergronden van Alex en Frederike zou een verademing zijn geweest. | 0neg
|
Ik ken Tineke Beishuizen van vroeger, uit de Libelle, zeker 20 jaar terug. Ik weet ook dat ze de vreselijke Anne-Wilstukjes schreef. Ik had nog geen thriller van haar gelezen. Oud zeer doet mij erg aan dat dagboek van Anne-Wil denken: het kabbelt maar wat voort en hoewel er vreselijke dingen gebeuren, blijft het een gezapig geheel.
Oud zeer gaat over een vrouw die werkt in de geestelijke gezondheidszorg. Niet alleen haar collega's komen aan bod in het boek, ook de patiënten hebben een prominente rol, net als verschillende relaties van de collega's en de patiënten. Ik krijg hier en daar de indruk dat de misdaad er met de haren is bijgetrokken en dat het eigenlijk de bedoeling was om enkele schetsen van personages te schetsen, hoewel de relationele problemen meer het pakkie-an zouden zijn van Libelle-collega Iteke Weeda.
Al vrij snel is duidelijk wie de geheimzinnige geheimzinnigaard is die met bakstenen gooit. Daarna gebeurt er te weinig om de spanning op te bouwen, ik denk dat dat een kwestie van perspectief is. Als lezer heb je wel door dat er iets gaat gebeuren, maar de hoofdpersoon heeft geen idee wat er aan de hand is, waardoor ze niet op onderzoek uitgaat om langzaam een en ander te ontrafelen. De moeder heeft geen moment door dat haar dochter in gevaar zou kunnen zijn en dat is een gemiste kans. Wat dat betreft is dit boek prima analysemateriaal voor thrillerlezers-in-spé: waarom werkt dit boek niet, waarom is het niet spannend?
Doordat het een tamelijk dun boek is (met hele grote letters) heeft het weinig diepgang als het om de personages gaat. Het is allemaal erg fragmentarisch. Hierdoor kom je weinig van de personages te weten, wat jammer is want er zijn er verschillende die potentieel interessant kunnen zijn.
Ik vond het lastig om te lezen, niet alle zinnen lopen lekker en er ontbreken nogal wat komma's bij hoofd- en bijzinnen. | 0neg
|
Het verhaal is wel spannend, maar niet aan één stuk en als je je aan een verrassing verwacht, stelt deze teleur.
De plot is ver gezocht en het einde liet me met een ontevreden gevoel achter. | 0neg
|
Op mijn 50-ste kreeg ik dit boek, over een vijftigjarige die het over een andere boeg. Geschreven door Hendrik Groen, de inmiddels beroemde tachtigplusser die al twee dagboeken schreef. Hij wilde het ook eens met een roman proberen. Dat had hij uiteindelijk beter niet kunnen doen, denk ik. Tenminste, ik heb de dagboeken niet gelezen, maar die zullen gezien de populariteit vast beter zijn. Zeker, ik heb af en toe hard gelachen, de man - niet echt een tachtigjarige heb ik begrepen - heeft absoluut humor. Maar over het geheel genomen is het boek flauw en langdradig. En natuurlijk heb ik als vijftigjarige in de spiegel gekeken, maar ik ben blij dat dat ik een stuk minder cynisch in het leven sta - niet in het minst door mijn geloof, dat in het boek onsterfelijk belachelijk wordt gemaakt. Ik ben blij dat ik het boek uit heb en een wat positiever boek ter hand kan nemen. Maar dat zal vast door mijn gebrek aan humor komen.... | 0neg
|
Een duvels slecht boek. Meer kan ik niet maken van De dood en de duivel van Schätzing. Je hebt auteurs diet moeiteloos oude tijden laten herleven. Lees Eco maar eens. Maar dit boek is saai, met kinderachtig en clichématig taalgebruik. Handen worden jammerend voor het gezicht geslagen, iemand is een zwijn, of een schaamteloze vent. Er wordt krampachtig gehoest, mensen roepen lieve help. Je wordt niet beloond als je probeert je er door heen te worstelen. Integnedeel. De intrige? Ook flut. Mooi is alleen de kaft met dank aan Botticelli. Mijn advies laat het boek gewoon dicht. Dan heb je een mooie kaft en een fraaie belofte dat het gaat om een adembenemend spannende thriller rond de bouw van de Dom van Keulen. Het heeft mij ook de adem benomen. De duivel mag het boek komen halen. Maar ook hij zal er des duivels over zijn. Voor mij onbegrijpelijk dat het waardering krijgt op Crimezone. | 0neg
|
Ik had de gelegenheid dit boek te lezen in de hebban leesclub. Toen ik de beschrijving las van het boek was ik meteen om. Echter was het boek voor mij een beetje teleurstellend.
Het boek staat centraal in Edinburgh 1947. De hoofdrol personage is Will Raven, hij is een jonge dokter met een wazig verleden. Tijdens zijn verblijf in Edinburgh gaat hij in de leer bij een ene dr. Simpson. Dr. Simpson experimenteert in anesthesie en werkt voor zowel arme- als rijke mensen. Door de verblijf bij de dokter ontmoet hij Sarah. Ze is heel slim en wil hee graag hetzelfde bereiken als Will, maar doordat ze een vrouw is kan dat niet. Ondertussen worden er allerlei moorden gepleegd in Edinburgh. Het is aan Will en Sarah om de moorden op te lossen. Samen moeten ze uit de problemen blijven.
Als jij van een historische misdaad boek houdt, dan is dit boek zeker een aanrader. Het heeft van alles: misdaad, tintje thriller, historie en wetenschap. Zelf kan je ook veel leren uit het boek. Bepaalde termen en hoe je bepaalde dingen moet doen. Zoals het onder narcose brengen van mensen.
Ik geef het boek twee sterren, omdat het verhaal niet aan mijn verwachtingen voldoet. Ik had nog zoveel willen zien. De verhaallijnen lopen hier en daar door elkaar wat een beetje chaotisch is. Ook komt er een tweede deel, dus ik ben wel erg benieuwd of het een betere verhaallijn heeft. | 0neg
|
Het pakt je of helemaal niet!
De inleiding belooft iets goeds, Aidan Seed die beweert dat hij de schilderes Mary Trelease heeft vermoord. Maar zijn vriendin Ruth Bussey, gelooft er geen snars van omdat ze kort geleden nog een gesigneerd schilderij van haar heeft gezien, van recente datum. In ieder geval nog nadat Aidan haar zegt te hebben vermoord.
Voormalig inspecteur en huidig brigadier Charlotte Zailer, alias Charly, gaat op zoek naar Mary.
Dan ontwikkelt zich, met de snelheid van een kreupele schildpad, een verhaal dat vanuit verschillende perspectief is beschreven. Veel terugblikken door meerdere personen om uit te leggen hoe de situatie zich precies voor die persoon heeft afgespeeld. Ook worden scènes beschreven die met het probleem niets van doen hebben.
Kortom, het heeft mij dus duidelijk niet gepakt! | 0neg
|
"Lichte Jaren" is het eerste deel in een reeks boeken over de familie Cazelet. Het geheel beschrijft de periode van eind jaren '30 tot na de Tweede Wereldoorlog. We lezen in dit deel met name de belevenissen van de familie tijdens hun zomervakantie van 1938 in Sussex.
Dit deel heeft mij geen enkel moment echt weten te bekoren. Het verhaal kabbelt voort zonder dat duidelijk wordt wat de gedachte is. Hierbij moet wel worden opgemerkt dat er taalkundig gezien mooie zinnen voorbijkomen. Het wordt alleen nooit echt een geheel.
Vermoedelijk is dit deel bedoeld als inleiding voor het vervolg van de serie. Dat zou dan betekenen dat de delen niet afzonderlijk gelezen kunnen worden. Ik vind dat een kwalijke zaak. Natuurlijk kunnen de vervolgdelen meer actie en intriges bevatten maar het vereist wel veel doorzettingsvermogen je door deze inleiding van ruim 500 bladzijden te worstelen. Bovendien moet "Lichte Jaren" afzonderlijk van de vervolgen worden beoordeeld.
Wellicht is dit verhaal meer geschikt voor een vervolgserie op televisie...
Het ontbreken van een afgerond geheel en het oneindig kabbelende verhaal maken dat ik in mijn beoordeling voor dit boek niet verder kom dan 2 sterren. | 0neg
|
Een boek dat niks voor mij is... een New Adult schijnt dus te gaan over seks en liefde en dat vind ik geen onderwerp voor boeken sorry.
Aan het begin van het boek maak je kennis met Daan en Lynn, om beurten vertellen zij hun verhaal.In de brandende zon in een ver land raken ze uiteraard aan elkaar verknocht. Echt veel meer dan dit is er niet te vertellen.Het enige heel klein beetje spannend word het aan het eind pas. Maar het is geen thriller helaas. En voor mij te voorspelbaar. | 0neg
|
Dit is een erotische verhaal met heel aparte recepten met lekker eten. Ook het klaarmaken van het eten wordt erotisch geschreven het verhaal is heel matig en ook wat tegenstrijdig geschreven. De hoofdpersoon is heel wisselend ik kon maar met moeite een beeld van haar vormen. Ze heeft twee kinderen maar er wordt over haar kinderen nauwelijks tijd aan besteed. Aardig boekje voor een keertje.... | 0neg
|
Je leest over het leven van een aantal meiden in New York. Over thema's zoals vriendjes krijgen, samenwonen en trouwen. Het boek heeft niet een duidelijk begin en eind. Er wordt gewoon geschreven over de verschillende levens en dat houdt weer op. Het boek had geen doel. Niet iets wat opgelost moest worden of een zoektocht. En dat miste ik. | 0neg
|
Dit is het eerste boek wat ik van Kluun lees. Het verhaal begint door een samenvatting te geven aan wat eraan vooraf ging, wat te lezen was in: Komt een vrouw bij de dokter. Ik heb me echt door de eerste 100 bladzijden heen moeten worstelen, ik ergerde m echt kapot aan de hoofdpersoon. Ondanks dat zijn vrouw ziek is geeft die om niks anders dan seks met andere vrouwen. Ook gaat dit verhaal in die lijn verder.
Op de begrafenis van zijn vrouw nodigt die ook zijn maîtresse uit. En daarna meteen gaat de hoofdpersoon erop los met heel veel andere vrouwen en veel drugs. Zijn dochtertje komt eerst haast niet in het verhaal voor omdat Stijn alleen maar om het feesten geeft.
Daarna gaat de verhaallijn opwaarts. Hij wil tijd doorbrengen met zijn dochter en gaat daarom met haar op reis. De schrijver heeft heel goed in de gaten dat de lezers een happy end willen hebben en dat was dan ook de enige reden voor mij om door te lezen.
Verder dan 2 sterren kom ik echt niet | 0neg
|
Blij dat hij uit is. Dit boek is amper de moeite waard. Veel hoogdravend taalgebruik en dat voor een groep ontspoorde 15 jarige die leskrijgen in de Griekse Mythes. Ook met de hoofdpersonage krijg je in dit boek geen klik. Het verhaal gaat ook niet al te die ergens op in. Af en toe zijn er van die boeken die als thriller op de markt verschijnen, maar het predicaat niet waard zijn. Dit is er weer eens zo een. Ik geef hem 1 ster. | 0neg
|
Een knappe, perfect opgebouwde thriller, kopt de Volkskrant op de voorkant van de pocketuitgave.
Ik deel deze mening op geen enkele manier en vraag me af of we het beiden over hetzelfde boek hebben. Voor mij is Vier doden in een kring een rommelig verhaal wat weinig lijn in zich heeft. Tevens zijn de dialogen op een wijze geschreven die echt niet bijdraagt tot meer duidelijkheid. Halve zinnen, onderbroken door gedachtespinsels die een ander onderwerp bevatten, tekst die zo hakkelend en onsamenhangend is geformuleerd dat er echt geen touw aan vast te knopen is.
Tot ongeveer pagina 120 zei het verhaal me niets en op dat moment heb ik overwogen te gaan stoppen maar ben doorgegaan omdat dit boek de Crimeclub Keuze is.
Vanaf tweederde van het verhaal kon ik me een beetje vorstellen wie bij wie hoorde in het criminele Servische onderwereldje dat Londen onveilig aan het maken is.
De plot is er een van een soort dat al vele tientallen keren is gebruikt in boeken en films waarbij vanzelfsprekend de uitkomst zich ook heel erg gemakkelijk laat voorspellen.
Dus voor mij een schrale 1 ster waarmee ik erg ver van de mening van de Volkskrant kom te staan. Het is helaas niet anders. | 0neg
|
De noodkreet in de fles is geen echte cold case story in de ware zin van het woord want tot op het ogenblik van de ontdekking van het document had de politie zelfs geen weet van het geval. Het is vooral in het begin gebaseerd op het beproefde procedé van de steeds maat klaarder wordende foto zoals in de film No way out (uit 1987), en voorzien van de nodige cliffhangers. Adler-Olsen is geen geboren verteller zoals, bijvoorbeeld, Henning Mankell er wel een is. Alles verloopt wat moeizamer. De personages zijn ook minder doortimmerd. Zo houdt de figuur van Assad met de dag minder steek. Het is duidelijk dat die een grondige revisie nodig heeft. Dat een politievrouw er even tussenuit moet is aanneembaar, dat ze zich door haar samenwonende zuster laat vervangen om geen inkomensverlies te lijden, is het al veel minder. Het reduceert trouwens de hele Q-sectie tot een zootje naïevelingen. Net als in De vrouw in de kooi wordt de spanning op twee vlakken opgebouwd. Een in het heden binnen de Q sectie, die zonder tijdsdruk vanwege zo lang geleden, zich zeker niet fulltime bezig houdt met het ontcijferen van de halfvergane boodschap. Ze werken dus ook aan een aantal brandstichtingen, waarvan je op de duur vindt dat die enkel dienen om het aantal paginas te verhogen. Dan is er de spanningsboog van het verleden, ten tijde van de misdaden. Die laatste worden van langsom weerzinwekkender beschreven. Een fenomeen dat de lezer al van bij het begin voelt aankomen en dat doet daar geen goed aan. Erger, het maakt van de lezer een hulpeloze toeschouwer die zich in stijgende mate onbehaaglijk gaat voelen ja zelfs de neiging krijgt het boek weg te leggen en dat was het dan te zeggen. De verklaring voor de niet aangegeven verdwijningen functioneert amper. Dat de normale politie, nadat steeds maar meer aanwijzingen worden gevonden, autonoom dan nog, de zaak niet ernstig neemt of zegt geen tijd te hebben, is ronduit onvoorstelbaar. Alsof er geen officier van justitie bestaat. De kaars die aan twee einden brandt, is meteen ook de achilleshiel van het geheel. Er moet voortdurend uit het verleden worden bijgetankt opdat de Q-sectie in het heden aan de slag kan blijven. Het eindspel doet de deur toe. Omdat het veel te traag en te moeizaam verloopt, met nog te veel extra achtergrondinformatie, verliest de lezer alle interesse en begint alineas over te slaan. Even later kan de eigenlijke uitkomst hem geen barst meer schelen. De kaars die aan twee kanten werd aangestoken is dus lang voor het einde opgebrand. Daarom 2. | 0neg
|
Wat een slecht boek. Het begint al heel apart met een rare schrijfstijl. Daarna wordt het wel wat beter maar niet echt duidelijker. Ik zit nu nog steeds met, wat is er nou gebeurd? Ik snap het gewoon niet.
Het verhaal springt ook continu van het verleden naar het heden zonder enige aankondiging of duidelijkheid.
In het verhaal volgen we Fran die haar man dood vindt in de tuin. Hierna begint een onderzoek waarvan ik al denk, lekker logisch jongens. Ik lees in andere boeken veel duidelijker politieonderzoeken.
Er zitten zoveel losse draadjes in het verhaal zonder duidelijkheid wanneer deze draadjes vast komen te zitten aan elkaar.
Ik denk niet dat ik ooit nog wat van deze schrijver ga lezen gezien haar manier van schrijven | 0neg
|
De Achterhoek vormt het decor van het verhaal.De ondergang van landadellijke familie Van Lookeren. Bij het vellen van een boom door de knecht Jacob komt grootvader Eduard onder de boom terecht en overlijd. Een ongeluk, of is er meer aan de hand? Daar begint het verhaal en meanderde verder door de familiegeschiedenis. Een Pruissische officier is ook van de partij in dit boek. Het is moeilijk lezen met de lange zinsbouw. Dit boek gaat hoofdzakelijk over de kleinzoon die ook Eduard heet en homoseksuele neigingen heeft. Oef, was het woord wanneer ik het boek uit had gelezen. | 0neg
|
Het verhaal speelt zich af in de 19e eeuw. Patrick Sumner is net ontslagen uit het leger en is op zoek naar werk. Hij kan als scheepsarts mee op een schip dat in de poolcirkel op walvissen jaagt. Deze kans grijpt hij met beide handen aan. Het is een apart gezelschap op dat schip. Het is laat in het seizoen en het is behoorlijk koud, als het zwaar verminkte lichaam van de scheepsjongen wordt gevonden. Sumner wil weten wie er op dit schip een moordenaar kan zijn en komt uit bij Henry Drax, een harpoenier. Er lang heeft men niet de tijd om de moordenaar te zoeken, het schip vaart op een ijsberg en is zinkende. De bemanning moet zien te overleven in de barre kou én met een moordenaar in hun midden…
De karakters van de hoofpersonen worden niet erg goed omschreven, maar je kan je wel in hen inleven. Van Drax krijg ik meteen al de kriebels . Sumner is wel oke, maar ook een apart figuur.
Het verhaal leest goed en er zit genoeg spanning in, hoewel sommige passages voor mij wel geschrapt zouden mogen worden, daarover zometeen meer. De opbouw naar het eind is goed, alhoewel er naar mijn idee wat rare flashforwards inzitten , waar je geen touw aan kan vast knopen en een nogal verrassend eind. Ik blijf met vragen zitten.
Het verhaal speelt zich grotendeels op een schip in poolcirkel af. De schrijver beschrijft de omgeving en de sfeer heel goed en levendig. Je kan je er een voorstelling van maken. Op heel veel momenten is dat een nadeel, de schrijver kiest er voor om de jacht op walvissen, zeehonden en ijsberen tot in (gruwelijke) details te beschrijven. Deze details wil ik echt niet weten en zouden wellicht op een minder gruwelijk manier verteld kunnen worden. Dierenleed vind ik echt niet kunnen en dat maakt dat ik het boek zeker niet met veel sterren waardeer. Dat is jammer, het verhaal op zich is wel aardig. | 0neg
|
Japke-d. Bouma is columnist voor de NRC en schreef al meerdere boeken over het werkende leven, o.a. Uitrollen is het nieuwe doorpakken en Ga lekker zelf in je kracht staan. Dit nieuwe boek, Werken doe je maar thuis, is een herziene versie van de Survivalgids voor de kantoorjungle die in 2015 verscheen.
De lay-out is enigszins druk en rommelig; volle bladzijden, veel tekst en zwarte en grijze vlakken, subhoofdstukken binnen hoofdstukken. Niet erg overzichtelijk, hoewel de subhoofdstukken zelden langer zijn dan twee pagina’s. Passend bij de opgejaagdheid van een werknemer die zich door het drukke kantoorleven worstelt? Wél staat er aan het begin van elk ‘hoofd’hoofdstuk een korte samenvatting van één alinea met daarvan nóg een samenvatting in één zin. Die mini-samenvatting prikkelt echter zelden om het betreffende hoofdstuk te lezen. Bij het hoofdstuk over ‘mannen en vrouwen op kantoor’ is de samenvatting: ‘mannen kunnen nog heel veel leren van vrouwen en vrouwen kunnen nog heel veel leren van mannen.’ Nogal fantasie- en inspiratieloos en het zegt weinig over het vervolg.
In het boek komen zeer diverse, werkgerelateerde thema’s aan bod: van vervelende collega’s tot lastige leidinggevenden, hoe je je moet gedragen op afscheidsborrels en recepties, kledingadvies, omgaan met liefde op de werkvloer, etiquette wat betreft mailen, wel of niet vakantie opnemen, etc. Er zitten dus altijd wel thema’s bij waarin men herkenning zal vinden.
De hoofdstukjes zijn ongetwijfeld allemaal erg humoristisch bedoeld, dit leidt aan het begin van het boek nog tot herkenbare situaties en een glimlach op het gezicht van de werkende mens. Bijna iedereen heeft immers wel een collega of baas (gehad) die als ‘typetje’ aan bod komt in Werken doe je maar thuis. Herkenbaarheid alom. Helaas worden het al snel types en situaties die zijn doorgeschoten tot in het extreme, en het sarcasme begint naarmate het boek vordert ook steeds irritanter te worden. Daarnaast worden de grappen ook minder grappig en zijn de tips steeds minder serieus te nemen. Als je je in de zomer zou vervelen op kantoor is de tip:
Na zo’n honderd bladzijden van dit soort nonsens heb je het wel gezien en is het meer van hetzelfde. Dat brengt ons ook gelijk tot het grootse manco van dit boek: écht bruikbare en nuttige tips worden niet gegeven, hoewel de ondertitel van het boek luidt ‘de beste tips voor op kantoor’. Het kan meer gezien worden als een verzameling sketches dan als echt iets waar een zoekende werknemer wat aan heeft. Wellicht is dat ook niet het doel geweest, en was de intentie ook meer ‘vermaken’ dan een nuttig handboek zijn. Maar doe dat dan wel op een structurele, geordende manier, en laat het sarcasme en de flauwe grappen achterwege. Dat is even leuk, maar niet ruim driehonderd bladzijden lang.
Een nuttig, onmisbaar boek voor elke kantoortijger is dit boek van Bouma dan ook niet te noemen. Het boek is hooguit grappig genoeg om op de leestafel te leggen in de kantine van een ‘kantoorpark’, om in je welverdiende pauze even een bladzijde uit te lezen. Maar verder is het zonde van je tijd. Die tijd kun je dan beter besteden aan werken. | 0neg
|
Ik heb naar mijn weten nog nooit eerder een literaire YA gelezen en was dan ook erg nieuwsgierig naar dit verhaal.
Nou, dat doe ik dus ook niet snel meer.
Ik vond allereerst de personages ongelofelijk ongeloofwaardig. Hetgeen waar zij zich mee bezig hielden (seks, pubertijd, liefde) is niet per se heel vreemd, maar de mate waarin het voorkwam, halleluja. Nu weet ik als Noorse dondergoed dat seks altíjd een gigantisch onderwerp is als het gaat om alles wat van Noorse makerij is (die detectives altijd, mijn hemel), maar ik kon het echt niet aan. Daarnaast is de hoofdpersoon zo ongelofelijk gefixeerd op zijn vader dat het gewoon een soort van eng wordt; stalkergedrag level 100. Dat hij daarnaast echt zo goed als alles wat met vrouwelijk lichamelijk contact te maken heeft vies vindt en daarin ontzéttend kan overdrijven, helpt het verhaal ook niet echt verder.
En dan dat plot, jemig. Het daadwerkelijke moment was super random (al was het in mijn ogen al super snel duidelijk dát het ging gebeuren) en de uitwerking die daarop volgde sloeg helemaal nergens op. En weet je waarom niet?
OMDAT ER GEEN FREAKING UITWERKING VAN HET PLOT WAS.
Het gebeurt en dat is het. Er komt geen uitleg, geen duidelijkheid van waarom het gebeurde en hoe die het nou precies vond en wat zijn gedachtes er precies over zijn en al dat soort dingen. Er zit gewoon letterlijk nul logica in. Ik heb zoveel vragen over en niet op een positieve manier. Ik vind het eerder zeer frustrerend, omdat dit gewoon gemakkelijk beantwoordt had kunnen worden.
Wat dan wél leuk bedacht is, is de manier waarop het is opgeschreven. Officieel is het in het gastenboek van een wereldberoemd toilet, maar wordt het door de hoofdpersoon gebruikt als een dagboek/logboek en is de titel van ieder hoofdstuk de datum en tijd waarop het is geschreven.
Maar toch echt letterlijk de enige reden waarom het twee sterren is geworden, is omdat het wel heel gemakkelijk weg leest en het op zich ook wel weer eens prettig was volledig gek te worden van een hoofdpersoon. Dus tenzij je echt zin hebt in gigantische frustraties, is dit absoluut geen aanrader. | 0neg
|
Ik heb eerst Het Bernini mysterie van Dan Brown gelezen, daar was ik niet geweldig enthousiast over. Ja, de weetjes en zo zijn natuurlijk wel interessant, maar ik vond het niet goed verwoord. Een beetje te simpel voor een boek dat zo zwaar weegt van de kennis. Het zelfde dacht ik over De Da Vinci code. ondanks dat ik Brown's eerste boek onvoldoende vond, heb ik mezelf er toch toe kunnen zetten om dit boek ook maar te gaan lezen. Iedereen was er zo enthousiast over, ik dacht: dat moet dan wel een geweldig boek zijn. maar helaas, ik was weer teleurgesteld. Brown's kennis is wel fascinerend, maar zijn schrijfstijl is niet goed genoeg voor mij. Ik had het liever als een informatief boek gelezen, dan als een roman: ik vond het verhaal tamelijk slapjes. Dan Brown moet geen romans schrijven, maar naslagwerk of zoiets dergelijks. | 0neg
|
Onlangs op een mij onbekende naam gebotst, Helene Uri (Zweedse die in het Noors schrijft, als ik het goed heb). Uri is taalwetenschapster en schrijft populair-wetenschappelijke boeken over taal, jeugdboeken en romans. Vol goede moed begonnen in 'De besten onder ons', een roman die zich afspeelt in het universitaire milieu van Oslo. Een paar avonden later is het boek uit, maar kan ik het helaas echt niemand aanraden.
In de eerste helft van het boek had ik nogal vaak het gevoel een wetenschappelijke verhandeling te lezen, het was te merken dat de auteur lange tijd professor aan de universiteit geweest is. De werking van de verschillende afdelingen van de universiteit wordt haarfijn uitgelegd, compleet overbodig zou ik zeggen en nefast voor de vaart van het verhaal. Bovendien word je overspoeld met ingewikkelde taalkundige termen, waar zelfs een taalliefhebber nauwelijks van zal weten te genieten.
Tot halverwege het boek vroeg ik me af waar het verhaal nu eigenlijk over ging en waar de reis heen zou gaan; en toen ik dat dan eindelijk doorhad, was de plot zo doorzichtig als wat.
Twee sterren voor de eerste helft van het boek, met een beetje goede wil drie sterren voor de rest van het verhaal. | 0neg
|
Voor 3,90 euro kocht ik deze thriller bij het Kruidvat. Mijn verwachtingen waren niet hoog, maar de tekst op de achterflap intereseerde me heel erg. Een moord, een psychisch gestoorde en een forensisch psycholoog die uit gaat zoeken wie de moordenaar is. En dat de moordenaar behoorlijk ziek in zijn hoofd is, is duidelijk gezien de manier waarop het slachtoffer toegetakeld is... Dat klinkt alsof het de 3,90 euro wel waard is.
Om maar met het meest positieve te beginnen: toen ik begon wilde ik weten hoe het zou aflopen. Psycholoog Peter Zack wordt door zijn vriend Chip gevraagd om hem te helpen bij een zeer gecompliceerde zaak. Eigenlijk sputtert Peter in het begin nog een beetje tegen, maar voor hij het weet zit hij tot over zijn oren in de moordzaak waarbij de grootste verdachte een paranoïde kluizenaar is. Deze wordt al snel gearresteerd en opgesloten in een gesloten inrichting om door Peter nader geëvalueerd te worden. Hoofdstuk na hoofdstuk blijkt dat het verhaal ingewikkelder in elkaar zit dan je voorgeschoteld kreeg en dat Peter door zijn betrokkenheid bij deze zaak zijn eigen leven in gevaar heeft gebracht en zelf ook begint te twijfelen aan zijn psychische gesteldheid. Dat is wat dit boek boeiend maakt tot aan het einde.
Helaas is de vertaling van Waanbeeld regelmatig te slecht voor woorden. Er zijn veel typ- en/of spellingsfouten die er met een simpele spellingscontrole makkelijk uitgehaald hadden kunnen worden. Okee, misschien is het best een ingewikkeld proces om een 'foutloos' boek te produceren. Maar beschrijven dat een journalist sprekend lijkt op Ron Weasly, de vriend van Harry Potter, en dan tot drie keer toe Wesley schrijven vind ik echt zeer ergerlijk. Dat lijkt me een teken van of een zeer slechte vertaling, of een zeer nonchalante schrijver. Daarom, ondanks het zeer interessante verhaal, slechts 2 sterren! | 0neg
|
De belangrijkste regel bij schrijven is Show, don't tell (Laat het zien, in plaats van dingen letterlijk te vertellen). Een goede schrijver laat zijn lezer de emoties en motieven van personages voelen en ontdekken door handeling en dialoog. Zo ontvouwt het karakter zich en ervaart de lezer het verhaal echt. Ervaren doe je niet als je alleen letterlijke informatie tot je neemt.
Dus wat te denken van de volgende zin: "Macht was haar compensatie voor het feit dat ze niet honderd procent van hem hield, haar genoegdoening voor het feit dat Arslan nooit van haar heeft gehouden." Hoe heerlijk was het geweest om dit zelf te mogen bedenken als lezer. Verbaas me, de tweede roman van Maggie Shipstead (1983), staat vol met dit soort letterlijke hapklare brokjes die de intelligentie van de lezer onderschatten.
Terwijl de ingrediënten zoveel beloofden. Het verhaal gaat over Joan, een Amerikaanse balletdanseres die goed genoeg is om te weten dat ze nooit tot de besten zal behoren. In de jaren zeventig wordt ze in Parijs verliefd op Arslan Roesakov, een Russische balletdanser. "Tu m' étonnes", zegt Joan tegen hem als ze de liefde bedrijven op de vloer van de Opéra. "Je verbaast me." Een variant op Sergei Diaghilev’s uitspraak "Verbaas me". Een aansporing die hij, oprichter van de Ballets Russes, zijn dansers meegaf begin twintigste eeuw.
Het personage Arslan Roesakov moet gemodelleerd zijn naar de bestaande Russische danser Mikhail Baryshnikov die in 1974 asiel aanvroeg in Canada. (Je kunt hem ook kennen als acteur. Hij speelde het Russische vriendje van Carrie in Sex and the City).
Joan helpt Roesakov over te lopen naar Amerika. Zij bestuurt de vluchtauto. Eenmaal in New York hebben ze een korte affaire maar Roesakov houdt niet van haar en trouwt met een ander. Joan trouwt met jeugdliefde Jacob, stopt met dansen en krijgt een zoon, Harry. Joan en Jacob worden vrienden met hun nieuwe buren Gary en Sandy, die een dochter hebben, Chloë, van dezelfde leeftijd als Harry. De kinderen groeien samen op en gaan ook op ballet. Uiteindelijk is er een geheim en een climax.
Door het overmatige gebruik van tell slokt het verhaal je niet op. De scènes doen houterig aan en stromen niet. Continu vraag je je af waarom personages met elkaar om blijven gaan. Die buren bijvoorbeeld. Dat is helemaal geen leuke vriendschap. Het feit dat de kinderen met elkaar omgaan lijkt geen reden genoeg voor de ouders om elkaar te blijven zien. En waarom blijft Joan almaar verliefd op Roesakov terwijl het een botte zak is? Waarom blijft Jacob bij Joan terwijl ze een afstandelijke, anorectische trut is? Nergens worden de personages sympathiek en gun je ze iets. Je leeft niet mee en voelt je niet betrokken bij ze.
Bijkomstige moeilijkheid is dat het verhaal verteld wordt aan de hand van sprongen in de tijd. Sprongen die willekeurig aandoen. De scènes zijn niet bepalend en urgent genoeg. Richting het einde wordt het zelfs cliché en melodramatisch. Daarbij struikel je soms ook nog over de vertaling: je moet maar net weten dat een black out een stroomstoring is en noemen we marihuana in Nederland ooit ‘pot’? En bij het lezen van "die memo heb ik niet gekregen" hoor je ook een Amerikaanse stem in je hoofd.
Verbaas me gaat over streven naar perfectie. De karakters jagen het na in hun danskunst maar ook privé. Joan wil beter dansen, Jacob wil Joan’s droomman zijn, buurvrouw Sandy wil net zo dun zijn als Joan, dochter Chloé lijkt ook te dikke heupen te hebben voor een danseres, Harry wil Chloë wanneer ze pubers worden.
"In het beste geval beloof ik je een levenslang gevoel van tekort schieten", zegt Joan’s vroegere vriendin en prima ballerina Elaine tegen Harry als hij overweegt om prof te worden. Misschien kon een boek met dit thema ook niet perfect zijn. | 0neg
|
Het boek zag er erg veel belovend uit, ook de achterkant van het boek zag er erg interessant uit, maar na het lezen van het boek ben ik enigszins teleurgesteld. Het verhaal had het allemaal net niet. De personages hadden beter uitgewerkt kunnen worden, vooral die van Stuart en Joseph vond ik minimaal. Verder vond ik de eerste helft van het boek vrij vervelend om te lezen, er werd veel te veel gemopperd en geklaagd en het verhaal ging maar door over de geluidsoverlast. Het boek werd ook nergens echt heel spannend, terwijl dat het eigenlijk wel had kunnen en moeten zijn. Alleen op het einde was het met vlagen enigszins spannend. Kortom, het verhaal had het wel, maar het kwam er jammer genoeg niet helemaal uit! | 0neg
|
De inmiddels gepromoveerde Emily wordt gevraagd mee te werken aan een zaak samen met twee federaal agenten van de FBI en CIA, Elliot Curtis en Damien Rouche. Er is een slachtoffer gevonden waarvan men denkt dat deze connectie heeft met de eerdere Ragdoll moorden waar Baxter aan heeft meegewerkt. Het slachtoffer hangt aan de Brooklyn Bridge met het woord aas in zijn borst gekerfd.
Wat begint is een race tegen de klok. Een race waarbij men niet weet waar het gevaar nu daadwerkelijk vandaan komt. Wie kan je vertrouwen en wie niet?
Het boek begin met een proloog die onmiddellijke je aandacht pakt, maar die enorm veel vraagtekens oproept. Al lezende zakt de proloog weg waardoor je aan het eind van het verhaal deze er weer bij moet pakken en dan vallen de puzzelstukjes op hun plaats.
Het boek voelt ook aan alsof het voor een film is geschreven. Het gaat erg van de hak op de tak en veel scènes zijn ongeloofwaardig. Er zijn veel lijnen die allemaal naar één punt toelopen. Ik denk persoonlijk dat het voor veel mensen te veel lijnen zijn.
De personages blijven allemaal wat aan de oppervlakte, er is geen echte diepgang te bespeuren waardoor er maar minimaal sprake is van groei en je geen affiniteit met de personages krijgt. Nagenoeg alle belangrijke personages hebben een zwaar verleden. er is geen luchtigheid te bespeuren.
De schrijfstijl van Cole is prima te volgen, niet al te ingewikkeld, niet te simpel.
Het grootste gedeelte van de spanning kwam voor mij uit het feit dat men niet wist wie achter de moorden zat, de race tegen de klok. Wie kan je vertrouwen wie niet?
Ik had hoge verwachtingen van dit boek, maar helaas viel het behoorlijk tegen. Dit kwam voor een groot deel doordat het aanvoelt alsof het voor een film is geschreven, om snel geld te cashen. Helaas… | 0neg
|
Jodi Picoult snijdt in haar romans op indringende wijze hedendaagse, veelal Amerikaanse, problemen aan die al snel tot maatschappelijke vraagstukken worden verheven. De fictie die ze schrijft wordt door de in New York verschijnende Daily News omschreven als intelligent, vaak ontroerend en altijd rijp voor een discussie. In De bekering mengt Picoult op knappe wijze het intellectuele met het spirituele, om zo diep in te kunnen gaan op vragen over betekenis van verlossing en bij wie de macht ligt om over iemands lot te beslissen.
June Nealon is hertrouwd met de politieagent Kurt, nadat haar eerste man Jack is overleden bij een auto-ongeluk. Met haar dochtertje Elizabeth, probeert ze haar leven weer op de rails te krijgen wanneer Shay Bourne in haar leven verschijnt en in dienst wordt genomen als klusjesman. Kort daarna blijkt Shay gearresteerd te worden voor de moord op Kurt en Elizabeth. June is op dat moment in verwachting van haar dochter Claire, die op latere leeftijd blijkt te lijden aan een dodelijke hartziekte.
Er is maar één optie en dat is een harttransplantatie, waar de inmiddels ter dood veroordeelde Shay zijn hart voor beschikbaar wil stellen. De executie zal echter door middel van een injectie plaatsvinden waardoor het hart niet meer bruikbaar is voor transplantatie. De jonge advocaat Maggie Bloom stelt zich ten doel te pleiten voor een andere executiemethode waardoor het hart wel geschikt blijft voor transplantatie. Claires moeder zit met een dilemma als zij hoort dat de donor tevens de moordenaar van haar echtgenoot en dochter blijkt te zijn. Er dreigt een uitzichtloze situatie te ontstaan als de gezondheidstoestand van Claire snel achteruit gaat en de executiedatum voor Shay Bourne met de zelfde snelheid naderbij komt.
Jodi Picoult heeft voor een kenmerkende stijl van schrijven gekozen die lezers aan haar verhalen kan binden. In De bekering wordt, vanuit hun eigen gezichtspunten, het verhaal verteld door een aan aids lijdende gevangene, een jonge priester die als student nog jurylid is geweest bij de veroordeling van Shay Bourne, Claires moeder en de jonge advocate Maggie Bloom.
Voortdurend wordt het geloof als geweten gebruikt waardoor het voor de besluitvormers steeds moeilijker gaat worden om een juiste beslissing te nemen. Een nadeel hierbij is het gebruik van geloofsovertuigingen dat in Amerika meer herkenbaar is dan in Europa. Dat zal waarschijnlijk de reden zijn dat Jodi Picoult in Amerika een bestsellerauteur is en in Nederland en Vlaanderen minder bekend is. Toch zit De bekering als verhaal heel goed in elkaar. Met veel inhoudelijke kennis schrijft Picoult over de diverse geloofsovertuigingen in haar land, informeert ze de lezer over het leven van gevangenen, stelt ze aids en homos aan de orde en weet ze op indringende wijze het Amerikaanse rechtssysteem te beschrijven.
Maar naast dit groot vertoon van kennis en research is dat voor de niet-Amerikaanse markt tevens het breekpunt.
De bekering is aangrijpend en mooi maar tegelijk ook té Amerikaans om in Europa een diepe indruk achter te laten en ook hier een bestseller te worden. | 0neg
|
De biografie van Bella Andre portretteert de Amerikaanse auteur als een veelzijdig en kleurrijk persoon. Ze volgde een studie economie, was marketing director en een succesvol rockster, voordat zij zich volledig stortte op het schrijven. De schrijfster is nu vooral bekend door haar erotische romans en met de serie over de familie Sullivan werd haar doorbraak definitief. Haar titels staan regelmatig in diverse bestsellerlijsten.
Gekozen voor jou bundelt de eerste twee delen uit de serie over de familie Sullivan in San Francisco. Op het eerste gezicht is de titel van deel 1, waarin we via de cameralens van professioneel fotograaf Chase meteen kennismaken met de gehele familie Sullivan. Het is dan de zeventigste verjaardag van moeder Sullivan, die maar liefst acht kinderen in haar eentje heeft grootgebracht. Met de introductie van al die broers en zussen wordt direct duidelijk gemaakt dat het genetische lot deze familie zeer goed gezind was. Stuk voor stuk zijn de zes broers en de tweelingzusjes knap, sexy, lichamelijk goedgebouwd, elegant en barsten ze ook nog eens van zelfvertrouwen en integriteit. En ze zijn, hoe kan het ook anders, financieel niet onbemiddeld. Die aaneenschakeling van superlatieven over het uiterlijk en de karakters van de familieleden blijft de schrijfster helaas voortdurend herhalen, zodat het op den duur ongeloofwaardig en zelfs vermoeiend begint te worden.
Als Chase Sullivan na de familie-introductie in deel 1 zijn camera terzijde legt en naar huis wil rijden voor een nacht betekenisloze seks met een collega van zijn broer, stuit hij onderweg in de stromende regen op de wanhopige en beeldschone Chloe. Op de vlucht voor haar ex-man heeft zij haar auto na een onhandige manoeuvre in een diepe greppel geparkeerd. Galant als hij is, schiet Chase haar te hulp en op dat moment registreert zijn fotografenoog direct dat zij de mooiste vrouw is die hij ooit in zijn leven heeft gezien. Die heftige gevoelens zijn wederzijds, want Chloe bemerkt ook meteen onder de gordel een intense, lichamelijke reactie vanwege die onweerstaanbare aantrekkelijkheid van haar redder in nood. En dan begint de paringsdans tussen beide hoofdpersonen, waarmee de auteur bladzijden vol weet te pennen, zonder dat dit verhaal ook maar enige diepgang krijgt. De broeierige spanning die Andre probeert op te roepen, krijgt zelfs iets lachwekkends als Chase maar blijft aandringen, maar zich met zijn prachtige lijf vooral niet wil òpdringen aan de emotioneel beschadigde Chloe.
Iets minder oppervlakkig oogt deel 2, Vanaf nu, altijd, waarin de hoofdrol is weggelegd voor Marcus, de oudste van de Sullivan-kinderen en eigenaar van een wijnmakerij. Na een teleurstellende relatie is Marcus van plan eens flink de bloemetjes buiten te zetten in het uitgaansleven; hij wil een nacht vol seks, vooral geen emotie en zeker geen relatie. Dat voornemen lost op als sneeuw voor de zon als hij, amper over de drempel van de nachtclub, in de prachtige en uitdagende ogen kijkt van Nicola, een bekende en vanzelfsprekend mooie popster. Ook in dit deel laat Andre de zinnelijke aantrekkingskracht langdurig knetteren en vonken, want na die eerste ontmoeting vinden Marcus en Nicola elkaar telkens weer, terwijl beiden zichzelf toch voortdurend proberen wijs te maken dat ze geen verplichtingen willen met de ander. Gelukkig weten wij als lezer vanaf de eerste bladzijde wel beter.
De overweldigende hoeveelheid seks in dit boek is nogal tegenstrijdig met de brave, dromerige cover, die in eerste instantie doet vermoeden dat het hier om een romantische familiegeschiedenis gaat. Romantiek zit zeker in beide verhalen, maar de erotiek heeft de overhand. De veelvuldig besproken seksscènes tussen de energieke hoofdrolspelers laten niets aan de verbeelding van de lezer over, al begint na verloop van tijd dit gestoei tussen de lakens en op allerlei andere locaties ernstig te vervelen. Beide verhalen hebben letterlijk en figuurlijk niet veel om het lijf. Met nog zes Sullivan-kinderen te gaan, kan de liefhebber van erotische niemendalletjes zeker nog even vooruit. | 0neg
|
Het vorige boek van Elizabeth George kwam uit in 2005 en de titel luidde In volmaakte stilte. Het boek eindigde met een forse cliffhanger die deed verlangen naar een volgend boek. Onlangs verscheen: Een onafwendbaar einde.
Wie een verband verwacht met de verhalen en hoofdpersonen uit andere boeken zoals Barbara Havers en Thomas Lynley moet geduld betrachten tot het allerlaatste gedeelte van Een onafwendbaar einde.
Het verhaal gaat namelijk over Toby van zeven, Joel van elf en Ness van vijftien jaar. Hun moeder woont in een inrichting en grootmoeder wil niet langer voor de kinderen zorgen, ze heeft haar eigen dromen en zet ze af bij tante Kendra, in de verwachting dat ze voor het drietal gaat zorgen. Kendra ziet het aanvankelijk helemaal niet zitten. Ze is een mooie vrouw van veertig die hard werkt en haar eigen besognes heeft. Joel, het middelste kind, voelt zich verantwoordelijk voor met name zijn broertje dat gehandicapt is. Hij probeert zich aan te passen door zich onopvallend en weinig eisend te gedragen. Zijn zus Ness van vijftien heeft meer moeite met aanpassing. Ze wil niet naar school en komt terecht in de wereld van jeugdcriminaliteit, drugs en seks. En hiermee komt ook gaandeweg een crimineel circuit het gezin binnen. Een gezin dat steeds meer omringd wordt door hulpverleners die manhaftig proberen het tij te keren, maar die ook niet in staat zijn op te boksen tegen de wetten van de straat.
Een onafwendbaar einde zou je een sociale roman kunnen noemen, in die zin dat het een uitvoerige beschrijving geeft van een sociaal milieu in Londen. In dit geval betreft het jongeren met verschillende etnische en culturele achtergronden die dreigen af te glijden naar de zelfkant van de samenleving. Elizabeth George beschrijft in 550 paginas een leven van knokken, vallen en opstaan. Soms lijken kansen voor het grijpen, op andere momenten is het ondenkbaar dat deze kinderen een reële kans hebben op een toekomst met enig perspectief. Dit beeld wordt overtuigend geschetst en de research mag er wezen: straten, wijken, metrostations, milieus en mensen in Londen komen voorbij. Het resultaat komt tot uiting in een veelkleurige couleur locale.
Toch overtuigt Een onafwendbaar einde als misdaadroman niet. Elizabeth George schetst zeer uitvoerig soms bladzijden lang min of meer vergelijkbare situaties. Dat haalt de vaart uit het verhaal en doet verlangen naar meer thrillerelementen. Een paar zijlijntjes worden niet uitgewerkt en het merkwaardige taalgebruik van de hoofdpersonen stoort soms. Waarschijnlijk is het voor de vertalers een hele opgave geweest om slang te vertalen. Toch werkt het resultaat soms vervreemdend.
Wie houdt van een uitvoerig verhaal met veel ins en outs van een sociaal milieu zal wellicht aan zijn trekken komen. Maar wie een spannend misdaadverhaal verwacht zal dit boek misschien teleurgesteld terzijde leggen. Dan blijft er niets ander over dan te wachten op het echte vervolg van In volmaakte stilte. | 0neg
|
De Amsterdamse boekhandelaar Daniel wordt getroffen door een ernstige oogziekte. Hij plaatst een advertentie voor een assistente, die behalve het huishouden, hem tevens kan vergezellen op uitstapjes en reizen, voordat hij compleet zijn zicht verliest. De jonge, Kroatische Kristina reflecteert op onorthodoxe wijze en laat tijdens het sollicitatiegesprek een diepe indruk achter. De bezwaren van zijn winkelbediende Elsbeth, slaat Daniel in de wind. Hij neemt Kristina in dienst, zonder diepgaand haar antecedenten te onderzoeken.
Als ze een tijdlang haar taken, naar zijn volle tevredenheid, vervult, stelt ze Daniel voor om een cruise op de Middellandse Zee te gaan maken. In haar optiek de ideale manier van reizen. Daniel is snel overtuigd en gaat overstag. Wanneer er op de boot een aantal schokkende gebeurtenissen plaatsvinden, verandert hun vakantie in een nachtmerrie. Zijn vertrouwen in Kristina wankelt als blijkt dat een paar meevarende landgenoten hierbij betrokken zijn.
Met belangstelling begon ik aan Lokvrouw -een prachtige titel overigens- van dit Nederlandse schrijversduo dat tot voor kort jeugdromans schreef. Mijn verwachtingen waren hoog gespannen toen ik de intrigerende aankondiging op hun website las: Een indrukwekkend verhaal over liefde, wraak en verlies, en wat dat met een mens kan doen.
Het plot van Lokvrouw, deels gebaseerd op een waar gebeurd verhaal van een Kroatische vrouw, die getraumatiseerd uit een verschrikkelijke oorlog is ontsnapt, sprak mij erg aan.
Hoe slachtoffers van oorlogsmisdaden kunnen veranderen in wraakzuchtige wezens, een veelbelovend thema.
Het verhaal van Lokvrouw wordt verteld vanuit het point of view van meerdere personen. In aanvang moest ik erg wennen aan de vrij abrupte wisselingen van perspectief. Toen op een zeker moment en op een bepaalde locatie de personages bij elkaar kwamen, ging het bekende lichtje branden. Voor mij werkte deze opbouw averechts, ik vond het zelfs storend en was blij dat de rode draad eindelijk zichtbaar werd. Even voelde ik een opkomende opwinding. Er stond iets te gebeuren
Hoewel Kristina, in haar groeiende vertrouwensrelatie tot Daniel, tijdens hun cruisevakantie informatie over zichzelf blijft achterhouden, wordt de lezer, middels ingelaste briefwisselingen met haar zusje, op de hoogte gesteld van haar gruwelijke verleden. Langzaam wordt duidelijk wat haar motieven zijn. Daniel blijft heilig geloven in zijn nieuwe assistente, die met een ijzeren discipline en onberispelijk voorkomen, hem door zijn mistige bestaan loodst. Hardnekkig schuift hij het groeiende wantrouwen van zijn bedrijfsleidster Elsbeth terzijde. Zijn sluimerende verliefdheid op, en bewondering voor, Kristina, bieden een mogelijke verklaring voor zijn blinde vertrouwen. Een apotheose is onvermijdelijk. Niets is meer wat het lijkt. De spanning wordt opgevoerd, maar na de eerste ontlading meteen teniet gedaan doordat de navolgende gebeurtenissen er veel te dik bovenop worden gelegd.
Ware het een psychologische thriller geweest dan ontbraken de diepgang en uitwerking van plot en personages. Het taalgebruik en de dialogen zijn soms te simplistisch en op het randje van spreektaal geschreven. Wat overbleef na het lezen was een trip down memory lane.
Een aardig geschreven jeugdboek met veel tellen weinig show. Een fragment, gezien vanuit het perspectief van hoofdpersoon Daniel:
Jammer dat ik de gezichten van de twee vrouwen niet kan zien en niet weet hoe ze op elkaar reageren. Op een moment als dit ben ik me er meer dan pijnlijk van bewust dat mijn visuele beperkingen andere met zich meebrengen. Ik moet een sollicitante beoordelen maar ben niet in staat de informatie die haar mimiek en haar lichaamstaal geven in mijn beslissing te betrekken.
Ik bleek op een blind paard te hebben gewed. Bij tijd en wijle werd er gedraafd, maar op het puntje van de stoel heb ik niet gezeten. | 0neg
|
Mijn verwachtingen waren hooggespannen voor dit boek. Tot opheden heb ik ieder boek van de historische roman reeks gelezen en deze waren zeer prettig om te lezen en bovendien leerzaam.
Vanaf hoofdstuk 1 word het verhaal verteld van David die zich afvraagt waarom vader naar Amerika is vertrokken en waarom hij niets meer van hem heeft vernomen.
Als ook hij vertrekt vind hij de liefde en is verloren aan Amerika.
Na een reeks gebeurtenissen blijft de afstand die de oceaan schept tussen Amerika en Nederland hem dwars zitten. Hij wil graag terug om op bezoek te gaan en werkt hier hard voor, maar of dit hem lukt?
Het is een autobiografisch boek van de overgrootvader van de schrijfster aangevult met fictie.
Na het lezen vraag ik me wel af wat fictie en wat non-fictie is.
Al met al vond ik het boek zeer moelijk in te komen, Toen ik op 3/4 was vroeg ik me af of er überhaupt nog iets ging gebeuren. De andere boeken van de reeds zijn aanraders maar deze helaas niet. | 0neg
|
De Chileense schrijfster en journaliste, Isabel Allende, werd geboren op 2 augustus 1942 te Lima. Haar vader, Tomás Allende was een neef van Salvador Allende, de Chileense president die tijdens de staatsgreep van 11 september 1973 een mysterieuze dood stierf.
Allende werkte achtereenvolgens voor de wereldvoedselorganisatie, was redactielid van het blad 'Paula', ze gaf twee kinderverhalen uit en een verzameling artikelen.
Maar het echte schrijfwerk begon toen ze hoorde dat haar grootvader op sterven lag.
Ze begon hem een brief te schrijven die uiteindelijk in een manuscript voor een roman ontaardde: Het huis met de geesten (La casa de los espíritus). De publicatie was een groot succes en het boek werd later verfilmd door Bille August.
Ondertussen heeft Allende verschillende romans op haar naam staan en met 'Ripper' poogt ze aan te tonen dat het schrijven van een thriller helemaal niet zo moeilijk is.
'Ripper' vertelt het verhaal over een alleenstaande moeder Indiana en haar dochter Amanda. Indiana, die een echte alternatievelinge is, gelooft in het goede in de mens en ze vult haar dagen met het geven van aromatherapie en massages. Amanda daar tegenover is behoorlijk eigenzinnig en egoïstisch en speelt samen met haar grootvader en vrienden een Ripper-spel. Tijdens dit spel vullen ze hun vrije tijd, met het oplossen van een aantal negentiende eeuwse moorden. Wanneer er echter een aantal eigenaardige moorden in hun stad, San-Francisco plaatsvinden, verleggen ze hun accent onmiddellijk.
Ondertussen probeert Indiana, die een grote liefde koestert voor twee mannen, haar liefdesleven weer op de rails te krijgen.
Wie een spannend verhaal verwacht, blijft echter op zijn honger zitten. Je krijgt als lezer eerder een roman voorgeschoteld met kleurrijke personages (en dat zijn er nogal wat), uitgebreide beschrijvingen en lange zinnen, die het verhaal na een tijd langdradig maken. Wie houdt van de schrijfstijl van Allende zal zich zeker met dit boek vermaken, maar een thriller is het niet. Wie spanning zoekt en psychologisch ingewikkelde intriges laat dit boek beter links liggen. Een link met de echte Ripper-moordenaar is er eveneens. Dit is echt wel een gemiste kans. | 0neg
|
Wat had ik een moeite om lekker in dit boek te komen. Ik vind het vooral erg verwarrend geschreven en dit werkt absoluut niet motiverend om door te lezen, toch heb ik doorgezet want het verhaal op zich is helemaal zo gek nog niet. Maar ook naarmate ik verder kwam in het verhaal pakte het me niet. Ik moest echt moeite doen om het te blijven volgen, de schrijfwijze was voor mij ook rommelig waardoor ik de neiging had om terug te gaan bladeren om sommige dingen terug te zoeken. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat nog meer te zeggen hierover...ik vond het gewoon een tegenvaller. | 0neg
|
De omschrijving in de binnenflap trok mijn aandacht en maakte nieuwsgierig. Haring gebruikt leuke beeldspraken die tot de verbeelding spreken, maar te veel beeldspraak en herhaling hierin maakte het boek saai. Voor mijn gevoel werd er weinig informatie gegeven. Halverwege ben ik er mee gestopt. Het verhaal wordt afgewisseld met illustraties en foto's die soms echt wel geestig en passend gevonden zijn. Maar de samenvattingen die al na een klein stukje tekst gegeven worden, zijn overbodig. Mogelijk is het wel een goed boekje voor de jeugdige geïnteresseerde in deze materie. | 0neg
|
Ik ben het helemaal met Boekenwurm1 hieronder eens. Eigenlijk heb ik er niks meer aan toe te voegen. Vreselijk slecht en oninteressant boek. | 0neg
|
Een saai, langdradig geschreven roman, wel met een belangrijk onderwerp. (Indonesië)
De stijl is in oud Hollands met veel Javaanse / Maleisische woorden.
Een boek waarbij je haast niet doorkomt. | 0neg
|
Beter dan de andere twee. Bij deze weet ik nog waar het over ging. Weer vlot te lezen, net als die andere twee. Je hoeft geen Einstein te zijn om te weten hoe het afloopt als je halverwege het boek bent. En toch maar twee sterren. Het was te kort, deze had de honderd pagina's extra mogen hebben die de andere twee te veel hadden. | 0neg
|
Niet helemaal mijn boek, hoewel de opzet me wel aansprak. Ieder hoofdstuk begon met een recept en eindigde met een verhaal over een ingrediënt. Er kwamen naar mijn smaak te veel personages in voor die allemaal een verhaal hadden. Hierdoor vond ik het rommelig en gingen de verhalen niet leven. | 0neg
|
Dit is een van de eerste thrillers van Toni Coppers, van voor de Liese Meerhout serie. Het boek is erg chaotisch, te veel verhaallijnen, wel komisch, maar het kom me niet echt boeien.
David Cleeffs doet iets in communicatie en dat omvat veel verschillende soorten opdrachten. Zo schrijft hij voor de dierentuin, hij geeft les in de gevangenis, heeft een website en geeft uitleg tijdens cruises.
Zijn vrouw Ellie is een overtuigde veganiste waardoor hij thuis afziet. Gelukkig heeft hij een goede vriendengroep die in een Italiaans restaurant samenkomt zodat hij daar goed kan eten en drinken.
Voor de dierentuin krijgt hij de opdracht iets te verzinnen om de bezoekersaantallen op te krikken. Iemand heeft het idee om een tv show te maken waarbij deelnemers in de leeuwenkooi moeten rondlopen.
Het lesgeven in de gevangenis loopt op zijn einde en de 3 gevangenen zijn heel tevreden met hem. Ze willen heb gebruiken om te ontsnappen en een stukje mee te varen op zo'n cruise.
Het loopt uiteraard allemaal wat anders en in de chaos lijkt het alsof hij het cruiseship gekaapt heeft onder het mom van eco terrorisme. | 0neg
|
Modern, eigentijds, hilarisch en tenenkrommend. Dat is mijn kortst mogelijke samenvatting van deze roman van Roos Schlikker.
En het is gewoon niet helemaal mijn smaak. Als ik heel eerlijk ben, had ik vóóraf al wat bedenkingen, maar won mijn nieuwsgierigheid het van de twijfel.
Op mijn boekenblog heb ik een uitgebreidere leeservaring gepubliceerd onder de titel Twee onder één kap. Wil je reageren? Ik hoor graag van je. | 0neg
|
Ik kan een heel eind met Guido meegaan, en dan nog een heel eind verder....
Wat een ongelooflijk slap gebeuren, wat een zijstraten die leiden tot niets.
Wat een gemiste kans om Erik Winter niet samen met Johanna Osvald op pad te sturen richting de Schotse Hooglanden, daarin had hij de ingrediënten kunnen vinden om dit smakeloze geheel op smaak te kunnen brengen.
Wat een flauwekul om het verhaal rond Anette Lindsten en Aneta Djanali er doorheen te breien, de toegevoegde waarde ervan ligt akelig dicht bij nul.
Ik hoef niet op de hoogte te worden gebracht van de muzikale kennis of voorkeur van de schrijver als ik een literaire thriller wil verorberen.
Als je een literaire thriller wil schrijven, laat het dan in de eerste plaats een thriller zijn, en haal geen literaire fratsen uit om het literair te willen doen lijken.
Het was beter geweest twee slappe hapjes er van te maken, dan 432 pagina's gerommel in de marge, met een ontknoping van niks.
Het neerschieten van Steve MacDonald op het strand is misschien ingebouwd om het script ooit aan een filmproducent te verkopen, maar had ook geen enkele meerwaarde voor het verhaal an sich.
Een afrader eersteklas... | 0neg
|
Ik ben fan van Stephen King maar van dit boek moest ik niet veel hebben Het zal aan mij liggen maar de helft van het verhaal begreep ik niet en ja dan wordt zo een boek langdradig | 0neg
|
Kreeg veel belovende opmerkingen over dit boek.
Helaas voor mij kon het boek ze niet waar maken.
Kwam al niet lekker in het verhaal en ondanks dat zo'n verhaal vaak mij interesseert, kon dit boek me niet boeien. | 0neg
|
Meer een geschiedenisboek dan een roman. Wel uitgelezen maar leest niet lekker weg. | 0neg
|
'Baby doll' gaat goed van start: Lily zit al 3.110 dagen gevangen en weet samen met haar dochter Sky te ontsnappen. Door de sneeuw, in het donker, rennen ze in hun pyjama's acht kilometer naar Lily's ouderlijk huis. Ontvoerder Rick had de deur niet afgesloten, vandaar.
Lily wordt uiteraard met open armen ontvangen door haar moeder Eve en haar tweelingzus Abby. Vervolgens ontspint zich allerlei familie- en liefdesgedoe, Bouquetreeksachtig. Abby heeft Lily's vriendje Wes afgepakt, maar van wie houdt hij nu, van Abby of nog van Lily? Abby is amper los vertrouwd, heeft een behandelverleden en is niet blij met zichzelf. Eve is sinds de dood van haar man op liefdesgebied de weg kwijt en gaat voor onenightstands; zij heeft evenals Abby de handen vol aan zichzelf. Hoe kunnen deze beide vrouwen Lily en Sky helpen weer een normaal leven te leiden?
En daar zit hem de crux, in dat normale leven. Schijnbaar moeiteloos pakt Lily na acht jaar opsluiting in het donker het leven weer op na een paar dagen ziekenhuisopname. Een zonnebril en ondervoeding maken eventjes hun opwachting, maar Lily staat haar mannetje tegenover de media, alsof het haar dagelijkse werk is. Sky is ook een wonderlijk geval: het meisje (dat vijf jaar is en verderop in het boek zes - ??) heeft nooit eerder daglicht gezien, nooit andere mensen gesproken dan Lily en Rick, nooit in een echt huis gewoond, toch lijkt ook zij weinig problemen te ondervinden met de vrijheid die ze nu geniet. Auteur Hollie Overton schrijft veel te lichtvoetig over dit soort aangrijpende gebeurtenissen, die een enorme impact zouden moeten hebben op alle betrokkenen. En dan ook nog in zeer eenvoudige taal, zodat het nog simplistischer wordt.
De niet afgesloten deur is direct al opmerkelijk. Waarom zou een man die acht jaar lang 'zijn meisjes' zorgvuldig heeft opgeborgen opeens vergeten de deur op slot te doen? Waarom heeft hij gedaan wat hij deed? Waarom heeft Ricks vrouw Missy nooit ontdekt dat haar echtgenoot niet deugde?
Geen enkel personage wordt uitgediept, het blijft allemaal zeer, zeer oppervlakkig.
Er zijn aparte hoofdstukken voor Rick (de interessantste), Lily, Abby en Eve. Die van Abby en Eve voegen niets toe, de indeling lijkt gemaakt om aan 'Baby doll' een literair tintje te geven, wat deerlijk mislukt is.
Na de ontsnapping geen spanning meer, noch verrassende wendingen. Al wat zich voordoet ligt in de lijn der verwachting, is te voorzien en hebben we eerder gelezen. Inclusief het einde: en ze - zonder te benoemen wié - leefden nog lang en gelukkig.
'Baby doll' spreekt wellicht liefhebbers van 'spanning' rond moeder-, kind- en zussendingen aan, maar de eenvoudige schrijfstijl en slordigheden in het verhaal blijven minpunten.
Niet mijn smaak, daar kan ik kort over zijn.
De op de cover genoemde vergelijkingen met titels als 'Het meisje in de trein' en 'Gone girl' slaan de plank finaal mis. 'Baby doll' kan daar niet aan tippen. Wat je ook van de genoemde boeken vindt, ze steken in ieder geval degelijk in elkaar.
spanning 2, plot 2, schrijfstijl 2, leesplezier 2, originaliteit 1, psychologie 1] | 0neg
|
Jesper Wung-Sung is geboren op 23 mei 1971 te Marstal in Denemarken. Hij debuteerde in 1998 met de romancollectie To ryk en een aflevering en won daarvoor de debutantprijs van Bogforum. Hij heeft 2 boeken geschreven die verfilmd zijn waarvan eentje de Blockbuster Public Prize van de Robert Award 2017 won. Hij won meerdere prijzen, dus eigenlijk best gek dat hij niet zo bekend is.
De uitbraak gaat over een school. De schooldag is bijna voorbij, wanneer drie mannen in zwarte jassen het terrein op komen met de mededeling dat voorlopig niemand naar huis mag. Eerst wachten de leraren en de leerlingen nog gelaten af, maar als er een afrastering om de school opgetrokken wordt, neemt de onrust toe. Het blijft onduidelijk waarom ze niet weg mogen. Een vliegtuigje, dat eruitziet als een enorme zwarte vogel, komt boven de school rondcirkelen. Het lijkt hen in de gaten te houden. Wat later dropt een helikopter een krat met etenswaren, drank, snoepgoed, dekens, films, dozen met medicijnen en een stapel regenjassen. Bij nader toezien blijken de regenjassen lijkenzakken te zijn... Lezen vanaf ca 15 jaar. Het boek heeft 112 pagina's. Het is uitgegeven door Clavis.
De omslagfoto hoort bij het verhaal. De enorme vogel vliegend boven mensen. Door de tekst mag één school worden opgeofferd voor miljoenen andere word ik wel nieuwsgierig en al helemaal als ik de achterkant lees. Het boek heeft korte hoofdstukken. Naar mijn mening soms veel te kort. 1 alinea. Ik vind het einde erg vaag en het lijkt net alsof de auteur er per direct een einde aan moest maken. Het is erg zonde, want het verhaal had heel goed uit geschreven kunnen worden. Van het onderwerp kun je misschien zelfs een film maken. Ik vond het erg teleurstellend. Ik geef het 2 sterren! | 0neg
|
Na de Stockholm triologie is Jens Lapidus een nieuwe serie gestart met VIProom. Een boek dat onafhankelijk te lezen moet zijn en deel een is van wat een reeks moet worden rondom Teddy. Teddy is na 8 jaar vrijgekomen uit de gevangenis en keert terug in het Stockholmse leven. Maar hij wil het anders doen dan voordat hij de gevangenis in ging. Dus hij gaat bij het Zweedse UWV langs en probeert aan een baan te komen. Dat zijn verleden hem niet vergeten is blijk al snel en hij wordt op de proef gesteld als hem wordt opgedragen een oude geldschuld terug te betalen.
Daarnaast wordt hij door Magnus, partner in een advocaten maatschap, gevraagd mee te helpen bij het opsporen van de verdwenen Philip. Teddy besluit uiteindelijk te helpen en vormt een duo met Emilie, een assistent in de maatschap. De werelden van Teddy en Emilie verschillen enorm en dit leidt tot spanningen in hun zoektocht.
Ondertussen krijgen we ook een kijkje in het leven van Mats en Cecilia waar brand uitbreekt. Ook zitten er gedurende het verhaal flashbacks in naar de tijd dat Teddy in de gevangenis zat en de belevenissen die hij daar had. Uiteindelijk komen de verhalen samen, maar de vele karakters in de vele verhaallijnen zorgen voor een grote puzzel en vragen veel oplettendheid van de lezen om de kluwe te ontwarren. Dit zorgt ervoor dat het boek veel minder leesplezier oplevert. Hopelijk komen de karakters terug in deel 2, want anders is het zonde om in deel 1 zoveel karakters en verhaallijnen te introduceren en de lezer het onnodig ingewikkeld te maken. | 0neg
|
Geen slecht boek, zeker niet.
Ik ben niet zo van de 'spoilers' maar als je dit boek wilt gaan lezen verwacht dan geen einde.
Tuurlijk een open einde is niet erg maar als er zoveel vragen onbeantwoord blijven raak ik daar toch echt van geïrriteerd.
Door de wirwar van verhaallijnen raak je al snel in de war en moet je je best doen om alles bij te houden. Als dan al die vragen die in je opkomen aan het einde nog niet beantwoord zijn dan ben ik er helemaal klaar mee. Een boek hoort een einde te hebben, open of niet. | 0neg
|
Het Stille Graf is het tweede boek van de Zweedse schrijfster Tove Alsterdal. Zij is een journaliste uit Stockholm. Katrine Hedberg is een journaliste, werkzaam bij de Zweedse radio in Londen. Zij komt terug naar Stockholm om haar demente moeder te verzorgen. Bij het opruimen van haar huis vind ze brieven van een makelaar, haar moeder is blijkbaar erfgenaam van een huis in Kivikangas en ze heeft een bod van anderhalf miljoen Zweedse kronen gekregen. Haar moeder heeft hier nooit enig woord over gerept en Katrine besluit af te reizen naar Kivikangas en het huis te gaan bekijken.
In de week voordat Katrine afreist, blijkt er in het rustige dorpje een man onder verdachte omstandigheden te zijn overleden. Wanneer zij het huis bezoekt, wordt haar interesse gewekt naar het verleden van haar moeder, want ze lijkt een geheim met zich mee te dragen.
Het Stille Graf beschrijft vooral de zoektocht van Katrine naar haar verborgen familiegeschiedenis, welke lijkt te zijn verweven met het dorp en de Sovjet-Unie. Het Stille Graf speelt zich voornamelijk af in in Noord Zweden dichtbij de grens met Finland. Deze topografie speelt een grote rol in het boek en ik heb dan ook even de atlas erbij gepakt om het boek beter te kunnen begrijpen. Een kaartje van het gebied had wel een goede toevoeging aan het boek geweest, de plaatsnamen zijn nietszeggend voor de (waarschijnlijk) de buitenlandse lezer.
Het boek vind ik voornamelijk als een roman lezen, De onderlinge verhoudingen in het dorp tussen de verschillende families in het verleden en het heden zijn interessant en gecompliceerde tegelijk.. Sommige gedeeltes van het boek zijn lastig te volgen en ik heb geregeld een alinea moeten herlezen. Het thriller aspect in het boek komt vooral in de laatste 50 pagina`s tot zijn recht als blijkt wie de man in het dorp heeft vermoord en wie de geheime koper van het huis van de moeder van Katrine in Kivikangas was.
De boek heeft twee verschillende oogpunten, ten eerste Katrine en ten tweede een geheimzinnige man uit St. Petersburg. Tove Alsterdal speelt als het ware met de lezer en drijft enigzins de spanning op. Toch neigt het boek , in mijn ogen, meer naar een roman. En aangezien het boek in de markt is gezet als thriller, geef ik het boek 2 sterren. Ik kwam maar moeizaam door het boek en het wist me ook niet altijd te boeien. | 0neg
|
Waarom heeft dit boek zoveel ophef veroorzaakt? Waarom is het miljoenen keren over de toonbank gegaan? Waarom staan er zelfs hier op Crimezone heel wat lovende kritieken?
Voor mij zal dit wel altijd een raadsel blijven. Dit is met stip het slechtste boek dat ik in mijn hele leven heb uitgelezen! Steeds maar wachtend op dat ene moment dat ik zou kunnen begrijpen wat die andere lezers ooit heeft bezield.
Een flinterdun verhaallijntje, een quasie mysterieuze new age nonsense achtergrond, verteld in de meest gruwelijke stijl die mij ooit onder ogen kwam. Niet te verteren en van een literair niveau.... brrr. Het voert te ver om hier nog veel woorden aan vuil te maken, de platheid van de karakters, de miserabele sfeer- en gevoelstekening, de onlogische wendingen, de belachelijke beweringen (al eens een pindanootje gemalen??), en de ronduit idiote beweringen die als achtergrond dienen en waar blijkbaar ook nog mensen waarde aan hechten. De cliffhanger die vrijwel elk hoofdstuk afsluit (en dat zijn me er wat) is het enige dat nog in de verte iets van spanning oproept.
Wat een hype, hier blijkt maar weer eens: verkoop heeft niets maar dan ook helemaal niets met kwaliteit te maken.
Wat een opluchting toen er eindelijk een (steeds maar weer door de schrijver uitgesteld) einde kwam aan deze ware Tantalus-kwelling. Dit was mijn eerste en tegelijk ook laatste boek van Dan Brown. Hoed U voor deze charlatan en -om met Wim T. Schipper te spreken- lees liever een boek! | 0neg
|
De tekst op de achterflap was veelbelovend, maar ik heb zelden zo'n slecht boek gelezen! Het taalgebruik is truttig, bij tijd en wijle Boeketreeks-achtig en de hoofdpersonen worden op een zeer clichématige manier neergezet. En dan die tenenkrommende dialogen... Ik werd er op een bepaald moment zo melig van, dat ik vooral door bleef lezen om te lachen. En dat terwijl het boek bedoeld is als literaire thriller...
Volgens mij moet mevrouw Vermeer eens een goede schrijfcursus gaan volgen; anders kan ze haar 'pennevruchtjes' wellicht kwijt aan een blad als 'Mijn Geheim'. | 0neg
|
Een van de weinige boeken die ik niet uit ga lezen. De schrijfster heeft een mooi “wat klassiek” taalgebruik en mooie metaforen. Helaas voor mij deze keer niet genoeg om door te lezen. Het is een “zwart” boek en ook de poep/pies dingen en dierenmishandeling geeft mij reden dit boek weg te leggen en dat doe ik niet snel. De twee sterren zijn alleen voor het mooie taalgebruik. | 0neg
|
Na het lezen van de eerste drie Crossfire boeken was ik één en al enthousiasme toen ik een nieuw boek van Mevrouw Day in de boekenwinkel zag verschijnen. Ik beperk me telkens kort tot de achterflap alvorens ik beslis of ik het boek al dan niet toevoeg aan mijn collectie.
De achterflap klonk alvast veelbelovend:
'Alles rond Max Westin was een beetje ruw en een beetje ruig. Hij was een primitief wezen. Net als zij. Ze kon zijn lust ruiken en voelen als hij in de buurt was. Hij hield haar hand net iets te lang vast en keek haar net iets te lang aan met een blik die zijn passie verried. Hij wilde haar hebben en... temmen. 'Victoria.' Haar naam, slechts een woord, maar zo bezitterig uitgesproken dat ze bijna een halsband om haar nek voelde. 'Het zit in je natuur,' mompelde hij. 'Het verlangen om bezeten te worden.'
Men moet zeggen zoals het is: met 'Betoverd' als titel, een achterflap om U tegen te zeggen en een geschiedenis van Crossfire boeken kon dit niet slecht zijn.
Helaas, niets was minder waar...
De primitieve wezens mogen letterlijk genomen worden en het verhaal is een half porno boek maar dan meer van de pot gerukt dan de film van 'Vijftig tinten grijs'. Victoria blijkt een oversekste heks te zijn die zich van gedaante kan veranderen in een kat. Max is dan weer een onverzadigbare magiër die zowel een psychologische strijd als een fysieke strijd voert doorheen het hele boek. Nee, dit boek heeft mij echt geen warm gevoel nagelaten.
Snel vergeten en op naar het volgende! | 0neg
|
Het informatieve deel is wel interessant maar de recepten zijn niet haalbaar. Alles moet zelf worden gemaakt en veel ingrediënten zou ik niet weten waar je ze vandaan moet halen. In de gewone supermarkt kan je dit alleszins niet vinden, je zal al een speciaalzaak moeten aandoen. | 0neg
|
Misschien wanneer je VI kijkt dat dit boek een waanzinnige belevenis is, maar als cultuurbarbaar die het programma niet kent ontging mij het verhaal/doel van het boek.
Elk hoofdstuk gaat over hetzelfde. Er is wat te zeiken, er komt ruzie, het loopt met een sisser af. Alles en iedereen wordt op de hak genomen. Beschuldigingenvan homofobie, racisme enwat niet meer worden weggezet als satire.
Het enige dat mijn aandacht wist vast te houden was, stappen de mannen uiteindelijk over naar John de Mol. Wanneer je fan bent van de show weet je dat antwoord natuurlijk al, dus is dat niet zo spannend. Maar in dat geval ga je waarschijnlijk voor het slappe geouwehoer dat maar duurt en duurt. | 0neg
|
Storm is deel 2 van de zeven zussen-serie met het verhaal van zus Ally D'Aplièse .
Het verhaal begint goed en leest lekker vlot door maar gedurende het verhaal raak ik toch wat teleurgesteld in de bouquet roman achtige verhaallijnen die Lucinda Riley graag gebruikt . Op zich niks mee omdat je ook een stukje geschiedenis ,literatuur en muziekkennis mee krijgt en wat meer leert over Pa Salt. Maar vooral het levensverhaal van Anna is mooi geschreven.
Ik ben toch erg benieuwd naar Schaduw, het derde deel in de zeven zussen-serie. | 0neg
|
In hoor je me ligt Albert in coma in het ziekenhuis. Zijn broer Joost en zijn ex-vrouw Machteld komen op bezoek om tegen hem te praten. Volgens de dokters zijn de eerste 72 uur cruciaal en zou het helpen voor comapatiënten als ze vertrouwde stemmen horen. De hoofdstukken zijn dus meestal monologen waarbij ze eindelijk eens hun gedacht kunnen zeggen tegen Albert zonder dat ze op tegenwind kunnen rekenen. Albert is blijkbaar niet het meest aangename karakter.
Ik hou niet van monologen, dus het boek is niet zo mijn ding. Ik zat maar telkens te denken "Wanneer gaat die nu eindelijk eens dood dat ik van die saaie monologen af ben". Ik ben te koppig om een boek aan de kant te leggen want ik wil altijd weten hoe het eindigt. Ik ergerde mij bovendien wel serieus dat de woorden niet correct gesplitst worden zoals het hoort volgens de regels van de Nederlandse taal.
Ik ben heel blij dat ik het boek niet gekocht heb, maar dat het een advent cadeau was van Hebban want ik zou het een waste of my money vinden. | 0neg
|
De boeken van James Rollins worden vaak vergeleken met die van Dan Brown: vol met actie en smeuiige historische feitjes. Na lezing van dit boek kan ik dit beamen, maar moet ik tegelijkertijd -helaas- vaststellen, dat Rollins in alles de mindere is. Zo veel minder, dat lezing van dit boek bij mij ronduit leidde tot irritatie.
Het krommen der tenen begint eigenlijk al vanaf de eerste pagina’s. In het meest uitgekauwde actiegenre-cliché ooit wordt ook hier begonnen met een spannende scene die eigenlijk alleen is bedoeld om de hoofdpersonen te introduceren. De belangrijkste, Grayson Pierce, agent van de geheime organisatie Sigma, is zo bordkarton als je ze maar kunt maken. Het perfecte gebronsde uiterlijk, de atletische vaardigheden, het duizelingwekkende hoge IQ, ja, onze Gray heeft het allemaal. Hij heeft zelfs een horloge om van het dure merk Breitling, iets wat Rollins ons meermalen onder onze neus moet wrijven. Poeh, poeh!
Natuurlijk had ik hier het boek al moeten neerleggen, maar de verwikkeling die volgt, een al even geheime organisatie steelt de botten van de Drie Wijzen uit de Dom van Keulen om en passant al het kerkgangend publiek een gruwelijke dood in te jagen, is zo bizar dat die toch aanzet tot doorlezen.
Dat had ik beter kunnen laten, want wat volgt is een vermoeiende aaneenschakeling cliché’s: natuurlijk ontstaat een ‘action-packed’ zoektocht à la de Da Vinci Code waarin Sigma moet strijden tegen die andere geheime organisatie, Societas Draconis, een sekte binnen de katholieke kerk. Vanzelfsprekend spelen historische feitjes hierbij een rol, alhoewel die bij Rollins helaas nogal een onsamenhangend en weinig overtuigend geheel vormen (zo noemt hij natuurlijk alwéér de apocriefe bijbelboeken, en haalt hij er ook onduidelijke dingen bij als het Labyrinth van de Minotaurus, wat echt als een tang op een varken slaat). En, afsluitend, natuurlijk ontstaat er een ‘rat race’ van de ene historische puzzel naar de volgende en winnen uiteindelijk de goeien…
De onvoorstelbare hoeveelheid cliché’s begonnen me kortom echt te irriteren. Om nog even door te gaan: het gezelschapje ‘good guys’ heeft natúúrlijk iemand die moet zorgen voor de komische noot (Monk, wiens verhaaltechnische functie Rollins ergens zelfs nog letterlijk benadrukt!) en natúúrlijk ontstaat er een love-interest tussen onze Gray en de Italiaanse agente Rachel. Gááp! Als je dan ook nog nagaat dat deze Rachel behoort tot het eeuwenoude ‘koningsras’ dat de Societas Draconis weer aan de macht wil brengen, dan krijg je een kolossale deja-vu: want is dit niet een bijna exacte kopie van Dan Brown’s Sophie Neveu, die zou behoren tot het uitverkoren Merovingische geslacht? Je vraagt je bijna af waarom Brown Rollins nooit voor plagiaat heeft aangeklaagd. Nee, dit boek was dus bepaald geen succes. Wat een sof! | 0neg
|
'Mwah' is een goede samenvatting van dit boek. Het gaat om een niet bijster spannend clichéverhaal over een serialkiller dat body moet krijgen door enkele onfrisse scènes. Dit lukt echter maar half en ook de karakters zijn niet echt interessant. Ook jammer dat het verhaal zelf weinig diepgang kent en niet erg geloofwaardig is. Gelukkig is het boek niet te dik en redelijk vlot geschreven, zodat er toch nog een (klein) pluspunt is te melden. | 0neg
|
J.D. Robb is het pseudoniem van Nora Roberts. Met deze in Death-serie ofwel de Eve Dallas-serie waarvan Vermoorde reputaties het tweede is, scoort ze punten onder haar lezers. De serie is een combinatie van een politieroman en liefdesverhaal. En dat zul je geweten hebben. Ondertussen heeft ze reeds 53 Eve Dallas boeken uitgebracht, de eerste in 1995. Ze schrijft al sinds 1981 maar vooral liefdesromans. Haar verschenen boeken zijn niet meer te tellen en ze is daarbij niet weg te denken uit de bestsellerlijsten.
Als detective is dit een goed boek. Het speelt zich af in 2058 en de technologie is er heel erg op vooruitgegaan. Dat neemt niet weg dat het speur- en denkwerk nog altijd op de ouderwetse manier moet gebeuren. Het verhaal zit knap in elkaar alhoewel het moet gezegd dat het allemaal redelijk simpel is en niet zo heel erg spannend, maar oké. En Robb weet zo tussendoor ook nog op de lachspieren te werken, een pluspunt.
Maar dan, het tweede luik, het liefdesverhaal. Voor een doorgewinterde thrillerlezer kan dit storend zijn en voor mij was het dat ook. Je verwacht het niet dadelijk van een boek dat voorgesteld wordt als een politieroman of zelfs als thriller. Het is echter een keuze die de schrijfster heeft gemaakt en daar ze in de eerste plaats een romanschrijfster is en ze daardoor een bepaald publiek heeft, is het voor te stellen dat zij deze twee wil combineren. En ze heeft er succes mee, een goede keuze dus voor haar.
Vermoorde reputaties is dus voor de liefhebbers een gewoon goed boek, als de verwachtingen niet te hoog liggen, zeer toegankelijk ook. Een boek dat vlot leest. J.D. Robb oftewel Nora Roberts is en blijft een goede schrijfster. Voor een ervaren thrillerlezer komt het boek echter wat magertjes uit de hoek. | 0neg
|
Iets aan de combinatie Kazuo Ishiguro in combinatie met de titel Nocturnes: Five Stories of Music and Nightfall trok mijn aandacht. Zijn kale bluesy schrijfstijl in verhalen over beginnende muzikanten, uit elkaar groeiende koppels en altijd weer de passieve goedzak als interne verteller die het leed van anderen beschouwt. Helaas zijn alleen 'Crooner' en 'Malvern Hills' de moeite waard. Lieve kleine verhaaltjes over beginnende muzikanten die zich spiegelen aan oudere muzikanten met huwelijksperikelen. 'Come Rain or Come Shine' en 'Nocturne' zijn grappig bedoeld (hopelijk...). Die twee verhalen slaan de plank mis met onuitstaanbare hoofdpersonages en bijrollen in lach-of-ik-schiet slapstick. Slotverhaal 'Cellists' is niet eens zo slecht, maar die had de pech dat ik de toon en schrijfstijl van meneer Ishiguro beu was geworden. Dit is uiteindelijk meer prettig in het gehoor liggende liftmuziek dan overdonderend strijkerswerk. | 0neg
|
Ik ben geschrokken van de slorigheid van dit boek. Op een gegeven moment wordt de hoofdpersoon aangesproken door iemand uit haar verleden met haar naam uit het heden, iets wat onmogelijk is. Daarnaast staan er veel schrijf fouten in en zelfs een enkele keer een zin die er dubbel in staat of in 1x afgekapt wordt. Ook staan er inconsequente zaken in. eerst wordt iemand aangevallen met een mes en later vinden ze het gebruikte pistool??? Dit vind ik erg jammer. Ik vind het verhaal nl wel goed gevonden, echter niet goed uitgewerkt.
Wat ik dan ook niet begrijp is dat juist dit boek is genomineerd voor de NS publieksprijs. Nogmaals allemaal erg jammer, ik had er veel meer van verwacht. Worden schrijvers niet gecontroleerd op dit soort foutjes?
Omdat het idee van het verhaal wel goed gevonden was geef ik een 3 voor fantasie, als ik puur naar uitvoering had gekeken was het een magere 2 geworden. | 0neg
|
Elke schrijver heeft wel eens een boek die niet zo goed is als de vorige. Zo ook Saskia Noort. Noort begint bij het plot en dat is maar zozo. Daarna is het boek meer een streekroman dan een literaire thriller absoluut niet spannend.
Saskia probeert misschien James Joyce te evenaren waar zij jammerlijk in heeft gefaald Ulysses boeit vanaf het begin tot het eind. Nieuwe buren is een slap, voorspelbaar verhaal van het begin tot eind.
Na de eerste pagina's was ik het boek al behoorlijk zat maar heb het toch maar uitgelezen. Normaal lees ik een boek in een paar uur uit. Hier heb ik echt in totaal 1 week over moeten doen en dan heb ik nog gedeeltes over geslagen. Zelfs als je gedeeltes in dit boek overslaat weet je nog waar het over gaat. Een gemiste kans voor Saskia Noort.
Het psychische geleuter in het boek word ook al zeer voorspelbaar beschreven en kan totaal niet boeien.
Nieuwe Buren is zonde van mijn zuurverdiende geld. Ik hoop dat Noort het de volgende keer weer beter doet. Anders heeft ze voor mij zeker afgedaan | 0neg
|
Leuk om te lezen maar aan de andere kant ook erg rommelig. Jan is een kleurrijk figuur en naar mijn mening had dat veel beter naar voren kunnen komen. Het is een wat ouder boek en al de Belgische namen spreken ook niet erg tot de verbeelding maar buiten dat is het erg van de hak op de tak springen. Onsamenhangend is een goed woord. Maar ik ben een beetje fan van Jan dus het was wel te lezen. | 0neg
|
Ik moet het helaas met Diana eens zijn. Ik ben nu op 1/3 van het boek en denk niet dat ik het verder uit ga lezen. Het is niet spannend, niet goed en niet boeiend; het doet mij helemaal niets. Ik had hier op basis van de flaptekst veel meer van verwacht.
Hup, gauw aan de kant gegooid. Er zijn genoeg andere, wel goede, boeken om uit te kiezen. | 0neg
|
In 13 gaan Pieter Van In en zijn vriendin trouwen, maar door een vreemde moord komt dit vrolijke gebeuren in het gedrang. Er volgen nog 2 moorden en de relatie met zijn
vriendin gaat er verder op achteruit als ze hem bijna betrapt met een wulpse collega. Na heel wat Duvels en nog meer sigaretten ontdekt Pieter Van In wie de moorden heeft ge-pleegd, maar omdat er te weinig bewijsmateriaal is kan ze niet worden vastgehouden. Van In heeft zich nochtans vastgebeten in het dossier en probeert het dan maar op een minder koosjere manier, maar als de hoofdverdachte wordt omvergereden en sterft zitten ze muurvast. Ondertussen is de ex van Pieter Van In (die een vriendin was van de hoofdverdachte) bezig met zich voor te bereiden op de moord met als doelwit Pieter. Pieter Van In gaat met haar naar zijn huis en omdat hij zo dronken was ziet hij er geen graten in. Wat er dan gebeurt, dat zal je zelf moeten lezen
De mannen die in dit boek worden vermoordt hebben allemaal een scheve schaats gereden en hun vrouwen hebben dit nog steeds niet verwerkt. Ze hebben enorme wraakgevoelens en als ze elkaar op een vakantie tegenkomen smeden ze een plan om hun mannen te vermoorden. Het beeld van de wraakzuchtige vrouw komt regelmatig terug in het boek.
Deze herhaling begint na een tijdje wel te vervelen en ook het toeval dat de vrouwen
elkaar tegenkomen op vakantie is iets te vergezocht.
Dit boek leest zoals de meeste boeken van Aspe erg vlot, het was ook heel begrijpbaar. Normaal lees ik iets moeilijkere boeken van Arnon Grunberg of Tom Lanoye bijvoorbeeld, maar dit boek van Aspe was iets te makkelijk geschreven voor mij. De verhoudingen
tussen de personages vond ik soms vergezocht, zoals het gegeven dat de hoofdcommissaris een affaire heeft met een van de weduwes van de vermoorde mannen.
Het plot bouwt zich ook organisch op, zodat je in het begin van het boek al bijna weet wie de moorden gepleegd heeft. Deze manier van plotopbouw zit in de meeste boeken van
deze schrijver.
De auctoriële verteller draagt volgens mij ook niet bij tot de spanning van het verhaal en komt gemaakt over.
De personages die in het verhaal voorkomen kende ik al door een vorig boek van Pieter Aspe dat ik eens gelezen heb, dus het was wel makkelijk om het verhaal zo te volgen. De karaktertrekken van de personages zijn ook duidelijk en uitgesproken, zo is Pieter Van In de drinkende en rokende macho met rare hersenkronkels en is Versavel de voorzichtige homoseksuele assistent. Deze twee karakters bezorgden me soms wel een glimlach op mijn gezicht, maar de humorelementen die erin verwerkt waren, waren simpel.
Het boek speelde zich af in Blankenberge en Brugge en aangezien ik daar niet thuis ben, ken ik er ook niet geen cafés of bekende plekken, wat me wel kan frustreren.
Ik heb genoten van het boek omdat het eens iets anders was dan wat ik gewoon ben van te lezen, maar het is te vlot geschreven en de verhouding zijn te simpel. Je moet niet zelf nadenken en wordt niet mee betrokken in het verhaal, wat ik jammer vind. Het boek is geschreven voor het grote publiek en het grote deel van deze mensen zal dit boek ook graag lezen, maar als het boek is niet echt literair hoogstaand. Wil je toch iets meer interactie, woordspelingen, humor
raad ik je aan om een ander boek te lezen of zoals de titel van een recensie die ik las: De pulp van Pieter Aspe, deel 13. | 0neg
|
maar inhoudelijk best interessant.,Hoe kun je het best een mening over de politieke invloeden op het strafrecht aan het grote publiek kenbaar maken? Dat moet Dhr. Knoops gedacht hebben toen hij besloot om deze thriller te schrijven. Het is namelijk overduidelijk een politiek manifest geworden over hoe het Amerikaanse strafrecht zijn integriteit heeft verloren met de war on terror en het Guatanomo Bay dat daaruit voort kwam. En dat verpakt in een spannende legal thriller a la John Grisham. Maar is Knoops, behalve deskundige op het gebied van het strafrecht, ook een goede schrijver?
De hoofdrolspeler is de strafrechtadvocaat Matthew Baldwin, die betrokken raakt bij een militaire strafzaak als zijn vriend Tom Emmerson hem benadert. Deze is overtuigd van de onschuld van zijn cliënt Abu Salid, de ex-chauffeur van Osama Bin Laden, die zonder eerlijk proces terecht is gekomen in de schimmige gevangenis Gutanamo Bay. Zowel Emmerson als Baldwin is overtuigd van zijn onschuld, maar het blijkt moeilijk om in het politieke klimaat van hun tijd te moeten pleiten voor een man als Abu Salid. Waarom zou een mogelijke terrorist rechten moeten krijgen in een oorlog tegen het terrorisme? Maar dan komt er hulp uit een zeer onverwachte hoek, als niemand minder dan Osama Bin Laden zelf bereid is om een getuigenis af te leggen voor de onschuld van Salid. Het blijkt een slimme manoeuvre om bloot te leggen hoe scheef de justitiële aanpak van terroristen is gegroeid binnen het Amerikaanse strafrecht.
Hoe interessant het ook is om te lezen wat Dhr. Knoops te zeggen heeft over het onderwerp, het blijft moeilijk om door het boek heen te komen. Het grootste struikelblok is de bijna schematische opzet van de verhaallijn, waarin er steevast karakters worden geïntroduceerd, die daarna worden voorzien van een psychologische beschrijving, om dan een duidelijke functie te krijgen in het verhaal. Deze manier van schrijven voelt meer aan als het boekverslag van een scholier dan dat het een meeslepende thriller oplevert. Het ontbreekt ook aan passages die de gebeurtenissen levendig maken. Nooit zal er het gevoel ontstaan als lezer persoonlijk betrokken te zijn bij het gebeurde. Wellicht had Dhr. Knoops er beter aan gedaan om zijn roman in samenwerking met een gerenommeerde thrillerschrijver op te zetten, want in deze vorm is het niet vermakelijk voor de lezer. Met een nieuwe thriller van John Grisham in de schappen zou ik die prefereren boven deze halfslachtige poging tot thriller schrijven, alhoewel het inhoudelijk best interessant is om te lezen. | 0neg
|
Na een aanvankelijk vlot begin en ogenschijnlijk interessante personages viel het verhaal op eenderde helemaal stil. De zoektocht van Janós naar zijn verdwenen viool kreeg me niet meer in zijn greep en ik uiteindelijk heb het boek weggelegd. Jammer, maar helaas. | 0neg
|
Gekozen voor “Hebban Reading Challenge 2016; Een boek dat je absoluut niet wilt lezen”
Aantal blz153. Waarom heb ik dit boek hier voor gekozen? Wil als het iets is wat ik echt niet graag lees is het dokter roman’s weet niet waarom heb er al een paar gelezen en vallen steeds wel mee. Toch begin ik er steeds tegen mijn zin is. Ik denk omdat je vooraf al weet hoe ze aflopen. En hoe het verhaal een stuk in elkaar zit ze lijken allemaal wel wat op elkaar. VIND IK. Veel spanning zit er ook niet in.
Meer info : https://www.hebban.nl/p/leentje-adriaensen#offset_0 / http://infoboeken.blogspot.be/2016/02/normal-0-21-false-false-false-nl-be-x.html | 0neg
|
Heb andere boeken van Anita Verkerk gelezen en die waren stukken beter, sorry.
Nog nagekeken of het echt dit jaar geschreven was vond het wat ouderwets, van wil je mijn meisje zijn en veel over de dvd recorder, die ze nu gelukkig had , terwijl er tegenwoordig veel via internet kan.
Is een leuk verhaal, simpel geschreven en snel uit. | 0neg
|
Ik vond dit een kul verhaaltje. Geen uitdieping van de personen. De vrouw van Boersma bleef een grijs spookje. Ze is niet een keer aan het woord geweest. Het verhaal zelf leek me tamelijk vergezocht, al kan ik me het gekonkel tussen de journalisten wel voorstellen. Van spanning was nauwelijks sprake. | 0neg
|
Na het lezen van de trilogie van Nora en Julian een jaar geleden, wilde ik deze serie over Lucas en Yulia ook een kans geven. Ergens had ik gehoopt dat het mannelijke hp wat minder getikt zou zijn dan Julian (die ik na al die tijd wel begreep, maar toch, het is gewoon ongezond..), maar ik kon voor hem geen sympathie opbrengen. Laten we eerlijk zijn, het is gewoon verkrachting en onrealistisch en laten we niet doen alsof een magische penis een verkrachting ineens sensueel kan maken. Verder vond ik het ook niet interessant genoeg geschreven en slecht vertaald. Jammer. | 0neg
|
Het begin van het boek vond ik wel grappig, daarna werd het erg veel van hetzelfde. De laatste twee bladzijden maakten het wel weer een beetje goed.
Eigenlijk twee-eneenhalve ster. | 0neg
|
Deadline is Vermeirens derde thriller over het Brusselse FAST-team (Fugitive Active Search Team). Onder leiding van Marc Van Den Eede jaagt het ook hierin op ontsnapte criminelen; deze keer zijn het er twee. De ene is een sadistische serieverkrachter, de andere, Stefaan Swaenepoel – what’s in a name? – is een veroordeelde moordenaar die al jaren volhoudt onschuldig te zijn. En bij zijn veroordeling gezworen heeft zijn veroordelaars te pakken als hij op vrije voeten komt. Nu hij terminaal ziek is en niets meer te verliezen, voegt hij de daad bij het woord. Twee dode magistraten later is de derde ontvoerd. Het FAST-team moet alle zeilen bijzetten om die te redden.
Vermeiren gebruikt het verhaal in Deadline ook om Van Den Eede zijn ongenoegen te laten spuien over ‘Belgische toestanden’. Het team zelf vormt een doorsnede van de bevolking: een weduwnaar, een voormalig koppel dat nog steeds samenwerkt, een rechercheur van Marokkaanse afkomst en een paar loners. En natuurlijk zijn er naast de persoonlijke problemen ook de botsingen met magistraten en rechterlijke cultuur. Vermeiren doet zijn best, dat moet gezegd. Volgende keer iets minder verhaallijnen, wat meer psychologische ontwikkelingen, daar heeft hij oog voor. Dan verdwijnt het soms kneuterige karakter van het verhaal. En die verdomde lijst met afkortingen hoort vóór in het boek. | 0neg
|
Caroline heeft haar dochter verloren door een verkeersongeval. Ze was destijds zwanger en had een relatie met Ulf Svensson, na een ruzie met Ulf 28 jaar geleden had zij het besluit genomen om te verdwijnen. 28 jaar later besluit zij weer terug te gaan naar haar geboorte dorp in Zweden om tot rust te komen na de dood van haar dochter. Wanneer haar oude geliefde die ze destijds heeft verlaten erachter komt via een fax met een opsporingsbevel dat zij zich weer thuis bevind, besluit Ulf Svensson om daar naar toe af te reizen om zijn oude geliefde op te zoeken, in de hoop een verklaring te vinden waarom ze hem toen in de steek liet.
Geen spannende thriller, maar meer een romannetje met hier en daar wat spannende momenten zoals het ingesneeuwd zitten tijdens een sneeuwstorm of het opsporingsbevel voor Caroline voor het doodschieten van de man die haar dochter doodreed zoals de flaptekst al vermelde. Het verhaal komt langzaam op gang en kent geen echte spanning. De personages zijn goed uitgewerkt, zo stukje bij beetje komt het verleden boven. De schrijfstijl is wel prettig, gelukkig leest het boek dan ook snel weg, zodat je het alweer snel achter je kunt laten. De plot zit goed in elkaar en gaat recht toe rechtaan op de eindstreep af. De ontknoping heeft nog wel wat thrillerwaardige momenten, maar komt te laat op gang om het verhaal nog te redden. Kortom, geen aanrader voor de thrillerliefhebbers, maar misschien zijn er ook nog liefhebbers van een mierzoete spannende roman. Ik geef het boek 2 sterren.
Spanning: 2 sterren
Plot: 3 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 2 sterren
Psychologie: 2 sterren | 0neg
|
Dit boek pakte me niet. De eerste pak m beet 150 bladzijden waren ronduit verwarrend te noemen. Zo wordt de hoofdpersoon niet echt nauwkeurig beschreven, waardoor ik er pas halverwege het boek achter kwam hoe oud Aiden Waits is (in mijn hoofd had ik inmiddels dus al een half boek een veel ouder persoon in gedachten). Er komen ook veel te veel personages in voor en al met al vind ik het verhaal erg ver gezocht. De moord (die pas op de helft gebeurt) wordt uiteindelijk niet eens echt duidelijk opgelost. Nee, de debuutthriller van Joseph Knox is wat mij betreft geen aanrader. Hopenlijk zijn z'n vervolgboeken beter ... | 0neg
|
Dit stelt men vast bij Bennie, de collega van Cupido. Dit is zo gezegd het paar, het team van de Valken, de speciale eenheid, die alles aankunnen. Cupido heeft even veel werk om zijn collega uit de wind te zetten, als om de zaak op te lossen. Ik vind deze heren nu niet zulke bijzonder team. Het is zelfs een wonder dat Bennie, met zijn drank probleem, nog bij de politie mag werken.
Het verhaal is mooi opgebouwd tot het einde met een bijzonder plot.
We beginnen bij een firma die allerlei documenten kan bezorgen om U verdachte handel en wandel te kunnen verrechtvaardigen, om te eindigen in de wijnhandel.
Volgens de kaft heeft Meyer met Icarus zichzelf overtroffen. Sorry maar wat moeten dan de verhalen geweest zijn voor dit boek.
Voor mij is het een thriller zoals er veel geschreven zijn. | 0neg
|
Het vluchtelingendrama is een actueel thema. Roel Janssen heeft dit en alles wat ermee samenhangt goed uitgewerkt in zijn boek. Als sausje heeft hij er een fictief politiek intrige overheen gegoten. Een intrige waarvan je niet verbaasd zou staan als in achterkamertjes daadwerkelijk zo gewerkt zou worden. Voor geld en macht heeft men tenslotte veel over.
Misschien komt het door de achtergrond van de auteur dat het verhaal leest als een journalistieke documentaire, een samenvatting van de recente politieke ontwikkelingen in Europa en omliggende landen, soms bijna een pleidooi. Hoewel verderop in het verhaal dit iets minder wordt, blijft het toch een min of meer verslagleggende stijl. Ondanks het belang van het thema een stijl die wat mij betreft niet zo past bij het genre. De spanning blijft erdoor achter en maakt het daardoor als thriller matig geslaagd. | 0neg
|
In 1666 begint het verhaal. De verwoestende brand in Londen brengt Theordore Mundanus naar Nederland. Als enige persoon in het bezit van de Steen der Wijzen, de Rode Sulfur die lood in goud kan doen veranderen, is hij een zeer interessant figuur voor zowel rijk als arm. Ook weet hij met zijn steen zieken te genezen. En dat is zeer dankbaar werk in een land waar de pest (heeft) geheerst. Maar om de Steen te kunnen activeren en door te kunnen geven aan nazaten is er liefde en een kind nodig. Mundanus treft het en vindt de passie in Marianne, een rijke getrouwde dochter van een alchemist en de liefde in diens nicht Clara.
Het verhaal speelt zich af in de omgeving van Den Haag en Leiden. Met paard en wagen trekt Mundanus rond door mist en over ijs. Ondanks de periode waarin het verhaal zich afspeelt, is het verhaal niet wollig omschreven. Het bestaat niet uit ellenlange zinnen of oud-Nederlandse woorden en is daardoor goed te volgen. Toch had het verhaal van mij meer mogen laten zien hoe het er in die tijd aan toe ging en nemen de vrouwen naar mijn idee een te zelfverzekerde en extraverte rol in, dan in die tijd gebruikelijk was.
Behalve de alchemie, het activeren van de Steen, het omtoveren van lood in goud, gaat een groot deel van het boek ook over de kunst van het spinnen en weven en komt er in het laatste deel van het boek nog een stukje magie om de hoek kijken als Clara met haar gemaakte kledij de karakters van de personages naar haar hand weet te zetten.
In vier delen volgen we achtereenvolgens de belevenissen van Mundanus, Marianne, Clara en vervolgens weer Mundanus. De tijd loopt in de delen gewoon door, je beleeft de gebeurtenissen niet vanuit de verschillende perspectieven. Een bijzondere keuze van Bosnak, waardoor je niet weet wat er met de andere hoofdpersonen gebeurd als zij niet in beeld zijn.
Robert Bosnak hanteert een rustige schrijfstijl. Zinnen zijn kort en goed te volgen. De omschrijvingen over het gebruik van de Rode Sulfur, de alchemie en het weven zijn ondanks dat, weinig sprankelend geschreven en het heeft met moeite mijn aandacht vast te houden. Toch ontbreekt het, zeker in het eerste deel van het boek, niet aan prachtige quotes.
Conclusie
De rustige schrijfwijze van Bosnak wist me helaas niet te vangen in het boek. Het verhaal kreeg weinig vaart en miste daardoor spanning. De romantiek die werd beloofd uitte zich in een paar scenes waarin romantiek eerder vervangen zou kunnen worden door erotiek. Al met al een behoorlijke tegenvaller en ik vrees dat de schrijver te veel heeft willen vangen in zijn boek met een matig resultaat als gevolg. De schrijver lijkt vaak de makkelijke weg te kiezen in het verhaal, en is hij haast te lief voor zijn personages.
Het is meer mijn hoopvolle karakter dat nog overweegt het tweede deel te gaan lezen, dan dat het eerste deel mij daartoe heeft uitgenodigd. Een dikke twee sterren voor Bosnaks Rode Sulfer. Maar vooral vanwege de gevonden mooie quotes. | 0neg
|
Ik had een hoge verwachting van het boek, veel goede recensies gelezen. Zo zie je maar weer dat smaken verschillen. Het boek beschrijft kabbelend het verhaal over een vrouw die haar geheugen lijkt te verliezen. Al snel wist ik welke kant het op ging, geen verassing of een spettend plot voor mij! | 0neg
|
Wat een tegenvaller dit boek. Ik kon er totaal niet inkomen en vond er helemaal geen spanning inzitten. Ik heb het boek niet uitgelezen, was geen doorkomen aan. Het verhaal deed me denken aan het boek, Ik blijf toch jullie moeder van Angela Cannings. | 0neg
|
Dit is een boek dat in 1975 werd geschreven en in 1976 een debuutprijs won.
In 2018 is het opnieuw uitgegeven.
Loeki Zvonik, die eigenlijk Hermine Zvonicek heette, was een Vlaamse schrijfster van Tjechische afkomst. Zij studeerde Germaanse filologie in Gent, met als hoofdvak Duitse literatuur.
Daar werd zij bevriend met Dirk De Witte, een studiegenoot.
Na hun studies verliezen zij elkaar uit het oog, maar 12 jaar later zorgt het toeval ervoor dat zij voor een congres samen naar Wenen reizen.
Dirk De Witte was geobsedeerd door schrijvers die zelfmoord hebben gepleegd (de “vroegvoltooiden") en in het bijzonder door Pavese.
Op de kaft van het boek staat als ondertitel: “roman”.
Maar dit is geen roman.
Dit is een kroniek van een aangekondigde dood.
Het personage Didier (Dirk De Witte dus) komt in dit boek niet erg sympathiek over.
En Hermine (Loeki dus) laat zich door hem manipuleren.
In het begin vond ik het een interessant verhaal, weliswaar met overdreven veel 'tentoonspreiden van kennis van de Duitse literatuur'.
Maar gaandeweg begon het me te vervelen en ergerde ik me dood aan die Didier.
Wat een vervelend heerschap!
Het nawoord van Jeroen Brouwers, die Dirk De Witte en Loeki Zvonik persoonlijk gekend heeft, is wel interessant. | 0neg
|
Ieder mens heeft een verhaal. Het is echter de vraag of deze verhalen ooit de buitenwereld zullen bereiken. Marion van Es zet zich in om precies deze verhalen de juiste bewoordingen te geven. Zo ook in het geval van Maurice, die onverwachts te maken krijgt met een ernstige ziekte, waardoor hij in een rolstoel terechtkomt.
Maurice start ten einde raad. De eerste maanden na de diagnose zijn zwaar. Maurice voelt zich naar eigen zeggen een kasplant door de medicijnen die hij moet slikken en is daarbij verdrietig om al de dingen die hij niet meer kan doen. Dit houdt een half jaar aan, waarna hij stopt met de medicijnen en de resolute keuze maakt om weer te gaan leven. Het boek begint.
Van hoofdstuk tot hoofdstuk wordt er een stap in het leven van Maurice beschreven. Beetje bij beetje krabbelt hij uit het dal. Er wordt beschreven hoe hij zich motiveert om weer doelen te stellen en hoe de omgeving op zijn rolstoel reageert. De rode draad is echter zijn zoektocht naar geluk, want zoals Maurice zelf zegt:
Met inspirerende zinnen wordt beschreven hoe hij steeds beter met zijn handicap om leert te gaan. De onzekerheden omtrent de beperking treden steeds verder naar de achtergrond. Het boek bevat alom positiviteit. Ook als lezer wordt je gestimuleerd om na te denken over je eigen leven. Na elk hoofdstuk wordt er namelijk een levensvraag gesteld, waar over nagedacht dient te worden. De bevindingen kun je vervolgens in het boek opschrijven. Bijvoorbeeld: 'Wat is jouw doel?' of 'Leef jij eigenlijk wel echt?'
Ondanks de motiverende drive, blijft het boek een beetje oppervlakkig. Meerdere keren voelt het alsof er een verhaal voorgedragen wordt, waarin wordt beschreven hoe je het beste met een handicap om moet gaan. De schrijfster lijkt derhalve de voorkeur te hebben gelegd een voorbeeldfunctie te tonen, in plaats van een meer persoonlijk portret te schetsen. Daarnaast voelen de tussenstukjes om je eigen gedachten op te schrijven wat onnodig aan.
Ben je op zoek naar een boek dat je motiveert om, onder welke omstandigheid dan ook, niet bij de pakken neer te zitten, dan is Leven is een keuze een juist verhaal. Een verhaal met veel diepgang is het niet. Dit laat de sfeer van het boek echter onverlet. De positieve instelling straalt er zoals eerder gezegd continu vanaf. Na het uitlezen van het boek, dreunt de gewenste boodschap nog lang door: Er is veel meer mogelijk dan je denkt. | 0neg
|
De roman begint met een proloog. Deze roman leest niet heel vlot weg, lange poëtische zinnen, veel detail beschrijvingen.
Het speelt zich af in de jaren voor de oorlog, tijdens de oorlog en de nasleep die de oorlog teweeg bracht. Je leest het levensverhaal van een jonge vrouw, Theresa, die zwanger raakt in de jaren veertig. In die tijd bepaalde de familie en de katholieke kerk wat er gebeurde met deze jonge vrouwen.
Er is veel spanning in het gezin, haar broer Hubert is een verwend en vervelende jongen die het oogappeltje is van haar moeder. Ook een van haar jongere zusjes overlijdt. Het gezin moet vechten om te overleven, zeker in de oorlogstijd. Ook vallen de Duitsers binnen en nemen van alles mee.
Als jong meisje helpt ze mee met het poetsen van de kerk en daar loopt ze een verschrikkelijk trauma op, er gebeuren dingen in de kerk die het daglicht niet kunnen verdragen. Door de kerk komt ze bij de nonnen terecht maar daar vlucht ze weg. Als ze weer thuis is wordt ze verliefd op een jongen en komt uiteindelijk in een huis voor ongehuwde vrouwen terecht. Het gezin valt bijna uit elkaar door diverse gebeurtenissen, haar broer Hubert komt gebroken terug uit de oorlog, haar andere broer Jozef is in Duitsland gaan wonen, haar zus komt in een kamp omdat ze omgaat met Duitse soldaten.
Ook zijn de verspringingen in de tijd soms een beetje verwarrend. Wellicht herkenbaar voor een iets oudere generatie die zelf in zo’n echt katholiek dorp is opgegroeid? | 0neg
|
Ik vond dit een heel eigenaardig boek, waarvan de natuurbeschrijvingen me nog het meeste aanspraken. De hoofdpersonen zijn twee ongeleide projectielen met een voor mij absoluut onbegrijpelijk en grillig gedrag. Veel gepraat over wapens, bij tijd en wijle veel gepraat over bloed, veel gevloek. Al met al kon het geheel mij niet of nauwelijks boeien. Zonde van het geld. | 0neg
|
Het is een aardig boek maar veel meer dan dat is het ook niet. Het komt traag op gang en zal mensen zeker niet zo boeien dat ze er niet meer van kunnen slapen.
Veel actie is er niet. Het is meer een traditionele detective, maar dan ook wel heel traditioneel. Van de personages komt eigenlijk alleen de detective Cormoran Strike aardig uit de verf maar, met name de mode-figuren lijken stuk voor stuk een een-dimensionale karikatuur van zichzelf, maar wie weet is de modewereld dat ook wel.
Kortom: aardig maar ik raad dit boek niemand die echt iets spannends wil lezen aan. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.