text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Tja, ik kan me goed aansluiten op de reactie's van de andere Dizziërs op dit boek. Het is vrij makkelijk geschreven en soms onsamenhangend. Ik had ook geen enkele band met de hoofdrolspelers en vond sommige stukken helemaal niet in het verhaal thuishoren. Ik zal ook niet snel een ander boek van Suzanne Vermeer lezen. Geef het 2 duimpjes want met 1 duimpje had ik het boek niet uitgelezen of boeide het helemaal niet en dat kan ik ook niet zeggen. Het heeft me wel onderhouden maar het is zeker geen thriller. Het onderwerp vond ik wel origineel maar mij weerhoud het niet om weer eens all-inclusive te gaan naar een lekker hotel in een warm land... | 0neg
|
Niet echt mijn genre van boeken, heb me er echt moeten doorworstelen. Op sommige momenten ging het boek heel vlot maar op andere echt sleurend traag. Vond er net iets te veel geschiedenis in komen. | 0neg
|
De memoires van een acteur die ik altijd heb gewaardeerd en gevolgd. Ik heb ooit zelfs een gesigneerde foto van hem gekregen, dus Roger Moore kan wat mij betreft niet meer stuk. Het was dan ook erg leuk om zijn anekdotes te lezen, om meer te weten te komen over de man achter de acteur, en over de beroemdheden die op zijn pad kwamen. Het is geen saaie biografie geworden en soms zelfs uitermate grappig ook. Maar misschien had hij toch beter een ghostwriter in kunnen schakelen want een boek schrijven is toch iets anders dan acteren. Nu lijkt het meer op een naslagwerk , met veel Unicef erin verwerkt. Ik heb ook wat twijfels bij het woord 'verrukkelijk' dat te pas en te onpas wordt gebruikt door de vertaler. Daarom is het heel jammer dat ik het boek niet in het Engels heb kunnen lezen, want dan zou ik weten hoe Roger het bedoelde. Maar hoe dan ook, leuk om te lezen en om de vele foto's te zien. Bedankt Roger, r.i.p. | 0neg
|
Irritante schrijfstijl | 0neg
|
Het verhaal van Disclosure (waarom is de titel niet vertaald?) is op zich best goed. Het is weer eens wat anders om een man aangeklaagd te zien worden door een vrouw. En het is al helemaal verfrissend om te zien dat vrouwen ook behoorlijk gestoord kunnen zijn op een intelligente manier. Dat klinkt gek, maar als je het boek leest, zul je begrijpen wat ik bedoel.
Jammer alleen dat ik de vertaling aan alle kanten vond rammelen. Ik vond regelrechte vertaalfouten en dat mag toch niet. Verder kreeg ik de indruk dat Michael Crichton dit boek een beetje snel in elkaar had gezet, en dat hij toch een wat antieke mening heeft over 'de plaats van de vrouw in de maatschappij'. Voor een strandvakantie of een regenachtige middag is dit boek echter prima geschikt. | 0neg
|
Stef Penney (1969) is filmmaker en schrijfster. In 2006 schreef zij haar eerste roman, De tederheid van wolven, en brak daar ook gelijk internationaal mee door. Het boek werd in maar liefst 32 landen uitgegeven en won vele prijzen waaronder (in het jaar dat het boek uitkwam) de Costa Book Award, een van de belangrijkste prijzen in het Engelse taalgebied. Voordat zij boeken begon te schrijven, schreef zij onder andere ook teksten voor de BBC. De onzichtbaren is haar tweede boek.
Ray Lovell, privédetective, wordt wakker in een ziekenhuis. Hij kan zich in het begin totaal niet herinneren wat er gebeurd is en waarom hij in het ziekenhuis terecht is gekomen. Volgens de politie is hij door een hek en vervolgens tegen een boom gereden en is hij door een jogger gevonden. Enkele maanden voor dit alles gebeurd is, komt er bij het recherchebureau Lovell Price, dat Ray samen met zijn partner Hen Price runt, een man binnen, Leon Wood, een zigeuner. Zijn dochter, Rose, is al bijna 7 jaar geleden, na haar huwelijk met Ivo Janko, verdwenen, en nu zijn vrouw overleden is, wil hij naar haar op zoek. Haar man, Ivo, en zijn vader, Tene, beweren dat Rose een paar maanden na haar huwelijk weggelopen is met een ander. Haar kind, Christo, heeft ze achtergelaten. Ray gaat op onderzoek uit, maar omdat de familie niet veel weet of niet veel wil loslaten, schiet het onderzoek niet echt goed op. Als later JJ, een neefje van Ivo Janko, ook een aantal opmerkelijke ontdekkingen doet en het idee krijgt dat er nogal wat familiegeheimen zijn waar niemand ook maar een woord over wil zeggen, gaat ook hij op onderzoek uit. Toch kan ook hij de vele mysteries niet ontrafelen. Pas op het moment dat Ray opeens een en ander te weten komt en dingen gaat combineren, begint er schot in de zaak te komen.
De onzichtbaren is een verhaal dat eigenlijk niet echt op gang wil komen. Gebeurtenissen die er echt toe doen komen helaas te weinig tot hun recht, grotendeels omdat Penney gekozen heeft voor een opzet van het verhaal die meer afbreuk doet dan toegevoegde waarde heeft. De verhalen van Ray en JJ lopen door elkaar heen, in verschillende tijdspannen. Daarbij komen de uitgebreide verhandelingen over het zigeunerleven en de familiegeschiedenis van de familie Janko. Dit alles maakt het verhaal erg langdradig, breedvoerig en te traag verlopend.
Ik kan De onzichtbaren ook niet echt als een thriller bestempelen, eerder als een psychologische roman. Er zit lang niet genoeg spanning in en dat kleine beetje dat er wellicht zou kunnen zijn, wordt ook nog eens tenietgedaan. De goede en minder goede familiebanden tussen de leden van de familie Janko worden goed neergezet, evenals de onderhuidse spanningen en de geheimen die sommige leden van de familie met zich meedragen. De persoon van JJ wordt goed uitgediept, evenals die van Ray. Dit zijn dan ook de enige twee personen (hoewel Tene en Lulu af en toe ook wel van zich doen spreken) die écht goed uit de verf komen; de andere personen blijven iets meer op de achtergrond. Uit de hele familiebeschrijving komt wel de kracht alsook de spanning en de vernietigende werking van familiebanden naar voren.
Het is jammer dat, vanwege het gebrek aan spanning en de te uitvoerige verhandelingen, het boek niet echt op gang lijkt te komen en zich naar het einde toe sleept. Het is pas dan dat het verhaal iets meer begint te lopen en iets meer vaart begint te krijgen, waarbij de plot ook best verrassend te noemen is, maar dan is het helaas al te laat. Het dubbel vertelperspectief heeft mijns inziens geen goede invloed. Door een andere opzet en de inbreng van meer spanning had er veel meer uit het verhaal gehaald kunnen worden. | 0neg
|
Het boek is geschreven vanuit Christian Grey zelf. Helaas gewoon precies hetzelfde verhaal, alleen leer je Grey beter kennen omdat je ook zijn "gevoelige" kant hoort. Ik heb het boek toch weer met veel plezier gelezen.
Al is het natuurlijk gewoon nog steeds een verstand op 0 lezen boek. | 0neg
|
Wie van een thriller met fraaie, beeldende zinnen houdt, komt met Manipulatie aan zijn trekken. De lezer die behoefte heeft aan een lekker vlot lopend verhaal zal dit boek te traag en te breed uitgesponnen vinden. Dit gaat ten koste van de spanning. Jammer, want het idee van het boek is best origineel. | 0neg
|
Aan het begin van dit zomerse boek maak je kennis met de hoofdpersoon, Clemency. Tijdens een vliegreis raakt ze in gesprek met Sam, de man die naast haar zit. Gedurende de vlucht blijkt dat hij weleens haar droomman kan zijn. Helaas is Sam getrouwd en houden ze geen contact.
Enkele jaren later komt Clem’s zus Belle haar nieuwe vriend voorstellen. En je kunt natuurlijk wel raden wie dat is.. De band tussen de zussen is nooit echt goed geweest, maar dit zorgt voor extra veel rivaliteit tussen de twee.
Ik vond dit boek van Jill Mansell geen topper, hoewel ik, zeker in de zomer, erg graag chicklits lees. Het verhaal was cliché en wat chaotisch: er kwamen veel personages in voor, die allemaal hun eigen problemen hadden. De schrijfster wisselde snel tussen de verhaallijnen, waardoor het van de hak op de tak ging. De gesprekken tussen de personen vond ik niet vlot geschreven en de ruzietjes tussen de zussen voelden heel gemaakt aan.
Uiteindelijk komen alle verhaallijnen wel op een leuke manier samen, waardoor je het boek toch met een goed gevoel weglegt. Dat was fijn, maar het boek is wat mij betreft geen aanrader voor op je strandbedje! | 0neg
|
‘Met geslepen messen’ is een spionageroman die zich afspeelt aan een tafeltje in een restaurant. Spion Henry Pelham en ex-spion Celia Favreau treffen elkaar voor het eerst in jaren en bespreken wat er in 2006 misging bij operatie Flughafen, een vliegtuigkaping waar veel doden bij vielen. Henry leeft nog steeds met veel vragen over deze zaak, waardoor hij deze nog niet kan afsluiten. Alleen Celia kent de antwoorden. Ze halen herinneringen op, in hun eigen gedachten en met elkaar. Beetje bij beetje wordt duidelijk wat zich destijds afspeelde.
Voortkabbelen
Dat een (internationale) bestseller niet altijd een goed boek hoeft te zijn, bewijst ‘Met geslepen messen’. Het verhaal komt traag op gang. Of beter nog, het komt niet op gang. Ruim 200 pagina’s lang weet Olen Steinhauer een verhaal neer te zetten dat niet weet te boeien. Hij weet je nieuwsgierigheid niet te prikkelen, waardoor je niet echt benieuwd bent naar de afloop of naar wat er gebeurt is bij Flughafen. Al lezende blijf je in afwachting van die geniale plotwending, maar helaas, die komt niet. Het verhaal kabbelt voort.
Zakelijk
‘Met geslepen messen’ kent naast de verhaallijn van Flughafen ook de tragedie van de misgelopen liefde tussen Henry en Celia. Zij is doorgegaan met haar leven, inmiddels getrouwd, heeft kinderen en lijkt gelukkig. Hij daarentegen loopt nog steeds met zijn ziel onder z’n arm en kan haar maar niet uit zijn gedachten zetten. Tijdens het diner merk je de spanning die vaak tussen ex-geliefden voelbaar is, maar het lijkt bovenal een kille, zakelijke liefde geweest. Dat wordt misschien wel veroorzaakt door de matig uitgewerkte karakters. Celia en Henry lijken geen mensen van vlees en bloed, maar eerder geharde personen die zich niet bloot willen geven. Niet aan elkaar (logisch, want spionnen), maar ook niet aan de lezer. En dat is jammer, want ook daarmee blijft ‘Met geslepen messen’ aan de oppervlakte en kent het op geen enkel vlak diepgang.
Idee is goed
Hoewel de uitwerking beter had gekund, is het idee achter ‘Met geslepen messen’ goed bedacht. Alles speelt zich af aan het tafeltje in het restaurant, met hier en daar een uitstapje (in gedachten) naar operatie Flughafen. De afloop van het verhaal is niet verrassend, wel moet de auteur worden nagegeven dat alles klopt en de verhaallijnen mooi in elkaar over lopen. Alle puzzelstukjes komen feilloos samen.
Conclusie
Olen Steinhauer schreef met ‘Met geslepen messen’ weliswaar een internationale bestseller, maar vooral een oppervlakkige roman. Het verhaal weet niet te boeien, is niet uitgewerkt. Het idee achter het boek is prima gevonden, de uitwerking helaas niet. De hoge verwachtingen zijn helaas niet waargemaakt. | 0neg
|
Het geluid van stilte viel mij erg tegen. Ik had er veel meer van verwacht, maar het is helemaal niet spannend. Op bepaalde momenten moeilijk te volgen en eerst wist ik niet waarom, maar toen ik in de recensie hier over de dialogen las, denk ik dat dat het geweest is. Die lopen niet lekker. En het einde vond ik een afknapper :-( | 0neg
|
Als je thrillerlezers naar hun favoriete auteur vraagt, zal menigeen John Grisham zeggen. De Amerikaanse schrijver schrijft al meer dan 20 jaar thrillers en behoort tot de top van de wereld. Met zijn young-adult boeken probeert hij opnieuw hoge ogen te gooien maar nu voor een jongere doelgroep.
De belofte vertelt het verhaal van de 13-jarige Theo Boone. Een bijdehante, intelligente en zeer ambitieuze jongen, die een wat afwijkende hobby heeft: het recht. Theo droomt van een carrière in de advocatuur, en die droom komt al te snel tot werkelijkheid.
Je merkt aan alles dat Grisham nog geen volleerd young-adult schrijver is. Op sommige plekken in het boek legt hij te veel dingen uit, waardoor de vaart uit het verhaal wordt gehaald en sommige delen overbodig worden gemaakt. Hij is duidelijk op zoek naar een aansprekende stijl voor zijn jonge lezers, en soms slaat hij de plank op dat gebied volledig mis. Om over de spanning nog maar te zwijgen, want die was in dit boek ver te zoeken. Er gebeurde te weinig, waardoor de plot voorspelbaar en saai werd.
Je doet de schrijver te kort door te zeggen dat dit een slecht boek is. Natuurlijk komt het talent van Grisham ook in dit boek weer naar voren: een sterke hoofdpersoon, mooie verhaallijn en veelbelovende hoofdstukken. Maar het is het allemaal nog net niet. De hoofdpersoon maakt net niet genoeg ontwikkeling door, de verhaallijn is net niet helemaal af waardoor het saai wordt, en sommige delen in het boek zijn net niet goed genoeg om de aandacht er helemaal bij te houden.
Kortom, John Grisham doet ons hier een belofte (zoals de titel ons al doet vermoeden): het boek is niet zoals we van hem gewend zijn, maar veelbelovend is het absoluut. Het is een kwestie van tijd voordat Grisham de juiste stijl te pakken heeft, en van een auteur van dit formaat mag je verwachten dat hij die stijl spoedig zal vinden. | 0neg
|
Na een redelijk gesloten einde in het vorige deel Waarheid, lijkt het verhaal van de Pretty Little Liars afgelopen. Toch breekt Sara Shepard met Bedrog de populaire meidenserie opnieuw open. De vraag is alleen of ze echt vernieuwend is. Valt er nog een goed verhaal te vertellen over Emily, Aria, Hanna en Spencer of bevat het vijfde deel uit de serie slechts een herhaling van zetten? Bedrog toont op beide punten het gelijk: Shepard is niet vernieuwend, maar breekt het verhaal van de Pretty Little Liars wel open met nieuwe gebeurtenissen. Helaas blijkt dit deel al snel niet het sterkste deel. Is de lezer wellicht Pretty Little Liars-moe?
Anders dan in de andere delen neemt Shepard in Bedrog uitgebreid de tijd om te herhalen wat zich in eerdere delen heeft afgespeeld. Maar liefst zestig bladzijden lang vervalt ze in het geven van herinneringen en laat ze de personages hun gebeurtenissen tot in detail herhalen. Niet alleen belangrijke gebeurtenissen passeren de revue, maar ook ogenschijnlijk onbelangrijke verhaalelementen worden opnieuw met de lezer gedeeld: “Ze herinnerde zich nog heel goed hoe kapot haar zus ervan was geweest toen Ian het halverwege hun eerste universiteitsjaar had uitgemaakt.”
Gelukkig voegt Shepard ook nieuwe elementen toe, waarbij ze de hoeveelheid leed en ellende nog verder opschroeft. Spencer wordt door haar familie verstoten, nadat ze toegegeven heeft het essay van haar zus te gebruiken. De ellende wordt alleen maar groter wanneer blijkt dat ze niet in het testament staat van haar oma. Zus Melissa gooit er een schepje bovenop door haar te vertellen dat ze misschien geadopteerd is. Tegelijkertijd lijkt de problematiek bij Hanna alleen maar toe te nemen. Haar verschrikkelijke stiefmoeder komt met haar ‘nieuwe’ zusje bij Hanna in huis wonen en Hanna is gedoemd samen te werken met haar nieuwe zus. Ook bij Aria lijkt de hoeveelheid ellende uit eerdere delen niet voldoende. Net wanneer zij verliefd wordt op de mooie Xavier, ontdekt ze dat haar moeder een date heeft met, hoe kan het ook anders, Xavier. Om de ellende beperkt te houden, besluit ze niets tegen haar moeder te zeggen. Alleen bij Emily lijkt het leven weer zijn normale vormen aan te nemen. Ze komt weer bij haar ouders wonen en wordt verliefd op Isaac, een jongen. Rozengeur dus. Het is dan ook Shepard die nog een dosis extra ellende in het verhaal gooit door ‘A’, geheel volgens de verwachting, opnieuw op te laten staan en het verhaal rondom verdachte Ian te heropenen. Ze creëert een ‘geschiedenis-herhaalt-zich’-concept.
Waar Bedrog een actievol, aantrekkelijk verhaal vol wendingen bevat, is het allesbehalve geloofwaardig. Diverse gebeurtenissen zijn te toevallig om echt te kunnen gebeuren en ook de hoeveelheid ellende die de meisjes moeten ondergaan is geheel ongeloofwaardig en tevens verwacht. Wederom gebruikt Shepard een dosis leedvermaak om het verhaal aantrekkelijk te maken. En ook in dit boek lijkt dat te werken, getuige het feit dat het verhaal blijft boeien, ondanks de absurditeit ervan. Wellicht komt dit door de personages. Met Spencer creëert Shepard een meisje dat medeleven verdient. De manier waarop zij door haar ouders wordt behandeld, is hard en veroorzaakt verdriet bij Spencer en de lezer. Tegelijkertijd roept de hautaine houding van Hanna irritatie op. Zij lijkt het tegenovergestelde van Spencer. Ook Emily en Aria intrigeren door hun typeringen. Het zijn dan ook de personages die zorgen voor een nieuwe ingang in het verhaal en niet de berichtjes van ‘A’. Dat concept is overbekend, niet vernieuwend en maakt geen indruk meer.
Waar eerdere delen van de serie het moesten hebben van het verhaal en de portie leedvermaak, lijkt Shepard haar kruid daarin nu verschoten te hebben. De herhaling van zetten in Bedrog maakt geen indruk meer op de lezer. Het zijn in dit geval de personages die het verhaal moeten redden. Met Spencer, Aria, Emiliy en Hanna zorgt Shepard ervoor dat Bedrog tóch een aantrekkelijk vervolg is in een serie met een hoog GTST- gehalte. Ook dit vervolg nodigt uit tot doorlezen. Dat dan weer wel. | 0neg
|
In de proloog maken we kennis met Ellie. Ze heeft een verhouding met een getrouwde man en werkt op de redactie van De Nation op de afdeling Themabijlagen. Voor een speciaal nummer willen ze artikelen schrijven die het verschil laten zien tussen nu en vijftig jaar geleden. Ellie duikt hiervoor de archieven in en stuit op een brief uit het jaar 1960.
Vervolgens begint deel een in het jaar 1960 (dat kan geen toeval zijn), waar we kennis maken met Jennifer ‘Jenny’ Stirling. Jennifer ligt in het ziekenhuis door een auto-ongeluk en lijdt aan geheugenverlies. Het boek kent in totaal drie delen waarbij in het laatste deel de verhaallijnen samen komen.
Ik verwachtte eigenlijk min of meer aan het begin dat de hoofdstukken elkaar af zouden wisselen. Ik zat er op te wachten dat het verhaal van Ellie verder zou gaan, maar na drie hoofdstukken begreep ik dat het deel zou gaan over het leven van Jennifer. Dit deel was voor mij erg ingewikkeld. Ik kon maar moeilijk in het verhaal komen door de hoeveelheid personen en de steeds nieuwe namen die geïntroduceerd werden. Ook de schrijfstijl vond ik allesbehalve prettig en het heeft heel lang geduurd voor ik daaraan gewend was. De schrijfstijl deed heel ouderwets aan. Het kan natuurlijk zijn dat dit de bedoeling van de schrijfster is geweest, vanwege het jaartal waarin het zich afspeelt, maar het zorgde voor een bepaalde afstand die ervoor zorgde dat ik niet door het verhaal werd meegenomen.
Na ongeveer 130 bladzijdes is het verhaal me nog steeds niet duidelijk en ik merk dat ik het met lichte tegenzin begin te lezen. Het verhaal wisselt op dat moment tussen Londen (na het geheugenverlies) en de Franse Riviera (voor het geheugenverlies), waar Jennifer en Anthony elkaar ontmoeten tijdens een diner. Het had de lezer erg geholpen als er boven de betreffende hoofdstukken was aangegeven in welke tijd of op welke plek het zich afspeelde. Uiteindelijk went alles in het verhaal en vallen de stukken steeds meer op hun plek, maar juist dan begint het verhaal te voorspelbaar te worden. Ik zag de verschillende gebeurtenissen al van ver aankomen.
Er zijn veel verschillende verhaallijnen, maar de twee die mij het meeste aanspraken zijn de verhaallijnen tussen Ellie en Ruaridh (die het hele boek Rory heet en ik heb de toevoeging hiervan aan het verhaal gemist) en die tussen Ellie en Jennifer. Het laatste deel is voor mij echt veruit het beste, de eerste twee delen vergeet ik liever. | 0neg
|
Brigitte Friends, een beroemde popster, vraagt Jens Jameson een biografie over haar te schrijven, maar al snel blijkt dat zij eigenlijk op zoek is naar haar vader.
De speurtocht naar het verleden van Brigitte brengt hem naar Nederland waar hij de journaliste Esther ontmoet. Zij doet research naar de financiële handel en wandel in de wereld van de popmuziek.
Zij voelen zich tot elkaar aangetrokken en samen gaan ze op onderzoek uit.
Dit onderzoek brengt hen naar verschillende plaatsen in Europa waar ze te maken krijgen met fraude en bedrog, maar ook worden er aanslagen gepleegd.
Ik vind het een gemakkelijk te lezen boek, hier en daar wat ongeloofwaardig, er gebeuren te veel dingen die veel te snel gaan en waarvan je eigenlijk zeker weet gebeurtenissen niet zo plaats kunnen vinden. | 0neg
|
Het viel me wat tegen, een verdwenen meisje in een bos, een vermoordde pedofiel, ik vond het wat verwarrend allemaal. | 0neg
|
Was grote fan van de vorige
boeken van de serie maar bleef echt op mijn honger zitten bij "Koudvuur". Echt teleurstellend.
Zeer saai en traag de eerste 250 blz en verhaal dat niet op gang komt.
Misschien het vervolgboek te veel? | 0neg
|
Normaal kan ik Saskia Noort goed waarderen, maar nu ben ik toch erg blij dat ik dit boek voor 2 euro op een rommelmarkt gekocht heb en niet nieuw in de winkel.
Wat vond ik dit een slecht boek. Vervelend taalgebruik, ongeloofwaardig, een grote tegenvaller.
De personages waren plat en oppervlakkig, ik kon me totaal niet in hen inleven.
Gelukkig weet ik dat Saskia Noort beter kan, en ben ik blij dat dit niet eerste boek ik was ik van haar gelezen. Anders had dit wel eens het enige boek geweest kunnen zijn wat ik van haar gelezen had. | 0neg
|
Ik kan maar een goed ding over dit boek zeggen, best een leuke insteek qua verhaal.
Voor de rest ben ik helaas zwaar teleurgesteld, zeker na de vele lovende recensies die ik over dit boek las.
Met het hoofdpersonage Seren heb ik geen connectie, door de korte en zwakke schrijfstijl en doordat Seren erg oppervlakkig word neergezet.
Het feit dat ik hem heb uitgelezen komt omdat ik hoopte dat hij beter zou worden, ik was toch nieuwsgierig hoe Kate Ling dit verhaal zou begeleiden naar het einde, maar dat was al helemaal een grote teleurstelling.
Hoewel de setting en het idee van de personages leuk bedacht is, is de gehele uitvoer naar mijn mening slecht. | 0neg
|
Dit boek is inderdaad geen echte thriller, maar het leest heel aardig weg. De hoofdstukken zijn kort, wat de vaart erin houdt en de lezer uitnodigt om door te gaan. Dreigender dan de moorden is het naderende onheil van respectievelijk de Eerste Wereldoorlog en het opkomende fascisme.
Als je accepteert dat het gaat om deze achtergrond en om de ingebakken corruptie in de Italiaanse (Siciliaanse) maatschappij, beleef je een paar boeiende uren. Zit je te wachten op een echt spannend boek, dan moet je deze schrijver links laten liggen. | 0neg
|
Is de dood op een Duitse militair wel of geen sabotage? De schrijver schetst de oorlogsjaren 40-45 en weegt de gebeurtenis vanuit verschillende oogpunten. Halverwege ben ik gestopt omdat ik het langdradig vond en alle personages meer dan
voldoende uitgelicht vond. | 0neg
|
De hoofdpersoon ontvangt een brief waarin hem wordt meegedeeld dat zijn goede (jeugd)vriend is overleden. Hij herinnert zich die vriend helemaal niet en verlangt er dan ook niet naar om met de dochter, die de brief geschreven heeft, kennis te maken, ondanks dat ze schrijft dat graag te willen.
Een tweede brief, een paar dagen later, vraagt hem om contact op te nemen, omdat er een verzegelde enveloppe met zijn naam erop is gevonden in de nalatenschap van de overleden man. Matthieu, zoals de hoofdpersoon heet, belt de dochter op en spreekt af dat weekend langs te komen.
Hij wordt ontvangen door de Maria, de vrouw van de overledene, hun dochter
Dominique en haar twee kinderen: Ikbal en Doenia. Geleidelijk aan wordt duidelijk wie die overleden jeugdvriend nu eigenlijk is en waarom Matthieu zo belangrijk voor hem is geweest. Matthieu is niet in beste doen en wordt vrijwel direct na aankomst ziek. Hij krijgt hoge koorts en valt regelmatig flauw. Tot overmaat van ramp krijgt hij, op het moment dat hij alleen is met de twee kinderen, ook nog te maken met een racistische aanval op het huis waar hij in eerste instantie helemaal niets van begrijpt. Het is niet de eerste keer dat dat gebeurt, blijkens de reactie van de kinderen. Als Dominique en Maria weer terugkeren, wordt Matthieu zo ziek dat hij afgevoerd moet worden naar het ziekenhuis.
Het begin van dit verhaal doet een beetje aan Paul Auster denken, maar het vervolg kan daar niet aan tippen. Het is een warrig geschreven verhaal met personages en gebeurtenissen die vooral vaag zijn en blijven. Het verhaal zelf, met Paul-Pavel-Milodi's leven als middelpunt waar Mattieu - zonder dat te weten - zo'n belangrijke rol in heeft gespeeld, is sterk en origineel gevonden. Heel jammer dat dat door de fragmentarische wijze van vertellen en de soms onbedoeld hilarisch reagerende personages zo onderuit gehaald wordt, dat er niet veel meer van overblijft. Al met al een teleurstellend boek van Lindon. | 0neg
|
"Alles te verliezen" is weer een boek met veel vaart zoals we van Esther gewend zijn.
Zelf mis ik wel de onderhuidse, broeierige spanning die ik zo sterk vond in zowel "Rendez-Vous" als in "Close-Up".
Misschien waren mijn verwachtingen wat te hoog gespannen of komt het doordat ik tegenwoordig meer hou van een goede roman dan van een literaire thriller. | 0neg
|
Bertrand is mental trainer en heeft een verleden bij de Noorse speciale eenheden. Helweek is een niet-militaire variant op de helweek van het leger, waarbij je als militair met zware bepakking de kou, honger en het slaapgebrek trotseert. In deze week wordt je de beste versie van jezelf. Wie wil dat niet, in slechts 7 dagen? Maar je moet er wel wat voor over hebben: doen en aanpakken! Je staat iedere dag om 05.00 uur op en gaat om 22.00 uur naar bed. Je begint iedere dag met een uur sporten en de gehele week eet je gezond. Per dag krijg je een thema waar je mee aan de slag moet. Zo breng je op maandag je eigen vaste gewoontes in kaart, op dinsdag draait het om focussen, woensdag gaat het om optimale structuur, donderdag verleg je grenzen, vrijdag staat in het teken van rust en herstel. Zaterdag en zondag draaien om positieve gedachten, innerlijke dialoog en nadenken over jezelf. De nacht van donderdag op vrijdag sla je over. Tijdens deze nacht treed je uit je comfort zone door niet te slapen maar je bezig te houden met ongedane werkjes. Hier plaats ik vraagtekens bij, het lijkt mij ongezond om een nacht over te slaan. Hoe alert ben je dan nog op vrijdag in de ochtendspits? En maakt slaaptekort het emotiecentrum in je brein niet reactiever, waardoor je veel emotioneler reageert? Om nog maar te zwijgen over je concentratie. Dit zijn toch wel dingen om over na te denken alvorens je aan zo’n helweek gaat beginnen.
Het is een boek met duidelijk taalgebruik en met ervaringsverhalen van vooral sporters en militairen. Geschikt voor mensen die zichzelf flink willen uitdagen. | 0neg
|
Ze begon haar carrière in de technologische sector, maar besloot dat ze toch haar passie voor schrijven wilde volgen. Ze stopte met haar werk en startte met het schrijven van romantische boeken. Meredith Wild is bekend van de 'Hacker'-serie. Onlangs kwam deel 4 uit. Harde les is volgens de achterflap een intens en sexy verhaal. Klopt dit ook?
Erica Hathaway kan niet wachten om in het huwelijksbootje te stappen met Blake Landon. Eindelijk lijkt ze haar leven op de rit te hebben. Een goed lopend bedrijf, een mooie, knappe en rijke man naast zich en vrede met haar verleden. Maar hoe goed kent ze Blake nou eigenlijk? Als ze achter zijn duistere verleden komt en ook nog eens een slechte zakelijke deal sluit, lijkt Erica’s wereld even helemaal in te storten. Weten Blake en Erica de problemen te overwinnen?
Harde les is het vierde deel in een serie over Erica en Blake. Als je de voorgaande delen niet gelezen hebt, word je midden in het verhaal gedropt. Dit kan lastig zijn voor het volgen van het verhaal. Zo staat op de flaptekst dat Blake hacker is geweest, dat verklaart ook de titel van de serie, maar in dit verhaal komt dat amper aan bod. Ook is het duidelijk dat Erica en Blake al heel wat meegemaakt hebben, maar ook dat wordt in dit verhaal niet uitgelegd.
Een voorbeeld is de seksuele voorkeur van Blake. Het is al snel duidelijk dat hij van SM houdt en dat hij graag de meester is. Hier heb je ook geen voorinformatie voor nodig. Dat verhaal vertelt zichzelf wel. Maar het feit dat Erica hiervan op de hoogte is en blijkbaar een stopwoord heeft, maakt het verwarrend. Wat zijn nu de grenzen waar over gesproken wordt?
Maar ook andere dingen roepen vragen op. Zo wil Blake Erica geen moment alleen laten. Waarom niet? En er is wat aan de hand met Erica’s vader, Daniël? Het wordt onvoldoende duidelijk wat voor rol hij nu precies heeft als je de voorgaande delen niet gelezen hebt. Het is tijdens het lezen veel gissen en hopen dat je het goed hebt. Als daar dan nog eens bijkomt dat Blake en Erica allebei niet echt personages zijn die je in je hart sluit, wordt het lezen van dit boek een zware kluif. Deze personages komen kil over en je hebt lange tijd het gevoel dat je ze niet leert kennen. Bijna alsof ze zich van je afsluiten. Pas wanneer Erica een verkeerde keuze maakt en opeens slachtoffer wordt van een daad van haar vader, wil je alleen nog maar verder lezen. De laatste vijftig pagina’s zijn de enige pagina’s die ervoor zorgen dat je wil weten hoe het afloopt. En dan vooral met Erica en Blake.
Het is goed voor te stellen dat deze leeservaring heel anders is als je de voorgaande delen Harde liefde, Harde leugens en Harde lust wel gelezen hebt. Dan heb je misschien wel een band met Erica en Blake, en misschien zelfs met Blakes ex Sophia. Het is dan ook niet aan te raden om dit boek als stand alone te lezen.
Al met al is Harde les een verhaal dat veel vragen oproept voor de ‘stand alone-lezer’. Er komt veel erotiek in voor, die soms doet denken aan Vijftig tinten grijs. De meerwaarde van deze scènes is soms te betwisten en daardoor krijg je meermaals de neiging om scènes over te slaan. Pas op het einde wordt het verhaal intens, door de gebeurtenissen die dan plaatsvinden. Harde les was beter geweest met de nodige korte toelichting over de voorgaande delen en een betere verdeling van de spannende momenten. | 0neg
|
Waar humor zou moeten overheersen, overheerst helaas verwondering over voorspelbare toevalligheden. Geen creativiteit in verhaal noch plot. Toch twee sterren, dit omdat het is gelukt het boek uit te lezen. Het onsympathiek hoofdpersoon Joost en zijn tegenstrijdigheden biedt hiervoor enig houvast. | 0neg
|
Ik had zoveel lovende woorden gehoord over dit boek. Ik was wat sceptisch. En ik werd bevestigd in het idee dat werken voor een boekenclub niet inhoudt dat je zelf ook even een boek kan schrijven. Tenminste een goed boek. Ik vond het ongeloofwaardig en over de top vaak. Schoenmaker houd je bij je leest. | 0neg
|
Mijn recensie zal dit boek wellicht tekort zou doen. Want hoewel het boek van mij slechts twee sterren krijgt, denk ik niet zozeer dat het aan het boek ligt. Het is namelijk an sich geen slecht boek, het past gewoon helemaal totaal volledig niet bij mij. Dat kan gebeuren. Niet elk boek is je ding, niet elk boek sluit aan bij wie je bent en wat je belangrijk vindt in het leven, niet elk boek geeft je iets dat je nodig had en wilde hebben.
Mara Li heeft een vlotte schrijfstijl die lekker wegleest. Het verhaal kent op zich ook een prima tempo, waarbij actie en rustmoment elkaar afwisselen en Mara Li niet te veel woorden verspilt aan dagen en nachten waarin eigenlijk niet zoveel gebeurt. Ik heb wel het gevoel dat het boek iets meer richting zou kunnen gebruiken, iets meer focus. Het duurde heel lang voor ik me weer herinnerde wat het doel van Nimue en Arthur ook alweer was. En het boek hielp daarmee niet echt.
Nimue is daarnaast ook zeker geen onprettig karakter en in haar hoofd zitten is geen straf. Ze is dapper, maar wel behoedzaam. Ze heeft een sterke wil, maar drukt deze wil niet impulsief door. Ze is bereid te luisteren naar anderen, zonder op te geven wie ze zelf is en waar ze voor staat. Het echt bouwen van de bruggen en relaties tussen de karakters lijkt niet altijd helemaal uit de verf te komen en is bij vlagen meer tell dan show, maar dat stoort niet bewust.
De wereld die Mara Li heeft "geschapen" is interessant, maar ik merk wel dat ik er graag meer van had gezien. We brengen een groot deel van het boek ondergronds door, waardoor de wereld ver weg voelt, terwijl er heel veel verhalen in die buitenwereld te vinden moeten zijn. Maar er is goed nagedacht over het stuk dat we te zien krijgen.
Wat ik zeg, geen slecht boek en wellicht objectief meer waard dan twee sterren, maar gewoon niet mijn boek. En dat kan wel eens gebeuren. | 0neg
|
Jammer, de andere boeken van dit duo vond ik heel goed maar deze was ver onder de maat. Heel eenvoudig geschreven, het leek af en toe wel een jeugdboek, behalve dan het onderwerp.
Ik stoorde mij ook aan de manier waarop Sylvia viel voor Reinier, je moet wel heel dom zijn om dat te doen. Spannend vond ik hem ook al niet. Kortom geen aanrader. | 0neg
|
En zo wordt het erfgoed van Frank Herbert verkwanseld. Volledige verspilling van papier. Begin er niet aan, als Duin je lief is. | 0neg
|
Voordat de Engelsman Quentin Bates auteur werd, heeft hij een flink aantal andere baantjes gehad. Omdat hij altijd al veel gelezen heeft, was het een kleine stap om zelf ook te gaan schrijven. Eerst als journalist voor een obscuur nautisch vakblad, later alleen fictie. Voordat het zover was volgde hij één keer per week een universitaire schrijfcursus. Zijn debuut, Bevroren tegoeden, vloeide hieruit voort. Omdat hij twintig jaar op IJsland heeft gewoond, spelen zijn verhalen zich in dat land af. IJskoud is zijn derde thriller met Gunnhildur Gisladóttir als terugkerend personage.
In een van de meest luxueuze hotels van Reykjavik wordt het lichaam van een dode man gevonden. Hij is aan het bed vastgebonden, de politie wordt erbij gehaald, maar Gunnhildur is vooralsnog van mening dat zijn dood een natuurlijke oorzaak heeft. Toch onderzoekt ze de zaak, want ze wil weten wie de vrouw is die hem het laatst gezien heeft. Daarbij komt ze terecht in de bondagescéne, maar ontdekt ze ook dat er een link is met een crimineel die onlangs uit het buitenland is teruggekeerd. Het onderzoek neemt daarna een andere wending aan en is niet meer zonder gevaar.
Omdat IJskoud het derde boek in een reeks is, is het aan te bevelen de boeken op volgorde te lezen. Wordt dit niet gedaan, dan is het, vooral in het begin, lastig om een touw aan het verhaal, maar ook aan de personages vast te knopen. De personages worden namelijk minimaal geïntroduceerd en het verhaal lijkt verder te gaan waar het voorgaande boek geëindigd is. Er zijn daarom momenten waarop het nogal verwarrend is en er ook geen enkele duidelijkheid is wat er zich precies afspeelt. Dat verandert pas op ongeveer de helft van het boek. Dan krijgt het verhaal meer structuur, ondanks dat er toch nog wel enige verwarring blijft, omdat het niet altijd duidelijk is waar welk personage voor staat of vanuit welk perspectief het stukje verhaal wordt verteld. En ook Bates’ keuze om een enigszins ingewikkelde verhaallijn te hanteren, is daar zeker debet aan.
Het boek leest, ondanks de soms wel lastige IJslandse namen, redelijk gemakkelijk. Dat komt vooral door de vlotte en toegankelijke schrijfstijl van Bates. Daarnaast weet hij de IJslandse sfeer goed tot uiting te brengen en ook de problematiek waar het land in verkeerde komt goed naar voren. Helaas, en dat is in feite funest voor een thriller, ontbreekt de spanning. Daardoor is het boek toch een stuk minder boeiend dan het zou kunnen zijn. Aan het eind van het verhaal komen de vele losse eindjes bij elkaar en heeft de auteur het voor elkaar gekregen dat alle afzonderlijke fragmenten uiteindelijk samensmelten tot één afsluitend geheel. Dat is niet erg, maar er kwam wel heel veel breiwerk bij te pas en was de lezer verstrikt geraakt in de wirwar die daarvoor ontstaan is. Verder zorgt de ontknoping ook voor een aantal vragen. Komt de auteur in het volgende deel op het einde van dit boek terug of blijft het hierbij?
Deze vragen, het rommelige karakter van het verhaal en de verdere onduidelijkheid zorgen er wel voor dat IJskoud onder de middelmaat blijft hangen. | 0neg
|
Een ingewikkeld boek met wek een 5+ verhaallijnen die in heden en verleden lopen die op een of andere manier samen moeten komen. Na het lezen ben ik er nu nog niet helemaal zeker van of ik het totaal heb begrepen. | 0neg
|
Deze Splinter is een deel van de Maalstroom-cyclus. Dat is jammer, want ik vond het verhaal daarom moeilijk te volgen (ik ken de andere boeken niet). Ook lijkt het, samen met de eerste Splinter voor volwassenen, een beetje een reclameboekje voor de bijbehorende serie. Terwijl je gewoonlijk boekjes van dit formaat als reclamemateriaal voor de serie gratis krijgt in de boekhandel (ik heb bijvoorbeeld zo'n boekje van de eerste hoofdstukken van het Rad van fortuin van Robert Jordan).
Het oog van de krokodil begint met een achtervolging in een stad, waarbij de naam Koningsplein (u weet wel, waar ooit boekhandel Scheltema was gevestigd) viel en het over kanalen gaat. Ik dacht dat het een soort vreemde parallelversie van Amsterdam was, maar de andere toponiemen herkende ik niet, waardoor ik in de stad verdwaalde en ik mijn aandacht niet echt bij de achtervolging kon houden.
Ik maak kennis met een vrouw met de naam Edison. Zij blijkt afkomstig te zijn uit een meer geciviliseerde parallelle wereld. Waarom ze naar "deze" wereld is gekomen is onduidelijk (om een dubbelaar te halen? Wat is dat? Waarom moet zij dat halen en waarom worden die mensen gezocht? - deze vragen maken nieuwsgierig maar worden in dit verhaal niet beantwoord) en hinderlijker: het is niet duidelijk wat haar krachten en zwakheden zijn. Dat maakt zowel haar duikavontuur als haar gevangenneming ongeloofwaardig.
Ik weet dus niet wat een dubbelaar is en wat de zin van het einde is, waarbij ik me juist voor kan stellen dat een soort tweeling waarvan er één een duidelijk andere huidskleur heeft een boeiend verhaal zou kunnen opleveren.
Wat ik ook miste, was spanningsopbouw. Er wordt vooraf niets verteld over wat er mogelijk zou kunnen gaan gebeuren, dat lees je pas als het gebeurt, waardoor alles een beetje uit de lucht komt vallen.
Gelukkig is het taalgebruik in deze Splinter heel veel beter dan in de vorige twee die ik las, waardoor ik niet over allerlei kromme zinnen hoefde te hink-stap-springen.
Op zich is het verhaalidee wel interessant, maar de context van de Maalstroom had net zo goed weggelaten kunnen worden, het voegt niets toe. | 0neg
|
Het gegeven is interessant: een psychopaat die bezeten is van zijn ex-vriendin en haar maar blijft achtervolgen en tot wanhoop drijft. En de ex-vriendin die haar toevlucht zoekt bij een andere man, die in eerste instantie haar redder lijkt, maar uiteindelijk ook psychopaat blijkt te zijn. De uitwerking is minder interessant. De sfeer van het gehucht waar het verhaal zich afspeelt (sociale controle, geroddel, wekelijkse kerkgang) doet me denken aan de romannetjes van 40 jaar geleden. De inspecteur is een zwak, vergevingsgezind karakter; een grote tegenstelling met de gedreven inspecteurs uit de hedendaagse thrillers. Een luchtig verhaal voor even tussendoor, dat niet bijblijft. Daarna is de behoefte aan een echte, spannende thriller des te groter... Ik kom niet verder dan twee sterren. | 0neg
|
City of Ashes, deel 2 van de Mortal Instruments serie, pikt de draad gelijk weer op waar het eerste deel eindigde. En... vervolgens gebeurt er niet veel.
Dit boek is meer een soort filler boek - een brugje naar het volgende deel, waar waarschijnlijk de echte actie plaats zal vinden. Natuurlijk is er een grote battle te vinden in dit boek, maar zelfs dat voelt niet erg spannend aan. Er gebeuren enkele benoemenswaardige dingen, maar voor de rest voelt het boek aan als een soort dagboek.
Het is moeilijk om te omschrijven, maar dit boek pakte mij gewoon niet zo goed als het eerste deel. Er is nog maar een korte tijd voorbij gegaan sinds Clary in de Shadowhunters wereld dook, en nu al voelt het alsof er maanden voorbij zijn gegaan - zoveel is de hele wereld al eigenlijk een gewoonte geworden in haar leven.
Wel is ook dit boek heel vlot te lezen en heeft Clare een prettige schrijfstijl die soms wel wat complexer zou mogen zijn. Aldaniettemin zijn het prettige boeken om te lezen en kom je bijna niet vast te zitten op een punt, ook al wordt het verhaal soms wat traag.
Er zijn geen mysteriën of andere vragen die opkomen in dit boek, maar wel een paar antwoorden. Wat er met die antwoorden gaat gebeuren gaat vast en zeker in de volgende boeken te vinden zijn. Ik hoop dat deel 3 meer plot heeft en het verhaal op gang komt.
Meer kan ik eigenlijk niet zeggen over dit deel zonder spoilers te noemen - en ook deels omdat er gewoon niet veel gebeurt - dus duik ik in het volgende boek (met goede moed!) en hoop ik de rode draad van deze serie weer te vinden. | 0neg
|
Minder dan 1 ster kan je niet geven. Dat is jammer, want zelfs 1 ster is nog te veel waardering voor 506 pagina's die eigenlijk nergens over gaan, niet spannend zijn, af en toe een hint geven wat er nu aan de hand zou kunnen zijn, niet-uitgewerkte karakters, en uiteindelijk tot niks meer leiden dan 'koop deel 2'. Dat heb ik helaas gedaan. Samenvattend: snel bij het oud papier, ondanks de ronkende aanbeveling 'Sneller dan Umberto Eco, subtieler en ingenieuzer dan Dan Brown'. | 0neg
|
De ijsmakers.... ik heb me door het boek heen geworsteld. Pas bij de laatste 40 pagina's kon het boek me boeien en raakte de schrijver mij. Het boek leest zeer traag. Het is de schrijver gelukt om een goed beeld van een familie met een eigen zaak weer te geven. De rivaliteit tussen twee broers die je voelt tussen de regels door, en toch de liefde tussen de twee broers die sterker is. De vader die zijn verwachtingen heeft. De verwachtingen die van generatie op generatie over gaan. Een duidelijke buitenbeen in de familie die niet bezwijkt onder de druk van traditie en verwachtingen maar zijn eigen pad kiest. Het is niet een boek wat ik een ander aan zou raden.
De titel van deze recensie is een zin uit het boek. Deze zin (blz 138) heeft mij diep geraakt en vind ik de mooiste zin uit het hele boek. Niet vanwege het voorafgaande in het boek overigens, juist omdat ik deze zin passend vind in de gehele context van het leven in en met een familie maar ook binnen de persoonlijke groei van een individu. | 0neg
|
Het boek vertelt het verhaal van een teruggetrokken man die eindelijk liefde vind in zijn leven, helaas houdt het al snel op wanneer zijn dochtertje het leven laat. Door de omstandigheden loopt ook zijn relatie op de klippen. Uiteindelijk na een periode van rouw is er plaats voor een nieuwe relatie, nieuw geluk. Maar is alles wel zoals het lijk mt met zijn nieuwe gezinnetje.
Ik verwachtte een aangrijpend verhaal te lezen, helaas werden deze verwachtingen niet ingelost. Het verhaal op zich is erg tragisch maar de manier waarop het geschreven is kolt erg kil over. Het boek is opgedeeld in verschillende hoofdstukken met een eigen titel, op zich erg praktisch ware het niet dat er in het begin bvan het boek een inhoudstabel is opgenomen. Daardoor wordt de indruk gewekt dat je een school-of studieboek openslaat.
Het verhaal roept verschillende emoties op maar worden nooit uitgediept zodat het moeilijker wordt als lezer om mee te voelen. Er is dis veel potentieel, maar helaas zijn er veel mogelijkheden om het boek aangrijpend te maken onbenut gelaten. | 0neg
|
Ik stond in de rij om een boek af te rekenen, toen mijn oog viel op een boekje met de titel De luitist. Aangezien ik zelf de luit bespeel, althans pogingen daartoe onderneem, was mijn belangstelling direct gewekt. Normaal gesproken blader ik een boek eerst door alvorens een beslissing te nemen over de aankoop, maar van dit boekje las ik alleen de achterkaft. Er wordt gesproken van 'een boek met spanning en vaart dat je bijna niet kunt wegleggen'. Het leek me wel aardig: een thriller met een luitspeler als hoofdpersoon, dus ik besloot het werkje aan te schaffen.
Het eerste dat opvalt als je het boekje openslaat is de lettergrootte. Het lijkt erop dat men getracht heeft door het kiezen van een grotere letter het boekje nog enige omvang te geven. Het telt 222 pagina's, waar naar mijn idee de helft ook wel had volstaan. Over de inhoud kan ik kort zijn: rommel van de bovenste plank. Het is een werkelijk volstrekt ongeloofwaardig verhaaltje, waarin mevrouw Van Velsen ook een aantal details rondom luitmuziek heeft opgenomen om terzake kundig over te komen. Als ze enig onderzoek had gedaan had ze geweten dat Dowland, Gautier en Bach nooit op één luit gespeeld kunnen worden. Die indruk wekt ze wel. Dit is echter een detail: het zal de meeste lezers niet eens opvallen. Wat wel opvalt is de buitengewoon onbeholpen wijze waarop het vertelseltje is neergeschreven. Je zit gewoon met gekromde tenen te wachten op wat de volgende zin weer gaat brengen.
Wat ik bijzonder knap vond is dat iemand bereid gevonden was het werkje uit te geven, totdat ik erachter kwam dat iedereen bij deze uitgever, 'Gopher Publishers', zijn of haar werk kan laten publiceren. Dat verklaart wel een en ander zullen we maar zeggen.
Mevrouw Van Velsen is vast een heel aardige mevrouw die met de allerbeste bedoelingen haar verhaaltje heeft opgeschreven, maar alstublieft: hier zit echt niemand op te wachten. Ik zou graag willen dat het anders was maar nooit heb ik meer spijt gehad van de aankoop van een boek. | 0neg
|
Vaag vaag vaag. De auteur speelt een flauw spelletje met de lezer door telkens te suggereren dat hij het verband tussen gebeurtenissen in het verleden zal onthullen, maar doet het nooit. Hij vraagt niet door wanneer het erop aankomt, noteert bepaalde gegevens niet in zijn 'zwarte boekje' als het er net om gaat. Her en der worden namen van schrijvers en citaten en titels van boeken genoemd die bij nader inzien weinig lijken toe te voegen. Hij komt een bewonderde dichter tegen, ene Jacques, die een gedicht heeft geschreven dat, toevallig? Dannie heet. Die dichter bestaat, heet Jacques Audibert en schreef inderdaad 'Dannie'. Brengt dat ons nader tot een inzicht in dit boek? Nee. Allemaal losse flodders, dwaalsporen. Veel gemijmer over vergetelheid, gedwaal door lege straten, getwijfel. De hoofdpersoon Jean(?), ook de namen van de personages zijn onzeker, heeft een soort van verhouding met ene Dannie, maar die relatie is al net zo vaag als de rest. Ik kan me er niet mee identificeren. Wezenloze personages op zoek naar een echt verhaal. De nieuwe kleren van de keizer! | 0neg
|
Je weet niet hoe oud Adam is als hij naar de kostschool gaat. Zijn vader is maar een arme mijnwerker maar zou een kostschool kunnen betalen?? En voor je het weet is hij oud genoeg voor het leger??? Ik vind het boek niet echt geloofwaardig en vond het ook niet echt vlot lezen. Voor een roman kwam er ook maar weinig romantisch in voor. Het was meer een boek over WOI maar eentje die niet klopte. Ik meende ergens te hebben gelezen dat hij dingen schetst die een belangrijk deel van het leven van zijn beroemde grootvader, J.R.R. Tolkien zijn. Er zullen wel dingen zijn die kloppen. Het jammer is dat er dan stomme fouten in staan die niet kloppen.
http://infoboeken.blogspot.be/2017/05/simon-tolkien.html | 0neg
|
Toen ik het boek kocht, dacht ik bij mezelf (nadat ik de achterkant van het boek had gelezen): "hmmm ... het zou wel een spannend boek kunnen zijn of interessant worden". Maar voor mij was dat geen van beiden.
Ik vond het erg saai, langdradig en het was absoluut niet spannend genoeg voor mij. Ik zal het ook geen Thriller noemen. Jammer!
Het enige positieve aan het boek vind ik dat het lekker vlot te lezen is. Ik heb het wel uitgelezen, maar of ik dit boek aan jullie zou aanraden? Hmmm ... eerlijk gezegd "nee"! | 0neg
|
Nora Roberts (1950) is een Amerikaanse romanschrijfster. Met meer dan 200 titels is ze een van de meest gelezen auteurs ter wereld. In dertig talen gingen maar liefst 280 miljoen exemplaren van haar boeken over de toonbank. Roberts heeft twee kinderen en woont in Boonsboro, Maryland met haar tweede echtgenoot Bruce Wilder. Alsof haar een rol was toebedeeld in een van haar eigen romantische verhalen, ontmoette ze Wilder toen hij als klusjesman bij haar thuis boekenplanken kwam installeren.
Het oeuvre van Roberts is ruim, maar het meest bekend is ze door haar avontuurlijke en romantische thrillers, die in Nederland verschijnen via uitgeverij De Boekerij. De meer sprookjesachtige romans verschijnen via HarperCollins, zoals ook de vriendinnenreeks over wedding planners Emma, Lauren, Parker en Mackenzie. Armen vol rozen is de tweede titel uit deze vierdelige reeks over vier jonge vrouwen die al vanaf hun jeugd innig bevriend zijn. Ze bewonen sinds de dood van de ouders van Parker een landgoed van waaruit ze hun bedrijf ‘Vows’ (beloftes) runnen. Ieder heeft een eigen specialiteit; Mackenzie zorgt voor de foto’s, Lauren is van de catering, Parker verzorgt de gehele planning rondom het huwelijk en Emma is verantwoordelijk voor de bloemcreaties en aankleding van de trouwlocaties.
Roberts’ heldinnen zijn herkenbaar als zelfverzekerde, goedgebekte, knappe vrouwen, die heel goed weten wat ze willen in het leven. Zo ook in Armen vol rozen, waarin Emma centraal staat. Zij is een kunstenares op het gebied van bloemcreaties en kan als geen ander het juiste bruidsboeket bij de juiste bruid bedenken. De bloedmooie Emma is niet bepaald onervaren in de liefde en de begeerlijke mannen liggen aan haar voeten. Maar Emma is kieskeurig en wordt niet zomaar écht verliefd. Onder de reeks aanbidders heeft ze helaas haar ware Jacob nog niet gevonden, maar ze blijft toch bijna wanhopig verlangen naar haar droomman, die in ieder geval hoog moet scoren op haar zogenaamde vonk-o-meter. Als dan blijkt dat Mr Right zich misschien wel al die tijd onder haar neus bevond, in de persoon van jeugdvriend Jack, gaat er plots een wereld voor haar open. Maar zodra deze gewaagde verliefdheid zich verder ontwikkelt, blijkt dat de verwachtingen die Emma en Jack van een relatie hebben, niet helemaal overeenkomen. Wat moet er gebeuren, voordat beiden de sprong durven wagen om van vrienden echt geliefden te worden?
De dromerige setting voor deze vriendinnenreeks spreekt bij iedere romanticus vanzelfsprekend tot de verbeelding: met je liefste vriendinnen op een prachtig landgoed een dynamisch bedrijf runnen dat belooft de wensen van iedere toekomstige bruid te laten uitkomen. Armen vol rozen belooft de lezer een paar uurtjes idyllische romantiek om bij weg te kunnen dromen. Maar waar Roberts met haar thrillers kan uitblinken in het schrijven van page-turners, blijft ze in deze roman uiterst oppervlakkig: zowel karakters als scènes worden niet tot nauwelijks uitgediept. Armen vol rozen staat ook nog eens bol van niet ter zake doende vriendschappelijke en huishoudelijke dialogen tussen de vier vriendinnen, en ook weet Roberts te verzanden in details over de werkzaamheden van de vier vrouwen, in dit deel met name over het samenstellen van boeketten en de overige decoraties. De plot daarentegen is weer vluchtig en in een paar alinea’s samengevat. Spijtig, want het decor van deze reeks leent zich voor een sterker verhaal. | 0neg
|
Dit boek heb ik gelezen voor een leesclub bij thrillerlezers.
De auteur, Tom Bergs, werkt als administratief medewerker bij de lokale politie in Haacht. Hij bracht eerder het boek "Dubbelleven" uit waarin je het rechercheursduo Johan en Sophie reeds kon leren kennen.
In 'Wraakzucht' wordt in een bejaardentehuis in Keerbergen oud-politieman Georges Tambeur koelbloedig doodgeschoten. Vrijwel meteen komen speurders Johan Pieters en Sophie D'Hondt erachter dat het wapen waarmee de man werd vermoord, gestolen werd tijdens een woninginbraak in Boortmeerbeek. Maar was dat wel echt een inbraak of is er meer aan de hand?
Het verhaal zelf komt zeer traag op gang doordat er enorm veel namen van personen vermeld worden (ook veel onbelangrijke namen), alsook veel straatnamen, dorpen, winkels (inclusief hun vroegere naam en locatie ed.),... Wanneer de lezer bekend is met deze omgeving kan dit nog interessant zijn, maar nu is het een overload aan informatie.
Deze manier van schrijven is een keuze van de auteur, wat ik nog kan begrijpen, maar het is niet mijn stijl.
Naderhand het verhaal vorderde had ik wel steeds meer moeite met de fouten die er in voorkwamen. Hierbij gaat het niet over schrijf- of dt-fouten, maar verwijzingen in het verhaal die niet kloppen. Zo zijn er concrete fouten in het chronologische verhaal, is er een moeder die haar tweeling van 6 alleen laat op spoed na een zwaar ongeval, stapt iemand IN een auto en wat later blijkt dat die daar is UITgestapt, belandt er een auto in het ziekenhuis ipv in de garage. Iemand anders merkte ook op dat een agent met de auto naar een kroeg gaat, daar alcohol drinkt, en daarna terug met de auto rijdt; regelmatig merk je als lezer vormfouten op die niet door de beugel kunnen.
Spijtig dat het boek door niet meer mensen nagelezen is voordat het gepubliceerd werd, want deze fouten konden er zeker tijdig uitgehaald worden.
Zonder fouten had het boek misschien een ster gekregen, maar mijn inziens is dit boek nog niet klaar voor publicatie. | 0neg
|
ik vond dit boek wel een beetje makkelijk de Kakkerlak. Gelukkig schrijft Paul van Loon altijd erg leuk.
In sammie en het snotmonster gebeurt iets heel geks. Johnny in zijn neus peutert hoort hij opeens gesnotter onder zijn tafel vandaan hij gelooft eerst niet dat dit het snotmonster kan zijn. Tot dat er echt een monster onder de tafel vandaan kruipt. Het monster is groen en vies maar sammie denkt ik ben niet bang. Als er uit beide neusgaten van een monster een kind komt weet niet wat hij moet doen samen met deze twee kinderen moet hij snotmonster vangen. Gaat hun dit lukken lees het zelf Sammie en het snotmonster. Ik peuter in elk geval niet zo vaak meer in mijn neus Ik zeg dat ik het nooit meer doe maar mama ziet mij nog wel eens met mijn vingers waar niet horen. Maar ze zitten nooit in mijn neus echt waar niet hoor. Sssssssttt niet zeggen hoor. | 0neg
|
Het boek zou heel goed kunnen zijn, ware het niet dat de eerste 100 bladzijden echt héél saai zijn. Maar na het eerste derde is het heel spannend. (In het begin wou ik echt stoppen met dit boek). Het verhaal is voorspelbaar. Ik ben na het lezen van horen, zien en zwijgen in deze schrijfster mijn vertrouwen kwijt. 1/3 saai is veel, nietwaar? | 0neg
|
Afschuwelijk slechte en slordige vertaling. Wat een stuntelige zinsbouw! Zonde voor Beckett, die best wel een goed verhaal schrijft, maar dan een verhaal dat dankzij Mevr. Oostindiër voortdendert als een kar op vierkante wielen. | 0neg
|
Tango, de dans van verleiding, passie, onverwachte wervelingen. Van Laere heeft deze eigenschappen ongetwijfeld in zijn boek willen stoppen. Dat is niet volledig gelukt. Tango mortale werd een aardig boek met diverse wervelingen maar de passie grijpt je nooit naar de keel.
Net als in Van Laeres eerste thriller, Botero, draait Tango mortale om commissaris Bracke, zijn vrouw Annemie Vervloet, hun gezin en collegas. Op het Gentse politiebureau waar de echtelieden werken is het aardig druk. Een burenruzie, een explosie, een oud lijk in een kelder, een uit de hand gelopen opstootje, de ontvoering van de hoofdcommissaris, hijgtelefoontjes. Deze hoeveelheid aan zaken geeft Tango Mortale de levendigheid die ook op een echt politiebureau moet heersen. Maar deze zaken, verhaallijnen op zich, worden niet stevig uitgewerkt. Als lezer neem je niet deel aan het onderzoek, je hoort achteraf wat de speurders ontdekten of waar ze al die tijd mee bezig waren. Dat maakt het boek niet alleen niet zo erg spannend, het zorgt ook voor een afstand tussen jezelf en de personages. Neem nu commissaris Bracke. Er is iets met hem aan de hand. Zijn vrouw ziet het, zijn overste is er gevoelig voor, er wordt gesuggereerd dat er sleet komt op zijn huwelijk of dat de midlifecrisis misschien toesloeg. Een heldere diagnose wordt nooit gesteld. Ook niet tussen de regels. Je komt nooit te weten wat hem echt bezighoudt. Achteraf blijkt Brackes getob een perfecte plaats te hebben in de plot, maar als lezer heb je dan je aansluiting met hem gemist. Tevens een gemiste kans.
Tango mortale deed me in veel opzichten aan televisieprogrammas denken. Sommige van de personages lijken weggelopen uit Frost of Flikken. De hoeveelheid zaken waar het korps aan werkt, zou zo in een reality-documentaire kunnen. Deze programmas zijn aardig tijdverdrijf maar je blijft er niet voor thuis. Die vergelijking gaat ook op voor Tango mortale. | 0neg
|
De Eilanden - Verhalen
Stuk of vier, vijf verhalen gelezen die allemaal op elkaar lijken. Saaie stijl, nogal mechanisch, mede veroorzaakt door het ontbreken van aanhalingstekens in de dialogen. Waarom in godsnaam? Nu dwingt de schrijver zichzelf tot het steeds gebruiken van ‘ik zei’, ‘hij zei’, ‘ik zei’ enzovoort. Een andere irritante onhebbelijkheid van de auteur is het overvloedig gebruik van komma’s, standaard voor elk betrekkelijk voornaamwoord, op het belachelijke, soms zelfs hilarische af. Elk verhaal volgt min of meer hetzelfde stramien van een vreemdeling/buitenstaander/ambtenaar die op een eiland woont en moeizaam contact heeft met de mysterieuze inheemse bevolking. Er is een lokale heerser, koning, vorst die een paleis of woning heeft gebouwd waar de ik-figuur op bezoek gaat. Geen idee waar het allemaal op slaat. | 0neg
|
Wat een vreselijk, ongeloofwaardig, raar boek. Let op: Dit is enigzins spoilerig.
Ik ben van de andere boeken uit deze serie wel iets gewend, maar deze ging gewoon echt te ver.
Van de 'gave' die de vrouw in dit boek heeft (Die van de eerdere vrouwen waren sommige al op het randje maar deze helemaal) tot de manier waarop het verhaal van kwaad tot erger gaat.
Van het feit dat iemand in eerste instantie niet weet wat een tv is, maar het volgende moment zonder met de ogen te knipperen precies weet hoe het ding werkt. Dat iemand die getraumatiseerd en op meerdere manieren mishandeld is, binnen nog geen week een (vreemde...) man zoent, bij hem in bed kruipt en zich laat ontmaagden door hem. Dat die man dat uberhaupt wil. Dat kan ook bijna niet anders, aangezien hij al na een dag 'zijn leven met haar wil delen' en 'kinderen met haar wil krijgen', en dat allemaal in poëtische volzinnen die thuishoren in een bouquetromannetje.
Om een lang verhaal heel kort te maken, ik heb meerdere keren gewoon stukken overgeslagen omdat ze zo gortdroog waren dat er niet doorheen te komen was, en omdat de ongeloofwaardigheid me gewoon irriteerde. Geen aanrader dit. | 0neg
|
De boodschap van het boek is mooi. 2 mensen die veel ellende hebben meegemaakt en niet in liefde durven te vertrouwen gaan samen op weg. Ondanks het mooie verhaal kwam ik toch moeizaam door het boek ik moest me er telkens toe zetten om weer een stukje te lezen. Jammer! | 0neg
|
Binnenkort verschijnt de fantastische thriller ‘Styx’ van de Vlaamse auteur Bavo Dhooge bij de prestigieuze uitgeverij Simon & Schuster. Daarmee staat Dhooge, een van de meest gelauwerde Vlaamse misdaadauteurs, misschien voor een Amerikaanse carrière.
Tientallen boeken heeft hij al geschreven – aan een verschroeiend tempo – en toch had ik nog niet één werk van hem gelezen. Dat komt omdat misdaadromans mij nooit echt hebben aangesproken. Ik heb er als tiener ooit enkele van Pieter Aspe gelezen, maar na het zoveelste ongeloofwaardige moordcomplot riepen de verhaaltjes rond inspecteur Van In alleen nog één langgerekte geeuw op.
Dan is er in Styx van Bavo Dhooge tenminste nog een serieuze hoek af. Zelf vat Dhooge het verhaal in het begin van het boek als volgt samen: ‘Raphaël Styx, zombieflik, gaat achter een seriemoordenaar aan. Zelfs de dood kan hem niet stoppen om zijn moordenaar te vinden.’
Het uitgangspunt is heel origineel. Dat is ook de bijnaam van de seriemoordenaar: de Stuffer. Eerst haalt hij de ingewanden uit de lichamen van zijn slachtoffers, om ze daarna met zand op te vullen en hen weer als standbeelden in het straatbeeld van Oostende tentoon te stellen.
De eerste vijftig pagina’s van het boek zijn heel strak geschreven. De uitgebluste, corrupte en mank lopende flik Styx zit op de hielen van de seriemoordenaar, maar dat loopt snel fataal af. Al op pagina 62 legt Styx het loodje, doodgeschoten tussen de strandcabines. Om daarna als zombie te herrijzen.
De auteur neemt rustig zijn tijd om de lichamelijke transformatie van Styx te beschrijven. Daarmee geeft hij de lezer de kans om aan het ‘nieuwe’ personage te wennen. Dat is nodig. Als zombie stinkt Styx als de pest, en uit zijn schotwonden en mond loopt vies pus. Zo kan hij zich niet aan de mensen vertonen. Daarom trekt hij zich terug in het leegstaande huis van zijn schoonvader waar hij op een plan broedt om de Stuffer alsnog te pakken. Iedereen denkt dat hij dood is, en dat wil Styx zo houden. Ook voor zijn zoon en vrouw. Als ondode roept hij alleen de hulp in van zijn voormalige partner Joachim Delacroix.
Ook als zombie heeft Styx duidelijk nog last van zijn heup – al doet het minder pijn. Hoe verder het verhaal vordert, hoe meer hij mank loopt – het gevolg van een avondje op de dansvloer in een donker discohol. Jammer genoeg geldt dat ook voor het verhaal.
Dat Styx van op het balkon van het appartement van Delacroix met de nodige dosis zwarte humor naar zijn eigen uitvaart op zee kijkt, is nog heel goed gevonden. Een hilarische scène! Maar bij dood blijkt de jacht van Styx op de Stuffer snel zo veel saaier te zijn dan bij leven.
Als zombie blijkt Styx toegang te hebben tot het Oostende van een niet zo ver verleden en loopt hij de surrealistische schilders Paul Delvaux en James Ensor en zelfs Marvin Gay tegen het lijf. Die herhaaldelijke trips leiden de aandacht van de zaak alleen maar af en halen de vaart uit het verhaal. De manier waarop James Ensor himself Styx uiteindelijk (onbewust) op weg zet naar de Stuffer – die zich voor zijn moorden door het surrealisme liet inspireren – is gewoon potsierlijk. De aha-erlebnis maakt het personage en de handelingen van Delacroix bovendien compleet overbodig.
Op het einde van het boek lijkt Styx zijn slag te hebben thuisgehaald. De Stuffer ligt onder de zoden (of toch niet?) en zelf heeft hij een manier ontdekt om zijn ontbinding tegen te gaan: door het bloed van mensen te drinken, hoe walgelijk hij dat zelf ook vindt. Als zijn ontbinding nu toch maar iets sneller was gegaan, dan was ons een nodeloos vervolg gespaard gebleven.
Quentin Tarentino zou met dit boek wel raden weten om er een geschifte film van te maken, maar het originele gegeven van een zombieflik is niet genoeg om een mager verhaal te dragen. Ach, misschien zegt deze recensie wel meer over mij: dat misdaadverhalen – zelfs met een bovennatuurlijke saus – echt mijn ding niet zijn.
PS: wat een irritante bladspiegel, trouwens. In dialogen was het soms absoluut niet duidelijk wie aan het woord was. Dat is dodelijk, zelfs in een boek waar de dood niet noodzakelijk het einde hoeft te zijn. | 0neg
|
Er zijn van die verhalen die zo onwaarschijnlijk zijn, dat het moeite kost je in te leven. Dit is een belangrijke factor waarom Magus, de broederschap niet wil landen. In een tijd waarin geheime genootschappen helemaal hot zijn, bedacht de Duitser Arno Strobel de broederschap Magus. Als we hem mogen geloven, ontstond deze samenzwering eind jaren veertig en werd opgestart door Duitsers die geen genoeg hadden van de machtswellust van Adolf Hitler. Met Magus wilden zij via de Rooms-Katholieke kerk de macht op de wereld overnemen. Vanaf 1949 werd hier in het diepste geheim aan gewerkt. De tactiek die Magus toepaste, is die van infiltratie. Honderden jongelui werden klaargestoomd voor een carrière in de kerk. Op het landgoed van Hermann von Settler in Zuid Afrika werden ze ingewijd in infiltratietechnieken.
Het boek begint echter bij het slot, de moordaanslag op de nieuwste paus. Dit vindt vijftig jaar later plaats. De dader, wiens naam nog niet onthuld wordt, maakt duidelijk dat hij paus Gregorius XVII vermoordde om miljoenen te redden. Als dan het verhaal teruggaat naar de oprichting van Magus, laat zich niet moeilijk raden wat de achtergronden van de moord zijn. Daarmee is meteen de spanning om zeep geholpen. Het enige wat overblijft is een relaas over de vorming van Magus, de hobbels die genomen worden en hoe het uiteindelijk iemand meer dan vijftig jaar later lukt paus te worden. Lees de flaptekst, en je kent de grote lijnen al; de rest is slechts de invulling.
Hoe geloofwaardig is het dat zoiets zolang geheim blijft, terwijl meer dan duizend mensen ervan weten? Terwijl er interne strubbelingen zijn, en er halfslachtige pogingen gedaan worden om de waarheid naar buiten te brengen? Hoe realistisch is het, dat Hermann von Settler al na enkele jaren één van zijn leerlingen aanwijst als zijn opvolger? Hoe geloofwaardig is het überhaupt dat vele honderden ouders ermee akkoord gaan dat hun kinderen naar een kostschool gaan waar ze feitelijk weinig vanaf weten? Is het mogelijk dat die kinderen en masse akkoord gaan met het carrièrepad dat voor hen al op veertienjarige leeftijd uitgestippeld wordt? Als een stel kuddedieren doet een ieder wat er van hem verwacht wordt. Als nuchtere Nederlander heb ik daar moeite mee.
Het lukt Strobel ook niet om het wel geloofwaardig te maken. Dit komt deels omdat hij met grote stappen door de tijd gaat. Maar de belangrijkste reden is de keuze van perspectief en de bordkartonnen personages. Vrijwel het grootste deel van het verhaal is geschreven vanuit het oogpunt van opvolger Friederich von Keipen. Hij wordt neergezet als een ongelooflijke hork, die het lukt iedereen tegen zich in het harnas te jagen. Interessanter zou zijn, het verhaal te volgen vanuit het perspectief van iemand die aanvankelijk achter het plan stond, maar later twijfels kreeg en dan tot de ontdekking kwam ingekapseld te zitten in het netwerk. Iemand met wie je mee zou leven. Dat gaat niet met de buitengewoon onsympathieke Von Keipen.
Daarnaast bevat het boek - wellicht alleen de vertaling - een slordigheid op pagina 234, waarin staat dat bisschop Strenzler in 1955 geboren zou zijn. Toch zou hij de Kristallnacht op driejarige leeftijd meegemaakt hebben. Die vond in 1938 plaats... Maar als je die fout tegenkomt, kan dat niets meer afdoen aan de kwaliteit van deze slappe thriller. | 0neg
|
Geheime kamers is alweer het derde boek van John Burdett. Ik had niet eerder van hem gehoord. Misschien had dit, maar dat is achteraf, zo moeten blijven. Want ondanks de lovende woorden op de achterkaft is het boek me aardig tegengevallen.
Het verhaal begint naar mijn mening nogal warrig en ook verderop in het boek vond ik de structuur ver te zoeken. Natuurlijk zijn er momenten waar wel lijn in zit, maar daarna blinkt Burdett toch weer uit in onduidelijkheid.
In het boek heb ik ook iedere vorm van spanning gemist. Daardoor wordt het soms wat langdradig. Dit is jammer, want volgens mij had er veel meer uit het onderwerp gehaald kunnen worden.
Door deze teleurstellende ervaring moet Burdett er niet op rekenen dat ik nog een boek van hem zal lezen. | 0neg
|
Ook ik heb na aanvankelijk een redelijk begin en van personages het boek niet uitgelezen en terzijde gelegd... Meer valt er niet meer over te zeggen. | 0neg
|
Een volgens mij een mooie start voor een verhaal, thriller. Spijtig maar naar mate het verhaal verder ging was het geen succes. Vlot geschreven. Een klassiek thema. Een undercover team dat een drugkartel tracht op te rollen. Een rustig eiland in Canada en in de buurt van Seattel is de plaats van het gebeuren. Sorry, maar dit eiland bestaat niet in de buurt van Seattle , Canada. Dit eiland is in de buurt van de Phillippijne.Zij die van James Bond houden zullen hier wel aan hun trekken komen. Veel actie. Het einde kent een onverwacht einde. Geschreven door iemand die hiervoor een opleiding heeft gehad. Volgens mij een veel schrijfster. Zeker geen aanrader. | 0neg
|
Dit is mijn eerste boek van Renate Dorrestein en ik vond het niet bijzonder. Ik had hier zeker meer van verwacht. De schrijfstijl vond ik ook niet prettig. Wazig en onafgemaakte situaties, ook de zinnen waren soms zo vreemd geformuleerd, dat ik het nog een keer moest lezen. Ik ben geen fan ! Ik geef dit boek 2,5* | 0neg
|
De Japanse Tuin
Auteur: Pieter Aspe
Genre: Thriller
Uitgever: Manteau
ISBN-nr. : 9789022317297
Formaat: Paperback
Verschenen februari 2002
Moorden, geheimen en leugens. Met deze drie woorden vat je het boek “De Japanse tuin” samen.
In het kanaal vlak bij een discotheek wordt het lijk van een jonge man gevonden, een zestienjarig meisje dat over de kaaimuur staat te kotsen, doet deze gruwelijke ontdekking. Dit is een zaak voor hoofdinspecteur Lies Rutten en haar collega Rudi Nelissen. Het enige wat men van de jonge man weet is dat hij lid was van de provinciale bibliotheek van Hasselt, met deze aanwijzing moeten ze de moord proberen op te lossen.
Pieter Aspe is een schrijver die vooral rond het thema “misdaad” werkt. Hij is bekend van de televisieserie “Aspe” waarin inspecteur Van In de hoofdrol speelt. In dit boek heeft Van In eerder een bijrol.
Het boek kan niet erg boeien. Na bepaalde tijd weet je wie de dader is. In de serie “Aspe” hoef je ook niet tot het einde te kijken om de moordenaar te kennen. Alhoewel haar medewerkers verschillende mogelijkheden onderzoeken, zitten inspecteur Lies en haar collega Rudi al vlug op het juiste spoor.
Naast het speuren naar de moordenaar heeft de schrijver wel aandacht voor nevenlijnen in het verhaal. Het werk van een inspecteur in moordzaken is niet gemakkelijk en de auteur beschrijft goed welke druk dit beroep ook op het privé leven van de betrokken personen heeft.
Samenvattend vind ik het een vlot geschreven boek. Het is een leuke ontspanning maar mist diepgang, maar dat kan je van dit genre misschien ook niet verwachten. Het valt ook wat tegen als men een boek gaat vergelijken met een filmversie. Ik had Van In ook in het boek liever als in een hoofdrol gezien. Het is een boek om één keer te lezen, dus om te ontlenen in de bibliotheek. | 0neg
|
"Dit verhaal berust op een werkelijkheid die ik behoorlijk veel geweld heb aangedaan". Toen ik las waar dit boek over ging was ik zeer geïnteresseerd totdat ik begon te lezen. Dit is een verhaal met weinig inhoud, vreemd en oppervlakkig. Ik heb het uitgelezen, omdat ik iedere keer nog mijn verwachtingen had. Deze zijn op geen enkel gebied uitgekomen.
Alicia vertelt het verhaal. Haar ouders komen in contact met Casa Nostra, een commune. Sofia is de stichter, ze neemt je mee in een toverachtige wereld van glamour en nooit saai. Alicia is dan negen jaar. Haar vader werkt zich op tot leider van een afdeling in Amsterdam. "We hebben een afspraak, een commitment, en die geldt ook voor jou. Net als een huwelijk: je gaat er samen voor. Als familie".
Alicia heeft twee levens. Binnen en buiten de commune. "Soms geloof ik gewoon niet dat je echt bestaat. Dat alles waar is en echt gebeurd. Je hebt me voorgoed verpest en ik krijg je niet meer gewist". En het is niet voorbij... | 0neg
|
Nogal ongeloofwaardig verhaal, terwijl ik er best veel van had verwacht als ik op de achterkant van het boek keek. Bette is een naieve huisvrouw die het geld van haar man er doorheen jaagt. Voor de rest vond ik het nogal vaag. Het plot snapte ik ook niet helemaal en volgens mij klopte het ook niet.
Ook vertelde de schrijfster veel dubbelop over dingen die je als lezer al weet .Vond het ook niet spannend, geen thrillerverhaal. | 0neg
|
Steve Brown (1954) is de bekendste en meest curieuze lawaaipapegaai van Nederland.
De in Amerika geboren zakenman annex hasjhandelaar annex stukjesschrijver stond in de jaren 80 aan het hoofd van de controversiële coffeeshop The happy family, waarmee hij een vermogen verdiende. Volgens eigen zeggen keerde hij de wereld van de criminaliteit in 1992 de rug toe. Sinds geruime tijd schrijft hij columns over criminele activiteiten, zowel in de bovenwereld als in de onderwereld.
En criminele activiteiten, onrecht, leugens en bedrog ziet Steve Brown overal om zich heen. De enige echte onafhankelijke misdaaddeskundige in Nederland zoals hij zichzelf noemt, slaat wild om zich heen. Peter R. de Vries en John van den Heuvel zijn kijkcijferjunkies die liegen en bedriegen uitsluitend omwille van de kijkcijfers. Holleeder is een lafaard die qua moed niet in de schaduw kan staan van de door hem ontvoerde Freddie Heineken, Jort Kelder is een gillende relnicht, rechercheur c.q. misdaadauteur Simon de Waal is een corrupte smeris, topmanagers van banken worden door Steve bestempeld als topcriminelen die beschermd worden door justitie. Bankiers, en met name de Amerikaanse bankiers zijn elite-gangsters die zichzelf verrijken en de gewone mensen bestelen zonder kans te lopen op enige vorm van straf, want dat er klassenjustitie bestaat, toont Steve op de hem zo eigen wijze, onweerlegbaar aan. En dit is slechts een kleine greep uit de verbale stroom aantijgingen en in penozetaal vervatte minachtende opmerkingen.
Steven Brown is een slimme man, dat moet gezegd. Zijn enige probleem is zijn onkunde zich te beperken. Door als een gek tegen alles en iedereen tekeer te gaan, zal hij nooit serieus worden genomen. En dat is jammer, want er zit in veel van zijn schimp-columns meer waarheid dan men geneigd is te geloven. Natuurlijk zit er rechtsongelijkheid in het feit dat bankiers die miljarden verspelen en ongemeen grote risicos hebben genomen met het geld van gewone mensen, zonder kleerscheuren wegkomen en vaak zelfs nog op hun post mogen lijven zitten. En dat terwijl de dakloze sloeber die een brood steelt om te overleven, een bekeuring tegemoet mag zien. Maar Steve Brown draaft ook door. In een column beschuldigt hij de hoogmoedige mediatycoon John de Mol van drugshandel in de jaren zeventig, in dienst van de Bruinsmaclan. Brown zegt getuigen te hebben (o.a. een discotheekportier) en stelt dat Johns wonderbaarlijke ontsnapping aan een faillissement als jonge tv-producent te danken is aan een miljoentje zwart die erin is gepompt door de Bruinsmaclan. Het zijn niet gestaafde vermoedens. In televisieland weet namelijk iedereen dat Willem van Kooten de reddende engel was in Johns moeilijke tijden.
Als een bontgekleurde lawaaipapegaai wiekt Steve Brown zich snaterend door de onderwereld (Amsterdam-noir), de politieke wereld (de extreem hebzuchtige Evelien Herfkens, de graaister met vervalst paspoort Hirshi Ali, de stand up comedian Geert Wilders), de wereld van de media en de wereld van de misdaadjournalistiek (Peter R.de Vries is een pr-man van de vrouwenhandel van Cor van Hout). Zonder aanzien des persoons hakt Steve Brown in op reputaties en fileert hen tot op het bot. Snedig, onverbloemd en uitermate humoristisch. Het enige nadeel is dat de geloofwaardigheid van de beweringen in zijn columns zwaar te lijden heeft onder het ongecontroleerd inhakken op alles en iedereen. Neemt niet weg dat de columns uiterst vermakelijk zijn. Wie een grote doos met korrels zout bij de hand heeft, zal menigmaal moeten lachen om de scherpe uitvallen van Steve Brown, de klokkenluider zonder klok, de wereldverbeteraar met een pakhuis boter op zijn hoofd. Maar leuk is het wel. Lachen gegarandeerd. | 0neg
|
Als ik eerlijk moet zijn; ik ben geen fan van John Green. Helemaal niet zelfs. Ik heb eerder het boek 'The Fault in our Stars' van dezelfde auteur gelezen en daar was ik niet enthousiast over. Sterker nog, ik vond het een saai boek en snapte niet waarom het zo veel aandacht had gekregen. Dat heb ik hetzelfde met 'Paper Towns'. Ik had me aangemeld voor deze leesclub om te kijken of dit boek misschien wel alle commotie waard was, om te kijken of John Green toch wel zo'n goede schrijver is als iedereen zegt dat hij is. Maar nee, naar mijn idee is dat niet het geval. En dat is erg teleurstellend.
Het verhaal gaat over Quentin (a.k.a. Q) die verliefd is op Margo. Wanneer zij hem mee vraagt op een nachtelijke wraakactie, kan hij dus ook niet weigeren. Na deze nacht blijkt Margo spoorloos verdwenen te zijn. Samen met zijn vrienden Radar en Ben (en Bens vriendin Lacey) vind Q aanwijzingen die Margo voor hem heeft achtergelaten. Ze starten een zoektocht om Margo te vinden, waarbij Q haar steeds beter gaat begrijpen.
Aan de ene kant had ik hoge verwachtingen van dit boek, omdat het overal zeer goed gerecenseerd is en iedereen er dol op lijkt te zijn. Aan de andere kant had ik iets zo van, het zal wel weer een typisch John Green-boek zijn.
Ik heb het zonder vooroordelen gelezen. Daar ben ik heel eerlijk in. Maar toch vind ik 'Paper Towns' langdradig en gewoonweg saai. Daarom snap ik eigenlijk ook niet dat dit boek een thrillerprijs heeft gekregen. De personages kloppen niet, en het is niet realistisch geschreven. Zo zouden Ben en Radar naar mijn idee beter van naam kunnen wisselen, omdat dat beter bij hun karakters past.
De dialogen zijn als je het mij vraagt niet door de mensen uitgesproken die volgens dit boek dat wel zouden moeten doen. Het past niet bij hun leeftijd. Net als het verhaal zelf. Het is niet realistisch. Waarom zou een achttienjarig meisje haar hele wereld achterlaten (net voor haar diploma-uitreiking!) en mysterieuze aanwijzingen achterlaten (terwijl ze niet gevonden wil worden) omdat ze vindt dat ze 'niet in deze wereld past'? Ja, de filosofische delen uit dit boek waren erg mooi, maar zeg nou zelf; zou zo'n jongen dat alleen zijn meisje terug wil dat echt allemaal denken? Al die zweverige dingen waarbij je goed je hoofd erbij moet houden wanneer je ze leest? Lijkt me sterk. Dus nee, het inlevingsvermogen van de schrijver in de hoofdpersonen valt me enorm tegen.
Conclusie: 'Paper Towns' van John Green heeft een mooie verhaallijn, het idee erachter is leuk. Maar het is teleurstellend uitgewerkt. Het verhaal gaat te langzaam en motiveert me niet om na het neerleggen van het boek toch weer verder te lezen. In dat opzicht klopt de uitspraak waar iedereen het mee eens lijkt te zijn wel: het is een echte John Green! | 0neg
|
Een leuk verhaaltje in een flinterdun boekje. Plotgaten waar je met gemak een dubbeldekker in parkeert. Onwaarschijnlijke personages, ongeloofwaardige dialogen en onrealistische toevalligheden. Eigenlijk een soort Bouquetreeksboekje maar dan niet romantisch. Ik heb me wel een paar uurtjes vermaakt. | 0neg
|
De wereld van geld, list en bedrog. Een vriendengroep waarin schijnbaar alles wordt gedeeld, ook de partners. Overspel en schijnvriendschappen.
Welkom in "het vervolg" op De Eetclub, want dat is Debet duidelijk.
Als je De Eetclub niet hebt gelezen zal het e.e.a. niet duidelijk zijn.
In dit boek gaat de auteur verder in de wereld van Karen, Michel, Simon, Ivo en de anderen. De vriendengroep is inmiddels gedeeltelijk uiteen gevallen, Karen en Michel zijn verhuisd, weg uit Bergen. Als Michel omkomt tijdens een auto-ongeluk op weg naar huis heeft Karen veel moeite om te geloven dat het een 'normaal' ongeval was. Haar veilige wereldje blijkt ineens zo veilig niet te zijn; ze zijn failliet, er zijn torenhoge schulden, alles stort als een kaartenhuis in elkaar. Een aantal oude bekenden neemt ineens weer contact met haar op, waaronder haar vroegere minnaar Simon. Met z'n gladde praatjes kletst hij zich weer in het leven van Karen. En met reden......
Om erachter te komen wie er verantwoordelijk is voor de dood van Michel en omdat ze ineens op straat komt te staan met haar dochters kan ze nergens anders naartoe dan naar Bergen, terug naar alles en iedereen waar ze zo'n hekel aan heeft, waar ze niemand kan vertrouwen, waar iedereen een dubbele agenda lijkt te hebben.
De hunkering naar geld en macht is onverminderd gebleven, dat blijkt al snel als Karen zich in een situatie begeeft waar niemand schuwt voor dreigementen en moord.
Ik heb De Eetclub inmiddels alweer een tijd terug gelezen en was er allerminst van onder de indruk. Ook al is de schrijfstijl van Saskia Noort vloeiend en zeker niet moeilijk, het is niet mijn stijl.
Veel woorden en nog wordt er weinig vertelt, tenminste niet inhoudelijk en té voorspelbaar.
Ik vind de boeken van Noort zeker geen thrillers, zelfs geen spannende romans.
Kasten van huizen, geld te over, "ik pak jouw man, pak jij de mijne, maar we blijven vooral vrienden", dure flessen wijn en sieraden, cliché na cliché.....dát is een beetje de sfeer van dit boek, net zoals dat was bij De Eetclub. Het boeit mij persoonlijk totaal niet.
Oh ja, tussendoor ook nog even een moord die zó voor de hand ligt dat je echt geen Einstein hoeft te zijn om te bedenken wie, hoe en wat. Erg voorspelbaar en vooral niet origineel. Ik vind het oprecht jammer dat dit boek niet heeft laten zien dat Saskia Noort een échte thriller kan schrijven, althans aan mij niet. Schrijven kan ze, dat staat buiten kijf, ik zou graag eens wat anders uit haar pen zien verschijnen dat dit soort, altijd dezelfde, boeken. | 0neg
|
Dankzij Hebban mocht ik meedoen met deze leesclub over een spionnenteam met jongeren. De achterflap klonk spannend en ik was erg benieuwd naar wat het boek zou brengen.
Helaas was het geen boek voor mij. Ik verwachtte een origineel, spannend YA boek maar dat is niet wat ik kreeg. Het was een erg dun boek waarin de personages geen ontwikkeling doormaakten. Het was veel te kort om de personages goed te leren kennen, waardoor ik geen echte connectie met ze had. Ook de plot was erg warrig en onduidelijk.
Het boek was vrij ongeloofwaardig door de James Bond/Totally Spies achtige gadgets. Ook het feit dat jongeren in een spionnenteam zitten is moeilijk om geloofwaardig over te brengen en dat lukt ook niet helemaal.
Een pluspunt vond ik wel dat het spionnenteam bestaat uit mensen met een handicap. Dit laat zien dat ze ondanks die handicap net zo goed of zelfs beter dan 'gewone' jongeren zijn. Waarom Marcus dan bij hun team komt snap ik niet helemaal, aangezien hij wel talent heeft maar geen handicap als enige van alle leden.
Over Marcus gesproken: hij was één van de hoofdpersonages, maar ik stoorde mij enorm aan hem. Natuurlijk hoeven hoofdpersonages geen heiligen te zijn en is het juist goed als ze zwakke punten hebben. Maar het is wel belangrijk dat je de hoofdpersonen mag, en Marcus is niet 'likeable'. Hij heeft een denigrerende houding jegens gehandicapten en noemt ze zelfs een stelletje debielen en dat hij er geen zin in heeft om naar zo'n school te gaan. Pas wanneer hij de coole gadgets ziet van de school en dat die 'gehandicapten' hem kunnen verslaan in bijvoorbeeld zwemmen, pas DAN past hij zijn mening een beetje aan. Nou, die jongen hoef ik niet tegen te komen haha.
Al met al was het een tamelijk matig boek met een warrig plot en personages en thema's die niet goed worden uitgewerkt. Maar het is wel super dat gehandicapte jongeren een platform krijgen. Hopelijk geeft het vervolg meer duidelijkheid en wordt alles beter uitgewerkt, maar ik denk niet dat ik hem ga lezen. | 0neg
|
Het begin van het boek vond ik spannend. Er wordt een lijk gevonden dat vlakbij de gasleiding bungelt en waar eigenlijk niemand zou mogen komen. Plus er zijn geen sporen te vinden van de dader, het is zelfs een tijd lang onduidelijk wie het is.
Daarnaast vond ik het interessant dat de Muur er nog steeds stond. Ik had echter gehoopt om meer te zien van Oost-Duitsland en de impact van die muur. Er wordt een aantal keer aangeduid dat het er armoedig is en dat het qua technische ontwikkelingen achterloopt, maar verder wordt er weinig verteld. Nouja, er komt meerdere malen naar voren dat het Westelijke Berlijn ver boven de Oost-Duitsers staat. Maar, ik had meer creativiteit verwacht.
Ik vond het lastig om in het verhaal te komen. Er worden geen moeilijke zinnen of woorden gebruikt, maar het verhaal op zichzelf is dat wel. Er worden vrij veel namen genoemd, er zijn vele instanties betrokken bij de zaak waaraan de rechercheurs werken en lange tijd komt het verhaal niet echt vooruit omdat er weinig aanknopingspunten zijn, daardoor dwaalde de hoofdlijn naar mijn gevoel zo nu en dan af.
Het hoofdpersonage is erg ver uitgewerkt. Je ziet niet alleen hoe hij met de zaak omgaat, je krijgt ook mee wat hij denkt. En hij blijkt nogal veel last te hebben van een collega die verdwenen is en een eigen leven leidt in zijn hoofd. Ondanks dat je Martin Wegener (de hoofdpersoon) hierdoor vrij goed leert kennen, heeft hij niet het effect bij mij gehad dat ik mede door hem in het verhaal kwam (wat bij andere boeken juist wel zo is: de hoofdpersoon zorgt ervoor dat het boek leuk is).
De ontknoping van het boek vond ik wel redelijk goed. Het is een niet geheel voor de hand liggend einde. Plus op het moment dat je weet hoe de zaak in elkaar zit, komt Simon Urban alsnog met een aantal onverwachte twists.
Hoewel ik het begin en het einde spannend vond, heb ik me door de rest van het boek heen moeten worstelen. Dat vind ik jammer. Wellicht komt dat doordat het genre roman noir mij niet echt ligt. Wel vond ik het leuk om dit genre uit te proberen, maar het is niet voor mij weggelegd of voor herhaling vatbaar. | 0neg
|
‘In de voetsporen van de heldin’ van Edith de Wit is een zelfhulpboek dat vrouwen een handvat geeft om hun vrouwelijke kracht te ontwikkelen. Hiervoor gebruikt ze heldinnen uit sprookjes en films. Het boek zelf is weinig verhelderend en zelfs verwarrend. En dat is jammer want het idee is leuk en heeft potentie, maar komt niet uit de verf.
De bedoeling van dit boek is vrouwelijke lezers te helpen inzicht te ontwikkelen in de patronen van hun leven. De schrijfster heeft ontdekt dat het proces waarmee vrouwen hun kracht vinden uit twaalf stappen bestaat. Deze stappen zijn ook terug te vinden in sprookjes en andere verhalen. Ieder hoofdstuk in dit zelfhulpboek beschrijft een van deze twaalf stappen en bevat een sprookje en een waargebeurd verhaal. Tot slot volgen een aantal vragen die je moeten helpen inzicht te krijgen in jouw gedrag in de betreffende fase.
Zo samengevat lijkt het heel duidelijk. Maar op een of andere manier is het dat niet. De verhalen bij elke cyclus zijn leuk maar scheppen verwarring. Wanneer zij een sprookje vertelt geeft ze vaak niet aan welk deel van het sprookje bij welke fase hoort. Of ze vertelt delen van sprookjes die bij andere fases horen. Ze houdt met andere woorden de structuur niet goed vast.
Het hoofdstuk van de Verloving met de Prins gaat bijvoorbeeld over de erkenning van je successen . Je hoort nu te genieten van je bereikte prestaties. Hier haalt ze het sprookje van de zeemeermin aan die haar stem moest opgeven om in de buurt van de prins te komen. De prins vindt haar en ze heeft haar succes behaald. Tot zover is het goed te volgen. Maar vervolgens besteedt ze veel aandacht aan de macht van de stem. Dit leidt af en hoort niet thuis bij het beleven van succes maar bij de fase die over het Pad der Proeven gaat. Ze besluit het hoofdstuk met een verhaal over Amor en Psyche. Het is een leuk verhaal maar waar het toe dient blijft een raadsel. Je raakt de draad onherroepelijk kwijt.
De vragen in het boek zijn ontoegankelijk. Gelukkig is er nog een prima werkboek dat je per email bij de schrijfster kunt aanvragen. De vragen hierin zijn deels hetzelfde maar er zijn ook aanvullende inzichtvragen. De vraagstelling is heel anders en dat maakt dat de lezer plotseling wél snapt wat de bedoeling is en zelfs zin krijgt om te opdrachten te maken. Zo staat in het boek de vraag”: ”Op welke momenten ben jij over een drempel gestapt? ” In het werkboek wordt dat : “Wanneer heb jij lef getoond en ben je aan iets nieuws begonnen?” Deze vraag is een stuk duidelijker. Ook de opdrachten in het werkboek zijn een uitstekende aanvulling. Zo vind je bij de episode “Weerstand” je innerlijke kritische stem door een vervelende stiefmoeder te visualiseren. Wat ook helpt is dat boven elke fase een korte maar heldere uitleg staat die je een aha-erlebnis geeft. En voilà, nu gaat het systeem pas leven.
De methode van Edith is een van de vele manieren om jezelf te helpen je sterkte en zwakke kanten te ontdekken. Het kan je helpen te ontdekken waarom sommige dingen in je leven mis gaan en hoe je kunt zorgen dat je daar komt waar je wil zijn. Doordat het boek te chaotisch is slaat het de plank helaas mis. Zonder werkboek is het niet te pruimen. | 0neg
|
‘Expat exit’ is mijn eerste kennismaking met Patricia Snel en na het dichtklappen van dit boek blijf ik achter met gemengde gevoelens.
Ja, het leest lekker weg en het leven op Curaçao en als expat wordt goed neergezet, maar dat is het zo wat.
Het is een hapklare brok voor een paar uurtjes entertainment, al dan niet aan een zwembad. Wat erotiek, wat spanning, een paar eikels van venten,… . Niets mis mee uiteraard, maar van een thriller verwacht ik echt wat meer.
Het is me te gericht op het romantische aspect, als je het zo wil benoemen. Te vrouwelijk, lees te soft. Geef mij maar wat pittiger!
Daarnaast is het ook hier en daar te ongeloofwaardig en vind ik het hoofdpersonage nogal ruggengraatloos.
Waarom ik het dan verder las? Ergens was ik benieuwd waar het boek heen zou gaan en hoopte ik waarschijnlijk op een verbetering, meer spanning. Helaas kwam ik van een redelijk kale reis terug, zeker nadat ik het afgeraffelde einde las. Heel erg jammer!
Voor mij is het niet meer dan een tussendoortje voor wanneer je je hersenen niet al te veel wil vermoeien.
Spijtig voor de auteur, want dit boek blijft mijn eerste en enige boek van haar! | 0neg
|
Ook ik was een van de mensen die dit boek al mocht lezen voor het uitkwam. Nu heb ik door studie en werk niet zo heel veel tijd om te lezen, maar omdat me dit boek werd aangeboden wilde ik daar toch tijd voor vrij maken en een recensie schrijven.
Helaas is me dit toch niet gelukt.
Het verhaal kon me niet genoeg meeslepen om dit ook daadwerkelijk uit te lezen. Of het door de schrijfvorm is, het onderwerp of schrijfstijl kan ik ik niet echt zeggen. Heb het meerdere malen geprobeerd en opgepakt, maar toch niet uitgelezen. Helaas.......
Wellicht dat het me in de toekomst alsnog lukt, maar voor nu kan ik helaas geen echte recensie schrijven. | 0neg
|
Mij kon dit boek echt niet boeien. Misschien is het iets te zwaar voor mij maar echt mijn ding niet. De verhalen zijn soms echt warrig. De laatste 20 pagina's, dat kon ik niet meer opbrengen. En dat wil toch wat zeggen voor een boekje met 159 pagina's. | 0neg
|
Ook nu weer een matig verhaal van Lescroart; de personages blijven vlak, de gebeurtenissen zijn soms vergezocht. De verdachte uit de titel krijgt het voor elkaar om op eigen houtje, gewapend en wel, op onderzoek uit te gaan. Terwijl hij dus voor de politie de hoofdverdachte is. Ondanks het feit dat deze Gorman overduidelijk bedoeld is als de zielenpoot die ten onrechte de zondebok wordt, lukt het de schrijver niet om de man sympathiek over te laten komen. Al met al dus niet erg overtuigend. | 0neg
|
Boek boeide niet, karakters niet bijzonder, verhaal was saai.
Een boek waarvan ik niet weet waarom ik het toch uit heb gelezen | 0neg
|
Hoewel het Engelse woord mystery zich vrij eenvoudig laat duiden als mysterie, raadsel, geheim, wonderbaarlijke gebeurtenis, wordt het in de praktijk voor tal van uiteenlopende boekengenres gebruikt. Zo wordt het Engelse misdaadgenre waarbij een moordenaar pas aan het einde van het verhaal wordt ontmaskerd, wel aangeduid als mystery-novel. Maar ook de boeken van horrorkoning Stephen King worden vaak tot het mystery-genre gerekend.
En dan zijn er nog de boekjes Mysteries in Noord Holland, Mysteries in Friesland, Mysteries in Limburg, etc., die de Nederlandse auteur Martijn J. Adelmund tussen 2006 en 2010 schreef. In aanzet bedoeld om lokale onopgeloste misdaden op smeuïge wijze opnieuw onder de aandacht te brengen. Een onhaalbaar concept. Vandaar dat Adelmund zijn boekjes vulde met sagen, legenden, (gruwel)folklore, broodjes aap en urban legends, daarmee zijn persoonlijke interesse etalerend.
Een andere journalist, tevens fanatiek liefhebber van bovennatuurlijke en raadselachtige gebeurtenissen, is Stephen King-bewonderaar Ron Puyn die onder het pseudoniem Jack Lance een reeks mysterieuze thrillers schreef. Van zijn hand is nu het boek Wonderlijk maar waar verschenen bij uitgeverij Suspense Publishing. Een dik boek (511 blz.) waarin Ron Puyn interviews, ooggetuigenverklaringen en reconstructies van wonderlijke, maar ware gebeurtenissen in Nederland en Vlaanderen heeft gebundeld. Het zijn zeer leesbare verhalen, maar aan het waarheidsgehalte dat schrijver en uitgever zo prominent uitdragen, kan getwijfeld worden. Tenzij de lezer bereid is geloof te hechten aan behekste polderhuizen, dingen die spontaan door een kamer zweven, spoken, reïncarnatie, de magie van een Indiaanse tovenares, duiveluitdrijving, de kracht van vervloekingen, ufo’s, een liefdesleven dat in de sterren staat geschreven, spirituele detectives, duistere magiërs en vampiers.
Ron Puyn heeft in zijn boek tientallen korte verhalen opgenomen die draaien rond onverklaarbare, mysterieuze zaken waar we allemaal wel eens over gelezen of van gehoord hebben. Hij doet dat op aansprekende manier, hier en daar soms humoristisch, maar hij mist de overtuigingskracht om de wantrouwige lezer in zijn waarheden te doen geloven. Verder is er voor de liefhebber van crime weinig tot niets te beleven. Daar waar Martijn J. Adelmund in zijn reeks boekjes nog aandacht besteedde aan mysterieuze, onopgeloste misdaden zoals de moord op prostituee Magere Josje van de Wallen of de verdwijning van Tina Akersloot uit Haarlem, daar laat Ron Puyn de misdaad vrijwel geheel liggen.
Daarom is Wonderlijk maar waar een boek geworden voor mensen die in wezen juist willen blijven geloven in mysteries, die willen geloven dat er ufo's bestaan, die willen geloven dat een echt spook voor angst zorgde op de set van de Nederlandse griezelfilm 'Doodeind', die willen geloven dat een dodelijke Witte Dame rondwaart in de grotten van Maastricht. Kortom, geloof en bijgeloof zijn vereisten voor het op juiste waarde inschatten van de verhalen. Dat neemt niet weg dat Ron Puyn, alias Jack Lance, een vlotte verteller is die de lezer zeker weet te vermaken. Mysteries blijven leuk, ook als ze volgens overleveringen waar zijn. | 0neg
|
Galgenveld speelt zich af in Amsterdam en draait om een 'meedogenloze' moordenaar. Die uiteindelijk vooral een gekrenkte persoon blijkt te zijn en dat maakt de plot niet spannend of verrassend. Tiener Kyra gaat, na een telefoontje van haar broer, op pad naar waar een man hangend aan een paal gevonden is en blijft lang rondhangen op de plaats delict. Vanaf dat moment gaat ze rechercheur Maud helpen met het onderzoek. Dit is door het boek heen op verschillende momenten ongeloofwaardig. Kyra heeft ook een zus en die blijkt 4 jaar geleden verdwenen te zijn. Het verhaal rondom haar zus is het best uitgewerkte stuk van het boek.
Het verhaal rondom de moordenaar is voorzien van een aantal stukken waar een sterke en lege maag gewenst is. Ook Is het boek doorspekt met grof taalgebruik. Mogelijk om de jeugdigheid van Kyra bij te zetten. Al met al voor mij geen aanrader. | 0neg
|
543 bladzijden! Korte hoofdstukken, veel vaart, goed vertaald, kortom zeer aangenaam om te lezen...... tot ongeveer 150 pagina's voor het einde: Kepler gaat allerlei omwegen maken, vertelt veel dingen die feitelijk niets met het verhaal (c.q. de moorden) te maken hebben en breekt het boek af tot een saai geheel.
"Niet het vele is goed, doch het goede is veel", zou ik de schrijver(s) willen vertellen.
Een sterk boek in het begin, een heeeeeeeel vervelend en langdradig einde. Zo vervelend dat ik de laatste 50 bladzijden niet meer heb willen lezen.
Geen aanrader dus! | 0neg
|
Dit boek is dus heel duidelijk niks voor mij. Ik heb het geluisterd, maar ik heb me de hele tijd maar afgevraagd waar het verhaal in vredesnaam over ging.
Het kwam helemaal niet bij me aan.
'k Ga dit boek gauw vergeten ben ik bang....... | 0neg
|
Uitgelezen, maar met braakneigingen. Wat een afschuwelijke ‘thriller’. Nou ja, thriller... het is eerder een in woordjes neergepend computerspelletje. Geen greintje menselijkheid of emotie, geen spoor van een verhaallijn. En kennelijk zijn er ook leiden die dit geweldig vinden. Beangstigend. | 0neg
|
Camilla Grebe (1968) brak in 2016 door met haar debuuthriller De Minnares. Dagboek van mijn verdwijning is haar tweede thriller en verkozen tot beste Zweedse thriller van 2017.
Zo'n aanbeveling schept verwachtingen die er wat mij betreft niet zijn.
Het verhaal wordt verteld door Malin en Jake, iedere keer in de 'ik' vorm. Dat is ook precies wat mij wat mij het minst aansprak. Ik kon me met Malin helemaal niet iditifenseren, wat ik erg belangrijk vind met een verhaal in de 'ik' vorm.
Ik vond haar kil en koud met weinig humor. Op het eind komt ze een beetje los en begrijp je beter waarom ze is zoals ze is.
Jake daarentegen, een jongen van 15, daar kon ik het wel weer goed mee vinden. Warm en eigenzinnig.
De andere personages komen best goed uit de verf. Je leert ze redelijk goed kennen en krijgen goed gestalte.
Het dagboek van de verdwenen Hanne speelt een grote rol in dit boek. Toch had ik me een verhaal over een profiler met geheugenverlies heel anders voorgesteld, en daar draaide het boek nu juist om. dat was voor mij een grote teleurstelling
Het plot was dan weer wel erg verrassend en maakt gelijk heel veel duidelijk. De spanning kwam pas op de laatste 50 blz tot zijn recht en voor die tijd kabbelt het een beetje voort.
Ik heb het boek uitlezen omdat het een leesclubboek was, anders had ik hem waarschijnlijk aan de kant gelegd.
Voor mij een vette tegenvaller en enigszins misleid door de lovende woorden op de cover. | 0neg
|
Een van haar minste boeken.. Ongelofelijk dat dit boek zo'n goede recensies kreeg... Ik vond het niet verrassend... Veel rare niet realistische situaties etc. etc.
JAMMER....
Zij is toch al niet de voor mij beste schrijfster, maar dit haalt haar score helemaal omlaag.. | 0neg
|
Het boek heeft alle ingrediënten voor een meer dan spannend en maatschappijkritisch verhaal.
Echter Vemde is nogal breedsprakig, strooit rond met namen van huidige ministers en weet niet wat hij wil. Zonder namedropping en met wat meer redactiecontrole was het boek veel vlotter geworden.
De chemie en farmacologie die aan bod komen, kloppen soms niet en dat is storend. | 0neg
|
De hoofdpersoon is docent filosofie aan de universiteit en studeerde in het verleden in België, Frankrijk en Italië. Voor de schrijver geldt hetzelfde. De hoofdpersoon filosofeert uiteraard graag en doet dat door in zijn hoofd conversaties te verzinnen met bekende, reeds overleden filosofen, zoals Plato, Kant en Rousseau. De schrijver pent de weerslagen van dat gefilosofeer neer, voorzien van vele citaten, en mengt deze beschouwingen met stukjes geschiedenis uit het leven van deze filosofen of stukjes Griekse mythologie. Hij speelt ook graag met Latijn en Grieks om de herkomst van woorden en begrippen uit te leggen.
Fictie komt er weinig aan te pas. Er is een hoofdpersoon die last heeft van slapeloosheid, een partner heeft die hij Licht noemt, een moeder heeft die in de loop van het boek sterft, en wat moeilijkheden heeft op de universiteit waar hij doceert. Maar de fictie is slechts een bindmiddel om alle filosofische beschouwingen aan elkaar te lijmen. Het boek is zo'n 360 bladzijden dik en de stukjes fictie waarin de hoofdpersoon werkelijk aan bod komt, zijn waarschijnlijk in een twintigtal bladzijden te vangen.
Veel samenhang zit er niet in het boek. De veelheid aan filosofische impressies, denkrichtingen en discussies tussen de hoofdpersonage en zijn ingebeelde vrienden - of tussen die vrienden onderling - maken dat je al snel door de bomen het bos niet meer ziet. De stukjes fictie zijn nochtans aangenaam om lezen en de schrijver weet aardig weg met woorden, maar helaas is het verder een oersaaie scriptie.
Met filosofie is het als met poëzie. Er is een markt voor, een dankbaar lezerspubliek waarschijnlijk ook, maar die markt is klein. Veel lezers die niks met filosofie hebben, zullen zichzelf in de titel herkennen als ze het boek na enige tijd zuchtend opgeven. Filosofieliefhebbers vinden dit boek waarschijnlijk rijk en diepgaand. Voor hen is dit boek geschreven. Dit is geen fictie en wie dit boek koopt met de idee om fictie te gaan lezen, zal zeer teleurgesteld worden. | 0neg
|
Mohammed, Samya, Abdelrahman en Layla zijn allemaal Egyptische jongeren die verlangen naar vrijheid. Samya is verliefd op Mohammed, die aan de overkant van de straat woont. Hij is echter moslim, en haar christelijke familie zal een relatie met hem nooit accepteren. Mohammed is de oudste zoon van het gezin, en moet daarom de kruidenierszaak van zijn vader overnemen. Hij ziet dit helemaal niet zitten; hij wil liever danser worden. Ondertussen worstelt hij met zijn gevoelens voor zijn beste vriend; Abdelraham. Hij zal toch geen homo zijn? Abdelraham is erg geïnteresseerd in politiek en wil graag een goede moslim zijn. Hij is het niet eens met het beleid in Egypte en wil dit veranderen. Hij sluit zich aan bij een groep die geleid wordt door de imam van zijn moskee. Layla, de zus van Mohammed, schrijft in het Engels een blog. Ze is gefrustreerd, want als vrouw in Egypte is er maar weinig wat ze mag doen. Ze moet vanaf de zijlijn toekijken hoe het land in opstand komt, en hoe haar broer wél mee mag doen met de protesten.
Monique Samuels werd geïnspireerd om dit boek te schrijven door de onbekende jongen die door de Egyptische politie werd neergeschoten. Hij liep met geopende armen op hen af, maar dat hield hen niet tegen om hem te doden. Wat bezielde de jongen om zo op die geweren af te lopen? Samuels besloot er een roman over te schrijven, wat resulteerde in Dansen tussen golven traangas.
Het boek gaat uit van een interessante gebeurtenis. Er zijn nog maar weinig boeken voor jongeren geschreven over de opstanden in de Arabische landen, wat het een zeer origineel thema maakt. Vier personages is echter teveel voor een boek dat 112 pagina’s telt. Hierdoor ontbreekt het dit boek aan verdieping. Duidelijk is dat de personages het niet eens zijn met de sociale en politieke situatie in Egypte en dit willen veranderen. Maar hun motieven blijven oppervlakkig, en kennen weinig psychologische diepgang. De grote onthulling in het boek laat te lang op zich wachten. Het is de belangrijkste gebeurtenis van het boek, maar wanneer je eindelijk bij de climax bent aangekomen, is deze niet genoeg uitgewerkt en blijft de lezer met veel vragen zitten.
Het is zonde dat bij dit boek, met zo’n veelbelovend thema, de verdieping ontbreekt. Jammer dat er niet voor is gekozen om het meeste interessante personage, Mohammed, meer psychologische diepgang te geven. | 0neg
|
Mooi geschreven, triest verhaal. Ik kon het boek amper wegleggen, wilde steeds maar weten hoe die twee personen met elkaar verbonden waren. Aanrader! | 0neg
|
Drie fasen:
Fase 1, het eerste deel van het boek:
Tot nu toe valt het mij -scheikundige nitwit- niet mee. Veel ingenieus gedoe om aan water en voedsel te komen, best leuk, maar wel wat veel scheikundige mambo-jambo er om heen. Gelukkig nog enige afwisseling doordat er zo nu en dan geswitcht wordt van Mars naar aarde.
Want op Mars is verder ook niet veel te beleven en daardoor zijn die hoofdstukken wat veel van hetzelfde.
Fase 2, het middendeel:
Ik ben inmiddels wat verder, toch wel een leuk boek, eerste 75 paginas was even doorbijten, maar daarna wordt het beter. Amerikaanse humor is -vind ik dan- vaak niet grappig, maar dit boek heeft soms een aangenaam droog humorgehalte. Zonder dat het er dik bovenop ligt.
Fase 3: Het laatste (grote) deel:
Het eindoordeel helt dan toch weer over naar mijn stukje over het eerste deel. Te veel gezwam over technische dingetjes haalde de vaart er wederom uit. Komt nog bij dat het duidelijk door een nerd geschreven is. Veel technisch gelul, maar te weinig over hoe het nou is om op Mars vast te zitten. Daarnaast opeens een overdosis typisch Amerikaanse helden gedoe, hou ik ook niet zo van. Van die ontzettend goeie mensen.
Ook nog eens een vrij weinig verrassend einde, al met al een tegenvaller. | 0neg
|
Het gegeven is leuk, een advocate die haar vroegere professor 'mag' verdedigen tegen een moordaanklacht, maar ik vind het verhaal niet prettig verwoord, soms rare zinnen:
"Casey knikte instemmend. Ze was ondanks alles onder de indruk van de manier waarop hij uit het hoofd specifieke uitspraken kon aanhalen betreffende een bepaald juridisch aspect. Ze had altijd geweten dat hij briljant was." (citaat blz. 82) en het overdreven en protserige/banale beschrijven van sommige dingen:
"Tony wist hoezeer ze ernaar verlangde haar bescheiden komaf te begraven, een kleine boerderij op armetierige, droge grond in de buurt van Odessa. Opeens zag hij haar familie voor zich, tijdens haar groots opgezette bruiloft. Een triest, vermoeid ogend stelletje met slechtpassende kleding aan, die zo ouderwets waren dat ze aan een rondreizende troep clowns deden denken."
Er staan teveel van dit soort omschrijvingen in om het verhaal leuk te maken. Beetje jammer.
Het boek heeft ook wel enige spanning, hoewel er ook wel een bepaalde voorspelbaarheid in zit. | 0neg
|
21 juli komt de Christus een bezoekje aan Brussel brengen. De algemene verhaallijn van het boek spreekt me erg aan, de Christus komt naar Brussel en opeens veranderd Brussel van een koude, grijze stad in een vriendelijke, warme stad. Anderzijds wordt er veel 'kritiek' gegeven op deze maatschappij en worden de problemen blootgelegd. Ik las in een andere recensie dat er te weinig problemen werden besproken, hier ben ik het totaal niet mee eens. Ik vind dat deze problemen te veel worden besproken en dat de komst van Christus meer aan bod mag komen. Hierdoor geef ik maar twee sterren.
Aan de schrijfstijl van Verhulst moet ik persoonlijk heel hard aan wennen. Op sommige momenten was het inderdaad humoristisch maar aan de andere zijde waren de zinnen soms moeilijk om te begrijpen en een beetje langdradig. Ik raad dit boek aan voor ervaren lezers, want de verhaallijn is wel heel interessant! Ik was ook heel verrast door het einde van het boek, maar dat laat ik over aan jullie om te ontdekken. | 0neg
|
Een biografische roman klinkt enigzins tegenstrijdig en in dit geval is het dat ook. De auteur heeft geprobeerd alle feiten die ze kennelijk had verzameld over Anna Magdalena Bach in het boek te verwerken. Maar omdat zij (en wij) zo weinig weten over de persoon of het persoonlijke leven van deze dame is het niet veel meer geworden dan een beetje een droge opsomming van feiten, en dan met name van de vele geboorten en sterfgevallen van de 13 (!) kinderen die de Bachs met zijn tweetjes kregen.
Als er één ding wel duidelijk wordt uit dit boek is het hoe slecht vrouwen het ook nog in de 18e eeuw hadden in Europa. Bijna geen kans om zelfstandig geld te kunnen verdienen, als je man sterft geen recht op wat voor vergoeding dan ook behalve liefdadigheid, geen waardering. En vrijwel continue zwanger of de borst gevend. Een bijzonder zwaar leven, dat misschien iets meer fantasie en minder feiten had verdiend om beter binnen te komen. | 0neg
|
Hannah Levi is een joodse vroedvrouw uit Venetië in de Middeleeuwen. In het eerste boek van de trilogie ontdekken wij hoe spannend haar leven is, als zij wordt gevraagd te helpen bij een bevalling in het huis van een rijke christelijke familie. De baby, Matteo wordt wees en Hannah neemt hem aan als haar eigen zoon. Ze vluchten naar Constantinopel.
Roberta Rich heeft een spannende insteek voor het laatste deel van de trilogie; krijgt Matteo de erfenis waar hij recht op heeft en de liefde van het gezin zodat hij onbezorgd kan opgroeien? Hij heeft dat in het gezin van Hannah & Isaak in Constantinopel. Maar de regels zijn streng, Joden mogen geen kinderen van christenen opvoeden. Aan de andere kant is daar Foscari, misschien het enigste overgebleven familielid van Matteo. Als hij de voogd wordt van Matteo, dan is de erfenis veilig voor hem, anders gaat het geld naar een klooster. Foscari ontvoert met behulp van Francesca eerst het kind en dan lokken zij ook Hannah met een list naar Venetië.
De roman heeft een slecht begin; de hoogzwangere Hannah zit de gevangenis van Venetië. Haar poging om Matteo in veiligheid te brengen is gefaald. Soms lukt het schrijvers om dan alsnog een spannend verhaal te schrijven over de gebeurtenissen die tot dat moment hebben geleid, maar het is Roberta Rich niet gelukt. Voor de lezer zijn de keuzes van Hannah niet verrassend. Omdat de schrijfster afwisselend het verhaal volgt van Hannah en van het schurkenstel Francesca en Foscari weet je als lezer al gauw hoe de situatie ervoor staat. Uitvoerige sfeerbeschrijvingen van villa’s, de culturele verschillen tussen joden en christenen en dergelijke doen het verhaal onnodig verder vertragen. Het enige spannende moment in dit boek is wanneer Hannah in de rechtszaal moet kiezen tussen haar geweten en het leven van haar zoon.
Natuurlijk kan je dit boek als een losstaand boek lezen. Het is misschien zelfs een pre omdat er al veel verhaald wordt over wat er in de andere twee delen is gebeurd, maar ik zou het zeker niet aanraden. Het eerste deel is verreweg het beste. | 0neg
|
Carine Green verdeelde haar boek in twee delen. Het eerste deel is het verhaal van een vrouw met CVS die een mysterieuze man ontmoet. Deze man geeft haar het ultieme remedie tegen al haar klachten. De vertelster merkt op dat hierna haar klachten verminderen. Dan volgt een verslag van elke date die ze heeft met haar vrienden die ook CVS of een depressie hebben. Na het gebruik van het ultieme remedie zouden zij ook allemaal vrolijker zijn en minder vermoeid.
Dit deel van het boek leest als een trein. Je kunt je herkennen in haar situatie en in haar zoektocht naar een oplossing. Het is een gezellig verhaal, zonder veel diepgang.
In het tweede deel geeft Green uitleg over haar remedie en over andere aangeboden oplossingen voor CVS, zoals antidepressiva, acupunctuur, enz. Dit deel is net een samenvatting van een cursus over geneesmiddelen: de werking van de middelen, de voor- en nadelen en eventuele bijwerkingen worden genoemd.
Als je dit boek vastneemt is het eerste dat je opvalt de waarschuwing: ‘dit boek gaat je leven veranderen’. Onmiddellijk begint de dromende lezer te denken: uit dit boek zal ik iets nieuws en interessant leren. De titel en omslag geven je de indruk dat je na het lezen van dit boek, alle ingrediënten in handen zult hebben om stressloos en zonder vermoeidheid door het leven te gaan.
De lezer die echter met dit gevoel aan het boek begint en met een sceptische blik leest, gaat een teleurstelling tegemoet: hij/zij leest meer een heel lange folder over het goede van een paar voedingssupplementen dan een interessant boek vol tips. | 0neg
|
Wát een flutboek! Marjan Berk schrijft leuke columns en daar moet ze het maar gewoon bij houden! | 0neg
|
De personages in het boek worden goed uitgewerkt in het boek en er komen behoorlijk wat personen voorbij in dit boek. Het verhaal van Nadine en Paul spreekt me het meest aan, echter in het begin had ik vaak even nodig voor dat ik wist door wie het hoofdstuk verteld werd, wat het verhaal soms verwarrend maakte.
Het is een spannend verhaal echter door de schrijfstijl van Tomas Ross had ik vaak moeite om in het verhaal te blijven wat ik heel jammer vond omdat het verhaal zelf wel heel goed in elkaar gezet is. Waardoor je soms twijfelt of het werkelijkheid of fictie is, dit vooral ook door de bekende Nederlanders die de revue passeren.
Het verhaal gaat over hooggeplaatste functionarisen die in een pedoseksuel netwerk zitten. Door het noemen van bekende namen geeft het het verhaal een extra spanning en vraag je je soms wel af of het werkelijkheid of fictie is.
Dit boek krijgt van mij 2,5 sterren. Dit is niet te wijten aan het verhaal zelf maar vooral aan de schrijfstijl van Tomas Ross. Ik denk dat je van deze schrijfstijl echt moet houden en helaas val ik niet in deze categorie. | 0neg
|
Dit boek moest geweldig en herkenbaar zijn voor mensen die hardlopen. In verschillende hardloopmagazines werd het boek aanbevolen. Heerlijk om te lezen......Helaas heb ik een andere mening. In het boek zit totaal geen verhaal. Ze loopt een aantal keer de marathon en elke keer is het zwaar en zet ze door. Het is een soort dagboek, maar dan onsamenhangend geschreven. Na drie keer een soort gelijk verhaal gelezen te hebben was ik er wel klaar mee. Daarna kwamen er tips om te gaan hardlopen..... bijna 40 blz, waar ik niet op zat te wachten. Echt een teleurstelling is dit boek. | 0neg
|
Met zijn inherente paradoxen en absurde logica moet tijdreizen voor de speculatieve fictie ooit zijn geweest wat het ‘gesloten kamer mysterie’ voor de detectiveroman was: een onderafdeling voor specialisten en fijnproevers. Sinds Robert Heinlein de uiterste grenzen van het subgenre in kaart bracht met ‘By your bootstraps’ en ‘All you zombies’ (vergelijkbaar met hoe John Dickson Carr dat met ‘Hollow Man’ deed voor de gesloten kamer) zijn alle vertellingen die het thema tijdreizen vanuit de sf invalshoek benaderen, in wezen varianten op Ray Bradbury’s klassieke verhaal ‘Days of Thunder.’ Iemand reist terug in de tijd, verandert al dan niet opzettelijk, iets meer of minder triviaals in het verleden en keert terug naar een heden dat al dan niet onherroepelijk ten slechte is gekeerd. Deze blauwdruk werd (onder veel meer) door Stephen King uitgewalst tot 500 pagina (22-11-63), door The Simpsons tamelijk geniaal geparodieerd in Tree House of Horror V en komt nu Elan Mastai goed van pas in ‘De man die de tijd meenam’, zij het dat hij dit doet met een twist die even eenvoudig is, als hij op het eerste gezicht geniaal lijkt. Tijdreiziger Tom Barren, hoofdpersoon in ‘De man die de tijd meenam’, reist namelijk vanuit een utopische toekomst naar het verleden, verkloot daar de boel en belandt in ons heden. Onze realiteit is voor hem dus de aberratie, het gedegenereerde aftreksel van de wereld die had moeten zijn, de gecorrumpeerde tijdlijn die uitgewist zal moeten worden.
Zoals gezegd, dit idee is zo eenvoudig en tegelijkertijd zo briljant, dat je je afvraagt waarom je het nog nooit eerder hebt gezien of gelezen. Helaas hoef je niet al te ver in ‘De man die de tijd meenam’ te lezen, om daar een idee bij te krijgen. Een best aardige of misschien zelfs overtuigende dystopie scheppen kan bijna iedereen (zie de voortdenderende Young Adulttrein), een geloofwaardige utopie scheppen is heel andere koek en duidelijk ook teveel gevraagd van de verbeeldingskracht van Mastai. Zijn visie van een volmaakte toekomst rust teleurstellend zwaar op de Jetsons (een tekenfilmserie uit de jaren zestig - de Flintstones, maar dan in de toekomst), alsof onze wereld alleen nog maar meer gadgets en exotischer vakantiebestemmingen nodig heeft, om een hogere staat van perfectie te bereiken. Het is een visie op de toekomst die binnen de sciencefiction door de new wave werd afgedaan als steriel en eenzijdig en door cyberpunk werd ontmaskerd als exclusief en fascistoïde (William Gibsons ‘The Gernsback Continuum’), maar zoals Tom Barren al vroeg in zijn vertelling snedig opmerkt: decennia van popcultuur hebben nooit bestaan en in een wereld die zo conformistisch is dat niemand op het idee van punkrock is gekomen, zal ook cyberpunk geen recht van bestaan hebben. Het is natuurlijk veelzeggend dat Mastai dat soort trivialiteiten benoemt, terwijl hij geen poging doet om uit te leggen hoe een onuitputtelijke bron van gratis energie en vliegende auto’s en zo, een probaat middel zou zijn tegen de vele ismen waar onze wereld onder gebukt gaat (om te beginnen de uitwassen van agressief roofkapitalisme). Bij monde van zijn personage komt hij echter niet verder dan de uiterst deprimerende vaststelling dat hij in zo’n 'allesomvattend geloofssysteem verkeert, dat vragen stellen overbodig is' (blz. 102). IS en Scientology zullen een dergelijke uitspraak liken en uiteraard heeft dit historisch gezien nog nooit iets goeds opgeleverd, maar als trope, de stenopopcultuurversie van ‘de perfecte toekomst’ ben ik bereid mijn scepsis op te schorten en met Mastai mee te gaan.
Bovendien, een toekomst die een huilerige, van zelfbeklag vervulde druiloor voortbrengt als Tom Barren, is natuurlijk zo perfect nog niet. Om eerlijk te zijn: het niet aflatende zelfmedelijden, de permanente verongelijktheid, het jankerige narcisme en de zinsbegoochelende mix van arrogante stupiditeit, toeval en onwaarschijnlijkheid die Tom doen reizen in de tijd en hem in ons heden brengt, doen nogal adolescent aan en diskwalificeren dit boek voor de fans van Mitchell en Eggers (zoals op de kaft lonkend staat vermeld). Als Tom Barren echter als John Barren arriveert in ons heden, roept de roman interessante noties op. John is een succesvol architect, maar de visionaire gebouwen die hij ontwerpt, lijken afkomstig uit het residu van de door Tom uitgewiste tijdlijn. Even lijkt de vertelling een scherpe afslag te maken en een variant te worden op Rivka Galchens ‘Atmospheric Disturbances’, maar dan verteld vanuit het perspectief van iemand die meent te zijn vervangen door een kopie van zichzelf. Helaas kiest Mastai deze benadering niet. Ook in onze realiteit blijkt er een visionaire wetenschapper te zijn die Lionel Goettreider heet en die een tijdmachine heeft uitgevonden. De laatste honderd bladzijden vertellen in razend tempo over Johns poging(en) om terug te reizen naar 1965, op het juiste moment te materialiseren en al dan niet een schakelaar om te zetten. Mastai bedrijft hier hersengymnastiek voor gevorderden en leeft zich lekker uit met tijdlijnen die zich afsplitsen en causale lussen die gesloten dan wel verbroken moeten worden. Het tempo ligt hoog en af en toe vraag je je af of het niet leuker is om zoiets te bedenken en op te schrijven dan dat het is om te lezen. In de laatste twee hoofdstukken wordt al het voorgaande weer (een beetje) op losse schroeven gezet, maar tegen die tijd had de hele onderneming voor deze lezer al een hoog het-zal-wel-gehalte gekregen.
‘De man die de tijd meenam’ is zo’n beetje de belichaming van de high-concept roman. Het idee is prima en het getuigt van vakmanschap dat Mastai deze narratief gecompliceerde vertelling tot een relatief goed einde weet te brengen. Toch gaat het in de uitwerking allemaal wat mis (en de houterige vertaling waar het Engels te zeer doorheen schemert (een woord als ‘revolutioneren’ op blz. 65) helpt niet). Mastai heeft een groot probleem met tempo. Waar het eerste deel sleept, lijken de laatste pakweg honderd bladzijden veel te snel te gaan. Daarnaast krijg je het gevoel dat veel niet sf-elementen uit de bak met oud belegen clichés zijn gevist. De toespraak die Tom houdt in Hoofdstuk 80 (en die uiteraard veel bijval oproept), de ‘whirlwind romance’ met Penny, het zijn zaken die het in verfilming waarschijnlijk beter gaan doen dan in het boek. Daar zijn het nog steeds clichés, duizenden malen eerder (en beter) gezien, maar dat is tenminste het medium waar ze thuishoren. In het verlengde hiervan valt, wie daar oog voor wil hebben, ook het nonchalante seksisme op, waarvan de vertelling doortrokken lijkt. Mastai laat Tom/John Barren nog fulmineren over ‘geschift man-vrouwbeeld dat door een krankzinnig groot deel van de menselijke bevolking als gegeven wordt beschouwd (blz. 179), maar daarmee beschouwt hij zichzelf kennelijk als boven alle verdenking verheven en beschrijft hij lustig werelden waarin de belangrijke uitvindingen gedaan door mannen, terwijl vrouwen zich onledig houden met boekwinkeltjes en literatuurwetenschappen en zo. Zus Greta ontwikkelt weliswaar een app, maar laat zich natuurlijk bezwendelen op een manier die volkomen logisch is, als je gelooft dat vrouwen default impulsief, wereldvreemd en onpraktisch zijn. Een wereldbeeld dat Jane Jetson of de gemiddelde Victoriaan wel zou herkennen. Daarnaast zijn vrouwen ofwel neurotisch en onbenaderbaar (Penelope) ofwel vlakke magic pixie dream girls (Penny). En het lijkt of Mastai nogal lijdt aan het Woody Allen complex: vrouwen zijn altijd aantrekkelijk en willen altijd met de tobberige hoofdpersoon naar bed, zonder dat ze noemenswaardige psychologische diepgang krijgen.
Als ideeënroman valt ‘De man die de tijd meenam’ een beetje tussen het servet van de Young Adult en het tafellaken van Mitchell en Eggers. Wie echter een good read zoekt en het niet erg vindt, of juist apprecieert dat hierin tegeltjeswijsheden als diepe inzichten worden gepresenteerd, zal zich best wel vermaken. De lezers van Eggers en Mitchell hebben echter weinig te zoeken in dit boek. ‘Voor de fans van Audrey Niffeneger en Back to the Future’ zou waarschijnlijk een eerlijker aanprijzing zijn. | 0neg
|
.. Maar als je er eenmaal inzit leest het lekker. Je moet even doorhebben hoe het boek is opgebouwd. Veel namen onthouden in de eerste hoofdstukken. Ben toch door blijven lezen dus dat is een goed teken. | 0neg
|
Dit boek heb ik tot drie kwart uitgelezen en hield het daarna voor gezien. | 0neg
|
De luitist van Karen van Velsen is verkrijgbaar bij uitgeverij Gopher en was in september 2003 al toe aan haar 59e druk. Heb ik iets gemist? Is dit een bestseller? Nee, deze uitgeverij drukt per exemplaar en dan ben je relatief snel toe aan een 59e druk. Ik vind het eigenlijk wel geestig.
En het boek? Hoofdpersoon Karen gaat met Tom naar Frankrijk en daar gebeuren allerlei vreemde dingen. Niet iedereen is wie hij lijkt en de vraag is wie er nou eigenlijk wel te vertrouwen is. Tom is de luitist en speelt regelmatig prachtige muziek voor Karen. Er blijkt sprake te zijn van een internationaal netwerk van intriges. Als ik dit vermeld, verklap ik niets, want dit staat ook op de achterflap.
Ik heb dit boek snel uitgelezen. Het is zeker onderhoudend en Karen van Velsen kan een spannend verhaal schrijven. Het boek heeft ook veel vaart en het leest gemakkelijk.
Jammer genoeg vond ik dat er te vaak sprake was van onwaarschijnlijkheden of toevalligheden. Veel blijkt verband met elkaar te houden en soms is dat niet logisch. Ook het taalgebruik vond ik niet altijd mooi. Ik heb een tijdje zitten turen op de volgende zin: hoe voel je je trouwen?. Zo zitten er meer slordigheden, typefouten of taalfouten, in dit boek. Dat is jammer, maar kan waarschijnlijk bij de volgende druk gemakkelijk hersteld worden. | 0neg
|
Het boek viel mij erg tegen.
kwam er niet in.
Het boek bestaat uit verschillende personages die allemaal een band met Mattias hadden uiteindelijk komen alle personages bij een.
Jammer dat het een warrig geheel is had er meer van verwacht. | 0neg
|
Ik heb nu een behoorlijk stuk gelezen en ik ben in het boek gestopt. Mij stoort het grove taalgebruik en de vele vloeken. Wellicht is het een goed boek, maar het irriteert mij mateloos en het boek wordt nu gesloten. | 0neg
|
Verloren Goden is het resultaat van intensief onderzoek dat de auteur Jaap Cové verrichtte in de Amerikaanse staat Oregon, die hij al bezoekt sinds 1994.
Met Verloren Goden trok Jaap Cové de aandacht van de uitgeverij Kramat 'Meesters in Magie', die zich o.a. specialiseert in bovennatuurlijke thrillers.
Verloren Goden begint met de 'American dream' van Dillen Lomans, de introverte drummer van de Nederlandse rockgroep 'Manic Mola'. Onder leiding van de flamboyante Freek, de zanger en tevens Dillens beste vriend, heeft 'Manic Mola' een cd opgenomen in de US. Als afsluiting van hun avontuur kamperen de leden in een blokhut in Oregon, tot de situatie uit de hand loopt. Freek laat het leven in het bos. Hij wordt teruggevonden met een gelaatsuitdrukking van doodsangst. Ligt de oplossing voor het raadsel van Freeks dood in de bossen van Oregon?
Dillen keert een jaar na Freeks dood terug naar de noodlottige plaats. Daar krijgt hij het aan de stok met de politie, de Bigfootfanaticus Ralph Miller en een bende criminelen. Zal hij de waarheid achterhalen?
In Verloren Goden is het eerste hoofdstuk met de beschrijving van Freeks verdwijning en de ontdekking van zijn lichaam meteen het spannendste van het hele boek. Het verhaal start dus in een razende vaart. Jammer genoeg gaat het tempo vervolgens naar beneden tot aan het einde wanneer alle verhaallijnen samenkomen. Daarnaast staat of valt het boek met de geloofwaardigheid van het verhaal, in de betekenis van het geloofwaardig zijn van bovennatuurlijke fenomenen. Jaap Cové vervalt ook in een cliché door de native American Ralph Miller de rol van 'believer' te geven. Dillen Lomans is het centrale personage van het verhaal. De evolutie van Dillens karakter doorheen het boek wordt treffend beschreven.
Jaap Cové heeft zich gewaagd aan een buitengewone thriller. Lezers die houden van dit extra element zullen het boek meteen omarmen.
Persoonlijk greep Verloren Goden mij niet naar de keel, daarom krijgt het 2 sterren. | 0neg
|
Ik vond het best een mooi verhaal, maar halverwege het boek was ik er klaar mee. Het kon me niet meer boeien. Gestopt. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.