text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Sorry, maar ik vond het boek echt niet goed. Ik heb alles van Mankell gelezen en vind al zijn boeken super maar deze... Nee!
Persoonlijk was ik ook eigenlijk al wel een beetje klaar met de persoon Wallander. Terugkeer van de dansleraar vond ik supergoed en eerlijk gezegd zo'n verademing dat we eens afwaren van die Wallander. Maar alhoewel ik Wallander al personage echt vervelend begon te vinden ... je verlangd toch weer naar hem terug als je kennis maakt met Linda. Wat vervelend gecompliceerd mens is dat toch. Ik weet dat de boeken van Wallander thrillers zijn maar waarom doen die Wallanders toch allemaal zo moeilijk en gecompliceerd zeg. Om het bot te zeggen: waarom zeiken ze toch altijd zo??? Volkomen humorloos zijn ze! Linda ook al. Van die oude Wallander kan je het nog wel een beetje hebben maar nu die Linda ook al. Misschien zou het allemaal nog een beetje te verteren zijn als je zou snappen waarom ze zo zijn zoals ze zijn maar naar alle boeken over Wallander gelezen te hebben weet ik het nog niet. Waarschijnlijk omdat Mankell het ook niet weet en het alleen maar 'boeiend' vind om over zwaar melancholische personen te schrijven.
Hun reacties vind ik ook zo zwaar over de top. Linda die een asbak naar haar vaders kop smijt, zomaar onder aanleiding of het moet een stevige woordenwisseling zijn... Ook de driftbuien van Wallander zonder aanleiding. (volgens mij was ie noit zo driftig in andere boeken? Linda die d'r moeder een klap voor de kop geeft als die wat onaardigs over Wallander zegt.
Dan het verhaal: erg zwak. Wat ik vooral enorm storend vond is de quote van Mankell: in Voor de vorst wijs ik erop dat er ook christelijk fundamentalisme en terorrisme bestaat. Oja??? Volgens mij heeft hij alleen maar een roman geschreven over 2 gestoorde godsdienstfanaten!!! Als je meent te weten dat christelijk fundamentalisme ook bestaat moet je dat aantonen en je aan de feiten geven. Ik vind het erg kwalijk dat je denkt iets aan te kunnen tonen dat iets bestaat door er een roman aan te schrijven. Dan kan ik ook wel een boek over kaboutertjes schrijven... want ik wil aantonen dat er ook kaboutertjes bestaan!
Verder vind ik het verhaal gewoon af en toe knullig. bijvoorbeeld Linda vindt 2 namen in het dagboek van haar vriendin... erg ongeloofwaardig zeg. Er staan alleen maar namen in een dagboek??? Vind het erg vreemd dat iemand alleen maar namen opschrijft en geen verhaal erbij. En dan nog op het momenst supreme met een lege batterij van je mobiele telefoon te zitten...
Nee sorry ik vond het geen goed boek. Waarschijnlijk zal ik de volgende Mankell toch wel weer lezen want ik weet dat ie goed kan schrijven maar dat laat ie niet in dit boek zien. | 0neg
|
Het is me gewoon niet gelukt om dit boek uit te lezen. Graham schets een beeld van een slaperig saai Iers dorpje, en daar is hij in geslaagd. Veel mensen zouden dit boek zeker kunnen waarderen, ik helaas niet. Het kwakkelt maar voort, valt in herhaling om pagina's te vullen, en eigenlijk gebeurt er weinig. Dit was voor mij eenmalig, mocht er ooit nog eens een boek van deze auteur verschijnen, dan laat ik hem liggen. | 0neg
|
Via Hebbanbuzz heb ik kennisgemaakt met het boek Verloren Dochter van een voor mij nieuwe auteur: Helen Fitzgerald. Fitzgerald debuteerde in 2007 met Kleine Meisjes.
Verloren Dochter gaat met name over Su, haar zusje Leah en hun ouders. Tijdens een vakantie op Mallorca laat de immer nette, bedeesde Su zich even helemaal gaan, onder invloed van drank en drugs. Haar uitspatting wordt gefilmd en gaat viraal. Met alle gevolgen vandien. De moeder van Su wil wraak nemen, met name op de filmer en plaatser van het filmpje.
Het onderwerp is fictief maar is redelijk recent echt gebeurd (de uitspatting dan). Tijdens het lezen heb ik geregeld gedacht: wat zou ik doen als ik in de schoenen van de ouders stond?
Volgens de cover is Verloren Dochter een literaire thriller.
Volgens mij niet…
Het thrillt niet en is zeker niet literair.
Al met al was dit boek voor mij een behoorlijke tegenvaller: ondanks dat het snel wegleest en het gegeven interessant is. Het is nergens spannend en er gebeuren ongeloofwaardige/onrealistische dingen. Jammer… | 0neg
|
Als regulier opgeleid medicus scheert Robin Cook hier alle alternatieve geneeswijzen even met groot gemak over een kam, alsof in de reguliere geneeskunde fouten niet gemaakt worden en er geen mensen dood gaan door ingrepen van reguliere artsen.!
De verhaallijn is rommelig en overladen met termen op medisch en archeologisch gebied die het verhaal niet dienen.
Het hele boek lijkt een vorm van exhibitionistisch tentoonstellen van de eigen kennis van de schrijver. Maar meer nog is het belachelijk maken van alle andere vormen van geneeskunde aan de orde van de dag. Volgens deze man bestaan er geen chiropractors die tevens arts zijn en vermoorden ze bovendien regelmatig hun patiënten. Ik ben afgehaakt. Zo weinig buiten je eigen keuken kijken bevestigt een gebrek aan algemene intelligentie. En dan wordt een boek ongeloofwaardig en irritant om uit te lezen. Je aanklacht moet je ergens anders neerleggen en niet bij de onschuldige lezer. Het lijkt me zeker geen goede zaak om een beroepsgroep zo te kijk te zetten en patiënten angst aan te jagen. Voor de goede orde:ik ben leerkracht en heb niets te maken met de beroepsgroep die zo geminacht is door de schrijver.
Deze slaat wat mij betreft deze keer de (boeken)plank goed mis.
Niet lekker leesbaar. Niet aan beginnen. | 0neg
|
Het verhaal op zich is leuk, maar niet meer dan dat. Wat mij heel erg stoorde was de slechte vertaling. Soms werden Engelse zinnen 1 op 1 overgenomen in het Nederlands. "Hit the ground running", moet je niet letterlijk vertalen. Dat leidde zo erg af van het verhaal, dat ik het volgende in het Engels ga lezen. Gelukkig was het boek gratis (via Kobo). | 0neg
|
de eerste van een serie van acht, mag hopen dat een zeer ongelukkig begin is. geen ritme,geen spanning, geen plot. saai van begin tot einde. kabbelend voorwaarts. wat is er nog over van het schrijvers echtpaar wat ooit verraste. | 0neg
|
Als Hollander verhuisd naar België kan ik het natuurlijk niet maken om nog nooit een boek gelezen te hebben van Brusselmans. Dus daar ging ik aan de lees met de verhalenbundel Zinneloze Zeilen, waarmee Brusselmans zijn entree maakte in de Nederlandse letteren. Dit boek bevat vier korte verhalen, prima om te lezen dus tijdens 'den blok'.
Onze Held (en de negen fasen van eenzaamheid)
De verhalenbundel begon goed - maar gerelativeerd na het lezen van de andere verhalen zou dit ook kunnen omdat ik vol enthousiasme aan het boek begon;) Ik vond het eerste verhaal vermakelijk, goed geschreven, er zaten mooie zinnen in en het verhaal was goed te volgen. Ook had ik het idee dat het verhaal mooi rond was; er was een begin, een middenstuk en een slot.
Martine (en het snikkende vluchten uit de werkelijkheid)
Bij dit verhaal was ik de schrijfstijl van Brusselmans even helemaal beu. Misschien omdat ik direct verder ging na het vorige verhaal? Ook vond ik het lastig te volgen door de vele verhaallijnen en personages. Het was me allemaal net even te veel van het goede..
Gumol (en de Derde Wereldoorlog)
Na het lezen van de eerste twee verhalen heeft het een hele tijd geduurd voordat ik het boek weer op durfde te pakken.. Ik vond het echt lastig om mezelf er toe te zetten weer verder te lezen. En dit verhaal maakte het er helaas niet beter op.
Van alle verhalen in het boek vond ik deze echt het onduidelijkst en het lastigst te volgen. Alles was zo bizar! Natuurlijk snap ik dat Brusselmans op deze manier de complexheid van het menselijk brein wil karakteriseren en ik waardeer het idee, maar ik vond het gewoon erg lastig te lezen. Qua thema denk ik wel het interessantst van de hele bundel!
Bruizz (en de langzaam zinkende hoed)
Dit vierde en laatste verhaal vond ik eigenlijk nog best oké, maar misschien was dit een bijproduct van mijn blijdschap dat ik het boek bijna uit had?! Ook in dit verhaal ontdekte ik een aantal mooie quotes en juíst in dit verhaal waardeerde ik de schrijfstijl van Brusselmans het meest.
Enerzijds was ik blij dat het slechts korte verhalen waren, dan was ik er sneller vanaf.. Maar anderzijds was ik misschien beter in het verhaal gekomen wanneer het langer was. Al met al moet ik zeggen dat ik de schrijfstijl van Brusselmans zeker waardeer. Ik vind hem een kunstenaar met woorden, zie bijvoorbeeld onderstaande quote.
"De rest van de wereld was overvallen door een regenbui. Bliksem en donder holden hand in hand door ons aller bestaan en ik ging schuilen in een bushokje."
En of de man briljant of gestoord is?! Ik ga zeker nog een boek van Brusselmans proberen, want op basis van deze vier verhalen ben ik er nog niet helemaal uit;) | 0neg
|
Tibor Rode, in 1974 in Hamburg geboren, was op zijn twaalfde de jongste deelnemer aan het Creatief Schrijven programma van het Duitse ministerie van Onderwijs. Overdag werkt hij als advocaat en 's nachts schrijft hij zijn boeken. Hij debuteerde in 2013 met de thriller Das rad der Ewigkeit. Drie jaar later verscheen zijn derde boek Das Mona Lisa virus en belandde meteen op de bestsellerlijst. Het boek is het eerste dat in het Nederlands is vertaald en kwam in juni 2017 op de markt onder de titel Het Mona Lisa virus.
Helen Morgan is een Amerikaanse wetenschapper en wordt op een dag gebeld door Patryk Weisz. Zijn vader wordt al een aantal weken vermist en op diens kamer heeft Patryk een briefje gevonden met daarop de naam van Helen's dochter. Ook zij blijkt te zijn verdwenen. Omdat haar spoor naar Europa leidt, vertrekt Helen naar Polen.
Ongeveer tegelijkertijd worden de deelnemers aan een Amerikaanse missverkiezing in Mexico ontvoerd. Een aantal van hen wordt later teruggevonden en blijken ernstig te zijn verminkt. Daarnaast vinden er in Europa diverse incidenten plaats die, net als de verdwijningen, leiden naar het wereldberoemde schilderij Mona Lisa.
Aanvankelijk begint Het Mona Lisa virus met verschillende verhaallijnen die zich op diverse locaties in de wereld bevinden. In deze afzonderlijke verhalen maakt de lezer vooral kennis met de verschillende, maar ook talrijke, personages. Deze veelheid aan personen kan tot gevolg hebben dat de lezer het spoor enigszins bijster raakt. Het is daarom niet onverstandig dit begin met aandacht te blijven volgen. De meeste personages worden niet erg grondig uitgediept en blijven vrij oppervlakkig. Wie een diepgaande thriller verwacht, komt enigszins bedrogen uit.
De korte hoofdstukken en het verspringen naar de verschillende locaties geven het verhaal vaart mee. Normaal gesproken is dit ook goed voor een aanzienlijke hoeveelheid spanning, maar in deze thriller valt dat nogal tegen. De cliffhangers waarmee veel hoofdstukken eindigen, zorgen er soms voor dat je wilt weten hoe het verhaal verdergaat, maar ze versterken de spanning niet. Af en toe wordt de lezer meegenomen naar het Florence van rond 1500. De strekking van deze korte stukken tekst is duidelijk, maar voegt eigenlijk niets toe aan het eigenlijke verhaal en zijn in feite overbodig.
De schrijfstijl van Rode is vlot en sprekend. Het is daardoor niet zo heel erg moeilijk om je de desbetreffende omstandigheden goed in te kunnen beelden. Ondanks het redelijk originele thema bevat het verhaal wel veel onwaarschijnlijkheden waardoor een aantal situaties erg onrealistisch overkomt. De auteur had met een andere invalshoek, en zo goed als zeker op een andere manier beschreven, meer van het verhaal kunnen maken. Het was de geloofwaardigheid hoe dan ook ten goede gekomen. Nu is het, ook omdat een aantal passages nogal langdradig zijn en er vragen onbeantwoord blijven, niet helemaal wat het wel had kunnen zijn.
In Het Mona Lisa virus maakt Rode gebruik van personages die fictief zijn en personen die wel bestaan hebben. Dit is niet uniek en vaak is het voor de lezers herkenbaar waardoor ze zich met het verhaal en de personages kunnen identificeren. Voor dit boek geldt dat in mindere mate, ondanks dat het schilderij Mona Lisa buitengewoon aansprekend is. Te weinig om van dit boek, hoewel het op de omslag wel als zodanig aangeprezen wordt, een pageturner te laten zijn. | 0neg
|
Jammer, ik had echt hoge verwachtingen van dit boek. Haar vorige boeken heb ik in een ruk uitgelezen, en vervolgens aan al mijn vriendinnen aangeprezen maar dit boek is gewoon een KOPIE van De Da Vinci code. Echt jammer, maar een volgend boek zal ik toch weer kopen hoor! Ik denk overigens als je De Da Vinci code niet gelezen hebt dat het wel een goed boek is. | 0neg
|
Hubert van Lier werd geboren in Merksem (België) en woont nu in Antwerpen West, beter bekend als de linkeroever. Voor het grootste gedeelte van zijn beroepsloopbaan was hij docent aan de Antwerpse Hogeschool afdeling gezondheidszorg.
Roger Rennenberg studeerde af in de Germaanse filologie en in de Pers- en Communicatiewetenschappen. Daarna trad hij in dienst van het Antwerps stadsbestuur en leidde gedurende 14 jaar het Archief en Museum voor het Vlaamse Cultuurleven en de Stadsbibliotheek.
In een co-auteursschap tekenen zij samen voor de politieke thriller De Lange Wapper en de dode vrouw. Gebaseerd op ware feiten met karakters waarvan de namen zijn vervormd maar voor de Antwerpse burgers herkenbaar zullen zijn.
Binnen de gemeente Antwerpen speelt een belangrijk politiek probleem, het maken van de juiste keuze voor de ontsluiting van de Antwerpse ring met een autosnelweg. Drie alternatieven zijn voorhanden, een brug, viaduct of tunnel. Alle drie met hun eigen voor- en nadelen. De uiteindelijke keuze laat zich erg domineren door de politieke en financiële belangen van enkele spelers in het veld. Journalist Filip Ickx ontdekt een ernstige vorm van samenzwering en bedrog om tot een bepaalde keuze te komen.
In een beladen bijeenkomst in Beveren wordt hij neergeslagen als hij Greta Gonissen wil helpen zonder kleerscheuren de zaal te verlaten. Samen ontdekken ze dat er grote geldbedragen over de tafel worden geschoven om de politiek een bepaalde keuze te laten maken. Milieu en wooncomfort blijken hierin geen noemenswaardige rol te spelen.
Voor Filip en Greta des te meer reden om de waarheid openbaar te maken. Ze krijgen hierbij steun uit onverwachte hoek. Elvira, dochter van Baron Van Tilt de Jonker, is het niet eens met de keuze van haar dominante vader en ondersteunt de acties van Filip en Greta.
Gedrieën wagen zich in de politieke slangenkuil en proberen het tij te keren. Ze belanden in een wereld van nietsontziende hebzucht en vriendjespolitiek die erg naar corruptie riekt.
De Lange Wapper en de dode vrouw beschrijft niet alleen een lokaal politiek probleem, de sage rond de Lange Wapper is bekend als een boze geest die boven Antwerpen zweeft. Als thriller heeft het boek weinig om het lijf, veel karakters aan de voorkant van het verhaal zie je aan de achterkant niet meer terug. Wat hun lot is, blijft een beetje duister.
De spanning beweegt min of meer rond de speurtocht van Filip, Greta en Elvira maar stijgt nooit tot grote hoogten. Enige psychologische druk ontstaat bij de dreigementen die links en rechts worden uitgesproken. Wat beide auteurs met hun verhaal gewild of ongewild aantonen, zijn de associaties van de Belgische politiek met de Italiaanse regeerstijl.
Waarschijnlijk spreekt het verhaal de Antwerpenaren het meest aan omdat veel van de inhoud voor hen herkenbaar is. Buiten de Ring zal de belangstelling snel afnemen. | 0neg
|
De literatuur in Rusland heeft het keurslijf van het socialistisch realisme afgeschud, de lezers mogen zich nu volop verlustigen in het ´spannende boek´zonder moreel verheffende boodschap. Literair recensent en vertaler Akoenin heeft de kans gegrepen om rijk te worden. Hij verzon een ´literaire held´, Fandorin, een soort Sherlock Holmes van Russische makelij, een scherp denkend individu dat zich in een maalstroom van fantastische historische avonturen stort.
Inderdaad, gewend aan de Russische klassieken met een detective-inslag (Dostojevski) hoop je op een aardige mix van hogere genoegens en lagere motieven, maar helaas. De plot vliegt al snel gierend uit de bocht, en van de vlotte stijl van de auteur (dit meen ik op te maken uit buitenlandse recensies) is in de Nederlandse vertaling van Arie van der Ent bitter weinig te bespeuren. Mijn advies: herlees de onverslijtbare oudjes uit de Russiche bibliotheek van Van Oorschot. | 0neg
|
Jammer dit is niet mijn boek, misschien als je van romans en boeken over muziek houdt! Voor mij persoonlijk was het boek wat saai, (ik ben een Thriller lover), langdradig en voorspelbaar. | 0neg
|
Glenn Meade heeft vier fantastische dikke boeken geschreven: Brandenburg, Sneeuwwolf, Sfinx van Sakkara en As van het kwaad.
Ik was al verbaasd dat zo snel na As van het Kwaad een vijfde titel verscheen: IJselijk web. En ook ongekend dun in vergelijking met zijn eerdere boeken. Ik ben behoorlijk teleurgesteld na het lezen van dit boek. Zijn eerdere boeken waren echt geweldig, maar dit boek bleef hangen in stereotype personen en cliche-situaties. In tegenstelling tot zijn eerdere boeken kon ik hierin niets oorspronkelijks ontdekken. Ik heb dan ook het vermoeden dat dit een soort vingeroefening van hem was, geschreven voor hij aan die andere vier geweldige boeken begon. Ik zie liever dat hij weer een paar jaar niks van zich laat horen en dan weer met een prachtig vuistdik produkt op de proppen komt. | 0neg
|
Nederlandse thrillerschrijfsters schieten al een aantal jaren als paddenstoelen in een nieuwe herfst uit de grond. Als kritische thrillerlezer is het voor mij altijd afwachten of een van hen eindelijk die zinderende spanning weet op te roepen, wat bijvoorbeeld Scandinavische auteurs wel lukt. Dierbaar is Anita Terpstra's tweede thriller. Haar debuut Nachtvlucht (2009) werd wisselend slecht tot goed bij pers en lezers ontvangen. Om met de Friese Terpstra te spreken: "It kin frieze it kin teie."
Stella Krist, fractievoorzitter van de Partij voor de Dieren, probeert samen met collega Cleo meer kiezers aan de partij te binden. De huidige twee zetels zijn niet voldoende. Als Stella's ex wordt vermoord is haar eerste reactie er een van opluchting. Niet zo vreemd als je bedenkt dat hij haar chanteerde. Als de publieke geruchtenstroom op gang komt, krijgt Stella het advies zich als fractieleider terug te trekken. Ze weigert resoluut en gaat stug door met het promoten van haar partij. Maar kiezers laten zich niet bedotten en het flyeren in Almere loopt onder het spiedende oog van tv-camera's uit de hand. Als Stella voor de tweede keer voor de moord op Hessel wordt gearresteerd, probeert ze ervandoor te gaan. Beetje dom, alsof de meegekomen 'jerommekes' haar niet zouden tegenhouden. Het typeert de naïef neergezette politica, die veelal de verkeerde dingen zegt en doet en dus best een spindoctor zou kunnen gebruiken. We switchen regelmatig naar Stella's studententijd. Verliefd als ze is op Hessel, een ondoorgrondelijke dierenactivist, laat ze zich verleiden tot criminele activiteiten. Niet zo best voor een latere politica. Successievelijk zien we hoe haar medestudenten uit de jaren negentig hun invloed op het heden hebben.
Dierbaar is bij vlagen acceptabel om vervolgens weer abrupt in te zakken. Terpstra varieert keurig tussen heden en verleden en de plot verrast enigszins, maar het is zelfs bij de overvallen door het Dieren Bevrijdings Front niet spannend genoeg. De schrijfstijl is clichématig en breedvoerig en door het correcte maar vlakke taalgebruik komen verhaal en personen onvoldoende tot leven. Ik zou het hier en daar zelfs oeverloze doorzagerij over van alles en eigenlijk niets willen noemen. Als Stella struikelt tijdens een vluchtpoging bij haar arrestatie, is haar enige gedachte: "Als er maar geen hondenpoep ligt." En een verdwaalde opmerking als: "Zoek je onderdak voor je poesje?", waarbij overigens niet het dier wordt bedoeld, is eveneens een typisch voorbeeld van de povere en niet humoristisch bedoelde verteltrant. Ik voelde er weinig bij.
Het is niet vreemd dat literair Nederland neerkijkt op dit soort "literaire" thrillers. Maar de massa roept, bepaalt en krijgt. Of zou het andersom zijn en is er sprake van een push market? Whatever! Vergeleken met het hoge aanbod van kwaliteitsthrillers is Dierbaar een oppervlakkig - typisch Hollands - tussendoortje. | 0neg
|
Af en toe (gelukkig zeer zelden) lees ik boek waarvan ik denk: wat MOET ik hiermee? Dat was het geval met 'Tiffany Dop'. Het gaat over een 13-jarig meisje, uit een ongelooflijk slecht milieu, dat op een dag besluit een baby te willen en daarvoor op zoek gaat naar een geschikte partner. Die zoektocht leidt onder andere naar de ongeveer even oude Olivier, die 'in een groot huis met een hek eromheen' leeft. Olivier probeert Tiffany van haar idee af te brengen en dat is misschien nog het meest geloofwaardige aan dit boek.
Begrijp me niet verkeerd, ik geloof zeker dat er meisjes van dertien zijn die graag vechten ('Tiffany Dop, bats veur de kop') en die in een flatje leven met een moeder die zich prostitueert. De broertjes van twaalf die roken en stelen, dat geloof ik ook. Dat moeder ook haar dochter graag ziet stelen en zich prostitueren, omdat dochterlief zich niets in het hoofd moet halen met haar wens om naar het atheneum te gaan, ook dat geloof ik. Ik wéét dat dit soort gezinnen bestaan. Ik wéét dat meisjes in dat soort situaties niet per se de hele tijd depressief rondlopen. Ze kennen ten slotte niets anders.
Maar toch... Ooit leerde ik dat je het niet gekker kunt maken dan het in werkelijkheid is. Dat betekent echter nog niet dat dat wat wáár is, ook geloofwaardig is. Niet voor niets hoor je de uitdrukking 'Je kunt het zo gek niet verzinnen' zo vaak.
Misschien is dat het, wat dit boek zo raar maakt. Dat Tjibbe Veldkamp iets heeft proberen te beschrijven, wat simpelweg bestaat. Dat zegt echter nog niet, dat wij dat met zijn allen gaan geloven.
NB. Voor waar het de leeftijd betreft: de thematiek zegt C (12-15), de stijl zegt duidelijk: 12. Geen dag ouder. | 0neg
|
Ik vind het een vermoeiend boek. Ben bij blz 100 en vraag me af of ik door moet gaan. Er gebeurt werkelijks niets. Persoonlijk vind ik De acht van Neville en De Da Vinci code van Brown honderd keer beter.
Je weet ook niet wie nu weer de ikpersoon is: Het 16-jarig meisje, haar vader die een verhaal vertelt of Rossi die iets vertelt of geschreven heeft aan de vader. Telkens kijk ik terug naar het laatst gelezen hoofdstuk en kan mij daar niets meer van herinneren. Boeide dus niet. Dit is wat men literatuur noemt. Uitgebreide beschrijvingen van mensen en omgevingen maar zonder spannend verhaal.
Als ik de recensies lees, ben ik niet de enige die er zo over denkt. Nog één hoofdstuk dan... Dan gaat hij definitef de kast in. | 0neg
|
Ik heb het boek niet uitgelezen. Ik kon er niet inkomen, omdat het boek begint bij hoofdstuk 50 en zo terug gaat naar hoofdstuk 1. | 0neg
|
In De wandelstok van Virginia Woolf passeren uiteenlopende historische personen de revue. De auteurs van dit boek hebben ervaringen, bezoeken en veelal bewondering voor deze figuren opgetekend in korte verhalen, met vaak hun eigen ego als belangrijkste uitgangspunt.
Als tip vooraf: misschien is het prettig om wat minimale achtergrondinformatie in te winnen over de persoon waar het desbetreffende verhaal over gaat. Ieder verhaal bevat weliswaar een korte of wat langere uitleg, maar een kleine oriëntatie maakt het lezen een stuk interessanter en het verhaal makkelijker te begrijpen.
In de verschillende hoofdstukken komt steeds een (belangrijk) historisch figuur aan bod. De auteur heeft bijvoorbeeld zijn of haar geboorteplaats of geboortehuis bezocht. In een ander verhaal heeft de auteur in het hotel geslapen waar de desbetreffende persoon in het verleden ook heeft gelogeerd. In een tweetal verhalen is er geen sprake van een bezoek maar van een briefwisseling. Met een beetje fantasie is dit een reis te noemen, de vraag is alleen of deze verhalen in dit boek thuishoren.
Deze bundel is een saai geheel geworden en loopt tekstueel gezien niet lekker. De lezer wordt niet gepakt en niet geboeid en worstelt zich door hoogdravend taalgebruik heen waarbij het ego van de schrijvers de boventoon voert. Vaak wordt er zeer laatdunkend gedaan over de plekken die bezocht zijn. Dit is niet bij ieder verhaal het geval maar wel bij de meeste. Het eerste punt van kritiek is erg jammer en het tweede niet nodig. De lezer krijgt een aantal keren het idee dat de auteur nogal ingenomen is met zichzelf.
De verhalen hebben al met al weinig schwung. De achtergronden van de historische personen hadden best interessant kunnen zijn, maar het is droge kost geworden met veel terzijdes die er niet toe doen. Een detail: Er zit een feitenfoutje in een van de laatste verhalen dat slordig is. Al met al was het verhaal 'De wandelstok van Virginia Woolf', wat de titel van het boek draagt, aardig evenals het allereerste verhaal, 'Naar bed met Marcel Proust'. Helaas redden deze twee verhalen het oordeel van het boek niet.
Dit boek kan er wel toe aan zetten om de historische figuren die aan bod zijn gekomen beter te willen leren kennen. Wat dreef Virginia Woolf of wat was Marcel Proust eigenlijk voor man en hoe zag zijn leven er uit? De verhalen geven misschien een summier inkijkje dat niet beklijft maar wekken wel nieuwsgierigheid naar de mens achter de beroemdheid. Dit kan een opmaat zijn naar het lezen van (een aantal) biografieën. | 0neg
|
Toen het boek binnen kwam viel de goud kleurige sticker op de voorkant direct op. Voor de fans van Grisham en Baldacci. Nu heb ik bijna alle boeken van Baldacci gelezen dus ik was erg benieuwd naar dit boek , maar ik kon niet erg aan het verhaal wennen. Ik had het idee dat ik er niet in kon komen. Lange hoofdstukken , heel veel informatie en waar ik me later aan begon te storen waren bepaalde uitspraken of verklaringen waarvan ik dacht waar komt dit nu weer vandaan en dan volgt in de volgende regel of tusssen haakjes een uitleg uit zijn jeugd of iets wat hij zich herinnerd. Ik had echt een beetje het idee dat het verhaal geschreven was , er commentaar op kwam en dat er daarna nog snel even een uitleg toegevoegd is. Na de eerste 100 bladzijden kom je wat beter in het verhaal en ik ben blij dat ik het uitgelezen heb. Maar dit kan voor mij niet tippen aan Baldacci. | 0neg
|
Op zich een goed verhaal en prettig geschreven..maar ik vond er teveel personages in zitten die allemaal te oppervlakkig waren. Misschien was het verhaal sterker geweest als vanuit 1 persoon beschreven zou zijn geweest.Het moraal aan het einde is zelfs een beetje irritand. | 0neg
|
Ik heb er even over getwijfeld om dit boek voortijdig dicht te slaan, maar gelukkig heb ik dat niet gedaan, want de spanning zit in de staart. Het verhaal kabbelt vanaf het begin langzaam voort en je hebt nooit het gevoel dat het ergens toe zal leiden. Daarvoor "pakte" de actie me niet echt op sleeptouw en is er ook te weinig aandacht voor het onderzoek en de personages zelf: de gebeurtenissen hebben enkel tot doel een tot dan ongenaakbare misdadiger te klissen, een niet zo geslaagd uitgangspunt, vind ik. Er is een korte opleving op het einde, als alles in zijn plooi valt, maar dat is dan ook alles. Pluspunt is wel dat Rankin ingaat op de zwakke kanten van de Schotse samenleving (het gokcircuit bijvoorbeeld) en de manier waarop de misdaad daar gebruik van maakt. Redelijk dus, maar langs de andere kant ook teleurstellend. | 0neg
|
Het boek was anders dan ik had verwacht, soms kan je dat verrassen en soms teleurstellen. In dit geval was ik teleurgesteld. Vooral het 'heden' in het boek was vreemd en onwaarschijnlijk, het 'verleden' was beter en interessanter. | 0neg
|
(Recensie komt oorspronkelijk hiervandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/de-stalker-helen-vreeswijk/)
Helen Vreeswijk – De stalker
Leonie ziet er leuk uit, ze heeft een vaste vriend. Haar leven loopt op rolletjes, tot ze op een dag een vreemd telefoontje krijgt. Aanvankelijk denkt ze dat het een dwaze grap is van enkele vrienden. Maar dat blijkt niet zo te zijn. De onbekende belt steeds vaker en gaat steeds verder. Hij maakt haar leven tot een hel.
Het boek heb ik een aantal maanden geleden gekocht bij de boekenbeurs in Ahoy. Na het laatste boek wat ik gelezen had, had ik zin in een simpel boek.
De boeken van Helen Vreeswijk zijn namelijk prima als beginnende Young Adult lezer, maar ook gewoon goed als je al een tijd Young Adult boeken leest.
Het boek las makkelijk, welleswaar vond ik de voorspellende karakters minder interessant. Het is heel duidelijk dat het boek je bepaalde mensen laat verdenken, wat ik zelf erg jammer vind.
Het was dan ook geen verrassing wie uiteindelijk de stalker van Leonie was. Het boek was erg voorspellend en zorgde er niet bepaald voor dat ik het mega spannend vond. De gebeurtenissen zijn echter wel wat schokkend, als je bedenkt dat iemand dat serieus kan doen. Hoe gestoord sommige mensen zijn en dat stalken echt heel heftig kan zijn.
Meer weet ik persoonlijk niet meer over het boek te vertellen, behalve de voorspellende karakters en dat het boek echt opzettelijk probeert dat jij bepaalde dingen gelooft.
Ik geef het boek 2/5 sterren. | 0neg
|
Een unieke kijk op eenzaamheid. Er zijn evenveel definities van eenzaamheid als mensen die dat ervaren. Johanna Spaey ontleedt eenzaamheid in samenhang met kunst, liefde, wetenschap en tal van andere gebieden. Zo werpt ze een verrassend nieuw licht op een begrip dat veelzijdiger is dan we denken.
Wat de vormgeving betreft ziet het boek er fraai uit. Een mooie hardcover en alle overpeinzingen zijn netjes gerangschikt op alfabet zoals je van een encyclopedie verwacht. Een mooi gekozen lettertype en korte stukjes die je niet per se op volgorde hoeft te lezen. Het boek is vrij uitgebreid en bevat een bronvermelding. Mocht de lezer niet begrijpen waar een bepaald stuk over gaat is dat achter in het boek terug te vinden, wat wel zo fijn is. De schrijfster weet het gegeven 'eenzaamheid' aan veel dingen te verbinden wat bewonderenswaardig is. Of het nu een film is of een lied, een stripfiguur of een schilderij, Johanna Spaey geeft eenzaamheid een andere betekenis. Verrassend en veelzijdig? Ja, dat klopt wel.
Helaas wringt daar de schoen dan ook. Vaak is het vergezocht en soms erg flauw. Een enkele keer is er herkenning of een bewustwordingsmomentje maar meestal raakt het kant noch wal. Als de schrijfster probeert om filosofisch uit de hoek te komen, is dat niet gelukt. Het wordt niet helemaal duidelijk of ze er de draak mee steekt of dit werkelijk een serieuze poging is om een droevig onderwerp aan te snijden. Misschien wel beide. Zo beschrijft ze in een zin de eenzaamheid van een quizmaster of neemt ze een eenzame eter bij IKEA als voorbeeld. Er mag gezegd worden dat eenzaamheid een allesbehalve leuk onderwerp is maar de toon van het boek is wel erg negatief wat na een aantal bladzijden begint te vervelen.
Het kan geen kwaad het boek zo nu en dan eens ter hand te nemen en een stukje te lezen maar echt indruk maken doet het niet. Al bij het voorwoord vraagt de lezer zich af waar het naar toe gaat en wordt deze niet uitgenodigd om echt het boek in te duiken. Het moet wel gezegd worden dat het een redelijk toegankelijk boek is wat prettig leest. Hier en daar is het wat literair in taalgebruik maar niet storend of hautain. De schrijfster laat aan het eind van het voorwoord zich ontvallen dat de encyclopedie niet exhaustief of allesomvattend, maar persoonlijk en eigengereid is en dat klopt ook wel.
Je kan er niet omheen dat dit een heel eigen kijk op eenzaamheid is. Het is een gedurfd boek en zeker niet voor iedereen weggelegd. Het is niet gemakkelijk om er doorheen te komen en de uiteenzettingen zullen je wat doen of niet. Je zult ze op je in moeten laten werken om uiteindelijk zelf de conclusie te kunnen trekken. | 0neg
|
Vrouw begraaft nare man. Wat denk je dat er gebeurt?
- Ze gaat op zoek naar een ander en gaat iets ‘nuttigs’ doen.
Hoe kom je erop! En als ik zeg ‘Afrika’?
- Ze gaat zwarte kindertjes helpen en komt daar een Goede Man tegen.
Waar haal je het vandaan! En als ik nou zeg dat die man zwart is?
- Oooo, dat gaat problemen geven met de familie.
Ben je helderziend of zo? Ze kiest voor hem, hij haalt haar af in een geleende, te snelle auto, en dan?
- Spoiler alert!
Geen verwarrende perspectieven, geen ambigue personages, geen onverwachte ontwikkelingen. Dochter Roos bijvoorbeeld lijkt te denken dat je al AIDS krijgt door naar een Afrikaan te kijken en blijft dat tot de laatste snik doen.
Gezien het thema ‘natuur’ van de Boekenweek zou een auteur in de kuil kunnen vallen uit te weiden met beschrijvingen van woestijnen, watervallen, canyons, meren, jungles, savannen, wilde dieren, vogels, vissen. Zo niet Op de Beeck. Haar is wel de Keniaanse Boda Boda-motortaxi opgevallen, maar die is meer instrument op de lezer te laten zien hoe bezitterig de nieuwe partner van de hoofdpersoon wel is dan dat ze er een voertuig van maakt om de lezer mee te nemen op reis langs culturele en economische verhoudingen.
En over natuur gesproken, dan is nog die soort die daar volgens veel theorieën in Afrika is ontstaan en die in een ontzaglijke veelheid aan vormen, grootten, typen en voorkomt – en in talloze kleuren natuurlijk. Van saffraan tot karmijn, van ebbenhout tot perzik. Een Afrikaans exportproduct waarvan op dit moment alleen al 10 miljard (and counting) rondlopen. Een schrijver zou zomaar verlokt kunnen worden over diversiteit te beginnen. Op de Beeck bespaart ons gelukkig dat gedoe.
Sommige boeken zijn als slingerende paden door steile heuvellandschappen die de lezer telkens weer scherpe bochten doen maken. Op de Beeck klemt ons tussen de vangrails en raast met de ogen op het asfalt in een rechte lijn naar het achterplat. | 0neg
|
Dit is echt mijn miskoop 2009! :-( Heleen's vlotte schrijfstijl maakt nog wel wat goed, maar eigenlijk vind ik het een flutverhaal. Op veel punten is het niet goed uitgewerkt.
Ik had er echt veel meer van verwacht en vind zelfs dat ik misleid ben door de flaptekst :-( Ik had een soort van Weddingplanner verhaal verwacht, maar dan dus als Mannentester. Uiteindelijk gaat het over een robot waar ze de ware in ziet :-( Wat een afknapper!
Ik twijfelde om dit boek te kopen, maar door alle commotie toch overstag gegaan. Bij een volgend boek van Heleen van Royen wacht ik eerst de reakties van anderen af alvorens ik op koop overga. | 0neg
|
Toen ik de achterflap las wist ik dat ik het boek moest lezen. Hoewel ik nooit van de zussen Mitford had gehoord klonken zij mij heel interessant in de oren. Niet alleen heeft de aristocratie voor mij een bepaalde allure ook was ik benieuwd hoe iemand in hemelsnaam de Nazi’s kan bewonderen.
Ik had gehoopt dat De zes freules een inzicht zou bieden in deze interessante zussen en dat dit op verhaalachtige manier zou gebeuren. Helaas las het boek niet lekker weg. Het is niet volledig op chronologische wijze geschreven en totaal niet in verhaalvorm. Er is mijns inziens het meest geschreven over Nancy en Diana. Ook volgens de vertaler laat Laura Thompson een voorkeur voor Nancy zien.
Er wordt continu verwezen naar boeken en brieven waardoor het eigenlijk als een soort van werkstuk voor een HBO-opleiding leest. Ik ben wel nieuwsgieriger geworden naar de zussen en zou een paar van de genoemde biografieën en autobiografieën graag lezen.
De noten van de vertaler aan het einde van het boek laten ook merken dat Laura Thompson soms een enigszins verkleurd beeld van de zussen heeft geschept en niet volledig is geweest. Er is veel correspondentie van de zussen bewaard gebleven en ik heb zelf het idee dat daar nog veel uit te halen is dat misschien nog meer inzichten bied.
Hoewel het boek totaal niet aan mijn verwachtingen heeft voldaan denk ik dat het boek interessant is voor mensen die een onderzoek naar de zussen Mitford doen, maar dat ze daarnaast nog veel meer moeten lezen. De bibliografie achter in het boek kan daarbij helpen. | 0neg
|
Een verhaal over Steve mokone hoe het hem is vergaan in Amerika
na een voetbalcarrière in Almelo (Heracles)
Het verzand voor mij in veel feiten en feitjes. | 0neg
|
Ik ben teleurgesteld in dit boek van Alex Kava.
Blinken haar verhalen altijd uit van de spanning dat van de eerste tot de laatste pagina in het verhaal verweven zit, dit boek is traag, komt eigenlijk niet echt op gang en... Maggie ODell wordt door Kava geen echte oplossing van de misdaden gegund.
Ik ben er toch met enthousiasme aan begonnen omdat haar eerdere boeken deze ingrediënten wel bevatten.
Tevens krijgen een aantal belangrijke personages die in dit en ook eerdere boeken zijn langsgekomen een geschiedenis aangemeten vanuit hun jeugd die we niet eerder hebben gekend maar in dit boek toevallig wel erg goed uitkomt. Het toeval is een beetje té, als je het mij vraagt.
Jammer, jammer, en nog eens jammer, omdat ik een grote fan ben van Kava en nu dus teleurgesteld ben door dit boek.
Samengevatte conclusie: Het verhaal is realistisch en past ook in deze tijd maar er is te weinig spanning aanwezig waarbij voor een aantal personages een beetje teveel goochelwerk is verricht om ze in dit verhaal te laten passen. Ik kan helaas niet meer dan 2 sterren toekennen. | 0neg
|
Moet bekennen dat als dit het eerste boek van Pieter Aspe was dat ik zou lezen, en het geen leesclubboek was ik hem al lang aan de kant had gegooid. En ook niet meer was begonnen in 1 van zijn andere boeken.
Het boek begon erg philosofisch en er werden zoveel uitdrukkingen gebruikt achter elkaar dat in vondt dat het het leesplezier verpeste, en het tempo erg vertraagde. Nu is dat niet zo erg als het hoofdverhaal maar goed is.
Die van tot op zekere hoogte wel oke. Behalve dat ik op sommige momenten dacht dat als die vent nu echt zoveel drinkt en doet wat er staat, ik blij ben dat er geen ongelukken zijn gebeurd!! | 0neg
|
Als lezer vind ik veelal voldoende informatie over het verhaal op de achterflap. Alle verdere plotwendingen en overige verrassingen laat ik dan als een welkome douche over me heen komen. Helaas vond Plantagebooks het nodig de, juist deze voor Harlan Coben zo karakteristieke plotwendingen, al op internet te zetten, zodat het verhaal weinig echte verrassingen meer kende.
Maar ook zonder deze voorkennis viel het boek me enigszins tegen, Coben weet in zijn boeken altijd een aantal plotwendingen zodanig neer te zetten dat de lezer volkomen in de ban van het verhaal blijft, waarna vervolgens alle wendingen en schijnbaar afzonderlijke verhaallijnen feilloos in elkaar grijpen en zonder uitzondering leiden tot een perfecte ontknoping en een even perfect verhaal.
Uit pedagogisch oogpunt is het ongetwijfeld een interessante vraag of ouders anno 2008 hun kinderen, met betrekking tot internetgebruik mogen bespioneren maar in Houvast is het uitsluitend de deur waardoor de lezer het verhaal binnen gaat, maar als je binnen bent rammelt het boek.
Een aantal verhaallijnen lopen door elkaar, verhaallijnen die aan het einde nogal krampachtig in elkaar verweven worden en niet, zoals van Coben mag worden verwacht, perfect in elkaar passen.
Uiteraard heb ik het boek in één ruk uitgelezen, maar eerder op grond van te hoog gespannen verwachtingen dan op grond van een boeiend verhaal. | 0neg
|
Ik heb genoten van Het Diner en Zomerhuis met zwembad. Dus misschien komt het door de hoge verwachtingen maar ik heb dit boek met veel moeite uitgelezen.
Ik vond het een zeurderig boek, de hoofdpersoon sprak me niet aan. Het trucje met het plot zag ik niet exact aankomen maar was wel verwacht. Het boek zevert maar door over de schrijver M. die op een bijna obsessieve manier in de gaten gehouden wordt door de hoofdpersoon.
Je leest het echt met het idee van "hou nou eens op". Ik begrijp ook niets van de hoge waarderingen hier en de NS publieksprijs die toegekend is.
Misschien drijft Herman Koch net als schrijver M. op resultaten uit het verleden. Ik heb voorlopig even genoeg van Herman Kocht (tot mijn grote spijt want ik was fan). | 0neg
|
Het is jammer dat ik er pas later achter kwam dat De verleidsters een deel twee uit een serie van drie is. Er wordt wel verwezen naar eerdere gebeurtenissen maar, zo blijkt aan het einde, onvoldoende om te bevatten waar het verhaal nu echt om draait (wat ik eruit opmaak is dat in het vorige verhaal op basis van sciencefictionachtige technieken werd geprobeerd nazaten van Jezus Christus te kweken).
Desondanks is het boek goed leesbaar, met name de gedeelten die in het verleden spelen. Dat zit nog geloofwaardig in elkaar. Ik krijg een goede indruk wat er is gebeurd, al wordt de hamvraag (wie is er vermoord) niet beantwoord, of misschien wel maar dan heb ik dat niet opgepikt en lijkt het niet belangrijk te zijn.
In het heden is het een Da Vinci Code-achtige thriller, met het Vaticaan als centrale plaats delict. Er is sprake van verborgen boodschappen in het werk van Michelangelo, geheime genootschappen en niets-ontziende gangsters met gruwelijke moorden tot gevolg.
Omdat het slechts een deel twee is, weet ik niet hoe het afloopt. Toch komt het bij mij erg ongeloofwaardig over dat de gebeurtenissen in het verleden met inhoud van de gestolen brieven tot zulke uitwassen kunnen leiden. Ik zie niet goed wat er op het spel zou kunnen staan dat de acties rechtvaardigt.
Verder vraagt zo'n geduchte tegenstander die het tegen het Vaticaan opneemt een even geduchte held, maar Emilia is die held niet en Luigi is er teveel een ambtenaar voor. Het is meer geluk en toeval dat de "zaak" tot op zekere hoogte wordt opgelost. | 0neg
|
Achterflap;
Een drinkende vader, een liefdeloze moeder, een verongelukt zusje en een vriend met losse handjes. Daisy Guldemondt heeft het niet makkelijk. Op haar 26ste heeft ze al onvoorstelbaar meer meegemaakt dan een ander in heel leven. Het geluk lijkt haar eindelijk toe te lachen als ze op een dag een aanzienlijke som geld in de schoot geworpen krijgt; het is het begin van Gerechtigheid.
Samenvatting;
Het verhaal begint met het voorwoord van Daisy Guldemondt. Het is haar relaas voor haar hartsvriendin Femke. Met haar verhaal wil ze schoonschip maken, wil ze de waarheid kwijt, want aan Femke heeft ze tenslotte de plek waar ze nu staat in haar leven, te danken.
Het verhaal van Daisy/Dees begint in het heden, zoals ze nu is. Daisy heeft net haar ex het huis uitgezet als ze samen met Femke een grote ontdekking doet. Het huis, dat zij en haar ex-vriendje Simon samen kochten, blijkt in de oorlog het huis te zijn geweest van een SS-officier. In de kelder ontdekken ze een valse muur waar een enorme schat achter verborgen zit. Niet enkel goud en sieraden, maar ook schilderijen van bekende kunstenaars. Als ze een lokale goudhandelaar in de arm nemen om te weten of hun schat ‘echt’ is, blijkt dit inderdaad het geval te zijn. De schilderijen vinden hun rechtmatige eigenaars terug en na een jaar, als blijkt dat het goud niet opgeëist wordt, mag Daisy zich daar de eigenaar van noemen. Daardoor is ze schatrijk. Haar beste vriendin Femke helpt haar om het vermogen in goede banen te leiden.
Om haar hoofd wat leeg te maken, dat zit vol met allerlei gebeurtenissen, maakt zij soms lange strandwandelingen. Op één van haar wandelingen ziet zij Ricky, haar allereerste vriendje en grote liefde. Ricky, ondertussen Rick, is gelukkig getrouwd en heeft een dochtertje en een tweede kindje is opkomst. Tijdens haar gesprek met Ricky beseft ze dat zij en Ricky een leuk gezinnetje hadden kunnen zijn, maar dat door de tussenkomst van haar moeder dit helemaal anders uitgedraaid is. Op dat moment komt ze tot besef dat ze wraak zal nemen. Alle misbaksels (haar woorden) die haar in het verleden slecht hebben behandeld, zal ze ‘krijgen’. Gerechtigheid zal er komen!
In het tweede deel leren we de Daisy kennen van vroeger en vertelt zij haar verhaal van toen en waarom zij geworden is wat ze nu is. Daisy en haar zusje Kirsten zijn opgegroeid in een gezin waar geen liefde en warmte was. Hun vader was een alcoholist die zijn frustraties regelmatig botvierde op zijn dochters. Hun moeder keek liever de andere kant op inplaats van het op te nemen voor haar dochters. Praten was taboe in het gezin! Gelukkig had Daisy heel veel aan haar jongere zusje die het regelmatig voor haar opnam.
Enkele foute vriendjes later, waar ze niet enkel liefde maar ook rake klappen van krijgt, wil Daisy een leuk huisje voor zichzelf. Als ze op carnaval Simon leert kennen groeit er iets tussen hen en na korte tijd gaan ze samenwonen. Simon kan ook goed opschieten met Kirsten, wat voor Daisy toch ook wel erg belangrijk is. Als haar zusje omkomt bij een verkeersongeval zijn ze beiden niet te troosten. Pas als ze het dagboek van haar zusje in handen krijgt, vallen er een groot aantal puzzelstukjes in elkaar.
“Alles waar ik de afgelopen jaren in geloofd had, was een grote leugen”
Conclusie;
Het verhaal heeft een originele opbouw. Het begint met het voorwoord van Daisy, niet van de schrijver zelf. Dit deed me twijfelen of het een fictief of toch een (auto)biografisch verhaal was. Verder is het boek opgesplitst in twee belangrijke delen; het leven van Daisy in het nu en het leven van Daisy hoe het vroeger was. In dit tweede deel kom je te weten wat er misgaat in haar leven en waarom die gerechtigheid voor haar zo belangrijk is.
Het boek is opgedeeld in 63 hoofdstukken en verschillende nawoorden. De hoofdstukken zijn kort en lezen daardoor heel vlot. Het verhaal is geschreven in duidelijke taal. Jammer dat er verschillende foutjes ingeslopen zijn.
Het genre ‘een roman’, zoals het op de cover staat is bij dit verhaal misplaatst. Bij een roman verwacht ik een romantisch verhaal, doorspekt met liefde en dit was in ‘Gerechtigheid’ zeker niet het geval. Ik zou eerder voor Young Adult gaan. Mocht het inderdaad voor deze doelgroep geschreven zijn, dan zou ik me kunnen vinden in dit boek. Nu vind ik het te simpel, waardoor het soms erg ongeloofwaardig overkomt. Het gaat allemaal te gemakkelijk. Zonder het verhaal weg te geven, denk ik daarbij aan de ‘klusjesman’ die gezocht wordt via marktplaats om een klus te klaren van twijfelachtig allooi of aan de boer die ze opsnort via Google om haar te helpen een soortgelijke klus op te knappen en die daar ook nog gelijk aan meewerkt. Ook de verpleegkundige die zo maar even aan Kirsten en Femke het hele ‘dossier’ van Daisy uit de doeken doet. Volgens mij bestaat er zoiets als beroepsgeheim! Er gebeurd teveel, dat te gemakkelijk gaat en daardoor komen deze, en andere gebeurtenissen bij mij niet realistisch over. Mede daardoor sloeg het ‘verrassende’ einde bij mij niet in als een bom.
Maar het mag gezegd dat de cover prachtig is. De zwarte achtergrond met het rode hart in prikkeldraad, prachtig! Hier telt echt ‘Less is More’. Spijtig dat dit niet doorgetrokken is naar de achterflap.
Zoals ik eerder aangaf is de opbouw erg origineel, maar qua verhaal had er volgens mij meer ingezeten. Als ik lees dat Van Dijk er (auto)biografische elementen in verwerkt heeft, had het realistischer uitgewerkt kunnen worden. En hoewel dit boek vlotjes leest, komt het toch allemaal erg ongeloofwaardig over.
Oprecht jammer, want het heeft alle ingrediënten voor een goed verhaal.
Ik kom niet verder dan 2,5 ster.
Karin
Team De Perfecte Buren | 0neg
|
Het Laatste Lijk begint veelbelovend voor een Vlaamse thriller. Een duidelijke inzet, een sterke slechterik, dialogen die niet uit een Suske-en-Wiskestrip lijken weggelopen, en een hoofdpersoon die actief is en grote risico's niet schuwt. Jammer genoeg lijdt hij ook aan de overdaad van angsten, twijfels en manisch-depressieve mood swings die onze vaderlandse speurders zo vaak teisteren, maar al met al blijft het nog binnen de perken. (lees ter vergelijking een van de romans van de Brit Simon Kernick, om te zien hoe het ook kan en eigenlijk moet) De plot gaat vlot vooruit, startend van een persoonlijk trauma (Vereecke's compaan De Wilde is door het hoofd geschoten en zweeft tussen leven en dood) en een schijnbaar onbenullige zaak (een chemicus krijgt anonieme boodschappen over zijn dode vrouw). Beide zaken leiden naar een gevaarlijke mafiakiller die in België is neergestreken. Het boek leest zeer vlot (180 pagina's in een halve dag) en Londersele weet er de spanning in te houden. De politieke lijn in het verhaal komt er wel zeer laat in (en is te summier om maximaal te werken), maar soit.
Maar dan gaat het helemaal fout. Twee grote climactische scènes naar het einde toe gaan allebei helemaal de mist in, omdat 'Vlaams miserabel realisme' weer de overhand neemt (lees: God behoede ons dat de hoofdpersoon eens in een persoonlijke confrontatie geraakt). Bovendien worden beide gebeurtenissen ook zo summier beschreven en snel afgehandeld dat ze nauwelijks een impact nalaten bij de lezer (alhoewel ze dat absoluut zouden moeten doen!). Ik weet dat er veel mensen op deze site gruwen van alles wat naar anglosaksisch-amerikaans actieheldendom ruikt, maar deze roman, die in veel opzichten aanleunt bij het private-eye genre, lijkt echt op iets dergelijks af te stevenen en het pàst gewoon bij de plot en de sfeer die wordt opgeroepen. Dat Londersele er dan zo extreem van afwijkt, is dubbel teleurstellend: ten eerste omdat je als lezer niet krijgt waar je naar verlangt, ten tweede omdat het alternatief dat aangeboden wordt totaal niet bevredigt.
Een tweede punt van kritiek is de beperkte omvang van de roman. Normaal gezien zijn Vlaamse thrillers te lang, maar hier hadden vijftig tot honderd extra bladzijden het verhaal zeker sterker gemaakt. Te veel onontgonnen potentieel.
Desalniettemin moet ik zeggen dat dit een van de eerste thrillers van eigen bodem is waar ik ben doorgevlamd en waarbij ik onderweg niet steeds last had van plaatsvervangende schaamte wegens belachelijke dialogen, vergezochte beeldspraak, psychologische bokkesprongen en zwakke verhaalopbouw. Volgende keer er volledig voor gaan, het lezerspubliek geven wat je het belooft, en dan komt het echt wel goed. | 0neg
|
“Vergeet mij niet” (of psychologie van de onderbuik) van Anja Feliers
De schrijfster baseert zich voor haar zogezegde thrillers telkens op een opzienbarende, dramatische gebeurtenis gelicht uit de rubriek 'faits divers' van een of andere sensatiekrant (een gijzeling, een dode baby vergeten in een auto etc... ). Uitgaande van dergelijke gebeurtenissen verzint zij dan een verhaal waarin wraakgevoelens steeds weer de hoofdrol spelen. Daarbij komt dan nog nijd en afgunst als kenmerkende trekken van de hoofdpersonages die per se door en door slecht moeten zijn. Dit gegeven kon in haar eerste thriller “Verleid me” nog door de beugel, gezien het verhaal enigszins verrassend overkomt. Dit is echter niet meer het geval in haar volgende roman “Vergeef me”, en zeker helemaal niet meer in de derde roman “Vergeet mij niet”. In deze laatste twee komen de verhalen over als klinkklare onzin doorspekt met talloze ongerijmdheden, en waarbij de personages totaal ongeloofwaardig en lachwekkend overkomen.
Doet denken aan sommige driestuiversromans of aan de griezelsprookjes van Grimm zonder echter het niveau ervan ook maar te benaderen.
De schrijfster probeert het zielenleven van haar hoofdfiguur bloot te leggen door deze altijd maar hetzelfde tot vervelens toe te laten herhalen, waarbij de nadruk steeds gelegd wordt op hetgeen de betreffende persoon in de onderbuik ervaart. Komt ontzettend kinderachtig over.
Ik heb me zelden zo geërgerd als bij het lezen van Anja Feliers' romans, niet alleen over de potsierlijke inhoud maar ook over het taalgebruik: verschillende foutieve zinsconstructies, beperkte woordenschat (bvb. Het voortdurend herhalen van dezelfde termen zoals 'onderbuik, feilloos, opgelaten, tel, mijn lijf, etc...), en ten slotte de obligate weerzinwekkende sexscènes !!
Heeft men bij Lannoo geen proeflezers meer?
Facit: Haar 'pschologische thrillers' zijn onverkwikkelijke verhalen die, wat mij betreft, goed zijn voor de prullenmand. | 0neg
|
Ik weet niet wat ik er van moet vinden.
Al twee pogingen ondernomen. En het boek is weer voor onbepaalde duur opzij gelegd.
Ik had er nochtans heel veel van verwacht.
Die Zeven-zonnen boeit mij helemaal niet.
Pfff. | 0neg
|
Ambtenaar Varamo, een wat saaie en kleurloze man van middelbare leeftijd, werkt als klerk derde klasse bij het ministerie. Hier voert hij trouw zijn dagelijkse werkzaamheden uit. Op een dag, het is 1923, haalt hij aan het eind van de maand zijn salaris op, maar komt erachter dat de twee bankbiljetten die hij krijgt vals zijn.
Omdat hij bang is dat hij ervan verdacht wordt iets met de vervalsing te maken heeft, zwijgt hij in alle toonaarden. In gedachten, want hij vraagt zich af wat hij met die valse bankbiljetten moet doen en hoe hij ze kwijt kan raken, loopt hij doelloos door zijn woonplaats Cólon en geraakt in diverse absurde situaties die er toe leiden dat hij besluit een gedicht te schrijven.
De nachtelijke invallen van ambtenaar Varamo is de eerste Nederlandse vertaling van een boek van de Argentijnse schrijver César Aira. De roman is niet al te dik (het telt maar 122 pagina's) en heeft daardoor meer weg van een hoofdstuk uit een veel omvangrijkere roman. Vooral omdat het boekje niet is onderverdeeld in afzonderlijke hoofdstukken.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ondanks het geringe aantal pagina's is het geen gemakkelijk boekje om te lezen. Het begint nogal moeizaam en eigenlijk verandert dat gedurende het verhaal niet. Wellicht dat Aira's keuze om er één langlopend verhaal zonder afzonderlijke hoofdstukken daar mede debet aan is.
Een aantal van de absurde, danwel bijzondere situaties waar ambtenaar Varamo mee te maken krijgt of die ontstaan omdat hij ze zelf creëert, zijn wel aardig, maar het merendeel daarvan zijn nogal vergezocht en nietszeggend. Ondanks de vele lovende recensies is De nachtelijke invallen van ambtenaar Varamo een niet zo bijzondere roman waar je je als lezer doorheen moet worstelen. Gelukkig is het daarom maar goed dat het boek niet al te dik is. | 0neg
|
Met Ninni Schulman hebben we wederom een nieuwe loot aan de Zweedse schrijversboom. Ninni Schulman groeide op in het Zweedse Värmland en werkt als journaliste. In 2010 verscheen haar debuutroman die nu als Het meisje met sneeuw in het haar in het Nederlands is uitgegeven. Het vervolg op dit boek is begin 2012 in Zweden uitgekomen en ook daarin is er een hoofdrol weggelegd voor Magdalena Hansson.
Ernst Losjö en zijn vrouw Gabriella wonen met hun 16-jarige dochter Hedda in Hagfors. Ernst staat op het punt zijn vrouw te vertellen dat hij een scheiding wil aanvragen, als op nieuwjaarsdag Hedda niet terugkeert van een feestje.
Magdalena Hansson is, na de scheiding van haar man Ludvig, samen met hun 6-jarige zoontje Nils verhuisd naar Hagfors, waar ze is opgegroeid. Ze gaat daar als journaliste aan de slag bij een plaatselijke krant. Als ze hoort van de verdwijning van Hedda krijgt ze een onbehaaglijk gevoel.
Rechercheur Petra Wilander en haar partner Christer Berglund buigen zich over deze zaak. Als zij Hedda's dagboek vinden, blijkt dat zij een korte romance heeft gehad met Fredrik Anderberg, die een vriendin en een dochtertje heeft. Als hij opeens verdwenen is, worden de verdenkingen uiteraard op hem gericht. Vlak voordat Hedda gewurgd gevonden wordt, is ook al een ander meisje vermoord gevonden. Wanneer Magdalena toevallig op een bordeel stuit waaruit de bewoners kort voor een politie-inval vertrokken zijn, zijn niet alleen de inwoners van Hagfors op hun hoede, maar staat ook de politie voor een moeilijke taak.
Het meisje met sneeuw in het haar kent diverse verhaallijnen en vele personages. Ninni switcht vaak van de ene naar de andere verhaallijn, ook binnen de hoofdstukken. Dat maakt het verhaal er niet makkelijk leesbaar op, zeker niet in het begin.
De spanning is helaas vaak ver te zoeken; je zit nu niet bepaald op het puntje van je stoel. Veel werk wordt gemaakt van de (privé) levens van zowel de journaliste Magdalena als van rechercheur Petra. Beiden hebben zo hun problemen en deze komen in het verhaal dan ook uitgebreid aan bod. Het verhaal van de moorden op het (in eerste instantie onbekende) meisje en Hedda, en dat van de vondst van het bordeel, lijken op deze manier een beetje op het tweede plan te komen en ondergesneeuwd te raken, en dat is jammer.
Op grond hiervan zou ik Het meisje met sneeuw in het haar dan ook meer classificeren als een psychologische roman en niet als een thriller. Ook de plot is niet verrassend te noemen. Wie de dader is wordt namelijk al eerder in het verhaal duidelijk. Ook de mannen die het bordeel runnen en de meisjes ronselen, zijn al lang en breed bekend bij de lezer.
Al bij al is Het meisje met sneeuw in het haar een nogal tegenvallend verhaal met een ietwat teleurstellend einde, waarin ook nog even snel een andere moord wordt aangestipt, zodat er in ieder geval zo min mogelijk losse eindjes overblijven. Nee, wat mij betreft kan Ninni Schulman met deze debuutroman niet wedijveren met haar vele Zweedse voorgang(st)ers. | 0neg
|
Dit boek gaat kortom over de geschiedenis van het Habsburgse Rijk in Midden-Europa (rondom de rivier de Donau dus, vandaar: Danubia). En daar kan Winder veel over vertellen. Erg veel zelfs. Winder is overduidelijk een academicus pur-sang en schrijft heel erudiet en op een heel persoonlijke wijze over de geschiedenis, die natuurlijk op zich interessant genoeg is.
Zo schetst hij de Habsburgse dynastie, het langstzittende Europese vorstenhuis, lekker vilein als maar al te vaak volledig onbekwaam. Het meest prominent bij de Habsburgers is dan nog vaak hun enorme kin, de bekende Habsburgse centenbak.
Dit is op zich leuk allemaal. Maar Winder maakt er wel een heel langdradige vertelling van als al snel de namen en toestanden over elkaar heen buitelen. En wat mij betreft is het ook té langdradig, want nee: ik kwam er niet doorheen, door dit boek. Misschien iets voor mensen met heel veel tijd en heel veel interesse in de Centraaleuropese geschiedenis, maar voor mij was het toch allemaal iets te veel. De speels ogende cover van dit boek is wat dat betreft naar mijn idee ook behoorlijk misleidend, want dit is gewoon taaie kost! | 0neg
|
Mijn eerste ervaring met de - vrouwelijke - auteur Alex Kava. Dankzij Crimezonebuzzz.
Helaas viel deze ervaring tegen.
Het boek leest als een trein; je hebt het zo uit.
Dit komt echter niet door de spanning. Al snel is duidelijk hoe het zit en word je verder ook niet meer verrast met een onverwachte plotwending.
Het aantal toevalligheden stapelt zich op.
Ik vond de karakters leuk. Alleen had het boek beter "Een Liz Bailey"- thriller kunnen heten dan "Een Maggie O'Dell"-thrilller. | 0neg
|
Kai Erik is het pseudoniem voor de in Finland geboren schrijver Kaj Korkea-aho. Hij heeft Zweedse taal- en letterkunde gestudeerd en werkt als columnist voor de krant Hufvudstadsbladet en schrijft ook toneelstukken en hoorspelen. In 2009 debuteerde hij onder zijn eigen naam met de roman Katso minuun pienehen. Vervolgens schreef hij nog twee romans voordat hij onder pseudoniem de thriller Het boek des onheils schreef. In 2014 werd Korkea-aho door het literaire magazine Granta geselecteerd als een van de beste jonge Finse auteurs.
Mickel Backman is universitair docent literatuurwetenschappen aan de Academie van Åbo. Tijdens een college geeft Pasi Maars, een van de studenten, aan dat hij een scriptie wil schrijven over een oud manuscript van de dichter Leander Granlund. Backman staat perplex, want hoe kan het dat Maars op de hoogte is van dat manuscript, waarover nooit gesproken mag worden, en van Granlund. De dichter heeft in de jaren twintig namelijk maar één dichtbundel, dat nooit werd gepubliceerd, geschreven. Hoewel Backman Maars ervan probeert te overtuigen dat een scriptie over deze dichter geen goede keuze is, zet Pasi door. Volgens hem weet zijn docent namelijk meer van Granlund dan hij beweert. En hoe kan het dat een verdwenen manuscript schadelijk kan zijn? Daarnaast heeft Pasi's vriend Calle Hollender andere problemen. Zijn relatie wordt verbroken, hij krijgt geen studiebijdrage meer en merkt tevens dat het gedrag van zijn vriend verandert. Hoe zal alles weer goed komen?
Het boek des onheils wordt vooral verteld vanuit het perspectief van Mickel en Calle. Hoewel ze twee geheel verschillende persoonlijkheden zijn, hebben ze desondanks wel enkele parallellen. Mickel heeft problemen met zijn vrouw, Calle met zijn vriendin. En ze kennen Pasi Maars, wat in feite het meest essentiële is voor het verhaal. Behalve deze overeenkomsten is er niets wezenlijks dat hen verbindt. Of het moet al zijn dat Mickel de docent van Calle is, maar dat is van ondergeschikt belang. Waar het in het verhaal in wezen om draait is het manuscript van Granlund. Dit manuscript heeft een grote invloed op het leven van Mickel en Pasi. Het gaat zelfs zo ver dat Pasi's gedrag daardoor wezenlijk verandert. En hij tot het ergste toe in staat lijkt te zijn. Op het oog lijken dit ingrediënten te zijn om van het boek een spannende thriller te maken. Niets is echter minder waar, want het verhaal kabbelt in een bijzonder laag tempo voort en kent zo goed als geen plotwendingen. De pogingen van Kai Erik om het verhaal spanning mee te geven zijn, onder andere daardoor, jammerlijk mislukt.
Dit heeft tot gevolg dat het niet moeilijk is om je af te laten leiden. Het begin van het boek leest nogal stroef, mede veroorzaakt door een aantal wat moeilijkere literatuurwetenschappelijke woorden die deels wel, deels niet worden uitgelegd. Eveneens worden enkele Finstalige zinnen gebruikt waarvan de toegevoegde waarde niet altijd duidelijk is. Het duurt een aantal hoofdstukken voordat het verhaal wat leesbaarder wordt, maar interessanter en boeiender wordt het niet. Het is zelfs zo erg dat je al snel vergeten bent wat je net daarvoor gelezen hebt. Wat de auteur wel gelukt is, is om de lezer nieuwsgierig te maken. Want gedurende het verhaal word je wel benieuwd naar wat er zo bijzonder aan het manuscript is. Want hoe is het mogelijk dat een leven zo drastisch overhoop komt te liggen nadat je een van de gedichten gelezen of gehoord hebt.
Ondanks de originaliteit heeft Kai Erik te weinig gebracht om Het boek des onheils, dat op de keper beschouwd meer roman dan thriller is, lezenswaardig te maken. | 0neg
|
Verdwaaltijd van Kathy Mathys (1972) draait om de levens van drie hoofdpersonages: Marcia, David en Emma. Marcia, net gescheiden, woont samen met haar dochter van 16 en wordt verliefd op David. David is schrijver en onderzoeker en heeft jaren geleden zijn jeugdliefde Kay verloren – zij is op een dag vertrokken en nooit meer gevonden of teruggekeerd. Jaren later probeert hij nog altijd houvast te zoeken in het ontrafelen van het raadsel achter haar verdwijning – de reden waarom hij zelf op een gegeven moment ook verdwijnt. Emma is de beste vriendin van Marcia en heeft lang geleden haar ouders en zusje ten gevolge van een auto-ongeluk verloren. Sindsdien zoekt zij naar een doel in haar leven. Ze laat zich ondertussen graag naakt schilderen door Ben, het belangrijkste bijpersonage in dit boek.
Drie personages die op een bepaalde manier met elkaar verbonden zijn, mooie ingrediënten voor een potentieel prachtig mozaïekverhaal. Helaas mist het boek de spanning die een dergelijke vertelling zou kunnen oproepen. Hoewel we nu eens een stuk lezen vanuit het perspectief van de ene hoofdpersoon en dan weer vanuit dat van een andere, wordt het nergens echt spannend (terwijl het soms nog best lastig is te weten wie nu weer aan het woord is). Zo wordt te snel weggegeven dat zowel Marcia’s dochter als Emma zich regelmatig naakt laten portretteren door Ben.
De lezer doet verwoede pogingen om uit te zoeken en vervolgens te onthouden wie er welk moment aan het woord is, maar ondertussen zitten er in het boek heel veel verwijzingen naar films, muziek en kunst. Titels en verwijzingen volgen elkaar in rap tempo op, waardoor de lezer denkt ook dit goed te moeten onthouden. Is dit een aanknopingspunt of en hint naar iets wat later terugkomt, en waarop dus goed moet worden gelet? Wilde de schrijfster hiermee een diepere laag creëren? Dit blijkt niet het geval te zijn – eerder kunnen de verwijzingen worden gezien als onnodige ballast. Het ligt er daarnaast veel te dik bovenop, het is erg over the top.
Mathys had beter meer diepgang kunnen creëren door de personages meer uit te werken. Het zijn allemaal in beginsel zeer interessante karakters maar helaas worden ze nauwelijks uitgediept. Zo had veel meer kunnen worden ingegaan op het leven van Emma, die haar ouders en zusje is verloren en nu richting probeert te geven aan haar leven. En wat zit erachter dat ze haar schoonvader blijft bezoeken, hoewel haar man zelf (terecht) geen contact meer heeft met zijn vader? Tevens is de dochter van Marcia, Robin, ook een zeer interessante puber; de hunkering naar liefde die ze probeerde te stillen met het bezoeken van kunstschilder Ben. Hoe zit hun relatie in elkaar, hoe maakt Robin überhaupt haar puberteit door? Welke rol speelt Marcia hierin?
Een potentieel mooi verhaal, maar door de vele onnodige verwijzingen ziet men door de bomen het bos niet meer. Tegelijkertijd blijven de personages slechts licht aangestipt, vaag en ondoorgrondelijk, waardoor het voor de lezer lastig wordt zich te identificeren met een van hen. Dit zorgt ervoor dat het verhaal onvoldoende overtuigt. | 0neg
|
Ik weet niet waarom, maar na driekwart van het boek begon ik toch
naar het einde te verlangen. Aardig, maar voor mij geen topper. | 0neg
|
Een houterig geschreven boek in een taal voor beginnende lezertjes. Na nog geen 100 pagina's gefrustreerd terug in de kast gezet, niet te kauwen.
Jammer, omdat de basis van het boek goed is. De uitwerking is weinig literair. | 0neg
|
Op vijfjarige leeftijd kan Mathilde ’s nachts de slaap niet vatten. Samen met haar broertje sluipt ze naar beneden om snoepjes te pikken. Dan ontdekt ze helemaal achterin een keukenkastje een kistje met houten bestek. Als ze haar moeder de volgende dag naar de betekenis van die voorwerpen vraagt, vertelt moeder dat het bestek te maken heeft met papa en de oorlog. Als Mathilde doorvraagt, kapt moeder haar af. Over de oorlog wordt niet gesproken. Nooit meer.
Vader Mart is een vrolijke man, een goede echtgenoot en een liefhebbend vader. Af en toe is hij echter afwezig en onbereikbaar. In 1968 gaat Mathilde op kamers in Breda. Mart stort even later in en sluit zich volkomen in zichzelf op, zelfs voor zijn dochter met wie hij zo'n goede band heeft.
In het weekeinde, als Mathilde haar ouderlijk huis bezoekt, blijkt daar iets veranderd. Ineens is er een enorme afstand tussen haar en Pee (liefkozend woord voor papa Mart). Moeder spreekt nog uitsluitend met afkeuring over vader. Ze wil dat hij iets aan zijn psychische problemen doet. Bovendien vervalt het gezin langzaam maar zeker in armoede. Steeds vaker denkt moeder terug aan haar jeugd, gedrenkt in weelde. Een verzetsuitkering kan uitkomst bieden, maar Mart wil daar niet aan. Weliswaar heeft hij kleine verzetsdaden verricht voordat hij in 1943 werd opgepakt door de nazi’s, maar hij wil naar de toekomst (blijven) kijken, zoals hij altijd heeft gedaan nadat hij uit de Arbeidseinsatz is teruggekeerd.
Uiteindelijk ziet Mart zich genoodzaakt zich te laten onderzoeken. Met psychiater Brakmeijer praat hij voor het eerst over de verschrikkingen die hij in Duitsland heeft ondergaan. In diezelfde periode vindt Mathilde haar vaders dagboek over die tijd en komt ze te weten waarover nooit gesproken mocht worden.
Het is uitzonderlijk dat een auteur in de herfst van haar leven debuteert. Schrijven kan IJzermans, zoveel is zeker. Met Het houten bestek geeft zij een stem aan de circa 600.000 mannen die in WO-II in Duitsland tewerk zijn gesteld. Bij terugkomst in Nederland werden zij vaak als verraders beschouwd. De twee (je zou kunnen opteren voor drie: Mart bij de psychiater) verhaallijnen, die van Mathilde en die van Mart, zijn knap verweven; de toon is echter afstandelijk. Is dat het gevolg van de autobiografische gegevens waarop dit boek is gebaseerd? Van de psychoterapeutische achtergrond van de auteur? Misschien is dat ook de reden dat de stijl tamelijk journalistiek aandoet in beide verhaallijnen. Kom vooral niet te dichtbij, lezer, lijkt IJzermans daarmee onbewust uit te drukken. Dat is wellicht de reden dat dit verhaal mij niet heeft geraakt. | 0neg
|
Suzanne Vermeer schreef eerder al de boeken All-inclusive, De vlucht, Zomertijd, Cruise en Après-ski. Het genre waarin ze schrijft kan het best omschreven worden als vakantiethriller. Haar boeken gaan vaak over de belevenissen van Nederlanders op vakantie.
In De suite is Joyce de hoofdpersoon. Ze is een van oorsprong Nederlandse vrouw die achter haar liefde aan naar Tenerife is verhuisd. De relatie loopt na niet al te lange tijd stuk en Joyce gaat met haar zoontje Jason wonen op het terrein van het hotel waar ze de manager van is. Als Joyce op een avond nog laat aan het werk is, komen twee onbekende mannen haar hotelkamer binnen. De mannen overmeesteren haar en een paar uur later wordt ze wakker in een van de hotelkamers. Ze kan zich bijna niks herinneren van wat er gebeurd is en besluit naar huis te gaan.
De volgende dag komt er een man haar kantoor binnen en laat haar op zijn telefoon beelden zien die de nacht ervoor zijn gemaakt. Het blijkt zo erg te zijn dat Joyce zich door de man laat chanteren. Ze moet de hele zomer lang de mooiste suite voor de man reserveren zonder kosten. De vraag is natuurlijk wie er achter de chantagepraktijken zit en wat er precies in de suite gebeurt.
Het verhaal wil niet echt op gang komen. Het eerste deel gaat vooral over hoe Joyce haar man heeft leren kennen en over hoe hun huwelijk uiteindelijk op de klippen loopt. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat je in een boekje uit de boeketreeks aan het lezen bent. Het duurt heel lang voordat er iets spannends gebeurt en wat er dan gebeurt, is eigenlijk niet eens zo heel spannend.
Daarnaast is het heel onduidelijk dat er meerdere verhalen langs elkaar lopen. In het begin wordt er steeds geschakeld tussen het verhaal van Joyce en een verhaal over een onbekende man die aan het gokken is. Dit leest erg vaag en wekt zelfs wat irritatie op.
Het boek is op een luchtige manier geschreven die lekker wegleest. Geen moeilijke woorden en ingewikkelde zinsconstructies, maar basic taalgebruik. Ondanks dat het verhaal niet echt op gang komt, lees je toch gemakkelijk door. Aan het eind van het boek zit nog wel een spannend stuk, maar of je daar nou dit hele boek voor moet lezen? Ik denk het niet. | 0neg
|
Een boek van zo'n 350 bladzijden, waarvan misschien amper de laatste 70 een beetje boeiend zijn. Rachel neemt elke dag dezelfde trein en volgt hierdoor vanachter het treinraampje het reilen en zeilen van een koppel. Ze geeft hen een naam en dagdroomt over hen, het geeft Rachel een soort van regelmaat ... een steunpunt. Wegens persoonlijke redenen is Rachel sinds enkele jaren stevig aan de drank waardoor haar geheugen haar soms flink in de steek laat ... het wordt haar helemaal teveel wanneer ze vanuit de trein ziet dat het gelukkige leven van het koppel dat ze bespiedt niet zo gelukkig meer blijkt te zijn. | 0neg
|
Lena Dunham (1986) is filmmaker en actrice. Haar hoofdrol in de HBO-serie Girls, die ze daarnaast ook bedacht en produceerde, zorgde ervoor dat ze bekend werd bij het grote publiek. In 2014 verscheen in Nederland de vertaling van haar bestseller Not That Kind of Girl. Hierin deelde ze al haar dromen en ambities, maar ook haar frustraties met haar publiek.
In Is het erg om onzeker te zijn? neemt Dunham de lezer mee naar het eerste jaar uit haar studententijd. De aantekeningen die ze toen bijhield, vond ze per ongeluk terug en zijn nu gebundeld. Ook ditmaal krijgen we weer een kijkje in Dunham’s avonturen en hersenspinsels, waarbij niks wordt verbloemd of mooier gemaakt dan het is. What you see is what you get.
De studententijd is de tijd waarin je jezelf echt goed leert kennen. Zeker wanneer je op jezelf gaat wonen. Voor het eerst moet je echt op eigen benen staan en vaak word je overrompelt door het leven. Het overkomt je. Soms sneller dan jezelf bij kunt houden en dus is het handig om alles op papier te zetten. Het is een manier om jezelf te leren kennen en te zien hoe erg je gegroeid bent.
In de intro, die eigenlijk veel te lang is voor een boekje dat net geen 60 pagina’s telt, vertelt Dunham uitgebreid hoe belangrijk is het om je bevindingen op papier te zetten. Dit doet ze aan de hand van een flink aantal anekdotes die niet altijd iets toevoegen aan het geheel. Die anekdotes zijn een voorbode voor wat de rest van deze bundel te bieden heeft.
Dunham geeft zelf al aan dat de fragmenten, zoals zij ze zelf noemt, hier en daar al ingekort zijn. Dat het korte fragmenten zijn blijkt, want de meeste tellen hooguit twee á drie zinnen. Nu zijn er zeker wel mooie en interessante zinnen te vinden. Zinnen die je eruit zou pikken wanneer je ze in een groter geheel tegen zou komen, maar wanneer je ze los leest, lijken ze hun kracht en meerwaarde te verliezen en zijn ze vooral nietszeggend.
Die interessante zinnetjes vormen echter maar een klein onderdeel in een groter geheel. Het merendeel is van een totaal ander niveau. Denk aan zinnetjes als: "oma zei dat haar vader ‘gek op blondines’ was”, “zij vindt zichzelf mooier dan ze is” en “De naakte kat en haar ellenbogen en oksels”.
De oorspronkelijke (Engelse) titel luidt: Is it evil not to be sure? Dat klinkt nog iets indringender dan de Nederlandse vertaling. ‘Evil’. Alsof je een misdaad begaat. Hoe durf je onzeker te zijn. Is dat echt zo erg? Een echt antwoord hierop krijgen we niet van Dunham.
Uiteindelijk blijkt de intro het meest interessant van het hele boekje. Deze straalt kracht en humor uit, terwijl de rest niet veel meer is dan een paar bij elkaar geraapte zinnen die zonder context weinig te bieden hebben. Deze bundel was veel krachtiger geweest wanneer het bestond uit korte essays naar aanleiding van deze korte fragmenten. | 0neg
|
Na een lezing van Ernest van der Kwast was ik erg geïnteresseerd in dit boek. Hij leek een persoonlijke, scherpe schrijfstijl te hebben. Ook de reviews waren erg goed. Het plot vond ik tegen vallen en het verhaal hing aan elkaar op basis van losse herinneringen en verhalen over de personages. In het verhaal kon je proeven waar Ernest het allemaal niet mee eens was of of niet vond kunnen, waardoor het voor mij een bittere, negatieve nasmaak had. Ik heb dit boek op vakantie binnen en dag uitgelezen. Leuk, en gelukkig was ik op vakantie, anders had ik het zonde van mijn tijd gevonden. | 0neg
|
Akwasi (1988, voluit Akwasi Owusu Ansah) houdt zich op diverse manieren bezig met taal en cultuur. Hij rapt, acteert, schrijft, presenteert op radio en tv en waagt zich ook aan spoken word. Met zijn muzikale projecten haalde hij al meerdere prijzen binnen. Hij startte ook een eigen platenlabel, Neerlands Dope, om nieuw talent kansen te geven. Op zijn dertigste waagt hij zich aan een nieuwe kunstvorm en dat is poëzie. Nu ja, nieuw? Voor wie rapt, is de overstap naar een dichtbundel natuurlijk niet zo onverwachts.
Laten we het er maar niet over hebben is een bundel waarin Akwasi het wil hebben over dingen die mensen graag omzeilen of vermijden. Akwasi wil wat zeggen over haar, taal, adem, tanden, huidskleur, houding, kookkunsten, familie, geschiedenis, geloofsovertuiging, seksuele geaardheid, en nog enkele andere onderwerpen die hij op de achterflap van het boek aanhaalt. Zo’n divers allegaartje aan thema’s belooft pittig, confronterend en toch ook wel eens grappig te worden.
Wie het boek even van opzij bekijkt, zal het opvallen dat de witte bladen geregeld worden afgewisseld met een zwart blad. Die zwart-wit-tegenstelling, zo blijkt, is ook wat Akwasi erg bezighoudt. Op de witte bladzijden staat bijna altijd een tekst in dichtvorm, op de zwarte bladzijden slechts een korte slogan die tot nadenken moet aanzetten.
geluidsoverlast
er zat een deuntje
vast in mijn hoofd
het
kwam
er
niet
uit
de buren belden de politie
mijn gedachten waren te luid
Het uitgebreide allegaartje aan onderwerpen dat beloofd wordt, blijkt in de praktijk tegen te vallen. De verwachte humor ook. Van alle onderwerpen die achteraan opgesomd worden, blijkt het toch vooral racisme te zijn waar Akwasi het over wil hebben. Want voor wie het nog niet was opgevallen: Akwasi heeft een donkere huidskleur. Van alle eigenschappen die een mens kan hebben, is de huidskleur zo ongeveer de minst belangrijke. Alleen is die eigenschap wel erg zichtbaar en mensen zijn erg op uiterlijke kenmerken gericht en baseren er hun eerste indrukken op. Anderzijds zijn uiterlijke kenmerken precies ook deze die we het snelst gaan vergeten en irrelevant gaan vinden, eenmaal we elkaar kennen. Daarom is het jammer dat zoveel gedichten in dit boekje alleen maar over zwart of wit gaan. Over al die andere onderwerpen waar Akwasi het even over wou hebben, heeft hij het amper tot niet. En als het toch een keer over wat anders gaat, wordt er geklaagd.
vraagje
ben je ooit in kaapstad geweest
heb je ooit een taal gekaapt
land gekaapt
een mens gekaapt
iemands goede hoop gekaapt
nee
oké
het was maar een vraag
Het gebrek aan diversiteit in de onderwerpen is teleurstellend. Dat vele gedichten erg negatief zijn, gaat snel tegensteken. Akwasi kan nu al bogen op een mooie carrière waarin ongetwijfeld al heel wat toffe of grappige dingen gebeurd zijn. Dat mensen zijn muziek kopen, naar zijn optredens komen, of op hem afstemmen op radio en tv, is een bewijs van het positieve dat Akwasi meemaakt. Met Neerlands Dope geeft hij ook iets positiefs terug. Waarom deze bundel dan niet ook wat verluchtigen met enkele fijne ervaringen, als tegengewicht?
De teksten in de bundel zijn dan wel opgevat als gedichten, maar zijn niet noodzakelijk rijmend of poëtisch verwoord. Het doet denken aan rappen of spoken word op papier. Woorden worden de lezer keihard in het gezicht gegooid en willekeurig naast of onder elkaar geplaatst, zodat ritme ontstaat. Rijmen is geen must, maar een vertellende zin anders schikken, maakt hem nog geen poëzie. Soms komt daar een goede vondst of een doordenker uit voort, maar meestal vraagt men zich toch af waarom Akwasi altijd zo boos is. Het taalgebruik is bot en bedoeld om te shockeren. Ontroering en humor zijn ver zoek. Akwasi geeft de indruk niet van mensen te houden. Deze lompe en ongemanierde klaagzang is niet de geschikte manier om dingen aan te kaarten. | 0neg
|
Toen ik het boek binnenkreeg had ik hoge verwachtingen van dit boek. Ik dacht dat het boek werkelijk over de olieramp en de katrina zou gaan, dit is echter niet zo. Het boek in het begin leek me erg leuk om te lezen en verder te willen lezen, maar na een paar bladzijdes schoot het nog niet op. Het boek las ik in de avond in bed zodat ik in slaap zou vallen, dit is nog werkelijk gelukt ook. Dit boek is zo saai, maar omdat dit het debuut van Tom is geef ik hem nog een kans. | 0neg
|
In de andere recensies kun je lezen waar het boek over gaat. Wat mij betreft niet aan beginnen. De eerste hoofdstukken. Leken nog wel veelbelovend maar al snel gaat het tempo er uit. De hoofdpersoon is een klagerig type die het om de haverklap.op een drinken zet (wat is dat toch met al die alcohol in Engelse boeken). Het verhaal herhaalt en herhaalt, ik ging steeds meer pagina's scannen in plaats van lezen. Het eerste deel van de ontknoping was al vanaf het begin voorspelbaar, het tweede deel onwaarschijnlijk en gezocht en niet eens verrassend. Het verhaal steunt erg op wat ik al noemen ' een recept tegen nachtmerries'. Vreemd dat de hoofdpersoon wel op het internet gaat zoeken naar mensen, maar niet naar dit nachtmerrie recept. Zou ik direct gedaan hebben. | 0neg
|
Het eerste boek dat ik van deze auteur lees, maar de cover intrigeerde me en ik wil graag nieuwe auteurs een kans geven. Toch voelde het aan als een tegenvaller. Ik kon met moeite in het boek geraken door de oppervlakkige manier waarop de auteur het verhaal had uitgewerkt. Bovendien voelde het allemaal erg slordig en gehaast aan, waardoor ik geen voeling kreeg met de personages en het plot.
Ik zou de auteur aanraden om bij zijn volgende boek goed na te denken over de karakters en hoe deze beter uit de verf te laten komen, en ook het verhaal langer en gedetailleerder uit te werken. Jammer, maar een gemiste kans voor mij. | 0neg
|
Belgravia
Op 15 juni 1815 organiseerde de hertogin van Richmond in Brussel een groots bal ter ere van de hertog van Wellington. Vlak na middernacht kwam onverwacht het bericht dat Napoleon de grens was overgestoken, waardoor Wellington zijn mannen op stel en sprong de oorlog in moest leiden. Veel officieren die op het slagveld omkwamen, droegen hun avondkleding nog.
Belgravia begint op deze vooravond van de slag bij Waterloo. Genodigden op het legendarische bal zijn James en Anne Trenchard, die in de handel een fortuin hebben verdiend. Hun dochter Sophia maakt een onuitwisbare indruk op Edmund Bellasis, de zoon en erfgenaam van een prominente Britse familie. Maar tijdens het bal gebeurt er iets wat in ieders leven zijn sporen zal nalaten. En vijfentwintig jaar later, als de twee families neerstrijken in de nieuwe wijk Belgravia, heeft dit geheim nog steeds gevolgen. Achter de deuren van de imponerende huizen vormt zich een web van leugens en intriges…
Als een film zonder geluid
Belgravia begint met wat lijkt op een voorbode van een epische roman: ‘Het verleden, zo wordt vaak beweerd, is een ver en vreemd land waar dingen op een andere manier worden gedaan. Dat zou weleens waar kunnen zijn […]. Maar er zijn ook overeenkomsten.’ Waarna hij opsomt welke overeenkomsten er zijn. Dit impliceert dat er een alwetende verteller is die je door het verhaal leidt. Zeker met uitspraken als ‘Nergens is terug te lezen wat hij [de Hertog van Richmond] er werkelijk van vond.’ Duidt Fellowes hier op een reconstructie? Klinkt aannemelijk. Maar deze verteltrant wordt niet doorgezet wat een gemiste kans voor spanningsopbouw is.
Die overeenkomsten komen nergens in het verhaal terug. Er is geen koppeling naar onze tijd. De verteller, die duidelijk uit onze tijd komt, doet geen enkele moeite om de verwachting in zijn introductie waar te maken. Frusterend! De spanningsboog is door alle uitweidingen subtiel. Soms vond ik het moeilijk om de vele voorgeschiedenissen te koppelen aan de geïntroduceerde namen en het zo te onthouden. Desalniettemin waren ze nodig. Maar daardoor ontbreekt het aan spanning in het verhaal.
Het begint, laat ik wel wezen, sterk. Gedurfd. Het is geen standaard liefdesverhaal. Geheel in de stijl van de aristocratische cultuur is de verteltrant echter koel en afstandelijk, waardoor ik op geen enkel moment om de personages ben gaan geven. Al lezende begon ik me steeds meer te vervelen en ik besefte al gauw waarom: het leest als een stomme film, maar bij een filmisch geschreven verhaal als dit is de muziek het puzzelstukje dat het verhaal compleet maakt.
Ik miste de meeslepende emoties, de stokkende adem van spanning en de opwellende tranen van ontroering. Diepgang ontbreekt. Het verhaal zit vol intriges, maar het draait duidelijk om de liefde. De liefde is een kwestie van het hart. Als je een liefdesverhaal niet zo beschrijft dat de liefde en het verdriet voelbaar worden, dan kun je niet verwachten dat je lezer geboeid blijft. Dat maakt het geen slecht verhaal, enkel een dat je na het lezen onmiddellijk vergeet.
Belgravia is een interessant verhaal dat de emoties, diepgang en grandeur mist om je te blijven boeien.
2,5 ster
(Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl) | 0neg
|
Na een veelbelovende aanbeveling in het boeken programma van Matthijs van Nieuwkerk ben ik begonnen aan dit drieluik. Ik ben niet verder dan het eerste boek gekomen. Echt grappig is het niet, hooguit met veel fantasie bedacht. Het is meer een soort sprookje.
Persoonlijk houd ik meer van sciencefiction fiction waarbij je denkt: dit zou ooit in de toekomst wel kunnen. Echter dit gaat alle fantasie te boven. Leuk, maar na één verhaal heb je genoeg. | 0neg
|
Opgegroeid in Australië maar uitgeweken naar Glasgow. Ze schrijft scenario’s voor tv, toneel en film en ja, ook thrillers. Helen FitzGerald, met een hoofdletter F en een G. Verloren dochter, mijn eerste kennismaking met haar werk. Dit boek wordt aangekondigd als een literaire thriller, de lat ligt dan meteen erg hoog. Worden de hoge verwachtingen ook waargemaakt?
De gevaren van het internet, sociale media, drank en drugs, adoptie: deze thema’s klinken in ieder geval actueel en veelbelovend. Hoe een moeder, die een succesvolle rechter is, vol woede zint op wraak en op zoek gaat naar haar verloren dochter. Zal ze daar dan ook in slagen, zeker als je weet dat die dochter echt niet wil dat ze gevonden wordt?
Een bruisende en prikkelende start, maar dan begint de spanningsmotor al snel te sputteren… Gelukkig is er nog de vlotte pen van de auteur en de uitgebreide karaktertekening van de hoofdpersonages om toch van enig leesplezier te kunnen genieten. Uiteraard is de echte spanning meer onderhuids terug te vinden en stel je vrij direct de vraag: wat als dit met mijn dochter zou gebeuren? Ik durf er niet aan te denken. Het is niet allemaal bijzonder geloofwaardig, toch doet de schrijfster haar uiterste best om het geloofwaardig te doen lijken.
Is Verloren dochter een literaire thriller? De meningen van de vele lezers zullen erg verdeeld zijn. Zelf zou ik het boek eerder benoemen als een roman waarin spanning een element is dat echter van ondergeschikt belang is. Verloren dochter, kom maar snel terug naar huis! | 0neg
|
De cover is knaloranje. Heel flashy en valt meteen op. De persoon in het midden valt me zelfs niet meer op. Ik moet er echt mijn aandacht op vestigen.
Het verhaal gaat over een veertiger, naam onbekend doorheen heel het boek. Tijdens een vlucht leert hij de bloedmooie Anne-Sophie kennen. Al snel beleven ze romantische tijden. Op een dag ontmoet hij zijn nieuwe schoonfamilie: de even mooie schoonmoeder Ginnette en de broer Bernard. De vader is reeds overleden. Ondanks de ruzies in de familie, besluiten ze toch samen het familiehotel opnieuw tot een succes te brengen. De ruzies stapelen zich op en ontluiken uiteindelijk tragisch...
Ik las dit boek net na "De Mythe van Methusalem" van Jo Claes. Het verschil kan niet groter zijn. Ik moest echt wennen aan de schrijfstijl van Gert Erauw. Ik had vaak het gevoel dat er woorden ontbraken in de zin. Ik moest soms zinnen 2x opnieuw lezen om ze te begrijpen. Daarnaast zijn er ook enkele typfouten in het verhaal geslopen. Niet zo hinderlijk, maar ze vallen op.
Met het verhaal zelf heb ik eigenlijk ook niks. Het is heel lang een doodsimpele roman, pas tegen het einde is er een beetje actie en kan het heel misschien als thriller of misdaadroman bestempeld worden. Ik heb geen enkele band met één van de personages, ik kon me niet inleven in het verhaal, ...
Maar uiteraard zijn er ook positieve punten in het boek. Boven elk hoofdstuk staat er een citaat uit een ander boek. Dit vind ik een leuke toevoeging. Gert Erauw heeft ook enkele keren wat grappige zinnen verwerkt in het verhaal, wat het toch weer wat leuker maakt om te lezen.
Ik vond het boek niet zo goed. Ook niet zo slecht dat het meteen goed is voor de papierversnipperaar. Mijn verwachting lag misschien iets te hoog, omwille van de nominatie voor de Hercule Poirot Prijs, en zodoende ben ik dus wat teleurgesteld. | 0neg
|
Dit is het eerste boek, dat ik van Tomas Ross lees. De tekst op de achterflap belooft een spannend verhaal. Helaas vond ik het nogal teleurstellend. Het idee is goed. Feiten mixen met fictie. Mijnsinziens een uitstekende basis voor een goed boek. In "Onze vrouw in Tripoli" komen m.i. te veel oppervlakkige personages voor, doordat de karakters onvoldoende uitgewerkt worden. De onderlinge verhoudingen zijn erg onoverzichtelijk en "valse namen" voegen niet het gewenste toe. Minder personages en meer diepgang zouden het boek een stuk minder chaotisch hebben gemaakt en waarschijnlijk spannender. | 0neg
|
Dit boek kon me absoluut niet bekoren. Het hangt van toevalligheden en onwaarschijnlijke situaties aan elkaar. Ik heb het gelukkig geluisterd en er daardoor geen ´echte´ leestijd mee verspild. Jammer omdat het eigenlijk wel goed begint met het verwisselen van de mobieltjes. Wel een beetje zoetsappig. | 0neg
|
De vijfde roman van Lena Andersson Onbetamelijk gedrag werd in Zweden vol lof ontvangen. De journaliste en schrijfster won er in 2013 zelfs een van de belangrijkste literaire prijzen in haar land, de August Prijs, mee. De Zweden zijn misschien wat filosofischer aangelegd dan de nuchtere Hollanders. Voor de lezer zonder filosofische achtergrond is het lezen van dit boek vooral een worsteling.
De roman vertelt het verhaal van Ester Nilsson, een eenendertigjarige dichteres die gevraagd wordt een lezing te geven over kunstenaar Hugo Rask. Ester valt die avond als een blok voor Hugo en maakt het uit met haar vriend om Hugo voor haar te winnen. Ze analyseert elke handeling en elk woord van zijn kant net zo lang tot ze zichzelf ervan overtuigt dat hij ook echt van haar houdt.
Leugens
Ester liegt tegen zichzelf wanneer ze de gesprekken met Hugo in haar hoofd keer op keer naloopt. ‘Ze zou hem vandaag absoluut niet bellen. Ze belde. Hij nam niet op. […] Ze begreep het niet. Maar je mag er geen druk op zetten. Je mag er nooit druk op zetten. Alleen attent en welwillend zijn, zonder dat het verstikkend wordt.’ Voor de lezer is dit erg frustrerend omdat het overduidelijk is dat Hugo niet geïnteresseerd is in een serieuze relatie. Het irriteert juist omdat het zo herkenbaar is. Andersson laat precies zien hoe de mens in staat is te blijven liegen tegen zichzelf wanneer de hoop nog niet vervlogen is.
Filosofisch
Andersson legt de vinger dus op de zere plek, wat bewonderenswaardig is. Tegelijkertijd maken de ellenlange analyses en het gefilosofeer van Ester het boek heel lastig om te lezen. Het boek is hoogdravend en gebruikt veel moeilijke woorden voor dingen die eigenlijk heel banaal zijn. Zo omschrijft de auteur de herfst als: ‘Eindelijk zou de bandeloze zomer plaatsmaken voor de tijd van disciplinering en terugtocht, de tijd dat de harmonieuzen terugkeerden uit hun zomerverblijf en de eenzamen minder eenzaam werden.’ De herkenbaarheid weegt niet op tegen de stijl en maakt het boek dus alleen geschikt voor de echte filosofen.
[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT] | 0neg
|
Het thema spreekt mij aan, maar ik kon het niet opbrengen het boek uit te lezen. Het boek trok mij niet in haar wereld. | 0neg
|
Had dit boek in een outlet boekenwinkel gekocht samen met nog twee ander romans.
Ik moet zeggen dat het boek mij wat teleurgesteld heeft. ik vond het wat weg hebben van een stationsromannetje. Een slecht huwelijk, de beste vriendin die beschuldigd wordt, de tuinman... Het verhaal heeft mij echt niet kunnen boeien. | 0neg
|
Dit was mijn 3e van Charles den Tex, maar tevens de minste wat mij betreft.
Het verhaal heeft me nooit echt kunnen pakken. Peter Kram wordt ingehuurd door Miranda Recht, die op zoek is naar een kostbaar molecuul. Peter wordt smoorverliefd op haar maar dat is niet echt wederzijds. Dat komt ook door het dubbelleven van mevrouw Recht. Er speelt nog een tweede verhaallijn in het boek. Peter heeft voor de heer Zetter een tas vol documenten gestolen.
Hoewel detective Peter Kram moderne hulpmiddellen gebruikt voor het afluisteren, heimelijk filmen en het volgen van auto's met behulp van een zendertje, is het een detective die niet echt met zijn tijd is meegegaan en een beperkte algemene ontwikkeling heeft. Dat is natuurlijk bewust door Charles den Tex zo neergezet. Dat maakt het verhaal soms redelijk vermakelijk. Het boek haalt echter nooit het niveeau van bijvoorbeeld code 39. | 0neg
|
Het moge bekend zijn, Nele Neuhaus (Deu, 1967) brak internationaal door met haar 4e thriller Sneeuwwitje moet sterven. Hoe anders was dat voor haar eerste twee thrillers toen het maar niet lukte om een uitgever te vinden en ze haar eerste boeken in eigen beheer, met een oplage van 500 exemplaren vanuit haar garage moest verkopen.
de Nederlandse uitgever heeft besloten deze 2 boeken nu alsnog uit te brengen in een Nederlandse vertaling.
Een onbeminde vrouw gaat in op de kennismaking en eerste zaak van Pia Kirchhoff , en haar chef hoofdinspecteur Oliver von Bodenstein bij de K11.
Het duo wordt opgeroepen om de dood te onderzoeken van de officier van Justitie Joachim Hardenbach al snel gevolgd door Isabel Kerstner, de vrouw van Dr. Kerstner. Al snel trekt het duo de conclusie dat de twee doden met elkaar verbonden zijn.
Neuhaus heeft met haar eerste boek een één dimensionaal werk afgeleverd, waarin een grote brei aan personages worden opgevoerd, die er niet toe doen en/of niet verder worden uitgewerkt. In een wisselende schrijfstijl die dan weer heel behoorlijk en dan weer bijna kinderlijk en flodderroman-achtig is volgt een behoorlijk snel verhaal die van toevallig en onwaarschijnlijk heden aan elkaar hangt. Uiteraard mag dit in een fictie boek maar hier wekt dit irritatie op. Hoe logisch is het dat een hoofdinspecteur van politie zijn vrouw en/of de dochter van een vriendin meeneemt naar een plaats delict en/of een lijkschouwing. De dialogen zijn spaarzaam en soms ook gekunsteld en de factor tijd komt niet voor. Uitslagen van onderzoek en informatieverzoeken komen bij toverslag tevoorschijn.
Het lijkt of het boek geschreven is na 4 weken onafgebroken naar een massa afleveringen van Tatort of Derrick te hebben gekeken en dat die inspiratie gebruikt is om een boek te schijven. Misschien niet helemaal verkeerd want ook die series trokken een miljoenenpubliek.
Na het lezen van dit boek is mij helemaal duidelijk waarom Neuhaus veel moeite had om een uitgever te vinden voor dit boek en het uiteindelijk in eigen beheer heeft uitgebracht. het is gewoon niet goed genoeg. Ik heb de overige 5 vertaalde werken al een poosje in huis, maar heb gewacht tot de eerste delen beschikbaar zouden zijn om het in volgorde te lezen. Ik hoop dat de berichten en recensies van die latere werken waar zijn en Nele Neuhaus een flinke groei heeft doorgemaakt.
Totaal oordeel **
Spanning: 2**
Plot: 3***
Leesplezier: 2 **
Schrijfstijl: 2 **
Originaliteit: 2 **
Psychologie: 1* | 0neg
|
Ik ben een beetje in de war van dit boek. Het heeft iets hartverscheurend. Millie Bird die door haar moeder achter wordt gelaten in een warenhuis en op haar zoektocht steeds briefjes met 'hier mam' achterlaat. Ze schrijft er zelfs bij 'zo terug' op momenten dat ze weg gaat.
Aan de andere kant vind het ik het boek bizar. Twee oudjes die een meisje van zeven zomaar op een road trip meenemen, opzoek naar haar verdwenen moeder meenemen. Als snel kom je er achter dat beide oudjes hun gekke gewoontes hebben. Deze gekke gewoontes begonnen mij al snel te irriteren. De schrijfster heeft naar mijn mening net iets te hard haar best gedaan om Karl en Agatha bijzonder te maken. Hoewel ik dan toch weer hard op om Agatha moest lachen. De verhaallijn van Karl deed mij denken aan 'de 100-jarige man die uit het raam klom en verdween' Karl zou ook zo in dat boek kunnen voorkomen.
Het boek is met veel fantasie geschreven, iets te veel vind ik. Hoe meer ik naar het einde van het boek kwam, hoe meer ik mij ging afvragen wanneer Millie wakker zou worden onder het reuzen dames ondergoed. En alles een droom blijkt te zijn. | 0neg
|
Dit boek hangt aan elkaar van grote toevalligheden, bijzonder wonderlijke ontsnappingen en extreme acties. Ik vond het zo onwaarschijnlijk en zo bij elkaar gezocht, dat ik halverwege gewoon gestopt ben met lezen. Wat een flauwekulboek zeg! Zonde van je tijd. | 0neg
|
Tja. Ik durf bijna niet te reageren. Ik zal dan maar beginnen met de mededeling, dat ik het met iedereen eens ben, en wel hartgrondig, die zegt, dat het heel goed is dat deze geschiedenis wordt verteld, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Voor het feit dat die te boek gesteld is krijgt de schrijfster van mij minstens 6 duimpjes. Maar het boek kon mij als boek niet bekoren. De gebeurtenissen ontroeren, natuurlijk. Maar het geschrevene roept verder niets op. Ik weet ook niet, hoe ik het uit moet leggen. Ik had Ferdie wat anders gegund. | 0neg
|
In Geliefden vertelt de Amerikaanse Mary-Beth Hughes het verhaal van de familie Devlin. Een gezin dat worstelt met een groot verdriet; het verlies van hun zoon en broertje. Deze dramatische gebeurtenis leidt ertoe dat vader, moeder en dochter van elkaar verwijderd raken. Een verhaal over wanhoop, hebzucht en opportunisme. Maar ook over verdriet, familierelaties en de draad weer oppakken. In het Amerika en Engeland van de jaren 1969 – 1971 waarin geld, macht en schoonheid de hoogst haalbare doelen zijn doet het gezin Devlin een dappere poging om aan het ideaalbeeld te voldoen. De roman is in het Nederlands vertaald door Sjaak de Jong.
Jean en Nick Devlin vormen samen met hun kinderen Lily en Cubbie het prototype van een Amerikaans gezin. Nick is een charismatische, succesvolle zakenman, en Jean een knappe vrouw die voor de kinderen en het huishouden zorgt. Het noodlot slaat toe als Cubbie ziek wordt en overlijdt. Het gezin valt uiteen, en alle drie de gezinsleden verwerken hun pijn op hun eigen manier. Lily gaat naar een nonnenschool, Jean ploetert eenzaam voort, en Nick zoekt zijn heil in een zakelijke deal in de cosmeticabranche. Een wereld vol louche contacten, drank, overspel en andere zaken die het daglicht niet kunnen verdragen.
Geliefden is een boek van overdaad. Dit uit zich onder andere in de vele namen en personen die de revue passeren. Als lezer is het ingewikkeld om te onthouden wie Lionel, Kitty, Huey, Doris, Mimi, Billy, Clyde, Jamie, Russell en de anderen ook alweer zijn, wat hun onderlinge relatie is, en welke personages van belang zijn voor het verdere verloop van het verhaal. Een stortvloed aan namen die voor verwarring zorgt. De levensstijl van het gezin Devlin is ook overdadig. Nick verliest zich in een wereld van feesten, alcohol en uiterlijkheden. Passages als: "De vrouw naast hem oogt vertrouwd. Als hij rechtop gaat zitten, ziet hij dat zij haar jurkje in elk geval wel met enige zorg op de roze chaise longue heeft gedrapeerd. Het modieus gekapte zwarte haar torent boven het gezicht uit en een restje frambozenrode lipstick tekent zich mooi af tegen haar huid. Het is een mooie meid. Een hele mooie meid", maken het verhaal gekunsteld en oppervlakkig.
De fragmenten waarin wordt teruggeblikt op de ziekte van Cubbie zijn daarentegen wél indrukwekkend. Wanneer Lily bijvoorbeeld de nachten beschrijft waarin zij voor haar broertje probeert te zorgen: "Voor haar moeder was dat huilen ondraaglijk. Zelf deed ze er alles aan om voor haar moeder verborgen te houden dat Cubbie aan één stuk door huilde. En dat hij, toen hij heel ziek en kwetsbaar was, net zo dicht tegen haar aan sliep als hij als ukkie had gedaan, dat hij tegen haar borst mocht hoesten, dat zij in zijn plaats huilde om te zorgen dat hij niet overstuur raakte van dat hoesten of haar moeder er wakker van werd, want die had haar rust nodig. Eén ding was wel waar. Cubbie praatte nooit over al het naars dat hem overkwam, over hoe het bij hem vanbinnen voelde. Dat had ze zelf moeten uitpuzzelen. Daar was ze nog mee bezig."
Geliefden is een chaotisch boek over een oppervlakkige levensstijl. De momenten waarop emoties wél aan de oppervlakte komen zijn mooi. Jammer dat deze passages schaars zijn in dit boek van overvloed. | 0neg
|
Auteur Emily Barr heeft al diverse boeken op haar naam staan. Haar nieuwste boek Back on Track speelt zich, net zoals haar overige boeken, in een ver land af. Om eerlijk te zijn ken ik Barr als een auteur van chicklit/reisromans. Back on Track wordt echter als een literaire thriller gepresenteerd. Helaas blijkt dit boek niet aan de kwaliteiten van een literaire thriller te voldoen, omdat zowel het literaire gehalte als de spanning die nodig is voor een thriller, ontbreken.
Tansy Harris is getrouwd met Max met wie zij twee zoontjes heeft. Tansy houdt van haar gezin, maar ze is haar huidige leven zat. Ze voelt zich een verschrikkelijke slechte moeder. Om aan de sleur van haar saaie leven te ontsnappen begint ze steeds meer te drinken. Diep van binnen weet Tansy dat ze een probleem heeft, maar dat wil ze in eerste instantie niet toegeven. Haar man Max merkt dat Tansy diep in de problemen begint te raken. Samen besluiten ze dat het zo niet langer door kan gaan. Er moet iets gebeuren anders stort Tansy volledig in.
Wanneer Tansy een e-mailtje krijgt van haar oude vriendin Ellie, met de vraag of ze naar India kan komen om te helpen in een kindertehuis, ziet Tansy dit als een mooie kans om aan haar problemen te werken en de nodige rust te nemen. Ze besluit vier weken naar de woongemeenschap in India te gaan. Tansy is dolblij om haar oude vriendin na al die jaren weer terug te zien. En hoewel ze in het begin moeite heeft met de aparte regels van de woongemeenschap past ze zich snel aan. Maar hoe langer Tansy in de woongemeenschap verblijft hoe meer vreemde zaken haar opvallen. Er is iets wat Ellie voor haar verzwijgt. Helaas komt Tansy er te laat achter dat haar vriendin zich met illegale zaken bezighoud. Niet alleen heeft Ellie tegen Tansy gelogen maar door haar toe doen moet Tansy ook nog eens op de vlucht voor de politie in India.
De achterflap van dit boek belooft een spannend verhaal vol angstaanjagende zaken maar als lezer wordt je daarin toch een beetje teleurgesteld. Het verhaal kent nauwelijks spanning en veel vreemde gebeurtenissen vinden er ook niet plaats. Het verhaal wordt pas aan het eind even spannend wanneer de ware bedoelingen van Tansys vriendin worden onthuld. Maar vanaf het begin tot aan dit punt is Back on Track vooral een verhaal over een alcoholistische vrouw met een midlifecrises. Haar reis door India is ook niet bijzonder boeiend te noemen. Ze ontmoet een stel dat aan het backpacken is, een excentrieke jonge Franse vrouw (ook een backpacker) en ze sluit vriendschap met een dakloze drugsverslaafde man. Voor de rest doen zich niet veel bijzonderheden voor.
Back on Track is vooral een geschikt boek voor lezers die graag over verre landen lezen. Het is ook meer een reisverhaal dan een thriller. Over het algemeen is Back on Track een aardige roman en als vakantieboek zou ik het wel aanraden. Voor fans van Emily Barr zal dit nieuwe verhaal waarschijnlijk ook wel boeiend zijn. Maar voor wie op zoek is naar spannende thriller is dit niet het juiste boek. | 0neg
|
Ik vond dit geen spannend boek, verwarrend geschreven, de auteur spreekt telkens vanuit een ander personage. Niet echt een aanrader.
bookworm | 0neg
|
Ik heb het boek afgelopen zaterdag gekocht en wat heb ik een spijt!!
Ik kan me totaal niet inleven in de hoofdpersonage, een contactgestoorde introverte vrouw, die geobsedeerd is door vogels. De ellenlange passages over het gedrag van vogels ging me al na 15 bladzijden irriteren. Ik ploeter nu dus maar door het boek heen, want 18,95 voor niks betalen is ook wat.
Voor iedereen die overweegt het boek te kopen: NIET DOEN! | 0neg
|
Gewaagde ideeënroman over westerse literatuur tegenover religieuze krachten die de vrije verbeelding proberen in te dammen. Twee schrijvers moeten in Caïro een lezing geven over hun visie op wat literatuur is, maar zij zijn voornamelijk op zoek naar een Egyptische hoer om seksuele frustraties op bot te vieren. Die odyssee naar seksuele verlossing leidt langs een vruchteloos pad van botsende seksuele moraal en wederzijds onbegrip. Saoedi's zwaaien met meer geld om onder de aandacht te komen en weten westerse sekstoeristen te reduceren tot een hoogst onaantrekkelijke partij, terwijl de prostituees zelf óók ingewikkelde zedennormen hanteren om de schijn van deugdelijkheid op te houden. In die nieuwe ontwikkelingen wacht de geportretteerde gefrustreerde westerse man een ijskoude afwijzing in een deel van de wereld waar Hij niet langer meer de dienst uitmaakt.
Wat mij dwarszit aan de roman is dat het de complexiteit van seksualiteit in het Midden-Oosten expres zo prominent koppelt aan oriëntalistische seksuele clichés. Misschien is dat vooral bedoeld als hyperbool om de eigen visie op de islamitische wereld te bekritiseren, maar het doet verder weinig recht aan de werkelijke complexiteit van hoe seksualiteit doorwerkt in het maatschappelijke leven in een land als Egypte.Aan de ene kant is dit meer een intellectualistisch spel met hete hangijzers dan een subtiele verkenning die veel ruimte openlaat voor nuancerende kanttekeningen. Daarbij is het vooral eenzijdig gekleurd vanuit het hautaine oogpunt van 'de westerse intellectueel' die weet heeft van grote filosofische stromingen en invloedrijke literaire werken. Aan de andere kant is het óók geen in your face satire zoals de Nederlandse cover van een blonde bimbo met gezichtssluier doet vermoeden. Het resulteert in een wat oppervlakkige roman die vooral tegenstellingen uitvergroot en daarmee eenzijdig inhaakt op platgetreden, voorspelbare paden van makkelijke islamkritiek | 0neg
|
Dit boek was niet aan mij besteed. Het onderwerp leek me wel boeiend: twee meisjes die in een sekte leven, maar ik stoorde me erg aan de de manier waarop het verhaal vertaald was. Bijvoorbeeld: "Hebben jullie ook konijnen? Ja? Hebben jullie er?"
Of: ...toen ze voor de wasmachine neerknielde en er kookwas instak. Maar nadat ik uiteindelijk stuitte op : Zij opende de koelkast, die vol kleefde met foto's, had ik het vermoeden dat de vertaalster, Els Verbiest, waarschijnlijk een Belgische was.
En als een vijfjarig meisje zegt: "Het verhaal van de regenworm bevalt me niet", dan is dat óók in het Vlaams niet echt een uitspraak voor een kind van die leeftijd.
Kortom, ik heb met gekromde tenen zitten lezen, met de hoop dat het misschien nog wel wat zou worden, maar helaas. | 0neg
|
Benny Baudewyns wordt in 1958 in St. Agatha-Berchem (Brussel) geboren. Momenteel woont hij in Dilbeek. Hij is werkzaam als begrafenisondernemer en zette zijn eerste stappen in het schrijversvak met een aantal toneelstukken (zowel komedies als thrillers) voor lokale toneelgezelschappen. Tevens nam hij de regie van deze stukken voor zijn rekening, speelde in de stukken mee én ontwierp de decors. In december 2002 won Baudewyns de Diamanten Kogel, de prijs voor het spannendste boek in Vlaanderen en wel voor zijn boek De Emerson Locomotief. Andere boeken van Baudewyns zijn: Het von Staussen complex (2003), Het Madagascar debacle(2004), Het Tetraville bedrog (2005) en Het Todorov dossier (2006).
Rond oktober 2007 is er een boek verschenen dat een kijkje gaf op Baudewyns baan als begrafenisondernemer: Brussel zien en sterven. Pas verschenen De Antarctica theorie.
Werner Libottes leven neemt een ongelukkige wending nadat hij van de ene op de andere dag zijn baan bij zijn schoonvader verliest, zijn zoontje omkomt bij een brand en zijn vrouw hem verlaat en haar intrek neemt in het huis van haar ouders. Zowel zijn vrouw als zijn schoonouders staan vijandig tegenover Werner, hoewel hij zelf niet precies weet waarom. Hij
wordt nachtverpleger in een psychiatrische instelling en heeft daar een aantal malen gesprekken met professor Kemper. Hij zet Werner op het spoor van een zoektocht naar een geheimzinnig boek. Samen met de politieagente Devroux gaat Werner op pad.
Mij boeide De Antarctica theorie helaas niet. De gesprekken tussen Werner en professor Kemper zijn nogal specifiek gericht op de theorieën met betrekking tot het ontstaan van de piramiden in zowel Egypte als Mexico en daardoor nogal specialistisch getint. Zeker niet interessant als je je er niet in verdiept hebt. En ook al is de lezer geïnteresseerd, dan nog is het wetenschappelijke en wiskundig getinte boek van Baudewyns te droog en te saai om eens uitgebreid voor te gaan zitten.
De gebeurtenissen waardoor Werner in contact komt met dokter Dumont zijn behoorlijk onwerkelijk en doen afbreuk aan het verhaal.
De brieven van professor Kemper aan dokter Dumont zijn misschien van belang voor het onderbouwen van de theorieën, maar ontzettend langdradig (vanaf pag. 64 t/m pag. 107!).
Alleen een ongelooflijke doorbijter kan het opbrengen ze allemaal te lezen. Maar dan nog. Eigenlijk vond ik ze totaal overbodig.
Ook de verhalen over de boottocht en de Tempeliers zijn niet boeiend in het verhaal verweven. Ze zijn langdradig en totaal niet interessant én relevant.
Veel dingen die in het boek gebeuren zijn té toevallig en vaak té ver gezocht en daarbij heel irreëel. In sommige boeken doet dit geen afbreuk aan het verhaal, maar in De Antarctica theorie vind ik het gebruik van toevalligheden wél afbreuk doen. Het wordt zo een slap, ongeloofwaardig verhaal.
Door alle bovengenoemde minpunten is het moeilijk te ontdekken waar het nu eigenlijk om draait in het boek: het ontdekken van de bouwtechnieken, o.a. van de piramiden; het vinden van het geheime boek (maar met welk doel) of de zoektocht van Werner naar zijn verleden?
Daarbij worden andere theorieën (de ijskap die Antarctica bedekt en het vasteland dat hieronder schuilgaat; de Graallegende, het land der Katharen, de lijkwade en diverse anderen) kort aangetipt, maar niet verder uitgewerkt. Wat hiervan de meerwaarde c.q. de bedoeling is? Ik durf het niet te zeggen.
De Antarctica theorie is in mijn beleving een chaotisch boek met overdadig veel onderlinge verbanden, intriges en personages en dit alles in een onsamenhangend geheel gegoten met, als klap op de vuurpijl, nogal wat losse eindjes.
Wellicht dat iemand die in deze materie en de geschiedenis ervan geïnteresseerd is, dit wél een goed boek vindt, maar aan mij was het zeker niet besteed. | 0neg
|
Nobelprijswinnaar voor de Literatuur 2005, Orhan Pamuk, gaf bij het in ontvangst nemen van deze prijs een voordracht waarin hij badineert over het schrijverschap. Deze en twee andere voordrachten over hetzelfde thema, bundelde Pamuk in Het valies van mijn vader. Hij heeft het uiteraard over het schrijver-zijn, maar ook over de literatuur, authenticiteit en –typisch voor zijn werk- het provinciale gevoel. Een mooi opstapje naar zijn oeuvre. | 0neg
|
De YA fantasy boekenserie Legende van Esper gaat van start met het eerste boek De zilvervos. Het boek is geschreven door de Vlaamse auteur Joke de Meyer en doormiddel van crowdfunding is het verschenen bij haar eigen uitgeverij De Belezenis.
In De zilvervos volgen we het verhaal van Veder, een schildknaap die zijn hele leven al in de hoofdstad van Esper woont. Hij heeft daar zijn familie, vrienden en dromen om wachter van de stad Arél te worden.
Ondanks dat de stad volledig omringd is door een stevige muur om het volk te beschermen van de kwaadaardige Sluipers uit de Fluisterbossen, komt Veder er al vrij snel achter dat de dingen die hij altijd als vanzelfsprekend heeft gezien niet helemaal pluis zijn. Als er om hem heen rumoer ontstaat en er mensen beginnen te sterven gaat hij op onderzoek uit om voor dit alles een oplossing te vinden.
Waar zal het pad dat hij bewandelt hem brengen? En welke geheimen zullen er aan het licht komen? Je leest het in De zilvervos.
Het boek is echt een middeleeuws ridderverhaal en in het begin had ik direct door dat de schrijfster erg goed onderzoek heeft gedaan naar de tijd, de gebruiken en wat het schildknaapsleven allemaal inhoudt. Het verhaal begint als een traditioneel fantasyboek en blijft voor mijn gevoel qua plot een klein beetje hangen in de bewandelde paden.
Tijdens het lezen verloor ik verschillende momenten mijn aandacht en ik denk dat dat komt door de enorme hoeveelheid personages en namen (die hier en daar ook nog op elkaar leken) en misschien toch ook wel door de schrijfstijl. Wellicht komt het omdat het taalgebruik in het boek erg Vlaams is en ik dat als Nederlander niet altijd begreep, dus ik vind het ook moeilijk om dat de beoordelen.
Wel zit er op gegeven moment een enorme ommezwaai in het boek. Hele kleine spoiler: We schakelen tijdelijk over naar de moderne tijd waarin we vandaag de dag leven. We volgen kort een nieuw personage en deze hoofdstukken waren voor mij toch wel de betere hoofdstukken. Het voelde een beetje out of place met de rest van het verhaal, maar deze stukken lazen wel heerlijk weg.
In conclusie is De zilvervos een boek met wat haken en ogen, maar voor de fans van traditionele ridderverhalen zal hij zeker in de smaak vallen. De cover is echt prachtig, dus ik ben blij om hem in de boekenkast te hebben staan!
Een uitgebreidere (spoilervrije) review van de Zilvervos is nu terug te vinden op mijn YouTubekanaal Whatthevalk:
https://www.youtube.com/watch?v=40_mgh1Ltrs&t= | 0neg
|
Ik heb geen open haard en dat is met deze serie erg jammer. Dit is bagger van het zuiverste water. Frank Herbert zou zich omdraaien in zijn graf. Alle clichés die je maar kunt bedenken zitten er in, en nog slecht uitgewerkt ook. Dat geldt voor de hele serie Duin-boeken waar Kevin J. Anderson een hand in gehad heeft. | 0neg
|
Dit mooi verzorgde boek, Eten. Liefhebben. Stralen is bedoeld voor mensen die gezonder willen gaan eten en leven. Amelia Freer is voedingsdeskundige en coach op het gebied van gezond eten. Meer dan 200 pagina’s van in totaal 270 zijn gewijd aan wat wel en niet goed voor je is. Met stevige uitspraken over ziekten die kunnen ontstaan door bepaalde voedingsmiddelen te gebruiken. “Voeding kan je maken en breken”. Wat moet je laten: suiker, gluten, alcohol, zuivel, cafeïne. Er wordt aangegeven waarom je er mee moet stoppen en hoe je dat kunt doen. Soms wordt gesuggereerd dat helemaal stoppen niet nodig is, bijvoorbeeld bij het drinken van 2 koppen koffie per dag en zo nu en dan een glas rode wijn.
Wat moet de deur uit en waarmee mogen de keukenkastjes en koelkast gevuld worden. In de koelkast zeker eiwitten zoals vis, vlees, kip, kalkoen en natuurlijk groenten. In de keukenkastjes de bekende zaken als kokosolie, kokosmeel, rijstebloem, quinoa, roze himalayazout, appelciderazijn, peulvruchten in glazen potten. Dan een opsomming van wat wel en niet glutenvrij is en een overzicht van wat je kunt met de verschillende aanbevolen ingrediënten zoals chiazaad, kokosolie etc.
Hoofdstukken verder: Elegant eten, Stoppen met snoepen, Wees consequent, niet perfect, Maak vet je vriend (en suiker je vijand), Waarom gezond eten gelukkiger maakt, Eet je in plaats van te drinken?, Zou je voedingssupplementen moeten slikken?, Lichaamsbeweging.
Een mooie quote van Wayne Fields: De zes beste artsen die er bestaan- en dat zal niemand kunnen ontkennen- zijn zon, water, rust, zuurstof, lichaamsbeweging en voeding.
Kipnuggets met mango-avocadosalsa
Voorbereidingstijd: 10 minuten
Afkoeltijd: 30 minuten
Bereidingstijd: 15 minuten
2 á 3 personen
2 kipfilets, in stukjes gesneden
250 ml kokosmelk
115 g kokosmeel
½ tl gemalen komijn
½ tl kurkuma
½ tl gemalen koriander
75 g geraspte kokos
snufje zout
1 el kokosolie, gesmolten
4 grote slabladeren, bijvoorbeeld ijsbergsla of romaine (bindsla), om in te serveren
Salsa
1 avocado, geschild, ontpit en in blokjes gesneden
1 mango, geschild, ontpit en in blokjes gesneden
15 g verse koriander, gescheurd
1 rode ui, geschild en in kleine stukjes gesneden
1 rode peper, gesnipperd
2 el kokos aminos
Schenk de kokosmelk bij de stukjes kip en zet de kom een half uur in de koelkast.
Maak intussen de avocado-mangosalsa door de avocado te mengen met de mango, koriander, ui, rode peper en kokos aminos.
Verwarm de oven voor op 180°C (gasovenstand 4).
Doe het meel en de kruiden in een kom. Strooi de geraspte kokos op een bord.
Pak een stukje kip, rol dat door het gekruide meel en de kokos tot het goed gepaneerd is en leg het
op een bakblik. Herhaal dit met de rest van de kip.
Schenk de gesmolten kokosolie over de kip en zet het bakblik ongeveer een kwartier in de oven, of
tot de kip gaar is en er goudbruin en krokant uitziet. Om te serveren schep je een lepeltje avocado-mangosalsa in een slablad, leg er wat kipnuggets op, vouw de randen van het slablad naar binnen en eet het uit het vuistje op alsof het een broodje is.
Het gerecht was goed te maken. De hoeveelheden voor de paneer hangen samen met de grootte van de stukjes kip en dat geldt ook voor de bereidingstijd in de oven.
De 18 recepten die in dit boek zijn opgenomen zijn apart, maar zeker te maken door mensen die in dit soort eten zijn geïnteresseerd. Ook de ingrediënten zijn wel verkrijgbaar al is het waarschijnlijk niet in de plaatselijke supermarkt.
Was dit boek nog nodig nu er al zoveel op de markt zijn met dit soort opvattingen? Qua uitgebreidheid misschien wel. Alles prima uitgelegd.
Maar…. de zekerheid waarmee de vele adviezen worden gesteld is wat griezelig als men weet hoe weinig zekerheid er is op het gebied van wat gezond en ongezond is wat betreft voeding. De richtlijnen goede voeding 2015 spreken boekdelen. | 0neg
|
Naar aanleiding van de goede Crimezone.nl bespreking was ik wel benieuwd naar dit boek. Ik vond het echter zwaar tegenvallen: het is langdradig, voorspelbaar, onrealistisch, slecht geschreven (het woord adrenaline komt om de haverklap voorbij), de karakters zijn eendimensionaal, dialogen zijn doorspekt met clichés, etc. Kortom: wat mij betreft lekker laten liggen. | 0neg
|
De Zwarte Lord is de debuutroman van de Surinaamse auteur Rihana Jamaludin. Deze lijvige historische roman speelt zich af in het Suriname van de negentiende eeuw, meer bepaald het jaar 1848. We komen terecht in een koloniale maatschappij, waar Nederlanders omwille van economisch gewin de slavernij hardnekkig in stand willen houden. Een mysterieuze samenleving waar de verhoudingen tussen zwart en blank en de vele tinten daartussen de conventies en fatsoensnormen van die tijd overhoop gooien. Maar tegelijk zien we er veel hypocrisie en taboes, die de menselijke relaties bemoeilijken.
In deze ‘setting’ wordt Regina Winter losgelaten. Deze op het eerste zicht oerhollandse, wat preutse gouvernante is aan het woord met haar verhaal over ‘een onbeduidende gouvernante, een wees uit Den Bosch, die in Nederland geen toekomst meer ziet en haar biezen pakt om het overzee te proberen’. Aangekomen in Suriname, treedt zij in dienst van Walther Blackwell, een jonge kleurling die van zijn blanke vader een plantage geërfd heeft. Deze Blackwell wordt door de kolonisten spottend ‘de Zwarte Lord’ genoemd. Regina moet instaan voor zijn educatie. Vanaf dan wordt zij meegesleurd in de stroom van gebeurtenissen die Suriname in 1848 overspoelen. In de buurlanden predikt men de revolutie, de autoriteiten in Suriname doen er alles aan om deze vonk niet te doen overslaan. Ondertussen zorgt een ‘subversief’ theatergezelschap uit Frans-Guyana voor de nodige opschudding. De geest van oproer moet monddood gemaakt worden. Regina krijgt opdracht de Zwarte Lord te bespioneren. Wat is zijn rol? Is hij een revolutionair?
Toch gaat het in dit boek vooral over romantiek en liefde en overstijgt Rihana Jamaludin het traditionele ‘vrouwenboek’ niet echt. Het gebrek aan humor, de archaïsche stijl en de vele onnodige uitweidingen maakten het mij niet altijd gemakkelijk om deze turf te doorworstelen. Vooral het eerste deel dat zich in Nederland afspeelt deed mij twijfelen of ik wel zou verder lezen. Ik had namelijk het gevoel dat ik in een kopie van de negentiende Eeuwse klassieker Jane Eyre van Charlotte Bronte terechtgekomen was, met de hoofdfiguur als het arme weeskind dat zich uitbuiting en misbruik moet laten welgevallen, omgeven door nonnen en preutse kwezels.
Ik heb ‘De Zwarte Lord’ vooral uitgelezen omwille van mijn fascinatie voor Suriname, toch nog altijd een land waarover weinig romans te vinden zijn. | 0neg
|
Ik heb de Engelse pocket gekocht. Iedereen had t over dit boek....
Na verwoede pogingen heb ik het boek uiteindelijk niet eens uitgelezen. Saai. | 0neg
|
Dit boek leest alsof het verhaal zelf een excuus is voor het etaleren van de kennis van de schrijfster.
Uit het verleden weten we dat Patricia Cornwell in staat is om goede boeken te schrijven, maar helaas is ze de laatste jaren te ver doorgeschoten in het tentoon spreiden van haar (wetenschappelijke) kennis. Daarnaast heeft ze ontdekt hoe goed je bladzijden kunt vullen met het beschrijven van allerlei overbodige details.
Het lijkt alsof ze eigenlijk geen spannend verhaal wil schrijven maar alleen wil laten zien hoe goed ze op de hoogte is van de laatste technische snufjes, de werking van forensische apparatuur en hoe groot haar algemene ontwikkeling is.
Dit stoort enorm, zeker omdat het verhaal zelf in de basis best een spannend boek had kunnen worden. In dit boek is dat relaas echter alleen op de achtergrond aanwezig en wordt het op het laatste moment ook nog eens snel afgeraffeld.
Een uiterst pretentieus boek waarmee de schrijfster wat mij betreft niet alleen de nekslag heeft uitgedeeld aan haar ooit zo boeiende personage Kay Scarpetta, maar ook aan zichzelf als schrijfster van deze serie. | 0neg
|
Cover; Een heel opzichte cover die je meteen aantrekt om opgenomen te worden. Felle kleuren en een grote witte titel. Deze cover geef ik 7 punten.
Samenvatting van het verhaal;
Ole Jastrau is een recensent bij de krant “Het Dagblad” . Hij is literair redacteur.
Op een dag verschijnen er twee mannen bij hem op de stoep en hij wordt eigenlijk een beetje verplicht van hen binnen te laten zoals een goede welopgevoede Deen het betaamt. Hij is helemaal niet opgezet met het bezoek en één van de twee, Bernard Sanders, drijft voortdurend de spot met hem. Politieke discussies worden niet uit de weg gegaan. Sanders, een communist, houdt er wel zijn eigen meningen op na. De andere, Stefan Steffensen, is een dichter die werkt voor het communistisch dagblad “De Hamer” en is de zoon van de beroemde dichter en apotheker Stefani.
Als hij een eerlijke recensie schrijft over deze Stefani gaan de poppen aan het dansen binnen de redactie en de uitgever geeft hem ervan langs dat het not done is om zo een recensie te schrijven. Redacteur Iversen vraagt opeens alle doorslagen van de literaire pagina op en Jastrau is gekrenkt tot in zijn ziel. Hij voelt dat hij in een hoekje wordt gedrumd als hij ook niet meegaat met de politieke gedachten van sommigen.
Hij drinkt en dompelt zichzelf in medelijden, een goede kater hebben !! Zijn vrouw Johanne moet er maar genoegen mee nemen hoe hij drinkt. Als hij een “goede” kater heeft vraagt ze aan hem waarom hij niet altijd zo is zodat een mens het in zijn buurt kan uithouden.
Zijn zwager Adolf wrijft hem ook fijntjes onder zijn neus dat zijn werk niet loon gevend is en dat hij op die manier niet zijn gezin kan onderhouden en dat hij er beter aan zou doen om zijn talenten in iets anders te steken. Hij vind het een nutteloos iets en zijn zus verdient beter!
Na verloop van tijd weet hij ook uit zichzelf dat hij op een wipstoel zit bij de krant, hij verwaarloost zijn werk en gezin en in zo’n erge mate dat zijn vrouw de echtscheiding aanvraagt.
Nadat zijn vrouw hem heeft verlaten staat Steffensen en zijn vriendin terug bij hem op de stoep. Die twee jongelui hangen en luieriken een hele dag aan. Hebben zelf geen bron van inkomsten en leven op de kap van Jastrau. Hij vraagt zichzelf af wat hem de laatste maanden is overkomen; wat gebeurt hier? Waar was alles wat in dit huis geleefd had?
Gaandeweg bestaat zijn leven uit enkel drinken met foute vrienden, geen waardigheid meer hebben voor de dingen in zijn leven en opgeschept zitten met een huis en twee jonge mensen waar hij zich op den duur niet meer om kan bekommeren.
Als kers op de taart neemt hij ontslag omdat het hem toch zinloos lijkt om nog zo verder te moeten ploeteren met zijn baan. Het heeft allemaal geen nut meer voor hem en staat er ook niet bij stil dat er dan geen bron van inkomsten meer is. Hij klampt zich vast aan wat ?? leven en niet willen leven, zo komt het alleszins bij mij over. Zolang de drank maar rijkelijk vloeit is alles van geen belang.
Conclusie;
Ole Jastrau is 34 jaar oud en eigenlijk een man die heel negatief is en het liefst zijn eigen ding doet en hij wordt liever met rust gelaten. Hij heeft een voorliefde voor alcohol, op die manier gaat het hem allemaal veel beter af en bekijkt hij de wereld door een ander paar ogen.
Alcoholisme brengt Jastrau ten onder, een man die alles had, een lieve en mooie vrouw, een schat van een zoontje en die dan toch zweert bij de fles. Toch moet je enigszins medelijden hebben met het hoofdpersonage, een man die het om zo maar cru te zeggen zichzelf naar de verdoemenis helpt.
Beoordeling; Een hoog literair werk. Met momenten zeer moeilijke woordenschat. Ook een dikke blunder gevonden in het boek waarbij er sprake was van een “laptop”!! Hij kan simpele dingen heel mooi beschrijven en dan zijn andere dingen weer heel uitgebreid beschreven waar je eigenlijk geen boodschap aan hebt als lezer. Het onderwerp is zeer deprimerend en als je met alcoholisme al te doen hebt gehad of in je directe omgeving dan is dit zeker geen boek dat ik zou aanraden. Het verhaal speelt zich af eind jaren twintig en misschien is die oubollige schrijfwijze wel van die tijd. Ook de discussie en gesprekken zijn soms zo zinloos dat je soms eigenlijk niet goed weet waarover die gaan en wat het nut ervan is. Dit boek beschrijft inderdaad de ondergang van een man die alles had. Ik had er op den duur een onaangenaam gevoel bij om het te lezen. Een heel deprimerend boek vind ik dit!
Ik geeft dit boek 2 sterren | 0neg
|
Ik vond het een teleurstellend boek. De hoofdrolspelers zijn,wat mij betreft, niet erg overtuigend en het verhaal werd steeds minder spannend en geloofwaardig | 0neg
|
ze is meer met horten en stoten in elkaar geflansd.,Gaston Van Camp. Het kàn bijna niet anders of ik heb in mijn jeugd een werk van zijn hand gelezen. Meer dan 130 titels schreef hij, vooral jeugdboeken maar ook uitgaven in de reeksen Historische verhalen en Vlaamse Filmkens (onder pseudoniem). De vijfenzestigjarige schrijver legt zich sinds kort toe op misdaadverhalen voor volwassenen. Als voormalig leerkracht geschiedenis koos hij het oude Rome onder keizer Vespasianus (69-79 nC) als setting. Tijdens het lezen van de zaak Flavia bekroop me een dubbel gevoel: Van Camp doet krampachtig pogingen om het etiket jeugdschrijver van zich af te schudden en de schrijver onderschat de liefhebber van het detective- en thrillergenre. Krampachtigheid en onderschatting kunnen nooit leiden tot een vlot en geloofwaardig verhaal en dat heeft Van Camp met De zaak Flavia dan ook niet afgeleverd.
In De zaak Flavia is weerom een belangrijke rol weggelegd voor Homeros Grafikos, bezieler van een vertaal- & detectivebureau. Hij wordt bijgestaan door de bloedmooie Maria Corinna en de zwijgzame Semenka. Hoofdrol wordt gespeeld door Flavia, een bijna bankroete Romeinse schone. Deze weduwe heeft de ambitie om snel rijk te worden en wedt daarvoor op verschillende paarden. Ze wil zowel de jongste zoon van de keizer strikken als haar broer helpen een succesvolle gladiator te worden. Haar vriendin Pontia, getrouwd met de oude Tryphon, staat haar met raad en daad bij. Beide dames zijn niet vies van een erotisch avontuurtje en draaien hun hand niet om voor een intrige meer of minder.
Op zich biedt bovenstaande voldoende stof voor een boeiend boek. Alleen blijven de meeste personages typetjes en wat nog erger is, ze vallen af en toe zelfs uit die rol. Wat te denken van een oude man die de ene dag nog verbazend kwieke stappen zet en de volgende dag meer schuifelde dan hij liep? Waarom wordt gezegd dat Flavia als enig kind het hele hebben en houden van haar ouders erfde? We weten toch dat ze een broer heeft. Waarom voelt iemand die net een brute moord pleegde zich Niet leeg. Voos. Alsof zijn gevoelens bevroren waren om dan enkele tellen later vertederd te glimlachen als hem de klaargelegde stapeltjes aanmaakhout opvallen die hij logischerwijs al eerder gezien had?
De acties van de personages getuigen van een behoorlijke dosis naïviteit en leiden vaak tot niks. Het is mij onduidelijk waarom Grafikos voor dag en dauw in de tuin van Pontia zit om een complot te verijdelen maar uiteindelijk noch iets ziet, noch iets doet. Waarom tut Flavia zich helemaal op om naar Pontia te rijden als blijkt dat laatste niet thuis is?
Het vergaat sommige delen uit de verhaallijn net als de acties van personages. Ze worden wel aangezet maar niet uitgewerkt. Semenka mengt zich ongevraagd in een straatgevecht en zorgt ervoor dat zijn tegenstander een nageslacht op zijn buik kan schrijven. Hij wordt opgepakt en in een beruchte gevangenis gegooid. Corinna gebruikt haar charmes en krijgt hem vrij. Horen we nog iets van zijn verblijf in de cel? Horen we nog iets over zijn beweegredenen om deel te nemen aan een gevecht tussen onbekenden? Welnee, niet belangrijk. Waarom staat het dan in het boek? Andere zaken die wél belang hebben voor het verhaal, worden dan weer over het hoofd gezien. Waarom miste Pontia jaren geleden haar afspraak met haar minnaar?
Van een vloeiende verhaallijn is dus geen sprake, ze is meer met horten en stoten in elkaar geflansd. Naïviteit, stereotypen, ... bij momenten leek het wel of ik de strip Jommeke aan het lezen was. Jommeke voor volwassenen dan, want Van Camp vermengt flink wat softporno in het boek. Duidelijker kon het onderscheid met de Vlaamse Filmkens niet zijn. | 0neg
|
Omdat ik nog nooit iets van Robert Vuijsje had gelezen, eerst Alleen maar nette mensen gehaald bij de bieb en deze besteld ook bij de bieb, deze moest ik dus voor mijn geweten wel lezen, ze hadden hem immers voor mij aangeschaft.
Ik zal kort zijn (net als al zijn zinnen), ik vond zijn eerste roman niks, deze vond ik nog nikser, dat is geen goed nederlands, maar het is net zo slecht als dit boek, zonde van je tijd en je geld als je van plan bent het aan te schaffen, wat een overgewaardeerde schrijver is dit zeg, ik heb er geen andere woorden voor. | 0neg
|
De enige reden die ik kan bedenken waarom het zo gehyped is, is dat het een duidelijk geval is van ''in het land der blinden is eenoog koning''. De problematiek rond de multiculturele samenleving blijft verrassend weinig besproken onder Nederlandse schrijvers en dan al helemaal niet vanuit het perspectief van iemand die het gevoel heeft dat hij zijn eigen identiteit kwijt is in het huidige Nederland. Robert Vuijsje levert hiermee dan ook spitsvondige kritiek op een Nederland waar veel mensen uit de linkse hoek zich zorgen om maken.Maar is het ook echt een goed boek? Nou ja, bij vlagen komt Vuijsje met geniale passages op de proppen; zo zal ik de uitmuntende proloog, over dat iedere bevolkingsgroep wel neerkijkt op een andere bevolkingsgroep, niet meer zo snel vergeten. Deze passages zitten echter verstopt in een schrijfstijl van eindeloze herhaling en idioot grof geschetste karikaturen. Niet in de laatste plaats om de vreemde fixatie van de auteur met de derrières van donkere vrouwen. Ergens is het wrang dat racisme geaccepteerd wordt als de auteur pretendeert een links intellectuele boodschap uit te dragen. Daarmee mist de ranzige ondertoon compleet de subtiliteit en de verfijning om de belangrijke inhoud tot zijn recht te laten komen. | 0neg
|
Het zal niet meevallen in China te leven! Zoveel geweld, zoveel pies, zoveel zelfmoord. Mo Yan maakt het de lezer niet gemakkelijk. Af en toe kom je een mooie poëtische scene tegen (ja, die zijn er ook), en dan denk je, ik lees toch maar even door. Uiteindelijk loopt het met alle hoofdpersonen in het boek slecht af, en dat is natuurlijk wel erg realistisch. Toch maar weer een Europees of Engels boek pakken? Of heeft iemand een andere Chinese tip? | 0neg
|
Voordat het uiteenviel tot een reeks van interessante anekdotes en leuke weetjes, had ik het gevoel dat ‘Mensen op Mars’ de beste sciencefiction was die ik in jaren had gelezen. Merkwaardig misschien om een non-fictieboek als sciencefiction te bestempelen, maar er valt naar mijn idee toch veel voor te zeggen. Het concept dat Bas Lansdorp en Arno Wielders in 2011 met Mars One lanceerden (kolonisten naar Mars sturen zonder kans op terugkeer naar de Aarde), had voldoende schijn van wetenschappelijke haalbaarheid om niet onmiddellijk door iedereen als hersenspinsel van de hand te worden gewezen, maar dat het als fiction vruchtbaarder was dan als toepasbare science was vanaf het allereerste begin al wel duidelijk. Niet voor niets moest de hele onderneming immers gefinancierd worden door een realityshow, geproduceerd in samenwerking met Endemol.
Ook Van Casteren zet sterk in op het human interest aspect van het verhaal. Verschillende betrokkenen bij de Mars-missie worden volgens het bekende Van Casteren-procedé (d.w.z. gortdroog en onaangedaan) geportretteerd. Hierdoor ontstaat iets wat op het eerste gezicht misschien door kan gaan voor objectieve registratie, maar door montage van observaties en citaten wordt zo ongeveer iedereen door het fijn zuigende pennetje van Van Casteren vermalen tot een wat sneu figuur met een vaak schrijnend tekort aan zelfinzicht en realiteitszin. Dit wringt wel eens. Uiteraard lopen de geïnterviewden met open ogen in hun eigen mes. Zij zijn degenen die zich hebben opgegeven voor Mars One waardoor ze zich willens en wetens in de schijnwerpers hebben geplaatst. En Van Casteren kan het natuurlijk ook niet helpen dat er zo’n tragische kloof gaapt tussen de grootse droom van interplanetaire migratie en de lullige realiteit van slonzigheid in nieuwbouwhuizen achter geluidswallen, onzeglijke kinderen, partners die hun bedenkingen hebben (of erger nog: juist niet) en verwachtingen die verontrustend zwaar lijken te leunen op kijken naar Star Trek, spelen met ruimtevaart Lego en het lezen van sciencefiction. Niettemin lijkt de balans wel eens door te slaan naar iets wat in de buurt komt van sarcasme en leedvermaak. In de verantwoording zegt de schrijver weliswaar dat hij een eigen manier van kijken en schrijven heeft, waardoor er van objectiviteit niet altijd sprake hoeft te zijn. Toch vraag je je als lezer (bijvoorbeeld bij de portretten van croupier Kroezen en de Deense deelnemer Christian Knudsen) onwillekeurig af of de auteur deze kwetsbare mannen niet meer tegen zichzelf in bescherming had moeten nemen.
De verantwoording is om nog een reden interessant: Van Casteren geeft aan dat het boek zijn oorsprong vond in de reportage over kandidaat Kroezen. Tijdens het schrijven van dat verhaal zag hij in hoe rijk het gegeven van een menselijke migratie naar Mars was en besloot hij er een boek van te maken. De vraag is of dat wel zo gelukkig uitpakt. Kroezen bereikt de tweede ronde niet en de Nederlandse kandidaten die wel doorgaan zijn veel nuchterder en aanmerkelijk minder uitgesproken. Van Casteren zoekt nog wat buitenlandse deelnemers op, waarvan de blowende Oostenrijkse rocker en de Engelse transgender wel de meest aansprekende zijn, maar op een gegeven moment is wel duidelijk wat mensen zoeken op Mars of beter misschien, waaraan ze proberen te ontkomen op Aarde. Ook het contrast tussen het gekissebis en de achterklap hier en de droom van verdraagzaamheid en utopie daar is dan wel klip en klaar geschetst. Tegen de tijd dat de schrijver naar Rusland gaat om daar met deelnemer Stepanova een ruimtevaartweekend te bezoeken, slaat bij de lezer en waarschijnlijk ook bij de schrijver de verveling toe. Weer een treurige bijeenkomst die gebukt lijkt te gaan onder een collectieve vorm van Asperger. In tegenstelling tot gezelligheid, blijkt lulligheid wel degelijk tijd te kennen.
Dit materiaal had een mooie en belangwekkende reportage kunnen opleveren, zeker als Van Casteren bereid was geweest om door te vragen en (veel) dieper in te gaan op de technische, financiële en ethische aspecten van de Missie. In plaats daarvan koopt hij echter een telescoop en duikt hij in de geschiedenis van het kijken naar en speculeren over Mars. Hier begint het boek een beetje uit de rails te lopen. Het strekt de schrijver vanzelfsprekend tot eer dat hij zich niet tevreden stelt met het behendig parafraseren van Wikipedia en in plaats daarvan de moeite neemt om af te reizen naar het Deense eiland Ven, Weil-der-Stadt, Praag, Middelburg, Den Haag en Arizona, alwaar hij de lokale kleur opsnuift waarover hij vervolgens (onaangedaan en gortdroog uiteraard) rapporteert, maar het verband met Mars One is wel erg dunnetjes. Ook wordt pijnlijk duidelijk dat hij geen wetenschapsjournalist is. In zijn drang om aan te tonen dat Mars al van oudsher een onweerstaanbare aantrekkingskracht had op allerlei gekkies, worden, door de human interest benadering die hij hanteert, serieuze vorsers en wetenschappers als Keppler en Huygens op een lijn gesteld met charlatans (Percival Lowell) en regelrechte sociopaten (Tycho Brahe). Als de schrijver zich dan ook nog gaat interesseren voor meteorietinslagen en zelfs naar Cheljabinsk vliegt om de gevolgen van de inslag van 2013 in kaart te brengen, vloeit alle lijn, samenhang en urgentie uit het boek weg. Wat overblijft is een rommelige vergaarbak van over het geheel genomen best interessante en altijd goedgeschreven stukken, waarbij de vraag zich wel steeds sterker opdringt of Mars One niet een veel steviger journalistieke benadering vergt in plaats van de toch wat vrijblijvende, alle kanten op fladderende, particuliere nieuwsgierigheid van Van Casteren. De menselijke migratie naar Mars is een rijk gegeven, dat heeft hij goed gezien, maar hij lijkt niet de juiste persoon om die rijkdom tentoon te spreiden. | 0neg
|
Af en toe een chicklit, daar is niks mis mee. Bij Shopaholic heb ik soms best wel kunnen grinniken, maar dit boek deed me niets. Zeer oppervlakkig en voorspelbaar. Als je héél veel aan je hoofd hebt maar toch per se wilt lezen, dan is dit boek reuze geschikt. | 0neg
|
Het schelden werd mij op een gegeven moment teveel, ik denk dat dit gewoon geen boek voor mij is. Het verhaal leek mij interessant en vooral omdat er meerdere boeken zijn geschreven, maar ik kwam gewoon niet in het verhaal doordat ik erover bleef struikelen dat er zoveel in gescholden werd. Het is veel conversaties en dit vind ik ook lastig lezen. De focus ligt (vooral in het begin van dit boek) heel erg op het leren kennen van de karakters, en dat doe je dmv conversaties (waarin bijna alleen gescholden lijkt te worden..) ik heb nog geen idee wie nou wie is en waarom dat karakter zo is.
Ik heb het echt geprobeerd, omdat ik niet graag een boek weg leg, helaas moest dat wel met deze.
I tried, it didn't work.
Lees meer op: Http://readingjournal.princesssam.nl | 0neg
|
Dit is het eerste boek van Joh Grisham wat ik na 25 pagina's aan de kant heb gegooid. Wat een tegenvaller was dit boek! Ik vond het zeer langdradig met alle uitleg omtrent de mensen van het stadje die eigenlijk helemaal nergens om gaat. En na 25 pagina's ben ik even naar pagina 125 gegaan om tot de conclusie te komen dat het dan nog steeds hetzelfde is. Langdradigheid ten top. | 0neg
|
een echt vakantieboek,en een spannend verhaal, zeker in het begin,later was het een slap verhaal, zeer voorspelbaar. | 0neg
|
Het lukt me niet het boek te lezen. Het heeft schitterende recensies. Ik orobeer het telkens weer, maar het lukt niet. Het blijft allemaal mijlenver van me af. Het eerste deel, met de zesentwintigjarige, waarvan ik dacht dat ze zeker tien jaar jonger was. Dat komt door haar manier van omgaan met de oude schrijver, waar ze zo verliefd op is. | 0neg
|
Kwam bijna niet doorheen, langdradig en saai. Tussendoor dacht ik nu gebeurt er iets maar nee niets. | 0neg
|
Een schitterende middag is Gin Phillips’ (Alabama, V.S.) eerste in het Nederlands vertaalde boek. Fierce Kingdom, zoals de originele titel luidt, is aan negenentwintig landen verkocht, Phillips heeft als schrijver de nodige ervaring, er is alle reden voor hooggespannen verwachtingen. Dat het een dun boek is doet aan die verwachtingen niet af, kwaliteit gaat boven kwantiteit. De vertaling is van Ernst de Boer en Ankie Klootwijk.
Locatie: een dierentuin. Hoofdpersonages: moeder Joan en haar zoontje van vier, Lincoln. Een relaxdag in de dierentuin ontaardt in een nachtmerrie als Joan en Lincoln tegen sluitingstijd de dierentuin willen verlaten. Vlak bij de uitgang ziet Joan een gewapende man en dode lichamen, de enige logische weg lijkt terug te gaan de dierentuin in en zich met haar zoontje te verstoppen. Een verstopplaats is snel gevonden, maar dan? Hoe hou je een kind stil, hoe lang kun/moet je daar blijven zitten om de moordenaars te ontlopen, mag je alleen aan jezelf en je kind denken of heb je ook verantwoordelijkheden ten opzichte van andere ’gegijzelden’? Lees en huiver.
Met dat huiveren lukt het niet zo. De huiveringwekkendste scènes zijn die waarin Phillips de weerzinwekkende praktijken van een familielid van Joan ten opzichte van katten beschrijft. Wie gevoelig is voor dierenleed kan dit boek überhaupt beter niet lezen. Met het eigenlijke verhaal heeft dat niets te maken. Het draait vooral om de moeder-kindband: wat doe je om je kind te redden? Alles uiteraard. Joans adoratie voor Lincoln is echter bij het obsessieve af. Zij is een betweterige claimmoeder, die allengs onsympathieker wordt. Haar bejegening van en haar (voor)oordelen over lotgenoten zijn daar stuitende voorbeelden van. Het personage Joan is nauwelijks onderbouwd. We weten dat ze een man heeft en dat is het wel zo’n beetje. Lincoln is superwijs voor zijn leeftijd en is zo’n kind waar je geen kind aan hebt. Joan maakt meer fouten dan hij. Fouten die onbegrijpelijk zijn en onvergeeflijk in het geval ze moeder en kind de kop zouden hebben gekost. Een en ander en meerdere handelingen maken van de plot een gatenkaas.
Phillips gaat uit van het perspectief van Joan. Geen ik-boek, alles is geschreven in de derde persoon enkelvoud. Aan enkele personages is ook een stukje gedachtegang toebedeeld, maar dat is te minimaal om van werkelijk toegevoegde waarde te zijn. De geschetste achtergronden en beweegredenen van de 'zoo-shooters' bevredigen niet.
Krommiteiten in de vertaling, waaronder een omkering van oorzaak en gevolg, zijn niet bevorderlijk voor het leesplezier. Korte momenten van een opleving daargelaten boeit Een schitterende middag slechts matig, kent het verhaal geen spanning (want voorspelbare afloop) en is saaiheid troef. | 0neg
|
Het laatste lijk is de opvolger van Onzichtbaar, beide hebben Dirk Vereecken als hoofdpersonage.
Vereecken, een egocentrische bullebak die zijn weg aan het zoeken is in de maatschappij nadat hij het politiekorps vaarwel zei, komt aan de kost door klusjes aan te nemen als privé-detective. Op een dag wordt hij in contact gebracht met een man die mysterieuze pamfletten in zijn brievenbus vond. Quasi op hetzelfde moment belooft hij zijn, net neergeschoten ex-partner bij de politie Guido De Wilde, te zullen wreken. Zich veelvuldig als politie-agent voerdoend, begint Vereecken aan zijn one-man onderzoek en al vrij snel blijkt dat beide zaken in de richting van dezelfde personen wijzen.
In zijn poging om de dader op te pakken, ziet hij zich verplicht een verregaande samenwerking aan te gaan met zijn ex-collegas.
Dit boek is zeer rechtlijnig opgezet. Dat komt natuurlijk de leesbaarheid en de spanning ten goede, maar de amper 202 bladzijden laten weinig plaats open voor randinformatie, diepgaande gedachtengangen, nevenplots en de uitwerking van de personages. Enkel van de situatie van Vereecken wordt een tipje van de sluier opgeligt. En dat tipje is dan ook nog vrij cliché: de gescheiden (ex-)rechercheur die geen tijd had voor zijn gezin en nu, tevergeefs, een poging doet om zijn dochter wat meer te zien. Ook de locatie de stad Gent wordt niet ten volle benut. Buiten het opsommen van een aantal straatnamen, geeft het geen meerwaarde en zou het verhaal zich eender waar kunnen afspelen.
Ook de geloofwaardigheid laat wat te wensen over: het gemak waar mee Goede dag, Politie Gent deuren opent is verbazingwekkend, alsook het feit dat zo goed als elke beslissing die het hoofdpersonage maakt leidt tot vorderingen in zijn onderzoek.
Uit het verhaal denk ik te kunnen uitmaken dat Londersele opkijkt naar Deflo, want daar neigt de gebruikte stijl erg naartoe. Jammer genoeg wordt zijn het niveau niet gehaald.
Het laatste lijk werd gewogen en (letterlijk en figuurlijk) te licht bevonden. Volgende keer beter. | 0neg
|
Het verhaal van een Nederlandse bergbeklimmer die al veel ervaring heeft opgedaan met expedities in Nepal en tibet.
Zijn verhaal word in de intro geïntroduceerd als spannend en boeiend verhaal vol actie.
Na de introductie gelezen te hebben dacht ik wow, die moet ik wel gaan lezen. Wat een spannend boek!
De intro is dan ook gelijk het enige spannendste gedeelte van het boek naar mijn mening.
Het is maar net wat je in een boek zoekt zoals ik ook in mijn titel vermeld want het verhaal is zeker niet slecht. Alleen word je als lezer wel een beetje op het verkeerde been gezet door de intro.
Het overgrootste deel van het verhaal geeft je inkijk in de cultuur van Nepal en ook vooral in alle politieke rompslomp eromheen.
Geschiedenis feiten over machtoverdragingen worden afgewisseld met feiten over eerdere klim expedities en Engelse voorvaderen die het land hebben getracht te besturen. Dat boeit mij als lezer niet in alle delen van het verhaal. Maar als je dat best graag leest in een boek en geïnteresseerd bent in historische feiten met betrekking tot het verhaal dan is dit het boek voor jou!
Nogmaals de achterflap geeft een andere indruk van het verhaal en dus heeft dit boek mij niet weten te raken zoals ik wel verwacht had. | 0neg
|
Helena’s moeder werd als tiener ontvoerd door Jacob Holbrook en door hem meegenomen het moeras in waar hij haar gevangen houdt in een hut. Twee jaar later wordt hun dochter Helena geboren. Jacob leert zijn dochter alles over het moeras. Wat er groeit, wat je kunt eten en wat niet, jagen, vissen, spoorzoeken. Het leven in het moeras is hard maar Helena weet niet beter en voelt zich er helemaal thuis.
De jaren verstrijken en naarmate Helena ouder wordt, realiseert ze zich hoe wreed Jacob kan zijn en dat er dingen niet helemaal kloppen. Als Helena twaalf is, weet zij samen met haar moeder aan Jacob te ontsnappen en verdwijnt hij uiteindelijk achter de tralies.
Helena heeft inmiddels een leven opgebouwd met echtgenoot Stephen en dochters Mara en Iris. Alles lijkt haar voor de wind te gaan totdat bekend wordt dat haar vader uit de gevangenis is ontsnapt. Het lijkt erop dat hij het moerasgebied in is gevlucht. Een klopjacht wordt ingezet maar het is voor Helena wel duidelijk dat dat geen zin heeft. Haar vader kent het moeras als geen ander. De enige die hem kan vinden is zij, want hij heeft haar alles over het moeras geleerd.
'En zomaar ineens storten de muren van mijn zorgvuldig opgebouwde tweede leven in.'
Het boek begint met een stukje uit het sprookje De dochter van de moeraskoning van Hans Christian Andersen. Een sprookje dat als een rode draad door het verhaal loopt. Er zijn wel overeenkomsten, maar voor mij heeft het geen toegevoegde waarde.
En dan Helena. Helena maakt aan het begin heel duidelijk dat het haar verhaal is. Ze zegt het ook zelf: ‘Dit is namelijk niet haar verhaal. Het is mijn verhaal.’ en dat zet de toon voor het hele boek. Ze stampvoet er nog net niet bij. Het draait alleen maar om haar. Helena vertelt over haar vader, die haar moeder heeft ontvoerd en hoe zij twee jaar daarna geboren is en de eerste twaalf jaar van haar leven in het moeras doorbracht. Hoe haar vader haar vanalles leerde, vaak met harde hand.
Het hele relaas is als een monoloog, een opsomming bijna, waar nauwelijks spanning in voor komt. Een eentonig gedreun over het leven in het moeras. Dat de auteur veel weet van en over het moeras en alles wat er groeit en bloeit, is heel duidelijk te merken. Je kon alles moeiteloos voor je zien, dus dat is heel goed gedaan, maar op een gegeven moment weet je het wel. Alsof je een documentaire aan het lezen bent, gewoonweg teveel van het goede.
'Ik weet hoe hij denkt. Wat hij zal doen. Waar hij heen zal gaan.'
Wat ik heel erg miste, was het verhaal achter de ontvoering van Helena’s moeder. Haar verhaal werd naar de achtergrond geschoven. Het hele waarom ontbreekt in het boek en daar heeft de auteur veel laten liggen. Dat Jacob geen aangenaam persoon is (om het zacht uit te drukken), moge duidelijk zijn, maar datzelfde geldt zeker voor Helena. Daar had ik geen enkele sympathie voor.
Dochter van het moeras was voor mij een worsteling qua lezen en dat lag puur en alleen aan de enorm onsympathieke, narcistische hoofdpersoon. Het verhaal gaat overigens schuil achter een mooie cover, mooi dat het ook aan de binnenkant doorloopt.
Het feit dat Karen Dionne met haar schrijfstijl zo’n duidelijk beeld weet neer te zetten, dat je je als lezer het moeras voor je kon zien, maakt wel dat ik een volgend boek van haar wel wil lezen.
Twee sterren voor Dochter van het moeras. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.