text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Net zoals Sara Lindquist wil ik zelf ook wel wat nieuwe boekencategorieën uitvinden. Dit boekje catalogeer ik dan onder de term die ik net uitvond, nl RomKom-kolder. Kolder voor romantische komedies dus, en goede films in dit genre kan ik echt wel appreciëren. Maar dit boek zou denk ik niet tot zo'n goede film leiden: het bevalt me echt niet eerlijk gezegd. Als de Zweedse toeriste, Sara, aankomt in het kleine stadje 'Broken Wheel', Iowa, ontdekt ze dat haar oudere penvriendin Amy Harris net overleden is. Maar de inwoners van Broken Wheel ontvangen haar met de nodige gastvrijheid. Mede dankzij de voorraad boeken van Amy en met hulp van de inwoners kan ze een kleine boekenwinkel opstarten. Ik merk ook dat het louter name-droppen van boeken mij meer irriteert dan wat anders. En dan is er de liefde natuurlijk... Maar met zo weinig verbeelding, zo flauw en zouteloos, enz. Het lukt me niet om mee te leven met de personages, die voor mij veel te oppervlakkig blijven. Ik vind het ook allemaal zo onlogisch: alsof een buitenlandse die aankomt in een klein Amerikaans stadje zomaar zonder veel administratie te doorlopen zomaar een boekenwinkel mag opendoen met andermans boeken? Wat dan met al die reclame voor die green cards? ;-) Ik ben dus nog steeds op zoek naar een moderne Jane Austen of moderne Brontë. Dat waren, en zijn pas feelgood-romans! | 0neg
|
De Engelse Tim Collins is een inmiddels gerenommeerde kinderboekenschrijver, bekend door onder andere zijn ‘Het dagboek van Nurdius Maximus’; een serie boeken die een humoristisch verhaal koppelen aan historische kennis. Een prima manier om relaxed lezend te ervaren hoe het leven er in de Romeinse tijd uit zag. Leuke boeken, goed geschreven.
Dit andere boek van dezelfde auteur staat daar ongeveer haaks op. Wat we hier aantreffen is een lollig boekje met een semi-diepgaande boodschap en een hoog cliché-gehalte. Het is niet direct wat je van hem verwacht, zeker niet als je zijn eerdere kinderboeken hebt gelezen. Maar oké, als hij eens een uitstapje wil maken, vooruit. Al valt het een beetje tegen na die leuke Maximus-boeken. Ook levert het niet direct een mijlpaal op. Het biedt meer een soort van verstrooiing.
Of verspilling van tijd, dat hangt ervan af hoe je ertegenaan kijkt. Het basisidee is eenvoudig. Het moet een boek worden voor kinderen en volwassenen, en ze moeten er iets van opsteken. Hoe gaan we dat doen? Laten we een dier kiezen met een naam en eigenschappen die tot de verbeelding spreken, en daar het verhaal omheen bouwen. Collins nam de luiaard, het ondersteboven hangend door het leven gaande wezen dat geen haast kent, geen stress, en met zijn onverstoorbaar lage ritme alle zaken des levens diep lijkt te doordenken. Een voortreffelijke keus, gezien het drukke en soms zenuwslopende levensritme waarin we ons anno 2019 bevinden. De subtitel dient zich dan als vanzelf aan: “De kunst van het vertragen en ontspannen”.
Volgende stap. Zoek je suf naar alle onderwerpen die je kunt koppelen aan dat ‘vertragen en ontspannen’, liefst zo wijd mogelijk verspreid. Dan krijg je een lijstje met: “Hobby’s voor luiaards, Eten als een luiaard, Luiaardyoga, Als een luiaard de natuur in, Slapen als een luiaard”, enzovoort, die je vervolgens als hoofdstukken kunt nummeren en volschrijven met bijpassende teksten. Voeg aan het eind nog een ‘Tot besluit’ toe met voorspelbare tips: “Voer taken op halve snelheid uit, Ga te voet in plaats van met de auto”, pers er nog een nawoord uit en voilà, het boek kan naar de uitgever.
Veel meer is er over dit werkje niet te zeggen. Het is als oesters eten: je vindt het lekker of je haat het. De keus is aan de lezer. Het advies van deze recensent: maak die keuze weloverwogen en haast je absoluut niet. | 0neg
|
Na het lezen van een korte beschrijving waren mijn verwachtingen waren erg hoog. Kon niet wachten om te beginnen met lezen. De kaft sprak me ook wel aan. Toen ik een paar pagina’s had gelezen ben ik de kaft op een andere manier gaan bekijken.
Ik werd nieuwsgieriger. De eerst paar bladzijde kwam ik moeilijk in het verhaal. Misschien lag het aan mij, dus doorzetten. Misschien verdwaal ik nog in het verhaal. Maar helaas.
Het hele boek was een marteling voor me, heb me echt moeten dwingen het boek het steeds op te pakken. Ik denk dat ik zou zijn afgehaakt als ik het niet voor de leesclub zou moeten lezen.
Vind het niet echt een lopend verhaal, een beetje het van de hak op de tak gevoel. Erg rauw en grof geschreven. Het lijken losse gedachten en dat vind ik persoonlijk erg onprettig om te lezen.
Ik had geen idee wie Stella Bergsma was. Nog nooit van haar gehoord. Ze heeft een hele aparte manier van schrijven wat mij niet aantrekt. Ik denk niet dat ik nog eens een boek van haar ga lezen.
Dit was mijn eerste leesclub ervaring. Mijn tweede kan alleen maar beter worden | 0neg
|
Tweelingbroer- en zus Lugh en Saba zijn door hun vader gewaarschuwd voor de slechte wereld aan de andere kant van Zilvermeer, het uitdrogende meer waarbij ze opgroeiden. Het leven is er zwaar, zeker sinds hun vader somber is geworden nadat hun moeder overleed bij de geboorte van hun zusje Emmi. Een paar maanden na hun achttiende verjaardag wordt Lugh ontvoerd door vijf ruiters. Vastbesloten om haar geliefde broer te redden reist Saba hen achterna, het onbekende tegemoet.
‘Het bloedrode spoor’ is het debuut van Moira Young en het eerste deel van de ‘Stoflanden’-trilogie. De andere delen zijn nooit vertaald. Dat is geen wonder. Dit deel, dat prima als standalone te lezen is, is namelijk al niet zo best. Young had het hier beter bij kunnen laten.
Het verhaal begint goed. Er is meteen actie. Lugh wordt meegenomen door mysterieuze mannen en Saba heeft geen idee waarom. Zilvermeer is een ontzettend fascinerende plek waar je eigenlijk meer over zou willen lezen. Een meer dat langzaam verdwijnt, regen die maar niet komt en gevaarlijke zandstormen. Dat belooft wat voor de rest van de wereld. Helaas valt die tegen. De verhaalwereld blijkt ontzettend plat en vol tegenstrijdigheden. Elk nieuw deel van de wereld lijkt pas te gaan bestaan als de personages daar komen en verdwijnt ook weer zodra hij geen rol meer speelt. Zo komt het dat in één klein stukje wereld dus een droog meer, een stad die grenst aan een woestijn en een gebergte, een vlakte vol mensetende wormen en een drugsplantage in de achtertuin van de koning (vraagt iemand zich al af hoe die planten aan water komen?) bevat. En niemand blijkt dan ook nog eens te weten waar die koning woont. Behoorlijk ongeloofwaardig.
Met de personages is ook van alles mis. Saba is een onnozel wicht dat de hele dag achter haar broer aan loopt en dat alleen maar goed is om hem dingen aan te geven terwijl hij het zware reparatiewerk doet. Ze zou achttien moeten zijn, maar ze is zo kinderachtig dat ze eerder twaalf lijkt. Ze geeft haar zusje van negen de schuld van de dood van haar moeder en haat haar daarom. Saba is bits, humeurig en geeft alleen om zichzelf en Lugh, maar gelukkig is iedereen die ze ontmoet toch meteen weg van haar. Vooral de irritante Jack die haar hart – pardon, haar rozerode hartsteen die warm wordt als ze in de buurt komt van haar diepste verlangen. De belachelijkste liefdesamulet ooit die heel verrassend verder geen enkele rol blijkt te spelen in het verhaal – weet te verwarmen. Natuurlijk is totaal niet voorspelbaar hoe dát afloopt. Gelukkig maakt ze wel enigszins een ontwikkeling door. Aan het eind van het verhaal is ze een humeurige, bitse trut die alleen maar om zichzelf, Lugh én twee anderen geeft.
Als Saba op de domste manier ooit gevangen genomen wordt en ze moet vechten voor haar leven, blijkt dit meisje dat totaal afgezonderd van de buitenwereld is opgegroeid ineens over een bijzonder talent voor vechten te beschikken. En dat niet alleen: ze is zelfs zo goed dat iedereen bang voor haar is en ze binnen een maand de Engel des Doods wordt genoemd. Hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen met slechts twee gevechten per week is een raadsel. Dankzij een onverklaarbaar iets wat “het withete” genoemd wordt en wat doet denken aan magie, maar wat in feite gewoon woede is, is ze onoverwinnelijk. Niet alleen lijkt geen verwonding haar te kunnen deren, ze is ook nog eens zo koelbloedig dat ze er geen problemen mee heeft mensen te doden.
Voor iemand die nog nooit iets van de wereld gezien heeft, weet Saba bijzonder veel. Ze beschikt over een enorme mensenkennis. Of eigenlijk ook niet, want het is haar blijkbaar ontgaan dat haar geweldige broer voor wie ze alles over heeft een ontzettend gemeen mannetje is. Hij is ondankbaar tegenover zijn vader die hij de schuld geeft van alles en tegenover zijn zus van wie hij een verjaardagscadeau gekregen heeft, maar die hij “zoals gewoonlijk” niets teruggegeven heeft. Hij kan er bovendien niet tegen van diezelfde zus te verliezen bij een wedstrijdje stenen keilen. Klinkt inderdaad als de beste broer ooit voor wie je je leven op het spel wil zetten. En dat is nogal een punt als dat is waar het hele verhaal om draait.
Het plot – Lugh redden – is ontzettend dun. Daarnaast is Lugh dus niet bepaald de engel die Saba in hem ziet en dat je de persoon die gered moet worden net zo lief ziet sterven komt de spanning zeker niet ten goede. Echt spannend wordt het sowieso nooit, want alles wordt Saba in haar schoot geworpen. Ze hoeft nergens echt iets voor te doen. Young doet wat haar uitkomt, ook als dat betekent dat Saba ineens vier keer achter elkaar tegen hetzelfde meisje moet vechten, enkel omdat dat nodig is voor het plot.
Elk personage is een pion in dit boek. Er is geen enkel mens van vlees en bloed. De enige mensen op de wereld zijn de personages die een rol spelen in het verhaal, waardoor er supertoevallige, bizarre verwantschappen zijn. Het leven van bepaalde personages is duidelijk waardevoller dan dat van andere. Sommige zijn zelfs bereid te sterven voor iemand die ze niet eens kennen. Young wil hiermee ontroeren, maar het werkt niet omdat het ongeloofwaardig is en de idiote manier waarop ze aan hun einde komen vooral lachwekkend is.
De personages zoeken de problemen op. Ze maken allemaal domme beslissingen. Lughs geboortedatum is een gevaar voor hem, maar toch vindt zijn vader het een goed idee om die letterlijk op zijn wang te tatoeëren. Om niet eens te beginnen over Saba’s onbegrijpelijke nalatigheid als ze onverwachts de kans krijgt Lughs veiligheid te garanderen.
Plotlijntjes die betekenisvol lijken, blijken toch geen enkele rol te spelen. Zo is het heel opmerkelijk dat het feit dat Saba en Lugh een tweeling zijn en dat hij om zijn geboortedag ontvoerd wordt, maar dat de vreemdeling die op bezoek was alleen hem geboren heeft zien worden en niet van Saba’s bestaan weet helemaal niets blijkt te betekenen. Om de een of andere bizarre reden is de koning daarnaast geobsedeerd door Lodewijk de veertiende (Lowie Iks Ie Vee) en kleedt hij zich hetzelfde. En dan is er nog een kraai die zo slim is als een mens, zonder dat daar ooit een reden voor gegeven wordt.
Tot slot de schrijfstijl. Je kunt er niet omheen dat dit boek wel geschreven lijkt door iemand die geen verstand heeft van grammaticale regels, hoewel dat vergeleken met de andere problemen nog wel het minst storend is. In ieder geval is Young consequent. De platte manier van praten moet duidelijk maken dat de personages ongeschoold zijn, maar het voegt helemaal niets toe. Je moet er elke keer weer opnieuw aan wennen, en dat terwijl de vertaler – die er overigens goed in geslaagd is Nederlandse alternatieven te vinden – zich duidelijk nog ingehouden heeft, waardoor de Nederlandse vertaling een stuk beter leesbaar is dan het Engelse origineel.
De bizarre manier van vertellen doet denken aan ‘Het mes dat niet wijkt’ van Patrick Ness, waarin de gedachten van de personages gehoord kunnen worden en waarbij de opmaak soms chaotisch is. In dat boek werkt het echter beter omdat het daar een duidelijk doel heeft. Bovendien zijn de meeste zinnen wel goed leesbaar en is duidelijk wat gedacht en wat gezegd wordt. In ‘Het bloedrode spoor’ worden niet eens aanhalingstekens gebruikt waardoor dit soms verwarrend is.
Niet alles is vreselijk. Young stipt een aantal interessante onderwerpen aan, maar verzuimt het hier iets mee te doen. Het verhaal speelt in een toekomst waarin de aarde verwoest is door de Slopers, wat duidelijk hun aanduiding is voor ons. Er is jaren geleden iets vreselijks gebeurd, maar nergens wordt ingegaan op wat dat zou kunnen zijn. Daarnaast is het nogal ongeloofwaardig dat er nu een soort nieuwe Middeleeuwen begonnen zijn en dat alleen die “techniek” bewaard is gebleven die Young goed uitkomt. Van boeken heeft zelfs nog nooit iemand gehoord.
Het godsdienstsysteem lijkt in eerste instantie veelbelovend. Vader gelooft dat alles al vaststaat in de sterren, die hij kan lezen. Ook dit blijkt helaas weer een lijntje dat nooit meer wordt opgepakt. De enige verwijzing naar geloof is de bijgelovige angst voor kraaien.
In het verhaal spelen drugs een belangrijke rol. Young geeft hier op een mooie manier kritiek op. Daarnaast staat ze kort stil bij het gevaar van vervuiling. Helaas alleen om gigantische mensetende wormen aannemelijk te maken. Wat natuurlijk niet lukt. Door dit alles blijf je achter met het gevoel dat er veel meer in dit verhaal gezeten had.
‘Het bloedrode spoor’ won een handvol prijzen voor jeugd- en young adultliteratuur. Kinderen zullen zich wellicht iets minder storen aan de gaten in het plot en de vele toevalligheden dan volwassenen, die duidelijk zullen merken dat Young het spoor volledig bijster was. | 0neg
|
Richard House is schrijver, kunstenaar, filmmaker en docent. Er staan twee korte romans op zijn naam en hij doceert aan de universiteit van Birmingham. Voor het digitale tijdschrift Fatboy Review is hij redacteur. Onderweg in IJsland om opnames te maken, ontving hij bericht dat The Kills op de longlist van de prestigieuze Man Booker Prize stond. The Kills bestaat uit vier delen en is niet alleen een op schrift gezet verhaal maar vooral een digitaal project. Sutler is het eerste deel, gevolgd door Gunnersen. In de pijpleiding zitten nog Meneer Wolf en meneer Konijn en Berens.
Rem Gunnersen heeft een eigen klusbedrijf maar de afgelopen weken blijven opdrachten uit. Hij raakt in financiële problemen omdat hij zijn verplichtingen aan het personeel per se wil nakomen. In een bar wordt hij benaderd door Paul Geezler die hem een lucratief aanbod doet. Voor Gunnersen ligt een toezichthouderstaak te wachten in Amarah in Irak. Na hevige twijfel kan hij het aanbod niet afslaan omdat hij met de financiële vergoeding in staat is al zijn schulden in een klap af te lossen. Hij neemt, tegen de zin van zijn echtgenote Cathy, de uitdaging aan en stelt een zevenkoppig team samen. Hun uiteindelijke bestemming is Camp Liberty in Zuid-Irak. Daar worden in verbrandingskuilen chemische, menselijke en dierlijke resten verbrand. Het team Gunnersen wordt belast met het beheer over de locatie en het proces.
Aan het thuisfront wordt door Cathy Gunnersen alles in het werk gesteld om informatie over de locatie in Irak te krijgen omdat de geruchten niet veel goeds voorspellen. Rem blijft rustig zijn taak uitvoeren tot er onverwachte dingen gebeuren en hij niet meer in contact kan komen met Geezler, zijn opdrachtgever.
Het verhaal geeft, evenals de andere drie delen, een beschrijving van de louche wereld van civiele aanbestedingen in het naoorlogse Irak. In Gunnersen is het ongecontroleerd verbranden van alle voorkomende afval het hoofdonderwerp. De gevolgen voor de mensen in de directe omgeving en de grote financiële vooruitzichten zijn de hoofdthema’s waar het verhaal feitelijk om draait. Het begin is niet-alledaags, een opsomming van een aantal personages en hoe ze aan hun einde komen. Dat biedt enerzijds weinig perspectief voor een goede afloop en anderzijds wordt de bedoeling ervan niet helemaal duidelijk.
Anders dan de publicaties doen vermoeden, is er nauwelijks spanning te ontdekken in Gunnersen. Moet je dit boek kwalificeren dan komt het nog het dichtst bij een dramatische roman. Neemt niet weg dat het wel interessant blijft te lezen hoe geld, en met name het gebrek eraan, mensen kan verleiden tot onverantwoorde keuzes en beslissingen in hun leven. Ook om even bij na te denken (in deze tijd) is de conclusie dat het echte grote probleem begint te ontstaan op het moment dat werk uitbesteed wordt aan de civiele sector in een militaire zone.
Maar evenals bij Sutler blijven er in Gunnersen een aantal zaken onafgewerkt terwijl de auteur uitspreekt dat de verhalen opzichzelfstaand zijn. Dat is over het algemeen niet iets waar een thrillerlezer blij van wordt. | 0neg
|
Het ene moment leg je je ogen te ruste in het vliegtuig en het volgende bestaat er alleen nog maar blinde paniek omdat het vliegtuig neer lijkt te storten. De passagiers van vlucht KL6071 zit het niet mee. Niet alleen scheuren de vleugels van hun vliegtuig eraf en vallen ze ter aarde, maar ze belanden ook nog eens in een andere wereld. Hier begint hun reis, met hier en daar de nodige obstakels, gevechten en ontmoetingen. Een daarvan is die met Kiranne, die een opdracht onthult. Falen is geen optie. Een ‘thriller in buitenaardse setting’ zoals Yosh Elm het zelf omschrijft. De buitenaardse setting komt al snel aan bod: al na 18 pagina’s is het vliegtuig neergestort en bevindt de groep zich in een andere wereld met twee zonnen. Al snel daarna gaan ze op onderzoek uit en daar stuiten ze op vreemde dingen.
Aankomsttijd Onbekend werkt met een hij/zij-perspectief, dat veelal vanuit Harry verteld wordt. Harry is rechercheur bij de politie en wordt door een collega omschreven als een ongrijpbare kerel. Hij heeft ietwat vettig, sluik haar, helblauwe ogen en draagt vaak verschoten spijkerbroeken en verlepte t-shirts. Hij en zijn partner Ben zitten achter een maffiabaas aan en volgen hem op een vlucht naar Amerika. Harry’s partner is jonger en heeft, met zijn met gel verzorgde donkerblonde haar en bruine ogen, een puberaal uiterlijk.
Ondertussen mogen Wim en Ton voor hun werk naar hetzelfde land, omdat ze voor een hoge omzet gezorgd hebben. Deze twee perspectieven worden samengevoegd op het moment dat ze met zijn vieren een verkenningsgroep vormen. Van de karakters die in het boek voorkomen, leer je Harry en Ben het beste kennen. Dit ligt enerzijds aan het feit dat het boek voor een groot deel vanuit deze perspectieven is geschreven en je hun gedachten meekrijgt. Anderzijds ligt dat ook aan het feit dat je van veel karakters niet meer weet dan een korte uiterlijke beschrijving en één karaktereigenschap. Van Lise weet je bijvoorbeeld in het begin niet veel meer, dan dat ze verliefd is op Theo, een element dat vaker in het boek terugkeert. Direct na aankomst gaan Wim, Harry, Ben en Ton op onderzoek uit, een groepssamenstelling die vanaf het begin duidelijk was door de afwisselende perspectieven. Na de eerste verkenningstocht gaan ze weer op onderzoek uit, komen ze in gevechten terecht en vechten ze verderop in het boek nog wat meer. Op nog geen éénvierde van het boek hebben de karakters al zoveel meegemaakt, dat je je af zou kunnen vragen waarom ze nog geen mental breakdown gehad hebben. Een beetje avontuur is goed, maar het mag wat minder. In plaats dat er véél gebeurtenissen zijn, maar deze veelal aan de oppervlakte blijven, kan er ook minder gebeuren, wat vervolgens weer wel uitgediept en beschreven wordt. De setting waarin dit allemaal voorkomt is wel fijn, er wordt veel beschreven, geduid en het geheel is ook origineel.
Het grootste struikelblok van Aankomst Onbekend is echter de schrijfstijl. Het leest als een enigszins matige Engelse vertaling, maar het boek is van origine Nederlands te zijn. Elm maakt niet vaak gebruik van het principe ‘show don’t tell’ en gebruikt veel ‘oude’ bewoordingen. Denk bijvoorbeeld aan zinnen als ‘duf wreef Harry met een hand over zijn ogen en trachtte de hoofdpijn te negeren’, ‘steels loerde hij over de punten van zijn schoenen naar zijn collega aan de andere kant van het bureau en wachtte geduldig’ of ‘De natuur verstomde en de atmosfeer werd zwanger van onberedeneerbare angst’. Dit zorgt ervoor dat dit eerste deel van deze trilogie niet lekker wegleest.
Hoewel de wereld van Kiranne redelijk goed uitgewerkt is, is het boek dat niet. Het moordende tempo waarmee Elm gebeurtenissen opvoert, zorgt voor een overload. De schrijfstijl zorgt er bovendien voor dat het boek niet makkelijk wegleest. | 0neg
|
Dit is niet echt mijn soort lectuur. Sinds het grote - en zeker wel verdiende - succes van de 60 tinten trilogie denken blijkbaar heel wat auteurs dat een gerecht van een eenvoudig verhaal, maar overgoten met een saus van flink veel sex, automatisch een succesvolle maaltijd oplevert.
Mij kunnen dit soort boeken niet bekoren en ik kijk dus zeker niet uit naar februari, maart, april etc. uit deze serie. Een sterretje, als troost. | 0neg
|
Anna Fox is kinderpsychologe. Ze lijdt aan agorafobie (pleinvrees) en posttraumatische stress en ze is alcoholiste. Zij en haar man zijn uit elkaar; hun dochter Olivia woont bij haar vader. Ze bespioneert haar buren vanuit haar raam, vaak gewapend met een camera. Tot in de nachtelijke uren kijkt ze zwart-wit films.
Wanneer tegenover haar huis nieuwe buren komen wonen, Alistair en Jane Russell en hun 16-jarige zoon Ethan, volgt ze deze continu vanuit haar huis. Anna's nieuwe buurvrouw komt bij haar langs nadat ze in paniek is geraakt. Enige tijd later ziet Anna dat de vrouw wordt neergestoken. Ze belt het alarmnummer van de politie. Alistair komt met zijn vrouw Jane bij Anna. Deze vrouw is echter niet de Jane die eerder bij haar is geweest.
Erg origineel is dit boek niet: Cornell Woolrich schreef een beknopte versie van een soortgelijk verhaal met als titel It had to be Murder in het begin van de jaren veertig van de vorige eeuw. Hitchcock verfilmde het verhaal met als titel Rear Window. In Rear Window ligt een man met een gebroken been in het gips in bed voor het raam. Reden om de hele dag naar buiten te kijken. In The Woman in the Window heeft de hoofdpersoon pleinvrees; reden om binnen te blijven. Echter, Anna Fox kijkt altijd zwart- wit films, hoe kan ze dan tegelijkertijd door het raam kijken?
The Woman in the Window begint met op te sommen welke mensen bij Anna Fox in de buurt wonen. Op nr. 207 zijn de Russels komen wonen. Op 210 wonen de Takeda's, op 212 de Millers en op 214 Henry en Lisa Wasserman. Nr. 206 en 208 staan leeg. In de loop van het verhaal zijn eigenlijk alleen de Russels, haar huurder David, en haar man en dochter relevant. De overige personen komen nauwelijks of niet in het verhaal voor. In de eerste helft van het boek gebeurt weinig of niets. Daardoor komt het verhaal uiterst traag op gang. Weliswaar gebruikt de auteur dit deel om sfeer te scheppen rond de persoon van Ana Fox: is hetgeen zij beleeft echt of hallucinatie? Na bijna twee derde van het boek gelezen te hebben, komt het verhaal op gang. Dan wordt het interessant en spannend. De volhoudende lezer wordt uiteindelijk beloond. | 0neg
|
Kom er niet doorheen; het begin van het boek kon me nog wel boeien, maar daarna lopen er te veel verhaallijnen door elkaar, waardoor ik het niet zo goed meer kon of wou volgen, hetgeen aan mij kan liggen natuurlijk. Door die vele verhaallijnen was ik ook snel afgeleid, en las ik niet zoals gewoonlijk met redelijke snelheid door, maar legde het boek steeds sneller weg. Op ongeveer de helft van het boek besloot ik het niet uit te lezen.
Ik las ergens dat het eerste hoofdstuk als kort verhaal een prijs heeft gewonnen. Dat verwonderd mij niets, want ik vond dat ook het sterkste gedeelte en ik dacht toen oprecht dat ik het boek snel uit zou hebben.
Ook las ik dat zij is getrouwd met Jonathan Safran Foer. Dan heeft Kraus in elk geval met hem gemeen, dat ik zijn "Extreem luid & ongelooflijk dichtbij" ook slechts tot de helft heb gelezen en daarna terzijde heb gelegd. Toeval? | 0neg
|
Echt een zware teleurstelling dit boek. Toen ik het kocht verwachtte ik er veel van, maar dat kwam helaas niet uit. De hoofdpersoon Kate komt op mij over als een gefrustreerde huismoeder die vast zit in een leven dat ze niet wil. Ze wekt absoluut geen sympathie op. Ook de andere 'hoofdpersonen' blijven flinterdun. Dan het verhaal op zich. Ook dat viel zwaar tegen. De schrijfster had het verhaal veel spannender en schokkender kunnen maken, maar helaas doet ze dat dus niet. Héél jammer. Wat mij nog het meeste stoorde waren de dialogen tussen de personen. Vaak was gewoon niet duidelijk wie nu wat zei. Heel storend.
Misschien dat iemand anders dit boek wel kan waarderen, maar ik blijf zitten met een zeer ontevreden gevoel. | 0neg
|
Laat één ding duidelijk zijn: ik ben een lezer en groot liefhebber van de boeken van Robert Ludlum. Ik heb nog lang niet alles van hem gelezen maar een pil of vijftien heb ik inmiddels geslikt.
Toen ik dit boek kocht las ik op de cover dat één van de hoofdpersonages eerder een rol speelde in een boek van Ludlum. Het betrof Generaal MacKenzie van Het Shepherd commando. Dat boek had ik nog niet gelezen en had ik dus ook maar gekocht en eerst gelezen. Van Het Shepherd commando was ik al niet echt gecharmeerd, maar Het Omaha conflict slaat werkelijk alles. Of beter gezegd, het slaat nergens op!
Het boek begint al met een vergadering van een aantal hooggeplaatste personen uit Amerika, waaronder de president en wat ministers. Elke zin die gezegd wordt eindigt met "ouwe makker" of "beste jongen" en de oprispingen en winden van één personen lijken belangrijker dan het onderwerp waarover de heren spreken. Als men elkaar niet mag dan worden de vriendelijke benamingen steevast ingeruild voor platvloerse scheldwoorden als "vieze rukker", "dikke kop", of "klaploper". Het verhaal is uitermate oppervlakkig en er wordt meer aandacht besteed aan onderbroekenlol van het pies-en-poep-niveau dan dat er (inter)nationale verwikkelingen zijn (zoals we gewend zijn van Ludlum).
Bijna halverwege het boek heb ik, voor het eerst van mijn leven, het boek dichtgeklapt en besloten "dit is zonde van mijn tijd". Inmiddels aan een nieuwe thriller begonnen waardoor ik gelukkig weer weet en ervaar wat het is om echt een mooi boek te lezen. | 0neg
|
Leuk zo'n boek van 16 verschillende schrijfsters. Zo leer je verschillende schrijfsters kennen het ene verhaal vond ik mooier dan het ander. | 0neg
|
Het goede nieuws is dat dit geen boek is met de personages uit De samenzwering en De verzamelaars. Het slechte nieuws is dat dit boek geschreven is in dezelfde kinderlijke trant als de voorgaande twee boeken. Sean King en Michelle Maxwell mogen weer opdraven. Hun laatste optreden was in Het uur van de zonde, waar ze te maken kregen met een tegenstander met een iq van 160. In Geniaal geheim zitten ze met een gemeenschap vol geniale mensen. Nee, wees maar niet bang dat dit een moeilijk boek is. Baldacci heeft zijn schrijfstijl weer afgestemd op kinderniveau met zinnetjes als Hij hoopte maar... en Misschien zou de vrouw zelfs wel boos worden.... Je hoort het hem als het ware voorlezen aan een groep kleuters die zich om hem heen verzameld hebben. Alles wordt weer tot in den treure uitgelegd aan de lezer. De politie wordt als slim omschreven na het stellen van één simpele, voor de hand liggende vraag (Had je de deur op slot gedaan?). De vaak knullige dialogen maken het boek ook al geen leesbaar gebeuren.
Toch nog twee sterren voor de moeite en het plot. En volgende keer voor de verandering weer eens een topper zoals De laatste man. | 0neg
|
Odd Thomas kan doden zien en begrijpt wat ze zeggen. Hij gaat naar een truckstop genaamd Harmony Corner. Deze wordt gerund door de familie Harmony en naast de truckstop is ook een motel en restaurant aanwezig. Al snel merkt hij dat er vreemde dingen gebeuren in Harmony Corner en dat het in de greep wordt gehouden door iets duisters. Ontsnappen lijkt onmogelijk. Samen met de twaalfjarige Jolie Ann Harmony probeert Odd Thomas uit de greep van het kwaad te komen.
Dit boek is een deel van een serie en het kostte wat moeite om in het verhaal te komen. Maar het boek is prima los te lezen.
Het is echt een Dean Koontz verhaal met bovennatuurlijke situaties en onverwachte wendingen. Het is duidelijk dat er veel fantasie in de boeken zit, maar het is zo geschreven dat het geloofwaardig is. De humor maakt het boek luchtiger.
Toch boeide het boek mij niet enorm en was het al snel duidelijk wat de afloop van het verhaal zou zijn. | 0neg
|
Herman Portocarero woonde als diplomaat in verschillende steden over de hele wereld. Eén daarvan was New York, waar hij zijn hart verloor. Hij kent de stad door en door, en dat is te merken als je New Yorkse nachten leest, waarvoor Portocarero de Hercule Poirot-prijs 2006 won.
New Yorkse nachten volgt enkele inwoners van Manhattan tijdens de periode net na 9/11. De ontwerper D. Tramp III dient een voorstel in voor de heropbouw van de WTC-site, maar wordt afgewezen. Mr. Jimmy jr. is syndicalist en poogt zijn arbeiders te beschermen tegen de macht van het geld, al dan niet op legale wijze. De publiciteitsman Nightman, het hoertje Jessica en de drugshandelaar Baby, allemaal krijgen ze een plaatsje in New Yorkse nachten. Maar de eigenlijke hoofdrol is voor New York zelf, van de 38ste verdieping van het VN-gebouw tot onder Brooklyn Bridge. Van een dakloze man, op een eiland van karton tot de yuppies die hun lofts inrichten in wat de meest miserabele negentiende-eeuwse woonkazernes waren.
Het verhaal laat zich niet gemakkelijk samenvatten. Het focust op enkele mensen, die regelmatig met elkaar in contact komen, maar het lijkt wel of het allemaal nergens toe leidt. Letterlijk, want de verhalen worden nauwelijks afgerond. Zelfs de plot, die op zich wel goed gevonden is, wordt abrupt afgebroken. Hopelijk brengt een volgend deel in de verwachte trilogie nog opheldering. New Yorkse nachten is meer een roman van een schrijver die zijn liefde voor New York wil uitdrukken dan een misdaadverhaal. De levende personages zijn bijzaak. Bovendien kan je niet zeggen dat New Yorkse nachten vlot leest. In een kosmische explosie én een dagelijkse Fanfare aan de Gewone Man schiet de zon glorieus naar boven uit de anonimiteit van een uitgestrekte stedelijke steppe. Op elke bladzijde staat wel zo een gedrocht te lezen. Mogelijk spreekt dit boek New York-kenners nog enigszins aan. Andere wereldburgers zijn bij dezen gewaarschuwd. | 0neg
|
Ik weet niet zo goed wat ik van dit boek moet vinden. Het is moeilijk om te zeggen waarover het gaat, als ik dat niet kan is er iets mis met het boek. De tweede helft van het boek is beter dan het eerst. Het is te veel uitpakken met kennis van allerlei dingen uit literatuur, er zit humor in, er zit wie-kan-het-verst-pissen in. Het boek wordt vergeleken met De ontdekking van de hemel, maar het komt nog niet aan de tippen van de tenen van dit boek. | 0neg
|
Ik had meer van dit deel verwacht, vond het soms heel langdradig. Heb zelfs stukken overgeslagen, ik twijfel of ik het derde derl ga lezen. | 0neg
|
Amnesie van de Australische auteur Peter Carey (1943) is een roman die handelt over een computervirus dat in 2010 het Australische gevangenissysteem hackt en waarvan de gevolgen zich strekken tot Amerikaanse bedrijven die in het bezit waren van een software licentie. Het virus verspreidt zich als een lopend vuurtje en heeft tot gevolg dat in heel Australië duizenden Amerikaanse penitentiaire inrichtingen en gevangenissen ontsluiten. De hacker die verantwoordelijk is heet Gabrielle Bailleux, dochter van een actrice en een linkse politicus. Ze werd op 11 november 1975 in het Melbourne ziekenhuis geboren, precies op het moment dat de gouverneur-generaal via radio de omverwerping van Australië's wettig gekozen regering aankondigde. De opvoeding die Gaby krijgt maakt van haar een verwaarloosd kind.
In het verhaal wordt een man ingehuurd om een biografie aan Gaby te wijden. Hij heet Felix Moore en is een wanordelijke journalist die zichzelf omschrijft als "een socialist en een dienaar van de waarheid". Felix laat er geen enkele twijfel over bestaan dat de acties van Gaby's politiek gekleurd zouden zijn, hetgeen hij duidt als "vergelding" voor "de gebeurtenissen van 1975". Felix wordt voor zijn inspanningen financieel geruggensteund door zijn oude maatje Woody Townes, een corpulente projectontwikkelaar die een affaire heeft met Gaby's mooie moeder Celine, die de eerste liefde van Felix geweest is. Woody regelt voor Felix een appartement als onderkomen en draagt ook zorg voor een laptop en wat amfetaminen. Dat wat deze roman bij lezing zo onhandelbaar maakt is de onzekerheid over de status van wat we lezen. Het wordt gefilterd door Felix’s bewustzijn. Tegelijkertijd zien we in Gaby een persoon die in één keer vol zit van afkeer jegens haat en corruptie. Haar bijzondere woede is aangewakkerd door het bedrijf Metway en haar verbinding met Agrikem, die verantwoordelijk is voor vergiftiging van de openbare watervoorziening.
Het verhaal is boeiend en verwarrend tegelijk door al de specifieke en ongelijksoortige gebeurtenissen die erin worden beschreven. Er is geopolitiek en cybercriminaliteit, Amerika's hegemonie en culturele inkrimpingen, Australië's moeders en dochters, echtgenoten en echtgenotes etc. Dit boek is temperamentvol en er worden ernstige, hectische maar toch overhaaste kwesties in beschreven. Het speelt in op enkele van de grootste problemen van onze tijd, en herinnert ons eraan dat we leven in een digitaal tijdperk van farce en wreedheid.
Amnesie is wervelend en ingewikkeld maar misschien is dat Carey's thematiek van schrijven. Hij voert Felix als onderzoeker ten tonele die ons een kijkje gunt in het leven van Gaby's grootmoeder en moeder, en schrijft over aanzienlijke vergeten episodes in de Australische geschiedenis (meer geheugenverlies en correctie) en over de institutionele corruptie, de kindertijd van computers etc. De auteur laat ons ook meevoelen wat verbijstering is bij een ramp met het automatische systeem dat wij steeds aan het uitbouwen zijn. | 0neg
|
Het gaat hier in feite om een aaneenschakeling van korte verhalen zonder rode draad. Het boek ontbeert daardoor een blijvende spanning. Het feit dat e.e.a. op waarheid wou berusten (hetgeen betwijfelt moet worden), moet de lezer blijkbaar beïnvloeden. Geen aanrader dus. | 0neg
|
In het begin is het verhaal erg moeizaam door te komen. De hoofdpersoon (Rachel) zit vol zelfmedelijden en heeft een groot drankprobleem (iets dat op een gegeven moment echt gaat irriteren bij mij als lezer).. Pas na zo'n 200 blz. komt er vaart pas wat vaart in het verhaal en wordt het enigsinds spannend. Helaas had ik bij blz 80 al een vermoeden wie de dader was, en dat bleek ook juist te zijn. Met andere woorden, een beetje voorspelbaar op dat gebied.
Dit is misschien een leuk boek voor de lezer die maar af en toe een boek leest maar voor de ervaren lezer is het, naar mijn mening, niets bijzonders. Het is makkelijk toegankelijk geschreven maar zit vol met clichés en onlogische situaties.
Dit is geen boek dat ik mijn vrienden en familie zal aanraden om te lezen. | 0neg
|
Zeer vers van de pers valt dit boek in de bus. Bjorn Thimister is rechtbankverslaggever en woonde toevallig in de buurt van Paul S., de man die op 24 oktober 2003 zijn schoonouders, zijn ex-vriendin en haar broer vermoordde.
Het verhaal wordt neergezet in 26 hoofdstukken, die elk beginnen met een letter van het alfabet. Helaas leidt dit niet tot een prettig leesbaar boek. Sommige hoofdstukken hebben een zeer kunstmatig aandoende titel (bij de Q en de Y) om het maar mogelijk te maken alle 26 letters te gebruiken. Verder is het lastig dat veel hoofdstukken in de verleden tijd zijn geschreven. Het eerste hoofdstuk, waarin de moordpartij zelf wordt neergezet, is in de tegenwoordige tijd geschreven zodat je met de spanning mee kan leven. Verderop echter wordt er bijna afstandelijk beschreven hoe mensen zich voelden en wat ze deden. Op de jeugd en de familie van Paul S. wordt uitgebreid ingegaan. Ook worden in een later hoofdstuk brieven van Paul S. aan Bjorn Thimister afgedrukt. Door de kunstmatig aandoende schrijfstijl krijg je als lezer echter helaas niet het idee dat je nu echt inzicht krijgt in Paul S. en alles wat er is gebeurd. Ook bedient Bjorn Thimister zich herhaaldelijk van een nogal eigenaardig soort Nederlands, zodat je zinnen moet lezen als Zijn pikzwarte haar zat keurig gedrapeerd op zijn hoofd. Een van de buurtbewoners oefende ook het vak van dodengraver uit
Kortom, wat begon als een project om de zaak rond Paul S. keurig op een rijtje te zetten, is helaas lichtelijk de mist in gegaan door de kunstmatige uitvoering, het gebrek aan echte diepgang en het lastige taalgebruik. | 0neg
|
Niet doorheen te komen voorspelbare roman. Roman? Een vrouwenopstel dat een slecht boeketreeksromannetje nog niet eens overtreft. | 0neg
|
In het surreële 'Wit Zand' (1993) van Kristien Hemmerechts liggen niet alleen de oorlogsgeheimen van het kustplaatsje Wissant verborgen onder het zand. Een weduwnaar wil er loutering vinden met zijn nieuwe minnares, maar die vlucht weg om bij haar man en kinderen te kunnen zijn. Een hotelier probeert het verleden levend te houden met zijn eigen hotel als een mausoleum voor een vroegere liefde en met de aanschaf van een Duitse bunker vol oorlogsgeschiedenissen. De tirannieke hoteleigenaar zadelt een zwarte schoonmaakster en haar te dikke collega op met de zorg voor zijn probleemkind. Ver weg van Wissant kruipt de zoon van de minnares, een brallerige rechtenstudent, in bed met zijn doopmoeder, met verregaande gevolgen voor het hele gezin.
Hemmerechts lijkt beïnvloed te zijn door de hitserie Twin Peaks: de unheimische, Freudiaanse symboliek rond absurde personages; het afgesloten kustplaatsje als een personage op zich, dat gaandeweg de roman steeds iets meer van haar geheimen prijsgeeft; het heeft zelfs die zo kenmerkende mengeling van melancholische tristesse met ironische hilariteit. Bij Hemmerechts zijn de subtiele, intieme uitwisselingen tussen mannelijke en vrouwelijke personages iets meer het feministische thema op zich, terwijl ze niet zo effectief speelt met genrevermengingen uit het B-segment met elementen uit de hogere cultuur. Dat maakt de roman voor mij een tikkeltje irritant: de karakters en het plot zijn te soaperig.
Het zwaarmoedige, symbolisch geladen narratief bestaat louter uit onsympathieke sujetten. Ze hebben psychoanalytisch gemotiveerde driften met bijpassende psychische afwijkingen. Ze piekeren, twijfelen en 'soul searchen' een eind in de rondte. Ze hebben sporadisch expliciete seks of komen terecht op locaties die metaforisch heel erg van belang zijn. De roman lijkt hierdoor soms meer op een karikatuur van een literaire roman dan dat het nieuwe dingen doet of goed geolied in elkaar steekt. Hemmerechts schept een sfeervol en raadselachtig universum met haar sfeerbeschrijvingen, maar de platte personages maken het tot een Freudiaans rariteitenkabinet vol literaire clichés. | 0neg
|
Dick Francis is met zijn paardenthrillers jarenlang een grote naam geweest in het genre. De laatste jaren schreef hij samen met zijn zoon Felix, tot hij in februari van dit jaar overleed. Afrekening op Ascot was het laatste boek dat ze samen voltooid hebben. In augustus verschijnt in Engeland Crossfire, het boek waar ze als laatste samen aan werkten.
Zoals gebruikelijk bij Francis speelt het verhaal zich af in een paardensetting, alhoewel de lezer dit keer geen paard van dichtbij krijgt te zien. Afrekening op Ascot richt zich op de bookmakers. Bij monde van Ned Talbot wordt een beeld geschetst van het bestaan van de bookmaker: verfoeid door het publiek, een imago van geldwolven en tegelijkertijd zo onmisbaar bij de paardenrennen. We krijgen een aardig inkijkje hoe het vak helemaal geautomatiseerd is en de kansberekening door computers gebeurt in plaats van het vroegere fingerspitzengevoel.
Talbot is als wees opgegroeid bij zijn grootouders. Hij heeft zijn echte ouders nooit gekend. Op een dag wordt hij benaderd door een man die zich bekend maakt als zijn vader. Voor hij goed en wel kan kennismaken met zijn vader, wordt deze bij een overval op een parkeerplaats vermoord. Zijn laatste boodschap aan Talbot is om niemand te vertrouwen.
Ook dit gegeven is vertrouwd bij Francis: geen held die zonder blikken of blozen met zijn tegenstanders afrekent, maar een volstrekt onschuldige hoofdpersoon die zich tegen wil en dank opeens geconfronteerd ziet met misdadigers.
Dit maakt het makkelijk voor de lezer om zich te identificeren met de hoofdpersoon, alleen schiet Francis wel door in het neerzetten van diens onschuld. Het neigt bij Francis naar kinderlijkheid en dat geldt ook voor de toon van het boek. Op zijn best is Afrekening op Ascot een spannend jongensboek. Dit wordt vooral geïllustreerd door de dialogen tussen de hoofdpersoon en zijn tegenstanders op momenten van actie.
De plot heeft daar ook onder te lijden. Het boek houdt zich voornamelijk bezig met hoe Talbot aan het stuntelen is in een opeens bedreigende wereld. De antwoorden op het hoe en waarom van de bedreigingen krijgt hij her en der vanzelf aangereikt.
Al met al geen gedenkwaardig boek om een oeuvre af te sluiten door iemand met zon naam op dit gebied. | 0neg
|
Het is niet gemakkelijk om een persoonlijk drama op papier te zetten. Zeker tweederde van het boek gaat echter niet over het drama, maar blijkt grotendeels een opsomming van alle rollen die Isa Hoes en Antonie Kamerling hebben gespeeld op toneel en in TV-series en films. Misschien leuk om te weten, maar niet-fans van beide acteurs zal deze feiten minder aanspreken. In de laatste 80 pagina’s wordt de inhoud boeiend, waarbij deze op een niet-sentimentele manier verwoord wordt. In cursief wordt het persoonlijke commentaar van de auteur op de situaties weergegeven. Echt gegrepen heeft het boek mij niet. | 0neg
|
Mijn wil geschiede is het tweede deel dat Patterson heeft geschreven over de Womens Murder Club. In het vorige boek De eerstverlorene hebben een aantal vrouwen hun krachten gebundeld en een seriemoordenaar weten te stoppen. Deze vrouwen, aangevoerd door inspecteur Lindsay Boxer, buigen zich in Mijn wil geschiede over een aantal moorden die verband lijken te houden met de politie in San Francisco. Samen ontdekken ze al snel een aantal patronen en proberen ze de moordenaar uit de tent te lokken.
Wat in De eerstverlorene heel goed werkte was de manier waarop de Womens Murder Club werd gevormd. Vier sterke vrouwen met elk hun eigen discipline werden lekker vet neergezet en tot hun eigen verbazing konden ze samen de wereld en een seriemoordenaar aan. In Mijn wil geschiede probeert Patterson hetzelfde sfeertje op te roepen door de dames weer op te voeren en een soortgelijk probleem (lees: seriemoordenaar) te introduceren. Maar ik vind Pattersons poging tot repliceren te krampachtig. Mijn wil geschiede is echt beduidend minder spannend dan De eerstverlorene. Vond ik in dit laatstgenoemde boek de dames nog sympathiek en sterk, nu ergerde ik me meerdere malen aan het zogenaamd stoere gedrag. Ook de plot doet sterk denken aan het voorgaande boek, maar het is allemaal net iets minder. Misschien heb ik ze te snel achter elkaar gelezen. Misschien ben ik na één boek over de Womens Murder Club wel uitgelezen. Misschien moet ik de delen minder met elkaar vergelijken. Maar ik heb in ieder geval duidelijk minder van dit deel genoten dan van het vorige. | 0neg
|
Deze komedie wist me minder te raken dan de vorige boeken van deze schrijver. de personages blijven teveel aan de oppervlakte en de verhaallijn is vaak voorspelbaar. | 0neg
|
“De vervangster’ is het achtste deel van de Tony Hill serie met de hoofdpersonages psycholoog Tony Hill en rechercheur Carol Jordan. Maar de twee, die een relatie hadden, zijn nu gebrouilleerd omdat Carol Tony verwijt dat door zijn schuld haar broer en schoonzus zijn vermoord. Ook heeft Carol haar baan bij het team Zware misdrijven opgezegd. En Tony woont op een woonboot.
In deze thriller van Val McDermid is een hoofdrol weggelegd voor brigadier Paula McIntyre van de Criminele Opsporingsdienst. Zij woont samen met medisch specialist Elinor Blessing. Onder haar nieuwe hoofdinspecteur Alex Fielding krijgt Paula te maken met de moord op een Poolse vrouw en de verdwijning van een collega van Elinor. Het valt Paula direct op dat beide vrouwen veel op Carol lijken. Door DNA onderzoek op de vermoorde vrouwen komt Tony Hill onder verdenking te staan.
De schrijfstijl van Val McDermid is erg aansprekend en er zit heel wat vaart in de verschillende verhaallijnen. Omdat ik nooit eerder een verhaal van haar heb gelezen, laat staan één van de eerdere boeken uit deze serie, had ik er moeite mee om de vele personages uit elkaar te houden. Want ieder hoofdstuk staat bijna een ander personage centraal en moet je weer omschakelen. Carol Jordan zit in een rouwproces, Tony op zijn boot en Paula en Elinor nemen tijdelijk de zoon van de vermoorde vrouw in huis. Dan is er ook de seriemoordenaar nog die op de eerste bladzijden van de thriller een voor hem perfecte vrouw zoekt, die aan zijn hoge eisen op huishoudelijk en seksueel gebied kan voldoen. Ook verwijst de schrijfster vaak terug naar gebeurtenissen in voorgaande delen van de serie, waarvan je als lezer dan niets begrijpt. De Engelse titel van dit boek ‘Cross and Burn’ duidt op welke bruggen de personages over gaan steken en welke zij verbrand hebben. Deze psychologische thriller is helaas, zonder het voorgaande boek, (te) moeilijk om te lezen. | 0neg
|
Vanwege een reorganisatie van onze bovenverdieping besloot ik me toch eens te verdiepen in de KonMari methode....
Heb best wat nuttige tips uit dit boek gehaald en het leest gelukkig gemakkelijk weg. Tot zover de positieve punten.
Wanneer Marie Kondo begint over het bedanken voor bewezen diensten, van spullen die je weggooit, begint het al lichtelijk belachelijk te worden. Dat gaat het hele boek zo door. Als Marie na een werkdag thuis komt, begroet ze eerst haar huis, zegt tegen haar gedragen schoenen: 'Bedankt voor het werken' zegt tegen haar jurkje 'Goed gedaan!' etcetera.
Over het bewaren van boeken heeft ze ook een heel duidelijk mening die erop neerkomt dat boeken die op boekenplanken staan geen enkel nut hebben. Ongelezen boeken die je misschien in de toekomst wil lezen, kunnen weg. Concentreer je op boeken die je nu, op dit moment wilt lezen. Gelezen boeken zijn al door je ervaren, hun inhoud zit al in je, dus die kunnen ook grotendeels weg. Bewaar alleen een soort van eregalerij (bij haarzelf 30 stuks...) Zit ik dan met men tientallen meters boekenplank. Hier luister ik dus maar even niet naar!
En oja in slothoofdstukken beweert ze ook nog dat het leven van mensen drastisch verandert als ze haar KonMari methode toepassen. Ze krijgen weer vertrouwen in het leven, worden gelukkiger.
'Je echte leven begint nadat je je huis hebt opgeruimd' is de titel van de afsluitende paragraaf!
Zwaar overdreven allemaal. (is mijn mening) | 0neg
|
Een paar jaar geleden wilde ik 'Händelser vid vatten' kopen, maar het boek was helaas niet meer verkrijgbaar. Toen iemand mij een quasi nieuw loppisexemplaar wist te bezorgen was ik dan ook erg blij, zo graag wilde ik het boek lezen.
Helaas, wat een teleurstelling ! Ik heb mij door de eerste 200 blz doorgeworsteld, ergerde me de hele tijd aan zowat alles en heb het boek uiteindelijk ook gelaten voor wat het was (ga één van de komende weken/maanden wel een poging doen het verhaal uit te lezen). Een massa personages doet zijn intrede, maar je weet niet of nauwelijks wie ze zijn. En laat dat nou net iets zijn waar ik me aan stoor, ik wil duidelijkheid in een boek.
Ik heb het idee dat het verhaal zelf enorm goed in elkaar zal zitten (tja, boek niet uitgelezen), maar met de schrijfstijl van Ekman kan ik duidelijk niet overweg. Heb vorig jaar 'Oertekens' van haar gelezen, een mystiek boekje, en dat was ook al niets voor mij. Op basis van de eerste 200 blz krijgt 'Händelser vid vatten' twee sterren. | 0neg
|
Heleen Niele (1964), moeder van 2 kinderen, volgde de opleiding voor uitgever en voltooide de universitaire studie Cultuurwetenschappen. Ze werkte bij een kinderboekenuitgever, bij verschillende reclamebureaus en daarna als freelance communicatiespecialist. Voor ze begon met het schrijven van fictie, schreef ze journalistieke stukken voor onder meer het NRC Handelsblad. Zij debuteerde in 2007 met het boek Bitter Zoet, waarvan ruim 10.000 exemplaren werden verkocht. Voor haar nieuwste boek Vals verdiepte Niele zich in de popindustrie. Ze liep geruime tijd mee met de band Johan.
Aernout (Nout) en Isabelle (Ies) besluiten, op het moment dat Ies zwanger blijkt te zijn van hun eerste kind, in alle stilte te trouwen. Als Ies 3 maanden zwanger is, krijgt zij op een dag het bericht dat Nout zelfmoord heeft gepleegd; hij heeft zich voor een trein gegooid. Ies gelooft geen ogenblik in deze zelfmoord.
Als er bovendien zaken aan het licht komen die Nout voor Ies verborgen heeft gehouden, weet zij het helemaal zeker: Nout heeft geen zelfmoord gepleegd, maar is vermoord en de waarheid moet boven tafel komen.
Vals valt in de categorie psychologische thriller. De personages zijn goed uitgewerkt en er is sprake van een zekere karakterontwikkeling. Nout en Ies hebben met dezelfde problemen te kampen. Deels weten zij van elkaars problemen, deels ook niet. Het is een gedegen verhaal, maar niet dusdanig spannend dat je op het puntje van je stoel zit.
Ergens is er iets in het boek dat niet helemaal te rijmen valt, maar daar is moeilijk de vinger op te leggen. De dingen die voor de dood van Nout gebeurd zijn, maar ook de zaken die nu nog spelen, stroken niet met de goedaardige en sympathieke karakters van Nout en Ies. Dat maakt dat de meeste gebeurtenissen ronduit ongeloofwaardig overkomen. Ook een aantal toevalligheden (de afpersing van zowel Nout als Ies door dezelfde personen) vallen wel heel erg op en komen daardoor ook niet echt geloofwaardig over. Het feit dat zowel Nout als Ies met afpersing en bedreigingen te maken hebben (gehad) en dit niet van elkaar weten, maakt het verhaal ook niet geloofwaardiger. Dit alles wil niet zeggen dat goedaardige en sympathieke mensen niet in onverwacht moeilijke situaties terecht zouden kunnen komen. In tegendeel zelfs. Maar in dit boek zijn de tegenstellingen tussen karakters en gebeurtenissen te groot en opvallend.
Het boek toont ons de jacht van Nout op roem en rijkdom. Een tragische jacht, want door omstandigheden kan hij zijn droom niet in vervulling brengen. Zijn vriend Jack is hem elke keer te slim af en gaat met de eer strijken die Nout toekomt. Maar Nout kent meer teleurstellingen, zoals het feit dat hij niet aan de wensen en eisen van zijn ouders kan. Hij weigert het familiebedrijf te gaan leiden. Tot slot kan hij ook Ies (en zijn toekomstige kind) niet geven wat hij wil: een goed inkomen middels een vaste baan.
Dit alles brengt hem ertoe het gevaar op te zoeken en zich in te laten met louche praktijken, met alle gevolgen van dien. Hij heeft zijn hart willen volgen, maar dat is hem niet gelukt.
Ies heeft ook al het een en ander voor haar kiezen gekregen. Zij is eigenaresse van een café in Amsterdam, maar moet omgaan met de druk van haar geldschieters. Het is bijna ondoenlijk om aan hun eisen te voldoen, waardoor ook zij steeds meer in de problemen raakt.
Ook na het overlijden van Nout wordt zij bijna dagelijks geconfronteerd met de problemen die zij zich beiden op de hals hebben gehaald. Het verleden blijft haar achtervolgen én hun beider verleden blijkt dus meer verbonden met elkaar dan zij ooit had gedacht.
Samenvattend: het verhaal op zich is niet slecht. Heleen Niele kan schrijven, dat is duidelijk. Maar ze heeft het bij haar tweede boek kennelijk moeilijk gehad om spanning en geloofwaardigheid met elkaar te verbinden. Het geheel is erg bedacht. Dat neemt niet weg dat het boeklekker wegleest, al is het einde ontluisterend spanningsloos. Niele kan beter, maar dit tweede boek is duidelijk het boek dat geschreven moest worden om een goed derde boek te kunnen schrijven. Een bekend fenomeen. | 0neg
|
3 vriendinnen, 1 moord...
Kunnen de achterblijvers hun naam zuiveren en de echte dader opsporen?
Broken Things is een vlot geschreven mystery, waarin de moord op een jonge vrouw centraal staat. Haar 2 vriendinnen blijven achter en zwijgen over de echte toedracht van de moord.
Wat hebben ze te verbergen en wat heeft de vriend van het slachtoffer met de hele situatie te maken?
Het boek is vlot geschtreven en goed opgebouwt. De personages zijn hier en daar wat oppervlakkig, maar je leeft toch met ze mee.
Zelf hink ik heel erg op 2 gedachten met betrekking tot dit boek.
Het verhaal an sich was vermakelijk en ik heb het met veel plezier gelezen. De opbouw is spannend en wanneer je eenmaal in het verhaal zit, wil je weten wat er precies gebeurd is.
Helaas had ik op pagina 10 al in de gaten wie de uiteindelijke dader was en dat vind ik altijd jammer.
Mijn grootste probleem met dit boek ,is dat het nogal lijkt op de plot van de serie Pretty Little Liars. In die serie gaat het over 4 vriendinnen en blijven er 3 achter. Vervang vervolgens het boek door een stalker genaamd A en je hebt precies hetzelfde verhaal.
Zelfs het feit dat een van de achterblijvers verliefd was op het slachtoffer komt overeen.
Ik kon dit maar niet los laten en daardoor kan ik Broken Things helaas niet meer dan 2* geven. | 0neg
|
Na het succes van zijn eerste horrorthriller Hex raakte Thomas Olde Heuvelt, volgens eigen zeggen, geblokkeerd. Hij voelde de druk van het idee dat enorme hoeveelheden lezers uitkeken naar een nieuw boek, maar ook van de verwachtingen van buitenlandse uitgevers. Hij voerde gesprekken met andere auteurs, kreeg het plezier in schrijven terug, met als resultaat zijn tweede thriller Echo, dat in mei 2019 is uitgegeven. Daarnaast mocht hij het geschenk voor de Spannende Boeken Weken 2019 schrijven. De titel van dat altijd dunne boekje is Dolores Dolly Poppedijn.
Door een miskraam verliest Charlotte haar dochtertje Dolores. Ze kan haar dood moeilijk verwerken en stort geestelijk steeds meer in. In haar hevige drang naar een perfecte baby slaat ze door, maar komt ze ook steeds meer in een figuurlijk moeras terecht. Ze heeft zich voorgenomen om Dolores te herscheppen om zo haar wens in vervulling te laten gaan.
De grote vraag is of Olde Heuvelt het succes in dit dunne geschenkboekje kan evenaren of, in het meest extreme geval, zelfs kan verbeteren. Het antwoord daarop is even direct als simpel, nee, dat kan hij niet. Bij lange na niet, want Dolores Dolly Poppedijn is, behalve soms wat vreemd, gespeend van iedere vorm van spanning. Het is voor een groot deel wel herkenbaar als, maar dat wordt over de helft van het verhaal pas écht duidelijk, een Olde Heuvelt. Het verhaal heeft dus wel degelijk de kenmerken van een horrorthriller in zich. Het jammere is echter dat dat niet helemaal uit de verf komt, daarvoor ontbreken de gruwelijke details. Misschien omdat dit boekje een cadeautje is, is dat een bewuste keuze van de auteur geweest. Het is immers de bedoeling dat het een breder publiek bereikt, alleen gaat dat dan ten koste van het griezelelement.
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van het belangrijkste personage, Charlotte. Deels lijkt het in dagboekvorm gedaan te zijn, deels ook niet. Wat wel opvalt is dat het geregeld in rijmvorm verteld wordt. Dat doet Charlotte vaker, zegt ze. Op de lezer komt dit warrig en af en toe onsamenhangend over, daardoor is er niet aldoor een touw aan het verhaal vast te knopen, zeker niet in het begin. Gedurende de plot wordt dat beter, maar dat neemt niet weg dat het verhaal stroef en moeizaam leest en dus wat lastig te volgen is.
Desondanks weet de auteur de lezer toch wel wat nieuwsgierig te maken, je wilt uiteindelijk toch weten hoe het verhaal afloopt. Je weet dat er in de ontknoping wat gaat gebeuren, dat voel je door het hele verhaal heen, maar wat dat dan is, blijft tot het eind in het ongewisse. Die uiteindelijke finale is onverwacht en bizar en laat zelfs nog het nodige aan de verbeelding van de lezer over. Alsof er na het laatste hoofdstuk en de laatste woorden nog meer kan gebeuren. Hoewel de slotscène enigszins luguber is, Olde Heuvelt heeft daar geen problemen mee, heeft Dolores Dolly Poppedijn niet de kwaliteit van de reguliere boeken van de auteur. Om lezers voor zich zien te winnen, is het schrijven van dit geschenkboekje een gemiste kans. | 0neg
|
Van alle boeken die ik de laatste tijd heb gelezen is dit toch wel de meest vreemde. Het heeft absoluut een vlotte schrijfstijl, maar boeiend vond ik het verhaal eigenlijk niet. Ik had moeite om mijn aandacht erbij te houden, zeker toen ik over helft kwam. En dan het onbevredigende einde ........ nee, dit boek is het duidelijk niet voor mij. | 0neg
|
Het boek begint erg mooi met een ontzettende vaart en drive, maar op het moment dat Emma in het klooster komt is het een aaneenschakeling van de mistanden van de RK-KERK en de wreedheid van de nonnen.
Wat hebben dit soort instanties toch voor een onovertroffen hoeveelheid ellende gezorgd onder het mom van God en goede opvoeding.
Mij kon de herhaling van wreedheden niet meer zo boeien, zodat ik het tweede deel van het boek ahw doorgebladerd heb gelezen.
Jammer dat er niets meer is geschreven over de tijd daarna die zeker interessanter en spannender is geweest. | 0neg
|
Kathedraal van de ezels is de debuutroman van Mariano Perez van Poecke, uitgegeven bij Boekscout. De titel trekt meteen de aandacht, maar weet de roman ook de aandacht vast te houden?
Het meisje Lana Perk is geadopteerd nadat ze in een mandje in de rivier is komen aandrijven. Elf jaar later valt ze in de rivier en verdwijnt ze, maar ze wordt gered door een verborgen volk op een riviereiland. Alleen Lana’s opa en een non weten van hun bestaan af, het is een geheim dat nooit uit mag komen. Lana wordt daar gevonden door een meisje die exact dezelfde moedervlek heeft als zijzelf, wat haar nieuwsgierigheid wekt.
De schrijfstijl van Kathedraal van de ezels is niet pakkend. Er is een overvloed aan beeldspraak, bijvoeglijke naamwoorden en andere beschrijvingen. Hierdoor zijn de zinnen onbedoeld lang en lopen ze niet erg lekker, bijvoorbeeld “Wolkeloos hing de middaghemel als een lichtblauw gekleurde stolp boven Torkel”. Hierdoor leest het boek niet lekker weg. Sommige beschrijvingen zijn erg bijzonder, bijvoorbeeld ogen die glinsteren als “vers oestervlees” of een rivier die iemand opslokt “alsof een reus aan het einde van de rivier koude soep naar binnen zat te slurpen”.
De world-building gaat erg snel in de roman: er worden in een hoog tempo nieuwe locaties en personen geïntroduceerd. Sommigen krijgen een korte uitleg, anderen niet. Hierdoor lijkt het nogal van de hak op de tak te gaan, en blijft het onduidelijk wat de situaties met elkaar te maken hebben.
Helaas kon het boek mijn aandacht door deze punten niet vasthouden en heb ik het boek ook niet uitgelezen. | 0neg
|
Er waren veel perspectieven, zowel vanuit een paar deelnemers als vanuit de spelmakers en de alwetende verteller. Het karakter van de spelleider vond ik het sterkst, dat perspectief vond ik ook erg leuk. Het is een opvallende schrijfwijze, maar wel leuk.
Echter vond ik de geschiedenis van bepaalde karakters niet goed uitgewerkt. En waar ik me ook aan ergerde, was dat de leeftijd van de karakters niet duidelijk was. Zitten ze in de tweede klas of in de vijfde? Of is dat het Franse systeem en is dat niet naar het Nederlandse schoolsysteem vertaald? Het bleek dat sommige al studeren, anderen in hun laatste jaar: vier van de zes zijn minderjarig. De personages voelden veel jonger aan.
De achterflap belooft dat dit een super spannend boek over een spel op leven en dood is, maar daar ben ik het volledig mee oneens. Het is niet spannend! Daarnaast was de wending die er kwam niet verrassend. Alles was gewoon gewoontjes, neutraal, niet per se saai, maar niets bijzonders. Al met al raad ik dit boek niet aan. | 0neg
|
Het is jammer dat dit boek teveel gehypt is als HET NIEUWE BOEK van Dan Brown. Het is best een goed boek, een echte pageturner. Enig minpuntje... Toen ik eenmaal wist wat die wereldschokkende ontdekking was was voor mij de lol eraf. Die ontdekking moet je aanspreken, ik persoonlijk had er niks mee. | 0neg
|
Kit Guardner, een interstellaire privédetective, heeft even geen opdracht omhanden en besluit in het verleden van haar moeder te duiken die enkele decennia geleden spoorloos en zonder uitleg is verdwenen. Zelf heeft ze altijd vermoed dat er kwaad opzet in het spel is, maar elk spoor naar haar liep tot nu toe dood. Al snel wordt duidelijk dat niet iedereen is gediend van haar gewroet in het verleden en merkt Kit dat machtige personen er veel voor over hebben om het verleden te laten rusten. Wat dan volgt zijn een hoop aanslagen op haar persoon en een hoop wilde achtervolgingen die bijna ononderbroken voortduren tot aan het einde van het boek. Pepper Kay, het alter ego van Liesbeth Korsman, schreef met Doodvonnis haar vierde boek in de Kit Guardner-reeks. In de voorgaande delen (ID-crisis, Slangenkuil en Vuurstorm) heeft Kit al met diverse schurken van diverse planeten te maken gekregen en getuige het open einde van Doodvonnis zal er vermoedelijk ook nog wel een vijfde deel komen.
Degenen die geïnteresseerd zijn geraakt in de verhalenreeks van Kit Guardner doen er verstandig aan bij het eerste deel te beginnen. De argeloze lezer raakt anders al snel de weg kwijt door de snelle aaneenschakeling van gebeurtenissen. Pepper Kay is een enthousiaste verteller, maar ze zou haar verhaal meer recht doen door er meer de tijd voor te nemen. Kit is constant on-the-run zonder dat echt duidelijk is wat er aan de hand is en wie haar vijanden zijn. In plaats daarvan krijg je heel wat technisch en futuristisch jargon in sneltreinvaart voor de kiezen: sVones, SECbots, COMbots, ze vliegen allemaal zonder veel verdere toelichting voorbij. In 221 pagina's doet Kit maar liefst twee continenten en twee andere planeten aan. Dat is wel wat veel van het goede. Verder hadden de personages in Doodvonnis wel wat meer vlees en bloed mogen hebben. Ze worden nogal schetsmatig neergezet en hebben eigenlijk niet zo veel meer persoonlijkheid als de androids en de SECbots die achter Kit aan zitten.
Het hoge tempo en de toch wat eendimensionale personages doen helaas afbreuk aan de spanning van het verhaal. Soms kun je kritiek hebben op boeken die wel wat ingekort hadden mogen worden, hier geldt eerder het omgekeerde. Het zou vermoedelijk ten goede zijn gekomen aan het verhaal, want de ingrediënten zijn op zich interessant genoeg. Een interstellair privédetective die met alerlei intergalactisch gespuis te maken krijgt, het zou zomaar uit de koker van Terry Pratchett kunnen komen.
Een compliment tenslotte aan Orbit Redux voor de fraaie coverillustratie van het boek. | 0neg
|
Zoöloge Rachel Caine leidt een geïsoleerd bestaan temidden van de wildernis in een reservaat in Idaho, waar ze met wilde wolven werkt. Een rijke graaf lokt haar met zijn ambitieuze project terug naar Cumbria, haar geboorteplaats. Hij wil de grijze wolf, 500 jaar na het uitsterven van de soort op het Britse eiland, onder haar begeleiding herintroduceren op zijn landgoed. Aanvankelijk weigert Rachel, maar wanneer ze na een losbandige nacht met haar collega plots zwanger blijkt, grijpt ze de geboden kans en vlucht naar Engeland, waar ze na de dood van haar moeder onverhoopt moet afrekenen met haar verleden.
Sarah Hall (1974) werd in het verleden meermaals genomineerd voor de Man Booker Prize. De komst van de wolven is haar vijfde roman. De auteur is een rasvertelster, en verdient voor haar sprekende metaforen zeker erkenning. In poëtische bewoordingen schrijft ze vol passie over de woeste natuur van het graafschap Cumbria, waar ze zelf opgroeide, en haar beschrijvingen van het gedrag en de natuur van wilde wolven zijn op zijn minst gezegd noemenswaardig.
De komst van de wolven leest echter als een kabbelend beekje, waarin Hall een hele reeks personages en verhaallijnen opvoert, die vervolgens even snel en zonder diepgang weer naar de achtergrond verdwijnen. Beschrijvingen, gedachten en dialogen lopen door het gebrek aan aanhalingstekens regelmatig in elkaar over, en dragen zo bij aan een oppervlakkig geheel van aangeroerde thema’s die de spanning slechts kortstondig vasthouden, waardoor de lezer op geen enkel moment genoopt wordt verder te lezen. Rachel blijft over de hele lijn passief en weinig sympathiek, en haar pathologische vermijdingsdrang is hoogst irritant. De afstandelijke relatie met haar moeder en broer waarmee ze af te rekenen heeft lijkt hoofdzaak, maar is te fragmentarisch om echt te boeien. Pas op het laatste moment brengt Hall enige vaart in het verhaal, waarna ze vrij abrupt eindigt zonder de losse eindjes die wél spanning wisten op te brengen, aan elkaar te knopen. Wie was de man in het wolvenpak of de anonieme briefschrijver? Wat is het verhaal achter Rachels litteken? Wie heeft de omheining vernield? Het zijn slechts enkele van de vragen waarover de lezer in het ongewisse gelaten wordt.
In een verhaal waarin wolven zogezegd de hoofdrol spelen, hebben deze bedroevend weinig aandeel in de plot. Hall slaagt er op geen enkel moment in beide verhaallijnen echt in elkaar te laten lopen. Het boek focust veeleer op het ontluikende moederschap en de ontwikkeling van Rachels baby, een weinig belangwekkend personage. Een gemiste kans, want deze roman had zoveel meer kunnen zijn. | 0neg
|
De achterflap van Voor Siri belooft een verhaal over de relatie tussen de dertienjarige Gus - lief, gecompliceerd en autistisch - en Siri, de spraakassistent van Apple. Een interessante premisse die schrijfster Judith Newman helaas niet weet waar te maken. Het gedeelte rond Siri komt slechts in een enkel hoofdstuk ter sprake. Veel meer is Voor Siri het relaas van een moeder over haar zoon met autisme, in essentie niets mis mee. Waar het schoentje vooral wringt is de manier waarop deze moeder haar eigen zoon weet te portretteren. Op een zeer neerbuigende toon maakt ze de lezer deelgenoot van haar gedachten als 'Ik vraag me af wat hij denkt. Als hij al denkt' en 'Ik hoop dat hij nooit kinderen krijgt'.
Voor Siri is een niet altijd even genuanceerd verslag van een moeder die geen raad weet met de obsessieve, onophoudelijke vragenstroom van haar autistische zoontje. Gelukkig heeft Siri eindeloos geduld en vindt Gus bij deze AI toch iemand bij wie hij zijn hart kan luchten.
Het had zo mooi kunnen zijn, een liefdesverhaal over de dertienjarige Gus en Siri. Ik zag al taferelen als in de film Her bovendrijven, waarin Joaquin Phoenix op voortreffelijke wijze de rol speelt van een volwassen man die verliefd wordt op de stem van zijn besturingssysteem. Helaas slaat Jennifer Newman de plank totaal mis en is Voor Siri allesbehalve romantisch of ontroerend. Het onderwerp Siri, zowel in de titel als op de achterflap groots aangekondigd, wordt enkel zijdelings aangeraakt.
Veel meer is dit boek een dagboek van een bijzonder gezin. Vanuit moeder Judiths perspectief lezen we over pogingen om zwanger te worden, haar (LAT)relatie met de 29 jaar oudere man John en hun zoontjes Gus en Henry. Dat er iets 'anders' is aan Gus blijkt al snel na de geboorte, maar de echte diagnose valt pas als hij zes jaar is. Vanaf dat moment staat het leven van Newman in het teken van autisme. Waarom heeft haar zoontje autisme? Hoe leven andere personen met autisme? Hoewel haar zoektocht hoogstwaarschijnlijk goedbedoeld van aard is, geeft haar houding het boek vaak een somber en droefgeestig randje - in plaats van haar zoon de liefde en aandacht te geven die hij verdient, scheept ze hem op met Siri terwijl zij zich vastbijt in haar research rond de ontwikkelingsstoornis.
Toegegeven, deze research levert soms interessante informatie op, zoals de vele verwijzingen naar andere boeken en films over autisme. Zo komt bijvoorbeeld de wondermooie documentaire Life Animated ter sprake, over een autistische jongen die leert praten dankzij Disney films. Helaas zijn veel van de wetenschappelijke observaties echter gekleurd door de persoonlijke mening van Newman. Sowieso is de balans tussen feit en fictie behoorlijk zoek in Voor Siri. Het ene moment voelt dit boek aan als een opeenstapeling van wetenschappelijke bronnen - al dan niet voorzien van Newmans commentaar - om vervolgens uitgebreid in te gaan op een gesprek over porno en masturbatie met haar zoon Henry. (Hoe moet het overigens voor hem zijn om dit boek te lezen? En voor Gus?)
Op het wereldwijde web kan Judith Newman rekenen op bakken vol kritiek. Veel lezers zijn geschokt door de manier waarop ze over haar zoontje schrijft en hem wil laten steriliseren. Daarnaast maakt ze ook geen vrienden door in het voorwoord openlijk kritiek te hebben op de verschillende genderopties op Facebook alsook het gebruiken van meervoudig voornaamwoord 'ze' in plaats van 'hij of zij'. In een maatschappij die zo bezig is met (gender)diversiteit, is het niet verstandig dergelijke uitspraken te doen nog voor het boek begint, lijkt me. Hoewel de discussies op internet ferme taal gebruiken om dit boek te beschrijven, snap ik maar al te goed dat Voor Siri mensen boos maakt. Je gunt een kind als Gus immers fijnere omstandigheden om op te groeien. | 0neg
|
Lo een journaliste wordt bestolen in haar appartement zo begint een bijzonder langdradig en steeds in herhaling vallend verhaal. Dit gebeuren overheerst gedurende veel hoofdstukken.
Waarna ze voor haar job wordt uitgenodigd op een luxe schip waar ze ervan overtuigd is iemand overboord hoort te vallen.
Een persoon die tevens niemand had opgemerkt of vermist. Gaat ze zelf op onderzoek uit wanneer ook de beveiliging haar niet meer geloofd.
Op het einde van elk deel van het boek worden er berichten of emails uitgeschreven waar ik mij persoonlijk niet veel waarde kan uithalen.
De woorden "shit" en " oh god" komen zo dikwijls voor dat ze irritant werden.
Kortom ik heb sinds lange tijd niet meer zoveel moeite moeten doen om een boek uit te lezen.
Maar ik heb doorgezet! Ik geef toe dat het plot een onverwachte wending nam , maar dat kon de schade zeker niet goedmaken.
Nee het spijt me voor mij was dit de eerste en laatste Ruth Ware! | 0neg
|
Jason Mott heeft een prachtige manier van schrijven. je moet echter van zijn stijl houden. Doordat de lezer in eerste instantie op het verkeerde been gezet wordt door de vermelding van de kwalificatie thriller, scoort De Teruggekeerden een onvoldoende. De verwachtingen kwamen bij lange na niet overeen met het werkelijke verhaal. Dit laat bij de lezer een onbevredigend gevoel na met als extra trap na (in de goede zin van het woord), de trieste gebeurtenis in het laatste hoofdstuk. Het is geen uitnodiging om meer van het werk van Jason Mott te gaan lezen in ieder geval. De echte thriller fans kunnen zich ook beter op andere schrijvers richten. Al met al een matig boek en dat is jammer want als vooraf duidelijk was dat het een roman zou zijn zou hij zeker hoger gescoord hebben. | 0neg
|
Ik vind de boekomslag en het boek niet bij elkaar kloppen. Mensen die het boek uit hebben, weten ws wel wat ik bedoel. | 0neg
|
Behalve René Appel, Henk Apotheker en Elvin Post heb ik nog niet veel Nederlandse thrillers gelezen die ik de moeite waard vond, dus werd het tijd om eens extra te letten op nieuwe schrijvers. De titel van het boek van het duo Gebr. Wagenaar sprak mij als wandelliefhebster natuurlijk direct aan. Een leuk gegeven, een moord op het Pieterpad en dan ook nog de verwijzing naar die ouwe A.C. Staring. Maar wat een teleurstelling was dit boek. Een slaapverwekkende, totaal ongeloofwaardige plot met flauwe dienders, ongetrouwde juffrouwen die ook nog eens Mimi heten en zogenaamde intellectuelen. Een hoop gedoe om niks, rennen achter een floppy en gezwaai met mobiele telefoons: daar heb je de plot mee samengevat. Dat er haat en nijd bestaat in de wetenschappelijke wereld is wel een aardig gegeven, maar ik kan alle lezers verzekeren dat het er niet zo aan toegaat op onze letterkundige faculteiten. Dat zou nog niet zo erg zijn, als het boek statirisch en geestig was. Maar ook dat valt tegen. Flauwe grappen, geen interessante karakters. Zelfs de oplossing van de moord kon mij niet boeien. | 0neg
|
Govert Derix (1962) is schrijver, filosoof, columnist en docent. Hij publiceerde meer dan twintig boeken. In 2010 kwam zijn eerste roman uit. Sterrenmoord is zijn tweede roman.
In Sterrenmoord is van het ene op het andere moment de gehele sterrenhemel verdwenen. Over de hele wereld dringt het besef door dat er geen sterren en maan meer zijn. Onder leiding van de Koninklijke Londense Astronoom Barnaby Emperor probeert men achter de oorzaak te komen. Er ontstaat totale verwarring en chaos op de aarde door dit bizarre fenomeen. Er is een toename van zelfmoorden en moorden. Ondertussen zijn er vanuit verschillende landen waarnemingen van een mysterieus meisje. Wie is zij en wat heeft zij met het mysterie te maken?
De introductie van Sterrenmoord belooft een geweldig spannend verhaal die je deze zomer vooral niet mag missen. Het begint met een aantal citaten van mensen die erg onder de indruk zijn van het boek. Des te groter was de teleurstelling al na de eerste bladzijdes. De eerste honderd bladzijdes krijgen we voornamelijk een lesje geografie, landen waar de sterren niet meer te zien zijn. Dit beschrijft Govert Derix tot in den treure. Het verhaal is verder erg chaotisch, ongeloofwaardig en mist verdieping. Er wordt teveel met losse flodders geschoten, nergens is het echt raak. Sterrenmoord is niet spannend te noemen, eerder vreemd. Dit boek schittert niet tussen de toppers van deze zomer.
Eindoordeel **
Plot *
Spanning **
Leesplezier **
Schrijfstijl *
Originaliteit **
Psychologie ** | 0neg
|
Nu: het tweede deel uit de Teddy-en-Emelieserie. Gevaarlijk: het tweede deel als eerste lezen. Daarna: spijt. Irriteert deze schrijfstijl je al? Begin dan vooral niet aan het boek, want het staat vol met deze vreemde constructies met dubbele punten. Het remt enorm af in het lezen als de schrijver niet in staat is zijn tijdsbepalingen of conclusies op de juiste plek in een zin te schrijven. Waarschijnlijker: het bewust doet.
En dat is jammer, want het boek heeft een sterke plot. Een moord in een landhuis wordt langzaam ontrafeld, terwijl de verhaallijnen van Emelie en Teddy een interessante carrièrewending respectievelijk sores uit het criminele verleden beschrijven. Emelie is een hoogopgeleide advocate en Teddy een laagopgeleide crimineel. Een zich langzaam ontwikkelende relatie tussen de twee vormt de rode draad uit de serie boeken. Je krijgt als lezer bijzonder weinig mee van de relatieontwikkeling zodat deze inderdaad nog wel een hele serie boeken mee kan. Gelukkig bieden Emelie en Teddy inkijken in twee totaal verschillende werelden. Zowel de luxe levensstijl als het criminele milieu komen uitgebreid aan bod. De hoofdpersonen verkennen beiden, soms ongewild, de wereld van de ander.
Grove taal en slang worden functioneel toegepast. De lezer wordt wel erg vermoeid met overdadig gebruik van bijnamen. Er is niets mis met hoofdpersonen die bijnamen hebben, maar door al die namen zin na zin af te wisselen gaat er kostbare aandacht voor het lezen verloren. Aandacht die je liever aan de sterke plot zou willen besteden. Als Emilijan Mazer-Pavic in gesprek is met Nadjan Matsumic, terwijl drie zinnen later Teddy het met Mazern aan de stok krijgt, moet je erg goed bij zijn in het namencircus om te weten dat het over precies dezelfde mensen gaat. En vergeet niet dat Fader Em - bekend als eerdergenoemde Emilijan - meestal als Kum wordt aangeduid in het boek en dat Teddy ook wel eens Bjorne heet. Het gaat hier nog steeds over slechts twee verschillende personen. Je vertrouwt op het laatst geen naam meer; je gaat delen moeten herlezen als je er - zeg - achter bent gekomen dat Emelie níet dezelfde persoon als Loki blijkt te zijn.
En is het niet vreemd dat iemand die net is vrijgesproken van een misdaad waarbij Semtex werd gebruikt, niet even aan de tand wordt gevoeld als hij hoofdstukken later aan de politie zijn betrokkenheid moet opbiechten bij een muurtje dat d.m.v. Semtex uit de weg werd geruimd?
Samenvattend: een sterk en mooi verhaal, maar zo geschreven dat je aandacht daarvan wordt afgeleid. | 0neg
|
De hoofdpersonen – Adam en Eva(geen gewoon Indisch meisje) - van dit dikke boek(415 pagina’s) hebben elkaar beloofd om samen oud te worden.
Aan de hand van flashbacks – verteld door de 60-jarige Eva terwijl zij zich professioneel laat masseren door een zekere David - wordt hun leven beschreven vanaf Eva’s 19e jaar. Dan krijgt ze een relatie met de oudere Adam die haar sexueel doet ontwaken. Gaandeweg ontwikkelt zij zich als een nymphomane met een enorme sexuele honger.
Zowel Adam en Eva zijn elkaar gedurende hun samenzijn regelmatig ontrouw. Eva heeft een aantal langer durende relaties o.a. met een bekende regisseur en een gemeenschappelijke vriend: Born. Ook Adam heeft voor deze vriend gevoelens die neigen naar homoseksualiteit. Een triootje wordt echter een mislukking.
Het hele boek door speelt ‘lust’ de hoofdrol. Regelmatig wordt er weliswaar gerefereerd aan de ooit aan elkaar gedane belofte, maar de liefde blijft in dit boek een onderbelicht gegeven. De periode waarin Adam prostaatkanker krijgt met alle consequenties daarvan – o.a. een sterk verminderd libido – wordt het slotstuk. Het leidt tot de apotheose waarin de schrijfster de door Adam geraadpleegde Vlaamse sekstherapeute laat zeggen: ‘Jullie hebben elkaar beschadigd. Ze (de therapeute) was ervan overtuigd dat hij en Eva wel van elkaars, maar niet van hun eigen littekens hielden. ‘Als je samen zoveel hebt meegemaakt’, zei ze, ‘en je hebt elkaar niet verlaten, en je kunt elkaar nog aan het lachen maken, is er nog niets verloren’.
Op de achterflap wordt het boek beschreven als een sensuele, aangrijpende, psychologische roman. Dat had het m.i. ook kunnen wezen. Grote thema’s worden weliswaar aangestipt( Eva is hier meer de eerste vrouw van Adam: Lilith) maar raken ondergesneeuwd door de allesoverheersende beschrijvingen van de seksuele uitspattingen van beide hoofdpersonen. Heel erg jammer dat dit gebeurt. Een schrijfster met een zo groot oeuvre zou zich niet moeten laten verleiden tot een een roman waarin platheid en geilheid de boventoon voeren, want dit gaat duidelijk ten koste van het verhaal en zijn karakters.
Niet lezen dus? Misschien toch wel voor de liefhebbers van erotische romans. Dat vind ik tot dusverre de beste omschrijving. Vergeet de vaak veel te lange zinnen(40 woorden!).Geniet van de humor die onverwacht aanwezig is en het soms mooie beeldende taalgebruik. Maar voor alles: probeer de liefde te ontdekken in deze roman. Hij is er wel, al vergt het enig zoeken.
Nb. Vermoedelijk bevat het boek veel autobiografische elementen. Marions echtgenoot –Ivan Wolffers – lijdt al jaren aan uitgezaaide prostaatkanker en schrijft en blogt hier wekelijks over. | 0neg
|
Destijds heb ik genoten van de Da Vinci Code: spanning, codes, mysterieen, moord, een beetje romantiek., overdekt met een religieus sausje. Wat mij betreft had Dan het kunnen laten bij dit boek. Ook in Oorsprong rent Langdon weer met een mooie vrouw langs de high- lights van de wereld met een kliek moordenaars achter zich aan.Alle partijen worden op de meest onwaarschijnlijke manieren van informatie voorzien (een online krant die ineens tekst voor publicatie laat lezen omdat het verhaal anders vastloopt. Brown somt allerlei feitjes op over personages in plaats van die feiten te verwerken in een verhaal.
Best knap dat je 7 boeken kunt schrijven die allemaal dezelfde blauwdruk hebben....en er dan 200 miljoen van verkopen. | 0neg
|
Pfiew.. het is uit. En ik kan alleen maar zeggen... als je moeite hebt om 's avonds in slaap te komen, dan is dit *het* perfecte boek om bij in slaap te vallen!!! Het verhaal is tamelijk saai en noch Mara, noch Dann, laat staan de andere personages komen werkelijk tot leven.
Ik ga direct verder met Het verhaal van generaal Dann, Mara's dochter, Griot en de sneeuwhond, het vervolg op Mara en Dann, ondanks dat ik normaal ook al geen moeite heb om in slaap te vallen. Het is me de afgelopen maanden echter zo goed bevallen om met dit verhaal in slaap te vallen, dat ik het de komende maanden graag zo wil houden ;-)
Lessing heeft gelukkig heel wat betere boeken geschreven.. op basis van dit boek was ze absoluut niet in de buurt van de Nobelprijs gekomen. | 0neg
|
Ook deel 2 in de serie krijgt van mij twee sterren, maar we gaan richting drie. Grafton weet hier de toon al beter te treffen, het verhaal kabbelt lekker verder zonder eentonig te worden en het einde is niet al te geforceerd. Al mag die ontknoping van mij wel iets minder dramatisch: zon overduidelijke confrontatie tussen Kinsey en de dader is net iets te veel van het goede. Maar verder vallen vooral de ontmoetingen op met allerlei personages, die ieder hun eigen bijdrage leveren aan de oplossing. | 0neg
|
het is het eerste boek dat ik lees van die auteur en eerlijk gezegd, het spreekt me niet zo aan. Het is verwarrend, onsamenhangend en veel bladvulling.
Ik ga de volgende ook nog proberen, maar indien het weer zo is stop ik met die schrijver. | 0neg
|
De eerste zin van het dankwoord van de auteur is: "He 'Rosie Project' is in sneltreinvaart geschreven". Wel, die indruk had ik ook. Ik wilde een lichter boek lezen na hiervoor een zware kanjer gelezen te hebben, maar dit boek is toch wel heel licht. Flauwe humor, karikaturale personages, dun verhaaltje, meer was het voor mij niet. Het is dus blijkbaar in sneltreinvaart geschreven. Het is ook in sneltreinvaart gelezen en zal ook in sneltreinvaart vergeten worden. | 0neg
|
Het is een lastig boek als je met je hoofd niet echt met lezen bezig bent. Het is geen slecht boek, want toen ik eenmaal weer meer met lezen bezig was heb ik het laatste gedeelte van het boek ook zo uitgelezen. Je moet je hoofd er dus wel echt bijhouden bij dit boek, want het gaat over biots, twitchers, nano niveau etc. Best veel info om in 1 keer tot je door te laten dringen, vooral als je niks van dit wereldje kent. Voor mij geen vervolg in ieder geval, ik hou het wel bij de Gone serie. | 0neg
|
Teleurstellende Duitse Krimi
Een bedenkelijk Duits politiebureau met een paar agenten en rechercheurs die de naam bedenkelijk door hun praktijken flink eer aan doen. XTC-slikkende en in drugs handelende dienaars van de wet moeten beroepshalve zorgen dat overtreders van de wet, worden gestopt. Dat is een beetje dubbel maar Horst Eckert meent er een thriller over te kunnen schrijven.
Het is op geen enkel facet een vervolg op het succesvolle De fatale tweeling.
Over elkaar vallende politieambtenaren die meer met elkaar bezig zijn dan met hun taakstelling.
Eckert op deze toer zal zijn fanlijst zeker niet laten groeien.
Het voordeel van de twijfel is natuurlijk voor hem maar hoofdrolspelers voortijdig uit het verhaal schrijven is natuurlijk not done!
Geen succes en ook verre van boeiend voor mij, dus laat De laatste les een wijze les voor Eckert zijn! | 0neg
|
Nog niet eerder een boek van Nele Neuhaus gelezen, maar volgens de vele reacties zou dit wel een goede schrijfster moeten zijn.
Door de vele verschillende personages en uitgebreide omschrijvingen van de omgeving is het een lastig verhaal om in te komen. Het valt niet mee om iedereen uit elkaar te houden.
Het boek begint al gelijk met een moord, wat een interessant begin is. Hierdoor komen gelijk enorm veel personages aan bod, zowel bekenden van de overledene als de diverse collega’s van de politie.
De overledene blijkt een fanatieke milieu-activist en leraar te zijn, die geliefd was bij zijn leerlingen, maar gehaat werd door vele buurtbewoners. Daardoor zijn er gelijk diverse verdachten, die tijdens het verhaal van diverse kanten worden belicht.
Gedurende het boek spelen er eigenlijk 2 verhalen af, het verhaal van Pia en Oliver als collega’s bij de politie en ook de vriendengroep rond de vermoorde Pauly.
Door de vele personages en uitgebreide omschrijvingen van de omgeving spreekt het boek me niet genoeg aan om overige boeken van Nele Neuhaus te gaan lezen. Ik was teveel afgeleid om goed in het verhaal te komen en het koste me ook moeite om het boek op te pakken om verder te lezen. Voor mij geen aanrader helaas. | 0neg
|
Het boek begint bij de clou van het verhaal. Dan zakt het verhaal behoorlijk in. Een literaire thriller is Nieuwe buren zeker niet. Meer een romannetje. Jammer want ik had zoveel van haar nieuwe boek verwacht. Zeker geen aanrader. | 0neg
|
Deze novelle bestaat uit een terugblik van de hoofdpersoon op Signora A. ,die een tijdje als kinderjuffrouw en huishoudster zijn gezin heeft ondersteund, totdat ze door kanker geveld werd. Zonder haar raakte het gezin ontwricht en hij denkt erover na hoe dat komt.
Zichzelf beschouwt hij als een melancholicus, bij wie de zwarte levenssappen overheersen. Zijn vrouw is lichter en vitaler, als zilver en Signora A. verbond hen als het ware met elkaar, maar zonder haar lijken de sappen niet meer te mengen (bladzijde 143-145).
Het gegeven doet me denken aan Het periodieke systeem van landgenoot Primo Levi, waarin deze scheikundige elementen koppelt aan mensen. De stijl is even fijnzinnig en melancholisch als in De eenzaamheid van de priemgetallen, maar dit boekje boeide me minder, omdat er weinig in gebeurt. Het had dan ook niet dikker moeten zijn. | 0neg
|
Martin Amis is een begenadigd schrijver, die bij mij hoge ogen gooide met zijn meesterlijke boek ‘The arrow of time’. Over dit boek ben ik echter wat minder lyrisch. Amis heeft op zich interessant materiaal: zijn boek gaat over twee Russische broers die elkaar bevechten om dezelfde vrouw, ook als ze beide in een kamp belanden in het barre Siberië.
Verwacht echter niet dat Amis een uitgebreid beeld schept van de ontberingen en de verschrikkingen van de Gulag archipel. Daarvoor schrijft hij veel te abstract. Hij laat heel veel aan de fantasie van de lezer over en in zijn schildering hanteert hij een woeste penseelstreek. Hiermee is het boek zeker niet makkelijk te lezen. Mooi en indringend wordt echter wel op veel plekken in het boek. Deze momenten worden echter afgewisseld met mindere, waardoor het boek mij een beetje met een dubbel gevoel achter liet. Aan de ene kant is soms de brille van Amis onontkoombaar, aan de andere kant levert het al met al geen echt geweldig boek op. Mensen die geïnteresseerd zijn in verhalen over het Rusland van Stalin kunnen daarom misschien beter eens iets van Solzjenitsyn lezen, of één van de boeken van de recente sensatie Tom Rob Smith. | 0neg
|
Het verhaal is niet echt spannend. Het idee van drie gezichtspunten komt niet uit de verf, doordat de vrouwelijke personages erg op elkaar lijken. Ze zijn weinig sympathiek en komen door eigen toedoen in ongelukkige situaties terecht, waardoor je je eerder irriteert dan met ze meeleeft. | 0neg
|
Heftig om als moeder zoiets mee te maken. Maar het boek opzich vond ik te langdradig en ik had er moeite mee om er doorheen te komen. Niet mijn ding. | 0neg
|
Het masker van Dante is een aardig boek, maar meer ook niet. Ik mis de Italiaanse sfeer en de humor die zo kenmerkend is voor de Nic Costa boeken. Wat nu overblijft is een onderhoudend verhaal. Ook mis ik wat spanning in het boek. Het is wel duidelijk dat Costa en zijn vrienden niet op hun plek zijn in de VS. De personages die ik normaal gesproken erg prettig over vind komen, komen er in dit deel wat flets vanaf. Gelukkig spelen de volgende twee delen zich weer af in Rome, dus daar kijk ik dan alvast weer naar uit want Nic Costa zonder Rome is als een slagroomtaart zonder kers | 0neg
|
(Recensie komt oorspronkelijk hier vandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/insurgent-veronica-roth/)
Insurgent – Veronice Roth
One choice can transform you—or it can destroy you. But every choice has consequences, and as unrest surges in the factions all around her, Tris Prior must continue trying to save those she loves—and herself—while grappling with haunting questions of grief and forgiveness, identity and loyalty, politics and love.
Tris’s initiation day should have been marked by celebration and victory with her chosen faction; instead, the day ended with unspeakable horrors. War now looms as conflict between the factions and their ideologies grows. And in times of war, sides must be chosen, secrets will emerge, and choices will become even more irrevocable—and even more powerful. Transformed by her own decisions but also by haunting grief and guilt, radical new discoveries, and shifting relationships, Tris must fully embrace her Divergence, even if she does not know what she may lose by doing so.
Dit is deel twee van de Divergent – trilogie.
In dit deel behoort Tris eindelijk tot haar fractie, zij heeft het overleefd en behoort bij haar fractie, echter is er weinig tijd om feest te vieren. De jacht op de Divergent wordt alsmaar heftiger. Zowel Tris als haar vrienden dreigen in gevaar te raken vanwege de jacht op de Divergent en de fracties die “vechten”.
Dit deel bevat meer actie als het voorgaande deel Divergent. Ook is de romance tussen Tris en Tobias (Four) ook beter aanwezig, wat ik wel minder vind.
Dit boek draait vooral om één ding, namelijk de oorlog overleven en er een uitweg zien te vinden. Omdat het een deel drie heeft wordt het boek helaas wel wat voorspellend omdat je weet dat ze het overleven.
Wat ik ook minder vond was dat vrijwel iedereen dood ging, waardoor ik totaal niet meer geraakt werd door wie er dood ging, het leek meer om Game of Thrones (iedereen loopt daar ook altijd over te klagen dat iedereen dood gaat).
Omdat vrijwel iedereen dood ging zorgde ervoor dat ik het boek een stuk slechter begon te vinden, ook omdat er een deel drie was, werd het ontzettend voorspellend. Zeker omdat sommige omstandigheden leken op wat er eerst kwam. (*SPOILER* er gaat aan het begin van het boek een geliefde van iemand dood en aan het einde ook weer, omdat het natuurlijk niet voorspellend is)
Hierdoor werd het leuke boek een stuk minder en verdiend ook minder sterren als zijn voorganger Divergent.
Ik geef het boek 2.5/5 sterren. | 0neg
|
Dit hele boek gaat over Leah Burke die gevoelens heeft voor iemand. Het is zwaar gecompliceerd. Dat is de rode draad. Ondertussen zien we onze favoriete personages doorgroeien vanaf waar ze gebleven zijn in Simon vs. Ze strugglen met universiteiten, met het einde van hun high school periode en met de onderlinge verhoudingen in de groep.
Leah Burke vond ik echt onuitstaanbaar. Ik vond haar egoïstisch, gesloten, dom en echt asociaal. Het helpt ook niet dat ze ontzettend veel vloekt in het boek. Dan kun je denken, dat hoort toch bij haar personage? Dat kan best kloppen, maar iemand moet haar even haar mond laten spoelen met zeep. Of er op zijn minst iets van zeggen. Ze zeurt zoooo veel, over vanalles. Behalve over Taylor en Simon. Die vindt ze leuk denk ik. En Abby, mijn god. Ze vindt Abby leuk. Maar dat is ingewikkeld.
Ik kon me dus totaal niet invoelen in Leah en daardoor is het hele boek een beetje een ramp geweest voor mij. Ze scheld, is ontzettend negatief en maakt van een mug een olifant. Ze behandeld haar moeder als stront en is alleen maar met zichzelf bezig. Het is zooo irritant. Natuurlijk heft ook Leah haar leuke kanten. Ze heeft humor en ze staat voor haar vrienden klaar. Nee maar serieus, als je aan Simon komt, kom je aan Leah.
Dat laatste is hoe ik me Leah voorstelde, met humor en een ijzersterke persoonlijkheid waar je niet mee moet fucken maar waar wel een laag pure goedheid achter zit. De Leah in dit boek strookt niet helemaal met het beeld dat ik had van Leah.
Gelukkig waren aan de zijlijn nog Bram en Simon, de theaterclub, het uitzoeken van scholen en de drama die dat veroorzaakt.
Het is alsof Becky met dit boek een soort fanfictie schrijft over Leah Burke zonder dat het over Simon gaat? Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Het is namelijk leuk om alle karakters te zien maar mijn god die Leah…
Dit boek is voor fans van Simon vs. The Homo Sapiens Agenda. Laat je niet afschrikken door mijn slechte ervaring, er zijn namelijk genoeg mensen die een andere mening hebben en hebben genoten van dit boek! Ik ben er gewoon niet zo een. | 0neg
|
Libby Page – Het Zwembad
eenzaamheid overwinnen door jezelf te zijn.
Dit boek vertelt het verhaal over het zwembad in Brixton, een wijk in Londen. Het zwembad, het Brockwell Lido is voor veel mensen belangrijk., . Maar zoals dat in veel kleinere dorpen en steden gaat, moet het zwembad plaats maken voor exclusieve appartementen
Kate is een verslaggeefster van de Brixon Chronicle , . Ze vult haar tijd met het schrijven van artikelen over weggelopen katten, openingen van nieuwe winkels en dus ook met een artikel over het zwembad dat dreigt gesloten te worden. Ze vindt het moeilijk om in de grote stad te aarden en haar weg te vinden, ze vereenzaamt en krijgt last van paniekaanvallen.
Voor het zwembadartikel besluit Kate een kijkje te nemen in het zwembad en zo ontmoet ze Rosemary. Rosemary is 86, en heeft haar hele leven in Brixton heeft gewoond met George haar man, waarin het zwembad een grote rol heeft gespeeld en nog speelt..
Kate ervaart al snel zelf wat het water met je kan doen. Aanvankelijk voelt ze veel weerstand, maar uiteindelijk wordt ook zij gegrepen door de heilzame werking van het koude water. Zo ook voor de vele andere mensen die met het zwembad te maken hebben, plaatselijke winkeliers, de manager, Hope, de oude vriendin van Rosemary. Zij spelen in het verhaal een kleine rol, maar maken wel dat je doorkrijgt dat het zwembad vele functies heeft in het leven van veel mensen. Samen met Jay, de fotograaf van de Brixtorn Chronicle, Rosemary, en andere gebruikers van het zwembad gaat Kate de strijd aan tegen sluiting, zelfs als het besluit tot sluiting al is gevallen.
Het is een boek over vriendschap, saamhorigheid, eenzaamheid en de oplossingen die daar voor zijn. Het thema en de metafoor van het zwembad is mooi gevonden.Ik vind het boek echter niet genoeg uitgediept en een aantal passages wel heel langdradig , daarom krijgt het boek van mij 2 sterren,
Ik denk wel dat Libby Page een veelbelovende schrijfster is, ze schrijft heel toegankelijk, maar wat mij betreft ook een beetje saai .Vandaar de 2 sterren. | 0neg
|
Na alle jubelkritieken wilde ik dit boek erg graag lezen. Maar ik ben het volledig met Gerard eens: zonde van mijn tijd. Ik begrijp bovenstaande lofzang dan ook totaal niet! De karakters spreken me niet aan, het verhaal is niet beeldend geschreven en ik word geen moment meegezogen in de spanning. Ik heb het in eerste instantie ook niet uitgelezen. Eigenlijk zou je een boek terug moeten mogen brengen naar de winkel als je zo teleurgesteld bent... | 0neg
|
De stationskluis uit de titel zet alles in beweging, want hij explodeert met verbranding van tien miljoen euro. De net gepensioneerde, maar nog altijd zeer tegendraadse commissaris Eddie Delfosse verliest zijn enige vriend bij die explosie, evenals zijn beoogde opvolger bij de Antwerpse recherche. Delfosse is getergd en gaat op zoek naar de dader, de moordenaar van zijn vriend en collega. Delfosse wordt vanwege zijn onderzoek bedreigd, maar hij kan onderduiken bij een rijke zakenman Victor Van Sant. Die staat bij hem in het krijt (zie Dertien kilo) vanwege het oplossen van de ontvoering van zijn dochter Laure. Het onderzoek naar de aanslag leidt naar een andere rijke zakenman Coudron, die een rekening lijkt te willen vereffenen. Niet alleen door de explosie, maar ook door het doden van twee ministers die hem niet langer willen beschermen.
Kluis veertien is het tweede deel van de zogeheten Miljardairs-trilogie. Daarin komen drie puissant rijke Belgen aan hun einde. En inderdaad, aan het einde van deel twee, is er ook nog maar één over. Het verhaal dat Van den Bergh vertelt is echter mager: qua plot, qua stijl, qua spanning en qua personages. Het blijft allemaal wat steken in karikaturale typetjes. Jammer, het vertrekpunt is veelbelovend maar de auteur lost die belofte niet in. Herkansing in deel 3? | 0neg
|
Ik las "Heldenlevens" van Martin Ros. Uitgebracht als "Sportklassieker" in mei 2015. In het colofon staat keurig dat de tekst van dit boek al eerder verscheen in eerdere boeken van Martin Ros, uitgegeven door Agathon in 1987. Nu had ik zelf al het boek "Wielerhelden", uitgegeven door Het Spectrum in 1991. Zelfde schrijver, zelfde tekst.
Onlangs bracht de Volkskrant ( 20 juni 2015) een overzicht van recent verschenen wielerboeken. "Heldenlevens" staat daar niet bij. Nu ik het boek las, denk ik te weten waarom: het voegt niets toe. Jan van Zanen, burgemeester van Utrecht , schreef het voorwoord in het boek en legt een link met de tourstart in Utrecht, 4 juli 2015. Dat is het enige wat actueel is, voor de rest duikt Martin Ros op herhaling de wielergeschiedenis in.
Nu ken ik Martin Ros nog van de televisie, waar hij tot 2007 boeken besprak. Dat deed hij fenomenaal; als je hem had gehoord over een boek, zo enthousiast en meeslepend, wilde je het zo snel mogelijk zelf ook lezen. Maar nu ik Heldenlevens las, weet ik dat vertellen over een boek iets anders is, dan er zelf ook een schrijven. Het viel namelijk tegen. Het boek begint sterk: als Martin schrijft over zijn eigen, "rijke Roomse"jeugd en over hoe hij verliefd raakte op de wielersport. Tot en met bladzij 44 gaat het goed. Maar dan komen de helden van Martin. De meeste uit tijden die u en ik niet meer kennen: vóór de Tweede Wereldoorlog. En helaas slaagt hij er niet in de helden tot leven te wekken: dat komt door zijn taalgebruik. Martin wil teveel in één zin. En overdrijft. Een paar voorbeelden? "Bartali, deze verdomde Toscaan naar het woord van Malaparte, is nog altijd iemand met een ouderwets, maar kerngezond kloppend, rooms hart." En dat terwijl Bartali nog amper is geïntroduceerd. Hoezo verdomde Toscaan? En hoezo Malaparte? Dat kom je als lezer niet te weten.
Nog een: ""Zoals het jaar daarop Kübler tegen Coppi, zo opende Louison Bobet tegen Bartali op de zwaarste Alpenkammen nog een door moed, inzet en wilskracht imponerend tegenoffensief." Zo'n zin moet je drie keer lezen voor je begrijpt wie wat doet. Martin Ros slaagt er niet in om zijn helden een identiteit te geven. De ene keer rijden ze de concurrentie (dezelfde helden die in een ander hoofdstuk worden opgehemeld) in een bergrit op een half uur achterstand, de andere keer storten ze in en verliest de held zelf op een verschrikkelijke manier. Maar waarom dat zo gaat?
En de opgeklopte manier van schrijven gaat je op een gegeven moment tegenstaan. "De renners gebruiken hun vrouwen vaak niet meer dan als washandjes voor hun vuile sokken". Pardon? "Coppi laat zich te achteloos op het hele kwartieren aan z'n broek smeren, vindt Kübler". Over Hugo Koblet: "Heeft hij zijn carrière door zich te bandeloos uit te leven te vroeg ten verderve gevoerd?" Over Kübler: "In 1942 staat Kübler voor het eerst oog in oog met Fausto Coppi, die dan al, wat Kübler niet weet en zo graatmager als hij is, in het hoofd rondloopt met het werelduurrecord".
Na die zin dacht ik: wie is er nu graatmager (Coppi of Kübler) en wat heeft dat nu met dat werelduurrecord te maken en begon ik me te ergeren. En dan kom je ook nog eens fouten tegen: "Zelfs de in Bobets gouden jaren -1953, 1954, 1955- waren schrijvers van het uitzichtloze existentialisme bij het zien van Bobet soms bereid toe te geven dat het leven toch geen geheel zinloze passie was". En op blz. 258: "Al was Jean ,daar ng een stuk briljanter". Het rare is dat in het boek uit 1991, in dezelfde tekst niet deze fouten staan. Ik worstelde door en las toen: "Bovendien nog gekweld door koorts lag Bobet huilend in zijn bed, niet meer in staat om te lopen, ook door de aambeien die een paar jaar later ook Koblet vaak zouden vellen".
Toen werd mij wel duidelijk: dit boek is opnieuw uitgebracht in de hoop graantjes mee te pikken uit de Tour-de-France-ruif van dit jaar. Er is niet gekeken naar de zinsopbouw, naar de leesbaarheid en er zijn alleen maar fouten aan toegevoegd. Jammer dat ik dit moet schrijven over de man die ik in zijn optreden als boekbespreker zo bewonderde. Maar ja, zoals hij zelf schrijft over Eddy Merckx: mijn wielerhard is door dit boek meer dan voldoende gesatureerd! | 0neg
|
Te vaak wordt een burn-out toegeschreven aan externe factoren zoals de situatie op de werkvloer of traumatische ervaringen. In Burn-out begint in de kleuterklas wil Marcel Hendrickx, die zelf op 46-jarige leeftijd een hartinfarct kreeg als gevolg van zijn perfectionisme, aantonen dat vooral perfectionisme zorgt voor opgebrande mensen.
Marcel Hendrickx heeft een voor hem dierbaar boek geschreven. Het boek draagt hij op aan zijn overleden zoon en het voorwoord heeft hij laten schrijven door een professor klinische psychologie. Of dit ten goede komt aan Hendrickx’ boek is maar de vraag. Het voorwoord is lang en draagt weinig bij aan de onderwerpen burn-out en perfectionisme. Het zou de lezer op het verkeerde been kunnen zetten, doordat het voorwoord een taai en langdradig boek voorspelt. Gelukkig is niet alles wat het lijkt.
Wat volgt is een aantal hoofdstukken die ingaan op de huidige maatschappij, perfectionisme en burn-out. Hendrickx laat ons zien hoe wij als maatschappij bijdragen aan stress en spanning, omdat het alleen maar gaat om meer, beter, groter, rijker en sneller. Alles draait op verstand, nauwelijks komt er nog gevoel bij kijken, terwijl juist die vaardigheid ons als kind stuurde. Tegenwoordig moeten kinderen flink zijn, hun best doen en niet vervelend zijn. Kinderen leren zich op jonge leeftijd aan te passen, maar de gevolgen worden op latere leeftijd gepresenteerd.
De schrijfstijl waarmee de boodschap wordt overdragen is correct en logisch, zij het een tikkeltje stijf. Doordat Hendrickx de lezer rechtstreeks aanspreekt en regelmatig vanuit de ik-persoon vertelt, wordt het boek persoonlijker. Echter is door het gebruik van lange zinnen de draad niet overal gemakkelijk te volgen. Zeker voor iemand met een burn-out kan het hierdoor lastig zijn om de aandacht er bij te houden en hoofd en bijzaken te onderscheiden. Toch raken Hendrickx’ woorden en ondanks dat wat hij zegt nauwelijks onderbouwd is met bronnen, is zijn gezonde verstand treffend.
Na de hoofdstukken over burn-out en perfectionisme volgen interviews die Hendrickx heeft afgenomen bij cliënten uit zijn praktijk. Voor 75 procent bestaat Burn-out begint in de kleuterklas uit deze interviews. Deze ervaringsverhalen zorgen voor bewustwording én voor het gevoel er niet alleen voor te staan. Er zijn meer (hoogopgeleide) mensen met een burn-out. Ondanks dat herkenning vinden waardevol is, zorgt de grote hoeveelheid aan interviews voor disbalans in het boek. Hendrickx heeft deze interviews gebruikt om zijn standpunt mee te staven: perfectionisme zorgt voor opgebrande mensen. Maar handvatten om perfectionisme aan te pakken worden niet gedeeld. De interviews die zijn afgenomen, betreffen voornamelijk hoogopgeleide vrouwen van middelbare leeftijd. Het was juist erg waardevol geweest om het verhaal van een (ouder van een) kind of tiener te lezen.
Na het gemis van tips en tricks om perfectionisme bij kinderen te herkennen en aan te pakken, mist de lezer na de interviews wederom een conclusie of handvatten. Burn-out begint in de kleuterklas voelt daarmee als een uitgebreid statement over perfectionisme als grondlegger bij burn-outs, maar biedt de opgebrande, de ouder of de leerkracht geen richting om de donkere weg van een burn-out te kunnen bewandelen. Zij die een (zelf)hulpboek verwachten, en in het bijzonder een boek gericht op kinderen, komen bedrogen uit.
Burn-out begint in de kleuterklas is niet perfect en als we Hendrickx moeten geloven, dienen we dat principe vooral los te laten om een burn-out te voorkomen. Toch is het gemis aan concrete handvatten en onderbouwing groot. | 0neg
|
Een mooie cover, een verhaal van de hand van een literair agent (die vond dat hij het zelf beter kon), een gestolen kunstschat in de hoofdrol .... Het laatste sacrament leek alles in huis te hebben voor uren leesgenot - dacht ik. Dat bleek echter een grote vergissing.
Het hele boek door zit iedereen achter een icoon aan, dat een mysterie in zich zou bergen, maar als lezer weet je quasi de hele tijd waar het icoon zich bevindt (en de momenten dat je het even niet zeker weet, kan het je eigenlijk geen barst schelen). In deze jacht vallen ook wel wat doden, maar dat zijn grotendeels nevenpersonages en opnieuw weet je altijd wie het gedaan heeft. Van spanning is dan ook op geen enkel ogenblik sprake. Van verveling daarentegen des te meer. Het hele boek door had ik de verwachting dat 'het' nog moest komen, maar er kwam niets ... De apotheose van het verhaal is al even flauw als de rest van het boek. Iedereen komt samen op één plek en de goeden winnen van de slechten.
Wat nu precies het mysterie van het icoon was, kwam ik niet te weten. Misschien ontging het mij op één van de vele verveelde ogenblikken. Of misschien verwerkt Olson dit wel in zijn volgend boek ... mij laat het in elk geval siberisch koud. | 0neg
|
De acht Bergen is het coming of age-verhaal van Pietro. Van kindsbeen af reist hij ’s zomers met zijn ouders naar de Alpen. Daar neemt zijn vader hem mee op lange bergwandelingen. Wanneer Pietro als tiener aangeeft dit niet langer te willen doen, ontstaat er een breuk tussen hen beiden. Zijn vader trekt voortaan alleen de bergen in en Pietro brengt nu zijn dagen door in Grana waar hij met Bruno, een jongen uit het dorp, het dal en de alm verkent. Er ontstaat een hechte vriendschap. Pas vele jaren later, na het overlijden van zijn vader, sluit Pietro de bergen in zijn hart. Hij keert ’s zomers terug naar Grana en bouwt er met Bruno, die hij enkele jaren uit het oog had verloren, zelfs een heuse berghut op een lapje grond dat zijn vader hem heeft nagelaten. Dit project brengt niet alleen de twee vrienden weer bij elkaar, maar brengt Pietro voor het eerst in zijn leven ook dichter bij zijn vader. In zijn voetsporen beklimt hij de bergtoppen rond de hut en het komt hem voor dat hij nu pas zijn vader leert kennen.
Nadat zowat elke boekenrubriek de loftrompet blies over De acht Bergen, viel het mij toch eerder tegen. De eerste hoofdstukken zijn net niet slaapverwekkend (pas bij hoofdstuk acht vertoont het verhaal enige consistentie). De plot wil alle kanten op waarbij Paolo Cognetti niet lijkt te kunnen kiezen of het nu een vader-zoonroman wordt of een verhaal over de vriendschap tussen Bruno en Pietro. Beide moet uiteraard kunnen, maar mij blijft het verhaal wat te veel in spagaat staan. | 0neg
|
Veel kinderen schijnen een denkbeeldig vriendje te hebben, dus het leek me leuk om een boek te lezen waar het denkbeeldige vriendje nu zélf eens aan het woord is. En zéker omdat Budo het denkbeeldige vriendje was van Max, een autistisch jongetje
.
Omdat het verhaal door Budo verteld wordt, is het logisch dat er simpele taal gebruikt wordt. Zó simpel, dat het makkelijk een jeugdboek had kunnen zijn.
Tot één derde van het boek bleef het verhaal me wel boeien, maar daarna werd het steeds ongeloofwaardiger en op het eind van het boek leek het wel alsof Max 'over zijn autisme heen was', wat natuurlijk nooit kan. Zou een autistisch kind door de boeken die hij heeft gelezen in een noodsituatie opeens een ontvoerder van zich af weten te schudden? Een kind dat al geblokkeerd raakt als hij niet precies om half negen zijn tanden poetst?
Nee, de opzet was leuk, maar voor mij ging het boek als een nachtkaars uit. Eind goed, al goed: lekker makkelijk | 0neg
|
in het begin een spannend verhaal,maar later wordt het slap en zeer voorspelbaar.
het is jammer, | 0neg
|
Dit boek mocht ik, als een van de 100 lezersjuryleden voor de Hebban Debuutprijs 2018, als ebook lezen. Ik was het meest benieuwd naar dit boek van de vijf boeken en heb het daarom als eerste gelezen.
Ik lees graag boeken waar ik een goed gevoel van krijg, liefst met een hoofdpersoon die ik (ondanks eventuele gruwelijke of rare acties) begrijp of sympathiek vind. De hoofdpersoon uit dit boek vond ik maar op bepaalde punten sympathiek en dat nam steeds verder af naarmate het boek vorderde. Ook een goed gevoel was ver te zoeken.
Afgestompt door de enorme bak aan ellende en minimale tot geen positiviteit in het verhaal, voelde ik me alsof ik naar een zeer ernstig auto-ongeluk in wording stond te kijken. Je wil niet kijken, maar je doet het toch. Na het zesde ongeluk wordt het 'normaal'. Ik voelde niets meer bij het leed van de mensen in dit boek. Dit boek was een en al ernstig ongemak en afschuw.
Ik schrok echt van de hoeveelheid dierenleed in dit boek. Hamsters, padden, koeien en konijnen werd onnodig leed aangedaan. Het ging maar door en door.
Als ik dit boek niet had moeten lezen als jurylid, dan was ik na een heftige dierenleedscene al gestopt met lezen. Dit overschaduwde voor mij echt het verdriet om de broer en het leesplezier. Ik was blij dat het boek uit was.
Ik vond het boek wel mooi geschreven. Soms te mooi om de vaart erin te houden, alsof er constant een schrijverstrucje toegepast werd. Ik heb dit boek gelezen op mijn telefoon en heb de markeerfunctie gebruikt voor mooie zinnen. Dat werden er erg veel.
Dit boek stond voor mij op de vierde plek van de vijf boeken die ik gelezen heb, niet op de laatste plek omdat ik het beter onthouden had dan het boek op plek nummer vijf, terwijl ik nummer 5 veel later gelezen had. Ondanks dat ik niet van dit boek genoten heb, is het wel een boek dat me goed bijblijft. | 0neg
|
Ik lees zelden kinderboeken, maar dit boek kreeg ik gratis. Net als Je bent super, Jan! het kinderboekenweekgeschenk door Jan van Straten uit 2013 (mijn neefje heet Jan, dus moest ik dat boek hebben, geweldig boek), of Bert en Bart redden de wereld, door Tjibbe Veldkamp (2011).
Als ik deze drie boeken vergelijk, valt gelijk op dat Per ongelukt er veel goedkoper uitziet dan Je bent super, Jan! en Bert en Bart redden de wereld. Raar aanvoelend, veel te bleek papier, priegelig binnenwerk, weinig ruimte tussen de regels, smalle marges... het is al snel duidelijk dat dit voor een oudere doelgroep (groep 7-8) is bedoeld dan de boeken uit 2013 en 2011. Dat blijkt ook uit bijvoorbeeld de lengte van de zinnen en dergelijke, dit is duidelijk voor gevorderde lezers. Ook de thema's gaat daarin mee. Vreemd genoeg lijken de (spuuglelijke) illustraties (Karst-Janneke Rogaar) meer gericht op de onderbouw.
Het boek zou moeten aansluiten op het thema van de kinderboekenweek, "waar maar raar", over wetenschap en dergelijke. Ik vind het niet goed gelukt, omdat er weinig wetenschap wordt bedreven in het boek, het is meer een sausje over het verhaal heen. Over wetenschap lijkt de schrijver geen mening te hebben en de personages evenmin. Het boek speelt niet met het thema en geeft er geen andere kijk op.
Het verhaal is niet erg origineel, een beetje dertien in een dozijn. Met de opmerking van "een gevangenis in de Waddenzee" en de aanwezigheid van een stad op de plaats waar nu geen steden (of grotere dorpen, of überhaupt dorpen) zijn, had ik even de hoop dat het een sciencefiction verhaal zou zijn, geplaatst in de nabije toekomst. Dat was helaas niet zo, het schijnt zich verder in het hier en nu af te spelen, in een niet bij name genoemde stad ongeveer ter hoogte van het gehucht Moddergat.
De personages zijn moderne stereotypen. De hoofdpersoon Ro is het beste uitgewerkt met zijn dromen, emoties en handelingen. Zijn vriend Archie is de nerd, vriendin Lena de wat zielige allochtoon die na acceptatie opbloeit. De vader is een goeiige sul, moeder de milieuactiviste. Uiteraard zijn er kwaadwillenden in het verhaal, die nogal dom of naïef worden geschetst - zoals eigenlijk alle volwassenen (behalve Rufus die met Ro samenspant) in het verhaal, terwijl de kinderen natuurlijk superslim zijn, op de pestkop na.
Het verhaal heeft twee hoofdlijnen. De eerste is het verhaal van Ro, die zijn moeder uit de gevangenis wil bevrijden. Dit is de avontuurlijke plot die het verhaal voortstuwt: het zorgt ervoor dat de personages handelen en er op uit trekken. Het andere verhaal is dat van de verhouding tussen Ro, Archie en Lena en in mindere mate hun verhouding tot de klasgenoten. Hoe dat precies zit, met verliefdheid en dergelijke, blijft nog een mysterie, wat op zich vreemd is als wordt gekeken naar de doelgroep. Helaas wordt het avontuur door de sociale verhaallijn ondergesneeuwd.
Het "avontuur" zelf gaat van een leien dakje en kent weinig spannende momenten, plannen worden niet gedwarsboomd, alles lukt, de kinderen zijn nergens langer dan een zin in gevaar, waarbij het gevaar als bij toeval lijkt te wijken. Hierdoor hebben de kinderen geen echte actieve rol in het verhaal, het wordt eerder door toeval en geluk gedreven - per ongelukt? Allerlei zaken die op het eerste gezicht een hindernis lijken, worden op een ongeloofwaardige manier "opgelost", zoals bijvoorbeeld de levering van helium of de manier waarop een torpedomeeuw de beveiliging van het gehele gevangeniseiland uitschakelt.
Bepaalde thema's liggen er erg dik op: milieubewustzijn, pesten/treiteren. Dat vind ik een minpunt, dat had niet gehoeven. Het is te belerend en leidt af van het spannende verhaal dat het had kunnen zijn.
Ja, het is een kinderboekenweekgeschenk en een gegeven paard mag je niet in de bek kijken, maar ik weet dat er betere kinderboeken worden geschreven èn uitgegeven. Ik vind dit boek dus geen aanrader. | 0neg
|
Ik heb de trilogie gelezen, omdat ik na het eerste boek nieuwsgierig was naar hoe het afliep. Dit boek leek mij interessant om te lezen waarom Grey zo is zoals hij is. Alleen, jammer dat dat pas laat aan het licht komt. Er zit heel veel in wat je al in een eerder boek hebt gelezen, alleen dan van zijn kant. Ja ach, dat is niet echt de moeite om dit ook uit te lezen.. | 0neg
|
Het is mij helaas niet gelukt om het boek op tijd uit te lezen.
Ik kwam heel moeilijk in het verhaal, terwijl de sneakpreview veel belovend was. Dit boek heeft het voor mij niet waargemaakt, misschien ook doordat het niet pakkend, boeiend genoeg is geschreven. | 0neg
|
Niet alleen is Onder sterren het debuut van Van Setten, maar het verhaal is ook deels gebaseerd op haar eigen ervaringen. Ik ben wel benieuwd welke delen zij ook zelf heeft ervaren, maar het moet hoe dan ook een bijzondere ervaring zijn om een vijfsterrenchalet te runnen en daar heel verschillende gasten te ontvangen.
Het boek begint goed. Josefien, de hoofdpersoon in dit boek, is dan al in Zwitserland en krijgt bezoek van twee mensen die komen beoordelen of hun cliënten in het chalet van Josefien zouden willen verblijven. Helaas gaat Van Setten vervolgens terug in het verleden, onder andere naar de kennismaking tussen Josefien en Jean, het verloop van hun relatie en hoe Josefien uiteindelijk in Zwitserland terechtkomt. Hoewel ik mij voor kan stellen dat de auteur wat achtergrondinformatie mee wil geven aan de lezer, vond ik dit gedeelte veel te lang duren. De hele schrijfstijl van Van Setten voelt voor mij wat rommelig aan en als het boek nu meteen verder was gegaan in Zwitserland met slechts een klein beetje informatie tussendoor over de achtergrond, dan was het verhaal mij onderweg niet verloren. Ik kreeg nu het gevoel dat we mee werden genomen in het hoofd van Josefien maar dat er weinig gebruik gemaakt werd van een filter waardoor de lezer alle informatie meekrijgt. Wat dan niet helpt zijn de vele personages en dus ook de vele namen die de revue passeren. Ook door het begin, of zeg maar door de eerste helft van het boek, stond het verhaal al vrij snel op een achterstand en werd dit niet meer ingelopen.
Na die eerste helft staat het verhaal gelukkig wel in het teken van de verschillende gasten die Josefien mag ontvangen in haar chalet. Dat alles nieuw voor haar is, is zeker een deel van de charme van het verhaal. Ook volg je haar moeizame inburgering in Zwitserland en haar twijfels. Het boek heeft geen standaard einde wat ik in dit geval als positief wil bestempelen. Een standaard einde was ook prima geweest, maar op deze manier weet Van Setten haar verhaal wel te onderscheiden naar mijn mening.
Opvallend is dat Van Setten dialecten letterlijk gebruikt in haar boek. Wanneer Josefien in Drenthe is en met plaatselijke bewoners praat, lees je de tekst van deze bewoners dan ook in dialect. Daar ik zelf opgegroeid ben in Twente vond ik dat nog wel leuk om te lezen. Toch kan het ook vervelend zijn voor de lezer. Zo kwamen er ook Rotterdammers voor in het boek bij wie ditzelfde werd gedaan en hoewel het Rotterdamse dialect mij niet vreemd is, merk je dat je meer moeite moet doen om dit te lezen en begrijpen. Dit zijn maar twee voorbeelden en er zullen ook lezers zijn die dit wel leuk vinden dus ik wil dit niet per se als negatief bestempelen, maar je vindt het leuk of niet denk ik.
Helaas is het verhaal mij in het begin, met de terugblik in het verleden, toch teveel kwijtgeraakt. Ik moest mezelf er iedere keer toe aanzetten om het boek verder te lezen en zelfs de situaties met gasten konden mij niet terug het verhaal in trekken. Daarom geef ik het boek 2 sterren. | 0neg
|
Auteurs Marjolein van der Gaag en Marcella Kleine hebben de handen (of pennen) opnieuw ineen geslagen voor een gezamenlijke zomerthriller. Eerder deden zij dit al met hun zomerthriller Hels, die twee jaar geleden verscheen. Nu staat de lezer een bundel met acht korte verhalen te wachten, onder de titel Eindbestemming. Met deze korte thrillers laten de dames zien hoe een vakantie plotseling kan veranderen in een huiveringwekkende trip.
De omschrijving klinkt in ieder geval goed. Helaas verandert dat goede gevoel al vrij snel wanneer de eerste twee verhalen erop zitten. Eindbestemming leest weliswaar gemakkelijk weg, maar om de bundel nou spannend te noemen, nee.
De lezer kan zich voorbereiden op een verzameling van ongeïnspireerde verhalen die keer op keer hetzelfde eindigen. Eindbestemming slaat de plank volledig mis. Het is een saai boekje dat niet eens in de buurt komt van een verrassend werk. De personages zijn vlak, de omgeving is elke keer hetzelfde en in ieder verhaal gebeurt grofweg hetzelfde. Het enige wat er daadwerkelijk verandert, zijn de namen van de hoofdpersonages. Eindbestemming bestaat uit acht verhalen die iedereen wel had kunnen verzinnen en op die manier had kunnen opschrijven. Deze bundel is zwaar beneden de maat.
Wellicht is Eindbestemming het beste per verhaal te lezen, tussen andere boeken door. Indien de lezer het wel in een ruk uitleest, is de kans aanwezig dat hij zich gaat vervelen. Behalve de vlakke personages, is ook de schrijfstijl bijzonder eentonig. Er wordt met passieve zinnen gewerkt, personages nemen onlogische beslissingen, en zijn zelfs een cliché te noemen. Er wordt ontzettend veel verteld, maar een gevoel van sympathie blijft bij de lezer uit.
Toch is er een sprankje hoop: het laatste verhaal 'Oog om oog' is aardig te noemen. Na een heleboel dramatische verhalen die allemaal hetzelfde eindigen, kunnen we in dit verhaal eens iets anders lezen. Verrassend is het nog steeds niet, maar het is wel een mooie afsluiting voor de lezer die het daadwerkelijk uitzingt tot het einde. Toch is het aan te raden direct met het laatste verhaal te beginnen. Dat scheelt een heleboel tijd.
Eindbestemming is vast een geinig boekje als je in een all-inclusive hotel aan de rand van het zwembad ligt, maar voor de echte thrillerlezer is dit een amateuristisch werkje zonder enige diepgang of spanning. | 0neg
|
Twee sterren ondanks dat dit één van mijn favoriete schrijvers is. In een zucht uitgelezen tijdens mijn vlucht Kreta Nederland. Soms tenenkrommend, soms moeten ploeteren, maar ook prachtige zinnen onderstreept. | 0neg
|
Pulp.
Hoofdstukken van 1, hooguit 3 blz. vanuit steeds een ander perspectief. Volledig identiek aan de andere boeken uit de serie. Totaal geen spanning, herhaling op herhaling en het leest alsof het geschreven is door een slechte leerling van James Patterson, maar dan een die halverwege het 1e semester gestopt is en het nu zelf gaat proberen. Nee, nee en nog eens nee | 0neg
|
Heb ik dan het verkeerde boek gekozen om kennis te maken met Paulo Coelho? Ik vond het allemaal te zweverig en dat terwijl ik daar toch echt niet vies van ben.
Het is dat ik dit boek heb geluisterd, want ik denk dat ik er bij het papieren exemplaar de brui aan zou hebben gegeven.
Heel jammer, want ik had er heel wat van verwacht. Wellicht moet ik dan meneer Coelho nog een kans geven met een ander boek! | 0neg
|
Manfred Baumann is stamgast in restaurant La Cloche in het Franse stadje Saint-Louis,gelegen aan de Rijn nabij Duitsland en Zwitserland. In het lelijke stadje gebeurt nooit iets, in het restaurant ook niet.
Tot op zekere dag Adèle, de 19 jarige mollige serveerster, op wie hij een oogje heeft en over wie hij fantaseert, niet op komt dagen op haar werk en Manfred bezoek krijgt van rechercheur Georges Gorski. Hij, Baumann, zou als laatste Adèle gezien hebben.
Het verhaal draait de facto maar half en half om de opsporing van Adèle Berneau. Veel meer worden psychologisch portretten geschetst van Baumann, een contactgestoorde met psychopathische kenmerken als achtervolgingswaanzin, fantasieën, achterdochtig en niet in staat tot het aangaan van relaties, en van Gorski.
C.M. Burnet is hier op z’n best en zet fraaie portretten neer van de hoofdrolspelers in de ontwikkeling naar volwassenheid, de desillusie van een carrière als protest tegen de ouderlijke verwachtingen en de sleur van een bourgeoisiehuwelijk. De beschrijving van de uitgebreide hersenspinsels, behorend bij het schetsen van het psychologische portret vormt een integraal onderdeel van het verhaal maar leidt tot een grote traagheid.
Conclusie
De auteur hanteert een droge schrijfstijl, met oog voor detail, soms misschien wel iets te veel detail.
Als thriller is het boek een flop. Het is spanningsloos, bevat open eindjes en het slot valt in de categorie ‘Een toen kwam Anton van Schijndel met z’n fluit en die blies het hele verhaaltje uit”.
De kwaliteiten van het boek liggen, zoals vermeld, ergens anders. Want schrijven kan Graeme Macrae Burnet wel.
Twee sterren. | 0neg
|
Het was een leuk koopje,maar verder vond ik hem erg tegen vallen.
de schrijfstijl beviel me al helemaal niet.
hij,zij,het meisje...heel onpersoonlijk.
en ik vond het ook zeker heel langdradig.
jammer | 0neg
|
In Vloed zitten vier studenten de apocalyps uit in hun studentenflat. Ze vullen hun tijd met roken, drinken, drugs en seks, terwijl om hen heen de wereld vergaat. Het einde der tijden verschijnt deze keer als een niet aflatende regenbui. Langzaam maar zeker raakt België overstroomd. Een interessante premisse die helaas niet wordt waargemaakt.
Een helse regen geselt al maandenlang de aarde. Vier studenten kijken toe hoe hun stad langzaam onder water loopt. Zij zijn de laatste overgebleven bewoners, de rest is allang gevlucht. Overleven is een dagtaak geworden. Terwijl de jongeren de verveling verdrijven met seks, alcohol en de nieuwe synthetische drug Ultra, kruipt het water onverbiddelijk omhoog. Wanneer een van hen tijdens een storm dodelijk gewond raakt, komen de onderlinge verhoudingen onder druk te staan.
Het idee om de sleur van de apocalyps in beeld te brengen vind ik erg origineel. De studenten vullen hun tijd met roken, drinken, drugs en seks terwijl om hen heen de wereld vergaat. Echter, het verhaal kent hierdoor ook weinig diepgang. Sigaretten en drugs lijken het allerbelangrijkste en de seksscènes zijn bovendien bijna pijnlijk om te lezen. Het enige interessante dat het drugsgebruik aan het verhaal toevoegt, is dat je hierdoor kunt twijfelen aan de verteller. Wat is er echt gebeurd en wat denkt hij dat de waarheid is, onder invloed van Ultra?
De personages in Vloed zijn allesbehalve sympathiek. Ik vond het hoofdpersonage - wiens naam we pas aan het einde ontdekken - niet alleen vreemd, maar ook behoorlijk respectloos tegen anderen. En zijn vriendinnetje Nina is behoorlijk labiel. Ze is misschien het type personage dat het goed zou doen in Temptation island, maar echt realistisch vind ik haar niet overkomen. Het is overigens Nina die het hoofdpersonage in de ban van de drugs Ultra brengt. Een klein detail.
Daarnaast lijkt het plot vol inconsistenties te zitten. Eerst lijkt het alsof de complete stad onder water staat, behalve de studentenflat op de berg. Later wandelen ze opeens door de stad op zoek naar voedsel. En trouwens, waarom vinden ze overal vreemde seksspeeltjes, 'speelkamers' à la Fifty Shades of Grey en meer van dit soort ongein? Het lijkt bijna alsof heel de stad lid is van een seks-sekte of iets dergelijks. Of zal dit ook allemaal uit de drugs-hallucinaties van het hoofdpersonage voortkomen? Ik vond het ietwat vreemd en bovendien onnodig voor het verhaal. Tot slot viel ook het einde van het verhaal tegen: ik had toch iets meer afronding verwacht.
Een gedurfde poging om de sleur van de apocalyps vast te leggen ★★
Deze recensie verscheen ook op Boekvinder.be. | 0neg
|
Het zoveelste boek wat probeert mee te liften op het succes van De Da Vinci code, en ook de zoveelste teleurstelling.
Het boek komt nooit op gang, mist spanning en ook het slot is een slap aftreksel van een spannend plot. | 0neg
|
Aan het eind van zijn boek schrijft Andrew Gross dat hij dit verhaal ontdekte, tijdens zijn onderzoek voor een van zijn eerdere bestsellers. Zitten slapen dan; want dit verhaal is één van de hoogtepunten uit de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. Gross verandert de werkelijkheid in geromantiseerde fictie.
Welke echte gebeurtenissen hij gebruikte, was mij na het lezen van de eerste paar bladzijden al duidelijk. Die gebeurtenissen zijn namelijk verfilmd. Ook zijn er meerdere boeken over geschreven. "Saboteur" is gebaseerd op wat er in Noorwegen, in Telemark, gebeurde tijdens de Nazi-bezetting.
Zoals Gross schrijft, is dit verhaal in 1976 verfilmd met Kirk Douglas, als "Heroes of Telemark". Verder baseerde Gross zich ook op non-fictie, waaronder nota bene de autobiografie van verzetsheld Kurt Haukelid (1989); "The Real Heroes of Telemark" van Ray Maers (2003), "The making of the atomic Bomb (1986) van Richard Rhodes en diverse artikelen uit kranten en tijdschriften.
Gross heeft alle namen veranderd; fictieve personages en situaties toegevoegd. Gebruikmakend van eerdere non-fictie boeken en verzamelde artikelen, beweert hij toch zo dicht mogelijk bij het ware verhaal te blijven.
Maar ja: hij voegt verzonnen personages toe, verandert het een en ander, pept het op met een vleugje verzonnen romance en schrijft dus fictie. Nu kan er niemand meer kijken in het hoofd van toenmalige Nazis of vermoorde familieleden van de helden. De narigheid van concentratiekampen, martelingen en andere ellende blijft de lezer hier bespaard. Laten we wel wezen: dat verkoopt niet zo lekker en Gross schrijft natuurlijk wel voor de bestsellers-markt en zijn bankrekening.
Dit boek is een geromantiseerd jongens-boek-voor-volwassen-avontuur. Lichte kost voor mensen die iets niet al te spannend en inspannend wensen zonder veel narigheid, afzien, echte ellende. Een eenvoudig, recht-toe-recht-aan verhaaltje van goed versus kwaad, met zwart-witte karakters.
Gross dist dit op: verzetsheld Nordstrum en z'n mannen klaren de klus in bezet Noorwegen in 1943. Er zijn natuurlijk mislukkingen en tegenslag. Er vallen doden en slachtoffers, maar de hydro-installatie wordt gesaboteerd en de veerboot die het water vervoert, nodig voor de productie van Nazi-atoombommen, wordt opgeblazen. Kans dat meisje ook nog held krijgt. Non-entertainment, uit te lezen binnen 24 uur en boeiend en spannend is het niet.
Voegt dit verhaal ook maar iets toe?
Aan de bankrekening van Gross wel.
Ik kreeg er een nare smaak van in mijn mond. Dit is een opgepoetste "Hollywood" versie geproduceerd voor de bestseller-markt en lezers die alles licht-verteerbaar wensen. Je reinste pulp-fictie, waarvoor ware gebeurtenissen en echte mensen zijn misbruikt.
Dan prefereer ik non-fictie versies. Dan lees ik liever goed gedocumenteerde en onderzochte verhalen, of biografieën, of auto-biografieën van de mensen die hun leven echt op het spel hebben gezet, gepakt zijn, geleefd en geleden hebben onder bezetting, rekening moesten houden met repressailles. In dit geval, zijn die boeken er.
Helaas is het onmogelijk géén ster te geven voor Gross' moeite en het spekken van zijn bankrekening. Mijn aanbeveling: kies alsjeblieft voor de auto-biografie van Kurt Haukelid, of de boeken van Ray Mears en Richard Rhodes en maak met "De Saboteur" de barbeque of openhaard aan. | 0neg
|
Mijn 1e book van Rosamund en ik had er heel veel van verwacht toen ik er in strarte. Maar toen ik begon wist ik niet of ik echt door wou lezen, het werd een weddenschap van ja en nee. Toch maar verder lezen in de hoop dat het nog veel beter zou worden, wat niet het geval was.
Ondanks dat het een minder boek was ben ik blij dat ik het heb gelezen het was wel een makkelijke boek waar ik goed doorheen kwam. Omdat ondanks alles ik wel wou weten hoe het afliep.
helaas was het eind niet als gehoopt. Het einde verpest naar mijn gevoel het verhaal en de persoonlijkheid van iedereen. Het einde is nogal koud weet niet wat ik ervan moet denken. | 0neg
|
Dit is zonder meer een van de slechtste detectives die ik ooit heb gelezen. Het verhaal wil maar niet spannend worden. Als altijd haalt MHC weer alle prototypes voor de good guys en de bad guys weer van stal waardoor de lezer sympathie geacht wordt op te brengen voor de goodies en verachting voor de baddies. Vooralsnog leidt haar manier van een plot(je) opbouwen dat ik MHC vanaf nu maar tot de groep van bad authors schaar.
Dit verhaal had beter als short story kunnen worden gepubliceerd. In pakweg 30 pagina´s had het verhaal beter gepast. | 0neg
|
Een mooi klein en handzaam boek. De omschrijving op de achterkant smaakt naar meer, maakt je nieuwsgierig wat voor psychologisch spelletje Jodi gaat spelen. Ook mooie en aansprekende uitspraken van zeer bekende auteurs op de achterzijde van het boek.
Het leest makkelijk weg maar is niet echt een thriller. Jodi is een psychologe en ondergaat alle ontwikkelingen heel gelaten. Ze laat Todd gewoon zijn gang gaan en heeft hem tweemaal gehinderd met het weghalen van een sleutel en het hem toedienen van slaappillen. Je zou verwachten dat iedere andere echtgenote veel furieuzer zou reageren op overspel!!
De personen zijn goed beschreven door de uiterlijke- en persoonlijke kenmerken, kledingkeuze en hobby's en vrijetijdsbesteding. Je ziet de hoofdpersonen zo voor je.
Het boek leest heel prettig, vooral de indeling van de hoofdstukken in hij en zij. De ontwikkelingen zijn niet heel spannend. Je zou verwachten dat een echtgenote van een man die vreemd gaat meer communiceert en de confrontatie aangaat. Uit de verhaallijn komt niet naar voren dat de schrijfster Canadees is, het lijkt eerder Amerikaans met de omschrijvingen van de omgeving.
Ik hoefde niet terug te bladeren om het verhaal te blijven volgen. De beschrijvingen van de cliënten van Jodi zijn wat saai. Ik had een spannender plot verwacht. Het is niet een typisch Canadese thriller, kan ook een Amerikaanse thriller zijn. | 0neg
|
De naam op de omslag suggereert weer een techno thriller van formaat,maar niets is minder waar. Het is langdradig, bij tijden saai en zeker geen Clancy | 0neg
|
Oef, dit boek viel me ontzettend tegen. De reeks waarmee Pagie bekend werd, met o.a. Casa Familia, schijnen detectives te zijn voor een volwassen publiek, met in de hoofdrollen volwassen journalisten. Hoewel Wintermoord als literaire thriller te boek staat, lijkt het meer een Young Adult verhaal. Uitgever is De Boekerij en daarvan had ik een betere redactie verwacht.
Wintermoord is eerder uitgegeven onder de titel De Campus. Die titel lijkt beter dan de huidige, want de moord die centraal staat in het verhaal vindt niet in de winter plaats, de andere moord overigens ook niet, en beide moorden hebben weinig met de winter te maken. Het is ook geen typisch winters verhaal, de rillingen lopen niet over je rug of zo. Er zit sowieso weinig sfeer in.
Het verhaal gaat over een derdejaarsstudente rechten, Cleo, die in Edmonton, Canada gaat studeren, deels om de situatie thuis te ontvluchten. Hoewel er al snel een dode valt op de campus, blijft het verhaal voornamelijk draaien om de wederwaardigheden van Cleo, hoe ze als buitenlandse studente haar weg vindt, hoe ze met haar nieuwe vrienden omgaat, haar genegenheid voor enkele nieuwe kennissen en haar verliefdheid. Heel leuk voor jonge meiden die ook in het buitenland willen studeren, maar niet voor iemand die een thriller wil lezen.
Bij de eerste dode wordt er wel gezegd dat dit indruk maakt op Cleo, maar je merkt er weinig van, want alles lijkt belangrijker dan die dode. "Show, don't tell" zou hier meer indruk hebben kunnen maken. Cleo komt min of meer in actie als er iemand uit haar kennissenkring wordt opgepakt voor moord. De manier waarop ze in actie komt is opvallend stompzinnig voor een derdejaars rechten studente: ze heeft geen idee hoe het eraan toe gaat naar een arrestatie, ze is naïef tot en met, ze gaat willens en wetens naar een plek waarvan ze kan verwachten dat het haar verdacht maakt, later gaat ze zonder verder bedenkingen een plaats delict binnen, de politielinten dat dat niet mag negerend. Ook gaat ze naar de politie met een "bewijs" dat bestaat uit een afgeluisterd telefoongesprek waarvan ze nauwelijks weet waar het over gaat. Als studente rechten is ze daarmee niet geloofwaardig, hoewel de meeste mensen logischer zullen denken.
De naïviteit is nog veel groter, eerst beredeneert ze dat ze niet mag verzuimen bij colleges waarbij aanwezigheid verplicht is, maar zodra haar vriendje haar vraagt mee te gaan denkt ze daar niet eens meer over na en wordt er gewoon grootschalig gespijbeld. En zo volgt de ene domheid de andere op, terwijl de lezer wordt geïnformeerd over allerlei zaken die er niet toe doen, zoals het uiterlijk van een horecauitbaatser, die slechts één keer voorkomt in het boek.
Wat mij het meest stoorde is het passieve gedrag van Cleo. Zij is de hoofdrolspeelster in wat een thriller wordt genoemd, maar ze onderneemt nergens zinnige stappen om het raadsel van de dode op de campus op te lossen. Het is allemaal halfslachtig en ondoordacht. Er zit totaal geen lijn in haar handelingen, het meeste ontdekt ze door toeval. Van enkele ontdekkingen die als "bewijs" worden opgevoerd, blijkt dat het helemaal geen bewijs is, maar de schrijfster doet net of het dat wel is. Hierdoor valt er niet mee te puzzelen met het hoe en wat van die dode, het enige dat op de voorgrond staat is het liefdesleven van Cleo.
Naast het verhaal van de dode op de campus is er het verleden van Cleo. Dat hele verhaal staat los van de dode op de campus en geeft Cleo ook geen motivatie of iets dergelijks dat die dramatische achtergrond kan verklaren. Zonder dat drama was het verhaal in Canada niet anders verlopen, waardoor het overbodige bagage is, een darling die gekilld zou moeten worden.
Wat mij opviel waren rare zinnen en vooral anglicismen. Dat had ik niet verwacht bij een grote uitgeverij als De Boekerij. Dat leest niet lekker, dat je eerst de zin twee keer moet lezen en pas begrijpt wat er staat als je het naar het Engels hebt vertaald. Merk op dat Pagie een Nederlandse schrijfster is en dit geen vertaling uit het Engels is. Dus geen vertaalfout.
Op andere punten is het boek ook vreemd. Cleo is een modern meisje met een mobiele telefoon en ze gebruikt e-mail. Maar als ze contact wil met de politie, gaat ze op zoek naar een telefoonboek en die staan er ook nog in het huis waar ze verblijft. Ik zou toch verwachten dat je eerst even op internet gaat kijken naar zoiets. En sowieso, als je je ineens beseft dat je weinig van iemand afweet, is dan niet de eerste reactie om eens te kijken hoe iemand op social media is? Of überhaupt even te Googelen op de naam? Als je een verdacht telefoongesprek afluistert, denk je er niet even aan om dat met je telefoon op te nemen zodat je tenminste concreet bewijs hebt? Cleo is geen speurder in deze thriller, ze lijkt meer zelf het slachtoffer te zijn.
Wat ik ook niet fijn vond, waren de korte hoofdstukken. Bijna geen hoofdstuk is langer dan vier pagina's. Het verhaal wordt daardoor steeds onderbroken, het is erg gefragmenteerd terwijl dat voor de opbouw van het verhaal geen gevolgen heeft. Zo blijft het perspectief steeds bij Cleo liggen, waardoor die overgang niet nodig is.
Mijn twee sterren zijn erop gebaseerd dat dit voor bakvissen best een aardig boek kan zijn. Aan mij is het echter niet besteed. | 0neg
|
Het was net 17 januari geworden, even na middernacht. De Crimezone nieuwjaarsborrel was net afgelopen toen ik deze Schaduwvlucht in handen kreeg. Een lijk ontsnapt uit een ambulance... Dat moet wel leuk worden! Ook even de binnenflap gecheckt: zesenzeventigste druk maar liefst, december 2003. Een onvervalste klassieker? Dé bestseller van 2003? Niets is minder waar, want Schaduwvlucht wordt uitgegeven bij een internetuitgever Gopher Publishers, die de boeken van haar auteurs in een oplage vanaf 1 boek levert aan geïnteresseerden.
En nog wilde ik doorzetten: een weglopend lijk, dat wil je toch niet missen? En bovendien stond ik misschien wel aan de basis van de hype van het jaar: onbekende auteur vindt succes na tientallen afwijzingen door gevestigde uitgeverijen.
Het draaide even anders uit, maar toch heb ik er geen spijt van gehad. Schaduwvlucht is helemaal niet slecht geschreven (al vallen nogal wat spellings- en taalfouten op) en bij momenten echt grappig (wat waarschijnlijk niet altijd zo bedoeld was). Ik kan zelfs een heel eind meegaan in het verhaal. Appelman komt tot een resultaat dat weliswaar flirt met de grenzen van de geloofwaardigheid, maar toch nog net aanvaardbaar blijft. Jammer genoeg volgt dan nog een epiloog die alles omver gooit en er gewoonweg te veel aan is. Een brug te ver, als het ware.
Tot slot nog dit, meneer Appelman: misschien moet u eens overwegen een andere foto te laten nemen. U kijkt alsof u een uit een ambulance ontsnapt lijk ziet voorbij rennen. Of was dat net de bedoeling? | 0neg
|
John Sandford (1944) kan men in een adem noemen met zijn Lucas Davenport-reeks. In maar liefst 16 verschillende thrillers was Davenport de grote held. Slechts bij uitzondering gaat de auteur aan hem voorbij. Zo ook in zijn laatste thriller Dodenwake waarin Jake Winter opeens de hoofdpersoon is.
De conservatieve republikein en voormalig senator Lincoln Bowe wordt vermist. Zijn vrouw voelt zich geïntimideerd door de burgerwacht en houdt hen en de gouverneur verantwoordelijk voor de verdwijning van haar man. Arlo Goodman, de grootste rivaal van Bowe, heeft de burgerwacht opgericht. Hij schuwt maar weinig middelen en streeft het presidentschap na.
Veteraan Jake Winter is de aangewezen man om uit te zoeken wat er met Bowe is gebeurd. Hij raakt verzeild in een machtsspel waarin niemand zijn goede reputatie wil verliezen. Jake vormt een gevaar en niet iedereen is daarvan gediend. Hij kan dan ook rekenen op het nodige verzet.
Het witte huis, de senaat, de president, de gouverneur en campagne voeren, eigenlijk alles wat politiek Amerika kenmerkt is aanwezig in Dodenwake. Een aardig presentje voor de liefhebber, maar een afknapper voor mensen met een anti-politieke smaak. Het is meer dan ooit raadzaam eerst de flaptekst te lezen om zo misverstanden te voorkomen.
Dat clichés de wereld nog niet uit zijn, blijkt wel uit de achtergrond van Jake Winter. Hij maakte deel uit van de special forces die in Afghanistan vochten en raakte daarbij gewond. Het is een zure appel waar je even doorheen moet bijten, hoewel de kleine Rambo niet slecht wordt omschreven. Opmerkelijk is vooral hoe eenvoudig mevrouw Bowe de last van de verdwijning van haar man draagt. De relatie tussen de twee is verre van stabiel, maar dan nog komt het gemak waarmee ze de dingen in een mum van tijd verwerkt, om vervolgens zelf deel te nemen aan de zoektocht, vrij onwaarschijnlijk over.
Dodenwake heeft een nogal ingewikkelde plot. Bovendien wordt er erg veel gespeculeerd. Onderlinge verwijten en verdachtmakingen volgen elkaar pagina na pagina op. Er zit te weinig beweging in het geheel en de enige echte beweging zit hem in een hoofdstuk dat wordt gewijd aan een niet bijster originele schietpartij.
De thriller blijft moeilijk te beoordelen als hij niet binnen je eigen straatje past. Het is een kwestie van lusten of niet lusten. Toch zal hij ook bij de aanhangers van het Witte Huis geen speciale gevoelens losmaken. Het is allemaal dusdanig oer-Amerikaans dat er maar weinig aan de verbeelding wordt overgelaten. | 0neg
|
1982, tijdens het WK voetbal staat Italië in de finale en wordt er een jonge vrouw vermoord.
De jonge inspecteur Balistreri wordt op de zaak gezet maar heeft er niet veel zin in, wil het WK vieren en voert een slordig onderzoek uit.
Dat onderzoek blijft hem achtervolgen.
2006, tijdens het WK voetbal herhaalt de geschiedenis zich. Balisteri, ondertussen zoveel jaar ouder en wijzer, wordt weer op de zaak gezet.
Roemeense zigeuners die in Italië in kampen wonen worden verdacht. Er start een hetze tegen hen.
Er er worden nog jonge vrouwen vermoord.
Dit was niet mijn ding.
Ik ben nooit echt in het verhaal geraakt, vond het langdradig en er leek geen eind aan te komen. | 0neg
|
Het opmerkelijkste aan dit boek is dat het de kortste titel heeft die mogelijk is. Nog korter en dan is het geen titel meer. Voor de rest is dit boek langdradig en flauw.
De eerste pakweg 60 pagina's denk je nog dat dit een spannend verhaal wordt met achtervolgingen, maar het tempo wordt er volledig uit gehaald door langdradige overpeinzingen van Lens Hoffman. De laatste 30 pagina's gebeurt er dan eindelijk nog eens iets, maar ook dat is nu niet superspannend.
Zware tegenvaller. | 0neg
|
Ik heb 3 maanden over dit boek gedaan. Dat zegt dus heel wat. Heel wat betere boeken tussendoor gelezen en geluisterd. Een aangrijpend onderwerp, maar geen aangrijpend boek.... | 0neg
|
Het boek viel mij nogal tegen. Het kwam er eigenlijk op neer dat iedere leerling die in Nieuw Voordorp had gewoond er op zijn eigen manier op terugkijkt. Waar de één trauma's van heeft overgehouden werd door de ander gezien als een opvoedingsmethode die paste in die tijd.
Rudie Kagie is jarenlang journalist geweest en dat vond je in dit boek terug: het is een verslag van de periode waarin men een reünie aan het organiseren was, met af en toe wat terugblikken op de gebeurtenissen in de tijd die hij zelf in Nieuw Voordorp doorbracht. | 0neg
|
Jammer. Ik had me echt verheugd op dit boek. Wilde lezen over dit dappere meisje dat door de tijd reist en bijzondere ontmoetingen heeft met beroemde schilders.
Op de een of andere manier is dit boek voor mij niet op een fijne manier geschreven. De beelden die ik telkens vorm in mijn hoofd moeten constant bijgesteld worden omdat niet alle informatie helder gegeven wordt. Erg vervelend en op den duur zeer onprettig.
Uiteindelijk ben ik dan ook na herhaalde pogingen en irritatie afgehaakt na zo'n 100 pagina's. Heel jammer. | 0neg
|
In de eerste 45 bladzijdes van De mannen van Raan is te lezen dat Per behoefte heeft aan doolhoven, puzzels en ordening. Maar de schrijfster laat het de lezer lezen en doet er verder niks mee voor mijn gevoel. Het komt niet terug in de gewoontes van Per of in de manier waarop hij de caravan op Texel betreedt (wat eerst een huisje is) of waarop hij kennismaakt met Raan. Daardoor blijft Per vlak en komt hij voor mij niet uit de verf, ook al maakt hij schema's en ziet hij in gedachten de mannen van Raan voor zich en beredeneert hij het een en ander. Maar toch, een karakter met de drang tot oplossen, logica en ordening heeft meer nodig. Gedrag zit ook in de suggestie van zaken die niet duidelijk uitgesproken worden. En daarvoor is de taal van De Jong te duidelijk. Wat op zich zeker een verdienste is: het boek is vlot geschreven en leest moeiteloos weg, maar de onderstroom ontbrak naar mijn smaak te veel. Daarnaast kabbelt het verhaal te lang door in plaats van een opmaat te zijn naar het onverwachte eind. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.