text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik had hoge verwachtingen van dit boek maar helaas vond ik het maar zo zo en de verhaallijn erg simpel en erg voorspelbaar. Jammer | 0neg
|
Ik vond het verhaal ook erg saai. Ik ging het voor de lol lezen, maar ik kwam niet verder dan de helft Het is wel erg mooi verteld wat ze allemaal beleeft maar er zit 0,0 % spanning in dit boek. Drie keer niets, in tegen stelling tot Het veilige huis dat vond ik een topboek!! Omdat het eng was in het begin, daarna 40 bladzijdes saai en dan het coolste onderzoeksverhaal dat ik ooit had gelezen. Maar Het geheugenspel is niks! | 0neg
|
Ik had het gevoel dat dit boek een soort van identiteitscrisis had. Het eerste en ook beste deel van het boek leest een beetje als een thriller: het verhaal draait helemaal om moord en intriges. Hoewel ik mij ook in dit deel een beetje ergerde aan het nogal vergezochte plot, kon het mij toch ook echt wel boeien. Ik bleef lezen omdat ik benieuwd was wat er zou gebeuren.
Ergens halverwege veranderde de stijl echter en kwam ik plots terecht in een kleffe, erg onrealistische romance. De fragiele band die ik in het eerste deel had opgebouwd met de personages werd hierdoor verbroken. Waar ik een aantal bladzijden eerder nog begaan was met het lot van Eli, Darl, Bell en anderen, verloor ik hoe verder ik las, meer en meer mijn interesse.
Het voelde gewoon niet meer geloofwaardig aan en ik betrapte me erop dat ik het boek niet langer las om te weten hoe het afliep, maar gewoon om het uit te hebben en aan een volgend, hopelijk beter boek te kunnen beginnen. Hoe verder ik kwam in het boek, hoe vluchtiger mijn blik over de pagina's gleed, uiteindelijk enkel nog maar 'scannend' naar de dialogen en andere echt relevante zinnen om op die manier het boek zo snel mogelijk naast me neer te kunnen leggen.
Ik blijf dus achter met een dubbel gevoel.
Zo sterk dat ik me afvraag of er hier misschien iemand (de uitgever?) na het lezen van een eerste versie van het boek de schrijfster opdroeg 'om er wat meer seks in te verwerken'... Met dit schizofrene verhaal als resultaat... | 0neg
|
Een erg voorspelbaar roman/chicklit. Als Robin uiteindelijk wel naar Amerika vertrekt zonder Marja, heeft de moeder van Marja haar zin. Ze simuleert een hartaanval om haar dochter bij zich te houden. Marja laat zich door haar moeder manipuleren en tijdens het lezen begon mij dat toch wel te irriteren. Ook onderschept haar moeder alle post wat van Robin komt en zonder dat het direct beschreven wordt, weet je gewoon dat dit gebeurt. Nee, niet mijn smaak ! Naar mijn oordeel te simpel en te voorspelbaar. Een pluspuntje: leest makkelijk weg ! | 0neg
|
Valere De Pauw neemt het op voor de ter dood veroordeelde oorlogsburgemeester Leo Vindevongel van Ronse. Historici zijn het erover eens dat deze oorlogsburgemeester misschien ten onrechte de kogel kreeg. Dit pleidooi van Flamingant DePauw maakt er een pamflet van onschuld van. Dit is de waarheid geweld aan doen. Als tijdsdocument kan het tellen. Wetenschappelijk betrouwbaar zou dit zeker niet durven noemen. | 0neg
|
Dit boek kon mij eigenlijk niet zo boeien. Voorlopig geen Roos meer.. | 0neg
|
Het boek komt erg traag op gang. De actie en de pit was er pas aan het eind. Wat mij betreft geen aanrader. | 0neg
|
Zo jammer, het had zo goed kunnen zijn. Maar het was een teleurstelling. Hoofdstuk na hoofdstuk je afvragen, gaat het nu gebeuren, maar nee, de spanning vond ik ver te zoeken. En waarom deed Nina alles alleen? Als je zelf toch zoiets vind, dan ga je toch ook..... Juist ja, daar heb ik me behoorlijk aan zitten ergeren. | 0neg
|
Ik ben het gevecht aangegaan met Twee soldaten en hoewel een vroegtijdige capitulatie lonkte, heb ik doorgezet. Uiteindelijk heb ik slechts een pyrrusoverwinning op een literair slagveld behaald. Ik ben benieuwd of Roslund & Hellström deze gekunstelde schrijfstijl gaan voortzetten in hun volgende werk, want in dat geval staak ik bij voorbaat de strijd.
Zie voor de rest mijn gastrecensie hierboven. | 0neg
|
Het Brusselsyndroom is een combinatie van fictie en no fictie. De Brexit is de basis van het verhaal. De president, een journalist en een onderhandelaar krijgen de opdracht om te verklaren Hoe de Europese Unie het vertrouwen gaat terug winnen. Gaan zij hier niet op in, dan worden hieraan consequenties verbonden. Door niet te reageren worden verschillende Eurocomissarissen ontvoerd. Zij worden alleen vrijgelaten als de drie gaan samenwerken en ingaan op hun eisen.
Het boek wordt geschreven vanuit verschillende personages, waardoor je hun achtergrond en denkwijze beter leert kennen. Op sommige punten gaan de auteurs te diep in op irrelevante feiten. Hierdoor wordt het boek minder goed leesbaar.
Daarnaast is het storend dat zij gebruik maken van bestaande en fictieve personen. Daarnaast klopt het tijdsbeeld wat zij schetsen nauwelijks, waardoor het verhaal ongeloofwaardig is. Het lijkt zo behoorlijk op een complottheorie, waarbij de macht van Europa elders ligt. Het boek zou beter te lezen zij als er enkel gebruik is gemaakt van fictieve personen. Het thema Brexit en de toekomst van Europa is actueel genoeg om nog te kunnen speculeren over de toekomst. | 0neg
|
Lewis Perdue is een gerenommeerde onderzoeksjournalist die al heel wat publicaties op zijn naam heeft staan. Zowel in de fictie als de non-fictie hoek. Het onlangs in Nederlandse vertaling verschenen Dochter van God lag in Amerika al in 1999 in de boekhandels. Daarvoor nog schreef hij o.a. The Da Vinci Legacy, ruim voordat iemand ook maar van Dan Brown had gehoord. Perdue claimt nu dat Browns Da Vinci Code gebaseerd is op zijn jaren eerder verschenen werk. Beide boeken schijnen op wel 50 punten met elkaar overeen te komen. De grote vraag is nu heeft Brown plagiaat gepleegd of is Perdue stinkend jaloers op het succes van zijn concurrent? Perdue overweegt om Brown voor de rechter te dagen. Tot die tijd (als het al ooit zover komt) moeten lezers hun eigen oordeel vormen.
Kunstexpert Zoë Ridgeway krijgt het verzoek van een oud-nazi om zijn kunstcollectie te bekijken. De collectie bestaat voornamelijk uit gestolen werken die door Zoës vakkundig oog het stempel zeer waardevol krijgen. Onderdeel van de collectie is ook een schilderijtje van een redelijk onbekende Duitse schilder Stahl. Hoe waardevol dit werkje is, blijkt als Zoë om die reden wordt ontvoerd. Haar man Seth stelt alles in het werk om Zoë terug te vinden, maar ze blijkt spoorloos. Ook de belangrijkheid van het schilderijtje van Stahl probeert hij te achterhalen. Al snel ontdekt hij dat het schilderij een belangrijke sleutel is naar een zorgvuldig bewaard gebleven geheim dat het Christendom op zijn grondvesten doet schudden. Ineens bevindt Seth zich letterlijk in de vuurlinie van partijen als het Vaticaan, de Russische maffia en de CIA, die allemaal jacht maken op het geheim dat de wereld voorgoed kan veranderen
Laat ik beginnen met te stellen dat dit boek van Perdue het wat mij betreft bij lange na niet haalt bij Dan Brown. Perdue heeft veel kennis van zaken en weet duidelijk waar hij over schrijft, maar zijn soms langdradige uitleg haalt de vaart behoorlijk uit het verhaal. De spanning die Perdue hierdoor in het boek weet te leggen blijft onder de middellijn. Op momenten krijgt het verhaal een opleving en zit het duidelijk in de lift, om vervolgens weer te verzanden in gezapig gekabbel.
Hoofdpersonen Zoe en Seth komen niet heel overtuigend over. Hun gezwabber wat betreft geloofsopvattingen laat geen sterke indruk achter. Verder heeft Perdue mijns inziens te weinig aandacht besteedt aan de uitwerking van de psychische gevolgen en denkwereld van de karakters. Hierdoor is het moeilijk om je echt met de hoofdpersonen te identificeren. Dit is echt een gemiste kans. Klein voorbeeld: de reactie van Seth op de ontvoering van Zoë wordt nauwelijks in beeld gebracht. Ineens maakt het verhaal een tijdsprong en zijn er zes maanden verstreken zonder dat er echt inzicht wordt gegeven in de gevoelens die het gebeuren bij Seth oproept en eventuele daaruit voortvloeiende acties. Het is allemaal een beetje makkelijk en daardoor ongeloofwaardig. Nou is Dan Brown ook geen enorme kei in het uitdiepen van zijn karakters en vergaloppeerd ook hij zich wel eens aan ongeloofwaardige scènes. Het verschil is echter dat Brown dit ruimschoots goedmaakt met zijn pijlsnelle schrijfstijl en uitstekende spanningsopbouw.
Dochter van God is in potentie een interessant verhaal, maar de uitwerking rammelt en laat te wensen over. De schrijfstijl van Perdue is niet constant en pakkend genoeg. Dit geeft het geheel een rommelig karakter. Het lijkt wel of hij zijn enorme kennis niet goed kan omzetten in een aansprekend fictieverhaal. Mij heeft hij in ieder geval niet weten te overtuigen en dat is Dan Brown dan weer wel gelukt. De VN Thrillergids was enthousiaster. Die waardeerde het boek met vier sterren. Advies voor de lezers: oordeel zelf, want smaken verschillen nu eenmaal. | 0neg
|
Ik ben normaal gesproken echt een fan van John Maxim, Zwarte engel en de andere 3 boeken waren toppers maar ik vind dat hij met dubbelrol echt de plank finaal mis slaat. Geen moment heeft dit boek mij kunnen boeien, de spanning en de onverwachte wendingen waar Maxim normaal heel goed in is, is in dit boek niet aanwezig. Omdat ik een grote fan ben van Maxim geef ik hem toch 2 sterren al had ik dit boek graag een halve ster gegeven. Jammer, heel jammer want ik heb hier jaar op moeten wachten! Soms sla je een plank finaal mis, maar hier is de plank ver te zoeken! | 0neg
|
Ook uitgeverij Karakter is jaloers op het enorme succes van de boeken van Dan Brown. Zij beproeven hun geluk in dit genre met de Duitse auteurs Andreas Eschbach, Jörg Kastner en Philipp Vandenberg. Van laatstgenoemde is het in 2003 geschreven Het Golgotha-dossier een groot verkoopsucces. Ik durf de discussie wel aan dat dit succes vooral te danken is aan de interessante prijsstelling. Hoewel het uitgangspunt van het boek veelbelovend is, strandt het voortijdig door ongeloofwaardige personages, boeketreeksachtige liefdesrelaties en net die ene toevallige gebeurtenis teveel.
Arno Schlesinger (in de omslagtekst onterecht Arnold genaamd) is een archeoloog met een voorliefde voor spitten in Bijbelse gronden. Na een ongeluk ondergaat hij een levertransplantatie in Duitsland. Chirurg Gregor Gropius leidt deze operatie. Als de patiënt onverwacht overlijdt door vergiftiging van het donororgaan, wordt Gropius geschorst. Het politieonderzoek leidt aanvankelijk tot niets, maar Gropius kan natuurlijk niet bij de pakken neer gaan zitten. Hij zoekt de dader in de wereld van de orgaanmaffia, maar stuit al gauw op aanwijzingen dat Schlesinger een wereldschokkende ontdekking heeft gedaan.
Een goed boek sleept de lezer mee door het verhaal zonder dat zij los wil laten. Identificatie met de hoofdpersoon is hiervoor een belangrijke voorwaarde. Meer dan 300 paginas lang heb ik een poging gedaan Gropius te begrijpen, maar het is me niet gelukt. Gropius verandert op ongrijpbare wijze van radeloze chirurg in vastberaden detective en van ongetemd liefdesbeest in een naïeve spion (zou u raar opkijken als u had besloten om u te verstoppen op een boot en enige tijd later ontdekt dat u
midden op zee bent?!). Een klein rammeltje in het verhaal kan een auteur snel vergeven worden, maar Vandenberg rammelt net iets te vaak. Zo wordt uit de proloog duidelijk dat Gropius het verhaal zelf heeft opgetekend en vervolgens aan de auteur heeft overhandigd. Hoe is het dan mogelijk dat (korte) delen van het verhaal vanuit het oogpunt van de andere personages worden verteld? En wat te denken van een auteur die de autoritplaspauze van zijn hoofdpersoon beschrijft tijdens welke hij toevallig de plek ontdekt waar hij enige tijd geblindeerd is vastgehouden? Het vertragende stilstaan bij het gepassioneerde liefdesleven van Gropius is Vandenberg vergeven (er zullen immers best lezers zijn die deze passages wel waarderen), maar ik heb een hevige tenenkromming niet kunnen onderdrukken bij de race tegen de klok op zoek naar de auto van Schlesinger die natuurlijk net naar de sloop is gebracht en natuurlijk net in de grijpers van de pers is beland. Waarom toch twee sterren? Omdat het plot best aardig is. Omdat er spannende passages in voorkomen. En omdat het best wel eens lekker is om met het verstand op nul een spannend verhaal weg te lezen. Vooral voor die prijs. | 0neg
|
We schrijven het jaar 2030. Kit Guardner, interstellair privédetective, wordt ingehuurd om de verdwijning van de zesjarige zoon van de Anterraanse ambassadeur te onderzoeken en de jongen veilig terug thuis te brengen. Al snel komt ze er achter dat er veel meer aan de hand is dan een simpele ontvoering met winstoogmerk. Ze wordt er in geluisd en voor ze het weet zit ze zelf op strafplaneet P1, de zwaarste strafkolonie van het universum. Kit moet al haar speurzin en haar bijzondere krachten aanspreken om er achter te komen wat er nu precies aan de hand is, en wat de handel in ID-chips met de ontvoering te maken heeft.
Dit boek is geen moment saai. Constant gebeurt er van alles, en, als je niet te zwaar tilt aan geloofwaardigheid, vraagt het er om, om in één ruk uitgelezen te worden. Je wil weten hoe het in elkaar zit. De schrijfstijl is vlot en ongecompliceerd. Er komen stukjes infodump in voor, maar die zijn niet erg storend. Het gebruik van Engelse afkortingen voor intergalactische instituten komt wat geforceerd over.
De personages Kit en haar lichtelijk neurotische broer zijn leuk. Ze komen aardig uit de verf, hoewel Kit's broertje met zijn alcoholproblemen, technologie-angst en zijn hang naar de seventies wel een tikje clichématig overkomt. Kit's oma is een grappig mens dat veel van de wereld gezien heeft. De raamvertelling over Kit's moeder smaakt naar meer. De rest van de personages in het verhaal blijven heel erg 'plat'. Je komt eigenlijk te weinig van ze te weten om echt met ze mee te gaan leven. Dat mag best voor een detective, maar dan moet de rest van het verhaal wel goed in elkaar zitten.
Een intergalactische detective roept verwachtingen op. Een geloofwaardige toekomstige wereld waarin zich een spannend avontuur afspeelt waar strak speurwerk voor nodig is. Een verhaal waarbij de motieven van de (gedeeltelijk) buitenaardse spelers in het begin onverklaarbaar lijken, maar aan het einde begrijpelijk zijn voor de hoofdpersoon en voor de lezer. Het mysterie wordt opgelost en de lezer snapt iets meer van de wonderen van het universum.
Het spannende avontuur komt niet lekker uit de verf: het is niet spannend en zit vol plotgaten. Kit maakt allerlei behoorlijk heftige dingen mee, maar op het moment dat het een klein beetje spannend wordt, is er opeens een pats-boem-wending waardoor het weer goed komt. Nieuwe figuren worden zo overduidelijk in het verhaal geïntroduceerd dat de lezer meteen snapt dat het 'niet in de haak is'. Waar gaat het uiteindelijk allemaal om: de diefstal en handel in ID-chips. Dit is een lucratieve business maar aan het eind wordt in een bijzin het hele verdienmodel van de criminelen om zeep geholpen.
Geloofwaardigheid is belangrijk in SF. De lezer moet bereid zijn, het ongeloof opzij te zetten omdat de schrijver het zo goed weet te brengen. Daar schiet het boek echt mijlenver in te kort. Het gaat meteen al fout als blijkt dat we 15 jaar in de toekomst volledig geïntegreerd zijn in een intergalactische samenleving. Op 2 oktober 2021 grijpen de Anterranen, die ons al jarenlang in de gaten houden, in. Reden: ze maken zich sinds Fukushima zorgen over ons gebruik van kernenergie, want wij zijn niet de enigen die nucleaire energie gebruiken en dit brengt het leven op onze en andere planeten in gevaar, en uiteindelijk is het hele universum hierdoor in gevaar. Hoezo?
De Anterranen komen van 5 miljoen lichtjaar afstand en gaan aan de slag met het ontwikkelen van nieuwe energiebronnen en technologieën. Zomaar een paar vragen: als ze geen kernenergie gebruiken maar wel interstellair kunnen reizen, wat gebruiken ze dán? Als ze kennelijk een onuitputtelijke bron van energie kennen, waarom moeten ze dan nog iets ontwikkelen? Hoe krijgen ze de mensheid zo ver dat ze binnen 10 jaar volledig geaccepteerd worden als we gemiddeld genomen onze buitenlandse buurman al niet accepteren? Waarom gebruiken ze de parsec als eenheid van tijd (dit is het moment waarop een SF-lezeres haar boek aan de open haard toevertrouwt, als ze die heeft)? Hoe werkt teleportatie als je dat doet door een lichaam af te breken tot deeltjes en die deeltjes door een deeltjesversneller door het universum laat slingeren? Kunnen die deeltjes dan opeens wél sneller dan het licht? Waarom houden de Anterranen vee terwijl er een enorm watertekort op Anterra is? Waarom gedragen ze zich als mensen met een buitenaards sausje?
Zo heb ik nog ongeveer 60 vragen. Al die vragen zorgen er voor ik het boek niet anders kan beoordelen dan zwak. | 0neg
|
Terri Blackstock heeft in de serie Newpointe 9/11 meerdere boeken geschreven. Zij was vast van plan om met deel 4, Door het vuur, de serie te beëindigen. Geïnspireerd door het treuren om het verlies van zoveel brandweerlieden, ambulancepersoneel en politieagenten op 11 september 2001, werd zij overspoeld door de behoefte om nog iets meer te vertellen over de mannen en vrouwen die behoren tot de waarachtige helden van Amerika.
Dat is de reden van het verschijnen van Blinde woede (Line of duty).
Het verhaal speelt zich af tegen een achtergrond van fanatiek praktiserende christenen. Debbie Morris, secretaresse van directeur Donald Merritt, ontdekt, in aanwezigheid van haar dochter Ashley, in het magazijn van het kantoorgebouw een bom. Op hetzelfde moment voert Merritt een gesprek met advocaat Jill Nichols-Clark waarbij de fraude en ontslagen van werknemers en aandeelhouders centraal staan. Debbie Morris slaat alarm, dirigeert haar dochter naar beneden en daarmee begint voor de ruim 8000 aanwezigen de vlucht om te overleven.
Het alarm laat de brandweerlieden, ambulancepersoneel en politieagenten naar de plaats des onheils komen om te redden wat er nog te redden valt. Het geregistreerde dodenaantal stopt bij 138, het aantal gewonden is velen malen hoger. Ook Debbie hoort bij de doden en een aantal brandweerlieden wordt in eerste instantie vermist waaronder Dan, de man van Jill.
Steunend en volledig afhankelijk van hun geloof in de bijbel en Christus proberen de overlevenden op de been te blijven in hun poging het verlies door deze ramp te kunnen verwerken. Gelijktijdig wordt een voorzichtig begin gemaakt met het sporenonderzoek naar een mogelijke dader. Als het gerucht de ronde doet dat Donald Merritt wellicht de ramp heeft overleefd wordt hij als potentiële dader gezien, waarmee men hoopt onder de regen van aanklachten uit te komen.
Het onderwerp is niet helemaal origineel maar dat vermeldt de auteur ook in haar voorwoord. Het is een ode aan de reddingsmedewerkers die aan recente rampen (nine one one) in Amerika hebben meegewerkt. Het speelt tevens in een bijna fanatiek christelijke omgeving die op nagenoeg iedere pagina wel tevoorschijn komt, soms tot vervelens toe.
Omdat de nasleep van de ramp en het christelijke geloof de zwaarste stempels op het verhaal drukken, blijft het thrilleraspect erg achter. De emoties van familieleden en gewonden is best aangrijpend neergezet, maar vraagt veel boekruimte waardoor alleen het einde ruimte biedt aan de vraag door wie en waarom de bom is geplaatst.
Op de vraag of het boek goed is, luidt het antwoord dus ja, ook al is het geen origineel onderwerp. Maar wie een thriller verwacht zal diep teleurgesteld zijn. Daarom de waardering van 1 ster. | 0neg
|
Ik vond dit boek leuk om te lezen bij vlagen was het spannend en ik vond dat er best vaart in zat.
Het verhaal is op zich redelijk voorspelbaar maar ik vond het zeker niet saai.
Meestal lees ik dit genre niet maar vond het een leuk uitstapje en dit boek maakt me wel nieuweschierig naar meer van deze schrijfster. | 0neg
|
Will Robie en Jessica Reel zijn professionele huurmoordenaars die door de regering van de VS worden ingezet om vijanden van de staat te elimineren. Omdat Jessica Reel de haar verstrekte opdracht niet uitvoert, maar daarentegen iemand van de eigen organisatie doodschiet, krijgt Will Robie de opdracht om Jessica Reel te vermoorden. Het verhaal is een en al actie, waarbij beide hoofdpersonen de kans krijgen om elkaar om het leven te brengen. Uiteindelijk leidt dit tot de verijdeling van een complot.
De overvloed aan actie verheelt niet dat de karakters erg flets blijven. Het verhaal is simpel, de achtervolgingen en schietpartijen zijn cliché en het ontbreekt aan een doordacht plot. Het is een boek om een paar verloren uurtjes in het vliegtuig te doden. | 0neg
|
Ferdinand Konjic is tijdens de Balkanoorlog vanuit Sarajevo gevlucht naar Wenen. De fluitist schraapt daar de eindjes bijeen als taxichauffeur. Hij rijdt een bestelbusje van Cargo Taxi Express. Bij de familie Wesseli huurt hij een kamer en voert daar de (tortel)duiven via een bakje op de vensterbank voor zijn raam. Op zeker moment ontmoet hij Abraham George Reverend, een zwarte Amerikaanse muzikant. Nadat hij hem heeft afgezet, blijven de twee in contact.
Ferdinand heeft te kampen met een oorlogstrauma, dat meer betrekking heeft op zijn zusje Fatima (Seka), dan op hemzelf. Zo oogt het althans. Hij voelt zich een buitenstaander in Wenen, heeft het idee dat iedereen de pik op hem heeft. Vooral de politie, door wie hij zich voortdurend achtervolgt weet. Maar ook door landgenoten, lotgenoten die hun toevlucht in Wenen hebben gezocht. Hoe anders is Ferdinand dan zijn zusje Seka, zij die geloofde dat iedereen gelijk was en het beste met elkaar meende. Maar Ferdinand? Hij zwelgt in het vermoeden dat iedereen het op hem gemunt heeft.
Als Ferdinand door nalatigheid wordt ontslagen, biedt Reverend uitkomst. De muzikant alias evangelist heeft een groots plan opgevat: hij wil een orkest samenstellen bestaande uit Bosniërs, Kroaten, Macedoniërs en Serven. Een toekomst voor Bosnië zal de naam van het orkest zijn. Welk geloof iemand aanhangt, is Reverend volkomen gelijk. Als hij maar in (een) God gelooft. En als hij maar vanuit die geloofsbeleving kan spelen, zich kan inzetten tot het uiterste. Reverend biedt Ferdinand een unieke kans. De vluchteling wordt aangesteld als leider van het ensemble, tegen een riant salaris.
Door het verhaal heen is Ferdinand zoekende, tegen beter weten in naar Seka, naar ‘de’ liefde en vooral naar zichzelf. Alhoewel: die laatste probeert hij misschien wel op alle mogelijke manieren te ontlopen. Verschillende affaires heeft hij, met Dorothy (de zwarte danseres die in het kielzog van Reverend met hen meereist), bibliothecaresse Mirjana, de Poolse pianiste Danuta. Aan geen van allen kan hij zich binden, terwijl hij zich aan allen overgeeft.
AG (Reverend) stelt het Gospel ensemble samen. Via een aantal sponsoren weet hij een tournee te organiseren, waarbij het ensemble van Ferdinand als toegift zal dienen. Prachtig klinkt de laatste, juist door de verschillende achtergrond van de individuele muzikanten. De komst van de Servische accordeonist Cile, de laatste die zich bij hen heeft aangesloten, zal Een toekomst voor Bosnië echter wreed verstoren. Als tijdens hun optreden gruwelijke beelden van de Balkanoorlog worden vertoond, beelden van Servische soldaten die Bosnische jonge vrouwen verkrachten, slaan de stoppen door. Als na het optreden het gordijn opgaat, staat Ferdinand in de spotlights, maar wel op geheel andere wijze dan hij zich ooit had kunnen voorstellen.
De partituur voor de toverfluit is een heel aardig verhaal. De redactie is echter dermate belabberd, dat het hele boek erdoor wordt verpest. Zelden een slechter geredigeerd boek gelezen. Leidt de redacteur aan dyslexie? Dit kun je niet maken, zowel ten opzichte van de auteur als de lezer. | 0neg
|
Tessa en Marius, die elkaar kennen via de school, komen elkaar weer tegen na verloop van tijd en er bloeit een heftige relatie op tussen hun twee, wat bij elke ontmoeting uitdraaid op een flinke dosis sex, (dat in omgekeerde volgorde wordt verteld) probleempje is dat het een buitenechtelijke relatie is.
De intensiteit van de verhouding wordt goed weergegeven en heel goed beschreven door een vaardige hand, toch kan ik me niet aan het idee onttrekken dat we hier met een 'gewoon' overspelverhaal te maken hebben, dat zo nodig extra kracht moet krijgen door de pornografische scenes in het boek, daar heb ik verder niets op tegen en is misschien wel spannend om te lezen, maar om nou te zeggen dat we hier met een geweldig boek te maken hebben, dan is mijn antwoord: nee.
Wel grappig is het dat het boek begint met het einde, dus als je het verhaal goed in je wil opnemen, zou je het nog een keer van achter naar voren kunnen lezen, ik ga daar niet aan beginnen in ieder geval | 0neg
|
Tot mijn verbazing heb ik al een aantal erg gunstige recensies gelezen van dit boek. David Hunter verblijft deze keer in Tennessee, na zijn angstaanjagende avonturen in het vorige verhaal. Hij assisteert zijn oude leermeester Tom Lieberman, die werkzaam is bij de wereldberoemde Body Farm. Natuurlijk raakt Hunter betrokken bij een moordzaak die onderzocht wordt door Lieberman en zijn team. Hunter is als gast (en Engelsman bovendien!) niet erg welkom; de politie probeert hem op alle mogelijke manieren buiten de zaak te houden. De omstandigheden zorgen er echter voor dat Hunter toch een aantal belangrijke bijdragen levert.
Niet dat dit een opzienbarend moordverhaal is met een verrassende ontknoping; het is vooral een verzameling walgelijke beschrijvingen van allerlei vermoorde lichamen in diverse staten van ontbinding. Forensisch onderzoek is populair, zo schijnt het, maar ik ben er al geruime tijd op uitgekeken. De moordenaar is zo grotesk dat de geloofwaardigheid in het geding komt, en echt verrassend is het einde niet. Een beetje ervaren lezer weet al halverwege welke kant het uitgaat.
Bovendien zit David Hunter niet lekker in zijn vel, en de Amerikaanse politiemensen zijn niet erg overtuigend. Ik heb tenminste geen goede verklaring kunnen vinden voor hun blijvende argwaan tegen Hunter.
De twee sterren zijn vooral omdat Beckett aardig schrijft. | 0neg
|
Het verhaal oogt aantrekkelijk en de achterflap belooft een goed, spannend verhaal. Maar dat valt wel wat tegen; het is eigenlijk niet meer dan een boeketreeksboek met een vleugje spanning. Het spanningselement valt volledig in het niet bij de romantiek en de uitgebreide trainingen met (reddings)honden. Dat is ook gelijk het meest interessante deel van het boek.
Verder is het vrij vlak en van een hoog hap-slik-weggehalte. Dat is op zich helemaal niet erg. Hierdoor is dit een ideaal vakantieboek. Maar wanneer je hoopt op een goed verhaal met een hoge spanningsboog, dan kom je toch wel bedrogen uit. | 0neg
|
Geheime documenten, occulte rituelen, een nietsontziende psychopathische moordenaar, geheime genootschappen. Het zouden zomaar eens de elementen kunnen zijn van een nieuwe thriller van Dan Brown of een schaamteloze kloon ervan. Maar voeg hierbij stevige bondage, sadomasochistische afwijkingen en platte hardcore porno en je hebt de basisingrediënten van het derde boek van seksuologe Berthilde Vanroy, getiteld De tempel van de 9 kamers.
Het staat er gelukkig ook op, de aanduiding "erotische thriller", maar mijn god, wat een ranzigheid krijg je voorgeschoteld in bijna 280 volgeschreven pagina's. Niet alleen de zeer gedetailleerd beschreven seksscènes doen de wenkbrauwen fronsen. Nee, al in de proloog trekt Vanroy alles uit de kast om de lezer te laten walgen. We beginnen met het zogenoemde "vierde wijfje", het vierde slachtoffer waarop lustmoordenaar Gehelvanuw zijn meest zieke gedachtekronkels heeft botgevierd. Het lichaam is zowel aan de binnen- als buitenkant zwaar door hem toegetakeld. Na het lezen alleen hiervan kun je je al niet meer voorstellen dat dit boek enige erotische lusten zal gaan opwekken. En geloof me, als BDSM en groepsseks niet je 'ding' is, dan gaat het met De tempel van de 9 kamers niet gebeuren.
Schrijfster en seksuologe Berthilde Vanroy deelde zelf het bed met 350 mannen en heeft in verschillende interviews verklaard daar geen spijt van te hebben. Om zich van haar exorbitante leven te verlossen, schreef ze in 2010 haar eerste (autobiografische) erotische roman, Verstrikt en verlost. Daarvoor schreef de 52-jarige Vlaamse al eens een spiritueel non-fictie boek: De formule van geluk.
In haar thrillerdebuut volgen we een aantal personages. De welgestelde David werkt in het succesvolle familiebedrijf en staat op het punt 'zijn' Christine ten huwelijk te vragen. Maar Christine, die tot over haar oren verliefd is op deze kerel, moet zich wel even aansluiten bij het geheime genootschap, de Orde van Hieros Gamos, van haar toekomstig echtgenoot. Dat detail was hij alleen even vergeten te vertellen in de voorbije zes jaren. De titel verklapt al dat deze ceremoniële toelating negen 'stappen' vereist, waarin Vanroy haar seksuele fantasieën de vrije loop heeft gelaten. Tussen alle geilheid door loopt Christine gevaar omdat de BDSM-bisschop, die haar 'Johannes de Doper' zal zijn in de laatste fase van de seksuele ontgroening, dezelfde is als de lustmoordenaar waarmee we al eerder kennis mochten maken, en er dus hele nare ideeën op nahoudt voor deze klus
Ook Christines moeder, een afvallige, speelt een rol van betekenis. Want zij heeft een geheim document in handen waar veel partijen belang bij hebben om dat te hebben of te vernietigen. Het Vaticaan, Opus Dei, maar ook de 'sekssekte' van de familie van David.
Het thrillerdraadje is niet heel sterk en al met al behoorlijk onzinnig, maar toch niet eens slecht uitgewerkt. Het gespring in tijd zorgt voor wat verwarrende momenten, maar zo'n dertig pagina's voor het einde verandert het boek bijna nog in een echte thriller. Het wordt zelfs nog even echt spannend, maar die spanning wordt helaas vrij snel tenietgedaan door een alles behalve 'bevredigende' ontknoping. Het maakt het er allemaal niet veel beter op. | 0neg
|
Saskia Profijt studeerde Engelse taal- en letterkunde en heeft in Dublin, Liverpool en Amsterdam gewoond. In 1999 won ze de literatuurprijs van het tijdschrift 'Elle' met het verhaal Het koninkrijk en de belofte. In 2002 verscheen haar eerste roman, Braaf meisje. Na haar tweede roman, De gunsteling (2008), verscheen in 2010 haar eerste psychologische thriller, De leugenaar. Hoewel Bleak House van Charles Dickens doorgaans als een maatschappijkritische roman wordt beschouwd, noemt zij dit werk toch "haar favoriete thriller". De assistent (2011) is Saskia Profijts tweede psychologische thriller.
De Franse stad Marseille wordt sinds enkele weken geteisterd door een seriemoordenaar die er een merkwaardige werkwijze op na houdt. Hij laat zijn slachtoffers in een sterk geurende parfumwolk achter op plaatsen met veel passanten. De politie staat voor een compleet raadsel en de even excentrieke als vakkundige luitenant André Duflot, alias Didou, valt de eer te beurt om de moordenaar te arresteren.
Nagenoeg op hetzelfde moment wordt psychologe Fanny Engel door Sabine Nielsen in dezelfde stad aangenomen als assistente. De Nederlandse Fanny bezit de eigenschap om door mensen vertelde leugens te detecteren. Feitelijk is ze een lopende leugendetector. Met deze gave hoopt ze voor haar opdrachtgever een groot aantal, vanuit Marseille gedeclareerde, frauduleuze ziektekostenclaims boven tafel te krijgen.
Saskia Profijt zet in De assistent twee verhaallijnen neer die aanvankelijk nauwelijks iets met elkaar van doen hebben. Voortdurend switchend tussen de geheel verschillende speurtochten naar de seriemoorden en de frauduleuze handelingen, neemt ze de lezers zichtbaar bij de hand. Beide verhaallijnen zijn niet helemaal zelfsturend omdat de auteur soms wat te veel woorden en tijd nodig heeft voor onderwerpen die amper iets bijdragen aan de primaire problemen. Dat is jammer omdat dit ten koste gaat van de psychologie van het verhaal. Dat zou niet mogen daar De assistent als psychologische thriller op de markt is gebracht.
Daarnaast heeft ze in het begin veel ruimte genomen om de schoonheid van Marseille te beschrijven. Dat ze daar gelijk in heeft weet iedere Fransminnende Nederlander of Vlaming wel, maar soms krijg je de indruk bezig te zijn met het lezen van een reisgids.
Als je die storende elementen wegdenkt blijkt het volledige verhaal soms redelijk, soms goed in elkaar te zitten. Leidend zijn de twee hoofdfiguren, de narcistische André Duflot en begaafde Fanny Engel, die hoofdzakelijk acteren binnen hun eigen verhaal. Daarmee blijft het lijntje tussen beide verhalen flinterdun waarin nauwelijks verbanden te leggen vallen. Wat te weinig aandacht krijgt is de uiteindelijke aanleiding voor het vermoeden van de fraudeverdenkingen als plotseling blijkt dat die op niets zijn gebaseerd. Daar stokt het verhaal even.
Samenvattend bewijst Saskia Profijt met dit verhaal dat ze potentie heeft voor de toekomst, op voorwaarde dat ze dan de juiste balans zal weten te vinden tussen hoofd- en bijzaken. | 0neg
|
Waar is het talent van John Grisham gebleven, waar die in de begin jaren 90 topper na topper schreef heeft hij nu "hopelijk" de bodem bereikt.
Het boek zou op naam ongetwijfeld weer goed verkocht worden, maar is feitelijk niet meer dan een opsomming van een op zich groot menselijk drama en een zeer matig functionerend rechtsysteem en dan ook nog op een kinderlijk eenvoudige manier verteld.
Nergens voel je spanning, nergens raakt de dramatiek mij. | 0neg
|
'Eleanor & Park' vertelt het liefdesverhaal van 2 buitenbeentjes in 1986, die langzaam naar elkaar toe groeien door middel van strips en muziek. Eleanor wordt als anders gezien omdat ze mollig is, en aparte kleren draagt. Park is half Koreaans, en heel onopvallend. Ze zijn allebei slim genoeg om te weten dat een middelbare school-liefde niet vaak stand houdt, maar dapper genoeg om het te proberen.
Ik vond dit boek heel erg tegenvallen. Toen ik hem cadeau kreeg van mijn broer was ik ontzettend enthousiast, omdat ik er al lange tijd naar uitkeek om hem te lezen en er heel veel goede dingen van had gehoord. De eerste hoofdstukken vond ik nog wel goed: Eleanor en Park waren buitenbeentjes, maar werden niet als stereotype neergezet. Ik kon me toen nog goed verplaatsen in hun gevoelens, vooral die van Eleanor, maar later in het boek werd dat steeds minder en minder.
Op een gegeven moment begon de onzekerheid van Eleanor me ontzettend op de zenuwen te werken. Ze vatte complimenten en goed bedoelde acties van Park compleet anders op, en bleef alles voor hem invullen. Zo is er bijvoorbeeld een scène dat Eleanor voor het eerst opgemaakt wordt, en Park haar vertelt dat ze er mooi uitziet. Eleanor zet dat om in de gedachte 'dat Park haar zonder make-up dus niet mooi vindt', terwijl hij dat nooit tegen haar heeft gezegd, en hij Eleanor eigenlijk het hele boek door constant de hemel in prijst. Zo zijn er heel veel scènes waar ik me echt kapot erger aan Eleanor, en als je een boek leest, is er niks vervelender dan dat een van de hoofdpersonen je irriteert.
Ondanks mijn irritaties aan (vooral) Eleanor, heeft het boek toch iets waardoor je het moeilijk weg legt. Dat komt vooral door de schrijfstijl van Rainbow Rowell: het boek is lekker vlot geschreven, met niet te moeilijke woorden en ook geen lange hoofdstukken. Ook wordt het verhaal vanuit twee oogpunten vertelt, vanuit Eleanors oogpunt en die van Park, wat voor de nodige afwisseling zorgt. Op sommige momenten vond ik dat het verhaal wel een beetje saai en langdradig vertelt werd, en dat er in sommige scènes te weinig diepgang was. Zo wordt Eleanors vervelende thuissituatie bijvoorbeeld wel goed beschreven, maar omdat niet altijd goed duidelijk wordt hoe Eleanor zich daaronder voelt, vond ik haar reactie vaak onbegrijpelijk of dramatisch.
Het einde van het boek vond ik heel raar. Ik zal niet teveel spoilen, maar als je kijkt hoe Eleanor aan het eind tegen Park doet vergeleken met hoe haar gevoelens voor hem de rest van het boek beschreven werden, klopt er iets niet. Ik kreeg daarom ook veel meer medelijden met Park, terwijl Eleanors situatie eigenlijk veel heftiger was.
Al met al vind ik dat dit boek heel erg overgewaardeerd is. Ja, hij leest lekker weg en het eerste deel van het boek maakt je verwachtingen nog waar, maar daarna vond ik het boek heel snel zwakker en zwakker worden. Rowell weet de personages goed neer te zetten, maar in de meeste scènes snapte ik er niks van waarom ze reageerden zoals ze deden, waardoor ik de spanning of de romantiek die eromheen zou moeten hangen ook niet opving.
'Eleanor & Park' was geen slecht boek, maar ik vind hem de hype die er omheen hangt eigenlijk niet waard. | 0neg
|
Ooit was de rapgroep De Jeugd van Tegenwoordig jong, rebels, eigenzinnig en origineel. Niet alleen hun toneelnamen, Faberyajo, Vieze Fur, Willie Wartaal en de Neger des Heils, onderscheidden zich, maar ook hun buitenissige teksten waarvan “Watskeburt” de beste representant was. Het nummer werd een enorme hit die zelfs Guus Meeuwis van de eerste plaats in de top 40 verstootte. Gouden tijden. Nu, tien jaar na de oprichting, behoort De Jeugd van Tegenwoordig tot het establishment. Dat verklaart ongetwijfeld ook hun behoefte om zoiets kleinburgerlijks als een tienjarig jubileum groots te vieren. Met een jubileumconcert en het jubileumboek: De Jeugd van Tegenwoordig…ook maar mensen, dat in het zogenaamde koffietafelformaat door Nijgh & Van Ditmar is uitgebracht.
Het boek is een grabbelton vol herinneringen geworden waarbij kosten noch moeite zijn gespaard om een diep menselijk portret van de bandleden te schetsen. Het resultaat is een eerlijk, ongecensureerd beeld van de mannen, waarbij al hun hebbelijkheden en foute karaktereigenschappen ruimschoots aan bod komen. Een goed voorbeeld daarvan is te vinden op de eerste pagina’s van het boek waar een brief is opgenomen die manager Kostijn in februari 2006 stuurde aan de groep en waarin hij de bandleden verzocht om hun optredens toch vooral “als werk” te zien en hun verantwoording ten opzichte van zaaleigenaren te nemen. Verder verzocht hij hen, naar aanleiding van de vele binnengekomen klachten, niets meer te stelen, niet meer te liegen, niets meer te slopen, niet meer te zeuren en ervoor te zorgen dat ze fysiek en geestelijk in staat waren om een show te doen.
Dat het gedrag van De Jeugd van Tegenwoordig vaak te wensen overliet en het in de kleedkamers vaak gierend uit de hand liep, zal de oprechte fan weinig uitmaken. Voor hen is het boek een heerlijk overzichtswerk vol foto’s, interviews met vrienden, collega’s en bekenden, songteksten, columns. twitterberichten, dagboekfragmenten, emails, historische feitjes, hoogtepunten en dieptepunten, onnozele niemendalletjes, onthullingen, tekeningen en soms humorvolle lijstjes zoals de favoriete places (not) to be.
Voor de buitenstaander getuigt het boek niet zozeer van muzikale genialiteit, maar meer van ongein, van puberaal gedrag van jongens die zondig stoer willen doen. Tal van keren wordt vermeld dat de bandleden straalbezopen waren en optredens maar moeilijk wisten te volbrengen. Dat wordt door de samenstellers van het boek kennelijk gezien als een kwajongensachtige deugd. Rock and roll in de polder, naar goed Amerikaanse voorbeeld: Kortom, voor de buitenstaander is De Jeugd van tegenwoordig … ook maar mensen, een overbodig boek.
Die kwalificatie zou het boek overigens tekort doen. De Jeugd van Tegenwoordig…ook maar mensen geeft een duidelijk inkijkje in de heerlijke taalwaanzin, de grillige taalassociaties en het ongekende muzikale plezier dat de drie rappers en hun producer Bas Bron nu al tien jaar lang ten gehore brengen. In dat opzicht is het jubileumboek een fraai stukje geschiedschrijving van de Nederlandse popwereld geworden. En dat is ook wat waard. | 0neg
|
Het verhaal over 2 vrienden , alle twee wetenschappers op hun eigen manier. Stephen vind een doorbraak in ons DNA profiel en dit is behoorlijk omstreden. Het uit de weg ruimen van een ieder die daarmee te maken heeft is niet ondenkbaar. ook Stephen word slachtoffer van het geweld. Net voor zijn overlijden heeft hij zijn vriend Dan deelgenoot gemaakt van zijn geheim en dan begint een zoektocht en een klopjacht tegelijk.
Toen ik dit boek in handen kreeg dacht ik wow een heerlijk dik boek .Het ziet er veelbelovend uit een lekkere thriller. Ik begon met lezen en dan begint het toch wel moeilijk te worden het verhaal te volgen. Er staat heel heel veel wetenschappelijke termen in het boek en scheikundige vergelijkingen en theorieën vliegen je om de oren. Er is in beginsel weinig spanning te merken. Hoofdpersonages volgen elkaar op wat het geheel best rommelig maakt.
Als zich dan een ontploffing voordoet dan word het verhaal iets spannender maar algauw vervolgt de schrijver weer in een hoop wetenschappelijk gepraat. Ik kan dat moeilijk volgen . Dit moet je wel liggen in het verhaal om geïnteresseerd te blijven.
Rode draad in het verhaal is het geloof in god. Ook theologische historische feiten dringen het verhaal binnen en ook weer hier heb ik niet het idee dat dit veel spannende toevoegingen geeft aan het verhaal integendeel. Het is niet een thriller die je zomaar even uitleest. Ook is het geen boek die erom vraagt uitgelezen te worden. Ik heb er lang over gedaan en heb best wel even gedacht..hmm zal ik het wel uitlezen. Ware het niet dat ik mee deed aan een leesclub voor dit boek.
Niet mijn soort verhaal helaas dus. | 0neg
|
Schrijfster Mila Lippke (Düsseldorf, 1974), is tv-redacteur van beroep en schrijft scenarios. Haar studie theater- en filmwetenschap komt hierbij uitstekend van pas. Naast haar beroep is zij schrijfster van thrillers, waarbij zij aangesloten is bij een Duits netwerk van thrillerschrijvers: Mörderische Schwestern (Moorddadige Zusters). Der Puppensammler, haar derde boek, is het eerste boek dat in Nederland uitgegeven wordt, onder de titel De Poppenverzamelaar. De Nederlandse vertaling van haar debuutroman Mehr zu fürchten als den Tod (Meer te vrezen dan de dood) zal niet lang meer op zich laten wachten.
Hoofdpersoon in De Poppenverzamelaar is de jonge Cecilie, dochter uit een rijk koopmansgezin, aan het einde van de negentiende eeuw. Deze intelligente jonge dame staat op het punt uitgehuwelijkt te worden aan Baron Zu Staufenfels. Een verstandshuwelijk, waar Cecilie niet op zit te wachten. Zij heeft heel andere toekomstplannen. Al jaren is het haar droom medicijnen te studeren. In Duitsland echter, zijn studerende vrouwen nog vele jaren not done. Om het huwelijk te ontlopen, loopt ze weg van huis. Ze vindt onderdak bij de forensisch patholoog-anatoom dokter Hektor van Thorwald. Omdat Cecilie vele jaren van zelfstudie achter de rug heeft, weet ze indruk te maken op Hektor. Langzaam ontpopt zij zich tot een waardige assistente. Dan komen er in korte tijd een paar identiek vermoorde jonge vrouwen in hun mortuarium. Dokter Hektor en assistente Cecilie stellen samen een onderzoek in, wat veel verder gaat dan hun snijtafel.
De schrijfster geeft een aardig beeld van Berlijn aan het eind van de negentiende eeuw. Vooral de leefomstandigheden van de adel en de gegoede klasse worden uitvoerig beschreven. De diverse personages hadden echter best wat meer uitgediept mogen worden. Nu moeten we het doen met karakteristieken zonder de benodigde diepgang. De Poppenverzamelaar wordt aangeprezen als een Literaire Thriller. Waarschijnlijk is het woord Literair er aan toegevoegd omdat er een paar Latijns medische termen in het boek voorkomen. Die paar woorden zijn echter niet genoeg om de titel Literair te mogen dragen. Als thriller voldoet het boek ook niet. Het plot is flinterdun, zodat er van spanning geen sprake is.
De rode draad in het verhaal is origineel en goed gevonden: Een jonge vrouw aan het einde van de 19e eeuw, vluchtend uit haar gouden kooi, opkomend voor haar dromen. Als deze basis was vermengd met een verrassend, maar vooral spannend plot en goed uitgewerkte hoofdpersonen, had ik deze roman waarschijnlijk hoger aangeslagen. Nu blijft het een in potentie leuk, maar slecht uitgewerkt boek. | 0neg
|
Ik was ooit een grote fan van de boeken van Elizabeth George: Ik vond haar boeken spannend, goed geschreven en met interessante personages, zeker Barbara Havers. Maar na "Wie zonder zonde is..." is het volgens mij beginnen misgaan. De boeken werden alsmaar dikker, maar dit betekende niet dat het verhaal er ook beter op werd. In tegendeel: dat verhaal geraakte stilaan helemaal bedolven onder de uitvoerige, soms langgerekte beschrijvingen en uitweidingen (die vaak helemaal niet ter zake deden). "Lichaam van de dood" was nog een kleine opflakkering en even had ik de hoop dat het opnieuw de goede kant opging met het werk van Elizabeth George, maar helaas... Dit laatste boek uit de Havers / Lynley-serie is opnieuw in hetzelfde bedje ziek.
Het boek is opnieuw ontzettend dik (meer dan 700 blz!) en saai...oersaai. Er gebeurt eigenlijk niks in en er is geen greintje spanning te bespeuren. Het verhaal zelf heeft dan ook bijzonder weinig om het lijf: Hadiyyah Upman, het buurmeisje van Havers, wordt ontvoerd in Italië. Havers wil afreizen naar Italië, maar krijgt geen toestemming van haar leidinggevende, en beslist daarom maar - zeer omstreden - de roddelpers in te schakelen, om op die manier toch de zaak onder de aandacht te brengen. Uiteindelijk is het Lynley die naar Italië vertrekt. Halverwege het boek is de ontvoering eigenlijk opgelost en volgt er een compleet overbodig aanvoelend tweede deel waarin dan de plotse dood van Angelina Upman, de moeder van Hadiyyah, wordt onderzocht. George had meer dan 700 bladzijden nodig om haar verhaal te vertellen, maar had het gerust met zeker de helft minder kunnen doen.
Ik heb altijd heel veel sympathie gehad voor het personage Havers, maar nu wordt het je als lezer toch wel heel erg moeilijk gemaakt om begrip op te brengen voor de acties die Havers in dit boek onderneemt. Havers lijkt helemaal de pedalen kwijt te zijn. Dit komt de geloofwaardigheid absoluut niet ten goede...
Naast de al eerder vermelde uitvoerige beschrijvingen en niet ter zake doende uitweidingen die in dit boek ook weer volop aanwezig zijn, duikt er bovendien ook heel veel Italiaans (zonder vertaling) op, wat enerzijds wel zorgt voor een "couleur locale", maar anderzijds ook wel storend is voor iemand (zoals ik) die geen Italiaans kan.
Nee, dit boek was het absoluut niet. Ik denk dus dat ik een volgende Elizabeth George toch aan mij ga laten voorbijgaan... | 0neg
|
Afgezien van een prettige schrijfstijl, vond ik het boek maar matig.
Op het moment dat Angela twee wild vreemde mensen in huis neemt, werd
het voor mij zeer ongeloofwaardig. En dat de naieve Angela toeliet dat Martha haar moedertaken overnam en dat ze compleet over zich heen liet walsen, was voor mij(bijna) het punt bereikt om het boek dicht te klappen. Ik heb hem toch uitgelezen omdat ik nieuwsgierig was naar het plot en dat kon ermee door. | 0neg
|
Dit is het eerste boek van Brad Winning dat ik lees.
Een naargeestige mijnbouwkolonie in een verre steampunk-toekomst wordt geteisterd door 'duivels'; gevleugelde mensachtigen die de mijnbouwers vermoorden, zo wordt beweerd. Er is een flinke beloning uitgeloofd voor elke duivelskop die wordt ingeleverd. Ondertussen verspreidt iemand aanplakbiljetten in de nederzetting waarop beweerd wordt dat Nod, het erts dat gewonnen wordt, eigenlijk niks waard is en er een groot gevaar dreigt. Dan legt er een zeppelin aan met daarin Pat o'Brian, premiejager en Inspecteur van het Kartel. Er zal orde op zaken gesteld worden.
Nederlandse steampunk is zeldzaam. Ik vind het moedig dat Brad een poging gewaagd heeft!
Het boek leest als een compleet 'over the top' actiefilm met wisselende camerastandpunten, heel veel personages, good guys die bad guys worden, triggerhappy personages, monsters in soorten en maten, 'interspecies seks' en heel veel geile gedachten. Het past allemaal binnen het plot en het heeft een functie, maar het is *erg* veel van het goede.
Het idee achter het verhaal is prima, maar omdat er zo ontzettend veel gebeurt in het verhaal met zo ontzettend veel personages, krijg ik als lezer niet de kans om me te hechten aan de personages. Het verhaal heeft geen echte hoofdpersoon en de 'camerastandpunten' veranderen zó snel dat de motivatie van de personages niet lekker uit de verf komt. Ik denk dat het hele verhaal beter had gewerkt als het hooguit vanuit het standpunt van drie personen was belicht, en ik had er graag wat meer van Thaumas Elektra in gezien. Want over de levenswandel van dié gast, daar heb ik nog wel wat vragen over! | 0neg
|
Vergeet de meisjes van Alma Mathijsen is een boek wat je inderdaad maar zo snel mogelijk kan vergeten. Het verhaal over schrijfster Iris Kouwenaar, haar vriendin Kay en de journalist Fields is erg onwaarschijnlijk en warrig.
De Amerikaanse journalist Fields krijgt de opdracht een artikel te schrijven over de Nederlandse schrijfster Iris Kouwenaar, waar al langere tijd geen boek van is verschenen. Zij heeft ooit twintig jaar geleden een succesroman geschreven, maar de boeken die daarna van haar verschenen zijn minder succesvol. Fields heeft nog nooit een boek van haar willen lezen en is niet blij met de opdracht. Hij reist af naar Nederland en vindt in een klein dorp het huis waar Iris en haar vriendin Kay wonen. Hij dringt binnen en verstopt zich in de kledingkast, van waaruit hij de vrouwen observeert. De relatie tussen de vrouwen is bevreemdend en bedreigend. Fields kan niet anders dan ingrijpen.
De gebeurtenissen zijn zeer onwaarschijnlijk en kloppen ook niet altijd. De acties en reacties van de diverse hoofdpersonen zijn vaak moeilijk voorstelbaar. In sommige boeken is dat niet erg en wordt je toch het verhaal ingezogen, maar in dit boek schept het een afstand en is het niet invoelbaar. Het boek leest best prettig weg en er zaten ook wel mooie stukjes in, maar het geheel was toch onvoldoende. Dit boek werd aangeraden door het DWDD Boekenpanel, maar was voor mij een tegenvaller. | 0neg
|
Diep, de nieuwste van Hayder, is een redelijk boek geworden, maar meer ook niet. Er lijkt wat sleet op de formule te zitten, en de beslommeringen van Caffery en Flea kwamen in eerdere boeken al indringender aan bod. Ook is weer de "Wandelaar" van de partij, maar veel voegt dit niet toe aan het verhaal, in tegendeel, de geloofwaardigheid wordt er wat door aangetast. Ook is de plot nauwelijks origineel, en al redelijk snel in het verhaal had ik mijn verdachte en (helaas?) werd mijn vermoeden bewaarheid. Het verhaal is routineus opgebouwd en kent nauwelijks echt spannende momenten. Mijn grootste kritiek is echter de ontknoping: geweldig flauw en ongeloofwaardig. Hopelijk vindt Hayder opnieuw inspiratie om wat steviger uit de hoek te komen! | 0neg
|
Tja, idee was goed. Echtpaar bezig met echtscheiding.
Hij werkt normaal op World Trade centrum en zij zou met de vlucht gaan met
het vliegtuig die later de Twin Towers invloog.
Maar hij is te laat en zij mist de vlucht en i.p.v. blij zijn dat ze beiden hebben overleefd vinde ze het eigenlijk 'jammer'......
Beschrijvingen van de twee hoofdpersonen maar niet echt duidelijk.
Aardig boek. | 0neg
|
Ik had moeite om door dit boek heen te komen. Van een vriendin hoorde ik dat ze niet meer kon slapen na het lezen van dit boek, maar helaas het boek word gewoon nergens echt spannend. Aan het einde dacht ik even dat het nog iets ging worden. Maar het word op een lugubere manier afgeraffeld , jammer ! | 0neg
|
Simone van der Vlught heeft een leuk boekje geschreven en hier redelijk wat spanning in kunnen verwerken. Ideaal voor mijn Challenge-lijst, want ik kan in ieder geval 'een boekje lezen in één avond' afvinken. | 0neg
|
Soms snap je echt niet waarom van iets een boek wordt gemaakt - en dit is zo’n boek.
De flaptekst beloofde “...kleine flarden van haar eerste stappen op weg naar het volwassen leven. Ze zitten vol hoopt en ironie, maar zijn ook heel vertederend” en naar mijn gevoel kreeg ik inderdaad losse flarden. Het is niet zoals poëzie, met soms een enkele zin of een paar op zichzelf staande woorden die er dan keihard inhakt. Het zijn gewoon random gedachtegangen of stukjes uit een gesprek en die losse zinnen maken geen verhaal. En soms kunnen losse zinnen heel sterk en diep zijn, maar zelfs al waren ze allemaal zo diep en sterk, ze horen toch wel een rode draad naar voren te brengen om te zorgen dat de lezer begrijpt waarom ze precies zo mooi zijn. En die rode draad was er gewoon niet. | 0neg
|
Wat een teleurstelling!! Ik als superfan van Cornwell ging eens goed zitten voor dit boek. Absoluut waardeloos humor waar niet om te lachen valt en een belachelijk verhaal. Ik heb het dan ook niet uitgelezen. Laat haar alsjeblieft bij dr. Scarpetta blijven! | 0neg
|
Het zal ongetwijfeld waar zijn dat de schrijfster zoveel research heeft gedaan, maar het komt dit boek niet ten goede. Ongeloofwaardige ontwikkelingen in een zeer kort tijdsbestek, zeer grote toevallighedenen da moet er ook nog een psychologisch sausje overheen gegoten worden.
Wat jammer, was De reünie de moeite waard, Schaduwzuster al beduidend minder, dit boek is echt van een treurig niveau. Eigenlijk zie je dezelfde ontwikkeling als bij Saskia Noort, die ook steeds beroerdere boeken aflevert. De verkoopcijfers zijn namelijk belangrijker dan de kwaliteit. En uitgevers: stop alstublieft met die belachelijke kwalificatie literaire thriller. Het boek heeft nog literaire, noch thrillerkwaliteiten. Heel jammer. | 0neg
|
Ik lees alles van Faye, maar ik moet zeggen dat alles wat me in de vorige boeken niet zo kon boeien (zoals het bloeiende seksleven van de hoofdpersonen), in dit boek wel extra naar voren komt. Het lijkt net of de schrijfster liever een keer een liefdesroman wilde schrijven en er ook nog maar een paar misdrijven tussendoor gooide om het toch een thriller te laten lijken.
Ik vond het gegeven erg interessant, de gevonden baby, de zoektocht naar de vader, maar alles eromheen vond ik erg overbodig. Details over het privéleven van de Deckers schuw ik niet, maar ik vond het nu wel erg overdone: seks, uit eten, nog een keer seks, 'krijgen ze elkaar nu wel of niet', nog een keer seks en een happy end, het was me iets te veel van het goede.
Verder sprak het gegeven van het eeuw oude misdrijf in Duitsland me ook erg aan, maar hier kwam ook een zeer abrupt einde, zonder ook maar iets van duidelijkheid.
Ik zal alles van Faye blijven lezen want nog steeds spreekt haar stijl me aan, maar ik zou zeggen: blijf bij je genre! Of schrijf een echt liefdesverhaal, dan weet ik meteen dat ik het niet hoef te lezen... | 0neg
|
Ik heb van Holt Schaduwdood, Wees niet bang (die best spannend, goed uitgewerkt en leesbaar waren), Hittegolf en Zonder Echo gelezen. Hoewel ik daarvan de eerste wel aardig vond, kon ik op de laatste maar moeilijk vat krijgen. Het begint eenvoudig met een dooie kok, een heel resem aan mogelijke verdachten met allemaal plausibele motieven en na een gedegen onderzoek (met de nodige strubbelingen in het onderzoeksteam onderling) komt uiteindelijk de waarheid aan het licht. So far, so good.
Ik vind e.e.a. alleen niet geweldig uitgewerkt. Waarom wordt de leidende inspecteur eigenlijk Billy ‘T.’ genoemd, tot in de ambtelijke stukken aan toe? Heb die man geen achternaam? Vreemd! En als politievrouw een verslaafde ouwe hoer in huis nemen, wanneer net de nieuwe vlam voor de deur staat vind ik ook niet erg geloofwaardig, zeker niet wanneer het ook nog eens ontzettend goed klikt tussen de drietjes. Conclusie; niet geweldig en de verhalen rond Vik en Stubo vind ik een stuk beter. | 0neg
|
Al met al een redelijk verhaal, ik vond dit boek niet goed al haar andere boeken dus ik heb het twee sterren gegeven, ik vind het altijd moeilijk om een recensie te schrijven zonder teveel te verklappen maar ik vond het allemaal wat ver gezocht. | 0neg
|
Het verhaal is gebaseerd op een echt gebeurd en goed bewaard familiegeheim: Albert van Hoogenbemt, de neef van Willy’s vader, schreef in zijn roman De stille man uit 1938 dat zijn oom (de grootvader van Willy) er met de muzikale Lydia vandoor is gegaan. Willy en zijn zoon Steven gingen dit pijnlijke mysterie uitzoeken (waarbij ieder familielid z’n eigen waarheid aan hen vertelde) en schreven er dit intrigerende boek over. Feit en fictie lopen voortdurend door elkaar.
Persoonlijk kon ik niet zo in het verhaal komen, en raakte ook wel geklutst door al die vele (vrouwen) namen. Misschien is het boek beter te snappen als je het boek ” De stille man” eerst gelezen zou hebben.
Doordat het verhaal niet pakte valt er voor ons ook niet meer over te zeggen. Het kan soms gebeuren dat een boek niet bij je past en je er ook geen woord voor op papier krijgt. Wil natuurlijk niet zeggen dat het een slecht boek is, dat absoluut niet, dit boek zal voor anderen misschien heel vlot op te pakken zijn. | 0neg
|
Het boek begint goed, met een verhaal over een bediende die naar Samarra reist om de dood te ontlopen. De versie die hier verteld wordt, was ook altijd al bekend. Wij kennen evenwel de Esfahan-versie het beste, door het fraaie gedicht van Van Eyck.
Dan volgt het verhaal van dit boek, met heel veel personages. Daarvan worden er ook veel, ik denk zeven, vermoord. Elke moord is een weer een nieuw verhaal op zich, maar dat stoorde mij niet en kwam op mij niet te anekdotisch over. Eigenlijk leer je geen van de personages erg goed kennen. In eerste instantie dacht ik dacht Raoul de hoofdpersoon was, maar later verschoof de aandacht heel erg naar Tom. Deze personen komen ook voor in ‘Pan’, een voorganger van ‘Meester Dood’, en als je dat boek eerst leest weet je dus wel meer over de personages.
Maar dan over de slordigheden in dit boek. Het verhaal speelt zich af in het nu in Antwerpen en in 1987 en 1988 in Nijlen. Het eerste hoofdstuk heet “Antwerpen – vandaag”. Het tweede “Nijlen – november 1987”en het derde “Nijlen – december 1987”. En dan, midden in dit laatste hoofdstuk, zitten we opeens toch weer in Antwerpen nu … De titels van de hoofdstukken kloppen dus niet. Maar het nare is dat ik deze conclusie niet meteen trok. Immers als er staat "Nijlen - december 1987" dan vertrouw ik erop dat dat klopt. Mijn hele leeservaring werd dus bepaald door twijfel (Hoe kan dit? En: In welke tijd zitten we?).
En dan het volgende. Er is een passage waar we lezen over een moeder in de dierentuin met een dochter die Tinne heet. Ook de dochter van Stan heet Tinne. Dan ga je dus denken dat dit, in de dierentuin, de vrouw en dochter van Stan zullen zijn. Maar dat is niet geval. Je komt dus weer op een raar dwaalspoor.
Het verhaal van ‘Meester Dood’ is complex, maar goed doordacht. Het is een soort puzzel die je niet meteen door hebt. Niet alle vragen worden beantwoord (maar dat hoeft van mij ook niet). En het boek heeft een open einde (wat ik ook wel kan waarderen). Jammer dus, héél jammer, dat slordigheden mijn leeservaring bepaalden. | 0neg
|
Net als Jeroen kon deze thriller me niet volledig overtuigen. De karakters zijn weliswaar mooi geschetst, maar ik vond de uiteindelijke ontknoping net iets te voorspelbaar (de tips IN het boek kwamen voor mij iets te snel om het snappend te houden) en eigenlijk ook te ongeloofwaardig. Een redelijk verhaal dus. | 0neg
|
Het land Cerule, geregeerd door koning Guarin leeft al jaren in relatieve vrede. De provincie Amadura is bij een veldslag toegevoegd aan het rijk, en magie is verboden. Geen wonder dat die provincie opstandig wordt. Als dan koning Guarin en zijn vrouw en zoon worden vermoord is het rijk stuurloos. Kapitein Pharos wordt regent, maar kan een oorlog niet tegenhouden.
Een fantasy verhaal, met niet al te veel fantasy. En zijn een paar demonen, maar niet veel. Er is magie, maar ook niet zo veel. Veel personages in het verhaal, en er gaan ook veel dood. Er wordt erg veel uitgelegd en te veel herhaald.
Het tweede deel van het boek is wat beter, er zit wat meer pit in het verhaal, maar het eindigt op een punt, waar het eindelijk interessant wordt. (plan voor een tweede deel?). Als fantasy boek niet helemaal geslaagd. | 0neg
|
Ik heb alle boeken van Dan Brown met heel veel plezier gelezen maar deze stelde me toch teleur.
De opbouw van het boek is goed, het leest vlot, hij beheerst perfect de kunsthistorie die hij in het boek gebruikt.
Waar ik mij aan stoorde, was het feit dat Robert Landon weer een knappe vrouw ontmoet (deze keer een dokter) die nietsvermoedend mee in een verhaal wordt gesleurd. Dit is zo in bijna alle boeken van Dan Brown en dat wordt je na een tijdje beu.
De achtervolgingen blijven elkaar in heel snel tempo opvolgen, Dante wordt overal bijgesleurd, of het nu relevant is of niet.
Het is, voor mij, een heel middelmatig Dan Brown boek. Geschreven voor de grote massa, heel toegankelijk, makkelijk leesbaar,... Spijtig genoeg verwacht ik meer van een goede thriller.
Het ideale boek als je een trip plant naar Firenze, maar als thriller niet echt geslaagd. | 0neg
|
Heb ik het boek uit? Nee, eigenlijk niet. In het begin heb ik alles gelezen, maar op twee derde was mijn geduld wel op. Eigenlijk begrijp je vanaf het eerste hoofdstuk wel de strekking van het verhaal. En dan heeft de schrijver toch nog ruim 300 bladzijden nodig om het verhaal te vertellen.
De huwelijksproblemen van de oudste zus waren niet zo goed invoelbaar. Het feit dat de ene zus zonder de andere zus te informeren moeders kwamer in het verpleeghuis opzegt, gewoonweg absurd. Dat je dan nog fijn samen verder kan is toch wat ongeloofwaardig. Zelf zou ik de deur achter me dichtgetrokken hebben, met de woorden "veel succes ermee zus". Mij kon het boek niet grijpen, en vanaf twee derde heb ik diagonaal gelezen. Ik geloof niet dat ik erg veel gemist heb. | 0neg
|
De kunst van het verdwijnen is voor mij geen boek die ik onder de categorie thiller zou plaatsen.
Als Heloise op een zeer jonge leeftijd van huis vlucht, komt ze de verkeerde jongen tegen. Dan wordt ze zwanger. dit verzwijgt ze voor de vader van haar zoon. totdat ze er achter komt dat ze weer op de verkeerde man verliefd is geworden. | 0neg
|
Nou nou nou, iets minder mag ook wel. "Briljant debuut", "sensationeel", vergelijkingen met Ellroy en Tarantino. Nou moe.
Alles welbeschouwd is Breekpunt van Marcus Sakey eigenlijk een beetje saai. Het verhaal wordt eenvoudig, chronologisch en simplistisch verteld. Verrassingen in de plot zijn er niet; alles zie je mijlenver aankomen. Het haalt net het niveau van een script van een willekeurige detective-serie en staat bol van de cliché's.
Een typisch geval van: jammerrrrrr. | 0neg
|
Ik vond het tegenvallen. Meer een liefdes roman waarin zijdelings wat ergs gebeurd dan een echte thriller. Erg langdradig opbouw en dan een redelijk snelle en voorspelbare ontknoping. | 0neg
|
Het verhaal volgt Helena wiens moeder werd ontvoerd toen zij slechts 14 was en gevangen wordt gehouden diep in het moeras. Twee jaar later wordt Helena geboren en haar narcistische vader leert haar hoe te overleven in het moeras. Helena zet haar vader op een voetstuk maar begrijpt naarmate ze ouder wordt dat haar vader niet deugt. Op haar 12e weet ze samen met haar moeder te ontsnappen. Haar vader wordt opgesloten in de gevangenis maar weet te ontsnappen en daar begint het huidige verhaal. Helena weet dat zij degene is die haar vader kan opsporen omdat ze dat vroeger zelf van haar vader heeft geleerd. Tijdens het opsporen van haar vader krijg je een terugblik van haar verleden in het moeras.
Ik was echt geïntrigeerd door het uitgangspunt van deze roman en had verwacht om een een spannende thriller te lezen helaas is dit niet het geval. De spanning was er niet en het had ook de naam van een thriller niet mogen krijgen. Geen enkele keer werd ik gegrepen door het verhaal. In plaats daarvan leest dit boek meer als een gids over hoe te overleven in het moeras en de expliciete omschrijving hoe te jagen waren voor mij er over. Dat je moet jagen in het moeras om te kunnen overleven begrijp ik maar om daar in details op in te gaan had mijns inziens niet gehoeven.
Het is tevens jammer dat de moeder personage niet verder uitgewerkt is door de schrijfster en ook hoe het met Helena en haar moeder is gegaan nadat ze ontsnapt zijn had meer verhaal ingezeten.
maar...het boek is wel vlot geschreven en leest lekker weg (ik heb het boek in 1 dag uitgelezen) maar ik bleef op mijn honger zitten.
Zo je maar weer dat een boek zeer subjectief is, de één vindt het een fantastisch boek en een ander is er minder enthousiast over..helaas hoor ik bij die laatste groep en vind ik het boek maar 2 sterren waard. | 0neg
|
Bij sommige boeken is de kaft het mooiste en leukste van het boek. Helaas ook bij dit boek.
De achterflap leek veelbelovend, maar op geen enkele wijze weet de schrijfster me te pakken met het verhaal. Ook zou er een spanning moeten zijn tussen de hoofdpersonen, maar dat mislukt compleet door ongeloofwaardigheid. Ook word er teveel naar een verleden gekeken. Terwijl dit een losstaand boek is. Dat verleden is storend omdat het je uit het oorspronkelijke verhaal haalt. Ik vind de schrijfstijl beroerd en niet goed.
Ik kom met dit boek niet verder dan 1 ster. Helaas. | 0neg
|
"Grand Hotel Europa" heeft me weinig goeds gedaan. Het boek is moeilijk te omschrijven in een beperkt aantal woorden, maar één ding is voor mij heel erg duidelijk. Dit gaat niet over massatoerisme of (de val van) Europa of kunst. Voor mij gaat het vooral om nostalgie en het zich vastklampen aan een verleden. Dit is daarom nog niet slecht, maar een verloren liefde zoals Clio die, zo had ik de indruk, geen echte liefde was, hoort losgelaten te worden. Het vinden van de Caravaggio is een mooi sluiten van de cirkel, maar het terug reizen naar Clio is dan weer wat te krampachtig en weinig realistisch. Het boek is doorspekt met autobiografische en metafictionele elementen en de combinatie van deze twee werd bijna waardeloos in plaats van episch door de plotse overdreven romantische wending die misschien ook een makkelijke uitweg boodt. Literatuur hoort niet makkelijk te zijn. De lectuur was dan weer wel lastiger. Ik werd als lezer voortdurend tegengehouden door lange, haast onbegrijpelijke zinnen, doorspekt met irrelevante neologismen. Op vlak van inhoud was het niet beter, zoals eerder al vermeld is het al lastig bepalen waar het over gaat. Dit duidt op een overduidelijk teveel aan thema's en bovendien waren de meeste expliciet. Ik werd het meest aangetrokken door de nostalgie die het hele boek ademt, een nostalgie naar het vroege(re) Europa of naar een liefde of beiden. Die melancholische blik was alomtegenwoordig en zo subtiel. Jammer genoeg was het niet genoeg om mijn honger tot denken te stillen; het denken werd meestal voor mij gedaan. Vaak zag ik als lezer beide argumenten heel duidelijk uitgelegd in de discussies, ik hoefde alleen maar het personage te kiezen met wie ik akkoord ging. Het boek viel dus redelijk zwaar en mijn verwachtingen waren ook best hoog. Een kleine tegenvaller dus. | 0neg
|
Niet uitgelezen, na een bladzijde of honderd was ik helemaal klaar met deze pretentieuze rommel. Het is de soort zweverige roman waarin gepoogd wordt om iets te zeggen over seksualiteit en intimiteit, maar die dat vervolgens doet met de minst subtiele metaforen denkbaar. Het wist mij ook niet geïnteresseerd te krijgen in zijn karakters. | 0neg
|
Omdat ik me had voorgenomen alle nominaties op de shortlist van de Libris literatuurprijs 2012 te lezen EN omdat ik in het verleden erg genoten heb van Geheime kamers besloot ik om Bittere bloemen als een der eerste titels op te pakken. Wat heb ik daar een spijt van! Nog nooit heeft het me zoveel moeite gekost om een boek uit te lezen. Wat een gezever over een oude bok die zich loopt op te geilen aan een jong meisje. Van Philip Roth kan ik dit nog wel hebben maar Brouwers verveelt. Ik begrijp werkelijk niet waarom zo veel mensen zo lyrisch zijn over dit boek! | 0neg
|
Tja en dan lees je een bundel gedichten waar er slechts een is die mij een beetje raakt. En een constatering dat ik niet van gedichten houd waar naar mijn gevoel zomaar wat woorden achter elkaar worden gezet. De titel 'Wijk' is wel goed gekozen en de cover is zeer leuk, een stippenspel die je zelf kunt verbinden. Dat is mooi gedaan.
Ik worstel en kom boven is voor mij van toepassing op deze bundel. Worsteling door 'Wijk' heen alsof ik niet kan wandelen. Subjectief ik loop met krukken en zo voelde het geloop door deze wijk, geklungel van mij omdat ik de schrijver Griffioen niet begrijp en daar absoluut wel van baal. | 0neg
|
De voorkant ziet er heel mooi uit en triggert gelijk mijn fantasie. Maar als ik het boek opdoen, staat me een onverwachte verrassing te wachten. Eerst vond ik het maar raar, maar langzaamaan door het boek bladert vormt zich een verhaal. Zomaar uit mijn eigen fantasie.
Ik snap de prijs voor de gouden penseel. Prachtig gemaakt.. maar of ik het zal gebruiken in mijn eigen klas? Nee waarschijnlijk niet | 0neg
|
Michael Byrnes is met De Genesis Erfenis jammerlijk ontspoord. Waar Het Volmaakte Relikwie nog te pruimen was, gaat De Genesis Erfenis ten onder aan verhaallijnen en geweld. De oerversie van Genesis uit Mesopotamië is nog wel een aardig motief. Het had wellicht verbonden kunnen worden met de oorlog in Irak, maar ook nog met de godsdienswaanzin in de VS is te veel van het goede. En een hoofdpersoon die huichelachtig op de ene pagina de oorlog en de slachtoffers verfoeit en vervolgens op alles schiet wat beweegt en geniet van het lijden van zijn tegenstanders is ook geen lust voor de lezer. Byrnes wil teveel. Actie, geschiedenis en mystiek en ook nog een politiek probleem gaan in de shaker. Het komt er niet als een lekkere cocktail uit. Het is een gekneusde massa geworden. Jammer want hij kan beter. | 0neg
|
Naar aanleiding van een interview in Opzij noteerde ik het boek Een blik jodenkoeken van Jessica Meijer op mijn lijstje "nog te lezen boeken" en onlangs kon ik het in de bieb lenen.
Helaas, na 80 bladzijden heb ik het wel gezien, het boek heeft wat mij betreft een hoog "en toen" gehalte. Ook later in het boek lijkt er aan de stijl niet veel te veranderen zo denk ik, als ik verder doorblader. | 0neg
|
Gewoonlijk lees ik Grisham zijn boeken in 1 keer uit. Echter, dit boek lijk ik maar niet door te komen.. Ben nu op bladzijde 139 en nog steeds wacht ik tot het verhaal echt begint. Het verhaal houdt mijn aandacht niet vast en ik vind het op een of andere manier rommelig lezen. Niet echt een topper m.i... | 0neg
|
Uit diep respect voor het titanenwerk en de niet te onderschatten psychische
barensweeën van de auteur, lees ik een boek steeds uit… en deze keer heb ik het er enorm moeilijk mee gehad. Nu zullen Turkse bakvisjes niet moeten onderdoen voor de Nurkse buien in onze eigen vaderlandse aquaria, maar de wijze waarop de auteur dit alles in kaart brengt kan mij echt niet charmeren. Van uitdrukkingen als “Ze heeft haar nagels gezet in de betonnen muren van het leven.” (blz. 68) en “De passerende schepen besprenkelen zichzelf vanbinnen met golven van vreugde.” (blz.87) word ik echt niet warm. Misschien was de vertaalster even de draad kwijt en bedoelde de auteur in de oorspronkelijke tekst wel iets anders.
Ik ben de laatste om de verscheurende twijfels en paniekaanvallen en liefdesverdriet van jonge en ietwat oudere mensen niet ernstig te nemen. Maar ruim driehonderd bladzijden lang gejammer, gehuil, gekwebbel en gesnuffel te moeten meemaken is uitermate vermoeiend. Ik geraakte met het vorderen der pagina’s ook flink geïrriteerd door het ergerlijke gebruik van HOOFDLETTERS om een begrip of een effect te beklemtonen. Ik begrijp de bedoeling ervan helemaal niet. Voor de dramatiek van het verhaal is dit zeker niet relevant en esthetisch al helemaal niet. En wat ik helemaal niet doorheb is: “wat betekenen die twee gruwelijke moorden aan toegevoegde waarde voor deze tranerige roman? Kunnen meer bevoegde recensenten me daar uitsluitsel over bieden? | 0neg
|
Deel 1 vond ik vermakelijk, maar geen hoogstandje. Door het einde van deel 1 wilde ik echter wel weten hoe het verder ging. Maar daar heb ik spijt van gekregen. Met elk woord dat ik las kreeg ik een grotere hekel aan Tessa. Ze is kinderachtig, egoïstisch, en neemt hem gedrag kwalijk waar ze zelf een uitblinker in is. Nee, 1 ster vind ik nog te veel voor deze serie. Deel 3 en deel 4 gaan dus mooi terug naar de bieb en worden niet meer opnieuw geleend. | 0neg
|
Op zich is dit een heel origineel verhaal. Een vrouw Sonia die met een loodzware vracht door het leven gaat. Op jeugdige leeftijd is ze haar broer Seb verloren. Het hoe en waarom dit is gebeurd blijft lang onduidelijk. Ik zal het ook niet verklappen om de spanning er toch enigszins in te houden voor diegenen die het boek nog moeten lezen. Om van de vreselijke last verlost te worden wil ze het verleden nog een keer overdoen maar het dan anders laten eindigen. Helaas is dit slechts een ijdele hoop. Maar of en hoe ze dit allemaal gaat doen dat laat ik aan jezelf over om uit te vinden.
Ik vond het verhaal eigenlijk onvoldoende voor een literaire thriller. De pluspunten vind ik dat het erg makkelijk weg leest en eigenlijk de laatste 50 pagina's die toch nog voor enige spanning zorgen in het boek. De negatieve punten die overheersen helaas. Het wordt eigenlijk pas na 300 pagina's een beetje spannend, er zit een groot aantal situaties in het boek waarvan ik denk 'dat gaat in het echt niet zo', de reden waarom Jez zich zo gewillig laat gebruiken wordt ook niet echt duidelijk en voor mijn gevoel is het te abrupt afgelopen.
Een verhaal dat balanceert tussen 'gemiddeld' en 'onvoldoende' wat mij betreft. Lange tijd had ik het niet meer dan 1 sterren gegeven, maar omdat het slotstuk toch nog wel iets in zich heeft krijgt 'Het huis aan de rivier' er een ster bij. Het is echter te ongeloofwaardig om het woord 'goed' in de beoordeling te hebben. Dus om nou te zeggen dat ik dit echt een aanrader vind...nee helaas dat niet. | 0neg
|
Aylans geheim is Els Ampe’s debuutroman en gaat over de Syrische Aylan. Hij heeft een liefdevolle moeder, maar met zijn vader heeft hij geen sterke band. Tot die hem voorstelt aan Sayenna, een vrouw die in het dorp bekendstaat als ‘heks’. Sayenna laat Aylan kennis maken met boeken over democratie en met politieke ideeën die in Syrië verboden zijn.
Na deze ontmoeting wordt Aylan ook een stuk hechter met zijn vader, de enige persoon waar hij zijn (politieke) vragen aan kan stellen. Het wordt al snel duidelijk dat dit boek een overload aan informatie geeft, op een hele onnatuurlijke en vooral saaie manier. De informatie wordt vooral in dialogen gegoten, waardoor er veelal diepe gesprekken plaatsvinden in het boek. Er is nauwelijks plek voor een luchtig gesprek, de dialogen zijn vaak heel statisch en langdradig. Dit maakt het moeilijk om verder te (willen) lezen. Het lijkt alsof de schrijfster vooral haar kennis aan de man wil brengen, maar daarbij de lezer, haar personages én de leesbaarheid van het verhaal uit het oog verliest.
Een voorbeeld is Aylans eerste kennismaking met democratie, zijn vader legt uit:
Aylan is hier 12 of 13 jaar oud. Het valt zeer te betwijfelen of een kind van die leeftijd enig idee heeft waar dit over gaat.
Maar ook andere, ‘normale’ dialogen, zoals een gesprek in de kroeg, zijn nooit oppervlakkig. Een klein stukje, uit een gesprek dat ruim vijf bladzijden duurt:
Aylans politieke zoektocht wordt uiteindelijk verweven in een liefdesverhaal. Hij ontmoet de mysterieuze Belgische Helena in Syrië, maar zij gaat al snel weer weg. Wanneer hij vijf jaar later in België gaat studeren begint ook zijn zoektocht naar liefde. Dit liefdesverhaal wordt gebruikt als soort van kapstok, het overkoepelende verhaal. Maar ook dat weet niet te overtuigen.
Aylan en Helena brengen maar weinig tijd door met elkaar in Syrië, maar toch denken ze vijf jaar later nog steeds aan elkaar, terwijl ze elkaar nooit meer gesproken hebben. Helena draagt nog steeds de ketting die ze van Aylan heeft gehad, terwijl ze inmiddels al getrouwd is. Dan komen ze elkaar ook nog toevallig tegen in België. Dit gedeelte van het verhaal voelt veel te geforceerd en bedacht aan. Het leest niet natuurlijk en als lezer krijg je ook nergens het idee dat deze verhaallijn ‘echt’ is, je komt er niet goed in.
Aylans geheim etaleert vooral Ampe’s kennis, maar verliest daarbij heel veel uit het oog: de lezer, de personages, de leesbaarheid. Het is saai en niet overtuigend, en op andere plekken te bedacht en geforceerd. Duidelijk is dat Ampe veel weet, maar voor de lezer die een goede roman wil lezen, is dat helaas niet genoeg. | 0neg
|
Om Rebecca (Bekkie) van 33 draait het allemaal in dit boek. Haar broers hebben het helemaal gemaakt in het leven, een goede baan en een gezin. Bekkie niet, ze werkt bij een reclamebureau, is niet erg succesvol en ook nog single. Ze hunkert naar een succesvol leven net zoals de mensen om haar heen. Een uitspatting met Willem (een getrouwde man) zet haar leven op zijn kop. Vervolgens stort ze zich in een bijzondere campagne op haar werk en vallen de ;puzzelstukjes aardig op hun plaats.
Vermakelijk boek, goed leesbaar maar ook niet meer dan dat, daarom 2 sterren. | 0neg
|
Eigenlijk gewoon een verslag van de opkomst, moord en naweeën van Pim Fortuyn maar dan met andere namen en een complottheorie erbij. Beetje flauw. | 0neg
|
Gemengde gevoelens. Het verhaal leest heel prettig (of luistert.... in mijn geval van het luisterboek) en er zijn zeker leuke situaties. Leuk ook om met Anne mee te reizen die als journaliste en babysitter voor het zoontje van de sexy frontman Rory (Roar) een stuk over de toernee mag schrijven.
Maar als ze tegen.het einde van het verhaal heel.goed weet wie en wat ze wil en zich dan toch als een onwetende hard to get tiener gedraagt en de beslissing niet durft te nemen krijgt het wel een erg hoog boeketreeks gehalte. Wat een muts. Als karakter valt Anne me tegen. Verder is het een relaxed tussendoortje. | 0neg
|
Andrew Trevayne, een rijke topindustrieel, krijgt van de Amerikaanse regering het verzoek een rapport op te stellen over bedrijven die contact met het ministerie van Defensie hebben. Trevayne voelt daar aanvankelijk niet veel voor, maar laat zich uiteindelijk toch overhalen het rapport te schrijven.
Tot zover is het allemaal duidelijk en helder, maar vanaf het moment dat Trevayne aan de slag gaat wordt het boek alleen maar verwarrend. Er is geen touw aan vast te knopen. Misschien dat het boek voor de Amerikaanse lezer een eye-opener is en herkenning geeft, maar voor de markt daarbuiten is het boek ronduit nietszeggend.
Er zijn een paar momenten dat het boek wél aardig is en dat zijn die momenten waarop de zo goed als ontbrekende spanning toch even om de hoek komt kijken. Verder blinkt het boek van begin tot eind uit in vaagheden. Volkomen Ludlum-onwaardig. Waardoor dit boek tot een van zijn slechtere, zo niet zijn slechtste, boeken behoort. | 0neg
|
Een tip voor wie denkt dat hij of zij al het slechtste van het slechtste las: Ontregeld van Charlotte Wood.
Hoe de ploeg van 'De wereld draait door' er toe kwam dit boek aan te bevelen, is onbegrijpelijk. Taaltechnisch is het ontzettend slecht (kromme zinnen, verkeerd woordgebruik, fouten tegen het vertelperspectief), en ook inhoudelijk is het een miskleun van formaat. De vrouwen die gedrogeerd wakker worden, ergens aan de rand van een soort van woestijn, lijken slechts één ding gemeen te hebben: ze hadden ooit een seksuele relatie met een hooggeplaatste man. Wie hen gevangen heeft genomen, en hen naar die desolate plek heeft laten transporteren, is een raadsel dat niet wordt opgelost. Wellicht omdat de schrijfster het ook niet weet. Het wereldwijde complot dat er lijkt achter te zitten, roept op zijn minst vragen op.
En dan is er nog de situatie in het kamp zelf ... de vrouwen worden bewaakt door een nauwelijks bewapend zootje ongeregeld, wat het vermoeden schept dat het makkelijk zou moeten zijn te ontsnappen, maar om de ene of de andere manier verkiezen de dames het om voor lijdend voorwerp te blijven spelen. Slechts als de hongerdood dreigt komt een van hen tot het besef dat eten belangrijker is dan geëpileerde benen en wenkbrauwen, en komt ze in actie.
Het beeld dat van de vrouw wordt geschetst in dit boek (hun manier van denken, hun psychologie, hun interesses) is zo laag-bij-de-grond dat je bijna beschaamd zou zijn om tot de vrouwelijke sekse te behoren. | 0neg
|
Ik ben altijd een beetje sceptisch tegenover Nederlandse thrillers en met name als ze literair genoemd worden. Ik begrijp het meestal niet. Maar toen ik Van twee kanten (René Appel) kreeg besloot ik het met frisse moed nog maar eens te proberen.
Het begint op de begrafenis van de vader van Fransien. Hier ontmoet ze Rob, met wie ze daarna ook een relatie krijgt. Maar hij begint steeds meer te vragen, en zij krijgt niets terug. Hoe moet zij zich uit zijn netten bevrijden?
Het tempo in het boek is erg snel, in amper 300 pagina's wordt een heleboel verteld. Helaas is hier wel een gevolg van dat er weinig wordt uitgediept en wordt er veel gesprongen in het verhaal. Het verhaal zelf vond ik niet zo geweldig in elkaar zitten. De gebeurtenissen zijn wel erg vreemd en sommige personages zijn erg vlak. Het leest wel makkelijk, maar de schrijfstijl zou ik ook niet literair willen noemen. Het is gewoon niet het genre voor mij, die Nederlandse thrillers. En toevallig was er een vriendin van mij die René Appel ook ontzettend vond tegenvallen. | 0neg
|
Begon vol verwachting aan dit boek, maar wat een afknapper. Heb meerdere malen overwogen om maar te stoppen en achteraf spijt dat ik dat niet gedaan heb. Verhaal sleept zich maar voort, er gebeurt vrijwel niks. Hier en daar wordt een poging tot wat humor gedaan, maar het boek wil in de verste verte niet boeien. Knudde. | 0neg
|
Moeilijk. Vunzig ook. Maar toch literair. Absoluut. David Nolens zette een mooie verhaalconstructie op. Een psychiater komt aan het einde van zijn loopbaan en stelt vast dat hij zijn hele carrière lang eigenlijk vooral veel tijd verloren heeft (heeft het gevoel de mensen niet echt te hebben geholpen) en met zijn patiënten hun beurs gerammeld heeft. Hij komt namelijk tot de slotsom dat niet zijn patiënten, maar vooral hijzelf een zieke geest heeft. Hij beseft dat hij enkel zijn eigen persoontje als maatstaf heeft genomen voor wat als ‘normaal’ gedrag kan beschouwd worden. Aan het einde van het boek bekent hij echter dat hijzelf eigenlijk helemaal niet zo’n kies mensbeeld heeft nagestreefd, meer zelfs: in zijn jeugdige jaren streefde hij –geheel in de tijdsgeest- naar het beleven van de losse zeden. Uitgerekend zijn laatste patiënt, Martin, bleek als kind van zeven het slachtoffer te zijn geworden van de perverse, zieke geest van de toen twintigjarige psychiater in spe (maar herkent de ‘dokter’ niet tijdens de consultaties). Martin, een in zichzelf gekeerde controlefreak (die niet toevallig in de controlekamer van BASF werkt), worstelt al zijn hele leven lang met zijn geaardheid. Zwijgen is zijn handelsmerk (stilte voor iedereen). Omdat hij daardoor geen gemeenschap meer wil met zijn vrouw, komt deze laatste te rade bij de psychiater en kan ze haar echtgenoot ertoe overhalen om ook bij hem op consultatie te gaan. Zij (Sarah) moet daarvoor echter wel het pad effenen door zelf enkele keren bij de psychiater op consultatie te komen. Tijdens deze consultaties gaat de psychiater echter van lieverlee zijn zieleroerselen aan Sarah toevertrouwen en wil hij haar betalen, i.p.v. zij hem. Zijn liefde voor deze vrouw belet hem om haar als patiënt verder te kunnen helpen. Maar niet alleen de psychiater vleit zich (letterlijk) aan de borst van Sarah. Ook de president, de koning, de minister, de “zwartzak” (de Vlaams Belanger), de popmuzikant, de hoofdredacteur, de kardinaal, de allochtoon, een koppel en hun baby krijgen de borst van Sarah (melk voor iedereen). Met dit gebaar biedt ze troost en rust aan allen die gefrusteerd zijn.
Dit boek, vol metaforen en filosofische bespiegelingen, brengt eigenlijk een haarscherpe analyse van ons tijdsbestel: Vlaanderen anno 2008. God is dood. Iedereen gelooft enkel nog in zichzelf. Het ego als credo! Mensen sterven aan zichzelf. Vereenzamen. Raken gefrustreerd, opgesloten in zichzelf. Zelfs de psychiater biedt geen uitkomst meer (Martin wordt niet echt geholpen door de psychiater, meer nog: zijn probleem heeft hij zelfs aan hem te ‘danken’). Ook voor Sarah biedt de psychiater geen luisterend oor; hij wordt enkel verliefd op haar en wil de rollen omkeren. Resten nog als redding voor de moedelozen: de kunst en de liefde. Alleen kunst kan de wereld redden. En de liefde: de melk uit de borst van Sarah als metafoor voor de (moeder)liefde die alles overwint en de enige energiebron is waaraan de mensheid zich laven kan ... | 0neg
|
Ted Dekker (1962) is auteur van meer dan twintig thrillers, waarvan er een twaalftal in het Nederlands zijn vertaald. Als kind van een Nederlandse vader en een Amerikaanse moeder, groeide hij op in Indonesië. Tijdens zijn middelbare schooltijd verruilde hij zijn geboorteland voor Amerika, waar hij theologie en filosofie ging studeren. Na zijn studie ging hij voor een groot Amerikaans bedrijf in de gezondheidszorg werken. Sinds 1997 is Ted Dekker fulltime schrijver. Werden zijn eerste romans nog vooral gekenmerkt door hun spirituele thema, zijn huidige boeken kun je het best omschrijven als spannende thrillers.
De dochters van de beul begint als Irakese terroristen een Amerikaans militair konvooi overvallen. Ryan Evans, enige overlevende van de aanval, wordt ontvoerd en dagenlang geestelijk gemarteld. Na een aantal dagen weet hij te ontsnappen. Hoewel lichamelijk vrijwel ongeschonden, beseft hij al gauw dat deze nare ervaring hem een ander mens heeft gemaakt. Na ze jarenlang verwaarloosd te hebben, besluit hij dat zijn vrouw en dochter voortaan op de eerste plaats komen. Bij terugkomst blijkt dat hij te laat is: beiden willen niets meer met hem te maken hebben.
Ondertussen blijkt Amerika in de ban van een seriemoordenaar. Deze moordenaar hanteert dezelfde martelmethodes als Ryans voormalige ontvoerders. Als Ryan over de werkwijze van deze beul hoort, besluit hij de autoriteiten van zijn ervaringen in Irak op de hoogte te brengen. Hiermee trekt hij de aandacht van zowel de beul, als van de FBI. Voordat hij het weet, bombardeert de FBI hem tot hoofdverdachte en maakt de moordenaar jacht op hem en zijn geliefden.
De start van De dochters van de beul is veelbelovend. Na een korte kennismaking met het hoofdkarakter, brandt de schrijver los. Op een zowel gruwelijke, als unieke wijze beschrijft hij de martelmethode, die op de Ryan Evans toegepast wordt. Na deze spectaculaire introductie kakt het verhaal echter volledig in. Wat volgt is vooral een hoop gejammer van de hoofdpersoon en een karikaturale beschrijving van de seriemoordenaar. Vaart en spanning komen niet meer terug, ook niet in het (voorspelbare) einde.
Toch nog twee sterren, dankzij het originele begin! | 0neg
|
Grappig om onderstaande reacties te lezen, mij heeft dit boek namelijk helemaal niet geraakt. De eerste 150 blz. vond ik zo moeilijk doorkomen dat ik meerdere malen heb overwogen het boek aan de kant te leggen. Ik heb toch, na het lezen van de reacties, doorgelezen in de hoop dat ik het beter zou gaan vinden. Nu ik het eindelijk uit heb, heb ik eigenlijk alleen maar spijt, zonde van mijn leestijd geweest. Ik voelde niks bij de personages, erg verwarrend geschreven en persoonlijk houd ik niet van open eindes.
Jammer, 2 duimpjes, alleen maar omdat ik het heb uitgelezen. | 0neg
|
Lotte blijkt zwanger. Een probleem: ze heeft de afgelopen 10 maanden geen seks gehad....
Dit is nog maar het begin van een opeenstapeling van vervelende en angstaanjagende gebeurtenissen.
Wie zit er achter en wat heeft een gebeurtenis van 14 jaar geleden er mee te maken?
Cover:
Een jonge vrouw in witte kleding op een grasveld. Rond haar hoofd ligt bloed.
Als je het boek leest wordt de cover ook duidelijk. Er is een duidelijk verband tussen cover en inhoud.
Met name ook de witte kleding/ jurk speelt een redelijk grote rol.
Ik heb al meerdere boeken van Loes den Hollander gelezen, met veel plezier. Dat was bij dit boek wel anders. Het is jammer dat ik er geld aan uit heb gegeven. Wat een teleurstelling!
Ik zou het boeken willen omschrijven als een hutspot met teveel en niet bijelkaar passende ingrediënten. Het is allemaal teveel van het goede. En absoluut niet logisch.
Zo wordt er richting het eind opeens een dader uit de hoge hoed getoverd die in mijn ogen niks toevoegde aan het verhaal. Het was geloofwaardiger geweest als deze dader er niet bij verzonnen was. Had het boek niet nodig, maakte een irritant boek alleen maar nog irritanter.
De gebeurtenissen zijn regelmatig ongeloofwaardig. Lotte, de hoofdpersoon vind ik een slappe trut.Mijn hemel wat moet er allemaal gebeuren voordat ze actie gaat ondernemen! Dat lijdzaam ondergaan van alles en in de slachtofferrol kruipen.
Ik heb het boek wel uitgelezen, maar met heel veel moeite en irritatie.
Ik zou hetzeker niet aanraden... | 0neg
|
Vroeger waren de boeken van Boersma nog wel goed maar tegenwoordig vallen ze mij zwaar tegen. Veel te veel drama veel te veel tranentrekken. Het heef nog maar weinig met een thriller te maken. Deze ook weer. Er is geen spanning te ontdekken, veel van hetzelfde en het middenstuk vond ik zelfs saai, zodat ik het boek bijna aan de kant heb gelegd. De cursieve stukken droeg mijn inziens weinig bij. Het einde was voorspelbaar en echt té ver gezocht. | 0neg
|
Tsja, dan begin je aan dit boek en dan lees je alles maar dan ook alles drie keer en dan voel je je dom. Iets anders kan ik er niet van maken. Kijk, dat het historisch allemaal niet zou kloppen of dat Brown een en ander gejat heeft, dat maakt me niet uit, maar dat hij iedere keer als er eindelijk een ontknoping volgt, na lang rekken, de hoofdpersoon die ontknoping in gedachten laat herhalen (I believe you and I are in grave danger. Sophie stared at the answering machine. Danger?...) dan zakken mij hersenen naar mijn schoenzolen. | 0neg
|
Het boek begon best goed, verrassend. Maar ik bleef wat op mijn honger zitten. Het verhaal bleef ontzettend langdradig, zodat ik op 86% heb opgegeven, en niet heb verder gelezen. Jammer! | 0neg
|
Dit is geen boek voor mij. Ik heb het na 40 blz. dichtgeslagen (terwijl ik mezelf had opgedragen minstens 50 te lezen...). Daarna globaal nog er doorheen gebladerd en gekeken of het nog wat werd, maar ik kom er niet doorheen.
En daar baal ik van, want op Leestafel werd een heel geanimeerde en over het algemeen positieve forumsessie over dit boek gehouden. Nou ja, het zij zo. | 0neg
|
Dit boek is een grote opeenstapeling van clichés De hoofdrol voor een nurkse detective, met toch wel een zachte kant. Een zeer intelligent buitenbeentje als assistent. Hoe vaak heb ik dat al niet gelezen? Een slap plot, met een ongeloofwaardig einde... En de tenenkrommend gedetailleerd beschreven handelingen zijn ook al niet mijn kopje thee. De tweede duim krijgt het omdat ik het wel heb uitgelezen (althans, het deel over Merete). Nee, dit was mijn eerste en meteen ook mijn laatste Adler-Olsen. | 0neg
|
Ik ben na 25 pagina's gestopt. Op elke bladzijde God en gebeden tegen te komen trek ik niet. Misschien leuk voor mensen die zich daar bij thuis voelen maar ik word er onpasselijk van .... Ik was niet bekend met deze schrijfster. | 0neg
|
Sara Blædel is een internationale bestseller auteur. In 2014 werd ze voor de vierde keer verkozen tot de meest populaire auteur in Denemarken. De meeste van haar boeken horen thuis in de Louise Rick-serie, ondertussen al 9 maar slechts 4 in Nederlandse vertaling.
Als thema heeft ze hier het Odinisme genomen, een moderne vorm van godenverering die gebaseerd is op de cultuur en mythologieën van Noord Europa, een vorm van heidendom. Loyaliteit, eer, moed en kameraadschap staan voorop en van offeren zijn ze ook niet vies.
Van dit boek was ik niet in de wolken. Halfweg was er een uitspraak die op niets sloeg: "Het was inderdaad een lijk dat jullie hier gisteravond hebben gevonden". Dat het een lijk was, was wel heel erg duidelijk. Het maakte echter wel dat ik daarna het boek niet meer op serieuze wijze kon verder lezen.
Daar kwam nog bij dat er van speurwerk niet veel sprake was. Zowat het hele verhaal werd in stukken en brokken uit de verdachten gehaald, het was anders helemaal niet slecht, maar dit verwacht je toch niet van een rechercheurs verhaal.
Ook wat betreft de personages heb ik men bedenkingen. Nu is het wel zo dat het een deel is uit een serie, maar je zou toch kunnen verwachten dat er wat duiding komt bij de personages. Maar nee, ze vielen uit het niets en je had maar te gokken hoe je ze moest plaatsen. Sommige dingen klopten ook gewoon niet, de vader van de jongen verandert van de ene moment op de andere van gedacht en dat was niet te plaatsen.
Het dodenspoor is me dus redelijk tegen gevallen. Ik denk niet dat ik Blædel nog ga tegenkomen in men te lezen lijst. | 0neg
|
Het duurt wel lang voordat de corrupte zedenrechercheur Nick Simons er achter komt hoe de vork in de steel zit. Drie vrouwen worden eerst vermoord, voordat Simons weer in beeld komt. Zelfs de mishandeling en poging tot moord van de vierde vrouw kan hij niet eens voorkomen. | 0neg
|
Ik geef maar 2 sterren ik weet niet wat het is met dit boek. Maar vanaf het begin irriteerde de schrijfstijl mij bijzonder. Ik heb het boek uitgelezen omdat ik het plot wilde weten. Maar ik denk niet dat ik snel nog een boek van deze schrijfster zou lezen. | 0neg
|
Gepromoot als de nieuwe 'wereld van Sofie' (Jostein Gaarder). Waarschijnlijk waren daardoor de verwachtingen te hoog. De filosofiecursus was me veel te zwaar en nogal inspannend. En het speurdersgedeelte liet erg lang op zich wachten. Ik kwam er nooit echt in en na ruim twee weken spartelen, heb ik het dan ook (tijdelijk?) opgegeven op een derde van het einde. Net nadat het duidelijk werd hoe het zat met die namen. Want de vormgeving verdient dan wel weer een pluim. | 0neg
|
Hoort de covertekst "Met zijn zenuwslopende plotwendingen en beklemmende beschrijving van het kleinsteedse leven levert Langzaam, sterf langzaam psychologische spanning op z'n best - een bijzonder debuut dat uitdaagt en doet huiveren." wel bij dit boek? Alleen het woord 'bijzonder' lijkt op de plaats, want het is bijzonder traag, levert bijzonder weinig spanning op, kent een bijzonder minimale plot met bijzonder onbevredigende finale (want geen conclusies en/of motieven) en daarbij is het taalgebruik van de auteur bijzonder slecht c.q. slordig.
Het laatstgenoemde bijzondere punt zou je gemakshalve kunnen toeschrijven aan de vertaling, maar dat is te kort door de bocht: ook in Engelstalige recensies wordt erover geklaagd. Het leidt tot maffe zinnen als deze:
"Op dat moment, staand op hun eigen oprit met vergelijkbaar grind, zei Ben in stilte een dankgebed ...". Vergelijkbaar grind???
En wat te denken van deze:
""Nou, hij heeft een sleepwagenbedrijf. Vanavond staat een van zijn wagens op zijn eigen oprit, klaar om elke fout geparkeerde auto in deze straat weg te slepen. ... Alle buren zijn ervan op de hoogte. En ze vinden het prachtig." "Je hebt dus je eigen huurmoordenaar." "Ik hoefde hem niet in te huren. Het is een lucratieve business om auto's van tieners weg te slepen. Niemand wil dat pa en ma het horen, iedereen wil zwart betalen, en nu komt het mooiste: ze betalen allemaal contant."" Hoezo, huurmoordenaar???
Langzaam, sterf langzaam wordt grotendeels vanuit het perspectief van Ben Stevens verteld. Hij is patholoog-anatoom en moet het gruwelijk verminkte lijk van een middelbare scholier onderzoeken. Minutieus en tot vervelens toe legt Ben aan zijn assistent, die al zes (!) jaar bij hem werkzaam is, uit wat er moet gebeuren. Alsof John Burley college geeft aan lezers voor wie dit de eerste thriller is waarin een lichaam onderzocht wordt. Ben maakt zich zorgen, o.a. om zijn zoon Thomas en om zijn vrouw Susan, en dat levert breed uitgesponnen slapeloze nachten op.
Al heel gauw is voor lezers die wél vaker een thriller gelezen hebben duidelijk hoe de vork zo ongeveer in de steel zit. Die vermoedens worden uiteindelijk bevestigd, verrassingen zijn niet aan de orde, noch ook maar enige verklaring van de kant van de moordenaar m/v.
Sterke proloog, zwak vervolg. Een thriller zonder hoogtepunten.
De vliegen op de cover zijn prachtig!
[spanning 1, plot 2, leesplezier 2, schrijfstijl 2, originaliteit 2, psychologie 2] | 0neg
|
Een debuutroman, zonder verwachtingen start ik aan het boek van Els Ampe, actief als fractievoorzitter voor Open Vld in het Brussels parlement en schepen in de stad Brussel. De cover trekt me niet zo aan, maar smaken verschillen, de titel eens te meer "Aylans geheim", dan gaat er al een lichtje branden, is dit een verhaal met een mysterie? Even goed de korte inhoud, spreekt me direct aan, Aylan die in Syrië gewoond heeft en dan toch terecht komt in België, een actueel thema, een thema die echt bij onze tijdsgeest past. Op de eerste pagina staat er een zin "Voor alle mensen op de vlucht voor overheersers", ik ben nog niet aan het lezen en het raakt me, hoeveel mensen zijn niet op de vlucht?
*Aylan wordt geboren in 1990 te Syrië, zoon van een katholieke moeder en een vader die niet praktiserend islamiet is. Als Aylan 13 jaar is, neemt vader eindelijk zijn zoon mee naar de markt, mag hij eindelijk met zijn vader mee amandelen en abrikozen verkopen. Op een zaterdag, als de markt gedaan is, neemt vader Aylan mee naar een oude vrouw Sayenna. Daar leert Aylan dat de wereld groter is, daar leert hij boeken kennen waar hij nog niet van gehoord had, kent hij zijn vader wel? Stiekem begint hij zijn wereld te vergroten door de boeken van Sayenna en door de levenslessen van zijn vader.
We volgen doorheen het verhaal het leven en de kijk van Aylan op de wereld, zijn zoektocht dit beladen met soms iets te veel politieke informatie. Het liefdesverhaal op zich is mooi, maar het einde moet dan weer vooruit gaan.
Denk dat smaken verschillen en lezers die echt houden van deze politieke kijk op het leven, wel gaan houden van dit boek, voor mij was het iets "te" veel van het goede! | 0neg
|
Hallo allemaal,
Ik plaats hier een recensie omdat ik op zoek ben naar nog een deel van Bakkertje Deeg; Bakkertje deeg en de Kindertuintjes.
Wanneer iemand dit boekje heeft of iemand kent die dit boekje heeft, graag een reactie op deze recensie.
Alvast bedankt.
Groet,
Kees van Essen | 0neg
|
Een kleine plaats, een grote gebeurtenis:
Een echtpaar betrekt met hun 13-jarige dochter een soort van vakantiehuisje als op een dag tijdens een wandeltocht dit meisje verdwijnt alsof ze is opgeslokt door de aarde.
De hele gemeenschap wordt opgetrommeld om te zoeken maar ze wordt niet gevonden.
De dagen erna probeert het dorp toch weer de gewone gang van zaken op te pakken en doorgaan met het leven van alledag, de verdwijning blijft als een wolkendek over het plaatsje heen gedrapeerd.
Ik begon hoopvol aan het boek, maar door de schrijfstijl kon ik me helaas niet voldoende concentreren op de inhoud, kort door de bocht: het boeide me niet voldoende, ik heb het ook niet uitgelezen, het gaf me te weinig leesplezier. | 0neg
|
De man van Joy, Stefan is een organisator van jachtpartijen.
Als een aantal mannen die zich de BBoys noemt zich hiervoor melden wordt na afloop ook Joy met deze mannen geconfronteerd, ze herkent ze, ze zijn haar verkrachters van vele jaren geleden.
Het heeft haar uiteraard nooit losgelaten, en nu ze ze allemaal binnen handbereik heeft, zint ze op wraak, ze zal nu niet eerder meer rusten dan dat ze iedereen naar het hiernamaals heeft verwezen.
Dat wordt in gang gezet, de doden die vallen gaan eigenlijk vanzelf dood, soms een handje geholpen door Joy, maar zijn pleegt in principe geen enkele moord.
De laatste van de groep is BB zelf, en als dat achter de rug is kan Joy eindelijk verder met haar leven.
Ik weet niet wat ik hiervan moet denken, ze schrijft vlot, maar het verhaal rammelt vind ik, het staat bol van de onwaarschijnlijkheden zodat het boek voor mij wel erg ongeloofwaardig werd naarmate ik verder las.
Kortom, ik vond het niet zo'n goed boek. | 0neg
|
De achterflap dekt in het geheel niet het boek. Blijkbaar moet de auteur in zijn zoektocht naar een nog betere, nog mysterieuzer, nog fantastischer verhaal zo ver uit de Fantasy-wereld putten dat het niet beantwoordt aan een goed vervolg op zijn vorige boeken.
Het wordt ook een enorm ingewikkeld verhaal met zeer lange - niet direct met de verhaallijn te maken - flashbacks. Waar het karakter en achtergrond zou moeten verduidelijken of kaderen wordt het juist een hindernis. Je moet je er door werken. Zeker geen page-turner deze keer.
Ook de afwikkeling laat veel open en onafgewerkt achter. Toch nog twee sterren eerder uit sympathie dan voor het boek zelf. Mijn motivatie om Eric VL terug te lezen is even terug zijn stijl op te snuiven. Hij heeft immers de opdracht gekregen Ludlum's Jason Bourn een vierde leven te geven. Hopelijk doet hij het beter dan met dat van Nicholas Linnear. | 0neg
|
Erg simplistisch geschreven, na ca. 30 blz. dichtgeslagen. Ik hoefde niet verder te lezen om precies te weten hoe het verder zou gaan en ik ergerde me aan de schrijfstijl. | 0neg
|
Je eerste liefde verliezen. We hebben het allemaal meegemaakt, of niet natuurlijk, of we zijn nog bij onze eerste liefde. Desalniettemin, als je ooit verlaten bent of hebt, dan zul je je wellicht herinneren hoe jij dit verwerkte.
Tijdens zijn relatie met Judith voelt Julian opeens dat zij toch niet de ware is. Hij doet er alles aan om Judith het leven zuur te maken in de hoop dat zij de relatie verbreekt, want hij durft het niet. Het lukt. Het hoge woord komt van Judiths lippen. De relatie is uit. Julian verbaast zich vervolgens over hoe lastig de scheiding is. Schijnbaar onverwacht wordt hij overvallen door angst en onzekerheid over de toekomst. Dan krijgt hij de kans om een zomer voor een dwergnijlpaard te zorgen. Julian grijpt de kans met beide handen aan. Een zomer waarin veel gevoelens de revue passeren, begint.
Zelfportret met nijlpaard is de derde roman van van Arno Geiger (1968) die in het Nederlands is vertaald. In 2006 verscheen Met ons gaat het goed en in 2012 De oude koning in zijn rijk. Zelfportret met nijlpaard is qua thematiek makkelijk te plaatsen tussen de reguliere coming-of-age-romans. Een adolescent staat er opeens alleen voor en probeert zich te positioneren in een lastige wereld. Het toegevoegde dwergnijlpaard en de aparte relatie tussen Aiko en de stervende Professor Beham geven de roman, die anders qua thema wel heel doorsnee ‘coming-of-age’ zou zijn, een verfrissend tintje.
Houd jij van treffende beschrijvingen van gevoelens en gedachten in een roman, dan ben je bij Zelfportret met nijlpaard aan het juiste adres. Geiger schetst een realistisch beeld van rouw en adolescentie. Julian begint bijvoorbeeld een affaire met Aiko, maar dit houdt niet in dat zijn herinneringen aan Judith opeens zijn uitgewist. Ook noemt hij zijn huisgenote Nicki regelmatig bij de verkeerde naam:
Zo nu en dan ligt er tragikomedie in de beschrijvingen van de zeer serieuze Julian besloten.
Dan, ongeveer na twee derde van de roman, begint de zwaarmoedige toon te veel de overhand te krijgen. Het einde van de zomer komt steeds dichterbij en Julian weet niet wat hem te wachten staat. Geiger lijkt de twijfel en onzekerheid van Julian te willen benadrukken in zijn stijl, maar slaat hierin door. De zinnen worden passiever en fragmenten over ellende in de wereld volgen elkaar in hoog tempo op. Ja, deze ernstige toon past goed bij de gemoedstoestand van Julian, die niet weet wat er gaat gebeuren wanneer de zomer voorbij is, maar er is nu geen tegenwicht meer. De ellende van Julian ligt er wel erg dik bovenop. Ook wisselt Geiger vaak zonder reden van stijl, al beheerst hij die stijlen wel allemaal:
Het wordt onduidelijk waarom Geiger al deze stijlen combineert en de roman wordt wat vermoeiend om door te komen.
In Zelfportret met nijlpaard worden, net zoals in Geigers andere romans, verrassende elementen gecombineerd, maar misschien net iets te veel. Julian was een happy ending gegund. | 0neg
|
Het verhaal evolueert uiterst moeizaam. Veel herkenbare dingen maar een te kleine koffer om alles er in te proppen. Met als gevolg dat niets er fris uit komt. Ontluikende spanning wordt telkenmale afgebroken. Na verloop van tijd lees je nu en dan eens vijf minuten. Helemaal geen pageturner. Met twee sterren goed bedeeld. | 0neg
|
'De een zijn dood' is op geen enkele manier stilistisch of thematisch vernieuwend, maar het is nog altijd prettig vertoeven in de geschetste bitterzoete mistroostigheid. Ergens zal ik altijd een zwak houden voor het kale taalgebruik waarmee Bernlef eenzame mannen laat mijmeren over de eigen vergankelijkheid en de mysteriën van het menselijke geheugen.Toch wringt het hier dat de psychologische nawerking van seksueel misbruik versimpeld wordt tot een onwaarschijnlijk misdaadplotje rond identiteitsfraude en vergelding. Onverwachte perspectiefwisselingen kunnen niet verhullen dat de centrale verhaallijn middelmatig is uitgewerkt. | 0neg
|
'De wijsheid van de witte wolf' is een boek waar volksverhalen worden aangewend om de lezer te helpen zijn witte wolf te voeden. De titel van die boek is al geïnspireerd op een volksverhaal, nl. een verhaal van Cherokee waarbij een grootvader aan zijn kleinkind vertelt hoe het gevecht in het binnenste van alle mensen woedt. De witte en de zwarte wolf vechten om heerschappij over onze gedachten en daden.
De witte wolf voeden, dat is de boodschap van dit boek. Want de witte wolf staat voor harmonie, compassie, balans, vreugde en al het andere wat goed is. Door middel van de verschillende volksverhalen geven de auteurs tips aan de lezer om die witte wolf te voeden.
De opzet van dit boek is wat mij betreft geslaagd. Er is een mooie link tussen de volkverhalen en de wijsheden die de auteurs willen meegeven. De oefeningen tussendoor maken dat je de filosofie meteen in de praktijk kan omzetten. De uitleg van de auteurs is toegankelijk en eenvoudig geschreven. Ook de oefeningen zijn vlot toepasbaar in de praktijk.
Jammer genoeg is mijn kennis van het boeddhisme al vrij groot en bood dit boek mij dus geen meerwaarde. De verhaaltjes waren leuk om te lezen, maar op aha-moment na was dat het voor mij.
Daarnaast vond ik het ontzettend jammer dat de auteurs een filosofie nemen (nl. het boeddhisme), maar haar nuances onbenut laten. Ik miste vooral heel erg ‘zelfcompassie’ als onderdeel van compassie. Want de auteurs leggen heel sterk de nadruk op het cultiveren van positieve emoties. Vrede, liefde, geduld, medeleven, sympathie, etc. Wat ze echter niet aanhalen is dat acceptatie ook inhoudt dat je de negatieve gevoelens ook accepteert en er laat zijn. Het boekje is naar mijn gevoel teveel liefde en licht, met een belerend vingertje erbij, maar zonder de realiteit onder ogen te willen zien.
Al bij al heb ik wel genoten van de vele verhalen die in dit boekje aan bod kwamen. De wijsheden die de auteurs aanhalen, vind ik echter te eenzijdig. | 0neg
|
Milan Kundera is onder het grote lezerspubliek vooral bekend geworden met De ondraaglijke lichtheid van het bestaan (1984). De auteur werd geboren in Tsjechië, maar woont sinds 1975 in Frankrijk en heeft zijn laatste romans in het Frans gepubliceerd. Hij verliet Tsjecho-Slowakije nadat dit land in 1968 werd binnengevallen door de Russen. Kundera heeft zich hierna een aantal jaar ten doel gesteld het Tsjechische communisme te hervormen, maar gaf zich in 1975 uiteindelijk gewonnen. Het communisme en de Russische inval in 1968 zijn sindsdien frequent terugkerende onderwerpen in zijn boeken.
Het verhaal begint met een mozaïek waarin op eenzelfde moment in de tijd vier enigszins bevriende personen geïntroduceerd worden, ‘de helden’. Alain, Roman, Charles en Caliban (een acteur die deze bijnaam heeft overgehouden aan zijn rol in een toneelstuk van Shakespeare) beleven elk hun momenten en hebben hun bedenkingen in de aanloop naar het feest van een gemeenschappelijke bekende: D’Ardelo. Dit feest wordt gevierd om de zo verre geboorte en zo nabije dood te vieren. Ondertussen is Alain bezig met de overpeinzingen over de navel als middelpunt van de vrouwelijke verleiding en herinneringen aan zijn moeder. Caliban vult zijn bestaan als onvrijwillige acteur zonder publiek door zijn vriend Charles te helpen bij het cateren op feesten en partijen. Door deze verhaallijnen heen haalt Milan Kundera Kant, Schopenhauer en een anekdote over Stalin aan. De rode draad die door het boek loopt is een existentiële: het bereiken van geluk, een goed humeur en hoe om te gaan met de onbeduidendheid des levens.
Kundera gebruikt een bijzonder perspectief in zijn romans, waar hij de verteller de verhaallijn laat onderbreken of actief de lezer bevraagt. Dit levert enkele grappige situaties op. Verder is het een boek met enige filosofische diepgang en een melancholische ondertoon, dat teveel aan de oppervlakte blijft en daardoor niet kan blijven boeien. Kundera brengt een aantal interessante overwegingen te berde. Echter zorgen de dikte van het boek en het aanstippen, maar niet uitdiepen van deze overwegingen er voor dat er veel heen en weer gesprongen wordt. De boodschap van Kundera is een duidelijke: de sleutel tot een goed humeur is onbeduidendheid.
Zo geeft Ramon, een van de hoofdpersonages van het boek, op een gegeven moment aan dat sinds de wereld gevormd is en niet meer omver geworpen kan worden, er nog maar één vorm van verzet is voor de mensheid: “de wereld niet serieus nemen”. De auteur laat de lezer in Het feest der onbeduidendheid echter van de hak op de tak springen en laat hem achter met een onbevredigd gevoel. | 0neg
|
Emotieloos, is wat in me opkomt. Alsof het robots zijn ipv mensen. Schrijven kan Grunberg wél..De eerste hoofdstukken namen me direct mee. Maar het werd voor mij één bizar theater. Alsof hij, vanuit een DSM-4 boek, zijn personages en hun handelingen heeft gevormd... | 0neg
|
Gordon, biografie van een entertainer’ geschreven door Marcel Langedijk en uitgegeven door Lebowski Publishers.
Ik vond het een beetje te veel van hetzelfde: iedereen belazert Gordon, er wordt achter zijn rug om gepraat, hij wordt niet uitgenodigd voor vrijgezellenfeestjes, ongelukkig in de liefde. Één en al ellende. Er zijn maar weinig mensen in dit boek die deugen, behalve Gordon zelf. Ik vraag mij dan af aan wie dat ligt? Voer voor psychologen! Op een gegeven moment had ik er wel genoeg van. Toch heb ik het uitgelezen, want aan de schrijfstijl ligt het zeker niet. Die is gewoon goed. Valt niets op aan te merken. Veel boeken die ik heb gelezen raad ik aan, deze niet. Enkel en alleen vanwege de inhoud. Mij te platvloers. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.