text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik vind dit eigenlijk een zeer zwak boek. Het verhaal komt maar niet los en het kost je echt moeite om er doorheen te komen. Ik had nochtans hoge verwachtingen. Naar het einde toe denk je dat de spanning alsnog gaat toenemen, maar tevergeefs. De vuilbekkerij pakt niet en draagt niet bij tot het verhaal. | 0neg
|
De Duitse Journalist Michael Preute schrijft hoofdzakelijk krimis, onder zijn pseudoniem Jacques Berndorf. De in Duisburg in 1936 geboren schrijver, ziet zijn ambitie om kinderarts te worden in het water vallen, als hij om financiële redenen van studierichting veranderd. Om financieel niet meer afhankelijk van zijn ouders te zijn, wordt Michael journalist en romanschrijver. In Duitsland zijn meer dan dertig van zijn werken gepubliceerd. Jacques Berndorf heeft zich gespecialiseerd in het schrijven van krimis, met een voorkeur voor misdaden in de Eifel.
In 2007 is zijn negentiende, in de Eifel gesitueerde misdaadroman uitgegeven. Deze romans staan bij onze buren dan ook bekend als Eifel-Krim. Nederland loopt vooralsnog niet weg met Jacques Berndorf.
De Syriër vertelt het verhaal van de vriendschap tussen Karl Müller en Achmed. Karl is medewerker van de Duitse Inlichtingendienst, Achmed is zijn contact in Damascus. Als Achmed, zonder Karl in te lichten, in Berlijn wordt gespot, staat de Inlichtingendienst en vooral Karl, voor een raadsel. Niemand had verwacht dat de Syriër, zonder zijn vriend in te lichten, naar Duitsland zou komen. Dan stelen terroristen op een spectaculaire manier, radioactief materiaal. De wijze waarop deze roof plaats vindt, en zijn kennis van de vaardigheden van de Syriër, doen Karl beseffen dat Achmed met de roof te maken heeft. Omdat hij blijft geloven in de goede intenties van zijn vriend, ziet de Duitser zich voor een onmogelijke opgave geplaatst: Berlijn behoeden voor een ramp en tevens de huid van zijn vriend redden!
Wie op zoek is naar spanning en sensatie, moet maar niet aan De Syriër beginnen. Het verhaal gaat bijna uitsluitend over BND-medewerker Karl Müller. Hij is erg ongelukkig en staat op het punt privé een aantal grote veranderingen door te voeren. De misère waarin hij verkeert en zijn keuzes om hieruit te komen, worden uitvoerig beschreven. Om toch wat actie te kweken wordt er radioactiemateriaal gestolen. Tussen de privé problemen van Karl door, krijgt de lezer zo nu en dan wat te lezen over de bedoelingen van de terroristen. Spannend wordt het echter nooit. Het ongeloofwaardige plot, verandert daar niets aan.
Het boek wordt nooit spannend. Het heeft meer weg van een drama, dan van een krimi. Erg geloofwaardig vond ik het al niet, maar de innige vriendschap, zelfs met een neiging naar liefde, van een spion voor zijn contact, spant voor mij de kroon: Duitsland leeft in angst voor een vuile bom. Karl Müller, nota bene lid van de Duitse Inlichtingendienst, maakt zich echter drukker om Achmed, de man die hij in Damascus heeft geronseld en af en toe beroepsmatig spreekt. | 0neg
|
Duizend vaders beschrijft een heftige periode uit het leven van de 11-jarige Nhung, een dochter van Vietnamese bootvluchtelingen die door een vrachtschip uit het water gevist zijn en uiteindelijk in het Groningse dorp Beiahêm terrecht zijn gekomen.
Beiahêm is een afgelegen dorp omringt door water en ijs, en dreigt regelmatig opgeslokt te worden door het water.
De vader van Nhung is met de noorderzon verdwenen en Nhung is samen met haar moeder in het koude, door een extreem lange winter getroffen, Beiahêm achter gebleven.
Het is geen rustig leven wat ze leiden, integendeel, ze worden regelmatig lastiggevallen door de Chinese maffia die geld willen hebben.
De moeder van Nhung wordt zwaar depressief en leeft vooral in haar eigen wereldje.
Nhung moet als 11-jarige op eigen benen staan en probeert zo goed mogelijk voor haar moeder te zorgen en de maffia op afstand te houden.
Intussen is ze op zoek naar wie ze is, waar ze vandaan komt en vooral ook op zoek naar haar vader.
Tijdens deze zoektocht leert ze een aantal markante figuren kennen die in de ogen van het meisje het beste met haar voor hebben en haar kunnen helpen bij haar zoektocht naar erkenning en haar vader.
Dat dit alles niet goed af kan lopen hangt als een dreigende donkere wolk boven het verhaal.
De hoofdpersoon Nhung heeft de zelfde naam als de schrijfster, en het verhaal bevat zeker enkele autobiografische elementen, maar is toch vooral een magisch realistisch verhaal.
Het verhaal op zich is een boeiend gegeven: de ervaringen in een vreemd koud lang van een kind van bootvluchtelingen, de moeilijkheden op gebied van cultuur en integratie komen aan bod.
Maar deze aspecten zitten verborgen onder een saus van magische en fantastische elementen.
Het verhaal is lichtvoetig geschreven en heeft een enorme snelheid, er is een continu voelbare dreiging en beklemming aanwezig.
Hoewel de schrijfster zeker talentvol is en een hele eigen stijl heeft, haakte ik toch halverwege het verhaal een beetje af.
Magisch realisme is voor mij vooral een subtiel aanwezige magie, zo gedoseerd dat je het bijna niet kunt aanwijzen maar zeker wel voelt....
In dit boek zaten naar mijn idee veel te veel magische elementen.
Doordat het verhaal ook erg ver van de werkelijkheid afstaat is het niet een boek wat mij weet te grijpen.
Ik vond het leuk en boeiend om dit boek in een verassingsleesclub te lezen omdat juist hierdoor een levendige discussie ontstond met lezers van verschillende genres, toch zal ik zelf niet snel weer een volgend boek van Nhung Dam gaan lezen. | 0neg
|
Over de auteur
Steinar Bragi is geboren in Reykjavik, IJsland op 15 augustus 1975
Steinar Bragi Guðmundsson (die onder zijn eerste twee namen publiceert) heeft een BA in Literatuurwetenschap en Filosofie van de Universiteit van IJsland. Zijn eerste gepubliceerde werk was een volume van poëzie, Svarthol (Black Hole), dat verscheen in 1998. Sindsdien heeft hij diverse boeken geschreven, zowel poëzie als romans. Met ‘De hoogvlakte’ is hij genomineerd voor de Nordic Council Literature Prize. Het betekende zijn internationale doorbraak. ‘De hoogvlakte’ zal in 15 landen verschijnen.
Korte inhoud/achterflap
Twee stellen uit Reykjavík maken een trip door het ruige, ontoegankelijke zuiden van IJsland. Ze reizen dwars over het zwarte vulkaanlandschap naar het binnenland. Hrafn en Egill zijn van opstandige, drugs gebruikende tieners verworden tot rijke, meedogenloze investeerders. Maar ze hebben hun geld zien verdampen tijdens de financiële crisis. En nu zijn ze - samen met hun vriendinnen - verdwaald en slingert hun jeep door de dichte mist, als ze plotseling tegen een huis aanbotsen. Daar, in dat afgelegen pand, woont een ouder echtpaar dat hun met tegenzin onderdak biedt voor de nacht. Direct bekruipt hen een gevoel van naderend onheil...
Samenvatting van het verhaal
‘De hoogvlakte’ vertelt het verhaal van twee koppels. Hrafn en Egill kennen elkaar al van jongsaf en besluiten om samen met hun vriendinnen Vigdís en Anna een trip over de hoogvlakte van IJsland te maken. Ze huren een superjeep en slaan genoeg proviand in en vertrekken richting hoogvlakte.
Op die hoogvlakte rijden ze in dichte mist verloren. Als ze tegen een huis aan botsen en hun auto niet meer verder kan, zijn ze genoodzaakt om er de nacht door te brengen. In het huis woont een ouder koppel dat hun met tegenzin een slaapplaats geeft, omdat ‘dit beter is voor iedereen’. De deur wordt op slot gedaan, er is geen telefoon en ze hebben ook geen ontvangst op hun mobiel.
De dag erna stelt de oude vrouw, Ása, voor om met hun oude jeep verder te trekken. Al na enkele kilometers stranden ze. Ze besluiten terug te lopen naar het huis en weer moeten ze er de nacht doorbrengen. Ondertussen ontdekken ze allerlei ‘rare’ dingen in en rond het huis. Ook het koppel gedraagt zich mysterieus.
“Lammetje lief, lammetje klein,
je hoeft heus niet bang te zijn.
Eet zoveel gras je kan,
morgen ga je in de pan.’
Conclusie
Het eerste wat me aantrok aan het boek was (uiteraard) de cover. Als IJslandfreak herkende ik direct de Skógafoss die je in het zuiden van IJsland aantreft. Met de backpackers op de voorgrond was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Ook het lezen van de achterflap werkte aanstekelijk. De rode sticker op de cover ‘Bezorgt de lezer hartkloppingen’ sprak tot mijn verbeelding. Dit boek moest ik lezen.
Het boek bestaat uit 37 hoofdstukken die, bijna allemaal, een aparte titel hebben. De titel geeft goed weer waar het hoofdstuk overgaat. De schrijfstijl van Bragi is speciaal te noemen. Je moet er de aandacht bijhouden en dan nog! De karakters zijn goed uitgewerkt en omdat Bragi je meeneemt naar het verleden van de koppels, krijg je als lezer een goede kijk op de vier hoofdpersonages. Je begrijpt waarom ze geworden zijn wat ze nu zijn. Ook het ontstaan van de vriendschap tussen Hrafn en Egill komt uitgebreid aan bod. Hun wilde uitspattingen in hun jonge jaren en de gevolgen daarvan.
Ik was heel benieuwd naar de plot van dit verhaal. Bragi weet het verhaal zo op te bouwen dat je wilt doorlezen en dat je wilt weten hoe het eindigt met de vier. Helaas heeft hij me hier erg teleurgesteld. Hoe goed en geloofwaardig de karakters in het begin uitgewerkt zijn, hoe ongeloofwaardig en onbegrijpelijk het verhaal naar het einde toe wordt. Ik heb geen idee of ik een roman, een thriller of iets horrorachtigs gelezen heb. Ik kan op dit boek geen label plakken. Misschien is dat de bedoeling van Bragi, maar ik blijf met veel vraagtekens zitten. Is het verhaal een hersenspinsel van een van de karakters of heeft het daadwerkelijk plaatsgevonden? Op het einde is dit voor mij één groot vraagteken. Ik heb zelfs verschillende keren teruggelezen, omdat ik dacht dat ik iets ‘gemist’ had.....
Het verhaal leest niet vlot. Hoewel je wilt doorlezen, omdat je toch wilt weten hoe het zal eindigen, kom je er haast niet doorheen. De auteur heeft onnodig veel bladvulling met zaken die niet relevant zijn. Omdat IJsland bekend staat om zijn saga, ‘iets dat wordt gezegd, verhalen, geschiedenis’, heeft de auteur daar waarschijnlijk op ingespeeld. Ook worden de ‘vogelvrijverklaarden’ verschillende keren ter sprake gebracht, iets wat in de IJslandse geschiedenis veel voorkomt. Helaas word je hier als lezer niet veel wijzer van, omdat dit niet verder uitgewerkt is. Naar de plot toe heeft Bragi, volgens mij, zijn eigen ‘saga’ geschreven, waardoor het hele verhaal, wat goed uitgewerkt was in de eerste helft, totaal verloren gaat.
Toch heeft Bragi de vaardigheid om het verhaal mooi te laten overvloeien van het ene karakter naar het ander. Het verhaal van de twee koppels heeft hij erg uitgebreid beschreven. De vriendschap, de jaloezie, de gespannen sfeer..... Het komt allemaal goed uit de verf. Het oude koppel dat op de hoogvlakte woont blijft daarentegen mysterieus. Hun verhaal moet je halen uit speculaties van de vier anderen. Het mooie en ruige IJsland heeft hij erg beeldend weergegeven. Voor mezelf waren de verschillende plaatsnamen herkenbaar. Zo ook de hoogvlakte waar we al meermaals over gereden zijn.
Ik had meer van dit boek verwacht. De ‘hartkloppingen’ (rode sticker op de cover) heb ik niet gevoeld. Ik heb zelfs geen moment op het puntje van mijn stoel gezeten. Jammer! Volgens mij had er zoveel meer ingezeten als het boek een duidelijk genre had gehad en het ook zo uitgewerkt zou zijn. Nu is het vlees noch vis.....
2,5 ster en dan vooral voor de uitwerking van de karakters.
Dank u wel Uitgeverij Luitingh-Sijthoff voor dit recensie-exemplaar.
Karin | 0neg
|
Kreeg het gevoel dat de auteur een heel boek van 300 pagina's in novelle-formaat heeft geprobeerd te proppen. Het begin gaat in sneltreinvaart, het plotje wordt je door de strot gedouwd zonder dat je de kans krijgt om de hoofdpersonen te leren kennen. Je hebt geen idee van wat hen beweegt, hoe hun huwelijk is, wat er in hun levens speelt. Hierdoor is het moeilijk inleven. Al veel te vroeg wordt weggegeven aan de lezer dat er sprake is van een complot, waarna een half boek lang moet wachten tot de hoofdpersonen ook aangesloten zijn. Op dat punt aangeland kon het me eigenlijk al geen barst meer schelen hoe het af zou lopen. | 0neg
|
Ik heb er lang naar uitgekeken om dit boek te kopen en te lezen, maar na afloop was ik een beetje teleurgesteld. Denk nu niet dat dit een slecht boek is, maar ik had van Saskia Noort gewoonweg meer verwacht.
Het verhaal is weinig origineel: een succesrijke chirurge laat zich verleiden door een fout vroeger vriendje, heeft problemen met haar man en zoon en neemt een boel ongelukkige en domme beslissingen. Het begint een beetje afgezaagd te worden en na een tijdje is het verhaal dit ook. Vooral de tientallen passages waarin Mathilde zich afvraagt waar ze de juiste weg is kwijtgeraakt, begonnen na een tijdje ongelooflijk te iriteren.
Saskia Noort is een zeer goede schrijfster, maar met dit boek brengt ze hetzelfde als altijd. Ze gaat de feministische toer op en zowat alle negatieve clichés die over mannen de ronde doen passeren de revue. In een eerder verslag schreef ik dat ook mannen de boeken van Noortlezen. Een beetje afwisseling en vernieuwing zou zodoende goed doen. | 0neg
|
Ted Dekker is een Amerikaanse bestsellerauteur met een Nederlandse vader. Na solo meer dan twintig thrillers geschreven te hebben tekent hij samen met Erin Healy (een van zijn medewerkers) voor het boek Kus.
Het verhaal speelt in Austin, Texas. Shauna Mc Allister komt bij uit een coma en kan zich van de afgelopen maanden niets meer herinneren. En dat is maar beter ook beweren de artsen. Shauna blijkt zes weken eerder onder invloed van drugs een auto-ongeluk veroorzaakt te hebben waarbij haar geliefde broertje en medepassagier Rudy in een rolstoel is beland en een soort plant is geworden. Stiefmoeder Patrice overlaadt Shauna met verwijten. Tussen de twee vrouwen zal het nooit goed komen. Het ongeluk is ook niet bevorderlijk voor Shaunas verhouding met haar vader Landon, eigenaar van een groot farmaceutisch bedrijf en kandidaat voor het Amerikaanse presidentschap. Hij keert zich van haar af. Gelukkig is daar nog Wayne, die haar vriendje blijkt te zijn, en oom Trent, die een hoge functie in Landons bedrijf heeft en zijn sympathie voor de dochter niet onder stoelen of banken steekt.
In Kus probeert Shauna de legpuzzel van het verleden op te lossen en haar onschuld te bewijzen. Daarbij is niets wat het lijkt. Vrienden zijn geen vrienden, er blijkt nog een derde passagier in de auto te hebben gezeten, of misschien toch niet, en er is een journalist met een meer dan gebruikelijke belangstelling voor het geld waarmee Landons presidentscampagne wordt gefinancierd. Het verhaal van Kus is warrig en wordt nog warriger verteld doordat 90% van het boek vanuit Shaunas perspectief wordt beschreven. Waarschijnlijk hebben Dekker & Healy rekening willen houden met de mentale staat van hun hoofdpersonage na zes weken coma, maar voor de lezer levert dat een suffe, lege Shauna op waar je je vooral aan ergert. Daarnaast blijkt ze ook nog een paranormale gave te hebben door herinneringen van anderen te kunnen stelen waardoor ze de gaten in haar eigen geheugen opvult. Persoonlijk ben ik niet zo gecharmeerd van dit soort fantastische trucs, maar als een boek spannend en vlot is, ben je geneigd de auteurs alles te vergeven. Helaas is Kus niet spannend en ook niet vlot. Het is een chaotisch verhaal, de personages zijn niet meer dan schematisch, de dialogen zijn weinig sprankelend en ik heb zelden een boek gelezen waarin een hoofdpersoon zichzelf zoveel vragen stelt. Pas aan het eind, wanneer het vertelperspectief verandert om alle losse eindjes aan elkaar te knopen, krijgt het boek de nodige vaart.
Waarom Ted Dekker zijn goede naam aan Kus heeft verbonden is mij een raadsel. Misschien heeft hij zo Erin Healy het duwtje in de rug gegeven zodat ze haar eerste boek kon publiceren. Misschien is het daadwerkelijk een samenwerking tussen beiden geweest. In dat laatste geval hoop ik dat het bij één boek blijft. | 0neg
|
Moeilijk voor te stellen dat dit boek door Deaver geschreven is. Heel het boek door vroeg ik me af 'waar blijven de duizelingwekkende plotwendingen', die zo kenmerkend zijn voor Deaver. Helaas, de clou van dit trage verhaal komt helemaal het eind, terwijl je hem al halverwege het boek voelt aankomen. Een teleurstellend en Jeffery Deaver onwaardig boek met een redelijk dertien in een dozijn verhaaltje | 0neg
|
Ik ben ook in het bezit van alle Nicci French boeken, maar ben het absoluut met de anderen eens, dat de boeken jammergenoeg steeds minder spannend en adembenemend worden. De allerbeste Nicci French vond ik absoluut Bezeten van mij, spannend tot de laatste bladzijde. Eveneens was dat het geval met Onderhuids. Maar dit laatste boek is alleen in het begin even spannend. Zelfs de plot vond ik lauw. Jammer, te hopen is dat de volgende Nicci French weer de spanning weet op te roepen zoals in het begin. | 0neg
|
Wat een vreselijk saai boek. Het gaat alleen maar over het management en hoe ze de problemen aan gaan pakken in het ziekenhuis met hier en daar wat lijntjes aan de rand over het priveleven. Het kon me totaal niet boeien en de laatste 150 blz. heb ik 'overdwars' gelezen, oftewel met het overslaan van hele stukken, ik wilde toch weten of er aan het eind nog iets spannends of verrassends was, maar helaas ook dat niet. Zonde van mijn tijd. | 0neg
|
De naam John Grisham had ik hier en daar wel eens horen vallen, maar ik had nog geen ervaring met de schrijver. Bij de kringloop vond ik een van zijn boeken: Het laatste jurylid. Ik nam het mee naar huis en het heeft een tijdje op de to be read stapel gelegen. Afgelopen maand vond ik het wel eens tijd om het boek te gaan lezen. Vol spanning wachtte ik af wat het boek mij zou brengen.
Eigenlijk zegt de achterkant precies kort en krachtig waar het hele boek over gaat; het proces van Danny Padgitt. Je kunt het nou niet echt een standaard thriller noemen, dat absoluut niet. Het verhaal speelt zich overigens af in de jaren 70. Ik moet zeggen, ik heb niet zoveel verstand van rechtszaken en dergelijke en natuurlijk is er een groot verschil tussen de jaren 70 en nu.
Om heel eerlijk te zijn, vond ik het boek een beetje saai. Wat mij betreft had het boek een stuk dunner kunnen zijn, want ik zat continu te wachten op iets spannends, wat maar niet gebeurde. Ja oke, ergens op het einde kreeg het wel een totaal andere wending, maar toch ik zit niet zo te wachten op eindeloos gebabbel van advocaten en zo. Wat ik wel erg verrassend vond, is dat het boek geschreven is vanuit het perspectief van een journalist! Ik ben zelf journalist in opleiding dus op dat punt was het boek wel een beetje interessant.
Helaas kon het boek mij niet volledig boeien en heb ik er bijna een maand over gedaan om het boek uit te krijgen. | 0neg
|
Voor de vriendengroep van Ed is de zomer van 1986 een zeer enerverende periode. In een vlot tempo wordt de lezer door de belevenissen van de jongens geloodst. Er gebeurt het nodige wat stevig ingrijpt op het verdere leven van de jongens. Via verschillende tijdsperspectieven komt de lezer verder en verder in het verhaal, regelmatig echter komen de gebeurtenissen echter volledig uit de lucht vallen en komen verder in het verhaal ook niet meer terug, ook de diverse spelers in het verhaal worden alleen oppervlakkig uitgewerkt en hun rol is dan ook verre van relevant. Dit had veel beter gekund en wat mij betreft ook zeker gemoeten. Nu blijft “de krijtman” steken bij een leuke cover en een zwaar teleurstellend gevoel. Het is een kinderpuzzel van losse stukjes die niet in elkaar passen. Jammer.
Het gegeven dat iemand vreemde tekens van krijt achterlaat bij anderen, is wat mij betreft al voldoende voor een stevige thriller. Die thriller komt er echter voor geen meter. De krijtman is geen moment spannend en lost zijn belofte nooit in. Ondanks alle inspanningen van de uitgever om het boek een vliegende start te geven: 2 sterren voor de spanning en 3 omdat het vlot leest. Jammer, jammer. | 0neg
|
Lady Jessica Sheffield is de welopgevoede jonge dochter uit de Britse adel van een periode uit de Engelse geschiedenis waarin er welvaart was, rangen en standen en het lot van vrouwen bestond uit 'afwachten met wie ze mochten trouwen'. Als zij Alistair Caulfield ontmoet, is zij op slag verliefd, maar gaat zij met iemand anders trouwen. Zeven jaar later is Jessica helaas weduwe geworden. Alistair is naar het buitenland gegaan en net terug in Engeland. Hij is niet meer de wildebras van vroeger, maar een geslaagd zakenman. Als Jess naar haar geërfde plantage wil vertrekken met de boot, gaat Alistair met haar mee. Tijdens die weken op zee groeien ze naar elkaar toe ....
Het was wel een mooi romantisch verhaal, maar de tijd van de lange rokken, koetsen en paarden spraken mij niet zo aan. Buiten dat Jess terugkeert voor haar zus die in een slecht huwelijk zit en dan ook nog eens zwanger is, was er weinig spanning voor mij.
Andere boeken van Sylvia Day heb ik nog niet gelezen, ik denk dat ik dat nog even uitstel. | 0neg
|
Peter de Waard is verslaggever en columnist bij De Volkskrant en waagt zich af en toe ook aan literaire non-fictie zoals De meisjes van Schoevers uit 2013, dat hij samen met Petra van den Brink heeft geschreven. In Schoonheid achter de schermen belicht De Waard het leven van Tineke Strobus, een leven dat bepaald is door de verzetsdaden die zij in de Tweede Wereldoorlog heeft verricht. De ondertitel is dan ook: Een oorlogsgeschiedenis. We weten dus wat ons te wachten staat en dat is ook wat we krijgen: niets meer en niets minder. Een oorlogsgeschiedenis.
Tineke (later Tina) Strobus (1920-2012) is een bijzondere vrouw: heel mooi en heel slim. In de oorlog runt zij samen met haar moeder een B&B in Amsterdam, dat een dekmantel is voor het verzet en dient als doorgangshuis voor wel honderd joden. Tineke en haar moeder zoeken vervolgens een nieuw, veilig adres, leveren de voedselbonnen en vervalste papieren aan en onderhouden het contact met de buitenwereld voor deze mensen. Gevaarlijk werk dat zij vol overtuiging doen en waarvoor zij na de oorlog talrijke onderscheidingen krijgen, waaronder de Righteous Among the Nations Award van Yad Vashem.
Intussen moet er ook nog gestudeerd worden en vlak na de oorlog kan Tineke haar studie geneeskunde afsluiten en haar echtgenoot volgen naar achtereenvolgens Aruba, Londen en de VS, waar ze tot haar dood zal blijven wonen en werken als psychiater. Haar liefdesleven is turbulent, haar vriendschappen zijn hecht, haar ideeën controversieel en hun tijd vaak ver vooruit. Kortom: een prachtige vrouw die een boeiend leven geleid heeft en veel interessante vrienden had.
Waar Geert Mak in zijn literaire geschiedschrijving gebruikmaakt van bijvoorbeeld dialogen waardoor zijn boeken op fictie gaan lijken (New Journalism), beperkt De Waard zich tot beschrijving, opsomming en citaten. De schrijver heeft duidelijk veel bronnen geraadpleegd, met veel personen uit de omgeving van Tineke Strobos gesproken en veel anekdotes gehoord en gelezen. Het probleem voor de lezer is dat die feiten en anekdotes in min of meer chronologische volgorde worden opgedist als ware het een geschiedenisboek. Opmerkingen die Tineke Strobos heeft gemaakt op kleine stukjes papier worden opgenomen, maar gaan niet leven. "Eind 1935 verhuist Tinekes vader naar Den Haag. Aan de ontmoetingen die ze daar met hem heeft, houdt ze positievere gevoelens over. Op 18 oktober 1935 schrijft ze in haar dagboek: ’Gisteren een keer gewandeld met vader. We hadden diepgaande gesprekken over Goethe. Soms dwaal je helemaal af en kijk je naar de bomen. Wat zijn die in het donker toch prachtig’."
Het laatste deel, dat gaat over het leven in de VS, is uitgebreider en prettiger geschreven. Over die periode heeft de schrijver kunnen spreken met o.a. de kinderen van Tineke en zijn de verhalen levendiger dan de verhalen over de oorlog, waarbij de informatie moest komen uit dagboeken, kattebelletjes en brieven van al overleden personen. Begrijpelijk misschien, maar dat het ook anders kan, bewijst Geert Mak. Dit is een biografie die ook literaire non-fictie had kunnen worden. | 0neg
|
Ik val gelijk met de deur in huis, maar ik vond dit boek erg overgewaardeerd... De eerste honderd bladzijden kabbelden maar door over de jeugd van Pi en met name zijn ontdekkingen binnen de diverse geloven. Het kostte mij enorm veel moeite om door te lezen, maar omdat ik wist dat er nog een poging tot overleven op zee in een sloep met een tijger zou plaatsvinden ben ik doorgegaan in dit boek.
Vervolgens begint zijn overlevingsverhaal op zee, waarbij ik enkele passages wel grappig vond. Helaas werd dit deel van het boek ook te langdradig voor mij.
Om toch positief te eindigen in deze recensie blijft natuurlijk het einde van dit verhaal het sterke punt van dit boek. Hier wordt de lezer door Yann Martel de vraag voorgelegd of de wonderlijke overlevingstocht op zee met allerlei gevaarlijke dieren daadwerkelijk heeft plaatsgevonden of dat het hier ging om een tocht waarbij de dieren eigenlijk mensen waren die diverse gruweldaden uitvoerden om te overleven? | 0neg
|
een zeer christelijk en konings gezind boek.
met zeer veel geschiedenis over de oorlog,citaten,enz. | 0neg
|
Dankzij Crimezone kon ik in avant première gaan genieten van m'n eerste boek van Jeffery Deaver. Ondanks alle goede kritieken die ik al van de man gelezen had viel dit boek me toch ontzettend tegen. De plot is onwaarschijnlijk, en spanning is er nauwelijks. Er gebeurd ook amper iets in het verhaal en telkens als je dan denkt dat er echt iets gaat gebeuren ziet het doorzichtige brein van Rhyme dit al van verre aankomen en weg is de plotwending... Ik ga zeker nog boeken van deze man lezen maar als leesdebuut kon De hangende man me nauwelijks bekoren. | 0neg
|
“De Don” is de biografie van oud-reclameman Don Schothorst, geschreven door Schothorst in samenwerking met ghostwriter Renee Kelder. “In alle eerlijkheid en zonder enige terughoudendheid is dit boek tot stand gekomen”, valt in de proloog te lezen.
Met de openingszin “De dag waarop Maria zonder mij op vakantie ging met de kinderen, ging ik naar het dichtstbijzijnde bordeel: Boccaccio” begint Schothorst zijn levensverhaal niet bij het begin, maar ergens in het midden. Vóór deze zin is al van alles gebeurd , de lezer wordt meteen het verhaal ingetrokken en is alert: hier gaat hoogstwaarschijnlijk iets helemaal verkeerd. En dat blijkt te kloppen. Don stevent met zijn levenswijze rechtstreeks af op zijn eigen vernietiging én op de vernietiging van de levens van zijn naasten.
Na de eerste paar bladzijden gaat het verhaal terug in de tijd naar de vroegste jeugdherinneringen van Don. Deze herinneringen zijn niet vrolijk: Don wordt vernederd door de leerkracht op school en ontbeert de liefde, aandacht en erkenning van, vooral, zijn vader, waar hij zo naar hunkert. De lezer zit in het hoofd van Don, beleeft alle gebeurtenissen met hem mee. Op diverse manieren wordt geprobeerd sympathie voor de hoofdpersoon op te bouwen.
Na het behalen van zijn schooldiploma wil Don de reclame in, in de voetsporen van zijn vader. Op zijn 19e rijdt hij voor de eerste keer in dronken toestand zijn auto tegen een boom. Hij wordt door zijn vader het huis uit gezet: “Je moet over een jaar maar eens bellen hoe het gaat”. Dit is het startpunt voor een snelle carrière in de wereld van de reclame, “een wereld waar gezopen en gesnoven wordt”. Op z’n 23e is Don alcoholist, klimt snel op in de reclamewereld, krijgt grote klanten, bedenkt mooie reclameslogans, verkeert veel in seksclubs. Hij trouwt, krijgt kinderen en hoopt dat het vaderschap hem rustiger zal maken. Dit lukt slechts tijdelijk. Don wil altijd de beste zijn en streeft naar het hoogste.
Hij begint zijn eigen zaak, ontbijt met Bloody Mary’s, luncht met witte wijn en dineert met champagne. Hij begint met cocaïne en bedrijft steeds extremere vormen van seks.
Zakelijk is hij een succes en hij noemt zichzelf De Don.
Telkens houdt hij zichzelf voor dat het wel meevalt met zijn verslavingen en het verwaarlozen van zijn gezin: “Ik was een liefdevolle toegewijde vader”. Maar zoon Bas van 13 rijdt regelmatig zijn dronken vader in de auto naar huis.
Wat volgt is een beschrijving van de vele zakelijk successen en van de steeds verdergaande verslavingen op het gebied van drank, drugs en SM. Er zijn herhalingen van zetten: nieuwe successen, verdere verslavingen, meer geld, afkick-pogingen en zo verder. Die eindeloze herhalingen en uitweidingen voegen niets toe aan de kern van het verhaal. De boodschap was al lang duidelijk: Don behoort tot de groten der aarden en heeft een drug nodig om te presteren. Zinvoller was geweest als er meer aandacht geschonken was aan het eigenlijke proces van afkicken, aan de impact op de omgeving en aan SolutionS, Dons verslavingskliniek.
Na eindeloos veel vallen en opstaan ontstaat het idee voor het oprichten van een particuliere verslavingskliniek, die zich richt op de welgestelden die geen genoegen nemen met een wachtlijst. Die kliniek, SolutionS, komt er en vanaf nu is De Don Dr. Don.
Van Don via De Don naar Dr. Don: Don blijft zijn persoonlijkheid houden en zichzelf zien als superieur. Het gekozen omslag bevestigt deze indruk.
Er valt wat af te dingen op de eerlijkheid en openheid die in de proloog geclaimd worden. Enkele beroemde reclameslogans blijken niet door Schothorst bedacht te zijn. Uit diverse bronnen blijkt dat de slogan “Melk, de witte motor” niet door Schothorst bedacht is, maar door reclameman Harry Kramp. Wat zegt dit over de eerlijkheid en de waarheid in de rest van de biografie?
De schrijfstijl is niet heel spannend of origineel. Beschrijvende, zakelijke zinnen in een rechttoe, rechtaan taal zonder veel emotie kenmerken het verhaal.
De lezer blijft verbijsterd en met onbeantwoorde vragen achter. Wat is de reden voor het schrijven van deze biografie? Is het een waarschuwing? Is het goedpraterij? Zitten hier financiële motieven achter? Hoe betrouwbaar is (het geheugen van) een verteller die de meeste tijd onder invloed van diverse middelen verkeerde? | 0neg
|
Wouterson had beter bij zijn bevindingen en ervaringen kunnen blijven, en van daaruit zijn tips kunnen delen. Dan was er voldoende overgebleven voor een nuttig, praktisch slaapboek.
Ik geloof in zijn expertise. De expertise van de beddenverkoper die in de loop van de jaren heel veel kennis heeft opgedaan en van wie ik veel kan leren. Maar helaas gaat Wouterson in zijn boek op de 'wetenschappelijke toer'. Jammer, want daar zakt hij regelmatig door het ijs, en dat zorgt voor twijfel bij sommige adviezen.
En waarom die doelgroep versmallen richting ondernemers? Dat komt over als een last-minute marketingtruc. Het boek is nl. niet geschreven voor ondernemers. Hooguit lees je hier en daar 'dat het voor ondernemers, managers en sporters belangrijk is om te ontbijten'. En voor de rest van de bevolking niet? Arme mama's, docenten, vuilnismannen en kinderen...
Als niet-wetenschappelijk boek voor slechte slapers zou dit boek van mij 3 sterren hebben gekregen. Nu blijf ik hangen op 2. | 0neg
|
Wat een waardeloos boek. Het wemelt van de fouten; spelfouten, vertaalfouten, grammaticale fouten, stijlfouten, drukfouten... Noem maar op. Toegevoegd aan mijn lijstje 'niet uitgelezen', ik overweeg zelfs om het retour uitgever te sturen, met de mededeling dat ze zich heel diep moeten schamen dat ze dit zo op de markt hebben gebracht.
Edit: niet retour gestuurd, bij het oud papier gedaan. Normaal gesproken wil ik een boek dat ik niet zo leuk of interessant vind weggeven, maar dit wil ik niemand aandoen... | 0neg
|
Ik begrijp persoonlijk helemaal niks van de Wallander-gekte. Ik heb drie delen gelezen (Moordenaar zonder gezicht, Honden van Riga en Het graf - Midzomermoord heb ik na 120 blz weggelegd) maar heb inmiddels de complete serie naar De Slegte gebracht.
Het is mij werkelijk te traag. Bovendien vind ik dat Wallander wel erg vaak neerslachtig en depressief is. Tientallen bladzijden loopt die te wikken en te wegen over gezondheid, familierelaties en of hij niet eens een andere baan moet vinden. Sorry maar voor mij ontbreekt iedere kraak en smaak. De misdaden spreken mij niet tot de verbeelding, spanning duurt veel te lang en in Honden van Riga heb ik het helaas geen moment beleefd.
Ik ga zijn volgende serie (ik heb begrepen dat die op komst is) weer proberen. Ik hoop op een iets stoerdere en vlottere detective. Die mag best menselijk zijn, maar niet tientallen bladzijden lang. Robert Goddard bereikt dat effect bij mij wel maar heeft veel meer vaart. | 0neg
|
Geen handige recensie, maar dit boek was super vaag. Zelfs te vaag voor deze literatuurstudente. Het verhaal was heel erg vreemd, en de rolverdeling zag ik al van ver aankomen. De een ster is eigenlijk voor de prachtige cover. Ik vind het zo jammer om zo'n lage rating te geven, vooral omdat dit verhaal me eigenlijk fantastisch leek. Ach, helaas. | 0neg
|
Van de Kurt Wallander-reeks van Henning Mankell had ik al het een en ander voorbij zien komen in boekengroepen op Facebook. Met name de vele negatieve berichten over het personage Kurt Wallander vielen me op. Het eerste deel van de reeks had ik toevallig van mijn tante gekregen en na maanden uitstellen besloot ik het toch maar te lezen.
Het verhaal begint op het Zweedse platteland met de buren van de slachtoffers, een paar oude boeren, waarvan de man merkt dat er iets aan de hand is. Uiteindelijk besluit hij op het huis af te gaan en ziet dan dat de buurvrouw vast gebonden is en kan alleen een been van de man zien. Hij belt de politie en vanaf dan begint de zoektocht naar de daders. Hoewel ze proberen de zaak zoveel mogelijk buiten de publiciteit te houden, maar dat lukt niet altijd even goed. Hierdoor komen er problemen bij, waardoor het team het zwaar te verduren krijgt.
Het verhaal op zich is heel erg sterk, het is erg goed geschreven.Toch ben ik het eens met velen anderen als het om Kurt gaat. Het is gewoon een chagrijnige klootzak die vooral zichzelf heel erg zielig vindt, terwijl hij tegelijkertijd niet eens aan zichzelf denkt. Zijn personage maakte het boek ietwat vervelend om te lezen. Ik ergerde me zodanig aan het personage dat ik heb besloten de rest van de reeks (voorlopig) niet te gaan lezen, maar wel op zoek te gaan naar andere boeken van dezelfde schrijver. De schrijfstijl van Henning is fijn, dus wie weet kan ik het beter vinden met de personages in zijn andere boeken. | 0neg
|
Het Juvenalis dilemma hangt téveel van de toevalligheden aan elkaar en de hoofdpersonen zijn ronduit ongeloofwaardig. Die Susan is gewoon té intelligent, te mooi en té sensueel tegelijk. En dan ivy-league talenprofessor David een suffig type met n slip-overtje onder zijn colbert volgens mij, die zijn Spaans - naast nog 8 andere vreemde talen - zó volmaakt spreekt dat zijn allerlaatste restje Amerikaans accent te Sevilla als komt uit het noorden van Spanje wordt geïnterpreteerd. Té onwaarschijnlijk allemaal en dat gaat gaandeweg het verhaal storen.
Bovendien de bloedstollende ontknoping, de laatste 10 minuten vóór het terrorisme de wereld definitief had kunnen overnemen zeg maar, die over een stuk of 7 hoofdstukken werdt uitgesmeerd en waarbij David zich als leek op het gebied van crypto nog even snel als genie ontpopt... te veel van het goede.
Maar spannend was het wel. | 0neg
|
Laat maar zitten, lijkt me. Het begint aardig, maar de spanning ebt weg alsof de hele oceaan leeg stroomt. Het aardige thema verdiende beter. Voor mij geen Crichton meer. | 0neg
|
Het verhaal opnieuw vertellen in een recensie vind ik altijd onzin. Dus maar gelijk to the point. Het goede aan dit boek is de enorm leuke stijl waarmee Beth Moore situaties omschrijft zoals ze plaatsvinden. Met veel humor beschrijft zo onder andere het kersttoneel, situaties aan tafel en de jacht op de kat. De verhaallijn is erg matig. Met enige regelmaat wordt met veel ophef een nieuwe situatie geintroduceerd waarmee vervolgens niks tot weinig wordt gedaan, zoals een hysterische Jillian omdat ze geld heeft gestolen (uitkomst: nul), de mogelijke vrijspraak van Stella (wordt niet meer over gerept). De paniek om de gezondheid van Bully (ineens is hij er weer). Een einde dat erg snel in elkaar is gedraaid en eigenlijk nog steeds niks is. Met nog 10 pagina's te lezen dacht ik dat er echt nog iets aan zat te komen, en ineens zit ik in een dankwoord vol Bijbelse spreuken. Een flinke afknapper.. | 0neg
|
Een werkelijk niet doorheen te komen boek, waarin nutteloze lijstjes en niet -informatie de bladzijden vullen en zorgen voor een ergerlijk slaapverwekkend geheel, wat vervolgens leidt tot bladeren en stoppen.
Stop. | 0neg
|
Het eerste hoofdstuk van dit boekje is meteen schockerend in zijn directheid: een goed begin. Maar daarna gaat het verhaal verder op dezelfde voet: korte staccatozinnen, gevoelloze wrede personages (kinderen!). De tweeling lijkt een paar kleine cynische robots, zonder empathie. De toon is kil, mechanisch. Het boek is vast bedoeld als donkere fabel maar ik zou niet weten welke boodschap ermee wordt overgebracht en waarom je dit zou willen lezen.
Het eerste hoofdstuk van dit boekje is meteen schockerend in zijn directheid: een goed begin. Maar daarna gaat het verhaal verder op dezelfde voet: korte staccatozinnen, gevoelloze wrede personages (kinderen!). De tweeling lijkt een paar kleine cynische robots, zonder empathie. De toon is kil, mechanisch. Het boek is vast bedoeld als donkere fabel maar ik zou niet weten waarom je dit zou willen lezen. | 0neg
|
‘De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween’ door Jonas Jonasson
Allan heeft de leeftijd van 100 jaar bereikt en zuster Alice van het rusthuis waar Allen woont meent dat een groot feest ter ere van hem erbij hoort. Maar Allan is helemaal niet blij met alle aandacht en met de festiviteiten die rond zijn persoon georganiseerd zijn. Hij besluit om zich uit de voeten te maken nog voor aanvang van de feestelijkheden door uit het raam te klimmen en weg te lopen zo snel als zijn oude benen hem kunnen dragen. Zijn honderdjarige benen hebben echter onvoldoende kracht om hem blijvend op sleeptouw te nemen en Allan besluit gebruik te maken van het openbaar vervoer om heel snel zo ver mogelijk bij het rusthuis vandaan te geraken. Deze ontsnapping is het begin van één groot avontuur dat bestaat uit een aaneenschakeling van doldwaze gebeurtenissen en onverwachte ontmoetingen met alles behalve doorsnee figuren. Behalve de onwaarschijnlijk bizarre gebeurtenissen in het heden met Allan als middelpunt, wordt ook het verleden van Allan stukje bij beetje prijs gegeven, een verleden dat al net zo spraakmakend blijkt en waar zijn kennis over het samenstellen van vuurwerk hem soms tot in de huiskamers brengt van vooraanstaande historische machthebbers.
De lovende reacties die ik eerder al had gelezen over ‘De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween’ maakten mij nieuwsgierig naar het boek waarvan ik niet wist of ik het ook had willen lezen zonder alle voorafgaande media-aandacht. Ik verheugde me op het lezen van een ongekend humoristisch boek dat zonder twijfel enorm vlot geschreven is, zo vlot dat mijn leestempo zich als vanzelf heeft aangepast aan de snelheid waarmee de schrijver zijn zinnen hanteert en mij in een razend tempo door het boek heeft gevoerd. Ik ben zeker onder de indruk van de kennis over de wereldpolitiek en zijn machthebbers, door Jonas Jonasson op niet alledaagse wijze en licht cynische toon bijeen gebracht. Na een enkele zuinige glimlach op de pagina’s ervoor, barstte ik op blz 48 werkelijk in een niet te stoppen schaterlachen uit en ik was er van overtuigd dat dit salvo slechts het begin van de echte pret inluidde. Dit bleek een dwaze misvatting en naarmate ik vorderde in het boek groeide ook mijn verveling en ontstond ergernis ten aanzien van dit Pippi Langkous avontuur voor volwassenen. Uiteindelijk miste ik diepgang in zowel verhaal als karakters van een op zich vlot en goed geschreven boek zonder enige serieuze ondertoon, waar de ware liefhebber van een komische noot ongetwijfeld plezier aan beleeft. | 0neg
|
De cover van dit boek is net zo nietszeggend als de inhoud. Ergens wekt het je interesse: psychologie, een mysterie, een vleugje horror. Dat klinkt goed! Helaas werkt het dagboekperspectief totaal niet en is er niet door dit boek heen te komen. Ondanks dat de schrijver je af en toe verbazingwekkend boeiende zinnen en gedachten schenkt, doet de schrijfstijl toch aan als een tiener die een blog bijhoudt.
Mocht je dit boek ergens tegenkomen kan je hem beter links laten liggen. | 0neg
|
Dit boek kon mij niet bekoren. Fouten, niet goed lopende zinnen en alinea's (meteen de eerste al!), details die niet kloppen - een familierechercheur die onderzoek doet naar de "zaak waar ze op is gezet"? Met een zus die dat werk doet, weet ik dat dat echt niet gebeurd. Die onjuistheden storen enorm en zijn voor mij dus redenen om dit boek zeer matig te noemen. Is er niemand geweest die op dergelijke dingen gelet heeft? Een redacteur? Of iemand die de auteur vertelde dat bepaalde zaken niet kloppen? Jammer, verhaal had potentie, maar zulke slordigheden verpesten het boek. | 0neg
|
De boeken van Patrica Cornwell begonnen tegen te vallen, misschien lag het aan mij. Ik heb de boeken van deze eeuw niet meer willen lezen.
Maar het bleef kriebelen, misschien toch... Dus Roofdier gekocht, de "flaptekst" klinkt veelbelovend.
Niets bleek minder waar, ik heb nog nooit zo lang over een boek gedaan. Ik heb meerdere malen opnieuw moeten beginnen omdat ik de verhaaldraad kwijt was. Het kost nogal wat tijd om alle onderdelen tot één geheel in mijn hoofd te krijgen, meerdere onderzoeken lopen in het begin door elkaar en voor alles op zijn plats valt en met elkaar verbonden raakt is het boek bijna uit.
Bekende personages worden zomaar onsympatiek, gedetailleerde beschrijvingen worden irritant. Nee geen Scarpetta meer voor mij.
Eens zien wat ze op Marktplaats nog voor het boek over hebben. | 0neg
|
In De Finklerkwestie vertelt Jacobsen over Julian Treslove en zijn vrienden Sam Finkler en Libor Sevcik. Sam en Libor zijn joden. Daardoor vond Julian altijd al dat hij enigszins ‘buiten’ hen stond ... Na een avondje gezellig samenzijn, wordt Julian op de terugweg naar huis beroofd door ... een vrouw. Dit haalt zijn leven danig overhoop en hij gaat nadenken over vriendschap en verlies, bescherming en uitsluiting ... Ook besluit hij om jood te worden. Hij wil koste wat het kost op gelijke voet komen met Libor en Sam. Hij wil net zijn zoals hen: een jood, of een ‘Finkler’ zoals hij ze noemt. Na een wat liederlijk leven, besluit hij dus het roer om te gooien en een serieuze relatie aan te gaan met een joodse vrouw, volgens hem dé garantie om het Finkler-zijn echt te doorgronden ...
Met dit boek gaat Jocobsen op zoek naar datgene wat een jood tot jood maakt. Af en toe verliest hij zich daarbij in filosofisch uitgesponnen beschouwingen over de diaspora en andere thema’s van ‘de Joodse kwestie’, maar die passages worden ruimschoots goedgemaakt door het door de band luchtige verhaal en de komische toon waarin het boek geschreven is. | 0neg
|
In De witte duivel van Justin Evans zijn alle elementen voor een spookverhaal aanwezig: een hoofdpersoon met een verleden dat hem achtervolgt, een bijzondere setting en een historisch element dat een link met zowel het heden als de locatie heeft. Toch lukt het Evans niet om de lezer te grijpen en met de afzonderlijke onderdelen een pakkend verhaal te maken.
Hoofdpersoon van De witte duivel is Andrew Taylor. Deze zeventienjarige Amerikaan is door zijn vader naar Engeland gestuurd om daar alsnog een diploma te halen. Op zijn high school kan dat niet meer, omdat hij daar kort voor zijn examen in de problemen is gekomen. Andrew wil helemaal niet weg van huis, en voelt zich eenzaam en verlaten. Hij weet dat hij het niet mag verpesten op zijn nieuwe school, want dan zal zijn vader hem verstoten. Die last drukt zwaar op hem.
Alsof dat niet genoeg is, komt Andrew op zijn nieuwe school in een totaal andere wereld terecht. Harrow School is een eeuwenoude kostschool voor jongens, waar de leerlingen bijnamen hebben, een uniform met hoed dragen en ontelbaar veel vreemde rituelen hebben. Andrew heeft geen idee waar hij terechtkomt, en worstelt met zijn nieuwe omgeving.
De school is gevestigd in een aantal oude panden, waar de geschiedenis in de muren zit en waar de jongens van Harrow al eeuwenlang onderwijs volgen. Zo gauw hij binnenkomt voelt Andrew dat er wat raars in de lucht hangt, een koud soort aanwezigheid.
Op de elitaire kostschool hebben natuurlijk beroemde leerlingen gezeten. Een van hen blijkt de schrijver Lord Byron te zijn, hoewel Andrew daar nog nooit van gehoord heeft. Dat verandert snel wanneer blijkt dat er op school een toneelstuk over Byron wordt ingestudeerd. Andrew vindt toneelspelen wel leuk, en lijkt ook nog eens sprekend op de jonge Lord Byron. Maar vanaf het moment dat hij zich met het toneelstuk inlaat, gebeuren er wel heel veel onverklaarbare en angstaanjagende dingen. Andrew moet zich daar tegen wil en dank in verdiepen, om zijn medeleerlingen en zichzelf te beschermen.
Het mag duidelijk zijn: de elementen voor een spookverhaal zijn aanwezig. Toch wordt De witte duivel nergens echt interessant. Wellicht komt dat doordat de meeste personages niet terdege worden uitgewerkt (waarom is die medeleerling zo gefrustreerd?), of doordat sommige gebeurtenissen zonder inleiding zomaar in het verhaal geploft worden (de eerste moord komt al voordat het verhaal goed en wel begonnen is). Ook gaan sommige zaken wel heel makkelijk (Andrew weet zonder veel problemen iedereen te overtuigen van de aanwezigheid van spoken)... Alles bij elkaar is het gewoon te veel van het goede.
Daarnaast komt het verhaal niet van de grond omdat de schrijfstijl van Evans soms ronduit storend is. Hij werkt veel met opmerkingen tussen haakjes, en dat leidt af, zeker wanneer de opmerking veel beter op een subtiele manier in de zin verwerkt had kunnen worden. Het leest gewoon niet prettig wanneer een auteur meent te moeten grijpen naar een formulering als Een rokerige geur (varens die door tuinlieden werden verbrand) prikkelde zijn neus. Alsof de auteur zich van buitenaf met het verhaal bemoeit en die uitleg achteraf meende te moeten toevoegen. Misschien had hij achteraf ook nog naar het totale verhaal moeten kijken, en daar nog iets meer aan moeten sleutelen | 0neg
|
Erg teleurstellend boek, met een hoog psychologie-van-de-koude-grond gehalte (auteur heeft niet toevallig een psychologiestudie bij de
LOI gedaan over verdringing?). Alle mogelijke daders liggen er zo dik bovenop dat direct duidelijk is dat ze het niet hebben gedaan (met als absolute dieptepunt de verse molshopen in de tuin van de concierge). Veel herhaling van zetten ook, weinig ontwikkeling in het verhaal, of karakters. Kortom, tien keer niks wat mij betreft en vergelijkingen met Nicci French zijn absoluut niet gerechtvaardigd. | 0neg
|
Dimitri Verhulst, een Vlaamse schrijver, liet zich enkele dagen opsluiten in een asielcentrum. Dit resulteerde in Problemski Hotel. Het boek vertelt de verhalen van de asielzoekers, wat er zich achter de schermen afspeelt, de brute waarheid en de gruwelijke levensverhalen van de vluchtelingen. Hoewel het dus een zeer goede bedoeling had, is het niet tot volledig tot uiting gebracht in het boek. Ik had er meer van verwacht. Spijtig, want het had veel potentieel.
Er waren een hoop positieve aspecten. Het begin en het einde waren het beste van het dunne boekje. De tegenstelling was goed verzonnen, in het begin trekt het hoofdpersonage een foto van een stervend kind en op het einde trekt een andere fotograaf een foto van hem. Wat een ironie.
Ook wordt er redelijk veel gebruik gemaakt van humor en sarcasme, dit hield het verhaal luchtig. Hoewel niet elk hoofdstuk aangrijpend was, waren sommige dat zeker wel. Wanneer er een conversatie was, kon je je direct inleven. Ook de vriendschappen die het hoofdpersonage opbouwt, waren pakkend.
Helaas zijn er ook veel negatieve kanten. Ik kon me niet vaak inleven. Zoals ik al zei, kon dit wel bij conversaties, maar die waren er zelden. Ook voelde het verhaal niet als een geheel. Het leek meer op een opsomming van korte verhaaltjes van de asielzoekers, aan elkaar gelijmd met slechte Pritt. Doordat sommige personages niet meer terugkeerden na één hoofdstuk, werden ze snel vergeten en was dat verhaal eigenlijk een beetje nutteloos. Bovendien waren de hoofstukken zo kort en was er geen doel, dit stoorde me aangezien ik graag een boek heb met veel inhoud, spanning en een opbouw.
Dimitri Verhulst heeft me niet laten tonen wat er zich in een asielcentrum voordoet. Ik had iets aangrijpends verwacht en kreeg een vage, korte samenvatting van wat we al wisten: vluchtelingen willen ontsnappen, zijn depressief, hopeloos en kwaad. Een thema als dit kun je niet makkelijk weergeven in een boekje van 96 pagina’s, ofwel maak je een korte documentaire, of je maakt er een echt verhaal met samenhang van. Nu is het een vaag en bijna zinloos boekje geworden.
Hoewel ik een redelijk aantal positieve criteria heb kunnen geven, blijft het negatieve er toch bovenuit steken. Net zoals de asielzoekers zich verveelden, verveelde ik me ook met het lezen van dit boek. | 0neg
|
Een vlot en makkelijk lezend boek dat een verhaal verteld waarin veel gebeurd. Het was voor mij wel wat onrealistisch wat er met Angela gebeurd als Martha en Edwin in haar leven komen. Het lijkt allemaal zo makkelijk te gaan hoe zij het aanpakken, maar dat neemt niet weg dat dit natuurlijk wel kan gebeuren. Ik vond het een zeer verrassend plot, wat het zeker de moeite waard maakt om te lezen. | 0neg
|
De eerste 100 bladzijden zijn nog aardig, redelijk vlot geschreven, daarna valt het echter als een kaartenhuis in elkaar, erg warrig, een bizar verhaal wat elk denk vermogen te boven gaat. Als het nog mooi geschreven is dan valt het nog mee, dan kan je concluderen dat je er gewoon van moet houden. Echter de schrijfstijl is ook gewoon heel slecht, onbegrijpelijk dat dit boek überhaupt is uitgegeven in het Nederlands. | 0neg
|
Sasha is voor een zakenreis in Londen, ze overnacht in het luxe Asher hotel. Tijdens haar verblijf gebeuren er opmerkelijke dingen. Zo hoort ze een vrouw huilen. In de lift vind ze een manuscript over het schrijnende liefdesleven van Amelia Asher die vroeger in het hotel heeft gewoond. Geboeid door haar vliegt Sasha terug naar New York waar ze woont. Echter kan ze het verhaal niet loslaten en blijft met Amelia bezig. Ze besluit terug te gaan naar Londen en uit te zoeken wat het allemaal betekend.
Het is een opmerkelijk Boek veel platte porno "pik kut neuken". Sasha komt onderweg veel erotische ervaringen tegen. Het verhaal is opzich mooi beschreven | 0neg
|
'Ik reis alleen', Bjørks debuut, was een terechte prijswinnaar met een boeiende plot en personages waarmee Bjørks in de toekomst alle kanten mee op kon. De getormenteerde Holger Munch en Mia Krüger hadden alles om voor een hele serie thrillers te zorgen waarin de secundaire verhaallijnen rond hun personages minstens even boeiend waren als de hoofdlijn. 'De doodsvogel' belooft, gezien de indrukwekkende verkoopcijfers en omdat het de Hebban Award 2016 voor beste thriller in de wacht sleepte, niets minder te zijn. Helaas valt dit dik tegen. 'De doodsvogel' is een kopie van 'Ik reis alleen' en daarmee is het belangrijkste dan ook gezegd. Veel van wat we lezen, lazen we ook al in 'Ik reis alleen'. De plot van dit tweede boek lijkt niet alleen erg op die van 'Ik reis alleen' maar verliest daarenboven ook veel aan sterkte omdat er overdreven veel elementen in zijn gebracht die totaal naast de kwestie zijn. De bedoeling is duidelijk: de lezer op het verkeerde been zetten. Dat op zich is prima. De manier waarop, is dat niet. De spannende laatste 50 bladzijden kunnen niet voorkomen dat 'De doodsvogel' nooit het niveau van 'Ik reis alleen' haalt.
Afgezien van het feit dat Bjørk zichzelf kopieert, zijn er nog een aantal minpunten. Dat de terugkerende personages zich niet verder ontwikkeld hebben, is daar een van. Ze blijven in dit boek allemaal ter plekke trappelen en tot in den treure worden hun persoonlijke problemen herhaald zonder dat het verder iets oplevert. Munch kan zijn ex-vrouw niet loslaten, Mia kan het leven niet aan, Curry heeft gok- en relatieproblemen, ... We weten het onderhand wel. Wat is de toegevoegde waarde als er met al deze feiten niets gedaan wordt?
De dialogen zijn een ander minpunt. Hoe vaak kan een auteur mensen met elkaar laten praten zonder dat ze elkaar begrijpen? Het aantal keer dat de eenwoordige zin 'Wat?' in het boek voorkomt is niet te tellen. Het stramien is steeds hetzelfde: persoon A zegt iets tegen persoon B; B antwoordt hierop; A zegt 'Wat?' omdat hij/zij niet weet waarover B het heeft terwijl B slechts antwoordde op hetgeen A nota bene zelf gezegd had. Deze overdaad aan personages zonder kortetermijngeheugen - zo lijkt het wel - maakt van het boek een ergerlijke belevenis. | 0neg
|
Dit boek was een enorme tegenvaller. Ik heb andere boeken gelezen van deze schrijfster die me goed bevielen, maar het verhaal had niet veel om het lijf.
De personages spraken me niet aan en de romantiek was ook al nietszeggend.
Ik waag me toch nog aan een volgende (bieb)boek en hoop dat deze beter is. | 0neg
|
Er zijn van die boeken die blijkbaar alleen geschreven geworden om met een mooie titel en wellicht een bespreking op TV veel verkocht te worden als cadeautje. Dit is er zo één. Verzamel wat woorden en uitdrukkingen die "uit de Bijbel komen" en geef aan waar ze dan staan in die Bijbel en hop weer een boekje om te verkopen. De keus is willekeurig, de uitleg is oppervlakkig en soms helemaal fout en iets meer achtergrond of diepgang, die het geheel misschien interessant hadden kunnen maken, ontbreekt volledig. De meeste tijd is besteed aan de titel en de flaptekst van het boekje. | 0neg
|
Het was al lang geleden dat ik een boek van John Le Carré had gelezen. Na het lezen van Ons soort verrader zal het weer lang duren voor ik er weer één van de plank pak...
Het genre en de manier van schrijven van Le Carré spreken mij niet echt aan. Op de achterflap staat dat dit één van de meest toegankelijk geschreven boeken is van Le Carré. Voor mij was dat - zeker in het begin - niet het geval. Ik vond hem lastig leesbaar en werd daardoor ook niet gemotiveerd om door te lezen.
De opzet en insteek van het verhaal vind ik wel origineel. Leuk bedacht. De karakters zijn echter relatief onrealistisch.
Zoals in de andere recensie aangegeven valt het einde tegen.
Al met al wat mij betreft dus geen aanrader... | 0neg
|
Dit boek heb ik gelezen voor de leesclub. Ik heb niet eerder iets van deze schrijver gelezen. De recensies van de eerdere boeken in de Adelaar reeks heb ik gelezen en daardoor had ik hoge verwachtingen van dit boek, een spannende historische thriller.
Het is niet geworden wat ik ervan verwachtte. Ik vind het echt een oorlogsverhaal, geen thriller.
De aanvalsstrategieën van het Romeinse leger en de gevechten worden heel uitgebreid beschreven. Ik vond het moeilijk om de personages te onthouden. Het is fijn dat er in het begin van het boek een schema staat van de organisatiestructuur van de Romeinen, ik heb erg vaak teruggebladerd.
Aan het einde van het verhaal werd het wat spannender en was er beter door het verhaal heen te komen, al vond ik het einde wel erg voorspelbaar.
De toelichting van de schrijver achterin het boek vond ik verhelderend. Hij wilde laten zien dat groeperingen met extremistische denkbeelden iets van alle tijden is. Dit vond ik er niet zo uitkomen in het verhaal. Ik had meer over de gebruiken en leefwijze van de Druïden willen lezen. | 0neg
|
Het boek L.A.R.P. – De vampieren van district negen, gaat over live action role play. Het gaat hier om een unieke vorm van theater. Namelijk improvisatietheater zonder publiek, waarbij je dus moet deelnemen om er een deel van uit te maken. Iedereen kiest een personage met bijhorende karaktersheet en de spelleiding houdt alles in de gaten. Herma Klaassen, de schrijfster van dit verhaal, beoefent zelf deze opmerkelijke hobby. Ze weet dus zeker en vast waarover ze spreekt en dat merk je wanneer je het verhaal leest.
In het verhaal maken we kennis met Duncan en Verena. Beiden zijn vrij ervaren larpspelers en ontmoeten elkaar dan ook op één van de spelavonden wanneer Duncan voor de eerste keer met hun ‘gezelschap’ meespeelt. Al snel worden ze verliefd en beleven ze samen een leuke tijd. Wanneer ze in hun rollen zitten gaat alles goed, maar wanneer ze in het echte leven leerling en leraar blijken te zijn, levert dit wel problemen op. Zeker wanneer Duncan wordt verdacht van aanranding, loopt alles in duigen. Het lukt hen niet om alles op te lossen zoals in hun vampierwereld. En of die wereld zo veilig is als hij voor hen lijkt is nog maar de vraag. Om te ontdekken welk duister complot zich afspeelt en hoe het verhaal eindigt, moet je het boek natuurlijk zelf lezen!
Het boek is zeer vernieuwend in het verhaal dat wordt gebracht. Voor de meeste lezers is deze vorm van theater onbekend. Het is daarom fijn om erover te lezen. In het boek komt alles wel nogal onrealistisch over. We beleven het verhaal grotendeels niet echt door de ogen van de personages zelf, maar het meeste wordt van bovenaf verteld. Sommige stukken die dan wel door de personages zelf verteld worden zijn een leuke afwisseling. Het was nog spannender geweest als we alles als lezer wel vanuit de ogen van de personages zelf hadden kunnen volgen.
Voor mensen die niet vertrouwd zijn met larp, kan het verhaal soms wel ingewikkeld overkomen. Alles wordt wel duidelijk uitgelegd, maar daardoor krijg je als lezer soms ook het gevoel ietwat uit het verhaal gehaald te worden. Sommige gebeurtenissen gebeuren ook vrij snel, zoals wanneer Duncan en Verena verliefd worden. Anderzijds heeft het boek zeker spannende elementen naarmate het verhaal verder vordert. De schrijfstijl is eenvoudig, maar soms komen er wel vrij lange zinnen voor, waardoor het boek niet altijd even vlot leest.
Het boek gaat over een origineel thema en het is leuk om op zo een verhalende manier kennis te maken met deze nog vrij onbekende vorm van theater. Je volgt alles voor en achter de schermen en krijgt via het verhaal wel een goed idee van wat larp nu juist is. Het boek is geen topper, maar mensen die kennis willen maken met deze vorm van improvisatietheater en niet afgeschrikt zijn door een iets ingewikkelder plot, zullen zeker kunnen genieten van het verhaal. | 0neg
|
SMITH! - Het Tie Wrap Mysterie is het eerste deel van een serie. Het boek start met een uitvoerige beschrijving van een niet nader genoemd dorp met 600 inwoners. De beschrijving is zo uitvoerig en onrealistisch dat je op een gegeven moment denkt: kom maar op met de spanning.
Dat gebeurd dan ook. Na de beschrijving volgen de moorden elkaar met een (w)rap tempo op. Zo rap dat deze beschrijving weer veel te beknopt is. Je leert de karakters niet kennen en daardoor blijven het allemaal platte figuren. Je leeft daardoor ook niet mee met wat de hoofdpersoon Harry Smith allemaal overkomt.
De ontknoping van het verhaal is ook erg jammerlijk, omdat het geen ontknoping is. Hetgeen dat verteld wordt was te verwachten en erg flauw en tevens staat er dat je deel 2 maar moet lezen als je wilt weten hoe het werkelijk zit. Bij TV-series is dat al iritant, maar bij boeken is het dodelijk. Ik zal dus nooit weten wie de nog niet opgeloste moord heeft gepleegd, want deel 2 ga ik niet lezen. | 0neg
|
De Amsterdamse Linda Fontijn lijkt een langzame starter te zijn voor wat betreft het verschijnen van haar boeken. In 2005 verscheen haar debuutroman voor volwassenen op de markt onder de titel Wisselkoorts. Daarnaast schreef ze ook kinderboeken en verschenen er van haar hand diverse columns voor verschillende tijdschriften. Het duurde echter nog tot 2013 tot haar tweede roman verscheen onder de titel Bezoedeld. Een verhaal dat inzicht geeft in de veranderingen die de levens van enkele mensen ondergaan als er iets ingrijpends gebeurt.
In Bezoedeld zijn drie rollen gereserveerd voor de protagonisten in dit verhaal. Eerst is daar Mart Melsen, afgestudeerd in rechten, die zich beweegt in het investeren in risicovolle ondernemingen. Vervolgens draait de schijnwerper naar Erik Hopman, teamleider bij de FIOD en in die rol belast met de arrestatie van Mart Melsen. Erik is gelukkig getrouwd met Maud en hunkert naar erkenning binnen zijn werk. Ten slotte is een niet onbelangrijke rol weggelegd voor Veronique Oshegem, woonachtig in Antwerpen en toevluchtsoord voor Mart.
Mart Melsen wordt met groot vertoon van macht van zijn bed gelicht door de fiscale dienst als hij wordt verdacht van een aantal frauduleuze handelingen en voorkennis bij het handelen in aandelen van het telecombedrijf TelC. Hij en nog enkele collegas worden aangeklaagd en zullen zich voor de rechter moeten verantwoorden voor hun daden.
Op dat moment komen de levens van Mart Melsen en Erik Hopman in de schijnwerper te staan. Het verhaal vertelt de impact die het heeft op de privélevens van beide hoofdrolspelers in deze enkele jaren durende juridische zaak.
Mart wordt na zijn arrestatie vrijgelaten en zweert met zijn collega Huib dat ze zich voor de rechter tot het uiterste zullen verdedigen en genoegdoening eisen voor alle geleden schade. Uiteindelijk heeft hun bedrijf het onderspit moeten delven omdat de imagoschade de enige winnaar bleek te zijn.
Eigenlijk is met bovenstaande impressie het volledige verhaal in het kort samengevat. Met weinig verrassingen kabbelt het voort en projecteert het in eerste instantie het verloop van de levens van Mart en Erik. Waarbij Mart een overtuigende slachtofferrol vervult en Erik last heeft van zijn carrièreplanning binnen het starre ambtenarenwereldje. Al vrij snel doemt de vraag op wat de intentie is geweest om deze honderd procent roman te laten beoordelen door een thrillerpodium. Het meest belangrijke aspect voor dit genre, de spanning, ontbreekt in Bezoedeld volledig. Daarnaast wacht de lezer weinig verrassingen, want de rol die voor de Vlaamse Veronique is weggelegd, wordt al snel voorspelbaar.
Maar onderdeel van het recenseren is ook het beoordelen en waarderen van de schrijfstijl. Daar mankeert bij Linda Fontijn niks aan. In een frisse en vooral vloeiende stijl vertelt ze in heldere bewoordingen het verhaal. Waarbij ook details alle aandacht krijgen. Leuk en soms humoristisch zijn de gedachten van Veronique die in het Vlaams worden weergegeven. Woorden en uitdrukkingen als fier, zeker en vast en je bent in je gat gebeten zijn een leuke aanvulling op een inhoudelijk weinig indrukwekkend verhaal. | 0neg
|
Het stel van hiernaast, het debuut van Shari Lapena, werd met gemengde gevoelens onthaald en kreeg waarderingen variërend van 2 tot 5 sterren. Zou ze met Een vreemde in huis sterker voor de dag komen? Het antwoord is spijtig genoeg negatief.
In Een vreemde in huis komt Tom thuis van het werk en stelt vast dat echtgenote Karen verdwenen is. De voorbereidingen voor het diner staan nog op het aanrecht, haar handtas en telefoon liggen op de tafel. Het is duidelijk dat ze onverwachts vertrokken is. Hij belt haar vrienden maar niemand heeft haar gezien. Dan komt een politieagent vertellen dat Karen een ongeval heeft gehad met haar wagen en in het ziekenhuis ligt. Daar blijkt dat Karen geen idee heeft waarom ze op de vlucht is gegaan en nog minder waarom ze een ongeval heeft gehad. Beetje bij beetje probeert ze uit te zoeken wat ze deed in het verloederde gedeelte van New York waar de politie haar gevonden heeft. En wat is er gebeurd met de vermoorde man die vlak bij haar auto is gevonden? Heeft ze hier iets mee te maken?
Net als in haar debuut hanteert Shari Lapena een taal die niet alleen eenvoudig is te noemen, maar zelfs naar het kinderachtige neigt. Alles wordt netjes voorgekauwd. Het begin van het verhaal is zeker intrigerend. Daarom verwacht de lezer een verderzetting van deze spanning, maar die blijft uit. Het lijkt erop dat de auteur in haar hoofd alle zinnetjes vormt en ze gewoon op papier zet zonder zich te bekommeren om stijl of leesbaarheid.
Het beginnen van een zin met het onderwerp is geen probleem. Als dit echter bijna als vaste regel wordt gebruikt, kan het dit wel worden. Uit pure nieuwsgierigheid kijken we even naar een gedeelte van een hoofdstuk, meer bepaald naar een tekst van 2,5 pagina: 23 keer begint de zin met ‘ze’, waardoor het verhaal eerder leest als een opsomming van feiten in dagboekvorm dan een vloeiend geheel.
Mocht Lapena iets meer moeite doen om haar zinnen mooier en volwassener te maken, zou dit best een leuk boek kunnen zijn. Datzelfde geldt voor de uitwerking van de personages: die laat heel wat te wensen over. Hoewel er maar drie personages op de voorgrond treden in dit verhaal, lijkt de auteur het toch moeilijk te hebben met de druk om hen en hun acties geloofwaardig te maken, wat een gemiste kans is.
Perspectiefwisselingen geven de lezer een inkijk in de diverse personages en voegen zeker een meerwaarde toe aan Een vreemde in huis. Af en toe gebruikt de auteur een cliffhanger die dan de spanning wel wat opvoert en je nieuwsgierig maakt naar het verdere verloop, maar niet voldoende om het boek in een ruk te willen uitlezen. Lapena geeft zeker niet te snel iets prijs over de mogelijke afloop zodat het einde toch nog een verrassing in petto heeft.
Heb je genoten van Het stel van hiernaast? Lees dan zeker Een vreemde in huis. Vond je dit debuut maar zo en zo, verwacht dan meer van hetzelfde. | 0neg
|
Duurde erg lang voor het boek leuk werd. Laatste deel erg onwaarschijnlijk. Wel met moeite uitgelezen, maar net mijn boek. | 0neg
|
Dit is de eerste keer dat ik een boek van Nesser teleurstellend vond. Er is iets mis met het tempo en de informatievoorziening. Op het moment dat de politie op de hoogte wordt gesteld van de vermissing van Mikaela, weet de lezer al een hele tijd waar het meisje geweest is voor haar verdwijning, en de periode na de verdwijning is met een beetje gokwerk ook wel duidelijk. Voor de politie duurt dat allemaal veel langer. Vreemd.
Verder ligt het tempo van het hele boek nogal laag; het duurt en duurt maar zonder dat er iets wezenlijks gebeurt. Vanaf het begin kun je raden dat er in 1983 meer aan de hand is geweest dan men toen dacht. Waarom wordt dat niet wat eerder onthuld? De ware dader hoeft alleen maar een naam te krijgen; die naam komt er wel, maar de achtergrond blijft erg vaag.
Voeg daarbij het feit dat er in het privéleven van Moreno niets noemenswaardigs gebeurt, en je houdt een veel te dun verhaaltje over. | 0neg
|
De achterflap belooft een verhaal over een botaniste (Alma) die de evolutie bestudeert, maar haar wereld op een andere manier leert te beschouwen dankzij een man van wie ze houdt. Een glorieuze en meeslepende roman volgens de achterflap en de recensies van NRC Handelsblad en de Volkskrant ondersteunen dat.
Het boek telt 558 pagina’s. Pas op pagina 68 begint Gilbert over Alma te vertellen, maar ook dan lijkt het verhaal maar niet te willen beginnen. Telkens als ik denk het beginpunt van het verhaal te hebben ontdekt (stiefzusje, gekke vriendin, verliefdheid), blijkt dat toch niet zo te zijn. De vertelling is erg gedetailleerd en feitelijk, maar waarom de lezer dat allemaal moet weten, wordt niet duidelijk. Op pagina 200 geef ik het op. De beloofde man is nog niet in beeld en ik kan me er niet meer toe zetten om door te lezen. | 0neg
|
Leif Gustav Willy Persson is één van de beste thrillerschrijvers van Zweden. Zo wordt beweerd. Zijn Nederlandse uitgever vindt hem zelfs tot de top 1 behoren. Zou je wellicht best kunnen stellen. Als je van thrillers zonder spanning houdt.
Nadat het lichaam van een aspirant-agente is gevonden in de Zweedse plaats Växjö, wordt de lokale politiemacht versterkt met een team van de rijkspolitie uit Stockholm. Dit team wordt geleid door de immer slechtgemutste alcoholist Evert Bäckström. Weken gaan voorbij zonder enig zicht op de werkelijke dader. Bäckström wijt dit voortdurend aan zijn sukkelige en incompetente collegas. En neemt vervolgens nog een koel en welverdiend blikje bier.
Tot zover de belangrijkste verhaallijn van Linda. Veel spannender wordt het niet in de ruim 500 (!) paginas. De lezer gaat van wachten over naar smachten naar die ene verrassende plotwending die van deze auteur een topper maakt. Tevergeefs. Het begin is nog best lezenswaardig door de vele details die zowel van de moord, haar oplossers als de verdachten gegeven worden. Ook het gemopper van Bäckström op zijn collegas is zeer amusant. Totdat het gênant en irritant wordt, omdat hij zelf totaal niets presteert.
Begrijp me goed, ik snap dat Persson vooral een aanklacht tegen het justitiële systeem heeft willen schrijven. Maar als dat in de vorm van een thriller moet, is het zorgen voor spanning een belangrijke eis. Daarnaast kunnen vraagtekens worden gezet bij de geloofwaardigheid van het verhaal. Zou het echt zo zijn dat de wereld van de politie grotendeels bestaat uit onhandige vrouwenhaters, omhooggevallen luilakken en ongeïnteresseerde bierdrinkers? Misschien had Persson dan beter een column kunnen schrijven voor de grootste krant van Zweden, Dagens Nyheter. Kun je snel doorbladeren naar iets anders als het je niet interesseert. Of als je gelooft dat de mens in basis goed is.
Als roman had Linda mogelijk een sterretje meer gekregen, want met de schrijfvaardigheid van Persson is niets mis. Maar liefhebbers van verhalen in de "crimezone" doen er goed aan dit boek te laten liggen waar het ligt. | 0neg
|
Voor alle creatievelingen onder ons is de term ‘kill your darlings’ een veel gehoorde uitspraak. Vooral voor schrijvers is dit eerder een mantra, dan zomaar een benadering. Afstand doen van je favoriete zinnen, personages of zelfs complete verhaallijnen, kan behoorlijk pijn doen. Maar het is nodig. Je vertelt als schrijver al snel te veel en dat kan voor de lezer behoorlijk storend en zelfs verwarrend werken. Ronald van der Pol (Driebergen, 1962) is in de valkuil van té veel vertellen getrapt en heeft het blijkbaar niet voor elkaar gekregen om de overbodige ‘darlings’ te ‘killen’. Wat heeft geresulteerd in een saai en langdradig boek dat op geen enkele manier weet te boeien.
In De Witte Generaal wordt de bekende misdaadverslaggever Maarten Koopman vermoord. De rechercheurs Gerard van Dongen en Frank van der Linden worden op de zaak gezet. De beide rechercheurs staan voor een raadsel en komen uiteindelijk terecht bij de rijke weduwe Christine van der Zande. Hoewel de weduwe niks met de moord te maken lijkt te hebben, stapelen de raadsels zich op en blijken veel spelers in het spel zich anders voor te doen dan wie ze in werkelijkheid zijn.
Als lezer van De Witte Generaal ben je zo nu en dan radeloos verloren. Wie is wie ook alweer? Waar komt deze persoon ineens vandaan? In een interview zei Ray Kluun ooit over zijn boek Komt een Vrouw bij de Dokter dat hij het boek wel zo’n dertien keer had herschreven en het aantal personages zo’n beetje gehalveerd was. Had Ronald van der Pol dat ook niet beter kunnen doen? Al die verschillende namen die allemaal een rol zouden kunnen krijgen, maar van wie de helft weer even plotseling verdwijnt als dat diegene gekomen is.
Om over de slechte overbodige dialogen nog maar te zwijgen. Er worden hele dialogen besteed aan het al dan niet nemen van een flesje cola en het iemand opdragen om telefonisch contact met iemand anders op te nemen. Er wordt bijna nooit uitgelegd hoe iemand ergens op reageert, maar de hele handeling van het pakken van een papiertje moet nog door iemand verteld worden in een dialoog à la “ik pak even dat papiertje, oké?”
Daarnaast is er nog het hele euvel van het formele taalgebruik, waardoor de volgende schrijversmantra voorbij komt paraderen: ‘show, don’t tell’. Doordat alles letterlijk voorgekauwd wordt, heeft De Witte Generaal soms meer weg van een politierapport aangevuld met nieuwsberichten uit een regionaal dagblad, dan een literaire thriller. Er wordt niets, maar dan ook niets aan de fantasie van de lezer overgelaten. Wanneer iemand verdrietig is, loopt er geen traan over diens wang, maar kijkt diegene ook daadwerkelijk verdrietig. Wanneer iemand slecht geslapen heeft, is van een verwilderd kapsel geen sprake, maar heeft diegene ook daadwerkelijk slecht geslapen.
Het enige waar Ronald van der Pol nog punten mee scoort, is het welbekende ‘element of surprise’. Het verhaal telt op een zeker moment een paar verrassende wendingen en de plot is uiteindelijk ook verrassend, maar dan heb je je wel eerst door de rest van het boek moeten worstelen.
De Witte Generaal is een vervolg op Het Groene Huis. Ronald van der Pol is sinds 2008 actief als schrijver en heeft naast een aantal thrillers ook de fantasyroman Eric en het Land van de Duizend Wensen op zijn naam staan. Van deze fantasyroman is ook een rockopera uitgebracht. | 0neg
|
Het boek werd mij aangeraden door een vriend, gelukkig heb ik het niet hoeven te kopen en heeft hij het me uitgeleend... als ik de eerste 30 bladzijden maar voorbij was zou het een geniaal boek worden. Na de eerste 50/60 bladzijden heb ik het op gegeven. Niet door te komen. De schrijfstijl sluit niet bij mij aan.. Normaal leg ik een boek weg en lees ik zo weer verder, bij deze moest ik eerst weer 2 bladzijden terug lezen om in hert verhaal te komen... en nog bleef het niet hangen. Ook geloof niet dat ik nog met van deze schrijver ga proberen.. | 0neg
|
Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen. Deze roman van Damon Galgut zit goed in elkaar, maar kon me toch niet echt bekoren.
Adam Napier is zijn baan kwijtgeraakt, zijn appartement is in beslag genomen en zijn leven bevindt zich eigenlijk op een dood spoor. Zijn broer heeft een 'vakantiehuisje' in de Karoo en Adam bedenkt dat dat de juiste plek zou zijn om zijn dichterschap maar weer eens tot uiting te laten komen. Daar in dat huisje, in een kale uitgestrektheid en compleet op zichzelf aangewezen, willen de gedichten maar niet komen. Dan ontmoet hij bij toeval Kenneth Canning, een oud klasgenoot (al herkent hij hem niet) zelfs niet als Canning herinneringen gaat ophalen. Canning nodigt hem uit op zijn landgoed, een welkome afleiding voor Adam en al gauw is Adam iedere weekend vaste bezoeker en draait zijn leven om Canning en zijn vrouw Baby. Hij sluit zijn ogen voor de vage praktijken die zich afspelen op het landgoed, en zet zijn dubbele gevoelens ten opzichte van Canning en Baby opzij. Dat dit verregaande gevolgen heeft kan natuurlijk niet uitblijven.
De roman werkt toe enerzijds toe naar het ontstaan van de relatie tussen Canning en Adam , welke tevens het motief is voor het handelen van Canning. Dit allesbepalende moment voor Canning is totaal vergeten door Adam en is de oorzaak van de vernietiging van hetgeen hij lief is gaan hebben. Anderzijds werkt de roman toe naar wat er nou precies gaande is op het landgoed, wat de rol van Canning (en zijn vader) hierin is.
De uitgestrekte natuur van de Karoo, de nasleep van de apartheid en het verlangen naar hetgeen wat niet van jou is en naar wat voorbij is, zijn onderwerpen die Galgut schijnbaar zonder moeite verwerkt heeft in deze roman. De zinnen lezen soepel maar helaas had het boek me nergens in zijn greep, ergens vond ik het juist voorspelbaar. De personages Canning (met de dubbele moraal en motieven) en Adam (die maar niet wil zien wat er nou werkelijk gaande is) zijn naar mijn mening redelijk uit de verf gekomen maar Baby vond ik erg stereotype neergezet. Jammer, ik had er meer van verwacht. | 0neg
|
Een erg verslavende en originele roman. Fantastisch staat er op het omslag.
Het is alleen dankzij de vlotte pen van de auteur dat ik dit boek heb uitgelezen, maar het verhaal zelf had mij weinig te bieden. Ik vond het in ieder geval al helemaal niet grappig, wat mijns inziens een vereiste is voor zo'n soort boek.
Twee sterren dus, alleen omdat ik het heb uitgelezen | 0neg
|
Zoals u in de vorige reacties kon lezen is dit geen boek zoals we van Grisham gewoon zijn. Is dit eigenlijk wel een thriller? Dit boek telt 360 bladzijden en ongeveer 100 daarvan zijn "thriller" de rest is een roman. Het verhaal speelt zich af begin jaren 70 in het plaatsje Clanton, er wordt daar een moord gepleegd en een deel van het verhaal gaat daarover maar het grootste deel gaat echter over het dagelijkse leven in dit dorp! Interessant om te lezen is de manier waarop in die tijd in amerika met zwarten werd omgegaan. De onrechtvaardigheid tegen die mensen wordt schrijnend ( en uitgebreid) beschreven en is zeker pakkend en interessant maar of dit in een boek van Grisham moet is mij niet duidelijk. Redelijk boek maar de mensen die een echte thriller willen of een typische Grisham zullen zeker moeite hebben met dit boek en even slikken! | 0neg
|
Olivia zit naast het sterfbed van haar man (die ze al een paar jaar heeft verlaten), terwijl ze zit te wachten, ziet ze haar leven voorbij passeren, de pijn, de ruzies, haar jeugd, kinderjaren, het "waarom" ze bepaalde beslissingen heeft genomen. En het huwelijk met de man die eigenlijk heel haar leven heeft ontnomen. Mij heeft het verhaal me niet zo geraakt, het probleem vond ik, dat het verhaal vrij rommelig geschreven is, er komen wel mooie citaten in voor dat ga ik zeker niet ontkennen. Toch was ik op een climax aan het wachten, die er volledig niet kwam. Maar smaken verschillen natuurlijk :) | 0neg
|
"Vooraf dacht ik een heel spannend boek in handen te hebben. Tijdens het lezen werd ik getrickerd door mijn werk als B-verpleegkundige: ""Ik dacht dat Louise knetter-psychotisch was en daardoor kan het verhaal daardoor niet spannend vinden maar het meer als een kijkje in haar hoofd"". Pas op het eind van deel 2 merk je waar het verhaal heen gaat maar dan is de spanning er al helemaal uit. Wel zit er een goed verhaal in de opbouw naar de oorzaak van het horen van het jongens-koor. Achteraf: Het boek leest erg makkelijk weg maar absoluut geen page-turner waardoor ik het ook geen thriller wil noemen. Het is een boek wat ik wel uit zou lenen met een kanttekening dat het niet echt spannend is. Lekker voor even er tussendoor." | 0neg
|
De cover is mooi met die rode vlinder. De gele extra band met de quotes maakt mij nieuwsgierig naar de inhoud.
Cuno Groen is Professor Marketing aan Nyenrode.
Hij is begin 40, maakt lange werkdagen, verdient veel geld, rijdt in een mooie auto.
Zijn beste vriend is tevens zijn direct leidinggevende. Zijn vader, moeder, broer en diens gezin ziet hij nauwelijks. Wel spreekt hij af en toe een oude jeugdvriendin, die tegenwoordig meestal in Amerika woont.
Als er een promotie op het werk te verdelen valt, gaat hij er klakkeloos van uit dat hij die zal krijgen.
Zin wereld stort dan ook in zodra blijkt dat hij die niet krijgt. De collega met wie hij een los-vaste relatie heeft, ruilt hem in voor een ander.
Terwijl hij een “vakantie” neemt om alles op een rijtje te zetten wordt hij gevraagd een presentatie op de Universiteit van Cambridge, Engeland over te nemen.
Daar aangekomen komt hij tot rust en besluit een sabattical te nemen. Gaande weg de tijd wordt hij gevraagd in de zomer een presentatie/seminar te verzorgen over het onderwerp geluk.
Naast allerlei onderzoek hierover komen er een aantal nieuwe vrienden op zijn pad. Samen doen ze aan de mysterieuze sport Nightclimbing.
Voor het onderzoek wil hij eigenlijk een aantal zeer oude manuscripten lezen, die in een oeroude bibliotheek liggen. Ze besluiten dit tijdens een uitdagende nachtelijke klim “tijdelijk te lenen”.
Helaas verliest een van hen zijn houvast en valt dood op de grond.
Wat hierop volgt is een opeenstapeling van wat onwaarschijnlijke gebeurtenissen.
Cuno is incognito bij zijn eigen begrafenis in IJmuiden, reist weer terug naar Cambridge, wordt aangehouden door de politie en heeft zijn oude jeugdvriendin nodig om uit de Engelse politiecel + verhoor te komen. Brengt in de nacht de oeroude manuscripten in zijn eentje weer terug en jawel, natuurlijk, de geluks-seminar is een daverend succes.
Het is een leuk, vlot geschreven boek, maar zoals op de gele papieren omslag door diverse “bekende” mensen is geschreven dat het inspirerend is, een boodschap bevat, je aan het denken zet, een spiegel voorhoudt, enzovoort, is voor mij beslist geen herkenning. Mogelijk omdat de schrijvers van die quotes zelf zo’n jachtig bestaan hebben.
Mijn mening is een 3-
Het is een leuk, vlot geschreven boek, maar niet meer of minder dan dat. Het prikkelt mij niet om opzoek te gaan of Patrick van Hees meer boeken geschreven heeft. Helaas wordt er nergens in het boek de link duidelijk met de rode vlinder van de cover. | 0neg
|
Uitgeverij De Arbeiderspers komt opnieuw met een boek van de herontdekte Amerikaanse schrijver Richard Yates. Zijn grotendeels autobiografische romans worden gekenmerkt door een dramatische psychologische ontwikkeling tussen personages in ontwrichte verhoudingen. In Een goede school doet hij dat minder nadrukkelijk.
De vertaling van Revolutionary Road in 2003 zette Richard Yates (1926-1992) definitief op de Nederlandse kaart. De daaropvolgende verfilming met Kate Winslet en Leonardo DiCaprio zorgde voor wereldwijde bekendheid die de schrijver tijdens zijn leven nooit heeft mogen meemaken. Met Cold Spring Harbor en Een geval van ordeverstoring kwamen opnieuw twee prachtige boeken onze kant op, terwijl we met Een goede school duidelijk bij de laatste, en minder interessante kruimels van Yates' werk zijn aanbeland.
Pispaal
Richard Yates reist af naar zijn eigen verleden als kostschoolleerling aan Dorset Academy in New England. In de persoon van de impopulaire William Grove begint hij zijn opleiding, terwijl de Tweede Wereldoorlog op grote afstand de wereld in haar greep houdt. Grove probeert intensief aansluiting te vinden bij zijn jaargenoten maar verwordt, mede door zijn wat minderwaardige afkomst, al snel tot pispaal in de seksistische pesterijen van de populaire jongens. Als hij later redacteur van de schoolkrant wordt en daarmee wat meer aanzien verwerft, staat hij steviger in zijn schoenen.
En dat is het zo'n beetje. Yates schept een atmosfeer van het internaat door naast William Grove nog een paar andere personen op te voeren in de kleine biotoop achter de kostschoolpoort. Maar hij graaft nergens dieper en dus blijft het een wat oppervlakkige en verhalende beschrijving. Hij fladdert heen en weer tussen de verschillende personages en geeft hun gemeenschappelijke problemen en onderlinge gedoetjes weer, maar laat het daar verder bij.
Zuigend proza
Dat zijn we anders gewend van Richard Yates. De manier waarop hij in Revolutionary Road diep wegkruipt in de ziel van de hoofdpersonen om zodoende de verstoorde verstandhouding haarscherp op papier te krijgen is hier ver te zoeken. Juist in die vorm wordt de lezer volledig meegenomen in de verwikkelingen die door de fraaie schetsen van de schrijver uit de doeken worden gedaan. Het zuigende proza komt tot bloei en draagt het verloop van de geschiedenis op handen. Niets van dat alles in Een goede school, hier wordt een tamelijk richtingloos verhaal verteld dat op diverse golfslagen wegdrijft.
De meelijwekkende toestand van William Grove wordt afgewisseld met de kinderlijke gevoelswereld van leraarsdochter Edith Stone die verliefd is op de knapste student van de Academy. Ook is er aandacht voor de invalide docent Jack Draper die weet dat zijn aantrekkelijke vrouw het bed deelt met docent Franse taal Jean-Paul La Prade. De zwaarmoedigheid van een en ander is het enige stokpaard dat Yates als vanouds weet te berijden.
Bravoure
Toch is duidelijk waar de schrijver heen wil met deze roman: na de deprimerende kostschoolperiode wordt van de leerlingen van de hoogste klassen verwacht dat ze zullen deelnemen aan de oorlog. Hij bouwt een aardig contrast op tussen de afgeschermde schooltijd en de gewelddadige wereld die de jongens te wachten staat. Met de verwachtingsvolle bravoure van het jeugdige testosteron wordt aan het eind van de roman korte metten gemaakt door een nuchtere opsomming van de inmiddels gesneuvelde kameraden.
Dit onderdeel had Een goede school uit het gezapige kostschoolgenre kunnen trekken als Richard Yates het op waarde geschat en voldoende uitgediept had. Dat is niet gebeurd en zo zijn we met deze middelmatige roman bij een vrijwel zeker einde van een heruitgegeven schrijversoeuvre aangekomen.
@8WEEKLY/André van Dijk | 0neg
|
Het leek me boeiend om te lezen over de Krimoorlog en over hoe het voor oorlogscorrespondenten in die tijd geweest moest zijn verslag te doen van het strijdtoneel. Daarnaast vind ik het Victoriaanse Engeland altijd fascinerend. De auteur is historicus dus wat dat aangaat zat het ook wel snor.
Maar toch vond ik het boek, eerlijk gezegd, helemaal niks. De feitjes zullen wel kloppen maar het verhaal voelde nergens ècht. Teveel bloederige slagvelden zonder oprechte emoties, teveel ongeloofwaardige romantiek, teveel toevalligheden en onwaarschijnlijke en onduidelijke verwikkelingen. Ik had ook het idee dat de vertaling hier en daar wat slordig is en sowieso was de spreektaal van ‘het gewone volk’ zeer irritant. ‘wat hep die hier nou te soeke?’
Het is ook niet pakkend geschreven, de personages bleven op afstand en ik vond het verhaal behoorlijk voorspelbaar. Helaas, ik heb er niet veel leesplezier aan beleefd. | 0neg
|
Dagboek uit de rivier van Frederik Baas viel me enigszins tegen. Het boek wordt verteld vanuit een ik-vorm en over diegene kom je eigenlijk niet meer te weten dan dat het een schrijver is met een writersblock. Het blijft verder een wat onzichtbaar figuur. Wat het soms een beetje ongeloofwaardig maakt is dat de schrijver wel heel veel weet over de hoofdpersonen uit het boek, en dat doet je afvragen hoe hij deze dingen kan weten. Verder lag het tempo van het boek erg laag, met veel oog voor detail, en miste ik af en toe wat wendingen in het verhaal. Het leest op zich wel heel gemakkelijk weg.
De snelheid in het boek wordt pas erg laat in het verhaal behoorlijk opgevoerd en naar het einde toe wordt het verhaal steeds spannender en heeft het een redelijk goed uitgewerkte ontknoping.
Al met al een redelijk boek voor tussendoor, maar voor mij helaas niet meer dan dat. | 0neg
|
Debra Oswald-Z.G.A.N
Eigenlijk schrijf ik alleen een recensie als ik enthousiast ben over een boek en dan nog doe ik dat niet vaak omdat er meestal niet van komt.
Over dit boek ben ik helaas niet positief, de reden dat ik dit toch opschrijf is omdat ik de vergelijking met het Rosie-project heel apart vind . Het lijkt totaal niet op Het Rosie-project (vond ik geweldig))en ook niet op de boeken van Nicholls. Deze vergelijking is naar mijn idee een belediging naar deze boeken,
Z.G.A.N begon wel aardig waardoor ik toch doorlas, het gegeven dat iemand zelfmoord wil plegen, dat dit mislukt en hij daarna zijn nier wil doneren vond ik grappig. De schrijfstijl vond ik heel wisselend, het ene hoofdstuk was leuk, het volgende was dan weer heel raar. Op het einde trok ik de eigenaardige wendingen helemaal niet meer. Sorry, niet mijn boek. | 0neg
|
Door de hype rond dit boek had ik vrij hoge verwachtingen, maar helaas kwamen die niet uit. Het boek staat vol met clichés en bevat maar weinig echt concrete handvatten voor onderneemsters. De profielen van de dames achterin het boek zijn letterlijk gekopieerd uit eerdere hoofdstukken. Jammer! | 0neg
|
Een groep passagiers van een verongelukte trein wordt opgevangen in het enige hotel in de buurt. Door een zware sneeuwstorm kunnen ze niet naar huis en moeten ze noodgedwongen enkele dagen doorbrengen in dit hotel. Al de eerste nacht wordt er een moord gepleegd. Wanneer de tweede nacht nog iemand wordt omgebracht voelt de oud-rechercheur Hanne Wilhelmsen zich min of meer verplicht om het onderzoek op zich te nemen. Immers zij kunnen niet weg, maar ook de politie kan niet bij hen komen.
Dit was het eerste boek van Anne Holt dat ik ooit las. Gezien de meest goede kritieken op haar viel het me wel een beetje tegen. De plot vond ik erg sterk hoewel ik op een gegeven moment toch wel dacht te weten welke kant het opging en ik bleek gelijk te hebben. Maar het gegeven, "zet een paar honderd mensen bij elkaar en zoek de moordenaar" maakte het verhaal hier en daar toch zo nu en dan best wel saai. Het was niet een echte "jacht". Men bleef met z'n allen op dezelfde plek en het draaide steeds maar om dezelfde groep mensen. Ik twijfelde tussen 2 of 3 sterren, maar "behoorlijk goed" is het verhaal voor mij gewoon niet, al is "matig" ook weer niet wat het goed aangeeft. Ik ga voor "redelijk" maar omdat je geen 2,5 ster kunt geven dan toch 2.. | 0neg
|
Cover
De mooie coverfoto spreekt de natuurfotografen onder ons meteen aan.
Het roodborstje lijkt te kijken naar iets dat zich buiten ons gezichtsveld bevindt. In combinatie met de titel ‘Tien dagen uit het leven van Werther’ wekt dat meteen nieuwsgierigheid op.
De achterflaptekst draagt hier nog verder toe bij:
Het was 1966. Kinderen die zich enigszins anders dan hun leeftijdsgenoten gedroegen werden al snel als slecht opgevoed bestempeld en aan hun lot overgelaten. Zo ging het ook bij Werther.
Ellen Driebergen
Ook het leven van de schrijfster van dit boekje spreekt aan door de verscheidenheid aan bezigheden en interesses. Op de achterflap staat er immers te lezen:
Ellen Driebergen is geboren in Amersfoort (1958). In 1982 behaalde ze in Texas haar BSc in Computer Science waarna ze enige jaren als semi-tennisprofessional door de wereld trok. Hoewel Ellen tijdens haar loopbaan grotendeels cijfermatig ingestelde banen heeft gehad, is haar liefde voor taal nooit verdwenen. Naast novelles schrijft ze columns, gedichten en (kinder)verhalen. Ook is ze de bedenker van Grinnericks: humoristische, geïllustreerde limericks, die vanaf 2018 uitgegeven zullen worden.
Leeservaring
De eerste zin zet meteen de plechtige en afstandelijke toon die doorheen het ganse verhaal gehanteerd wordt: Na vijftig jaar verzamelden de reünisten zich op het uitgestrekte grasveld rondom de statige kastanje.
Mogelijk werd dit bewust gedaan om de heersende tijdsgeest weer te geven. Lezers die zo’n schrijfstijl weten te appreciëren komen dan ook zeker aan hun trekken in dit boekje.
Voor sommigen zal dit echter té afstandelijk aandoen, waardoor meeleven met de jonge hoofdpersonages moeilijker wordt. Hierdoor wordt er niet voldoende recht gedaan aan de mooie boodschap die het verhaal wel degelijk bevat.
Verder zijn er vermeldingen die weinig lijken bij te dragen aan het verhaal en er soms zelfs voor zorgen dat je uit je leesflow raakt.
Voor veel Belgische lezers zal ‘Brinta’ bijvoorbeeld geen belletje doen rinkelen. Natuurlijk begrijp je uit de context wel wat er bedoeld wordt.
Minder logisch wordt het echter wanneer verschillende keren wordt vermeld dat Werther en Nine, de hoofdpersonages in dit verhaal, les volgen in een Montessori-school. Op zich niets mis mee. Ware het niet dat wordt geschreven dat Werther kon tekenen als de beste, maar daarin niet werd aangemoedigd door de juf. Meer nog, hij werd regelmatig door de juf in de hoek gezet. Dit lijkt haaks te staan op de hele filosofie van een dergelijke school, waar men de spontane belangstelling en talenten van kinderen net probeert te benutten.
Eindconclusie
Hoewel het boekje een mooie boodschap bevat, zal de schrijfstijl voor sommige lezers té afstandelijk overkomen. Hierdoor komt het verhaal niet helemaal tot zijn recht en krijgt men het gevoel dat er meer in zat. | 0neg
|
De Chinese Michelle Wan heeft met Het raadsel van de Dordogne haar tweede boek geschreven. De auteur woonde in tal van landen, zo ook in Frankrijk. Momenteel leeft ze in Canada, maar ze reist nog elk jaar naar de Dordogne. Het is dan ook niet vreemd dat deze streek de setting levert voor haar roman. De botanische deskundigheid van manlief speelt eveneens een belangrijke rol in Wans boeken. Ze doet een poging om de plantkunde en het Franse klimaat tot een mooi geheel te smeden.
Net als in Wans debuutroman zijn Mara Dunn en haar vriend Julian Wood ook nu de hoofdpersonages. Ze krijgen de opdracht een landhuis te renoveren. Ze zijn nog maar net bezig met de werkzaamheden als een van de arbeiders het lijkje van een baby ontdekt. Het ingemetselde kind is gewikkeld in een opmerkelijk blauwe sjaal met daarop een orchidee geborduurd. De media doopt het om tot Baby Blue.
De opdrachtgever verdwijnt kort na de ontdekking. Het vermoeden bestaat dat hij is ondergedoken, omdat hij niet geassocieerd wil worden met de moordpraktijken van zijn eigen familie, De Bonfonds. Dat de daad ruim een eeuw geleden is gepleegd, lijkt weinig uit te maken.
De schrik in de Dordogne zit er ondertussen goed in als mensen worden aangevallen door een hongerig beest. Bewoners denken dat de vondst van Baby Blue het onheil heeft veroorzaakt. Mara Dunn stelt alles in het werk om de geschiedenis van de Bonfonds te ontrafelen. Julian probeert op zijn beurt de merkwaardige orchidee in de natuur op te sporen. Nieuwe verwikkelingen liggen ondertussen op de loer.
De schrijfster is enorm gefixeerd op een omgeving die haar bekend is. Frankrijk is haar tweede land en haar kennis over de Dordogne is noemenswaardig. Met veel Frans taalgebruik en sfeervolle omschrijvingen komt ze een heel eind. Ze vult dit mooi aan een met de speurtocht naar een orchidee. Ze heeft daarbij wel de neiging te verzanden in onnodige details. Slechts weinig lezers zitten te wachten op diepgaande botanische feiten. Al omschrijft Michelle Wan het nog zo spraakmakend, de ware spanningsboog ontbreekt. De orchidee wil letterlijk niet bloeien.
Het grootste risico loopt de schrijfster met de pagina's die ze wijdt aan lykantropie. Voor aan het boek is een complete stamboom geplaatst met daartussen potentiële weerwolfkandidaten. Maar laten we wel wezen: deze vorm van suspense heeft toch eigenlijk zijn beste tijd gehad. Een protagonist die serieus overweegt of mensen bij volle maan in harige wezens veranderen, is allerminst geloofwaardig. De keuze voor een legende en genealogie is geen gek idee, maar soms is het raadzaam ze te scheiden van serieuze misdaadfeiten.
Wan hanteert veel flashbacks. Ze neemt je geregeld mee naar het jaar 1870, zodat je de belevenissen van de aristocratische familie De Bonfond meemaakt. Maar het blijft soms een lastige opgave om de aandacht erbij te houden. De uitstapjes naar het verleden zijn niet altijd van belang om de zaak op te lossen, dus waarom teruggaan in de tijd?
Het raadsel van de Dordogne is een optelsom van suspense, botanie, genealogie en misdaad. Het verdient bewondering om deze mix aan te durven. Toch is de gok te groot. Michelle Wan wil meer dingen combineren dan voor een lezer goed is en presenteert een boek dat helaas dreigt te stikken in zijn eigen goedwillendheid. | 0neg
|
In haar nawoord van Verknipt, legt auteur Kate Brady uit waarom personage Mitch haar zo na aan het hart ligt. Met hem creëerde ze haar ideale beeld van een man: een held, beroemd, rijk, sexy, verlangend om de wereld te redden. Brady verontschuldigt zich nog wel als geëmancipeerde en vooruitstrevende vrouw, maar blijkbaar kon zij zichzelf niet helpen en zwichtte zij voor het type Mitch als een van haar protagonisten in deze romanthriller.
Dani Cole, rechercheur in Lancaster Maryland, wordt ingeschakeld na de gruwelijke moord op een jonge prostituee. Dani is aangedaan, want twee jaar geleden bracht zij het slachtoffer, Rose, weer op het rechte pad. Rose belde vlak voor de moord met de directeur van Stichting Sheridan, een organisatie voor kunstfotografie. Heel toevallig is Dani's ex-lover, Mitch Sheridan, zowel in persoon als in naam aan de stichting verbonden. Wanneer ook de directeur van de stichting wordt vermoord, keert Mitch uit Europa terug om het werk voor een uiterst belangrijke foto-expositie af te maken. Als oorlogsfotograaf worstelt hij met de wrede beelden die hij voor deze expositie vastlegde. Dani dumpte hem lang geleden op een nogal groffe manier — geen wonder dat zij huiverig is haar ex-vlam weer te ontmoeten. Ontlopen kan ze Mitch niet, want bij volgende moorden wordt opnieuw een verband gelegd met de Sheridan Stichting. Als Dani van het onderzoek wordt gehaald, is Mitch de enige op wie ze kan terugvallen. Ze heeft hem hard nodig, want de moordenaar heeft het ook op haar gemunt. Dani moet bij Mitch onderduiken. Ondertussen blijft de moordenaar meisjes straffen voor iets wat ze in het verleden hebben misdaan. Het 'moment suprême', waar hij zestien jaar op heeft gewacht, nadert met rasse schreden. Om dat bijzondere moment te perfectioneren, gebruikt hij hun hardhandig afgeknipte haarlokken voor een bizar doel.
Het verhaal start veelbelovend. Bij vlagen is het zelfs behoorlijk spannend. Helaas kapt Brady meermalen de spanningsopbouw voortijdig af, juist als het verhaal je lekker pakt. Ze confronteert haar personages met zaken die voor de lezer al zonneklaar zijn, waardoor voorspelbaarheid en herhaling de kenmerken van Verknipt vormen. Bovendien kennen we te vroeg de achtergrond van de moorden en - jammer genoeg - ook de dader. Er zijn maar weinig auteurs die zich dit kunnen permitteren en niettemin de lezer blijven boeien. Brady hoort daar niet bij. Jammer dat ze niet meer gewicht geeft aan het in basis goede verhaal door bijvoorbeeld de nachtmerries van Mitch en de schuldgevoelens van enkele personages uit te diepen. Brady blijft echter veelal hangen in oppervlakkigheid, liefdesperikelen en onnodig ingewikkelde bijzaken.
Stilistisch gezien is Verknipt evenmin een uitblinker. Het taalgebruik is eenvoudig en soms overdreven expliciet. De onzijdige vertelstijl vanuit de moordenaar doet krampachtig aan. Daarbij ontkom je niet aan het gevoel in een Bouquet Reeksroman beland te zijn wanneer teksten voorbijkomen als: "broeierige ogen onder donkere wenkbrauwen", "van genot krullende tenen", "vurige kussen", "brandende verlangens" en "lippen die smachtend openvallen". De typeringen van Dani en Mitch zijn navenant. Zij is slank, soepel, mooi en koppig. Hij is knap, doortastend, beschermend en voorzien van een ruwe ochtendbaard. Je voelt aan je water dat de recalcitrante Dani zich uiteindelijk niet langer zal verzetten en als een blok voor de stoere Mitch zal vallen. Afijn, eind goed al goed, 'business as usual' in deze veredelde chicklit. Verknipt is vooral voor lezers die van een toegankelijke romanthriller houden. In een roze thrillerwereld helemaal prima. | 0neg
|
The Boy at the door is het verhaal rondom Cecilia Wilborg, die op een dag wordt geconfronteerd met de achtjarige Tobias. Deze jongen zorgt ervoor, dat het tot dat moment perfecte leventje van Cecilia behoorlijk op zijn kop wordt gezet.
Laat ik beginnen met de positieve punten: Alex Dahl is absoluut een auteur met kwaliteiten. Het verhaal is op zich goed in elkaar gezet, met redelijke personages. Maar als ik een boek lees, waarop op de kaft het etiket 'Thriller' staat verwacht een boek dat op een of andere manier een bepaalde spanning heeft. In dit verhaal heb ik echter werkelijk geen enkele vorm van spanning kunnen ontdekken.
Omdat dit boek als thriller in de markt is gezet ben ik van mening dat het ook als zodanig moet worden beoordeeld. Helaas kan ik dan niet anders dan het boek als een misser beoordelen. Helaas kom ik dan voor The boy at the door niet verder dan 1 ster. | 0neg
|
te weinig diepgang,Op de achterflap van het boek wordt geschreven dat Denton wordt geteisterd door een misdaadgolf: een seriemoordenaar die het voorzien heeft op prostituees, een oud skelet onder een schuurtje, roofovervallen en inbraken, en vermissingen van kleine kinderen. Tijdens het lezen ga je je toch afvragen waarom het boek als titel Het winterlijk heeft meegekregen. Er vallen wel erg veel doden in dit boek, bij elkaar zijn er misschien wel tien winterlijken te betreuren. Dit is volgens mij het zwakste punt van het boek. De verschillende zaken worden vaak teveel door elkaar beschreven. Gelukkig heeft de schrijver niet geprobeerd om ze ook nog met elkander te verbinden (zoals bijvoorbeeld Cornwell vaak doet). Per beschreven misdaad zijn er ook nog eens meerdere verdachten die worden opgevoerd, die vervolgens stuk voor stuk weer een alibi blijken te hebben. Deze verdachten hebben zich echter wel vaak schuldig gemaakt aan het een of ander. Wat een boel hoerenlopers, pooiers, pedofielen, vreemdgaanders, knokploegen en dergelijke bestaan er in Denton.
Kortom: een boek met teveel (irrelevante) misdaden, teveel (irrelevante) personages en teveel losse eindjes. Storend is ook het feit dat je geen idee krijgt waarom al die prostituees nou op die manier worden vermoord. Zelf hou ik erg van wat meer psychologiseren over het waarom van misdaden. In dit boek gebeurt gewoon maar van alles, alsof het logisch is dat vrouwen en kinderen worden gemolesteerd en vermoord door de daders.
Wel heb ik genoten van de beschrijving van het personage Frost. Ik heb vaak zitten grinniken om de beschreven reacties van Frost op lastige verdachten en natuurlijk op zijn baas Mullet. Wat dat betreft vond ik de beschreven Frost erg lijken op de Frost die we kennen van tv. Het boek leest wel erg makkelijk weg, maar wat mij betreft: teveel misdaad, te weinig diepgang. | 0neg
|
Ik ben er in begonnen en heb het boek niet uit gelezen. Er zat weinig vaart in en gebeurde te weinig om mijn aandacht te houden.Ik heb ook het boek Goede Raad van RK Rowling gelezen en dat wist mij wel te boeien. Misschien is het de schrijfstijl. | 0neg
|
In Drie Graven Vol het debuut van Jamie Mason blijkt Jason Getty drie graven in zijn tuin te hebben, maar hij heeft er slechts ééntje zelf gegraven. Als de graver van de andere graven en de geliefde van een van de doden en Jason bij elkaar komen ontstaat er een slapstick-achtige situatie die zo nu en dan een glimlach opwekt, maar niet meer dan dat. Het boek heeft een aantal mooie, maar soms ook niet geheel begrijpelijke zinnen, maar mist een duidelijk spannend verhaal. Het is daarom voor mij zowel als roman als als thriller niet heel erg geschikt. Ik vond het geen probleem om het boek uit te lezen, maar voor mij houdt het hierbij op met Jamie Mason. | 0neg
|
Op zich geen slecht boek, maar ik vind het te oppervlakkig. De personages hebben geen diepgang en blijven daardoor plat en ongeloofwaardig. In de eerste hoofdstukken wordt beschreven dat de dochters 'kapot' zijn van de dood van hun vader, maar ik voel het gewoon niet. Zoals het op mij overkomt: De meisjes waaien een soort van huppelend binnen, naar hun ouderlijk 'huis' (een te mooi om waar te zijn eiland), en waaien binnen no time huppelend weer terug naar hun leventje. Het contact tussen de meisjes voelt gemaakt en onoprecht. Ze zijn zusjes maar hadden evengoed oude schoolvriendinnetjes kunnen zijn (misschien een thema en dus zo bedoeld, maar zonder diepgang boeit zo'n thema mij niet).
Wat overblijft is het mysterie: 'waarom adopteerde een rijke man zes meisjes', 'de mysterieuze brieven die leiden naar hun herkomst' en 'is er een zevende zusje' - dit spreekt me nog steeds aan, maar ik word onvoldoende geraakt door het verhaal en de gebeurtenissen om door te blijven lezen. Er zijn genoeg andere mysterieuze boeken die mij meer boeien. Helaas gestopt rond bladzijde 100.
Ik denk dat deze reeks geweldig is als je een enorme liefhebber bent van chicklit of familieromans - het vleugje mysterie is dan een mooie aanvulling en de schrijfstijl is prettig - het boek leest lekker vlot weg. Simpelweg iets te vlotjes voor mijn smaak, daarom 2 sterren. | 0neg
|
Ik hou van een goede mystery dus het onderwerp van het boek (een ramp waarbij op onverklaarbare wijze elk levend organism in een bepaald gebied werd gedood) sprak mij wel aan net als de opzet van de auteur voor het schrijven van dit boek: onderzoeken hoe verhalen tot stand komen. In mijn optiek is hij niet in zijn opzet geslaagd. Ik heb in ieder geval niet kunnen ontdekken hoe de verhalen van diverse personen uit allerlei lagen van de bevolking gedurende het verloop van de tijd zich hebben ontwikkeld tot één bepaald verhaal, legende of mythe (of hoe je maar noemen wilt) over deze ramp. Wat dit boek wel doet, en heel goed zelfs, is de gebeurtenis beschrijven vanuit verschillende oogpunten (politiek, wetenschappelijk, maatschappelijk) met de dienovereenkomstige oorzaak of betekenis die daaraan wordt gehecht. Alle even geloofwaardig. De ‘waarheid’ over deze ramp is daarom niet eenduidig, temeer omdat de visie van de betrokken personen niet los kan worden gezien van hun karakter of hun persoonlijke overtuigingen. Zo bezien, is het een intrigerend boek. | 0neg
|
Nadat Magda haar relatie met Freek heeft beeindigd, wordt ze door hem gestalkt. Overal waar zij gaat is hij ook te vinden en niets kan hem doen inzien dat er absoluut geen kans bestaat dat ze terug een paar zullen vormen. Zelfs de politie kan niet tussenkomen, want Freek doet absoluut niets strafbaars. Nadat ze erin slaagt Cees, een vriend van haar, te overtuigen eens een goed gesprek met Freek hebben, verdwijnt Freek, en wat later hangt de politie aan de bel. Want Magda had van de daken staan schreeuwen dat ze er alles voor over zou hebben om van Freek verlost zijn.
Deze roman over stalking, die geschreven werd toen dat woord nog niet bestond in de Nederlandse taal, legt de nadruk op de psychologische gevolgen voor de slachtoffers van stalking, en dat gegeven ging mij nogal vlug vervelen. Na een zeventigtal bladzijden had ik het wel begrepen. Het was dan ook een verademing wanneer er eindelijk eens iets gebeurde, maar al gauw verlangde ik terug naar het psychologisch gegeven, want dat bleek dan toch intrigerender te zijn dat wat volgde. De manier waarop het politieonderzoek gevoerd werd, leek mij erg oppervlakkig en amateuristisch. Blijkbaar hadden ze bij de politie in 1990 nog niet veel kaas gegeten van sporenonderzoek.
Dit boek, dat in 1991 beloond werd met de Gouden Strop, is maar een mager beestje, maar het is niet de eerste keer dat een bekroond boek mij erg tegenvalt. Misschien ligt het wel aan mij. | 0neg
|
Het leek meer een John Grisham dan een Robin Cook boek vond ik. Een rechtbankdrama ipv een goede medische thriller. Nee, hij heeft al betere geschreven. Of ben ik gewoon te veel verwend? | 0neg
|
Thuis noemen we een niet meer dan redelijk gerecht dan snel op tafel staat: een hapje met een rotgang. Paul Christopher heeft met Het Luciferevangelie zo'n hapje neergezet. Niet vies en het heeft vaart. Een heldere schrijfstijl met korte zinnen helpt om die gang er in te houden. Maar het is niets meer en niets minder dan een avonturenboek voor als je het even niet erg vindt dat je tijd schenkt aan een verhaaltje terwijl je misschien ook zou kunnen genieten van een goed boek. 60% van de stemmende lezers zegt goed. Ik kies hooguit voor een redelijk verhaal. Amusant? Ja. Onzin? Zeker. Goed? Dat is teveel gezegd. En weer die ergerlijke gewoonte van dit type boeken... de hoofdpersonen weten alles tot in de details. Ze hoeven maar iest te zien of de maten, jaartallen, bijzonderheden over wat ze zien vliegen je om de oren. Die snelheid van weten maakt karikaturen van hoofdpersonen. O ja waarover ging het? Weer een evangelie gevonden. Nu dat van Jezus zelf. Het wordt tijd dat er een apocrief Koran vers gevonden wordt. Maar misschien herinneren schrijvers zich Rushdie en laten ze het daarom afweten. | 0neg
|
Literatuur en marketing gaan steeds meer samen. En dan doel ik niet alleen op de inspanningen van uitgeverijen om de verkoop van hun boeken op de winkelvloer positief te beïnvloeden. Steeds vaker ook worden schrijvers als heuse merken gepositioneerd. Duidelijkheid is daartoe wel een belangrijke voorwaarde: de lezer moet al op voorhand weten wat hij koopt. Staat een schrijver bijvoorbeeld garant voor psychologie of voor actie? Leunen zijn boeken vooral op de plot of zijn de personages minstens zo belangrijk?
Aan de vereiste duidelijkheid gaat nog een andere voorwaarde vooraf: vakmanschap. 'Branding' is meer dan alleen een marketingkunstje. Ook de schrijver zelf speelt een belangrijke rol: hij moet in ieder boek zijn reputatie waarmaken. En dat brengt me bij de roman Een doodgewone misdaad van Simon Kernick.
De teksten op het achterplat positioneren Kernick als iemand van het hard-boiled genre en dat klopt ook wel. De roman telt namelijk nogal wat scènes die niet geschikt zijn voor tere zieltjes. Het verhaal begint met een undercoveroperatie in de buurt van het vliegveld Heathrow, die uitloopt op een schietpartij waarbij zes doden vallen, onder wie een van de agenten. De verdenking valt al gauw op diens partner, inspecteur Stegs Jenner. Inspecteur John Gallan en agent Tina Boyd krijgen de opdracht uit te zoeken wie in de aanloop naar de operatie gelekt heeft en dus verantwoordelijk is voor de bloedige afloop.
Hard boiled thrillers leunen vooral op een sterke plot en krachtige dialogen. De rest is bijna bijzaak. En juist op die aspecten overtuigde Kernick mij niet helemaal. Een mager zesje, meer krijgt hij niet van mij. Vooral aan zijn dialogen heb ik me geërgerd. Ze horen vaak eerder thuis in een doorsnee damesroman dan in een heiharde thriller.
Bovendien heeft hij gekozen voor literaire truc die hij nog onvoldoende beheerst: perspectiefwisseling. Sommige scènes worden in de derde persoon verteld, andere in de eerste. Nu is deze keus op zich niet verkeerd. De ik-figuur, John Gallan in dit geval, is al snel een open boek je weet als lezer precies wat hij denkt en voelt terwijl je de overige personages pas gaandeweg leert kennen, namelijk door hun doen en laten. Daarmee kun je de lezer heel geraffineerd op het verkeerde been zetten, wat de spanning ten goede komt. Kernick maakt van deze mogelijkheid echter geen gebruik. Sterker nog, op de uiteindelijke afloop het antwoord op de vraag wie gelekt heeft word je nauwelijks voorbereid. En dat is toch een gemiste kans.
Ik heb me met Een doodgewone misdaad zeker niet verveeld, maar een must is de roman evenmin. De genoemde zwakheden zorgen er bovendien voor dat ik nog geen goed beeld van het merk Simon Kernick gekregen heb. Het staat me te weinig voor hard boiled, terwijl het ook niet thuishoort onder psychologische thrillers. Voor de marketeers van zijn uitgever is er dus nog werk aan de winkel. | 0neg
|
Ik weet niet wat voor genre dit is. Ik weet wel dat het niet mijn stijl is. Te weinig diepgang, te ver gezocht, onrealistisch en te dramatisch. Het verhaal is langdradig, zonder vaart en zonder kern (mi). Het kon me dan ook niet boeien. | 0neg
|
Verhalen over pesten. We kennen ze allemaal. Toch sluiten we vaak onze ogen voor wat er dagelijks om ons heen gebeurt. Want het zijn niet alleen jongeren die er last van hebben, ook volwassenen worden er regelmatig mee geconfronteerd. Niesje Huizing-Faber brengt een belangrijk thema onder de aandacht in 'Wie is er nu stoer!'. Een thema dat het verdient om een boek over te schrijven.
Niesje Huizing-Faber heeft van dichtbij gezien wat pesten kan doen. Naar aanleiding van haar ervaringen schreef ze dit boek, vol met verhalen van mensen. 'Wie is er nu stoer!' won de publieksprijs van de schrijversverkiezing BoekGoud.
'Wie is er nu stoer!' is een verhalenbundel die zowel door jongeren als door volwassenen kan gelezen worden. De waargebeurde verhalen worden verteld door de slachtoffers zelf, of door de ouders van de slachtoffers. Dit concept geeft een erg intieme sfeer aan het boek en maakt je als lezer wel bewust van het feit dat het een groot probleem is.
Door de verhalen rechtstreeks over te nemen van de slachtoffers ontstaan er wel wat minpunten. De verhalen hebben onderling erg veel gelijkenissen en daardoor treedt er bij de lezer bijna wat 'pest-moeheid' op. Dat klinkt heel onaardig natuurlijk, maar elk onderwerp, hoe schrijnend ook, moet in een goede vorm gegoten worden om de boodschap duidelijk over te brengen. Een boodschap overmatig belichten op steeds dezelfde manier stompt eerder wat af.
Het andere grote minpunt is de schrijfstijl. Het lijkt erop dat er erg weinig redigeerwerk is gedaan, want het boek staat bol van de taalkundige missers. Slechte zinsconstructies zorgen er op den duur voor dat het een worsteling wordt om verder te lezen. Dat is erg jammer, want irritatie voert de boventoon op een moment waar eigenlijk bewustwording moet plaatsvinden.
De gedichten die opgenomen zijn in het boek, vormen een mooie afwisseling met de verhalen. Hier geldt echt, dat hoe minder woorden je soms gebruikt, hoe beter de boodschap overkomt!
'Wie is er nu stoer!' is een gemiste kans. De schrijfstijl zorgt er in dit geval voor dat het mooie en originele concept volledig de mist in gaat. Door de heftigheid van bepaalde verhalen blijft de boodschap nog enigszins hangen, maar een echte aanrader is het niet. | 0neg
|
In Big sister live neemt de jonge Bambi het fatale besluit om mee te doen aan een nieuw televisie programma waarmee ze rijk en beroemd kan worden.
Als ze ontdekt dat de filmcrew zich eigenaardig gedraagt en de modieuze gratis kledingstukken wel erg klein zijn begrijpt ze dat ze in de val is gelokt. Wanhopig zoekt ze naar een uitweg.
Patrick van Rhijn heeft het boek Big Sister live geschreven voor YoungAdult, dat blijkt ook uit zijn vlotjes en trendy schrijfstijl.
Hij voegt spanning toe door een actueel plot te bedenken wat niet alleen Bambi zou kunnen overkomen.
De emoties in Big Sister live zijn behalve angst om de ontstane bedreigde omstandigheden waarin Bambi zich bevind maar, in de cursief gedrukte beschrijvingen over haar verleden, ook woede en verdriet.
Voor YoungAdult is Big Sister Live een prima geslaagd boek. | 0neg
|
“VREDE IN HET MIDDEN-OOSTEN: HAALBAAR OF EEN ILLUSIE?” Nick Pengelley start zijn eerste hoofdstuk van het boek Ryder met een van deze zinnen. Dit vormt dan ook een van de centrale vragen in het eerste boek van de trilogie rondom Ayesha Ryder. Moeten die andere twee boeken nog komen? Verschijnen ze in mijn kast? Is Ryder een topper of een domper? Naar mijn idee kon dit verhaal écht wel wat beter!
Ayesha Ryder, de vrouwelijke hoofdpersoon in het verhaal, raakt in het begin van het boek verstrikt in een moordzaak. Een belangrijke man, Montagu, wordt vermoord op de dag voor de onderhandelingen tussen Israël en Palestina, in Engeland. Toeval? Natuurlijk niet. Ayesha Ryder gaat uitzoeken wat er aan de hand is. Daar heeft ze haar kennis over de landen in het Midden-Oosten nodig. Komt ze achter de gruwelheden die plaats hebben gevonden?
Pengelley laat met dit boek zien dat hij goed gekeken heeft naar Dan Brown, met het boek Da Vinci Code. Het verhaal over Ryder hangt van symboliek aan elkaar. Van de Ark tot broches op kleren van personages, van oude documenten tot muzieknoten; alles blijkt een symbolische waarde te hebben. Daarmee maakt Pengelley het de lezer niet makkelijk. Als lezer word je uitgenodigd met de hoofdpersoon mee te ‘onderzoeken’, maar Ryder maakt haar denkstappen zo groot en zo snel, dat menig lezer moeite zal hebben met de achtervolging. In de loop van het verhaal wordt dit wel beter en dat maakt het verhaal zeker aantrekkelijker! Pengelley laat – via unieke symbolen – zien dat het verhaal goed in elkaar zit.
Het aantal details dat Pengelley geeft in zijn verhaal is opvallend. Vanaf de eerste bladzijde wordt er niets aan het ‘toeval’ overgelaten. “heel even maar – amper een seconde –‘(blz. 11) vormt een mooi voorbeeld. De lezer krijgt op deze manier niet veel ruimte voor eigen inbreng, iets wat ik persoonlijk jammer vind. Helaas verandert dit gegeven niet – in tegenstelling tot de symboliek – in de verloop van het verhaal. Pengelley blijft strooien met details, timmert alles dicht. Prettig voor de lezer die hier van houdt, maar voor de dromers onder ons een minder gegeven.
Het aantal personages dat in Ryder voorgesteld wordt, is hoog. Allereerst maak je kennis met Aysha Ryder, maar daarnaast kijk je ook mee met Judah Ben David, Holden, Moses Litmann, Nazir, Ahmed Ali-Yaya, Sir Norman Eldritch, Dame Imogen Worsley en verschillende andere personages. Hoewel je het grootste deel van het verhaal mag genieten van Ryder, zorgen deze andere personages af en toe wel voor verwarring. Van iedereen weet je maar een klein beetje, het blijven voornamelijk flatcharacters. Pengelley krijgt het voor elkaar de lezer in verwarring te brengen: elke keer wanneer je begrijpt wie er allemaal zijn en hoe ‘de lijntjes’ lopen, wordt er weer een nieuwe personage voorgedragen (met daarbij alle wendingen). Als lezer weet je veel meer dan Ryder, maar ik vraag me af in hoeverre dit spanningsverhogend werkte in dit verhaal. Het zorgt bij mij soms voor veel verwarring.
Het plot van Ryder is wel spannend te noemen! Het verhaal bevat een hoog verteltempo. Dit zorgt voor de nodige vervreemding aan het begin van het verhaal. Echter, eenmaal gewend aan het tempo, vormt dit geen probleem meer. Halverwege het verhaal zorgt een onverwachte wending ervoor dat het verhaal echt begint te lopen. Dat was voor mij ook het moment dat ik echt door wilde lezen. Dat was ook het moment dat het verhaal voor mij spannender, boeiender en echter werd. Ryder komt in de problemen, daders blijken geen daders en ‘goodguys’ blijken ‘badguys’. Wellicht niet allemaal unieke wendingen, maar ze werken wel spanningsverhogend!
De historische feiten in het verhaal zijn uniek. Pengelley laat via Ryder zien goed op de hoogte te zijn van de politieke situaties in het Midden-Oosten. Echter, deze gegevens spelen allemaal een belangrijke rol in het boek en zijn dus ook waardeverhogend. Als lezer heb je geen moment het idee dat de feiten overbodig zijn. Prettig is ook, om via het lezen van een boek, je geschiedeniskennis een beetje bij te kunnen werken. Pengelley laat – via Ryder – vraagtekens reizen over de gruwelheden die plaatsvinden en plaats hebben gevonden. Hij creëert op deze manier kritische hoofdpersonen en lezers. Dat heeft voor mij echt een meerwaarde.
Al met al is het boek voor mij geen succesnummer! Een – soms wat voorspelbaar – plot, een te grote hoeveelheid details en een overdosis symboliek maken het boek voor mij geen must-read. Het hoge aantal flatcharacters in het verhaal bestempelt dit gegeven voor mij. Echter, wie op zoek is naar een spannend verhaal met een hoog verhaaltempo, kan via Ryder zeker aan zijn trekken komen. En dan kunnen deel II en III misschien ook wel. Wie weet schaf ik er wel een aan… gewoon om te kijken of het anders wordt… | 0neg
|
Wouter Brink (1991) schreef al sinds zijn middelbare schooltijd gedichten en ontstond het idee over een speciaal leger in een fantasywereld. Tijdens zijn studie als docent Engels is hij begonnen met schrijven van korte fantasyverhalen. Hieruit ontstond “het Nieuwe Legioen”, waarvan dit deel “ Grondvest´het eerste deel is.
Hoofdpersoon is Raidon. Van kinds af aan wil hij het leger in, iets wat alleen kan als je uit een rijke familie komt. Zijn familie is echter arm en hij heeft zich hier al bijna bij neergelegd tot er zich de situatie voordoet dat er krijgers worden gezocht voor een speciaal legioen. Hij besluit zich aan te melden en krijgt een zeer zware training. Naast de zware training dragen de soldaten een zeer bijzondere wapenuitrusting. Het blijkt dat dienaars van de keizerin Alyena in een verborgen ruimte de restanten hebben gevonden van een leger uit vervlogen tijden. Naast de uitrustingen is er ook een hele bibliotheek en Raidon blijkt het talent te hebben om als een van de weinigen de oude handboeken te lezen. Hij blijkt ook een scherp inzicht en natuurlijk leiderschap te bezitten. Op een dag verschijnen er tekens op de zware harnassen, die de rang bepalen van degene die ze dragen. Zo blijkt dat je door inzet promotie kan maken en niet omdat je uit een rijke familie komt. Dit geeft nogal wat verwarring en weerstand, zeker bij de adel in het reguliere leger. Raidon ontwikkelt zich tot kapitein en stuurt het Nieuwe Legioen aan. Keizerin Aleyna kan de inzet van het Nieuwe Legioen goed gebruiken door alle onrust in haar rijk. Er zijn aanvallen van de zogenaamde Chakranen en haar leger is aan de verliezende hand.
Een mooie cover en een wel getelde 425 pagina’s inclusief landkaartje en korte woordenlijst beslaat het eerste deel over het Nieuwe Legioen. Een prettige leesletter en de hoofdstukken zijn op prima formaat met een passende titel. Hoewel het gegeven voor het verhaal zeker kan leiden tot een spannende fantasyroman is dit het niet voor mij .
De schrijver beschrijft bepaalde stukken zeer volledig en valt hier af en toe bij in herhaling waardoor ik mijn aandacht niet echt bij het verhaal kon houden. Vanaf het moment dat Raidon in training gaat wordt er letterlijk beschreven waar die training uit bestaat. Die training beslaat veel lange dagen en voor de lezer voelt het net zolang. Als dan uiteindelijk het magische van het Nieuwe Legioen naar voren komt (afbeeldingen op de harnassen) denk je dat dit het begin is maar helaas komt er verder weinig magie voorbij. Ondanks het geweld in de gevechten en de opmars naar de grens, om het rijk van de Keizerin te verdedigen, mis ik een goede spanningsboog in het verhaal. Het is of je tijdens het lezen een stem hoort die het verhaal nogal monotoon voor aan het lezen is. Ik had echte moeite om mij te concentreren en geboeid te blijven lezen. Het leger marcheerde op een bepaald tempo door net als het verhaal en dat vond ik jammer.
Daar dit het eerste deel is hoop ik dat de schrijver wat meer diepgang en meer spanning weet te brengen in het volgende deel. Liever een iets dunner boek wat boeit dan , voor mij gevoel, ellenlange beschrijvingen wat de vaart uit het verhaal haalt. Kortom de ingrediënten van een mooi verhaal zitten er zeker in dus ik ben toch benieuwd naar het vervolg. | 0neg
|
Het boek ging een beetje van de hak op de tak qua hoofdstukken en gebeurtenissen. Ik wist niet echt wat ik aan het lezen was. Het verhaal heeft wel een bepaalde verhaallijn die door de hoofdstukken 'geweven' wordt. Je moet goed opletten wil je het verhaal volgen. Ik vond het boek eigenlijk vaag. Ik zou dit boek dan ook niet aanraden. | 0neg
|
Niet bijster boeiend. Wel plat, seksistisch, karikaturaal, onaangenaam. De herinnering aan het boek bezorgt de rillingen van iemand die vieze sokken aantrekt. Toegegeven, zo te kunnen schrijven is ook een talent. | 0neg
|
Helaas moet ik van dit boek zeggen dat Julie Klassen wel eens beter geschreven heeft.
Het boek zit vol onwaarschijnlijkheden zoals een ontsnapte circusleeuw die gehoorzaam aan de voeten van de nieuwe modiste gaat liggen. Toevallig was die ter plekke en ook nog eens in het circus opgegroeid. Of wat te denken van een verdwenen vader die opeens terugkomt uit India en een halfbroertje meeneemt daarvandaan zodat de hoofdpersoon naast een echtgenoot ook opeens het felbegeerde kind heeft?
Vanaf de eerste bladzij weet je wat er gaat gebeuren maar het duurt bijna 460 bladzijden voor uiteindelijk de gelukkige afloop er is. Julie Klassen kan beter dan wat ze met dit laatste deel heeft laten zien en dat is jammer. Romantisch is het verhaal wel maar verder doet het verhaal geen recht aan de tijd waarin het speelt.
De beschrijving van de omgeving van Ivy Hill is wel heel mooi en aan alles is te merken dat de schrijfster een voorliefde heeft voor het 19e eeuwse Engelse platteland. Het boek valt echter niet te vergelijken met de boeken van Jane Austen en de zussen Bronte wat wel wordt gesuggereerd door de verwijzing op de achterkant van het boek.
De bruid van Ivy Hill is een rustig voortkabbelend verhaal met een gelukkige afloop. Een boek voor lezers met niet al te hoge eisen die zich ter ontspanning willen inleven in de hoofdpersonen Mercy en Jane. | 0neg
|
Het idee van het boek is goed: een geheime organisatie die niet afhankelijk is van NSA, FBI, CIA en dergelijke en ingezet wordt om terroristen uit te schakelen zonder rekening te houden met wat wettelijk en juridisch mag.
Het boek zelf vond ik veel te traag en het einde is ronduit een tegenvaller omdat het ernaaruit ziet dat er nog een vervolg op is en zo'n eind dat geen eind is vind ik niet leuk. | 0neg
|
Verder dan pagina 70 kwam ik niet. Hoop blabla, vond ik. Wellicht goede manier of poging om filosofische bespiegelingen op poëtische wijze op te schrijven, maar mij pakte het niet. Beetje pretentieus en vergezocht imho. Ik miste een duidelijk verhaal. Wat wil je nu eigenlijk vertellen met dit boek? Het ging nergens heen, dus gestopt. | 0neg
|
Karin Slaughter heeft met de Sara Linton-trilogie een hele schare fans gekregen. Jammer voor hen bestaat een trilogie slechts uit drie delen. De enge verhalen uit Grant County stoppen definitief met Een lichte koude huivering. Ik ben daar niet rouwig om. Bij haar debuut, Nachtschade, wou ik haar graag nog wat krediet geven. Zoenoffer was effectief een beter boek. In Een lichte koude huivering hervalt Slaughter terug in onnauwkeurigheden waardoor ze de geloofwaardigheid van het verhaal ondermijnt.
Twee boeken lang lees ik dat kinderarts Sara in een opwelling een BMW Z3 kocht en daar bijna onmiddellijk spijt van had: het ding was veel te opzichtig voor Grant County. In Een lichte koude huivering deed ze die sportkar eindelijk van de hand. Ik was blij in haar plaats, en verwachtte te zullen lezen dat ze iets minder extravagants kocht om er minder in op te vallen. Maar nee! De enige reden van de nieuwe wagen is dat er nu een kinderzitje in kan. Een jaar geleden werd Lena gruwelijk verkracht. Haar baas Jeffrey had daarna de aandrang om haar op te sluiten en te beschermen tegen iedereen die haar kwaad wou doen. Sympathiek van Jeffrey. Een lichte koude huivering maakt een kleine tijdsprong en plots is Lena omwille van haar onbetrouwbaarheid ontslagen. Ik merkte daar in de vorige boeken niets van, maar wil hier grif toegeven dat het kan liggen aan onoplettendheid. Maar dat de sympathie van Jeffrey nu plots is omgeslagen in haat vind ik onwaarschijnlijk. Waar is oom Hank trouwens gebleven? Het zijn misschien maar details, maar dan toch details die niet stroken met de gecreëerde werkelijkheid uit de vorige boeken.
Als Slaughter een stevig verhaal had geschreven, met een goede plot, dan zou ik haar deze slippertjes nog kunnen vergeven. Helaas. Ook hier schort het aan in dit boek. Als je na de laatste pagina op een rijtje zet wat er allemaal gebeurd is en waarom, dan hou je een flinterdun scenario over. Om daar 425 paginas mee te vullen, is er maar één techniek: het uitmelken. Het ellenlange gekibbel tussen Jeffrey en Sara, de langdurig boze papa, op de valreep nog een oude liefdesrelatie die even opgepoetst wordt
en vooral de uitgesponnen beschrijvingen van allerhande verwondingen. Waarom gaat Slaughter daar zo ver in? Ik denk dat ze wil chocqueren, wil laten nadenken over geweld in t algemeen en tegen vrouwen in het bijzonder. Bij mij lukt het niet. Trop is te veel. En net als in de slechtere film welt er bij het lezen van alle onsmakelijke details geen wezenlijkere gedachte op dan hoog ketchupgehalte.
In haar dankbetuiging schrijft ze dat ze van drie deskundigen de hulp kreeg om de medische passages zo dicht bij de werkelijkheid te houden als bij fictie maar mogelijk is. Ik verdenk haar er stiekem van dat ze deze drie mensen flink heeft moeten betalen. Daarna nam ze écht alles wat ze haar verteld hebben op in het boek! Niet dat het helemaal overbodig was: ik weet nu tenminste wat een frenumladder is. | 0neg
|
Helaas heeft dit boek me niet nieuwsgierig gemaakt naar ander werk van Appel. De sfeer van de beide huwelijken tot uitdrukking brengen in het taalgebruik, is wel beeldend maar gevaarlijk. Ik heb het boek met moeite uitgelezen. Spanning nul. | 0neg
|
In 2019 staan er al minimaal drie boeken van Abbi Glines (1977) op de publicatieteller. Deze Amerikaanse New Adult auteur schrijft verhaal na verhaal en bestaande series worden steeds weer aangevuld. Soms voor altijd neemt ons meer terug naar Sea Breeze en we komen weer terug bij twee bekende personages, Cage en Eva. Houdt hun liefde nog steeds stand?
Het gaat goed tussen Cage en Eva. Ze wonen inmiddels samen en zijn van plan om naar Tennessee te verhuizen, waar Cage een studiebeurs aangeboden heeft gekregen. Alles is al in kannen en kruiken wanneer Eva ontdekt dat haar vader ongeneeslijk ziek is. Eva kan hem nu niet alleen laten en wil elk moment dat ze samen kunnen zijn nog goed doorbrengen. Cage gaat echter wel naar Tennessee en laat Eva met pijn in zijn hart achter op de boerderij. En dat is niet onterecht, want ondanks dat Eva Cage weet te overtuigen, is het eigenlijk een moeilijk besluit. Eva heeft Cage hard nodig om het aanstaande verlies te verwerken, maar Cage is er niet. Zeker omdat Cage in een heel andere wereld terecht is gekomen, met huisgenoten die niet altijd hetzelfde willen als Cage. Zo belandt Cage op een feestje vol naakte vrouwen, iets wat hij verschrikkelijk vindt, maar waar hij maar aan moet wennen volgens zijn kamergenoot.
De halfnaakte vrouwen op het feestje zijn niet het enige erotische in Soms voor altijd. Het lijkt wel alsof de relatie tussen Eva en Cage vooral uit seks bestaat. Als zij bij elkaar zijn, kunnen ze geen moment van elkaar afblijven en de erotische scènes vliegen je om de oren. Dat hoeft niet zozeer storend te zijn, als ze maar iets toevoegen aan het verhaal. Dat is in Soms voor altijd niet altijd het geval en daarom gaat het veelvuldige gevrij ook al snel vervelen.
Soms voor altijd beschrijft een heftig onderwerp, dat veel diepgang zou kunnen krijgen. Toch krijgt het dat niet. Vader is wel ziek, maar de echt heftige gevoelens die los horen te komen bij deze ziekte worden niet door de auteur besproken. Wel dat Eva het moeilijk heeft met het aankomende verlies van haar vader, maar dit wordt voornamelijk opgehangen aan de liefde. Cage ‘laat haar in de steek’ en een ander staat voor haar klaar. Het is jammer dat Glines het verhaal deze wending heeft gegeven.
Eva’s manier van omgaan met Cage gaat op een gegeven moment dan ook ergeren. Ze heeft hem zelf weggestuurd vanwege hun toekomst, maar kan niet anders dan klagen en in de proloog lijkt Cage zelfs de ‘slechterik’ te zijn. Personage Eva scoort met haar gedrag geen punten en daardoor wordt het gedurende het verhaal vervelend om vanuit haar perspectief te lezen. Voor Cage, die echt zijn best doet, is dan weer wel veel begrip op te brengen, omdat het veel makkelijker is om je in hem in te leven.
Wat een gezellige terugkomst in Sea Breeze moest zijn, eindigt in een afknapper. Soms voor altijd is onnodig erotisch en personages waar je eerder een zwak voor had, onder andere Eva, worden nu een beetje vijanden. Met dit boek slaat Glines de plank helaas mis. Meer diepgang over het verwerkingsproces en minder gezeur over de mannen in Eva’s leven zouden dit tot een mooi vervolgdeel hebben gemaakt. Helaas laat Glines ons hier in de steek. | 0neg
|
Na de enthousiaste recenties die ik over dit boek gelezen had, heb ik hem gekocht. Vol verwachting direct aan het boek begonnen, maar helaas vond ik het boek een beetje tegenvallen. Opzichzelf is het een aardig verhaal, en zeker spannend omdat je voordurend op het verkeerde been gezet wordt. Toch had ik er meer van verwacht en had ik soms moeite om het niet tussentijds weg te leggen. Hierdoor begon ik me ook te irriteren aan de scandinaviche leestekens en onuitspreekbare namen en plaatsen die in het boek gebruikt worden.
Nee al met al een aardig boek maar zeker geen echte topper, jammer! | 0neg
|
Ik vond dit boek minder sterk dan het eerste deel: Familiedossier. Minder hilarisch, minder leuk, minder maf. Bij tijd en wijle was de hoofdpersoon zelfs erg irritant, met haar continu gefocussed zijn op de buurman, genaamd Subject. Hij heeft een geheime kamer in zijn huis en Isabel moet en zal erachter komen wat het geheim is. Ze gaat door roeien en ruiten (letterlijk), brengt haar vergunning om als privé-detective te mogen werken in gevaar en let niet op de waarschuwingen van haar omgeving. Hiermee brengt ze zichzelf, maar bovenal onschuldige mensen in gevaar.
Toch heb ik het boek vlot uitgelezen en weet de schrijfster de verschillende karakters weer genoeg extravagantie mee te geven om ze prettig gestoord te kunnen verdragen. Prik door de wanorde heen en gewoon lekker lezen. Maar mocht er een deel 3 zijn c.q. komen, dan hoop ik dat ze terugkeert naar het niveau van deel 1.
Het boek zou eigenlijk 2,5 duimpje mogen krijgen, maar omdat halve duimen niet kunnen krijgt het er 2. Ik rond dit keer naar beneden af om toch onderscheid te maken met het eerste deel, dat van mij 3 duimen kreeg. | 0neg
|
De Spaanse schrijfster María Dueñas heeft met haar nieuwe roman Het geluk van een wijngaard een groot verhaal geschreven: pompeus, gecompliceerd en allesomvattend. Er gebeurt zó veel in dit boek dat de lezer, op weg naar het einde, uitgeput de handdoek in de ring gooit.
Over de Nederlandse uitgave dienen eerst twee dingen te worden gezegd. Het omslag toont een mysterieuze vrouw, op de rug gezien in een idyllisch landschap; een wonderlijk beeld dat geen enkele verbinding met deze geschiedenis vormt. Samen met de vertaling van de titel – La Templanza wordt het suffe Het geluk van een wijngaard ¬ is dit een misleiding van het oog en de beleving van de lezer. Hier heeft de marketingafdeling van de uitgeverij geprobeerd een zo verkoopbaar mogelijk product te maken, zonder zich om het boek te bekommeren.
Tragische held
In de jonge republiek Mexico, in het midden van de negentiende eeuw, is het de hoofdpersoon Mauro Larrea die ons meeneemt in zijn enerverende levensloop. Als schatrijke mijnexploitant is hij financieel ten onder gegaan door de invloed van de Amerikaanse Burgeroorlog op zijn risicovolle investeringen. Hij ontvlucht zijn schuldeisers en verkast naar Havana, waar hij na een bizarre weddenschap de nieuwe eigenaar wordt van een wijngoed in Jerez in Zuid-Spanje. Geheel aan de grond vertrekt hij naar de Oude Wereld om zijn nieuwe, en enige, bezit te gaan zien en liefst zo snel mogelijk om te zetten in klinkende munt.
Als we aanbelanden bij de Spaanse wijngaard, het eigenlijke onderwerp van dit boek, zijn we al over de helft van de ruim vijfhonderd pagina’s. De vertelkracht van María Dueñas is groot: ze bedenkt telkens weer nieuwe verwikkelingen voor haar hoofdpersoon, die van de ene in de andere heftige aangelegenheid terechtkomt. Mauro Larrea wil zijn reputatie geen schade toebrengen en probeert op alle mogelijke manieren zijn bankroet onder de pet te houden. Door de vele uitweidingen van Dueñas wordt hij een tragische held, een ware Don Quichot, die met zijn hulpje Santos Huesos door de boze wereld trekt en zelf ook niet helemaal brandschoon is.
Avonturenroman
In een Volkskrant-interview vertelt María Dueñas over haar degelijke werkwijze: als hoogleraar aan de universiteit zit het onderwijzen haar in het bloed. De grondige research van alle mogelijke details in dit boek, de nogal ‘uitleggerige’ dwarspaden, alles wijst op een schrijver die veel weet en veel wil vertellen. De luie lezer kan zich passief laten meevoeren op de golven van het verhaal en hoeft nauwelijks moeite te doen om de lijn te volgen: alles wordt verklaard en alles klopt als een bus. Zo worden we on the side deelgenoot van de ontwikkeling van de slavernij op Cuba, het stijgende marktaandeel van de sherry in Engeland en de eerste spoorwegverbinding tussen Jerez en Cadiz.
Naast de docerende stijl van Dueñas probeert ze de verwachtingen op te kloppen door telkens aan het einde van de gelijkvormige hoofdstukken een nogal doorzichtige cliffhanger in te zetten. Die structurele toepassing maakt dat het effect geheel verwatert. Tegelijkertijd geeft ze haar hoofdpersoon een innerlijke stem om vooral niets aan het toeval over te laten en alle losse eindjes tot een aanvaardbare oplossing samen te kunnen knopen. Larrea spreekt zichzelf toe of hoort stemmen van zijn vrienden en familie die hem aansporen of terechtwijzen. Hiermee verwordt Het geluk van een wijngaard tot een wat vermoeiende avonturenroman die veel weg heeft van een hyperactieve klucht, waarin met allerlei onverwachte wendingen uiteindelijk alles op zijn pootjes terechtkomt. Eind goed, al goed.
@8WEEKLY/André van Dijk | 0neg
|
Dit boek is voor het grootste deel een exacte herhaling van deel 1 flirten met de baas. Jammer en een gemiste kans. Natuurlijk kunnen zussen veel samen doen, maar samen met een vriendje doe je toch ook andere dingen.
Het twee minpunt van dit boek waren de veelvuldig sexuele scènes die beschreven worden als Kaleigh en Noah samen iets doen. Ik kan me natuurlijk vergissen, maar ik deed ook heel andere dingen samen met mijn vriendje. En mijn dochters ook.
Alles bij elkaar is dit boek geen aanrader. Ja, ik heb het wel uitgelezen, heel erg schuin.... | 0neg
|
Het eerste boek voor de afvinklijst van de challenge 2018. Een boek uit mijn geboortejaar en dat is deze. Oud en eenzaam uit 1978.
Het boek begint een tikkeltje warrig maar dat kan ook met het taalgebruik te maken hebben want die s duidelijk ouderwets. Andere spelling zoals bijvoorbeeld sukses vallen mij op. Dat is op zich grappig want het doet je realiseren dat het echt een boek van vroeger betreft.
Ik had vooraf niet erg gekeken naar de verhaallijn maar heb gewoon een boek gekozen uit mijn geboortejaar.
Nu realiseer ik me dat dit totaal niet een boek is uit mijn genre. Het gaat over een oudere homofiele man met zieke gedachtes die mogelijk door een trauma van vroeger tot hem gekomen zijn . Maar daar kom ik niet helemaal achter hoe hij aan die gedachtes komt. Aan het einde rijst ook het vermoeden dat het visioenen zijn. In elk geval er word veel gesproken over ranzige homofiele gedachtes in combinatie met marteling en dat vind ik persoonlijk vrij walgelijk.
Als ik bedenk dat dit boek in 78 is uitgekomen kan het niet anders dan schokkend zijn ervaren in die tijd. Het leest vrij lastig en traag omdat het onderwerp mij dus echt niet ligt. Sommige delen zijn dan beter te doen maar ik moet erg wennen aan de oude manier van vertellen.
Dus kortom , check in the box voor mijn geboorte jaar maar niet echt mijn boek. | 0neg
|
Het boek ontvangen voor de buzzz-club. Helaas maakt het verwachtingen niet waar. Een oppervlakkig verhaal: personages krijgen geen diepgang en het verhaal is cliché cq. herkauwd. Jammer, want er zou voldoende potentie voor een boeiend verhaal inzitten als er meer aandacht zou zijn voor de persoonlijke levensverhalen (en de gedachtegang) van de personages. Deel 2 zal ik niet lezen. | 0neg
|
De Noor Frode Grytten is een prijsbeest. Met zijn verhalenbundel Het lied van de bijenkorf won hij in Noorwegen de belangrijkste literaire ‘Bragepris’ en voor zijn thriller De razende rivier mocht hij de Rivertonprijs voor de beste literaire thriller mee naar huis nemen. Naast die beloftevolle wetenswaardigheden ziet de Nederlandse uitgave van De razende rivier eruit om op te vreten, tot en met het verwachtingscheppende label ‘literaire thriller’. Jammer genoeg maakt Grytten de verwachtingen niet waar.
Een thriller hoort op zijn minst spannend te zijn, is het niet omwille van de actie, dan toch omwille van het raadsel dat je op het puntje van je stoel houdt of omwille van de personages die je meenemen in hun gedreven- of menselijkheid. Geen van deze aspecten is aanwezig in De razende rivier. Een uitgebluste journalist, Roger, rijdt rond in zijn stinkende Volvo. In het Noorse industriestadje Odda waar hij woont, is een auto in de rivier gesukkeld. Het zou om een ongeluk kunnen gaan, maar het slachtoffer is een negentienjarige aanhanger van de racistische groepering ‘Bescherming Bevolking’. Hij had een paar keer een aanvaring met enkele Serviërs uit het plaatselijke asielcentrum, dus concludeert de goegemeente dat deze mensen een moord op hun geweten hebben. Het leidt bij Roger tot gedachten als “Ze poetsten ons van achteren schoon en rukten ons van voren af. Toch kregen zij altijd de schuld als er iets misging.” Dit soort lagereschoolethiek komt op meerdere plaatsen in het boek voorbij en dat zou nog niet zo erg zijn als het maar door het verhaal gestaafd werd. Dat gebeurt echter nooit, waardoor het hele verhaal behoorlijk flets blijft. Want waar gaat De razende rivier nu eigenlijk over? Er is het gegeven van de moord, de pers ruikt een lekker smeuïg verhaal en bestormt Odda alsof het om hét evenement van het jaar gaat, een tienjarig jongetje uit het asielcentrum telt de eendjes aan de rivier en Roger zwalpt rond, soms zwaaiend met zijn vuisten, soms met een gevonden geweer, maar altijd vrijblijvend. Daarnaast is Roger verliefd. Op de vrouw van zijn broer. Die vrouw wil hem de ene dag wel, de andere dag niet. Ook in deze liefdesrelatie blijft de liefhebber van een doorwrocht verhaal op zijn honger: wat is zo speciaal aan deze vrouw dat Roger haar toelaat zijn leven constant op zijn kop te zetten? Geen idee, daar vertelt Grytten helemaal niets over. Op het einde blijkt er toch een plot te zijn. Die is er met de haren bijgesleurd en komt neer op nog zo’n voorbeeld van clichédenken: het heeft te maken met winstbejag. Worden de schuldigen bestraft? Bwah, er is eigenlijk niet echt bewijs… Dus ze dronken een glas en deden een plas, en alles bleef zoals het was.
Wat overblijft is “een aardig verhaal”. Grytten schrijft toegankelijk en vlot, en naast alle onwaarschijnlijkheden, dooddoeners, almanakmopjes en oppervlakkigheden vind je af en toe ook een sprankje gevoel. Maar absoluut niet genoeg om te overtuigen. (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl) | 0neg
|
Het verhaal wordt te vluchtig verteld en kon me niet bekoren. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.