text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
In tegenstelling tot alle vorige reacties kon dit boek me niet boeien.
Wilbur is niet in mijn hart gaan zitten en ook niet de andere personages. Na ruim 200 blz heb ik het boek weggelegd omdat ik geen nieuwsgierigheid had naar een vervolg van het verhaal. Ik ben tevreden over mijn keus hierover maar als ik de andere reacties lees denk ik ook: wat heb ik hierin gemist?? | 0neg
|
"Rosa, Pekman en meneer Steeghuizen willen zich concentreren op wat vóór hen ligt, op de koele, geelgrijze lucht voor hen, volle kracht vooruit, maar het land, hoe ver verwijderd ook, is niet van plan hen zomaar te laten gaan, het dringt zich op."
Annemarie de Gee weet op een originele manier haar personages tot leven te laten komen. Het zijn niet zozeer de gedachtes, maar de manier waarop ze reageren en ondernemen. Hun verleden komt ook terug. En met elke gebeurtenis associeert ze een nieuwe gebeurtenis waardoor er een nieuw personage wordt onthuld. Uiteindelijk ontmoeten de drie hoofdpersonages elkaar op een boot. Daar gaat hen een lange reis tegemoet, vol tegenwind en stormen. Ze hopen hier een uitweg te vinden van de chaos op het land, maar kunnen ze zomaar alles vergeten..?
De schrijfstijl van de Gee is onbeschaamd en vol humor, verworven met passende Shakespeare quotes. Toch vond ik het boek niet pakkend genoeg. Je moet erg geconcentreerd zijn om alle personages te onthouden en alles op een rijtje te krijgen. Maar misschien was dit wel de bedoeling; om de lezer dezelfde verwarring te laten voelen als de hoofdpersonen. | 0neg
|
Misschien is de verwachting van de nieuwe Slaughter te hoog. Ook ik keek weer reikhalzend uit en kon niet wachten het boek te lezen. Dat liep uit op een teleurstelling. De kenmerkende stijl van Slaughter is een beetje weg. De spanning is nauwelijks aanwezig. Boeiend wordt het pas in het voorlaatste hoofdstuk, waar de ontknoping valt en in het laatste hoofdstuk worden alle ontbrekende details nog eens even uitgelegd. Het personage Will is het meest uitspringende onderdeel van het boek, maar na drie boeken met Will hoop je dat hij een ontwikkeling in zijn personage meemaakt en dat gebeurt niet. Het boek eindigt wat Will betreft exact hetzelfde als het vorige boek. Al met al een redelijk verhaal, maar misschien moeten de verwachtingen voor het volgende boek iets worden bijgesteld. | 0neg
|
#hrc 2016 #hebbanbuzz: ik mocht gaan buzzen over het boek verloren dochter van Helen Fitzgerald. Ik verwachtte een literaire thriller maar het behoort voor mij niet tot de thrillers. Het zou eerder een autobiografie kunnen zijn. Het gaat over een jonge meid die met haar zus op vakantie gaat. Daar begaat ze een misstap die haar hele leven veranderd, ook die van haar omgeving. Op het einde zit er wat spanning in maar ook hierin kon ik me niet verliezen. Soms ging het qua personage ineens over op de andere personage en vond ik het even niet goed te volgen. Ik zou dit boek niet aanraden bij een ander. Jammer. | 0neg
|
Alex de Jong heeft veel voor fantasyschrijvend Nederland betekend. Tijdens het schrijven van dit boek had hij een online forum, waar schrijvers bijeen kwamen en er veel kruisbestuiving plaats vond. Er volgden workshops (online en offline), er werden wedstrijden georganiseerd en een hele generatie Nederlandstalige fantasyschrijvers groeide op met de gemeenschap die de Jong had geschapen. Toen zijn boek dan ook eindelijk uit kwam - hij was een van de vroege pioniers die het aandurfde om zelf zijn eigen boek te publiceren - won het dan ook de derde Elf Fantasy Award. Kortom, de Jong had veel losgemaakt.
Wanneer ik nu, vijftien jaar later, wanneer de hype voorbij is, het boek teruglees, valt het eigenlijk wel een beetje tegen. Het is overduidelijk het boek van een beginnend schrijver. Nu heeft de Jong zich in de loop van de jaren flink ontwikkeld en laten zien dat hij daadwerkelijk beter is geworden, maar dat komt in deze eersteling nog niet zo goed naar voren. Hij weet in dit boek nog niet alles eruit te halen.
Er zit potentie in het verhaal: dit is overduidelijk een eerste deel dat de aanzet geeft tot een grotere saga. Dat is tevens ook het grote minpunt: het verhaal voelt niet af, het boek is eigenlijk niet los van de rest te lezen. Het is dan ook wrang dat de rest nooit verschenen is.
Ik zou aanraden later werk van de Jong of Brad Winning, zijn alter ego, te lezen en deze eersteling links te laten liggen. 2,5 sterren. | 0neg
|
Bij films is het een bekend verschijnsel : voortborduren op eerste succes, bijvoorbeeld Home alone 1, 2, 3 of Sister act 1 enz. Bij dit boek doet dit zich ook voor, De kathedraal van de zee was goed, de hand van Fatima minder, De erfgenamen, nu, dat lijkt me duidelijk.
De schrijver onderricht de lezer meer in zijn kennis van "Google Maps " Barcelona anno vijftiende eeuw, zijn vinologische expertise en geeft een uitgebreide geschiedenis les over Noordelijk Spanje. Daar tussendoor bewegen dan de belevenissen van de hoofd en bij personen.
Op deze wijze krijgt een boek snel de omvang van een "dikke pil", maar tijdens het lezen dringt zich steeds de vraag op: "Wat lees ik nu, geschiedenis, stratenboek, wijngids?"
De verhaallijn is zwak, hier en daar wat simpel, vooral de gang van zaken rond de diverse bevrijdingspogingen. Het slot, en dat laat zich al snel raden, typisch "eind goed, al goed ". Niets mis mee voor een roman maar in dit boek te vroeg voorspelbaar.
De beschrijving van de gang van zaken rond kerk en maatschappij zijn eenzijdig negatief beschreven. Verder dragen de literair omschreven sexuele belevenissen niet bij aan het geheel, doen zelfs goedkoop aan.
Conclusie : kan geschikt leesvoer zijn, mits de verwachting niet aan eerdere titels van schrijver worden gekoppeld. | 0neg
|
Spoileralert!
Artemis is een architecte, best slim, maar enorm naïef. Ze is getrouwd met Harry, die ze net zeven weken kent. Al niet en hele slimme basis.
Harry blijkt een hopeloos geval, wat hij precies doet blijft lang onduidelijk, maar dat hij zijn eigen gang gaat en zich inlaat met louche figuren wordt al snel duidelijk. Joints, cocaïne, heling, brandstichting, oplichting, het komt allemaal langs, een louche figuur sterft tijdens een logeerpartij in het huis van Artemis en zij vindt alleen maar dat ze niet moet zeuren en is bang dat ze teveel beslag op Harry legt en hem teveel aan banden legt als ze er wat van zegt.
Op zijn minst raar.
Ze heeft een jonger zusje, die zo bijdehand is dat het ongeloofwaardig wordt. De mensen om Artemis heen zijn op zijn minst apart te noemen. Een beste vriend die gek is op vrouwelijke kleding, maar absoluut hetero is en een baas die haar geld en een auto leent en eigenlijk verliefd op haar is.
Het landhuis van haar vader kost een vermogen in onderhoud, en geld is er niet meer. Artemis werkt als architecte en kan zich net redden. De oom van Harry, slechts een paar jaar ouder, woont in Cornwall, ook op een landgoed en ook met weinig geld. Harry en Artemis brengen er twee weken door als huwelijksreis, en hoewel Jago niet veel met Artemis op heeft in het begin, volgt er toch een goede verstandhouding tussen die twee. Het huis van Jago herbergt ook vreemde types. Een huishoudster die alles bij elkaar fantaseert, een kokkin die niet kan koken, en tuinman die niets uitvreet. En dan ook nog een dorpslegende.
Er gebeurt zoveel achter elkaar en Artemis lijkt alles klakkeloos te accepteren. De enige die wat kritisch is, is zusje Percy, wat totaal niet overeenkomt met haar leeftijd.
Kan er nog meer in een boek? Ja, want zusjelief gedraagt zich ineens ook crimineel, er is overspel, bigamie, een enorm rijk persoon die alle geldproblemen op gaat lossen, auto's worden in de prak gereden, o nee toch niet.
Pff, het is dat ik een boek echt uit wilt lezen, en dit verhaal leek nog wel een interessante kant uit te gaan. Maar het werd van kwaad tot erger, ik was te ver om te stoppen en heb me er doorheen geworsteld. Ben erg blij dat het uit is en dat ik het kan vergeten. Twee sterren voor de moeite, het is nog best knap om zoveel toestanden in een boek te krijgen. | 0neg
|
Het boek is meer een psychologische roman dan een thriller. De psychologie van de politieagent en al zijn foute keuzes worden uitgebreid behandeld. De misdaad komt er karig van af. Het boek zou beter een psychologische roman genoemd kunnen worden en misschien voldoet hij dan aan de verwachtingen van de lezers die dit genre lezen. Maar het boek een thriller te noemen is niet juiste keuze. Het misdaadgehalte in Kruisverhoor is meer een gegeven maar niet de rode draad in het boek. Op het eind van het boek blijf je nog steeds afvragen of de misdaad wel of niet opgelost is of. Jammer maar het is niet mijn boek geworden. | 0neg
|
Na alles wat ik hier en op andere sites gelezen had, waren mijn verwachtingen hoog gespannen. Het plot was wel heel origineel, maar het boek kon me niet boeien. Ik heb dan ook nooit het gevoel gehad dat ik er "in" zat.
Voor mij was dit eerder een roman. | 0neg
|
Alle ingrediënten voor een mooie familiegeschiedenis zijn aanwezig. Zes adellijke zussen uit de hoogste kringen in Engeland, geboren en volwassen geworden in de roerige twintigste eeuw. Een eeuw waarin belangrijke politieke stromingen hun dagelijks leven beïnvloedden: het communisme, het socialisme, het nazisme. Zes zussen met levens die tot de verbeelding spreken. Slechts één zus deed wat van een vrouw uit haar milieu verwacht kon worden: zij werd hertogin van Devonshire. De andere zussen maakten hun eigen keuzes en werden bekend als een beroemd schrijfster, de vertrouwelinge van Hitler, fanatieke communiste, de vrouw van een Britse fascistenleider en als boerin.
Alle ingrediënten zijn er. Maar Laura Thompson is er niet in geslaagd de zes freules op een gedenkwaardige wijze op te tekenen. De ‘geschiedenis van de zussen Mitford’, zoals de ondertitel van het boek luidt, geeft een onsamenhangende opeenstapeling van feiten, van interpretaties van de biografe, van roddels en van ‘’horen zeggen’, van onwaarschijnlijke verbanden en conclusies. De lezer komt daarbij veel te weinig aan bod: de ruimte om zelf na te denken over het wat, hoe en waarom van de levens van deze zusjes wordt vrijwel niet geboden. Wat rest is een warrig, subjectief beeld van een familie vol niet al te aardige vrouwen, die elkaar de loef willen afvangen en op verkeerde mannen vallen.
De schrijfster betoogt in de inleiding dat de zussen Mitford hun eigen mythes hebben gecreëerd – vooral gecultiveerd en in stand gehouden door de schrijvende zus Nancy - en ze roept de lezer op met frisse blik naar de levens van de zussen te kijken. Zelf geeft ze echter blijk van een sterk gekleurde blik van de zusjes: ze bewondert ze, kijkt naar ze op en vergoelijkt hun vaak dicutabele keuzes. Zo schrijft ze op pagina 11 van de inleiding, waarin ze uitlegt dat de Mitfordzussen weliswaar bekend zijn, maar niet saai: ‘Deze zussen zijn topstukken in een Museum van de Engelse Aard’. Of op pagina 117: ‘Ze moeten geweldig zijn geweest, en op een uiterst zeldzame manier hebben gepast bij de tijd en bij elkaar’. De bewondering schiet vooral door als ze het heeft over Diana:’ Wat moet ze zowel mannen als vrouwen in verwarring hebben gebracht met haar dynamische sereniteit, haar warmte en haar koelte, haar superieure brein en haar lichamelijke perfectie’(pagina 101). Maar ook richting de andere zussen is de nodige distantie ver te zoeken, zoals bij zus Unity, die vooral wordt gepresenteerd als een onhandige, impulsieve vrouw, misleid door het nazisme. Een frisse blik zou tot een ander beeld komen: een vrouw die de naaste vertrouwelinge van Hitler was, en het meer dan eens was met de misdaden tegen de joden. Het doel, het objectief beschrijven van de (heftige) levensloop van de Mitfordzusjes, loopt met deze gekleurde bril averij op: de bestaande mythes worden deels overgenomen, deels vervangen door nieuwe mythes.
De beschrijvingen van de verschillende gebeurtenissen in de levens van de Mitfords worden regelmatig onderbroken door meningen van de schrijfster en verbanden die ze ziet met de hedendaagse tijd. Zo gaat ze bijna een pagina lang door over ‘de vrouwen van vandaag’, die zich ‘vooral druk maken over wat andere vrouwen doen en of dat beter is dan waar je zelf mee bezig bent’, wordt gezegd dat de Mitfordzusjes een ‘absolute noodzaak hadden om zich te vermaken, want ze hadden nog geen televisie en internet’, verwijst ze naar de Kardashians als een ‘Mitfordfamilie-nieuwe- stijl’, zegt dat broer Tom heden ten dage ‘cool’ zou zijn en gooit ze er zinnen in als ‘Wat zouden we moeten beginnen zonder klassenverschillen? We zouden nergens zijn’. Los van de vraag naar de zinnigheid of geldigheid van deze opmerkingen maken ze het verhaal nog rommeliger dan het al is. Want rommelig en ongestructureerd is het. Er worden allerlei lijnen uitgezet, maar voor deze goed en wel staan wordt alweer de volgende zijweg ingeslagen. Het gaat vooruit en achteruit in de tijd, er worden steeds vergelijkingen gemaakt met de boeken van Nancy (die voor Nederlandse lezers nauwelijks bekend zijn), dan weer volgen uitgebreide uitweidingen over de vriendenkring (waarbij ongeveer alle mannen verdacht worden van homoseksuele activiteiten). Een duidelijke opbouw is ver te zoeken.
Een ontbrekende structuur, gebrek aan objectiviteit. Voeg daar nog aan toe dat er nogal wat kromme en slecht geformuleerde zinnen in het boek staan. Zoals: ‘Dat was een veronderstelling, maar ook heel goed mogelijk’; ‘Het is echter hoogst onwaarschijnlijk, hoewel Nancy zich wellicht met die gedachte kan hebben gepijnigd’; of: ‘En deze paradox was onzinnig, maar ze wilde niet veranderen’. Oef.
Kortom: de Mitfordzusjes hadden ongetwijfeld boeiende levens, maar dit levert nog geen boeiende familiekroniek op. De schrijfster verzucht op pagina 153 dat ze Diana zou willen vragen: ‘Waar ben je in vredesnaam mee bezig?’. Ik vraag op mijn beurt:’ Laura Thompson, waar ben je in vredesnaam mee bezig? ‘
Eén ster voor de moeite. | 0neg
|
Denk aan een fotoreportage van zwartwitfotos. De fotos zijn prachtig, bijna kunstzinnig, en door te kiezen voor zwart-wit boven kleur wordt een soort afstandelijk effect bereikt. Lastig is alleen dat er net niet genoeg fotos zijn om een samenhangend verhaal te vertellen. De reportage is niet echt een reportage, maar meer een fotocollage, waar de rode draad maar spaarzaam in te ontdekken is.
Vertaal nu de fotoreportage naar een boek, en dan heb je Laat de dood slapen van Anna Jansson. Jansson schrijft prachtig, en weet de gevoelens van haar personages mooi bloot te leggen; erg kunstig gedaan. Maar het lijkt wel of hetzelfde effect bereikt wordt als bij zwart-wit fotos, waar het gewone van het plaatje naar de achtergrond verdwijnt, en een soort vervreemding optreedt. Tel daarbij op dat de informatie maar fragmentarisch tot je komt, alsof er stukjes in het verhaal overgeslagen worden, en je kunt je een beetje voorstellen hoe lastig het is om in het plot van deze thriller te komen.
Het begint allemaal met Adina, die er van overtuigd is dat ze een man heeft aangereden. Inspecteur Maria Wern ontfermt zich over de vrouw uit Estland, en brengt haar naar huis, waar Adinas man vertelt dat zijn vrouw in de war is. En dat terwijl ze hoogzwanger is: geen ideale situatie, natuurlijk.
Maria heeft helaas maar weinig tijd om zich verder in Adinas situatie te verdiepen. Om te beginnen is er geen reden voor politieonderzoek, en daarnaast heeft ze het enorm druk. Op haar werk krijgt ze, als pesterij, zonder reden een hele rits nachtdiensten te draaien, haar gezin ziet ze amper, wat leidt tot spanningen met haar man, en tot slot doet ook haar vriendin Karin een beroep op haar. Karin is eindelijk, na vele behandelingen, zwanger, en maakt zich zorgen.
Verschillende lijnen in het verhaal komen bij elkaar wanneer een patiënte van een vruchtbaarheidskliniek zelfmoord pleegt, Adina dood in bad wordt gevonden en in het plaatselijke ziekenhuis een van de transportmedewerkers verdwijnt. Maria probeert de samenhang tussen deze zaken te ontdekken, wat maar moeizaam gaat door tegenwerking van haar chef.
Allemaal goede gegevens voor een spannend verhaal, en elk van de personages en gebeurtenissen is mooi beschreven, maar het blijven afstandelijke snapshots in zwart-wit. Nergens kom je lekker in het plot, je blijft een buitenstaander die van grote afstand naar de verschillende fotos staat te kijken, je ziet dat het op zich mooie plaatjes zijn, maar het verhaal in zijn geheel ontrafelen kost wel erg veel moeite. Blijkbaar zag Jansson dat uiteindelijk ook, want tegen het eind van Laat de dood slapen gaat ze ineens heel veel uitleggen, in een stijl die amper bij de rest van het boek past. Daarmee laat ze zien dat mooi kunnen schrijven toch nog iets anders is dat een goed verhaal kunnen vertellen. | 0neg
|
Dit eerste deel over het fantasierijk Terra Fabula kon mij niet zo bekoren. Ik snap ook wel dat het een kinderboek is, maar kinderen vanaf een jaar of 10 zijn tegenwoordig echt wel wat gewend.
Veel figuren komen rechtstreeks uit andere verhalen gestapt, het tempo is te laag en pas helemaal op het eind komt de spanning er een beetje in. Het benadrukt maar weer eens hoe verdomd knap de avonturen van Harry Potter (voor jong en oud) zijn geschreven.
En dan het taalgebruik. Ik lees zinnen als:
Marthe kreeg het onbestemde gevoel dat hij meer wist dat hij zei.
Ze vond het vreemd dat hij zich zo gemakkelijk berustte in het vertrek van haar en William.
… voelde het alsof een drukkende stilte het hele huis had ondergedompeld.
Martha zwaaide met haar broer door de kleine raampjes totdat de straat een bocht maakte …
Dan zie ik voor me dat Martha haar broertje oppakt en hem als een soort zakdoek gebruikt om uit het raampje van de koets te zwaaien. Ik bedoel … het is allemaal misschien ook niet direct fout, maar het leest voor mij gewoon niet lekker. En da’s toch wel een doorslaggevend punt.
Omdat de laatste paar hoofdstukken beduidend beter uit de verf kwamen, ben ik toch nieuwsgierig geworden naar het tweede deel. Da’s dan wel weer goed gedaan ;-)
Wordt vervolgd… | 0neg
|
Afgelopen zomer kondigde uitgeverij De Arbeiderspers het romandebuut van Anne-Marieke Samson aan als een "Scherpe tragikomedie over een ambtenaar vol volkswoede." De roman met de titel De val van Jakob Duikelman zou een aanrader zijn voor de lezers van Arnon Grunberg en Jonathan Safran Foer.
Samson is niet helemaal een onbekende in de 'literaire' wereld. Eerder schreef ze stukjes voor Tirade.nu, ook haalde ze de finale van de schrijfwedstrijd Holland's Next Top Writer op de Jonge Schrijversavond. Ze werd daar geprezen om haar zwarte humor en lichte absurde toon.
Sinds deze week ligt het romandebuut van Anne-Marieke Samson in de boekhandel. Een roman over Jakob Duikelman, een anti-held. Hij is een suffige ambtenaar die zijn dagen slijt op zijn saaie ministerie, afdeling 3F: oorlogsmisdaden. Hij heeft een slechte relatie met zijn dochter (Disi) en een veel stoerdere vriend (Sander), die er later in het boek met zijn vrouw vandoor gaat. Ook heeft Duikelman een alcoholprobleem. Tot zover de clichés.
De roman begint een beetje op stoom te raken als Jakob verneemt dat hij niet lang meer te leven heeft. Zijn lichaam zit vol met kwaadaardige 'boompjes', iets dat hij angstvallig geheim houdt voor zijn mooie Thaise vrouw Mai en zijn puberdochter Disi. Een puberdochter uit een eerder huwelijk, een dochter die overigens niet op veel begrip en aandacht van Jakob hoeft te rekenen. Later in de roman krijgt Disi een relatie met een 'schoonmaker' van school. Deze medewerker -Be Free genaamd- zorgt later voor de uiteindelijke echte val van Jakob Duikelman.
Er staan zo nu en dan goed geschreven scènes in dit boek. Zo is het hoofdstuk waarin Jakob Duikelman met Be Free geconfronteerd wordt erg goed geschreven, maar toch is het geen geslaagde roman. Het lijkt het erop dat Samson teveel drama en onderwerpen in een verhaal heeft willen stoppen. Er zijn vechtpartijen, er is ongeneeselijke kanker, een overval, overspel en drankmisbruik. Dochter Disi is drugskoerier, wel of niet verkracht, er zijn oorlogsmisdadigers, onvruchtbaarheid en ga zo maar door. En dat allemaal met een sausje van "tragikomedie", maar nergens wordt het echt tragikomisch, ook omdat de personages niet goed zijn uitgewerkt. (Is Jakob nu een sulletje? Een man met volkswoede? Een alcoholist? Of een stoere man die overal schijt aan heeft? Of is hij alles?) Uiteindelijk maakt het niet meer uit wat er met de personen in het boek gebeurt.
Toch is er aan het einde van het boek toch nog ruimte voor een glimlach. In het laatste hoofdstuk worden Jos en Lia Voorma opgevoerd, de buren van Duikelman. Het lijkt een kort verhaal dat al eerder door Samson is geschreven en voor deze roman is ingepast in dit boek. Een zeer goed geschreven hoofdstuk. We kijken naar de mooie Thaise vrouw van Jakob door de ogen van Jos, een sukkelige oude man. Een man die op een mooie manier door Samson wordt neergezet. Een man die je beter wil leren kennen. Een persoon die misschien wel de hoofdpersoon van dit boek had moeten zijn, maar dat advies komt voor dit romandebuut helaas te laat. | 0neg
|
Dit was mijn eerste Nicci French. Ik moet zeggen dat ik wel benieuwd was hoe het af zou lopen, en het daarom snel uit had. Toch viel het me zwaar tegen. Ik ergerde me enorm aan het gezemel van Jane (de hoofdpersoon)... ze was ook in werkelijk élke scène aan het eten, drinken, roken, huilen - of een combinatie van deze activiteiten. En die onnatuurlijke dialogen die erin zitten!! Ik moest de hele tijd maar denken "zo praten mensen niet", en dat stoorde me nogal bij het lezen. Het eind vond ik nogal kort en afgeraffeld, als je kijkt naar de lange opbouw. Het hele boek lang wordt elke emotie tot vervelens toe uitgerafeld, maar aan het eind, als je écht benieuwd bent, wordt er niet op in gegaan. Voorlopig geen Nicci French meer voor mij. | 0neg
|
Ik vond De cyberkiller en The Bone Collector geweldig. Toen ik dit boek in de winkel zag heb ik het dus meteen gekocht. Maar ik moet met de rest meegaan en zeggen dat dit boek wat minder is. Zo weet je eigenlijk al dat de jongen in het verhaal wel degelijk schuldig is en trapt Sachs in zijn 'zielige jongen' act. En dat terwijl ze zo goed is in het achterhalen van de waarheid. Dit is er een voor op de stapel rommelmarkt. | 0neg
|
'Meeslepende psychologische thriller' staat er op de omslag van Het huis van de zusters. Een misleidende aanbeveling, want het boek is absoluut niet spannend, laat staan een thriller, het is niet meeslepend en wat er psychologisch aan zou zijn heb ik niet kunnen ontdekken. Achterop staat zelfs nog dat het boek 'geraffineerd' is. Maar het is een slecht geschreven, regelmatig zeer ongeloofwaardig, makkelijk weglezend boek alleen geschikt voor als je lang moet wachten op een vliegveld of met verstopte hersenen met griep in bed ligt. | 0neg
|
Als je op het omslag toetert: “De grote allochtone roman is gearriveerd”, “een uppercut aan de Nederlandstalige letteren” en “met deze fragmentarische roman noir meet hij zich op papier met Tarantino...”, dan heb je wat waar te maken. Maar dan krijgt de Gentenaar het lastig. Thematisch doet Caleidoscoop denken aan de Stockholm-trilogie van Jens Lapides, de uitwerking helaas niet. Carl, Moses, Walther PPK en Zico scharrelen hun kostje bijeen aan de rafelranden van de samenleving. Ieder met zijn eigen treurigstemmende migrantenverhaal uit de biotoop van mensen die niemand ziet, de vierde wereld. Als dit onzekere, gewelddadige bestaan wordt bedreigd, antwoordt het viertal schlemielen met het enige dat ze kennen: met geweld hun nieuwe man elimineren.
Akbas waaiert flink uit, wat de vaart en de spanning uit het verhaal haalt. Dat die er af en toe toch inzit en zeker in de climax, maakt deze roman noir ook onevenwichtig. Tarantino versus Akbas: 3-0. Nog altijd. | 0neg
|
Componist Adriaan Hoorndrager (…) zoekt zijn heil na de breuk met z’n geliefde bij een one night stand van weleer. Daarvoor moet hij echter wel naar de Balkan afreizen. Op zeker moment dwingen de weersomstandigheden hem te stoppen en hij belandt in hotel Alfabet. Daar ontsluit zich een surrealistische wereld voor hem.
Ondanks de korte tijdsspanne waarin het verhaal zich afspeelt, ontmoet Adriaan een aantal markante figuren met wie hij diepgaande gesprekken voert. Professor Quast ziet in hem het ultieme resultaat van de eugenetica, de weduwe Kloos-de-Ranitz vraagt hem verwachtingsvol een opera te schrijven en Troela, dochter van de hotelier, brengt zijn hoofd op hol. En dat in zo’n korte tijdsspanne… Tja, daarmee duid ik direct een van de bezwaren die ik met deze roman heb. Ongeloofwaardig. Wat me ook stoort is dat Hoorndrager bij iedere vrouw die hij in het hotel tegenkomt erotische fantasieën heeft, of het nu een meisje van zestien is of een verkreukelde dame die al met anderhalf been in het graf staat. Verbluffend hoe Ten Holt kansen laat liggen: de sneeuw is ineens als, juist, voor de zon verdwenen. Maar waarom pakt Adriaan zijn biezen dan niet? Is hij daadwerkelijk een componist? Ieder muziekstuk dat door het strijkkwartet in het hotel wordt gespeeld, schrijft hij toe aan de verkeerde componist. De gesprekken met Quast zijn de basis voor een roman op zich, maar Ten Holt strooit ze uit als losse pamfletten, achteloos, en betekenisloos. Zoveel meer had er in dit verhaal gezeten. Nu is het een chaotische verzameling anekdotes waarmee hij me niet heeft weten te raken. Een zeer oppervlakkig boek. Ik begrijp nu ook de aanprijzing van uitgever Joost Nijssen: “De grootste vergissing die de lezer kan maken is dit boek niet met overgave en van begin tot eind te lezen.” Als je de lezer al moet manen een boek met aandacht te lezen, dan besef je blijkbaar zelf dat het voorwaar geen sinecure is dit boek tot de laatste pagina vol te houden.
De redactie van het boek was goed, daarom toch nog twee sterren. | 0neg
|
Moordvrienden is het tweede boek wat Nele Neuhaus (1967, Münster,Deu) schreef met haar protagonisten Pia Kirchhoff en Oliver van Bodenstein.Neuhaus besloot zowel haar thriller debuut “de onbeminde vrouw” als dit werk, nadat ze door vele uitgeverijen was afgewezen in eigen beheer uit te geven. Voor haar derde werk “Diepe wonden” vond ze wel een uitgever die het aandurfde met aanvankelijk beperkt succes op de Duitse markt. Haar doorbraak zowel nationaal als internationaal kwam met de vierde uit de reeks “Sneeuwwitje moet sterven”.
Na het lezen van haar eersteling en ook dit tweede deel MOORDVRIENDEN, en nog onwetend hoe de rest van de delen zijn kan ik me wel voorstellen dat de uitgevers toentertijd niet hebben toegehapt. Het werk is gewoon niet goed genoeg.
Inmiddels zijn Kirchhoff en von Bodenstein al zo’n jaar collega’s als er een verontrustende melding komt van een in de dierentuin gevonden menselijke hand. Al snel wordt er in het weiland tegenover de dierentuin het bijbehorende lijk gevonden. Het blijkt de plaatselijke geliefde docent én gehate charismatische milieuactivist Hans Ulrich Pauly te zijn. Door zijn werk in de politiek en milieubeweging heeft Pauly vele vijanden gemaakt en voor Kirchhoff en von Bodenstein valt er dus heel wat werk te verzetten om de dader op te sporen.
Moordvrienden is een klassieke detective en whodunit, Neuhaus voert vele karakters op, die er niet allemaal toe doen. Één voor één worden (mogelijke) daders uitgesloten, daarnaast worden anderen door ontwikkelingen als verdachten aangemerkt en opgenomen op de fictieve afvinklijst van het onderzoeksteam. Op zich zitten er best wel mogelijkheden in de overigens simpele verhaallijn, maar Neuhaus vertelt het zo kneuterig dat het plot nooit echt van de grond komt, werkelijk tenenkrommend zijn de verhandelingen over de weinig geloofwaardige amoureuze escapades van Pia met zowel Lucas als Christoph Sander.En de uiteindelijke aanloop naar de climax waarbij twee mensen zo’n 50 meter naar beneden storten maar dit overleven help ook niet echt mee.
Neuhaus heeft in diverse publicaties aangegeven dat ze erg gecharmeerd is van de good old Duitse krimi, en dat is dan ook hoe dit boek leest. Nu is er op zich natuurlijk niets mis met een krimi, dit trok niet voor niets een miljoenenpubliek. Echter van een boek, wat toch minder vluchtig is wordt meer verwacht. Wie weet was dat ook de overweging van de uitgevers ten tijde van het aanbieden van dit werk om het af te wijzen, en heeft Neuhaus met haar latere werk wel die progressie gemaakt en is ze enorm gegroeid als auteur. Groei die het latere succes verklaren? Ik ga haar 3e lezen om daar achter te komen.
Conclusie: tegenvallend, onder de maat en niet goed genoeg!
2 sterren | 0neg
|
De Florentijnse vloek is een verhaal dat past in de huidige trend met aandacht voor legenden, oude genootschappen en terrorisme. Het boek beschrijft verschillende locaties in Wenen, Zwitserland en Marokko die de belangstellende lezer kan bezoeken. Ackerman kiest niet voor de heilige Graal of Atlantis. Zijn invalshoek is het mysterie dat door de eeuwen heen rond edelstenen en hun herkomst geweven is. Wie bekend is met het oeuvre van Arthur Conan Doyle, weet dat deze honderd jaar geleden hetzelfde deed met een paar van zijn Sherlock Holmes verhalen.
Ackerman beschrijft twee gewelddadige diamantroven. Hierbij worden de legendarische Grote en Kleine Sancy buitgemaakt. Deze twee diamanten zouden ooit bij een derde steen gehoord hebben, de Florentijn. Deze diamant is al decennia lang spoorloos. Marie-Claire de Vries (geen Nederlandse...) is deskundige bij veilinghuis Christie's en krijgt de opdracht onderzoek te doen naar de Florentijn. Zij is niet de enige die belangstelling heeft voor de steen.
Hoewel het boek spannend begint met de beschrijvingen van de diefstallen, wekt het verhaal naar het einde toe meer irritatie dan leesplezier op. Dit hangt voor een deel samen met hoofdpersoon Marie-Claire. Ze vindt elke man die ze tegenkomt charmant of galant. Ze is meer bezig met de vraag wanneer ze met hen het bed in duikt (want daar is ze wel weer eens aan toe), dan dat ze zich op het onderzoek richt. Heeft ze de ene man nog niet gehad, dan gaat ze naar de andere. Zelfs als ze in de gaten heeft dat er misbruik van haar gemaakt wordt, gaat ze door. Haar zus is zo mogelijk een nog grotere nymfomane, evenals haar beste vriendin. Het is een bedroevende poging van Ackerman om het boek een romantisch tintje te geven. Maar een echte erotische thriller is De Florentijnse vloek ook weer niet.
De intrige stelt hoe dan ook teleur. Het lijkt er op dat iedereen de ander oplicht, met als uitzondering de bijzonder naïeve Marie-Claire. En op het eind van het boek blijkt dat belangrijke informatie over de Florentijn zich de hele tijd in een kluis van Christie's te vinden is, waar mevrouw De Vries toegang toe heeft. Dan denk ik: begin daar dan je onderzoek! Helaas, geen vakmanschap à la Arthur Conan Doyle. | 0neg
|
Weduwe van 71 jaar sinds kort, zoekt haar eigen weg.
Haar dochter is hierin een en al scepsis maar de echtgenoot relativeert vaak de situatie.
In Afrika ontstaat een nieuwe liefde. De feiten zijn dat familie, omgeving en politiek hier anders over denken en beslissen. Maar ze stappen op de trein en zien wel. Liefdes moet je niet vergelijken. Ook ontvangt ze veel goede raad maar wat heb je er aan
Een roman welke in het begin soms broeierig overkomt. Veel gebeurd in Afrika, een omgeving niet de onze. Alleen wordt hier bijna niet op ingegaan. Het is een kort verhaal, hierdoor zal het wel komen dat er weinig is uitgewerkt. Een mooi thema maar heeft de indruk van haastje..repje..jammer. Het raakt je niet. Een boekenweekgeschenk, gemakkelijk te lezen met een diepere moraal | 0neg
|
Ik moet bekennen dat ik veel verwachte van dit boek van Molist. Ik hoopte in de eerste plaats dat het niet weer een zoveelste slap aftreksel zou zijn van de Da Vinci Code hype. Op de tweede plaats hoopte ik dat dit boek me mee terugnam naar Barcelona, daar waar Carlos Ruiz Zafon me achter had gelaten. Op beide fronten heeft het deels mijn verwachtingen waargemaakt.
Het verhaal begint goed en leest lekker weg, de vaart zit er meteen goed in. Maar dan heb ik ook één van de grootste struikelblokken ter sprake gebracht. Waar de vaart waarmee alles geschreven is op het begin functioneel is, gaat het al snel tegen staan. Molist neemt nergens echt de tijd voor. Complete dagen worden in twee pagina's beschreven. Dit zorgt er ook voor dat je nooit echt het gevoel hebt met de hoofdpersonage's mee te leven, laat staan ze te leren kennen. In mijn ogen heeft Molist zich er te snel van af willen maken. Het uitgangspunt is immers goed, maar de uitvoering laat te wensen over. Een ander minpunt was de sluimerende liefde die door het verhaal heenspeelt. Molist trachtte met deze liefde het boek wat meer diepgang te geven, maar is daar nooit in geslaagd. Integendeel, je gaat je langzaamaan ergeren aan de momenten waarop hij de lifde voor Oriol ter sprake brengt. Ook ga je je ergeren aan de snelheid waarmee hij beschrijft dat de hoofdpersoon op het ene moment kiest voor haar verloofde, terwijl ze bij wijze van spreken een pagina later besloten heeft haar relatie definitief te verbreken. Maar meedere zaken zijn niet goed uitgewerkt en roepen zo nu en dan vraagtekens op.Het feit dat Luis (één van de hoofdrolspelers) zomaar ineens uit het verhaal verdwijnt en niet terugkeert is zo'n geval, en geeft aan dat het boek niet af is.
Molist heeft getracht een stukje historie over de tempelridders in een hedendaagse triller te gieten. Als hij het hierbij gelaten had, had dit boek een kans van slagen. Helaas heeft hij er een liefdesverhaal en familie intriges doorheen gesponnen. Als hij meer rust had genomen met het uitdiepen van de karakters en het beschrijven van situaties zou dit niet storend zijn, maar omdat dit alles gebeurt in 350 pagina's komt het extreem gehaast over. Het lijkt of Molist plannen had voor een boek van 600 pagina's, maar dat de uitgever daar niet aan wilde. Vervolgens heeft Molist de uitgever z'n zin gegeven, zonder te willen snijden in de verhaallijn en verhaalelementen, terwijl hij dit toch echt beter had kunnen doen. Jammer, want in potentie is het verhaal een goed uitgangspunt en had het meer rust en een betere uitwerking verdiend. | 0neg
|
Mogelijk bevat deze recensie spoilers, dus dat wil ik op voorhand aankondigen voor de mensen die dit boek nog niet gelezen hebben.
In ja kun je krijgen volgen we Anne de Bree. Advocate met een overvolle agenda die af en toe te laat komt. Dit veranderd op slag wanneer haar baas zegt dat ze genomineerd is om de nieuwe Partner te worden bij JVJ. Anne verschijnt als eerst, gaat als laatst en wringt zich in allerlei bochten om de promotie te krijgen. Wanneer haar beste vriendin vraagt of ze haar boek uit mag geven onder Anne's naam is ze eerst sceptisch, maar denkt dan dat het geen kwaad kan en stemt toe. Het boek slaat in als een bom en Anne's overvolle agenda stroomt nu over waardoor ze langzaam de regie over haar leven verliest. Maar hoe draai je een chaos terug waar je geen controle meer over hebt?
In de eerste instantie is het boek vlot geschreven, het leest makkelijk weg en is dus een prima boekje voor tussendoor. Er mist wel wat humor. Het had allemaal wat leuker gekund. De hoofdpersoon is niet sympathiek en ik mocht haar niet, dat vind ik jammer in een boek. Anne is egocentrisch. Ze vaart haar eigen koers en mensen die het beste met haar voor hebben worden afgepoeierd als haar hoofd er niet naar staat, dit was een irritante eigenschap. Ze komt een wildvreemde man tegen die ze 1x in de kroeg zag en daarna 1x een vlotte wip mee maakte en die werd bestempeld als 'de liefde van haar leven'. Vervolgens komt ze er bedrogen uit. Dan ontmoet ze de volgende en krijgt bij de eerste ontmoeting al de gedachte dat ze 'de rest van haar leven wel met hem wil dineren' dat vind ik bijzonder oppervlakkig en vergezocht! Laat staan dat ze uiteindelijk op het laatst van het ene op het andere moment met een wildvreemde wil gaan samenwonen, ja sorry, maar dan verliest het boek zijn totale geloofwaardigheid. Haar 'beste vriendin' vraagt haar als pseudoniem te fungeren en de reden daarachter sloeg ronduit nergens op. Uiteindelijk blijkt zij Anne's toekomstkansen te dwarsbomen en gaat hier gewoon onverstoord mee door, wat voor 'beste' vriendin ben je dan?
Al met al vond ik dit boek gewoon jammer. Er zitten nog veel meer zwakheden in maar ik ga ze niet allemaal benoemen. Het boek is leuk voor ff tussendoor maar het is rommelig en geen hoogstandje. | 0neg
|
Mijn verwachtingen voor dit boek lagen zeker hoog, wat niet erg is tenslotte, maar het vervelende is dan wel: komen deze verwachtingen uit? Ik ben mijn leesverslaving namelijk begonnen met de Selectie-serie van Kiera Cass. Toen ik dus zag staan: voor fans van Kiera Cass, schoten mijn gedachten uiteraard naar de serie die ik van haar had gelezen.
Eenmaal begonnen in het boek, duurde het niet lang voor ik erachter kwam dat ik het boek leuk vond, maar absoluut niet te matchen was met de Selectie-serie. Het deed mij denken aan een combinatie van 'The princess Diaries en The prince and me'. Het was zeker genieten om het boek te lezen, vooral omdat de hoofdpersoon: Daisy, in werkelijkheid een boekennerd is en eigenlijk gewoon doodnormaal is. Ik kon me ergens wel in haar vinden:
Ze houd van lezen;
Gaat naar boekevenementen om auteurs te ontmoeten en boeken te laten signeren, dus je begrijpt als lezer voor 110% wat er door haar heen gaat als ze niet naar een signeersessie kan;
ze verft haar haar in knalkleuren (ja, ik houd er ook van om mijn haar in verschillende kleuren te verven, momenteel een beetje asblond/grijs);
Je leert Daisy in het verhaal het beste kennen van alle personages, wat ik altijd een pluspunt vind bij het lezen van een verhaal. Over de andere personages leer je ook wel het één en ander, maar vind ik die relaties een beetje oppervlakkig blijven. En dan heb ik het met name over de relatie die je als lezer zogezegd met de personages opbouwd.
Het verhaal zelf is leuk opgebouwd. De grote lijnen zijn duidelijk, maar ik heb af en toe het gevoel alsof er een kleine tijdsprong gemaakt wordt, waardoor je niet 100% in het verhaal meegezogen wordt. Ondanks dat, had ik het verhaal binnen een dag of 3 uitgelezen. En dat terwijl ik gewoon elke dag gewerkt heb.
Benieuwd naar wat jij zelf van het boek vind! Lees hem dan vooral. Mijn recensie komt misschien niet helemaal spetterend over, maar ondanks dat vind ik het zeker wel een leuk boek om te lezen! | 0neg
|
Val McDermid is een uitstekende, slimme schrijfster, die je boeit en vasthoudt met haar verhalen, terwijl je gespannen de bladzijden omslaat. Dat was mijn gemoedstoestand toen ik aan De Kwelling begon. Het uitgangspunt is dat Jacko Vance, eerder opgepakt en opgesloten door Tony Hill en Carol Jordan, terug is en uit op wraak. En is er een andere seriemoordenaar actief. McDermid kennende verwacht je dan vele plotwendingen en slimme redeneringen.
Nou, niet echt dus.
Neem het personage van Jacko Vance. Hij heeft zijn wraakactie in de gevangenis gepland, waar hij 12 jaar heeft gezeten. Als hij vrij komt, is er veel veranderd in de maatschappij, bijvoorbeeld op het gebied van elektronische communicatie. Dat belemmert echter niet een onwaarschijnlijk perfecte uitvoering van zijn complex opgezette acties. Toegegeven, hij heeft hulp gehad van buitenaf, maar dat er niets in zijn planning misloopt is moeilijk te geloven.
Verder komt er in het boek een aantal extreem en onnodig wrede passages voor. Je bent wel wat gewend in de Tony Hill serie, maar eerlijk gezegd voegde het dit keer niets aan de plot toe.
En dan de plot. Het verhaal biedt veel mogelijkheden, maar de uitwerking is wat mij betreft zeer teleurstellend. Het verloop van het verhaal kent nauwelijks spannende verrassingen en de uiteindelijke finale doet erg gekunsteld aan.
Een gemiste kans. McDermid blijft een fantastische schrijver, waardoor ook dit boek op zijn minst vlot leest, maar de volgende keer verwacht ik wel een beter doordacht en spannender verhaal. | 0neg
|
Een plot van niks en een stijl om te huilen. Om aan voldoende pagina's te komen is de helft van de tekst besteed aan allerlei niet ter zake doende uitwijdingen en borrelpraat. Wat moet je denken van een boek waar op één pagina drie keer "Vijf letters, M-O-O-R-D." staat? Waar een schieartij wordt beschreven alsof kleine kinderen cowboytje aan het spelen zijn (BÁÁÁNGGG! BÁÁÁMMM!) En zo gaat het nog even door en een paar blaadjes verder knalt het weer zo. Waarin agenten als ze iemand aanspreken 'hun badge flashen' en als ze met z'n drieën zijn in één alinea drie keer flashen. Zonde van het papier. | 0neg
|
Dit boek kocht ik bij Afûk, het centrum voor de Friese taal, waar ze ook een afdeling hebben over "kleine talen", want het Fries valt ook onder die kleine talen. Dit boek lag in de ramsj en gaat over kleine talen. Volgens de flaptekst gaat de schrijfster met man en kinderen in een camper door Europa om aan den lijve te ondervinden wat de status is van de "kleine talen" van Europa en wat er nog van over is.
Ik had verwacht dat het zou gaan over de kleine talen en hun positie binnen de gemeenschap, wat je er nog van kunt vinden op straat en zo, met voorbeelden van hoe de talen zich de afgelopen tijd hebben ontwikkeld, hoe het historisch zo is gegroeid. Ik had een boek over taal verwacht, maar dat bleek het dus niet te zijn.
Het boek gaat over de hoofdpersoon Helen, haar man (een kunstenaar) en twee jonge dochters, die hun leven in Londen achter zich laten en met een camper door Europa trekken. Het hoe en wat van het rijden met de camper, het zoeken van een goede overnachtingsplek en het gejengel van de kinderen neemt een veel grotere plaats in dat de tekst over de talen.
Op zich zou dat nog wel aardig kunnen zijn, maar al snel begon ik me te ergeren aan de hautaine houding van de schrijfster ten opzichte van de "buitenlanders", de niet-Engelse mensen die ze onderweg tegenkomt. Ze voelt zich duidelijk veel te goed voor die mensen, hun cultuur en gebruiken, hun tradities vindt ze overduidelijk stom, achterlijk, debiel (en dat niet op een grappige manier). Ook lapt ze de wet aan haar laars en is ze verontwaardigd als mensen daar iets over zeggen (bijvoorbeeld bij de zoveelste keer dat ze de camper illegaal ergens parkeren voor een overnachting). Bij hun tegenslag denk ik dan ook "net goed, kreng!"
Zoals ik al schreef, kom je over de "kleine talen" weinig te weten. De schrijfster lijkt hierover weinig kennis te hebben. Bijvoorbeeld, ze bezoekt wel Friesland, want het Fries is een "kleine taal", maar rept met geen woord over de bijzondere positie van het Bildts, een niet-Friese taal die in Friesland wordt gesproken en door Fries wordt omgeven. Met anderhalf jaar onderweg zijn kun je ook niet spreken van tijdgebrek om hiernaar onderzoek te doen.
Uiteraard - of bijna uiteraard- is anderhalf jaar niet voldoende om alle "kleine talen" van Europa te bestuderen, want het zijn er heel erg veel en dat zou ook niet in één boek passen. De keuze die is gemaakt lijkt meer op toeval te wijzen dan op een goede voorstudie of een duidelijk plan van aanpak. Daarom is een vergelijking tussen de situatie en status van de talen niet mogelijk, dat wordt dan ook achterwege gelaten, sowieso zit er weinig lijn in het boek, het is een dagboek van een lange reis met een hoop van de hak op de tak anekdotes. De conclusie van het boek is een uiterst persoonlijke overweging van de schrijfster, die echter nog steeds niet doorziet dat haar gevoel van ontheemdheid vooral te maken heeft met haar arrogante houding ten opzichte van de vreemde culturen.
Het is jammer, de "kleine talen" hadden een veel beter boek verdiend. | 0neg
|
Ik ging dit boek in met het idee dat ik hem waarschijnlijk helemaal geweldig zou vinden aangezien ik enorm genoten had van Cruel beauty van Rosamund hodge. Maar helaas was dit niet het geval.
Het tempo van het boek lag laag, iets wat ik niet per se een directe afknapper vind, maar omdat er ook totaal geen richting aan het verhaal zal zorgde dit ervoor dat het al gauw erg saai werd. Daarnaast waren de karakters nu ook niet erg aansprekend waardoor het me eigenlijk weinig interesseerde wat er met ze zou gebeuren.
De wereld en het hele systeem van bloodbounds en forestborn waren naar mijn idee slecht uitgelegd waardoor de basis van het verhaal erg warrig blijft.
En toen er aan het einde van het boek eindelijk een lijn in het verhaal kwam en er zelfs nog een kleine twist kwam stond ik al zo ver van het verhaal af dat het me eigenlijk weinig nog kon boeien.
Met toch een klein beetje pijn in mijn hart, omdat ik het zo graag anders had gezien, kom ik op niet meer dan 2 sterren uit:-( | 0neg
|
Het motief. Juist wat is het motief? Het boek staat volgens mij uit drie delen. Ruzie bij de politie over wie het onderzoek gaat doen. De rechtbankscene. Niet slecht maar door een slecht onderzoek naar de moorden was het resultaat voorspelbaar. Het plot was zeer zwak. FBI , CIA en ten slotte de politiek in Algiers.
Weer typisch Lescord, wat synoniem is met uitmuntend(kaft). Ik hoop dat zijn andere boeken beter zijn want deze was zeker niet uitmuntend.. | 0neg
|
‘Supermarkten geven me altijd een tasje wanneer ik dat niet nodig heb, omdat ik alleen maar een pakje kauwgom of een banaan heb gekocht of chips die al in een zakje zit, en dan voel ik me schuldig, omdat zij plastic verspillen, maar het tasje zit er al omheen voordat ik in de gaten heb dat ze er eentje pakken, dus dan zeg ik maar niets. In de videotheek vragen ze juist altijd of ik een tasje wil en hoewel ik mijn dvd in theorie best zonder een tasje mee zou kunnen nemen, en dat tasje ook weer verspilling is van plastic, heb ik er bij de videotheek wel altijd eentje nodig, omdat ik, om redenen die zo meteen duidelijk zullen worden, vind dat alle dvd’s verpakt horen te zijn.’
Zo. Dat waren de eerste twee zinnen van hoofdstuk 1. In 130 woorden, 551 tekens en tien regels krijg je meteen een beeld van Carrie. Carrie is een meisje met een uitgesproken mening die eigenlijk hierop neer komt: alle mensen zijn hypocriet. En haar mening laat ze ook duidelijk horen aan de mensen om haar heen, onder andere haar vader en therapeut Petrov. Naast haar uitgesproken mening is Carrie ook bijzonder intelligent. Ze heeft drie klassen overgeslagen en is op haar negentiende afgestudeerd aan Harvard University. Maar het lijkt alsof Carrie een stoornis heeft, ze vindt het moeilijk om met andere mensen om te gaan, daarom blijft ze vaak de hele dag in bed. Daarvoor is ze is onder behandeling bij een therapeut en hij geeft haar een mega-opdracht, vindt Carrie. Ze moet:
Zo als korte samenvatting klinkt het boek leuk, en in het begin ís het boek ook leuk. De manier van denken van Carrie is totaal anders, wat wel grappige situaties veroorzaakt. Maar naarmate het boek vordert, des te langdradiger het wordt. Carrie is lui en onderneemt niets, kraakt iedereen af omdat ze een te laag IQ hebben, hypocriet zijn en ga zo maar door. Op een gegeven moment ben je flauw van haar gezeur over onder andere de overburen en de tasjes van de videotheek, en dit alles maakt Carrie een heel onaangenaam persoon.
De schrijfstijl van auteur Caren Lissner is opvallend. Lissner is redacteur bij een krantenketen in New Jersey en debuteerde in 2003 met Carrie Pilby. In 2010 werd het boek heruitgegeven door Harper Teen, en nu is het dus ook vertaald in het Nederlands door Valérie Janssen. Die vertaling laat de uitgebreide manier van schrijven van Lissner zien, die soms prettig of grappig is - zoals bij de eerste twee zinnen van het eerste hoofdstuk -, maar vaak worden de passages hier heel langdradig van. Het is heel moeilijk om na twee bladzijdes te zeggen waar de vorige twee over gingen, het verhaal blijft niet hangen, wat het leesplezier natuurlijk niet bepaald bevordert.
Terug naar die quote aan het begin. Dit is een van de weinige leuke kanten van Carrie, helaas. Lissner heeft geprobeerd om het leven van een geniale tiener in het dagelijks leven vorm te geven, alleen is dit idee niet helemaal goed uit de verf gekomen. En daarom: het niet zo coole leven van Carrie Pilby, en helaas, maar toch, ook het niet zo coole boek over Carrie. | 0neg
|
In het dorp Beek is men bang voor de Wylerheks Katharina uit de zeventiende eeuw.
Zij was toentertijd ter dood veroordeeld omdat nadat zij haar zoon moest opofferen hem tot leven zou hebben gewekt.
Katharina is een angstaanjagende verschijning met dichtgenaaide ogen en mond. men zegt dat als zij haar ogen zou openen of haar mond zou opendoen, het gehele dorp gedood zou worden.
Katharina duikt overal in het dorp op, ook in de huizen en men is aan haar gewend.
De wet in het dorp verbied om met buitenstaanders het over Katharina te hebben, het is een goed bewaard geheim.
Als de dorpelingen zich te lang buiten hun woonplaats bevinden worden ze zo depressief dat zij zelfmoord willen plegen.
Dus eenmaal in beek, altijd in Beek.
Dit geldt ook voor buitenstaanders die zich in beek vestigen.
HEX is een groep “ dorpsoudsten” die met camera’s controleert waar Katharina zich bevindt of er afwijkende dingen gebeuren en of men geen rare dingen doet of zegt. ook het internet wordt in de gaten gehouden
Maar dan besluit een groep jongens Katharina te filmen en viraal te gaan en daar gaat het mis.
Wat begint als plagerij wordt als snel treiteren en mishandelen met alle gevolgen van dien.
Timo een van die jongens probeert de boel nog te redden, maar gaat dat hem wel lukken?
Wat zijn de gevolgen van zijn handelen voor hem, zijn vrienden en zijn familie?
Is de wraak waar de dorpelingen zo bang voor zijn werkelijk zo gruwelijk?
Ik had veel moeite met het boek.
Het verhaal is origineel, dat is waar en het is goed bedacht, maar de manier van schrijven staat mij enorm tegen.
Het taalgebruik is populistisch te noemen en daar moet je van houden.
Men noemt dit boek angstaanjagend, ik kan mij daar helaas niet in vinden.
Als groot fantasy, thriller en spanning liefhebber heb ik heel wat rare en verknipte dingen gelezen.
Dit raakt het soms net, maar komt er toch niet.
Het blijft een verhaal, de emotie die ik erin zoek, het opgejaagde gevoel, de angst, kan ik helaas niet echt vinden.
Het begin was voor mij echt surrealistisch. Ik had geen idee waar het over ging, een middeleeuwse heks in een moderne setting.
Op het einde gaat het verhaal zo ver “over the top” en wordt er mijn inziens alleen geschreven om te shockeren, wat bij mij averechts werkt.
Het verhaal heeft zeker potentie, dit had zo goed kunnen zijn… Zo jammer. | 0neg
|
Ik vind het knap van Jean Auel dat ze zo’n fictieve prehistorische wereld beschreven heeft, al kun je uiteraard vraagtekens zetten bij het waarheidsgehalte ervan. Heb jaren terug met wisselend plezier en ergernis de overige delen van de serie De Aardkinderen gelezen en waagde me daarom ook maar weer aan dit laatste deel.
Er zitten best wel aardige elementen in: het optekenen van het opkomen en ondergaan van de maan en de zon, de ontdekking dat ook de man een rol heeft bij de voortplanting maar verder is het toch wel heel veel hetzelfde. Beschrijvingen van de jacht, steeds weer het bereiden van eten en medicijnen en veel te veel uitweidingen, details en herhalingen waardoor het regelmatig vreselijk saai werd en ik diagonaal ging lezen van verveling. (wat ik zelden doe).
Al die grotten, met schilderingen van bizons, paarden, mammoeten, beren etc. die tot in detail worden beschreven, dat is best even aardig maar dan komt er weer een grot en weer…..
Kortom een eventueel volgend deel zal ik aan me voorbij laten gaan. | 0neg
|
Tja wat moet ik nou van dit boek zeggen. Het begint prima, lekker vlot lezend verhaal maar aan het einde ben ik het met onderstaande reactie eens. Ik begreep er niks meer van, het is net alsof de schrijftster een stuk overgeslagen heeft en de clou vergeten is.
Maar de reacties zijn allemaal geweldig dus zal het wel niet begrepen hebben.
I | 0neg
|
De auteur Louise Gallez is vanaf haar veertigste werkzaam als verpleegster. Het werk in de verpleging en met name op de spoedafdeling valt haar steeds zwaarder. Haar ervaringen en die van anderen beschrijft ze in dit boekje. Sommige verhalen zijn grappig, de meeste echter niet. Dit boek is een klaagzang over het werken in de zorg. De onmogelijke werkroosters, de toenemende werkdruk, de onverantwoorde bezuinigingen, het komt allemaal aan bod. Soms slaagt Louise Gallez erin haar boodschap te verpakken in humor. Dan ontstaat een mooi kort verhaal als ‘Familie, ik haat jullie!’ of ‘Sterven in bruidskleed’. Vaak zijn het echter verhalen met lijsten van materialen waarop bezuinigd wordt of met aannames over kennis en kunde van andere verpleegsters. Dat is jammer, het nodigt namelijk niet uit om verder te lezen. We weten allemaal dat er enorme tekorten aan verplegend personeel gaan ontstaan. Er zal zeker iets gedaan moeten worden aan de werkdruk in de zorg in het algemeen. Ook heeft Louise Gallez gelijk wanneer ze de werknemers in de zorg onderbetaald noemt. Er zal in de zorg iets moeten veranderen. Of Louise Gallez dat met dit boek bereikt? Ik betwijfel het.
Mijn mening: In potentie is ‘Voorspoed en tegenspoed van een verpleegster op spoed’ geen slecht boek. Het verdient echter een betere redactie. Nu zit er erg veel verschil in de verhalen, qua lengte en qua schrijfstijl. Enkele verhalen zijn leuk, goed leesbaar en met een diepere boodschap. Helaas overheersen de verhalen met een opsomming van misstanden in de zorg. Deze verhalen lijken ook geen kop of staart te hebben. Jammer want het nodigt niet uit tot verder lezen, terwijl de onderliggende boodschap dit wel verdient. Twee sterren, het verhaal had echt meer verdiend. | 0neg
|
Frederiek Weeda scheef dit boekje naar aanleiding van de dood van haar man Menno. Achteraf had ze graag bepaalde dingen willen weten die het proces hadden kunnen vergemakkelijken in hoeverre dat daar sprake van kan zijn op zo'n moment. Ook merkte ze afstand met betrekking tot behandelaars en het feit dat de dood vaak niet benoemd werd. Dit boekje is een soort gids geworden, geeft inzicht in wat men kan verwachten als een dierbare uit het ziekenhuis wordt ontslagen en thuis zal sterven, en geeft praktische tips.
Draai niet om de dood heen is geen persoonlijk relaas over hoe Weeda en haar de kinderen de laatste maanden van hun vader hebben ervaren. Dit komt maar summier en subtiel ter sprake. Waar het in dit boekje om gaat, is het taboe dat blijkbaar nog altijd op de dood rust. Ook geeft het praktische tips als het gaat om de verzorging van iemand die thuis gaat sterven. De schrijfster spreekt zich uit over het feit dat er over een aankomende bevalling zoveel boeken te vinden zijn maar over een aankomend sterfgeval niet. Dit drukt de lezer met de neus op de feiten. Weeda zet haar bevindingen zonder romantiek neer maar nuchter.
Soms is het niet helemaal duidelijk wat ze nu eigenlijk wil. Aan de ene kant wil ze een praktische gids schrijven maar bij tijd en wijle lijkt het ook een soort aanklacht tegen zorgverleners en artsen die haar niet kunnen vertellen wanneer de dood precies gaat intreden. De schrijfster is hier duidelijk erg gefrustreerd over wat niet geheel onbegrijpelijk is. Tegelijkertijd komt het over alsof ze de realiteit uit het oog verliest. Weeda verlangt naar duidelijkheid en openheid wat natuurlijk heel logisch is, maar het tijdstip van een natuurlijke dood kan nu eenmaal niet vooraf bepaald worden.
Gelukkig heeft de schrijfster een positieve noot voor de lezer in petto. Na de dood van haar man gaat ze niet bij de pakken neer zitten. Met haar kinderen maakt ze er het beste van en kan weer genieten.
Bij iedereen die het overlijden van een dierbare meemaakt, zal dit feit anders beleefd worden dus deze gids zal niet voor iedereen gelden. Het is dan ook geen onmisbaar naslagwerk wat men gelezen moet hebben. Toch is het niet verkeerd hem eens door te nemen en te weten hoe het kan gaan als het zo ver is en iemand ernstig ziek is. We slapen tenslotte niet allemaal rustig in op onze ouwe dag. Het is geen leuk boek, heel confronterend zelfs, maar de dood hoort er nu eenmaal bij of we dat leuk vinden of niet. | 0neg
|
Ik weet niet wat jullie, maar ik ben fysiek niet in staat om boeken te lezen als er voorafgaande delen zijn die ik nog niet heb gelezen. Ik weet dat sommige mensen moeiteloos met een tweede deel in een reeks beginnen, maar not me. Ik krijg al ademhalingsproblemen als ik er alleen maar aan denk. Onlangs viel bij mij het vervolg op Muren van Glas van Marique Maas (a.k.a. Esther Verhoef) op de deurmat, en hoewel ik het eerste deel nog niet had gelezen besloot ik dat dit nou net de juiste motivatie was om daar eindelijk verandering in te brengen aangezien ik het boek al een poosje in mijn kast heb staan.
Hoewel sommige mensen al snuivend hun neus al ophalen wanneer je alleen maar praat over het nieuwe, veelbesproken genre; de steamy, vind ik het eigenlijk wel leuk om mijn gebruikelijke YA-dieet af te wisselen met iets pikanters. Hoewel ik in het begin erg sceptisch was over het genre, voornamelijk vanwege een bepaald boek met een blauwe stropdas op de kaft, heb ik inmiddels toch een aantal sexy boeken gelezen die me wel zijn bevallen… jammer genoeg is Muren van Glas daar niet een van.
Het is niet zo dat het geen vermakelijk verhaal is, en de spannende scènes gaan Esther Ve… Marique Maas ook helemaal niet slecht af. Het is alleen dat Muren van Glas iets mist wat zelfs 50 Tinten Grijs tenminste nog had! Conflict.
Ondanks dat ene puntje van kritiek vond ik het écht wel een leuk boek. De bloeiende romance tussen Nadine en Daniël ontwikkeld zich heel natuurlijk, op wat extravagante uitstapjes na dan. Maar zonder de glamour die Daniël in het leven van Nadine, en in het boek brengt, zou het verhaal stukken minder interessant zijn. Dat is namelijk het enige ‘larger then life’-glansje in het verhaal. Jammer.
Wel zijn de personages erg geloofwaardig en goed bedacht, al had ik het leuker gevonden als hun levens ook wat meer aandacht kregen in het boek. Wat ik erg grappig vond was de manier waarop ze tegen Daniël opkeek, en zich tegelijkertijd beter dan hem leek te voelen omdat hij zo onpersoonlijk met zijn medewerkers en personeel omging. Helemaal omdat Nadine zelf regelmatig spijbelt van haar werk om tijd met hem door te brengen. Dat vond ik heel erg écht en het maakte haar tot een interessant personage.
Daniël is nog een beetje een mysterie. Hij geeft niet veel prijs over zichzelf, maar hopelijk komt daar verandering in in het vervolg. Ik ben in ieder geval erg benieuwd, want aan het einde van Muren van Glas begon het nou net spannend te worden. | 0neg
|
Wat me zelden overkomt is nu gebeurd: na de helft ben ik er mee opgehouden: saai, saai en langdradig. Er gebeurt bijna niets en de hoofdpersonen blijven vaag.Een boek hoeft niet spannend te zijn, maar dan moet er boeiend verteld worden en dat is niet het geval.
Moet je dit boek mijden? Wat mij betreft wel, maar gelukkig denkt niet iedereen hetzelfde, lees dus vooral de andere kritieken. | 0neg
|
Na heel wat belevenissen is het Will en zijn vrienden gelukt om de duistere praktijken van de mysterieuze Ondergrondse Orde aan het licht te brengen. In een poging om de laatste mysteries te ontrafelen en dit oude kwaad voorgoed uit te schakelen, gaat Will een riskante samenwerking aan met de bezieler van het project, niemand minder dan zijn grootvader Franklin Greenwood. Met behulp van hun uitzonderlijke gaven trachten de vrienden de orde telkens een stap voor te blijven en dat leidt hen naar een onbekende en levensgevaarlijke wereld waarin hen heel wat fysieke en mentale uitdagingen te wachten staan.
Een onwaarschijnlijke vijand is het derde en laatste deel van de YA-trilogie ‘De Paladijnse voorspelling’. Grootste troef van Mark Frosts sciencefictionepos is het gedetailleerde, filosofische en tikkeltje ontwrichtende universum waarin het verhaal zich afspeelt. Desalniettemin bleek in De Paladijnse voorspelling en De ondergrondse Orde een onevenwichtige dosering van informatie en actie een ingrijpende achillespees en dat probleem is nog steeds niet van de baan. De eerste pagina's van Een onwaarschijnlijke vijand zitten boordevol suspense en lijken op te bouwen naar een razendspannende vertelling, maar Frost stapt algauw over op een veel te lange beschrijving van hoe alles in elkaar zit en dat vertraagt het leestempo aanzienlijk.
Gelukkig weet de vlotte schrijfstijl de traagheid van de inhoud deels weg te werken, waardoor het relaas nog steeds vlot wegleest. Rond pagina honderd komt er meer vaart in de vertelling. Informatieve stukken zijn nog steeds sterk aanwezig, maar zijn meer in evenwicht met de actie. Toch blijft het boek een slachtoffer van zijn eigen gedetailleerdheid. Een ander probleem van het complexe universum is dat er heel wat verhaalstof en personages voorafgegaan zijn aan dit derde boek. Frost gaat er onterecht vanuit dat alle details nog vers in het geheugen van de lezer zitten en dat zorgt voor een heleboel verwarring waardoor de emotionele betrokkenheid afneemt.
Vooral de eerste twee delen van deze trilogie baden voortdurend in een ondoordringbare waas van mysterie en creëren de verwachting dat Frost op slinkse wijze naar een ingrijpende en verhelderende climax toewerkt. De teleurstelling is dan ook groot als blijkt dat Frost de lezer simpelweg aan zijn lot overlaat door bitter weinig vragen te beantwoorden en de gebeurtenissen min of meer af te raffelen. Dit zwakke einde geeft de trilogie in zijn geheel een zekere stuurloosheid omdat het totaal niet duidelijk is wat Frost probeert te vertellen.
Een onwaarschijnlijke vijand vormt een teleurstellend einde van het veelbelovende en intelligent opgezette sciencefictionepos ‘De Paladijnse voorspelling’. Frost vraagt veel van de lezer en schenkt hem aan het einde geen voldoening, waardoor het uitdraait op een verwarrende en lichtelijk frustrerende leestrip. Erg jammer, want de reeks blijft nog altijd in het bezit van een verhaaluniversum dat met kop en schouders boven het gros van de hedendaagse young adult uitsteekt. | 0neg
|
Teveel een poging om literair en poëtisch te schrijven en indruk te maken. Het komt te gekunsteld over, ligt er te dik bovenop wat de auteur trachtte te doen. Ik begrijp de hype rond dit boek niet. Op zich een aardig verhaal, maar teveel onaannemelijkheden en toevalligheden. Dat gaat storen. | 0neg
|
Giovanna Fletcher (1985) heeft al verschillende romantische YA boeken op haar naam staan en Tom Fletcher (1985) is lid van de band McFly en kinderboekenschrijver. De auteurs, een getrouwd stel, hebben Eve of Man samen geschreven. Het boek is het eerste deel van een geplande trilogie.
Na een periode van vijftig jaar waarin geen baby’s van het vrouwelijke geslacht geboren werden, was daar opeens Eve. Het eerste en enige meisje. Inmiddels is Eve zestien en is de tijd gekomen voor het kiezen van een partner. Er zijn drie kanshebbers geselecteerd. De toekomst van de mensheid staat op het spel. Eve is zich bewust van de verantwoordelijkheid die op haar schouders rust. Maar liefde laat zich niet sturen…
Het centrale concept doet denken aan Children of Men (film uit 2006, gebaseerd op een P.D. James-boek), maar dan in een YA-jasje gestoken. Het is een idee waarmee je allerlei razend interessante kanten op kunt. Het probleem is dat er in Eve of Man niets mee gedaan wordt.
Het verhaal wordt verteld vanuit twee perspectieven. Bij allebei wordt de ik-persoon gehanteerd. Doorgaans is het voordeel van deze vertelwijze dat je de belangrijkste karakters – in dit geval Eve en haar love interest Bram – bijzonder goed leert kennen. Die vlieger gaat hier niet op omdat beide personages weinig persoonlijkheid mee krijgen. Vooral Eve blijft ergerlijk blanco. Haar handelingen zijn zelden intrinsiek gemotiveerd: ze komt bijna uitsluitend in actie als het nodig is om het plot vooruit te helpen. Bram wordt opgescheept met een gewelddadige vader. Dat moet blijkbaar volstaan ter vervanging van een eigen identiteit. Het creëren van een volwaardig karakter is blijkbaar geen optie. De rest van de personages bestaat eveneens uit inwisselbare bijfiguren en eendimensionale slechteriken.
De auteurs hebben de neiging om dingen die allang duidelijk zijn alsnog expliciet op papier te zetten. Emoties worden kenbaar gemaakt door gewoon precies te zeggen wat een karakter voelt. Het is alsof je op de bank een film aan het kijken bent terwijl er iemand naast je zit die het nodig vindt om elke scène aan je uit te leggen in plaats van dat je de gelegenheid krijgt om zelf door de woorden en gebaren van de personages achter hun gemoedstoestand te komen.
Het verhaal draait voornamelijk om de ontluikende liefde tussen Eve en Bram. De ontwikkeling hiervan is (hoe dunnetjes de karakters ook zijn) aangenaam om te lezen. Die twee zijn hartstikke cute samen. Het had wel wat meer dan lief mogen zijn, aangezien hun relatie het voortbestaan van de mensheid in gevaar brengt, maar alla. Zodra hun interactie wegvalt, zakt het boek finaal door het ijs. Eve beseft, elk hoofdstuk opnieuw, dat ze wordt voorgelogen door de machthebbers en daarop volgen dan opstandige gedachten over verzet. Dat verzet komt echter nergens fatsoenlijk van de grond, waardoor alle grootse plannen van Eve na een tijdje nogal belachelijk aandoen. Ondertussen beschikt Bram plotseling over voorheen verborgen leiderschapskwaliteiten en denkt hij vaak aan Eve. Negen van de tien keer is dat laatste het enige wat je als lezer te weten komt: Bram denkt aan Eve. Al het andere wordt tot in den treure toegelicht, maar dit juist niet. Wat details zouden hier welkom zijn geweest – denkt hij aan haar lach, haar stem, iets specifieks? - maar in plaats daarvan wordt de band tussen Bram en Eve welhaast gereduceerd tot het almaar herhalen van haar naam.
De reden dat Eve of Man zo teleurstelt, is dat werkelijk álles – de gebrekkige wereldopbouw, de vrijwel afwezige karakterisering, het wankele plot – in dienst staat van het liefdesverhaal. En die liefde, notabene het sterkste punt van deze YA roman, is niet in staat om het boek te dragen. | 0neg
|
Godijn Publishing schrijft elk jaar een schrijfwedstrijd uit met een Middeleeuws thema. Een leuk idee, maar de uitwerking is belabberd. Deze bundel is dan ook geen aanrader. Niet alleen is de kwaliteit van de verhalen erg matig, ook staat de bundel vol met fouten.
De bundel begint met de drie verhalen die door de jury als beste vertellingen zijn bestempeld. Het boek opent met het winnende verhaal, gevolgd door nummer twee en nummer drie. Dit is een dubieus besluit van de redactie, want in theorie zou de bundel dus alleen maar slechter moeten worden na het eerste verhaal. Gelukkig is het kiezen van de beste verhalen enigszins een subjectief proces, maar de toon is gezet.
Het winnende verhaal van Hay van den Munckhof is aardig, maar zijn andere verhaal (Naar Verdun) vond ik persoonlijk een heel stuk sterker en wellicht het beste stuk uit het boek. Van den Munckhof is overigens een van de weinige auteurs in deze bundel die een redelijk verhaal weet neer te zetten. Jack Schlimazlnik is nog zo’n auteur die weet wat hij doet, evenals Joost Uitdehaag. Beide auteurs hebben een degelijk stuk geschreven en vallen daarmee uit de toon bij de rest - op een positieve manier.
Het grootste probleem in deze bundel is dat eigenlijk alle verhalen niet af lijken te zijn. Met elke vertelling is er wel iets loos: inconsequenties, taalfouten, herhalingen, een afgeroffeld slot, slechte dialogen, onhandige manier van feiten verwerken, lelijke zinnen, etc. Dat is zonde, want sommige verhalen hebben wel potentie. Andere verhalen zijn simpelweg tenenkrommend en het is mij dan ook een groot raadsel hoe deze in de bundel terecht zijn gekomen. Je zou verwachten dat het grote aandeel van matige verhalen het resultaat is van weinig inzendingen, maar dat zou de aankondiging van een nieuwe wedstrijd alleen maar dubieuzer maken.
Een ander groot mankement aan deze bundel is dat een heel groot deel van de verhalen gaat over Vikingen - onhandig genoeg zitten deze verhalen vaak ook achter elkaar. Niet alleen gaat het zoveelste verhaal over Vikingen toch echt vervelen, ook is er hierdoor minder plek voor verhalen met andere thematiek. De Middeleeuwen is een rijke periode en er is meer te verzinnen dan Vikingen en geestelijken. De armoede van de thematiek in deze bundel is gewoon zonde.
Het matige niveau van de bundel, de mankementen van elk verhaal in combinatie met de vele fouten, doet me afvragen of een nieuwe schrijfwedstrijd wel zo’n goed idee is. | 0neg
|
Barbara vertrekt met haar nieuwe vriend Robbert en haar zoontje Rens voor een vakantie naar de Ardennen. Robbert is uitgever, via een van zijn schrijvers hebben ze een vakantiehuis kunnen huren. De schrijver is na het succes van zijn 1e boek begonnen aan een tweede maar dat wil niet echt vlotten. Er ontstaat een vriendschap tussen Barbara en de schrijver.
Barbara gaat om de verveling van haar zoon Rens tegen te gaan, een speurtocht uitzetten naar het meisje dat jaren geleden vermist is in die streek. En heel toevallig leidt alles in de richting van het vermiste meisje. . Aan het eind kreeg het verhaal toch nog een wending die ik niet zag aankomen.
Het tempo van het boek lag niet heel hoog, met veel oog voor detail, en ik miste af en toe wat wendingen in het verhaal. Het leest op zich wel heel gemakkelijk weg.
De snelheid in het boek wordt pas erg laat in het verhaal behoorlijk opgevoerd en naar het einde toe wordt het verhaal steeds spannender en heeft het een redelijk goed uitgewerkte ontknoping.
Al met al een redelijk boek voor tussendoor, maar voor mij helaas niet meer dan dat. | 0neg
|
Maria Vlaar kan wel degelijk schrijven, maar op de een of andere manier verlies ik soms de aandacht bij haar verhalen.
Haar personages staan, ik herken ze, maar het wordt daarna vlak of in ieder geval minder interessant.
Zou is benieuwd zijn naar een roman, waarbij misschien niet meteen de personen geheel in hun karakter bekend zijn.
Ik ben in afwachting!! | 0neg
|
Een hele tijd geleden is er een vleugel gevonden van een onbekende vogel. Vele jaren later besluit een team de vogel te gaan zoeken die bij de vleugel hoort. En ze willen een levend exemplaar vinden!
Ze nemen je mee op hun zoektocht naar Afrika. Je gaat met ze mee door de jungle en komt daar allerlei aparte dieren tegen. Zullen ze hun vreemde vogel vinden?
Je leert van alles bij. Bijvoorbeeld hoe bepaalde vogels aan hun naam zijn gekomen. Neem nu het verhaal van de geitenmelker. Deze vogel bestaat schijnbaar echt. Ik vond foto’s op Google.
Je kijkt door de ogen van een vogelaar mee. Zij zijn als een kind zo blij als ze een ‘Lifer’tegen komen. Dat is een vogel die je maar 1 keer in je leven tegenkomt. Vogelaars strepen vogels af op hun lijstje. Ze komen een aantal prachtige exemplaren tegen op hun zoektocht.
Het is een goede kijk in de wereld van de ornithologie. Het is interessant, maar niet echt mijn ding.
Het is niet spannend. Maar als je dol bent op literatuur en vogels dan is dit een mustread voor jou. Poëtisch geschreven, maar naar mijn idee iets te veel van het goede. Sommige zinnen moet je meerdere malen lezen om te begrijpen wat er staat. De schrijver heeft oog voor details.
Het boek leest absoluut niet vlot door het taalgebruik. Daarentegen is het wel erg beeldend geschreven. Het leest als een expeditie verslag en is geschreven door iemand die niet erg ‘Luchtig’ schrijft. Soms professorentaal, die je als leek niet begrijpt. De zinnen zijn erg lang. En je moet niet vergeten adem te halen tussendoor! Ik vond het een saai verhaal en erg langdradig.
Het is allemaal heel persoonlijk. Er zullen lezers zijn die dit prachtig vinden. Maar aan mij is dit niet besteed. Ik had een spannend verhaal verwacht door de jungle. Maar het is echt een soort deskundig reisverslag en ik moest me er echt doorheen worstelen.
Ik kan het daarom ook niet meer dan 2 sterren geven.** | 0neg
|
Herinner me dat ik het boek al eens opzij had gelegd, moest me nu weer dwingen door te lezen ook al lees ik graag boeken uit die tijd en spreekt het thema me aan. Raakte niet bij de personages en het verhaal betrokken. | 0neg
|
Sky’s ouders hebben besloten naar Vlieland te verhuizen, iets waar Sky ‘natuurlijk’ niks over gevraagd is. Ze voelt zich er opgesloten, mist haar vriendinnen, mist eigenlijk haar hele oude leventje in Hengelo. Wennen is voor haar erg moeilijk. Totdat de zomer komt en het eiland opeens veel leuker lijkt.
Een mooi uitgevoerd boek met een soort Instagram-collage van eiland-plaatjes op het omslag. De tekst en woordkeus op de achterflap van het boek maken al snel duidelijk dat het om een jeugdboek voor meisjes gaat. (‘En wat is het er sáái. Maar dan wordt het zomer en stroomt het eiland vol met vakantiegangers. En daar zit één wel heel erg leuke bij…’)
Het boek is verteld vanuit de persoon van Sky, een pubermeisje dat vanuit haar vertrouwde wereldje naar het, in haar ogen, saaie Vlieland gaat verhuizen. Zij gaat er voor het eerst naar de enige middelbare school op het eiland en maakt kennis met haar klasgenoten. Dat zijn er niet zoveel en ze voelt zich steeds een buitenbeentje, ‘eentje van de wal’. Haar klasgenote Kyra is aardig, maar echte vriendinnen zijn ze niet. Wanneer de eerste gasten naar het eiland komen, in aanloop naar de zomer, ontmoet Sky Daan, maar vergeet zijn telefoonnummer te vragen. In de zomer komt Jonas uit Amsterdam naar het eiland en krijgen ze verkering. Helaas denkt Jonas daar anders over. Hij ziet haar alleen als een vakantievriendinnetje.
Sky is woedend op iedereen en loopt weg naar Amsterdam. (‘Ik wou naar een plek waar veel mensen waren.’) Daar begint ze toch wat meer te begrijpen dat er altijd dingen in het leven zijn die niet te veranderen zijn. De weg naar een soort acceptatie ligt open. De titel Sky is the limit wordt ook een beetje verklaard hierin: je hebt alles in huis. Wat staat je in de weg..?
Een vriendelijk coming-of-age verhaal waarbij sommige situaties wel wat ongeloofwaardig overkomen. Zo spelen enkele grote veranderingen zich in een paar bladzijden af. Bovendien zijn de ouders op het irritante af positief en begripvol.
De beschrijving van de houding en het gedrag van Skye worden wel goed weergegeven. Ze is eerst erg op zichzelf gericht, heeft aanvankelijk geen oog voor de ziekte van haar vriendin, moppert onredelijk lang door…. Maar het boek is lekker vlot geschreven en leest makkelijk. De identificatie met de hoofdpersoon is voor leeftijdsgenoten hierdoor ook erg eenvoudig. Er wordt veel verteld over de gedachten en gevoelens van Sky. Herkenbare emoties als verliefdheid, hoe ga ik om met mijn ouders en vriendschap spreken aan.
Sky is the limit lijkt een beetje op de boekenreeks Hoe overleef ik… van Francine Oomen door de thematiek en de woordkeuze. Ook Rosa moet daarin verhuizen en verandert haar uiterlijk. Voor de iets oudere lezer wekt dat soms irritatie. Maar voor hen is het boek dan ook niet bedoeld! Sky is the limit is vooral een lekker boek voor meisjes van 13-14 jaar.
Caja Cazemier schrijft sinds 2002 fulltime, maar werkte eerst twaalf jaar als lerares Nederlands op een middelbare school. Zij heeft ruim veertig jeugdboeken geschreven. In haar studie Nederlands besteedde ze al veel aandacht aan jeugdboeken. Ze schreef een scriptie met als titel: Gemengde gevoelens. Jeugdliteratuur voor meisjes in de puberteit. Tevens werkt Caja als jongerencoach. Hierdoor heeft zij veel inzicht in de gevoelswereld van jongeren en dit is in haar boeken goed te lezen.
Annemieke Groenhuijzen verzorgde het omslag. Zij heeft ook de illustraties van o.a. Handboek voor jongens (Reggie Naus) en Handboek voor meisjes (Elisa van Spronsen) verzorgd. | 0neg
|
Ik ben met een goed gevoel aan dit boek begonnen,maar het werd steeds minder,(het gevoel).
Al met al valt het verhaal / boek, mij tegen.
Alleen het kleine verhaal / hoofdstuk over de Berlijnse Dierentuin, is voor mij een opleving,(ik vind het nog steeds de mooiste dierentuin van Europa,)
OOk de Cover (voorkant)van het boek,is aardig.Maar de rest??? | 0neg
|
Dit is een duidelijk voorbeeld van een boek dat al jaren geleden geschreven is, nooit in vertaling is verschenen en nu opeens na het verschijnen van De Da Vinci code ook een graantje mee wil pikken. Het duidelijkst is dat te merken aan de vertaling. Wat een broddelwerk! De ene slechtlopende zin na de andere, en daarbij ook grote fouten als: 'De gedachte deed zijn maag samenkrampen.'
Qua verhaal is het geen hoogvlieger. Het kan zeker de vergelijking met DDVC aan: platte karakters, veel uitleg over allerlei godsdienstige zaken waarbij de katholieke kerk veel moeite doet om de gewone mens allerlei informatie te onthouden, de ene achtervolging na de andere....
Met een betere vertaling had ik nog twee sterren gegeven; ik heb het nu bij 1 ster gelaten. | 0neg
|
Sympathieke poging tot iets wat in de verte wat weg heeft van een literair werk. De grootste attractie is een energieke schrijfstijl over moderne fenomenen. Van kapotte Nokia's tot kutmarokkanen en hooligans. Beau doet zijn best, maar het boek wordt nooit scherp. Het blijft hangen in een reeks onnozele gebeurtenissen, aaneengeregen in een diarree van scheldwoorden en schunnigheden. Meer zit er helaas niet achter. | 0neg
|
De zussen Dominique en Marit Uittenhaaghe delen iets heel bijzonders. Als duo schrijven ze romans over zussenbanden. Ze debuteerden met Lieve zus, waarin een bijzondere zussenband centraal stond. In Dubbelgangers wordt het verhaal verteld van een tweeling, twee vrouwen die toch wel erg verschillend zijn. De vraag is of duo Uittenhaaghe met deze tweede roman de lezer ook voldoende weet te boeien.
Emma en Sophie zijn een tweeling. Uiterlijk lijken ze enorm veel op elkaar, maar vanbinnen zijn ze elkaars tegenpolen. Waar Emma altijd in de clinch ligt met moeder, heeft Sophie een goede band met haar. Als hun moeder gaat verhuizen en Sophie de zolder opruimt, ontdekt ze een lang bewaard geheim. Hoe lang kan ze dit verborgen houden?
Het verhaal start heel langzaam. Emma loopt over een boekenmarkt en haar oninteressante bezoekje wordt tot in detail beschreven. En dat staat een beetje centraal voor het verhaal. Er wordt met veel woorden heel weinig verteld. Dat maakt dat Dubbelgangers enorm traag en saai leest. Minder lang stilstaan bij onbelangrijke gebeurtenissen en sneller to the point komen, zou dit verhaal goed doen.
Om een voorbeeld te noemen. Tijdens het opruimen van de zolder van ma komt Sophie terug van de kringloop. Haar moeder staat haar op te wachten met een lunch. “Wil je een gebakken eitje met tomaat en ui?”, vroeg ze. “Ja, lekker!” Ik had best trek gekregen. “Even mijn handen wassen.” Zo’n laatste zin voegt niks toe en veel van dit soort onnodige zinnen maken dat er geen vaart in het verhaal zit en komt.
Emma is duidelijk wat ouderwetser dan Sophie. Waar Sophie met veel situaties gemakkelijk omspringt, ziet Emma overal beren op de weg. Dat maakt dat je je al snel ergert aan Emma. Waarom maakt ze overal een probleem van? De meest simpele dingen – zoals een gesprekje in de auto met ma – krijgen al snel een zware lading doordat Emma het zwaarder maakt dan dat het is. Bijvoorbeeld wanneer moeder een nieuwe vriend heeft, zegt Emma: “Blijft ze nu ook al bij die man slapen?” Als lezer vraag je je af wat Emma daar mee te maken heeft.
Pas als Sophie de zolder van ma gaat opruimen lijkt er eindelijk wat te gebeuren in het verhaal. Er is een geheim. En hoe gaat de tweeling daar mee om? Houden ze het voor zich? Of bepalen ze dat ieder voor zich? De manier waarop de tweeling wordt geportretteerd en de manier waarop ze allebei hun eigen keuzes maken, laat zien hoe compleet anders de twee vrouwen zijn.
Dubbelgangers is een roman die met veel moeite de aandacht vast weet te houden. Het verhaal komt te traag op gang en de personages komen te weinig tot leven. Het weinig zeggen met veel woorden ergert al snel en dat maakt dit boek geen aanrader in het feelgood-genre. | 0neg
|
De ijzeren prinses is het derde en laatste deel in de Helse Creaties-trilogie van Cassandra Clare (de eerste twee delen zijn De ijzeren engel en De ijzeren prins). Cassandra Clare is begonnen als fanficschrijver, waarmee ze veel fans heeft gekregen maar waarbij ze ook beschuldigd is van plagiaat, zie daarvoor de recensie van het eerste deel. De Helse Creaties-trilogie is een prequel bij de Kronieken van de Onderwereld-serie, die gebaseerd is op de betwiste fanfic.
In De ijzeren engel werd Tessa geïntroduceerd, een jong meisje dat van gedaante kan veranderen en dat vanuit de VS naar het victoriaanse Londen is geëmigreerd. Ze werd opgevangen door een organisatie van Nephilim (halfengelen die mensen beschermen tegen een bovennatuurlijke onderwereld) en achtervolgd door de grote schurk van het verhaal, Mortmain. In De ijzeren prins verdween Mortmain grotendeels van het toneel, en concentreerde het verhaal zich grotendeels op Tessa’s verliefdheid op twee jongens. Maar omdat de karakters niet erg genuanceerd en nogal nobel zijn, is dit een vrij standaard ‘young adult’-plot en niet de meest interessante verhaallijn in de boeken.
In De ijzeren prinses keert Mortmain terug, wat het verhaal een welkome adrenalinestoot geeft. De liefdesperikelen van de verschillende karakters zijn nog niet voorbij, maar ze hoeven het verhaal niet langer te dragen. Mortmains metalen creaties waarmee hij de Nephilim-organisatie wil vernietigen en strubbelingen binnen die organisatie zelf nemen die taak over.
Dat er weer een tastbare vijand te bestrijden is en dat er naar een conclusie (of in ieder geval het begin van een volgende serie) wordt toegewerkt doet het verhaal goed. Maar helaas betekent dit niet dat Clare haar beloftes uit het eerste deel inlost. De twee interessantste thema’s uit De ijzeren engel waren Tessa’s zoektocht naar haar identiteit en de ongemakkelijke positie die vrouwen in de Nehphilim-organisatie innemen. Maar daar maakt Clare zich gemakkelijk vanaf.
Tessa wil al vanaf het begin van de trilogie weten wat haar ware afkomst is en waar haar krachten vandaan komen, en die vraag wordt uiteindelijk beantwoord. Maar ze vraagt zich ook af wat haar vermogen om te veranderen en andermans leven over te nemen met haar eigen identiteit doet. En dat aspect – wat veel interessanter is dan de technische details van haar verwekking – negeert Clare grotendeels. Tessa’s vermogen om te veranderen blijft vooral een trucje dat van zolder wordt gehaald als dat zo uitkomt voor de plot, om daarna weer vergeten te worden.
Een ander punt dat in het eerste boek geïntroduceerd werd, was de rol van vrouwen in de Nephilim-organisatie. Aan de ene kant zijn vrouwelijke Nephilim veel vrijer dan de menselijke vrouwen in het victoriaanse Engeland. Ze krijgen dezelfde training als de mannen en vechten aan hun zijde. Ook op seksueel gebied hebben ze meer vrijheid (iets waar Tessa erg aan moet wennen). Maar aan de andere kant zijn er genoeg mannelijke Nephilim die geloven dat vrouwen niet te veel verantwoordelijkheid aankunnen en te emotioneel zijn voor bestuurlijke functies. Met andere woorden, vrouwen zijn goed genoeg om hun leven te wagen, maar niet om mee te beslissen.
In de trilogie doen de leiders van de Nephilim in toenemende mate pogingen om Charlotte, de leidster van het Londense Nephilim-instituut, uit haar functie te ontzetten. Maar dit conflict verandert al snel in weer een trucje, een simpel signaal aan de lezer. Zodra een karakter het over ‘emotionele, hysterische, onlogische’ vrouwen heeft, word je als lezer geacht een hekel aan hem te krijgen en sympathie voor Charlotte te voelen. Maar Charlotte maakt in alle boeken grote beoordelingsfouten (die vooral dienen om de plot de gewenste richting op te sturen). De vraag of dit soort fouten een mannelijk karakter eerder vergeven zouden worden en of er in een dergelijke omgeving onredelijke druk op vrouwen rust om volmaakt te zijn is interessant. Het vals-feministische ‘dit karakter is seksistisch en daarom is zijn kritiek per definitie onterecht’ niet.
Al met al heeft de Helse Creaties-trilogie een paar verhaallijnen en thema’s die interessant hadden kunnen zijn. Maar Clare kiest te vaak de makkelijkste weg om haar verhaal te vertellen. | 0neg
|
Nelson DeMille (1943, New York City) is een gerenommeerde Amerikaanse thrillerschrijver. Zijn eerste roman verscheen in 1974. Het boek werd dusdanig goed ontvangen dat de auteur al onmiddellijk een hele schare fans kon verwelkomen. Ruim vijfendertig jaar later is DeMille een begrip in thrillerland en verschijnen zijn werken regelmatig op de hitlijsten. Het deze zomer uitgegeven De terugkeer van de Leeuw is een op zichzelf staand vervolg op Het spel van de Leeuw uit 2000.
Hoofdpersoon John Corey laat zich door zijn vrouw, FBI-agente Kate Mayfield, verleiden tot het maken van een parachutesprong. Tijdens het springen wordt Kate echter aangevallen door de beruchte Libische terrorist Asad Khali, ook wel bekend als De Leeuw. Kate raakt door de aanslag zwaar gewond. Echtgenoot John, speciaal agent voor de 'Anti-Terrorist Task Force' is door het dolle heen en zweert zich te zullen wreken. Maar ook De Leeuw is nog niet klaar met zijn vendetta. Wat volgt is een dodelijk kat-en-muisspel waaruit maar één winnaar kan komen...
De terugkeer van de Leeuw is grotendeels in de ik-vorm geschreven met hoofdpersoon John Corey als de verteller. De schrijver heeft hierdoor de mogelijkheid om dit karakter eens flink om zich heen te laten kletsen en denken. Helaas zijn de talrijke leuk bedoelde (sarcastische) opmerkingen dermate flauw, dat het boek al snel irritant wordt. Het verhaal is bovendien niet eens erg origineel of spannend, en bij momenten is het zelfs ronduit saai te noemen, zodat ik niet anders kan concluderen dan dat 'De Leeuw' voor mijn part niet had hoeven terug te keren. | 0neg
|
Van deze verhalen vind je er dertien in een dozijn. Originaliteit is hier ver zoek. Het verhaal is veel te langdradig en kan me op geen enkel moment boeien. Het is misschien persoonlijke smaak maar boeken over kidnapping vind ik zelden interessant. Als ik mij niet vergis is dit verhaal ook verfilmd... | 0neg
|
Het boek deed me weinig. Het werd me aangeraden door enkele vrienden maar het las echt zo traag! Heel het boek wordt opgebouwd in een herhalende en saaie sfeer naar de ontknoping op de moord. En dan merk je ineens deze verrassing op het einde van het boek! Zeer frustrerend! | 0neg
|
Drie jaar nadat haar zus Margaret op mysterieuze wijze verdween van de New York Ballet Academy, begint Vanessa Adler aan het eerste jaar van dezelfde opleiding. Ze is niet dol op ballet; haar doel is om Margaret te vinden en erachter te komen wat er met haar is gebeurd. Al snel eist de opleiding echter al haar tijd op; ze krijg de hoofdrol in De Vuurvogel en trekt de aandacht van dansers Zep en Justin. Maar al snel blijkt dat op de academie niets is wat het lijkt.
Dans van Schaduwen is het debuut van Yelena Black, dat geïnspireerd is op haar liefde voor ballet. Ze is nooit professioneel danseres geweest, maar is er wel vanaf jonge leeftijd mee bezig. Die passie combineert ze met het paranormale in dit eerste deel van een serie rond Vanessa Adler. Het idee, een soort Black Swan gecombineerd met demonen en duistere krachten, heeft zeker potentie. De juiste ballerina die de juiste dans perfect uitvoert kan de grenzen breken die tussen twee werelden bestaan. Helaas wordt de potentie niet waargemaakt en is het boek niet half zo spannend als het had kunnen zijn.
De grootste problemen zitten in de personages en de gaten in de plot. De personages missen dimensie, waardoor ze allemaal op elkaar lijken en moeilijk uit elkaar te houden zijn. Vanessa en haar groep vriendinnen zijn allemaal naïeve tieners die vooral bezig zijn met zichzelf, en erg oppervlakkig overkomen. Als lezer is het moeilijk om je met de personages te identificeren en de domme beslissingen en vlakke persoonlijkheid laten de lezer meer dan een keer met de ogen rollen.
Al snel ontstaat er een driehoeksverhouding tussen Vanessa, Zeppelin en Justin, waar alle chemie in ontbreekt. Al na een enkele oogopslag en zonder ook maar een gesprek gevoerd te hebben, is Vanessa dolverliefd op Zep. Na een date lijkt hij echter alle interesse in haar verloren te hebben en negeert hij haar het grootste gedeelte van het boek. Vanessa lijkt niet door te hebben dat hij haar aan het lijntje houdt. Dan is er nog Justin, waar ze aan het einde van het boek plotseling gevoelens voor blijkt te hebben, direct nadat Zep uit het oog is.
Naast de gebreken die de personages vertonen, zitten er gaten in de plot die lastig te negeren zijn en storend voor de lezer zijn. De enige reden dat Vanessa naar de balletacademie gaat is om erachter te komen wat er met haar zus gebeurd is, maar eenmaal in New York is ze vooral wanhopig bezig met het analyseren van het doen en laten van Zeppelin, en lijkt ze haar zus vergeten te zijn.
In de proloog wordt al gehint naar het bovennatuurlijke, als danseres Chloë opgaat in as. De lezer weet hierdoor al dat het niet om een gewone balletacademie gaat, en weet hierdoor al meer dan de hoofdpersoon. Vanessa loopt in het boek achter feiten aan die de lezer al weet of geraden heeft, wat alle potentiële spanning tegenwerkt.
Daarnaast is er nog het probleem rond de verdwijningen. Al jarenlang verdwijnt ballerina na ballerina op spoorloze wijze van de academie, een van de meest prestigieuze in het land. Niemand, ook de politie, lijkt hier vraagtekens bij te zetten of doet onderzoek naar de NYBA. Dat een vijftienjarig meisje in haar les journalistiek als enige een verband tussen de verdwijningen legt, is wel heel ongeloofwaardig.
Door de combinatie van oppervlakkige personages en gaten in de plot doet het boek vlak aan en mist het emotie en spanning. Het lukt niet om de lezer te grijpen. | 0neg
|
Wat een vreselijk flauw boek, zeg. Zo kan iederéén wel 143 bladzijden vol krijgen als er maar enkele zinnetjes op een bladzijde staan.
Het voorwoord is al nogal plechtstatig en je verwacht daarna dan ook veel van de rest van het boek.
Iedereen die in het onderwijs werkt maakt elke dag wel mee dat een leerling iets opmerkelijks zegt en het is ook volkomen logisch dat je die uitspraken op een gegeven moment eens noteert, maar om daar zo verheven over te doen?
Als er op één bladzijde staat:
"Waarom werk je niet wat meer door?
Leerling: "Meester, ik kan niet schrijven. Mijn spier is door de helft.",
dan krijg ik niet eens een glímlach op mijn gezicht.
En als een bladzijde gevuld wordt met "Meester, u bent een schat van een mens", dan ben ik blij dat ik er geen 9,95 euro voor heb betaald, maar het geleend heb bij de bieb.
En daar gaat het ook héél snel weer naar terug. | 0neg
|
Het gebeurt niet vaak dat ik het zo oneens ben met de toch zo kritische VN thrillergids, die maar liefst 5 sterren aan Leslie Silbert's debuut geeft. Ik vond het helemaal niet zo goed geschreven en al helemaal niet bloedstollend zoals VN ons belooft, maar een tamelijk gekunstelde mix van een historisch verhaal met hedendaagse spionage a la James Bond. Het historische verhaal is op zich wel interessant maar wordt al spoedig zo ingewikkeld en ongeloofwaardig, dat je als lezer alle belangstelling voor de Elizabethiaanse intriges verliest. Het hedendaagse verhaal is tamelijk belachelijk, en nog los van alle verdovingspistolen, kneedbommen en een jetsetterige hoofdrolspeelster, de Irakcrisis en veilingen bij Sotheby, ook niet bijster overtuigend. De uitdaging om het historische verhaal te verweven met de hedendaagse thriller is voor mij niet gelukt. Het lijkt me ook bijna onmogelijk om aannemelijk te maken dat een geheim uit de zestiende eeuw nu nog grote politieke betekenis zou kunnen hebben. Dan liever een puur historische roman, zonder alle hedendaagse poespas met geheime missies van de CIA. Ik geloof best dat Leslie Silbert zoiets zou kunnen schrijven, maar voor dit boek geldt: laat maar zitten. Jammer, want die intriges van het hof van Elizabeth zijn spannend genoeg.... | 0neg
|
Het boek wordt gebracht als een inleiding op Goede Dochter. Naar mijn idee kun je Laatste Adem prima overslaan. Ik vind het boek oppervlakkig, meer een chicklit dan een intrigerend boek zoals we van Karin Slaughter gewend zijn. Hou je van chicklits: dan moet je het vooral lezen. De hoofdpersoon van Goede Dochter, Charlie Quinn wordt in dit boek geïntroduceerd. Zij heeft een afschuwelijke gebeurtenis meegemaakt toen zij 13 jaar oud was. Nu is zij advocate en richt ze zich op het helpen van jongeren die in de problemen zijn gekomen. Flora Faulkner is zo'n jongere. Ze wordt opgevoed door haar grootouders in een achterstandsbuurt. Haar ouders zijn overleden. Wordt Flora door haar opa misbruikt? Of door haar oma mishandeld? Zijn ze uit op haar geld dat in een trustfonds is gestort? Is het perspectief van Flora betrouwbaar om als uitgangspunt te nemen? Dat zijn de vragen waar de plot om draait.
Helaas, het verhaal mist diepgang, en de karakters ook. De toegevoegde waarde is voor mij een raadsel. | 0neg
|
Ben grote fan van Lars Kepler maar dit boek heb ik diagonaal gelezen zonder ook maar iets van het verhaal te missen. De eerste 220 blz zijn ronduit saai. Verder is er dat eindeloos zelfde gedoe met Jurek Walter en de hoofdpersonages met hun familieleden/kenissen die getroffen worden. Geen verhaal, alleen maar de jacht op JW. Ben niet meer gemotiveerd om nog verdere delen te lezen. Adieu Joona Linna... | 0neg
|
Een onwaarschijnlijk verhaal? Overacting? Het had gekund. Maar dan ken je het verleden van Paul Koeck niet als 'schrijvende hand' van de gewezen Brusselse hoofdcommissaris van Gerechtelijke Politie, Frans R. Of wie is anders de ware Henri Clijsters? En de ware Mich Adam, alias de Duitse super-undercoveragent Werner M.? De man door wie R. uiteindelijk 'viel', in voorhechtenis zat en veroordeeld werd. Omdat hij deel uitmaakte van 'het netwerk' zoals het heel erg juist is beschreven in het boek van Koeck. En de ware Glenn die in een cafeetje aan het Brusselse justitiepaleis al het mogelijke doet om Henri Clijsters alias Frans R. onderuit te halen? Zou dit niet de opvolger van Frans R. zijn? Ene Glen A.? En die overval in Keulen? Ooit heel echt gebeurd. Net als ongeveer al wat er in het boek op volgt. Alleen zit de chronologie soms wat fout. En de rolverdeling. Eigenlijk onbegrijpelijk dat Koeck daar niet voor uitkomt. Hij herschreef doodgewoon het verhaal van Frans R., zoals het hem ongetwijfeld al tientallen keren is verteld door die hoofdrolspeler. Mooi gedaan van Koeck. Maar hij had er kunnen voor uitkomen. Dat was nog mooier geweest. | 0neg
|
Op zich een leuk boekje om tussendoor te lezen. De schrijfstijl zorgt er voor dat het boek vlot leest en de onderwerpen die aan bod komen zijn ook interessant. Maar het boek is te kort om al deze onderwerpen goed te kunnen bespreken. Ook de tijdsprongen zorgen soms voor een beetje verwarring, maar het is en blijft dan ook een kortverhaal dus dat is ergens wel logisch. Het einde was zeer abrupt en waarschijnlijk voor de meeste lezers compleet onverwacht. Persoonlijk zorgde het einde voor een gefrustreerd gevoel.
Het was een leuk boek om tussendoor te lezen, maar al in al was het toch een beetje teleurstellend aangezien Griet op de Beeck haar vorige werken van een ander niveau zijn. | 0neg
|
Een prutswerk: De schrijvers verliezen zich te veel in de relatie tussen de vrienden onderling en het "thriller" aspect is nagenoeg onvindbaar. Het enige interessante aan dit boek is de Hyperotomachia Poliphili en hoe de geheimen van dit boek worden ontsluierd. Maar dan kan je het boek toch geen thriller noemen...! | 0neg
|
Esther de Blank (1951) heeft, met haar interesse in techniek, bij diverse bedrijven waar ze installaties en machinekamers bouwde, gewerkt. Daarnaast heeft ze zelf een kotter gebouwd en is in 1999 als binnenschipper zelf op een spits gaan varen. Tevens is zij schipper op rondvaart- en charterschepen geweest. Haar hele leven lang heeft ze al verhalen geschreven. Een vriend daagde haar uit een boek te schrijven en dat is Tunnelmoord geworden.
Esther de Blank heeft twee, inmiddels volwassen kinderen en woont, als ze niet vaart op haar spits Avalon, met haar vrouw Anneke in Frankrijk.
Isabel Jansen, rechercheur bij de Franse politie, wordt gevraagd voor een onderzoek naar de moord op een schippersechtpaar. De moord is gepleegd in een bijna 5 kilometer lange tunnel van het kanaal Marne à la Saône. Isabel is zelf een schipperskind en kent de omgeving waar de moord gepleegd is doordat ze in haar vakanties meevoer aan boord van het schip van haar ouders. Na een aantal dagen wordt er in het kanaal een derde lijk gevonden. Dit blijkt de persoon te zijn die ook aan boord van het schip van het vermoorde echtpaar is geweest. Later blijkt dat deze persoon betrokken is geweest bij een roofoverval op een geldauto.
Aan Isabel de taak deze zaak op te lossen.
Tunnelmoord is de debuutroman van Esther de Blank. Uit het boek blijkt zeker de liefde en kennis van zaken van Esther voor de binnenscheepvaart. Maar, deze liefde en kennis is niet per definitie genoeg om een thriller te schrijven. Dit geldt zeker voor dit boek.
Het verhaal kabbelt, letterlijk en figuurlijk, door zonder echte hoogtepunten en zonder echte spanning. Het verhaal om de moord(en) en het onderzoek heen zit gedegen in elkaar, maar van enige diepgang is helaas geen sprake.
Het personage van Isabel wordt te weinig uitgediept. In het boek komt haar ietwat zelfverzekerde aard vaak aan het wankelen en, buiten het feit dat haar slechte eigenschappen (drinken en te laat komen) weliswaar veelvuldig genoemd worden, blijft het daar ook bij. Pas aan het einde van het boek komen we iets meer van Isabel te weten en komen ook haar relaties met haar moeder en haar vriendin Josien wat meer uit de verf.
De op verschillende zaken betrekking hebbende broeierige (Franse) sfeer wordt goed neergezet: het warme weer; de sfeer in Langres; het humeur van Isabel en de betrekkingen tussen Isabel en de plaatselijke autoriteiten.
Schippers vinden dit wellicht een interessant boek omdat zij zich wellicht in het verhaal kunnen verplaatsen, maar voor een doorsnee lezer kan het weinig boeien en valt er te weinig spanning te beleven. Jammer. | 0neg
|
Na een maand geen alcohol (februari) en een maand voor mijn brein (mei) ging in juni de stekker uit een belangrijk deel van mijn digitaal gedrag. Om met de woorden van Florence Péres te spreken: ik doe een Digitale Detox.
Net zoals veel smartphone en tabletgebruikers is de afleiding groot, piept en flikkert het de hele dag, en gaat mijn aandachtspanne rap achteruit. Mijn werk legt dan per email geen claim in de avond en weekenden maar als dat er nog eens bij zou komen, werd het helemaal prangend. Ons brein lijdt, we lijden aan keuzestress en daarmee vermindert onze concentratie, onze rust en uiteindelijk ons werk en privéleven.
Péres werkt haar detox methode uit aan de hand van 5 speerpunten: analyse (waar ben je in hemelsnaam allemaal mee bezig?), prioriteiten (waar zou het echt om moeten gaan?), aandachtsmanagement (hoe werkt het precies?), digitale orde (wat kun je eraan doen?) en breinrust (wat kan het resultaat zijn?). Elk speerpunt wordt theoretisch onderbouwd, gelardeerd met een reeks testen en afgesloten met tips & trucs.
Touchpoint laten al je aandacht zien.
In de analyse brengt ze een interessant hulpmiddel in: de ‘touchpoint methode’. Een techniek uit de marketing, om precies te zijn, uit de customer journey. In deze analyse bekijk je waar je (potentiele) klant met jou in aanraking komt. In deze digitale toepassing daarvan kijk je waar jij een bepaald medium (email, sms, nieuws, chat, enzovoort) en hulpmiddel (smartphone, tablet, face-to-face, enzovoort) hanteert. Na een touchpoint analyse kun je door een touchpoint mapping goede keuzes maken voor wat bij jou past. In welke situaties en momenten kies je voor email, telefoon of een persoonlijk gesprek bijvoorbeeld. Er komt digitale orde.
Natuurlijk constateert ze (zoals andere wetenschappers al hebben aangetoond) dat ons reptielenbrein niet is opgewassen tegen de dopamine shots die onze techniek ons levert. En nee, nogmaals, we kunnen niet multitasken. Probeer eens tegelijkertijd tanden te poetsen en een glas water te drinken. Zo gaan de hersenen ook om met zaken. Of netjes na elkaar of het wordt een rotzooi en beiden mislukken.
Handig en snel resultaat
Een fijn boek, handig in opzet, wat mindful omgaan met jezelf en heel snel resultaat. Eerste acties (van mijn kant): geen email meer na 9 uur ’s avonds. Facebook en Pinterest en wat andere sociale media zijn van mijn telefoon. Ik maak periodes van twee uur per dag om te werken waar mijn telefoon uitstaat (een ‘in-the-officebericht’ wordt dan afgegeven). En voor een vergadering worden de telefoons ingeleverd. Misschien kies ik ook nog wel voor een mini digitale sabbat van een dag.
En zo krijg ik weer grip op mijn tijd, mijn reptielenbrein een stuk rust en ruimte voor creativiteit én een goed boek. | 0neg
|
Geert-jan Knoops (Eindhoven, 10 juni 1960) is afgestudeerd advocaat en strafrechtdeskundige. Knoops is ondermeer bekend geworden als advocaat van marinier Eric O. en van Ernest Louwes (Deventer moordzaak). Hij behandelde ook zaken voor het Joegoslavië tribunaal en het Rwanda tribunaal. Internationale bekendheid kreeg hij als adviseur van het juridische team voor het hoger beroep van Saddam Hoessein. Vorig jaar maakte de advocaat met Advocaat van de vijand zijn debuut als schrijver van fictieve romans. Het zelfstandig te lezen vervolg, Advocaat van de president, is zojuist in de boekhandels verschenen.
In Advocaat van de president geeft Jeremy Sawyer, president van Amerika, opdracht om Irak binnen te vallen. Hij baseert zijn besluit tot de invasie, op het door de CIA geleverde bewijs van aanwezigheid van massavernietigingswapens in Irak. De oorlog verloopt voorspoedig; Irak wordt ingenomen en Saddam Hoessein wordt terechtgesteld. Drie jaar later komt er een einde aan de zegetocht van president Sawyer. Hij verliest het presidentschap en wordt aangeklaagd wegens machtsmisbruik. Sawyer, overtuigd van zijn onschuld, vermoedt slachtoffer te worden van een duister complot. Als zijn vaste advocaat vermoord wordt, kan echter alleen nog strafpleiter Matthew Baldwin hem van een zekere veroordeling redden.
Geert-jan Knoops zal ongetwijfeld een hele goede advocaat zijn, het schrijven van een spannende thriller kan hij beter aan anderen over laten. Door het uitgebreid en klinisch beschrijven van bijvoorbeeld rechtbankprocedures weet hij op deskundige wijze de vaart uit het (toch al niet spannende) verhaal te halen. Tijdens de start van het boek maakt hij regelmatig grote sprongen in de tijd. Voor de leesbaarheid zou het plezieriger zijn om in zon geval de tijdspanne boven een hoofdstuk te vermelden.
De karakters in het boek weten geen emoties los te maken. Zelfs de ontluikende romance tussen de hoofdpersonen doet gekunsteld aan. Aan het eind heeft de schrijver nog een paar verrassende plotwendingen in het verhaal verwerkt. Dit had kunnen werken, als het inderdaad verrassend was geweest.
Conclusie: Het schrijven van een thriller is een vak dat Geert-Jan Knoops helaas nog niet beheerst. Advocaat van de president doet dan ook niet bepaald verlangen naar een volgend (spannend) boek van zijn hand. | 0neg
|
Na 55 blz heb ik het boek voorgoed gesloten. Het kon mij absoluut niet boeien. Ik vind het erg verwarrend geschreven en een zweverig thema. Heb wel eens een beter boek van Rita Spijker gelezen. | 0neg
|
Het verhaal is hier al meerdere malen beschreven, daarom beperk ik me tot het vertellen wat ik van het boek vond. Op zich is het een prettig verhaal. Gaat niet echt over de muziek, meer over list en bedrog. De hoofdpersoon Jens Jameson heeft naar mijn mening iets te veel mazzel in zn leven; ik zal niet in details treden om het verhaal niet weg te geven. Niet echt spannend dus. Verder boeide het verhaal me niet echt en heb ik mezelf diverse malen moeten dwingen om verder te lezen. Geen echte thriller. Dit is het eerste deel van een trilogie, wie weet zijn de andere delen spannend. | 0neg
|
In de Verboden vrouw is Pamela Kribbe de vertaler van de channeling waarin Maria Magdalena laat weten hoe het staat met de mens van nu. Mensen dragen wonden bij zich, door levens van lang geleden en/of recenter. Vrouwelijke wonden in de buik en mannelijke wonden in het hart. De ziel hoort een te zijn, met mannelijke en vrouwelijke energie. Maar bij het ontstaan van de ziel scheuren die twee los. Heling van beide zorgt voor een geheeld mens, die in evenwicht is en gelukkig kan zijn.
In dit boek kom je als vrouw en als man te weten wat er mis is (kan zijn). Waar de problemen zitten en hoe je daar aan kan werken. Loslaten van oude denkbeelden en het houden van jezelf zijn speerpunten.
Dat wordt allemaal uitgelegd in het eerste deel, waarin Pamela vragen stelt en de antwoorden van Maria Magdalena voelt en vertaald voor de lezer. Het is spiritualisme to the max. Er zitten zeker herkenbare dingen in, als het leren en moeten loslaten van je kind, het als vrouw willen manipuleren van man en of anderen, de op macht beluste man, de agressie bij de man en de slachtofferrol van de vrouw. Wat daar een oplossing voor is is ook deels te herkennen.
Grotere delen zijn echter zo ver in het spiritualisme, dat het voor een beginnende lezer met interesse in spiritualisme niet goed meer is te volgen. Ziel, ego, buikwond, hartewond, leven vanuit verkeerde punten en het erin terugkeren is een klasje te hoog.
Daar verliest de schrijfster de lezer, ondanks de opbouw van het boek waarin het stapsgewijs lijkt te gaan, maar waar de stappen sprongen worden.
Ook is er veel herhaling, dat helpt soms in het begrijpen, maar is ook vaak vervelend omdat dat al is vermeld.
Het tweede deel bevat boodschappen van Maria Magdalena, die tijdens channelings werden ontvangen, waardoor ze zich in ieder hoofdstuk voorstelt, iets uitlegt en samen met de lezer een healing sessie doorneemt. Het deed me erg denken aan de yoga die ik ooit deed voor de bevalling, maar dan voor niveau gevorderde. Ook hier geldt weer; niet voor beginners, je moet als lezer al aardig bedreven zijn in het spiritualisme.
Valt er toch nog wat te leren als beginnende onwetende lezer? Ja. Het is heel interessant om een verklaring te krijgen waarom vrouwen en mannen op bepaalde manieren reageren. Het is een mooie theorie en er zit zeker wat in.
Voor een lezer met interesse en enige ervaring in spiritualisme zal het een stuk interessanter zijn, en een opstap naar meer. Zij die al ‘lichtgids’ zijn, zal dit boek het meest aanspreken, zij kunnen ook aan de slag met de oefeningen achter in het boek, hoewel dat mij prettiger lijkt als die worden uitgesproken (mp3-tje) tijdens het uitvoeren, omdat er nogal wat concentratie voor nodig is.
Een boek dat je niet in een keer uitleest, maar waarvoor je de tijd moet nemen, tijd om te lezen en om de gelezen tekst tot je te nemen. Voor de een zal het een openbaring zijn, voor de ander een bevestiging wat hij of zij al voelde en wist. Het is echter geen boek voor beginners, waarvoor gaat de informatie al snel te diep. | 0neg
|
Chimera focust zich op het gegeven dat de aarde een planeet is die zich erg afschermt van de rest van het universum. Robots zijn niet toegelaten en mensen kunnen de planeet niet zomaar verlaten of er naartoe komen. Als gevolg daarvan is er een illegaal circuit van migratie ontstaan. Nyom Looms is een van mensen die zich bezighoudt met mensen van de aarde af te smokkelen. Maar op een dag wordt ze vermoord. Nu is Nyom toevallig de dochter van Rega Looms, baas van DyNan Manual Industries, maar vooral ook kandidaat om senator van de aarde te worden. Coren Lanra, hoofd van de veiligheidsdienst van dit bedrijf, is vastbesloten deze zaak op te lossen. Hij neemt contact op met Ariel Burgess, nog steeds ambassadeur op aarde voor haar thuisplaneet Aurora. Zij schakelt dan weer Derec Avery in die na de georkestreerde aanslag uit het eerste boek van deze serie, zijn bedrijf, de Phylaxis Groep, is kwijtgespeeld en geen toestemming heeft om de aarde te verlaten. Hij leeft in een soort van ballingschap op de ambassade waar Ariel werkt, wachtend tot hij eindelijk toestemming krijgt om weer verder te gaan met zijn leven. Sinds het einde van boek 1, is er zo al een jaar verlopen.
Van een boek dat zich afspeelt in het universum van Asimov en waarin robots een belangrijke rol spelen, verwacht men dat conflicten met de drie wetten van de robotica een belangrijke rol spelen en dat de grens tussen mens en robot onderzocht wordt. Daarenboven, gezien de aanzet van het boek en de ondertitel ervan, verwacht men dat de plot zich concentreert op het oplossen van de moord. Op beide vlakken valt het boek lelijk tegen.
Het eerste boek leverde al niet wat de lezer ervan verwacht en verloor zich in heel veel politiek gebeuzel. Tiedemann probeerde dat wat te verdoezelen door Derec een rol te geven in het onderzoek naar de falende robots, met veel onbegrijpelijke 'technobabble' tot gevolg. Dit tweede boek gaat nog een stuk verder in het politieke, en robots komen er nog amper aan te pas. Tiedemann vult pagina na pagina met gesprekken tussen politici, waarvan Ariel er een is, en met details ook over bedrijfsstructuren die zijn opgezet. Verder gebeurt er ontzettend weinig. De gesprekken in het boek zijn oersaai, de personages zijn dat ook, en net als in het eerste boek zijn de namen van de personen exotisch tot in het absurde, zodat het vaak moeilijk te achterhalen is of het personage mannelijk of vrouwelijk is. Een band krijgen met de karakters lukt dan ook niet. Zelfs niet met Ariel en Derec, die in de series 'Robot City' en 'Robots and Aliens' jonge, dynamische mensen waren waarover je graag wilde lezen en die nu, niet heel veel ouder dan ze toen waren, oersaaie personages zijn geworden. In zekere zin heeft Tiedemann Ariel en Derec kapotgemaakt. De avonturiers zijn politici en managers geworden en daar valt niets boeiends over te schrijven. Dat de organisatie die de literaire nalatenschap van Asimov beheert en dus ook toestemming moet geven voor publicaties in 'zijn' universum, dit heeft toegestaan, is moeilijk te begrijpen.
Het eerste boek was nog enigszins te lezen maar tegen dit tweede boek is het werkelijk vechten. Het grootste deel van de tijd heb je geen flauw idee waar het over gaat. Het is met 480 bladzijden nog iets dikker dan het eerste boek en puur kijkende naar de nuttige tekst in het boek is twee derde ervan overbodig. Voor de sciencefictionliefhebber valt hier bijzonder weinig te halen. Van de belofte dat dit een "new Isaac Asimov's Robot Mystery" is, wordt niets waargemaakt. Hoed af voor wie na het lezen van dit tweede deel nog de moed kan opbrengen om aan het derde deel te beginnen. | 0neg
|
Dit boek hebben AngeLuna en ik inderdaad samen gelezen en ook ik ben er niet tevreden over. In principe had ik het zo uit, dus leesbaar was het wel. Maar de inhoud is echt op alle fronten gruwelijk. Ik snap niet dat zoiets uitgegeven is. Er staat niks in waarvan ik zou kunnen denken dat iemand het zou willen weten. Het gaat alleen over drinken en zijn waanideeën.
Zonde van mijn tijd. | 0neg
|
Las het als een avonturenroman, maar begon me op een zeker moment te ergeren en al vrij vroeg in het boek. De overdrijving stoorde me niet, noch de stroom aan gebeurtenissen. De sfeer is ook wel aardig, maar het mist volledig aan subtiliteit... De manier waarop de incest in de kerk behandeld wordt, de tweede wereldoorlog... Heb me moeten dwingen om het uit te lezen. Als de hoofdpersoon niet zoveel intellectuele poeha had meegekregen, was het beter geweest. | 0neg
|
Het verhaal van celie die jong als ze is al zoveel meemaakt. In slecht taalgebruik doet ze haar verhaal door het schrijven van brieven aan haar zusje.
Toen ik begon kon ik moeilijk in het verhaal komen , de schrijfstijl is ronduit warrig en zit vol fouten. Dat is nou net het idee van het verhaal maar toch leid het af.
Ik vond dat jammer want ik had veel van het boek verwacht. Wie kent de verfilming nou niet...the color purple. Wereld beroemd.
Nou sorrie maar ik kwam lastig door het boek heen. Dus het zou wellicht meer respect verdienen maar het heeft mij niet geraakt.
Ik twijfel of het aan het boek ligt of dat ikzelf gewoon de essentie niet vat. Hoe dan ook, niet mijn type boek. | 0neg
|
De Fatale Toewijding van verdachte X geschreven door de auteur Keigo Higashino is geen onaardig verhaal over een vrouw Yasuko genaamd met haar dochter Misato die in een opwelling en uit pure woede/frustratie haar ex-man die haar 5 jaar na de scheiding nog steeds niet met rust vermoord.
De buurman een wiskundige genaamd Ishigami krijgt dit door.
En hij werpt zich op als redder in de nood daar hij al sinds het moment dat ze er is komen en hij op het punt stond zich van het leven te beroven, verliefd op haar is. Hij ontdoet zich van het lichaam en alle bewijsmaterialen die eventueel tegen hen gebruikt kunnen worden. Hij verzorgd zelfs de alibi's van moeder en dochter.
Er zou verder geen vuiltje aan de lucht zijn geweest indien zijn oude schoolvriend en natuurkundige Yukawa niet ten tonele zou zijn verschenen.
Het word in principe een geestelijke krachtmeting tussen Ishigami (om zichzelf en met name moeder en dochter te beschermenen) en Yukawa zijn oude schoolvriend.
Indien u op zoek bent naar een boek met een wel aardig verhaal is dit niet onverdienstelijk maar bent u op zoek naar Thriller zoals wij die hier in het westen kennen dan slaat u met dit boek de plank mis. | 0neg
|
Het verloren symbool van Dan Brown was voor mij een tegenvaller. Het boek is erg voorspelbaar en soms langdradig. Vooral het einde was naar mijn mening meer een cursus interessant doen voor beginners. Alleen het middenstuk was redelijk. Het lijkt allemaal wel heel erg op De Da Vinci Code en Het Bernini mysterie. Dan Brown heeft twee prachtige verhalen weten te schrijven, maar weet mij nu niet te verrassen. | 0neg
|
Alles in de wind is de voorloper van het boek Iene Miene Mutte. Nadat ik de hele reeks met tot dan toe uitgebrachte boeken van MJ Arlidge heb gelezen kom ik dit boekje tegen. Mijn verwachtingen zijn hoog. Dit doordat ik de boeken van hem heb verslonden en totaal verslaafd ben geraakt aan zijn manier van schrijven en de spanning van de boeken.
Helaas kom ik dit keer bedrogen uit. Het is een kort boekje (rond de 50 blz) waarin je de geschiedenis van Helen Grace te lezen krijgt. Echter is het wat mij betreft een voorspelbaar verhaal en had dit ook als inleiding van Iene Miene Mutte gebruikt kunnen worden. De manier van schrijven maakt dat je het boekje met een uurtje uit hebt en iets meer weet over de hoofdpersoon van zijn serie. Een kleine aanrader voor de mensen die net als ik verslaafd zijn aan de serie, maar verwacht er niet te veel van. | 0neg
|
Volgens de uitgever geeft Martin Koomen met Bloed op het Binnenhof een nieuwe wending aan zijn schrijversloopbaan. Dat belooft weinig goeds, want deze eerste kennismaking met de auteur is uiterst teleurstellend. Ellessy zal toch niet hebben willen aanduiden dat het met de schrijfkwaliteiten van Koomen, na het redelijke succes van zijn Portland-reeks, nu bergafwaarts gaat?
Bloed op het Binnenhof speelt zich af in roerige politieke tijden. Aan dit roer staat premier Balkenende, in het boek Kerkwijn genaamd, die moeite heeft zijn ministers in het gareel te houden. Nieuwe politieke partijen en een agressieve milieubeweging geven veel politieke moeilijkheden. En dan is er ook nog een minister 'met een dure auto en een baard van een paar dagen' die op onconventionele wijze zijn mening laat horen. Een politieke moord zet alles onder hoogspanning, maar gelukkig zijn er twee jonge, nijvere Kamermedewerkers die veel op het spel willen zetten om de schuldige te ontmaskeren.
Koomen heeft her en der werkelijk bestaande personages en plaatsgevonden gebeurtenissen uit politiek en media opgepakt, enigszins hernoemd en verdraaid en geplaatst in een fictief verhaal met een matig plot. Alleen al dat eerste kan bijzonder lezenswaardig zijn, maar Koomen kon het niet laten van veel personages kinderachtige karikaturen te maken. Zo heeft Kerkwijn een spreekwijze waarbij hij delen van woorden inslikt. Dit wordt in het gehele boek letterlijk zo weergegeven, waardoor zijn conversaties zeer onprettig lezen. Natuurlijk heel erg grappig bedoeld, maar ook zeer vermoeiend. Van Keetveld, die met die dure auto, gebruikt zoveel mogelijk Engelse vloekwoorden, zoals 'fucking asshole' en 'lousy bastard'. Hilarisch, maar weinig opheffend. Dan hebben we ook nog de 'powerbabes' Katja en Bridget (niet van Lijst 0, maar van Lijst Zero), die zich van het gewone journaille onderscheiden door vaak woorden als 'vet' en 'cool' te gebruiken. En, ach wat sneu, welke omroep doet, gepersonifieerd door ene Willibrord F., een schokkende poging om tijdens het voorbijgaan van een rouwstoet met een breekijzer (!) de kist te openen? Inderdaad, SBS6. En dan hebben we ook nog Ruud, die bij een bezoek aan Kerkwijn diens vrouw net iets te lang en welwillend op haar wangen zoent. Heb ik de titel van deze bespreking zo voldoende toegelicht of moet ik ook nog de passage in het dialect noemen van de Achterhoekers met de opvallende, want Friese, namen Foppe en Fedde?
Waarom dan toch meer dan die ene ster 'voor de moeite'? Omdat de verhaallijn van de twee medewerkers best aardig is. Ook al is het een voorspelbaar liefdesverhaal, ze zorgen ook voor een aantal onmiskenbaar spannende passages. Dit kan het boek niet redden, maar zorgt er wel voor dat je op een enigszins prettige wijze het eind van het boek bereikt. Laten we hopen dat Martin Koomen zijn loopbaanwending de volgende keer wat serieuzer neemt. | 0neg
|
Dit boek kwam ik per toeval tegen en aangezien het verhaal op de achterkant mij enorm aansprak heb ik het boek gekocht. Ik ben er ook direct in gaan lezen, maar op de één of andere manier pakte het boek mij absoluut niet. Het staat omschreven als erg spannend. Ik vond de spanning, op een paar stukjes na, echt ver te zoeken. Bij ieder hoofdstuk dacht ik van waar blijft die spanning nu? Ook vind ik het verhaal heel voorspelbaar, je kunt bij ieder hoofdstuk eigenlijk wel nagaan wat er gaat volgen. Nee, ik vond het een behoorlijke teleurstelling. Nog een minpunt vond ik dat het boek opgedeeld is in twee gedeeltes. Ik had al recensies gelezen dat het tweede deel tegenviel en daar ben ik het helemaal mee eens, met dit gedeelte heb ik echt moeite gehad om het boek niet weg te doen en een ander te pakken. | 0neg
|
geld en roem,
Laura van Wormer is wat ze in Amerika noemen een echte bookbiz babe. Ze is afkomstig uit de uitgeverswereld van New York, waar ze onder meer als redacteur werkte voor ze besloot populaire misdaadverhalen te gaan schrijven. In haar achtste boek Onthullingen introduceerde ze haar hoofdpersoon Sally Harrington, de gedreven misdaadjournaliste van de kleinsteedse krant de Castleford Herald. In Wormers negende en nieuwste boek Spotlight komt Sally in al haar glorie terug. Op weg naar de spotlights, op weg naar de top.
Sally gaat met haar vriend Spencer Hawes naar een chique Hollywood party. Zij heeft een gepassioneerde seksuele relatie met Spencer maar ze twijfelt over hun toekomst. In de liefde is de droomboot van nu vaak de Titanic van morgen. Haar twijfels lijken al snel bewaarheid te worden als Spencer zich de avances van de mooie blonde filmster Lilliana Martin welwillend laat aanleunen. Als Sally en Spencer later de dronken ster naar huis brengen, blijkt Lilliana uit te zijn op een triootje. Sally weigert woedend en verwijt Spencer zijn sturende rol in het geheel. Sally rijdt alleen naar huis. Een dag later worden zowel Lilliana als Spencer vermist. Samen gevlucht of slachtoffers van misdaad? Intussen krijgt Sally de kans om een beroemd tv-presentatrice te worden. De verslaggeefster in haar krijgt echter de overhand. Ze gaat op onderzoek uit en zit al snel tot over haar oren in de moorden en de maffia.
Spotlight is een vaardig geschreven, vederlicht misdaadverhaal. Laura van Wormer is een kruising tussen Harold Robbins en Jackie Collins en dat betekent dat de hoofdpersonen mooi zijn, belust op seks, geld en roem. Vrijwel alle motivatie voor hun handelingen halen ze uit die heilige drie-eenheid die met name in de jetsetkringen van New York en Hollywood hoog in het vaandel staat. Men dineert in luxe restaurants, men draagt de meest modieuze merkkleding en men laat zich uitsluitend in limousines en andere comfortabele voortuigen
naar dure appartementen en weelderige villas brengen.
Hoofdpersoon Sally Harrington is bezig zich een weg naar de top te vechten. Van een provinciale krant naar de landelijke televisie. Daar tussendoor begeeft ze zich op het speurderspad. Zij is een goede en sympathieke journaliste, maar weinig daadkrachtig. In het algemeen worden de dingen voor haar beslist, wordt haar leven door anderen geleid. Het verhaal heeft alle ingrediënten van een papieren soap. Zeker als plotseling seks-videos van Sally en haar verdwenen minnaar opduiken.
De eerste helft van het boek is tamelijk traag, maar de tweede helft is beduidend spannender.
De plot is aardig, maar niet opzienbarend. Dat geldt ook voor de dialogen, de verwikkelingen en de spanningsboog. Het is allemaal aardig. Spotlight is gewoon een pretentieloos misdaadverhaal in het populaire genre. Limonade en taart in bikini geserveerd. | 0neg
|
Social media zijn heel belangrijk voor mensen. Vooral tieners hechten veel waarde aan de kunstmatige wereld die vooral bestaat uit vrolijke berichten over het leven. Dit geeft wel eens het beeld dat het leven perfect is. Het echte leven is echter niet zo perfect als je misschien graag zou willen. Hierover gaat ‘Vind ik leuk’ van Lena Miller, waarin de veertienjarige Kiki merkt dat alles wat ze op haar profiel op het social mediaplatform Hashtag plaatst uitkomt. Ze plaatst een aantal wensupdates in de hoop dat haar diepste wensen vervuld worden. Niet alles pakt echter zo uit als ze gehoopt had.
Het onderwerp van het boek zal veel tieners aanspreken. Social media spelen een grote rol in het leven van de gemiddelde tiener. Wat dat betreft sluit het boek goed aan bij hun belevingswereld. Toch voelt het niet als een boek voor Young Adults. Lena zit dan wel in de tweede klas, maar ze gedraagt zich nog redelijk kinderlijk. Tieners zullen waarderen dat het boek over social media gaat en ook kleinere onderwerpen als verliefdheden en de omgang met vrienden, vervelende docenten en bemoeizuchtige ouders zullen herkenbaar zijn voor deze leeftijdsgroep, maar de gebeurtenissen doen toch een beetje kinderachtig aan. Wellicht is het boek meer geschikt voor kinderen van een jaar of twaalf dan voor jongeren van veertien.
Sommige dingen die uitkomen zijn ook behoorlijk ongeloofwaardig, zelfs voor een magisch realistisch verhaal. Een levend eenhoornbeeldje waar niemand zich over verbaast is nog één ding, maar de invloed die Lena op anderen krijgt en de gebeurtenissen rondom de docente Engels zijn moeilijker te accepteren. Iedereen stapt wel erg makkelijk over bepaalde feiten heen. Vooral de gebeurtenissen in de ontknoping zijn behoorlijk overdreven. Bepaalde dingen komen ook wel erg makkelijk weer in orde, maar omdat dit zeker niet voor alles geldt blijft er ook nog iets over om over na te denken. De moraal ligt er wel erg dik bovenop, hoewel de les die Miller in haar boek gestopt heeft zeker relevant is.
De relatie tussen Lena en haar vader is liefdevol omschreven. Als lezer krijg je daarnaast inzicht in de redenen voor hun gedrag. Het is jammer dat niet alle belangrijke personages op deze manier tot leven komen en dat ze soms nog iets te veel weg hebben van stereotypen. Dat geldt met name voor Lena’s altijd vrolijke en naïeve vriendin Wieke en Otis, het boefje van de klas.
Miller schrijft vlot en niet al te ingewikkeld. Haar schrijfstijl is goed te volgen door de doelgroep. Dit alles maakt ‘Vind ik leuk’ tot een redelijk leuk en vermakelijk boekje, maar het is niet meer dan dat. De jury van de Harland Awards Romanprijs dacht hier echter anders over, want het boek is genomineerd voor deze prijs. | 0neg
|
In 2003 begon Alice Fokkelman met het schrijven van korte verhalen, waarvan een aantal lovende recensies kreeg. Omdat haar gezin, maar ook haar werk als Corporate Communicatie Manager te veel tijd vergden, kwam ze daar niet meer aan toe. Een workshop tijdens de schrijfdag van de schrijversacademie was er de aanleiding van dat ze opnieuw met het schrijfproces begon. Ze begon aan een boek, stuurde een uittreksel en het eerste hoofdstuk naar de uitgever en dat resulteerde er uiteindelijk in dat haar debuut, de thriller Ik ken je nog, in april 2018 uitgekomen is.
Na de verhuizing van haar buren naar Amerika kwam Manon erachter dat Wessel, haar oude buurjongen, opnieuw naast haar komt wonen. Samen met zijn gezin. In haar jeugd is Manon door Wessel gepest en flashbacks zorgen er nu voor dat ze die periode herbeleeft. Haar dochter kan goed met de kinderen van Wessel overweg en haar man Jasper kan het bijzonder goed met de nieuwe buurvrouw vinden. Manon is echter ten einde raad, gaat zich steeds panischer te gedragen en vraagt zich af of Wessel nog steeds net zo vervelend is als hij vroeger was. Maar hierdoor isoleert ze zich wel meer van de anderen.
Pesten. Het is van alle tijden en komt regelmatig in het nieuws. Of het nu om kinderen of volwassenen gaat, maakt daarbij niet uit. Fokkelman heeft dit thema in Ik ken je nog verwerkt. Omdat het nog steeds gebeurt en er, in ieder geval onder volwassenen, ook een taboe op rust, is dit een origineel idee dat een veelbelovende en spannende thriller kan opleveren. Dat is haar niet gelukt, want spannend wordt het nergens. Het verhaal is vooral een uiteenzetting van wat zich in het hoofd van Manon afspeelt, maar ook hoe ze met haar angst, en misschien zelfs met haar jeugdtrauma, omgaat. En dat gedrag is, ondanks dat de lezer zich er wel enigszins een voorstelling van kan maken wat zich in haar hoofd afspeelt, niet altijd even rationeel. Ze treedt ook niet daadkrachtig genoeg op naar de personages waarvan het gedrag nog vele malen erger is. Dat is een gemiste kans om het verhaal een veel dramatischere wending te geven en het sterker te maken.
De schrijfstijl van het boek is bijzonder toegankelijk waardoor het uitermate vlot leest. Waar het echter aan ontbreekt, is de diepgang. Uitgezonderd de personages van Manon en Wessel zijn de andere vrij beperkt uitgewerkt. Waarschijnlijk is dit bewust gedaan, want Manon en Wessel dragen het verhaal en daardoor zijn ze dus het belangrijkst. Daarnaast had de auteur er beter voor kunnen kiezen om het thema veel verder uit te werken en om het verhaal ook diverse onverwachte plotwendingen mee te geven. Dan was dit debuut zonder meer spannender geweest en had het verhaal ook psychologisch interessanter kunnen zijn. Verder kent het eveneens een aantal onwaarschijnlijkheden en daardoor komt het wel eens onwerkelijk over.
Hoewel het verhaal zelf geen verrassingen in petto heeft, is het laatste stuk cursieve tekst wel verrassend, maar laat het ook vragen achter. Dat is jammer omdat het daardoor lijkt dat het verhaal geen afgerond geheel vormt. Door de manier van schrijven is Ik ken je nog geen vervelend boek om te lezen, maar het is niet voldoende om er een sterke thriller van te maken. | 0neg
|
Na het lezen van de boeken In het koude ochtendlicht en Sterker dan de dood was ik gecharmeerd van de schrijfstijl van Manda Scott. Met de verwachting dat Engelbewaarder minstens van hetzelfde kaliber zou zijn, verheugde ik me erg op het boek. Helaas, in het geval van Manda Scott is drie keer geen scheepsrecht. Twee goede boeken staan niet garant voor een derde knaller. Engelbewaarder kon mij op verschillende fronten niet boeien.
In Engelbewaarder speelt rechercheur Orla McLeod één van de hoofdrollen. Deze geharde tante is getraumatiseerd door een gebeurtenis uit het verleden waarbij haar vader en broer omkwamen. In alles wat ze doet draagt ze dit grote verlies met zich mee. Tijdens een undercover operatie wordt haar partner op brute wijze vermoord en verliest ze zelf ook bijna het leven. Het negenjarige jongetje Jamie redt haar echter op het nippertje van de dood. Vanaf dat moment ontstaat er een stilzwijgende band tussen de twee. Orla stelt alles in het werk om Jamie te beschermen en hem het leven te bieden waar een jongetje van negen recht op heeft. Dit blijkt moeilijk te combineren met haar diepe wens de moordenaar van haar partner te vinden en zich te wreken.
Engelbewaarder heeft alle elementen van een goed boek in zich, Manda Scott weet het er alleen niet uit te toveren. Vanaf de eerste paginas valt de lezer plompverloren binnen in een crisissituatie, zonder dat duidelijk is wat er precies aan de hand is. Na wat smijten met namen, wat rondvliegende kogels en de welbekende lijken kabbelt het boek verder. Spanning of enige andere échte emotie zit er wat mij betreft niet in. Een aantal karakters blijkt behoorlijk getraumatiseerd, maar de uitwerking van het hoe en waarom blijft grotendeels achterwege. De lezer krijgt een helikopterview van het plot, maar heeft te weinig achtergrondinformatie om het geheel duidelijk in kaart te brengen. De beschrijvende schrijfstijl en de oppervlakkige uitwerking van de karakters maakt het meeleven en meevoelen met de hoofdpersonen er niet makkelijker op. Jammer, want in Sterker dan de dood en In het koude ochtendlicht laat Scott zien dat ze het wel kan. Deze boeken kenmerken zich juist door goed uitgewerkte sterke karakters. Het feit dat de helden veelal lesbische vrouwen zijn werkt verfrissend. Als Scott in Engelbewaarder de moeite had genomen om de potentieel interessante karkaters, hun verleden en hun relatie tot anderen beter uit te werken, had het haar andere twee boeken zeker kunnen evenaren. Nu is boek wat mij betreft echt een gemiste kans. Het gekke is wel dat ondanks het gebrek aan spanning, samenhang en een verrassend plot, je het boek toch niet weglegt. Scotts schrijfstijl is blijkbaar vlot genoeg om de lezer toch 310 paginas lang enigszins bij de les te houden. Dat is knap en levert haar toch nog twee sterren op. | 0neg
|
Geen goed teken, dat je een thriller weglegt met de gedachte: boeit niet echt, later maar eens opnieuw proberen. Maar ach, je bent weleens moe of met je hoofd bij andere dingen, en dan kan het best gebeuren dat een spannend boek niet spannend genoeg is om de aandacht erbij te houden. Je zoekt de schuld in ieder geval niet meteen bij een van je meest favoriete auteurs. Dat bleek in het geval van Wachtwoord onterecht.
Michael Bellicher is terug. En net als in het verrassende De macht van meneer Miller en het meesterlijke CEL komt hij in grote problemen. Als hij zijn vriendin Guus, die door onzuivere handelingen in CEL in de cel belandde, na haar ontslag wil ophalen, blijkt ze al te zijn gevlogen. Zonder boodschap, zonder spoor. En waarschijnlijk in gezelschap van enkele duistere Oost-Europeanen. Michael kan natuurlijk niet anders dan naar Guus op zoek gaan. Dat brengt hem uiteindelijk in Oekraïne. Waar hij op zeer pijnlijke wijze ontvangen wordt.
CEL is een vlot geschreven en uiterst boeiend verhaal vol eigenzinnige personages die zich proberen te redden uit benarde situaties die even absurd als geloofwaardig zijn. Wachtwoord kent alleen die eerste kwaliteit. De vlotte schrijfstijl van Charles den Tex is echter ruim onvoldoende om het boek tot een fijne thriller te verheffen. Hoe lekker leesbaar ook en hoe scherp de dialogen ook zijn, deze derde Bellicher komt moeizaam op gang en blaast zichzelf na één indrukwekkende actiescène op het eind, als een nachtkaars uit. De meeste personages zijn saai, want bloedeloos. Het is alsof Den Tex wel de druk voelde om een vervolg te schrijven, maar geen frisse en verrassende ideeën had.
Begin november 2010 is Michael Bellicher in een verfilming van De macht van meneer Miller op televisie zien. Als dit succesvol is, zullen de opnames van CEL ongetwijfeld snel starten. Daar kan de thrillerliefhebber zich op verheugen. Een vierde boek mag van mij achterwege blijven, tenzij Den Tex in staat is iets te brouwen dat zo lekker is dat het met gemak de smaak van het teleurstellende Wachtwoord kan wegspoelen. | 0neg
|
Lang gewacht op de nieuwste thriller van Saskia Noort. Helaas viel Nieuwe buren ontzettend tegen. Niet spannend alleen een hoop geneuzel tussen personages die niet goed worden uitgediept. Het verhaal is soms erg saai. De schrijfster had beter de clou voor het eind kunnen bewaren of in ieder geval het naar het einde zo spannend kunnen opbouwen dat men op het verkeerde been word gezet. Dit is haar niet gelukt want nu heeft het boek een voorspelbaar en niet goed uitgewerkt einde. | 0neg
|
Langdradige stukken waar ik me door heen heb geworsteld. Teveel onwaarschijnlijkheden en teveel overdreven acties. Ik vond het in 't begin niet echt slecht, maar hoe verder het verhaal ging hoe ongeloofwaardiger het werd. Bomaanslagen, vechten met een dobermann en ga zomaar door... En het had voor mij ook wel met wat in minder woorden gemogen. | 0neg
|
Genre; Roman
Uitgever; Meulenhoff
ISBN; 9789029090391
Uitvoering; hardcover
Aantal pagina's; 160
Uitgave; 14 januari 2015
Als de woorden ‘Japanse schrijver’ en ‘kat’ in één zin voorkomen, worden ten huize Smeyers de vlaggen gehesen, bim-bammen de klokken harder dan op menig trouwfeest en wordt er in één dag voldoende voedsel en drank ingeslagen om de komende dagen te overleven ! Eveneens zal ik, weliswaar gekleed in Kimono, alle gasten beleefd, doch streng de deur wijzen ! Maar hoe zit dat nu tussen Japanners en katten ? Wel, in Japan worden katten met ongeluk en tegenspoed geassocieerd. Vreemd, aangezien de Japanners ook Maneki Neko hebben, een gelukskat die als talisman dient om geld en rijkdom aan te trekken. Hij is in heel wat Japanse restaurants en winkels terug te vinden. En dichter dan een schrijver met de naam Takashi Hiraide en een boek dat de naam ‘De kat’ draagt, kan je bij deze voorschriften niet komen.
In ’t kort (officieel) :
Een jong echtpaar – beiden schrijver en redacteur – woont in een eenvoudig huis in een van Tokyo’s lommerrijke buurten. Hoewel tevreden met hun leven, raken hun gesprekken verstomd. Tot op een dag een kat onverwacht bij hem binnenwandelt en er vanaf dan een gewoonte van maakt regelmatig het koppel te bezoeken. Gaandeweg komen de gesprekken weer op gang tussen de geliefden, eerst alleen over de kat en haar gewoontes, maar stilaan vult hun leven zich weer met kleur en vreugde, verwondering en schoonheid.
Zo…en dan mogen jullie nu de korte inhoud volledig vergeten, want weinig of niets van dit alles uit zich in het boek zelf (160 pagina’s). Want hoewel de man zijn werk als recensent moet opgeven wegens gordelroos met een depressie tot gevolg, komen we echt niet veel meer te weten over het koppel zelf. Dat ze weldra moeten verhuizen vanwege de verkoop van het huis, waar zij een deelwoning van huren, blijkt een klein drama te zijn, vanwege het gemis aan “Pukkie”, de kat, die toebehoort aan de buren. En dan, beste lezers, hebben we het zowat gehad ! Zoek ik het misschien te ver…of juist niet ? Is dit gewoon een verhaal over een koppel en een kat, of een parabel (die ik helaas langs geen kanten of wegen heb kunnen ontdekken !) ? Zo hebben ze Pukkie leren kennen door hun verhuis naar hun deelwoning. Op welke manier ? Door een waarzegging : “zoek in de richting van het vuur, de derde van de tien hemelse stammen, die zich opent op 15 graden. En in deze uiterst nauwe sector troffen we met onverwacht gemak deze huurwoning aan.” En dat ik van enkele fijne Japanse uitspraken niet vies ben, weten jullie reeds. Maar wat ik moet aanvangen met “Observatie is de kern van liefde die niet vervalt in sentimentaliteit”…ik zou het niet weten ! En terwijl je bij Jacques Westerhoven alle Japanse uitdrukkingen, woorden of gebruiken netjes onderaan de pagina vindt, heeft Luk Van Haute gekozen voor een woordenlijst. Niet erg…als je dat ergens aangeeft…Ik heb hem pas gevonden toen ik het boek sloot na de laatste zin.
Besluit :
Als jullie vallen voor ‘tags’ op de achterkant : meer dan voldoende te vinden : “poëtisch en betoverend”, een “literair juweel”, “intelligent, humoristisch (heb zelf niet één keer kunnen glimlachen !) en filosofisch”, “betoverend verhaal over verlangen en de pijn van verlies”, en ga zo maar door, is dit iets voor jullie ! Ik laat alvast mijn kimono in de kast hangen en de vlaggen netjes opgevouwen tot Haruki Murakami’s nieuwste boek in de rekken ligt. Dit boek leent zich eerder tot in fluwelen broeken gestoken mannen, die tijdens het roken van een pijp en het drinken van een dure “single barrel”, af en toe het boek naast zich leggen en diepzinnig ‘mmmm’ mompelen.
Sorry, ik mompel niet mee!
Paul Smeyers | 0neg
|
Well... that was... underwhelming...
I really, really wanted to like this book and went in thinking I would absolutely love it.
Maybe I just set my expectations to high, but I found this book to be.. meh... all the way through.
I started this as an audio book, but the weird voices the narrator used made me cringe the entire time, so I switched to the e-book after 3 chapters.
Although it upped my reading enjoyment a lot, it didn't make me change my mind about the content...
The premise sounded really good: a world were time is currency and people found a way to bleed years from their veins, bind it to iron to make it possible for human consumption and in that way add time to your lifespan.
We follow Jules, who fled Everless with her father years ago, but sees no other way to save her father than to return to the city were she will never be safe...
Sounds cool right? I thought so too!
But... this story felt like I've read it a million times before.
Jules was an ok protagonist at most (bring on the special snowflake, who doesn't know she has special powers), her love interest, Roan, had nothing going for him, besides the fact that Jules used to know him and he was gorgeous and the story was, although well written, plain boring.
The big twist at the end was not surprising, I predicted it in chapter 1...
The only thing I did like, was the "bad guy", Liam.
But... like the rest of this book, I predicted he'd turn out to be not so bad from the first moment he entered the story.
I wanted to DNF this book so many times, but a couple of friends, who's opinion I trust, told me that it would get better... unfortunately for me, it didn't... | 0neg
|
Ik heb dit boek een tijdje terug gelezen en ik vond het niet een erg goed boek.
Opzich leest het heel gemakkelijk weg, maar de spanning was ver te zoeken. | 0neg
|
Caleb Roehrig is een Amerikaanse auteur niet alleen ervaring heeft als schrijver, maar ook als acteur en producer in de televisiewereld. Dwaalspoor is één van de drie thrillers die hij op zijn naam heeft staan.
Dwaalspoor gaat over de Amerikaanse Rufus Holt, een jonge student die het thuis niet al te breed heeft en het moeilijk heeft met woedeaanvallen. Wanneer iedereen feest viert op de Nationale Dag van de Onafhankelijkheid, loopt hij de jongen tegen het lijf die zijn hart brak en belt zijn zus hem op, smekend om hulp. Rufus gaat naar April toe en vindt haar onder het bloed, met het lichaam van haar dode vriend naast haar. April zweert dat ze hem niet heeft gedood. Maar wie dan wel?
Dwaalspoor begint in het midden van de actie, met als bedoeling je meteen mee te sleuren in de turbulente nacht die Rufus tegemoet gaat. Maar Roehrig slaagt er niet in om je mee te nemen, wat ervoor zorgt dat het moeilijk is om in het verhaal te komen. Er zijn te veel dingen die niet juist aanvoelen, wat ervoor zorgt dat inleven bijna onmogelijk is. Rufus ontdekt een lijk, maar vraagt zich toch af of zijn vriend zijn gespierde lichaam opmerkt?
Roehrig vermeldt heel letterlijk de redenen waarom Rufus kiest om April te helpen zonder eerst de politie te bellen, maar hij overtuigt de lezer daarmee niet. Ook al leef je in armoede en heb je geld nodig, ga je dan je leven op het spel zetten voor iemand anders? Rufus’ redenen zijn twijfelachtig, wat maakt dat Dwaalspoor heel traag start.
Doordat Roehrig midden in het verhaal begint, werkt hij met flashbacks zodat de lezer Rufus beter kan leren kennen. Alleen slaagt hij daar niet in. Er ontbreekt te veel aan zijn karakter en hij lijkt eerder oppervlakkig te zijn ontwikkeld. Ook dat maakt het moeilijk om in het verhaal te duiken, omdat het niet eenvoudig is om met Rufus mee te leven. Het is een afstandelijk hoofdpersonage van wie je de acties niet altijd begrijpt.
Daarnaast is Rufus ook niet zo ‘likeable’; dat is vooral omdat je hem maar heel oppervlakkig leert kennen, maar ook omdat wat er van hem getoond wordt niet zo sympathiek is. Hij heeft agressieproblemen – wat op zich niet erg is, want dat is een echt psychologisch probleem – maar daar wordt nooit dieper op ingegaan en je weet niet hoe Rufus die beleeft. Over zijn vrienden weet je bijna niets en ook de relatie met zijn moeder wordt enkel oppervlakkig geschetst. Verder laat hij veel van zijn eigenwaarde afhangen van de bevestigingen van zijn (ex-)lief.
De relatie die Roehrig schetst is vrij problematisch. Hij geeft een beeld weer van iemand die zichzelf goed voelt enkel en alleen door een relatie. Als die wegvalt is hij zogezegd niets meer waard. Zo’n relaties bestaan in het echte leven, maar Roehrig zou mogen ontkrachten dat dit ‘juist’ is.
Als je toch door het begin heen woelt en de twijfelachtige motieven als basis voor de zoektocht naar de moordenaar kan loslaten, wordt het boek wel nog spannend. Het raadsel rond de moord is wel goed uitgewerkt en als lezer wil je te weten komen wie het gedaan heeft. Het einde bevat ook echt een goede plottwist en het was niet eenvoudig om te achterhalen hoe het verhaal zou aflopen.
Maar, spijtig genoeg is dat het enige positieve dat te zeggen valt over Dwaalspoor. De plot zit goed in elkaar, maar de opbouw is zwak, net zoals de uitwerking van de personages, waardoor het hele boek oppervlakkig blijft. Dwaalspoor heeft geen diepere betekenis en je zal ook niets bijleren, wat een gemiste kans is van Roehrig. De basis van Rufus zijn karakter had veel mogelijkheden tot het creëren van een interessant hoofdpersonage en de moordplot stak goed in elkaar – maar het verhaal er rond moet sterk zijn om het tot zijn recht te laten komen. En dat is het niet. Spijtig, want Dwaalspoor had echt goed kunnen zijn. | 0neg
|
McGowan wordt gewaardeerd, dat zie je aan het aantal toegekende sterren. Maar is het echt spannend? Nee. Vernieuwend? Ook niet. Er zijn de laatste tijd al zoveel boeken over Maria Magdalena verschenen. De stijl waarin Het Magdalena mysterie is geschreven is goed, maar geloofwaardig is het allesbehalve. De schrijfster lijkt wel een nazaat van Maria Magdalena.
Conclusie: Het boek zal vooral in de smaak vallen bij de lezers die reizen boeken naar Frankrijk en zelf de streek gaan bekijken waar Maria Magdalena verscheen. | 0neg
|
Door de slechte kwaliteit van de vertaling had ik veel moeite om in het verhaal te komen. Het kwam erg rommelig over en las niet lekker. Het verhaal opzich was volgens mij wel goed maar kwam het gewoon niet over. Wellicht beter om de Engelse versie te lezen. | 0neg
|
De naam Mary Theresa Eleanor Higgings Clark Conheeny zal niet iedereen direct iets zeggen, maar de naam Mary Higgins Clark doet de thrillerfans direct rechtop zitten. Deze inmiddels tachtigjarige dame uit Amerika bezit een oneindige ge- en bedrevenheid in het schrijven van boeken waarmee ze al jarenlang miljoenen mensen over de hele wereld vele uren leesplezier bezorgt. Voor ze aan een korte carrière als stewardess bij PanAm begon, werkte ze nog even als secretaresse bij een bedrijf dat catalogi ontwikkelde. Daar heeft ze aan de tekst van een catalogus gewerkt waar de, toen nog onbekende, Grace Kelly (latere Prinses Gracia van Monaco) als aankomend fotomodel op afgebeeld stond. We praten hier over de jaren veertig want deze, op 24 december 1927, geboren dame heeft op dit moment de respectabele leeftijd van 80 jaar bereikt. Maar haar gouden pen schrijft nog steeds, getuige haar nieuwe titel, Where are you now?, die in 2008 nog gaat verschijnen. In Nederland is na lange afwezigheid, voor de tweede maal Twee meisjes in het blauw (nu als Poema Pocket) uitgekomen.
De oppas van de tweeling Kathy en Kelly, is terecht ongerust wanneer zij denkt dat er iemand in het huis van Steve en Margaret Frawley rondwaart. Frish Logan wordt overmeesterd en de tweeling blijkt spoorloos te zijn. Korte tijd later ontvangen de ongeruste ouders een eis voor een losgeld van 8 miljoen dollar. Dit lijkt een even onmogelijke als merkwaardige eis te zijn omdat de familie Frawley niet tot de rijke jetset behoort maar juist een ietwat verlopen oud huis heeft gekocht omdat dit financieel haalbaar zou zijn. Ze bezitten geen geld!
Na een enerverende vergadering van het bestuur van Steve’s werkgever C.F.G. & Y. kan de algemeen directeur mededelen dat het bedrijf garant staat voor het losgeld. Wanneer het bedrag volgens afspraak is afgeleverd, wordt Kelly vrijgelaten maar blijkt Kathy na de ontvoering tijdens de gijzeling te zijn omgekomen. Margaret Frawley is er van overtuigd dat Kathy ook nog in leven is en leidt dit af van de communicatie die de vrijgelaten Kelly nog lijkt te hebben met haar tweelingzusje. Na een intensieve overtuigingsronde van de moeder start een speurtocht naar informatie die kan leiden naar de vindplaats van Kathy, waarbij de mogelijkheid van het vinden van een dood meisje niet helemaal verdwenen is.
In Twee meisjes in het blauw besteedt de auteur meer aandacht aan het psychologische aspect dan lezers meestal van haar gewend zijn. Na de ongerustheid die in het gezin Frawley na de ontvoering is ontstaan, laat ze via allerlei slinkse omwegen de lezer heerlijk dwalen door alle mogelijkheden die er zijn. Wat is de rol van de vader of speelt de directie van C.F.G. & Y wel een eerlijk spel? Er blijken meer mogelijkheden en verbanden met allerlei mensen te zijn dan in eerste opzicht bekend is.
Door die verwarrende situaties en de achtergronden van de kandidaten, groeien de vraagtekens niet alleen in aantal, maar ook in grootte. En dit stimuleert de lezer tot alsmaar doorgaan met lezen, om vast te kunnen stellen of hier uiteindelijk een happy end voor de familie Frawley aan zit te komen. Geen uitblinker van Clark, gewoon een fijn leesbaar en goed boek. | 0neg
|
Dat ze door dit boek zo'n leuke serie hebben weten te maken kan ik me niks bij voorstellen! Normaal vind ik een boek leuker dan de film/serie. Maar hierbij dus absoluut niet! Het is omdat ik de serie zo leuk vind dat ik het boek wou uitlezen maar anders had ik het halverwege weggedaan. | 0neg
|
Holly is hét modetijdschrift van Duitsland. Wie wil weten wat de nieuwste trends op gebied van kleding en lifestyle zijn, koopt dit blad. Het meesterbrein achter deze glossy is hoofdredactrice Annika Stassen. Bij de uitgeverij van het blad blijkt echter een lichte twijfel te bestaan over de werkvorm op kantoor. ‘Changemanager’ Simone Pfeffer wordt ingehuurd om met elke werknemer een gesprek aan te gaan om erachter te komen hoe ze kunnen hervormen. Maar wanneer Simone met haar eerste werkdag wil beginnen, blijkt Annika spoorloos verdwenen. Niemand weet waar ze is of waarom ze weg is. Er wordt gespeculeerd over eventuele schandalen en misdrijven, maar niemand weet het echt…
Hoe langer Annika wegblijft, hoe meer iedereen zich realiseert dat ze, hoewel misschien maar tijdelijk, toch echt verder zullen moeten zonder haar. Tussen de chaos van de reorganisatie door maken we kennis met de uiteenlopende levens van de werknemers van het vrouwenblad. Van kleine, persoonlijke problemen tot intense intriges en heftige affaires – geen detail blijft bespaard. Dit heeft als gevolg dat je al snel het idee hebt dat je iedereen goed kent en begrijpt.
Dit eerste deel in de Holly-serie is eigenlijk een bundel van de eerste drie delen zoals ze in de originele taal uitgebracht werden. Er zijn zes delen, die maandelijks uitkwamen. Hiermee imiteert schrijfster Anna Friedrich natuurlijk de vorm van de modeglossy. De dikte van de boeken (net iets meer dan honderd pagina’s per stuk) en het design van de omslag, dragen hier ook aan bij.
Wanneer het daadwerkelijke verhaal bekeken wordt in het licht van de vorm van een tijdschrift, past ook dit er precies bij: de persoonlijke problemen van de personages zijn typisch voor rubrieken in zulke bladen. Daardoor voelt het inderdaad alsof je een tijdschrift leest.
Maar behalve de vorm en stijl, is er weinig interessant aan deze roman. Dat terwijl er zo veel meer spanning uit het verhaal gehaald kan worden: een hoofdredactrice die een belangrijk leven in de spotlights leidt verdwijnt opeens. Wat zou hier gebeurd zijn? Maar doordat er zo uitgeweid wordt over de personages, is er weinig ruimte over voor plotontwikkeling.
Deze roman is aan te raden voor lezers die actief zijn in de modewereld en op die manier herkenning vinden in de gebeurtenissen en intriges. Hoewel het zich voordoet als een goede mix tussen chicklit en thriller – een soort van volwassen versie van Pretty Little Liars – kan dit boek beter gelezen worden met de verwachting dat het een wat meer uitgediepte versie van een tijdschrift is: leuk voor tussendoor, maar het mist diepgang en uitdaging. | 0neg
|
Begint goed. Op de vlucht steeds hetzelfde scenario. Gaat knap vervelen. De laatste 20 bladzijden pas na 2 dagen gelezen. Dat gebeurt mij nooit bij een spannend boek.
Er staat een 2e boek op stapel, maar dat ga ik zeker niet lezen. | 0neg
|
Helaas heeft mij dit boek niet gebracht wat ik er van had verwacht. Het is een boek dat op een ontspannen wijze gelezen kan worden maar dit houdt dan ook in dat het aan spanning geheel ontbreekt. Men gaat in een sneltreinvaart naar Italië, het verzorgingstehuis van moeder, collega Esther, meisje Veentra, het babytje, met als een rode draad door het verhaal de blauwe heup van Martin. Ik heb het helemaal uitgelezen maar om nou te zeggen er is veel blijven hangen? nee niet dus. Jammer want de kaft is zó veelbelovend. | 0neg
|
Dit boek was een enorme tegenvaller voor mij. Ik vind onderwerpen als autisme altijd erg interessant, maar dit boek was zo raar met zoveel details over vissen dat ik er niet veel mee kon.
Sommige hoofdstukken daarentegen pakte me dan weer wel, maar vervolgens kwamen er weer hoofdstukken die nergens over gingen.
Ik vond veel elementen ook wel erg ver gezocht en overdreven.
Jammer dat het zo wisselend tussen boeiend en echt heel slecht was. | 0neg
|
Dit boek had een mooi boek kunnen zijn, ware het niet dat het regelmatig gekunsteld overkomt en van bepaalde situaties even heel snel een negatief beeld wordt geschetst en er ook situaties worden beschreven die zo niet toegegaan zouden zijn (Bijvoorbeeld het avondmaal vieren van de dominee met alleen zijn joodse pleegdochter. Dat kon helemaal niet volgens protestantse opvattingen). Dat er fouten gemaakt zijn t.a.v. interculturele adoptie is een feit. Ook de bevoogding t.a.v. een niet-joodse, maar wel christelijke opvoeding was aan de orde. Maar het was zeker geen onomstreden zaak. Dat dat in het boek allemaal buiten beschouwing wordt gelaten is niet gek, maar in het boek wordt tegelijkertijd wel een erg eenzijdig beeld geschetst en het wekt de indruk dat de adopties zowel door pleegouders als door de autoriteiten doorgaans ingegeven werden door negatieve motieven.
Verder is er in het boek een wirwar van voortdurend heen- en weer springen in de tijd zonder verdere verduidelijking. Bij goed lezen is dat te doen, maar het maakt het er allemaal niet overzichtelijker op.
Waar de schrijfster aan de ene kant heel gedetailleerd vertelt over het leven van Rivka/An, worden aan de andere kant zaken weggelaten die een gevoel geven van incompleetheid.
De vorm van de vernederingen en verwaarlozing door An van haar kinderen lijken vanuit de beschrijvingen weinig te maken te hebben met haar ontworteling en plicht tot zwijgen daar over. En het past al helemaal niet bij de beschrijvingen van haar verdere gedrag en persoonlijkheid. Er wordt als oorzaak gegeven dat ze geen kinderen wilde hebben, dat ze zich verder had willen ontwikkelen en dat haar dochter Sandra haar bovendien irriteerde omdat ze op An's broer Simon leek, waarvan ze afstand had genomen. Dat laatste heeft dan wel een link met het feit dat ze niets met haar jood-zijn van doen wil hebben, maar het wordt allemaal nogal pathetisch en niet geloofwaardig gebracht, vind ik.
Hoewel bepaald geen prettige moeder, was ze wel een voorbeeldige schooljuf. Ze had plezier in de kinderen en de kinderen waren gek met haar. Ook dat rijmt gevoelsmatig niet helemaal.
Verderop in het boek wordt, nadat haar moeder haar levensverhaal heeft verteld, erg gemakkelijk over de verwaarlozing en vernederingen heen gestapt door dochter Sandra.
Joost heeft al dagen waarop hij totaal zwijgt, maar de mishandeling van zijn kinderen en plotseling ook van An komt voor mijn gevoel behoorlijk uit de lucht vallen. En geen van drieën verzet zich hier ook maar een moment tegen. Ze leveren zich willoos uit, lijkt het en An als moeder protesteert ook niet bij haar man. Moet dat misschien slaan op het feit dat de joden bij hun wegvoering ook niet teruggevochten hebben en dat het Jood-zijn op deze manier in hun gedrag tot uiting komt, waarnaar vaker verwezen wordt in het boek? Dat zou ongeloofwaardig zijn. Hoe dan ook, er is sprake van stelselmatige mishandeling en vernedering door de ouders, waarna de kinderen bij hen weggehaald worden. Dit alles wordt dan toch tegen het licht gehouden van hun eigen ontworteling en de kampsituatie van Joost, dat maar uiterst summier aan de orde komt. Erg aannemelijk maakt ze dat met haar verhaal en beschrijvingen niet, al is het boek doorspekt met (verdrongen) herinneringen.
Ik vind het boek verre van realistisch en het geeft mij een gevoel van gemakkelijk effectbejag. | 0neg
|
Gisa Klonne was een voor mij onbekende schrijfster, maar als je 5 sterren krijgt van de VN Thrillergids moet je toch wel een goed boek hebben geschreven dacht ik. Helaas viel het verhaal mij erg tegen. Het is ingewikkeld, langdradig en het hele mysterie is aan het einde van het boek ineens opgelost.
Het verhaal begint erg spannend als Wolfgang Berger, een S-Bahnbestuurder, dood aangetroffen wordt langs het spoor. Achteraf blijkt dat hij van achter is aangevallen en door een groot aantal messteken om het leven is gebracht. Korte tijd later brandt een nabijgelegen pizzeria tot op de bodem af. Het levenloze lichaam van de eigenaar wordt naderhand helemaal verkoold en vastgebonden aan zijn bed aangetroffen. De russische Svetlana wordt echter, weliswaar in zeer slechte staat verkerend, in een afgesloten kamer wel levend aangetroffen. Wie is deze Svetlana en bestaat er een verband tussen deze twee zaken? Is er een seriemoordenaar actief of is een van de twee op het verkeerde moment op de verkeerde plek geweest?
Uiteraard ook in dit verhaal weer een echte De Cock in de gedaante van Manni Korzilius met zijn directe collega's Judith Krieger en Ekaterina Petrowa die zich in dit vraagstuk vast zullen bijten. Is dit trio in staat de dader en zijn of haar motief uiteindelijk te ontmaskeren? Het verhaal houdt je wat dit betreft tot het einde in de spanning.
Na het lezen van dit enigszins teleurstellende boek zal ik niet snel een ander boek lezen van deze schrijfster alhoewel als je 5 sterren krijgt...wellicht zijn de andere boeken beter. Dit verhaal ging voor mij al snel uit als een nachtkaars. Hij flikkerde nog wel een paar keer waarbij ik de hoop had dat hij weer zou ontvlammen maar helaas hij doofde al snel helemaal. Geen aanrader en daarom een teleurstellende 2 sterren | 0neg
|
Er zijn vast meer crime-lezers die met enige regelmaat de tv aanzetten en langs de zenders zappen, op zoek naar een aflevering van een crime-serie. CSI Las Vegas, NY of Miami, of een aflevering van Bones, NCIS, Criminal Minds… Echt uitmaken doet het niet, het doel is een uurtje vermaak, volgens een bekende formule om zonder na te denken wat te relaxen. Het is een volwassen variant van het verhaaltje voor het slapengaan: kleine kinderen krijgen niet snel genoeg van steeds hetzelfde boekje voorgelezen krijgen. Juist de herkenning, het weten wat je kunt verwachten, is fijn. Zo is het voor velen ook met crime op televisie. Het leidt af en ontspant.
Maar: vaak is het lastig om de volgende dag na te vertellen wat er gebeurde en wat het motief van de dader was. Dat is tegen die tijd vaak alweer weggezakt naar de achterkant van het geheugen, waar het een plaatsje heeft gekregen in de waas van vergelijkbare afleveringen van vergelijkbare series. Het was een heel ontspannen avondje op de bank, maar dat waarnaar gekeken werd, heeft geen echte indruk gemaakt.
Precies zo gaat het met Ongewis van Cath Staincliffe. Op het omslag wordt deze ‘Scott & Bailey thriller’ aangeprezen met twee verwijzingen naar crime op televisie: blijkbaar is er ook een tv-serie met dezelfde hoofdpersonen. Daarnaast is dit boek ‘voor de fans van Rizzoli & Isles’. De vergelijking met tv gaat echter verder: na lezing van dit boek heb je een paar redelijk aangename uurtjes gehad, maar echt indruk maken doet het allemaal niet. Al snel vraag je je af waar het verhaal nu ook weer over ging, en wie nu ook alweer precies de hoofdpersonen waren.
Vooral dat laatste is jammer. Ongewis wordt gepresenteerd als een ‘Scott & Bailey thriller’, en ook wanneer je nog nooit van deze twee rechercheurs hebt gehoord, verwacht je daardoor een verhaal waarin sterke personages de hoofdrol spelen. Janet Scott en Rachel Bailey zijn ook stevige dames: ze werken beiden keihard om zich te bewijzen bij de politie. Rachel worstelt met de herinnering aan een gewelddadige aanval op haar leven, en probeert dat uit alle macht verborgen te houden voor haar collega’s en leidinggevenden, bang dat ze niet aan het werk mag blijven als rechercheur. Janet, niet alleen Rachels leidinggevende maar ook een goede vriendin, heeft intussen haar eigen sores aan haar hoofd, waaronder de gezondheid van haar moeder.
Niet de beste omstandigheden om aan een zaak te beginnen, maar Janet en Rachel moeten vol aan de bak wanneer er bericht komt van een familiedrama. In een pub in een dorp in de buurt van Manchester worden de lichamen gevonden van een vrouw, haar broer en haar dochter. De echtgenoot is nergens te vinden, en wat de situatie nog ernstiger maakt, is dat ook de twee jonge zoontjes van het stel vermist zijn. Het is aan Janet en haar team om uit te zoeken wat hier is gebeurd. Alles wijst op een familiedrama, en al snel wordt duidelijk dat het team niet alleen de drievoudige moord moet oplossen, maar ook op zoek moet naar de twee jongetjes, die hopelijk nog in leven zijn. Een klopjacht door Noord-Engeland volgt.
Interessanter wordt het echter allemaal niet. Rachel en Janet zijn in aanzet interessante hoofdpersonen, maar worden niet erg sterk uitgewerkt. Het blijft allemaal nogal aan de oppervlakte. En omdat ook de zoektocht naar de jongetjes weinig spannend is, en de motieven van de vader niet erg overtuigend uit de verf komen, maakt Ongewis weinig indruk. Op zich is het geen slecht geschreven verhaal, maar het is zoals met de crime-series op tv. Weinig diepgang, weinig onderscheidend, en hoewel ontspannend, weinig indrukwekkend. | 0neg
|
Achteraf heb ik spijt van de leestijd die ik hieraan besteed heb.
"De miljoenen bestseller uit de VS" "Gewoon prachtig - Jodie Picoult"
Ik heb mij gewoon in laten palmen! Ik wil niet eens mijn geld terug, ik wil mijn leestijd terug!
Twee duimpjes omdat ik het, tegen beter weten in, toch uitgelezen heb. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.