text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Een verstoorde vader-dochterrelatie, ambities van een nietsontziende zakenman, ethische en ecologische vraagstukken, de maakbaarheid van het leven, de hunkering naar vrijheid en naar echte warmte, een ongewenst vriendje van een te beschermd opgegroeide dochter, drie sneeuwstormen, overstromingen: het komt allemaal langs in de nieuwe roman Witte warmte van Dimitri Casteleyn. Een ideeënroman, thriller en gezinsdrama ineen.
Het gezin Sluis, vader Victor, moeder Sophie en dochter Eline lijkt voor de buitenwereld gelukkig. Victor is toe aan een nieuwe stap zijn carrière en start zijn eigen onderneming in nanotechnologie, die al heel snel succesvol is. Sophie krijgt een eigen onderneming die in dienst staat van de onderneming van Victor. En dochter Eline? Ach, die is 'nog niet klaar voor de nanowetenschap, maar dat komt nog wel, aldus Victor. De relatie tussen hem en Eline is moeizaam en Sophie zit daar als vleesgeworden Kukident tussen, steeds bezig om de boel bij elkaar te houden. Eline is voor het eerst op kamers en probeert de vrijheid op allerlei fronten te vinden. Victor, geplaagd door een verregaande controledwang, heeft moeite om haar los te laten en blijkt bereid om heel ver te gaan in de strijd om zijn dochter te beschermen tegen de grote, boze buitenwereld en om het geluk voor zijn gezin af te dwingen. Aan life events geen gebrek. En dan is er ook nog de aarde die gered moet worden van de ondergang.
Het romandebuut van Casteleyn, De verjaardag, werd goed ontvangen. Alle reden om nieuwsgierig te zijn naar de opvolger: Witte warmte. Een roman die rijk is aan interessante, ambitieuze en eigentijdse thema's en die voorzien is van een ongewone structuur. Een dergelijk boek vereist een doordachte aanpak om te voorkomen dat het een 'het is het allemaal net niet'-boek wordt en die aanpak ontbreekt in Witte warmte. Er moet simpelweg teveel en dat leidt tot een aaneenschakeling van gebeurtenissen die in een te hoog tempo plaatsvinden. Nergens wordt de lezer geraakt door het verhaal, nergens overtuigt het boek, nergens ontstaat diepgang, zelden ontstaat spanning. De personages zijn als karikaturen neergezet en ze blijven plat, ook daar waar ze zich zouden moeten ontwikkelen. Al waren ze verlamd door de overload aan gedoe op hun levenspad. Net konijntjes die gebiologeerd in de koplampen van een auto staren en daardoor vergeten weg te rennen. De roman gaat hier ten onder aan zijn eigen rijkdom.
Ook op het gebied van de verteltechniek blijft Witte warmte in gebreke. Het verhaal wordt verteld door een auctoriale verteller. Deze keuze is, gezien de thematiek best te rechtvaardigen, maar de verteller is te nadrukkelijk aanwezig. Lijdend aan dezelfde controledwang als Victor, kan hij het niet nalaten om ieder hoofdstuk opnieuw te verwijzen naar de kleuren wit en rood. Witte gebouwen, witte gangen, witte doekjes na de seks, witgeklede mensen, heel veel sneeuw, witte schuimkragen, wit landschap, wit tapijt, nog meer sneeuw, rode jurken, rode badjassen, rode muren, rode wolken, rode dansjurk,... het leidt allemaal af van de inhoud en het zorgt voor irritatie bij de lezer die zich onderschat voelt. Opnieuw een vorm van overdadigheid.
En dan is er nog het ecosprookje Kwaakalarm, dat Eline geschreven heeft en dat opgenomen is in de tekst. Op het moment dat zij zwijgt, laat ze de tekst voor zich spreken. Een bizarre en storende ingreep in de roman. Ergens doet het wel iets aan de compositie van Max Havelaar denken: geen Saïdjah en Adinda, maar Kwaakalarm. Een parabel om lezers aan het denken te zetten. En zoals Multatuli aan het eind van Max Havelaar het volk opriep een einde te maken aan de uitbuiting, zo roept de koning in zijn kerstboodschap op tot meer zorg voor het milieu. Maar daar waar deze vormaspecten bij Max Havelaar de compositie versterken, komen ze in Witte warmte gekunsteld over en doen ze juist afbreuk aan het geheel.
Witte warmte is vlot en toegankelijk geschreven en biedt een veelheid aan thema's. Prima om je mee te vermaken, maar de lezer die een uitdagende, aangrijpende ideeënroman die aanzet tot filosoferen verwacht, wordt teleurgesteld. Daarvoor is het simpelweg te veel, te snel en te oppervlakkig. | 0neg
|
Het wordt voor mij een beetje teveel van het goede.
Wat ik erg jammer vind, en daar kan de auteur niets aan doen, is dat ook hier weer een heleboel fouten in staan die een goede redacteur er zo had uitgehaald. Jammer. Het boek haalt ook heden en verleden door elkaar, wat ik op zich niet zo erg zou vinden maar door alle geesten en de geest van Dennis en nog een boel andere zaken werd het voor mij gewoon niet meer aangenaam om nog verder te lezen. Misschien ligt dat gewoon aan mij en is dit genre niet voor mij weggelegd want ik weet zeker dat anderen wel zullen kunnen genieten van deze reeks. Ik had me waarschijnlijk meer voorgesteld van het paranormale. Zo werd de reeks aan mij gepresenteerd. Een reeks met als rode draad het paranormale... en dat viel voor mij een beetje tegen.
Maar zoals ik zei: ik weet zeker dat velen van deze reeks zullen genieten.
Ik ga de laatste delen aan mij laten voorbij gaan... sorry hiervoor maar gelukkig verschillen smaken nu éénmaal. | 0neg
|
Marianne Fredriksson is geboren op 28 maart 1927 te Göteborg. Van 1974 tot 1989 werkte ze als redactiechef voor de krant Svenska Dagbladet. In 1980 kwam haar eerste boek uit, Eva. In 1998 kreeg ze de Trouw Publieksprijs voor het Nederlandse Boek, voor de roman Anna, Hanna en Johanna. Marianne Fredriksson overleed op 79-jarige leeftijd.
In dit boek reizen Marianne's lezers met haar mee door Zweden, ontdekken dit prachtige, indrukwekkende land en duiken in de wereld die Marianne Fredriksson zo beeldend in haar romans beschrijft.
In dit boek wordt er geschreven over het leven van Marianne Fredriksson. Er staan ook stukjes uit haar boeken in. Daarnaast staan er heel veel foto's in. Aan het einde staan nog een aantal recepten waar Marianne gek op was. Ik heb nog geen echt boek van haar gelezen, maar door de stukken in dit boek ga ik zeker een "echt" boek van haar lezen. Ze schrijft heel beeldend. Dit boek is niet echt een leesboek, maar meer een fotoalbum met tekst. Wel mooi om een x te bekijken, maar meer ook niet. Ik geef het 2 sterren! | 0neg
|
In tegenstelling tot Thomas Verbogt (zie mijn recensie over Hoe alles moest beginnen) kan Cees Nooteboom wel voorlezen, Zijn stem is aangenaam en past precies bij het verhaal, dat bol staat van de prachtige literaire vondsten en fraaie zinnen. En dat is ook precies datgene wat mank gaat aan dit (luister)boek: de personages zijn vehikels van Nootebooms proza. Ze komen nergens tot leven, blijven hulpjes van de schrijver om aan de lezer de ene na de andere fraaie, prachtig geformuleerde overdenkingen te tonen . Een beetje flauw is ook het begin van het verhaal, want wat er in de eerste zin wordt beweerd, wordt nergens uitgevoerd.Net als zijn relatie met Zita niets met de rest van het boek te maken lijkt te hebben. Maar misschien komt dat omdat niemand van het papier afkomt, dus ook Zita niet. Zelfs Inni, de hoofdpersoon blijft vooral de buikspreker van Cees Nooteboom. | 0neg
|
Opgelicht is een aardige thriller, maar zeker geen hoogstandje. Het boek begint dan ook met de introductie van de personages, die niet levensecht overkomen, wat het moeilijk maakt om goed in het verhaal te komen omdat je jezelf als lezer niet kan vereenzelvigen met een van de personages. Ook is duidelijk dat het verhaal geschreven is door twee heren. Vooral tijdens de heftige vrijscènes, veel snelle autos en sexy dames komt dit om de hoek kijken. Willen de heren ook een damespubliek bereiken dan moet hier zeker nog wat aan geschaafd worden. Kortom, een aardige thriller, maar het kan beter
. | 0neg
|
Eerlijk gezegd vindt ik dat dit boek vreemd is geschreven. De verhaallijnen gaan door elkaar heen en dat maakt het heel onduidelijk. Het onderwerp is wel goed bedacht | 0neg
|
Claire komt uit de zoveelste ongelukkige liefde als ze Joseph ontmoet. Deze spiritueel ingestelde man, die al meer mensen heeft begeleid, stelt Claire voor ook haar te begeleiden. En ze stemt in, al is dat met enige terughoudendheid.
Volgens de omslag van het boek is Tweelingziel een spiritueel liefdesverhaal. Als lezer krijg je al snel de indruk dat er eerder een college spiritualiteit over je wordt uitgestort. De ene filosofische, psychologische en spirituele verhandeling na de andere. Lang niet altijd zomaar te volgen. En een tweede college achtergrondinformatie over Ticino en diverse plaatsen in Zwitserland.
Als Claire dan Derek - bijna letterlijk - tegen het lijf loopt, dient deze verhaallijn ter illustratie van de spirituele theorie over de essentie en dynamiek van tweelingzielen. Toch kan dat het teveel aan droge gedoceerde theorie niet compenseren.
Aan het eind van het verhaal wèl nog een onverwachte en welkome plotwending!
Waardering: een intuïtieve twee sterren. | 0neg
|
Voor sommige mensen is het krijgen van kinderen vanzelfsprekend, maar voor anderen niet. Dat laatste geldt ook voor Yves en Lara. Yves had in het begin zijn bedenkingen. Hij wilde immers nog zo veel doen met zijn leven. Maar Lara bracht hem op een andere gedachte. Dus ondernamen zij een poging om een kind te “maken”. En wel kort voordat zij van een korte vakantie zouden gaan genieten.
Het is guur als Yves en Lara op weg gaan naar het Brabantse vakantiepark om daar met vrienden een weekend door te brengen.
Met z’n allen in één bungalow. Dat lijkt leuk. Maar of dat verstandig is zal nog moeten blijken. Het lijkt zo gezellig, vrienden bij elkaar. Er komen hapjes op de tafel en er wordt wijn gedronken. In een onbewaakt moment ziet Lara kans de iPhone van Yves te pakken. Zij vermoedt immers dat daar berichten in staan die wijzen op een contact met een ander dan Lara. Als Lara door de berichten scrolt blijkt haar vermoeden juist. Het is nog erger dan zij vermoedde. Het is haar beste vriendin Rianne, die ook aanwezig is, met wie Yves wat blijkt te hebben. Als Lara Yves confronteert met wat zij op zijn mobiel heeft gelezen zijn de rapen gaar. Boos verlaat Lara midden in de nacht de bungalow en loopt het donkere koude bos in. Wat een gezellig weekendje uit zou moeten worden loopt uit op een drama.
WINTERWERELD van Linda van Rijn, betreft een verhaal zoals er dertien in een dozijn zijn. Alle ingrediënten zijn aanwezig. Liefde, jaloezie en bedrog door middel van overspel. Hoewel Lara en Yves met een aantal vrienden een weekendje weg zijn, komen die vrienden nauwelijks aan bod. Een literaire thriller mag het niet genoemd worden dat is teveel voor dit boek. | 0neg
|
.
Het is maandagavond, kwart na negen. Ik heb juist de laatste woorden van deze, alleszins voor mij, loodzware roman achter de kiezen. Doodmoe ben ik ervan. Het zal wel aan mij liggen, waarschijnlijk ben ik er nog te jong voor en kan ik de doorgedreven zwartgalligheid en doodsgedachten niet verwerken. Huff koppelt de lezer een week lang aan een leeg geschreven auteur, die zijn dagen en nachten zoek maakt met drank, drugs, doorgezakte vrienden en geslepen vrouwvolk en daarbij soms tot drie keer per bladzijde wordt opgebeld, zelf naar zijn mobieltje grijpt of het apparaatje ergens hoort rinkelen of strategisch voelt trillen in zijn broekzak. Hij zwalpt van bed naar brits, brengt de lezer in de war door zijn veelvoud aan dartele contacten en sleept hem mee door straat en steeg, waarbij hij correct als een gps de straatnamen vermeldt om zonder problemen de weg terug te vinden. Literair zal dit werk van Philip Huff beslist wel aanslaan bij lezers die echt van zware, sombere, terneer drukkende sfeerbeelden houden, maar schrijver dezes is dringend aan revalidatie periode toe. | 0neg
|
Deze schrijver kende ik nog van Revolutionary Road. In dit ook al weer (semi-)autobiografische boek keert hij terug naar zijn schooltijd. In dit verhaal is dit het noodlijdende, derderangs jongensinternaat Dorset Academy, gelegen in de bossen van de Amerikaanse staat Connecticut. We spreken de jaren veertig van de vorige eeuw.
Het verhaal richt zich op verschillende personages, zowel scholieren als docenten. Dat zou interessant kunnen zijn, maar helaas blijft het allemaal nogal vlak: de personages komen niet tot leven en ook mist het boek enige verhaalkundige spanning of urgentie. Daarmee is dit een weinig meeslepend boek. Nee, geen succes… Als je iets van deze man wilt lezen, lees dan zijn eerdergenoemde bekendste boek. | 0neg
|
Op de achterkant van de omslag staat dat lezers van Baantjer dit waarderen. Vergeet het maar. In het begin rent Koen Dullen voor een tram langs. De commissaris is een iemand die altijd de verkeerde dingen doet en rechercheur Brons heeft een afkeer van computers en strooit al gedurig wijze kreten rond. Kortom een nep Baantjer met een slecht verhaal. Zonde van de inkt. | 0neg
|
Misschien waren mijn verwachtingen te hoog, maar ik verwachtte een spannend boek. er gebeurt helemaal niks, 2 zussen en 2 tantes die om mannen heen dralen, that's it. | 0neg
|
Titel : Het verhaal van iemand anders
Auteur : Anneliese Mackintosh
Pagina’s : 245
Uitgever : Atlas contact
De cover;
De cover is druk, maar geeft een goed beeld van de inhoud. Diverse stadia in het leven van de hoofdpersoon. Cover 8
Beredenering;
Ik heb het boek gelezen, omdat ik voor de Pop Sugar Challenge op zoek was naar een boek met een slechte recensie. Dit boek heeft op Dizzie.nl 1*gekregen door een van de Dizzie recensenten.
Het verhaal;
In dertig korte hoofdstukken beschrijft de schrijfster de verschillende fases die Gretchen heeft doorlopen. Van klein meisje, tot punkmeisje, veelvuldig experimenterend op seksgebied, tot aan het imago van aan drank verslaafde schrijfster.
Conclusie;
Het boek wordt aangekondigd met “Wat een fris, origineel boek is dit ……Mackintosh is een groot talent, dit is een buitengewoon debuut (The Independent. De achterflaptekst zegt o.a. “…. Gretchen, een meisje dat niet geheel toevallig op Anneliese Mackintosh lijkt; een meisje op wie je verliefd wordt of in wie je jezelf herkent”. Na het lezen van het boek ben ik het met beide stellingen niet eens.
Ik vond het boek niet origineel en fris. Er zijn meer schrijfsters die in korte hoofdstukken een inkijkje geven in hun leven, zoals Daphne Deckers bijvoorbeeld., die mij in tegenstelling tot Anneliese Mackintosh wel aan het lachen maakt en voor een enkel traantje en herkenning zorgt. Anneliese Mackintosh gebruikt veel grof taalgebruik, er wordt heel wat afgeneukt, gerukt, getrokken, gelikt en wanneer dat niet gebeurt dan wordt er gedronken, of wat mij betreft warrig geschreven. Stukken in cursief door het verhaal heen met teksten waarvan ik de samenhang met hoofdstuk niet echt volg of zie. Het boek was voor een groot deel een worsteling daardoor, maar heel en af toe zat er een hoofdstuk tussen dat enigszins de moeite waard was, zoals het verhaal van iemand anders en rouwen, de survivalgids, maar twee verhalen op de dertig is wel erg mager. Voor in het boek staat 68% is waar, 32% is niet waar, van mij zal je het niet horen. Wat mij betreft hoef ik dat ook niet uit te vinden, want in tegen stelling tot de zin “… Een meisje op verliefd wordt of in wie je jezelf herkent “ is Gretchen voor mij een meisje waarin ik mijzelf niet herken en mij grotendeels behoorlijk aan heb geërgerd.
Het boek krijgt van mij ook 1,5*, omdat er twee hoofdstukken in die staan die het niveau voor mij enigszins omhoog trekken. | 0neg
|
Als Scarpetta fan had ik toch wel hoge verwachtingen van dit boek. Het sluit aan op waar Mortuarium eindigde, maar daar was ook geen doorkomen aan. Net als dit boek, de eerste 200 blz heb ik met pijn en moeite gelezen.
Doordat ik alle boeken heb gelezen kon ik de personages goed plaatsen, maar iemand die nog niets van haar heeft gelezen kan dit waarschijnlijk niet.
Het verhaal begint met de moord op Jack Fielding, maar dat word gaandeweg het boek compleet weggelaten en gaat het over de moord op de familie Jordan en de sterfgevallen in de vrouwengevangenis. Pas als Jamie Berger vermoord wordt, wordt t verhaal wat spannerder en word er naar een plot toegewerkt.
Het plot word goed beschreven maar had wel iets spannender gemogen van mij.
Al met al zat het verhaal wel goed in elkaar maar ik miste de spanning van haar eerdere boeken. | 0neg
|
'Julia Navarro... schrijft aan haar tweede literaire thriller' staat er op de achterkant van het boek. Ik ben benieuwd naar haar eerste literaire thriller. Dat is in ieder geval niet dit boek. Een gemiddeld boek van Tom Clancy heeft een hoger literair niveau dan dit boek. De personages zijn plat, de dialogen zijn te stom voor woorden en mocht je als lezer nog niet snappen waar de schrijfster heen wil, dan wordt het met andere woorden nog eens haarfijn uitgelegd. Het gegeven, de lijkwade van Turijn, had goed uitgewerkt kunnen worden, maar de schrijfster heeft het hopeloos verknald. Een ongeloofwaardige club van zeven mensen die de lijkwade beschermen en elkaar op allerlei partijen ontmoeten is maar een voorbeeld van de onkunde van de schrijfster. Dramatisch dieptepunt is de vrijlating van een gevangene aan het eind van het boek. Deze gevangene wordt door zoveel mensen met zoveel verschillende redenen gevolgd, dat het gewoon een klucht wordt. De ontknoping in de tunnels onder Turijn doet dan allang niet meer terzake. | 0neg
|
soms onderhoudend.,De Havana kamer van Colin Harrison dateert uit 2004 en is blijkbaar meteen in het Nederlands vertaald. De auteur heeft meerdere boeken op zijn naam staan. Ik had nog nooit eerder een misdaadroman van zijn hand gelezen.
Hoofdpersoon Bill Wyeth heeft alles wat zijn hart begeert: een top-salaris, de bijbehorende status, een vrouw met mooie borsten die nog steeds voldoende gewillig is en zijn zoon, die hij adoreert. Op een dag stort zijn wereld in elkaar als een kind - dat te gast is op het verjaardagsfeestje van zijn zoon - overlijdt als gevolg van een allergische reactie. Dit door toedoen van Bill Wyeth. Zijn vrouw en kind verlaten hem en zijn carrière kan hij ook wel schudden. Mensen die meer machtig zijn dan hij beschikken over zijn lot. Hij raakt aan lager wal en loopt op een dag een steakrestaurant binnen. Hier ontmoet hij de mooie Allison Sparks. In dit restaurant bevindt zich ook de Havana-kamer. Wat speelt zich daar af? Slechts een select publiek heeft toegang. Bill Wyeth vestigt zich bijna permanent in dit restaurant, wordt kind aan huis en ontmoet vreemde gasten.
De Havana kamer is bij tijd en wijle een onderhoudend boek dat bevolkt wordt door allerlei geboefte uit New York. De hoofdpersoon is een man met een zekere tragiek die de grip op zijn leven heeft verloren. Wie geïnteresseerd is in transacties in onroerend goed en de wereld daaromheen komt aan zijn trekken. Wie houdt van beschrijvingen van kleine en grote boeven in een verlopen wereld komt ook aan zijn trekken. Opmerkelijke scènes komen voorbij zoals een chef-kok met zijn raadselachtige vis, Jay, een geheimzinnige zij-figuur en de onthulling van het raadsel van de kamer. Tot zover de positieve punten. Nu de kritische kanttekeningen. De uitspraak: mannen denken maar aan één ding als ze een vrouw zien, wordt in dit boek onderbouwd. Dat is geen compliment, maar zegt iets over de platheid van sommige karakters. Het verhaal is al met al vrij oppervlakkig en te weinig samenhangend. De spanning is te weinig constant aanwezig. Het happy-end vond ik ronduit teleurstellend en is niet geloofwaardig in het licht van het begin van het verhaal. De balans opmakend: twee sterren, te danken aan het inbrengen van opmerkelijke voorvallen. | 0neg
|
Aanvankelijk zet schrijver Patrick Flanery de lezer op het verkeerde been. Hij tovert namelijk een zeer spannende en bovenal beklemmende lynchpartij van zwarte Amerikanen uit zijn pen. Deze racistische moord doet zich voor in 1919. De gruweldaad staat voor het omgaan met de misverstanden in de rest van dit boek. Het eerste hoofdstuk is zeer goed geschreven. Dit belooft wat!
Maar dan begint Flanery met het neerzetten van een dromende mislukkeling. Paul Krovik is de zoon van Redneck. Mannen jagen, vrouwen koken. Deze Paul wil echter geen jager worden, hij gaat huizen bouwen. Dankzij zijn vrouw, die slimmer en ontwikkelder is, mag hij een nieuwbouwproject realiseren. Helaas voor de ambitieuze huizenbouwer slaat het noodlot toe. De bouwgrond verzakt en de woningen vertonen al spoedig allerlei gebreken. De huizenkopers willen de schade verhalen op Krovik. Zijn vrouw biedt aan hem mee te nemen naar Florida, om daar een nieuw leven te beginnen. Krovik weigert dat. Na de scheiding zwelgt hij in zijn ellende. Maar dan komt vreemd genoeg de harde survival-opvoeding van pas. De kansloze Krovik moet zich redden in de natuur. Dat lukt mede omdat Krovik op een of andere manier rekening heeft gehouden met het ergste. Hij heeft - nog in zijn goede tijd - een ondergrondse schuilkelder ontworpen, precies onder een woning die hij gebouwd heeft. Als dat bewuste huis nieuwe bewoners krijgt, wordt 'buurman' Krovik nieuwsgierig...
De thema's van Gevallen land zijn ambities, relaties, falende opvoedingen en het ontsporen van een genadeloze Amerikaanse economie. Onderwerpen om een literair boek goed in de steigers te zetten. Flanery neemt er dan ook uitgebreid de tijd voor. Maar deze schrijver heeft met dit materiaal echt te weinig in huis voor een goede thriller. Het falen van huizenbouwer Krovik bijvoorbeeld, beslaat vele pagina's. De eventuele thrillerelementen zijn ten diepste meer drama dan misdaad.
Flanery kan schrijven. Desondanks ligt zijn tempo zo laag dat de kwalificatie 'literaire thriller' eigenlijk niet klopt. Als lezer begrijp je dat er iets goed mis moet gaan, maar dat laat allemaal weer heel lang op zich wachten. Is het erg om niet een rechttoe rechtaan thriller te lezen? Zeker niet. Toch is Gevallen land geen positieve uitzondering. Patrick Flanery heeft een prachtige introductie geschreven. Maar hij maakt de nieuwsgierigheid naar wat er vervolgens komen gaat, niet waar. Misschien is dat de grootste teleurstelling. Twee schrijfstijlen die niet één mooi geheel vormen. | 0neg
|
Als je een boek cadeau krijgt zoals dit boek via Hebban voel je ook echt de verplichting om het snel te lezen . Al heel snel echter verslapte mijn aandacht en merkte ik dat ik moeite moest doen om het verhaal te blijven volgen. Ik ben het eens met wat in diverse recensies wordt genoemd dat de zinnen mooi zijn. Maar met alleen mooie zinnen is het nog geen goed boek. Voor mij werkt het niet en heb ik zo'n vierde deel gelezen.
Ik ben niet de enige zie ik aan de recensies. Jammer maar toch wil ik Hebban bedanken voor het cadeautje. Dat was namelijk wel heel leuk. | 0neg
|
Het boek start met twee vriendinnen, Dominique en Lilian, die na hun afstuderen worden getrakteerd op een vakantie op Aruba. De vader van Dominique heeft hier een huisje en ze mogen hier 4 weken lang vertoeven en genieten van alles wat Aruba te bieden heeft.
Je volgt eerst de spanning van de voorbereidingen en de eerste uren die de beide vriendinnen op het eiland doorbrengen. Pas wanneer Lilian vermist raakt slaat de stemming in het boek om. De politie wordt er bij gehaald maar Lilian laat het er niet zomaar bij zitten en onderneemt zelf ook het een en ander om achter de waarheid te komen, een waarheid die ze in haar wildste dromen nooit had kunnen bedenken.
Dit is het eerste boek onder het pseudoniem Suzanne Vermeer dat niet afkomstig is van Paul Goeken. Ik heb niet veel van de originele serie gelezen maar in vergelijking met wat ik wel gelezen heb denk ik dat deze schrijver heel dicht bij de oorspronkelijke schrijver komt.
Dit boek zou ik bijna een feel-good thriller willen noemen. Eerst krijg je het plezier en de voorbereidingen voor de vakantie en de eerste dagen van deze vakantie mee, waarbij het de beide dames aan niets ontbreekt. Pas na de vermissing van Lilian wordt het boek wat grimmiger. Ik denk dat dit een heerlijke zomer thriller is. Het leest heerlijk weg, ik had hem ook zomaar uit. Het is geen thriller die eruit springt maar meer een 13 in een dozijn boek. Prima voor een warme dag maar ik wil best wat meer na moeten denken.
Ik geef 2 sterren waar het eigenlijk 2,5 moet zijn. Matig dekt de lading niet maar behoorlijk goed is het ook niet. Goed had er ook nog tussen moeten staan. | 0neg
|
Van een nutteloos boek gesproken. Niets maar dan ook niets wordt er bijgebracht, integendeel. 1 van de weinige keren dat ik een boek niet helemaal heb uitgelezen maar hier en daar slechts een losse bladzijde. En zelfs dat was nutteloos. | 0neg
|
Bij het zien van de angstaanjagende cover van Huis te koop van Ruth Ware verwacht je een superspannend verhaal te gaan lezen. De titel maakt nieuwsgierig. Je wilt weten wat voor huis te koop staat en waarom, wat het verhaal erachter is.
Het verhaal begint goed, je wordt nieuwsgierig naar het verloop van het verhaal. Je voelt de spanning stijgen, je voelt dat er iets staat te gebeuren, maar dan ineens is het verhaal uit en heb je het gevoel dat het te snel is. Dat is ook zo, want het verhaal telt 26 pagina's, maar in werkelijkheid is het een verhaal van 10 pagina's en kan je nog een hoofdstuk uit een ander boek lezen. Na afloop heb je echt een kater van het boek omdat het zo snel uit is, je hebt het gevoel dat het afgeraffeld is. Dat is erg jammer, want het plot is goed, maar had nog wel even mogen wachten en beter uitgewerkt mogen worden. Sowieso had het hele verhaal beter uitgewerkt mogen worden.
Als er meer spannende hoofdstukken waren geweest, minder snel naar het plot was gegaan, meer verrassende wendingen had gehad en het plot beter was uitgewerkt, dan was het een schitterend boek geweest.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2018/06/huis-te-koop-ruth-ware.html. | 0neg
|
Al vlug wordt duidelijk dat toegewerkt wordt naar de gebeurtenissen van september 11. Auteur maakt het zich daardoor m.b.t. de "ontknoping" wel erg gemakkelijk. Boek was voor mij een teleurstelling ! | 0neg
|
Eerdere boeken van Jan Kremer mogen dan drie of zelfs vier sterren hebben verdiend in de VN-Thrillergids, mij kon De misleiding in elk geval niet echt bekoren. Het verhaal van Thomas Kwint, die in zijn functie van officier van justitie te maken krijgt met enkele niets-ontziende zware jongens, en Alex Dewinter, die op de zaak wordt gezet, is mij te gekunsteld neergezet. De omschrijvingen zijn haastig, haastig en vaak érg gemaakt (geblokte mannen
) Verder gebruikt Jan Kremer die akelige Amerikaanse gewoonte om plaatsaanduidingen in windrichtingen aan te geven (
een steenworp oostelijker stond
/
in de noordwesthoek van de parkeerplaats
), wat voor Amerikanen dan wel duidelijk is, maar voor de gemiddelde Nederlander toch echt niet. En de ´slechteriken´ zijn mannen uit de Balkan en uit Cuba. Heel politiek correct allemaal.
Nee, helaas kon het me niet bekoren. De flaptekst is langer dan het plot en ik zag in de tekst nogal wat eigenaardige zinnen die ik meerdere malen moest lezen voor ik ze snapte. Geen compliment. | 0neg
|
Wat een voorspelbaar boek. Het lijkt de vrouwen versie te zijn van het, in tegenstelling tot 'Voor Jou", wèl goed gelukte verhaal: 'Intouchables". | 0neg
|
maar zelfs die wending overtuigt niet. Zoals het hele verhaal verteltechnisch rammelt.,Ieder boek verdient een eerlijke bejegening. Als recensent mag je best kritisch zijn; als je de schrijver en zijn werk maar in hun waarde laat. Dat laatste bleek voor mij na het lezen van de roman Crisis van veelschrijver Robin Cook een onmogelijke opgave. Ik hou van een verrassende plot en overtuigende personages. Een goed boek vervreemdt me tijdelijk van de werkelijkheid om me heen en levert me regelmatig geïrriteerde vragen van mijn gezinsleden op; of ik er nog wel ben. Het lezen van Crisis heeft me geen ruzie thuis opgeleverd, maar dat is ook het enige positieve dat ik over dit boek melden kan.
Cook voert zijn lezers binnen in de wereld van Peter Stuyvensant. Het is een wereld van mensen die het gemaakt hebben in het leven en dat maar wat graag laten zien. Ze zijn arts Cook wordt gepositioneerd als de bedenker van de medische thriller patholoog-anatoom, jurist of tenminste succesvol zakenman. Hun belangrijkste preoccupatie is hun ego. Echte problemen kom je er niet in tegen. Okay, soms zijn ze er wel, maar dan worden ze hooguit in enkele grove lijnen neergezet. Zon wereld zie je in iedere modale Amerikaanse soap.
Het verhaal gaat over de crisis waarin dokter Craig Bowman terechtkomt wanneer een van zijn patiëntes overlijdt en de weduwnaar hem, door een letselschadeadvocaat verleid, voor de rechter daagt. Bowman roept de hulp in van zijn zwager, die patholoog-anatoom is, en samen proberen ze de aanval van de jurist, die niet alleen sluw is maar als het zo uitkomt ook zwaar geschut niet schuwt, te pareren.
Het moet gezegd dat het verhaal nogal verrassend eindigt, maar zelfs die wending overtuigt niet. Zoals het hele verhaal verteltechnisch rammelt. In de eerste hoofdstukken worden bijvoorbeeld nog twee raadselachtige sterfgevallen gemeld, maar daarover horen we later niets meer. En dat is gewoon slordig. Een schrijver die zijn vak beheerst, laat geen losse draadjes bungelen.
Cook heeft intussen een kleine dertig medische thrillers op zijn naam staan. Als Crisis representatief is voor het niveau dat hij hierin normaal gesproken haalt, hoef ik de rest niet meer te lezen. | 0neg
|
Glen Goutstap, pseudoniem (én anagram) van de Heerlense schrijver Paul Göttgens, heeft met Dubbelslag al weer zijn vierde boek met het speurdersduo Benne & De Vries afgeleverd. Het cijfermysterie, Een dodelijk manuscript en De geheimen van de prins werden eerder via een ‘printing-on-demand’ uitgeverij uitgebracht.
Het is verklaarbaar dat Goutstap van Richard Benne een bedrijfsleider van een drukkerij heeft gemaakt. Hij is zelf namelijk jarenlang werkzaam geweest in de grafische industrie. Daarnaast wilde hij ook thrillers gaan schrijven, en met eerdergenoemde boeken is deze wens in vervulling gegaan.
Hans Lenders werkt als facilitair manager bij tuincentrum ’t Groene Doen. Op een dag krijgt Richard Benne, van de drukkerij die het drukwerk van het tuincentrum verzorgt, een telefoontje van Hans met de vraag hem die avond te ontmoeten. Hij vertelt Richard dat het ongeluk in het tuincentrum een week eerder waarbij een medewerkster is gedood, geen ongeluk was. Hij dringt er dan ook bij Richard op aan dit verhaal aan een vriend, Thom de Vries die bij de recherche werkt, te vertellen. Richard gaat hier, zij het schoorvoetend, mee akkoord. Als hij terugloopt naar zijn auto hoort hij een knal en even later rijdt er een Kia Sorento met harde snelheid op hem af. Hij kan nog maar net op tijd wegspringen. Als hij terug rent naar het plein zit Hans nog steeds op het bankje waar ze hadden afgesproken, maar als hij dichterbij komt ziet hij dat hij is doodgeschoten. Als later de politie komt en hij ondervraagd wordt, onder meer door Thom en zijn partner Twan, dringt het langzaam maar zeker tot hem door dat ze hem verdenken van de moord op Hans. Hij wordt dan ook gearresteerd. De volgende dag, als er ontlastend bewijs gevonden is, wordt Richard vrijgelaten. Als hij echter vanuit het politiebureau naar zijn auto wil lopen, duikt weer de Kia Sorento op die ook nu hard op hem af rijdt. Hij weet de auto te ontwijken, maar wordt door een andere auto vol geraakt. Na een aantal dagen ziekenhuis gaat hij thuis op zoek naar informatie over het tuincentrum, daarbij geholpen door Jacqueline, zijn vriendin die journaliste is. Op het moment dat hij denkt dat alles weer zijn normale gangetje gaat, gebeurt er wederom iets vreemds naar aanleiding van een mailing die de drukkerij voor het tuincentrum verzorgd heeft. Dan is Richard er helemaal van overtuigd dat er iets goed mis is en duikt hij verder in de zaak. Een zaak die hem uiteindelijk zelfs fataal dreigt te worden.
Er valt eigenlijk niet zo heel veel te zeggen over Dubbelslag. Het is een boek dat gemakkelijk wegleest door de eenvoudige schrijfstijl. Vaak worden de gedachten van Richard weergegeven. De dialogen zijn dikwijls in de verteltrant geschreven, alsof de gesprekken opgenomen zijn en daarna rechtstreeks op papier zijn gezet. Hier en daar wordt het verhaal te gedetailleerd, zeker in het geval van de beschrijvingen over Heerlen.
Houtstap geeft wel een redelijk goed beeld van de personages, vooral van Richard en, zij het in iets mindere mate, zijn vriendin Jacqueline. Het positieve aan Dubbelslag is dat je als lezer niet weet wat Richard klaarblijkelijk wel al wist, namelijk wie er achter alle aanslagen en moorden zit én waarom.
Dubbelslag is niet het eerste boek met Richard Benne, Thom de Vries en Jacqueline de Leer in de hoofdrol, maar dat neemt niet weg dat het boek goed als standalone gelezen kan worden.
Dubbelslag is in wezen een écht Limburgs boek, dat gemoedelijk, met een scheutje Limburgse joie de vivre, maar ook met wat onderhuidse spanning geschreven is. | 0neg
|
Nader tot u bestaat uit een vijftal brieven en wat gedichten. In de brieven gaat Reve ondermeer in op de successen die hem als schrijver ten deel vallen. Hij maakt hierbij gebruik van de 'nieuwe spelling' en hanteert bijvoorbeeld woorden als psigisch. Het geeft een aardig tijdsbeeld weer maar verder vond ik het niet zo denderend. | 0neg
|
Zelden zo'n nietszeggend verhaal gelezen! Zo af en toe kan ik me best vermaken met een leuke chicklit zoals van Kinsella maar dit ging werkelijk helemaal nergens over. Het boek werd mij aangeraden door iemand die wist dat ik honden leuk vind. In het hele boek worden er mischien 15 regels gewijd aan de hond en de rest gaat alleen maar over wie met wie naar bed gaat, overspel en nietszeggend geleuter. Zonde van mijn tijd. Een echte AFRADER dus | 0neg
|
Niet boeiend. De mensen zijn vooral negatief en jaloersheid is een hoofdmotief bij allen. Ik werd er niet vrolijk van en het verhaal is niet echt spannend. De clou kun je reeds lang van te voren zien aankomen en verbazingwekkend is het allemaal niet. | 0neg
|
De vrouw van de drieënveertigjarige Pietro Paladini sterft in hun vakantiehuis terwijl hij een vrouw van de verdrinkingsdood redt. Na deze samenloop van omstandigheden stelt Pietro alles in het werk om zijn dochtertje te behoeden voor het verdriet. Vanuit een zekere bezweringstheorie neemt hij zich voor om de dood van zijn vrouw alvast niet als gespreksonderwerp aan te halen en vanuit een verpletterend verantwoordelijkheidsbesef meent hij ook de hele dag aan de schoolpoort te moeten blijven wachten tot de school uit is. Maanden naeen brengt hij wachtend in het parkje voor de school of in zijn wagen de dagen door. Zo leert hij niet alleen mensen uit de buurt kennen, maar ook hun gewoontes. Bovendien zoeken niet alleen zijn schoonzus en broer, maar ook medewerkers en bazen van het mediabedrijf waar hij werkt hem daar ook op. Zelfs de vrouw die hij uit het water heeft gered, weet hem er te vinden. Ze luchten er een na een hun hart bij hem en vertellen hem over hun persoonlijke zorgen. Tegelijk willen ze hem er vanuit hun bezorgdheid van overtuigen dat hij daar niet hoeft te blijven. Sommigen menen zelfs dat hij een psychiater nodig heeft ... Deze hele periode werkt louterend voor Pietro die tegelijkertijd verbaasd vaststelt dat noch hij, noch zijn dochter verdriet ervaren na het overlijden van zijn vrouw. Het is zijn manier om orde te brengen in de kalme chaos van zijn leven ...
De soms wat lange zinnen van Sandro Veronesi maken dit boek niet altijd comfortabel om lezen. Ondanks de sobere setting (park, auto, vakantiehuis ...), slaagt hij er toch in om het boek net spannend genoeg te houden. De veelheid aan personages en de zekere lichtheid waarmee het verhaal wordt verteld, leveren hiertoe zeker een bijdrage. Veronesi slaagt er zeker in om zijn personages trefzeker te schetsen en laat tegelijk genoeg aan de verbeelding van de lezer over om zich een mening over hen te vormen. | 0neg
|
Toen ik net begon in het boek dacht ik dat het wel goed was, maar bij nader inzien vind ik het zo maar matig.
Het verhaal op zich is best leuk gevonden maar komt voor mijn gevoel totaal niet uit de verf. Ook is de hoofdpersoon Thora voor mij geen geloofwaardige advocate en had elk zichzelf respecterend advocatenkantoor de assistente Bella al lang ontslagen.
Al met al kon het boek me niet zo in de greep houden en heb ik er daardoor lang over gedaan het uit te lezen. | 0neg
|
Het beloofde, als fan van baldacci en grissham keek ik uit naar dit boek en begon met gretigheid te lezen, maar ik was vlug ontgoocheld en moest veel moeite doen om het boek uit te lezen, het voldeed zeker niet aan mijn verwachtingen en kijk zeker niet uit naar volgende boeken van deze schrijver, sorry, maar grisham genre benaderen is zeer moeilijk, voor mij hoeft het niet | 0neg
|
Pick your poison is the fifth book of the Ruby Redfort series. This review is from a readers perspective that hasn't followed this series.
Ruby Redfort is thirteen-years old with super high intelligence. Being a genious as she is, she works for Spectrum as a undercover agent and code cracker. She remembers every single detail she comes across, because you'll never know when you might need it or maybe even saves your life.
What I expected from this book is that it would be exciting, thrilling and would really get me caught up in it. Well, this sadly did not happen. There were many characters in this book that I did not quite follow. Maybe this has to do with the fact that I haven't read the other remaining books, but maybe there should've been a little more of an explanation or clarification. There were many things that happened in the past that I in first glance didn't follow. For example the book started off with a flashback which first was a little confusing.
This book got plottwists and so it gets a little more movement. It gets speed up a little more, you'll get to know the characters a little bit better which makes the book a little more fun.
Event though this book didn't fit my ally and was a little too thick, it's an easy read. It was okay, I wouldn't read any of the other books actually. I think that maybe if I had followed the series, it would'nt be so chaotic. | 0neg
|
Vanuit de culturele evolutie wordt de Bijbel ontleed. De samenleving
van de jager-verzamelaar wordt als uitgangspunt gebruikt. Daar vandaan wordt getoond hoe de
overgang naar een landbouw-gebaseerde samenleving ook is weerspiegeld in de Bijbel.
Vrijwel de hele Bijbel wordt doorgenomen en op een heel andere manier geïnterpreteerd
als gebruikelijk, zowel het oude Testament als het nieuwe Testament.
Na de boeken van Mozes worden de Koningen, de Kronieken en de Psalmen en Job doorgenomen.
Ook de profeten en het nieuwe Testament worden besproken en langs de culturele evolutie
meetlat gelegd. Daarna wordt het optreden van Jezus besproken, ook vanuit deze invalshoek.
Het Jodendom en het christendom blijken zich op een verrassende manier hebben
kunnen aanpassen aan de vragen van iedere eeuw. Verder wordt een onderscheid gemaakt
tussen een intellectueel en een persoonlijk niveau van religie. Het intellectuele niveau
geeft een verklaring voor het ontstaan van de aarde, de tegenspoed en catastrofes.
Dit niveau wordt steeds meer vervangen door de wetenschap.
In het boek wordt aangetoond dat Religie en wetenschap altijd vreedzaam naast elkaar
hebben bestaan en dat ze elkaar altijd tot steun zijn geweest. Het zogenaamde conflict
tussen wetenschap en religie is van zeer recente datum.
De schrijvers werken vanuit een agnostische levensvisie, maar komen toch tot de conclusie
dat de Bijbel (nog steeds ) heel boeiende literatuur is, die gelovige en ongelovige
nog veel te zeggen heeft.
Opinie:
De auteurs werken heel duidelijk vanuit een evolutie visie. Maar ook bij de evolutievisie
zijn veel vele vragen nog niet opgelost. Verder wordt ervan uitgegaan dat het Oude
Testament pas na de Babylonische wegvoering is ontstaan en ongeveer 100 v. Chr is afgerond.
Maar er worden vrijwel geen argumenten gegeven voor dit uitgangspunt, wat toch niet in lijn is met
bijv. de Dode Zee rollen. Ook wordt het christendom wel erg veel afgemeten aan de R.-K.-kerk,
en komt het protestantisme heel erg weinig ter sprake. Jammer want hierin zijn een aantal
zaken geregeld die de auteurs signaleren, zoals een verdere ontwikkeling van de persoonlijke
religie in het piëtisme en de bevindelijke richtingen. Betrekken van deze richtingen zou
zeker een grote meerwaarde hebben gegeven. Verder kan getwijfeld worden aan de juistheid
van weergave van sommige zaken. Bijvoorbeeld in de discussie met Gallilei werd wel het argument
gebruikt dat de aarde rond de zon draaide, maar dat was allang door de kerk geaccepteerd.
De werkelijke reden voor dit proces was het uitermate beledigende geschrift van Gallilei
over de paus. Als je de paus een ezelskop noemt is alleen huisarrest ( of eigenlijk
stadsarrest in Florence ) een erg lichte straf. Zie bijv. Louis Sicking in NRC van 15-3-2014.
Overigens is het boek wel erg boeiend en onderhoudend geschreven. Het geeft ook veel
stof om goed over na te denken, maar wordt alleen aangeraden voor de erg kritische lezer. | 0neg
|
Grunberg heeft zeker schrijverstalent, vind ik. Maar de inhoud van zijn boeken: misselijkmakend en provocerend in zijn absurditeit. Zo voelt het voor mij. | 0neg
|
Het enige moment dat er een glimlach op mijn gezicht verscheen was toen op bladzijde 232 de vervangster van Jabob ten tonele verscheen : Anne-Marieke Samson.
Het orgineel van mijn review kan je vinden op mijn blog:
http://www.linda-linea-recta.nl/de-val-van-jakob-duikelman-door-anne-marieke-samson-een-boek-review/ | 0neg
|
Enthousiast gemaakt door mijn omgeving en positief verrast door Rendez-vous begon ik met veel verwachting aan Close-up, de verkoophit van deze zomer. Mee op vakantie, leek het me een ideaal boek voor op het strand.
Maar mijn vriendin heeft me meer hoor gniffelen dan haar lief was.. Wat een tegenvaller zeg. Het leest wel vlot maar het middenstuk vond ik langdradig met te veel overbodige uitweidingen en overpeinzingen. Daarnaast waren enkele passages ongeloofwaardig... volgende keer beter! | 0neg
|
Constance is een vrouw die weet wat ze wilt. Maar helaas heeft het leven voor haar toch wat anders uitgepakt dan ze had gehoopt. Constance komt over als een kille vrouw die weinig medeleven toont voor haar medemens. Ze besluit als ze opgegeven omdat ze kanker heeft ook mensen mee te nemen naar haar graf. Vriendinnen die haar in de steek hebben gelaten. Ik heb het niet gevoel dat deze vriendinnen echte vriendinnen waren van constance. En de reden waarom ze uitgekozen werden door Constance vind ik nogal zwakjes. Constance komt over als een verbitterde vrouw die niet veel kan hebben. Ze vind zichzelf nogal wat. Ik vind de hoofdpersoon een teleurstellende personage ik had toch meer diepgang verwacht. | 0neg
|
Van dit boek had ik meer verwacht.
Het meeste is wel gezegd in de andere recensies.
Wat mij vooral gestoord heeft zijn de grote hoeveelheid lege pagina's bij elke wisseling van perspectief en die verwijzingen naar muziek.
Toevallig ken ik zelf de meeste songs wel, maar als dat niet het geval is, heb je geen idee waar het over gaat.
Het is natuurlijk de bedoeling om via muziek een bepaalde sfeer of gemoedstoestand te scheppen of weer te geven. Ik vind deze wijze te indirect en is een te gemakkelijke omweg die denk ik vaak niet goed begrepen wordt door de lezer.
Het boek had ik na 1,5 uur lezen uit (ik ben geen snelle lezer) en vind 18 euro daarvoor teveel.
Toch twee sterren omdat het boek mij wel heeft geboeid, spannend was en ik zeer benieuwd was naar de afloop (HOE zijn de personages om het leven gekomen.). | 0neg
|
Zowel aan boord als op het strand van het zwoele Colombiaanse stranddorp is het kompas dolgedraaid. De tweelingbroers Mario en Javier gaan met hun ruige vitale vader de zee op om voor het hotel wat zij exploiteren verse vis te vangen. Hun moeder Nora is schizofreen geworden, hoort stemmen in haar hoofd en slaat voorddurend wartaal uit. In het vakantieoord rond het hotel Zeestrand, verblijft een mêlee van ‘simpele’ toeristen die zich ‘vermaken’ aan zee.
Het decor wordt verder aangevuld met een dreigende zware onweerspartij. Met deze achtergrond gegevens bouwt Tomàs Gonzàlez een beklemmend verhaal op. Binnen de tijdsspanne van één etmaal springt de verhaallijn, van vissersboot tot strand, heen en weer. In het oog van de naderende storm ontwikkelen zich fragmentarische gebeurtenissen. Ruziënde echtgenoten, op hol geslagen krankzinnige mama Nora en soms erg bijdehante kindjes. De absolute hoogspanning speelt zich af in de boot. Hardvochtigheid viert hoogtij. Ondanks de buitentemperatuur ontbreekt elke warmte tussen de vader en zijn zoons. De koele onderlinge vijandige sfeer overheerst. Ook aan land is het een en al tobberij. Geluidsoverlast, zuippartijen en krankzinnige teksten uitgekraamd of ‘gedacht’ door Nora vullen het thuisbeeld. Het levert al met al een zwaarmoedig en rauw zicht op deze droefstemmende vakantieplaats. In die zin is de opbouw van dit verhaal treffend weergegeven. De vele deelnemers worden als personale vertellers opgevoerd. Op zich effectief maar tegelijk mis ik diepgang en wordt het geheel rommelig. Het zijn meerdere korte sketches in een eendimensionaal stuk. Als voorstudie voor een filmscenario zou deze vertelling niet misstaan. Het taalgebruik speelt zijn eigen ruige rol. Het korte verhaal levert een vrij voorzienbare tragedie op die geen antwoorden geeft. In nog geen tweehonderd pagina’s wordt een ontluisterend drama gecreëerd. Dat is wel knap en je wordt er niet vrolijk van. Wat is de grond voor de boosheid van de vader met zijn zoons, die diepgang mis ik. Zowel in woordgebruik als in zinsbouw voel ik tenslotte een worsteling binnen de vertaling. | 0neg
|
Helaas is de Nederlandse versie flink ingekort .
Het oorspronkelijke boek heeft 1476 pagina's.
In een prima Engelse vertaling (C.Wilbour) is dit ingekort tot ruim
1200 pagina's, en daardoor is het beter leesbaar geworden.
De Nederlandstalige versie is helaas veel te veel ingekort, tot een
miserabele 488 pagina's.
Daardoor is er nog wel een verhaallijn te bespeuren maar de
diepgang, zo mooi opgebouwd en verwoord door Victor Hugo, ontbreekt
totaal.
Het is wereldwijd het meest geliefde boek omdat het filosofeert
over de beweegredenen van het handelen van mensen en ons een
spiegel voorhoudt.
Helaas heeft deze uitgever besloten om dat aspect totaal uit het
boek te verwijderen. :((
'Vertaald en bewerkt' noemt men dat, maar deze bewerking is zeker
niet van deze tijd.
Tijd voor een mooiere vertaling, die het oorspronkelijke boek wél de
eer aan doet die het waard is. | 0neg
|
Uitgesproken positieve reacties stonden er op de omslag van deze sprinter en daarom aarzelde ik geen moment en leende het boek. De grote verwachtingen waren in ieder geval gewekt. Daarbij had ik het idee jaren onder een steen te moeten hebben geleefd, aangezien het boek door de New York Times was uitgeroepen tot één van de beste boeken van 2012.
Plot en schrijfstijl
De hoofdpersoon in het boek ‘Hoe moet je zijn?’ is een recent gescheiden twintiger die in Toronto leeft. Sheila is toneelschrijfster, maar heeft ernstige moeite om een schrijfopdracht af te ronden voor een feministisch toneelgezelschap. Dat komt voornamelijk omdat ze wil dat het stuk perfect is, een kunstwerk dat de wereld zal veranderen. Sheila is constant op zoek naar hoe ze moet zijn en probeert dit van andere mensen af te kijken. Haar vrienden zijn tevens kunstenaars en hebben gesprekken over de waarde van kunst en de twijfel aan hun eigen talenten. Naast haar vriendenclub houdt ze er ook een oppervlakkige seksrelatie met een man op na.
De schrijfster heeft gekozen voor een eclectische schrijfstijl: het varieert van gewone tekst tot letterlijk opgeschreven dialogen en mailwisselingen. Bijzonder aan het boek is dat de hoofdpersoon evenals de andere figuren zijn gebaseerd op de schrijfster zelf en haar vriendenkring.
Lachspiegel
Het is een boek dat poogt een spiegel voor te houden aan de huidige generatie van twintigers en dertigers. Sheila betrekt alles op zichzelf, heeft geen enkel doorzettingsvermogen, geen discipline, en vervalt vaak in pretentieus geleuter en gefilosofeer. Het is lastig om sympathie op te brengen voor Sheila of met haar mee te leven. Ze is iemand zonder ziel (zoals ze in een van haar zelfanalytische buien constateert) wat mogelijk een verklaring vormt. Maar waarom irriteert het boek toch zo? Is het slecht geschreven of komt het omdat Sheila een confrontatie is met mezelf? Ik kan me als 28-jarige namelijk deels in haar herkennen, want maak ook onderdeel uit van een generatie die denkt dat iedereen op ze zit te wachten, die er grote behoefte aan hebben iets te bereiken in het leven en zeer zelfbewust zijn als het gaat over hoe ze op anderen (willen) overkomen. Maar toch is het lastig me volledig te identificeren met de hoofdpersoon. Het boek is juist vervreemdend en zo blijft het eerder een lachspiegel die de schrijfster ons voorhoudt.
De kracht van het boek
Zou dat laatste dan toch juist de kracht zijn van het boek? De schrijfster heeft me tenslotte weten te raken, want ik heb me geërgerd. Een zoektocht op internet wijst uit dat ik daarin niet de enige ben. Door het beeld van de 20/30-generatie enigszins op te blazen komt de pijnlijke boodschap wél over. Zelfs de schrijfstijl laat zien hoe de schrijfster bezig is om vooral een boek te schrijven dat anders is dan alle andere boeken. En daarmee komen we weer uit bij de kenmerkende drang naar ‘authentiek zijn’ dat de schrijfster met haar generatiegenoten deelt. Een favoriet boek zal het echter nog steeds niet van me worden. | 0neg
|
Grof wild, een thriller van een van Vlaanderens grootste en bekendste schrijvers aller tijden: Pieter Aspe. Ik heb dit spannende boek waarin de schrijver niet bang is om een beetje geweld en bloed te gebruiken, gelezen voor mijn eerste literatuuropdracht. In de volgende alinea’s zullen jullie meer te weten komen over mijn ervaringen met het boek, de info en inhoud er van. Veel leesplezier.
Pieter Aspe is, zoals ik al zei, een Vlaamse schrijver. Hij werd geboren op 3 april 1953 in Brugge. Aspe studeerde latijn-wetenschappen en is sinds 1996 voltijds auteur. Daarvoor had hij al vele andere jobs gehad zoals fotograaf, studiemeester,… Momenteel woont de 61-jarige man in Blankenberge. De meeste van zijn werken zijn misdaadromans waarin hoofdinspecteur Pieter Van In en Hannelore Mertens elke zaak proberen op te lossen. Buiten deze misdaadromans heeft hij nog enkele andere boeken geschreven die niet gaan over Pieter Van In, onder andere de thriller die ik heb gelezen, Grof wild. In opdracht van vtm zijn enkele van zijn misdaadromans verfilmd tot de zeer bekende Vlaamse serie ‘Aspe’. ‘grof wild’ heeft geen prijs gewonnen, maar Pieter Aspe heeft zeker niet volledig naast de prijzen gegrepen. Hij kreeg onder andere de ‘Hercule Poirot Oeuvreprijs’ voor zijn gehele oeuvre. Maar genoeg over Aspe zelf. Mijn boek gaat over een getrouwd stel die hun zilveren huwelijksverjaardag vieren. Eva wil haar man Victor verrassen met een heel bijzonder uitje naar de Ardennen. Via een vriend heeft ze een plan opgezet waarbij ze nep-boeven heeft ingehuurd om haar man de stuipen op het lijf te jagen. Zo kan Victor de held uithangen en zijn vrouw redden. Eva wil hem op deze manier weer helemaal voor zich winnen, iets wat door zijn drukke baan de laatste jaren onmogelijk was geworden. Wanneer duidelijk wordt dat de boeven echte misdadigers zijn en dat de vriend van Eva slechte bedoelingen heeft met het koppel, namelijk hen allebei vermoorden, begint de nachtmerrie pas echt. De boeven zijn niet vies van geweld, moord en verkrachting. De twee beseffen heel goed dat aan dit verhaal pas een einde kan komen als ze kom af maken met de 4 misdadigers.
Uit de thriller die ik heb gelezen heb kan de tijd waarin het zich afspeelt niet echt afgeleid worden, al lijkt het zich soms tien jaar geleden af te spelen omdat er bijvoorbeeld van technologie in het boek amper gesproken wordt. Het enige moderne voorwerp wat er in terugkomt is de mobiele telefoon. Het boek is non-fictie en vrij realistisch geschreven. De vertelstandpunten wisselen constant. Het is steeds een ‘vertellende hij’, maar steeds vanuit het oog van een ander personage. Dit wekte voor mij geen verwarring op en zo wordt ook eentonigheid vermeden. Het thema van het boek is langs de ene kant liefde omdat het koppel zwaar op de proef wordt gesteld, ook geweld is hier zeker een van de belangrijkste thema’s. De combinatie van deze 2 vind ik mooi uitgewerkt in het boek, er is een goede verhouding tussen beide. De structuur van het boek was zeer onoverzichtelijk, er waren geen hoofdstukken en alles was eigenlijk een lange doorlopende tekst. Dit vond ik een nadeel aan het boek, een hoofdstuk brengt voor mij orde en overzicht. Ik vond de schrijfstijl van de auteur aan de saaie kant, alles werd letterlijk verteld. Vaak miste ik een subjectieve inval in het verhaal. Het boek was heel makkelijk geschreven en kan volgens mij gelezen worden vanaf een leeftijd van 14 jaar.
Persoonlijk vond ik dit niet zo’n goed boek. Ten eerste vond ik het boek heel voorspelbaar. Van in het begin wordt duidelijk gemaakt dat de man waaraan eva hulp vraagt voor haar plan, jaloers is op het succes van haar man. Ik vind
het persoonlijk heel voorspelbaar dat deze man dan plannen maakt om het echtpaar van kant te maken. Ik kon dit niet voorspellen omdat ik een goede ‘detective’ ben of zo, want meestal heb ik pas op de laatste pagina van het boek door wie de dader is. Het was gewoon heel voor de hand liggend. Ten tweede kwam er veel herhaling in het boek aan bod. Er wordt bijvoorbeeld wel 20 keer gezegd dat de vrouw een glas uit de kast pakt en het inschenkt met porto. Ten slotte vond ik wel dat alle achtervolgingen, gevechten,… zeer goed en uitbundig beschreven werden. Dit was jammer genoeg ten nadele van de personages die maar zeer beperkt werden besproken. Ook al was dit wel voldoende, we konden hun persoonlijkheid slechts in grote lijnen schetsen.
Ik denk dat jullie uit mijn recensie hebben kunnen afleiden dat het boek voor mij geen hoogvlieger was. Een goed boek is in mijn ogen pittig geschreven en brengt vele verhaallijnen samen tot 1 spannend en doordacht geheel. Het boek was te eentonig geschreven om voor mij door te gaan als ‘goed boek’. Ik heb al andere thrillers gelezen uit de serie van Aspe, en die voldeden wel aan mijn behoeftes. Een minder goed boek dus, maar voor mij zeker geen reden om geen boeken meer te lezen van Pieter Aspe. | 0neg
|
Dit boek wordt aangeprezen als eentje met rauwe humor en over de top geweld van Quentin Tarantino. Die geschreven is als een spectaculaire Hollywood film, maar dan wel meer rust op de realiteit. Op de voorkant staat te lezen: een boek dat aankomt als een vuistslag. Ben benieuwd of dit bewaarheid zal worden.
Het boek bevat diverse hoofdpersonen, net als in een Tarantino film, Jarhead Earl, die blut is en vader van twee hongerige kinderen, Angus en Liz, die een meth handel drijven en broer en zus zijn, en Ned, een aan meth verslaafde oude vechter. Ondertussen komen ook Tig, Alonzo, Purcell, Zhong, Fu Xi en Hulpsheriff Whalen in beeld. Daarnaast nog een paar extra figuranten.
Het verhaal:
Jarhead berooft een wapenhandel om geld te krijgen voor Donnybrook en gaat daarna op weg. Ondertussen hebben Angus en Liz een onderlinge vete, waarbij Liz Angus verraad en er met Ned vandoor gaat en Angus hen achterna gaat. Liz en Ned proberen meth te verkopen. Whalen wil de moordenaars van twee mannen oppakken en volgt het spoor. Ieder heeft zijn eigen weg, met hun eigen obstakels en komen allemaal aan bij Donnybrook. Daar begint het grote vechters toernooi, maar iedereen heeft zijn eigen plan en doel.
Conclusie:
Het verhaal leest als een slappe aftreksel van een Tarantino film, mist de scherpe dialogen en vooral de humor. Vanaf het begin weet je al waar het ongeveer naar toe gaat, waarbij de opvullingen heel overbodig lijken. Niet echt een vermakelijk verhaal, noch eentje die echt boeit. Heb vaak het boek aan de kant gelegd met de vraag of het het waard is verder te lezen. De dikte van de pagina’s maken dat het boek meer pagina’’s lijkt te hebben dan deze werkelijk zijn, maar het verhaal is saai en daardoor leest het langer dan een dik spannend boek. Geen aanrader voor anderen. | 0neg
|
Ook ik mocht voor de sterrenthriller leesclub van Luitingh-Sijthoff dit boek lezen en recenseren. Maar in tegenstelling tot velen vond ik dit boek niet goed. Een thriller is het zeker, ik begrijp echter niet van waar al deze positieve commentaren komen.
Aan het begin van het boek krijg je een overzicht van de belangrijkste personages, wat wel positief is, maar het waren wel 2 pagina's en veel karakters stonden er in met bijnaam er bij, en dat vond ik veel minder, want de schrijfster gebruikt deze namen te pas en te onpas, waardoor je vaak moet gaan terugkijken om te weten wie wie is. Ook staat de bijnaam van een heel belangrijk personage er niet bij, het heeft tot ongeveer de 100e pagina geduurd voor ik wist wie het echt was, ik bleek namelijk verkeerd te zitten. Meerdere malen ben ik een hoofdstuk opnieuw moeten beginnen lezen en ik denk dat ik pas halverwege het boek zat voor ik het echt leuk begon te vinden.
Ik vind een boek pas leuk als ik echt in het verhaal zit, dat ik mij de dingen perfect visueel kan voorstellen. Helaas heb ik dat in dit boek heel hard gemist. .
Het verhaal is sterk, de personages goed uitgewerkt, misschien wel té. We maken ook kennis met het werk van een profiler, wat toch een gans andere benadering is dan de werkwijze van de traditionele politie-inspecteur. Het hoofdpersonage heeft al heel veel meegemaakt, al kan mij haar niet zo goed indenken in tegenstelling tot personages uit andere boeken. Beetje bij beetje kwam de karakterschets van de profiler binnen, maar we weten er nog niet alles van, zoals in vele serieboeken en ik weet niet of ik er echt naar uit kijk om er meer van te vernemen.
De auteur kan schrijven, laat daar geen twijfel over bestaan, maar ik denk dat de vertaling beter kon, met alle respect voor de vertaler natuurlijk. Pools is geen gemakkelijke taal, maar door de hoeveelheid personages, het te pas en te onpas gebruiken van naam, voornaam en/of bijnaam en het opsommen van vele Poolse gemeenten die mijn inziens geen meerwaarde aan het verhaal geven, en mij soms deden twijfelen of het nu de naam van een stad of een personages was, maakte het dat ik me al heel vlug verloren voelde in het verhaal. De plottwist aan het einde vond ik wel degelijk goed gevonden, maar ook niet meer dan dat.
Het boek krijgt van mij slechts 2 sterren, af en toe flirtte het met de 3 sterren, maar uiteindelijk laat dit verhaal, helaas, geen beste indruk op mij na. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik het boek heb mogen lezen, maar ben nog blijer dat het uit was, en daar zit de dikte voor niks tussen. | 0neg
|
Een oude toneelwet van Tsjechov zegt: ‘Als je in het begin een pistool laat zien, moet dat aan het eind worden afgevuurd.’ Het is een wet die door Astrid Haerens (1989) in haar debuutroman Stadspanters duidelijk niet wordt gehandhaafd. Haerens studeerde Woordkunst aan het Conservatorium en schrijft zowel proza als poëzie. Eerdere publicaties van haar hand verschenen in onder meer De Gids en Het Liegend Konijn. Ook werkt ze als freelance theater- en schrijfdocent.
Stadspanters speelt zich af in Haerens huidige woonplaats; de stad Brussel. De gebeurtenis die aanleiding is tot het vertellen van het verhaal is het overlijden van Amar Moussaoui. Zijn gezin en beste vriend Eloïc komen daarom bij elkaar en elk familielid heeft een eigen leven en de daarbij horende problemen.
De verhalen lopen totaal langs elkaar heen. De hoofdstukken zijn kort en vertellen steeds een stukje uit het leven van een van de personages, soms komen daar de andere personages in voor, soms ook niet. De hoofdstukken volgen elkaar daarbij niet chronologisch op en verhalen over zowel heden als verleden. Hierdoor ontstaat vooral een grote chaos. De stukjes zijn te kort om op zichzelf te staan, maar vormen ondanks de continuïteit in personages ook niet één geheel, een grote lijn mist.
Stadspanters begint met een lijk, maar gaat dan een heel andere richting op. Heel veel verschillende richtingen zelfs, waardoor de lezer in verwarring achterblijft en zich afvraagt waar dat lijk nu eigenlijk voor nodig was. Wat wil de auteur precies zeggen of vertellen? Verschillende keren worden belangrijke gebeurtenissen, zoals het overlijden van een familielid, wel aangestipt maar niet verder uitgewerkt. Hierdoor blijven de verhaallijnen en personages (met opzet) oppervlakkig. Het boek gaat over de banaliteiten van het leven, van de stad, over overleven in plaats van leven.
Een thema dat met wat moeite uit het boek gefilterd kan worden is dat van het allochtone gezin dat zich probeert aan te passen in de Westerse wereld, zo goed en kwaad als dat gaat en ieder gezinslid op zijn of haar eigen manier:
Het nodig Franse en Arabische taalgebruik dat met deze multiculturaliteit gepaard gaat is niet heel storend, maar wellicht daarom ook onnodig. Haerens past ook in het Nederlands het taalgebruik aan haar personages aan wanneer zij spreken en dat maakt de verhalen geloofwaardig. Ook maakt de auteur veel gebruik van beeldspraak, wat het lezen wat luchtiger maakt:
Uiteindelijk weet Stadspanters helaas niet te overtuigen. Een duidelijk plot ontbreekt en de fragmenten op zich zijn niet sterk genoeg om het alleen te redden. De thema’s die worden aangestipt worden niet uitgewerkt en ook van een verslag van de banaliteiten van het stadsleven is amper sprake. Oog voor detail heeft Haerens zeker, maar wellicht komt dat in poëzie meer tot zijn recht dan in deze debuutroman. | 0neg
|
De Zwaluwman beschrijft het leven van Anna tijdens en na de Tweede Wereldoorlog in Polen.
Het boek leest vlot en heeft een sprookjesachtige vertelwijze. Dat maakt het bijzonder. Ook heeft het verhaal verrassende en grappige elementen. Een leuk en bijzonder boek, maar ik miste toch de diepgang en de emotie in het verhaal, helaas.
Ik geef het boek 2,5 sterren. | 0neg
|
Begin dit jaar veroorzaakte 'Vuur en woede' een media-storm in de Verenigde Staten. Journalist Michael Wolff heeft van zeer nabij (in het Witte Huis)het eerste jaar van Donald Trump als president van Amerika kunnen observeren. Precies omdat Wolff een niet zo fraai beeld (en dat is zeer voorzichtig uitgedrukt)schetst van de president en zijn naaste medewerkers, heeft het boek veel reacties uitgelokt. Ik dacht dat ik een boek zou lezen dat vooral gericht was op sensationele onthullingen, maar gelukkig is het meer dan dat. Michael Wolff slaagt erin om op basis van feiten (of ze allemaal waarheidsgetrouw zijn, is door buitenstaanders niet te controleren) de sfeer te beschrijven in het Witte Huis van Trump. Dit is de verdienste van dit boek. De schrijfstijl van Wolff is een andere zaak. Het is zeker niet altijd boeiend en vaak zijn er veel te lange en soms zelfs onsamenhangende zinnen. Wellicht zal één en ander ook wel te maken hebben met de naar mijn mening slechte vertaling van het boek in het nederlands. Uitgeverij Prometheus zal snel tewerk zijn gegaan want enkele weken na de publicatie van het boek in de VS, was het reeds hier in vertaling te krijgen. Dit noemt men het commerciële ijzer smeden terwijl het heet is. De kwaliteit van de vertaling heeft er zeker onder geleden en er is te weinig moeite gedaan om het boek 'leesbaar' te maken voor nederlandstalige lezers.
President Trump runt zijn regering en stafmedewerkers in het Witte Huis zoals hij in zijn vroegere reality-tv programma The Apprentice de kandidaten behandelde : een dreiging met ontslag hangt constant in de lucht. Plezant werken voor Trump is het zeker niet en mocht 'the boss' dan zelf nog uitblinken in bekwaamheid dan zou dat nog te begrijpen zijn. Niets is echter minder waar. Trump gedraagt zich als een bedrijfsleider uit een ver verleden die eist dat alles rond hem draait en niet kan of wil toegeven dat vele van zijn naaste medewerkers veel meer expertise hebben (gelukkig!) dan hijzelf. De auteur beschrijft het mooi op één van de laatste bladzijden : "Het 'waarom' van het dikwijls verbijsterende gedrag van hun president - het was het eeuwige raadsel voor het complete hoge kader van het Witte Huis. (...) De president wil in wezen aardig worden gevonden. Hij heeft er zo'n behoefte aan om aardig te worden gevonden dat het alles bij hem een strijd is. Dat vertaalde zich in een continue noodzaak te winnen, om het even wat. En het was evenzeer van levensbelang om eruit te zien als een winnaar. Al die pogingen, de eerste negen maanden van zijn termijn, om zonder nadenken en zonder plan of helder doel voor ogen alleen maar overwinningen te behalen hadden natuurlijk bijna uitsluitend tot nederlagen geleid."
Een rode draad door het boek is de strijd tussen Steve Bannon enerzijds(de ideoloog én hardliner van het 'trumpisme') en presidentsdochter Ivanka en schoonzoon Jarred Kushner anderzijds. Bannon wordt (wat dacht je ?) uiteindelijk ontslagen. Geen schande voor hem want velen zijn hem de afgelopen maanden voorgegaan. De auteur beschrijft het Witte Huis als een slangenkuil waar altijd iemand op de loer ligt om de ander buiten te werken of in een negatief daglicht te stellen bij een onvoorspelbare maar wel beïnvloedbare Trump. Voordien had ik zelf geen hoge dunk van Trump, maar het boek van Wolff stelt mij allerminst gerust. Het is nog erger dan ik dacht en het is maar te hopen voor de Amerikanen maar ook voor de rest van de wereld dat er nog verstandige en koelbloedige mensen deze opvliegende, arrogante en tweetende president willen omringen en dienen. Het zal nodig zijn dat Trump 'gecoacht' wordt en als deze leerling-tovenaar dat niet wil, ja dan moet hij maar ontslagen worden zeker ? | 0neg
|
De avonden.
Een dodelijk saai boek, maar op de een of andere manier laat je het niet los.
Pas vanaf pagina 150 spreekt het mij aan en begin ik ook aan een recensie te denken. Vanaf dat moment krijg ik aardigheid in de schrijfstijl. De monologen vind ik irritant, maar de wijze waarop Frits denken is beschreven is wel boeiend.
In de beklemming van de steeds kleiner wordende wereld van zijn vader en moeder, ontwikkelt Frits zich steeds meer tot een in zichzelf gekeerd wezensvreemd typetje.
Reve beschrijft treffend het trage leven van net na WOII, waarin Frits voortdurend het huis ontvlucht om te ontsnappen aan het afgestompte leven van zijn vader en moeder.
Wat die tijd mooi weergeeft zijn uitspraken als: Hij had de deur aan laten staan. Ook een term als divan is van de vorige eeuw. Bij het kolen scheppen ontbreken, naast de genoemde briketten, eigenlijk nog de eierkolen en nootjes vier !
Als Frits buiten loopt ventileert Reve zijn gedachte als die gewaar wordt dat het lichter wordt: De hemel is helder en hoog geworden. Prachtig!
En humor is Reve ook niet vreemd: Als je maar één oog hebt en je knipoogt, is het nacht.
Het is prachtig geschreven, maar desondanks: dodelijk saai. | 0neg
|
Ik kon hier niet inkomen. Na een kwart te hebben gelezen heb ik het scannend verder gelezen. De schrijfstijl vond ik kil en afstandelijk. Meer surrealistisch. Alsof ik er niet bij was. Het deed me daardoor niet veel. Wat er nu echt gebeurde tijdens de experimenten uitgevoerd door Mengele blijft vaag.
Het is ongetwijfeld een goed boek maar ik vond het niet prettig lezen. Het moet je wel liggen. En mij lag het niet. | 0neg
|
Anna komt over als een tiener die geen greintje respect heeft voor wat haar moeder allemaal voor haar doet. Wanneer de dokter zegt dat ze mogelijk kanker heeft, is ze dan ook meer bezig met de reactie van haar moeder - die in huilen uitbarst - dan dat ze nadenkt wat ze er zelf van vindt. Ook het feit of de dokters al dan niet sexy zijn, spelen een belangrijke rol in het verhaal. Als de schrijfster Anna op deze manier wilde voorstellen, is ze daar prima in geslaagd, maar het is toch altijd fijner als het hoofdpersonage geen kreng is. Is dit de manier waarop we stereotiepe pubers tegenwoordig voorstellen?
Wat de gevolgen zijn van het feit dat ze kanker heeft, vond ik wel interessant. Is het echt zo dat je dan opeens meer vrienden krijgt?
Toch vind ik het best wel een onrespectvolle manier om met kanker om te gaan. Er zijn natuurlijk mensen die op deze manier denken en dat opent wel je ogen, maar het feit dat ze zegt dat ze liever kanker gehad had, vind ik respectloos tegenover mensen die de ziekte wel hebben. Wat moeten zij wel niet denken als ze dit boek lezen?
Het verhaal leest over het algemeen wel vlot en hier en daar ben je wel benieuwd wat er hierna gaat gebeuren, maar die spanning wordt steeds op dezelfde manier opgebouwd en dat is jammer. Ook ben ik benieuwd naar wat de schrijfster van plan is met de volgende delen in de Dilemma-serie. Misschien dat het met een ander dilemma wél beter uitgewerkt kan worden. | 0neg
|
Een gekregen paard kijkt men niet in de bek. Spijtig maar ik heb het boek niet uitgelezen. Het is niet mijn genre. Daarom geef ik ook geen behoordeling. Ik moet een waardering geven maar deze heeft geen enkele waarde. | 0neg
|
Zeg Leuven en in hetzelfde woord staan daar de namen van Willy en Steven Bogaerts. Vader en zoon hebben hun wijsheid opgedaan aan de Katholieke Universiteit van Leuven en daarna een carrière opbouwd in het bankwezen.
In 2005 verscheen van hun hand het eerste boek met de veelzeggende titel; Een blik vol passie, een stand alone boek. In oktober 2007 verscheen het eerste verhaal met de Bottu, Coetsier en Polak onder de titel Het intieme verlangen. Het succes van dit boek heeft ertoe geleid dat nog geen jaar later Amnesia in de boekwinkel ligt. Amnesia, in de volksmond beter bekend als geheugenverlies.
Privé-detective Mout, alias Arsène Hoogmartens ontmoet in boekcafé De Dry Coppen in Leuven Luciana Servi en laat zich overhalen om naar Oostende te gaan. Een maand later wordt zijn lichaam gevonden, vermoord. Hoogmartens, getrouwd met voormalig miss België, Karin Cockmartin, neemt het niet zo heel erg nauw met de huwelijkse trouw. Flat 04.02, waar het lichaam wordt gevonden, is regelmatig in gebruik voor sekspartys.
Hoofdinspecteur Gijs Boersma en Inspecteur Rudi Bervoets worden belast me het onderzoek.
In de medische faculteit in Leuven wordt in de collegezaal het dode lichaam gevonden van een man die is binnengebracht als de man zonder geheugen. Deze zaak komt op het bordje te liggen van Nico Polak en Commissaris Claude Bottu. Hun onderzoek brengt zaken boven water die verwantschap vertonen met de moordzaak in Oostende.
Op beide fronten wordt hard gewerkt aan een oplossing; in het begin onafhankelijk van elkaar maar gaandeweg blijken er steeds meer overeenkomsten te bestaan. Het toeval wil dat Boersma en Bottu hun carrière gezamenlijk in Antwerpen zijn gestart. Antwerpen, de stad die beide politiemannen met weinig goede herinneringen hebben verlaten. Of het toeval is of dat er een nog onbekend motief achter deze combinatie van factoren schuilt, is een van de vele problemen die de beide politiekorpsen moeten uitzoeken.
Beide heren Bogaerts hebben patent op Leuven als decor voor hun literaire avonturen. In Amnesia gaan ze echter op zwerftocht en doen naast Leuven ook andere Belgische plaatsen aan. Dat maakt het verhaal er niet eenvoudiger op. Boordevol met raadsels en onduidelijkheden, relaties die door elkaar heenlopen, personen die elkaar vanaf het heden of vanuit hun jeugd kennen, het loopt allemaal kriskras door elkaar. Daar zit ook de kwetsbaarheid van het verhaal of beter gezegd, de kwetsbare achillespees.
Het verhaal kent geen flitsende acties en het speurwerk wordt voornamelijk met uitgebreide dialogen door de politiecollegas in het verhaal verwoord. Zeker in het begin van beide onderzoeken, wanneer er nog weinig bekend is, verzanden deze dialogen in suggestieve aannames die zorgen voor een extra portie verwarring.
En dat is jammer want de dialogen zijn taalkundig van goede kwaliteit en vaak amusant om te volgen. Maar de verhaallijn is hierdoor moeilijk vast te houden.
De vasthoudende lezer wordt aan het einde door beide auteurs ook niet beloond met een sterke plot. Dat en de wat té raadselachtige inhoud, zorgt ervoor dat er bij de lezer, na de laatste bladzijde, weinig van het verhaal blijft hangen. | 0neg
|
Dit is er eentje die ik onlangs meebracht uit een boekenruilkast in de buurt. "Winnaar van de Hercules Poirot-prijs" stond er op de cover... Dit deed meteen mijn verwachtingen de hoogte in schieten en mij besluiten dit boek met toch ietwat vreemde cover mee te nemen.
Helaas kon het boek voor mij de verwachtingen niet inlossen. Hoewel het zeer vlot las en best wel spannend was vond ik het geen echte hoogvlieger. Het 'jonge, hippe' taaltje van de hoofdpersonages stoorde mij. De personages waren bovendien nogal vlak, dimensie-loos, het einde voorspelbaar en bovendien niet geloofwaardig.
Neen, mij heeft dit boek niet kunnen overtuigen. | 0neg
|
Ik laat me af en toe leiden door lijstjes met 'bestverkochte boeken', want vaak is dat een fijne graadmeter bij de aanschaf van een nieuw boek.
Na het lezen van dit boek begreep ik de hype niet. Voor mij was het verhaal niet spannend genoeg en ik vond het bijwijlen voorspelbaar. Ik vind het best lastig om heel concreet te omschrijven waarom ik er niet van hield, op een of andere manier bleef ik de hele leestijd op m'n honger zitten. | 0neg
|
Na Bloedlijn waar ik niet zo wild van was heb ik het toch nog een keer geprobeerd met glashart. maar opnieuw wist het me niet te pakken. Ik stop maar met deze serie, ik denk dat het niets voor mij is. | 0neg
|
Helaas ben ik iets minder enthousiast over dit boek dan Saskia hieronder. Dit was het tweede boek dat ik las van Virginia Andrews, het eerste boek was deel 1 van de Dawn serie. En het was net of ik dat boek weer opnieuw las, de verhalen lijken heel erg op elkaar, alleen was het dan bij Dawn een boze grootmoeder en bij Delia een boze tante, in allebei de boeken gebeuren naar mijn idee precies dezelfde dingen. Van de Dawn serie zal ik misschien nog weleens de overige delen gaan lezen maar daar heb ik bij deze serie absoluut geen behoefte aan. Voor mij voorlopig even geen Virginia Andrews meer...helaas. | 0neg
|
De zwangere Agatha is jaloers op haar stadgenoot Megan. In haar ogen heeft Megan het perfecte leven; ze heeft een mooie baan als blogger, is getrouwd met een lieve man, ze hebben twee schattige kinderen en er is een derde baby op komst. Zelf moet Agatha elke dag hard werken in de buurtsupermarkt, waar haar nare baas haar de vervelendste klusjes op laat knappen. Haar vriend Hayden, die voor zijn werk op zee zit, laat niets van zich horen.
De twee vrouwen die ogenschijnlijk niet meer van elkaar zouden kunnen verschillen worden vriendinnen en steunen elkaar tijdens hun zwangerschap. Met Agatha gaat het steeds beter en ze mag eindelijk het geluk ervaren waar ze zo lang van gedroomd heeft. Megan draagt ondertussen een groot geheim met zich mee dat ze voor haar man probeert te verbergen. Als er iets met haar baby gebeurt blijkt dat ook haar leven al die tijd niet perfect was.
De Australische thrillerauteur Michael Robotham is vooral bekend van zijn Joseph O’Loughlin & Vincent Ruiz-reeks. Na het bejubelde ‘Leven of dood’ uit 2014 is het vorig jaar verschenen boek ‘Verwachting’ zijn vierde standalone. Naar eigen zeggen is het heel anders dan alles wat hij eerder geschreven heeft en is het zelfs zijn meest ambitieuze boek tot nu toe. ‘Verwachting’ overtuigt echter niet. Het is in alle opzichten een matig verhaal.
Het boek komt traag op gang. Agatha en Megan vertellen om en om in aparte hoofdstukken over hun leven. Zo leer je ze goed kennen. Robotham slaagt erin duidelijk te maken wat voor een sneu figuur Agatha is. Haar tienerjaren waren ongelukkig, ze is vervreemd van haar moeder, ze is gescheiden en haar kinderwens is tot nu toe onvervuld gebleven. Door alles wat ze heeft meegemaakt en doordat ze zelf niet alles heeft wat ze zou willen idealiseert ze het leven van Megan, die ze dan ook op een enge manier in de gaten houdt. Toch wordt nooit helemaal duidelijk wat ervoor gezorgd heeft dat Agatha uiteindelijk geworden is wie ze nu is en waarom ze vroeger zulke vreselijke dingen gedaan heeft. Dit is nog wel enigszins te begrijpen, maar uit de terugblikken op haar verleden blijkt dat ze al op vrij jonge leeftijd de weg is kwijtgeraakt en de manier waarop dat gegaan is en het feit dat ze daarna nog een redelijk normaal leven heeft kunnen leiden komen niet helemaal logisch over. Volgens andere personages is ze slim. Dit blijkt echter alleen in één deel van het boek, bij de voorbereidingen voor iets waar ze al heel lang mee bezig is. Verder komt ze vooral heel dom over. Het is een raadsel hoe ze er uiteindelijk mee weg denkt te komen.
Agatha is niet het enige vreemde personage. Ook Megan wordt steeds meer een apart figuur. Logischerwijs voel je medelijden met haar als haar het ondenkbare overkomt, maar ze blijft een beetje raar. Ze houdt dingen achter die ze zou moeten delen, zelfs als blijkt dat zij niet de enige is die geheimen heeft.
Hoewel er vreselijke dingen gebeuren in het boek voel je hier weinig bij. De gebeurtenissen hebben duidelijk niet het beoogde effect. De weinige fragmenten waarin echt emoties overkomen zijn die waarin ingegaan wordt op een ingrijpende gebeurtenis in Agatha’s jeugd. Ongeveer halverwege het boek gaat het verhaal ineens een heel andere kant op en wordt de toon heel anders. Toch komt het verhaal nog steeds nauwelijks binnen.
Het boek is rommelig opgebouwd, de auteur grijpt te vaak duidelijk in het verhaal in om het verhaal een bepaalde richting op te sturen en er blijven te veel losse eindjes over. Wat ‘Verwachting’ als thriller vooral teleurstellend maakt is dat het nergens echt spannend wordt. Zelfs als psychologische thriller of als literair boek is ‘Verwachting’ echter ondermaats. De personages doen onbegrijpelijke dingen en zijn niet erg consistent. Zodra ze voor het verhaal (tijdelijk) niet meer nodig zijn verdwijnen ze zomaar uit beeld, om dan plotseling weer op te duiken en iets geks te doen. De reacties van Hayden, de vader van Agatha’s baby, zijn af en toe behoorlijk vreemd. Ook de manier waarop Agatha met baby Rory omgaat is bizar. Ze wil alles doen voor haar kind, behalve als het om iets gaat wat zijn leven zou kunnen redden.
Robotham grijpt de kans om het aan het eind nog goed te maken ook niet aan. Hij gaat op dezelfde voet verder en het einde is dan ook helemaal in lijn van het volledige boek gewoonweg teleurstellend.
De audioversie is ingesproken door Esther Scheldwacht, die het boek op een zeikerige manier voorleest. | 0neg
|
Na het overlijden van zijn moeder leeft de zestienjarige Magnus Chase op straat. Het bericht dat zijn oom en nicht naar hem op zoek zijn, brengt hem tot een inbraak in het huis van hun opdrachtgever, zijn andere oom Randolph. Magnus wordt op heterdaad betrapt en hij krijgt zijn ware identiteit te horen. Hij is de zoon van een Noorse God. Van de ene dag op de andere moet hij de goden en ook de wereld beschermen tegen Ragnarok, de dreigende ondergang geleid door de vuurreus Surt.
Rick Riordan scheerde hoge toppen met zijn ‘Percy Jackson’-reeks, een avontuurlijke sage over een jongen die een halfgod blijkt te zijn en de wereld moet beschermen tegen het kwaad. Magnus Chase en de goden van Asgard speelt zich af in hetzelfde universum met andere personages en neemt deze keer niet de Griekse, maar wel de Noordse mythologie als uitgangspunt, een relatief onontgonnen en boeiend terrein.
Spijtig genoeg is die Noordse mythologie het enige verrassende in Het verdoemde zwaard, het eerste deel in de serie. Riordan valt op narratief vlak voortdurend in herhaling. Net zoals zijn voorganger Percy blijkt Magnus de zoon van een god te zijn en vangt hij een queeste aan in een poging de wereld voor het onheil te behoeden. Daarenboven volgt deze queeste platgetreden paden. Alles wat aan bod komt, heeft de lezer al elders gelezen, gezien of gehoord, wie weet zelfs in het eerdere werk van Riordan. Zijn zoektocht gaat van de ene persoon of machtige instantie naar de andere en bulkt van de onduidelijke aanwijzingen en zodanig bizarre opdrachten dat zelfs de personages er niet onderuit kunnen. Wie verzint zulk soort regels?
Het ik-perspectief drukt een belangrijke stempel op het boek. Hoofdpersonage Magnus is voorzien van een gezonde dosis zelfspot die je door de bij momenten bombastische taferelen loodst. Humor vormt een belangrijk onderdeel van zijn identiteit en die is zeer eigenwijs. Riordan vat deze humor ook in het eenvoudige, maar geïnspireerde en creatieve taalgebruik. Zijn haar zag eruit als een buizerd die tegen een voorruit uiteen was gespat. Het probleem is dat net deze humor te nadrukkelijk aanwezig is en zelfs uit de actiescènes alle spanning wegzuigt.
De achtergrond van de Noordse mythologie vormt een meerwaarde, maar Riordan slaagt er niet in om het universum echt tot leven te laten komen. Dit komt gedeeltelijk door de iets te ludieke inslag en de talrijke referenties naar de hedendaagse populaire cultuur (zo is Thor een fan van The Walking Dead en Breaking Bad), maar vooral doordat Riordan voortdurend nieuwe weetjes en feiten introduceert en de lezer geen kans geeft om te wennen aan de nieuwe wereld. Bovendien is Riordan nergens diepgravend, waardoor zowel de omkadering als de personages vrij vlak blijven.
Een gebrek aan vernieuwing en een overvloed aan informatie en humor brengen Magnus Chase en de goden van Asgard uit balans. Daartegenover staat het feit dat Riordan weet hoe zijn publiek te verleiden. De belevenissen van Magnus en zijn kompanen barsten van het avontuur en de spanning en het thema ‘van zero to hero’ blijft tot de verbeelding spreken. Dat de lezer ongedwongen iets opsteekt van de fascinerende Noordse mythologie is mooi meegenomen. Fans van Percy Jackson hebben een nieuwe held om hun hartje aan op te halen. | 0neg
|
Het boek lijkt puur en alleen een melkkoe te zijn. ‘De film was een succes, dus als we nu gauw nog een boek uitbrengen, verdienen we nog meer!’, moeten de makers gedacht hebben. Het lijk alsof er totaal geen aandacht aan is besteed. De verhalen zijn zelfs voor dit genre enorm oppervlakkig en onlogisch en het is gruwelijk slecht geschreven. Daarnaast heb ik het boek ook nog eens in vertaling gelezen, waardoor ik elke zin minstens drie keer werd getrakteerd op een anglicisme. Het dieptepunt van het boek was een zin waarin ‘ik wordt’ stond, waardoor ik me nog meer af ging vragen of iemand überhaupt de moeite heeft genomen het boek nog eens door te lezen voor het werd gedrukt. | 0neg
|
Ik vind Het laatste offer een slecht boek. Dat klinkt waarschijnlijk korter door de bocht dan ik het bedoel dus ik leg het even uit.
De verhaallijn loopt lekker en we weten van Simone dat ze mooie wendingen kan verzinnen, dat doet ze ook in dit boek weer heel goed. Waar ik mij aan stoor is de schrijfstijl van Simone. Haar jeugdboeken heb ik ademloos gelezen, omdat ik de schrijfstijl dan op de koop toe neem, ik behoor niet tot die doelgroep en de verhalen zijn prachtig en dus het lezen meer dan waard. Wat ik jammer vind is dat de schrijfstijl in haar boeken voor volwassenen hetzelfde is. Ik erger me aan de veel te uitvoerige beschrijving van Alkmaar, aan de vele in mijn ogen overbodige zinnetjes, eigenlijk aan de hele toon van het boek. Ik kan me dan ook niet vinden in de uitspraak dat wij nu onze eigen Nicci French hebben. Nicci French schrijven volwassen boeken over volwassen mensen met een volwassen leven. Dit boek is me allemaal net iets te fantastisch, heel leuk als je 15 bent, maar in mijn ogen met een te hoog 'jeugd' gehalte voor volwassenen. | 0neg
|
Het verhaal is mooi maar de schrijfstijl sprak mij niet aan. Ik vond het veel te kinderlijk geschreven. Sommige stukken vond ik ook een beetje ongeloofwaardig. Jammer, ik had er meer van verwacht. | 0neg
|
Blij dat dit boek uit is! Op zich is het verhaal wel aardig, maar zeer onprettig leesbaar door de vele voetnoten op bijna iedere bladzijde. Echt irritant. | 0neg
|
Tja wat zal ik ervan zeggen, ik vond het vooral een heerlijk weglees boek. Geen moeilijke woorden, geen heftige drama's, een gewoon feel good boek. Op de bank met een dekentje over mij heen en zo het nieuwe jaar inlezend.
Het boek beschrijft het verhaal van de alleenstaande yogalerares Lee die verliefd wordt op Davod Todd ook een yogadocent die haar vraagt om met hem te vertrekken. Maar Lee wil haar eigen principes trouw blijven en staat voor een keuze. | 0neg
|
Als je de keuze hebt tussen de DVD en het boek, kies voor de DVD. De film is prachtig! Judi Dench, schreef een introductie voor dit boek; of in ieder geval de versie die ik las. Zij speelt natuurlijk Philomena in de film.
De eerste hoofdstukken en de laatste twee of zo, gaan inderdaad over Philomena. Maar het grootste deel van het boek gaat over haar zoon. Michael A. Hess werd tegen de wil van zijn moeder geadopteerd. Hij verdween naar Amerika met zijn adoptief zusje.
Daar groeiden ze op in een streng, conservatief, Republikeins en welvarend gezin.
Michael is intelligent, maakt carriere en werkt voor Amerikaanse presidenten. Hij is ook homo-sexueel. Hoewel hij vaste relaties heeft, blijft hij losse contacten zoeken en dit wordt zijn dood. Hij overlijdt in 1995 aan AIDS, zonder zijn biologische moeder ooit terug te vinden.
Zijn partner vond de film beter dan het boek en daar ben ik het mee eens. Het boek geeft wel een goede indruk van de toenmalige houding, vooral in conservatieve Republikeinse cirkels ten opzichte van homo-sexualiteit en AIDS.
Er zijn legio boeken geschreven - het haalt nog steeds het nieuws - over wat er in Ierland gebeurde. Het blijft een grof schandaal; maar daarover gaat dit boek helaas niet. Ik heb betere gelezen en behalve de film ook betere toneelstukken gezien.
Het is niet dat ik dit boek afraad: er wordt weinig verteld over Philomena's zoektocht. | 0neg
|
Het werk van de Amerikaanse auteur John Rector bestond tot enkele jaren geleden voornamelijk uit korte verhalen die in tal van tijdschriften verschenen. Hij won daar diverse prijzen mee waaronder de Porterhouse Prize. Zijn eerste roman, The Grove (2009), verscheen alleen als e-book, werd een bestseller en is later in gedrukte vorm op de markt gebracht. In 2010 bracht hij The Cold Kiss uit als thrillerdebuut. Dat boek is nu in Nederland verschenen onder de titel De koudste kus. In 2011 verscheen in Amerika Already Gone, zijn derde boek.
Sara en Nate rijden in hun auto naar Reno in de staat Omaha. Sara is zwanger en Nate heeft zijn straf uitgezeten nadat zijn broer Vincent bij een auto-ongeluk, waar hij schuldig aan was, is overleden. In Reno willen ze als gezinnetje een toekomst opbouwen. Tijdens een stop bij een benzinestation, nemen ze tegen betaling een lifter mee. Onderweg luisteren ze naar elkaars verleden. De weersomstandigheden verslechteren en ze rijden een beginnende sneeuwstorm in. Als het zicht Nate het autorijden onmogelijk maakt, stoppen ze bij een motel. Daar kunnen ze wachten tot het weer beter wordt. Ze zijn er in het gezelschap van enkele andere gestrande reizigers, de eigenaar Butch en zijn neef Zack. De lifter, Sylvester White, blijkt een schotwond te hebben, en is in het bezit van een grote som geld. Sara en Nate besluiten zich te ontdoen van Sylvester en er vandoor te gaan met het geld. Maar dat laten de weersomstandigheden niet toe en ze kunnen niets anders dan, samen met de motelbewoners, beter weer en de komst van sneeuwruimers af te wachten. In de tijd groeit het wantrouwen onder de bewoners, en tevens wordt het bewaren van het geheim over het geld ook een probleem.
De koudste kus is van opbouw een klassieke thriller zoals er in de vorige eeuw talloze zijn verschenen en deels een psychologische thriller. John Rector zet zeven mensen met hun eigen verleden bij elkaar en creëert een onderlinge afhankelijkheid. Als er tussen de persoonlijke normen en waarden verschillen zichtbaar worden, duurt het wachten op onderlinge conflicten niet lang. Dan begint het aftasten van elkaar en het selecteren op basis van wantrouwen en vertrouwen. Daar gaat Rector goed mee om, zij het dat sommige scènes wat te zichtbaar naar een bepaald resultaat worden gemanoeuvreerd.
Kijk je een aantal jaren terug in de geschiedenis van thrillers dan zie je soortgelijke verhaallijnen veelvuldig voorkomen in Agatha Christie's succesvolle Miss Marple- en Poirotseries, later ook bij inspecteur Columbo: een groepje mensen, korte tijd geïsoleerd op een locatie en volledig aan elkaar overgeleverd. Daar is John Rector dus weinig origineel in, zij het dat in De koudste kus een burger de detectiverol op zich neemt. Maar meer vergelijk is er niet want in kwaliteit en finesses ligt Rector nog op mijlen afstand van deze voorbeelden.
Omdat de karakters oppervlakkig beschreven blijven, ontstaat tijdens het lezen ook geen echte favoriet. John Rector zal in de toekomst daar meer aandacht aan moeten besteden. Alleen dan kan hij voorkomen dat slachtoffers niet als doelloze poppetjes neergaan. Het raakt de lezer te weinig.
Samengevat kan De koudste kus worden gezien als een eenvoudig avonturenboek, met weinig diepgang en nauwelijks emotie, droefenis en medeleven voor de slachtoffers. Er is nog werk te doen voor John Rector! | 0neg
|
De zomerse cover van ‘Het huis met de blauwe luiken’ deed me een heerlijk ontspannend verhaal verwachten. Zo één, waar je helemaal in kan wegduiken en tot rust kan komen. Ik moet echter eerlijk toegeven dat dit boek niet aan die verwachting kon voldoen.
Zo ervaarde ik het boek hoofdzakelijk als een verslag. De vaak korte zinnen gaven me het gevoel alsof een lijstje van opsommingen werd afgewerkt. In het begin deed het boek me wat denken aan ‘Under the Tuscan Sun’. Een vrouw ontdekt dat haar man haar bedrogen heeft en besluit haar verleden achter zich te laten en het geluk over de grenzen te zoeken. Ze koopt in een impuls een ‘lichtjes’ vervallen huis én knapt het beetje bij beetje op.
Tot daar toe hebben beide verhalen wel wat weg van elkaar alleen ligt de nadruk in dit verhaal wel heel erg op de verbouwingen. Loes ontmoet haar nieuwe buren wel, maar eigenlijk wordt daar niet echt op in gegaan. Het contrast met haar voormalige luxe-leventje waar niets chique genoeg kon zijn is erg groot nu ze in dit rustige afgelegen dorpje in Frankrijk is terechtgekomen. Alleen hoopte ik op basis van de samenvatting van dit boek dat het hoofdpersonage zichzelf opnieuw zou uitvinden. Dat je echt een evolutie in haar karakter zou vaststellen en dat miste ik wel wat bij dit boek.
Je krijgt wel de sfeer van het gemoedelijke leven op het Franse platteland meer, maar verder leest het boek grotendeels als een verbouwverhaal. Het afbreken én opnieuw opbouwen van deze woning zou synchroon kunnen lopen met het terug vinden van zichzelf. Jammer genoeg was dat niet het geval. Voor mij is het erg belangrijk dat ik sympathie voel voor een hoofdpersonage én ik denk dat het daar bij me misliep.
Ik vond Loes immers vrij ondankbaar overkomen. Naar haar ouders toe is ze bijvoorbeeld erg kortaf aan de telefoon, ze neemt zelf geen contact met hen op, nodigt hen niet uit en lijkt vervolgens verbaasd te zijn wanneer haar moeder zich zorgen maakt. Zelfs naar haar vriendinnen toe vond ik haar niet echt sympathiek. Hierdoor kon ik jammer genoeg niet met haar meeleven en begon ik me al snel in allerlei zaken te ergeren. Bijvoorbeeld in het feit dat ze heel kritisch is naar anderen toe en snel een mening over hen klaarheeft, maar datzelfde niet op zichzelf toepast.
Dus nee, ik kan niet zeggen dat dit boek me aangenaam verrast heeft. Het zorgde er wel voor dat ik me even in Frankrijk waande, maar dat was voor mij meteen ook het grootste voordeel bij ‘Het huis met de blauwe luiken’. | 0neg
|
Na ongeveer 50 bladzijden komt er eindelijk spanning in het verhaal. Vanaf dat moment weet de schrijver mijn nieuwsgierigheid te wekken met een opzienbarende gebeurtenis. Het verhaal blijft vervolgens absurd en spannend tot het einde.
Het einde vind ik gewoonweg teleurstellend en erg afgeraffeld. Ik heb ook het gevoel dat de schrijver tussendoor zoveel informatie over de personages gegeven heeft om enkel maar het boek te kunnen vullen. Ik ergerde me een beetje aan deze niet bepaald relevante informatie. | 0neg
|
Had er meer van verwacht. De spanning liet wat op zich wachten. Kwam niet echt op gang had zelf moeite het boek weer te nemen en verder te lezen. Vond het verhaal verward en onduidelijk. Weet eigenlijk nog steeds niet wie de moorden heeft gedaan. En wat er juist gebeurt is.
Jammer op naar het volgende boek.
meer inf.
http://infoboeken.blogspot.be/2015/05/tove-alsterdal.html | 0neg
|
We moeten opschrijven wie haar moeder was was de wens van de zoon van Marjan Berk. En hoewel ik dat begrijp, gezien het feit dat Belle pas 2 jaar oud was toen haar moeder overleed, deed dit boek me helemaal niets. Dat ligt waarschijnlijk aan de manier waarop het geschreven is. Herinneringen aan Roos, (de moeder van Belle), duidelijk opgeschreven voor Belle.
Voor Belle zal het dan ook een mooie bundeling van herinneringen aan haar moeder zijn. | 0neg
|
Dichterbij dan je denkt is een boek wat op zich lekker leest.
Alleen... er klopt geen snars van. De eerste moord wordt gepleegd vanwege foto's die zijn genomen van een situatie die pas na deze moord plaats vindt.
De moordenaar wordt uit de hoge hoed gehaald.
Nergens in het boek wordt iets gezegd, gesuggereerd over wat er mogelijk gebeurd zou kunnen zijn.
In de laatste hoofdstukken blijken er opeens allemaal linken te zijn tussen moordenaar en de 2 slachtoffers.
Ik bleef achter met het gevoel ontzettend belazerd te zijn. Niet alleen door de auteur, maar vooral door de uitgeverij die zo'n slecht boek uitgeeft. | 0neg
|
ik heb het met weinig moeite weg gelezen maar vond het niet bijzonder spannend. Het is duidelijk fictie in mijn beleving en dat maakt het een beetje een harry potter achtig boek zonder spanning.
kortom grappig voor tussendoor maar geen topper. | 0neg
|
Arnold en Polly zijn een gelukkig getrouwd stel, die samen Papyrus beheren; een uitgeverij die op kleine schaal poëziebundels publiceert. Arnold heeft in het verleden een boek laten publiceren en teert nog op deze uitgave. Polly organiseert met haar vriendinnen regelmatig brei-avondjes ter ontspanning. Op een dag kan Arnold niet meer ontkennen dat hij verliefd is geworden op een van Polly's vriendinnen, Vera. Onbewust van de innerlijke strijd die haar man levert, wordt Polly op een dag geconfronteerd met een bijzondere bezoeker in de uitgeverij. Gekleed in een pak van papieren waar resten van gedichten op staan, schrikt hij bezoekers van de winkel af en eist hij dat zijn bundel wordt gepubliceerd...
Gerard Woodward werd in 1961 geboren in Londen en ging naar een school waar religie centraal stond. Zijn geloof laat hij vaak doorschemeren in zijn boeken. Hij is een schrijver die vooral bekendheid genoot door zijn trilogie over de familie Jones. In 2014 werd het tweede boek uit deze reeks, I'll go to bed at noon, genomineerd voor de shortlist van de Man Booker Prize. Naast romans schrijft hij ook poëzie en korte verhalen. Zijn debuutroman, August, werd genomineerd voor de Whitbread Award.
De auteur begint Paper Lovers ontzettend sterk en zet morele dilemma's in de spotlight, die vooral op je gevoel inwerken. Want hoe belangrijk is gevoel? In hoeverre belemmert schuldgevoel het dagelijkse leven? Kun je leven met de leugens die je vertelt? Woodward laten de hersens kraken met zijn eerste stuk! Hierdoor kan het heftig binnenkomen als je zelf een situatie van leugens en bedrog van dicht(er)bij hebt meegemaakt. Je wordt als lezer uitgedaagd om je gedachten naar het vreemdgaan te verzetten. De gedachten van zowel dader als slachtoffer komen aan bod waardoor beide kanten van deze daad worden uitgelicht.
'Why should their spouses find out about them, and if they did, so what? Families split up every day. It is more the norm than not, to split up. Who now stays married for life? The world is full of stepchildren and second husbands, and everyone seems to manage. - And so their affair resumed it previous course and direction.'
Dit sterke begin wordt teniet gedaan door het verdere verloop van de roman. Als de bijzondere man die eist dat zijn bundel wordt uitgegeven zijn intrede in het verhaal doet, verdwijnen de dilemma's over het vreemdgaan naar de achtergrond en het verhaal kabbelt vanaf daar wat voort. Het voelt alsof er een tussenstuk in Paper Lovers is aangebracht om de lezer erop te attenderen dat gedane zaken geen keer nemen. Na dit stukje rust wordt de uitkomst belangrijk: hoe moeten de betrokkenen verder met hun leven? Ook wordt de man in het papieren pak brutaler en voor Polly is dat een mooie afleiding voor alle gedachtes die in haar hoofd rondtollen over Arnold en hun leven samen.
Het christelijke geloof speelt een grote rol in de roman. Doordat het geloof zo'n belangrijk punt in de levens van de personages is, vormt het ze. Het geeft een motivatie voor hun acties, maar rechtvaardigt ze niet. Zo gaat Arnold als boetedoening naar de kerk, maar houdt dit verborgen voor Polly omdat zij een atheïst is. Als ze daar achter komt, hangt hij een smoes op dat hij research doet voor een nieuwe roman. Leugen na leugen komt uit zijn mond, terwijl zijn doelstelling is om in het reine te komen met zichzelf en zijn acties. Door constant tegenstrijdigheden te lezen, treedt er verveling op waardoor het boek niet snel vlot. Het zorgt er zelfs voor dat er negatieve gevoelens voor Arnold opborrelen, want wanneer gaat hij nou eens de waarheid vertellen en stoppen met liegen? Polly wekt echter wel je sympathie op. Ze is een sterke en verstandige vrouw en haar nuchtere houding is geloofwaardig. Ze bezwijkt niet voor de nieuwe gedachtegang waar haar man plotsklaps mee thuiskomt.
Het idee van Paper Lovers is goed: de man in het papieren pak is creatief gevonden en een mooie aanwinst voor het verhaal, omdat het meerdere verklaringen van 'paper lovers' geeft. Onder andere het huwelijk en de affaire, maar ook liefde voor poëzie, papier en verhalen. Het is erg jammer dat er in delen is geschreven; alsof elke paar hoofdstukken een eind aan een bepaald onderwerp moeten geven. Spreiding van de heftige onderwerpen door het gehele boek had het verhaal (en de boodschap) een stuk aantrekkelijker gemaakt. | 0neg
|
Een echt mannenboek voor stoere mannen. En dat ben ik niet. Ook is de reclamewereld mij niet vreemd, waardoor de uitleg voor mij ietwat overbodig is. Ook begon ik mij steeds meer te ergeren aan het 'wat een lekkere wijven overal', om daarna weer uit te wijden over hoe erg de vrouwenhandel wel niet is. Het strookte niet met elkaar en bracht continu vertraging op in de spanningsopbouw van het boek. Wel heeft Kamps mij zo ver gekregen dat ik graag eens een bezoek zou willen brengen aan havenstad Valparaíso in Chili, maar ik kijk wel uit om te dicht bij de zee te staan... | 0neg
|
In 1997 verscheen In de snee voor het eerst in Nederlandse vertaling. Zojuist is het boek opnieuw uitgebracht door uitgeverij Prometheus in een speciale filmeditie. De film, In the cut, draait momenteel in de Nederlandse bioscopen met Meg Ryan in de hoofdrol.
Na het lezen van de eerste paginas van In de snee, wordt het je al snel duidelijk dat de titel een zeer goede weergave is van de inhoud. In de snee valt in het subgenre erotische thriller en dat is ook niet voor niets. Er wordt heel wat afgeneukt, gebeft, gepijpt en gevingerd. Of dit allemaal even erotisch is, vraag ik mij toch wel af. Bij een serveerster die met haar schaamlippen dollarbiljetten van de bar pakt, trek ik toch mijn wenkbrauwen licht op. Een vluggertje in de kamer van de commissaris... Ik weet het niet...
In de snee was niet aan mij besteed, maar dat komt niet als een verrassing. Een echt vrouwenboek, dacht ik direct na het lezen van de achterflap. Maar... drie persquotes van bekende (mannelijke) recensenten brachten mij zodanig aan het twijfelen, dat ik het toch moest lezen. Een handige zet van de uitgever.
Helaas, het verhaal kon mij slecht boeien. Tussen de sex door heeft Susanna Moore geprobeerd het verhaal aan elkaar te schrijven met een politieonderzoek naar een mogelijke seriemoordenaar. De hoofdpersoon, Frannie, wordt ongewild betrokken bij dit onderzoek omdat zij één van de slachtoffers vlak voor haar dood had gezien.
In de snee moet het duidelijk niet hebben van een sterke verhaallijn of een goed doordachte plot. De verweving van slang (een getto dialect) in het verhaal en een enigszins verrassende ontknoping maken iets van de teleurstelling goed. De omslag met Meg Ryan is beeldig. | 0neg
|
Een ding is zeker. Schrijven kan de schrijfster. Voor mij is het boek te fantasierijk. Je belandt van de ene in de andere onwaarschijnlijke gebeurtenis. De hoofdpersonen blijven op afstand. Meeleven met hen lukt me niet door de afstandelijke beschrijving. Als je van boeken houdt als Honderd jaar eenzaamheid, zul je dit boek zeker waarderen. | 0neg
|
Ga nooit weg zonder te groeten,
Ga nooit heen zonder een zoen,
Wie het noodlot zal ontmoeten,
Kan het morgen niet meer doen (Toon Hermans)
Dit gedichtje zit nu al de ganse tijd in mijn hoofd sinds ik minder dan halverwege in dit boek was.
Ik mocht dit boek lezen van uitgeverij Hebban, via de #Hebbanbuzz.
Ik had me hiervoor ingeschreven omdat ik eigenlijk enkel en alleen maar thrillers lees maar nu in de zomerperiode wel héél erg open stond om eens een feelgoodroman te lezen.
Het is het debuut van Clare Swatman, dus er zijn geen voorgaande boeken van te lezen.
"Voor je weggaat" is letterlijk vertaald uit de oorspronkelijke titel "Before you go".
Zo een fijn-gevoel roman was het in feite niet, er was meer drama, het was een neerslachtig en triest verhaal.
Het boek start met het overlijden van Ed, de partner van Zoë. Hij heeft een ongeluk gehad na een ochtend vol met ruzie omdat Zoë heel slechtgezind was. Ze heeft ook geen "dag" willen zeggen toen Ed vertrok.
Natuurlijk steken dan de schuldgevoelens de kop op bij Zoë.
Tijdens het verloop van het verhaal komen de thema's dood en verwerking, verdriet, kinderloosheid, het wel/niet willen van een kind, meningsverschillen, ruzies en relatieproblemen aan bod.
Het wordt duidelijk waarover het koppel veel ruzie maakten.
Zoals vaker bij dit soort verhalen heb ik dan de gedachte: "wees toch eens blij met wat je hebt".
Helaas kon het verhaal me echt niet boeien, ik heb er ook heel lang over gedaan om het e-book uit te lezen, ik voelde me meer verplicht om verder te lezen vanwege het engagement van het buzzen, dan dat ik benieuwd naar de afloop was.
Ook kwamen er nogal veel herhalingen in het boek voor. Deze keer niet over rollende ogen en bijten op de lippen (heb je hem?) maar over grijzen enzovoort.....
Het stak me vooral tegen dat het de fantasy-tour op ging en het einde was voor mij helemaal een afgang. Misschien dat andere mensen meer romantisch zijn ingesteld en het einde mooi vinden, maar ik vind het geschenk dat Ed haar heeft achtergelaten veel te ongeloofwaardig.
Ik denk dat ik terug naar mijn comfortzone ga en me terug inlees in thrillers.
Vanwege de ongeloofwaardigheid en het beetje saaie en langdradige verhaal, geef ik dit boek slechts 2 sterren. | 0neg
|
Dit boek van Isabel Allende heeft mij niet echt kunnen bekoren. De eerste teleurstelling ontstond al bij thuiskomst, ik had het tweede deel van een trilogie in handen, terwijl dit het eerste boek van haar was dat ik las. Verder werd het niet veel beter, ik vond dat de favoriete personages werden neergezet als supermensen (Iedereen is willoos en krachteloos, behalve de hoofdpersonen) en het verhaal is behoorlijk onwaarschijnlijk. Jammer, maar dit boek maakte mij niet warm voor meer van Isabel Allende, alhoewel ik waarschijnlijk het Huis van de Geesten wel nog eens ga lezen, want ik heb gehoord dat dat een beter boek is. | 0neg
|
Het is het persoonlijke verhaal van de auteur over haar zoektocht naar een oplossing van haar klachten, die klachten bestaan uit het hebben van: het chronisch vermoeidheidssyndroom. Zij vertelt in haar verhaal over een geheimzinnige man, die haar in een paar ontmoeting een verklaring geeft waarom zij die ziekte heeft en dat ze er met behulp van twee supplementen van kan genezen. Na wat aarzeling koopt ze bij de apotheek de supplementen en haar leven verbetert aanzienlijk.
Dat kan een heel goed verhaal zijn maar in dit geval is dat het niet, degene die het verhaal vertelt wordt in mijn ogen op geen enkele manier levend, het maakt nergens indruk. De ontmoetingen met de geheimzinnige man zijn kort en geven geen inzicht in waarom hij het doet en op welke manier hij werkt. Hij legt kort uit wat de oorzaken van de ziekte zijn: stress! En vervolgens krijgt ze een papiertje in handen met de naam van een supplement en verder niets.
Zo gaat het verder en omdat zij baat heeft met de supplementen introduceert zij het ook bij haar lotgenoot-vriendinnen en ook die knappen ervan op. Op zich is dat fijn voor alle betrokkenen maar het verhaal beklijft nergens. Het komt op mij onwaarschijnlijk over, het begint niet te leven.
“In deel II geef ik het resultaat van mijn research over de supplementen, hun toepassing en werking, net zoals andere nuttige informatie, die ik bij mijn research tegenkwam” aldus de auteur. Dat deel is volgens meerdere van de leesclub een infomercial, waarin over de supplementen nauwelijks een goed onderbouwing wordt gegeven. Zelf zou ik met zo'n korte introductie nooit aan een supplement beginnen.
Ik ga ervan uit dat de auteur de beste bedoelingen had om haar verhaal over het verbeteren van haar ziektebeeld te beschrijven en zoals ze het enthousiast en met succes heeft aanbevolen bij haar vriendinnen, dat ze dat wereldkundig heeft willen maken om ook anderen hiervan op de hoogte te brengen. Helaas heeft ze daarvoor niet de juiste manier gevonden om er een pakkend verhaal van te maken.
Hetzelfde geldt voor het tweede deel, haar intentie zal goed zijn maar ook daar is te weinig onderbouwing gegeven.
Jammer voor al haar moeite | 0neg
|
Disclaimer: het is echt voor iemand die nog nooit de poging ondernomen heeft om een boek te beginnen schrijven. Als iemand die hier nu ondertussen toch al een paar jaar mee bezig is, schoot het tekort. Op veel vlakken.
Slee geeft overal de basis, maar is zelf eigenlijk amper een planner wat een zeer vertekend beeld kan geven over de verschillende methodes waarop mensen schrijven. Ze geeft zelf ook bijvoorbeeld aan dat beschrijvingen haar ding niet zijn, terwijl dat voor de meeste boeken wel enorm belangrijk is en deze handleiding is dan misschien wel toereikend voor een kinderboek tem 12 jaar, vanaf dat je schrijft voor mensen die ouder zijn, heb ik het gevoel dat het tekort schiet.
Ik miste dus met andere woorden vooral diepgang. Ze haalt alles wel aan, maar zo oppervlakkig dat je vanaf dat je een beetje ervaring hebt, er weinig meer aan hebt. Ook is het geweldig optimistisch in termen van uitgeven en doet ze het net iets te makkelijk af als 'gewoon doorzetten'. Maar laat die gewoon maar weg, want ondanks dat schrijven inderdaad heel leuk is en dit boek misschien de aanzet kan geven zodat mensen het gaan doen, ben ik absoluut niet overtuigd.
Echter, wil je een jeugdboek schrijven en de basisfouten vermijden? Dan is dit boek misschien wel een optie als rode draad, maar voor een 'bijbel der schrijven' te worden is het te omslachtig. | 0neg
|
Ik had gehoopt meer over het dagelijkse leven in een dictatuur te weten te komen, maar de auteur heeft het daar slechts incidenteel over. Hij meldt wel dat hij snel leert zijn mond te houden, maar de reden waarom is niet echt verhelderend. Aan het einde van het boek vertelt hij dat de mensen tegen de tijd van zijn vertrek meer durven te zeggen waardoor hij veel te weten komt over leven in een socialistische staat. Helaas deelt hij die kennis niet.
Meer nadruk ligt op zijn religie en de mensen die hij daardoor ontmoet, iets wat mij minder kan boeien.
Het lijkt in eigen beheer uitgegeven en voor zo'n boek is de opbouw niet slecht. De spelling had wel beter gekund. Er staan veel foutieve spaties in, bijvoorbeeld als hij naar het westen gaat en hij 'in een kermis wereld terecht kwam'. | 0neg
|
Schrijver en storycoach Edith de Wit neemt je in haar boek 'In de voetsporen van de heldin' mee door een verzameling fictieve en waargebeurde verhalen. 'Als je je eigen verhaal kent, sta je steviger in je schoenen en kun je met meer vertrouwen nieuwe wegen bewandelen' belooft de cover. Maakt het boek die belofte waar?
De auteur gebruikt de opbouw van een verhaal als structuur voor de ontdekkingsreis en onderscheidt twaalf fasen. Royaal. Te royaal, waardoor het boek lijkt op een langspeelplaat die blijft steken. Bij de problematiek waarom het verhaal draait in dit geval en de manier waarop de hoofdpersoon daarmee omgaat. Verhelderend in dat opzicht is het filmpje “Shapes of Stories” van schrijver Kurt Vonnegut: https://www.youtube.com/watch?v=oP3c1h8v2ZQ
Het boek verliest daardoor aan kracht en dat heeft het nu juist hard nodig, want de psychologische inzichten van De Wit zijn niet vernieuwend te noemen en soms zelfs twijfelachtig.
Het eerste waargebeurde verhaal dat verteld wordt is dat van de 53-jarige Linda, die zich nooit geliefd heeft gevoeld door haar stiefmoeder, ondanks haar verwoede pogingen om die liefde te 'verdienen' door het de vrouw zo veel mogelijk naar de zin te maken.Nadat ze, gesterkt door een liefhebbende partner, met sommige mensen uit haar verleden heeft gebroken en een baan in de zorgsector vindt voelt Linda zich gezien en gewaardeerd als persoon. Ze heeft gebroken met haar pleasegedrag aldus de auteur, die daarbij over het hoofd ziet dat Linda's beroepskeuze een duidelijke connectie met het verleden lijkt te hebben. Ze vertelt in haar verhaal dat het 'zorgen voor kwetsbare, afhankelijke mensen' haar veel voldoening geeft en dat ze voor een opleiding als ziekenverzorgende koos nadat ze voor oude mensen in de thuiszorg ging werken, die 'altijd blij waren om haar te zien'. Linda lijkt nog steeds een bovengemiddelde behoefte te hebben aan het zich gewaardeerd voelen door anderen.
Ook op andere vlakken weten De Wits verklaringen niet te overtuigen. 'Stemmen uit je omgeving' (over een uitdaging waarvoor je je geplaatst ziet) zouden je willen weerhouden van die uitdaging. Dat kan, maar het tegenovergestelde gebeurt net zo goed. Henkjan Smits vroeg zich ooit in zijn functie als jurylid van de talentenjacht Idols af of er niemand in de omgeving van sommige kandidaten was die de persoon in kwestie erop wees dat er van enig zangtalent in de verste verte geen sprake was. Doordat de visie van de auteur niet met overtuigende argumenten wordt onderbouwd overtuigen ze niet en dat is een obstakel dat op meer plaatsen in het boek opduikt.
Daar waar verhalen krachtige instrumenten kunnen zijn om een boodschap in te verpakken mist ironisch genoeg dit boek over storytelling de power om de visie van de auteur duidelijk neer te zetten. | 0neg
|
De engelenpoort is de derde roman van Penelope Fitzgerald die in Nederlandse vertaling is verschenen bij uitgeverij Karmijn. Fitzgerald is een erudiete vrouw die de diepte niet schuwt, maar in deze roman is het vooral de versplintering die blijft hangen.
Versplinterende botsing tussen ratio en gevoel
Het is het jaar 1912 en bij de universiteit van Cambridge klopt de moderne tijd aan de poort. Fred Fairly is een briljante docent Natuurkunde aan het St. Angelicus-college in de universiteitsstad. Het is een college vol ongetrouwde mannen waar vrouwen niet zijn toegestaan. De kwantummechanica is in opkomst en stuit op fel verzet van de traditionele empirische natuurkunde. De uiterst rationele Fred probeert alles rationeel te verklaren.
Maar dan komt met een klap Daisy Saunders in zijn leven. Ze ontmoeten elkaar als slachtoffers van een fietsongeluk. Fred is op slag verliefd en ontdekt dat er meer bestaat dan rationeel verklaarbaar is. Als hij Daisy kwijtraakt, zet hij alles op het spel om haar terug te vinden. Zijn wereld en diens zekerheden raken versplinterd.
Metaforische diepgang
Penelope Fitzgerald is heel sterk in het tot leven brengen van een historische tijd. Of dat nu het achttiende eeuwse Duitsland uit De blauwe bloem is of het Cambridge tachtig jaar eerder maakt niet uit. Met evenveel overtuiging beschrijft ze op filmische manier de omgeving – sfeervol en altijd met een mysterieuze literaire mist.
Het verhaal begint met het fietsongeluk. Je hoort de gure wind langs je oren schrapen in de openingsscène waar de natuur zijn ware aard laat zien: chaotisch en koppig, alles behalve redelijk. Eigenlijk net zoals Fred. Het is een metaforische vooruitblik op de ontsporing van Freds leven: zodra de allesoverheersende natuur de overhand neemt, vlucht de rede als een bang geworden kwajongen. Ik ben ervan overtuigd dat een tweede lezing nog meer metaforische diepgang zal blootleggen.
Psychologische perfectie
Metaforisch zit dit verhaal vol diepgang, maar de psychologische perfectie valt ook niet te onderschatten. Fitzgerald duikt met een filosofische volharding in het leven van haar personages. Erg sterk is hoe de personages met weinig woorden levensecht worden beschreven. Het fietsongeluk van Fred en Daisy zet een ontwikkeling in gang. Liefde wordt aangewakkerd in Fred. Met die ontwaking van zijn hart wordt zijn ratio naar de achtergrond gedrukt, wat helaas ook terug te vinden is in de uitwerking van het verhaal.
Het boek is opgedeeld in vier delen: in het eerste maken we kennis met Fred en in het tweede deel leren we meer over Daisy. In het derde deel komen hun levens samen en in het vierde wordt het verhaal afgerond met een rechtszaak. De kennismaking met hun verleden geeft je een andere kijk op de persoon die ze in het heden zijn. De ontwikkeling die de personages doormaken getuigen van psychologische perfectie van de auteur, maar de gefragmenteerde vertelvorm doet wat onaf aan en het einde laat de lezer ontevreden achter.
Bestaat de ziel?
De auteur groeide op in een zeer Engels, intellectueel en enigszins excentriek milieu. Dat komt duidelijk terug in dit verhaal. In De engelenpoort zoekt Fitzgerald de diepgang, iets minder filosofisch dan in De blauwe bloem. De rationele Fred en de sentimentele Daisy zijn niet de enige tegenstelling. Hier onderzoekt de auteur via haar personage hoe godsdienst en wetenschap samen kunnen bestaan. De ziel bijvoorbeeld, bestaat die wel? Bij het Dwarsliggersgenoodschap, waar allerlei wetenschappers samenkomen, wordt al in het begin van het verhaal over deze kwestie gedebatteerd. Het is een intrigerend vraagstuk dat niet verder wordt uitgewerkt. Daardoor is het grijpen naar een achterliggende boodschap. Wat wil Fitzgeralz werkelijk zeggen?
2,5 ster
Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl. Hiervoor heb ik een gratis recensie-exemplaar ontvangen. | 0neg
|
Donna Leon is voor mij zowat de Italiaanse Baantjer : aangename lektuur zonder al teveel poespas.
Ook dit boek valt onder deze categorie. Geen nagelbijtende spanning maar een verhaal dat rustig voortkabbelt zonder ingewikkeld plot maar toch aangenaam om lezen, ware het niet dat in dit verhaal de auteur de eigen politieke visie probeert door te drukken.
Dit werkte voor mij eerder storend, zeker omdat ik al geen voorstander ben van politieke thrillers.
Dit verhaal behoort m.i. zeker niet tot de beste van Donna Leon en krijgt bijgevolg slechts 2*. | 0neg
|
De inmiddels 81-jarige Clive Cussler behoeft geen introductie meer, zijn oeuvre is ronduit indrukwekkend. Zijn wereldfaam heeft hij vooral te danken aan zijn diverse series maritieme thrillers. De serie rond Dirk Pitt, werkzaam bij het NUMA − National Underwater and Marine Agency − is de bekendste. In de serie 'Dossier Oregon' met kapitein Juan Cabrillo in de hoofdrol, is nu het zevende deel, De stille zee, verschenen. Cussler deed voor dit boek weer een beroep op Jack Du Brul als coauteur.
Zoals we dat van Clive Cussler al gewend zijn start ook De stille zee met een korte inleiding over een historische gebeurtenis die van betekenis is voor het vervolg van het verhaal. Juan Cabrillo is met zijn bemanning Jerry Pulaski, Mark Murphy en Mike Trono op zoek naar de resten van een NASA-satelliet die boven Argentinië is neergestort. Tijdens hun zoektocht vinden ze in de Argentijnse bossen een neergestort vliegtuig met een skelet op de stoel. Alles wijst op een ongeval van 60 jaar eerder waarbij belangrijke informatie over een historisch onderzoek verloren is geraakt.
De Argentijnse regering, in de persoon van majoor Jorge Espinoza, is echter ook op zoek naar de neergestorte Amerikaanse raket. Als Cabrillo het radioactieve reactorvat van de raket vindt, blijken sporen er op te duiden dat de raket uit de lucht is geschoten. Vanuit Amerika krijgt Cabrillo opdracht uit te zoeken door wie en met welke reden dit ruimtevaartuig is vernietigd. Het moest een onderzoekssatelliet lanceren die de uitstoot van CO2 in de atmosfeer zou meten, dus in eerste instantie vrij onschuldig.
Met bovenstaande informatie heeft Cussler weer een stevige basis gelegd voor een nieuw avontuur. Een avontuur dat in niets onderdoet voor alle andere spannende verhalen van zijn hand. Daarmee stuit je ook direct op de zwakte van alle Cusslerverhalen: die gaan steeds vaker op 'meer van hetzelfde' lijken, waarbij het enige verschil bepaald wordt door de serie waarin het verhaal werd ondergebracht.
In De stille zee speelt het vrij vlakke karakter van Juan Cabrillo de hoofdrol. Deze rol werd met weinig inspiratie neergezet en zorgt amper voor enige diepgang in het verhaal. Al te vaak moet ook het toeval meer dan een handje geholpen worden om het geheel naar een vooraf gewenst resultaat te krijgen. Het blikt zelfs slordig, al die 'toevalligheden' die niet eens goed geïntegreerd zitten in het verhaal maar zo plotseling en expliciet zijn beschreven dat ze meer weg hebben van noodstop of correctie.
Ongeloof en overdrevenheid zijn de gedachten die de lezer als echo's na-ijlen. Wanneer Juan Cabrillo in deze stroom meedeint en zelfs in zijn ongeloofwaardig gedrag af en toe een kloon van James Bond lijkt te zijn, wordt het wel heel erg. Dan kun je alleen maar blij zijn dat het verhaal maar 350 paginas lang is.
Mensen die op zoek zijn naar enkele uren ongecompliceerd, ontspannend leesplezier boordevol actie moeten de boeken van Clive Cussler, en dus ook De stille zee, zeker lezen. Want dat is wat deze boeken zijn, niet meer en niet minder. Zijn grote fanschare zal er wel weer van smullen, dat is zeker! | 0neg
|
Het gelukkigste meisje ter wereld van Jessica Knoll verteld ons het traumatische tienerverhaal van Ani FaNelli op de Bradley School. Op de cover staat geschreven dat het voor liefhebbers van Gone Girl en Donna Tartt is wat je dus heel nieuwsgierig naar het verhaal maakt. Het boek is in het begin weinig zeggend en zeker niet te rekenen onder een thriller, meer onder een chiklit, vanwege de ontbrekende spanning leg je het boek snel weg.Na bijna 200 pagina’s komt hier wel verandering in, het geheim waarmee Ani rondloopt wordt nu beetje bij beetje onthuld wat je dan toch aanspoort verder te lezen. Dan kan je het nog niet echt een thriller noemen en of het hier dan ook een bestseller gaat worden betwijfel ik ,doordat ik hoge verwachtingen had van dit boek en het niet heeft waar gemaakt geef ik dit boek dan ook maar 2 sterren. | 0neg
|
Ik zocht eigenlijk naar een spannend griezelverhaal om tijdens het schoolkamp van groep acht voor te lezen, maar ik vond de acht verhalen uit dit boek allemaal wel heel erg ver gezocht. En fan van Paul van Loon ben ik al helemáál niet, dus misschien komt het ook wel daardoor dat dit boek zéker niet meegaat op kamp! | 0neg
|
Iedereen is superpositief, maar ik las het boek niet uit. Ondanks dat er wel avontuur lijkt te zijn, vond ik het wat saai... Dat komt door de passievige hoofdpersoon. Alles overkomt hem maar... | 0neg
|
Ik heb het na ruim 100 blz. dichtgeslagen, erg slecht boek..... | 0neg
|
Er zijn verschillende boeken die gaan over zussen en wat zij voor elkaar overhebben. Het zijn verhalen die grotendeels vallen of staan met geloofwaardige personages en een goede omschrijving van de band die ze met elkaar hebben. Stephanie Gabers debuut ‘Het zwarte hart’, het eerste deel van ‘De Duisternis’, gaat over twee zussen die hun wrede vader willen ontvluchten. Het mysterieuze Caraval, een legendarische voorstelling waaraan het publiek zelf deel kan nemen, lijkt hun beste kans om te ontsnappen. Nog voordat de show begint, raken de zussen elkaar kwijt. Als de ontvoering van de ene zus het mysterie van het jaar blijkt te zijn, ontdekt de ander dat in de wondere wereld van Caraval weliswaar niets is wat het lijkt, maar dat wat er op het spel staat heel echt is.
Hoewel het idee van een magisch spel dat ineens invloed heeft op het echte leven van mensen intrigerend is, is er het een en ander aan te merken op de uitwerking. “Zusje van” Donatella verdwijnt al zo snel dat het moeilijk is een idee te krijgen van wie ze is. We leren haar vooral kennen door wat hoofdpersonage Scarlett over haar denkt, wat een nogal oppervlakkig beeld oplevert. Een beeld dat bovendien tegenstrijdig is met het weinige wat we van haar zien. Ze komt over als een nogal losbandig en roekeloos meisje dat minder om haar zus lijkt te geven dan andersom het geval is. Ze is niet bepaald het toonbeeld van een sympathiek personage en omdat we de zussen alleen maar zien kibbelen is het volslagen onduidelijk waarom Scarlett zo van haar houdt – niet onbelangrijk in een verhaal waarin het duidelijk de bedoeling is dat we moeten hopen dat ze gered zal worden. Daarnaast blijft het hele boek lang onduidelijk waarom ze de keuzes maakt die ze maakt. Haar gedrag is erg onlogisch.
Toch lijkt ‘Het zwarte hart’ aanvankelijk geen slecht boek. De wereld van Caraval heeft veel potentie en Scarlett maakt zo veel mee dat je geboeid blijft lezen. Het tempo ligt hoog en het boek is toegankelijk geschreven. Soms zelfs iets te toegankelijk: er wordt zo veel herhaald dat je het idee krijgt dat je niet serieus genomen wordt. De vele plotwendingen doen wat ze moeten doen: ze maken nieuwsgierig. Er bestaat echter ook zoiets als te veel plotwendingen. Garber besteedt meer aandacht aan het op het verkeerde been zetten van haar lezers dan aan het vertellen van een logisch, goed samenhangend verhaal. Dit gaat tevens ten koste van de sfeer en de potentie van de setting.
De originele ideeën komen niet uit de verf omdat ze worden overschaduwd door de ongeloofwaardige romance en totaal oninteressante details als het aantal strikken op de nieuwe versie van Scarletts magische veranderende jurk. Caraval komt nergens echt tot leven. In plaats van een magische wereld vol kleur blijft het strijdtoneel een flets, claustrofobisch aanvoelend spookdorp. Het voelt zelfs nergens daadwerkelijk als een spel waar veel mensen naar kijken en aan meedoen. Meer dan een glimp is niet te zien van de andere deelnemers. De wereld voelt nooit groter dan de plek waar Scarlett op dat moment is en de personages lijken de enige mensen die er bestaan.
Niet alle plotwendingen zijn erg verrassend of geloofwaardig. Soms zijn ze zelfs belachelijk. Vooral de uiteindelijke onthulling van hoe alles daadwerkelijk zit is een enorme anticlimax. Je voelt je bedrogen als de regels van het spel aan het eind veranderd worden omdat er nog een vergezochte verklaring moest komen. Een verklaring die niet alleen alles wat je eerder gelezen hebt tenietdoet, maar die bovendien niet logisch is. Vreemd genoeg wordt hij door Scarlett meteen geaccepteerd. Je vraagt je af wat er gebeurd was als Scarlett of de overige deelnemers andere keuzes gemaakt hadden, wat de persoon die erachter zat hier eigenlijk mee dacht te bereiken en of dit alles eigenlijk wel nodig was. Echte antwoorden komen er niet. Zelfs van een eerste deel van een serie mag je toch verwachten dat de intrige van dit deel netjes afgerond wordt als het er niet op lijkt dat daar nog op teruggekomen wordt.
Teleurstellend genoeg maakt het meest intrigerende (en mogelijk zelfs enige interessante) personage nooit daadwerkelijk zijn opwachting. Hij blijft in nevelen gehuld. Dit zorgt wel voor een interessante cliffhanger. Het enige wat enigszins geslaagd te noemen is aan het einde – als je tenminste niet al afgehaakt bent voor je de laatste pagina om hebt kunnen slaan. | 0neg
|
Enthousiast gestart in 'De poppenspeler' en teleurgesteld gefinisht, al is het einde sterker dan het begin. Stuart MacBride is een uitstekend auteur, maar maakt er in dit boek een potje van. Alles is té. Het verhaal is te overtrokken, onderbouwing c.q. uitwerking van de karakters is te gering, er zijn te vaak sprongen in de tijd en bovenal is het te afgrijselijk. Een lugubere semi-actiethriller met personages die onecht overkomen; met name kindvrouwtje/psychologe Alice McDonald acteert ongeloofwaardig.
Tot zover is het misschien nog een kwestie van smaak. De overdaad aan afgeknotte en halve zinnen, om de vaart erin te houden heet dat dan, doet 'De poppenspeler' de das om. Ik gun MacBride meer dan twee sterren, maar hij moet ze wél verdienen. En dat is geenszins het geval met deze op een Criminal Minds-aflevering gelijkende thriller, die de vraag doet rijzen wie van de diverse personages crimineel van geest is/zijn ... Dát zou een interessante insteek zijn geweest. | 0neg
|
De marketinggoeroes hebben het weer eens voor elkaar gekregen. En ik ben er weer ingetrapt. Wat een hype. Overigens vindt 98% van al die miljoenen lezers het wel een goed boek; en ligt het vast aan mij - smaken verschillen nu eenmaal. Dus een waarschuwing is op zijn plaats: heb je dit boek gelezen en vind je het goed: lees niet verder. Moet je nog aan dit boek beginnen: lees niet verder. De kans is groot dat je ervan geniet.
Dit verslagje is dus meer een geheugensteuntje voor mijzelf.
Het idee van dit boek is niet nieuw (Jason Bourne, Batman, Jack Reacher etc) maar de draai die er aan gegeven wordt is niet onaardig. Echter de uitwerking vind ik ronduit slecht. Ik mis de plotwendingen van Michael Robotham, de gruwelijke details van Tess Gerritsen en de sneltreinvaart van David Baldacci. Veel lezers vinden dit een action packed high speed thriller. Huh?! Helemaal niet! Hurwitz is blijkbaar niet bekend met het 'show don't tell'. Hij geeft op veel plekken een veel te lange uitleg terwijl hij op andere momenten ineens het verhaal stopt. Het heeft me echt moeite gekost om dit boek uit te lezen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over die eindeloze sluikreclame. Hopelijk heeft Hurwitz daar contracten voor afgesloten, anders heeft hij een aardig centje laten liggen.
Naar het einde toe komt de vaart er nog even in, maar dat is lang niet genoeg om dit boek zo de hemel in te prijzen. Zoals gezegd: het is maar een mening ... de mijne. | 0neg
|
Ik kan de gebeurtenissen die er plaats vinden helemaal niet volgen. Er zit niet echt een structuur in. Ik begrijp het niet. | 0neg
|
Ongeloofwaardig verhaal. Een jonge politieagent (!) die in Turkije wat krijgt met een meisje van 17 en haar (minderjarig!) zwanger maakt. Emel was uitgehuwelijkt, dus het geeft problemen voor haar Turkse vader die vervolgens zijn dochter verstoot maar niet eens overweegt om aangifte te doen tegen de ongelovige politieagent. Zelf gaan vader en echtgenote terug naar Nederland. Emel blijft dakloos achter en in een verlaten rotskerkje ziet ze dan te overleven. Uiteindelijk gaat Peter vanuit Nederland terug om haar te zoeken. Steelt nog ergens een paspoort om haar een andere identiteit te geven en haar het land uit te loodsen. Los van dit en nog veel meer ongeloofwaardigheden, ook een langdradig verhaal. | 0neg
|
Ik vind het onbegrijpelijk dat dit boek zoveel waardering krijgt. Deels ligt het misschien aan de vertaling maar ik vind het echt niet goed geschreven.
De historische gebeurtenissen zijn beslist interessant en voor zover ik kan nagaan, kloppen ze ook wel. Het verhaaltje van de verwikkelingen rond de Velázquez-kenner Anthony Whitelands, een onnozele, naïeve Engelsman ontaardt in een soort slapstick. Ongeloofwaardige gebeurtenissen en dialogen leidden tot een behoorlijke chaos en een anti-climax. Verder vond ik de manier waarop Mendoza de vrouwelijke personages neerzet niet erg prettig.... | 0neg
|
Normaal gesproken wacht ik met het schrijven van een recensie van een leesclubboek totdat de discussie voorbij is, omdat die uitwisseling van ervaringen vaak op een positieve wijze bijdraagt aan mijn appreciatie van het boek. In dit specifieke geval betwijfel ik of dat gaat gebeuren, omdat er teveel mis is met dit boek van McEwan.
Ten eerste begrijp ik niet waarom McEwan ervoor gekozen heeft om dit verhaal - met een androïde als hoofdpersoon - te situeren in het Engeland van Thatcher. Als je de ontwikkelingen op het gebied van internet, big data, algoritmes, kunstmatige intelligentie en robots een beetje hebt gevold, dan kan Adam niet bestaan zoals hij in het leven is geroepen door McEwan. Of Turing in leven was gebleven of niet... ik geloofde er geen moment in, alleen al omdat alle (commerciële) 'tussenvormen' van Adam (of Eve) totaal ontbreken, waardoor alles wat 'we' (mensen, samenleving) daardoor en -mee hebben meegemaakt en geleerd totaal ontbreekt, net zoals de - voor een Adam - benodigde infrastructuur.
Ten tweede is het achtergrondverhaal, de politieke situatie van de UK, 'clunky', niet bijster origineel, laat staan interessant. Niets van wat er gebeurt heeft invloed op het verhaal van Charlie, Adam en Miranda, behalve helemaal op het eind als Charlie en Adam verstrikt raken in een demonstratie. Via, met de haren erbij gesleurde, uitweidingen worden de gebeurtenissen vanaf het verlies van de Falklands duidelijk gemaakt, maar het lijken lange tijd twee parallelle verhalen die volstrekt los staan van elkaar.
Maar het ergste van alles is dat de driehoeksrelatie tussen de flierefluitende Charlie, de ongelukkige want zich schuldig voelende Miranda, die ook nog eens is opgezadeld met een ongelikte, zieke beer als vader, en de 'recht in de leer zijnde' Kantiaanse Adam, nooit tot leven komt, waardoor de vraag 'wat een mens tot een mens' - wat mij betreft - niet gesteld wordt. Adam verliefd, bewust, rechtschapen, ethisch? Mwah. Charlie verliefd, jaloers, bezorgd, berooid, tit for tatter? Mwah. Miranda bang, schuldig, verliefd, boos, teleurgesteld, emotioneel? Mwah. En dan heb ik het nog niet eens over het verhaallijntje met Mark...
Ik heb niets onderstreept, geen ezelsoren gemaakt, geen plakkers geplakt of op enig andere wijze een zin, woord of passage geoormerkt in dit boek. Dat is een veeg teken, want dat betekent dat er niets in stond dat me verbaasde, boos maakte, tot nadenken stemde, liet lachen, of huilen, of op welke andere manier dan ook ervoor zou zorgen dat dit boek me bij zou blijven.
Volgende keer beter, Ian McEwan?!
Geluisterd (Engelstalig) en in het Nederlands gelezen ihkv de Leesclub Machines zoals ik | 0neg
|
Ik wil niet muggenziften, maar de Berghof was in Beieren, ver weg van Berlijn. Ik ga dit boek beslist lezen, klinkt interessant. | 0neg
|
Het eerste boek dat ik lees van de schrijfster en ik had er veel van verwacht. Op alle websites en in alle literatuur die met thrillers te maken hebben, kan je lezen over de "Kay Scarpetta thrillers".
Misschien had ik te veel verwacht want ik was niet echt onder de indruk!
Het verhaal is goed maar niks meer. De personages zijn oninteressant en de passages over hetgeen in het verleden van het hoofdpersonage is gebeurd, konden me maar matig boeien. Het einde van het verhaal kon me dan weer wel boeien omdat het een heel interessante (en waarheidsgetrouwe) verklaring voor een schijnbare onmogelijke zaak geeft. Ik heb ergens gelezen dat je deze boeken in de juiste volgorde moet lezen zodat je de verhaallijn beter kan volgen. Misschien had ik mij hieraan moeten houden. Ik moet Kay Scarpetta nog beter leren kennen en ook haar liefdesrelaties die in vorige boeken al aan bod zijn gekomen en nu weer opduiken waren voor mij onbekend.
Een kleine tegenvaller maar ik geef Patricia Cornwell zeker nog een kans. | 0neg
|
Wat als je de logica van de DSM-IV (handboek van de psychiatrie) toepast op de huidige tijdsgeest? Enerzijds een algemene cultuurkritische verhandeling over onduidelijkheden in een geseculariseerde maatschappij in een geglobaliseerde, Neo-liberale wereld; anderzijds een kritiek op tendensen in de psychiatrie om individuele mensen rigide te labelen binnen de logica van ziektebeelden. Vanuit de diagnose 'borderline' redeneert de Wachter dat o.a. marktdenken, competitiedrang en individualisering van invloed zijn op hoe de psychiatrie in de westerse wereld zijn outsiders labelt.
Dit is in grote lijnen best een relevante reflectie op complexe tendensen in de maatschappij, toegankelijk vertaald naar een behapbare uitleg bij talloze filosofen (Slavoj Žižek, Emmanuel Levinas) en schrijvers (voornamelijk Michel Houellebecq). Voor lezers met weinig tot geen voorkennis van hun gedachtegoed is het wellicht een aangename introductie tot intellectualistische debatten. Helaas raakt het schrijven van de Wachter zelf compleet ondergesneeuwd in het dwangmatig aanhalen van anderen. Des te vervelender dat veel van de aangehaalde teksten stilistisch sterker zijn, dan wel intelligenter in elkaar steken. Zo ben ik vooral geneigd om op zoek te gaan naar werk van collega psychoanalyticus Paul Verhaeghe (óók continu geciteerd!). | 0neg
|
Wat een slecht vertaald boek. Het gebruijte "Nederlands": stlaat helemaal nergens iop.
Door totaal omjuist had/was gebruik krijgen heel veel zinnen een totaal, dikwijls tegenovergestelde, betekenis.
Bij nijna elke zin b-=vraag je jezelf af: wat moet hier na eigenlijk staan?
Ik heb het boek na 10 bladzijde weggedaan.
De originele, engelse versie is top! Wat Sandford is natuurlijk wel een goede schrijver.
Maar de huidige generatie vertalers/sters zijn bijna anal;fabeten. Zo slecht. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.