text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
De Patrick Melrose Romans vond ik een worsteling om doorheen te komen. Dat komt vooral doordat de verteller steeds wisselt, Patrick, zijn zoon, zijn vrouw, zijn minnares. Ook worden er mensen geïntroduceerd die in een deel van het boek een belangrijke rol hebben en vervolgens in het hele boek niet meer voorkomen. Zo is zijn oudste zoon de verteller en een paar hoofdstukken later vraag je je af of hij nog wel leeft. Patrick is zwaar verslaafd aan heroïne en een boek later afgekickt, weer een boek later getrouwd, zonder dat duidelijk hoe dit proces gegaan is. Zelden zo'n vreemd boek gelezen, wat weer zo nieuwsgierig maakt dat je het wel uit moet lezen. | 0neg
|
Zoals mijn ervaring met boeken die winnaar zijn van een of andere organisatie.
Neen,ik weet niet op welke basis ze dit toekennen.
Sorry,dit is geen goed boek.Spanning ? Neen, meer een soap.
De meeste boeken die uitgeroepen worden tot winnaar zijn het echt niet waard. | 0neg
|
Als echte Vandenberg lezer (ik heb bijna al zijn boeken gelezen) viel dit werk mij eerlijk gezegd nogal tegen. Het Sixtijnse geheim is een van de eerste werken van Vandenberg. Zijn latere werken, zoals Het perkament van Montecassino, maar ook Het Golgotha dossier, zitten veel sterker in elkaar. Er wordt teveel opgesomd in Het Sixtijnse geheim en het verhaal is nogal vergezocht. Ik ben het met de recensent van Crimezone eens dat het overdreven is te denken dat die acht letters op het plafond van de Sixtijnse kapel zoveel ophef te weeg zou brengen. Voor wie van plan is een Vandenberg te gaan lezen zou ik Het Sixtijnse geheim niet aanraden. Hij heeft veel betere boeken. | 0neg
|
volgens de achterflap zo goed als Eco. Amai dat denk ik niet.
Veel nutteloze moeilijke woorden, veel situaties die "open" blijven en vooral teveel drinken en seks | 0neg
|
Het boekje voegt werkelijk niks toe. De meeste personen in het boekje hebben geen naam zodat ik er ook niks mee had. Het verhaal slaat nergens op. | 0neg
|
lust, begeerte en afwijzing,De in 1945 geboren René Appel ontdekte tijdens zijn studie zijn liefde voor de Nederlandse taal. Heel zijn studietijd en een groot deel van zijn professioneel leven stond in het teken van het Nederlands, en hij groeide uit tot een erkend deskundige op het gebied van taal en minderheden. Naast zijn werk aan de universiteiten van Utrecht en Amsterdam was hij ook tien jaar misdaadrecensent voor het NRC Handelsblad tot hij in 1986 begon te werken aan zijn eerste spannende boek. Vanaf 2003 leeft hij volledig van zijn pen, waaruit niet alleen psychologische thrillers vloeien, maar ook filmscripts, scenarios voor TV-series, jeugdboeken en toneelstukken. Appel is sinds 2004 voorzitter van de Vereniging van Letterkundigen: de beroepsvereniging van de Nederlandse schrijvers en vertalers.
Nadat hij in 1987 debuteerde met Handicap, sleepte hij met De derde persoon en Zinloos geweld twee keer de Gouden strop in de wacht. En nu ligt Weerzin, zijn tweeëntwintigste spannende boek voor volwassenen, in de winkelrekken.
Alvorens het over de inhoud te hebben, wil ik het eerst even over de buitenkant hebben. Om titels te laten passen in de layout van een literaire thriller, zoals uitgevers die voor zichzelf vastgelegd lijken te hebben, worden de laatste tijd woorden uit elkaar getrokken alsof het niets is. Het is een techniek die uitgevers al langer sporadisch gebruiken, maar tegenwoordig wordt er zeer frequent gebruik van gemaakt. In "Proef-verlof" van Joost Heyink was het koppelteken nog van de partij om alles taalkundig in goede banen te leiden. Maar Loes Den Hollander daarentegen is er nog nooit in geslaagd om een correcte Nederlandstalige titel op de voorpagina van haar spannende boeken te krijgen! En hier prijkt Weer zin op de cover terwijl op de rug en binnenin Weerzin gedrukt staat. Beide zijn weliswaar taalkundig correct, maar liggen, vanuit semantisch oogpunt, even ver uit elkaar als Nederland en Australië: het zijn bijna tegenpolen. Van een auteur die van de Nederlandse taal zijn beroep heeft gemaakt valt het tegen dat hi met een dergelijke titelaanduiding akkoord is gegaan.
In Weerzin maken we kennis met self-made hotelmanager Niels Hulzeboom. Hij heeft een gelukkig tweede huwelijk, maar hij slaagt er amper in normaal te functioneren als hij tot over zijn oren verliefd wordt op zijn nieuwe assistente Jitka Reehorst, een mooie jonge vrouw die zich Niels aandacht met veel plezier laat welgevallen.
Tijdens de eerste helft van het bijzonder vlot weglezende Weerzin, waant men zich in een romantisch boek: het wordt op geen enkel moment spannend. Hooguit wordt er een licht erotische geladen sfeertje gecreëerd, als de hoofdpersoon in gedachten een Dr Jekyll en Mr Hyde-achtige tweestrijd voert tussen enerzijds het vertrouwde van zijn gezinsleven en anderzijds het onbekende van een avontuur met zijn assistente.
Verder in het verhaal wordt de aandacht wat verlegd, maar het wordt tot aan het open einde toe nooit boeiend genoeg om echt te bekoren.
Toch is Weerzin een typische Appel geworden, waarin de psychologie van de mens een belangrijke rol speelt. Deze keer koos de auteur ervoor om zich te richten op wat liefde, lust, begeerte en afwijzing met een man kunnen doen. Zo verwoordt hij op een prachtige wijze hoe bepaalde signalen in relaties tussen de twee geslachten op zulk een verkeerde manier geïnterpreteerd kunnen worden dat het gevaarlijk kan worden.
Het boek doet wat denken aan Verliefd van Patrick De Bruyn, maar het verhaal is bij lange na niet sterk genoeg om hoge ogen te gooien. René Appel zal nog wat geduld moeten oefenen om zijn derde Gouden strop in ontvangst te mogen nemen, want met Weerzin zal het niet lukken, vrees ik. | 0neg
|
Na het lezen van Billy Straight en Oog in oog was ik wel een beetje een Kellerman-fan aan het worden, maar dit boek stelt me echt teleur! Geen spanning, het verhaal boeit niet, vergezochte verbanden en het gaat allemaal zo traag vooruit. De 'mysterieuze' gebeurtenissen konden mijn nieuwsgierigheid niet echt opwekken en de personages spraken me weinig aan. Geen aandrader dus... | 0neg
|
Drew is back! In de voor hem kenmerkende ongescensureerde stijl deelt hij lief, leed én de bijhorende gedachten die hem daarbij te binnen schieten. Doordat die net als mijn eigen gedachten van het ene naar het andere verspringen en hij daar bovendien geen flashbacks bij mijdt komt het geheel soms wat chaotisch over.
Kleine bekentenis … ik heb eigenlijk heel lang over dit boek gedaan. Op de een of andere manier kwam het er maar niet van om dit boek in één ruk uit te lezen terwijl ik dat met de voorgangers wel telkens heb gedaan. Gezien het feit dat het begrip censuur een onbekend begrip is in Drew’s hersencellen, heeft zijn taalgebruik soms wat weg van vuilbekkerij.
“Knap, rijk, schaamteloos verwend, … maar bovenal een rasechte casanova, die op het arrogante af voorzien is van zelfvertrouwen. Geef toe, als je deze omschrijving leest zou je toch een volkomen onuitstaanbaar personage verwachten. Niet? Nee hoor, tegen alle verwachtingen in is Drew ondanks al deze karaktertrekjes net een heerlijk karakter.”
Zo omschreef ik Drew Evans in een eerdere recensie. Alleen leken die charmes uitgewerkt te zijn tijdens een groot deel van dit vierde én laatste boek. Ik begon me zelfs wat aan hem te ergeren. Die ‘op het arrogante af’-grens werd in mijn ogen wel enkele keren overschreden. Hij is héél jaloers en focust zich extreem op het fysieke. Zeggen dat hij erg kritisch is zou een understatement zijn. Waar sommige mensen iets verbloemen doet hij het tegenovergestelde door het te verDREWen. Hij beschikt immers over het talent om mensen bij een eerste ontmoeting in zijn gedachten (en soms ook in het echt) finaal de grond in te boren door een kritische omschrijving die louter op hun fysieke verschijning is gebaseerd.
Gelukkig lijkt hij naar het einde toe toch een beetje te groeien en volwassen te worden. Maar toch was het vooral dat ‘ik ben beter dan de rest’-aspect dat er bij mij voor zorgde dat ik dit boek minder leuk vond dan zijn voorgangers.
Het viel me ook op dat er in dit afsluitende boek niet echt iets noemenswaardig plaatsvindt. Er zitten wel opnieuw enkele grappige scènes in én alle bekende personages zijn aanwezig om dit laatste hoofdstuk samen af te ronden. Het boek is best wel vermakelijk, maar wist me jammer genoeg niet te overtuigen zoals de eerste drie boeken uit deze reeks dat wel deden. | 0neg
|
Traag verhaal, de verwachting was hoog door de vele publiciteit die dit boek kreeg. Ik heb het uitgelezen in de hoop HET komt nog, niet dus, helaas. | 0neg
|
Jef Geeraerts is één van onze betere schrijvers, daar kan geen twijfel over bestaan, maar met dit boek had ik moeite. Het verhaal is veelbelovend: een Amerikaans diplomaat is op een gruwelijk manier om het leven gekomen maar de manier waarop het onderzoek naar de moord gebeurt is minder interessant. Het is bekend dat Geeraerts zich uitvoerig informeert en documenteerd over de feiten en achtergronden waarin zijn verhalen zich afspelen. In dit boek overdrijft hij naar mijn mening echter op dit vlak. Wanneer de achtergrondinformatie meer op de voorgrond treed dan het werkelijke verhaal is er iets mis. Vincke vertrekt plotseling naar Vietnam en vanaf dan is het hek van de dam. We leren alles over de oorlog in Vietnam, krijgen een boel info over alle gruweldaden die er indertijd gebeurt zijn en dat is allemaal heel leerrijk en interessant maar wanneer ik dit wil lezen koop ik wel een ander boek dan een thriller van Jef Geeraerts. Zeker 100 blz uitleg krijgen we die uiteindelijk weinig met het eigenlijke verhaal te maken hebben, ze tonen alleen aan hoe gruwelijk en wreed de Amerikanen toendertijd te werk zijn gegaan. Ik ben veel beter gewoon van deze auteur. | 0neg
|
Ik ben dit boek al aan het lezen. We schrijven 4 mei 2017, bij datum van uitgave staat 16 oktober 2017. Heb ik een tijdmachine of zo? Nee, LS heeft ervoor gekozen om een gelimiteerde hardcover uitgave van dit boek ter gelegenheid van Bookstore Day (29 april) te publiceren, 1500 exemplaren.
In de flaptekst staat dat er twee ongepubliceerde verhalen instaan, maar er is slechts één verhaal dat ik nog niet eerder tegenkwam. Dat is Je weet hoe dit verhaal gaat. Het is overdreven als ik zeg dat het verhaal me (na de inleiding) verraste, want dat doet het niet, zoals de meeste urban legends dat niet doen. Maar dat is juist de kracht van dat soort verhalen: steeds opnieuw vertellen, alsof ze waar zijn. En dat wordt hier uitstekend gedaan. Ik ga er rationeel vanuit dat de schrijver dit verhaal volledig uit zijn duim heeft gezogen, maar op een ander niveau is het een zo overtuigende urban legend dat je echt gaat geloven dat er een kern van waarheid in zit, ergens, immers, Je weet hoe dit verhaal gaat.
Hertenhart en gembertimbaaltjes is niet eerder officieel gepubliceerd, maar ik heb het wel gelezen. Dat komt omdat dit verhaal ooit is ingezonden voor de Unleash Award en daarom op een forum werd gepubliceerd waar iedereen er kritiek op kon leveren. Het verhaal verdween opeens, ingetrokken door de (toen anonieme) schrijver, waardoor het niet meer in de lijsten voorkomt. Eén van de redenen om het verhaal te onthouden. Dat het nu wordt gepresenteerd als een verbinding tussen Harten Sara en een vervolg erop is erg vreemd binnen die context, want ik las het vóórdat Harten Sara werd gepubliceerd.
Ook De inktlezers van Doi Saket was voor die wedstrijd ingezonden (editie 2012), maar ik was toen bezig met lezen voor Fantastels en heb het daar niet gelezen.
Beide verhalen hebben voor mij hetzelfde euvel als de roman HEX: een hysterische schrijfstijl (door anderen populistisch genoemd) en in-your-face/lach-of-ik-schiet-humor die alles behalve subtiel is en waar nog net geen lachband achter zit. Ik lees graag horror omdat het angstaanjagend is (zoals Je weet hoe dit verhaal gaat), maar die "lichtvoetige" humor doorbreekt voor mij steeds de spanningsopbouw, waardoor ik niet in het verhaal kan komen. Er om lachen kan ik ook niet.
Hertenhart en gembertimbaaltjes zit jaren na dato nog steeds zo rommelig in elkaar als ik het me herinnerde. Het verhaal staat "in het nu", er worden geen verwachtingen gewekt over en afloop, waardoor om het verhaal vooruit te helpen alles even plotseling gebeurt en elke vorm van spanning ontbreekt.
Bij De inktlezers heb ik het idee dat iemand een poging doet om het lichtvoetige van Tais Teng te combineren met literaire diepgang, maar de poging sneeuwt de diepgang onder en het werkt voor mij helemaal niet: bij Tais Teng kun je van de onzinnigheden genieten omdat het hem erom gaat de lezer te amuseren, bij Olde Heuvelt leidt het slechts af van de diepgang waardoor je je gaat afvragen waarom al die onzin (waaronder talloze voetnoten) nu eigenlijk nodig was.
Wat me opviel was de joekel van een taalfout op pagina 77: "Het brandende water, het fluiten en knallen, de feestende mensen; het schepte een wanorde die zo consequent was dat het weer orde werd."
Schrijvers kunnen fouten maken, ik weet er alles van. Ik ken ook de typfouten en de zetduiveltjes, de onvolkomenheden van de spellingcorrectie. Redacteuren laten weleens steken vallen. Maar dit verhaal is al zó oud en al zo vaak door mensen gelezen en van (jury)commentaar voorzien dat ik me afvraag of niemand nog weet dat scheppen in deze betekenis een sterk werkwoord is (ik kom de fout wel vaker tegen). Of durfde niemand het te zeggen?
Het geeft mij in elk geval weinig vertrouwen in de "grote, reguliere uitgeverij" als het om bureauredactie gaat. Het zijn juist dit soort fouten waarop uitgaven in eigen beheer (selfpub, publish on demand) om afgemaakt worden.
Zowel De jongen die geen schaduw wierp en De vis in de fles waren inzendingen voor de Paul Harland Prijs/Harland Award. Deze moet ik nog lezen, hoewel ik De jongen... al eens eerder online las. | 0neg
|
Zoutberg is een debuutroman.
Het is geschreven vanuit drie personen. Op zich vind ik dit altijd erg prettig en duidelijk.
De schrijfstijl van Anne is niet mijn stijl waardoor ik het lastig vond er doorheen te komen. De titel en de cover vind ik goed gekozen. Je komt later in het boek pas erachter waarom het zo heet.
Al met al echt geen verkeerd boek maar niet mijn ding. | 0neg
|
Naar mijn mening is dit boek niet echt top, ik vind het eerder een verwarrend verhaal wat het moeilijk maakt om te lezen. | 0neg
|
Helaas geen topper voor mij dit keer. Er waren me net iets te veel personages waardoor ik verward raakte en dat was voor mij afleidend. Ook had ik geen klik met het hoofdpersonage waardoor ik me niet goed genoeg kon inleven om alle lijntjes tussen de personage inzichtelijk te krijgen. Het gevolg hiervan was dat ik na het boek te hebben gelezen eigenlijk nog steeds niet wist wie nou Isabelle had vermoord. (Was het überhaupt moord?) Verder was er iets aan het boek, ik kan mijn vinger er niet opleggen, wat maakte dat ik dat gevoel heb dat ik het zo snel mogelijk wilde uitlezen. Meestal lees ik boeken als deze in een dag of 3, 4 uit, maar deze kostte me ong. 2 weken. Dankbaar dat ik hem mocht reviewen, maar volgende keer beter!
Dit boek heb ik gekregen van The House of Books in ruil voor een review. | 0neg
|
Op een berg in een verkaveling voor de gegoeden, woont de familie Vandersanden, vader Stefaan, moeder Mieke en dochter Sarah. Stefaan is onderaan de ladder begonnen in een farmaceutisch bedrijf waar toch iets mee scheelt. Hij reist de wereld rond. Mieke blijft thuis en heeft de vreselijke gewoonte om alles heel netjes te houden, te plannen en voor te bereiden, en vooral om tapijten te kammen. Sarah mag niets omdat Mieke haar zo kort houdt. Op zich niets om een spannend verhaal van te maken. Onderhuids is er veel dat de buitenwereld niet mag zien, wat zal men wel niet denken. Emoties worden niet getoond want daarmee kan men niet omgaan, dat is trouwens voor het gewone volk. Geld maakt duidelijk niet gelukkig. Wanneer Stefaan in het buitenland overlijdt, probeert Mieke met alle macht te doen alsof alles in orde is. Mieke en Sarah leven volledig naast elkaar in hetzelfde huis, kunnen niet met elkaar praten, alleen maar ruzie maken. Sarah vertrekt naar Amerika en laat haar moeder alleen achter. | 0neg
|
Van Pfeijffer las ik eerder met veel plezier La Superba, een naar mijn idee zeer geslaagd boek. Dit boek, ‘Harde feiten’, volgens de ondertitel een bundeling van ‘100 romans’ was echter een aanzienlijk kleiner succes. Het boek bevat, zoals al te verwachten viel, precies 100 verhaaltjes, variërend van enkele alinea’s tot maximaal 2 pagina’s, die op zijn best een eerste vonkje voor een hele roman zijn. Maar waarschijnlijk meende Pfeijffer dit ook niet serieus. De verhaaltjes zijn ook nog eens keurig alfabetisch gerangschikt, waarschijnlijk ook voor de grap. Deze flauwigheid zet zich helaas ook door in de verhaaltjes zelfs, met wel wat al te veel poep-pies-seks meligheid of soms wel heel voor de hand liggende mini-plotjes. Als je daar al niet in vastloopt, dan is het wel in de barokke hermetische schrijfstijl vol bizarre invallen. Hier tussen door is het dan moeilijk de pareltjes te ontwaren; die toch zeker in enige mate ook aanwezig zijn. Echter in onvoldoende mate om dit hele bizarre boek tot een succes te maken. | 0neg
|
The End... En het boek vloog door de kamer, zo teleurgesteld was ik. Heel leuk, snel 'wendbaar' plot, goed tempo en steeds smachtend naar dat inmiddels wereldberoemd must read einde... Potverdikke, ik voel me bestolen. En ik had het voelen aankomen toen al die dromennonsens uitgesponnen werd. Zo ongeloofwaardig, (second door my a**!), in mijn hoofd zit een veel beter einde. | 0neg
|
Het begint allemaal zeer beschrijvend en filmisch en vervolgens wordt je meegenomen in een flinterdun verhaal. Er ontbreekt verdieping aan karakters en blijft bij oppervlakkige beeldvorming.
Op zich allemaal niet erg, het leest daardoor lekker weg, mocht je van thrillers houden. Maar de het meest storende zijn echt de laatste bladzijden, waar Harlan Coben er vanuit gaat dat je er niks van hebt begrepen, en je alles nog even uitlegt. | 0neg
|
Ik heb vroeger alle boeken van de Cock gelezen en vond de serie ook wel okay, maar dit boek vond ik een aanfluiting. Misschien ben ik het ontgroeid of misschien was het slechts een zwak aftreksel, wie zal het zeggen. | 0neg
|
Aardig verhaaltje opgeleukt met wat(semi)wetenschapelijke voetnoten. Wel erg doorzichtige codes, als de betrokken personen cryptologie hebben gestudeerd dan is deze opleiding zeker een keuzecursus van de moedermavo, jonge jonge wat simpel! Vooral de kluiscode en nog erger het rijmpje in spiegelschrift! De held van het verhaal vertelde enkele tientalle pagina's hiervoor notabene zelf over de schrijfgewoonte van onze leonardo!!! Het lijkt meer op een boek van een film, terwijl het andersom staat te gebeuren. | 0neg
|
Nee ik kan niet zeggen dat ik dit een goed boek vind. De eerste 200 bladzijden is het merendeel gewauwel over hoe vreselijk veel ze van haar man houdt en hoe ze hem adoreert, daarna komt er iets meer spanning in, maar echt indrukwekkend wordt het niet.
2 duimpjes omdat ik hem uitgelezen heb. | 0neg
|
Het zal waarschijnlijk aan mij liggen.
Maar dit is een moeilijk boek.De verhaallijnen en tijden lopen door mekaar.
Er worden zoveel nieuwe ingewikkelde woorden gebruikt.
Ik ga het toch maar houden met een spannend boek.
Met een verhaal met wat spanning en verrassing.
Dit boek ,de wreedheid ,is een roman ,meer voor echte letter eters. | 0neg
|
Een tegenvaller. Een nogal langdradig spookverhaal zonder een (Hecht)thrillergehalte. | 0neg
|
Een boek met verschillende korte verhalen... niet alle verhalen vond ik leuk... sommigen waren wel grappig... leuk voor tussendoor... geef mij maar een gewoon boek! | 0neg
|
Verschillende koppels worden vastgehouden en moeten uiteindelijk kiezen wie van hen sterft. Het is de zware taak van inspecteur Helen Grace om de moordenaar te ontmaskeren. Ik vond het boek te voorspelbaar en de verhaallijnen werden niet vlot uitgewerkt, zodat je op het einde van het boek toch nog met verschillende vragen blijft zitten. Een vlot leesbaar boek maar geen wow-effect. | 0neg
|
Het negende oordeel is het negende boek van Patterson over The Womens Murder Club; vier vriendinnen die door hun werk met misdaad te maken hebben en al pratend in hun stamkroeg tot oplossingen komen. De verteller, brigadier Lindsay Boxer, wordt op twee zaken gezet. De ene zaak betreft een juwelendief die toeslaat als haar slachtoffers uitgebreid aan het dineren zijn. Tijdens de laatste juwelenroof valt er een dodelijk slachtoffer. Schijnbaar is de dief betrapt door de vrouw van een beroemde acteur en kostte dit haar het leven. De tweede zaak is een seriemoordenaar die het voorzien heeft op moeders met kinderen. De stijl van Patterson mag inmiddels bekend zijn en daar dankt hij waarschijnlijk ook zijn populariteit aan: korte hoofdstukken, veel snelheid en weinig diepgang, dus uitermate geschikt om gedachteloos aan het strand te lezen. De lezer die meer eisen aan een verhaal stelt, kan Patterson beter overslaan. Net als veel van zijn vorige boeken leest Het negende oordeel als een concept dat nog verder uitgewerkt moet worden, waarbij Patterson vooral nog wat mag gaan sleutelen aan de plot. Zoals te verwachten valt, blijken beide zaken waar Boxer aan werkt onderling met elkaar te maken te hebben. De manier waarop Patterson deze zaken aan elkaar verbindt, zal zelfs de lezer op het strand even met de wenkbrauwen doen fronzen. Het politiewerk in Het negende oordeel valt behoorlijk tegen. Als lezer heb je een voorsprong omdat je meer over de daders weet, maar zelfs dan is er geen reden voor de politie om dagenlang over deze zaken te doen, terwijl de clues voor het oprapen liggen. De band tussen de vier vriendinnen komt ook niet goed uit de verf. Af en toe ontmoeten ze elkaar en soms lees je hoe ze over de anderen denken en geeft Patterson een personage een alinealang de ruimte om iets mee te maken, maar daar blijft het dan wel bij.
Strandlectuur, meer valt er niet van te maken. Lekker lezen, opzij leggen en vergeten. | 0neg
|
Dit boek is vlot geschreven en daardoor heel toegankelijk om te lezen. Van situaties wordt een goed beeld geschetst, zodat je het meteen voor je ziet. Dialogen zijn zo neergezet dat je niet alleen de uitspraken leest maar ook helder krijgt hoe de sfeer is. Dit boek bestaat uit 2 delen. Het eerste deel sprak me meer aan dan het 2e. Ik vind het jammer dat het meer bij elkaar komen van de verhalen nog niet af is… dacht van te voren dat dit een afgerond boek zou zijn. Maar het eindigt heel open.
Het basisgegeven: een jonge vrouw Janet Ross werkt in een garage als automonteur en houdt van snelheid en auto’s. Ze valt hierdoor op en wordt gevraagd om wat ‘klusjes’ te doen. Onverhoeds werkt ze dan mee aan een ontvoering. Zij probeert haar misdaad voor zover dat in haar macht ligt goed te maken. Dit deel van het boek sprak mij het meeste aan. Janet ontwikkelt zich van een zoekende vrouw naar een vrouw die voor haar eigen keuzes gaat staan en weet wat ze met haar leven wil.
In het 2e deel van het boek gaat het over een ‘slachtoffer’ van de ontvoering: Jo Crespo, de vader van het ontvoerde meisje. Hij is eigenaar van een raceteam, waar van alles mee aan de hand is. In dit deel gaat het minder om de ontwikkelingen van de personen en meer om wat er zich rond dit team afspeelt. Er komen een heleboel personen aan bod in dit deel, wat het minder makkelijk leesbaar maakte.
Ik vond deze plot origineel gevonden, maar jammer dat de 2 delen nauwelijks aan elkaar verbonden worden in dit boek. Op het einde van dit boek komen de hoofdpersonen uit beide delen elkaar tegen, maar dat klinkt meer als de start van deel 3. Spijtig vind ik dat nergens op het boek vermeld staat dat dit verhaal een vervolg gaat krijgen… Het is duidelijk niet af en je blijft als lezer met veel vragen zitten.
Als ik dit boek met een woord zou bestempelen dan zou dat het woord ‘snelheid’ zijn. Het speelt zich af in een snelle wereld, niet alleen qua racen, maar ook de snelle wereld van geld en macht. Maar ook leest het boek snel, is niet al te diepgaand. Voor mensen die op zoek zijn naar een niet te ingewikkeld boek wat zich in deze wereld afspeelt is het een vlot geschreven boek. Maar als je op zoek bent naar een spannend, afgerond verhaal met meer diepgang, dan kun je beter verder zoeken. | 0neg
|
Sorry hoor maar Clancy laat het met dit boek volledig afweten. Ik denk dat de beste man geld nodig had. Echt zijn slechtste boek ooit. | 0neg
|
Recensie Oorlogswinter, Jan Terlouw
door Chivaro Lafantie.
Ik vind 'Oorlogswinter' een heel saai boek omdat ik hierdoor nog minder begrijp wat de mensen in de oorlog hebben meegemaakt, dat komt door de rare verhaal lijn. Ook begrijp ik hierdoor waarom ik nooit meer een oorlogsboek ga lezen het best grof. Wat verder slecht aan is, is dat de personen door Jan Terlouw slecht beschreven zijn. Het verhaal is niet makkelijk geschreven en leest erg moeizaam.
Het is verder een oorlogsboek zoals ik al zei en dat vind ik juist spannendste soort boeken, maar bij dit boek vindt ik dat niet. Misschien komt het door dat Het verhaal is verzonnen, want het klinkt niet of het echt gebeurd kan zijn. De verrader is een heel verwacht iemand. De ontknoping vind ik ook saai.
Jan Terlouw wilde met dit verhaal duidelijk maken dat er nooit meer in een oorlog gevochten moet worden, maar tegen een oorlog! Maar dat heeft zoals je ziet niet gewerkt.
De kaft zal je laten denken dat het een spannend boek is, door de tekening maar dat is niet zo. De tekening geeft een idee over de inhoud van het boek. Er staan geen plaatjes in het boek dus als je van plaatjes houd ben je bij dit boek Oorlogswinter niet op het goede adres.
Dit is een echte mislukking. 'Oorlogswinter' gaat over een jongen, Michiel, van 15 jaar. Het verhaal speelt zich af in de hongerwinter (1944-1945). Michiel woont op het platteland ergens vlakbij de IJssel.
Michiel komt bij het verzet en moet voor een gewonde Engelse piloot zorgen. Zijn zus, Erica helpt hem hierbij. Als zijn vader, de burgermeester van het dorp de Vlank, wordt vermoord door de Duitsers, als wraak wegens een actie van het verzet, besluit hij zoveel mogelijk de Duitsers tegen te werken. Hij brengt bijvoorbeeld een paar onderduikers naar het noorden. Ook moet de piloot, Jack, naar bevrijd gebied gebracht worden. Oom Ben, een vriend van Michiels ouders, biedt een oplossing. Dan blijkt er verraad in het spel te zijn, gelukkig wordt dit net op tijd ontdekt, wie zal de verrader zijn? | 0neg
|
Ik hou wel van een goede true crime, en ben, hoe luguber dat ook moge klinken, gefascineerd in de duistere kant van de menselijke natuur, FBI's most wanted- de seriemoordenaars.
Vertaald vanuit het Engels - The Innocent Wife - gaat de roman over het bijzondere gegeven dat een Britse jonge vrouw met een Amerikaanse seriemoordenaar trouwt, die al twintig jaar op Death Row zit. Zij gelooft in zijn onschuld, er was al die jaren immers amper bewijslast tegen hem gevonden.
De roman was winnaar van The Daily Mail First Novel Competition 2017 (UK), en is losjes gebaseerd op het waargebeurde verhaal The Memphis Three, dat tevens verfilmt is en momenteel op Netflix te zien is.
Dennis Danson groeit voor galg en rad op: een depressieve moeder, een agressieve en alcoholische vader, een éénling, een intelligent joch, maar sterk verwaarloosd, zowel fysiek als emotioneel. Kruimeldiefstal, sociale uitsluiting & gedragsproblemen op school zijn kenmerkend voor wat later wijst op de ontwikkeling van een klassiek geval van psychopathie.
De roman bestaat uit twee delen: het eerste deel begint goed, grotendeels non-fictie, komen we via de transcripties van de rechtbank te weten waar Dennis Danson van beschuldigd is.
Het tweede deel van de roman, Red River, gaat over Dennis en zijn vrouw na zijn vrijlating.
Mijn grootste probleem met de roman was het karakter van Samantha, de Britse vrouw, die aanvankelijk correspondeert met Dennis, hem opzoekt in de gevangenis en uiteindelijk met hem trouwt.
Overigens vraag ik mij wel af welke 'normaal' functionerend jonge vrouw überhaupt zou trouwen met een dergelijke portret. Enfin, liefde maakt blind zullen we maar zeggen...
Samantha wordt neergezet als een volkomen idioot en labiel karakter. Dik, lelijk, en behept met een extreem negatief zelfbeeld. Ze is zeer kritisch, jaloers, en voelt
zichzelf continue vernedert en gekwetst. Ze propt zich de hele dag vol met junkfood, en jankt wérkelijk om alles: de grapjes van haar man, hoe de media over hen/haar denkt.
En dat vertrouwen ten aanzien van haar versgebakken hubby. Tja. Ze trouwt hem, maar zodra hij vrij komt, is het één en al drama. Ze twijfelt werkelijk aan alles.
Haar negatieve gedachten, die in de roman sterk worden uitvergroot, zijn tenenkrommend. Zo iemand die een schop onder d'r kont moet krijgen, maar liever hysterisch snotterend laaft in eigen ellende en onvermogen.
Mark (haar ex) noemde haar 'een paranoïde, bezitterige en claimende trut.'
'Mark, saai en lelijk, dacht dat hij van een vrouw kon houden, enkel omdat zij van hém hield. Zelf dikke en oersaaie mensen menen recht te hebben op iets beters.'[...]
'Ik verstier altijd alles.' 'Ik ben vreselijk.' 'Ik heb geen idee wat er mis is met mij.' 'Ik voel me vreselijk, omdat ik Dennis 'zijn leven vergal.' [......etc..]
'Iemand met rafelranden, iemand zoals zij.'..[ ..]
Really?! Oh, en aan het einde komen we er ook nog achter, dat zij haar ex-vriend aan één oog blind heeft gemaakt. 'Gelukkig deed hij geen aangifte' (?!)
Fijn om te weten dat haar nieuwe hubby in ieder geval attent en een echte knapperd is, zo één waar je op kunt bouwen.
Een fascinerend gegeven, voor mij als roman afdoende, absurd, en ongeloofwaardig.
* 1 ster | 0neg
|
Lee Child probeert in deze novelle een complex verhaal te vertellen dat niet in een novelle past. Misschien was het voor mij extra lastig omdat ik nog nooit een Jack Reacher roman gelezen heb en dus helemaal geïntroduceerd moet worden. Er spelen twee verhaallijnen (los nog van de persoonlijke verhalen): een seriemoordenaar en een maffiabaas die beiden aangepakt moeten worden. Het verhaal berust op veel toevalligheden, toevallige ontmoetingen en zo worden beide problemen opgelost. Dat was voor mij toch echt iets te simpel. | 0neg
|
Egypte, ten tijde van farao Nefer Seti. Onheil breekt uit over het land wanneer de levensbelangrijke Nijl droogvalt. In opdracht van de farao trekt zijn vriend en magiër Taita van Gallala onder escorte van een kleine legereenheid onder leiding van Taitas rechterhand Meren Cambyses naar het zuiden om de oorzaak van de ramp weg te nemen.
Na een jarenlange tocht komen ze aan bij de bron van de Nijl waar ze terecht komen in een land dat onder invloed staat van Taitas aartsvijand, de tovenares Eos...
De elfde plaag is een verwarrend boek. De setting is historisch te plaatsen en geografisch correct: van Karnak trekt de groep naar het Victoriameer om terecht te komen in het hooggebergte in het grensgebied van het huidige Rwanda en Uganda (in het boek respectievelijk het Nalubaale meer en het land Jarri). Aan de andere kant is het boek pure fantasy: de magische krachten, het onbestaande en shangri-la-achtige Jarri met zijn Wolkentuinen en de medische hocus-pocus. Smith tapt uit vele vaatjes: Taita lijkt soms wel een op Star Wars gebaseerde Obi-One Kenobi uit de oudheid met krachtstem incluis met Meren en Fenn als Luke en Leia, de machtsgeile Eos kan dan weer als incarnatie van the Emperor doorgaan met kolonel Onka als de locale versie van Darth Vader. De medische horror die plaatsvindt in de Wolkentuinen lijkt geïnspireerd op Robin Cooks Coma. De plagen die Egypte treffen en de uittocht van de vluchtelingen uit Jarri heeft veel weg van de bijbelse exodus. Taitas ontsnapping uit het hol van Eos doet tenslotte denken aan de game Prince of Persia, met herstellende toverdrank in de vorm van de Bron van het leven en de Blauwheid.
Wilbur Smith kan een verhaal vertellen als de beste, zij het dan in een tamelijk oubollige vertelstijl die je eerder zou verwachten in een avonturenboek voor tieners. Zonder omkijken spoedt Smith zich voort, vaak met de fast forward knop ingedrukt, met meer dan eens storende onnauwkeurigheden en contradicties tot gevolg: wanneer bijvoorbeeld een strategie wordt uitgestippeld om Jarri te ontvluchten lees je op blz. 363 Hoewel ze tien keer zo veel manschappen op de been kunnen brengen als wij, zal het de oligarchen vele dagen kosten om hun troepen te verzamelen. Zolang we het verrassingselement aan onze kant hebben [...] zal onze strijdkracht sterk genoeg zijn [...]. Logisch toch? Tot je op blz. 364 leest Als we te snel handelen, verliezen we het verrassingselement. De Jarrianen zullen dan onmiddellijk hun hele strijdmacht op ons afsturen. Het feit dat op blz. 280 een volledig hoofdstuk opnieuw herhaald wordt, zal eerder het gevolg zijn van het overijverig knip- en plakwerk in Word door de vertaler, maar het past wel in het plaatje...
Waar regisseur Smith het er redelijk van af brengt, is het meestal scenarist Smith die te kort schiet. De plot rammelt aan alle kanten. Al te vaak maakt Smith gebruik van magie (de hele bende goeden wordt op een gegeven moment onzichtbaar gemaakt om voor de ogen van hun aanvallers uit een brandend dorp te ontsnappen) en toverspreuken om als een Deus ex machina zijn helden aan een fataal lot te onttrekken.
En wat te denken van de manier waarop Taita Eos verslaat? Via een heftige neukpartij die een volle dag duurt en met ernstige gevolgen: Zijn penis was gezwollen en gekneusd en op sommige plaatsen ontveld door de wrijving. Erg plastisch voorgesteld maar al net zo grotesk als het scenario van een slechte B-film. Voor deze heldhaftige strijd moest voormalig eunuch Taita eerst nog wel een nieuw klokkenspel worden aangemeten in de Wolkentuinen (via zaad gewonnen uit ongeboren foetussen) met volgend grappig fragment tot gevolg: Daarna was hij gereed om zijn pas verkregen geslachtsdelen onder controle te krijgen. Binnen korte tijd was hij in staat om, zonder zijn handen te gebruiken, van de schemering tot zonsopgang een volledige erectie te behouden.
De aanvankelijk 12-jarige Fenn mag dan in de ogen van de 165-jarige Taita al de reïncarnatie zijn van zijn geliefde koningin Lostris, zijn voortdurende lichamelijke verlangens voor haar geven in deze tijden toch wel een vies bijsmaakje.
De titel De elfde plaag is mij een raadsel. De Nijl droogt op. Plaag 1? De overblijvende plassen worden rood als bloed. Plaag 2? De uitgedroogde bedding van de Nijl wordt bevolkt door bloeddorstige padden met tanden ter grootte van een varken. Plaag 3? Verder kom ik niet...
De allerslechtse B-films slagen er vaak in om met de tijd een cult-status (Ed Wood!) te verwerven. Misschien een mooi vooruitzicht voor Wilbur Smith en zijn De elfde plaag? | 0neg
|
Frank Edward Peretti (1951) is een Canadese veelschrijver van zogeheten christelijke thrillers. Het geloof en het bovennatuurlijke zijn terugkerende onderwerpen in zijn boeken. Samen met zijn vrouw woont deze verhalenverteller in de Amerikaanse staat Idaho. In deze uitgestrekte omgeving schrijft hij zijn boeken en leidt hij de kerkdiensten. Illusie is zijn nieuwste relithriller en verscheen bij uitgeverij KOK.
Mandy Eloise Collins, de excentrieke vrouw en partner van Dane Collins in het goochelaarsduo Dane en Mandy, komt om het leven bij een auto-ongeluk. Haar echtgenoot Dane Collins zat ook in de auto en kon eruit ontsnappen, maar raakte gewond toen hij zijn vrouw uit het brandende wrak probeerde te redden. Mandy's dood maakt hem compleet van slag en dompelt hem in diepe rouw. Ze stonden op het punt om met pensioen te gaan en samen te genieten van een nieuwe fase in hun leven. Een pas gekochte boerderij, gelegen op een grote ranch in de geboortestad van Mandy, moest hier invulling aan geven, maar het ongeluk bracht daar verandering in, waardoor Dane in zijn eentje het nieuwe huis betreedt.
Tijdens het rouwproces komt de manager van het goochelaarskoppel met een opmerkelijk bericht. Een jong meisje treedt op in een lokaal café en geeft magische shows aan een steeds groter wordend publiek. Dane besluit te gaan kijken en krijgt de schrik van zijn leven: het meisje lijkt als twee druppels water op Mandy, maar dan veertig jaar jonger.
Vanaf het begin ontstaat de vraag hoe het verhaal zal aflopen. Dit wordt gesterkt doordat Frank Peretti het verhaal vanuit het oogpunt van het jonge meisje vertelt. Na een dutje op de kermis van 1970 ontwaakt ze in het heden. Het negentienjarige meisje, Mandy genaamd, snapt er niks van. Is ze op de kermis in een of andere tijdmachine gestapt? Of heeft ze het zich allemaal ingebeeld? Ze heeft immers een levendige fantasie. Maar algauw ontdekt ze dat ze daadwerkelijk in een andere tijd terecht is gekomen en dat het geen zinsbegoocheling is. De mensen aan wie ze haar merkwaardige verhaal vertelt, verklaren haar voor gek en dus besluit ze zelf op onderzoek uit te gaan. Om onderdak en voedsel te bekostigen, gebruikt ze haar talent: goochelen.
Het antwoord op de vraag wordt na ruim 500 paginas pas gegeven. De tussenliggende bladzijdes vormen een langdradige en vermoeiende uiteenzetting over de ontwikkeling van Mandy als illusionist. Ellenlange herhalingen van haar trucs met munten, duiven en microfoons zorgen voor een leuke inkijk in de magische wereld, maar na twee optredens heeft de lezer het wel door en wordt het langzamerhand wat saai. Daarnaast biedt Illusie niets om over na te denken. De themas in het boek magie, tijdrijzen, liefde, geloof en het omgaan met verlies zijn de juiste ingrediënten voor een interessante mix, maar Peretti is vergeten de mixer aan te zetten. Nu slaat hij de plank volledig mis. Illusie had een boeiende thriller kunnen zijn als er meer aandacht besteed was aan de spanningsopbouw, de personages meer diepgang hadden gekregen en het verhaal in 200 bladzijdes minder was verteld.
Reikhalzend wordt uitgekeken naar het einde van het verhaal en dat kan op twee manieren worden verklaard: het originele concept van Illusie maakt nieuwsgierig naar de afloop ervan, maar het langdradige middenstuk doet ook verlangen naar het moment dat de dikke pil eindelijk is doorgeslikt. | 0neg
|
Omdat Jeroen me op hyves een bericht stuurde over zijn boek, ben ik nieuwsgierig geworden. Ook omdat het boek in de top 5 van Free Musketeers staat.
De achterflap zei dat er humor in zat, maar ook spanning rond het moordcomplot. Ik heb er twee weken over gedaan om het boek uit te lezen. Ik moest af en toe wel lachen, maar die schuine grappen gaan uiteindelijk ook een keer vervelen. De spanning kon wel beter opgebouwd worden, vond ik. Ik vind 'Zeven vrouwen later' leuk om een keer gelezen te hebben, maar ik denk niet dat ik bij het juiste publiek hoor. | 0neg
|
Acht jaar geleden werd Wes Holloway bij een aanslag op president Lee Manning door een afgeketste kogel in het gezicht zwaar verminkt. Maar wat erger was, is dat Ron Boyle, de beste vriend van Manning hierbij om het leven kwam. Als assistent van de president was Wes namelijk verantwoordelijk voor de aanwezigheid van Boyle in de wagen van het presidentiële echtpaar...
En dan duikt de doodgewaande en begraven Boyle plots voor de ogen van Wes op in Maleisië tijdens een toespraak van inmiddels ex-president Manning. Samen met zijn vriend/advocaat Rogo en journaliste Lisbeth tracht Wes het mysterie op te lossen, waarbij ze op een opgeloste kruiswoordpuzzel stuiten met gecodeerde aantekeningen van Manning. Was de aanslag op Manning gericht of was Boyle wel degelijk het juiste doelwit? Bovendien worden ze op de hielen gezeten door twee FBI-agenten en Nico, de ontsnapte labiele dader van de aanslag op de president.
De plot van Fatum op zich is best boeiend maar Meltzer slaagt er niet in om zijn materiaal om te toveren tot een pageturner. Meltzer tracht de spanning er in te houden door de (te) vele korte hoofdstukken (116+ epiloog voor 554 blz.!) in de meeste gevallen met een cliffhanger af te sluiten en het daarop volgende hoofdstuk de setting te verleggen zodat je telkens verplicht op je honger blijft zitten. En dat gaat snel vervelen.
De belangrijkste personages zijn ook niet al te geloofwaardig. Zo is er moordenaar Nico die blijk geeft van een dusdanige beïnvloedbaarheid dat het lijkt dat je te doen hebt met een kleuter van 5 die wel ongelooflijk trefzeker met een pistool kan omgaan. Zijn godsdienstwaanzin is eigenlijk een beetje lachwekkend. De rol van Nico doorheen het boek is bovendien overbodig.
Wes Holloway, met alle begrip voor de sociale problemen die zijn gelaatsverminking met zich meebrengt, is ook al niet dé sterke persoon die je kan overtuigen om het tot presidentsassistent te kunnen schoppen. Hij laat rijkelijk zijn tranen vloeien als hij met zijn verminking geconfronteerd wordt. Vooral na Nicos ontsnapping wordt hij ook als een psychiatrisch patiënt behandeld door zijn medestanders. Het hoeven natuurlijk niet allemaal Jack Reachers te zijn, maar wat betreft Holloway overdrijft Meltzer langs de ander kant...
Wat mij persoonlijk nog het meeste stoort zijn wederom de achterflapvermeldingen. Washington herbergt een tweehonderd jaar oud geheim, Het boek van Fatum wat zegt het over jou?, geheimen uit de vrijmetselarij... Waarschijnlijk een zoveelste poging om mee te drijven op het succes van Dan Browns De Da Vinci code: stop er een oud mysterie in en het wordt een bestseller. Wel, hoe leuk en wetenswaard de genoemde vrijmetselaarsgeheimen ook mogen zijn, ze hebben niets, maar dan ook werkelijk niets te maken met het verhaal. En het boek van Fatum? Dat bestaat enkel in de geest van de psychisch gestoorde Nico en is als dusdanig totale onzin. Om in de Dan Brown sfeer te blijven vermeldt Meltzer in zijn nawoord ook nog een link naar zijn website www.bradmeltzer.com/fatesecrets.html. Sorry, overdaad schaadt!
Kortom, een remake met dezelfde plot zonder de rol van Nico en alle vrijmetselarij-vermeldingen in handen gegeven van iemand als David Baldacci levert met zekerheid een véél beter boek op. Fatum van Brad Meltzer lijdt aan een ernstige vorm van literaire obesitas! | 0neg
|
Geen idee waarom de auteur twee historische figuren opvoert om vervolgens geen poging te doen om hun karakters uit te diepen. Dit boek is als een stripverhaal, wel grappig maar ook oppervlakkig. | 0neg
|
De superlatieven op de achterflap beloven veel goeds. Het verhaal begint redelijk simpel. John en Naomi Klaesson verliezen hun vier jaar oude zoontje aan een erfelijke ziekte, willen graag later nog een kind en zoeken vervolgens hun heil bij de verguisde geneticus Dettore die een embryo implanteert zonder deze erfelijke ziekte. En ze leefden nog lang en gelukkig? Natuurlijk niet. Dit is een boek van Peter James en niets is wat het lijkt want dat kan je gerust aan Peter James overlaten.
Het verhaal is onderhoudend en leest lekker weg maar gaandeweg hoop je dat Roy Grace alsnog het verhaal binnen komt stappen om orde op zaken te stellen. Wat vooral stoort is dat de schrijfstijl van Peter James niet terug te vinden is in het boek en zelfs het onderwerp weinig origineel blijkt te zijn. Wie veel leest zal dit storend kunnen gaan vinden terwijl het Peter James wel is gelukt om de spanning er het hele boek flink in te houden. Het lijkt er echter net iets te veel op dat Peter James een boek heeft geschreven met een andere schrijver in het achterhoofd. Een schrijver die zijn stand-alone thrillers wel dat snufje extras wist te geven wat in Perfectie, helaas niet tot uiting komt.
Perfectie zwalkt dus weliswaar aangenaam alle kanten op maar is niet van het niveau dat je van een Peter James mag verwachten. Uiteindelijk doet Perfectie zelfs in alles denken aan het boek uit 1976 van Ira Levin: Boys from Brazil en vergeleken worden met Ira Levin, die notabene nog geen tien boeken heeft geschreven, is geen schande maar wel veelbetekenend.
Perfectie is niet angstaanjagend, niet ontroerend, niet briljant en niet verontrustend (The Mirror, The Mail on Sunday, The Bookseller: allen op de achterflap). Perfectie is wel een leuk, vlot geschreven boek wat drie sterren verdiend en de volgende keer hopen we dan maar op de terugkeer van Roy Grace. | 0neg
|
. Na 125 blz en over de helft van ' Mijn zusje is een seriemoordenaar' ga ik het boek toch neerleggen. Het is een luchtige feel good roman van beperkte omvang. ( 230 blz) .Heel erg flauw. Geen thriller. Niet aan mij besteed. Wel opvallend zijn de opmerkingen over de corruptie en man/vrouw verhouding in Nigeria. Maar daar blijft het bij. Ik zou het twee sterren geven. | 0neg
|
De afdeling Q krijgt een hoop problemen tegelijk te verwerken, te beginnen met een collega die nogal vreemd doet, ze zullen de opdoemende zaken op moeten lossen met een man minder omdat de collega niet meer inzetbaar is.
Het verhaal wat daarna komt levert niet alleen een paar doden op maar snijdt ook wat maatschappelijke problemen aan , zoals daar zijn: kindermishandeling, jeugdtrauma''s , oorlogsmisdaden te veel om op te noemen, en dat is nou ook precies de zwakte van dit boek.
De manier van schrijven dwingt je wel om door te lezen, maar de schrijver had er beter aan gedaan wat minder hooi op zijn vork te nemen om het geloofwaardiger te maken, ik heb nu 3 boeken van Jussi-Adler Olsen gelezen, maar dit was zonder meer de minste, een beetje afknapper kun je wel stellen. | 0neg
|
Tom Wood woont in Londen en is video-editor en scriptschrijver. De jager is Woods eerste boek en het verhaal lijkt geschreven om verfilmd te worden.
Hoofdpersoon is Victor, een kille huurmoordenaar, een van de besten uit het vak, zo niet de beste. Wanneer hij in Parijs een Letse staatsburger moet omleggen om aan diens USB-stick te komen - een routineklus die Victor probleemloos uitvoert - ziet hij zich opeens omringd door een aantal mannen die het op hem gemunt heeft. Victor schakelt ze alle zeven uit en maakt daarna dat hij uit Parijs wegkomt. Er volgt een vlucht door Europa. Huurmoordenaars, geheime diensten, iedereen lijkt achter Victor aan te zitten. Niet zo verwonderlijk als blijkt dat op de USB-stick de coördinaten staan van een gezonken US-schip met geheime raketkoppen. Victor is allesbehalve een lafaard en wil weten wie er achter hem aan zitten. En waarom. Daarmee zet hij zijn leven op het spel.
Het is een klassiek thema: de jager die prooi wordt. Succes verzekerd, moet Wood gedacht hebben toen hij aan zijn boek begon. Een actiethriller, spionage, geheime agenten met ondoorzichtige agenda's, achtervolgingen, explosies, veel schieten, veel slachtoffers. Kort het boek in en je hebt een speelfilm. Kijkend naar de positieve reacties uit het buitenland zou het me niets verbazen als De jager verfilmd wordt. Qua actie heeft Tom Wood zijn zaken dik op orde. In korte heldere zinnen jaagt hij zijn lezers van het ene naar het andere hoogtepunt. Show, dont tell. Wood weet hoe het werkt. Hij houdt de hoofdstukken kort, wisselt regelmatig van perspectief en sluit steeds af met een cliffhanger. Toch weet De jager niet echt te overtuigen. De plot is niet verrassend en het boek ontstijgt niet de gemiddelde actiethriller. Na meer dan 400 pagina's weet de lezer zo goed als niets over de hoofdpersoon. Waarom is Victor een huurmoordenaar geworden, waarom leeft hij alleen, waarom durft hij zich niet aan een vrouw te geven? Het zijn vragen die Wood niet de moeite waard vindt om te beantwoorden. Dat de overige personages vlak zijn en vlak blijven (geheim agenten en huurmoordenaars doen hun werk uit vaderlandsliefde, voor de poen of om hun collegas te dwarsbomen) is tot daar aan toe, maar dat de hoofdpersoon als playmobilpoppetje van het ene avontuur naar het andere holt is teleurstellend. Dat de held alle aanslagen weet te overleven hoort bij het genre, maar geloofwaardig is het niet.
Wood kan absoluut schrijven, maar bij een volgend boek mag hij wel wat meer aandacht besteden aan de drijfveren van zijn personages. | 0neg
|
Dat Andreas Eschbach een bovenmatige interesse heeft voor technologie (hij studeerde Lucht- en Ruimtevaarttechniek in Stuttgart) is na het lezen van Het fatale zwijgen direct duidelijk. De Duitser debuteerde onlangs in Nederland met een superspannende thriller in de beste traditie van Michael Crichton, tenminste als we de uitgever mogen geloven. Misschien een ietwat ambitieuze belofte, want Het fatale zwijgen komt voor een dergelijke vergelijking nog wel een behoorlijk stuk te kort, om maar te beginnen met een stevige verhaallijn.
In Het fatale zwijgen volgen we in de ik-figuur Duane Fitzgerald die een teruggetrokken bestaan leidt in een Iers dorpje. Hij is het resultaat van een experiment van het Amerikaanse leger en bestaat voor de helft uit technologisch vernuft à la de man van 6 miljoen. Het enige probleem van deze supersonische soldaat is dat hij afhankelijk is van speciaal geprepareerd voedsel. Wanneer dat niet meer tijdig arriveert, en hij achtervolgd wordt door een mysterieus heerschap, beseft Duane dat er aan zijn rustige leventje een einde is gekomen. Hij ontdekt de waarheid over zijn selectie, het project Steel Man waaraan hij meedeed en de werkelijke reden van de komst van een groot aantal geheim agenten naar het Ierse plaatsje.
Noemde ik al het gemis van een stevige verhaallijn, ook de plot zelf is wat mager te noemen. Ondanks deze kritiek wil ik Het fatale zwijgen ook weer geen slecht boek noemen. Het idee op zich is uitermate boeiend. De creativiteit van de auteur spettert van het papier en een aantal verhaalelementen zijn erg goed gevonden. Op detailniveau is de Duitser erg geloofwaardig, maar over het geheel genomen komt Eschbach niet in de buurt van grootmeester Crichton. De behoefte van uitgevers om hun (debuut)auteurs steevast te willen vergelijken met het crème de la crème van het genre, blijft voor mij dan ook een raadsel. Een dergelijke belofte is niet alleen onnodig, maar vaak ook zeer irreëel en zal in veel gevallen uitmonden in een teleurstelling bij de lezer. | 0neg
|
Ik heb alles van Murakami gelezen, vrijwel vanaf de eerste vertaling van een boek van hem in het Nederlands. Ik kocht Duitse en Engelse vertalingen toen ik in het Nederlands uitgelezen was. Mijn eindscriptie bij de bibliotheek-opleiding ging over hem. Je kunt zeggen dat ik een fan van hem ben. En dit is de eerste keer dat ik een boek van hem, waarschijnlijk, niet uitlees. Ik ben halverwege De moord gestopt. Of het slecht vertaald is, of dat Murakami niet in vorm was, ik weet het niet. Het verhaal wil maar niet op gang komen, er staan bladzijden vol overbodige zinnen in. Ik struikel over heel lelijke zinnen, lelijk taalgebruik, er had veel geschrapt kunnen/moeten worden. Ik denk de hele tijd: doe iets, maar nee hoor, hij leest wat, drinkt wat, gaat op tijd naar bed. Nou en? Ik ben helemaal niet benieuwd naar wat er gebeurt, want er gebeurt niets. Jammer. Misschien probeer ik het later nog eens. | 0neg
|
Tove Klackenberg (1956) heeft rechten gestudeerd en in de Zweedse provincie Värmland als advocaat en officier van justitie gewerkt. Momenteel combineert zij haar functie als kantonrechter in Karlstad met het schrijven van thrillers. Kind van de rekening is haar debuutroman en werd door de jury van de Zweedse thrilleracademie uitgeroepen tot Beste debuut van het jaar. Kind van de rekening is tevens het eerste deel van een driedelige serie over officier van justitie Svea Lundström Duval. De twee volgende delen zullen in 2011 verschijnen. Tove is een van de vele Zweedse misdaadschrijfsters, maar stijgt qua niveau mijns inziens niet uit boven de andere Scandinavische schrijvers en schrijfsters.
Svea Lundström Duval is officier van justitie in Bäckby. Op een dag wordt zij gebeld door Sven Skoglund, inspecteur bij de regionale recherche. Hij vraagt haar om op een adres in Skogfors te komen kijken. Ter plaatse blijkt dat er in het huis, in een grote doos in de gangkast, twee lijkjes zijn gevonden van een jongen en een meisje. Het blijkt te gaan om Emil (ong. 3 jaar oud) en Evelina (ong. 1 jaar oud) die zijn gevonden door Ann-Britt Vinberg, gezinscoach bij Jonas Jacobsson (26) en Jenny Lindgren (22), de ouders van beide kinderen. Er volgt een proces, waarbij men ervan uit gaat dat Jenny de hoofdverdachte is. Maar, Svea heeft het gevoel dat er meer aan de hand is en probeert de waarheid te achterhalen.
Kind van de rekening, dat zich voor het grootste deel afspeelt in de rechtbank, is heel erg op feitelijkheden gebaseerd. De tijdslijnen, die door elkaar heen lopen, zijn niet altijd even duidelijk en soms ook niet echt logisch. De spanning in het boek wordt grotendeels weggenomen door flashbacks die niet altijd nodig zijn om het verhaal te vertellen. Bepaalde achtergrondinformatie is nodig, maar de manier waarop deze in dit boek verwerkt is, doet afbreuk aan het geheel. Door het bovenstaande mis ik dus de échte spanning en daardoor kan ik ook niet echt onder de indruk zijn van dit boek. De verhaallijn met betrekking tot de persoon door wie Svea achtervolgd wordt, komt ook niet goed uit de verf. De aanzet is er, maar deze wordt niet voldoende uitgewerkt. Verder blijft het de vraag hoe de relatie tussen Svea en Melvin zich ontwikkelt. Of moeten we dit lezen in deel 2 (Het recht in eigen hand) of deel 3 (Opgesloten)? Het zal mij benieuwen. Nee, Kind van de rekening is geen boek dat indruk heeft gemaakt; het stijgt niet uit boven andere thrillers die geschreven zijn rondom een bepaald personage. Een mogelijke oorzaak is dat de laatste tijd al veel van dit soort boeken geschreven zijn en dat de markt ietwat verzadigd raakt. Het thema is niet verrassend, prikkelend en weinig vernieuwend en mede daardoor boeit het boek niet echt. | 0neg
|
Het verhaal begint veelbelovend. De jonge Dagna wordt wakker op een strand en heeft geen idee hoe ze daar terechtgekomen is.
Ik verwachtte dat dit boek zou draaien om het ontrafelen van dit raadsel, maar helaas. Enkele hoofdstukken verder weet Dagna weer wie ze is, al duurt het nog wel even voor ze weer alles weet over de meest recente jaren.
Dan volgt er een hoop langdradig gedoe. Een geheim, veel misverstanden, gevaarlijke tegenstanders die zich plots op wonderlijke wijze ontpoppen tot toegeeflijke vrienden.
Hierdoor wil dit boek maar niet spannend worden. Of boeiend. Of geloofwaardig. | 0neg
|
Kim van Kooten vertelt in Lieveling het verhaal van Pauline Barendrecht. Hoofdpersoon Puck wordt sinds haar vijfde regelmatig misbruikt door haar vader, maar de overdaad aan tragikomische humor overschaduwt haar pijn.
Lieveling
Puck is vijf jaar en woont met haar moeder in een achterstandswijk in Rotterdam. Op een dag verhuizen ze naar een kapitale villa in Zwijndrecht, waar de nieuwe man van haar moeder woont. Het lijkt een sprookje: de man – die door Puck ‘ome Meneer’ wordt genoemd – ontfermt zich over het meisje. Ome Meneer overlaadt haar met cadeaus, wast drie keer per week Pucks haren en samen maken ze lange tochten in zijn grote auto.
Karikatuur van een tragikomische mentaliteit
Van Kooten hanteert een subtiele doch vlijmscherpe schrijfstijl. Erg sterk is hoe de tragikomische Rotterdamse mentaliteit tot uiting komt in het armoedige milieu van Pucks familie. De asociale moeder van Puck, Patricia a.k.a. Patries, is wat een Rotterdammer zou zeggen nog te dom om te poepen. Die vrouw slaat compleet door als ze ineens geld heeft. Ze wordt bestuurd door haar ego dat haar belet ook maar een glimp op te vangen van de realiteit die zij zo dwangmatig verdringt met het kopen van hoerige kleren en het aanbrengen van het masker van oubollige make-up en haardracht.
De tragikomedie is behoorlijk aangedikt, maar desalniettemin (of juist daarom) behoorlijk grappig. Met name oma Crooswijk kan zo heerlijk botte beledigingen oreren, altijd vergezeld van dolkomische spreekwoorden. Me tanden vielen spontaan uit me muil van ’t lachen, hardop, in de trein. Toch neemt dat al gauw de overhand. De humor overschaduwt de pijn die Puck ervaart, waardoor het verhaal niet in balans is en het wordt van de empathische lezer verlangd het verhaal te completeren. Kim van Kooten vertelt in Lieveling het verhaal van Pauline Barendrecht. Zij gaf aan dat haar traumatische verhaal humor moest bevatten. Het is nu juist die levensechte, hilarische humor die de pijn overschaduwt, waardoor het hoofdthema van het boek, kindermisbruik, niet goed uit de verf komt.
Ook vond ik het behoorlijk ongeloofwaardig dat zowel Patricia als haar familieleden geen enkele vorm van naastenliefde betoonden. Waar is Patricia’s moederinstinct? Juist die heftige emoties zijn cruciaal voor een schrijnend verhaal als dit. Het ontbreken van de moederlijke emoties en het uitvergroten van de armoede maakt het een karikatuur van de tragikomische Rotterdamse mentaliteit. Dat terwijl je een hartverscheurend verhaal verwacht over een meisje wier leven wordt verwoest door stelselmatig misbruik, maar Pucks trauma speelt nauwelijks een rol.
Het boek eindigt met een sisser. Van Kooten heeft een vlotte schrijfstijl waarin ze soms subtiele hints verstopt die verschillende lagen blootleggen. Bijvoorbeeld een scene waarin de moeder ineens een heel diepere laag krijgt. Met name in de ontwikkeling van Puck miste ik emoties en juist in het einde ontbraken de subtiele hints die het een geloofwaardig en afgerond geheel hadden gemaakt. Sisser of niet, Lieveling bezorgt je buikpijn van het lachen om de hilarische Rotterdamse mentaliteit.
Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl | 0neg
|
Voor een thrillerdebuut is het zeker geen slecht verhaal. Maar het hele verhaal hinkt mijn inziens nog teveel op meerdere gedachten.
Bij vlagen lijkt het meer een gewone roman dan een thriller. Echt spannend wordt het ook bijna nergens en de karakters worden net wat te weinig uitdiept.
Ook het verhaal dat voor een (klein) deel in Amerika en de rest in Ierland speelt wordt door die verschillende locaties niet echt interessanter.
De plot is erg vergezocht en daardoor ook niet zo geloofwaardig.
Toch ondanks al deze kritiekpunten was het zeker geen vervelend boek om te lezen. | 0neg
|
Pfff, en uit is ie! Ik vond het een vreselijk saai boek. Er gebeurde naar mijn gevoel maar heel weinig in.
Ook ik heb 'm geluisterd, ik denk dat ik 'm anders niet uitgelezen zou hebben.
Ik heb echt helemaal niets tegen kinderboeken, die lees ik zelfs graag voor. Maar ik denk dat zelfs mijn kinderen hiervoor niet te porren zijn.
Ik denk ook niet dat ik het vroeger een leuk boek gevonden zou hebben. Ik was ook meer van de paardenboeken, Pitty en later Leni Saris. | 0neg
|
Vreemd boek. Ik ben er niet weg van. Vind het verhaal vergezocht.
Het begint goed en spannend. Daarna verflauwt mijn aandacht, het boek wordt steeds vreemder en ongeloofwaardiger.
De titel past goed bij het verhaal, de cover ook. | 0neg
|
Over dit debuut waren de meningen tijdens de leesclub wel een beetje verdeeld, Ik was 1 van degene die er dus niet doorheen kwam. En was denk ik teleurgesteld in de vorm waarin het verhaal was gegoten, had meer sekte en minder Evie gehoopt.
En aangezien het de eboek versie was liepen heden en verleden soms in elkaar over en dat heb je minder bij een papier boek vindt ik. (dat zeg ik terwijl ik beide met veel plezier afwissel)
Evie leeft samen met haar moeder die na de scheiding van haar vader weer opzoek is naar een nieuwe partner, en de 14 jarige Evie een beetje aan haar lot overlaat. Evie heeft een vriendin Connie maar er gaat wat mis tussen hun waardoor ze in een soort leegte terecht komt.
Door haar interesse in een groep meisjes in het park, die er anders uitzien en doen als de rest. Wordt ze door “toeval” bevriend met 1 van hem Suzanne genaamd.
Ze gaat met hun mee en wordt heel snel meegezogen in het leven van de meisjes, in een wereld met misdaad en geweld.
Ik geef het boek een zesje omdat ik het gewoon te verwarrend vond om te lezen. Als basis voor een debuut vond ik het best goed. dus 2** | 0neg
|
Wachtwoord is nu niet een boek waar de lezer op zit te wachten. Wat er allemaal aan mogelijkheden bestaat om via het internetgebeuren schurkenstreken uit te halen wordt door de Oost-Europese maffia, aldus Charles den Tex, nog eens extra in de verf gezet. Twee oudere dames doen hun uiterste best om hoofdpersoon Mick binnen de lijnen van een deugdelijk verhaal te houden. En plots doen mysterieuze personages zonder aanleiding hun intrede om de story een nieuwe impuls te geven. Rond pagina 300 wenkt het einde op pagina 347. De meerwaarde van dit boek is niet tot mij doorgedrongen. | 0neg
|
Auteur: Jaap Strooisnier
De ambitieuze jonge zakenmak Jack Kempinski komt op een bijzonder sollicitatiegesprek en word aangenomen door Barend. Uiteindelijk komt Jack erachter dat Barend hem wil op laten draaien voor een zakelijk misdrijf. Als Jack hierachter komt besluit hij dat zijn baas moet verdwijnen.
"Ik heb geen schuldgevoel. Het was natuurlijk niet zomaar een mens, het was ieman die mijn leven wilde vernietigen. Ik was hem voor."
Ik verwachte een spannend verhaal. Zeker bij het lezen van het eerste hoofdstuk voel je de spanning. Helaas verdwijnt het hierna nogal snel. Er wordt veel seks omschreven in t boek wat ik in dit geval niks aan de waarde van het verhaal toe vind voegen.
Het bedrijf van Barend waar Jack voor werkt blijft erg vaag. Je krijgt niet echt een duidelijk beeld van wat voor soort bedrijf het is.
De familie van Jack wordt wel goed omschreven vooral broer Tom die ook wel nodig is voor het verhaal. Ik denk dat Jack zonder Tom niet zou hebben gedaan wat ie nu deed. Ook al doet Tom het nou niet echt zoals Jack het voor ogen heeft.
Voor mij een te langdradig boek waar ik vooral in het begin nogal moeite had om in te komen. Ik weet ook niet echt of je het boek de titel Roman moet geven maar voor een echte Thriller ontbreekt de spanning weer. De titel "De man die zijn baas liet verdwijnen" verraad natuurlijk al wat er gaat gebeuren.
Dit boek krijgt van mij helaas maar 1 ster | 0neg
|
Onze grote held is in 1977 nog niet eens volwassen, zelfs nog geen 17 jaar is hij. Jack Reacher in vol ornaat, alvast qua lengte en gewicht. Nog niet qua inhoud en karakter. Dapper is hij al wel, schrik staat niet in zijn woordenboek.
In Heethoofd wordt ‘Jack zonder vrees’ jammer genoeg reeds te volwassen neergezet. Een kort verhaal, geschreven in de typische stijl van Lee Child. Voor mij een leuk tussendoortje, maar meer ook niet. Waarom een tussendoortje? Heel eenvoudig: ik heb intussen alle thrillers met Reacher in de hoofdrol gelezen. Verwend, rotverwend ben ik dus.
Voor de lezers die met Heethoofd kennis mogen maken met het werk van Lee Child en de ruwe bolster Jack: er staan jullie nog 20 (!) bijzonder leuke en volwaardige thrillerverhalen te wachten!
Wat ik zo erg bewonder aan het werk van Child is de constante kwaliteit van zijn boeken. Mooi ook hoe je langzaam maar zeker de grote held rijper en ouder ziet worden. Dit blijkt vooral in de meest recente verhalen.
Lee Child: kom maar op met de nieuwste avonturen van onze held! | 0neg
|
Op zich is Dodelijke Stilte een interessant verhaal en lijkt zo uit het leven gegrepen. Het verhaal draait om een man en een vrouw die al langere tijd bij elkaar zijn en, zolang ze bij elkaar zijn, een perfect huwelijk lijken te hebben. Zij zorgt voor het huishouden en hij zorgt dat het geld binnenkomt. Niks mis mee zou je zeggen. Tot de jachtlust van de man weer naar boven komt... Dit met alle gevolgen van dien.
Dodelijke Stilte heeft na het lezen ervan een aantal plus- maar iets meer minpunten. Het verhaal leest an sich erg makkelijk weg. De hoofdpersonen zijn goed weggezet en het is niet moeilijk je met ze te vereenzelvigen tijdens het lezen. Ook het verloop van het begin- naar het middenstuk verloopt vloeiend. Het slotstuk daarentegen wordt wel wat laat ingezet. Het boek, dat oorspronkelijk 'The Silent Wife' heet, heeft ook een iets té spannende Nederlandse titel gekregen. Ondanks dat het niet letterlijk vermeld wordt, is dit geen psychologische thriller te noemen. Er zitten namelijk geen (of zéér weinig) aspecten in het verhaal die je bij dit spannende genre zou mogen verwachten. Dit is jammer want je wordt als lezer nu een 'verkeerde worst' voorgehouden. Als roman is dit boek wellicht (zeer) geslaagd, maar als psychologische thriller niet.
De plot komt hierdoor ook niet goed tot zijn recht. Evenals de achterliggende gedachte achter de titel van het boek. Wat wordt er door de uitgeverij nou precies mee bedoeld? Dat blijft onduidelijk. Leuk boek om te lezen, maar verwacht geen spannend verhaal!
Al met al 2 sterren voor Dodelijke Stilte. Als vooraf duidelijk was geweest dat het meer een roman dan een thriller was geweest, had het zeker meer sterren gekregen. | 0neg
|
Een actuele thriller van Barclay. Namelijk over de economische crisis en wat mensen al niet doen om de gevolgen daarvan het hoofd te bieden. Het ongeluk gaat over dat “kleine dingen grote dingen kunnen worden”.
Ook in Milford slaat de malaise toe in de bouw, waarin de mannen hun brood verdienen. Sheila, de echtgenote van aannemer Glen, wil samen met enkele vriendinnen haar steentje bijdragen. Zij beginnen een handel in imitatiespullen. Dat gaat al snel mis; twee van hen overlijden onder verdachte omstandigheden. De grote jongens willen namelijk koste wat kost hun geld. Ook in Milford.
Barclay vertelt dit vaardig vanuit het perspectief van Glen. Hij slaagt er echter niet in de ongeloofwaardigheid van de plot weg te nemen. Slechts een enkel personage heeft niets te verbergen, en dat is gekunsteld, ook in tijden van crisis. En dat de achtjarige dochtertjes praten en zich gedragen als volwassenen... | 0neg
|
Jammer dat de schrijfster zich genoodzaakt heeft gevoeld en verhaal te schrijven die volkomen uit haar duim is gezogen.
Het is een vreselijk iets de Tweede Wereld Oorlog maar dat je daarom een graantje wil meepikken door te liegen vind ik beneden alle peil.
Nadat er verschillende zaken aan het licht zijn gekomen heeft de schrijfster toegegeven dat dit "waargebeurde" verhaal kletskoek is.
Ik heb er spijt van dat ik dit boek heb gekocht. | 0neg
|
Waar ik genoten heb van het eerste deel, het Rosie project, vond ik dit veel opsommingen, traag en saai. Nee, ik had me op dit boek verheugd, maar ik heb me er door geworsteld. Stoppen vind ik geen optie, ben altijd benieuwd of het toch nog wat wordt. Maar helaas. | 0neg
|
Een chique wijk in Den Haag wordt opgeschrikt door een reeks moorden die al snel bekend komt te staan als de “Duinmoorden”. De slachtoffers zijn jonge vrouwen waarvan de handen ontbreken. In de week dat een nieuw slachtoffer wordt gevonden worden de bewoners van “Het Zand” allemaal geconfronteerd met iets wat hun leven kan veranderen.
Jet van Vuuren levert elk jaar een nieuw vakantieverhaal voor vrouwen af. ‘Misstap’, dat aan het eind van de zomer speelt, tijdens een onverwachte hittegolf, past helemaal in dat plaatje. Dat het een luchtige vrouwenthriller is betekent echter nog niet dat het verhaal een rommeltje mag zijn. Van Vuuren onderschat haar publiek. Ze komt met een vergezocht plot vol toevalligheden en herhaalt voortdurend van alles. Dat laatste is bijna nog wel nodig ook, als gevolg van de waardeloze opbouw. Aanvankelijk kun je bijna niet volgen wie de personages zijn en hoe het verhaal in elkaar zit.
Je leest over Harry en Agnes, hun nieuwe buren Guusje en Bo, de egocentrische zakenman Wouter en voormalig politieagente Britt, die na een rouwperiode haar werk als privédetective weer oppakt en haar politievriendin Anja helpt bij het oplossen van de Duinmoorden. De vele perspectieven wisselen elkaar in hoog tempo af zonder goede overgang. Voorlezer Beatrice van der Poel doet niets om duidelijker te maken dat er iemand anders aan het woord is, waardoor je dit soms pas na een paar zinnen door hebt. Vooral aan het begin, als je de personages nog niet kent, is er geen touw aan vast te knopen. Het is nog verwarrender omdat de tijd niet klopt. Gebeurtenissen in de ene verhaallijn vinden veel eerder plaats dan in de andere en fragmenten waarin de moordenaar tegen het laatste slachtoffer praat zijn op een willekeurige plek in het verhaal verwerkt. Dat maakt het moeilijk om bij te houden welke dag het is.
In de wetenschap dat het verhaal niet spannend zou zijn als het simpelweg chronologisch verteld zou worden – op zich al een teken dat er iets ernstig mis mee is – heeft Van Vuuren een proloog toegevoegd die een paar dagen later speelt dan de eerste hoofdstukken. Het maakt het verhaal er echter niet interessanter op, en maakt vooral duidelijk dat de spanning volledig ontbreekt. De proloog heeft niet het gewenste effect omdat je al weet hoe sommige dingen gaan aflopen waardoor je zit te wachten tot dit daadwerkelijk gebeurt en je je geen zorgen maakt over hoe iets uitpakt, want dat weet je al. Alle kleinere spanningsbogen worden hierdoor volledig tenietgedaan.
‘Misstap’ is geen spannende thriller over een seriemoordenaar, maar een zeurverhaal over rijke buren die allemaal heel toevallig tegelijkertijd iets naars meemaken. Er is sowieso heel veel ontzettend toevallig, en al die toevalligheden bestaan alleen maar zodat de personages een verband met elkaar kunnen hebben en Van Vuuren kan proberen de lezer op een dwaalspoor te zetten. In Van Vuurens wereld kan alles. Ze lijkt totaal niet op de hoogte te zijn van hoe het werkt bij de politie, de gemeente en bij begrafenisondernemingen. Het is allemaal nogal ongeloofwaardig. En dat is een probleem, want het plot leunt sterk op haar onjuiste aannames.
Het verhaal is vrij voorspelbaar. Je weet eerder wat er speelt dan de zogenaamd ontzettend slimme rechercheurs. De dader is niet met zekerheid aan te wijzen omdat er geen enkele aanwijzing gegeven wordt naar diens identiteit, maar je weet wel al snel wie het in ieder geval zeker niet zijn. Daar zorgt Van Vuuren zelf voor door het er zo dik bovenop te leggen dat meteen duidelijk is wie je af kan schrijven. Dat veel lezers verrast zullen zijn door wie de moorden dan wel gepleegd heeft, is in dit geval niet positief. Van Vuuren stelt dat ze soms pas aan het eind van het schrijfproces bedenkt wie de dader is en in dit geval lijkt het – op een detail na – zeker achteraf bedacht. Het klopt niet met de rest van het verhaal en maakt enkele eerder al vreemde gebeurtenissen en reacties nog onlogischer. Ook de fragmenten vanuit het perspectief van de moordenaar komen hierdoor nog idioter over, en tijdens het lezen zijn ze al lachwekkend en vervelend. Ze voegen niets toe. Ze zijn niet spannend en zorgen niet voor sympathie en het is totaal onrealistisch dat een moordenaar zo tegen een slachtoffer praat.
De personages hebben weinig diepgang. Harry is de brave medewerker van een crematorium, Guusje de achterdochtige nieuwe buurvrouw en Agnes, tja, die is gewoon gek. Alleen Britt is goed uitgewerkt, maar het verlies van haar man en zoontje zijn nauwelijks relevant voor het verhaal en haar relatie met politievriendin Anja is erg vreemd. Daarnaast zijn ze stuk voor stuk ontzettend irritant. Dat is niet erg bij zakenman Wouter, die duidelijk een egocentrisch stuk stront voor moet stellen, maar dat ook de andere personages vervelend zijn maakt het moeilijk met hen mee te leven. Je snapt geen seconde waarom Harry bang is Agnes kwijt te raken, want ze is zo paranoïde en gestoord dat elke man die normaal na kan denken elk excuus zou aangrijpen om bij haar weg te gaan. De onthullingen aan het eind maken het alleen maar ongeloofwaardiger.
Het verhaal komt niet erg Nederlands over. Seriemoordenaars, corrupte ambtenaren, geheimzinnige chanteurs en harde, gewiekste zakenmannen met vreemde hobby’s. Van Vuuren wil het heel erg het Nederlands te laten lijken door het voortdurend te hebben over “Scheveningen”, “Limburg”, “het strand” en “trams” – woorden die je al gauw niet meer kunt horen – maar dat werkt niet zolang het verhaal niet overtuigt.
Van Vuuren heeft geprobeerd hip te zijn door een spelletje dat in de zomer van 2016 kort een hype was te verwerken in het verhaal, maar het maakt het boek alleen maar gauw gedateerd. Het voegt niets toe en is vooral irritant omdat de spelers worden weggezet als gekken terwijl dat niet relevant is. Het is ook wel erg vreemd dat iedereen weet wat Pokémon GO is en bijna niemand ooit van Tinder gehoord heeft (misschien heeft de auteur zich er ook geen seconde in verdiept, want ze heeft het steeds over een “datingsite” terwijl het toch echt een app is. Maar goed, Pokémon GO is blijkbaar ook een “computerspelletje”. Correcte aanduidingen zijn niet het sterkste punt van Van Vuuren). Een goed excuus voor de auteur om haar personages informatie aan elkaar te laten geven die duidelijk voor de lezer bedoeld is omdat ze het onmogelijk níét kunnen weten – en eigenlijk gaat het vaak om dingen die zo algemeen bekend zijn dat hetzelfde voor de lezer geldt.
Het is allemaal slordig. Het taalgebruik is buitengewoon onorigineel, omslachtig, vol clichés en soms erg plat. Daarnaast blijkt Van Vuuren niet vies van infodumps en het achterhouden van informatie voor de lezer. Op het stomst mogelijke moment komt ze met haar onthulling, terwijl er genoeg betere momenten voor waren. Nodeloos te zeggen dat die dan ook weinig impact heeft. Om toch nog een beetje te verklaren hoe wat ze eerder allemaal beweerd heeft en wat achteraf gezien niet klopt volgens haar toch in het verhaal past, komt ze met een aantal enorme infodumps. Als kers op de taart sluit ze af met een niet heel erg schokkende “onverwachte” verdwijning, enkele bloederige details en een volslagen belachelijke epiloog die de conclusie dat dit verhaal een misbaksel is alleen maar bevestigen. Wellicht moet Van Vuuren voor haar volgende boek meer dan een jaar de tijd nemen zodat ze wat langer kan nadenken over een goed plot en ze dat beter uit kan werken. | 0neg
|
Hex – Thomas Olde Heuvelt
Auteur:
Thomas Olde Heuvelt (1983) is een Nederlandse schrijver. Hij won in 2015 de prestigieuze Amerikaanse Hugo Award en werd genomineerd voor de World Fantasy Award. Zijn roman HEX verschijnt in 2016 wereldwijd bij grote uitgeverijen in de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk, Brazilië en vele andere landen. Warner Bros werkt momenteel aan de pilot voor een Tv-serie gebaseerd op het boek.
Cover:
De kleuren die gebruikt zijn is donker en geeft een gevoel van onrust en geheimzinnigheid.
De titel is aan elkaar gehecht net zoals de ogen en de mond van de Wylerheks Katharina. Verder is er nog een huis op de cover te zien wat aardig verscholen staat tussen de bomen.
Het wekt zeker nieuwsgierigheid om het boek op te pakken.
En je interesse wordt zeker gewekt als je op de achterflap het volgende leest:
“Wie er wordt geboren is gedoemd er tot zijn dood te blijven. Wie er zich vestigt komt er nooit meer weg.”
Het verhaal:
Het ogenschijnlijk pittoreske dorpje Beek is in de greep van de Wylerheks, een vrouw uit de zeventiende eeuw met dichtgenaaide mond en ogen. Zwijgend loopt ze door de straten en dringt ze de huizen binnen, nachtenlang staat ze aan je bed. Iedereen weet dat haar ogen nooit mogen worden geopend.
Er wordt alles aan gedaan om haar aanwezigheid geheim te houden. Maar als een groep jongeren besluit viral te gaan met de heks, laat ze de moderne samenleving langzaam maar zeker afglijden naar middeleeuwse praktijken.
Mijn mening:
Het boek is geschreven in 2 delen. Ik vind het niet echt dat het verhaal uit twee delen bestaat. Het verhaal ging eigenlijk gewoon verder, maar ik moest wel even stoppen aan het einde van deel 1 vanwege dat er iets gebeurde wat ik totaal niet zag aankomen. En wat in mijn ogen ook niet mocht gebeuren. En als het om die reden uit twee delen bestaat snap ik het wel.
In het begin heb ik sommige stukken nogmaals moeten lezen voordat ik begreep wat er bedoeld werd. De zinsbouw of zelfs sommige woorden vond ik toch iets te vergezocht. Je kon ook best wat duidelijkere woorden voor gebruiken. Dit had ik alleen bij het begin van het verhaal. Naarmate het verhaal vorderde kwam ik naar mijn mening geen moeilijke woorden meer tegen of lastige zinsbouwen. Dit zorgde dat het begin van het verhaal niet zo snel ging. Na een aantal hoofdstukken begon de spanning erin te komen en nam de snelheid van het lezen toe. De spanning was op een gegeven moment goed te voelen en dit bleef ook als een golvende spanning door het verhaal met wat flinke spannende momenten tussendoor.
De hoofdpersonen zijn goed neergezet. Over bijna elk personage werd wel wat achtergrondinformatie gegeven die op een of andere manier relevant was voor het verhaal. Het verhaal werd uit meerdere personages verteld en dat maakte het verhaal wel af. Ik kon me soms enorm inleven in Timo. Zijn machteloosheid, vooral ook naar zijn vriendin Lotte om haar de waarheid niet te mogen vertellen, voelde je goed. Een jongen die nog veel van de wereld wilt zien, maar weet dat het niet kan.
Ik vond het een verhaal waarvan ik het einde totaal niet zo had kunnen bedenken. En ik heb er zeker nog een tijd over het einde nagedacht. | 0neg
|
Midden-Oostenexpert Melissa Scott en Victoria Clark, journaliste voor The Observer en naar verluidt auteur van een aantal historische boeken, waarschijnlijk onder pseudoniem, want ook naar ampel onderzoek niets over te vinden, hadden een leuk onderwerp voor een zogenaamd ‘ideeënboek’. In navolging van zeg maar de tafelgesprekken van Hitler, wilden ze de ergste dictators weleens culinair onderzoeken. Wat was het lievelingsgerecht van voornoemde Adolf, was hij wel zo strikt vegetarisch als beweerd? En hoe kwamen Mussolini, Tito, Franco, Castro, Salazar, Sadam en nog twintig andere ‘grote roerbakkers’ aan hun kostje?
Het resultaat: Dineren met dictators, 26 tirannen en hun lievelingsgerecht. ‘Een splinternieuwe combinatie van wereldgeschiedenis, privékiekjes en recepten waarin nieuwe aspecten van het begrip “gastronomie” zijn te ontdekken en waarin met allerlei opmerkelijks te weten kan komen over dictatoriale tafelmanieren en –gesprekken, spijsverteringsproblemen, huishoudelijke kwesties, verslavingen, aandoeningen wen eetgewoonten.’
Allemachtig, dat is pas fusion! Een kookboek, een historisch werk, biografisch materiaal en een antropologische verhandeling. En toch ook een beetje fictie. Want zo hier en daar geven de dames aan de biografieën en vooral aan de privékliekjes een eigen draai. Maar goed, in het voorwoord geven ze ruiterlijk toe dat ze, omdat er dienaangaande geen documentatie is, af en toe een list moesten verzinnen, zelf een passend potje op het vuur hebben gezet.
Hilarische quote op het omslag, onduidelijk van wie, maar goed: ‘Wat een smakeloos boek!’
Dineren met dictators is wel degelijk amusant en zelfs de tirannenkenner leert een enkele keer een grappig nieuw detail. Dat bijvoorbeeld de favoriete kok van Stalin, de bereider van de halve dag in beslag nemende feestmalen in Georgische stijl, de grootvader is van de huidige Russische hoofdkoekenbakker.
Maar bezwaarlijk is de manier waarop soms de dictators geschiedkundig worden neergezet, los van de vraag of het nog nodig is om iemand als Hitler überhaupt te introduceren. Toegegeven, het zijn schetsen, maar door de beperking kan er een verkeerde indruk ontstaan. Hitler naast ‘een berooide aquarellist uit de Oostenrijkse provinciestad Braunau’ zonder toelichting ‘een onderscheiden veteraan uit de Eerste Wereldoorlog’ te noemen is kort door de bocht. Juist dat ‘veteranendom’ is door Adolf zelf tot mythische proporties opgekookt.
Toen zijn Joodse bevelhebber, die hem uit kameraadschappelijke overwegingen had voorgedragen voor het IJzeren Kruis, de ware toedracht naar buiten wilde brengen, werd hij Gestapogewijs de mond gesnoerd. Hitler was een zogenaamd ‘etappenzwijn’, dat wil zeggen: iemand die ver achter de frontline missives heen en weer bracht en in zijn vrije tijd, onbewapend, schetsjes maakte of een boek las.
Over Franco: ‘Hij regeerde Spanje meer dan veertig jaar, hield zijn land buiten de Tweede Wereldoorlog en betaalde zijn schuld aan de Duitsers af door hun voedsel te geven dat hij zijn eigen bevolking onthield. [ … ] Hij miste op latere leeftijd elk charisma maar zorgde wel voor herstel van de monarchie door prins Juan Carlos tot zijn uiteindelijke opvolger te benoemen.’
Nou, kun je denken, een eerlijke man, die zijn schulden afbetaald, zijn land heeft gevrijwaard van strijdgewoel én voor continuïteit heeft gezorgd. Gelukkig wordt er daarna nog een ander boekje opengedaan. Voedsel bleek voor hem een doodernstige zaak. Zonder pardon liet hij een soldaat executeren die met eten naar een officier had gegooid. (Iets dat Stalin bij zijn soireetjes juist schijnt te hebben aangemoedigd.) Daarnaast werd hij, om het eufemistisch te zeggen, een hartstochtelijk jager. In 1959 schoot hij rond de vijfduizend patrijzen en ving een halve zee leeg, waaronder een walvis van twintig ton. Franco was bloeddorstig. Herinnert u zich die foto van zijn opvolger nog: Juan Carlos trots poserend bij een door hem gevelde olifantenstier. Niet van een vreemde, zou je haast zeggen.
We nemen maar een Paella gallega volgens het recept op de pagina nadien. De mooie platen van de gerechten en de droge, dwingende taal, kookinstructies nu eenmaal eigen, hebben een ontnuchterend, ietwat bevreemdend effect. Ook monsters moeten eten. De dictator als mens. Uiterst sober, of juist heel bourgondisch.
Over de Portugese dictator António de Oliveira Salazar, net iets korter dan Franco aan de macht, van 1932 tot 1970, wordt het navolgende gezegd: ‘ … hij trouwde nooit, meed de roem, bleef uit de buurt van bewonderende massa’s en wijdde zich volledig aan zijn werk. [ … ] Als jongeman bezocht hij één keer het Portugese parlement, en vaker hoefde niet: hij haatte de wanorde van de democratie. Maar aan het eind van de jaren dertig bleek zijn afkeer van de heidense en racistische Adolf Hitler even sterk. Portugal bleef tijdens de hele Tweede Wereldoorlog neutraal en hielp Joodse vluchtelingen.’
Hier kan de indruk ontstaan dat dit ‘hulpprogramma’ de verdienste is van Salazar. Het tegendeel is waar. Aristides de Sousa Mendes was ambassadeur voor Portugal in Bordeaux toen de vluchtelingenstroom op gang kwam door de opmars van de nazi’s. Hij verleende in korte tijd duizenden visa voor Portugal omdat hij ‘het menselijk wrakhout’ niet kon aanzien. (Op elk mogelijk stuk papier, aan de lopende band, zijn handtekening ingekort tot ‘Mendes’.) Op die manier opende hij de corridor voor naar schatting een miljoen vluchtelingen. Er was immers een pact tussen Spanje en Portugal.
Salazar riep Aristides terug – de stroom vluchtelingen irriteerde de Caudillo – ontnam hem zijn baan, de mogelijkheid om zelfs maar als straatveger aan de gang te gaan, zijn bezittingen en zijn naam, liet hem, zijn vrouw en uitgebreide kinderschare op gruwelijke wijze verrekken. De wereldwijde huldeblijken voor ‘het Jodenbeleid’ van Portugal nam Salazar uiteraard wel dankbaar in ontvangst.
Dit rechtgezet hebbende, na het lievelingssardientje van António te hebben genuttigd, gaan we verder door de dictatoriale geschiedenissen. Sommigen van hen waren in seksueel opzichtig bijzonder vraatzuchtig. Denk aan Mussolini, aan de Paraguayaan Stroessner, liefhebber van schoolmeisjes, en aan de leider van de Dominicaanse Republiek Trujillo, beter bekend als ‘De Bok’ vanwege zijn onverzadigbaarheid. Deze ‘beroepsontmaagder’ was bijzonder rijk omdat hij zestig procent van alle landbouwgrond bezat en tachtig procent van de industrie. Zo wil je natuurlijk wel de economie van je land bevorderen.
De meeste van de opgevoerde dictators – er zijn er nog genoeg waarmee een deel twee gevuld kan worden – zijn afkomstig uit bijzonder armoedige omstandigheden en hebben zich zogezegd met veel inzet opgewerkt.
Nu naar de supermarkt en flink inslaan voor een misdadig uitgebreid dictatormaal: Khaddafi-kameel, de mopani-wormen van Hastings Kamuzu Banda van Malawi, een schildpad voor de soep van Castro, een lekker jong hondje voor een van de lievelingssnacks van Kim Jong-il en een van de kop ontdane cobra voor het beter smulwerk van Pol Pot. Makkelijker te verkrijgen is de cassave en de spinazie voor de vegetarische pap van keizer Bokassa, een dictator waarover het hardnekkige gerucht de ronde deed dat hij liever, indachtig de gebruiken van zijn stam, een stukje mensenvlees tot zich nam.
Dineren met dictators is een amusant ‘ideeënboek’, dat af en toe historisch een steekje laat vallen. Is er werkelijk iemand die de jeugdzonde van geheelonthouder Hitler gaat koken – duifjes gevuld met lever, champignons en calvados – met dit boek in de hand? | 0neg
|
De hele serie van Nicci French over Frieda Klein leest makkelijk weg. In elk verhaal gebeurt genoeg om het boek boeiend te houden. En het zijn prettige boeken om te lezen als tussendoortje.
Toch heb ik wel moeite met het personage. In de eerdere boeken over Frieda Klein begon ik haar al wel vervelend te vinden, maar dat gevoel kreeg in dit boek wel de overhand. Ze heeft een hele rare relatie met haar vrienden en gebruikt of misbruikt ze wanneer het haar uit komt. En vervolgens slaat ze op de vlucht voor de politie, omdat zij de enige zou zijn die de zaak kan oplossen. Ik hoopte bijna dat ze aan het einde van het boek in de gevangenis zou belanden, hoewel ik ook wel wist dat dat niet zou gebeuren. | 0neg
|
In een interview met Vrij Nederland (Er is niets mis met een literair pamflet) zegt Marjolijn Februari:
Toen ik aan De literaire kring begon, was het een pamflet over het glycerineschandaal in 1996, waarbij op Haïti zestig kinderen omkwamen na het slikken van een hoestdrank met vervuilde glycerine van een Nederlands bedrijf. Toen ik het af had, was het een roman geworden. Begripvoller dus – want hoe langer je over mensen nadenkt, hoe minder rigide je ze beoordeelt. In een roman kun je de ideale rechter zijn, die alle levens en motieven tegen het licht houdt. Het oordeel is aan de lezer.’
Dat is misschien haar bedoeling geweest, maar de mensen die ze heeft neergezet worden nooit en te nimmer mensen van vlees en bloed. Alle hoofdpersonen dragen ergens in het boek wel een keer hun visie uit op de huidige maatschappij en wat daar mee mis is, maar echt raken doet het me niet en het prikkelt me nergens. Daarvoor is het allemaal te 'speecherig' en onecht. De personages praten niet met elkaar, maar houden vrijwel alleen toespraken.
Terwijl het blijkbaar wel haar bedoeling is, krijgt de lezer helaas ook al nergens de kans zelf te oordelen. Niet over het 'incident', maar al helemaal niet over de hoofdpersonen, omdat er altijd wel een personage is dat de lezer uitlegt hoe er naar 'die ander' moet worden gekeken. Jammer, maar wat mij betreft is De literaire kring een pamflet gebleven en geen roman geworden. En dat laatste zocht en verwachtte ik, niet het eerste. | 0neg
|
Een paar dagen geleden viel het boek Moord op heilige gronden op mijn deurmat met het verzoek daar een oordeel over te geven. Het boek gaat over het politieduo Grijpstra en de Gier, creaties van misdaadauteur Janwillem van de Wetering. Vanaf vrijdag 19 maart zendt RTL4 wekelijks op prime-time avonturen uit van het tweetal. Na het lezen van het promotieboekje verwachtte ik nostalgie van eigen oer-Hollandse bodem. Dus niet! Ik heb nog nooit zon fantasieloos en saai boek gelezen!
Het plot van Moord op heilige gronden valt in twee zinnen samen te vatten. In het verhaal staat een priester die middels een nekschot om het leven is gekomen centraal. Aan Grijpstra en De Gier de dankbare taak om de moordenaar op te sporen.
Al vanaf de eerste pagina ergerde ik me suf aan Grijpstra, De Gier en co. De eerste is een nukkige, vadsige man die eigenlijk te lui is om van zijn stoel af te komen. De Gier daarentegen is een vlotter type dat het ene na het andere vriendinnetje verslindt en lichamelijk wel goed in proportie is. Beide mannen maken door het boek heen continu ultrasaaie en voorspelbare grappen. Van de andere karakters kreeg ik ook geen goed humeur. Beginnend rechercheur Cardozo is de jongere collega van ons olijke duo. De hele dag ondergaat hij walgelijke kleineringen zonder daar tegen in verweer te komen. Secretaresse Hetty vervult de k..(koffie)klusjes en hoort het gemopper van G&G aan (op zich al een promotie waard). En dan last but not least de briljante commissaris. De beste man komt vrij labiel over. Hij heeft een Nieuw Guinea-trauma, lijdt aan reuma en lijkt niet in staat keiharde beslissingen te nemen of leiderschap te tonen. Gek hoor, dat hij is gepasseerd voor de functie van hoofdcommissaris...
Het verhaal van Moord op heilige gronden gaat nergens over. Het boek begint met een brand die totaal los staat van de gepleegde misdaad. Toch blijft deze gebeurtenis doorzeuren in het verhaal aangezien de-nicht-van-de-vrouw-van-de-commissaris hierbij is omgekomen en hij haar begrafenis regelt. Voor het uitvoeren van het werk waar hij voor betaalt krijgt, heeft hij hierdoor geen tijd!? Het speurwerk van Grijpstra en De Gier slaat nergens op. Zij slepen zich zuchtend en steunend van de ene potentiële verdachte naar de andere, zonder dat ze echt resultaat boeken. Inspecteur Cardozo probeert nog een beetje gebruik te maken van het tikkeltje intelligentie dat hij bezit, maar G&G lachen zijn ambitieuze pogingen keer op keer honend weg. De uiteindelijke ontknoping bracht bij mij de reactie Ja, en ??? teweeg. Dit keer geen nagelbijten van de spanning maar van grote ergernis. De holle frasen, het slappe verhaal en de domme karakters maken dit boek voor mij tot een lege huls. Ik ga wel een poging wagen om de eerste aflevering van G&G op tv te bekijken. In een concept waar de geoliede promotiemachine van Endemol zich sterk voor maakt, moet toch wel iets te ontdekken zijn dat de moeite waard is??? Het boek was dat zeker niet, dus dan moet de tv-serie maar proberen mij alsnog te overtuigen. | 0neg
|
Boek met twee gezichten. Een in de hand gehouden verhaal in het verleden verbonden met een krakend verhaal in het heden.
Queestes zijn populair. De lezer zoekt ook zijn of haar eigen graal . In de hedendaagse literatuur is de oude graal niet meer voldoende. Bij Brown zagen we al dat iedere tijd zijn eigen graal maakt. Mosse doet niet anders. Aardig, maar het deel in het heden introduceert te veel personen die de verhaallijn eerder vervuilen dan versterken. Mosse voert ze te toevallig in. Het zijn ook weinig levensechte personages. De tijdspanne in het deel dat nu speelt is onwaarschijnlijk. De hoofdpersoon verzucht zelf eer keer op vrijdag: is het werkelijk nog maar sinds maandag bezig. Als lezer geef je haar gelijk. Niet te geloven. Jammer ook dat de verbindingen tussen heden en verleden er te dik bovenop liggen. Dat Alice ook Alaïs was snapt je al op pagina 1. Aardig, dat wel, maar toch net als Brown overschat. Ook teveel pretentie. Zie de vele sites over het boek. | 0neg
|
Sandra Hazelaar is onderweg naar huis wanneer zij getuige is van een verkrachting waarbij zij een bekende strafpleiter als de dader herkent, en de dader herkent haar als de voormalige actrice van een soapserie, die nu een kleinschalig restaurant en cateringsbedrijf heeft. Vanaf dit moment moet zij altijd achterom kijken, bang zijn voor een volgende actie van deze strafpleiter want de mensen die loyaal aan hem zijn zitten letterlijk in alle lagen van de bevolking.
Toen ik dit boek onder ogen kreeg heb ik het ingebracht in de plaatselijke leesclub omdat het mij echt een ontzettend leuk boek leek. Mijn medeleden dachten er anders over en achteraf kan ik ze alleen maar gelijk geven. Hoge verwachtingen werden niet waargemaakt. Een heel vergezocht einde, teveel toevalligheden om het verhaal een draai te kunnen geven en teveel losse einden. Kortom het gerecht is niet af! | 0neg
|
Dit boek kent 2 kanten. Ten eerste is het eerste deel een redelijk goed opgebouwd verhaal. Met zeer goed gedoseerde spanning. Alleen ergens halverwege neemt de schrijfster een afslag in het verhaal die zo'n bizarre wending geeft aan het verhaal, dat het voor mij totaal ongeloofwaardig wordt. En daarmee doet ze aan haar zelf opgebouwde spanning ook een totale afbreuk, want zo'n bizarre wending komt ook totaal uit de lucht vallen. Echt broddelwerk. | 0neg
|
Onbegrijpelijk dat er zoveel te doen is om dit boek! Ik wilde mijn eigen mening vromen en heb daarom het boek ook uitgelezen. Maar het heeft mij niet kunnen boeien. De humor van Ana vond ik wel leuk, maar daar was het niet erg om te doen in dit boek... | 0neg
|
Maar niet uitgelezen, ik haakte af bij Hugo Baas, een alter ego teveel vrees ik. Nochtans met veel zin aan begonnen, bijwijlen wat opzij gelegd want geen lichte kost maar dan ook weer gelachen om het Ikea-betoog - dat blijft ongetwijfeld hangen als ik volgende editie doorblader - maar dan ging het naar mijn gevoel bergafwaarts, het personage begon te irriteren. De transformatie van Einzelganger naar de 'Hugo Baas' viel me tegen en heb het boek weggelegd op pagina 264. Neem me voor om het tijdens donkere winterse dagen nog eens ter hand te nemen, misschien lukt het dan beter om het uit te lezen. | 0neg
|
Ik verbaas me over de hulde die Dave Eggers telkens ten deel valt; wat hij schrijft wordt al bij voorbaat lovend ontvangen, heeft al direct een cultstatus. Twee boeken heb ik pas van hem gelezen, dus mijn oordeel is gebaseerd op een klein deel van zijn oeuvre. De Cirkel en De Parade.
De Parade begint al tenenkrommend; de obesitas van bijvoeglijk naamwoorden benemen me bijna de lust om verder te lezen:
"In het platinakleurig ochtendlicht, tilde hij zijn loden hoofd op. Hij lag op een kunststof matras in een omgebouwde zeecontainer onder een kleine plafondventilator die de lauwe lucht in het vertrek rondslingerde.
Hij waste zich met vochtige doekjes uit een pakje en trok zijn uniform aan, een zwarte overall van synthetische vezels. Onder de snel opkomende zon liep hij over de met grind bedekte binnenplaats ..."
De Parade is een steriel verhaal, zonder diepgang, met karakters die al bij voorbaat vaststaan en een verhaal dat ondergeschikt lijkt gemaakt aan de boodschap die hij wil vertellen: we leven in een rot wereld!
De Parade zou het geweldig doen als stripboek; ik zie de prachtige prenten voor me over een snelweg die van de ene kant van het land tot de andere wordt aangelegd, met twee stripfiguren. De een een brave, consciëntieuze, loyale werknemer, die zijn werk zeer serieus neemt en de ander een man die een wat lossere moraal heeft. Onderweg maken de mannen het een en ander mee, maar boeien doet het niet; het zijn losse verhalen die geen enkele diepgang aan het boek verlenen. | 0neg
|
Stress reset kwam voorbij op het moment dat ik dacht waar zit die knop bij mij en gaat hij werkelijk werken.
Vol enthousiasme begon ik met het lezen van het boekje. Niet wetende wat ik er van moest verwachten en wat het eindresultaat zou zijn.
Het eerste deel is op een leuke humoristische manier geschreven. Met een leuke verhalenlijn waar je relaxt doorheen leest. Een moment van ontstressen is dan wel even aan de orde. Verder krijg je weinig tips en draait het in principe alleen om een recept van twee medicijnen die dan voor de oplossing zou moeten zorgen.
Het tweede deel gaat dan ook alleen nog maar over het recept
Gelukkig heb ik geen last van de in het boek beschreven 'ziektes' en was het voor mij verder geen teleurstelling dat hier niet echt een boek was met de daadwerkelijke stress reset knop. Alhoewel ik me wel kan voorstellen dat er lezers zullen zijn die, na al veel ellende te hebben meegemaakt, hopen op een verandering na het lezen van dit boek. Helaas dit is dus niet het geval.
Al met al heb ik toch een beetje kunnen genieten van het eerste deel in dit boek. Alleen is de titel foutief gekozen. | 0neg
|
De Lovebus vertelt het verhaal over een jongen die chauffeur is van een Lovebus die stelletjes kunnen huren om er een leuke tijd in te hebben. Maar op een avond gaat het grandioos mis.
De titel en de achterflap geven niet veel weg van het verhaal. er worden geen personages geïntroduceerd, alleen één gebeurtenis waar je over gaat lezen.
In de eerste hoofdstukken van het boek worden de meeste personages al geïntroduceerd. De personages zijn redelijk oppervlakkig, want het verhaal begint gelijk op die desbetreffende avond. Je krijgt nauwelijks iets te weten over hun leven vóór dit verhaal. Maar toch heeft ieder personage een eigen, kort verhaal.
Hierdoor val je gelijk in het verhaal zonder vooroordeel van bepaalde personages. Waarschijnlijk heeft Tjibbe Veldkamp hier bewust voor gekozen om je zo lang mogelijk in het ongewisse te laten. verderop geeft de schrijver wat meer informatie over de personages waar je ze beter door leert kennen.
De hoofdstukken zijn kort en de point of view wordt afgewisseld door verschillende personages, waardoor de gebeurtenissen van verschillenden kanten worden belicht. Dan kom je er ook achter dat elk personage veel meer onder de leden heeft dan je in het begin zou verwachten.
De manier waarop het verhaal verder wordt uitgewerkt, per tijdstip en soms hetzelfde tijdstip maar vanuit een ander perspectief is niet zozeer verwarrend, maar zorgt voor een soort onnodige herhaling. In het begin had het afwisselen van personages een meerwaarde, maar later leek het soms wat overbodig te worden, waardoor je soms de nijging kreeg om een bladzijde over te slaan.
Dit houdt ongeveer tot het eind van het verhaal aan en een echte ontknoping lijkt pas op het einde te komen. De spanning die je zou verwachten blijft uit, maar doordat er met korte zinnen en korte hoofdstukken wordt gewerkt, heb je het boek wel zo uit.
Wanneer je spanning en actie verwacht in het boek, valt dat erg tegen. Deze aspecten komen niet echt tot uiting en daardoor kan het einde wat teleurstellend zijn. Desondanks is het boek goed te lezen en kan deze manier van schrijven je als lezer meer inzicht geven in de schrijverswereld. | 0neg
|
Pff eindelijk uit, dat zegt al genoeg lijkt me kon er maar moeilijk door komen, het boek is zeer langdradig en toch moet en zal je het uitlezen, omdat je toch wilt weten hoe het nu zit,maar zeker niet mijn favoschrijfster.. | 0neg
|
De cover van het boek spraak mijn zo aan dat ik het heb vast genomen. Bij het lezen van de achterkant moest ik het boek gewoon lezen. Het werd dus mijn volgend boek. Het begin van het boek was zalig nam mijn helemaal mee in het verhaal. De spanning zat er van af het begin goed in.
Naar het einde toe werd het wat lang dradig en heb mijn door de laatste hoofdstukken met moeite heen geworsteld. Wat ik wel heel jammer vind.
http://infoboeken.blogspot.be/2015/09/john-connor.html | 0neg
|
De waarheid is de tweede thriller van Melanie Raabe. Haar eerste, De val, werd een groot succes. Zo groot, dat inmiddels de filmrechten zijn verkocht aan Hollywood. Kan zij met De waarheid het succes van haar debuut evenaren of zelfs overtreffen? De covertekst, “ze herkent hem niet, toch weet hij alles van haar”, geeft de opmaat naar een mysterieus verhaal.
Zeven jaar geleden verdwijnt de man van Sarah tijdens een zakenreis naar Zuid-Amerika. Niets heeft zij sindsdien van hem vernomen. Zelfs geen eis om losgeld. Net nu zij haar leven met hun zoontje Leo wil voortzetten krijgt ze bericht. Phillipp, haar man, zou nog in leven zijn. Sterker nog hij keert terug naar huis, naar haar. Als ze op de luchthaven worden herenigd, slaat de schrik haar om het hart. Deze man ziet er enigszins uit als Philipp, maar ze kent hem niet.
Alle ingrediënten voor een spannend verhaal dat met een fijn plot tot een mooi eind zou kunnen komen. De spanning loopt op. Als lezer zit je op het puntje van je stoel als Sarah de achtervolging inzet om de vreemde, die zogenaamde haar man zou zijn te ontmaskeren. Als een leeglopende band eindigt deze achtervolging. De spanning wordt opgebouwd, maar het resultaat valt tegen. En dat is het verhaal in een notendop. Bij vlagen komt de spanning goed naar voren. Vrijwel geen een keer leidt het tot een verklaring.
Het perspectief ligt bij Sarah. Zij beschrijft haar frustratie. Haar paniek. Wie is die man die beweert Phillipp te zijn? De hoofdstukken worden afgewisseld met korte intermezzo’s beschreven uit oogpunt van de vreemde, die nu als Phillipp weer is teruggekeerd naar Sarah. Dat is de hamvraag van dit boek. Wie is deze vreemde? . Het plot komt als een klap in het gezicht. Niet van bewondering omdat het zo goed in elkaar zit, maar als een teleurstelling. Na het dichtslaan van De waarheid blijf je als lezer met een bedrogen gevoel achter. | 0neg
|
Dit is het tweede boek van deze schrijfster na haar debuut: Het Sindome Complot.
Het verhaal speelt zich af in drie tijden: de huidige tijd en dit is dan de tijd vlak voor het binnenvallen van de Amerikanen in Irak. De tijd van Abraham. En in het laatste deel van het boek speelt het verhaal zich af in de tweede wereldoorlog.
Het verhaal is saai, taai en spanningsloos, met veel politiek geneuzel erin verwerkt. Er zijn veel verhaallijnen die soms samenkomen en weer uit elkaar gaan. Veel personages zien we de revue passeren, zoveel dat ik vaak de draad van het verhaal weer kwijt was.
Er komen ook wat prettiger delen in voor en dat zijn de hoofdstukken die zich afspelen in de oudheid ten tijde van Abraham. Simpel en goedbegrijpbaar.
Maar dan: in het laatste deel van het boek in de tijd die zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ik ben er nog misselijk en ondersteboven van. Een deel speelt zich af in een concentratiekamp waar veel vrouwen en kinderen zitten. Dit wil ik helemaal niet lezen in een thriller. Zoveel sadisme, zo heftig, zo shockerend. Ik gruwel er nog steeds van. Dit boek hoeft van mij niet. | 0neg
|
Toen ik aan “Bloed op sneeuw” begon had ik – met uitzondering van zijn jeugdboeken – nog niet eerder iets van Jo Nesbø gelezen. Zijn reeks over Harry Hole is nog onontgonnen terrein en dit dunne boekje leek mij wel een mooi moment om kennis te maken met zijn thrillers. Al jaren hoorde ik mensen in mijn vrienden- en kennissenkring over elkaar heen duikelen van bewondering en zag ik vrijwel uitsluitend lovende recensies voorbijkomen. Het werd dus tijd om zelf eens een oordeel te vormen. Ik was er klaar voor. Had er zin in. Een nieuwe held. Jo Nesbø. Na “Bloed op sneeuw” zou ik dan meteen aan zijn andere boeken kunnen beginnen.
Niet dus.
Ondanks het beperkte aantal pagina’s heb ik mij moeten dwingen om het einde te halen. Het was op sommige momenten een kwestie van wanhopig tegen de stroom in worstelen en meerdere keren heb ik overwogen om het maar gewoon op te geven. De schrijfstijl van Nesbø was prima, maar het verhaal zelf wist mij geen moment te pakken. Huurmoordenaar Olav bleek een man zonder inhoud. Hij was gespeend van iedere vorm van humor, had niets interessants te vertellen, maakte nergens ook maar een beetje indruk en kon het dunne verhaal van de auteur op geen enkele manier dragen. Een verhaal zonder ziel. Zonder inspiratie. “Bloed op sneeuw” bevat alleen maar woorden en zinnen maar geen samenhangend geheel. Het is natte sneeuw dat niet blijft liggen en waarmee je dus uiteindelijk weinig mee kan beginnen. Eigenlijk is het helemaal geen boek maar meer een concept voor wat misschien ooit een boek had kunnen worden. Als Nesbø zich de tijd had gegund om het op een goede manier uit te werken.
Het einde van "Bloed op sneeuw" is vrij abrupt. Alsof de auteur er plotseling ook geen zin meer in had. Of is het de bedoeling dat er ooit nog eens een vervolg gaat komen? Het is alsof ik sneeuw op mijn rug voel smelten. Alleen het idee al. De plot zelf is heel doorzichtig en zie je al van verre aankomen. Ook in dat opzicht is er geen enkele verrassing. Daarnaast ontbreekt in het hele verhaal de spanning die je toch minimaal in een thriller mag verwachten. Op zich is huurmoordenaar Olav best wel een goed verzonnen personage, maar is de uitwerking uiterst bedroevend. Zeg maar gerust saai. Net zo saai als een landschap met sneeuw waar je op een afstand naar kijkt. Daar kunnen een paar bloedspetters helaas weinig aan veranderen.
Jammer genoeg moet je in de winkel voor “Bloed op sneeuw” de volledige hoofdprijs betalen. Mocht je nog twijfelen: trap er dan niet in. Leen het bij de bibliotheek als je het absoluut wilt lezen. Maar geloof mij nou maar dat je helemaal niets mist als je dit korte verhaal besluit over te slaan. | 0neg
|
‘De een leeft, de ander sterft. Kies maar.’ De tekst op de voorkant van Iene miene mutte wordt voor diverse stellen een afschrikwekkende waarheid. Ze worden ontvoerd, opgesloten in een ruimte waaruit ze niet kunnen ontsnappen en achtergelaten met een pistool met één kogel. Degene die overleeft, wordt vrijgelaten.
De politie zit met de handen in het haar na de verschrikkelijke uitkomsten van deze ontvoeringen. Waarom gebeurt dit? Wie zit erachter? En zijn de slachtoffers op de een of andere manier met elkaar verbonden?
Iene miene mutte is de eerste thriller van M.J. Arlidge. Hij schrijft al vijftien jaar scenario’s voor Britse crimeseries. Deze ervaring heeft hem eerder dwarsgezeten dan geholpen bij het schrijven van Iene miene mutte. Het lijkt alsof Arlidge eindelijk de kans zag om zijn personages een verleden mee te geven; iets wat op de televisie minder snel lukt omdat de kijker die personages vaak alleen in het hier en nu meemaakt. Arlidge is zich daarbij eens flink te buiten gegaan. Te veel personages krijgen van hem een getroebleerde achtergrond, zonder dat het iets toevoegt aan het verhaal.
Dezelfde overkill komt ook in het aantal verhaallijnen terug. Arlidge heeft daarvan veel in zijn boek gestopt, alsof hij wil voorkomen dat de lezer vanuit verveling naar een ander boek gaat zappen. Bij de politie alleen is het al een wonder dat men nog tijd overhoudt voor het onderzoek, zoveel zaken worden erbij gesleept. Een politievrouw vindt haar ontspanning in de sm-scène, een ander ontdekt dat ze zwanger is, de derde vlucht in de alcohol omdat hij nog niet verwerkt heeft dat zijn vrouw hem verlaten heeft voor een ander, en dan moet er ook nog gezocht worden naar degene die alle geheimen naar de roddelpers lekt.
De poging van Arlidge om op die manier inhoud te geven aan zijn personages, keert zich tegen hem. Er zit zoveel in Iene miene mutte dat er voor de lezer geen tijd is om adem te halen. Kwantiteit is ook in dit geval geen kwaliteit.
De plot kent dezelfde gejaagdheid, wat misschien ook een mooi middel is om de lezer niet te veel te laten nadenken over de praktische kant van het ensceneren van de ontvoeringen. Op het eind van het boek wordt er een sprint gemaakt naar de onthulling, die me deed afvragen of ik soms bepaalde feiten gemist had. Maar later bleek dat Arlidge bewust diverse informatie had achtergehouden om de uiteindelijke verklaring meer impact te geven. Dat zou wederom op televisie wel werken, maar een boek vraagt toch een andere spanningsboog, invulling van personages en het delen van informatie met je lezer.
Arlidge is inmiddels bezig met een vervolg op Iene miene mutte. Het is te hopen dat hij daar meer rust in aanbrengt.
Nog een opmerking voor de vertaler: ik weet niet of het letterlijk is overgenomen van de oorspronkelijke tekst, maar iemand op pagina 99 binnen vier regels zowel Ella als Ellie noemen en acht pagina’s later de naam Ellen geven, is een slordige fout. | 0neg
|
Ik heb de eerste 3 boeken van Karin Slaughter verslonden en was erg opgetogen om dit boek te lezen. Ik wist dat het een boek was van meerdere auteurs maar ik vind het vreselijk tegenvallen, ik wurg me er doorheen hopend op een moment dat het boek me 'pakt', maar ik ben al een eind op weg en ik vrees dat dat niet meer gaat gebeuren, voor mij is dit maar 1 ster waard...laat maar zitten. | 0neg
|
Ik weet niet precies wat ik van zijn boek moet vinden. Het is niet slecht maar anders.
Het verhaal is pakkend maar niet spannend. Het eerste hoofdstuk van 12 oktober ik snap niet wat dat met dit boek te maken heeft. Ook het laatste hoofdstuk voegt naar mijn mening niets toe.
Het is ook lastig lezen omdat er woorden niet duidelijk in staan en er wat engels bij inbegrepen zit, dat verwacht je niet van een Nederlandse vertaling.
Had ik het einde zo verwacht nee dus het was wel de moeite waard. | 0neg
|
Dat is wat tijdens het lezen herhaaldelijk dacht. En Arnon Grunberg is toch wel een schrijver die me weet te boeien, het boek Fantoompijn staat zelfs tussen mijn favorieten. Dat boek vond ik steengoed om de dwaze gedachtes en zinnen. Voor mijn gevoel heeft Arnon Grunberg datzelfde in dit boek krampachtig nog een keer proberen te verwezenlijken. Het boek is alleen zo dik en het gaat echt nergens heen.
Waar het boek voor mijn gevoel over gaat is een man met een karakter dat zich binnen het autistisch spectrum bevindt. Hij bedoelt het als man zo goed, maar blijft in zijn leven gewoon een onhandige, kille en gevoelloze man. Het boek is ontzettend langdradig, ik heb het maandenlang aan de kant gelegd, ondanks dat ik nog maar 40 bladzijdes verwijderd was van wat voor mij de finishlijn voelde. Kortom, het boek had veel korter gekund en eindigt meer in een soort scène waar wraakactie de boventoon voert en niks meer met de titel te maken heeft. | 0neg
|
Hoewel de historische feiten goed blijken te kloppen: er zijn inderdaad historisch gezien "tabaksbruiden" geweest die vanuit Engeland naar de koloniën in Noord-Amerika gingen, zou ik deze roman toch eerder classificeren als een zeer bijbelvaste versie van de "bouquetreeks" dan onder zuiver historische roman.
Voor mij daarom een tegenvaller, al is het boek verder best leesbaar.
Het plot:
Een adellijke dame komt op het moment van afvaart op een schip dat van Engeland naar de West vaart met gevangenen en tabaksbruiden: vrouwen die aan kolonisten verkocht worden in ruil voor tabak; en wordt tegen haar wil meegenomen, omdat ze volgens de kapitein goed verkoopbaar zou zijn.
Bij aankomst komt ze na als inzet bij het kaarten te zijn ingezet, bij een tabaksplanter en zijn familie.
Hoewel ze volhoudt aan haar verhaal over haar adellijke afkomst, gelooft niemand haar en trouwt ze met haar planter die belooft bewijzen voor haar verhaal te laten zoeken en als dat correct blijkt het huwelijk ongeldig te laten verklaren. | 0neg
|
Pieter Elting, een geslaagd zakenman en pas gescheiden wegens het rijden van een scheve schaats, wordt op klaarlichte dag ontvoerd. Twee gebivakkeerde personen nemen hem mee naar zijn nieuwe leefruimte. Dag prachtige kostuums, dag mooi huis, dag perfect leven. Voortaan leeft hij in een saaie kamer, gebonden aan een bed. Losgeld wordt er niet gevraagd, uitleg over het grote waarom wordt er niet gegeven. Tijd om na te denken dus voor Pieter.
De cover van ‘Dagen van schaamte’ verklapt reeds een deel van het boek … het gebroken glas is representatief voor personages die zich gebroken voelen, zij het ieder op zijn eigen manier of voor andere redenen. Het boek geeft een blik op een huidig maatschappelijk probleem, iets dat je na het lezen toch wel even aan het denken zet.
‘Dagen van schaamte’ werd opgedeeld in 2 delen. In het eerste deel staat vooral de effectieve ontvoering van Pieter centraal. Het leest in het begin vlot weg, maar na een tijdje begint het toch allemaal een beetje langdradig te worden. Iets teveel herhalingen over de dagelijkse beslommeringen die het slachtoffer van deze daad moet ondergaan maken het soms moeilijk om verder te gaan met lezen. Het tweede deel, geschreven als dagboek, daarentegen leest opnieuw vlotter en geeft een klare, duidelijke blik op de beweegredenen van de daders. De waarheid is hard aldus ook de werkwijze van de daders.
Er is geen gevoel van spanning te vinden en de dagen die Pieter daar beleeft worden na een tijdje zowel even saai voor hem als voor de lezer. Laat je vooral niet verleiden door het genre thriller dat op de cover prijkt, maar bezie het meer als een self-reflection roman want dit boek geeft je toch wel stof tot nadenken. | 0neg
|
Robbie en de Kruiper by Raymond E. Feist
My rating: 2 of 5 stars
Dit is naar mijn idee een van de slechtere boeken van Feist. Te duur voor wat het levert. Op zich een goed verhaal, dat verder uitgediept had kunnen worden. Kon me ook niet echt goed inleven in het verhaal. Eind kwam een beetje gejaagd over. Ondanks zijn plaats in de Midkemia-reeks, is dit het slot van deze serie boeken.
120 pagina's terwijl de vorige boeken daar een veelvoud van waren | 0neg
|
David Baldacci werd vijftig jaar geleden geboren in Richmond, de hoofdstad van de Amerikaanse staat Virginia. Na zijn studies rechten en politieke wetenschappen werkte hij negen jaar als advocaat in Washington D.C. Momenteel verblijft hij weer in Viriginia, waar hij zich fulltime bezig houdt met schrijven. Baldacci debuteerde in 1996 met Het recht van de macht, of Absolute power. Het was een instant succes en vond het jaar daarop zijn weg naar de bioscoop, met Clint Eastwood en Gene Hackman als hoofdrolspelers. Verlos ons van het kwaad is al zijn negentiende spannende boek en het tweede deel uit van de reeks met de voornaamloze geheim agent Shaw en journaliste Katie James, die startte met Niets dan de waarheid.
De nieuwe opdracht van geheim agent Shaw bestaat uit het ontvoeren van de op het eerste gezicht respectabele Canadese zakenman Evan Waller. Maar de man leidt niet alleen een zakelijk dubbelleven; hij heeft ook een verleden dat hem achtervolgt in de persoon van Regina Reggie Campion, die in naam van zijn slachtoffers wraak wil nemen door hem de dood in te jagen. Zonder het van elkaar te weten zitten de twee jagers achter dezelfde prooi aan. Een prooi die zichzelf pas in zijn element voelt als jager en dolgraag de rollen omgedraaid ziet
Dat David Baldacci kan bogen op bijna vijftien jaar ervaring als auteur is meteen te merken. Met een origineel begin heeft hij de aandacht van de lezer onmiddellijk te pakken; en door gebruik te maken van zeer korte hoofdstukken waarvan enkelen bij tijd en wijlen eindigen met een cliffhanger, houdt hij de vaart erin. Maar het verdelen van de driehonderdvijftig bladzijden over niet minder dan honderdentwee hoofdstukken heeft als belangrijke bijkomstigheid dat de lezer de kans ontnomen wordt om zich eens op zijn gemak in te leven in het verhaal. Ondanks het gruwelijke thema en genoeg tempowisselingen, blijft het verhaal steken in oppervlakkigheid waardoor de betrokkenheid van de lezer tot het absolute minimum beperkt blijft.
Het sterkste punt is met voorsprong de keuze van de gebruikte locaties. Vooral aan het beschrijven van de streek rond Gordes, in de Franse Provence heeft David Baldacci veel aandacht besteed, waardoor deze mooi uit de verf komt. Van de personages die opgevoerd worden in Verlos ons van het kwaad, worden echter alleen de allerbelangrijksten voorzien van net genoeg achtergrond om relevant te kunnen zijn voor het verhaal. Anderen ontgroeien de status van cliché niet of worden amper of niet gedocumenteerd. Hoewel Verlos ons van het kwaad het tweede boek is in een serie, kan het best als een op zichzelf staand verhaal gelezen worden. Toch is het enkel maar een aanrader voor de echte fans van David Baldacci, want het boek geeft continue de indruk geschreven te zijn op routine. Er is weinig echt negatiefs over te vertellen, maar opgewonden wordt de lezer er ook niet van. Het boek mist een hart en een ziel, waardoor het een sfeer uitstraalt van professioneel lopende band-werk. Of een typisch voorbeeld van wat men krijgt als schrijven van spannende boeken werk geworden is in plaats van passie. | 0neg
|
De reisverhalen van Palin (documantaire of in boekvorm) vind ik altijd meer dan de moeite waard. Ik weet niet of hij eerder fictie heeft geschreven, maar ik ben niet onder de indruk. Op zich wel een lekkere schrijfstijl maar het verhaal over een geheimzinnige milieuactivist is magertjes. Pas vanaf pagina 250 zijn er een paar plotwendingen die het tempo verhogen, maar uiteindelijk niet verrassend genoeg om het hele verhaal te dragen. Het verhaal speelt zich af op verschillende plekken over de hele wereld, maar ook de beschrijvingen van deze reisbestemmingen zijn niet van het gebruikelijke niveau.
Kortom vlees nog vis en ik zou willen zeggen: schoenmaker ... blijf bij je leest. | 0neg
|
Ruth Rendell is van 1930 en behoort dus niet meer tot de jongsten. Langzamerhand begin je dat te merken aan haar schrijfstijl; de Wexford-boeken zijn niet meer zo feilloos in de roos als in de jaren '60, '70 en '80; haar "gewone" thrillers ademen steeds minder de sfeer van een onverbiddelijk en onvermijdelijk verloop.
Dat geldt ook voor haar nieuwste boek met Portobello als Engelse titel. Zoals wel vaker bij Rendell krijgen willekeurige mensen die totaal verschillende levens leiden, met elkaar te maken door toevallige omstandigheden. In dit verhaal zit het toeval in het verlies van een geldbedrag door een van de personages, de zonderling Joel. Het geld wordt gevonden door galeriehouder Eugene, die het terug wil geven aan de eerlijke vinder (vandaar de Nederlandse titel).
Deze kleine gebeurtenis heeft tot gevolg dat Eugene, Joel en nog wat mensen in elkaars vaarwater terecht komen, soms zelfs zonder het zelf te weten. Maar de lezer weet het wel.
Helaas wordt het verhaal nergens echt spannend of dwingend; er is wel sprake van misdrijven, maar die leiden niet tot een ontknoping. Hoe het gaat aflopen, is al lang voor het laatste hoofdstuk duidelijk. Het boek kabbelt gezellig verder, wij lezers komen van alles te weten over het hedendaagse Londen (vanuit het perspectief van een tamelijk bejaarde dame, dat wel), en het leest allemaal gemakkelijk weg. Maar ik vrees dat Rendell haar "magic touch" kwijt is. | 0neg
|
Een portret van het leven van een vrouw.
Het kon mij niet bekoren.
Zou ik het erop kunnen gooien dat ik zoals veel lezers mezelf graag zou willen identificeren met Vera, en dit niet lukt?
Vera wordt herhaaldelijk omschreven als een opmerkelijke vrouw met een speciale uitstraling die mannen onherroepelijk aantrekt en vrouwen afstoot. Wellicht lukt het mij als vrouw zijnde om deze reden ook niet om contact te krijgen met Vera.
Of zou het zijn dat haar leven geen referentiekader heeft in het mijne? Haar onderlinge relaties met directe familie, haar carrière, haar liefdesleven, de moeder-dochter relatie waarin een vroege ziekte de angst voor verliezen aankaart, dat zich op een later moment in haar leven herhaalt.
Waar is de emotie? Waar is de zelfbeschouwing?
Ja, een leven van een vrouw die zoveel mee heeft en ook zoveel tegen krijgt, zoals velen van ons meemaken, en toen....????
Onderstaande reactie lezend licht ik graag het volgende er even uit:
Het is een boek dat gaat over de macht van het verleden, altijd nog, en over de onmacht die te breken. En als je dat bij het lezen te harte neemt valt alles op zijn plaats
Of we wel of niet content zijn met ons verleden vormt dit toch een deel van wie wij in het heden zijn. "De onmacht die te breken" - ik proef in het verhaal niet eens de wil of de strijd om die te breken, het is bij Vera een "staat van zijn" , zoals velen van ons het verleden laten sluimeren en daaruit herhalende factoren gestaag over ons heen laten komen.
Als ik dit gegeven in gedachten zou moeten houden bij dit verhaal dan had ik er graag wat verdieping in gezien, concrete formulering van gedachten, nu ervoer ik het als een zeer vlak verhaal, het stelde zelfs in sfeer en taalgebruik teleur. | 0neg
|
Levy's roman is overladen met loftuitingen in kranten en tijdschriften. Volgens de Daily Telegraph is er sprake van 'A stealthily devastating book ...an intelligent, pulsating literary beast'. Auteur Jeannette Winterson heeft het over 'originality of thought and expression'. En ik vraag me een paar dagen nadat ik het dichtgeslagen heb, nog steeds af wat ik blijkbaar mis. In eerste instantie kreeg ik de indruk dat Levy erg veel naar Woody Allen gekeken had en herinnerde haar boek me vooral aan één van zijn films (en dan niet meteen zijn beste). Personages met problemen die vooral erg met zichzelf te doen hebben en die niet of nauwelijks zien wat er om hen heen gebeurt. Dat de dichter het bed induikt met de duidelijk gestoorde jonge dichter in spe wordt op pagina 1 al onthuld, dat zij beide zelfmoordneigingen hebben blijkt aan het einde van het boek. Het is niet dat ik niet snap wat er in het boek gebeurt, ik snap gewoon niet waarom Levy dit boek zo geschreven heeft. Het woord dat in mijn hoofd steeds opkomt is pretentieus. Woody Allen maar dan zonder de humor en zelfspot van de regisseur. Ik zou zeggen, alleen lezen als je echt niets anders in huis hebt of mij van het tegendeel wil overtuigen. Laat mij maar weten wat ik blijkbaar mis. | 0neg
|
Het zomerthriller-debuut van 2006 staat er op de voorkant van het boek! Hoe is het mogelijk, waren er dan geen betere boeken afgelopen zomer? Mijns inziens toch zeker wel. Mijn mening: een slecht geschreven boek, stukken er in vermeld die er niet toe doen. Het taalgebruik beneden peil. Een schrijfster die probeert hele mooie zinsnedes te maken maar ze valt duidelijk door de mand. Het lukt haar gewoonweg niet. Heel jammer. Een ontzettend saai boek, het kostte me moeite om door te lezen. Ik ben ontzettend teleurgesteld, mede doordat ik me het boek liet aanprijzen door een medewerkster van een boekenwinkel, zij had het boek gelezen en was er weg van! Had er het volste vertrouwen in dat zij er wel kijk op had. Misschien ook wat naïef van mij..... Het zegt niet alles als je in een boekewinkel werkt.... | 0neg
|
Dit is een heruitgave van het boek uit 1994 en lijkt de transitie te zijn tussen haar romantische en medische thrillers. Het leest wel lekker vlot weg, maar is erg van de hak op de tak en conclusies blijven redelijk oppervlakkig. Zeker niet haar beste werk. | 0neg
|
De Officier was niet alleen voor mij thriller van het jaar in 2014.
Het werd alom geprezen en ook Vaderland was genieten van dezelfde schrijver.
Ik had daarom veel verwacht van Conclaaf maar ik wist na een pagina of 20 dat dit hem niet ging worden.
Wat een katholiek gemekker wordt er de eerste 100 pagina's over ons heen gestort. De ene bijbelse vers na de andere laat Harris op ons los terwijl het er uiteindelijk alleen maar om gaat: Wie wordt de baas van het schoolplein?
Harris heeft veel research gedaan, mocht ook op audientie in Het Vaticaan en dat is te merken.
Alles wordt in detail besproken, elk kledingstuk, elke vers, maar er valt weinig te 'thrillen'.
Wanneer je dit een spannend boek vindt dan adviseer ik je de aflevering aanstaande zondag van de Fabeltjeskrant over te slaan want wat Bor de Wolf allemaal gaat uitvreten is dan wel heeel eng.
Vanaf pagina 170, van de totaal 250 komt er iets meer gang in het boek omdat dan de stemrondes gaan beginnen.
Wie de paus uiteindelijk wordt ziet een kind van 6 na wat omslachtige plotwendingen. De laatste plotwending hangt dan al een pagina of 60 boven de mark en is werkelijk te lafjes voor woorden.
Verder wordt er nauwelijks stil bij gestaan dat de hele kerk en zijn moeder een achterhaald circus is dat meer kwaad doet dan goed maar voegt Harris wel nog even uit het niets een authentiek boos Islam aanslagje ertussendoor.
Toch nog 2 sterren omdat het Harris is en omdat er qua schrijfstijl niets mee mis is en de volgende Robert Harris schaf ik toch meteen weer aan. | 0neg
|
Al zolang ze het zich kan herinneren is Anita Larkens met schrijven bezig. Ze begon met gedichten en volgde daarna een schrijfcursus. En als copywriter schreef ze onder andere voor de tijdschriften Schijven magazine en Pippo en recenseerde ze thrillers voor Crimezone.nl. In 2001 verscheen haar non-fictieboek, De volmaakte vrouw. Werk succes en identiteit. Eind 2012 deed ze mee aan een erotische thrillerwedstrijd van Vrouwenthrillers.nl en haar huidige uitgever De Crime Companie, die ze in 2013 won. Haar verhaal werd gepubliceerd in het boek Verleiding. In datzelfde jaar werd haar thrillerdebuut Schaduwdochter als e-book uitgebracht. In 2015 volgde de papieren versie.
Na haar scheiding van haar man Dries valt psychologe Mare Berg in een depressie. Als ze na zestien weken weer aan het werk gaat, zag ze één dossier op haar bureau liggen. Om weer rustig te kunnen beginnen. Dit dossier is van Chantal, een jonge vrouw die wegens diefstal regelmatig met justitie in aanraking is gekomen en doorverwezen is naar een psycholoog. Wanneer Chantal na een tweede bezoek aan Mare spoorloos verdwijnt, besluit Mare zich over haar dochtertje te bekommeren. Vier jaar later duikt Chantal plotseling weer op en begint voor Mare een onzekere periode die op haar zenuwen werkt. Want komt Chantal haar dochtertje weer terughalen of niet? Het gaat zelfs zover dat Mare de wanhoop nabij is en overgaat tot een daad die niemand had kunnen voorzien.
Het verhaal bestaat uit drie delen en het eerste, dat zich afwisselend in 1999 en 2003 afspeelt beslaat het grootste deel daarvan. Het heden speelt zich af in 2003 en de flashbacks hebben tot gevolg dat de lezer meer te weten komt over wat zich vier jaar eerder heeft afgespeeld. Dat werkt verhelderend, maar zorgt er eveneens voor dat de mogelijk aanwezige spanning tenietgedaan wordt. Vooral omdat de lezer in dit eerste deel denkt te weten wat er gebeurd is. Deel twee speelt zich in 2003 af, maar ook dan worden afwisselend sprongen in de tijd gemaakt. Hierin wordt het gedrag van Mare enigszins verklaard. In het laatste en kortste deel worden alle eventuele vragen beantwoord en blijkt de auteur een verrassing in petto te hebben.
De sprongen in tijd geven het verhaal snelheid, maar af en toe komt het voor dat zo'n tijdwisseling te plotseling komt waardoor een klein beetje verwarring ontstaat. Je kunt dan het gevoel krijgen wat te missen. Wat zeker ontbreekt, is de spanning. Pas op eenderde van het boek doet zich een eerste verrassende wending voor. Voor een thriller, ook al is het een psychologische, is dat veel te laat. Ondanks dat de ontknoping veel verheldert en ook verrassend is, blijven er desondanks nog wel wat vragen over die niet beantwoord worden.
Het thema van Schaduwdochters, waarheid en leugen, is origineel en de manier waarop dit in het verhaal is verwerkt, heeft in ieder geval tot gevolg dat niets is wat het lijkt. Toch kun je je niet aan de indruk onttrekken dat Larkens hier soms te ver in gaat. Daardoor doen grote delen van het verhaal vrij ongeloofwaardig aan. Jammer, want in principe leent dit thema zich er heel goed voor om het wel realistisch te laten zijn. Dat zou niet alleen de spanning, maar ook de geloofwaardigheid ten goede komen. | 0neg
|
Heimwee naar bloed is een vanuit origine Italiaanse thriller, geschreven door Dario Correnti, een pseudoniem waaronder twee auteurs schuilgaan. Nog voordat het boek verscheen was er al internationale belangstelling voor, mede doordat het gaat over een seriemoordenaar die echt bestaan heeft.
In Heimwee naar bloed gaat een doorgewinterde journalist, Besana, samen met een klunzige stagiaire, Ilaria, achter een seriemoordenaar aan in de Italiaanse stad Bergamo. De moordenaar imiteert de allereerste seriemoordenaar van Italië: Vincenzo Verzeni. Hij wurgt zijn slachtoffers en laat steeds tien spelden achter, samen met een bericht: ViVe. Besana klampt zich vast aan de zaak, die misschien wel zijn laatste als journalist kan zijn, en leert Ilaria de kneepjes van het vak. Door begrotingen en de opkomst van modernere media komen de banen van Besana en Ilaria in gevaar. Het verhaal van de vrijlopende seriemoordenaar is misschien wel dé kans om een plaatsje bij de krant te verzekeren.
In het boek zit een spannend verhaal verstopt, met personages en verhaallijnen die interessant zouden kunnen zijn, maar door de manier waarop het is uitgewerkt (misschien mede door de matige vertaling) benut het niet zijn volle potentie.
De personages zijn enigszins cliché: een norse, oude journalist die houdt van een drankje en een vrouwelijke, jonge stagiaire, die klunzig is en wordt uitgelachen, maar eigenlijk nog zo gek niet is. Deze personages komen vaker in boeken voor. Hierdoor komen sommige scènes en dialogen ook automatisch cliché over. Zelfs de subplots, die niet veel bijdragen aan het verhaal, zijn achterhaald. Zo is Besana gescheiden en heeft hij een zoon die hem de schuld geeft. Zijn innerlijke strijd had interessant kunnen zijn, als het maar iets bij had gedragen aan het verhaal.
Ook de spanning in het verhaal komt niet helemaal tot zijn recht. Het boek is eentonig, er zijn geen belangrijke gebeurtenissen en de personages worden nooit écht op de proef gesteld. Ze bereiken het einde van het boek vrijwel zonder schrammen en er is bijna geen dag dat ze niet rustig uit eten gaan. Ze gaan hier praten, ze gaan daar praten, schrijven een artikeltje en gaan dan ergens een wijntje drinken. Het is enigszins teleurstellend, met Heimwee naar bloed als titel.
Hier en daar worden er potentiële verhaallijnen opgeworpen, die spanning met zich mee zou kunnen brengen, waar dan vervolgens niks mee wordt gedaan. Zo is er een politieman met verdachte krassen op zijn rug, dat volledig wordt genegeerd en zijn er meerdere verdachte kandidaten, waar amper naar om wordt gekeken zonder hun alibi’s te verklaren. Dat er bijna niets mee wordt gedaan, zorgt niet voor voldoening, zeker niet wanneer de ontknoping geen slimme twist bevat, maar eigenlijk best simpel is.
Het is uiteindelijk de historisch accurate beschrijving van een seriemoordenaar die echt heeft bestaan, die het verhaal interessant maakt om te lezen. Verder heeft het boek vrij weinig te bieden. Het was een boek met veel potentie, maar helaas is het de schrijvers niet gelukt om hun heimwee naar bloed om te zetten heimwee naar de geschreven pagina’s. | 0neg
|
Niet uitgelezen omdat ik het totaal nietszeggend vond. | 0neg
|
Ergens in de jaren zeventig van de vorige eeuw is de Vlaamse auteur Stan Lauryssens als stadsredacteur begonnen bij De Nieuwe Gazet, de (Antwerpse) regionale editie van Het Laatste Nieuws. Inmiddels heeft hij een indrukwekkende serie boeken op zijn naam staan waarbij Zwarte sneeuw, zijn eerste thriller, in 2002 de Hercule Poirotprijs in de wacht sleepte als beste spannendste roman van dat jaar. Met Lotte, blond, 17 jaar, blauwe ogen startte hij in 2012 de serie met Eddy Thielemans, hoofd van de Brusselse Cel Vermiste Personen, in de hoofdrol. In de slipstream van deze politieroman verscheen in 2013 het tweede verhaal, Cleo, 15 jaar, rood haar, vader onbekend.
Niet alleen vertonen de titels van beide boeken veel gelijkenis, ook de kaders waarbinnen beide verhalen zich afspelen komen in grote lijnen met elkaar overeen. Maar de inhoud van het 'Cleo-boek' onderscheidt zich wel van het eerder verschenen 'Lotte-boek'.
Marie-Thérèse en de gepensioneerde hoofdcommissaris Sam genieten van elkaar en van hun vrije uren. Als Marie-Thérèse in de veronderstelling verkeert deel te nemen aan een telefonische enquête waarin allerlei vragen worden gesteld over mensen met rood haar, vinden zij dat allebei op zijn minst een merkwaardig gesprek. Dan verdwijnt ene Cleo Pastoors uit Brasschaat. De Brusselse commissaris Eddy Thielemans betrekt Sam bij het onderzoek. Kort daarna is ook de 13-jarige Adam Decoster spoorloos. Opmerkelijk is dat beide kinderen rood haar hebben. Als onderzoek aantoont dat de twee kinderen afkomstig zijn van een spermadonor, is dat voor de speurders het sein om in de wereld van de anonieme donoren en de IVF (in-vitrofertilisatie of reageerbuisbevruchting) naar de oplossing te gaan zoeken.
Cleo, 15 jaar, rood haar, vader onbekend is door Stan Lauryssens als maatschappelijk actueel onderwerp opgepakt en tot een aantrekkelijk leesbaar verhaal verwerkt. Met enkele feiten uit de wereld van de menselijke voortplanting schetst Lauryssens tot welke bizarre situaties de keuze voor deze bijzondere voortplantingsmethode kan leiden. De met Vlaamse humor doorspekte dialogen, die in de verschillende dialecten worden gevoerd, hebben hier zeker een toegevoegde waarde. Het onderwerp mag dan actueel zijn, erg diep gaat de auteur niet in op de leefwijze van de ouderparen die hebben gekozen voor deze wijze van bevruchting en nu geconfronteerd worden met de onverklaarbare verdwijningen. Op het emotionele vlak was daar zeker meer uit te halen.
Het is Lauryssens' vertelwijze die een onderwerp, dat best serieus genoemd kan worden, op een dermate luchtige wijze voorstelt dat de gedachte aan een klucht zich tijdens het lezen langzaamaan ontwikkelt. Die keuze zal waarschijnlijk bewust zijn gemaakt, maar declasseert het onderwerp wel enigszins.
Het einde, waarin meestal een aantal zaken opgelost en uitgesproken moeten zijn, is door de auteur ook iets anders aangevlogen dan doorgaans het geval is. De laatste regels impliceren een restprobleem dat goed als de start voor een nieuw avontuur kan dienen. Het lot van een aantal personages in Cleo, 15 jaar, rood haar, vader onbekend blijft helaas ook onuitgesproken. Dus, verhaal uit, probleem niet opgelost en een aantal vragen blijft onbeantwoord! Daarmee stijgt dit tweede verhaal niet echt uit boven zijn voorganger. | 0neg
|
De ideale man
Evelien is een vrouw die naar haar idee geen gelukkig huwelijk heeft met haar man Taeke.
Tevens is ze moeder van keet en lieve maar ook daar vind ze zelf dat ze tekort schiet. Haar reactie op de kinderen als ze niet luisteren is soms heel heftig en dan begint ze te schreeuwen. Maar aan de andere kant kan ze ook vlug in paniek raken als het om haar kinderen gaat. Dan ontmoet ze een man die Kees heet hij roept gevoelens in haar op die ze allang niet meer gevoelt heeft. Na vele gesprekken en een intensief telefoongesprekken gaat ze toch een beslissing nemen. Het verhaal gaat over een vrouw die ongelukkig is en daardoor veel drinkt en rookt en alleen haar hartsvriendin Emma die zij Elvis noemt als haar vertrouweling heeft.
Ik had wel wat moeite met dat er in het verhaal de meeste personage aangesproken worden met de moeder van of vader van dat gaf mij toch een onpersoonlijk gevoel bij het verhaal. Daardoor kon ik er niet goed inkomen. | 0neg
|
Ik vond het een ongeloofelijk saai boek. Als ik het niet moest lezen voor een boekbespreking zou ik het nooit uit de kast hebben gehaald. Het is veel te langdraadig | 0neg
|
Exit boekenkast. Het was mijn eerste kennismaking met Michel Faber. Maar ik ben niet gecharmeerd van deze verhalenbundel. Tuurlijk er zaten een paar goede bij, maar niet genoeg om een voldoende te geven. Dus weg uit mijn kast om plaats te maken voor een beter boek. | 0neg
|
De manier waarop de ziekte MS wordt beschreven vond ik heel knap gedaan, voor zover mogelijk kreeg je er echt een gevoel bij. Het verhaal eromheen bleef erg oppervlakkig, veel te oppervlakkig naar mijn smaak. Ook vind ik de kaft erg raar gekozen. Meerdere keren komt in het boek naar voren dat May in een spijkerbroek met een trui met vlekken naar het buffet ging. Bij de kaft krijg ik een heel ander gevoel. | 0neg
|
Chuck moet terug naar het afgelegen eiland in Lake Superior, zijn vaders testament zal worden voorgelezen. Gretchen zijn vrouw en dochter Klara gaan met hem mee. De bevolking is niet bepaald blij met de terugkeer van Chuck, zijn vader heeft immers veel geld doen verdwijnen van vele inwoners. Gretchen vraagt zich af hoeveel dat ze eigenlijk weet van haar tweede echtgenoot die zich steeds vreemder gaat gedragen. Welke last draagt Chuck met zich mee?
De cover van het boek stond mij aan en het verhaal des te meer. Al snel had ik door dat mijn wensen niet vervuld zouden worden. Er staan veel spellingsfouten in het boek nog maar te zwijgen van de zinsconstructie. Het maakt dat je regelmatig opnieuw en opnieuw een regel moet lezen.
Het verhaal komt pas echt in actie de laatste 50 blz maar dan nog kan het de saaiheid van het voorafgaande niet compenseren. Ik ergerde mij vooral aan Gretchen dat ze zo dom is om maar mee te gaan in Chuck zijn tegenslagen van het leven, dat haar 16 jarige dochter nog het slimste is van het trio.
Het verhaal van Chuck en zijn doen en laten zijn zo over the top dat ik blij ben dat het boek uit is. Is eentje dat je vlug wil en zult vergeten. | 0neg
|
Een redelijk teleurstellende Van der Heijden wat thematiek betreft. Prachtig geschreven weliswaar en er ging een uitgebreid historisch onderzoek aan vooraf, maar ik had steeds het idee dat ik een boek van Annejet van der Zijl aan het lezen was. En dat wilde ik niet. Ik wilde een A.F.Th.
De verhaallijn is dun en voorspelbaar. Echter, ik heb mijn historische kennis weer wat bij kunnen spijkeren.
Niet bepaald een aanrader. Maar ik ben nog steeds dol op Adrie en wil nog steeds bij hem op schoot zitten. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.