text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
'Verbroken viel mij persoonlijk een beetje tegen, vergeleken met de vorige boeken uit deze reeks.
De personages van Sara en Lena worden verder uitgewerkt, maar die van Will Trent blijft jammer genoeg wat aan de oppervlakte. Het boek leest meer als een roman dan als een thriller; pas op het eind wordt het nog even spannend.
Voor de mensen die Sara Linton al helemaal in hun hart hebben gesloten is het boeiend om te lezen hoe zij om gaat met de verschillende fases in haar rouwproces en nu voorzichtig haar leven weer op begint te pakken.
Ook werpt dit boek een blik op het ooit zo sterk functionerende politiecorps in het dorp. Het laat zien hoe groot het effect kan zijn op een groep wanneer leidinggevende posities verschuiven.
Wanneer je deze serie al vanaf het begin leest is dit boek wel een aanrader, omdat het de onderlinge verhoudingen tussen enkele hoofdrolspelers verder uitwerkt. Als eerste kennismaking met Karin Slaughter zou ik dit deel echter niet snel aanbevelen. | 0neg
|
De ietwat achterlijk naïeve en op esthetisch vlak minder bedeelde pompbediende Melchior Multcher gaat al 34 jaar lang gebukt onder fysieke en verbale plagerijen van de bevolking van Yellowmoon, Montana. Zijn vriend Lorne Dorganson meent hem te kunnen helpen met het project waarmee hij op dat moment bezig is bij zijn werkgever softwarebedrijf QualTech: een nieuw computerspel waarbij een oude indiaanse demon Dae Nhemm bevrijd dient te worden en ter hulp schiet om wraak te nemen op je vijanden. Via een fysieke aanraking kan je de geest van Dae Nhemm overdragen op je tegenstander wiens daarop volgende waanvoorstellingen al snel leiden tot zelfmoord. Melchior is naïef genoeg om er in mee te gaan...
Maar na de eerste drie geslaagde experimenten slaat het duo de schrik om het hart: het gemeende computerspel blijkt bittere ernst! De politie staat voor een raadsel en wanneer de CIA er zich mee gaat bemoeien dreigt het tikkertjes-spel om te slaan in complete chaos.
Demonen die aanzetten tot zelfmoord en politieke machtsspelletjes op het hoogste niveau... De strip is beter dan het boek: meesterscenarist Corbeyran en tekenaar Richard Guérineau verwerkten het thema in de waanzinnig goede stripreeks Le chant des stryges, in onze contreien beperkt beschikbaar als De zang van de vampiers. Het duo Corbeyran/Guérineau serveert het gerecht met iets minder bloederige horror maar wel met een bloedmooie heldin met ravenzwart lang haar die een pak sterker uit de hoek komt dan Deseyns Raven Daramantez. De zang van de vampiers is bovendien één van de weinige geslaagde pogingen om occulte horror de broodnodige geloofwaardigheid mee te geven om zon verhaal boeiend te houden.
Zoals bij het gros van de horrorverhalen echter dreigt Johan Deseyn na de eerste twee delen van Yellowmoon regelrecht af te stevenen op een klassieke chaotische camp/blood & gore finale die meestal niet om aan te zien is, maar gelukkig weet Deseyn tenminste de finale tot een goed einde te brengen.
Er loopt iets grondig fout in de eerste twee delen van Yellowmoon, niet zozeer inhoudelijk horror is nu eenmaal horror maar wel op gebied van stijl. Deseyn schijnt ten eerste zowat alles (onbewust?) te herhalen wat hij voordien al schreef in net iets andere bewoordingen, soms in een volgend hoofdstuk of alinea maar soms zelfs al in de volgende zin. Herhalingen kunnen helpen de nadruk te leggen op bepaalde zaken om het belang ervan te onderstrepen maar Deseyn gaat hierin echt te ver. Eens je het in de mot krijgt begint het werkelijk hinderlijk te worden en op de zenuwen te werken. Met honderd bladzijden minder had Deseyn hetzelfde verhaal uit de doeken kunnen doen.
Wat ook hinderlijk is, is Deseyns ziekelijke obsessie wat betreft lichamelijke afscheidingen: het vele bloed en de rondvliegende kwakken sperma lijken gezien het genre nog perfect aanvaardbaar maar waarom in godsnaam overal te pas en te onpas de pis/kak en scheten bijsleuren??? Is de anale fase niet voorbehouden voor kinderen tussen 1,5 en 3 jaar?
Het taalgebruik van de verschillende personages doet vermoeden dat zowat alle inwoners van Yellowmoon domme machos, wereldvreemde naïevelingen of oversekste geilaards zijn. Hoe bloederig en schokkend de taferelen soms ook zijn, telkens de zwartharige biseksuele en exhibitionistische agente Raven Daramantez opduikt kan Deseyn het niet nalaten een vermelding van haar mooie kont en tieten en de reactie van haar tegenspelers hierop neer te pennen. Werkelijk ziekelijk! De taal waarin Deseyn zich uitdrukt om de gedachten/beschouwingen van de verschillende personages weer te geven voelt bovendien belerend ouderwets en infantiel aan.
Het is dan ook tegen de verwachting in dat Deseyn zich in het derde deel herpakt: het taalgebruik wordt iets neutraler, de bovenvermelde obsessies iets milder en de horror iets zakelijker. Elke nieuwe scène wordt afgewisseld met een nieuwe zelfmoord, de ene al origineler dan de andere. En naarmate de lijken zich opstapelen worden de overlevenden minder seksistisch, volwassener, kortom menselijker...
By the way, hoe zit het trouwens met de mysterieus groenverlichte afdeling van QualTech? Geen spoor te vinden van Yellowmoon trouwens op Google-maps (het echte Garland lijkt ook opgelost in rook...), enkel grote artificiële cirkelvormige structuren. Deze onthutsende vaststelling en de vele bijzonder lovende recensies doen me haast vermoeden dat de invloed van Dae Nhemm en de CIA verder strekt dan je op het eerste zicht zou vermoeden. Leuk verhaal, slecht boek. | 0neg
|
6 jaar geleden las ik m'n eerste Kellerman en nu weet ik waarom ik deze schrijver opzij had laten liggen... Dit boek is voor mij het voorbeeld van hoe het niet moet. Veel zin gehad om hem opzij te leggen, maar vooruit, toch maar verderlezen.
De 1e 100 pagina's zijn zwaar om lezen. Enige dialogen zijn tussen Delaware en zijn vriend Sturgis. Zeer vermoeiend, te meer omdat deze Superman blijkbaar alles zelf uitvogeld, iets wat naar het einde toe meer merkbaar wordt. Hij legt gemakkelijk verbanden, die ook lijken te kloppen, waardoor het verhaal rustig verderkabbelt. Niet alles wat hij doet is perfect, ook merkbaar op het einde en dat zorgt dan voor enige spanning. Pas van zodra alles uitkomt van het "hoe en waarom" heb ik met ongeduld zitten verder lezen.
Ik heb hier nog Bloedband liggen van hem ook, maar ben zeer sterk aan het twijfelen. Misschien voor een slapeloze nacht... binnen 5 minuten slaapplezier gegarandeerd. Not my cup of tea dus! | 0neg
|
Hoe lang kan je een thrillerserie rekken ? Eindeloos lang als het van Patricia Cornwell afhangt. 'Chaos' is het inmiddels 24ste deel in de ooit fantastische Kay Scarpetta serie, een serie die met de tijd vervallen is in middelmatigheid en steeds meer en meer de status van 'guilty pleasure' begint aan te nemen. Hoogstandjes worden van Cornwell niet meer verwacht, maar men wil wel weten hoe het verder gaat met Kay, Benton, Lucie, Marino en alle anderen. Meer dan 25 jaar, dat gom je niet van de ene op de andere dag uit, al voelt het soms alsof je vinger twijfelachtig boven de defriend knop van Facebook blijft hangen: doe ik het of doe ik het niet ? Ach waarom zou ik, zo veel last heb ik er nu ook weer niet van ...
Inhoudelijk wordt er best niet al teveel prijsgegeven. Gezien alle gebeurtenissen zich afspelen in een tijdspanne van ongeveer 24u - een korte epiloog buiten beschouwing gelaten - is de kans te groot om zich te bezondigen aan spoilers. Het verhaal is heel beperkt en des te jammer is het dan ook dat Cornwell zich opnieuw te buiten gaat aan ellelange beschrijvingen, oprakelen van feiten uit het verleden, ... en zo het tempo in het verhaal eindeloos drukt. Halverwege het verhaal is er nog zo goed als niets gebeurd en wat een boeiende thematiek had kunnen zijn wordt uiteindelijk al te haastig in het laatste gedeelte van het boek verwerkt. Jammer maar helaas, opnieuw geen Cornwell op niveau. Wel een weliswaar onderhoudend doch wisselvallig verhaal voor de liefhebbers van de serie, liefhebbers die hoe dan ook afscheid zullen moeten nemen van een vertrouwd personage. Wie dat is en hoe moeten ze zelf maar ontdekken, een cliffhanger van jewelste krijgen ze er gratis en voor niets ter compensatie bij. | 0neg
|
Voor mij was Witte ruis het eerste boek dat ik van deze schrijver lees. Een veelbelovende tekst op de achterflap moest wel een goed verhaal opleveren. Maar helaas is het niet zover gekomen. De karakters waren voor mij onvoldoende neergezet om me in hen in te kunnen leven. Ik was me er niet van bewust dat dat voor mij zo belangrijk was. Daardoor kabbelde het verhaal voort en werd ik geen moment in het verhaal gezogen. De manier van schrijven sprak mij ook niet aan, onder andere door de heftige perspectiefwisselingen. De meeste lezers van de leesclub waren juist wel enthousiast over dit boek. Op basis van hun reacties had ik het boek misschien wel spontaan aangeschaft. Maar het blijkt maar weer dat smaken enorm kunnen verschillen! | 0neg
|
ik vond er niet zo veel aan. | 0neg
|
Dit is het eerste boek van Harlan Coben waar ik niet enthousiast of onder de indruk van ben. Het verhaal komt rommelig en ongeloofwaardig over met TE veel personages en feiten die eigenlijk weinig ter zake doen. Bovendien telt het verhaal te veel toevalligheden. Coben is een fantastisch auteur en wordt soms de meester van de "twist and turn" genoemd omwille van de vele wendingen in zijn verhalen. Dit boek heeft, wat mij betreft, een paar twists and turns te veel. Ook de plot en uiteindelijke afloop konden me niet boeien. Volgende keer beter. | 0neg
|
De Kinderverzamelaar gaat over een moordenaar, Alfred, die kinderen vermoord en ze allemaal op een bepaalde manier tentoonstelt.
Ook gaat het over de gevolgen voor de achtergebleven gezinnen en hoe hun levens verweven raken met die van de moordenaar.
Het boek leest op zich prettig. Fijne schrijfstijl, geen langdradige zinnen of wollige taal.
Toch heb ik het boek niet uitgelezen. Waarom niet?
Het is een behoorlijk dik boek, met vrij kleine lettertjes. Ik was inmiddels halverwege en zag er als een berg tegenop om verder te lezen. Ik zocht steeds weer excuses om maar niet verder te lezen in het boek. En dat is natuurlijk nooit de bedoeling.
Het verhaal op zich is interessant en wordt beeldend verteld. Maar het had, denk ik ook met minder woorden verteld kunnen worden. Niet dat het langdradig is, dat niet. Maar ik heb het idee dat er teveel wordt bijgehaald. Dat kan ik uiteraard mis heben en blijkt op het einde ( dat ik dus niet gelezen heb ) alles samen komt. Maar dat weet ik dus niet.
Misschien dat ik het boek ooit weer een kans geef. Maar voorlopig niet.... | 0neg
|
De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween en De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry zijn een begrip geworden. Brooke Davis voegt een titel aan dit rijtje van bizarre en humoristische verhalen toe, De ongelooflijke zoektocht van Millie Bird. Hoewel de verwachtingen met een titel die verwijst naar de eerder genoemde bestsellers hoog zijn, weet Davis de lezer met haar debuutroman toch niet te overtuigen.
Geloofwaardig is de roadtrip die zevenjarige Millie Bird maakt in elk geval niet. Samen met de 87-jarige Karl de Typist en 81-jarige Agatha Pantha gaat ze op zoek naar haar moeder. Karl is weggelopen uit een verzorgingstehuis en Agatha is haar huis zeven jaar niet meer uit geweest na het overlijden van haar man. Millie maakt de drang naar avontuur in hen los en dat avontuur wordt met de bladzijde wonderlijker.
LOL
Davis weet een glimlach te toveren rond de mond van de lezer. Het wereldbeeld van een zevenjarig meisje blijkt een heerlijk perspectief om een bizar verhaal te vertellen. Voeg daar een voortvluchtige bejaarde man en een gestoord, schreeuwend oud vrouwtje aan toe en het plaatje is compleet. Maar het verhaal van de twee bejaarden lijkt af en toe belangrijker dan dat van Millie. ‘Ze zouden geen seks moeten hebben in de woestijn, maar dat hebben ze wel, en ze voelen zich net filmsterren, want alleen filmsterren doen toch dingen zoals seks hebben op een rots bij zonsopgang.’ Davis verliest de zoektocht van Millie af en toe uit het oog en dat is jammer.
De ongelooflijke zoektocht
De ongelooflijke zoektocht van Millie Bird blijft in elk geval ongelooflijk. Twee oude mensen die schelden, vechten, stelen en jaren van hun leven proberen in te halen zijn amusant, maar vooral ongeloofwaardig. Een zevenjarig meisje dat op zoek is naar haar moeder maar in plaats daarvan eigenlijk de meest verantwoordelijke van het drietal is, is nog ongeloofwaardiger. ‘Karl loopt meters achter haar in een kringetje rond zoals zij weleens doet als ze zichzelf duizelig wil maken. Ze ergert zich aan hem. Ze hebben hier geen tijd voor.’ De zoektocht is dus inderdaad ongelooflijk, maar Davis weet hem niet geloofwaardig te maken.
[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT] | 0neg
|
Christie Watson, verpleegkundige en schrijfster, beschrijft in het boek Met hoofd en hart, liefdevolle ervaringen van een verpleegkundige, hoe ze verpleegkundige is geworden en hoe haar loopbaan is verlopen. Nu werkt ze niet meer in een ziekenhuis, maar geeft ze les in creatief schrijven.
Ze beschrijft haar leven als verpleegkundige, de geschiedenis van het vak, ze geeft uitleg over het reilen en zeilen in een ziekenhuis, maar ze geeft ook kritiek. Kritiek op sommige collega's, de politiek en het management.
Het boek is opgedragen aan alle verpleegkundigen. Ze geeft meerdere keren in dit boek aan dat het een zwaar beroep is. De uren zijn lang, de lonen zijn laag, de emotionele last is hoog, de bezuinigingen zijn zwaar en de politiek wil dat niet inzien. Het is dan ook duidelijk dat zij vindt dat de verpleegkundigen de echte helden zijn in een ziekenhuis.
Is dit boek verlichte kost voor (aankomende) verpleegkundigen? Nee, daarvoor is het een te openvlakkig boek. Er zit totaal geen lijn in dit boek. Het lijkt erop of dit een eerste kladversie is en gedachten en ideeën in volgorde van bedenken zijn opgeschreven. Bij een heel emotioneel verhaal over een kind wat een transplantatie moet ondergaan, haalt ze de vaart en de emoties eruit door tussendoor uitleg over transplantatie te geven, daarna een gesprek met collega's te beschrijven om daarna een andere operatie te beschrijven en dan pas weer terug te gaan naar de transplantatie. Dit van de hak op de tak springen gebeurt het hele boek door. Dit is zo jammer, het boek verliest hierdoor de emotionele lading waarvan je eigenlijk wil dat de lezers het voelen.
De tekst op de achterkant van het boek wordt dan ook niet waargemaakt. Ja, het is met vlagen emotioneel en men zal een traantje laten, maar adembenemend? Nee, daarvoor is het veels te warrig geschreven. Ik had meer verwacht van iemand die les geeft in creatief schrijven en een loopbaan als verpleegkundige achter de rug heeft. | 0neg
|
als liefhebber van het gengre heeft dit boek niet iets nieuws te bieden. spionage, de russen na de val van het communisme, wapenhandel. De rauwe werkelijkheid, voor mij een zeer boeiend uitgangspunt - geen fantasie - , maar ik vind de beschrijving niet heel pakkend en het verhaal best wel voorspelbaar. Ook de typering van de karakters zijn niet heel diep. Het is allemaal wat vlak en oppervlakkig. | 0neg
|
Nee is niet mijn ding, vind het moeilijk te lezen ,te langdradig zoveel raadsels zo dat ik moeilijk het plot kan volgen ,maar geeft niet ,blijf het proberen | 0neg
|
Ik heb veel boeken van haar gelezen maar dit boek vind ik wat traag en nauwelijks een thriller. Het verhaal gaat over een vrouw: Stephanie Harker, die haar pleegzoon ziet verdwijnen op het vliegveld met een vreemde man. Zij wordt gefouilleerd omdat het veiligheidspoortje gaat piepen omdat haar been vol met metalen schroeven zit , terwijl Jimmie bij de bagageband blijft wachten op haar. Er wordt niet naar haar geluisterd, ze wordt behandeld met een taser alsof ze een terroriste zou zijn.. De wanhoop en de onmacht, die Stephanie moet voelen wordt goed beschreven.
Dan volgt een wat onwaarschijnlijk verhoor door de de FBI-agente Vivian McKuras, In dat verhoor vertelt Stephanie hoe het komt dat zij Jimmie als pleegzoon heeft, die als moeder Scarlett Higgings heeft en als vader een dj. Beide ouders zijn overleden na een zeer turbulent leven waarin Stephanie als ghostwriter een bepalende rol speelt. Het verhoor vult het grootste deel van het verhaal, terwijl er ondertussen naar Jimmie wordt gezocht.
Het eind van het verhaal waarin de ontknoping komt, is erg onwaarschijnlijk en er blijven losse eindjes liggen.
De reden dat ik het boek heb uitgelezen is omdat ik toch nieuwsgierig was naar het verhaal en omdat er meerdere verhaallijnen zijn met verdachten waardoor ik wilde weten hoe het nu werkelijk zat en daarin ben ik teleurgesteld. | 0neg
|
Het is heel dubbel: het boek is bijzonder mooi geschreven en eigenlijk verdient het taalgebruik een hoge waardering.
De karakters en de plot gaan alle kanten uit, de vrouwelijke karakters zijn eerder karikaturaal dan overtuigend en het boek vormt geen afgerond geheel. Allicht wordt veel duidelijker bij de volgende delen, maar meer dan 600 pagina’s lezen en een hoop losse draden om dan te wachten op deel 2? Wachten op alle delen en dan lezen lijkt me zinvoller. | 0neg
|
Ik ben het helemaal eens met voorgaande recensies en heb daar weinig aan toe te voegen. Langdradig en oppervlakkig boek. Ik keek altijd met spanning uit naar de nieuwe verhalen van P.Cornwell. De bron is echter opgedroogd; de teleurstelling bij het lezen van elk nieuw boek wordt steeds groter. | 0neg
|
Ik las nog niet eerder een boek van James Grippando maar had er wel een zekere verwachting van. Hij was met dit boek zeker niet aan zijn proefstuk en zijn werk is zeer gewaardeerd.
Het plot op zich is goed gevonden maar de manier waarop hij het verhaal schrijft is voor een thriller allesbehalve spannend. Bijwijlen was het langdradig en saai met teveel details die niet ter zake deden. Het was ook lastig om alle personages te volgen. Heel de ontknoping ging rommelig zonder echte spanning. Ik blijf met een leeg gevoel achter. | 0neg
|
Peter Ross heeft het goed voor elkaar. Hij combineert een congres voor radiologen in Barcelona met een strandvakantie in Spanje. De stranden liggen vol met mooie vrouwen, dus hij heeft het voor het uitkiezen. De mooie droom verandert al snel in een nachtmerrie. Gangsters plukken hem van de straat en eisen dat hij als Amerikaan autopsie pleegt op een broer van hen die vermoord is in Spanje. Al vrij snel daarna leggen anderen dezelfde druk op Ross om te voorkomen dat hij die autopsie uitvoert. Voor Ross volgt er een razendsnel avontuur waarin hij amper tijd heeft om adem te halen.
Michael Crichton is wereldberoemd geworden met thrillers als Jurassic Park en Disclosure (Onthulling) die ook verfilmd zijn. Tijdens zijn studiejaren was Crichton al als auteur actief. Toen schreef hij onder de pseudoniemen John Lange en Jeffrey Hudson. De boeken van John Lange verschijnen nu voor het eerst in vertaling.
Crichton wilde destijds met zijn John Lange-boeken de competitie aangaan met de films aan boord van een vliegtuig. De John Lange-boeken waren ook in anderhalf uur te lezen en boden volgens Crichton meer amusement dan een Doris Day-film.
Dunne boeken die de nadruk leggen op de snelheid van het avontuur; dat moet wel ten koste gaan van de kwaliteit. Dat geldt ook voor Zero Cool. Crichton laat de gebeurtenissen erg snel op elkaar volgen, waardoor de lezer amper tijd heeft om stil te staan bij wat er gebeurt. Op die manier vallen de zwakke plekken in de plot niet zo op. Hoe geloofwaardig is het bijvoorbeeld dat een Amerikaanse patholoog zich bij een Spaans ziekenhuis meldt, en dat hij zonder enige vraag of identificatieplicht een lijk toegeschoven krijgt om autopsie op te plegen?
Zero Cool is bovenal een vingeroefening van Michael Crichton. Het boek laat zien dat hij het al in zich had om een verhaal te vertellen. Zijn talent had echter wel bijschaving nodig op gebieden zoals de plot en het neerzetten van karakters. Zijn latere werk onder eigen naam laat zien dat hij gelukkig heeft bijgeleerd. De vaak laconieke dialogen en de niet overtuigende plot in Zero Cool maken het boek uitermate geschikt om aan het strand te lezen of, zoals Crichton dat liever zag, aan boord van het vliegtuig. Zonder nadenken de tijd doden. Voor de betere thrillers kan men beter het latere werk van Crichton pakken. | 0neg
|
Jeetje mina, hoe suf kan een mens zijn? 3/4 afgeluisterd in de veronderstelling dat ik dat andere meisje IN de trein aan het beluisteren was. En het dan ook nog eens vreselijk vinden. Dit is NIET mijn kopje thee. | 0neg
|
Douchend komt Jasper erachter dat hij geen doorsnee jongen is. Sterker nog: terwijl hij dat bekende liedje van Prince zingt, wast hij zijn haren met paars water en condenseren de paarse druppels op de cabine. Maar vergeet Jaspers vriendin Gemma niet, die hij per ongeluk in de supermarkt tegen het leven is gelopen. Jasper probeert zijn speciale gave zo goed mogelijk voor de mensheid in te zetten, met hier en daar een onbedoeld, kwaad gevolg.
‘Tip: houd bij het lezen van dit boek Youtube bij de hand.’ Is dit het meest originele voorwoord of de meest verwachtingsvolle boodschap ever? Het maakt je in ieder geval ontzettend nieuwsgierig!
Het wordt snel duidelijk dat Geraeds net als Jasper ook een onalledaagse gave heeft, namelijk het bedenken van verhalen met een interessant tintje. Wat is er nou leuker dan een boek over een zingende, mannelijke Mega Minds genaamd Jasper die het allerliefst de wereld redt? Niets, toch?
Onze wereldverbeteraar is een toffe gozer. Hij is een vriendelijke, rustige jongen die geregeld voor de buis gekluisterd zit om tennis te kijken. Gemma is zijn eerste vriendinnetje, omdat verteld wordt dat Jasper voorheen nogal een sulletje was, waarover de lezer overigens geen beeld bij krijgt. Jasper wordt namelijk niet als irritante lozer afgebeeld. Waar je je wel om kunt ergeren is Gemma. Gemma heeft overal, maar dan echt overal commentaar op.
Aangezien het geen dik boek is, is het voor de hand liggend dat Jasper niet zoveel diepgang brengt als je wellicht gewend bent bij dikkere pillen. Maar er zou absoluut ruimte voor meer verdieping zijn geweest, want Jasper en Gemma hebben zeker potentie om sterk neergezette personages te worden. Er mag dieper op het verhaal achter Gemma komen. Waarom zegt ze de dingen die ze zegt? En in geval van Jasper: wat zit er achter de dingen die hij zingt en doet?
Ondanks dat het gezegd kan worden dat het een makkelijk boek is, is het onverwacht dat je tijdens het lezen geen idee hebt waar het verhaal naartoe gaat. De simpele vraag over hoe het af zal lopen blijft lang onbeantwoord, wat de drang om door te lezen doe aanwakkeren.
Jammer is dat de tip die aan het begin van het boek vermeld stond onnodig gegeven wordt. Geraeds laat populaire liedjes terugkomen die zelfs zonder Youtube je hoofd in ploppen. | 0neg
|
Het heeft in ieder geval een lekker leestempo, dat wel …
Maar of ik er nou echt enthousiast over ben? In ieder geval niet zoals bij het eerste boek. Dat boek had iets puurs, iets rauws en vol emotie. Een vader die na een lange strijd verdrietig en verscheurd moet aanzien dat de “wederpartij” met argumenten komt waar de Rechtbank (tot verbazing van velen!) in haar uitspraak in mee gaat waardoor Lila bij haar moeder in Zweden gaat wonen.
Mijn eerste reactie na het lezen van Vaderstad is dat het min of meer een verkapte herhaling van Weg van Lila, oftewel boek 2 beschrijft het proces van het schrijven van boek 1 met hier en daar wat toevoegingen.
Het is minder rauw en ik mis vooral de echte pure emotie. Was hoofdfiguur Djon in Weg van Lila voor mij nog de sympatieke vader die tot het uiterste ging om zijn kleine meisje bij hem te mogen houden, krijgt hij nu bijna iets van een “dwaze vader” die op het eind de boel weer recht zet en Lila vervolgens braaf weer bij haar moeder brengt, wat hem dan helemaal ongeloofwaardig maakt.
Met de schrijfstijl van Patrick van Rhijn is niks mis; rauw, lekker direct en met af en toe een vette knipoog naar zichzelf en zijn / Djon’s levensstijl en leest daarom lekker up-tempo, maar voor nu ben ik wel even “klaar” met het Lila-verhaal en kom dan ook niet verder dan 2 duimpjes. | 0neg
|
De eerst 200 blz had ik geen flauw benul waar het boek over ging. Het leest wel vlot en om de ene of andere reden moest ik gewoon verder lezen. Het trok mijn gewoon aan. Toen ik door had waar het verhaal over ging was ik niet meer te stop en moest het boek gewoon uit gelezen worden. Heb dan ook heel de nacht gelezen. Kon het boek niet weg legen. Ik zou niet weet waar ik het onder zou plaatsen fantasie, triller zou ik het zeker niet noemen, al was er wel veel spanning in het boek maar niet ...
meer info http://infoboeken.blogspot.be/2015/07/glenn-cooper.html. | 0neg
|
Wel eens gehoord van een schrijver die advocaat werd? Ik niet. Andersom komt het regelmatig voor, maar advocaten zijn niet per definitie goede schrijvers (uitzonderingen daargelaten). Dit debuut van mevrouw Hoffman wordt de hemel in geprezen. Geheel onterecht. De plot is leuk bedacht, hoewel deze op de achterflap grotendeels wordt verklapt. Maar Jilliane mist een pakkende schrijfstijl. Het geheel heeft de diepgang van een schoenzool. Typisch Amerikaanse vertelling; ik zie de matige 13-in-1-dozijn aktiefilm al voor me. Het is naar mijn mening ook 'not done' om vandaag de dag nog te refereren aan de uitgebluste John Grisham. Jilliane Hoffman wordt hiermee vergeleken en dat heeft een goede schrijver niet nodig. Het lijkt mij dat de uitgever graag mee wil doen met de grote thriller-jongens, maar helaas wil dat niet echt lukken. Twee sterren, voor de moeite. | 0neg
|
Het verhaal is zoete koek en voor mij ongeloofwaardig. Carol wordt beschreven als zijnde slim, had ze er ook iets mee moeten doen. Ik ben niet tot diep in de nacht blijven doorlezen en de vergelijking met Donna Tartt lijkt mij niet terecht. | 0neg
|
Ik heb de afgelopen jaren al een aantal boeken van Rene Appel - met veel plezier - gelezen. Als ik zijn boeken zou moeten rangschikken komt dit boek zeker onderaan te staan. Voor mijn smaak neigt het te veel naar een 'chicklit'. Maar... als je al zoveel goeden boeken hebt geschreven maak ik hier geen groot punt van, op naar zijn volgende boek. | 0neg
|
Frits timmermans is PR-medewerker bij zijn vriend Johan Visser .Al snel merkt hij dat er zaken spelen zoals fraude en smeergeld en omkoping.Als hij besluit er werk van te maken komt hij er zelf middenin terecht.
Het verhaal geeft wel een goed beeld van de bouwfraude maar is echt niet spannend.
Er worden veel dingen beschreven en dan ben je al ongeveer in het midden voordat het echt spannend wordt.Veel personages zijn niet zo goed uitgewerkt en zijn er veel dingen niet geloofwaardig.
Het einde kwam heel onverwacht en was veel te kort.
De cover vind ik mooi en ook de hoofdstukaanduiding is orgineel.
De beschrijving is ook goed,maar ik had er meer van verwacht!
Jammer zijn de vele taalfouten en ook hier en daar de geloofwaardigheid.
Voor mij daarom 2 sterren. | 0neg
|
En toen toch maar gestopt. Zo nu en dan werd ik toch even gegrepen door dit boek, maar dit duurde niet lang. Er is teveel
toevallig, en er wordt te weinig verteld over de personages zodat ik me nauwelijks kon inleven. Op zoek naar een kistje, en het ene moment vliegende haast, en het volgende moment tijd genoeg om een dak te bouwen, in de hoop dat het dorp je dan gunstig gezind is en gaat helpen. En iedereen die Richard ontmoet blijkt meer te weten van Kahlan en Darken Rahl dan Richard, die bijna blanco aan dit avontuur begint. Misschien wordt het verderop beter, maar na 200 blz heb ik het opgegeven. | 0neg
|
ik wilde dit boek heel graag lezen, maar voor mij viel het heel erg tegen.
je hebt ook deel 2 en 3 maar voor mij hoeft dat niet. | 0neg
|
Rhoda, een Zuid-Afrikaanse twintiger met een verminkt gezicht en nog zo wat problemen, neemt haar oppaskind mee naar een winkelcentrum om drugs te scoren. In de boekhandel raakt ze hem kwijt. Wanhopig sleurt ze Dan, de nerdy medewerker van de winkel, mee op een zoektocht door het labyrint. Dwalend achter de coulissen van de Plaza komen ze in een op het eerste gezicht aantrekkelijke, parallelle werkelijkheid terecht waar de klant meer dan koning is, maar al gauw weten ze niet meer of ze nu moeten maken dat ze wegkomen of blijven..
Dit is wat achter op de cover staat.
Wat kon ik verwachten, ik was wel nieuwsgierig geworden.
Maar dit boek is niet voor iedereen weggelegd, dat is iets wat ik zeker weet.
In het eerste gedeelte van het boek had ik steeds meer moeite om mijn aandacht en concentratie erbij te houden. Er gebeurde teveel, voor mij onwerkelijke dingen. Wat ik eigenlijk nooit heb, had ik ineens. Ik moest me er steeds meer toe zetten om het boek te pakken. Maar ik bleef volhouden en gelukkig maar. Halverwege hebben de auteurs mijn interesse en nieuwsgierigheid weten te wekken waardoor ik wilde weten in wat voor situaties Rhodi en Daniël terecht kwamen.
Uniek is het boek wel in die zin dat ik nog nooit een boek heb gelezen met een dergelijk onderwerp op een zo'n bijzondere locatie met verschillende vreemde ontwikkelingen.
Maar als je aan mij vraagt is dit een echte thriller dan zeg ik nee. Dit verhaal valt niet in het genre thrillers. | 0neg
|
Niets te verbergen is Aglaia Bouma’s derde boek. De 45-jarige Nederlandse schrijfster noemt zichzelf een emotionele rationalist, luchthartige pessimist, sociale einzelgänger, humanistisch misantroop, ondernemer en een vat vol. Is haar boek ook zo makkelijk te beoordelen als haar persoonlijkheid?
Het is 2029. Maud werkt als prostituee. Amerikanen zijn illegaal en iedereen wordt digitaal bespioneerd. Mauds vriendin is bang. Zij wordt gestalkt. Maar is het wel stalking? En kan Maud de illegale Amerikaan die zij op zolder verbergt wel verborgen houden? En hoe zit het met de puistjes die opeens op ieders lichaam verschijnen, zo ook op dat van Maud? Wordt er een vreemde marketingcampagne gevoerd? Nederland 2.0, dat is de wereld van Niets te verbergen.
Een prachtige naakte vrouw van de achterkant gefotografeerd staat op de cover van het boek. Gewaagd, maar nietszeggend. Wat kun je verwachten? De eerste paar pagina’s zijn aardig. Maar dan word je als lezer persoonlijk aangesproken. Zinnen als: ‘dat begrijpt u vast wel’ en ‘net als ik weet u…’ vliegen je om de oren. Maar ook uitdrukkingen als: ‘mevrouw Telders, zeg maar Jessica’ worden veelvuldig gebruikt. Mevrouw Telders wordt in het gehele boek ook niet anders genoemd. Niet fijn. Vooral erg irritant.
Het daadwerkelijke verhaal is moeilijk te volgen. Waar gaat het heen, vraag je je geregeld af. Wanneer je op de helft van het boek bent, heb je nog steeds geen idee. Al denk je dat de plot wat te maken heeft met de puistjesplaag die heerst. Zeker weten? Dat doe je het niet. De schrijfstijl is niet pakkend en ook de personages doen weinig met je.
Aglaia Bouma probeert grappig te zijn. Sarcastische opmerkingen komen geregeld voor en werken averechts. Grappig? Nee. Totaal niet. Wellicht ook omdat je je nog steeds afvraagt wat je nu aan het lezen bent. Wat is het verhaal? Waar is de rode draad? En gaat er nog echt iets gebeuren of blijven we enkel lezen over de belevenissen van Maud en haar klanten?
Toch, Bouma heeft haar best gedaan om een futuristische wereld neer te zetten. Dat is aardig gelukt. Iedereen heeft natuurlijk een eigen beeld bij de toekomst, maar de wereld van Bouma is niet moeilijk voor de geest te halen.
Ook is het goed dat ze de privacybeperking aan het licht brengt. Ook nu wordt er al, volgens velen, te veel informatie over ons leven opgeslagen en bewaard. Mensen zijn het niet eens met bijvoorbeeld het Elektronisch Patiëntendossier en ook zijn veel mensen bang dat ze op andere manieren gevolgd worden. Niets te verbergen geeft een boeiende kijk op hoe ver het kan gaan als je geen echte privacy meer hebt.
Al met al is Niets te verbergen geen lekker leesbaar boek. De schrijfstijl is irritant. Ondanks dat Maud een goed hart heeft, komt ze niet tot leven, waardoor je haar niet in je hart sluit. Enkel pluspunt is dat het zet tot nadenken. Hoe gaat het met de privacy in de toekomst? Kunnen we dan ook niet meer over straat zonder nagetrokken te worden? | 0neg
|
Ik ben erg geïnteresseerd in de geschiedenis van de jaren ’20 en ’30 van de vorige eeuw in met name Zuid- en Midden-Europa. En er dan vooral in hoe de gewone mens die tijd heeft ervaren. Dus dit boek over het wel en wee van een paar families in het Italië van Mussolini leek me wel wat.
Tot ik begon te lezen. Ik kon er niet doorkomen. Het is een oersaaie monoloog van 511 blz. met veel herhalingen en –helemaal storend- de directe gesprekken met de lezer: “Waarom ze niet met de trein gingen, vraagt U? Nou, ik zal het vertellen.” Het is net alsof je op de begrafenis van omi, die 105 is geworden, zit met zo’n irritante achterneef die aan genealogie doet en die weleens de geschiedenis van de familie uit de doeken zal doen. Zo een waar nooit iemand naar luistert, maar nu moet je wel. Al was het alleen al uit fatsoen. Zo ervoer ik dit boek ook. Niet om aan te horen. Heel jammer, voor wat het onderwerp betreft. | 0neg
|
De vogelgriep breekt uit op het Zweedse eiland Gotland. Er vallen verschillende doden en als blijkt dat de Zweedse regering totaal onvoorbereid is, dreigt paniek uit te breken.
Naast de angst om haar doodzieke zoon krijgt inspecteur Maria Wern ook nog enkele moorden op te lossen die wel eens te maken zouden kunnen hebben met de uitbraak van de ziekte.
Op verzoek van de auteur zelf is eerst het zevende boek Zondebok in het Nederlands vertaald vanwege het bijzonder actuele thema vermeldt de achterflap. Als goedgelovige lezer ga je er dan van uit dat Anna Jansson een boodschap heeft mee te geven waar de wereld op zit te wachten, maar na lezing blijkt het enkel om een beschamende, uitgekookte marketingtruc te gaan en spreekt Jansson zo de ramptoerist in ieder van ons aan. Zondebok is namelijk niets meer dan een scenario voor een B-rampenfilm met slechte dialogen, ongeloofwaardige personages zonder de minste psychologische diepgang en een erg dun verhaaltje waar de echte plot eigenlijk pas op de laatste bladzijden uit de doeken wordt gedaan.
Met Midwinteroffer (2000) en Doodskruid (2001) introduceerde Anna Jansson haar hoofdpersoon Maria Wern. Na zeven boeken zou je dus mogen verwachten dat deze leading-lady haar plaats op de voorgrond stevig verankerd zou hebben. Maar niets is minder waar. Ten eerste wordt het personage Wern eigenlijk volledig naar de achtergrond weggedrukt door de vogelgriepepidemie en de bijhorende paniek en verontwaardiging en ten tweede vordert het onderzoek naar de moorden niet zozeer door gedegen politiewerk maar eerder door toevalligheden en ronduit domme personages, met internetapotheker en alcoholicus Hans Moberg als dieptepunt.
Soms krijg je de indruk dat Jansson tijdens het schrijven niet echt bij de les is en redigeren als tijdverlies beschouwt. Op een bepaald moment ondervraagt Wern de echtgenote van een verdwenen journalist en stelt haar op blz. 209 de vraag Weet u waar hij momenteel mee bezig was?. Na het antwoord van de echtgenote stelt Wern op blz. 210 aan dezelfde vrouw dan de vraag Weet u toevallig waar hij momenteel mee bezig was?. Storend!
Natuurlijk is de bezorgde Wern door de toestand met haar zoon er niet helemaal met haar hoofd bij, maar dat belet haar wel niet om twee avonden na elkaar met dokter Jonatan Eriksson op stap te gaan zonder dat zoonlief nog ter sprake komt... Geloofwaardig???
De dialogen in het boek zijn ronduit slecht geschreven. Inhoudelijk gebeurt het te vaak dat Jansson haar personages op een ongepast moment of tegenover de foute personen laat uitwijden in plaats van die beschouwingen - als ze al enige toegevoegde waarde hebben - buiten de dialogen te houden. En vormelijk voelt de taal die Jansson haar personages in de mond legt niet aan als gesproken taal of niet aangepast aan de situatie. Wanneer je de laatste uren volgt van het eerste vogelgriepslachtoffer, de bejaarde duivenmelker Ruben Nilsson, baadt heel dat hoofdstuk in een kinderlijk sfeertje. Alsof bejaard synoniem is met infantiel!
De hele politieke achtergrond tenslotte die in principe de stevige onderbouw voor het verhaal moet vormen wordt op het einde in zon drafje afgehandeld dat de verontwaardiging die het schandaal zou moeten oproepen bij de lezer uitblijft. Jansson verkiest in Zondebok goedkoop sentiment boven een degelijk uitgewerkte plot. | 0neg
|
Elk jaar opnieuw wordt Frankrijk overspoeld door hordes toeristen. Het is dan ook een prachtig land dat eenieder wat te bieden heeft. Misschien is het vooral “Le savoir vivre” dat ons, buitenlanders, zo charmeert. Wat kan er heerlijker zijn dan ’s avonds met een stel vrienden samenkomen onder de platanen voor een spelletje petanque? Wat kan er meer ontspannend zijn dan ’s morgens op een terras je krantje lezen, het kleine, sterke kopje koffie op het wankele tafeltje naast je? En dan dat landschap! Om het even welke streek je bezoekt, je kan overal verdrinken in de schoonheid van het land.
Voor wie het nog niet begreep: hier zit een ware Frankrijkfreak achter het toetsenbord. Iemand die een gat in de lucht sprong toen uitgeverij Cargo een nieuwe reeks aankondigde, een reeks met Bruno, Chef de police, in de hoofdrol. Bruno is de enige politieman in het plaatsje Saint Denis in de Dordogne. Hij knapt een oud boerderijtje op, maakt fantastische maaltijden met groenten uit zijn eigen moestuintje, drinkt met vrienden zelfgemaakte Vin de Noix, rijdt ’s morgens een heuvel op en kijkt dan door de opstijgende mistflarden heen hoe Saint Denis ontwaakt… De Franse idylle ten top. Alleen spat dat droombeeld onverbiddelijk uit elkaar op het moment dat Bruno in actie treedt. Hij is een etter, een nitwit, iemand die zwaarmoedig zijn eigen zielenroerselen roert maar daar helaas niemand anders mee raakt. Een man die niet verder kijkt dan zijn neus lang is. Het enige gezag dat hij accepteert, is dat van de burgemeester. Die man heeft goede contacten in Parijs, heeft veel Europese subsidies weten los te krijgen waardoor Saint Denis nu een welvarend stadje is, maar houdt zich, samen met Bruno, verder vooral bezig met het dwarsbomen van Europese inspecteurs. Voldoen aan Europese hygiëneregels? Welke dombo in Brussel heeft dat uitgevonden? En dan begint de ellenlange preek over de Europese bemoeienissen… Als lezer ben je verhip blij dat er een lijk gevonden wordt, zodat Bruno zijn gezeur even moet staken. De vermoorde is een oude Algerijn die zich afzijdig hield van het dorpsleven, hoewel zijn zoon en kleinzoon zich heel sterk integreerden. Het opmerkelijke aan het lijk is dat een swastika in zijn borst gekerfd is. Een swastika? Daar moet het Front National wel achterzitten! En hop, daar is Bruno weer vertrokken, met zijn oogkleppen en zijn te korte neus… En in het verhaal komt het dan allemaal nog goed, daar zorgt auteur Martin Walker wel voor. Martin Walker die, à propos, een rasechte Engelsman is. Hij studeerde onder andere in Oxford, schreef heel wat boeken en werkte jarenlang bij The Guardian. Net als vele andere Engelsen heeft hij een optrekje in Frankrijk, meer precies in de Dordogne, en waarschijnlijk heeft dat trotse bezit hem doen vermoeden dat hij “la France profonde” voldoende kende om er een reeksje aan te wijden… A bloody shame en een tegenvaller van formaat. Bruno, Chef de Police heeft een prachtige cover, bevat leuke couleur locale, een toch nog opmerkelijk plot dat helaas te laat op gang komt en verder gezeur, heel veel gezeur. Dommage! (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl) | 0neg
|
Een hele groep mensen zit door een sneeuwstorm opgesloten in een hotel. Er worden twee moorden gepleegd. De zoektocht naar de moordenaar is ontzettend saai en verder gebeurt er erg weinig. Agatha Christie deed het beter. | 0neg
|
Variaties op een thema. Dat is wat sneeuwstorm en amandelgeur is. Een beetje Gosford Park en een beetje Hercule Poirot zorgen ervoor dat dit niet het meest originele boekje is.
Waarom Läckberg ervoor gekozen heeft om een dergelijk dun boekje te schrijven, weet ik niet. Misschien dat het al wat uitgekauwde thema hier wel debet aan is.
Het boekje zelf is aardig om te lezen. Het heeft echter niet de spanning die een sterke thriller moet én kan hebben. De meeste spanning wordt veroorzaakt door de intriges binnen de niet al te vriendschappelijke familieband.
Sneeuwstorm en amandelgeur is geen boek waar je eens goed voor gaat zitten. Nee, het is gewoon een aardig tussendoortje. | 0neg
|
Nog niet eerder las ik een boek van deze auteur en ik moet helaas concluderen dat mijn eerste kennismaking met haar werk teleurstellend is geweest. De achterflap maakt nieuwsgierig. Wat is het verhaal van Presley en Nolan? Hoe kan het dat Nolan Presley niet herkent? Verder geeft zowel de achterflap als de cover de indruk dat dit een lekkere chicklit zou kunnen zijn. Het voorspelbare vind ik dan ook geen probleem. In dit soort boeken vind ik de weg naar het einde belangrijker.
Wat ik wel storend vond waren bijvoorbeeld Engelse woorden die makkelijk naar het Nederlands vertaald hadden kunnen (moeten zelfs, naar mijn idee) worden. Zo wordt er bijvoorbeeld gezegd ‘Libby hugde haar’. Dit had met gemak veranderd kunnen worden naar ‘Libby gaf haar een knuffel’. Ook het woord ‘omturnen’ in een zin waar het ging om het van mening doen veranderen van een personage is zo’n voorbeeld. En of het komt door de vertaling of door de woordkeuze van Probst, persoonlijk vind ik het storend wanneer benamingen constant door elkaar worden gebruikt wanneer hetzelfde wordt bedoeld. Zo ging het wisselend over een kutje en een vagina of over een pik, mannelijke schoonheid en een erectie. Welke benaming je beter vindt is persoonlijk, maar kies er één en hou het daarbij.
Hoewel Probst een vlotte manier van schrijven heeft, weet het verhaal mij nauwelijks te boeien. Het is een niemendalletje waarin veel herhaling voorkomt en personages jong overkomen. Nu vind ik mijzelf niet oud met mijn eenendertig jaar, maar wel volwassen. De personages praten op een manier met elkaar alsof ze niet ouder zijn dan tweeëntwintig en hoewel dat een volwassen leeftijd is, voelde het niet zo aan.
Een slordigheidje van de achterflap is dat er staat dat Presley op een vernederende wijze werd gedumpt. De ironie wil dat Probst zelf aan het einde van het boek schrijft ‘Dumpen was een groot woord, gezien het feit dat er geen sprake was van een relatie’. Ja, Presley bracht een nacht door met Nolan in het verleden maar van dumpen was geen sprake.
Ik kan zeker genieten van een boek dat niet diepzinnig is maar waar je juist even in weg kunt dromen zonder ellende of moeilijke materie. Dat wil echter niet zeggen dat een boek niets om het lijf hoeft te hebben. De herhalingen en het gebrek aan enige spanning maken het verhaal saai. Presley en Nolan draaien maar om elkaar heen. Ze komen dichter tot elkaar en dan valt er iets voor waardoor Presley weer afstand neemt. Dit gebeurt continu en is waar het boek om draait.
Ieder verdient een tweede kans dus ook Probst. Wie weet kan ik een ander boek van haar meer waarderen maar dit keer kom ik niet hoger dan 1,5 ster. | 0neg
|
Zack Lightman is verslaafd aan games. Hij staat bij de wereldranking van de top 10. Als Zack op school zit ziet hij iets langs vliegen. Iets dat hij duidelijk herkent uit de game: Armada. Eerst gelooft hij zijn ogen niet, maar later blijkt het toch te kloppen. In de game Armada moet je vechten tegen buitenaardse wezens.
Als deze game als het ware tot leven komt moeten de gamers strijden tegen de aliens en ligt het lot in hun handen. De buitenaardse wezens staan namelijk op het punt om de aarde aan te vallen. Zal het Zack en de andere gamers lukken om de aarde te redden van de ondergang en de macht van deze wezens?
Het verhaal was niet helemaal mijn ding, maar waarschijnlijk was dat ook de reden waardoor ik niet helemaal in het verhaal werd opgenomen. Het verhaal kwam langzaam op gang, wat ik erg jammer vond. | 0neg
|
De aankondiging van een nieuwe thrillerserie met een nieuw seriepersonage in de hoofdrol is iets dat altijd mijn interesse weet te wekken. Als dat dan ook wordt geschreven door een voor mij onbekend schrijversduo ben ik ‘om’ en ga ik vol goede moed beginnen met lezen.
Fatale wedloop is het eerste boek in een serie rondom Tom Putter, een Nederlandse politie-inspecteur werkzaam in Brussel. In dit verhaal wordt hij geconfronteerd met de zaak van een ingestorte tribune in een gloednieuwe concertzaal tijdens het optreden van een Amerikaanse rockband. Bij dit concert was ook Europarlementariër Jennifer de Jong aanwezig. Is er sprake van een constructiefout van een nalatige bouwer of is het toch een aanslag op Jennifer….?
De cover en de covertekst kondigen een in potentie erg interessant verhaal aan. Maar al snel blijkt, dat de uitwerking ernstig te wensen overlaat. Het verhaal is veel te gedetailleerd uitgewerkt. Er wordt daadwerkelijk helemaal niets aan de fantasie van de lezer overgelaten. Vooral in het eerste deel van het boek wemelt het van de moeilijk leesbare zinnen. Dit komt voornamelijk doordat er een ongelooflijke hoeveelheid komma’s worden gebruikt om alles maar zo exact mogelijk in het hoofd van de lezer te krijgen. Op zich is dat nog het meest bezwaarlijk ware het niet dat verreweg de meeste toevoegingen echt niet ter zake doen.
Het moge duidelijk zijn, dat door het bovenstaande de spanning in Fatale wedloop echt ver te zoeken is. Met een beetje goede wil is er inderdaad in de laatste 40-50 pagina’s nog iets van spanning te bespeuren, maar het valt te vrezen dat de meeste thrillerlezers dan al zijn afgehaakt.
Voor de vervolgdelen zou ik de auteurs dan ook echt aanraden om met een goede redacteur in zee te gaan. Dat zal er waarschijnlijk voor zorgen, dat de opbouw van het verhaal zal verbeteren. Bovendien kan er dan ook extra aandacht worden besteed aan de interpunctie, spelling en grammatica. Ik besef, dat iedereen die schrijft zich wel eens een vergist, maar in Fatale wedloop is het aantal gemaakte fouten echt storend.
Fatale wedloop is voor mij geen succes gebleken en de vervolgdelen van Carl. J Berg zullen dan ook aan mij voorbijgaan. Helaas… | 0neg
|
Toen het boek uitkwam werd het de hemel ingeprezen dus ik startte vol verwachting aan dit boek. Ik heb het enkel uitgelezen omdat deze past in de categorie doorbraakboek van dit jaars reading challenge…
Ik vond het een heel saai boek, helemaal niet spannend. Dat iemand zit te dromen in de trein en uitkijkt naar haar dagelijkse ontmoeting met mensen op een terras kan ik nog geloven, dat ze daar verhaaltjes over verzint ook, je moet toch iets doen op je dagelijkse treinrit? Maar ik had vooral problemen met de vertellers in het boek. Twee van hen waren zo labiel, hadden zo veel problemen dat het me stoorde en de ontwikkeling van het verhaal in de weg stonden. En nu ik er zo over nadenk, de reactie van Anna op het einde is ook redelijk ongeloofwaardig!
Korte samenvatting, als Rachel een beetje minder zou drinken, dan was dit een verhaal van een paar pagina’s geweest, meer dan voldoende voor me | 0neg
|
Soms lees je een boek dat je zo omver blaast dat je alle boeken van de auteur in kwestie leest, ook wanneer de volgende boeken telkens een teleurstelling blijken te zijn. Zo’n auteur is Tatiana De Rosnay voor mij. Dit boek slaagt er evenmin in om me te overtuigen dat ‘Haar naam was Sarah’ geen toevalstreffer was. In Overspel is er maar één personage, Hélène, dat min of meer uitgewerkt is. Het hele verhaal wordt opgebouwd rond haar wereld en alle andere personages blijven vage passanten. Hélène verliest langzaam maar zeker volledig de controle over haar leven. Dit gebeurt echter op zo’n groteske manier dat het verhaal op geen enkele manier overeind blijft. De beslissing is gemaakt: voor mij geen boeken van De Rosnay meer. | 0neg
|
Voor een debuutboek zeker niet slecht de schrijver weet een goede wereld neer te zetten en de manier waarop hij dit doet is redelijk. De schrijfstijl is goed en als je van dit soort boeken houd zul je het boek goed vinden.
Persoonlijk hou ik niet zo van al die oorlogsvoering en politieke dingen. Waardoor het boek voor mij meteen al tegenviel. Daarnaast miste ik gewoon te veel het fantasy aspect in het boek en bleef er niet echt iets over om je eigen fantasy te gebruiken in het boek. Alles word beschreven, waardoor je haast in een kader geduwd word en niet de ruimte had om zelf dingen te bedenken. Ook miste ik heel erg de diepgang van de personages en ook bij veel de groei. Waardoor je niet echt een band met ze op kon bouwen en vaak het idee had dat je vanboven af naar alles zat te kijken.
Dit was zeer jammer en ik hoop dat de schrijver in de volgende boeken nu de wereld is geschetst meer ruimte overlaat voor deze dingen. Al ben ik er niet van overtuigd dat ik de volgende delen zal gaan lezen. | 0neg
|
Ben het in grote lijnen met de voorgaande recensenten eens. Ik vond het vooral een langdradig boek, met nauwelijks geloofwaardige karakters. Een tegenvaller, na Zinloos geweld, mijn vorige boek van Appel. | 0neg
|
Tien jaar geleden brak de Spaanse advocaat Ildefonso Falcones als schrijver door met zijn debuutroman De kathedraal van de zee, waarvan in Nederland meer dan 200.000 exemplaren werden verkocht. Na het verschijnen van twee andere historische romans, De hand van Fatima en Koningin op blote voeten, verscheen in het najaar van 2017 een vervolg op dat succesvolle debuut. De erfgenamen is prima los te lezen van Falcones’ eerdere bestseller, want de lezer komt slechts een enkele bekende tegen.
Waar De kathedraal van de zee zich in de eerste helft van de veertiende eeuw afspeelt, verplaatst het verhaal van De erfgenamen zich naar de stad Barcelona aan het einde van die eeuw. De lezer maakt kennis met Hugo, een arme jongen met de droom om scheepsbouwer te worden, en met Bernat, de zoon van Arnau Estanyol uit De kathedraal van de zee. Twee vrienden met grote dromen, maar dan maakt een oude vijand zijn opwachting en duwt het leven beide vrienden een andere richting uit. Waar Bernat als kaper begint te werken in de drukke wateren rond de stad Barcelona - die steeds machtiger wordt door de bloeiende handel en scheepvaart -, komt Hugo terecht in de wereld van de wijn. Toch kruisen hun paden zich steeds weer, maar van de vriendschap blijft door omstandigheden weinig over.
Het leven van Hugo ontvouwt zich voor de ogen van de lezer tegen de bijzondere achtergrond van de stad Barcelona aan het einde van de veertiende en begin vijftiende eeuw. Het is de periode waarin de katholieke kerk aan invloed wint, joden worden vervolgd, vermoord of verdreven, pausen tegen elkaar strijden en er steeds meer conflicten ontstaan tussen de verschillende koningshuizen en adel. Falcones heeft zich op indrukwekkende wijze nogmaals verdiept in de geschiedenis van zijn land; de historische context is buitengewoon en levert uiteindelijk een klepper van maar liefst 863 pagina’s op.
Helaas is die verdieping niet in het verhaal van Hugo Llor te vinden. Hoewel de lezer hem vanaf jonge leeftijd volgt, is er van enige emotionele binding met hem geen sprake – noch met de andere personages. Dat is vooral een gevolg van de observerende schrijfstijl van Falcones. Het levert een bijna theatrale leeservaring op.
‘Een koerier?’ vroeg hij zich hardop af. Hij had alleen gehoord over koeriers van de koning of die van de stad. Hij spreidde zijn armen en keek de man vragend aan. ‘Een koerier?’ herhaalde hij.
Het zorgt ervoor dat het lastig is om mee te leven met een hoofdpersonage dat onwaarschijnlijk veel meemaakt – zijn leven wordt aaneengeregen door grote teleurstellingen en gelukkige momenten tot en met onhandige beslissingen met noodlottige gevolgen. Het verhaal sleept zich daarop voort, terwijl spanning, passie en emotie ontbreken. Momenten die die gevoelens wel bij de lezer teweeg zouden kunnen brengen, worden in een paar zinnen voltooid en afgedaan.
‘Maar omdat zijn vijand erbij was, wilde de kale hond zich niet laten vernederen, en hij begon zich te verzetten. Hij probeerde de oudere soldaat aan te vallen, maar die ontweek hem met gemak, maakte een snelle schijnbeweging en begon hem af te ranselen. De kale hond lag creperend op de grond.’
Waar Falcones geschiedkundig wel de diepte ingaat, doet hij dat op verhalend vlak niet. De mooie vormgeving van het boek ten spijt (het omslag met flappen biedt ruimte aan een mooie en handige stadsplattegrond van Barcelona), want het mist die extra aandacht voor de uitvoering van het verhaal zelf.
Overigens is de genoemde plattegrond voor- én achterin het boek te vinden, maar een van de twee plekken had kunnen volstaan. Van de overgebleven ruimte had dankbaar gebruik gemaakt kunnen worden voor een schematisch overzicht van de vele machtige adelfamilies en koningshuizen in de beschreven tijdsperiode. Want, hoe lovenswaardig ook, de historische informatie is duizelingwekkend en het verhaal dat zich daartegen afspeelt is teleurstellend. Helaas lijkt bestsellerauteur Falcones de boot te hebben gemist als het gaat om de balans in deze geromantiseerde geschiedschrijving. | 0neg
|
Ik heb het boek gelezen met de verwachting dat er ieder moment iets bijzonders zou gebeuren maar niets van dat. Een aaneenschakeling van rare , niet interessante gebeurtenissen. Heel saai en infantiel.
Ongelofelijk dat dit boek genomineerd is geweest voor de Hebban Award. | 0neg
|
Mensen discrimineren voortdurend, alles en iedereen wordt in 'hokjes' gestopt, op basis huidskleur, accent, geloof, geslacht, politieke voorkeur, schoolopleiding, leeftijd, gewicht, lengte, gevoel, sociale status, en nog honderden andere dingen.
Ik ben 1.81m., vrouw, brildragend, Friezin, vertaler, moeder, en van middelbare leeftijd. Op basis van deze gegevens val ik in bepaalde 'hokjes', die voor mijn familie en vrienden wezenlijk anders zullen zijn dan voor iemand uit de Randstad die mij voor het eerst ontmoet.
Wie wij zijn, wat we doen, en waar wij vandaan komen, bepaalt voor een groot deel onze identiteit. ieder individu, gezin, familie, of vriendenkring heeft eigen rituelen en de daarbij horende sociale codes. Deze sociale codes zorgen voor stabiliteit, geborgenheid, begrip en steun binnen de groep, het is zoals onze 'beschaafde' wereld functioneert. Mensen hebben deze kleine cirkels van gelijkgestemden nodig om de complexiteit van het leven het hoofd te kunnen bieden. Dat maakt iedere groep uniek, zij hebben allemaal andere unieke rituelen, en is dus anders dan de ander. Daar is op zich niets mis mee, als we dat maar onderkennen. En de ander daarbij in zijn waarde laat.
In onzekere tijden zijn er altijd populisten en demagogen – die angsten, uitzichtloosheid, werkeloosheid en sociale ongelijkheid aangrijpen om een voedingsbodem te creeëren, en een 'wij' vs 'zij' cultuur aanwakkeren. Men ziet dan ook vaak dat er dan wordt teruggegrepen naar wapens, religie, of haat tegen immigranten en andere culturen. De rituelen van 'de ander' worden daarbij vaak uitvergroot en bespottelijk gemaakt, het 'wij' gevoel ten opzichte van 'zij' wordt versterkt, – exclusie van de ander,- wat veelal tot conflicten of, erger nog, tot oorlogen leidt.
In Bloed op het Droge van Jerry Goossens wordt een beeld geschetst van een samenleving, waarin een groep Hollanders naar het noorden van Afrika moet vluchten, nadat een watersnoodramp het grootste deel van Nederland onder water heeft gezet. De gevestigede groep is de islamitische bevolking van Noord-Afrika. Aanvankelijk leven de nieuwkomers nog relatief vredig naast de gevestigde groep. Daar komt echter verandering in met de komst van de dominee, die de verschillen tussen beide groepen op scherp zet, voor escalatie zorgt, met een onvermijdelijk bloedvergieten tot gevolg.
Goossens laat ons zien hoe flinterdun onze grens van beschaving eigenlijk is: door exclusie van de ander, bestaat het gevaar dat normen en fatsoen komen te vervagen. En wat komt daar dan voor in de plaats? Acceptatie of verandering?
Diverse sociale experimenten, als ook beroemde boeken zoals Lord of the Flies, hebben ons doen inzien dat mensen rituelen, codes en gebruiken nodig hebben. Zonder deze sociale orde vervalt onze 'beschaving' al snel in anarchie, chaos en exclusie.
Het is daarom van vitaal belang dat wij de balk in onze ogen blijven zien, eer wij de splinter in het oog van de ander willen veroordelen. Pas als bij iedereen het besef indaalt, dat niemand volmaakt is en niemand dus het recht heeft om de ander te ver-/beoordelen, pas dan is de mens vrij van oordeel en kunnen zij broederlijk naast elkaar leven. Een prachtige boodschap, maar of Goossens erin is geslaagd om deze boodschap met zijn boek ook heeft kunnen overbrengen?
Ik vind van niet: virtuoos taalgebruik, dat afgewisseld wordt met rauwe, bombastische beschrijvingen, en religieuze citaten. Er wordt naar hartelust gevloekt en gescholden. Eeuwenoude tradities en rituelen worden bespottelijk gemaakt, en de hoofdpersonen zijn naar maar mening allemaal even vervelend en onsympathiek.
Bloed op het droge is geen toegangelijk boek: de karakters zijn slecht uitgewerkt, de overvloedige citaten uit zowel de Koran als ook de Statenbijbel begonnen halverwege het verhaal tegen te staan, ook was hun betekenis onduidelijk.
De titel blijft niet hangen, en je vraagt je serieus af waarom de auteur deze titel heeft gekozen: niemand die hem begrijpt of onthoudt. Dat nodigt zeker niet uit om een boek op te pakken.
Taalkundig prachtig proza, als roman minder geslaagd. | 0neg
|
Vol verwachting begon ik aan Gone Girl van Gillian Flynn, 8,5 miljoen! boeken verkocht, dat moest wel goed zijn. Het begon ook goed, vlot geschreven, met als doel: Doorlezen graag! Dat deed ik, maar soms met twee bladzijden tegelijk want het werd allemaal wel breed uitgemeten.
*Spoilers*
Een onvervalste Chicklit, vond ik, een doodgewone thriller, merkte ik. Nauwelijks opzienbarend. Dat doen onze Nederlandse thrillerschrijfsters echt niet minder. Na 200 bladzijden kwam er een broodnodige twist, die eigenlijk nauwelijks als een verrassing kwam. Amy kon niet dood zijn, want we hadden nog ruim 200 pagina's te gaan.
Ik raakte meer en meer teleurgesteld en uiteindelijk worstelde ik me door de laatste 60 bladzijden. Ik zag het allemaal ruim van te voren aankomen.
Het is niet dat dit boek slecht geschreven is, het is ook wel knap bedacht, maar het is erg oppervlakkig. Als lezer word je heen en weer geslingerd om of Amy of Nick aardig te vinden. Geen van beide dus wat mij betreft. Ze hebben allebei weinig interessants te melden.
Waar het allemaal om gaat? Bad boy wordt good boy. Good girl is bad girl en blijkt zelfs de sociopath, fucking bitch. (het woord bitch is ongetwijfeld het meest gebruikte woord in het boek).
Het wordt de lezer allemaal door de strot gedouwd: twee verwende yuppen die hun gang mogen gaan. Amy is verknipt door haar jeugd als 'prinsessenstar' in de Amazing Amy boeken, waarin ze door haar ouders op schandelijke wijze is geëxploiteerd. Nick is door zijn moeder en tweelingzus erg verwend en werd door vader voor asshole uitgemaakt, ook hij is niet te redden. Het enige wat overblijft is dat deze twee mensen voor de rest van hun leven tot elkaar veroordeeld worden.
Zielig, ze zoeken het maar uit! | 0neg
|
Zoran Drvenkar werd in 1967 geboren in het toenmalige Joegoslavië. Momenteel behoort zijn geboortestadje Krizevci, dat zich zon vijftig kilometer ten noordoosten van Zagreb bevindt, tot de republiek Kroatië. Op driejarige leeftijd emigreerde hij met zijn ouders naar Berlijn, waar ze hoopten een beter leven te kunnen leiden. Na de val van de muur verliet hij Berlijn, maar na omzwervingen in Beieren en Nederland keerde hij er in 1995 terug. Monenteel woont hij nog altijd in de buurt van de Duitse hoofdstad.
In 1989 maakte hij van schrijven zijn beroep en legde hij de eerste hand aan zijn bibliografie die zowel romans, gedichten, toneelstukken, jeugdboeken en korte verhalen omvat. In 2003 waagde hij zich, met Du bist zu schnell, voor het eerst aan een spannend boek. Met Sorry levert hij zijn derde psychologische thriller af, maar het is pas zijn eerste boek dat in het Nederlands vertaald is.
Vier Berlijnse jongeren komen op het idee een bedrijfje op te richten dat zich specialiseert in het overbrengen van excuses. Tegen alle verwachtingen in hebben ze het gat in de markt ontdekt en krijgen ze opdrachten bij de vleet. Tot ze op een dag iemands excuses moeten overmaken aan een vrouw, die bij hun aankomst levenloos tegen de muur van haar flat gespijkerd ligt. Dit is het begin van een nachtmerrie waarin de vier, terwijl ze zelf op meerdere fronten opgejaagd worden, jacht maken op de opdrachtgever terwijl beetje bij beetje steeds meer van diens duistere verleden bloot gegeven wordt.
Ondanks de jaren ervaring waarop zowel Zoran Drvenkar als vertaler Henk Schreuder kunnen bogen is dit boek niet erg stijlvast. Het begint met droog, zakelijk, bijna afstandelijk taalgebruik, verglijdt nadien in kinderlijkheid en stabiliseert pas dan in een vertelstijl die een volwassen boek waardig is. Intussen is dan al heel wat inspanning en doorzettingsvermogen van de lezer gevraagd. Ook de conversaties zijn van een zeldzaam belabberd niveau. Meerdere keren krijgt de lezer ondingen voorgeschoteld in de trant van:
"Ik veronderstel dat je me nog niet vertelt waarheen?"
"Ik vertel je nog niet waarheen."
Ook plaatst de lezer meteen de nodige vraagtekens bij het tamelijk belachelijke basisidee van dit boek. Wie haalt het in zijn hoofd om een firma te starten om andermans excuses over te brengen? Maar het verhaal dat de auteur, vertrekkend vanuit dit standpunt, op papier zet staat als een huis. Het belachelijke wordt al snel omgevormd tot surreëel en irreëel en voor men het goed en wel beseft, zit men volledig in het verhaal en wil men zo vlug mogelijk alle achtergronden van de betrokkenen kennen. Een pleziertje dat de auteur de lezer trouwens niet gunt, want niet alleen heeft Sorry een halfopen einde, ook wordt van sommige protagonisten het verleden niet volledig uitgespit, zodat er wat zaken oningekleurd achter blijven.
Door het verhaal niet chronologisch te vertellen, maar door constant te springen tussen heden en verleden of al naar gelang het uitgangspunt, tussen heden en toekomst - slaagt Zoran Drvenkar erin de lezer meerdere malen verloren achter te laten op het eind van een hoofdstuk. Op dit punt heeft het verhaal wat weg van een kruising tussen de films Babel en The game. Kortom iedereen die graag verhalen leest waarin bij momenten geen enkele houvast beschikbaar is en niet meer duidelijk is wie wat doet, moet Sorry zeker ter hand nemen.
Maar, afgezien van deze vertetechnische minpunten, mag de auteur met trots een veer op zijn hoed steken voor de perfect gekozen locaties die niet alleen als achtergrond fungeren, maar enorm bijdragen tot de sfeer van het verhaal.
Het feit dat de kwaliteit van schrijfstijl en inhoud bijna op beide uitersten liggen van onze waardenschaal zorgt ervoor dat het geheel belandt in het grijze midden. Met een beetje meer aandacht en redigeerwerk had dit kunnen resulteren in een meer dan goed boek, dat door zijn originaliteit opgevallen zou zijn. Nu is het spijtig genoeg een gemiste kans. | 0neg
|
Het boek viel me niet mee. van Dis schrijft niet echt mooi vind ik en dus kan het verhaal mij niet echt ontroeren. Het is niet pakkend, te afstandelijk. | 0neg
|
Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen. Het boek begint pakkend en met een makkelijke leesstijl. Gaandeweg lijkt het steeds meer een opsomming van andere artikelen en verslagen uit de realiteit en verliest het ficiteve verhaal zijn kracht (van Dijk en Faber). Halverwege was ik het zat maar wilde toch het einde weten.... welke wel vol zit met hints met wie in zijn optiek de dader was. Om de naam boven water te halen moet zelf je verder: wie heeft er "kort geleden zelf nog in het ziekenhuis gelegen" (moet je dus zelf in het nieuws gaan zoeken) , wie van de lijst met namen is er niet verhoord door de politie (heel veel verdachten zijn genoemd in het boek)??? Ach, tegen die tijd had ik zoiets van "het zal wel", en loopt het fictieve verhaal onuitgewerkt tot een niet boeiend eind. | 0neg
|
Niet door te komen! Ik ben op bladzijde 52 gestopt en ga er ook
zeker niet in verder. Wat een saai boek. | 0neg
|
Verkeerd sausje
Onmiskenbaar een afgeleide van de zaak Natalee Holloway. Daarnaast moet het lezen van Drift (Marion Pauw) deze Annet de Jong bijzonder sterk geïnspireerd hebben. Van originaliteit is dan ook geen sprake. Op de plot na dan... die is zeer verrassend.
Het verhaal begint veelbelovend en trekt de lezer direct het prachtige, spannende diepe in, waarna het zich maar moeizaam verder afrolt.
De schrijfstijl van De Jong is vlot, iets te vlot naar mijn smaak. Herhaaldelijk komt ze geforceerd lollig, hip, en bijdehand uit de hoek, wat mij keer op keer verveeld diep deed zuchten.
Haar taalgebruik is inconsequent en wordt per karakter regelmatig verkeerd toegepast. Een meisje van amper zeventien heeft het niet over een erudiet persoon. Starnakel, ook weer zo’n woord. Coherent denken. Het is allemaal correct Nederlands, maar past niet bij de sfeer en bij de grotendeels gehanteerde schrijfstijl. Het lijkt wel of De Jong hiermee heeft geprobeerd het matige verhaal in een literair sausje onder te dompelen. Helaas, verkeerd sausje over een verkeerd bereid varkenshaasje.
Verder is de geloofwaardigheid ver te zoeken. Dana rent te pas en te onpas het politiebureau binnen en loopt, zonder dat haar een strobreed in weg wordt gelegd, door naar verhoorkamers. Ze wordt gevraagd te assisteren alsof het de normaalste zaak van de wereld is, dat een journaliste dat doet. De leeftijd van een oude man, die dik over de tachtig is, is hoogst onwaarschijnlijk. Zeker gezien zijn destructieve levenstijl van weleer. Dialogen die niet voldoende kritisch zijn bekeken. Tweeledig opnameapparatuur; een camera zo groot als een speldenknop, maar het opslagmedium is dan wel weer de ouderwetse VHS-tape. En ga zo nog maar even door...
De enige reden dat ik ben blijven lezen was de plot. Lyrisch was men bijna, en inderdaad, zoals ik al zei: die is verrassend. Maar doordat de rest zo matig is kom ik toch niet verder dan een uit vijf sterren. | 0neg
|
Rollins heeft hiermee een van zijn mindere verhalen geschreven. Het hangt van onwaarschijnlijkheden aan elkaar en kan totaal niet boeien. Hoewel de technische details goed worden beschreven kan dat het verhaal niet redden. Als je het leest krijg je de indruk dat Sigma een wereldomvattende organistie is die toegang heeft tot alle data banken van alle geheime diensten en maar met de vingers hoeft te knippen om zelfs in Dubai toegang te krijgen tot camera beelden van de luchthaven. Terwijl later in het boek de baas verzucht hoe hij in vredesnaam op moet boksen tegen de machtige vijand met zijn handjevol mensen. Het boek staat vol met achtervolgingen door jan en alleman. Ze ontsnappen net zo makkelijk als dat ze gevangen worden genomen
en knallen en passant tientallen slechterikken af zonder dat er politie aan te pas komt. Tot aan het eind van het boek ontkom je niet aan het idee dat de boeven of ontstellend stom zijn of Sigma zo ontzettend goed is. Ook de manier waarop een aanslag op de president wordt voorkomen. Give me a break..
Het wordt allemaal te makkelijk beschreven en het realiteits gehalte is bedroefend slecht. Als je daarvan houdt zal het boek je kunnen bekoren. Vroeger was er een Bob Evers serie waarin aan stelletje stoere jongens allerlei avonturen beleefden. In dat genre komt Rollins uitstekend tot zijn recht.
Sorry voor diegenen die het een topper vinden maar ik kan er niet meer dan twee sterren voor geven. | 0neg
|
In Van Overzee 2 schreef ik over Nothing to Fear, het derde boek van Karen Rose, en Die for me, het vierde boek van Karen Rose. Nothing to Fear kreeg toen wat minder sterren vanwege het hoge gehalte aan ‘stomende vrijparijen’. In Die for Me was dat gelukkig al een stuk minder wat het verhaal en de spanning ten goede kwam. Met Scream for Me laat Karen Rose zien dat ze écht weet door te zetten en dat ze spannende boeken kan schrijven die een groot publiek zullen aanspreken.
In Scream for Me doet FBI-agent Daniel Vartanian een akelige ontdekking. Slechts enkele weken nadat hij zijn broer heeft moeten vermoorden (iets wat keurig uitgewerkt wordt) ontdekt hij dat diezelfde broer samen met enkele vrienden jarenlang jonge vrouwen heeft geterroriseerd. Foto’s van martelingen en verkrachtingen zijn daar het bewijs van. Daniel wil uiteraard dat de mededaders gevonden en berecht worden.
Alex Fallon is een jonge succesvolle vrouw met een akelige jeugd achter de rug. Haar zusje is vermoord en haar moeder heeft zelfmoord gepleegd. Gelukkig is zij liefdevol opgevangen in gezin van haar tante, maar als op een dag haar vroegere stiefzusje verdwijnt, komt alle ellende weer naar boven. En niemand schijnt te willen geloven hoe het nu echt zit, en dat het stiefzusje, Bailey, haar verslaving de baas was geworden om voor haar jonge dochtertje Hope te zorgen.
Daniel en Alex zullen samen alles op alles moeten zetten, want het moorden gaat door.
Karen Rose heeft een heel aardige plot neergezet waarin genoeg verrassingen zitten om de lezer goed bezig te houden. Ook heel knap is dat zij de lezer gaandeweg het verhaal een inkijkje geeft in de belevingswereld van de dader, zodat de lezer mee kan puzzelen met de hoofdpersonen. Uiteraard is het einde dan toch nog een verrassing. Geen verrassing is het dat Daniel en Alex een verhouding krijgen, maar gelukkig weet Karen Rose zich ook in dit boek in te houden en wordt niet elke kus uitgebreid beschreven. Daniel en Alex vormen in het begin een ongewoon ‘speurderspaar’ maar gaandeweg het verhaal ontwikkelt de verhouding zich zo dat de romantische inslag eigenlijk vrij logisch lijkt.
Dit boek zal dit jaar nog in vertaling in Nederland verschijnen en zal ongetwijfeld hoge ogen gooien bij liefhebbers van bijvoorbeeld Karin Slaughter en Tess Gerritsen.
(Door: Jannelies Smit) | 0neg
|
Damn it! Voor mij voelt dit boek zo als een gemiste kans! Ik had zo gehoopt dat deze serie anders zou zijn, dat ik mijn slechte ervaring met Cassandra Clare zou vergeten, dat ik zou denken dat het misschien toch niet zo erg was als ik dacht dat het was en dan doet ze dit!
Ik heb het geprobeerd. Ik heb het eerlijk waar geprobeerd. Ik ben met een open blik dit boek ingegaan. Ik was heel enthousiast na het eerste deel. Ik vond de karakters leuk, ik vond het verhaal interessant en ik had echt heel veel zin om verder te lezen, maar...
Dit boek was voor mij een beetje een teleurstelling. Ze heeft een prachtig concept, een heel intrigerend verhaal en interessante personages en dan verzandt drie kwart van het boek in vervelend liefdesgeneuzel. Ik snap dat love triangles interessant kunnen zijn. Ik ben ook absoluut niet tegen ze, maar ik ben wel tegen deze en tegen de manier waarop het is opgeschreven.
Ik had gehoopt om dieper het mysterie in te duiken, meer te weten te komen over Mortmain en zijn plan. Op dat gebied heeft het boek eigenlijk geen vooruitgang geboekt. We zijn geen stapt dichter bij de slechterik en we weten vrij weinig meer dan we wisten aan het einde van boek een. Dit boek bestaat voor het grootste deel uit Tessa die hartkloppingen en blozende wangen heeft omdat ofwel Jem ofwel Will naar haar kijkt. Daarnaast lijkt ook haar brein wat deuken te hebben opgelopen, wat ik bijzonder jammer vind.
Ik ga het derde boek ooit wel lezen, omdat ik hoop dat het tweede boek gewoon lijdt aan het "middle book syndrom", maar ik ga er niet bijzonder veel haast mee maken. Jammer. Ik had zo gehoopt dat dit verhaal echt anders en beter zou zijn dan the mortal instruments. | 0neg
|
Haar debuut Nephilas Netwerk heb ik niet gelezen dus Stil Water was mijn kennismaking met werk van Marelle Boersma. Laat ik met de deur in huis vallen: het viel niet mee. Het verhaal is weinig origineel. Na een duik in de Oosterschelde lopen duikers, badgasten en bruinvissen een merkwaardige vorm van huiduitslag op. En dat niet alleen: veel bruivissen spoelen dood aan en de huiduitslag blijkt onderdeel van een syndroom waardoor ook de hersenen worden aangetast. De schrijfster komt wat langzaam over de brug met wat de lezer al lang vermoedt: het water in de Oosterschelde is giftig. Je denkt dat in zon geval van hogerhand het sein onveilig gegeven wordt, of nog eerder, groot alarm geslagen. Maar net als in de film Jaws zijn de mensen die over zulke dingen gaan nou net degenen die weigeren om direct verbanden te leggen tussen de symptomen en de toestand van het water. Een thrillertruc die jaren geleden nog net kon, maar die anno 2006 bij mij allerminst het gevoel oproept dat de schrijfster zichzelf voor een uitdaging heeft geplaatst. De hoofdpersonen boeien niet. Ze zijn vooral clichématig. Uit alles blijkt dat Marelle Boersma zeker geen psychologie heeft gestudeerd. De topmanager van het Zeeuwse waterbeheer is, mag je hopen, niet naar t leven getekend, maar een karikatuur van een slechterik. Corrupt, weet niet het verschil tussen een knotwilg en een populier, kan niet van zijn vrouwelijke ondergeschikten afblijven en is niet eens in staat om het chantagegeld af te leveren op de goede plek. Gelukkig gaat het er gemoedelijk aan toe en mag hij nog een keer proberen. Als Marelle een persiflage had geschreven was t al op de rand geweest, maar het is haar ernst en dat geeft het boek vooral een knullig karakter. Misschien ben ik na vijftien jaar Penthouse een beetje gedegenereerd als het om erotiek gaat, maar de erotisch bedoelde beelden wekken bij mij eerder lachlust op dan fysieke driften. De lesbische relatie die ze in het verhaal heeft verwerkt is volstrekt irrelevant. t Had net zo goed hetero kunnen zijn. Blijkbaar is seks in Zeeland saai. Laten we voor de Zeeuwen hopen dat het hier om slechte research gaat: je kunt tenslotte niet overal verstand van hebben. Van toxicologie heeft Marelle meer verstand. Maar dat blijkt pas tegen het einde van het boek wanneer een niet alledaagse algensoort de oorzaak van de ellende blijkt te zijn. Daarmee geef ik de plot niet weg, want er is nog een kleine twist ingebouwd waardoor je toch even op t verkeerde been wordt gezet. Zon onverwachte wendingnou ja, onverwacht?- gebruikt Baantjer ook, maar die is al 83 en geen wetenschapper, doch eenvoudig politieman. De duikscènes hadden nog wat spanning kunnen genereren. Helaas kabbelen die net zo lauw voort als de rest van het verhaal. Geen claustrofobie, geen ademnood, geen paniek. Toeval of niet: de avond voor Stil Water las ik Duivelswerk een nieuwe thriller van Mo Hayder. Ook een boek over vergiftigd water en kadavers. Subliem geschreven, psychologisch geloofwaardig uitgewerkt en niet gemaakt om de lezer te behagen, maar om hem met angst, met een thrill te overdonderen. Misschien komt dit over als het vergelijken van appels met peren. Vind ik niet: op beide boeken staat duidelijk THRILLER. De passage aan het eind van t boek: Rona trok Line tegen zich aan waardoor Lines hoofd tegen haar borsten terechtkwam. Ze liet een hand over Lines lichaam glijden. Wat hadden vrouwen toch een heerlijk rond lichaam dacht ze.... Dat is niet thrilling, dat is romantiek. Een heel ander genre. Het positieve van Stil Water is dat je rustig kunt slapen als je t uit hebt. Maar wie een slapeloze nacht verwacht kan beter dat boek van Mo Hayder lezen. Stil Water is goed bedoeld. Maar het tijdperk van het brave spannende boek is voorbij. Dat zouden ze in Zeeland ook moeten weten. Zeker als je een universiteit van binnen hebt gezien. | 0neg
|
De vele positieve reacties op dit boek noopten mij tot het lezen van 'Twee wegen'. Mijn verwachtingen waren hooggespannen, maar jammer genoeg heb ik het boek puur op wilskracht moeten uitlezen. Monstrueuze zinnen als deze haalden voor mij alle plezier uit het lezen en alle vaart uit het verhaal:
"En ze voelden de oplossing komen en kwamen die tegemoet en gaven zich eraan over en lieten hun lichaam bij elke keer scheppen een kwartslag draaien: eerst de schop erin, dan een beetje terughalen en vervolgens zwaaiden ze hun armen omhoog terwijl ze een draai van negentig graden in de rondte maakten tot de schop boven de rand uit zwaaide, daar bleef hangen en de grond door de lucht vloog, en door zijn gewicht en vaart deed de schop het halve werk, en hun heupen deden hun deel van het werk en dit inzicht kwam voort uit het werk zelf en niet uit een speciale plek in de hersenen waar dit soort kennis al vanaf de geboorte ligt opgeslagen, en elke keer scheppen en elke draai met de heupen verdeelden het gewicht van de grond over verschillende delen van hun lichaam en geen enkel lichaamsdeel deed het werk alleen, en hun lichaam wilde niet eens stoppen."
Van dergelijke aaneengeregen bijzinnen, waarmee het boek doorspekt is, en het gebrek aan leestekens (in het hele boek staat niet één vraagteken) gaan bij mij spontaan de nekharen overeind staan.
Alle goede recensies ten spijt, de schrijfstijl van 'Twee wegen' kan mij absoluut niet bekoren, en is de reden dat deze eerste kennismaking met Petterson meteen de laatste zal zijn. | 0neg
|
Beetje vaag verhaal. Het begint veelbelovend maar loopt af als een sisser en nergens echt spannend. Het lijkt wel of het verhaal nog niet af is... | 0neg
|
Een boek waarvan er veel uitgebreide omschrijvingen zijn van wat iemand aan heeft, hoe een bepaald gebouw eruit ziet, wat de kleur is van de stenen, Hoe de snelweg is onderverdeeld qua strepen/banen etc.
De stijl wordt steeds afgewisseld met staccato zinnen en -gesprekken. Verder zijn er stukken die lezen als een samenvatting van een samenvatting. En wat echt ontbreekt is enige vorm van spanning. Die is er gewoonweg niet.
Voorbeeld blz. 106:
"Dat zou een afslag naar rechts zijn. Hij werd ver van tevoren aangekondigd met een bord. De onderbroken lijn die de rechter rijbaan scheidde van de binnenste rijbaan werd een ononderbroken lijn. Toen verbreedde de lijn zich tot een wig. Het doorgaande verkeer werd naar links gedwongen. De uitvoegstrook boog iets naar rechts af. Die reden ze op. De wig werd breder en er stonden elkaar kruisende lijnen in. Tweehonderd meter verder begon de aftakking af te buigen. Het wegdek was breed genoeg voor twee rijbanen. Maar de bocht was te scherp om er veilig in twee rijbanen naast elkaar te rijden bij hogere snelheden. De verkeersdeskundigen hadden zich daar niet aan gewaagd. Ze hadden een vloeiender traject geadviseerd. Ze hadden een enkele rijbaan uitgelegd door de bocht. Hij was breder dan een normale rijbaan, voor het corrigeren van stuurfouten. Hij begon helemaal links en zwaaide dan scherp naar rechts en dan wat minder scherp door het midden van de bocht."
HALLO, BEN JE ER NOG????
Dit is helaas niet het enige voorbeeld. Zo is er ook een paginalang relaas over het aan komen rijden voor een stoplicht en hoe dit dan gebeurd met de kleuren van het stoplicht en andere auto's die afremmen etc. GAAAAAAAAPP | 0neg
|
Het boek heb ik niet helemaal gelezen. Toen ik het boek kocht, leek het mij een heel spannend boek. Maar ik ben enorm ontgoocheld. Het is enorm saai in het begin. Geef mij maar Tess Gerritsen of Mo Hayder. | 0neg
|
Voor mij te saai.. er gebeurd niet veel.
Dit komt misschien omdat ik meer een thriller liefhebber ben. De spanning ontbreekt.
Ik heb dit boek niet uitgelezen, maar tot pagina 70 ongeveer. | 0neg
|
Het is maandagavond, kwart na negen. Ik heb juist de laatste woorden van deze, alleszins voor mij, loodzware roman achter de kiezen. Doodmoe ben ik ervan. Het zal wel aan mij liggen, waarschijnlijk ben ik er nog te jong voor en kan ik de doorgedreven zwartgalligheid en doodsgedachten niet verwerken. Huff koppelt de lezer een week lang aan een leeg geschreven auteur, die zijn dagen en nachten zoek maakt met drank, drugs, doorgezakte vrienden en geslepen vrouwvolk en daarbij soms tot drie keer per bladzijde wordt opgebeld, zelf naar zijn mobieltje grijpt of het apparaatje ergens hoort rinkelen of strategisch voelt trillen in zijn broekzak. Hij zwalpt van bed naar brits, brengt de lezer in de war door zijn veelvoud aan dartele contacten en sleept hem mee door straat en steeg, waarbij hij correct als een gps de straatnamen vermeldt om zonder problemen de weg terug te vinden. Literair zal dit werk van Philip Huff beslist wel aanslaan bij lezers die echt van zware, sombere, terneer drukkende sfeerbeelden houden, maar schrijver dezes is dringend aan revalidatie periode toe. | 0neg
|
Is het werkelijk mogelijk om helemaal opnieuw te beginnen?
Of is de teerling al geworpen en is ons levenslot bepaald door onze daden en onze omstandigheden?
Zo begint de achterflaptekst van deze roman.
Lukt het de bekende filosoof Jean-Paul Sartre om dit boeiende thema op papier te laten leven?
Jean-Paul Sartre
De filosoof Jean-Paul Sartre (1905-1980) wordt beschouwd als de vader van het Franse existentialisme, waarbij de uniciteit van het individu centraal wordt gesteld. Volgens hem bestaat er geen God en is de mens ‘veroordeeld om vrij te zijn’ en aldus zelf betekenis te geven aan zijn bestaan.
Sartre schreef ook romans en toneelstukken. In 1964 werd hem zelfs de Nobelprijs voor de Literatuur toegekend voor zijn autobiografische werk De woorden. Hij weigerde deze echter omdat hij zijn vrijheid wou behouden en geen prijs in ontvangst wou nemen van het burgerlijke establishment dat eerst op hem neerkeek. Meer daarover kan je hier lezen.
Ben je geïnteresseerd in een beknopte biografie? Neem dan zeker een kijkje op historiek.net.
Les jeux sont faits
Deze oorspronkelijke titel is een Franse uitdrukking die je hoort in casino’s op het ogenblik dat er geen weddenschappen meer mogen afgesloten worden. Alles staat vast en je kan niets meer veranderen. Dat is tevens het uitgangspunt van het boek.
Eva en Pierre worden op hetzelfde ogenblik vermoord.
Tijdens hun leven op aarde kenden zij elkaar niet, maar in het hiernamaals komen ze elkaar tegen en ontdekken ze dat zij eigenlijk voor elkaar voorbestemd waren. Ze krijgen de kans om terug te keren naar het rijk der levenden. Als hun liefde 24u standhoudt en alle hindernissen weet te overwinnen, dan mogen zij hun verdere leven samen op aarde doorbrengen.
Het verhaal zag in 1943 het licht en werd in 1947 gepubliceerd.
Datzelfde jaar werd het ook verfilmd.
Een stukje zien? Klik dan hier.
Leeservaring
Alle ingrediënten voor een goed verhaal zijn aanwezig: het lot als boeiend uitgangspunt, een erg filmische opbouw, moord, intriges, personages uit verschillende milieus,…
En toch weet Jean-Paul Sartre niet te overtuigen.
Het eerste wat opvalt, is dat het hele boek een schoolvoorbeeld is van hoe het “Show don’t tell”-principe met de voeten wordt getreden. Alle emoties worden letterlijk benoemd. De personages zijn kwaad, vrolijk, ontroerd,…
Bovendien verandert hun geestesgesteldheid binnen enkele seconden van het ene uiterste naar het andere. Daardoor voelen de benoemde emoties onecht aan, wat het zeer moeilijk maakt om je in de bordkartonnen figuren in te leven.
Verder vallen ook verschillende inhoudelijke tegenstrijdigheden op.
Waar de dode hoofdpersonen elkaar op pagina 68/69 niet kunnen aanraken, kunnen ze dat op p 71 plots wel.
p69: Dan brengt Pierre zijn handen naar voren als om ze op de schouders van de jonge vrouw te leggen, vervolgens trekt hij ze met een soort teleurstelling weer terug.
‘Goeie god,’ zegt hij, ‘hoe heerlijk zou het zijn je schouders aan te raken. Ik zou je adem willen voelen wanneer je tegen me lacht. Maar ook dat heb ik gemist. Ik heb je te laat ontmoet…’
p71: Pierre grijpt hartstochtelijk de arm van Eva. Maar hij laat hem meteen weer los en zijn gezicht wordt weer ernstig onder de strenge blik die de oude dame op hem werpt.
Pierre werd beschoten. Na zijn terugkeer uit het hiernamaals blijkt hij daarbij echter niet verwond te zijn geraakt. Men leest immers Hij laat hun zijn mouw zien, waarin ter hoogte van zijn schouder een gat zit., maar verder lijkt hij niet gewond te zijn en heeft hij geen verzorging nodig. Nu is het moeilijk voor te stellen dat er een gat in een hemdsmouw zit en dat de beschoten persoon daar geen enkele last van heeft. Zelfs een schampschot zorgt voor de nodige last en vraagt verzorging. Maar hier heeft de hoofdpersoon geen schrammetje.
En zo zijn er nog enkele voorbeelden te vinden.
Valt het boek dan volledig tegen?
Nee. Het filmische aspect komt vooral tot uiting in het voortdurende wisselen van uitgangspunt. De lezer switcht telkens tussen de situatie van Pierre en die van Eva. Dit wordt duidelijk weergegeven in de titel van de stukjes waarin telkens de locatie van de scène vermeld wordt. Deze opbouw maakt dat het boek vlot leesbaar is en een beeldend karakter heeft.
Eindconclusie
Hoewel het boek heel wat elementen bevat die het verhaal tot een hoger niveau zouden kunnen tillen, heeft Jean-Paul Sartre een gouden kans laten schieten.
Van iemand die recht had op de Nobelprijs van de Literatuur hadden we een hoger schrijfniveau mogen verwachten.
Geen hoge ogen dus voor De teerling is geworpen.
Lot of toeval?
Een boeiend thema waarover reeds verschillende boeken en films zijn verschenen.
Kijk op mijn blog om hierover mee te praten of om tips te vinden. | 0neg
|
De tekst op de achterzijde sprak mij aan, maar de inhoud was tegenvallend. Het boek met moeite uitgelezen. De hoofdpersoon zelf geeft in het verhaal aan hoofd- en bijzaken met elkaar te verwisselen. Omdat naam hoofdpersonage en auteur dezelfde is, geeft de auteur hier al blijk van zelfinzicht. Ook hij heeft naar mijn idee te veel stilgestaan bij niet relevante zaken. Hierdoor was het boek traag en saai. Pas halverwege en aan het einde werd het verhaal voor wat korte momenten iets boeiender. | 0neg
|
Een vrouwelijke inspecteur met een flinke rugzak aan bagage, een moordenaar en een klopjacht. Kernwoorden die vaker bij thrillers van toepassing zijn. Lukt het Bryndza om een verrassend verhaal te vertellen?
Ja en nee. De opbouw van het verhaal is fantastisch. Meteen bij het eerste hoofdstuk worden we wakker geschud door een gruweldaad. Hierna wordt de snelheid drastisch verminderd om ons meer inzicht in het verhaal te kunnen geven. Er wordt goed gewerkt naar een spannend en pakkend eind. Hoewel dit zeker goed is gedaan, ontkomen we er niet aan dat het middenstuk wat traag en lang is geworden en het verhaal kakt op dit punt dan ook in. De hoofdstukken zijn kort en dit zorgt ervoor dat ook het saaie stuk snel weg leest.
We leren Erika Foster kennen, een inspecteur die een flinke rugzak met bagage bij zich draagt en nog herstellende is van een gebeurtenis eerder in haar leven. Deze kennismaking gaat langzaam en geeft eigenlijk nét niet genoeg informatie prijs om de vele vragen te beantwoorden. Aan de ene kant is dit erg jammer omdat je met een hol gevoel achter blijft als het boek uit is, maar aan de andere kant is dit erg goed gedaan om de lezer in een reeks boeken te trekken. Foster is een bijzonder personage. Stoer en sterk maar tegelijkertijd ook vastbijtend en ontzettend eigenwijs. Té eigenwijs. Erika gaat meerdere malen een morele grens over en hierdoor is het moeilijk sympathie voor haar en haar daden te krijgen. Pas tegen het eind lijkt Bryndza het tijd te vinden om een andere kant van haar te laten zien, maar door de vele vreemde dingen dat ze eerder heeft uitgehaald, moet die sympathie van ver komen.
Bryndza heeft genoeg interesse gewekt om het volgende deel te willen lezen, maar Het Meisje in het IJs behoort zeker niet tot de toppers. 3*. | 0neg
|
Ik heb het hele boek wel uitgelezen , omdat ik dacht t zal toch wel beter worden , nou sorry ik vond t erg langdradig en achteraf zonde van mijn tijd , jammer had er meer van verwacht , ook t verhaal op zich niet je dat , het balsemen kwam 3 / 4 van het boek steeds voorbij , tot vervelends toe. Vandaar mijn 2 sterren. | 0neg
|
“Wat zou jij doen als je ontdekte dat alles waar je ooit in geloofde niet waar was? Wat als alles mogelijk was, zelfs het onmogelijke?” Met die tekst op de achterflap moeten potentiële lezers gelokt worden. Hoewel het plot globaal gezien niet geheel uniek is voor een young adult (tienermeisje leeft in een wereld die anders is dan de onze, onderneemt een gevaarlijke missie. Optioneel is een gecompliceerde liefdesrelatie), wekt het toch genoeg interesse om te gaan lezen.
De auteur heeft voor dit boek een eigen wereld gecreëerd inclusief wat bijbehorende termen, zoals ‘Bitterlingen’ en ‘anni’. Dit taalgebruik is duidelijk onderdeel van de wereld waarin Jane leeft, maar deze wordt niet uitgelegd aan de lezer. Het is begrijpelijk dat Baldacci deze niet wilde verklaren via Jane’s gedachtegang, maar een woordenlijst ergens achter in het boek zou erg prettig zijn geweest. Het ontbreken doet af aan de beleving van de lezer. Het kost nu meer moeite om echt op te gaan in de wereld van Jane.
Of The finisher echt een young adult is, daar valt over te discussiëren. Qua thematiek past het prima tussen de titels die de afgelopen jaren zijn verschenen. Het taalgebruik is echter erg simplistisch, misschien zelfs wat kinderlijk voor iemand van een jaar of zestien.
De potentie is er, maar het ontbreekt op bepaalde vlakken aan uitwerking. Dit eerste deel van The Finisher is dan ook geen hoogstandje. Niks mis mee, het kunnen niet allemaal pareltjes zijn. Hopelijk is het vervolg beter uitgewerkt. | 0neg
|
Als een kind zo blij was ik toen de nieuwe King uitkwam en dan ook nog eens zo lekkere dikke pil! Als een kind zo teleurgesteld was ik toen ik het boek uit had. Ok, het verhaal is best leuk verzonnen maar ik heb toch het idee dat met het redigeren de samenhang wat zoek is geraakt. In het dankwoord wordt aangegeven dat het oorspronkelijke verhaal veel groter was en dat er behoorlijk is gesnoeid. Daardoor vind ik dat sommige personages wat vreemd in het verhaal komen en verdwijnen en ook het einde geeft me een afgeraffeld gevoel. Al met al zeker niet het niveau dat King haalde met Dr. Sleep, mr Mercedes en Wisseling van de wacht. Als dat komt omdat dit een samenwerking met z'n zoon was dan mogen die samenwerkingen wat mij betreft achterwege blijven. Ik geef twee sterren omdat het toch King is, was het een anonieme auteur geweest dan was ik waarschijnlijk veel strenger geweest. | 0neg
|
Mijn leesclubmaatje koos voor het boek van Michelle. Dat vond ik een leuke keus want het boek stond op mijn wil ik lezen-lijst. Al snel was ik teleurgesteld in dit boek. Het is slecht geschreven. Geen verhaal maar opsommingen. Naar mijn idee bewijst de schrijver Michelle Obama met deze biografie geen dienst. Uiteindelijk heb ik het boek wel uitgelezen, maar toch vaak een bladzijde schuin gelezen. Het was worstelen om door de tekst heen te komen. Jammer. | 0neg
|
Nora, een meisje van 16, wordt tijdens haar biologieles partners met Patch. Patch is een mysterie voor Nora. Hij is ontastbaar, angstaanjagend en onbekend. Verbazingwekkend weet hij erg veel dingen over Nora. Nora wordt hier nogal achterdochtig van en wil meer over Patch te weten komen. Tegelijkertijd ziet Nora vreemde dingen en vraagt zich af of deze verschijningen iets met Patch te maken hebben. Hoe dichter ze bij Patch komt, hoe gevaarlijker het wordt, maar Nora kan niet van hem wegblijven. Wat zal dit voor gevolgen hebben voor Nora...?
Ik vind Hush Hush een erg leuke titel, en de cover van dit boek is waanzinnig mooi. Helaas is de rest van het boek een stuk minder goed. Ik ben zelfs bang dat ik er slecht van moet maken.
Het boek is ontzettend simpel geschreven, ik had het gevoel alsof het geschreven was voor 12 jarigen.
Daarnaast waren de personages erg oppervlakkig. Ik heb niet het gevoel alsof er enige ontwikkeling was, Nora was erg naïef en maakte dezelfde fouten opnieuw en opnieuw. Patch was een typische 'bad-boy', maar dan ook echt bad. Ik heb eerlijk gezegd geen positieve dingen gezien aan hem, en het stoort me dan ook dat de hoofdpersoon verliefd op hem is. Alsof zulke jongens uiteindelijk goed voor je zijn, een slecht voorbeeld voor onzekere jonge meiden.
Al met al vond ik dit geen goed boek, en ik zou het zeker niet aanraden. Behalve dan voor Twilight-lovers. | 0neg
|
Tegenvallend boek, langdradig en behoorlijk ongeloofwaardig dat een rechter die zoveel medicatie neemt, nog in functie kan en mag blijven. | 0neg
|
In Antwerpen worden een aantal mensen vermoord op dezelfde manier en altijd staat er PAN in bloed ergens geschreven. PAN is een mytische god.
Er begint een zoektocht naar de dader en zijn motieven.
Het is een goed geschreven boek met hele interessante personages en de Vlaamse woorden en uitdrukkingen zijn ook vermakelijk. Het einde is misschien wat teleurstellend juist door al het voorafgaande.
Al met al een redelijk debuut van een schrijfersduo waar we zeker nog veel van zouden kunnen verwachten. | 0neg
|
De schrijfsters van "De Dysasters" zijn binnen dit genre geen onbekenden. Alhoewel ze het vooral bij een serie hebben gehouden, welke meerdere succesvolle delen bevat, is nu ook gekozen voor een hele nieuwe serie.
Het verhaal gaat over 8 tieners die nog voor de geboorte genetisch gemanipuleerd zijn door een dokter Rick Steward. Zij zijn hierdoor gebonden per tweetal aan een van de elementen. Zo ook de hoofdpersonages Foster en Tate. Zij beheersen het element lucht, welke echter pas tot uiting komt wanneer zij ook daadwerkelijk bij elkaar komen.
Vluchtend van de dokter en zijn 4 eerdere 'experimenten' komen zij erachter dat er nog 3 koppels zijn zoals zij. Tieners die ook door de dokter gezocht worden enkel om te bestuderen en verder te manipuleren. En dit kunnen ze uiteraard niet laten gebeuren.
Het boek is benoemd onder de categorie young adult. En dat is denk ik ook wel de meest geschikte noemer. Al is het naar mijn mening wel aan de ondergrens van de young adult. Vooral de jongere lezers zullen erg gesteld zijn op het boek en de schrijfstijl, maar zich ook zeker kunnen verplaatsen in de hoofdpersonen.
Helaas ontbrak wat mij betreft wat diepgang in het verhaal. De personages blijven redelijk oppervlakkig en, vooral naar het einde toe, krijg je als lezer het gevoel dat het verhaal afgeraffeld wordt. De schrijfstijl is erg kinderlijk, met extreem veel verwijzingen naar andere boeken, films en liedjes. Wat voor mij een beetje een geforceerd gevoel gaf alsof de schrijfsters teveel hun best deden om 'cool' te zijn.
Het is jammer, want het idee van het verhaal is hartstikke leuk. De uitwerking had alleen van mij wel iets anders gemogen. | 0neg
|
Jammer genoeg deel ik niet het enthousiasme over het boekje Firmin. Heb boeide me gewoon niet. Heb er verder weinig over te zeggen. Ik geef het slechts twee duimpjes omdat ik het wel heb uitgelezen. | 0neg
|
Om het kort te houden, als ik over God wil lezen, dan pak ik wel een bijbel.
Ik kom hem toch liever niet 200 x (of meer) tegen in een boek.
Ik heb het boek voor de helft gelezen
en toen was ik er wel helemaal klaar mee. | 0neg
|
In een onbenoemd land sterft een onbenoemde koningin die weduwe was en geen kinderen heeft. De situaties doen natuurlijk veel aan België denken. Ook de hoofdpersoon, de ik in het boek, heeft geen naam.
In deze fragmentaire roman beschrijft de auteur, die filosofie in Leuven heeft gestudeerd, de rouw voor de dood van een koningin, de laatste in haar lijn, en dus ook de teloorgang van een eeuwenoud instituut. Ook de hoofdpersoon, een jonge journalist die in de hoofdstad woont, wordt er door geraakt maar toch niet zoveel als door de rouw over zijn relatie met Eline, die hij verloor door die typische 'bindingsangst' en nog volledig door zijn hoofd speelt.
Er zitten hoofdstukken in dit boek, maar die vallen niet zo op. De ideeën en gebeurtenissen die worden beschreven, worden vooral van elkaar gescheiden door opsommingstekens, en daarnaast enkele lang uitgewerkte voetnoten. Er zitten enkele mooi gezochte theorieën en ideeën in, maar die blijven niet hangen door de vorm zowel als de schrijfstijl. Geen anekdotes, soms niets concreet, er zitten geen ankerpunten in een tekst die je moeilijk tot je kan nemen en de auteur springt echt van het ene onderwerp naar het andere, weliswaar door een associatie die hij zelf legt.
Gedachten worden ook niet altijd afgemaakt wat irriteert. Poëtisch is hij soms wél. In 2014 debuteerde Goethals al met een dichtbundel 'Hees'. Zijn gedachten en associaties komen daar wie weet wel beter in tot zijn recht.
De invalshoek die op de achterflap van dit boek te lezen stond, sprak me nochtans aan. Dat de rouw om een koningin en een instituut als de monarchie het hoofdthema is van dit boek, wordt me echter niet helemaal duidelijk. Dit boek is in mijn ogen ook experimenteel: een plot, een structuur waaraan dit boek is opgehangen, vind ik er niet in terug. Een puzzel zou ik dit debuut durven noemen, dat zeker. "Wat heb ik net gelezen" vroeg ik me gedurende dit boek steeds af. Ieder zijn meug natuurlijk. | 0neg
|
Steve Jobs heeft een zeer interessant leven geleid: hij was een van de oprichters van Apple, maakte Pixar groot en liet de wereld kennismaken met revolutionaire ideeën zoals pc's en smartphones. Iemand die dat allemaal in een leven voor elkaar weet te boksen, is iemand die het waard is om over te lezen. Wanneer je echter geen tijd of zin hebt om de dikke officiële biografie door te nemen, is er een alternatief: met deze grafische biografie leer je Steve Jobs en zijn prestaties binnen een uurtje kennen.
Deze grafische biografie, eigenlijk een stripverhaal over Jobs zijn leven, is volgens mij geschreven voor de jongeren onder ons. Alle aspecten van zijn leven worden helder en simpel uitgelegd, met tussendoor leuke en leerzame feiten over de stand van de technologie gedurende diverse periodes van zijn leven. In een oogopslag kun je dus zien wat de nieuwste gadgets van de jaren zeventig waren; na wat doorbladeren zie je eveneens in een oogopslag hoe anders dit was in de jaren negentig. Dit is een erg goede en welkome aanvulling op het levensverhaal.
Hoewel het hele leven van Jobs aan de beurt komt, worden de negatieve kanten erg sterk onderbelicht. Het feit dat hij zijn eerste dochter met haar moeder in de steek liet, wordt in slechts een positief plaatje behandeld. Ook het feit dat hij eigenlijk onhandelbaar was en zeer onaangenaam om mee te werken, komt slechts mondjesmaat aan bod. De ondertitel van dit boek, 'waanzinnig goed', wordt om de haverklap geroepen en belichaamt de hele toon die het boek voert. Dit is voor mij teveel van het goede en zorgt er naar mijn mening voor dat het boek onevenwichtig naar Jobs' leven kijkt. Het is alsof de auteur verliefd op hem is en al zijn negatieve kanten vanaf haar roze wolk wil wegwuiven.
De tekenstijl is druk en zeer los. Dit staat niet alleen in schril contrast met het strakke design dat Jobs met zijn producten mee wilde geven, maar leest naar mijn mening ook erg chaotisch en onrustig. Misschien dat deze tekenstijl een jongere generatie meer aanspreekt.
Al met al vind ik dit een zeer matig boek. De vertelstijl is onevenwichtig en te positief, en de tekenstijl is te chaotisch en losjes. Misschien dat jongere lezers dit wel goed weglezen en door de positiviteit over Steve Jobs geïnspireerd worden, maar voor mij was het een tegenvaller. | 0neg
|
Ik had hoge verwachtingen van IJstijd. Maartje Wortel had in haar debuut 'Dit is jouw huis' al laten zien dat ze stilistisch supersterk is; dat ze ontregelende verhalen schrijft met vreemde personages. Mensen die een beetje buiten de wereld staan, meestal zonder daar bewust voor te kiezen. Vaak dacht ik bij die verhalen: het is nog niet af. Ik wil meer weten over deze personages. Het is immers één knap kunstje (ik bedoel het niet onaardig) om een raadsel op te werpen, het is een tweede om ook oplossingen voor raadsels te geven. Daarmee bedoel ik niet dat elk personage, in welk verhaal dan ook, tot betere inzichten moet komen, maar wel dat ik het personage na het verhaal beter wil kennen en begrijpen. Een roman leek mij dus de ruimte waarin de personages van Maartje Wortel echt tot leven zouden komen.
Hoofdpersoon in Wortels tweede roman IJstijd is James Dillard. Zijn moeder betaalt zijn leven in een hotel, hij werkt niet. Zijn vriendin Marie doet eigenlijk ook niet zoveel, ze studeert een beetje. In het boek bestaan zij met z’n tweeën, er zijn geen andere mensen die van belang zijn, ze gaan niet met vrienden uit, alleen een enkele keer naar familie. Marie heeft anorexia en James gaat met haar naar een Zweeds eiland en het loopt niet goed af. Dat is allemaal erg wanhopig, maar ik voelde het niet. Het kan aan mij liggen, ik heb een duidelijke voorkeur voor rauw-realistische verhalen; een weergave van de (eigentijdse) werkelijkheid zoals ik die ken en dan wel zo rauw dat je het bloed nog proeft. Ik heb niets tegen nihilisme wanneer mensen (verhaalpersonages) duidelijk lijden onder het gevoel dat hun leven geen zin heeft; maar dat wil niet zeggen dat deze mensen ook echt hele dagen nietsdoen. En dat is nu juist wat James Dillard, hoofdpersoon van IJstijd, doet. Ik dacht tijdens het lezen: wie leeft er nou zo? Waarom moet ik alle ironische gedachten van James weten? Ik voelde verveling, en nu kun je zeggen: ja, dat is nu juist de bedoeling, dat je voelt wat hij voelt, verveling – maar dan wil ik nog begrijpen waaróm, anders zijn we na twee pagina’s wel klaar. De personages blijven nogal vlak.
Vergelijk dit nietsdoen eens met Jörgen Hofmeester in Tirza, die ook niet (meer) werkt en ook gek wordt van de waanzinnige liefde. Of vergelijk het eens met Michel in Platform van Houellebecq. Dat is nietsdoen in de waanzin van deze tijd. Misschien wilde Maartje Wortel niet zo’n boek schrijven, maar toch: als je de uitzichtloosheid van het leven wilt schetsen, moet je bedenken waar die uitzichtloosheid is begonnen en hoe een personage lijdt onder zijn tijd of zijn omgeving. Je bent niet zomaar existentialist, je bent er niet met wat verwijzingen naar een oppas van vroeger of een bijrol voor Chuck Palahniuk.
Wat dit boek dan wel is, is een absurde schets. Dat kan natuurlijk ook de bedoeling geweest zijn: alleen het raadsel, mooi opgeschreven, want Maartje Wortel kan mooi schrijven. Maar al die oneliners en ironische opmerkingen gaan ook irriteren als de diepere laag ontbreekt:
'Ik zoek naar mijn portemonnee in mijn broekzak en geef de chauffeur veel fooi. Ook al heeft hij niet echt veel voor me kunnen betekenen, hij heeft me toch veilig voor de boekwinkel afgezet. Ik vraag hem of hij me aan het eind van de avond ook weer op kan komen halen.
‘Misschien,’ zegt hij. ‘Ik weet niet hoe de avond loopt,’
Dat is nog eens ondernemen, denk ik. Risico’s durven nemen, de dingen laten komen zoals ze komen.
De chauffeur geeft me zijn visitekaartje, hij heet Pepper; daar kunnen allerlei redenen voor zijn, ik ken zijn ouders niet. Vandaag staat de teller op Homer en Pepper. Misschien lijk ik meer op mijn moeder dan ik denk. Misschien is dat zo erg niet, omdat ik in het andere geval op mijn vader zou lijken.'
Wat heeft ironie voor waarde, als er geen verwijzing is naar de wereld die wij allemaal kennen, de wereld waarin wij werken en leven in een groter verband?
Het kan goed zijn dat ik nu iets te kritisch ben in deze recensie: ik zie in het werk van Maartje Wortel wel degelijk het werk van een kunstenaar. Ik mis alleen de aanwezigheid van de alledaagse werkelijkheid.
(Deze recensie verscheen eerder op mijn website.) | 0neg
|
Ben aan het boek begonnen omdat het een meeslepend verhaal en triller van het jaar zou zijn , het verhaal is bijna niet te volgen , heb het wel uitgelezen en op het einde denk je dat het verhaal dan toch nog spannend wordt maat het is zo'n vaag verhaal dat het gewoon niet te volgen is . | 0neg
|
Nogal een flauw boek, wat wel aardig begint maar al spoedig inzakt. Mij kon het niet erg boeien, al is het onderwerp wel intrigerend en de personages wel interessant. | 0neg
|
Op de achterflap wordt dit boek beschreven als griezelig, prachtig en schokkend. Dit was totaal niet zo en de verwachtingen werden dus niet ingelost. Het griezelige en het spannende was vrij ver te zoeken. Het verleden van het volksverhaal en het heden hadden vrij weinig connectie en dat is best wel een gemiste kans. Dit boek had zeer veel potentieel, naast dat het idee van "het vervloekte huis" vrij cliché is. De gebeurtenissen doorheen het verhaal houden ook vrij weinig verband en het is vrij moeilijk om het als een geheel te zien. In dit boek lijkt het meer of er verschillende gebeurtenissen gewoon achter elkaar geplakt zijn en sommige dan misschien ook nog in de verkeerde volgorde.
De auteur stierf voordat hij dit verhaal zelf kon afmaken, dus we moeten een beetje begripvol zijn over dat het een niet zo mooi uitgewerkt verhaal is en het zijn potentieel niet tot zijn volle gebruikt. Dit betekent uiteraard niet dat we het een beetje kritisch mogen bekijken en dat heb ik dan ook gedaan.
Daarom geef ik dit boek 2 sterren. | 0neg
|
Het boek beschrijft een dame op leeftijd die na hartfalen niet meer goed opknapt. Dit gegeven maakt voor haar het leven niet meer waard om geleefd te worden, en zij uit een duidelijke doodswens. Haar leven is voltooid. het is zorgvuldig geschreven, en ik denkt dat de feiten goed kloppen, maar al lezende voel ik niet waarom de dame in kwestie het leven nu zo uitzichtloos vindt. Het is allemaal heel zakelijk beschreven, zo zakelijk dat ik nauwelijks medeleven voel. Hetzelfde geld voor de andere gebeurtenissen. Alle wordt letterlijk beschreven, niets wordt tussen de regels door duidelijk. Ik heb me daaraan toch wel geërgerd. Het leek bijna of ik een casus aan het lezen was. | 0neg
|
Nog nooit had ik van Rudy Soetewey gehoord of gelezen. Uit het kleine stukje tekst op de achterkant van het boek over de auteur lijkt het mij niet dat het een pure thriller schrijver is.
Inbraak is het verhaal, logisch, over een inbreker. Willy is zijn naam. Hij breekt in in een vrijstaand, beschut wat afgelegen villa. Terwijl hij bezig is wordt hij echter gestoord door de thuiskomst van het echtpaar. Op dat moment ontspint zich een driehoeksdialoog voorzien van actie, intimidatie enz. Langzaam maar zeker wordt de vervreemding tussen het echtpaar man/vrouw zichtbaar. De man heeft er alles (zelfs zijn vrouw) voor over om zijn eigen hachje te redden. Bij de vrouw onstaat meer en meer haat jegens haar man. Daardoor is de ontknoping toch nog wel verrassend.
Echter, het is niet mijn soort thriller/detective. Ieder hoofdstuk wordt verteld door een ander. Dus eerst de inbreker, vervolgens de vrouw, dan weer de echtgenoot, weer de inbreker enz. Alle drie spreken vanuit de ik vorm. Daardoor duurt het een aantal regels voor je je realiseert welke persoon nu aan het woord is. Daardoor vind ik het niet prettig lezen. Het verhaal is wel redelijk origineel en aardig bedacht, maar ik vond het boek geen hoogvlieger. | 0neg
|
Het boek kon mij eerlijk gezegd niet bekoren. Mijn verwachtingen waren kennelijk te hoog gespannen.
Ik vond het plot vergezocht en voorts ontbrak vaart in het boek. Dit zal mede gekomen zijn door de uitgebreide beschrijving van de onderlinge relaties tussen de hoofdrolspelers. Soms kan de beschrijving van de relaties diepgang in het boek brengen, maar bij dit boek had ik dat gevoel helemaal niet, zodat deze verhandelingen voor mij verspilling van tijd was en ook geen toegevoegde waarde voor het boek hadden. Het begon op enig moment zelfs te irriteren.
Het onderzoek naar de moord op Mats Sverin kabbelt maar voort en tenslotte ontbreekt elk gevoel voor humor dat sommige boeken vaak net dat extra geven.
Dat Läckberg zich zou kunnen meten met andere bekende Scandinavische schrijvers kan ik op basis van dit boek helaas niet bevestigen. Adler-Olsen, Nesbo, Mankell doen het wat mij betreft beter. Niet meer dan twee sterren dus. | 0neg
|
Als één zwaluw nog geen zomer maakt, kun je het voorbarig noemen iemand op basis van één goed boek meteen een interessante auteur te noemen. Kathryn Fox kreeg terecht veel lof toen Tot op het bot, haar eerste thriller in Nederlandse vertaling, verscheen, maar dat maakt haar nog niet meteen tot de Australische Kathy Reichs. Met Bloedband, dat inmiddels ook in vertaling beschikbaar is, maakt zij de hooggespannen verwachtingen namelijk amper waar. Fox is arts van beroep en heeft een meer dan gemiddelde belangstelling voor forensisch onderzoek; en dat is te merken. Niet alleen heeft zij voor haar nieuwste thriller een forensisch patholoog als hoofdpersoon gekozen; het verhaal staat ook bol van de technische onderzoeksgegevens en regelmatig tuimelen de vaktermen over elkaar heen. Alsof zij wil laten zien hoe goed zij haar huiswerk heeft gedaan. Die hoofdpersoon in kwestie heet Anya Crichton en ze is bepaald niet te benijden. Uit hoofde van haar functie komt zij namelijk in aanraking met de meest gruwelijke misdaden en speelt zij bovendien een belangrijke rol bij het begin van het lange en psychisch zware genezingsproces van de slachtoffers. En als die slachtoffers dan ook nog eens onder handen genomen zijn door vier broers uit de beruchte criminele familie Harbourn, de zogenaamde Harbourn Four, blijkt dat laatste haast onmogelijk. Want de Harbourns hebben een tactiek die niet te breken lijkt: je dekt mekaar onder alle omstandigheden en houdt vast aan je verhaal; wat er ook gebeurt. Maar Anya Crichton is niet van plan zich daarbij neer te leggen; daarvoor is zij te zeer begaan met het lot van de veertienjarige Sophie Goodwin, die de pech had in handen van de broers te vallen. In tegenstelling tot haar oudere zus Rachel heeft zij de aanval overleefd en daardoor heeft de politie voor het eerst iemand die tegen de Harbourn Four kan getuigen. Zal het de rechter met hulp van Anya Crichton lukken de gewelddadige broers achter slot en grendel te krijgen; zal het recht eindelijk zegevieren? Dat is de vraag waarmee Kathryn Fox haar lezers in de houdgreep probeert te nemen. Wat dus maar matig lukt. Het is niet zozeer de overdaad aan forensisch-technische details, maar meer Fox onvermogen geloofwaardige personages neer te zetten, dat stoort. Ze vertelt als het ware geen verhaal maar doet een relaas; en daarin lopen figuren rond die maar zelden in de buurt van mensen-van-vlees-en-bloed komen. Tel daarbij op de Libelle-moraal waarvan dit boek doordrenkt is het leven zit weliswaar vol tegenslagen maar uiteindelijk komt alles goed en de magere score van twee sterren lijkt me voldoende onderbouwd. | 0neg
|
Een Bosnische oorlogsveteraan keert terug naar Srebrenica. Hij blijkt ernstig getraumatiseerd door de oorlog. Onder hypnose gebracht door een fakir komen eerst de mooie herinneringen aan zijn jeugd naar boven. De rivier de Una, die Bosnië en Herzegovina scheidt van Kroatië, heeft hem veel gelukkige momenten gebracht. Dat was een compensatie voor de harde, communistische school. In en aan de rivier en omgeven door een prachtige natuur werd gevist, gezwommen, geluierd en gespeeld. Gaandeweg duiken er in de hypnose ook sombere en dreigende beelden op. Want de oorlog die in 1992 begon, veranderde alles. Dat jaar wordt niet voor niets het jaar Nul genoemd. Het voormalige Joegoslavië viel uiteen en mensen die eerder vrienden en goede buren waren benaderden elkaar ongelofelijk wreed en gewelddadig. Waar bewoners van dezelfde stad ogenschijnlijk prima met elkaar samenleefden, ontstond een scherpe tegenstelling op basis van ras en godsdienst. De ander moet hoe dan ook kapot en met hem al zijn bezittingen. De hypnose helpt de veteraan om onder ogen te zien wat er is gebeurd. Met daarin zijn eigen rol als eveneens gewelddadige militair.
Faruk Šehić (1970) is een Bosnische journalist, dichter en schrijver van korte verhalen. Hij studeerde literatuurwetenschappen in Zagreb tot de Balkanoorlog uitbrak waaraan hij als militair deelnam. Na de oorlog werd hij schrijver. Zachtjes stroomt de Una (Knjiga o Uni) is zijn debuutroman uit 2013. Het boek is bekroond met de EU-Literatuurprijs.
Zachtjes stroomt de Una is opgebouwd uit veel korte hoofdstukken. De onderwerpen gaan per hoofdstuk over de gelukkige periode voor 1992 of over periode van de verwoestende oorlog, het mensonterende gedrag en de daaruit voortvloeiende bestaansonzekerheid. In het eerste deel van het boek overheersen de gelukkige perioden en flitst er slechts een enkel oorlogshoofdstuk tussendoor. Maar gaandeweg komen de oorlogshoofdstukken meer aan bod, de de gelukkige periode verdringen. Daarmee wordt duidelijk dat onder hypnose de oorlogsbeelden geleidelijk aan worden toegelaten en hoe groot de verwoesting is. De zwart-wit illustraties dragen daar ook aan bij. De schrijver bedient zich heel royaal van metaforen en heel veel bijvoeglijke naamwoorden. Dat zou een situatie, gelukkig of ongelukkig, moeten verduidelijken en invoelbaar maken. Maar de beeldspraak wordt zo overdadig toegepast en de bijvoeglijke naamwoorden worden zo royaal gebruikt dat het zijn doel voorbij schiet. Twee tot drie metaforen in één zin, met nog bijzinnen met een apart beeld, is echt te veel.
Zachtjes stroomt de Una is een boek dat de verwoestende uitwerking van een, deels etnische, oorlog duidelijk maakt. Het overvloedig gebruik van beeldspraak en van bijvoeglijke naamwoorden doet afbreuk aan de zeggingskracht en maakt het lezen gaandeweg niet erg aantrekkelijk. Door alles alleen zwart-wit te beschrijven gaat enige nuance verloren. Jammer, want het onderwerp verdient beter. | 0neg
|
Er wordt een tweevoudige moord gepleegd in een klein provinciestadje in Zuid-Zweden en aan inspecteur Kurt Wallander de taak om het op te lossen. Het boek beschrijft vooral de gang van zaken op het lokale politiebureau gedurende de eerste onsuccesvolle weken na de moord. Door de no-nonsense stijl van Mankell lijkt het wel een documentaire. Er is weinig aandacht voor details en sfeerbeschrijvingen. Het heeft de diepgang van een pannenkoek waardoor dit niemendalletje het
bouquetreeks-niveau niet overstijgt. Ik begrijp de lovende recensies over Henning Mankell niet. OK dit is zijn eerste boek en het is duidelijk dat hij een beginneling is. Opvallend is verder dat de hoofdpersoon vrijwel constant met de volledige voor- en achternaam genoemd wordt: Kurt Wallander zus, Kurt Wallander zo. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat achteraf de namen van hoofdpersonen (ook Göran Boman) met Zoek en Vervang automatisch in het manuscript geplaatst zijn. Andere agenten worden wel met enkel hun achternaam genoemd daar waar dat logischer is. Verder schijnt Kurt Wallander een soort supermens te zijn die wekenlang met slechts 2 uurtjes slaap per dag door kan gaan. Kortom, meer dan 2 sterren kan ik er niet van maken. | 0neg
|
De korte omschrijving doet heel wat beloven, maar dan het verhaal zelf lezen. Het verhaal draait om twee echtparen. Het eerste paar: de man is een scharrelaar en kijkt graag om zich heen, de vrouw is alleen bezig met haar kind en haar poging om slanker te worden.
Het tweede paar: de man is een echte verkoper die de koper de hoek in praat en de vrouw heeft geen zin in te werken, maar heeft wel zin in
. Mannen. Een ieder kan dus wel raden wat er gebeurt. Dan verdwijnt Sylvia en Fred verklaart dat hij met haar omging als broer en zus.
Alles in dit verhaal is zo bijna bekrompen Hollands, bowlen, bij Tellsell spullen kopen, tv kijken, zodat ik meer de neiging kreeg om me te ergeren dan om te genieten van het boek. Een ander groot gemis in dit boek was de spanning. Dit verhaal laat geen indruk op me achter. | 0neg
|
In tegenstelling tot de Da Vinci Code vind ik dit een beter boek. Al met al een redelijk verhaal: daar waar het de beschrijvingen van Rome betreft en ook wel de spanning. Waarom dan toch maar twee sterren? Ik ben absoluut geen Brown fan. Veel te veel opgehemeld. De karakterbeschrijvingen en intermenselijke verhoudingen worden erg plat neergezet. In dit boek wel iets beter dan bij de Da Vinci Code, dus vandaar mijn twee sterren. Verder ontbreekt het aan realiteitszin, mannetjes die vanaf de Sint Pieter de ruimte worden ingelanceerd...Allemaal mooi en aardig maar voor mij ongeloofwaardig. Ik heb nu twee boeken van Brown gelezen en echt ik geloof het wel. Ik weet ook waar mijn smaak ligt: Mankell, Lindell, Follett, Goddard. Smaak is persoonlijk en daar valt niet over te twisten. | 0neg
|
Voor mij de slechtste tot nu van de boeken van Greg Iles. Het gegeven is best aardig maar had beter uitgediept kunnen worden. Echt spannend, zoals in de andere boeken, wordt het ook niet. De complottheorie komt te matig naar voren om je zelfs maar even op een verkeerd spoor te zetten. Het terug halen van bekende personen uit andere boeken heeft helemaal geen toegevoegde waarde.
Kortom best leuk maar zeker geen aanrader. | 0neg
|
Lein van der Wulp, docent Engels op een middelbare school, zette ruim 20 jaar geleden zijn ideeën voor een thriller op papier. Eenmaal afgerond, bood hij zijn pennenvrucht aan bij verschillende uitgeverijen. Zonder resultaat. Niemand was enthousiast en het verhaal belandde onderin een la. Tot hij het liet lezen aan zijn vrouw en zij wel positief was. Hij herschreef het verhaal, bood het nogmaals aan en plaatste het manuscript op de site tenpages.com. Dankzij de positieve reacties op deze site voor schrijverstalenten kwam het verhaal eindelijk onder de aandacht van een uitgeverij. In samenwerking met een aantal aandeelhouders die het verhaal middels investeringen steunden - besloot de Utrechtse uitgeverij IJzer het boek Kelderwesp uit te geven.
Het gevechtsvliegtuig van de Nederlandse luchtmacht, de Starfighter, moet worden vervangen door een nieuwer en moderner type. Een Zweedse en een Amerikaanse leverancier hebben een concept ontwikkeld voor de productie van een nieuw vliegtuig. Omdat hier veel geld mee gemoeid is, spelen er allerlei belangen. Uiteindelijk zijn enkele hooggeplaatste Nederlandse bestuurders verantwoordelijk voor de keuze: zij zullen bepalen welk bedrijf het nieuwe gevechtsvliegtuig mag ontwikkelen. Beide bedrijven doen er veel aan om de Nederlanders voor zich te winnen. Heel veel...
Het verhaal draait om Cor van der Velde, die tijdens de Tweede Wereldoorlog deel uitmaakte van een verzetsgroep. Dertig jaar na de oorlog kan hij het gruwelijke verleden nog maar moeilijk loslaten en wordt hij geteisterd door vreselijke nachtmerries. Als hij het bericht krijgt dat het lijk van zijn voormalige verzetsmakker is gevonden in Keulen, en dat daar mysterieuze omstandigheden mee gemoeid zijn, reist hij naar Duitsland om het een en ander uit te zoeken. Tijdens deze reis ontdekt hij niet alleen de ware reden voor de dood van zijn vriend, maar stuit hij ook op een schokkend complot rond de aanschaf van het nieuwe vliegtuig. Deze intriges blijken zowel verbanden te hebben met de vondst van het lijk als met het verzetsverleden van Cor.
Dat het verhaal zo'n 20 jaar onaangeraakt weggestopt was, is amper te merken. De thema's verraad en politieke corruptie zijn nog altijd actueel en ook het verwerken van ingrijpende gebeurtenissen is tegenwoordig nog een veel voorkomend item op de televisie. Lein van der Wulp verwerkt deze onderwerpen tot een beeldende symboliek en een interessante plot. Echter komt het geheel niet goed uit de verf. Bepaalde stukken in het boek worden met een dusdanige langdradigheid verteld, dat er een grote kans bestaat dat je aandacht van het boek wordt afgeleid. Met moeilijke en dure woorden een aantal keer zelfs in dialect - worden te veel onnodige zaken beschreven. De lezer zal zich hier doorheen moeten worstelen. Tenminste, als hij niet voortijdig heeft afgehaakt.
Op zijn trip in Duitsland, komt Cor een aantal bijzondere personen tegen die hem stuk voor stuk ingrijpende en boeiende verhalen vertellen die hem helpen zijn verleden te verwerken en hem een heldere openbaring in zijn leven bezorgen. Het zijn interessante passages om te lezen, maar echte toevoeging geven ze niet.
Naast de verhaallijn van Cor is er ook die van Mark, een eigenwijze scholier die bezig is met zijn profielwerkstuk over het 'Joint Strike Fighter program'. Zijn motivatie is ver te zoeken en het wil niet vlotten met zijn werkstuk. Tot hij Cor van den Velde ontmoet, die inmiddels het einde van zijn leven nadert. Hij vertelt Mark over de ontdekking die hij in het verleden heeft gedaan. Mark raakt hierdoor zo geboeid gat hij besluit deze informatie in zijn verslag op te nemen.
De verhaallijnen van Mark en Cor wisselen elkaar af. De tijdsprongen die zo ontstaan zijn verwarrend, zeker in het begin, als nog niet duidelijk is dat er een tijdsverschil tussen beide verhaallijnen zit. Bovendien bevredigt het eind van de subplot rond Mark totaal niet en lijkt het te zijn afgeraffeld.
Kelderwesp herbergt een kundig in elkaar gezet verhaal met een uitstekende plot, maar de invulling ervan is ondermaats. Van der Wulp bezit de kennis en ook zeker het talent om een gewaardeerd thrillerschrijver te worden, maar dan zal er meer zorg besteed moeten worden aan de inkleuring van het verhaal. Het is allemaal 'net niet', en dat is jammer... | 0neg
|
ik ben niet ver gekomen.
een stug iers verhaal over de ira en wapensmokkel geld en misdaad.
ouderwets en stug geschreven en ik heb hem niet uitgelezen. | 0neg
|
niet bijster origineel, niet bijster flitsend geschreven. Middelmatig.,Billingham schreef tot nu toe vier boeken rond inspecteur Tom Thorne. Wraakhotel is het derde in de reeks. Dit is het eerste werk dat ik van Billingham las en het viel me tegen. Ik vind het een dertien in een dozijn-boek. Niet bijster spannend, niet bijster origineel, niet bijster flitsend geschreven. Middelmatig. Ik had van de stand-up comedian Billingham meer verwacht. Temeer daar hij Thorne modelleerde naar Rankins Rebus.
Dit boek begint met een brief van een jonge vrouw aan een gevangene. Ze stuurt hem verleidelijke fotos van zichzelf, wil hem na zijn vrijlating dolgraag ontmoeten en ondertekent haar brief met een kinderlijke smiley en x-zoentjes. Daarna word je als lezer in een ander, cursief lettertype deelgenoot gemaakt van de zelfmoord van een man, ongeveer twintig jaar geleden. Je begrijpt uit het verhaal dat zijn vrouw een half uurtje dood is. Plots gaat een schok door je heen: er is een kind getuige van zijn wanhoopsdaad. Vlak daarna staat het lettertype weer gewoon recht, en verzeil je samen met inspecteur Thorne in het heden. Deze snelle opeenvolging van verschillende verhalen en lettertypes is er waarschijnlijk de oorzaak van dat sommige lezers vinden dat Billingham van de hak op de tak springt. Ikzelf moest in het begin ook af en toe terugbladeren om de verhaallijnen stevig in handen te krijgen. In de loop van het verhaal komen er bovendien nog enkele bij, maar al bij al heeft het boek toch een redelijk overzichtelijke structuur.
Het hoofdverhaal is het onderzoek van inspecteur Tom Thorne en zijn team. In Wraakhotel moeten ze achter een moordenaar aan die zijn slachtoffers vindt in vrijgekomen verkrachters. Ze worden onder het mom van een erotisch uitje naar een hotel gelokt en daar gruwelijk verkracht en vermoord. Net als de personages in het boek word je als lezer heen en weer gesleurd tussen sympathie en afschuw voor de dader. Die dualiteit werkt Billingham mooi uit. Naast het lopende onderzoek is er veel aandacht voor de privé-omstandigheden van de speurders: de gescheiden Thorne wordt verliefd, een aanstaande papa is bang voor de verantwoordelijkheid en verandering in zijn leven als de baby er eenmaal is, ...
Het cursieve verhaal is een oud verhaal waarvan de afloop op de eerste paginas onthuld wordt: man pleegt zelfmoord terwijl vrouw dood in bed ligt. De aanleiding tot dit gezinsdrama is een verkrachting. Hier zit een indringend besef hoezeer een trauma een leven kan beïnvloeden en kapotmaken.
Een derde verhaallijn brengt het huidige onderzoek en het oude verhaal bij elkaar. Daarin gaat de bruggepensioneerde Carol Chamberlain terug aan de slag, en wel om onopgeloste zaken uit het verleden te heropenen.
Billingham brengt alle verhaallijnen mooi bij elkaar. Helaas gebeurt dat vrij laat in het boek en komt er pas vanaf dat moment echt vaart in het boek. Dan ga je ook regelrecht naar een ontknoping die niet zo spannend is, omdat je ze al van ver zag aankomen. Eigenlijk al vanaf de eerste bladzijde in combinatie met de informatie op de achterflap. | 0neg
|
Ik heb het boek uitgelezen, omdat ik nieuwsgierig was naar de afloop, maar dit is eerste deel was voor mij genoeg. Jessica Haider is het ype vrouw waar ik nooit mee bevriend zou willen zijn, maar zo ver mogelijk vandaan zou blijven. Het verhaal vind ik te vergezocht. En de vergelijking met Dexter...nou nee | 0neg
|
Dit was het eerste boek dat ik gelezen heb van Kay Hooper en waarschijnlijk zal ik niet snel nog een boek van haar lezen.
Hoewel ze vlot schrijft en het boek lekker weg leest kreeg ik nergens het gevoel dat het verhaal me op een bepaald moment naar binnen zoog. Misschien had dit ook te maken met het overduidelijk aanwezige liefdesverhaal dat als een rode draad door het boek loopt en wat mij betreft te veel werd uitgewerkt in de stijl van een liefdesroman.
Een leuk boek voor tussendoor als je open staat voor paranormale verschijnselen en romantiek, maar van een spannende thriller verwacht ik persoonlijk meer. | 0neg
|
Als ik fantasy lees dan geloof ik alles, vliegende trollen, boze heksen, dansende dwergen, pratende bomen, strijdende ridders tegen het kwaad, ik koop het allemaal. Maar dit boek pruim ik niet. Ik heb het weggelegd , niet uitgelezen en ik pak het nooit meer op. | 0neg
|
Dit boek gaat over de Italiaanse zakenman Pietro van wie, juist op het moment dat hij een vrouw uit zee redt, zijn eigen vrouw sterft. Het leidt ertoe dat hij zich er niet meer toe kan zetten te beginnen met werken en bivakkeert hele dagen met zijn auto voor de school van zijn dochter, die hij geen moment meer alleen kan laten. Mijmerend bekijkt hij die kinderen, en hij verlangt naar die kalme chaos die ze uitstralen.
Pietro wordt gek genoeg al snel een soort goeroe voor zijn collega’s, die midden in een traumatische fusie zitten. En zo lijkt langzamerhand alsof niet Pietro degene is die ontspoord is, maar vooral de wereld om hem heen.
Ik vond dit boek best aardig, maar toch niet altijd even vermakelijk. Veronesi schrijft best goed, maar hij weet het nogal statische en weinig interessante basisgegeven van dit boek niet boeiend genoeg te houden. Daarom wat mij betreft slechts 2 uit 5 sterren.. | 0neg
|
Ik was heel blij dat ik dit boek mocht buzzen, maar schijn bedriegd. Wat ik gehoopt had, een lekkere, spannende forensische thriller, was het helaas niet.
In het begin hield ik me bezig wat met het zusje zou zijn gebeurd maar in het verloop van het verhaal, had ik zo'n vaag vermoeden. Het verliep tot op de helft wel redelijk maar toen ik al wist wie de dader was ( dus na de helft) werd het niet echt boeiend meer. En had ik moeite om het verhaal verder te lezen. Het mist diepgang, en behoorlijk wat dingen waren niet goed uitgewerkt en klopten ook niet.
Al om al geef ik 2 sterren omdat het begin goed was. | 0neg
|
ik ben normaal een vlotte lezer, ik vond het boek een beetje langdadig, ik geraakte niet echt mee in het verhaal | 0neg
|
Tahmina Akefi (1983) is bekend van Geen van ons keek om, waarmee ze in 2011 debuteerde. Inmiddels is haar tweede boek verschenen, De jongen van de oude stad. Deze roman is gebaseerd op verhalen uit het oude Midden-Oosten, waar zij via mondelinge traditie werden overgedragen. Akefi heeft zelf tot haar twaalfde in Afghanistan geleefd en woont nu in Sliedrecht. Met haar nieuwe boek stapt de schrijfster als het ware zelf in de rol van verhalenverteller. Ze kan je echter niet grijpen met haar vertelling, die bestaat uit een te simpele verhaallijn, weinig spanning en stereotype personages.
De letters van de titel staan mooi gekalligrafeerd op het omslag. Ze vormen een link met Freidoons passie en dat is leuk gedaan. Als je het boek openslaat, valt op dat de verdeling van de tekst zeer ruimtelijk over de bladzijden is verdeeld: relatief veel wit en weinig tekst. Dat leest makkelijk, maar zet wel de toon van dit boek: weinig inhoud.
De jongen van de oude stad speelt zich af in de stad Herat, gelegen in het oude Afghanistan. De jonge Freidoon heeft twee passies: gedichten kalligraferen en Maryam, de mooie maar onbereikbare dochter van de glasblazer. Zijn vader gaat trouwen met een tweede vrouw die erop uit is om anderen het leven zuur te maken. Om wat bij te verdienen voor zijn echte moeder, gaat Freidoon op zoek naar een baantje. Hij kan terecht bij de plaatselijke kalligraaf, die zijn werkplaats naast die van de glasblazer heeft.
In haar voorwoord spreek Akefi over "dwalen door duistere paden van mijn geheugen waar een herinnering schuilt". Ze haalde inspiratie uit verhalen van haar ouders, die beiden in Herat geboren en getogen zijn. Verspreid door het boek lees je uiteenzettingen over de geschiedenis van de stad en over de plaatselijke samenleving, zoals de omgangsvormen met vrouwen en de gang van zaken op de bazaar. Ook gebruikt ze regelmatig woorden uit het Farsi, de officiële taal van Afghanistan. Akefi weet goed een sfeerbeeld neer te zetten, maar het verhaal doet aan als een sprookje. Het lijkt alsof ze een vergane cultuur wil doen herleven.
Het verhaal heeft wat weg van een duizend-en-een-nacht-sprookje, maar mist de magie ervan. Qua personages is iedereen aanwezig: Freidoons stiefmoeder is ‘de boze heks’, Maryam ‘de onbereikbare prinses’, zijn moeder ‘de treurende vrouw’ en Freidoon zelf ‘de dappere jongen’ en ‘de held’. Akefi’s fantasie is uitstekend: in de werkelijkheid zouden gebeurtenissen elkaar nooit met zo veel juistheid opvolgen.
Liefhebbers van Hosseini en Abdolah wordt aangeraden om dit boek te lezen; zo staat op het omslag van de roman. Akefi wordt vergeleken met deze schrijvers, maar deze vergelijking is onterecht. Het klopt dat zij alle drie schrijven over thema’s als liefde, vriendschap en loyaliteit. En het is ook waar dat ze alle drie herinneringen ophalen aan vervlogen tijden in Afghanistan. Maar hun uitwerking is een wereld van verschil. Hosseini wordt geroemd om zijn psychologisch inzicht en de verwikkeling van schoon- en ruwheid in zijn verhalen. Bij Akefi ontbreekt dit inzicht. Ook schrijft zij op een veel lieflijker manier. Abdolah staat bekend om zijn poëtische stijl en zijn getuigenis. Ook bij hem komt Akefi niet in de buurt: stijlfiguren of metaforen zijn niet aanwezig en de cultuurperceptie verspringt niet. Je zou kunnen stellen dat Akefi een wat kinderlijke (lees: onontwikkelde) schrijfstijl heeft.
Naar eigen zeggen is Tahmina Akefi gaan schrijven met het doel om mensen een ander beeld te geven van haar geboorteland. Voor dit boek in het bijzonder kwam daar bij dat "het een boek moest worden om lekker achterover leunend te kunnen lezen en tegelijkertijd informatie over het oude Afghanistan te krijgen". Dat is haar gelukt, maar veel meer dan dat is het niet geworden. Om dat voor elkaar te krijgen moet ze wellicht meer levens- en schrijfervaring opdoen. | 0neg
|
Van dit debuut van Penny Hancock had ik me - gezien de gemiddeld genomen goede lezersrecensies op goodreads - veel voorgesteld.
Ik verwachtte een origineel verhaal met mooie beschrijvingen. Daar ben ik wel in teleurgesteld.
Het verhaal gaat over Sonia , een vrouw die het verlies van broer Jeb nooit goed heeft kunnen verwerken en probeert dit alsnog op te lossen door de gijzeling van een jongen van 15: Jez.
Gaandeweg het boek komen we erachter hoe gestoord Sonia is, Ik wil daar niet teveel over zeggen om voor toekomstige lezers niet teveel van het verhaal prijs te geven.
Het hoe en waarom vanuit Jez gezien komt m.i. niet goed uit de verf in het verhaal.
Wat ik echt storend vond waren de rare zinnen, waarbij het me niet helemaal duidelijk is geworden of dat nu de stijl van Penny Hancock is of dat het door de vertaling komt.
Al met al vond ik het niet echt een hele plezierige leeservaringen, ik had meer van het boek verwacht.
Overigens vond ik het geen thriller, maar meer een roman.
Omdat het op het einde toch nog wat beter werd geef ik het boek een kleine 3 sterren, maar meer zeker niet. | 0neg
|
Elf jaar is het al geleden dat Robert Ludlum overleed, maar nog steeds is hij mondiaal een begrip voor meesterlijke verhalen waarin het thema van de eenling centraal staat. De strijd is er steeds een op leven en dood, en pakt altijd misstanden en corruptie aan bij grote ondernemingen en/of regeringen. De held is veelal een Amerikaan, doch dat stoort nauwelijks. Dankzij de inzet en de medewerking van auteurs als Eric van Lustbader, Kyle Mills en nu Paul Garrison hebben de nazaten van Ludlum de zekerheid dat zijn naam verbonden blijft met boeken van dit kaliber. Het Janson commando is van de hand van Paul Garrison.
Paul Janson is als beheerder van het Phoenix fonds enige tijd druk geweest met de rehabilitatie van oud-geheim agenten. Doordat ze hun ervaringen niet kunnen verwerken zijn veel van hen psychisch en mentaal in problemen gekomen. Doug Case is op die manier teruggekomen als hoofd van de beveiliging bij de vooraanstaande oliemaatschappij America Synergy Corporation. Als in de Golf van Guinee de dictator Iboga met miljoenen aan overheidsgeld Isle de Foree heeft verlaten, wordt de hulp van Paul Janson ingeroepen. Bij de actie zijn veel doden gevallen waarbij de Nederlandse huurling Hadrian van Pelt een belangrijke en bedenkelijke rol heeft gespeeld. Maar in wiens opdracht heeft Van Pelt gehandeld?
Voor Janson is van belang door wie de dictator is geholpen: is het de oliemaatschappij die met proefboringen bezig is en dus grote economische belangen op het spel heeft staan, of een buitenlandse geheime dienst wiens land er voordeel bij heeft?
Samen met Jessica Kincaid, een vrouw met buitengewone eigenschappen, gaat hij op pad om de waarheid te vinden en het gestolen geld terug naar het leeggeroofde land te krijgen.
Van verhalen in de geest van Het Janson commando zijn er de afgelopen jaren tientallen, zo niet honderden, op de markt verschenen. En allemaal vertellen ze ongeveer hetzelfde: politieke machthebbers die bezwijken voor het grote geld van de industrie die ter plekke grote belangen hebben. Daartegenover staat dan steevast een moralistische strijder met een wereldreddende inslag. Het zijn meer variaties op hetzelfde thema dan dat er nog iets origineels en vernieuwend wordt beschreven. Het Janson commando is niet anders. Met de naam Ludlum in grote letters op de cover zou dat anders moeten zijn, maar helaas lijkt die magie een beetje uitgewerkt te geraken. Wat eerst kwaliteit garandeerde, lijkt nu heel langzaam te veranderen in een marketingstrategie.
Blijft de vraag of Het Janson commando dezelfde verkoopcijfers zou halen als het boek alleen onder naam van Paul Garrison was verschenen. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.