text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Lang. Lang. Langdradig.
Ik lees best veel. Ook dikke boeken.
Ik hou van veel muziek. Ook klassiek.
Ik hou van verschillende thema's door elkaar, maar steeds vaker legde ik het valse seizoen weg. Steeds vaker zag ik er tegenop om door te lezen. Ondertussen zo'n 700 blz in andere boeken gelezen.
Het schiet niet op. Bij blz 240 valt het doek. Ik stop! | 0neg
|
Ik kan me vinden in de beoordeling van Marco, al zou ik het misschien één ster (of nog eerder een halve) meer geven. Het boek begint goed, de eerste hoofdstukken zijn spannend en goed geschreven, het hoofdpersonage en de andere personages zijn nogal excentrieke, maar interessante personages. Maar na een tijd beginnen de uitvoerige beschrijvingen, vooral in verband met architectuur, te vervelen, en dit wordt steeds erger. Ik moet bekennen dat ik de laatste hoofdstukken heel 'cursorisch' gelezen heb, en op internet een synopsis heb opgezocht. Bovendien had ik al heel vlug door wie de dader van de moorden (of het brein er achter) was (ik heb de Engelstalige versie gelezen; in de Nederlandstalige versie wordt dit sowieso verklapt in de titel van het boek zelf)... Al met al dus een vrij ontgoochelende roman, ondanks het sterke begin en het interessante gegeven. Misschien is er wel een (betere) film van te maken. Ik voel me toch niet direct aangesproken om nog een boek te lezen van deze auteur. | 0neg
|
Het verhaal wil me maar niet meenemen. Ik ben na bladzijde 57
afgehaakt . Op zich heb ik niets tegen een roman die geschreven is
in de vorm van brieven, maar in dit boek komt het heel onnatuurlijk
over; wie schrijft er van deze lange brieven. | 0neg
|
Slap verhaal over een seriemoordenaar die het gemunt heeft op rijke vrouwen. Na deze op gruwelijke wijze vermoord te hebben, neemt ze de identiteit over om geld van verzekering, geld op rekeningen en aandelen te innen. Daarna trekt de moordenaar weer verder om een volgend slachtoffer te zoeken.
De politie van België komt er nogal comedy capers achtig uit. Het lijken niet de slimsten te zijn. Er is corruptie, chantage en veel politieke spelletjes. | 0neg
|
Er zijn nogal wat achterblijvers in dit boek. Zij proberen hun leven weer op de rit te krijgen, maar lijken daar niet goed in te slagen. Intussen zijn zij dwalers letterlijk of figuurlijk, zoals het personage David, die het verleden van zich af probeert te schrijven door een autobiografisch getint boek en essays. Eén levensteken van Kay, van wie hij de achterblijver is, is genoeg voor hem om het heden, een nieuwe relatie met Marcia, op het spel te zetten. Het (hoofd)personage Marcia, in de steek gelaten door haar ex, dwaalt achter mensen aan in de stad, en nadat ze David heeft ontmoet, dwaalt zij zo’n beetje in zijn voetsporen.
De vriendin van Marcia, Emma, heeft een groot verlies te verwerken. Een ogenschijnlijk goed huwelijk zet zij op het spel zoekend naar zichzelf, in het verleden en in het bed van een kunstenaar.
Ben, die portretten tekent en fotografeert, dwaalt van de ene vrouw naar de andere, waarbij leeftijd voor hem geen verschil maakt.
De roman heeft een (te) strak georganiseerde opbouw. De personages en de aantekeningen van David wisselen elkaar in een regelmatig ritme af. In het begin kost het enige moeite om zicht te krijgen op wie wie is en wat de onderlinge relatie is, maar dat wordt vanzelf duidelijk naarmate men verder leest. Al die verschillende verhaallijntjes met wel heel veel bijpersonages en namen zijn wel uitgezet maar komen niet allemaal bij elkaar en dat is jammer. Door de wisseling van personages wordt er zeker in het begin spanning opgebouwd rondom de vrouw Kay en haar verdwijning. Maar langzaam ebt die spanning weg omdat er te veel wordt vastgehouden aan die wisseling van personages die nergens gewone mensen ‘van vlees en bloed’ willen worden, die vreemd gedrag vertonen. Ook omdat er soms maar een pagina aan een personage gewijd wordt, en de vele uitweidingen, verwijzingen en weinig tot niets zeggende bijpersonages zorgen voor onnodige vertraging. Dan zijn ruim driehonderd pagina’s niet gemakkelijk om door te komen.
De prettig leesbare schrijfstijl die zeer toegankelijk is, en mooie suggestieve zinnen maken weer veel goed. Er zijn genoeg voorbeelden van mooie zinnen, maar deze vielen me op: “Er paste een huis in de ruimte die Theo tussen hen beiden liet.” “Dat met Ben was als een loszittend vel waar ze niet van af kon blijven.”
Helaas maken een mooie cover, prettige schrijfstijl, een aantal mooie zinnen dit niet tot een geslaagde roman voor mij.
Ik geef 2 sterren | 0neg
|
Omdat het boek niet word beschreven:
Voor een groot deel autobiografische vertelling door de hoofdpersoon Tan. Hij wordt geboren op het Indiase platteland en groeit op in een groot gezin tussen Indiase traditie en de onvermijdelijke vooruitgang. Zijn vader, een self made man met aanzien vertegenwoordigt beide.
Vervolgens woont Tan een aantal jaren in het Amerika. Zijn hippietijd wordt door hem beschreven. Hier ontmoet Tan de moeder van zijn enige zoon. Een vrouw ook van Indiase afkomst die zich echter niet meer met haar geboorteland kan identificeren. Na jaren keert Tan met zijn zoontje, een minderjarige van ik schat een jaar of acht, terug naar India, niet vergezeld van zijn vrouw. Tan en zijn familie begraven uiteindelijk hun vader op de traditionele manier. Tans' zoon heeft vervolgens op 24 jarige leeftijd de behoefte zijn moeder en zijn (half)zusje in Amerika te leren kennen. Op zekere dag vertrekt zijn zoon. Daarmee lijkt de cirkel rond maar de tijdsgeest is totaal veranderd tegenover zijn eigen vertrek.
Geuren van mensen blijven in kamers hangen, ook al zijn zij al een tijdje vertrokken. Dat is de overeenkomst tussen geuren en de waarden uit je jeugd. De hoofdpersoon verteld het verhaal de zakelijk en afstandelijk. Hoewel verzorgd geschreven wordt je als lezer op geen enkel moment geraakt. Zelfs niet wanneer de hoofdpersoon de handelingen rond de dood van zijn vader beschrijft. Ook de dialogen zijn eerder een aaneenrijgen van argumenten dan dat enige diepere betekenis zichtbaar wordt.
Misschien is dat wel typisch Indiaas. ik weet het niet. Ik bedoel dat je in een boek dat je vanuit jou eigen perspectief schrijft, dat over de gebeurtenissen in jou leven gaat, dat je zelfs daarin alleen maar een buitenkant van je zelf prijs geeft. Waarom schrijf je dan?
Te afstandelijk geschreven om echt te boeien dit boek. | 0neg
|
Ik weet dat er niet veel woorden nodig zijn om heftige emoties op te roepen, maar in dit boek voelt het meer alsof de auteur een groot aantal paragrafen vergeten is.
De hoofdpersoon van het verhaal is net bevallen als er een verder niet gespecificeerde natuurramp plaatsvindt in Groot-Brittannië en zij en haar man en baby naar haar schoonouders vluchten. Daar blijven ze tot ze verder moeten vluchten. Het verhaal gaat vooral over de gebeurtenissen die zij meemaakt en het langzaam groter worden van haar zoon. En daar blijft het een beetje in hangen. Het is geen slecht boek, maar het is wel iets te kaal. Ik mis te veel. Een pluspunt is wel dat het nergens zeurderig wordt, daar heeft het niet genoeg woorden voor, maar er ontbreekt ook veel diepte. Het leest als een spin-off van het verhaal van R, haar man, of van O en C, twee andere personages in dit boek, dat dikkere boeken zouden kunnen zijn geweest en meer zouden uitleggen. Na het lezen van dat boek zou Het eind is ons begin een fantastisch 'companion piece' zijn voor de serie. Een soort deel 1.5. | 0neg
|
Soms is het leven net een boze droom. Dat ondervindt Kate Forman, de hoofdpersoon in Ali Knights debuutroman Het moordenaarsspel, nadat zij op een nacht haar man stomdronken onderaan de trap heeft gevonden, onder het bloed en nauwelijks in staat een zinnig woord uit te brengen. 'Wat een vreselijke puinzooi', stamelde hij en 'ik heb haar vermoord'. Maar de volgende morgen leek er niets bijzonders aan de hand te zijn: Paul zou met vrienden wat gedronken hebben, iets te veel misschien, en onderweg een hond hebben overreden. Vervelend maar meer ook niet. En of Kate nu maar wilde ophouden met zeuren. Juist dat maakt haar achterdochtig: dat Paul blijft weigeren tekst en uitleg te geven. Daarom gaat zij op onderzoek uit en ze vindt al snel allerlei aanwijzingen die duidelijk maken dat Paul haar wel degelijk heeft voorgelogen. Als vervolgens een van zijn collegas, een aantrekkelijke, talentvolle programmamaakster, vermoord wordt en de politie Paul ervan verdenkt iets met haar dood te maken te hebben, stort Kates wereld in. Ze vraagt zich af of zij al die jaren van een man gehouden heeft die zij bij nader inzien niet kent.
Zo geformuleerd, zou je zeggen dat Knight zich in haar debuut schatplichtig toont aan het werk van 'Queens of Dutch Crime' als Suzanne Vermeer, Marion Pauw en Simone van der Vlucht. Dat doet ze inderdaad. Heel wat scènes lijken rechtstreeks afkomstig te zijn uit het befaamde Vinexwijk-proza waarin late dertigers worstelen met het besef dat hun leven steeds meer van zijn glans verliest, met crisissen van uiteenlopende aard tot gevolg. Wat te denken van de volgende passage, waarmee het derde hoofdstuk opent: 'Ik ben Kate Forman en ik ben echt een geluksvogel. [-] Ik tel mijn zegeningen: ik ben inmiddels alweer acht jaar getrouwd met de allerleukste man van de hele wereld, we hebben twee prachtige, gezonde kinderen en een huis dat veel groter en mooier is dan ik ooit had durven dromen.' De lezer vermoedt dan al dat hier in werkelijkheid sprake is van bedrieglijke schijn. Als je van dit soort proza houdt, is er natuurlijk niets aan de hand, maar aan mij is het niet besteed. Veel erger nog vind ik de manier waarop Knight zich van de eerste persoon enkelvoud bedient. Het schrijven van ik-romans vergt een grote mate van vakmanschap. Waar een te beschrijvende stijl, een valkuil voor iedere beginnende auteur, bij de derde persoon enkelvoud niet per se al te grote schade hoeft aan te richten, zorgt ze er in ik-romans voor dat de vertellende hoofdpersoon al snel de indruk wekt zijn hele doen en laten ontzettend belangrijk te vinden. Met het gevolg dat hij in dit geval een zij op den duur eerder lachwekkend dan geloofwaardig wordt. 'Vergis je niet',vertelt Kate over zichzelf, 'ik ben niet verbitterd over wat mij aan uiterlijk schoon ten deel is gevallen en ik ben ook niet paranoïde over de concurrentie; ik weet gewoon niet beter, ik ben geen opvallende verschijning en ik ben van nature vrij ingetogen het kost even tijd om me te leren kennen. Ik heb halflang bruin haar, niet krullend, maar ook niet echt stijl, lichtbruine ogen met een naar verluidt intrigerend vlekje, en een innemende lach. Ik zeg: boeie!
Het zal duidelijk zijn dat Ali Knight wat mij betreft nog niet thuishoort in die typisch Britse traditie die kanjers heeft voortgebracht als Minette Walters, Elisabeth Corley en Mo Hayder: schrijvers die met grote trefzekerheid een wereld-in-woorden tot leven kunnen brengen waarin je als lezer gemakkelijk verdwaalt en pas na vier-, vijfhonderd bladzijden, als het boek uit is, beseft dat het allemaal niet echt was. Maar goed, wat niet is kan nog komen. | 0neg
|
Eerste deel heb ik verslonden, de familie geadopteerd, het verhaal was ingedoken en dan werd ik wakker in het tweede deel ... voor mij zakt het verhaal hier in elkaar. Ik ben nu bezig in deel 3 en hoop terug te vinden wat ik gevonden had in deel 1. De schwung is er uit. | 0neg
|
Ik heb met veel plezier diverse boeken van Stephen King gelezen, maar Mr. Mercedes is me zwaar tegengevallen. In tegenstelling tot zijn andere boeken kreeg ik nooit het gevoel 'in het verhaal te zitten'.
In het begin leek het verhaal nog interessant, maar gaandeweg dwaalde mijn aandacht al lezend steeds meer af en leek er een heleboel bijgesleept te worden wat voor het verhaal zelf niet essentieel is.
Als een boek niet in je fantasie gaat 'leven', is er volgens mij iets mis.
Het boek is gedrukt in een klein lettertype, wat het lezen ook al niet prettig maakt.
Ik ben tot ongeveer 1/3 gekomen en heb het toen voor gezien gehouden.
Misschien waren de verwachtingen bij de naam Stephen King te hoog.
Jammer, gemiste kans. | 0neg
|
Het begin van het boek komt een beetje moeilijk op gang en je weet ook niet zo goed wat je ervan moet denken. Daarna lijkt het boek wel steeds meer vaart te krijgen. Helaas wordt het boek echt nergens spannend, ondanks dat het een thriller is. Het boek leek op sommige momenten toe te werken naar een spannend stukje, alleen dan gebeurde er maar niks. Er zaten echt veel momenten in het boek die verder uitgewerkt hadden kunnen worden naar een spannend moment of gebeurtenis. Echt jammer dat die kans is blijven liggen. | 0neg
|
Natsuo Kirino heeft de harten van veel Nederlandse lezers gestolen met haar boek De nachtploeg. Het is om die reden dat haar Nederlandstalige fans met belangstelling uitkeken naar het vervolg. Immers, in Japan hoeft ze haar kwaliteiten niet meer te bewijzen, getuige de onderscheidingen en verfilmingen van eerdere boeken. Deze in 1951 geboren auteur heeft in haar vaderland inmiddels zeven titels op haar naam staan. Grotesk (Grotesque) is haar vierde boek, wat impliceert dat daarna nog drie titels uit haar vaardige pen zijn gevloeid. Ook in Grotesk wordt haar vakmanschap wederom onderstreept.
Kirino leert ons Yuriko Sato kennen, een Japans meisje dat is bedeeld met een hemelse schoonheid. Het begin van het verhaal vertelt ons dat ze is vermoord, op eenzelfde manier als haar vroegere klasgenootje Kazue Sato, beiden toen ze prostituee waren. Het zusje van Yuriko bespreekt met de lezer hoe de jeugd van de meisjes precies in elkaar stak en met welke gezinsproblemen ze te maken kregen. Wanneer beide meisjes later in de prostitutie terecht komen raken ze snel aan lager wal en verliezen elkaar steeds meer uit het oog.
In aangrijpende hoofdstukken laat Kirino ons in hun verleden kijken en deelgenoot maken van hun gedachten over hun eigenwaarde die ze tot deze keuze bracht. Op dezelfde wijze licht de getuigenis van Zhang Zhe-zhong een tipje van de sluier op wat hem ertoe heeft geleid te zijn zoals hij is. Een aangrijpend verhaal waarbij al snel de vraag rijst of niet iedereen in een dergelijke situatie terecht zou kunnen komen. Een verhaal dat zich ook geheel in de verleden tijd afspeelt.
Wie denkt dat hij of zij met dit boek aan een spannende thriller begint met talloze wendingen en interessant speurwerk van een overheid, zal teleurgesteld zijn. Er komt geen politie aan te pas. Het is ook geen thriller. Daarmee is niet gezegd dat Grotesk een slecht boek is, het tegendeel is waar. Op een indringende manier weet Kirino de minderwaardige kwalificaties van de hoofdfiguren in dit boek over het voetlicht te brengen. Dat veroorzaakt bij een thrillerfan al snel het gevoel dat het meer dan vijfhonderd paginas tellende boek erg traag is. En dat gevoel is niet helemaal onterecht. Spannend, interessant en aangrijpend zijn drie verschillende eigenschappen.
Spannend wordt het boek nooit, interessant en aangrijpend wel. Dit maakt de waardering niet eenvoudig maar als thrillerfan blijft het aantal sterren toch op twee steken. Ondanks de schoonheid van het verhaal. | 0neg
|
Met Shadowbahn levert Steve Erickson (1950) zijn tiende fictieboek af. Erickson won tijdens zijn carrière al voor bijna elk boek dat hij publiceerde een Best Book of the Year award en is ook de houder van een Lifetime Achievement Award. Eind 2015, lang voor Shadowbahn beschikbaar was, noemde iemand het al het beste Amerikaanse boek van gelijk welk jaar waarin het zou verschijnen. Dat schept natuurlijk hoge verwachtingen.
Shadowbahn is literaire fictie, zich afspelend in 2021. In dat jaar, precies 20 jaar nadat ze zijn neergegaan, verschijnen de Twin Towers plots opnieuw, ergens in South Dakota. De torens zijn leeg, op één bewoner na. In de toren ontwaakt namelijk Jesse Garon Presley, de doodgeboren tweelingbroer van Elvis. In zijn alternatieve wereld is het Elvis die doodgeboren is. Dan zijn er nog de blanke Parker en de zwarte Zema, broer en zus. Ze zijn op roadtrip in de wagen van hun overleden vader, op weg naar hun moeder. De torens zingen maar niet iedereen hoort hetzelfde lied. Dan begint de muziek te verdwijnen. Radiostations vallen stil, cd's verliezen hun inhoud, herinneringen aan liedjes vervagen. Alleen in de wagen van Parker en Zema blijft de muziek spelen.
Van Jesse Presley krijgen we losse flarden te lezen, waaruit duidelijk wordt hoe zijn leven geweest is, in die alternatieve wereld waarin hij is opgegroeid terwijl iedereen op de andere broer had zitten wachten. In zijn wereld werd Kennedy nooit president en braken de Beatles nooit door. Toch lijkt iedereen er te beseffen dat de wereld niet klopt en dat hij anders had moeten zijn. Het is alsof het neergaan van de Twin Towers niet alleen de toekomst heeft gevormd, maar ook is teruggerimpeld naar het verleden.
Shadowbahn is een samenraapsel van impressies, korte stukjes die zomaar ergens lijken te beginnen en even abrupt weer eindigen, net zoals de Twin Towers plots verschijnen en weer verdwijnen, zonder aanleiding. Alles bestaat uit twee, en vaak zijn dat twee tegenpolen, zoals de huidskleur en het geslacht van Parker en Zema, Elvis die kan zingen en Jesse niet, de baan waarop Parker en Zema rijden die bestaat uit een rijvak en een schaduwvak. Daarnaast speelt ook muziek een grote rol. De playlist van de vader van Parker en Zema bevat de enige liedjes die in hun auto spelen. Af en toe wordt de pauzeknop ingedrukt. Niet deze van de muziek, maar wel van Shadowbahn. Dan bespreekt de schrijver nummers van de playlist. Meestal twee tegelijk, waarbij het verband ertussen uit de doeken wordt gedaan. Helaas brengen die beschrijvingen de lezer geen verheldering. Ook buiten die pauzes staat het boek vol citaten, half uitgewerkte hints en cryptische verwijzingen naar liedjesteksten die vaker niet dan wel te volgen zijn.
De vertwijfeling bij de Amerikanen over wat er nog over is van de American Dream en over waar het land naartoe moet, komt in dit boek sterk naar voren. Nine Eleven heeft Amerika zijn identiteit ontnomen en dat is de sfeer die tijdens het lezen voortdurend als een dun laagje smog boven de woorden hangt.
... since wealth and power is the only American idea left.
Een hapklaar boek is dit niet. Het is weinig samenhangend en bij momenten haast onleesbaar. Het eerste derde deel van het boek schept verwachtingen, maar daarna gaat het snel bergaf en hoe verder het boek vordert, hoe meer het zijn samenhang verliest en hoe vaker je hoofdstukjes leest die nergens over lijken te gaan. Dit is geen boek waar de lezer op zit te wachten. Erickson beweert overigens zelf in zijn nawoord dat dit boek enkel te begrijpen is door wie hem echt kent, en laat verstaan dat een uitgever vinden hiervoor veel moeite heeft gekost. Schrijftechnisch is het een prima boek maar verder is het een eindeloze roadtrip die nergens heen gaat, een gedachtenexperiment dat steeds meer uit elkaar valt. Voor de houder van een Lifetime Achievement Award is dit een teleurstellend boek. | 0neg
|
Het boek en daarmee het verhaal begint veel belovend,maar al snel
verzand het in een eindeloos gezeur. Met een derde aan bladzijden
zou het nog te doen zijn.Met moeite uitgelezen. | 0neg
|
Het was een leuk boek alleen wist ik al snel wie de daders waren en dat vind ik jammer als ik zoeen boek lees | 0neg
|
Twee sterren voor deze meedogenloze teleurstelling.Een vluggertje, 180 bladzijden in vier uren, dankzij de simpele woordenschat.
De agressieve, compromisloze en opgewonden schrijfstijl is één grote aaneenschakeling van stijlbloempjes en clichés, voorspelbaar tot op het bot en totaal over de top
Ik heb de schrijvers niet kunnen betrappen op een originele zin, een originele gedachte of beschouwing of een originele one liner de eerste honderd bladzijden.
De karakters hebben iets weg van stalen trekpoppen en de diepgang is eenhonderste millimeter van een hondenhaar.
In her tweede deel doemt er hier en daar een aardige dialoog op en zelfs een mooie beschouwing.
Het slot is niet verrassend en voor de ervaren lezer voorspelbaar.
Jammer, jammer, jammer.
Voor de liefhebbers van George Romero's ' The night of the living dead', de cultfilm waarvoor, naar kenners beweren, meer ketchup is gebruikt dan het jaarverbruik van een McDonald's | 0neg
|
Helaas maakte dit boek geen indruk op me, het bevatte alle ingrediënten voor een geweldig boek: familiegeheimen, vroege sterfgevallen, wezen, gezinnen verbonden door een eeuw van verwikkelingen en liefde. Maar de vertaling was zo slecht dat ik daarom ook de Engelse versie las. Het klopte wat ik vermoedde, zo werd het Engelse woord “Well” steeds vertaald door “Nou” aan het begin van een zin. Zo vaak dat ik me eraan ging storen omdat het net zo goed weggelaten had kunnen worden. Daarnaast had de vertaalster eveneens niet de moeite gedaan om synoniemen te gebruiken voor darling, honey sweathart, babe etc, er werd continue “schat”. gebruikt. Ik ondervond geen band met de personages, de protagonist, Grania, was tegelijkertijd zowel over- als onder aanwezig. Intussen waren de meeste andere personages gewoon "daar". Over het algemeen gaf het boek drie geweldige verhalen weer over respectievelijk voor Grania, Aurora en Matt. Hoewel het verhaal werd onderbroken door dagboekaantekeningen die bedoeld waren om de lezer vooruit te helpen, verwarde het me meer dan dat het hielp. Omdat ik me zo ergerde aan de vertaling heb ik het boek in het Engels gelezen dat ik veel beter vond. Daarom krijgt de originele versie twee sterren meer. | 0neg
|
Lashner kan goed schrijven. Hij heeft zelfs een cursus gevolgd. Maar wat hij niet begrijpt is, dat humor (ontspanning) absoluut niet thuishoort in een thriller (spanning). Zijn humor, soms best geestig, slaat het op zich wel intrigerende verhaal volkomen dood.
Geen rode oortjes bij dit boek. | 0neg
|
Het boek begint aardig, een (flinke) kritische noot hier en daar op de zittende president van de Verenigde Staten. Maar naarmate het boek verder vordert klinkt er een steeds zuurdere toon met in de laatste 40 pagina's nog even de ultieme poging de huidie president in een kwaad daglicht te stellen. Het racisme van honderden jaren geleden wordt er u nog even bijgehaald. En niet in het redelijke, nee verre van. De zwarte medemens is het slachtoffer van alles, krijgen geen kansen, gaven procentueel vaker hun leven in de oorlog (de schrijver beweerd zelfs dat ze alleen daar goed voor waren) en als er geen donkere mensen waren dan had Clinton bijna geen kiesmannen verworven.
Ik heb het boek op 30 pagina's na niet uitgelezen. Ik vond de stank in dit boek, de geur van verzuring, niet te harden. Het staat niet in verhouding. Dit boek is geschreven om alles wat de president doet in een kwaad daglicht te stellen. De zaken die hij wel voorelkaar heeft gekregen worden gewoon niet genoemd. Het is een sterk staaltje van suggestieve journalistiek / boekenschrijverij. Maar ver bezijden de waarheid. | 0neg
|
Het laatste boek dat ik van Tineke Beishuizen las was Wat doen we met Fred? Het verhaal zat vol met humor en had een leuke plot. Schaduwtuin lijkt wel door iemand anders geschreven. Het is heel voorspelbaar en het leest een beetje als een tijdschriftverhaal. Een thriller is het zeker niet. Ik hoop dat het volgende boek beter wordt. | 0neg
|
Ik kwam dit boek tegen bij de bieb en ik dacht perfect. Een boek dat zich afspeelt in de bieb. Als een bookaholic kon ik die natuurlijk niet laten liggen. Jammer genoeg vond ik hem tegenvallen.
Het boek was voorspelbaar, niet echt origineel, behalve dan dat het zich afspeelt in de bieb, maar dat was korter dan ik had verwacht en ze hebben er niet eens gelezen, dat zou bij mij echt niet gebeuren. Daarnaast is er weinig diepgang en komen de personages oppervlakkig over, vooral de vriendengroep van Autumn, die waren veel met zichzelf bezig en roekeloos.
Ik ergerde me ook aan Jeff’s moeder en haar wonder genezing. Het had ook niet het lieve en schattige zoals Anna and the French kiss, waar ik hoopte dat het op zou lijken. Voor mijn gevoel heeft dit boek veel meer te bieden dan het nu doet. Het concept is echt goed bedacht.
Ik had medelijden met de twee hoofdpersonages, Autumn en Dax. Autumn is zo onzeker, deels komt dat door haar paniekstoornis, maar ze zorgt ook niet echt voor zichzelf. Ze is zo bezig met de mening van anderen. Dax sluit door zijn verleden iedereen buiten. Niemand hoort er zo alleen voor te staan.
Gelukkig eindigt het boek goed, het duurt alleen irritant lang tot je bij dat punt. Wat ik wel goed vond aan dit boek was dat het vertelt hoe belangrijk het is om te praten over problemen, want als je het niet vertelt, dan kan niemand er rekening mee houden, je helpen. | 0neg
|
Het boek begint vrij sterk met de arrestatie van hoofdpersoon Paul. Door middel van flashbacks wordt duidelijk wat er in de voorgaande maanden gebeurd is in de buurt waar Paul en zijn vrouw zijn komen wonen.
Helaas ontspoort het verhaal halverwege; allerlei personages die zijdelings betrokken leken te zijn bij de verwikkelingen blijken onderdeel te zijn van een soort complot. Nogal vergezocht, en bovendien zijn de beweegredenen van de daders zo onwaarschijnlijk dat er voor de gemiddelde lezer geen touw meer aan vast te knopen is.
Nou vooruit, twee sterren dan voor de vlotte eerste helft. | 0neg
|
Londersele schrijft over een loner. De loner heet Vereecken. Hij ging zonder boe of ba weg bij de Gentse politie, woont alleen met zijn dochter, heeft sinds kort een nieuwe vriendin en komt aan de kost als privé-detective. Hij denkt en gedraagt zich vierkant en het lijkt als Londersele zijn schrijfstijl daarop aanpast. Niet dat Londersele slecht schrijft, integendeel, de man was niet voor niets stadsdichter van Gent. Maar zijn verhaal verloopt zo rechttoe rechtaan, zo zonder enige nuance, dat je na 207 gejaagde paginas denkt: was dit het nu? en als variatie wat was dit nu?.
Het boek start met twee verhaallijnen. Vereeckens ex-partner De Wilde is neergeschoten en ligt met een kogel in zijn hoofd in coma. Naast zijn bed zit De Wildes vriendin waar Vereecken op slag van begint te kwijlen. Vereeckens eigen vriendin verwijt hem op pagina 59: Jij denkt alleen aan jezelf, aan je gratis etentje en je gratis neukje. Ongeacht dat idiote woordje, weet ze niet half hoe dicht ze bij de waarheid zit. In elk geval: Vereecken belooft de moeder van zijn ex-partner om haar zoon te wreken. Daarnaast krijgt een boekhouder vreemde brieven in zijn bus. Ze irriteren hem en hij wil dat Vereecken uitzoekt wat ze betekenen. Al snel komen de twee verhaallijnen bij elkaar.
Vereecken verliest nergens tijd. Al wat hij doet, mondt onmiddellijk uit in resultaat. Halverwege vergast Londersele de lezer op de wonderbaarlijke genezing van De Wilde. Je zou het niet geloven als Londersele op de laatste pagina Dr. Georges Otte, neuroloog-psychiater, niet zou bedanken voor zijn deskundige advies. Het zal dan wel kunnen, zeker? Bijna eind goed, al goed maar niet helemaal.
Kortom. Het laatste lijk is een wat vreemd en bevreemdend boek. Het is zo geschreven dat je er in recordtempo doorheen vliegt. Daarna zit je beduusd te kijken. Het ging te snel. | 0neg
|
We hebben er jaren op moeten wachten, en ineens was het daar: de nieuwe Dan Brown.
Omgeven door veel publiciteit, het zou een fantastisch boek moeten zijn.
Helaas stelde het mij enorm teleur. Het boek is voorspelbaar, zeker als je de eerdere boeken van Dan Brown hebt gelezen.
Prof. Langdon wordt wakker in het ziekenhuis met een hoofdwond en geheugenverlies als gevolg van een hersenschudding, schotwond. Binnen no-time wordt er opnieuw een aanslag op hem gepleegd, en wordt hij gered door zijn arts.
Dan begint een vlucht/zoektocht naar het hoe en waarom van deze aanslag, en wat heeft het mysterieuze buisje dat Robert Langdon bij zich had voor betekenis?
Het verhaal verteld vooral over de bijzondere gebouwen in Florence, Venetië en Turkije, het verhaal sneeuwt hierdoor behoorlijk onder.
Daarnaast vind ik het verhaal ongeloofwaardig, en voorspelbaar. Wanneer je de eerdere boeken van Dan Brown hebt gelezen weet je waar het naar toe gaat en hoe het afloopt. Het enige wat maakte dat ik bleef lezen was dat ik wilde weten wat er nu precies in de zak zit, en ach, je wilt toch weten hoe het afloopt.
Te veel hype, te weinig inhoud wat mij betreft.
Dit was Dan Brown, voor mij hoeft het niet meer. | 0neg
|
Drarrie in de nacht gaat over vier vrienden, waarvan 2 allochtonen, een Vlaming die zich allochtoon voelt en zelfs zijn naam verandert en een Vlaming die thuis buiten gezet is. Het verhaal speelt zich af in een klein plaatsje en de vier terroriseren er als het ware het weinige nachtleven dat er is. Ze hangen rond, stelen als ze de kans krijgen, kopen en gebruiken drugs, tuigen iemand af.
Werken doen ze niet, studeren niet, ze hangen maar wat rond in de kleine criminaliteit.
Wanneer een van hen het geloof, de islam ontdekt, verandert er iets.
Het verhaal, maar vooral de schrijfstijl viel me tegen. Ik had echt mooiere zinnen verwacht, het was allemaal nogal vlak en simpel. Het gaat eigenlijk over jongeren die tussen wal en schip zitten. Niet wit genoeg om Belg te zijn, niet zwart genoeg om echte overtuigde Islamieten te zijn. Ze horen er niet bij. Je hoort dat meer van de tweede of derde generatie, teveel geïntegreerd volgens de normen van de ouders, niet genoeg volgens de normen van de autochtonen. Dan blijf je over en krijg je geen kansen of verknal je de kansen die je krijgt. | 0neg
|
Eenmalige zonde:
Lekker vlot geschreven. Leest goed weg en is voor een kort verhaal best spannend. Korte verhalen kan je natuurlijk niet zo uitgebreid maken als je als auteur zou willen, maar het is een goed verhaal.
Blockade Billy:
Deze vond ik met één woord verschrikkelijk. Langdradig, geen hoofdstukken (dus één grote lap tekst) en ik had halverwege geen flauw benul meer waar het nu precies ook alweer over ging.
Dankzij dit verhaal krijgt het boek ook maar 2 sterren. Ze hadden het beter weg kunnen laten. | 0neg
|
Tiener Thomas beschuldigt zijn stiefmoeder ervan opdracht te hebben gegeven zijn eigen moeder te vermoorden om zo haar plaats aan de zijde van sir Peter Robinson, de Britse minister van defensie, in te nemen. Zo kan je in één zin De stiefmoeder van Simon Tolkien samenvatten, een verdienstelijke poging tot het schrijven van een legal thriller annex familiedrama.
Het deeltje "legal" is in orde, als je van het genre houdt. De rechtszaak wordt breed uitgesponnen, aanklager en verdediging halen hun trucjes boven. Daarbij valt evenwel weinig nieuws te rapen. De feiten zijn nagenoeg volledig gekend van bij het begin van het boek, op een veeleer onbevredigende ontknoping na. Met andere woorden: het aspect "thriller" blijft op de achtergrond. Dat zou je nog kunnen redden met een ijzersterke cast, het verhaal biedt daartoe voldoende mogelijkheden: dromerige tiener versus boze stiefmoeder, met besluiteloze vader ertussenin. Tolkien slaagt daar gedeeltelijk in en weet zelfs enkele aannemelijke redenen aan te halen waarom Thomas misschien wel liegt, maar overtuigen doet hij niet. De stiefmoeder blijft zo een weliswaar vlotte maar weinig begeesterde roman, die enkel de liefhebber van rechtbankdrama's zal interesseren. | 0neg
|
onvoorstelbaar dat dit boek zo'n opgang maakt. het lijkt wel of in Nederland ieder boek waarin refo's figureren een bestseller wordt. saai boek, zonder thema of boodschap, zonder plot ook | 0neg
|
Alex Chance gebruikt voor zijn slachtoffers in Dag van de wraak zeer kwetsbare personages, namelijk weerloze kinderen. Met een dergelijke keuze loop je als auteur een groot risico. Wanneer de schrijver niet goed kan motiveren waarom kinderen het slachtoffer zijn, kan het verdacht veel op effectbejag lijken. En dat kan tot gevolg hebben dat de lezers zich van de schrijver afkeren. Die gedachte drong zich onverbiddelijk op na lezing van Dag van de wraak. Het bleef volkomen mistig rond de vraag wat er de reden van is dat de schrijver specifiek gebruik heeft gemaakt van kindslachtoffers. En dat is een slechte zaak.
Dave Wiley leeft sinds enige tijd gescheiden van zijn ex Karen en hun 11-jarige dochter Jen. Aan het einde van een succesvolle dag met zijn dochter, belt Dave Karen op en deelt mee dat Jen naar haar onderweg is. Karen wordt door dit bericht min of meer panisch omdat ze een anonieme brief heeft ontvangen met een schreeuw om hulp van een meisje.
Op een andere locatie probeert een door demonen geteisterde Jonathan de bemanning van een takelwagen te overmeesteren. Op koelbloedige wijze vermoordt hij Don, maar degene die hij werkelijk op het oog heeft is Kathy Trueblood, het dochtertje van Milt. Tijdens deze overval wordt het jongere zusje Holly, levensgevaarlijk door Jonathan verwond.
Wanneer Jen Wiley op internet wordt bedreigd en er zelfs ledematen van een kind aan haar adres worden gestuurd, is het duidelijk dat er een verband bestaat tussen beide gevallen.
Commissaris Ellen McCullers en Karens vriendin Lilly Hersch proberen dit verband te vinden.
Karen is niet alleen psychotherapeute van beroep maar ook cliënt bij therapeute Mary Huntingdon omdat een jeugdtrauma haar hardnekkig blijft achtervolgen. Wanneer de zij brieven ontvangt die aan haar jeugd refereren, wordt het raadsel alleen maar groter.
Het lukt Alex Chance niet goed om een vloeiende lijn in zijn verhaal te creëren en die ook vast te houden. De koppelingen tussen verschillende verhaallijnen ontbreken, waardoor de gebeurtenissen op diverse locaties, in verschillende scènes, in eerste instantie op zichzelf lijken te staan. Bovendien blijft de auteur zich verschuilen achter de demonen van de moordenaar die hem op dwangmatige wijze aanzet tot het doden en verminken van kinderen.
Het is te gemakkelijk en bovendien ongeloofwaardig. Daar maak je zogezegd geen vrienden mee.
Als de schrijver de moorden bovendien nog relateert aan eerdere gebeurtenissen in een sekteachtige mormonengemeenschap, dreigt het acceptatievermogen van de lezer het te begeven. Dat zou nog gecompenseerd kunnen worden door een heel concreet en specifiek antwoord op de vraag hoe alles zover heeft kunnen komen. Maar dat antwoord maakt helaas geen onderdeel uit van dit verhaal. | 0neg
|
Dit is het navelstaarderig verhaal van een niet echt sympathieke vrouw die toevallig in Shanghai woont.
Hoewel ze vaker meldt dat ze China wil begrijpen, merk je daar niets van. Ze vindt bijvoorbeeld de Chinese manier van handelen, veel praten en werken aan de relatie voordat je ter zake komt, maar onzin en wil gelijk bespreken waar het over gaat. Daarnaast gaat ze voornamelijk met alleen andere expats om en die klagen voornamelijk over Shanghai, China en de Chinezen. De enige Chinees met wie ze omgaat is een tolk en verder belt ze wel eens met de secretaresse van haar man als ze weer eens niet snapt wat er aan de hand is.
Naast spelfouten in het pinyin (de officiële spelling van het Chinees in ons alfabet) heb ik ook enkele d/t-fouten gezien. Nogal slordig als je bedenkt dat de schrijfster journalist is.
Veel kom je dus niet te weten over China of Shanghai. Als je meer van Shanghai wilt weten, kun je beter Petra Quaedvliegs In Shanghai lezen. | 0neg
|
De achterkant beloofd een deense thriller voor de liefhebbers van Jussi Adler-Olsen en de tv-serie the killing.
Aangezien ik net het eerste deel in de serie Q van Jussi Adler-Olsen had gelezen, en het boek zeer goed vond, kon ik dus niet wachten om in "Verraad" van Lotte & Soren Hammer te beginnen.
Het boek begint geweldig met een schietpartij op een school. De eerste paar bladzijden heb ik dan ook met plezier mogen lezen.
Helaas zakt het verhaal opeens in, veel terugblikken naar vroeger, en lange, saaie stukken tekst.
Het boek word langdradig geschreven, zonder ook maar een klein beetje spanning. Afentoe was het verhaal zelfs een beetje verwarrend. Heb het boek uitgelezen, maar niet met plezier. Het boek irriteerde me meer, dan dat ik er plezier in had.
Ik heb dit boek als matig verhaal beoordeeld, omdat de opzet van het verhaal opzich leuk is, maar geschreven door de verkeerde auteurs. Erg jammer. | 0neg
|
Dit boek stond absoluut op mijn lijstje om te lezen. Het is een bepaalde soort van fascinatie en de drang om te willen ontdekken waarom mensen zomaar kunnen veranderen in monsters.
De cover van dit boek vind ik persoonlijk zeer indrukwekkend. Hij valt op en spreekt aan. Zowel op de voorzijde als achterzijde zien we foto’s van een aantal moordenaars. Ted Bundy en Charles Manson vielen mij direct op. Wie kent ze niet? Mede door de uitstraling van het boek met bijbehorende foto’s was mijn interesse gewekt!
Inhoud
Zoals de synopsis op de achterzijde al beschrijft, vind je in dit boek diverse verhalen van bekende en soms onbekende seriemoordenaars. Elke dader heeft zijn eigen hoofdstuk.
De hoofdstukken zijn gebundeld en geschreven door drie verschillende schrijvers, te weten; Vincent Dumas, Mireille Bregman en Gerbrand Kip. Vincent Dumas heeft het meeste een aandeel geleverd voor dit boek.
Wat opvalt, wanneer je alles nauwkeurig leest, zijn de verschillende wijzen van schrijven van deze auteurs. Vincent heeft niet echt op de nauwkeurigheid gelet, Mireille doet dit duidelijk wel en van Gerbrand kan ik weinig tot geen conclusie trekken omdat maar één hoofdstuk van hem is.
Elk hoofdstuk bevat enkele pagina’s over de moordenaar en vooral waar diens naam vandaan komt. Er wordt het een en ander verteld over zijn/haar ontstaan en daarnaast het aantal slachtoffers. Hier en daar wordt bij een enkeling uitvoeriger beschreven hoe hij/zij te werk ging, of hoe slachtoffers zijn aangetroffen, maar dit is niet in elk hoofdstuk het geval.
Sommige hoofdstukken bevatten maar een kleine hoeveelheid aan informatie en lijkt het alsof er weinig aandacht is besteed aan de zaken waarvoor deze moordenaar uiteindelijk is veroordeeld.
In sommige zaken is informatie niet volledig of zelfs onjuist. Dit is vooral bij de zaken van Ted Bundy en The Green River Killer.
Nu zijn dit beide behoorlijk grote zaken met een behoorlijk aantal slachtoffers, dus begrijpelijk is het dan ook dat niet de hele zaak en alle details worden besproken in dit boek.
Vooral jammer vond ik het, dat een cruciaal feit in de zaak van Ted Bundy niet aangehaald werd, en dat was dat hij zichzelf verdedigde in zijn rechtszaak. Iets wat we op de Bundy Tapes op Netflix hebben kunnen zien.
Daarnaast, ondanks dat de zaak van The Green River Killer – Gary Ridgeway – vrij groot is, is het hoofdstuk over deze moordenaar ontzettend summier ten opzichte van de anderen in dit boek.
In het hoofdstuk van Jeffrey Dahmer worden verwijzingen gemaakt naar films, maar deze zijn niet benoemd, ook niet in de literatuur lijst aan het einde van het boek. Als persoon met deze fascinatie miste ik deze bronvermelding wel degelijk.
Wat mij opviel aan de hoofdstukken, was dat allen geen duidelijk begin, midden en eind hebben. De tekst wordt door elkaar heen afgewisseld met hier en daar wat geschiedenis, dan weer iets over de zaak, dan weer iets over de arrestatie en weer terug naar slachtoffers. Het leest op die manier niet altijd even prettig weg en voelt wat chaotisch aan. Bij de stukken geschreven door Mireille heb ik dit gevoel minder, zij lijkt zich enigszins aan een bepaalde volgorde te houden.
Daarnaast bevatten alle hoofdstukken in het boek een hoekje met informatie over een andere moordenaar. Een kleine opsomming van de naam, wanneer actief, slachtoffers en wat zijn daden waren, met als afsluiting welke straf deze persoon heeft gekregen.
Ik snapte niet goed waarom deze personen her en der benoemd werden en het leidde mij heel erg af van de “gewone” hoofdstukken. Zelf zou ik achterin een apart hoofdstuk hebben toegevoegd met een opsomming van deze daders en hun korte feiten.
Zoals het nu in het boek verwerkt is heeft het voor mij geen enkele toegevoegde waarde.
Wellicht is het wel eens interessant om nader online onderzoek te doen naar deze personen.
Wat mij stoorde in dit boek, waren de fouten die in dit boek staan. Ik heb het gevoel alsof de hoofdstukken bij elkaar verzameld zijn in één boek en er niet gekeken is naar samenhang en of feiten kloppen en vooral of spelling en zinsopbouw kloppen. Als taalfanaat heb ik mij enorm gestoord aan alle fouten, vergeten letters, namen die door elkaar gehaald worden en zelfs een verkeerd onderschrift bij een foto.
Data staan door elkaar heen (vooral bij de stukken geschreven door Vincent) en zaken staan niet op volgorde wat het lezen niet vergemakkelijkt.
Voor mij haalden deze tegenvallers wel de charme uit het boek en daarmee gaf het vraagtekens rondom de betrouwbaarheid van de informatie.
Ik denk dat het enorm had gescheeld als iemand er nog even overheen had gelezen voor publicatie.
Het boek sluit af met een literatuurlijst. Wellicht hadden hier nog boeken aan toegevoegd kunnen worden over meer uitgebreide informatie rondom bepaalde moordenaars. Er is in de afgelopen jaren immers veel geschreven.
Wat mij het meest is bijgebleven van dit boek is de zaak van Anders Behring Breivik. Zijn terroristische daad in Noorwegen is in dit boek duidelijk beschreven. En alhoewel ik het nieuws in die tijd uiteraard heb meegekregen, maakte de opsomming van feiten in dit boek dat ik meer onder de indruk was van de impact van zijn daad. Het is heel anders om het zo letterlijk op papier te lezen.
Misschien omdat het zo dicht bij huis is? Misschien omdat zijn daad zo koelbloedig was. Ik weet het niet. Maar iets raakte mij toen ik dit in dit boek las.
Conclusie
‘Serial Killers’ is absoluut een interessant boek voor zij die geïnteresseerd zijn in personen die gruwelijke daden op hun geweten hebben. Het boek bevat hoofdstukken per dader, bevat daarin een opsomming van feiten en gebeurtenissen, die hier en daar wellicht wat meer uitgediept hadden mogen worden, maar toch een overzichtje geeft van de persoon.
Voor meer informatie heb je echt het internet nodig gezien de omvang van de meeste zaken.
Verwacht dus geen uitbreidde informatie maar wel een opsomming van de zaak. Een toevoeging dus.
Het is een interessant boek om in huis te hebben om er eens op na te slaan wanneer je opzoek bent naar informatie. Maar bij meer diepgang en onderzoek heb je absoluut meer nodig dan alleen dit boek. Het heeft mij wel geënthousiasmeerd om meer onderzoek te doen naar de zaken die mijn interesse weer hebben gewekt.
Mijn verwachtingen waren hoog en helaas niet helemaal waargemaakt. Alhoewel het een interessant boek is om in de kast te hebben staan en er doorheen te lezen.
Mijn waardering zou in ieder geval hoger zijn geweest als er niet zoveel fouten in het boek hadden gestaan. | 0neg
|
Ik deed mee aan de leesclub van Hebban. Het was deze keer een blinddate! Het was trouwens voor het eerst dat ik mee deed aan een leesclub.
Dan krijg je het boek via de post op je deurmat. Het was niet een heel dik boek en ik was een beetje teleurgesteld. De cover zag er wat mij betreft een beetje mysterieus of horrorachtig uit. Je zou kunnen denken dat er achter zoiets braafs toch wel iets meer pit zou moeten zitten.
Dan kom je op het moment dat je begint te lezen.
Pfff, daar was ik best blij dat niet een heel dik boek was.
Het gaat in dit boek om korte maar hele vreemde verhalen.
Dit soort verhalen was zo apart om te lezen dat ik sommige twee of drie maal heb moeten lezen en er dan nog steeds geen vat op kreeg.
Er waren ook verhalen bij die me wel een beetje konden bekoren.
Caroline schrijft wel makkelijk en begrijpelijk. Ze heeft zondemeer fantasie en er waren verhalen waar ik me wel voor de geest kon halen waarom het zo ging. Bijvoorbeeld Cliniclowns vond ik bijzonder!
In de leesclub had ik al aangegeven dat ik die clown ook van het dak had kunnen kieperen.
Toch ondanks dat het niet mijn ding was en dat ik niet iets met dit boek kan vind ik het toch wel leuk dat ik het heb gelezen. | 0neg
|
Aristoteles is een eenzame, boze tiener die wellicht nét iets teveel over de wereld nadenkt. Dante is een eigenwijze betweter die het liefst de hele dag zonder schoenen rondloopt. Beide zijn ze van Mexicaans-Amerikaanse afkomst en vragen ze zich af wie ze eigenlijk zijn. Wanneer de twee elkaar bij het zwembad tegenkomen, lijken ze op het eerste gezicht lijnrecht tegenover elkaar te staan. Toch hebben ze meer gemeen dan ze vermoeden, naast het feit dat ze beiden vernoemd zijn naar oude filosofen. Er ontstaat een bijzondere vriendschap die levens verandert en zowel Ari als Dante laat nadenken over wie ze willen zijn.
“Never judge a book by it’s cover.” Het is moeilijk om vol te houden aan deze uitspraak bij het zien van Aristoteles en Dante ontdekken de geheimen van het universum. Het ontwerp is interessant en staat sprankelend in de boekenkast. Echter volgen we deze uitspraak wel, want een recensie gaat helaas niet enkel over hoe het boek er aan de buitenkant uitziet…
Dante en Aristoteles komen elkaar tegen aan de rand van het zwembad. Dit is een heerlijke start, met name als je dit daadwerkelijk op de Franse camping vlakbij het zwembad aan het lezen bent. Hoewel het geen indrukwekkend begin van het verhaal is, zorgt het ervoor dat het de lezer voldoende nieuwsgierig maakt om verder te lezen. Er wordt verteld over hoe de band tussen beide jongens hechter wordt. Echter worden beide jongens niet veel later uit elkaar gerukt en zien ze elkaar een lange poos niet.
Doordat er weinig gebeurt en het tempo vanaf moment één aan de lage kant blijft liggen, kan het verhaal als saai worden bestempeld. Dante en Aristoteles doen wel een aantal dingen, maar deze gebeurtenissen zijn niet flitsend genoeg. Alleen in de scènes waarin de personages zich bijna of helemaal in het ziekenhuis bevinden zijn een beetje spannender. Toch lift deze spanning het tempo van het verhaal in zijn geheel niet op.
De namen van de hoofdpersonages verklappen dat filosofie (en psychologie) een rol spelen in het verhaal. Toch is Aristoteles en Dante ontdekken de geheimen van het universum geen stoffig verhaal en bevat het al helemaal geen zwaar leesvoer. Hoewel verschillende recensies over het boek beweren dat het je kijk op de wereld verandert, plus dat het gaat over kennis en twijfels. Helaas krijgt niet iedere lezer dit mee. Naar mijn mening heeft dichter Alire Sáenz wel een poging tot diepgang gedaan, maar is hier niet in geslaagd. Aristoteles en Dante ontdekken de geheimen van het universum kan omschreven worden als een groot reflectieverslag, maar dan zonder diepgang op het desbetreffende onderwerp.
Er wordt gedurende het hele verhaal gereflecteerd op verschillende gedachten, gevoelens en gedragingen. Echter is het onderwerp dat de climax van het verhaal moet vormen nauwelijks onderzocht. Dante heeft al een tijdje aangegeven hoe hij over de vriendschap tussen heb en Aristoteles denkt, maar Aristoteles heeft er nog nooit op Dantes manier over nagedacht. Toch probeert Alire Sáenz Aristoteles dit te laten doen, maar dit wordt niet diepgaand genoeg toegelicht.
Bovendien komt deze kwestie pas aan het eind van het boek aan het licht, waardoor Aristoteles er snel nog even over nadenkt en het een beetje moeilijk krijgt. En dan op het laatste moment geeft hij eraan toe. Of beter gezegd: het lijkt erop dat Aristoteles’ moeder het hem heeft aangepraat. | 0neg
|
De titel, kaft en inleiding doet een historisch epos vermoeden maar behalve de proloog en epiloog speelt het verhaal zich af in het hedendaagse Spanje. Over een gezelschap dat de politieke macht wil grijpen. Maar de geheime dienst van Spanje, Nueve, ontdekt de misdaden waarmee ze dit willen bereiken en zet hen de voet dwars.
Sommige recensenten zeggen dat het pas spannend wordt na pagina 100, maar in werkelijkheid zakt het vanaf dat moment helemaal in. Een doodsaaie, gedetailleerde beschrijving van gebeurtenissen maar zonder spanningsopbouw, verrassende ontwikkelingen of plotwendingen. Tel daarbij op dat de auteur verkeerde en uit zijn verband gerukte bijvoeglijke naamwoorden en gezegdes hanteert en niet bestaande woorden (bv. juristrictie) gebruikt en de conclusie luidt dat Paul Goeken niet of nauwelijks kan schrijven. Geen wonder dat Esther Verhoef op de achterflap laat zetten: "Paul Goeken is een genre op zich". Eén ster voor de moeite. | 0neg
|
Het boekje dateert van begin jaren negentig en is het debuut van de schrijfster. Christine Otten geeft ons een inkijk in de beleveniswereld van een broer zijn zuster en ook een vriend. De vader moet in een instelling en zijn vrouw bezoekt hem regelmatig. Pas als de dochter hem onverwachts opzoekt, dit weten we pas op het eind van het verhaal, ontdekt ze iets. Het kabbelt maar wat aan en voortdurend vraagt men zich af: wat zal er nu gebeuren en er gebeurt in feite zeer weinig. | 0neg
|
Wat valt er eigenlijk over een boekje van 64 pagina's, waarvan er maar 42 het verhaal omvatten te zeggen. Niet veel in feite.
De boeken die ik tot dusver van Den Tex gelezen heb, waren ten eerste een stuk dikker, maar ook veel spannender. In Spijt komt wel een klein beetje spanning voor, maar die is meer psychologisch.
In Spijt verlaat een man zijn vrouw. Plotseling en zonder haar medeweten. Hij vertrekt naar verre oorden en zij blijft met vraagtekens achter. Een aardig verhaaltje, maar meer ook niet. | 0neg
|
Ik heb dit boek als luisterboek van de bibliotheek maar is niet echt boeiend. Weer terug gebracht. | 0neg
|
James Patterson heeft met Het uur van de Wolf zijn negende boek met Alex Cross afgeleverd. Alex is inmiddels bij de FBI gegaan en volgt er een opleiding voor agent. Maar al snel worden zijn speciale capaciteiten (wat die ook moge zijn) gevraagd voor het oplossen van een meervoudige ontvoeringszaak. Vrouwen worden op bestelling ontvoerd en verkocht aan steenrijke liefhebbers door een slechterik van onnavolgbare proporties, 'de Wolf'. Zo is dat vaak met Patterson, die zich er meer mee bemoeit om zijn magere plotjes er doorheen te raggen, dan om geloofwaardige karakters van vlees en bloed neer te zetten. De simplistische titels van zijn boeken verraden al het een en ander.
Wel schrijft hij lekker vlot. En met een groot lettertype en korte hoofdstukken (117 stuks, die steeds weer op een verse bladzijde beginnen) smokkelt hij zijn paginas bijeen. Geeft allemaal niks. De slechten zijn alwetend en onzichtbaar en Alex Cross is een held met suikerzoete family values, die op tijd naar de kerk gaat en uiteindelijk dus zal overwinnen. Geen vullis en geen haut-cuisine, maar, wil je eventjes niet meer nadenken, dan is dit junk-food best te pruimen. | 0neg
|
Opzich is dit wel een mooie roman, maar zo ontzettend langdradig!
Halverwege het boek ben ik gaan bladeren en kon ik mijn aandacht er niet meer bij houden. Toch wilde ik hem uitlezen omdat ik wou weten hoe het met Julia en Luuk zou aflopen. "Het veilige nest" is een verhaal over een zeer streng gelovig gezin, waarvan de ouders de kinderen heel beschermd opvoeden. Een vriend of vriendin van één van deze kinderen die anders denkend is, krijgt het erg moeilijk om volledig geaccepteerd te worden. Het verhaal opzich is mooi, maar niet van deze tijd. Tijdens het lezen voelde het alsof ik midden in de 60er jaren zat.
Daarbij heeft deze auteur een erg sombere schrijfstijl en hier wordt je niet vrolijk van.
Hierna ga ik verder met deel 2 en deel 3 en zie dan wel hoever ik kom.
Misschien wordt het nog een stuk interessanter. | 0neg
|
Idee en opzet van het verhaal zijn, hoewel niet sprankelend origineel, niet slecht. Dat een jonge vrouw alleen op speurtocht gaat ook niet. De manier waarop zij haar onderzoek doet, aan wildvreemden haar verhaal doet enz maakt het hele verhaal helaas zeer onwaarschijnlijk en ongeloofwaardig.
Een goede thriller moet toch enigszins geloofwaardig zijn. Helaas ontbreekt dit aspect in dit boek.Jammer, onderwerp geeft heel veel mogelijkheden. | 0neg
|
Vanwege de titel had ik me verwacht aan een thriller die zich afspeelt in Nigeria. Oké, de moorden gebeuren inderdaad in Nigeria maar van een thriller is nergens sprake.
Het verhaal van "Mijn zusje de serie moordenaar" wordt in de ik-vorm in heel korte hoofdstukjes verteld door Korede, de zus van Ayoola, het mooie meisje dat moorden pleegt op haar vrijers.
In het begin van het boek word je direct in het verhaal gegooid : Ayoola heeft een moord gepleegd en roept zoals altijd de hulp van haar zus Korede in, om alles uit de weg te ruimen en schoon te maken. Het leest heel vlot omdat er tempo in het verhaal zit, maar nergens voel ik enige emotie.
Het boek is nergens saai, juist vanwege de korte hoofdstukken.
Soms krijg je een flashback te lezen over de brutale opvoeding van de zussen door de vader, die niet terugdeinsde om geweld te gebruiken op zijn dochters.
Korede werkt als verpleegster in een ziekenhuis en ze is erg verliefd op de dokter Tade, waar ze veel voor doet. Ondanks haar pogingen om aandacht van hem te krijgen, valt hij voor de schoonheid van Ayoola. Omdat Ayoola de ganse tijd verder gaat met het vermoorden van haar vriendjes, weet Korede niet goed hoe ze moet omgaan met de relatie tussen Korede en Tade.
Moet ze voor haar zus of voor de veiligheid van de dokter kiezen?
Ook al kan hier een heel goed verhaal inzitten, het blijft zo ongeloofwaardig. De zussen blijven wegkomen met de moorden, alhoewel Ayoola nooit secuur te werk gaat, wordt ze nooit opgepakt. Terwijl ze op social media steeds haar whereabouts post, komt de politie nooit tussen. De zussen komen overal mee weg en worden geloofd.
Van de Nigeriaanse cultuur kwam ik bijna niets te weten. Nergens werd er een item goed uitgewerkt. Het werd allemaal heel luchtig verteld.
Ik heb heel veel leesvrienden maar er is echt niemand waarvan ik denk : aan die persoon moet ik dit boek aanraden, ik zou het echt niet weten.
Het enige positieve dat ik kan zeggen over dit boek is dat het prettig leest, vanwege de korte hoofdstukken. Je leest het snel uit en het is nergens saai omdat er geen uitgebreide beschrijvingen in voor komen. Het verhaal heeft een goede vaart.
Helaas stelde het plot me teleur vanwege, voor mij, te ongeloofwaardig.
Het verhaaltje is een ver van mijn bed show. Komt het door het cultuurverschil? Ik heb geen idee. | 0neg
|
Alweer een spannend boek met in de hoofdrol Dr. Kay Scarpeta. Het bpeok leest zeer vlot weg, je wordt kompleet de verkeerde richting ingestuurd maar een belabberd einde van het verhaal, tot nog toe het slechste boek uit de Scarpeta serie | 0neg
|
Wat een raar boek. De korte inleidende tekst maakt het verhaal interessant, maar het boek zelf is vreemd. De rode draad is een peperdure vis, en de verhaallijnen van de hoofdpersonen lopen daarom heen. Maar de verteldtijd verspringt steeds wat het lezen niet makkelijk maakt. Er zijn slechts 6 hoofdpersonen, waarvan slechts 2 het einde van het boek halen. De rest valt uit, soms op Quinten Tarantino achtige wijze.
Ik heb het uitgelezen, maar ik vond het geen goed boek. Laten we maar zeggen 1-0 voor de vis. | 0neg
|
Ik ben een grote Patricia Cornwell fan en heb met veel plezier alle voorgaande boeken van Kay Scarpetta gelezen. Door dit deel was echter niet goed doorheen te komen. Het was saai, erg langdradig en veel te gedetailleerd. Jammer! | 0neg
|
Het boek leek mij erg interessant gezien de verrassende ontknoping van de laatste presidentsverkiezing.
Mij leek het dat de verkiezing van een president vooral op persoon, partij en programma gebaseerd zou zijn en datgene waarvoor je zelf als kiezer voor wilt gaan.
Helaas, en ik was er al een beetje bang voor is dat niet het geval.
De strijd gaat puur om de macht gesteund door ruim gefortuneerde mensen/instellingen, die er enkel persoonlijk belang bij hebben.
Daarbij is er slechts één manier die hierbij geldt: Als jij doet wat ik wil, doe ik iets voor jou. Kennis van zaken is beslist niet relevant. Kennis koop je, huur je in en anders helpt een juridische procedure wel.
Beslist niet makkelijk om dit boek te lezen omdat het inleven in de politieke mores voor ons beslist niet eenvoudig is. De rol van de media is ook zeer bepalend, maar vooral ook de manier waarop die gebruikt wordt.
Het is niet te hopen dat dit dit soort zaken over 50 jaar of eerder naar Nederland overwaait. Een helaas maar al te ware klucht voor en in een wereldnatie van formaat. Ben benieuwd hoe dit afloopt.
Men zou toch als Republikein een betere screening van kandidaten verwachten. Dit krijgt zeker zijn terugslag voor hen. | 0neg
|
In de schaduw van de troonswissel in Nederland in 2013 organiseert een vrouw van adellijke afkomst een feestje in haar huis. Al van het begin van het boek voel je dat er geheimen zijn, leugens, overspel, arrogantie en schijnheiligheid.
Iemand bereidt een aanslag voor, daarnaast is er een zoektocht naar een terroristische aanslag.
Als thriller stelt het niet veel voor. | 0neg
|
Slaapverwekkend, onnozel, slecht geschreven. Eerst dacht ik dat het om een persiflage op het crimi-genre ging. Maar nee, Koeck meent het allemaal. De intriges zijn ronduit onwaarschijnlijk en het boek is in een zeer stroeve taal geschreven. Vooral de dialogen zijn van een tenenkrullende stijfheid. Koeck een titaan der Vlaamse letteren?
Aan de hand van dit amateuristisch boek alvast zeker niet. | 0neg
|
Ik ben gek op spelletjes en raadsels. Toen een aantal jaar terug de Escaperoom rage begon, wist ik niet hoe snel ik een groepje mensen moest verzamelen om er één te spelen. Het duurde niet lang of ik werkte er, en ook de Echtgenoot kwam al snel in beeld bij het maken van de kamers. En uiteraard proberen we zo vaak mogelijk zelf ook een Escaperoom te spelen.
Daarnaast is lezen een grote hobby (verrassing!), dus toen ik van dit boek hoorde, stond het direct op mijn lijstje.
En vandaag ben ik er dan aan begonnen. En er mee gestopt, omdat het uit is.
EN
DIT
IS
WAAR
IK
VERTEL
WAT
IK
ER
VAN
VIND
(bovenstaande is trouwens alleen logisch als je het boek al hebt gelezen )
Het verhaal gaat over 4 vrienden die samen een escaperoom willen spelen. 3 ervan kennen elkaar al lang, de 4e is pas sinds kort in beeld. Alle 4 hebben ze zo hun geheimen en onzekerheden.
Wanneer ze de kamer ingaan en de tijd begint te lopen, lijkt het in het begin allemaal gewoon erg spannend, maar al snel blijkt dat dit niet gewoon een spelletje is.
De host van de escaperoom heeft niet de intentie om hen alle 4 na het uur weer naar buiten te laten lopen.... Wie van de 4 is haar doelwit? En waarom?
Tja, mijn mening... ik had er veel meer van verwacht. Ik denk echt dat er méér uit te halen viel, het verhaal vond ik wat zwak.
Wraak is een héérlijk motief om mee aan de haal te gaan als schrijver (lijkt mij zo, ik ben geen schrijver), maar laten we het wel een béétje realistisch houden. Ook al ís het fictie, dit vond ik erg vergezocht. Een complete escaperoom laten bouwen omdat je boos(?), jaloers(?), verdrietig(?) bent... en deze dan gebruiken voor je boze plan?
Daarbij vond ik het een boek wat wellicht wat meer geschreven is voor de Y onder de A, al stond dat nergens zo vermeld.
Wat ik er dus van vind? Ik heb het boek uitgelezen, en vrij snel ook nog, dus heel vervelend was het ook niet.
Maar of ik bij mijn volgende escaperoombezoek minder enthousiast naar binnen stap? Neuh...
Dit boek krijgt van mij dan ook 2 duimpjes
http://www.watiknouvind.com/2018/02/wat-ik-nou-vind-van-escape-room-van.html | 0neg
|
2de deel in de Eve Dallas-reeks : futuristische thrillerreeks rond rechercheur Eve Dallas. 1ste deel vond ik wel ok, deze viel tegen, beetje voorspelbaar ... Ga deze reeks toch niet verder lezen ! | 0neg
|
Na het lezen van de samenvatting, leek mij dit een interessant boek van een van mijn favoriete muzikanten. Helaas viel dat heel erg tegen.
Het begin van het boek gaat inderdaad voor een deel over zijn leven, maar daarna gaat het al snel over de foundation die hij heeft opgericht. Ze doen goed werk, dat is duidelijk, maar hij pocht, in mijn ogen, wel heel erg met wat hij daarmee bereikt heeft. Tegen het einde van het boek, begon dit mij tegen te staan. | 0neg
|
Erg kort en ook erg voorspelbaar helaas.
Was leuk om even vlug te lezen dit cadeautje van Hebban maar ik kan geen hoge waardering geven.
Erg origineel was het niet en erg voorspelbaar dus. | 0neg
|
Gelezen november 2007.
Op 2/3 van het boek heb ik het opgegeven. De vrouwen gingen niet voor me leven; ik had vrijwel geen affiniteit met ze. En de dingen die werden verteld, vertelden mij niets nieuws... Vlak, geen diepgang; geen uitwerking van personages. Ik denk dat Bea Mol er wellicht beter aan had gedaan een aantal vrouwen diepgaander te interviewen en over hun geschiedenis een boek te schrijven. Deze opsomming - en meer is het feitelijk niet - voegt niets toe aan mijn begrip voor en de verhouding met moslima's. | 0neg
|
Ijsmoord is het 10e boek van de auteur Fred Vargas (pseudoniem van Frédérique Audouin-Rouzeau, Parijs, 1957) rond het team van commissaris Adamsberg.
De rode draad in recensies van het werk van Vargas is naast de geroemde kwaliteit een waarschuwing dat je moet wennen aan haar schrijfstijl die afwijkt van die van vele andere auteurs. Dat anders onderschrijf ik volledig, maar voor mij is dit anders zeker niet beter.
Met heel veel woorden, vaak pretentieus ruimt Vargas heel veel plaats in voor onmogelijke en weinig toevoegende dialogen tussen de karakters uit het team van Adamsberg dit verstoort het prima plot. Vaak volgen er afdwalingen van het verhaal wat de leesbaarheid en zeker ook de spanning niet ten goede komen. sterker nog het beetje spanning wat er is wordt hierdoor eigenlijk ontkracht en het leesplezier wordt je ontnomen.
Het boek rust voor een groot deel op de feiten rond de historische figuur Robespierre wat gezien de achtergrond als historica en archeologe verklaarbaar is. maar wordt dan weer zo weggezet dat ook deze obscure manier van belichten van dit historische feit het lezen niet veraangenaamt..
De kennismaking met deze Franse auteur is me slecht bekoren, en het zal geen vervolg krijgen.
"le roi est mort, à la recherche d’un nouveau roi". | 0neg
|
puberaal boek veel tekst weinig verhaal. | 0neg
|
Wat een goed verhaal had kunnen zijn, is het absoluut niet geworden. Ik weet niet hoe een auteur doorgaans te werk gaat, ik kan me zo voorstellen dat eerst in grote lijnen het verhaal wordt bedacht, waarna dit in details wordt uitgewerkt. De grote lijnen zijn niet slecht, de details zijn hopeloos. Julia Navarro had het uitwerken van dit verhaal beter aan een echte verteller kunnen overlaten, die het verhaal geloofwaardig en spannend had kunnen maken. Platte personages, houterige dialogen, onlogische acties, en nergens boeiend. Zelfs de historische passages, die proberen de geschiedenis levend te maken, ontstijgen voor mij nergens het spanningsniveau van een rijtje feiten en jaartallen.
Ik heb me door dit boek heen geworsteld in de hoop dat er een verrassende ontknoping zou zijn, waardoor alle stukjes op zijn plaats zouden vallen, maar er viel niets. Alle stukjes lagen er namelijk het halve boek al, dus er viel niets te ontknopen. Het enige raadsel dat in dit boek tot op het laatst onopgehelderd bleef, is de vraag waar de uitgever de lovende kritieken op de achterflap vandaan gehaald heeft. Hebben die Spaanse recensenten het wel gelezen? | 0neg
|
De tekst op de achterflap sprak me aan, de inhoud niet.
Om de beurt is een van de drie hoofdpersonages aan het woord waarna de andere twee er op reageren. Hierdoor leest het een beetje als een toneeltekst in plaats van als een boek. De dialogen zijn saai, voorspelbaar en oppervlakkig. Er wordt naar mijn idee te krampachtig geprobeerd om grappig over te komen door de schrijfster. Soms is het inderdaad grappig, maar vaak ook overdreven flauw. Ik heb het boek niet uitgelezen en ben gestrand op pagina 47.
Jammer. | 0neg
|
Omdat wij op school ook kinderen hebben van de Roma-familie, had een collega van mij dit boek gekocht en leende zij het na het zelf gelezen te hebben aan mij uit. Zowel de inhoud als de manier van schrijven spraken me niet aan en ik herkende ook niet veel in de jongen uit de Roma-familie die ik ooit in mijn klas heb gehad.
Het boek bevestigt wel de vooroordelen die men altijd van zigeuners heeft en dat vond ik eigenlijk best jammer. | 0neg
|
Een echt feelgood-boek. Maar je kon al op je klompen aanvoelen hoe het verhaal zou gaan en dat vind ik toch een beetje jammer. Onderhoudend maar een verhaal wat je snel weer kwijt bent. | 0neg
|
Het is door boeken als De laatste detective dat ik de steevast Amerikaanse detectives links laat liggen. De hoofdfiguren zijn gewoonlijk Vietnamveteranen die een centje bijverdienen als privé-detective, of bestaan op zijn minst uit tachtig kilogram spieren en twintig kilogram Berettas of Magnums. Politie komt er meestal maar voor de vorm bij kijken: de machos lossen het liever zelf op, zonder dat de wet over hun schouders meekijkt. Je zou je bijna afvragen wie nu weer de slechten en wie de goeden zijn.
De laatste detective is wat dat betreft een typevoorbeeld. Hoofdfiguur is privé-detective Elvis Cole die een relatie heeft met Lucy Chenier. Haar zoontje Ben wordt ontvoerd door drie kleerkasten, die Cole ervan beschuldigen in Vietnam 26 burgers te hebben gedood. Al gauw zijn er drie partijen op zoek naar Ben: Cole zelf natuurlijk, samen met zijn maat Joe Pike, eveneens privé-detective, Bens vader, Richard, geholpen door het hoofd beveiliging van zijn bedrijf, en tenslotte ook de politie, met de kettingrokende Carol Starkey, die er zich vooral toe beperkt Cole en consorten achterna te hollen.
Crais heeft een poging gedaan zijn hoofdrolspelers, vooral dan Elvis Cole, leven in te blazen door een intermezzo in te lassen over diens jeugd en, hoe kan het ook anders, zijn heldenactiviteiten in Vietnam. Erg veel heeft het niet geholpen. Eén mogelijk lichtpuntje: Pike en Starkey kwamen al voor in vorige boeken van Crais. Misschien moet je die eerst lezen ter kennismaking. Misschien krijg je dan ook een verklaring waarom Pike in de proloog van De laatste detective achter een beer aanzit in Alaska. Noch de beer, noch Alaska komen verder nog ter sprake.
Als je het gescheld en geschiet even buiten beschouwing laat, krijg je een klassieke detective-roman, met een niet onaardige plot. Alleen zijn die vervelende Vietnammachos er te veel aan. | 0neg
|
Poppy Shakespeare dus. De vreemde cover en de titel trokken mijn aandacht.
Volgens de achterflap gaat het verhaal over N, die al jaren patiënt is in een inrichting genaamd Dorothy Fish. Ze vindt dat ze daar prima zit en heeft totaal geen behoefte om daar weg te gaan.
En dan is daar Poppy, een nieuwe patiënt. Poppy is er onterecht geplaatst, en wil er alles aan doen om dat bewezen te krijgen. N helpt haar graag.
N wordt aan Poppy toegewezen als gids binnen de inrichting en een bijzondere vriendschap volgt.
Poppy zoekt rechtshulp om 'vrijgelaten' te worden omdat ze níet gek is. Maar die hulp krijgt ze alleen gratis als ze een bepaalde uitkering heeft. Wanneer ze daar recht op heeft? Als is aangetoond dat ze wél gek is.
Pff ik heb me er gewoon toe moeten zétten om in dit boek verder te lezen. Misschien waren, aan de hand van de achterflap, bij mij verkeerde verwachtingen gewekt, maar ik vond het geen prettig boek.
De omschrijving van al de verschillende patiënten is levendig, soms grappig, aandoenlijk en op zich dus prima, maar het waren er erg veel, waardoor ik er misschien 3 onthield. Bij de rest hadden de namen onderling uitgewisseld kunnen worden per hoofdstuk en ik had het waarschijnlijk niet gemerkt.
Het einde van het boek zal ik niet verklappen verder, maar was wel zoals ik het verwachtte.
Helaas voor dit boek dus niet een al te hoge score; slechts 1,5 duim.
http://www.watiknouvind.com/2018/04/wat-ik-nou-vind-van-poppy-shakespeare.html | 0neg
|
Hij is het eerste slachtoffer. Gedood door Amerikaanse Russen. Sandford gaat ervan uit dat er in de Amerikaanse samenleving Amerikanen zijn die op kijken naar Rusland. Rusland is uiteengevallen en is veel van zijn imago verloren. Onze Amerikaanse Russen volgen zich verraden. Zij nemen daarvoor wraak. Lucas Davenport krijgt hulp van een agente Nadya Kalin. Is zij geen spion? We krijgen een politiek kat - en muisspel. Dit is niet goed voor het verhaal.
Sandford zou op zijn best zijn in dit verhaal. Volgens mij niet want deze schrijver kan beter. Sorry. | 0neg
|
Na Dodenakker is Dodentocht het tweede boek dat ik lees van deze auteur en ook ditmaal komt het boek voor mij maar middelmatig over. Een flauw verhaal, oninteressante hoofdpersonages en redelijk flauwe dialogen. De schrijver probeert in het begin nog de verdenking op één van de personages te leggen maar het is overduidelijk dat dit een verkeerd spoor is. Het is ook redelijk ongeloofwaardig dat een inspecteur op rust overal toegang krijgt en de moorden weet op te lossen (zeker als dit dan ook nog moet gebeuren met behulp van zijn gepensioneerde echtgenote). Flauw verhaal en dit is dan nog volgens Crimezone zijn beste boek. Ik hou mijn hart vast voor de rest! | 0neg
|
Adam Raine groeit aan het begin van de twintigste eeuw op in een Londense achterbuurt. Door omstandigheden verhuizen zijn vader en hij naar een mijnstadje in Yorkshire. Daar wordt hij groot en gaat hij naar school. Hij ontvangt de bescherming van de plaatselijke Lord, Sir John.
Hij is een uitemrate verstandige en leergierige jongen. Al jong weet hij het verschil tussen ‘goed’ en ‘kwaad’ en handelt navenant. Hij heeft een enorme overtuigingkracht. Hij ziet sneller dan anderen waar het in het leven om gaat. Het leven wordt gereguleerd door de strikte scheiding van de klassenmaatschappij. Adam weet daar voor een groot deel aan te ontsnappen.
The Great War, de Eerste Wereldoorlog speelt in dit boek een heel grote rol. Adam raakt met vrienden en streekgenoten in die oorlog verzeild. Het optimisme de Duitse keizer de oren eens flink te zullen wassen raakt al snel verdwenen in een afmattende loopgravenoorlog. In deze onzalige oorlog is kameraderie een onmisbare deugd. Daardoor kunnen de mannen nog enigszins ontsnappen aan hun wanhoop en de waanzin van zinloos geweld.
Enthousiast over dit boek ben ik niet. Dat vind ik jammer, ik voel namelijk wel veel sympathie voor de schrijver, de hoofdpersoon en de andere personages in dit boek. Ik heb de associatie met een ouderwets jeugdboek, waarin de held ook echt een held is: alle deugden kleven hem aan. De gebeurtenissen spelen zich chronologisch af. Weinig in dit boek is origineel. Ik heb al behoorlijk wat romans over de Eerste Wereldoorlog gelezen, en ook de beschrijving van WOI in ‘Niemandsland’ is niet vernieuwend of origineel.
Ik las in de media dat dit boek een ode zou zijn aan Tolkiens beroemde grootvader JRR, de schepper van ‘The Lord of the Rings’. Daarvan heb ik toch weinig teruggevonden. JRR stamde uit een heel ander milieu en ook zijn oorlogservaringen waren anders dan die van Adam.
Het boek is wat mij betreft te dik. Er is een neiging om boeken lekker dik te maken; dat schijnt een heus verkoopargument te zijn. Ik ben niet tegen dikke boeken, maar de omvang moet wel functioneel zijn.
2/5 sterren. | 0neg
|
Toen ik door Audrey werd uitgenodigd voor de leesclub van De Fixer was ik meteen enthousiast - ondanks dat dit een boek is wat ik zelf niet snel had uitgekozen. Ik vind het heerlijk om af en toe andere genres te verkennen en geef ieder boek een eerlijke kans, maar helaas bleek De Fixer toch echt niet helemaal in mijn straatje te passen..
Allereerst spreekt het onderwerp me niet echt aan. Normaal gezien is politiek geen thema dat ik vermijd, maar in De Fixer gaat de focus heel erg naar het wereldje van de Amerikaanse elite in Washington. De president, de First Lady en de opperrechter spelen allemaal een belangrijke rol in dit verhaal. Nee, het feit dat dit boek zich afspeelt in de Amerikaanse politieke scene was voor mij stiekem al een minpuntje. Iedere keer als ik gestopt was met lezen moest ik mezelf echt dwingen om verder te gaan..
Hoewel het hoofdpersonage Tess een toffe chick is, vond ik het wel heel vermoeiend dat zij als 17-jarige denkt alles beter te weten en denkt alles zelf op te kunnen lossen.. Ik had totaal geen band met Tess en tijdens het lezen van dit boek kwam er bij mij dan ook geen enkele emoties los (soms enkel een klein beetje verveling..) Bovendien vond ik het verhaal in grote lijnen erg voorspelbaar - zeker het raadsel omtrent de ware identiteit van Ivy had ik al heel snel opgelost.
Maar ik zal zeker niet 100% negatief zijn. De schrijfstijl was goed en ik vloog door het boek heen. Zeker in de eerste paar hoofdstukken vond ik het ook behoorlijk grappig. Ik moest een aantal keer hardop lachen in de trein.
Al met al is het vooral een kwestie van smaak. De Fixer is zeker geen slecht boek, maar het onderwerp sprak mij persoonlijk totaal niet aan. Tel daar een iets té perfect hoofdpersonage bij op, de hoge mate van voorspelbaarheid en het clichématige Hollywood einde - en je hebt een boek dat mij op geen enkel vlak wist te raken. Ik heb het geprobeerd, maar De Fixer was voor mij geen hoogvlieger. Ik denk niet dat ik het vervolg ooit zal lezen.. | 0neg
|
2,5/5
Saai en er gebeurd zeker de eerste 200 blz. totaal niets. Het gaat meer om de relatie tussen Tony en Carol. Carol maakt wandelingen met de hond, heeft zin in een borrel en Tony is bij haar thuis om haar in het gareel te houden. Heb mij er echt toe moeten zetten het boek uit te lezen.
Ik ben wel klaar met deze serie. Jammer dat het niveau van de eerste delen van de serie al enige tijd niet meer gehaald is | 0neg
|
Amanda Hocking (1984) is vooral bekend dankzij haar Trylle-trilogie. Haar grote liefde voor fantasy wordt voortgezet in dit eerste deel van een nieuwe serie, waarbij ze inspiratie heeft gehaald uit mythologieën en sprookjes van over de hele wereld. Naar eigen zeggen houdt ze meer van de duistere, originele sprookjes dan de Disneyversies en dat blijkt al gelijk in het eerste hoofdstuk waarin een onsterfelijk wezen zonder pardon wordt gedood in een afgelegen, vies steegje. Er wordt een blik geworpen op de duistere kant van mensen en wezens, maar meer dan die ene blik wordt het nooit.
“’Nobody really has anybody,’ I told her. ‘We all must die, and we all die alone.”
Er is veel aandacht besteed aan diversiteit in het boek, wat betekent dat Hocking een kleurrijke en inclusieve wereld heeft neergezet die ruimte biedt voor iedereen. Dit uit zich niet alleen in de variatie aan mythologieën die te vinden zijn, maar ook op andere manieren. Malin, het hoofdpersonage, is bijvoorbeeld biseksueel. Ze is een Valkyrie en heeft als taak om in opdracht onsterfelijken te doden wanneer hun tijd ‘op’ is in de wereld en ze naar de onderwereld moeten worden gestuurd. Op die manier wordt de balans tussen sterfelijken en onsterfelijken bewaard.
Malin leeft in een gigantische stad waarin de luchtvervuiling en de gebouwen enorm zijn. Gewone mensen lopen langs onsterfelijken in alle soorten en maten in een ongemakkelijke verstandshouding die op springen staat. De beschrijvingen van de stad, de wezens die erin leven en zelfs het voedsel zijn uitgebreid en zorgen voor een dynamische wereld die tot leven komt.
Daarnaast is het interessant dat er woorden worden geleend uit allerlei talen voor voorwerpen en andere concepten. Malins hovercraftmotor wordt bijvoorbeeld een Luftfahrrad genoemd en er wordt zelfs een Nederlands woord gebruikt voor de louche zwarte markt: de Avondmarkt. Het is duidelijk dat er veel aandacht en tijd is besteed aan de ontwikkeling van de wereld in het boek, maar helaas geldt dat niet voor het verhaal zelf.
De plot is weinig vernieuwend en voelt erg standaard aan voor een YA-fantasyboek. Het is een verhaal waar je snel doorheen komt, al is dat is niet per se een compliment. De hoofdstukken zijn erg kort en het boek gaat daardoor van de ene korte scène naar de andere. Het verhaal kabbelt zo verder en doordat er weinig diepgang is blijft het verhaal oppervlakkig.
Wanneer het verhaal even interessanter lijkt te worden door de discussie over het bestaan van vrije wil (of de afwezigheid ervan) wordt hier vervolgens niet op in gegaan. Spanning is daarnaast ook nergens te vinden in het boek, ook al gaat het om een Valkyrie die onsterfelijken moet doden en fouten uit het verleden moet rechtzetten. Actie komt snel op en is even snel weer voorbij.
Between the Blade and the Heart is een ondermaats begin van een nieuwe serie waarbij veel aandacht is besteed aan de uitwerking van de wereld, maar waarbij de plot schijnbaar is vergeten. Interessante thema’s worden niet genoeg uitgewerkt en de personages zijn snel weer vergeten – net als het boek zelf. | 0neg
|
Het boek kon mij niet bekoren. Het stond in de bibliotheek bij de C-boeken, maar ik kon er niet achter komen voor welke leeftijdsgroep dit is geschreven. Het is natuurlijk moeilijk om als volwassene een oordeel te geven over een jeugdboek, maar ik vond de manier van vertellen erg simpel en afstandelijk. Het verhaal wordt om de beurt verteld door de twee hoofdpersonen, Marjorie en Allard, waardoor je telkens twee kanten van het verhaal belicht ziet. | 0neg
|
Op het eerste gezicht lijkt het schrijven van een boeiende thriller zo moeilijk niet. Bedenk vijf gruwelijke moorden die allemaal verband houden met elkaar: een voormalig rechercheur die de dood vindt in een badkuip vol met ijs, een journalist die in zijn eigen beerput verdrinkt, een huisarts die met opengesneden buik als voer voor de vogels aan een boom wordt gebonden, een volksvertegenwoordiger en een rechter die op even bloederige wijze om het leven worden gebracht. Giet hier een klassiek sausje over − iedere moord vertoont sterke overeenkomsten met Dante’s beroemde gedicht Inferno − en lardeer het verhaal met de nodige psychologie. Dat wil zeggen: geef de belangrijkste personages een persoonlijke problematiek die hun dagelijks functioneren bemoeilijkt.
Volgens zo'n format schreef Mo Hayder al diverse hooggewaarde thrillers, die haar inmiddels een vaste plaats onder de fine fleur van het Britse misdaadschrijversgilde hebben bezorgd. Thrillers die stuk voor stuk vakmanschap verraden en dat is het belangrijkste verschil met Inferno, het tweede boek dat het Ierse echtpaar Melissa en Kevin Hill onder het pseudoniem Casey Hill schreef. Inferno mist kwaliteit, evenals zijn voorganger, die twee jaar geleden onder de titel Taboe verscheen. Dat Taboe in Ierland genomineerd werd voor de titel Crime Thriller of the Year 2011 maakt voor dat strenge oordeel geen verschil, evenmin dat het iets uitmaakt dat Melissa Hill al jaren een onvervalste bestsellerauteur is. Van boeken met titels als The Charm Bracelet, Please Forgive Me en Something From Tiffany's; met covers in zachte pasteltinten waarop hartjes en strikken de indruk wekken van tot over je oren verliefd te zijn. De stijl die je bij dit soort romans verwacht, kenmerkt ook de schrijftrant van Inferno. De meeste dialogen zijn onbenullig en doen te vaak niet ter zake, de psychologie is oppervlakkig, spanningsbogen worden niet afgemaakt.
Ondanks dit alles worden de thrillers van Casey Hill uitstekend verkocht, in Ierland en daarbuiten; er schijnt zelfs over filmrechten te worden gesproken. Haar meest recente roman, die onlangs onder de titel Hidden verscheen, wordt dan ook met veel lef als 'the international bestseller' gepresenteerd. Dat lijkt erop te wijzen dat Casey Hill in enkele jaren tijd een trouwe schare van fans heeft gekregen. Voor hen zal Inferno vast en zeker geen teleurstelling zijn. Voor liefhebbers van het genre met een verfijndere smaak zou dat wel eens anders kunnen zijn. | 0neg
|
Ik met dit boek niet zo hoge verwachting omdat Bangkok boy was wel leuk maar niet supergoed als lover or loser. Toen ik dit boek las werd ik een beetje gek omdat als hun wat dwars zit spraken ze niet met elkaar. Er lag bijvoorbeeld een t-shirt bij Amber die wou ze even maken. Maar haar vriend denkt dat ze vreemd gaat met zijn beste vriend. Ik denk dan, ga dat niet helemaal in je hoofd te verzinnen. Dit boek was gewoon een beetje over te top. | 0neg
|
Dacht ik eindelijk een goed boek over Mathilde Willink te hebben gekocht, helaas blijkt dit niet het geval. Naast het verhaal over Mathilde loopt een vlinterdunne verhaallijn die totaal niet boeit. Helaas een gemiste kans. | 0neg
|
Ondanks dat de thema’s religie en wetenschap mij allebei aanspreken, weet Dan Brown mij niet te boeien.
http://lalageleest.wordpress.com/2014/08/03/angels-demons-dan-brown/ | 0neg
|
Kiki van Dijk (1968) is een pseudoniem.
Deze schrijfster heeft reeds vier eerdere thrillers op haar naam staan:
Zeevlam 2014
Ibiza, Ibiza erfenis en Lech 2017
Bali is de laatste nieuwe van 2018
Weer slaagt de schrijfster erin om een bijzonder vlot lezend verhaal neer te zetten. En gelijk ook een zeer duidelijk beeld mee te geven van de omgeving. Zelfs de geuren zijn zodanig neergepend dat je ze bijna kan ruiken.
Geregeld worden er woorden gebruikt die kenmerkend zijn voor deze tropische locatie zoals warung, kabaja...en moest ik hier toch even Google voor gebruiken om een beter beeld te krijgen daar ik helemaal niet bekend ben met deze oorden. En het viel me op in de eerste helft van het boek hoe dikwijls ik deze hulp heb moeten inroepen.
Het verhaal zelf gaat over Evi de dochter van Cita en Joris. Een Nederlands echtpaar dat een moeilijke periode doorgaat. Ook al is Joris 17 maanden nuchter, eenvoudig is het niet. Hun dochter Evi woont en werkt sinds enkele maanden op Bali en wordt momenteel vermist. Omdat Joris het land niet mag verlaten vertrekt Cita alleen naar Bali om mee uit te zoeken wat er is gebeurd. Op het mooie eiland staan haar echter onaangename verassingen te wachten.
Behalve Zeevlam (die ik zeker nog ga lezen) heb ik al de boeken van Kiki van Dijk gelezen, en hou van haar vlotte schrijfstijl voor tussendoor. Ook al vind ik ze niet echt onder het genre" thillers" vallen, maar ja waar ligt die lijn natuurlijk?
Toch was ik wat teleurgesteld met Bali. Duidelijk herken ik een patroon dat steeds terug komt : een vermissing op een tropische vakantieoord.
Neemt zeker niet weg wanneer er een nieuwe Kiki van Dijk uitkomt ik hem zeker terug ga lezen! | 0neg
|
Het is niet moeilijk om een seriekarakter in leven te houden. Gewoon door hem of haar niet dood te laten gaan aan de ergste verwondingen. Gewoon om voor hem of haar altijd op tijd een uitweg te bedenken. Gewoon door hem of haar altijd slimmer te laten zijn dan de tegenstanders, hoe gemeen en georganiseerd dan ook. Peace of cake! Wat wél moeilijk is, is het interessant houden van een seriekarakter. Zelfs in een zoveelste deel moet de overbekende hoofdpersoon je nog steeds kunnen boeien en, sterker nog, blijven verrassen. Dat laatste is maar bijzonder weinig auteurs gegeven...
Ook Patricia Cornwell heeft om en nabij het achtste deel in de Scarpetta-reeks de vlam langzaam laten doven... Sporen, alweer het dertiende avontuur dat ‘gesmeed’ werd rondom de patholoog-anatoom voegt ook maar bijster weinig toe aan het oeuvre met Kay Scarpetta in de hoofdrol. Het verhaal is langdradig, ver gezocht en het ergste van alles: verbluffend slecht geschreven. Afstandelijk. Het leest niet lekker, waardoor de 368 pagina’s die het boek telt, er wel 800 lijken.
Wat Cornwell voor ons bedacht heeft in deel 13 is weer niet kinderachtig. Kay Scarpetta wordt ingeroepen door haar ‘oude’ werkgever om hulp te bieden bij een lijkschouwing. Samen met Pete Marino, haar oude politiemaatje, vertrekt ze naar Richmond. Samen ontdekken ze dat er veel meer aan de hand is dan ze aanvankelijk verteld werd. Ondertussen is haar nichtje, de ex-computerspecialist van de FBI en nu extreem rijke, in dikke Ferrari’s rondscheurende Lucy, bezig met een andere zaak. Haar vriendin is ’s avonds in Lucy’s huis aangevallen door een ‘beest’, dat hen nu nog steeds lijkt te stalken. De vriendin is ondergedoken bij niemand minder dan Scarpetta’s grote liefde, Benton Wesley in Aspen. Hij probeert erachter te komen wat er werkelijk met haar gebeurd is. De cirkel is weer rond... want natuurlijk komen alle verhaallijnen, met het nodige kunst en vliegwerk, bij elkaar in een knap bedachte en redelijk onverwachte ontknoping.
Cornwell heeft wel degelijk een aardig plot in elkaar gesleuteld waarmee ze een hoop goed maakt. De open eindjes zijn frustrerend, maar de sprint naar het einde van het verhaal deed mij heel even terug denken aan de Patricia Cornwell van weleer. Van de karakters moet ze het duidelijk niet (meer) hebben. Dit zijn lege karkassen met een lang en grijs verleden waarin met een onsterfelijke ambitie werd gestreden voor de juiste doelen. Dát waar een Kay Scarpetta-boek ooit voor stond, is het kwijt. Sporen krijgt van mij 2 sterren. De fantasieloze cover en dito flaptekst blijken ditmaal helemaal te passen bij de inhoud. Ronduit teleurstellend. | 0neg
|
Allereerst wil ik Hebban bedanken dat ze mij een kans hebben gegeven dit boek te lezen.
Ondanks alle positieve recensies en prijzen was dit boek niks voor mij. Ik kan echter niet ontkennen dat dit boek erg goed is geschreven. Je merkt heel erg goed dat de schrijfster weet waar ze het over heeft en kan het verhaal dan ook met overtuiging neerzetten.
Het boek bestaat uit twee verhaallijnen: het avontuurlijke heden en het politieke verleden. Ik vond het hedendaagse deel veel beter dan het verleden. Het verleden was erg lastig te volgen omdat er veel politieke kwesties uitgelegd werden. Het doel van het verleden was het schetsen van de wereld en hoe de hiërarchie is opgebouwd. Ik vind het heel knap hoe Ann Leckie dit heeft gedaan, maar het heeft mij niet kunnen overtuigen. Het was erg ingewikkeld en je moest je concentratie er goed bijhouden om alles te kunnen volgen.
Ook kon ik me niet goed inleven met het hoofdpersonage, Breq, een ruimteschip. Aangezien zij erg slecht is in het identificeren of een personage een man of een vrouw is, werd iedereen aangesproken met 'zij' of 'haar'. Dit zorgt ervoor dat je weinig idee hebt van hoe de personages eruit zien.
Ook vond ik de acties die Breq onderneemt niet erg overtuigend. We komen niet achter de achterliggende gedachten en haar motivaties. Dit zorgde er weer voor dat ik het erg lastig vond om me te sympathiseren met Breq.
De drie belangrijkste/fascinerende punten van het boek zijn: geen verschillen tussen mannen en vrouwen, een ruimteschip dat met meerdere personages kan communiceren en als laatste Breq, het hoofdpersonage dat een ruimteschip is. Als je dit erg interessant lijkt, is dit zeker een boek voor jou. Aangezien me dit zelf niet speciaal aanspreekt, kon ik me ook niet echt vinden in het boek.
Daarbij wil ik zeggen dat dit boek toch meer voor gevorderde SF lezers is dan voor beginners. Het is zeker geen slecht boek, ik denk alleen dat ik er op dit moment nog niet klaar voor ben. Wie weet dat ik over een paar jaar nog eens een review schrijf over dit boek. | 0neg
|
Niet uitgelezen, erg saai en er gebeurd eigenlijk niks.... | 0neg
|
Standaard verhaal met irritante korte hoofdstukken, en een staccato schrijftaal waar je van moet houden. Ik vond het helemaal niets. Hoofdpersonen zijn flat character, die om toerbeurten hun kant van het verhaal vertellen.
Wilde al eerder iets uit de serie lezen, maar ben hevig teleurgesteld. Laat de andere delen maar liggen... er is vele beter leesvoer! | 0neg
|
Een herintroductie met Grisham die mij niet goed is bevallen. Hoewel Grishams stijl natuurlijk lekker wegleest (mag ook wel) rammelt het plot op diverse momenten erg en eindigt het boek met een aantal losse draadjes (er worden personages geintroduceerd die verder nergens meer aan bod komen). Redelijk, maar ook niet meer dan dat... | 0neg
|
Prettige schrijfstijl, aansprekende personages. Jammer genoeg wordt het nergens spannend. Het is een goed beschreven psychologisch machtsspel, een en al list en bedrog. Maar het verhaal mist de climax waarin de ware dader ontmanteld wordt. Als lezer die boven het verhaal staat, kom je daar in de epiloog wel achter, maar het blijft onbevredigend. | 0neg
|
Een moeder pleegt zelfmoord. Kort daarna verdwijnt haar zoon Mark. De vader blijft alleen achter. Zijn broer probeert hem te helpen het mysterie op te lossen. Een geschiedenis van moord van lang geleden komt weer naar boven naar aanleiding van de recente voorvallen. Waar is zoon Mark? Wat weet zijn vriend? Spookt het in het oude huis? Wie spookt waar?
Jongen, meisje, verloren is een boek van Peter Straub, een schrijver die veel horrorverhalen heeft geschreven. Dit boek bevat ook horror-elementen. Zo is een hoofdrol weggelegd voor een spookachtig huis waarin geesten lijken rond te dwalen. Ook zijn er onverklaarbare verschijnselen. Daarnaast is er onderzoek naar een seriemoordenaar en de realiteit van alledag wordt eveneens beschreven. Het lijkt er op dat Peter Straub heeft getracht een mix te maken van verschillende genres. Dit is hem deels gelukt. Er zaten zeker interessante stukken in dit boek, maar ik ben geen liefhebber van boeken over geesten, spookhuizen of overledenen die ronddwalen. Dit genre heeft me nooit bekoord en ik merkte dan ook dat ik sommige gebeurtenissen met scepsis tegemoet trad.
En de spanning? Voor mij werd het te weinig spannend. Wellicht waarderen liefhebbers van Straub en horror dit boek een stuk hoger. Op mij heeft het weinig indruk gemaakt. | 0neg
|
Als ik de korte inhoud las op de cover, had ik zoiets van hier krijgen we het verhaal van Maddy, die als tiener een lelijk eendje was maar opgroeit tot een mooie vrouw, en een liefde start met Kerr die echt onmogelijk is. En zo start ook het boek, grappig, de ontmoeting met Kerr daar kreeg ik een lach van op mijn gezicht. Maar niets is minder waar, de bladzijdes daarop krijg je een beeld van al de personages (dat zijn er nogal redelijk veel) en spring je van het een verhaal naar het ander. Ik heb in het begin ook heel veel moeten teruglezen om te kunnen volgen over wie het nu juist ging. Eigenlijk gaat het verhaal over heel het dorp "Ashcombe" en is het niet het verhaal dat je verwacht. Het boek gaat op en af, en je verliest soms wel je aandacht. Dit was mijn eerste boek van Jill Mansell en het zet me nu echt wel niet aan om een tweede van deze auteur te lezen. Natuurlijk iedereen zijn mening. | 0neg
|
Menno van der Veen trad onder andere op als standupfilosoof en dat filosofie hem wel ligt blijkt uit dit boek. Hij beschrijft hier de vriendschap tussen 5 vrienden en hun leven samen als 'een kleine vlucht vogels in hun eigen betoverende bubbel'.
In hele korte fragmenten beschrijft hij de complexiteit en kwetsbaarheid van de vriendschap. Aan de hand van poëtische passages kom je steeds iets meer te weten. Van alle kleine stukjes die hij aanreikt, het lijken wel puzzelstukjes, moet je zelf een geheel zien te vormen, wat aan het slot van het boek dan ook lukt.
Dit boek is moeilijk onder een genre onder te brengen. Zijn schrijfstijl is soms moeilijk te volgen en nodigt uit om na te denken over wat geschreven werd. Men kan hier zeker spreken over een 'bijzonder' debuut in de strikte zin van het woord. | 0neg
|
Niet eerder las ik een boek van deze Franse schrijfster. Ze schijnt populair te zijn en vele boeken op haar naam te hebben.
Dit verhaal over een Française, Amélie, die door haar Engelse man wordt verlaten, loopt over van egoïstische en op geld beluste, luie individuen, waarvan Amélie met afstand de ergste is. Door list en bedrog weet ze te trouwen met een oudere Schot, eigenaar van een landgoed in Schotland, twee distilleerderijen en een spinnerij. Met haar vier kinderen reist ze met hem mee naar Schotland.
In de zoon van Angus, haar man, ziet ze een rivaal: als hij er niet meer zou zijn, zouden zij en haar kinderen alles erven. Ze heeft op slag een hekel aan Scott, haar stiefzoon.
Haar drie zoons stammen duidelijk van moeder af: ze zijn lui, zoeken ruzie en proberen met niets doen veel te verdienen. Gelukkig is daar het jongste kind van Amélie, dochter Kate. Heel voorspelbaar: Kate en Scott vallen voor elkaar. Natuurlijk hebben ze zelf niets in de gaten, tenminste niet, dat de liefde wederzijds is.
Vader Angus kan Amélie niets weigeren. Hij is te bang voor een verder leven zonder vrouw. Maar hij laat Amélie zijn zus, die de huishouding al jaren voor hem doet en zijn neef, die het landgoed beheert, als vuil behandelen. Het zal best een goede man zijn, maar wat een slappeling. | 0neg
|
Wanneer Jef Geeraerts deze verhalen schrijft (1968-71) is hij al zo’n tien jaar terug uit Congo waar hij heel intens geleefd heeft. In tien brieven schrijft hij aan evenveel mensen die hem na aan het hart liggen beschouwingen over de liefde en/of de dood. Maar hij schrijft evenzeer over doorleefde vriendschappen, zijn verleden in Congo, de veranderende (consumptie)maatschappij, de Kerk en heel vaak ook over archètypische menselijke handelingen: paardrijden, de liefde bedrijven, wonen, eten (bereiden), muziek (maken/beluisteren) ... De preciese en rake beschrijvingen ervan, verraden niet alleen zijn scherpe zin voor observatie, maar ook zijn savoir vivre. De korte zinnen in opsommende stijl zorgen ervoor dat het leest als een trein. | 0neg
|
Bijna alle boeken gelezen van deze schrijver. Dit boek is een van de minder goede verhalen. | 0neg
|
Ik heb me erg geërgerd aan de schrijftaal. Zinnen met meer dan 4 komma's, pffff ... een mond vol woorden dus. Ik vond het niet spannend, erg geijkt verhaal ... ik had gehoopt dat het wat spannender zou zijn. Heb het boek niet uitgelezen en heb het boek achtergelaten in een vakantiehuisje in Zuid-Frankrijk. Wie weet ... is er iemand die het wél leuk vindt om het te lezen! Heb ik die persoon misschien wel er mee blij gemaakt. | 0neg
|
In het begin is dit boek nog enigszins grappig, maar na ongeveer 100 pagina's kun je niet anders denken dan: "Nu weet ik het wel." Helaas. Geen aanrader. | 0neg
|
Odd Thomas speelde al eerder de hoofdrol in drie van Dean Koontz' vorige boeken. Hij is een 21-jarige man die dode mensen kan zien die de overstap naar de volgende wereld nog niet hebben gemaakt, vaak omdat onafgemaakte zaken hen nog aan deze aarde binden. En dan is het handig als ze Thomas kunnen inschakelen, die dat voor hen oplost. Waarom hij de gave heeft om de doden te zien, weet Thomas niet; net zo min als hij weet waarom de doden niet kunnen spreken maar hem alles met gebaren duidelijk moeten maken. Het zal er wel iets mee te maken hebben dat het anders erg dunne boeken zou opleveren als Thomas gelijk in het begin alles al wist, in plaats van alles zelf te moeten uitzoeken.
De miljardair wordt verteld door Odd Thomas zelf. Ergens halverwege het boek zegt hij over zijn stijl van vertellen dat hij het literaire advies van een bevriende detectiveschrijver heeft gekregen om het vooral luchtig te houden, omdat het anders erg zwaar en deprimerend zou worden. Dat advies heeft Thomas meer dan ter harte genomen. Zelfs de spannendste scènes worden met een grap gebracht. Het niveau van de grappen blijft steken in leuk bedoelde opmerkingen die niet echt aanslaan, zoals "ik ben allergisch voor hagel" als Thomas achterna wordt gezeten door een man met een geweer.
In De miljardair bevinden Thomas en Annamaria, een vrouw die hij in het vorige boek heeft leren kennen, zich op het landgoed Roseland, waar ze zijn uitgenodigd door een man die ze niet kennen. Al gauw ziet Thomas weer de geest van een dode: een vermoorde vrouw op een paard. Hoe is ze aan haar einde gekomen? Thomas is vastbesloten om dat uit te zoeken en daarmee maakt hij heel wat los op dat landgoed.
Het duurt nogal lang voor De miljardair interessant wordt. De geheimzinnige gebeurtenissen in het begin hadden voor een goede spanningsopbouw kunnen zorgen, als ze niet op een quasi-humoristische wijze waren verteld. Pas in het laatste kwart van het boek, als de theorieën van een beroemde wetenschapper van stal worden gehaald, blijkt dat het boek op een best aardig idee gebaseerd is. Het is jammer van deze uitwerking. Dean Koontz had het boek beter in de derde persoon kunnen vertellen, zodat het verhaal niet zo in beslag zou worden genomen door de lollige persoonlijkheid van de hoofdpersoon. | 0neg
|
De 15e aflevering van de verhalen rond special agent Pendergast. Waar ik in het begin genoot van dit karakter is het wat mij betreft al een tijdje op en is het schrijversduo veel te lang doorgegaan met dit personage. Gezien het open einde denken ze hier zelf heel anders over.
Ongeloofwaardiger dan al z'n voorgangers, een flinterdun verhaal en alle trucjes en clichés die eerder al één of meerdere keren zijn gebruikt worden ook nu weer opgevoerd. werkelijk bedroevend.
Ik hou het voor gezien met dit schrijvers duo. | 0neg
|
Het boek der spiegels van E.O. Chirovici staat hoog op de bestsellerlijsten. Het boek bestaat uit drie delen en draait erom wie professor Joseph Wieder vermoord heeft. De drie delen zijn door verschillende personen 'geschreven', en ook geplaatst in verschillend tijdsperspectief. Deel 1 is een fragment van een manuscript van Richard Flynn, een van de hoofdpersonen. Dat is gelijk het beste deel. Daarna stort het boek in. In de papieren versie is het lettertype nogal groot en er staan allerlei onnodige zijpaden in over de privélevens van de 'ik persoon' van dat deel. Laat je dat weg dan blijft er een dun boekje over, waarvan het taalgebruik ook nogal hakkelig is.
Er komt een enorme hoeveelheid personen in voor, en het is bijzonder lastig deze uit elkaar te houden. Het feit dat dit gebeurt, zegt genoeg over hoe het boek je boeit.
Het gegeven van het verschil in perspectief is an sich spannend, maar helaas nogal rommelig uitgewerkt. Het perspectief van bijv. Laura Baines - de huisgenoten van Richard Flynn - heb ik node gemist. Het boek voelt daarmee als 'niet af'.
Er is behoorlijk wat ruchtbaarheid gegeven aan het feit dat de schrijver dit boek direct in het Engels geschreven heeft. Had hij dat maar niet gedaan, het boek heeft een nogal houterige schrijfstijl. En aanbevelingen als "voor de liefhebbers van Donna Tartt" creëren verwachtingen die gewoon niet waargemaakt worden. Al met al is dit boek een zeer goed gehypte marketingtruc. | 0neg
|
Van alle genres die ik lees, ben ik het meest kritisch voor fantasy. Als fantasy goed is, is hij vaak ook heel goed, maar als een fantasyboek niet echt goed is, wordt het snel kinderachtig. Nogal wat auteurs (en lezers) zijn al tevreden als de obligate tovenaars, draken en magische zwaarden aanwezig zijn. Het verhaal mag rammelen, de schrijfstijl mag wringen en schuren, de spelling mag hemeltergend slecht zijn, dan nog blijft een groep 'die hards' enthousiast preken dat het boek fantastisch is. Dat is jammer, want hierdoor ontstaat veel kaf waartussen het koren verdwijnt.
Ik ben een wat atypische lezer, vrees ik, want alhoewel de halve wereld de boeken verafgoodt, vond ik de boeken van Tolkien dikke flauwekul en kan ik lyrisch worden van boeken die haast niemand ooit heeft willen lezen. Ik laat me graag verrassen en ik geef nieuwe of mij nog onbekende auteurs graag de kans om zich te bewijzen. Ik bén ook effectief al meermaals aangenaam verrast geworden dus ik zal altijd met veel nieuwsgierigheid nieuwe fantasy-auteurs blijven proberen.
Ian Laverman is voor mij zo'n nieuwe auteur. Waar bevindt dit boek van hem zich ergens tussen dat kaf en koren? Wel, ondanks de goede recensies die anderen geschreven hebben, mag zijn boek bij Tolkien op de plank. Daar zijn een aantal redenen voor.
Reden 1 - spelling
Als je een boek uitbrengt, dan doe je dat in foutloos Nederlands. Uitgeverijen hebben mensen in dienst om hierover te waken. Meestal lukt dat aardig alhoewel het aantal slordigheidjes de laatste jaren toegenomen is. Maar, nooit eerder in mijn leven heb ik een boek gelezen dat zo bol staat van taalfouten als dit boek. Er is bijna geen enkele bladzijde te vinden in dit boek waar niet minstens één spellings- of stijlfout opstaat. En nog niet van de minste. Veel voorkomend zijn de foutieve lidwoorden: "de" waar "het" moet staan en omgekeerd. Ook vaak voorkomend zijn werkwoorden die niet overeenkomstig het onderwerp vervoegd zijn. Fouten van het type "de mensen draaide zich om” kom je verschrikkelijk vaak tegen. Ik vond bijvoeglijke naamwoorden die niet aangepast waren aan het geslacht van het zelfstandige naamwoord. Het aantal betrekkelijke en aanwijzende voornaamwoorden dat foutief gebruikt wordt, is ook niet te tellen. Uiteraard mogen ook de dt-fouten niet ontbreken. En dan zijn er nog de zinnen waarin woorden ontbreken. Dit boek is op taalvlak werkelijk een schande. Het is dan ook niet te begrijpen dat geen enkele recensie (hetzij op Hebban, hetzij elders) daaraan voorbij gaat.
Het gebruik van foute bijwoorden, voorvoegsels en achtervoegsels en het foutieve gebruik van de betekenis van woorden in het algemeen, wijzen erop dat de auteur een arme woordenschat heeft. Inconsequenties in het gebruik van hoofdletters (bv. als Paladijn en Staat met hoofdletter geschreven worden binnen deze fantasiewereld, dan moet dat ook doorheen heel het boek zo gebeuren) en bepaalde stijlfiguren wijzen er ook op dat de auteur geen goed taalgevoel heeft. Tijden van werkwoorden behoren ook gelijk te blijven. Je begint een zin niet in de verleden tijd om hem te eindigen in de tegenwoordige tijd.
Is dit allemaal de fout van de auteur? Uiteraard. Als je spelt als een twaalfjarige, breng dan geen boek uit. Maar er zijn verzachtende omstandigheden. Ian Laverman heeft dyslexie, en dat maakt de dingen natuurlijk wat moeilijker. Laverman heeft de spellingscorrectie van zijn tekstverwerker heus wel aan staan, want in het boek staat vrijwel nergens een woord dat niet bestaat. Ik herinner me "stammelde" waar "stamelde" had moeten staan, ik herinner me "Liltih" waar "Lilith" had moeten staan en ergens staat een keer "ie" waar "ei" had moeten staan en wat een niet-bestaand woord oplevert. Dat er verder geen woorden in het boek staan die echt helemaal niet bestaan, bewijst dat de spellingscontrole is gebruikt. Maar dat betekent nog niet dat alles correct is natuurlijk. Als er "langs" hoort te staan, en er staat "lans", dan klaagt de spellingscorrector van je tekstverwerker uiteraard niet. Als er "de modernen Paladijnen" staat (2x vlak na elkaar tegengekomen), ook niet. Maar in beide gevallen is de spelling uiteraard wel fout. Er zijn een aantal heel goede auteurs die niet kunnen spellen en die de manuscripten voor hen laten corrigeren. John Irving, om meteen niet de minste te noemen, heeft een voltijdse secretaresse in dienst die zijn manuscripten uittypt (waarmee ik niet wil zeggen dat hij niet kan spellen; het is een voorbeeld dat me toevallig te binnen schiet). Er zijn auteurs die hun boeken inspreken met een dictafoon en ze vervolgens laten typen. Waarom zou je geen hulpmiddelen gebruiken als je wel de fantasie hebt om een verhaal te verzinnen maar niet erg bedreven bent in taal? Laverman heeft dit boek zelf geschreven, en, onbegrijpelijk, in het boek staat de naam van diegene die de spellingscontrole heeft gedaan. Hoezo, welke controle? Nooit ofte nimmer had dit boek op deze wijze mogen uitgegeven worden.
Reden 2 - immatuur taalgebruik
Dat je niet kan spellen, is een ding, maar dat je zinnen immatuur zijn, is nog wat anders. Een verhaal bedenken dat kan boeien, is nog niet hetzelfde als een verhaal neerpennen op zodanige wijze dat het ook boeit. Het niveau van schrijven in dit boek is dat van een veertienjarige. In een interview met Ian Laverman las ik dat hij niet van al te complexe constructies houdt omwille van zijn dyslexie. Allemaal goed en wel, maar dat wil nog niet zeggen dat je als lezer de indruk moet krijgen dat dit boek door een nog jonge tiener is geschreven. Een niet al te complexe zinsconstructie is nog iets anders dan een foute. Vaak sluiten de zinnen niet goed bij elkaar aan en ik ben meerdere keren na het lezen van een zin moeten terugstappen omdat ik niet begreep waar die nu weer op sloeg omdat ik de cohesie met de tekst ervoor niet zag. Ik ben op een gegeven moment gaan denken dat ik een jeugdboek in handen had en ben ook gaan opzoeken of dat niet inderdaad de doelgroep was. Maar dit blijkt wel degelijk een boek voor volwassenen te zijn. Ik denk dat de uitgeverij dit boek toch beter promoot als YA. Voor iemand met wat meer leeservaring voldoet dit niet.
Ik denk dat Ian Laverman wel baat kan hebben bij een cursus schrijven en ook moet werken aan zijn woordenschat. Ook hier had de uitgeverij moeten ingrijpen. Ik vraag me af of iemand het boek daar wel gelezen heeft voor het is uitgegeven.
Reden 3 - de plot
Er is natuurlijk ook nog de plot zelf. Dat deze ongeloofwaardig is, mag niemand verbazen, want daarom ook is het fantasy. Toch hoort een verhaal ook binnen de grenzen van het genre geloofwaardig te zijn. De plot moet logisch aan elkaar hangen en niet alles moet opgelost worden door het te pas en te onpas laten opdraven van een deus ex machina in een of andere vorm. Personages, of ze nu menselijk zijn of niet, hebben gaven en beperkingen en daar moet je als auteur rekening mee houden. Personages stappen niet zomaar plotseling uit hun rol om zich anders te gaan gedragen dan ze behoren te doen volgens hun karakter of hun positie in de geschetste maatschappij. Dit boek rammelt wat dat betreft aan alle kanten.
Qua emoties zijn de meeste personages ook heel vlak. Ze zijn nooit even van hun melk, of vertwijfeld, of in een melancholische bui, of gewoon rustig. Dit soort emoties weet de auteur niet te portretteren. De personages zijn altijd heel woedend en schelden elkaar uit of vliegen elkaar voor het minste in de haren (het aantal keer dat werkwoorden als brullen of snauwen wordt gebruikt, of dat iets wordt beschreven als “gezeik”, of dat personages elkaar zomaar slaan, is in dit boek niet te tellen). Zijn ze niet woedend, dan zijn ze doodsbang en verstijven. Een tussenweg lijkt er niet te zijn. Bovendien zwiepen de personages geregeld als een jojo van het ene uiterste naar het andere zonder dat daar een geloofwaardige aanleiding toe is. Hierdoor verliezen de beschreven emoties al hun kracht.
De personages gedragen zich ook niet consequent t.o.v. elkaar. Als een personage A zich omwille van zijn positie onderdanig hoort te gedragen tegenover personage B, en dat aan het begin van het boek ook doet, dan kan het niet dat datzelfde personage A enige tijd later minachtend praat tegen B. De geloofwaardigheid is meteen weg dan.
Er worden van bij de start ook te veel personages aangedragen. Fantasy is een genre dat zich uitstekend leent tot het maken van dikkere boeken. Fantasylezers houden er normaal gesproken ook van om in een nieuwe wereld te duiken en fantastische personages te leren kennen. Daar is tijd voor nodig. Een schrijver mag (moet) dus ook tijd steken in het uitdiepen van de wereld en de personages. Als na 50 bladzijden al tientallen personages de revue zijn gepasseerd waarvan een aantal ondertussen ook alweer dood is zonder dat je er veel over te weten gekomen bent, dan verdwijnt je betrokkenheid tot deze personages al snel en ga je nog weinig aandacht schenken aan ze. Nieuwe elementen moeten ook met mondjesmaat geïntroduceerd worden. Sla de lezer om de oren met nieuwe namen en begrippen en de helft ervan ontsnapt aan de aandacht. Zelfs in de finale van het boek op het eind slaagt Laverman er nog in nieuwe personages te verzinnen die al even snel weer gedood worden.
In een interview zegt Ian Laverman: "Ik werk erg snel, omdat ik alles al ver vooruit heb uitgedacht." Ik geloof dat meteen. Je merkt aan alles dat hij snel werkt, en dat is helaas niet zo'n compliment want snel staat hier synoniem voor slordig. Ik zou Laverman de goede raad willen geven om wat trager te werken en meer op de details te gaan letten. Dat zal hopelijk ook de spelling ten goede komen maar het verhaal zal er vooral aan maturiteit en geloofwaardigheid door winnen. Laverman heeft misschien alles al ver vooruit uitgedacht maar dat geldt niet voor de lezer. Laverman springt geregeld van de hak op de tak omdat de personages en de verhaallijn voor hem duidelijk zijn en al helemaal klaar in zijn hoofd zitten. Als lezer moet je echter ook kunnen begrijpen waar bepaalde wendingen of gebeurtenissen vandaan komen. (In dit boek komen ze geregeld nergens vandaan en zijn ze slechts bladvulling.) Niet alles moet voorgekauwd zijn, want dan is de uitdaging ook weer helemaal weg, maar te weinig omkadering is minstens even storend. Het komt ook meermaals voor dat een bepaald personage plots opduikt en beschreven wordt, zonder dat het een naam krijgt. Enige tijd later wordt over een personage met een gegeven naam gesproken. Blijkt na enige tijd dat beide personages gelijk zijn. Er zijn stijlmanieren om dit soort van achterhouding bewust in een verhaal te gebruiken, maar in dit geval ligt het er vingerdik bovenop dat de auteur eigenlijk gewoon een fout gemaakt heeft door wat hij als vanzelfsprekend vindt, niet correct door te geven aan de lezer.
Ik sluit me aan bij de recensie van Biblion, waarin gezegd wordt dat het verhaal nogal cliché is. Originele of boeiende ideeën vond ik weinig in het boek terug. Het is een samenraapsel van ideeën uit andere boeken, uit films, uit computerspellen misschien zelfs wel, en het hangt niet allemaal heel goed aan elkaar. Het boek is ook cliché omdat de auteur zichzelf heel snel begint te herhalen. Alle gevechten in het boek lijken op elkaar en dat verandert niet door een heel arsenaal aan magische wezens op de lezer af te vuren. Ik denk niet dat er nog veel wezens zijn die op deze 350 bladzijden de revue niet zijn gepasseerd. De meesten hadden helaas ook totaal geen functie in het verhaal. Stellingen zoals “less is more” en “schrijven is schrappen” zijn in dit geval heel erg van toepassing.
* * *
Is het dan allemaal slecht? Neen, dat is het niet. Meestal kon ik niet in het verhaal komen omwille van alles hierboven aangehaald, maar af en toe las ik een paar bladzijden na elkaar die mijn aandacht hielden. Helaas nooit veel langer dan een aantal bladzijden voor ik me weer ergerde, maar het potentieel is er wel. Laverman is dit veel te snel gaan publiceren. De uitgeverij verdient een dikke blaam hier. Zij had het manuscript terug moeten sturen naar afzender met de goede raad het te herwerken en te laten rijpen. Misschien heeft de uitgeverij gedacht aan de huidige fantasyhype en is ze daarop gesprongen met het idee dat een auteur van eigen bodem het vast wel goed zou doen. Over enkele jaren is de hype misschien voorbij en is het tijd voor iets anders. Maar ze hebben de auteur daar geen dienst mee bewezen. Een hulpmiddel dat de uitgeverij had kunnen aanreiken, was ook een echte auteur geweest, iemand die kan spellen en zinnen vlot aan elkaar kan lijmen. Een dergelijke auteur had Laverman kunnen uitleggen wat er allemaal fout is aan zijn spelling, stijl en opbouw. Een aantal kritische betalezers had hier ook geholpen.
Je kan je natuurlijk afvragen waar de verantwoordelijkheid van de uitgeverij begint en ophoudt. Uitgeverij Zilverbron bestaat om jonge auteurs de kans te geven te publiceren. Het gaat om auteurs die nog niet klaar zijn om de uitgeverij winst op te brengen en daarom moeten zij zelf een niet onaardig bedrag aan kosten ophoesten. Op dit ogenblik net geen 2000 euro per boek. Toch beweert de uitgeverij dat ze ondanks dat niet zomaar alles aanvaarden en dat hetgeen ze aanvaarden, wel degelijk streng geredigeerd wordt in drie redactieronden. Ze begeleiden ook bij de promotie. Dit is een mooi en broodnodig initiatief en de website van de uitgeverij staat wat dat betreft vol valide argumenten. Maar toch, drie redactieronden en niemand heeft gezien dat dit boek vol spellingsfouten staat en dat de zinsopbouw kinderlijk is??? Wat vormgeving betreft klopt hetgeen ze beweren wel. Het boek is mooi verzorgd uitgegeven zoals dat hoort. Ook de voorkant verdient een pluim. Deze is zeer mooi en een mooie voorkant verkoopt. Zeker als het om het eerste boek gaat van een auteur. Maar eenmaal de auteur de naam heeft iemand te zijn die niet kan spellen en kinderlijke zinnen schrijft, dan zal een mooie voorkant niet kunnen vermijden dat de kopers van nu morgen massaal afhaken. | 0neg
|
Ik heb dit boek gelezen, omdat wij ooit een bezoek gebracht hebben aan Cinque Terre. De korte inhoud sprak mij aan en ook de recensies waren lovend.
Nochtans heeft het boek mij niet kunnen bekoren, teveel verhaallijnen die zich ook nog eens afspelen in totaal andere periodes.
Het verhaal dat zich afspeelt in Italië vond ik heel mooi, spijtig dat de rest mij maar met mate kon boeien. | 0neg
|
Langzaam wordt de spanning opgebouwd. De aspecten natuur en het harde buitenleven komen nauwelijks aan bod. Stine beperkt zich tot het essetiele om naar de eibontknoping toe te werken. Het griezeligste zijn de monsters die je nooit te zien krijgt en de onverschillige houding van de kampleiding. | 0neg
|
om fan te zijn van dit genre boeken...,Een tiental jaren van haar leven heeft Robyn Young gewijd aan bestudering van het leven dat de Tempeliers in de 13e en een stukje van de 14e eeuw hebben geleid. Het resultaat heeft ze omgezet naar drie indrukwekkende boeken met een even indrukwekkende inhoud over de machtstrijd tussen Engeland, Frankrijk en Schotland. Tijdens die periode was er één naam die nadrukkelijk en veelvuldig bij Robyn langskwam en het belang van de Tempeliers bijna verdrong. Omdat de trilogie rond de Tempeliers voorrang had, heeft ze dit eerst afgerond om daarna een nieuwe serie op te starten rondom een belangrijke persoon uit dezelfde periode, Robert Bruce. Opstand, het eerste boek over dit veelzeggende personage, speelt in dezelfde periode, alleen is het spotlight anders gericht.
Koning Edward heerst met vaste en harde hand over Engeland en Gascogne in Frankrijk. Om zijn macht verder uit te breiden naar het naburige Schotland, laat hij koning Alexander vermoorden. Hij stelt John Balliol aan als de nieuwe Schotse koning die Edwards wil en wet verder zal uitdragen. De Schotse bevolking komt hier tegen in opstand en met John Comyn en de bisschop van Glasgow, Robert Wishart, wordt een plan bedacht om de macht weer terug te krijgen.
Volgens de erfelijke bloedlijn zou de oude heer van Annandale recht hebben op het Schotse koningschap. Hij probeert zijn kleinzoon Robert Bruce, zoon van de graaf van Carrick, voor deze taak te interesseren en voor te bereiden. De nog jonge Robert ziet echter meer heil en toekomst in alles waarmee koning Edward in Europa bezig is en biedt zijn diensten aan hem aan, tot grote teleurstelling van zijn grootvader.
Wanneer hij tot het besef komt dat het voor de zelfstandigheid van Schotland belangrijk is als hij zich in dienst stelt van Schotland, ziet koning Edward dat als verraad. En daar geldt maar één straf voor, de dood!
Robyn Young gaat verder op de plaats waar ze in eerdere boeken is gestopt, de machtstrijd in Engeland, Schotland en Frankrijk. Met een aantal dezelfde personages die zijn gebaseerd op historische feiten, presenteert ze een ander stukje geschiedenis uit die periode. Zoals ook bij de Tempeliers het geval is, met het nodige zwaardgekletter, veldtochten en veel doden, is het verschil in opzet niet zoveel anders. Dus ook weinig verrassend.
Je moet al veel belangstelling hebben in het historische riddertijdperk en de bemoeizuchtige en naar macht hunkerende kerkleiders, om fan te zijn van dit genre boeken dat door de auteur zelf als historische roman wordt gekenmerkt. Voor andere thrillerliefhebbers wordt het 562 paginas dikke boek anders wel een lange zit. | 0neg
|
Een voetreis naar Santiago de Compostela, dat hebben we vaker gelezen... En dat gevoel blijft me dit hele boek door bij. Het eerste deel is nog verrassend, de schrijfster loopt een deel van de route met haar 12 jarige dochter. De rest van het boek zit vooral vol clichés, van de haperende knie, tot het 'vind ik wel een slaapplek', via wandelen in de stromende regen. De schrijfster loopt om de dood in de ogen te kijken,maar nergens in het boek heb je het gevoel, dat je als lezer de schrijfster begrijpt of zelfs maar het begrijpen benadert. Ze blijft op afstand en dat is jammer bij zo'n persoonlijke en potentieel diepgaande wandeling. | 0neg
|
Moeilijk verhaal wat niet direct naar binnen komt, veel lange zinnen waar je aan het eind niet altijd meer wist hoe het begon en raakte de draad soms kwijt.
Ben iets verder gekomen dan de helft en hoop dat het nog een beetje spannend wordt voor de rest.
Het onderwerp is wel heel actueel en spreekt me wel aan al is het dan fictief.
In ieder geval bedankt dat ik het mocht lezen. | 0neg
|
Om met de deur in huis te vallen: een matige thriller. Na een sterk begin, een alternatieve en interessante visie op het ontstaan van het christendom, verloopt het boek teleurstellend. Zodanig zelfs dat ik moeite moest doen om het uit te lezen. Dit met name door de platte, nauwelijks uitgewerkte figuren en een overmaat aan deels voorspelbare- deels steeds ongeloofwaardiger actie. Alles bijelkaar: een slechte B film! Het deed mij in ieder geval niet verlangen naar ander werk van deze auteur. | 0neg
|
Het gaat over een man, een hond en drie vrouwen. Het leven in een kleine provinciestad. Liefde, conflicten. Gelukkig was het maar een dun boekje, want het was echt enorm saai om te lezen. Ik kwam er echt met moeite doorheen en er gebeurd maar weinig in dit verhaal. | 0neg
|
Helaas vond ik het geen spannend verhaal. Het boeide me me niet echt. De eerste helft heb ik gelezen als ebook en het tweede deel als luisterboek. De stem van Roel Fooij was wel zeer aangenaam; hij vertelt het verhaal passievol en geloofwaardig maar dan nog....Het kan voor mij niet tippen aan de boeken van Sebastian Fitzek, Simon Beckett en Cody McFadyen. Ieder zijn smaak natuurlijk. | 0neg
|
Alom werd nogal hoog opgegeven over dit boek, maar misschien mede daardoor vond ik het erg tegenvallen. Het gegeven - een vrouw is na een brute aanval haar geheugen kwijt en wordt iedere morgen 'met een gewist systeem' wakker - is veelbelovend. Echter, als lezer moet je ook iedere dag vrijwel opnieuw beginnen en dat begint na enkele tientallen bladzijden aardig te vervelen. Er zit dan ook totaal geen schot in het verhaal, totdat de auteur het kennelijk ook welletjes vindt en er een eind aan breit. Het slot is best aardig gevonden, maar de opwinding komt veel te laat. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.