text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Het boek ziet er prachtig uit zowel de omslag als de versieringen aan de binnenkant! Maar helaas is dat ongeveer het enige positieve dat ik hierover te zeggen heb. Misschien dat het vervolg mijn mening kan veranderen, maar dit boek voelde alsof het er alleen was om ons aan Harry Potter te herinneren. Er zaten niet-kloppende momenten in en dingen die tegen de serie in gaan. Bovendien maakt deze film het einde van het vorige deel totaal ongedaan. Jammer | 0neg
|
Ik wilde in april 2018 (zo lang geleden al!) eens luisterboeken uitproberen en dus koos ik Gossip Girl om te luisteren (Omdat die mij het meest aansprak? Meen je dat nou, Celine van 2018? Ha! Gestrand in seizoen 1 en je wilt het nog oppakken? Nou, je bent nog steeds op exact dezelfde plek en je gaat niet meer verder kijken!). Het luisterboek werkte destijds niet zo en het lukte mij niet om verder te luisteren. Hierdoor heb ik uiteindelijk het boek gelezen als e-book. Maar vond ik het wel leuk?
Samen met onze roddeltante Gossip Girl duik je in de rijkeluisleventjes van onze tieners. Waar het populairste meisje terugkomt van kostschool, heeft een jongen een crush op haar en kijkt zijn zusje enorm tegen haar op, maar is haar beste vriendin niet meer de oude en draagt diens vriendje een groot geheim met zich mee.
Om eerlijk te zijn vond ik dit boek niet zo leuk. De personages waren wel oké, maar hun acties heel vaag. Ook kon ik me moeilijk in hen verplaatsen. Daarnaast gebeurde er maar weinig in het boek en was ik niet zo geïnteresseerd in het verhaal. Het was leuk om een keer gelezen te hebben en nu heb ik extra redenen gevonden om niet verder te gaan met zowel de boeken- als de tv-serie :)
Deze recensie verscheen eerder op:
https://secretsofthetales.wordpress.com/2019/02/17/mini-recensies-one-for-the-birds-lily-mitchell-gossip-girl-cecily-von-ziegesar/ | 0neg
|
Zeeschuim is de vijfde roman van Ingrid Hoogervorst en beschouwt het thema van moederschap en liefde. Liefde van een moeder voor haar kind, dat als een alien in haar groeit en haar lichaam verscheurt bij de geboorte. Liefde tussen de man en vrouw, die samen een kind krijgen. Liefde van een jonge vrouw voor haar na een miskraam overleden tweelingzus. Het verhaal gaat over Noa en David. Noa is een ‘wiskundemeisje’, een competente lerares op een middelbare school. David ‘had een paar jaar filosofie gestudeerd en een tijdje op een schilderacademie rondgelopen, nu deed hij iets in de kunst…’
De roman komt moeizaam op gang en dit heeft verschillende oorzaken. De hoofdpersoon, Noa, wordt beschreven als een daadkrachtige vrouw. Telkens weer laat ze zich echter door David ringeloren, het lukt haar niet sturing te geven aan haar leven met man en kind. Ook de personages naast Noa blijven vlak. Hoogervorst omschrijft hun innerlijke drijfveren wel, maar laat ze niet echt invoelen.
Daarnaast maakt haar schrijfstijl het moeilijk om als lezer te verdwijnen in het boek. De beschrijving van gevoelens schept afstand. De manier waarop de dialogen zijn vormgegeven irriteert zelfs. Er staan geen aanhalingstekens rond uitspraken, waardoor het onduidelijk is of iets gezegd wordt of dat het tekst van de verteller is. Als David zijn intrek bij Noa neemt vindt zij dat te snel gaan:
‘Natuurlijk kan ik wel ergens anders slapen zei hij en hij wachtte even. Maar dat wil ik niet. Hij gooide de handdoek over het rek. Ik wil alleen met jou slapen. (…) Door piepkleine gaatjes stroomden liters twijfel bij haar naar binnen, en kilo’s onzekerheid.’
Ook andere passages zorgen voor verwarring. Als Mike, de vriend van David, voor het eerst sprekend ten tonele wordt gevoerd is dat in het Nederlands. Pas na zijn uitspraak staat dat hij in zijn moederstaal spreekt, en daarna dat hij Amerikaan is. Dat betekent dat wat je net in het Nederlands hebt gelezen eigenlijk in het Amerikaans is gezegd. Misschien dat Hoogervorst het zo bedoeld heeft, als een vorm van vervreemding. Het maakt het lezen bij vlagen moeizaam.
Drie jaar en negen maanden nadat Noa en David elkaar ontmoetten wordt hun zoontje Benjamin geboren en al snel blijkt dat David niet in de wieg is gelegd voor het vaderschap. De bevalling is zwaar, er volgen complicaties en het duurt lang voor Noa hersteld is. Dan vraagt Mike David hem te helpen een huis in Amerika op te knappen. Noa gaat mee, in de veronderstelling dat ze na het klussen zonder Mike rond gaan trekken. Dit gebeurt niet en terwijl David en Mike klussen en zuipen brengt zij de hele vakantie met Benjamin in de broeierige hitte in de tuin door.
Een tweede verhaallijn bestaat uit die van de tweelingzussen Roos en Jet Feenstra. Jet is overleden aan de gevolgen van een miskraam op een afgelegen Grieks eilandje. Noa is de laatste die Jet op dat eiland gesproken heeft en jaren later schrijft Roos haar brieven. Deze zijn tussen de hoofdstukken door in het boek opgenomen. Lange, intieme brieven, waar Noa pas helemaal aan het einde, als haar eigen tragedie zich heeft voltrokken, antwoord op geeft. Hoewel de verhaallijnen elkaar raken komt het geheel gekunsteld over en voegen de brieven weinig toe aan de diepgang van de roman.
Zeeschuim staat boordevol mooi bedoelde zinnen en beeldspraak. Hoogervorst stapelt beeld op beeld, waardoor het soms moeilijk is de lijn in het verhaal te volgen. Ook zijn de beelden niet altijd duidelijk. ‘…in de kousenwinkel op de hoek zetten ze hun beste beentje voor met een zwarte netpanty.’ Wie zet zijn beste beentje voor? Een plastic been als reclame voor de winkel? ‘Het voornemen werkt even troosteloos als de weldadige tabaksgeur in de sigarenwinkel.’ Is die tabaksgeur nu troosteloos of weldadig?
De schrijfstijl leidt al met al te veel af van de psychologische verhaallijn en maakt het uiteindelijke drama minder dramatisch. Daardoor is de roman als geheel niet boeiend. | 0neg
|
Als een cameraman van zijn vrouw krijgt te horen dat zij niets meer voor hem voelt, besluit hij zich aan te sluiten bij een filmploeg die zich bezighoudt met een documentaire omtrent de verschillende geloofsgroepen die zich in New York voordoen, daarbij ook zijn zoon Steven in Nederland achterlatend.
Al snel bekruipt hem een gevoel dat hij niet welkom is in de groep en dat er geheimen rondzweven, langzaam maar zeker komt hij er achter waar alle onduidelijkheden in de groep vandaan komen.
Terwijl op de achtergrond zijn echtscheiding zich voltrekt, ziet hij in Yolanda de regisseuse een nieuwe liefde.
Het verhaal staat bol van onwaarschijnlijkheden en toevalligheden, zodat ik niet verder kom als het predikaat: zwak boek, de schrijfstijl is vermakelijk, en het boek leest ook wel makkelijk weg, maar na de laatste bladzij denk ik bij mezelf, wat een misser is dit, terwijl het basisgegeven wel origineel is, weet de schrijver met dit boek totaal niet te overtuigen, helaas. | 0neg
|
Voor altijd is een verhaal wat verteld wordt via mails en brieven; deze manier van schrijven was even wennen.
Er zit een flinke dosis humor in alle correspondentie ondanks het toch wat trieste verhaal van Rosie die vol toekomstplannen alles om moet gooien omdat ze zwanger raakt.
Prima chicklit om tussendoor te lezen, maar het haalt het zeker niet bij haar boek P.S. ik hou van je. | 0neg
|
Ik heb twee stemmen gegeven. Het boek best leuk, leuke chicklit, maar de personages vond ik te weinig uitgwerkt, ik vond het hoofdpersoon oppervlakkig en de spanningsopbouw en plot vond ik ook niet goed uitgewerkt.
Ik heb geen moeite gehad om het boek uit te lezen, vloog er wel doorheen, maar ik vind het niet voor herhaling vatbaar.
Het had veel beter gekund. Als bovenstaande punten beter uitgewerkt zouden zijn, zou ik een hogere waardering geven.
Maar al met al was het idee van chicklit en crime wel leuk. | 0neg
|
Storm is twaalf en hij woont samen met zijn vader en zus aan het strand. Hij houdt van surfen en heeft op het eerste gezicht een zorgeloos leven. Dit veranderd als hij op een dag verliefd wordt op een jongen. Voor hem is dit een nieuwe ervaring en hij weet niet zo goed hoe hij daar mee om moet gaan. Wat zou zijn vader er van vinden, of zijn beste vriendin Mara?
Allereerst wil ik vermelden dat ik op een plezierige manier verrast was door het onderwerp, namelijk homosexualiteit, en dan vooral de ontdekking van de hoofdpersoon dat hij op jongens valt en niet op meisjes.
Maar hoe interessant ook het gegeven is, alles staat of valt met de uitwerking en die is helaas minder goed.
Eigenlijk gaat het verhaal nergens over. Er zijn weinig tot geen conflicten te vinden en daardoor is het verhaal meer een relaas geworden. Veel verder dan een opsomming van feiten durft de schrijfster niet te gaan. Op zich geen probleem, maar de stijl de ze daarvoor gekozen heeft is in mijn ogen de verkeerde. Op veel momenten had ik dan ook het idee dat ik een echt beginnersverhaal aan het lezen was. Het had een heel hoog 'En toen' gehalte, wat voor dit boek is veranderd in een 'En dan'. Dat is jammer, want er kan veel meer uit het boek gehaald worden.
De schrijfster vermeldt in haar dankwoord dat ze de tips van haar proeflezers niet ten harte heeft genomen, en ik kan alleen maar bedenken dat ze dat beter wel had kunnen doen. Een gemiste kans. Hopelijk neemt ze de tips in haar nieuwe boek wel ter harte, want het idee is goed. | 0neg
|
Het koste me heel veel moeite om dit boek uit te lezen. Wat een negativiteit. Wat een somberheid, eenzaamheid, liefdeloosheid, agressie, woede, haat.
In een broeierige sfeer houden de hoofdpersonen een wedstrijd in langs elkaar heen leven. Vraag niets, dan hoef je ook geen actie te ondernemen. Doe niets, dan kan je niets verweten worden. Het is normaal dat jongens van zeventien met geweren rondlopen en daarmee 'spelen'.
Hoofdpersoon Seb is anders dan de andere jongens. Hij hoorde er nooit bij en trok op met Billie, die ook 'anders' werd gevonden. Zonder woorden begrepen ze elkaar. Eindelijk iemand, die echt belangstelling voor hem had. Tot Billie een ongeluk kreeg en in coma in het ziekenhuis terecht kwam. Seb mocht haar daar niet bezoeken.
Hij sloot zich aan bij een paar leeftijdsgenoten, die met geweren speelden op het terrein van een oude verlaten boerderij. In de oorlog heeft zich daar iets afgespeeld, dat in de dorpsverhalen allerlei vormen heeft gekregen, maar niemand weet precies wat er gebeurd is. Of misschien toch? De oom van Seb heeft iets gehoord, maar er nooit met iemand over gesproken. Seb voelt aan, dat er iets anders gebeurd is, dan in de verhalen verteld wordt.
Het spel ontspoort. De oom (er wordt steeds gesproken over de vader, de moeder, de oom) probeert eindelijk wat te doen.
Het boek is zeker niet slecht geschreven, maar het boek maakte me somber. Als ik het niet had willen uitlezen om er een recensie over te kunnen schrijven was het zeker in een hoek beland. | 0neg
|
De net na de tweede wereldoorlog in de Antwerpse rand geboren Stan Lauryssens koos in eerste instantie voor een journalistieke loopbaan. Eerst als stadsredacteur bij De nieuwe gazet/ Het laatste nieuws en later als freelance reporter. In die hoedanigheid reisde hij de wereld af om de grote kunstenaars en schrijvers een microfoon onder de neus te duwen. Ook publiceerde hij een aantal non-fictie werken over de wielersport en naziboegbeelden. Maar de auteur heeft ook een duistere kant: voor het weekblad Panorama verzon hij interviews met Hollywoodsterren en later verdiende hij zijn goedbelegde boterham met het oplichten van middenstanders, door hen onbestaande grond, namaakedelstenen en valse kunst te verkopen. Een aanhouding was slechts een kwestie van tijd, en na een paar weken voorhechtenis vluchtte Lauryssens naar Spanje waar hij Salvator Dali ontmoette. Het relaas van die ontmoeting en wat eruit voortvloeide schreef de auteur later neer in Dali en ik, een boek dat momenteel verfilmd wordt met Al Pacino in de hoofdrol en als alles vlot verloopt nog dit jaar (2009) in de bioscopen te zien zal zijn.
Na enkele non-fictie boeken verscheen in 2002 Zwarte sneeuw, zijn eerste spannende boek, dat meteen, met de Hercule Poirot-prijs, tot het beste Vlaamse misdaadverhaal van dat jaar uitgeroepen werd. Ondertussen figureerde de Antwerpse moordbrigade al in zeven van zijn boeken. Doder dan dood, uit 2005, is het vierde boek uit die reeks.
In de periode van Kerstmis en Nieuwjaar wordt de Antwerpse moordbrigade opgeschrikt door een groot aantal moorden de ene al gruwelijke dan de andere. Het team met onder andere Sofie Simoens met de slangenleren cowboylaarsjes, Deridder en Desmet kunnen het amper bolwerken. Tot overmaat van ramp vermoedt de commissaris ook nog een overval op de Nationale Bank.
Doder dan Dood is als hutspot: een grove mengeling van ingrediënten, die eigenlijk niet echt te combineren zijn en waarin het ingrediënt dat je het liefst eet het minst vertegenwoordigd is. De auteur wisselt gedetailleerde beschrijvingen, schofferende uitspraken, markante weetjes, moppen van allerlei slag, massas bloed en lijken met elkaar af. En daar zit dan nog ergens een flinterdun plot door gemengd, dat amper de kans krijgt zich te ontwikkelen tot een spannend boek. De auteur laat het een van zijn personages al zeggen: Mooie verhaaltjes, maar wat moet ik ermee?.
Met Doder dan dood heeft de auteur een zeer vlot lezend verhaal bij elkaar geschreven dat geen moment verveelt. Maar daar is dan meteen ook al het positieve mee gezegd.
De te veelvuldige voorkomende, tot in de kleinste puntjes beschreven, locaties en gebeurtenissen, die wat doen denken aan Jos Pierreux, blijken maar een enkel doel te hebben en dat is bladzijden vullen.
De grappige noten in de vorm van conversaties en neergeschreven mopjes overstijgt op geen enkel moment het niveau van de puberhumor en de onderbroekenlol. En met de veelvuldige voorkomende schofferende uitspraken van zijn personages lijkt de auteur zich te willen profileren als de Herman Brusselmans van het spannende boek. Maar dat slaat dan absoluut niet op eventuele literaire kwaliteiten.
Het beetje plot waaruit Doder dan dood ontstaan is, is ongeloofwaardig en met grove halen uitgewerkt tot dit niemendalletje waarin veel doden vallen maar geen greintje spanning zit. Het boek kan dan ook alleen maar bestempeld worden als pure pulp.
De score: * | 0neg
|
Ben gestopt op blaz. 272. Traag, traag, vond er niets aan. Zonde van deze aankoop. | 0neg
|
Ik geef het op! Wat een vreselijk boek is dit. Ik vind het vreselijk langdradig, er gebeurt helemaal niets spannends en het is ook niet grappig.
Nee, het is dus niet voor niets dat ik dit boek nooit heb willen lezen en na ruim de helft te hebben doorgespit stop ik er nu dan ook mee. Hobbits en ik, wij hebben niets met elkaar...... | 0neg
|
Ik heb dit boek voor een poosje terug gelezen en vond het een oninteressant boek zonder inhoud. Het draait allemaal om sex en het verhaal stelt niks voor.
Dit is het eerste slechte boek wat ik heb gelezen van deze schrijfster...
Ik heb haar toch nog een tweede kans gegeven en het boek 'Verleiding' gelezen.
Bah..een misselijkmakend boek! Een autobiografie notabene...Ik lees geen boeken meer van Kathryn Harrison. | 0neg
|
Nadat ik dit boek al meerdere keren in de handen heb gehad en toch weer weg heb gelegd kon ik er niet langer meer omheen.
Ik moest weten wat de magie van dit boek is aangezien het overgrote deel van de mensen, welke ik er over gehoord heb, laaiend enthousiast zijn.
281 bladzijden later moet ik concluderen dat ik niet in het rijtje enthousiasteling hoor. Wellicht omdat romans niet mijn favoriete boeken zijn?
Het verhaal gaat over een autistische jongen welke erachter komt dat zijn vader niet zo is zoals hij altijd dacht.
Hierdoor gaat hij over zijn eigen grenzen om zijn toekomst te veranderen.
En dit is het boek samengevat in slechts 2 zinnen.
Waar veel mensen het personage (Christopher, 15 jaar en een beetje) geloofwaardig vinden geloof ik er niets van. Het stereotypische type dat mensen voor ogen hebben als ze aan autisme denken wordt neergezet maar de mensen met "afwijking" voldoen niet aan dit beeld (zelf een zoon met PDD). De grenzen waar hij overheen gaat zou een kind met zo'n zwaar geval van autisme nooit kunnen.
Buiten deze kritiek om is de schrijfstijl gewoon niet aantrekkelijk in mijn ogen.
Vaak: ik zei, hij zei, Ik zei enzovoort.
Gezien vanuit de ogen van een kind wellicht logisch maar om te lezen niet bepaald aantrekkelijk.
En dan het einde van het boek. Of moet ik zeggen: Einde?????
Het boek stopt gewoon in het niets.
Ja, we komen erachter wie de hond vermoord heeft maar het waarom blijft erg zwak. Het verhaal van Christopher dan? Waar eindigt hij en vooral bij wie? Zijn alle onderlinge relaties nog te redden of slaan ze elkaar de hersenpan in nadat het boek is dicht geslagen is. Nee, mij kon dit boek absoluut niet betoveren. | 0neg
|
Het profiel van Phil Witaker vertelt het verhaal van Zoe, die na het overlijden van haar vader op zoek gaat naar zijn verleden en de ware toedracht van zijn dood. In dit verleden speelt Declan, een vroegere medewerker van haar vader, een rol. Het verhaal speelt zowel in het heden, beschreven vanuit verschillende personen, als in het verleden via flash-backs. Uiteindelijk wordt het geheim onthuld dat Declan en de vader van Zoe deelden.
De hoofdpersoon Zoe komt goed uit de verf, bij Declan, een vroegere medewerker van haar vader vind ik dit minder het geval. De structuur van het boek is vrij ingewikkeld en soms moeilijk toegankelijk. Het verhaal wordt vanuit verschillende personages in verschillende tijdvakken verteld. Hiermee heeft Whitaker het niet gemakkelijk gemaakt voor de lezer.
Het profiel van Phil Whitaker wordt op de omslag aangekondigd als een literaire thriller, zoals je tegenwoordig regelmatig ziet. Wat is overigens een literaire thriller? Whitaker gaat in dit boek over het algemeen mooi, kleurrijk en doordacht om met taal. Daarnaast vertelt hij niet alleen het verhaal, maar er zijn ook verwijzingen naar andere 'grotere' thema's. Zo staan er in dit boek interessante passages over de dochter van Zoe en het moederschap. Misschien zijn dit de literaire kanten van dit boek? Of is het toch de structuur van het boek, het verhaal vertellen vanuit verschillende perspectieven? Dit kan verrassende vormen opleveren, maar in dit geval werd het boek hierdoor soms onnodig ingewikkeld. Tot slot enkele kanttekeningen bij Het profiel. Sommige uitwijdingen waren voor mij niet nodig geweest en ze gaan ten koste van de vaart, zonder diepgang op te leveren. De gretigheid om te blijven lezen die ik ervaar bij topthrillers, had mij deze keer niet te pakken. Ik vond het geen echt spannend boek. Daarnaast was de ontknoping niet echt verrassend. Samengevat vond ik het boek 'best aardig'. Vandaar de twee sterren! | 0neg
|
Het is een zeer tegenvallend boek. Een onzinverhaal, oppervlakkig. Je mag misschien niet vergelijken maar het is nog slechter dan het boek "All-inclusive" van Suzanne Vermeer. Het is niet grappig, het is niet spannend het is niet romantisch maar het is wel beresaai. Een duimpje geef ik niet gauw, maar dit kun je je lezers gewoon niet aandoen. | 0neg
|
Wel, ik moet Jeroen gelijk geven. Weerloos wist mij niet echt te bekoren, in tegenstelling tot de andere boeken van Deflo waar ik telkens enkele leuke uurtjes mee kon doorbrengen. In Weerloos heb ik dit wat gemist. Ook waren de hoofdpersonages als het ware typetjes die in het verhaal waren neergezet. In tegenstelling tot de thrillers waarin Bosmans & Deleu centraal stonden. Ik ben een fan van Deflo, en zal het zeker blijven, en zal blijven de boeken kopen maar geef mij toch maar die goeie ouwe Bosmans & Deleu! | 0neg
|
Tijdens mijn vakantie (september 2006) heb ik Nachtzuster van Unni Lindell gelezen. Vond dit een prachtig boek. Dus na de vakantie vol verwachting begonnen aan Het dertiende sterrenbeeld.
En dat werd dus een redelijke tegenvaller. Ik vond het eerlijk gezegd een boek zonder vaart met veel zweverige hoofdstukken. Had veel moeite om de concentratie vast te houden. | 0neg
|
Dit boek ben ik gaan lezen omdat ik geen zin had in een non-fictieverhaal, maar wel iets met politiek wilde lezen. En eigenlijk heb ik daar dus best wel spijt van.
De hoofdpersoon, Wessel Stols, lijdt aan het leven zoals we dat bij mij thuis zouden zeggen. Het is een grote egoïst die alles wat hem ten deel valt eigenlijk niet wil. Hij wordt uiteindelijk Europarlementariër, maar wil eigenlijk schrijver zijn.
Probeert dat, maar heeft daar het doorzettingsvermogen niet voor.
Hij wil een goed huwelijk, maar gaat wel naar bed met alles wat los en vast zit.
En dan zijn er nog heel veel dingen die hij politiek eigenlijk niet wil, maar toch doet.
Maar het meest absurdistische is zijn kunsthobby die de rest van zijn carrière en daarmee zijn leven bepaald. Maar de manier waarop hij dat meemaakt roept geen enkele sympathie op. Ik dacht steeds: "ja, dan had je het maar beter moeten doen."
In ieder geval laat dit boek je een soort van moraal zien, of het ontbreken daarvan. Maar het mooi en bijzonder om te zien waar hij allemaal terechtkomt. Ik heb mijn ogen 'uitgekeken' en mezelf meermaals plaatsvervangend voor m'n kop geslagen. | 0neg
|
In zijn strijd om meer empathie te kweken in onze samenleving scheert Jesse Klaver gemakshalve maar even de niet links-stemmers over een kam: De Rutte-, Wilders- en andere streepjes-Nederlanders moeten zich meer bewust zijn van de zwarte bladzijden in onze geschiedenis.... Wil hij hiermee zeggen dat allen die ook maar een beetje afwijken van de linkse politieke gedachtegang geen weet, geen interesse en geen respect hebben voor de duistere kant van de Nederlandse Geschiedenis? Zo ja, dan beschouw ik die denkwijze van zijn kant als populistisch, kortzichtig en vooral als totale nonsens. Als historica ben ik me wel degelijk bewust van de Vaderlandse Geschiedenis, hekel ook ik de politieke hedendaagse 'oorlogstaal' en voel ik hetzelfde medeleven voor de wereld om mij heen zoals hij die voor zichzelf beschrijft in dit essay. Maar voel ik vooral de klap in het gelaat over zijn wij-zij-gedachtegoed waar hij net zo hard aan mee doet: de empathische (groen) links-stemmer tegenover de andere streepjes-Nederlander. Over een balk in eigen ogen gesproken... | 0neg
|
Dodelijke stilte is de debuutroman van non-fictie auteur A.S.A. Harrison, die op 65-jarige leeftijd overleed in april. In haar boek gebruikt de auteur haar uitgebreide kennis van de psychologie om het snelle uiteenvallen van een relatie te beschrijven.
Jodi, 45 jaar, licht verontrust over de vervaging van haar jonge uiterlijk maar langs de andere kant is het leven wel fijn voor haar. Ze heeft een bevredigende carrière als psychotherapeut en woont in een mooie loft met haar partner sinds 25 jaar, Todd. Bij het begin van het boek, gaat Jodi ervan uit dat haar leven met Todd ideaal is. Alhoewel ze nooit getrouwd zijn, leven ze wel het leven van een langgetrouwd koppel.
Aangezien ze kinderloos zijn, hebben ze alle tijd en energie om in hun hobby's te steken. Jodi volgt Pilates, Todd... slaapt met andere vrouwen.
Jodi heeft zichzelf ervan overtuigd dat het geflirt van Todd eigenlijk geen reden tot ongerustheid heeft. Elke relatie is gebouwd op compromises, denkt ze bij zichzelf. Een man die occasioneel bedriegt, is een feit dat Jodi al te graag accepteert.
Van dit punt uitgaande, kan de lezer van het hoofdpersonage verwachten, dat er wel iets in het boek zal gebeuren. En ja hoor, Jodi slaat uit haar bol. Meer wil ik niet vertellen want dan heb je als lezer er ook niets meer aan. Maar waar je een thriller verwacht, maakt de auteur op haar eigen wijze een psychologische interpretatie van het verhaal. Het plezier zit in de details hoe Jodi reageert.
Uiteindelijk gaat het boek over twee mensen, die uit een verwrongen gezin komen en hun eigen problemen niet onder ogen willen zien.
Het boek is een aangrijpend relaas over de prijs die men betaald voor stille acceptatie van het lot. | 0neg
|
Een vrouwelijke apotheker wordt vermoord gevonden in een plas, haar zoon en een vriendin gaan op onderzoek uit en komen al snel uit bij een verdachte: de vader van de zoon, de man van het slachtoffer dus.
Ze ontdekken dat de vader nogal vreemde gangen er op na hield, maar er is geen bewijs dat hij een moordenaar zou zijn, de zoektocht waarbij zijdelings de hulp van de politie wordt ingeschakeld voert langs een sexclub, een juwelier en een autosloper, terwijl op de achtergrond een liefdesrelatie opbloeit tussen de zoon en het meisje wat hem helpt, en een relatie tussen de vader van het meisje en een werkneemster van de juwelier.
Dit alles in 250 bladzijden uitgewerkt, kortom een beetje te veel van het goede, of liever gezegd van het slechte, de karakters worden zeer slecht uitgewerkt, het verhaal concentreert zich voornamelijk op de zeer jonge onderzoekers, waardoor je je voortdurend in een jeugdboek waant, het soort boeken waar Jan Terlouw zich hiervoor mee op hield, en wat mij betreft mag hij daar ook wel weer naar toe, als dit boek niet van de bieb was maar van mezelf ging het de prullenbak in. | 0neg
|
Alle superlatieven die over De zoon over ons uit worden gestort herken ik helemaal niet. Met Harry Hole kan Nesbø subliem zijn, zonder deze merkwaardige politieman blijft er van de auteur bitter weinig over.
Het verhaal De zoon is net zo donker en somber dan de cover uitstraalt dus wat dat betreft is er wel enige consensus te bespeuren.
De tekst op de achterflap suggereert iets anders dan de inhoud weergeeft. Pas op pagina 376 is er enig contact te bespeuren tussen Simon Kefas en Sonny Lofthus. En dat is nog niet eens lijfelijk, dat gebeurt pas op pagina 432 en dan hebben we nog een kleine 50 pagina’s te gaan.
Laat Nesbø heel snel weer met Harry Hole terugkeren want dit houdt de ‘ster’ uit Noorwegen echt geen vier boeken vol. Schoenmaker blijf bij je leest is niet meer en beter van toepassing dan bij De zoon.
Het verhaal ontwikkelt zich nauwelijks, iedereen zit barstensvol problemen en niet een wordt er opgelost. Vergeleken met andere recensies en kreten erboven lijkt het erop dat mijn De zoon een heel andere inhoud heeft dan de andere boeken. Ik bespeur alleen maar saaiheid, ontbreken van raffinement en eindeloze dialogen die nergens over gaan en weinig tot niets toevoegen aan een ontwikkeling in de verhaallijn. Was Nesbø tot vandaag geen standaard Scandinavische auteur, na De zoon is hij dat even wel. Zelfs het einde kon niets goedmaken dus de capuchon kan, wat mij betreft, nog wel wat dieper over het hoofd getrokken worden. Jammer maar helaas!
Eindoordeel: 2 sterren
Spanning: 2 sterren
Plot: 2 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 3 sterren
Psychologie: 2 sterren | 0neg
|
Misdaad in Barcelona, staat er in hoofdletters op het omslag van Hondsdagen van Alicia Giménez Bartlett, en literaire thriller. Dan verwacht je, naast een spannend verhaal, een mooi geschreven sfeerbeeld van een stad die bij velen tot de verbeelding spreekt. Helaas is dat niet het geval; Barcelona komt er bekaaid af, en erg literair wordt het ook niet in dit debuut. Wat het wel is, is een heel behoorlijke detective met een redelijk interessante hoofdpersoon.
Inspecteur Petra Delicado, vanuit wiens perspectief het verhaal verteld wordt, krijgt te maken met een lastige zaak. Op straat wordt een in elkaar geslagen man gevonden, zonder identiteitspapieren. Terwijl hij in het ziekenhuis is, proberen Petra en haar collega Garzon uit te zoeken wie hij is. Dat lukt, en dan blijkt dat in het appartement van de man een spuuglelijk hondje op zijn baasje zit te wachten.
Petra besluit het hondje, dat ze Spokie doopt, tijdelijk te adopteren. Wellicht kan het beestje zelfs iets bijdragen in het onderzoek en ze leiden naar degene die de man zo afgetuigd heeft. Dan verandert het onderzoek echter: de man overlijdt zonder bij kennis te zijn geweest, het onderzoek wordt een moordzaak, en Petra zit opgescheept met een hond.
Gaandeweg het onderzoek blijkt ook dat ze opgescheept zit met een wel heel zakkige collega: Garzon, al jaren weduwnaar na een zeer liefdeloos huwelijk, versiert nu ineens twee vrouwen met wie ze via de moordzaak in contact komen, en vraagt van Petra advies bij ongeveer alles. Petra laat dit, uit een soort medelijden en ook uit vriendschap, over zich heen komen, en probeert Garzon te helpen, maar dit leidt soms tot wel heel bizarre situaties.
Uiteindelijk blijkt dat honden in dit onderzoek niet alleen maar bijzaak zijn, en de vriendschappelijke contacten van Garzon met de betreffende dames, en ook dat van Petra met een behulpzame dierenarts, lijken erg van pas te komen bij het oplossen van de zaak.
Kortom: een onderhoudende detective, waarvan een van de belangrijkste pluspunten is dat de hoofdpersoon met een zekere zwartgallige humor over de zaak vertelt. Haar toon is bijna onderkoeld, en ze heeft een interessante kijk op de zaken, waardoor je haar wel charmant gaat vinden. Toch krijgt deze thriller maar twee sterren, omdat de verpakking je iets totaal anders belooft, en je verwachting daardoor niet uitkomt. | 0neg
|
Wie kent het niet: je droomt en je bent je er ergens van bewust dat je zelf iets zou moet doen om het einde te bepalen. Dat is wat er in Het Nietse Nergens gebeurt. Hoofdpersonen zijn Ella, een meisje dat is ontsnapt uit een weeshuis, waar de kinderen onmenselijk hard behandeld worden. En Oeds, een jongen van wie de ouders van een andere planeet komen. Door een ruzie heeft hij een blauw oog en durft niet terug naar huis. Ze worden geholpen door Adje, die een overbezorgde moeder heeft en nodig op eigen benen moet leren staan.
De drie kinderen zijn op zoek naar een vrouw en haar zoon. Die vrouw heeft een vloek uitgesproken over het weeshuis van Ella en over het oog van Oeds, waardoor het altijd blauw blijft. De kinderen willen de vloek ongedaan maken, maar de vrouw is spoorloos verdwenen. In hun zoektocht varen ze over een magische grens de rivier de Vlore op, waar ze bijna worden overspoeld door een enorme golf. Die golf blijkt een naam te hebben (Toon Baar) en hij praat. De kinderen krijgen één kans hun bezoek aan Vlorië te overleven: ze moeten elke avond een magisch verhaal vertellen aan een twaalfkoppige jury. Dat lukt ze wonderwel, soms zo goed dat ze dicht in de buurt komen van de waarheid over Vlorië en de verdwenen vrouw. Het brengt ze in groot gevaar, zodat ze net als allen voor hen voGered door je eigen fantasieor altijd zullen verdwijnen in Vlorië. Tenzij ze binnen een uur een verhaal vertellen, dat hun leven kan redden én de vloek opheffen.
Het Nietse Nergens leest vlot door de rijke fantasie en humor. Maar soms is het teveel van het goede, waardoor het verhaal gaat kabbelen. Er mist spanning, zoals bijvoorbeeld in de Griezelbus van Paul van Loon. Er zitten elementen in het verhaal die een aanzet geven tot een ontzettend spannende verhaallijn, maar het komt er niet uit. Een weeshuis met een vloek: wat een horrorscenario kan dat zijn, maar de lezer ervaart het niet. Een jongen met twee zweverige buitenaardse ouders als experiment op aarde: wat leuk! Hoe kijkt hij naar ons leven hier? De schrijfster heeft hier echter een kans laten liggen om duidelijk te maken met welke reden zij hier zijn. Is er iets in hun karakter, waarom juist zij in Vlorië terecht zijn gekomen, dat ze wat zouden leren of juist niet? De lezer wil graag merken waarom juist deze kinderen de hoofdpersonen zijn: vullen ze elkaar aan? Een duidelijke hoofdpersoon had het verhaal krachtiger gemaakt, met een drijfveer om écht die heks te vinden die alle ellende heeft veroorzaakt.
Op haar website presenteert Marijke Mosterman het boek als geschikt voor 11 jaar en ouder, maar het karakter van het verhaal maakt meer een 9+ verhaal.
Marijke Mosterman is journaliste, tekstschrijfster en uitgeefster, Het Nietse Nergens is haar eerste boek. Daarnaast verzorgt ze cursussen en workshops ‘Mondelinge Geschiedenis’, waarin mensen het verleden leren beschrijven aan de hand van persoonlijke verhalen. | 0neg
|
Dit boek gaat over een meisje dat echt heeft bestaan in het begin van de 17e eeuw: Trijn Keever, die ruim tweeëneenhalve meter lang was, en daarmee natuurlijk op kermissen werd tentoongesteld om nog wat geld in het laatje te brengen. Altijd leuk om historische boeken te lezen, maar mijn hart ging er niet echt sneller van kloppen. Ik kreeg een beetje het gevoel alsof Lydia Rood te duidelijk wilde laten merken dat ze zich verdiept had in het leven van rond 1630. Piet Hein werd even zijdelings genoemd, de opstand tegen Spanje, het droogmaken van de Beemster en de Purmer, maar echt met het verhaal hadden al deze gebeurtenissen niets te maken.
Ook werd er vaak beschreven door welke straten en steegjes er gelopen werd: "Ze liepen over de Kleine Bult, staken de Doelenstraat over en liepen over de Schepenmakersdijk verder." Nou en? Ik denk dat deze straat de meeste lezers helemaal niets zegt, maar dat het wel aangeeft dat Lydia Rood haar huiswerk goed gedaan heeft.
Het boek was een aardig tussendoortje en vond ik tweeëneenhalve ster waard. Helaas! Dan maar afgerond naar beneden. | 0neg
|
Een roman over Spanje, in de tijd van Franco, kort na de Spaanse burgeroorlog.
Harry, een Engelse oorlogsveteraan gaat werken voor de Britse geheime dienst in Spanje, om meer te weten te komen over Sandy, een oude schoolvriend, die mogelijk betrokken is bij louche zaakjes met de Spaanse falangisten. Barbara, de verloofde van Sandy, is ondertussen op zoek naar Bernie, haar oude geliefde en tevens beste vriend van Harry, die zou zijn gesneuveld tijdens de burgeroorlog.
De beklemmende sfeer, van een corrupt en onderdrukt Spanje, wordt goed weergegeven. Maar het steeds weer terugkerend dialoog van de personages over de politieke spanningen, stond me al snel enorm tegen. Ik had al zo’n tweederde van het boek gelezen, toen het voor mij toch nog interessant werd. Op het einde werd het zelfs nog echt spannend, waardoor ik bijna geneigd was te vergeten, dat ik me door het grootste deel van het boek heen heb moeten worstelen.
Mijn waardering **½ duim, afgerond naar beneden, 2 duimen. | 0neg
|
Verschillende malen kon ik er de aandacht niet bij houden. Het hele stuk over de politiek, over de krant. Wat een hoop voorspelbaar gewauwel.
Dan even ging het weer goed, werd het weer wat spannender, maar dan ga ik bladzijden omslaan en niet omdat het een pageturner is.
Overschat! Saai!
Wat me verder opvalt bij de habbanrecensies is dat er vooral in het begin 4 sterren gegeven worden en het naderhand minder goede met minder sterren dus, recensies worden. Is hier ook sprake van nepnieuws, van manipulatie? | 0neg
|
UIT.... Een boek waar ik mij doorheen moest worstelen. Traag verhaal,weinig spanning en soms langdradig. Mijn nieuwsgierigheid groeide omdat meerdere leesboekvrienden dit boek hoog waardeerden. Maar helaas heeft de schrijfster voor mij de verwachtingen niet waargemaakt. Dit boek valt eerder onder het genre ROMAN dan onder een THRILLER. | 0neg
|
Tijdens een tocht op de Eiger in Zwitserland wordt de zeventienjarige dochter van Matthieu Schaidler, een schatrijke farmacie-industrieel, gekidnapt. MI5-agent Josh McFarren wordt op de zaak gezet. Hij bezoekt de plek van de kidnap en heeft een kort onderhoud met Schaidler, die overdreven kalm is over de ontvoering van zijn dochter.
McFarren komt erachter dat Schaidler een van de aloude machtige families is die de scepter zwaaien in een invloedrijk genootschap, de Orde van Malta. Ook ontdekt hij dat er van alles mis is in Schaidlers bedrijf in Delhi. Het begint hem duidelijk te worden dat er een duister spel wordt gespeeld waarbij onschuldige mensen geïnfecteerd zijn met het dodelijke virus Eschatos.
Dit verhaal leest erg lastig vanwege de vele locatie wisselingen en personages, je kan het nauwelijks bij houden. Het is als het ware een denderende trein die maar zeer langzaam stopt. Hierdoor is het niet bij te houden en word je als lezer opgejaagd. Ik heb een paar weggelegd omdat ik het tempo niet bij kon houden, terwijl ik juist van snelle actiethrillers ben. Pas de laatste paar hoofdstukken, als je bij het plot aankomt, gaat de vaart er wat uit.
Het karakter van Josh McFarren komt helemaal niet uit het verhaal naar voren, de schrijver kiest er blijkbaar voor om daar zo min mogelijk over te vertellen. Ik kon me niet met hem identificeren, juist omdat je alleen maar weet dat hij bij de MI 5 zit en van hot naar her vliegt.
Er zit actie in het verhaal maar ik heb het geen een moment echt spannend of boeiend gevonden.
2 sterren | 0neg
|
Ik heb dit boek geluisterd op storytel, hierbij maakte voorlezer Isa Hoes veel goed, maar verdorrie wat een trage start. Tijdens het luisteren heb ik zelfs stukken doorgespoeld omdat ik het zat was. Natuurlijk moest ik wel het einde horen, want zo nieuwsgierig ben ik wel. Ik heb het hele boek Myrthe door elkaar willen schudden. 'Zeg er nou eens iets van' ging het door mijn hoofd. Ik kon me niet matchen met haar persoonlijkheid hierdoor vond ik het boek ook minder leuk.
Het plot daarentegen vond ik geweldig.
Ik wil het boek graag 2,5 ster geven, maar dat kan helaas niet, dus het worden er 2. | 0neg
|
Ik vind De stille zonde een mooi geschreven verhaal, dat zeker. Toch blijf ik met een paar 'mitsen & maren' zitten. Allereerst is er het gebrek aan originaliteit. De stille zonde schuift probleemloos aan in een hele rij goedgeschreven boeken, maar voegt nergens iets nieuws toe. De tobbende inspecteur met zijn charmante vrouwelijke collega, de alleenstaande moeders met hun koters en bijpassende sores, het gemene mannetje dat iedereen stiekem dan wel openlijk belaagt - het is allemaal al vaker vertoond. Dijkzeul laat haar verhaal laat op stoom komen, toont een nuffige voorkeur voor moeilijke woorden waar dat overbodig is en frommelt hier en daar haar kennis van klassieke componisten in het scenario. Kortom: veel sfeertekening, weinig vaart. Het einde komt plots, in twee hoofdstukjes van samen drie pagina's. De rol van de inspecteur draait uit op een marginale bijdrage; in dat opzicht is De stille zonde dus ook al geen speurdersroman. | 0neg
|
“Het eerste wat je dus moet veranderen, is dat je voortaan het woord ‘eten’ in de term ‘gezond eten’ gaat beschouwen als een werkwoord in plaats van een zelfstandig naamwoord, en het woord ‘gezond’ als een bijwoord in plaats van een bijvoeglijk naamwoord. Gezond eten is niet iets wat op je bord ligt, maar iets wat je dóét. Dat is echt een heel belangrijk verschil, als je er even over doordenkt.”
Het doel van Gerrit Jan Groothedde alias Eetschrijver is dat je gaat nadenken over eten en voedsel. Dat je niet klakkeloos overneemt wat de marketing van de grote voedselproducten (lees pakjesfabrikanten) en supermarktketens graag willen dat je koopt, kookt en vervolgens opeet.
In zijn nieuwste boek Het antidieetboek, afvallen zonder kuren of andere fratsen volgens Eeetschrijver neemt hij je mee langs zijn eigen afgelegde weg. De weg waar hij vele kilo’s verloor en de kennis die hij tijdens deze weg opdeed.
Eetschrijver heeft een eigen blog, schrijft voor verschillende tijdschriften en gebruikt Twitter om elke dag zijn gedachtes de wereld in te sturen. Hij is geen voedseldeskundige, geen wetenschapper, geen kenner. Daar is hij compleet eerlijk over. In dit boek wordt gepoogd je enthousiast te maken voor kennis. Kennis die dus wordt overgebracht via zijn eigen belevenissen. Hierdoor doet het erg denken aan Allen Carrs boek Stoppen met roken. Ook hij vertelt aan de hand van zijn eigen verhaal en op dezelfde populistische aanspreekwijze hoe je aangeleerd gedrag kunt wijzigen. Maar hé, Allen Carr heeft zo vele mensen op deze aarde de kracht gegeven om te kunnen stoppen met roken, dus wie weet wat Eetschrijver met dit boek kan bereiken.
Even over die populistische schrijfwijze. Je wordt op een directe een af en toe vrij grove manier aangesproken. Daar moet je wel zin in hebben. Een paar voorbeelden:
“Je hebt gaandeweg dit boek een aardig beeld gekregen van alles wat je van allerlei kanten door de strot wordt geramd.”
“ Als het Voedingscentrum brood aanbeveelt, kunnen ze je daar ook meteen Becel of een andere dieetmargarine op laten smeren. Want ook op dieetmargarine is het Voedingscentrum bijzonder dol.”
“Die Vinkjes mogen van mij om teintallen redenen liever vandaag dan morgen bij het grof vuil.”
Wanneer je met dit taalgebruik geen moeite hebt of je vindt het zelfs een prettige manier om kennis tot je te nemen en je wilt geen dieetboek of stappenplan, maar wel wat leren over voedsel dan kan dit boek iets voor jou zijn. Je leert veel over zaken als het marketinggebruik van de Vinkjes en het ongezonde van kant-en-klaar maaltijden. Wanneer deze zaken nieuw voor je zijn dan is het lezen van dit boek een makkelijke en eenvoudige eerste stap in de wereld van gezonder eten.
Het boek is verdeeld in drie thema’s die elkaar afwisselen. Zo lees je in Project Eetschrijver Light het persoonlijke verhaal van Eetschrijver. In Verzwarende omstandigheden wordt de kennis aan het licht gebracht en in Aan de slag wordt duidelijk gemaakt hoe je de opgedane kennis in praktijk kunt brengen.
Dus toch stiekem een stappenplan en verschillende opsommingen waaraan je moet blijven denken. Ook al blijft Eetschrijver het hele boek zeggen: “Nee, ik ga je niet vertellen wat je moet of juist niet mag. Ik ga je wel een boel dingen uitleggen en je veel tips geven”.
Het lijkt vrij logisch dat je niet ontkomt aan “Volgende dingen die je wilt” en zelfs “En dus hoef je je in het eerste stadium van je nieuwe eetpatroon maar twee fundamentele keuzes in te prenten…” maar waarom dan zo graag tentoonspreiden dat je in dit boek niets wordt opgedragen? Alles wordt verkocht onder ‘eigen keuze’. Is dit een marketingtruc?
Het boek lijkt toch te weinig kennis over te dragen om ook dit ‘stappenplan’ te zien mislukken. Te weinig kennis waardoor je waarschijnlijk onvoldoende houvast vergaart om je hersenen nu eindelijk te leren dat een gezond eet- en leefpatroon noodzakelijk en fijn is.
De eerste stap, dat is dit boek. De eerste kennis wordt hierin opgedaan om gemotiveerd te raken voor je mogelijke nieuwe leefstijl: gezond eten. Maar wel slechts de eerste stap. Vervolg lijkt nodig. | 0neg
|
Deze Rankin heeft mij heel erg teleurgesteld. Ik heb het boek dan ook vroegtijdig dichtgeslagen. Het heeft mij totaal niet gepakt en ik kon er dan ook mijn aandacht niet bij houden. De drie naast elkaar lopende verhaallijnen bleven te oppervlakkig. Inspecteur Rebus, die in de andere boeken toch een goed uitgewerkt personage is, leek hier wel een grijze muis. Jammer, een gemiste kans voor Rankin. | 0neg
|
Weer een boek over 'dappere mensen' in een zware tijd. De grote lijn zal waar zijn, de wreedheden van de Nazi's in genoeg aan bekend. De rest van het verhaal zal vanuit de herinnering van Lale ook wel kloppen al zal die gekleurd zijn door het tijdsverloop.
Alleen is het boek ontzettend slecht geschreven dan wel vertaald. Staccato zinnen waar soms het verband zoek is. Wellicht gericht op de jongere generatie lezers met een kortere concentratieboog.
Gemiste kans, er zijn veel betere boeken in dit genre. Mijn favoriete oorlogsboek is De Welwillenden van Jonathan Littell. Zonder romantiek, een beschrijving van de gruwelijkheden die mensen elkaar aan kunnen doen. | 0neg
|
Ik begrijp de hype hierrond niet zo goed, het is niet goed maar ook niet echt slecht. Ik denk niet dat ik de volgende twee delen nog zal lezen. | 0neg
|
Had me zeer op dit lekkere dikke boek verheugd. Heb me er echt doorheen moeten worstelen. Na alle andere boeken van George (die ik allemaal heb) was dit een enorme tegenvaller. Het verhaal sleept zich maar voort. Hoe kan men dit een literaire thriller noemen. Al met al zeer teleurstellend! | 0neg
|
Het verhaal leest wel lekker weg. Misschien had ik het eerder uit kunnen lezen (ongeveer 2 weken over gedaan), maar dat komt omdat de Leesclub mij niet echt uitnodigde door te lezen. Een leuk verhaal maar voor mij beslist geen topper! Zoals mw Dorrestein zelf over dit boek zegt: "Ik wilde beslist geen gangbare roman schrijven". En dat kan ik alleen maar bevestigen. | 0neg
|
Gebalsemd lichaam is het tweede deel in een reeks van vier rond de historische figuur Efisio Marini, een Sardinische arts en balsemer. Dat laatste is waar Efisio zich vooral mee bezighoudt: met het conserveren van lichamen met allerlei zouten en mineralen. De eerste bij wie het echt lukt, is de advocaat Giovanni Làconi, die vermoord is door de Angst. Letterlijk, want zijn arm werd pas na zijn dood afgehakt, net zoals zijn hoofd pas achteraf werd ingeslagen. Efisio wordt door het gerecht aangesteld als deskundige en heeft zo een aanleiding om de angstaanjager op te sporen. Erg snel gaat dat niet, want eerst verliezen ook nog Làconi's vrouw en een paar anderen het leven. Nochtans ligt de oplossing, achteraf bezien, nogal voor de hand. Maar er is een excuus voorhanden: de aandacht wordt afgeleid door de opiumsmokkel vanaf de andere kant van de Middellandse Zee.
Was Gebalsemd lichaam een kerk geweest, dan was het zeker en vast een barokke jezuïetenkerk, met veel gouden ornamentjes, overladen schilderijen en theatrale aandachtsafleiders. De zinnen die Todde neerschrijft zijn zodanig doordacht en volgepropt met denkbeelden dat je er het noorden bij verliest. Een voorbeeldje: 'De ideeën lijken grootser en ze wapperen als witte lakens in de wind, maar daardoor raakt hij wel in de war, omdat ze over elkaar heen vallen. De ideeën geven hem een gevoel van welbehagen, hij transpireert, maar voelt een koelte die aanvoelt als de essentie van koelte, die vanuit zijn maag komt en alle kanten op wordt geblazen. Het lijkt net alsof de stad met haar straten heuvel op en heuvel af, in de vlakte ligt.' Erg vlot kan ik dat niet noemen. Mogelijk nog erger is dat ook de dialogen lijden onder die breedspakigheid, zodat uiteindelijk de personages niet meer zijn dan gebalsemde lichamen: ze zijn er, er is zelfs hard aan gewerkt, maar de ziel is eruit verdwenen. Het had nochtans mooi kunnen zijn: een historische thriller over een beginnende balsemer. Het heeft niet mogen zijn. | 0neg
|
Het verhaal speelt zich af in het Barcelona van Gaudí. Zowel in het heden als het verleden. Het werk van Gaudí speelt een erg belangrijke rol in dit boek. Een boek waarin raadsels moeten worden opgelost. Op zich is dit laatste een interessant gegeven en kan een boek bijzonder maken.
In De Gaudí sleutel komen die raadsels niet tot zijn recht. Een beetje raadsel moet moeilijk op te lossen zijn. Met of zonder aanwijzingen. In het boek gaat het oplossen wel erg gemakkelijk. Dat is jammer. Hier had zoveel meer uitgehaald kunnen worden.
De passages naar het verleden vond ik op sommige momenten wat langdradig. Mogelijk dat dit komt omdat hier de spanning ontbreekt. Een spanning die in het heden voor het overgrote deel wél aanwezig was.
De schrijvers etaleren in het boek hun enorme kennis over de architect Gaudí. Dit resulteert erin dat de lezer na het lezen van het boek veel wetenswaardigheden rijker is. Interessant, maar niet altijd nodig.
Hoewel het boek ongeloofwaardige elementen bevat, was het, ondanks het deels ontbreken van de spanning, redelijk lezenswaardig. Soms wat taai, maar dat is snel vergeten bij de spannendere hoofdstukken. | 0neg
|
De schrijver Chan Koonchung is in de Lage Landen een nobele onbekende. In China daarentegen is hij een manusje-van-alles als acteur, screenwriter en filmproducer. Met zijn boek De vette jaren neemt hij de rol van schrijver op zich. Chan Koonchung maakte zichzelf niet populair bij de Chinese overheid, want het boek werd officieel verbannen.
Het verhaal draait rond vier hoofdpersonen. In 2013 staat de carrière van de zelfgenoegzame schrijver Lao Chen op een laag pitje. Zijn geliefde Xiao Xi is een mislukte juriste, tevens een politiek activiste. Zij kruisen het pad van Fang Caodi, een grote fan van de schrijver Lao Chen. Tenslotte is er nog He Dongsheng, een ambtenaar uit de hoogste regionen van de Chinese overheid. In 2008 werden officieel de gouden jaren van China afgekondigd, tegelijkertijd met het uitbreken van de wereldwijde economische crisis. Sinds die bekendmaking is de hele Chinese bevolking uitermate gelukkig, op een enkeling na. Er is iets onheilspellends aan de hand. Geen enkele Chinees herinnert zich immers nog de maand februari 2008 of wat daarin gebeurd is: de maand is officieel 'geschrapt' en uit het collectieve geheugen verdwenen. Fang Caodi is de enige die zich dit realiseert. Hij slaagt erin zijn onrust over te brengen op zijn helden Lao Chen en Xiao Xi. Vervolgens gaan ze samen achter de verborgen waarheid en implicaties van de verloren maand aan.
De opbouw van het boek is apart. De structuur van het boek heeft niks van de gebruikelijke structuur die wij westerlingen gewend zijn. Er is bijvoorbeeld geen rechtlijnige opbouw naar een hoogtepunt op het einde. Willekeurige episodes uit de levens van de hoofdpersonages wisselen zich af met de gebeurtenissen in China sinds 2008.
Het boek is duidelijk een politiek statement, een aanklacht tegen het gebrek aan transparantie en de totalitaire stijl van de Chinese overheid. Daarbij blijft de geloofwaardigheid van het intrige doorheen heel het boek steil overeind. Dit boek dompelt je niet onder in een denkbeeldig spannend verhaal. Het is geschreven vanuit de verontwaardiging van Chan Koonchung. Het uitgangspunt van het verhaal, de verloren maand, is origineel en past in de thrillertraditie. Het verhaal op zich is echter geen thriller. Het is eerder een cultroman, een boek dat aanleunt bij het bekende 1984 van George Orwell. Het boek wordt ook ingeleid door een voorwoord van de Engelse vertaler en afgesloten met een nawoord door een China-experte.
De vette jaren hoort met andere woorden niet thuis in het genre van de suspense. Als beoordeling krijgt het boek daarom slechts twee sterren. Lezers die echter belangstelling hebben voor een politiek geïnspireerde roman zullen dit intelligente boek beslist appreciëren. | 0neg
|
Jane MacGuire is een jonge studente, die niet weet wat haar afkomst is maar ze is liefdevol opgevoed door Eve Duncan en Joe Quinn, beide politiemensen. Op een avond wordt Jane gebeld door een mede-student, of ze haar pleegbroer Mike uit de kroeg wil komen halen want hij is dronken. Buitengekomen met Mike worden ze overvallen, maar Jane weet te ontsnappen. Helaas is Mike gewond en hij overlijdt. Jane blijkt het doelwit te zijn van minstens twee groepen mensen die haar voor snode doeleinden willen ‘hebben’. Gelukkig is er ook een man die haar wil helpen: Trevor, die zij vier jaar geleden al heeft ontmoet en waar ze tegen haar zin in een zwakke plek voor heeft gekregen. Jane blijkt op de een of andere manier de sleutel te zijn tot een oud geheim, dat op zijn beurt weer een sleutelrol speelt bij het voorkomen van een terroristische aanslag.
Na het lezen van Firestorm, eind vorig jaar, was ik erg enthousiast over Iris Johansen. Vol goede moed begon ik dus aan Count Down. Helaas viel het nogal tegen. Om niet het plezier te bederven voor mensen die het boek willen lezen, kan ik niet eens uitgebreid ingaan op de vele hoogst eigenaardige plotwendingen, het grote aantal hoofd- en bijfiguren, de eigenaardige ‘doorkijkjes’ in het verhaal en het feit dat het net is of Johansen niet kon beslissen tussen het vertellen van twee verhalen. Het eerst verhaal gaat over Jane, die blijkbaar als meisje van 17 naar Italië is geweest, naar een opgraving, alwaar bleek dat zij heel erg lijkt op een vrouw die Cira heet en die is omgekomen bij de uitbarsting van de (naam). In die tijd heeft zij Trevor ontmoet, die ook al achter het goud van Cira aanzat. Het verhaal van Cira, onder meer verteld door de vertaalde brieven, is het ene verhaal. Dan het andere: een grote engerd wil bommen gooien op bekende steden in Amerika. Dit wil hij uitsluitend doen omdat hij de pest heeft aan zijn eigen land. Er zijn twee groepen die de man, Reilly genaamd, willen tegenhouden, en Trevor en zijn groep is er daar een van. Jammer genoeg werken de groepen niet met elkaar samen. Integendeel, de andere groep, met aan het hoofd ene Grozak, heeft een prijs gezet op het hoofd van Trevor. Jane zit er middenin. Ze wordt dan ook voortdurend heen en weer gesleurd, eerst naar Schotland, naar een groot oud kasteel, en dan weer terug naar Amerika. Dat kasteel, en de eigenaar McDuff, en zijn beschermeling Jock blijken halverwege het boek ook nog een grote rol te spelen in het verhaal. Jock blijkt ooit gehersenspoeld te zijn door Reilly, en McDuff heeft meer te maken met Jane’s verleden. Kunt u het nog volgen? Nou, ik wel maar ik moest er vreselijke moeite voor doen. Het was allemaal zo geforceerd, en zo onwaarschijnlijk, en bij tijd en wijle niet spannend maar saai. En dan aan het eind vallen er een hoop doden en dan is het over. Jammer. Het boek krijgt twee sterren omdat het vaardig is geschreven. (Door: Jannelies Smit) | 0neg
|
Misschien mede gezien de hoge verwachtingen die deze nieuwe thriller van Saskia Noort met zich meebracht (de media speelt hierbij een grote rol), kan ik nu helaas slechts twee sterren geven.
De cover waarop prijkt "Literaire Thriller" schiet naar mijn mening de inhoud voorbij. Het woord literair" zou misschien vervangen moeten worden voor "erotisch", een passende beschrijving voor het grootste deel van deze roman. Wat me opviel en dat komt waarschijnlijk doordat ik dit boek direct na Esther Verhoef's Onrust gelezen heb, dat er erg veel gebruik wordt gemaakt van songteksten! Bladvullers of een poging het verhaal in de tijdgeest (emoties) van een bepaalde lezersgroep te schrijven (waarschijnlijk vaak dertigers).
Resumerend vind ik echter wel, dat dit een boek is dat je in een keer uitleest en dat je er zeker geen verloren-tijd-gevoel aan overhoudt. Lekker tussendoortje! | 0neg
|
Het duurt lang voordat het boek op gang komt. Halverwege heb ik zelfs getwijfeld of ik zou stoppen. Gelukkig niet gedaan, want het einde was toch wel de moeite waard. | 0neg
|
Dit boek is duidelijk een jeugdboek geschikt voor kinderen vanaf tien jaar.
Nu houd ik op zijn tijd wel van jeugdboeken en dus ben ik het met veel enthousiasme gaan lezen.
Jonas is een uitverkorene die het land kan komen redden. Hij leert magie gebruiken, krijgt een draak en moet naar school. Tussendoor wordt er van hem verwacht dat hij meehelpt bij de bevrijding van stukken land die veroverd zijn door Maereis, de kwaadaardige zus van de koningin.
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er moeilijk doorheen kwam. Dit ligt zeker niet aan de basis van het verhaal want dat is erg leuk. Toch struikelde ik regelmatig over een aantal dingen wat het voor mij een moeizame leeservaring maakte.
Er staan bijvoorbeeld nog vrij veel foutjes in het boek en dat werkt een beetje storend. Ook volgen sommige gebeurtenissen elkaar erg snel op waardoor ik af en toe de draad kwijtraakte. Zo kan Jonas bijvoorbeeld al heel snel in het begin van het verhaal magie gebruiken en weet zelfs al vijanden te verslaan wat niet helemaal realistisch overkomt.
Het stuk dat de school van Jonas beschrijft vind ik erg leuk en hiermee kwam ik echt in het verhaal.
De lessen die hij moet volgen en de manier waarop het beschreven wordt is leuk en interessant.
Helaas is dit stuk in vergelijking met andere stukken in het boek vrij kort en de reis die volgt haalde me weer uit het verhaal.
De uiteindelijke ontmoeting met Maereis vond ik dan wel weer interessant. Het wekt zeker nieuwsgierigheid op naar dit personage en hoe het later verder zal gaan tussen Jonas en deze vijand.
Ondanks dat ik moeite had met dit boek denk ik dat de jeugd er zeker van kan genieten. Met name jongeren tussen de tien en dertien/veertien jaar.
Het is een spannend verhaal vol avontuur in een mooie, magische wereld die bij vele tot de verbeelding zal spreken! | 0neg
|
Vroeger werd een goed boek beloond met een verfilming. Hiervan zijn talloze geslaagde voorbeelden te noemen. De afgelopen decennia wordt er met enige regelmaat een succesvolle game 'verboekt'. Bekende voorbeelden hiervan zijn Halo, Resident Evil, (World of) Warcraft en ook de Assassins Creed-serie van Bowden. Hamvraag hierbij is of een succesvolle game ook een goed leesbaar boek kan opleveren.
De Assassins Creed-serie is geschreven door Oliver Bowden, een pseudoniem van Anton Gill. Gill heeft maar liefst 35 boeken op zijn naam staan, zowel fictie als non-fictie. De Assassins Creed-serie schreef hij, naar verluidt, nadat hij enthousiast was geworden over het verhaal door het spelen van de game. Openbaring is het vierde deel van de serie, die in totaal acht delen beslaat. De verschillende delen spelen in verschillende historische tijdperken, hebben wel een doorgaande lijn, maar kunnen ook los van elkaar gespeeld, en allicht dus ook gelezen, worden.
In Openbaring gaat Ezio di Auditore, Mentor van de Assassijnse orde, naar Masyaf, een oude Assassijnse burcht. Hij gaat erheen om er de oude bibliotheek van Altair (één van de grondleggers van de Assassijnen) te zoeken. Aangekomen bij Masyaf word hij gevangen genomen door de Tempeliers, de aartsvijanden van de Assassijnen, die de burcht inmiddels hebben bezet. Hij komt erachter dat er vijf sleutels nodig zijn om de bibliotheek binnen te komen en dat deze zich bevinden in Constantinopel. Hij ontsnapt op miraculeuze wijze aan de Tempeliers en reist naar Constantinopel. Daar gaat hij, geholpen door Yusuf Tazim, de bevelhebber van de Assassijnen in Constantinopel, en Sofia Sartor, een Ventiaanse boekverkoopster op zoek naar de sleutels die hem toegang moeten verschaffen tot de bibliotheek van Altair. Hierbij worden Ezio en zijn Assassijnen dwars gezeten door de Tempeliers die ook sterk vertegenwoordigd zijn in Constantinopel en ook op zoek zijn naar de sleutels. Naast zijn zoektocht naar de sleutels raakt Ezio ook nog verstrikt in intriges aan het Osmaanse hof.
Het verhaal begint met een actiescène. Kort daarop volgt een flashback die eindigt met exact dezelfde zin als actiescene. Op die manier opent Bowden het verhaal vlot, en kan hij vervolgens de noodzakelijke informatie aan de lezer kwijt. Een mooie vondst. Verder is een leuk gegeven dat de hoofdpersoon een Assassijn is, en dat de Tempeliers in dit boek de vijand zijn. In de meeste (West-Europese) historische boeken is dat andersom en worden Tempeliers afgeschilderd als helden. Daarnaast is de historische setting goed uitgewerkt en kloppen de historische feiten. De hoofdstukken zijn kort, wat prettig leest. Kanttekening hierbij is wel dat er enkele hoofdstukken zijn die meer uitgewerkt hadden moeten worden. Een voorbeeld hiervan is het hoofdstuk over de bestorming van de toren waar de Sultan verblijft. Het innemen van dit gebouw van de machtigste man van Constantinopel wordt in twee zinnen voltooid. Je zou verwachten dat dit huzarenstukje wat meer beschrijving verdient. Bowden varieert in schrijfstijl, van zeer kort, staccato in de actiestukken, naar meer beschrijvend in de verhalende hoofdstukken. Ook gebruikt Bowden veel jargon, bijvoorbeeld met betrekking tot wapens en zeevaart. Dat is erg leuk voor de liefhebber. Storend zijn termen als 'bromde wat' en 'op een gegeven moment' die te vaak en op foute momenten worden gebruikt. Leuk zijn ook de stukken geschiedenis van de orde van de Assassijnen bij iedere vondst van een sleutel. Tot zover het goede nieuws, want de actiescènes, en dat zijn er nogal wat, zijn echt stuitend slecht. Het klopt gewoonweg niet. Een voorbeeld hiervan is een scene waarbij Ezio di Auditore een tweetal mannen woordelijk afluistert. Hij kan dit doen ondanks de drommen mensen waar zowel hij als de mannen die hij afluistert zich door bewegen. Daarnaast zijn er ook handlangers van de twee mannen die in de gaten houden of zij niet gevolgd worden. In deze omstandigheden twee mannen woordelijk afluisteren kan allicht in een computerspel, maar is in werkelijkheid onmogelijk. En van scènes zoals deze zijn er tientallen te vinden in Openbaring. Dit is zeer storend, leidt af van het verhaal en is fnuikend voor het leesgenot.
Het verhaal in Openbaring volgt in grote lijnen het verhaal van het computerspel. Het is jammer dat Bowden zich niet meer literaire vrijheid heeft gegund of heeft gekregen om het verhaal, dat in de kern best potentie heeft, geloofwaardiger te schrijven. Hiervoor had hij verder moet wegblijven bij de acties in het computerspel en deze scènes moeten herschrijven. Openbaring is de beschrijving van een game. Het is allicht leuker om het spel te spelen, of anders een goed boek te lezen, al naar gelang ieders voorkeur. | 0neg
|
Een hele fijne schrijfstijl heeft Esther, dat heb ik ook al bij haar vorige boeken gemerkt. Alleen door de fijne schrijfstijl ben ik door blijven lezen in Deja vu. Het verhaal op zich kon me maar heel matig boeien. Sommige stukken waren wel interessant maar voor het grootste deel vond ik het maar niks. Toch wilde wel graag weten hoe het af zou lopen maar ook dat viel me enorm tegen. Ik hoop dat Esther's volgende boek weer van beter niveau is. | 0neg
|
Je zit meteen in het verhaal en het is zo geschreven dat je toch wel nieuwsgierig bent na de afloop. Het boek haalt het niet bij de Scandinavische thrillers maar voor een zondagmiddag in de tuin kun je het wel lezen.
Het boek heeft 2 verhaallijnen waarbij de 1e over Nathalie gaat die op de vlucht is voor haar gewelddadige ex-vriend. Het kost haar bijzonder veel capriolen om uit zijn handen te blijven. Door de moord op haar vriendin wil de politie haar ook graag spreken maar ze blijft op de vlucht.
De 2e verhaallijn gaat over Julia die rechercheur is bij de politie en een toevallige ontmoeting heeft met Nathalie. Doordat Nathalie een andere identiteit heeft aangenomen heeft Julia geen idee met wie ze te maken heeft. Maar als de ex van Nathalie opduikt en gearresteerd wordt komt de waarheid boven tafel. | 0neg
|
Als je ontdekt dat je op de aardbol staat als ongepland gevolg van een verkrachting, is het begrijpelijk dat de wereld op zijn grondvesten schudt. Net zoals het bijna vanzelfsprekend is dat een genezen verklaard tbs-er dreigt af te glijden naar zijn oude gedrag wanneer zijn wankele zekerheden hem worden ontnomen. Tel de mogelijke rampen die ineens dreigen bij elkaar op en je hebt vuurwerk. Helaas is in deze thriller een en een niet twee, maar neigt de balans naar een negatieve uitkomst.
In de nieuwe thriller van René Appel ontdekt Suzan na het overlijden van haar moeder waarom zij altijd zweeg over haar onbekende vader: hij was een verkrachter. Suzan en haar man Ron runnen een matig succesvolle zaak met vintage spullen, samen met hun jonge, gezellige assistente Lieke. Te gezellig, want algauw blijkt dat Ron als een blok is gevallen voor haar charmes. Als hun affaire aan het licht komt, brengt dit Suzan in een twijfelachtige staat waarin de obsessie voor de verkrachter die haar vader is nog eens extra wordt aangewakkerd. Haar redenering: de man heeft verschrikkelijke dingen gedaan, maar wat is er tegen om hem toch op te zoeken.
Direct komt er bij de lezer een scala van mogelijke verschrikkingen op. Na dit toch uiterst omzichtig aangestoken lontje doen vervolgens rook noch vuur ook nog maar iets van een explosief gevolg vermoeden. Halverwege zou het bijna gezapig voortkabbelende verhaal een vlucht kunnen nemen, maar ook dat doet het niet. Suzan vindt haar vader en een behoedzame omgang begint. Net wanneer het woord ‘impasse’ zich voor de hele situatie opdringt, komt daar een einde aan. Op driekwart van de thriller valt er een dode, een moord zoals te verwachten viel. Suzan krijgt in het debacle opnieuw een slachtofferrol toebedeeld, maar nu valt haar ongemak meer onder het kader ‘klein leed’ dat het hogere doel van een Verrassende Twist aan het van de thriller dient.
Deze twist, of eigenlijk meer een kwinkslag, is wel een glimlach waard, maar ook niet meer. Als ‘beloning’ van het lezen is het niet voldoende, het is niet de redding van een verhaal dat bijna doodbloedt van uitblijvende verwachtingen. Het zou de kracht van het boek kunnen zijn, die tergend bedaarde (bijna betuttelende) verteltrant die daarmee de lezer lijkt te willen voorhouden “Dit zou iedereen kunnen overkomen”. In tegenstelling tot wat de titel impliceert wordt er voor de lezer niets verzwegen en alles voorgekauwd gepresenteerd, met als gevolg dat spanning in welke vorm dan ook ontbreekt. Dat je bij gebrek aan beter overal intriges achter gaat zoeken is niet spannend, maar domweg irritant. Clichés, de onnozele observaties van Suzan en een handjevol pompeuze zinnen helpen daaraan ook niet veel.
Het is altijd fijn als je iets aan het lezen van een boek hebt gehad. Aangenaam tijdverdrijf of in een gunstig geval zelfs een verhelderend inzicht, of op zijn minst een beter humeur. Of Verzwegen nu wel of niet aangenaam tijdverdrijf is, valt uiteraard over te twisten, maar veel meer hoef je ook niet te verwachten. Zo oppervlakkig als de gevoelens van de personages voor elkaar blijken te zijn, zo oppervlakkig blijkt ook de uitwerking op de lezer. Venijn, dat is wat hier deerlijk ontbreekt, terwijl het verhaal dat extra beetje pit bij gebrek aan spanning juist zo gebruiken kan. Op zich is 'vuurwerk' in een thriller natuurlijk niet per se een must. Maar het extreem gematigde Verzwegen gaat uit als een weinig imponerende Chinese kaars. | 0neg
|
Op zich een goed verhaal maar ik vind dat het te lang duurt, ik heb het opgegeven bij pagina 413. | 0neg
|
Dat heb ik nou altijd een mooi Duits woord gevonden ... en geeft precies aan waarom ik maar twee sterren heb gegeven: smaken verschillen! Mijn vrouw is vertaalster Duits en groot fan van de Duitse krimi, zowel op televisie als in boekvorm. Dus na lang aandringen heb ik maar weer eens een Krimi ter hand genomen. En wel van Neuhaus, sinds jaren een gevierd schrijfster bij onze Oosterburen en ook op deze site alleen maar lovende recensies. Het moge inmiddels duidelijk zijn: aan mij niet besteed.
De eerste 100 blz blijven er maar nieuwe namen opduiken, iedereen wordt benoemd met voor- en achternaam. Ook personen die niet meer terugkomen in het verhaal. Waarom? Logisch dus dat het uitdiepen van karakters onbegonnen werk is. Daarmee blijft het dus oppervlakkig, wat ook geldt voor de vlakke emotie waarmee de huwelijksperikelen van de politiechef worden beschreven. Op het randje van een doktorsroman, of er net overheen misschien ....?
Wat ik vooral mis in dit verhaal is een onverwacht plot. Halverwege het boek had ik al door welke kant het op zou gaan en ja hoor...
Ik vind het prachtig dat er zo veel mensen plezier beleven aan de boeken van Neuhaus. Zo is er voor ieder wat wils. Maar ik houd het voorlopig weer voor gezien in dit genre. | 0neg
|
Als ik merk dat dit boek op alle toonaarden de hemel in gehesen wordt door vele en niet de minste recensenten, dan vraag ik me af of meer dan vijfhonderd pagina’s gruwel, seks en sadisme nu echt de criteria zijn voor een nominatie voor een literaire prijs. Ik distantieer me van al die lovende woorden en kan een gevoel van wrevel moeilijk onderdrukken wanneer ik gaandeweg vaststelde dat een dergelijk hoog gegrepen thema tot schrijverij wordt verhaspeld en dat daarvoor drie continenten moeten aan bod komen met duistere figuranten die het verhaal even binnen struinen en voor het overige in de mist verdwijnen. Afgezien van enkele rake waarnemingen en uitdrukkingen ben ik uiterst tevreden dat de zware klus (542 pagina’s) geklaard is. Ik kijk met spanning uit naar Peter Buwalda tweede roman!
Hugo | 0neg
|
Ik ben het met Mieke Piersma eens dat dit een slecht geschreven boek is. Vanaf de eerste pagina was het me al duidelijk dat dit verhaal met een pubermeisje in de hoofdrol is geschreven door iemand van minstens de gepensioneerde leeftijd (wat later ook bleek te kloppen) die niet helemaal doordrongen is van het 'moderne' taalgebruik onder jongeren. Dit ervoer ik als hinderlijk. Het taalgebruik is zo als dat misschien 60 jaar geleden onder jongeren nog gebruikelijk was, maar nu al lang niet meer (helaas, dat wel). Het onderwerp is wel boeiend waardoor ik het kon opbrengen het boek uit te lezen. Verder vind ik dat er in dit boek te vaak en te lang wordt doorgegaan over gevoelens en lijden en gekwetst worden... En dan vaak met een christelijke, lievige, kinderlijke saus er over heen. Daar werd ik soms bijna misselijk van tijdens het lezen maar dat kan met leeftijd en/of cultuurverschillen te maken hebben. Dit vind ik een prima boek voor christelijke ouders om bij hun 15 jarige puberdochter op het nachtkastje te leggen. Al is er maar een meisje die door het lezen van dit boek uit de klauwen van een loverboy blijft, dan heeft dit boek mijns inziens een belangrijke taak volbracht. | 0neg
|
Na vele lovende reacties het boek gekocht en eraan begonnen.
Aantal hoofdstukken is het nog goed te doen, alleen na een paar bladzijdes had ik het wel gezien. Ieder hoofdstuk wordt er wederom herhaald hoe vervelend en angstaanjagend het leven met Willem als broer is, op een gegeven moment heb je hier wel genoeg van.
Jammer dat het boek mij niet zo boeide, ik had er hogere verwachtingen van. | 0neg
|
Als je aan yoga, meditatie of mindfullness doet, dan kom je vroeg of laat in aanraking met uitspraken van spirituele leiders. Eckhart Tolle zo'n naam die je regelmatig tegenkomt en die een schare trouwe fans kent, maar bij anderen juist een grote weerstand oproept. Omdat ik zijn naam al een paar keer tegengekomen was, leek het me tijd iets van hem te lezen en in de 'proefmaand' van KoboPlus kon dat nog gratis ook.
Tolle bereikte pas een groot publiek in 2000 nadat Oprah hem heeft aanbevolen in haar magazine O. Zijn boodschap: leer te leven in het NU en laat je niet afleiden door gedachten is niet nieuw en ook zeker niet onwaar. Van piekeren is nooit iemand beter geworden. En hij beweert ook zeker niet dat je helemaal zonder gedachten kan, zolang ze een praktisch nut dienen.
Maar zoals met veel spirituele leiders het geval is, duldt hij geen tegenspraak. Zijn boek is geschreven in dialoogvorm, waarin hij "kritische" vragen en stellingen weerspreekt. De vorm kan werken, maar is in dit geval niet erg krachtig omdat hij ongeveer de helft van de antwoorden begint met "dan heb je het nog niet begrepen" of "dit valt met het verstand niet te begrijpen". Deze stijl zaait tweestrijd onder lezers: de ene groep zal krampachtig haar best doen het wél te begrijpen omdat ze erbij willen horen, terwijl de andere groep afhaakt. De stijl helpt ook niet mee in het vakkundig opbouwen van een overtuigend betoog. Het bevat vooral veel herhaling met soms ineens een mooie quote. Maar helaas ook, naar mijn mening, gevaarlijke uitspraken dat je zelfs van ernstige ziekten zou kunnen genezen door de kracht van het NU.
Het valt niet te ontkennen dat je meer rust kunt ervaren door bewust te leren omgaan met je gedachten. Hiervoor zijn tegenwoordig naast Tolle genoeg leermeesters te vinden. Er zijn zelfs talloze apps voor meditatie en mindfullness te downloaden waarmee je zelf eenvoudig kunt oefenen.
Kortom, de boodschap van dit boek zal voor sommigen een welkome openbaring zijn. Persoonlijk sprak de schrijfstijl me niet aan, waardoor het voor mij als boek niet meer dan twee sterren krijgt. | 0neg
|
Een literaire thriller moet voldoen aan twee voorwaarden. Het moet een spannend element bezitten en goed geschreven zijn en je tot nadenken brengen. het tweede is er wel maar het eerste in zijn geheel niet. Het is voor mij dus een gewone roman. Justine leren we goed kennen en gebeuren er zeer vervelende zaken met haar door haar stiefmoeder Flora en ook door haar klasgenoten. Dit moet wel misgaan maar dit gedeelte is in een recordtempo afgehandeld en je blijft met vele vragen zitten.
Nee, helaas. Normaal zijn boeken van Ambo|Anthos goed maar deze als boek in ons genre valt er volkomen buiten. | 0neg
|
Het boek in een spontane bui mee genomen van de bibliotheek. Ik kende de serie of de schrijfster niet.. De achterflap maakte mij nieuwsgierig. Maar helaas heb ik het boek op bladzijde 73 (bijna letterlijk) aan de kant gegooid.
Naast dat de ik de schrijfstijl vervelend vond, korte zinnen, irriteerde ik mij ook aan Flavia (de hoofdpersoon). Flavia is een slim meisje maar zoals ze beschreven staat, komt ze op mij over als een betweter. Ik kon mij hier niet goed overheen zetten en legde het boek dus met een geïrriteerde zucht weg. | 0neg
|
Na het alleraardigste Oprhan X, komt Gregg Hurwitz met dit tweede deel rond Evan Smoak alias Orphan X. Gelijk deel 1 legt Smoak zich toe op het reden van mensen die in de greep zijn gekomen van verdorven individuen. Al heel snel wordt Smoak echter zelf gegijzeld door één van de verdorvenste personen op deze aardkloot teneinde beslag te leggen het enorme financieel tegoed waar Smoak over beschikt. Deze gijzeling inclusief de hopeloze pogingen van Smoak om te ontsnappen beslaat 4/5 van het boek. En passant tikt de tijd door en dreigen de twee gevallen aan wie Smoak hulp heeft toegezegd de race tegen de tijd te verliezen. Ook moet Smoak, als het al lukt om te ontsnappen af rekenen met een collega Oprhan uit het verleden en zijn gijzelnemer om terug te kunnen keren naar zijn bestaan wat hij nu al acht jaar leidt.
totaal over de top, creëert Hurwitz een tenenkrommend ongeloofwaardig verhaal gelardeerd met futuristische snufjes. Het uitgangspunt in boek 1 was aardig. maar ook wel gelijk op na 1 deel. Hurwitz is echter van mening gezien het nawoord dat dit personage nog wel even mee kan. Ben bang dat er nog wat delen aan gaan komen.. Hopelijk wordt er dan wat meer aandacht besteed aan een plot. | 0neg
|
De eerste 250 bladzijden, waarin het leven van de Assense Jakob Noach en zijn familie worden beschreven, waren nog wel om door te komen. Maar vanaf het moment dat hij verongelukt (?) en in een soort droomtoestand door Assen gaat dwalen tijdens de nacht van de TT, werd het minder en minder. Ben op bladzijde 365 gestopt, toen ik vandaag in recensie van Nobelprijswinnaar Kozua Ishiguro las dat Marcel Moring dat slechte literatuur voor bibliothecaressen vindt. Kijk, tegen zo veel arrogantie ben ik niet bestand. Op naar het volgende boek! | 0neg
|
Dit boek kann toch qua spanning niet tippen aan andere Maggie O'Dell verhalen. Naar mijn mening bleef het verhaal erg lang hangen bij de kustwacht , en na de kennismaking met de personages wad het vrij snel duidelijk wie de dader was en hoe de verhaallijn zou lopen. | 0neg
|
Het boek begint wat matig. In het begin worden de personages niet goed uitgewerkt waardoor het niet lekker weg leest. Door toch door te lezen valt veel op zijn plek en word het zelfs een leuk boek wat prima weg leest en wat zoals zoveel boeken toch wel leuk is om te lezen.
Het komt nog al stom aan het einde waarin vragen onbeantwoord zijn. Een mooie epiloog had het boek echt afgerond nu totaal niet.
Jammer een gemiste kans. | 0neg
|
Ik vraag mij af of Noort last had van een writersblock. Wat een ontzettend voorspelbaar verhaal zeg. Noort kan beter veel beter. Nieuwe buren overtuigd niet: je betaald 18 euro om vervolgens zwaar te worden teleurgesteld. Ik hoop dat Noort volgende keer weer presteert. Als dit het eerste boek was wat ik van Noort had gelezen had ik haar geen 2e kans gegeven. | 0neg
|
Dichter Niels Zwakhals (1984) leeft en schrijft poëzie, verhalen, parabels, versjes en gedichten. Eerder publiceerde hij Dichter bij het hart en Vers van het leven. In zijn dichtbundel Jij smaakt naar meer (juni 2018) staat de liefde centraal.
De vele korte gedichtjes in deze nieuwe bundel zijn licht, speels en simpel en doen de lezer in eerste instantie denken aan de versjes van Lars van der Werf. Bij Zwakhals overheersen echter de woordspelingen en (vaak té) flauwe woordgrapjes. De gedichten en versjes zijn doodsimpel en het rijmgehalte is hoog, dat in combinatie met de woordgrapjes maakt het serieus nemen van de gedichten soms lastig.
Natuurlijk hoeft niet elk gedicht een literair of poëtisch hoogstandje te zijn om serieus genomen te worden of een boodschap uit te dragen, maar toch slaagt Zwakhals er niet in om de lezer een glimlach op het gezicht te toveren. De meeste gedichten in Jij smaakt naar meer gaan over de liefde en liefhebben, maar op een platte en clichématige manier. Vergelijkingen tussen vrouwen en de hemel kunnen amper meer origineel genoemd worden.
Het Hemelse komt trouwens vaker terug. Opvallend veel gedichten gaan ook over de liefde voor God, of het leven en het woord van Hem. Al met al valt Zwakhals in herhaling. Er zijn versjes en gedichten over je openstellen, dichtslaan, dichter zijn, hemel(s) en God, maar op een bepaald moment is een thema verzadigd of zijn variaties rondom specifieke woorden opgebruikt. Alle opties worden Zwakhals in de strijd gegooid maar het mag niet baten. Een grapje over de letterlijke en figuurlijke betekenis van woorden het verschil tussen hard en hart, op een gegeven moment zijn zelfs alle woordgrapjes op.
Zwakhals schreef een ode aan het leven en de liefde voor en in het leven. Een ode aan intimiteit, aan verstillen. Maar zijn gedichten raken geen gevoelige snaar. Af en toe zorgt een woordspeling voor een glimlach maar na een tijdje is het niet meer dan een trucje en zwakt het enkel de betekenis van wat de dichter probeert te zeggen af en dat is erg jammer. | 0neg
|
Dit boek van Tantiana de Rosnay verschilt erg van haar andere boeken. Het betreft natuurlijk ook een ander genre: een biografie, eerder las ik alleen romans van haar. Ik lees graag biografieën, maar dit boek werd hoe verder ik vorderde, steeds saaier. Ik raakte niet echt betrokken bij de hoofdpersoon, vond het een merkwaardige vrouw die voor mij niet echt ging leven. Ik was blij toen ik bij het einde aangekomen was. Daar trof ik, aangenaam verrast, allerlei foto’s aan. Zo beleefde ik visueel in vogelvlucht nogmaals het leven van Daphne, een leuke afsluiting van een minder dan middelmatig boek. | 0neg
|
Belachelijk slot van een spannend boek en daardoor vliegt Dennis Lehane compleet uit de bocht. | 0neg
|
Merlijn wordt verlaten door zijn vriendin en is hiervan behoorlijk ondersteboven. In dezelfde periode wordt hij gebeld dat er grote uitgaven met zijn creditcard gedaan worden in Zweden. Hij besluit zelf naar Zweden te vertrekken om op onderzoek te gaan. Hij vindt de man die zijn creditcard misbruikt, Magnus, en besluit niet te zeggen dat hij weet van de fraude. Op een zeker moment blijkt echter dat het niet helemaal toevallig is dat deze man juist zijn creditcard gebruikt...
Ik was al geen fan van de persoon Lubach en ben ook geen fan van de schrijver Lubach weet ik nu! Ik vind het niet prettig geschreven alhoewel wel makkelijk leesbaar en gewoon geen goed verhaal. | 0neg
|
Het is altijd risicovol boeken te recenseren van schrijvers die je persoonlijk kent, vooral als ze je er zelf om vragen. Want ik gun de auteur heel erg haar succes, waar ze bovendien heel hard voor werkt. En haar verhalen in bijvoorbeeld de Ganymedes-bundels waren goed geschreven en fantasievol. Maar dit boekje kan ik helaas niet hoger waarderen. Dat wil niet zeggen dat ik niet van sommige elementen genoten heb. De auteur is duidelijk goed op de hoogte van de cultuur van het oude China, inclusief magische elementen, en weet zich ook nog eens prima te verplaatsen in iemand uit die cultuur in plaats van de cultuur te belichten uit het perspectief van een buitenstaander. Dit zal waarschijnlijk voor kinderen helpen bij het kweken van empathie met mensen uit andere culturen. Ik vond ook de tekeningen bij dit verhaal mooi en ondersteunend.
Mijn belangrijkste vraag bij het lezen van dit boek was voor wie het was bedoeld. De opmaak, illustraties, woordgebruik en het grote lettertype suggereren dat het een kinderboek is. Ik zou zeggen vanaf groep 4? Maar het verhaal suggereert iets anders. Zo wordt vrij beeldend beschreven hoe iemand wordt gecastreerd (door zijn eigen broer), wordt vrij gesproken over 'wat vader allemaal voor wensen had voor de nacht', en is er een karakter met een gescheurd jurkje en 'langs haar benen stroomde een straaltje bloed'. Er worden mensen door slangen gebeten en opgegeten. Oh, en dan is er het nogal gruwelijke inbinden van voeten. 'De dag dat mijn moeder de wreven van mijn voeten met een hamer brak ...' zo begint die paragraaf. Dit suggereert een lezerspubliek van minstens 12 jaar en ouder, al zou ik het dan nog niet hebben verdragen (ik gruwel nog van de beschrijving uit Stephen Kings Misery). Het lettertype en de eenvoudige bewoordingen zijn echter veel te kinderlijk voor die groep. Ik zou dit boekje niet hebben gelezen op die leeftijd, maar ja, ik las al De Hobbit en In de ban van de ring. Maar jonge tieners die nog niet goed kunnen lezen vinden het misschien wel mooi en uitdagend. Volwassenen die denken met dit boek een geschikt cadeau voor hun kinderen te hebben gevonden moeten het eerst zelf lezen en goed inschatten wat hun kind aankan!
Verder vond ik het verhaal niet heel toegankelijk, vol flashbacks en verklarende beschrijvingen. Het was me niet helemaal duidelijk waar ik me in het verhaal bevond, dat werd het pas tegen het eind toen opeens naar de tegenwoordige tijd werd overgeschakeld. Ikzelf gebruik in mijn verhalen veel bijvoeglijke naamwoorden, dus ik mag daar niet over klagen, maar ik vond het hier soms wel erg veel. Ook klopten een paar zinnen niet ('zij lijken zoveel op elkaar dat niemand ze uit elkaar kan houden en ze simpelweg 'de tweeling' noemt.' - dit suggereert dat niemand ze 'de tweeling' noemt).
Van het boekje 'Johannes 14:6' van dezelfde auteur was ik wél onder de indruk. Dat gaf ik vijf sterren. Ik zou daarom benieuwd zijn waarmee ze zou komen als ze haar geschiedkundige kennis zou inzetten voor nog een boek voor volwassenen. Volgens mij zou dat veel beter passen bij de kwaliteiten van de schrijver. | 0neg
|
Het verbaast mij dat Clive Cussler zijn naam laat misbruiken door co-auteurs als Paul Kemprecos die meeliften op zijn succes, maar niet kunnen tippen aan zijn talent. De held Kurt Austin is een kleurloze kopie van Cusslers Dirk Pitt. Woont Pitt in een verbouwde hangar, dan woont Austin in een verbouwd botenhuis. Verzamelt Pitt oude autos dan verzamelt Austin oude pistolen. En Austin heeft net als Pitt een sidekick, in de persoon van Joe Zavala, die zo mogelijk nog kleurlozer is dan Austin. De schrijfstijl van Kemprecos kenmerkt zich door een overdosis bijvoeglijke naamwoorden en slechte metaforen. Bijvoorbeeld: De slanke kajak vloog over het saffierblauwe oppervlak van de Puget Sound alsof hij uit een boog was weggeschoten.
Avonturenboeken zoals deze moeten het meer hebben van de actie dan van de schrijfstijl. Ook daarmee haalt Kemprecos niet het niveau van Cussler. Hoe ongeloofwaardig zijn boeken ook zijn, Cussler weet ze wel dat beetje extra mee te geven waardoor ze uitermate onderhoudend worden. Kemprecos kan dat niet. Hoezeer hij ook zijn best doet, het wordt nergens echt spannend. De twee sterren krijgt hij voor de moeite.
Het verhaal: een paar rijke mannen willen af van de macht van organisaties als de Wereldbank en de WTO. Dit willen ze bereiken door de wereld eens flink op te schudden. Aan de hand van het werk van een overleden Hongaarse uitvinder bedenken ze een manier om het elektromagnetische veld van de aarde zo te beïnvloeden, dat de polen gaan schuiven. Dat dit enorme vloedgolven, aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, klimaatveranderingen en uiteindelijk het einde van de wereld gaat inhouden, is voor hen geen belemmering. Daar zijn schuilkelders voor. Gelukkig heeft de Hongaarse uitvinder ook een tegenmiddel bedacht, waarvan hij het geheim in een kinderversje heeft gestopt dat hij zijn kleindochter heeft geleerd (ík ben niet degene die dit verzonnen heeft).
Afgezien van het feit dat het verhaal absurd is, is het plot ook niet sterk. Daarvoor zitten er teveel toevalligheden en af en toe vreemde wendingen in. De afhandeling van een vondst op een Siberisch eiland is echt beneden peil.
Misschien, heel misschien, zou Kemprecos nog in staat zijn om ideeën aan te leveren voor de Dirk Pitt-reeks. Maar laat hem het bedenken van het plot en het schrijven van het boek overlaten aan degenen die het wel kunnen. | 0neg
|
k heb het boek een tijdje geleden gelezen maar het had bij mij totaal niet de impakt die het op andere lezers had. Ik vond het nogal langdradig en ergerde me op de duur aan het feit dat de hoofdpersoon bijna niets anders meer leek te doen dan slapen en drinken!
Ik heb het verhaal echt moeten doorworstelen. Ik veronderstel dat het gewoon niet mijn favoriete schrijfstijl is; ik hou van boeken waarbij de aktie vrij snel begint en ik vond dat in dit boek niet echt het geval.
Gelukkig hebben ander personen er wél plezierige leesuurtjes mee achter de rug en hopelijk kunnen ze ook genieten van De kleine vriend. Maar dit boek van Tartt is de enige in mijn collectie en zal dit ook blijven... | 0neg
|
Staat terecht in mijn lijst "boeken waar ik niks aan vind".
Is totaal niet spannend, slechte conversaties.
Nee ben zeker nu,na het tweede boek van Deflo,
dit zijn geen boeken voor mij. Er zijn veel betere
en spannendere thrillerschrijvers. | 0neg
|
Het verhaal :
Als Bambi Gottschalk in 1959 de interessante Felix Brewer ontmoet, windt hij haar om zijn vinger met allerlei extravagante beloften. Ze trouwen en dankzij zijn lucratieve handeltjes komen Bambi en hun drie dochters niets tekort. Tot de vader van het gezin in 1979 spoorloos verdwijnt. Bambi heeft geen idee waar hij – of zijn geld – is, maar ze vermoedt dat zijn minnares Julie het wel weet. Tien jaar later wordt Julies lichaam echter gevonden.
Na zesentwintig jaar wordt de moordzaak heropend. Een web van geheimen en leugens dat drie decennia omspant wordt ontrafeld. Alles wijst erop dat Felix de verbindende factor is. En Bambi en haar kinderen hebben geen idee wat er met hem is gebeurd.
Het verhaal wordt geschreven vanuit diverse personages in diverse jaartallen. Rechercheur Roberto “Sandy” Sanchez onderzoekt de moord na 26 jaar, in 2012. Aan hem de schone taak uit te zoeken wat er destijds gebeurd is. Dit valt niet mee. Hij moet iedereen weer ondervragen, wat hem niet overal geliefd maakt. Wordt het dit keer wel opgelost?
Het boek heeft heel veel flashbacks, waardoor je continu van verhaallijn en personage verandert. Dit leest niet vlot.
Ook is de schrijfstijl vrij langdradig.
Het komt allemaal langzaam op gang, naar mijn idee te langzaam. Er zit geen vaart in het onderzoek en door de flashbacks raak je steeds de draad van het verhaal kwijt.
De karakters in het boek worden vrij oppervlakkig beschreven, bij allemaal heb je wel het idee dat je je in hem of haar kan inleven maar dit is niet de hele tijd het geval. In sommige hoofdstukken is het karakter niet te doorgronden. Dit is jammer.
Pas tegen het eind van het verhaal komt er eindelijk iets thrillerachtigs in het verhaal voor en komt er vaart in. Het plot is anders dan ik had gedacht.
2.5 sterren. | 0neg
|
Heel veel personen, en heel veel gebeurtenissen. Als je naar een boek luistert, is het verhaal daardoor moeilijk te volgen. Ik heb verschillende keren het verhaal moeten terugspoelen en nog was het moeilijk te volgen. Ik heb er niet echt een rode draad in kunnen ontdekken. En ik twijfel erg of ik de vervolgdelen ga luisteren. | 0neg
|
Ik begon er vol verwachting aan, na al die lovende recensies overal. Ik heb me er 300 bladzijden doorheen geworsteld maar ik vond er werkelijk geen klap aan. Al die wetenschappelijke discussies en milieudiscussies... volledig NIET spannend! Waarom dit als een thriller wordt aangeprezen is me volstrekt onduidelijk. Het enige wat me heeft kunnen boeien was de beschrijving van de daadwerkelijke tsunami die over West-Europa spoelt. Dat waren toch al gauw hooguit 20 pagina's van de ruim 800. Na de tsunami-beschrijving heb ik het boek snel doorgebladerd om te kijken of er ergens nog boeiende gedeelten te ontdekken waren, maar het bleef maar bij gesprekken, dialogen en discussies. Saaaaaiiiiii! | 0neg
|
Een traag boek waar ik niet doorheen kon komen. Na 90 pagina's heb ik het opgegeven.
Kreeg reacties dat de recensie snel was na 9 pagina's maar dat was een typfout. | 0neg
|
Het begin was goed. Eus vertelde over zijn prille jeugd en over zijn tiran van een vader. Een luie egoïstische parasiet die het geld wat zijn zonen met hun krantenwijk verdienden inpikte en aan drank en reisjes naar Turkijke verbraste. Ook opende hij de collectebusjes die Eus van school mee had gekregen om te collecteren voor arme kindertjes. Dat geld kon Pa ook wel gebruiken. Een ongelooflijke lul dus, maar wel een geweldig personage.
Helaas groeide Eus snel op en werd het tweede deel van het boek een stuk saaier.
Eus werd een vervelende zelfingenomen patser. Wat volgde was dus een patserig verhaal over veel geile wijfe waar hij ofwel heel erg verliefd op werd ofwel zich veel te goed voor voelde. En dat dan honderd paginas lang met tussendoor nog wat zuippartijen.
Eus vond zichzelf ook erg geweldig en de meeste mensen om zich heen sukkels. En dat in een vaak wat gebrekkige schrijfstijl. Erg jammer, want de eerste 70 paginas waren erg leuk.
Over dezelfde vrouw, op dezelfde pagina:
"het was een graatmager wijf"
"ze had een prachtig figuur"
Van die dingen dus.
In het derde deel van het boek sluit Eus zich aan bij de schoonfamilie van zijn broer. Een stel asociale zigeuners die met vuile trucjes hardwerkende winkeliers van hun spaargeld beroofden. Buitengewoon onsympathieke egoïstische geldbeluste klootzakken waarbij de tirannieke vader uit hoofdstuk 1 volledig in het niet viel. Door Eus werden de beroofden "rijke mensen" genoemd. Het ging onder andere om een sigarenwinkelier wiens complete spaargeld uit de kluis gejat werd. En sigarenwinkeliers zijn nooit rijke mensen.
Godzijdank werden de aso's in de slotfase van het boek opgepakt.
Het rare is dat Eus zo nadrukkelijk afstand nam van het bizarre egoïstische gedrag van zijn vader, maar hem later overtrof en niet in de gaten leek te hebben dat hij een aardje naar vaartje had.
Op het begin (eerste 70 bladzijden) na een teleurstellend boek over nare egoïstische mensen. Waar dit boek zijn hype aan verdient heeft is mij niet duidelijk geworden. Het is dat het geen al te dik boek was, anders had ik het niet eens uitgelezen. | 0neg
|
Het genre kende ik niet en ik begon erg nieuwsgierig aan dit boek. Helaas viel het erg tegen. Het verhaal boeit tot halverwege en dan is het een erg basic boek om te lezen. Het verhaal is niet spannend genoeg voor een thriller en de erotiek ver te zoeken. Jammer want het verhaal klopt en de verhaallijn ook. Voor in de vakantie een makkelijke weglezer, voor de winteravonden een saai en niet boeiend boek. | 0neg
|
Ik heb Ungers beide boeken in korte tijd na elkaar gelezen en dus is het vergelijkingsmateriaal groter. Na het eerste boek (Mooie Leugens, dat je ook echt eerst moet lezen voor je dit boek leest, want er wordt te veel in verklapt) twijfelde ik of ik het tweede boek wilde lezen. Aangezien ik het al eerder in mijn bezit had dan Mooie Leugens, besloot ik er snel in te duiken.
Het verhaal is op zich best spannend. Het idee dat je krijgt als je de flaptekst leest is dat er een nieuw verhaal komt met flashbacks die verwijzen naar het eerste boek, maar het is letterlijk een vervolg en dat is nou juist een probleem. Buiten wederom het overmatig (zelfs meer als het eerste boek) gebruik van uitspraken richting jou als lezer (bijvoorbeeld: 'Jij zag dit waarschijnlijk al lang aankomen, maar voor mij was het een complete verrassing') kwam het allemaal zwaar overdreven over. Halve waarheden doet de geloofwaardigheid van Mooie Leugens teniet.
Ik heb een beetje het gevoel dat dit eigenlijk een groot boek had moeten worden, maar dat Unger (vanuit een commercieel oogpunt) besloten heeft het als twee boeken uit te geven. Ik ben er definitief overheen en hoef geen Lisa Unger meer te lezen. De boeken lezen te moeizaam. Er zijn betere schrijvers te vinden. | 0neg
|
In Rimpelgeweld leven vijf volwassenen samen in een soort bubbel, een eigengemaakte wereld met Britten aan het hoofd. Ze leven samen als een ‘kleine klucht vogels’, dit gaat lange tijd goed maar de buitenwereld kun je niet altijd vermijden.. Caleidoscopie is hetgeen waar ze zich voortdurend mee bezig houden. “Wij maken een caleidoscoop van onze levens We delen herinneringen, we spuien onze verhalen en we draaien net zolang tot er een beeld ontstaat dat ons bevalt.”
De achterflap van het boek sprak mij aan, alsof het om een sociaal experiment ging en ik werd nieuwsgierig. Daarnaast lokte de cover mij ook, het had iets integrerends.
Wat mij als eerste opviel waren de zeer korte hoofdstukken, iets wat ik persoonlijk prettig vond lezen. Het maakte het boek toegankelijker en ik las dit boek sneller dan wanneer dit boek langere hoofdstukken zou hebben.
De schrijfstijl zelf is heel anders dan een gemiddeld boek, voor mij was dit nieuw en vond ik het weer wel bij het boek en de groep passen. Sommige zinnen zijn op zo’n manier geschreven dat ik er even over na moest denken, soms snap je het vrij snel, soms helemaal niet. Af en toe vond ik het moeilijk te volgen, waardoor ik het boek liever even weg wilde leggen om het een dag later pas op te pakken. De korte hoofdstukken sluiten in het algemeen wel goed op elkaar aan, maar sommige puzzelstukjes vallen pas op de plek wanneer het boek bijna uit is. Net als de groep in het boek moet je als lezer de caleidoscoop hanteren en van de korte stukjes in het boek een geheel zien te maken.
In het boek lijkt Britten af en toe verheerlijkt te worden, omdat ze de leider van de groep is en geweldige dingen doet. Het verafgoden van iemand is niet iets waar ik van hou en in mijn ogen deed Britten ook niet echt heel erg bijzondere dingen. De groep riep af en toe ook irritaties bij mij op, zoals de drank die altijd mateloos aan bod kwam en de stoeipartijen. Hier heb ik niet snel last van maar soms vroeg ik me af wanneer deze groep mensen weer in de werkelijkheid zouden terugkeren.
Rimpelgeweld bestaat uit vier delen en in elk deel wordt een ander persoon uitgelicht, iets wat ik pas aan het einde van het boek doorhad, omdat ik teveel bezig was met nadenken over wie de ‘jij’ in het boek is. Kink schrijft namelijk over een jij, maar ben jij dat als lezer of is dat iemand anders?
Persoonlijk denk ik dat dit boek in het algemeen meer wordt gewaardeerd door een iets oudere lezer. Het is namelijk geen slecht boek, maar uiteindelijk heb ik een verschillende mening over dit boek. Hoe dan ook is het een bijzonder debuut! | 0neg
|
Het verhaal wordt verteld vanuit drie gezichtspunten: de dader, Jessica en Martine. Dit wisselt zich regelmatig af en soms krijg je een situatie nog een keer voorgeschoteld maar dan vanuit het gezichtspunt van iemand anders, dat is niet storend. Geen al te lange hoofdstukken en met veel alinea's.
Het leest prettig en snel maar ik vond het veel te voorspelbaar en ergerde me regelmatig aan hoe de meisjes afkomstig van het platteland werden neergezet als heel dom en naief. Ik woon zelf in een klein dorp en ik kan je wel vertellen dat de dames hier echt niet zo dom zijn. Jessica en Martine studeren ook nog in Maastricht dus je mag toch als lezer aannemen dat ze niet geheel wereldvreemd zijn.
Het plot vond ik te gemakkelijk opgelost en wel heel toevallig allemaal. De personages worden ook niet voldoende uitgediept en dat is jammer want dan leef je als lezer minder mee met de gebeurtenissen. Dat de dames kunnen schrijven zal ik niet ontkennen maar het had wat beter uitgewerkt moeten worden. | 0neg
|
Er mogen meer persoonlijke en biografische verhalen in! Te jammer dat het boek zich alleen focust op de foto's en schilderkunsten. Een vrouw is zoveel meeer dan enkel een beschrijving van een foto of een portret. | 0neg
|
Op de cover een vrouw die je heel indringend aankijkt. Het doet me denken aan de cover van ‘Oog in oog’ van Linda Bruins Slot. Is deze vrouw Tamara die 20 jaar geleden verdwenen is of is het Colette, de hoofdpersoon uit het boek? De titel is goed gekozen, omdat het allemaal begint op de dag dat een misdrijf van twintig jaar geleden verjaard is, maar….moord verjaart nooit als je partner de dader blijkt te zijn.
Het boek start met een politiebericht van 20 jaar geleden. De hoofdstukken zijn gewijd aan verschillende personen. Het verhaal van de vermiste Tamara is in de ik-persoon geschreven. Colette, Alex en Fiona laten de lezer ook toe tot hun leven. De mysterieuze kunstenaar Sebastiaan vind ik, mede doordat er geen aparte hoofdstukken aan hem gewijd zijn, niet voldoende uitgewerkt. Het hele boek speelt zich af in een tijdsbestek van vier dagen, dit vind ik niet heel geloofwaardig, afgezet tegen alle ontwikkelingen die zich in die periode afspelen. Het boek is vlot geschreven en de schrijfstijl en de plotonwikkeling doet denken aan de boeken van Suzanne Vermeer en Saskia Noort. Het is een typische vrouwenthriller, geschreven met veel oog voor detail in de omschrijving van de omgeving en de dagelijkse dingen. Het verhaal is voor mij wat te voorspelbaar, als lezer ben ik al eerder op de hoogte van plotontwikkelingen dan de personen in het boek. Dit draagt niet bij aan de spanningsopbouw. Het boek is een goed debuut van dit schrijversduo en past prima in het rijtje populaire Nederlandse thrillerschrijvers. Als je houdt van Suzanne Vermeer en Saskia Noort zou ik dit boek zeker lezen! | 0neg
|
Op dit boek is inmiddels een vervolg geschreven, en die reis naar Little Dribbling ligt klaar om te gaan lezen. Maar ik wilde starten met de oorspronkelijke reis van Bryson. Dat viel een beetje tegen. Het was mij wat te negatief. Elk hoofdstuk starten met mopperen over een bewuste stad of situatie en dan toch bladzijdes volschrijven over datzelfde thema. Overigens is de stijl van schrijven wel aantrekkelijk, het leest vlot door. Afijn ... het vervolg kan op deze manier alleen maar meevallen! | 0neg
|
Als ik blijf gaat over het wel of niet doodgaan van Mia. Je leest mee vanuit Mia haar ziel. De Mia die naast haar eigen lichaam staat. Die meekijkt maar niemand merkt haar op. Je blikt terug op haar leven. Leert haar kennen. Terwijl ze in coma ligt leer je over het leven wat ze heeft geleid tot het ongeluk aan toe. Heeft Mia een reden om te blijven.
Persoonlijk geloof ik niet dat je mee kan kijken als je dood gaat of in coma ligt. Toch vond ik het een mooi verhaal om te lezen. Het boek is te lezen vanaf 15 jaar, voor mij een gemakkelijk boek om te lezen en je zou kunnen denken waarom ik dit boek koos. Soms is het fijn iets te lezen wat makkelijker is. Ik had veel gelezen over de film en het boek en het maakte me nieuwsgierig. Het verhaal speelt zich in twee dagen af maar toch maak je niet twee dagen van Mia mee. Door de flashbacks leer je Mia goed kennen en dat geeft een goed beeld van haar, haar familie en vrienden. Het boek leest erg gemakkelijk weg en zou je in een dag uit kunnen lezen met de 220 bladzijdes en de grote van de letter. Het einde is heel voorspelbaar maar dat vond ik bij dit boek niet erg.
Na het boek gelezen te hebben ben ik na een paar dagen de film gaan kijken. Wat een verschil zit er tussen die twee. Ik besefte dat ik het boek los moest laten en de film moest gaan kijken. Mijn eind oordeel is wel dat het boek beter is dan de film. De film is een beetje overdreven perfect. | 0neg
|
Susan Hill maakt het haar lezers allesbehalve gemakkelijk met haar boeken. In 1942 geboren en als dochter in een niet zon happy family opgegroeid in Scaborough, heeft ze zich ontwikkeld tot een schrijfster van verhalen waar kinderen vaak een rol in spelen. Misschien heeft het wel te maken met haar eigen jeugd die allesbehalve plezierig is geweest. In haar eigen leven heeft het overlijden van haar 5 weken oude dochtertje Imogen een diepe indruk achtergelaten.
De rand van het duister (The risk of darkness) is haar derde thriller waarin rechercheur Simon Serrailler de hoofdrol speelt.
Serrailler wordt opgezadeld met de verdwijning van Scott Merringhamin in het plaatsje Herwich. Deze verdwijning wordt nooit opgelost en via collega Jim Chapman, raakt hij 8,5 jaar later betrokken bij de verdwijning van David Angus. Simon gaat pas echt in actie komen als kort daarna een 6-jarig meisje verdwijnt na het kopen van een ijsje.
Al snel rijst de vraag of deze verdwijningen op zich zelf staan of dat dit het werk is van dezelfde dader.
In een goed samenwerkend team proberen Serrailler en Chapman duidelijkheid te verschaffen in deze verdwijningen waarbij nooit een losgeld of andere prestatie wordt gevraagd aan de ouders. Hun eerste doel is om te voorkomen dat nog meer verdwijningen gaan plaatsvinden.
Susan Hill verlangt uiterste concentratie en 100 procent aandacht van haar lezers. In een mum van tijd gooit ze een aantal verhaallijnen op met een veelvoud aan personages. Naast deze verdwijningen wordt bijvoorbeeld Lizzie geïntroduceerd die uiteindelijk van haar man Max een geestelijk wrak maakt. Gijzelingen en bedreigingen van vrouwen die het uiterlijk van zijn Lizzie hebben, zijn het product van Max die helemaal van het leed met zijn vrouw. De vrouwelijke priester Jane die het moeilijk krijgt met haar rol die ze op dat moment uitvoert.
Het grote manco in dit boek zijn het ontbreken van de relaties tussen al deze verhaallijnen. Wanneer uiteindelijk iemand is gearresteerd voor het kidnappen van kinderen verwacht je dat de verdachte uiteindelijk ook de dader wordt. Zelfs dat blijft een beetje in het wazige hangen.
Daarom, het ontbreken van relaties tussen de verhaallijnen, de overmatig veel personages die opdraven en het niet netjes afwerken van de verdwijningzaken, leveren voor Hill een paar verliespuntjes op. Jammer want de basis was goed. | 0neg
|
Ik vind d het boek niet zo super om er geen spanning | 0neg
|
Na jaren aan het front, keert kapitein Matthew Wallingham terug naar huis, een boerderij in Engeland. Matthew is blind geworden in de oorlog, hij is depressief en weet niet wat hij met zijn leven aan moet. De situatie in het ouderlijk huis is ook niet bepaald evenwichtig en vrolijk te noemen. Zijn jongste broer Rodney die de boerderij runt, voelt zich bedreigd door de terugkeer van Matthew, zijn moeder is diepongelukkig, vader ziek, bazig en intolerant.
Het kleine lichtpuntje in de duisternis is Elizabeth, de knappe donkerharige verpleegster die Matthew heeft verpleegd in het ziekenhuis. Ze voelen zich tot elkaar aangetrokken en houden contact, ook nadat Matthew het ziekenhuis heeft verlaten. Ook Elizabeth is niet geheel vrij van bedreigingen uit het verleden. Een verbroken relatie met een zeer gewelddadige man werpt een schaduw van angst over haar bestaan. Het is maar de vraag of Matthew en Elizabeth in staat zullen zijn alle problemen het hoofd te bieden en gezamenlijk een nieuw bestaan op te bouwen.
Helaas overleven sommige boeken niet de tand des tijds. Afgezien van het magere verhaal is het vooral de opbouw en de taal van In elkaars armen die hopeloos ouderwets en gedateerd aandoen. Na de eerste 107 pagina’s ‘inleiding’, waarin praktisch niets gebeurt, ontvouwt het verhaal zich met horten en stoten tergend langzaam, vol met ellenlange saaie dialogen – beter gezegd monologen -, die weinig of niets bijdragen en bol staan van onnodige gegevens en weetjes. De personages blijven vlak en oninteressant, de lezer kan met een minimale inspanning het verloop van het verhaal voorspellen. Het zal een interessante discussie kunnen opleveren, waarom sommige romantische boeken na tientallen jaren strak overeind blijven en sommige hopeloos verouderen. Waarom zijn Jane en haar Mr. Rochester springlevend? (Charlotte Brontë - Jane Eyre). Waarom kan een lezer zich nog steeds herkennen in de liefde van Catherine en Heatcliff (Emily Brontë - Wuthering heights), in het onbegrip tussen Scarlett en Rhett Butler (Margaret Mitchell - Gejaagd door de wind), in het in alcohol gedrenkte drama van Brick en Maggie (Tennessee Wiliams - Cat on the Hot Tin Roof)? Het antwoord is mogelijk te vinden in de beroering en herkenning van de lezer die ontstaat tijdens het lezen over echte, diepe en authentieke gevoelens. De boeken van Catherine Cookson (1906-1998) brengen zo’n beroering niet teweeg.
Catherine Cookson heeft in haar leven meer dan honderd boeken geschreven, een aantal onder haar eigen naam, een aantal onder de pseudoniemen Catherine Marchant en Katie MCMullen. Wat mogelijk het een en ander over haar manier van schrijven verklaart, is haar zware leven. Ze leefde in de schaduw van haar afkomst, de alcoholverslaving en gewelddadigheid van haar moeder en zuster, de armoede, haar ziekte, depressie en uiteindelijk haar verblijf in een psychiatrische inrichting waar zij behandeld werd met elektroshocktherapie. Het is zeer begrijpelijk, dat iemand zo zwaarbeproefd in eigen leven, als een soort uitlaatklep romantische verhalen gaat schrijven, waarin alles goed afloopt en de geliefden eeuwig geluk vinden in elkaars armen. Catherine Cookson heeft in haar leven ook haar grote liefde gevonden, haar zeven jaar jongere echtgenoot Tom, die haar tot aan haar dood in 1998 bleef steunen en die haar met slechts zeventien dagen heeft overleefd.
Wanneer Catherine Cookson was gaan schrijven over haar eigen kleurrijke leven, lijden, ellende en haar eigen grote liefde, waren haar boeken hoogstwaarschijnlijk wel beland tussen de onsterfelijke en altijd actuele literaire werken. Maar dat is helaas niet gebeurd en haar romans hebben zich geschaard tussen romantische boeken met een voorspelbaar verhaal dat niet meer dan een vluchtig gevoel van ontspanning achterlaat. | 0neg
|
De eerste 2 boeken vond ik erg goed en spannend. Dit boek is helaas erg langdradig en had dan ook een stuk korter gekund. Ook niet zo spannend als de vorige 2 boeken. | 0neg
|
Het eerste boek van Bjork had ik in één adem uit, het tweede deel ging echter met hangen en wurgen. Het verhaal pakt niet, de karakters hebben zich t.o.v. het vorige boek NUL ontwikkeld. Hetzelfde liedje blijft zich een beetje herhalen. Ook de verhaallijn over de moord kon mij niet bekoren. Dat ook weer een familielid van de rechercheur betrokken raakte was in mijn ogen een grote misser, te toevallig. | 0neg
|
Tijdreizen... En de onvermijdelijke tijdsparadox. Volgens mij was zelfs de schrijver soms vergeten wie nu wie was in zijn verhaal. Een strijd van Artemis tegen... zijn jongere ik.
Aardig, maar niet meer dan dat. Geen zin om hier meer woorden aan vuil te maken. | 0neg
|
Het begin van het boek was veel belovend, maar eens naar de helft toe vond ik het zeer langdradig, en vaak hetzelfde. Doordat het geen dik boek is, heb ik het toch maar uitgelezen. De andere boeken van deze auteur ga ik aan me voorbij laat gaan. | 0neg
|
Dit boek speelt zich af in 1956 en richt zich op de na-oorlogse spionage vanuit de Sowjet-Unie en met een actueel tintje in de vorm van de Suez-crisis. Het verhaal draait echter vooral om de nasleep van de Tweede Wereldoorlog. Hoewel er nauwelijks gevechtshandelingen in voorkomen, is het daarom vooral een oorlogsroman. Het wordt echter als een thriller verkocht en dan valt het boek wat tegen: het is zelden ècht spannend.
Het is een wat ingewikkeld boek:
Ten eerste omdat er wordt ingespeeld op ware gebeurtenissen, waardoor je als lezer toch al een breed beeld van de situatie in de Tweede Wereldoorlog moet hebben. Wat dat betreft kon ik goed terugvallen op het boek "Bernard - Een verborgen geschiedenis" door Annejet van der Zijl, wat o.a. ingaat op de situatie van IG Farben. Daarentegen miste ik de kennis over de Suez-crisis om daarvan de achtergronden te begrijpen en dan vooral de rol van Israël en de Sowjets in het geheel. Het wordt niet (min of meer) uitgelegd hoe dat in elkaar steekt, en dat is jammer, want zou het oorlogsverhaal meer achtergrond hebben gegeven. Het is immers niet dat je zomaar even bent bijgespijkerd over de achtergronden van de wereldpolitiek in 1956, vanuit Belgisch oogpunt.
Ten tweede zijn er talloze personages in het boek die allemaal wat schetsmatig worden neergezet, pionnen op het speelveld van het chantageverhaal. Dat wekt verwarring op, omdat er uiteraard sprake is van spionage, contra-spionage, mensen met dekmantels en valse identiteiten, daarbovenop nog een resem instanties, bedrijven en organisaties.
Het verhaal wordt vanuit twee van die personages verteld: hoofdpersoon Victor van Ranswijk, en, kortstondig, de detective Jan Verbruggen, en hier en daar een intermezzo van andere nevenpersonages. Die tijdelijke wisseling van perspectief snap ik niet, hoewel juist dat stuk met Verbruggen uitermate spannend is.
Ik heb de indruk dat de schrijver de sfeer van 1956 vooral uit de triviale handelingen probeert te halen: roken en drinken als de tegenwoordig wat abnormale omgangsvormen die toen normaler waren. Daar bovenop komt de nadruk op het uiterlijke: wat iedereen aan pakken aanheeft, handschoenen hoeden. Voor het sfeerbeeld dat met de auto's wordt gegeven, moet je toch een beetje een kenner zijn (hoewel de VW Kever en de 2CV bekend mogen zijn). Uiteindelijk blijft het tijdsbeeld vaag, vooral omdat er ondanks de politieke kantjes aan het verhaal weinig aan de politiek van die tijd wordt gerefereerd, het wordt niet duidelijk hoe dreigend de Suez-crisis is voor België of de gewonen man.
Het hele boek lijkt mij een soort imitatie-roman, een soort ode of zo aan een mij onbekende schrijver van spionageromans van "vroeger" (uit het begin van de Koude Oorlog). Daar moet je maar net van houden, voor moderne begrippen is het verhaal nogal traag opgebouwd, er wordt veel tijd besteed aan trivialiteiten waarvan je later denkt "waar was dat goed voor?" en andersom worden er veel zaken niet beantwoord, of niet afdoende. Nu weet ik wel dat wanneer het om spionage gaat er talloze complottheoriën mogelijk zijn, waarin de Sowjets een dusdanig grote vinger in de pap hebben dat alles uiteindelijk wel verklaard kan worden, maar dat wantrouwen blijkt niet echt uit de tekst. Van Ranswijk lijkt het allemaal wat lichtjes op te vatten, hij is een mannetje dat het heeft gemaakt en de chantage is meer een nare bijkomstigheid. Het geheel lig ergens tussen gemoedelijk en gezapig wat dat betreft.
Het ouderwetsche blijkt ook uit de afstand die tot de personages wordt bewaard, je krijgt als lezer nooit een volledig beeld van de personages, zelfs niet van Van Ranswijk.
Tegen het einde werd het bij mij net iets te snel duidelijk wie het kwade genie achter de chantage was, terwijl dat pas veel later bij Van Ranswijk bekend werd, waardoor de spanning er voor een deel af is. Het boek eindigt daar, terwijl er nog voldoende losse draden zijn. Niet dat ik verwacht dat Van Ranswijk op het einde nog gevolgd wordt, maar degenen die hem chanteerden en volgden verdwijnen volledig uit beeld. Hun frustratie of berusting wordt niet uitgewerkt, en daarmee is de dreiging voor Van Ranswijk niet uit de lucht gehaald.
Het viel me op dat de voornaam van Burgliss steeds anders werd gespeld: Thimoty, Timothy, Thimothy... omdat het steeds weer anders is, vroeg ik me af of dat een reden had, of er een logica achter zit (die ik niet kon vinden) of dat er op de redactie iemand niet heeft op zitten letten. Als het al een reden heeft, werd de vraag die daarmee werd gesteld niet beantwoord in het boek.
Ook vond ik het aan het einde vreemd dat er werd geschreven dat de afstand tussen Hamburg en Antwerpen 1500 km zou zijn... | 0neg
|
Na de veelbelovende eerste zinnen die mij echt hardop deden lachen, werd dit een erg rustig verhaaltje over een getrouwde thuisblijfmoeder met drie kinderen. Ze probeert te concurreren met de andere thuisblijfmoeder van de school van haar Kids. Het verhaal kabbelt voort met hier en daar lollige stukjes, maar naar mijn idee te weinig om een echt leuke chicklit te zijn
En passant wordt ze een beetje verliefd op een van de vaders van school, en verder gaat het over al dan niet vreemdgaan, een broer die de ene na de andere relatie heeft met een een ex die maar niet over hem heen lijkt te komen.
Uiteindelijk een paar weken over dit boek gedaan door af en toe een stukje te lezen. Niet echt pakkend, eigenlijk gaat het helemaal nergens over. | 0neg
|
Klem - Tupla M.
Genre: thriller
Uitgever: De Crime Compagnie
ISBN: 978 94 6109 204 5
Uitvoering: e-book
Aantal pagina’s: 492
Uitgave: 2016
Met dank aan De Crime Compagnie voor dit recensie-exemplaar.
Achterflap
In een natuurgebied in het noorden van Nederland worden de bijna vergane resten van een man gevonden. Enige tijd later spoelt een ander dodelijk slachtoffer aan op de oever van de Maas in Zuid-Limburg. Aanvankelijk worden de zaken niet met elkaar in verband gebracht, de politie gaat uit van op zich zelf staande gevallen van zelfdoding. Totdat blijkt dat op beide lichamen het visitekaartje is gevonden van mr. Caroline van Soerendonk, echtscheidingsadvocate te Maastricht. De recherche denkt dat zij de beide mannen gekend heeft, maar Caro weet zeker van niet. Onder druk gezet door haar kantoor, dat beducht is voor imagoschade, begint Caro een eigen onderzoek om haar onschuld te bewijzen. Haar speurtocht eindigt onverwacht dicht bij huis.
Caroline (Caro) van Soerendonk is echtscheidingsadvocate. Door omstandigheden is zij een hele tijd ‘out’ geweest en is sinds kort terug aan het werk. Ondertussen leeft zij gescheiden van haar man Rollo. Voor hun dochter Julia hebben ze een regeling, maar haar relatie met de puberende Julia verloopt moeizaam. Daarnaast heeft Caro het moeilijk met de aftakelende gezondheid van haar moeder. De beginnende dementie wil zij maar niet onder ogen zien tot groot ongenoegen van haar broer Leonard.
Verder gaat alles min of meer zijn gangetje tot er in een natuurgebied in Genemuiden een lijk gevonden wordt met haar visitekaartje. Als er een tijdje later in haar omgeving een dode opgevist wordt, ook met haar visitekaartje, vindt Caro het tijd om zelf op onderzoek te gaan. Zo komt ze in contact met Sascha. Die stuitte tijdens een wandeling met haar hond op het eerste lijk. Beide doodsoorzaken lijken zelfmoord, maar als ze dieper graven komt er iets heel anders aan het licht.
“Zij kende de slachtoffers geen van allen, waarom hadden ze dan toch haar visitekaartje bij zich?”
Klem is het vervolg op Val, een titel uit in 2013. Omdat ik die niet heb gelezen stapte ik ongekunsteld in de wereld van Caroline van Soerendonk. Tijdens het lezen had ik niet echt het gevoel dat ik veel gemist had. Het auteursduo haalt op gepaste tijden passages uit het vorige boek aan, zodat je Klem makkelijk als standalone kunt lezen. Bovendien krijg je vooraan in het boek een korte samenvatting ‘wat voorafging...’
Het verhaal begint met een proloog, cursief gedrukt, die je nieuwsgierig maakt naar dit boek. Deze cursief gedrukte hoofdstukken komen verder in het verhaal terug, en houden je als lezer toch een tijd bezig. Verder is het boek opgesplitst in drie delen: papier, steen en schaar. Als je de spelregels rond dit spel opzoekt, begrijp ik niet waarom hiervoor gekozen is. Dit komt uiteindelijk maar heel even ter sprake als Caro haar bevindingen bespreekt met Robin, een oud-studiegenoot. Het kan zijn dat ik het niet snap, dat is ook een mogelijkheid. De titel zelf komt letterlijk terug in het boek en er zijn momenten dat Caro inderdaad ‘klem’ zit. Het verhaal op zich vind ik niet echt spannend of beklemmend te noemen. Het kabbelt verder en bij momenten springt het van de hak op de tak en is het onsamenhangend. Geregeld moest ik even teruglezen, omdat ik niet wist wie er nu wat verteld had of wat de bedoeling was. Dit is uiteraard verre van bevorderlijk voor het leesplezier.
Vooral Caro’s karakter is goed uitgewerkt, daardoor kun je je makkelijk in haar personage verplaatsen. Alle andere personages komen en gaan en bij sommige had ik geen idee welke kant Tupla daarmee uit wilde. Losse, onafgewerkte verhaallijnen, zoals die van Solo en Babette. Ze hebben geen enkele toegevoegde waarde aan dit verhaal en dat maakt het allemaal verwarrend. Jammer, want er zit wel degelijk potentie in.
Toch heeft het duo een actueel maatschappelijk onderwerp verwerkt in hun verhaal. Dit zet een mens aan het denken. Of het realistisch is uitgewerkt is nog de vraag, want Klem blijft natuurlijk fictie. Dit geldt ook voor de plot die zich een ‘paar jaar later’ afspeelt. Mocht het onderwerp niet zo beladen zijn, zou ik er zelfs om moeten lachen. Hoe verzin je het?
Met Klem heeft dit schrijversduo mij niet kunnen overtuigen. Te veel verhaallijnen naast de kwestie, waardoor je afgeleid wordt van het uiteindelijke verhaal. Ik kom niet verder dan 2 sterren. | 0neg
|
ongekunsteld, pretentieloos en eenvoudig. ,Met De Cock en de moord in gebed zette Appie Baantjer een punt achter zijn boeken met de Cock en Vledder in de hoofdrol, waarvan er ongeveer 70 zijn verschenen. In totaal schreef Baantjer meer dan 80 boeken, waarvan meer dan 7 miljoen stuks verkocht werden. De Baantjer fans waren in zak en as maar nu, in november 2010, verschijnt een nieuwe reeks boeken onder de naam Baantjer Inc. Het eerste boek is Moord met een strijdbijl, met Hendrick (met ceekaa) Zijlstra, de neef van de Cock, in de hoofdrol. Schrijver van dit boek is Ed van Eeden, die al eerder enkele misdaadromans schreef. Volgens de uitgever schreef Van Eeden Moord met een strijdbijl met toestemming én medewerking van Baantjer.
Anatoli Davidenko, Wit-Rus, is in een winkeltje aan het Cornelis Troostplein met een antieke strijdbijl uit Belarus vermoord. De politie komt in contact met Victor, zijn broer en diens vrouw Irina. Rechercheurs Oscar Graanoogst en Hendrick Zijlstra zijn belast met het onderzoek naar deze moord. Veel aanknopingspunten hebben ze niet. Maar, na hun bezoek aan het bedrijf waar Anatoli werkte en een onderhoud met een aantal collegas van het hoofdbureau van politie, wordt de zaak toch aan het rollen gebracht. Hoewel de uiteindelijke oplossing van de zaak uit een totaal andere hoek komt.
In het boek wordt veel aandacht geschonken aan de verhoudingen tussen de collegas van politiebureau de Pijp en tevens de betrekkingen die zij hebben met de collegas van het hoofdbureau. Eigenlijk worden hier vaak té veel woorden aan vuil gemaakt; dit gaat ten koste van het verhaal en het onderzoek dat af en toe zelfs ondersneeuwt.
Hendrick Zijlstra gaat uiteraard heel anders te werk dan zijn oom Jur; hij maakt gebruik van moderne communicatiemiddelen, heeft een profiel op Facebook, draagt een petje en heeft vaak niet veel op met de goedbedoelde adviezen van zijn meerderen; dat maakt hem alleen maar knorrig en opstandig. We zullen even moeten wennen aan deze nieuwe hoofdpersoon en de schrijver de kans moeten geven zijn personage verder uit te gaan werken.
Eén ding is niet of nauwelijks veranderd: net als in vele andere Baantjer verhalen is ook nu één opmerking voldoende gebleken om de zaak opgelost te krijgen.
Een Baantjer verhaal in een nieuw jasje, ongekunsteld, pretentieloos en eenvoudig. Moord met een strijdbijl kent wel een hedendaagse inslag en een plot die niet direct in de lijn der verwachting ligt. De Baantjer boeken zijn en blijven een leuk tussendoortje. | 0neg
|
Ik voelde totaal geen spanning tijdens het lezen van dit boek. Tenminste, dat was de bedoeling toch, dat de lezer op het puntje van zijn stoel zat?
Als dit geen verplicht boek was geweest voor mijn Nederlandse leeslijst, was ik halverwege al gestopt met het verdoen van mijn tijd.
Ik heb zoveel goede dingen gehoord over 'Het diner' van Herman Koch, maar ben toch zo teleurgesteld...
Tuurlijk, het dilemma 'Hoe ver moet je gaan als ouder voor je zoon/dochter die iets verschrikkelijks heeft gedaan?' is een hele belangrijke, maar het boek zelf ervoer ik gewoon als enorm saai. De haast psychotische gedachten van het hoofdpersonage zijn langdradig, niet interessant en vaak niet eens relevant voor de rest van het verhaal.
Totaal geen spanning.
1 ster | 0neg
|
Ik keek zo uit naar de nieuwe Lars Kepler, en het valt voor mij dik tegen. Is totaal anders dan de vorige boeken. Ben nu halverwege en ik ga het opgeven. Ik ben totaal niet mee, personages 'pakken' mij ook niet, te langdradig, verhaallijnen kan ik niet volgen, begrijp het allemaal niet zo goed! Ben wat teleurgesteld! Was echt weg van de vorige boeken. Mogelijk ligt het aan mij, en moet het beste nog komen! Dit is heel lang geleden dat ik dat nog heb gehad met een boek. Jammer! Misschien effe opzij leggen en volgende zomer opnieuw beginnen. Kijk ook uit naar de andere commentaren! | 0neg
|
'als je wegloopt voor dingen die je niet leuk vindt, dan vind je ook nooit wat je zocht.'
Een perfectionistische, succesvolle zakenvrouw, komt zichzelf na het overlijden van haar moeder behoorlijk tegen.
Op zoek naar de bron van haar angsten, gaat zij op zoek naar haar vader, die al sinds jaar en dag in een psychiatrische inrichting verblijft.
Flash- backs tussen Eva nu en Eva toen vertellen het verhaal over opgroeien met een gekke vader, en de zoektocht naar liefde en goedkeuring van een man die geen vader mocht zijn.
Het zal je maar overkomen. Je verstand verliezen. En dan zo'n trut van een psychiater als dr. Vogel aan je bed hebben. Wat een nachtmerrie. Net als de rest overigens. Heb je ergens last van?
Koop een douchekop, en sla ze met de kop tegen de muur. Bloed afspoelen, in de tas, en je kunt weer verder met je leven. Wauw!
Het verhaal is niet meer dan een aaneenschakeling van irritante hulpverleners, seks, kots en kettingrokende zieltjes.
En ik geloof niet dat ik ooit nog normaal pannenkoeken kan eten, zonder daarbij te denken aan de kots die over je schoenen druipt .....
Anderen hebben er blijkbaar toch meer in gezien, aangezien Antoinette Beumer met haar roman dit jaar de Hebban Debuutprijs heeft gewonnen.
Voor mij komt dit boek helaas niet verder dan ** 2 sterren | 0neg
|
Het enthousiasme rond dit boek begrijp ik eerlijk gezegd niet. Ik snap gewoon ook niet wat Zink ermee bedoelt en wil. De wereld waarover ze schrijft, staat erg ver van me af maar dat is iets wat ik vaak juist wel kan waarderen. Jezelf onderdompelen in een manier van leven dat je vreemd is, brengt je naar onbekende ideeën en ervaringen. Maar dit keer kon ík er niets mee, begreep de manier van met elkaar omgaan niet, hun bezigheden, het liet me koud . De metaforen, de humor, het modieuze taalgebruik het was allemaal niet aan me besteed .
Het hoofdpersonage Tiffany ging me steeds meer irriteren en haar ommezwaai op de laatste halve bladzijde volkomen ongeloofwaardig.
Maar het zal allemaal wel aan mij liggen…. | 0neg
|
Een matig verhaal met een ongeloofwaardige plot. Frieda Klein is psychoanalytica en (amateur-)inspecteur tegelijk en deze combinatie maakt haar onprofessioneel en ongeloofwaardig. De echte inspecteur is een zwak karakter. Het nodigt niet uit om volgende 'Frieda Klein thrillers' te lezen. | 0neg
|
Heb je een lange treinreis dan is dit een lekker boek om mee te nemen. Dun, begrijpelijke taal, geen moeilijke plotwendingen, leest lekker en als je op de plaats van bestemming bent, kun je het onmiddellijk weer vergeten of zoals tegenwoordig het geval, lekker in de trein laten liggen voor de volgende....... | 0neg
|
'Het spel was ten einde, ze was vrij om te gaan waarheen ze wilde.' Tot deze conclusie komt Jill op de laatste pagina van de roman Nacht is de dag van Peter Stamm.
De mooie Gillian, later noemt ze zich Jill, heeft haar leven ogenschijnlijk prima op orde. Succesvol als presentatrice van een televisieprogramma over kunst, gelukkig getrouwd met Matthias. Als haar man ontdekt dat er een serie naaktfoto's van zijn vrouw is gemaakt, is hij not amused. Het draait uit op een stevige ruzie met een auto-ongeluk tot gevolg, waarbij Matthias sterft en Gillian haar gezicht letterlijk verliest.
De volledige recensie is te vinden op Chicklit | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.