text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Mijn zoon Niek, 11 jaar, mocht dit boek namens Billy Bones lezen. Dit is zijn recensie.
Het gaat niet goed met de moeder van Elliot. Ze vergeet veel, ook de rekeningen. Daardoor dreigen Elliot en zijn moeder hun huis kwijt te raken. Hun bemoeizieke buurvrouw weet wel een oplossing.
Virgo is een sterrenbeeld en wil zich graag bewijzen. Ze neemt een belangrijke opdracht op zich. Als de paden van Virgo en Elliot elkaar kruisen zorgen ze per ongeluk voor de ontsnapping van Thanatos, demon van de dood. Dit heeft grote gevolgen. Om hem tegen te houden wordt de hulp van de Goden ingeroepen. Kan Thanatos worden tegen gehouden?
Het had echt een heel leuk en spannend verhaal kunnen zijn, als alles net iets minder was geweest. Het verhaal is te chaotisch, vaak te voor de hand liggend, de grapjes zijn te overdreven en de Goden worden een beetje voor schut gezet, wat ik echt heel erg jammer vindt.
De personages worden overdreven beschreven en dat kan voor sommigen erg leuk zijn, ik vond dat juist niet. Daardoor was het verhaal veel minder spannend dan dat het had kunnen zijn. De vergeetachtigheid van de moeder van Elliot is redelijk goed verteld, maar ook dat is overdreven. Alsof alle demente mensen wasknijpers in de grond planten.
Het lijkt vaak alsof het verhaal voor iets jongere kinderen dan ik geschreven is, maar als er later het woord smoelwerk of er een tongzoen in voor komt, vraag ik me af voor welke leeftijd het nu bedoeld is. Dit is verwarrend. Wel vond ik het erg leuk dat er zo veel Goden in voor kwamen en ik ken ze allemaal uit de mythologie. Als je nog niets van mythologie weet kan je er echt iets van leren. Maar helaas zijn ook deze verhalen erg overdreven en niet helemaal juist neergezet.
Het is een snel verhaal waardoor ik denk dat veel kinderen het fijn vinden om te lezen. Als het allemaal wat serieuzer was geweest had het boek van mij meer sterren gekregen. | 0neg
|
Ik had misschien te hoge verwachtingen van dit boek.
De cover is prachtig en de omschrijving van het verhaal zorgde ervoor dat ik niet kon wachten om het te lezen.
Helaas merkte ik al snel dat het hoofdpersonage op mijn zenuwen begon te werken.
Ik vind Poppy verwend en zeurderig en kon me totaal niet in haar inleven.
Toch was het verhaal interessant genoeg om door te lezen, maar ik vind het einde teleurstellend.
Ook diverse gebeurtenissen kwamen bij mij onrealistisch over en ik heb me regelmatig tandenknarsend van ergernis door het verhaal moeten worstelen.
Ik had meer van dit boek verwacht. | 0neg
|
Wat was dit een tegen vallen. Ongelooflijk. Dit is mijn eerste Did Not Finisch, wat wel weer apart is gezien de titel van het boek. In totaal heb ik er 10 maanden over gaan om te beslissen dat dit echt geen boek voor mij is. Te veel dingen krijgen hun eigen naam, terwijl ze duidelijk verwijzen naar bestaande instellingen, gebouwen, etc. Je kunt gewoon ook door slaan in fantasy en dat maakt het dan echt niet fantasierijker. Heel erg jammer, gelukkig is het zo dat smaken verschillen. | 0neg
|
Ik had erg veel moeite om aan het taalgebruik te wennen. Slecht vertaald misschien? Erg gekunsteld. Een voorbeeld: Iemand verlaat na een ruzie een huis en slaat de deur met een klap dicht. 'Was dat alles? denkt het huis en het houtwerk ontspant zich weer.' Al halverwege het boek weet je wat er aan de hand is, maar gaat het er om bewijzen te vinden. De hoofdpersoon (Anne-kin) weet dan al, als enige, hoe alles zo ongeveer in elkaar zit. Het is wel heel toevallig dat Anne-kin de hoofdverdachte op een gegeven moment in een postkantoor ziet, waar hij een gestolen schilderij verstuurt. Zoveel toeval komt zelden voor. En zo zijn er meer toevalligheden, die de hoofdpersoon heel goed uitkomen. Het laatste stukje bewijs wordt haar letterlijk in de schoot gegooid. Anne-kin is wel als personage leuk. Over de andere personen kom je amper iets te weten. | 0neg
|
Mwa ... Da's mijn gevoel over dit boek. Mwa ...
Ik kon mijn vinger er niet op leggen. Waarom sprak me dit niet aan, terwijl ik toch ontzettend veel goede recensies over dit boek (en de vervolgen) las en ik heel blij was dat ze gewoon in de bieb op mij stonden te wachten?
Toen realiseerde ik me waarom.
De schrijfstijl rammelt, de plot is ... ja ... wat is nu eigenlijk de plot? En het wordt nergens echt spannend. En dan de love triangle... Euh... Mwa ...
Ik hou van je. Ik haat je. Ik hou van je. Ik haat je. Wacht, ik hou toch van je.
Ik haat je. Ik denk dat ik wellicht van je kan gaan houden. Misschien houd ik wel van je. O. Wacht. Mijn ex, die ik haat, is terug. Ik denk dat ik van hem houd.
En dan slecht uitgewerkt...
Ik vraag me nog altijd af wat er nu precies is gebeurd in dit boek.
Niet veel spannends, dat zeker.
Want die rebellen? Het voelt erg geforceerd, hun introductie.
Celeste was het antagonist, de 'bad guy', maar echt 'bad' werd ze niet. toch? Of niet heel duidelijk.
Sorry voor deze ietwat verwarrende en niet logische review, die daarom ook wel weer past mij het gevoel dat ik had over dit boek.
Mwa. Dus | 0neg
|
Ik mocht het boek lezen van Hebban voor dat het boek uit kwam.
Moet zeggen dat het me een mooi boek leek , maar tot mijn spijt viel me dat erg tegen.
Ben een paar keer op nieuw erin begonnen, want als ik er even mee gestopt was omdat het me niet boeide, was ik ook de draad van het verhaal kwijt.
Met moeite heb ik het uitgelezen, al had ik beter ermee kunnen stoppen, maar ik vond dat je een boek niet goed kan beoordelen als je het niet uitgelezen hebt.
Het is een somber boek, leest ook niet echt prettig en ik was blij dat ik het boek dicht kon slaan, vond het een langdradig verhaal. | 0neg
|
Nacht zonder schaduw, verhaal zonder spanning
Tegenvallend boek, ik had er meer van verwacht. Klonne weet de spanning maar niet in het verhaal te krijgen en blijft mijns inziens verzanden in het thema vrouwenmishandeling en het misbruik van vrouwen. Natuurlijk zijn dit zeer beladen onderwerpen en moeten we onze ogen daarvoor niet sluiten.Klonne draaft echter wat door: bijna alle mannen zijn verdorven wezens, zo lijkt de boodschap. Het verhaal lijdt daar danig onder en weet zodoende niet meer dan het predikaat matig binnen te slepen. En ja: deze recensie is geschreven door een man. Een dag zonder daglicht was volgens mij ook een goeie titel geweest. Jammer! | 0neg
|
Het verhaal begint aardig met de beschrijving van de ‘zelf inelkaar geknutselde’ familie van de ik-figuur, maar daarna blijft de beschrijving van de rampsituatie erg oppervlakkig en ongeloofwaardig. De karakters hebben geen diepte, ze lijken nauwelijks onder de indruk van het verlies van hun geliefden. De ontsnapte gevangenen die lukraak vrouwen hebben verkracht worden niet berecht en opgepakt, er is geen justitie terwijl de stad wel op allerlei andere manieren de orde hersteld? Ze worden zelfs de leiders van de nieuwe families? Terwijl ze gemiddeld een IQ hebben van maar eenderde van de meest intelligente van de gevangenen (wat op zich vrijwel onmogelijk is). Dennis raakt zo in paniek van het bericht dat zijn vriendin zwanger is dat hij haar ontvlucht, omdat zijn vader zelfmoord heeft gepleegd toen hij hoorde dat zijn vrouw zwanger was (wat Dennis op het moment van zijn eigen vlucht helemaal niet wist)? Door nieuwe families te creëren, ontstaan er geen genetische defecten meer? Alsof er in de oude maatschappij alleen maar inteelt was ...?
Clichés en kromme beeldspraak ontbreken ook niet: ‘een bron van inkomstenderving’, ‘Almere had voor hetere vuren gestaan’, een zwaan snatert?, ‘bont en blauw gebeukt door de wind’, ‘angst stak als een dolk in mijn lichaam’, ‘hoop golfde(?) als een stroomstoot door de hele stad’, ‘ een monument(?) uit een wereld waarin de dingen nog solide en intact waren’. | 0neg
|
Het idee is het enige leuke aan dit boekje. Maar verder: niet grappig, saai en zeer beperkt van toepassing op de Nederlandse supermarkt. | 0neg
|
Het vertrek van de een opent deuren voor de ander. Zeker nu Baantjer rechercheur De Cock na zeventig avonturen zijn pensioen heeft gegund. Simon de Waal besloot enkele jaren geleden al zijn slag te slaan. Hij schreef twee delen met rechercheur Boks in de hoofdrol, maar zag weldra in dat hij sterker stond door een schrijversduo te vormen met Baantjer. Inmiddels is er een nieuwe kaper op de kust: Gerard Mak, een agent met dertig dienstjaren op zijn naam en werkzaam op het roemruchte politiebureau aan de Warmoesstraat.
De gelijkenis met Baantjers boeken kan niet op. Zo blijkt zodra je Maks debuut Rechercheur Brons en het lijk op de Wallen leest. Mak heeft er alles aan gedaan het beroemde duo De Cock en Vledder te klonen om ze nog snel een paar andere trekjes en uiterlijke kenmerken mee te geven. Dit heeft geresulteerd in het kersverse duo Brons en Dullen. Rechercheur Brons is een honderd kilo zware en kettingrokende treuzelaar die evenveel van pc’s begrijpt als een Chinees van Hollandse klompen. De nieuwe werkkracht Dullen (wiens naam net wat te vaak wordt verward met voetballer Koen Dillen) is een stuk jonger, verafschuwt driedelige pakken, en scheurt het liefst zo hard mogelijk langs de Amsterdamse grachten. De twee mannen hebben nauwelijks kennisgemaakt, of ze worden geconfronteerd met de moord in een van de Amsterdamse steegjes. Het slachtoffer is een prostituee. Zij is met een mes bewerkt en meermaals geschopt en geslagen. Haar kamer is doorzocht, waardoor een roofmoord het meest plausibel lijkt. Een groene, glasachtige splinter die in de kaak van de prostituee wordt aangetroffen, plaatst Brons en Dullen voor een groot dilemma. Tot hun schrik vernemen ze dat de prostituee een jonge dochter heeft die voor walgelijke doeleinden wordt gebruikt. Maar de grootste vraag blijft: wie heeft er baat bij de moord?
De manier waarop Brons en Dullen met elkaar communiceren heeft veel weg van een onderonsje tussen Knabbel en Babbel. Zinnige en onzinnige opmerkingen wisselen elkaar in hoog tempo af. Maar wat het meest steekt, zijn hun naïeve bevindingen. Een rechercheur met meer ervaring dan prins Charles’ butler hoort te weten dat een tiencijferig nummer slechts in een gering aantal gevallen een banknummer is. Waar tien cijfers wel voor staan weet iedere oplettende lezer, maar te veel verklappen schaadt nu eenmaal de plot. Daarbij wordt het het duo tijdens hun recherchewerk wel heel gemakkelijk gemaakt. De plaats delict blijkt een verzamelplaats van vingerafdrukken en DNA. De dader heeft zelfs nagelaten het moordwapen in een van de vele Amsterdamse grachten te dumpen. Of wat te denken van anonieme bellers met duistere belangen die niet lijken te beseffen dat nummerherkenning bestaat? Fictie in het kwadraat.
Wonderwel blijft de amusementswaarde van een boek als Rechercheur Brons en het lijk op de Wallen hoog. Er gebeurt altijd wel wat. Zelfs De Cock fietst nog even in het verhaal voorbij. Wil Mak het succes van Baantjer evenaren, doet hij er verstandig aan zijn boeken aanmerkelijk in te korten. Speurdersverhalen met een beperkte inhoud en onzichtbare couleur locale vervelen vrij snel. | 0neg
|
Wie heeft ze nog nooit gezien? Goochelaar Hans Kazàn of zijn kinderen die als Magic Unlimited met hun wervelende show over de wereld reizen? Een verhaal over zo’n familie moet wel verrassend zijn, met veel onverwachte wendingen en natuurlijk veel magie.
Magie zit er volop in het verhaal. Het gezin Kazàn raakt verwikkelt in een strijd om de sterren. Hun tegenstander is niemand minder dan Draco, ofwel het sterrenbeeld de Draak. Je kunt hem in heldere nachten zien, verstopt tussen de Kleine en de Grote Beer. Op een avond kijkt de familie Kazàn naar de hemel en het kan niet op: de ene vallende ster na de andere. Als al hun wensen op zijn, beseffen ze dat er iets niet klopt. Ze gaan naar de Sterrenteller, die al op ze zit te wachten: zij zijn de personen die de sterren terug moeten halen uit de Spiegelkamer. Achter iedere spiegel in die kamer zijn een of meer sterren verstopt en zij moeten ze daar vinden. Ieder spiegel verbergt een wereld vol bekende sprookjesfiguren en monsters. Met groot gevaar voor hun eigen leven gaan ze op zoek, want als ze de Sterrensteler Draco niet uitschakelen en de sterren weer terug brengen wordt het ’s nachts erg donker op aarde. Nooit meer romantisch in het maanlicht zitten, geen kompas meer voor de schepen op zee.
Het idee achter het verhaal is erg leuk, het is luchtig geschreven. Er zitten veel extra’s bij, allerlei weetjes over sprookjes, sterren en goochelaars bijvoorbeeld. Plus een heleboel trucs die je zelf thuis kunt doen. Maar als verhaal is het erg oppervlakkig en cliché, weinig verrassend. Sprookjes van de gebroeders Grimm en Hans Andersen, de regenboog als glijbaan, het is heel leuk en origineel, maar het is ook wel voor de hand liggend als je een verhaal vertelt over goochelaars en Marij Sloothaak voegt er niet iets verrassends aan toe.
De spanning die er zou moeten zijn voel je als lezer niet erg mee. Spannende elementen zijn er genoeg: water in een grot waar je doorheen moet om een ster te vinden, een draak die ze moeten verslaan. Maar het lukt ze allemaal zonder dat je meevoelt met de moeite die ze moeten doen. Het lijkt alsof het zo hoort bij goochelaars: even toveren en alles is weer opgelost, maar voor de lezer is dat erg jammer.
Als je van goochelen houdt en je wilt eens wat andere trucs leren dan die uit een doos dan is dit boek een aanrader. En als je van een huis-tuin-en-keuken-verhaaltje houdt ook.
Marij Sloothaak (1957) is van oorsprong leraar Nederlands en Frans, maar ze heeft nooit voor de klas gestaan. In plaats daarvan is ze iets gaan doen met de opmerkingen vroeger in haar schoolrapport dat ze veel fantasie heeft en een mooie schrijfstijl. Nu is ze freelance copywriter, onder andere voor de Efteling. Je vindt het allemaal terug in het verhaal.
Op goochelavontuur met de familie Kazàn is het tweede boek in de serie ‘Op avontuur!’ na Op kookavontuur met Jonnie en Thérèse Boer. Het boek is geschikt voor kinderen vanaf 8 jaar. | 0neg
|
Ik kijk altijd uit naar een nieuwe Karin Slaughter. Viel me erg tegen.
Veel herhalingen, geen spanning. | 0neg
|
ik heb het boek in het Engels gelezen voor een boekverslag en vond er niet veel aan. Het rijke jongetje lijkt echt niks te snappen en is zo verschrikkelijk verwaand dat ik gewoon geïrriteerd raakte. Het jongetje aan de andere kant van het hek snapt wel dat hij zich in een hele gevaarlijke situatie bevindt. | 0neg
|
Ik vond dit boek eigenlijk helemaal niks. De vorige boeken van Ingrid waren stukken beter. Dit verhaal is zo voorspelbaar en absoluut niet meeslepend. Ook vond ik dat er veel rare en onnodige acties van de hoofdrolspelers in zaten.
Ik heb overigens een andere voorkant dan hierboven afgebeeld en mijn boek bevat 253 bladzijden. | 0neg
|
Niet slecht, niet goed, niet saai, niet spannend, een verhaal geschreven op de automatische piloot. Jammer want de schrijver is tot veel meer in staat.
Boek geschreven op een doelloze dinsdagmiddag, en desondanks ook goed leesbaar op een regenachtige donderdagavond. | 0neg
|
Duel met de dood is het negende boek omtrent de hoofdfiguur en FBI-agent Pendergast. Het boek is los te lezen van de voorgaande delen, maar enige voorkennis maakt wel dat de lezer meer geniet van de elementen die ook in vorige delen voorkwamen, zoals het museum, het huis van Pendergast en de vaste kring met mensen die bij hem hoort.
Preston & Child laten de lezer gelijk in het eerste hoofdstuk goed schrikken door één van hun vaste boekpersonages gruwelijk af te slachten, en dat na een korte inleiding die even doet vermoeden dat het verhaal een andere wending gaat krijgen.
Pendergast kan het natuurlijk niet over zijn kant laten gaan dat een bekende van hem vermoord wordt en hij gaat zich daarom met de zaak bemoeien, ook al heeft de FBI er niets mee te maken.
Het vreemde vermoeden dringt zich op dat de moord is gepleegd door een zombie. Pendergast realiseert zich dat hij de hulp van een voodoo-expert moet inroepen. Tegelijkertijd lijkt de zaak ook te maken te hebben met de Ville, een teruggetrokken gemeenschap in Manhattan waarvan geruchten gaan dat er dieren gemarteld worden. De autoriteiten staan ten aanzien van de Ville met de handen in hun haar, maar dierenactivisten laten zich in Duel met de dood niet zomaar de wet voorschrijven.
Duel met de dood is niet het sterkste boek in de Pendergastreeks. Na het opzienbarende begin wordt de plot al snel op een laag pitje gezet. Het hele middenstuk tussen het eerste hoofdstuk en de climax lijkt te bestaan uit onafgewerkte brokstukken die grofweg op elkaar gestapeld zijn. Een duidelijk voorbeeld hiervan is het moment dat een zombie onder het toezien van een volle zaal een moord pleegt. Deze gebeurtenis krijgt geen enkel gevolg: geen politieonderzoek, geen getuigenverklaringen, niets van dat alles... De moord was nodig voor de plot en daarna waren Preston & Child klaar met dat stuk.
Een ander mankement aan de opbouw van de plot is dat er veel te lang om de hete brei heen wordt gedraaid: het is allang bekend dat de Ville iets met de moordende zombies te maken heeft, maar men blijft erg terughoudend om hen daarmee te confronteren.
Ook zijn Preston & Child ernstig uitgeschoten wat betreft het aantal malen dat Nora aangevallen wordt.
Na een spannende climax, die wel goed in elkaar zit, volgt de gebruikelijke verklaring. Helaas redt deze verklaring het boek niet. Integendeel, de verklaring deed me sterk denken aan de tekenfilmserie Scooby Doo waarin de personages achtervolgd werden door monsters, tot na de ontmaskering van de schurk op het eind opeens alles glashelder was en de slimme personages alles konden uitleggen.
Als zo'n vergelijking zich opdringt, dan is het boek verloren. Twee sterren voor de moeite. Preston & Child kunnen namelijk beter. | 0neg
|
Toegeven, het ontbreekt in dit verhaal niet aan geweldige fantastische ideeën. Helaas ontbreekt de samenhang tussen de ideeën.
Met de flaptekst en de promotie wordt je als lezer aardig op het verkeerde been gezet: Dante! Hel! Klassieke literatuur dus! Niets van dat alles, behalve dan een eigen interpretatie van de hel. Daarom maak je al snel een valse start en wacht je op het moment dat het verhaal echt gaat beginnen, de diepte in, met zingeving en relevantie, maar dat moment komt nooit en ondertussen heb je het echte begin van het avontuur gemist.
Een groot struikelblok bij fantasy is dat bij het noemen van een bepaald gebied je eigenlijk zeker weet dat de hoofdpersonen van hot naar her in dat gebied banjeren en geen gehucht overslaan. In dit verhaal is het niet anders: alle negen cirkels moeten worden bezocht, al worden de cirkels zeven, acht en negen nogal afgeraffelt en reist de hoofdpersoon om onduidelijke redenen weer terug naar eerdere cirkels.
Ik denk dat het verhaal als stripverhaal veel beter zou werken, al was het maar omdat je dan niet begint met 'variatie op Dante'.
Op zich begint het verhaal wel boeiend met de vele ingevingen en ideeën die de schrijver in het verhaal stopt. Op een bepaald moment worden die ideeën herhaald, waardoor het geheel minder boeiend wordt. De rode draad ontbreekt daar nog, of is te vaag (vaalroze?) waardoor het een lange, tamelijk saaie rit wordt naar de ontknoping, waarbij ik het idee had dat de schrijver moeite had om alle in het verhaal uitgezette lijnen tot een bevredigend einde te brengen, in elk geval zit die fatsoenlijke afronding aan het eind de humor en de actie van het verhaal danig in de weg. | 0neg
|
De informatie die ik las over het boek, maakte het een boek waar ik veel van verwachtte.
Helaas bleek dit anders te zijn. Het idee en de beschrijving was goed maar halverwege het boek had ik een idee hoe de oplossing en afloop zou zijn.
Uiteindelijk bleek het plot in mijn beleving te voorspelbaar. | 0neg
|
Een boek met goede informatie over autisme. Informatie over hoe het brein werkt met name bij mensen met pdd-nos iedere autist is uniek en heeft zijn persoonlijke dingen.
Een makkelijker leesbaar opvoedkundig boek dat ook voor mensen met autisme logisch geschreven is en met een makkelijke overzichtelijke uitleg.
Geschreven door iemand die weet waar ze over praat en met een uitnodigende voorkant. | 0neg
|
Dit boek zag er zo goed uit!
Die kaft, de achterflap het sprak me direct aan.
Ik zag het in de winkel liggen en dacht ja dit moet ik hebben ...
Maar het viel wat tegen ...
Het boek is super voorspellend, en ook niet zo origineel.
Ik bedoel maar dat super toevallig de kroonprins en de koning vermoord worden, de koningin wordt gek en de tweeling is dus de enige kans voor een troonopvolger. Maar natuurlijk wonen er mensen in het kasteel die zelf de macht willen overnemen dus doen ze er alles aan om de tweeling tegen elkaar op te zetten. Want natuurlijk lukt doordat de ene helft van de tweeling verliefd wordt op een meisje ...
Het is wel mooi hoor, daar niet van maar echt super voorspelbaar.
Dit boek moet je het best alleen lezen als je je niet echt wil concentreren op het boek, maar als je gewoon je gedachten eens wilt verzetten .... | 0neg
|
Saai boek zonder nieuwe ontwikkelingen. Na 3 boeken en een film ben ik het helemaal beu. Dit boek is bijna identiek aan deel 1. | 0neg
|
Wat een vreselijk verhaal. Dit is echt niet een boek dat ik graag lees. Ik houd toch meer van mooie verhalen. Dit boek is een en al ellende. Ik ben het gaan lezen vanwege alle lovende kritieken. Inderdaad is het superknap als je 230 bladzijden lang ellende beschrijft zonder in herhalingen te vallen. In principe vind ik het ook heel knap gedaan om te beschrijven hoe een gezin helemaal kan ontaarden door een groot verlies. Maar tjonge, wat een narigheid en ook nog eens geen happy end. Nee, geen boek voor mij. | 0neg
|
Het boek spreek mijn niet aan en na deel 2 te hebben gelezen heb ik het boek weg gelegd. De spanning was ver te zoeken en het spraak mijn niet aan. had echt moeit met verder lezen. Buiten dat er iemand vermoord is en het over de oorlog gaat snap ik het niet zo goed misschien moet ik het boek nog eens opnieuw lezen vanaf het begin. voor nu jammer 1 ster.
meer inf;http://infoboeken.blogspot.be/2015/08/frederick-forsyth.html | 0neg
|
Ik heb Pasagier 23 al een tijdje op het oog om te lezen en ben er vol goede hoop aan begonnen. Intro belooft heel erg veel maar gaandeweg het verhaal ben ik maar eens een overzicht gaan schrijven van de personages. Dat zijn er nog al wat. Het boek heeft niet 1 maar, ik schat, 4 of 5 plotwendingen en is, alt hans voor mij, de draad kwijt. Het boek is marketingtechnisch beter in de markt gezet dan het verhaal doet toekomen. Jammer. Ook zijn sommige zinnen en woorden letterlijk uit het Duits vertaalt (bijv. een buis met armaturen die getallen weergeven, moet natuurlijk meters zijn). Wellicht ga ik hem nogmaals lezen met mijn personage overzicht erbij. Succes. Daniel Visscher Ootmarsum | 0neg
|
De eerste deel labyrint renner was fantastisch spannend en opbouwend ik was heel nieuwsgierig naar de schroeiproeven deze begon zeer goed maar uiteindelijk ontzettend saai op het einde nog wel erg spannend. Maar de doodskuur was in het begin ook goed door te komen maar halverwege gestopt met lezen en een andere boek gelezen en weer proberen verder te lezen maar helaas het verhaal kon me niet meer boeien te langdradig en te onzekere hoofdpersonen had het gevoel dat ik steeds hetzelfde zat te lezen en geen klap verder kwam jammer had zoveel verwachtingen na het eerste boek. Ik heb het boek niet uitgelezen jammer maar ik pak gewoon een nieuwe boek. | 0neg
|
maar de opgebouwde spanning wordt telkens tenietgedaan door ongeloofwaardige wendingen...,Na het verschijnen van haar eerste thriller De boogschutter, zei Ingrid Mulder in een interview, veel belang te hechten aan karakters die iets toevoegen aan een boek. Volgens haar is anders te makkelijk sprake van ‘een spannend verhaaltje met bordkartonnen personages’. Helaas ontstijgen de personages in haar tweede thriller Als de dag van toen, het bordkartonnen niveau niet.
In de zomer dat Marije eindexamen deed, vond er een aantal ingrijpende gebeurtenissen in haar leven plaats. Haar vader pleegde zelfmoord en aan haar innige vriendschap met Karen kwam plotseling een einde. Bovendien werd er in die periode een aantal meisjes vermoord in Marije's omgeving. Jarenlang heeft ze de pijnlijke herinneringen aan deze dramatische zomer ver weggestopt.
Nu, twintig jaar later, is Marije getrouwd met David en moeder van drie kinderen. Haar toch al niet zo gelukkige huwelijk komt onder druk te staan als David een affaire begint met zijn jeugdliefde. Marije ontdekt de ontrouw van haar man doordat een onbekende haar foto’s toespeelt van hem en zijn minnares, die tot Marije’s ontzetting niemand minder blijkt te zijn dan haar voormalige beste vriendin Karen.
Intussen wordt Marije benaderd door Teun, wiens vader een van de politieagenten was die twintig jaar geleden aan het onderzoek naar de ‘meisjesmoorden’ werkte. Teun roept Marije’s hulp in om de mysterieuze omstandigheden waaronder zijn vader omgebracht werd op te helderen. Marije voelt er niets voor om te gaan graven in haar zorgvuldig weggestopte herinneringen aan die periode. Toch wordt ze gedwongen de confrontatie met het verleden aan te gaan als David en Karen plotseling een ‘ongeluk’ krijgen, een ongeluk waar Marije veel mee te maken lijkt te hebben...
Als de dag van toen bevat voldoende basisingrediënten voor de op de omslag beloofde psychologische misdaadroman. Helaas werkt Ingrid Mulder de verhaallijn nogal houterig uit. Bij vlagen is het verhaal best spannend, maar de opgebouwde spanning wordt telkens tenietgedaan door ongeloofwaardige wendingen, clichématige gesprekken en de eendimensionale personages.
Het skelet van Als de dag van toen is degelijk, maar er zit veel te weinig vlees op de botten om te kunnen spreken van een goede psychologische misdaadroman. | 0neg
|
Waar De Prinses eindigt, begint De Kroon mee, het ongeluk van haar moeder. Maar er is werk aan de winkel want Eadlyn moet een land regeren als regentes, en een selectie draaien. Er blijft een hand vol selectie deelnemers over en de bedoeling is dat ze zo snel mogelijk een partner kiest. Maar in het land is het onrustig, het volk wilt meer stemrecht hebben. Op aanraden van een oude familievriend, Marid, komt er een groep inwoners naar het kasteel om te praten over de problemen die zij hebben. Dit zorgt natuurlijk voor de onnodige commotie en eerlijk gezegd is dat het enige spannende in het boek.
Het lijkt wel alsof er geen tijd voor romantiek is voor Eadlyn. In tegenstelling tot de Selectie boeken, waar onwijs veel romantiek en liefde in zat, is het bij haar sloom en zeldzaam. Dat vond ik erg jammer want ik had graag wat scenes willen zien waar Eadlyn het eindelijk een keer naar haar zin had. Kiera heeft mij best teleurgesteld met dit verhaal. De laatste paar hoofdstukken gebeurt er (eindelijk) iets en de rest is eigenlijk niet belangrijk. Ze had dit ook gewoon achter De Prinses kunnen plakken maar waarschijnlijk had ze daar een goede reden voor om het niet te doen.
Sommige verhaallijnen lijken wel voor de grap gekozen te zijn. Ze geven geen meerwaarde aan het verhaal en ze duren maar ongeveer 2 hoofdstukken. Het lijkt voor mij ook alsof Kiera alle vragen van lezers op een blaadje had geschreven en daarbij een hoofdstuk had uitgekozen. Zo werd er 1 heel hoofdstuk geweid aan 1 vraag en verder kwam dit niet meer aanbod. Wat ik erg hinderlijk vond en onnodig.
Ik vind het jammer om zo negatief te schrijven over dit boek omdat ik de rest van de Selectie serie echt geweldig vond. Dit boek was het voor mij gewoon niet en dat kan gebeuren. Daarom ook het lage aantal sterren.
De Kroon is het langverwachte einde van de Selectie serie die al mijn vragen heeft beantwoord.
Sterren: 2/5 | 0neg
|
Na alle jubelverhalen eens een boek van Rankin gelezen, maar dit was een tegenvaller...Ik kwam er amper doorheen. TE doorzichtig politiek correct, te weinig spannend. Maar waar ik me vooral aan ergerde was dat Rebus en de zijnen op allerlei zaken 'per ongeluk' stuiten en die worden dan aan het eind van het verhaal aan elkaar gevlochten. Maar een toevallige samenhang is niet spannend: het een moet logisch op het ander volgen, de rechercheur moet met slim denkwerk steeds een stapje dichterbij de waarheid komen, er moeten spannende dingen blijven gebeuren tijdens de zoektocht naar het sleutel. Deze zaken allemaal niet aanwezig. Echt een tegenvaller, hoe sympathiek de schrijver en Rebus me ook leken. | 0neg
|
wisselend van kwaliteit,Juni 2006. De maand van het spannende boek, waarin de CPNB (Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek) iedere koper van een detective of thriller (ter waarde van 12.50 Euro) de verhalenbundel Schuld & Boete van Ian Rankin cadeau geeft.
Een alleraardigste geste.
In Schuld en Boete zijn vier korte verhalen opgenomen die wat lengte en kwaliteit betreft flink van elkaar verschillen. Goed te noemen is het verhaal waarin een radiopresentatrice telefonisch bedreigd wordt door een angstaanjagende psychopaat en het diep menselijke verhaal waarin inspecteur Rebus van een invalide ex-collega hoort dat er in het verzorgingshuis waar hij woont erg veel bejaarden plotseling sterven. Aardig is het verhaal waarin Rebus naast het lijk van een door een autobus aangereden man een GSM vindt met de tekst Tell me who to kill op het display. Matig is het verhaal over het 19e eeuwse lijk dat gevonden wordt bij opgravingwerkzaamheden onder een oud Universiteitsgebouw.
Het probleem van de korte verhalen is dat er voor sfeerbeschrijving ruimte noch tijd is. Verder hebben korte verhalen, zoals Ian Rankin die schrijft, de beperking dat karakters nauwelijks omschreven worden en dat er van karakterontwikkeling al helemaal geen sprake is. Dat maakt dat de verhalen sterk afhankelijk zijn van een goed idee en een verrassend einde. En eerlijk gezegd blijft Ian Rankin daarin soms in gebreke. De intriges zijn veelal ongeloofwaardig. De verhalen zijn overduidelijk geconstrueerd. Tijdens de eindafrekening moeten te veel kunstgrepen worden uitgehaald om de lezer te laten geloven in de oplossingen.
De korte verhalen in Schuld & Boete geven daarom een vertekend beeld van de Schotse schrijver Ian Rankin en zijn grote kracht om het menselijk tekort in aansprekende misdaadverhalen te verbeelden. Dat neemt niet weg dat Schuld & Boete lezenswaardig en leuk is. Leuk meegenomen in ieder geval. | 0neg
|
Peyton Place, nostalgie voor de zestigplusser
Als tiener opgegroeid in de jaren zestig keek ik natuurlijk naar Peyton Place. Dat wil zeggen, als ik de kans kreeg. Want in die tijd was in mijn ouderlijke huis slechts een televisie, zoals bij de meeste gezinnen, en mijn vader bepaalde naar welke zender wij keken. Was er op de andere zender een sportuitzending, kon ik thuis kijken wel vergeten, maar dan probeerde ik of ik misschien bij de buren mocht kijken, maar dat lukte niet altijd.
Verheugd nam ik enkele weken geleden kennis van de vernieuwde uitgave van de roman Peyton Place. Ha, nu kon ik ongestoord het hele verhaal tot mij nemen, maar wat een teleurstellende leeservaring! Geen dokter Rossi, en verhaallijnen die ik me niet herinnerde…
De roman Peyton Place gaat over de kleinburgerlijkheid van een fictieve kleine provincieplaats in de VS in de tweede helft van de jaren dertig. De hele gemeenschap hangt aan elkaar van roddel en achterklap; iedereen houdt iedereen in de gaten. Het verhaal wordt verteld door een alwetende verteller, er zijn veel dialogen, maar de verhaallijn is soms chaotisch omdat er zoveel personages in de roman voorkomen.
Ook al vond ik niet veel terug van de televisieserie die ik mij herinnerde, de roman Peyton Place vond ik toch het lezen waard.
De roman behoort niet tot de grote wereldliteratuur, maar het is wel een onderhoudend verhaal. Het geeft namelijk een mooi tijdsbeeld; hoe men in die tijd aankeek tegen sociale ongelijkheid, tegen seksuele misbruik en abortus; en hoe men destijds reageerde op de weer ingevoerde dienstplicht in de VS na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. De psychologische uitwerking is echter hier en daar erg ongeloofwaardig.
De roman Peyton Place, nostalgie voor zestigplussers en een een kennismaking met de roman die de basis vormde voor de eerste soap die (bijna) heel Nederland aan de buis gekluisterd hield voor 60-minners. | 0neg
|
Als twee mannen door autobommen om het leven komen, staat het dagelijkse leven in West-Friesland aardig op zijn kop. In de kofferbak van de slachtoffers worden dode reigers aangetroffen, wat beide aanslagen duidelijk met elkaar verbindt. Voor inspecteur Frank Benders is het de eerste keer dat hij met deze vorm van geweld te maken krijgt en van bovenaf wordt hem de steun van een forensisch psycholoog opgelegd. Deze maakt voor de politie een profiel van de dader, maar op zich maakt dat het werk er voor Benders niet meteen makkelijker op. Vooral als de moordenaar niet bij de twee aanslagen stopt en het er op lijkt dat ergens in het grote geheel ook de inmiddels overleden leermeester van Frank Benders een rol van betekenis speelt.
De Reigerman is na Het Lied van de Lijster en Moederdier het derde boek van Gerard Nanne over inspecteur Frank Benders en zijn assistente Paula van Es. Bij een seriepersonage is het vaak belangrijk om boeken in de juiste volgorde te lezen om op die manier een soort band op te bouwen met de desbetreffende persoon. De boeken van Nanne vormen hierop geen uitzondering en boek voor boek weet de auteur zijn personages verder uit te bouwen. Zowel Benders als van Es worden iedere keer verder uitgediept en als lezer kom je zodoende steeds meer over hun karakter, privéleven en hun kwaliteiten als rechercheur te weten. Je groeit in wezen mee met de belangrijkste personages en daardoor ontstaat er een onzichtbare band met de serie en de auteur. Hierdoor is het mogelijk om ook een wat minder deel toch te waarderen, aangezien alles toch zeer vertrouwd op de lezer overkomt.
En De Reigerman is absoluut het minst aansprekende boek van Gerard Nanne tot dit moment. Gestoken in de meest afschuwelijk omslag die menselijkerwijs maar te bedenken was, komt het verhaal traag op gang en komt de vaart er nauwelijks in. Het is het eigenlijk allemaal nét niet. Een vreemde politieman die van buitenaf komt om bij het onderzoek te assisteren, terwijl je als lezer meteen aanvoelt dat er iets aan die man mankeert. Kinderen van de slachtoffers die niet met de politie willen praten en op het oog zelf plannen hebben om van alles te ondernemen. Een profiler die veel verder gaat dan alleen het profiel opstellen en over een beter instinct blijkt te beschikken dan inspecteur Benders en zijn team. Het is net niet geloofwaardig genoeg allemaal en een aantal bijzaken halen constant de vaart uit het verhaal. Het einde is ook allemaal een beetje over de top en het maakt van De Reigerman niets meer dan een aardig tussendoortje. Een thriller die je alleen kan waarderen als je al eerder iets van Gerard Nanne las. Is dit het eerste boek dat je van hem leest, dan is de kans groot dat je de auteur geen tweede kans meer geeft. | 0neg
|
De debuutthriller Lokvogel van de Amerikaanse schrijfster Flynn Berry wordt op de achterflap aangeprezen voor de liefhebber van Het meisje in de trein en van Zusje. De overeenkomst met Zusjeis duidelijk: ook hier gaat het over de relatie tussen twee zussen -waarvan er één overblijft- met alle psychologische perikelen daaromtrent. De vergelijking met Het meisje in de trein is niet heel handig te noemen. Ze werkt enigszins misleidend, of beter gezegd, ze kleurt de lezers verwachting.
Het meisje in de trein is immers een thriller die in de eerste plaats bekend staat om zijn doelbewuste spel met het vertelperspectief. Aangezien ook Lokvogel verteld wordt in onvoltooid tegenwoordige tijd door een ik-verteller ben je als Het meisje in de trein-lezer direct op je hoede. De zus van Nora is bruut vermoord en alle informatie en alle indrukken komen via Nora. De vraag dringt zich automatisch op: hoe betrouwbaar is zij als verteller? Opletten geblazen. In deze recensie zal met het oog op het leesplezier van beide boeken natuurlijk geen antwoord op die vraag gegeven worden. Die uitkomst doet er op zich ook niet toe. Het punt is dat de gewaarschuwde lezer die zogezegd ‘op scherp’ is gezet zich teveel focust op wat juist de zwakste punten zijn van het boek.
Na de dood van zus Rachel logeert Nora in het dorpje waar zij woonde. Haar wereldje is klein, haar sociale contacten beperken zich voornamelijk tot die met de bij het onderzoek betrokken politieagenten. Het valt op dat Nora een beetje apart is. Ze heeft een bijzondere manier van redeneren. Droog en klinisch als ze haar doen en laten beschrijft kan ze terloops het volgende opmerken:
Wanneer ze er voor bedankt bij een vriendin in te trekken, zegt Nora cryptisch:
Soms heeft het er wel wat van weg dat Nora autistisch of zelfs zwakzinnig is, maar dan blijkt elders weer dat zij wel degelijk bij de pinken is en ‘normaal’ weet te functioneren. Mogelijk een teken van onbetrouwbaarheid van de verteller, zeker, Nora’s onvoorspelbare en onverklaarbare gedrag is absoluut verwarrend.
Probeem is dat inconsequente elementen in deze thriller niet duidelijk een doel lijken te hebben. Dat geeft de lezer niet het al dan niet bewuste gevoel ergens naar toe geleid te worden. Het verhaal blijft vaag en kan in theorie alle kanten op, hoewel er overigens uiteindelijk weinig gebeurt. Er is geen echte spanning rondom een eventuele betrokkenheid van Nora bij Rachels dood. Bovendien zijn er wel degelijk een handvol speldenprikjes van hints die de hand van Nora in Rachels ongeluk suggereren. Die hints zijn aan de ene kant bijna hinderlijk ‘obvious’, maar tegelijkertijd staan ze teveel op zichzelf om als verdachtmaking serieus te worden genomen. De uitkomst van het verhaal is hoe dan ook verrassend, maar had ten gunste van de aannemelijkheid heel wat uitgebreider verduidelijkt mogen worden dan de tien bladzijden waarin dit gebeurt.
Lokvogel is op zich geen slechte thriller, het ontbreekt alleen aan raffinement. Soms is van subtiliteit weinig sprake, dan weer valt naar de bedoeling enkel te raden. Resterende vragen en een paar niet afdoende afgehandelde subplots zijn na afloop niet erg bevredigend. Een knagend gevoel blijft: wát heb ik gemist? Wat heb ik in hemelsnaam naast de zo voor de hand liggende hints over het hoofd kunnen zien? De hamvraag is dus misschien vooral of dat gevoel andere lezers (met name de onbevangen lezer) óók stoort- of dat ze het juist geweldig vinden. | 0neg
|
Ben Mr. Mercedes beginnen lezen omdat hij op de e-reader van mijn zus stond en ik hem te leen kreeg en ik wel eens een Stephen King wou proberen.
Had misschien moeten volhouden, maar na 150 pagina's heb ik het voor bekeken gehouden.
Op zich niet slecht geschreven - of beledig ik hier de King of Horror? - maar nogal langdradig en traag qua ritme. Vroeg me al een tijd af of het ergens toe zou leiden en heb het maar aan de kant gelegd. | 0neg
|
Een verhaal over jezelf opnieuw uitvinden, kopt de schrijfster Amy Tan aanmoedigend op de kaft van het boek van Terry McMillan, Ik was je bijna vergeten.
Jezelf opnieuw uitvinden, een van de meest irritante uitspraken – naast ‘iets een plekje geven’ – van deze tijd. Want, hoe doe je zoiets (afgezien van het nut ervan)? Herschrijf je je DNA, verander je de evolutie, of, in geval van een gelovige, probeer je Gods eigen schepping te verbeteren?
De vijfenvijftigjarige te dikke alleenstaande oogarts Georgia Young probeert het door al haar exen in kaart te krijgen: waarom zijn die relaties mislukt? Lag het aan de mannen in kwestie, die stuk voor stuk ijdel, egocentrisch, onvolwassen en leugenachtig waren? Of lag het aan haar en is ze niet geschikt voor relationele perikelen?
Wanneer haar een bericht bereikt over het overlijden van een van haar exen, wordt Georgia hardhandig geconfronteerd met het meedogenloos verstrijken van de tijd en voelt ze dat er iets in haar leven ontbreekt. Ze vindt geen voldoening meer in haar baan, is niet gelukkig meer in haar huis en met haar lichaam. Tijd dus voor ‘jezelf opnieuw uitvinden’.
Georgia neemt de beslissing om al haar exen op te zoeken en een aantal antwoorden te krijgen. Haar speurtocht lijkt op pagina 31 van start te gaan, maar ruim 150 pagina’s verder is nog niets gebeurd. Niets, behalve oeverloze dialogen met vriendinnen, dochter, moeder, kennissen, de pizzabezorger, die verder niets aan het verhaal toevoegen. Het hele boek is een grote dialoog, soms grappig maar nooit hilarisch, doorspekt met raciaal getinte opmerkingen die vooral illustreren dat Terry McMillan het heel interessant vindt om zwart te zijn en ervan overtuigd is dat deze unieke eigenschap door de omgeving niet voldoende wordt gewaardeerd. De volstrekt onbevooroordeelde lezer wordt tijdens het lezen continue op een vervelende wijze geconfronteerd met het feit dat de schrijfster zwart is. En waarom? De kleur en etnische afkomst van de schrijver doen er niet toe, de kwaliteit van het geschrevene wel. En dat is in Ik was je bijna vergeten maar matig.
Waarschijnlijk om het magere verhaal meer body te geven, worden de levens van Georgia’s vriendinnen, haar dochter en schoonzoon en haar 83-jarige moeder met een splinternieuwe verloofde ook verder uitgediept. Alleen de personages van de levenslustige, niet stuk te krijgen moeder en haar verloofde, beiden sterk lijkend op overdreven vrolijke in opvallende pasteltinten gehulde Amerikaanse bejaarden in Florida, maken indruk en blijven in het geheugen van de lezer hangen. Alle overige personages lijken min of meer dezelfde problemen te kennen als Georgia zelf en brengen hun dagen etend, drinkend, peinzend en converserend over seks en beschikbare of verdwenen mannen door. Het verhaal kabbelt eindeloos voort, een kleine 400 pagina’s lang. De laatste twintig pagina’s brengen dan een – te abrupt en ongeloofwaardig – antwoord op Georgia’s problemen. De lezer blijft met een lichte kater achter.
Terry McMillan heeft in 1992 met haar eerste boek, Waiting to Exhale (Ademloos, prachtig verfilmd met Whitney Houston, Angela Basset en Gregory Hines), een belangrijk werk geleverd voor de positionering en imagovorming van Afro-Amerikaanse vrouwen in de Amerikaanse samenleving. | 0neg
|
Zelden zo teleurgesteld geweest in een boek.
Waarom het boek een thriller heet is mij niet duidelijk, het is geen moment ook maar een beetje spannend. Tot bladzijde 87 is Catarina bezig met de voorbereidingen om 2 kisten met papieren te openen. Ze gaat nl.onderzoek doen naar de inhoud. Dit onderzoek is ongeloofwaardig. Dan volgt er een verslag van haar leeswerk. Ze pakt een papier, ze maakt een notitie,loopt naar de bibliotheek voor extra nazoekwerk, maakt een notitie, eet een reep. Veel meer gebeurt er niet. Crimezone vindt het wel literair door de verwijzingen naar de barokmuziek en geschiedenis. Dieper dan Wiki graaft dat echter niet. Het taalgebruik is houterig. Alle personages praten op dezelfde manier. Verder wemelt het boek van de fouten: Constance als vertaling van de stad Konstanz, 'beval'als o.v.t. van bevallen enz. De uitgever dacht blijkbaar: het verkoopt toch wel,laat maar zitten met die correctie. Dit boek is een belediging van de lezer. | 0neg
|
Dit is een bundel met korte horrorverhalen, een uitstapje buiten het fantasygenre waar Alex de Jong / Brad Winning normaal gesproken in schrijft. De meeste verhalen spelen zich dan ook in hedendaags Nederland af. Wat Winning in deze bundel heeft meegenomen, is zijn schrijfstijl: net zoals in zijn vorige bundel lezen de verhalen vlot weg.
Het probleem zijn de verhalen zelf. Er zitten erg goed bedachte verhalen tussen, maar uiteindelijk komen de meeste toch op hetzelfde neer: een getrouwde man gaat met een blondine vreemd en iemand wordt op een gruwelijke wijze vermoord. Het ging zo ver dat ik tijdens het lezen van de laatste verhalen geërgerd dacht: 'Niet weer.'
Het lijkt erop dat Winning de moorden als schokeffect gebruikt, een effect dat in de loop van het lezen van de bundel afstompt. Zo is er een verhaal over een schuwe werknemer die met de vrouw van de baas vreemd gaat: als de vrouw erachter komt dat hij had gelogen, vermoordt ze hem in de laatste alinea: een reactie die kunstmatig op mij overkomt.
Al met al vond ik dit een tegenvallende bundel. 2 sterren. | 0neg
|
Soms zijn er boeken waar je ongelooflijk veel zin in hebt om te gaan lezen. Hex was er ook zo'n eentje die aan me bleef trekken. Ik had hooggespannen verwachtingen. Maar helaas zijn die verwachtingen niet uitgekomen. Wat een afknapper. Ik kon vanaf de eerste bladzijden niet in het verhaal komen, kon me niet verplaatsen in het verhaal.
In het dorpje Beek wordt er alles aan gedaan om een geheim voor de buitenwereld verborgen te houden. De Wylerheks loopt rond door de straten en verschijnt en verdwijnt wanneer ze wil. Een groep jongeren besluit viral met haar te gaan en dat zet gebeurtenissen in gang waarbij de heks de gemeenschap laat afglijden naar middeleeuwse praktijken. Leek mij intrigerend genoeg, maar het beschrijven van de horrorachtige gebeurtenissen vond ik vooral een slap Stephen King aftreksel. Totaal niet spannend. De laatste twintig pagina's dan ook maar vluchtig overheen gescrolled om het uit te krijgen.
Jammer.... | 0neg
|
Mijn Engelse vocabulair is best wel goed maar desondanks snapte ik van dit verhaal lijn helemaal niet zo van. Het lijkt alsof alles in 24 uur wordt verteld maar het verhaal zelf lijkt in meerdere weken zelfs verteld te worden.
Ik was de rode draad van het verhaal al snel kwijt en heb het boek met moeite uitgekregen. Als ik het nog een keer moet lezen dan sla ik het liefst over en kies ik een andere boek | 0neg
|
Veel woorden, veel mensen, veel namen, veel gebeurtenissen.... een heel warrig boek dat bijna niet te volgen is. Maar toch intrigrerend genoeg om tot het einde door te luisteren. Niet echt een aanrader. | 0neg
|
Het is mogelijk dat de stijl van Donna Leon mij niet past. Hoe dan ook, ik heb de eerste 200 pagina´s van het boek niet volbracht. Ik heb het echt geprobeerd, twee weken lang elke dag opnieuw maar ze heeft me niet kunnen pakken. De stijl niet, het verhaal niet en de personages niet. Ooit zal ik het nog eens met deze schrijfster proberen maar voorlopig geef ik mijn voorkeur aan andere auteurs. 1 ster voor de moeite. | 0neg
|
Julie Hastrup is in 1968 in Ringkøbing geboren. Zij is werkzaam als journaliste voor zowel radio als televisie. In 2009 kwam haar thrillerdebuut En torn i øjet uit, nu in het Nederlands uitgegeven als Een doorn in het oog. Het was een van de genomineerde boeken voor het beste Deense debuut en stond in de top tien van bestverkochte thrillers van het jaar. Een jaar later, in 2010, verscheen haar tweede boek met Rebekka Holm in de hoofdrol, Det blinde punkt, en in 2011 het derde in deze reeks, Blodig genvej. Julie Hastrup woont en werkt in Kopenhagen.
De jonge Anna Gubergen (22) wordt, na een avondje uit, in Ringkøbing vermoord. Rebekka Holm, werkzaam voor de dienst Nationale Recherche in Kopenhagen, wordt naar Ringkøbing gestuurd om het regiokorps ter plaatse te ondersteunen. Rebekka is in Ringkøbing geboren en haar ouders wonen er nog steeds. Door omstandigheden, die later in het boek duidelijk worden, is Rebekka er echter al een flink aantal jaren niet meer geweest. De moord op Anna heeft veel gelijkenissen met een moord die ongeveer 20 jaar eerder plaatsvond. Rebekka werkt nauw samen met Michael Bertelsen. Het onderzoek verloopt stroef en dreigt meerdere malen vast te lopen. Dan verdwijnt er plotseling een tweejarig meisje, dat ook Anna heet. De vraag is of er een verband bestaat tussen de moord en de verdwijning. Later, nadat er nóg een moord gepleegd is, komen er langzaam maar zeker een aantal aanwijzingen boven water waar de politie mee verder kan. Pas nadat Rebekka in een hachelijke situatie verzeild is geraakt, vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats en kunnen de zaken opgehelderd worden.
Wat tegenwoordig zo jammer is aan een aantal boeken is het feit dat ze vaak gebaseerd zijn op hetzelfde thema. Neem een inspecteur of rechercheur en schrijf daar een serie boeken om heen. Dit personage, man of vrouw, heeft in ieder geval één bepalende karaktereigenschap: knorrig, sympathiek, sociaal opvliegend, en heeft daarnaast sowieso een probleem: drank, een scheiding achter de rug, psychische problemen door bijvoorbeeld een gebeurtenis uit zijn of haar verleden, en ga zo maar door...
Omdat bepaalde schrijvers met dit soort boeken in het verleden succes hadden, denken vandaag een heleboel andere schrijvers dat ze op dit succes mee kunnen liften en daarom opeens allemaal een zelfde genre boeken gaan schrijven. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar een meer uitgesproken, individualistischere stijl, geen boek van het dertien-in-een-dozijntype, maar een boek dat door de unieke personages boven komt drijven.
Begrijp me niet verkeerd. De personages in Een doorn in het oog worden wel goed neergezet en uitgewerkt. Er komt een grote verscheidenheid aan karakters voorbij en allen passen goed in het grote geheel. Met de psychologie en de karakterbeschrijvingen zit het in dit boek dus wél goed. Gelukkig maar. Ook is Rebekka Holm een vrouw die sympathie opwekt en wier personage zich zeker leent voor meerdere verhalen.
Toch is en blijft het een boek, een verhaal zoals er al veel van zijn en dát is en blijft jammer. Bovendien was het ook een ongelooflijke misser van Julie Hastrup om al zo vroeg in het boek (rond pagina 67) duidelijk te maken wie de dader is. Dat maakt de rest van het verhaal helaas veel minder interessant en uiteraard veel minder spannend. Zij probeert er hier en daar nog een draai aan te geven, maar het kwaad is dan al geschied. | 0neg
|
Ik heb het boek nog niet uit.. Het lijkt alsof ik maar niet door dit boek heen kan komen. Het valt mij zo erg tegen dat ik het eigenlijk weg wil leggen.
Het verhaal begon heel sterk.Maar vanaf de helft van het boek worden er allemaal gebeurtenissen uit het leven van Paul en Claire verteld. Deze gebeurtenissen hebben in mijn ogen niks te maken met de misdaad van de twee neven en de hoofdvraag van het boek. Namelijk "Hoe ver ga je in het beschermen van je kind? " Het boek had makkelijk 100 pagina's korter kunnen zijn. | 0neg
|
Als man was mijn eerste gedachte dat ik een echt vrouwenboek zou gaan lezen. Ik was benieuwd of dat vooroordeel waar was of niet. Ik vermoed dat vrouwen het boek inderdaad veel beter zullen waarderen dan mannen.
Het eerste gedeelte (tot ca bladzijde 90) van het boek vond ik wat deprimerend. Het leven van Evelien had weinig vreugde, ondanks 2 leuke kinderen.
Je krijgt als lezer ook niet echt inzicht wat er nu precies allemaal niet deugd in haar leven. Echte verdieping in de karakters en de situatie ontbreken. Daardoor is het erg moeilijk om sympathie voor Evelien of voor andere personen te krijgen.
In de 2e helft van het boek komen er meer diverse situaties en gebeurtenissen voor, wat het boek veel leuker om te lezen maakt. Ook krijg je iets meer inzicht in de achterliggende problemen en behoeften. Maar nog steeds blijft dit, voor mij, te weinig.
Evelien ontmoet de ogenschijnlijk ideale man. In het boek is het echter moeilijk om het ideaal-zijn ook te voelen. Het gaat om een intellectueel, maar de nodige theorieën en filosofieën over het leven. Echter de relatie tussen een goed leven en kwantum-mechanica e.d. is toch wat erg abstract, wat het ook lastig maakt om begrip en sympathie te krijgen voor de personen.
Toch is het boek wel lekker en vlot leesbaar. En ondanks de weinige of mislukte diepgang is het zeker vermakelijk en een aardige pageturner. | 0neg
|
Dit boek viel mij enorm tegen. Ondanks dat het wel vlot geschreven was, vond ik het ook een verhaal met veel losse eindjes. Bovendien vond ik het erg onwerkelijk dat iemand met een kantoorbaan maar kan komen en gaan wanneer hij of zij dat wil. Wàt een afknapper, dit boek. Zelfs het plot! Dit is beslist geen thriller, maar meer een onsamenhangende chicklit. | 0neg
|
Een dam is doorgebroken in een bergachtig gebied in de Verenigde Staten en er zijn daarbij vele slachtoffers gevallen. Fotografe Alex Graham maakt fotos van het gebied en gaat daarbij op een dag alleen op pad. De helikopter die haar op komt pikken wordt voor haar ogen neergeschoten door drie mannen. Ze vangt op dat de doorbraak gepland was en vanaf dat moment is ze haar leven niet meer zeker. Al snel wordt er een aanslag op haar leven gepleegd en vanaf dat moment moet ze onderduiken. Een ex-commando, Morgan, krijgt de opdracht om haar te beschermen. Samen gaan ze op onderzoek uit en wat een terroristische aanslag lijkt te zijn van een splintergroepering, blijkt echter een complot te zijn tegen de zittende regering. Ten behoeve van hun politiek ambities blijken sommige lieden niet terug te deinzen voor vele slachtoffers.
Iris Johansen heeft een aardig oeuvre op haar naam staan en is behoorlijk populair in de Verenigde Staten. Haar boeken zijn over het algemeen makkelijk te lezen thrillers met meestal een vrouwelijk hoofdpersoon welke in de problemen komt. Ook dit verhaal leest bijzonder makkelijk weg en is eenvoudig geschreven. Wat mij tegenstaat aan dit boek zijn twee dingen: het verhaal is behoorlijk ongeloofwaardig. Hoe kan een simpele fotojournaliste zo belangrijk worden voor een land als de Verenigde Staten? Ten tweede staat de stijl van Johansen mij niet echt aan. Het is te simpel geschreven. Johansen hanteert een recht-toe-recht-aan stijl die erg standaard aandoet. Het verhaal blijft hierdoor vlak en weinig meeslepend. Een boek voor de liefhebber van een beetje eenvoudige spanning, zonder teveel poespas. Maar dan moet je wel de ongeloofwaardige plot voor lief nemen en niet vies zijn van een beetje bouquet-reeks romantiek. Omdat het boek af en toe toch wel vermakelijk was, toch nog twee sterren. | 0neg
|
Ongelofelijk interessant stuk geschiedenis (laat-Romeinse tijd en de opkomende machtspositie van het Christendom) en ook nog eens beschreven met een goed gevoel voor humor. Het heeft dan ook alles om een sterke roman te kunnen zijn, maar helaas weet Jan van Aken het niet de volle 608 bladzijdes interessant te houden. Het deed mij soms meer denken aan de achtervolgingen uit Scooby Doo, dan aan de ambitieuze historische blockbuster die het probeert te zijn. Personages doen niet anders dan achter elkaar aanzitten of wegvluchten van elkaar. Daarbij switcht het verhaal ook onnodig vaak tussen heden en verleden en introduceert het teveel karakters die eigenlijk niet nodig zijn voor de verhaallijn. Echt een gemiste kans, want de auteur laat bij vlagen zien dat hij wel iets kan met dit historische materiaal. | 0neg
|
Was er in begonnen voor ik op vakaantie gingk.
Het boek sloeg niet gelijk aan... misschien ook een reden dat ik tijdens deze vakantie geen letter in dit boek heb gelezen...
Terug in huis verder gegaan... en moest dan ook even terug"bladeren" om te weten hoe het ook weer zat...
Nu het zat dus niet....
Met moeite uitgelezen... Het onderwerp sprak me wel aan maar de manier van schrijven niet...
Soms een glimlach op mijn gezicht tijdens het lezen maar ook veel "droge stof". | 0neg
|
Bij het deel van de geschiedenis in het begin, dat zich afspeelt in de tijd van Jezus in Israël, dacht ik: ha fijn, Julia Navarro gaat door waar Adreas Eschbach niet aan toe kwam in Het Messias mysterie; genezingen en een bijbelse intrige in een historische setting. Helaas is het allemaal episch en bloedeloos verteld, terwijl Eschbach in een paar rake sfeertekeningen op een paar bladzijden een veel indrukwekkender beeld schetste van de figuur Jezus temidden van zijn apostelen. Ook het relaas van de rechercheurs in Turijn rondom de lijkwade van J.Christus komt qua suspens en zelfs literair niet echt van de grond. De hoofdrolspelers in het mysterie die het onderwerp van het politieonderzoek vormen, komen te vaag uit de verf waardoor het geheel een soort braafheid krijgt en er een geheimzinnigheid wordt gesuggereerd die teniet wordt gedaan door teveel uitleggerigheid. Om de RK geestelijkheid niet voor het hoofd te stoten misschien? Zoals Dan Brown met z'n Da Vinci code? In Spanje waar de schrijfster vandaan komt, moet je natuurlijk wel oppassen voor Opus Deï-erfgoedbeheerders. Een leuke opzet maar vol gemiste kansen en te would-be. | 0neg
|
De thematiek en het onderwerp van deze roman spraken mij bij voorbaat aan. Echt zo’n boek dat je blij pakt omdat je er in mag beginnen! Tot zover de voorpret.
Jammer genoeg ben ik niet veel verder dan de voorpret gekomen. Een flinterdun verhaal dat maar doorjammert en peeuwt tot je uiteindelijk het mierzoete, uitermate voorspelbare eind van het boek bereikt hebt. Wat een opluchting was dat!
Doordat het verhaal zich afspeelde in het ruige en onontgonnen Alaska, en er veel werd beschreven over de manier van leven van de ‘homesteaders’ aldaar, heb ik het boek uit kunnen lezen. Dat gedeelte vond ik dan wel weer erg onderhoudend.
Op naar een boeiender verhaal! | 0neg
|
Thema heb ik al es gelezen van Peter James kortom snuffmovies is ook een populair thrillerthema;maar toch spannend | 0neg
|
Wat een teleurstelling. Ik las de onovertroffen vertaling van August Willemsen 10 jaar geleden voor aan mijn dochter. We hebben samen gehuild en meegeleefd met alle belevenissen van de jonge held. En ja, dat duurde wel een paar maanden voor we het uit hadden. Maar dat was het waard.
En nu is in deze ‘hertaling’ de ik-vorm eruit geschreven. Dus in plaats van de openingszin ‘Ik ben een vondeling’ hoor je nu ‘Remy was een vondeling’ of zoiets. Dat doe je niet met zo’n klassieker.
Gijs Scholten van Aschat is natuurlijk een fantastische voorlezer, maar dan graag het integrale boek in de beste vertaling. | 0neg
|
Almar Otten ken ik van ander werk, waardoor ik hoofdpersoon Lineke ook al kende. Het wordt een beetje 'steeds weer hetzelfde', een herhaling van zetten, want een bibliothecaresse in Deventer heeft natuurlijk niet veel bewegingsvrijheid, waardoor het drama vrijwel altijd op een boek is gebaseerd, of op historische kennis uit de bibliotheek. En opnieuw wordt er iemand vastgebonden en gevangen gezet, mogelijk met het succes van Vijftig Tinten in het achterhoofd?
Het verhaal is vrij simpel, al worden er allerlei feitjes met de haren bijgesleept (die ik omwille van spoilers niet zal noemen), met excentrieke tegenspelers die daardoor nauwelijks geloofwaardig zijn - het draagt allemaal bar weinig bij aan het verhaal.
Neem bijvoorbeeld de giftige planten. Die worden in het begin van het boek genoemd, daarna nog een aantal keer. Ze zijn de lievelingsbloemen van Matt en zijn vader. Ze zijn blauw. Je zou verwachten dat de giftige blauwe bloemen iets met het Blauwe Goud te maken hebben, maar helaas.
De zoektocht bij het klooster levert evenmin iets op voor het verhaal.
Er wordt online gezocht in de afstamming van Matt, wat ongeloofwaardig snel gaat en bovendien feiten onthult die helemaal niet op internet zouden mogen staan.
Ja, het verhaal is onderhoudend, maar je moet er niet bij nadenken, want dan valt op hoe vergezocht alles is en hoe mager de plot blijkt.
Tip: neem het boek mee als je toevallig een vakantie doorbrengt in het bungalowpark Landal Village les Gottales bij Trois-Ponts, een deel van het verhaal speelt zich daar af. | 0neg
|
Het kostte me moeite dit boek uit te lezen. Misschien dat er mensen zijn, die genieten van al die vaderlandse- kunst- en literatuurgeschiedenisverhalen en -citaten. Ik hoor er niet bij. Vooral niet wanneer er allerlei zaken bij gehaald worden, die onwaarschijnlijk en ongeloofwaardig voorkomen.
Hier en daar is een bladzijde, die nog wel te pruimen valt, maar ze zijn schaars.
Bovendien maakt het grote aantal zeer korte hoofdstukjes dat het boek niet echt plezierig te lezen is.
Spannend wilde het niet worden, waarschijnlijk ook vanwege die van de hak op de tak springerij in die korte hoofdstukjes.
Snel vergeten, dit boek. | 0neg
|
Klik hier om een videorecensie van dit boek te bekijken op mijn YouTube-kanaal, De Idioot. | 0neg
|
De korte en langere reisverhalen over zeer verschillende landen konden me niet allemaal evenveel boeien. Sommige waren ronduit vreemd. Mijn boek had een andere foto en tekening op de omslag, dan die hier wordt getoond. | 0neg
|
De boeken van MJ Arlidge zijn niet aan te slepen en domineren al enkele jaren met alle (inmiddels 7) titels de diverse spannende boeken lijsten. Je kunt hier echt spreken van een hype. De boeken onderscheiden zich eigenlijk niet maar voorzien van voor de massa blijkbaar niet te versmaden ingrediënten gaan ze van record naar record. Alles in de wind is de jongste loot. Feitelijk inhoudelijk niet meer dan een aantal pagina's die opgenomen zouden kunnen worden in Iene Miene Mutte als inleiding/wat er aan vooraf ging, maar uitgebracht als losse novelle. Flinterdun qua boek, Flinterdun qua inhoud. aan het einde weet je iets meer over een stukje van de jeugd van Helen Grace, waar je het meeste al tussen de regels door kan lezen in de "echte" boeken. Voor mij maar één conclusie: De citroen zal kost wat het kost tot de laatste druppel worden uitgeknepen | 0neg
|
Deze bundel bevat 14 horrorverhalen. Verschillende verhalen spelen in de droomwereld van Bubastis af. dit is een wereld gelijkend aan de droomwerelden en Chthulu verhalen die H.P. Lovecraft schreef.
Mark heeft een heel aparte stijl van schrijven. Die ligt je of die ligt je niet. Ik heb altijd graag zijn verhalen gelezen, maar in veel van de verhalen in deze bundel schiet hij door. Hij probeert met zijn stijl surrealisme en vervreemding op de roepen, maar hierdoor worden de verhalen juist chaotisch en niet te begrijpen. Dit geeft niet de ontaarding wat je vaak voelt bij zijn verhalen, maar juist onbegrip en verwarring en dat is jammer, omdat in het verleden pareltjes van verhalen zijn verschenen.
Dit boek is alleen een aanrader als je eens wat wilt lezen wat niet de geijkte verteltrant heeft. | 0neg
|
Intussen heb ik een aantal boeken van Linda van Rijn gelezen maar dit was voor mij een tegenvaller.
Er wordt iets / verhaallijn neer gezet maar vanaf het begin af aan weet je al hoe de vork in de steel zit. Het enige bijzondere was de uitstap van Rob, deze was voor mij verrassend.
Wel een boek om even tussendoor te lezen maar je moet geen gevoel willen hebben van ' who done it?' , dit heb ik bij ' zeezicht' wel ervaren . Linda van Rijn kan het dus wel, maar voor mij niet met dit verhaal. | 0neg
|
Langzamerhand zijn er steeds meer Nederlandstalige auteurs die zich laten inspireren door het werk van Dan Brown met zijn doofpotaffaires. Gé Bosschee die eerder twee financiële thrillers publiceerde, waagt zich aan de raadsels rond de moord op John F. Kennedy. De Amerikaanse president werd op 22 november 1963 doodgeschoten tijdens een rondrit door Dallas. De Warren-commissie concludeerde dat de moord het werk was van één man. Meer dan veertig jaar later ontvangt journaliste Jenna Campbell een e-mail met daarin twee frames van een filmopname, waarop te zien is dat Kennedy ook vanaf een andere zijde beschoten werd. De e-mail, die tevens verwijst naar de website www.jfktruthordare.com, werd tegelijkertijd gestuurd naar professor Shepard. Deze Shepard hangt de theorie aan dat er een complot was om Kennedy te vermoorden, dat de opdrachtgevers in de vrijmetselarij zitten, en dat hun motief het plan van Kennedy was om een belastingvoordeel voor de olie-industrie op te heffen.
De vergelijking met de boeken van Brown is makkelijk gemaakt. Er is een eeuwenoud, geheimzinnig genootschap dat niet voor moord terugdeinst, er is een religieuze ondertoon, er worden tal van toeristische locaties in Amerika bezocht, en de hoofdpersonen zijn een professor en de bijzonder aantrekkelijke journaliste waar - hoe kan het ook anders - de professor verliefd op wordt. Zij zijn op zoek naar bewijsmateriaal dat door belanghebbenden achterover is gedrukt.
Helaas lukt het Bosschee niet om te overtuigen. De personages zijn flat characters en er is nauwelijks plotontwikkeling, terwijl er toch heel wat informatie voorbij komt. Maar uiteindelijk blijkt de professor er met zijn theorie niet ver naast te zitten; alle informatie is slechts balast die de vaart uit het verhaal wegneemt. De thrillerelementen zijn in het begin erg mager. In de tweede helft van het boek komt het verhaal op stoom. Terwijl de moord op Kennedy tot in de kleinste details gepland en uitgevoerd zou zijn, lukt het de samenzweerders van toen niet om Shepard en Campbell klein te krijgen. Shepard weet elke keer te ontsnappen omdat zijn tegenstanders de ene na de andere fout begaan. In een jongensboek zou dat niet misstaan.
Storend is ook de stijl van Bosschee. Vaak schrijft hij consequent vanuit het perspectief van een bepaald persoon, om onverwacht over te schakelen op een ander perspectief, zoals op pagina 143. Dit werkt keer op keer verwarrend. Maf is de uitdrukking "hij gaf haastig commando's om de e-mail te openen" die regelmatig voorbij komt. Je ziet bijna een sergeant staan die bevelen naar zijn soldaten schreeuwt. Daarnaast wordt er wel erg vaak "Jezus" als krachtterm gebruikt, vaak met minimale aanleiding en door verschillende personen. Maar nooit zeggen de personages "Oh, my god!"
De indruk die na het lezen van De Kennedy code achterblijft, is dat Gé Bosschee veel onderzoek heeft gedaan naar oude genootschappen als de vrijmetselaars en van de moord op Kennedy. Interessant is de interactie die er is met een website. Maar de hoeveelheid informatie waarmee de lezer wordt overspoeld en die nergens toe lijkt te leiden, is de nekslag voor dit verhaal. Het is hooguit de zoektocht naar het verdwenen bewijsmateriaal dat op het eind enige spanning brengt. Maar dan nog, de vraag waarom de samenzweerders het beeldmateriaal niet hebben vernietigd is, wordt niet bevredigend beantwoord. Raar eigenlijk, dat ze zelf niet weten waar ze het opgeborgen hebben en daarom de hulp van de professor nodig hebben. | 0neg
|
Dit boek heb ik ontvangen om te lezen in het kader van de Hebban leesclub. (waarvoor mijn hartelijke dank!)
Doordat één bepaalde zin mij meteen naar mijn strot greep werd ik heel nieuwsgierig naar dit boek, namelijk ; ‘Ze zal Uches gebroken lichaampje afdekken met een deken- maar niet zijn gezicht, want hij is bang in het donker’ Deze zin maakte dat ik niet kon wachten om in dit boek te beginnen.
Helaas was het nogal een uitdaging voor me om erdoorheen te komen. Er wordt zo veel (voor mijn gevoel overbodige) informatie gegeven met gebruik van aardig wat verzonnen woorden (waarvan gelukkig achterin het boek een woordenlijst met uitleg) en woorden waarvan de betekenis mij niet geheel bekend is dat maakte dat het me nogal wat tijd kostte om door het boek heen te komen.
Waar de schrijfstijl aan de ene kant mij niet kon bekoren (door het te veel aan informatie en de lastige woorden) vind ik de schrijfstijl aan de andere kant weer heel aansprekend en origineel. Je wordt als lezer rechtstreeks aangesproken alsof jij de hoofdpersoon bent. Ipv ’“naam hoofdpersoon” houdt er behoedzaam mee op’ staat er dus ‘Je houdt er behoedzaam mee op’.
Het verhaal op zich zit goed in elkaar, is spannend, verrassend en spreekt me echt aan waardoor ik me waarschijnlijk wel ooit aan de vervolgdelen ga wagen, maar dan zonder de druk van een leesclub en in de wetenschap dat het niet erg is om hem weg te leggen als ik er niet of moeilijk doorheen kom. | 0neg
|
Cover van het boek ziet er erg aantrekkelijk uit en zet naar mijn idee de doelgroep (Young Adult) zeker aan tot lezen. Het doet mij heel erg denken aan een film. Ook het lettertype van de cover is goed gekozen. Ook de flaptekst ziet er kort en bondig maar aantrekkelijk uit.
Het boek zelf had ik vlug uit. Aantrekkelijk geschreven voor de doelgroep maar ik mis enorm veel diepgang. Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven. Deze personages komen naar mijn idee slecht uit de verf. Ook diegene met de meest vreemde opvoeding en handelingen
(Cathelijn) had beter uitgewerkt kunnen worden.
Een aantal van deze handelingen zoals het dode varken aaien en het verstoppen van het lijk begrijp ik nog steeds niet. Het idee van het verhaal en de vorm met perspectieven vind ik goed gekozen maar de uitwerkingen van de personages had veel sterker gekund. Dat is de reden waarom ik het boek 2 sterren geef. | 0neg
|
ik vond dit boek echt tegenvallen! de achterflap sprak mij enorm aan en verwachte dus een ontzettend spannend boek. dit vond ik dus niet het geval ondanks al het gruwelijke. wat ik ook erg jammer vond is dat de 2 hoofdpersonages zoveel meemaakte in het priveleven dat het onrealistisch werd.
de stukken van het verleden van het kraaienmeisje vond ik wel beter en de ontknoping van de uiteindelijke dader had ik ook echt niet zien aankomen. helaas ging het verhaal na de ontknoping nog ong. 60 pagina' door en het verhaal intresseerde me nu nog minder. toch doorgelezen tot het einde maar daar vond ik ook geen bevrediging in.
nee voor mij geen deel 2 van deze schrijvers. | 0neg
|
laat het liggen,Onder de naam Lauren Kelly gaat een prijzenwinnende en bestsellerschrijvende Amerikaanse schuil. Neem me, neem me mee is haar psychologische-thriller-debuut en kan meteen rekenen op lovende quotes van collega-schrijvers zoals Elmore Leonard, Ed McBain en Michael Connelly. De quote van de laatste springt op de cover van de Nederlandse vertaling in het oog en luidt Eenmaal binnen in dit verhaal, wil je er niet meer uit. Ik denk dat de nadruk op het woord eenmaal moet liggen. Zelf ben ik zo ver niet gekomen. Ik was de 222 paginas voorbij voor het boek me ook maar één moment binnen kreeg. Het is een flets verhaal waar Lauren Kelly van alles in heeft willen stoppen dat er niet of slechts heel moeizaam uit komt.
Hoofdpersoon is Lara, een teruggetrokken, nauwgezette wetenschapster. Haar onderzoeksdomein behelst de eerste automaten zoals mechanische poppen. Lara ziet zichzelf als een pop, met afgestompte gevoelens en een emotieloos poppengezichtje. De oorzaak van deze toestand is te vinden in het verleden, waar Lara het prinsesje was uit een gebroken gezin: papa rijdt op zekere dag weg, kinderen lopen hem tevergeefs achterna (titel!), mama ziet haar jeugddromen in duigen vallen en reageert door hysterie en alcoholisme. Ze sleept haar kinderen mee in een auto-ongeluk waar ze allemaal gehavend uitkomen. Dat was vroeger. Inmiddels ontpopte Lara zich als briljant studente die haar verleden succesvol achter zich liet. Succesvol? Als de mysterieuze Zedric Dewe in haar leven komt, komen ook de demonen uit het verleden weer tot leven.
Ik weet het terwijl ik het schrijf: die laatste zin is een cliché van jewelste. Laat me als verontschuldiging aandragen dat dit boek uitnodigt tot dit soort zinnen. De beschreven gebeurtenissen zijn ongeloofwaardig en overdreven en Kelly hanteert een irritant pathetische schrijfstijl. Daarenboven voel je met je ellebogen aan welke wending het verhaal gaat nemen. Die wending wordt dan ook genomen. Zelfs dat was geen verrassing. Mijn advies ten aanzien van dit boek vind je in de titel van deze recensie. | 0neg
|
Ik mocht dit ebook lezen voor Hebban en begon enthousiast. Ik had het boek in de boekhandel zien liggen en was onder de indruk van de minimalistische kaft. Ook de informatie over de inhoud van het boek sprak me aan.
Helaas boeide het boek me niet en moest ik zelfs een keer opnieuw beginnen omdat ik geen idee had waar het over ging.
Het boek gaat over de Amerikaanse journalist Fields die de opdracht krijgt om naar het plaatsje Voorhorst te reizen om daar de schrijfster Iris Kouwenaar te interviewen. Iris heeft het een bestseller geschreven met het boek Antidote maar daarna is er weinig meer uitgekomen. Wat is de reden van haar writersblock?
Hij treft Iris aan in een oud huis, samen met haar vriendin Kay. Kay zorgt met bijzonder fanatisme voor Iris en laat Fields dan ook niet toe bij Iris. Uiteindelijk weet hij het huis binnen te komen en verstopt hij zich in de kast. Vanuit de kast observeert hij de vreemde relatie tussen Iris en Kay en maakt hij uiteindelijk ook contact met Iris.
Ik vond het een bijzonder boek. Het verhaal boeide me niet maar ik heb het wel uitgelezen omdat ik wilde weten hoe het af zou lopen. Nu een week later merk ik dat het verhaal me niet bijgebleven is maar is weggevaagd. Dus niet alleen vergeten meisjes maar ook een vergeten boek. | 0neg
|
De debuutroman van Els Ampe, schepen in Brussel voor Open VLD, wil een actueel thema aankaarten, nl. de politieke toestand in Syrië. Aylan is een Syrische jongen, geboren en getogen in een klein dorpje. Zijn vader is moslim, zijn moeder katholiek. In de beschrijving van Aylans jeugd krijgt de lezer een beeld van de strubbelingen die er zijn tussen beide kanten van de familie. Toch krijg je het gevoel dat zij mekaar respecteren en uiteindelijk vreedzaam samenleven. Naarmate Aylan ouder wordt, komt hij in aanraking met de werkelijke waarden en verschillen van beide religies. Via zijn vader leert hij Sayenna kennen, een ietwat rare vrouw, die echter heel wat ‘verboden’ boeken in haar bezit heeft en Aylans nieuwsgierigheid aanwakkert. Hier krijgt de lezer vooral een portie politieke termen voor de kiezen. Deze passages doen afbreuk aan het aanvankelijk vlotte verhaal over Aylans leven. Via de invloed van zijn moslim-familie krijgt hij de kans om in Rusland te studeren. Aylan is geen gewone dorpsjongen, maar een begaafde jongeman die droomt van een ideale wereld. Hij wordt hopeloos verliefd op een Westerse toeriste, maar zij verdwijnt even plots uit zijn leven als zij gekomen is. Aylan komt in Brussel terecht om te studeren aan de universiteit. Hij verblijft er in een appartement dat hij erfde van Sayenna. Daar komt hij in contact met Professor Kram, die een studie doet naar democratie en dictaturen. Zijn wereld wordt weer op zijn kop gezet, wanneer hij deze professor persoonlijk ontmoet. Ondanks zijn kennis en zelfs een eigen huis in Brussel, wordt Aylan behandelt als een gewone vluchteling en moet hij een aanvraag indienen om in België te mogen blijven.
Het zo mooi begonnen liefdesverhaal wordt naar de achtergrond geduwd door de vele politieke quotes en uitleg. Plots draai je de laatste bladzijde om en blijf je als lezer een beetje op je honger zitten. | 0neg
|
Het boek leest zichzelf, wat op zich leuk is, het neemt je bij de hand en gidst je door het landschap. Alleen was ik geen fan het landschap, het was voor mij te vlak en de heuvels die ik moest nemen waren te snel genomen. | 0neg
|
Dit boek moet ik gelezen hebben dacht ik toen ik er voor het eerst over hoorde. Zeer benieuwd was ik naar hoe je verliefd kunt worden na alleen een briefwisseling.Een verhaal wat je gelezen moet hebben. De kaft van het boek vind ik prachtig. Ik zou dit boek alleen al gekocht hebben om de kaft. Helaas vond ik het boek tegenvallen. Je leert de hoofdpersonen niet echt goed kennen.De sfeer vond ik wat afstandelijk. Graag had ik wat meer gelezen over wat ze meegemaakt hebben in de oorlog,dat blijft echter beperkt. Wat erover geschreven wordt vind ik wel indrukwekkend. Ik heb niet echt antwoord gekregen op de vraag,hoe je verliefd kunt worden na alleen een briefwisseling.De briefwisseling vond ik lastig te volgen,omdat het natuurlijk in de tijd van toen is geschreven. hierdoor vond ik de brieven afstandelijk overkomen.Ik denk wel dat van dit verhaal een mooie film gemaakt kan worden,die vele mensen graag willen zien.Er gebeurd niet zoveel in het boek,waardoor ik niet echt geboeid kon blijven. | 0neg
|
Titel: Het begin
Auteur: Nora Roberts
Serie: Boek 1 van de bron.
Uitgever: Meulenhoff Boekerij B.V.
Verschijningsdatum: 07 Augustus 2018
Blz.: 414
Over de auteur:
Nora Roberts is een van de meest gelezen auteurs ter wereld. Van haar ruim 225 titels werden al meer dan 500 miljoen exemplaren verkocht en een groot aantal kwam meteen op nummer 1 van de The New York Times-bestsellerlijst terecht. Nora Roberts woont met haar man in Boonsboro, Maryland.
Achterflap:
De ziekte kwam plotseling en verspreidde zich snel. De angst verspreidde zich nog sneller. Binnen een paar weken viel alles uiteen: het elektriciteitsnet haperde, de overheid en rechtsstaat vielen om, en meer dan de helft van de wereldbevolking was dood.
Waar orde was, is nu chaos. Waar de macht van wetenschap en technologie afbrokkelt, komt magie in hun plaats. Soms goede, zoals de magie die Lana Bingham gebruikt in de loft waar ze met haar geliefde Max woont. Soms ondenkbaar kwade magie, die overal kan huizen – om de hoek, in stinkende tunnels onder de rivier – of in degenen van wie je het meest houdt.
Met niemand om te vertrouwen behalve elkaar, ontvluchten Lana en Max het vernielde New York. Ze zijn niet de enigen. Over het hele land proberen reizigers naar het westen te vluchten. Maar in een wereld van overlevenden waar iedere vreemde een vriend of vijand kan zijn, weet niemand precies waar ze naartoe vluchten, of waarom. En er wacht hen een doel dat hun levens, en de levens van alle overlevenden, voorgoed zal veranderen.
Mijn mening:
Nora Roberts is qua schrijfgenre van vele markten thuis, ze schrijft zowel goede romans, thrillers als ook romantische thrillers. Met Het begin heeft ze zich vooral gericht op spanning en fantasy.
Een dodelijke ziekte, “de plaag” genoemd, is niet te bedwingen en eist miljarden slachtoffers in Amerika. Er is een kleine groep mensen die immuun blijken voor de ziekte, zij gaan als nomaden op de vlucht en proberen een nieuw bestaan op te bouwen.
Sommige van deze mensen blijken te beschikken over onnatuurlijke krachten die ingezet worden om zichzelf en de wereld beter te maken of te redden.
Als enorme Nora Roberts fan, maar zeker geen fantasy lezer was dit het ultieme moment om te ervaren of het genre mij kon bekoren, helaas ben ik teleur gesteld.
Het fantasy element in dit verhaal zorgde in mijn ogen voor een tekort op de andere punten waar ik Nora Roberts normaal gesproken zo goed in vind. Ik voelde niet de liefde tussen de mensen, sterker nog er werd zeer makkelijk over het gemis van dierbaren heen gestapt. Gevoelens werden onvoldoende uitgediept, misschien omdat het verhaal(te)veel personen bevatte waardoor er te snel doorgegaan moest worden met het verhaal, anders kwamen niet alle personen voldoende aan bod.
Ook het spanningsgedeelte kwam niet over zoals ik van Roberts gewend ben. Het was een mengelmoes van spanning, romantiek en fantasy, van alles wat, maar op alle fronten net niet genoeg.
Ik herkende in dit boek niet de schrijfstijl zoals ik die van Roberts gewend ben, en dat staat in mijn ogen los van het feit of ik fantasy nou wel of niet leuk vind om te lezen. Ik heb me jammer genoeg echt door het boek moeten worstelen.
Het verhaal wat Nora Roberts met in “Het begin” gekozen heeft kwam mij zeer bekend voor, ik heb vorig jaar een boek gelezen met zeer veel overeenkomsten, dus zelfs daar ontbrak het aan een verrassing.
Kortom voor mij was dit het eerste en tevens laatste boek van de serie Het Begin dat ik gelezen heb,
maar daarentegen zeker niet het laatste boek van Roberts want ik ben en blijf nog steeds fan van veel van haar andere boeken.
Het begin krijgt van mij helaas 2 sterren.
Bianca | 0neg
|
Satirische vertelling over macht en het halsstarrig proberen deze te behouden terwijl het uit de vingers glipt. De twee hoofdpersonen zijn beide onuitstaanbare rotzakken, die met vrouwen spelen alsof het dingen zijn. Hun politieke ambities zijn bijna net zo hol, daar hun idealisme plaats heeft gemaakt voor een pijnlijk cynisme en opportunisme. Thomése beschrijft het aardig, maar ik had nooit het gevoel dat het me raakte, daarvoor zijn de personages toch te vervelend. Er had iets meer een nuancering in gemogen, of een duidelijke zelfreflectie waarin de heren echt de klepel op de neus voelen belanden. Nu blijft het ronddobberen in slechts pijnlijke onuitstaanbaarheid. | 0neg
|
In mijn recensie van deel 1 ben ik erg van leer getrokken tegen de spelling in het boek. Op elke bladzijde stonden spellings- en stijlfouten en het taalgebruik was kinderlijk. Het verhaal zelf kon mij ook maar matig boeien omdat er weinig originele elementen in zaten. Ik besloot om de rest van de trilogie toch nog een eerlijke kans te geven.
Deel 2 vangt aan waar deel 1 eindigt. Het is dus geen boek dat apart kan gelezen worden. Het is te vergelijken met het bekijken van een tv-film na het eerste reclameblok, zonder het eerste stuk gezien te hebben. Bovendien werd geen moeite gedaan om een inleiding toe te voegen waarin aan de lezer verteld wordt wat voorafging. Zoiets is niet alleen handig voor wie het eerste boek niet zou gelezen hebben - waarschijnlijk van toepassing op bijzonder weinig mensen - maar het ware ook handig geweest om lezers die deel 1 maanden eerder lazen, te helpen om weer snel in het verhaal te komen. Ik las beide delen gelukkig kort na elkaar, dus ik had er geen last van.
Ik verwachtte niet dat deel 2 anders (lees: beter) zou zijn dan deel 1, maar wat dat betreft werd ik toch tenminste op één vlak aangenaam verrast: de spellingsfouten waren in aantal enorm geslonken! Ik liep gemiddeld op ongeveer 1 spellingsfout per 20 bladzijden aan. Nog steeds is dit onaanvaardbaar veel maar in vergelijking met het eerste boek een ware verademing. Dit keer niet al te veel klachten over de redactie dus, want ik maak me niet de illusie dat de schrijver plots foutloos is gaan schrijven. Misschien is hij na de publicatie van het eerste boek wat rustiger gaan schrijven en heeft hij van zijn ervaringen geleerd, maar dyslectisch als hij is, zal hij fouten blijven schrijven. Het is dus een kwestie van een uitgeverij te hebben die haar redactie ernstig neemt. Boek 2 voldoet wat dat betreft. Bijna tenminste, want 0 fouten is het enige doel waar een uitgeverij naar moet streven uiteindelijk.
De schrijfstijl is eveneens iets beter. Ook hier heeft de redactie waarschijnlijk de allergrootste kinderlijkheden in stijl geredigeerd. Het staat nog mijlenver af van wat het zou kunnen zijn maar het is niet meer zo storend dat verderlezen een ware kwelling wordt. Het blijft bovendien eenvoudige fantasy waarin de focus vooral ligt op het bij elkaar verzinnen van zoveel mogelijk magische wezens, zonder dat ze veel bijdragen aan het verhaal. Het verhaal springt nog steeds alle kanten uit en gaat ondertussen nergens heen. Het is een opeenvolging van gevechten. Wie een computerspel als World of Warcraft speelt en vervolgens opschrijft wat hij ziet, schrijft precies dit boek. Er is natuurlijk wel een plot (voorkomen dat een eeuwenoude bron van magie verwoest wordt) maar die is toch vooral een excuus om de hoofdpersonages op pad te kunnen sturen doorheen een magische landschap met dito wezens. Heel erg "fantasy" dus, weinig origineel.
De goede redactie helpt het boek, in vergelijking met deel 1, heel erg vooruit. De lezer krijgt nu tenminste de ruimte om in het verhaal te komen zonder dat dit al een queeste op zich is, met obstakels en vallen en opstaan. In het eerste boek stierven gelukkig al een aantal personages onderweg en dat gebeurt ook in boek 2, maar dan nog zijn het er te veel. De auteur voegt ook geregeld een vers blik personages toe. Na twee boeken heb ik nog steeds geen enkele binding met gelijk welk personage. Ze worden geen van alle uitgediept, het blijven plastic poppetjes zonder ziel die door de schrijver om beurten verzet worden op een ganzenbord. Ze blijven tot weinig meer in staat dan boos worden in alle mogelijke gradaties en praten nog steeds niet gewoon maar brullen, roepen en tieren voortdurend. Het voortdurende gekissebis tussen de vele personages werkt eerder vermoeiend en op de zenuwen, dan dat het grappig is, wat de auteur eigenlijk trachtte te bewerkstelligen. Met slechts de helft van de personages en de nodige inspanning om ze een verleden en een eigen karakter te geven, was het boek tig keer beter geweest. Bovendien sterven de verkeerde personages. Personages waarin potentieel zit leggen het loodje en personages die wat aan de saaie kant zijn, blijven leven. De personages met potentieel zijn eigenlijk de moeilijkere personages, waarover de schrijver wat moet nadenken om ze te laten inpassen en nuttig te laten zijn, maar die daarom net interessant kunnen worden. De personages die wat saai zijn, zijn dan weer de makkelijke personages. Een magiër die geregeld voor iedereen in de bres springt en krachtig genoeg is om alle gevechten in zijn voordeel om te buigen, is voor de schrijver een makkelijk personage want dan moet hij niet al te erg nadenken om zich uit een moeilijke wending te draaien. Maar helaas, meteen is het boeiende dan ook verdwenen. Het zijn de dei ex machina uit mijn vorige recensie.
Het boek verdient een half sterretje meer dan het voorgaande, omdat het beter is. Beter is nog niet heel goed, maar er zitten een paar elementen in het boek die interessant genoeg zijn om de lezer bezig te houden. De scenes met de spinnen naar het einde van het boek toe bijvoorbeeld, zijn lang niet slecht. De die hard fantasyliefhebber/ster vindt in deze boeken waarschijnlijk alles wat hij/zij verwacht en nodig heeft. Voor mij blijft het allemaal toch veel te kinderachtig en oppervlakkig. | 0neg
|
Kunstroof komt over als een met speels gemak geschreven verhaal, het leest vlot weg en je hoeft er niet bij na te denken. Voor wie daar tevreden mee is: een prima boek!
Rombout kan goed schrijven en weet het een en ander over kunst, maar overtuigt nog niet met zijn debuut Kunstroof. Het is geen thriller die je doet snakken naar de volgende bladzijden. Spanning ontbreekt en daar waar die dreigt op te duiken wordt hij tenietgedaan door uitgebreide beschrijvingen van sfeer, locatie en overige details, die aan het verhaal weinig of niets toevoegen. Het verhaal op zich is deugdelijk maar magertjes: slechts één verhaallijn, geen verdieping of verwikkelingen. We hebben een stoere held, een jonge heldin, een politieman en een zootje geboefte dat zich schuldig maakt aan kunstroof. Het laat zich eenvoudig raden hoe dit afloopt.
Hoofdpersonage Arturo Dias is een interessante schepping van de auteur. Arturo heeft de potentie van een lange houdbaarheidsdatum, mits Rombout erin slaagt diens avonturen concreter, minder oppervlakkig, spannender en ingenieuzer op de lezer over te brengen.
Ik ben heel benieuwd hoe het volgende deel uitpakt en hoe het Arturo Dias verder vergaat. | 0neg
|
Ik vond dit een aardig verhaal, maar door de schrijfstijl soms wat lastig om lekker door te lezen. Zo nu en dan wel moeten gniffelen om sommige grappige opmerkingen van de schrijver. | 0neg
|
Er zijn schrijvers waarvan ik me, na het lezen van een of meer boeken van hem/haar, afvraag of ik wel meer boeken van deze schrijver wil lezen. Bij het lezen van Gerald Seymours Sluiproute kwam de gedacht ook bij me op.
Sluiproute is een boek dat maar niet op gang wil komen. Het leest als een boemeltrein. En wanneer Seymour er de vaart een beetje in laat komen, vervalt hij een hoofdstuk later weer in hetzelfde trage tempo.
Deze trage hoofdstukken vond ik gedeeltelijk erg saai om te lezen. Mijn aandacht dwaalde soms ook af. Op een paar hoofdstukken na is de spanning in het boek ver te zoeken. Hoewel ik wel moet toegeven dat de tweede helft van het boek wat boeiender is dan de eerste.
Al met al is Sluiproute mij erg tegengevallen. En zal ik ooit een ander boek van Seymour lezen? Ik denk het niet. | 0neg
|
Het boek begint gelijk spannend en weet de aandacht naar zich toe te trekken. Maar al snel begon het mij te irriteren zo passief als de hoofdrolspeelster is. Ik vond het erg ongeloofwaardig zoals ze reageerde. Je zou toch juist vechten tot je erbij neer viel. Als dan blijkt dat ze op school zowat de hele week door hem alleen gelaten wordt heeft ze zat mogelijkheden om om hulp te roepen.
Ik vond de schrijfstijl in het begin ook wat simpel, naar mate het boek vorderde werd het beter, of ik was er intussen aan gewend dat kan ook .
Zoals Saskia al zei: niet echt een aanrader. | 0neg
|
The story is about Hazel, she is 16 and has cancer. Her parents are afraid that they will become lonely and depressed and have given her a support group. There she meets a boy Gus, together they make before it is for one of them to leave a good time.
I found the soup to a juicy story, I could not find me, and sometimes I thought, put the book away. It's a shame because it could have been a great story, but unfortunately this was not so. Both the English and the Dutch, I found nothing. | 0neg
|
Let op: Deze recensie bevat spoilers over Riders, het eerste deel van de serie.
Het boek Riders van Veronica Rossi was het veelbelovende begin van een serie over de vier ruiters van de Apocalyps. In dat eerste deel stond Gideon, de ruiter Oorlog centraal en de lezer kon zich gemakkelijk voorstellen dat volgende delen over de andere ruiters zouden gaan. Jammer genoeg had de auteur andere plannen. Zoeker is bedoeld als afsluitend deel van een duologie. Bovendien staat het niet in het teken van de ruiters, maar van hun begeleidster, de ‘zoeker’ Daryn, en een spiritueel religieuze boodschap die zij bij herhaling uitdraagt.
Veronica Rossi (1973) is een Amerikaanse Young Adult-schrijfster met Zuid-Amerikaanse wortels. Voordat Riders op de markt kwam, schreef ze al de ‘Wereld zonder hemel’-trilogie, die ook in het Nederlands werd vertaald. Zoeker werd, net als zijn voorganger, vertaald door Merel Leene.
Riders eindigde ermee dat Bas, de ruiter Honger, samen met de demon Samrael in de alternatieve wereld terechtkwam die Daryn met een speciale bol kan openen. Zoeker begint acht maanden later met het besluit van Daryn om Bas terug te gaan halen. Dat heeft ze niet eerder gedaan omdat haar visioenen, die in het vorige deel al waren gestopt, niet terugkeerden. Daar schaamt ze zich zo erg voor dat ze in haar eentje op zoek gaat naar Bas. Natuurlijk krijgt ze uiteindelijk toch hulp van de ruiters, maar ook van Gideons voormalige ondervraagster Nathalie Cordero en haar speciale team van agenten. De alternatieve wereld blijkt echter een onherbergzame plek, waar de helden als snel in gevaar komen. En dan is de demon Samrael er ook nog. Maar Samrael lijkt niet meer dezelfde te zijn die hij was. Of toch wel?
Het verhaal wordt verteld vanuit de gezichtspunten van Daryn en opnieuw Gideon, wat aanvankelijk geen probleem lijkt. Er is meteen veel actie en spanning en we ontmoeten een paar interessante nieuwe personages. Later neemt het boek echter een heel andere afslag dan Riders. Dat begint met dik aangezette romantische scènes rondom Daryn en Gideon, waarbij je de violen bijna hoort aanzwellen. Vervolgens focust het verhaal steeds meer op Daryn. De nieuwe personages verdwijnen via de achterdeur weer uit het verhaal, scènes rondom Gideon worden steeds korter en de overige ruiters worden helemaal gereduceerd tot decor.
Helaas blijkt Daryn een ongeloofwaardig karkater. Ze is één brok emotie en handelt vrijwel uitsluitend op basis van gevoel en intuïtie. Steeds weer vertoont ze gedrag dat in de ogen van veel lezers als kinderlijk naïef zal overkomen, maar dat volgens haarzelf voortkomt uit goed vertrouwen. Alsof ze niet anderhalf jaar lang over de wereld heeft gezworven als zoeker en toen meer heeft gezien en meegemaakt dan de meeste mensen in een heel leven. Maar nee, Daryn vertoont nauwelijks enige reflectie op al die levenservaring. En dat heeft veel te maken met de eerdergenoemde Christelijk georiënteerde boodschap die draait om hoop, geloof, vertrouwen en vergeving. Een overtuiging die Daryn nogal dwingend blijft opdringen aan de ruiters en daarmee ook aan de lezer.
Daarbij forceert de auteur zich steeds weer om de gang van zaken een haar welgevallige kant op te sturen. Zo komt bijvoorbeeld een bepaald type monsters steeds weer opdagen als dat Rossi uitkomt, maar vallen ze de helden niet lastig wanneer andere gebeurtenissen de aandacht moeten krijgen. Nu kent het boek nog best een paar verrassende wendingen, maar al met al gaat de verhaallijn toch ernstig gebukt onder onlogisch gedrag van de personages, een gebrek aan interne logica en een slechte aansluiting op het eerste deel.
Op deze manier maakt Zoeker zichzelf echter overbodig als vervolg op Riders, aangezien het geen meerwaarde heeft. Het geeft nauwelijks antwoord op de vragen die in het eerste deel bleven liggen en de ruiters, inclusief Gideon, krijgen geen kans zich verder te ontwikkelen. Gelukkig heeft Riders niet per se een vervolg nodig en kan het ook best als standalone gelezen worden. | 0neg
|
Heb dit boek al jaren staan, het maakt onderdeel uit van de complete werken van Clouperus. Zijn romans kunnen mij wel bekoren, maar deze dichtbundel is voor mij toch te hoog gegrepen. Proza is al niet zo mijn ding, als het an ook nog in (zeer) oud Nederlands is geschreven, valt het voor mij ongetwijfeld tegen. Zelfs zijn uitgever vond het in ~1893 te oud Nederlands taalgebruik, jun je nagaan! | 0neg
|
Het grote verschil met andere verhalen uit Noord-Korea is dat dit verhaal eerder begint. Normaal ligt de nadruk op hongersnood in de jaren 90 en de periode daarna, terwijl in dit boek ook de jaren 70 en 80 beschreven worden. Hoewel dit als een redelijk welvarende periode gezien wordt, was voedsel zelfs in die tijd al schaars, blijkt uit Lucia's verhaal.
Helaas is het boek rommelig en verwarrend geschreven. Er worden bijvoorbeeld Koreaanse woorden gebruikt die niet uitgelegd worden en dat leidt af. (Hij verkocht de rijst tegen nongtaegi; Ik trok mijn beste witte jeogori aan met een zwarte chima en pyunliwhas).
Daarnaast is vaak niet duidelijk hoe lang iets duurt. Kleine zaken worden paginalang beschreven en jaren verstrijken op een halve pagina. Lucia woont in China een tijdje samen met een man. Later noemt ze terloops dat dit jarenlang was, maar uit het verhaal kwam dat niet uit de verf.
Afstanden worden niet uitgelegd, dus je weet niet of ze tijdens haar pogingen geld te verdienen naar een dorp verderop gaat of naar de andere kant van het land.
Verder blijf je met vragen zitten. Waarom laat ze zich vrijwillig door mensenhandelaren verkopen? Dat geld gaat namelijk naar de mensenhandelaars en niet naar haar familie. Hoe is het mogelijk dat gevangenen die in een overvolle cel zitten 's nachts naar de keuken kunnen gaan om voedsel te stelen? Hoe is het mogelijk dat je een celgenoot in het dorp een achtergelaten broek kunt laten verkopen? Ze eist (en krijgt blijkbaar) 500 won voor die derdehandsbroek, terwijl een varken tijdens de hongersnood 3000 won kostte.
Lucia heeft haar verhaal verteld aan Susan McCLelland die het boek schreef. Het is jammer dat die er niet van gemaakt heeft wat het had kunnen zijn. | 0neg
|
Leuk boek voor aan het strand. Als je een beetje op tijd gaat en je komt niet al te vroeg thuis dan heb je dit boek wel uit. Stelt niets voor, blijft niet hangen en koop het vooral niet zelf, maar leen het van iemand, want het is zonde van je geld. | 0neg
|
Het is dat het een gratis boekje was en heel dun, zodat je denkt het snel uit te hebben. Maar wat een moeizaam boekje. Uiteindelijk snap je het wel en de schrijfstijl is echt passend voor die tijd, nogal bombastisch maar ik ben er geen fan van. Nergens spannend, opwindend of enige andere emotie oproepend. | 0neg
|
Ik lees niets dan goede commentaren over dit boek, dus het zal misschien wel aan mezelf liggen... maar ik vond dit gewoon een erg slecht boek. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik het net geen 200blz heb volgehouden. Dat zegt wel iets over een boek dat nog geen 400blz telt.
Eerder las ik van dezelfde auteur "Bezwering" en "Offerande". Dat laatste zou ik zelfs één van de beste, spannendste en meest meeslepende boeken die ik ooit gelezen heb durven noemen. Bij beide thrillers is het hoofdpersonage een vrouw, net zoals de auteur. En aangezien ik dat zelf ook ben, zorgde dat ervoor dat ik erg meeleefde en meevoelde met hen. Bij "Erfzonde" is dat helemaal anders en dat is volgens mij de voornaamste reden waarom dit boek de mist in gaat. Bolton heeft niet de kwaliteiten om een spannend verhaal te schrijven met twee kleine jongens als hoofdpersonages. Om één of andere reden vond ik het niet geloofwaardig, soms zelfs pedant. Voeg daar dan ook nog de belachelijke dominee aan toe... Bolton had niet moeten afwijken van waar ze sterk in is (nl. beklijvende vrouwelijke hoofdpersonages die zo écht lijken dat je bijna verwacht ze tegen de komen in de supermarkt of die je snel even wil opbellen om te vragen hoe het nu met ze gaat) : het hoofdpersonage van deze roman had Evi moeten zijn.
Aangezien ik het boek niet uitgelezen heb, kan ik me niet echt uitspreken over het verhaal. De korte inhoud op de achterflap was erg veelbelovend en rook naar "Offerande". Toch vond ik het nergens in de 200 pagina's echt spannend. Ik kreeg eerder het gevoel dat je krijgt in een goedkoop spookhuis op de kermis. Ik zag zelfs dat er een soort trailer van dit boek bestaat op youtube. Daaruit blijkt dat er echt wel potentieel in het verhaal zat...
Conclusie : een boek waar veel had kunnen inzitten, maar op de verkeerde manier verteld. | 0neg
|
Harry Svensson is een gepensioneerde journalist die per toeval op een lijk stuit. Voor Harry begon op dat moment een bloedstollende jacht op een 'SM moordenaar', voor de lezers begon een slaapverwekkende zoektocht. Er zit geen diepte in Harry als personage, je komt er niet achter wat zijn beweegredenen zijn om van SM te houden. Hij leert niks over zichzelf, wat wel de bedoeling is als protagonist.
Mats Olsson is zelf een journalist, het is jammer dat Olsson niet beschreef hoe het er in de praktijk aangaat als journalist. Ik had meer het gevoel dat Harry zelf ook niet wist wat hij nou precies was, een journalist of meer iemand die maar wat aanmoddert. De personages zijn vrij goed beschreven, de enige in het verhaal die een mysterie bleef was Harry zelf. Verder vond ik Eva Mansson er ongeloofwaardig als politieagente. Ze vertrouwde Harry te vaak en vroeg er niks voor terug.
Er zaten verwarrende zinnen in het boek. Zoals helemaal aan het begin. 'Wilde. Misschien. Heel zeker. Niet. Ja. Echt niet! Nee. Of wel? ' Het slaat helemaal nergens op. Het verhaal bevatte soms een beetje humor, maar voor de rest was het vreselijk slecht geschreven. Ik viel telkens in slaap waardoor ik heel lang over het boek heb gedaan. | 0neg
|
Je ziet het vaker: een beroemde schrijver schrijft een boek dat enigszins naast zijn oorspronkelijk genre licht. De uitgever wil dat het onder een andere naam wordt gepubliceerd. Het boek flopt. Daarna komt de oorspronkelijke naam van de schrijver boven de titel te staan, en meteen daarna verkoopt het boek als een tierelier. Zo ook Het Shepherd commando van Robert Ludlum.
Het verhaal gaat over de op een zijspoor gezette generaal Hawkins die wraak zoekt op alles en iedereen en een plan bedenkt om de paus te ontvoeren. Een advocaat die zijn laatste dagen in het leger uitzit komt aan zijn zij en wil het plan dwarsbomen.
Het boek is aanzienlijk minder lijvig dan dat we doorgaans van Ludlum gewend zijn. Ook is de schrijfstijl veel luchtiger. Qua plot valt er ook niet zoveel te genieten als een "normale" Ludlum: bijna heel het boek staat in het teken van de voorbereiding van de ontvoering. De ontvoering zelf vind vervolgens plaats op, ongeveer, de voorlaatste pagina. Natuurlijk is er dan een onverwachte plotwending. Ongeveer hetzelfde euvel waar Honden van de oorlog van Frederick Forsyth aan lijdt.
Ik heb me redelijk vermaakt met dit boek, dat ik als voorbereiding op Het Omaha conflict heb gekocht. Een boek waar de generaal ook in voorkomt. Hopelijk is dat boek meer Ludlum... | 0neg
|
Er zijn boeken waar je - hoe je het ook probeert - niet je draai in kunt vinden. Zonder een dat je hier nu een duidelijke reden voor kunt vinden. De blauwe marlijn van James Hall is een typisch voorbeeld hiervan: een aktiethriller met een interessant plot en niet-onaardige personages. Op het eerste gezicht de ingredienten voor een goede thriller...
Het kostte mij een hele hoop moeite om me door de pagina's heen te worstelen. Een slechte schrijfstijl? Nee. Voorspelbaar? Niet echt. Geen boeiend onderwerp? Het tegendeel is waar. Een supergeheim en levensgevaarlijk wapen dat zoek is, zou toch garant moeten staan voor de nodige spanning. En dat doet het ook eigenlijk wel. De bezeten jacht op een blauwe marlijn door de totaal verknipte familie Braswell is een beetje vergezocht, maar (ook) niet de reden van mijn worsteling met het verhaal. Onverklaarbaar dus.
Twee sterren omdat ik denk dat het zeker geen slecht boek is. Het maakt me wel heel erg nieuwsgierig naar de meningen van andere lezers van dit boek... | 0neg
|
Helen Grant is geboren in Londen. Naast auteur, is ze ook werkzaam als journaliste. Haar grootste hobby is reizen. In 2001 verhuisde ze met haar familie naar het Duitse stadje Bad Münstereifel. In deze stad speelt het verhaal van De verdwenen meisjes zich af. Engeland, het geboorteland van de auteur, heeft ook een kleine bijrol gekregen in het verhaal. In het buitenland heeft Helen Grant in 2007 een zelfhulpboek uitgebracht onder de titel Escape Domestic Violence. De verdwenen meisjes is haar thrillerdebuut.
De 11 jarige Pia is het buitenbeentje van de klas. Ze wordt gepest om de dood van haar oma, die op een bizarre manier overleed tijdens het kerstdiner. Haar enige vriendje is haar klasgenoot Stefan, die ook niet geaccepteerd wordt door hun medeleerlingen. Als tijdens een carnavalsoptocht een jong meisje verdwijnt, staat de hele stad Bad Münstereifel op zijn kop. Het ooit zo gemoedelijke Duitse stadje staat vanaf die beruchte dag bekend als spookstad. Pia en Stefan zetten een eigen onderzoek op touw om het vermiste meisje te vinden, wat tot dan toe weinig resultaat oplevert. Omdat Pia en Stefan wel van een beetje spanning houden, bezoeken zij regelmatig de oude heer Schiller, die hen angstaanjagende verhalen vertelt, zowel waargebeurde verhalen als verzonnen verhalen. Ondertussen verdwijnen er meer jonge meisjes uit de stad. Pia en Stefan starten hun eigen zoektocht, en ze gaan letterlijk en figuurlijk over lijken.
Als je De verdwenen meisjes leest, is het net of je middenin een sprookje zit. Dit komt niet door de verhaallijn, maar door de vertelwijze. De zinnen zijn daadkrachtig geschreven. De omgeving, de Duitse stad Bad Münstereifel, maakt op de lezer een sprookjesachtige indruk, dit wordt alleen door de vermiste meisjes hevig verstoord.
Het verhaal wordt verteld door hoofdpersonage Pia op een wat oudere leeftijd, ze blikt terug op dat deel van haar verleden dat haar leven voorgoed veranderde. Helen Grant weet goed de belevingswereld van de jonge Pia te omschrijven, al is het niet altijd even geloofwaardig. De ontknoping van het verhaal komt als een verassing, maar is totaal niet realistisch.
De verdwenen meisjes is een thriller die meer bestemd is voor jeugdige lezers, dan voor volwassenen. | 0neg
|
Voor mij het eerste boek dat ik van Elizabeth George heb gelezen. Ik moet zeggen dat ik niet heel erg enthousiast ben. Ik vind het meer een voortkabbelend verhaal vol sociaal maatschappelijke problematiek, dan een spannende thriller. Soms vond ik het platte taalgebruik zo overheersend dat ik me groen en geel ergerde. Nee, ik ben niet onder de indruk van Een onafwendbaar einde. Ik geef Elizabeth George nog een kans door een ander boek van haar te lezen, maar alleen omdat ik overal lees dat dit boek erg afwijkt van de boeken die ze eerder heeft geschreven. | 0neg
|
Soms vind je het jammer als je een boek bijna uit hebt omdat je er zo van geniet, dit boek las ik alleen maar verder omdat ik benieuwd was naar de afloop meer ook niet. | 0neg
|
Jeugdzonde is mijn eerste kennismaking met de auteur: Almar Otten. Ik was enorm benieuwd naar dit boek; vooral omdat het verhaal er op de flaptekst er erg goed uitziet. Ik vond het boek op sommige stukken best wel spannend en wilde ook wel weten hoe het verhaal verder zou gaan, allen miste ik ook een hoop waardoor het verhaal niet aan mijn verwachtingen heeft voldaan. Ik miste het historische gedeelte heel erg, het zou een hoofdthema van dit boek moeten zijn, alleen werd dit voornamelijk beperkt tot het begin van het boek. Vind het daardoor niet echt een mooi geheel. Het heeft wel te maken met elkaar, alleen het sluit niet naadloos aan. De spanning zakte na de eerste paar hoofdstukken zo goed als weg en kwam ook niet opnieuw op. Ik vond dit erg jammer. | 0neg
|
Edna O'Brien is a good writer and I read and liked The Country Girls many years ago. This book just didn't do it for me. None of the characters came to life for me. I can't identify with any of them. I really disliked Fidelma and even though that is not a bad thing in literary fiction, because you don't always have to like the main characters, she didn't do anything for me. I absolutely can't recommend this book. There are better books out there about refugees and the situation in the Balkan countries. | 0neg
|
Het boek gaat voor geen meter vooruit, pas na 2/3 komt er schot in de zaak. Wat baby Freya in het boek komt doen is me een raadsel, constant met baby en bijhorende spullen over en weer sleuren en borstvoeding geven haalt de vaart (die er al maar amper inzit) er nog meer uit. Spanning zat er nauwelijks in. Ik had er veel moeite mee deze keer, hoewel ik de vorige boeken wel goed vond. Hele stukken heb ik diagonaal gelezen zonder het gevoel te hebben dat ik iets gemist had. Het verhaal kon zoveel beter deze keer. Hopelijk is het volgende keer weer wat meer als In een donker, donker bos. | 0neg
|
Ik heb het boek niet eens uitgelezen, omdat er niks gebeurde. Ik vond het heel saai. | 0neg
|
Wat verbinden satanische zwarte missen en de 19de-eeuwse priester-dichter Guido Gezelle met elkaar? Antwoord: de fantasie van politiethrillerauteur Pieter Aspe en kranten- en weekbladencartoonist Marc De Cloedt (Marec). Hun eerste stripsamenwerking is erg ambitieus, want niemand minder dan de duivel is het onderwerp van hun dossier. De duivel is echter niet onder de indruk. Wij ook niet.
Eigenlijk is het niet helemaal waar, dat van die eerste samenwerking: in 2017 publiceerden beiden samen al een eerste boek. Afscheid van een muze was een eerbetoon in de vorm van een graphic novel aan de overleden echtgenote van Aspe, die haar man daadwerkelijk in zijn carrière bijstond, tot ze getroffen werd door kanker. Dat de bekende cartoonist, die in populaire bladen publiceert, dit deed, was verrassend, maar een mooi bewijs van hun vriendschap. De twee bevriende Bruggelingen baten inmiddels gezamenlijk een koffiehuis-annex-boekhandel-slash-uitgeverij uit, waar de gevierde Vlaamse auteur nu zijn Duvels drinkt/Van Ins laat verschijnen, en dus nu ook dit beeldverhaal.
Ook niet helemaal waar is dat Dossier van de duivel de duivel aandoet: het verhaal draait vooral rond de Brugse kapelaan Ludovicus Van Haecke, een collega en vriend van Guido Gezelle, maar ook een man met een ongezonde belangstelling voor andere mannen en het occultisme. Ook van tel in dit op waargebeurde feiten gebaseerde verhaal is een beeldschone en verleidelijke Franse courtisane die zichzelf leent voor zwarte missen (dat wil zeggen: missen als in mis, eredienst, geen missen als in miss.). De auteurs betrokken nog een aantal historische literaire personages bij hun verhaal, tot zelfs de overgrootmoeder van Marec, een Brugs volksfiguur. De kwalijke invloed van een vader en zoon lakenhandelaars is dan weer een aanvulling door de fantasie van Aspe, die ook in zijn policiers rond inspecteur Van In graag al eens geheime en sektarische bewegingen opvoert. Sfeer en fragmenten uit het verhaal doen dan ook heel sterk denken aan zijn eigen oeuvre, onder meer aan Het oor van Malchus (met daarin ook naakte vrouwen en een radicale katholieke sekte).
Dat een cartoonist als Marec, die veelal spotprenten van Belgische politici op papier zet, zich nu – soms erg expliciet – aan vrouwelijk naakt waagt, is niet zo verrassend als het lijkt: Marec heeft al eerder uit zijn erotische schetsboeken gepubliceerd. De keuze en vormgeving van dit verhaal door deze twee auteurs liggen dus binnen de verwachtingen. Dat maakt het al moeilijk die te overtreffen. Temeer omdat het vreemd blijft aanvoelen dat een cartoonist, die mikt op de lachspieren, zo’n duister verhaal brengt in precies dezelfde tekenstijl als in de krant – zij het zonder het bloed en bloot dan. Marecs intuïtieve tekeningen, die heel soepel en vlot rechtstreeks uit zijn pen komen (een krantencartoonist is het zichzelf verplicht snel te kunnen tekenen – in slechts in één scène, met steigerende paarden, zie je dat hij eerst met potlood naar het juiste beeld gezocht heeft), zijn te slordig voor een op grauw realisme drijvend verhaal als dit. Zijn weergaven van historische bouwwerken zijn haastig en onaf. Maar bovenal: je blijft bij zijn cartooneske tekeningen onbewust wachten op de punchline.
Dat Aspe al lang gebiologeerd is door de historische roddel over de kapelaan en de hoer is wel duidelijk, maar dat garandeert nog geen spannend verhaal. De raamvertelling is interessant en komt de plot goed uit, maar de finale komt te plots uit de lucht vallen om geloofwaardig te zijn. Ook is de motivatie van de kapelaan, die zich laat bewegen tot het bijwonen van zwarte missen, nergens duidelijk. Een mysterieus boek waarin onfrisse geheimen van jan en alleman staan en dus het voorwerp wordt van een bloedige jacht, is overigens een cliché zo hoog als het Brugse belfort. Inkleuring en vormgeving zijn dan weer heel verzorgd. Al bij al blijft de samenwerking tussen thrillerauteur en cartoonist intrigeren en doet ze uitkijken naar meer. Naar meer en beter. | 0neg
|
Tik Tak gaat over een bekende televiepresentator, Morgan Shaphard, die geboeid wakker wordt op bed in een hotelkamer. Wanneer hij bijkomt, merkt hij dat hij niet alleen is. In de kamer bevinden zich nog vijf andere mensen en er blijkt een man vermoord in bad te liggen. Dan gaat ineens de televisie aan en een gemaskerde man met een paardenmasker op vertelt Morgan, dat hij drie uur de tijd heeft om uit te zoeken wie van de vijf mensen deze man vermoord heeft. Als hij de moord niet binnen de drie uur weet op te lossen zal er een bom afgaan in het hotel.
In het begin van het boek worden de verdachten voorgesteld, maar in het verhaal zelf zeggen ze weinig en krijgen ze weinig diepgang.
Door middel van flasbacks kom je als lezer steeds meer te weten, maar het is erg simpel geschreven en als je een beetje van horror/thriller houdt ben je er als lezer eigenlijk vrij vlot achter wie de dader is.. ook het plot is geheel ongeloofwaardig en erg simpel allemaal. Kortom: geen aanrader. | 0neg
|
Het boek begon veel beloven, maar algauw zwakte het af. Op geen enkel moment had ik voeling met de personages, en dat is toch wel onontbeerlijk voor een goed boek.
Het verhaal op zich is wel goedgevonden, en helemaal op het einde werd het ook een beetje spannend. | 0neg
|
Waarschijnlijk heb ik een teer zieltje. Ik heb me geërgerd aan het taalgebruik. Ik begrijp niet wat de toegevoegde waarde is van de seksistische en discriminerende taal. Het plot vond ik niet sterk. Eigenlijk een vervelend boek om te lezen. | 0neg
|
Tsjonge, tsjonge. Dit was me een opdracht. Zelden dat ik me zo heb moeten sleuren door meer dan vijfhonderd bladzijden, maar het was zo van ‘doorbijten, je hebt je niet voor niets opgegeven voor de Hebbandebuutprijs’. Vandaar …
Toch moet ik toegeven – ook al laat de inleiding je wat anders vermoeden - dat ik een hele rist mooie, poëtische zinnen hebt gehighlight. Zinnen als ‘Vikki zit voorin en verdwijnt uit het zicht en het donker dat overblijft lijkt ineens veel voller’, of ‘Rond Vikki’s woede moet je ruimte scheppen, zodat die rond kan kolken en dan wegdrijven’, of deze nog ‘De liedjes van drie attracties klinken door elkaar heen en alles jakkert langs en lacht me uit met die neonkleuren van meer en harder en sneller en beter’, doen mij watertanden. De auteur maakt van de norm ‘show, don’t tell’ een hoogtepunt met dit soort zinnen. Er hangt zo’n Jeroen Brouwers sfeertje rond deze wonderen van taal. Wat dat betreft ben ik zeer zeker niet op mijn honger blijven zitten.
De verschillende hoofdstukken worden ook prachtig afgelijnd door een stiekeme blik op een autopsierapport, dat je al snel doet vermoeden dat er duidelijk iets misloopt. Je bent gewaarschuwd, maar meteen wil je ook weten wat er komen zal. Heel knap gevonden.
Waar liep het dan mank bij mij. Die voortdurende ‘uitweidingen’, zijsprongen die mij alvast telkens uit het verhaal wippen, zijsprongen die, en dat geef ik grif toe, soms bijzonder knap geformuleerd worden, maar mijns inziens niet altijd relevant zijn. Neem bijvoorbeeld de alinea (bij mij op blz. 433) waarin René zegt ‘De tering’. Diezelfde alinea wordt verder uitgewerkt met een buitensporig discours over de lippen van diezelfde René.
Een ander voorbeeld vond ik op blz. 490. (Ik realiseer me echter dat die blz. bij een e-boek afhankelijk is van de door jouw gekozen lettertype en regelafstand) Daar laat de auteur de verteller uitleggen wat er moet gebeuren om van een stad te houden. Er volgt dan een uitgebreide analogie over de wijze waarop je kaas kan raspen. Dit was voor mij te veel van het goede. Ik ben me er terdege van bewust dat Laura van der Haar het schrijven, een echte stiel, meer dan duidelijk onder de knie heeft, maar dat neemt niet weg dat deze roman, voor mij, tot een meer gangbare dikte, een gok, 250 bladzijden, kan gereduceerd worden. Vraag me nu af, terwijl ik dit schrijf, of het verhaal hieronder zou lijden?
De wijze waarop de schrijver zowel Vikki als de verteller neerzet, is bijzonder boeiend. Je zit als lezer in het verhaal en (be)leeft mee. Maar het gaat zo langzaam, d’r zit geen vaart in deze roman, het kabbelt rustig verder, en daar erger ik me dood aan. Het is maar goed dat een auteur de god van zijn/haar toetsenbord is, en dat ik me als lezer heb aan te passen of … het boek na pakweg vijftig bladzijden opberg tussen zoveel moois in mijn boekenrek, of in dit geval ergens in Ibooks. | 0neg
|
Beste mensen,
Kom nou toch, De reünie was heel aardig maar dit boek is langdradig, zeurderig en heeft gewoon geen goed spannend plot. Het sleept zich maar voort... Martin Ros is dezelfde mening toegedaan, zo was afgelopen zaterdag in de Tros Nieuwsshow te horen.
Misschien zijn de passages over de ontwikkelingen in het huidige onderwijs nog wel aardig maar verder.. | 0neg
|
De nieuwste thriller van Jane Casey draagt de veelbelovende titel Vergelding en dat belooft dus wat. Aanvankelijk lijkt die belofte ook bewaarheid te worden, want Maeve Kerrigan, rechercheur bij de Londense politie en inmiddels een bekend gezicht in Casey's werk, wordt in korte tijd geconfronteerd met de gruwelijke moord op twee veroordeelde pedofielen. Het lijkt erop dat iemand vindt dat deze mensen, hoewel het recht zijn loop gehad heeft, voor altijd uit de samenleving moeten verdwijnen.
Geleidelijk verlegt de verteller zijn focus echter naar een heel andere kwestie: de verdwijning van een jong meisje, dat toevallig de dochter blijkt te zijn van een beruchte crimineel. En die schuwt geen enkel middel om zijn dochter te vinden. Er is Maeve dan ook alles aan gelegen om zo snel mogelijk duidelijkheid te krijgen, in beide zaken. Want zolang niet bekend is wie de pedofielen heeft vermoord, kunnen er nieuwe slachtoffers vallen en John Skinner, de vader van het vermiste meisje, is duidelijk en dodelijk op het oorlogspad.
Dit zouden de ingrediënten kunnen zijn voor een bijzonder thrillerwaardig verhaal. De werkelijkheid is echter anders. Jane Casey verliest zich te vaak in romantische passages over het wat grillige liefdesleven van haar protagonist. De minnaar uit haar vorige boek, Brandbaar, is weer uit haar leven verdwenen en dus is er ruimte voor nieuwe liefdes. Erg interessant maken die het verhaal niet. Sterker nog: al het gedoe over mannen die wel of juist niet als bedpartner in aanmerking komen, leidt af van de vraag wie nu toch degene is op wie de politie jacht maakt. Ook Maeve's relatie met de norse inspecteur Derwent boeit nauwelijks. Die relatie is natuurlijk van het problematische type: de seksistische bullebak die het leven van een jonge vrouwelijke rechercheur verre van gemakkelijk maakt. Zo kent de echte crimeliefhebber er nog wel meer en die zijn vaak ook nog eens beter uitgewerkt.
Casey debuteerde met de alom geprezen thriller Spoorloos; ze won er zelfs de Crimezone Award voor het beste buitenlandse debuut mee. Over haar tweede, Brandbaar, waren de meningen al meer verdeeld en dat zal met dit boek niet anders zijn. Vergelding is een aardig boek voor op het strand of aan de rand van het zwembad. Maar wie van stevige kost houdt, moet toch echt iets anders kiezen. | 0neg
|
Ik had van dit boek echt zulke hoge verwachtingen. "Nieuwe fifty shades" en "stomend heet".
Ik weet niet wie dat bedacht heeft, maar het enige hete aan dit boek was de thee die ze erin dronk. Dat de schrijfster 'iets' met kunst heeft is duidelijk te zien aan het feit dat er een hele hoop gortdroge beschrijvingen van kunst door het hele boek heen staan, en beschrijvingen van schilderijen waar een normaal mens echt nog nooit van heeft gehoord.
Verder is het doorspekt van beschrijvingen van merkkleding "Mahnolo's van tweeduizend euro!" en "Ralph lauren' 'Balenciaga' 'Bulgari' . Totaal overbodig m.i. Daarbij is het verhaal wel spannend maar om het een ijzingwekkende thriller te noemen is ook wat overdreven.
De seksscenes stelden bar weinig voor, ik vind 50 shades echt een vreselijk boek maar zelfs die seks was opwindender dan de 'stomend hete scenes' die in dit boek zouden voorkomen. Een aantal losse eindjes (Daar erger ik me aan in boeken) en de totale ongeloofwaardigheid van een deel van het verhaal zorgen dat ik echt niet verder kom dan 1 ster.
Voor de echte thrillerliefhebber misschien leuk om te lezen. Voor de erotiekliefhebber een boek dat je echt mag overslaan. | 0neg
|
Het boek begint leuk. Vlotte schrijfstijl, snel en humoristisch.
Deed mij een beetje aan Harlan Coben denken.
Maar uiteindelijk kabbelt het verhaal een beetje voort, krijg je alle scenes uit twee of drie perspectieven beschreven. Of hoe een boek met amper 240 bladzijden toch langdradig kan zijn................ | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.