text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Het meest recente boek van Sandra Brown, is een romantische thriller, zo belooft de flaptekst. Al in de korte omschrijving achterop het boek, wordt de toon van het verhaal duidelijk. Er wordt gerept over ‘een overslaande vonk’ en ‘een gevaarlijke uitstraling’ die ‘iets losmaakt’. Het moge duidelijk zijn: De laatste zet gaat niet alleen om de spanning, maar net zo goed om de romantiek.
Wat betreft het thriller-gedeelte: het verhaal draait om Jordie Bennet, een aantrekkelijke vrouw met een criminele broer. Omdat die broer geld van een topcrimineel heeft weggesluisd en daarna is verdwenen, heeft de topcrimineel besloten dat Jordie vermoord moet worden. Daartoe schakelt hij twee huurmoordenaars in, die samen om pad gaan om de klus te klaren. Dan wijzigt een van de twee, Shaw Kinnard, de plannen: hij ontvoert Jordie in plaats van haar te vermoorden, en probeert haar uit te horen over het enorme bedrag dat haar broer verduisterd heeft. Wellicht kan zij hem naar het geld, of naar haar broer, leiden.
Jordie geeft geen krimp. Ze weet niet waar haar broer, die net was gaan samenwerken met de FBI om te getuigen tegen zijn voormalige baas, nu uithangt, en ze heeft helemaal geen idee waar het geld is. Maar ze weet wel meer dan ze Shaw laat blijken. Terwijl Shaw, die zelf ook zo zijn geheimen heeft, probeert de informatie uit Jordie los te krijgen en haar verborgen te houden voor de FBI, volgt de lezer intussen diezelfde FBI, die probeert Jordie uit de klauwen van Shaw te redden.
De vraag is echter of dat wel nodig is. Want, en dat betreft het romantische gedeelte van deze romantische thriller, Shaw en Jordie hebben ‘een klik’. Meteen nadat ze een eerste blik wisselden, springen de vonken tussen de twee over en weer. Jordie weet zich niet goed raad met die aantrekkingskracht terwijl ze in gevaar is, en Shaw maakt allerlei grove toespelingen maar probeert zich toch ook als een heuse gentleman te beheersen.
Hoewel dit op zich zou kunnen leiden tot een boek met zowel criminele als romantische spanning, komt het verhaal niet goed uit de verf. Het duurt tot ver voorbij de 150 pagina’s voordat er een beetje tempo in de gebeurtenissen komt, en veel daarvan bestaat uit een herhaling van zetten. Jordie is bang voor Shaw maar vindt hem ook aantrekkelijk. Shaw probeert Jordie tot praten te krijgen, en vindt het moeilijk zich te beheersen. Niemand weet waar Jordies broer is, en de FBI loopt achter de feiten aan. De trage start van De laatste zet maakt dat je maar moeilijk in het verhaal komt.
Ook de romantische ontwikkelingen houden niet over. Het blijft het grootste deel van de tijd bij broeierige blikken en ongemakkelijke gevoelens, waarbij een suggestief ’50-tinten-sausje’ niet uit de weg wordt gegaan. Dat, gecombineerd met een paar wel zeer onwaarschijnlijke plottwists, maakt dat het verhaal nergens echt romantisch, noch echt spannend wordt, terwijl dat nou juist de twee cruciale elementen van een romantische thriller zijn. | 0neg
|
Dood water van Toni Coppers
Albrecht Stuyt is een vermiste missiepriester. Als er in zijn verleden gedoken word, om te onderzoeken waar de priester gebleven is, blijkt dat hij vroeger is beschuldigd van pedofilie. Als blijkt dat zijn pijp gevonden is langs de Scheldekade word besloten daar naar de priester te dreggen. Een lastig klusje omdat de stromingen erg verraderlijk zijn en volgens de kenners, niemand het water uitkomt als hij in de Schelde valt. Tenminste niet levend.
Het is dan ook niet raar als er wel een lijk gevonden word, maar dat blijkt dan toch niet om de vermiste priester te gaan, maar om een hoertje wat uit het vak is gestapt. Pina Gonzalez.
We maken kennis met commissaris Liese Meerhout. De Belgische tegenhanger van de Deense Sarah Lund. Een pittige vrouw, die op haar eigen gereide manier haar onderzoek leid. Daarbij maakt ze niet altijd de juiste beslissingen. Zo duikt ze bijv. het bed in met 1 van de mannen in het onderzoek. Zij gaat op onderzoek, in eerste instantie naar de moord op Pina, maar ook naar de verdwijning en later de dood van Albrecht Stuyt. Ze komt daarbij in aanraking met de neef van Stuyt, die wel erg graag de erfenis van zijn oom wil hebben, maar ook met de mensen in de gaarkeuken waar ze in het onderzoek regelmatig een vorkje mee prikt en zo meer te weten komt over de mensen die daar komen. Over Tineke de eigenaresse en over de zeeman Santi die een relatie met Pina had. Over zijn betalingssysteem wat gebruikt word door de bezoekers en waarbij talenten worden geruild. Waar de 1 een maaltijd in brengt, de ander kleren naait enzovoort.
Voor mij is dit boek te Belgisch. Ik heb moeite met de vaak kromme zinnen, waardoor het boek niet lekker vlot leest. Wel zijn de zinnen lekker kort , zodat dat niet het echte struikelblok word. Het verhaal komt voor mij echter niet lekker op gang. Er zit wel duidelijk een kop en staart aan en de dader word ook netjes gevonden en gepakt, maar om te zeggen dat dit een boek is, wat je gelezen moet hebben. Nee, dat vind ik nu weer net niet | 0neg
|
Da's jammer: na het tegenvallende tweede deel van de Amos Decker serie, wordt in dit derde deel de weg omhoog helaas niet meer gevonden. Baldacci schrijft een middelmatige thriller zonder spanning of bijzondere plotwendingen. En dat is erg jammer want in potentie had er heel wat gemaakt kunnen worden van de protagonist. Decker heeft door een klap tegen zijn hoofd last van synesthesie (vermengen van zintuigen) en van hyperthymesia (gedetailleerd autobiografisch geheugen). In het eerste deel maakte Decker nog gebruik van deze 'bijzondere vermogens' maar in deel 2 kwam dat nauwelijks nog aan de orde. Ook in dit derde deel wordt het niet verder opgepakt. Heel erg jammer. Na deel 2 sprak ik de hoop uit dat de relatie tussen Alex Jamison en Decker uitgediept zou worden ... ook niet. Bah. Wat een sof.
Zoals gezegd: op die manier ontstaat een saaie thriller die niet meer boven het maaiveld uitkomt.
Voorlopig even geen Baldacci meer voor mij. | 0neg
|
Met moeite heb ik het boek uitgelezen. Zeker de eerste helft van het boek heb ik me doorheen geworsteld. Later ging het iets soepeler.
De personages vond ik erg vlak, met uitzondering van Erik Winter. De dialogen klonken in mijn oren onrealistisch. Ik denk niet dat mensen zo een gesprek voeren.
De auteur kende ik alleen van naam, maar had nog nooit iets van hem gelezen. Dus wist ik niet wat ik kon verwachten. Het verhaal doet jammer genoeg niet aan het soort thrillers die ik graag lees. De zinnen zijn vaak erg kort, soms zelfs maar een woord. Dit is geen boek dat je even weg kan leggen en later weer verder in leest. Je moet al je aandacht bij het verhaal houden.
De verhaallijn van het boek viel me ook tegen. Ik denk dat de oorzaak is dat ik de personages niet voor ogen zie tijdens het lezen.
Tot mijn spijt moet ik zeggen dat ik het geen boeiend verhaal vond. Ik moest me dwingen om verder te lezen. De schrijfstijl sprak me niet aan; door de korte zinnen en onrealistische dialogen. Ook de dromen van Erik Winter die er tussendoor gegooid werden, vond ik verwarrend om te lezen. Verder kon je je aandacht geen moment laten verslappen omdat je anders de lijn in het verhaal kwijt raakte.
Voor mij zeker geen vervolg wat betreft het lezen van boeken van deze auteur. | 0neg
|
Ik ben geen fan van boeken die weliswaar een heel zwaar item behandelen, maar van die zwaarte een lieve feelgoodroman maken. Feelgoodromannetjes zijn heel lekker leesbaar, maar als je het over zo'n indringend onderwerp gaat uitstorten doe je echt iets verkeerd en begrijp je niet waarover je het hebt.
Kindermishandeling, misbruik, valse adoptie, slechte kindertehuizen: het is echt een heel zwaar gegeven waarmee heel veel weeskinderen na de Tweede Wereldoorlog te maken hebben gehad.
Het is jammer, want het verhaal op zich is best goed. Niet alle karakters zijn echte mensen geworden, maar de meesten zie je wel voor je. | 0neg
|
Scandinaviste en vertaalster Renée Vink heeft lak aan hypes. Ze beperkt zich tot het schrijven van een onterecht stoffig bevonden genre: de middeleeuwse thriller. Na drie in de jaren negentig geschreven historische detectives over graaf Floris V van Holland laat ze opnieuw van zich horen met De dood van Dantes keizer. Fans van licht verteerbare literaire thrillers mogen alvast naar hun plumeau grijpen; ook van Vinks nieuwste thriller kunnen hun luchtwegen enigszins verstopt raken.
We tellen het jaar 1313. Keizer Hendrik van het Duitse rijk wil een eind maken aan het verzet van de hem niet-getrouwe Guelfen en maakt zich op voor een veldslag tegen het koninkrijk Napels. Zover komt het echter niet: hij overlijdt na een kort ziekbed. Een arts meent dat de keizer is vergiftigd door een op de vlucht geslagen Dominicaanse biechtvader. Het vestingstadje waarin hij zich mogelijk nog bevindt, wordt daarom van de buitenwereld afgesloten. Maar het lijkt al te laat. Jurist Cino da Pistoia gelooft niet in de schuld van de Dominicaan en hoewel die nog steeds onvindbaar is, werpt hij zich op als diens advocaat. Dan verschijnt opeens Cino's grote vriend, de dichter Dante, die hem ongetwijfeld met raad en daad kan bijstaan. Maar is hij dit ook werkelijk van plan?
Juni - Maand van het Spannende Boek staat in het teken van de historische thriller en dus komt De dood van Dantes keizer als geroepen. Niets is minder waar. Het boek is oubollige faction voor een zeer selectief publiek. Al vrij vroeg wacht de lezer een injectie met een overdosis geschiedschrijving. De Sienezen, Guelfen, Ghibellijnen, Anjous, Saracenen en Cisterciënzer monniken trekken in hoog tempo voorbij. Nog net op tijd krijgt het verhaal een luchtiger karakter, maar qua spanning blijft het als een horrorfilm zonder geluidseffecten. Ondertussen wordt het gemis aan psychologische diepgang verbloemd door een mooi filosofisch steekspel tussen Cino en Dante, twee personages die de titel speurder niet voldoende waardig dragen. Had een eetlepel humor toegevoegd en dit was nauwelijks opgevallen.
Het archaïsche taalgebruik maakt het enigszins goed. Erg sterk hoe dit op de late middeleeuwen is afgestemd. Vink neemt bovendien handig het bekrompen rechtssysteem uit die tijd op de korrel. Aan symboliek aldus geen tekort. Toch is de waarheid soms hard: het was ronduit voorspelbaar dat De dood van Dantes keizer de longlist van De Gouden Strop niet zou halen. | 0neg
|
Op zevenjarige leeftijd verdwijnt Alexandra’s zoon tijdens een vakantie in het Franse Hyeres en wordt nooit meer teruggevonden.
Veertien jaar later ontvangt zij een anonieme brief van iemand die meer lijkt te weten over haar verleden en de verdwijning van haart zoon. Gelijktijdig worden er op het strand in Hyeres lichamen gebonden van zevenjarige jongetjes met een kring van opalen om hen heen . Heeft dit met de verdwijning van haar zoon te maken of….. .Alexandra besluit op onderzoek uit te gaan en komt terecht in een nachtmerrie.
Het verhaal begint spectaculair en ontwikkelt zich al snel anders dan je als lezer zou verwachten. Het wordt vanuit verschillende hoofdpersonen beschreven en hierdoor wordt je als het ware meegenomen vanuit de gedachtengang van zowel de daders als de slachtoffers. Mede hierdoor mist het de echte spanning omdat je al weet wie de daders zijn.
Dit in combinatie met een vreemde schrijfstijl, ongeloofwaardige dialogen, feiten die niet kloppen, en hier en daar een wending om het verhaal maar kloppend te maken maakt dat dit boek een “ gemiste kans” is.
Jammer, wat in basis is het een goed verhaal over een kindermisbruik, zowel van uit de daders als hun slachtoffers.
Een kans op zes is het tweede boek van Petra Spark en maakt wel weer duidelijk dat “ schrijven een kunst is”. | 0neg
|
Teleurstellend en vooral zeer langdradig. Ik ben nochtans fan van Juli Zeh maar deze roman lijkt gewoonweg niet op gang te komen en tegen beter weten in hoop je dat er eindelijk eens schot in het verhaal komt. De personages zijn oppervlakkig, het hoofdpersonage werkte danig op mijn zenuwen, de dialogen zijn vaak ook een beetje knullig - de moraliserende waarschuwing over een wereld die ten onder gaat aan haar eigen onverschilligheid ligt er vingerdik op. Een boek om snel te vergeten. | 0neg
|
Ik begon met volle moed aan dit boek. Maar na 3 hoofdstukken moest ik afhaken. Ik werd er jammer genoeg niet door geboeid. | 0neg
|
Zo zie je maar weer, lees eerst even recensies voordat je een onbekend boek koopt. Ik kocht dit boek "blind" in de winkel omdat het me op zich vrij spannend leek. Helaas voor mij bleek dit absoluut niet het geval. Had ik ook maar de Vrij Nederland Thrillergids geraadpleegd of de volkskrant voor een recensie, daar komt het boek er niet genadig van af. En ik moet ze absoluut gelijk geven. Wat een miskoop is dit geweest!!! | 0neg
|
A Very Large Expanse of Sea is een moeilijk boek om te beoordelen. Enerzijds door het onderwerp. Racisme en discriminatie, zo een boeken krijgen al snel het label “erg belangrijk”, “eyeopener”, absoluut te lezen. Het wordt dan al meteen een pak moeilijker om als lezer toe te geven dat je behoorlijk met het boek worstelde.
Maar eerlijk is eerlijk… ik worstelde enorm met A Very Large Expanse of Sea. Er zijn heel wat positieve reviews voor dit boek in omloop en tot op een bepaalde hoogte volg ik deze reviews ook. Het is natuurlijk een Own Voices verhaal dat op een heel persoonlijk niveau werd geschreven. Zelfs deels gebaseerd op de eigen ervaringen van Tahereh tijdens haar tienerjaren. Maar ik denk dat ik er eigenlijk meer van had verwacht.
Ik hoopte een boek te lezen dat echt een licht wist te schijnen op het racisme en de rassenhaat die Amerika na 9/11 in de ban hield. En die momenten zijn zeker te vinden in het verhaal, maar slechts sporadisch en zeer oppervlakkig. Vanaf het ogenblik dat het verhaal een beetje diepgang lijkt te krijgen, wordt de focus verlegt naar triviale tienerproblemen.
Zo voelde het verhaal voor mij persoonlijk ook wel aan. Als de zoveelste standaard YA contemporary, waar een beetje een extra dimensie aan werd gegeven door als “bij”onderwerp racisme te nemen. Het is bijna onmogelijk dit verhaal te lezen en niet te denken aan The Hate You Give. Een boek dat wel een diepere meerwaarde heeft en voor mijn verplicht leesvoer zou moeten worden in het middelbaar onderwijs. Dat kan ik jammer genoeg niet zeggen van dit met momenten zeemzoete boy meets girl verhaal.
Het hele verhaal voelde voor mij ook een beetje te veel aan als een aanschakelijking van trope die we reeds in andere YA films en boeken hebben gezien. De eclectische kledingstijl van Shirin, die ze koopt in tweedehandswinkeltjes. De talentenschool op school waar het gepeste meisje zich ontpopt tot een ster. De scene waarin de mannelijke hoofdrol net op het juiste moment met zijn auto komt aangeraden.
Ik geef ook grif toe dat ik het moeilijk had met hoofdpersonage Shirin. Ik begreep tot op zekere hoogte dat ze een muur rond zich had opgetrokken door al de haat en pesterijen. Maar ik vond haar met momenten ook gewoon een ontzettend onaangename dame. Erg moeilijk om een band en sympathie op te wekken voor een personage waar de klik mee ontbreekt.
Voor mij jammer genoeg een ontzettende teleurstelling. Maar gelukkig ben ik maar een persoon en regent het lovende reviews. | 0neg
|
Dankzij Hebbanbuzz heb ik kennis mogen maken met een voor mij nieuwe auteur: Tina Seskis. Seskis is opgegroeid in Hampshire en woont op dit moment met man en zoon in North London.
In 2010 schreef ze haar eerste versie van One Step Too Far. Dit debuut is in 2016 verschenen in Nederland onder de titel Een Stap Te Ver.
Het verhaal gaat over Emily Coleman, die onverwacht huis en haard verlaat, om een nieuw leven onder een andere naam te beginnen. In dit nieuwe leven verlegt ze al snel haar grenzen (drugs, diefstal) maar kan ze uiteindelijk haar verleden niet loslaten dan wel laat het verleden haar niet los.
Waarom is ze weggelopen? Dat is de belangrijkste vraag van dit boek. Het antwoord….niet verrassend…niet spectaculair.
En dat laatste vind ik kenmerkend voor het boek: het is niet spectaculair. Ik vond het zeker niet vervelend om het boek (uit) te lezen, maar ik was geen enkel moment geboeid.
Misschien waren mijn verwachtingen te hoog. Volgens de cover is dit boek een Literaire Thriller. Nou…het thrillt nergens en literair? Nee ook dat niet. De zinnen zijn af en toe tenenkrommend lang en lopen taaltechnisch gezien niet lekker.
Een Stap Te Ver is voor mij (en voor Seskis) Een Brug Te Ver | 0neg
|
Eerlijk gezegd ben ik nooit echt de grote boekenliefhebber geweest maar als er een genre was dat mij steeds opnieuw kon bekoren dan was het wel het thrillergenre. Ik ben een hele tijd volledig verslaafd geweest aan de boeken van Pieter Aspe. Toch vond ik De Midasmoorden minder dan alle andere boeken.
Volgens mij heeft het thema hier uiteraard wat mee te maken. Het boek vertelt het verhaal van een Duitser. Zijn geschiedenis is bijzonder zwak geschetst en slecht uitgewerkt en je moet al een rasechte germanist zijn om je niet te verliezen aan de vele verwijzingen. Het is vrij verwarrend.
Uiteindelijk wordt het standbeeld van Guido Gezelle opgeblazen. Dit kon even voor wat vertier zorgen maar het is niet genoeg om dit boek te laten uitgroeien tot een klassieker. Heel wat spanningselementen komen niet tot zijn recht in dit verhaal. Pieter Aspe heeft het duidelijk al beter gedaan. Hij lijkt wel een schim van zichzelf.
Het einde biedt weinig beterschap. Gedurende het hele verhaal denk je dat het beste stuk nog moet komen, maar helaas blijft dat weg. Het verhaal eindigt in een cliché. Zoals ik al zei ben ik een grote fan van thrillers zowel in de literatuur als in de filmindustrie. Het einde van De Midasmoorden is beslist niet nieuw en duidelijk gestolen van andere boeken.
Bijzonder ontgoochelend. Als u dit boek in de winkelrekken ziet staan zou ik hem vlug achter een ander steken. Zo doe je je medemens een groot plezier. | 0neg
|
Wie naar de waarderingen van de lezers kijkt, merkt dat ´Gebroken´ enorm veel vier- en vijfsterrenquoteringen krijgt. Het kan bijna niet anders of dit boek is spannend en de naam thriller waardig. Echter, ook ´Het meisje in de trein´ van Paula Hawkins is zo een boek en uiteindelijk blijkt dat maar een flauw boek. Chicklit met een vleugje spanning, enorm gehypet, maar vooral heel flauw. Vergaat het ´Gebroken´ beter?
Het antwoord is overduidelijk neen. ´Gebroken´ is opnieuw zo´n boek waarop het label ´thriller´ maar weinig van toepassing is. Een vrouw wordt vermoord aangetroffen in haar wagen en hoofdpersonage Cass blijkt de wagen te hebben gezien toen ze huiswaarts reed, met de vrouw er nog in, levend en wel. Het regende echter erg en daarom was het zicht slecht. Bovendien was het donker en stond de wagen in een weinig gebruikte weg die door een bos leidt. Daarna krijgt Cass voortdurend zwijgtelefoons en begint haar geheugen te haperen. Het boek begint met de moord en de beschrijving van de omstandigheden waarin Cass de wagen van de vermoorde vrouw ziet. Tot daar verloopt het verhaal zoals een thriller hoort te verlopen. Er wordt een goede sfeer gezet, de beschrijving is spannend, het bos, het donker en de regen zijn niet origineel maar die achtergrond sleept je wel mee. We zijn dan amper vijftien bladzijden ver in het boek maar daarna gebeurt er in feite nog weinig. Het boek lijkt een stijloefening te worden met als opdracht: verzin zoveel mogelijk verschillende manieren waarop je een vrouw met vriendinnen koffie kan laten drinken, kan laten winkelen, zwijgtelefoons kan laten krijgen en sufmakende pillen kan laten slikken. Want dat is precies wat gebeurt in dit boek, steeds weer opnieuw, zonder dat het verhaal verder nog evolueert. Eenmaal je hierdoor verveeld en murw geslagen bent, komt de duivel uit het doosje onder de vorm van een gestolen telefoon en worden de moord, het geheugenverlies en de zwijgtelefoontjes, meteen opgelost. Geen nevenplot, geen verrassingen die je niet al lang had zien aankomen, geen gevaarlijke situatie waarin het hoofdpersonage zich plots gaat bevinden, niets van dat alles. Heel teleurstellend allemaal.
´Gebroken´ mag op de stapel boeken waarop ´Het meisje in de trein´ ligt: gehypete chicklit die men het label thriller geeft. Het lijkt een trend te worden in thrillerland want er verschijnen steeds meer van dit soort boeken. Het is zeer de vraag waarom zoveel lezers dit boek zoveel sterren geven. | 0neg
|
Ik ben ook teleurgesteld in Cornwell. Ik was echt fan en koop haar boeken direct. De laatste twee vond ik al tegenvallen en deze ook weer helaas. | 0neg
|
De ene extreme spannende situatie na de andere, dat kan je wel zeggen van dit boek. Maar het verhaal is wat te ver gezocht!
In het begin krijg je er nog kop nog staart aan, en naarmate het boek verder uitgelezen raakt, komt het verhaal wat aannemelijker. Het boek heeft een abrupt einde en dat gaf me nog meer het gevoel dat de schrijver een beetje te veel aktie heeft willen creeren, maar weinig diepgang in het verhaal! Op de achterkant staat: ' Telkens als het woord afrodite wordt gefluisterd...' Maar ik vond daar weinig van terug.
Het boek laat mij op mijn honger zitten, lees veel en ben dus een veeleisende lezer. Ik kan je zeggen dat dit voor mij het slechtste boek was die bij mij de revue passeerde. | 0neg
|
Na 500 blz. (490 om precies te zijn) begon het boek me enigszins te boeien. Met nog 48 pag. te gaan was ik hoopvol. Onterecht naar bleek. Marisha Pessl geeft een nodeloze blijk van haar belezenheid. Zonder ook maar één verwijzing te kunnen staven (het zal wel kloppen allemaal) begonnen de boekverwijzingen me na 2 pagina's al te storen. Het komt het verhaal nl. niet ten goede. De "als" en "alsof"-en vliegen je bovendien om de oren en ook dat heeft Pessl m.i. niet nodig, zo blijkt vanaf pag 490 dus, want op dat moment wordt het verhaal ook nog even interessant en spannend.
Hartstikke intelligent allemaal (zoals Mulisch dat af en toe kan) maar in mijn ogen leidt dat nodeloos af van waar het in werkelijkheid om gaat, een goed verhaal dat beklijft neerzetten. Dat lukt dan dus ook niet. Bovendien begon het gebruik van het, ongetwijfeld in het engels (of amerikaans) lekker klinkend, woord "pap" me al snel te irriteren. Dat had een stuk minder gekund.
Ik heb eerlijk gezegd het vermoeden dat Marisha Pessl een zeer getalenteerd schrijfster is maar in dit boek is ze zichzelf voorbijgelopen in haar drang zichzelf te willen bewijzen. 2 sterren dus maar. | 0neg
|
De protagonist is op jonge leeftijd haar moeder aan borstkanker verloren en heeft dit verdriet nooit verwerkt. Zij functioneert niet op haar werk, houdt zich niet aan afspraken en trekt zich terug in haar eigen bubbel.
Als zij meent haar moeder te herkennen in een vrouw die zij ontmoet bij de supermarkt, is de beer los. Zij weet zichzelf als cassiere in deze buurtsuper op te werpen, om zo deze vrouw zo dagelijks van dichtbij te kunnen bestuderen en te achtervolgen.
Verlies en rouw uitgewerkt in de behoefte om de gestorvene in alle mensen om ons heen te blijven zien, om zo krampachtig vast te houden aan wat was, en tevens het verzet tegen het feit dat ook de herinnering van een overledene vervaagt.
Ik vond het boek teleurstellend. Vooral de korte zinnen en hoofdstukken ervoer ik als storend. Ondanks het poëtisch taalgebruik hier en daar, heeft het boek mij nergens geraakt. Jammer, ik had meer verwacht van een boek dat vooraf geselecteerd was voor de Debuutprijs.
Gelezen voor de leeslijst voor de Hebban Debuutprijs 2018. | 0neg
|
De Amerikaanse auteur John Sandford heeft eeuwige roem behaald met zijn serie rondom de populaire politieman Lucas Davenport. Uitgeput door de vele avonturen die niet altijd zonder levensgevaar waren, vonden auteur en hoofdkarakter het tijd worden voor een nieuwe periode. Davenport als chef en nieuwkomer Virgil Flowers als aanstormende jonge en carrièremakende agent.
Twee geheimzinnige mannen, met de bijnamen de Schutter en de Scout zijn op zoek naar bepaalde personen en vinden een van hen in het plaatsje Stillwater. Bobby Sanderson, een gepensioneerde bouwinspecteur, wordt bij het uitlaten van zijn hond, vermoord. Met twee schoten in zijn hoofd en een citroen in zijn mond laten beide moordenaars het lichaam achter bij het veteranenmonument. Virgil Flowers wordt door Davenport naar de moordzaak gestuurd omdat eerder Chuck Utecht op dezelfde wijze vermoord én met citroen in zijn mond, is gevonden bij het veteranenmonument in New Ulm.
Op onconventionele wijze, volgens zijn eigen specifieke stijl, stort de jonge politieagent Flowers zich op de twee moordzaken. De overeenkomsten in beide zaken zijn zo duidelijk dat van enig verband tussen de vermoorde mannen duidelijk sprake moet zijn. Dit wordt gevonden in een gelijktijdig verblijf in Vietnam een aantal jaren geleden. Maar het moorden gaat door en steeds volgens dezelfde methode. Een echte uitdaging voor de impulsieve Flowers die zich graag ondersteund en geadviseerd voelt door de ervaren Lucas Davenport.
Sandford neemt weinig risico met zijn nieuwe thriller. Dat betekent gelijktijdig ook dat hij bij In het heetst van de nacht uitgaat van een herkenbaar en beproefd scenario. Daar is op zich niets op tegen als het tenminste iets verrassends brengt. Dat is helaas niet te ontdekken.
Het verhaal lezende, ontstaat het beeld het al gelezen te hebben. Dat is niet zo, maar de overeenkomsten met eerdere boeken van Sandford zijn zo sterk aanwezig dat uiteindelijk alleen het motief en de daders anders blijken te zijn.
Verder is het meer van hetzelfde, waarbij de uitermate herkenbare Amerikaanse stijl soms wat te veel van het goede is en overdreven en irriterend overkomt. De cowboylaarzen en vrouwenversierende mannetjesputters blijken het in de States nog steeds goed te doen. Maar net zoals de altijd té grote steaks en té vette hamburgers is dit in Europa al lang uit de mode. Een stabieler en menselijker type wordt aan deze kant van de oceaan meer gewaardeerd dan de ongetemde en wispelturige cowboy. | 0neg
|
Christophe Bell (°1989) schreef zijn debuutroman ‘Brulaap’, een boek dat ik mocht lezen voor een verrassingsleesclub. In het echte leven verloor hij zijn goede vriend in een ongeluk waar hij ook zelf zwaargewond raakte, een tragische gebeurtenis die het vertrekpunt vormt voor dit boek.
Een droevige hond die je aankijkt vanop een gitzwarte kaft. Op de achterflap volledige duisternis, met enkel de woorden ‘aan ons kon niet geraakt worden’. Nergens staat er een korte inhoud, wat het mysterie alleen maar aanscherpt. Dit boek beloofde een zwaarmoedig verhaal weer te geven, wat het uiteindelijk ook blijkt te zijn.
De titel ‘brulaap’ verwijst naar de totemnaam van een scoutsvriend die hij verloren is. Als je dit op voorhand niet meekrijgt, is het niet simpel om te volgen. Het verhaal is een uiteenzetting van intense, donkere gedachten die worden verteld vanuit een ik-persoon, wat wordt weergegeven in een poëtische schrijfstijl. Het positieve aan deze schrijfstijl is dat vaak alledaagse dingen mooi worden omschreven, een negatief punt is dat er vaak gebruik wordt gemaakt van lange, aaneengeregen zinnen, waardoor het soms moeilijk is om je gedachten er bij te houden.
Het verhaal loopt ook door elkaar: zwarte gedachten uit het heden die zich afwisselen met flashbacks naar gelukkiger tijden uit zijn zorgeloze jeugd. Ik heb ergens vernomen dat de auteur dit boek heeft geschreven over verschillende jaren heen, door af en toe iets te noteren op een bierkaartje en dergelijke. Dit kan af en te duidelijk merken, de alinea's zijn vaak onsamenhangend.
De verteller in het verhaal is een man van 27 jaar oud, zijn naam kom je niet te weten. Door het vertelperspectief, de gelijke leeftijd van het hoofdpersonage en de auteur en het verlies van een goede vriend dat wordt beschreven, ervaar ik dit boek als een autobiografie. Uit interviews met de auteur blijkt het dit toch niet zijn, maar de lijn tussen feit en fictie is hier vaag.
Het boek leest als een afscheid aan een vriend en hoe moeilijk het is om hiermee om te gaan. Verdriet en rouw zijn thema's die aan bod komen. Als je op zoek bent naar ontspannende lectuur is dit boek niet meteen een aanrader, daarvoor is het te intens. Wanneer je ook de achtergrond van de auteur meekrijgt, laat het boek je niet onberoerd. | 0neg
|
Ria Borkent (1950) schrijft vooral gedichten en kerkliedteksten. Ze schreef onder andere God wil bij mensen wonen, een kinderbijbel die vooral aandacht geeft aan de taal van de bijbel. Ze vertaalde de Matthäus Passion in het Nederlands (Matteüs Passie, een poëtische hertaling) en werkte mee aan Psalmen voor nu en verschillende verhalenbundels. In 2012 en 2013 was ze stadsdichter van Apeldoorn. Huis aan de Handelskade is haar eerste roman.
Huis aan de Handelskade gaat over Sophie. Na de dood van haar man keert ze terug naar Nederland en vindt ze haar plek in een nieuwbouwappartement. Ze wordt verkozen tot voorzitter van de Vereniging van Eigenaren. Wanneer een gevelplaat wegens een constructiefout naar beneden valt, moet de VvE op zoek naar de aansprakelijke. Dit levert echter de nodige moeilijkheden op.
In een doolhof van beschuldigingen, waarin de aannemer naar de architect wijst, de architect naar de projectontwikkelaar en de projectontwikkelaar naar de gemeente, komt Sophie in een eindeloze cirkel terecht. De drukt loopt op, de bewoners eisen in de vergaderingen dat de zaken sneller worden geregeld en wanneer langzaam duidelijk wordt dat de vergoeding bij de aannemer gezocht moet worden, blijkt Sophie haar gevoelens voor de man niet opzij te kunnen zetten.
De roman geeft op een goede wijze een interessant inzicht in de juridische kant van een ongeval. Waar buitenstaanders vaak alleen in een krantenkop lezen dat er ergens een gevelplaat is gevallen en vervolgens verdergaan met hun levens, geeft dit boek mooi de andere kant van het verhaal weer. De lezer ziet in hoe verschrikkelijk zo’n ongeluk kan zijn. En dan niet alleen het feit dat een gevelplaat is gevallen, maar ook de juridische nasleep, die je vijf jaar lang blijft achtervolgen.
Het verhaal gaat hierna echter helaas over in wat lijkt op een liefdesverhaal. Sophie weet niet zeker of ze iets voelt voor de aannemer. De bewoners denken natuurlijk van wel en nemen haar dit kwalijk, omdat ze neutraal moet blijven. Hierdoor wordt Sophie zo goed als weggepest door haar buurtbewoners. Door deze plotwending gaat de focus af van waar het verhaal eigenlijk over gaat, maar… waar gaat het verhaal eigenlijk over? Doordat het verhaal eerst lijkt te gaan over de eindeloze sleur van een juridisch traject, lijkt het daarna over verschillende andere dingen te gaan: liefde, manipulatie en weggepest worden. Dit heeft als resultaat dat de thema’s (als er al thema’s in zitten) niet goed worden uitgewerkt en de roman wat oppervlakkig overkomt.
Dit komt ook doordat veel elementen in de roman cliché overkomen. Niet alleen de gebeurtenissen (vrouw krijgt gevoelens voor de man voor wie ze juist géén gevoelens moet krijgen, natuurlijk krijgt ze alle buurtbewoners tegen zich), maar ook op zinsniveau en in dialogen zijn er clichés.
Daarnaast bevat het verhaal veel overbodige scènes en personages. Wellicht lijken ze overbodig omdat ze niets toevoegen aan het thema en misschien is dit weer een gevolg van het feit dat het thema niet goed is uitgewerkt. Zo zijn er een hoop scènes met personages die er niet toe doen. Achteraf denk je: ‘waarom zat dit erin, waarom heb ik dit gelezen?’ Dit heeft als gevolg dat het verhaal soms langdradig aanvoelt en je veel personages al snel vergeet. De personages die er wél toe doen lijken bijna allemaal op elkaar, waardoor het enige personage dat je achteraf bijblijft, Sophie is. Bij de andere namen is het na het dichtslaan van het boek lastig om er nog een beeld bij te vormen.
Zonder uitgewerkt thema, diepgang en van elkaar te onderscheiden personages is Huis aan de Handelskade al met al geen sterk romandebuut van Ria Borkent. Het is natuurlijk nog maar haar eerste roman, wellicht dat de toekomst meer zal brengen. | 0neg
|
Pfeijffer is een begenadigd stilist en zijn proza laat zien dat hij ook dichter is. Maar La Superba is niettemin een mislukt boek. Het mist focus en hangt als los zand aan elkaar. Het hoofdverhaal over het mooiste meisje van Genua wordt drie keer onderbroken door 'intermezzo's'. In feite niet meer dan op zichzelf staande korte verhalen. Die eigenlijk een stuk interessanter zijn dan de rest over dat meisje. Pfeijffer had overduidelijk te weinig materiaal voor zijn noodlotsroman over een onmogelijke (?) liefde en mengde het daarom maar met drie andere stukken, mogelijk aanzetten voor andere boeken. Dat dit boek dan de Libris Literatuurprijs wint maakt maar weer eens duidelijk dat literaire prijzen gewantrouwd moeten worden. Tenzij uitgedeeld door de lezers. | 0neg
|
Een actualiteit kan vaak een begin zijn voor een verhaal, er omheen worden verhaallijnen en personages geweven tot het een geheel eigen verhaal wordt.
In dit boek is de Babyhandel en het bijbehorende illegale circuit een interessant gegeven. Alhoewel het boek een duidelijke opbouw en plot heeft vond ik het verder niet realistisch. Femke is voor mij niet het personage om de extreem zware criminaliteit die realiteit in deze circuits is, het hoofd te bieden. In haar persoonlijkheid mist ze voor mij iets dat het mogelijk maakt de situatie te overwinnen; haar enige drijfveer is het redden van hun kind, maar je moet toch minstens bergen gewetensbezwaren opzij zetten, sluw denken, hard en genadeloos met een ingenieus (vooraf zoveel mogelijk bedacht zijn op alle mogelijke voorkomende situaties ) plan komen. Het is wat veel dat ze meerdere keren levend uit situaties met figuren die gedachteloos je als bedrijfsrisico ombrengen, weet te komen.
De puzzel is te oppervlakkig gebracht, ik denk dat de realiteit van deze criminaliteit geen ruimte laat voor een indringster als Femke. Er gaan te veel belangen in om en meestal is het netwerk zo groot dat ze eerder zwakke schakels opruimen dan een tel afwachten. De scene in het vakantiehuisje en de daarop volgende "oppoetsactie" valt daar voor mij ook onder.
Daarnaast vind ik zowel het taalgebruik als de verhaallijn wat simpel.
Het leest vlot maar laat je na het dichtslaan zonder speciale indruk achter. | 0neg
|
Dit boek gaat over wat er zou kunnen gebeuren als Europa klapt.
Ik vond de hoofdstukken lekker kort, maar te ingewikkeld taalgebruik. Geert Mak beschrijft wat hij denkt dat zou kunnen gebeuren. Sommige gebeurtenissen leken me wel reëel, maar andere compleet onmogelijk.
De stem van het luisterboek was prettig. Hij was niet te traag en een fijne melodie. | 0neg
|
719 bladzijden voortkabbelend, geen moment spannend... knap geschreven, mooi tijdsbeeld, maar kon me niet echt boeien. Uit principe lees ik elk boek uit, kijk ik iedere film uit, maar dit boek was een hele trage bevalling met nauwelijks weeën en het einde heel onbevredigend.... | 0neg
|
Zo'n twee jaar geleden las ik voor het eerst een boek van Michael Connelly, Echo Park. Ik vond het zo goed dat ik besloot om alles van hem te lezen, in chronologische volgorde. Zodoende leerde ik Harry Bosch vanaf het begin kennen, en was ik nu toe aan het eerste boek zonder Harry: The Poet.
Wat een tegenvaller! De perspectiefwisseling (een ik-figuur, Jack McEvoy, en een verteller die in de derde persoon de avonturen van Gladden beschrijft) is al vaker vertoond en maakt de ervaren lezer onmiddellijk wantrouwig; de slechterik is misschien niet zo voor de hand liggend als wordt gesuggereerd. Deze werkwijze verklaart waarschijnlijk het gevoel bij andere lezers dat het laatste deel van het boek erg spannend is.
De ontknoping is een desillusie: wat is het motief geweest al die tijd, hoe zit het met de moorden waardoor de politiemensen zo gefrusteerd raakten?
Ik kan geen antwoorden vinden. De twee sterren zijn voor Connelly de schrijver; hij kan een verhaal goed opbouwen, maar meer lichtpuntjes zie ik niet deze keer. | 0neg
|
Ik vond Het laatste jurylid aardig om te lezen en ben door het boek echt gaan houden van het plaatsje County en haar bevolking. Helaas stemt het County van Grisham niet overeen met het werkelijke County. Betreurenswaardig is dat de spanning wegblijft in Het Laatste Jurylid. Grisham is bovendien een verrassende ontknoping vergeten. Dit was mijn vierde Grisham-boek en ik ben er nu heilig van overtuigd dat Grisham een verhaalverteller pur sang is. Iemand die met zijn boeken de trieste rassenstrijd in de VS probeert te schetsen. | 0neg
|
Wat een vreselijk langdradig, oninteressant en ongeloofwaardig niet spannend verhaal. Ik heb dit boek als luisterboek in de auto 'gelezen' en kon mijn aandacht er erg slecht bijhouden. Alles wat Chantal denkt en zegt wordt tot in den treuren omschreven en behelst zo een driekwart van het boek. Spanning is er nergens te vinden wel een (tè) hoge dosis drama. De omslag van Jeroen kwam uit de lucht vallen en maakte het verhaal nog ongeloofwaardiger dan het al was.
De opbouw van de plot duurt veel te lang waardoor het thrillergedeelte totaal geen ruimte meer krijgt. Ooit jaren geleden eens een boek van deze auteur gelezen en dat vond ik al niet best, nu tot de conclusie gekomen dat ik echt nooit meer mijn kostbare tijd aan dit soort lectuur ga verspillen. | 0neg
|
Laura is gescheiden maar wil haar zoontjes een vakantie niet ontzeggen. Ze besluit op advies van haar zus een resort boeken in Turkije. Na de nodige vertraging komen ze aan.
Een onvergetelijke vakantie volgt en ze vind opnieuw de liefde.
Het verhaal is simpel opgezet en kent niet veel diepgang. Het verhaal is niet heel slecht maar ook niet heel onderscheidend. hier en daar kloppen zinnen ook niet en begint een nieuwe bladzijde ineens ergens anders.
kortom lek verhaaltje voor tussendoor maar verder niet. | 0neg
|
Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen. Een ware worsteling. Anders kan ik het niet omschrijven.Perenbloemen bloeien witvond ik een prachtig verhaal; wellicht waren daarom mijn verwachtingen te hoog gespannen?
Gerbrand Bakker hanteert dezelfde rustige, stille wijze van vertellen met veel oog voor detail, maar dit keer werkt het niet voor mij. De bonte kraai, Teun en Roland waren, wat mij betreft, nog de meest boeiende personages. Helmer verdient een ouderwetse schop onder zijn k*nt, zijn vader 'ken' ik (heb in mijn jeugd heel veel tijd doorgebracht op een boerderijtje van vergelijkbare grootte; de boer lijkt sprekend) en Brabantse Henk was me te ongeloofwaardig. Eigenlijk, bedenk ik nu, eigenlijk vond ik het verhaal pas interessant worden op het moment dat Helmer en Jaap naar Denemarken vertrokken. Maar dat is rijkelijk laat. In ieder geval te laat en te weinig voor mij om het boek niet met een zucht van opluchting in plaats van voldoening dicht te slaan.
Soms heb je dat... een verhaal dat je, hoe de schrijver zijn best ook heeft gedaan en ondanks dat je er geen grote gebreken aan kunt vinden, niet raakt en daardoor heeeeeel lang duurt. Alsof je naar groeiend gras kijkt... het stille beneden . | 0neg
|
Ik heb er een beetje spijt van dat ik aan dit boek begonnen ben. Ik vond Voor Jou een mooi boek met een pakkend verhaal en ik leefde echt mee met Will en Lou. Daarom wilde ik graag weten hoe het verder zou gaan met Lou, maar in dit geval had ik beter kunnen blijven fantaseren in plaats van het boek te lezen.
Ik vond het langdradig en Lou een zeur en de spanning die er tussen Will en Lou was, miste ik bij haar nieuwe love-interest.
Heel jammer. Geen Lou meer voor mij. | 0neg
|
Meneer Mulder is een op zichzelf wonende man in Parijs, hij neemt elke dag door de stad een wandeling, op 1 van zijn wandelingen wordt hij geconfronteerd met een huis dat in de brand staat, er verbranden mensen, maar een hond weet het vege lijf te redden en wordt daarbij toevalligerwijs in de schoot geworpen van Men. Mulder.
De hond wordt de zin van zijn bestaan, op diverse wandelingen beleeft hij van alles in de franse stad, totdat de hond weer wordt opgeeist door de eigenaar die de brand heeft overleefd.
Net als Floratina hieronder kon het boek me weinig boeien, mijn concentratie was moeilijk vast te houden, en dat heeft veel te maken met de schrijfstijl die mij in ieder geval niet ligt. | 0neg
|
In dit deel 2 van de fantasyreeks over de Anderen loopt de spanning tussen mensen en de Anderen op. Ook krijgt de lezer meer informatie over de wereld buiten Lakeside, de stad waar dit verhaal zich afspeelt. Zwarte Veren is echter nergens echt spannend en de nieuwe ontdekkingen zijn te gering om de nieuwsgierigheid naar deze fantasywereld te vervullen. Waar de uitvoerige beschrijving van dagelijkse activiteiten in Rode Letters nog enige charme had gezien de onervarenheid van hoofdpersonen Meg en Simon met het leven als mens, kabbelt het verhaal hierdoor nu maar wat voort, net als de ontwikkeling van deze personages. De opbouw naar en ontknoping van de verwachte climax aan het eind verloopt rap waardoor de vraag ontstaat waarom deze gebeurtenis eigenlijk niet eerder plaats kon vinden. De coëxistentie tussen de verschillende aardbewoners is interessant, maar niet voldoende om verder te gaan met deel 3. | 0neg
|
Dit is een waarheid als een koe. Het kan zelfs in de beste familie voorkomen. Dit is zelfs een titel van een politieroman. Ook hier gebeurd iets. Spijtig dat het zolang dradig is. Een proloog van 35 blz. = beschrijving van een huwelijk. Brengt het iets bij voor het verhaal? Voor de ene wel en voor de andere niet. Ik behoor tot de tweede groep. Zo krijgen wij ook een zeer lange beschrijving van new house party. Wat is de waarde van deze beschrijving tot het verhaal?
Robert Galbraithe is geen bestsellerauteur maar een internationale bestsellerauteur volgens de kaft. Sorry, ik heb zeker geen klik met deze schrijver via dit verhaal. Het eerste boek dat ik van hem lees. Sorry voor de grote fans.
Er moet zeker een sterk team achter staan die zijn pr verzorgen. Zeker als men de binnenkant van de kadt leest; De pers over Witte dood: The Sunday Times, The New York Times, Daily mail, Sunday Mirror enz. Een bewijs dat men er werk heeft van gemaakt.
Besluit: Voor mij zeker geen aanrader. | 0neg
|
Het boek van de Ierse schrijver Lusby behandelt een brute moord in een dorpje in Ierland op een zeer oude vrouw. Al snel lijken de daders in beeld te komen; zogenaamde travellers, oftewel een soort Ierse woonwagenbewoners, schijnen de omgeving onveilig te maken. Inspecteur McCadden, die van buitenaf wordt ingezet bij deze moord, vertrouwt deze oplossing echter niet en gaat dieper graven. Hij stuit op verhalen uit het verleden die te allemaal gerelateerd kunnen worden aan grote zaken in Ierland als de Tweede Wereldoorlog, de aloude problematiek tussen protestanten en katholieken, tussen Engelsen en Ieren en de verschillen tussen high culture en low culture.
Het boek begint veelbelovend. Deel 1 beschrijft op een mooie manier de mis en scène met behulp het perspectief van het jongentje dat de vermoorde vrouw vindt en de opkomst van McCadden, die eigenlijk niet echt welkom is bij het lokale recherche team. Aan het eind van deel 1 blijkt dus echter dat de gevonden daders de werkelijke daders niet blijken te zijn (dit wordt overigens ook al op de achterflap verklapt, dus ik zeg hier hopelijk niet teveel) en we kunnen overnieuw beginnen. En dat voelt even als een deceptie voor de lezer. Je bent dan namelijk al ruim 80 paginas op weg. Vol goede moed begon ik aan het tweede deel, maar voor mijn gevoel stort het verhaal dan een beetje in elkaar. Lusby wil teveel kanten op, teveel grote Ierse problematiek vervlechten in het verhaal en het leunt teveel op verschillende gebeurtenissen uit het verleden. Dit haalt voor mij de spanning eruit en zorgt er voor dat ik niet altijd meer bij de les blijf. Jammer. Ook de centrale figuur, inspecteur McCadden, heeft te weing body om het geheel interessant te houden. Het plot vind ik uiteindelijk een tikkeltje vergezocht. Positief punt: je leert veel over de Ierse cultuur en achtergrond (als je dat niet al wist) en het boek is niet slecht geschreven. Het verhaal mist wat mij betreft echter de juiste richting. | 0neg
|
Het verhaal leest lekker door, is niet nodeloos ingewikkeld. Hidde Dantuma is de hoofdpersoon en hij gaat meer de hard-boiled kant op. De vrouw van de verdwenen Bennie van der Kolk is een andere hoofdpersoon, die wat vrouwelijke emoties in het verhaal brengt, maar het wordt nergens een vrouwenthriller.
Aardig aan het verhaal zijn de herkenbare situaties in Zwolle, zodat het een soort sleutelroman is.
De plot is sterk opgezet, met verschillende verdachte en de vreemde situatie van een getuige die zich de misdaad niet kan herinneren. Het einde vind ik teleurstellend: ik snap niet hoe de misdaad nu in elkaar zit en wat al die andere dingen ermee hebben te maken. Zoals wat Joop nu wel of niet heeft gezien.
Opvallend is ook dat het niet de hoofdpersoon is die de misdaad oplost.
Misschien komt er meer in een volgend deel dat een ander licht werpt op de notabelen van Zwolle, want die zijn intrigerend genoeg. | 0neg
|
Kroepin, de Russische president, is ernstig ziek. Hij heeft een hersentumor die hem binnen enkele maanden fataal zal worden. De gedachte dat hij toch niets te verliezen heeft, doet hem besluiten om Rusland in een oorlog te storten, te beginnen met een aanval op de Baltische staten. Maar eerst besluit hij een huurmoordenaar op zijn voormalige protegé Grisha Azarov af te sturen, die zich teruggetrokken heeft in Costa Rica. Dat had hij beter niet kunnen doen, want Azarov mag inmiddels op de steun van Mitch Rapp rekenen en die laat zijn bondgenoten niet vermoorden.
In de vorige delen over Mitch Rapp stonden Azarov en hij elkaar vaak naar het leven, maar sinds hun laatste avontuur is dat veranderd. En dat is in Red War maar goed ook, want door de aanval op Azarov ontdekken ze wat Kroepin van plan is en waarom. Daar hoeven ze trouwens niet veel moeite voor te doen. Alle informatie die ze nodig hebben, wordt hen aangereikt of door middel van wat kien giswerk verzameld. Het is ook niet de bedoeling van Vince Flynn & Kyle Mills om daar lang bij stil te staan, want het gaat voornamelijk om de actie.
Bij die actie valt het op dat er met grote zevenmijlslaarzen door het verhaal wordt gestapt en dat de lezer alles maar kritiekloos moet slikken. Mitch Rapp zou de beste huurmoordenaar ter wereld zijn (met Grisha Azarov als goede tweede) maar overtuigende voorbeelden daarvan krijgt de lezer niet. Ja, hij heeft in vorige boeken terroristische aanslagen voorkomen, en ook in Red War lijkt zijn aanwezigheid in de Baltische staten alleen al praktisch voldoende te zijn om een inval te voorkomen. De bijfiguren in Red War, zoals Scott Coleman en Irene Kennedy, bewegen zich met enorme snelheid over de wereld en komen met het grootste gemak op plaatsen waar je veel beveiliging zou aantreffen, zoals bij de premier van Rusland.
De snelheid lijkt vooral bedoeld te zijn om de lezer geen kans te geven om na te denken en wordt ook ingezet om op dezelfde wijze problemen op te lossen. Zit iemand te wachten op een levertransplantatie? Dan snijden we een lever uit een crimineel. Net zo makkelijk en ga alsjeblieft niet vragen hoe het zit met alle consequenties.
Natuurlijk is het avonturengenre vooral bedoeld voor veel actie, maar Flynn & Mills maken het te bont in Red War. Het is een verzameling van scènes geworden waarbij niet te lang wordt stilgestaan bij de samenhang. | 0neg
|
Twee sterren voor de eerste twee delen van deze roman, het laatste deel was mij te filosofisch allemaal. Het boek draait om de vriendschap tussen twee vrouwen, al heeft het soms meer van een ingewikkelde liefdesrelatie. In deel 1 is de vertelster 11 jaar en in het volgende deel begin 20. Ik vind het altijd weinig realistisch als de hoofdpersoon een kind is maar praat en/of denkt als een volwassene, zoals hier bij Palmen. Geef mij dan maar Kees de jongen van Theo Thijssen. Vond het erg moeilijk om geïnteresseerd te blijven in de personages. En het laatste deel was echt niet te harden. Als je dan zo graag wilt laten zien dat je filosofie hebt gestudeerd schrijf dan een filosofisch werk. | 0neg
|
Twintig jaar na De verdwenen prinses van Geografie is Vrouw Holle het kattenkwaad van de jonge Felix zo zat, dat ze hem in de Gelaarsde Kat verandert. Het enige dat hij kan, is schapenwol veranderen in goud. Vrouw Holle hoopt dat hij op deze manier zijn lesje leert. Echter, het is de droom van prins Hamlet om koning te worden. Echter is hij niet de eerstelijns troonopvolger. Hij bedenkt een plan om toch de troon te bestijgen, maar daarvoor heeft hij een flinke som geld nodig om zijn huurling Malle Fidus te betalen. Maar wat blijkt: zowel prins Hamlet als Malle Fidus hebben allebei snel veel geld nodig. En de enige manier om vlug aan een hoop geld te komen, is door de Gelaarsde Kat in handen te krijgen. Maar Vrouw Holle heeft spijt dat ze Felix heeft betovert en strijdt ervoor hem terug te krijgen
Voor Qreative Minds is het voorafgaande deel op Het goud van de gelaarsde kat, namelijk De verdwenen prinses van Geografie gerecenseerd. Echter is dit gedaan door Inge. Rosanne, daarentegen, heeft Het goud van de gelaarsde kat gelezen, zonder het eerste deel te lezen. Gelukkig kan dit tweede deel op zichzelf gelezen worden, omdat het een nieuw plot bevat. Er zijn voldoende terugverwijzingen en personages die rechtstreeks uit deel één komen, maar hier is makkelijk mee om te gaan. Bovendien is er, voorafgaande de proloog, een korte samenvatting over de gebeurtenissen uit De verdwenen prinses van Geografie. Op deze manier hoef je als nieuwe lezer de hoogtepunten niet te missen. Toch zal het zeker een pluspunt zijn om het eerste deel wel te lezen, omdat dit veel meer handvatten geeft over het verleden van het land Topografie.
De personages in Het goud van de gelaarsde kat mochten beter uitgewerkt worden. Er zijn hoofdstukken vanuit het perspectief van prins Hamlet, Malle Fidus, de Gelaarsde Kat en Vrouw Holle. Echter worden alle personages evenveel in hun waarde gelaten, waardoor er niet één bepaalde hoofdpersoon aangewezen kan worden. Bovendien wordt er niet één personage dieper uitgewerkt, zodat je als lezer iets meer in het binnenste van de persoon – of kat – kunt kijken. Je leert ze als het ware niet kennen, waardoor de plot niet dieper dan de oppervlakte gaat.
Daarnaast is de plot nogal binnen de lijntjes. Het is leuk dat Jochemsen verschillende sprookjesverhalen aan elkaar koppelt en het is knap dat deze sprookjes zo knap in elkaar passen. Toch lijkt het een beetje te veel toeval. Zo zijn Repelsteeltje en Vrouw Holle familie, maar de onderbouwing door Jochemsen over de familieband lijkt erg fragiel. Als lezer voel je de band tussen Vrouw Holle en Repelsteeltje nauwelijks. Maar de plot zelf is binnen de lijntjes. De puzzelstukken zijn netjes op elkaar gelegd, waardoor er wat een origineel plot betreft ver te zoeken is.
Wel is Jochemsen zelf de koningin der spreekwoorden en andere uitdrukkingen. Er wordt veelvuldig gebruik gemaakt van gezegden die perfect bij de plot en de passages passen. Een tweetal voorbeelden: Felix is aan het zingen en Vrouw Holle noemt het kattengejank. Of, ook in de situatie met de zingende Felix: ‘Het lijkt, bij alle duivenkaters, dat hij het erom doet.’ En dit geldt niet enkel voor uitdrukkingen die met katten te maken hebben. De lezer krijgt het idee dat Jochemsen hier en daar zelfs een zelfverzonnen vergelijkingen verwerkt, zoals: ‘Trillend als een vogeltje in een net.’ Een andere leuke bijkomstigheid is het liedje dat de Gelaarsde Kat telkens in zijn hoofd krijgt als hij wol aan het spinnen is – een lied dat uiteraard over een kat gaat en dat bijna iedere lezer bekend in de oren klinkt!
De afsluiting van Het goud van de gelaarsde kat bevat een fantastisch open einde, oftewel een perfect begin voor een volgens sprookjesachtig verhaal. Er wordt weer een mysterieus personage in beeld gebracht waarboven een groot vraagteken blijft hangen, omdat na deze introductie het verhaal uit is. Echter is er een overeenkomst tussen dit einde en de plot van De verdwenen prinses van Geografie¸ waarbij de rol van prinses Dorarosa belangrijk is. Betekent de overeenkomst tussen deel 1 en de laatste bladzijde van deel 2 toeval, of is hierbij het kringetje rond? Jochemsen laat de lezer in nieuwsgierigheid achter met Het goud van de gelaarsde kat. | 0neg
|
‘Het goede doen om iemand te redden was dus makkelijk, maar was ze ook bereid om het verkeerde te doen?’
Na 12 succesvolle thrillers besliste het schrijversechtpaar Nicci French (Nicci Gerrard en Sean French) om het over een andere boeg te gooien. Net als bij de vorige boeken kleeft aan Blauwe maandag het etiket van ‘literaire thriller’, een marketingterm want de verhalen van het koppel passen beter onder de noemer 'psychologische thriller'. Weinig actie dus, maar wel karakters van vlees en bloed. Deze keer gaat het niet om een verhaal dat op zichzelf staat. Blauwe maandag is het eerste deel van een achtdelige reeks rond psychoanalytica Frieda Klein.
Een klein jongetje met rood haar en sproeten verdwijnt spoorloos. Frieda heeft net van één van haar patiënten te horen gekregen dat hij er op een obsessieve manier van droomt een kind te hebben met rood haar en sproeten. Ze vindt dit verdacht, stapt naar de politie en komt terecht in een ondoorzichtig kluwen. Twintig jaar geleden verdween een klein meisje op ongeveer dezelfde manier. De zaak werd nooit opgelost. Is er een verband tussen beide misdaden en kan Frieda de politie helpen?
De plot meandert een kleine vierhonderd bladzijden lang rustig naar de ‘verrassende’ ontknoping, die een ervaren lezer al van ver ziet aankomen. Echt spannend wordt het maar sporadisch, van een pageturner kunnen we deze keer niet spreken. De formule van kwetsbare vrouwenpersonages die in de val lopen van gevaarlijke mannen zoals we die kennen van de vorige Frenchthrillers, wordt wel losgelaten maar een andere formule lijkt ervoor in de plaats te komen. Het ziet er namelijk naar uit dat het in deze reeks draait om zaken waarbij de politie het spoor bijster is en Frieda Klein dankzij haar psychologisch doorzicht een doorbraak kan forceren. De hoofdkarakters worden wel knap in kaart gebracht en Frieda Klein blijft met voldoende persoonlijk mysterie omgeven om nieuwe verhalen te stofferen. Laten we hopen dat de auteurs vanaf het tweede deel met een minder vergezochte plot afkomen en vooral een scherpere spanningsboog.
Blauwe maandag is zeker onderhoudende lectuur voor enkele uurtjes ontspanning tussendoor, maar blijft als genreroman hangen in middelmatigheid. | 0neg
|
Misschien was het idee wel aardig , maar ontbrak het aan een goede uitwerking van het verhaal.
Het bleef allemaal wat oppervlakkig en soms zelfs ongeloofwaardig.
Het plot was ook niet echt verrassend te noemen.
Verder nog wat zaken waar ik mijn vraagtekens bijzette en volgens mij klopte de tijdlijn niet helemaal.
Ik vond het verhaal wat rommelig en langdradig soms en wat erg storend was, was de hoeveelheid aan spel/taalfouten waardoor het niet lekker las.
Die zouden er wel uitgehaald worden, maar ja..... | 0neg
|
Vreemd verhaal. Het begon best goed, maar vanaf het midden naar het eind toe werd het steeds ongeloofwaardiger (dwergen, pornoacteur, Thaise bruid etc.). Veel gerampetamp zoals je kunt verwachten bij Heleen maar ik had toch wel iets meer diepgang verwacht, zeker met (overleden) broertje. Die kans heeft ze laten liggen. Naar het eind toe lijkt het wel of ze er snel een eind aan heeft willen maken, het wordt totaal niet uitgewerkt en daardoor vond ik het ook onbevredigend. Van Royen heeft wel een prettige schrijfstijl die lekker vlot weg leest maar er blijven te veel vragen onbeantwoord. | 0neg
|
Tot nu toe alle boeken van Nicci French gekocht, maar mij bekruipt steeds meer het gevoel dat het duo de laatste tijd de boeken 'fabrieksmatig' in elkaar prutst. Dit verhaal is zouteloos, voorspelbaar, geen levensechte karakters, slordig plot. Niet te vergelijken met bijvoorbeeld Onderhuids, veel spannender en beter. Ze zijn nu een hype en doen niet veel moeite meer echt goede boeken te schrijven. | 0neg
|
'Koorts' is mijn eerste kennismaking met Saskia Noort. Het verhaal draait rond 2 vriendinnen die naar Ibiza trekken en elkaar daar kwijt raken. Het boek leest vlot, maar naar mijn gevoel mist het verhaal diepgang. Ik vind het verhaal nogal oppervlakkig, een beetje zoals de sfeer waarin het zich afspeelt (decadente feestjes op Ibiza). Dit boek zet mij niet echt aan om nog iets meer van Saskia Noort te lezen ( maar dat doen de goede recensies van haar andere boeken wel, dus ik ben toch wel benieuwd naar ander werk van haar). | 0neg
|
Er is geen doorkomen aan. Onsamenhangend | 0neg
|
Af en toe vind ik het fijn om even een kinderboek te lezen, als iets luchtigs tussendoor. Zo ben ik bij dit boek terechtgekomen.
Voor een kinderboek (voor 8 jaar en ouder) een behoorlijke dikke pil overigens; bijna 400 bladzijdes telt dit boek.
Er staan veel tekeningen in waardoor je eigenlijk door het verhaal vliegt, maar ik heb mijn twijfels of dit boek zelfstandig door kinderen gelezen kan worden of dat het beter voorgelezen/samen gelezen kan worden, ik had een kinderlijkere schrijfstijl verwacht. Dit in combinatie met de dikte zou ervoor kunnen zorgen dat kinderen het boek niet helemaal uitlezen en dat zou zonde zijn.
Wat anders dan verwacht, begint het verhaal wat op de achterflap staat, pas te spelen als tweederde van het boek al achter de rug is, waardoor het mij niet meteen gepakt heeft.
En toch zit er ook in dit boek ook een moraal van het verhaal, de band tussen vader en zoon en wat je voor elkaar over hebt.
Het boek liet bij mij een mwa gevoel achter, vandaar 2 sterren. | 0neg
|
Ik was aan dit boekje begonnen,
geheel onbezonnen.
Geen idee wat me te wachten stond,
maar veel plezier is niet wat ik vond.
Dit soort gedichten zijn niet aan mij besteed,
rijmen is wat het soms ook niet deed.
Ik heb dan ook niet echt genoten
en het boekje met een zucht gesloten.
Gedichten ga ik dan ook niet meer lezen,
dat is voor mij nu wel bewezen. | 0neg
|
Zoek je het beste van McDermid? Neem dan 'De Sirene' of 'De terechtstelling'.
Deze 30e roman, (los te lezen 4e deel van serie over de Schotse rechercheur Karen Pirie) 'De man die zijn sporen wiste', zit vol met open deuren en grijsgetreden thrillerpaden.
Een rechercheur die ondanks tegenwerking van haar 'meerderen' koelbloedig doorzet in haar pogingen om de waarheid boven water en de boeven achter de tralies te krijgen.
Aanslagen op haar leven trotserend en intussen een jonge hulpagent opleidend ploetert zij onvermoeibaar voort.
Een boek waarin de vrouwen het slimst zijn, Donald Trump er aan de haren bijgesleept wordt voor een negatieve beoordeling en Syrische vluchtelingen voor een positieve. Verder een wel erg vergezocht plot. Je buitelt over de namen en familierelaties. Leg maar papier en pen klaar om de personages uit elkaar te houden.
Het lijkt het een beetje een productie om de productie, of een productie voor een filmscenario waarvan er 13 in een dozijn gaan.
'Hark een aantal gegarandeerde thrillersuccesingrediënten bij elkaar en daar is je boek.'
Helaas werkt dat zelfs voor 'een van de grootmeesteressen van het genre' niet zo simpel... | 0neg
|
Anna Fox heeft agorafobie en komt nooit buiten, ze drinkt, zit aan de pillen. Ze begluurt haar buren en ziet op een dag dingen die ze beter niet had gezien. Niemand gelooft haar omdat ze zo labiel is. Maar heeft ze alles echt zien gebeuren of denkt ze dat alleen maar?
Het is echt een enorm warrig verhaal. Het duurt echt lang voor het verhaal een beetje op gang komt. Pas over de helft van het boek kan je de warrigheid wat beter gaan plaatsen. Het eindigt uiteindelijk wel nog spannend. De ontknoping is het enige stuk dat ik goed vond aan het boek. Best wel nog verrassend. Jammer dat ik me door de rest van het verhaal heb moeten sleuren. | 0neg
|
Sjoerd en zijn beste vriend Thomas (Zom) moeten allebei nog een afstudeerproject doen om hun opleiding af te ronden. Zom heeft een prachtige drone gebouwd. Als Sjoerd niet weet wat hij als afstudeerproject zal doen, stelt Zom een flashmob voor die gefilmd kan worden met zijn drone. Ze zoeken dansers en freerunners, er wordt geoefend, ze kiezen het plein van het Stadhuis als locatie en dan is het zover…de dag van de flashmob. Toevallig is Arend ook op het plein van het stadhuis. Zijn vrouw wordt geopereerd en hij maakt een tekening van het stadhuis om aan haar te geven als de operatie erop zit. Om haar te laten zien hoeveel hij van haar houdt en om een fout uit hun verleden goed te maken. De werelden van Sjoerd en Arend lijken elkaar niet te raken, totdat…..
Wisselwerking is het debuut van schrijfster Bertina Mulder. Het boek is eenvoudig geschreven, in een groot lettertype, zonder moeilijke woorden of lange zinnen.
Wisselwerking is waarschijnlijk geschreven voor jeugdige lezers en komt flitsend over. Dansers, free runners, een drone, smartphones. Er wordt volop gebruik gemaakt van de moderne technologie.
Mulder laat de verhalen van Arend en Sjoerd zich afwisselen. Dat werkt prima en zorgt voor een mooie balans tussen het ‘nieuwe’ van het verhaal van Sjoerd en het ‘oude’ van het verhaal van Arend. Ook de ‘coming out’ en de twijfels en onzekerheden die daarbij komen kijken weet Mulder mooi te vertellen.
Waar het wat mij betreft misgaat zijn de personages, en dan vooral Sjoerd. Hij wordt voorgesteld als een lieve, hulpvaardige jongen, maar de eerste 100 bladzijden vind ik hem echt onsympathiek overkomen. Hij komt te laat op zijn stage, snauwt zijn beste vriend continu af, neemt alle hulp voor zijn afstudeerproject als vanzelfsprekend aan. Dan blijkt een onbekende man in een lastige situatie te zitten en verandert Sjoerd op een voor mij ongeloofwaardige manier in de ideale schoon(klein)zoon. De andere personages blijven eigenlijk allemaal te oppervlakkig. De personages staan in dienst van het verhaal in plaats van dat hun verhaal verteld wordt.
De vele uitgebreide beschrijvingen halen de vaart uit het verhaal. Je hoeft niet alles letterlijk op te schrijven om het te vertellen.
Ik denk dat Mulder wil laten zien hoe oud en jong samen kunnen gaan en dat er voor beiden genoeg ruimte is. Daar is ze wat mij betreft in geslaagd. Wisselwerking wordt echter nergens echt spannend en heeft me niet geraakt. Het is het wat mij betreft helaas net niet. Jammer.
Spanning: 2
Plot: 2
Leesplezier: 2
Schrijfstijl: 3
Originaliteit: 3
Psychologie: 2
Ik geef Wisselwerking van Bertina Mulder 2 sterren. | 0neg
|
Heb het boek 1 ster gegeven en dat is mogelijk niet geheel terecht, want het boek heeft wel degelijk kwaliteit. Kwaliteit die mijns inziens zit in de karakters die op een uitstekende wijze worden uitgediept. Maar daar moet het boek het dan ook van hebben. Boek moet dan ook als roman door het leven, en zeker niet als thriller. Totaal gebrek aan spanning doet het boek kabbelen van het begin tot het einde. | 0neg
|
hè hè, het is uit! Heb er lang over gedaan, tussendoor nog verschillende andere boeken gelezen want het kon me niet zo boeien. Dat kwam voornamelijk omdat ik me aan de hoofdpersoon ergerde (wat een doos voor een meisje van 23/24 ). Ook kwam het verhaal zo nu en dan ongeloofwaardig over op mij. Het verhaal op zich is leuk verzonnen maar ik vond ook dat er erg veel onbelangrijke details bij gehaald werden. Daarbij wist ik wie de dader was om dat één of andere slimmerik (niet hier op Dizzie hoor) ergens in zijn/haar reactie het niet kon laten om te vertellen hoe het af zou lopen . De boeken die ik tot nu toe van Simone gelezen heb (herfstlied en blauw water) vond ik persoonlijk stukken beter dan deze. | 0neg
|
‘De broer van Maurits de Bruijn is vermist sinds mei 1999. Dertien jaar later schrijft hij deze indrukwekkende coming of age roman.’ Dat staat op de achterflap van Broer, debuutroman van De Bruijn (1984, ook bekend als beeldend kunstenaar). Het persoonlijke staat in deze roman inderdaad boven het literaire, maar het is de vraag of dat een goed boek kan opleveren.
In Broer lezen we hoe hoofdpersoon Wolf op zoek gaat naar zijn al tien jaar vermiste broer. De vermiste wordt niet bij de naam genoemd, hij is ‘Broer’. Heel mooi, want daarmee laat de verteller precies zijn probleem zien: omdat hij een broer heeft, is hij ook iemands broer. Maar wat als je geen broer meer hebt? Wat gebeurt er met dat deel van je identiteit? Het is niet voor niets dat Wolf juist nu zijn broer gaat zoeken: de rechter zal binnen enige maanden bepalen of Broer doodverklaard wordt. Wat betekent dat voor Wolf?
Schuldvraag
De zoektocht naar Broer is een zoektocht naar zijn eigen identiteit. De leegheid, de verveling in Wolfs leven druipt van de pagina’s af; alsof hij stilstaat, niets is belangrijk, steeds lijkt hij te wachten op niets, of op dat ene onmogelijke: dat zijn broer ergens binnenkomt. De ontwikkeling in de roman is dan ook enigszins voorspelbaar: om verder te gaan met zijn leven, moet Wolf accepteren dat dat een leven zonder Broer is.
Wolf maakt een reis rond de wereld op zoek naar Broer: hij komt in Berlijn, Boedapest, Barcelona, Tel Aviv, New York. Hij vindt er oude of nieuwe minnaars, denkt na over zijn homo-zijn of joods-zijn, hij denkt na over de eeuwige schuldvraag. Want zonder het letterlijk zo te benoemen, klinkt hier toch steeds de bekende vraag door: Ben ik mijn broeders hoeder? Wiens schuld is Broers verdwijning? Had ik dit kunnen voorkomen?
Spiegelscènes
Het verhaal komt het meest tot leven in de scènes waar echt iets gebeurt, zoals in het hoofdstuk ‘Broer’. Daar ziet de lezer voor zich hoe de broers met elkaar omgingen. Wolf vertelt hoe hij bij zijn broer in bed kroop toen het onweerde. Hij vertelt hoe zijn broer eet, vecht en indruk maakt op meisjes. Net zo soepel leef je mee in de relatie tussen Wolf en Wood, een minnaar in Tel Aviv. Op Woods rug drijft Wolf de zee in, zoals hij dat ooit met z’n vader deed, zoals hij tegen zijn broer aan in bed kroop.
Zulke spiegelscènes zijn mooi geschreven en zorgen voor verbindingen in de roman. Maar De Bruijn is geen meesterverteller. Er wordt te veel uitgelegd en er is te veel drama, uitgesponnen in een stijl die neigt naar het clichématige: ‘Wanneer iemand heel dicht bij je staat en weggaat. Verdwijnt, eigenlijk. Dan komt het verdriet in kleine stukjes. Het overvalt je. Soms voel je je schuldig omdat je niet verdrietig bent geweest.’ De Bruijn gebruikt te veel overbodige woorden en verteltechnieken, zoals de ‘imaginary friend’ Omar, die weinig toevoegt aan het verhaal.
Broer is een persoonlijk verhaal dat verteld moest worden, maar literair had het sterker gekund. Het boek is nu als een film met continue voice-over. Mooi verhaal met een boeiende thematiek, sterke beelden, maar te veel uitleg.
(Deze recensie verscheen eerder op Passionate Platform.) | 0neg
|
Het tweede boek van James Siegel, maar waar zijn eerste boek een verpletterende indruk op mij maakte en uitblonk door een prikkelende en vernieuwende dosis lef en originaliteit leest dit boek als een routineus inelkaar gezet standaardwerkje. Het thema is origineel en heeft volgens mij absoluut potentie, maar dat wordt nooit waargemaakt. Het boek is absoluut niet vervelend om te lezen, maar zodra je het uit hebt ben je het voor een groot deel alweer vergeten. Alles draait om een gezin dat na jaren vruchteloos proberen hun kinderwens in vurvulling ziet gaan door er een te adopteren. hiervoor reist het gezin naar Columbia om daar "hun"kindje op te halen. Daar aangekomen worden ze onderdeel van een complot en ontvoerd door het FARC. Toevalligheden, en ongeloofwaardigheden volgen elkaar op. kortom een gemiste kans. | 0neg
|
Jan van Aken's boek 'De afvallige' pronkt met een mooie schildering van Carel Willink op de voorkaft. Dat belooft alvast veel goeds! Een boek spelend in het Romeinse Rijk van de 4e eeuw, ook dat klinkt veelbelovend.
Het boek gelezen hebbend, moet ik evenwel concluderen dat de verwachtingen niet uit komen. Van Aken had naar mijn idee twee richtingen op kunnen gaan: er een literaire boek van maken of juist een lekker 'leesboek'. Zijn pennevrucht is echter geen van beide: het boek heeft veel te weinig inhoud om als literair door te gaan en ook kan niet bepaald worden gesteld dat het boek smeuiig, sappig en makkelijk leesbaar is.
Blijkbaar was toch dat laatste met name het doel van Van Aken, want hij propt het boek vol met verwikkelingen: vooral met heel veel gereis door hoofdpersoon Swintharik en de vele personages om hem heen.
Maar waar het vooral mis gaat is de vertelstijl: die komt heel vaak wat onbeholpen over, zelfs in die mate dat ik me steeds afvroeg: waarom schrijft hij dat niet anders? Maar ook is zijn stijl vaak belegen, merkwaardig plechtstatig en overdreven pathetisch. Van Aken gebruikt ook talloze oubollige woorden en dat is nogal merkwaardig. Natuurlijk: zijn verhaal speelt in de vierde eeuw van Christus, maar waarom woorden gebruiken die misschien enkele eeuwen geleden in Nederland in zwang waren? Dat slaat als een tang op een varken.
Die matige vertelstijl zit het boek danig in de weg. Daarbij komt dat het verhaal ook niet echt boeit. Er wordt voldoende beschreven, maar het blijft allemaal heel vaak nogal vlak. De vele onlogisch ogende sprongen in de tijd sleuren je eerder uit dan in het verhaal. En ook de soms nogal onwaarschijnlijke gebeurtenissen overtuigen niet, net als de soms nogal kolderieke scenes, alsof Van Aken zelf soms verlichting zocht in zijn verder loodzware vertelling.
Een coherent plot lijkt er verder intussen in het geheel niet te zijn. Nee; alles is blijkbaar opgehangen aan die ene vraag: wie de (vanuit de optiek van de vroege Christenen) 'afvallige' keizer Julianus vermoord heeft; is het echt Swintharik? En Van Aken laat de lezer tot het einde wachten om daar meer over te weten te komen... Maar daar aangekomen was mijn aandacht al volledig weggesijpeld.
Nee, dit is in totaal een matige leeservaring. Van Aken zou eens een boek van Ken Follett moeten lezen; die heeft het genre waarin Van Aken blijkbaar ook in wil schrijven, veel beter in de vingers. | 0neg
|
Jack Valentine is een Britse ex-geheim agent. Op een dag wordt hij te hulp geroepen door een oude vriend. De dochter van de vriend is ingetrokken bij een drugsbaron in New York. Wil Jack de oude vriend helpen? Maar natuurlijk! Het zal echter geen eenvoudig klusje worden
want al na enige dagen blijkt de arm van de drugsbaron vér te reiken.
John Creed mag dan in 2002 een Steel Dagger Award gewonnen hebben, voor dit boek zou ik zon prijs niet overhebben. Zelfs het feit dat Publishing News dit boek schaamteloos spannend noemt, kan mij niet overhalen meer dan 2 sterren te geven voor dit verhaal. Het is niet spannend. Er gebeuren nare dingen: schietpartijen, ontploffingen. Er wandelen nare mensen in rond: drugsbaron hier, huurmoordenaar daar. Er komen vreemde, maar mooie vrouwen in voor. Diverse zelfs. En de schrijver heeft een poging gedaan zijn hoofdpersoon een verleden mee te geven, maar bij het lezen van die informatie bekroop me steeds het gevoel dat ik de helft miste.
Lezers die houden van boeken met dit thema, moeten het maar proberen. De woordjes staan best allemaal netjes op een rij. Het is echter erg jammer dat je na het lezen van de achterplattekst al zowat het hele verhaal kent. | 0neg
|
Het is (voor mij althans) een leuk boekje om even tussendoor te lezen. Leest makkelijk weg en het is een leuk verhaal. Ook geschikt voor kinderen vanaf 10 jaar of zo. Vind ik tenminste.
Het einde is open - dat vind ik wel jammer - want dan weet je ook niet hoe het afloopt. Het is dan ook de bedoeling dat je het volgende deel gaat lezen. ;-)
Voor mij niet, vind het nét niet boeiend genoeg. | 0neg
|
Een boek vol bonte personages, met elk hun eigenaardigheden en absurde gebeurtenissen. Het verhaal doet enigszins denken aan “De 100-jarige man” van Jonasson, maar echt te vergelijken valt het niet, aangezien er in dit verhaal geen logica te ontdekken valt.
De rode draad doorheen het boek is de roman “In elke vrouw…” die door de negende gravin van Blaasveld en de hoofdpersoon Jenesepa geschreven wordt. Een boek in een boek dus, wat leuk bedacht is door Marnix Peeters.
Door geldzorgen gedreven zijn zij en hun medebewoners/familie/groep gedwongen hun kasteel te verlaten en rond te trekken. Op die tocht maken ze allerhande dingen mee die zodanig beschreven worden dat het één grote klucht lijkt. Peeters vindt het echter nodig zijn fictieve personages grove en als racistisch opvatbare uitspraken te laten doen. Wanneer deze personages dieper uitgewerkt zouden worden, zou het misschien passen bij hun leefstijl en houding, maar nu had ik niet het gevoel dat dit noodzakelijk was voor het boek.
Het enige personage dat een persoon leek te worden was de huishoudster Helga Glatzer-Schneeberg die, zoals men kan vermoeden, geen echte huishoudelijke taken meer uitvoert en een soort wandelende medische encyclopedie is. Het verhaal leek eerder op haar gestoeld dan Jenesepa en de lezer beleeft aan haar het meeste plezier.
Toen ik het boek net uit had, was ik er positiever over dan tijdens het schrijven van de recensie. Al een paar dagen later bleek weinig in het verhaal te blijven hangen en aan het denken zetten doet dit zeker niet – het wordt door de uitgever als maatschappijkritisch bestempeld.
Gelezen voor een blind-dateleesclub, verrassend en nieuw, aangezien ik deze schrijver niet kende. Als (licht) humoristisch tussendoortje een aanrader, voor de (kritische) literaire lezer een afrader. | 0neg
|
Marc Levy (1961) is een van de meest bekende romantische boekenschrijvers ter wereld. Omdat hij een man is en romantische fictie schrijft, is hij net als Nicholas Sparks uniek in het genre. In P.S. uit Parijs keert de Fransman terug naar zijn thuisland; het land dat hij inmiddels heeft verlaten om met zijn gezin in New York te wonen.
Pauls leven stelt niks voor. Als hij er op een dag echt klaar mee is, besluit hij naar Parijs te vertrekken om een boek te schrijven. Jaren later staat het huwelijk van filmactrice Mia op springen; haar man is een echte vreemdganger. Wanneer Paul en Mia elkaar ontmoeten op het prachtige en sfeervolle Montmartre in Parijs, besluiten ze alleen vrienden te zijn.
P.S. uit Parijs is geschreven vanuit de hij- en zij-vorm en daarmee creëert de auteur meteen wat afstand. In het begin lukt het Paul en Mia dan ook moeilijk om echt bij je binnen te komen. Je leest het verhaal en volgt wat zij meemaken, maar het voelt niet alsof je erbij aanwezig bent. Dat zorgt ervoor dat je niet helemaal in het verhaal komt en het dus vrij makkelijk aan de kant kan leggen. Soms is het verhaal wat chaotisch. Door in het heden te vertellen, vervolgens een paar pagina’s over het verleden te lezen en weer terug te keren naar het heden, kan verwarring ontstaan. Af en toe denk je echt even: huh? Maar dan weet je het weer, er was dat en dat aan de hand. Toch ben je even uit het verhaal getrokken door de onduidelijkheid en dat is jammer.
Dat gezegd hebbende is P.S. uit Parijs wél een fijne roman om bij weg te dromen. Levy weet Parijs gedetailleerd te beschrijven en kenners verplaatsen zich precies door de stad van de liefde. De trekpleisters mogen natuurlijk in het boek niet ontbreken, maar voor de lezers die dieper Parijs in willen is het geweldig om op Place du Tetre en in Parc du Luxembourg en de Tuillerieën te zijn.
De dialogen tussen Mia en Paul zijn snel en filmisch. Ze praten tegen elkaar, langs elkaar heen en vormen toch een geheel. Dit is kenmerkend voor Levy’s schrijfstijl, zo blijkt in dit boek. Chaotisch, licht poëtisch en verwarrend. Toch is het verhaal tussen de catchy regels door te volgen. Een verhaal dat lange tijd niet veel diepgang heeft, maar wel vermakelijk is. De rol van een aantal personages is volledig onduidelijk. Wat doet de karikaturist in het verhaal? Is hij alleen maar als personage neergezet om de sfeer van Montmartre nog beter weer te geven? Of zou hij iets met Daisy te maken hebben? Vragen waarop P.S. uit Parijs geen antwoord geeft.
P.S. uit Parijs is lange tijd een lauw verhaal. Er gebeurt ontzettend weinig. Wanneer Paul het vliegtuig in stapt, verandert dat en de ontknoping– die je aan kunt zien komen – zorgt voor een iets meer opbouwend verhaal. Het is de eerste keer dat je wil weten hoe iets afloopt; wat doet Paul met de informatie die hij tijdens zijn reis kreeg.
Paul en Mia komen als personages niet genoeg tot leven. Dat heeft mede te maken met de schrijfstijl, maar ook doordat de personages het hele verhaal op afstand blijven. Dat is erg zonde. Juist de setting van Parijs, waar een prachtig liefdesverhaal kan ontstaan, vraagt daarom. Een gemiste kans. | 0neg
|
Nadat ik een interview met de schrijfster op de radio hoorde was ik wel geïntrigeerd door het onderwerp. De bijzondere relatie van de twee hoofdpersonen Iris en Kay blijft het gehele boek duister. De schrijfstijl is moeilijk te volgen, het perspectief wisselt regelmatig. Ik houd wel van een uitdagend boek, het hoeft niet hapklaar aangeleverd maar ik vond dit het leesplezier in de weg staan. Het is een origineel onderwerp, er komen soms absurde situaties in voor waardoor het toch uitnodigt om door te blijven lezen. Het feit dat een groot deel van het boek zich afspeelt in de beslotenheid van de slaapkamer van Iris en de gedetailleerde beschrijving van de journalist Fields maken het tot een bijzonder. Maar nogmaals een uitdaging door de complexe opzet, niet te snel opgeven! | 0neg
|
Ik heb de andere delen(boeken) van deze schrijfster over de quiltclub gelezen,deze boeken waren leuk en goed geschreven, maar dit boek is toch de mindere,het boek(verhaal) valt mij tegen en dat is jammer. | 0neg
|
Iets minder origineel dan kwaad bloed,organenhandel is een beetje een saai gegeven niettemin wel spannend | 0neg
|
Ik zou zeggen zijn slechtste boek tot nu toe en dat is heel moeilijk na al zijn eerdere boeken. Slecht geschreven en onsamenhangend, vlug weer naar de rommelmarkt brengen. | 0neg
|
Dit boek pakte me niet. Ik vond het af en toe erg langdradig en kwam niet in het verhaal. Veel personages en veel uitwijkingen die er mijns inziens niet toe doen. Ben tot halverwege gekomen en was er toen klaar mee. | 0neg
|
Een gevecht ... dat is wat ik geleverd heb met m'n eerste Fitzek. Na mijn 2de poging om 'De ogenverzamelaar' te lezen kan ik maar 1 ding vaststellen : zijn schrijfwijze is niet aan mij besteed. Het verhaal zelf, het uitgangspunt : super. Maar dankzij zijn manier van schrijven kon het boek me nauwelijks enig gevoel geven van spanning. Het enige positieve aan het boek : Alina Gregoriev. Haar personage was mooi beschreven, terwijl ik bij de andere figuren niet echt een duidelijk beeld kon vormen. | 0neg
|
Ik begon vol enthousiasme aan het boek. Het eerste hoofdstuk ging al over een wellness-centrum. Ik was meteen verkocht toen ik het boek in de bib vasthad. Maar lang duurde dat niet. Ik raakte totaal niet in het verhaal, kon me totaal niet inleven in de personages. Het lezen wilde niet vlotten.
Het verhaal wil ik niet helemaal afkraken. Het is best een goed verhaal, met veel mogelijke daders en denkrichtingen. Maar ik raak dan de draad snel kwijt. Ik stapte niet mee in het denkpatroon van de auteur/Vera Stanhope. Ik zat erbij en ik "keek" ernaar. En bij detectives/thrillers wil ik juist meezoeken naar de dader.
De dader is langs ene kant verrassend, maar aan de andere kant ook teleurstellend. Doorheen het boek heb ik geen één aanwijzing richting hem/haar gelezen. Als je dan het einde leest, was het voor mij wel wat teleurstellend. Ik had dan ook geen "Ah ja, natuurlijk!"-gevoel, dat ik bij andere thrillers wel heb.
Ik ben eigenlijk wel een beetje blij dat het boek uit is. Nu kan ik hopelijk beginnen aan een boek dat voor mij wat vlotter leest. | 0neg
|
Commandant Carlos Tejada had zich de leiding van zijn eerste eigen Guardia Civil eenheid waarschijnlijk anders voorgesteld, toen hij in 1940 met zijn hoogzwangere echtgenote Elena tijdens een sneeuwstorm in het Noord-Spaanse Potes arriveerde. Niet alleen de in meerderheid republikeins gezinde plaatselijke bevolking, maar ook zijn ondergeschikten zijn hem schijnbaar vijandig gezind. Al gauw komt hij te weten dat zijn voorganger Calero werd vermoord en dat de vermoedelijke dader, de locale herbergier Anselmo, al enkele weken spoorloos is. De zoon van Anselmo werd eerder door Calero terechtgesteld wegens verraad...
Voor Tejada wordt het op eieren lopen om het kluwen te ontwarren zonder er zelf het hachje bij in te schieten.
Na Dood van een nationalist en De terugkeer is De waarnemer het derde boek van Rebecca Pawel met Guardia Civil-luitenant Carlos Tejada in de hoofdrol en met nog minstens één vervolg op komst. De lovende recensies naar aanleiding van haar debuut en de daarbij horende hoge verwachtingen kan Pawel met De waarnemer evenwel niet waarmaken.
De boeiende historische context mag dan al zo getrouw mogelijk weergegeven zijn, het verhaal van De waarnemer laat een erg kleffe nasmaak achter en wordt nooit op een volwassen manier behandeld. Het boek wordt niet zozeer gedragen door het misdaadaspect, alswel door de aanpassingsproblemen van de stadse en hooggeschoolde Elena. Zij moet wennen aan het leven in het landelijke en bergachtige Potes met zijn ongeschoolde inwoners. Ook ontstaan er wrijvingen tussen de beide echtgenoten door haar linkse sympathieën en zijn rechtse job (republikeinenkiller). En helaas leveren deze spanningsvelden meestal slechts scènes op die zo bol staan van naïviteit, pathetiek, onwerelds idealisme en voorbijgestreefde heroïek dat je er niet goed van wordt. Het absolute dieptepunt is wel het hoofdstuk op het eind wanneer Tejada en Elena met hun baby op verlof zijn bij haar ouders in Salamanca. De woorden wansmaak en lezersbedrog zijn dan niet ver af...
Rebecca Pawel drukt zich in De waarnemer voortdurend uit in een haast vooroorlogse schrijfstijl die dan misschien wel conform het tijdskader is waarin het verhaal zich afspeelt, maar in de huidige tijd zo oubollig aandoet dat je het hele verhaal niet meer ernstig neemt. De overvloed aan clichématige personages (de rechtvaardige luitenant, de begrijpende priester annex dorpspsycholoog, de jonge zoon van de arme meubelmaker die een opleiding zal krijgen...) maakt het allemaal des te onverteerbaarder. De ingewikkelde politieke situatie in het Spanje van de oorlogsjaren en het op zich al erg harde leven in de bergen gecombineerd met de voortdurende spanning van de rebellie zijn voortreffelijke ingrediënten die een spannende historische roman/thriller kunnen opleveren. Pawel komt evenwel niet verder dan het niveau van een jeugdavonturenroman met hier en daar volwassen themas.
De quote van de Washington Post op de achterflap Rebecca Pawel heeft de thrillerwereld op stelten gezet slaat zeker niet op de kwaliteiten van dit boek. Een schot mijlenver naast de roos! | 0neg
|
Oh wat slecht. Raap elke YA-trope bij elkaar en stop ze in een boek. Je komt geheid uit bij The Selection.
—> Hoofdpersoon vindt zichzelf niet mooi maar elke man om haar heen valt in zwijm bij haar aanzicht.
—> Jaloerse meiden die pestgedrag vertonen. Ja, het komt voor. Maar het hoeft niet in élk boek voor te komen. Kunnen vrouwen geen vriendschappen vormen zonder dat er altijd een strijd om een jongen in de weg staan?
—> Liefdesdriehoek: check.
—> Genderrollen. Check. Aan de hoofdpersonage wordt letterlijk verteld dat ze maar stil moet zijn opdat Maxon met haar zou willen trouwen. Gaap. Daarvoor kan ik wel boeken uit de jaren ‘60 lezen.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik niet het hele boek heb uitgelezen. Het halve boek was volgens mij de auteur die even wat frustraties kwijt wilde over ‘blonde bimbo’s’ in de vorm van een meisje genaamd Celeste. Tsja. Ik vond Celeste leuker dan America.
Het goede aan dit boek vond ik het verhaal met de dienstmeisjes. Wellicht was het boek me beter bevallen als er niet zoveel rivaliteit was tussen America en Celeste. Het sloeg nergens op.
Nee, dit is niks voor mij. Tot op heden nog geen goede YA-dystopie gevonden. | 0neg
|
Rachel Renée Russell is de auteur van de serie ‘Dagboek van een muts’. De avonturen van Max Kruimel, superheld op sokken is haar nieuwe serie. Sinds kort zit Max op de middelbare school en
het is al snel duidelijk dat hij zijn plaats nog moet vinden.
Tijdens het lezen van het boek blijkt dat de auteur over een grote dosis fantasie beschikt en deze volop gebruikt heeft in dit verhaal. Regelmatig denk je dat het niet veel gekker kan worden en toch blijkt dat er dan een nog meer bizarre wending mogelijk is.
Dit eerste deel van Max Kruimel lijkt wat verhaal betreft op de serie Dagboek van een muts, nu met een jongen in de hoofdrol. Het boek is makkelijk te lezen, vaak voor kinderen die minder van lezen houden en bevat zoals verwacht veel tekeningen die wat wild overkomen. Aan lezen komen deze kinderen nauwelijks toe, ze zullen van rechts naar links, van onder naar boven vooral de tekeningen bekijken of beter gezegd de voor hen grappige tekeningen lezen. Om de spanningsboog vast te houden mag voor deze doelgroep het boek minder bladzijden bevatten. Door het lettertype en de lijnen onder de tekst heeft het boek een onrustiger lay-out vergeleken met een boek zonder striptekeningen.
Het zou prettig zijn geweest dat Max minder vaak ‘dood’ of ‘grote god’ in de mond zou nemen of iemand bijv. ‘zijn kop eraf zal rukken’. Het taalgebruik kan minder grof en genuanceerder.
Op o.a. scholen wordt hiernaar kritisch gekeken. Mogelijk kan er een minder letterlijke vertaling uit het Amerikaansengels worden gehanteerd.
Het verhaal is voor de recenserende volwassenen wat ongeloofwaardig, want wie lukt het om zich twee keer op een dag te laten opsluiten in een schoolkluisje door je vijand en dat op vrijdagavond. Max Kruimel is natuurlijk zeer inventief en weet te ontsnappen waarna hij allerlei doldwaze avonturen te wachten staat en hij daardoor niet naar huis kan gaan.
Bij de juiste doelgroep van jongens en meiden vanaf 10 jaar zal dit vluchtige, fantasievolle verhaal vast wèl aanslaan. Naar deel 2 dat in 2018 zal uitkomen zullen deze kinderen uitzien, mede omdat dit deel hen zal vertellen hoe het avontuur in deel 1 zal aflopen.
Met dank aan uitgeverij De Fontein voor het recensie-exemplaar. | 0neg
|
Het boek probeert de lezer inzage te verschaffen over hoe Spanjaarden met de crisis omgaan. Grotendeels lukt dat. We maken kennis met diverse burgers en zien welke impact de crisis op hun gezin heeft. Hier zit meteen het probleem. We maken kennis met zoveel verschillende personages dat ik de draad al snel kwijtraakte. Ik weet niet of er een groter geheel is, waarbij alle personages samenkomen want ik ben halverwege afgehaakt. Om alle personages te kunnen doorgronden moet je eigenlijk, zoals iemand anders al schreef in een recensie, aantekeningen maken...dat zou toch eigenlijk niet nodig moeten zijn. Jammer, want de schrijfstijl is best fijn. | 0neg
|
Thomas Dekker was een zeer talentvolle Nederlandse wielrenner, waarvan werd geacht dat hij in staat zou zijn het geel na Joop Zoetemelk weer naar Nederland te kunnen brengen. De wereld lag aan zijn voeten, totdat hij betrapt werd op het gebruik van dynepo.
In Schoon genoeg vertelt Thomas Dekker zijn eigen verhaal. Van hoe hij als jong jochie zijn eerste racefiets kreeg, bij de junioren de ene naar de andere wedstrijd won en als snel een plekje in het Rabo beloftenteam wist te veroveren . Hij viel met zijn uitslagen op, zozeer zelfs dat hij al op jonge leeftijd een profcontract kreeg en mocht deelnemen aan de Olympische Spelen. In zijn beginjaren als prof reed hij diverse overwinningen en top klasseringen bijeen. De gedachte aan een nieuwe Nederlandse Tourwinnaar leek dus zo gek nog niet... Maar blessureleed, onenigheid met de ploegleiding en zijn management deden hem twijfelen. Om deze onzekerheid het hoofd te bieden besloot hij doping te gebruiken. Een beslissing waar hij mee leek weg te komen, maar 2 jaar laten net voor de start van de Tour toch voor moest boeten.
Hij had voor zijn gevoel al een streep onder doping gezet. Hij was een nieuwe fase in zijn carrière begonnen bij een nieuwe ploeg. Hij moest hier uiteraard voor boeten. Een schorsing van 2 jaar was zijn straf. Maar Thomas Dekker wilde terug komen. Sterker dan ooit en zonder doping. Ook dat beschrijft hij in het boek.
Hoewel zijn verhaal niet op z'n allerbest is geschreven, geeft het wel een mooi inkijkje in zijn leven als prof. Hij pronkt daarbij (terecht) met zijn behaalde resultaten, ik had het mooi gevonden als hij zich iets meer had weten bloot te geven over zijn twijfels en problemen. Leuke aanvulling op zijn verhaal zijn de foto's uit zijn jeugd en de niet gebruikelijke plaatsjes van zijn wielercarrière. | 0neg
|
Literaire thriller zegt de omslag. Nou, geen van beide klopt!!! Niks literairs aan de schrijfstijl en spannend wordt het al helemaal niet. Qua verhaal ook niet erg bijzonder, tenslotte had Saskia Noort ook al het thema van een Amsterdams gezin wat buiten de grote stad gaat wonen en daar rare dingen beleeft in haar boek De eetclub ( ook geen hoogvlieger trouwens maar stukken leesbaarder). De karakters in dit boek blijven zo plat als een dubbeltje en de vrouwelijke, zeurderige hoofdpersoon werkt zelfs op de zenuwen. De schrijfstijl is erg hakkerig om en om geschreven door man/vrouw samenstelling Mimi Meester ??) en komt de logica ook niet ten goede. De Nederlandse Nicci French hoor ik via de tam tam. Zou leuk geweest zijn maar in dit geval slechts een kwestie van marketing en niet op waarheid berustend. Ik ben dol op neder-thrillers maar dit boek verdient het echt niet om een bestseller te worden. Laat het echtpaar Mimi Meester eerst maar eens de nieuwe René Appel lezen. Kunnen ze nog wat leren van de meester!!!!!!! | 0neg
|
Ze was verzonken in gedachten, terwijl ze achter de brede, slappe rand van haar hoed voor het zonlicht schuilde, dat door de gaatjes fonkelende diamanten op haar gezicht strooide.
Jack Preston is een monteur van team Lotus. Als er zich een vreselijk ongeluk voordoet bij de grand prix formule I redt Jack ten koste van zichzelf het gezicht van Deedee tegen verbranding. Deedee is een jonge filmster. Terug in Alstead waar Jack woont met zijn vrouw Maureen wacht hij vervolgens op een teken van Deedee voor dank. Hij wacht tervergeefs...
Ondanks de prachtige cover en de mooie zin die daar in het boek over staat, zal ik niet snel weer een boek van Peter Terrin lezen. Voor mij was het taalgebruik te weinig vloeiend, het leest daardoor voor mij niet lekker en ik kan het verhaal daardoor moeilijk volgen.
Dit boek wilde ik lezen omdat het genomineerd is voor de shortlist van de literatuurprijs 2015.
Peter Terrin is een Vlaamse auteur.
Hij schreef ook Post mortem, bekroond met de AKO literatuurprijs 2012. | 0neg
|
Ik vind weinig boeken echt slecht, maar hier heb ik me doorheen moeten worstelen.
Maar misschien had ik in die periode teveel boeken gelezen over ontspoorde vaders. | 0neg
|
De gehangene bevat 12 verhalen met in de hoofdrollen inspecteur Rebus, en volgens de achterflap ook de stad Edinburgh, al is daar weinig van te merken. Rankin had blijkbaar wat ideeën in overschot, en dacht er wel eens een bundel mee te kunnen vullen. Misschien goed voor de verkoopcijfers, maar helaas halen de verhalen nooit het niveau van de andere Rebus-romans. Daarvoor is de uitwerking toch iets te summier, waardoor een en ander zelfs ongeloofwaardig overkomt. Jammer, want Rankin kan zoveel beter. | 0neg
|
Een jonge schrijver in spe (de ik-figuur) is werkzaam op het archief van de Per Paolo Pasolini-stichting (Il Fondo Pier Paolo Pasolini) in Rome. Hij is een bewonderaar van P.P.P. (zoals Pasolini consequent wordt aangeduid) en kent alle films, gedichten en boeken. Hij worstelt vooral met Petrolio, Pasolini’s weerbarstige onvoltooide laatste werk. Om P.P.P. beter te leren kennen en te doorgronden wil hij een boek maken op basis van alle interviews die de kunstenaar heeft gegeven. Dat levert strijd op met de directeur van het instituut, Laura Betti, die hij in stilte La Pazza (het gekke mens) noemt. Laura beschouwt zich als enige kenner van Pasolini en geestelijk erfgenaam van zijn werk. Zij benadert iedereen, niet alleen haar jonge medewerker, met luidruchtige scheldkanonnades. In grofheid en volume passen die bij haar uiterlijk: groot, lomp en niet te ontwijken. Het instituut onderhoudt contacten met personen en instituties in Rome, Italië en Griekenland om met publicaties, lezingen en studiedagen het gedachtengoed van P.P.P. uit te dragen.
Emanuele Trevi (Rome, 1960) is schrijver, journalist en literair criticus. Zijn studie naar de Italiaanse dichter Pietro Tripodo werd bekroond met de Sandro Onofri-prijs. Met Een onmogelijke ontmoeting met Pier Paolo Pasolini won Trevi de Europese Literatuurprijs en stond hij op de shortlist van de Premio Strega.
Er zit nauwelijks verhaal of plot in het boek, het is meer een essay over Pier Paolo Pasolini. Over bewonderaars, die elkaar bestrijden en het leven zuur maken bij het werk. Het essay veronderstelt een grote kennis van P.P.P. en zijn werk bij de lezer. Over scenes in een film, zinnen in een gedicht of alinea’s in een boek wordt uitbundig, maar tegelijkertijd zeker niet informatief, uitgeweid. En vervolgens worden aan alle kunstuitingen allerlei vage theorieën opgehangen. Die theorieën hebben een hoog gehalte “wat bedoelt de schrijver met…”, waaien alle kanten uit en leiden niet tot herkenbare conclusies. Vooral aan Petrolio, de postume uitgave, wordt veel waarden toegedicht, waarbij de redeneringen moeilijk zijn te volgen. De omgangsvormen tussen directeur en werknemer zijn zo bizar en extreem dat daar weinig diepgang in zit. Alleen maar schelden en grofheden verspreiden gaat snel vervelen.
De taal van Een onmogelijke ontmoeting net Pier Paolo Pasolini is behoorlijk ontoegankelijk. Het taalgebruik is in Italië bloemrijk, druk en rumoerig en dat komt in dit boek helemaal terug. De zinnen zijn extreem lang, mistig, met 2-3 bijzinnen, doorspekt met bijvoeglijke naamwoorden en met bevestigingen en ontkenningen in dezelfde zin. Een gedachte wordt half uitgewerkt, weer losgelaten en omgedraaid. Na lezing blijft daarom geen enkele gedachte hangen. | 0neg
|
Vergeet “Vergeet de meisjes” tenzij je moeite hebt om in slaap te vallen. Tergend langzaam en waarom makkelijk als je het ingewikkeld kunt maken? Verhaallijnen binnen de dialogen om de verhaallijnen van het boek te reflecteren. Het gaat over onderlinge relaties, liefde en vriendschap. Wanneer je de eerste helft van het boek hebt doorgeworsteld komt er eindelijk wat vaart in, maar daar staat tegenover dat het meteen duidelijk is hoe de vork in de steel zit en is het eigenlijk nutteloos verder te lezen. Wanneer je dan eindelijk bij de ontknoping komt gaat het verhaal nog even verder om uit te leggen wat je zelf al halverwege hebt uitgevonden. Waar gaat het over? Een Amerikaanse journalist komt naar Nederland om een schrijfster, die over haar hoogtepunt lijkt te zijn, en die een bijzondere relatie met haar huisgenote heeft te interviewen. Het verhaal op zich heeft potentie maar is nu weggezet als een mislukte Misery. | 0neg
|
Ik was gefascineerd door het verhaal over deze tragedie maar vond het enorm tegenvallen.
Het boek leek wel geschreven door een kleuter. Echt heel slecht.
Het eerste deel van het boek is ergens nog interessant maar het tweede deel is heel erg saai.
Een gemiste kans. | 0neg
|
Ik vind het moeilijk een reactie te plaatsen voor een waargebeurd verhaal. Het is natuurlijk een vreselijk verdrietig onderwerp en toch had ik het gevoel dat ik een Libelle verhaal zat te lezen. Ik was dus niet zo heel erg onder de indruk van het boek, ik vond het koel, emotieloos en zakelijk geschreven. Datgene waar het echt om gaat wordt maar in een paar bladzijden beschreven, het ging vooral over haar slechte jeugd, haar slechte huwelijk en ik kreeg vooral het gevoel dat er constant benadrukt moest worden hoe sterk ze is, ik miste heel erg de emotie in het boek. | 0neg
|
Mijn mening
Wat een stom boek is dit zeg! En dat bedoel ik tweeledig. Aan de ene kant vind ik het een stom boek in positieve zin ( ja dat kan ). Er gebeuren dingen waar ik echt pissig van werd. Dingen die ik hier niet kan verduidelijken omdat ik dan spoilers weggeef, maar oh wat was ik soms boos op de schrijvers. En dat is positief omdat ze me hebben weten te raken.
De negatieve reden waarom ik het een stom boek vind kan ik wel uitgebreider verklaren. Om te beginnen: less is more. Mijn hemel, het lijkt wel alsof ze alle soorten misdaad in dit boek hebben willen proppen. Daardoor is het wat mij betreft teveel van het goede, of slechte in dit geval. Het was, voor mij, interessanter geweest als de zeker de helft van de misdrijven achterwege hadden gelaten en zich meer verdiept hadden in 2, hooguit 3, vormen van misdaad. Het zit allemaal wel goed in elkaar hoor, dat wel. Al had ik wel moeite met het einde omdat het mij te vaag was. Hoe, wat, waar? Die vragen werden voor mij, wat 1 onderwerp betreft, te weinig beantwoord.
De personages blijven eigenlijk allemaal oppervlakkig. Niemand leer je beter kennen, waardoor ik ook geen binding met het boek kreeg. De mensen gingen niet voor mij leven. Ook hoofdpersoon Chris blijft helaas voor mij te oppervlakkig, al is zij nog het meeste uitgediept. Max, Zehra en Angela blijven al helemaal platte karakters. Als ze minder tijd hadden gestoken in de overdaad aan misdaad en meer tijd in het uitdiepen van de karakters zou ik al heel anders over het boek denken.
De schrijfstijl is beeldend, al zal het ook helpen dat ik in bepaalde landen waar Chris heen reist ook ben geweest. Ik kan de omgeving daardoor bijna ruiken, bijna voelen.
Ik heb best wat moeite gehad het boek uit te lezen. Zeker in de eerste helft kwam ik maar moeizaam op gang. Je kent het wel, steeds weer een excuus verzinnen om maar niet verder te hoeven lezen. Dat is niet goed. Gelukkig ging de tweede helft een stuk soepeler en tegen het einde wilde ik toch weten hoe het allemaal ging aflopen en bleef ik dus doorlezen.
Ik ben blij dat ik het boek voor een leesclub heb mogen lezen en dat ik het boek niet heb hoeven kopen, want dat zou ik ervaren hebben als weggegooid geld. Jammer.
Wat mij betreft zeker geen aanrader.
2,5 sterren | 0neg
|
Met Wandelen, een filosofische gids biedt Frédéric Gros de lezer vooral een bundeling gedachten over aspecten van het wandelen (traagheid, gevoelens van welzijn, vrijheden …), afgewisseld met een inkijk in het (wandel)leven van enkele wandelminnende filosofen en auteurs (Nietzsche, Kant, Rousseau, Thoreau, Rimbaud …). Deze levensbeschrijvingen bevatten aardige wetenswaardigheden en de inzichten die filosofen over wandelen poneerden, vinden we terug in Gros’ bespiegelingen over wandelen. Een boek waarin de geoefende wandelaar zich zeker terugvindt en de niet-wandeldende lezer van het nut ervan weet te overtuigen, of zelfs tot wandelen aanzet. | 0neg
|
Uitgeverij Flevodruk heeft met het uitgeven van een aantal boeken van Ankie Schol in ieder geval op de Waddeneilanden een verkoophit. De bezoekende toeristen lijken het interessant te vinden om te lezen over gevallen van moord en doodslag, die zich op herkenbare plaatsen afspelen. Deze boeken spelen zich immers af op Terschelling en dit succesvolle gegeven heeft de uitgever ertoe verleid om hetzelfde succes in Harlingen na te willen streven.
Anneke Feenstra werd aangezocht om een thriller te schrijven die zich in Harlingen zou afspelen. Dat was een gedurfd plan omdat ze nog nimmer een boek had geschreven en het betekent dat de directie een scherp oog heeft voor onvermoede kwaliteiten. Of dat het juist een totaal onvermogen van diezelfde directie betekent.
Ik heb het boek voor u gelezen. Het boek begint met een soort omgekeerde flashback - een flash forward als het ware - wanneer een stoffelijk overschot wordt ontdekt in een berg zout in een loods bij de Harlinger zoutfabriek. Na enige consternatie wordt langzamerhand het verhaal verteld hoe dit lijk in het zout terecht was gekomen. Een dierenarts, die behoorlijke depressieve gevoelens heeft omdat zijn huwelijk schipbreuk heeft geleden en bovendien ook nog een slechtlopende praktijk heeft, krijgt een knipperlichtrelatie met een vrouwelijke huisarts. Een tweede verhaallijn vertelt over de onderzoekingen van een journalist, die een voorzichtige relatie begint met een Harlingse schone. Beide invalshoeken worden langzaam naar elkaar toe geweven.
De schrijfster plakt op een aanstekelijke manier de zinnen aan elkaar. Het verhaal zelf stelt ietwat teleur. Het plot is wel erg mager en de psychologie van de hoofdrolspelers komt onvoldoende uit de verf. Tijdens het lezen bekroop mij zelfs het gevoel dat de schrijfster misschien iets te beschermd is opgegroeid en zich daardoor onvoldoende kon inleven in de reacties van professionals, zoals dierenartsen, artsen, journalisten en politiemensen. Ze reageren allen zoals een huisvrouw zou reageren. Meer onderzoek had een groot deel van dit gemis kunnen voorkomen.
En toch
Toch geloof ik dat een dergelijk boek zijn doelgroep niet zal missen. De groep lezers, die zich in hun dagelijks leven laten vermaken door een schrijver als Baantjer, zullen zich tijdens hun zonvakantie in Harlingen niet bekocht voelen wanneer ze Het gepekelde lijk lezen. Het boek levert pretentieloos vermaak en eigenlijk is dat precies waar de uitgeverij op doelde. Waarmee bewezen is dat de directie een scherpe kijk op hun doelgroep heeft. | 0neg
|
In de vrouw van de rechter lopen drie verhaallijnen door elkaar heen, maar ze zijn verbonden door het lot. De jonge Grace is getrouwd in een gearrangeerd huwelijk met rechter Morton, maar is niet gelukkig. Als ze de Indiase arts Vikram leert kennen weet ze eindelijk wat liefde is. Maar het is 1954 in het conservatieve Ierland, en schande voor de familie is een grote zonde.
Het verhaal van Vikram speelt zich af in India, waar hij de leiding heeft over een koffieplantage en samenleeft met zijn zus en haar dochter Rose. Hij gaat gebukt onder zijn verleden. Het jaar in Ierland heeft hem gebroken. Ook hier moet schande voor de familie te allen tijde worden voorkomen.
Emma vlucht uit een mislukt huwelijk vanuit Australie naar Ierland. Haar vader, rechter Morton is overleden. Ze heeft hem twaalf jaar niet gezien en gesproken, nu is hij dood. Het huis waarin ze is opgegroeid is nu van haar. Op zolder vindt ze spullen van haar moeder die ze nooit heeft gekend, welke geheimen brengen die mee?
In de hoofdstukken wisselen de hoofdpersonen elkaar af. En met het verhaal van elk persoon wordt er een klein stukje van het mysterie bloot gelegd? Wat is er gebeurd in 1954?
De schrijfster probeert de sfeer van de landen te beschrijven, maar slaagt er helaas onvoldoende in. Alleen mooie omschrijvingen zijn niet voldoende om je te laten inleven. Het is allemaal net te kort. Ook de dialogen voelen geforceerd en onnatuurlijk. De personages blijven vlak en voeren een toneelstukje op.
De verhaallijnen zijn soms wat vergezocht en nogal voorspelbaar, en inderdaad is de uitkomst zoals verwacht. De verklaringen van het hoe en waarom zijn matig uitgewerkt en brengen geen verrassingen aan het licht.
Over het algemeen is het een aardig boek om te lezen, maar een topper is het niet. | 0neg
|
Schone slaapsters van vader en zoon King was voor mij de eerste kennismaking met een van de boeken van Stephen King. Of het naar meer smaakt, valt nog maar te bezien.
Het concept van vrouwen die, wanneer ze in slaap vallen, in een cocon gewikkeld worden, vond ik verfrissend. Zouden ze ooit nog terugkeren? En hoe moet het verder zonder de vrouwen? Grappig dat dit vanuit mannen beschreven wordt, want er wordt gesuggereerd dat een wereld met alleen mannen gelijk staat aan er een potje van maken.
Wat mij tegenstond, was de grote hoeveelheid aan personages in het boek en de wisselingen vanuit wie het beschreven werd. Het werd er rommelig en onoverzichtelijk van. Het was maar goed dat ze een personagelijst aan het begin van het boek hadden toegevoegd, al werd ik daar soms niet heel veel wijzer van. 'Jeanette Sorley, 36, gedetineerde #4582511-1, vrouwengevangenis van Dooling' vertelt me niets over wat voor persoon zij was. Als er nou 'moeder van Bobby' bij stond, was er bij mij eerder een lichtje opgegaan.
Desondanks snap ik dat er mensen zijn die zich geheel in Stephens boeken kunnen verliezen. Stephen en Owen King weten op voortreffelijke manier een heel complete wereld te creëren. Tijdens het lezen vroeg ik me echter meerdere malen af wat die ene personage nou toevoegde aan het verhaal, en of hij/zij niet beter gewoon weggelaten had kunnen worden. Toch maakte het verhaal me nieuwsgierig naar de reden van de cocon en hoe het verder zou verlopen. Deze dorst om vragen beantwoord te zien worden en de fascinatie voor Evie Black hebben me door het boek gesleept. | 0neg
|
Het diner en Zomerhuis met zwembad waren prachtige verhalen. Dus mijn verwachting was hoog. De eerste dertig pagina’s waren veelbelovend, maar daarna was het snel afgelopen. Met heel veel moeite heb ik het uitgelezen. Wanneer ik niet in de kernjury had gezeten, was ik al snel afgehaakt. Koch is eens ooit in het verleden begonnen dit boek te schrijven, heeft het lang laten liggen en dacht: ik moet er wat mee. Hij heeft er verschillende perspectieven in gesleuteld en dat was het dan. Een bittere teleurstelling. | 0neg
|
Het dilemma van debutante Samantha King draait om een gruwelijk dilemma waarvoor hoofdpersonage Madeleine zich geplaatst ziet. Kings debuut kan worden geschaard onder het populaire 'domestic noir' subgenre. Uitgegeven door de Belgische uitgeverij Manteau, was de Nederlandse vertaling in handen van de Vlaamse Lies Lavrijsen.
Op de ochtend van de tiende verjaardag van haar tweeling Aidan en Annabel gaat de deurbel. Samen met hen doet Maddie de voordeur open en ziet een forse man in legeroutfit en een pistool in zijn handen. Hij dwingt haar te kiezen welk kind hij gaat vermoorden. Maanden later wordt Maddie geplaagd door enorme schuldgevoelens over de dramatische gebeurtenis. Doordat ze niet meer in staat is contact te maken, ziet ze haar man en overgebleven kind van zich vervreemden. Ze probeert zich koste wat kost te herinneren wat er die bewuste dag precies gebeurd is en belangrijker, wat zich in de periode daarvoor heeft afgespeeld wat de aanleiding zou kunnen zijn.
King schept een claustrofobische setting waarin het hele verhaal zich afspeelt, namelijk de gedachtenwereld van Maddie en niets daarbuiten. Kwellende gedachten dat ze tekort is geschoten ten opzichte van haar kinderen, onmacht, verdriet, maar ook angst als ze zich steeds meer herinnert. Middels veelvuldige flashbacks wordt Maddies leven voor de moord gepresenteerd. Hoe zij en haar man Dominic ‘Dom’ elkaar hebben ontmoet, hun trouwdag en de geboorte van de tweeling. Tegelijk met Maddies terugkerende herinneringen, word je als lezer wijzer over het verleden. Je (her)beleeft alles tegelijk met haar en er ontstaat een ‘wij’ tegen ‘zij’ gevoel. De keerzijde is dat dit al snel gaat vervelen en je wenst dat ze wat pro-actiever is als het gaat om te achterhalen wat er precies gebeurd is.
De vele flashbacks in met name de eerste helft van het boek zorgen ervoor dat het verhaal met horten en stoten vooruitkomt. Doorspekt met de gevoelens van een moeder voor haar kinderen, die overdreven vaak en sentimenteel verwoord worden, kent het boek eigenlijk nergens echt lekkere vaart. King heeft erg veel papier nodig om haar verhaal over te brengen. Ze bedient zich dan ook van veel herhalingen. Een aankomende plotwending zie je al van mijlenver aankomen, maar de naïeve hoofdpersoon wil het maar niet begrijpen. Dus wordt alles nog maar eens voorgekauwd. Als Maddie er dan ein-de-lijk achter is wie haar dit alles heeft aangedaan, blijkt de motivatie voor deze brute daad nogal dunnetjes onderbouwd.
Al met al slaagt King er niet in om een goed verhaal te schrijven, ondanks dat het gekozen ‘dilemma’ daar in theorie voldoende ruimte voor bood. | 0neg
|
Het lijkt ietwat onvermijdelijk dat ook bij boeken, net als bij films, een bestseller automatisch tot gevolg heeft dat er een vervolg moet komen. Nu was het eerste boek over de 100-jarige ook erg leuk, maar of dat een vervolg rechtvaardigt, is de vraag.
In een interview gaaf Jonasson aan dat Allan in zijn hoofd kwam. Dat de tijd om Allan vroeg. Dat het boek dat hij aan het schrijven was niet liep zoals het moest lopen, kortom, er moest iets anders gebeuren. Roerige tijden, wie beter om commentaar te leveren dan Allan Karlson?
We beginnen dus met Allan in Indonesie, waar hij zijn kapitaal er doorheen jaagt, geniet van zijn ouwe dag. Maar zoals je kunt verwachten, niets gaat zoals gepland, dus op een dag zit hij met zijn maat Julius in een luchtballon die in de Indische Oceaan neerstort. Ze worden gered door een toevallig passerende tanker uit Noord Korea, het begin van een reeks avonturen, zoals hem in het eerste boek ook al overkwam.
Groot verschil met het eerste boek is dat dit verhaal over een enkel jaar gaat, terwijl het eerste boek juist zo goed was vanwege de afwisseling tussen het avontuur in het nu, met tussendoor de gebeurtenissen uit het verleden, de eerste 99 jaar. In dit boek ontbreekt die afwisseling, waardoor het boek nog sneller lijkt te gaan dan het eerste deel. Dit kun je als aanbeveling zien, maar ook als kritiek. Want waar ik in het eerste deel zonder problemen meeging langs Franco, Truman, Stalin en Churchill, kostte het me nu moeite om te accepteren dat Allan binnen een dag in Washington al op de golfbaan stond met Trump. Dat de willekeurige voorbijganger iets verder in het verhaal een Duitse diplomaat was, waardoor hij later in het boek rechtstreeks contact krijgt met Merkel.
Kortom, de geloofwaardigheid die in het eerste boek niet zo relevant was, is storend in het tweede boek. En dan kan de schrijver in een interview wel zeggen dat ‘Allan schreeuwde om een terugkeer’, het lijkt er meer op dat de uitgever schreeuwde om een vervolg, een nieuwe bestseller. Maakt het dat een slecht boek? Nee, maar zeker ook geen goed boek. Het is er, de echte fans zullen niet teleurgesteld raken, de lezer die kritisch las, is na het eerste boek waarschijnlijk al afgehaakt.
Citaat: “Hij werd afgezet en naar het vasteland gestuurd. Een paar jaar later stierf hij straatarm en verloederd in een herberg ergens in Zwitserland. Hij was begonnen als koning, was gedegradeerd tot graaf, leefde een paar jaar als kolonel Gustafsson en eindigde als alcoholist. Niet bepaald een carrière als een komeet.” (p.244/268) | 0neg
|
Is het slordigheid, onkunde, of een knieval naar een bepaald lezersniveau? Het taalgebruik in dit boek kan een redacteur gebruiken.
Een zin als illustratie hiervan:
"Rechts van de muur had iemand met bloed het woord PUTE op de muur gesmeerd."
Een ander voorbeeld: de MSC Splendida wordt een keer MSC Splendide genoemd. En een logische fout: het is ongeloofwaardig dat iemand die slechts in de huishouding werkt aan boord van die schuit internet gebruikt, want dat is peperduur.
Het simpele taalgebruik (ja, leest vlot, als in "je kan het ook diagonaal lezen zonder iets te missen", blijft ook niet echt hangen als indrukwekkend of zo) is zo vlak en kortaf dat er geen sfeer wordt opgeroepen. Volgens de tekst speelt het boek zich af in Zuid-Frankrijk, maar dat voel je nergens. Op de zelfde manier blijven de personages stereotyp en cliché. Hoofdpersoon Lotte is zelf zo oppervlakkig dat haar motivatie ongeloofwaardig is: eerst haar ze haar vader omdat hij overspel heeft gepleegd en vanwege zijn rol bij de dood van haar moeder, maar omdat hij uiteindelijk politiek aan de goede kant staat, haar ze hem niet meer. Of zo.
Er wordt veel Frans gebruikt, en wat uitdrukkingen die minder gebruikelijk zijn en me daardoor uit het verhaal halen. Wijnvelden vs wijngaarden, de kassa opmaken vs de kas opmaken. Dan loopt het ineens stukken minder lekker.
Het verhaal gaat over een meervoudige moord waar iemand valselijk van wordt beschuldigd. Uiteindelijk blijft er een zeer machtige organisatie achter te zitten, maar wanneer het boek tot een einde moet komen is het een amateuristische bende van slechts enkele individuen die steken laat vallen, want anders hadden alle hoofdpersonen natuurlijk gewoon moeten sterven. Ook komen we het motief van de organisatie niet echt te weten, de gegeven reden is onvoldoende om jarenlang iemand als Boshuizen in dienst te hebben.
Veel details van de moorden worden niet uitgewerkt (waarom iets zo is gegaan) en aan het echte onderzoek wordt weinig aandacht besteed. Het moordonderzoek, de opzet van de moorden, het is allemaal een zwarte doos als achtergrond waartegen zich deze soap afspeelt. Dat maakt het allemaal ongeloofwaardig en dat haalt de spanning uit het verhaal. Dat wordt nog versterkt doordat de plot wordt gedreven door toeval en domme acties, plus veel naïviteit van de personages. Daarnaast nog heel veel woorden vuilgemaakt aan de gevoelens van de inspecteur Fillon dat hij denkt iets over het hoofd te zie en het eindeloze gezemel over het autisme van het broertje.
Bij dat laatste is het irritant dat ergens wordt gezegd dat het broertje de verstandelijke vermogens van een achtjarige heeft, maar nog spreekt als een tweejarige (in drie talen), en de zus ook op peuterniveau met hem praat. | 0neg
|
Haar eerdere boek heb ik verslonden en was een magnifiek boek. Dit is helaas ongelooflijk langdradig en eerder een opsomming van ellende zonder echt verhaal. Uitgelezen maar 1 om snel te vergeten. Spijtig | 0neg
|
en het verhaal was spannender geweest als er meer potentiële daders in hadden rondgelopen. Rom Molemaker wilde al heel lang schrijver worden, maar zijn droom ging pas in vervulling toen hij, na bijna dertig jaar stopte, met lesgeven. Een jaar later werd zijn eerste verhaal gepubliceerd en hij blijft maar doorschrijven, want intussen zijn er al aardig wat verhalen van hem verschenen. Drijfjacht verscheen in de herfst van 2012.
Arthur houdt van lezen en niet een beetje, maar behoorlijk veel. Op school heeft hij geen vrienden, tot hij Thomas ontmoet. Thomas laat hem kennismaken met mountainbiken, en al snel is Arthur daar net zo verslaafd aan als hij. Linde, het zusje van Thomas, blijkt bovendien ook wel heel erg leuk te zijn. Thomas stelt voor om in de zomervakantie samen te gaan crossen in een bos in de buurt van zijn oom. Arthur vindt dit helemaal geweldig, maar Linde lijkt het wat minder te vinden, ze waarschuwt hem zelfs voor de rare oom van Thomas. Toch gaan de jongens enthousiast op reis, maar wat eerst lijkt op een spannend avontuur ontaardt al snel in een drijfjacht met als inzet het leven van Arthur.
Het verhaal begint met een man die wordt opgejaagd. Hij sterft uiteindelijk en de persoon die hem opjoeg, kijkt toe. In het begin lijkt dit niet aan te sluiten bij de rest van het verhaal. Het werkt zelfs een beetje storend, maar na verloop van tijd kom je erachter dat ook Arthur het slachtoffer wordt van een drijfjacht. Dit verhoogt de spanning. Bovendien weet je ook al eerder dan Arthur wie de dader is. Deze informatievoorsprong zorgt opnieuw voor extra spanning. Wat wel een beetje jammer is, is dat er maar enkele mensen in aanmerking komen voor de rol van de dader en omdat de dader nogal voor de hand ligt, is de keuze al snel gemaakt. De eerder opgebouwde spanning eindigt dan in een anticlimax.
Ook de plot is best wel simpel, en het motief blijkt nogal voorspelbaar. Dat Arthur er zo lang over doet om erachter te komen wie de dader is, terwijl daar uiteindelijk maar één persoon meer in aanmerking voor komt, zorgt ervoor dat hij een beetje dom en naïef overkomt. Anderzijds, hij is een puber, en hij komt nogal onhandig over, en dat maakt hem wel tot het perfecte slachtoffer.
Over het verhaal is wel nagedacht, maar er zijn toch wat losse eindjes. Aan het eind blijkt dat er behalve Arthur wel eerder mensen de inzet zijn geweest van een drijfjacht, maar waar zijn de lijken dan gebleven? En waarom is er niemand die vraagt waarom er mensen zijn verdwenen als ze meegingen met de dader? Het idee van het verhaal is wel goed, maar er had wel wat meer aandacht aan besteed mogen worden.
Dit geldt ook voor de rol van Lera in het verhaal. Dat haar broer is verdwenen is nog wel aannemelijk, maar ze toont ineens interesse voor Arthur en zoekt toenadering. Waarom ze dit ineens doet is niet geheel duidelijk. Van Arthur vraag je je dat trouwens ook af, hij is namelijk verliefd op Linde. Bovendien wordt hij achternagezeten door een nietsontziende killer. Hij moet vrezen voor zijn leven en in plaats van contact te zoeken met de politie of iemand te bellen, heeft hij seks met een wildvreemde vrouw. Het is nogal plotseling.
De emoties van Arthur zijn daarentegen wel heel goed beschreven. Je beleeft het verhaal vanuit Arthur en je voelt zijn verwarring en angst echt. Hij is nogal onhandig, en dat werkt vertederend. In de zware momenten heb je echt medelijden met hem.
Al met al bevat het verhaal spannende elementen en is het leuk voor tussendoor, maar er zijn wel wat gemiste kansen. De plot verdiende meer aandacht, en het verhaal was spannender geweest als er meer potentiële daders in hadden rondgelopen. Een redelijk geslaagd verhaal, maar er had veel meer in kunnen zitten. | 0neg
|
http://iboek.weebly.com/recensies/een-gehucht-in-een-moeras-marc-didden
Mijn voorliefde voor Brussel én een radio-interview met de auteur naar aanleiding van zijn pennenvrucht, maakten dat ik overstag ging voor Een gehucht in een moeras, Brusselse verhalen van de hand van Marc Didden. Het werkje houdt het midden tussen een geschiedenisboekje, een wandelgids, een verzameling wetenswaardigheden van een inwoner, afgekruid met een vleugje jeugdherinneringen, een bundeling interviews met andere Brussellaars én een fotoboek. Hoewel héél vlot en onderhoudend geschreven, kan dit genre-amalgaam bij de lezer toch een onvoldaan gevoel achterlaten.
Kan ik hier nu mee dagtrippend door de Brusselse wijken struinen? Niet echt. Het zet er alleszins wel toe aan … Op zich is dat al een verdienste. En dan nog zou het handig zijn het werkje bij de hand te hebben. De handige index achteraan, stelt je in staat om iets op te snorren, maar een stadsgids is het allerminst.
Weet ik na lectuur van dit boekje iets meer over de geschiedenis van dit gehucht in een moeras? Iets meer, is de juiste formulering.
Is dit een verzameling leuke plaatsen ‘spotted by locals’? Neen, of ten hoogste van één local: Marc Didden himself die bovendien zijn favo-restaurantje(s) nog niet eens prijsgeeft.
Geeft hij dan een inkijk in zijn (jeugd)leven? Een beetje, maar ook niet genoeg om van een Diddenbiografie te kunnen spreken.
Een bundel interviews dan? Als je met vier interviews van een bundel kunt spreken, welaan dan. Maar diepte-interviews over Brussel krijg je zeker niet te lezen.
Een fotoboek misschien? De 12 mooie foto’s ten spijt, weegt dit aantal iets te weinig door om van een fotoboek te kunnen spreken.
Een gehucht in een moeras is beetje van alles dus, maar van alles net iets te weinig om van een onmisbaar ‘Brusselboek’ te kunnen spreken.
Toch leest het boekje lekker weg en verneem je van de badinerende auteur wel een en ander over onze hoofdstad. Maar meer dan ‘een’ inkijk van ‘een’ inwoner is het niet. Voor de Brussel die hard. | 0neg
|
Smaken verschillen. Ik weet nu heel zeker dat ik niets moet hebben van verhalen die zich in het verleden afspelen en waarin bekende historische figuren meedoen. Nu dus weer de filosoof Kant. Het zal geschiedkundig allemaal wel kloppen, maar wat mij betreft blijft er een heel dun verhaaltje over met veel te veel lijken, vaak uitvoerig beschreven, en met een ontknoping die uiteindelijk op de laatste tien bladzijden (van de 450!) boven komt drijven. Heel veel overbodige franje dus, die aan mij in ieder geval niet besteed is. Het helpt ook niet echt dat dit hele gedoe zich afspeelt in Pruisen, maar ja, voor andere lezers is dat misschien geen bezwaar. | 0neg
|
moraliserend sfeerbeeld,Antwerpen, wereldoorlog 1. Als schilder-restaurateur weet Fransman Georges Ouvry te ontsnappen aan de dienstplicht. Hij krijgt de taak een met frescos beschilderd plafond in het huis van Howard Dunster onder handen te nemen. Howard Dunster is vooraanstaand lid van een Engels bijbelgenootschap. Tijdens de afwezigheid van de eigenaar wordt door een Duits officier een zeldzame piratendruk van een William Tyndale versie van het Nieuwe Testament in beslag genomen. Loyauteit ten opzichte van zijn werkgever doet Ouvry belanden in de niets ontziende strijd tussen bibliofielen en collectioneurs om de kostbare editie te bemachtigen.
Veeleer dan een thriller is De collectie een sfeerbeeld van de oorlogsjaren in het tweede decennium van de vorige eeuw. Uitgeverij Davidsfonds komt zelfs met de term historische biblio-thriller op de proppen. Een sfeerbeeld dat niet echt geslaagd kan worden genoemd. Ondanks de verschillende Engelse scènes lopen de personages vooral voortdurend heen en weer door het Antwerpen van begin 20e eeuw. Veelal resulteert dit in een te gedetailleerde routebeschrijving waarin enkele flarden Antwerpse spreektaal van de vele clichématige bijpersonen de authenticiteit dienen te verzekeren.
De talloze haast wetenschappelijk aandoende zijsprongen van Segers in verband met de bewuste piratendruk en zijn uitvoerige beschrijvingen van het religieuze leven in de 16e eeuw zijn misschien voer voor enkelingen. Buiten dit nichepubliek zullen niet veel mensen zich aangesproken voelen om zich door deze saaie uiteenzettingen heen te worstelen. De jacht op de piratendruk, wat uiteindelijk toch de kern van het boek is om thriller genoemd te mogen worden, is volledig ondergeschikt aan het wetenschappelijke exposé van Guy Segers.
De personages blijven vlak en hun drijfveer en handelingen berusten al te vaak op een haast buitenwerelds aandoende christelijke moraal. De romance tussen Georges en Harriet blijft volledig verstoken van enige emotie, tekenend voor de algemene indruk die het boek nalaat.
De collectie van Guy Segers: noch spannend, noch boeiend (zowel intellectueel als emotioneel). Eventuele vooroordelen met betrekking tot uitgeverij Davidsfonds (saai katholiek en met een moraliserend toontje) worden ten volle bevestigd. | 0neg
|
Pa, ma, Seb van zeventien en Liza van een jaar of vier schat ik.
Er is iets met Seb, eerst dacht ik dat hij autistisch was, maar het is misschien eerder iets in het Asperger spectrum. In ieder geval reageert hij niet zoals een ander, hij voelt niet zo veel. Toch is hij nu van slag want zijn maatje Billie ligt in coma en hij mag haar niet bezoeken.
Om hem te troosten heeft hij een geweer gekregen van zijn ouders. Geen echt geweer, maar wel een waarmee je iemand kan verwonden als je er van te dichtbij mee schiet, een waar met plastic pellets geschoten wordt. Het geweer maakt wel dat hij terug buiten komt met enkele van zijn vrienden, Johan en Sam. Samen spelen ze oorlog bij een verlaten boerderij met een verleden. Er is daar iets gebeurd tijdens de oorlog, maar wat precies is niet helemaal duidelijk.
Er is ook nog een oom, broer van de vader, die geregeld langs komt. Hij heeft precies al door wat er gaat gebeuren voordat het gebeurd is.
Het is een vreemd verhaal waarvan je wel aanvoelt dat er onheil aan komt en in welke richting je daarbij moet denken. Het is ook wel een beetje een raar huishouden want dat wat er met Seb is, dat wordt genegeerd, daar mag niet over gesproken worden lijkt het wel. Zijn moeder is heel beschermend en dat helpt ook niet.
De sfeer en setting heeft van ver wel iets van de roman van Lise Spit.
Het is allemaal zo negatief en zo laten we maar niets doen of negeren dan is het er niet. Een beklemmend verhaal, dat precies niet af is.
Verder is er ook iets vreemd met de eerste zin van hoofdstukken, die beginnen zonder hoofdletter en dat ziet er raar uit. | 0neg
|
Mags is vanuit Las Vegas op weg naar Londen om een belangrijk besluit te nemen. Haar broer Abe is na een val van vier verdiepingen in een coma geraakt en de opgelopen beschadigingen zijn zo erg, dat hij er alleen als kasplantje uit lijkt te kunnen komen. In het ziekenhuis ontmoet Mags Jody, de verloofde van haar broer. De val van Abe lijkt een zelfmoordpoging geweest te zijn, maar Mags heeft het idee dat er iets niet aan de haak is. Ze neemt haar intrek in het huis van haar broer, een appartement in een oude kerk waar ehm.. bijzondere mensen wonen. Al gauw blijk haar gevoel juist te zijn. Heeft Abe wel zelfmoord gepleegd of is er meer aan de hand...?
De ik-persoon wisselt tussen Mags, Jody en Mira, een buitenlandse, zwangere vrouw die ook in de kerk woont. In eerste instantie lijken de POV's maar vaag en als doel te hebben je verschillende kanten op te sturen, maar gelukkig komt er halverwege het boek meer logica in. Op dat moment worden de losse flodders meer een verhaal en stijgt de spanning ook wat. Helaas bij lange na niet genoeg om onder mijn huid te kruipen en de titel "psychologische thriller" waar te maken. Het blijft vlak en de POV van Jody is vreselijk geschreven. Alsof je met een kind te maken hebt, of iemand die wat zwakbegaafd is. Uiteindelijk is dit wel een goede keus geweest voor het verhaal, maar voor mij persoonlijk wat het geen fantastische keuze. Vond het niet fijn om haar POV te lezen.
De flashbacks naar het gruwelijke verleden van één van de hofdpersonages brengen enigszins wat spanning in het verhaal, maar nog steeds is het niet genoeg.
De manier van schrijven is vlot en als je het boek dichtslaat, heb je niet het gevoel dat je bijna 400 pagina's hebt weggelezen. Dat is altijd fijn. Alleen de rest, hmm...
Nee, dit was niet mijn boek. Leuk geprobeerd, maar wat mij betreft behoorlijk misgeslagen. Echt wel heel jammer, want de cover zag er zó veelbelovend uit! Goed gedaan, die donkere kleuren met knaloranje details! Misschien moet ik me toch wat minder laten leiden door cover-love ;-). 2*. | 0neg
|
Na zijn debuut had ik meer verwacht. Al zijn andere boeken heb ik ook gelezen (vond ik overigens erg goed) maar met dit boek slaat de schrijver de plank een beetje mis. Ik vind het geen thriller. Nergens heb ik de neiging om snel verder te lezen... benieuwd naar de afloop. De eerste 200 bladzijden heb ik de neiging gehad om het boek voor de 2e keer!!! opzij te leggen. Het verhaal zit wel goed in elkaar, dus vandaar twee sterren (een redelijk verhaal). Maar het mist echt de spanning van een thriller. | 0neg
|
Ik heb het geprobeerd...
Ondanks vele waarschuwingen op deze site voor het taaie karakter van het boek ben ik er toch aan begonnen. Je wilt je niet laten kennen en het boek was nu eenmaal in mijn kast beland. Zo erg kan het toch niet zijn...?
Tot bijna halverwege heb ik mij heldhaftig door de pagina's geworsteld. Het viel niet mee. Er is op deze site al vaak op gewezen, Rushdie toont zich in dit boek een absolute wereldkampioen in het uitweiden. Het houdt maar niet op, dat bewandelen van allerlei zijpaden. Alsof hij inderdaad de lezer uitdaagt: ik maak het zo onaantrekkelijk mogelijk en eens zien wie er tot de volhouders behoort.
Welnu, ik behoor duidelijk niet tot de volhouders. De tweede helft van het boek probeerde ik door te komen door maar af en toe stukken over te slaan. Rushdie herhaalt zich in Middernachtskinderen toch tot gekmakends aan toe. Maar ook deze tactiek bleek niet te werken. Het werd nog steeds niet leuk, boeiend, pakkend of zelfs maar interessant. Allerlei redenen waarom je normaal graag een boek weer oppakt.
En, laat ik het maar toegeven, ook interesseer ik mij kennelijk niet voldoende voor India, haar geschiedenis en de mensen daar. Het is een uithoek waar ik nooit naar toe zou afreizen en kennelijk is dat op papier al zo. | 0neg
|
Samaritaan van Richard Price is een lijvig boek van 424 bladzijden. De hoofdpersonen uit het verhaal zijn Ray Mitchell en Nerese Amons bijgenaamd 'Tweety'. Zij kennen elkaar vanuit hun jeugd en in die tijd heeft Tweety een morele schuld opgebouwd bij Ray. Daarom onderzoekt ze, als politievrouw, wie de dader is van de aanslag op Ray. Tweety gaat binnenkort met pensioen en dit zal haar laatste onderzoek zijn.
Tijdens deze zoektocht maken we kennis met allerlei mensen uit de zwarte en blanke onderklasse van Amerika. Vaak kleine criminelen, maar ook mensen die een zingeving proberen te vinden voor hun treurige bestaan. 'Verslaving' is een terugkerend thema in dit boek.
Samaritaan vertelt eigenlijk het verhaal van iemand die op zoek is naar een 'thuis', maar dit moeilijk kan vinden. Het is ook het verhaal van een vader die wanhopig probeert contact te krijgen met zijn dochter. Daarnaast gaat het over de kloof tussen de zwarte en blanke bevolking van Amerika. Een ander interessant thema is wat persoonlijke motieven kunnen zijn om 'de barmhartige Samaritaan' te spelen. Levert deze rol erkenning op, werkt het vervreemdend voor je medemens of word je snel een voetveeg van kwaadwillende lieden? Het boek speelt zowel in het heden, beschreven vanuit de hoofdpersonen, als in het verleden, in de vorm van flash-backs van Ray. Deze beide perspectieven zijn helder en voor de lezer duidelijk.
Ik vond Samaritaan een aardig boek om te lezen. Zoals gezegd zijn sommige thema's interessant en de karakters van de hoofdpersonen komen goed uit de verf. Maar Richard Price wijdt naar mijn smaak teveel uit, waardoor het verhaal aan vaart verliest. Ook gebruikt hij erg veel taal om dingen duidelijk te maken. Misschien wordt het boek om deze reden als 'literaire thriller' gepresenteerd? Daarnaast is het niet echt een spannend verhaal. Zo vond ik de ontmaskering van de dader van de aanslag op Ray Mitchell weinig verrassend. De thrillerelementen zijn, naar mijn smaak, te weinig aanwezig om het boek als 'goed' te bestempelen. Blijft staan dat het een heel aardig boek is over de onderkant van de Amerikaanse samenleving met levensechte mensen en hun 'struggle for life'. | 0neg
|
Dat het onbekende nogal onbemind maakt heeft Aart G.A. van Wijk (1964), eigenaar van Het Veranderbedrijf 7 eeuwen, inmiddels bevestigd gezien. Het manuscript van zijn spirituele thriller Tweegevecht werd door meerdere uitgevers afgewezen. De voormalig financieel adviseur liet zich er niet door uit het veld slaan en gaf zijn boek in eigen beheer uit. Met dit debuut tracht hij een vrijwel nieuw genre onder de aandacht te brengen.
In Tweegevecht komt een groep studenten samen voor een reünie. Een van hen is Edward. Deze afgestudeerde psycholoog probeert de blauwdruk van de menselijke geest te doorgronden. Iets wat ook de belangstelling heeft van de anderen uit de groep, met interessante discussies tot gevolg. Maar de reünie staat vooral in het teken van twee studievrienden die respectievelijk zeven en acht jaar geleden zijn verdwenen. Van Pieter, de eerste vriend die verdween, werd alleen zijn portemonnee en uitgebrande auto aangetroffen. Middels een flashback vernemen we wat er voorafgaande aan de verdwijning is gebeurd. We krijgen mee hoe Pieter op een dag in verwarde toestand aanbelt bij zijn neef en psychiater Jimmy en hem mededeelt dat hij op het punt staat voorgoed te verdwijnen. Jimmy ontvangt van Pieter een paar dagen nadat hij weg is een aantal brieven. De meeste brieven mogen pas vele jaren later gelezen worden. Wat Jimmy wel al leest, doet hem ernstig schrikken. Een jaar na Pieters verdwijning besluit ook hij onaangekondigd alles en iedereen te verlaten. Niemand van de studievrienden beseft op dat moment dat de wortels van beide mysterieuze verdwijningen reiken tot aan de Tweede Wereldoorlog.
Van Wijk is een creatieve schrijver met een verstaanbare boodschap aan al zijn lezers. De zoektocht naar zingeving en geluk vormt het middelpunt van Tweegevecht. Het staat vol met spirituele inzichten die - hoe controversieel sommige lezers deze ook mogen vinden - in de praktijk toepasbaar zijn. Mede hierdoor doet het boek denken aan de bestseller De Celestijnse belofte van James Redfield. Van Wijk is hiermee nog niet de nieuwe Redfield. Zo weet Redfield veel beter spanning en spiritualiteit tot een geheel te kneden. De thriller Tweegevecht kabbelt daarentegen lange tijd als een meanderend beekje voort. Met name de reünie heeft weinig body. Alles draait om het oproepen van herinneringen en uitwisselen van inzichten. Ook het tempo van de flashbacks waarin heel geleidelijk de toedracht van de vermissingen van Jimmy en Pieter uit de doeken wordt gedaan had een versnelling hoger gekund.
Het boek kent evenzeer een vrij ongemakkelijk vertelperspectief. Oorzaak is de veelvuldig wisselend personale vertelwijze. Maar de auteur gaat nog een stap verder. Hoofdpersonage Edward is zowel ik-persoon als derde persoon. Een zeer verwarrende en onpraktische keuze.
Blijft een feit dat het schrijven van spirituele thrillers Van Wijk op het lijf is geschreven. Een intelligente thriller met diepgang wordt terecht op het omslag gequoot. Bovendien is het in eigen beheer uitgegeven boek naar behoren gerecenseerd.
Zonde dat het niet-chronologische verloop van Tweegevecht roet in het eten gooit. De plot springt onophoudelijk van het heden naar het verleden, met een scène uit de Tweede Wereldoorlog als weinig relevant extraatje. Het is de auteur aan te raden een eventueel volgend boek chronologisch te schrijven. De spirituele thriller zou weleens een gat in de markt kunnen zijn. | 0neg
|
Wat heb ik mij geergerd aan de hoofdpersoon. Von het eind aan elkaar gebroddeld. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.