text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Basje Boer is van alle culturele markten thuis. Ze fotografeert, maakt muziek, schrijft korte verhalen, produceert beeldende kunst, is filmredacteur en heeft nu haar debuutroman ‘Bermuda’ uitgebracht. Ze heeft helaas iets te goed haar best gedaan.
‘Bermuda‘ gaat over Meis. Meis loopt weg van huis. Ze heeft geen contact meer met haar beste vriendin Elfriede na een uit de hand gelopen verjaardagsfeestje. Nu Elfriede er niet meer is, moet Meis zelf uitvinden wie ze is en hoe ze wil leven. Ze gaat op zoek naar haar identiteit en belandt in een wereld waar fictie en werkelijkheid door elkaar heenlopen.
TE VEEL VAN HET GOEDE
‘Een twintiger. Een twintiger in de tram. Een twintiger in de tram.’ Boer gebruikt poëzie, songteksten, verschillende typografieën, songteksten, lijstjes, schuingedrukte filmfragmenten, doorgestreepte zinnen, personages die tot leven komen en een wisselende opmaak. De verschillende vormen zijn los van elkaar mooi en doordacht gekozen maar leiden als geheel af van het verhaal.
VERWIJZINGEN
Naast alle vormen heeft Boer delen in de roman filmnamen als titel gegeven: ‘Repulsion’, ‘Big’, ‘Desperately Seeking Susan’ en ‘Vertigo’. De films raken verweven met het leven van Meis. In de delen verwijst Boer regelmatig direct en indirect naar fragmenten uit die films: “Zoltar says: Make your wish,’ zegt ze tegen de weerspiegeling. En dan, in een stem die komisch bedoeld is:’ Your wish is granted!” Vaak is het onduidelijk waarom Boer verwijst naar de films. De overeenkomsten tussen Meis en de films lijken soms vergezocht. Een aanrader is dan ook om de films in ieder geval te googelen als je deze niet kent. Het wordt irritant om zo veel onderzoek te moeten doen om het verhaal enigszins te snappen.
Het laatste deel van de roman is meer in balans omdat ze minder vormen gebruikt en scherper verwijst naar, in dit geval, de film: ‘Vertigo’. Dat maakt toch nieuwsgierig naar een tweede roman waarin Boer het motto: ‘less is more’ hopelijk meer zal hanteren. Materiaal heeft ze in ieder geval bovengemiddeld in huis.
(Deze recensie verscheen al eerder op CLEEFT.nl in juni 2016) | 0neg
|
Sarah is ernstig ziek en heeft weinig hoop op genezing. De tiener reist samen met haar vader naar Ecuador. Midden in de jungle ligt resort Kolibrie waar rijke gasten in alle rust en luxe kunnen verblijven. Sarah en Wim vallen behoorlijk uit de toon, maar Sarah is niet zomaar naar deze plek gekomen. Ondertussen loert er gevaar in de jungle en dreigt de situatie in een nachtmerrie te veranderen. Junglekoorts gaat uit van een interessant medisch probleem, een zogenaamde weesziekte. De farmaceutische wereld toont zijn meest meedogenloze kant en laat de jonge patiënte in de steek. Op naar het buitenland dan maar, denkt één van de hoofdpersonages, en dan nog wel meteen de wildernis in. De insteek van het boek heeft potentieel, zowel voor een thriller als een avonturenverhaal, al neigt het verhaal eerder naar het tweede.
Schrijver Bruno Buteneers is met dit boek niet aan zijn debuut toe. Eerder bracht hij in eigen beheer reeds Weerklank en De Roofkunstenaar uit. Junglekoorts leest helaas eerder als een onvoldoende geredigeerde eersteling dan een stevige derde. De ideeën van de auteur zijn puik, maar hij wil te veel vertellen, waardoor hij de plot uit het oog verliest. Buteneers moet wat meer doortastend het gevreesde ‘kill your darlings’-principe toepassen, waarbij een auteur zijn eigen favoriete vondsten uit het verhaal schrijft, omdat ze het geheel niet ten goede komen. Het is een cliché, maar schrijven is schrappen en dat kan ruimte creëren voor diepgang. Zonder de grootste plotwendingen weg te geven, speelt het boek onder andere in op zeldzame ziekten, misbruik in de farmaceutische industrie, milieukwesties, gevaar uit de jungle, moord, wraak, onderlinge competitiviteit, computertechnologie,… .
Elk personage heeft een eigen verhaal en achtergrond. Dat is prima, maar die verhalen worden te fragmentarisch gepresenteerd en blijven te oppervlakkig. Buteneers mag meer tijd nemen om zijn personages te ontwikkelen en een eigen stem te geven. Zo nu en dan is er een flashback in de plot geïntegreerd, die staat echter te geïsoleerd. Het is niet voldoende om even kort terug te blikken naar het verleden van een personage om betrokkenheid bij de lezer los te weken. Zeker niet wanneer hierna gewoon naar het volgende personage gesprongen wordt om dezelfde cirkel te doorlopen. Jammer, want in resort Kolibrie verblijven gasten waar zeker meer uit te halen valt en die een troef kunnen zijn om uitgebreid uit te spelen. Nu staan ze in elkaars schaduw en enkele zijn zelfs overbodig. Zo is er in de eerste hoofdstukken een verliefde, als clown uitgedoste student die even de revue passeert. Leuk bedacht, alleen verdwijnt hij helemaal uit beeld wanneer Wim en Sarah naar Ecuador vertrekken en draagt deze vreemde ingeving verder niets bij aan de ontwikkeling van de verhaallijn.
Het avontuurlijke element weet de lezer gelukkig bij de les te houden en toont dat de setting van het verhaal wel werkt. De jungle zelf wordt boeiend beschreven en komt goed tot leven. De omgeving lost de verwachtingen die de mooie cover van het boek wekt wel in. Hier is het enthousiasme van de auteur voelbaar en ligt er zelfs even wat spanning op de loer.
Op de allerlaatste pagina, in zijn dankwoord, refereert Buteneers aan Willem Frederik Hermans die zei dat er in een boek geen enkele mus zonder bedoeling van het dak mag vallen. Helaas gebeurt dat in Junglekoorts, ondanks de beloftevolle kiem, nog te veel. | 0neg
|
Niet wat ik ervan verwacht had. Ik heb geen enkel moment met kromme tenen van de spanning dit boek gelezen. Het plot hield mij niet op het puntje van de stoel. Meer een roman met een beetje spanning erin dan een thriller. Noort heeft betere thrillers geschreven. | 0neg
|
Een kerstverhaal, al duurt het even voor je weeet waar het boek naar toe wil. Om te lezen bij een warm vuur met een warm drankje bij de hand. Of om gezellig voor te lezern op een winterse avond.
Korte zinnen voor al ietwat gevorderde lezers. Er zit wat spanning en mysterie in en toch vooral een gevoel van verbondenheid. Kerst dus. | 0neg
|
Dacht na aanleiding van de recensies om dit boek te gaan lezen. Ik vond hem tegenvallen. Op de eerste bladzijde wist ik al hoe het zat en wie de dader was. Verder kreeg ik het gevoel als of de schrijver er allerlei gruwelijke dingen bij haalde gewoon om de gruwelijheid zelf. Het had totaal geen functie. En er zaten fouten in. Ik ben zelf helemaal niet foutloos in het Nederlands, maar dit viel op en zouden er toch uitgehaald moeten zijn. Voor mij een tegenvaller. 2 sterren. | 0neg
|
Cindy komt oorspronkelijk uit Goes maar is verhuisd naar Amerika. Samen met haar man George hebben ze de zorg voor hun zieke zoontje die een kostbare behandeling ondergaat in een ziekenhuis. Niets is hen te veel en Cindy houdt er een dubbelleven op na om de behandelkosten te kunnen betalen. George weet niet dat ze als gezelschapsdame opgeroepen kan worden voor mannen die hoog op de ladder staan in de financiële wereld.
Wanneer ze zenuwachtig naar haar allereerste afspraak gaat heeft ze geen enkel idee hoe enorm hun leven vanaf dat moment zal veranderen. Ze weet dat de tienduizend dollar in een envelop de enige reden is waarom ze dit doet. Alleen daarom!
Haar klant, Jeremia R. Rutherford is een belangrijke man in de bankwereld en hij probeert haar gerust te stellen; wat hem betreft kunnen ze ook gewoon even praten.
Dan hoort Rutherford een geluid en zegt tegen Cindy dat ze zich moet verstoppen. Ze kruipt onder het bed en is getuige van de moord op haar cliënt. Ze kan alleen maar de schoenen van de dader zien en haar aanwezigheid wordt gelukkig niet opgemerkt. Nadat ze alle vingerafdrukken van zichzelf heeft verwijderd gaat ze naar huis en wil alles opbiechten aan haar man George.
Maar George is haar voor en vertelt haar dat hij een bankier veel geld afhandig heeft gemaakt.
Cindy ziet tot haar ontzetting dat George dezelfde opvallende schoenen aanheeft als de moordenaar en ze trekt haar conclusies. Wanneer George later ook nog gearresteerd wordt begint voor Cindy de wanhopige zoektocht naar de waarheid.
In de twee verhaallijnen neemt de auteur je mee naar de wereld van politici, bankiers, pooiers en gezelschapsdames en laat je zien dat deze werelden hier en daar raakvlakken hebben. Ook fantasie is volop aanwezig.
Over het algemeen valt het boek me tegen. Het lijkt alsof het verhaal geschreven is door een anderstalige die het verhaal zelf in het Nederlands heeft vertaald. Uitdrukkingen smelten samen tot vreemde zinnen.
'Nu oppert hij voor dat ik me uitkleed achter het kamerscherm.'
'Jij hebt met de politie ze gesproken.'
Er staan ook veel taalfouten in het boek en het is duidelijk dat niemand de moeite heeft genomen om het manuscript te redigeren; alsof dat niet belangrijk genoeg is.
Dat zet een heel grote domper op mijn leesplezier.
De personages zijn goed beschreven, duidelijk genoeg om je een beeld te kunnen vormen van de karakters.
'Ik geniet van de rit. Al woonde ik vroeger vijfhonderd kilometer meer naar het noorden en lijkt geen enkel gebouw op dat van Goes, Parijs voelt als thuiskomen. Als een wandeling door de stad op je eigen vertrouwde gympies.'
Moordschoenen is niet uitgesproken spannend, maar leest alsof het een filmscript is. Flore weet de sfeer goed neer te zetten.
Ik zou het geen literaire thriller willen noemen, maar een spannende roman.
Het zou mooi zijn om dit boek nog een keer te kunnen lezen nadat het geredigeerd is.
2,5/5* | 0neg
|
Voor ik aan het boek begon scrolde ik kort even door enkele reviews, om me beter voor te bereiden op wat ik juist mocht verwachten. Vele reviews zeiden dat het diner een soort van “Nederlandstalige Gone Girl” is. Gone Girl is een van mijn favoriete psychologische thrillers, dus waren mijn verwachtingen erg hoog. Voor diegene die het diner nog niet gelezen hebben en nu interesse hebben…. Het lijkt in niets op Gone girl. Gone girl was een ontzettend intelligente, donkere thriller met hoeken en kanten die je niet zag aankomen. Allemaal zaken die het diner me niet te bieden had.
Laten we maar meteen met de deur in huis vallen. Mijn grootste probleem met het diner zijn de personages. Wat een hekel had ik aan elk personage in dit verhaal. Meestal heeft dit geen invloed op mijn leeservaring, maar deze keer geraakte ik gewoon niet over mijn ergernis. De arrogantie en kortzichtigheid droop gewoon van de pagina’s. Vooral het hoofdpersonage. Wat een zielige man die niets anders doet dat druipen van jaloezie over de levensstijl van zijn broer. Zijn enige doel lijkt te zijn om een ongemakkelijke avond, nog ondragelijker te maken. Hoe meer we over hem te weten kwamen aan de hand van flashbacks, hoe meer ik me aan hem begon te ergeren. Het ganse verhaal en de interactie tussen de personages voelt erg geknutseld aan. Net alsof de personages geen mensen, maar robots zijn. Niets verloopt natuurlijk en het enige personage dat een beetje “menselijk” overkomt is de zoon van het hoofdpersonage. Vreemd is dit, vermits het ganse boek draait over de criminele activiteiten van de zoon en zijn neef. En hoewel hij dus eigenlijk de “slechterik” is in het verhaal, is hij toch de enige waar ik me een beetje toe aangetrokken voelde.
Aan de andere kant vond ik de manier waarop Koch het verhaal opbouwde erg aangenaam. Hij besteed heel veel tijd aan het beschrijven van de maaltijden, de omgeving en wat dat allemaal niet zal gekost hebben. Maar over de dingen die echt belangrijk zijn blijft hij opzettelijk erg vaag. De psychologische afwijking, de leugens tussen man en vrouw en de achtergrond van de personages. Het lijkt allemaal niet te veel rol te spelen. Hierdoor creëert hij een erg gespannen feest die uiteindelijk opbouwt naar de vraag waar het allemaal om draait: hoever ga je om je kind te beschermen?
Zelf moeder zijn is die vraag net wat er voor zorgde dat ik bleef lezen en het boek zelf uitgebreid met mijn man besprak. Ben je als ouder verantwoordelijk voor de daden van je kind? Is een kind altijd het product van zijn omgeving of heeft zijn aangeboren natuur toch vaak de bovenhand? En wat is dat juist je kind beschermen? Een boek dat ervoor zorgde dat ik dieper ging nadenken over bepaalde zaken en net daarom wil ik het toch nog graag twee sterren toekennen! | 0neg
|
Jim Kelly was voor mij een nog onbekende schrijver. Door het uitdagende stuk op de achterkant van het boek en de lovende kritiek op zijn eerder geschreven boek 'de dood ging in wit gekleed' was ik toch nieuwsgierig geworden. Helaas kon het verhaal mijn hoog gespannen verwachtingen niet waarmaken.
Het verhaal begint gelijk luguber. Het levenloze lichaam van een jongen wordt aangetroffen in een verbrandingsoven waarin normaal overtollig lichamelijk weefsel na een autopsie verbrand wordt. Na analyse van het verkoolde lichaam blijkt het om Bryan Judd te gaan. Opvallend is dat zijn tweelingzus Norma Jean Judd 18 jaar geleden op een mysterieuze wijze van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn. Hebben we hier te maken met toeval of zit er meer achter? Een leuke klus voor inspecteur Peter Shaw en brigadier George Valentine om hun tanden in te kunnen zetten. Al snel loopt hun spoor naar zeer lugubere praktijken of lijkt dat maar zo en zit het eenvoudiger in elkaar dan de beide heren denken?
Jim Kelly presteert het je meerdere malen op het verkeerde been te zetten. En de uiteindelijke uitkomst van het onderzoek van de beide politiemannen is zowel verrassend als zeer luguber en beangstigend te noemen. Dit laatste omdat het een reele afspiegeling van de werkelijkheid kan zijn. Ik zal er echter verder niet te veel van verklappen.
Al met al een zeer origineel verhaal. Helaas waren er volgens mij té veel verhaallijnen waardoor het verhaal zeer vaak rommelig en onoverzichtelijk werd. Daarnaast vind ik dat deze schrijver geen prettige manier van schrijven heeft. Hij gebruikt veel te lange zinnen met daarin vaak ingewikkelde woorden en hij beschrijft vaak zaken die niets met het verhaal te maken hebben wat het aleen maar warriger maakt. Hierdoor las het boek niet lekker weg en was het een hele klus er doorheen te komen. Pas tegen het einde van het verhaal wordt het interessant en is het lastig het boek weg te leggen. Veel te laat helaas. Vandaar slechts 2 sterren. | 0neg
|
De serie begon veelbelovend, maar het niveau daalt behoorlijk. Teveel onwaarschijnlijkheden en zaken die gewoon niet logisch zijn. Kennelijk moet de schrijver ieder jaar een boek uitbrengen om aam zijn target te voldoen. De kwaliteit komt dit helaas niet ten goede. | 0neg
|
Een roman zonder enige vorm van spanning.
Niet zoals ik gewend ben van Harlan Coben. Dit boek wil maar nergens spannend worden. Het is een soort romannetje voor op het strand, maar meer ook niet. Het genoemde "mierzoete begin" is ook in het midden en ook op het eind. Verder krijg je ook nog een irritante puber, een nietszeggend politieapparaat en vage figuren voor je kiezen. Ik vrees dat dhr. Coben dezelfde geldwagen heeft geroken als James Patterson en dit gaat ten koste van de kwaliteit. Heel jammer. | 0neg
|
dat hier meer uit te halen was, mij niet los.
,Nevada Barr heeft, naast een aantal boeken in de bestsellerserie over Anna Pigeon, talrijke andere boeken, korte verhalen en artikelen op haar naam staan. Haar eerste roman, Bittersweet, verscheen in 1983. Nevada is geboren en getogen in Yerington (Nevada) en woont momenteel met haar man en hun huisdieren in New Orleans. 13½ stond na een week al op de bestsellerlijst van de New York Times.
Dylan Raines (11) wordt ervan beschuldigd zijn ouders en zijn zusje met een bijl vermoord te hebben. Zelf kan hij zich niets meer van het hele gebeuren herinneren. Zijn oudere broer Richard (13) heeft als enige dit drama overleefd. Dylan wordt veroordeeld en komt, als jongste delinquent ooit in de staat Minnesota, in de jeugdgevangenis terecht.
Polly Farmer heeft een moeilijke jeugd gehad. Zij is van huis gevlucht en werkt jaren later als lerares Engelse literatuur. Zij is 15 maanden getrouwd geweest en heeft 2 dochters: Emma en Gracie. Op een dag ontmoet zij in het park Marshall Marchand, een restauratiearchitect. Marshall is nooit getrouwd geweest en deelt een appartement met zijn broer Danny. Zij trouwen, maar kort na hun huwelijk verandert Marshall en Polly weet niet goed hoe hiermee om te gaan. Ze wendt zich tot Danny en vraagt hem om hulp. Dat blijkt, achteraf gezien, niet zo’n slimme zet...
Het verhaal speelt zich af in 2 tijdvakken. Het verhaal van Dylan en Richard begint in 1968, het verhaal rond Polly en Marshall start in 2007. De 2 tijdslijnen lopen door elkaar, wat vaak verwarrend werkt. Mede hierdoor wordt het boek nogal moeilijk verteerbaar. Het verhaal is ook vrij langdradig door de weinige gebeurtenissen, soms onsamenhangend en daardoor ondoorgrondelijk, en moeilijk grijpbaar. Kijkend naar de schrijfstijl van de ontknoping van deze psychologische thriller, bekruipt mij het gevoel dat Nevada Barr deze schrijfstijl beter voor het hele boek gebruikt had, het verhaal zou er zeker overtuigender en minder schimmig door geworden zijn. Mijns inziens heeft Nevada Barr het zichzelf onnodig lastig gemaakt door zoveel verschillende tijdslijnen en verhaallijnen te creëren. Allereerst is er het verhaal van Dylan, zijn veroordeling en zijn tijd in de gevangenis. Dit verhaal wordt doorkruist door dat van zijn broer Richard. Vervolgens is er de geschiedenis van Polly, haar moeilijke jeugd, haar huwelijk met Marshall en hoe zij uiteindelijk, samen met haar 2 dochters, toch nog goed terechtkomt. En daarbovenop krijgen we ook nog te maken met "de vrouw in het rood", een tarotlezeres die ook een connectie heeft met Dylan, maar vooral met Richard. En, last but not least, het verhaal van Marshall en Danny.
De personages zijn meestal goed neergezet en geloofwaardig uitgewerkt. Emoties als vertrouwen, sympathie, liefde, verwarring, haat, frustratie, traumatische ervaringen en angst zijn allemaal in het boek verwerkt. Ook is de sfeer in het New Orleans van na de orkaan Katrina met veel gevoel beschreven.
13½ is al met al een bizar verhaal met een plot die voor mij niet écht verrassend was. Geregeld krijgt de lezer zinspelingen voorgeschoteld die de ontknoping min of meer voorspelbaar maken.
Toch laat de gedachte, dat hier meer uit te halen was, mij niet los. | 0neg
|
Delaney Wright werkt als nieuwslezeres bij het WRL televisiekanaal. Zij krijgt opdracht het proces waarin Betsy Grant wordt berecht voor de moord op haar schatrijke echtgenoot Ted te verslaan. De uitkomst van deze rechtszaak is voor een paar mensen belangrijk omdat Ted Grant een enorm vermogen heeft nagelaten. Indien Betsy wordt veroordeeld zal zij niets ontvangen en gaat de hele erfenis naar Alan, de zoon van Ted.
Delaney is bij haar geboorte van haar biologische moeder gescheiden en geadopteerd door een echtpaar dat voor die adoptie veel geld heeft betaald. Zij weet dat zij is geadopteerd en wil in contact komen met haar biologische moeder. Zelfverklaard speurder Alvirah Meehan en haar partner Willy zijn bereid haar te helpen bij haar zoektocht.
Mary Higgins Clark (1927) is een wereldberoemde Amerikaanse schrijfster van overwegend spannende boeken. Het aantal boeken dat zij heeft geschreven is enorm en velen zijn vertaald en/of voor film en televisie bewerkt. De erfenis is het tiende deel in de zogenaamde Alvirah en Willy serie. Alvirah die haar leven als schoonmaakster begon won ooit een groot bedrag in een loterij, stopte met werken en zette haar speurderskwaliteiten in om samen met haar partner Willy mensen te helpen bij het oplossen van problemen. In De erfenis is hun rol ondergeschikt aan het verhaal over de rechtszaak waarvan Delaney Wright verslag doet.
Mary Higgins Clark doet haar bijnaam, The Queen of Suspense, met deze thriller geen eer aan. Het is waar dat de manier waarop zij schrijft aangenaam leest maar de verhaallijn die over de rechtszaak gaat, is oppervlakkig en nauwelijks boeiend. Je wilt lezen over flitsende ondervragingen, over hoe de bewijsvoering tot stand komt en hoe deze door de verdediging toch onderuit gehaald wordt, hoe aanklager en verdediger de jury bespelen en meer van dit zaken. Niet over hoe de hoofdpersonen gekleed zijn en welke make-up en sieraden zij dragen. Het gebrek aan intrige en spanning doen grote afbreuk aan de kwaliteit van deze thriller.
De verhaallijn over de speurtocht naar Delaney’s biologische moeder is boeiender. Beter geschreven en rijkelijk voorzien van emotie en ontroering zoals bij dit soort verhalen hoort.
Naast deze twee verhaallijnen introduceert Mary Higgins Clark twee extra draadjes die bij nadere beschouwing weinig aan het verhaal toevoegen. Eigenlijk is een van de twee helemaal overbodig en lijkt alleen maar papiervulling.
De erfenis is een thriller die verschillende beelden oproept, beelden die niet altijd positief zijn. Wat echter fnuikend is voor het boek als totaal, is de voorspelbaarheid. Veel te vroeg in het verhaal vallen de puzzelstukjes op zijn plaats en is het duidelijk hoe de plot in elkaar zit en daarmee is ook meteen het laatste restje spanning verdwenen.
De erfenis is een thriller waarin bijna alles wat gebeurt te veel voor de hand ligt en die door de fnuikende voorspelbaarheid, matig ontwikkelde personages en een gebrek aan spanning nauwelijks indruk maakt. | 0neg
|
Tsja, als je er zoveel over hoort, dan lees je zelf ook maar de Da Vinci Code, ook al zijn thrillers niet m'n favoriete genre. Het is geschreven in soepel Engels en leest als een trein, maar is ook uitermate ergelijk. Ten eerste zijn daar wat ik noem de 'reisgids'-beschrijvingen van allerhande gebouwen: er kan geen monument opdoemen of we komen het bouwjaar en het aantal tegels te weten. Als ik een reisgids wil lezen, koop ik wel een reisgids. Ten tweede zijn de beschreven emoties van een clichéniveau zoals dat al in honderden thrillers voorkomt: 'happily ever after'.
Als daar allemaal nog overheen valt te komen, is ook de plot enigszins vergezocht. Het idee van de bloedlijn van Christus is aardig, maar is een klein deel van de eigenlijke plot (ongelooflijk dat het Vaticaan zich daar zo druk over maakt). Alleen dus lezen als je van thrillers houdt met alle mogelijk clichés, en met reisgidsbeschrijvingen. | 0neg
|
Waarom een boek onder een pseudoniem uitbrengen en dan toch op de hoes vertellen wie er achter het pseudoniem schuil gaat? Dit is tekenend voor het hele verhaal: iets een mysterie laten lijken, terwijl overduidelijk is hoe het in elkaar zit.
Schrijver Frederik Baas, oftewel Jan van Mersbergen, noemt dit zijn thrillerdebuut. Een schrijversdebuut is het zeker niet want Van Mersbergen heeft al een hele lijst romans op zijn naam staan. Verschillende van zijn schrijfselen zijn beloond met mooie prijzen. Zoals De BNG Nieuwe Literatuurprijs 2011, een nominatie voor de Libris Literatuurprijs 2012, een vermelding op de longlist voor de AKO Literatuurprijs en de Gouden Boekenuil voor zijn roman ‘Naar de overkant van de nacht’. Geen groentje dus, die Van Mersbergen!
Met ‘Dagboek uit de rivier’ blijft hij, net zoals in zijn andere boeken, dicht bij de wereld die hij kent. In dit geval gaat het verhaal over een schrijver die na een succesvol boek te hebben geschreven, naar de Ardennen vertrekt, in de hoop om daar genoeg inspiratie voor een nieuw boek te krijgen. Zijn uitgever Robbert zoekt een rustige vakantiebestemming zodat Robbert’s nieuwe vriendin Barbara en haar zoontje Rens even bij kunnen komen van een stressvolle periode. De ik-persoon in het verhaal, de schrijver, weet wel een huisje vlakbij zijn eigen huis waar zij terecht kunnen en zo geschiedde.
‘Dagboek uit de rivier’ is niet een heel dik of ingewikkeld boek. Het duurt ongeveer 150 van de 215 pagina’s voordat er ook maar enige spanning of mysterie in het verhaal komt. En wanneer deze spanning geintroduceerd wordt, ga je als lezer raden hoe het verhaal in elkaar zit. Dit maakt dat je dit boek uit wilt lezen, want je wilt weten hoe het in elkaar zit. De kans is groot dat aan het eind blijkt, dat je het als lezer goed geraden hebt. Dat moet bij veel lezers toch op zijn minst een kleine teleurstelling opleveren.
Kortom, een makkelijk boek om te lezen in de trein of op vakantie. Verwacht geen diepgaande plotwendingen of ingewikkelde verhaallijnen. Dit is een ideaal boek voor je kind, die voor het eerst een thriller wil gaan lezen, maar geen slapeloze nachten wil. | 0neg
|
De kaft is echt mooi en als het boek zo goed gerecenseert wordt schept het verwachtingen! Helaas kon het me vanaf pagina 5 niet boeien het raakte me niet en bleef enorm afstandelijk! Ik kom geen sympathie voelen voor de karakters hoe wollig de woorden ook zijn. Niet mijn boek gestopt op bldz 73 het begon te irriteren
Jammer! | 0neg
|
Ik heb al meerdere boeken van Mariette middelbeek gelezen en dit is niet een boek wat je direct van haar verwacht. Het opzet van het verhaal is leuk. Het wordt verteld aan de hand van het notitieboekje van Femke. Echter ging het voor mijn gevoel te veel over haar keuzes en het werken in het ziekenhuis. Het verhaal greep mij ook niet. Voor mijn gevoel komt het verhaal vrij traag op gang, maar de vlotte manier van schrijven maakt dat ik toch door wil lezen. Een prima boek voor tijdens de vakantie, maar verwacht er niet te veel van. | 0neg
|
Een voorbeeld van het "lange halen, snel thuis" principe van uitgevers, dit saaie, kabbelende boek. Totaal oninteressante beschrijvingen van studentenfeesten en dito spelletjes, uiteindelijk is slechts een fractie van het boek het lezen waard. Geen balans, geen spanning die opgevoerd wordt. | 0neg
|
Behind her Eyes geschreven door de succesvolle schrijfster Sarah Pinborough.
Het verhaal gaat in eerste instantie over Louise een jonge vrouw die pas is gescheiden en die het leeuwenaandeel van de opvoeding van haar jonge zoon Adam op zich neemt.. In het weekend dat Adam bij zijn vader is, heeft zij een pub bezocht en daar rijkelijk veel alcohol gedronken. Aan de bar staat een man, Rob, die ook teveel had gedronken,en zij voelt zich tot hem aangetrokken en de avond eindigt met een zeer lange kus als ineens Rob weg gaat. en Louise alleen achter blijft.
Hierna neemt het verhaal een zeer interessante en spannende wending. Het middenstuk van het verhaal vind ik langdradig en het einde is ongeloofwaardig. Maar dat is mijn mening.
Voor personen die geinteresseerd zijn in het "paranormale" is dit misschien het ultieme boek.
In ieder geval veel leesplezier. | 0neg
|
Dit boek viel mij ontzettend tegen. Het enige dat Cornwell m.i. bewijst, is dat Sickert tot de 10 procent van de wereldbevolking behoort van wie dna-type sporen zijn gevonden op een paar van de Ripper-brieven. Daarnaast was Sickert een van de vele Londenaren die briefpapier bezat dat de Ripper ook gebruikte. Verder is Sickert aan niets anders schuldig dan dat hij ten tijde van de moorden in Londen woonde, dat hij het thema van de moorden (zoals zoveel kunstenaars in die tijd) gebruikte in zijn schilderijen, dat hij niet gelukkig getrouwd was en mogelijk (maar ook daarvoor is geen enkel bewijs) iets mankeerde aan zijn geslachtsdeel.
Case Closed? I don't think so! | 0neg
|
Ik vond dit ook een uitermate matig verhaal soms op het banale af. En het klopt dat er goed neergezet wordt hoe wij in Nederland met vooral Marokkanen omgaan. Maar voor de rest is me helemaal niet duidelijk wat de auteur met dit boek wilde bereiken. Gelukkig heb ik het boek geluisterd, ik denk niet dat ik het uigelezen had. | 0neg
|
Ik denk dat dit een Young Adult verhaal is. Het gaat over een jonge vrouw (17 jaar) die zichzelf ontdekt, ontdekt waarom ze bijzonder is, en gaat begrijpen wat er in haar familie speelt en wat haar verplichtingen daarin zijn. Kortom: een coming of age-roman.
De wereld waarin het zich afspeelt is het Oude Koninkrijk dat Nix in zijn andere boeken ook gebruikt. (Sabriël), maar nu speelt het zich af (ruim) vóór de gebeurtenissen in Sabriël. In die wereld bestaan twee soorten magie, de magie van het Pact (te vergelijken met rituele magie) en vrije magie (natuurmagie). Ik vind het boeiend hoe Nix die twee soorten magie vermengd, gebruikt in de plot en als paradox voorstelt.
Er zit een intrige in het verhaal die vrij ingewikkeld is, maar het is aan de andere kant al snel duidelijk dat Clariël niet doorheeft wat er gaande zou kunnen zijn. Ze komt erg naïef over en zelfs dom. Ze is te goed van vertrouwen en omdat het verhaal grotendeels vanuit haar perspectief is geschreven, krijg je geen kans de ware aard der zaken te onderzoeken.
Opvallend daarbij is een scène tegen het einde, waarin Clariël slaapt en de lezer iets meemaakt dat Clariël zelf dus niet ziet, en dus voorkennis heeft. Die voorkennis is cruciaal voor de spanning in de ontknoping, maar het is geen fraaie oplossing, vooral omdat je dan weer dat er voor die tijd ook dingen zijn gebeurt waar Clariël geen weet van had, maar die belangrijk zijn voor het verhaal. Zo komt er aan het einde nog een "cavalerie" om de boel te redden, terwijl daar eerder niet over werd gerept. Een beetje een zwakke opbouw van de plot dus.
De vertaling is, zoals ik gewend ben van Erica Feberwee, bedroevend. | 0neg
|
Na alle hype om Marieke Nijkamp was ik benieuwd naar of ik het ook zo goed zou vinden. Maar Voor ik je loslaat is voor mij echt een flop.
Dit boek heeft een erg verwarrende tijdlijn die heen en weer gaat tussen verleden en heden waardoor er wel vaart in het verhaal is maar waardoor het ook verwarrend overkomt. Verder is er door het boek heen geen duidelijk plot, waardoor ik zelf meerdere keren overwogen heb op te stoppen met lezen.
Het verhaal zelf spreekt mij niet erg aan, ik kon me niet inleven in Corey en ik snapte haar keuzes niet. Ook door de plottwist was ik niet erg verbaasd en spannende momenten kwamen niet echt bij me aan.
De inclusiviteit was wel goed in dit boek, met LBGTQ+ karakters en het omgaan met een bipolaire stoornis.
Al met al zou ik dit boek niet aanraden, wel ben ik benieuwd of 54 minuten wel aan de hype voldoet. | 0neg
|
Ik vond het boek eigenlijk heel erg voorspelbaar, ik ergerde me daar best aan tijdens het lezen. Het verhaal is ook niet fijn qua opzet. Door de wisselende perspectieven worden sommige stukken wel 3 keer herhaald, wat gewoon te vaak is om nog spannend te kunnen zijn. De personages zijn ook erg oppervlakkig en niet uitgediept. | 0neg
|
De Amerikaanse schrijfster Gena Showalter liet zich al eerder opmerken met o.a. haar ‘White Rabbit Chronicles’, een reeks geïnspireerd op Alice in Wonderland van Lewis Carroll. Voor haar nieuwe reeks ‘Everlife’ zoekt ze haar inspiratie in het mysterie dat dood en leven heet. Dankzij Uitgeverij Harper Collins en vertaalster Valérie Janssen komt het eerste deel Firstlife ook bij de Nederlandstalige lezers terecht als Eerste Leven.
In de wereld van de zeventienjarige Tenley Lockwood vormt het leven slechts een voorbereiding op de toetreding tot een van de twee rijken in het hiernamaals: Myriad en Troika. Tenley is door haar ouders beloofd aan Myriad, maar het meisje weigert trouw te zweren en riskeert hierdoor in de tussenwereld te belanden. Haar ouders laten haar opnemen in de gevreesde instelling Prynne, waar marteling het middel bij uitstek is om weigerachtige kandidaten over de streep te trekken.
Tenley lijdt zwaar onder de aanhoudende fysieke en mentale kwelling, maar ze houdt voet bij stuk en weigert een keuze te maken. Wat ze niet weet, is dat haar beslissing van groot belang is voor Myriad en Troika. Ze bezit namelijk uitzonderlijke gaven die beide koninkrijken goed van pas zullen komen in hun onderlinge verhitte strijd. In een poging om het meisje voor zich te winnen, sturen beide kampen een gezant. Maar zullen zij Tenley van koers doen veranderen?
In Eerste Leven benadert Showalter de thematiek van dood en leven op een vernieuwende en vermakelijke manier. Haar uitgangspunt met het leven als louter een voorbereiding op wat écht telt, barst van de mogelijkheden en de eerste hoofdstukken doen vermoeden dat Showalter heel wat van die kansen zal benutten. Jammer genoeg raakt die opwinding algauw bedolven onder een chaotische vertelstructuur en een overdosis aan uitgekauwde en platte verhaalelementen.
Puur objectief gezien heeft Showalter genoeg fictieve wereldkennis in haar bezit om een overtuigend universum op te bouwen, maar ze dient deze kennis te rommelig toe en maakt haar uiteenzetting onnodig complex. Daarbovenop hangt het verhaal met haken en ogen aaneen en veroorzaakt het veel meer vragen dan dat het antwoorden biedt. Zeker als het aankomt op hoofdpersonage Tenley en haar verhevenheid laat Showalter de lezer te veel aannemen.
Showalter geeft ook de indruk dat het universum en de ontwikkelingen ondergeschikt zijn aan de onverklaarbare aantrekkingskrachten tussen Tenley en haar gezanten. Dit laatste is niet noodzakelijk een doodsteek voor een verhaal, maar het probleem is dat de personages weinig persoonlijkheid hebben en vooral hun waarde halen uit hun schoonheid. Door de te sterke focus op deze driehoeksverhouding, passeren er heel wat hoofdstukken die weinig te vertellen hebben en die de voortgang belemmeren.
Eerste leven bezit een verfrissende en intrigerende opzet, maar voelt op het einde vooral als een gemiste kans. Hopelijk brengen de vervolgdelen daar verandering in. | 0neg
|
Dit is echt dramatisch, vergeleken met haar eerste boeken is dit niet zo best. Ik moet wel zeggen dat ik niet verder ben gekomen dan ongeveer blz. 70, het is echt slecht. Blij dat ik het niet gekocht heb........ | 0neg
|
Het verhaal begint aardig, maar de beschrijvingen vervelen al snel. En uiteindelijk moet het plot in een paar bladzijden ontrafeld worden. Jammer, want het verhaal-idee had potentie kunnen hebben. | 0neg
|
Maar dan niet goed. Het is ongeloofelijk dat mensen schrijfseltjes zoals Het Bernini Mysterie goed kunnen vinden. Het verhaal is spannend maar spoedt zich van de ene ongeloofwaardigheid naar de andere. Daarom is het fictie hoor ik U zeggen. Tja maar voor mij komt het in dit boek nog meer storend over dan in het ook al flauwe De Da Vinci code. De personages zijn zodanig slecht uitgewerkt dat ze meermaals onbegrijpelijke daden stellen. De ontknoping, die het moet gezegd, zeer onvoorspelbaar is, is van een zodanig nonsensikaal belachelijkheidsgehalte dat ik het boek even opzij moest leggen om te beslissen of ik de enkele bladzijden die nog overblijven zou verder lezen of niet. Had ik maar de andere beslissing genomen. De laatste bladzijden bevestigen alle zwaks dat de rest van het boek reeds veel te lang en veel te breed etableerde. Kortom een zeer zwak boek ! Een ontgoocheling ? Neen is was reeds gewaarschuwd door De Da Vinci code. Ik ben slechts enkele dagen vakantie kwijt aan de zinloosheid van het lezen van dergelijke boeken. | 0neg
|
Een lichte kaft met een goudkleurig getekende kroon met als titel The Royals, je zou een verhaal verwachten over een koninklijke familie, maar dat is niet helemaal waar. Dat ze zich koninklijk wanen dat wel. Wanneer we het over The Royals hebben, dan bedoelen we daarmee de puissant rijke familie bestaande uit vader Callum en zijn 5 zonen Royal. Geestenkindjes van schrijversduo Jen Frederick en Elle Kennedy. Deze twee dames hebben met 5 Royals boeken een ware bestsellersreeks op hun naam staan. De Verleiding is daarvan het eerste deel.
Ella Harper moet sinds het overlijden van haar moeder voor zichzelf zorgen. Haar vader heeft ze nooit gekend. Met haar 17 jaar valt dat niet mee, maar ze is een vechter en wil graag vooruit in het leven. Met verschillende baantjes waaronder striptease danseres probeert ze haar leven op de rit te houden tot ze ontvoerd wordt door Callum Royal. Hij is de steenrijke vriend van haar vader en wil voor haar zorgen. Zijn 5 zonen zijn minder enthousiast en kijken niet bepaald vriendelijk als Ella hun huis binnen komt.
Ella is ook niet enthousiast maar begrijpt wel dat dit haar kans is op een goede opleiding en blijft in huize Royal terwijl ze zich probeert niets aan te trekken van de vijandigheid, en de aantrekkingskracht, van de broers Royal.
Het verhaal op zich is leuk, een soort sprookje a la Assepoester, en wie is er nu niet gek op sprookjes over arme meisjes die rijke prinsen ontmoeten? Het is wel jammer dat er weinig dieptegang in zit. Buiten Ella om leer je geen van de personages kennen. Misschien dat we in de volgende delen beter kennis maken met de rest van de familie. | 0neg
|
Jah Shakespear (a.k.a. Karel Michiels), een in 1960 geboren Belg, is dé reggaekenner van zijn geboorteland. Als succesvolle dj draait hij live en op de radio reggaemuziek. Als freelance journalist schrijft hij erover in kranten en tijdschriften en hij is beheerder van de website www.reggae.be. Zijn enorme kennis van deze muziekstroming heeft hij nu omgezet in de spirituele thriller; De Rasta Revelatie.
Ras Fire, een rastaman uit Holland, wordt in Kingston, Jamaica, vermoord. Omdat er geen getuigen zijn en omdat er sieraden gestolen zijn, gaat de politie uit van een roofmoord. De Belgische journalist Johan Bode weigert dit te geloven. Hij reist af naar Jamaica om de waarheid te achterhalen. Langzaam komt hij erachter dat de moord om heel andere redenen gepleegd is. Een paar weken voor zijn dood is Ras Fire in het bezit gekomen van een mystiek kruis. Dit kruis, het symbool van de vereniging van alle rastas, is nu in verkeerde handen gevallen. Aan Johan de opdracht dit belangrijke sieraad te achterhalen en terug te brengen naar Ethiopië, het land van Haile Selassie.
De Rasta Revelatie is geen gemakkelijk boek. Bijna elk hoofdstuk is gelardeerd met een Bijbelse tekst of met een of andere quote. Tevens komen er generaties van reggae vertolkers voorbij en vermeldt het boek een lijst met meer dan 120 reggaesongs.
Een flinterdun verhaallijntje wordt gebruikt om op een populaire manier de rastabeweging en de reggae muziek onder de aandacht te brengen. Voor wie geïnteresseerd is in deze muziek en/of beweging, zal het boek een openbaring en een bron van herkenning zijn. Wie alleen wat ontspannend leesvermaak zoekt, kan deze geschiedenisles beter achterwege laten. | 0neg
|
Tempelcode belooft volgens de flaptekst een enorm spannend boek te zijn, vol geschiedenis, historie, symbolen en geloof. Ik lees ontzettend veel van dit soort boeken, dus kon niet wachten deze te gaan lezen. Helaas heeft het boek me toch wel enorm teleurgesteld. Het is echt een verhaal wat je 'leest'. Ik had gehoopt dat dit zo'n boek zou zijn waarin je als lezer zelf fanatiek mee puzzelt en probeert de symbolen te ontrafelen, alleen dit soort boek was het totaal niet. Het blijft allemaal wat afstandelijk, ook kan je merken dat er veel is gesneden in het oorspronkelijke verhaal, waardoor er veel nuttige stukken verloren zijn gegaan. Zo kan je zo maar ineens midden in een discussie staan die uit het niks lijkt te komen. Doordat het boek zo afstandelijk is, wordt je nergens meegezogen in het verhaal en blijft de spanning nagenoeg uit. | 0neg
|
In Israël staat een jonge gast met twaalf volgelingen op. Hij kan het goed uitleggen, heeft inderdaad een schare van twaalf volgelingen, doet wonderen, dan denkt een mens al snel aan de vleesgeworden opstanding of terugkeer van Jezus. Als zijn ouders Mariam en Yozef heten, hij geboren is in Betlehem en opgegroeid in Nazareth, dan kan je er moeilijk naast kijken.
De hele wereld kijkt toe, eerst sceptisch, maar nadien in verwondering.
Iedereen wil kennismaken met deze man.
Bijbelwetenschapper Jonathan Weber is zo'n scepticus. Hij onderzoekt het verleden van de man en zijn volgelingen, de wonderen, maar kan niet direct iets vinden dat op bedrog duidt. Schoorvoetend moet hij toegeven dat de man echt is. Zijn huwelijk is er dan al bijna aan want zijn vrouw kan zijn ongeloof niet begrijpen.
Erg veel religieuze en godsdienstige uitspraken en gesprekken in dit boek. Te veel, het duurde veel te lang voordat het een beetje spannend werd. Niet mijn ding. | 0neg
|
De aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 begon razend spannend. Want daar was ineens die oude man, die ‘democratische socialist’ Bernie Sanders, waar vooral de jonge inwoners van de Verenigde Staten mee wegliepen. Hoewel de Democraten uiteindelijk voor Clinton kozen, blijft het interessant om je te verdiepen in de standpunten van deze succesvolle politicus. Daarvoor hoef je echter niet Feel the Bern! te lezen: dit boek beslaat namelijk hoofdzakelijk Sanders carrière in de jaren 80 en 90.
Niets van de kaft doet dit (toch wel belangrijke feit) echter vermoeden. “Tot slot gaat hij uitgebreid in op zijn besluit zich kandidaat te stellen voor de presidentsverkiezingen”, de laatste zin op de achterflap, wekt dan ook valse verwachtingen. Sanders stipt het slechts aan in het voorwoord, meer niet.
Feel the Bern! is absoluut geen politiek manifest waarin Bernie Sanders helder en overzichtelijk zijn politieke standpunten op een rijtje zet. In plaats daarvan is het boek een herziene uitgave van een boek uit 1997, opgefrist met een voorwoord en een uitgebreid nawoord. Wat Sanders toentertijd op papier zette is zijn, overigens best boeiende, verkiezingsstrijd om een extra termijn in het Congres. Hij beschrijft niet alleen de specifieke politieke strijd van dat jaar, maar blikt ook terug op zijn politieke carrière tot dan toe. Hij vertelt over hoe hij in 1981 burgemeester van het kleine Burlington in de staat Vermont werd, ondanks dat hij een onafhankelijke politicus was. Hij beschrijft hoe hij acht jaar lang burgemeester was en elke keer weer herkozen werd. Hij gaat verder met zijn beweegredenen om lid van het Congres te willen worden en hoe dat hem vervolgens verging.
Allerlei dingen die we eigenlijk wel weten, maar toch niet willen weten, zoals de vuile spelletjes die zowel de Republikeinen als de Democraten spelen, passeren de revue. Ook zou je aan de hand van het boek een tabel kunnen maken met de door Sanders behaalde verkiezingsresultaten per jaar: hij is erg gedetailleerd op dat vlak. Natuurlijk lees je zijn standpunten op het gebied van inkomensongelijkheid en de macht van de mediabedrijven wel tussen de regels door, maar het is niet het boek dat je mogelijk zou verwachten: de visie van Sanders op de Verenigde Staten voor 2016 en daarna.
Op dat vlak is het laatste hoofdstuk een lichtpuntje. Sanders is wederom verkozen tot Congreslid en beschrijft welke problemen hij hoopt te gaan aanpakken. Deze blijken in 1997 grofweg hetzelfde als de problemen in 2016 met als speerpunten de (toen al) ongelooflijke kloof tussen arm en rijk in zijn land en de (toen al) uitgeholde democratie. Zijn oplossingen zijn ook in 2016 nog steeds interessant.
In het nawoord komt John Nichols aan het woord. Hij beschrijft hoe Bernie Sanders na 1997 ook nog Senaatslid werd en waarom hij er uiteindelijk voor koos om mee te doen aan de presidentsverkiezingen. Maar dit zijn niet de woorden van Sanders zelf.
Een minpunt van een heel ander kaliber is de slordige vertaling. Missende woorden, grammaticale struikelingen, typfouten en vreemd klinkende, te direct uit het Engels vertaalde zinssneden: het zijn er allemaal net te veel.
Al met al maakt Feel the Bern! de verwachtingen niet waar, maar dat ligt niet aan Bernie Sanders zelf. | 0neg
|
Een dorp in Afrika, vier broers die zonder toestemming van hun strenge vader regelmatig uit vissen gaan en een dwaze waarzegger die op een dag voorspelt dat een visser de oudste broer zal doden. Alle ingrediënten voor een spannend, intrigerend en interessant verhaal zijn aanwezig. Daarnaast nog het feit dat het boek genomineerd werd voor de Man Booker Prize, maakt dat de verwachtingen over De verboden rivier van Chigozie Obioma hooggespannen zijn.
Jammer genoeg blijkt al snel dat het maar niet lukt om echt in het verhaal meegezogen te worden. Er wordt geen spanning opgebouwd, het verhaal boeit niet echt. Mogelijk wordt dit veroorzaakt door het feit dat over gebeurtenissen oneindig lang wordt uitgewijd: na ongeveer vijftig bladzijden gaat het nog steeds min of meer over eenzelfde voorval. De vader van de broers is boos op zijn zonen omdat ze zonder zijn toestemming naar een gevaarlijke rivier zijn gegaan om te gaan vissen. De schrijver verzandt hierbij in het opsommen van extreem gedetailleerde beschrijvingen, zonder dat het verhaal ergens naar toe lijkt te gaan. Al gauw wordt het saai, alhoewel de gedetailleerde beschrijvingen er ook voor zorgen dat je het gevoel hebt in een sprookje beland te zijn. Als lezer waan je je écht in het verhaal, je ziet de kleuren precies voor je, je ruikt de geuren en voelt de sfeer van het Afrikaanse platteland. Maar de verhaallijn ben je dan al kwijtgeraakt; waar wil Obioma naar toe?
Voortekenen, symboliek en dromen komen herhaaldelijk terug en spelen een belangrijke rol in het verhaal. Zo dragen de hoofdstukken titels als ‘de sprinkhaan’, ‘de speurhond’ en ‘de hanen’ en beginnen ze vervolgens met "Obembe was een speurhond" of "Mijn broers en ik waren hanen", waarna een uitleg volgt met de vergelijking tussen een persoon uit het verhaal en het in de titel genoemde dier.
Dat Obioma kunstig gebruik maakt van beeldspraak, laat het volgende citaat zien: " (…) als de poelen die zich in kleine holten in zandwegen vormen. Door de aanblik van deze plas bleef Obembe, alsof hij bezeten was door een wauwelende demon, met bevende lippen hetzelfde refrein herhalen."
De schrijver heeft dus zeker literaire kwaliteiten in huis, in zijn woordkeus blijkt hij een literair talent en soms lijkt hij zelfs meer een dichter dan een prozaschrijver: "Er trok een floers over zijn alziende ogen, waarvan wij dachten dat ze zelfs het kleinste, in het geheim begane vergrijp opmerkten." Zinnen die je een keer overleest. En nog een keer. Dit maakt dan ook dat je nog een tijd door probeert te lezen, hoewel de aandacht voor het verhaal dan eigenlijk al is verslapt. Mooi taalgebruik blijkt uiteindelijk niet genoeg om overtuigd te raken.
Al met al weet de auteur de aandacht helaas niet vast te houden met zijn verhaal, dat het midden houdt tussen een sprookje en een dorpsvertelling, en waarvan men zich kan afvragen of het realistisch genoeg geschreven is. Het gebruik van beeldspraak, symboliek en mooie woorden kan het ontbreken van een intrigerend verhaal niet meer goedmaken. Wellicht dat de literaire talenten van deze relatief jonge debutant (geboren in 1986, zelf van jongs af aan dol op Griekse mythes) bij een eventueel tweede boek in een ander genre (poëzie of een novelle) wat beter tot hun recht komen. | 0neg
|
Een boek dat bol staat van de actie. Op zich is dat positief, maar teveel kan het vervelend maken en leiden tot gedachten als “niet weer”. Geeft nog steeds niks. Waar het fout ging is het eind van het boek. Wat ik me afvraag, is hoeveel research de auteurs hebben gedaan. Ik ga geen spoilers weggeven, maar het eind van het verhaal vliegt compleet uit de bocht. Als je iets meer weet van de materie waar het dan om draait... ik ben er op afgeknapt want het raakte kant noch wal. | 0neg
|
Een gruwelijk verhaal, Anna en haar kinderen hebben de hel op aarde meegemaakt bij deze sekte en vooral bij deze monsterlijke vader.
Toch kan ik me niet voorstellen dat zo'n sterke vrouw zo veel jaren wacht totdat ze pas wegvlucht van dit monster. Natuurlijk werd ze steeds in de gaten gehouden maar uiteindelijk is haar vluchtpoging gelukkig gelukt en dan komt toch steeds bij mij de vraag naar boven waarom niet eerder??
Natuurlijk heb ik makkelijk praten vanaf de zijlijn maar het is nu eenmaal een gedachte die steeds weer bij mij bovenkomt.
Anna woont nu alweer 12 jaar in nederland en 2 jaar geleden liet zij dit boek schrijven door Bert Muns. Het lijkt mij ook vreselijk moeilijk om 10 jaar later dit hele verhaal weer te moeten vertellen. Gelukkig gaat het met Anna en haar kinderen nu heel goed maar daarom lijkt het mij voor hun allen toch moeilijk om hun akelige verhaal weer in boekvorm te lezen. | 0neg
|
Dit boek is een recente Man Booker prijswinnaar en daarom veelbelovend. Al snel blijkt het een stilistisch zeer bijzonder boek te zijn; het is geheel opgebouwd uit citaten van alles en iedereen dat iets met het verhaal te maken heeft.
Dat werkt in eerste instantie verfrissend en kan ook bij vlagen geestig worden, bijvoorbeeld als allerlei mensen totaal verschillende herinneringen hebben van een zelfde avond (stond er nu een maan of niet?). Maar al snel begint die vorm tegen te staan en wordt het teveel een gebbetje; een truukje. Het hindert dan de vertelling enorm, ook omdat de bronvermelding van het citaat steeds aan het einde staat, wat de leeservaring bemoeilijkt.
Intussen heb ik nog niets verteld over het verhaal! Dat draait omde vroege dood van Willie, de elfjarige zoon van Abraham Lincoln, de Amerikaanse president tijdens de donkere jaren van de burgeroorlog. Hij is enorm aangeslagen door zijn dood en bezoekt de dode Willie nog regelmatig is diens tombe. En daar gebeurt iets bijzonders, als er een soort contact lijkt te ontstaan met al de dode zielen, die daar in een soort voorportaal van het hiernamaals rond dolen, net als Willie, en die allemaal nog geen afscheid kunnen nemen van hun leven. Deze dolende zielen zijn meteen de belangrijkste vertellers in dit boek.
Op zich is dit allemaal mogelijk wel interessant, maar helaas zit de gekozen vorm de vertelling teveel in de weg. Daarom naar mijn idee toch niet echt een succes… | 0neg
|
Het boek begint sterk en zorgt dat ik verder wil lezen. Gaandeweg het verhaal worden karakters niet echt uitgediept, het kabbelt een beetje verder. Het verhaal blijft een beetje hangen. Veel en langdurig is stilgestaan bij de facinatie van Lucie m.b.t. het ontleden. Het slot is echter ronduit teleurstellend, niet bevredigend en afgeraffeld.
Het lot van de slachtoffers wordt in één zin samengevat. De uitleg van de toevallige littekens op de hand van Lucie en de betekenis hiervan vond ik nergens op slaan. De epiloog vond ik nutteloos en had geen toegevoegde waarde, in tegendeel.
Dus ik deel de lovende recensies niet. | 0neg
|
Het verhaal begon sterk en maakte mij nieuwsgierig naar wat komen zou. Helaas, er kwam niks... Ik vond het langdradig en saai en heb het maar tot de helft gelezen. Toen vond ik het welletjes.
Ik heb het boek beluisterd als audioboek via Bookchoice. De stem die het voorlas was aangenaam en wist de spanning goed over te brengen. | 0neg
|
Achter de auteursnaam J.D. Robb gaat Nora Roberts schuil. Je weet dus vooraf dat deze auteur, die wereldwijd al meer dan 400 miljoen boeken heeft verkocht, geen nieuwkomer is in thrillerland, integendeel. Vermoord naakt is het eerste deel uit de succesvolle serie In Death, die tot op heden bestaat uit 38 delen.
Deze serie vindt plaats in New York en speelt zich af in de toekomst. In Vermoord naakt verschijnt inspecteur moordzaken Eve Dallas ten tonele. Eve werd op haar achtste als vondelinge van de straat opgepikt. Ze neemt het in haar functie van inspecteur steeds op voor de slachtoffers en weet van geen wijken totdat wraak is geschied. Eve wordt verliefd op Roarke, een steenrijke Ier. Hij is jammer genoeg ook een verdachte in een moordzaak op een meisje van plezier. Het is nu aan Eve om te voorkomen dat er nog meer slachtoffers zullen vallen.
Het is aanvankelijk even wennen aan de gedetailleerde beschrijvingen, die weinig of geen meerwaarde aan het verhaal geven. Nadien wordt het echter lekker vlot doorlezen. Stukje bij beetje wordt het verleden van Eve Dallas blootgegeven. Dit boek is een afwisseling van romantiek (waar Robert als romanauteur voor gekend is), humor en af en toe zelfs harde taal. De aantrekkingskracht tussen Roarke en Eve is ongetwijfeld een pluspunt voor vele vrouwelijke lezers. Qua spanningsniveau kun je Vermoord naakt geen een echte thriller noemen. De ervaren thrillerlezer weet halverwege reeds hoe de vork aan de steel zit. De gekende vlotte schrijfstijl van Roberts vind je in Vermoord naakt terug. Persoonlijk beschouw ik dit boek eerder als een vlot lezende roman, die door een ruim publiek van voornamelijk lezeressen zal verslonden worden. Als roman minstens 3 sterren, als thriller hou ik het liever bij 2. | 0neg
|
De vrienden van de perfecte misdaad is een groep mensen die wekelijks bijelkaar komt om de perfecte misdaad te bedenken. Tussendoor worden er regels opgesteld waaraan deductische detectives moeten voldoen. En dan wordt er een moord gepleegd. In een dergelijk boek verwacht je dat de schrijver zich aan de opgestelde regels houdt, bijvoorbeeld dat de oplossing gevonden moet kunnen worden door deductie en niet doordat de moordenaar zonder enige reden op het eind met een bekentenis komt. Helaas, de auteur laat deze kans schieten. Op het eind van het boek wordt de moordenaar onthuld die een motief heeft dat tot dat moment door niemand geraden kon worden.
Een weinig bevredigend boek. Nog net twee sterren voor de verhandeling over het schrijven van detectives. | 0neg
|
De Australische schrijfster Helen Fitzgerald groeide op in Kilmore, Victoria en studeerde Engels en geschiedenis op de universiteit van Melbourne. In 1991 vertrok ze naar Glasgow waar ze haar studie maatschappelijk werk voltooide. In de Barlinnie gevangenis werkte ze met zedendelinquenten en daar begon ze ook met schrijven. Omdat ze zich volledig op het schrijversvak wilde richten nam ze ontslag, maar keerde er toch parttime terug. Haar ervaring als maatschappelijk werker vormt een bron van inspiratie voor haar boeken. In 2007 debuteerde Fitzgerald met Kleine meisjes. Haar literaire thriller Verloren dochter is in mei 2016 verschenen.
Leah, haar vriendinnen Millie en Natasha en Su, Leah's geadopteerde zusje, zijn geslaagd voor hun examen en om dat te vieren gaan ze met vakantie naar Magaluf, een plaatsje op Mallorca. In een nachtclub laat Su zich in een dronken bui en in ruil voor gratis drank door twaalf jongens pijpen. Van haar handelingen is een filmpje gemaakt en online gezet. Zo goed als iedereen heeft het inmiddels gezien. Later realiseert Su zich wat ze heeft gedaan en verdwijnt. Leah en haar vriendinnen keren alleen naar huis terug. Ruth, de moeder van de twee zussen, is een bekend rechter en wil alles doen om Su weer thuis te krijgen en de degenen die haar misbruikt hebben te straffen. Daarbij gaat ze misschien verder dan ze zou mogen. Ondertussen probeert Su haar natuurlijke moeder te vinden. Slaagt ze daarin of vindt ze wat anders?
De openingszin van het boek 'Ik heb twaalf jongens gepijpt in Magaluf.' is er een die meteen tot de verbeelding spreekt. Het schept een zekere verwachting. Hoe verder het verhaal vordert, merk je dat die verwachting niet waargemaakt kan worden. Het begin van het verhaal is, en zeker voor boek dat thriller genoemd wordt, niet bijzonder opzienbarend en boeiend. Integendeel, het neigt zelfs naar een hoge vorm van saaiheid. Op de uitspattingen van het groepje jongeren na, gebeurt er namelijk hoegenaamd niets.
Het verhaal van de jongeren, en later alleen dat van Su, is redelijk realistisch weergegeven. Het is niet moeilijk om je hier een voorstelling van te maken. Dat geldt echter niet voor dat van Ruth. Haar boze en ook wel bezorgde reactie valt te begrijpen, maar het gedrag dat daarop volgt is schromelijk overdreven en van dien aard dat het bijzonder ongeloofwaardig en zelfs enigszins storend overkomt.
Om het verhaal vaart te geven neemt Fitzgerald regelmatig flinke sprongen in de tijd. Dit doet ze echter op een dusdanige manier dat het verhaal soms erg onsamenhangend en onbegrijpelijk is. De lezer krijgt het gevoel essentiële stukken te missen. Daarnaast is het ook niet altijd direct duidelijk vanuit wiens perspectief een hoofdstuk wordt verteld. Dit kan daardoor nog wel eens voor de nodige verwarring bij de lezer zorgen waardoor het risico bestaat dat de aandacht verslapt.
De belangrijkste personages zijn matig tot redelijk uitgewerkt, waarbij dat van Su er in feite nog het beste vanaf komt. Dit is daarom ook een van de redenen dat het boek grotendeels vrij oppervlakkig blijft en dus in grote mate de diepgang die een literaire thriller kenmerkt mist. Wat wel een goede keuze is, en dat is hoogstwaarschijnlijk te danken aan de vertaler, is de titel van het boek. Verloren kan namelijk op diverse manieren worden uitgelegd: Su die afgedwaald is van haar eigenlijke leven (ze is de weg kwijt) en zich daardoor eenzaam voelt. De vertaalde titel kan echter niet ongedaan maken wat Fitzgerald aangericht heeft. Want Verloren dochter is geen boek dat een blijvende indruk achterlaat. Integendeel, het is er een om snel te vergeten. | 0neg
|
Soms heb je een leuk voorgevoel als je op de achterflap van een boek leest dat het verhaal over een seriemoordenaar gaat. De fantasie krijgt dan een impuls en de meest wilde en spannende momenten treden in je gedachten al op de voorgrond vóór je de eerste pagina, ja zelfs de cover open hebt geslagen. Hoe hard kan dan de teleurstelling toeslaan als je, tijdens het lezen maar één ding niet kunt ontdekken, ondanks de vele en lugubere moorden die er worden gepleegd. Het ene ding dat ik in Ik ben de nacht van Ethan Cross maar niet kon ontdekken was …. De spanning!
De ex-rechercheur moordzaken Marcus Williams wordt geconfronteerd met een paar vervelende moorden die door de seriemoordenaar Francis Ackerman zijn gepleegd. Ackerman benaderd zijn slachtoffers, nodigt ze uit voor een spelletje en de prijs die gewonnen kan worden is, doorgaan met leven. Verliezen is slachtoffer worden van Ackerman en dat betekent een verschrikkelijke aanloop ondergaan naar de dood.
Voor Marcus Williams de aanleiding voor zijn ultieme missie, het stoppen van de gruwelijk daden van Francis Ackerman en voor de toekomst voorkomen dat hij nog eens de gelegenheid krijgt.
Ik ben de nacht is een verhaal waar je haren constant overeind zouden moeten staan en je niet alleen in huis zou willen achterblijven. In de aanhef van deze recensie is al gezegd dat het verhaal een gebrek heeft aan spanning terwijl er genoeg aanleiding voor is. Talloos zijn de levensbedreigende situaties die door, voornamelijk de seriemoordenaar worden gecreëerd maar op een of andere manier krijgt de auteur de haartjes op de armen niet omhoog. Voorbeelden van Patterson, Deaver of Slaughter die dat wel lukken zijn er voldoende en zeker weten zijn er nog wel een tiental auteurs te noemen die dat ook moeiteloos lukt. Maar helaas voor Ethan Cross lukt het hem niet en is het voorlopig alleen de verpakking van het verhaal dat me aan heeft gesproken. Gelukkig voor hem laat hij aan het einde nog voldoende eindjes open liggen voor een eventueel vervolg. Een vervolg waar dan toch wel meer aandacht aan de echte suspense besteed moet zijn, anders helpt een verpakking ook niet meer en is de binnenkant voornamelijk lucht.
Dus Ethan, neem deze boodschap heel serieus, met alleen een leuke verpakking red je het niet!!
Eindoordeel: 2 sterren
Spanning: 2 sterren
Plot: 3 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 3 sterren
Psychologie: 2 sterren | 0neg
|
Laline Paull kwam op het idee voor haar tweede boek ‘The ice’ toen ze samen met haar man een cruise maakte over de noordelijke ijszee en ze zag hoe slecht de Noordpool eraan toe is. Nu er beslissingen worden genomen waardoor de klimaatverandering waarschijnlijk nog meer door zal zetten is dit verhaal relevanter dan ooit. Paulls boek blaast je echter niet weg en weet de boodschap niet urgent te maken.
In de nabije toekomst is het ijs in de noordelijke ijszee grotendeels gesmolten. Dit heeft nieuwe mogelijkheden gecreëerd. Sean Cawson was altijd al gefascineerd door de Noordpool en is er samen met zijn studievriend Tom Harding, met wie hij deze fascinatie deelde, een onderneming begonnen. De mannen raken in het hoge noorden betrokken bij een ongeluk en vanaf die tijd is Tom vermist. Drie jaar later wordt zijn lichaam gevonden door toeristen die een ijsbeer willen zien.
Bij het gerechtelijk onderzoek naar Toms dood wordt Sean geconfronteerd met mensen uit zijn verleden die hem verantwoordelijk houden en met zijn eigen schuldgevoelens. Is enkel het smelten van de ijskappen de oorzaak van het ongeluk? Had hij iets kunnen doen om zijn vriend te redden?
Het duurt lang voordat het verhaal echt op gang komt. Het begint goed met het bericht dat Tom is gevonden, maar doordat daarna lang onduidelijk blijft waardoor Tom gestorven is en wat alle personages met elkaar te maken hebben is het lastig een goed beeld te krijgen van de situatie. Er wordt gesprongen van het heden naar het recente en het verre verleden en niet altijd is duidelijk wanneer een fragment precies speelt. Dit maakt het allemaal nog verwarrender. De citaten over de Noordpool die voorafgaan aan elk hoofdstuk en die niets met het verhaal te maken lijken te hebben scheppen ook geen duidelijkheid. Dat Sean een onuitstaanbare, harde zakenman is wiens grootste droom het is om door iedereen erkend en gerespecteerd te worden maakt het bovendien niet makkelijker om met hem mee te leven.
Pas ongeveer halverwege het boek wordt duidelijk dat er een gerechtelijk onderzoek gedaan wordt naar Toms dood. De rest van het verhaal gaat vrijwel alleen daarover. Dan wordt er eindelijk meer opgehelderd. De kille Sean ontdooit een beetje en lijkt af en toe zelfs bijna menselijk als hij terugdenkt aan hoe zijn vriendschap met Tom begon. Toch wordt ‘The ice’ nergens echt bijzonder. Als het twee pagina’s lange – nogal voorspelbare, maar desondanks vermakelijke – verhaal dat Sean vertelt aan de leden van de Lost Explorers’ Society beter is dan het boek zelf dan weet je dat er iets mis is.
De wending in de laatste hoofdstukken komt nogal uit de lucht vallen en het voelt allemaal een beetje toevallig en gehaast. Na toch nog een redelijk bevredigend einde volgen nog vier pagina’s vol korte fragmenten van een paar zinnen die weinig toevoegen en die vooral voor het dramatische effect toegevoegd lijken, maar die uiteindelijk vooral vragen en irritatie oproepen. Door deze onverwachte gebeurtenis en het open einde voelt het boek niet af.
Het doel van Paull is nobel. Door de trage opbouw, de focus op (ogenschijnlijke) bijzaken en de weinige aandacht voor de schoonheid van de Noordpool zelf slaagt ze er echter niet in om haar belangrijke boodschap goed over te brengen. In plaats van een indringende ecothriller is ‘The ice’ daardoor een langzaam voortkabbelende thriller geworden die pas aan het eind een beetje spannend wordt, als het te laat is om te lezer nog mee te sleuren.
Met dank aan uitgeverij Harpers Collins US en Van Ditmar boekenimport voor het vooruitexemplaar. | 0neg
|
Rachel Joyces debuurtroman De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry is het soort boek waarvan je je afvraagt hoe niemand er eerder was op gekomen. Harold Fry, gepensioneerd en ‘opgesloten’ in een doodgebloed huwelijk met Maureen, ontvangt op een dag een brief van oud-collega Queenie die hij 20 jaar lang niet heeft gezien of gehoord. Ze vertelt dat ze kanker heeft. Geschokt door dit nieuws schrijft hij haar een brief die hij op de post wil brengen. Onderweg besluit hij echter dat hij naar haar toe zal stappen; het begin van een tocht van 800 km.
Tijdens zijn tocht, die ‘gaandeweg’ een bedevaart wordt, overdenkt Harold de huwelijksjaren die achter hem liggen. Hij ontmoet talloze mensen die hem inzichten bijbrengen, vooruit helpen of precies belemmeren in zijn onderneming. Maar bovenal wordt deze tocht een metafoor voor het leven zelf.
Verrassend genoeg houdt Harolds impulsieve beslissing om Queenie de brief zélf te gaan overhandigen ook de redding van zijn vastgelopen huwelijk in. Door thuis weg te wandelen, komen hij en zijn vrouw Maureen weer samen. Wat jarenlang onmogelijk leek (samen dingen doen, écht communiceren, grappen maken, het bed delen …), kan door deze tocht weer wel. Een, deels, ‘omgekeerde vergelijking’ met de Bijbelse figuren Abraham en Sara dringt zich op. Van elkaar vervreemd geraakt in hun huwelijk was ook bij hen ‘vereniging’ ondenkbaar. Op hoge leeftijd krijgen ze toch nog een kind doordat het bezoek van een engel hen weer samenbracht. Harold en Maureen komen weer bijeen omdat Harold van haar wégwandelt. Dankzij Harolds tocht hebben ze het verlies van hun zoon David na al deze jaren eindelijk toch leren aanvaarden. Op die manier hebben zij niet alleen hun zoon, maar ook hun huwelijk teruggewonnen. Want laat dit verlies nu net de splijtzwam van hun huwelijk zijn geweest ...
Dit melancholische boek gaat dus over het (huwelijks)leven waarbij de auteur via de gedachten, belevenissen en anekdotes van Harold Fry het hele scala gevoelens dat daarbij hoort beschrijft: verliefdheid, liefde, ruzie, verlies, ontgoocheling, vervreemding, eenzaamheid, loslaten, gemis, bevrijding, elkaar terugvinden, opnieuw beginnen …
De verdienste, maar tegelijk ook de zwakte, van Rachel Joyces verhaal is de eenvoud. Net hierin onderscheidt zich de meester van de debutant. Rachel Joyce is met haar eerste boek in een valletje getrapt dat grootmeesters (bv. John Williams in Stoner) weten te ontlopen. Enerzijds raakt ze met heel eenvoudige zinnen de kern van alle dingen, en anderzijds is het eenvoudige plot iets te mager en mist de lezer daardoor een zekere gelaagdheid. Ook het einde ontgoochelt wat, zeker omdat het boek zo vlot leest dat je het met moeite kunt wegleggen. Deze twee minpuntjes mogen er geen enkele lezer echter van weerhouden om dit boek te lezen! | 0neg
|
Aangestoken door een hoop enthousiaste recensies en lezerservaringen had ik ook besloten een boek van Bart Debbaut te lezen, maar ik vrees dat het bij deze ene zal blijven. Het boek kon me gewoonweg niet boeien. Het plot ging met een slakkengang en hoewel ik me best even kon vermaken met de relatie tussen Leyssens en Mieke, wilde ik op gegeven moment gewoon dat er weer eens iets echt spannends gebeurde. Veel andere lezers vonden zijn woordenkeus subliem, ik vond het soms verschrikkelijk. Dat iemand klinkt als 'een werkeloze cellospeler met zelfmoordneigingen', is grappig maar misplaatst. Ook de fascinatie van de auteur voor de borsten van zijn personages zorgde bij mij voor wat opgetrokken wenkbrauwen. Ik begrijp dat dat relevant is bij relaties, maar dat ze van iedereen besproken moeten worden...
Ik houd het voorlopig nog even bij Deflo en Aspe. | 0neg
|
Evenals bij zijn debuutroman is het een vreemde mengeling van genre-conventies, waarbij de nadruk ligt op kluchtige humor en amusante personages. De vrolijke, onbezorgde toon van zijn debuutroman is echter meer op de achtergrond gekomen en heeft plaats gemaakt voor een bitter gevoel voor cynisme. Daarbij vormt de grote grap van deze roman dat er enerzijds de lulligheid en het kleinburgerlijke van commissaris Pujol wordt beschreven, maar dat het anderzijds heel grafisch en gedetailleerd de meest gruwelijke aspecten van seriemoordenaars in beeld brengt.Toch weet Tusset dit fantastische gegeven niet helemaal ten volle uit te werken. In een geforceerde poging om zo postmodern mogelijk te zijn word er veel toegeschreven aan de rol van het toeval. Dat maakt het plotselinge en het onverwachte tot iets zonder verdere opbouw of bevredigend gevoel van karakterontwikkeling | 0neg
|
In de jungle wordt een Amerikaanse priester neergeschoten. Uit het niets komen indianen tevoorschijn, pakken de man op en dragen hem weg. In Miami worden Jimmy Paz, zijn vrouw en hun dochter Amelia belaagd door dromen over grote katten. Dan duikt uit het niets de Indiaanse sjamaan Moie in Florida op met de bescherming van zijn god Jaquar. Als er in Miami ook nog twee zakenmannen op afschuwelijke wijze worden vermoord, staat de politie voor een raadsel. Ze vragen hun oude collega Jimmy om hulp en uiteindelijk, om redenen die hij aan niemand bekent maakt, stemt Jimmy toe om hen te helpen.
Michael Gruber heeft in deze thriller duidelijk geprobeerd om het bovennatuurlijk in zijn verhaal te verwerken én een geloofwaardige thriller neer te zetten. In zekere zin is hem dat ook gelukt. Het bovennatuurlijke speelt inderdaad een hoofdrol, maar het komt bij de lezer niet over. Grubers schrijfstijl is dusdanig oppervlakkig dat je als lezer niet verblikt of verbloost bij de heftigste scènes. Als het om de dochter van Jimmy gaat, wordt ze vaak het kind genoemd wat absoluut geen ouderlijke betrokkenheid uitstraalt, waardoor het moeilijk is je met de hoofdpersonen verbonden te voelen.
Daarnaast gebruik Gruber veel woorden uit de taal van de Moie. Dat kan twee kanten op, of het is een versterking van het verhaal en de sfeer, of het maakt het verhaal nog moeizamer. In het geval van De droom van de jaguar is dat het laatste. Daar is ook alles mee gezegd, want het boek is helaas erg voorspelbaar. Er zit wel een plottwist aan het einde, maar die wordt ondergesneeuwd door de overmatige, overbodige bloemrijke taal van Gruber en daardoor is het effect weg. Dat maakt het een boek voor doorzetters die zich door de eerste vijftig paginas heen willen worstelen, want daarna krijgt het verhaal iets meer vaart en leest het beter weg, maar ook dan ontpopt het zich nog steeds niet als een hoogvlieger. | 0neg
|
Dit is ongetwijfeld een belangrijk boek, maar nadat ik het begin veelbelovend vond heb ik het boek na zo'n dikke honderd pagina's terzijde gelegd en blijft het onuitgelezen.
Müller heeft in 2009 de Nobelprijs voor de literatuur gekregen, maar dat is voor mij niet altijd een aanbeveling, in tegendeel: net als bijvoorbeeld haar collega-prijswinnaars Coetzee, Naipaul, Le Clézio en Saramago kan mij de manier van opschrijven en vertellen niet bekoren. Jammer!
Gelukkig is de prijs dit jaar naar Modiano gegaan, die kan mij wel bekoren. | 0neg
|
Zo af en toe kom je een boek tegen waarvan je denkt 'dat had ik kunnen schrijven'. Dit was er zo eentje.
Kan niet zeggen dat ik dit een extreem boeiend boek vond. Peter de Zwaan heeft wel betere boeken geschreven dan deze. | 0neg
|
Samenvatting:
In het verhaal probeert een schrijver ( Ronald Giphart) op een erg populaire manier de inzichten van een wetenschapper ( Mark van Vugt) te poneren als vaststaande feiten.
Het verhaal is dat een aantal eigenschappen die we hebben opgelopen in het
allervroegste begin van de evolutie, toen we net rechtop liepen, nu onze ontwikkeling en ons gedrag bepalen. Vandaar de titel mismatch, dat zijn de afwijkingen tussen ons intrinsieke gedrag en het gedrag wat we eigenlijk zouden moeten vertonen.
Daarbij gaat de schrijver een aantal gebieden langs, zoals ziektes seksualiteit,
geloof, de klimaatverandering, enz.
Opinie
Het boek is heel erg vlot geschreven, met veel grapjes daartussen om het maar zo populair mogelijk te maken. Het verhaal lijkt veel op Sapiens ( Harari,) maar dan veel meer populair gemaakt. Hierdoor(?) staan er heel erg veel tegenstrijdigheden in het verhaal.
Zoals de Giraffe Gérard krijgt door de evolutie een lange nek, want dan kan hij beter bij de blaadjes hoog in de boom. Zijn neef kan dat niet, dus sterft uit. Maar beide wonen op de Afrikaanse savannen. Bovendien wordt de leefwereld van de eerste mensen ( inderdaad weer op de Afrikaanse
savannen) omschreven op een manier alsof de schrijver er zelf bij is geweest.
Waarom ons 'oude' brein voor sommige patronen blijft vasthouden aan al die oude gewoonten maar soms ook razend snel omschakelt (internet/computers/smartphones/social media) wordt helemaal niet duidelijk of vaak helemaal niet besproken. Op deze manier wordt het boek wel heel erg populair en is het
moeilijk na de eerste 20 blz het wantrouwen aan de kant te zetten. Dus halver wegen maar gestopt met deze flauwekul.
Overigens is het wel bewonderenswaardig om het verhaal in zulk hypermodern taalgebruik en met zoveel grappige zinnen te kunnen schrijven. Maar na 50 blz worden al die grapjes wel erg veel van hetzelfde. | 0neg
|
Ik heb het boek met dubbele gevoelens gelezen. Het boek vertelt een goed verhaal waarin de onderliggende boodschap gedurende het boek mooi wordt verweven. “Neem het leven zoals het is en ga er voor ondanks alle tegenslagen”. Echter vind ik het boek teveel toevalligheden hebben waardoor ik de bekoring miste die ik had verwacht bij het boek. Tevens zit er mijn inziens ook een foutje in. De vrouw laat haar GSM thuis maar belt wel op een gegeven moment haar vriendin.
Het verhaal op zich wordt mooi beschreven. Ik vind de schrijfstijl prettig en er zit zeker een opbouwende lijn in het verhaal. Ook de relatie met Tumi, de slechtziende en bijna dove jongen van 4 jaar, beschrijft ze mooi. Haar twijfels aan het begin en de steeds meer groeiende moedergevoelens naar Tumi worden steeds intenser.
Van mij had het boek wat meer mogen leven gedurende het boek. Nu wordt in het begin van het boek al beschreven wat in hoofdlijnen zijn in de daarop volgende hoofdstukken. Ik heb het boek zeker niet met krommende tenen gelezen maar het boek "riep"ook niet om snel verder gelezen te willen worden als ik een moment voor mezelf had. | 0neg
|
Wat een flop. Aanvankelijk komt het verhaal mooi op gang, het is spannend en zeer lezenswaardig. De korte inhoud leest u wel in de andere recensies. Vanaf de tweede helft van het boek gaat het snel bergaf. De wendingen in het verhaal zijn met de haren gesleurd, overdreven en hoe langer hoe ongeloofwaardiger. De schrijfstijl lijdt er zelfs onder. Er wordt 32x in een conversatie de zinsnede, "kapt hem af" gebruikt, om aan te geven dat iemand onderbroken wordt. Ik geloof niet dat het de vertaling is die hier zeurt. Ook het veelvuldig terug herhalen, uitleggen, de lezer bij het handje nemen, alsof je bij een nieuwe episode telkens nog even een korte inhoud moet meekrijgen van de vorige. Het einde is in een soort Bruce Willis stijl zo over de top dat het lachwekkend wordt. De epiloog die dan nog eens in extenso moet beschrijven hoe het schrijverspaar de puzzle toch echt wel in elkaar heeft gekregen is geen hoogtepunt van literair genieten. Spijtig, want het verhaal beloofde aanvankelijk veel meer. | 0neg
|
200 bladzijdes lang een geratel over hetzelfde. Alles wat op 200
bladzijdes geschreven staat zou op 1 A viertje kunnen. Te gek voor
woorden dat hier een boek over geschreven is. Zonde dat ik mijn
kostbare tijd aan dit boek besteed heb. Op nu naar een goed boek | 0neg
|
Als het leven geen betekenis meer heeft, te zwaar of te pijnlijk wordt en geen arts wil je helpen menswaardig te sterven, wat dan? Nadat die vraag mij werd gesteld dit boek gelezen waarin op duidelijke, goed begrijpelijke wijze de mogelijkheden voor een zelf gekozen dood wordt beschreven. De hoe, waarmee, en niet te vergeten waarschuwing met betrekking tot de wetgeving beschreven technieken laten zien dat een mens zelf een keus mag en kan maken. Niet altijd makkelijk, maar wel in eigen regie. | 0neg
|
Midden in de nacht ramt een groot zeiljacht de kade van de haven van Reykjavik.
Aan boord geen spoor van de bemanning of passagiers. De politie staat voor een raadsel.
Zo begint het boek Stuurloos van de IJslandse schrijfster Yrsa Sigurdardottir.
Aan boord van het zeiljacht waren drie bemanningsleden en Aegir en Lara met hun tweelingdochters.
De ouders van Aegir vragen advocate Thora Gudmundsdottir om hen bij te staan in deze zaak.
Thora doet haar best om in samenwerking met de politie er achter te komen wat er gebeurd is tijdens de reis van het zeiljacht vanaf Lissabon naar Reykjavik.
In één verhaallijn volgen we haar onderzoek. In de andere verhaallijn volgen we de gebeurtenissen tijdens de zeiltocht.
Het personage van Thora komt in het verhaal niet goed uit de verf, je kunt als lezer niet echt met haar meeleven. Ook de andere personages blijven te oppervlakkig.
Het verhaal heeft niet veel vaart hoewel er van alles gebeurt en er diverse doden vallen.
Het sprak mij niet zo erg aan, ik had er meer van gehoopt omdat ik fan ben van Scandinavische auteurs. Misschien zijn de eerdere boeken over Thora wel de moeite waard, maar Stuurloos komt in elk geval niet in mijn rijtje favorieten. | 0neg
|
Ik ben een fan van Tami Hoag en wilde kost wat kost dit boek lezen, wat een afknapper, het 'erotische' gehalte is te hoog wat mij betreft, het verhaal in het algemeen genomen is goed dus daarom twee sterren. | 0neg
|
Dit is mijn eerste kennismaking met een van de boeken van Suzanne Vermeer. Het ging niet helemaal van harte. Gelijk in het begin merkte ik al dat ik weinig inlevingsvermogen met de hoofdpersoon voelde. Hoe Karin op haar ouders reageerde toen die haar vertelden over haar adoptie, kwam veel te gespeeld en overdreven over. Vanaf dat moment was, voor mij, de geloofwaardigheid van de hoofdpersoon als sneeuw voor de zon verdwenen.
Ik heb toch doorgezet, denkend dat het wel beter zal worden, hopend dat ik enkel nog wat in het verhaal moest komen. Het verhaal van Karins verleden was wel interessant, hoe haar vader tot de adoptie kwam en wat er met haar moeder gebeurd is. Ook de link tussen Jonas en de vermissing van jonge kinderen is een leuke toevoeging. Voor de rest vond ik het verhaal nogal dunnetjes, heb ik me geërgerd aan Hailey en haar zus de detective en was de dader voorspelbaar.
Kortom: ik zou dit boek niet aanraden. | 0neg
|
Ik vind het thema van het boek wel boeiend. Namelijk het conflict van vader en dochter. Heel jammer vond ik de uitwerking daarvan. Ik vond het een saai boek, ondanks dat het wel gemakkelijk weg las. Ik heb dan ook zeer veel moeite gehad het verhaal te lezen tot het einde. | 0neg
|
Bewondering voor het opschrijven van de ervaringen. Om zo ook het taboe op mishandelingen en seksueel misbruik door moeders met zonen te doorbreken.De schrijfstijl en vorm van het verhaal spraken echter niet aan. Het kwam wat rommelig en ongestructureerd over. | 0neg
|
Wat een saai en ongeloofwaardig boek. Even overwoog ik maar één ster toe te kennen, maar de beschrijvingen van het Bretonse landschap zorgden ervoor, dat het er toch een geflatteerd tweetal werd.
Het verhaal over de Duitse mevrouw, die jarenlang samenleefde met haar harteloze echtgenoot en eindelijk denkt te ontsnappen door zelfmoord te plegen door van de Pont Neuf in Parijs te springen wist me niet te overtuigen of te boeien, uitlezen kostte me moeite. De mevrouw werd gered, kwam in Bretagne terecht, waar ze plotseling heel goed kan koken in een restaurant en over nog talloze kwaliteiten te beschikken. Zo heeft ze jaren geen accordeon gespeeld, maar kan nu optreden met een versleten exemplaar dat ze nauwelijks kan tillen. Iedereen houdt van haar en zij houdt van iedereen.
De in Bretagne circulerende verhalen worden er door het hele boek heen ook met de haren bijgesleept, de heksen en elfen tieren welig.
Snel vergeten maar. | 0neg
|
In dit debuut schotelt Rik Raven ons een erg interessant idee voor: tijdens het schrijven van een verhaal worden zowel de schrijver als de personages door elkaar beïnvloed. Ze moeten uiteindelijk samenwerken om het ultieme gevaar te stoppen. Ok, de idee van een personage die met zijn eigen auteur in aanraking komt is niet nieuw, maar het kan wel tot hele interessante verhalen leiden. Helaas komt dat hier niet goed uit de verf.
Hoewel ik de idee achter het boek goed gevonden vond, vond ik de uitwerking erg tegenvallen. De personages kwamen niet echt tot leven, waren erg stereotype en zeker in het geval van de gunslinger té machtig. De relaties tussen alle personages waren niet echt goed uitgewerkt. Verder vond ik haar schrijfstijl erg moeilijk om doorheen te komen. Al vrij snel had ik de neiging om het boek aan de kant te gooien, en ik heb echt moeite gehad om het uit te lezen. Dat is jammer.
Ik denk dat dit boek een gedegen redactie mist: ik hoop dat ze die in haar latere werk wel heeft kunnen vinden. Op dit moment geef ik niet meer dan anderhalve ster. | 0neg
|
Ik neem toch een hond.
Is dit”granlit”, literatuur voor grootmoeders? Het lijkt er sterk op want het gaat vaak over de aankopen van schoenen, tassen en andere typisch vrouwelijke aangelegenheden.Toch kan het boek heel goed door mannen worden gelezen omdat Marjan Berk, in vaak verrassende formuleringen, met veel humor, de lezer een paar genoeglijke uren bezorgt.
De hoofdpersoon, Lena Steketee, ervaart de voor- en nadelen van het ouder worden en is vaak beducht op gevaren die haar vanuit de boze buitenwereld zouden kunnen bedreigen. Zo schuift zij s`nachts haar bed voor het raam om zodoende het tuinhekje te kunnen horen wanneer dit wordt geopend door ongenode gasten. Een hond lijkt de oplossing maar omdat Lena nogal ondernemend en reislustig is, komt het daar voorlopig nog niet van. Heel grappig is ook de beschrijving van de manier waarop Lena en haar vriendin de technische problemen met een afstandsbediening van een bed te lijf gaan. Ronduit hilarisch is de beschrijving, in een flash back, van het huwelijksleven van Lena samen met Gregory. Verondersteld kan worden dat er heel wat autobiografische trekjes aan dit verhaal verbonden zijn. Lena en haar vriendinnen maken zich vrolijk over dementerende ouderen, maar is hun eigen korte geheugen nog wel in orde? Ze heeft haar kleinkinderen lief maar het valt haar toch zwaar om steeds opnieuw zogenaamde leuke dingen met ze te doen. Na een bijeenkomst van verontruste vriendinnen en buurvrouwen, waar uit en te na de gevaren werden besproken die alleenstaande vrouwen bedreigen, besluit Lena toch weer en hond te nemen. Ze denkt aan een teckel maar wanneer een buurman, die opgescheept is met een grote St. Bernard, haar vraagt een weekend op dit grote kalf te passen, verbetert haar humeur en haar lichamelijke conditie. Omdat ze in een wetenschappelijk rapport heeft gelezen dat de aanwezigheid van een hond in grotere mate bijdraagt aan het welbevinden van bejaarde dames dan een mannelijke partner, besluit ze de toenaderingspogingen van de buurman af te houden. Ze gaat met enige regelmaat op allerlei honden passen en blijft intussen dromen van een ondeugende vrolijke en glanzende teckel.
Een onderhoudend boek, knap geschreven. Het kan tijdens eentonige trein- of vliegreizen heel goed de verveling verdrijven.
Ik neem toch een hond. Auteur Marjan Berk. Uitgeverij Atlas. ISBN 978 90 450 6777 3.
Lodewijk Lasschuijt. | 0neg
|
Dit boek pakte mij totaal niet. Zorgwekkend misschien omdat het wordt bedolven onder lovende kritieken. Connie Palmen zegt zelfs dat het het ontroerendste en grappigste boek is dat ooit over rouw werd geschreven. Ik miste zowel de lach als de traan. Teleurgesteld misschien dankzij veel te hoge verwachtingen. Ik had het tweede boek van Porter al in huis 'Lanny' maar ook hier spreekt de stijl die misschien heel origineel is mij nog niet gelijk erg aan. | 0neg
|
Aardig boek voor tussendoor, niet veel diepgang, soms wel humoristisch. Past eigenlijk wel in het Bouquetreeks genre. | 0neg
|
Nee, het heeft me niet kunnen boeien. De eerste 250 bladzijden zijn rommelig, aktieloos en ronduit saai te noemen. Bovendien zit er een groot portie Amerikaanse politiek in, waar je van moet houden. Maar los daarvan, vind ik de opbouw en de snelheid, beroerd. Na 250 bladzijden kwam er langzaam enige snelheid in het verhaal.
Het was de eerste keer dat ik een boek van Baldacci las, maar het zal ook meteen de laatste keer zijn. Naarmijn bescheiden mening een afrader dus. | 0neg
|
Bij VN zitten recensenten die helemaal weg zijn van Lescroart; ik heb die voorliefde nooit echt kunnen volgen, want ik vind de meeste van zijn boeken best aardig, maar vier sterren halen ze bij mij niet zo snel. Ik was dus blij om te zien dat ook bij de Crimezone-recensent de gedachten regelmatig afdwaalden tijdens het lezen van The Hunt club. Om de een of andere reden vond ik het moeilijk om bij de les te blijven, en ik heb er lang over gedaan om het boek uit te krijgen.
Toch zijn de eerste hoofdstukken, de kennismaking met Hunt, heel aardig. Daarna vertraagt het tempo; er vindt een lange opbouw plaats van de ontrafeling van de dubbele moord. Personages die later onbelangrijk blijken te zijn, worden uitvoerig beschreven. De spijkers met koppen laten erg lang op zich wachten. Wat ook niet helpt, zijn de pogingen tot humor van Lescroart. Waarschijnlijk zijn dat allemaal factoren die ervoor zorgden dat ik maar niet echt in het verhaal kwam. | 0neg
|
In het begin was het inderdaad echt ploeteren door dit boek. Maar na een tijdje begon het toch enigszins vermakelijk te worden. Bij sommige scenes heb ik hardop zitten lachen, wat toch wel wat zegt.
Maar dit boek heeft geen verhaallijn, je hebt geen idee waar het naar toe gaat, er is geen structuur, het plot ontbreekt en het einde is op zijn zachts gezegd wazig. Als je dus gewoon leuke stukjes verwacht zonder een duidelijk verhaal, heb je een prima boek in handen! | 0neg
|
Vreemd dat dit boek als 'nieuw' uitgebracht wordt, het is inderdaad al een ouder boek maar dan onder een nieuwe naam. Ik had het bijna gekocht, maar kwam er door een inkijkexemplaar achter dat dit een boek was dat ik al lang gelezen had, 10 jaar geleden zelfs al. | 0neg
|
Dat heb je er nou van! Niet eerst gekeken naar reacties van Dizziedinnen of -dinden op dit boek en dus een teleurstellende leeservaring. Omdat ik vind dat ik ook regelmatig buiten mijn 'comfortzone' moet lezen, had ik (o.a) dit boek geselecteerd voor mijn Lees eens wat anders-challenge en dit boek viel, volgens de bibliotheek tenminste, in de categorie 'humor'.
Conclusie: not my cup of tea en er viel, althans voor mij, weinig te lachen. Zelfs niet te glimlachen. Waar de termen 'gedurfd' en 'inventief' bij de beschrijving van dit boek vandaan komen, is voor mij net zo raadselachtig als de indeling in de categorie 'humor', want naar mijn mening is het een noch het een noch het ander. Als dit boek in 2003 was uitgebracht, was het - in Amerika - waarschijnlijk wel een gedurfd boek geweest, maar nu: nah. En al helemaal niet voor Europese lezers!
Het einde is overigens helemaal om te huilen zo zwak. Nee, geen geslaagd boek. | 0neg
|
Het huis van de drenkeling.
Een boek van Guillermo Rosales, het begint dat William Figueras door zijn tante gebracht wordt naar een huis waarop staat Boarding Home, hij wordt daar achter gelaten, daarvoor is hij in zeker drie gekkenhuizen opgenomen geweest.
Er verblijven diverse patiënten zoals René en Pepe, de twee zwakbegaafden, Hilda, Pino en nog diverse andere personen.
Het boek beschrijft het tehuis als iets waar je nog niet dood gevonden wil worden, het is er smerig en het eten is ronduit niet te eten.
Meneer Curbelo de baas van het huis laat het meeste werk althans als je het werk kan noemen doen door Caridad heet.
Er wordt ook geen wc-papier verstrekt al is dat wettelijk verplicht, protesteren heeft geen nut want dan word je gewoon buiten de deur gezet.
Na het lezen van het boek moest ik echt even bijkomen, het zijn honderdvijfendertig pagina’s ellende. Het heeft mooie zinnen maar van mij krijgt het boek toch maar 2 sterren, omdat het zo in en in triest is. | 0neg
|
Als je de flaptekst leest denk je dat je een familiegeschiedenis gaat lezen over een familie in het Duitse Lübeck van de 20e eeuw. Dit was een roerige tijd in Duitsland. Eerst de Eerste Wereldoorlog, dan de Tweede Wereldoorlog en de onrusten van de jaren 90. We volgen de verschillende generaties in deze roerige tijden. Het verhaal houdt echter geen chronologische volgorde aan. Het springt van de ene tijd in de andere. Normaal gesproken heb ik daar niet zo’n moeite mee, maar bij dit boek viel dit toch wel tegen. Het is wel poëtisch geschreven, hoewel het op het eind meer een wirwar van hallucinaties is dan poëzie. Er zit volgens mij ook veel symboliek in dit verhaal. Hiervan is veel mij echter ontgaan. Dit had meer aandacht verdiend met meer uitleg en diepgang. Er zit ook veel magie in het boek, waarvan de betekenis me niet duidelijk is. Hier wordt ook niet op ingegaan. Het verhaal wordt helaas niet één geheel. Het bestaat voor mij uit losse stukken geschiedenis en de verhaallijn is mij niet helemaal duidelijk. Hierdoor gaan de personages helaas ook niet leven. | 0neg
|
Toen mijn vader vroeg of ik misschien iets te lezen wilde hebben voor mijn verjaardag, zei ik: 'verras me maar. Zolang het maar geen boek wordt over Joodse immigranten die de Tweede Wereldoorlog hebben overleefd.'
Wat koopt-ie voor me?
Juist. Dit boek. Had-ie een goede recensie over gelezen, geloof ik.
Met het thema heb ik al vele malen kennis gemaakt, via boeken van Chaim Potok, Isaac Bashevis-Singer en nog wat schrijvers, van wie ik de namen ben vergeten. Verhalen die zijn doorspekt met ingewikkelde rituelen en onnavolgbare wetten en leefregels, uit een wereld die me eigenlijk vreemd is en graag neerkijkt op de rest. Een tijdje geleden heb ik besloten dat ik verhalen als deze niet hóef te lezen. Het scheelt een hoop onrust en ruimte voor nieuwe ontdekkingen uit andere windstreken.
Nochtans heb ik dit boek een kans gegeven en een serieuze poging gedaan. Ik ben tot ongeveer 1/3e gekomen. Toen heb ik het boek terzijde gelegd. Het wist me niet te pakken. | 0neg
|
Hoewel ik Zonnestorm en Midzomernacht met veel plezier heb gelezen heb ik Het zwarte pad na 100blz weggelegd. Ik heb namelijk geen idee wat ik nu zit te lezen, een rare brij van samen geraapte gebeurtenissen......
Het gaat weer over Rebecka Martinsson, zij is de weg kwijt geraakt door een psychose maar waardoor het derde deel in deze reeks zo de weg kwijt is?? Jammer, na de vorige twee wel leuke boeken! | 0neg
|
Struikelbank is het vierde boek van Sybren Kalkman rond hoofdpersoon Rob van Dam en hij heeft daarvoor de Haarlemse Debuutprijs (!) ontvangen. Kalkman en Van Dam zijn beiden accountant met pensioen.
Daags na de rampzalige Koninginnedag van 2009 gaat Kalkman naar zijn voormalige werkgever, waar hij in een gijzeling terechtkomt. Een vrouw heeft veel geld verloren met beleggingen door de kredietcrisis en ze komt verhaal halen. Na de noodlottige afloop van de gijzeling weet Van Dam de hand te leggen op een dossier van die vrouw, waarin informatie staat over de beleggingen die zij heeft gedaan. Aan de hand van dit dossier wil Van Dam uitzoeken wat precies de oorzaak was die de vrouw tot deze wanhoopsdaad dreef.
Als ex-accountant weet Kalkman waar hij over praat als het over de financiële achtergronden van de kredietcrisis gaat. In zijn boek en op zijn site zegt hij dat hij op zoek is gegaan naar het ontstaan van de kredietcrisis en dat hij zich boos maakte. Struikelbank weerspiegelt de persoonlijke mening van Kalkman. Het spanningselement heeft hij toegevoegd om het een leesbaar verhaal te maken.
Dat is ook de makke van het boek, tenminste voor wie het als thriller wil lezen. Er is veel uitleg over financiële toestanden, met af en toe wat actie om de vaart erin te houden. Struikelbank lijkt een boek dat Kalkman voornamelijk geschreven heeft met zichzelf als lezer in zijn achterhoofd. Daarnaast had er wel wat geschrapt mogen worden. Als een gepensioneerde met een hoop vrije tijd weidt Van Dam soms teveel uit over allerlei details die hem opvallen, maar die niet ter zake doen.
Dat Kalkman veel ervaring met schrijven heeft, is te merken. Er staan geen slechte zinnen in, maar tegelijkertijd boeit de schrijfstijl niet. Te veel financieel gedoe en te weinig actie maken van Struikelbank geen thriller voor een groot publiek. | 0neg
|
De op Gran Canaria woonachtige Paul Goeken debuteert met Hammerhead. In deze thriller wordt het toeristische eiland geconfronteerd door een belegering van miljoenen haaien in bijna alle soorten en maten. Het is een ramp voor het toerisme en daarom wordt een team van experts onder leiding van de New Yorker Ethan Cohen ingezet om een oplossing te vinden. Maar zo eenvoudig is het niet. Het team zoekt met grote inzet naar een verklaring voor het zeer ongebruikelijke gedrag van de haaien. Zelfs soorten die normaal solitair leven, trekken op met de stoet van haaienvinnen. Het is een onwerkelijke situatie die een verklaring vereist!
Als voormalig eigenaar van een duikcentrum is de liefde van Goeken voor de zee goed te merken. De wijze waarop hij de onderwaterwereld beschrijft, is zeer fascinerend. Vooral in het begin van het boek weet hij mij als lezer moeiteloos mee te slepen. Daarmee is het duidelijk dat de debutant potentieel heeft.
Toch slaagt Paul Goeken er niet in mij tevreden te stellen. Het fenomeen van de haaien roept vele vragen op die uiteindelijk niet beantwoord worden. 270 bladzijden en tientallen doden verder geeft hoofdpersoon Cohen ook ruiterlijk toe dat hij het niet weet. Wat een domper! Daar komt bij dat ik halverwege het boek verzuip in de onduidelijke intriges van de Spaanse geheime dienst. Ook de voortdurende afwisseling van verleden tijd met tegenwoordige tijd verminderen het leesgemak behoorlijk. Eigenlijk is dat ontzettend jammer voor een boek dat zo veelbelovend begon. | 0neg
|
In De volcontinu van Philip Snijder wordt het leven van de naamloze hoofdpersoon in levensfragmenten beschreven. Elk hoofdstuk beschrijft slechts een kort moment in een bepaald jaar van de hoofdpersoon. Bij de overgang van hoofdstuk naar hoofdstuk wisselt Snijder van verteltijd. De ene keer is het voltooid verleden, de andere keer tegenwoordige tijd, en dan weer een mengeling van die twee. Dat is een middel waardoor je als lezer voortdurend wakker blijft.
Het perspectief van De volcontinu is volledig personaal en daarmee ook uitsluitend onbetrouwbaar. Het beschrijft het leven van een gewone man met gewone wensen en lusten. Een man met gewone verwachtingen, gewone gebreken en gewone relaties. In combinatie met de heel geconstrueerde taal maakt dat een markante paradox. Hoezeer het leven niet te plooien is, zozeer is het schrijven hier een geaffecteerde ambacht.
Een tweetal voorbeelden:
"Het [het bier, red] kostte ons vrijwel niets – ik meen een dubbeltje per glas – en we stortten het, zo nu en dan proostend op de minister van Defensie, zonder onze slikspieren te gebruiken met een continue stroom in ons nog maar net de puberteit ontgroeide lichaam".
"Er viel in hem niets te ontdekken van de gedistingeerde een intellectuele habitus die ik me had voorgesteld bij een man die dagelijks in dit rijk van het gedrukte woord verkeerde tussen het lezende deels des volks."
Het hele boek staat vol met dit soort volle en ietwat kunstmatige zinsconstructies. Daarmee laat Snijder zien dat hij vernuftig met woorden zinnen construeert en dat levert inderdaad hier en daar heel mooie taalbelevingen op, maar kan ook voor een vacuüm zorgen waardoor je als lezer vooral behoefte hebt aan wat loze opvulling. Als elke zin raak en gevat is, dan vertraagt het lezen.
Ook al worden er belangrijke momenten van deze man – dat blijkens het motto iedereen ‘overkomt’ - beschreven, toch beklijft de hoofdpersoon niet als een personage waar enige vorm van empathie, of antipathie voor opgewekt kan worden. Dat is op zich intrigerend, helemaal omdat de hoofdpersoon niet alleen naamloos blijft, maar op de kaft ook gezichtloos wordt weergegeven.
De volcontinu is al met al de geschiedenis van een doorsnee leven dat met een ambachtelijk schrijversethos is beschreven. | 0neg
|
Ik heb dit boek in de Engelse vertaling gelezen (origineel is in het Noors), maar ik vond het niet om door te komen. Hoewel ze daar prima redenen toe heeft gedraagt de hoofdpersoon zich zo bizar dat ik mij onmogelijk met haar kon identificeren. Dat maakt haar meteen een stuk minder sympathiek en door haar gedrag zelfs vermoeiend en irritant. Het kon me weinig schelen wat er verder zou gebeuren en dat maakte dat ik het iets over de helft van het boek heb opgegeven. Jammer, want de schrijfstijl en het taalgebruik zijn erg prettig. Maar ondanks de goede start kon het boek me niet roeren. | 0neg
|
Huidpijn is een verhaal over diepgewortelde gevoelens van een jonge vrouw. Anne Koster, waar grotendeels het verhaal over gaat is een beroemde tv-ster in Nederland. Ze heeft haar eigen show en is vaak te gast in verschillende bekende tv-shows. Anne is verliefd op Sam en Sam lijkt net zo verliefd op Anne. Sam wil een kind met Anne, maar wanneer blijkt dat dit niet op de natuurlijke manier kan lukken, gaan ze samen een IVF traject in. Sam en Anne staan hier samen volledig achter, totdat Anne een zware operatie heeft ondergaan om haar eicellen te laten verwijderen.
Op het moment dat Anne wakker wordt uit haar narcose zit Sam naast haar aan het bed met de boodschap dat hij geen kind van haar wil, omdat hij verliefd is op iemand anders.
Anne’s leven stort binnen enkele seconden volledig in. Ze weet niet meer waar ze het zoeken moet, Sam wil geen kind met haar, dus ze zal nooit meer moeder worden, een droom valt in duigen. Als klapt op de vuurpijl blijkt ze ook nog eens haar show kwijt te zijn, doordat het te weinig kijkcijfers had.
Wanneer duidelijk wordt dat Sam daadwerkelijk Anne’s leven verlaat beseft Anne dat haar leven zonder hem niets voorstelt. Ze is alleen en heeft een meisje van 17 (haar buurmeisje) als een van haar vriendinnen. Ze kan er alles bij kwijt. Haar manager ziet dat Anne steeds verder aftakelt in haar problemen. Ze drinkt steeds meer en lijkt een agressievere houding aan te nemen. Anne ontkent dit en blijft beweren dat het goed met haar gaat.
Op het moment dat Sam van de radar verdwenen is net nadat ze te horen heeft gekregen dat de nieuwe vriendin zwanger is van Sam beseft Anne dat het echt niet goed gaat met haar. Ze drinkt heel veel en zoekt op ieder moment een uitvlucht voor de uitnodigingen in bekende shows.
Door het verhaal heen wordt het verhaal over Anne’s jeugd beschreven. Ze had een temperamentvolle vader, waardoor ze zich altijd aan zijn regels heeft moeten houden. Na de dood van haar vader raakte haar zus verslaafd aan drugs en alcohol, terwijl ze een kind had. Haar moeder zorgt voor het kind terwijl de zus van Anne van haar probleem probeert af te komen, tevergeefs weliswaar.
Tijdens het lezen van het boek vond ik het sterk dat constant de gedachten en beweegredenen van Anne in beeld werden gebracht. Weliswaar deden de gedachten van Anne me wel iets en miste ik daarin de diepgang. Er werden naar mijn mening grote problemen aan het licht gebracht, maar ook weer snel weggewimpeld. | 0neg
|
Het spijt me maar ik vind dit echt geen goed boek. Of je schrijft een boek over kunst en poëzie, of je schrijft een thriller, maar op deze manier gemixt vind ik er echt niets aan. Juist zoals in de De Da Vinci Code heb ik de indruk dan Dan Brown opschept over zijn research. Ik heb echt geworsteld met de eerste 400 pagina's, het is een wonder dat ik het boek uitgelezen heb met al de geleuter over Dante, Inferno en kunst. Dit is echt wel het laatste boek dat ik van Dan Brown gelezen heb. De hype rond zijn boeken is beter dan de boeken zelf. | 0neg
|
Ging kon er niet echt doorkomen. Zal aan mij liggen maar was nu eenmaal zo. Zullen velen zijn die het juist top vinden vanwege kenmerken die voor hen bekend zijn en daardoor verder kunnen | 0neg
|
Nog niet eerder iets van Jenny Colgan gelezen hebbend is dit een interessante introductie naar haar andere boeken. Ik vond het een actueel thema door de dokter die als als vluchteling uiteindelijk een baan vind op een afgelegen eiland. Halverwege het verhaal ging het meer richting de romantische roman waar ik persoonlijk nog wat meer verdieping in de karakters had willen zien. Wie weet komt dat in haar andere dikkere boeken meer tot zijn recht. Ze liggen in ieder geval al klaar om gelezen te worden. | 0neg
|
“Het huwelijk is het graf van de liefde.”
Woorden, woorden, woorden. In de juiste volgorde vormen ze een universum waarin je helemaal wil verdwijnen. Alleen al bij het horen van de naam Proust word ik – heel toepasselijk - teruggeworpen naar die heerlijke weken waarin ik mocht verdwalen in de omgeving van Combray en, uiteraard, de tijd. De memoires van Casanova stonden dan ook al een tijdje op mijn leeslijst: met zo’n 3500 bladzijden of 1.200.000 woorden qua omvang te vergelijken met Prousts levenswerk, en door velen aanbevolen als een bijzonder fijn werkje uit de wereldliteratuur. Geschreven door een man met esprit die zijn uitzonderlijke levensverhaal stijlvol aan het papier toevertrouwd heeft. Meer moet dat niet zijn, nee?
Na 1.200.000 woorden luidt mijn conclusie echter dat er toch wel een paar teveel in staan. Enkele tienduizenden zelfs. Behalve qua omvang bevatten deze memoires immers weinig overeenkomsten met Proust, meer zelfs, ik zou Casanova weleens de anti-Proust durven noemen. Waar Proust genoeg heeft aan een halve gedachte, een enkele blik, om een gevoelswereld op te roepen die zijns gelijke niet kent, daar struikelt Casanova van het ene avontuur in het andere – maar helaas zonder dat dit ooit gepaard gaat met het tot wasdom komen van een diepe gevoelswereld. Wie graag een opsomming leest van ongelooflijke verhalen – en daar zitten er wel een paar tussen – zal hier uitstekend aan zijn trekken komen, maar echte diepgang, een menselijke worsteling met het bestaan, met de ander, met zichzelf, hoeft men niet te verwachten.
Maar viel dat eigenlijk niet te voorspellen van een man die bekend staat om zijn avontuurtjes, wiens naam synoniem geworden is voor de oppervlakkige verleider? Casanovisten – zoals zijn bewonderaars genoemd worden – zullen er nochtans op wijzen dat zijn omgang met vrouwen wijst op een nobele aard. Dat Casanova eigenlijk een feminist avant la lettre was, die niet alleen zijn eigen genot voorop stelde, maar ook – uitzonderlijk in die tijd – dat van de vrouw. En al nam hij geregeld de benen om toch maar niet te moeten trouwen, dan deed hij dat nooit zonder eerst een welgestelde man te zoeken die zich over zijn geliefde ontfermde. Alles wat een vrouw wenst toch, of niet soms? Maar bovendien, was Casanova eigenlijk geen belezen intellectueel, vertaler van Homerus zelfs, van alle markten thuis, maar allesbehalve een saaie kamergeleerde? Als een vis in het water in hoofse kringen, maar evengoed op zijn gemak bij de bon vivants in het kunstenaarswereldje… Is het wel eerlijk om zo iemand van oppervlakkigheid te beschuldigen?
Allemaal waar, maar daar staan ook wel enkele andere zaken tegenover. Denken we maar aan zijn beschrijving van hoe hij al heel veel tijd en geld in een Londens meisje ‘geïnvesteerd’ had, en die hij eindelijk zover kreeg bij hem te blijven slapen. Casanova verwachtte dan ook veel van deze nacht, maar het meisje wrong zich in allerlei bochten om Casanova te beletten haar ‘kostbaarheid’ te nemen. Daardoor kreeg onze gentleman het zo op zijn heupen dat hij er niets beters wist op te vinden dan haar bont en blauw te slaan, in de hoop dat ze haar verzet zou staken. Tevergeefs overigens, wat Casanova tot in het diepst van zijn ziel met afschuw vervult: had hij na al die tijd en moeite geen recht op haar? Hoe was het mogelijk dat zij hem dat onthield?
Met deze teleurstelling onder de arm weet hij meteen hoe hij moet reageren als een familie met vijf knappe dochters hem om hulp vraagt. Als zij zijn financiële steun willen, moet daar iets tegenover staan, en het moge duidelijk zijn wat. Mochten de dochters lelijk zijn had hij hen het geld zeker meteen gegeven, laat hij fijntjes weten, maar nu ze de pech hebben knap te zijn, verwacht hij wel iets in ruil. Aan hun puriteinse zeden heeft hij geen boodschap. Vervolgens trekt Casanova zelfs aan de nodige gerechtelijke touwtjes om zijn macht te tonen, zodat de oudste dochter zich uiteindelijk komt aanbieden. Maar nog volstaat dat niet voor Casanova: tijdens hun seksuele betrekkingen toont ze immers geen enkele vorm van initiatief, en het feit dat ze zich zo als een hoer gedraagt, en hem enkel zijn zin geeft, maakt hem razend. Ook al behandelt hij haar als een hoer, want hij eist seks in ruil voor geld, ze wordt niet verondersteld zich zo te gedragen. Maar gelukkig maar, uiteindelijk komt alles ‘goed’: binnen de kortste keren heeft Casanova alle andere dochters afgewerkt, en die bleken heel wat inschikkelijker…
Als Casanova een feminist was, dan toch wel héél erg avant la lettre. Op deze manier kunnen we vast nog wel enkele holbewoners uitroepen tot feminist, al was het maar omdat ze in tegenstelling tot hun tijdgenoten hun vrouwen niet aan de haren meesleurden vooraleer ze aan te randen.
En dan hebben we natuurlijk nog ‘Casanova, de geleerde’. Hij pronkt inderdaad graag met zijn kennis en steekt zijn bewondering voor schrijvers als Ariosto niet onder stoelen of banken, maar dat is het écht: pronken. Kennis lijkt een middel te zijn om anderen te imponeren, te overklassen, of te manipuleren – nooit om zichzelf als mens te verrijken. Zelfs als hij Voltaire ontmoet, voelt Casanova de onweerstaanbare drang om een discussie uit te lokken waarin hij uiteraard als grote overwinnaar tevoorschijn moet treden. En hoe meer lof hij Voltaire toezwaait, hoe meer hij zichzelf op deze manier bewierookt, want de man die Voltaire verslaat in een discussie moet wel héél intelligent zijn.
Soms klinkt Casanova’s vermeende kennis ook gewoon potsierlijk – al is het twee eeuwen later natuurlijk altijd makkelijk oordelen – maar als hij met stelligheid beweert dat een zwarte vrouw echt een andere soort vormt, omdat zij zelf kan beslissen of ze al dan niet zwanger geraakt en welk geslacht het kind moet hebben, vraag je je toch af waar hij dat vandaan haalt. En zo heb je wel vaker de indruk dat een gebrek aan kennis van zaken hem allerminst tegenhoudt om allerlei stellige beweringen te doen, bijvoorbeeld over geneeskunde.
Soms komen deze twee persoonlijkheden, de verleider en de wetenschapper, ook heel mooi samen. Of wat dacht u van deze mening over het vrouwenlichaam:
“Wel, het is goed zich te bedenken dat de baarmoeder, die maar één, op de vagina uitkomende uitgang heeft, gaat opspelen als zij niet wordt gevuld door datgene waarvoor de natuur haar heeft gemaakt en in het meest cruciale gedeelte van een vrouwenlichaam heeft geplaatst. De baarmoeder reageert instinctief en is niet vatbaar voor rede. Zij heeft een eigen wil, en als de persoon in wier lichaam zij zich bevindt zich daartegen verzet, gaat zij op duivelse wijze tekeer en veroorzaakt zeer ernstige kwalen bij de tiran die haar niet haar zin wil geven. De honger die haar drijft is veel erger dan ziekelijke vraatzucht. Als de vrouw haar niet via het kanaal waar zij alleen zeggenschap over heeft het voedsel geeft dat zij verlangt, wordt zij vaak dol en slaagt erin op een dusdanige wijze de overhand op haar te krijgen dat er niets tegen is opgewassen. Zij bedreigt haar met de dood, maakt haar manziek, als de hertogin die ik heb genoemd, als een andere hertogin die ik vijfentwintig jaar geleden heb ontmoet, twee vooraanstaande Venetiaanse dames en twintig andere vrouwen, die mij allen tezamen tot de conclusie hebben doen komen dat de baarmoeder een zo volkomen eigenzinnig, zo onredelijk en ontembaar dier is dat een verstandige vrouw zich niet tegen haar grillen dient te verzetten, maar er nederig aan moet toegeven, en het als een daad van deugdzaamheid moet zien zich te onderwerpen aan de wet die God haar bij haar geboorte heeft opgelegd.”
Misschien sluit dit aan bij bepaalde ideeën uit Casanova’s tijdperk, de Grieken hadden al een link gelegd tussen hysterie en zwevende baarmoeders, maar ik stel voor dat de feministische beweging toch een ander rolmodel zoekt.
Als Casanova kennis eens niet gebruikt om te pronken, dan wel om anderen te beliegen en te bedriegen. Kennis is macht. Als hij over God spreekt, dan niet omdat hij erin gelooft, maar omdat hij meent dat het gepeupel best dom gehouden wordt en een godsdienst hiervoor uitstekend dienst doet. Of om vrouwen te overtuigen zich aan een welbepaalde wet te onderwerpen, zoals in het citaat hierboven. Casanova ontwikkelde ook nog eens een kabbala-systeem waarmee hij zichzelf profetische gaven toeschreef, om op die manier zijn goedgelovige medemensen het geld uit de zakken te kloppen. Of hij houdt de oude weduwe Mme. d’Urfé maandenlang aan het lijntje omdat zij ervan overtuigd is dat hij haar zal helpen reïncarneren in een nieuw lichaam. Casanova’s liefde voor bedrog komt trouwens al op heel jonge leeftijd tot uiting: tijdens het geven van een preek raakt de jonge Casanova de draad kwijt, voelt hoe hij zich belachelijk maakt, en veinst flauw te vallen – met zijn hoofd tegen de muur, tot bloedens toe – om zich door middel van medelijden uit de situatie te redden. De lust tot veinzen en bedriegen zou zich zijn hele leven manifesteren.
Maar laten we eerlijk zijn, de immoraliteit die Casanova op die manier vaak tentoon spreidt nemen we hem allerminst kwalijk. Dat is wellicht het effect van al die pagina’s die meer op een fictieve roman lijken en waarbij we slechts één perspectief te zien krijgen: het zijne. En toegegeven, er passeren in deze memoires ook nogal wat mensen/personages die het lijken te verdienen om bedrogen te worden. Casanova’s herhaaldelijke waarschuwing nooit iemand te vertrouwen die maar één boek gelezen heeft, nemen we zeer ter harte.
Als we Casanova één iets wel degelijk kwalijk nemen, is het dat zijn memoires monotoon en vervelend zijn – ondanks de vele ‘spannende gebeurtenissen’ die elkaar opvolgen. Tijdens het lezen moest ik steeds vaker denken aan de gevleugelde woorden van Pessoa: ‘Wijs is hij die zijn bestaan eentonig maakt, want zo groeit ieder voorval uit tot een wonder. De leeuwenjager beleeft na zijn derde leeuw geen avontuur meer. (…) Een globetrotter komt na vijfduizend mijl niets nieuws meer tegen, omdat hij alleen maar nieuwe dingen tegenkomt.’
Op dezelfde manier verveelt het verslag van Casanova’s leven steeds meer: na een tijdje doe je zelfs de moeite niet meer om de naam van zijn nieuwste vlam te onthouden, omdat je weet dat ze binnen de kortste keren toch weer in rook opgegaan is. De bladzijden glijden onder je vingers voorbij, en zo ook alle duifjes, hartendiefjes en schatteboutjes die hem telkens opnieuw bekoren. Dat telkens volgens hetzelfde stramien: een extatische verliefdheid, een gewiekste strooptocht, meestal gevolgd door een vrolijk of teder afscheid. Niks nieuws onder de zon dus. Verder leren we in deze honderden pagina’s dat Casanova een gezonde eetlust had en dit ook bij anderen een kwaliteit vond. En had hij geen honger - of andere driften - te vervullen, dan verdeed hij zijn tijd wel aan de speeltafel. Daarbij wordt soms uitvoerig verslag uitgebracht van zijn winst en verlies, zijn opgestapelde schulden en hoe hij daar weer uit geraakt… (desnoods door om geld te vragen bij zijn beschermheer in Venetië). Een mens moet zich al bijzonder vervelen om dit financiële relaas boeiend te vinden. Van al dat spelen (met kaarten of vrouwen) komt uiteraard gegarandeerd weleens ruzie, en daar komt dan weer een robbertje vechten van, waarbij Casanova er niet vies van was om iemand met zijn wandelstok in elkaar te slaan. Of een journalist met een pistool te bedreigen omdat die iets slechts over hem geschreven heeft. Om de zoveel hoofdstukken moet er dan ook weleens een duel uitgevochten worden, beslist Casanova het op een lopen te zetten, of wordt hij verbannen uit de stad waar hij verblijft. Weet Casanova weer eens de gevangenis of de galeien te ontlopen, of ondergaat hij voor de tigste keer een kwikbehandeling om te genezen van de opgelopen syfilis, (die vele behandelingen zouden hem op latere leeftijd trouwens zijn tanden kosten), dan beleeft hij weleens een uitzonderlijk momentje waarop hij zweert zijn leven aan de wetenschap te wijden, waarbij hij voor zijn geluk niets meer nodig heeft dan een bibliotheek… Maar uiteraard brengt de eerstvolgende lieftallige deerne die zijn pad kruist hem al snel weer op andere gedachten en vraagt hij zich lachend af wat hem bezielde. Waarop de eeuwige herhaling zich opnieuw in beweging zet.
Al ontstaan er ook wel weer kleine variaties naarmate Casanova ouder wordt. Zo komt hij reizend door Europa mettertijd weleens een kind van hem tegen – de gedachte dat hij zijn nageslacht kriskras door Europa achtergelaten heeft vervult hem trouwens met trots. Maar op die manier ontspruiten weleens heerlijk potsierlijke momenten: zo staat Casanova op een gegeven moment (nog maar eens) op trouwen, maar ontmoet hij nog net op tijd de moeder van zijn aanstaande. Waarbij hij beseft dat hij haar zo’n zeventien jaar geleden ook al eens ontmoet had… en tijdig de trouw - en de daarbij horende consummatie van het huwelijk – met zijn eigen dochter kan afblazen. Tot zijn grote spijt overigens. Maar niet getreurd, enkele jaren later maakt hij dit gemis ruimschoots goed door in bed te belanden met een andere, tienjarige dochter van hem. En hemels moment, volgens Casanova, en “zelfs als er een engel was verschenen om ons mee te delen dat wij op monsterlijke wijze de natuur hadden beledigd, zouden wij hem hebben uitgelachen.”
De tijden zijn veranderd, zeker, maar ik heb een sterk vermoeden dat dit zelfs niet geheel volgens de normen van zijn eigen tijd was. Als lezer ben je dan overigens nog amper gechoqueerd, wat alleen maar bewijst dat elke vorm van overdaad uiteindelijk voor afstomping zorgt. Wel vraag ik me af of al die Casanovisten zich helemaal door die memoires heen geworsteld hebben vooraleer de loftrompet te steken. Wie Arthur Japins Een schitterend gebrek leest, zal daar een Casanova ontmoeten die terugdeinst voor een meisje van veertien jaar omdat ze te jong is. Japin neemt daar wel een serieus loopje met de historische realiteit.
Overdaad stompt dus af, maar verder? Er zijn ongetwijfeld verhalen terug te vinden die vermakelijk zijn, zeker voor wie zich niet stoort aan een overdrijving meer of minder. Wie de volledige memoires leest, maakt kennis met een buitenissig persoon die, gestuurd door zijn driften, heel Europa rondreist, zich overal beroept op het feit dat de paus hem hoogstpersoonlijk vrijgesteld heeft om vis te eten op vrijdag, en vol plezier enkele uren uittrekt om te vertellen over zijn roemrijke ontsnapping uit de beruchte Piombi, de gevangenis van Venetië. (Als iemand niet bereid is enkele uren vrij te maken om te luisteren naar dit verhaal, begint hij er zelfs niet aan.) Tijdens deze reizen passeren zowat alle belangrijke personen uit Casanova’s tijd de revue. Als tijdsdocument is dit dus een ongelooflijke bron van informatie, al vallen er uiteraard wel vraagtekens te zetten bij de betrouwbaarheid. Toch verkrijg je op deze manier wellicht een goed beeld over het leven in deze tijd. Daarnaast moet men over wel heel weinig gevoel voor humor beschikken om niet te lachen met de dokter op een klein eilandje die Casanova hartelijk komt bedanken: sinds diens vorige bezoek is immers zowat het hele eiland bij deze dokter in behandeling geweest voor syfilis, en de arme man, die voordien eigenlijk weinig te doen had, is sindsdien behoorlijk rijk geworden. Als hij hoort dat Casanova ondertussen zelf genezen is, en hij dus niet moet hopen op een nieuwe epidemie, is hij zelfs behoorlijk teleurgesteld.
Maar de kern van deze memoires blijven natuurlijk de vele veroveringen van Casanova, waarvoor hij soms behoorlijk wat inspanningen levert. De perfect vrouw, zo poneert hij meermaals, is niet te moeilijk te krijgen, maar ook niet te makkelijk. Probeert Casanova zijn ene geliefde uit het klooster te smokkelen, die daar overigens dankzij hem beland is, eindigt hij warempel met twéé nonnen die hem ’s nachts geregeld samen komen bezoeken om hem zijn grootste geluk bezorgen. Toch is het, behalve de monotone opeenvolging van soortgelijke avonturen, de stijl van Casanova die op den duur gaat vermoeien. Deze valt namelijk het best als volgt samen te vatten: ‘En toen… en toen… en toen…’ Van het ene verhaal springen we naar het volgende, dit alles in een vertelstijl die enigszins stijf en gemaakt aandoet. En hoewel Casanova regelmatig verhaalt over zijn gloeiende temperament dat hem soms alles laat vallen om die ene drift te volgen, toch krijg je nooit het gevoel de echte Casanova te leren kennen, een mens van vlees en bloed die worstelt met het leven en zichzelf. Wat moeten we immers denken van iemand die waar hij ook gaat of staat, steeds als eerste vermeldt of er al dan niet een knappe vrouw aanwezig was?
Zo beschrijft Casanova ook hoe hij wraak wou nemen op een man die hem een poets gebakken had waardoor hij in een vieze sloot gevallen was. (Deze poets had hij dan uiteraard weer te danken aan het feit dat hij aangepapt had met het meisje op wie de man verliefd was.) Na lang na te denken over een geschikte represaille, trekt Casanova naar het kerkhof, graaft een lijk op, zaagt een arm af, gaat ermee onder het bed van de man liggen, trekt een paar keer aan de lakens – en als de man wil uitzoeken wat er onder zijn bed gebeurt, stopt Casanova hem de afgezaagde arm in handen. Daarna wordt het stil en verlaat Casanova zonder omkijken de kamer – zijn wraak is volbracht, de rest interesseert hem niet meer - om pas de volgende dag te horen dat zijn slachtoffer een beroerte gekregen heeft die hij zijn hele leven niet te boven zou komen. Casanova doet hiervan verslag alsof het de normaalste zaak van de wereld is om met een afgezaagde arm onder iemand bed te gaan liggen, en vertoont niet de minste spijt of wroeging voor de gedupeerde. Integendeel, hij is wél geschoffeerd omdat iedereen hém ervan verdenkt de oorzaak van de beroerte te zijn, en dat, zo stelt Casanova beledigd, zonder dat iemand hier enig bewijs voor heeft. Al is het dus wel de waarheid. Nogmaals: waar bij Proust het ontluiken van een enkele bloem volstaat om een diepe gevoelswereld op te roepen, ontbreekt bij Casanova alle gevoel, en zoals in dit verhaal lijkt alles altijd te draaien om zijn eigen zorgvuldig opgebouwde ego. We kunnen ons afvragen wat er onder deze oppervlakte broeit, welke levenshouding eraan ten grondslag ligt. Het antwoord ligt voor de hand: enkel het zinnelijk genot is van belang. Poepen of vreten, dat is zijn devies. Verschillende keren herhaalt Casanova dat de genietingen in het leven groter zijn dan de tegenslagen. Men zou dat nog een optimistische levenshouding zou kunnen noemen, maar die kan hij enkel in stand houden door de totale ontkenning van de donkere kant van het bestaan. Alles wat duister of somber is, duwt Casanova van zich af: af en toe breekt hij zelfs een verhaal af omdat het naar zijn mening de lezer zou verdrieten, en dat kan toch niet de bedoeling zijn… Als Casanova dan ook herhaaldelijk blijft beweren - als basis van zijn hele levensfilosofie - dat de lust steeds groter is dan de last, wens ik Melville in het geschut te brengen: "Vandaar dat de sterveling die meer vreugde dan leed meedraagt, dat die sterveling niet waarachtig kan zijn - niet waarachtig, of onvolkomen." (Melville, Moby Dick)
Enkel tijdens zijn langdurig verblijf in de Piombi laat Casanova – noodgedwongen – ruimte voor weemoed en troosteloosheid. Verder schrijft Casanova zoals hij geleefd heeft, wil hij enkel plezier en vermaak aan bod laten komen, want wat schiet een mens op met al die droefheid? Zijn memoires breken af nog voor zijn vijftigste levensjaar, misschien wel enkel omdat hij stierf, maar hij biecht ook op dat hij eigenlijk weinig zin heeft om zijn leven na zijn vijftigste te beschrijven, als het leven hem niet meer het genot van weleer schenkt. Al is hij ondertussen privé-bibliothecaris van een hertog geworden, wat hem weinig werk en veel luxe bezorgde, en kan hij eindelijk dat leven van een geleerde leiden waar hij tussen alle bedrijven door soms zo leek naar te verlangen. Maar nee, reeds in de jaren na zijn veertigste verzucht hij regelmatig dat zijn beste jaren voorbij zijn, de jongedames niet meer zoals vroeger naar hem kijken, en zijn leven eigenlijk voorbij is. En dus zwijgt hij er maar liever over…
Wat kunnen we concluderen na 3500 pagina’s Casanova? Dat er wel enkele vermakelijke verhalen geboekstaafd zijn, en dat deze memoires misschien vooral als tijdsdocument waardevol zijn. Wellicht is men nog het best gebaat met een uitgelicht verhaal, zoals Mijn avonturen met non M.M., dat apart uitgegeven is. De opeenvolging van steeds maar soortgelijke veroveringstochten van een mens die enkel leeft voor het zinnelijk genot, gaan echter gauw vervelen. Een opeenvolging van belevenissen waarbij veel menselijks maar weinig diepmenselijks aangetroffen wordt: geen twijfel aan zichzelf, geen mededogen met anderen, behalve misschien als het knappe juffertjes zijn, geen verzuchtingen over het leven, maar één ononderbroken stroom van misschien wel uitzonderlijke maar uiteindelijk oppervlakkige ervaringen die dienen om de eigen persoon onsterfelijkheid te bezorgen, als laatste wanhopige poging om de dood te ontlopen…
Dat laatste is Casanova uiteindelijk gelukt: nog nooit in de geschiedenis van de mensheid heeft iemand zich zoveel moeite getroost om de eigen zinledigheid aan te tonen. | 0neg
|
Ik heb het boek uitgelezen. Dus was het die moeite van het uitlezen toch ergens waard. Maar ik heb me toch enkele keren zwaar geërgerd. Ook al aan die irritante vermeldingen van een bepaald biermerk. Dat ik overigens pertinent weiger te noemen. (Heeft iemand het boek digitaal? Tel dan even de vermeldingen.)
En dan die ontknoping! Een aantal voorafgaande onwaarschijnlijkheden worden hier in ongeloofwaardigheid zowaar zwaar overtroffen! Tenenkrullend potsierlijk. En gelooft iemand nu echt dat in zulke omstandigheden Van In en Hannelore zin hebben om ... (Nee, ik wil niet spoilen. Geniet maar mee ...)
Hoe dan ook, het gelezen boek moet het huis uit. Sorry voor de auteur. | 0neg
|
Kort na elkaar twee boeken van Follet gelezen; dit was duidelijk de mindere.
Het boek mist alle spanning die ik van een thriller verwacht. Al vrij snel wordt duidelijk wat de bedoeling van de slechterikken is. Daardoor valt al veel spanning weg. Door de manier waarop vervolgens de karakters beschreven worden, krijg je al een behoorlijke indruk hoe een en ander zal gaan verlopen. Dan is alle spanning wel verdwenen.
De manier waarop vervolgens in de tweede helft van het boek door middel van een hoop gedoe met telefoons de spanning in het boek terug lijkt te komen, lijkt vrij aardig. Toch wordt dit vervolgens zo uitgemolken dat het meer gaat lijken op een klucht dan op een thriller. | 0neg
|
In de meisje leren wij Evi kennen. Ze is een tiener die opzoek is naar zichzelf en thuis niet krijgt wat ze nodig heeft. Haar ouders zijn pasgescheiden en dit speelt duidelijk in haar leven. De hete zomer van 1969 in Californië wordt door menig persoon nooit meer vergeten. Evie raakt bevriend met Suzanne en wordt door haar meegenomen naar de commune met Russell als leider.
De commune wordt neergezet als heel erg vies en arm zonder veel eten. Dit mogen ze niet van Russell. In deze comunne is het leven erg moeilijk. Evie heeft alleen oog van Suzanne. Dit is bijna een verliefdheid ze doet ook heel erg veel voor haar. Door te liegen tegen haar moeder komt ze ook thuis weer in de problemen.
De meisje is het dromerige verhaal van Evie. Hoe beleeft zij de commune en alles wat er gebeurd. Je leert de commune kennen door haar ogen en niet echt waarom de commune er is en ze doen wat ze doen. Dit gedeelte van het verhaal miste ik echt. Je wil meer weten over waarom Russell zoveel aantrekkingskracht heeft op iedereen en niet wat Evie denkt en vindt. Ze is verliefd op iets en krijgt liefde die ze thuis niet krijgt. Dat deze liefde niet normaal is begrijpt ze zelf pas vele jaren later.
De meisjes is moeilijk beschreven in lange trage zinnen. En heeft mij toch ook teleurgesteld. | 0neg
|
‘Het meisje dat hield van Tom Gordon’, éen van de vele thrillers van Stephen King. Deze schrijver is zeer bekend voor de spanning die hij neerpent in zijn boeken, maar ook voor het bovennatuurlijke dat telkens weer verschijnt in z’n boeken. Stephen King is een zeer succesvol schrijver, vooral door zijn ongelooflijke schrijfstijl.
Patricia, of gewoonweg Trisha, is negen jaar oud. Veel te jong dus om de dagdagelijkse ruzies van haar gezin mee te maken. Haar ouders zijn pas gescheiden en dit werpt niet echt zijn vruchten af. De dag dat Trisha gaat wandelen met haar moeder en broer was dit ook iet anders. Altijd maar kibbelen en nooit kreeg zij eens aandacht. Tot ze er genoeg van had en van het pad afliep. Dit was echter geen goed idee, en dat had Trisha na enkele minuten, uren en zelfs dagen ook wel door. Ze was verdwaald. In een onbekend bos trachtte ze de weg terug naar de hoofdweg te vinden, met de nodige moeilijkheden weliswaar. Maar Trisha is niet alleen op pad. Ze wordt bekeken, begluurt door iets dat alles behalve menselijk is.
Bijzonder in het boek was dat Trisha haar liefde voor de Red-Sox en hun topspeler Tom Gordon centraal staat. Bij alles wat er in het boek gebeurt komt die Tom wel eens een kijkje nemen, in Trisha haar gedachten wel te verstaan. Ook luistert ze nog naar elke wedstrijd die de Red-Sox spelen en zelfs met Tom Gordon zijn bekende slagworp trotseert ze het bovennatuurlijke monster dat haar achtervolgd heeft. Zo wordt de titel toch wel vrij goed verklaard.
De structuur van het verhaal zit voor mij heel goed. King maakt gebruik van hoofdstukken om zijn boek in verschillende delen op te splitsen. Dit is positief in mijn ogen, het leest vlotter en je hebt minder het gevoel van een saaie doorlopende tekst gelezen te hebben.
Over het hoofdpersonage Patricia heb ik alleen maar lof te vertellen. Hoe King haar persoonlijkheid in mekaar heeft gestoken is erg knap. Trisha is pas negen, ze overleefd dagen lang in het bos door haar gezond verstand te gebruiken. Ze toont veel volwassener dan ze werkelijk is en draagt op een jonge leeftijd zeer wat wijsheid met zich mee. De moed die zij elke dag weer vond, en ondanks de gruwelijke gebeurtenissen die haar overvielen en zelfs nog te wachten stonden, bleef zij lachen met binnenpretjes en grappige momenten. Om daarna een gezonde portie tranen te laten.
Het enige dat ik wat minder vond was de spanning die normaal zo intens zou moeten zijn bij King z’n boeken. Er gebeurde wel gruwelijke dingen waar ik me goed kon inbeelden in Trisha en de pijn met haar kon meevoelen. Toch had ik wat meer durven verwachten. Nóg spannendere dingen die zouden kunnen passeren in het bos waar Trisha zat, nóg meer gruwel zodat je zit te daveren achter het boek.
Heel het boek is verteld door een hij/zij verteller. Dit vind ik zelf een goed perspectief om een thriller in te schrijven. Het lijkt of we volgen Trisha op de voet. Net alsof we bij haar zijn in het voor haar onbekende bos, haar kunnen zien en meekijken met alles wat ze doet.
Doordat het boek zich heel de tijd afspeelt in het bos waar Trisha zich bevindt en er verschillende gebeurtenissen zich herhalen, zoals Trisha die een wedstrijd van de Red-Sox volgt op haar walkman, kreeg het soms een gevoel van langdradigheid. Dit werd gelukkig meestal opgelost door een nieuwe spannendere gebeurtenis die Patricia meemaakte.
Ik vond het boek zeker niet onaangenaam om te lezen. Het is zeer goed geschreven. Toch miste ik wat meer thriller. De doodlustigheid die een thriller kan bevatten, de gruwel en het bloed waren toch wel nog dingen die ik niet genoeg aanwezig vond. Over het algemeen heb ik het boek graag gelezen, King verdient een dikke pluim. | 0neg
|
Hoewel ik toch ook wel houd van een chicklit op z’n tijd kon dit boek me totaal niet pleazen of ik heb de humor er niet van ingezien. Dat kan natuurlijk ook ;-)
Ik vind het verhaal ontzettend cliché: Inez wordt aan de kant gezet door haar rijke man voor zijn veel jongere secretaresse. Nadat ze haar alimentatie vergokt heeft zit ze zonder geld en moet ze leren zien rond te komen van weinig. Haar dochter geeft haar ook nog van alles de schuld en haar vriendinnen laten duidelijk merken dat ze medelijden met haar hebben nu ze geen status meer heeft.
Een boek met weinig inhoud en geen diepgang, maar wat weer wel lekker snel wegleest. Esther Waij heeft een aparte schrijfstijl, waar ik aan heb moeten wennen. Veel grof taalgebruik (gevloek) en snijdende uitspraken, maar wat weer wel precies dát gevoel weergeeft wanneer je afgedankt wordt voor een jonger exemplaar. Ik zou precies zo gaan vloeken en tieren als Inez, dus het is weer wel realistisch geschreven. | 0neg
|
Dit boek is eenvoudig en snel te lezen. Hierdoor vlieg je door het boek heen. Ook ik heb dit boek in twee dagen uitgelezen, maar dit was niet omdat ik zo vreselijk aangetrokken werd door dit boek. Het is gewoon niet moeilijk. Eerder vind ik dit verhaal nogal vergezocht. Ik begrijp wat de auteur heeft willen bereiken in dit boek, maar ik ben niet overtuigd.
Vijf jaar geleden heeft Rachel haar beste vriend verloren bij een tragisch ongeluk. Nu heeft zij het er erg moeilijk mee omdat ze na vijf jaar afwezigheid terug moet naar haar geboorteplaats om de bruiloft bij te wonen van haar beste vriendin Sarah. Zij ziet ertegen op om de mensen van vroeger weer onder ogen te komen, omdat ze nu niet meer compleet zijn. Ook wordt Rachel al langere tijd geveld door extreme hoofdpijn maar verzaakt om een afspraak te maken bij een specialist om verder onderzocht te worden. Zij wil haar doodzieke vader niet laten weten dat ze niet gezond is om hem te sparen. Als ze op de avond na het vrijgezellendiner besluit om langs het graf van haar overleden vriend Jimmy te gaan slaat het noodlot toe. Haar hoofdpijn wordt ondragelijk en zij verliest haar bewust zijn.
Om verder geen spoilers vrij te geven zal ik niet verder op het verhaal ingaan, maar het boek heeft mij helaas teleurgesteld. Ik had al snel in de gaten hoe de vork in de steel zat. Jammer! | 0neg
|
Ik heb me toch helemaal door dit boek heen geworsteld. Je denkt vaak dat er toch nog ergens vaart in gaat komen en dat het toch nog leuk gaat worden. En bijna aan het eind gekomen denk je dan, ach laat ik het dan ook maar uitlezen. Ik kan je vertellen, dat is het niet waard. | 0neg
|
Maria Theresia is de grootmoeder van Mira de Boer. De Boer schreef naar aanleiding van haar grootmoeders leven een familiekroniek over haar familie uit België, het boek kreeg de titel Niet van hier. Maria Theresia verhuist van Den Haag naar het Vlaamse Ninove om daar met haar protestantse man Paul een leven op te bouwen. In 1962 krijgt Maria een beroerte en kijkt verlamd terug op haar leven.
De Boer schrijft over een gezin, een verleden vanuit het perspectief van een oma die ze nooit gekend heeft.
Het boek wordt in eerste instantie als familiekroniek gepresenteerd, maar bevat ook veel elementen die De Boer er zelf bij bedacht. In het laatste gedeelte van het boek zegt ze zelfs:
Die tegenstrijdigheid is op zijn minst opvallend te noemen. De reflectie van Maria op en de vragen over haar eigen leven vanaf haar ziekbed voelen daarom op heel veel plekken gekunsteld aan. Vaak voorspellen deze passages ook nog eens wat er in het daaropvolgende hoofdstuk – het boek volgt verder in chronologische lijn het leven van Maria – staat te gebeuren. Dat is jammer, want daardoor ontbreekt iedere vorm van spanning in het verhaal.
Het verhaal van Maria geeft een interessant tijdsbeeld van België vanaf de jaren dat de Tweede Wereldoorlog uitbreekt, maar het is een verhaal zonder diepere laag. En juist op die cruciale momenten in het leven van Maria waar de lezer gevoel of diepgang zou verwachten, blijft het afstandelijk:
In het begin van het verhaal is bijna aan te wijzen waar De Boer een foto als inspiratiebron heeft gebruikt, je kunt de foto’s door het beeld dat ze zo letterlijk schetst bijna voor je zien. Die stijl wordt echter niet vastgehouden en al snel wordt de schrijfstijl opsommerig, soms bijna drammerig: dan dit, toen dit, dan dat. Het woord is ‘uitleggerig’, alles wordt letterlijk benoemd, niets aan de verbeelding of de sfeer overgelaten. De dooddoener show, don’t tell gaat hier zeker op.
Ook de dialogen zijn ongeloofwaardig. Het onderscheid tussen gedachten en daadwerkelijk uitgesproken zinnen lijkt onzorgvuldig. Sommige dingen zou Maria hebben kunnen denken, maar niet zo letterlijk uitgesproken tegen haar kinderen, daar had ze dan waarschijnlijk andere woorden voor gekozen. En wie zegt er op het moment dat ze een beroerte krijgt tegen haar dochter: “Ik krijg nu een beroerte, Coby, het spijt me…”? Mooi is wel dat De Boer aan de andere kant heeft geprobeerd haar verhaal ‘echter’ te maken door de Vlamingen in haar verhaal dialect te laten spreken, hoewel dat het boek voor Nederlandse lezers die niet uit Brabant komen of familie hebben in Vlaanderen waarschijnlijk minder toegankelijk maakt.
Het is mooi dat Mira de Boer door dit schrijfproject haar familiegeschiedenis beter heeft leren kennen, maar uit de afsluitende herinneringen van De Boer aan haar ooms en tantes blijkt vooral nog veel speculatie en er blijven natuurlijk ook veel vragen onbeantwoord. Het is onmogelijk om al die perspectieven uit te werken, maar het blijft opvallend dat er gekozen is voor het perspectief van Maria, alsof er gedwongen is gekozen voor een periode waarin ook in de geschiedenis van België nog wat interessante dingen zijn gebeurd. De foto’s die zijn opgenomen in het boek maken het geheel tot een kneuterig familieverhaal waarin geloof en gezinsliefde centraal staan. | 0neg
|
Ben eraan begonnen, en heb het opzij moeten leggen, ik vond het een slecht, heel slecht boek. Voor mij geen boeken van Pelecanos niet meer. | 0neg
|
Tuurlijk, als geboren en getogen (Belgisch) Limburger (zoals ikzelf) is het leuk als je al die bekende locaties de revue zit passeren in een boek, maar daarmee is ook alles gezegd. Dit verhaal was wat mij betreft even boeiend als verf zien drogen. De whodunit and why-did-he-do-it waren al snel duidelijk en voor de rest was het makken met de kneuterige protagonisten tot het einde. Achteraf las ik ergens dat dit boek in 12 dagen zou geschreven zijn. Agten had er beter een maandje langer op gebroed, dan was het misschien nog iets geworden. | 0neg
|
Ik was een van de 1000 hebban lezers die het boek Billie & Seb als give away hebben gekregen. Helaas viel het boek tegen. Het was moeilijk te volgen en nooit kwam ik echt goed in het verhaal. Het boek uitlezen was toch enigszins een worsteling. Het is niet helemaal het genre dat mij aanspreekt. | 0neg
|
Een psychiater die wordt belast met de opvang van Alex, wiens moeder na de zoveelste zelfmoordpoging in het ziekenhuis is beland, wordt voortdurend herinnerd aan de dood van haar eigen dochter die een vorm van jeugdschizofrenie had.
Het wordt een aangrijpend verhaal genoemd, en ondanks dat er gevoelige elementen in zitten die je pakken, moet ik constateren dat ik het een bijzonder tegenvallend boek vond, het kon me niet genoeg boeien, helaas. | 0neg
|
Een interessant document. Het geeft inzicht in hoe terrorisme wordt gefinancierd, hoe de VS klungelt in de strijd tegen terrorisme en dat veel zeer relevantie informatie gewoon in het publiek domein te vinden is, als je maar de Arabische taal machtig bent. Het boek had wat mij betreft ook wel een kwart van het aantal pagina's mogen bevatten, dus: de boodschap zeer relevant, het boek zelf is uiteindelijk slaapverwekkend. | 0neg
|
Ik heb me door dit boek moeten worstelen. Als er wat anders in de buurt gelegen had, had ik het opgegeven na 30 pagina's. Een onduidelijk heen en weer gespring tussen personages, een tiener met een onduidelijke missie, een vrouw die niet weet wat ze wil en een man die je niet echt sympathiek kan noemen. En een einde dat veel te simpel is voor een complex boek. Wat me dan heeft doen doorlezen? Zonder al te veel weg te geven van het plot.. Een aantal mooie zinnen, doordenkertjes ("we zullen nooit meer zijn wie we daar waren", ..) , de onnadrukkelijke manier dat de science fiction van de nabije toekomst verhaalt wordt, en de echte reden waarom het gebouw instortte. | 0neg
|
Het was mijn eerste Tom Clancy boek en eerlijk gezegd smaakt het niet direct naar meer. Voor een boek van bijna zeshonderd pagina's heeft 't erg weinig actie en ook de spanning is op de laatste vijftig bladzijden na nooit echt aanwezig.
De achterflap van het boek spreekt van een dodelijk kat-en-muisspel maar dat komt totaal niet uit de verf en de bewering dat ook het voortbestaan van de westerse wereld op het spel zou staan is al helemaal uit de lucht gegrepen.
Heeft het boek dan geen pluspunten? Jawel, want hoewel er in het grootste gedeelte van het boek weinig gebeurt leest 't toch best prettig en schetst het een beeld van het spionagewerk wat behoorlijk realistisch overkomt. Dus als je daarvan houd kan het best een leuk boek zijn, maar voor een spannend boek, of een boek met actie kun je het beter overslaan. | 0neg
|
Het kan snel gaan in een mensenleven. Het ene moment hou je je bezig met toneelstukken, videoclips en conceptuele kunstwerken, het andere moment lever je een afwijkend boek in bij een uitgever en voor je het goed en wel beseft is het verkocht aan meer dan dertig buitenlandse uitgevers. Het is de natte droom van menig schrijver en recent werd hij bewaarheid voor Steven Hall. Het bleef niet bij dat waanzinnige verkoopsucces, het boek werd ook nog eens laaiend enthousiast ontvangen door de literaire kritiek. Gehaaid wordt beschreven als een mijlpaal, een inspiratiebron voor een volgende generatie schrijvers, een niet te missen leeservaring, een mengeling van adembenemende films als Jaws, Memento en The Matrix.
Dat klinkt heel veelbelovend en zo begint het ook. Een man wordt in één lange, moeizame ademteug wakker in een onbekend huis en hij herinnert zich absoluut niet wie hij is. Uit aanwijzingen die hij vindt, concludeert hij dat hij Eric Sanderson moet zijn en dat hij zo snel mogelijk contact moet opnemen met dokter Randle. Deze mevrouw vertelt Eric dat hij lijdt aan een zeldzame vorm van geheugenverlies, een reactie van zijn geest op de dood van zijn vriendin Clio. Clio stierf tijdens een vakantie in Griekenland, nu drie jaar geleden. Dat Eric zich vandaag helemaal niets herinnert is niet vreemd, het is al de elfde keer sinds de dood van Clio dat Eric opnieuw moet beginnen met herinneringen opbouwen. Deze keer krijgt hij hulp en wel van zichzelf. Eric ‘de eerste’ besefte dat er weer een dag zou komen dat hij zich niets meer zou herinneren, en vanaf dat moment is hij Eric ‘de tweede’ brieven beginnen schrijven. Brieven die herinneringen aan de vakantie met Clio naar boven halen, maar ook brieven die Eric erg verwarrend vindt. Wat bazelt Eric de eerste over het ontcijferen van een gloeilampvideo, over een morsecodereeks met roosterverwerking en over het aanleggen van een lus dictafoons als bescherming tegen de conceptuele ludoviciaan? Wat is dat trouwens? Eric kan er geen touw aan vastknopen, tot hij op een avond in zijn huiskamer de aanwezigheid voelt van een groot ding. Het begint hem te dagen dat dat ding de geheugenhaai is die op de loer ligt en dat hij in actie moet komen om aan het conceptuele roofdier te ontsnappen. Daarvoor moet hij op zoek naar een zekere dokter Trey Fidorous, een specialist terzake. Bij zijn queeste krijgt hij hulp van een intrigerend meisje dat Scout heet en erg veel op Clio lijkt.
Steven Hall heeft een fascinerende wereld willen scheppen, in een boek waarin de horror van Jaws en het bevreemdende van Memento of The Matrix samen komen. Hij heeft diverse verwijzingen naar het collectieve geheugen ingebouwd, gaande van de Griekse Odysseus tot Alice in Wonderland. Hij waarschuwt onrechtstreeks voor de bedreiging die een grote firma als Microsoft kan betekenen en wikkelt een deel van het verhaal af als een onvervalste queeste. Gehaaid is, met andere woorden, een erg ambitieus boek. Helaas gaat Hall zelf al snel kopje onder in zijn ambities. Hij lukt er niet in personages neer te zetten die beklijven en hij heeft ook moeite om zijn uitgezette lijnen netjes binnen te halen. Daardoor verwordt Gehaaid tot een warrig, bij momenten technisch saai en oeverloos boek. De grappige typografische intermezzo’s, zoals het flipbookgedeelte, kunnen het boek dan al lang niet meer redden. (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl) | 0neg
|
Je bent zo door dit boekje heen. Erg geweldig vond ik het niet. Ik vind het een verwarrend verhaal zonder duidelijke lijn erin. Als je dit voorleest, denk ik dat je heel wat uit moet leggen. | 0neg
|
Na het lezen van De verborgen geschiedenis was ik er heilig van overtuig dat Dona Tartt ook nu weer een literair meesterwerk van formaat zou afleveren. Niet dus! Het verhaal is saai, niet meeslepend, kan nergens echt boeien en wordt op geen enkel moment echt spannend. Het lezen van De verborgen geschiedenis kostte me slechts enkele dagen, dit boek hebben ik met moeite kunnen doorworstelen. Onbegrijpelijk dat een schrijfster van dit kaliber er 10 jaar over heeft gedaan om dan zo'n werk af te leveren. Het gaat hier niet om een thriller, echter wel om een familiekroniek in het zuiden van Amerika. Dona Tartt besteedt veel te veel tijd aan het weergeven van de sfeer in plaats van het verhaal op gang te houden. Met andere woorden, verspilde moeite en een gemiste kans. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.