text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Als grote fan van Baldacci heb ik zijn vorige boeken steeds met plezier gelezen. In dit boek heb ik het gevoel dat het verhaal Robbie en Reel wat wordt uitgemolken. Het verhaal blijft niet boeien en is ook niet spannend om te lezen. Het boek zit ook overvol van de typische Amerikaanse clichés. Ik heb het boek uitgelezen maar na het lezen van het meesterwerk "Ik ben pilgrim" was dit maar een flutverhaaltje. | 0neg
|
Titel: Dwaaleiland
Auteur: Melissa De La Cruz
Uitgeverij: Van Goor
Jaar van uitgave: 2015
Aantal bladzijdes: 264
Meer dan tien jaar geleden is er verdeeldheid ontstaan op Dwaaleiland, het stukje land in zee waar alle slechteriken uit zowel bekende als minder bekende sprookjes naartoe zijn gestuurd. De verdeeldheid begon bij Mal, de dochter van Malafide, die toe moest kijken hoe Evie, de dochter van Sneeuwwitjes boze koningin, uitgebreid haar verjaardag vierde. Alle leeftijdgenootjes waren uitgenodigd, behalve Mal. Malafide wilde niet dat de geschiedenis zich herhaalde en kon zich niet inhouden. Sindsdien was het oorlog tussen Malafide en de boze koningin. Tot alles verandert en beide dochters bij elkaar op school komen. Ze zullen samen moeten werken om een hoog cijfer op een project te verdienen, rekening houdend met het in de smaak vallen bij hun moeders...
Als je Dwaaleiland - dat inmiddels een begrip is geworden - overal ziet op het internet, kun je het niet laten je aangewakkerde nieuwsgierigheid gunstig te stemmen. Vol goede moed fiets je naar de dichtstbijzijnde bibliotheek en neem je het boek mee, om je vervolgens in dat ene knusse hoekje op de bank te nestelen. In datzelfde uur wakkert het nostalgische haardvuur aan. Cruella de Vil… Malafide... En Gaston, die zijn twee zoons Gaston Junior en Gaston de Derde heeft genoemd. Duimpje omhoog voor die fantasierijke krachtpatser!
Dwaaleiland kwam, zoals hierboven gezegd, overal en nergens voorbij. In de etalages van boekwinkels en bij bol.com-reclames op Facebook. Zelfs young-adultbloggers of volwassenen waren lyrisch over De la Cruz. Helaas geeft dit de verkeerde hoge en kwalitatieve verwachtingen, met name als je verwacht dat Dwaaleiland van hetzelfde niveau is als de young adults waar diezelfde bloggers over schrijven. Zoals keurig voorin het boek vermeldt staat, is het boek geschikt voor kinderen vanaf dertien jaar. Echter is het geschreven alsof het voor tienjarigen bedoeld is.
Voor tienjarigen is Dwaaleiland geschikt voor onverschrokken lezers die inzien dat niet alle hoofdpersonages in fictie een voorbeeldfunctie hebben. En al helemaal de Dwaaleilanders niet, waar liefde iets is dat zo ongeveer op de brandstapel thuishoort. Het fijne van De la Cruz is dat ze ervoor heeft gezorgd dat de kinderen van de slechteriken niet alleen zoons of dochters van die gemeneriken zijn, maar dat ze zichzelf zijn. Er is ruimte voor zelfontwikkeling, waar Evie, Mal, Jay (van Jafar, Aladdin) en Carlos (van de enige echte Cruella) gebruik van maken. Het is fijn om te zien dat de nakomelingen van slechteriken niet per se ook door en door slecht hoeven te zijn.
Hoewel Dwaaleiland voor volwassenen niet dezelfde spanning meebrengt als hoe het op jong-adolescenten overkomt, is het lezen zeker geen verloren tijd. Het is heerlijk als Diablo aan komt vliegen of om de korte citaten die de hoofdstukken voorafgaan te herbeleven. Ook het lezen van de grom van Beest (de koning van het land Auradon, waar alle goede sprookjesmensen leven) bezorgt kippenvel, met name als je de dag erna Beauty and the Beast in de bioscoop kijkt en dat het menselijke Beest precies hetzelfde geluid laat horen.
Echter wordt de lezer niet aangemoedigd het tweede deel te lezen: Terug naar Dwaaleiland. Het avontuur op Dwaaleiland is weliswaar afgeraffeld, maar af. Het enige vonkje zou nog het naar Auradon willen gaan zijn. Waarom je deel twee wel zou willen lezen, is vanwege het wisselende perspectief dat in deel één gebruikt wordt. Zo komen de vier Dwaaleiland-kinderen allemaal aan bod, met daarnaast niemand minder dan de zoon van het Beest en Belle; prins van Auradon. Prins Ben droomt over een meisje en zijn onderbuikgevoel vertelt dat dat meisje zich op Dwaaleiland bevindt… | 0neg
|
Lang gewacht tot er een Ebook uit was van 'In stukjes'. Nu ik eenmaal ben overgestapt op het lezen op mijn tablet, heb ik minder zin om papieren boeken te lezen. Dit boek was echter lang niet te krijgen als Ebook.
Misschien worden je verwachtingen wel hoger, als je langer moet wachten en misschien dat het boek me daarom zo tegenvalt (?).
Ik vond het niet mooi geschreven en de humor van Marc-Marie is niet helemaal de mijne. Ik vind hem erg leuk bij De wereld draait door, maar ik hoor hem toch liever praten dan dat ik een boek van hem lees. | 0neg
|
dit is het 5e Robert Langdon boek van Dan Brown. Ik heb zelf erg genoten van met name de eerste en de tweede boeken (Da Vinci Code en Angels and Demons, sorry ik ben de Nederlandse titel even kwijt).
Mijn conclusie: de koek is op. Brown lijkt niet meer in staat om op dezelfde manier als in de eerste boeken verrassend uit de hoek te komen en de lezer mee te nemen in het mysterie dat de hoofdpersoon in de schoot geworpen wordt en het drama dat hem overkomt.
Inmiddels mag je er van uitgaan dat in elke Langdon-roman niet iedereen is wat ie in eerste instantie lijkt (de "goeden" en de "slechten"), deze keer was de wending op dit vlak voor 1 persoon wel heel ongeloofwaardig/ uit de lucht gegrepen en voor een andere persoon zag ik het op de helft al aankomen. | 0neg
|
Mijn vriend had dit boek in het mandje gedaan, ook bij het Boekenfestijn, om zelf eens te lezen. Dit zou toch een verhaal moeten zijn die hij wel kon lezen, dachten we! Ik was hem voor en heb het boek in een paar uur tijd uitgelezen.
Het begin was leuk. Het is wel grappig om te zien wat voor theorieën er allemaal bij die man naar boven komen en zelf werd ik ook nieuwsgierig: Waar is die sok? Maar na een tijdje wordt het langdradig en is het niet grappig meer. Er komen wat serieuze zaken bij kijken en dat in combinatie met een sok (dé sok) is niet prettig lezen. Daarmee is het ook niet meer geloofwaardig.
Leuk verhaal om eens gelezen te hebben, maar zou het niet aanraden aan anderen. En zeker niet aan mijn vriend, daar is het boek te filosofisch voor. Als het iets korter was geweest, kon het wel een leuk verhaal zijn voor op een feestje. | 0neg
|
Poging 1:
Een oneerlijke recensie, want ik heb het boek niet uit. Van de zeven boeken die ik deze week heb gelezen, is dit de eerste waarbij ik mijn aandacht er echt niet bij kan houden. Ik luister het boek via Storytel en blijf maar afdwalen. Ik ben nu 1 uur en 15 minuten onderweg en het lukt me niet om in het verhaal te komen. Dat vind ik jammer, want ik wil het heel graag een spannend boek vinden. Ik geef nog niet op! Ik ga de papieren versie van de bieb lenen.
To be continued... | 0neg
|
Ik heb aleen aantal boeken van René Appel gelezen maar vond dit één van zijn slechtste boeken. Af en toe zelfs heel saai en heb ik stukken overgeslagen. Ook kan ik me niet voorstellen dat een moord op die manier opgelost kan worden. Geen aanrader dus. | 0neg
|
klassiek misdaadverhaal,De zevenenveertig jarige Rhoda Gradwyn, een beruchte roddeljournaliste, laat in de privékliniek van plastisch chirurg George Chandler-Powell, een ontsierend litteken weghalen. Die ingreep had ze beter achterwege kunnen laten. Tijdens haar verblijf in de kliniek een voornaam landgoed in Dorset genaamd Cheverell Manor wordt Rhoda vermoord. Daarmee verraad ik niets van het verhaal, want al in de eerste zin van het boek wordt de moord, inclusief de datum, aangekondigd. Voordat het zover is, maakt de lezer kennis de belangrijkste personages: Robert Boyton, een parvenuachtige jongere vriend van Rhoda; operatieassistent Marcus Westhall die familie van Robert is en wiens zus Candace in een cottage bij het landgoed woont; verpleegster Flavia Holland; algemeen beheerder Helen Cresett; het echtpaar Bostock dat de keuken bestiert; hulpje Sharon Bateman; klusjesman Mogworthy
het lijstje is nog langer. Wanneer hoofdinspecteur Adam Dalgliesh en zijn team worden opgeroepen om de moord op Rhoda Gradwyn te onderzoeken kunnen ze hun borst nat maken. Direct bewijs ontbreekt, maar daarvoor duizelt het van de speculaties en mogelijke motieven. Als roddeljournaliste heeft Rhoda een spoor van slachtoffers achtergelaten. Onder het personeel van Cheverell Manor stuit Adam Dalgliesh op ingewikkelde familieverhoudingen, twijfelachtige erfenissen en onverwachte levensachtergronden. Wanneer de belangrijkste verdachte ook nog dood wordt aangetroffen (de tweede moord wordt op de achterflap vermeld), is het raadsel compleet en kan het grote puzzelen beginnen.
P.D. James (geboren 1920 en al 66 jaar bij dezelfde uitgever) is de Grande Dame van de misdaad. Zeker nadat ze in 2008, in navolging van Sir Arthur Conan Doyle en Agatha Christie, is opgenomen in de International Crime Writing Hall of Fame. Eerder ontving P.D. James al de Grand Master Award van de Mystery Writers of America en de Diamond Dagger van de Brittish Crime Writers Association.
De patiënte is haar 20e boek en precies wat je je bij een hoog gedecoreerde misdaad barones voorstelt: een klassiek misdaadverhaal en very very Brittish. Dat begint al met de setting: een landgoed in Dorset (waar zich op het terrein een Stone Henge achtige stenenformatie bevindt waar 350 jaar eerder een heks is verbrand), interieurs vol antieke meubels en kostbare schilderijen, borden vol vleespasteitjes en scones, en personages die allemaal hun eigen plek op de sociale ladder hebben waar ze nooit meer vanaf komen.
Is het boek spannend? Merkwaardig genoeg vond ik het begin ook al weet je wie er vermoord gaat worden nog het spannendste. Als lezer zit je te wachten op het moment dat Rhoda Gradwyn wordt vermoord en daardoor zoek je in de hoofdstukken waarin alle personages uitgebreid beschreven worden alvast naar mogelijke motieven. Na de moord valt de spanning duidelijk weg. Het onderzoek van Dalgliesh bestaat uit een eindeloze reeks ondervragingen, beschreven vanuit de verschillende hoofdrolspelers, wat af en toe hinderlijke herhalingen oplevert. Het tempo is laag, bijna loom, hoewel het verhaal in de winter speelt.
Na de tweede moord leeft het boek weer op en blijkt P.D. James heel goed in staat om niet alleen maar lange, geconstrueerde zinnen te schrijven. Na de oplossing van de misdaad een nogal onwaarschijnlijke zelfmoord volgen nog enkele hoofdstukken waarin het tempo wordt teruggenomen om even rustig te eindigen als alles begonnen is.
Wie van nagelbijtende spanning en flitsende scènewisselingen houdt is bij P.D. James aan het verkeerde adres. Het tempo ligt laag en doordat het verhaal vanuit praktisch alle personages verteld wordt, krijgt de lezer geen enkele kans tot identificatie. Wie het prettig vindt om bij een kopje thee of glaasje Sherry een klassiek misdaadverhaal te lezen met scherpe karakterobservaties en zonder overbodig geweld komt volledig aan zijn trekken. De patiënte is degelijk misdaadamusement en zal ongetwijfeld binnenkort bij de BBC te bewonderen zijn. | 0neg
|
Geen van de personages maken het boek waard om het te gaan lezen. De personages zijn namelijk zo oppervlakkig en kort beschreven dat je met geen van allen echt een binding krijgt. Je voelt niet met ze mee. Dat komt, denk ik, omdat de schrijver ervoor gekozen heeft om het verhaal niet vanuit een van de hoofdpersonen te vertellen, je weet niet wat ze denken, je weet niet wat ze voelen. En dat is voor mij toch wel een vereiste als je een beetje een interessant personage wil creëren. De situaties zijn best leuk bedacht met al de vermommingen en misleidingen, alleen zon situatie werkt gewoon niet als je geen leuke personages hebt, waarmee je verbonden bent. Ook het verhaal is een beetje slapjes, het is voorspelbaar en een beetje vergezocht. Het verhaal had ook wat meer diepte kunnen krijgen, omdat het nu echt alleen maar om het stelen van die Gouden Boeddha gaat, wat zeer jammer is. Is er dan nog wel iets positiefs over dit boek? Ja, er zitten wel positieve dingen in het boek, maar die zijn zo klein dat ze overschaduwt worden door het negatieve. Clive Cussler had van dit boek heel wat kunnen maken, maar het is hem niet gelukt. Een van de grootste minpunten is dat dit boek gewoon niet kan boeien, je hebt die nieuwsgierigheid van ik ben echt benieuwd hoe het afloopt gewoon niet. Ik weet zeker dat vele mensen dit boek na een tijdje aan de kant zullen leggen, gewoon omdat je het leest om het uit te lezen, niet omdat het nou zo ongelooflijk spannend of boeiend is. Dit is een grote tegenvaller, Clive Cussler kan zeker beter!! | 0neg
|
Dat dit boek in de jaren 80 veel ophef gaf, is niet verbazend. De schrijver wilde de Amerikaanse consumptiemaatschappij waarin sex, drugs, macht, uiterlijk vertoon in grote mate aanwezig was, op een cynische manier op de hak nemen. Dat uitgangspunt sprak mij wel aan. Toch krijgt dit boek slechts 1 ster. De sex passages die regelmatig overgaan in de meest bloedige en ranzige moordpartijen zijn TE extreem. De opsomming van de kledingnamen met merk, die bij allerlei uitgaansmomenten gegeven wordt, is leuk gevonden, maar omdat nu het hele boek door te blijven doen, is ook wat TE extreem doorgevoerd, waardoor het juist krachteloos en doorbladeren werd. Als de schrijver erop uit was om de lezer te laten walgen, dan is dit hem gelukt! | 0neg
|
2,5 sterren voor Stervensgelukkig.
Het verhaal
Ottila McGregor is 30 jaar, en wil met de hulp van haar verslavingstherapeut een goed mens zijn. En ze wil na alles wat ze nu heeft meegemaakt nu eens echt gelukkig zijn: Rete-, Kneiter-, en Stervensgelukkig. Momenteel maakt ze veel nare en zware dingen mee. Haar vader is 3 jaar geleden overleden aan kanker, hij was haar maatje. Zus Mina is depressief en heeft zelfmoordneigingen. Komt dit door Ottila? Dan is daar Andre, haar baas, waar ze een relatie mee heeft terwijl hij getrouwd is. Ze gaat vaak vreemd en heeft een drankprobleem. Voor wat afleiding gaat ze veel uit met haar vriendin Grace, maar dan gaat het vaak goed mis en de liters drank gaan er elke avond flink doorheen. Het is nu tijd om te veranderen en om hiermee te stoppen. Ze gaat een poging te gaan doen om gelukkig te worden: Stervensgelukkig.
Dagboekverslagen, mailtjes en uitgebreide verhalen over haar eerdere relaties zijn elementen uit het boek.
De cover is echt bijzonder, in verschillende tinten blauw wordt een zee uitgebeeld. Met in het midden een fles met een kurk. In deze fles zit een gebroken hart. Het hart drijft op de golven op zoek naar heling. De titel duidt op de zoektocht van Ottila en van de fles: de zoektocht naar geluk.
In een dagboek-vorm vol e-mails, poststukken en dagboekverhalen lezen we over Ottila die nu 30 jaar is. Het is een bijzondere vorm van lezen, over de hoofdpersoon die zich ook "Rocket dog" laat noemen in de berichten aan haar vriendin. Deze vriendin Grace is nog steeds een grote "party-animal". Terwijl Ottila hier nu flink de rem op zet. Ottila is een bijzonder personage een soort mislukte Bridget Jones. Deze Bridget Jones had ook een dagboek met de nodige humor en zelfspot. Gezien deze Bridget een graag gezien gast is bij velen, viel het verhaal van Ottila hierbij in het niet. Het verhaal is met de nodige humor en zelfspot geschreven, maar het raakte mij niet. Wat irriteerde was met name de schrijfstijl en gebruikte woorden als "pleurde", en andere platvloerse variabelen. Het is puur een kwestie van smaak, maar de vele stukjes over seks, het al dan niet dragen van ondergoed en hoeveel partners ze wel of niet heeft gehad, maakte het verhaal niet boeiend. Het hoofdkarakter kreeg hierdoor een jongere uitstraling. Als lezer vroeg ik mij af: waar gaat het verhaal naar toe?
Conclusie
Anneliese MacKintosh schreef met Stervensgelukkig een stukje uit het leven van Ottila. Met hulp van de verslavingstherapeut probeert ze haar leven weer op te rails te krijgen. Door in haar dagboek de mails, verslagen van haar therapeut en ander leuks op te schrijven krijgt de lezer een "kijkje in de keuken" van het leven van Ottila. Met leuke stukjes, maar ook minder interessante passages. Ze zoektocht naar Happiness gaat voor Ottila niet over rozen. Maar in het 5e deel van het boek lijkt het toch de goed kant op te gaan.
Stervensgelukkig, of te wel: "de zoektocht naar geluk" heeft mij niet gebracht, wat ik er van verwachtte. De cover is prachtig. Maar het gaat om het verhaal. Het verhaal van Ottila ging alle kanten op, zo ook haar personage, die hierdoor de leeftijd van 30 jaar niet haalde. Ze kwam veel jonger over. Halverwege kon het verhaal mij niet meer vasthouden. Het is de schrijfstijl die mij niet kon bekoren.
Waardering 2,5 sterren. | 0neg
|
'De kus van een clown' is een rollercoaster door het leven van Rosa, meneer Steeghuizen en Harman Pekman, waarbij je als lezer van links naar rechts wordt geslingerd in hun zoektocht naar rust. Het verhaal is chaotisch, de schrijfstijl prettig en soms humoristisch. Ondanks dat is het een boek welke ik met moeite heb uitgelezen, terwijl het ook nog een redelijk dun boek is. Over veel zaken moet je toch wel even nadenken, wat de auteur hier nu precies mee bedoelt en bepaalde zaken zijn voor mijn gevoel ook niet voldoende uitgediept.
Wellicht dat anderen het een fantastisch boek vinden, maar mijn genre is het niet. | 0neg
|
Drie graven vol is het debuut van de Amerikaanse schrijfster Jamie Mason. Het boek wordt aangekondigd als de ontdekking van 2013. De omschrijving en cover van het boek dragen bij aan de verwachtingen van een spannend en luguber boek. Grote verwachtingen dus, waarom begraaft iemand de lijken in zijn eigen tuin met de kans ontmaskerd te worden.
Hoofdpersoon in het boek is Jason Getty, een weduwnaar, wie nu een huis woont ver van zijn verleden af. Hij is een laffe man, welke zeer makkelijk te beïnvloeden is. Hij is zeer op zichzelf en vaak in gedachten verzonken. Tijdens een fatale nacht gebeuren er dingen, welke hij voor zichzelf nooit voor ogen had gehouden. Hij raakt daardoor in de problemen en of het dan nog niet erg genoeg is, worden er tijdens werkzaamheden in zijn tuin twee lijken gevonden.
De potentie van het verhaal is hoog, alleen lukt het Jamie Mason niet om de spanning op te drijven naar grote hoogte. De ellenlange zinnen maken het boek zeer langdradig en soms slecht te volgen. Velen zinnen heb ik meerdere keren moeten lezen om de clou te begrijpen en soms was het zelfs onbegrijpelijk. Ik heb het vermoeden dat de slordige vertaling naar het Nederlands hier ook aan heeft bijgedragen. Uitdrukken en beeldspraken worden soms letterlijk vertaald en zijn totaal nietszeggend.
De laatste 80-100 bladzijden in het boek worden pas spannend en daar dragen de duidelijk kortere zinnen ook sterk aan bij. Het afloop van het boek is dan echter weer teleurstellend, Jamie Mason laat hier een kans liggen.
Ik geef het boek dan ook 2 sterren. | 0neg
|
In De verborgen orchidee logeert een aantal kunstenaars op het landgoed Bosco, opgericht door Aurora Latham. Ellis Brooks, een schrijfster, is een van hen. Zij schrijft een roman over het mysterieuze leven van deze vrouw. Daarbij stuit ze op een aantal bovennatuurlijke zaken die in het verleden hebben plaatsgevonden. Omdat ze zelf ook over deze gave beschikt, hoort ze stemmen en ziet ze geestverschijningen. Langzaam maar zeker wordt daardoor duidelijk wat er destijds heeft plaatsgevonden.
Carol Goodman heeft het boek zo geschreven dat de hoofdstukken zich afwisselend in het heden en het verleden afspelen. Dat is, zeker in het begin, nog wel eens verwarrend. Vooral de eerste hoofdstukken was het bij mij niet echt duidelijk wat nu precies de bedoeling was en wat het precieze verhaal was. Later werd het wel wat duidelijker.
De verborgen orchidee is geen boek dat je zomaar even leest. Daarvoor is het toch te ingewikkeld. Ook vond ik het een nogal vervelend verhaal dat me niet bijzonder kon boeien. Dat ligt niet de rode draad van het boek: het bovennatuurlijke. Daarvoor sta ik zeker open, want ik denk dat er inderdaad meer is tussen hemel en aarde. Maar in dit boek vond ik het allemaal nogal overdone.
Het boek heb ik uiteindelijk wel uitgelezen, maar wel met de gedachte dat ik blij zou zijn als ik het eenmaal uit had. De verborgen orchidee is me tegengevallen en wat mij betreft geen aanrader. | 0neg
|
Als Doortje een half vrijstaande boerderij huurt, ontdekt ze een lijk op zolder.
Ze gaat op onderzoek uit met haar nieuwe buurman Guy om te achterhalen wat er precies gebeurt is.
Als de dode vrouw wordt begraven, neemt Doortje alle kosten op zich...wat ik dus ongeloofwaardig vind.
Wie doet nou zoiets? De politie had Doortje verzekerd, dat de kosten door de staat zou worden betaald, maar zij stond erop om alles te betalen. Vreemd! Het is verder wel een aardig verhaal...al word het wel wat langdradig van alle speculaties. Het plot had ik al zien aankomen, dus ook dat was geen verrassing. Ik vond dit niet het beste boek van Sandra Berg, vandaar dus 2* | 0neg
|
met vaart geschreven thriller zonder poespas.,Onder het genot van tompoezen en witte wijn besloten Appie Baantjer en Simon de Waal eind 2008 hun krachten te bundelen en als schrijversduo aan de slag te gaan. Ze konden voor hun politieromans putten uit hun gezamenlijke ervaring als rechercheurs in de Amsterdamse binnenstad. Na samen drie boeken te hebben geschreven, is Een schot in de roos het eerste boek dat Simon de Waal alleen schreef, na het overlijden van Appie Baantjer in 2010.
Bij Bureau Raampoort in de Amsterdamse Jordaan wordt op een ochtend een mobiele telefoon afgegeven. De telefoon is door een vuilnisman gevonden in een afvalbak. Zon vondst is voor de medewerkers van de stadsreiniging niet uniek, maar deze telefoon wordt plotseling gebeld door een verontruste moeder die al dagen geen contact kan krijgen met haar zoon. Rechercheur Peter van Opperdoes en zijn collega Jacob gaan op zoek naar de vermiste eigenaar van de telefoon. Tegelijkertijd wordt in een oude leegstaande fabriek, die vooral gebruikt wordt door junks, drugsdealers en andere criminelen, een lijk gevonden. Bij het forensisch onderzoek wordt in zijn broekzak een briefje met daarop alleen een telefoonnummer aangetroffen. Het toeval wil dat dit uitgerekend het nummer is van de telefoon die vanochtend bij Bureau Raampoort is afgeleverd....
Met Een schot in de roos heeft Simon de Waal een politieroman afgeleverd die liefhebbers van eenvoudige, met vaart geschreven thrillers zonder poespas, zeker zal bevallen. Voor de wat veeleisendere lezer mist het verhaal de nodige basisingrediënten. Zo is er nagenoeg geen sprake van psychologische diepgang of complexiteit en nergens worden zijpaden ingeslagen die het verhaal wat meer reliëf zouden kunnen geven. Verder maakt de Waal gebruik van een vlakke, hier en daar zelfs oubollige schrijfstijl. Zo wordt Peter van Opperdoes tot vervelens toe aangeduid als 'de oude rechercheur'. Zijn partner Jacob, die trouwens geen achternaam lijkt te hebben, heet steevast 'zijn jonge collega'. Overigens geven de gesprekken die van Opperdoes voert met zijn overleden vrouw het verhaal wel weer net een kleine, prettig eigenzinnige 'twist'. | 0neg
|
Aardig boekje, leest lekker weg! | 0neg
|
Als je op zoek bent naar een 'duistere psychologische thriller' of een 'slim doordachte en bloedstollende thriller' of een 'angstaanjagende thriller' is dit niet het boek. Spannend, bloedstollend en angstaanjagend is het boek echt niet. Ik vond dit toch wel een uniek boek. Ik heb van het boek genoten vooral dankzij de prettige schrijfstijl. Het is een ontspannend boek en dat vind ik altijd erg belangrijk als ik een boek lees.
Ik vond het heel erg jammer dat de clou al werd vermeld op de achterzijde van het boek, maar dit is geen fout van de auteur maar volgens mij van de uitgever. Alhoewel het geen thriller is had het echt een behoorlijk verrassingseffect gegeven als de informatie dat het om een broer ging niet op de achterkant had gestaan. | 0neg
|
Dit wordt mijn eerste negatieve recensie van een boek dat geschreven is door M.J. Arlidge, dus wees gewaarschuwd. ‘In de maneschijn’ is net verschenen, telt ruim vijfhonderd pagina’s en begint met een lichaam dat ondersteboven is gehangen aan een boom. Het is aan Helen Grace en haar team om uit te zoeken wat er is gebeurd en meer slachtoffers te voorkomen.
Het boek heeft ook een ondertitel: ‘In het bos schuilt iets duisters.’ Voor mij werkt zo’n ondertitel niet. Vooral deze komt over als een ongelukkige vertaling uit het Engels en ik word er niet warm of koud van. De eerste zin van de achterflaptekst (‘Er waart iets dodelijks rond in het bos’) is beter en had beter als ondertitel gepast. Maar de allerbeste ondertitel zouden de tweede en derde zin van de flaptekst zijn geweest: ‘Eerst moesten de wilde paarden eraan geloven. Nu zijn het onschuldige mannen en vrouwen die worden vermoord.’ Dat is pas spannend, hiervan wil je verder lezen. Dat komt vooral doordat het concreet is, met ‘iets duisters’ kan ik weinig. Misschien heb ik weinig verbeeldingskracht, maar ik zie gewoon wat zwarte rook, niet iets waarvan ik bang word.
Mijn grootste probleem met het boek is natuurlijk niet de ondertitel. Mijn grootste probleem is de lengte. Het boek is veel te lang voor wat er gebeurt. Het verhaal had zomaar 150 pagina’s korter gekund, dat had de spanning waarschijnlijk goed gedaan. Daarnaast vind ik de opbouw erg raar, aanwijzingen komen uit je lucht vallen waardoor de lezer geen eerlijke kans heeft om mee te speuren en het wordt nergens écht gevaarlijk. Overigens wordt de lezer ook nog eens voorgelogen door de flaptekst: de slachtoffers zijn (spoiler) echt niet zo onschuldig als ze lijken.
Dan komen we bij de personages. Ik ben fan van Arlidges eerdere boeken. Helen Grace is natuurlijk een interessant, complex personage. In dit deel doet Arlidge daar niets mee. De zaak draait compleet om de misdaad en het zijlijntje over haar privéleven is zo dun dat het niets toevoegt. Ook Charlie Brooks wordt waardeloos neergezet in dit deel. Zij is interessant omdat ze een werkende moeder is met een allesbehalve perfect huwelijk. In dit boek neemt ze een aantal rare beslissingen, waardoor ze nogal dom en volgzaam overkomt. Met de rest van de agenten wordt weinig gedaan. Het nieuwe personage wordt zo perfect neergezet dat het irritant is – toch nog een pluspuntje voor Charlie omdat zij daar ongeveer hetzelfde over denkt. Hopelijk is dat een rookgordijn van Arlidge.
Behalve de misdaad en de oplossing heeft dit boek weinig te bieden, in tegenstelling tot andere delen uit de serie. Dit is jammer, want ik vind de misdaad niet sterk en dan blijft er weinig over om het boek een goede waardering te geven. De dader heeft potentie, je leeft een moment zelfs met de dader mee en je kunt hem of haar tot op zekere hoogte begrijpen, maar aan het einde is alle nuance weg. Gedeelten van de ontknoping zijn ongeloofwaardig en onnodig sentimenteel. Ook is de dader te vroeg in het verhaal bekend – niet geraden, maar echt bekend – waardoor de spanning al weg is voordat de ontknoping begint. Het idee van de misdaad is interessant en gruwelijk, zeker omdat er ook dieren worden gedood, en het ecologische element in het boek is vernieuwend, daar zat zeker potentie. Ook het idee van een bos dat een geschiedenis met zich meedraagt is fascinerend en neigt naar horror, maar Arlidge werkt deze sterke punten nergens uit. Dit boek is voor de geoefende lezer erg lullig opgebouwd met allerlei verdachten die het toch niet gedaan blijken te hebben en die eigenlijk allemaal een ‘betere’ dader zouden zijn geweest dan de echte dader.
Dit is altijd al een wisselende serie geweest, maar ook met positieve uitschieters. Ik hoop dat Arlidge voor het volgende deel wat meer tijd neemt, twee boeken per jaar is natuurlijk bizar veel, en dat zijn redacteur hetzelfde doet. | 0neg
|
Altijd de twijfel of ik een boek moet wegleggen wanneer het me na 100+ pagina`s nog niet aanspreekt. Ook bij dit boek heb ik getwijfeld waarop ik besloot wat alinea’s verderop in het boek te lezen. Helaas las ik daar niets verrassends. Een heel voorspelbaar boek.
Wanneer de hoofdpersoon terug denkt aan de gruwelijkheden die hij mee heeft moeten maken, dan voelde ik met hem mee. Heel aangrijpend wat zijn gezin in WO2 heeft meegemaakt. Helaas speelt het overgrote deel van het boek zich af in het heden. Plotseling heeft hij een vriendin, plotseling is zij zwanger, plotseling trouwen ze en plotseling krijgt zij gevoelens voor een ander. Toen was ik er klaar mee. Erg jammer ik houd er niet van om een boek weg te leggen. | 0neg
|
‘Julie en Julia’ had een leuk concept voor een boek kunnen zijn. Twee waargebeurde verhalen worden met elkaar verweven door het kookboek ‘De Kunst van het Koken’ van Julia Child, die één van de eerste tv-koks was van de wereld met haar tv-programma ‘The French Chef’'. Vanwege de uitgebreide manier van kookbeschrijvingen waarin je stapsgewijs leert koken zou ‘De Kunst van het Koken’ een uitermate geschikt kookboek moeten zijn voor thuiskoks zonder keukenpersoneel. En dat wil Julie Powell, die worstelt met een life crises wel eens uitproberen daarom besluit ze om in een jaar tijd alle recepten ad 524 uit dat boek te gaan maken, deze legt ze vast op een blog die uiteindelijk veel bekendheid krijgt. Dankzij deze bekendheid besluit ze haar queeste ook vast te leggen in een boek waarvan ‘Julie en Julia’ het resultaat is. Leuke afwisseling in het verhaal is dat er schuingedrukte dagboekachtige flashbacks in voorkomen die zijn geïnspireerd op de gebeurtenissen die beschreven staan in de dagboeken en brieven van Paul Child (de man van Julia Child) en Julia McWilliams (meisjesnaam van Julia Child), nadeel van deze flashbacks is dat ze niet altijd chronologisch zijn neergezet of grote sprongen maken, wat voor verwarring kan zorgen des te meer omdat je al in het heden en verleden moet switchen. Naast de flashbacks zitten er ook aardig wat stukjes in die geen toegevoegde waarde aan het verhaal brengen, ik kreeg vaak het gevoel dat er van de hak op de tak wordt gegaan alsof er een hyperactief persoon tegenover me zit te praten die overloopt van enthousiasme maar daarbij ook zoveel uitweidt over andere zaken dat ik allang weer ben vergeten waar het eigenlijk om gaat. En ook al is het een karaktertekening toch zou van mij het agressieve grove taalgebruik best wat minder mogen:
‘Soms zou ik Erics hoofd best een paar keer tegen een scherpe steen willen beuken […]’.
p. 240
En het feit dat ik het onverbiddelijk vind dat een auteur die over haar eigen queeste een verhaal schrijft enkele continuïteitsfouten maakt.
‘Daar trof ik mijn man aan in een plas water van tweeënhalve centimeter, die gevoed werd door een krachtige waterstroom uit de leiding achter de wc-pot. […] Ik rende naar de bezemkast voor emmer, kreeg die er alleen niet ondergeduwd, en rende dus naar de keuken voor onze allergrootste kom en zette die onder de spuitende fontein. […] Hoe zetten we de hoofdkraan uit? Schreeuwde Eric boven de bulderende waterval uit. […] Die nacht […] werd besteed aan het om beurten op de badkamervloer zitten terwijl je om de zevenenhalve minuut het water uit de roestvrijstalen kommen moest hozen’.
P. 201/202
(De kom is hier dus altijd nog kleiner dan een emmer en als die er zevenenhalve minuut over doet om vol te zijn dan zal de krachtige, bulderende waterval waarboven geschreeuwd moet worden ook wel meevallen.)
Of:
Dat het hoofdpersonage Julie het heeft over haar stage van acht jaar geleden waar ze David Strathairn leert kennen en hem probeert te verleiden met een gekruide pecantaart met pecanglazuur:
‘Toen hij het stuk taart in zijn mond liet glijden, sperde hij eerst zijn ogen open en vernauwde ze bij het dooslikken tot spleetjes. Hij kreunde zachtjes. ‘Wat verrukkelijk… Hoe kom je hieraan, Julie?’
p. 246
Inmiddels zijn we weer in het heden, acht jaar verder dus daar waar Julie met het kookproject bezig is en dan staat er:
‘Ik had acht Franse taarten gemaakt; een jaar geleden zou zelfs eentje me de das om hebben gedaan.’
p. 307
Kan ik ‘Julie en Julia’ echt niet meer dan één ster geven. | 0neg
|
Onwaarschijnlijk slecht boek. Na Zondebok had ik deze mevrouw nog het voordeel van de twijfel gegeven, maar nu is duidelijk dat ik geen boek van haar meer ga lezen.
Dit verhaal (met die rare titel) gaat over verdachte gebeurtenissen in een kliniek voor vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen. Waarom een detail als de zwangerschap van een van de hoofdpersonen pas vermeld wordt wanneer het te laat is, vormt een van de raadselen van deze misdaadroman. Ondertussen miezert de rest van het boek maar verder: privéproblemen van de vrouwelijke inspecteur (standaard bij de Scandinaviërs, dus vooruit, daar gaan we weer), conflicten tussen de politiemensen onderling, en allerlei onbegrijpelijke perspectiefwisselingen. Het is af en toe volstrekt onduidelijk vanuit welk standpunt het verhaal nu eigenlijk verteld wordt. En tot overmaat van ramp worden er ook pogingen tot humor ondernomen. Ik kon er niet om lachen.
Tijdverspilling. | 0neg
|
Ik ben andere boeken van Marion Pauw gewend, dit boek is dan ook even wennen. Kennelijk ben ik niet de enige, want de recensies over dit boek gaan alle kanten uit. Voor mij persoonlijk is het een tegenvaller.
Het boek komt op mij over alsof er een verveelde schrijfster (Pauw zelf?) met een enorm writersblock van doen heeft. Ze heeft geen idee waar ze haar nieuwe boek over moet schrijven en dus schrijft ze dan maar dat ze geen idee heeft waar haar nieuwe boek over moet gaan. De zoektocht naar een geschikt onderwerp duurt zo'n 100 bladzijden en pas dan komt er een beetje een lijn in dit dunne verhaal. Er worden wat personages opgevoerd die totaal geen diepgang hebben en weinig toevoegen. De vele, onnodige, voetnoten storen mij mateloos. Bovendien wordt er een verhaal verteld dat mij niet geheel onbekend voorkomt. Kortom voor mij is dit boek een teleurstelling. Ik kom dan ook niet verder dan 2 sterren. | 0neg
|
Zaterdag 6 mei was het dan eindelijk zo ver: de jaarlijkse sleepover van de Dear Book Nerd Book Club in de Brugse Boekhandel. De pyjamaparty werd voorafgegaan door een leesclub en deze keer lazen we Eerste leven van Gena Showalter. Waarom dit absoluut geen boek voor mij was, lees je in onderstaande recensie
Het echte leven begint pas na je overlijden, dat is de premisse van Eerste Leven. Iedereen moet een koninkrijk kiezen waar hij na zijn Eerste Dood naartoe wil. Dit lijkt voor de zeventienjarige Tenley een keuze tussen twee kwaden: Troika ('Licht geeft Zicht') en Myriad ('Macht is een Recht'). De twee rivaliserende rijken zijn in een oorlogsstrijd verwikkeld en zetten hun beste krachten in om Tenley over te halen zich bij hen aan te sluiten. Twee aantrekkelijke jongemannen proberen haar op alle mogelijke manieren te overtuigen..
Wat mij betreft had Eerste leven beter Eeuwige twijfel geheten. Ik heb me eerlijk gezegd verschrikkelijk geërgerd aan het hoofdpersonage Ten die maar geen keuze kan maken tussen de twee Koninkrijken. Natuurlijk, ook ik heb soms dagen dat ik enorm kan twijfelen (bijvoorbeeld over wat ik nu het beste als lunch kan kiezen..), maar ik ben daar niet 443 pagina's over bezig en ik probeer er niemand mee lastig te vallen. Om dan vervolgens - om maar meteen een volgend frustratiepuntje aan te kaarten - te kiezen voor datgene wat al vanaf het eerste hoofdstuk overduidelijk was. Zucht!
Naast al het getwijfel wisten ook de zwijmelachtige fragmentjes mijn bloed aan het koken te brengen. 'Hij heeft zulke mooie vlekjes in zijn ogen' en 'die lange wimpers van hem'. Blurgh! Tegen zulke overdreven, zogenaamd romantische zinnen, ben ik niet bestand. Is dat het enige dat Tenley leuk vindt aan deze jongeman? Zijn spieren, zijn wimpers, zijn ogen? Way to go om jonge meisjes een verkeerd beeld van liefde te geven en tegelijkertijd overigens wel weer te pleiten voor algehele onthouding: Tenley wil haar eerste keer seks bewaren voor haar Tweede Leven. Een prima keuze lijkt me, voor een meisje die over zoveel andere dingen in haar haar Eerste Leven twijfelt, maar tegelijkertijd jammer dat een boek dat eigenlijk zo vooruitstrevend een onderwerp als seksualiteit durft aan te kaarten - alsnog kiest voor de geheelonthoudende heldin. Maar dat is een compleet andere discussie die ik vandaag maar even oversla.
Helaas ben ik nog altijd niet klaar met klagen. Want ook de verschillende 'wijsheden' waarmee beide Koninkrijken strooien kwamen me al snel de keel uit. Wat dacht je van 'Zonder druk zouden er geen diamanten zijn. Zonder tests en beproevingen zou je jouw eigen kracht of zwakheden niet kennen.' of 'Als jij niet vecht voor alles wat goed is, wie moet het dan doen?'. En nu we het toch over Troika en Myriad hebben: ben ik de enige die beide rijken maar niet van elkaar kan onderscheiden? De world building vond ik veel oppervlakkig - veel dingen bleven voor mij echt mega onduidelijk - doordat er keer op keer enkel aandacht werd besteed aan de twijfels ofwel de romantische gevoelens van Tenley.
Ik snapte overigens ook niet zo goed waarom zij nu zo verschrikkelijk belangrijk is. Ik heb al te veel boeken gelezen waarin het doodgewone hoofdpersonage opeens belangrijk en bijzonder blijkt te zijn en dat ben ik helemaal zat. Nog een laatste dingetje waar ik me enorm aan geërgerd heb: het woord 'wijffie'. Wie kan zich nu aangetrokken voelen tot een jongen die je 'wijffie' noemt?! Dat moet mijn vriend niet proberen hoor.
Toch zijn er een paar aspecten aan het boek die mijn goedkeuring wel weg konden dragen. Zo vond ik de korte - eigenlijk heel slechte - gedichtjes van Tenley hilarisch grappig en hield ik van het zelfvertrouwen van Killian. Iemand die van zichzelf zegt dat hij overal goed in is, daar kan ik mezelf wel mee identificeren ^^ Ook Clay en Bow vond ik toffe personages!
Eerste Leven was absoluut geen boek voor mij. De premisse maakte me ontzettend nieuwsgierig, maar de uitwerking deed me schreeuwen van frustratie. Het boek is eigenlijk één grote love triangle vol twijfel en clichématige romantiek. Ik kon de twee Koninkrijken niet uit elkaar houden en vond de vele 'wijsheden' overdreven betuttelend. Het enige pluspunt waren de grappige gedichtjes van het hoofdpersonage, maar dat was voor mij niet genoeg om het boek te redden.
Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst. | 0neg
|
Doordat de titel erg aanlokkelijk klonk en de vorige boeken met een zelfde soort titel lekker leesbaar waren, heb ik deze gekocht. Wat een domper. Het begint vrij aardig, met een op zich aannemelijk verhaal. Het wordt ook redelijk goed uitgewerkt, alhoewel ik me op wat kleine details ergerden. Maar goed,het laatste stuk van het verhaal waarin zich het verhaal ontknoopt, werd het voor mij dusdanig ongeloofwaardig dat ik het eigenlijk lachwekkend vond. Door haar goede vriend wordt ze begeleid naar iemand die haar zgn meer kan vertellen, maar hiervoor moet ze het laatste stuk geblindoekt worden. Hierop reageert ze afwerend, waarop hij suggereert dat ze hem niet vertrouwd. Kom op, je laten blinddoeken wekt dus wel vertrouwen?? Vervolgens is het voor mij een al ongeloofwaardig neergezet verhaal wat voor mijn gevoel snel is afgeschreven. Sara en Eline die wat cynische grapjes tijdens hun "ontvoering" maken en wat dialogen tijdens een schietpartij hebben maakt het voor mij zo ongeloofwaardig. Ik mis de schrijfstijl die er voorheen was.! | 0neg
|
Het uit 1995 daterende debuut van Charles den Tex. In 2002 en 2005, won de schrijver de Gouden Strop en dat schept verwachtingen ten aanzien van het boek 'Dump'. Dat zal vast een spannend boek zijn.
Helaas, dit debuutverhaal is van elke spanning beroofd door de schrijfstijl van Den Tex. Je hebt als lezer het gevoel, dat je een verslag zit te lezen in plaats van een fictief werk. Zakelijk, to the point en emotieloos wordt de geschiedenis van Duffield Chemicals verteld. Dat hoofdpersoon Alex Duffield een succesvol zakenman is op het moment dat hij na zijn vaders overlijden aan het roer van diens onderneming komt te staan, valt door zijn vaak gekunstelde dialogen en gedachten moeilijk te geloven.
Aan de ingrediënten ligt het niet, daar had best een spannend verhaal van gebrouwen kunnen worden. Noten spelen kan de schrijver wel, muziek maken moet hij in 1995 nog leren. | 0neg
|
De Franse Yasmina Reza (1959) heeft al heel wat prijzen op haar naam mogen schrijven. Naast tweemaal een Laurence Olivier Award en een Tony Award werd Gelukkig de gelukkigen in 2015 genomineerd voor de Europese Literatuurprijs. Haar nieuwste roman, Babylon, won in 2016 de Prix Renaudot. Al deze uitingen van lof beloven heel wat goeds voor Babylon, maar toch weet het boek niet te raken of te verrassen.
Hoofdpersonage Elisabeth Jauze (62) woont in een flat en heeft goed contact met haar bovenbuurman Jean-Lino. Ze nodigt hem en zijn vrouw Lydie dan ook uit voor een feest dat ze organiseert bij haar thuis. Na het feest staat Jean-Lino midden in de nacht weer bij Elisabeth en haar man Pierre aan de deur: hij heeft zijn vrouw gewurgd. Elisabeth besluit Jean-Lino de helpende hand te reiken, ondanks de waarschuwingen van Pierre.
Het plot heeft veel potentie maar dat wordt op geen enkele manier waargemaakt. Het gesleep met het lijk van Lydie is ongeloofwaardig en hoewel Reza waarschijnlijk niet het idee heeft gehad een komisch boek te schrijven, had op de absurditeit van het hele verhaal best een keer gereflecteerd mogen worden door een van de personages.
Elisabeth is bovendien een irritant hoofdpersonage, ze weet alles wat er gebeurt steeds op zichzelf te betrekken, zoals sommige mensen de gave hebben alleen maar naar je te luisteren om vervolgens een gelijksoortig verhaal over hun eigen leven op te hangen. De steeds onnodige uitweidingen over dingen die Elisabeth zich herinnert lijken slechts te dienen als opvulling naast de gebeurtenis waar het verhaal om draait; de moord op Lydie. De verhalen van Elisabeth voegen niets toe aan het geheel. Interessant is wel de manier waarop de herinneringen van Elisabeth werken, zij worden vaak getriggerd door beelden, veelal foto’s. Deze foto’s worden door Reza tot in detail beschreven, dat zijn de momenten waarop de beschrijvingen in het boek prachtig en interessant zijn. Des te spijtiger is het dat al deze dingen nergens bij elkaar komen. De gebeurtenissen en beschrijvingen blijven een beetje langs elkaar heen zweven.
Zo is de een van de belangrijkste moment in het verhaal (naast de moord uiteraard) het verjaardagsfeest van Elisabeth. Hier worden in een paar pagina’s tijd evenveel personages opgevoerd als dat er personages zijn in een willekeurige fantasy-serie. Ze vertellen verhalen, spreken door elkaar en hoewel Elisabeth een poging doet iedereen te introduceren, blijft het moeilijk te volgen voor de lezer. De meeste verhaallijnen voegen, zoals eerder gezegd, ook weinig toe. De verhaallijn over de dood van de moeder van Elisabeth en haar relatie met haar zus wordt niet uitgewerkt en blijft daarom in het midden hangen.
“Taal verwoordt slechts de onmogelijkheid om je uit te drukken”, er zijn dus wel degelijk – voor wie alert leest – mooie zinnen te vinden in Babylon, die de lezer ook nog eens aan zouden kunnen zetten tot denken als ze niet zo verstopt waren. De meeste zinnen zijn echter staccato en soms zelfs iets té kort. Hierdoor hakkelt het verhaal en zit er geen vaart in het boek. In combinatie met de snelle wisselingen tussen personages, gebeurtenissen en beschrijvingen in een leesbestek van 189 pagina’s, is er voor de lezer aan het geheel al snel geen touw meer vast te knopen. Helaas maakt Babylon zijn verwachtingen niet waar. | 0neg
|
Huurmoordenaar Victor krijgt na een ogenschijnlijk makkelijke klus in Parijs een onaangename verrassing voor zijn kiezen. Als hij na de nodige voorzichtigheid bij zijn terugkomst in het hotel komt, is hij zijn leven niet meer zeker. Er zijn diverse moordenaar die hem proberen om te leggen. Victor weet de aanslag ternauwernood te overleven, maar ondervindt daarna dat hij nergens meer veilig is.
Toen Tom Wood aan dit verhaal begon moet hij de vele films zoals Bourne en natuurlijk James Bond voor ogen hebben gehad. Het boek staat letterlijk en figuurlijk stijf van de actie. Het wordt allemaal geschreven in een sneltreinvaart. Victor, de hoofdrol in dit verhaal gaat normaal zelf op jacht om zijn “prooi” te doden. Maar in dit verhaal krijgt het een hele andere wending. De jager is nu zelf de prooi. Alles heeft te maken met spionage, contra spionage, geweld, schieten en explosies. Eigenlijk ben je al lezend een film aan het kijken. Ik denk dat dit verhaal ook makkelijk verfilmd kan worden. Aan actie en spanning in dit boek zeer zeker geen gebrek. Toch vind ik dit een wat minder boek. Tom Wood schrijft wel vlot en aangenaam en is zeker gemakkelijk te lezen. Maar ik denk dat dit verhaal te gedetailleerd is en wat te weinig aandacht heeft gekregen om de karakters in het verhaal wat uit te diepen. Hier en daar komt het verhaal ook wat ongeloofwaardig op me over.
Wat me ook opviel in het verhaal dat Victor voorzichtig was maar dan op de meest erge manier. Hij was bijna ziekelijk op zijn hoede.
Ik denk dat Tom Wood meer moet doen om zijn karakters tot leven te wekken zodat je als lezer meer kan voelen. En hij mag wat mij betreft wat iets minder uitvoerig gedetailleerd schrijven. Ik hoef bijvoorbeeld niet aldoor te weten met wat voor wapen hij nu weer schiet en wat voor effect dat heeft.
Als je van lezen houdt en je wil een snel te lezen verhaal met superveel doden en actie? Dan is dit een aanrader! Je krijgt dik 400 bladzijden geweld. Voor een debuut is dit geen slecht boek en ik denk dat Tom Wood nog wel beter wordt. | 0neg
|
Ik kreeg het boek als kado en klonk veelbelovend omdat ik wel van wijn houd. Zoo wat een teleurstelling. Allerlei losse flodders worden opgeworpen waarvan er geen een wordt uitgewerkt. Of ze lopen met zo'n sisser af dat ik tot de laatste pagina dacht er MOET nog wat gaan gebeuren want dit is wel heel erg genant. Maar helemaal niets.
De hysterische hoofdpersoon heeft geen enkele diepgang, maar kan wel heel goed schelden om niets en heeft het de hele tijd over seks. Spijtig genoeg voegt dit allemaal niets toe aan het verhaal. De rest van de karakters in het boek hebben zo mogelijk nog minder diepgang. Ik was dan ook zo volledig niet betrokken in het verhaal dat ik niet eens dacht "laat het slecht aflopen met dat hysterisch mens".
UIteindelijk gaat het in een boek natuurlijk over de stijl en de inhoud. Ik houd helemaal niet van de stijl van de schrijfster. Veel te plat en oninspirerend. Maard an kan altijd nog wat goed gemaakt worden met een goed verhaal. Dan is de grap van dit boek dat het gaat om hysterica die een boek wil gaan schrijven, maar geen plot kan bedenken. Dit moet de schrijfster zelf zijn geweest want er is vrijwel geen verhaal. Maar als je niets hebt om over te schrijven, doe het dan ook niet. | 0neg
|
Na het zien van de mooie cover en het lezen dat het boek mede geschreven is door de bekende strafrechtadvocate Britta Bohler was ik erg benieuwd naar dit boek. Vooral ook omdat het werd aangekondigd als het eerste deel van een trilogie.
Ik ben er vol verwachting in begonnen, maar liep al snel stuk op de zeer zakelijke schrijfstijl, de vele zeer gedetailleerde (te gedetailleerd naar mijn smaak) beschrijvingen van van alles en nog wat en de veel te uitgebreide beschrijvingen van Amsterdam. Nu hou ik toevallig van Amsterdam en ken de stad redelijk goed, maar deze te uitgebreide beschrijvingen gingen wat mij betreft ten koste van het verhaal.
De hoofdpersoon Paul Posthumus, medewerker van de dienst uitvaarten van de gemeente Amsterdam werd redelijk goed weergegeven en ook als een prettig persoon. Bij de politie weggebonjourd vanwege een te vasthouden bezig zijn met oude zaken houdt hij zich nu in zijn nieuwe funktie met dezelfde vasthoudendheid bezig met verschillende op verschillende locaties gevonden overleden mensen.
Hij vermoedt er een zaak achter.
Na de eerste helft doorgeworsteld te hebben vond ik de tweede helft toch beter worden en werden de verschillende verhaallijnen ook duidelijker.
De plot op zich vond ik goed gevonden en als je erover nadenkt houd je je hart vast.
Doordat de tweede helft beter werd waardeer ik het boek - met een kleine 3 sterren. | 0neg
|
Iris Johansen weet hoe ze haar personages neer moet zetten. Hoewel de bijrollen wat vlak blijven, geeft ze haar hoofdpersonen zoveel achtergrond en inhoud dat je precies begrijpt wat hen beweegt. Het grote probleem met Drijfzand is echter dat het te veel draait om wat Eve Duncan, de hoofdpersoon, beweegt.
Johansen schreef ondertussen al een hele reeks thrillers met forensisch beeldhouwer Eve Duncan in de hoofdrol. Eve weet anonieme schedels een gezicht te geven en helpt zo om gevonden moordslachtoffers terug te brengen naar hun familie. Dit kan ze zo goed doordat ze als geen ander begrijpt wat de families moeten doormaken: jaren geleden is Eves zevenjarige dochter Bonnie verdwenen en niemand weet wat er met haar gebeurd is.
In de loop van de serie boeken over Eve komt dit gegeven steeds weer terug. Tijdens de speurtocht naar de identiteit van een van Eves reconstructies, komt vaak de zoektocht naar Bonnie om de hoek kijken. In eerdere boeken was dit een sterk bijverhaal naast de actuele zoektocht, maar in Drijfzand draait het alleen nog maar om Bonnie.
Voor lezers die niet eerder iets van Johansen lazen en die Eve nog niet kennen, is het bijna onmogelijk om in het verhaal te komen, want Johansen valt nogal met de deur in huis. Het duurt geen tien paginas voordat de jacht op een seriemoordenaar die zegt Bonnie vermoord te hebben, is geopend. Dat is wel erg snel, voor mensen zonder achtergrondinformatie en zonder enige kennis van de hoofdpersoon en haar obsessie.
De rest van het verhaal bestaat uit een wat koortsachtige jacht op de seriemoordenaar, die het lekker vind om gemene spelletjes met Eve te spelen. Ook dit lijkt een herhaling van zetten uit eerdere avonturen van Eve, en daardoor wordt het nauwelijks echt spannend. Je weet toch wel dat Johansen haar hoofdpersoon niet echt in gevaar zal brengen, want ze moet nog optreden in een volgende thriller.
Het is, om diezelfde reden, nog maar de vraag of Bonnies lichaam dit keer dan toch echt gevonden zal worden. Want dan is er eigenlijk geen reden meer om de serie over Eve Duncan voort te zetten. Kortom: voor insiders die de hele serie gelezen hebben is het aardig om te weten hoe Eves zoektocht naar Bonnie vervolgd wordt, maar als stand-alone thriller is Drijfzand niet echt een succes. | 0neg
|
Beetje moeilijk om te beoordelen, want ik heb het boek niet uitgelezen.
Wat een warrig vreemd geschreven boek, boeide mij totaal niet en geef 2 duimpjes voor de mooie cover (waardoor ik het boek ook gekocht heb) Nee, niet mijn smaak !! | 0neg
|
Schrijfcursus, Flevoland, Malta met 2 moorden. Klinkt als een spannend boek, het zou zelfs een thriller zijn.
Ik mocht t boek lezen voor de leesclub "Alexandra's reis" lezen, maar wat een gevecht was t om dit boek te lezen . Het boek bestaat uit 6 verschillende verhaallijnen met bijzonder veel informatie. Heel veel religie en politiek, en weinig tot geen spanning (wat toch wel bij een thriller hoort). En feiten, heel véél feiten, nou ja teveel feiten zelfs.
Wat mij in t bijzonder ergerde was de anti-islam houding in dit boek. Niet dat ik een islamiet ben, maar ik vind iedereen uniek en bijzonder ongeacht t geloof wat iemand heeft.
Het enige mooie aan dit boek vind ik nog steeds de cover, maar dat is toch echt t enige.
Ben je politiek zeer geïnteresseerd, dan is dit een boeiend boek. Wil je een thriller lezen, dan raad ik toch echt andere boeken aan.
Van mij krijgt t 1 ster. | 0neg
|
Ai, wat viel dat tegen! Misschien ben ik even uitgethrillerd, maar dit boek kon me nu echt totaal niet boeien. Ook de mensen grepen mij niet, op Will na, een beetje. Die Sara Linton: ik heb het helemaal met haar gehad. Die Lena: vond ik vroeger geweldig, is voor mij totaal bloedeloos geworden. Een voordeel: Slaughter was deze keer wat minder bloederig. Elk nadeel.... | 0neg
|
Meerdere uitgeverijen hebben al één of meerdere boeken van de Amerikaanse auteur Lisa Scottoline gepubliceerd. Dit keer maakt ze, na bijna tien jaar afwezigheid op de Nederlandse markt, haar ‘debuut’ bij Luitingh-Sijthoff met de standalone thriller Al is de leugen nog zo snel.
Iedereen heeft waarschijnlijk weleens van de serie Desperate Housewives gehoord. De eerste helft van dit boek doet hieraan denken, zelfs als je maar enkele afleveringen hebt gezien. We volgen meerdere mensen: de ‘leraar’ Chris, die al direct aangeeft geen echte docent te zijn, en een aantal moeders van jongens die Chris in zijn honkbalteam heeft.
Chris blijft vooral erg benadrukken dat hij hier vooral vanwege dubbelzinnige redenen is, wat op den duur een reactie teweeg brengt à la: ‘Ja, duidelijk, dat weten we nu wel.’ En de vrouwen? Het is dat er ‘thriller’ op de kaft staat, maar deze hoofdstukken dragen niets bij aan een eventuele spanningsboog. Eigenlijk bereikt Scottoline met deze hoofdstukken het tegenovergestelde: het Desperate Housewives-gevoel wordt versterkt. Ze keuvelen voornamelijk over van alles en nog wat, zonder dat dit per se bijdraagt aan de plot.
Het thrillerelement komt op een gegeven moment wel terug. Scottoline lijkt alleen op een bepaald punt gedacht te hebben: ‘O, wacht, nú moet ik echt even een inhaalslag maken’, waardoor het lijkt alsof je een totaal ander boek aan het lezen bent. En dan niet Desperate Housewives die ineens een lijk in de tuin vinden, maar eerder in de vorm van Mission: Impossible. Het boek is wat dat betreft erg Amerikaans.
De manier waarop alles ineens in een stroomversnelling raakt, is op zich leuk gevonden. Dit moment zorgt er ook voor dat je eraan herinnerd wordt dat je je gedachten erbij moet houden, maar het verhaal slaat vervolgens zo erg door dat het aan geloofwaardigheid in moet boeten. Natuurlijk, een thriller mag best de randjes van de realiteit opzoeken. Soms gaat het alleen te snel te ver, vooral als de eerste helft zo ontzettend traag op gang kwam, waardoor je er nooit echt goed in meegesleurd wordt. De vrouwen blijven ook heel het boek hun stem houden, maar die hoofdstukken vallen soms wat uit de toon.
Toch is er wel iets aan dit boek waardoor je nieuwsgierig blijft. Scottoline laat toch altijd wat informatie achterwege, zodat je toch weer aan een nieuw hoofdstuk begint om uit te vinden hoe de vork in de steel zit. Is dat genoeg? Als je vooral even vermaakt wilt worden waarschijnlijk wel, maar deze thriller blijft lastig te plaatsen door de totaal verschillende helften. | 0neg
|
Mijn antwoord op 750 pagina's ellende.
Blijkbaar moet ik minimaal 25 woorden typen. Bij deze.
Klik hier voor een videorecensie van Een klein leven op mijn Youtube-kanaal De idioot leest. | 0neg
|
Joe Box is een privé-detective van ongeveer vijftig jaar die dertig jaar geleden heeft gevochten in Vietnam. Drie maanden geleden is hij bekeerd tot het christelijke geloof.
Op een avond wordt hij gebeld door een man die destijds in Vietnam in zijn peloton zat. De man denkt dat er een moordenaar achter hem aan zit. Als zijn vrouw hem enkele uren later dood vindt en later blijkt dat de afgelopen dagen nog meer mannen van het peloton bij vreemde ongelukken om het leven zijn gekomen, vermoedt Joe dat een oude vijand van hen bezig is hen allemaal om te brengen.
Tot de laatste man is uitgegeven door Merweboek en dat betekent dat het christelijke aspect behoorlijk aanwezig is. En hoe! De ongelovigen zijn mensen die niet deugen, de twijfelaars mogen van geluk spreken als ze allerlei ellende overleven (wat vaker niet dan wel het geval is) en alleen de ware gelovigen overleven moordaanslagen, waarna de kerk als vangnet dient. Er wordt vaak gebeden in dit boek en de goeden zijn ervan overtuigd dat hen niets kan overkomen zolang ze er maar op vertrouwen dat God aan hun zijde staat.
De lezers die dit accepteren in een thriller staat geen goed boek te wachten, daarvoor zitten er teveel vreemde dingen in. Dat zijn kleine dingen, zoals Joe die na dertig jaar deze mannnen niet meer gezien te hebben, nog feilloos hun stemmen herkent, ze herkent als hij ze tegenkomt, weet wie er linkshandig was, etcetera... Maar ook grote dingen zoals de politie die van toeval spreekt als er in tien dagen tijd drie mannen uit hetzelfde peloton op een manier om het leven komen waarvoor ze altijd het bangst zijn geweest, zelfs als één van die mannen enkele uren voor zijn dood bang is dat hij vermoord gaat worden. Aan de andere kant is de politie er als de kippen bij om een man te boeien en te verhoren wiens huis net in brand is gevlogen. Want ja, als je huis in brand vliegt en je al je bezittingen kwijtraakt, zul je het wel zelf hebben aangestoken.
De gaten in het plot lost Robinson op door het bovennatuurlijke erbij te halen. Joe Box blijkt helderziend te zijn waardoor hij gevaar ziet aankomen; in christelijke termen wordt dit de gave des onderscheids genoemd. Zijn tegenstander houdt zich bezig met het occulte en heeft zijn ziel verkocht aan de duivel, vandaar dat hij weet waar al zijn slachtoffers het bangst voor zijn in hun leven.
Het boek eindigt met een climax waarbij het goede tegenover het kwade komt te staan. Drie keer raden wie er wint.
De flaptekstschrijver heeft het boek niet helemaal begrepen. Joe Box heeft dertig jaar na het overlijden van zijn vrouw eindelijk een vriendin en hij is drie maanden geleden bekeerd, maar om dan te zeggen dat hij met zijn geloofs- en liefdesleven worstelt? De enige die moet worstelen is de lezer die het einde van het boek wil halen. Tot de laatse man is een voorbeeld dat een combinatie van thriller en evangeliseren niet goed hoeft uit te pakken. | 0neg
|
toeval, toeval,Als toeval niet bestaat, en daar zijn vrijwel alle politiemensen het over eens, dan is de geheimzinnige in Amerika wonende Eva Noorlander, die onlangs debuteerde met de thriller In Dubio een en dezelfde als misdaadauteur Simon de Waal. Want hoe toevallig is het dat beiden undercoveragent zijn geweest, beiden standplaats Amsterdam hadden, beiden met die activiteit zijn gestopt, beiden besloten te gaan schrijven, beiden kozen voor het thrillergenre en beiden terecht kwamen bij uitgerij Lebowski.
Maar toeval bestaat wel volgens Eva. Heel veel toeval zelfs. In Dubio loopt er van over. Te veel toeval voor een ervaren crimewriter. Dus, in dubio of niet, zeg maar gewoon Eva.
Het verhaal van In Dubio is simpel. Undercover agente Joyce is na een levensbedreigende actie, waarbij zij bijna vermoord werd, tijdelijk op non actief gesteld. Wanneer de politiepsycholoog Frans haar het groene licht geeft om weer aan het werk te gaan is haar eerste opdracht ogenschijnlijk simpel. Zij moet contact leggen met de free lance fotograaf Thomas wiens vrouw Barbara vermist wordt. De politie verdenkt hem ervan zijn vrouw te hebben vermoord. Joyce weet in contact te komen met de verdachte fotograaf, maar valt vervolgens als een blok voor de charmeur. De verliefde Joyce gelooft voor 100% in de onschuld van Thomas. Ze wil zijn onschuld bewijzen, maar is de man zo onschuldig als hij zich voordoet of heeft hij een donkere gevaarlijke kant?
Het verhaal van In Dubio is aardig als uitgangspunt voor een tv scenario. De probleemstelling is eenvoudig, het aantal personages beperkt en de mogelijkheden om de karakters broeierig om elkaar heen te laten lopen zijn legio. Voor een thriller in boekvorm is het gegeven echter wat mager. Het gegeven van de op non actief gestelde undercoveragent is duizenden malen eerder gebruikt en wordt door Eva Noorlander nergens aan de clichésfeer onttrokken.
Verder kent het verhaal geen andere verhaallijnen, dus steunt het volledig op de vraag of Thomas nu wel of niet zijn vrouw heeft vermoord. De politie, klem in haar tunnelvisie, is overtuigd van wel. De verliefde Joyce is van het tegendeel overtuigd. Een weinig interessante zwart wit positie, die snakt naar grijstinten en diepgang.
Helaas is de psychologische uitwerking oppervlakkig en blijven de personages karikaturen.
Alleen Joyce, worstelend tussen haar beroepseer en haar loyaliteit ten opzichte van Thomas, komt hier en daar tot leven. Maar ook zij kan zich nauwelijks onttrekken aan het clichébeeld van de door verliefdheid verblinde vrouw die zich tegen alles keert wat bedreigend is voor haar geliefde.
In Dubio is een rechttoe rechtaan thriller, zonder poespas verteld. Gemakkelijk geschreven, gemakkelijk te lezen. Het taalgebruik is ontdaan van alle franje, bijna spreektaal. De plot is minstens zo simpel. Heeft ie het wel of heeft ie het niet gedaan? Onderweg wordt veel gevergd van de verbeelding van de lezer, want sommige elementen, bedoeld om verwarring te zaaien, zijn ronduit te toevallig en ongeloofwaardig voor woorden. Dat geldt ook voor het slot. Alleen met de nodige kunstgrepen weet Eva Noorlander een einde te breien aan het dunne verhaal.
In Dubio is een boek dat het beste genoten kan worden als vakantiethriller, lui onderuit gezakt, de kritiekloze blik wisselend op het boek en op de ondergaande zon gericht. De lezer in dubio: nog een laatste glas wijn of niet?. Een minstens zo spannende probleemstelling. | 0neg
|
Alles bij elkaar vind ik dit geen geweldig boek. Zoals mijn voorgangers al schreven, komt het vrij traag op gang; dat hoeft geen bezwaar te zijn als de personages mooi uit de verf komen, maar dat doen ze hier nauwelijks. De moeder van het ontvoerde jongetje is hier een goed voorbeeld van. Ze is een veelbelovend personage en in de loop van het verhaal wordt haar achtergrond interessanter. Daar wordt verder niets mee gedaan. Gemiste kans.
Verder zitten in de langzame delen van het verhaal nogal wat herhalingen, die geen enkele meerwaarde hebben. Na de zoveelste flashback over de toedracht van Max' gevangenisstraf weten we het wel.
Maar wat nog een ster kost, zijn de bloederige beschrijvingen van wat er gebeurt met allerlei mensen, daders en slachtoffers. Ik begin steeds minder te begrijpen dat vier sterren worden toegekend aan verhalen met dit soort details. Soms verdenk ik de VN Detective & Thrillergids (hoe goed die verder ook is) van een voorkeur voor gewelddadige scenes. Zo moeilijk is het niet om de bloedbaden buiten de bladzijden te houden en toch spanning op te roepen: Ruth Rendell, Kate Atkinson, Robert Goddard, Hakan Nesser en Peter Robinson kunnen het allemaal. En bij Harlan Coben lopen er soms grote griezels rond, maar hij stopt tenminste op tijd met de beschrijvingen. | 0neg
|
Restore me gaat verder waar Ignite me eindigde. Juliette heeft Sector 45 overgenomen en is nu dus de leider van deze sector. Het leiderschap is echter niet wat ze ervan verwacht had. Ze weet eigenlijk te weinig van de gang van zaken en het valt haar daardoor erg zwaar om haar leiderschap goed vorm te geven. Warner heeft wel de juiste kennis in huis, maar heeft er bewust voor gekozen om die verantwoordelijkheid niet aan te gaan. Terwijl hun prille relatie ernstig op de proef gesteld wordt door deze omstandigheden, komen tot overmaat van ramp ook nog de kinderen van de andere leiders op bezoek.
Na een sterk einde in Ignite me komen we in Restore me in rustiger vaarwater terecht. De focus ligt in dit deel vooral op de gevoelsbeleving van Juliette en Warner bij de gebeurtenissen die volgen op de overname van Sector 45. Wie hier plezier aan beleeft, kan zijn hart ophalen bij dit verhaal. Er gebeurt echter vrij weinig in het verhaal, de actie is ver te zoeken, hierdoor wordt het verhaal helaas snel saai. Een aantal onthullingen weet de aandacht van de lezer toch weer te pakken te krijgen, maar dan ben je wel al ver over de helft van het boek heen.
Van de krachtige Juliette uit het vorige deel is niet veel meer over. Juist als daadkrachtige heldin met superkrachten sprak ze tot de verbeelding. Ze is nu echter erg onzeker over haar leiderschap, wat al snel op de zenuwen werkt. Geliefde personages uit voorgaande delen, zoals Adam, Kenji en James, komen in dit deel nauwelijks aan bod. Wel maken we kennis met nieuwe personages. De kinderen van de overige leiders komen namelijk bij Juliette op bezoek, maar de motivatie daarachter wordt niet geheel duidelijk: Zijn ze spionnen, een bedreiging of mogelijke bondgenoten? Deze kinderen worden geïntroduceerd, maar niet voldoende uitgewerkt. Ze gaan hierdoor niet echt leven en hun rol in het verhaal blijft wat vaag.
De onthullingen over Juliette wekken de interesse weer en ook het einde van het boek is verrassend. Dit maakt dan toch weer nieuwsgierig naar het volgende deel. Hopelijk zit daar weer wat meer actie in en worden de verschillende personages weer wat beter uitgewerkt. | 0neg
|
Erg langdraging verhaal terwijl het tijdpad erg kort is.. Niet echt boeiend boek. Karakters kunnen veel beter uitgediept worden. | 0neg
|
Geen boek voor mij. Heb het na een paar bladzijden terug gebracht naar de bibliotheek; het bracht mij niet wat er werd beloofd op de achterflap. | 0neg
|
Ik vond de vorige boeken van Dan Brown heel goed en spannend dus ik keek vol verwachting uit naar Inferno.
Dit is een teleurstelling, er is wel actie maar niet echt spannend en zeker geen pageturner.
Het boek is meer een geschiedenisboek of een reisgids dan een thriller.
Misschien interessant als je op citytrip naar Firenze gaat.
Ik vind geschiedenis en Dante wel boeiend maar dit is echt teveel beschrijvingen van gebouwen en kunstwerken.
Een goede thriller is voor mij een boek, als je even moet stoppen met lezen, je zo snel mogelijk wil verder lezen. Dat mis bij Inferno.
Hopelijk wordt het volgende boek terug een pageturner | 0neg
|
Gregor Gropius is chirurg gespecialiseerd in transplantaties. Nadat een van zijn patienten na een levertransplantatie onverwacht overlijdt, wordt een onderzoek ingesteld. Blijkbaar is de lever vergiftigd. Gropius wordt op non-actief gesteld. Hij wil zelf zijn naam zuiveren en begint een eigen onderzoek, niet zonder gevaar voor eigen leven. Er vallen nog enkele doden, er is een geheime organisatie die zich IND noemt, er zijn een paar mooie vrouwen die naar zijn gunsten dingen, er is nog iets met een archeologische opgraving en een link naar Turijn.
Allemaal te veel toevalligheden en voor mij niet geloofwaardig dat deze arts dit allemaal tot een goed einde kan brengen. | 0neg
|
Isabelle Corlier (1977) woont al meer dan twintig jaar in Brussel. Het is dan ook niet gek dat deze stad het décor vormt voor haar debuut Ring Oost. Dit boek werd al beloond met de Prix Fintro Écritures Noires, een literaire onderscheiding voor het beste boek van een Franstalige misdaadschrijver, en is sinds kort ook in het Nederlands verkrijgbaar.
In Ring Oost volgen we Aubry Dabancourt. Audry heeft een kort lontje. Een bijna-ongeluk op ring oost, onderdeel van een van de belangrijkste wegen rondom Brussel, leidt tot een confrontatie die van Audry een moordenaar maakt. Audry is echter ook onderzoeksrechter, een belangrijke functie waarin hij gerechtelijke onderzoeken leidt en bewijzen voor en tegen de verdachte verzamelt. Met kennis uit deze functie denkt hij het lijk en de bewijzen goed te kunnen verbergen. Maar dan wordt het lijk toch gevonden. Audry wordt onderzoeksrechter op die zaak en staat dus aan het hoofd van het onderzoek naar de moord die hij gepleegd heeft. Hoofdinspecteur Zakaria Bouhlal krijgt de leiding over het onderzoek. Weet deze jonge man de misleidingen en manipulatie die Audry toepast te doorzien, om de onderzoeksrechter van moord te beschuldigen?
Corlier heeft het boek in de derde persoon geschreven. Daarbij wisselt ze van perspectief. Naast hoofdpersonages Audry en Zakaria, komen ook een aantal andere personages aan het woord. Voorbeelden hiervan zijn een minnaar van het slachtoffer, een stagiaire of iemand zonder naam. Vaak wordt hen maar een beperkt aantal bladzijdes toebedeeld, waardoor deze passages als losse flodders lezen. Ze verrijken het verhaal namelijk niet altijd, of worden onvoldoende uitgewerkt om de rol te kunnen spelen die Corlier er waarschijnlijk mee voor ogen had. Deze afstand is ook voelbaar ten opzichte van Audry en Zakaria. Er mist namelijk diepgang in deze personages. Hap-snap-beschrijvingen van gevoelens en gedachten, zorgen ervoor dat je je als lezer niet kunt relateren aan en kan inleven in keuzes van de hoofdpersonages.
De schrijfstijl van Corlier is vlot. Korte en lange zinnen worden afgewisseld. De overgangen zijn soms echter lastig te volgen, waardoor je genoodzaakt bent enkele passages meerdere malen te lezen. Daarnaast geeft Corlier details op plekken waar deze niet bijdragen aan sfeer of verloop van het verhaal, zoals uitvoerige beschrijvingen van eten en een kattenbak. Ze verzuimt details echter ook te beschrijven op plekken waar ze essentieel waren. Dit hangt wellicht samen met de vele personages die het verhaal rijk is, maar die slechts een minimale rol spelen en beperkt beschreven worden. Zo zijn er onder andere Zakaria’s kat, Aubry’s oud-buurman en een stelletje die kort worden beschreven en veel vragen oproepen. De toevoeging van deze personages lijkt overbodig. Het zorgt ervoor dat je als lezer soms overgaat in diagonaal lezen, waardoor de betrokkenheid bij en de snelheid van het verhaal verminderen.
Plottwists weet Corlier knap in het verhaal te verweven. Deze verrassen de lezer soms echt. Toch lijkt de plot niet af. Heeft Corlier het einde bewust wat opengelaten? Voor de lezer blijven te veel eindjes open om het boek met een goed gevoel weg te kunnen leggen.
Helaas, de vraag die achterop het boek gedrukt staat, ‘Wat gebeurt er wanneer kleine machthebbers, dragers van grote verantwoordelijkheid, het rechte pad verlaten?’, wordt slechts oppervlakkig beantwoordt. De verschillende perspectieven van waaruit dit boek beschreven wordt en de plot hadden dan ook veel verder uitgewerkt kunnen worden. Een gemiste kans! | 0neg
|
In dit Middeleeuwse moordverhaal neemt schrijfster Renée Vink de lezer mee naar Anno Domini 1296. In een boek waar historische feiten aan te grondslag liggen speelt zich een mysterie af waarin Folkert Crepel een belangrijke rol speelt. Zover mij bekend is hij één van de weinige fictieve karakters in het boek. De Scandinaviste Vink komt hier om de hoek kijken want Crepel blijkt een in Holland woonachtige Zweed te zijn hoewel zijn etniciteit in het boek van geringe betekenis is.
Zoals de flaptekst al zegt, begint het boek met de turbulente tijd waarin graaf Floris oude allianties laat varen om nieuwe aan te gaan, met alle gevolgen van dien. De poging tot moord op de kapelaan van een tegenstander is de aanleiding voor de graaf om Crepel te vragen onderzoek te doen. Dit is een rode draad die sterk verweven raakt met de andere draad in het boek: de historische beschrijving van de laatste dagen van Floris V.
Spannend wordt het vooral in de laatste zestig bladzijdes wanneer de situatie uit de hand dreigt te lopen. Er is een samenzwering gaande om Floris af te zetten, terwijl Floris zelf pogingen onderneemt zijn opvolging veilig te stellen. Bij dit gedeelte neig ik meer het boek met drie sterren te belonen. Maar daarvoor is de eerste helft te zwaar te behappen. Want al in het begin raak ik verward in een web van karakters en hun onduidelijke onderlinge verhoudingen. Wie is nou wie en hoe staan zij ten opzichte van elkaar?
Met De laatste dagen van Floris V heeft Renée Vink een aardige historische thriller geschreven die nog wat zwakjes afsteekt bij bijvoorbeeld de boeken over Brother Cadfael van Ellis Peters. Toch is zij geslaagd om dit stukje Vaderlandse geschiedenis met zijn intriges te doen herleven en daar moet deze roman het vooral van hebben. | 0neg
|
Ik ben vier keer met dit boek opnieuw begonnen, maar ik heb het ook 4 keer weer weg gelegd. Ik ga het uiteindelijk van mijn mp3 speler verwijderen. Het is duidelijk geen boek dat gemakkelijk luistert. Jammer, want ik had hoge verwachtingen. Misschien dat ik het over een tijdje weer ga proberen. Maar voor nu houd ik het voor gezien.... | 0neg
|
Ik heb maar iets meer dan de helft van dit boek gelezen, vond de schrijfstijl totaal niet prettig, moest vaak teruglezen wie nou wat zei.
Ook kostte het me moeite, ondanks het verdrietige verhaal, mee te leven met Tom, de sympathie ontbrak bij mij.
De verwachting die ik van dit boek had was helaas heel anders. | 0neg
|
Dinie Bell (1956) heeft altijd graag geschreven en deed al jong mee aan verhalenwedstrijden. Nadat een verhaal van haar was opgenomen in een bundel is ze blijven schrijven zonder verder te publiceren. Tot ze in 2007 een half afgemaakt manuscript weer tegenkwam en ze zich serieus aan het schrijven van haar eerste roman is gaan wijden. Deze is in 2011 verschenen. Achtervolgingsdrift is haar tweede boek (en eerste thriller) en momenteel is ze bezig met haar volgende thriller en zijn de ideeën voor de volgende boeken aan het opborrelen.
In Achtervolgingsdrift spelen een aantal verhalen en tijden door elkaar heen. Eind jaren vijftig van de vorige eeuw raakt de dan veertienjarige, promiscue Jeanne zwanger van een getrouwde man. In de jaren tachtig trouwt José, de dochter van Jeanne, met een politieman. Na een ongelukkig huwelijk en een pijnlijke scheiding zijn haar zorgen nog niet voorbij. Ze wordt gestalkt, maar door wie en waarom? Heeft het niet zo frisse verleden van haar moeder hiermee te maken of maakt haar ex-man haar het leven zuur?
Achtervolgingsdrift wordt op de achterkant van het boek gepresenteerd als een psychologische thriller, maar kan geen moment voldoen aan de verwachtingen die daarmee worden geschapen. Het verhaal heeft op zich potentie maar de uitwerking van de plot is zeer mager en het wordt nergens echt boeiend of spannend. Inhoudelijk is Achtervolgingsdrift beter te typeren als een damesromannetje met een spannend sausje erover. Daarbij bedient de auteur zich van een simpel en ouderwets aandoend taalgebruik, wat het leesgenot niet verhoogt. Benamingen als 'een prille femme fatale' en de beschrijving van de getrouwde minnaar van Jeanne als 'knaap' en 'knul' ben ik in lange tijd niet meer tegengekomen. Het verhaal slaat mede daardoor helemaal dood, is volslagen nietszeggend en waar er al sprake is van een mogelijke spanningsboog, wordt deze nergens verder uitgebouwd.
Daarnaast lijkt de auteur in de valkuil getrapt te zijn van het adagium 'sex sells'. De expliciete en veelvuldige seksscènes doen indien mogelijk nog verder afbreuk aan het verhaal.
Wat opvalt en waardoor het boek in de boekhandel zeker opgepakt zal worden, is de mooie en intrigerende cover. Maar dat is helaas ook het enige wat mooi en intrigerend is aan Achtervolgingsdrift. | 0neg
|
Beetje een mager verhaal. Hooguit geschikt voor momenten waarop je even lekker wilt lezen zonder dat je je echt in een boek wilt verdiepen. | 0neg
|
Met enige teleurstelling heb ik het boek Rood waas van Patricia Cornwell gelezen. Dit boek is een nieuwe editie in de serie rondom lijkschouwer Kay Scarpetta en ook bijfiguren als haar nichtje Lucy en politieman Marino worden weer ten tonele gevoerd.
In het voorgaande boek is Kays' collega Jack Fielding vermoord en in Rood waas krijgt zij te maken met figuren uit zijn en haar verleden die bij de moord betrokken zouden kunnen zijn. Wat te denken bijvoorbeeld van Dawn Kincaid, die hem als twaalfjarig jongetje heeft verleid en een kind van hem kreeg? Zij gaat gevangenis uit, gevangenis in en heeft sinds kort weer contact met hun beider dochter. En wat heeft Jaime Berger ermee te maken, de ex-vriendin van Lucy, die Kay probeert te betrekken bij haar poging om een ter dood veroordeelde vrouw vrij te krijgen?
Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat er een vies spelletje gespeeld wordt, maar door wie - dat is de vraag die Kay fanatiek probeert te beantwoorden voor er wellicht nog meer doden vallen.
Het boek was voor mij, zoals gezegd, een teleurstelling. Het ontbrak aan een opbouw van spanning en de personages bleven vaag. De verhaallijnen zijn op zich goed maar de uitwerking is verwarrend, met veel omhaal van woorden en uitleg en gebruik van niet ter zake doende uitweidingen zoals bijvoorbeeld over allerlei planten.
Al met al is het voor mij duidelijk dat er voorlopig geen Cornwell meer op mijn leesmenu komt. En dat is jammer, want zij kan zeker schrijven, dat getuigen haar vroegere boeken! | 0neg
|
Een vermakelijk verhaal over de eigenzinnige Betsy Huckabee en de knappe Deputy Joel Puckett. Als hij in het dorpje Pine Gap verschijnt, blijft niets meer hetzelfde. Een groep gemaskerde mannen heeft het heft in eigen hand genomen, maar Joel is gekomen om de wet te handhaven. Alle gebeurtenissen leiden tot de spannende ontknoping op het eind en daar zat nog een kleine verrassing in. | 0neg
|
Moeite gehad om mijn aandacht erbij te houden. Bepaalde beschrijvingen ( anderhalve bladzijde betreffende een schotwond in het gezicht van een kind ) is aan mij niet besteed.Te langdradig en inderdaad een ver gezocht plot. Hoop dat hij betere boeken geschreven heeft anders begrijp ik niet dat deze autor zo veel faam heeft | 0neg
|
Michael Crichton is helaas in 2008 op 66-jarige leeftijd overleden maar zijn werk leeft nog altijd voort en zijn schare fans blijft constant. In zijn jeugd was hij een briljant student en in die tijd (1966 – 1972) schreef en publiceerde hij onder het pseudoniem John Lange al een aantal boeken.
Vlak voor zijn overlijden stemde hij in met het plan om de boeken uit die periode opnieuw uit te brengen. Deze verhalen verschijnen nu pas voor het eerst in de Nederlandse taal en Dodelijke afdaling is er een van. Hij schreef het oorspronkelijk in 1970, toen op 28-jarige leeftijd.
De 39-jarige professionele duiker James (Jim) McGregor wordt door Arthur Wayne benaderd voor een duikklus. Wayne handelt, naar eigen zeggen, voor een verzekeringsmaatschappij. Er is een particulier miljoenenjacht gezonken en James zal moeten onderzoeken wat de oorzaak is en of het ook te bergen is. Hij vindt het een ietwat vreemde opdracht en besluit eerst maar eens een vooronderzoek uit te voeren. Met zijn vriendin Sylvie probeert hij bij de kapitein wat informatie in te winnen maar ook daar krijgt hij vreemde en niet te plaatsen antwoorden. Als ze bij de plek komen waar de eigenaar van het jacht een riant huis heeft, zien ze het vermeende gezonken jacht, de Grave Descend, rustig op het water dobberen. Maar even later komt een man met een remote control het huis uit en het jacht wordt, vanaf afstand, tot zinken gebracht.
McGregor valt bijna omver van verbazing en wil de onderste steen boven krijgen om dit stinkend zaakje op te lossen. Niet wetend met wie hij te maken krijgt, stort James zich vol overgave in het avontuur…
Het komt niet zo vaak voor dat je van een hedendaagse succesvolle auteur werk uit zijn of haar beginperiode leest. Tess Gerritsen heeft een paar jaren geleden haar eerste verhalen ook opnieuw op de markt gebracht en nu is dat bij Crichton het geval. En wie meer van deze auteur op latere leeftijd heeft gelezen zal de verschillen duidelijk zien. Dodelijke afdaling is een verhaal dat door Crichton (alias John Lange) aan het begin van zijn carrière is geschreven. Dat is merkbaar aan de opzet van het verhaal dat zeer simpel is en ook de auteur zijn ietwat simpele schrijfstijl uit die periode, loopt daarmee in de pas.
Het verhaal mist diepgang en de schrijfstijl ontbeert raffinement. Het zou een avonturenboekje voor opgroeiende jongens kunnen zijn. Voor zijn vele fans is het goed te weten dat hij op dat gebied zeer grote progressie heeft geboekt. Maar waarschijnlijk zou zijn schare fans niet die omvang kennen waar Crichton op latere leeftijd van kon genieten, als de ontwikkeling van zijn talent eerder gestagneerd zou zijn.
Het leuke aan deze serie zijn de covers waarbij is getracht de sfeer van weleer over te brengen. Dit 173 pagina’s tellende boekje, dat een ruime tekstopzet heeft, kan voor zijn latere fans een leuk hebbeding zijn. Maar degene die een topverhaal van hoog niveau verwacht, zal bedrogen uitkomen. Die kunst bezat hij in die periode nog bij lange niet. Het feit dat hij er destijds (medio 2007) twee opnieuw heeft geredigeerd en voor één zelfs nieuwe hoofdstukken heeft geschreven, zegt genoeg. | 0neg
|
Geld maakt niet gelukkig. Ook niet als het van Jef Geeraerts komt. Ondanks de gekende vlotte stijl van de auteur wordt het boek nooit spannend, zit het verhaal vol losse rafels en wordt er op het einde van het boek nauwelijks iets van de geproduceerde rommel opgeruimd. Van een thriller is niet eens sprake. Waar het boek dan wél thuishoort, is me niet echt duidelijk. Het beste leek het nog op toonladdertjes zingen om de stembanden op te warmen. Ik zit dus gespannen te wachten op een komend concert. Hopelijk is dàt de moeite waard. | 0neg
|
Het was een goedkope pocket, en daarom heb ik hem meegenomen.
Het lichaam van een jonge vrouw wordt aangespoeld gevonden op een kiezelstrand. Ondertussen dwaalt haar 3-jarige zoontje een paar dorpen verderop rond. Een onderzoek naar haar dood begint.
Dit boek viel mij een beetje tegen. Ik had allerlei positieve verhalen gehoord over Minette Walters, dus dat was erg jammer. Het boek was niet onaardig om te lezen maar een beetje saai en het verhaal kwam naar mijn mening wel erg langzaam op gang. Ook herhaalt ze vrij veel. Ze kan wel schrijven, dat moet gezegd worden. | 0neg
|
Dit was echt een tegenvaller. Ik vond de hoofdpersoon "Moon" niet geloofwaardig en het toneelstuk van Ties maakte voor mijn gevoel niet echt deel van het verhaal. | 0neg
|
Bed & breakfast is de opvolger van Het Luxor resort. De auteur Candy Brouwer surft met deze boeken mee op de golf van de licht erotische literatuur. Bed & breakfast is namelijk haar tweede erotische thriller.
In Bed & breakfast vormen Jessica De Gelder en Danielle van Zuilen de spil van het verhaal. De vrouwen zijn oude schoolvriendinnen die elkaar uit het oog verloren. Op een turbulente klasreünie ontmoeten ze elkaar weer. Danielle doet Jessica een aanlokkelijk aanbod. Ze mag op haar B&B Moulin Rouge passen in het Franse Balmont, terwijl Danielle een fotoshoot in het buitenland afwerkt. Jessica neemt haar voorstel graag aan. Ter plaatse ontmoet ze de mysterieuze assistent van Danielle, Alain Leclerq. Maar er is iets wat niet klopt. Jessica heeft de indruk dat Alain informatie over de B&B achterhoudt. De B&B krijgt ook Sven van Beest, een gast met wel heel bijzondere wensen, aan de deur. In onduidelijke omstandigheden krijgt Sven een ongeluk. Jessica wordt ondervraagd door de knappe maar kritische inspecteur van de lokale politie, Guy Vanroyackers. Zal Jessica het geheim van de B&B achterhalen? Is het ongeluk van Sven toeval?
Candy Brouwers zet haar protagonist Jessica De Gelder neer als een naïeve jonge vrouw. Jessica heeft moeite een baan te houden. Ze past daarom op leegstaande huizen. In haar vrije tijd tracht ze op een heldhaftige manier prostituees te beschermen, wat haar in moeilijkheden brengt. Op de bewuste reünie ontmoet ze Jason Roubos weer, de man die ooit haar eerste vriendje was. Ze laat zich prompt verleiden, tot er een drama gebeurt. Jasons vrouw Elvira springt op de reünie haar dood tegemoet. Achteraf vermoedt de politie dat ze bedreigd werd. De lezer krijgt het verhaal van Jessica's vriendin Danielle te horen door flashbacks die regelmatig het verhaal onderbreken. De flashbacks spelen zich af tijdens het laatste schooljaar van Danielle en Jessica op de havo. Het is snel duidelijk dat de flashbacks een connectie hebben met het verhaal dat zich ondertussen in Frankrijk afspeelt.
Met Bed & breakfast heeft Candy Brouwer een zinnenprikkelend verhaal geschreven. De belevenissen van Jessica in Frankrijk lezen als een vrouwenfantasie. In de romantische Franse omgeving wordt Jessica omringd door aantrekkelijke mannen, waar ze graag haar voordeel mee doet. Anders gesteld, het boek bevat een heleboel pikante scènes. Die fragmenten wegen in het verhaal meer door dan het thrilleraspect. Met andere woorden, Bed & breakfast is geen verhaal dat het brein van de lezer uitdaagt een spannend mysterie op te lossen. Wat het thrillerelement van het verhaal betreft, de combinatie met het erotische aspect maakt de intrige niet geloofwaardig.
Kortom, Candy Brouwer schreef een erotische thriller die het goed zal doen als licht leesvoer op een ontspannende vakantiedag. | 0neg
|
Een raar kort verhaal. Snap niet waar het naar toe ging. Clou gemist?
In het begin ging het nog wel, maar daarna werd het wazig. Totdat hij in het ziekenhuis was, maar daarna......
Ik ben een echte fan van Karin Slaughter, maar dit boek wil ik snel vergeten. | 0neg
|
Ik heb het echt geprobeerd.. ben tot in het tweede deel van het boek gekomen, maar toen was ik de draad helemaal kwijt. Ik wil wel zeggen dat ik naar boeken luister. Dan gaat de leesbeleving soms heel anders..... | 0neg
|
Ik ben altijd huiverig voor POD uitgaven. Vaak gaat er een slechte redactie vooraf of lopen de verhalen niet lekker. Daarom was ik ook een beetje huiverig om aan Gerrit Kelhout, Geef mij de ruimte en ik reis naar de sterren te beginnen. En het is mij geheel meegevallen.
Het reizen door de hyperruimte is nog steeds gevaarlijk. Er verdwijnen regelmatig schepen. Je volgt het leven van Lucas Berg, die een reis heeft gewonnen naar Alfa3. Het robotschip verdwaalt in de Hyperruimte en komt aan de andere kant van het heelal weer te voorschijn. Door zijn hulp weet het schip terug te keren. Dit overkomt hem en zijn vrouw nog een paar keer, maar ze weten elke keer thuis te komen. Totdat Lucas samen met zijn gezin op vakantie gaat naar de drakenplaneet. Hun ruimtecruiseschip verdwaalt in de hyperruimte en komt niet meer boven uit de hyperzee. Er wordt een reddingsoperatie opgezet om het verdwenen schip op te sporen. Kan de kennis van Lucas zorgen dat ze terug kunnen keren en komt het reddingsteam op tijd aan...
In klare zinnen en scènes verhaalt Gerrit over de wederwaardigheden van Lucas en zijn gezin. Hij legt de nadruk op dialogen, waarin hij graag uitlegt hoe de hyperruimte in elkaar steekt en hoe ze tot een mogelijke oplossing kunnen komen. Dit wordt zo gedaan dat je meer leert over de hyperruimte en de hyperzee. Het wordt een puzzel die moet worden opgelost.
Maar wat het verhaal mist is verbeelding en sfeer. Het verhaal bestaat vooral uit dialogen en korte beschrijvingen. Ik miste sfeer en aankleding. Hoe zien de robots eruit, zijn het Asimov's robots of zien ze er meer uit als Wall-E. Hoe ruikt het ruimteschip of de nieuwe planeet Alfa3. Waarom zijn de Alfa3-er meer vrij dan de preutse Aardbewoners. Hij is hier minimalistisch in en dat komt niet ten goede aan het verhaal. Hierdoor blijven de emoties die de hoofdfiguren ondergaan ook op de achtergrond. Als hij hier meer aandacht aan had besteed was het verhaal levendiger geworden. Wordt je meer betrokken bij het verhaal, leest het vloeiender.
Verder miste het verhaal een spanningsboog. Een redding kan juist heel spannend worden weergegeven, maar hij geeft juist ruimte aan de dialogen en beschrijvingen, waardoor de spanning uit het verhaal wordt gehaald en het meer een geschiedenisles lijkt. En dat is jammer, want het verhaal heeft potentie om uit te groeien tot een spannend drama.
Is dan alles slecht aan het boek. Nee, er zaten genoeg zaken in die mij boeide. De politieke situatie die hij aankaartte is nog steeds actueel vandaag de dag. Het mysterie rondom de hyperruimte en hyperzee is goed verhaalt. Dit boek is daarom ook voor lezers die geprikkeld willen worden over ideeën, niet voor lezers die houden van een spannend boek. | 0neg
|
Elizabeth Kostova kan mooi schrijven, dat blijkt wel uit dit boek. Maar mooi schrijven is niet genoeg voor een topwaardering op Crimezone. Het boek moet ook spannend zijn. En dat is het maar bij vlagen. De zoektocht naar een verdwenen professor (overigens hoogst onnatuurlijk dat een student bereid is zijn leven voor een professor te geven) wordt veel te lang uitgesponnen. Veel tekst maakt een boek nou eenmaal niet altijd beter. Of, zoals de Duitsers zeggen: In der Beschränkung zeigt sich den Meister. (En dan heb ik het nog niet over wel erg veel 'toevalligheden' in het boek.) | 0neg
|
Ik maak een andere reis ... naar een ander boek. Het boek kan me niet boeien, tè langdradig, teveel personages ... na zo'n 160blz geef ik het op, wat ik normaal gezien niet vlug doe. Een echte teleurstelling, want klaarblijkelijk vinden velen het wel de moeite waard. | 0neg
|
Een stap te ver - Tina Seskis
De kaft van Een stap te ver sprak mij enorm aan, vooral de mooie kleuren, het had iets mysterieus. De titel in het vet vind ik ook wel leuk. De tekst op de achterflap deed mij denken aan De perfecte leugen van Emily Barr. Ik had dan ook grote verwachtingen bij dit boek.
In het eerste deel leer je Emily/ Cat kennen. Je komt steeds meer te weten over haar leven, en haar tweelingzus. Op een dag loopt ze weg van huis, vindt een nieuw huis, en bouwt ze een totaal ander leven op.
Het tweede deel komt echter heel traag op gang. Maar je blijft lezen want je wilt het einde weten. Op een bepaald moment springt het verhaal direct 9 maanden verder in de tijd. Ze heeft veel dingen meegemaakt. Dat maakt het boek spannend, maar je blijft wat op je honger zitten.
Pas op het einde is het volledig duidelijk wat er juist is gebeurd. Het is jammer dat je zolang moet wachten op de ontknoping, want het boek las ook niet zo vlot. De schrijfstijl vond ik verwarrend. Ze springt van de ene tijdszone naar de andere. Vroeger en nu. Op het einde wordt pas duidelijk wie de personages nu eigenlijk zijn.
Het boek geef ik daarom slechts 2 sterren op 5. | 0neg
|
In het begin leer je Lila kennen, een vrolijke jonge dame die zich zo vrij als een vogeltje mag voelen. Ze past op andermans huizen en doet dit heel nauwgezet. Ook dit keer komt ze in een prachtig appartement terecht. Ze kan er genieten van de rust en de luxe en de lieve kat die haar aandacht zeer op prijs stelt. Lila is best nieuwsgierig en gluurt vaak naar de buren. Dit doet ze met haar verrekijker, nee het is geen stalken, ze heeft een gezonde interesse en gebruikt die vaak in haar boeken die ze schrijft. Schrijven is haar passie. Op een dag als Lila weer door de verrekijker tuurt, gebeurt er iets vreselijks. Voor haar ogen ziet ze een moord gebeuren. Niet helemaal maar een jonge vrouw wordt door het raam gegooid...Nu is Lila getuige en kan niet anders dan de politie hiervan op de hoogte te stellen. Maar dan begint alles pas, Lila leert die vriendelijke broer van het 2e slachtoffer kennen maar leert ook dat mensen grote geheimen kunnen hebben. Samen met Ashton probeert ze achter de waarheid te komen. Het verhaal is zeer mooi beschreven, de woordkeuze van de schrijfster is echt top, puur genieten als je van taal houdt. Het verhaal op zich is niet spannend, het kabbelt rustig verder. Doorheen het zoeken naar de waarheid is de liefde aanwezig en kan je zien hoe twee mensen naar elkaar groeien. Misschien is dit niet een top boek van Nora Roberts maar als ik nog eentje zou kiezen, zou ik gewoon één lezen zonder dat er spanning in zou moeten zitten. Nu had ik toch wat verwachtingen en die kwamen niet helemaal uit. Toch vind ik deze schrijfster heel goed. Ik heb het boek graag gelezen en ik denk dat er zeker nog mensen zijn die mijn mening zullen delen. | 0neg
|
Wat een vreemd boek! Het begin was nog wel realistisch, maar naarmate het verhaal vorderde werd het steeds vreemder en kon ik het amper meer volgen. Ik was van plan om met lezen te stoppen, maar ach, het boek had maar 98 bladzijden, dus ik heb me er doorheen geworsteld. | 0neg
|
Vergeet de meisjes gaat over de vriendschap tussen Iris en Kay. Iris Kouwenaar heeft 20 jaar geleden de bestseller Antidote geschreven en de opvolger sloeg niet echt aan.De Amerikaanse journalist Fields mag haar in Nederland gaan interviewen. Zelf heeft hij het boek nooit gelezen en heeft er dan ook weinig zin in. Als hij in Nederland aan komt krijgt hij Iris moeilijk te spreken omdat haar vriendin haar afschermt voor de buitenwereld. Tenslotte komt hij door toeval in haar slaapkamer terecht en verstopt zich in de klerenkast die daar staat. Hierdoor komt hij door het afluisteren en een dagboek meer te weten van deze twee vrouwen.
Mocht dit ebook lezen en recenseren voor Hebban,daarvoor hartelijk dank!
Het verhaal is niet echt pakkend,verwarrend,en langdradig. In het tweede deel zit wel meer actie maar helaas maakt dit het eerste deel er niet beter op. Jammer! Voor mij een gemiste kans. | 0neg
|
Klaas ten Holt is een componist, gitarist en zanger, heeft gestudeerd aan het Sweelinck Conservatorium en aan het Koninklijk Conservatorium en is docent asn het Prins Claus Conservatorium. Hij vergelijkt het maken van een compositie met het schrijven van een boek.
Adriaan Hoorndrager is een componist die op de vlucht is voor de liefde, nadat hij verlaten in door zijn vriendin die gekozen heeft voor een ander. Hij rihdt per auto door het besneeuwde Transsylvanië en strandt in het afgelegen gelegen Hotel Alfabet.
Het is een vreemd hotel. De tijd lijkt er stil te hebben gestaan, alles is er donker, grauw en versleten. De andere gasten in het hotel zijn bijzonder en excentriek. Ze kijken aanvankelijk enorm op tegen de terughoudende en besluiteloze Adriaan.Een weduwe wil dat hij een opera componeert, een professor ziet hem als Ubermensch, de hoteleigenaar wil dat hij de rond het hotel dolende beer neerschiet. Later verwijten ze hem passiviteit: hij moet de verwachtingen die hij volgens hen geschapen heeft waarmaken. Er wordt ook veel gediscussieerd en de gasten proberen hem te beïnvloeden.
Voor Adriaan is het verblijf ern confrontatie met zichzelf en zijn onvermogen grip op het leven te krijgen. Hij zit met zichzrlf in de knoop, ook wat zijn gezondheid betreft ( temperatuurt zichzelf regelmatig, vindt dat hij uit zijn mond ruikt) en zoekt een uitweg. Echter hij kan niet ontsnappen aan de herinneringen.
De auteur zegt te zoeken naar gelaagdheid in literatuur , naar thema's die onder de verhaallijn liggen en die volgens hem er door de minder geoefende lezer niet uit te halen zijn. De weg naar een boek vergelijkt hij met de weg naar een partituur.
Ik denk dat de auteur doorgeslagen is in zijn drang naar het spuien van kennis en zijn pogingen gelaagdheid in het hoek aan te brengen. Hierdoor is het een bijna onleesbaar werk geworden.
Ik acht mijzelf toch een geoefend lezer, maar de thema's die onder de verhaallijn zouden moeten liggen vind ik te ver gezocht en ingepakt in teveel complex verpakkingsmateriaal.
Zijn volgende boek Innopolis zal ik zeker niet gaan lezen | 0neg
|
Ik heb met veel enthousiasme dit boek gekocht! In elke boekenhandel lagen ze te pronken. Aantrekkelijke kaft, mooie samenvatting van het boek op de achterkant... helaas. Het begon mooi, het meisje verbrandde. Maar na enkele bladzijden gebeurde er van alles dat eigenlijk niet echt veel met dat verbrandde meisje te maken heeft. Ik bleef op mijn hinger zitten. Vond het heel onrealistisch. Liet dan ook na 53 bladzijden mijn boek langs de kant liggen. Best dat het daarna volgend boek een succes was, anders was ik hoogswaarschijnlijk van mijn thrillerverslaving af! | 0neg
|
Een - niet meer dan - vermakelijk boekwerkje dat het vooral moet hebben van het vrolijke taalgebruik (inmiddels weet ik wat toepeneuzen zijn) en de daaruit ongebreidelde gebreide volzinnen. Het verhaal dient daarbij meer als voertuig van die taal dan dat er een diepere betekenis valt te ontdekken. Vooral naar het einde toe is een rode draad ver te zoeken. Hoeft ook niet altijd!
Als tussendoortje niet te versmaden, al zou ik een handvol toepeneuzen ook niet afslaan. | 0neg
|
In het zomernummer van het tijdschrift Schrijven vertelde Daniëlle Hermans hoe ze bij haar debuut Het tulpenvirus te werk was gegaan: Mijn aanpak was nogal pragmatisch. In een Excel-bestand gaf ik per hoofdstuk kort aan wat erin moest terugkomen. Zo hield ik goed zicht op het evenwicht binnen de verschillende verhaallijnen en de ontwikkeling van de spanningsboog. Een haast wiskundige aanpak. En dat is precies wat het boek is geworden: kil en berekenend.
Deze nergens literaire thriller kent geen origineel plot: in de tegenwoordige tijd wordt een bijzonder relict gevonden - in dit geval een kostbare catalogus met afbeeldingen van tulpen. Naast dit relict ligt een lijk - de welgestelde oom van de hoofdpersoon. De oplossing van de moord kan slechts worden gevonden door te zoeken naar de oorsprong van het relict - de roerige tulpenhandel in het Nederland van de zeventiende eeuw.
Laat ik vooropstellen dat het gebruiken van een uitgekauwd plot op zich geen probleem is. Clichés zijn niet voor niets clichés geworden. Wat goed is, is goed herbruikbaar. En ja, door interessante wetenswaardigheden over de historie van de tulpenhandel toe te voegen, had het boek een leuke leeservaring kunnen opleveren. Helaas biedt het verder niets nieuws. De driehoeksverhouding van de bordkartonnen hoofdpersonen, de internationale samenzwering, het precies op tijd vinden van oplossingen en redding; het komt de verwende thrillerliefhebber allemaal erg bekend voor. Het tulpenvirus biedt simpelweg te weinig nieuws onder de zon.
Er zijn schrijvers die zeggen: ik ga achter de computer zitten en het verhaal ontwikkelt zich vanzelf, verklapt Hermans in het interview. Om er vervolgens aan toe te voegen dat ze zich dat wegens tijdsdruk niet kon permitteren. Toch had die werkwijze vast een veel beter boek opgeleverd. | 0neg
|
Dit boek is snel weg te lezen en dus leuk voor tussendoor. Maar de hoofdpersonen zijn weinig van origineel, vooral Tessa. Ze is drammerig - ze weet niet wanneer ze op moet houden - en haar karaktertrekken wisselen bijna per hoofdstuk. Het feit dat ze geen verantwoordelijkheid neemt voor haar eigen gedrag binnen de relatie is een van de grootste ergernissen, Van een uitgegeven fanfiction die ook nog eens is nagelopen door een uitgeverij had ik meer verwacht. Dat hier VIER delen van zijn uitgegeven begrijp ik niets van. | 0neg
|
Natuurlijk is de slavernij een dankbaar onderwerp om over te schrijven, sterker nog er moest over geschreven worden om de mensonterende taferelen te onderstrepen en dat is zeker goed, maar dit boek boeide niet.
Het verhaal van de vlucht van de eigenzinnige Cora vanaf een plantage samen met haar lotgenoot Caesar is in eerste instantie zeer boeiend, en bond me ook aan de pagina's, maar na halverwege zakte mijn concentratie in .
Dat had niet zozeer met mij te maken (denk ik) maar wel met het feit dat het boek steeds minder boeiend werd naarmate het verhaal vorderde.
Het is een vlak verhaal, de emoties die ik bij andere 'slavenboeken' wel voelde, ontbrak hier helemaal, ik ben dan ook halverwege gestopt, de superlatieven ten spijt. | 0neg
|
De bladeren vallen van de bomen en in Londen waart een seriemoordenaar rond. In een winkelstraat in het noorden van de stad crasht een op hol geslagen auto, de man achter het stuur blijkt al een week eerder te zijn vermoord. Op Hampstead Heath brandt een vuurstapel, in de vlammen ligt het volgende slachtoffer.
Het aantal doden neemt snel toe, maar het politieonderzoek loopt vast: het is duidelijk dat de dader een spel speelt. Voor deze onconventionele moordenaar dient elk lijk slechts als boodschap aan één vrouw. Psychoanalytica Frieda Klein is namelijk ondergedoken, en iemand is naar haar op zoek. Wanneer het duel tussen Frieda en haar aartsvijand Dean Reeve uiteindelijk zijn climax bereikt, kan slechts één van hen het overleven…
Ik heb veel boeken van Nicci French gelezen en mijn mening is nogal wisselend. Deze reeks met als begin de maandag, begon eigenlijk best goed. De eerste paar delen vond ik nog wel spannend, maar naarmate de serie vorderde vond ik het steeds langdradiger en irriteerde ik mij aan de hoofdpersoon. In dit laatste deel nog steeds. Het is al bekend wie er achter wie aanzit.
Het telkens weer vluchten, maar dan van elk vluchtadres een volledige beschrijving van de inboedel, trok bij mij de aandacht weg. Ik vond ook de recherche in deze ook erg klungelen.
De uiteindelijke plot was een kleine verrassing. Nee, ik geloof dat dit niet mijn smaak is. | 0neg
|
Leugens en bedrog zijn mooie elementen
De cover maakt zeer nieuwsgierig en is een ware eye-catcher. De titel is kort en bondig..en de rode draad van het boek. In London woont Joe. Hij is al 12 jaar samen met Mel en 8 jaar met haar getrouwd. Samen hebben ze een zoontje William. Je zou zeggen dat ze na zolang al wel "ingespeeld" zijn op elkaar. Maar schijn bedriegt. En er bedriegt zoveel meer in dit boek. In de vertelperspectief van de ik, volgen we Joe. Joe werkt part-time. Hij brengt veel tijd door met zijn zoontje terwijl zijn vrouw full-time werkt. Dit was al snel duidelijk toen Wil geboren werd. En Joe vindt tijd doorbrengen zijn zoontje erg leuk. Will kent veel soorten auto's. Met name de mama-auto haalt hij zo uit al die auto's die voorbij komen. Zo ook vandaag. "Daar gaat mama-auto" zegt Will. En Joe heeft dan 2 keuzes en besluit er achter aan te gaan. De spanning stijgt, want waar gaat die mama-auto eigenlijk naar toe? Het begin leest erg vlot weg en je zit gelijk in het verhaal. Vanaf dat moment dat Joe de auto keert is niets meer hetzelfde. Het verhaal kantelt van vredelievend naar wat meer bedreigende sferen.
Het thema "leugens" is niet nieuw en zeker niet uniek. Dus de boog was hooggespannen. Met plezier las ik eerder boeken van BA Paris en Shari Lapena. Zeker de 1e van Paris zat ook boordevol leugens. En was tevens vlijmscherp geschreven. "Leugens" vindt ik ook behoren in dit genre dat "Domestic Crime" heet. Maar haalt het dit niveau?
Een goed begin is het halve werk
Vanaf het begin zit je in het verhaal en voel je mee met kleine Will. Hij ziet zij moeder's auto en wil maar 1 ding, zijn diploma aan mama laten zien. En dus gaat Joe naar mama. Achteraf moet hij gedacht hebben "Had ik dat maar niet gedaan" want hij ziet zijn vrouw met een andere man, flink diep in een discussie. Om zoontje Will niet te teleurstellen, wacht hij later elders mama op. Zoontje Will komt in een benarde positie en als lezer krijg je het al snel benauwd. Joe krijgt dit gevoel ook als Mel de zaken ontkent. Vanaf dat moment wil je als lezer maar 1 ding...en dat is doorlezen, want wat gebeurt er toch allemaal? En wat is waarheid?
Maar het komt net in de buurt van BA Paris haar boeken
Naarmate ik mijn nieuwsgierigheid wilde stillen, hoe minder enthousiast ik werd. Hoe kan iemand zoveel "niet zien"? En hoe kan de andere partij zoveel doen en zover gaan? En nog meer vragen dreven bij mij boven. Naast mijn vragen dreven er ook best wat toevalligheden boven. Het verhaal irriteerde mij op sommige punten. En de spanningsboog & geloofwaardigheid zakte voor mij langzaam in elkaar. Het haalt het gewoon niet, bij de boeken van BA Paris. En dat vind ik erg jammer.
Conclusie
"Leugens" is een waar kat-en-muis-spel, opgedeeld in 9 dagen uit het leven van Joe. Van de een op andere dag lijkt het erop, dat hij in een soort spookhuis is beland. Een huis vol leugens en bedrog. En waarom eigenlijk, vraag je je dan af?. Je kan dan alleen maar doorlezen..om daar achter te komen.
T.M. Logan heeft een goede poging gedaan om een zeer spannend verhaal neer te zetten. Hij zet gelijk een flinke spannende sfeer neer, en zet de lezer later ook op het verkeerde been. En dat is knap gedaan. Helaas vond ik niet zo super, als de verwachting was. Naarmate ik las gingen sommige zaken mij irriteren. De hoofdpersoon met name en de spanning..die afnam. En de teleurstelling zat hem ook in het einde.
Waardering 2,5 sterren.
Het was een goede poging, maar helaas kon ik er niet continue alle aandacht bijhouden. | 0neg
|
De multifunctionele Italiaan Giorgio Faletti was voor zijn schrijversloopbaan al succesvol als advocaat, reclameman, autocoureur en populaire acteur. Sinds het verschijnen van zijn debuut Ik dood, is hij nu ook een internationaal erkende bestsellerauteur. Zijn tweede in het Nederlands verschenen thriller, Ik ben God, kan bogen op goede recensies, en nu is het de beurt aan 'numero tre', De vrouwenverkoper.
Francesco Marcone, beter bekend onder zijn alias Bravo, heeft op jeugdige leeftijd op Sicilië zijn vruchtbaarheid verloren door een fout te maken bij het kiezen van een vriendinnetje. Op latere leeftijd ontdekt hij niets meer te presteren bij vrouwen, maar dat deze vrouwen wel voor hém kunnen presteren. Hij legt zich toe op het leveren van vrouwen aan mannen, mits hij aan dier bijzondere wensen kan voldoen. Als de betoverend mooie Carla Bonelli spoorloos verdwijnt, voelt de goedbedoelende Bravo zich geroepen om haar te gaan zoeken. Tijdens deze speurtocht wandelt hij met open ogen meerdere malen de gevarenzone binnen, een zone die wordt beheerd door de Italiaanse maffia, corrupte regeringsfunctionarissen, even corrupte handhavers van de wet en burgers die extremistische bedoelingen hebben. Het wordt een zware tocht voor Francesco Marcone maar hij laat zich niet ontmoedigen. Totdat...
De vrouwenverkoper kun je zeker geen snelle thriller noemen, al krijg je daar als compensatie wel een interessant verhaal voor terug. Tegen de achtergrond van de politieke onrust in de zeventiger jaren van de vorige eeuw loodst Faletti zijn lezers door de Italiaanse slangenkuil waarin alle ingrediënten aanwezig zijn voor allerlei vormen van corruptie. Eigenlijk kun je, na het lezen van de drie thrillers van deze Italiaanse auteur, vaststellen dat De vrouwenverkoper duidelijk van mindere kwaliteit is dan zijn twee voorgangers. Niet slecht, maar voor het grootste deel te langzaam om een sterke thriller te kunnen zijn. Op té weinig en té korte momenten laat Faletti wel zien dat hij spanning en snelheid met elkaar weet te combineren, maar die momenten worden ondergesneeuwd door de traagheid van het verhaal, en dat is jammer. | 0neg
|
Voor de ervaren thriller lezer is dit boek voorspelbaar ... In het eerste gedeelte kan het nog alle kanten op maar als snel weet je waar het gaat eindigen ... Ik dacht zou het zo simpel zijn en inderdaad dat was het ... | 0neg
|
Dit is mijn eerste kennismaking met de boeken van Luc Deflo.
Teleurstellend, chaotisch. | 0neg
|
Eerste keer dat ik slechts één ster gaf aan een boek.
Onbegrijpelijk slecht geschreven .
Wilde het boek al na een aantal pagina's aan de kant gooien, maar heb het toch uitgelezen.
Zaken die niet klopten , personages die in slechts een hoofdstuk verschillende benamingen kregen.
Kortom zonde van mijn tijd. | 0neg
|
Het eerste dat me al vroeg begon op te vallen is dat de meeste karakters niet uit de verf komen. Francis, de tweeling, ze blijven namen zonder enige inhoud. De hoofdpersoon(?) Henry wordt een beetje meer in het zonnetje gezet, voor mij achteraf zonder enige reden. Eigenlijk is Bunny de enige die wat uit de verf komt ...
Traag. Pas tegen het eind komt er wat vaart, maar dan blijven er nog heel wat losse eindjes over.
Nee, viel me geweldig tegen! | 0neg
|
Het verhaal gaat over Eva, die in een klein dorp groot gebracht is, in dit dorp zijn er slechts twee andere kinderen geboren, twee jongens. In dit verhaal volg je Eva's leven en vriendschap met de twee jongens.....die een totaal andere wending neemt, na 13 jaar rijdt Eva terug naar het dorp met een blok ijs in haar koffer.......
Ik vond dit een mooi boek al waren er wel stukken waar ik me echt heb moeten doorlezen en waar mijn aandacht ver te zoeken was, dan waren er echter ook stukken die prachtig geschreven waren, dit is echt een dubbelgevoel, het einde heeft me echt verslagen achter gelaten. Had van dit boek wel echt meer verwacht, misschien moet ik mijn verwachtingen af en toe bijschaven :) | 0neg
|
Van dit boek kreeg ik een recensie-exemplaar toegestuurd door Harper Collins, waarvoor dank.
Wat een heerlijke cover heeft dit boek, daar wordt je instant vrolijk van. Het boek heeft een frisse uitstraling, waarmee het ongetwijfeld de doelgroep (YA) bereikt. En zoals met veel YA's, mag je best wat minder Y zijn om het boek alsnog te lezen. Dus vol goede moed begon ik aan 'Jinxed'.
Het verhaal speelt zich af in de toekomst. Een toekomst waarbij smartphones als ouderwets beschouwd worden.
Iedereen heeft tegenwoordig een Baku; een robot-huisdier. Deze linkt met jou als persoon, en je kunt ermee bellen, mailen, ze kunnen communiceren met computers, enz enz. Alles wat je maar nodig hebt, kan een Baku voor je zijn. Maar hoewel mensen zich hechten aan hun Baku, zal dat andersom niet snel gebeuren. Het blijven immers robots.
Lacey is al van kleins af aan geïnteresseerd in het bouwen en repareren van Baku's. Haar grote droom is te worden toegelaten op Profectus, een eliteschool die onder de vlag van Moncha Corp (de uitvinders van de Baku) valt.
Haar vader, die ze amper heeft gekend, was één van Moncha Corps eerste ontwikkelaars.
Maar Lacey's thuissituatie is er niet naar dat er geld is voor een duurdere Baku… en om toegelaten te worden op Profectus, heeft ze minstens een level 3 Baku nodig. Ze kan net aan een level 1 betalen.
Dan vindt ze op een dag een hoop schroot in een ravijn en besluit het mee te nemen naar huis; ze kan wellicht nog iets met de onderdelen. Eenmaal thuis kijkt ze nog eens goed. Het blijken de resten van een level 3 Baku, en wát voor één! Een ongelooflijk mooie katBaku, die Lacey opknapt tot hij er als nieuw uitziet. En daarmee wordt ze aangenomen op school.
Maar al snel merkt ze dat Jinx anders is dan andere Baku's. Want waar iedere Baku wacht op commando's, neemt Jinx zijn eigen beslissingen. Hoe kan dat? En waarom lijkt het alsof er een aantal mensen op school wel erg veel aandacht voor haar en Jinx hebben?
Wat ik een beetje miste in het boek was het verschil tussen de levels. Wat maakt een Baku tot een level 1, of juist level 5? Niet zo zeer de kracht, blijkt uit gevechten (waarover ik niet al te veel zal uitweiden hier, met het risico de geheimhoudingsplicht van Profectus te breken).
Deze gevechten namen overigens vrij veel tijd in beslag en vond ik persoonlijk niet erg boeiend om te lezen.
Ook de rol van meneer Baird, en het gemak waarmee hij dit deelt met Lacey vond ik vrij... eeuh… bijzonder. Het lijkt me in zijn functie juist een must om dit soort dingen níet te delen.
Wat me pósitief verraste was het gemak waarop de auteur je als lezer compassie laat voelen voor de Baku's; zo vond ik het zielig dat een Baku niet uit zijn doosje werd gehaald, omdat hij niet voldeed aan de wensen van de eigenaar. Hoe bizar wil je het hebben?
En dan Jinx: iedereen die weleens een kat heeft gezíen weet het: Katten hebben geen baas, ze hebben personeel. En Jinx heeft dit principe uitgevonden. Een échte kat dus, met dit verschil dat hij woordelijk kan communiceren met Lacey.
Wat ongetwijfeld (zeker voor de doelgroep) herkenbaar zal zijn, is de overstap naar een nieuwe school, nieuwe vrienden, nieuwe bezigheden... en hoe je dat combineert met je oude vriendschappen. Is daar nog plaats voor? Vergeet je hen niet, terwijl je een heel ander leven aan het opbouwen bent? Hoe hecht blijven deze vriendschappen?
Tot slot ligt de weg open voor een vervolg op 'Jinxed'. Zou ik dit vervolg kopen? Ik denk het niet.
Ik vond het boek wel aardig, maar meer ook niet.
Wellicht ben ik gewoon niet zo van de futuristische verhalen, van robots en technieken.
Of misschien ben ik in dit geval echt niet Y genoeg, maar gewoon alleen maar A.
Ik geef het boek een score van 2,5 duimpjes
http://www.watiknouvind.com/2019/01/wat-ik-nou-vind-van-jinxed-van-amy.html | 0neg
|
Inge biecht haar ontrouw aan haar man Andreas op en daarbij ook dat ze niet meer met hem verder wil. De anders zo rustige Andreas neemt het nieuws niet goed op en vertrekt met de auto. Een paar uur later staat de politie aan de deur: hij is in de Amstel gereden. Er wordt steeds over een noodlottig ongeval gesproken maar Inge heeft daar zo haar twijfels over en ze voelt zich vreselijk schuldig. Ze besluit te breken met haar nieuwe geliefde. Andreas en Inge hebben samen twee puber zonen: Finn en Olaf. Beide jongens verwerken de dood van hun vader op een andere manier. De oudste leeft al een tijdje in zijn eigen wereld en de jongste is opstandig en heeft vragen bij de doodsoorzaak van zijn vader. Hij gaat op zijn eigen de manier achter de waarheid aan en maakt daarbij een verkeerde keuze met grote gevolgen. Waar Inge al problemen genoeg met zichzelf heeft krijgt ze ook nog te maken met de problemen van haar zonen die echt vergaand van aard zijn.
De opzet van het verhaal is goed maar de uitwerking laat te wensen over. Naar mijn idee komen er teveel thema’s aan bod( zelfdoding, rouwverwerking, pubergedrag, terrorisme, stalken, geloof) waardoor deze niet goed uitgediept zijn. Waar het boek in het begin vooral een beetje voort kabbelt lijkt het of het tegen het einde juist is afgeraffeld.
Het leest niet onprettig, het taalgebruik is soms modern en vlot, vooral als Olaf aan het woord is maar soms kom je ook woorden tegen waarvan je denkt: wat doet dit woord hier in dit boek? ‘Serviel’ is zo’n woord wat ik echt niet in de tekst vond passen.
Ik heb even moeten denken waar de titel betrekking op heeft en heb meerdere opties:
Inge heeft last van spoken die ’s nachts in het donker om haar bed dansen, dat zou een verklaring kunnen zijn. Maar ze danst ook een keer letterlijk in het donker, alleen met haar armen om zich heen. Daarnaast zou de titel ook kunnen verwijzen naar de muziek van Bruce Springstreen: The River en Point Blank komen beide ook in het boek, Dancing in the Dark zou dus een optie kunnen zijn. | 0neg
|
In een recencie op crimezone.nl wordt dit boek de hemel in geprezen en wordt er beweerd dat dit boek een klap in je gezicht is en sommige schrijven dat je stopt met ademen wanneer dit boek leest, nou, beste lezer: niets is minder waar dan dat!! Het is ten eerste absoluut geen thriller. Er gebeurt te weinig in het boek om het boek spannend te noemen. De schrijver herhaalt steeds zeer gedetailleerde omschrijvingen van de kleuren van diverse bloemen, de kleur van een schutting, een deuk in een blikje cola en al dat soort dingen. Als alle dingen uit dit boek weg gelaten zouden worden wat niet relevant is blijven er misschien 25 paginas over. Nee, dit is echt een fikse tegenvaller. In plaats van dat je stopt met ademen, stop je misschien niet meer met geeuwen, zo saai is dit boek. Achterop de kaft staat "en laat net zo'n onuitwisbare indruk achter als Twin Peaks" en dat is vette belediging aan het adres van die geniale serie. De laatste drie hoofdstukken van het boek maakt het dat ik 1,5 * geef aan deze z.g. literaire thriller. | 0neg
|
Is mij wat tegengevallen, te weinig spanning en voorspelbaar. Zen mag van mij op pensioen. | 0neg
|
Viel erg tegen. Ik had verwacht meer over de mens Moszkowicz te lezen. | 0neg
|
De derde roman van Trudi Rijks is De weg van het water, een literaire thriller. Aangekondigd als een combinatie van de duistere beklemming van Henning Mankell en de female gothic van Renate Dorrestein. Met dit boek maakt Rijks haar thrillerdebuut. Haar vorige romans, Doos van Pandora en Zeetijding werden positief ontvangen.
In De weg van het water moet Floor Postma de zaken van haar zus Bente afhandelen. Bente lijdt aan Korsakov en is opgenomen in een instelling. De echtgenoot van Bente, een schatrijke man die haar heeft meegenomen in de wereld van luxe, is verongelukt en hun huis in Friesland staat te koop. Al snel blijkt dat louche figuren belangstelling hebben voor het huis en de Zwitserse bankrekening van Bente.
De ingrediënten voor een spannend verhaal zijn aanwezig: de wilsonbekwame hoofdpersoon Bente die gemakkelijk te bedriegen is, een afgelegen huis waarin niemand meer woont, een hoofdpersoon die helemaal geen zin heeft om de zaken van Bente af te handelen, maar zich liever verdiept in mindfulness, een oplichter die zelf ook onder druk staat en een overleden, schatrijke man. En dan nog die barre, winterse omstandigheden die het allemaal extra lastig maken.
Toch wordt het nergens het 'intelligente en adembenemende' verhaal dat de achterflap belooft. Daarvoor is het allemaal te onwaarschijnlijk en te clichématig. Zo valt het Floor totaal niet op dat er gerommeld is in het kantoor van haar zus. Misschien is dat nog te verklaren vanuit het drankgebruik van Bente, maar dat de politie indringers gewoon (met huissleutel) laat wegrijden, zonder ze mee te nemen naar het bureau, dat gaat er bij de lezer echt niet in. 'Druk, druk, druk' is hier te simpel. Ook de uitgehongerde, huilende wolven, op jacht naar eten, die in deel twee worden opgevoerd, maken het verhaal ongeloofwaardig. Om de sfeer maar dreigend te maken, maakt Rijks overdadig gebruik van clichématige constructies. Zo is het huis overtrokken met spinnenwebben, schrapen kale takken onheilspellend langs de nok van het dak en verschijnt er een donkere auto, een donkere sedan, met daarin een donker silhouet. Gelukkig is er dan wel een kop Chinese thee. Adem in, adem uit.
Ronduit ergerlijk is het gebruik van stereotiepe en stigmatiserende beschrijvingen. Rijks grossiert erin. Floor blijkt te wonen op een 'kleinburgerlijk woonerfje, waar de vrouwen stenen ganzen op hun carport zetten en manden met WELCOME erop (...) Een braaf, ambitieloos milieu, daar hoorde ze thuis.' Op pagina 116 wordt geschreven over een 'smerig zaakje in Ny Beets. Zo'n wijf dat haar eigen kinderen vermoordt. Ophangen die zooi.' Tja, je zult als lezer toevallig de betrokkenen kennen... Onnodig kwetsend. Weliswaar kiest Rijks ervoor om haar personages dit te laten denken of zeggen, waarmee het niet de verantwoordelijkheid van de auteur is, maar dat geldt lang niet voor alle gevallen. Een stagiaire is op voorhand al 'onnozel' en de Polen op het bungalowpark worden door Rijks weggezet als rokende, zuipende, hoererende mannen die met rolletjes bankbiljetten op zak rondlopen en extreem geweld niet uit de weg gaan. De beschrijving van de etende trucker in het wegrestaurant is onnodig grof en voegt helemaal niets toe aan het verhaal. Hier glijdt Rijks echt uit.
De weg van het water mist het élan van Mankell en een afgelegen huis met een verborgen dagboek dat nauwelijks een functie heeft, maken een roman nog geen female gothic novel zoals Dorrestein ze schrijft. De vergelijking met deze schrijvers gaat vooralsnog volledig mank. | 0neg
|
De flaptekst beloofd dat de lezer meegevoerd en ontroerd wordt. De schrijfster heeft dit wat betreft de setting zeker waargemaakt. Het landschap, de personages etc. worden mooi beschreven. Je waant je in India en krijgt een beeld hoe het leven er in die tijd uitzag. Het verhaal zelf is redelijk voorspelbaar. Hierdoor komen de emoties minder binnen. Al met al is geen slecht boek om op een zondagmiddag er even bij te pakken, maar een meeslepend hartverscheurend verhaal is het zeker niet. | 0neg
|
Alsof je een Amerikaanse detectiveserie op tv kijkt, maar op tv zijn sommige situaties leuker dan in boeken.
Ik ben dol op de historische romans van deze schrijfster, maar dit was een saai en voorspelbaar verhaal. | 0neg
|
De psychiater Oscar van Bohemen beschrijft zijn dagen die hij min of meer in ledigheid doorbrengt na de val van zijn vrouw, die daardoor in coma is geraakt.
Hij probeert de familie van zijn vrouw op de hoogte te stellen, maar weet geen enkel adres. (wat op zich heel vreemd is) De enige die hij elke dag ziet is Sophie, de vijftienjarige puberdochter van Ellen, die met hem in één huis woont maar die het contact tot het minimum probeert terug te brengen.
Kortom: kommer en kwel zou je zeggen, maar zo komt het niet over. Nergens lees je iets over verdriet of (wan)hoop. Je vraagt je het hele boek af wat voor huwelijk zij gehad moeten hebben.
Het boek kabbelt 175 pagina's emotieloos door. | 0neg
|
Blood of the earth is het eerste deel in de Soulwood-reeks, een spin-off van de populaire urban fantasy-serie Jane Yellowrock van auteur Faith Hunter. In Soulwood volgen we de avonturen van Nell Ingram, een personage dat in de novelle Off the grid werd geïntroduceerd als informant van vampierenjager Jane. Nell krijgt met Soulwood haar eigen serie.
In Blood of the earth volgen we Nell, een meisje dat nog nooit in haar leven haar haren knipte of make up droeg, maar wel perfect met een verscheidenheid aan wapens om kan. Die kennis dankt ze aan de sekte waarin ze opgroeide, maar die ze intussen achter zich liet. De sekte laat haar echter niet zo makkelijk los. Nell is opgejaagd wild voor de mannen van de sekte. Letterlijk, want ze wordt beslopen en onder vuur genomen als een echte prooi. In het heetst van de strijd maakt Nell kennis met de leden van PsyLED unit18, een onderdeel van Homeland Security op paranormaal vlak. PsyLed is een terroristische groepering op het spoor die het gemunt heeft op paranormale wezens, en er zouden connecties kunnen bestaan met de sekte uit Nells verleden. Wat Nell de ideale persoon maakt om unit 18 te versterken om de groepering te ontmaskeren. En misschien ontdekt Nell onder leiding van de unit wel haar eigen paranormale gaven?
Zoals gezegd is Blood of the earth een spin-off van Jane Yellowrock, maar de reeksen zijn in principe losstaand van elkaar te lezen, wordt door de uitgeverij en de auteur gesteld. Sommige details en connecties tussen personages gaan echter verloren zonder de achtergrond uit de Yellowrock-reeks. Dit ondanks het trage tempo waarin het verhaal verder kabbelt en de eindeloze herhalingen over Nells verleden binnen de sekte in het eerste deel van het boek.
Het grootste probleem met Blood of the earth is dat het erg rommelig aanvoelt. Faith Hunter probeerde heel veel verschillende aspecten in het verhaal te verwerken, maar zorgt daardoor voor een slordige afwerking. Zo wordt er kort ingezoomd op een belangrijke vampierenfamilie, maar verdwijnen deze voor de volgende 250 pagina's volledig van het toneel. In het begin van het boek worden we geïntroduceerd aan 'pea', een soort ordehandhaver binnen de paranormale wereld. Pea speelt gedurende 50 pagina's een prominente, mysterieuze rol, maar verdwijnt dan voor de rest van het boek. Faith Hunter opent veel verschillende plotlijnen, zonder deze af te ronden (wat niet altijd noodzakelijk is in een serie, maar in dit geval wel mist). Opbouwen naar volgende boeken is prima, maar niet op deze slordige manier die een onaangename leeservaring veroorzaakt.
Blood of the earth is zeker geen slecht boek. Er zit potentieel in de verhaallijnen over unit 18 en de andere personages. En ook de ontluikende romance tussen Nell en Occam brengt de nodige spanning met zich mee. Het is jammer van de slordige uitwerking en het trage tempo, want Blood of the earth bezit de nodige aspecten om een succesvol urban fantasy-verhaal te zijn. | 0neg
|
Ik had nog nooit van Ayelet Gundar-Goshen gehoord. Maar ik werd erg getrokken door de beschrijving van het boek op de achterkant.
Een man die iemand doodrijdt en dan doorrijdt, echter gezien is en daarna wordt gechanteerd.. Goed en spannend thema.
In het boek komen psychologie, misdaad, gevoelens, sex, discriminatie, vluchtelingenproblematiek, liefde, geweld, ethiek allemaal aan bod. Het is niet voor niets geschreven door een afgestudeerd psycholoog, dat is goed te merken.
Dat heeft twee kanten in deze recensie. Allereerst is dat positief want de schrijfster is goed in een sfeer scheppen, die in dit boek wat zwart is. Ook de gevoelens van de personages komen aardig uit de verf en je kunt goed meevoelen met ze. Ook ga je zelf nadenken over wat je er zelf van vindt...
Tegelijkertijd heeft het ook een sterke negatieve kant. Elke aanleiding die de schrijfster kan vinden wordt aangegrepen om uit te wijden over gevoelens, ervaringen uit het verleden etc. Ook maakt ze gebruik van veel analogiën en andere ‘wollige’ beschrijvingen. Dit alles maakt het boek niet altijd lekker leesbaar en regelmatig wordt je als lezer hierdoor gestoord: zit je net lekker in het verhaal en wil je weten hoe het verder loopt, moet je eerst door uitgebreide beschrijvingen heen worstelen.
Qua verhaallijn zit het boek heel goed in elkaar en is het verrassend, actueel, spannend en origineel. Dus dit is zeker knap!
Echter de wollige teksten halen de vaart uit het boek en regelmatig neigt het naar aanmatigende meningen van de schrijfster, wat het boek al met al toch niet op mijn favorietenlijst zal laten komen. | 0neg
|
Vorige boeken van Simon Beckett zijn niet te vergelijken met dit boek.
Een heel ander genre. Zonder vaart en horror.
Het verhaal zelf zit wel goed in elkaar. Ik heb het boek ook volledig uitgelezen .... dat zegt ook al iets. | 0neg
|
Na jarenlang zwijgen besloot Dianne Lake (1953) haar verhaal te doen. Samen met journaliste Deborah Herman tekende ze het bizarre stukje verleden van haarzelf op waarin ze jarenlang een verhouding had met Charles Manson. Op haar veertiende werd ze één van zijn meisjes, en op haar zeventiende kreeg hij dankzij haar getuigenis levenslang. Dat alles staat in een 397 pagina’s tellend boekwerk, een sensationeel verhaal dat in een weekblad niet zou misstaan. Als het actueel was. Wat het dus niet is. Waarom dan nu pas deze openheid van zaken?
Dat zit zo: Dianne kreeg in 2008 een telefoontje van privédetective Paul Dostie, die wilde gaan zoeken bij de Barker Ranch. Dat was de plaats waar de Manson-volgelingen die nog over waren na de moorden, zich hadden schuilgehouden. Dostie ging daar zoeken omdat hij naar aanleiding van zijn research al wist, dat hij daar onopgeloste zaken zou vinden. Begraven mensen om precies te zijn.
Hij belde Dianne om aan te kondigen dat dit groot nieuws zou worden, waarbij ook Dianne’s rol belicht zou worden en ze kon rekenen op aandacht van de pers. Ze mocht zelf kiezen wat ze daarmee zou gaan doen met betrekking tot haar familie. Kernachtiger gezegd: ze had geen andere keus dan het verhaal te vertellen aan haar kinderen, wat ze blijkbaar nog nooit had gedaan. Zo komt het dat in 2018 dit boek uitkomt en de langzamerhand erg uitgekauwde Charles Manson-historie nog een keer oprakelt.
Wat voor soort boek is het? Eigenlijk niets meer dan een heel langgerekt sensatieverhaal. Eerst die omslag, met foto van de jonge Dianne en de beroemde ‘crazy face’ foto van Manson daarnaast. Dan de titel daarboven: Mijn leven met Charles Manson in rode kapitalen. Een dikke bundel foto’s middenin het boek. Voor de beeldvorming: als je drie tabloids neemt, twee kappersbladen, één tv-roddelrubriek, en de krant van wakker Nederland, je kiest daar blind vier of vijf verhalen uit, mixt die met flink aanstootgevende foto’s, zet er in chocoladeletters een paar koppen boven. Dan heb je dit boek.
Dan het verhaal. Lake lijkt daarin te goeder trouw te zijn. Ze doet haar verhaal openhartig met veel nadruk op haar blijkbaar hervonden liefde voor Jezus, en het onrecht haar aangedaan. Dat haar onrecht is aangedaan zal niemand ontkennen. En bij de aard van dat onrecht kan iedereen die in de verte de waanzinnige gedachtewereld van Manson kan bevroeden, zich iets bij voorstellen. Een wonder voor Dianne – en goed voor haar - dat ze zichzelf aan haar eigen haren uit dat moeras heeft getrokken. | 0neg
|
Wat je nooit moet doen is het debuut van de Amerikaanse schrijfster Koethi Zan. Zij is juriste en werkte in die hoedanigheid een aantal jaren voor o.a. MTV. In haar vrije tijd begon zij aan The Never List.
Caroline Morrow woont op de bovenste verdieping van een appartementencomplex in New York. Vroeger heette ze Sarah Farber maar dat was voordat zij en haar vriendin Jennifer door Jack Derber werden ontvoerd. Drie jaar lang werd Sarah in een kelder gevangen gehouden, vastgeketend aan een muur. Regelmatig moest zij boven komen en werd zij gemarteld. Jennifer werd opgesloten in een kist en overleefde de ontvoering niet terwijl Sarah uiteindelijk wist te ontsnappen. Zij gaat nu door het leven als Caroline en is zwaar getraumatiseerd. Ze woont alleen in een welhaast gebarricadeerd appartement, eet maaltijden die aan huis worden bezorgd, raakt niemand aan en heeft alleen contact met haar psychiater en inspecteur Jim McCordy, die de ontvoering onderzocht.
Jack Derber zit in de gevangenis zijn straf uit voor de gruwelijke misdaden die hij heeft gepleegd. Hij is een bijzonder intelligente man en was hoogleraar psychologie aan een universiteit in Oregon. Omdat het lichaam van Jennifer nooit werd gevonden en hem daarom geen moord ten laste gelegd kon worden, viel zijn straf niet al te zwaar uit. De straf zit er bijna op en er is een proces in gang gezet voor zijn vervroegde vrijlating. Inspecteur McCordy vraagt Caroline om in dat proces tegen Derber te getuigen zodat die vervroegde vrijlating niet doorgaat.
Dan krijgt Caroline via de politie een brief in handen die Jack Derber haar heeft geschreven. Zij meent er een aanwijzing in te vinden die zou kunnen leiden naar de plek waar Jennifer is begraven. Caroline zoekt contact met Tracy, een vrouw die tegelijkertijd met haar in de kelder zat. Zij gaan op onderzoek uit.
Dit is in grote lijnen het begin van de thriller Wat je nooit moet doen. Koethi Zan verwoordt het allemaal prachtig. Het beschrijven van het onvoorstelbare lijden van Sarah in de kelder van Derber en het verwoestende en ogenschijnlijk ongeneeslijke trauma maakt indruk. Koethi Zan creëert een beklemmende sfeer die de indruk wekt dat je met Wat je nooit moet doen een indrukwekkende psychologische thriller in handen hebt. Niets is minder waar. Het bevat een aantal ongeloofwaardige en onrealistische elementen die ondanks de mooie schrijfstijl grote afbreuk doen aan de kwaliteit van het verhaal. Het begint al wanneer Caroline op onderzoek uitgaat. Het is moeilijk voor te stellen dat een vrouw die zo zwaar getraumatiseerd is dat zij niet eens haar eigen ouders wil ontvangen, plotseling het vliegtuig pakt en naar de andere kant van de Verenigde Staten reist om een aantal haar totaal onbekende mensen te ontmoeten. Van de ene dag op de andere bevindt Sarah zich in een wereld die ze als uiterst bedreigend ervaart en die voor haar volstrekt ontoegankelijk is. Alleen al de gedachte aan een dergelijke actie zou een verlammende paniekreactie veroorzaken.
Het tweede onrealistisch element is de manier waarop Koethi Zan over de rol van de politie schrijft. Je mag ervan uitgaan dat de politie bij gruwelijke misdaden zoals die zich in het boek voordoen, een uitgebreid en minutieus onderzoek start en iedere aanwijzing onder het vergrootglas legt, familieleden, vrienden en collega's grondig aan de tand voelt en het huis van de dader met een stofkam onderzoekt. Maar tien jaar na de ontsnapping van Sarah weet de politie eigenlijk niets en het ongeloofwaardige zit in het feit dat Caroline er wel in slaagt om op betrekkelijk eenvoudige wijze de waarheid boven tafel te krijgen. En als Caroline er in geslaagd is om haar ontvoering, de dood van haar vriendin Jennifer en nog een aantal uiterst onfrisse zaken helder te krijgen en in een breder perspectief te plaatsen, zou je een flitsende climax verwachten maar ook daarin wordt de lezer teleurgesteld. De ontknoping is weliswaar spannend maar tegelijkertijd te voor de hand liggend, te haastig en te slordig.
Koethi Zan laat zien dat zij een getalenteerde schrijfster is en het onderwerp van het verhaal is intrigerend genoeg om er een klinkende en spannende psychologische thriller van te maken. Daarom is het buitengewoon jammer dat de constructie van de plot en de ontwikkeling van het verhaal zoveel te wensen overlaten. Het resultaat is, hoe goed bedoeld ook, teleurstellend. | 0neg
|
Onsamenhangend. Slecht door te komen | 0neg
|
Conor Fitzgerald is een in Italië wonende Amerikaan. Seattle is zijn geboorteplaats maar vanaf 1989 beschouwt hij Italië als zijn vaderland. Na een carrière als vertaler en als verslaggever van de Italiaanse politiek en economie, heeft hij gemeend zijn eigen hoofdfiguur te moeten scheppen en zijn avonturen op schrift te stellen. Het eerste avontuur met commissaris Alec Blume heeft de veelzeggende titel Bloedhonden (The Dogs of Rome) meegekregen.
Op een warme zomerochtend wordt de milieu- en dierenactivist Arturo Clemente vermoord in zijn Romeins appartement. Hoewel de moord in eerste instantie amateuristisch lijkt uitgevoerd, blijkt er toch meer aan de hand te zijn. Clemente was getrouwd met Sveva Romagnolo, een prominente politica en lid van de oppositiepartij, maar hij had ook een buitenechtelijke relatie met Manuele Innocenzi, dochter van een beruchte maffiabaas. Commissaris Alec Blume start een onderzoek, maar spoedig blijkt dat hij tegen twee partijen moet opboksen. Enerzijds de politiek die alleen maar nadeel ziet in de negatieve publiciteit rondom Romagnolo, en anderzijds de georganiseerde misdaad die van nature veel te verbergen heeft.
Tegenwerking, verdonkermanen van belangrijke informatie en zelfs van de moordzaak afgehaald worden, niets blijft de commissaris bespaard. Volhardend en koppig zijn eigen weg volgend, probeert hij de dader toch te ontmaskeren. Een dader die de smaak van het moorden te pakken heeft en daar ook lustig mee doorgaat...
Bloedhond had een boeiende roman over moord, georganiseerde misdaad en politiek in het hedendaagse Italië kunnen zijn, de eerste in een nieuwe reeks Italiaanse misdaadromans van een veelbelovende nieuwe schrijver. Veelbelovend in die zin dat Fitzgerald wel kan schrijven, maar een rammelend en soms saai verhaal heeft ontwikkeld. Het begint met commissaris Alec Blume, een 40-jarige Amerikaan die al 22 jaar in Italië woont. Het ene moment gaat hij uiterst intelligent en slim te werk, het andere moment staat hij garant voor de meest onbegrijpelijke blunders. Zijn functioneren lijkt te zijn ingevuld naargelang de behoeften van het verhaal.
De schrijver heeft voor Rome gekozen als decorum, en als lezer verwacht je dan ook dat die stad in het verhaal een beetje tot leven komt. Een quote op de achterflap refereert zelfs aan Roberto Savianos Gomorra wat werkelijk te veel eer is voor de auteur én voor het verhaal dat nauwelijks over Rome gaat. Een vergelijking met David Hewson of Donna Leon, die nadrukkelijk de Italiaanse levenswijze in hun verhalen verwerken, is al helemaal niet te maken.
Toch is er meer dan voldoende potentie voor een succesvolle toekomst voor Alec Blume in Rome. Nu blijft dit debuut steken in een politieroman uit de collectie 'dertien in een dozijn' met soms te lange dialogen en veel onbenulligheden die de lezer niet echt in het verhaal zuigen. En helaas, in plaats van Rome had er net zo goed simpelweg Parijs, Amsterdam of Londen kunnen staan. | 0neg
|
In ‘Het meisje en de Geleerde’ volgt kunsthistorica en schrijfster Gerdien Verschoor het pad dat deze twee schilderijen hebben afgelegd van hun ontstaan tot ze worden geschonken door de Poolse gravin Karolina Lanckorońska. Het is een helder en gedetailleerd verhaal waaruit duidelijk blijkt dat er immens veel onderzoek aan voorafgegaan is. Het extra beeldmateriaal dat in het midden van het boek terug te vinden is, is een enorme meerwaarde om een beeld te vormen bij de paleizen en eigenaars in wiens gezelschap Rembrandts schilderijen vertoefden. Al vind ik het fijner als de afbeeldingen bij de desbetreffende passages in het boek staan. Desondanks ben ik lichtjes teleurgesteld in dit boek, vooral omdat ik er met de verkeerde verwachtingen aan begonnen ben.
Uit de synopsis dacht ik te kunnen afleiden dat de focus van dit boek op de schilderijen, en de reis die ze hebben afgelegd, zou liggen. Het zwaartepunt leek eerder bij het leven van de laatste eigenares van de schilderijen, gravin Lanckorońska, te liggen. Zelfs de eerste hoofdstukken – waarin de eerste omzwervingen van de schilderijen worden besproken – worden afgewisseld met biografische hoofdstukken over Karolina. Hier begon ik al een vermoeden te krijgen dat dit boek niet helemaal zou zijn wat ik ervan verwacht had. Dat Karolina een wonderbaarlijke vrouw was die heel wat beproevingen heeft moeten doorstaan staat buiten kijf, maar dit boek was voor mij uiteindelijk meer haar biografie Karolina dan een boek over de schilderijen.
Een aanrader voor iedereen met een interesse in geschiedenis. Vooral de Poolse geschiedenis komt in veel detail aan bod. | 0neg
|
Ben halfweg geraakt, vond het vreselijk. Sommige noemen het poëzie, ik vond het langdradig. Herhaaldelijk details die overbodig zijn, ergerde mij. Hoef echt niet te weten hoeveel gram een moordwapen weegt... laat staan dat personages zichzelf 3 keer voorstellen. Was al een dun boek, maar stond weinig verhaal in. Jammer. | 0neg
|
Is het een thriller? Is het een roman? Is het een bovennatuurlijk verhaal? Het meisje in het bos heeft kenmerken van elk van deze genres en daarmee heeft Kate Hamer een soort hybride afgeleverd.
In het eerste hoofdstuk neemt Hamer je mee terug naar 20 augustus 1983. Ruby, de hoofdpersoon, wordt vandaag dertien jaar, en door haar ogen volg je de gebeurtenissen. De sfeer is meteen gespannen, en hoewel er een taart met Smarties voor Ruby klaar staat, voelt ze feilloos aan dat haar ouders iets onplezierigs in petto hebben. Dat is ze wel gewend – haar vader Mick heeft losse handjes, en Ruby loopt om de haverklap met een nare blauwe plek. Dit keer blijken haar ouders echter iets te willen vertellen: ze laten Ruby weten dat ze niet hun biologische dochter is, maar dat ze is geadopteerd.
Ruby is buiten zichzelf van blijdschap om dit nieuws. Ze is niet gelukkig en heeft altijd wel aangevoeld dat ze niet op haar plaats was in het kleine arbeidershuisje in het Forest of Dean. Ze springt, letterlijk en figuurlijk, in de lucht van blijdschap, en neemt zich voor dat ze haar echte ouders zal gaan zoeken. Dit vertelt ze natuurlijk aan niemand. De enige die ze in vertrouwen kan nemen is De Schaduw, die een soort denkbeeldig vriendje lijkt te zijn.
En dan is er nog Tom, een nieuwe jongen op school, die met zijn oudere zus en een broertje ergens in het bos woont. Ruby voelt zich op een vreemde manier aangetrokken tot Tom en zijn rare broertje, dat af en toe uit het niets opduikt. Ook het geheimzinnige huis in het bos, waar de drie wonen terwijl hun ouders op reis zijn, klinkt haar als muziek in de oren.
Dit alles wordt in beeldende zinnen beschreven, en de toon van het verhaal is over het algemeen heel beklemmend, alsof er elk moment een onthulling, nare gebeurtenis of plottwist aan kan komen. De hoofdstukken over Ruby worden afgewisseld met korte fragmenten die dertien jaar eerder spelen, als een jonge vrouw in verwachting is van een dochtertje, en twijfelt of ze het kindje wel of niet kan opvoeden.
Uiteindelijk komen alle verhaallijnen natuurlijk bijeen, en dan wordt ook duidelijk dat dit boek niet alleen zwalkt tussen een thriller en een roman, maar ook een bovennatuurlijk element heeft. Het probleem met het zwalken tussen de genres, is dat niemand echt tevreden wordt gesteld. Voor de thrillerlezer is Het meisje in het bos te tam en te traag, voor de romanlezer is het verhaal waarschijnlijk te unheimisch en voor de liefhebber van het bovennatuurlijke worden juist die elementen niet voldoende uitgewerkt. Dat maakt dat het boek niet echt pakt, en de lezer nogal onbevredigd achterlaat. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.