text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Het is moeilijk om een waardeoordeel te geven over dit boek, omdat het qua schrijfstijl niet zoveel voorstelt. Het zijn de opgetekende verhalen van ouders die een progeriakindje hebben, maar erg opzienbarend zijn die niet. Je leest hoe gelukkig ze zijn met hun kinderen, maar ook erg verdrietig, omdat ze weten dat hun kinderen niet oud zullen worden.
Voor ouders is het niet te verteren dat zij hun kinderen zullen overleven, maar als je dan nog weet dat het je niet één, maar twéé keer zal gebeuren is het helemáál een nachtmerrie. De ouders van Michiel en Amber proberen er toch het beste van te maken, hoewel hun leven door Progeria beheerst wordt. | 0neg
|
stereotiep, wrede Chinezen versus godsvruchtige kloosterlingen, en ergens daartussenin onze Engelse bergbeklimmers.,De verboden tempel is het debuut van Patrick Woodhead, een jonge Engelse professionele bergbeklimmer. Hoofdpersoon is Luca Matthews. Samen met zijn vaste maatje Bill Taylor probeert hij een hoge berg in Nepal te bedwingen. Terwijl Bill last van hoogteziekte krijgt, gaat Luca alleen verder naar de top. Onderweg ziet hij in de verte een piramidevormige berg van grote schoonheid liggen. Eenmaal terug in Engeland blijkt de berg op geen enkele kaart te vinden te zijn. Wel zijn er documenten die verwijzen naar een mythische koninkrijk in de Himalaya. Lucas wens om de mysterieuze berg te beklimmen wordt er alleen maar groter door. Samen met Bill Taylor gaat hij zonder visum naar het door China bezette Tibet om de klus te klaren. Ondertussen branden de Chinezen boeddhistische kloosters af en laten geen middel ongemoeid om de Tibetanen te knechten. Maar er gloort hoop. Een klein jongetje weet aan de moorden te ontsnappen en maakt zich op weg om de nieuwe geestelijk leider van het land te worden.
De verboden tempel wordt geafficheerd als thriller. Dat is het niet. Het verhaal is recht toe, recht aan, zonder plotwendingen en zonder één poging om de lezer op het verkeerde been te zetten. De verboden tempel is een avonturenboek waarin twee Engelse bergbeklimmers op nogal naïeve wijze betrokken raken bij de jacht van de Chinese bezetter op de toekomstige Lama.
De Tibetaanse setting heeft Patrick Woodhead goed getroffen. De kloosters, de monniken in hun gewaden en draaiend aan hun gebedsmolens, de armoedige huizen, de modder, de houtvuurtjes, het majestueuze landschap
je ziet de film al voor je. Met het opbouwen van spanning weet Woodhead beduidend minder goed raad. Het boek duizelt van de actie. In bijna ieder hoofdstuk worden er huiveringwekkend steile rotswanden bedwongen, worden de personages gegeseld door ijzige wind en wordt er gillend naar onderweg ontstane verwondingen gegrepen, er wordt geschoten, verder gestrompeld, kou geleden, afgezien, maar toch wordt De verboden tempel nergens spannend. Het is te veel van hetzelfde, een overdaad aan adjectieven.
Maar het grootste bezwaar is dat de karakters van bordkarton zijn, stereotiep, wrede Chinezen versus godsvruchtige kloosterlingen, en ergens daartussenin onze Engelse bergbeklimmers. Ik heb sterk de indruk dat Woodhead zo door zijn eigen actieverhaal was gegrepen dat hij de psychologie van zijn karakters vergeten is. Dat is jammer, want van de twee klimvrienden was meer te maken. Verder neemt Woodhead regelmatig een loopje met de geloofwaardigheid. Omdat zijn personages zich in het bergachtige Tibet van A naar B moeten verplaatsen lijkt zelfs een dikke, kettingrokende, alcoholische kroegeigenaar geen moeite te hebben loodrechte rotswanden en ander ongemak.
Complimenten voor Woodheads literaire agent. Het feit dat van een middelmatig, vlak debuut in hetzelfde jaar een Nederlandse vertaling verschijnt mag opmerkelijk worden genoemd. | 0neg
|
Stephen Leigh is een Amerikaanse auteur, die het van jongs af aan leuk vond om te schrijven. Op de basisschool begon hij al met zijn eerste verhalen, waarna hij in 1981 debuteerde met Fall into Dawn. Leigh heeft verschillende boeken, onder te verdelen in sciencefiction en fantasy, geschreven, ook onder de pseudoniemen S.L. Farrel en Matthew Farrel. Het boek Dark Water’s Embrace heeft de Spectrum Award gewonnen in 1999. In 2017 kwam A Fading Sun uit, het eerste deel in de Sunpath Cycle-serie. Deel twee, A Rising Moon, verschijnt in november 2018.
Het verhaal van A Fading Sun gaat over Voada Paorach en haar man zijn Cateni, mensen van het oude volk, onderdrukt door de Mundoan. Voada heeft een van de oude gaven van het volk geërfd, ze kan geesten zien, een gave die ze verborgen moet houden. Wanneer ze een geest ziet die anders is dan de anderen, zal haar leven compleet veranderen. Terwijl ze vecht voor haar eigen leven en dat van haar kinderen, komt ze steeds meer te weten over de gave die ze bezit en hoe ze die moet gebruiken. Het enige wat ze wil is wraak nemen op de Mundoan die haar het leven hebben afgepakt waar ze zo van hield. Wanneer ze verwikkeld raakt in een oorlog tussen de Cateni en de Mundoan, krijgt ze hier de kans toe.
In het boek zie je wat Keltische aspecten terug. De evenementen in het boek zijn losjes gebaseerd op Romeins Engeland en de opstand van Boudicca. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van twee personages, Voada, en Altan, de commandant van het Mundoan leger. Voada vertelt het verhaal uit het perspectief van de Cateni, Altan uit het perspectief van de Mundoan. Er zit weinig verschil in de schrijfstijl tussen deze perspectieven, waardoor het niet direct duidelijk is vanuit wiens perspectief je leest. Over het algemeen is de schrijfstijl goed, het is niet te bloemrijk geschreven, maar ook niet te kortaf. Voor alle namen en woorden die in het Engels niet veelvoorkomend zijn, staat achterin een woordenlijst met hoe je ze uitspreekt en een korte beschrijving.
Het begin van het verhaal is voornamelijk bedoeld om de lezer kennis te laten maken met de situatie en personages. Hierdoor komt het boek nogal traag en oninteressant op gang. Later in het verhaal word nauwelijks meer tijd genomen om de karakters uit te werken, waardoor ze vrij vlak blijven. Alleen Voada ontwikkelt zich als personage. Het perspectief van Altan voegt niet heel veel toe aan het verhaal. De kant van de Mundoan wordt niet duidelijker en ze blijven de slechteriken in dit verhaal, ondanks dat velen onschuldig zijn. Desondanks heeft de schrijver het verhaal goed af weten te wikkelen en het einde maakt de lezer nieuwsgierig naar het vervolg. | 0neg
|
Natuurlijk! Het is een aardig en spannend boek. Maar om het nu ***** te geven? Dat begrijp ik niet. Zo enorm onverwacht is de plot ook weer niet. En de personages ... Hoewel het perspectief hen steeds volgt, zijn ze niet echt dichtbij gekomen. Geen enkele personage is leuk, authentiek, warm. De hoeveelheid alcohol die er vloeit en alle zinnen die daaraan worden vuilgemaakt, dragen ook niet bij tot een warme band met dit boek.
Kortom: best aardig vakantieleesvoer, maar valt erg tegen door alle lovende kritieken. | 0neg
|
In twee dagen uitgelezen. Erg voorspelbaar, maar leest vlot weg. Prima voor een regenachtig weekend of in het zwembad. | 0neg
|
Ik had eigenlijk meer verwacht van het boek. Ik heb de film van Jurassic Park gezien en die van ik top. Spanning vond ik het meest belangrijk, en dat vond ik niet direct terug in Airframe. Geen aanrader, hoewel ik al slechtere boeken heb gelezen. | 0neg
|
Bloedmist is de derde thriller van Thomas Enger na Fantoompijn en Schijndood.
Ook deze derde thriller draait rondom de door het leven beschadigde Journalist Henning Juul, die de verschrikkelijke gebeurtenis uit z'n verleden dat hem z'n huwelijk en z'n zoon koste nog steeds probeert te ontrafelen. Los van dit feit houd hij zich bezig met een brute moord op een oude vrouw en in de zijlijn een politiek schandaal rond z'n zus, de minister van justitie..
Het boek komt in tegenstelling tot z'n eerdere werk maar zeer moeilijk op gang, en de eerste 180-200 pagina's zijn dan ook taai om door te komen. Daarna wordt het wat beter zonder dat het nu ook maar ergens echt verrast of je bij de strot pakt.. Uiteindelijk gaat het de laatste hoofdstukken weer over de doorlopende lijn en de donkere gebeurtenis in het leven van Juul. en zo het open einde in een afgerond verhaal. Matig, Enger kan veel beter. | 0neg
|
Dit boek vond ik helaas een zware tegenvaller. Ik ben tot
halverwege gekomen en het boek kabbelde maar voort van niet zo
interessant tot volledig onrealistisch. De rest van het boek maar
wat doorgebladerd maar ik ben helaas niets interessants meer tegen
gekomen. Waarschijnlijk zal er nog een deel volgen maar die laat ik
aan mij voorbij gaan. | 0neg
|
Amélie Nothomb kan zich niet alleen inleven in een mannelijke hoofdpersoon maar ook nog eens in een huurmoordenaar.
De hoofdpersoon, van wie we de echte naam niet weten, noemt zich Urbain.
Na een mislukte relatie is hij gevoelloos geworden. Alleen nieuwe ervaringen doen hem nog iets. Hij wordt huurmoordenaar. Al zijn opdrachten verricht hij koelbloedig totdat hij een minister familie moet vermoorden en een dagboek vindt van de dochter.
Door het laatste stukje in het boek toch nog 2 duimen. | 0neg
|
Ik vind het verhaal heel goed bedacht machteld is een gemeen verwend en achterbaks meid die ik hoop nooit tegen te komen. Maar helaas komt zij met haar daden steeds weg. De schrijfstijl vind ik toch minder je komt nergens echt goed in het verhaal het blijft allemaal zeer oppervlakkig. Er worden twee hoofdpersonen afgewisseld in het boek maar deze afwisseling is soms zo plotseling dat je even moet verder lezen voordat je weet over wie het gaat. Wel aardig boekje maar echt spannend of meeslepend vond ik het niet | 0neg
|
Net zoals 'De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween' is het verhaal zo onrealistisch en absurd dat het weinig diepgang kent. Het is meer een langdradig sprookje dat beschrijvend wordt beschreven. Het verhaal begint met het leven van Nombeko in Zuid-Afrika. Het leven van het jonge meisje is hard, maar door haar wijsheid weet ze het nog ver te brengen. Maar hoeveel pech kan iemand hebben om dan toch uiteindelijk bij iemand in dienst te moeten gaan om een schuld te vereffenen? En hoe onrealistisch kan het zijn dat ze de ingenieur (on)gevraagd adviseert over de nucleaire wapens? En hoe absurd kan het zijn dat ze per ongeluk in het bezit komt van een ongeregistreerde atoombom?
Dat zijn de boeken van Jonas Jonasson; wanneer je denkt dat het niet gekker kan, weet hij er toch weer een fantasierijke wending in te verwerken. Dit soort wendingen zijn helaas niet aan mij besteed, op de een of andere manier kan ik mijzelf er minder in vinden.
Lees verder op mijn blog: http://wp.me/p4177l-Bw | 0neg
|
Ik heb het boek heel snel uitgelezen. Het was zeker onderhoudend, en je wil toch wel weten hoe het verder gaat. Maar geen enkel karakter komt echt tot leven, en dat is toch wel een gemis. De geschiedenis van het Delfts blauw komt ook maar oppervlakkig aan de orde. Weinig nieuwe inzichten hierover opgedaan. | 0neg
|
Ik vond dit boek erg tegenvallen. Dacht dat er wat spannends zou gebeuren ofzo maar dat kwam maar niet. | 0neg
|
Het enig wat nog een beetje aardig is aan deze novelle is de omslag. Misschien is het lastig om in kort bestek een thriller te schrijven maar dit cadeauboekje van de Maand van het spannende boek ga ik snel vergeten. Het verhaal zit niet goed in elkaar en het taalgebruik vind ik ook niet best. | 0neg
|
De literaire thriller 'de minzame moordenaar' van Bram Dehouck is de winnaar van De Gouden Strop in 2010. Dat die prijs terecht zijn wellicht de meningen verdeeld. Naar mijn opinie is het niet zo'n goed boek en al zeker geen thriller. Mijn argumenten kan u lezen iets verder door in mijn recensie.
Philip Rondelez is hoofdinspecteur bij de lokale politie van Ieper. Hij heeft al een tijdje een relatie met Sanne, een zeven jaar jongere dame waar hij dol op is. Philip gaat samen met zijn collega Cindy Steen op onderzoek om een seriemoordenaar te ontmaskeren. Er zijn drie alleenstaande mannen vermoord in Ieper en dat 17 dagen voor de negentigste verjaardag van Wapenstilstand. Het is de bedoeling dat ze hem voor elf november vinden dat Ieper veilig is om allerlei grote namen te verwelkomen...
Philip Rondelez is het ik-personage in het boek en is ook de moordenaar, het is geen geheim wat je pas later in het boek te weten komt. Je weet het al na de eerste passage. Het hele boek gaat er om waarom hij die moorden heeft gepleegd. Op het eerste gezicht is het dus een psychologische thriller, maar niets is minder waar, naar mijn mening is het meer een psychologische roman aangezien het boek absoluut niet spannend is, er zitten wel elementen van de thriller in het boek maar absoluut onvoldoende.
Naar mijn mening is het niet zo'n goed boek, het was veel te geschiedkundig. Bijna de gehele geschiedenis van Wereld Oorlog 1 in Ieper wordt verteld. Ook was het absoluut geen spannend boek, het was echt een teleurstelling dat men het zo droog kan vertellen als er iemand vermoord wordt. Wat ik echter wel goed vond was dat de gevoelens van de ik-persoon zo goed werden verteld. Wanneer zijn vrouw sterft leef je als lezer echt met hem mee. Dat maakt de moordenaar ook wel een sympathiekere man. Hij heeft mensen vermoordt maar toch heeft hij zelf ook nog gevoelens, hij legt ook duidelijk uit waarom hij de moorden heeft gepleegd en is daarom ook bij de lezer een meer begrijpbare situatie. Ik denk dat ik het een beter boek had gevonden als ik op voorhand wist dat het niet echt spannend was. Dan had ik mij er niet op gefocust en had ik het al bij al nog wel een goed boek gevonden door de wraak- en liefdespassages, maar toch nog wel een tikkeltje te veel geschiedenis.
Ten slotte, het is een goeie roman maar is ietsje te licht om als een thriller te worden bestempeld, het is een combinatie van een ook wel historische roman als zowel een psychologische roman. Bram Dehouck is ook nog een jonge schrijver en ik vermoedt dat hij als hij blijft schrijven nog zeer goede boeken zal gaan schrijven! | 0neg
|
Ik vond dat Tommy Wieringa prachtige zinnen schrijft, hij beschrijft de personages en de omgeving zo mooi dat je ze helemaal voor je ziet. Het verhaal is echter erg langdradig en ik vond het erg moeilijk om er doorheen te komen. Vandaar dat ik slechts 2 sterren geef, die dan ook puur om de prachtige zinnen zijn gegeven. | 0neg
|
Ik heb dit boek gewonnen/gekregen van hebban ( waarvoor nog mijn dank) om te proberen of science fiction ook iets voor een fantasie liefhebber is.
Helaas moet ik bekennen dat het in dit geval niet zo mag zijn, ik heb het 150 bladzijden volgehouden en betrapte me er zelf op dat ik mij er toe moest zetten om te gaan lezen terwijl ik normaal niet bij mijn boeken ben weg te slaan.
Om nou te zeggen dat het aan het boek ligt gaat me wat te ver dus ik heb voor mezelf de conclusie getrokken dat dit niet mijn genre is.
Als ik er nog iemand gelukkig mee kan maken dan mogen ze het gratis komen halen, ik heb het boek ook gekregen namelijk. | 0neg
|
De verliezer' krijgt van mij twee sterren.
Het boek wordt verteld vanuit de 27-jarige hoofdpersoon die geen naam heeft in het verhaal.
Het boek vertelt deels over het leven van de hoofdpersoon die er, zacht gezegd, nogal aparte ideeën en denkwijzen op nahoudt. Hij ziet zichzelf als een soort übermensch en staat boven de maatschappij.
Ondertitel van het boek is 'kroniek van zeven zonden' en de zeven hoofdzonden zijn de hoofdpersoon beslist niet vreemd. In mijn ogen is hij een onsympathiek persoon met narcistische en psychopathische trekjes; een luie, profiterende lapzwans die zichzelf tot een verliezer heeft gemaakt.
Er zijn ook passages in het boek die gaan over filosofische en maatschappelijke thema's zoals het kapitalisme, het geloof en oorlogen. Deze 'algemene' passages zijn langdradig en in een minder aansprekende stijl geschreven dan de passages die direct over de hoofdpersoon gaan.
Er zijn nogal wat tegenstrijdigheden te vinden waardoor het verhaal in kracht inboet. Ook het einde vind ik niet echt sterk.
De auteur geeft aan dat het boek drie hoofdthema's bevat die voor mij niet heel duidelijk naar voren komen. Hij wil ons laten nadenken over onze samenleving en belangrijke maatschappelijke kwesties.
Als de hoofdpersoon iets minder extreem was gepositioneerd had ik dat gedaan; nu staat het geheel té ver van mij af. | 0neg
|
Een redelijk verhaal, en ongetwijfeld goed gedocumenteerd, maar wel wat langdradig. Al vrij snel is duidelijk wie de slechteriken zijn, dus daar kan de spanning niet meer vandaan komen. Die wordt opgeroepen door een stelletje griezels en hun misdaden, waarbij de gebeurtenissen op de nachtboot uit de titel wel erg onwaarschijnlijk zijn. | 0neg
|
Waarom wordt dit een thriller genoemd? Psychologische thriller weliswaar, maar de spanning is ver te zoeken. De ontknoping is mijlen van tevoren te zien. Als literair boek had het meer kunnen doen als aanklacht tegen de zorg van tegenwoordig.
Het verhaal begint met het wel en wee van Pieter Elting, die wordt ontvoerd en gegijzeld. Hij snapt niet waarom hem dit overkomt, voor mij was dat al snel duidelijk. Hele stukken van het geneuzel over Pieter heb ik maar overgeslagen. De schrijfstijl nodigt niet uit tot leesgenot, daarvoor zijn de taalregisters verkeerd toegepast en ontbreekt de poëzie in het proza, geen enkele zin vloeit lekker van de tong.
Tegen het einde van het verhaal wordt het een soort raamvertelling waarin Pieter de verklaring van zijn ontvoerders leest. Bij hem valt het kwartje niet, of het is eenvoudig weggelaten door de schrijfster, want bij Pieter hóeft dat kwartje niet te vallen - het is onze maatschappij waar dat kwartje moet vallen.
Uiteindelijk blijkt dus dat vrijwel alles wat beschreven is over de achtergrond van Pieter, zijn verleden, zijn hobbies, alles, gewoon geen enkele functie in dit boek heeft, hooguit om hem sympathiek te maken, zodat je medelijden met hem zou moeten krijgen als hij in zijn penibele situatie zit - maar dat gebeurt gewoon niet, omdat het personage van bordkarton is, in een even kartonnen decor met hersenen van papier maché.
Door aan het einde de focus te leggen op de ontvoerders wordt het verhaal nog een beetje interessant, er is spanning tussen die twee en een ervan zit psychologisch interessant in elkaar als slachtoffer van zichzelf. Dat wordt echter niet goed uitgewerkt, de meeste aandacht is immers al naar Pieter gegaan.
Er is geen goede ontknoping, geen afronding van de verhaallijnen, geen genoegdoening, geen straf, geen onthulling, geen opluchting, geen hoop. Jammer, het maakt het de naam thriller niet waardig. | 0neg
|
Ik heb het boek als luisterboek in de auto 'gelezen', had ik het boek in handen gehad, had ik het waarschijnlijk weggelegd. Bij een boek over psychiatrische afdeling verwacht je toch wel diepgang maar de personages blijven vlak en de gevoelens e.d. kwamen niet over.
Bovendien lijkt het verhaal op een geven moment in herhalingen te vallen wat het leesplezier niet echt bevordert. Ik begon ook te denken dat er helemaal geen eind aan zou zitten toen Emma dan toch, voor mij, plotsklaps naar huis mocht.
Ik denk dat mensen die met deze gevoelens en gedachten rondlopen het vreselijk zwaar hebben, zo zwaar dat wij dit als psychisch gezonde mensen dat niet kunnen begrijpen maar in dit verhaal kon ik totaal niet meeleven met Emma omdat het zo koud en levenloos werd gebracht. | 0neg
|
Zichzelf niet tegen ziektekosten indekken louter om anders te zijn dan andere mensen. Om zich levend te voelen. Twee jaar na scheiding van bed en tafel met zijn vrouw tientallen echtscheidingsdineetjes vieren om er samen goed uit te komen. Om elkaar af te kunnen katten. Een paar voorbeelden van Saul Karoo, een typisch figuur vol contradicties en met (misplaatste) principes.
Saul Karoo heeft bevestiging nodig. Op werkelijk alle fronten. Zijn mannelijkheid, zijn schrijftalent, de liefde, Het Bestaan, noem maar op. Aangezien hij die van anderen niet krijgt, doet hij dat maar zelf. Hij is een populaire scriptdokter die slechte filmscripts tot weergaloze Hollywood kaskrakers bewerkt. Op eenzelfde manier bewerkt en regisseert hij zijn eigen leven- met wisselend succes. Dat maakt hem niks uit: zolang hij maar publiek heeft kan hij schitteren, zelfs al is het als kapitein op een zinkend schip (uiteraard heldhaftig op de brug)
Inmiddels is hij op een punt beland in zijn leven waarin hij zijn pseudo-zekerheid begint te betwijfelen. Zo danig opgegaan in zijn rollen waarin hij zichzelf acteert beseft hij dat hij niet meer weet wat echt is en gemeend. Karoo raakt de grip op zijn leven -voor zover hij die werkelijk had- steeds duidelijker kwijt. Zijn laatste opdrachtgever is een charismatisch man die hij krampachtig probeert te haten. Hij vindt bij toeval de biologische moeder van zijn stiefzoon Billy en zij belanden -door zijn eigen uitblijvend ingrijpen- in een merkwaardige driehoeksverhouding. Met dramatische gevolgen. Na een ongekend gelukkige periode gaat Karoo roemloos ten onder.
De roman wordt door de uitgever tragikomisch genoemd, maar het woord komisch had beter helemaal weggelaten kunnen worden. Daarvoor is Saul Karoo te zielig en te lethargisch. Sterker nog, plaatsvervangende schaamte is bijna onontkoombaar terwijl Karoo argeloos verslag doet van het noodlot waarop hij afstevent. Hij blijft hetzelfde kringetje frustrerend eindeloos draaien: zich aanpassen, falen, zich opnieuw aanpassen, weer falen, enzovoort. Welbeschouwd best knap als je met je kop onwrikbaar in het zand gestoken staat, maar het gaat wel irritant jeuken.
Jammer dat de auteur, Steve Tesich, zelf scriptschrijver in de jaren negentig van de vorige eeuw, zo’n ergerlijk pathetische toon heeft aangezet. Terwijl het uitgangspunt met wat meer afstand daadwerkelijk erg komisch, satirisch dan wel ironisch hád kunnen zijn. Nu is de grootste ironie nog wel dat Tesich stierf in 1996, twee jaar vóór hij de verschijning van zijn debuutroman Karoo mee kon maken. De overeenkomsten met zijn Saul Karoo zijn ook al pijnlijk. | 0neg
|
Enige tijd geleden vroeg Sandra Ringoot mij om haar boek te lezen en te recenseren. De cover van dit boek had ik al eens eerder online voorbij zien komen en aan de hand daarvan intrigeerde het mij. De cover oogt mysterieus en tegelijkertijd is er veel op te zien, wat doet vermoeden dat het een bijzonder verhaal inhoudt.
Eenmaal van start gegaan met lezen voelde het boek voor mij aan als een enigszins ouderwetse chicklit. De schrijfstijl van Sandra bevat hier en daar Vlaamse bewoording, wat geen enorm storende factor is. Tevens zijn de zinnen kort, bondig en gemakkelijk te lezen. De hoofdpersonages leer je oppervlakkig kennen naarmate het verhaal voortkabbelt. Ik kon mij als lezer zijnde moeilijk aan hen binden en leefde daardoor nauwelijks met hen mee. Het geheel doet wat kneuterig aan, heeft weinig diepgang en bevat geen spanningsopbouw. Min of meer uit het niets lijkt het een andere wending te nemen en even zo plotseling is het over. Voor mij kwamen de gebeurtenissen tegen het eind niet logisch over, ik miste een uitdagende, puzzelende weg er naartoe. Voor de veelvuldig lezende geest is dit geen uitdagend verhaal met grootste diepgang. Meer, helaas, een vluggertje tussendoor die naderhand snel uit het geheugen verdwijnt.
Ik vind het altijd vervelend om te moeten beschrijven dat een verhaal niet bij mij past en waarom. Vooral omdat ik weet hoe veel tijd en energie er in het schrijven van een boek gaat zitten. Toch denk ik dat er met het nodige redactie werk er wel degelijk meer uit ‘Birdylove’ te halen valt of wellicht voor een nieuw, volgend verhaal waardoor er een sterker manuscript ontstaat. Bovendien sta ik ervoor om altijd door te gaan met schrijven, de gegeven commentaren te gebruiken om je schrijverskunsten te verbeteren en uit te breiden. Laat je vooral niet door mijn mening ontmoedigen, ik ben tenslotte ook maar een mens met een geheel eigen smaak net als ieder ander. | 0neg
|
Ik heb mij door dit boek heen geworsteld, en ik heb er dubbele gevoelens bij. Leuk is anders, dus goed voor het oud papier. Een echte recensie is het dit keer niet, maar het idee leek aardig, maar dat is het dan ook. | 0neg
|
Ja hoor, de eerste (althans, de eerste die mijn bureau bereikt) thriller met Al Qaida in de hoofdrol is uit. Genoemde griezels zijn van plan een raket af te vuren om zo verwoesting, ellende en vooral veel Amerikaanse doden te veroorzaken. Hmmm
waar zou de auteur dit gegeven vandaan hebben? Mark Beamon, FBI-agent, mag samen met zijn ex-collega en ex-geliefde de boel gaan onderzoeken. Hmmmm
waar zou de auteur dit gegeven vandaan hebben?
Mark komt een complot op het spoor (knap hoor, voor een FBI-agent) dat weleens zijn wortels zou kunnen hebben in de Amerikaanse overheid. Hmmm
. Waar zou de auteur dit gegeven vandaan hebben? Het verhaal wordt gelardeerd met geheime bankrekeningen, dubbele agenda´s, verraad en mooie vrouwen.
Kortom: oude wijn in nieuwe zakken. En nog niet eens zo geschreven dat zelfs ik, die niet van dit soort thrillers houdt, erdoor gepakt werd. | 0neg
|
De Einstein code, een thriller die doet denken aan De Da Vinci code en Kill Bill, staat op de achterzijde van het boek. Nou dat moeten ze me nog maar eens uitleggen dan....... Een werkelijk zeer mager verhaaltje wat ook nog eens vol gepropt wordt met voor de leek onbergrijpelijke termen en moeilijke veronderstellingen. misschien voor kenners van de kansberekening, waarschijnlijkheidsleer, kwantumfysici en of psychologen te bergijpen, maar voor anderen??? Als u wilt lezen over termen zoals Hedoisme, Positieve oneindigheid, Temporale Epilepsie, Thermodynamica, Olfactoire Hallucinatie, Idiopathisch, Probalistisch Universum, Kwantum mechanica, Deterministisch, Predestinatie en Creationist kopen dit boek, anders niet aan beginnen. Wat een onzin!!! | 0neg
|
Elizabeth Bailey, ontdekt, samen met het reddingsteam van de kustwacht een viskoeler in zee, die menselijke lichaamsdelen blijkt te bevatten. De FBI stuurt Maggie ODell naar de vindplaats, de stad Pensacola, om de herkomst te onderzoeken. De inwoners van deze stad maken zich op voor de orkaan Isaac, die waarschijnlijk recht over de stad zal trekken.
We ontmoeten ook kolonel Benjamin Platt die te maken heeft met een virus waar ettelijke militairen door zijn getroffen.
Deze verhaallijnen lopen door elkaar heen, zodat een spannend verhaal is ontstaan.
Ik vond het een leuk boek om te lezen, dit was mijn eerste kennismaking met Alex Kava. | 0neg
|
Het boek begon goed. Veel humor, leuke toevoegingen van tekeningen.
Ik vond echter dat het verhaal zich te weinig ontwikkelde. Het bleef allemaal maar een beetje in dezelfde kommer en kwel hangen. Ook was in de rest van het boek alle humor zo'n beetje alleen op seks gerelateerd wat op een gegeven moment afgezaagd werd. Jammer dat Rachel Shukert het niet door kon zetten met hoe ze haar boek begon. Het werd voor mij een beetje een verhaal wat leek op dat ze geen inspiratie meer had verder, maar toch het verhaal langer wilde maken. | 0neg
|
Er schuilt een goed verhaal in, maar technisch ondermaats.
Klik hier voor een videorecensie van Mijn vader is een vliegtuig op mijn Youtube-kanaal De idioot leest. | 0neg
|
Tijdens het lezen van WINTERZON, geschreven door Linda van Rijn, neemt zij je in gedachten mee op vakantie naar Curaçao, waar een heerlijke verblijf op je wacht. Dat leek ook weggelegd voor Amber en haar familie.
De ouders van Amber, Herman en Ineke van Heesch, wilden daar het 40-jarige huwelijksfeest vieren, met de kinderen en kleinkinderen. Het pakt echter anders uit, wanneer Amber met haar schoonzus Sophie naar een dansfeest gaan. Beiden geven zich daar over aan drank en de muziek. Zij hebben plezier. Sophie danst met een enorme, bijna massieve Antiliaan en geniet van de aandacht die zij van hem krijgt. Twee andere Antilianen kijken op een afstandje schichtig toe en maken op Amber een vreemde indruk. Als het ondertussen drie uur in de nacht is geworden, stelt Amber aan Sophie voor om naar huis te gaan. Sophie voelt daar niets voor. Amber besluit dan maar alleen naar het resort te gaan. Maar is dat wel een goed plan? Misselijk van de drank valt Amber uiteindelijk toch op de bank in slaap. Met een schok en nog steeds misselijk wordt zij de volgende morgen wakker. Al gauw blijkt dat Sophie niet thuis gekomen is. Met een kloppend hart gaat Amber terug naar de strandtent waar zij hebben gedanst. In eerste instantie vindt Amber niets. Doch even later treft zij Sophie slapend op een strandbed aan. Sophie wordt na aanroepen door Amber wakker. Sophie, die zich nauwelijks iets kan herinneren over de afgelopen nacht, merkt dat haar tas verdwenen is. Gelukkig heeft zij haar portemonnee wel bij zich. Zij besluiten om samen naar het resort te gaan en daar te doen voorkomen alsof zij nu pas vanaf het feest thuis komen. Kort daarop leest Amber een bericht dat een man, genaamd Franklin, dood is aangetroffen. Franklin wordt in het bericht aangemerkt als drugscrimineel. Amber schrikt. Zij vermoedt dat Franklin de Arubaan is waarmee haar schoonzus nagenoeg de hele avond en nacht heeft gedanst. Al gauw zal blijken dat Sophie zich daarmee in de nesten heeft gewerkt. Niet voor niets wordt Franklin als een drugscrimineel aangemerkt. Sophie krijgt een telefoontje van een onbekend persoon met de vraag waar de tas is. In eerste instantie zegt zij daarvan niets te weten. Maar langzaam komen herinneringen over de verdwenen tas bij haar terug. Onder andere herinnert zij zich de tas in handen te hebben gehad en gezien te hebben dat daar zakjes wit poeder in zaten. Om gedoe te voorkomen heeft zij de tas over een schutting gegooid. Amber en Sophie besluiten de onbekende beller te informeren waar Sophie de tas heeft achtergelaten. Zij hopen dat zij daardoor niet meer lastig worden gevallen. Het lijkt erop dat dit ook niet meer gebeurt.
Het verhaal is, zoals je van Linda van Rijn, kan verwachten vlot geschreven. Echter niet super spannend. Halverwege zelfs wat langdradig. Maar de nieuwsgierige lezer zal de pagina's toch snel omslaan om verrast te worden met een onverwacht slot. | 0neg
|
Het verhaal zelf is al voldoende beschreven en dus hou ik het maar op mijn beoordeling, voor mij is dit zeker geen thriller, het is een verhaal dat enorm opgefokt is. Het hoodpersonage heeft zoveel mazzel en geluk dat alles in zijn plooi valt, het is hectisch en onoverzichtelijk geschreven, waar komen ineens sommige antwoorden en oplossingen vandaan ? Het is veel te braaf .Ik heb het boek moeizaam uitgelezen omdat ik wel moet, maar sorry de twee volgende delen zijn niet aan mij besteed. | 0neg
|
Ik kamp zelf net een zenuwziekte en gebruik al jaren rolstoel en scootmobiel. Nieuwsgierig werd ik van de kaft en de inhoudsbeschrijving. Dat was echter na een paar bladzijden al voorbij. Wat een triestigheid en krokodillentranen. Natuurlijk is het moeilijk om ziek te worden. Natuurlijk kost acceptatie tijd. Naar ik hoop, dat er weinig mensen met hun ziekte omgaan zoals de hoofdpersoon. Ik heb het boek met gekromde tenen uitgelezen. Dus tja, misschien ligt het aan mij en triggert het domweg teveel, maar dit boek vond ik dramatisch. | 0neg
|
Samenvatting:
Het boek beschrijft de levens loopvan Luther als Duitse monnik, die
hoogleraar wordt aan de universiteit van Wittenberg. Na veel studie keert hij zich op ongeveer 30-jarige leeftijd tegen bepaalde uitwassen in de RK-Kerk en het pausdom. Dat baseert hij ook op één reis die hij maakt naar Rome.
Al snel keert Luther zich tegen meer uitwassen binnen de RK-Kerk en tenslotte
keert hij zich tegen het hele pausdom en de volledige clerus, zoals die in die tijd gestalte kreeg. Luther deed dat vooral door een erg grote stroom aan publikaties en boeken, waardoor Wittenberg uitgroeide tot één van
de voornaamste boeken en drukkers centra van Duitsland, naast plaatsen als Frankfurt, Bazel en Neurenberg die veel groter waren. Door een grote kennis van de boeken- en drukkerswereld wist Luther een erg grote bijdrage te leveren aan de groei van Wittenberg als drukkers- en uitgevers centrum. In het boek wordt een gedetailleerd beeld gegeven van de eerste ontwikkelingen van de boekdrukkunst en later van de uitgevers. Ook wordt een gedetailleerd beeld gegeven van de stedelijke samenleving rond 1500 en alle
relaties aan de hoven en universiteiten. Maar vooral wordt het beeld belicht vanuit het boekenvak.
Opinie:
De titel van het boek suggereert een beeld van Luther, maar er wordt een heel eenzijdig en beperkt beeld van Luther gegeven. Namelijk hoofdzakelijk vanuit het boekenvak. Ook wordt enigszins duidelijk wat voor persoon Luther was. Maar de grote taak van Luther was de hele theologische discussie met de RK-Kerk in die dagen. Daarover lezen we heel erg weinig.
Theologische verschillen worden alleen heel zijdelings aangestipt, nauwelijks beschreven en al helemaal niet uitgelegd. Voor het theologische werk van Luther en zijn standpunten kan de lezer helemaal niet terecht in dit boek. Wel voor een goede beschrijving van de vroege boekdrukkunst. Verder is het boek niet goed leesbaar, door de vele tangconstructies en bijzinnen en bijzinnen van bijzinnen. Dit vergt dat het boek gelezen moet worden als een hoog niveau studieboek, terwijl waarschijnlijk de lezer niet dit boek zal lezen voor studiedoeleinden.
Hierdoor wekt het boek de indruk dat naar aanleiding van 500 jaar reformatie snel een boek is uitgebracht over de geschiedenis in die tijd met via de boekdrukkunst ook nog een link naar Luther. | 0neg
|
Laat je niet misleiden door de lieflijke, wat zweverige omslag van Het boek dat niet mocht bestaan, want dit debuut van Angelina van Kemenade is niet heel geschikt voor bang aangelegde persoontjes. Al wil in theorie waarschijnlijk wel ieder lezend kind meemaken wat Myrthe van tien jaar overkomt: via een boek naar een andere wereld reizen.
Myrthes bijzondere boek gaat over Sterrenland, een planeet ver van de aarde, waar een ster aan de hemel ineens zomaar verdwijnt. Het volk van Sterrenmannetjes gaat in paniek op zoek, want zonder haar is de hemel niet compleet. Voor Myrthe het goed en wel beseft wordt ze het boek ingezogen en wacht het Sterrenmannetje Grompfel haar op. Haar hulp is nodig en te goeder trouw gaat Myrthe mee. Helaas blijkt Grompfel van het verraderlijke soort en voert hij Myrthe rechtstreeks naar de boze heks Krenjara. Die heeft de heerseres van het land, prinses Feria, gekidnapt. Nu tapt Krenjara het bloed van aardse kinderen. Myrthe blijkt niet het enige ‘aardekind’ in Sterrenland en ze ontsnapt aan Krenjara om samen met de Sterrenmannetjes Sjeus, Eetje, Wantsoe en Tootjo de andere kinderen én de prinses te bevrijden.
En dat valt nog niet mee. Hoewel ze de hulp krijgt van de aardse jongen Gijs krijgt Myrthe tegenslag na tegenslag te verwerken. Steeds weer gedwarsboomd door de schijnheilige Grompfel die op zijn eigen ergerlijke manier de grootste en beste troef is in het verhaal. Het boek dat niet mocht bestaan telt ‘slechts’ honderdtweeënveertig pagina’s maar barst van de plotwendingen, die jammer genoeg niet allemaal even logisch zijn. Zo willen er nogal eens personages onverklaarbaar verdwijnen om vervolgens zomaar heel ergens anders weer op te duiken. Ook het optreden van Krenjara roept wat vraagtekens op. Zíj kan zich naar believen overal heen transporteren. Waarom heeft zij Grompfel dan eigenlijk nodig om Myrthe te vinden? Waarom heeft Krenjara überhaupt het bloed van aardse kinderen nodig? Er wordt wel opgemerkt dat zij het bloed nodig heeft om tussen Sterrenland en de aarde te kunnen reizen, maar waarom is vervolgens nog niet duidelijk.
Na twee derde neemt het verhaal een flinke wending. Myrthe en Gijs zijn plots terug op de aarde en doen onderzoek naar het gevaarlijke boek van Myrthe dat dus eigenlijk een poort naar Sterrenland is. Het boek zou vernietigd moeten worden, maar het is al te laat: Krenjara verschijnt ineens op aarde. Wat overigens best vreemd is, want waarom nu pas? Myrthe en Gijs zetten vervolgens orde op zaken, maar het zogeheten happy end kun je dubieus noemen. Myrthe vernietigt het boek ten slotte niet, omdat dat niet juist voelt. Toch zorgt het dan maar verstopte boek voor een twijfelachtig, ongemakkelijk einde, al helemaal gezien de uitgesproken titel.
Het boek dat niet mocht bestaan is verrassend onderhoudende kinderfantasy. In verhouding met de geringe omvang is de inhoud lekker vol. Spannend ook, geschikt voor lezers vanaf een jaar of acht, maar zoals gezegd niet voor tere zieltjes. Dat komt vooral door de sterke, maar vrij duistere sfeer die Van Kemenade creëert. Behalve de kritiek wat betreft de logica her en der, moet er nog een grote kanttekening geplaatst worden. Het redactionele werk laat namelijk vreselijk te wensen over. Wederkerende werkwoorden blijven lastig, maar na het zoveelste verkeerde gebruik van ‘hen/hem/haar’ in plaats van ‘zich’ verdwijnt alle toegeeflijkheid. Talloze herhaalde opmerkingen waren net zo eenvoudig te herformuleren als verkeerd geformuleerde uitdrukkingen te voorkomen waren geweest. Jammer dat dit in wezen toch best aardige kinderboek aan zoveel kanten duidelijk tekort schiet. | 0neg
|
Wie, zoals ik, in zijn hele leven slechts twee werken gelezen heeft die in het fantasygenre thuishoren, kan moeilijk een fan genoemd worden. En toch... Sedert ik ze gelezen heb staan beide werken rotsvast in mijn persoonlijke top tien, en ik verwacht dat ze daar tot het einde mijner dagen zullen blijven: The Lord of the Rings van J.R.R. Tolkien heb ik ooit (jaren zeventig en tachtig) wel vijf, zes of zeven keer gelezen, en de bijna vierduizend pagina's tellende zevendelige cyclus De donkere Toren van Stephen King las ik in één ruk uit... en was er behoorlijk van onder de indruk.
Stephen King schreef en publiceerde zijn magnum opus − want zo noemt hij het zelf, en terecht − tussen 1982 en 2004. Nu, in 2012, achtte hij de tijd rijp om er nog een achtste deel aan te plakken, De wind door het sleutelgat, hoewel dit niet echt als een achtste 'vervolg' op de eerste zeven delen kan beschouwd worden. In zijn voorwoord bij dit boek legt de auteur zelf uit: "Voor de lezers van het eerste uur wil ik vermelden dat dit boek thuishoort tussen Tovenaarsglas en Wolven van de Calla... hetgeen betekent dat je het De donkere Toren 4,5 zou kunnen noemen." (*)
Roland Deschain van Gilead, de scherpschutter, is nog steeds op weg naar de Donkere Toren, samen met vier leden van zijn 'ka-tet': Eddie en Susannah Dean, de jonge Jake, en de brabbeldas Oy. Omdat ze door een veerman gewaarschuwd worden voor een nakende 'Starkblast', een soort superstorm, moeten ze hun tocht onderbreken en een schuilplaats zoeken. Ze bereiken net op tijd een stenen gebouw waar ze de storm kunnen uitzitten. Om de tijd en de verveling te doden, begint Roland aan zijn medereizigers te vertellen over zijn zoektocht naar Huid-Man, die hij als piepjonge 'gunslinger' in opdracht van zijn vader moest uitschakelen omdat hij terreur zaaide in een uithoek van het land. Ergens in dat verhaal slaat de piepjonge Roland ook aan het vertellen. Dat verhaal-in-een-verhaal gaat over een jongen, Tim Ross, die een gevaarlijke tocht onderneemt om wraak te kunnen nemen op zijn stiefvader die zijn moeder tot blindheid heeft geslagen, en om een magisch middel te pakken te krijgen waarmee hij zijn moeder weer kan laten zien... Als dat verhaal helemaal verteld is, herneemt Roland de draad van zijn vertelling over de Huid-Man. Aan het slot van dat verhaal is ook de Starkblast uitgeraasd, en kan het vijftal zijn weg voortzetten, op zoek naar de Donkere Toren...
Het was alleszins een aangenaam weerzien met Roland Deschain en zijn lotgenoten. Vanaf de eerste bladzijden werd mij meteen duidelijk welk een diepe indruk de eerste zeven delen destijds op mij gemaakt hebben, want in weerwil van de vele jaren die zijn verlopen tussen het lezen van de eerste zeven delen en dit achtste, herkende ik onmiddellijk alle personages inclusief hun eigenaardigheden, hebbelijkheden, tekortkomingen en bijzondere karaktertrekken. En dus was ik ook meteen mee in het verhaal.
In de beginfase lijkt dit boek een spannend avontuur te worden dat zich, zoals King al in zijn voorwoord aangaf, mooi inpast tussen twee delen uit de originele cyclus. Zoals alleen hij dat kan, weet King aan de hand van kleine details een beklemmende, dreigende sfeer op te roepen: het ritselen van een blad, het gevoel 'bekeken' te worden, de brabbeldas die voortdurend angstig achterom kijkt, de dreiging van de nakende storm... Als lezer voel je dan al dat hier weer een echte King zit aan te komen.
Helaas! Zodra het vijftal de schuilplaats bereikt waar het zich verschanst tegen de storm, breekt het verhaal. De vertelling over de Huid-Man begint goed en is inhoudelijk niet slecht, en dat geldt nog meer voor het ontroerende verhaal over Tim Ross, maar beide verhalen worden onnoemelijk traag verteld en tot het uiterste gerekt. Té veel uitweidingen en afwijkingen nemen alle vaart weg en doen de spanning geen goed. Beide vertellingen hadden het als kortverhaal schitterend gered, maar nu lijkt het wel alsof King − wie weet, in opdracht van zijn uitgever − alles zo breed en zo lang(dradig) heeft uitgesmeerd tot er uiteindelijk genoeg tekst was om er een boek mee te maken. Je vraagt je af waarom een man als King zich hier toe leent, maar ja, de man is zo bezeten van schrijven dat hij waarschijnlijk zelfs een boek zou schrijven over een hond met een hoed op, mocht hem dat gevraagd worden.
De wind door het sleutelgat voegt ook zo goed als niks toe aan het grote verhaal van De donkere Toren. Alleen over Rolands jeugd vernemen we wat meer, o.a. over de onfortuinlijke dood van zijn moeder Gabrielle Deschain, maar voor de rest blijven de personages gewoon zoals ze al waren, en hebben de gebeurtenissen geen enkele invloed op of geen enkel belang voor Rolands Midden-Wereldqueeste, zijn zoektocht naar de Donkere Toren.
Wat mij betreft had dit boek niet moeten verschijnen. Het bezoedelt mijn herinnering aan de originele cyclus gelukkig niet, maar King wekt er wel een 'ik-ben-nog-iets-vergeten' indruk mee, en dat is jammer. De zevendelige cyclus is in de fantasyliteratuur goed op weg naar een mythische status, maar zet met dit achtste deel toch weer een paar stappen terug. Iets zegt mij echter dat over enkele jaren De wind door het sleutelgat grotendeels zal vergeten zijn, maar dat De donkere Toren dan een absolute klassieker zal zijn.
(*) Tovenaarsglas en Wolven van de Calla zijn de delen vier en vijf uit deze cyclus. | 0neg
|
Niet spannend, personages die wel / niet een rol hebben, soms rare wendingen (eerst de vader van een ander slachtoffer bezoeken en bijpraten) en dan met gillende sirenes weg. Maar leest als een speer. Ga me toch maar wagen aan deel 4. Vreemde vertaling van oorspronkelijke titel. | 0neg
|
Ik ben het geheel met Patricia eens. Ook ik was er halverwege het boek al uit wie het gedaan had, en de enige reden waarom ik het uitgelezen heb is om te zien of ik gelijk had. De redacteur van het boek had ook wat beter z'n best kunnen doen als het gaat om het verifiëren van het Engels wat er af en toe als hip taalgebruik gebezigd wordt: het is een 'silent treatMENT', en de tekst van "I Will Survive" (toch niet onbekend) barst hier van de grammaticale fouten. Verder vind ik dat de spreektaal bij vlagen erg gekunsteld aandoet, zeker naar het einde toe. ("Alsof ik het al die tijd onbewust al had geweten, maar die gedachten, die twijfel steeds had weggestopt. Maar ze ontsprongen in mijn hoofd, allemaal tegelijk. Ik realiseerde me ook waarom ik aan haar verschrikkelijke kruistocht had meegewerkt." blz. 238) Ook de waanzin van de stalker en haar redenen zijn net te weinig om overtuigend te zijn.
Het is geen verdienste als een boek je doet nadenken over je eigen leven: Het is zo'n beetje een vereiste wil een werk als literair bestempeld kunnen worden. Je moet je kunnen inleven wil een boek tot leven komen. Zelfs het gebruik van de ik-vorm heeft dit voor mij niet gedaan. Het is geen 'waste of paper', maar Nicci French is het zeker niet. | 0neg
|
Als journalist is John Roswell Camp gepokt en gemazeld, en heeft hij op de koop toe een Pulitzer in de trofeeënkast. Als schrijver John Sandford legde hij zojuist roman nummer dertig op de stapel. Bij de meest gelezen Amerikaanse auteurs, heet zoiets dan op de cover, maar zo zijn er nog wel een paar honderd. Sandford lijkt dus iemand bij wie je niet gauw tegen de haren in zult strijken, maar in het geval van Vuile handen moet het toch maar.
Vuile handen begint nochtans veelbelovend. Vier boeven overvallen 's ochtends vroeg de apotheek van een ziekenhuis in Minnesota. Niet het geld, maar de medicijnen vormen hun doelwit. Eén boef lijkt goed te weten wat ze willen. Een apotheker poogt de hulpdiensten te verwittigen, wordt betrapt en per ongeluk doodgeschopt. De vier overvallers hebben nu plots doodslag aan hun broek. Tot overmaat van ramp wordt een van hen gezien door Weather Karkinnen, die als chirurg betrokken is bij het operatieteam dat die dag een Siamese tweeling van elkaar moet scheiden. Daar heeft Sandford een goede kijk op: het medische verslag van deze operatie houdt je op het puntje van je stoel, want op de eerste hand zo'n operatie meemaken is niet iedereen gegeven.
En dan gaat het mis. Zowel voor de tweeling die bloedverlies vertoont, zodat het chirurgenteam noodgedwongen moet stoppen, als voor het verhaal waar de realiteit weerkeert. De realiteit van vier boeven en twee handlangers, die elkaar voor geen meter vertrouwen en elkaar dan maar naar het leven staan. De realiteit dat Weather, echtgenote van Lucas Davenport, de vaste privé-detective bij Sandford, onverstoord haar operatie prioriteit geeft. Zij moet bescherming krijgen, zodat er constant vier tot zes politieagenten rond haar circuleren.
Een beetje auteur die deze twee raakvlakken in de juiste dosissen combineert, heeft niet veel werk meer. Bij Sandford ontaardt dit echter vlug in hol geblaat en veel gedraaf waarbij iedereen achter iedereen aan zit en bekommerd is om tal van details, zoals wapens, DNA, kruitsporen en verborgen drugs. Spannend wordt het nergens meer. Je ruikt zo dat de misdadigers, die ofwel te stom zijn om te helpen donderen, ofwel zowat elke bladzijde een lijntje cocaïne snuiven, in hun eigen ongeluk zullen lopen. Het recht zal zegevieren, niet omdat haar dienaars tweehonderd bladzijden van hot naar her lopen, maar eerder omdat aan het eind de personages op geraken.
Mijn indruk? Sandford houdt rekening met vele details, maar verliest de ménsen uit het oog. Davenport en zijn mannen banjeren autoritair door het verhaal, maar nergens staat hun rechtsgeldige identiteit buiten kijf. Wellicht wordt een en ander in de vorige 29 verhalen verteld, maar in dit boek zijn er verdorie veel politiesoorten betrokken. Alleen de operatie van de tweeling krijgt de nodige achtergrond, een research die Sandford ongetwijfeld goed heeft voorbereid. Bij de afwikkeling krijgt de lezer geen enkele onverwachte plotwending voor de kiezen. Alles loopt té rechtlijnig. Het enige wat je je aan het einde afvraagt is waarom alle politiemensen uit dit verhaal cowboylaarzen lijken te dragen, terwijl het buiten aldoor sneeuwt. | 0neg
|
Na dit boek kan ik zeggen dat ik nu alle boeken van Suzanne Vermeer a.k.a Paul Goeken gelezen heb. Helaas moet ik toch wel bij mijn eerdere standpunten blijven en had dit boek geen verassingen voor me in petto. Het is een aardige misdaadroman die het leuk doet als een tuseendoortje. Voor een echte thriller is het boek te mild en te voorspelbaar, mede doordat er weinig diepgang in zit. Het thema; Vakantie is ook in deze thriller weer volop aanwezig en je kan ook merken dat het boek meer een aardig vakantieboek is dan een hoogstaande thriller. De korte zinnen en makkelijke taal zorgt er dan ook voor dat hij lekker wegleest. | 0neg
|
Ik heb dit boek wel uitgelezen. Eigenlijk had ik daar spijt van want de ontknoping zat zo verwarrend in elkaar dat ik me zelfs afvroeg of de schrijfster zelf het einde wel begreep. | 0neg
|
De ingrediënten (Hercule Poirot en enkele moorden) waren er. Het recept (vernuftige plot) ook. Toch slaagde de kok (Sophie Hannah) er niet in de topchef (Agatha Christie) te evenaren. Eindeloos uitgesponnen dialogen en zeer gedetailleerde verslagen zorgden er voor dat dit boek op sommige momenten zeer langdradig werd en niet vlotte. Ik had meer moeite om het boek weer op te pakken dan het neer te leggen.
Het boek vertoont vele kenmerken van een echte Agatha Christie, maar slaagt er toch niet in om de lezer in zijn ban te houden. | 0neg
|
Ik kende Dave Mitchell niet, maar kreeg het boek "Tijdmeters" cadeau. Het begint best goed, met een verhaal over een jong meisje dat verliefd is op een fout vriendje. Dat gaat verkeerd en ze loopt weg van huis. Het volgende verhaal speelt opeens 7 jaar later, een andere ik-figuur, die kennis maakt met het meisje uit verhaal 1. Verhaal 3 gaat over de echtgenoot van meisje 1. Tot zover nog te volgen. Tot blz. 379. Want dan krijg je nog 206 blz lariekoek, een soort science fiction of zo.
En dat is niet mijn genre. Als je nu vanaf het begin weet dat het die kant opgaat, maar nee, in het begin lijkt het een gewone roman. Maar dan strand je na 379 blz. in het moeras van occulte zaken. Voor het eerst sinds lange tijd dat ik een boek niet uitlees! | 0neg
|
De Amerikaan Scott Pratt werd geboren met de schrijfmicrobe in zijn bloed. Tijdens zijn middelbare studies schreef hij al voor de schoolkrant en zijn keuze voor hogere studies Engels lag dan ook voor de hand, net als zijn werk als journalist. In 1995, op zijn achtendertigste, ging hij rechten studeren, een studie die hij voltooide. Na acht jaar in de advocatuur gewerkt te hebben, verruilde hij zijn toga voor de pen en besloot hij het te proberen als fulltime schrijver.
Het had heel wat voeten in de aarde, maar pas na vijf grondige herwerkingen van het verhaal, vond hij een uitgever die zijn debuut op de markt wilde brengen: Een onschuldige cliënt was geboren en was tevens het begin van een reeks legal thrillers met Joe Dillard, de advocaat die er geen meer wilde zijn.
De rechtschapen Joe Dillard vindt geen plezier meer in zijn werk als strafpleiter. Zijn geweten knaagt telkens hij erin slaagt een minimumstraf of zelfs vrijspraak uit de brand te slepen voor echte criminelen die hij verdedigt. Alleen zijn financiële toestand zorgt ervoor dat hij elke dag naar de rechtbank trekt. Ook zou hij graag eens een echt onschuldig iemand verdedigen. En op een dag kan hij zijn twee wensen tegelijk verwezenlijken: Wanneer hem wordt gevraagd om de onschuldig uitziende Angel Christian, die gearresteerd werd voor de moord op een dominee, te verdedigen vraagt hij zon astronomische hoog honorarium dat hij eindelijk zijn toga aan de wilgen kan hangen. Maar zelfs een onschuldige cliënt vertegenwoordigen kan slecht zijn voor zijn gezondheid.
Net als veel journalisten, juristen, artsen, en dergelijke die hun eerste stappen in de wereld van het spannende boek zetten, put ook Scott Pratt bij zijn debuut veelvuldig uit zijn eigen ervaringen: de samenstelling en de bezigheden van gezin van Joe is een op de namen na perfecte afspiegeling van Scotts leefomstandigheden, tot aan de hond toe. Zelfs de basis van het boek is ontsproten uit de regelmatig terugkerende morele dilemmas waarover de auteur in zijn vorig beroep zijn hoofd moest breken. En om de verpersoonlijking van de auteur in het hoofdpersonage te bezegelen wordt het verhaal verteld in de ik-vorm.
Als beginnend auteur kan Scott Pratt nog volop putten uit een grote, nog maagdelijke voorraad ervaringen en anekdotes uit zijn vorige loopbanen. De plot is meteen ook het sterkste punt van het boek. Scott Pratt is inventief en slaagt erin tot op het eind verrassend uit de hoek te komen.
Door zijn hoofdstukkun te voorzien van datum en tijd, kiest hij er ook voor om korte hoofdstukken aan de lezer te presenteren, wat ervoor zorgt dat het boek vlot wegleest en weinig engagement vraagt van diezelfde lezer. Maar dat het ook moeilijk is om binnen zon strak keurslijf een verhaal te vertellen blijkt uit het feit dat meermaals het opgegeven uur bij een hoofdstuk niet klopt met de inhoud ervan.
Door ervoor te kiezen het verhaal te situeren in zijn eigen woonplaats en omgeving slaagt de auteur erin een gedetailleerde, geloofwaardige achtergrond te creëren. Maar anders is het gesteld met de personages die hij opvoert. Op Joe Dillard na, slagen ze er niet in te ontsnappen aan het tweedimentionale vlak. De meesten beantwoorden slechts aan de eeuwenoude clichés en sommigen zijn ronduit ongeloofwaardig. Kan je je een rechter voorstellen die in de rechtbank, tegen iemand die hij net veroordeelde zegt dat hij kan branden in de hel?
Scott Pratt moet ook nog wat schaven aan zijn vertelstijl. Het gehele boek door maar vooral naar het einde toe heerst het gevoel dat dat alles moet wijken voor vaart. De angst snelheid te verliezen zorgt ervoor dat het verhaal niet op een fatsoenlijke wijze verteld wordt. Alles wordt maar half; snel-snel uitgeschreven; afgehaspeld, zeg maar. De auteur had beter honderd bladzijden extra de tijd kunnen nemen om zijn verhaal te vertellen. Dan zou bijvoorbeeld de weg naar de ondergang van de TBI-speurder een interessante extra dimentie gegeven hebben aan het boek in plaats van slechts een voetnoot, die het nu is.
Ondanks de quotes op de achterflap waarin gegoocheld wordt met namen als Grisham, Turow en Connelly, slaagt de auteur er amper in - en dan nog door hoog te springen - aan deze heren hun enkels te reiken. Scott Pratt had zijn verhaal beter nog een keer grondig kunnen herschrijven, want Een onschuldige cliënt had best een goed boek kunnen worden als er wat meer zorg aan was besteed. In zijn huidige vorm is het slechts een gemiste kans en komt het niet verder dan een tussendoortje. | 0neg
|
Mijn verwachtingen van dit boek waren dat het een echte tranentrekker zou zijn, een ode aan haar vader, een mooi vol verhaal over haar leven met haar vader en hoe het uiteindelijk bergafwaarts ging.
En misschien her en der wat mooie foto's.
Als je de achterkant van dit boek leest dan doet het wat met je.
Je denkt "Oh wat vreselijk".
Je pakt de doos tissues er meteen bij.
Maar het verbaasde mij dat het zo kil is geschreven.
Ik had veel meer emotie verwacht.
Veel meer diepgang.
Her en der een traan.
Ik had absoluut niet het gevoel dat dit boek geschreven is door een dochter die zielsveel van haar vader houd.
Maar door een buitenstaander die in grote lijnen het verhaal verteld van een zieke man die niet meer verder wilde leven.
Erg jammer.... | 0neg
|
De auteur Michiel van Rijn wordt omschreven als een van de bekendste en meest omstreden kenners van de illegale kunsthandel. Na het lezen van zijn Cuba Libre is het voor mij geen auteur die ik zomaar zal blijven volgen.
In dit boek komt hij met enkele bekende historische figuren op de proppen, die door hem op een genadeloze manier grof worden weggezet.
Met dit boek borduurt hij verder op de figuur Axel de Saint Cyr, maar of dit nu de hoofdpersoon is? Dat valt moeilijk te zeggen. Het is eerder een slachtoffer van de geweldvolle verzinsels van de auteur, die hoofdstukken lang de opgevoerde figuren kwetst door zijn taalgebruik. Een paar keer heb ik overwogen het boek terzijde te leggen, omdat ik als lezer de smakeloze woordenbrij niet langer aankon. Uiteindelijk heb ik dapper doorgelezen in de hoop nog een mooi plot te vinden. Maar ook dat was mij niet gegeven.
Voor mij is Cuba Libre een complete sof geworden en ik kan en zal het anderen ook niet aanbevelen. | 0neg
|
In de jaren twintig zoekt de societyfiguur en egyptoloog Ralph Trilipush naar het ultieme bewijs dat de farao Atum-hadu, waarvan hij ooit hiërogliefen vond en vertaalde, relevant is voor de wetenschappelijke wereld. Ergens in de jaren veertig kijkt de gepensioneerde detective Harold Farrell terug op zijn zoektocht naar één van de vele bastaardkinderen van een overspelige biermagnaat. Verschillende vertelperspectieven op verschillende momenten in tijd en plaats, maar de twee zoektochten blijken steeds meer overlap met elkaar te hebben. Hoewel er in het narratief moorden worden gepleegd en er een detective is die meerdere opdrachten krijgt om één en dezelfde zaak op te lossen, is het eigenlijke mysterie in de roman bijzaak; het is dan ook geen 'whodunit' of detective in de klassieke zin van het woord, maar een zoektocht-in-een-zoektocht-in-een-zoektocht.
Arthur Phillips schreef met 'The Egyptologist' (2004) namelijk een brievenroman waarin de correspondentie tussen personages (via logboeken, brieven, kattebelletjes, telegrammen, etc) wordt vermengd met een poging om tot een pseudowetenschappelijke publicatie te komen. Een vruchteloze poging die nooit afkomt, maar steeds meer nieuwe correspondentie genereert die verwarring zaait over wat er romantische dromerij is en wat wetenschappelijke accuraatheid? En wie zoekt er eigenlijk naar wie? Zoekt Ralph Trillipush, de oriëntalist die zijn wankele geestesgesteldheid niet de baas was, naar Atum-Hadu, de mythische farao die schunnige gedichten achterliet om zijn plek naar de eeuwigheid te bezegelen? Of is het Harrold Ferrell, de oud-detective die zijn herinneringen optekent aan de neef van Trilipush' geliefde Margareth, die weer naar de egyptoloog zoekt? Of zijn de karakters allemaal maar constructies van weer een hele andere verteller en moeten we hun bestaan in twijfel trekken?
'The Egyptologist' (2004) is bij vlagen magistrale metafictie als een oriëntalistische koortsdroom waarin waan en werkelijkheid door elkaar heen lopen. Over verschillende kwetsbare mannelijke ego's die zich blindstaren op hun eigen competitiedrift, geldingsdrang en desillusies; deze mannen doen alles om - net als de wel/niet bestaand hebbende farao Atum-Hadu - te blijven voortleven na hun fysieke verscheiden. Zichzelf onvindbaar en tegelijk tot een monument maken. Helaas voelt de roman te vaak alsof het beter had kunnen en moeten zijn, want Arthur Phillips mag dan een bonte verzameling van plekken en van historische perspectieven in de geschiedenis bij elkaar brengen, maar het voelt zelden alsof hij er het leven inblaast waardoor een inventief narratief tot een beklijvend meesterstuk wordt. De roman voelt merkwaardig statisch voor een verhaal waarin grafroven, schatzoeken en overdadige bals in de 'roaring twenties', een prominente plaats hebben. | 0neg
|
Meteen na het lezen van de eerste bladzijde, was ik eigenlijk al in staat om het boek weg te leggen. Hier staat namelijk een geheimhoudingsverklaring: dat je het einde allen mag bespreken met lezers die het einde al gelezen hebben en dat je in het openbaar alleen mag verwijzen naar het einde in verhullende termen. #wtfthatending dus...
Zucht... Zou dit een, door de uitgeverij wellicht, gemaakte hype zijn?
Louise, en alleenstaande moeder, ontmoet tijdens een zeldzaam avondje uit een knappe man, David. Na een heftige avond zoenen, blijkt de maandag daarop dat David haar nieuwe baas is. Alsof dat nog niet erg genoeg is, botst ze op een dag tegen Adele op, waarmee ze bevriend raakt. Niet lang erna komt Louise erachter dat David en Adele getrouwd zijn...
Pff, wat een saaiigheid en herhaling in de eerste helft van het boek zeg! Ondanks dat er op andere manieren verwoord werd, heb ik zo'n 200 pagina's alleen maar hetzelfde gejank gelezen. Op het begin was het interessant, maar na een paar hoofdstukken ging het echt vervelen. Pas na halverwege wordt dit minder en begint het boek voor mij pas echt. Vanaf daar wordt er ineens een psychologisch spelletje gespeeld met een hoog mysterie en nog vrij goed ook. Van mij had alleen die lange intro een heel stuk korter gemogen, dan had het allemaal nog wat meer effect gehad. Wel is het leuk dat de vertelperspectieven wisselen tussen Adele en Louise, zodat je wat meer inzicht krijgt. De karakters zijn niet bijzonder goed uitgewerkt, pas op het laatst worden de losse touwtjes wat vaster gezet.
Of die eerste pagina in het boek nou een grapje van de uitgever is of niet, stiekem heeft het wel indruk gemaakt en durf ik verder niet zo veel te zeggen hihi. Naarmate het einde vordert, komt er steeds meer van het mysterie tevoorschijn en de ontknoping zal voor veel mensen een shock zijn. Voor mij helaas niet, ik heb jaren geleden een film gezien die - buiten het hele liefdesgebeuren - ongeveer hetzelfde verliep, dus origineel was het voor mij niet. Jammer, maar dit was niet helemaal mijn boek. 2*. | 0neg
|
'Op straffe des doods' is Mats Olssons thrillerdebuut. Olsson is journalist en schreef tot nog toe o.a. over sport, muziek en economie.
Harry Svensson is een ex-journalist die in het middelpunt van een aantal moordzaken komt te staan. Op een dag ziet hij in de hotelkamer naast de zijne immers een dode vrouw en een slapende bekende zanger liggen. Al snel blijkt dat nog meer vrouwen vermoord werden en dat SM-spelletjes een grote rol spelen.
'Op straffe des doods' is een lijvig boek, opgebouwd uit vier delen. Vooral het eerste deel leest ontzettend stroef, genieten van het verhaal is quasi onmogelijk. Het taalgebruik is niet onnodig gecompliceerd en de insteek van het verhaal is best origineel, maar te lange zinnen zorgen er onder andere voor dat je als lezer niet meegesleept wordt in het verhaal. Verderop in het boek, vooral in het vierde deel, is er meer vaart en spanning te beleven. De zinnen zijn beduidend korter en er zijn meer dialogen te lezen. Een schitterende finale komt er echter niet.
Een hoofdpersonage dat weinig sympathie oproept, te langdradige beschrijvingen van van alles en nog wat, te veel personages die geen van allen echt tot leven komen, een motief dat compleet onderbelicht blijft, zo kun je Olssons thrillerdebuut samenvatten. | 0neg
|
Tijdens een orkaan verlies de man van Madeleine Frank zijn leven. Madeleine is hier getuige van. Om verder te gaan met haar eigen leven, verhuis ze van Key West naar de Britse badplaats Bath. Daar werkt ze als psychotherapeut en kunstenaar.
Op een dag krijgt ze in haar praktijk bezoek van Rachel. Een jonge vrouw die geholpen wil worden om haar gewelddadige geschiedenis (ze is en wordt regelmatig mishandeld door haar Russische echtgenoot Anton) een plaats te kunnen geven zodat ze haar leven weer op een normale manier kan oppakken. Madeleine adviseert haar naar de politie te gaan, maar daar wil Rachel niets van weten.
Anton heeft gedreigd om Sasha, de zoon van Rachel en hem, mee naar Rusland te nemen. Dat wil Rachel ten koste van alles voorkomen. En die dreiging is in feite de rode draad in het verhaal.
Dat alles maakt van Bloedspoor een aardig verhaal dat nergens spannend wordt. Er zijn een paar momenten die naar spanning neigen, maar dat is pas in het laatste kwart van het boek. Bloedspoor valt in het thrillergenre, maar dat wordt nergens waargemaakt.
Bijzonder verwarrend en onduidelijk zijn de hoofdstukken of delen daarvan waarin teruggesprongen wordt naar eerdere gebeurtenissen. Het zou beter zijn geweest dat dit aangegeven werd. Dit alles zorgt ervoor dat Bloedspoor bepaald geen hoogvlieger is. | 0neg
|
In het zeepaardje maken we kennis met Resi, die onverwacht uitnodiging krijgt van een ex-vriend om op zijn kosten mee te gaan naar Curaçao. Eigenlijk kan ze niet, ze is fotografe en heeft een opdracht, maar laat zich toch overhalen. Op Curaçao is het zo slecht nog niet en de liefde bloeit even weer op, tot Alexander zijn oog laat vallen op een deelnemer van de duikcursus waar ze aan deelnemen. Resi staat er dan alleen voor, maar krijgt vervolgens een privé leraar Rocky en ze wordt verliefd. Maar samen zijn met Rocky betekent gevaar. Zijn broertje zit al in de problemen en ook achter Rocky zitten mensen aan. Als ze samen getuige zijn van een liquidatie en Rocky daarna verdwijnt zit Resi helemaal in de problemen. Ze mag het land niet uit, maar Alexander gaat wel gewoon terug, ze is helemaal alleen en weet dat ze in gevaar is. Dan krijgt ze hulp uit onverwachte hoek, maar is die hulp wel te vertrouwen? Een roadtrip volgt als ze op zoek gaan naar Rocky.
Het is een thriller, maar nergens wil het echt spannend te worden. Resi vertelt het verhaal in ik-vorm, maar het loopt niet echt lekker. Het zijn vaak hele korte zinnetjes, soms bij het kinderachtige af. (Caroline, want zo heette ze...) en de dialogen zijn ook erg kort en komen niet echt van de grond. Resi laat vaak weten wat ze denkt en vind dingen regelmatig ‘spannend’, wat slaat op het duiken, maar ook op de vlucht en de wijze waarop. Verder dan 'spannend' komt ze niet, vervolgens geniet ze weer van wat ze ziet en geniet weer van de witte wijn die gedurende het boek royaal vloeit. Totale paniek door de 'gruwelijke nachtmerrie´waarin ze is terechtgekomen volgens de achterflap is nergens terug te vinden. Ze is vreselijk naïef en is alleen maar bezig met haar camera en het enige fotorolletje dat ze heeft. Ook wordt de nadruk erg gelegd op haar pil gebruik en het verdwijnen van de strip met anticonceptiepillen. De verrassing is er daardoor aan het einde wel een beetje af. Alle personages blijven eendimensionaal en het verhaal zit vol onwaarschijnlijkheden. Dat er autobiografische delen zijn opgenomen in het boek doet je afvragen wat nog waar is en wat verzonnen, maar daarmee heeft de spanning zijn hoogtepunt wel bereikt.
Het zeepaardje beloofd een spannende thriller te zijn, maar is het helaas niet. | 0neg
|
Na een eindeloze beschrijving van het dorp en zijn omgeving ergens aan de voet van de Pyrameen, komt het relaas een beetje op gang. De inquisitie is zoals overijverige godsdienaren van alle eeuwen bereidt om alles te doen. En zij legt de woorden in de mond van de 'verdachten'. Het enige oogmerk is: controle, geld en macht. En dan ben je als andersdenkende de sigaar.
Goede research, langdradig beschreven. | 0neg
|
Wat ontzettend jammer dat dit duo voor deze weg heeft gekozen. Lars Kepler is niet alleen het synoniem van twee auteurs maar was ook altijd synoniem voor een aantal heerlijke uren vol spanning. Playground heeft mij knock out geslagen.....
Het is een heel onwerkelijk verhaal dat meer thuishoort in het fantasygenre. De hoofdpersoon is een betweterige tante en de rest van de personages lijkt geen ruggengraat te hebben. Er is wel even een soort van verzet maar een woord van Jasmine en ze volgen weer lijdzaam. Jasmine ging mij in de loop van het boek dan ook steeds meer tegenstaan.
Ondanks dat er veel moord en doodslag in voorkomt, wordt het boek nergens echt spannend. Tel daarbij op dat je de afloop al weet op het moment dat Jasmine met haar mede- en tegenstanders het speelveld betreedt, en je krijgt een boek dat niet eens uitnodigt om verder te lezen. Ik was uiteindelijk blij dat ik het uit had, en daarmee heb ik dan ook direct het speelveld verlaten. | 0neg
|
Leonard Vermin staat bijna aan het einde van zijn leven en nodigt verschillende mensen uit voor een diner om zijn 70e verjaardag te vieren en zijn testament te openbaren. We leren Leonard Vermin kennen in deze tijd en als jonge man. Leonard Vermin in zijn jonge jaren, nog vol passie, spreekt me meer aan dan de Leonard Vermin in de huidige tijd. Dat komt misschien deels ook, omdat het karakter van de jonge Leonard meer is uitgewerkt, dan dat van de oude Leonard. Het verhaal wordt geschreven vanuit verschillende personen en dan ook nog met sprongen in de tijd. Soms is ‘less more’ en dat was in dit geval ook zo geweest.
Dit boek is niet te vergelijken met dat van andere Scandinavische thrillerschrijvers. De grote hoeveelheid personages maakt het lastig om het verhaal te volgen en daardoor vond ik het lezen toch een worsteling. Vanaf het begin van het boek wordt er toegewerkt naar een ontknoping, dit zorgt wel voor een goede opbouw van de spanning, maar doordat er heel veel verhaallijnen zijn, is het lastig om het verhaal van alle kanten te volgen. Met name de verhaallijn vanuit het hiernamaals kon ik helemaal niet plaatsen en deed voor mij afbreuk aan de rest van het boek. Ik zie dit boek als een roman met een vleugje fantasy en vooral dit laatste spreekt mij niet aan. Ik blijf me afvragen waarom Håkan Nesser heeft gekozen voor zoveel karakters. Ik had deze keuze eerder verwacht bij een beginnende schrijver en niet bij iemand met zoveel ervaring. Het blijft voor mij bij een eenmalige kennismaking. | 0neg
|
De titel en de cover zijn erg treffend en nodigen de lezer uit om snel te beginnen aan het boek.
Helaas valt de spanning een beetje tegen, het is meer een chicklit als een echte thriller.
Colette is erg gelukkig met Alex en verwacht een huwelijksaanzoek. Haar teleurstelling is enorm als blijkt dat het romantisch dinertje met een heel ander doel gepland is; het opbiechten van een 20 jaar oude moord die nu verjaard is!
Colette is compleet van slag en verlaat Alex, na een fikse ruzie, de volgende ochtend. Ze bekijkt hem nu met heel andere ogen en weet niet of ze hem nog wel zo aardig vindt. Ze gaan naar haar vriendin Fiona en ontmoet dezelfde dag Sebastiaan nog.
Het verhaal ontwikkelt zich er snel en blijf daardoor een beetje oppervlakkig .Het is erg leuk om de verhalen van Tamara, het slachtoffer van 20 jaar geleden, te lezen. Deze plaatsen Alex wel in een ander daglicht.
Na ongeveer 4 dagen en diverse locaties, is de toedracht van de oude moord duidelijk, is er nog een moord gepleegd en kan Colette uiteindelijk haar leven weer oppakken.
Een lekker , vlot lezend boek .
Mag iets spannender, diepgaander en de plot mag iets beter verhuld worden. | 0neg
|
!In deze review komen spoilers en mijn ongezouten meningen in voor!
Review 57#
Zag de naam van Jacques Vriens op dit boek en nam hem mee van de kringloop, heb niet eens de achterkant gelezen. Normaal hou ik niet van korte verhalen boeken, hoop dat deze goed is.
Het verhaal:
5 spannende, ontroerende, humoristische en realistische verhalen die zich afspelen in en rondom school. De korte verhalen zijn: Ik doe niet meer mee, Een oud schrift, Wanneer doe je eens wat terug, jandoedel?, Het podium en Spijbelen.
!Spoiler alert!
Ik doe niet meer mee: Pieter heeft genoeg van al die gesprekken met zijn ouders en al die schoolonderzoeken. Hij neemt de beslissing om niet meer mee te doen en sluit zich op in zijn kamer. Hij heeft een verzameling eten op z’n kamer, barricadeert de deur en wil alleen nog maar rust. Na een hele dag opgesloten te zijn op zijn kamer moet hij nodig naar het toilet en geeft zich over.
Een oud schrift: De 13 jarige Sjaak is verliefd op het meisje Merel en schrijft over zijn liefde in een schriftje in dagboekvorm. Het was een liefde die blijkbaar nooit had mogen zijn. Eerst schaamde hij zich ervoor, maar nu jaren later mogen anderen het ook lezen.
Wanneer doe je eens wat terug, jandoedel?: Alfred zit op de middelbare school en wordt gepest door Benno en zijn gevolg. De leerkrachten hebben het te druk en hij kan ook al niet op de steun van zijn ouders rekenen. Op een gegeven moment vindt hij een brief van Benno’s vader die blijkbaar in de gevangenis zit. Benno is bang dat Alfred het gaat doorvertellen en stopt met pesten. Een dag later vechten de jongens het uit en sluiten vrede. Alfred is eindelijk voor zichzelf opgekomen.
Het podium: Meester Sternheim droomde er altijd van om in het onderwijs te gaan werken. Nu hij eindelijk leerkracht is, is hij streng, heeft veel gezag en geeft les op een podium. Hij had veel plezier in zijn werk, totdat de school besluit om de podia weg te halen. De klas neemt hem niet meer serieus, pest hem, Sternheim barst in huilen uit en heeft er geen plezier meer in.
Spijbelen: Max baalt van school en wilt er liever niet naar toe. Hij probeert te spijbelen, maar z’n kwade geweten spreekt en gaat toch maar naar school. Veel te laat komt hij bij de conciërge, doet alsof hij ziek is en de conciërge geloofd hem. Verbaasd probeert Max dit smoesje nog een paar keer en het werkt. Maar wanneer hij wordt gesnapt door een leerkracht, probeert hij zo snel mogelijk op school te komen en wordt aangereden. Pijn, duizelig en met veel moeite komt hij aan op school. Hij is er gloeiend bij en ze geloven hem dit keer niet, maar Max hoort amper wat, de pijn wordt hem teveel.
Het eerste verhaal begon belovend, maar het was plots over. Hij moest naar de wc en dat was het einde, oh.
Het tweede verhaal was in dagboekvorm en ook al was het einde een beetje zielig, was het ook realistisch. Bij de meeste mensen loopt de eerste verliefdheid niet goed af.
Het derde verhaal was het beste en vond het leuk dat Alfred leerde om voor zichzelf op te komen.
Het vierde verhaal was gemeen en raar. Als leerkracht hoef je echt niet zo gemeen tegen de kinderen te zijn en de kinderen kunnen er zelf ook wat van. Die hele huiluitbarsting van hem was raar.
Het vijfde verhaal deed me heel erg denken aan de jongen die wolf riep. Als er echt iets aan de hand is, geloven ze hem niet.
2 van de 5 verhalen waren redelijk (Wanneer doe je eens wat terug, jandoedel? en Spijbelen.)
Niet het beste werk van Jacques Vriens.
Conclusie:
Snel uit.
Maar 2 van de 5 verhalen waren redelijk.
Dit was niet het beste werk van Jacques Vriens.
Cheen | 0neg
|
Hoe je het ook wendt of keert, het is geen hoogstaande literatuur. Het boek lijkt geschreven te zijn door een middelbare scholier (weliswaar met een bovengemiddeld talent, maar zeker geen nieuwe Harry Mulisch in de dop), maar ondanks de gebrekkige schrijfstijl, heb ik het boek toch met veel plezier gelezen. Verhalen over mensen die een bijzondere band met een dier hebben opgebouwd, raken me nou eenmaal.
Beschouw het boek als een snack uit de friture. Het smaakt lekker, zorgt ervoor dat je (tijdelijk) geen honger meer hebt, maar bevredigt toch niet helemaal. | 0neg
|
Zo zie je maar hoe verschillend mensen over een boek kunnen denken. Wat een afschuwelijke schrijfstijl heeft deze schrijster in dit boek. Niet door heen te komen. Ze kan nog wel een verhaal bedenken, maar heeft gewoon geen schrijverstalent, althans niet in dit boek. Het IJshuis ging nog wel, maar wat mij betreft dit boek: Laten liggen. | 0neg
|
maar ook niet meer dan dat.
Dit soort vakantiethrillers is leuk wanneer je een boek wilt lezen waar je niet al te veel bij na hoeft te denken. De term literaire thriller heb ik sowieso al mijn bedenkingen bij, maar wanneer iets literair zou zijn dan heb ik toch wel iets anders in gedachten dan een oppervlakkig boek als dit.
Dat ze populair zijn dat begrijp ik dan nog wel. Het leest gedachtenloos weg en soms is dat gewoon heerlijk ter ontspanning. Maar wat deze boeken toch hebben wat hun hoge literaire waardering rechtvaardigt, ik zie het niet. | 0neg
|
‘Wat echt is’ kon mij totaal niet boeien. Het is ‘simpel’ geschreven, korte makkelijke zinnen, die elkaar niet altijd even logisch opvolgen, en je struikelt over de clichés. Het verhaal is soms nogal onsamenhangend en van de hak op de tak springend. Sommige passages zijn totaal niet relevant voor het verhaal; het zijn losse flodders.
Vanessa, de hoofdpersoon, komt totaal niet overtuigend over; niet als moeder, niet als echtgenote en niet als vriendin. Ook de andere personages, zoon Jasper en echtgenoot Victor, kunnen niet overtuigen en boeien.
Het valt voor mij nét niet onder de categorie ‘chicklit’. Het boek heeft mij zeker geen bevredigend gevoel gegeven. Soms vind je het oprecht jammer dat je een boek uit hebt maar dat was hier duidelijk niet het geval. Het einde is ook nogal merkwaardig en past qua verhaal en stijl niet bij de hoofdstukken ervoor. Het is nogal ‘gezocht’.
Bovendien bevat het boek een aantal redactionele slordigheden en zijn er veel onnodige afbreekstreepjes gebruikt wat niet prettig leest. Het is net of de deadline te krap is gesteld waardoor een correctieronde is overgeslagen. Wat mij betreft dus geen aanrader. | 0neg
|
Als jonge lezer is De Avonden van Gerard Reve een enorm moeilijk en saai boek om te lezen. Het is een passief verhaal, dat zich afspeelt na de oorlog, waar vooral gedachten van het hoofdpersonage, Frits van Egters, worden beschreven. Vaak vond ik deze gedachtegangen vreemd, nergens op slaan of nutteloze informatie bevatten. De negatieve denkwijze over vrouwen en oude mensen vond ik meer dan onnodig. Ook is het erg moeilijk om de monologen te begrijpen en om te kunnen onderscheiden wie er aan het woord is of helemaal niet aan het woord is, maar juist een gedachte wordt beschreven. Concentratie is van belang om het boek te begrijpen of in mijn ogen uit te lezen, want een verhaal is niet van sprake en daardoor dus ook geen moraal.
Ik had dit boek gekozen omdat deze als klassieker werd uitgeroepen en dacht dat het lezen dan wel echt de moeite waard zou zijn. Naarmate ik hoofdstuk na hoofdstuk las (met tegenzin), dacht ik: "het echte verhaal zal nog wel komen', maar dat had ik dus goed mis.
Ik ben geen fan van deze schrijfstijl en vind deze chaotisch. Er gebeurt iets, maar op hetzelfde moment niets.
Ook stoort mij het gebruik van oud Nederlands enorm. Woorden die geschreven worden met een 'k' waar ze niet thuishoren. (vb. akwarium, sekonden...) De manier van onderlinge conversaties van vrienden.
Al met al was De Avonden voor mij een grote teleurstelling en naar mijn mening overgewaardeerd. | 0neg
|
Athol Dickson werd in 1955 geboren in Tulsa, Oklahoma. Hij werkte o.a. als krantenjongen, stoffeerder, bokser en barman. Als jonge twintiger kwam hij in de ban van de hippiebeweging en hij raakte verslaafd aan drugs en alcohol. Via het Zenboeddhisme probeerde hij zichzelf te genezen, maar het was vooral aan zijn diepgaande Bijbelstudie te danken dat hij weer op het rechte pad terechtkwam. Dickson woont momenteel in Californië, waar hij een eigen architectenbureau leidt. Het schrijven heeft Athol geen windeieren gelegd: met zijn laatste boek De Catastrofe won hij in 2010 voor de derde keer op rij een 'Christy Award'. Dickson wordt wel eens vergeleken met auteurs als Flannery OConnor, Octavia Butler en Daphne du Maurier.
Solomon Cantor (62) komt na jaren vrij uit de staatsgevangenis van Louisiana. Zijn vrouw, Gabby (62), komt hem ophalen. Zij wonen in New Orleans. De levens van Ruth Gold (32) rabbijn van de grootste Joodse synagoge in New Orleans en Kate Flint, weduwe en moeder van twee kinderen, zijn verweven met dat van Solomon Cantor. Toen zij beiden nog klein waren hebben zij namelijk na de moord op Nan Smith, zendelinge en vriendin van ene Orvis Newton, tegen Solomon getuigd waardoor hij de gevangenis in moest. Na zijn vrijlating komen zij hem weer tegen en gezien het feit dat er vanaf dan veel vreemde dingen gebeuren, verdenken zij Solomon ervan dat hij op wraak uit is. Maar, de veroorzaker van alle kwaad blijkt niet degene te zijn die zij denken...
Mede gezien de religieuze ondertoon van Ooggetuige en de vele Joodse woorden en uitdrukkingen is dit geen gemakkelijk en toegankelijk boek geworden. Het is jammer dat de onderhuidse spanning vaak teniet wordt gedaan doordat grote delen van het verhaal op een religieuze leest geschoeid zijn. Onder meer het evangeliseren van joden door christenen, de verschillen in godsdienstbeleving en in overtuiging, en het over en weer proberen elkaar te overtuigen van het goede van de eigen godsdienst, worden dusdanig uitvoerig beschreven dat het eigenlijke verhaal grotendeels ondergesneeuwd raakt. Dit is jammer omdat de basis van het verhaal zeker potentie heeft en er, zoals eerder gezegd, zeker spanning in het verhaal terug te vinden is.
Van Athol Dickson wordt gezegd dat zijn schrijfstijl wordt gekenmerkt door originaliteit, humor, verrassende wendingen en vaak een ontknoping die de lezer niet ziet aankomen. In Ooggetuige is hier helaas weinig van te merken. Humor en verrassende wendingen zijn er niet, en wie er achter de bizarre gebeurtenissen zit is voor de lezer al in een vroeg stadium van het boek duidelijk.
Het boek geeft tevens de strijd weer tussen Ruth en Kate die, toen zij klein waren, hartsvriendinnen waren. Beiden hebben nog steeds pijnlijke herinneringen aan de moord die in het verleden werd gepleegd en die hun vriendschap uiteindelijk vernietigd heeft. 25 Jaar later hebben zij de grootste moeite om het contact weer aan te halen, en dat is niet alleen vanwege hun verschillende geloofsovertuiging. Ze staan mijlenver uit elkaar, maar hebben elkaar nu weer hard nodig en dat leidt vaak tot heftige confrontaties.
Slotsom is dat Dickson deze keer helaas niet heeft kunnen kiezen tussen een roman over de verschillen in godsdienst en de gevolgen die hieruit voortvloeien, of een echte thriller met een moordenaar die een eerdere moord wil wreken. Met de uitspraak dat de Bijbel veruit zijn favoriete boek is, maakt Dickson wel meteen duidelijk waarom hij voor de religieuze opzet van dit boek gekozen heeft. | 0neg
|
Pak een jacht, een rijke vent die iets wil vieren en kennelijk een blinde vlek heeft voor zijn eigen functioneren. Hij nodigt dus gasten uit, die niet zo dol op hem zijn en whine, whine ... het had toch gezellig moeten worden. In plaats daarvan hebben de gasten het continue met elkaar aan de stok. De dialogen van het onderlinge krakeel doen zeer aan je ogen. Wat een flauwe vertoning.
De vergelijking met Agatha Christie is een belediging aan Christies adres. Hercule Poirot bijvoorbeeld, is een Karakter. Met een hoofdletter dus. Dat kun je van de kapitein van het jacht niet zeggen.
Wie het heeft gedaan? Je kunt net zo goed een dobbelsteen gooien als je best doen om daar achter te komen. Bijna iedereen heeft een motief en velen de gelegenheid. Dan is de lol er gauw af als de schrijfster de karakters niet goed neerzet.
Er is geen enkele personage waar ik al lezend een binding mee krijg en de spanning in het verhaal is ver te zoeken.
Het slot van het boek onderstreept nog eens het gebrek aan kwaliteit.
Het boek is een devaluering van het begrip literair. | 0neg
|
Wat een mediahype ontstond er toen er een debuut verscheen van een Engelse auteur, dat uitzonderlijk goed bleek te zijn. Toen ook nog bleek dat het van JK Rowling was, was het hek van de dam. Nieuwsgierig geworden (en enthousiast over de Harry Potterserie) heb ik dit boek gelezen. Mwah, het is een echte JK Rowling, dat wil ik in het voordeel van het boek zeggen: je merkt de sfeerbeschrijvingen waar zij goed in is duidelijk op. Ook merk je onmiddelijk JK Rowlings voorkeur voor de minder bedeelden in de maatschappij.
Strike die net uit een relatie komt, Rochelle die op straat leeft, dit in tegenstelling tot de dode Lula en haar familie. Lula's pleegbroer (Lula is geadopteerd) huurt Strike in om onderzoek te doen naar haar dood. Hij gelooft niet in zelfmoord. Strike (op het punt van faillissement) stort zich met zijn nieuwe secretaresse (even between jobs) op de zaak, en lost deze uiteindelijk op.
De thriller omvat 519 bladzijden, en bestaat voor een groot deel uit dialogen. Dat haalt de vaart uit het verhaal, en dat vind ik jammer. Nu ik het boek uit heb doet het mij echter denken aan Agatha Christie, ijzersterk in dialogen en sfeer, maar minder lijvige boeken en met meer vaart.
Koekoeksjong heeft daarnaast een aantal toevalligheden die overdreven zijn, en is hier en daar voorspelbaar. Geen slecht boek, maar ik had er meer van verwacht. | 0neg
|
Wie een liefhebber is van die flauwe Midsomer Murders verhaaltjes die vindt dit waarschijnlijk geweldig. Maar ik haakte bij het voorwoord al af. De rest van het boek ademt dezelfde muffe plattelandssfeer. Echte suspense is en wordt het niet.
Ook de politiemannen kunnen mij niet echt overtuigen. Inspecteur Gamache is nogal een zelfvoldane kerel met elegante pakken. Agente Nichol doet teveel haar best. En dan die dorpelingen, met hun pijl en boog.
Nee, Louise Penny die heeft nog een hoop te leren. Misschien eens bij landgenoot Giles Blunt in de leer gaan? | 0neg
|
Aardig debuut van Landay, maar er zijn twee problemen met het boek.
Positief is dat het verhaal wordt verteld vanuit één hoofdpersoon, de plattelandssheriff Ben Truman. Altijd leuker dan wanneer je door meerdere personages door het boek wordt geloodst. Helaas blijkt echter aan het eind dat Landay de lezer een beetje heeft bedot, want hij houdt dingen achter. En dit terwijl wij toch de hele tijd over de schouder van Truman meekijken. Onvergeeflijk.
Tweede probleem is dat het er wel erg dik bovenop ligt wie in het verleden verantwoordelijk is geweest voor de dood van een politieman, een belangrijke kwestie in het boek. Voorspelbaar dus en dat mag je de auteur zeker aanrekenen. | 0neg
|
Drie vrouwen met problemen zoeken hun toevlucht in Merlyn Porth, een plaatsje aan de kust van Cornwall. Zo is er Ellie die eens goed na wil denken over haar huwelijk dat lijkt te stranden. Vervolgens gaat de verwende Summer bij haar vader Peter wonen nadat haar hertrouwde moeder haar niet meer wil onderhouden. Ook Trish komt naar de kust maar dan in de hoop het contact met haar puberende dochter te verbeteren.
Een zomer in Cornwall telt bijna 500 pagina's, maar door de duidelijke schrijfstijl van Carla Vermaat (1952) is deze dikke pil in enkele avonden uit te lezen. De verhaallijnen van de vrouwen wisselen elkaar constant af, waardoor je steeds meer over ze ontdekt. Op dit punt zou er spanning opgebouwd moeten worden en dat gebeurt soms ook, maar niet vaak. Alles wordt voor het grootste deel chronologisch verteld, waardoor Vermaat soms de kans mist om de interesse van de lezer op te wekken met betrekking tot de personages. De roman zou uiteindelijk veel pakkender zijn wanneer de lezer de kans krijgt om te ontdekken waarom de vrouwen in Cornwall zijn in plaats van dit meteen cadeau te geven.
Het probleem bij dit boek is vooral dat de drie verhaallijnen te uitgebreid zijn. Zo is Summer eerst in Cornwall voor een vrijgezellenfeest met vriendinnen, trekt Trish in bij een tante die toevallig tegenover een oude vriendin woont en zijn er verschillende mannen die hun oog op Ellie hebben laten vallen. Dit betekent dat de roman veel bijpersonages en extra gebeurtenissen bevat. Deze zijn vaak overbodig. Het schrappen van verschillende passages zou de roman een stuk interessanter maken. Door alleen maar meer informatie aan het leven van de vrouwen toe te voegen wordt het soms te veel van het goede en is er geen ruimte om echt dicht bij de personages te komen. Ondanks dat al deze vrouwen heftige keuzes moeten maken, lijkt het uiteindelijk bovenal te draaien om het feit dat ze alle drie op zoek zijn naar een baan.
Uiteindelijk komen de drie verhaallijnen bijna geforceerd samen. Waar alles erg uitgebreid opstart, lijkt het einde samengevat aan de hand van toevalligheden, zoals die ene baan in café de Strand Hut die alle drie de vrouwen graag zouden willen hebben, terwijl er maar plek is voor één.
Een zomer in Cornwall is een boek met potentie, het komt er alleen niet uit door de te uitgebreide verhaallijnen, maar met een aantal aanpassingen zou dit een fijn boek zijn voor een volgende zomervakantie. | 0neg
|
De achterflap is veelbelovend. Ik hou wel van verhalen met huizen waar het niet pluis is, duistere geheimen en moord. Enthousiast begon ik met lezen, maar dat enthousiasme daalde per hoofdstuk. Wat op de achterflap wordt gepresenteerd als een spannende thriller is niet meer dan een bouquetreeksachtig verhaal met hier en daar een ‘spannend’ moment.
Mikayla Jackson is een ietwat labiele vrouw die lichtelijk hysterisch overkomt. Na een bijna-doodervaring kijkt Mikayla haar buurman Robert twee seconden in zijn ogen en ze valt als een blok voor hem. Deze geweldige man die me met een enkele aanraking liet smelten. En God, wat was hij knap. Maar ja, hij is getrouwd...en is hij wel te vertrouwen?
Personages blijven vlak en worden nauwelijks uitgediept, het verhaal is doorspekt van clichés en ongeloofwaardigheden (bijvoorbeeld een Canadese FBI-agente die haar baan op het spel zet om een journaliste te helpen die persoonlijk bij een zaak betrokken is?!). In een sneltreinvaart waarbij je zo ongeveer je nek breekt over de clichés, probeert de schrijfster de lezer continue op het verkeerde been te zetten. In het ene hoofdstuk is iemand nog wel te vertrouwen, vervolgens weer niet en dan weer wel, of toch niet? En dan eindelijk bereik je de ontknoping, maar dat is dan ook allang geen verrassing meer.
Als de schrijfster het verhaal wat subtieler en ingetogener had gebracht, dan had Het vervloekte huis een heel prima, sfeervol boek kunnen zijn, maar helaas….wat mij betreft geen aanrader. | 0neg
|
Harold Habing, een schrijver waarvan ik de naam nog nooit eerder had gehoord. Totdat hij onder een bericht van mij reageerde, met de vraag of ik zijn boek ook eens zou willen lezen. Natuurlijk wilde ik dat en hij vertelde mij over zijn win actie op zijn eigen Facebookpagina. Hoewel ik het boek zelf ook wel wilde kopen, was het winnen ervan natuurlijk leuker. Dus had ik mij opgegeven voor de win actie en een week later had ik gewonnen! Eindelijk eens een boek gewonnen! Super leuk natuurlijk en Harold Habing had mij persoonlijk gevraagd of ik ook een recensie wou schrijven. Dus hierbij mijn recensie van het boek Geheim Genot….
Wat vond ik ervan?
Als ik heel eerlijk ben, trok de achterkant van het boek mij totaal niet. Maar doordat de schrijver, Harold Habing in zijn verlotingsvideo een stuk uit zijn boek had voorgelezen was ik toch oprecht geïnteresseerd. Dus ik begon met goede moed aan dit boek!
Het verhaal speelt zich af tussen drie personen. En hoewel het begin wat verwarrend is, kom je uiteindelijk snel in het boek. Wat heel fijn is aan dit boek, is dat de schrijver de tijd heeft genomen om de personages zo goed mogelijk te beschrijven. Door dit te doen geeft hij jou rustig de tijd om deze personen te leren kennen. Het verhaal zelf speelt zich af in het heden, maar vaak krijg je een flashback naar het verleden te lezen. Hierdoor krijg je goed beeld van wat iemand heeft meegemaakt, en hoe deze persoon in de desbetreffende situatie is beland.
Daarnaast worden de andere mensen, naast de hoofdpersonages en de omgeving erg goed beschreven. Hierdoor heb je een duidelijk beeld van de omgeving en de mensen. Hoe verder je kwam in het boek, hoe spannender het ook werd. Ik moet toegeven dat ik het een beetje saai en verwarrend vond. Maar hoe verder ik dus kwam, hoe meer ik ervan ging begrijpen en hoe leuker ik het begon te vinden. Ik ben dus blij dat ik het boek niet gelijk na bladzijde 30 heb weggelegd, maar toch even heb doorgezet. Want dat was zeker de moeite waard.
Wat vond ik minder?
Het boek staat vol met fouten… Dit vind ik echt een ontzettende tegenvaller. En hoewel ik als zelf beginnend schrijver kan snappen dat je over die fouten heen leest, vind ik het toch niet kunnen.
Hier en daar zijn er fouten gemaakt in de spelling. En alhoewel dit mij irriteert vond ik dit niet het allerergste. De zinsopbouw liep naar mijn mening soms niet lekker of er werden bepaalde woorden in één of twee zinnen herhaald.
Daarnaast kwam het zo nu en dan voor dat er veel mensen in één ruimte waren. Hierbij werd er helaas niet altijd even duidelijk beschreven wie wat deed of zei. En hoewel dat al voor de nodige verwarring zorgde, werden sommige namen ook niet bij de juiste persoon neergezet.
Om een duidelijker beeld hiervan te geven heb ik een voorbeeld uit het boek gehaald: Nick liep met grote passen op de man af en sloeg hem hard in zijn gezicht. Door deze onverwachte actie van Ronnie strompelde de chauffeur naar achteren. Nooit schieten zonder mijn toestemming, Dean! Riep Ronnie. Ik neem aan dat de juiste zin moet zijn: Ronnie liep met grote passen op de man af. Dit is vaker voorgekomen in het boek en dat vond ik oprecht heel erg zonde.
Personages
Meg vond ik zo heerlijk wijf! Ze deed mij echt denken aan dat kleine meisje van kick-ass, volgens mij heette ze Hit-Girl in de film. Maar goed, ik vond het dus heerlijk hoe zij zo ongedwongen was en genoot van haar illegale leventje. Ze was dus ook geen standaard meisje meisje en dat was ook één van de redenen waarom ik zo graag vanuit haar las. Ze kwam wat mij betreft er veel te weinig in voor.
Vincent had gruwelijke daden verricht. En hoewel ik het na het eind van dit boek nog steeds niet eens ben met zijn daden, kreeg ik toch wel medelijden met hem. Dat een persoon je zo erg kan drijven tot iets… pfoe ik hoop dat ik dat nooit hoef mee te maken. Daarnaast leek Vincent vooralsnog een hele lieve en zorgzame man.
Nick vond ik maar een arrogante vieze klootzak. Zoals hij altijd eigenlijk zijn eigen hachje probeerde te redden. En hoewel hij deed alsof die om anderen gaf, vond ik toch dat zijn daden meer spraken dan zijn woorden.
Daarnaast was er natuurlijk de heer en meester van de illegale zaken. Maar over hem wil ik niks kwijt. Bang dat ik spoilers vertel!
Het slot
Het einde was verrassend en goed. Ik had dit niet zien aankomen. En dat vind ik denk ik de stille kracht van deze schrijver, hij kan je plotseling zo laten verassen. Daarnaast had het boek een soort van open einde en ook dat zag ik niet aankomen. Ik ben zeer benieuwd of er een vervolg komt en die ga ik ook zeker lezen!*
*Het contact met de auteur heeft zeker geen invloed gehad op mijn mening. | 0neg
|
Dit is om mee te beginnen al helemaal geen literaire thriller (wat volgens mij tegenwoordig overal op de kaft gezet wordt!!), maar meer een (beetje) spannende chick-lit. Maar dan ook nog eentje met een heel erg stom plot. Ik heb het uitgelezen omdat ik dat nou eenmaal doe met alle boeken maar ik vond er niet veel aan. Een absolute afrader!! | 0neg
|
Als je al zo lang thrillers schrijft met dezelfde personen in de hoofdrol, kan het niet anders dan dat er af en toe een mindere aflevering tussen zit. Jonathan Kellerman staat bekend om psychologische thrillers met uitgebreide, bijna fotografische beschrijvingen van straatbeeld, personen en omgeving. Daarnaast draait het in de zaken die psycholoog Alex Delaware en rechercheur Milo Sturgis samen aanpakken om dieper liggende psychologische beweegredenen, die eigenlijk altijd logisch aanvoelen.
Helaas komt Kellerman in Skelet aan geen van die punten erg toe. De beschrijvingen zijn uiteraard weer uitgebreid, maar voelen wat flets aan, alsof er dit keer een snapshot met een wegwerpcamera is gemaakt, in plaats van een goede foto. Daarnaast is de logica maar zeer beperkt aanwezig.
Dat begint al meteen als onze helden ten tonele verschijnen. Waar Milo in vorige boeken over het algemeen een aanwijsbare reden had om Alex bij het onderzoek te betrekken, gaat Alex nu wel heel vanzelfsprekend mee met zijn vriend wanneer die opgeroepen wordt voor een moordzaak. Hoewel er geen enkel motief lijkt te zijn om Alex hulp in te roepen, blijft de psycholoog zich met het onderzoek bemoeien, en onderneemt hij zelfs regelmatig dingen op eigen houtje. Het is dan ook niet zo vreemd dat iemand hem op een gegeven moment vraagt of hij nu fulltime voor de politie werkt
De zaak waar de mannen aan werken draait om vier lichamen die zijn gevonden in een klein moerasgebiedje bij LA. Van alle slachtoffers ontbreekt een hand, en alleen het meest recente slachtoffer is makkelijk te identificeren. De andere drie vrouwen liggen er al veel langer, en werden blijkbaar door niemand gemist. De eerste stap is dus om uit te zoeken wie de slachtoffers zijn en welk verband er tussen hen bestaat.
Het spoor leidt naar een rijke familie, waar een van de vrouwen privé-les op de piano gaf aan het zoontje. Het manusje van alles van de familie zou verdacht kunnen zijn, en wanneer deze man van onverwachte kant nog eens extra onder de aandacht wordt gebracht, richt het onderzoek zich wel heel eenzijdig op hem. Alex en Milo besteden heel wat tijd aan het formuleren van motieven en theorieën, en blijven maar zo redeneren dat alles bij deze verdachte past.
Daarin worden ze bijgestaan door Mo Reed, een jonge rechercheur die een nieuw gezicht is in de Delaware-thrillers. Het moet gezegd dat het wel verfrissend is om een derde speurder aan het bekende duo toe te voegen. Het is vooral leuk om te zien hoe Milo, toch een buitenbeentje in de politiemacht, deze knul onder zijn hoede neemt.
Uiteindelijk blijkt alles natuurlijk toch weer heel anders te zitten dan iedereen dacht en dat leidt tot een ontknoping vol actie. Maar eigenlijk ben je dan al niet meer echt bij de les, omdat zowel het motief als de opbouw naar die ontknoping niet erg duidelijk worden. Kortom: Kellerman heeft vele malen bewezen dat hij veel beter kan dan dit. | 0neg
|
Wat had ik er zin in om deze auteur te leren kennen. Ik kwam terug van vakantie en zag dit boek al klaar liggen. Ben er de volgende dag gelijk in begonnen.
Maar wat een teleurstelling is dit geworden. Ik probeerde me elke dag weer er toe te zetten het boek op te pakken. Het verhaal pakte niet en zoals ik van veel van mijn mede-buzzers ook heb gehoord was dit meer een verhaal zoals je ziet in waargebeurde verhalen, maar dan in een rommelige vorm. Er werden veel moeilijke woorden gebruikt en ook de schrijfstijl was vrij stijf te noemen.
Bovendien vond ik de personages vrij oppervlakkig en niet goed uitgelegd. En als ze een verborgen agenda hadden vond ik het niet goed uitgediept en verwerkt. Heel vaak begreep ik ook niet waarom dingen vermeld werden als er niet echt op doorgegaan werd.
Ik probeer nog wel een keer een boek van haar, maar voorlopig blijf ik met het "lege" gevoel zitten. | 0neg
|
Mijn verwachtingen vooraf waren hoog na lezen van zijn twee vorige werken. Je hoort in de muziekwereld wel eens spreken over "the difficult third album", wanneer een artiest na een overweldigend debuut en een tweede plaat die ook niet slecht was, zich moet bewijzen/bevestigen met zijn derde. Brengt een hoop stress mee, maar het is van het grootste belang voor de carrière dat die derde weer een klepper wordt en verrast, niet zo maar "meer van hetzelfde". "The difficult third book" van Rachman is wat mij betreft een misser en ik zal zijn volgende platen (excuseer: boeken) aan mij voorbij laten gaan. De stijl, de inhoud, de karakters, niets van dat alles kon me bekoren en dat was helaas al zo vanaf de eerste bladzijde. En ook: een stuitend gebrek aan humor.
Wie er tijd voor kan nemen om een goed boek te lezen met behoorlijk wat van dezelfde thema's als dit hier raad ik "Max, Mischa en het Tet-offensief" aan van Johan Halstad. | 0neg
|
Om heel eerlijk te zijn vond ik het boek zo langdradig beschreven dat ik ergens halverwege gestopt ben met lezen. Jammer, want het is wel echt mijn genre, maar ik kwam er gewoon niet doorheen. | 0neg
|
Ik was al bang dat ik als enige een negatieve reactie zou moeten plaatsen, maar ik zie net dat 'Wit als melk, rood als bloed' toch niet iedereen kon bekoren. Prettig aan het boek vond ik de korte hoofdstukken en de moderne invloeden. Ik vond het dan ook niet vervelend om het te lezen en had hem gauw uit.
Maar ik vond het echt helemaal niet emotioneel. Ik heb me niet kunnen identificeren met de personen en voelde er vrij weinig bij. Niet mijn boek dus. | 0neg
|
Titel: Vrees
Serie: The Chemical Garden Trilogy (2)
Auteur: Lauren DeStefano
Uitgeverij: Van Holkema & Warendorf
Eerste druk: 2012
Aantal bladzijdes: 352
Na hun succesvolle ontsnapping uit het landhuis trekken Rhine en Gabriel de wijde wereld in. Het eerste doel is de weg terug naar huis te vinden, maar dit gaat niet zonder slag of stoot. Over een hobbelige weg vol omwegen bereikt Rhine haar doel, maar wat ze dan aantreft doet haar vertrouwen in de toekomst in duigen vallen. Daarbij komt dat het steeds slechter met Rhines gezondheid gaat. Is haar tijd om te sterven nu al aangebroken?
Daar waar de spanning aan het eind van deel één om te snijden was, kabbelt het bootje dat Rhine en Gabriel in het begin van het tweede deel gestolen hebben rustig voort. Totdat de alarmbellen letterlijk gaan rinkelen en de twee zich uit de voeten maken. Jammer genoeg worden ze enkele bladzijdes later opnieuw gevangengenomen. Ken je de tekenfilm over de hengst 'Spirit, stallion of the Cimarron' en weet je de diepe zucht nog die het paard maakte toen hij ontsnapte bij de generaal en vervolgens gevangen werd genomen door de indianen? Nou, die zucht staat gelijk aan het gevoel dat je als lezer krijgt wanneer Rhine en Gabriel opnieuw omsloten worden door hekwerk.
Mede dankzij het gevangen zijn blijven de personages te lang op dezelfde plaats hangen. Overigens: Vrees speelt zich maar op vijf verschillende plekken af. Bij andere boeken - of zelfs bij het vorige deel van de serie – heeft de lezer er geen last van als het verhaal zich op weinige verschillende bestemmingen afspeelt, maar in dit boek is dat wel het geval. Het doet de spanning niet ten goede die je zo graag wilt vinden. Vrees is te langdradig en speelt zich af op te oninteressante plaatsen. Een bordeel… Het huis van een waarzegster… Pas op de op één na laatste plaats, in het weeshuis, komt je interesse die lang daarvoor zoekraakte terug. Misschien komt dit door het leven dat alle weeskinderen in de brouwerij brengen.
Ook niet geheel onbelangrijk is de titel van dit deel. Vrees. Tja, het feit dat de hoofdpersoon veel vrees heeft is wel terug te vinden in het verhaal. Hierdoor krijg je jammer genoeg de uitwerking die de boeken van onze Nederlandse Mel Wallis de Vries ook allemaal hebben. Haar boeken hebben namelijk ook allemaal dit soort titels en beginnen met dezelfde beginletter, waardoor ze niet van elkaar te onderscheiden zijn. Toch is de tegenstelling tot het eerste deel, Verwelken – ook dezelfde beginletter! -, groot. ‘Verwelken’ is daarentegen wel prachtig door het hele boek heen vervlochten en is vanuit meerdere perspectieven te benaderen.
Omdat een boel personen die in het verhaal rondlopen aan mankementen of pijnen lijden, is daar het engelenbloed als oplossing. Deze drug komt meermaals terug. Het is opvallend dat je als lezer problemen ondervindt van het gebruik van dit “medicijn”, want vaak gebruikt DeStefano een wazige, onduidelijke manier van vertellen. Waarschijnlijk wil ze het effect van de drug overbrengen via het papier, maar dit haalt het verhaal alleen maar naar beneden. Het is storend en het past absoluut niet bij de schrijfstijl van het eerste deel van de serie.
Gelukkig krijgen Rhine en Gabriel gezelschap van Dolly. Dolly is een vreemd, vervormd meisje dat niet praat. Het is jammer dat het niet duidelijk is hoe en wat Dolly nou precies is. Een belangrijke vraag bijvoorbeeld: Hoe oud is Dolly? De ene keer wordt ze weerspiegeld als afhankelijke baby en de andere keer klampt ze zich vast aan de rug van Gabriel, alsof ze sterk en slim genoeg is om zich stevig vast te houden. Bovendien breekt ze op een gegeven moment haar arm. Iemand wikkelt er een verbandje om en het onderwerp wordt weer aan de kant geschoven. Heeft niemand medelijden met de armbreuk? Heeft Dolly er geen last van? En hoe is het mogelijk dat ze zich aan Gabriel vastklampt met maar één arm die intact is? Het is een wonderbaarlijk kind…
Naarmate het verhaal zich vordert, wordt de schrijfwijze steeds vreemder en wordt het engelenbloedeffect steeds sterker. Desondanks is de spanningspiek te voorspelbaar. En goh, de allerlaatste zinnen van het allerlaatste hoofdstuk zijn al helemaal om van je stoel te vallen. De vraag is of dat positief is… Aan de ene kant wel, omdat je hierdoor toch nog een vonkje motivatie krijgt om met deel drie te beginnen. Maar die laatste zinnen zijn zó voor de hand liggend dat je met flink wat sarcasme zegt: ‘Wow, dat had zelfs ik kunnen bedenken…’ | 0neg
|
In short;
- very flat characters
- no real emotions
- no suspense
- no thriller | 0neg
|
Een roman waar veel in gebeurd, door de ogen van een kind gezien, maar waar de lezer weinig mee aan kan.Heel oppervlakkig geschreven verhaal. | 0neg
|
Toen ik in aanraking kwam met dit boek waren mijn verwachtingen groot. Of zoals het achterop het boek staat: " een geschiedenis die geen lezer onberoerd zal laten."
Dat is niet bewaarheid. Het is een mooi verhaal dat te fragmentarisch is opgeschreven. Er had veel meer uitgehaald kunnen worden en dan zou het boeiender zijn geweest. Vrij snel in het begin werd duidelijk waar het verhaal naar toe zou gaan waardoor de spanningsboog vlak was. De feiten zijn indrukwekkend maar hakken er niet in. Dat had anders gekund. Jammer, juist omdat ze ingrijpend zijn en meer zouden kunnen aanspreken, meer los hadden kunnen maken.
Kortom mijn verwachtingen waren hoog gespannen maar zijn niet uitgekomen. | 0neg
|
Kreeg het boek cadeau en wilde graag een boek van deze schrijfster lezen. Het thema is sympathiek. De immigrant die als huisschilder moet werken, overal opmerkelijke situaties aantreft en confidenties te horen krijgt. Mooi dat hij alleen goed wil doen en geen kwaad kent. Maar wat treft hij als vreemdeling zoal aan in dat stuk van België? Helaas veel steriotiepen. Nergens worden relaties geloofwaardig, bijvoorbeeld de liefde tussen Alphonse en Kat. Dat is misschien ook niet de bedoeling. We moeten iets van vervreemding voelen, dat we wonen in een versnipperde wereld, zonder verbanden en daardoor doelloos handelen. Oké, maar waarom dan zo clichématig? Een schrijfster die rust zoekt voor haar werk, een vrouw die zich laat verleiden door een werkman op de trap, het flauwe verhaal dat daarover geschreven wordt en de rol die dat verder speelt in het plot. De ouders van Kat zijn ook al zo erg. Natuurlijk bestaan zulke mensen, maar ik zag het aankomen en kon het op een gegeven moment niet meer waarderen. Alleen Alphonse blijft sympathiek, maar ik had geen gevoel bij het lot dat hem uiteindelijk gegund wordt. Voor mij is het een gemiste kans dat de thematiek niet beter is uitgewerkt. | 0neg
|
Het is weliswaar een dun boekje, maar leest lastig door het gebrek aan alinea's en de telegramstijl. De thematiek is interessant genoeg, maar het gebeuren blijft op afstand. Er zijn te veel personages, die allemaal beknopt worden beschreven. Mij sprak het maar matig aan. De stijl ergerde mij. | 0neg
|
Ik las De paardenfluisteraar alweer een tijdje geleden. Mijn aandacht was getrokkken door de tekst op de achterflap van het boek: 'De levens van alle betrokkenen zullen voor altijd veranderen.' Ik dacht hierbij meer aan een thriller, en de teleurstelling was dan ook groot toen het een roman, een van de ergste in zijn soort, bleek te zijn. In het verhaal krijgt Grace een ongeluk als ze met haar paard aan het rijden is, haar vriendin overleefd het ongeluk niet, en moet ze langzaam revalideren. Haar paard is na het ongeluk totaal onhandelbaar geworden, en hulp wordt overal gezocht. Zo komen Grace en haar moeder uiteindelijk terecht bij Tom, de paardenfluisteraar. Hierna speelt zich echter alleen nog maar een verhaal af tussen Grace haar moeder en Tom. Het verhaal was weinig verrassend, vond ik dan toch, hoe het tussen de moeder van Grace en Tom gaat lopen laat zich wel erg gemakkelijk raden, net als de meeste andere gebeurtenissen in het boek. Aan het einde zat er nog een kleine verrassing voor mij, maar dat was het dan ook wel weer. De schrijfstijl was niet storend maar nodigde mij ook niet uit om verder te blijven lezen. Jammer, want toen ik de achterkant las dacht ik dat het best een goed boek kon zijn. | 0neg
|
Ik heb dit boek moeten lezen voor school. Het sprak me niet echt aan. Alhoewel de flaptekst heel aantrekkelijk leek, was het verhaal dat niet. De spanning ontbrak. Alleen op het einde was er spanning, maar dan was ik al zo geërgerd, dat ik de spanning niet meer 'meemaakte'.
Hij heeft betere boeken. | 0neg
|
Ik heb al heel veel boeken van Loes den Hollander gelezen en ze
waren stuk voor stuk spannend. Vooral de boeken die ze in het begin
schreef ( o.a. Vrijdag en Broeinest) waren geweldig. Maar volgens
mij is ze het een beetje kwijt. De zinnen worden steeds korter in
de boeken, waardoor het te simpel leest. En bij dit boek Aangetast
vond ik helemaal geen spanning. Je wist in het begin al hoe het
zat. Ik hoopte nog op een verrassende twist, maar heb die helaas
niet gevonden. Erg teleurstellend! | 0neg
|
Ben dit boek gaan lezen nadat ik de enthousiaste rencensies over dit boek op deze site had gelezen. Helaas is het boek me wat tegengevallen. Natuurlijk was het verhaal spannend en de ontknoping verrassend, maar naar mijn gevoel werden er een aantal dingen niet opgehelderd. Ook had het plot wat meer uitgewerkt en zelfs schokkender kunnen worden. Al met al wel een leuk boek om te lezen, maar zeker géén topper! | 0neg
|
Ik had een beetje moeite met het einde. Ik wil meer weten en heb zoveel vragen maar ik krijg helaas geen antwoorden. | 0neg
|
Een mysterieus hunebed, Vincent van Gogh en predikant Johan Picardt komen in vier dimensies bij elkaar op de tijdlijn van de jonge archeoloog Danny. Hij raakt verstrikt in een complot met tentakels tot in het Vaticaan. Niets is wat het lijkt..
In De Huns volgen we afwisselend de belevenissen van de archeoloog Danny in het heden en een boerenvolk, de Trechterbekers, dat 5000 jaar geleden leefde.
Zowel Danny als de Trechterbekers raken in de ban van een mysterieus hunebed.
Danny komt in het bezit van de brieven van Vincent van Gogh en het boek van een predikant Johan Picardt, die allebei met dat hunebed te maken hadden.
Tijdens zijn zoektocht naar antwoorden en bewijzen wordt hij tegengewerkt.
Hij raakt verstrikt in een complot met tentakels tot aan het Vaticaan.
Op zich las het boek wel vlot. Makkelijke schrijfstijl met veel humor.
Soms was het teveel, daardoor ging het meer op een parodie lijken en ontbrak de echte spanning.
De gebeurtenissen op de universiteit en het politieonderzoek vond ik ongeloofwaardig.
Een echte thriller vond ik het ook niet.
De verhaallijnen zijn origineel, maar hadden nog wat beter uitgewerkt kunnen worden, met name het verhaal van de Trechterbekers, dat op het einde zelfs afgeraffeld werd.
Het boek heeft een open einde. Wellicht dat de auteur nog plannen heeft voor een vervolg.
Respect voor de auteur, die zeven jaar aan dit debuut heeft gewerkt, maar die ik aanraad om bij een volgend boek een goede redactie en kritische proeflezers te nemen.
De hoeveelheid taalfouten, inhoudelijke en historische fouten maken dat ik er helaas maar 2** voor kan geven. | 0neg
|
Kate Mosse is een talentvolle dame. Niet alleen presenteert ze bij de BBC radio- en televisieprogrammas, stond ze aan de wieg van het schrijversfestival Orange Prize for Fiction, maar haar grootste bekendheid heeft ze te danken aan Het verloren Labyrint en De vergeten tombe, twee absolute bestsellers. Beide boeken maken deel uit van de Languedoc Triology, spannende boeken tegen de achtergrond van archeologische opgravingen en de 800 jaar oude geschiedenis van de Katharen. Kate Mosse is een kenner van het onderwerp. Haar man schreef een wetenschappelijk boek over de Katharen. Bovendien bezitten beiden een huis in Carcasonne. De ideale uitvalsbasis voor research dus.
De wintergeest is een novelle op weg naar Citadel, het derde deel van de Languedoc Triology. In De wintergeest reist Frederick Watson door Zuid-Frankrijk. Al jaren wordt de jongeman achtervolgd door de dood van zijn oudere broer George. Frederick is inmiddels net zo oud als George toen deze op het slagveld van de Eerste Wereldoorlog het leven liet. Tijdens de reis door Frankrijk belandt Frederick in een sneeuwstorm en raakt zijn auto van de weg. Te voet weet hij het dorpje Nulle te bereiken. Daar is hij getuige van een bizar volksfeest. Een in het blauw geklede vrouw oefent op Frederick een enorme aantrekkingskracht uit. De volgende dag is de vrouw verdwenen en is Frederick weer alleen met het verdriet om zijn overleden broer.
Op de achterflap van De wintergeest staat een quote uit De Telegraaf waarin het woord thriller valt. Laat u niet misleiden. De wintergeest is geen thriller. Het is een novelle over een rouwproces waarin de Eerste Wereldoorlog en de geschiedenis van de Katharen op een handige wijze worden vervlochten. Mysterieus, maar niet spannend.
De wintergeest heeft literaire kwaliteiten. Niet alleen door de raamvertelling, maar ook door de sobere, trage stijl. Toch zijn er een paar zaken die afbreuk doen. Allereerst is er de symboliek die er veel te zwaar op ligt, alsof Kate Mosse bang is dat we haar betoog niet zouden kunnen volgen. Daarnaast zijn er nogal oubollige zwart-wit illustraties, die weliswaar passen bij de beschreven jaren twintig van de vorige eeuw, maar die de fantasie van de lezer behoorlijk in de weg zitten. Voor de rest is De wintergeest een stemmig boek waarin tijd wordt genomen voor een onderwerp waaraan we in deze tijd het liefst snel voorbijgaan: de dood en de verwerking daarvan. | 0neg
|
Dit boek was het eerste verhaal uit de Sir Baldwin serie, en meteen ook het debuut van de auteur. En dat was te merken. Ik vond het vrij amateurisch. Waarschijnlijk was het de bedoeling om de lezer op het verkeerde been te zetten door vermeende causale verbanden te creëren, maar daardoor werd de plot nogal warrig. Of was het gewoon bladvulling? De dialogen vond ik gekunsteld en soms te lang uitgesponnen, de karakters kwamen totaal niet over. Het had weinig om het lijf allemaal. Teleurstellend boek. | 0neg
|
Ik was aangenaam verrast toen ik te horen kreeg dat het "Boek der doden" een vervolg kreeg. Ik krijg bij het lezen van het "boek der zielen" al snel een wrang gevoel. Het vervolg kon me echt niet meeslepen zoals het eerste boek. Alles komt te mooi in de juiste plooi en er is weinig diepgang. Je merkt vanaf het begin waar het hele verhaal naartoe gaat en elke verrassing wordt ontnomen.
Conclusie : er zat veel meer in. | 0neg
|
Wanneer journaliste Chloe een oude camera koopt zit daarin nog een rolletje waar foto's opstaan. Chloe laat deze ontwikkelen en dan blijkt dat er wat bijzonders met deze foto's aan de hand is. Een reeks van vreemde gebeurtenissen is het gevolg.
Bij haar vriend Alex kan ze niet terecht. Alex is filosoof en er van overtuigd dat spraak de bodem voor alle leugens is. Reden waarom ze een relatie in stilte hebben. Alleen wanneer het strikt noodzakelijk is wordt er via post-it briefjes gecommuniceerd. Dit heeft de afgelopen 1,5 jaar prima gewerkt maar nu breekt het Chloe op. Chloe voelt zich niet veilig en weet niet wie ze nog kan vertrouwen.
Dit boek is me flink tegengevallen. Ik heb zelfs nog getwijfeld of ik het wel uit zou lezen. Het begin is saai en zeker niet spannend. Chloe is als personage ongeloofwaardig. Zeker de manier waarop ze met haar relaties omgaat en haar verdenkingen die haar relaties lijken te volgen. De karakters worden vrijwel niet uitgediept en worden saai en plat neergezet. Sommige karakters hadden niet in het boek gehoeven en zijn naar mijn idee overbodig. Het enige echte pluspunt aan dit boek is dat het uiteindelijke plot redelijk lang verborgen blijft hoewel ook dat een twijfelgevalletje is. Toen het betreffende karakter opgevoerd werd had ik er al een idee bij, want waarom wordt deze anders opgevoerd? Maar toen er meer overbodige karakters langskwamen begon ik toch weer te twijfelen. Daardoor toch nog een ster extra. | 0neg
|
Anne Goegebuur is een dertiger en haar relatie met Johan is abrupt beëindigd. Hierdoor verwaarloost ze zichzelf en krijgt ze een burn-out. Vervolgens wordt Anne ontslagen op haar werk en probeert ze haar leven weer op de rit te krijgen.
De band met haar moeder Lize is altijd stroef geweest, want Lize hanteerde strenge regels bij de opvoeding van Anne. Maar Lize komt steeds meer los en begint te vertellen over haar leven als alleenstaande moeder. De band tussen moeder en dochter wordt steeds beter en ze groeien meer naar elkaar toe.
Via een café leert Anne Rinus kennen. Als Rinus een mislukte date heeft gehad, zet dat Anne aan het denken. Zou het niet fijn zijn als er een veilig relatiebureau zou zijn. Anne en Lize starten een onderzoek in de datewereld. Vervolgens zetten ze het relatiebureau Zielsverwanten op. Dit is een groot succes.
Anne blijft worstelen met haar verleden en Lize gaat voor haar op zoek naar de vader van Anne. Haar vader John is snel gevonden en hij blijkt ook de vader van haar ex Johan te zijn.
Het is een fijn verhaal, maar het boek had bondiger geschreven kunnen worden. Het verhaal gaat soms uitgebreid in op de details. Hierdoor leest het wat traag en is het langdradig.
Alles draait in dit boek om de liefde. De personages zoeken liefde en het relatiebureau is ook bedoeld om de liefde te vinden. Daarnaast komt kunst ook uitgebreid aan de orde.
Sommige situaties zijn erg vergezocht en toevallig, dit doet wel af aan de geloofwaardigheid van het boek. Bijvoorbeeld dat Anne, de halfzus is van haar ex Johan en dat hun vader John moeiteloos zijn kinderen in zijn leven opneemt en de personages makkelijk van elkaars huis wisselen.
De personages van Anne en Lize zijn prima uitgewerkt, maar missen de nodige diepgang zodat ze een emotie opwekken bij de lezer.
Het einde is vreemd, ik had hier meer over willen weten maar het boek stopt abrupt.
De titel en cover passen perfect bij het verhaal. Op de cover staat een slotje met een hartje en daarbij de sleutel.
Helaas pakte dit boek mij niet, het verhaal was niet boeiend genoeg om door te willen blijven lezen. | 0neg
|
Niet het beste boek van deze schrijfster, het verhaal is mager en de personen naast de bekende worden mager uitgewerkt. Het einde zit goed in elkaar maar is niet verrassend. | 0neg
|
Een-sterren-reviews schrijf ik niet graag, maar nu moet ik het toch doen. Ik was erg benieuwd naar dit boek, vooral omdat het van iemand was die ook schreef op de schrijfcommunity website: Wattpad. Zelf schrijf ik daar ook, dus vond ik het super dat iemand was uitgegeven! Helaas viel het boek erg tegen.
Toen ik de achterflap las was ik al een beetje teleurgesteld. Het klonk als een gewoon YA boek, een soort van cliché dat al vaker was geschreven. Natuurlijk kan een cliché nog anders uit de verf komen, maar dit gebeurde helaas niet. Mijn mening is dat het boek zelf ook niet echt bijzonder was. In het boek gebeurt vrijwel niets, althans, dat gevoel had ik. Ook vond ik het personage Lucy erg wispelturig. Soms veranderde ze ineens van mening of wist ze ineens niet meer aan welke 'kant' ze stond. Dit is natuurlijk niet heel erg, maar 'het veranderen van mening' kwam zo snel achter elkaar dat het ongeloofwaardig werd. Deze 'character flaw' vond ik dus niet zo geloofwaardig, maar dat kan aan mij liggen. Het hele boek eigenlijk redelijk saai, en dat vond ik jammer. Ik had het gevoel alsof er weinig gebeurde dat écht spannend of belangrijk was. De eerste paar hoofdstukken moest ik echt vechten om erin te komen, en dat was geen pretje. Ik wil dat een boek mij helemaal onderdompelt, en dat ik me helemaal kan verliezen in het verhaal. Vooral de eerste twee hoofdstukken vond ik vreemd, omdat er eigenlijk niet echt iets 'groots' of spannends gebeurd. Tenminste, voor mij voelde dit zo. Bij dit boek had ik de hele tijd het gevoel dat alles heel erg vlak en onpersoonlijk was. De personages kwamen niet tot me. Ze bleven (voor mij althans) heel erg tweedimensionaal. Ook stonden er, voor een uitgegeven boek, nog een hoop fouten in. Zelfs hele erge fouten, zoals 'zitte' en 'behoefde aan'. (Dit is dan natuurlijk ook een fout van de editor). Ook waren er fouten met hoofdletters te vinden. Verder was de zinsstructuur en opbouw van het boek ook best vervelend. Het waren vaak actieve zinnen die altijd hetzelfde liepen. Er was niet veel variatie, waardoor het vaak moeizaam las.
Nu wil ik natuurlijk niet harteloos lijken, maar ik moet wel eerlijk zijn. Ik geef natuurlijk mijn complimenten aan de schrijfster omdat ze zó enorm jong is (15!) en nu al een boek heeft uitgegeven bij zo'n grote uitgeverij. Er was ook niets aan te merken op de schrijfstijl, behalve dat het een niet echt variërend en niet foutloos was, want het was wel gewoon goed geschreven.
Misschien zijn mensen het niet met mij eens, en misschien was dit boek ook gewoon niet voor mij. Hoe dan ook, lees het eerst zelf voordat je oordeelt :).
Ik geef het boek 'Dromen' daarom 1,5 sterren. | 0neg
|
Vorig jaar in oktober mocht ik Daughter of Light and Shadows geschreven door Anna McKerrow reviewen. Ik was toen behoorlijk onder de indruk over de modern hekserij die een prominente plek in het verhaal innam. Jammer genoeg wist het plot me niet echt te overtuigen. Ik vond de personages nogal vlak en er ontbrak echt diepgang. Maar ik was toch benieuwd of het tweede deel in de reeks me meer wist te bekoren.
Jammer genoeg moest ik al snel vaststellen dat Queen of Sea and Stars nog zwakker was dan Daughter of Light and Shadows. Niet geheel onverwacht werd ik weer helemaal verliefd op het moderne hekserij aspect van het boek. Deze keer werd er ook meer ingegaan op covens, groepsrituelen, maar ook aandacht besteed aan de solitaire heks. De groepsrituelen voelden heel realistisch aan en ik herkende mezelf op heel wat momenten in de coven dynamiek. Daarnaast kan ik het ook echt appreciëren dat modern heksen als mensen zoals jij en ik worden afgebeeld. He tis duidelijk dat Anna Mckerrow behoorlijk wat kennis van zaken aan boord legt wat betreft moderne hekserij. Dit stuk van het verhaal kon mij zonder twijfel echt geboeid houden.
Een van de grootste problemen met het boek was echter de snelheid. Het hele verhaal loopt de soep in wat betreft snelheid en verloop van het verhaal. Het duurt bij 65% van het boek alvorens er eigenlijk echt iets gebeurt. Dit is een fantasie verhaal met feeen, maar voor meer dan de helft van het verhaal lijkt dit een slecht geschreven hedendaagse roman. We volgen Faye en Rav terwijl ze een nieuw leven proberen op te bouwen in Londen. In het vorige boek was echt een grote fan van hun relatie. Ik moedigde hen echt aan en duimde voor een happy end. Maar jammer genoeg moet ik constateren dat de auteur er in geslaagd is om deze liefdevolle in enkele pagina’s om te vormen tot een giftige relatie. Ik wou echt in pure woede naar Faye schreeuwen dat ze niet constant moest zitten mekkeren over haar liefde voor Rav, terwijl ze hem in haar hoofd al meermaals bedrogen had. Ik kreeg echt een aversie van Rav en Faye. Ik weet niet of Anna McKerrow een overtuigend PTS verhaal wou schrijven, maar daar is ze niet in geslaagd. Jammer genoeg, want er zijn heel wat goede verhalen te vinden met deze verhaallijn. Denk maar aan The Falconer of zelfs ACOMAF.
Dus ja, het eerste deel van het boek was behoorlijk melodramatisch en pas werd enkel een beetje gered door de komst van Gabriel Black. Voor de rest was alles erg traag en soms ronduit slaapverwekkend. Wanneer de actie eindelijk zijn intreden maakt, reizen we terug naar het feeënrijk en ook daar wordt de bal qua snelheid volledig misgeslagen. De slak is nu verandert in een jachtluipaard en racet over de pagina’s als een wilde. De hoofdstukken worden op absurde plekken afgekapt en het verhaal lijkt op geen enkel moment volledig afgewerkt te zijn. En dat is ontzettend jammer, want net dit deel van het verhaal is de reden waarom mensen het boek willen lezen. Eindelijk is er actie, magie en feeën.
Maar laten we toch met een positieve noot eindigen. In mijn review van het vorige boek stelde ik dat de personages onderontwikkeld werden. Ik moet zeggen dat er in dit boek iets meer diepgang zit qua personages. Vooral tegen het einde aan wist Finn me te intrigeren.
Ik was best teleurgesteld in dit verhaal. Ik denk dat een betere focus op de feeën politiek en de op handen zijnde oorlog het boek ten goede was gekomen. In plaats van eindeloos romantisch gezwets. | 0neg
|
Al meteen op de eerste twee bladzijden van Barbiepoppen, buitenbeentjes en bloedzuigers ligt het er eigenlijk al te dik bovenop. Steehouwer wil aan de hand van het onderwerp stereotypen duidelijk iets overbrengen, al lijken zijn typerende personages niet te weten hoe ze zich horen te gedragen. Maartje is dan ook matig uit de verf gekomen, omdat het valt te betwijfelen dat een nerd zich als een volslagen labiel persoon gedraagt. De overige personages komen ook niet al te geloofwaardig over. Waarom wordt een juf die Facebookverslaafd is niet beter door de directeur in de gaten gehouden? Wat misschien grappig had horen zijn, is eigenlijk helemaal niet zo grappig. De auteur doet wel duidelijk zijn best als het om de schrijfstijl gaat, echter kan hij nog wel wat finetuning gebruiken wanneer hij bepaalde scenes probeert over te brengen. Daarnaast mist het op sommige momenten aan logica en had het concept wat meer diepgang kunnen gebruiken. Leuk idee dat alleen niet echt tot zijn recht gekomen is. Ondanks deze punten hopen we dat de schrijver zich in de toekomst verder weet te ontwikkelen. Een twee-en-een-halve-ster zit er nog wel in. | 0neg
|
Het boek is heel goed geschreven en zeer goed doordacht. Het ging in een richting die ik niet had kunnen voorspellen, althans niet in het begin. Ms. Slaughters schrijven is altijd op hoog niveau, maar soms zijn het de karakters waar ik het moeilijk mee heb.
Dit verhaal gaat voornamelijk over Andrea, de dochter, die het hedendaagse verhaal vertelt, en door Laura, de moeder, wat voornamelijk in het verleden speelt. Zo kom je langzaam tot een verhaal als we het heden en verleden samen voegen. Alles aan dit verhaal werkte prima voor mij behalve Andrea . Er was gewoon iets aan haar karakter of doen en laten…Zwak.. zielig…
Dit is dus niet mijn favoriete Karin Slaughter-boek, maar het is nog steeds de moeite waard om te lezen. Zoals ik al zei, mevrouw Slaughter heeft altijd goede en sterke personages, maar in dit verhaal pakte me dat niet. Ik kon Andrea of Laura niet genoeg respecteren om van ze te “houden” en zodoende levendig te maken. | 0neg
|
Ik ben gestopt met dit boek. Moest af en toe echt lachen, maar kon al het geweld niet meer waarderen. De schrijver Irving kan beter schrijven dan de schrijver Garp en dat Garp zijn verhalen in het boek staan maakte dat ik gestopt ben met lezen. | 0neg
|
Ik heb het boek gelezen en ik had enorm moeite om me erdoor te worstelen. De personages hebben totaal geen diepgang en maken niet de minste ontwikkeling door. Daarnaast had ik het gevoel dat de gimmick van het hele epos (de ongecensureerde scheldpartij die telkens terugkomt) gewoon maar schelden om het schelden was en geen enkele nuttige functie binnen het verhaal vertolkt. Helaas had de schrijver ook voorafgaand aan de leespoging geen goeie beurt gemaakt, door het schaamteloos overpromoten van zijn eigen boek. Hij houdt er ook een gigantisch snel schrijftempo op na (de snelheid waarmee zijn boeken verschijnen is enorm) en dat wordt ook weerspiegeld in de matige kwaliteit van de uiteindelijke uitgave. De rechtlijnige plot wordt her en der voorzien van uitlopers, waarvan je gevoel krijgt dat die zonder enige structuur of schrijfplan op het moment van neerpennen nog snel werden toegevoegd. Na het lezen had ik gevoel dat de auteur wel degelijk over kwaliteiten beschikt om een sterk verhaal naar voor te schuiven, maar dat hij deze hoegenaamd niet heeft aangewend toen hij zijn hersenspinsels neerpende. Een teleurstellende en ergernis-wekkende leeservaring. | 0neg
|
'Tijgers in de nacht' beschrijft het verhaal van de 75-jarige Ruth. Langzaamaan wordt duidelijk dat zij dementerende is. Plotseling verschijnt daar, als uit het niets, Frida. Zij neemt haar intrek bij Ruth en dringt steeds dieper in het leven van Ruth. Na verloop van tijd blijkt dat Frida andere plannen heeft. Ze is niet gekomen als zorgverlener, maar als indringer. Ruth haar vertrouwen in Frida gaat zo ver dat ze Frida inzage geeft in al haar bankzaken. Frida ontvreemdt een aanzienlijk bedrag en geeft dit op haar beurt aan George, haar gokverslaafde vriend. Uiteindelijk laat Frida Ruth eenzaam achter en verdwijnt in het niets.
Het verhaal kabbelt traag naar het einde. George gaat ervandoor en laat Frida alleen achter. | 0neg
|
Het Portaal. Emorwereld. Droomwereld. Ratiowereld. Blanco's. En nog een aantal vage termen. Dat is waar het in dit boek vooral om draait. Hoewel het een niet zo heel erg dik boek is, heb ik het nog geen twee hoofdstukken kunnen volhouden.
Voor mij was het begin al niet aansprekend en het kon me zeker niet boeien. Hoewel ik altijd wel bereid ben een boek tot het einde toe uit te lezen, is het met met De Fantasiejagers bij lange na niet gelukt. Die zelfkwelling wilde ik me besparen. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.