text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Een verwarrend boek waarbij ik de eerste driekwart probeerde te achterhalen wat ik nou aan het lezen was en het einde mij positief verraste. Deels was ik tijdens het lezen verward omdat je in het verhaal wordt gedropt zonder voorkennis van de personages. Hierdoor bleef ik zoeken naar een soort vastigheid. Kouplan is illegaal in Zweden, vastigheid is niet iets wat hij op dit moment kan bieden. Pernilla is haar dochter Julia kwijt maar kan ook vreemd uit de hoek komen, wederom niet echt een stabiel personage. Daarnaast is dit de eerste zaak van Kouplan die zichzelf als privédetective heeft ondergedompeld en lijkt hij geen idee te hebben hoe hij het aan moet pakken. Al moet ik eerlijk zeggen dat hij het aardig doet maar het komt nogal onlogisch over dat iemand die illegaal is en als de dood dat iemand hem ontdekt, als privédetective aan de slag gaat. Dus ook hier… Afijn, je snapt het. Verwarring alom.
De rest van de verwarring wordt veroorzaakt doordat het boek mij lange tijd niet heeft kunnen grijpen en dit aan het einde toch doet. Het verhaal van Pernilla en Julia wordt goed afgerond waardoor de verwarring over het verhaal zelf eindelijk een beetje wegtrekt. Hoewel Kouplan nog wat mysterieus blijft lees je uiteindelijk over hem nog wel een paar belangrijke dingen. Aangezien er nog meer delen over dit personage aankomen begrijp ik dat Lövestam niet alles nu al uit de doeken doet.
De schrijfstijl vond ik soms slordig omdat deze meestal vanuit de derde persoon is en soms ineens even in de eerste persoon vanuit Pernilla wordt geschreven. Ik hoop dat Kouplan in de volgende delen wat duidelijker neergezet wordt. Hij is namelijk wel een goed personage met wie je meeleeft en heeft zeker potentie. Dit vind ik sowieso wel een kracht van Lövestam. De personages worden mooi neergezet en dat zorgt ervoor dat je toch doorleest. Je wilt weten wat het verhaal van Pernilla is. Waarom gaat ze niet naar de politie, wat is er gebeurd met Julia? Lövestam is tevens niet bang om haar personages kwetsbaar te maken. Ieder huisje heeft zijn kruisje en dat blijkt maar weer in dit boek. Het kwetsbare maakt haar personages nog interessanter.
Het einde van dit boek is wel de redding van het verhaal geweest. Als er eerder wat meer dingen duidelijk waren geworden dan was het verhaal beter uit de verf gekomen en had ik het een hogere beoordeling gegeven. Het idee van Lövestam is namelijk wel heel goed. Nu hebben de personages mij door het verhaal gesleept. Gelukkig maar want het einde was het waard. Helaas kom ik voor nu niet verder dan 2,5 ster. | 0neg
|
Ai, hoe erg kun je het maken? Ik bedoel, de achterkant klonk echt super, de prints zijn echt mooi. Blossom Books staat bekend om goede boeken uit te brengen. Dus dit was echt een tegenvaller. Ik wist wel dat het niet een fantastisch boek was. De reviews van vrienden waren echt niet super. Maar ook ik ben het met ze eens. Ik ben ook blij dat ik hem heb geleend bij de bieb want het is niet het geld waard.
Wink, Poppy & Midnight, een held, een schurk, een geheim. Een goede samenvatting van een YA boek. Want bijna elk boek heeft wel een held, schurk en geheim. Het boek klinkt ook zo goed als je de achterkant leest. Maar dit is een heel bijzonder boek, heel bijzonder.
Het verhaal speelt zich af in een hele gekke omgeving. Niks voelt echt. Het voelt heel nep aan. Alles wat in het boek gebeurd is vreemd en ik kon het soms ook echt niet volgen. Het verhaal heeft wel iets, maar het is zo gek en verwarrend dat het moeilijk is om er doorheen te komen.
Je leest de hele tijd vanuit Wink, Poppy of Midnight. Je leert ze wel kennen, maar het is allemaal zo verwarrend. Hoe ze met elkaar om gaan. Het is allemaal zo tragisch. Ik zou niet een van hun willen zijn, of überhaupt iemand die in dat boek voorkomt. Het zijn allemaal gekke mensen.
Om door dit boek te komen moest ik mezelf echt dwingen om door te blijven lezen. Ik wilde het eigenlijk niet, maar ik moest van mezelf het boek uit lezen. Hoe verwarrend het ook was, ik bleef lezen. En met het resultaat dat ik het echt niks vond. Zeker het slechtste boek dat ik heb gelezen dit jaar (2017). Zou ik het nog een keer lezen? Nee, meestal lees ik boeken die ik minder leuk vind nog een keer voor een ander perspectief. Maar dit boek is echt mijn tijd niet waard.
De cover overigens vind ik echt wel geinig. Heel leuk om te zien. Zeker mooi alleen jammer dat de inhoud van het boek erg tegenvalt. Inhoudelijk was het gewoon zo verwarrend dat het boek ook niet leuk gemaakt kon worden. Hoe het beschreven wordt is het boek zeker leuk, maar hoe het geschreven is, is echt zonde. Het concept is zeker interessant om over te schrijven, maar het uitwerken hier is niet echt gelukt. Wink Poppy Midnight krijgt daarom, helaas maar 1.5 sterren afgerond naar 1 ster. | 0neg
|
Introductie behoeft hij niet. John Grisham, één van de beroemste schrijvers van de planeet. die zijn beroemdheid te danken heeft aan 5 a 6 opvolgende "legal-thrillers" uit de jaren 90. De jaren daarna schreef hij gestaag door en leverde ieder jaar minimaal één boek af, meestal in het zelfde genre met af en toe een uitstapje naar een roman.
Dit is zo'n uitstapje, in tegenstelling hoe het in Nederland in de markt wordt gezet (als thrillers en spanning). Het oordeel is een volbloed roman met heel af en toe een heel klein vleugje spanning of broeierige passages. het boek is opgedeeld in 3 delen, waarbij het tweede gedeelte zich afspeelt in de Filipijnen tijdens de tweede wereldoorlog. In Nederland een welhaast onbeschreven bladzijde en het interessantste gedeelte van het boek. Als roman is het oordeel best een geslaagd boek, maar door het verwachtingspatroon die gecreeerd wordt door het in de markt zetten van de uitgever in het Nederlands taalgebied kom je als thriller lezer bedrogen uit. het plot klopt aan alle kanten maar blinkt uit in gezapigheid, weinig snelheid, saaie stukken en gebrek aan spanning. het kabbelt voort en wordt niet gered door de enigzins verrassende ontknopping van 10 pagina's op het einde. Meer en meer kom ik tot de conclussie dat Grisham zijn hoogte punt al lang heeft gehad al kan hem met dit boek enige originaliteit niet worden ontzegd. | 0neg
|
Dit is mijn eerste kennismaking met de Kay Scarpetta reeks. Mijn verwachtingen waren hoog, aangezien Patricia Cornwell de best verkopende misdaadschrijfster is. Het verhaal echter, vond ik langdradig. We krijgen een uitgebreide kijk op het (miserabele) prive leven van Kay Scarpetta, die als karakter niet echt uit de verf komt.
De resp. moordenaar logt in in de centrale politie computer en, oh toeval, het nichtje van Kay werkt met deze computer! Het karakter van de moordenaar blijft mijns inziens ook wat 'plat'. Met andere woorden: laat maar zitten. | 0neg
|
Sta me toe dat ik dit een slecht boek vind. Ik kan zelfs het verhaal niet navertellen, zo warrig en onuitgediept was het allemaal.
Enkele vrouwen zijn in het verleden tot moord veroordeeld op hun babies. De vrouwen hielden altijd vol dat het om wiegedood ging. Dankzij de expertgetuige zijn ze allemaal in de gevangenis belandt. Na een zitting in hoger beroep en dankzij een organisatie die zich inzet voor mensen die onterecht in de gevangenis zitten, zijn ze bijna allemaal vrijgekomen.
Dan wordt een van die vrouwen vermoord. | 0neg
|
Een boek dat me eigenlijk niet zo heel goed kon boeien. Heb het wel uitgelezen, maar daar heb je ook alles mee gezegd eigenlijk. Vond het nogal langdradig allemaal. | 0neg
|
Door het meedoen aan de Hebban adventsactie kreeg ik dit boek in handen.
Het is een verzameling cartoons van Marec over gebeurtenissen in 2017.
Actueel maar soms ook typisch Belgisch en daardoor wat moeilijk te volgen.
Soms scherp, soms wat oubollig maar wel de vinger (pen) op de juiste plek weten te leggen.
Niet spannend, maar wel een aangename manier om het nieuwe jaar te starten. | 0neg
|
Het verhaal gaat over de dood van een jongeman in een tram. De man is ineens omgevallen en heeft een steekwond, niemand heeft de dader gezien. Aan de rechercheurs de zaak om deze misdaad op te lossen.
Het verhaal is geschreven in de lijn van de oude Baantjers, en doet dus ook zo aan. Steeds zijn dezelfde zaken in het verhaal aanwezig, waardoor het soms wat afgezaagd en herhalend aandoet. Het verhaal op zich is wel orgineel. Een leuk boek om eens te lezen als afwisseling, maar de hele serie achter elkaar lezen zou ik afraden, omdat het dan wel eens kan gaan vervelen. | 0neg
|
Recepten uit Canada van Frederique Chartrand is een schattig kookboekje met iets meer dan 30 eenvoudige recepten. De titel is misschien enigszins misleidend want de recepten komen slechts uit een gedeelte van Canada, namelijk Quebec.
Quebec is behalve een stad ook de naam van een provincie in het oosten van Canada, die kan terugkijken op een roerige geschiedenis. Het begon in het jaar 1534. Toen eiste de ontdekkingsreiziger Jacques Cartier namelijk het schiereiland Gaspésie op voor de Franse koning.
Na diverse uitbreidingen van het gebied, inname door de Britten en pogingen tot inname door Amerikaanse revolutionairen werd Quebec in 1867 opgenomen in de Canadese Confederatie en is het na nog meer roerige tijden in 2006 door het Canadese parlement uitgeroepen tot aparte natie waar Frans de officiële taal is.
De Britse, Franse en Amerikaanse invloeden hebben ook hun weerslag gehad op de regionale keuken van Quebec maar de basis van de recepten ligt toch bij een aantal typische Quebecaanse ingrediënten zoals blauwe bessen, cranberry's, gele spliterwten, ambachtelijk bier, varkensvlees en uiteraard ahornsiroop.
De Quebecanen gebruiken de siroop in zowel hartige als zoete gerechten. In de lente, als de dooi inzet, wordt het sap van de esdoorn afgetapt en gekookt om er siroop van te maken. En Frederique Chartrand geeft in Recepten uit Canada vele suggesties wat je met die siroop kunt doen.
De recepten, styling en fotografie zijn simpel haast 'boers' met een focus op stoer en lage buitentemperaturen waardoor je behoefte krijgt aan voedzaam en snel-klaar comfortfood, zodat je snel weer bij de open haard kunt gaan zitten. Maak bijvoorbeeld de Canadese versie van de oorspronkelijk Franse rillettes, muffins met cranberry’s, de Guédilles (hotdogs met krab) of blauwe bosbessentaart.
Sommige recepten zijn zelfs intrigerend zoals eieren en desembrood gepocheerd in ahornsiroop of de nationale snack 'poutine' patat gegratineerd met barbecuesaus en kaas.
Met de drukke feestdagen voor de boeg vormen bessen met een chocoladejasje een lekkernij waar je altijd wel tijd voor kunt vinden om te maken.
Ingrediënten
150 gram chocolade (wit, melk of puur)
125 gram diepgevroren blauwe bessen of bosbessen
Bereiding
Leg een vel bakpapier op een bakplaat. Haal de bessen uit de diepvries.
Smelt de chocolade (wit, melk of puur) au bain marie of in de magnetron. Prik 3 of 4 bessen op een vork en doop deze in de gesmolten chocolade. Leg de bessen op het bakpapier. Door het contrast van de koude bessen en de warme chocolade stolt de chocolade direct. Maak op deze manier alle chocoladebessen en leg ze voor het serveren een uur in de koelkast.
De bescheiden prijs van Recepten uit Canada maakt het een leuk cadeautje voor in de schoen of onder de boom. | 0neg
|
De Graces heeft ontzettend veel potentie. Een mysterieuze groep met een misschien nog wel mysterieuzere aantrekkingskracht. Een duister verleden van de hoofdpersoon met een onbekende gebeurtenis waar af en toe naar verwezen wordt, maar nooit echt uitleg over gegeven wordt. Daar bovenop wordt nog gespeculeerd over (zwarte) magie. Klinkt als een spannende Young Adult met een bovennatuurlijk tintje.
Wat we krijgen is echter een hoofdpersoon in de vorm van een tienermeisje genaamd River dat niet zo zeer bij de Graces wil horen, maar zich beter voelt dan hen. Dit wordt wel duidelijk tijdens het lezen van haar hersenspinsels. Van een volgzaam lammetje verandert River in iemand die de Graces als concurrenten begint te beschouwen. Ze ziet zichzelf niet alleen als een van de Graces, maar voelt zich ook de beste.
Met elk hoofdstuk dat je leest wordt River egoïstischer en wordt het steeds moeilijker om met haar mee te leven. Ik denk dan ook niet dat ik een vervolgdeel snel zal oppakken. | 0neg
|
Ik las Nicci French boeken altijd met veel plezier... vooral bezeten van mij vond ik echt geweldig... na een tijdje begon mij echter op tevallen dat de verhalen steeds vaker op elkaar leken... jonge neurotische vrouw in doodsangst... veel italiaans voedsel... een mysterieuze minnaar... Ook dit boek heeft dergelijke igredienten. Veel mensen smullen hiervan en in het begin was ik ook erg van de schrijfstijl van Nicci French gecharmeerd. Bij dit boek ging het me echter vervelen... nu eens wat anders zeg! Het einde was helemaal een anti-climax ! Het sloeg als een tang op een varken en was er overduidelijk even aangebreid. Echt jammer ! | 0neg
|
Het boek heeft een verrassend einde. Maar dit boek had de helft dunner kunnen zijn. Een te uitvoerig middenstuk. Waardoor het voor mij lastig was om door dit boek heen te komen. Ook zijn er teveel details over basisschoolleerlingen die seksuele spelletjes spelen. Dit had voor mij helemaal niet zo uitvoerig verteld hoeven worden. | 0neg
|
Kon er helemaal niet inkomen, het feit dat het geschreven wordt als briefvorm vond ik erg verwarrend, vond het ook geen pakkende schrijfstijl.
De laatste 50 bz heb ik razendsnel doorgebladerd, kon er gewoon niet meer inkomen en heb eigenlijk dus ook geen idee hoe het nu geeindigd is, wat mij betreft geen aanrader! | 0neg
|
Ik vond het allemaal net iets te overdreven, te onwaarschijnlijk.
En wat helemaal niets met de inhoud heeft te maken, maar wat me altijd vreselijk irriteert, is dat vreselijke dankwoord. Wat interesseert het de lezer dat de schrijfster haar man bedankt voor zijn geduld en voor de vele kopjes thee die hij haar heeft gebracht. En als toppunt: "En onze zonen, Charlie, Oscar, Jack en Jimmy - dank jullie wel voor de vrolijke chaos."
Schei eens uit, zeg! | 0neg
|
Net uitgelezen en weinig plezier aan beleefd. Op de flaptekst staat dat het hilarisch beeld geeft. Dan ben ik zeker mijn gevoel voor humor zeer recentelijk kwijtgeraakt! Het is een saai en nietszeggend boek. | 0neg
|
Deze auteur die toch overal goede recensies krijgt, heeft deze maal toch echt een ongeloofwaardig en zwak verhaal afgeleverd.
Het plot op zich dendert voort maar met zo veel rare wendingen dat het uiteindelijk een heel zwak plot is geworden.
De figuren die voorkomen in dit verhaal zijn allemaal knettergek loslopende moordenaars. Geen enkele diepgang te vinden bij de personages.
Gewoon zwak en niet aan te raden. | 0neg
|
Ash Henderson, een grompot van een rechercheur, zit achter de Birthday Boy aan. Dit is de naam die de media aan een moordenaar heeft gegeven die meisjes van bijna 13 jaar ontvoerd en de ouders elk jaar een gruwelijke foto stuurt met de "stand van zaken". Ash' dochter Rebecca is ook in handen van deze moordenaar gevallen, maar omdat hij zelf het onderzoek wil blijven leiden, houdt hij dit geheim voor de buitenwereld en is Rebecca dus al 5 jaar vermist...
Dit was mijn eerste boek van Stuart MacBride en ik zit zwaar in dubio. Een onspoorde rechercheur die flink van het padje afgeraakt is, is altijd leuk om te lezen, maar hier gaat het gewoon om pure corruptie. Mensen vermoorden en collega's die er een verhaal omheen verzinnen om er mee weg te komen.. Erg ongeloofwaardig. En een thriller hoort voor mij toch wel een dosis geloofwaardigheid te hebben, zeker als het om een detective gaat.
De manier van schrijven is okee, al heb ik er wel aan moeten wennen. Ash' partner in crime is Dokter McDonalds, een persoontje die goed omschreven wordt als Dokter Mafketel en die nogal zenuwachtig wordt in bijzijn van nieuwe mensen. Vooral op het begin van het boek is het veel onsamenhangend geratel, echt véél geratel. Gelukkig wordt dit allemaal wel wat afgezwakt door een dosis humor, maar toch was het voor mij iets teveel op de voorgrond aanwezig. Tel daarbij op dat gedachten en gesprekken door elkaar vliegen en dat er flink wat personages worden geïntroduceerd en je krijgt een best chaotisch verhaal.. Ook sloeg Stuart MacBride flink wat kleine zijweggetjes in, die er voor zorgden dat je echt je koppie er goed bij moest houden, omdat het anders niet te volgen was.
Het viel het me op dat er veel werd gescholden in het boek. Ik ben echt niet vies van grove taal, maar dit ging soms gewoon wat te ver. Ben wel erg benieuwd of dat zijn manier van schrijven is of dat dat alleen in dit boek zo is.
De spanning was mede door deze dingen op de eerste helft niet echt te proeven. Op een gegeven moment slaat het echter om en komt er een race tegen de klok en zat ik op het puntje van mijn stoel! De meerdere eindes had ik allemaal niet verwacht en omdat ze open zijn, ben ik erg benieuwd naar het vervolg van dit boek; De Poppenspeler. Ga er maar gelijk aan beginnen, haha.
Voor deze hou ik m even op 2,5*. Vind er teveel "maar" in zitten, ondanks dat het verhaal zelf wel heel interessant was en de spanningsopbouw ook goed was gedaan. | 0neg
|
Evergreens zijn het, ‘Der Panther’ en ‘Das Karussell’ uit de reeks zogeheten Dinggedichte, geschreven aan het begin van de 20e eeuw. In de serie Rainbow Essentials verscheen een selectie van Rilkes werk uit deze periode. Op de linkerpagina Rilke, rechts een Nederlandse versie van Peter Verstegen. Op die bewerkingen valt wel het een en ander af te dingen.
Rainer Maria Rilke (1888-1922) is bekend van de melancholische gedichten die hij op hogere leeftijd schreef. In de periode daarvoor woonde hij in Parijs en raakte hij bevriend met beeldhouwer Rodin (De denker). Deze leerde hem opnieuw kijken, aldus de overlevering. Rilke nam tijdelijk afscheid van de introspectie. Venetiaanse bruggen, alledaagse objecten, dieren, mythische personen en plattelandsscènes ving hij in bijna 400 gedichten, meer dan menig dichter in zijn hele leven produceert. Bijna 200 staan er in deze bundel.
‘De carrousel’ gaat over een draaimolen. De aandacht is op een impressionistische manier bij de beweging en de associaties die de houten dieren oproepen. Vertaler Verstegen ziet geen diepere laag in dit gedicht, hoewel vergelijkingen met de mallemolen van het leven (zoals een Nederlandse Songfestivalinzending het ooit verwoordde) voor de hand liggen. Alleen al bij deze hijgende opsomming is die metafoor bijna voelbaar:
Und das geht hin und eilt sich, das es endet
Zo gaat het steeds maar ijlings in de rondte
und kreist und dreht sich nur und hat kein Ziel.
En draait maar, wervelt, door geen doel gebonden.
Cursief de bewerking van Verstegen, waarin het drama (letterlijk zoiets als ‘tolt en draait maar rond en heeft geen doel’) wel erg ver weg is.
‘Der Panther’ zou zijn ontstaan omdat Rodin Rilke uitdaagde prozaïsche onderwerpen te kiezen zoals dieren in de dierentuin. De wanhoop van het gekooide dier spat ervan af. Je zou zó het hok openzetten...
Sein blick ist vom vorübergehen der Stabe
Zijn blik is van het langsgaan van de stangen
So Müde geworden, dass er nichts mehr hält
Zo moe geworden dat hij niets meer ziet.
Ihm ist, als ob es tausend Stäbe gäbe
Wel duizend stangen houden hem gevangen
und hinter tausend Stäbe keine Welt.
En meer dan duizend stangen is er niet.
Bij de Nederlandse bewerking valt meteen op waarom de aanpak van Verstegen tot kritiek leidde toen die destijds bij Van Oorschot verscheen. Niets is moeilijker dan gedichten vertalen, maar het overbrengen van de bedoelingen van de dichter zou toch voorop moeten staan. In het tweede deel van bovenstaande strofe verbuigt Verstegen Rilkes "het lijkt hem of er duizend stangen zijn" echter naar een regel die eindigt op 'gevangen'. Dat veroorzaakt een verwarrende interne rijm. Vervolgens wordt de wereld die de panter niet ziet door Verstegen weggemoffeld achter een vaag ‘meer’ dat weer knarst met het ‘is’ in ‘is er niet’. Rilkes intenties en ritme zomaar veranderen? Dichter en vertaler Huub Beurskens was het hier in een kritiek op Verstegens werk in De Revisor in 1979 niet mee eens: ‘hoofdzaak lijkt mij toch dat de teneur van het gedicht in het Nederlands wordt getransponeerd.’
Rilke is in staat van de meeste simpele objecten de kern in dichtvorm te beschrijven. Nog ontroerender wordt het, als hij de mens beschouwt. Daarom als toegift de beginstrofe van het wonderschone Die Irren (De geesteszieken ). Wat een inzicht, wat een compassie met de medemens. Cursief ditmaal niet de versie van Verstegen maar een vrije bewerking van de recensent. De lezer weet waarom.
Und sie Schweigen, weil die Scheidewände
En ze zwijgen, omdat de scheidingswanden
Weggenommen sind aus Ihrem Sinn
verwijderd zijn uit hun verstand.
Und die Stunden das man sie verstände,
En de tijden dat men hen begreep
heben an und gehen hin.
stijgen op en zweven weg. | 0neg
|
De eerste twee boeken van deze auteur heb ik met plezier gelezen en daarom wilde ik deze nieuwe ook graag lezen. Dat viel nogal tegen. Ik had tijdens het lezen steeds het gevoel dat de auteur tijdens het schrijven geen idee had hoe ze er een eind aan moest breien. Het verhaal gaat alle kanten uit, en meestal niet erg geloofwaardig vond ik. De uiteindelijke plot vind ik vergezocht. Ik vind het allemaal erg bedacht en niet geloofwaardig. De verhaallijn over de vier vriendinnen is goed beschreven, evenals de band tussen de hoofdpersoon en haar baby. Maar het is bedoeld als een thriller en spannend vond ik het niet. Al met al haalt dit boek het niet bij de eerste twee nmm. | 0neg
|
Langdradig heb moeite
Moeten doen om
Het uit te
Lezen | 0neg
|
Ik was op zoek naar een luchtig boek, daarom werd dit me aangeraden. Maar sorry vond het helemaal nix Jaa luchtig wel maar qua verhaal niet boeiend, niet overtuigend en de personages vond ik onduidelijk, ongeloofwaardig en daardoor oninteressant.
Geen woorden meer aan vuilmaken... | 0neg
|
Langdradig en stroperig boek, kwam er niet echt lekker doorheen.
Tegenvallend, ondanks dat het zo goed aangeschreven staat. | 0neg
|
Misschien is McDermid wel mijn favoriete schrijver, maar dit boek viel me wel erg tegen. De verhaallijnen lopen rommelig door elkaar en zijn niet allen zinvol. De intermezzo's zijn eerst verwarrend , maar later zijn ze wel te plaatsen en is het een aardige schrijfvondst. Natuurlijk schrijft Mcdermid niet slecht, maar het criminele gedoe om een gedicht komt wat overdreven en vergezocht op mij over. Het boek leest aardig weg, maar benadert nergens de spanning van een "Tony Hill" verhaal.
Hopelijk is de volgende weer wat beter! | 0neg
|
ik vind het een bouquet-achtig verhaal.
er zit echt geen spanning in het verhaal,alles heel toevallig en komt zeer goed terecht. | 0neg
|
Maestra, het boek over Judith die overdag carrière wenst te maken in de kunstwereld en 's nachts als Lauren werkt in een gentlemans club te London.
Het boek sleurt je mee in kunstzinnige maar ook erotische sfeer. Vlot geschreven maar weinig spanning ondanks de vele intriges, moorden, pornografische beschreven scenes,.... Voor mij een boek dat niet voldoet aan de verwachtingen die je op de omslag van het boek kan lezen. | 0neg
|
De Nederlandse vijftiger Gauke Andriesse heeft een master in de economie en werkt al een aantal jaren voor de ontwikkelingsorganisatie CORDAID, waar hij zich bezighoudt met het beheer van microkredieten die aan ondernemers in de derde wereld verstrekt werden en worden.
Never change a winning team, moet de auteur gedacht hebben nadat hij in 2011 voor De handen van Kalman Teller de Gouden Strop in ontvangst mocht nemen. Zo is Nu ik er niet meer ben niet alleen het vijfde deel in de reeks met privédetective Jager Havix, maar eveneens het tweede boek waarin de mysterieuze Kalman Teller een sleutelrol krijgt toebedeeld.
Jager Havix wordt door Kalman Teller gevraagd zijn Engelse vriend Daniel Tredgold op te sporen. Van deze gerenommeerde klimaatwetenschapper ontbreekt al een paar weken ieder spoor, terwijl hij op korte termijn verwacht wordt om een belangrijke lezing te geven in Washington D.C.
Als Jager Havix vaststelt dat een vrouw die hem wellicht naar de academicus zou kunnen leiden kort na hun eerste kennismaking op gewelddadige wijze om het leven kwam, kan hij niet anders dan besluiten dat hij niet de enige is die Daniel Tredgold zo snel mogelijk wil lokaliseren. De zoektocht ontaardt in een race tegen de klok en de grove middelen worden niet geschuwd
...
Gauke Andriesse hanteert een gezapig aandoende en zeer beschrijvende stijl om het verhaal te vertellen in de eerste persoon enkelvoud, vanuit het perspectief van het hoofdpersonage. Hierdoor ontstaat de perceptie dat het boek dichter aanleunt bij de romans dan bij de thrillers.
Dat mag ook blijken uit het feit dat de spanning door het verhaal heen maar een paar keer zindert en de auteur blijkbaar het merendeel van zijn energie aanwendde om een mooi verhaal op papier te zetten. Iets waarin hij trouwens met brio geslaagd is. Het mooiste gegeven is misschien wel dat de lezer de andere kant van Kalman Tellers gave mag aanschouwen, waardoor De handen van Kalman Teller en dit werk zich tot elkaar verhouden als yin tot yang: een echte twee-eenheid van tegengestelden.
Nu ik er niet meer ben wil een groots opgezette economische ecothriller zijn, maar er is meer nodig dan het hanteren van een ellenlange lijst van organisaties die zich de natuur- en milieuproblematiek aantrekken om dat te bereiken. Het feit dat het boek meer bedrijfsnamen telt dan personages is absoluut niet voldoende om te verhullen dat de plot maar een mager beestje is en dat Michael Crichtons Staat van angst nog altijd geldt als de maatstaf in dit subgenre.
Zij die konden genieten van De handen van Kalman Teller zullen ongetwijfeld ook veel plezier beleven aan Nu ik er niet meer ben. Maar dat enthousiasme zal wellicht niet gedeeld worden door de doorsnee liefhebber van het spannende boek, die toch wel een ingewikkeldere plot en een pak meer spanning verwacht. | 0neg
|
In 2016 kwam ik een stukje van de proloog van dit boek tegen op de blog van Kwante in Wonderland. Ik vond het een interessant stukje, ik had het idee dat het wel een spannend boek zou worden. Omdat dit boek het maandboek van de maand van mijn Goodreadsgroep werd en omdat de proloog ervoor heeft gezorgd dat ik het wilde lezen, heb ik het boek gekocht. In verschillende reacties las ik dat dit boek een beetje op Gossip Girl en op Pretty Little Liars lijkt. Ik ben dol op de serie Pretty Little Liars dus ik kreeg nog meer zin in dit boek.
Ik merkte gelijk dat dit een boek zou worden vol met echte meiden dingen. Vooral dat meiden soms erg naar tegen elkaar kunnen doen. Op zich had ik er niet veel moeite mee. Het zijn haast allemaal rijkeluis meiden, geen wonder dat er dan gezeur komt. Ik wil hiermee niet zeggen dat het in de werkelijkheid ook zo gaat maar in films en boeken kom je dit soort dingen vaak tegen. Toen ik verder in het boek kwam merkte ik dat ik een stuk minder zin kreeg in het boek. Ik begon mij af te vragen waardoor dat kwam. Kwam het door de personages, kwam het door de schrijfstijl of kwam het door de verhaallijn?
Het kwam zeker niet door de schrijfstijl. De schrijfstijl in dit boek leest vlot weg, en het probeert je echt een beeld van de wereld te geven. Ondanks dat ik de schrijfstijl fijn vond merkte ik wel dat ik het verhaal niet voor me zag. Het ging niet leven. Maar een boek heeft niet alleen een goede schrijfstijl nodig maar ook goede personages en een goede verhaallijn. Helaas ontbrak het hier aan alle twee. Sommige personages vond ik nog wel sympathiek maar ik had er geen connectie mee. Ik voelde wel dat ik soms medelijden had maar uiteindelijk begon het mij ook niet meer te interesseren. Sommige personages vond ik te egoïstisch en ik sloeg dan ook het liefste die hoofdstukken over, dat was iets wat ik niet wilde doen. Ik wilde alles meekrijgen ook al vond ik het niet zo leuk. Tijdens het lezen van een boek wil ik met de personages mee kunnen denken, soms wil ik mij ergeren aan personages maar niet de hele tijd. Ik wil begrijpen waarom personages bepaalde dingen doen en ik begreep dat in dit boek gewoon niet.
De verhaallijn vond ik vrij dun. Ik had vaak het gevoel dat ik naar een slechte soap zat te kijken. Een soap waarbij je niet weg kan zappen. De proloog in dit boek beloofde voor mij veel goeds, maar helaas bleef die gehele spanning die ik toen voelde weg. Soms sloeg ik een pagina al zuchtend open als ik wist bij welke verhaallijn ik nu weer aan kwam. Ik vind dat super jammer. Het einde vond ik dan wel weer vrij emotioneel en ik had ook niet zien aankomen. Ik vond het heel jammer dat juist dit personage het eerste boek niet heeft overleefd. Dit was een van de weinige personages waarmee ik mee kon leven.
Misschien ben ik wel iets te kritisch geweest. Ik weet dat dit boek het eerste boek van deze schrijfster is. En ik heb ook alle respect voor haar. Ze heeft een goede fantasie en dat laat ze hier ook wel in terug zien. Maar dit boek was gewoon niet mijn ding. Hier en daar zie ik wel wat mensen er in zien. En als je een serie als Gossip Girl leuk vindt dan vind je dit boek ook zeker leuk. Maar ik twijfel of ik de serie verder ga lezen. | 0neg
|
Normaal gezien ben ik een Aspe fan en lees zijn boek uit in 1 adem. Bij postscriptum had ik dat niet. Het verhaal was nogal langdradig en als je dan de ontknoping wist was het best wel vergezocht. Die spanning zat er zo niet in zoals ik bij Aspe gewend ben. Maar, van iemand die altijd super spannend schrijft wordt natuurlijk ook veel verwacht. Dus uitkijken naar het volgende boek dat beslist weer geniaal zal zijn... | 0neg
|
Wat de reden was weet ik niet, maar ik kwam er niet doorheen. Ik heb hem uitgelezen omdat ik heb boek had gekocht en hoopte dat het beter zal gaan, maar helaas.
Dit is gewoon niet mijn boek. Gelukkig zijn er veel mensen die het geweldig vonden. | 0neg
|
Een humoristisch boek maar zo onvoorstelbaar...
En toch zullen er moeders zijn die wel zo reageren .. en de dochter zal wel op haar lijken.
Voor degene die dit ook gaat lezen ... laat je maar verrassen... | 0neg
|
Ik ben verbijsterd over de slechte kwaliteit. Een volstrekt ongeloofwaardig verhaal, veel vervelende oudemannen humor, veel te lang. Ik vond het helemaal niks. | 0neg
|
Ik hou van inspecteursreeksen waarbij het privé-leven van de speurder een belangrijke verhaallijn is in het boek. Die persoonlijke voorkeur vind je terug in mijn topdrie voor 2004, met Izzo (Fabio Montale), Rankin (John Rebus) en Mankell (Kurt Wallander). Als Lindell (Cato Isaksen) ook een nieuw boek had in 2004, zou het dringen geweest zijn.
Met Tot in eeuwigheid leerde ik Edwardson kennen en ik vroeg me nieuwsgierig af of zijn inspecteur Erik Winter zich een plaatsje tussen mijn favorieten zou veroveren. Helaas luidt het antwoord nee. In geen enkel opzicht.
De evolutie van Winter & Co wordt in grove lijnen geschetst, maar er is geen sprake van uitwerking. In plaats van over spanning zou ik over trillinkjes willen spreken. Eentje tussen een verkracht meisje en haar vader. Eentje bij een meisje waarvan je aanvoelt dat ze het volgende slachtoffer wordt. Het meest bloedstollende moment is nog een privé-telefoontje van Winters collega. Dus spanning, sfeer, sterke karakters
het zit er allemaal wel in, maar eerder als opgewarmde prak dan als stevige kost. De prak van Edwardson is best verteerbaar. Alleen zitten er kleine, ergerlijk taaie stukjes in. Die hebben vaak te maken met Eriks gedachtengang. Op mij kwam die soms vreemd over, waardoor ik automatisch de zinnen begon te herlezen om dan te besluiten dat het eigenlijk baarlijke nonsens was. Zo ontmoet Winter de ouders van een negentienjarig vermoord meisje. Die mensen zijn ongeveer even oud als Winter, die zelf een dochtertje van anderhalf heeft. Winter denkt dan: Mensen kregen op hun tweeëntwintigste kinderen. Angelika was zon kind. Was het negentien jaar geleden zo vreemd om op je tweeëntwintigste een kind te krijgen? En merk je dat dan aan dat kind? Nee toch. Later lees ik dat Angelika een zwart geadopteerd kind is. Dat vind ik pas vreemd. Dat mensen op hun tweeëntwintigste al een adoptieprocedure achter de rug hebben. Maar daar rept Edwardson niet over. In de Moordgids van Jos van Cann zegt Edwardson dat hij mensen graag aan het denken zet. Is gelukt hoor. Eén keer. Voorlopig niet weer. | 0neg
|
Prototypes en hysterisch gedrag. Zowel Paula, Lolliepop als Ineke worden neergezet als vrouwen die alleen vanuit emotie kunnen reageren, met de meest onmogelijk indenkbare acties, die lijken zo uit een film of Gooische vrouwen weggeplukt (welke serie trouwens wel succesvol was).
Ik verwachte meer spanning en thriller maar de enige overeenkomst is dat er een pistool in voorkomt, en in een scene waarin ik alleen maar kon denken "wat een stomme trut..... sorry.
Wel lekker is dat het een kort verhaal is waarvan je, na het nodige nagemopper mijnerzijds, toch snel weer afscheid kan nemen.Kijk, dat ze toch iets in me los maakt en ik er zo nodig een mening over moet hebben, vind ik eigenlijk wel grappig. | 0neg
|
Ik vond dat ik dit boek maar eens moest lezen omdat het al enige tijd in de top 10 stond. Daarbij moest ik even over een drempel heenstappen omdat ik altijd een beetje moeite heb met een verhaal dat in de 'ik'-vorm geschreven is. Het was moeilijk om in het verhaal te komen. Het middelste deel kon wel mijn aandacht trekken maar het laatste deel was weer een stuk zwakker. Er bleven veel losse eindjes bestaan en soms werd een item dat veelbelovend aangekondigd werd, nooit meer vervolgd. Het was net alsof er alinea's weggevallen waren. Jammer, want het verhaal op zich had veel meer uitgediept kunnen worden. | 0neg
|
Dit boek gaat over het kleine, maar gerenommeerde bedrijf Standard Capital dat overnames en fusies regelt. Op een dag haalt de eigenaar Ernst Dellenge een belangrijke (te grote?) opdracht binnen. De medewerkers en vooral zijn assistent Matti moeten alle zeilen bijzetten om de opdracht te kunnen afmaken.
Ik vind dat in dit boek teveel aandacht wordt besteed aan de wereld van overnames, aandelen en fusies en te weinig aan de personages. Dit is jammer omdat hierdoor het boek niet uit de verf komt. Je wordt met allerlei details bestookt die er niet toe doen en je zit je ondertussen af te vragen wat de hoofdpersonen bezielt om zo'n stresserig leven te leiden met en een baan te nemen waar je alles voor op moet geven en weinig voor terug kijgt.
Als Charles den Tex iets meer tijd in zijn personages had gestoken waardoor je ze beter zou begrijpen zou het in ieder geval een boeiender boek zijn geworden. Ook het plot is weinig verrassend en er wordt ook niet goed naartoe gewerkt. Wat de spanning betreft zeg ik dit: Als je de bouwfraude spannend vond, lees dan dit boek. Als je de bouwfraude niet spannend vond, lees dan een ander boek. | 0neg
|
verweer en verlakkerij,Ook in dit deel met opnieuw de hoofdpersoon Salai - de pleegzoon van Leonardo Da Vinci - probeert het schrijversechtpaar Rita Monaldi & Francesco Sorti een historisch thema van allerlei soorten ruis te ontdoen. De ontdekking van Amerika door Columbus heeft nogal wat bizarre theorieën opgeleverd. De auteurs proberen een aantal mythen en complotten via de avonturen van deze Giangiacomo Caprotti (Salai) in deze schelmenroman tegen het licht te houden.
De vrouwenveroveraar, oplichter, leugenaar en dief Salai gaat in opdracht van zijn meester en pleegvader in 1508 van Florence naar Rome, om daar een origineel boek over Kosmografie te kopen, waarin een zeldzame kaart van het pas ontdekte Amerika staat afgebeeld. Volgens onze schelm wil Leonardo een nieuwe wereldkaart tekenen en ermee opscheppen. Salai heeft de intentie om zoveel mogelijk winst aan deze reis over te houden. Hij stuit op een complot en probeert ook regelmatig aan zijn seksuele gerief te komen. Wegens o.a. een moord word hij gearresteerd en in de kerker geworpen. De onderzoeksrechter verlangt van hem, dat hij zich schriftelijk tegen de aanklachten verweert en deze eis wordt zo nu en dan door enige foltering versterkt. De sympathieke schelm probeert zijn rol in de gebeurtenissen steeds zo positief mogelijk te schilderen, maar hij wordt uiteindelijk toch gedwongen om bij zijn vierde versie het hele verhaal uit de doeken te doen.
Het hele boek bestaat uit deze 4 zogenaamde memories, en aangezien de schrijver ervan door zijn pleegvader naar eigen zeggen niet als een geletterd mens is opgeleid, zijn ook de schrijffouten expres zichtbaar en wordt alles in luchtige spreektaal weergegeven.
Omdat de auteurs deze keer terecht - weinig vertrouwen hebben in de vorm, waarin ze hun ontmythologisering gieten, gebruiken ze regelmatig voetnoten. Aan het einde van deze literaire thriller (daar gaan we weer) volgen zelfs zes bladzijden, waarin ze hun hele onderbouwde betoog maar nu in normale taal aan de lezer openbaren.
De vier verweerschriften (memories) van Salai betekenen voor de argeloze lezer ook nog, dat men eigenlijk vier keer achter elkaar min of meer dezelfde gebeurtenissen moet doorworstelen. Erg boeiend werkt deze weergave van zijn avonturen dan niet meer. Binnen deze verhaalstructuur mag men ook nog eens genieten van de voorspelbare seksuele belevenissen van deze ongeveer dertigjarige puber en gemankeerde vader. Tip voor het auteursechtpaar: dump deze sluwe schelm in een volgende uitgave en zorg voor een echt spannend plot. | 0neg
|
Ja, het boek is vlot geschreven, dat doe ik haar niet na. Maar daar houdt mijn waardering wel op. Heb na veel doorbladeren (E-book)het einde niet meer gehaald. Jammer. | 0neg
|
Vond er niet zo veel spannends aan. Eentonig, voorspelbaar...weet er niet meer over te melden. ☹ | 0neg
|
Simon is een tienjarige, terminale jongen die op zijn verjaardag een erg vreemd cadeau krijgt. Hij ondergaat een regressiesessie. Als hij weer bijkomt, is hij ervan overtuigd dat hij in een vorig leven een moordenaar was en kan zelfs de vindplaats van enkele lijken noemen. Advocaat Robert Stern komt in contact met Simon en ontdekt dat er inderdaad lijken liggen op de vindplaatsen die hij noemt. De zaak wordt nog vreemder als Stern een dvd ontvangt waarop beelden van zijn zoontje staan die jaren geleden twee dagen na de geboorte is overleden.
Fitzek heeft voor een beginnend auteur hoge ogen gegooid met De therapie en met De gijzeling en mijn verwachtingen waren dan ook hoog gespannen wat betreft zijn derde boek. Helaas valt De wreker op behoorlijk wat fronten tegen. Het heeft er alle schijn van dat Fitzek alles wilde opofferen om het effectbejag te kunnen behouden. Net zoals in De therapie gebeuren er in De wreker allerlei ogenschijnlijk onverklaarbare zaken, die pas in het laatste gedeelte een uitleg krijgen. Alleen is er in het geval van De wreker geen bevredigende uitleg. De plot, zoals Fitzek in het laatste gedeelte bij monde van één van de personages al toegeeft, heeft een groot toeval nodig. Verder komen er een paar plotwendingen voor die zo gekunsteld zijn dat ze ergernis oproepen in plaats van een gevoel van dat-ik-dat-als-lezer-niet-doorhad.
Het is ook jammer dat Fitzek in De wreker een ander beeld van regressie geeft, dan degenen zullen hebben die met dit fenomeen bekend zijn. Bij regressie is geen sprake van hypnose. Degene die een regressie ondergaat is zich nog volledig bewust van alles wat er gebeurt. In dat kader geeft Fitzek geen acceptabele verklaring voor de herinneringen die Simon heeft na de regressie en ook niet voor de toekomstvoorspellingen die hij na afloop kan doen.
Na zijn voorgaande twee boeken was De wreker om deze redenen een teleurstelling voor mij. Degenen die klakkeloos alles aannemen, zullen genieten van een spannend verhaal, maar de kritische lezer zal zich ergeren aan een aantal details. Maar het weerhoudt me niet om me te gaan verheugen op de twee titels die Fitzek nog op stapel heeft staan. | 0neg
|
Gordon is een naam die bij elke Nederlander een belletje doet rinkelen. Het is een naam die verschillende reacties opwekt. Daar is hij zichzelf ook erg goed van bewust. Met dit boek probeert hij de lezers een inkijk te geven in zijn leven. Waarom Gordon is wie hij is en waarom er verteld wordt wat er verteld wordt. Nu rest enkel de vraag of hij geslaagd is in de achterliggende opzet: zichzelf in een beter licht plaatsen en iets terugwinnen van zijn populariteit. Want in elke porie van dit boek is te voelen dat net dát de grootste wens is van Cornelis Willem Heuckeroth.
Marcel Langedijk (1972) is journalist voor verschillende magazines. Daarnaast schrijft hij ook boeken. Vooral het boek over de euthanasie van zijn broer Mark, Gelukkig hebben we de foto’s nog, kreeg veel reactie.
Cornelis Willem Heuckeroth (1968) is de echte naam van de man die heel Nederland als Gordon kent. Hij is geboren in een wijk in Amsterdam-Noord en hij komt uit een groot gezin. Eind jaren tachtig probeert hij als zanger door te breken en gaandeweg krijgt hij steeds meer succes. In 2016 stopt hij met zijn zangcarrière, maar hij blijft actief als presentator.
Toen Langedijk tien jaar geleden Gordon interviewde, kreeg hij een heel ander beeld van hem dan het idee dat hij had van hem uit de media. Hij vond hem vriendelijk en openhartig. Acht jaar later volgde weer een interview en toen besloten Langedijk en Gordon samen dat het misschien wel tijd was voor een biografie. Langedijk ontmoette Gordon daarna twintig keer in de loop van een jaar en in die ontmoetingen vertelde Gordon over zijn leven.
Als je een boek leest, wil je niet dat het een worsteling is. Dat is een feit. Combineer daarmee het andere feit dat dit een biografie is over een erg bekende Nederlander, wat waarschijnlijk minder ‘echte’ lezers aantrekt, maar eerder mensen die meer willen weten over de persoon Gordon, dan krijg je als auteur de taak mee om je schrijfstijl zo leesbaar mogelijk te maken. Dat is zeker gelukt, maar of dat kwalitatief dan een goede zaak is, daar valt nog over te discussiëren.
Het geheel is neergeschreven als een monoloog, met af en toe een toelichting van de auteur om het een of ander in een bepaalde context te plaatsen. Wat Langedijk erg goed gedaan heeft, is de toon van Gordon weergeven. Zinnen zijn neergepend zoals Gordon ze heeft uitgesproken, of die indruk krijg je als lezer in ieder geval. Op die manier krijg je een goed beeld van de hoofdpersoon, maar dat beeld is net waar het schoentje wringt. Gordon wijst erg vaak met de vinger naar andere mensen. Langs de andere kant geeft hij ook zaken toe die hij zelf niet zo handig heeft aangepakt. Toch probeert hij het altijd te koppelen aan onrecht dat hem in de eerste plaats is aangedaan. Dat kan natuurlijk en het is zijn goed recht om de verhalen te vertellen zoals hij ze beleefd heeft, maar als lezer hou je er met momenten een twijfelachtig gevoel aan over. Is dit de waarheid?
Er is ruimte voor zelfspot, gelukkig, maar er is ook veel impulsieve emotie te voelen. Gordon beschrijft vaak dat hij erg boos was of moest huilen. Dat werkt gedurende een korte periode of enkele malen binnen een boek, maar het is soms erg enerverend om het een heel boek lang op bijna elke pagina tegen te komen. Als lezer wil je eigenlijk nóg een laag dieper. Niet de rellen, niet het geroddel, niet de klappen, maar de man daar áchter. Bij het dichtslaan van Gordon, biografie van een entertainer heb je niet het idee dat je over die man meer weet. Ondanks het feit dat er veel emotionele, persoonlijke verhalen worden gedeeld, voelt het erg oppervlakkig aan.
Gordon is een bundeling van verhalen over het turbulente leven van de man. De feesten, de relaties en zijn familie worden belicht op de manier waarop hij het ziet. Of dat de waarheid is, kan je als lezer moeilijk ontdekken. De reacties op het boek waren heftig en betrokkenen ontkennen de verhalen zoals die neergezet zijn. De waarheid ligt waarschijnlijk ergens in het midden. Als lezer heb je vooral de hoop dat Gordon zelf de waarheid kent en erkent. | 0neg
|
Ik was erg benieuwd naar dit boek van Thijs Rőmer. Het viel me erg tegen. Erg plat geschreven. Had er meer van verwacht. | 0neg
|
Het tie wrap mysterie, een eerste deel uit een "thriller"-serie... Harry Smith, advocaat op het platteland, ontmoet een maffia-baas. Smith krijgt van die man een koffertje geld in zijn handen geduwd. De brave man zijn wereld zal voortaan nooit meer dezelfde zijn! Een aantal tie wrap moorden volgt, met Smith als hoofdverdachte.
Dit boek van Fons Burger is volgens mijn persoonlijke mening niet echt een thriller, maar ook geen roman. Ik mis, buiten het zwak thriller-niveau, vooral diepgang in het verhaal en had graag wat meer typering van de belangrijkste personages gezien.
De plot wordt dan "snel-snel" op het einde op je bord gegooid; smakelijk eten! Ik ben echter op mijn honger blijven zitten.... Het boek was voor mij een leuk no-nonsense tussendoortje. Ik zal meer dan waarschijnlijk deel 2 van SMITH! aan me voorbij laten gaan. | 0neg
|
Dat is het leuke van een leesclub op Hebban. Je schrijft je in voor een boek dat je interessant lijkt. Dat gebeurde ook met “Vergeet de meisjes”, een roman geschreven door Alma Mathijsen. En dan komt er zomaar onverwacht een prachtverhaal tevoorschijn.
Het verhaal vangt aan bij het begin. Dat doen alle verhalen, zou je zeggen, maar nu is het echt zo. Het begint met een ander boek, vele jaren geleden. En een journalist krijgt de kans om de boel uit te pluizen. Want niets is wat het lijkt. Deze journalist, ene Flind, heeft in beginsel een hekel aan de schrijfster van het boek Antidote, Iris Kouwenaar. Maar dan krijgt hij opdracht van zijn Amerikaanse baas, om Iris te interviewen. Een moeilijke opdracht, want Iris is ziek en wordt door haar vriendin als een leeuwin bewaakt: niemand komt met Iris in contact. Maar dan komt hij via slinkse wegen toch bij haar in de buurt, en wel in haar kledingkast.
Er gebeuren allemaal onwaarschijnlijke dingen, maar het komt er op neer dat Flind wel met Iris in contact komt en haar uiteindelijk redt van de ondergang.
Zo hoopvol als het boek begon, zo vol treurnis van saaiheid is het einde. Er worden ellenlange retirades opgeschreven, waarvan minstens de helft achterwege had kunnen blijven. Heel jammer, het had een mooie vertelling kunnen worden. | 0neg
|
'Quiz' is de meest recente film van de filmproducent en scenarist Dick Maas. De prent loopt momenteel in de Nederlandse bioscopen. Het gelijknamige boek, Quiz, is het spreekwoordelijke leesvoer dat gebaseerd werd op de film.
Het verhaal van Quiz begint bij de laatste uitzending van het spannende spelprogramma "Klaar voor onder water" van de sterpresentator Leo Vandermolen. Na afloop van de show zal Leo een sabbatical nemen in Toscane, samen met zijn vrouw Sandra en zijn dochter Monica. Het plan is om zijn avond als afscheidnemend presentator te eindigen met een etentje met zijn gezin in het Italiaanse restaurant La Bella Vita. De avond draait echter anders uit dan Leo verwacht had. Op weg naar het restaurant worden zijn vrouw en dochter gekidnapt. En in La Bella Vita raakt Leo gedwongen in de ban van een eigenaardige man, die hem en zijn familie bedreigt. De man onderwerpt Leo aan zijn eigen quiz. Hoe langer Leo over de vragen doet, hoe minder tijd zijn familie heeft om het er levend vanaf te brengen. Zal de politie op tijd kunnen ingrijpen? Zal Leo zijn dierbare gezin nog terugzien?
Quiz is de vanzelfsprekende titel en eyecatcher van het boek. Het verwijst naar het spelprogramma dat het hoofdpersonage Leo Vandermolen presenteert en tegelijkertijd naar de kwelling die hij moet ondergaan om zijn familie weer te zien. Bovendien is de opbouw van het boek, wellicht doordat het de structuur van de film volgt, erg rechtlijnig. Het boek begint met Leo's laatste avond als presentator. Daarna komt hij vrij snel in het restaurant terecht. Daar volgt een spannende en lange quiz, geleid door de man die Sandra en Monica gijzelt, maar tegelijk ook Leo gevangen houdt in zijn eigen angst en onzekerheid.
Aangezien Quiz tot stand kwam naar aanleiding van een filmscenario wordt minder aandacht besteed aan de achtergrond van de hoofdfiguren dan in de meeste thrillers. Onvermijdelijk worden de karakters van de personages minder sterk in de diepte uitgewerkt. Wel worden in de situatie in La Bella Vita de minder fraaie kanten uit het verleden van Leo en Sandra opgerakeld. Het sabbatjaar was bedoeld om hun huwelijk te redden. In de loop van het boek wordt duidelijk dat een gebeurtenis uit het verleden van Leo de aanleiding is van zijn huidige penibele toestand. De opbouw naar het einde van het verhaal is tegelijk de aanloop naar het hoogtepunt, namelijk de explosie van de situatie op het einde van Leo's beproeving. Het taalgebruik in Quiz is eenvoudig. Het boek leest bijgevolg erg gemakkelijk. Leuke extra's zijn de screenshots op de cover en in het boek.
Een boek dat al in de winkelrekken ligt terwijl de film nog in de bioscopen draait is natuurlijk een mooie promotie. Zoals eerder werd aangehaald mist het boek diepgang. De evidente reden hiervoor is het ontstaan van Quiz uit een filmscenario. | 0neg
|
Ik ben er in begonnen en het begint mooi maar ik word er niet door omvergeblazen. Daarom dat ik het niet uit lees. Je moet houden van romans en omdat ik meer van de trillers en fantasie verhalen ben is dit niet mijn stijl. | 0neg
|
Van een debuutboek dat in Spanje De Da Vinci Code van de eerste plaats in de bestsellerslijsten verdrong, mag je heel wat verwachten. Zeker als dat boek ook nog eens aan tien landen is verkocht, veel goede kritieken krijgt en op het witte doek verschijnt. Niets is echter minder waar. Het lezen van Het Sindone complot was één grote teleurstelling.
In Het Sindone complot strijden twee broederschappen om de heilige lijkwade van Jezus. Het conflict tussen de twee organisaties vindt zijn oorsprong in een ver verleden in de tijd na de kruisiging van Christus en heeft in het heden nog steeds grote consequenties. Dat blijkt wel als een paar duistere lieden brand stichten in de Dom van Turijn in een poging om de lijkwade te stelen. Een van hen komt bij de brand om het leven en bij nader onderzoek van het lichaam blijkt de man geen tong te hebben. De politie legt gelijk een koppeling met een zaak van jaren gelden waarbij een man zonder tong is opgepakt. Deze man zit inmiddels al een aantal jaar in een Turijnse gevangenis en weigert elke vorm van communicatie. Als ultieme poging om de waarheid te achterhalen, besluit de politie de stomme eerder dan gepland in vrijheid te stellen, in de hoop dat hij hen leidt naar de kopstukken van een organisatie die over lijken gaat.
Dan Brown doet het met de Vrijmetselaars en Opus Dei, Julia Navarro spant de Tempeliers voor haar karretje in de race om een spannende bestseller. Wat mij betreft heeft ze dik van Brown verloren. Het Sindone complot is langdradig en weinig spannend. Navarro werkt met twee verhaallijnen. De eerste speelt zich af in de tegenwoordige tijd in Turijn, de tweede handelt in het verre verleden in de tijd na de kruisiging van Christus. Met name deze historische verhaallijn is weinig verheffend en grotendeels ronduit saai. Het haalt de vaart uit het boek en geeft niet de extra dimensie en verdieping aan het verhaal die Navarro waarschijnlijk voor ogen heeft gehad.
Het verhaal in het heden lijkt in het begin veel goed te maken. De start is spannend en veelbelovend. Helaas weet Navarro dat gegeven niet vast te houden. Ook dit gedeelte van het boek zakt behoorlijk in en sleept zich uiteindelijk voort naar een teleurstellende ontknoping. De karakters die een hoofdrol vervullen in het boek zijn niet krachtig genoeg om het verhaal nog naar een hoger plan te trekken. Al met al is Navarro er niet in geslaagd bij mij meer emoties los te maken dan teleurstelling. Twee sterren voor een verhaal dat zoveel meer potentie had. Navarro heeft echt iets laten liggen. | 0neg
|
Niet echt denderend. Voor mij moet een kort verhaal snel tot de kern komen en een krachtige klap achterlaten, maar deze verhaaltjes meanderen krachteloos door tijd en ruimte. Ergens past dat wel weer bij de thematiek van mensen die kwijt zijn wie zij nog zijn in een nieuwe wereld. Ben ook niet weg van hoe zij racisme en het koloniale verleden steeds expliciet moet maken. Belangrijke materie maar snel afgezaagd | 0neg
|
Een boek bedoeld als politieroman?
Voor mij een vervelend boek met personages die slecht uit de verf komen.
De schrijfstijl is redelijk, maar hier en daar worden woorden gebruikt die absoluut niet in het verhaal passen.
Na deel een heb ik het boek aan de kant gelegd.
Voor mij is een boek van dit schrijversduo niet voor herhaling vatbaar. | 0neg
|
De schrijver is vooral druk met zichzelf en die successen moeten dan vooral gedeeld worden. Het gaat voor een groot gedeelte over hem als bejubeld schrijver (dat valt ook nog wel mee denk ik), over zijn Carriere als universitair docent en zijn hardloop en triatlon passie. Ik herken zijn barrières op het hardloopvlak en ook ik ben aan het trainen voor mijn eerste triatlon en dat is grappig om te lezen. Ik mis een clue en een oplossing. Ik ben benieuwd naar wat hij met zijn verhaal wilde bereiken. | 0neg
|
John Erik Ajvide Lindqvist is geboren op 2 december 1968 te Blackeberge. Hij is een Zweedse schrijver die vooral het meest bekend is door zijn romans en korte verhalen met horror thema. In 2004 kwam zijn eerste boek uit. Naast boeken schrijven schrijft hij ook scripten voor Zweedse series. Hemelstrand werd juni 2015 gepubliceerd. Het boek is te koop als paperback voor €21,95 en als e-book voor €10,99. Het heeft 430 pagina's.
Het verhaal gaat over vier stellen die op een morgen wakker worden in hun caravan. Het lijkt een ochtend als ervoor. En toch is er iets veranderd. Al snel realiseren ze zich dat ze op de camping zijn waar ze de avond ervoor zijn gaan slapen. En toch ziet het er anders uit. Het gras is verzorgd. Groen, fris, kort gemaaid. Maar er is iets mee. En waarom staan alleen deze vier caravans er? Waarom alleen deze tien mensen? Acht volwassenen en twee kinderen. Een kat en een hond. Wat doen ze precies op dit eindeloze grasveld, onder een strakblauwe hemel? Waar is de zon? Waarom is er geen bereik met de rest van de wereld te krijgen? Wat is dit voor niemandsland? Dit is hoe Hemelstrand begint. En misschien ook wel waar het eindigt...
De omslagfoto is mysterieus. Als ik dan de achterkant lees ben ik erg benieuwd naar dit boek. Helaas kwam ik er heel moeilijk doorheen. Ik heb de regel dat ik het boek uit lees, want het boek kan nog veranderen en de auteur heeft toch zijn best gedaan. Er zijn maar 2 boeken die ik echt niet heb uitgelezen. Op sommige momenten vond ik het wel weer goed en daarna zakte het weer in. Het einde was wel spannend. Ik geef het maar 2 sterren. | 0neg
|
Dit is niet het eerste maar wel het laatste boek dat ik van Nicci French gelezen heb, en hier gaat het ook bij blijven. Hoe zeer ik ook mijn best doe om te genieten van hun boeken; ze gaan me steeds meer tegen staan. Pretenties zijn alleen leuk als ze waargemaakt worden, wat hier wederom niet gelukt is.
De hoofdpersoon in dit boek is een hulpeloze vrouw die doet alsof ze sterk is maar ondertussen konkelt, draait en hysterische huilbuien heeft. Ze werkt zichzelf in de nesten maar neemt vervolgens geen enkele verantwoordelijkheid om zaken zelfstandig op orde te stellen. Gezond verstand wordt niet gebruikt maar emoties worden tot in den treure beschreven. De personages zijn vlak en oninteressant. Het enige positieve aan dit boek vond ik de sprongen die gemaakt worden in de tijdslijn.
Wat er literair gevonden wordt aan de thrillers van French is me in de loop der tijd een steeds groter raadsel geworden; ze lezen weg als een romannetje en dit boek is hier zeker geen uitzondering op. | 0neg
|
Ook deze vijftiger is niet onder de indruk van dit boek.
Het staat vol ideeën over filosofie, literatuur, het leven en mannen, maar daarmee heb je nog geen goed verhaal.
Ik heb dit boek gelezen ter kennismaking met Palmen, om nu haar nieuwste boek Jij zegt het, te gaan lezen.
Ben benieuwd of ik daar wat positiever over kan zijn. | 0neg
|
Na het lezen van de autobiografie van Malcolm X bekeerde de Amerikaanse auteur Michael Muhammad Knight zich op zijn vijftiende tot de islam. Nu schrijft hij zijn proefschrift in Islamstudies. Zijn roman Taqwacore uit 2003 is in Nederlandse vertaling in 2016 weer zeer actueel, maar vooral ook erg langdradig.
De fictieve subcultuur Taqwacore, vernoemd naar het Arabische taqwa (godvrezendheid), is van mening dat punk en de islam prima met elkaar door één deur kunnen. In een huis in Buffalo, New York, woont een groep jonge moslimpunks die de islam allemaal naar hun eigen idee invullen. Het vrijdagmiddaggebed loopt zonder moeite over in een avond vol hardcore punk.
Geloofsovertuiging
Voor lezers die weinig van de islam weten is Taqwacore zeker interessant. Knight laat een groep jongeren zien die hun geloof een plek proberen te geven in de westerse samenleving, in Amerika in dit geval. Zijn personages hebben ieder op hun eigen manier kritiek op hiërarchische structuren binnen islamitische stromingen; in het huis wonen zowel mannen als vrouwen, wordt alcohol gedronken en is alles wat Allah verboden heeft ineens een optie.
Leuke insteek dus, maar helaas gebeurt er verder niks. De bewoners van het huis praten veel met elkaar, vooral over wat het inhoudt een goede moslim te zijn, maar de gesprekken zijn veel van hetzelfde en geven het boek een langdradig karakter: ‘Jehangir bereikte de staat van dronkenschap waarin hij nergens anders over kon praten dan Allah, zijn tragische tekortschieten als moemin en de belofte dat de Amerikaanse islam binnen een jaar of twintig zou opbloeien tot iets dat wereldwijd nergens anders mogelijk was.’ De ene keer in het boek dat er wel iets gebeurt wordt dat in vijf pagina’s afgeraffeld aan het eind, waardoor je alleen maar nog gefrustreerder achterblijft.
Arabisch
Ook frustrerend voor de lezer die het Arabisch niet machtig is, of niet genoeg van de islam kent om de standaardzinnetjes zo uit de mouw te schudden, is het gebruik van het Arabisch. De personages spreken elkaar in het Arabisch aan en de termen voor gebeden zijn ook behouden. Achterin is wel een verklarende woordenlijst opgenomen, maar na elke twee zinnen doorbladeren is toch echt te veel van het goede.
[Deze recensie verscheen eerder (2016) op CLEEFT] | 0neg
|
Als ik de recensie lees van crimezone ga ik twijfelen aan de waarde van hun oordeel.
Wat een matig boek zeg en dan het boek durven te vergelijken met de da vinci code. Het niveau is bij lange na niet zo goed.
Het boek heeft veel rare zinnen die moeilijk te lezen zijn en soms nergens op slaan. Dus het boek is niet goed vertaald waarschijnlijk.
Het kan ook zijn dat het kwam doordat ik regelmatig wegzakte door door de saaie stukken die erin zaten.
Ineens is er een sex scene van een pagina of 3 in verwerkt wat ook niet in het boek past.
Het begin beloofd veel met een snel, spannend en spectaculair begin om snel te vervallen in een voorspelbaar verhaal met ongeloofwaardige karakters die de meest rare en domme dingen doen (wat niets met het gegeven thriller te maken heeft)
Het plot is zo voorspelbaar en niet origineel.
Er zijn ideeën gejat uit allerlei boeken en films lijkt het soms.
Ik heb het boek uitgelezen omdat het soms weer goed en snel te lezen was maar als ik een advies mag geven zou ik dit boek niet nemen. Er zijn zoveel betere boeken. Zeker gezien de belofte die gedaan wordt. | 0neg
|
vooral omdat Byrnes het geloofwaardiger kan brengen dan zijn spitsbroeder Rollins.,Michael Byrnes is een schrijver die zich duidelijk amuseert. Als geslaagd zakenman beschouwt hij schrijven als een hobby, waar hij weliswaar veel tijd in steekt. De Genesis Erfenis is zijn derde boek, na Het Volmaakte Relikwie (2007) en Heilig Bloed (2009). Hij werkt 700 dagen aan een boek, voornamelijk door het vele onderzoek dat hij zich oplegt. Titel en stijl doen meteen denken aan de Grote Roerganger Dan Brown, hoewel mij bij de cover toch eerder de naam van James Rollins te binnen schoot. Oef, denk ik dan, daar gaan we weer: onvindbare schatten, mysterieuze wezens en goddelijke interventies. Een strijd tussen Goed en Kwaad met Normen en Waarden die liefst allemaal met een hoofdletter worden geschreven.
De Genesis Erfenis beschrijft de ondergang van een superieure beschaving in Mesopotamië, bijna 4000 jaar voor Christus. Aan de basis van die tabula rasa zou de Godin Lilith liggen, die behalve haar geheim ook een hele beschaving in haar graf trok.
Nu jaagt een groep Amerikaanse militairen op een bende terroristen, waaronder de fel gezochte staatsvijand nummer één. Door toeval ontdekken zij, na een bombardement, de ingang van het graf van Lilith. Nietsvermoedend doorkruisen de militairen, onder leiding van Jason Yeager, hiermee de plannen van de excentrieke predikant Randall Stokes uit Las Vegas. Stokes heeft een verleden als marinier, kent het geheim van die grot en blijft via Kolonel Crawford op de hoogte van de acties van Yeager. Terwijl Yeager de grot in wil om die terroristen in te rekenen, doen Stokes en Crawford al het mogelijke om dat te verhinderen. Zij streven hele andere doelen na
De Genesis Erfenis leest vlot, vooral omdat Byrnes het geloofwaardiger kan brengen dan zijn spitsbroeder Rollins. Het Goddelijke wordt benaderd via een pragmatische wereld, niet andersom. Byrnes grijpt echter wel vaak naar toeval om het verhaal te laten lopen, maar zoals zo vaak legt de snelheid van de actie een sluier over het logische denken. Maar als je het boek uit hebt, blijft het gevoel bestaan dat het beter kon. Het feit dat Byrnes, net zoals in zijn vorige romans, een keten van protagonisten aanvoert, die elk een stuk verantwoordelijkheid dragen, heeft daar zeker mee te maken. Naar mijn smaak is dit een stijlfiguur die het minder goed doet in een actieroman, waar de lezer toch vooral behoefte heeft aan een betrouwbare gids, al dan niet met een drankprobleem. Een ander probleem is dat je weinig over de motivatie voor de snode plannen van Stokes en Crawford hoort. Als laatste punt vind ik dat het verhaal iets te veel huiswerk moet torsen, hoewel ik er me rekenschap van geef dat dit juist het element is dat de fans op prijs stellen. | 0neg
|
Maanden voor de effectieve publicatiedatum zat ik reeds op hete kolen om The Hazelwood te lezen. De korte inhoud beloofd een donker, mysterieus sprookje. Helemaal mijn ding. De cover van het boek is ook prachtig en spreekt echt tot de verbeelding. En toch.... bleek The Hazelwood een grote teleurstelling voor mij.
Grotendeels ligt het probleem waarschijnlijk bij mezelf. The Hazelwood richt zich op een specifiek type lezer, diegene die van dromerige, metaforische verhalen houden. Denk maar aan Alice through the looking glass(waar het trouwens bizar veel van weg heeft tot mijn grote ergernis.), maar ook de boeken van Angela Carter. Mijn ding is het in elke geval niet echt.
Ik hoopte in The Hazelwood echt een sprookje te vinden, maar om eerlijk te zijn komen er bizar weinig sprookjes aanbod in het verhaal. Pas de laatste 30% begint echt rond de sprookjes te draaien, waar ik zo naar verlangde. En voor mij is dat een gemiste kans. Want de sprookjes zijn echt duister, donker en soms behoorlijk bloederig. Perfect dus, maar je krijgt er als lezer veel te weinig van te zien. Ik bleef echt op mijn sprookjeshonger zitten. Ik heb ondertussen vernomen dat Melissa Albert een effectief boek gaat schrijven over de sprookjes. Een echte versie van Tales from the Hinterland, maar eigenlijk had ik gehoopt deze sprookjes in The Hazelwood terug te vinden.
Weinig sprookjes dus... wel heel veel mysterieus gedoe waar kop nog staart aan te krijgen is. Maar he, dat is toch niet erg? Dat hoort namelijk zo in sprookjes. Een veel gehoord excuus in dit boek. Telkens de personages een onbegrijpelijke keuze krijgen of 'het lot' hen stuurt vanuit het niets, wordt het argument 'oh maar dat hoort zo in sprookjes bovengehaald.'
De eerste 70% van het boek was voor mij echt een worsteling om doorheen te komen. De personages voelde allemaal heel erg aan als kartonnen figuren, waar ik als lezer totaal geen band mee kon krijgen en die op zijn zachts gezegd wandelende clichés waren. Ellery Finch is de filosofische, beetje vreemde, geeky jongen met zwaar beladen quotes. (In dit geval zelf getatoeëerd op zijn arm. Alice is het meisje dat de weg kwijt is en haar lot als een echt zwaard van damocles boven haar hoofd voelt hangen. Alles draait rond de reis naar The Hazelwood en alle mysteries daarrond, maar deze konden me amper blijven boeien.
Voor mij sloeg The Hazelwood de bal compleet mis.... maar ik denk dat dit boek een klassiek geval van You love it or you hate it is. Er is zeker een publiek voor dit soort boeken te vinden. Maar ik blijft toch liever bij mensen die het donkere sprookje voor mij meer tot leven brengen, zoals Naomi Novik of Katherine Arden. | 0neg
|
Ik heb geprobeerd om het boek uit te lezen. Ik ben niet iemand die heel snel een boek halverwege het te hebben gelezen terzijde schuift, maar bij deze heb ik het telkens weer geprobeerd om mijn interesse op te vijzelen. Uiteindelijk is het mij dan niet gelukt. Het is niet mijn boek.
Ik vond het een warrig verhaal. Het kon mijn interesse niet vasthouden. | 0neg
|
Geen prettig te lezen boek. Hele korte zinnetjes en daar komt nog bij dat het voor mij teveel fantasie is. Ik hou echt wel van jeugdboeken, maar deze valt gewoon tegen. Niet mijn smaak ! Geef mij de jeugdboeken maar van Mel Wallis de Vries en Carry Slee. | 0neg
|
Met veel tamtam is deze nieuwe - zogenaamd literaire - thriller aangekondigd. Nederland wordt de laatste jaren doodgegooid met thrillers die dit stempel meekrijgen.
Doof viel me erg tegen. Het is geen moment spannend, terwijl een thriller dit wel behoort te zijn. De stijl is bedroevend, het einde uiterst onwaarschijnlijk, en last but not least: het boek zit vol hinderlijke spel- en typefouten (wijds, eigenaresse, ledemaat als enkelvoud, etc. etc.)
Nee, voor mij liever een steengoede Esther Verhoef of René Appel! | 0neg
|
Een Brits tovergenootschap wil de Engelse magie nieuw leven inblazen. Geen van allen kan eigenlijk écht toveren. Toch blijkt er nog één niet-praktiserende tovenaar in Engeland te zijn, mr. Norrell, die ze van lieverlede kunnen overtuigen om de toverkunst weer te beoefenen. Enige tijd later neemt hij Jonathan Strange onder zijn hoede als leerling. Door een verschillende opvatting over het al of niet restaureren van de oude (duistere) magie worden beide tovenaars elkaars rivalen. Uiteindelijk blijken beide heren elkaar nodig te hebben om uit de betovering te geraken, waar ze beiden het slachtoffer van worden.
Waarom er uitgerekend 942 (!) bladzijden nodig zijn om dit zeer eenvoudige plot te vertellen, blijft een raadsel. Het boek is bovendien op geen enkel moment spannend, bevat weinig of geen actiescènes en blijft van elke (serieuze) romantiek verstoken... Ook de veelvuldige voetnoten werken storend en komen de op zich al hortende leesbaarheid zeker niet ten goede. Waarom dit boek in de Britse (en aanvankelijk ook Vlaamse) pers de hemel ingeprezen werd, blijft dus een al even groot mysterie!
Een weinig betoverend boek om zo snel mogelijk te vergeten. | 0neg
|
Die boek is het tweede deel in de serie over zombieflik Rafaël Styx. In vergelijking met het vorige boek zijn er geen nieuwe invalshoeken over dat gegeven. Er worden wel nieuwe vragen opgeroepen, maar of die in het derde en laatste deel worden beantwoord is nog maar de, euh, vraag.
Hoewel het verhaal direct na het vorige zou moeten spelen (de weduwe is nog steeds vers, de zoon is nog even oud), is er veel veranderd. Styx bevindt zich om onduidelijke redenen in Wenen en Delacroix, die nog niet zo lang in Oostende werkte, is plots overgestapt naar de politie in Ieper. Daarmee staan de personages klaar op het schaakspel van de Groote Oorlog waarmee de schrijver wil spelen.
Delacroix krijgt te maken met een aanslag in een museum in Ieper. Daarvoor wil hij in contact komen met ene Lisa Zadl, die de aanslag heeft overleefd en er tussenuit is geknepen voordat ze ondervraagd kan worden. Om haar te vinden reist hij naar Wenen om Styx om hulp te vragen, waar hij echter verwikkeld raakt in het nationalisme van Balkan-staten, als nazaten van Gavril Princip. Het hoe en waarom van deze plot is erg onduidelijk. Het opvallendste is dat die hele aanslag geen rol meer lijkt te spelen, er wordt niet naar daders gezocht. Ondanks veel actie wil het maar niet spannend worden.
Styx kan nog steeds tijdreizen. Hij brengt daarom veel tijd door in 1914, in een sanatorium, waar hij op slag verliefd wordt op een patiënte. In het heden komt hij haar ook tegen, zodat hij als zombie niet meer alleen is. Hij maakt ook kennis met de belangrijkste denkers en kunstenaars uit Wenen, wat ontzettend diepzinnig geleuter oplevert wat niet weet te boeien.Het lijkt op de punten dat de schrijver wil laten zien hoe goed hij zijn huiswerk heeft gedaan.
Bovendien zijn er talloze referenties aan de mythologische rivier Styx, alsof de schrijver niet weet of de lezer de hints wel doorheeft. Het wordt drammerig.
Er komt een conflict in het spel als Styx niet weet of zijn hersenen nog wel werken. Hij weet dus niet wat werkelijkheid is en wat niet. In dat spel laat de schrijver een aantal steken vallen, die gewoon fouten zijn of in het volgende deel opgelost moeten worden. Het gaat dan vooral over dat Styx iemand volgt naar een bepaalde verborgen (verdoken op zijn Vlaams) plaats, en dat later de plaats wel blijkt te bestaan, maar degene die gevolgd werd niet.
Of de hersenen van Styx de reden zijn dat de Europese geografie op zijn kop wordt gezet, blijft op die manier ook onduidelijk. Omdat de verteller regelmatig zichzelf laat horen (vooral met het woordje "euh" om een slechte woordgrap aan te kondigen) zou je verwachten dat hier toch enige zekerheid over kon zijn. Ik heb het dan over vanuit Wenen met de trein naar het oosten reizen om naar Zwitserland te gaan, om vanuit Wenen via Praag naar het zuidelijke Belgrado te reizen, en zo nog enkele missers in samenhang met de route van de Oriënt Express in 1914.
Een volgend conflict is dat Styx' vrouw Isabelle denkt dat haar man nog in leven is. Daar wil ze bewijs van zien en ook wil ze Styx' tijdreishorloge terug. Uiteindelijk maakt noch Isabelle, noch Styx zich echt druk om dat horloge en deze verhaallijn dooft dan ook als een nachtkaars.
Het gegeven van de stigmata waarnaar het boek is genoemd, komt niet bepaald uit de verf. Styx moet en zal de Verlosser zijn, maar die lijn in het verhaal past niet goed bij de rest ervan.
Uiteindelijk zijn er teveel ideeën en (sub)plots in dit boek gekomen, helaas is niet een ervan goed uitgewerkt. Als thriller is het niet spannend, als horror is het niet angstaanjagend, als literair werk is het te weinig eigenzinnig. | 0neg
|
of raakt de schrijver een beetje uitgeput in het verzinnen van nieuwe, spannende belevenissen, avonturen of verhaallijnen.,Eric Van Lustbader, geboren in 1946 in New York, is een auteur van thriller-, spionage- en fantasyromans. Hij schreef vele internationale bestsellers en zijn boeken zijn in meer dan 20 talen vertaald.
Na de dood van Robert Ludlum in 2001 werkte (o.a.) Eric Van Lustbader verder aan zijn boeken. Op verzoek van de vele fans van Ludlum én van zijn erven schreef Eric Van Lustbader een nieuw verhaal rond Jason Bourne en wel Het Bourne testament. Daarna volgden nog Het Bourne verraad, De Bourne sanctie, De Bourne misleiding en nu De Bourne missie.
In De Bourne missie heeft Jason Bourne nog steeds last van zijn geheugenverlies. Hij heeft een ring in zijn bezit die zeer gewild blijkt te zijn. Jason weet alleen niet meer van wie hij deze ring gekregen heeft en waarom. Tevens is een aantal personen op zoek naar een laptop die Jason ook in zijn bezit heeft gehad. Maar aan wie heeft hij deze laptop gegeven? Klaarblijkelijk leiden deze ring én laptop naar een grote schat.
Tijdens zijn jacht naar meer informatie begint echter, héél langzaam maar zeker, een aantal puzzelstukjes op zijn plaats te vallen.
In De Bourne missie treffen we weer een aantal oude bekenden aan. We krijgen de geijkte achtervolgingen en uitschakelingen en dit alles, samen met het ietwat magere en weinig vernieuwende verhaal, maakt De Bourne missie niet zo ingenieus als de andere Bourne verhalen. Wellicht raken we als lezer ietwat verzadigd, of raakt de schrijver een beetje uitgeput in het verzinnen van nieuwe, spannende belevenissen, avonturen of verhaallijnen. Dit Bourne boek is mijns inziens in ieder geval niet meer zo sprankelend als de eerste boeken in deze serie.
Typisch is dat Jason nog steeds leidt aan geheugenverlies, maar aan het einde van het verhaal weet hij zich opeens weer alles te herinneren: hij gaat de laptop ophalen bij iemand aan wie hij deze in verzekerde bewaring heeft gegeven en weet ook weer hoe hij de personen, die in deze laptop geïnteresseerd waren, om de tuin heeft geleid. Ook alles wat met de ring te maken heeft, weet hij zich opeens weer te herinneren. Nogal ongeloofwaardig.
Nee, De Bourne missie kan mij helaas niet overtuigen; ik ben zelfs ietwat teleurgesteld. Wellicht verwachtte ik te veel omdat de eerdere boeken in de Bourne cyclus van formaat zijn. | 0neg
|
Het boek wordt geschreven vanuit verschillende personages. Zo lees je vanuit het perspectief van Paul, zo weer vanuit Berber, dan weer vanuit het perspectief van Kim om vervolgens weer het verhaal van John van Hulst te lezen. Dit is niet altijd even duidelijk.
Het taalgebruik is eenvoudig en voor jongeren geschreven evenals de schrijfstijl. Al leest het boek niet echt lekker weg.
De spanning van het boek loopt snel op, maar houd je nooit lang vast. Op ten duur wordt het zelfs een beetje saai. De echte spanning is aan het einde van het boek, wat in twee hoofdstukken snel beschreven wordt. Dit is wel jammer, want hierdoor lijkt het boek afgeraffeld. Het boek heeft een open einde met als slotzin ‘Iemand leunde tegen de boom’. Waardoor je uiteindelijk niet weet of het probleem nou opgelost is of niet. Dit komt het boek niet echt ten goede. | 0neg
|
In de eerste plaats hartelijk dank aan Crimezone voor de gratis epub-versie.
Ondanks dat ik het boek achter elkaar heb uitgelezen omdat het spannend is heb toch een enkele opmerking.
Ik vind het soms vervelend worden als ze steeds weer terugkomt met dezelfde achtergrond van Samson.
Te veel herhaling. Bovendien moet Charlotte zich wat meer verdiepen in het werkelijke recherchewerk.
In de werkelijkheid, zeker ook in Engeland, zijn er bij moorden en we spreken over meer dan een moord een groot team aan het werk. Nu lijkt dit erg amateuristisch.
Mevrouw Link is een prima romanschrijfster die een verhaal spannend kan scrijven maar voor crimes moet ze nog wel wat leren. Vandaar mijn toch wel lage waardering.
Ab | 0neg
|
Dit genre lees ik nooit. Dit korte verhaal vond ik grappig. Leesbaar geschreven en je blijft nieuwsgierig. Hoewel ik me niet helemaal kan voorstellen dat ik hier meer van ga lezen, is dit ‘niemendalletje’ een leuk intermezzo. | 0neg
|
Dit boek stelde zwaar teleur. Zodra het uit was, wilde ik het lezen. Wie herinnert zich niet Monty Python, Life of Brian, The Holy Grail en andere onsterfelijke creaties?
Het begint veelbelovend: Eric beschrijft hoe hij toevallig geboren is op zijn geboortedag en zelfs niet ver van z'n moeder! Zo'n paragraaf zet de toon en schept verwachtingen - maar helaas!
Al snel verzand het verhaal in noemen van namen van bekende persoonlijkheden, die Eric leert kennen op zijn weg naar succes. George Harrison en de Beatles, alle Stones, Marty Feldman, Steve Martin, praktisch alle bekende komieken, de hoofdrolspelers van Star Wars, de Queen, Prins Charles, blah blah blah blah - Story doet het volgens mij beter. En dan de (werk)vakanties op Jamaica, St John, Mustique, Monaco, etc etc etc etc ... Het gaat oeverloos vervelen. Ik werd er kotsmisselijk van.
Chronologisch wordt het levensverhaal ook niet verteld. Meer het chaotische á la Monty Python, zonder leuk te zijn. De lezer krijgt bijvoorbeeld minimaal 3x een versie van de trouwerij met Tania, idem over de aardbeving, etc etc etc.
Kan satire zijn en het op de hak nemen van slechte voorbeelden uit het genre, maar paragraaf na paragraaf, bladzijden lang, het ene hoofdstuk na het andere? God zij dank is dit een dun boek.
Hilarisch wordt het na de eerste drie hoofdstukken niet meer. Er worden meer beroemde namen vermeld dan anekdotes. Het is net niet zo saai, dat je het boek het raam uit keilt.
Advies: schaf dit never nooit aan, maar leen het via een bibliotheek. Voor het geld kan je véél leukere en interessantere boeken kopen.
Als je dan toch leent via een bibliotheek: neem het boek van John Cleese gelijk mee. Eric Idle noemt het en de Engelse titel is "So, Anyway ..." Kan je ook DVDs lenen bij je bibliotheek, neem dan een set Monty Python, één van hun films, of "Falty Tower" mee - om het lezen van "Look on the Bright Side" wat te vergemakkelijken. | 0neg
|
dun verhaal, weinig uitdieping en hele grote stappen in tijd. Nergens word ik geraakt of doet het verhaal iets met mij. Ik vond het lezen als een samenvatting van een samenvatting.
Veel herhaling omdat verhaal 2x verteld wordt. 1x door de vriendin en 1x door de hoofdpersoon. | 0neg
|
Omdat de persoon Elon Musk enorm tot de verbeelding spreekt vond ik het een boeiend boek. Zeer interessant persoon en tot nog toe een even zo interessante levensloop. Hoe het geschreven is vond ik echter enorm grillig en wisselvallig. Ik begreep totaal niet waar de prioriteit van de schrijver lag waarbij sommige onzinnige en nauwelijks ter zake doende dingen enorm gedetailleerd en langdradig werden beschreven en andere zaken die toch echt bij een biografie horen (toch een levensbeschrijving tenslotte) in 1 zin even werden genoemd terwijl het ook best belangrijke zaken waren. Het excuus dat Elon Musk zelf wat dwars lag en zeker in het begin niet heel erg toegankelijk was vind ik geen excuus; je schrijft een biografie of je doet het niet, als je geen toegang krijgt of het niet weet kun je de biografie dus niet schrijven. Al met al een interessant persoon, ik kan alleen maar hopen dat hij voorlopig nog lang niet klaar is met leven en ondernemen en dat er over een paar jaar een betere biografie wordt geschreven. | 0neg
|
Wat een slecht boek. Slecht geschreven, te veel moeite gedaan om met "mooie woorden" dingen te omschrijven. Echte beginnersfout.
Hoofdpersoon is niet sympathiek, gaat veel over geld en spullen.
De omschreven emoties zijn te voorspelbaar en blijven daardoor vlak.
Luisterboek wat door Pilarczyk zelf wordt voorgelezen klinkt alsof je luistert naar Candlelight.... | 0neg
|
Na De rode wolf en Springstof is dit de derde Liza Marklund die ik gelezen heb. Helaas vind ik Prime time beduidend minder van kwaliteit dan de andere twee. De plot is mager en had wel wat uitgebreider mogen zijn. Het 'why dunnit' ontbreekt grotendeels. Verder kon het boek mij niet zo bekoren, en wordt er veel te gedetailleerd ingegaan op allerhande gebeurtenissen op de redactie en in het privéleven van Annika, hetgeen wat plichtmatig overkomt en ten koste gaat van het verhaal. Jammer. | 0neg
|
In de laatste dagen van 1988 waagt John Bard, een Amerikaanse journalist, zich in Copacabana; een mooie naam voor het ghetto van de Colombiaanse stad Medellín.
Hij is daar voor een interview met de bendeleider Angelito, die niet te vertrouwen blijkt en hem gevangen zet. Copacabana is een troosteloze wijk waar het zich aansluiten bij een (jeugd)bende de enige manier lijkt om het hoofd boven water te houden. De jeugdbendes bevechten elkaar om elke vierkante meter territorium en worden op hun beurt in het gareel gehouden door de bendes die zich met zaken voor volwassenen bezighouden: drugs en politiek.
De rol van John is onduidelijk in het verhaal. Hij wordt gevangengehouden en mag af en toe toehoorder zijn, maar het grootste deel van het boek speelt zich buiten hem om af. Aan het eind van het boek is het de personages zelf ook niet duidelijk waarom John gevangen werd gehouden. De enige reden voor zijn rol kan zijn dat het gemakkelijk is om een aantal zaken uit te leggen omdat er een buitenstaander bij betrokken is.
Deze onduidelijkheid speelt het boek parten. Het toch al niet te dikke boek gaat gebukt onder beschrijvingen van allerlei situaties en levens van personages. Eigenlijk wekt het de indruk alsof Verbeek een beeld wilde geven van het leven en de criminaliteit in Colombia en daarbij een thrillerverhaaltje als kapstok nodig had. Dat is jammer, want dat thrillerverhaaltje wordt op geen enkele manier goed uitgewerkt. Geen verklaringen, geen plot, geen einde... Er worden voornamelijk bendeoorlogen uitgevochten en zonder een duidelijke verhaallijn is dat tamelijk vermoeiend.
Een ander vermoeiend punt is het taalgebruik van de personages. Verbeek stopt allerlei Spaanse woorden en zinnetjes in de dialogen. Als het de bedoeling is om op deze manier wat couleur locale aan het boek te geven, dan is dat aan mij verspild.
Verbeek laat zien dat hij de onderwereld van Colombia kent. Helaas heeft hij de thrillervorm gekozen om daar verslag van te doen. Af en toe laat hij merken dat hij spanning kan oproepen, zoals wanneer een bendelid zijn vuurdoop krijgt als hij zijn eerste moord moet plegen of wanneer een bendelid zich vrijwillig aanmeldt voor een zelfmoordaanslag. Maar dit is niet genoeg voor een thriller. Zonder duidelijk verhaal blijft er alleen een beschrijving over.
Wat dat betreft kan Verbeek zich beter beperken tot een biografie zoals hij al over Pablo Escobar schreef. | 0neg
|
Dit boek van Svaelena, kon mij helaas niet bekoren. Het is voor mij te onsamenhangend. Wel is het taalgebruik mooi, met veel Duits dialect, waar gelukkig een ondertiteling bij stond, want hoewel ik vloeiend Duits spreek begreep ik niet alles. Dus het was wel authentiek.
Ik werd getriggerd om aan de leesclub deel te nemen omdat ik vanuit de sneak preview dacht een roman van een familie in de tweede oorlog te gaan lezen wat zich afspeelt in een Noorddauitse stad Lubeck (bij toeval is het bedrijf waar ik werk gevestigd in de Lubeckstraat – waardoor mijn aandacht nog extra getrokken was).
Sommige hoofdstukken waren echt heel interessant om te lezen, zeker in relatie met de oorlogsomgeving. Zo was er het verhaal van Christoph die voor de Duitse SS werkte en het kaartsysteem onderhield op basis waarvan mensen in het kader van de Endlösung afgevoerd werden. Weliswaar nam hij enkele kaarten uit het systeem mee naar huis waardoor die bekenden van hem ‘gespaard’ werden, maar zijn werk blijft toch op zijn zachts gezegd omstreden.
Dat was er nog het verhaal van vader Johann die om het leven kwam nadat hij door de tram was overreden. Dit stuk las ik bij toeval (als toeval bestaat) op de dag dat ik in Barcelona bij een rondleiding door de gids werd verteld over het overlijden van Gaudi: overreden door een tram. Bizar toeval!
Misschien is dat een stille verwijzing naar het andere deel in dit boek, over de duivel. Dat is dan de duistere kant van het boek, waar ik minder mee op had. Voor mij waren die gedeelten moeilijk te plaatsen in de samenhang met de reële personages van het boek. Wellicht ligt dat aan mij, dat ik te nuchter ben in niet ontvankelijk ben voor de gebruikte metaforen.
Van mij krijgt dit boek slechts 2 sterren. | 0neg
|
Voor liefhebbers van het genre zal het misschien interessant zijn maar ik loop er niet warm van.
Een koppel zoekt een derde partner om hun sleur te doorbreken. Ze vinden een vrouw die hun lief en leed wil dragen en er komt een relatie van. Uiteindelijk komt de echtgenote nog het best overeen met haar 'rivale' Enkele mooi geschreven erotische passage's geven het verhaal een zekere opwinding, maar het beklijft niet. | 0neg
|
De man van Marie geschreven door Rudi Hermans. Het boek zegt het eigenlijk al het gaat over de man van Marie. Hoe hij heet kom je uiteindelijk ook niet achter dat blijft een mysterie.
De auteur gaat in dit boek erg op in detail. De dagelijkse dingen die in ieder mensen leven voor komen worden puntje voor puntje omschreven. Dit is heel interessant om te lezen. Het is een kort boekje dus ideaal als je even snel iets wilt lezen.
Marie en haar man zijn een oud stel boven de 70. Hierbij zie je dat de man een standaard ritueel heeft iedere dag. Dit ritueel wordt alleen verstoord als op een dag Marie niet op tijd naar beneden komt. Het kost hem al veel moeite om steeds de trap op te gaan maar toch neemt hij even een kijkje. Marie slaapt nog steeds wat erg abnormaal is. Naarmate ze maar niet wakker wordt komt de man erachter dat Marie niet slaapt. Heel zijn ritme en systeem valt in de soep. Hij weet ook niet zo goed wat die moet doen. Dus loopt die maar weer moeizaam naar beneden verward en hopeloos.
De man van Marie en Marie zelf hadden ooit een bloeiende relatie. Deze is uiteindelijk een beetje uitgewerkt. Er waren de laatste tijd meer irritaties naar elkaar. Zo is er een kwestie dat de man zijn blaas niet onder controle heeft. Hier had Marie veel klachten over. Over zijn blaas en urine gesproken dit wordt ook in detail verteld vooral in het eerste deel van het boek. Dit kan storend zijn de lezer. | 0neg
|
In het tweede deel van het boek ’ De Cazalets’ heeft het boek de titel Aftellen gekregen. In het eerste deel van het boek ‘Lichte jaren’ ging het over een dreigende oorlog en de maatregelen die werden getroffen. Door deze dreiging gaan we over naar deel twee van het boek. De familie Cazalet wordt nu van alle kanten geconfronteerd met de gevolgen van de oorlog. Hierbij ontkomt niemand aan. Alle jongeren moeten hun hele levensstijl veranderen. Ieder kind reageert hier anders op; sommige reageren op hele heftige gebeurtennissen, hierdoor leer je in feite de kinderen beter kennen. De hoofdpersonage uit het boek heet Clary. In het boek heeft zij met haar stiefmoeder Zoë een hele verrassende ontwikkeling doorgemaakt. Het thema dat hierbij hoort is ouder-kind relatie. Dit wordt in het boek vaak geuit vanuit het perspectief van het kind.
In ‘Aftellen’ vond ik de beschrijvingen van de karakters heel goed uitgewerkt. Als je over een personage las, kreeg je al snel een goed beeld van de werkelijkheid. Dit geeft een verdiept beeld dat uiteindelijk gegeven wordt. Een aantal personages die perfect worden beschreven zijn: Clary, Luc , Viola en Lydia. In het verhaal komen er verschillende thema’s aanbod. Een aantal thema’s zijn: liefde en oorlog.
In het eerste geval vond ik het een goed en speciaal boek, want er zijn zoveel boeken op de wereld waar het gaat over liefde en oorlog. Maar hoe het in het boek is uitgewerkt is heel goed gedaan. Ik kan niet wachten op het volgende deel te lezen. Ik geef het boek daarom 3***sterren. | 0neg
|
Ik heb de laatste bladzijdes maar gelaten voor wat ze zijn. Eigenlijk had ik het meteen moeten weten, wat een stijl, vreselijk! Een boek van 13 in het dozijn. Hoewel het uitgangspunt, de ontdekking van het verloren leger van Cambyses, zeker stof had kunnen bieden voor een aardige thriller, komt Sussman niet verder dan een onzinnige intrige met niet uitgewerkte verhaallijnen. Tot overmaat van ramp blijkt op het einde niemand wat hij leek en wordt de hele plot volstrekt ongeloofwaardig. Misschien kunnen ze er in Hollywood nog een aardige film van maken met Sylvester Stallone, Arnold Schwarzenegger en Steven Segal (met staartje) in de hoofdrollen. Om de slechterik neer te zetten wordt hij gelijk maar een gesjeesde Oost-Duitse archeoloog, zoon van een tot Communist omgeturnde oud-Nazi etc. etc. kan het nog erger? | 0neg
|
Het is begrijpelijk dat iemand met zo’n bewogen leven en een sterke groeimindset zijn verhaal wil vertellen. Het is alleen jammer dat de auteur er niet in slaagt zijn filosofische en spirituele ideeën te verenigen tot een solide wereldbeeld. Dat gaat ten koste van zijn geloofwaardigheid.
Master your mindset
Michael Pilarczyk schreef een persoonlijk verhaal over inzicht, bewustzijn en de kracht van gedachten. Hij vertelt hoe een plaatjesdraaier van Radio 538 zakenman werd en nu duizenden mensen inspireert als leraar in levenskunst. Zijn filosofie en strategie ontwikkelde hij in de afgelopen vijfentwintig jaar op basis van eigen ervaringen en hij liet zich inspireren door Napoleon Hills Think and Grow Rich en door Quantum Leap Advantage van zijn zakelijk mentor Dan Peña.
Een onzorgvuldige uitwerking
Dit boek is op allerlei gebieden een combinatie van twee visies die net niet goed in elkaar verweven zijn. Het extreem spirituele en het extreem rationele gaan niet samen. Dan is er de overtuiging van de vrije wil die al dan niet vrij is. En heeft het boek nu spirituele ontwikkeling of zakelijk succes als doel? Pilarczyk gaat onzorgvuldig om met de theorieën in dit boek en spreekt zichzelf continu tegen. Zo zegt hij dat een gelukkig leven volgens oosterse filosofieën bestaat uit “het resultaat van een evenwichtige combinatie van je buitenwereld (de materialistische wereld), je fysieke wereld (je lichaam) en je spirituele binnenwereld (je geest),” maar die boodschap ondermijnt hij met zijn verhaal.
Zo is “de betekenis die je geeft aan een gedachte, een gebeurtenis of een situatie” volgens hem cruciaal voor je denkwijze – so far so good – die “je visie op de werkelijkheid” bepaalt. Als hij later uitlegt hoe onze persoonlijkheid wordt gevormd doordat we in onze jeugd worden geconditioneerd, spreekt hij ineens over “jouw werkelijkheid” en “die werkelijkheid bepaalt jouw visie op de wereld en de resultaten die je behaalt.” Weer later heeft hij het over een “subjectieve werkelijkheid” en zelfs “de illusie van onze realiteit”, diezelfde realiteit (wereld) waar hij eerder over sprak. Dus waar heeft jouw visie dan betrekking op? Nu is dit een lastig filosofisch vraagstuk waar geen makkelijk antwoord op te vinden is. Maar in een boek dat zo duidelijk spiritueel is, gaat een dergelijke inconsistentie ten koste van je geloofwaardigheid.
Hij haalt wel nuttige psychologische theorieën aan. Wanneer hij Byron Katie parafraseert wordt duidelijk dat het stellen van de juiste vragen belangrijk is. Dat benadrukt hij zelf ook. Toch zouden de inconsistenties voorkomen kunnen worden als hij dat ook had gedaan bij zijn eigen boek. Later pleit hij namelijk voor het opzoeken van de stilte in jezelf, zodat een zogenaamde “kosmische intelligentie”, waar alle antwoorden op nog niet geformuleerde vragen zouden liggen, je kan vervullen van dat wat je nodig hebt. Maar om te functioneren in onze maatschappij dien je in mijn ogen jouw interpretatie van gebeurtenissen altijd te toetsen aan de realiteit, bijvoorbeeld door in gesprek te gaan met anderen. Niet alleen de kosmos heeft antwoorden. In de woorden van René Descartes: “Twijfel is het begin van alle wijsheid.”
Tussen hoofd en hart
Pilarczyk stelt dat gedachten de oorzaak van negatieve emoties zijn. Frappant is het dat hij hier uitgaat van een bewuste uitlokking van een emotie, terwijl hij ook zegt dat veel ervaringen in ons onderbewuste worden opgeslagen. Ik leg je uit waarom ik het hier niet eens ben. Vaak is er juist sprake van rationalisering nadat een emotie opkomt waardoor er een wisselwerking optreedt: woorden roepen associaties op die emoties meebrengen en waardoor je de associatie versterkt. Het begint dus niet altijd bij een gedachte.
Negatieve emoties zijn daarbij net zo goed onderdeel van ons bestaan als positieve. Geef “boosheid, afgunst of andere negatieve gedachten” geen ruimte zegt hij. Nu is boosheid een emotie en geen gedachte, dus daar moet al onderscheid in worden gemaakt. Ook heeft boosheid een duidelijke functie, bijvoorbeeld in een periode waarin die mensen voorziet van de nodige energie om in opstand te komen tegen extremistische politici die met hun door narcisme gekleurde bril kijken naar een wereld vol alternatieve feiten. Daarbij is het zo dat wie werkelijk verlichting zoekt geen onderscheid maakt tussen de emoties, maar ze als gelijkwaardig accepteert. Je stelt je ervoor open in plaats van dat je je ervoor afsluit.
Je kunt via introspectie je gevoelens leren begrijpen en ze minder invloed laten uitoefenen op je leven door ze te relativeren. Dat geloof ik heilig en dat heb ik zelf ondervonden. Maar Pilarczyk pleit hier voor onderdrukking, wat niet leidt tot de door hem beloofde rust maar het tegenovergestelde: chaos. Dat terwijl uit zijn praktijkvoorbeelden wel blijkt dat hij inziet dat het belangrijk is tot de kern te komen. Hij ondermijnt alleen het noodzakelijke proces van accepteren en doorvoelen van de emoties. Pas dan kun je ervan leren en groeien. Niet alles is mindset, maar een op groei gerichte mindset helpt je wel meer psychologische en spirituele vooruitgang te boeken.
Ons beperkte denken
Een groeimindset staat open voor nieuwe ideeën. Daarvoor is het belangrijk je te verlossen van negatieve denkpatronen die door conditionering zijn ingesleten. Later zegt hij echter dat we vrij zijn te denken wat we willen. Dat is frappant. Als we geconditioneerd zijn binnen bepaalde systemen te denken, waarbij we die vaak onbewust ook in stand houden, kun je dan spreken van absolute mentale vrijheid? Ons denken is “wat dat betreft” toch niet vrij, zegt hij later. Dat staat haaks op zijn eerdere overtuiging. Het is een lastig onderwerp, waar veel over gediscussieerd kan worden. Dat is dan ook een reden dat je er wederom verstandig aan doet geen stelling op te werpen als je zelf nog geen eenduidige visie hebt.
Sterk is wel dat Pylarczyk erkent dat je oude patronen moet vervangen voor nieuwe en niet tijdelijk maskeren. Daar zie je de echte coach, die gebruikmaakt van psychologisch inzicht, zoals de zes stappen van neuro-associatieve conditionering. Dat is ongetwijfeld sterk aan zijn trainingen. Helaas schommelt hij tussen een spirituele visie waarin het volgen van je hart je vanzelf het goede pad op stuurt en van een verlangen “een concreet doel” met plan maken. Hij stel veel kritische vragen, maar biedt geen werkelijke handvatten.
Inhoudelijk valt er dus het een en ander te zeggen over het boek, maar ook de vorm kan beter. Nu is het opgedeeld in een deel over zijn verhaal, de filosofie voor succes en geluk, het meester worden van je mindset en de strategie met zijn twaalfstappenplan. Tot slot heeft hij nog een kleine stap: een roep om focus. Het boek had een betere focus gehad als het was opgedeeld in minimaal twaalf hoofdstukken, elk voor een stap. Daarbij had hij stil kunnen staan bij oefeningen, zodat de lezer écht het maximale uit zichzelf haalt. Nu haalt hij veel anekdotes uit zijn trainingen aan die in deze mate overbodig waren geweest bij een herstructurering van het boek, waar uit de vorm en inhoud was gebleken hoe effectief zijn strategische coaching is.
(Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl. Hiervoor heb ik een gratis recensie-exemplaar ontvangen van de uitgeverij.) | 0neg
|
"Een brave Hendrik hoeft hij niet te worden, dat is overdreven, als hij zich maar beter leert gedragen. Erger dan dit kan het niet worden." ~ p23.
Nee, gewoon nee. Ik heb het verhaal een tijdje moeten laten bezinken, omdat ik het absoluut niet te kort wilde doen in mijn recensie. Maar ik ben bang dat het overheersende gevoel toch echt een nee blijft.
"Sinds bekend is dat hij zijn broer in een karper liet veranderen, daalde Hamlets populariteit net zo hard als het waterniveau van een klein vennetje tijdens een snikhete zomer." ~ p223.
Het goud van de gelaarse kat is een mengelmoes van sprookjesfiguren in een nieuw verhaal. Het is het vervolg op De verdwenen prinses, maar dankzij een samenvatting voorin het boek prima los te lezen. Vrouw Holle is het kattekwaad van Felix zo zat dat, ondanks haar goede voornemen om nooit meer iemand te betoveren, zij hem in de Gelaarsde kat veranderd. Gestuurd door hebzucht maakt het rijk jacht op deze kat die van schapenwol goud kan maken. Zo ook Prins Hamlet, die nog steeds koning wil worden en geld nodig heeft om Male Fidus te betalen die hem zijn droomt helpt verwezelijken. Vrouw Holle krijgt spijt van haar actie, en zet alles op alles om Felix en misschien zelfs wel het Koningrijk te redden.
Dit alles klinkt als leuke ingredienten voor een boek dat anders is dan anders. En opzich is de kern van het verhaal ook wel grappig. Een soort foute parodie met alle sprookjes figuren die je wel eens hebt leren kennen. Wat voor mij echter totaal de plank mis sloeg, was de vieze na-smaak die Prins Hamlet na laat. Die vieze, op sex beluste prins, die graag alle gaten vult en volspuit is niet een karakter die voor mij passend is in dit verhaal. Ik heb echt met walging de scenes gelezen, en ik ben echt geen teer zieltje. Dit had mijnsinziens wel ergens als een waarschuwing in de flaptekst mogen staan, zodat de mensen weten wat ze kunnen verwachten. Ik had hem dan namelijk echt aan mij voorbij laten gaan...
"Hij wilt dat ze hem smeekt om door hem genomen te worden. En dat ze daarna smeekt om meer. Dat ze hem vraagt of hij haar alsjeblieftook in haar kont neemt." ~ p287.
Ik vind niets moeilijker dan een boek een lage beoordeling te geven, en heb dan ook lang getwijfeld of ik 2 of 3 sterren zou geven. Ik denk dat ik ergens op de 2,5 hang, maar ga hem toch naar beneden afronden. Het verhaal slaat voor mij de plank echt mis, en ik vind het lezen ervan, spijtig genoeg, zonde van mijn tijd geweest. | 0neg
|
Uitgeverij Bzztôh zet het al op de zijflap: dit is een oorlogsboek. Het is zelfs meer dan dat; het is een waargebeurd oorlogsverslag van de laatste missie van de onderzeeër S.S. Tang die getroffen werd door een eigen, uit de koers geraakte torpedo.
Als dit type boek al thuishoort bij Crimezone, dan is het net op het randje....
De overlevenden is een gedocumenteerd verslag van de laatste reis van de onderzeeër en hoe het de negen overlevenden daarna is verlopen. Kershaw laat veel opvarenden de revue passeren, waarbij hij geregeld iets vermeldt over hun voorgeschiedenis en achtergrond. Per bladzijde staan enkele noten die opgezocht kunnen worden in het register van 20 paginas achterin het boek door de lezer die wil weten waar Kershaw zich op gebaseerd heeft.
Kershaw weet het nog enige keren indringend te maken, bijvoorbeeld als hij de doodsstrijd beschrijft van de opvarenden terwijl de onderzeeër zinkt of als hij weergeeft hoe het de overlevenden in het kamp is vergaan nadat ze door de Japanse vijand uit het water zijn gehaald.
Het boek eindigt met een kort overzicht van wat de overlevenden na de oorlog hebben meegemaakt. Sommige mannen werden herenigd met hun vriendin of vrouw terwijl anderen ontdekten dat hun partner inmiddels iemand anders gevonden had.
De overlevenden is een boek voor lezers die geïnteresseerd zijn in waargebeurde oorlogsverhalen. Thrillerliefhebbers kunnen beter een andere keuze maken. | 0neg
|
Almar Otten is van plan om zeven boeken te schrijven die zich in zijn woonplaats Deventer afspelen. Lied van angst is het vierde.
Speurdersduo Jozef Laros en Ellen van Dorth raken betrokken bij de perikelen rond een rijke zakenman, die een kapitale villa heeft gekocht om er rustig te leven van de vele miljoenen die hij heeft verdiend. Zijn echtgenote is afkomstig uit de streek en wilde daar graag weer wonen. Voorheen woonden ze in het sjieke Bloemendaal. Echter, vanaf het moment dat ze arriveren gebeuren er vervelende en angstaanjagende dingen. Jozef en Ellen vermoeden dat er meer achter zit dan kwajongensstreken.
Had Almar Otten zich nu maar netjes bij deze ene plot gehouden, dan was Lied van angst een heel aardig boek geworden. De titel had dan wel gewijzigd moeten worden, want die slaat nu op het andere plot in dit boek. Het verhaal van een jonge man die moet vluchten naar Europa omdat hij niet langer in de IRA wil vechten. Wat beide plots met elkaar te maken hebben? Niets, helemaal niets. Er loopt een tergend dun draadje tussen beide verhalen, maar dat had makkelijk weggelaten kunnen worden. Het is heel verwarrend om een boek te beginnen met een verhaal, dan na een hoofdstuk een nieuw verhaal te beginnen en helemaal aan het eind nog één hoofdstukje aan het eerste verhaal te wijden. En dan zegt Otten ook nog in een nawoord dat hij eigenlijk een boek wilde schrijven omdat hij wilde weten of de economische crisis zou leiden tot een toename van terroristische activiteiten.
Almar Otten is dus gaandeweg de weg een beetje kwijtgeraakt. Niet alleen heeft het boek niets te maken met wat hij zelf zegt, het invoegen van een tweede plot is in dit geval volkomen zinloos en het haalt de actie en spanning uit het eerste verhaal. Om niet alles weg te geven kan ik hier helaas geen voorbeeld van geven. Verder is Otten van mening dat de zakenman zijn Opus magnum heeft geschapen, en ook de eindredactie heeft niet gezien dat dit Magnum Opus moet zijn. Tevens heeft Otten verzuimd om genoeg CSI te kijken, want hij beweert ijskoud dat drie dagen oud bloed, gevonden onder de nagels van een slachtoffer, er uit ziet of het vers is. Jammer. Laat je die overbodige plot voor wat het is dan blijft er best een aardig verhaal over. Allemaal nog steeds wat stijfjes neergezet en met de nodige aantekeningen, maar het had een ster gescheeld als Otten het bij dat eerste verhaal had gelaten. | 0neg
|
Zoals de Amerikaanse journalist Fields op ziet tegen het lezen van de bestseller Antidote, zo zag ik er na de eerste bladzijden op om de rest van het boek te lezen. Waarom? Ik weet het niet. Het was alsof ik Fields werd, en Vergeet de meisjes werd Antidote. Het beeld dat Fields heeft over Iris Kouwenhoven reflecteerde mijn beeld op Kay Idle. Een naar persoon die je liever niet wilt leren kennen, maar waarmee je verplicht kennis moet maken.
Door de kier van de kast, waarin Fields zichzelf heeft opgesloten, leren we Iris en Kay kennen. Vanaf dat moment kan ik mij niet meer identificeren met Fields. Het beeld dat hij van Iris heeft wordt langzaam bijgesteld richting het positieve. Het beeld dat ik van Kay heb wordt enkel negatiever. De verhalen die Iris aan Kay vertelt over onafhankelijke, sterke vrouwen, vormen een contrast met haar eigen wereld. Iris is niet de onafhankelijke, sterke vrouw uit haar verhalen. Ze is afhankelijk van Kay. Met het omvallen van de boom wordt de disbalans in de relatie tussen Iris en Kay meer en meer zichtbaar en Iris wil zich van Kay ontwortelen. | 0neg
|
Leuk boek voor mensen die graag de Story en dergelijke roddelbladen lezen. Fleur Jurgens heeft zich gebaseerd op dagboeken van kok Minnie Mandemaker, aangevuld met archiefmateriaal, journaals, documentaires, informatie geplukt van internet. Hiervan is een venijnige brij gemengd.
Verwikkelingen in de jaren zestig wisselen met gebeurtenissen uit 2002. Minnie "schrijft" namelijk nadat ze een beroerte heeft gehad, een "autobiografie". Ze kan zich nauwelijks bewegen, maar is nog steeds getrouwd met Anton Mandemaker.
Minnie blikt terug op een mislukt leven en met name de tijd die Anton en zij doorbrachten op Drakensteyn. Bij aankomst vanuit Australië, treedt het dan nog redelijk gelukkig getrouwde stel namelijk in diens van prinses Beatrix. Kasteel Drakensteyn wordt gereed gemaakt voor bewoning door Beatrix. Het echtpaar wordt ingewerkt op Soestdijk.
Al snel volgt de verhuizing naar Kasteel Drakensteyn. Daar zullen Minnie en Anton samen met andere personeelsleden getuige zijn van het leven van de prinses, tot de geboorte van Koning Willem-Alexander.
Minnie heeft eerder gewerkt voor de gouverneur van Australië. Ze heeft geen hoge pet op van de Nederlandse Koninklijke Familie, het (keuken) personeel, de Nederlandse keuken. Niet dat daar aanleiding voor is: Minnie groeide op in een achterbuurt.
Al snel gaat het met haar tweede huwelijk berg afwaarts. Het werken op Drakensteyn valt ook zwaar. Na het huwelijk van Prins Claus en Prinses Beatrix, lopen de spanningen nog hoger op. Uiteindelijk verruilen Minnie en haar man door bemiddeling van Prins Bernhard Drakensteyn voor een andere werkplek.
Het komt niet vaak voor dat ik een boek afraad, maar dit las als één grote bak negativiteit. Torenhogen pretenties, roddels, insinuaties en erger - en nauwelijks humor, zelfspot, absurde situaties: iets dat lezers aan het lachen maakt.
Absoluut geen geld aan uitgeven, of tijd aan besteden. | 0neg
|
Amadeo Esposito belandt in Castellamare waar hij emplooi krijgt als arts, als hij noodgedwongen moet stoppen op last van de graaf Il Conte en een restaurant begint, start eigenlijk het verhaal van de familiekroniek van de Esposito's.
Ik heb dit boek ter hand genomen omdat ik in Sicilië op vakantie ben geweest en het verhaal zich daar in de buurt afspeelt, maar het is me enorm tegengevallen, dat heeft er mee te maken dat ik net een geweldige kroniek achter de rug had (het achtste leven van Brilka) en dat ik de taal, veel te zoetsappig, een beetje te streekromanachtig vond
Ik was er al een beetje bang voor, alle recensies die ik gelezen heb en die positief waren, waren allemaal recensies van vrouwen, en dan krijg ik al het gevoel van zal wel zo'n typisch vrouwenboek zijn, ik geef toe een vooroordeel van heb ik jou daar, maar deze keer bedroog dat gevoel in ieder geval niet, ik ben niet gecharmeerd van dit soort boeken, gauw door naar een goed boek. | 0neg
|
Waarom dit boek het certificaat thriller heeft gekregen is mij totaal niet duidelijk. Het is nergens spannend. Heel in het begin word er een vrouw in haar buik geschoten en vervolgens gaat het het hele boek lang over het onderzoek en dan nog vooral het wachten op de uitslagen. Tijdens dat wachten wordt er dan uitgebreid verslag gedaan van het privéleven van de verschillende hoofdpersonen. Ik hoopte dat in ieder geval het eind nog spannend zou zijn maar helaas. Het is meer een politieroman en nog geen interessante ook. Jammer van mijn tijd. | 0neg
|
Ik vond het boek redelijk. Het verhaal vond ik wel goed, maar die teksten uit de bijbel tussendoor vond ik lastig. Je moest je aandacht er wel heel goed bij kunnen houden.Sommige bladzijden heb ik wel 3x over moeten lezen. Dan dacht ik, huh waar ging dit nu over? En dan las ik het nog maar een keer. Ik had zelf een paar keer het idee wie de dader was, maar dat wisselde toch nog. Ik heb het tot het einde gewoon uitgelezen en in een vrij korte tijd, 4 dagen. Maar ik heb veel boeken gelezen die ik veel beter vind.....Ik weet niet of ik nogmaals een boek van Daniel Blake zou lezen en ik zou dit boek waarschijnlijk niemand aanraden. | 0neg
|
Het is een verhalenbundel met spannende verhalen. 11 verhalen. Spijtig maat ik vond er maar twee goed, namelijk, Een lieve man en Oppassen. Daarom ook maar twee sterren. Ik had er meer van verwacht. Sorry. | 0neg
|
Viel wat tegen, je wilt hem wel graag uitlezen maar hij haalt toch niet het niveau van Het Kaïnsteken. Borduurt eigenlijk voort op twee delen die ik nog niet gelezen heb. | 0neg
|
Voor de leesclub dit boek gelezen ook al had ik me niet opgegeven, ik ontving toch het boek en besloot dan toch maar mee te lezen, misschien zou ik aangenaam worden verrast, maar helaas dat is niet het geval. Het onderwerp is al weinig origineel: de moord op Kennedy en dat er niet 1 maar meerdere schutters zouden zijn geweest.
Geen verrassende plotwendingen, geen diepgang, geen goed gedoseerde spanning en geen tot de verbeelding sprekende personages. Sterker nog de personen blijven vlak en afstandelijk en je leert ze niet kennen. Ook van de onderlinge relaties krijg je maar heel weinig mee. Het is maar een betrekkelijk dun boek (239 pagina's) en ik vind dat het lijkt dat dit slechts de lege kapstok is waar alle jassen nog aan moeten worden opgehangen. Of beter gezegd de ruwe opzet is er wel maar de inhoud ontbreekt. | 0neg
|
Een rechercheur wordt na een zwaar incident als straf overgeplaatst naar een zwaar criminele stad in de VS. Het is er koud en de duiven vallen dood uit de lucht. Het beeld dat je van deze stad krijgt, is niet erg vrolijk.
Rechercheur Bettinger ondergaat zijn straf lijdzaam en pakt zijn nieuwe uitdaging met beide handen aan. Zijn gezin probeert hij zo ver mogelijk van deze ellendige stad weg te houden, ze zoeken een huis op een uur afstand van zijn nieuwe werklocatie.
Zijn nieuwe collega’s zijn behoorlijk gehard en sommige ook wat corrupt. Maar Bettinger slaagt er uiteindelijk redelijk in om op een goede manier samen te werken.
Tijdens een het onderzoek van een ‘cold case’ worden er politieagenten vermoord. Dit gaat in hoog tempo. Ook het leven van Bettinger en zijn gezin komen in gevaar.
Het boek leest als een film. Je kunt je heel goed een voorstelling maken van de situaties.
De hoofdstukken zijn net scenes. Later las ik dat er ook inderdaad een verfilming komt, dus dat klopt wel.
Zelf heb ik me door het boek moeten worstelen. Ik vond het taalgebruik zeer grof en op sommige momenten heb ik me daaraan geërgerd.
Ook qua spanning vond ik het tegenvallen. Al vrij snel heb je in de gaten welke kant het verhaal op gaat. Veel verrassingen zijn er niet meer aan het eind.
Voor mij krijgt dit boek 2 sterren. | 0neg
|
Een stad, het meisje en de duivel is de derde roman van de in Lübeck geboren Svealana Kutschke (1977). Dit was het eerste boek dat ik van deze schrijfster las.
Het is een verhaal van net geen 700 pagina's dat het leven vertelt van onder andere Lucie, Freya en Jessie. De focus ligt vooral op de vrouwen in dit verhaal.
Doordat het verhaal niet chronologisch vertelt wordt en veel van de ene naar de andere generatie gesprongen wordt zie ik geen rode draad in dit verhaal. Ook is het meermaals te gedetailleerd, te uitgebreid vertelt. Bij enkele stukken van het boek heb ik mezelf echt moeten dwingen om verder te lezen. De Duitse geschiedenis op de achtergrond kon mij dan weer wel bekoren. De rol van de duivel is staat voor mij ook niet sluitend vast. Het meisje in de titel is volgens mij Jessie.
Helaas weet ik niet in welk genre dat dit boek best thuishoort.
Het is een boek dat helaas niet aan mij besteed is ondanks dat ik het eerste deel van het boek heel interessant vond. Maar daarna veel te langdradig.
Tot slot heeft het boek, naar mijn mening, helaas een zeer open slot. | 0neg
|
Wouter van Mastricht (1947) is afgestudeerd als cultuurhistoricus. Zijn hele werkzame leven heeft hij, in dienst van een aantal grote concerns jaarverslagen, toespraken, persberichten etc. geschreven. Omdat hij wat meer vrije tijd kreeg, zag hij kans een vrij succesvol kinderboek te schrijven. Aangespoord door dit succes schreef hij Spaans vuur, een boek voor volwassenen. In dit boek komt zijn passie voor de geschiedenis van de zeventiende eeuw naar voren. Ook zijn nieuwste roman, Tromps Armada gaat over deze periode. Evan Sharpe, hoofdpersoon uit Spaans vuur, is wederom van de partij.
Tromps Armada begint op één van de belangrijkste dagen uit het leven van scheepsbouwer Cornelis Telman. Zijn nieuwste schip, het fregat De Rode Leeuw, kan eindelijk te water worden gelaten. Het hypermoderne oorlogsschip, bestemd voor de Rotterdamse Admiraliteit, zal eindelijk betaald worden. Op weg naar zijn opdrachtgevers is hij getuige van een brute moord. Tot zijn grote schrik is een handlanger van de moordenaars een lid van de Rotterdamse Admiraliteit. Vanaf dat moment is Cornelis Telman zijn leven niet meer zeker. Gezocht door het foute deel van de Admiraliteit en achtervolgt door de moordenaars, rest hem niets anders dan te verdwijnen. Inmiddels is de rest van de Admiraliteit op de hoogte van de verdwijning van Telman. Bang dat de scheepsbouwer overloopt naar de Spanjaarden, geven ze Evan Sharpe opdracht hem kost wat het kost op te sporen. Een grote klopjacht door verschillende landen en over diverse zeeën volgt.
Tromps Armada is een verhaal dat zich kan scharen onder het (momenteel erg) populaire genre van de historische thrillers.
Het verhaal speelt zich af in de zeventiende eeuw en heeft als hoofdthema de Zeevaart tijdens de Tachtigjarige Oorlog. Het thema is vernieuwend, interessant en uitgebreid beschreven. Het is duidelijk dat er veel vooronderzoek in zit. De karakters daarentegen, zijn maar summier uitgewerkt en vallen dan ook tegen. De karakters van de ontvoerde Spanjaarden, gedwongen om op de Spaanse schepen mee te vechten, zijn bijvoorbeeld flinterdun. De schrijver wekt met hen de indruk een aparte verhaallijn te creëren. Ze komen echter sporadisch voor en hebben totaal geen invloed op het verdere verloop.
Verder is het verhaal traag, soms zelfs saai en wil het maar niet spannend worden. | 0neg
|
Xu Zechen (1978) heeft een aantal prijzen gewonnen als een van China’s meest veelbelovende schrijvers. Hij onderscheidt zich door een realistische stijl die met name over de onderkant van de Chinese samenleving gaat. Rennend door Beijing is de titel van zijn meest recent vertaalde boek, een verzameling van drie korte verhalen.
De verhalen laten de grimmige, harde werkelijkheid zien van het huidige Beijing, dat sinds de jaren ‘80 te maken heeft met een enorme stroom aan binnenlandse migranten. Deze mensen zijn op zoek naar het geluk en het goede leven in de hoofdstad, maar wat ze vooral vinden is een stad overspoeld met mensen die strijden voor een inkomen en een dak boven hun hoofd, een bed om in te slapen. En dan wordt de stad ook nog eens geteisterd door zandstormen, SARS en een strenge uitvoering van de wet in de vorm van de politiemacht, die het extra moeilijk maakt om geld te verdienen. Zeker als je geen werkvergunning hebt om legaal in Beijing te mogen werken.
Het boek bevat drie korte verhalen. Het begint met een verhaal over een jongen die op een dag opeens een jongedame op zijn stoep heeft staan, waar de afzender een briefje bij gestopt heeft met: “Hallo Yiding, dit is Tangoet, zorg goed voor haar.” Tangoet is stom en kan Yiding Wang niet vertellen waar ze vandaan komt en waarom ze juist bij hem gedropt is. Yiding neemt haar in huis en al snel leven ze samen als een stel. Dit dwingt Yiding na te denken over zijn eigen toekomst. Het laatste verhaal, ‘Rennend door Beijing’, gaat over Zunhuang die rennend door Beijing illegale dvd’s verkoopt.
Rennend door Beijing is een boek waarin de verhalen weinig kunnen boeien, de schrijfstijl rommelig is en de zinnen niet lekker in elkaar overlopen. Een voorbeeld hiervan is: "hij propte zijn telefoon in zijn zak, dat ging niet. Het ging niet, hij moest het met zichzelf uitvechten." Dit gaat over een scène waarin één van de hoofdpersonen een vriend moet bellen, maar het uiteindelijk niet kan. Ook wisselt de auteur in de verhalen regelmatig tussen vertelperspectieven, van het ik-perspectie via een alwetende verteller, naar het derde persoon perspectief. Dit gebeurt vaak en op rare momenten, waardoor het zeer hinderlijk leest en de toegevoegde waarde hiervan ontbreekt.
Het boek is zoals gezegd een grimmige afspiegeling van het harde leven in Beijing. Maar in de verhalen komen nogal wat situaties voor die ongeloofwaardig overkomen, waarbij je als lezer geen idee hebt of dit serieus bedoeld is of dat Xu hiermee een komisch tintje aan het verhaal heeft willen toevoegen. Zo komt de hoofdpersoon in het eerste verhaal, die zich constant afvraagt wat nu precies de achtergrond van de stomme jongedame is, geen moment op het idee om haar pen en papier te geven. Dit terwijl Xu wel terloops vertelt dat ze haar bestemming aan de conducteur op een papiertje schreef. In het tweede verhaal gaan twee, voor elkaar volkomen onbekende, mannen met elkaar bier drinken. Dit leidt ertoe dat een van de twee stomdronken wordt. De ander neemt hem mee naar zijn huis, want “ik kon hem nu niet meer vragen waar hij woonde.”
Xu maakt ook overdadig gebruik van taal om de karakters van zijn personages kracht bij te zetten. Dit leidt tot het excessieve gebruik van krachttaal. Zo komt Zunhuang net vrij uit de gevangenis waar hij drie maanden heeft gezeten. Drie bladzijden lang is dat zijn reden om overal schijt aan te hebben, aangezien hij “toch net uit de bak komt”. Het excessieve gebruik van 'kut', dat in één dialoog in bijna elke zin voorkomt, evenals het Amerikaanse 'fuck', is niet alleen onnodig, maar op een gegeven moment ook storend. | 0neg
|
De derde Aspe (en ook de derde die ik van hem lees) en de vertrouwde ingrediënten keren terug: een zeer degelijke en niet al te ingewikkelde plot doorspekt met de, soms to vervelens toe, relationele (Van In - Martens, Van In - Versavel) en af en toe melige dialogen van de hoofdpersonen. De troostscéne op het Blankenbergse strand, bijvoorbeeld, is ronduit hilarisch (was niet echt de bedoeling, denk ik). Ik verdenk Aspe ook dat hij zich regelmatig terugtrekt op zijn kamertje om na te denken over originele metaforen. Dikwijls is het verschil tussen origineel en absurd toch ver te zoeken, wat te denken van deze bijvoorbeeld: "Baert keek het tweetal aan als een pygmee die voor de eerste keer het Atomium ziet". Nou ja.
Stilaan begint ook het excessieve drink- en rookgedrag van de pedante Van In ronduit ergerlijk te worden.
Samengevat: degelijk verhaal, slappe karakters. | 0neg
|
Ik vond het boek wel aardig, maar niet bijzonder.
Een beetje een slap verhaal en het einde was ongeloofwaardig.
Niet echt de moeite waard...Jammer ! | 0neg
|
Ik heb het boek via de Buzzz club ontvangen maar voordien had ik nog nooit een boek van Sophie Hannah gelezen, dus kon ik ook niet vergelijken. Het leest helemaal niet vlot en soms ook heel moeilijk te volgen door de krantenartikels, intervieuws en stukken uit een boek dat één van de vrijgesproken vrouwen had geschreven. Telkens je een beetje kan volgen komt er weer een moeilijk moment. Over de ontknoping was ik ook niet echt tevreden. De moordenaar legde kaarten met nummers bij zijn slachtoffers, maar daar is eigelijk nooit voldoende uitleg over gegeven wat hij daar eigenlijk mee bedoelde. Ik heb het in ieder geval niet begrepen... En tot nu weet ik eigenlijk nog altijd niet of de vrouwen die hun kinderen hadden verloren echt schuldig waren aan kindermoord of niet, want de ene keer waren ze dat wel en dan weer niet. Ik denk toch dat ik eens een ander boek van Hannah zal lezen zodat ik het eens kan vergelijken want iedereen kan al eens een minder boek schrijven, niet? | 0neg
|
Zeker goed geschreven boek, echter kon het mij niet vasthouden. Wou hem graag lezen want vind de boeken van Nicci French erg mooi en meestal lees ik ze in 1 keer uit. Bleek dat ik al meer dan de helft had gelezen, dus had er de 1e keer weinig van onthouden. Vond het traag en niet zo spannend zoals ik gewend ben van Nicci French. Echter wil ik de hele serie wel lezen dus ben benieuwd naar deel 2! | 0neg
|
Goed geschreven maar niet mijn ding, waarschijnlijk te weinig fantasie.
Het omgaan met je demonen is weel een mooi onderwerp. | 0neg
|
Cook is nog steeds in staat boeiend te schrijven. Helaas ontbreekt het in dit boek echter aan verrassende wendingen in het verhaal. Vanaf het begin is de "dader" bekend. De lezer hoeft dus niet na te denken wie wat doet en waarom. Het eerste deel van het boek gaat voor een belangrijk deel over twee rivaliserende japanse mafiabendes, het tweede deel over een - overigens nutteloze - ontvoering. De titel van het boek dekt niet de lading, het is ook niet de vertaling van de engelse titel "Cure"; met DNA heeft het verhaal niets te maken; "Stamcel" had beter in de richting gezeten. | 0neg
|
Heel wat gelezen van Brouwers. Deze is zo n 180 pagina's te lang | 0neg
|
Recept. Neem een vrouwelijke hoofdpersoon. Maak haar jong, knap, intelligent en rijk. Geef haar een goede baan en een goed karakter, maar zorg wel dat ze single is. Mix dit met een mannelijke hoofdpersoon. Maak hem niet al te knap, meer markant en sportief - type ruwe bolster, blanke pit zorg wel dat hij rijk is. Breng hem in gevaarlijke situaties, zodat hij zijn moed kan tonen. Ook hij heeft geen verkering. Als achtergrond kies je een rijk milieu, type betere Amerikaanse kringen. Laat ze veel katten, maar creëer ook een broeierige sfeer. Zorg ervoor dat ze elkaar krijgen, niet te vroeg, zo tegen het eind van het boek. Mix dit met actie en wisseling van plaats. Breng de slechteriken ook in beeld. Zorg dat de vrouwelijke en de mannelijke hoofdpersoon het een keer met elkaar doen. Beschrijf die ervaring als hemels.
Dit zou een soort algemene receptuur kunnen zijn voor een bepaald type boek waar vrouwen (meer dan mannen, vermoed ik) zo nu en dan van smullen. Is daar iets mis mee? Nee, vind ik niet. Op zijn tijd hou ik wel van lichtverteerbare kost met een dosis spanning. Lekker lezen. De wereld blijft draaien en alles komt goed. Voorspelbaarheid heeft zijn positieve kanten.
Het boek Winddanser kon mij niet bekoren. Een onwaarschijnlijk verhaal met zoveel stereotypen dat het irritant wordt. De dochter van de president zit in een paranormale tunnel. Op zich vanuit haar ervaringen nog wel verklaarbaar, maar het hele gezeul met dat meisje van Amerika naar Europa en vooral de afloop irriteerde me. Overigens is de president, haar vader, een merkwaardig personage en volstrekt niet geloofwaardig. Factie? Fictie? De moeder komt al helemaal niet in beeld, want zij is zwanger en ligt op bed. Onwaarschijnlijk dat ze een kind van 7 niet achterna komt.
Laat ik de argumenten nog eens op een rijtje zetten: te stereotype, te gemakkelijk, teveel in het stramien van de goeien en de slechteriken', geen geloofwaardige karakters en een raar verhaal. Echt spannend is het nergens. Als de grote boef uitgeschakeld is (en natuurlijk gebeurt dat), dan is het gevaar geweken en leeft men nog lang en gelukkig. 'Laat maar zitten' wat mij betreft. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.