text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Voor de leesclub van Thrillzone heb ik dit kort en krachtige verhaal van C. Bossers mogen lezen. Mijn gevoelens over Bangkok Blues zijn erg dubbel Aan de ene kant heb ik mij zeer vermaakt met de spannende en soms heftige gebeurtenissen, en de soms hilarische Vlaamse uitdrukkingen, aan de andere kant miste ik diepgang en emoties bij de hoofdpersonage, overige personages beleven ook erg op de vlakte. | 0neg
|
Dit boek zag ik in de bibliotheek liggen. Het verhaal op de achterflap sprak me wel aan. Vrouw ziet voor haar ogen haar man vermoord worden. Ze gaat er van uit dat het een ongeluk was en dat ze de verkeerde persoon te pakken hebben genomen. Ze wordt echter zelf ook bedreigd en komt er al snel achter dat haar man er een dubbelleven op nahield. Op zich best een spannend gegeven lijkt me....
Ik kende de schrijfster niet, dus wellicht had ik moeten weten dat deze mevrouw erg in de Here is, maar dat is dus waar ik me ontzettend aan geërgerd heb. Heel vaak wordt in dit boek hulp van onze lieve Heer aangeroepen en niet in 1 zin, maar op hele bladzijden. Complete psalmen komen voorbij, ook het feit dat de kinderen hun moeder met U aanspreken, bezorgt mij de rillingen. Kortom voor mij geen Terri Blackstock meer. | 0neg
|
Ik heb het niet uit, kom er niet door heen.
Het is natuurlijk zeer triest als je kind een ernstige ziekte krijgt. Het boek vindt ik echter onleesbaar. Van de hak op de tak.
Wel knap van de schrijfster dat ze zich zelf zo kritisch de spiegel voor kan houden.
Ik hou echter absoluut niet van al de verwijzingen naar gedichten, films etc. Ze schildert zichzelf af als een zeer cultureel, muzikaal persoon in een kerkelijke omgeving. Ondanks mijn liefde voor lezen is deze wereld zo compleet anders dan de mijne, waardoor het verhaal continue heel ver van mijn werkelijkheid blijft.
De emoties in het waargebeurde verhaal worden niet overgebracht aan de lezer, deze verwacht ik wel en horen volgens mij ook thuis in dit verhaal. In tegenstelling tot andere lezers grijpt dit verhaal mij compleet NIET aan. Dit ligt alleen aan de schrijfwijze van het boek. Het ziektebeeld van haar zoon vind ik heel triest. Het lijkt echter of de schrijfster zich eigenlijk niet bloot wil geven, dan schrijf dit boek niet.
Ik weet niet hoe het af gaat lopen, gaat het ook niet meer uitlezen. Wel wens ik Jim, zijn moeder en andere betrokkenen veel sterkte en gezondheid toe. | 0neg
|
Wanneer Sheila Webb de opdracht krijgt van haar uitzendbureau om zich als stenotypiste aan te bieden op het adres van de blinde Miss Pebmarsch om 15u stipt, had ze zich allerminst verwacht aan de dode man die in de huiskamer op de grond blijkt te liggen. De politiediensten staan voor een raadsel, niemand blijkt de vermoorde man te kennen! Bovendien komt Miss Pebmarsch uit de lucht vallen wanneer ze te horen krijgt dat ze om een stenotypiste gevraagd heeft. Wie heeft Sheila Webb naar dit adres gelokt en om welke reden? En waarom staan er vier onbekende klokken in de woonkamer, die bovendien allen het verkeerde uur aangeven?
De inspecteurs hebben het moeilijk om de zaak op te lossen en gaan te rade bij Poirot. Hoe hij de zaak al weet uit te klaren vanuit zijn luie zetel, komt op mij nogal onrealistisch over. Als hij daarenboven de inspecteurs niet onmiddellijk duidelijkheid brengt omtrent zijn inzichten, maar ze verwoordt door middel van rijmpjes en spreuken, voel ik hun frustratie om de zaak te willen oplossen zelf. Poirot blijkt uiteindelijk gelijk te hebben: een op het eerste zicht ingewikkelde zaak blijkt niet zo gecompliceerd te zijn als men dacht!
Door verschillende gebeurtenissen die op het eerste zicht niets met elkaar te maken lijken te hebben en het onvoorspelbare einde, blijft het verhaal je nieuwsgierigheid prikkelen. Persoonlijk zie ik Poirot liever meer betrokken in de zaak, dan dat hij het nu van op een afstandje allemaal weet op te lossen. | 0neg
|
Een literaire thriller, in de letterlijke zin, met een stevige intellectuele ruggengraat. Een proloog van 36 bladzijden. Dat kan tellen die echter weinig zeggend was. In deel 1 komen we te weten dat we in de politieke sfeer zitten. De schrijver is journalist en is drie maal verkozen tot politiek journalist van het jaar, en dat kan men hier reeds zien. Er is wel spanning maar verliest aan kracht daar er veel aandacht gaat naar de politieke achtergrond van verschillende gebeurtenissen en relaties tussen personen.
Ik heb het uitgelezen maar het is zeker geen aanrader. Het is niet omdat U journalist bent met heel ervaring dat men dadelijk een goede thriller kan schrijven. De schrijver heeft degelijk opzoek werk gedaan voordat hij deze thriller heeft geschreven maar toch geeft dit geen garantie tot een goede thriller. | 0neg
|
Kaat de Kock is voor mij een onbekende schrijfster. Ik vind het fijn om nieuw talent te ontdekken en toen dit boek op mijn pad kwam, werd ik meteen getrokken door de cover. Roze zou goed staan in mijn boekenkast. Ook het verhaal, tegen geen enkele date ‘nee’ zeggen voor een artikel sprak me aan. Ik was erg benieuwd naar de dates die Esther zou beleven.
Dat viel een beetje tegen. Gedurende het boek ontmoet Esther veel verschillende mannen en haar onhandigheid maakt de situatie soms erg grappig, maar de dates voelen stuk voor stuk gekunsteld aan. Het is zo duidelijk dat Esther het in opdracht doet. Dat maakt dat niet alleen Esther niet vol geniet van veel dates, maar jij als lezer ook niet.
Genieten doet Esther sowieso niet zoveel. Ze werkt als klantenservicemedewerkster en heeft haar relatie twee jaar geleden verbroken omdat haar ex geen kinderen met haar wilde. Als ze ontdekt dat de nieuwe vriendin van haar ex zwanger is, zijn de poppen aan het dansen. Esther kan hier niet mee omgaan. En dat laat ze ook blijken in de vriendschap met Lena, die dus ook bevriend is met de partner van Esthers ex.
Al met al is Esther geen fijn personage om over te lezen, behalve als ze bij haar nieuwe vriendin Marianne komt. Tijdens een van de gesprekken op de klantenservice besluit ze deze dame te helpen en hieruit ontstaat een bijzonder vriendschap. Esther is ook daar een irritant mens, maar Marianne zorgt ervoor dat er een luchtige noot blijft bestaan. Marianne is een gouden mens, zonder haar was het boek totaal niet wat het is.
Het is ingewikkeld… Tja, het leven is zo ingewikkeld als je het zelf maakt. Als lezer zie je al van ver aankomen met wie Esther eindigt. Voorspelbaarheid is niet erg, maar in dit geval is Esther zo naïef dat het ergert. Normaal ben ik blij wanneer de hoofdpersoon met de juiste man eindigt, maar in dit boek deed het niets met me.
Helaas was Het is ingewikkeld een tegenvaller voor me. Esther is een onuitstaanbaar personage dat ‘boos’ wordt op de verkeerde mensen en hier in doordraaft. Het Vlaams, waarin het boek geschreven heeft, doet de sfeer een klein beetje goed. Maar dat kan de sfeer die Esther creëert niet goedmaken. | 0neg
|
Ik probeer het te negeren, maar mijn rechteroog heeft het al gezien vóór het tot mij doordringt.
Het leidt me erg af, er is steeds een soort stopje. Ik kan niet dóórlezen.
Let maar eens op, hoe lees je dit: nog nooit zoveel Italiaanse koks gehad.
Achter het woordje zoveel haper je waarschijnlijk heel even, onbewust.
En in je hoofd zeg je het schuine woordje, voor jezelf iets lager of juist iets hoger.
En die schuin gedrukte woordjes komen zoveel voor in dit verhaal, het haalt het ritme eruit.
Eigenlijk zat er al zo weinig ritme in dit boek.
Er is zeker wel een aardig (typisch Irving) verhaal in te vinden, tussen de regels door.
Maar ik vind het houterig geschreven, niet fijn verteld.
En juist heb ik dit boek gekozen om de heerlijke onzin verhalen die Irving vroeger vloeiend vertelde.
Het klikt niet meer zo tussen John Irving en mij.
Ben ik te oud, maar hij is zelf toch ook ouder geworden?
Eigenlijk vond ik alleen de titel erg mooi. | 0neg
|
Het boek Macht van Ed van Eeden speelt zich af in Utrecht en directe omgeving. Inspecteur Fenny Folman onderzoekt een kruisiging van een jonge moslima in een oud gebouw dat op de nominatie staat voor sloop. Na de sloop moet er de grootste moskee van Nederland verrijzen. De moslima bleek stage te lopen op het stadhuis in Utrecht waardoor het hele verhaal een politiek tintje krijgt. Van Eedens debuut is een best aardig boek, het verhaal is goed bedacht maar nog niet ver genoeg uitgewerkt waardoor de echte spanning wat uit blijft. De vele taal- en spelfouten (in ieder geval in het e-book) leiden ook af van het verhaal. | 0neg
|
Het thema van het verhaal is heftig. Gevecht tegen anorexia. Het wordt heel eerlijk beschreven, hoe het is ontstaan en in de zwarte blokken lees je de gedachten en wat de Stem tegen Jiami zegt. Vind het knap hoe het is omschreven hoe het kan worden ervaren door de gedachten van een persoon. Maar wat is het slecht geschreven. Juist doordat het af en toe wat chaotisch en kinderlijk is geschreven. Vooral veel stopwoorden, als fokking, gingen mij al heel snel irriteren. Dus geen huilboek zoals ik ergens had gelezen. | 0neg
|
Pwfiewwww wat heb ik me door dit boek moeten worstelen! Ik keek er zo naar uit om te lezen, maar het is me zo tegengevallen. Ik heb het boek op mijn e-reader gelezen en daarom las ik pas op het einde van het boek dat het verhaal gebaseerd is op een waargebeurd feit én dat Linda echt wel veel research heeft gedaan om in de wereld van de hackers bekend te geraken. Vandaar dan toch die 1 ster, gewoon voor het werk dat ze er heeft ingestoken. Maar ik vond het verhaal zo saai, zo langdradig, de personages waren helemaal niet sympathiek, ik werd nooit ergens op het verkeerde been gezet, niets was verrassend. Als men niet bekend is met het hackers milieu is het ook niet fijn om die beschrijvingen te lezen, ik heb er echt niets aan gehad. Ik vond het terrorisme verhaal ook wel ver gezocht en als Belg kon ik me in die plaatsen ook helemaal niet inleven. Neen sorry, dit boek is helemaal niet aan mij besteed. | 0neg
|
Dit boek geeft een saai en vervelend geschiedkundig verslag door enkele Maesters.
Ik had op heel wat meer gehoopt, niet mijn stijl.
na 125pg heb ik het boek dichtgedaan en in de kast gestoken | 0neg
|
Dit boek heb ik in 2015 in de supermarkt gekocht. De cover sprak me direct aan. Klaar en duidelijk, 1 spel - 6 studenten - 5 overlevenden. Wauw, dit word een spannende thriller, dacht ik. Niet dus.
Het verhaal wordt verteld vanuit 2 perspectieven: toen en nu 14 jaar later, door 1 van de spelers.
Het boek komt héél traag op gang, is naar mijn gevoel ook saai geschreven. Het vertelt meer over het leven van de studenten en het 'rare' spel dat ze spelen met kaarten, dobbelstenen en consequenties voor degene die verliest. Er zijn 3 soorten consequenties (straffen eigenlijk), lichte, middelmatige en zware straffen. Die worden gekozen door de andere spelers.
Ook zijn er 3 'toezichthouders' tijdens het spel, waarvan ik nu nog altijd niet snap wat daar de bedoeling van is dat die mannen in het verhaal voorkomen.
Het verhaal kwam voor mij pas op gang, naar het einde toe. En dan nog. De spanning was voor mij ver zoek.
Kortom: veel geleuter en 0,0 thriller-gehalte voor mij. Dit was voor mij mijn 1e miskoop qua boek.
Ik kijk er naar uit dat ik deze avond in een nieuw boek kan beginnen, en dat zal zo wie zo een véél beter zijn dan Zwart Krijt. | 0neg
|
Als dit het eerste boek was wat ik gelezen had van het schrijversduo Preston&Child, dan was ik waarschijnlijk gelijk klaar geweest, maar met andere boeken bewezen ze al dat ze weldegelijk goede boeken kunnen schrijven.
Met dit verhaal slaan ze de plank volledig mis, een totaal gebrek aan spanning (op de laatste 45 pagina's na) en een verhaal vol met onwaarschijnlijkheden doen je tenen krullen. Het bekende fenomeen van dit schrijversduo "dat het ze maar niet lukt om een pakkend einde te maken aan een verhaal" duikt dan ook nog op bij dit boek en de totale mislukking is compleet. | 0neg
|
Heb me door het boek moeten heen worstelen en zelfs op het einde wist ik nog niet wie wie eigenlijk was. Wat mij betreft geen aanrader. | 0neg
|
Wij en ik is een mooi staaltje literatuur maar spijtig dat ik me er toch heb moeten doorslepen, spijt dat ik hem heb gelezen nee smaken verschillen trouwens en ik raad hem toch aan om hem te lezen :) | 0neg
|
Mo Hayder schreef kort na haar succes van de eerste boeken rond Jack Caffery dat ze wel klaar was met Jack Caffery en ze zich ging richten op iets anders. Tokio is een prachtig voorbeeld.
Helaas, ook deze dame is op haar schreden teruggekomen, mogelijk onder druk van de uitgever en/of agent en schrijft eigenlijk alleen nog maar boeken rond Jack Caffery. Dit boek is wel afwijkend van eerder werk en is in een setting geschreven die wel wat weg heeft van het absurde in de films van Quentin Tarrantino. Je merkt dat de dame echt wel kan schrijven, maar volgens mij snakt ze echt naar het afscheid nemen van haar hoofdpersonage, en mist ze de echte passie om maar weer iets op papier te zetten rond (zoals zo vaak) de uitgemolken seriepersonage.
Jammer. | 0neg
|
Van dit boek had ik erg veel verwacht. Het werd me nl. aangeraden door de beroemde (in Vlaanderen toch) Kurt Van Eeghem, een erudiet man met een geweldige culturele bagage.
Maar, ik kan kort zijn.
Het boek was voor mij veel te rommelig. Springt van de hak op de tak, van de ene eeuw naar de andere in één zin, van ik-persoon naar derde persoon, eveneens in één zin. Eén personage is inquisiteur en nazi tegelijk!
De schrijver heeft dit boek veel te volgepropt.
Ik heb het volgehouden tot bijna in de helft en toen heb ik het opgegeven: ik kreeg er hoofdpijn van.
Nee, dit was voor mij geen aangename leeservaring. | 0neg
|
Vond er echt niks aan. Je mag van een NF-thriller toch een redelijk plot verwachten, maar hier weet je vanaf t eerste hoofdstuk al wie de dader is en wat ie gaat doen en hoe het afloopt. | 0neg
|
Soms een glimlach en soms herkenning. Veel vaker niets. Het verhaal bestaat uit korte hoofdstukken en de titel van het hoofdstuk verraad waar het over gaat. Personages zijn oppervlakkig.
Waarom een cavia in de hoofdrol? Wegens het vaste patroon, hokjes denken? Er komt een andere cavia in voor en die vertoont dit gedrag helemaal niet.
De droge humor van Cornelisse maakt wel wat goed.
Dit was niet echt mijn ding. | 0neg
|
Wat een slechtgeschreven pulp. Brown is een "one trick pony ", die een voorspelbaar plot geeft. Op basis van eerdere boeken was te raden wie de bad guy was. Er zijn nauwelijks codes te breken, het verhaal komt slecht op gang. Ik ben klaar met Dan Brown . Ik ben blij dat ik er geen geld aan heb gespendeerd en het geleend had van de bibliotheek. | 0neg
|
Alya is een jong Islamitisch meisje dat woont in Cordoba in het jaar 842. Haar vader werkt als hofmeester voor de emir en is erg goed met talen. Hij leert haar op jonge leeftijd dezelfde talen van de omliggende landen. Zij blijkt een talent te hebben om talen snel te leren. Vanwege dit talent wordt ze op reis gestuurd om als tolk te fungeren in een onderhandeling van de emir met de koning van een buurland. Het is een lange reis die vele gevaren met zich mee brengt. Onderweg raakt ze meerdere malen haar vertrouwde omgeving kwijt, moet ze zich voordoen als iemand anders en moet ze het werk doen wat normaal gedaan wordt door slaven en slavinnen.
Zou ze nog veilig thuis kunnen komen?
Het verhaal begint langzaam en blijft wat voortkabbelen. Er gebeuren een hoop dingen, maar het tempo blijft hetzelfde. Alya is het hoofdkarakter waar het verhaal om draait. De ontwikkeling van Alya is groot en mooi opgebouwd in het verhaal. Als lezer word je meegenomen in haar gedachten en belevingen. Mede vanwege het perspectief. Desondanks is het te beschrijvend geschreven, waardoor het echte meeleven en voelen van de emoties achterblijft. Het lijkt op een informatieve film die langskomt, die verteld wordt, in plaats van beleefd wordt.
Wat erg fijn is, zijn de bronvermeldingen en de landkaart aan het einde en begin van het boek.
Het verhaal heeft nog flink wat losse eindjes die hopelijk worden beantwoord in het vervolg dat later dit jaar uitkomt. Het boek lijkt geschreven te zijn voor de jeugd/jongvolwassenen. Van den Munckhof maakt gebruik van gemakkelijke schrijftaal en korte zinnen.
Ondanks dat het verhaal voortkabbelt en er weinig echt spannende momenten zijn, is het wel een interessant verhaal. Echter zou er veel meer uit het verhaal gehaald kunnen worden. Alya boeit genoeg om aan het einde van het boek te denken; 'Hoe zou het verder gaan’. | 0neg
|
De crew van de Oregon is een buitengewoon stel. Ze voeren opdrachten uit die alleen door supermachten te betalen zijn, maar daarvoor geven ze wel waar voor hun geld. Of het nou het bevrijden van politieke gevangenen is of het terugsturen van een beeld in Tibet, de bemanning van de Oregon regelt het wel. Ze kunnen namelijk ALLES!!!
Hierbij moet wel aangemerkt worden dat je bij het lezen van het boek geen enkele vorm van kritiek mag hebben op details want dan klopt het allemaal niet zo meer. Ik geloof niet dat zowel de Chinese, Russische als de Amerikaanse regering tegelijk behoefte hebben aan de mening van een buitenstaander. Bovendien kreeg ik naarmate ik het boek las, het gevoel dat iets dergelijks ook al eens geschreven is door Preston en Child. Niet zozeer het plot van het verhaal, maar het idee van een organisatie die buiten de wet om zaakjes regelt. Hier heet het EES en de uitvoerder van de sterke staaltjes Eli Glinn. En ik heb P&C als schrijvers hoger staan als Cussler.
Conclusie: sterk begin, maar wordt na een paar hoofdstukken zwakker en zwakker... En dan noem ik het nog niet eens ongeloofwaardig. Laat Cussler zich bij Dirk Pitt houden, dat zijn onderhoudende boeken die ook hun nare trekjes hebben (het altijd terugkomen van zijn eigen persoon), maar omdat je weet dat het verhaal sowieso fictie is, neem je alles met een korreltje zout. Dit boek had geloofwaardig moeten overkomen, maar is het geen moment. | 0neg
|
Kjell Eriksson schrijft een reeks rond een politieteam uit het Zweedse Uppsala. De stenen kist is het derde boek uit de reeks, maar werd als eerste in het Nederlands vertaald, dit jaar gevolgd door De dode in de sneeuw.
In De stenen kist leer je vooral het privéleven van inspecteur Ann Lindell kennen. Zo trefzeker als ze professioneel overkomt, zo moeizaam verloopt haar liefdesleven. Ze denkt van een man te houden, maar bij elkaar zijn zou van beiden zon aanpassing vragen, dat ze de boot afhoudt. Hoewel ik best begrip kan opbrengen voor Anns situatie, vond ik haar geweifel na een tijdje langdradig en irritant. Ze denkt ergens in het boek Al dat geouwehoer, het leidt nergens naar. Dat gevoel overheerste bij mij ook. Gelukkig neemt ze in De dode in de sneeuw tijdelijk afstand van haar werk, waardoor collegas de kans krijgen meer in het voetlicht te komen.
Professioneel wordt het team in De stenen kist geconfronteerd met een gezinsdrama: man maait met wagen vrouw en kind neer en slaat de hand aan zichzelf. Behalve dat het om betreurenswaardige feiten gaat, is er voor de politie weinig te onderzoeken. Maar elk motief ontbreekt en dat doet Ann Lindell verbeten zoeken naar het addertje onder het gras. Dat blijft lang verborgen, tot een gijzelingsactie nieuw licht werpt op de zaak. Vanaf dan komt er beweging in het verhaal, maar echt meeslepend wordt het nooit. Dat kan ook aan de hoofdpersonages liggen. Ze slepen zich dermate moe en lusteloos door De stenen kist dat ik soms bang werd dat ze de klus niet zouden klaren op de hen toegemeten 352 paginas.
Met andere woorden: ik mis inleving en begeestering in dit verhaal. Waar het volgens een quote van de Fagersta-Posten rond draait, medisch onderzoek en wat er kan gebeuren wanneer financiële belangen te zwaar gaan wegen, komt erg dunnetjes uit de verf.
Passages die wel passioneel overkomen, hebben te maken met beschrijvingen van tuinen. Meerdere personages in het boek hebben groene vingers en bermen, terrassen en broeikassen komen met frisse blaadjes en heerlijke geuren tot leven. Zelfs in die mate dat ik lange tijd dacht dat de radijsjes, worteltjes en koolraapjes hun plaats zouden opeisen in de plot. De verklaring voor al dat bottend geweld is eenvoudiger: Eriksson bezit een tuincentrum en is hovenier. Hij begon zijn schrijverscarrière met publicaties in een vaktijdschrift over bloemen. Daar is niets mis mee, maar ik hoop dat zijn personages in het volgende boek wat meer zelfgekweekte groenten eten. Misschien bloeien ze dan op. | 0neg
|
Het Land van de zon gaat over een circusartiest en zijn vrouw die naar Egypte reizen. Als je dit zo leest, verwacht je dat het verhaal over een circusartiest gaat. Dit is ook zo, want Giovanni is een circusartiest, maar, op het begin van het boek na, verder gaat het boek niet over het circus of het leven van een circusartiest. Al snel besluit Giovanni namelijk dat hij geen circusartiest meer wil zijn, maar naar Egypte wil om er daar voor te zorgen dat hij bekend wordt voor ‘belangrijker’ werk, niet als artiest, maar als wetenschapper die iets heeft betekend voor de wereld. Eerst wil hij dit doen door het ontwikkelen van een irrigatiesysteem voor Egypte, daarna besluit hij dat hij achter de geheimen van Egypte wil komen. Zijn vrouw Sarah reist met hem mee. Eerst alleen als “reisgenoot”, maar naarmate het boek vordert ontwikkelt zij zich steeds meer en gaat ze ook zelf dingen onderzoeken en hierover schrijven. En over deze ontwikkelingen gaat het boek. De ontwikkelingen die Giovanni en Sarah doormaken.
Het boek is vlot geschreven en leest makkelijk weg, maar naast de ontwikkeling van de hoofdpersonages, gebeurt er weinig in het boek. Er zit weinig spanning in het boek. Leuk om te lezen als je meer wilt weten over hoe het 200 jaar geleden ging in Egypte, hier kom je zeker meer over te weten, maar een boek waarbij je helemaal in het verhaal komt te zitten en niet meer kan stoppen met lezen vind ik het niet. | 0neg
|
Een lekker dun (128 paginas) boekje dat bijvoorbeeld zeer geschikt is voor een uurtje in de trein. Het verhaal De zwarte engel handelt over een verpleegster die verdacht wordt van het doden van patiënten. De advocaten Pieter en Jelle Dankert worden op hun eigen wijze betrokken bij het onderzoek. Tussen de perikelen in speelt ook het privé-leven van de heren een grote rol.
In het verhaal Heterdaad gaat het om een man die verdacht wordt van het doden van de minnaar van zijn vrouw, door diens zaak in brand te steken.
Deze verhalen zijn opgetekend naar aanleiding van de succesvolle tv-serie met dezelfde naam. En zo leest het ook. Je ziet de scènes voor je en dat is heel aardig gedaan. Ook de afwisseling tussen de privé-perikelen en het eigenlijke verhaal zijn typisch voor een kort tv-programma.
Kortom, het is niet onaardig, maar bepaald niet diepgaand en het lijkt dus nog het meest op het eten van een luchtig toetje. Zoet tijdens het eten, snel daarna vergeten. | 0neg
|
Leest als een trein. Heerlijk om tijd te verdrijven. Knap in elkaar geknupt, maar weinig realistisch. | 0neg
|
Een ooit vreedzaam rijk wordt verscheurd door religieus fanatisme. Iedereen die de verkeerde goden aanbidt of zich niet aan de regels van de kerk houdt wordt vervolgd. Wetenschappers en magiërs worden opgejaagd, boeken worden verbrand en de keizerlijke familie lijkt haar grip op het rijk volledig kwijt te zijn. En zelfs de planeten – of zijn het goden? – lijken zich tegen de mensheid te keren.
Nachtval begint met een soldaat op het slagveld. Dat is een riskante beslissing – lezers weten nog niets over de wereld, en hebben nog geen kant gekozen – maar wel een interessante. Eerst de chaos en het bloedvergieten van een veldslag laten zien, door de ogen van gewone soldaten, en pas daarna de aanloop ertoe onthullen. Juist omdat soldaten in de epische fantasy zo vaak naamloze extra’s zijn die buiten beeld sterven zou het een sterk begin zijn.
Daarom is het zo jammer dat Kock dit idee niet doorzet. In plaats van zich op het heden te concentreren, begint zijn alwetende verteller bijna direct rond te zwerven om achtergrondinformatie en uitleg over de karakters te geven. In verbeeldingsliteratuur hebben lezers weliswaar meer informatie nodig om het verhaal te begrijpen, maar de gebeurtenissen in het hier en nu mogen niet ondergesneeuwd worden. En in Nachtval lijkt ieder moment in het heden een haak te zijn om uitleg aan op te hangen (zelfs de dialoog zit er vol mee). Het boek heeft niet veel subtekst. Alles wat de karakters denken en voelen wordt uitgespeld:
Het helpt ook niet dat de alwetende verteller erg prominent aanwezig is en vaak zaken beschrijft die de karakters niet kunnen weten of niet opgemerkt hebben. Dat kan een manier zijn om spanning op te wekken, bijvoorbeeld door lezers een glimp op te laten vangen van een dreiging waar een karakter zich nog niet van bewust is, maar de details die de verteller in Nachtval beschrijft zijn onbelangrijk. Een anker dat zand doet opstuiven op de zeebodem, de manier waarop zonlicht door iemands haar valt (waarbij de verteller nadrukkelijk opmerkt dat de karakters te gepreoccupeerd zijn om dat op te merken). Het herinnert je als lezer eraan dat je alleen maar toekijkt, dat je niet echt in de huid van de karakters zit.
Het gekke aan Nachtval is dat de herinnering aan het boek beter is dan de leeservaring. Als je het boek sluit en de herinnering aan alle infodumps vervaagt, krijgt het verhaal ruimte om te ademen. En hoewel sommige elementen vrij traditioneel zijn, speelt het verhaal zich af in een uitgedachte, gelaagde wereld met interessante elementen (zoals de manier waarop magie werkt, en hoe magie en wetenschap naast elkaar kunnen bestaan). Er zit duidelijk veel werk in de world building, en in het uitdenken/bij elkaar brengen van de verschillende plotlijnen. Het effect is zo sterk dat ik de eerste vijftig pagina’s heb herlezen omdat ik begon te twijfelen aan mijn geheugen.
Ergens lijkt het of Kock te veel op zijn journalistieke ervaring heeft vertrouwd, en niet voldoende als een romanschrijver heeft gedacht. Hij wil te snel te veel informatie geven, en zich ervan verzekeren dat zijn lezer alles begrijpt. En dat is jammer, want er zit een goed verhaal in Nachtval.
Ten slotte, het boek had voor publicatie nog een keer doorgelezen moeten worden. Er staan nog te veel slordigheden in. Anachronismen (adrenaline), taalfoutjes (doorgaan als in plaats van doorgaan voor), verkeerde afbrekingen, een spatie middenin een woord, vergeten of verkeerd geplaatste aanhalingstekens, een alinea die nog in de tegenwoordige tijd staat. Hierdoor ziet het er wat onverzorgd uit. | 0neg
|
Beetje moeilijk om er iets over te schrijven, ik vond het eindelijk niet zo slecht, maar eindelijk ook niet zo goed. Gedurende gans het boek zit je het ene hoofdstuk in de jaren bij de vader en daarna het volgende hoofdstuk bij de zoon. Het was, vond ik, allemaal een beetje ver gezocht. | 0neg
|
Voor de Hebban leesclub mocht ik meelezen in het boek Onvindbaar van Laura McHugh. Op de kaft staat ‘Laura McHugh wil je niet missen!’ Karin Slaughter, en op de achterkant heeft Ruth Ware geschreven ‘Slim en ijzingwekkend. Wat een ontknoping!’ Dit was dus echt een thriller die ik moest lezen! Maar wat ben ik teleurgesteld…….
Het verhaal is op zich mooi geschreven. Erg beeldend, je waant je zo in Keokuk, de geboorteplaats van de hoofdrolspeelster Arden. Twintig jaar geleden heeft zij gezien hoe haar jonge tweelingzusjes werden ontvoerd, en daarna spoorloos verdwenen. Deze gebeurtenis heeft er voor gezorgd dat Arden haar leven nog steeds niet goed op de rails heeft, ze heeft de verdwijning nooit los kunnen laten. Nu haar vader overleden is, krijgt zij te horen dat ze het familiehuis heeft geërfd, en besluit ze terug te keren om de waarheid te achterhalen.
Op zich heeft het een goede basis om een fijne thriller te worden, maar de schrijfstijl is voor mij veel meer een roman, en die lees ik niet. Ik ben van de thrillers, en dus was dit voor mij persoonlijk een heel erg grote tegenvaller. Ook is het verhaal erg warrig. Op de achterkant staat bij voorbeeld dat Arden 10 jaar was toen de tweeling verdween, maar op het einde van het boek was ze ineens 8 jaar. En zo staan er nog veel meer fouten in. Heel erg verwarrend en irritant. Daarom krijgt dit boek van mij dan ook maar twee sterren, en die zijn voor de beeldende schrijfstijl, want dat is het enige dat ik wel mooi vond aan dit boek. | 0neg
|
Met Vox speelt Christina Dalcher in op het succes van Margaret Atwoods The Handmaid’s Tale, de laatste jaren brandend actueel dankzij de populaire Netflix-serie. Dalchers debuut heeft dezelfde premisse als Atwoods meesterwerk: in een dystopie is een puriteins regime geïnstalleerd dat vrouwen systematisch onderdrukt, en dit alles in de naam van religie. Helaas is Dalchers gedachtenexperiment minder gelukt en slaagt ze er niet in dezelfde psychologische horror op te roepen als Atwood.
Voor de ontwikkeling van het plot gebruikt Dalcher haar achtergrond in theoretische linguistiek. In haar dystopische wereld krijgen vrouwen slechts 100 woorden per dag. Gaan ze over dit getal op hun teller, dan krijgen ze elektroshocks toegediend. Het getuigt van grondige research dat de schrijfster dit gedeelte heel geloofwaardig heeft gemaakt, met wetenschap om elke claim te ondersteunen.
Maar in andere disciplines had de schrijfster zich beter ingelezen. Hierdoor roept het boek vanaf het begin vragen op zoals ‘als de helft van het personeelsbestand verplicht aan de haard zit, hoe gaat het dan met de Amerikaanse economie?’ Als de schrijfster al een antwoord formuleert, gaat ze er snel overheen, waardoor de meer kritische lezer op zijn honger blijft zitten. Voor een plot-gebaseerd boek zijn de eerste 40 pagina’s bovendien te langdradig en zijn de plot twists al van mijlenver op voorhand duidelijk.
Een ander groot minpunt zijn de personages, die soms redelijk cliché neergezet worden. Zo is het voorspelbaar dat de (ex-)beste vriendin van het hoofdpersonage niet alleen uiterst feministische praat verkoopt, maar dan ook nog eens lesbisch is. Daarenboven gaan de conversaties van dit personage niet verder dan het karikaturale. Zo blijkt ze te struikelen over de woorden van de interviewer, die durft te refereren aan haar huwelijksstatus:
“I’m glad you mentioned that, Miss Juarez.”
“Ms.”
Ook het hoofdpersonage stoort, al was het maar omdat haar enige gebrek haar overspel met een mannelijke collega betreft. De echte morele dilemma’s blijven uit of worden al te gemakkelijk opgelost. Daarnaast dragen haar gedachten weinig bij en trappen ze open deuren in: “Please don’t get cold feet now. I can’t be sure whether I’m talking to Petroski or to myself.” En gevoelens, daarvan heeft het hoofdpersonage soms te veel, waardoor sommige scènes al snel melodramatisch aanvoelen. Alleen de relatie tussen haar dochter en zijzelf komt goed uit de verf, wat toch af en toe voor aangrijpende scènes zorgt.
Een tweede gemiste kans is de tone of voice die af en toe poëtischer mocht zoals: “Somewhere along the line, what was known as the Bible Belt, that swath of Southern states where religion ruled, started expanding. It morphed from belt to corset, covering all but the country’s limbs.” Jammer dat de schrijfster de linguïstische achtergrond van de verteller niet heeft aangegrepen om meer van dergelijke stilistische pareltjes neer te zetten. Op frases als “Boys, I think. They love to blow shit up. Or at least make it look like they’ve blown shit up.” zit nu eenmaal niemand te wachten.
In haar nawoord richt de schrijfster zich tot de lezer: “[...] I hope [the story] makes you a little bit angry. I hope it makes you think.” En dat doet dit verhaal tot op zekere hoogte. Maar door de onnodige actie, plotholes en weinig inspirerende personages haalt dit verhaal nooit het niveau van het originele The Handmaid’s Tale. “I’ve become a woman of few words,” zegt het hoofdpersonage aan het begin van het verhaal. Had de schrijfster daar maar naar geluisterd. | 0neg
|
Spanning in zijn geheel, meeslepend verhaal, tot bijna, aan het einde.....
Alle gespeelde personages in het boek hebben een doel, en opgave.
Niemand wordt eigenlijk vermoord of vermist.
Geen bloedstollende scènes.....
En zo bewijst het, zich ook een bijhoorlijke thriller te kunnen schrijven zonder al te veel moord,
Bloed, en verdriet.
Waarom 2 sterren.? Terugblikken erg saai (passen soms niet helemaal in het complot)
Het einde (mijns inziens) beetje te commercieel, en snel afgerond. | 0neg
|
In Adem vertelt auteur Jaap Lodewijks over de relatie tussen een vader en zijn psychisch zieke zoon. Het boek begint met een kloostergebed waaruit een diepe religieuze nederigheid en afhankelijkheid blijkt. Onduidelijk blijft waarom juist dit gebed als een soort motto wordt gepresenteerd.
Op de achterflap lees je dat Adem een vertelling is, een roman kun je dit boek ook niet noemen. De auteur vertelt zijn verhaal opgedeeld in zeven dagen, mogelijk met een verwijzing naar het scheppingsverhaal. De dagen lijken meer als onderdelen dan als tijdsdimensie gebruikt te worden.
De eerste dag is wat mij betreft de indringendste van het boek. De auteur richt zich tot een toehoorder die gevraagd had over zijn zieke zoon Bas te vertellen. De vader kijkt naar zijn zoon en lijkt te registreren wat hij zegt en doet. Lijkt want even later is hij minder stellig: ‘Zo moet het zijn geweest in het appartement. Dichterbij kan ik niet komen.’
Verderop probeert de vader weer te geven wat Bas denkt. Pake komt langs, niet fysiek, maar in zijn denkwereld. Bas kan opeens adem ruiken, ‘adem die een zoete geur van pruimtabak verspreidt’. Pake is zo sterk geweest, ‘hij had bijna de dood verslagen. Daar is het geheim van de adem begonnen.’
Na geschetst te hebben hoe Bas is geworden zoals hij nu is, spreekt de vader in dag drie tegen zijn toehoorder ‘Ik heb zelden iemand meegemaakt die zo goed kan luisteren als jij. Daar ben ik je dankbaar voor, en ook wel een beetje jaloers op.’ Tja. De wisselende stijl van vertellen begint te schuren, er zit geen eenheid in. Dat breekt zich helemaal op wanneer in de vierde en vijfde dag tussen het vertellen door een soort college over Franciscus van Assisi wordt gegeven en de auteur eigenlijk steeds meer zelf een rol in de vertelling gaat spelen.
De zesde dag over de dood van Bas begint met de overbodige zin ‘Ik ga proberen het slot zo eenvoudig mogelijk te vertellen. Maar ik weet niet of me dat gaat lukken.’ Ik ben bang dat het hele boek een beetje mislukt is. Dat is jammer want het onderwerp, de relatie en liefde tussen een vader en zijn zieke zoon verdient een goed verhaal. Maar ondanks de manier van vertellen kunnen lezers met overeenkomstige ervaringen herkenning en steun in het boek vinden. | 0neg
|
Met Dubbelmoord heeft Mark Billingham zijn tweede thriller afgeleverd met Tom Thorne in de hoofdrol. Thorne, de ietwat nukkige inspecteur bij Ernstige Delicten en zit opgescheept met twee seriemoordenaars die ook nog eens hetzelfde tijdstip uitkiezen voor hun daden. En alsof dat al niet lastig genoeg is, wordt Thorne ook nog eens geconfronteerd met een snuivende collega, een dementerende vader en weer de nodige aanvaringen met zijn meerderen.
Het is Billingham niet gelukt om van deze opeenstapeling van losje eindjes een compleet verhaal te maken. Waar hij in zijn debuutthriller Slaapdood nog kon terugvallen op een verrassend plot, daar mist Dubbelmoord toch wel een en ander. Billingham is hier en daar slecht te volgen, maar is bij tijd en wijlen erg geestig. Dat dan weer wel.
Het is te hopen dat hij in de derde Thorne, en die komt dat heeft Billingham ons reeds verzekerd, de losse eindjes iets beter aan elkaar kan knopen. | 0neg
|
Na vele positieve verhalen over dit boek te hebben gehoord, besloot ik het aan te schaffen en vol goede moed te lezen.
Achteraf kan ik eigenlijk maar één ding concluderen: René Appel stelt met Schone handen behoorlijke teleur.
Het onderwerp van het boek, het samenwonen met een man die verzeild is geraakt in het drugscircuit, biedt mijns inziens volop mogelijkheden tot het schrijven van een spannend boek. Laat nu juist de echte spanning in het hele verhaal ontbreken.
Het verhaal kabbelt voort zonder ook maar één moment ECHT spannend te worden. De hoofdpersonen Eddy en Sylvia worden dusdanig oppervlakkig beschreven dat je nooit het gevoel hebt echt in het verhaal te zitten.
Het voorspelbare einde van Schone handen was eveneens een behoorlijke teleurstelling. | 0neg
|
Een redelijk verhaal (vandaar de 2 sterren), maar met een gevoel dat er drab van gemaakt is! Heel aardig idee om een codex te zoeken tussen oude boeken, maar de manier waarop! Inderdaad erg oppervlakkige figuren in plotwendingen waar je draaierig van wordt. Opbouw naar spanning die niet komt, van mijlenver inderdaad de plot al aan zien komen en dan een verkoopblur lezen dat het verhaal te vergelijken valt met In de naam van de roos van Eco? Laat me niet lachen zeg! Eco is mijlenver beter! Toch is het gegeven van een codex en twee kampen die om die codex vechten en de spanning van de vrienden van de hoofdpersoon die in de verschillende kampen blijken te zitten een leuke opzet voor een thriller... Maar wat MOMUS in godsnaam in het verhaal doet is me nog steeds een raadsel. en De Artiest had ik bijna voor de hertog gehouden.... zo gekronkeld zat ik al te lezen... Ik had het boek toch gekocht, omdat ik redelijk verslaafd begin te raken aan die thrillers die Karakter al dan niet wat goedkoper (lees: vrij van auteursrechten) aan de man probeert te brengen en meelift op succesverhalen als die van Brown, Monaldi & Sorti en sommige van de eigen uitgaven, en ik dacht, hela, dan zal dit toch ook wel een aardig verhaal kunnen wezen... Die sterren op deze site zeggen me vaak niet zo veel, aangezien over smaak nou eenmaal hele boeken geschreven worden... Maar ik moet de recensenten hier gelijk geven. De schrijver mag blij zijn dat ik altijd een mild oordeel vel... Een redelijk verhaal, maar laat de manier waarop maar zitten... (*1/2?) | 0neg
|
Van verschillende kanten werd mij Het heksenmasker aangeraden als één van de toppers van Minette Walters. Het ijshuis, van haar hand, vond ik een kennismaking die naar meer smaakte, terwijl De branding tegenviel. De tondeldoos beviel ook goed.
Het heksenmasker gaat over de dood onder zeer opvallende omstandigheden van Mathilda Gillespie. Ze is in haar badkuip gevonden, met doorgesneden polsen en een roestig masker op. In eerste instantie gaat men er vanuit dat het een zelfmoord is maar voor de lezer staat van tevoren vast dat het om een moord gaat. Er zijn verschillende verdachten en het motief voor de moord lijkt het aanvechtbare testament van de oude vrouw te zijn. Halverwege het boek lijkt het onderzoek in het slop te raken tot zich geheel nieuwe perspectieven openen.
Een terugkerend thema in de boeken van Walters is de door vooroordelen gegraven kloof tussen mensen die pas door beproeving heen gedicht wordt. In dit boek is dat de moeizame verhouding tussen dokter Sarah Blakeney, de huisarts van Mathilda, en haar man Jack. Eerlijk gezegd vind ik dit nog het meest boeiende aspect van deze roman. Het loopt als rode draad door het boek.
De boeken van Walters moeten het niet hebben van snelle acties of een plot waar veel vaart in zit. Daarentegen wordt er flink in de personages geïnvesteerd. De psyche van elk individue lijkt tot in elk detail geanalyseerd te worden. Het heksenmasker is geen uitzondering maar door de elkaar tegensprekende manieren waarop Mathilda's karakter door andere personages wordt beschreven, begint het me steeds meer te duizelen. Dit, en het feit dat de uiteindelijke dader al vroeg in het boek een dubieuze uitspraak doet waardoor deze persoon in mijn ogen hoofdverdachte wordt, maakt dat het boek op het eind geen voldoening geeft. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen. | 0neg
|
Ik had al 2 boeken van deze schrijfster gelezen, Turbelentie en Single en sexy, die 2 boeken vond ik echt geweldig dus ik keek helemaal uit naar dit boek! Helaas is het me heel erg tegen gevallen. Anna is in dit boek echt alleen maar met zichzelf bezig en dat zegt ze ook vaak genoeg tegen de mensen om haar heen en wat ze ook mee maakt is wel erg maar het komt nu allemaal zo heel erg depri over. Zelfs als er leuke momenten in haar familie zijn dan nog weet zij de sfeer "weer" te verpesten. Ik heb het boek wel uitgelezen omdat ik toch wilde weten hoe de bevalling zou gaan etc maar eigenlijk had ik dit boek van Mariette Middelbeek niet hoeven lezen. Jammer. | 0neg
|
Het is december en Nina Landry staat op het punt om op vakantie te gaan naar Florida met haar kinderen. Het is een bijzondere dag want ze wordt 40 jaar. Als verrassing heeft haar dochter een surpriseparty georganiseerd en veel eilanders komen langs. Nina woont namelijk op Sandling Island. Het tijdstip voor het inchecken op het vliegveld nadert. Maar waar is haar dochter Charlie? Ze komt alsmaar niet opdagen.
De kleine gemeenschap van het eiland fungeert als decor voor een verhaal over een ernstig verontruste moeder die zelf het heft in handen neemt om haar dochter op te sporen. Hoezo alles overlaten aan de politie? Ze neemt initiatief en lapt alle regels van redelijkheid aan haar laars, het enige dat telt is het vinden van haar dochter.
Nicci French beschrijft een enerverende zoektocht die een korte tijd beslaat en moeder Nina van dichtbij volgt. Dat is knap gedaan en de passages zijn goed geschreven en spannend. Geen rare zinnen, geen onnodige details, niet teveel woorden en geen overdreven emoties waardoor een thriller soms zo uit balans kan raken.
Enkele kritiekpunten. De afloop is niet verrassend en de politiemensen komen uit de verf als een stel dumbo’s. Dit doet geconstrueerd aan. Het lijkt alsof zij plaats moeten maken om Nina ruimte te geven.
Gebeurtenissen volgen elkaar op in een vlot tempo maar bij de ontknoping speelt toeval een te grote rol. Het eind is niet verrassend.
Dit is niet het beste boek van dit echtpaar. Dat ze goed schrijven staat voor mij buiten kijf.
De spanningopbouw en het verrassingselement waren in sommige vorige boeken beter in balans. Erg dichtbij en weinig tijd lijkt bij dit boek te passen. Misschien een vingeroefening? | 0neg
|
Op aanraden van een goede vriend dit boek uitgelezen en dat viel niet bepaald mee. Platte karakters, veel uitgeschreven emotie (dodelijk!) maar wat mij nog het meest ergert, is de symboliek van de koude grond. Brown houdt alle 'moeilijke zaken' zo simpel mogelijk zodat zoveel mogelijk mensen het verhaal kunnen volgen. Goed voor een bestseller maar het maakt het boek er naar mijn mening niet beter op. Liever ploeg ik mij door een tiental bladzijden Hebreeuws heen (a la Umberto Eco) dan dat alles op een zilveren schaaltje gepresenteerd wordt. Daarbij komen de geheimzinnige genootschappen en de kerk er als karikaturen vanaf. Tot slot eindigt het boek met drie keer een valse finish, het lijkt alsof de schrijver geen keus heeft kunnen maken hoe hier een eind aan te breien. | 0neg
|
Het was een dun boekje, iets wat ik voor het lezen erg jammer vond. Nu ik het boek uit heb ben ik blij dat het niet meer pagina's had. Ik vond het erg warrig geschreven en had echt moeite om er in te komen. Ik twijfel zelfs of ik überhaupt echt in het boek ben gekomen. Alicia stond erg van mij af en dat is het hele boek zo gebleven.
Het boek is is eigenlijk een lange brief en dat kun je goed merken. Ze richt zich tot een persoon en dat vond ik zelf nogal storend lezen. | 0neg
|
Vroeger bij het beëindigen van een kinderverhaaltje klonk het vaak: "En toen kwam er een olifant met een lange snuit, en die blies het verhaaltje uit..."
Nou dat gevoel heb je ook als je dit boek dichtgeslagen hebt. Gedurende het hele boek wordt de ingenieuze plot uiteengerafeld, maar daar waar het zijn hoogtepunt zou moeten bereiken, zakt het verhaal als een pudding in elkaar. Net alsof Goddard geen zin en/of inspiratie meer had en er met een flauw einde maar snel een punt achter heeft willen zetten. Het is naar mijn gevoel niet af,veel belangrijke bijfiguren "verdwijnen" in het niets en dat is jammer want het gegeven had meer verdiend.
Resteert een aardig verhaal met een flauwe nasmaak.... | 0neg
|
Dit boek hoort niet bij de leukste boeken die ik heb gelezen. Het kostte mij nogal wat energie om het boek te lezen, omdat het verschillende vormen had: o.a. bonnetjes en lijstjes die Ottila bijhoudt en natuurlijk het verhaal zelf. Het heeft daardoor wel een originele vormgeving en sommige waren voor mij ook herkenbaar, omdat ik zelf ook lijstjes maak. Daarnaast zitten er ook wat grappige quotes in. De auteur heeft de hoofdpersonage, Ottila, erg menselijk gemaakt. Ze is een vrouw die de dingen die haar ongelukkig maken, zoals drank en haar affaire, achter haar wil laten en op zoek wil gaan naar de dingen die haar gelukkig maken. | 0neg
|
Ik vind het verhaal erg voorspelbaar. De auteur weet de spanning die er zou kunnen zijn niet op te schrijven.
Het was een opgave om het boek helemaal uit te lezen. | 0neg
|
'Smilla's gevoel voor sneeuw' is een bekend boek binnen de noordse literatuur. Auteur Peter Høeg schreef het in 1992, de Nederlandse vertaling dateert van 1995 (net voor de spellingshervorming van 1996, zo blijkt hier en daar tijdens het lezen).
Het jongetje Esaja valt van een dak, maar de eigenzinnige Smilla kan niet geloven dat dit een ongeluk was en gaat op onderzoek uit. Ze komt op het spoor van een aantal expedities naar Groenland, en hoopt het mysterie rond Esaja's dood op te helderen.
Het boek wist me helemaal niet mee te slepen, vooral in het begin is de aantrekkingskracht bijzonder klein. Een heel aantal personages, maar hun specifieke rol in het verhaal en hun relatie tot elkaar zijn niet altijd duidelijk. In het begin van het boek lopen verleden en heden dan ook nog eens door elkaar heen, zonder tijdsaanduidingen, en dat binnen één en hetzelfde hoofdstuk. Allemaal niet bepaald bevorderlijk voor het leesplezier.
Het verhaal op zich is goed, of had goed kunnen zijn, maar de ontwikkelingen gebeuren aanvankelijk verschrikkelijk traag. Te veel beschrijvingen, te veel uitweidingen, in die mate dat het verhaal zelf ondergesneeuwd raakt. Er wordt te veel aan de verbeelding van de lezer overgelaten, de overgangen zijn niet expliciet genoeg. De personages zijn niet echt uitgewerkt, enkel over hoofdpersonage Smilla komen we iets meer te weten.
Interessant is wel om iets meer over de toenmalige verhouding tussen Groenland en Denemarken te lezen, net zoals een aantal wetenschappelijke weetjes die de revue passeren.
Spanning 1-2, Plot 2, Leesplezier 1-2, Schrijfstijl 3, Originaliteit 4, Psychologie 2. | 0neg
|
Tamora Pierce is, als ik internet mag geloven, geen onbekende schrijfster op fantasyvlak. Toch komt het nog voor dat er nieuwelingen zijn die haar boeken lezen. Tempests & Slaughter is, als je de volgorde mag geloven, een goed boek om mee te beginnen. Het is immers deel één van een proloog van een serie.
In de omschrijving van het boek staat de volgende quote:
"Newcomers will discover an unforgettable fantasy adventure where a kingdom’s future rests on the shoulders of a talented young man with a knack for making vicious enemies." Maar dat moet ik, als nieuwkomer toch tegenschrijven.
Hoewel Pierce een mooie wereld neer weet te zetten is het verhaal voor nieuwkomers moeilijk in te komen. Gedurende het verhaal heb je als lezer steeds het gevoel dat je iets mist. Informatie die je wel hebt als je met de andere boeken over Arram, Varice en Ozorne zou zijn begonnen.
Tempests and Slaughter is een traag verhaal, het kost moeite de aandacht bij het lezen te houden. Er gebeurt nagenoeg niets, het plot, wat je op basis van de cover wel verwacht, is ver te zoeken. Eigenlijk gebeurt er net niet niks. Zelden is het lezen van een boek zo'n strijd geweest. Uiteindelijk moet je een lange adem hebben om te winnen van Tempests & Slaughter. | 0neg
|
Het boek leest lekker weg. Makkelijk te lezen qua zinsopbouw, structuur en hoofdstukverdeling. Getracht is de Nederlandse sfeer (platteland, bordelen en wietplantages) te integreren met de maffiacultuur en de cultuur van de georganiseerde misdaad zoals drugsbaronnen, witwaspraktijken en moorden. Helaas is dit een niet passende combinatie, waardoor het verhaal ongeloofwaardig, voorspelbaar en niet spannend is. Ondanks de oppervlakkigheid, lukt het de schrijver wel om mij nieuwsgierig te maken voor deel 2. Door de prettige schrijfstijl en de ontspannendheid wegens de neergezette sfeer (lees: ongecompliceerdheid van het verhaal) zal ik mij hier zeker aan wagen met de hoop dat het verhaal, maar ook de karakters meer diepgang krijgen. | 0neg
|
Jessie Driver is de inspecteur. Ze zit strak in de broek, rijdt motor en ziet er goed uit. Haar collega-politiemannen zijn echte seksisten. Maar Jessie heeft de touwtjes flink in handen en dat is maar goed ook want gruwelijke moorden dienen zich aan.
De kleur van jaloezie is een boek met vaart dat gemakkelijk leest. Er zijn verschillende wendingen waardoor het tempo hoog blijft. Dat zijn de positieve kanten van dit boek.
The new mistress of thrillers zo heeft de Sunday Express de schrijfster genoemd. Dat lijkt mij een voorbarige conclusie. In dit boek werkt Gay Longworth de meeste karakters slecht uit. Daardoor komen nogal wat karikaturen voorbij. De collegas van Jessie zijn dermate seksistisch dat het niet meer geloofwaardig is. Uiteraard steekt Jessie hier me kop en schouders bovenuit. Dat is niet zo moeilijk.
De vriendin van Jessie, Maggie, komt uit de verf als een kip zonder kop die achter roem aanholt. De basis van de vriendschap van beide dames komt niet uit de verf. Het boek wordt bevolkt door personages zonder ziel. Ze komen en ze gaan en laten nauwelijks indruk achter.
Het lijkt wel alsof de schrijfster gedacht heeft: Welk type moorden is nog niet voorbij gekomen in thrillerwereld? Om vervolgens iets spectaculairs te verzinnen. Want vreemde moorden zijn er genoeg in dit boek. Helaas is spectaculair niet hetzelfde als spannend.
Voor mij bleef dit boek een ver-van-mijn-bed- show dat nergens beroert.
Als mensen huilen dan huilen ze onecht. Jaaaaa, snikte hij en vervolgens gaat dit gehuil nog een bladzijde lang door.
Ook gebeuren er andere dingen die de geloofwaardigheid ondermijnen. Jessie laat tijdens een persconferentie uiteraard niet het achterste van haar tong zien. Terecht. Maar even later vraagt ze iedereen om opnameapparatuur uit te zetten om vervolgens allerlei details te onthullen. Een reden voor ontslag zou ik denken. Maar niet bij Jessie.
En zo zijn er meer voorbeelden waardoor twijfel ontstaat aan geloofwaardigheid.
Vlot geschreven? Ja. Met vaart? Ja. Helaas haperen inhoud, karakteruitwerking en schrijfstijl aan vele kanten.
Twee sterren omdat het een debuutroman is. | 0neg
|
Tara en Devi zijn tweelingzussen met ieder een bijzonder talent dat ze verborgen houden voor de buitenwereld. Als Devi op een gegeven moment verdwijnt, besluit Tara zelf naar haar zus op zoek te gaan. Kort na de verdwijning van Devi ontmoet Tara de heetgebakerde privé-detective Tom Des Orleans. Niet veel later stelt Tara’s vader rechercheur Jeffrey Bijlaard aan om Devi te zoeken. Tara ontdekt al snel dat ook Tom en Jeffrey een bijzonder verborgen talent hebben. De drie gaan beseffen dat hun ontmoeting misschien geen toeval is en besluiten hun krachten te bundelen.
De overlevers – de rode traan is het vierde boek dat Rik Raven uitbrengt sinds haar eersteling uit 2012. Tot voor 2012 schreef ze gedichten en korte verhalen die in diverse tijdschriften verschenen. Dat ze daar talent voor heeft, mocht niet zo lang geleden nog blijken uit het verhaal dat opgenomen werd in de bundel van EdgeZero uit 2016. Haar verhaal, Hart van steen, is een van de beste uit die bundel.
Nederlandstalige fantasy- en sciencefiction heeft een probleem. Heel veel Nederlandstalig werk dat de laatste jaren verschenen is, is kwalitatief ondermaats. De organisatoren van de Harland Awards zorgden recent nog voor commotie door precies daarom geen winnaar te kiezen voor beste fantasyboek van afgelopen jaar. Er waren heus wel enkele uitschieters die een prijs hadden verdiend, maar de organisatoren hebben wel een punt. Wat in 2018 reeds aan Nederlandstalige fantasy verscheen, lijkt niet meteen te wijzen op een kentering. En helaas, ondanks enkele ronkende quotes van vooraflezers die op de achterkant van De rode traan werden verzameld, komt ook dit boek lang niet boven het maaiveld uit.
Het idee van een bijzondere mensensoort, de overlevers, is best goed uitgedacht. Iedere overlever heeft een speciale eigenschap en wat Raven voor hen bedacht, is niet eens erg cliché. Zonder iets te verklappen, mag wel gezegd worden dat met name Devi een heel charmante eigenschap heeft. In feite hebben we hier te maken met een iets ingetogener variant op The Avengers of X-Men. Korte hoofdstukken en snelle scenewisselingen geven het boek een filmisch effect, en ook het goed gevonden stijltrucje om zinnen soms af te breken bij een komma en ze verder te zetten op de volgende lijn, doet dat.
De verschillende personages krijgen om beurten een hoofdstuk toebedeeld maar wat hen precies overkomt, blijft lang onduidelijk. Ook de onderlinge verbanden tussen de personages, of hun beweegredenen, blijven te lang erg vaag. Het boek bevat uiteindelijk nogal wat gebeurtenissen die nergens toe leiden en die het voor de lezer alleen maar complex maken. Ze lijken in het boek te zijn gestopt omdat het kon, niet omdat ze nodig waren. Hetzelfde is ook waar voor de plotwendingen. Soms komen ze zomaar uit de lucht vallen en zijn ze onlogisch of ongeloofwaardig. Niet dat fantasy het meest geloofwaardige boekgenre is of hoeft te zijn, maar er zijn grenzen. De lezer moet op zijn minst geïnteresseerd blijven en De overlevers slaagt daar niet in.
Wat het boek echter kraakt, is de enorm storende wijze waarop de personages omgaan met elkaar. Het boek bevat overdadig veel schuttingtaal, personages ruziën voortdurend, ze ontberen elke zelfbeheersing en zijn irritant oversekst. Veel meer dan primaire emoties schijnen ze niet te beheersen. Dit overheerst het boek zodanig dat de positieve elementen er volledig door worden overschaduwd. Raven staat niet alleen, want helaas publiceren meerdere Nederlandstalige schrijvers de laatste jaren fantasy met een scala aan personages die als holbewoners door het leven stampen. Rik Raven gaat helemaal de bocht uit wanneer ze de verkrachting van een negenjarig jongetje gedetailleerd uitwerkt. Die details waren niet nodig en zijn walgelijk. Een blaam ook voor de uitgever want op deze cover hoort een leeswaarschuwing. Het is immers niet denkbeeldig dat wie ooit zelf slachtoffer was, slecht op deze scène reageert. We zijn fan van de korte verhalen van Rik Raven maar niet van dit boek. | 0neg
|
Dit debuut van het duo Nanne & Harkema heeft weinig om het lijf. Er staan veel tikfouten in, wat een indruk van gehaastheid geeft. Nauwelijks spanning, er wordt veel uitgelegd, tenenkrommende zinnen. Nee, geen Champions League, eerder derdeklas zaterdagamateurs. | 0neg
|
Sandhamn is een echte toeristenplaats. Het is prachtig zomerweer en Sandhamn wordt dan ook overspoeld door vakantiegangers en dagjesmensen. Niets lijkt de heerlijke vakantie van vele mensen te kunnen verstoren totdat er op een dag het half vergane lijk van een man aanspoelt. Thomas Andreasson en zijn collega's moeten deze moord onderzoeken. Wanneer na een aantal dagen een vrouw dood op haar hotelkamer wordt gevonden staan ze voor een nog groter raadsel. Ze zien in eerste instantie geen enkel verband maar deze moord komt te toevallig na de vondst van het eerste lijk. Uiteindelijk ontdekken ze dat de vrouw en de man neef en nicht waren. Aan Thomas en zijn collega's de taak om te achterhalen wat hen aan Sandhamn bindt en waarom ze juist daar beiden om het leven zijn gebracht. Gelukkig krijgt Thomas veel hulp van zijn goede vriendin Nora die met haar man en kinderen in hun vakantiewoning op Sandhamn verblijft. Ondanks haar privéproblemen toont zij een wel zeer grote interesse in de hele zaak.
Het verhaal van Nora heeft op zich helemaal niets met het moordonderzoek te maken, maar het is wel een aanvulling op het karakter. Ik denk ook dat het nodig is om het boek nog enige body te geven want anders is het wel wat aan de magere kant.
Het boek word op hier aangeprezen als een echte whodunit en een "must" voor de Agatha Christie liefhebber. Ik ben zo'n liefhebber maar Viveca Sten komt met dit boek, wat mij betreft, niet in de buurt van Agatha Christie. Ze weet niet dezelfde sfeer op te roepen, het komt op mij ook niet over als een echt detective verhaal en het plot? Al vanaf het moment van de introductie van de dader, in het begin van het boek, had ik het gevoel dat die het had gedaan. Voor mij las dit boek prettig en ontspannend maar meer als een roman dan als een (literaire) thriller. Het verhaal kabbelt rustig voort en kent niet echt een moment van opperste spanning. Ik had er meer van verwacht. | 0neg
|
Wat een waardeloos verhaal. Ik heb het tot ongeveer blz. 80 volgehouden en toen was ik het echt zat. Wat een gezeur. Totaal niet boeiend en allemaal in de vertellende sfeer geschreven wat op ten duur behoorlijk gaar irriteren. zonde van mijn tijd. | 0neg
|
Sommige talenten zijn zo bijzonder dat je daar op school niet mee uit de voeten kunt. Denk maar eens aan Anky van Grunsven, meervoudig Olympisch kampioene paardendressuur. Op school dachten haar leraren dat er niets van haar terecht zou komen, want ze besteedde te veel tijd aan paardrijden in plaats van huiswerk maken. En wat zouden de leraren van de jonge Jill Schirnhofer hebben gevonden? Misschien was ze wel net zoals Elvy, de hoofdpersoon in haar debuutroman So boho, het eerste deel in de serie 'Elvy's eigen wereld'. Tekenen is haar passie, altijd en overal. Opletten in de les is lastig en chillen met vriendinnen doet ze ook niet echt. Elvy leeft in haar eigen wereld. Als ze met haar hakken over de sloot over is van de brugklas naar 2VWO besluiten haar ouders haar in de zomervakantie naar haar grote zus Joy op Ibiza te sturen. In zo’n omgeving kan je toch niet voortdurend tekenen? Juist op Ibiza blijkt wat een groot tekentalent Elvy is en dat succes op de loer ligt als je dat doet waar je hart ligt. Als de vakantie voorbij is, staat er een heel andere Elvy, of juist niet?
So boho is een heerlijk meisjesboek. Vlot geschreven, met veel vaart en een hippe schrijfstijl. De lezer moet wel een paar woorden Engels kennen, maar ook als dat niet zo is kun je het verhaal nog steeds volgen. Het zomerse Ibiza is heerlijk als achtergrond; je voelt de zomerse sfeer door het hele verhaal heen.
Het thema dat je er altijd komt als je je hart volgt, spreekt erg aan in een tijd waarin jongeren voortdurend te maken hebben met CITO-scores en zware eindexameneisen. De boodschap is dat het uiteindelijk gewoon gaat om wie je bent en dat je succesvol bent als je je hart volgt. Al heeft natuurlijk niet iedereen het talent van Elvy.
Wat jammer is, is dat Elvy alle problemen zo snel oplost. Ze stapt ogenschijnlijk erg makkelijk over alle mogelijke weerstand heen. Zo verschijnt er een Engels buurmeisje, dat aanvankelijk erg gesloten en stug lijkt, maar na één gesprek is Elvy meteen helemaal om. Daarna zit er ook weinig ontwikkeling in de vriendschap. Hetzelfde geldt voor schijnbaar onmogelijke opdrachten, die de meiden accepteren. Ze lijken superspannend, je wilt al op het puntje van je stoel gaan zitten, maar als de bekende deus ex machina komen oplossingen plotseling uit de lucht vallen. Elvy komt ook net de juiste mensen op de juiste momenten tegen, waardoor al het succes haar in één zomer toe komt vallen. Het lijkt alsof Schirnhofer haar eigen ervaringen van een paar jaar in één zomer van Elvy heeft willen samenbrengen. Dat tast de geloofwaardigheid aan en het gaat ten koste van de spanning en de diepgang. Al past het natuurlijk prima in de wereld van meiden vanaf een jaar of tien, voor wie Elvy’s zomer een geweldige droom is.
De vraag blijft wel hoe het nu verder gaat met Elvy. Heeft ze zichzelf nou echt gevonden? Hoe gaat het verder als ze weer op school zit? Is ze dan het populaire, succesvolle meisje van de klas? Of kruipt ze dan weer terug in haar schulp? Het nodigt uit om deel twee te lezen in ieder geval.
Dat Jill Schirnhofer (1991) zelf model staat voor Elvy lijkt voor de hand liggend. Met haar zesentwintig jaren heeft ze al veel successen gehad op tv (Zapp) en met haar blog en tekenboeken. In Elvy’s (eigen) wereld - So boho put ze ongetwijfeld ruim uit eigen ervaring.
So boho is vooral geschikt voor meiden vanaf tien jaar. | 0neg
|
Reinout een jonge student die met zijn studie richt op klassiek muziek. Als hij in zijn appartement zijn buurmeisje tegenkomt leert hij een geheel ander muziekgenre kennen. Metal! Totaal het tegenovergestelde! Kan hij zich vinden in de wereld van metal? De metalband die hij leert kennen heeft met veel problemen te kampen. Reinout is een verlegen en onzeker jongeman, maar wordt hopeloos verliefd op zijn buurmeisje. Hoe dan ook zijn leven staat op z'n kop....
Dit boek staat als genoteerd als feelgood boek , maar het bevat zeker niet alleen zoete woorden. Bad feelings komen er ook in voor. Het verhaal is zonder ingewikkelde verspringen naar het verleden en/of de toekomst toegankelijk geschreven. Er is wat gemis naar meer humor. Geschikt voor YA-lezers. | 0neg
|
Na drie onverklaarbare moorden wordt commissaris Enrici Mancini gedwongen om deze zaken tot op de bodem uit te zoeken. Echter Mancini zit na de dood van zijn vrouw Marisa en de verdwijning van haar behandelend arts niet op een nieuwe zaak te wachten. Hij wil de verdwijning oplossen en daarna met pensioen gaan, want hij is uitgeput. Alleen zijn baas houdt hem tegen en daarom moet Mancini met frisse tegenzin toch aan de slag. Krijgt hij het voor elkaar het mysterie samen met zijn samengestelde team – met fotografe Caterina de Marci, Walter Comello, Antonio Rocchi en Carlo Biga op te lossen? Het lijken op het eerste gezicht drie aparte zaken, maar het team gaat op zoek naar overeenkomsten.. Zitten er drie moordenaars achter of is dit het werk van een seriemoordenaar?
Het in het Nederlands taalgebied uitgebrachte SCHADUW is de vertaling van È così che si uccide (dat is hoe hij doodt) van de Italiaan Mirko Zilahy (1974, Rome, Ita). Zilahy is docent Engelse taal en literatuur aan de Universiteit van Perugia, en vertaler van Literatuur naar het Italiaans. SCHADUW is tevens zijn debuut.
Om maar met de deur in huis te vallen, Schaduw is geen prettig boek om te lezen. Mogelijk ingegeven door zijn studie gebruikt Zilahy een stortvloed aan woorden en creert hij lange zinnen om zijn verhaal te vertellen. Gedetaileerd weidt hij regelmatig uit om sfeer te tekenen of om verhandelingen te vertellen die niet ter zake doen. Ook zijn er vele herhalingen vwb zijn analyses en profielschetsingen samen met zijn team. Het reslultaat is dat het niet veel toevoegt en je draad dreigt te verliezen of verward raakt. Ook neemt het spanning weg en wordt het enorm traag. Het verhaal sleept zich maar voort zonder dat je ergens geprikkeld wordt door een plottwist, een clifhanger of ander onverwachte uitspatting.Daar doet het op zich vernuftige en kloppende plot niets meer aan af want dat raakt volledig ondergesneeuwd.
In Mei 2018 verschijnt “de mythe van de dood “
2 sterren | 0neg
|
De onschuldigen was het eerste boek dat ik van Harlan Coben heb gelezen. Dus wist ik niet wat voor een stijl ik moetst verwachten van hem.
Laat ik het samenvatten als een spannend boek.
Wat ik echter wel mis is de verdieping van de spelers.
Het verhaal is spannend, goed geschreven, lekker leesbaar maar de personages hebben bij mij geen grote indruk achter gelaten.
Het was meer van: dit was de laatste bladzijde, die sla ik ook om en ga een nieuwe boek zoeken.
En dat vind ik jammer omdat ik misschien zelf iets heb gemist want de schrijver heeft best vele trouwe fans als ik de recensies over zijn boeken mag geloven.
Misschien probeer ik nog weleens een titel van hem om daarmee mijn ongelijk te bewijzen. | 0neg
|
Alhoewel ik een Scarpettafan ben vond ik de laatste boeken van Cornwell niet schitterend. Ik was dan ook benieuwd of Rood waas beter zou zijn. Helaas was het een ontgoocheling. Het verhaal sleept eindeloos lang aan, met ellenlange zinnen en beschrijvingen die naar mijn mening overbodig zijn. Het duurt meer dan 200 bladzijden voor je weet waar het verhaal eigenlijk naar toe gaat. En dat is rijkelijk laat vind ik. De ontknoping is niet slecht, maar dit weegt niet op tegen wat ik hieboven beschreef. Het is geen boek dat je zin heeft om verder te lezen. Jammer, want de eerste boeken rond Scarpetta waren steengoed. | 0neg
|
De flap vermeldt : “Waarschuwing: dit boek gaat je leven grondig veranderen.” Als je daar zulk een statement zet en dit dan nog eens herhaalt in het voorwoord, dan zorg je er wel voor dat de verwachtingen zeer hoog gespannen staan. Ik vrees echter dat dit boek mijn leven niet gaat veranderen - niet in minst.
Het boekje is kort, te kort (143 bladzijden) en je hebt het dus in een mum van tijd uit. Het bestaat eigenlijk uit 2 delen: in deel 1 beschrijft de auteur haar persoonlijke zoektocht naar een oplossing voor haar klachten (chronische vermoeidheid, spierpijnen, stress, …) en hoe ze uiteindelijk aan een oplossing komt; in deel 2 geeft ze een uitleg waarom deze oplossing werkt en andere oplossingen niet.
Deel 1 is heel herkenbaar voor cvs/fibromyalgiepatiënten: de beschrijving van de symptomen en de reacties en het onbegrip van familie, vrienden, collega's en behandelend medisch personeel komen heel bekend over. De schrijfster komt dan in de wachtzaal van de dokter een man tegen die zegt “Ik kan je helpen”. Mondjesmaat ontdekt de schrijfster dan via hem wat de oplossing is. De oplossing bestaat uit het nemen van 2 voedingssupplementen die op een voorgeschreven manier moeten ingenomen worden. De gezondheid van de schrijfster gaat er ongelooflijk op vooruit, zodanig zelfs dat ze deze oplossing binnen de kortste keren ook aanreikt aan haar vriendinnen die in hetzelfde schuitje zitten. Tot zover het gefictioneerd gedeelte. Deel 2 wil dan eigenlijk de voorgestelde oplossing voor het ziektebeeld cvs/fibromyalgie/burnout/depressie/stress wetenschappelijk onderbouwen, maar de schrijfster schiet hierin schromelijk te kort. Dit gedeelte had best wat uitgebreider mogen zijn, het is veel te summier. Ik vermoed dat mensen die de problematiek van cvs/fybromyalgie kennen de oplossing zowieso met het nodige scepticisme zullen bekijken. Naast een waslijst aan medicijnen hebben deze mensen meestal ook een scala aan therapieën achter de rug, waardoor het geloof in ‘de mirakeloplossing’ al danig geslonken is.
Ondanks alles heb ik dit boekje met plezier gelezen (in eerste instantie om de herkenbaarheid) en durf ik te hopen naar de toekomst toe dat dit boekje weer een stapje verder naar een remedie tegen chronische vermoeidheid/fibromyalgie/depressie/burnout/stress kan zijn en dat er nog naarstiger naar een oplossing gezocht gaat worden. Persoonlijk geloof ik niet dat dit de oplossing zit in de genoemde middelen voorgesteld in dit boekje, alhoewel deze wel een positieve invloed kunnen hebben, maar dat hebben enkele andere geneesmiddelen en therapieën ook, dus baanbrekend durf ik deze zeker niet te noemen. | 0neg
|
Deze thriller, dat naar mijn gevoel weinig thriller was, kwam wat langzaam op gang.
Na een aantal hoofdstukken had ik het verhaal pas eindelijk te pakken.
Zou dit boek niet aanraden voor mensen die een echte thriller verwachten. | 0neg
|
In de eerste instantie dacht ik wat een leuk boek. Het begin vond ik echt vanuit een origineel standpunt geschreven. Totdat het verleden erbij gehaald werd en er een aantal zaken door elkaar gingen lopen. Heden en verleden afgewisseld vanuit verschillende personen.
Ik raakte de grip kwijt op de ik persoon. Door alle voorvallen door elkaar kreeg ik niet door wie wie was. Met veel moeite uitgelezen. Aan de schrijfstijl lag het op zich niet. Maar alles ging zodanig door elkaar lopen dat ik de grip op het verhaal verloor. En dat terwijl ik " het diner " met plezier gelezen heb. | 0neg
|
Ik kon niet goed door dit boek heen komen. De laatste 100 bldz werden eigenlijk pas een beetje spannend. Jammer want zijn vorige boek vond ik juist wel heel goed (gijzeling) | 0neg
|
Het verhaal lijkt veelbelovend: Een jonge detective die een mysterie uit een ver verleden oplost. Twee verhaallijnen door elkaar: heden en verleden. Maar een van de eerste tegenvallers is de lijst vooraan in het boek met de personen die een wat grotere rol spelen in het boek. Het belooft ingewikkeld te worden.
De twee verhaallijnen hebben beiden veel zijlijnen waardoor je te veel verhalen in een boek krijgt. De zijlijnen zijn geen verduidelijking van de hoofdlijnen, maar maken alles gecompliceerder. Er worden telkens ook veel weetjes tentoongesteld, waardoor de vaart telkens uit het boek gehaald wordt. Wat ik heel jammer vind is, dat ik de hoofdrolspeelster Kate Morgan niet beter heb leren kennen. Ze lijkt in het begin heel leuk, maar dit zet zich niet voort. Ik heb het hele boek door het gevoel dat er veel meer uit het verhaal te halen was. Wat me een beetje irriteerde was de met kogels of verdovingspijltjes gevulde lipsticks en de beha-beugel die opnamen kan maken (maar niet langer dan drie minuten en je moet het inschakelen door op je schouder te krabbelen). | 0neg
|
Het meisje in de trein is een thriller, zo wordt tenminste overal geadverteerd. Stephen King liet zich er zelfs toe verleiden het boek mee in de belangstelling te helpen door het een "great suspense novel" te noemen op Twitter. Als King het al zegt moet het wel zo zijn. Toch?
Het eerste deel van dit boek blijkt uiteindelijk weinig van een thriller te hebben. Vlot geschreven, dat wel, maar qua type boek leunt het tot dan toch vooral dicht aan tegen de chicklit romans zoals de Bridget Jones en de Shopaholic boeken. (Noot: na het lezen van dit boek ben ik de auteur gaan googelen en kwam ik erachter dat ze effectief al enkele chicklits heeft gepubliceerd; de sfeer die het boek oproept is dus helemaal niet toevallig chicklit.) Wat ook opvalt: het belangrijkste van de drie hoofdpersonages zit toch wel heel veel bladzijden in de trein. Het verhaal kabbelt daarom bij momenten wat voort en is niet altijd even boeiend.
In totaal zijn er drie hoofdpersonages, allen vrouwen, vanuit wiens standpunt het verhaal verteld wordt. Er is Rachel, het meisje in de trein die eigenlijk al een hele tijd een vrouw is en drankverslaafd, er is Megan die door Rachel dagelijks vanuit de trein wordt gadegeslagen, en er is Anna, de tweede vrouw van Tom die eerder met Rachel gehuwd was. In ieder hoofdstuk is een andere vrouw aan het woord en dat gebeurt niet altijd chronologisch. Het is dus af en toe wel even opletten geblazen.
Het chicklitgehalte is een tegenvaller voor wie een echte thriller had verwacht. Een meevaller is de manier waarop de verhalen van de drie vrouwen langzaam maar zeker in elkaar verweven raken en hoe toevalligheden hoe langer hoe minder toevallig blijken te zijn. In dat opzicht is het verhaal prima opgebouwd.
In het tweede deel van het boek bouwt de schrijfster de spanning op en wordt de lezer zoals in elke thriller gebeurt, op het verkeerde spoor gezet voor de aap werkelijk uit de mouw komt en het boek zijn climax bereikt. Een doorwinterd thrillerlezer laat zich hierdoor niet in de luren leggen en heeft al snel door hoe de vork aan de steel zit. Echt spannend wordt het daarom nooit en de globale conclusie is dat dit boek de hype die het heeft veroorzaakt eigenlijk niet waard is. Het is een leuk tussendoortje dat zeker niet verveelt, maar meer dan dat is het ook niet. Wat Stephen King heeft bezield om dit boek de hemel in te prijzen, is me een raadsel. | 0neg
|
Over dit boek heb ik getwijfeld of ik het zou lezen of niet. Ik was bang dat het te veel zou gaan over politiek en geloof. Maar iemand overtuigde mij dat dit boek toch echt het lezen waard was en het was ook nog eens boek van de maand bij DWDD. Maar waar ik bang voor was, bleek inderdaad het geval. De verhaallijn over Sjmoeel en Atalja boeide mij nog wel, maar elke keer werd dit onderbroken door passages over de staat Israël en de Onafhankelijkheidsoorlog of over Judas, waardoor ik nooit echt in het verhaal kwam en de personages ook niet echt gingen leven voor mij. De volgende keer laat ik mij niet meer verleiden tot lezen van een boek van Amos Oz. | 0neg
|
Ik lees 'Twee wegen' van de gevierde Noorse auteur Per Petterson. Het boek verscheen onder de titel 'Jeg nekter' in 2012 bij uitgeverij Oktober in Oslo. De roman werd in Noorwegen luid bejubeld als het voorlopige hoogtepunt in het oeuvre van Petterson. De gezamenlijke Noorse boekverkopers riepen 'Jeg nekter' uit tot het beste boek van het jaar. Een land met een rijke literatuur en vol veellezers, want dat zijn de Noren, kan zich niet vergissen, zou je denken. Maar op mij maakt het boek weinig indruk. Ja, er zijn dramatische gebeurtenissen, gebroken gezinnen, kindermishandeling en verloren vriendschappen. Voldoende om het boek huiverend te lezen, dunkt mij. Misschien ligt het aan de vertaling van Marin Mars. Ik vind op een vertaalsite dat 'Jeg nekter' vertaald wordt als 'Ik weiger'. Wel iets anders dan 'Twee wegen'. Moeilijk vast te stellen welke afwijkende keuzes de vertaalster nog meer maakte, maar het boek, ongetwijfeld indrukwekkend in de originele taal, blijft voor mij niet overeind. Daarnaast vind ik dat de boekverzorger zijn werk aan dit boek harteloos heeft gedaan: een omslagfoto die nauwelijks iets met de inhoud te maken lijkt te hebben (het omslag van de Noorse editie vind ik veel mooier), goedkoop ogende bladspiegel en budget voor een gebonden editie was er blijkbaar niet. Jammer, uitgeverij De Geus. | 0neg
|
Nog nooit een boek gelezen waarbij ik zoveel weerstand heb gevoeld. Wie komt er in vredesnaam op een plot van een stiefvader, zeer gewaardeerd rector magnificus en aankomend minister, die de pornosite bezoekt van wat blijkt zijn eigen geliefde stiefdochter?? Bij mij dringt een perverse fantasie van Buwalda zelf op, dat hij uitgewerkt heeft in een boek. | 0neg
|
Ik vind Heleen van Royen een mooie schrijfstijl hebben, maar na dit boek uitgelezen te hebben geeft het lezen hiervan me geen voldoening. Alsof het boek niet af is en me teleurgesteld achterlaat.
En natuurlijk, het is een tweeluik, maar nee, ik heb geen interesse om het vervolg te gaan lezen. | 0neg
|
Mooie stukken over broederschap, huiselijk geweld en vriendschappen. Bij momenten echt spannend. Maar soms ook langdradig, ik blijf de broers door elkaar halen, zijn hun karakters dan toch niet zo uitgekristalliseerd? | 0neg
|
Kinder- en jeugdboekenschrijfster Karin Hazendonk, in 1961 in Utrecht geboren en in Waddinxveen opgegroeid, maakt met Blun haar thrillerdebuut. Hazendonk is zelf een alleslezer, met uitzondering van liefdesromans en met een voorkeur voor thrillers. Het onvoorspelbare boeit de auteur, wat doet verwachten dat zij de Blun-lezer regelmatig op het verkeerde been zal zetten. In oktober 2014 verschijnt de tweede thriller van Hazendonk, getiteld Obscuur.
John Linders slaat zijn vrouw Ellen en zij gaat ervandoor, naar een vriendin. John belandt in de kroeg, ontmoet foute mensen en raakt op het slechte pad. Hij is makkelijk te verleiden, want hij heeft geld nodig. Onverantwoordelijk als hij is vindt hij het wel best zo: wat ritjes rijden in een fraaie BMW, goed vangen en zich vooral niet afvragen waar hij mee bezig is. Tot zich een onvoorziene situatie voordoet en John zich flink in de nesten werkt als hij er met een smak geld vandoor gaat. Dan ontmoet hij de roodharige schone Linda …
Ellen beraamt ondertussen samen met vriendin Kaylee wraakacties tegen John. Zij voert deze weliswaar uit, maar de gevolgen zijn te overzien. De criminelen die John uit het oog zijn verloren richten echter hun aandacht op haar. Gevaar ligt op de loer.
Blun. Volgens encyclo.nl betekent dit domheid, enormiteit, flater, giller, misgreep, misrekening, misser, misslag, misstap, misverstand, vergissing (zoals zonder bronvermelding voor in het boek staat). Een ‘blun’, want blun is geen woord en encyclo geen woordenboek. Grappig gevonden? Daar kunnen de meningen over verschillen. Ook al is het maar een titel, mijn haren gaan er recht van overeind staan. Het bekt lekker, dat spreekt dan weer voor deze keuze.
De basis van het verhaal is weinig origineel, maar in orde: echtelijke ruzie die de spreekwoordelijke emmer doet overlopen, elk gaat haars/zijns weegs, man belandt in de penarie en sleept vrouw daar ongewild in mee. Kan gebeuren en is nog wel geloofwaardig. Johns criminele vrienden zijn zware jongens die zich bezighouden met drugshandel en die een moord niet schuwen als dat zo uitkomt, maar hun stupide activiteiten passen niet bij deze business. Enigszins kolderiek, ware het niet dat er mensenlevens mee gemoeid zijn. Het is moeilijk het verhaal serieus te nemen: zonder enig nut een auto stelen om hem elders alleen maar te parkeren, een politieman die zijn privénummer geeft (nergens voor nodig, elke rechercheur beschikt over een dienstmobieltje), het toeval dat alle hoofdrolspelers in het verhaal zich uiteindelijk omwille van de climax in Maastricht bevinden, en zo meer. De karaktertekeningen zijn oppervlakkig en daar waar je als lezer iets meer te weten komt, wordt daar weinig mee gedaan (voorbeeld: Kaylees verliefdheid lijkt puur opgevoerd om te kunnen gebruiken als verklaring voor haar actie in de finale). Er zit ontegenzeglijk enige spanning in Blun, helaas wordt die grotendeels tenietgedaan door het uiterst simpele taalgebruik (korte zinnen, gemakkelijke woorden) en de eenvoudige opzet van het verhaal.
Nu kan ik zeggen dat het voor een debuut een prima boek is, maar zo werkt het niet. Het is het allemaal net niet. Ik hoop dat het Karin Hazendonk lukt haar tweede thriller naar een iets hoger niveau te tillen. | 0neg
|
EdgeZero is een verhalenbundel waarin de beste inzendingen voor de gelijknamige wedstrijd, in totaal twintig verhalen, zijn opgenomen. De bundel opent met een tamelijk defensief voorwoord:
Ieder jaar wordt er dramatisch gezucht dat er geen kwaliteit in de Nederlandse (en Belgische) genreliteratuur te vinden is. Er is geen originaliteit, er is geen passie, er is niets baanbrekends. En laten we over de staat van de grammatica en het proza maar niet eens spreken.
Dit idee domineert het Nederlandstalige sciencefiction-, fantasy- en horrorgenre. Auteurs en uitgevers voelen zich niet gerespecteerd. Ze willen een breder publiek aanspreken, en niet weggezet worden als schrijvers van een vreemd subgenre dat alleen bedoeld is voor een handjevol insiders. En meestal gaat het gepaard met:
Ik vraag me in dat geval af in hoeverre deze meningslingeraars deze verhalen daadwerkelijk gelezen hebben.
Met andere woorden, het ligt aan de lezers, niet aan de auteurs. Als het werk van Nederlandstalige genre-schrijvers je niet aanspreekt, heb je het gewoon niet begrepen.
Het genre hinkt al jaren op twee gedachten. Aan de ene kant smachten veel auteurs naar dat grotere publiek, naar het gevoel dat ze ook buiten hun eigen genre serieus genomen worden. Maar aan de andere kant willen ze hun werk niet werkelijk aan kritiek blootstellen, en klauwen ze al naar critici voor die hun mond kunnen opentrekken.
Het is de vraag waar genreverhalen op beoordeeld moeten worden. Wat is eerlijk? De auteurs willen hetzelfde respect dat literaire schrijvers krijgen, maar willen niet met hen vergeleken worden. Waar wat inzit, want ieder genre heeft zijn eigen regels en gewoontes. Maar ook een internationale vergelijking binnen het genre is uit den boze –de verschillen tussen Nederlandse schrijvers en auteurs als Kelly Link en Ian R. MacLeod zijn te groot. Hetzelfde geldt voor het aanhalen van internationale trends en stromingen, en volgens sommige auteurs zelfs voor algemeen geaccepteerde zaken als ‘show, don’t tell’.
Zo is de situatie ontstaan waarin het Nederlandstalige sciencefiction- en fantasygenre eigenlijk alleen met zichzelf vergeleken mag worden. Waarin auteurs verwachten dat de tijd en moeite die ze in een boek hebben gestoken even zwaar weegt als het eindresultaat, en technische fouten en gebrek aan kennis van wat er buiten de eigen kring gebeurt als intrinsieke onderdelen van het genre beschouwd worden.
De samenstellers van EdgeZero streven in ieder geval naar een zo hoog mogelijke kwaliteit, en willen laten zien wat er allemaal mogelijk is binnen het genre:
[D]ie tien procent van de verhalen die wél goed zijn, die ruwe diamantjes die met een beetje liefde, proeflezen en redactie opgepoetst kunnen worden tot iets wat de lezers kan beroeren?
[…]
[H]et speelveld is zoveel breder dan de meesten denken.
Helaas blijft het hier bij goede voornemens. Wat auteurskeuze betreft is erg op veilig gespeeld. Het merendeel van de schrijvers is bekend binnen het genre; de meesten zijn al zeker vijftien, twintig jaar bezig en publiceren regelmatig in tijdschriften en verhalenbundels. Acht van de negentien auteurs – en twee van de verhalen – staan bijvoorbeeld ook in Ganymedes 16 (een bundel die net wat avontuurlijker is dan deze).
Over het algemeen doen deze auteurs wat ze altijd doen. Jaap Boekestein en Jan J.B. Kuipers kiezen voor humor en grotesk. Tais Teng geeft een schets van een wereld die interessanter is dan de karakters die erin leven. Anaïd Haen en Django Mathijsen kaarten allerlei maatschappelijke onrechten aan, maar vertrouwen er niet op dat hun lezers hun eigen conclusies kunnen trekken. En Jack Schlimazlnik verwacht dat lezers technologie, menselijk gedrag en het gekozen perspectief negeren zodat hij iets quasi-diepzinnigs kan zeggen.
Daarnaast lijkt de bundel ook niet geredigeerd te zijn. Er zijn nogal wat slordigheden blijven staan (aanhalingstekens en scheidingsstreepjes zijn niet overal hetzelfde vormgegeven; er staan spaties voor punten en komma’s aan het eind van een zin; een blauwe bloem is een paar pagina’s later zonder reden zwart, et cetera), en veel verhalen doen ongepolijst aan. Ze meanderen, of auteurs zijn zo bezig met hun wereld opbouwen en zaken toelichten dat ze niet toekomen aan een verhaal vertellen. Bij de verhalen die een boodschap hebben, ligt het er vaak nogal dik bovenop (‘eet geen vlees’; ‘laat je verleden achter je’). De hoofdpersoon in ‘Vrijheid is standalone’ van Django Mathijsen had al haar problemen kunnen oplossen met een telefoontje. En ‘De Ariadne Singulariteit’ van Mike Jansen is Fallout met ‘as you know-Bob’-dialoog.
Er staan een paar leuke verhalen in EdgeZero. Maar ondanks de ambities van de samenstellers is de bundel het best te omschrijven als ‘zoals verwacht’. Het is geen slechte weergave van hoe de Nederlandstalige sciencefiction en fantasy ervoor staat. Maar het geeft een minder positief beeld dan de samenstellers denken. | 0neg
|
Het boek leest als een trein. Wie heeft de Noorse ambassadeur vermoord? Is Harry Hole naar Thailand gestuurd in de verwachting dat de zaak niet zal worden opgelost en dus in de doofpot kan worden gestopt? Maar als Harry dan besluit echt geen alcohol aan te raken, komt hij langzamerhand achter de ware toedracht - had je gedacht - en begrijpt hij dat hooggeplaatste Noorse politici de zaak zo snel mogelijk willen hebben afgehandeld zonder iemand te compromitteren.
Tot de ontknoping heb ik geboeid gelezen, maar die ontknoping was wel bijzonder ver gezocht. En hoe kan iemand die alle details tot in de puntjes, als een schaker vooruitziend, in scene heeft gezet, zo'n domme fout maken en een van de slachtoffers, dom, dom, dom, op een verkeerde manier hebben achtergelaten? Hoe? Lees het zelf, maar wees voorbereid op een onbegrijpelijke ontknoping, die de rest van het boek naar beneden haalt en een ster kost. | 0neg
|
Mijn nacht ontkend is het tweede deel van de trilogie 'Mijn nacht' van Jodi Ellen Malpas. Het eerste deel eindigde met een behoorlijke cliffhanger. Slim, want dit zorgt ervoor dat de lezer nieuwsgierig is naar het vervolg.
In Mijn nacht ontkend gaat het verhaal verder en zien we hoe Livy zichzelf probeert op te pakken na alle gebeurtenissen met Miller. Ze is weer alleen en doet haar uiterste best hem te ontwijken. Dat is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Op de een of andere manier komt ze hem telkens tegen en hij wil haar ook niet zo makkelijk laten gaan. Kan Livy wel omgaan met de vele geheimen van Miller?
Net als het eerste deel in deze trilogie, zit het boek vol met erotische scènes. Jammer is dat deze scènes erg doen denken aan het eerste deel en dat er weinig origineels in zit. Hierdoor lijkt de passie enigszins verdwenen te zijn en heb je als lezer al snel het gevoel dat je een kopie leest van het voorgaande deel.
Anders dan in het eerste deel, heeft Jodi Ellen Malpas nu geprobeerd om wat spanning toe te voegen. Er zit daadwerkelijk een verhaal in en het is niet meer puur de erotiek waar het verhaal om draait. Dat zou positief moeten zijn, maar helaas is de auteur er niet zo goed in geslaagd. Zo is er bijvoorbeeld een scène waarin Livy achtervolgd wordt. In het begin heeft de lezer echter niet in de gaten dat er iemand achter haar aan zit en is er vooral verwarring in plaats van wat spanning. Spannende scènes worden ook vaak wat snel geschreven, waardoor er geen tijd is om iets op te bouwen. Voor je het weet is het weer voorbij.
De auteur had daarnaast op bepaalde punten best wat meer research mogen doen. Sommige situaties zijn zo onwaarschijnlijk, dat het voor een frons zorgt tijdens het lezen. Ook maakt de auteur zich er soms erg makkelijk vanaf. Toeval mag best eens voorkomen in een boek, maar het moet niet de overhand krijgen. De cliffhanger aan het einde zou onverwachts moeten zijn, maar door de vele hints die de auteur gedurende het boek geeft, is het wel vrij duidelijk.
Livy komt in Mijn nacht ontkend nog naïever over dan in deel één. Ze krijgt van Miller de kans om alles te vragen wat ze maar wil. Met zijn verleden en zijn beroep, zijn er duizenden dingen die ze had kunnen bedenken. In plaats daarvan kiest ze ervoor om te vragen waarom hij zo netjes is en alles zo mooi opgeruimd houdt. Dit is totaal niet logisch en de lezer voelt zich hierdoor wel wat bedrogen. Livy lijkt alles maar oké te vinden en er wordt maar weinig toegelicht. Het personage Miller creëert vooral onduidelijkheden. Hij gaat alle kanten op waardoor zijn persoonlijkheid moeilijk te pijlen is.
Mijn nacht ontvlamd – het eerste deel – was een leuk boek en nodigde uit om het vervolg te lezen. Helaas is Jodi Ellen Malpas er niet in geslaagd om de verwachtingen waar te maken. Het is te hopen dat het derde en laatste deel van deze serie veelbelovender is. | 0neg
|
Over het eerste deel van deze serie was ik enthousiast, al vond ik de stijl wat simpel. Deze tweede valt me zwaar tegen: meer van hetzelfde en dat "meer" is minder. Als u begrijpt wat ik bedoel | 0neg
|
!In deze review komen spoilers en mijn ongezouten meningen in voor!
Review 47#
Heb van Lauren Kate haar Fallen serie gelezen en daar was ik helemaal weg van. Was toentertijd niet geïnteresseerd in deze serie, maar toen ik hem zag liggen bij de kringloop wilde ik het een kans geven. Voorkant van het boek vind ik cliché, maar de waterjurk is mooi.
Het verhaal:
Nooit huilen…Eureka’s moeder heeft haar die regel jaren geleden ingeprent. Maar haar moeder is onder mysterieuze omstandigheden verdronken en Eureka zou zelf het liefst ook dood willen. Niks kan haar meer schelen, behalve haar oudste vriend Brooks en een boek dat niemand begrijpt. Daarin staat het huiveringwekkende verhaal van een meisje dat als gevolg van een gebroken hart een heel continent in zee huilde. Dan duikt een vreemde jongen op die dingen lijkt te weten die hij niet zou moeten weten. Hij vertelt Eureka dat haar leven in groot gevaar is en hij brengt haar op de rand van tranen. Tranen met de kracht om het verloren continent Atlantis te laten herrijzen, een wereld waar alles wat je lief is weggespoeld kan worden.
!Spoiler alert!
De kiemdrager Ander, een opzichter van de mensheid die ervoor moet zorgen dat de apocalyps niet plaatsvindt, probeert een meisje (Eureka) te vermoorden die heel gevaarlijk is. Hij kan echter niet doorzetten en red haar van de vloedgolf, maar is niet op tijd om haar moeder te redden.
Maanden later is Eureka depressief, suïcidaal en verslind psychiaters. Ze kan haar vader en stiefmoeder niet uitstaan, maar gelukkig kan ze steun krijgen van haar vrienden Cat en Brooks. Ze heeft altijd van haar moeder meegekregen dat ze niet mag huilen, maar de laatste tijd wordt dat steeds moeilijker. Haar moeder heeft haar een paar dingen nagelaten die veel vragen oproepen: haar medaillon, haar favoriete boek, een dondersteen en een brief. Dan vinden er een paar gebeurtenissen plaats die alles doen veranderen: een ontmoeting met de knappe Ander, de vertaling van het boek, de ene gevaarlijke situatie na de andere, de verandering en verdwijning van Brooks en de onthulling dat Eureka ongekende krachten heeft en haar tranen de gezonken stad Atlantis kunnen laten herrijzen. Een gevaarlijke gebeurtenis die nare gevolgen voor mensheid heeft. Als de gemoederen te hoog oplopen, begint ze te huilen en daarmee roept ze een enorme storm op en Atlantis is weer herrezen.
Het boek eindigt met Brooks die al dagenlang vecht tegen iets of iemand die hem in zijn macht houd, hij vertelt dat hij verliefd op Eureka is en beloofd zichzelf om haar te beschermen.
Zoals in de Fallen serie heeft de hoofdpersonage in Teardrop ook allemaal issues.
Dat lijkt me heel erg moeilijk als ik nooit meer zou mogen huilen. De wereld zou niet lang veilig zijn als ik niet meer zou mogen huilen.
Er zijn een hoop karakters in het boek die ik niet mag. De hoofdpersoon Eureka, Rhoda, Maya enz. Er is er niet 1 die ik leuk vind.
Ik vind dat je een tiener niet met de verantwoordelijkheid moet opzadelen om voor 2 vierjarigen te zorgen, op te passen, meenemen enz. Als je als ouders moet werken, ergens naar toe wilt of simpel weg geen tijd met ze wil doorbrengen, dan zorg je maar voor een oppas of iemand anders die tijdelijk voor ze zorgt, je zadelt niet je tiener met die zorg op. Jij wilde een kind, dan zorg je er ook voor, je geeft de taak niet door aan je oudere kinderen.
Er is een scene in het boek die me heel erg onlogisch lijkt. Er komt een grote vloedgolf aan, normaal ren je zo snel zo ver mogelijk. Je gaat niet een paar meter rennen, stoppen, omdraaien en naar de vloedgolf kijken.
De vertalingen van Het boek van de liefde vond ik interessanter dan het verhaal zelf.
Het is voor mij onduidelijk of deze serie een duologie is of dat de schrijfster de serie verlaten/opgegeven heeft.
Denk niet dat ik verder ga met deze serie.
Conclusie:
Had moeite met het lezen van het verhaal, vond het soms saai en het greep me niet.
Geen leuke personages, de vertaling van Het boek van de liefde was interessanter dan het verhaal zelf.
Onduidelijkheid over serie.
Geen behoefte aan het vervolgen van de serie.
Cheen | 0neg
|
Misschien dat het aan de plaats en het moment ligt, maar ik kom met geen mogelijkheid door dit boek heen. Het loopt niet lekker, er gebeurt vrij weinig in het begin en het komt maar niet op gang. Niet mijn ding. | 0neg
|
Kunnen we van een thriller spreken als driekwart van het verhaal gefocust is op de (zinderende) relatie tussen de drie hoofdpersonages (met een flinke dosis sex en theatrale meligheid)? Bij J.T. Dillon moest ik meteen aan Clint Eastwood denken. Echte spanning krijg je pas in de laatste 50 bladzijden, met een vrij voorspelbare plot. Toch geen spijt dat ik het gelezen heb. | 0neg
|
Ik heb het boek niet uitgelezen. Na de eerste helft wat redelijk spannend was, zakte het boek als een kaartenhuis in elkaar. Nog even diagonaal doorgebladerd en het eind gelezen en toen had ik het wel gezien.
Philip Margolin kan heel goed schrijven, maar deze sprak mij totaal niet aan. Toch 2 duimpjes voor de eerste helft van het boek. | 0neg
|
Het duurde heel lang voor ik gewend was aan het supertrage tempo van dit boek. Ik werd er ongedurig van. Maar ook toen de zaak een beetje op gang kwam, viel er niet veel te beleven. De zussen Phoeba en Lilith bleven ruzie maken, net als hun moeder Maude dat deed met de buurvrouw, de moeder van vriendin Henriette en van haar broer Hadley. Phoeba wil net als haar vader wijndruiven gaan telen, in tegenstelling tot de vele schapenboeren in de omgeving. Het is crisis en het is droog. Totdat het dan weer teveel regent.
Kommer en kwel.
Zo te lezen lijkt er heel wat te gebeuren, er worden ook een paar huwelijken gesloten en heel veel paarden bereden of ingespannen voor diverse rijtuigjes, maar het kon me niet boeien. Jammer. | 0neg
|
maakt zijn naam helaas allerminst waar. ,Tineke Beishuizen is ook bekend onder haar pseudoniem Anne-Wil in de Libelle. De auteur debuteerde in 2005 met de bestseller Als zand door mijn vingers. Het jaar daarop verscheen het net zo succesvolle Wat doen we met Fred?
Haar nieuwste boek Oud zeer heeft alle ingrediënten in zich voor een spannende thriller. Een stalker maakt het leven van een psychologe en haar mollige tienerdochter tot een hel.
De auteur neemt ons direct mee in het leven van Anne Verheul en haar dochter. Een baksteen door de ruit is het begin van een reeks bedreigende gebeurtenissen. Het verhaal begint spannend. Beishuizen heeft een prettige schrijfstijl, waardoor de eerste hoofdstukken als een trein lezen en je als lezer het verhaal bijna wordt ingezogen.
Helaas gebruikt de schrijfster zoveel hoofd- en subpersonages, dat je als lezer geregeld uit de fictieve droom wordt gehaald. Het steeds weer terugbladeren wie is dit ook alweer en waarom is dit personage belangrijk voor het verhaal? en het vertwijfeld afvragen waarom een bepaalde verhaallijn van belang is voor het plot, zorgen voor veel vertraging in de eens zo snel rijdende trein. Wat een spannend boek had kunnen zijn, gezien het thema (stalking) en de motieven van de hoofdpersonages, loopt uit op een chaotische en matig boeiende roman.
Beishuizen maakt gebruik van kleine hoofdstukken en een overkill aan personages. Hierdoor raakt de lezer de draad en interesse in het verhaal kwijt. Een diepe, boeiende verhaallijn ontstaat er daardoor niet. Daarbij is het verhaal, buiten de mijmeringen van de dader om, geschreven in de derde persoon enkelvoud waardoor er een afstand wordt gecreëerd tussen de personages en de lezer.
Door de dader aan het woord te laten en zijn identiteit prijs te geven, komt de lezer meteen achter zijn motief. Hierdoor valt zowel de spanningsboog als het leesplezier weg. Bovendien is er nergens in het verhaal een moment van relativering door het gebruik van humor. En dat terwijl het oorspronkelijke verhaal toch erg luchtig is. Verder is de plot uitermate voorspelbaar en zijn de dialogen op sommige momenten zeer ongeloofwaardig.
De thriller die op de voorkant van het boek wordt aangekondigd, maakt zijn naam helaas allerminst waar. | 0neg
|
Ik kon niks met dit boek. Het sprak mij totaal niet aan. Vreemd, want ik heb indertijd vreselijk genoten van de capriolen van AbFab.
Nou ja, andere keer beter. | 0neg
|
Vroeger en nu komen bij elkaar als een oude wijsgeer een serie van boeken aan Xavier, zijn meest bekwame student, wil laten lezen. Deze romans bevatten vertellingen uit lang vervlogen tijden en Xavier beleeft die verhalen alsof hij zich er daadwerkelijk bevindt. Hij verdiept zich in de verhalen van het licht en de duisternis. Maar wat Xavier niet weet, is dat hij door het verzoek van de wijsgeer op te volgen onbewust een corrupte tak van de regering uit het verleden kwaad heeft gemaakt en dat hij zich wellicht in een eeuwenoude oorlog heeft verstrengeld.
De kroonluchter wiebelt krijsend aan het plafond als de oude wijsgeer zijn bevel uitspreekt en Xavier in de eerste roman begint te lezen. De zaden der hoop begint midden in een gebeurtenis en vanaf het begin zit je op het puntje van je stoel om meer informatie te winnen over het verhaal waar je zojuist ingedoken bent. Het is positief dat je met een plons midden in het verhaal duikt, in plaats van dat er eerst de ellenlange uitleg komt over de historie van het land en de fantasiewereld waar Xavier in leeft. Dat mysterieuze tintje bezorgt een waas waar je eerst doorheen moet zien te komen, voor het avontuur daadwerkelijk kan beginnen.
Voorafgaand aan het eerste hoofdstuk is het Dramatis Personae te vinden. Echter noemt Drake het gewoon ‘Karakter Lijst’. Hier worden tientallen personages voorgesteld, die je stuk voor stuk later nogmaals tegen zult komen. Zelfs huisdieren worden niet overgeslagen. Ongetwijfeld heeft Drake hier veel tijd aan besteed, maar is het niet een beetje te veel van het goede? Shakespeare hield zich aan enkel de hoofdpersonages; hij noemde niet iedere inwoner van de toneelstad. Dit is overdreven, maar feit is wel dat de lezer er weinig tot niets aan heeft voor hij of zij begonnen is in het eerste boek. Is het tegenkomen van zo’n lange lijst niet demotiverend? Wellicht zou het een beter alternatief geweest zijn om deze lijst te bewaren tot het begin van het tweede boek, als een soort geheugensteun. In dit eerste deel kan een functie van de tekst op zich het voorstellen van de personages zijn. Op deze manier worden ze één voor één aan de lezer voorgesteld, wat een zegen van rust zal schenken.
Meestal vind je het dankwoord aan het eind van een verhaal, maar Drake heeft ervoor gekozen iedereen te bedanken op een van de eerste bladzijden in het boek. Ook vertelt hij dat het eerste deel, dit deel, slechts een begin is en niet meer is dan een introductie op de volgende boeken. “Vanaf hoofdstuk zes wordt het pas spannend.” Dit schetst een beeld van een auteur die niet trots is op zijn werk en alsof hij zich van tevoren probeert in te dekken op eventuele negatieve reacties. Daarnaast geeft hij zijn vader speciale dank, omdat hij de laatste interpunctiefouten eruit heeft gehaald. Helaas ontstaan de eerste twijfels over deze uitspraak kort daarna, wanneer het verkeerd gebruik van komma’s begint op te vallen. Ten tweede staan er op sommige locaties te veel spaties. Daarnaast zijn sommige kleine dingetjes, zoals ‘zijn wijnglas die’, kleine tegenvallers. Bovendien is het jammer dat bijna ieder nieuw personage geïntroduceerd wordt met ‘De man, genaamd (…).’. Deze fouten zouden makkelijk voorkomen kunnen worden door een extra paar oplettende ogen (eventueel van een professionele redacteur) dat deze consistente schoonheidsfouten er zo uitvist. Mocht deze redacteur ingeschakeld worden, dan zal het volgende deel van de serie veel beter uit de verf komen!
Het wordt al snel duidelijk dat de auteur zich in Sistna, de wereld in De zaden der hoop, bevindt. Hij weet precies hoe hij alles vol passie tot in de puntjes moet beschrijven. En hij beschrijft de details letterlijk, wat knap is voor een fictief verhaal, maar wat direct ook zijn valkuil is. Drake begint detaillistische ruimtebeschrijvingen te geven, zoals van de kleding die de personages dragen. Hierdoor kan de lezer de personages niet goed in de omgeving plaatsen, omdat er basisinformatie over de omgeving lijkt te missen. In combinatie met de spelfouten is het voor de lezer een hele klus om lekker in het verhaal te komen.
De tijd waarin het verhaal zich afspeelt blijft vaag. Er wordt een sfeer geschetst alsof er gestreden wordt om landgoederen en kastelen. Zwaarden en gevechten. Zelfs de omslag helpt mee om deze omgeving te schetsen. Toch heeft Xavier een smartphone. Sinds wanneer hebben ridders mobieltjes? Origineel is het wel, mits het een nuttige uitwerking heeft. We kunnen van geluk spreken, want nut heeft het telefoontje zeker! De slotfase – waarin trouwens een stuk minder spelfouten staan en waar passender gebruik wordt gemaakt van zinslengte en timing - van De zaden der hoop is spectaculair, waarin het mobieltje een grote rol heeft.
Toch blijft het tijdsaspect in het verhaal bijzonder. De tweehonderd verschillende scheldwoorden die er gebruikt worden zijn deels gebaseerd op fantasy, maar kunnen ook anno 2017 op Aarde gebruikt worden. Er is een overvloed aan synoniemen van ziektes of lichaamsdelen. Op een gegeven moment begint iedere zin van een dialoog met een exotisch scheldwoord, waarvan de betekenis alleen door de bewoners van Sistna gesnapt kan worden. Als lezer heb je geen idee wat de helft van de scheldwoorden betekende, met gevolg dat het intellectuele niveau van het vertellende personage daalde. Dit teveel aan grof taalgebruik wordt samengenomen met termen als ‘one night stand’. Mocht je nog niet van je apropos gebracht zijn, dan ben je het nu wel, indien je je nog steeds in de ridderorde bevond. | 0neg
|
Ik snap niet dat zelfs mensen het taalgebruik van hem prijzen want hoe hij over vrouwen schrijft is walgelijk. Ik hoef niet zo nodig de feminist uit te hangen maar er wordt in dit hele boek geen één echte vrouw beschreven. Er wordt alleen maar gepraat over ze alsof ze objecten zijn om alleen maar te neuken. Dat gebeurd er ongeveer met elke "vrouw" die in dit boek staat. Zelfs die Bea die er dan in beschreven wordt wordt zo omschreven, ik zeg: schaam je Zafon. | 0neg
|
Allereerst bedankt dat ik dit ebook mocht lezen voor Hebban.
Billie en Seb...geen doorsnee boek. Moeilijk, duister, emotioneel, maar ook op een bepaalde manier mooi geschreven. Het vergt enig doorzettingsvermogen om dit boek uit te lezen en aan de andere kant toch ook weer niet. Je wilt namelijk weten hoe het verhaal verder gaat en het laat je ook niet los. Het personage Seb fascineerde me enorm. Ik heb er zeker geen spijt van dat ik het heb gelezen maar aan de andere kant bevredigt het me ook niet helemaal. Het is en blijft een boek waar je over nadenkt en wat je niet gauw los zult laten...
Het boek krijgt van mij 2,5 sterren...omdat hier op hebban alleen ronde getallen gegeven kan worden rond ik hem af op 2 sterren. | 0neg
|
De polyglotte geliefden
Mijn vader is een Spanjaard en mijn moeder een Italiaanse. Maar ik woon al vanaf mijn zevende in Zweden, aldus Max. Dat is polyglot zijn.De male gaze wordt subtiel in praktijk gebracht door een vrouw en bekritiseerd. De schrijfster verplaatst zich in hoe de man naar de wereld kijkt en in het bijzonder hoe hij naar vrouwen kijkt. De Westerse man wel te verstaan. Twee van de drie delen in het boek dragen de naam van een vrouw, Ellinor en Lucrezia. Het ertussen liggende hoofdstuk heet Max. Max Lamas verbindt de personages en de thema’s. Hij is de schrijver van een verbrand manuscript en zijn zoektocht is eigenlijk de zoektocht naar de zin van zijn bestaan, naar het vervullen van zijn verlangens.
Ellinor Mannen liegen om te beschermen. Met vrouwen moet je oppassen, zo waarschuwt de blinde zieneres Mildred (waar kennen we dat beeld van? ) Ellinor. “Maar toen maakte Mildred een vreemd gebaar met haar hoofd, alsof ze opeens doorhad dat ze praatte met iemand die geen benul had van polyglotten, vervloekingen of manuscripten”. De drie hoofdthema’s van de roman. “Waar ze boeken verbranden, verbranden ze uiteindelijk ook mensen” zegt Calisto Rondas, cultuurjournalist en de partner van Mildred Rondas, paranormale verschijnselen. “Niet alles draait om seks” zegt Ellinor tegen Calisto, waarop hij antwoordt: “Ja, er zijn ook andere dingen. In het leven”.
Max Vrouwen als bossen zeewier op de bodem van de warme wateren, Poseidonias, ze golven met de stromen heen en weer. Het beeld komt later in het boek terug. Max, de schrijver, die van mening is dat de Romaanse talen zich uitstekend lenen voor perversies, het Zweeds totaal niet. Mooie beeldspraak : Het was net of mijn hart niet gehoorzaamde aan mijn ademhaling, maar flapperde in de wind… .”Wanneer hebben we weer seks?” vroeg hij zijn vrouw op de man af….Max die worstelt.
Lucrezia Ze heeft een noodlottige zomer met Max doorgebracht in Tolentino en heeft geld nodig om het palazzo van de familie in stand te kunnen houden. Beste Max, Ik neem aan dat je je mij nog herinnert….Ik heb honderdduizend euro nodig. Lucrezia vertegenwoordigt het effect van de male gaze bij uitstek. De spiegels in het huis laten haar telkens weer zien hoe lelijk ze is. Ondanks haar geprivilegieerde status (van adel), voelt ze zich in alles de mindere. Haar grootmoeder: “Je moet op het ergste voorbereid zijn, Lucrezia. Je hebt het talent van je moeder en dat betekent geen talent. Het maakt niet uit hoe je eruit ziet. Een vrouw kan een man altijd vreugde schenken”. Het beeld van de verhoudingen in een adellijke familie tussen de vrouwen onderling en de man die gedoogd wordt.
De eerste tien bladzijden van met name dit hoofdstuk vind ik stijf, misschien vooral stijf vertaald, maar dat kan ik niet beoordelen. Een stijllbreuk, anders dan de rest. Stijf, maar ook mijns inziens niet goed vertaald. Misschien kon ze ook wel Chinees (p 127). Een slok water uit de fles nemen ( p 199)volgens mij gaat het om een flesje water. De fles roept bij mij de associatie op van naar de fles grijpen. Aha, kon ik niet nalaten uit te barsten. (p. 201). Er kwam een sluier van verwondering over zijn blik ( p.203).En mi hambre mando yo ( p 264) is volgens mij te letterlijk vertaald met In mijn honger beslis ik. Dat heeft in het Nederlands geen speciale betekenis. Het betekent echter dat de ik ( Max) volkomen vrij is om te beslissen.
Ik ben niet echt gegrepen door dit boek, alhoewel er prachtige passages en rake oberservaties in zitten. Het geheel komt geconstrueerd over en de stijve vertaling maakt het er niet beter op. | 0neg
|
Het verhaal van Els O., de Vlaamse verpleegster die in 2006 na een jarenlange strijd werd vrijgesproken van moord op haar tante, heeft in Nederland niet zo uitgebreid de pers gehaald. Toch is dit verhaal bijna niet echt, vooral vanwege de halsstarrige houding van de politie en enkele magistraten, die hun eens ingenomen standpunt niet willen wijzigen.
Alles begint op 22 januari 2000, als de tante van Els, Angèle, opgenomen wordt in het ziekenhuis waar Els als verpleegkundige werkt. Deze tante heeft al twintig jaar levercirrose en als gevolg daarvan is zij nu aan haar laatste uurtjes begonnen. De ouders van Els waken bij de tante. Uit ervaring weet Els dat als mensen bijna overlijden, zij op een bepaalde manier gaan ademen. De tante is al een keer bijna dood verklaard, maar is toen na een paar minuten, tot verbazing van de artsen, weer bijgekomen. Nu echter klinkt daar die onheilspellende ademhaling, en tante heeft als gevolg van nierfalen al dagen niet meer geplast. Zij zit dus vol met vocht en dreigt letterlijk te verdrinken. Els kan het niet langer aanzien. De nachtarts heeft al een infuus met morfine voorgeschreven, maar Els neemt ineens, zonder er bij na te denken, een besluit. Ze spuit wat kaliumchloride in het infuus. Binnen enkele seconden overlijdt de tante. Els meldt dit voorval de volgende dag aan haar collegas, niet wetende dat ze zichzelf hiermee in een wespennest begeeft. De collegas, die aanvankelijk Els groot gelijk geven, beslissen de volgende dag dat zij ontslagen moet worden en dat zij een aanklacht gaan indienen. Els begrijpt er niets van; ze heeft toch eerlijk gezegd wat ze heeft gedaan? Bovendien weet ze, ook uit ervaring, dat in de praktijk in heel veel ziekenhuizen aan mensen die op sterven liggen steeds meer morfine gegeven wordt om ze een handje te helpen. Helaas, de arts die die nacht de morfine heeft voorgeschreven, zal later alles ontkennen!
Els wordt beschuldigd en gevangen gezet. Ook haar ouders ontsnappen hier niet aan. Zij waren er immers ook bij, die nacht?
Dan begint de nachtmerrie die eerst in februari 2006 zal eindigen met de vrijspraak van Els. Het openbaar ministerie houdt namelijk jarenlang hardnekkig vol dat Els haar tante heeft vermoord, omdat is gebleken dat die tante veel geld aan haar ouders had nagelaten. Ook de dood van een andere tante, jaren eerder, wordt er nog bijgesleept. Het is werkelijk tenenkrommend om te lezen hoe de bij de zaak betrokken politiemensen weigeren om Els te geloven, ook al vertelt zij jarenlang hetzelfde verhaal. Positieve verhalen van ex-collegas, vrienden, familie
het mag allemaal niet baten.
Ten tijde van deze geschiedenis kwam de euthanasiediscussie in België net op gang. De zaak Els O. heeft deze in een stroomversnelling gebracht. Els en haar man Fred en hun dochters Charlotte en Julie hebben moedig de jarenlange strijd doorstaan. Het heeft de dochtertjes wel een deel van haar jeugd gekost, en of alles ooit weer helemaal goed komt, valt nog te bezien.
Els houdt zich tegenwoordig bezig met het lesgeven aan LEIF-nurses (verpleegsters dus) (LEIF = LevensEinde Informatie Forum). Zie hiervoor (ook als je meer wilt weten over dit onderwerp): www.leif.be
De zaak Els O. is inderdaad, zoals op het omslag staat, een aangrijpend boek. Het is wel goed dat vanaf het begin al duidelijk is dat Els is vrijgesproken. Achterin het boek staat nog een handige tijdlijn. | 0neg
|
Nou ik zie dat ik niet de enige ben met deze ervaring. Ook hier is het boek halverwege weggelegd. Ik kon er niet doorheen komen. Het werd zeurderig en langdradig. Het begin was veel belovend en ik vind het leuk om boeken te lezen die zich afspelen in deze afgelegen koude gebieden, maar dat is niet voldoende in dit geval. | 0neg
|
Weet niet of het aan mij ligt. maar kom echt niet door het boek heen. Het irriteert mij heel erg dat er steeds staat, Harry doet nu dit, nu gebeurt er dat. Hierdoor valt voor mij de spanning van het verhaal weg. Jammer ik had mij verheugd op een goed boek. de meeste recensies waren positief.
http://infoboeken.blogspot.be/2016/03/jk-rowling.html | 0neg
|
Ik heb in mijn rijke recensentenleven nog maar weinig actiethrillers gelezen. Geen, om precies te zijn. Buiten de wet van James Hall leek alles in zich te hebben om daar verandering in te brengen. Een instortend brandend gebouw op de cover, de belofte op het achterplat dat passie en intriges hoog oplaaien en de aanprijzing van Michael Connelly dat Hall één van zijn favoriete misdaadauteurs is. Ik wreef me vergenoegd in de handen.
Hoofdpersonage is Thorn, een ruwe bolster met een verleden dat ongetwijfeld in Halls vorige boeken uitgebreid aan bod komt. In Buiten de wet wordt daarover weinig gezegd. Een proloog schetst zijn vurige relatie met Anne Bonny Joy die hem na een passionele nacht vertelt over haar jeugd. Haar moeder schiep een droomwereld vol piraten waar haar vader en broer helemaal in opgingen. Een verschrikkelijke gebeurtenis maakte abrupt een einde aan die tijd. Na dit verder in het boek immens belangrijke verhaal verlaat Anne Thorn. Hij ziet haar niet meer terug
tot op die warme zondagmiddag waarop Buiten de wet begint. Samen met zijn nieuwe vriendin Alexandra doet Thorn een terrasje. Alexandra kan haar jaloezie niet verbergen als Thorn serveerster Anne blijkt te kennen. Maar Anne heeft allen maar oog voor het aanmerende zwart luxejacht. De innemende man die er, vergezeld van twee topzware blondines, uitstapt, verandert Annes leven totaal. Terwijl Anne zich in de piraterij stort, probeert Annes broer het land van Thorn in handen te krijgen. Als gewoon bieden niet lukt, moet er grover geschut ingezet worden. Daarvoor deinst deze nietsontziende killer ik citeer de achterflap- niet terug.
Een hele waaier verhaallijnen biedt genoeg stof voor flink wat actie. Ik zou daar als recensent ook best tevreden mee geweest zijn. Ik besef dat je een actiethriller niet beoordeelt alsof het een psychologisch meesterwerk betreft. Maar toch, net daar schort het aan bij Hall. Dat zijn nietsontziende killer de ene keer getypeerd wordt als een angsthaas, daarna als een selfmade-topgangster en op nog een ander moment toestaat dat prooi Thorn naar zijn flauwgevallen zuster rent, zorgt vooral voor hilariteit. Die wordt nog versterkt door de portie gebruikte clichés en ongeloofwaardige situaties.
Dus nee, ik ben niet kapot van deze actiethriller van James Hall. Het mooiste uit het boek vind ik de zorg waarmee Thorn de vader van Alexandra omringt. Die man staat in zijn toenemende dementie midden in de nacht op omdat hij de Greyhound wil nemen. De Greyhound-haltes bevinden zich aan drukke wegen. Daarom schaaft en schildert Thorn een knalgele bank. Hij zet ze in zijn tuin zodat de demente man daar rustig op de bus kan wachten en zo in elk geval wegblijft van de gevaarlijke weg. Die scène zou in een mooie psychologische roman niet misstaan. | 0neg
|
Filip Rogiers is journalist bij De Morgen. Verman je is zijn eerste roman, na zijn prozadebuut Nauwelijks lichaam (2011).
Hofman is bedrijfspsycholoog. Hij vindt zichzelf geweldig, beziet de wereld om hem heen met groot dedain en narcistische verklaringen. Hij beloont zichzelf met een protserige Rolex en trakteert zich op een nummertje beledigen van een hoer door voor een bordeel te masturberen. Ontslagen bij een schooldienst vanwege onprofessioneel seksueel gedrag met een cliënt, treedt hij aan bij een schimmig headhuntersbedrijfje: WiLink. De ontmoeting met Anita is de start van een spetterende seksuele relatie. Dat gaat geweldig zolang zij het bed niet verlaten. Daarbuiten, in de praktijk van alledag, houdt de relatie tot Hofmans verbazing geen stand. Op basis van zijn feilloze mensenkennis is toch duidelijk dat zij voor elkaar bestemd zijn? Maar Anita wil niet meer bijdragen aan het ondergeschikt maken van mensen aan het kapitaal, neemt ontslag en raakt in de ban van Schietse, de voorman van Ruiende Ridders, die wangedrag rond grootkapitaal bestrijden.
Hofman beschouwt Schietse als een alternatieve goeroe met foute ideeën, maar kan tot zijn eigen frustratie geen greep op de man krijgen. Zijn woede reageert hij met fysiek geweld af op Anita. Die verlaat hem na een miskraam, die hij met volledig onbegrip gadeslaat en niet kan invoelen. Hofman gaat daarna helemaal de mist in. De succesvolle selectietool die hij voor WiLink heeft ontworpen wordt gehackt. Vooral kandidaten met een mediterrane achtergrond komen door de selectie en dat past absoluut niet in de bedrijfspolicy van WiLink. En dus volgt ontslag. Geheel gefrustreerd, diep beledigd en verongelijkt reageert Hofman zich af op een hoer en doodt haar.
In deze korte roman worden veel symbolen en onderwerpen uit de jongste geschiedenis opgevoerd. Bedrijfspsychologie ter voorkoming van burn-out, een schimmig internetbedrijfje, ontremd seksueel gedrag, hackers, computercriminaliteit, managers en bedrijfsvoering met financieel-economisch wangedrag, een Occupy-achtige beweging, racisme jegens mensen met een mediterrane achtergrond.
Verman je is vlot geschreven, leest gemakkelijk; je herkent het vakmanschap van een journalist. Maar het verhaal heeft last van gebrek aan gelaagdheid. Nergens wordt duidelijk waarom Hofman zo in een pathologische seksuele overdrive staat. En waarom hij, als beroepspsycholoog, zo weinig zelfkennis en mensenkennis heeft. Er is veel overkill. Er worden veel personages en situaties opgevoerd, maar vooral als stereotype in zwart-wit. De uitwerking is erg oppervlakkig. Het verhaal had aan kracht gewonnen als de auteur zich in het aantal situaties had beperkt en de personages en situaties meer had uitgediept en genuanceerd. | 0neg
|
Het onderwerp van de thriller (massa-claims) is interessant, maar de verhaallijn vertoont maar weinig verrassingen. De carriere van de advocaat vertoont een stijgende lijn, waarin bijna niks mis gaat (ietsje meer moeite doen om de top te bereiken, had meer spanning opgeleverd). Uiteindelijk is de weg naar beneden onafwendbaar en je voelt dat je nog maar enkele pagina's boek in je handen hebt, dus verrassingen blijven ook daar uit. Misschien moet John Grisham zelf maar het luxe leventje gaan leiden dat hij schetst in dit boek en zich fijn terugtrekken op een jetset-eiland in de Caribbean. | 0neg
|
Voor mij onbegrijpelijk dat het boek een prijs heeft gewonnen. Het begint veelbelovend, maar gaat uit als een nachtkaars. Het thema had zeker potentie, maar wat Megan Abbott uiteindelijk opschrijft is veel te zwak. | 0neg
|
Nieuwsgierig uitgekeken naar de laatste thriller van Karen Rose maar helaas hij is mij tegengevallen. Het is so wie so een vervolg op haar vorige boeken en gelukkig heb ik die gelezen en toch was het moeilijk om de personen uit haar vorige boeken te plaatsen. Het zou mooi zijn als er een korte inhoud of een lijst van personen toegevoegd zou kunnen worden.
Het gaat hier over Stevie: een gewonde rechercheur, die op zoek gaat naar corruptie in het politiekorps, de reden daarvan is; haar partner/collega was corrupt en is vermoord is terwijl hij haar dochter gijzelde.Haar man en zoon zijn 8 jaar geleden vermoord tijdens een bezoek aan een avondwinkel.
Waar ik moeite mee had was het schuldgevoel van Stevie die, zo lijkt het wel, zich overal verantwoordelijk voor voelt..Maar toch steeds de waarschuwingen van haar vrienden om te stoppen met haar zoektocht, naast zich neerlegt. Ze brengt zichzelf en haar omgeving in gevaar maar haar rechtvaardigheidsgevoel is groter dan haar angst voor zichzelf, haar omgeving en m.n. haar dochter.
Er zijn mensen, die Stevie dood willen en haar proberen te vermoorden, wie dat zijn en waarom, blijft lange tijd duister. Ook dat ze elke keer weer ontsnapt aan mensen, die scherpschutters zijn, is erg onwaarschijnlijk.
Daar tussen door speelt een liefdesroman, die behoorlijk uitgesmeerd wordt.
Mijn conclusie: op zich een goed verhaal alleen veel te langdradig en regelmatig heel erg onwaarschijnlijk. | 0neg
|
Erg Amerikaans. Wervelende plot en actie, maar als je er goed bij stil staat stelt het allemaal niet zoveel voor. Oppervlakkige karakterschetsen, en sommige elementen uit de plot voel je mijlen ver aankomen (zoals de doodgeschoten filantroop op pagina 215: als lezer weet je onmiddellijk dat die belangrijk is!).
De Saint-achtige pogingen om humoristisch te zijn vond ik ergerlijk, alsmede zijn onderonsjes met de lezer.
Ik heb het in 1 avond uitgelezen, en het voelde een beetje als een lange aflevering van NCSI op een regenachtige avond met een cola en popcorn. Ik had het excuus dat ik herstellende ben van een voedselvergiftiging...
Ik denk niet dat ik nog een boek van deze schrijver ga lezen, ...dit schijnt een van zijn beste te zijn! | 0neg
|
Verdwaaltijd van Kathy Mathys
Het boek gaat over David, Marcia en Emma. David is schrijver en onderzoeker en heeft jaren geleden zijn vriendin Kay verloren. Kay is op een dag zomaar vertrokken. Het is niet duidelijk wat er met Kay gebeurd is: is zij nooit meer teruggekeerd of is zij overleden en nooit gevonden? Dit blijft malen in David’s hoofd. Hij kan dit niet loslaten. Marcia, zijn buurvrouw, net gescheiden en een dochter van 16 jaar, wordt verliefd op hem. Emma is de beste vriendin van Marcia. Ze heeft haar ouders en zusje verloren in een auto-ongeluk. En sindsdien voelt zij zich verloren, ook in haar huwelijk met Theo, en zoekt zij naar een doel in haar leven. Misschien dat zij daardoor zich naakt laat schilderen door Ben. Ook de dochter van Marcia, Robin laat zich door hem naakt schilderen.
David, Marcia en Emma en Ben zijn op een bepaalde manier met elkaar verbonden. Deze 4 hoofdpersonages, de vele bijfiguren en de vele perspectiefwisselingen zorgen ervoor dat je als lezer nieuwsgierig blijft naar het vervolg ervan. Het manuscript en essay van David geven structuur aan het gehele verhaal.
Het is een ingewikkeld boek met onverwachte momenten en snel wisselende perspectieven. Een boek waarbij je echt moet nadenken en geconcentreerd moet lezen anders is het inderdaad verdwaaltijd voor de eenzame lezer. Voor een leesclub is verdwaaltijd een zeer interessant boek. | 0neg
|
Don Schothorst is de oudste zoon in het gezin Schothorst. In die rol heeft hij vaak het gevoel dat hij niet de liefde krijgt van zijn ouders die hij nodig heeft. Wat hieruit voortkomt is een snel denkende maar zichzelf-vernielende reclameman.
Je volgt als lezer het leven van Don Schothorst in chronologische volgorde. Er is een kindertijd met daarin veelvuldige beschuldigingen aan het adres van zijn ouders. De opkomst als dé reclameman die iedereen wil hebben. Het afglijden van het persoonlijke leven in combinatie met een bijzonder hectisch zakenleven. En ten slotte, het afkicken en opzetten van een nieuw bedrijf, SolutionS.
Het boek is een opeenvolging van verschillende werkgevers en klanten, met daartussen drank, cocaïne en seks. Er treden veelvuldig herhalingen op van hetzelfde patroon waarbij er een rauwe inkijk wordt gegeven in het leven van een verslaafde.
Aangezien zeer veel zinnen met 'ik' beginnen krijg je wel echt het gevoel dat hij het verhaal aan jou, als lezer, vertelt. De keerzijde daarvan is, dat gevoel van een egoïstische en arrogante man die aan het woord is, nog versterkt wordt. Het boek leest wel erg vlot, door de korte zinnen en het makkelijke taalgebruik.
Alhoewel er veel over de gevoelens van Don worden gesproken, mis ik toch een soort van diepgang. Het leven dat hij leidde wordt op sommige momenten erg makkelijk omschreven. Alsof hij er zelf geen schuld aan had, dat alles scheef liep. Toch komt het woord 'schuld' vaak voor in het boek. Maar ik miste net in dát woord de geloofwaardigheid.
Ik ben zelf nog aan het beslissen wat ik van 'De Don' als mens vind. Maar het is gelukkig niet aan mij om daarover te oordelen. | 0neg
|
‘Happy people have no story’, moet bestsellerauteur Joanne Trollope gedacht hebben. Voor haar twintigste roman kiest ze resoluut voor personages die stuk voor stuk gebukt gaan onder grote en vooral heel veel kleine problemen. Daarbij onderzoekt ze de positie van de vrouw op de arbeidsmarkt en de veerkracht van vriendschap. Anders dan in haar eerdere romans, verslikt ze zich in de boodschap die ze wil meegeven en levert ze een vlak boek af dat de lezer amper met een goed gevoel achterlaat.
De roman wordt nochtans sterk ingezet. De 47-jarige Stacey heeft het allemaal, tot ze struikelt en in haar val haar hele leven met zich meesleurt. Wanneer ze opstaat lijkt ze alles verloren te hebben: haar werk, haar moeder, een goed huwelijk… Enkel haar vriendinnen Beth, Melissa en Gaby staan er nog, of is deze steunpilaar ook maar schijn?
Trollope beschrijft de chaos in Tracey’s leven op een empathische manier. Je leeft mee met haar en begrijpt waarom ze zich laat afglijden. Na het eerste hoofdstuk wisselt het perspectief tussen de vriendinnen en leer je elk van hen beter kennen. Trollope heeft een vlotte schrijfstijl en schets met humor personages die zo uit televisieseries lijken te komen. Als lezer volg je het allemaal van op het puntje van je stoel, tot je tot de conclusie komt dat je met de eerste hoofdstukken ook meteen het hoogtepunt van het boek voorbij bent.
Trollope kaart met deze roman nadrukkelijk het verschil tussen werkende mannen en vrouwen aan. Dat doet ze aanvankelijk geloofwaardig door de vier vriendinnen verschillend in te kleuren en zo een breed gamma van werkende vrouwen ten toon te spreiden. Zowat alle mogelijke levensvormen komen aan bod: werkende vrouwen met en zonder kinderen, hetero- en homokoppels, vrouwen met en zonder partner, nieuw samengestelde gezinnen… Dat zou een genuanceerd beeld opleveren wanneer het met een boeiend plot gepaard zou gaan. Vreemd genoeg slaagt Trollope – die in eerdere romans sterke verhaallijnen neerzet – daar niet in. Wanneer ze Stacey’s verhaal als kern had gebruikt, had ze het verhaal veel meer diepgang en focus kunnen geven. De afwisselende perspectieven creëren nu louter een opsomming van mogelijke hindernissen waartegen vrouwen kunnen aanlopen. Het geheel oogt slordig, alsof dit de basis is waarvan de echte roman nog moet uitgewerkt worden.
Behalve de verhaallijn, zijn ook de personages gebrekkig opgebouwd. Bij sommige vriendinnen-romans wil je tijdens het lezen niets liever dan deel uitmaken van het clubje. Dat is bij dit verhaal absoluut niet het geval. Zowel de afzonderlijke levens van de personages als hun onderlinge relaties zijn doordrongen van pietluttige en vergezochte problemen. Omdat ze nooit voorbij het stereotiep van de briljante professor, de creatieve zakenvrouw of de succesvolle alleenstaande moeder uitgroeien is er geen chemie tussen de vriendinnen. Uit niets blijkt waar hun vriendschap op gestoeld is, of hoe ze elkaar kunnen steunen. Zo is het opvallend dat de weinige interacties meestal tussen twee personages gebeuren en er geen enkel moment is waarop de vriendinnen allemaal samen zijn.
Als het de bedoeling van de auteur was om werkende vrouwen een hart onder de riem te steken, kan dit boek beschouwd worden als een verdienstelijke poging. Trollope toont aan dat je niet alleen bent met je onzekerheden, wankele work-life balans en pogingen tot multitasken. Door het ontbreken van een plot, springt het verhaal echter van personage tot personage en is er geen punt waar de lezer naartoe kan leven. Het abrupte einde komt dan ook eerder als verlossing dan als verrassing. City of Friends biedt in het beste geval een paar uur ontspanning, maar schiet in zijn genre te kort om een aanrader te zijn. | 0neg
|
Ik had al veel goede recensies gelezen over de boeken van Ruth Rendell. Ze is ten slotte een heel bekende schrijfster. Zodoende schafte ik het boek Het dertiende jaar aan, daar de de flaptekst me erg aansprak. Toch vond ik het boek nogal tegenvallen.
Het begint allemaal spannend. Jenny is de verzorgster van Stella Newton, een elegante oude dame in verpleeghuis Middleton Hall. Stella is ongeneeslijk ziek. Stella vertrouwt alleen Jenny, die op haar beurt Stella extra aandacht geeft. Op een gegeven moment vertelt Stella dat zij een aantal geheimen heeft van toen ze nog jong was. Stukje bij beetje begint Stella deze geheimen aan Jenny te vertellen.
Zoals gezegd, het begint best wel spannend, maar ik vond het allemaal ontzettend langdradig. Op de achterkant van het boek staat dat op een gegeven moment Stella komt te overlijden en Jenny met raadsels blijft zitten. Ze gaat zelf de antwoorden zoeken. Ik had dit in het begin/midden van het boek verwacht, maar dat gebeurt pas op het eind. Klinkt raar misschien, maar Stella gaat heel laat in het boek pas dood. Dat viel me dus echt tegen.
En de raadsels die dan nog overgebleven zijn... Tja, ik vond het allemaal niet zo spannend. Bovendien is dit maar een klein stukje van het boek. Misschien is dit een van de mindere verhalen, maar ik zal niet snel weer een boek van Ruth Rendell kopen. | 0neg
|
De verrekijker
Een van de minste boeken die ik heb gelezen. Hakketakkerig. Niet loskomend van ‘lang vervlogen tijden’. Daardoor blijf je voortdurend hangen in oude tijden. Weinig inspirerend. Hier en daar speelt van Kooten wel leuk met de taal. Verderkijker is zo’n pareltje. Van dit soort purisme houd ik wel! Het gegeven dat ik een boek altijd uitlees zorgde er voor dat ik de laatste bladzijde haalde. Dat was nu een opgave! Het typetje ‘Van Kooten’ is dominant aanwezig, maar dat is geen afbreuk. Misschien ga ik nog weleens een ander boek van hem lezen, maar voorlopig even niet. | 0neg
|
Ook ik moet helaas melden dat ik De verborgen geschiedenis beslist een heel vervelend boek vond. Spanning? Waar dan? Traag, traag, traag zeurt het verhaal maar voort. Dooie plot, geen spanning, geen verdieping. Nee, ik vond het maar niks. Ik heb het gekocht vanwege de hype, en dat is ook de laatste keer dat ik dat gedaan heb (inderdaad: ik heb ook nog nooit Harry Potter gelezen en ik ben het ook niet van plan).
Aan de andere kant: het schijnt tot heel wat mensen tot lezen gezet te hebben. En dat vind ik nou weer geweldig! Er kan niet genoeg gelezen worden in wereld. Ik kan alleen maar hopen dat mensen die De verborgen geschiedenis een goed boek vonden, zich verder gaan verdiepen in het 'echte werk'. | 0neg
|
Groots werd deze serie gepresenteerd. De beste crimeschrijfster van Nederland zou Isa zijn. Zeker een vlotte schrijfstijl met korte simpele zinnen. Kyra, de "hoofdrolspeelster" bijt haar tanden in moordzaken, onderzoekt ondertussen de vermissing van haar zus Sarina, is 19 jaar maar wordt beschreven als een 14-jarige puber. Voor deze leeftijd (tussen 13 en 17 jaar) zal dit boek vast aantrekkelijk zijn. | 0neg
|
Het was een boek over het leven van een paar vrouwen in de oorlog die, onder hun kunnen werden ingezet omdat ze nu eenmaal geen mannen waren.
Over de band tussen Maddie en haar vriendin. En over overleven!!!!!!!!
Het boek was in twee delen verdeeld, en hoewel het tweede deel goed was. Denk ik dat de meeste mensen al bij blz. 40 afhaken. (zal ik zelf ook gedaan hebben als het geen buzzboek was geweest. En dat zegt veel want dat zijn er niet veel geweest)
Eerlijk gezegd zal ik dit boek niet aan raden, hooguit als ik zal weten dat hij / zij over de oorlog een boek wil lezen.
Ik zal het zeker niet aan een YA geven want ik ben bang dat die (net als ik vroeger na de verplichte Literatuurlijst) met lezen zal stoppen. En dat zal jammer zijn omdat ik zins dit jaar weer Nederlandse auteurs heb gelezen en dat niet tegen viel. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.