text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ingrid Chen (1968), opgeleid tot econome, belicht in haar debuutroman Het zilveren kruis, een mysterie ontsluierd een kant van de geschiedenis waar wij meestal niet veel over horen. Ze vroeg zich af waarom New York zich in de afgelopen eeuwen ontwikkelde tot een economisch welvarende stad en Suriname achterbleef. Het is ontzettend interessant dat Chen een onbekende kant van de geschiedenis onder de aandacht brengt. Hopelijk gaat ze hiermee door, maar het liefst in een andere vorm of met een scherpe redacteur. Het zilveren kruis heeft namelijk geen prettige schrijfstijl. Het boek bevat te veel bijzaken, onnodige dialogen en het ligt er nogal eens te dik bovenop. Ook zijn de verwijzingen meermaals onjuist of vaag. Daarom is het moeilijk om de aandacht bij het verhaal te houden.
Het zilveren kruis, een mysterie ontsluierd begint in 1648. De negenjarige Damian Lemaire schrikt regelmatig wakker midden in de nacht. Hij droomt dan over een zilveren kruis. En dan is er nog de afwezigheid van zijn moeder. Damian mist haar ontzettend en kan niet anders dan op zoek gaan naar haar. Tijdens deze zoektocht komt hij achter het geheim van zijn verleden.
Chen is geneigd om alles, maar dan ook alles, uit te schrijven. Sommige informatie is alleen niet interessant voor de verhaallijn; deze informatie maakt het verhaal alleen maar langdradig. Zo zijn er dialogen met onnodige zinnen:
Zinnen als 'Is dat zo?' of 'Wie zijn dat' én 'Ken je hen?' zijn onnodig en dubbelop, helemaal wanneer ze te veel voorkomen. Ze maken de roman langdradig. Ook wordt er regelmatig onjuist of te laat verwezen.
‘Zijn vriend’ lijkt nu te verwijzen naar een vriend van Andreas, terwijl ‘zijn vriend’ verwijst naar Andreas zelf. Deze incorrecte verwijzingen zijn afleidend en ze komen slordig over. Is er dan niet goed geredigeerd?
Er had beter gelet moeten worden op de stijl en grammatica in dit boek. Zonde dat er zoveel overbodigheden en fouten in deze debuutroman zitten, dat het storend wordt en afleidt van het waarschijnlijke doel, namelijk: historische feiten en gebeurtenissen die minder bekend zijn onder de aandacht brengen. | 0neg
|
Het is broeierig heet (ik moet naar Brugge verhuizen, daar zijn de zomers beter dan in Antwerpen) als een tuinman in een villa aan de Damse Vaart een huiveringwekkende ontdekking doet. Blijkbaar heeft zich daar een zoveelste gezinsdrama voltrokken. "Vader doodt vrouw en kinderen en slaat de hand aan zichzelf." Van In en zijn gevolg komen ter plaatse en dat zou het zo ongeveer kunnen zijn, ware het niet dat Pietertje de man des huizes herkent als een vroegere jeugdvriend. En laat dat nu een onverbeterlijke levensgenieter zijn van hetzelfde kaliber als de commissaris. Van In kan zich niet bij de stelling van het gezinsdrama neerleggen, vermoedt moord en krijgt vanzelfsprekend gelijk. Maar daarmee is het onderzoek natuurlijk niet ten einde. De rest van het verhaal moet de lezer zelf maar achterhalen.
Ik ben een Aspe-fan van het eerste uur. Ik moet elk nieuw boek in mijn bezit hebben nog vóór de inkt droog is. Maar ik merk wel dat ik me steeds vaker moet inspannen om aan het lezen te gaan en te blijven. Toen Van In bij een vorige gelegenheid op het podium van het nieuwe Brugse concertgebouw een Poirot-ontknoping forceerde, had ik mijn wenkbrauwen al eens ongelovig opgehaald. Nu ben ik uit onvervalste balorigheid gaan nakijken hoeveel van die huzarenstukjes één Brugse commissaris voor de kiezen krijgt tussen de eerste kreetjes van zijn pasgeboren tweelingen en de recentste poepluier van zijn dochter. En bij nader inzien blijf ik maar dicht bij Antwerpen wonen. West-Vlaanderen moet zo ongeveer het Sodoma & Gomorra van België zijn. Ik bedoel maar: het moet in de tijd uitgesmeerd ook nog een beetje geloofwaardig blijven. Brugge omtoveren tot een tweede Chicago om er te pas en te onpas hetero- en andere hoogstandjes van eeuwig jonge onderzoeksrechters in te kunnen lassen is wat overdreven. Bruno-met-de-droevige-blik en Hanne-met-de-lange-benen moeten ook in elk boek eens goed van hun oren kunnen maken tegen Van In. Alleen op Van In zelf komt een beetje sleet. Hij drinkt in dit boek zelfs een waterke!
In april komt de volgende Aspe uit. Ik denk dat ik eens ga wachten tot de inkt droog is. | 0neg
|
Super leuk als je een boek wint! Er is maar weinig waarmee je me blijer kunt maken. Zo jammer dan als het boek in kwestie niet is wat je ervan verwacht. Helaas is het me niet gelukt om in het verhaal te komen, het pakte me gewoon niet. De schrijfstijl sprak me niet aan, en ik dwaalde steeds af. Ik zet het boek op mijn lijstje voor de zomervakantie (ergens in de zon, aan zee), want sommige recensies zijn wel positief. Wie weet als ik de rust heb dat ik er wel van kan genieten. | 0neg
|
Hoewel het boek het tijdsbeeld en bijbehorende sfeer goed schetst, voelde het alsof het doel van dit verhaal was om muziek- en zangtheorie aan seks te koppelen, waardoor de overige context ondergeschikt en gehaast overkwam. Té veel tijdssprongen met erg belangrijke gebeurtenissen maar kort benoemd.
Nadat de hoofdpersoon voor het eerst een nacht doorbracht met haar nieuwe geliefde, voelde het verhaal al verteld. Hij is een alom geliefd virtuoos, zij is verliefd, zingen is een intieme aangelegenheid, net als de liefde bedrijven, verder is niets belangrijk. Deze manier van schrijven benadrukt uiteraard de hartstocht van de hoofdpersoon en haar kijk op het leven en de liefde. In die zin knap, maar daardoor is het al gauw een eenzijdige leeservaring.
Met meer aandacht voor de aanleidingen en gevolgen van de hoofdlijn en de acties van de hoofdpersonen zou dit verhaal allicht een stuk mooier verteld zijn. | 0neg
|
Recensie komt van mijn blog hillybillybeauty.nl
Aan de cover van het boek ‘Het geluk van Cavendon Hall‘ ligt het in ieder geval niet. Toen ik dit boek ontving was ik al op slag verliefd op de cover en vooral ook de rug van het boek. Stijlvol, chique, een heus Downton Abbey gevoel. Ik was dan ook reuze benieuwd naar het boek zelf. Het derde deel uit een serie, maar prima los te lezen werd mij verteld. Perfect!
Achterflap
“Yorkshire, 1938. Het landgoed Cavendon Hall heeft in de loop der eeuwen al heel wat stormen getrotseerd. De bewoners, de aristocratische Inghams en de Swanns, die voor hen werken, zijn al met elkaar verbonden sinds de eerste steen werd gelegd. Het leven is altijd goed voor de twee families geweest, maar de onzekere tijden die er nu aankomen, lijken daar een einde aan te maken. Hitler dreigt met oorlog, en de mannen worden opgeroepen voor militaire dienst. Het is aan de vrouwen van Cavendon Hall om, onder leiding van Daphne Ingham en Cecily Swann, de grootste dreiging het hoofd te bieden.”
Ik moet eerlijk bekennen dat ik, juist door de prachtige uitgave van dit boek, erg teleurgesteld ben. Het verhaal begon redelijk onderbouwend. Je leert de personages stuk voor stuk een beetje beter kennen maar ik was erg blij dat er voorin het boek een duidelijk overzicht stond met alle personages en hun verhoudingen tot elkaar. Dit is namelijk nodig! Barbara Taylor Bradford gebruikt in haar boek onnoemlijk veel personages welke qua familiebanden vrij onoverzichtelijk overkomen op de lezer. Ook zijn er in het boek bepaalde personages toegevoegd die vrijwel geen input op het verhaal hadden en daardoor onnodig verwarring zaaien. Wat mij betreft had het aantal personages in het boek flink naar beneden gekund. Wat het ook lastig maakte om sommige personage uit elkaar te houden kwam door het feit dat namen en koosnaampjes/bijnamen afwisselend werden gebruikt.
Het begin van het boek is vrij rustig en er gebeurt niet zo heel veel spectaculairs. Tot ongeveer de helft wanneer de Tweede Wereldoorlog aanbreekt. De auteur heeft er wel een handje van om Engeland en Churchill af te schilderen als dé redders in nood. Voor mij iets te zoetsappig. En ondanks de heftige gebeurtenissen raakte ik niet in het verhaal. Of dit nou komt door de personages die mij niet raakte of sommige verhaallijnen die uiteindelijk tot niets leidde, ik weet het niet.
Een verhaallijn van een lang verloren dochter begon heel veelbelovend, en ik werd daadwerkelijk ook nieuwsgierig hoe dit zou verlopen. En vrij plots werd die verhaallijn abrupt afgerond en werd er verder in het boek geen aandacht meer aan besteed. Ook het overlijden van een personage op leeftijd, en dan heb ik het over het exact beschrijven van het overlijden, kwam op mij zelfs lachwekkend over. Veel te ongeloofwaardig.
Ik heb dit boek afgelopen maand gelezen, maar ik moet zeggen dat ik het meeste alweer kwijt ben. De namen van de personages, de gebeurtenissen…..zonde, want de achterflap en cover leken veelbelovend.
Ik geef dit boek dan ook maar 2 sterren, en dan puur een extra ster voor de cover. | 0neg
|
Ik heb nog nooit meegemaakt dat ik mij aan een boek van Baantjer zo heb lopen ergeren en ik heb zeker meer dan de helft van zijn boeken gelezen. Tot dit boek dan. Misschien komt het dat ik veel meer nieuwe en andere schrij(f)v(st)ers lees of omdat ik de laatste twee jaar geen Baantjer meer gelezen heb, maar deze 'De Cock' is wel heel erg oppervlakkig. Alles wat er in het boek gebeurt zie je samen met De Cock, wat er daarnaast nog gebeurt daar heb je geen weet van. Als Vledder naar het mortuarium gaat, krijg je alleen maar een summiere omschrijving, meer niet. Tevens viel het me op dat Dick Vledder wel heel dom wordt afgebeeld, op een gegeven moment begint het je te vervelen (en ik ergerde me er zelfs aan).
Even over het verhaal, een man, Jaap van Houwelingen, komt een beetje overstuur bij De Cock. Zijn ex heeft iets heel raars meegemaakt en een dode man gevonden in een huis aan de Heerengracht. De man is vermoord en heeft een brandmerk, in de vorm van twee ruiten aan elkaar vast (◊◊) op zijn voorhoofd staan. Uit het huis is niets meegenomen en er zijn geen sporen van braak. Voor De Cock en Vledder de taak om deze moord op te lossen.
Al lezend had ik het gevoel dat ik steeds iets op De Cock voorliep, alles was op en gegeven moment wel erg voorspelbaar. Ik vond zelfs dat De Cock fouten ging maken, en Vledder tja....(laat maar). Ik wil niet te veel verklappen en laat het hier maar bij, er was zeker meer uit het (toch wel goed bedachte) verhaal te halen. Lees het boek zelf en oordeel zelf. Ik zal zeker niet stoppen met het lezen van De Cock, maar dit deel is veruit de slechtste die ik ooit van Baantjer gelezen heb. Hopelijk is de volgende (die ik lees) beter. | 0neg
|
Wat gebeurt er bij Lisa als ze haar man verliest aan kanker. Ze wordt boos. En wil dit delen met de wereld.
Gezien mijn interesse in rouw en verlies begon ik dit boek met veel nieuwsgierigheid te lezen. In het eerste deel wordt beschreven wat de rede is van haar boosheid, interessant gegeven maar door de uitstapjes, waarin de schrijfster je mee wil nemen naar dichters, schrijvers en andere actualiteiten die met dit onderwerp te maken hebben raakt het verhaal in de knoop. In het tweede gedeelte van dit beschrijft ze kleine uitstapjes naar de wereldpolitiek.
Dan is mijn aandacht weg...
Jammer want het gegeven vind ik mooi. Vooral boos zijn in een periode van rouw is een emotie waar nog weinig aandacht voor bestaat.. | 0neg
|
Een baan van negen tot vijf? Jarenlang dezelfde postcode? Vastzitten aan een hypotheek? Vaste prik voor de gemiddelde Nederlander – zeg maar gerust het gemiddelde mens in de westerse wereld. Maar niet voor Brooke Saward. Haar baan? Professioneel reiziger. Haar blog World of Wanderlust bezorgt haar niet alleen honderdduizenden fans op sociale media, maar ook een stevig inkomen om te blijven reizen. Er is nu ook een boek: World of Wanderlust: zo leid je een avontuurlijk leven. Biedt Brooke hierin de beloofde inspiratie om zelf ook eens op avontuur te gaan?
Wie Brookes blog weleens gelezen heeft of haar langs ziet komen op sociale media, weet al dat ze prachtige foto’s maakt. Die sieren gelukkig ook haar boek. Doordat het geen standaard formaat heeft maar vierkant is en bovendien op dikke, duur aanvoelende pagina’s is gedrukt, heb je meteen het gevoel een luxeproduct in handen te hebben. Geen dun pocketboekje voor in je koffer dus, hoewel dat wel goed bij haar gepast had. Qua uiterlijk is het boek door de vormgeving, rijke kleuren en schitterende foto’s dus een juweeltje, maar geldt dat ook voor de inhoud?
Hoe leef je nou dat avontuurlijke leven? Daarvoor sla je haar boek immers open. Je bent toe aan een volgend avontuur. Die kun je bij Brooke overwegend ver weg vinden. Vier van de zes hoofdstukken gaan over reizen naar verre landen, verhuizen naar het buitenland en bevatten lijstjes met tips waar heen te gaan, wie mee te nemen, hoe je voorbereiding aan te pakken… Hoofdstuk 5 gaat over het vakantiegevoel ook thuis ervaren, maar dit blijft nogal op de vlakte. Je kunt een Mexicaanse fiësta organiseren, je kamer aankleden met kerstversiering voor het gevoel van een Duitse kerstmarkt, films kijken… niet heel spannend. Het laatste hoofdstuk is niet meer dan een lijstje met Brookes aanraders: hotels, restaurants, musea, ga maar door. Namen en adressen – ook hier niets bijzonders.
Eerlijk is eerlijk, de blog World of Wanderlust gaat vooral over reizen naar verre landen, andere culturen ervaren en uit je comfortzone stappen. Geen wonder dus dat thuisblijven slechts een kleine rol krijgt in haar boek. Helaas zijn ook de stukken over verre landen niet echt verrassend. Een lijstje met wereldwonderen? Dat kennen we al. En de stedentips? Parijs, New York, Londen, Venetië en Sint-Petersburg had je zelf ook wel kunnen bedenken, nietwaar? Hier en daar vind je een leuk persoonlijk verhaal of een verrassende tip, maar dat zijn helaas maar kleine cadeautjes in een zee van bladzijdes.
De foto’s zijn het enige hoogtepunt van het boek – en die kun je ook gewoon online bekijken, terwijl je door haar prachtige blog scrolt. Het voordeel van de site is dat je steeds door kunt klikken op wat je interesseert of verrast, in plaats van de pagina om te slaan en een standaardlijstje met handige Franse woordjes tegen te komen. Of de tip te lezen om in Parijs toch echt eens naar de Eiffeltoren te gaan. Haar blog gaat verder en geeft je de kans zelf je route door de verhalen en plaatjes te navigeren. Je eigen route bepalen – laat dat nou net zijn waar Brooke voor pleit. Eén van de vereisten voor een avontuurlijk leven.
Uiteindelijk werkt World of Wanderlust beter als online fenomeen dan als papieren boek. Om daar nou ruim 20 euro voor neer te tellen? Dan kun je beter haar advies volgen: sparen! En vervolgens natuurlijk een goedkoop vliegticket boeken en haar blogs en foto’s als inspiratie gebruiken voor je eigen avontuur. Of spendeer die 20 euro aan een flexibel statief voor je camera – weer een goede tip van Brooke – om zelf ook zo’n gave foto’s te kunnen maken zonder bibberend beeld. Of koop een taalboekje en leer alvast de taal van je droomland – jawel, weer een tip van Brooke Saward. Zo goed als haar vertaler Luna Wong Lun Hing zul je niet meteen worden, maar een croissant kopen in Parijs zou nog net moeten lukken. | 0neg
|
Kreeg dit boek aangeraden door een collega.
Thriller/ Spanning....Voor mij niet, het kabbelt maar een beetje voort, ik kan me er niet echt toe zetten door te lezen.
En als ik dan toch start met lezen val ik zo in slaap, toch zal ik weten hoe het eindigt want ondanks dat het me een hoop moeite kost het boek op te pakken zal ik hem uitlezen.
Misschien komt dit mede door het feit dat ik begonnen ben midden in een reeks met dezelfde hoofdpersonen. | 0neg
|
"Wat de allersaaiste vakantiedag op weg naar oma lijkt te worden, verandert in een klap in een groot avontuur als Roos (10, ik-figuur) wordt gekidnapt uit de auto van haar ouders door de familie Rover. Roos weet eerst niet wat haar overkomt, maar al snel geniet ze van het nieuwe vrije leven waarin ontbijten met gehaktballen en mosterd en de hele dag smullen van enorme hoeveelheden gestolen snoep, plankgas door de bochten rijden en buiten slapen en je wassen in een meer, heel gewoon is. Alles wat kinderen normaal niet mogen, wordt in dit meeslepende, volstrekt onconventionele boek gepresenteerd als de gewoonste zaak van de wereld. Daarnaast zullen de dik aangezette milieuverschillen, de gedachten en gevoelens van Roos over haar vader en haar zus en het voor een deel platte taalgebruik door kinderen ook zeker gewaardeerd worden. Verwijzingen naar het materialisme van deze tijd en de grappige en tegelijkertijd kritische kijk daarop, maken het boek extra interessant. De oorspronkelijk Finse uitgave won de Finlandia Junior Prize 2010, de belangrijkste Finse kinderboekenprijs. Stevig, kloek leesboek met gekleurd schutblad vol met snoep, zoals de Rovers het graag zien. Zilveren Griffel 2012."
Ik ben dit boek gaan lezen omdat ik, na bovenstaande te hebben gelezen, zeer nieuwsgierig was, maar wat viel het me ontzettend tegen! Elders werd het ook nog vergeleken met Pippi Langkous, maar voor mijn gevoel kwam het daar zelfs niet in de buurt.
Voor kinderen vanaf zes jaar vond ik het taalgebruik af en toe veel te ingewikkeld en ongebruikelijk:
- “Ik heb de boel wat efficiënter gemaakt.”
- Met haar door wedstrijden en concurrentie gedomineerde hersenen…..
- We sloegen onze bivak op bij een rustige inham die werd omzoomd door bomen.
- Het gaf een heel bevredigend gevoel om dat hardop te zeggen.
- Alex beende naar me toe.
- Ik was verrukt over het tempo waarin we onze weg vervolgden.
Enfin, zo zou ik nog héél wat voorbeelden kunnen geven.
Kinderen van die leeftijd houden van afbeeldingen in een boek, maar de enige plaatjes zijn de simpele zwart-wit tekeningetjes die een nieuw hoofdstuk aankondigen.
Ik heb geen één keer moeten lachen, zelfs niet glimlachen en zelfs dat “gekleurde schutblad vol snoep” is in wezen niets anders dan een gele zak, waarin de titel en de naam van de schrijfster staan en zegge en schrijve en stuk of dertig kleine snoepjes.
Maar misschien ben ik de enige die niet zo gecharmeerd was zo van dit boek.
De schrijfster heeft de belangrijkste kinderboekenprijs in Finland gewonnen (staat op de achterflap) en heeft voor het boek de zilveren griffel van 2012 gekregen..... | 0neg
|
Niet door een winkelstraat kunnen lopen zonder even ergens binnen te gaan – dat gevoel zullen de meeste vrouwen wel herkennen. De meesten van ons lopen gelukkig regelmatig met lege handen naar buiten of kopen alleen wat ze nodig hebben. Rebecca Bloomwood uit de bekende serie ‘Shopaholic’ heeft helaas geen enkele zelfbeheersing, waardoor haar kast uitpuilt van de ongedragen kleding en al haar creditcards hun maximum bereikt hebben. Het eerste boek uit de serie is onlangs in een goedkope pocketversie uitgegeven. Tijd voor een hernieuwde kennismaking met deze bestseller!
De basis van het eerste deel in de bekende serie van Sophie Kinsella (1969) is eigenlijk heel simpel: een jonge, winkelverslaafde vrouw worstelt met schulden terwijl ze zelf werkt bij een financieel tijdschrift dat mensen tips geeft over omgaan met geld. Sterker nog, ze blijkt heel bijdehand en vakkundig te zijn, behalve als het om haar eigen leven gaat. Zoals te verwachten valt, levert de tegenstelling tussen haar werk- en privéleven de nodige hilariteit op. Helaas blijft Sophie Kinsella heel erg hangen in het neerzetten van deze paradox. Het boek gaat vrijwel alleen maar over shoppen in je vrije tijd en doen alsof je heel hard werkt om tijdens werktijd nog wat meer te kunnen winkelen.
Toegegeven, er zit ook nog een romance in Bekentenissen van een Shopaholic. Die stelt weinig voor, maar hij is er wel. De knappe Luke Brandon die werkt bij een grote bank wordt al in het begin overduidelijk geïntroduceerd als de man in haar leven. Alle clichés zijn aanwezig: hij is aantrekkelijk, maar bezet. Hij werkt in hetzelfde wereldje als Rebecca, maar is natuurlijk veel rijker en bekender dan zij. Hij lijkt oogcontact te zoeken en vraagt haar uit, maar hij zegt geen interesse in haar te hebben. Oh, de twijfels en tegenstrijdheden van een beginnende verliefdheid… Ontzettend cliché, zuiver oppervlakkig en totaal niet stevig uitgewerkt. Luke en Rebecca zullen zeker nooit het boekenstel van het jaar worden.
Bekentenissen van een Shopaholic is eigenlijk niet meer dan een lekker dun boekje voor aan het zwembad, met een cocktail in de buurt. Er zit veel humor in, die meestal best goed uitpakt. Als je je niet gaat ergeren aan de bordkartonnen personages, vele herhalingen en stapels clichés, is het een perfect boekje ter ontspanning. Diepgang is voor zo’n lekkere feelgood-pocket ook helemaal niet nodig, maar een sterker plot en op z’n minst een zweem van originaliteit waren niet verkeerd geweest. | 0neg
|
Het toneelgezelschap CADS repeteert in een klein dorpje in Groot-Brittannië al maanden voor het stuk Amadeus. Gedurende de repetities lopen de emoties hoog op en is de sfeer lang niet altijd zaligmakend. Iedereen leeft toe naar de grote première. De hele zaal wacht gespannen op de ontknoping van het stuk als de hoofdrolspeler, zijn rol vertolkend, zijn eigen keel doorsnijdt. Tom Barnaby en zijn assistent Troy krijgen de ingewikkelde taak om deze moordzaak op te lossen. Tijdens de verhoren komt het talent van de toneelspelers naar voren en worden alle geheimen en intriges uit de doeken gedaan. Zoeken ze de moordenaar in de juiste richting of ligt het motief toch niet zo voor de hand?
Het boek, dat onderdeel uitmaakt van de succesvolle televisieserie Midsomer Murders, begint met alle ins en outs van de personages. Die eerste hoofdstukken vertelt schrijfster Caroline Graham vaak op een theatrale manier over alle personages en de ingewikkelde verhoudingen binnen het toneelgezelschap. Er wordt toegewerkt naar een hoogtepunt tijdens de première. De spanning, die dat met zich mee moet brengen, is echter ver te zoeken, omdat de lezer in de flaptekst allang op de hoogte is gebracht van wat er gaat gebeuren. Na de moord gaan Barnaby en zijn assistent achter het motief en de moordenaar aan. Dat wordt beschreven zoals dat in een echte detective behoort te zijn. De ontknoping is dan ook de bekendmaking van de moordenaar. Ook gedurende de rest van het verhaal blijft de echte spanning uit. De lezer kan echter wel meegissen naar de verschillende mogelijke daders en motieven. Tijdens de zoektocht naar de moordenaar worden de verschillende personages nog verder gevolgd en geeft Graham nog een extra kijkje in het leven van deze amateuracteurs. Helaas zijn er zoveel personages, die belicht worden, dat de diepgang in de karakters uit blijft.
De schrijfstijl van Graham is wel bijzonder goed. De intriges en het bedrog worden op een mooie, theatrale manier beschreven. Het is allemaal heel erg sfeervol en typisch Engels. Zinnen zijn op een unieke, gedetailleerde manier opgebouwd en daardoor een genot voor het oog van de lezer. De typografie en opbouw van de hoofdstukken zijn passend bij het thema van het boek. Met Moord achter de coulissen kan de lezer zich best een donkere winteravond vermaken, maar de echte detectiveharten zullen er niet voor warmlopen. | 0neg
|
Redelijk spannend boek, ben anders gewend van Lars Kepler. Veel zinloze toevoegingen in het verhaal wat niet van toegevoegde waarde is voor het verhaald. Vond het boek niet Lars Kepler waardig. | 0neg
|
Deze grafische roman zag er redelijk veelbelovend uit. Het gaat over een vader, Luke, die zijn dochtertje, Tweety, wat van de wereld wil laten zien. Hij wordt tijdens hun tocht al depressiever en cynischer. Al die industrie, al die mensen, al dat verkeer. Er lijkt niets moois meer over om aan zijn dochtertje te tonen.
Dan ontmoeten ze een man in een rolstoel. Zonder benen en met een rare pet op. Hij heet Bill en ze nemen hem mee tot aan het volgende kruispunt. Het worden veel kruispunten, want Bill blijft bij hen. Tweety hangt aan zijn lippen als hij vertelt, dat hij op zoek is naar een tovenaar, die hem zijn benen terug zal geven. Hij verloor ze als soldaat in een oorlog.
Luke is wat jaloers op Bill, door alle aandacht die zijn dochtertje hem geeft.
Ze reizen ver naar het noorden. Bill verlaat hen als hij zegt de tovenaar gevonden te hebben. Hij zal terugkeren, als zijn benen zijn aangegroeid.
De tekeningen, of liever: het schilderwerk, is vaak duister en onbegrijpelijk. Korte teksten vergezellen de soms twee bladzijden tellende tekeningen. Ik kon het in de meeste gevallen niet zo erg waarderen. De diepzinnige gedachten waren goed bedoeld, maar kwamen niet helemaal over. | 0neg
|
Geert Libeer werd in 1961 in Roeselare geboren, maar woont al geruime tijd in Oostende. Schrijven is altijd zijn passie geweest, maar ook het grafische trekt hem aan. Zo schilderde hij zelf de cover van zijn boek. Libeer werkt sinds 1991 als kaderlid bij een grote verzekerings-maatschappij. Proces der schande is zijn debuutroman.
Ben is opgegroeid op een niet nader met naam genoemd eiland. Tweemaal per jaar worden alle 25-jarigen met een boot opgehaald en naar een, voor alle bewoners, onbekende bestemming gebracht. Ben is zo nieuwsgierig dat hij op zijn 24ste een poging doet om ongezien aan boord van het schip te komen, hetgeen hem lukt. Wat hij aan boord ziet en meemaakt grenst aan het ongelooflijke. Helaas voor he, weet hij nu te veel. Hij weet van de boot te ontsnappen en komt op een politiebureau terecht waar hij zijn verhaal doet. Later ontsnapt hij uit het politiebureau en vlucht weg. Hij vindt onderdak bij Laura, die hem helpt en gaandeweg ontstaat er een relatie tussen beiden. Ben vertelt Laura zijn verhaal en met de hulp van Marc, een vriend van Laura, willen beiden vluchten. Kort voor hun vlucht worden ze echter opgepakt.
Proces der schande is deels een fictief boek waarin tevens personen en gebeurtenissen uit het hedendaagse leven worden verwerkt. Dat het verhaal niet tot zijn recht komt, ligt mede aan de vrij onlogische opbouw. Het boek begint met het verhaal van Ben, maar op het moment dat Laura en Ben opgepakt worden, draait alles om het proces tegen Laura en wordt over Ben, uitgezonderd een paar verdwaalde woorden, totaal niet meer geschreven. In mijn ogen onbegrijpelijk. Ook het einde van het boek is verwarrend. Na de uitspraak tegen Laura wordt opeens het verhaal van Marc opgepakt en verder beschreven; iets dat niet echt toegevoegde waarde geeft. Hetzelfde geldt voor het addendum (het verhaal van Donald OLeary).
Het door elkaar heen lopen van fictie en werkelijkheid maakt dat het verhaal niet echt overtuigend overkomt. De enige moraal van het verhaal is dat de overheid c.q. regering er alles voor over heeft om haar idealen ten uitvoer te brengen en te verwezenlijken, al moeten ze over lijken gaan (wat in dit boek dan ook het geval is). Van een verdere meerwaarde is in het boek geen sprake.
Het Vlaams-Nederlands; het veelvuldig gebruik (zeker in het begin van het boek) van het woordje er en de diverse typefouten in het boek zijn soms irritant te noemen en dragen zeker niet bij aan een prettig leesbaar verhaal. Proces der schande heeft mij dan ook niet weten te boeien. Integendeel zelfs. Al met al is het een zwak debuut van Geert Libeer. Jammer. | 0neg
|
window.addEvent("domready", function(){var FO1328981013 = { movie:"http://www.youtube.com/v/XQ62ATCHunA", width:"300", height:"247", majorversion:"8", build:"0", xi:"true" };UFO.create(FO1328981013, "divID1328981013");});
Hoewel ik het "Alzheimergedrag" vaak kon herkennen, had ik toch wel moeite met zinnen als: ‘Medisch gezien was dat niet met zekerheid te zeggen. Cardiomyopathie,
veroorzaakt door mitralisinsuffi ciëntie, of hoofdletsel kunnen
hem allebei fataal zijn geworden."
Als je op een briefje hebt staan hoe je zoon en dochter heten, kun je dit soort zinnen dan nog wel uitspreken? | 0neg
|
Interessant hoe het de totstandkoming van westerse diagnostische terminologie gebruikt om het idee te verdedigen dat autisme niet vaker voorkomt dan vroeger. Voornamelijk relevant in relatie tot invloedrijke Amerikaanse anti-vaccinatie bewegingen, die op onwetenschappelijke gronden pleiten dat autismespectrumstoornissen beïnvloed kunnen worden door medische ingrepen. Gringer neemt een persoonlijke link met het onderwerp - zijn dochtertje Isabel heeft de diagnose - om een historisch overzicht te geven van hoe de diagnose is ontstaan en hoe er in verschillende culturen omgegaan wordt met kinderen aan de extremere kanten van het spectrum. Zijn conclusie: er zijn niet meer autisten als gevolg van randfactoren als medisch ingrijpen, veranderde tijdsgeest of de zware eisen van een jachtig, modern bestaan; maar het kennisniveau is dermate gegroeid dat er een scherper onderscheid tussen neurotypische en niet-neurotypische breinen gemaakt kan worden.
De antropologische insteek levert verreweg de interessantste passages op over hoe autismespectrumstoornissen leiden tot stigmatisering, inclusie en exclusie. Andere gezinsstructuren kunnen best voordelen hebben over uit huis plaatsen of andere vormen van institutionalisering. Ook komt Gringer met 'grappige' weetjes over gebieden waar je zou verwachten dat ze op één lijn staan met de rest van de westerse wereld. Zo schijnt bijvoorbeeld de jeugdpsychiatrie in Frankrijk ten tijde van schrijven (2007) nog altijd beïnvloed te zijn door de achterhaalde theorie van de koelkastmoeders: het idee dat moeders van directe invloed zijn op de autistische kenmerken van hun kinderen. Of, wat te denken, van dat men in het westen discussies heeft over mogelijk autisme van bekende filmsterren, rijke zakenlui, invloedrijke politici of iconische historische figuren, terwijl men in India geneigd is om parallellen te trekken met Hindoeïstische goden. Vooral de passages rond het prestatiegerichte, collectieve denken in Zuid-Korea leveren schrijnende verhalen op over autisten die bijvoorbeeld opgesloten worden van de buitenwereld ter bescherming van de baankansen of huwelijksmogelijkheden van broertjes/zusjes.
Knap hoe Gringer met respect weet te reflecteren op valkuilen, cultuur-afhankelijke mogelijkheden, schrijnende situaties van omgaan met kwetsbare groepen mensen in regio's waar weinig tot geen begeleiding is. Daarmee heeft Gringer oog voor de specifieke moeilijkheden/mogelijkheden van het begeleiden van niet-neurotypische breinen in niet-westerse culturele contexten. Zonder daarbij spastisch politiek correct te doen over de meerwaarde die academische kennis uit de westerse landen biedt voor individuele gevallen in andere regio's. Uiteindelijk onttrekt begeleiding met oog voor de specifieke zorgvraag zich aan benauwende culturele opvattingen.
Jammer alleen dat 'Autisme in de wereld', zoals de titel in het Nederlands vertaald is, toch vooral bedoeld lijkt om politieke, maatschappelijke opvattingen te behandelen over de specifieke situatie in de Verenigde Staten. Verder niet zoveel mis mee, maar het maakt het vanuit een Nederlandse context ietwat slepend om hoofdstukken lang oninteressante opsommingen en statistieken te lezen over bijvoorbeeld het Amerikaanse schoolsysteem en diens miskenning van leerlingen met hoogfunctionerend autisme. Voor mij had de basis bij de antropologische insteek mogen blijven, zonder gejeremieer over individuele ontplooiing van Amerikaanse autistische kinderen; zonder de focus op eigen hindernissen die Gringer en zijn vrouw op hun pad zagen voor hun eigen dochtertje. | 0neg
|
In de maag van een beer word teen duim gevonden. Een tijd later, wordt een vrouw met een riek vermoord in haar huis. In eerste instantie wordt uitgegaan van een crime passionel. De dode vrouw laat een kleinzoon na. Hun familie blijkt te zijn getroffen door een opmerkelijk aantal tragedies. Hiermee afgewissel ontvouwt zich een verhaal dat start aan het begin van de vorige eeuw met een affaire tussen scholldirecteur Hjalmar Lundbohm en een onderwijzeres. Verleden en heden worden verweven tot familie intriges die tot koelbloedige moorden leiden.
Het boek komt uitermate traag op gang. Het bevat veel beschrijvingen over onder meer landschap, honden en personen, waarbij niet duidelijk is wat al deze informatie met het verhaal van doen heeft. Pas 75 paginas voor het eind (van de 314) begint het verhaal te boeien. Op basis van de reputatie die deze schrijfster heeft, had ik er veel meer van verwacht. | 0neg
|
Waar zullen we beginnen? Met het begin. Wat me in eerste instantie stoorde waren de botte en platte uitspraken, op het vulgaire af soms. Ik heb ze niet genoteerd, maar het waren er nogal wat. Zo zijn er de vrouwonvriendelijke uitspraken. Een vrouw die nieuw was in het corps, werd onmiddellijk beoordeeld op uiterlijke en seksuele capaciteiten. Wat verder in het boek, niet zo gek veel dagen later, belandt ze dan al in bed met een collega. Er werd doorheen heel het boek ook te pas en te onpas gerefereerd naar seksuele handelingen.
De verhouding tussen vrouw en man zijn redelijk cliché, er zijn weinig of geen boeken die ik gelezen heb waar er verschil gemaakt wordt tussen de geslachten wat betreft onderzoek en verhoudingen. Sommige uitspraken stootten me tegen de borst. Ook werd er soms weinig respect getoond voor mensen, sommigen dan toch, als ze niet in Hans zijn straatje passen, maar zelfs de vermoordde mannen kregen oneerbiedige uitspraken over zich.
De schrijver gebruikt in het boek Vlaamse en ook Antwerpse taal en uitspraken. Hij licht dit toe in een voorwoord. Als Vlaming had ik hiermee totaal geen moeite zelfs zonder voetnoten, maar het heeft geen meerwaarde.
Dan is er daar nog het hoofdpersonage, rechercheur Hans Pelsmaeckers. Hij wordt voorgesteld als een man die er zo goed als nooit naast zit en alles kan oplossen. Een super rechercheur. In dit onderzoek maakt hij dit niet waar volgens mij. Oké, dat hoeft ook niet, hij heeft collega's. Maar. De belangrijkste opmerking hier is de presentatie van zijn persoon zelf. Op een gegeven moment gaat hij totaal los op de man die zijn zoon gekwetst heeft op het voetbalveld. Hij wordt geschorst. Uiteraard. Maar. De man wordt vervolgens halvelings vergoelijkt en mag de zaak zijdelings blijven opvolgen, hij is immers zó goed. Maar het duurt niet lang of hij wordt weer volledig in het onderzoek betrokken en mag terugkomen. Agressiviteit is blijkbaar geen issue. Zulk een stelling overbrengen kan in mijn ogen absoluut niet.
De tekst op de achterflap is heel erg uitgebreid. Nog een beetje erbij en heel het verhaal staat in het kort erop. Wie heeft dit bedacht. De plot wordt voor een groot stuk verraden, toch het voetbaldeel. Ook de cover verraadt een en ander. Van spanning kan je dus ook al niet spreken in dit boek.
Het boek start echter wel redelijk goed. Een moord. Het team komt ter plaatse. En dan begint de tweede verhaallijn, Kevin en zijn voetbalcarrière. De eerste helft van het boek wordt daar zoveel plaats voor ingeruimd, dat de lezer zich al kan afvragen of dit een misdaadverhaal is of een verslag over voetbal. Het had een functie in het verhaal bleek uiteindelijk, maar het had gerust minder gekund. Naast deze twee verhaallijnen heeft de auteur ook nog aandacht voor de persoonlijke kant van zijn rechercheur Hans. Dat geeft een meerwaarde aan het verhaal, psychologische uitdieping van de karakters. Het is echter een heel dun boekje en daardoor is er minder plaats ingeruimd voor het eigenlijke misdaadonderzoek. Slechts dik halverwege kwam dit maar goed opgang.
Als je deze bedenkingen los laat, kom je bij de plot zelf. En het moet gezegd, aan de plot scheelde er helemaal niets. Integendeel. Het was een goede en zat knap in elkaar. En dan uiteindelijk aan het einde toch een beetje spanning. Daarnaast heeft de auteur het verder ook op zich wel goed geschreven, zijn taalgebruik is in orde.
Dit boek heb ik gelezen met veel ergernis. Dat het uitgeraakt is, komt doordat het geen dik boekje is en omwille van de goede plot. | 0neg
|
Iedereen weet hoe het met de boerderij moet nu Tor triest aan zijn einde is gekomen, Erlend en Krumm gaan de silo's ombouwen tot woonruimten, Magido gaat een schuurzolder gebruiken voor het tentoonstellen van lijkkisten, Kai Roger (de hulp) gaat samen met Torrun, die als erfgenaam de eigenaar wordt, de hele varkensboerderij verder runnen, de toekomst ziet er mooi uit.
Maar dan plotseling verdwijnt Torrun van het toneel, ze ziet het niet meer zitten, en dan vallen alle plannen in duigen.
Net als deze plannen valt ook dit laatste deel van deze trilogie als een kaartenhuis in elkaar, het is een langdradig gebrei geworden met een zeer onbevredigend einde, het verhaal is nog niet af, maar een 4e deel zal er wel niet meer komen, anders is het geen trilogie.
Jammer de eerste 2 delen waren zo leuk. | 0neg
|
Ik vond het boek teleurstellend. Alles valt of staat met de theorie dat reizen door de tijd mogelijk is, maar als je daar, als lezer, al niet in gelooft, vooral omdat er in het boek zelf nauwelijks wordt ingegaan op hoe dat in zijn werking gaat, dan heeft het boek je nauwelijks iets te bieden.
Werkelijk ongeloofwaardig is dat een archeoloog, een gehaaide zakenman en een jonge, intelligente miljonair bijna direct na de vondst (die in principe helemaal niets voorstelt) los van elkaar op het idee komen dat het om een tijdreiziger gaat, en dat binnen een tijdsbestek van luttele uren. De karakters in het boek, vooral die van Kaun en Foxx, zijn volgens de eigen beschrijvingen van de auteur iets te intelligent om daar zondermeer en direct van uit te gaan. Ook al op dat moment besef je als lezer dat er meer achter steekt, hetgeen later, tegen het einde van het boek, ook duidelijk wordt.
De manier waarop de auteur de Jezus-video, die later door de afgezant van het Vaticaan wordt vernietigd, beschrijft, vond ik slordig en rommelig overkomen, een anti-climax. Alsof hij met de vernietiging van de video in het boek, zich de moeite wilde besparen om een geloofwaardig beeld van wat er op de Jezus-video staat te beschrijven. Die indruk wordt nog eens versterkt als Foxx en Eisenhardt tegen het einde van het boek dan toch 1 van de 3 Jezus-video's te zien krijgen. Die grote verandering die de kijker van de Jezus-video zou ondergaan, blijft ook uit.
Kortom: de vergelijking met De Da Vinci code is het boek zeker niet waard. | 0neg
|
Ik zag de titel van dit boek voorbijkomen op Hebban, bij het onderwerp Spanning in 12 provincies. Omdat het boek zich in Hoensbroek afspeelt, niet ver hier vandaan, leek het me extra leuk om dit boek te lezen.Ik las dat het keurige Sint Jan in Hoensbroek niet echt blij werd van dit boek, dus hierdoor werd ik extra geprikkeld om dit boek te lezen. Echter ik werd behoorlijk teleurgesteld... De hele recensie is te lezen op mijn site: Recensie op Koukleum.nl | 0neg
|
Helaas, het kreeg me niet te pakken. :-( | 0neg
|
Toen ik de korte inhoud van dit boek las, leek het me echt een enorm boeiend verhaal. En dat was in het begin ook wel een beetje. Maar ik vind dat de korte inhoud veel meer doet beloven dan het verhaal ook werkelijk is. het is saai geschreven, en soms verspringt het verhaal op een dezelfde pagina van het een personage naar het andere personage, waardoor het moeilijk wordt het verhaal nog te kunnen volgen. Ook zijn er naar mijn mening iets te veel plot twists in het verhaal waardoor je dan ook weer het probleem hebt om moeilijk te kunnen volgen. Ik had ook iets meer spanning verwacht, en dit ontbrak er ook wel aan om eerlijk te zijn. Ik moest me er dikwijls echt doorworstelen, en heb dan besloten om het boek toch niet helemaal uit te lezen, en ben dan maar gestopt bij pagina 370 | 0neg
|
Ik heb Rood Waas gelezen voor de leesclub op crimezone.forum.nl. Het was mijn eerste Kay Scarpetta Thriller en ook mijn laatste. Het boek is wazig, rommelig onduidelijke personages. Ik weet het is boek 19 maar er zijn altijd nieuwe lezers en achtergrond info over de personages heb je voor een goed verhaal wel nodig.
Het overstappen van verhaallijn midden op de blz, zonder alinea of eind van een blz geen einde hoofdstuk, maar de volgende blz heeft een andere verhaallijn, maakt het onduidelijk, moeilijk leesbaar en niet te volgen. | 0neg
|
Oké het idee is origineel, daar kan en wil ik niets over zeggen.
Als je tenminste het ongeloofwaardigheidsgehalte naast je neer kan leggen is het verhaal best af en toe spannend maar daar stopt het dan ook. De 5 sterren van Crimezone hierboven vind ik echt zeer overdreven. De overvloedige en veelvuldige verheerlijking door de hoofdpersoon van afgesneden en afgehakte lichaamsdelen ging mij op den duur iets irriteren. Het hele boek draait alleen om Dexter en zijn zieke geest/hallucinaties. Het hoe/waarom van de moorden komt niet aan bod. Ook het zogenaamde politie-onderzoek (wat er eigenlijk niet is) is in 1 blz. samen te vatten.
Op de voorkant en achterkant van het boek staat dat het een politie-agent betreft die ook moordt. De hoofdpersoon is geen politie-agent maar iemand die op het laboratorium werkt en bloedspatten onderzoekt.
Klein detail, maar ook vond het best storend. | 0neg
|
Het gegeven is fascinerend. Maar ik bleef toch op mijn honger zitten... sommige plots zijn helemaal niet goed uitgewerkt. Zo blijkt iemand doodgeschoten te zijn maar later toch te leven en een heel andere evolutie te kennen. Begrijpe wie kan... Zo zijn er wel meer figuren die in een later stadium volledig vergeten worden. Zoas de fascinerende figuur Lubok.
Neen, je leest natuurlijk voort om de plot te kennen, maar echt overweldigend vind ik dit boek niet. | 0neg
|
Wat een ontgoocheling. Het is geen boek dat uitnodigt om verder te lezen. De spanning die Grossman tracht op te bouwen, wordt telkens weer afgebroken. Wat MOMUS er dan tussen komt doen, blijft mij een raadsel, vooral het 'easter egg' blijft vaag. Het had kunnen verweven worden met elkaar om zo tot een spetterend einde te komen, maar niks. Ik had een compleet verrassend einde verwacht, hadden de laatste 20 pagina's anders geschreven geweest, dan kon ik nog spreken van een redelijk boek. Nu ben ik echt ontgoocheld. Ik had het geld beter besteed aan een beter boek... Van deze auteur geen boeken meer. Sorry. | 0neg
|
Heb het boek “Verdraaid goed” gelezen, een makkelijk te lezen boek en vooral als je graag naar muziek festivals gaat, is het vast heel herkenbaar. Dat is aan mij eerlijk gezegd niet besteed, al de muziek titels zeggen mij niet zo veel. En vond dat wel erg veel. Mijn eind conclusie is dan ook een boek voor vooral jonge mensen, maar het heeft me wel een paar leuke uurtjes bezorgd, en ook weer duidelijk gemaakt dat ook jonge mensen heel onzeker kunnen zijn. | 0neg
|
Bart Colenbunders word op een dag benaderd door een opdrachtgever die graag wil dat hij een bijzonder object op speurt en terug haalt. Het gaat om een inventief nieuw geneesmiddel. Maar niets is wat het lijkt en opeens jaag je met zijn allen dwars door België achter een salami aan..
De cover spreekt me aan. Een aangesneden salami met een scherp mes. Ik denk direct wat voor duistere praktijen zijn er gaande rondom dat geheel. Op de cover staat thriller en daar ga je dan ook van uit.
Ik begin met lezen en de schrijfstijl is vlot. Grappige woordspellingen en zinsopbouwen in plat Vlaams passeren de revue. Ik moet vooral erg lachen om het geheel. Het lijkt wel een slapstick van clowns. Elke keer verdwijnt er weer een salami op een andere manier.
Dit volg je dan tot over de helft van het boek maar dan raak je op een gegeven moment dat kat en muis spel een klein beetje moe. Spanning ontbreekt en herhalingen van gebeurtenissen met wel steeds iets andere ingrediënten maken dat ik als lezer een klein beetje verveeld raak.
Jammer want ik kan nou niet perse zeggen dat ik het slecht vind. Mijn verwachtingen waren anders dat speelt misschien ook een rol.
Het plot word weer iets anders en daar komt voor het eerst een klein beetje spanning kijken. Het eind maakt het geheel dan weer voorspelbaar af en dan is het gedaan.
Al met al niet wat ik had verwacht. Niet mijn schrijfstijl en ook niet helemaal mijn favoriet. | 0neg
|
In de sfeer van kilometerslange boulevards en palmbomen ziet Tyler, de hoofdpersonage, zijn leven steeds meer en meer bergafwaarts gaan. Het lukt hem niet om zijn gruwelijke trauma’s over zijn gewelddadige vader, die hem de gedurende vier jaren mishandeld heeft, een plaats te geven. Zijn enige toevlucht vindt hij ook in drank, drugs en zijn vriendin Tiffany. Wanneer Eden, het nieuwe halfzusje, de komende zomer bij ten huize Bruce blijft logeren, ontstaat er een lichtpuntje in de donkere, eenzame tunnel van Tyler. Hoe verboden hun relatie ook is, ze kunnen hun steeds groeiende aantrekkingskracht niet ontkennen. Eden is zijn anker in zijn duisternis en zijn enige manier op beter leven. In plaats van zijn sterke gevoelens te ontkennen, probeert hij naar een redelijke oplossing te zoeken, maar dat is niet buiten zijn afgunstige vriendin berekend. Naast het heden beschrijft de auteur ook over het pijnlijke verleden van Tyler als kind. De tienjarige Tyler evolueert van een goedlachse en levendige jongen naar iemand die continu in panische angst leeft voor zijn vader. Uit nog twee andere broers blijkt dat hij het enige slachtoffer is die elke dag zijn agressieve slagen en klappen moet verduren. Door de gedachte dat zijn gezin uit elkaar zou vallen, heeft hij in al die jaren geen enkel woord gezegd over zijn blauwe plekken en zijn gebroken polsen. Maar al kan ik zeggen dat zijn geduld beloond wordt.
Ik volgde de DIMILY-serie al sinds het begin en vanaf de
eerste hoofdstukken uit Edens perspectief was Tyler al mijn favoriete personage. Ik verheugde me daarom ook om het boek te lezen vanuit Tylers kant. De auteur heeft een goede keuze gemaakt om de hoofdpersonage te beschrijven als een dynamisch persoon die te maken heeft met zware trauma’s, maar toch merk ik soms stereotiepe kenmerken zoals zijn afleiding in alcohol en drugs en de typische Amerikaanse feestjes. Ik stoorde me soms aan hoe de hoofdstukken zijn opgebouwd. In het heden begonnen de hoofdstukken vaak met een beschrijving hoe belabberd en ongelukkig Tyler zich voelde na een wild feestje waarna hij zich verdoofde met wat pijnstillers en uit het huis vluchtte nadat zijn moeder een vervelend opmerking gaf. Elke. Keer. Opnieuw. De enige verandering in het plot kwam nadat Tyler en Eden kusten. Hierna begon het verhaal zich meer te evolueren. De hoofdstukken uit het heden waren - kort samengevat – langdradig en vooral overgenomen uit Edens perspectief waardoor ik een heel ander beeld kreeg van Tyler dan ik dacht, een niet zo spectaculair beeld. De hoofdstukken uit het verleden waren niet veel beter. Het doel van deze boek volgens de auteur was om de lezers te laten begrijpen over het verleden van Tyler, maar dat is nogal moeilijk als de hoofdstukken bestaan uit enkele pagina’s die telkens over hetzelfde gaan: Tylers vader komt stresserend thuis van zijn werk en reageert zijn woede op hem af. Elke. Keer. Opnieuw. Al moet ik zeggen dat deze gebeurtenissen mij wel een aantal keren bij de keel heeft gegrepen, maar ik kreeg telkens weer het gevoel dat de auteur niet verder wilde ingaan op deze pijnlijke gevoelens, vaak zou dat kunnen door gebrek aan ervaring of onderzoekswerk. Het boek bevatte ook een tel aan schrijffouten zoals ‘Ge je mee?’ i.p.v. ‘Ga je mee?’ of gebrek aan aanhalingsteken en als lezer verwacht je dat je een boek leest die duidelijk een paar keer is nagekeken en gecorrigeerd.
‘Just Don’t Mention It’ is een verspilling van papier want Edens perspectief is net even goed als die van Tyler. Tylers verleden is minder spectaculair en is het hele tumult rond deze boek helemaal niet waard. Estelle Maskame heeft haar dertienjarige schrijftalent in haar vorige boeken al bewezen, maar deze was net te veel aan. Het is een aangename ontspanning tijdens donkere regendagen, maar ik kan er betere verzinnen. | 0neg
|
Na de recensies gelezen te hebben was dit mijn eerste kennismaking met de auteur Kevin Valgaeren (1979)
Het proloog was meeslepend helder en spannend, maar het boek kon dit helaas niet aanhouden.
De eerste 5 hoofdstukken speelden zich hoofdzakelijk af met betrekking tot de gedachtegang van Dr Francis Whitman welke doorlopend in dezelfde cirkels bleven draaien wat na een aantal pagina´s echt vervelend werd.
Gevoelsmatig begon het boek bij hoofdstuk 6 maar ook dat werd niet waargemaakt, doordat weer het gedraai van de voorgaande hoofdstukken terug kwam waardoor ondertekende het heeft opgegeven om verder te lezen.
Het is geen boek met een snel lopende verhaallijn maar eerder een te nadrukkelijke uiting van gevoelens en gedachten. | 0neg
|
Tja, wat moet ik hier nu weer van zeggen. Het boek begint heel erg leuk zoals de meeste oorlogsboeken dat doen. Je krijg een beeld van de situatie waarin de mensen zich bevinden. Maar er zijn een aantal dingen in het verhaal die ik niet kan en wil begrijpen. Het verhaal staat vol tegenstrijdigheden en toevalligheden en ik was blij dat ik het tot het eind heb volbracht. Jammer, want het begon leuk. Ik zou het een andere wending hebben gegeven. Beetje goedkoop verhaal. | 0neg
|
Het leven van hoofdpersoon Tannie Maria wordt beheerst door lekker eten, recepten en koken. Ze heeft haar eigen receptencolumn in de Kleine Kazoo, in Zuid-Afrika. Een klein krantje waar ze samen met reporter Jessie en hoofdredacteur Hattie werkt. Tannie Maria heeft een rustig leven en aan meer dan eten en haar kippen voeren denkt ze eigenlijk niet. Tot ze van Hattie een hele andere schrijfopdracht krijgt: het schrijven van een column over de liefde, als antwoord op brieven van lezers. Door een van de brieven die ze voor haar nieuwe rubriek ontvangt, raakt Tannie Maria verstrikt in een moordonderzoek. Haar leven is ineens zo rustig niet meer. Lukt het haar de moordenaar vinden – én de liefde?
In ‘Recepten voor liefde en moord’ komen meerdere thema’s aan bod. Liefde, moord, vriendschap, de mishandeling van vrouwen in Zuid-Afrika en zelfs Nelson Mandela komt voorbij.
De vele thema's die Sally Andrew in haar boek behandelt, zijn krachtig. Maar de uitwerking van de diverse onderwerpen had meer aandacht verdiend. De liefde is te soft, zoet en simpel en heeft niets weg van romantiek of passie. Het sluimert alleen maar. “Hij moest lachen. Een diep, warm geluid, nog leuker dan het grommen.” “Mijn borsten, mijn dijen, ze waren zo heet dat ik ze moest aanraken om zeker te weten dat ik niet echt in de fik stond”. “Ik luisterde naar het zachte gegrom. Het was niet hard, maar ik kon het in mijn hele lijf voelen”.
De moord is net zo soft en simpel. Een doorgewinterde lezer zal zich hier eerder aan storen. De genres ‘thriller’ en ‘liefdesverhaal’ door elkaar laten lopen is op zichzelf leuk en verrassend. Toch had Sally Andrew er waarschijnlijk beter aan gedaan om een duidelijke keuze te maken. Nu mist het verhaal diepgang en samenhang.
‘Recepten voor liefde en moord’ heeft meer elementen die niet voor iedere lezer geslaagd zijn. Zo wil Tannie Maria alles oplossen met eten. “Nu zou het goedkomen”, zegt ze regelmatig tijdens of na het bereiden van een maaltijd. Bovendien praat ze om de haverklap tegen het eten. Realistisch? Misschien wel, maar voor sommigen kan dat vele eten juist tegen gaan staan. Mocht het toch je eetlust opwekken dan kun je direct aan de slag. Achter in het boek zijn namelijk de recepten opgenomen die Tannie in het boek maakt. Zo zorgt ‘Recepten voor liefde en moord’ er dus ook letterlijk voor dat je Zuid-Afrika in huis haalt.
Zuid-Afrika in huis halen probeert Sally Andrew in haar verhaal op meerdere manieren. Ze beschrijft de unieke natuur en diersoorten op een mooie manier en en gebruikt regelmatig Zuid-Afrikaanse woorden. Denk aan ‘bakkie’, ‘veldskoene’, 'beskuit’. Mooi en interessant is dat zeker, helaas zorgt de overdaad in een aantal scènes ervoor dat de schrijfster daar de plank flink misslaat.
Eén ding is zeker. Na het lezen van ‘Recepten voor liefde en moord’ weet je meer over Zuid-Afrika. Des te jammer is het dat het boek de nodige diepgang mist en geen hoogstandje genoemd mag worden. Spreken Zuid-Afrikaanse sferen je echter aan, laat je je makkelijk meevoeren en wil je iets nieuws in genre proberen? Dan is ‘Recepten voor liefde en moord’ precies het juiste boek voor jou. | 0neg
|
Om maar met de deur in huis te vallen: het beste aan Zwarte vallei van Charlotte Williams zijn de beschrijvingen van de omgeving. Ze zet een veelzijdig beeld van Wales neer, met slaperige dorpjes, het overzichtelijke maar bruisende Cardiff en de desolate maar prachtige bergen en valleien met schapen, verlaten mijnen en hier en daar een halve ruïne.
In deze prachtige omgeving woont Jessica Mayhew, Jess voor intimi, een net gescheiden psychologe met twee dochters, een ernstig gebrek aan mannelijke waardering en een eigen psychoanalytische praktijk. Kenmerkend aan Jess is dat ze het niet zo nauw neemt met haar eigen regels. Niet alleen met kleine dingen als het languit liggen op de bank in haar kantoor die eigenlijk voor haar patiënten bestemd is - nee, Jess breekt zo ongeveer alle codes van haar vak. Het gekste is dat ze steeds een pagina eerder nog een weloverwogen psychologenbeslissing neemt, en die vervolgens zonder haar schouders op te halen opzij zet.
Wanneer Jess een nieuwe patiënt heeft, kunstenares Elinor, is Jess bijvoorbeeld wel erg nieuwsgierig. Elinor is getraumatiseerd: haar moeder is onlangs vermoord in Elinors atelier, en daarbij is een voor de familie belangrijk schilderij verdwenen. Jess lijkt het heel normaal te vinden dat ze de plek waar het allemaal gebeurd is, wel eens met eigen ogen wil zien, dus als ze er toevallig in de buurt is, gaat ze eens een kijkje nemen bij het huis. Binnen een paar hoofdstukken verschuift vervolgens de verhouding tussen Elinor en Jess, die duidelijk geen normale arts-patiëntrelatie meer is. Elinor gaat haar psycholoog steeds meer als een goede vriendin behandelen, en stelt haar, wanneer ze elkaar bij een event tegenkomen, voor aan haar tweelingzus en diens man, alsof ze goede vriendinnen zijn.
Jess gaat zich intussen steeds meer gedragen als een privédetective. Ze heeft de indruk dat er iets niet klopt, en wil 'om te begrijpen wat er met Elinor aan de hand is' boven tafel zien te krijgen wat er precies gebeurd is. Dan volgt het middenstuk van het boek, dat vol zit met typische plotwendingen en behoorlijk wat overbodige stukken over Jess' privéleven. Soms is onduidelijk hoeveel tijd er nou precies verstrijkt tussen de hoofdstukken, en tussendoor is er een hoop gepsychologiseer over de verhoudingen tussen tweelingen. In die relatie tussen de zussen zit de kern van wat er gebeurd is, maar tegelijkertijd lijkt het of de informatie van buitenaf in het boek is gegooid. Doordat we met Jess 'meelezen' in haar vakliteratuur, wordt de informatie niet echt onderdeel van het verhaal of de personages.
Uiteindelijk is dat het grootste bezwaar tegen Zwarte vallei: je staat als lezer buiten het verhaal, en nergens krijg je voldoende handvatten om erin gezogen te worden. Daardoor blijf je zien hoe typisch Jess' beslissingen zijn en hoe de plot rammelt. Dat kan geen verlaten berglandschap goedmaken, helaas. | 0neg
|
Het boek is geschreven met verschillende hoofdpersonen: Marcia, David, Ben, Robin en Emma en als extra persoon waar het boek als het ware om draait: Kay. Doordat er vele personages zijn wordt er ook steeds geschreven vanuit een nieuw perspectief – aan de lezer te raden vanuit wie er op dat moment gesproken wordt.
Normalitair heb ik niet zoveel moeite met personagewisselingen terwijl dat in dit boek voor mij echt een struikelpunt werd. Sommige hoofdstukken heb ik meerdere malen gelezen om een beetje te begrijpen vanuit wie er nou werd verteld en wat de schrijfster er mee bedoelde.
Het boek begon vrij interessant, Marcia die David ontmoet op een feestje. Ook mooi hoe er werd gesproken over een nabije toekomst voor de 2 personages. Subtiel maar duidelijk. Al vrij vlot kwamen er daarna nieuwe personages bij wat het lezen van het boek lastiger maakte.
Ook vind je in het boek de intermezzo’s die David eerder heeft geschreven (over Kay). Dit was in het begin een onnodig stuk in het boek maar al verder dat je in het boek kwam hoe interessanter die stukken werden en hoe liever je ze terug wilde lezen doordat je begreep wat er stond.
Wanneer je van een boek houd met raadsels en onverwachte momenten of een boek waarbij je echt moet nadenken en de nodige concentratie ervoor hebt is dit een aanrader. Zo niet? Dan raad ik het niet aan als boek. Vandaar dat ik dit boek ook 2 sterren | 0neg
|
Ik vond het heel moeilijk om het boek uit te lezen het middenstuk was echt heel saai! Ik vond de hoofdpersonen rare mensen die onredelijk zijn en gestoord in hun gedachten over normale normen en waarden. Ik kon mijzelf niet goed inleven. Ik vond het einde spannend maar op de laatste bladzijde overbodig ik snapte het niet. Nee voor mij geen aanrader dit boek! | 0neg
|
De basis voor het boek Zondebok ligt in het waargebeurde feit van de Weeshuisziekte, welke door schrijfster Jacobine van den Hoek uitgebreid is bestudeerd. Uit het nawoord blijkt dat zij daarbij grondig te werk is gegaan en zich een goed beeld heeft gevormd van de historische gebeurtenissen in het 16e eeuwse Amsterdam. Het boek start sterk. Het eerste deel maakt de verwachtingen waar. Vanaf het tweede deel komt de roman helaas minder goed uit de verf. De schrijfster gebruikt in haar dialogen hedendaagse termen, die afbreuk doen aan het verhaal in plaats van het te versterken. Deze bewust gemaakte keuze maakt dat het lastig is om je werkelijk in het 16e eeuwse Amsterdam te verplaatsen. Bovendien volgt een stroomversnelling van gebeurtenissen, waarvan de afloop vrijwel allemaal door de voorspellende gave van de hoofdpersoon wordt verklapt. Al met al is het de historische context die tot de verbeelding spreekt. De uitwerking daarvan tot roman is minder geslaagd, waardoor het geheel teleurstelt. | 0neg
|
Wie Gouda en omgeving kent, zal zeker plezier beleven aan het boek omdat het die streek tamelijk goed beschrijft, maar dan dus in het verleden, van kort nadat Erasmus is overleden. Veel locaties zijn nog te bezoeken. Ik ken Gouda redelijk goed, misschien dat de plaatsbeschrijvingen wat verwarrend zijn voor wie er nooit is geweest.
In navolging van de Da Vinci Code (en soortgelijke boeken) wordt er een raadsel ontrafelt waarbij Erasmus de rol van een Da Vinci krijgt: hij heeft een geheime boodschap achtergelaten die voor de kerk niet bepaald gunstig is en dus gevaarlijk. Het is boeiend om te lezen hoe een van Nederlands grootste denkers in het midden staat van levensgevaarlijke intriges en hoe 'normale Nederlanders' en de kerk daarmee omgaan: het boek bewijst dat je echt niet naar het buitenland moet voor een goede portie samenzweringslectuur.
Het is, voor wie nog niet heel bekend is met de klonen van De da Vinci Code, best een spannend boek. Er komen desondanks geen echt geweldadige scènes in voor, geen harde actie en dergelijke. De historische feiten worden goed gedoseerd en vervlochten in het verhaal.
Het leest wat je noemt vlot, het is zeker geen literair hoogstandje. Aanrader voor de vakantie, Gouds kaasje bij de wijn en lezen maar. | 0neg
|
Stan Lauryssens weet als ex-gedetineerde perfect de sfeer te scheppen die in een rechtzaal, gevangenis of politiekantoor heerst. In al zijn boeken zijn de flauwe moppen en de sexistische uitspraken talrijk aanwezig. Bij het eerste boek is dit goed, leuk en grappig. Bij de volgende boeken verflauwt dit en na een aantal boeken heb je het wel gehad, zeker als het verhaal zelf weinig om het lijf heeft. Geen tijd voor tranen bestaat voor een groot deel uit opsommingen, beschrijvingen, flauwe mopen en racistische uitspraken. Het verhaal zelf is een opvolging van gebeurtenissen waar na een tijdje niemand nog wijs uitraakt omdat geen van deze zaken deftig worden uitgespit! Het boek raast voort zonder ook maar enige diepgang. Het racisme is soms zo duidelijk aanwezig dat zelfs het feit dat het verhaal zich in Antwerpen afspeelt maar een flauw excuus is. Tegenvaller! | 0neg
|
Ik denk dat Karin Slaughter niet echt mijn schrijfster is. Als ik de andere reacties hier lees, kan ik dat bijna niet begrijpen. Het thema kindermishandeling sprak me wel aan door zijn gruwelijkheid, maar ik vind de schrijfstijl niet zo geweldig. Misschien heb ik teveel de vergelijking gemaakt met Camilla Läckberg, die ik de laatste tijd veel gelezen heb.
Ik vond de dingen die Karin Slaughter beschrijft soms ook heel onrealistisch. Een agent die iemand 'zomaar' in elkaar slaat? Of een agente die iemand smoort met een kussen? Of gevoelens onderkent voor een veel jongere arrestant? Nee, dit boek was het toch niet voor mij.
Voor ik in dit tweede deel begon, had ik wel nog twee andere boeken van Karin Slaughter gekocht, dus wie weet dat ik het binnenkort nog eens probeer... | 0neg
|
Er zijn een paar dingen in young adult-boeken waar ik me ontzettend aan kan storen.
1. Alle mooie hoofdpersonen hebben rood haar.
2. De hoofdpersoon wordt constant verteld dat ze mooi is, maar blijft het ontkennen.
3. Geforceerde liedesdriehoeken
4. Meisjes die zich sexyer kleden, zijn altijd gemeen.
5. Mooi zijn is belangrijker dan slim zijn.
En het gebeurt allemaal in dit boek. Daarnaast staat het plot bol van de cliché’s, voelen de dialogen geforceerd aan en vond ik America Singer, de hoofdpersoon, met iedere bladzijde irritanter worden. Het boek was niet eens echt dystopisch, het verhaal had zich net zo goed nu af kunnen spelen, in een verzonnen land. In een poging om het kastensysteem en het koningshuis toch wat achtergrond te geven, propt Kiera Cass er op blz 174 er een ronduit lachwekkende geschiedenisles tussen. (De Chinese staat Amerika?? Echt?)
Waarom dan toch twee sterren?
Hoe verschrikkelijk ik de Selectie ook vond, intrigeerde het verhaal me op de één of andere manier wel. Ik kon het niet echt wegleggen, en had het in één avond uit. Daarnaast is de cover echt prachtig.
Kortom: als je een spannend dystopisch verhaal zoekt, met een goed uitgewerkte samenleving, is de Selectie niet voor jou. Maar als je even iets luchtigs wil lezen, en je door alle cliché’s heen kan kijken, kan je dit boek best leuk gaan vinden, | 0neg
|
Erg flauwe stukjes zonder kop of staart, meestal eindigend met een losse flodder zoals ‘dat wou ik maar even zeggen’ of ‘daarom leek het me de moeite waard om te vertellen’ etc. Veelvuldig gebruik van het oubollige trucje van het direct aanspreken van de lezer: ‘begrijp dat dan toch’, ‘misschien kun je je dat een beetje voorstellen’ enz. Krachteloze zinnen als ‘Tot zover de visser, meer weet ik niet over hem, maar dit lijkt me wel genoeg’, ‘Wat ik wil zeggen is: dat het zo raar kan gaan’, ‘Mensen zijn grillig, ze doen nu weer dit, dan weer dat’
Slaapverwekkend saai! En de uitgever vond het nodig om zes bundels van dit proza uit te geven!
Armando is geen partij voor bijvoorbeeld Herman Pieter de Boer. Lees Herman Pieter de Boer! | 0neg
|
Kloostermoord is het debuut van C.J. Sansom en werd in 2003 reeds vertaald onder de titel De onthechting. Het vormt het begin van een vijfdelige serie rond advocaat Matthew Shardlake. In vertaling zijn er echter nog maar drie delen verschenen.
Historisch gezien is dit verhaal heel erg goed uitgewerkt, door de sfeervolle beschrijvingen waan je je zo in het 16e eeuwse Engeland. Je voelt de koude bijna in je botten kruipen. Toch is dit niet het hoofdgegeven van dit boek, het is helemaal een detective verhaal maar met een historisch decor. We weten dus weer iets meer over de geschiedenis van Engeland en over de tijdsgeest van toen.
En dat deze helemaal anders is mag ook blijken uit het verhaal op zich. Het ontplooit zich heel erg traag net zoals het leven toen. Maar daar wringt het schoentje, het gaat zo traag dat het saai wordt. Daar komt dan nog bij dat de karakters vlak blijven, ze zijn zo goed als niet uitgewerkt en komen niet tot leven.
Uiteindelijk heb ik het boek uitgelezen, maar dat heeft niet veel gescheeld. Aan de plot ligt het niet, die is meer dan okee. En de auteur heeft een goede en vlotte schrijfstijl. | 0neg
|
Of het boek slecht geschreven is, of slecht vertaald, valt uiteraard moeilijk uit te maken als je het enkel in het Nederlands leest. Hoe dan ook ... Het bevat op literair vlak weinig of niets (niets eigenlijk) waarvan een lezershart sneller gaat kloppen. Dat zou nog te vergeven zijn, mocht het verhaal goed in elkaar zitten, maar ook dat is niet het geval.
Niet te geloven dat dit boek zo een hype werd!
Geen logica, geen psychologisch geloofwaardige personages, geen pakkende emoties... Veel goedkoop sentiment, afgezaagde formuleringen, de spanning van een te vaak gedraaide soap serie. Grote desillusie.
En dat terwijl het uitgangspunt (dagdromen op een trein) eigenlijk best leuk was, en een super verhaal had kunnen opleveren.
Paula Hawkins mag dan miss hien een goede journaliste zijn, ze is duidelijk niet in de wieg gelegd als literair genie. | 0neg
|
Het boek begint sterk. Hoofdpersonen worden zeer uitgebreid beschreven en hun geschiedenis verteld. De spanning wordt flink opgebouwd, maar het boek lost die belofte naar mijn mening niet in. Ik zal geen spoilers in deze recensie zetten. Het einde van het boek vond ik erg onbevredigend. | 0neg
|
Ongeveer gelijkertijd met de dood van zijn grootmoeder wordt bekend dat de overlevers van de Holocaust recht hebben op smartegeld, en de grootmoeder van Slava was een van die Holocaust gangers.
Zijn grootvader weet Slava er van te overtuigen dat hij verhalen moet verzinnen waardoor hij (de grootvader) toch nog in aanmerking kan komen hiervoor.
Het verhaal wordt neergezet als een hilarisch verhaal, maar ik heb er maar weinig om kunnen lachen, bovendien vond ik de schrijfstijl niet geweldig, alles bij elkaar vond ik het boek een enorme tegenvalller. | 0neg
|
Heb nu al enkele boeken van dit schrijversduo gelezen, en dit vind ik toch echt het minst spannende verhaal.
In het begin kon het mij amper boeien en was spanning ver te zoeken, halfweg het boek volgden de gebeurtenissen elkaar eindelijk wat vlugger op en beviel me het al stukken beter.
Het verhaal op zich is niet slecht, maar door het slepende begin zal ik dit boek toch maar aan niemand aanraden.
Dit schrijvers-duo kun je maar beter met iets anders leren kennen. | 0neg
|
‘Wat jij niet ziet’ heeft mij verrast, dus ik had dan ook goede verwachtingen van ‘Belofte maakt schuld’. De cover maakt ook meteen dat je het boek wilt oppakken en lezen.
Het verhaal staat in het teken van Lisa, haar dochter Ava en haar collega/beste vriendin Marylin. Voor de buitenwereld lijkt er niks aan de hand, maar in werkelijkheid is er een groot geheim die de relatie tussen deze vrouwen op de proef stelt. Het boek wordt afgewisseld tussen de perspectieven van de drie vrouwen.
Het verhaal maakt meteen vaart en probeert de spanning op te zoeken. Er worden dingen gesuggereerd, waardoor je als lezer meteen alert bent en aan het denken wordt gezet. Dit is goed, mits er sprake is van een goede verdeling. De spanning wordt in het begin van het boek nogal aan de lezer opgedrongen. Dit gaat een tijd zo door, wat als gevolg heeft dat andere stukken langdradig lijken. De dosering hierin mist.
Naarmate het verhaal vordert, wordt de spanning steeds verder opgebouwd en worden er meer gebeurtenissen uitgelicht. Hieruit ontrafelt er een plot die je van te voren niet aan zag komen. Dit is te waarderen. De weg er naartoe was echter niet altijd even geloofwaardig. Al met al geen slecht boek. Prima om tussendoor te lezen, maar niet direct een topper. | 0neg
|
Na "De nachtegaal" van deze auteur, was ik benieuwd naar haar verdere kunnen.
Viel me tegen ... dit verhaal vond ik langdradig, zelfs uitermate vervelend af en toe. Naar het einde ging het beter, dan kwam er weer wat vaart in, maar overtuigd ben ik niet; Kristin Hannah zal ik vermoedelijk in de toekomst niet verder volgen. | 0neg
|
Als derde in een reeks Odd Thomas verhalen verscheen onlangs De broeder. Na het verlies van zijn geliefde heeft Odd Thomas Pico Mundo verlaten om zich terug te trekken in de vredige stilte van een totaal geïsoleerd klooster in het Californische gebergte, althans dat denkt hij toch. Odd Thomas wil hier een volledig nieuw leven beginnen, maar ook hier loert het gevaar om de hoek en moet hij het opnemen tegen een moordenaar die het gemunt heeft op de monniken, de kloosterzusters alsmede de weerloze kinderen die hier verzorgd worden. Omdat Odd Thomas een soort van zesde zintuig heeft en het gevaar aanvoelt, meer zelfs, het visueel ziet omdat hij zogenaamde bodachs waarneemt, een soort van onheilsboden die een naderende catastrofe voorafgaan, is hij zich er van bewust dat er een verschrikkelijke dreiging hangt boven het klooster. Dit zet Odd Thomas evenwel niet aan om te vluchten, maar integendeel alles te doen om de bewoners van het klooster zoveel mogelijk trachten te behoeden tegen een gevaar waarvan hij weet dat het zal komen, maar niet weet waaruit het zal bestaan. Hij gaat het dan ook opsporen en ermede in confrontatie. Dit boek van 333 bladzijden leest niet erg vlot, daarvoor zit er niet genoeg vaart in het verhaal, is het te langdradig en zijn er te veel uitgesponnen situaties die zich naast de eigenlijke verhaallijn bevinden, en is de fantasie van Dean Koontz te verregaand. Wanneer je leest dat Odd Thomas zelfs geesten van overledenen kan zien, die nog rusteloos rondzwerven op aarde (o.m. deze van Elvis Presley), en sterker nog in confrontatie moet gaan met de figuur van de dood, dan is dit boek voor mij iets te fantastisch. Ik mis in deze detective de vaart, de geloofwaardigheid en het verrassende in de ontknoping, drie elementen die niet aanwezig zijn. Dean Koontz mag dan een beroemd schrijver zijn, deze roman is voor mij een kennismaking die helaas niet smaakt naar meer. | 0neg
|
Dit boek is behoorlijk gehypet en zoals dat meestal gaat, valt mij in ieder geval tegen.
Het begint veelbelovend en de schrijver probeert het vooralsnog vast te houden met een opeenstapeling aan informatie. Maar, de voortdurende wisseling van personen en perspectieven wordt op een gegeven moment vermoeiend. Ook de afstandelijke stijl boeit niet.
De spanning sijpelt weg en uiteindelijk is het een defilé aan namen waarmee het steeds lastiger wordt, je er toe te verhouden.
Aan het slot van het boek deelt de Roemeense schrijver hoe vaak zijn script is afgewezen. Niet leuk natuurlijk, maar ik kan het me toch wel voorstellen. Niet, dat het een slecht boek is, maar uiteindelijk gaat het verhaal ten onder aan te veel pretenties, die het niet waarmaken kan.
Een belangrijk thema in het boek is het verlies van geheugen. Inderdaad, een boek om snel te vergeten. De tweede ster voor de moeite. | 0neg
|
In juni verschenen gelijktijdig delen een en twee van de Damian-reeks die Peter Marx is begonnen. Het uur van de dode wolf is deel een en daarin komen we te weten dat Damian bij de Business Information and Intelligence Service werkt. Die dienst heeft klaarblijkelijk de bevoegdheid om overal ter wereld executies te laten uitvoeren, want Damian krijgt de opdracht om een Amerikaanse dominee en een maffiabaas om te leggen. Johnson, de dominee, leidt de beweging Our Hope is Africa. Deze beweging raadt Afro-Amerikanen aan om te emigreren naar Liberia, omdat ze in Amerika toch geen kans krijgen om volwaardig mee te spelen. Eenmaal in Liberia aangekomen worden de Afro-Amerikanen echter vermoord zodat criminelen, die uiterlijk op hen gelijken, met hun paspoorten terug naar Amerika kunnen. De maffiabaas is degene die dit hele zaakje financiert.
Dit is allemaal aan het begin van het boek al bekend en heeft verder ook geen belangrijke rol meer in het verhaal. Damian vraagt zich eerst nog af of de FBI niet beter voor dit zaakje ingeschakeld kan worden. Peter Marx heeft een reden bedacht om dat niet te doen. Een Nederlandse bank is erachter gekomen dat ze per abuis geld hebben geleend aan dominee Johnson. Om niet in diskrediet te worden gebracht is het maar beter om die dominee te vermoorden en gelijk ook maar die maffiabaas. Aldus vertrekt Damian naar Amerika met zijn hulpje Merdan.
De plot komt behoorlijk knullig over en die knulligheid strekt zich uit over de rest van het boek. De personages missen elke diepgang en tezamen met de vaak simpele dialogen wil er maar geen spanning ontstaan. Marx heeft Het uur van de dode wolf bevolkt met slechts enkele personages die niet meer doen dan elkaar achterna zitten, waarna een schietpartij over de uitkomst van de ontmoeting beslist. De dialogen zijn geregeld doorspekt met Amerikaanse zinnen. Waarom? Om de lezer eraan te herinneren dat er Amerikaans wordt gesproken in Amerika?
Qua redigeerwerk had er ook nog wel het een en ander aan Het uur van de dode wolf mogen gebeuren. Zo zijn er de nodige zetfouten blijven zitten en heet een personage op pagina 119 nog Charles Harris, maar is acht bladzijden later zijn naam veranderd in Eddie Harris. De colofon verwijst naar www.petermarx.nl, maar die site staat enkel geregistreerd als domeinnaam.
Waarom die haast om gelijktijdig twee delen van een nieuwe reeks uit te geven en waarom is er niet meer tijd aan besteed om het wat professioneler te maken? | 0neg
|
Beetje saai boek, gaat constant over hetzelfde, vergeeft ze hem wel of niet, en dat 377 pagina's lang. Het leest wel makkelijk, je hebt het zo uit. | 0neg
|
Toen ik deze dikke (ruim 600 bladzijdes) pil zag liggen voor een vriendenprijsje, moest hij mee naar huis. In het verleden heb ik meerdere boeken van George met plezier verslonden, maar aan dit dikke pak papier was geen doorkomen aan.
Een van de onderwerpen die een prominente rol speelt is jongerenorganisatie Colossus, waar de moordenaar zich mogelijk zou kunnen ophouden. De jongens die daar werken worden zo vlak beschreven dat ik al snel niet meer wist wie wie was en wat hen onderscheidde. De directrice van de organisatie begint als een doorgewinterde zakelijke echtbreekster en eindigt als een neurotische amateur-detective. De verwikkelingen rondom het privé-leven van detective Lynley worden aan het begin nog terloops genoemd, maar krijgen een hoofdrol aan het einde van het boek, wat nogal gekunsteld overkomt. Delen van het verhaal worden verteld door de moordenaar zelf. Hij verwijst naar zichzelf als "Hij", wat niet alleen vermoeiend is, maar de vele hoofdletters H wekken steeds meer irritatie op. Het concept "moorden om zonden uit te wissen" wordt erg letterlijk genomen, en ik heb tv-series en films gezien waarin het moordmotief beter wordt verzonnen en uitgelegd dan in dit boek.
En als klap op de vuurpijl: het einde van het boek waarin op Boeket-reeks achtige wijze de dwarse, koppige en vooral tegendraadse agent (inmiddels weer gepromoveerd tot brigadier) Barbara Havers letterlijk in katzwijm valt voor haar buurman. Mag ik een teiltje? Ik heb het boek uitgelezen omdat ik (misschien tegen beter weten in?) hoopte dat er ergens nog een gebeurtenis zou plaatsvinden waardoor alles op z'n plek zou vallen, en een en ander werd uitgelegd, maar helaas. Jammer van die nachtelijke uren, die ik beter had kunnen besteden aan een echte literaire thriller. Met dit boek heeft Elizabeth George zich definitief gevestigd als schrijver op mijn "niet meer lezen" lijstje. | 0neg
|
Allan Karlsson is terug om de wereld te redden?
Waar hij in het 1e boek uit het raam klom op zijn 100e verjaardag omdat hij geen zin had in taart en felicitaties van de burgemeester en bejaardenhuis-bewoners en vervolgens doldwaze, komische ontmoetingen had tijdens even absurde reizen, zo telerustellend was dit vervolg.
Het geld is op, Allan en zijn asperge kwekende vriend Julius zitten op hun tropische eiland te genieten van het leven.
Maar de bodem van de koffer met geld raakt in zicht.
Julius regelt een ballonvaart voor de 101-ste verjaardag van Allan.
Natuurlijk gaat dit mis en belanden ze in zee om vervolg es absurde situaties mee te maken.
Wat volgt is een slap aftreksel van het 1e boek.
Natuurlijk ontmoet hij ook nu weer diverse wereldleiders, Kim van noord-Korea, Trump van America, Merkel van Duitsland en de minister van buitenlandse zaken van Zweden, zijn geboorte land.
De ontmoetingen draaien uit in de populistische omschrijvingen van Kim En Trump, weinig diepgang of een echt eigen mening over hen. Makkelijk scoren dus.
Julius blijft eeuwig doormekkeren over zijn asperges en het verbouwen daarvan, wat hen ook weer in de problemen brengt, als blijkt dat lokaal gekweekte asperges niet perse ook in dat land gekweekt zijn.
De minister van buitenlandse zaken moet hen diverse keren redden in binnen en buitenland.
Angela Merkel komt wel wat beter uit de verf, wellicht door de betrouwbare, stabiele indruk die ze in het echte leven maakt, als ook in het boek deze rol toebedeeld kreeg, hij vertrouwt alleen haar het uranium toe.
Waar in deel 1 het leuk was om via flashbacks het complete leven van Jonas te leren kennen, is het nu storend en haalt het de vaart uit het verhaal.
Veel herhalingen.
Eigenlijk is alleen het eerste stuk leuk en het laatste, waar ze in Afrika opnieuw perongeluk een lading uranium weten te onderscheppen.
Tussen door is er af en toe een kleine glimlach, de beschilderde doodskisten op een vakantiebeurs, als laatste reis... | 0neg
|
Soms kun je beter maar niet weten wat je buren doen. Die zin prikkelde me. de hoofdpersonen zijn mensen die in een straat wonen in Den Haag. En een aantal jonge vrouwen worden vermoord in de duinen gevonden. Het verhaal was aardig om te lezen, maar niet heel erg spannend. wat me irriteerde waren de ongeloofwaardige dingen die er in voorkwamen. | 0neg
|
In de eerste intantie kon het boek mij niet echt boeien, maar ik wilde doorbijten omdat ik de andere boeken van deze schrijfster altijd wel heel goed vond. Het verhaal verteld dat Belle tijdens de ontgroening dood gevonden is...ze lag met haar gezicht in het water van de vijver. De vraag is of het moord was of zelfmoord? Dit intrigeerde mij genoeg om door te lezen. Een medestudente ( Josje) zoekt psychologische hulp bij W.P. omdat zij terugkerende nachtmerries heeft over Belle's geheimzinnige dood...
Dan wordt er langdradig geschreven over het studentenleven, ontgroeningen en psychologie.
Het verhaal kabbelt dan voort en er zit geen spanning meer in het verhaal.
Ik heb het boek uiteindelijk aan de kant gelegd, omdat het mij teveel over psychologie ging, wat ik een taaie kost vind en wat gewoon niet mijn ding is. | 0neg
|
Heleen van Royen (1965), schrijfster maar wellicht beter bekend als propagandist van een (wat sommigen zouden noemen) losbandige levensstijl, hoopt de lezer met haar Sexdagboek te helpen.
“In dit dagboek zal ik mijn seksleven openbaren. Je mag weten wat ik doe, wat ik denk, wat ik fantaseer. Ik hoop je hiermee een dienst te bewijzen. Misschien lees je iets waarvan je denkt: verrek, dat wil ik ook. En geeft dit boek je het zetje om het te proberen. Bovenal hoop ik dat het je bevrijdt.”
Naar mijn mening doet ze dit niet geheel onbaatzuchtig. Zoals ze zelf toegeeft: “Het beeld van de vrouw als lustobject dat wel seks mag uitstralen maar er niet ongeneerd van mag genieten - want dan is ze een slet - stoort me mateloos. Ik vrees dat het nooit zal veranderen, maar schop er graag tegenaan.”
Ze wil wat betreft dit thema de vrouw empoweren (en zo dus ook haarzelf). Haar standpunt is onlosmakelijk verbonden met haar sekse en vanuit dat oogpunt wordt haar boek dan ook behandeld. Voor vrouwen is seks wezenlijk anders dan voor mannen en dit heeft grondige implicaties voor het seksleven tussen een man en vrouw (waar het in dit boek over gaat).
Ze poogt het, onderbelichte en nog onbesproken, vrouwelijke perspectief van seks in verhouding te brengen met dat van een mannelijke partner. Hoe kan de seks tussen man en vrouw in evenwicht worden gebracht? Immers:
“Tijdens heteroseksuele seks komt 95 procent van de mannen klaar, terwijl slechts 30 tot 50 procent van de vrouwen een orgasme beleeft. Dit zou onder andere verklaren waarom vrouwen over het algemeen minder zin in seks hebben: zij krijgen bij lang niet elke beurt een beloning. Bij lesbische seks is het anders. 80 procent van de vrouwen die met een vrouw sekst in plaats van met een man, beleeft een hoogtepunt.”
Het gegeven intrigeert Heleen, maar mij als lezer (en vrouw) ook. In een notendop luidt het advies van Heleen in haar Sexdagboek: geen schaamte, openheid en direct vanaf het begin te openbaren wat je wilt tussen de spreekwoordelijke lakens (in het geval van Heleen ook veelal onder de douche).
Maar laten we wel wezen, Heleen is niet de doorsnee ‘Hollandse’ vrouw. Haar perspectief wordt al enigszins gekleurd door haar ‘vrije’ houding. Van haar goedgevulde nachtkastje wordt menig vrouw stiekem jaloers. Daar waar zij bekent een stap te moeten overwinnen geldt dat de doorsnee vrouw nog een behoorlijke weg moet afleggen alvorens een dergelijke stap te kunnen nemen. En wellicht schuilt daar ook de kracht van het boek. Dat we iets van Heleen an sich te leren hebben en niet zozeer van haar seksuele escapades. Immers blijft ‘de daad’ nog altijd iets persoonlijks en is dat niet de kunst die we moeten afkijken. De lezer zou een voorbeeld kunnen nemen aan de houding van Heleen ten aanzien van een gezond seksleven. Een waarin er een balans is tussen de verlangens van beide deelnemers.
Het boek is vermakelijk maar de daadwerkelijke boodschap, die Heleen wel meende te hebben, gaat verloren tussen alle seks. In plaats van de boodschap gaat de seks er met de aandacht vandoor. Niet door de kwaliteit, maar door de kwantiteit.
Het boek is voornamelijk een goeie ‘conversation starter’. | 0neg
|
Voor de Paasleesclub van Boekenfans mocht ik het boek lezen, waarvoor dank.
De reden dat ik me inschreef is dat ik iets historisch met wat romantiek en mysterie verwachtte!
Ik moet zeggen dat het dat allemaal wel kan aanvinken, maar toch ... Ik vond het boek vaak verwarrend. De tijdsprongen die soms werden gemaakt, de gesprekken die werden gevoerd, ... Ik had er problemen mee en hoopte dat het op het einde allemaal zou klikken. Ik blijf echter met vragen achter en loop helemaal niet wild van het einde. Het was een domper op een toch al milde feestvreugde.
Wat ik dan wel kon appreciëren is het 'tijdsgevoel'. De auteur bracht het Antwerpen van eind 19e eeuw/20e eeuw echt wel tot leven en dat moet je toch wel kunnen! Chapeau, ook voor het thema dat hier in het boek wordt aangesneden. Gedurfd en dat verdient toch wel aandacht. | 0neg
|
Alice Bodine wordt altijd maar vergeleken met haar perfecte zus Maureen. Daardoor voelt ze zich een mislukkeling; ze zal immers nooit voldoen aan deze verwachtingen. Wanneer Maureen gaat trouwen, besluit Alice dan ook weg te lopen van de familieranch. Ze gaat naar Hollywood en is vastbesloten daar haar carrière te beginnen. Dit avontuur valt echter tegen en na twee jaar besluit Alice terug te keren naar haar familie. Maar onderweg naar huis wordt ze opeens ontvoerd.
Vijfentwintig jaar later verloopt het leven van de Bodines goed. De ranch loopt prima en Maureen en haar gezin hebben er een heel bedrijf omheen gebouwd. Op een dag wordt een mishandelde vrouw langs de kant van de weg gevonden. Deze vrouw blijkt Alice te zijn, eindelijk ontsnapt uit de handen van haar ontvoerder. Maar met haar thuiskomst is niet alle verdriet en angst voorbij: opeens worden er moorden gepleegd en voelt niemand zich meer veilig. Is dit Alices ontvoerder, of is hier iets heel anders aan de hand?
Er is geen twijfel mogelijk dat Nora Roberts (1950) een van de meest geprofileerde schrijfsters van deze tijd is. Met ruim tweehonderd romans op haar naam heeft zij een enorm groot oeuvre gecreëerd en kijkt haar achterban altijd uit naar haar volgende werk. Ook vertaalster Sabine Mutsaers is geen onbekende: zij mocht Zijderups van Robert Galbraith (J.K. Rowling) vertalen en ging daarvoor in het diepste geheim naar Londen. Helaas waren haar vertaaltalent en Roberts’ schrijfervaring niet genoeg om van Bij zonsondergang een parel te maken.
Bij zonsondergang is om verschillende redenen oppervlakkig te noemen. De schrijfstijl die Roberts hanteert, ontneemt de lezer medelijden en begrip voor de personages. Ze omschrijft dan wel hoe een personage zich voelt, maar er wordt zo luchtig en vluchtig gedaan over bepaalde verschrikkelijke gebeurtenissen, dat de lezer weinig kans krijgt om zich te verplaatsen in de personages. Er is constant iets nieuws aan de hand en nooit is er tijd om na te denken over de vraag waarom bepaalde keuzes gemaakt worden of met welke reden iets gebeurt.
Deze negatieve aspecten van het verhaal kunnen door liefhebbers van dit soort boeken als positief gezien worden: het leest vlug, in het plot zit een heerlijk tempo en je hoeft er niet bij na te denken. Heb je dus zin om echt een paar avonden te relaxen en klinkt het plot als iets wat jou zou kunnen interesseren, dan is dit boek misschien iets voor jou. Ook de liefhebber van Nora Roberts' boeken zal van deze roman smullen. Maar, zoals eerder genoemd, is een romantische thriller met een ‘vleugje paarden’ en weinig diepgang niet jouw ding, zoek dan nog even verder. | 0neg
|
Via Twitter liet ze weten dat het haar intentie was ‘om niet een snelle maar een sfeervolle thriller te schrijven’. Daar is Ellen Gerretzen, een nieuwe loot aan de snel groeiende tak van spannende Nederlandse dames, grotendeels in geslaagd. Haar debuut Bloedbruiloft zit bomvol sfeer. En het sleept zich vanwege het ontbreken van spanning grotendeels tergend langzaam voort. Dat is jammer, want het uitgangspunt is veelbelovend.
Wolfgang is hoofdcommissaris in Berlijn en grijpt zijn allereerste kans om met pensioen te gaan. Hij is 55 jaar en heeft zowel om persoonlijke als zakelijke reden de behoefte om zich ergens op het Spaanse platteland terug te trekken. Zijn Spaanse vriend Esteban praat hem echter verrassend eenvoudig om met hem mee te gaan naar zijn geboortedorp waar de schimmige moord op Ricardo, keuringsarts van de beroemde zwarte Iberische varkens, moet worden opgelost. Hij belandt in een wereld waarin werkelijk niemand te vertrouwen is. Niet in de persoonlijke omgang, niet in zaken, en zelfs niet in de liefde. Als vervolgens zijn Berlijnse verleden om de hoek van de Extremadureese dehesas komt kijken, is de rust die hij wenst verder buiten bereik dan ooit.
Een topthriller vermengt sfeer en spanning zodanig dat de lezer per se wil weten wat er met de nieuwsgierigmakende personages gaat gebeuren. Op dat punt gaat het mis met Bloedbruiloft. Wolfgang is interessant - hij wordt mooi omschreven als ‘een met zorg en zonder haast perfect getapt glas bier’ - en de Spaanse Extremadura is geloofwaardig als plek ‘waar de wereld het hier en nu is’. Maar verder is er nauwelijks enige houvast te vinden in het woud aan onhebbelijke karakters en dorpse intriges. Gesjoemel in de hammenwereld, het zal wel. Norse macho’s bij de Guardia Civil, natuurlijk. En een Spaanse schone die alle mannelijke harten sneller doet kloppen, zeker. Schrijven kan Gerretzen, dat is ook zeker, maar de ingrediënten die ze voor Bloedbruiloft heeft gebruikt zijn niet spannend en verrassend genoeg om ruim 400 pagina’s lang te boeien. Integendeel. | 0neg
|
In Het Kaartenhuis leren we de geschiedenis van The Nadvidson Record, een verhaal over een huis met geheel eigen plannen. Het gezin Nadvidson verhuist naar een mooi en groot huis, maar al snel blijkt dat er een kamer in het huis groter is dan de buitenkant en dit heeft meer onderzoek nodig. Het blijkt dat de ruimte leeft en zich van vorm, grootte en hoogte aanpast wanneer het er zin in heeft. "Dit is niet voor jou". Klinkt onheilspellend, niet?!
Johnny Truant is de man die het verhaal in een oude koffer vindt en hij vertelt zijn bevindingen over The Nadvidson Record. Dit betekent veel gerommel en een heel bijzondere layout. Met regelmaat wordt er midden in zinnen overgegaan op de gedachtestroom van Truant. En Truant is... Truant. Een alcoholist die nogal vage gedachtes heeft. Is hij niet helemaal goed bij zijn hoofd of heeft The Nadvidson Record hiervoor gezorgd?
Het Kaartenhuis is absoluut geen gemakkelijk boek! Ik las het met twee meiden in een buddyread en ik ben blij dat ik dat gedaan heb, anders was het boek nooit geëindigd. We besloten om een pagina of 50 per dag te lezen, maar al snel bleek dat dit te veel was. De informatie die je tot je krijgt is heftig en het slokt je op. Na een pagina of 30, voelt het alsof je een marathon hebt gelezen.
Het format van het boek is echt bijzonder goed gedaan. Het is wazig, maar dit brengt je wel in de sfeer van The Nadvidson Record. Wanneer de kamer kleiner wordt, worden de letters dit ook. Wanneer de kamer op z'n kop staat, doen de letters dit ook. Eigenlijk geen ander woord voor dan "briljant". Toch heeft deze speciale format het boek niet kunnen redden. Ondanks dat de grote lijn van het verhaal duidelijk is, zijn de gedachtekronkels van andere personages te wazig en hierdoor komt er een vervelend (en soms ook saai) laagje over het verhaal heen, wat de aandacht afleidt.
"Vergis je niet, mensen die dikke boeken schrijven hebben niets te vertellen."
Blij dat ik 'm heb gelezen, maar absoluut geen boek dat ik vaker zal pakken. 2* | 0neg
|
Luce is gescheiden van Daniel voor haar eigen veiligheid. Ze word naar een speciale school gebracht waar ze moet blijven totdat het veilig is. Luce merkt dat de meeste leerlingen geen gewone leerlingen zijn maar een soort engelen in opleiding. De schaduwen zijn Luce gevolgd en ze komt er meer over te weten. Luce wil antwoorden en gaat de schaduwen gebruiken, maar dat is verboden. Het is erg gevaarlijk om de schaduwen te gebruiken, je kan namelijk vast komen te zitten. En wat nou als Luce de campus verlaat? Wat zal er dan gebeuren? Zou de vijand haar dan vinden?
Het tweede deel Kwelling viel nog meer tegen. Het verhaal 'pakte' me niet echt. Ook algebeurde er iets spannends het verhaal is vrij saai en het boek was makkelijk weg te leggen. Ik zat meer met tegenzin te lezen dan dat ik het leuk vond.
Erg jammer vind ik dit want ik had hele goede verhalen gehoord over deze serie. Ik zal ook niet snel deze serie weer oppakken om deel 3 en deel 4 te lezen, ik heb er geen zin in. | 0neg
|
Bestsellerauteur Byron Katie introduceerde haar The Work-methode volgens dit boek in 1992 voor het grote publiek, echter overal is te lezen dat ze dit al deed in 1986: een kleine zes jaar eerder. The Work behoeft een gedegen introductie voor de nog onwetende lezer, want zonder dat is Vraag jezelf vrij niet erg toegankelijk. The Work is een aanpak om gedachten die lijden veroorzaken op te sporen, te onderzoeken en te ontkrachten. Gedachten die woede, verdriet, spanning en frustratie brengen, verliezen zo hun macht over ons. De eerste stap is je gedachten en oordelen op te schrijven die de oorzaak zijn van jouw negatieve emoties. Door het stellen van slechts vier vragen realiseer je vrijheid, vrede, vreugde, overgave en liefde:
1. Is het waar?
2. Kun je absoluut zeker weten dat het waar is?
3. Hoe reageer je, wat gebeurt er wanneer je die gedachte gelooft?
4. Wie zou je zijn zonder die gedachte?
Wie nu denkt dat aan het eind van The Work het paradijs wacht, komt bedrogen uit. Het is hard 'work' en vooral veel oefenen. Ons denken kan nooit onder controle gehouden worden. Het kan alleen bevraagd en met begrip benaderd worden. Gelukkig zit er achterin een bijlage: (beknopte) handleiding bij The Work.
Vraag jezelf vrij is opgebouwd rond de grote spirituele wereldteksten van de Diamantsoetra, een vrij ontoegankelijk boeddhistisch geschrift. Volgens deze soetra ‘moet al het waarneembare niet worden gezien als de hoogste werkelijkheid, maar als een illusie van het eigen bewustzijn. De Diamantsoetra heet zo omdat hij zo scherp als een diamanten zwaard door wereldse illusies snijdt, om te verhelderen wat echt is en eeuwig,' aldus Wikipedia.
De opbouw van dit boek is als volgt: een stukje tekst uit de soetra wordt gevolgd door tekst en uitleg van Katie. Daarna komen er vragen waar Katie antwoord op geeft, waarbij het onduidelijk blijft wie de vraagsteller is. Soms wordt het geheel afgesloten met een ‘The Work in de praktijk’ voorbeeld, met niet altijd even heldere voorbeelden. Aan het eind van de hoofdstukken verschijnt nog een kernachtige tekst. De titel is heel bijzonder gekozen, aangezien het vooral over de uitleg van de soetra gaat. Wanneer je de flaptekst leest wordt het woord 'diamantsoetra' niet genoemd en wordt de suggestie gewekt dat het slechts over The Work-methode gaat.
Katie schreef dit boek samen met Stephen Mitchell. Dit blijkt haar echtgenoot te zijn. Hij wordt alleen op de binnenzijde genoemd. Hij schreef het voorwoord en zijn initialen staan onder de stukjes die daarop volgen, althans het lijkt dat S.M. voor Stephen Mitchell staat. Over Byron Katie zelf wordt een nogal ongeloofwaardig verhaal geschreven. Zij leed aan ernstige depressies. Tot op een morgen toen ineens haar leven compleet veranderde door hét inzicht. Lijden komt voort uit verzet. Depressies worden veroorzaakt door wat je gelooft over de wereld. 'Ik besefte dat ik leed als ik mijn gedachten geloofde, maar dat ik niet leed als ik ze niet geloofde.' Wat daarna volgt, lijkt meer op een psychose dan een spirituele ervaring.
Haar eerste boek Vier vragen die je leven veranderen is vertaald in negenentwintig talen en is een heuse bestseller. Dit Katie-boek, zoals ze het zelf noemt, is meer een vereenvoudiging van de diamantsoetra-teksten gelardeerd met The Work elementen. Voor wat betreft haar methode brengt het niets nieuws. | 0neg
|
Ik vat niet helemaal waarom iedereen zo lyrisch is over dit boek. Het is gedateerd, totaal niet spannend en de uitgebreide detailbeschrijving is te overdadig aanwezig. Daarnaast ook nog eens smaakgevoelig, aangezien de omschrijvingen van het interieur als prachtig worden omschreven, maar uitermate kitsch overkwamen. Uiteraard is dat mijn mening als lezer, maar gezien het niveau van andere thrillers in de markt is dit echt beneden de maat en geen aanrader voor doorgewinterde thrillerlezers. Als men er 2 sterren aan wil geven kan ik dit snappen, maar ik kom niet verder dan 1 ster. Helaas. | 0neg
|
Amina is een 13-jarig meisje dat in een weeshuis in Cartier woont sinds haar geboorte. Cartier is een arme wijk in het hoge noorden. Haar moeder ligt in een vreemd soort coma na een verkeersongeval. Amina wordt vreselijk gepest en ze vlucht uit het tehuis met een paar andere wezen. Ze leidt een angstig bestaan en wordt continu opgejaagd door de Jagers die op zoek zijn naar jonge mensen die voor hen moeten werken. Verpleegkundige Gilmer weet haar op slinkse wijze te “redden” en krijgt haar op een eliteschool. Amina heeft het hier erg naar haar zin en krijgt een leuke vriendengroep. Echter op een schoolreis in het laatste vierde jaar verandert het leven van Amina en bevindt ze zich opnieuw in een vreselijke situatie. Amina heeft de gave (of vloek) dat ze zo nu en dan verdwijnt en dit geeft veel vragen, vooral omdat ze het zelf ook niet kan verklaren. Haar vrienden laten haar na dit voorval vallen als een baksteen. En dan ontmoet ze Mathan. Gaandeweg ontdekken ze dat ze wel veel raakpunten hebben.
Het boek is een wirwar van verhaallijnen van Amina en een vriendengroep op vakantie in de jungle. Heden en verleden worden regelmatig afgewisseld. Het taalgebruik is moeilijk te volgen en vragen regelmatig terugbladeren omdat het moeilijk te volgen is. Het is teveel informatie in te korte tijd en daardoor heel moeilijk te vatten. Daarnaast heel veel verkleinwoordjes en bijvoeglijk naamwoorden. Het Vlaamse woordgebruik daarentegen stoorde me minder. Dat maakte het wel moeilijk maar daar kon ik makkelijker overheen lezen. Uiteindelijk vallen de verhaallijnen wel mooi in elkaar maar dan is de vaart er wat mij betreft al helemaal uit. De geweldige cover geeft wat mij betreft geen vervolg in het boek. Op de rug van het boek staat een 1 wat aangeeft dat er nog een vervolg komt, wat ook duidelijk is na het open einde van het boek. Sorry maar ik sla even over. Deze YA is voor mij al moeilijk te volgen dus een tweede deel is niet aan mij besteed. Ik geef dan ook 2 sterren, sorry…
Wel is de persoonlijke krabbel van Greet me nu duidelijk: “Geef je positiviteit nooit op, het is steeds de moeite waard”. | 0neg
|
'Jij gaat stappen' leest makkelijk en lekker weg. Het idee van het boek stond me ontzettend aan, vandaar dat ik het opgepakt heb in de bibliotheek. Aan het einde van ieder hoofdstuk bepaal je namelijk zelf hoe het verder loopt door de keuze die je maakt. Als je voor optie A gaat, moet je verder lezen vanaf die bladzijde, optie B is vanaf die bladzijde. Op die manier bepaal je je eigen verhaal, hartstikke leuk idee dus. Alleen dan de uitvoering. Dat vond ik toch iets minder. Als je namelijk een paar keuzes gemaakt heb, dan is het boek alweer uit. En als je voor de ene keuze gaat, weet je niet hoe het was afgelopen als je toch die andere keuze had gemaakt. Op die manier lees je alsnog het hele boek, omdat je anders te veel verhaallijnen en personages misloopt. Maar daar is het boek niet voor ontworpen, dus als je elke bladzijde leest vanaf het begin dan zit je dan weer in dat verhaal en dan weer in dat verhaal. Ook lijken de verhalen op een gegeven moment best wel op elkaar en zijn ze weinig vernieuwend. De verhaallijnen werden een beetje vlak, waardoor ze op een gegeven moment niet meer bij me binnen kwamen.
Ook weet ik nog steeds niet precies wat ik van het geschreven perspectief vind, dat was namelijk in de jij-vorm geschreven en dat is toch wel even wennen.
Twee sterren vanwege de originaliteit van de vorm waarin het boek geschreven is (keuzeboek) en de fijne schrijfstijl. | 0neg
|
Ik ben zwaar teleurgesteld . De eerst 2 boeken vond ik zeer spanend. Ik keek dan ook enorm uit naar een nieuw boek. Ben nu voorbij de helft, maar ppppppfffff. Veel te veel personages. En ik vraag me vooral af wanneer het spannend gaat worden.? | 0neg
|
Jack en Grace lijken de perfecte match en trouwen. Al op de huwelijksdag kondigt zich aan dat die perfectie slechts schone schijn is. De naïeve Grace, hunkerend naar liefde en aandacht, heeft zich laten inpakken door de geslepen charmeur Jack. Voorbeeld na voorbeeld volgt, waarin de schrijnende situatie van Grace wordt belicht. Zij kan geen kant op, want hij dreigt haar zusje Millie, die het downsyndroom heeft, iets aan te doen als ze Jacks bevelen niet opvolgt. Een herhaling van zetten, bij schaken ben je na drie keer áf, steeds de onmogelijke situatie van Grace in een net iets ander jasje, totdat het boek dik genoeg is (?) en B.A. Paris overgaat tot het slotoffensief. Dat slotoffensief wordt - verrassend! - ingeleid door Millie.
Als gevolg van het dooreenvlechten van heden en verleden ontbreekt elke verrassing in 'Achter gesloten deuren', buiten de initiatie van het slotoffensief door Millie. Zeer voorspelbaar en bij vlagen onwaarschijnlijk verhaal. Hoe kan een weldenkend mens - Grace - zich in zo'n positie laten manoeuvreren? En waarom merkt niemand dat op? Grace zit achter gesloten deuren, heeft geen sociaal leven, geen telefoon, elk contact met de buitenwereld staat onder scherp toezicht van Jack. Toch houdt ze op haar manier nog van hem. Maar ze houdt meer van Millie. Is dat haar redding of haar ondergang?
'Achter gesloten deuren' leest in luttele uurtjes lekker weg. Geen hoogstandje, in weerwil van de hemelhoge aanprijzingen die lezers moeten verleiden tot aankoop. Het boek kent nogal wat ongeloofwaardige elementen, weinig diepgang en nauwelijks spanning. De personages, behalve Millie, sprankelen niet. Jammer, dat het intrigerende uitgangspunt niet zorgvuldiger uitgewerkt is.
[spanning 1, plot 2, schrijfstijl 3, leesplezier 3, originaliteit 3, psychologie 2] | 0neg
|
Het verhaal gaat over de 14 jarige Nanoek, hij woont in een iglo op de Noordpool , waar zijn ouders een onderzoeksstation hebben. Klimaatverandering heeft er toe geleid dat er een nieuwe ijstijd is. Zijn ouders komen uit Nederland en onderzoeken het leefklimaat op de pool. Nanoek woont er alleen met zijn ouders, heeft verder niemand om hem heen, geen vrienden en mag van zijn ouders niet buiten de iglo komen. Hij heeft wel contact met een meisje in Nederland, Tezzy, hij praat met haar via de satelliet. Volgens haar is het leven in Nederland echt niet zo erg als Nanoek denkt. Hij begint te twijfelen of zijn ouders hem wel de waarheid vertellen en gaat op onderzoek uit. Dan ontdekt hij waar zijn ouders mee bezig zijn.. een gruwelijke ontdekking.
Je leert Nanoek goed genoeg kennen om je in zijn situatie te kunnen inleven, hij wil graag op onderzoek uit en is niet bang. Hij heeft ook niks te verliezen. Het is een wereld waar je niet graag woont, zonder vrienden en in de ijskou .Dus je snapt dat hij meer wil leren kennen dan alleen de Noordpool. Van Tezzy komt je slecht oppervlakkig te weten wat voor type ze is.
Het verhaal leest vlot , er zit genoeg spanning in om door te lezen. Er zitten ook stukken in die voor mij niet realistisch overkomen. De opbouw naar het eind is goed alleen vind het eind wel erg teleurstellend. Ik had er meer van verwacht. Nu is het net of het verhaal afgeraffeld is .
Ik geef deze Splinter 2.5 sterren. | 0neg
|
Zelden heb ik zo'n slecht geschreven boek gelezen als dit. Ik heb alleen het eerste verhaal nog maar gelezen in de omnibus, maar ik kon me er echt niet toe zetten het andere verhaal ook nog te lezen. Om jullie te overtuigen waarom je dit boek niet moet lezen zal ik hieronder beschrijven waar ik mij enorm aan stoorde in dit verhaal.
In Op het eerste gezicht maken we kennis met Chloe Peterson, een vrouw die jarenlang onder de duim is gehouden door haar controlerende en gewelddadige ex-man. Het verhaal begint als Chloe in een sloot is gereden na voor haar ex gevlucht te zijn, die haar een dreun heeft verkocht. Een intrigerend begin denk je nu wellicht. Dat had het zeker kunnen zijn als het verhaal goed was uitgewerkt, maar dat is het niet. In plaats van een personage met diepgang, een vrouw die leert op haar eigen benen te staan en weer lief te hebben na jaren van ellende, zet de schrijfster haar hoofdpersonage neer als een zeurderig type dat overloopt van zelfmedelijden en alleen let op uiterlijkheden. Chloe is knap. Zo knap dat alle vrouwen en mannen om haar heen het opmerken. Zo knap dat zelfs modellen tegen haar opkijken. Zo knap dat ze schijnbaar geen karakter nodig heeft... Alsof één perfect personage nog niet genoeg was, heeft de schrijfster ervoor gekozen om Chloe's love interest ook perfect te maken. Alle vrouwen vallen in katzwijm als ze hem zien want hij heeft spieren, een prachtig gezicht en is ook nog eens superlief. Jawel mensen Chase en Chloe zijn het perfecte paar! Mag ik even een teiltje...
Behalve deze ongeloofwaardig perfecte personages zijn de gebeurtenissen in het boek ook nog eens lachwekkend ongeloofwaardig. Zou jij als je net een knal had gehad van je ex en met je auto in een sloot was gereden bij de eerste de beste man in de auto stappen? Alleen omdat hij knap is? Ik mag hopen van niet. Wat daarna volgt is echter helemaal absurd. Chase brengt Chloe naar de wijngaard van zijn broer omdat hij daar een fotoshoot heeft en er genoeg ruimte is voor Chloe om te overnachten. Voor het gemak zullen we de ongeloofwaardigheid hiervan maar even over het hoofd zien en doorgaan met wat er op de wijngaard gebeurt. Chase heeft namelijk een afspraakje gemaakt met iemand anders en deze vrouw ligt naakt in zijn bed als hij met Chloe aankomt. In plaats van een geschrokken reactie of een vlucht reactie van Chloe, wordt ze jaloers en vind ze het allemaal wel grappig. Jaloers omdat een vrouw naakt ligt te wachten op een vent die je net twee tellen kent... Het gesprek tussen de drie is echter nog absurder aangezien Ellen, de vrouw van het afspraakje, meteen in is voor een triootje en Chloe super knap vind. Euh is dat jouw eerste reactie als de man waarmee je afgesproken hebt met een ander grietje binnenkomt?
Afijn, van deze absurde situatie vallen we in de volgende waarbij Chloe naar haar kamer gaat en zichzelf bevredigt in een bubbelbad door aan Chase te denken en hij net op het moment supreme binnen komt lopen. Ja mensen je bent net in elkaar geslagen, van de weg gereden en hebt een ongewild verzoek tot een triootje gehad, maar bent daar helemaal niet van streek over. Welnee, het eerste waaraan je denkt is dat je zo'n zin hebt in seks, maar niet wilt toegeven aan de man die je net hebt ontmoet dus moet je jezelf maar een handje helpen...
Als dat nog niet ongeloofwaardig genoeg is dan is de rest van het verhaal genoeg om je te overtuigen. Chase en Chloe worstelen heel erg met hun aantrekkingskracht. Vooral Chloe want ze wil nog niet beginnen aan een nieuwe relatie omdat ze (ineens) last heeft van de ellende van de voorgaande jaren. Vrees niet hoor, die terughoudendheid duurt welgeteld 48 uur (en zo'n twintig pagina's) voordat de twee samen in bed belanden. De volgende hoofdstukken zijn geheel gewijd aan seksscènes die tenenkrommend slecht geschreven zijn en aan zoetsappige scènes waarin Chase Chloe probeert te overtuigen van zijn goede bedoelingen met haar en dat wat er tussen hen gebeurt ware liefde is...
Het einde past perfect bij dit perfecte paar met hun perfecte liefde, want ze hebben een perfecte bruiloft.
Ik lees vaak romans en vind het heerlijk om weg te dromen bij fictieve liefdes, maar dit verhaal is zo absurd dat ik geen enkel moment heb gedacht 'wat een leuk stel zijn die twee'. Het enige wat er de hele tijd door mijn hoofd ging, is: 'Welke idioot heeft dit geschreven?', 'Heb ik hier echt 12,50 voor betaald?' en 'Kan iemand deze vrouw alsjeblieft een schrijfcursus geven en leren hoe je een geloofwaardig verhaal creëert met levensechte personages, realistische gebeurtenissen en iets wat in de buurt komt van een spanningsboog?'. Als je op zoek bent naar een leuk boek om te lezen waarbij je je verstand op nul kunt zetten, koop dan alsjeblieft een tien keer beter geschreven Harlequin of Candlelight roman en ren snel bij dit boek uit de buurt! | 0neg
|
Auteur: Fred Van den Bergh
Genre: Roman-Thriller
Uitgever: Lannoo
ISBN-nr: 9789020904864
Formaat: Paperback
Verschenen in 2011
“Een nieuw muntstukje van vijftig eurocent redde Victor Van Sants leven.” Zo be-gint het eerste boek van de ‘miljardair’-trilogie van Fred Van den Bergh. Het ver-haal gaat over een beursmakelaar, Victor Van Sant, die op een doordeweekse dag zijn kantoor in Antwerpen verlaat. Wanneer hij op de Meir komt en zich bukt om een muntstuk op te rapen hoort hij een schot. Er valt één dode en er zijn enkele gewonden, maar al vlug blijkt dat de verkeerde persoon is neergeschoten.
Victor Van Sant beseft dat de aanslag op hem bedoeld was, hij is een man met een groot kapitaal. Samen met Van Hogendorp, een bankier en Coudron, een industrieel behoort hij tot de drie rijksten van België. Hij verkiest om onder te duiken in Frankrijk. Zijn vrouw en dochter verblijven in Cannes, Victor geeft hen de opdracht het hotel niet te verlaten. Laure, zijn dochter, is zo eigenwijs en beslist om toch naar buiten te gaan. Enkele ogenblikken nadat ze het hotel verlaten heeft, wordt ze ontvoerd. De beursmakelaar krijgt een brief waarin staat dat hij 1 miljard euro moet betalen aan de kidnappers en 13 kilo van zijn eigen vlees moet opsturen. 13 kilo komt ongeveer overeen met het gewicht van één been. Om dit alles te verwezenlijken krijgt hij één week de tijd.
Dertien kilo is een vage titel waarbij men vanzelf begint te fantaseren. Na het lezen van het boek weten we wel waarnaar de titel verwijst, namelijk de dertien kilo vlees van Victors lichaam dat hij zelf moet opsturen naar de kidnappers. De kaft van het boek valt zeker en vast op in een bibliotheek en suggereert ook dat iemand ontvoerd wordt. De inhoud van het boek daarentegen valt veel minder op in vergelijking met andere boeken, het boek is zeker geen literaire hoogvlieger.
De stijl van Fred Van den Bergh is eerder simplistisch en toegankelijk voor ieder-een. Het boek bevat veel korte scènes en veel scherpe dialogen. Ook zit het boek boordevol clichés, zo zijn er tal van personages die al vele andere malen gebruikt werden door andere schrijvers. Er is bijvoorbeeld de commissaris met een alcoholverslaving die zich niets van de wetgeving aantrekt en gewoon zijn eigen weg gaat. Ook de killige huurmoordenaar die van zijn hart een steen kan maken en geen empathie kent voor zijn slachtoffers is zo’n cliché. Laure, de dochter van Victor, is hierop een uitzondering en kan wel eens verassend uit de hoek komen. Maar zij wordt dan weer te vaak als lustobject beschouwd.
Ondanks het feit dat het boek een thriller is wordt er niet veel geweld in gebruikt. Wanneer er dan wel gewelddadige scènes opduiken zijn deze vaak vrij hevig en zeer agressief. Daardoor komt het boek nogal goedkoop over, net zoals een Amerikaanse actiefilm. Het is allemaal zeer spectaculair waardoor het soms wel wat ongeloofwaardig overkomt.
Wanneer men de korte inhoud van het boek leest lijkt het veelbelovend en laat men de lezer vermoeden dat het een goed geschreven thriller gaat zijn. Maar nadat men het boek eenmaal gelezen heeft kunnen we besluiten dat Van den Bergh er niet het maximum uit heeft gehaald. In plaats van een goede psychologische thriller, heeft hij er een zwak geschreven misdaadverhaal van gemaakt. Mensen die het boek uitlezen zullen een teleurgesteld gevoel hebben omdat ze meer verwacht hadden. Het boek is dus alleen aan te raden voor mensen die een psychologische thriller willen lezen van het luchtigere en simpel geschreven type. Jongeren tussen de 12 en 15 jaar zullen het werk van Fred Van den Bergh zeker kunnen appreciëren. Adolescenten en volwassenen raad ik wel aan om een andere thriller te kiezen. | 0neg
|
Meestal. Geniet ik echt van de boeken van Slaughter maar dit was wat mij betreft een tegenvaller. Ik viond het langdradig en een ongeloofwaardig verhaal.
Ik miste de bekende hoofdpersonen en had soms het idee dat het niet door Slaughter geschreven is. Het deed me qua verhaalstijl wat aan Nicci French denken. | 0neg
|
Hoe is het allemaal begonnen met het universum, de aarde, het leven en de mens? Als je het antwoord daarop kunt geven in een begrijpelijk en met humor gelardeerd dun boekje, ben je waarschijnlijk de auteur van een ideaal cadeauboek. David Bercovici, gerenommeerd hoogleraar geofysica aan de Yale universiteit, waagde een poging met Het begin van alles in tweehonderd pagina’s (min of meer). Helaas valt het resultaat tegen. De auteur weet de drempel naar een breder publiek van wetenschappelijke leken niet te slechten en kan zijn stokpaardje (tektonische platen) niet loslaten.
Het begin van dit boek vond plaats tijdens een collegereeks die professor Bercovici aan studenten gaf om ze te laten zien hoe wetenschap werkt. Het onderwerp leent zich daar uitstekend voor, omdat de oorsprong van ‘alles’ maar matig bekend is. Het is nog veel theorie en weinig bewijs. De colleges sloegen echter zo aan dat er een boek uit voortkwam. Een boek dat volgens de Engelse titel The Origins of Everything in 100 pages (More or Less) nog dunner is dan de Nederlandstalige versie. Vermoedelijk ligt dat aan het Nederlands want de vertaling van Maarten van der Werf komt compact genoeg over.
Het boek heeft een heldere indeling in acht hoofdstukken. Het begint met het ontstaan van het heelal en de eerste sterren om dan via zonnestelsels en planeten uit te komen bij de vorming van de aarde tot wat deze nu is. In totaal neemt dat zes hoofdstukken in beslag. In de laatste twee hoofdstukken leren we dan meer over het ontstaan van het leven, de mens en de menselijke beschaving. Dat lijkt oneerlijk verdeeld, maar is bedoeld als weerslag van de tijd die alle omschreven ontwikkelingen duurden. En daarbij stelt de periode dat de aarde leven kent nu eenmaal weinig voor in vergelijking met alles dat eraan vooraf is gegaan.
Wat dat betreft is de keuze van Bercovici voor een voornamelijk astronomische, geologische en klimatologische benadering van het onderwerp (en bijvoorbeeld geen historische) te verdedigen. Zeker aangezien hij de stof prima beheerst, ook wanneer het zijn vakgebied niet is. Vervelend is echter dat hij, zodra het ontstaan van de aarde aan bod komt, geen gelegenheid meer onbenut laat om de vorming en beweging van tektonische platen als oorzaak aan te wijzen voor zo’n beetje al het andere. Zelfs in de laatste twee hoofdstukken, waar je dat qua onderwerp niet meer zou verwachten, gebeurt dat. Daarmee worden theorieën hierover wel erg dominant over andere mogelijkheden. Want dat is immers het punt: veel ervan is nog theorie en geen bewezen feit.
Ondertussen is de manier waarop Bercovici zijn verhaal vertelt nogal ongelukkig. Om het boekje dun te houden, moet hij veel gecompliceerde informatie op de vierkante schrijfmeter persen. Met als gevolg dat hij regelmatig extra weetjes in of achter zinnen propt, tussen haakjes of in onhandige bijzinnen. Soms staan ook hele zinnen zomaar tussen haakjes. Daarnaast laat de auteur nogal vaak (en jawel, tussen haakjes) weten dat hij op een onderwerp dat hij alvast aanstipt later nog uitgebreid terug zal komen. Het aanvoeren van alledaagse voorbeelden om de stof mee te verhelderen, gebeurt dan weer wat weinig en er staan welgeteld twee illustraties in het boek. Ten slotte blijkt het boek ook al niet zo grappig en ludiek als het op voorhand beloofde te zijn.
Deze eigenschappen maken dat Het begin van alles in tweehonderd pagina’s (min of meer) voor mensen met maar weinig natuurwetenschappelijke aanleg lastig te volgen is. Ook voor diegenen die wel aanleg en/of basiskennis hebben, kan deze tekst echter een zware dobber blijken, al zal dat per persoon verschillen.
In zijn inleiding geeft David Bercovici aan dat hij eigenlijk niet zo’n liefhebber is van populair wetenschappelijke publicaties. Evengoed hoopt hij lezers van zijn boek te stimuleren om zich verder te verdiepen in de onderwerpen die aan bod komen. Nieuwe zieltjes zal hij hier echter niet zomaar mee winnen. Dit boek blijft toch te zeer een preek voor eigen collegezaal. | 0neg
|
dit boek kon me werkelijk niet boeien ,heb me er doorheen geworsteld
275 blz over eerst een verdwijning en dan komt het op 2 moorden die moeten onderzocht worden
het leven van Julia die op bij nieuwsblad werkt ,en Anna die de politie vertegenwoordigd in het boek ,zijn veel te veel bezig met hun eigen leven dat uitvoerig beschreven wordt en volgens mij de helft van het boek omvat .Anna's liefdesleven met Patrick vindt ik hier goed maar moest het echt zo uitvoerig beschreven worden ,
Julia die een veroordeelde moordenaar alle weken opzoekt in de gevangenis is ook weer zo iets dat haar leven beschrijft
nee voor mij maar 2 sterren
de plot was goed geschreven , | 0neg
|
Ik ben eerlijk gezegd niet zo positief over dit boek. Ik ben tot 250 blz. gekomen en toen werd het voor mij te verwarrend en te ongeloofwaardig, dat ik er geen zin meer aan had om het boek uit te lezen. Ik vond de vorige boeken van deze schrijfster veel fijner lezen dan deze, al blijft het in mijn ogen wel een aparte schrijfstijl. Als er één persoon verschillende persoonlijkheden is, dan haak ik af. Wil toch wel graag weten wie nou de ware persoon is. In dit geval: wie van de drie ? Ik geef dit boek 2 sterren, maar dit weerhoud mij er niet van om een evt. volgend boek van deze schrijfster te gaan lezen. | 0neg
|
Ik hield absoluut niet van de rommelige en 'overdone' schrijfstijl - met name in de eerste helft - en de onnodige dikte van het boek. Sommige sfeerbeschrijvingen en de stukken die vanuit het perspectief van de kinderen is geschreven, vond ik wel mooi, maar voor mij redde dat het verhaal niet. Ook de niet echt vernieuwende, politiek geëngageerde thematiek sprak me niet aan. Het is me eerlijk gezegd een raadsel waarom het de Booker Prize heeft gewonnen (zal wel door de politieke lading komen). | 0neg
|
Het was gewoon een eng boek. De moorden waren griezelig. De occulte bezigheden van Isaac Newton en de meester in de huidige tijd. Al die zwarte symboliek met muntjes. Nee het was geen boek met een glimlach. Gelukkig was er Laura Niven die als lichtje achter de wrede zaken aanging. En gelukkig was er ook een politie inspecteur die zijn hoofd koel hield. Ik stapte na het lezen van dit boek (een week over gedaan) 's vonds niet prettig mijn nest in. Opvallend is dat na veel relithrillers ook nu het kwaad weer eens komt met een slecht boek. Doopvont van de duivel was zo'n boek en nu dus ook Equinox. Het zal wel burgelijk zijn dat je als lezer met Goede en met Kwade boeken te maken krijgt. Dit boek was niet prettig. | 0neg
|
Ik heb het boek gelezen maar ik vond het niet echt fantastisch, de personen maken steeds ruzie en het eriteerde me mateloos, jammer aangezien ik echt heb genoten van haar vorige boek bindi | 0neg
|
Na het lezen van "Dochter van de jungle" was ik erg benieuwd naar het vervolg. Dit viel helaas erg tegen. Het gaat erg veel over de politiek van West-Papoea. Misschien wel interessant, maar anders dan ik had verwacht na het mooie ontroerende verhaal van het eerste boek. | 0neg
|
Wat een tegenvaller na al die andere goede Indridasons !Boek is pas recent vertaald,begrijp waarom.Men vond de kwaliteit blijkbaar te laag.
Verhaal kent weing diepgang,personages idem.
Wel iets van maatschappelijke omgeving,dat is wel aardig,maar thriller deel is erg matig. Gewoon te simpel met ook een weinig spectaculaire plot.
Of het zijn eerste boek was waarbij Indridason zijn stijl nog moest vinden.
Als gezegd alle andere Indridasons zijn een aanrader,deze dus niet | 0neg
|
Vond het boek niet prettig lezen en stelde het ook steeds weer uit om het op te pakken, uiteindelijk toch maar gedaan omdat ik dacht te weten wie er achter zat en dit bevestigd wou hebben. Wat dus ook klopt. Vond het boek vergeleken met de andere boeken toch tegevallen, jammer. | 0neg
|
De Ommekeer is het eerste boek van Vedat Gök. De prille auteur is 36 jaar, woont in Zaandam en houdt zich ondertussen al drie jaar bezig met schrijven. Hij schrijft vooral over sociale en maatschappelijke kwesties. Ondertussen is zijn tweede boek uit, De Verloren Strijders.
De Ommekeer gaat over Imdat, die van Turkse afkomst is. Imdat is opgevoed volgens de regels van de Islam, maar door het overlijden van zijn zus op 21-jarige leeftijd, stelt hij vragen bij zijn geloof. Hij merkt dat ondanks de vele opofferingen die zijn gelovige omgeving maakt, ze het vaak heel moeilijk hebben. De Ommekeer is een boek dat een mooi, moeilijk en actueel thema wil aankaarten: het zoeken naar je eigen identiteit tijdens het opgroeien. Voor Imdat is dat nog eens zo moeilijk, want hij moet kiezen tussen twee culturen.
Over De Ommekeer kan gezegd worden dat het verhaal erg onduidelijk is. Je moet de omslag gelezen hebben om mee te zijn, herlees hem voor je aan het boek begint, want anders is het moeilijk om te volgen. Eenmaal het verhaal vordert lijkt het te beteren, maar dat doet het niet. Er komen heel veel karakters voor in het boek, te veel. Het is nodig om terug te bladeren en op te zoeken om wie het ook alweer ging. Het verhaal is te kort voor het aantal karakters dat er bij betrokken wordt. Vele karakters hebben ook geen nut in het verhaal en zijn overbodig.
Het boek heeft een mooie inhoud: een problematiek waar vele jongeren vandaag mee te maken krijgen. Ook brengt het de Islamitische cultuur in beeld, wat erg fijn is. Lezers die niet veel weten over de Islam, zullen zeker bijleren. Maar ondanks het feit dat de problematiek van het verhaal actueel is, zullen lezers die in dezelfde situatie zitten, er weinig aan hebben.
Net als het hele verhaal is ook het einde onduidelijk, het leidt naar niets. Het einde zou een anticlimax zijn, mocht er enige spanning in het boek zitten, maar die is niet aanwezig. Het idee voor het verhaal is er, maar de verhaallijn lijkt te ontbreken. Bovendien is de schrijfstijl erg teleurstellend. Het boek leest erg moeilijk en het verhaal is vaak niet realistisch genoeg gebracht. Van sommige zaken weet je dat ze in het dagelijkse leven nooit zo lopen. En dat is niet op een positieve manier bedoeld, want het gaat hier niet om fictie.
De Ommekeer is een mooie poging tot, maar jammer genoeg blijft het daar bij. Het boek krijgt daarom als waardering 1 ster van de 5. Het thema is interessant en het is altijd leuk om meer te leren over een andere cultuur en daarvoor krijgt het boek 1 ster. Maar verder is er weinig positief aan over het boek te zeggen. De Ommekeer is niet vlot geschreven en het lijkt alsof de schrijver een goed verhaal heeft samengevat, maar dat hij veel inhoud en een einde heeft weggelaten. | 0neg
|
Paul Sterk (Venlo, 1964) studeerde, na het Gymnasium B, gezondheidswetenschappen aan de Rijksuniversiteit Limburg. Hij is als adviseur en kwaliteitsmanager in de gezondheidszorg werkzaam geweest. In deze sector bekleedde hij ook diverse bestuurlijke en toezichthoudende functies. Daarbij is hij docent en publicist op het gebied van kwaliteit en zorg. Zijn eerste ‘rock ’n roll road novel’ Via sterren en zeemeerminnen werd in 2008 uitgegeven. Dit boek gaat over muziek en het lot van de mens. In 2011 verschijnt dan de roman Apostel van Tricht. Hierin gaat hij een stap verder met het verhaal over de schepping, goddeloosheid en de noodzaak om te overleven. Paul Sterk is sinds 2009 de huiscolumnist van het Bospop festival en hij geeft lezingen en workshops over het aanboren van creatieve processen.
Zefan en Boris zijn broers. Hun vader is overleden toen Zefan pas één jaar was. Nu is ook hun moeder overleden en aangezien de band tussen de twee broers niet echt goed te noemen is, besluit Zefan het leger in te gaan. Daar ontmoet hij K. Tijdens een van hun missies ontmoeten ze ‘de ruiter’. Hij neemt K. mee en komt later terug voor een gesprek met Zefan. Dan verdwijnt hij plotseling spoorloos. Zefan probeert de weg terug te vinden naar het basiskamp, maar als hij daar uiteindelijk aankomt is er niemand meer. Hij laadt in zijn auto wat hij nodig heeft en gaat op weg. Alle dorpjes die hij onderweg tegenkomt zijn echter verlaten, totdat hij op de derde dag een nederzetting binnenrijdt, bestaande uit 4 woningen. In een van de woningen treft hij een meisje aan, Anna, die hem echter ook niet precies kan vertellen hoe iedereen opeens verdwenen is. Zij besluiten samen verder te reizen. Dan komen ze op hun weg nóg een overlevende tegen, Ursula, de ‘oude vrouw’. Ze gaan met z’n drieën verder, totdat Ursula uit de auto stapt en ook op mysterieuze wijze verdwijnt. Uiteindelijk komen Anna en Zefan in Maastricht aan. Buiten een aantal koeien treffen ze ook een man aan, Johan. Bij hem blijven ze een langere tijd en vandaar gaat Zefan wederom op zoek naar mogelijke andere levende wezens. Tevergeefs. Na zijn terugkeer wordt hij door Johan in de Kazematten (verdedigingswerken) opgesloten. Dit maakt deel uit van een vooropgezet plan, een plan dat eigenlijk te gek is voor woorden. De persoon Johan groeit uit van een zogenaamde weldoener tot een egoïst, die zichzelf al als apostel én aartsvader ziet, terwijl eigenlijk Zefan degene is die de wereld moet redden en deze opnieuw zou moeten opbouwen, samen met Anna.
Het zal niet geheel toevallig zijn dat ik, als Maastrichtse, enigszins bekend met de geschiedenis van deze stad en het verhaal van Sint Servaas, dit boek ter recensie heb gekregen. Apostel van Tricht is een boek waarin het zich moeilijk laat raden in welke tijd het verhaal zich nu eigenlijk afspeelt. Door verschillende gebeurtenissen zou je denken dat het verhaal zich lang geleden afspeelt, maar door andere beschrijvingen (van o.a. de stad Maastricht) lijkt het weer of een en ander zich in de 20e eeuw afspeelt. Er gebeuren in Apostel van Tricht een aantal onverklaarbare dingen: de ruiter die K. meeneemt, later spoorloos verdwijnt, maar daarna in diverse andere gedaanten toch weer opduikt; de mensen en dieren die verdwenen zijn zonder een spoor achtergelaten te hebben; een poedel die in een mens verandert; de verdwijning van Ursula door de zwarte vogels, en waar komen elke keer de lieveheersbeestjes met zeven stippen vandaan?
Apostel van Tricht is een ietwat wonderlijk en typisch verhaal, doordrenkt van ‘toevalligheden’. Een verhaal ook dat moeilijk te categoriseren valt. Het boek wordt als ‘spannende thriller’ aangeduid, maar een thriller zou ik dit verhaal toch echt niet willen noemen. Hier en daar is het ook ietwat te langdradig en te ondoorgrondelijk. Apostel van Tricht is een mix van fantasie en historische feiten, in een ongewoon verhaal gegoten. Geen standaard verhaal dus, maar een verhaal waarvan ik eerlijk gezegd niet kan zeggen wat ik ervan vinden moet. Het laat mij dan ook met een dubbel gevoel achter. | 0neg
|
Dit boekje zag ik toevallig staan in de bib.
Het deed me direct aan Toon Tellegen denken.
Ik verwachtte dus geestige en charmante verhaaltjes, maar het zijn rauwe stukjes, die meestal niet goed aflopen.
Na vijf of zes korte verhaaltjes had ik er genoeg van.
De plaatjes in het boek vind ik wel leuk.
En enkele verhalen zijn wel goed, zoals bv. “Hallo, kat”, waar een cynische kat moeite heeft om de opgelegde sessies bij de Anonieme Alcoholisten uit te zitten.
Blijkbaar is Sedaris wereldberoemd en gaat hij door voor de grappigste schrijver ter wereld.
Wel, ik vond dit boekje niet zo grappig. | 0neg
|
Een dikke pil van 520 bladzijden is Spoor, ingedeeld in 4 vier delen. Al Quada heeft voet aan de grond gezet in Zuid-Afrika. Verschillende groeperingen duelleren met elkaar en smokkel is aan de orde van de dag. Diamanten, zeldzame zwart neushoorns en drugs. Op de achterflap van Spoor is vooral plaats voor oude bekende Lemmer, hij is de hoofdrolspeler in deel 2, een grotere rol is echter weggelegd voor Milla Strachan, een ontevreden huisvrouw, wie besluit het heft in eigen hand te nemen en voor zichzelf op te komen.
Deel 1 en 3 vormen samen één boek, aan het begin van deel 2 en 4 lijkt het alsof je als lezer in een compleet nieuw bent begonnen en hoop je dat je verhalen zich zullen gaan overlappen. Dit is echter minimaal en dat is jammer. In de laatste paar bladzijden van deel 4, met Mat Joubert in de hoofdrol, is er pas sprake van enige verweving van de verschillende verhaallijnen/delen. Het einde is open en geeft Deon Meyer een kans een vervolg te schrijven, want Lemmer is nog niet klaar.
Vele organisaties met de bijbehorende afkortingen volgen elkaar op in het verhaal. De personages worden de ene keer bij hun voor- en dan weer bij hun achternaam genoemd. Dit alles creëert verwarring en maakt dat je het boek niet makkelijker weer oppakt. Het vleugje Afrikaans is mooi en geeft sfeer aan het verhaal. Niet altijd gelijk duidelijk, maar een verklarende woordenlijst aan het einde van het boek brengt uitkomst.
In een thrilller verwacht je toch ten eerste spanning en in Spoor was dit onder andere door langdradigheid niet echt voelbaar. Het boek is een weergave van de huidige Zuid-Afrikaanse samenleving en de bijbehorende problematiek, maar heeft me helaas niet kunnen boeien zoals eerdere boeken van Deon Meyer. | 0neg
|
Mattias is overleden. Dat is van begin af aan duidelijk. De grote vraag echter is waarom al de andere hoofdpersonages in het boek, hier zo door geraakt zijn. Het verhaal speelt zich eigenlijk af in de leefwerelden van Amber, Chris, Kristianne, Jakob, Nathan, Issan, Quentin, Riet en Hendrik.
Ondanks dat het een leuke schrijfstijl is, en elk hoofdstuk duidelijk weergeeft welk personage in beeld is, is na het lezen van dit boek bij mij geen duidelijk antwoord gegeven waarom....
De schrijfstijl is netjes, maar wel mooi aangepast aan het besproken personage. Toch vond ik persoonlijk het boek wat langdradig.
Ik ben wel blij met de kans om het boek te lezen, want hoe dan ook heeft het mij op verschillende vlakken wel aan het denken gezet. | 0neg
|
Een samenvatting is al menig keer in de vele reeds geplaatste recensies gegeven dus direct door naar mijn beleving. Met moeite heb ik het boek uitgelezen, er waren diverse dingen die me stoorden.
Het meest is het aanmaken van het Joshuaprofiel: gebaseerd op gebruikers gegevens zonder toetsing wie dan de werkelijke gebruiker van de computer is. Natuurlijk komt dit ook op het eind van het verhaal terug maar ik kan me niet indenken dat er zogezegd kopers voor het programma zijn die daar al niet bij stilstonden.
Na een filmisch begin met veel activiteiten vertraagt het verhaal doordat Fish op de boot aan Max ( en ons lezers voorkauwt) hoe en wat Joshua omvat en hoe de intrige van diverse partijen in elkaar steekt. In een hoofdstuk wordt alles samengevat hetgeen ik als lezer graag zelf bijeen verzamel tijdens het lezen.
Max, Jola en Cosmo zijn uitgewerkte personages, maar de belevingen zijn ongeloofwaardig , zeker die van Jola: van explosie naar everzwijn naar een buiten-het-lichaam-beleving naar veen ( tot twee keer toe) en dan noem ik maar de helft. Het is een heel intelligent meisje , geen supergirl.
Als derde vond ik het boek te lang - veel zinnen en alinea's die van mij geschrapt hadden mogen worden. Ze werkten bij mij niet als "misleiders" maar als overbodige tekst.
Het plot was dan ook geen verrassing en dan de afronding met Cosmo / Max en hun verleden er nog eens achter aan als iets dat ook nog met zijn eigen plot neergezet moest worden.
Het nawoord is inhoudelijk moreel te waarderen maar ook daar weer veels te lang, alsof de schrijver zichzelf graag hoort praten, met aannames wat ik als lezer mezelf wellicht ook af zou vragen over misbruik , pedofielen, mishandeling, predictive policing en meer . Of gebaseerd op feedback en belevingen van de schrijver , waar ik me allemaal niet mee kan identificeren.
Sinds de kreet Big Brother ben ik me al te bewust hiervan maar we leven ook in de huidige tijd , waar naast deze aspecten nog veeeeeel meer gebeurd waar we al helemaal geen weet van hebben.
Het boek vond ik niet spannend en te veel storende aspecten die ik hierboven heb benoemd.
Fitzek kennismaking wat mij betreft niet geslaagd | 0neg
|
Peachez is een verhaal over een professor die behoorlijk volgens een vast en ouderwets patroon leeft. Hij heeft een hoog aanzien op de universiteit. Dan komt er een mailtje binnen met een typefout die de professor triggert te reageren naar Sarah, de afzender van de mail. Het boek is niet zo dik van omvang, maar wanneer je het leest kost het toch best veel moeite. Af en toe echt briljant-gevormde zinnen van de hand van de schrijver Ilja Lenard Pfeijffer, een voorbeeld ongeveer als volgt: “ik had me niet bekommerd om de medicatie voor de terugreis, omdat ik me niet had bekommerd om de terugreis”. Ik denk dat de schrijver de bedoeling had de denkwijze van de professor in zijn hele boek te doordrenken. Dat is wel gelukt, maar ook af en toe lastig te volgen. Hierdoor werd ik niet echt in het verhaal getrokken en dat vond ik jammer. | 0neg
|
Fierce Kingdom is een boek geschreven door Gin Phillips. Een moeder en haar zoontje moeten zien te overleven in een dierentuin na sluitingstijd met verscheidene schutters op vrije voet. En waar blijft de politie toch?
Al wordt dit verhaal bij de categorie 'thriller' geplaatst, is er eigenlijk meer sprake van een studie van de relatie tussen een moeder en zoon.
Het begin van het boek is sterk en was in de sneak preview voor dit boek. Dit gedeelte zorgde ervoor dat ik graag met de leesclub mee wilde doen in de verwachting dat de rest van het boek dezelfde spanning zou hebben. Helaas is dat dus niet het geval.
Al snel blijkt dat de plot van het verhaal toch niet zo goed leent voor een thriller. Althans, niet wanneer je als hoofdpersoon een moeder hebt die koste wat het kost haar zoontje moet zien te beschermen. Dit zorgt er juist voor dat het gevaar zoveel mogelijk wordt gemeden in het boek, wat natuurlijk volkomen logisch is wanneer je erover nadenkt. Voor een thriller is dat echter niet wenselijk.
Joanne is de moeder van Lincoln, haar jonge zoontje. Het is duidelijk dat ze een goede en leuke moeder is, maar haar keuzes lijden eronder. Natuurlijk verkiest ze de veiligheid van haar zoontje boven die van anderen, maar dit maakt niet zo'n heel sympathiek personage van haar. Haar hele doen en laten lijkt in teken te staan van haar kind, maar of dit alleen zo lijkt door haar vreselijke situatie valt niet te zeggen.
De schrijfstijl is prettig en makkelijk doorheen te komen. Er worden veel pop culture verwijzingen gemaakt door Lincoln die de jeugd van nu zal aanspreken.
Er zijn veel vragen die onbeantwoord blijven in dit boek. Als je niet van open eindes houdt dan zou ik dit boek niet aanraden. Over het algemeen zou ik het boek echter ook niet aanraden.
Fierce Kingdom is traag, verwarrend en niet de spannende thriller zoals de cover en achterflap je doen geloven. | 0neg
|
'Nu is het te laat, of toch niet?'
Zoe en Ed worden met vallen en opstaan volwassen, allebei volgen ze hun eigen pad. Maar dan, na jaren vol uitzichtloze baantjes en chaotische huisgenoten, vinden ze elkaar. De toekomst lacht hun toe.
Dan gebeurt het ondenkbare.
Op een ochtend, op weg naar zijn werk, komt Ed om bij een verkeersongeluk. Zoe moet leren leven zonder hem. Maar ze kan de herinneringen niet loslaten. Hoe kan ze de gelukkige momenten, hun eerste kus, alles wat ze samen hebben opgebouwd, achter zich laten? Ze moet Ed iets vertellen. Alles wat ze nog nooit eerder heeft gezegd.
Nu is het te laat. Of toch niet…?
Soms kan een beschrijving van een boek misleidend zijn en dat is bij mij in het geval van 'Voor je weggaat' gebeurd.
Het boek begint goed maar al gauw kom je in een soort van 'Back to Future' meets 'Ghost' terecht.
Op zich is daar natuurlijk niets mis mee en het gegeven: “wat zou je doen als je je leven opnieuw mocht doen”, is een uitdaging. Echter het mierzoete gehalte met de vele herhalingen, liefdesverklaringen en steeds dezelfde zinnen nemen, althans bij mij, het leesplezier weg.
De personages blijven aan de oppervlakten terwijl ze aan alle kanten de mogelijkheid bieden om uitgediept te worden. De gebeurtenissen zijn niet spannend en eigenlijk één lange herhaling. Het einde is te voorspellend en daardoor teleurstellend.
Wat was dan de misleiding? Door de beschrijving dacht ik een roman te zullen lezen over keuzes, rouw en verdriet op een wat hoger niveau, dit is meer een chicklit en die lezen nu eenmaal anders.
Er zullen echter genoeg mensen een heerlijk leesmoment aan beleven. | 0neg
|
Het boek gaat over een voormalig journalist die na een avondje stappen terug komt in zijn hotel en ontdekt dat in de hotelkamer tegenover zijn kamer een bekende zanger op bed ligt met een dode vrouw naast hem op bed en die ook nog met een berkenroede is geslagen.
de rode draad in het boek zijn vermoorde vrouwen die geslagen zijn met een berkenroede.
Het boek leest in het begin rommelig, het is lastig om in het verhaal te komen, pas aan het einde van het boek begint het vlot te lezen en zit er vaart in het verhaal.
Het is geen thriller maar meer een detective. | 0neg
|
De allereerste keer dat een Grisham mij teleurstelt. Ik hou van zijn schrijfstijl, onderwerp keuzes, personages, diepgang, verhaallijnen en taalgebruik, maar ondanks dat dit alles wel aanwezig is in dit boek kan het gewoon geen goede beoordeling krijgen. Er gebeurt namelijk niks in het boek. En dat is toch wel een vereiste om als "thriller" te mogen worden omschreven naar mijn bescheiden mening. Het boek leest lekker weg, dat kun je aan Grisham wel toe vertrouwen. Echter wil ik van een "thriller", zelfs bij een jeugdthriller, wel dat het me soms naar het puntje van mijn stoel brengt door de spanning. En dat ontbreekt volkomen. Ik hoop op een snelle herkansing dmv een nieuw kid-lawyer deel met Theo Boone. Zo niet dan zou ik dat zeer teleurstellend vinden. Een Grisham beoordelen met 2 sterren.....ongelofelijk dat ik dat nog eens heb moeten doen. Maar het kan niet anders..... | 0neg
|
In Taboe maken we kennis met Reilly Steel, een forensisch onderzoeker, die zich vol overgave op haar werk stort in Dublin. Koortsachtig probeert zij een aantal moorden op te lossen die allen verband houden met elkaar. Al snel ontstaat de naam taboedossier en is de titel verklaard.
De personages komen in dit verhaal vrij vlak over, nergens worden ze goed uitgewerkt. Je kan dan ook moeilijk meeleven met Reilly. De schrijfstijl is prettig maar het taalgebruik is erg simpel. Van een Forensisch onderzoeker verwacht je af en toe wat medische termen. De personages komen dan ook niet realistisch en geloofwaardig over.
De plot zit wel aardig in elkaar, maar is slecht uitgewerkt en mist de nodige spanning. De moorden hadden wat beter beschreven kunnen worden. Wat is er nu aan om te lezen dat er een moord is gepleegd zonder de details te vermelden. Dat wordt voor de auteurs nog veel oefenen, want het niveau van Slaughter en Reichs is bij lange na niet gehaald. Al met al, een aardig boek, maar zeker geen hoogvlieger | 0neg
|
Op de Djatlovpas in het Oeralgebergte voltrok zich in 1959 een mysterieuze ramp toen de lichamen van negen studenten die de pas beklommen gevonden werden onder verdachte omstandigheden. De getrainde groep klimmers werd verspreid over de bergrug teruggevonden, enkelen naakt, en hun tent leek van binnenuit opengesneden. In de maanden en jaren daarna ontwikkelden zich een veelvoud aan theorieën, maar de ware toedracht bleef ongewis. Auteur Olivier Willemsen, debutant in 2014 met het boek; Morgen komt Liesbeth, zag in dit mysterie een uitdaging om een nieuwe roman te schrijven.
Het grootste deel van het verhaal wordt verteld door de ogen van Roza die als jong meisje van een jaar of twaalf de groep klimmers op de dag voor hun vertrek ontmoet. De groep klimmers bezoekt haar school als onderdeel van hun project. Ze woont samen met haar broertje en moeder in het dorpje Serov aan de voet van het Oeral gebergte. Haar vader, in dienst van de staat, is veel van huis. Juist in die dagen komt hij kort naar huis en Rosa hoort per ongeluk vanuit de kelder een geheimzinnig gesprek, tussen haar vader en een andere man, dat betrekking heeft op de Djatlovpas. Ze maakt Boris, op wie ze heimelijk verliefd is, deelgenoot. Een maand later worden negen ontzielde lichamen gevonden op de Djatlovpas. Dit is het begin van een zich voortslepend mysterie waarbij de auteur drie keer van perspectief wisselt. We horen het verhaal van Roza, van de vuurtorenwachter, van de professor en van haar latere zoon Albert.
Tijdens het lezen bekroop mij de vraag; wat maakt een boek nu eigenlijk tot een goed boek? En ik kwam tot de conclusie dat een aantrekkelijke schrijfstijl, goed uitgewerkte karakters, structuur, spanning en een goed plot de basis ingrediënten zijn voor een goed (commercieel) boek. En op het laatste punt laat de schrijver het liggen. Er zitten verhoudingsgewijs veel beats (gebeurtenissen die het verhaal spannend houden) in het boek. Maar op geen enkel moment ontpopt zo’n beat zich tot een plot. Met als gevolg dat ik persoonlijk met een kater achterbleef toen bleek dat ik op de laatste pagina geen ontknoping, maar slechts de zoveelste U-turn las.
Bent u echter een mysterie liefhebber die ervan houdt om met het notitieblok op schoot ingewikkelde puzzels te ontrafelen? En maakt het u niet uit om een boek zonder ontknoping te lezen? Laat u dan niet ontmoedigen en pak dit boek vooral op want de auteur heeft wel een aangename schrijfstijl en het boek is goed geschreven. | 0neg
|
In dit verhaal zat ik wat eerder in omdat ik deel 1 heb gelezen. Het verhaal is naar mijn mening ook beter dan het eerste deel. Maar nog steeds vind ik het geen denderende boeken. | 0neg
|
Een heksenjacht op communisten in de jaren 1950 krijgt een staartje in het Chicago van de jonge eenentwintigste eeuw, terwijl er een nieuwe heksenjacht losbarst op al dan niet vermeende Arabische terroristen. Zo zou je Zwarte lijst kunnen samenvatten. De verdiensten van het boek zijn vooral te vinden in bijwijlen lekker snedige dialogen en in het afkraken van Bush' antiterrorismewet. Heel geëngageerd en dat mag, maar dan moet de rest ook wel wat meezitten. En laat dat nu net niet het geval zijn: Zwarte lijst sleept zich 480 pagina's lang voort naar een weinig verrassend einde. Als titel van dit stukje volstaat dan ook één enkel woord: saai. | 0neg
|
In 1988 krijgt de kersverse agent Tommy Bergmann te maken met de eerste moordzaak uit zijn carrière. Het toegetakelde lichaam van de jonge Kristiane wordt in het bos gevonden. Haar moord lijkt er één in een serie te zijn, waar later haar docent Anders Rask voor wordt opgepakt.
Zestien jaar later krijgt Tommy, die inmiddels inspecteur is, te maken met de moord op een Litouwse hoer, die overeenkomsten heeft met de moorden van destijds. Maar hoe kan dat, als de moordenaar nog steeds gevangen zit? ‘Edle Maria,’ was het laatste wat het meisje nog kon zeggen. Tommy klampt zich hieraan vast en gebruikt dit als leidraad voor zijn onderzoek, terwijl Anders Rask alles in werking stelt om alsnog vrijgelaten te worden.
De hitte van de hel van Gard Sveen is het tweede deel in de serie omtrent inspecteur Tommy Bergmann. Zoals het een goede Scandinavische thriller betaamt, is er veel aandacht voor de personages die gekweld door het leven gaan. Tommy lijdt eronder dat hij losse handjes heeft en zijn vrouw hem daarom verlaten heeft. Agente Susanne wil zichzelf professioneel bewijzen, maar moet als alleenstaande moeder zorg dragen voor haar dochtertje Mathea. Gelukkig kan haar bloedmooie buurman vaak oppassen en zou ze best een relatie met hem willen, ware het niet dat hij op mannen valt. En Arne Furuberget, hoofd van de kliniek waar Anders Rask opgesloten zit, loopt tegen het feit aan dat hij met pensioen gaat, maar dat hij nog niet alles heeft bereikt in zijn vak.
De doden hebben geen verhaal, het eerste deel in deze serie, werd geprezen om zijn ingenieuze plot. In De hitte van de hel valt de plot behoorlijk tegen. Waar andere auteurs de lezer op vakkundige wijze op het verkeerde been weten te zetten, kiest Sveen ervoor om de lezer met een gemene tackle onderuit te halen. Tommy en Susanne beginnen een verwarrende speurtocht, maar die zou niets opgeleverd hebben als de diverse personages niet zelf spontaan allerlei feiten zouden opbiechten. De lezer die nog chocola probeert te maken van alles wat boven water komt, wordt op het eind een niet bevredigende uitleg door de strot geduwd, die ondersteund moet worden door feiten die tot dan toe nog niet bekend waren. Ingezette verhaallijnen die onderdeel waren van de speurtocht worden niet afgerond, maar blijven als losse eindjes hangen.
Het is een uitdaging voor een auteur om na een lovend ontvangen debuut een minstens evengoed vervolg te schrijven. Sveen is daar niet in geslaagd. Een geloofwaardiger plot zou zijn boek meer recht hebben gedaan. | 0neg
|
Xuno stond in 2012 op de shortlist van de ‘Dromen en Demonen’-schrijfwedstrijd van uitgeverij Luitingh, en is in 2016 bij Celtica Publishing uitgegeven. Het fantasyverhaal van Maite Donker gaat over de sha Xuno en haar beschermelinge Eleanor. Donker vindt het belangrijk ‘dat verhalen haar horizon verbreden en onmogelijke dingen mogelijk maken’. Is dit het geval in Xuno?
Xuno en Eleanor zijn al vijf jaar op zoek naar hun clan. Ze zijn op weg naar Mag Mell, de hoofdstad van het continent, als ze worden aangevallen door een geest. In een herberg ontmoeten ze de priester van Tarok, waarna ze samen verder reizen. In Mag Mell worden ze naar de Steeg gestuurd, het slechtste en ruigste deel van de stad, om een boodschap af te leveren.
De Gouden Elite, de sterkste en meest loyale vechters van Mag Mell, blijken zich in de Steeg te bevinden, en de priesters van Mardimor zijn er niet meer welkom. Er is duistere magie gaande, en Xuno en Eleanor worden aangewezen om het mysterie op te lossen in ruil voor informatie over hun clan. Deze queeste is niet zonder gevaar en daar komen ze al snel achter.
Er wordt gezegd ‘Don’t judge a book by its cover’, maar de cover is wel het eerste dat opvalt. De afbeelding op de cover van Xuno maakt nieuwsgierig en past bij het verhaal. De afwerking is wel minder: niet alleen is er geen NUR-code te vinden, de barcode van het boek is pixelig. Dit is – zeker voor een eerste indruk – jammer. Dit geldt ook voor de spel- en taalfouten door het verhaal, zoals “ik wordt beloond met haar gelach” of “Stilletje kijk ik toe hoe ze slaapt”. Dit soort fouten zijn storend tijdens het lezen en hadden voorkomen kunnen worden.
De schrijfstijl leest ook niet lekker weg. Donker heeft de neiging om haar zinnen met een bijzin te starten, maar ook om haar zinnen daarvoor te onderbreken. Hierdoor krijg je veel informatie die de loop van het verhaal vertraagt. Op het begin leest het alleen vervelend, maar gaandeweg gaat het steeds meer opvallen en begint het af te leiden van het verhaal.
Donker schrijft met veel detail, van “roestkleurige koeien” tot een “knorrig rijdier”. Hierdoor is het verhaal heel visueel en is het net alsof je mee op reis bent met Xuno en Eleanor. Toch wordt er vooral gelet op de directe omgeving, deze is zeer gedetailleerd beschreven. Sommige andere details, zoals wat een Sha precies is en hoe de wereld in elkaar zit, worden pas veel later duidelijk. De world-building is niet erg sterk; er wordt verwezen naar twee werelden, Terria en Ianna, maar deze worden nauwelijks toegelicht.
De plot heeft potentie, maar meandert veel. Door de vele extra informatie is het verhaal vaak verwarrend en wordt het niet echt spannend. De lezer wordt van links naar rechts geslingerd zonder de mogelijkheid te krijgen om echt betrokken te raken bij het verhaal. Hierdoor is het moeilijk om de aandacht erbij te houden en leg je het boek snel weg. De ontknoping is verrassend en biedt hoop voor een vervolg.
Xuno is een sterk personage met veel wilskracht. Ze weet wat ze wil en is bereid om door het vuur te gaan voor Eleanor en het vinden van hun clan. Dit is bewonderingswaardig, maar ook redelijk cliché. Ze wordt voornamelijk geleid door woede en maakt vrij weinig ontwikkeling mee door de roman heen, tot op het einde.
Ondanks het sterke personage van Xuno weet deze YA-roman niet te overtuigen. De schrijfstijl leest niet fijn en de plot is niet spannend genoeg om de aandacht vast te houden. Mocht er een vervolg komen, wat geen verrassing zou zijn met dit einde, is een strakke redactie geen overbodige luxe. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.