text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
In de autobiografische roman Sproetenkoppen ontrafelt Hugo Hamilton de bizarre familiegeschiedenis van een Iers-Duitse familie. Hoofdpersoon is het kleine jongetje Johannes. Zijn moeder is van Duitse afkomst en gaat gebukt onder een afschuwelijk oorlogsverleden. Zijn vader is een Ierse nationalist die het zijn eigen vader zelfs kwalijk neemt dat hij Brits is.
Dat hij af en toe ook klappen uitdeelt om zijn kinderen de juistheid van zijn woorden bij te brengen dat hoort bij de opvoeding.
Hij wil dat zijn kinderen Iers spreken, terwijl hun moeder Duits met hen praat. Zelf wil Johannes gewoon Engels praten, net als de kinderen die hem door de straten achternazitten. Hij wordt uitgemaakt voor nazi en Johannes wordt Eichman genoemd en ze zullen hem wel eens executeren!
In het verhaal dat geschreven is in de tegenwoordige tijd en verleden tijd, komt de lezer ook van alles te weten over het verleden van de ouders, gezien vanuit het perspectief van een opgroeiend kind: als de vader een eigen zaak wil beginnen, moet het stil zijn in huis omdat 'hij moest proberen te achterhalen waar de mensen in Ierland op dat moment het meest behoefte aan hadden'.
Persoonlijk had ik het wat lastig met de schrijfstijl. Maar toch een fascinerend en onrustbarend boek.
De worsteling van deze familie met verdriet en onmacht worden goed omschreven. | 0neg
|
Dit boek bestaat uit 3 delen. Het eerste is veel belovend, en mooi beschreven. Vanaf deel 2 begint er herhaling te komen, en wordt het soms wat langdradig. Ook de aangename schrijfstijl verwaterde. Tijdens deel 3 kon ik het daardoor niet meer opbrengen om nog tot het einde te lezen. Helaas heb ik geen idee hoe het met hen afgelopen is. | 0neg
|
Vol enthousiasme begonnen aan het boek, maar algauw raakte ik de draad kwijt. Uiteindelijk niet uitgelezen.de traagheid, de lange zinnen, ondanks dat zij mooi zijn geschreven, het kon mij uiteindelijk niet boeien. | 0neg
|
sorry maar ik kwam er niet doorheen, echt niet boeiend. Heb ik eigenlijk nooit.... | 0neg
|
Een eerst boek zonder veel rechtbank-gedoe, maar meteen ook het eerste boek van John Grisham dat mij totaal niet heeft weten te boeien. | 0neg
|
In België zijn ze wereldberoemd, in Nederland is hun naam minder vanzelfsprekend. Voor hun debuut in 2004, Code zwart, werden ze genomineerd voor de Hercule Poirotprijs. Hun opvolger, De witte salamander, leverde een nominatie op voor de Diamanten kogel en omdat alle goede dingen in drieën gaan, is het logisch dat de verwachtingen hoog gespannen waren. Of dat terecht is? Wie weet is er in Belgie een derde nominatie weggelegd voor Amulet, inmiddels het vijfde boek van dit Belgische schrijversduo.
Volgens de slogan van het schrijversduo Waar de werkelijkheid stopt en de fictie begint
moet het in elk geval mogelijk zijn.
Professor Ingrid Kirchner heeft last van nachtmerries waarin ze steevast vele jaren terug gaat in de tijd en de meest bizarre gebeurtenissen meemaakt. Waarheidsgetrouwe en met veel historie omkleedde avonturen schieten er door haar geest die zoveel details en volledigheid meedragen, dat het lijkt of ze er zelf deel van uitmaakt.
Op deze wijze komt ze onder andere in de 10e, 14e, 16e en de 18e eeuw terecht. Losse avonturen die meestal van hetzelfde genre zijn, verschijnen zo haarscherp op het netvlies dat alles na het ontwaken ook nog te reproduceren is. In dit alles staat steeds hetzelfde voorwerp centraal, een armband die waarschijnlijk ergens in de 9e eeuw moet zijn vervaardigd.
Omdat haar dromen erg belastend gaan werken en zelfs haar dagelijks functioneren aantasten, probeert ze met haar leerling en minnaar Anwar dit proces te stoppen. Maar dat is niet zo eenvoudig als het lijkt!
Amulet is een boek waarin een aantal verhalen zijn opgenomen die niet alleen qua personages op zichzelf staan, maar die tevens in totaal verschillende tijdvakken van onze geschiedenis plaatsvinden. Toch hebben ze iets met elkaar gemeen. Steeds gaan de verhalen over onderlinge strijd, seks, onderdrukking van volkeren en uitbuiting van mensen.
Interessante gebeurtenissen spelend tegen verschillende achtergronden, maar met weinig diepgang en ingevuld met oppervlakkige karakters waardoor het lijkt of je korte avonturenverhalen leest.
Dat Ingrid Kirchner dit allemaal meemaakt en de reden daarvan wordt onderzocht, blijft helaas wat hangen. Het speelt uiteindelijk zelfs een ondergeschikte rol. Al met al is de eenheid van het boek wankel en is de som der delen niet voldoende om het boek boven de middelmaar uit te tillen.
Er was uit het basisgegeven meer te halen geweest. Dat hebben Van Loock & Sluszny echter verzuimd te doen. Wellicht komen ze nog met een revanche, want dit gevecht hebben ze in ieder geval niet gewonnen. | 0neg
|
De dorpse kneuterigheid spuit er vanaf. Iemand wil een scriptie schrijven over wat kindermisbruik door de kerk zoals voor gevolgen heeft voor de omgeving van het slachtoffer en van de dader. Dat geplaatst in een dorpje waar iedereen iedereen kent en er veel geroddeld wordt, veroorzaakt het nodige stof. In dit geval komen dader en slachtoffer uit dezelfde familie. Het onderwerp van kindermisbruik door de kerk op zich wordt niet echt aangeroerd, er wordt wel veel gesuggereerd. | 0neg
|
taai verhaal niet om door te komen was blij dat ik het uit had pfffff ...eerdere boeken van deze schrijver gelezen en die waren toch beter! | 0neg
|
De in Hollywood geboren Warren Fahy heeft al een flink aantal baantjes achter de rug: van boekenverkoper, over statistisch analist tot databasebedeerder toe. Na jarenlang een column geschreven te hebben over films levert hij tegenwoordig teksten voor de website van Wowwee, een bedrijfje dat speelgoedrobots op de markt brengt. Momenteel woont hij met zijn vrouw, dochter en een aantal huisdieren in de Californische stad San Diego.
Hij is al heel zijn leven geïnteresseerd in het leven op aarde. Wat begon met het als kind opgraven van fossielen, lezen van de werken van vooraanstaande biologen en het bijwonen van hieraan gerelateerde colleges heeft zich nu gekanaliseerd in Eiland, waarmee hij zijn eerste stappen zet in de wereld van het spannende boek.
Hierin komen de wetenschappelijk geschoolde deelnemers aan een zeereis rond de wereld, die als basis dient voor een een realityshow, terecht op Henders Island, een zeer geïsoleerd eilandje in de Stille Oceaan. Aan land wordt de groep meteen geconfronteerd met een totaal onbekende flora en fauna, die extreem agressief reageert op de indringers en onder het oog van televisiekijkend Amerika meteen slachtoffers maakt. Het eiland wordt hermetisch afgesloten door de marine, terwijl wetenschappers een nieuwe poging wagen om het bizarre leven aldaar te inventariseren. Ondertussen staat het leger ongeduldig te trappelen om het eiland te vernietigen om zo te vermijden dat deze wezens ooit op het vaste land zouden terecht komen, want dat zou misschien wel het einde kunnen betekenen van de mensheid...
"Jurassic park voor de generatie van Lost", staat er als lokkertje op de cover, maar vergeleken met dit meesterwerk van Michael Crichton valt Eiland wel zeer bleekjes uit. Het begint al met een totaal overbodig voorwoord dat bedoeld is om dit boek enige wetenschappelijke basis te verschaffen, maar dat een paar bladzijden later, na de proloog al zijn relevantie verloren heeft. Ook slaagt de auteur er niet in voor zichzelf uit te maken welke richting hij uit wil met het verhaal: invloeden van sciencefiction, horror, fantasy en technothriller vechten een al even verbeten gevecht uit, als de vreemde creaturen in het boek opgevoerd worden.
Mogelijk probeert Warren Fahy door van meerdere walletjes te eten een groter lezerspotentieel voor zich te winnen, maar bereikt hij meer dan waarschijnlijk het tegenovergestelde: een grote schare lezers die zich niet kan vinden in dit boek met een identiteitscrisis dat ook niet eens mooi afgerond wordt.
Natuurlijk zal er wel een publiek zijn dat Eiland best de moeite waard vindt, want het boek leest enorm vlot weg, zit vol met razendsnelle actie en gruwelijke scenes, waardoor er wellicht niet lang gewacht zal moeten worden voordat de verfilming een feit is. Met dit in het achterhoofd heeft de auteur achteraan het boek, en op zijn webpagina, al een aantal grafische visuele impressies opgenomen van Henders Island en sommige van zijn bewoners. En die tonen dat het de auteur alvast niet aan verbeelding ontbreekt.
Warren Fahy slaagt er wel in de strijd om erkenning en roem tussen wetenschappers onderling aan te kaarten. Moet men het pad kiezen van de vakidioot en zich specialiseren? Of toch maar de populistische toer opgaan, en zo vaak mogelijk je mening over alles verkondigen? En hoe hoog mag de prijs oplopen die ervoor betaald moet worden?
Het grootste minpunt van dit verhaal is echter dat het er op geen enkel front in slaagt geloofwaardigheid te creëren bij de lezer. Het begint al bij het gemak waarmee de regisseur, op simpele vraag, live televisiezendtijd verkrijgt. Het gaat verder met wijze waarop de auteur, bij monde van een van zijn personages in de vorm van groepsdiscussies, verwoede pogingen doet om zijn standpunten doorheen het boek wetenschappelijk te verantwoorden, maar die gesprekken zo slecht uitwerkt waardoor hij niet veel verder komt dan het declameren ervan. En het eindigt bij het gedrag van de op buitenaardse wezens geïnspireerde Henders, die ook deel uitmaken van de eilandfauna.
Het lokkertje dat de uitgeverij op de omslag plaatste, maakt zijn belofte niet waar en Warren Fahy heeft nog een lange weg te gaan voordat zijn naam dezelfde weerklank zal hebben als die van Michael Crichton. Dat neemt niet weg dat vooral lezende liefhebbers van films als Alien, Terminator, Critters en andere Lost Worlds zeker veel plezier zullen beleven aan dit Eiland. | 0neg
|
Mijn vriendin is een grote liefhebber van Karin Slaughter en is in het bezit van al haar boeken in de verschillende reeksen. Op haar aanraden ben ik ondertussen dan ook begonnen met het lezen van KS boeken. Een tijd terug heb ik het eerste boek 'nachtschade' uitgelezen (dat ik met drie sterren beoordeelde), en ondertussen heb ik ook het tweede boek beeindigd.
In 'Zoenoffer' volgen we opnieuw Sara Linton uit Grant County, die deze keer samen met haar ex-man Jeffrey Tolliver verwikkeld geraakt in een zaak van kindermisbruik.
Helaas om te zeggen, maar ook het tweede boek heeft hetzelfde probleem als het eerste boek: het is vrij voorspelbaar en te voor de hand liggend. KS schrijft zeker niet slecht, ze weet zelfs meermaals emotioneel te beroeren, maar het verhaal zelf heeft mij nooit kunnen vastgrijpen zoals andere boeken dat deden. Moeilijk uit te leggen waaraan het ligt, of het verhaal mij gewoon niet kan boeien, of er een gebrek aan spanning is, of ligt het mss aan de schrijfstijl van KS die mij minder goed ligt? Misschien dat de komende KS boeken, die ik sowieso ga liezen, uitsluitsel brengen. | 0neg
|
In 'Elders' vertelt een onbekende verteller tegen de jongste zoon van een familie wat zij beiden doen, zonder dat die zoon de verteller kent of überhaupt met hem spreekt. Een doorsnee-Nederlands gezin brengt een nazomerweekje door in de Italiaanse bergen. 's Avonds, na het eten, spelen de jongens in de wei naast het vakantiehuisje. En terwijl zij met hun frisbee met elkaar in contact blijven, houdt de verteller zich ongezien in hun buurt op en beschrijft in detail de gedachten van de vier leden van het gezin.
Aan het begin vertelt de verteller wel wat in de ik-vorm, maar is het nog erg vaag. Het grote middendeel is in de tweede persoon enkelvoud geschreven, waarin de verteller vertelt wat “je” allemaal doet, maar het is wel duidelijk wie die “je” is: de jongste zoon van het gezin dat de hoofdrol speelt in dit verhaal. Het einde is weer vooral “ik”, en dan wordt ook duidelijk wie de verteller is.
Het verhaal is eigenlijk niet erg speciaal: het gaat over iets waar veel mensen op de één of andere manier mee te maken krijgen. Dit onderwerp hier benoemen zou echter verraden wie de verteller is, dus laten we het er maar op houden dat dit geen boek voor kinderen is (specifiek vanwege de beschrijvingen tegen het eind van dit verhaal) ook al draait het om een jongen.
Het is vooral de schrijfstijl die het boekje opvallend maakt: het verhaal wordt verteld door iemand die de aangesprokene (niet de lezer!) niet kent.
Door de schrijfstijl vind ik het echter niet zo prettig lezen, en hoewel het verhaal niet superinteressant was, was de lengte van het verhaal wel goed: niet te lang, maar ook niet te kort. Door deze lengte komt de onthulling van het “mysterie van de verteller” wel op het goede moment, nadat je als lezer al een paar vermoedens hebt gekregen, maar het toch nog niet zeker weet. Het einde was redelijk voorspelbaar. De gebeurtenissen leken elkaar aan het einde echter sneller op te volgen, waardoor het toch een beetje een “plotseling” einde leek.
Het is een boekje dat je zou willen lezen om te zien hoe de auteur met een vertelling in (voornamelijk) de tweede persoon enkelvoud omgaat, niet om het verhaal.
Een voorproefje van de schrijfstijl (de eerste alinea van het verhaal):
Ik schep handenvol zand op, werp wat over de motorkap van een geparkeerde auto, strooi wat langs het zonnescherm van een café, schuur perrons (prullenbakken, koffers, passagiers), stroom tussen bomen door, beklim bergen, stort weer naar beneden, scheer over grasvelden en meren, kom uiteindelijk tot rust en strijk, een kersenblad op mijn rug (geel, wentelend), neer op jullie terras. Boven - de hoogste toppen gecoat met eeuwige sneeuw - was het koud, hier, beneden, bij jullie, is het behaaglijk.
Een langer tekstfragment is via deze link te vinden. | 0neg
|
Laura uit Rimini heeft een kostbare lading in haar rugzak: vier kilo cocaïne. Daar is ze zich zelf niet van bewust: het rugzakje is blijkbaar verwisseld met dat van haar professor, die op diezelfde dag vermoord werd. Vele anderen azen op het rugzakje: een paar boeven met een tekenfilmmasker, een paar maffiosi en een paar politiemannen.
Het scenario van Laura uit Rimini is verderlicht, en reikt dan ook nauwelijks 120 pagina's ver. Meer zit er echt niet in, dus zou ik blij moeten zijn dat Lucarelli zich weet in te houden.
Maar ik treur liever om de bordkartonnen personages, de makke scènes, en vooral het (onbedoelde) gebrek aan humor. Want geef toe: wat is er in hemelsnaam goed aan een boek over de maffia als je er niet mee kan lachen? Feit is dat het meer vraagt dan drie Mickey Mousemaskers om dat tekort weg te werken. Laura uit Rimini? No, grazie! | 0neg
|
Een redelijk verhaal maar het einde was zeer teleurstellend. De beschrijving van het boek sprak me erg aan. Het leek me een spannend boek. Maar wat spannend had kunnen zijn werd een langdradig onsamenhangend boek met een erg makkelijke ontknoping. De quote van Dan Brown slaat mijn inziens dan ook niet op dit werk of Brown heeft het niet gelezen. | 0neg
|
Meisjes, dames en vrouwen van alle leeftijden zijn door Martin Bril geobserveerd en daar verteld hij over in verschillende korte verhalen, die erg uit een lopen.
Helaas vond ik geen van de verhalen boeiend, als je naar buiten loopt kun je zelf ook vele van de verhalen schrijven. Als je de voorkant bekijkt van het boek en het tweede stuk van de achterkant leest, denk je korte verhalen te krijgen die meisjes vertellen over hun leven op diverse locaties, maar dat is het dus niet. Jammer en zonde van de tijd. | 0neg
|
Er staat als plaatje humor en als genre roman. Ik vond er echt niks grappigs aan. Ik had echt moeite om dit boek uit te lezen! Het verhaal speelt zich af in een keuken! De baas is sadistische en er worden continu seksistische grappen gemaakt. | 0neg
|
Ik had het super moeilijk om het verhaal te kunnen volgen,zeker de eerste 100-120 blz. Nadien vond ik het wel spannend en gaf het een aangename verrassing naar het slot.
Ik ben blij dat ik hem volledig uitgelezen heb.IK vond het een goed verhaal naar het einde toe.
Wel overbodig vond ik , extra informatie die tussenhaakjes stonden. | 0neg
|
'Een thriller die hoort te staan naast bibliofiele bestsellers als De naam van de roos citeert de uitgever de New York Times Book Review op de achterkant van het boek. Zeer overdreven. Bibliofielen zullen dit magere thrillerverhaaltje met afschuw opzij leggen. Geen boeiende schrijfstijl, zwak verhaal en nietszeggende personages. Na afloop verbaas je je dat de auteur nog een heel boek heeft kunnen schrijven, terwijl er zo weinig gebeurt. Het eind van het boek is niet bevredigend, maar dat maakt niet zoveel meer uit; tegen die tijd ben je al blij als je het boek uit hebt (als je het al tot het einde hebt gehaald). | 0neg
|
Wat een vreselijk boek! Het verhaal zou best wel spannend kunnen zijn, ware het niet dat er zo ongeveer op iedere pagina keiharde seks in moet verschijnen blijkbaar. En dan niet op een subtiele manier, of wellicht nog met enig gevoel beschreven, nee, 'Wham, bam, thank you M'am'. Ruig, sadomasochistisch, zonder fantasie en volledig overdreven. Ik heb het boek niet uitgelezen, de verhaallijn zelf kon me niet overhalen om door deze prut heen te kijken en toch verder te lezen. Nul sterren geven kan niet maar wat mij betreft is 1 ster zelfs teveel. | 0neg
|
Het verhaal vliegt alle kanten op, en kon er dan ook geen touw aan vast knopen. De achterflap belooft veel. Er staat bijvoorbeeld 'in een razend tempo' maar dat is niet te ontdekken. Het blijft juist steken op bepaalde punten. Voelde evenmin een connectie met de hoofdpersoon. Jammer. | 0neg
|
Hmmmmm... wat een waardeloos boek, dit. Jammer dat 1 ster het laagste is dat je kunt geven hier!
Het zou zogenaamd een satire moeten zijn op de oppervlakkige koopzuchtige steenrijke vrouwen in de Goudkust van Amsterdam, maar neemt zichzelf als parodie veel te serieus. Je wordt als lezer tot kotsens toe om de oren gegooid met merknamen (ja, je zou het gerust name-dropping kunnen noemen, ergens)... en alsof dat nog niet genoeg is, krioelt het hele boek van de hinderlijke spel- en taalfouten. BewegingSloos, secondeS, WeteringScircuit...je zou gaan vermoeden dat mevrouw Meijer met de letter s niet op erg goede voet staat. Ook het woord ongelofelijk komt ongelooflijk (want dit is de juiste spelling!) vaak voor. En verder heeft de schrijfster moeite met zinnen waar "er" in voorkomt. Nu eens wordt dit los geschreven, dan weer niet... in veel gevallen aantoonbaar fout, maar sowieso inconsequent...
Als dit alles was, zou het nog meevallen. Maar het boek ontbeert elke spanning; het pageturn-gehalte is minimaal. Het plot is rommelig, vergezocht en rammelt aan alle kanten.
De personen zijn wassen poppen, gedragen zich ofwel dom en inconsequent, ofwel hoogbegaafd en alwetend (die 'Muis' Laura bijvoorbeeld...wat een onuitstaanbaar, betweterig en uiterst ongeloofwaardig typje, van nota bene nog geen twintig jaar jong...nog erger dan de hoofdpersonen in de boeken van Mrs. Arrogant herself, Lydia Rood). Van karakterontwikkeling is hoegenaamd geen sprake.
Wat een verschil tussen het niveau van dit boek en bijvoorbeeld het superspannende Close-up van Esther Verhoef. Zelfs het flinterdunne Laatste offer van Simone van der Vlugt en die kinderachtige boeken van Loes den Hollander zijn nog beter dan dit flutboek.
"Literaire thriller", staat er op de kaft. In dit geval een "ongelofelijk" loze kreet. Ik heb geen moment "gethrilld", en dit boek is mijlenver van literatuur verwijderd.
Ga maar lekker winkelen in de P.C. Hooft, Ariane Meijer... daar liggen je talenten! | 0neg
|
(Deel 1)
7 jaar geleden verscheen er weer een nieuwe thriller van Tim Krabbé, aangezien ik vorig jaar Het Gouden Ei gelezen heb en deze niet tegen viel, besloot ik nog een keer een boek van hem te lezen. Deze keer echter met iets minder succes.
Een Goede Dag voor de Ezel is een thriller van Tim Krabbé, bekend van zijn wereldwijd vertaalde bestsellers als De Renner, Het Gouden Ei, De Grot en Kathys Dochter. Krabbé woont in Amsterdam en was 63 jaar toen hij dit boek schreef. Het werd genomineerd voor De Gouden Doerian, een jaarlijkse prijs voor de slechtste Nederlandse literaire roman, en niet volledig onterecht vind ik.
Er zijn twee verhaallijnen waartussen zeer snel de link duidelijk wordt. Aan de ene kant heb je het verhaal van Mischa, hij wilt wraak nemen op zijn ex-vrouw Lydie. Hij koopt een revolver en gaat naar het bos Doemerveen om te oefenen. Het is echter zeer slecht weer en wanneer hij terug uit het bos is, moet hij in een winkeltje droge sokken, schoenen en een warme, gele muts kopen. Als hij dan eindelijk terug op de bus naar huis zit hoort hij twee jongens achter hem praten over een meisje, ze noemen haar steeds Viskutje maar hij weet niet precies waarom. Even later roepen ze dit dan door de bus zodat een meisje zich omdraait, ze vernederen haar voor een volle bus schoolkinderen. Dit vind Mischa te ver gaan en wanneer een van de twee jongens uitstapt beslist hij hem te volgen. Op een klein landweggetje op weg naar het huis van da jongen houd Mischa hem tegen. Hij vraagt naar de echte naam van het meisje, Esther Fechter. De jongen wilt verder niets zeggen dus Mischa drijgt er mee hem te vermoorden, en dat doet hij ook, totaal tegen zijn eigen verwachting in. Hij dumpt het lichaam in de gracht en gaat verder naar huis. s Avonds gooit hij zijn kleren en zijn revolver in het kanaal en beslist te vluchten naar Sydney. Het vermoorden van Lydie was niet langer nodig.
(deel 2 kan niet worden geupload) | 0neg
|
Een verhaal waarin de schrijfster krampachtig probeert de
hoofdpersoon als dapper neer te zetten, terwijl dom en onbezonnen
dichter bij de waarheid ligt. Het wisselen van perspectief is
aardig, maar in het geval van het kind ongeloofwaardig, niet
realistisch en weinig functioneel. Zowel de karakters als het
verhaal zijn onvoldoende uitgewerkt. Het boek leest verder vlot,
maar is geen aanrader. | 0neg
|
De ene ster omdat je niet minder kan geven en de tweede vanwege het einde, dat had ik niet verwacht...
Het was voor mij een hele kluif om hierdoorheen te komen, ik heb mezelf moeten dwingen! | 0neg
|
Jeetje, wat heb ik er lang over gedaan. Normaal verslind ik boeken, maar ik kwam er niet in. En wat een spel- en stijlfouten. Tenenkrommend! Hoe kan dat? Het einde was verrassend, daarom nog 2 sterren, maar ben blij dat ik m eindelijk uit heb. Snapte er de helft van de tijd niks van... | 0neg
|
Als een auteur bepaald om voorlopig afstand te nemen van een heel succesvolle serie, neemt ze daarmee een groot risico. Ze kan immers op de automatische piloot gaan en, in het geval van Kathy Reichs, doorborduren op haar serie Bones, met Temperance Brennan als hoofdfiguur.
Met Two Nights heeft Reichs geprobeerd een andere kant op te gaan en blijft ze ver verwijderd van haar succesvolle Bones. Sterker nog, dit verhaal is een hele krampachtige poging om te laten zien dat ze niet aan een bepaald profiel vast zit.
Sunday "Sunny" Nights is na een schietpartij met dodelijke afloop zelf verwond geraakt en wordt alleen nog maar voor bureauwerk ingezet, waar ze vroeger een succesvol agente was. Ze besluit om het roer om te gooien en verlaat de bewoonde wereld om haar heil te zoeken op een eiland waar bijna niets is te vergelijken met de hectiek waar ze vandaan komt. Ze probeert haar leven weer op te pikken maar heeft daar grote psychische problemen mee.
Als zij door een vroegere collega en vriend benaderd wordt om een klus als privé detective op te knappen heeft ze daar eerst haar bedenkingen over. Maar de zaak intrigeert haar en ook het geld wat ze er mee kan verdienen is een reden om de klus aan te nemen. Tijdens een bomaanslag wordt Stella Bright ontvoerd en in opdracht van haar grootmoeder neemt Sunny het heft in handen om deze ontvoering op te lossen.
Reichs heeft het voor elkaar gekregen om haar hoofdpersoon in het boek een hoog irritatie gehalte te geven. Sunny is een onsympathiek, vloekende, ruziezoekende dame die er voor kan zorgen dat halverwege het boek de interesse in haar tot een dieptepunt is gedaald. De schrijfster lijkt wel bewust een karakter neer te willen zetten die zover van Temperance afstaat, dat ze de lezers afstoot
.
In het begin van het boek blijft de actie nog wel gestaag doorgaan maar tegen de tijd dat de desinteresse voor Sunday toeslaat neemt ook de verhaallijn in kracht af en ben je als lezer al blij als je een bladzijde om kan slaan.
Kathy Reichs heeft een krampachtige poging gedaan om te laten zien dat ze wat anders in haar mars heeft dan de Bones serie, maar ik ben bang dat ze met dit boek geen nieuwe lezers aan zich zal binden maar ook trouwe lezers van haar zal afstoten.
Ze zal nog wel een keertje goed nadenken of ze de goede weg is ingeslagen. | 0neg
|
Het verhaal speelt zich af in de negentiger jaren en de schrijfster laat het puberleven in die tijd herkenbaar en geloofwaardig zien. Maar het boek levert geen vrolijke leeservaring op; het is een beklemmend verhaal.
Vikki is een getroebleerd, verwaarloosd, explosief en gedoemd probleemkind in een probleemgezin, met een afwezige vader en een moeder die volledig opgaat in haar zweverigheid. Ze rookt, drinkt en rommelt met foute jongens. Maar ze is ook stoer, autonoom, en onweerstaanbaar voor haar vriendin, de naamloze ik-figuur (ik refereer aan haar met X), bij wie ze een onvoorwaardelijke, exclusieve vriendschap die grenst aan verliefdheid, afdwingt met brieven, telefoontjes en bezweringen dat ze er altijd voor elkaar zijn: zij tweeën tegen de rest van de wereld. X, een kind uit de middenklasse, met ouders die die vriendschap bezorgd aanzien, wordt door Vikki uit haar saaie leventje gehaald en is idolaat van haar. Ze laat zich gewillig op sleeptouw nemen naar dranklokalen en jongens.
Vikki is destructief; voor dieren (insecten, pissebedden, een paard), voor haar vriendin, en voor zichzelf.
Als de vriendinnen naar twee verschillende middelbare scholen gaan, ontspoort Vikki pas echt. Margje, een bedeesd meisje waar X ook mee bevriend is (maar niet in de verste verte zoals met Vikki), gaat naar dezelfde school als X en Vikki’s jaloezie stijgt naar gevaarlijke hoogtes.
Natuurlijk gaat het fout. De vriendschap explodeert. Ze krijgen ruzie over jongens, ze wonen niet meer in elkaars buurt, ze groeien intellectueel en sociaal uit elkaar, en uiteindelijk verliest X Vikki uit het oog.
Het einde, dat zich jaren later afspeelt, is anders dan ik had verwacht, en liever, maar ook wat tam.
Laura van der Haar heeft een zintuigelijke en beeldende manier van schrijven. Wat overigens niet altijd even aangename beschrijvingen oplevert. Plastische beschrijvingen van piemels, van pijpen, van sadistisch gerotzooi met dieren, van een door X gevonden lijk.
Soms zweemt dat naar effectbejag. Zo begint het boek met kutje kijken en een per-ongeluk-expresplas, en dat doet aan als een doorzichtige poging de aandacht van de lezer te trekken.
Het eerste deel, als de meisjes nog samen op de basisschool zitten, is (te) lang; het wordt vooral gebruikt om de twee personages te tekenen; maar die karakters zijn op een gegeven moment wel duidelijk. | 0neg
|
Wel een leuk boek om tussendoor te lezen maar het laat zeker geen diepe indruk achter. Er staat ook thriller op maar ik vond het pas de laatste 10 blz spannend,voor de rest leest het eigenlijk als een roman. | 0neg
|
In de vrienden van de perfecte misdaad maken we kennis met een gezelschap van kenners van politieromans. Hun liefde gaat zover dat elk van de leden een toepasselijke bijnaam heeft: Maigret, Miss Marple of Sherlock Holmes.
Ze komen regelmatig in een café in Madrid bij elkaar om te praten over misdaad of boeken. En ze buigen zich over de mogelijkheid van een perfecte misdaad. Dan valt er een dode en Sam Spade, een prominent lid, lijkt de aangewezen persoon om het uit te zoeken.
Ik kon moeilijk in dit boek komen en het kostte moeite goed in het boek te blijven. Dat heeft te maken met een vrij ingewikkelde structuur en het tijdsperspectief. Bepaalde gebeurtenissen worden uitvoerig beschreven, waarna soms plotseling een tempoversnelling volgt of een relatief grote sprong in de tijd. Door dit alles ontstaat een wat warrige samenhang.
Ik vond de toonzetting van het boek nogal intellectualistisch. Op zich is daar niks mis mee, maar het gaat toch regelmatig ten koste van de leesbaarheid zonder dat het veel nieuwe inzichten oplevert.
Het boek kent wel passages die uitdagend en bijzonder zijn. Die zinnen zijn dan zeker de moeite waard om nog eens over te lezen. Op bladzijde 66 (en verder) worden bijvoorbeeld regels genoemd waaraan een perfecte misdaadroman moet voldoen.
Het gekozen thema is bijzonder en het schijnt dat de auteur met dit boek een bekende Spaanse prijs heeft gewonnen.
Maar dit alles compenseert voor mij niet het gebrek aan samenhang.
Het boek leest niet lekker en is te weinig toegankelijk.
Twee sterren vanwege de bijzondere passages. | 0neg
|
In het boek Voorbij de horizon… laten Arend van Dam en Alex de Wolf je op reis gaan door Europa in vijftig voorleesverhalen.
Dit boek was het tiende boek welke ik las voor de Leeschallenge van Kinderboekenjuf.nl. Dit boek stond al lange tijd in mijn boekenkast om gelezen te worden en de verwachtingen die ik van dit boek had, waren hoog. Iedereen die ik over dit boek sprak, was positief.
In het boek maakt Arend van Dam het begrip ‘Europa’ interessant voor kinderen vanaf een jaar of zes. In vijftig verhalen neemt Arend van Dam je mee op reis naar vijftig Europeese landen. In elk land, in elk verhaal speelt er een kind uit dat land de hoofdrol. Dit kind vertelt over gewoontes of gebeurtenissen die voor dat land van groot belang zijn geweest. Alex de Wolf heeft bij ieder verhaal passende illustraties gemaakt.
Kijk voor mijn volledige recensie op: Voorbij de horizon... | 0neg
|
"Denk eraan: bij twijfel denk je aan mooie, fijne dingen, dan vind je vanzelf je weg." ~ p186
Met volle teugen genoot van ik van "Dwaaleiland". Ik was dan ook heel enthousiast toen mij gevraagd werd of ik dit tweede deel wilde recenseren. Maar zodra ik in het eerste hoofdstuk aan het lezen was, had ik het gevoel dat ik een een stuk miste. Het verhaal gaat niet verder waar het vorige boek eindigde. Tussen deel 1 en 2 zit een (voor zover ik uit de verwijzingen kan opmaken zonder te spoileren) hele belangrijke gebeurtenis die ik als lezer geel graag had willen lezen. Ik heb de film niet gezien, en naar wat ik heb begrepen snap je het dan wel beter, maar ik had echt het gevoel dat ik in het 3e deel was begonnen en ze het 2e deel waren vergeten te vertalen. Dit heeft het gehele boek aan me lopen knagen, en absoluut mijn leesplezier beïnvloed. Ook omdat er steeds naar verwezen werd, zonder echt iets te vertellen.
"Goedheid werkt op geheimzinnige wijze. Zelfs in de diepste duisternis zul je een lichtpuntje ontdekken dat je erdoorheen helpt." ~ p190
Los gezien van mijn teleurstelling is het verhaal qua opbouw net zoals het eerste deel. Er word ruim de tijd genomen om de verhaallijn neer te zetten, en naar de queste toe te werken. Het is leuk om te zien hoe de 4 schurkenkinderen zich hebben weten te settlen tussen de goede mensen in Auradon. Wat absoluut leuk is aan dit deel is dat de wereld wat beter verkend word, en je op die manier een groter beeld krijgt van de Disney wereld. Alles komt weer aanbod, puur jeugdsentiment!
Helaas weegde de teleurstelling met het lezen zwaar, en heb ik me gevoelsmatig echt door het boek moeten worstel... vandaar maar 2,5 ☆ | 0neg
|
Ik had het genoegen om de eerste thriller van Jane Casey te lezen, spoorloos en deze was heel als debuut, ik heb toen ook brandbaar gekocht, die heel erg tegenviel.
Ze had dus wat goed te maken met vergelding en dat is haar (nog) niet goed gelukt.
Het gaat over moorden die worden gepleegd op na het schijnt pedofielen, agent Meave Kerrigen gaat samen haar partner Derwent(haar meerdere in rang) op onderzoek uit.
Waar het spannend zou moeten zijn gezien het onderwerp, leest het eerste gedeelte meer als roman en zoals je op de flaptekst kan lezen zou het zo zijn dat Maeve de enige is die zich de moorden aantrekt ongeacht wat ze gedaan zouden hebben, dit is niet waar, er wordt hard aan het onderzoek gewerkt door iedereen.
Pas in na ruim 200 bladzijdes verder komt er enige spanning, er is een meisje vermist en alles wijst erop dat ze is meegelokt, haar vader is een crimineel die niet maalt om het leven van andere dan van zijn dochter waardoor hij op jacht gaat en een spoor van lijken achterlaat.
De twist is enigszins ongeloofwaardig maar past wel in het verhaal.
Het tweede deel van het verhaal maakt weer wat goed, Maeve komt wat meer voor zichzelf op en er komt wat pit in het verhaal maar al met al is dit absoluut geen hoogvlieger. | 0neg
|
Het lukte mij niet om een reactie op het boek te geven, maar als je erg benieuwd bent kijk dan even hier.
Het boek sprak mij totaal niet aan. Niet qua verhaal en ook niet qua manier van vertellen. Je zit bijna 500 bladzijden lang over allerlei narigheid en viezigheid te lezen om tot de conclusie te komen dat het boek een open einde heeft.
Het enige wat ik er aan overhield was een slecht humeur. | 0neg
|
Ei is de tweede roman van actrice Anna Drijver, onder andere bekend van films als Komt een vrouw bij de dokter, Bride Flight en Loft en de tv serie Levenslied. In 2010 verscheen eerder de roman Je blijft met het thema de dood. In Ei maken we kennis met Leyla, een politiek journaliste, van rond de 30. Ze woont samen met Olaf. Tijdens een routine onderzoek wordt een cyste op een van haar eileiders ontdekt, welke moet worden verwijderd. Dokter Han Adema zal deze operatie uitvoeren. Hij is een arts met onberispelijke staat en de operatie is een standaard procedure naar het lijkt.....
Het thema van Ei is onvruchtbaarheid en het psychische gevecht van Leyla hiermee. De lezer leest mee met haar gedachten en activiteiten na de mislukte operatie. Ook dokter Han Adema wordt gedeeltelijk gevolgd in zijn gedachten na de operatie. De Italiaanse afkomst van Leyla, haar vader is half Italiaans, speel t een grote rol in het boek. We komen veel te weten over haar oma Elena en de rest van de familie. Wat precies het doel van Anna Drijver hiermee is, snap ik wel aan het einde van het boek. Het neemt echter een te groot gedeelte van het boek in beslag zonder een daadwerkelijk doel in het verhaal. Andere delen worden juist teveel afgeraffeld.
De inbreng van de gedachten van dokter Adema is een goed idee, maar dan moet het wel gedurende het hele boek zo blijven. Op tweederde van het boek zien we hem niet meer terug en door een enkele zin op hey einde wordt iets meer duidelijk.
De gedachten van Leyla zijn heftig en logisch, maar er het blijft erg oppervlakkig en had best iets de diepte in mogen gaan. Nu wordt het eigenlijk een beetje een prototype zonder diepgang. De porentie was er zeker en jammer dat Anna Drijver dit niet heeft opgepakt. | 0neg
|
Wat een saai boek is dit zeg! Ik hoopte een beetje op 50 tinten maar het valt erg tegen. Ben gewoon blij dat ik het uit heb! Er staat dat het een spannend verhaal is maar er gebeurd eigenlijk niet heel veel. Wat dan een verhaal moet voorstellen had in 3 bldz verteld kunnen worden. En eigenlijk kan je al raden wat er gaat gebeuren. Geprobeerd wordt om de "seks" in dit boek nog iets heftiger te omschrijven dan in de 50 tinten boeken maar ze kunnen er gewoon niet aan tippen! Zeker geen aanrader dit boek. | 0neg
|
Naar aanleiding van de zeer diverse recencies, de een vindt het boek geweldig en de ander vindt het helemaal niets was ik benieuwd hoe dit voor mij zou zijn.
Je moet even in het verhaal komen maar daarna leest het boek vlot.
Het boek gaat over Kathelijne, een schrijfster, die uit een streng christelijk milieu komt. Zij heeft een affaire met de oudere Michiel en raakt zwanger van hem.
Het boek is vanuit de ik persoon geschreven, de schrijfster geeft ook diverse schrijftips weg, dat vond ik wel heel leuk.
De vele voetnoten vond ik vervelend worden en ook de schuttingtaal vond ik niet nodig. Het einde had ik zo niet zien aankomen en vond ik verrassend.
Al met al kom ik voor dit boek niet verder dan 2 sterren. | 0neg
|
Wat heb je nodig om een goed boek te schrijven? Over die vraag kun je in goed gezelschap vast een aardig boompje opzetten. Niet doen, vindt succesauteur Minette Walters. Schrijven is vooral een kwestie van volharding. Gewoon beginnen en dan doorgaan; vervolgens komt het verhaal vanzelf. Hoe sympathiek Walters realisme ook moge klinken, aan het schrijfproces wordt er ongetwijfeld onvoldoende mee recht gedaan. Je zult toch ook over het nodige vakmanschap moeten beschikken om iets te kunnen schrijven dat werkelijk de moeite van het uitgeven waard is. Een verhaal bedenken is één ding, maar het op een boeiende manier op papier zetten is toch nog heel wat anders. Dat is niet iedereen gegeven.
De lezer vermoedt nu waarschijnlijk al dat deze opening niet gaat leiden tot een ronkende recensie; een goed boek verleidt immers niet tot dit soort bespiegelingen. En dat klopt. Het lezen van Vleugels van angst, het debuut van de Britse schrijver Ruth Newman, was voor mij geen onvergetelijke gebeurtenis. Daaraan verandert het feit dat een filmmaatschappij de rechten inmiddels gekocht heeft, niets.
In een bepaald opzicht lijkt Newman schatplichtig aan Mo Hayder: de moord waarmee het verhaal begint, is zo gruwelijk dat van alle Britse misdaadauteurs die ik ken, alleen Hayder hem verzonnen zou kunnen hebben. Op Cambridge University wordt een lijk gevonden waarvan het hoofd verdwenen is en de ingewanden over de vloer verspreid liggen. Op een Hayderiaanse manier zum Kotzen en dat doet forensisch psychiater Matthew Denison, een van de speurders, dan ook bijna. Maar daarmee houdt de gelijkenis op. Want waar Hayder er steeds weer in slaagt verhalen te schrijven die je tot de laatste bladzijde in hun wurggreep houden, kon Newman mij niet echt boeien.
Natuurlijk gaat het verhaal over de speurtocht naar de dader. Aanvankelijk gaat de politietop ervan uit dat de moord op zichzelf staat, maar inspecteur Stephan Weathers ziet voldoende overeenkomsten met twee eerdere moorden op de universiteit om serieus met de mogelijkheid van een seriemoordenaar rekening te houden. De belangrijkste verdachten zijn Olivia Corscadden, de studente die het lijk vond, en haar vriend Nick. Natuurlijk (zou ik haast zeggen) lijkt de moord gaandeweg te worden opgelost en blijkt aan het slot ineens dat we op het verkeerde been zijn gezet. Daarmee verdient het boek weliswaar het predikaat onvoorspelbaar, maar kun je dat niet van bijna alle misdaadromans zeggen?
Newman lijkt nog voldoende vakmanschap te missen om een roman te schrijven die ook angstaanjagend genoemd kan worden. Luguber, dat wel, maar dat betreft enkel de beschrijvingen van de crimescene. De personages boeien niet, de dialogen evenmin. En de manier waarop vertelheden en verleden worden onderscheiden met verschillende lettertypes komt nogal gekunsteld over. Nee, Vleugels van angst heeft een prachtig omslag, maar de belofte die dat inhoudt, wordt geen moment waargemaakt. | 0neg
|
Ik moet bekennen: ik ben op de gok begonnen met deze serie, aangespoord door het feit dat het hier een franse schrijver betreft (weer eens iets anders), de serie in Frankrijk bekroond werd met prijzen (zal vast wel goed zijn dan) en de samenvatting sprak ook wel aan.
Halverwege dit tweede van de vier delen is mijn enthousiasme behoorlijk ingezakt. Regelmatig denk ik dat ik een Young Adult serie zit te lezen terwijl dat voor zover ik weet nergens wordt gezegd. Het verhaal is heel eenvoudig en de karakters zijn zeer stereotiep: de oudere wijze vrouw, de stugge oudere krijger die toch wel een hart heeft, het jongetje dat een belangrijk tovenaar gaat worden, het opstandige meisje dat opeens een zwaardvechter wordt (binnen enkele dagen). Zoals in de andere review al wordt gezegd is het iets kinderachtige 'jongen is verliefd op meisje maar wordt jaloers op andere reisgezel' in boek twee iets afgezwakt, maar het speelt nog wel in de achtergrond.
Wat nog meer stoort is de schrijfstijl. Vrij korte zinnen, weinig diepgang, en je hebt continu het idee dat de schrijver bezig is met een korte samenvatting van het voorgaande. Zinnen zoals "er gebeurde die dagen verder niets", "Corenn en Yan zonderden zich af", "de jongeman wist inmiddels alles al" of "de vrienden luisterden geboeid naar het verhaal". Zo schiet je wel heel erg snel door het verhaal heen (de boeken zijn ook niet zo dik). Op een gegeven moment vindt er een moordaanslag plaats in een kasteel en welgeteld 1 bladzijde verder zijn de hoofdpersonen al op een boot ver uit de kust... ja, ja...
Jammer. Ik had hier meer van verwacht. Ik zal de serie nog wel uitlezen, maar het wordt geen verhaal dat lang blijft hangen. | 0neg
|
Ik heb me echt moeten worstelen door de eerste 10 tot 15 hoofdstukken. Dat was me veel te langdradig, te gemaakt. Te voorspelbaar ook. Vanaf dat Bobbie in Ierland is, begon ik het boek pas leuk te vinden. Dat komt ook met name door de familie en aanverwanten van het kasteel. Elk lid heeft zijn eigen grappige of trieste inbreng, inclusief de dieren. Elke dag is weer andere bijzondere, drukke dag waar Bobbie weer de gekste dingen beleeft/hoort en het probeert te verzorgen wat ze kan. Daarnaast laat ze zien en komt ze met ideeën hoe het ook anders kan. Je ziet de meeste leden één voor één veranderen op een positieve manier. Helaas komen er daarna een paar hoofdstukken in Engeland die afgeraffeld lijken te zijn. De dagen, soms zelfs maanden, gaan dan in een sneltreinvaart, waardoor je het gevoel hebt dat je een boel hebt gemist. Van mij had er nog wel een hoofdstuk achter de laatste gemogen, want het laatste hoofdstuk eindigt dan weer als een mierzoete roman, ook al had dat met een extra hoofdstuk ook wel het geval geweest, maar dat was dan toch anders. Voorspelbaar vond ik het op een gegeven moment ook wel, al had ik wel een andere gebeurtenis verwacht. | 0neg
|
De eetclub leest zeer zeker makkelijk weg, maar ik vond het een beetje een oubollig en zeer voorspelbaar verhaal. Een beetje een huisvrouwenboek (niks mis met huisvrouwen, hoor). Een soort boeketreeks, maar dan inclusief mannen/vrouwen die vreemd gaan en een paar doden. | 0neg
|
‘Het begin van het einde’ is de titel van Boek Een van de serie ‘De Duistere Oorlog’. De nu twintigjarige Kevin Deckers begon op zijn veertiende met het schrijven van dit debuut . De vergelijking met Christopher Paolini, die vanaf zijn vijftiende tot aan zijn negentiende jaar aan zijn bestseller Eragon werkte, lijkt snel gemaakt. De overeenkomst tussen beiden houdt bij dit enkele feit op. ‘Het begin van het einde’ is zeker geen bestseller en kun je beter links laten liggen.
Het verhaal begint met de geboorte van Rayon, een dwerg die het universum en de goden moet redden van de Duisternis. Wanneer hij en zijn moeder intrekken bij Heer Theodor beginnen de Goden zich te roeren. Rayon krijgt de krachten van de God Seron maar moet daar een verschrikkelijke prijs voor betalen. Hij veroudert snel en om dat tegen te gaan dient hij verschillende artefacten te verzamelen. Het eerste ligt verstopt in de Duistere Kloof. Samen met zijn vrienden gaat hij op weg om dit voorwerp te vinden. Dit gaat echter niet vanzelf.
De wereldopbouw is chaotisch en roept voortdurend twijfels op. In eerste instantie denk je in een soort middeleeuwse wereld te vertoeven. Wanneer mensen zich echter in de ‘woonkamer’ of ‘slaapkamer’ bevinden en het ’ toilet’ zoeken dringt zich een hedendaags beeld op. Tegelijkertijd dragen soldaten ijzeren pantsers. Dat wekt verwarring en draagt niet bij aan de geloofwaardigheid van het verhaal.
Het gebrek aan geloofwaardigheid speelt het hele boek door op alle fronten. Zo is het raar dat Bjorn die nog nooit Orks en Trollen heeft gezien vanuit de verte het geluid van aanvallende Groene Orks herkent. Hij ziet ze op dat moment niet maar heeft in een boek gelezen hoe het geluid moet klinken. Ook denk je niet midden in een gevecht tegen zeven wachters dat de wachter die met zijn been trekt misschien een oude oorlogswond heeft. Daar heb je gewoonweg geen tijd voor.
Het tijdsverloop is niet zo duidelijk uitgewerkt. Je zult zelf een schemaatje moeten opstellen om te snappen hoeveel dagen we onderweg zijn en wie ondertussen wat doet. De schrijver verspringt voortdurend van perspectief en het doel daarvan is vaak onduidelijk en verwarrend. Het verhaal loopt ook niet chronologisch. De schrijver gebruikt flashbacks maar het is niet eenvoudig te achterhalen wanneer een perspectiefwisseling een flashback is. Zo is het buitengewoon verwarrend dat Rayon eerst een bericht van de Reus Drogan ontvangt, terwijl de Reus dat bericht pas dertig pagina’s later gaat versturen. De lezer moet steeds terugbladeren om te snappen wat er aan de hand is.
De verhaallijn is ook om andere redenen niet goed te volgen. Het lijkt een opeenvolging van gevechten en magie. De theatrale beschrijvingen van bijlslagen, knallen, bliksemflitsen en de hoeveelheden bloed beslaan vaak meerdere pagina’s en er worden steeds nieuwe planeten, goden en wezens geïntroduceerd.
Van het verhaal is daardoor nog maar weinig te bespeuren. Het vliegt alle kanten op en de logica ontbreekt. Het lijkt meer een mmorpg zoals World of Warcraft waarin op willekeurige momenten van alles kan gebeuren, dan een fantasyboek . Van enige opbouw is niets te bekennen.
De personages in het boek worden niet uitgewerkt en ontwikkelen zich niet. Ze zijn voortdurend kwaad of hebben plotseling en zonder veel redenen hevige onderlinge ruzie. Normale relationele verhoudingen lijken niet te bestaan. Ook de handelingen van de personages komen ongeloofwaardig over. Ze hebben de gewoonte om uitgeput neer te vallen na een gevecht of na het gebruik van magie. Binnen twee zinnen staan ze desondanks weer overeind om opnieuw een gigantisch gevecht te leveren. Ze hoeven blijkbaar niet bij te komen. Tegelijkertijd vallen ze geregeld van uitputting flauw.
Helemaal verbazingwekkend wordt het als Heer Theodor een arts dwingt zijn doorgesneden achillespees aan elkaar te naaien. Theodor trekt de huid van zijn hak en kuiten zelf opzij en blijft gedurende de operatie volledig bij bewustzijn. Deze sterke man heeft blijkbaar geen verdoving nodig en is ondanks zijn blessure heel erg lenig. Hij verzoekt wel om een slaapmiddel als de arts klaar is, ‘graag voordat hij flauwvalt’. Om vervolgens dan pas flauw te vallen.
Vanaf het begin vallen de vele taalfouten op. Het woord steigers wordt met lange ij geschreven, kurassen worden niet ‘daarover vastgesnoerd’ maar ‘daarover gesnoerd’, een sabel wordt ‘opgeblokkeerd’ en zo gaat het onverminderd door.
De zinnen lopen niet lekker, worden halverwege afgekapt en gooien je uit het verhaal. Het vele gebruik van verklarende woorden als ‘deze’, ‘daarom ‘en ‘hierdoor’ versterken dat beeld . De schrijver probeert te vaak teveel uit te leggen.
Het lezen van dit verhaal is een ware worsteling. Het verhaal mist samenhang en een duidelijke focus. De vele taalfouten, onleesbare zinnen en de overmaat aan wezens en werelden veroorzaken verwarring en leiden tot een gevoel van vermoeidheid. Van leesplezier is geen sprake. | 0neg
|
Ik heb dan toch mijn eerste Noort gelezen. Tuurlijk leest het vlot, het is ook niet slecht want ze weet je vast te houden. Je wil weten wie de dader is, helaas wist ik dat al halverwege en daar kwam geen verandering meer in.
Veel cliché's, weinig mooie zinnen, weinig show, veel uitleg en aan het eind voel ik me brain dead. | 0neg
|
De dode in de sneeuw van Kjell Eriksson is naar mijn bescheiden mening een rommelig opgezet verhaal met iets te veel zijtakken, wat waarschijnlijk weer het gevolg is van de vele hoofdpersonen. Wanneer je het boek hebt uitgelezen, blijkt de plot redelijk eenvoudig te zijn. Het lijkt alsof de auteur er vanalles bij heeft gehaald om het geheel aan te dikken tot een compleet boekwerk. Wat ontbreekt is enige vorm van humor. Alles wordt serieus beschreven zonder enige relativering.
Kjell Erikson heeft een te beperkte woordkeus om te kunnen tippen aan collega-schrijvers als Henning Mankell, Arnaldur Indridason en Willy Josefsson. Het boek laat te weinig indruk achter en moet het dus wat mij betreft met maar twee sterren doen. | 0neg
|
Het verhaal
In deel 1 “Het Atria Project” is Abby Wilson meer over zichzelf en de rest van de groep te weten gekomen. In deel 2 “De vloek van Bedaron” gaat Abby proberen om de gaten die in haar geheugen zitten te vullen. Daarvoor moet ze Aarde verlaten en terugkeren naar haar geboorteplaneet. De soldaten van het Atria Project proberen nog steeds om Abby en haar bondgenoten te pakken te krijgen. De zoektocht naar wie zij nu werkelijk is en waarom de soldaten van Atria haar koste wat kost willen hebben vormt de kern van het verhaal. Gaat het Abby lukken om haar herinneringen en daarmee zichzelf terug te krijgen? Wie is Jarod Greystone, de man met wie zij zich diep vanbinnen sterk verbonden voelt? Kan zij hem vertrouwen of is hij onderdeel van het Atria Project?
Conclusie
In deel twee geeft de schrijfster de lezer door middel van dagboekaantekeningen van Abby een soort samenvatting van wat er in deel 1 is gebeurd. De aantekeningen maken een aantal zaken uit deel 1 duidelijker, maar ook komen er aantekeningen in voor die voor meer verwarring zorgen. O.a. de tijdslijn van deel 1 wordt warriger, omdat de aangegeven omrekeneenheid niet overeen lijkt te stemmen met de vergane tijd in deel 1. In de vloek van Bedaron wordt deze eenheid wel goed gehanteerd. De stamboom om Abby’s familie te verduidelijken zorgt voor verwarring m.b.t. de rol die Neill speelt. Waar deel 1 nog een duidelijk science fiction verhaal is, is dit deel een combinatie geworden van science fiction en fantasy. De naamgeving van wezens, de zieners, het orakel, metamorfen en andere fantasywezens worden opgevoerd. De combinatie science fiction en fantasy is een bijzondere. Deze ben ikzelf nog niet eerder tegengekomen. Waar ik in de meeste fantasyboeken het gevoel krijg dat ze zich afspelen in vergane tijden, wordt het element nu aan de toekomst toegevoegd. Ervan uitgaand dat de science fiction die ik tot nu gelezen heb zich allemaal afspeelt in de verre toekomst. In de vloek van Bedaron is dat niet echt te herleiden, omdat jaartallen ontbreken, maar er worden wel technologische hoogstandjes opgevoerd. De stukken in het boek die veel meer fantasy zijn dan science fiction komen beter uit de verf. Het verhaal komt in deze stukken meer tot leven. Toch is hier er regelmatig sprake van verwarrende onderdelen. De metamorfen zijn lastig te volgen en daardoor kun je als lezer de draad toch weer kwijtraken. Ook in deel 2 ontbreekt het romancegedeelte niet. De romance wordt iets interessanter, maar de ontwikkeling zie je als lezer al ver van tevoren aankomen. Ook in deel 2 zitten nogal wat taalfouten en dat werkt storend, omdat ook nu de zinnen een simpele opbouw hebben en vrij kort zijn. Toch is “De vloek van Bedaron” spannender en bij vlagen veel beter geschreven dan “Het Atria Project”. De personages komen wat beter uit de verf, maar het verhaal blijft behoorlijk onsamenhangend, te veel componenten in de verhaallijnen gestopt en ondanks de warrigheid is het een voorspelbare plot. Na het lezen van dit deel, denk ik dat Ursula Visser als fantasy schrijfster beter tot haar recht zou kunnen komen. Voor het moment voelt het alsof ze nog erg zoekende is naar het bij haar passende genre. Door eigenlijk drie genres – science fiction, romance, en fantasy – te gebruiken is het uiteindelijke resultaat het allemaal net niet.
Beoordeling
De vloek van Bedaron krijgt van mij 2* | 0neg
|
Sergio Bizzio is een Argentijnse auteur. Ook schrijft hij korte verhalen, toneelstukken en is hij scenarioschrijver. In Razernij staat José Maria centraal, een eenzame migrant die werkt als bouwvakker in Buenos Aires. Zijn hart gaat sneller kloppen van Rosa, het dienstmeisje van de rijke familie Binders. Ze worden verliefd en beginnen een geheime relatie. Die wordt abrupt beëindigd als José Maria zijn baas in een vlaag van woede vermoordt. Om niet gepakt te worden, sluit hij zich vrijwillig op in de leegstaande zolderverdieping van het grote herenhuis van de familie Binders. Zonder dat iemand het weet, verblijft hij maandenlang op de zolderkamer. Hij steelt eten en bespiedt de familie. Ook Rosa houdt hij nauwlettend in de gaten. Zijn liefde voor haar blijft, maar Rosa denkt dat ze hem kwijt is. Ze gaat door met haar leven en ontmoet een andere man. José Maria is jaloers en neemt steeds grotere risicos om Rosa in de gaten te houden.
Met een pittige openingszin als: Toen jij geboren werd, kwam ik net klaar... begint Razernij. José Marie is veertig, Rosa 23. De relatie tussen hen staat in Razernij centraal. Ze ontmoeten elkaar in en om het herenhuis van de familie Binders. In de straten van Buenos Aires komen ze nauwelijks. Deze beschrijft Sergio Bizzio dan ook niet. In Razernij wordt bijna geen aandacht besteed aan andere personages. Zo wordt de familie Binders amper beschreven. Sergio Bizzio geeft vooral de hersenspinsels van José Maria weer. Hoe verplaatst hij zich naakt in het grote herenhuis om te spioneren zonder betrapt te worden. Toch gebeurt er in Razernij genoeg. José Maria is in zijn gedwongen gevangenschap getuige van een verkrachting en een moord.
Razernij heeft een beetje spanning, wat romantiek en een snufje seks. Maar door de weinige personages en de minimale achtergrondinformatie maakt het Razernij wat oppervlakkig. Sergio Bizzio schrijft in korte, krachtige zinnen. Een snelle schrijfstijl, waardoor je Razernij zo uit hebt. Een prima boek voor op vakantie. | 0neg
|
Corneille is boekhouder en woont in Parijs. Ooit was hij een gevierd dirigent en ook een tijd directeur van de Muntschouwburg in Brussel. Op de binnenplaats van de flat waarin hij nu woont, staat een grote plataan en Corneille is ervan overtuigd geraakt dat de boom wakker geworden is en hem in de gaten houdt. Tevergeefs probeert hij te bekomen dat de boom wordt omgehakt. Zijn zoon heeft hij al heel lang niet meer gezien en hij schrijft hem brieven die onbeantwoord blijven. In deze brieven vertelt hij hoe het tussen hem en de moeder van zijn zoon is misgelopen en waarom hij zijn carrière in de operawereld heeft stopgezet.
Tussen de vele brieven door krijgen we ook het verhaal van Ofelia te lezen, dat ogenschijnlijk (maar niet echt) losstaat van het eerste. Zij komt uit een muzikale familie, is sopraan en woont samen met Aviv, een Israëliër. In de hoop op een hoofdrol heeft ze Aviv met de dirigent van het orkest bedrogen, maar ze blijft de reservezangeres en voelt zich misbruikt. Ze verlaat het operagezelschap en ook Aviv, en verkast naar Berlijn op uitnodiging van de eigenaar van een nachtclub. Daar wil ze een nieuwe carrière beginnen. Het verhaal van Ofelia in het heden wordt afgewisseld met flarden uit haar jeugd die laten zien hoe afwezig haar ouders waren en hoe belangrijk haar oma voor haar was.
Annemarie Peeters is muzikante en dramaturg. Ze studeerde onder andere blokfluit aan het Koninklijk Conservatorium te Brussel. In de krant De Standaard schrijft ze over klassieke muziek en muziektheater. Ook bomen slapen is haar debuut en de inhoud past helemaal bij de wereld waarin ze vertoeft en die ze kent. Maar ook de vormgeving past daarin. Het boek is namelijk opgezet als een opera, bestaande uit een proloog en drie akten, en met als toegift nog een epiloog. Elke akte bestaat uit vele tientallen brieven van Corneille en een stukje proza waarin Ofelia belicht wordt. In de proloog vindt men wat poëzie terug en de epiloog bevat nog enkele laatste brieven van Corneille.
Opera’s zijn drama’s, uitingen van emotie worden bewust overdreven. De schrijfstijl geeft dat perfect weer. Alles is wee en smart, de personages leven zelfs het meest banale leven als een emotionele vulkaan. De brieven van Corneille zijn, het operagenre indachtig, langdradig, breedsprakig en uitgesponnen over tweehonderd bladzijden. Ofelia’s verhaal is wél in prozavorm geschreven maar ook deze stukken zijn zelden direct of met de voeten op de grond. Het geheel biedt de lezer weinig structuur maar dat is dan ook niet de bedoeling. Wie naar de opera gaat, weet dat de voorstelling in vorm mijlenver afstaat van de werkelijkheid. Zo dient ook dit boek gelezen te worden.
Binnen een operagebouw past deze stijl perfect. De aankleding van zaal en toneel, de kleding, de zang, de akoestiek, alles is tot in de puntjes op elkaar afgestemd en de bezoeker wordt in vervoering gebracht. In boekvorm valt het tegen. Uitgeverij Vrijdag plaatste enkele slogans op de achterzijde van het boek, komende uit de pen van Thomas Vanderveken, Marc Reugebrink en Koen Peeters, die de lezer ervan moeten overtuigen dat hij een meesterwerk in handen heeft. Louter kijkend naar de uitwerking is het boek inderdaad ook zeer compleet. Poëtisch geschreven, origineel opgebouwd, leest als een trein, gemaakt om een opera op papier te zijn. Inhoudelijk is het boek echter vrij mager. De vele brieven van Corneille waarin uiteindelijk amper wat staat, gaan snel tegensteken. De inhoudelijk iets vollere beschrijvingen van Ofelia’s worstelingen met haar eigen ik zijn niet sterk genoeg om dit te compenseren. De beslotenheid van de woonkamer straalt niet de sfeer uit van een operazaal en vult het geschrevene daarom niet aan. De lezer blijft op verre afstand observeren. In plaats van vervoering, dringt verveling zich al vrij snel op. | 0neg
|
Thrillerdebuten zijn zeldzaam geworden; het aantal loopt sterk terug in het Nederlandstalige gebied. Alice Fokkelman (1966) dacht wellicht: “Ik ga hier iets aan doen en ik waag mijn kans”. De Nederlandse schrijfster zet met Ik ken je nog haar eerste, voorzichtige stapjes in het land van het spannende boek.
Manon wordt tijdens haar jeugdjaren flink gepest door buurjongen Wessel de Ruyter. Ruim twintig jaar later heeft ze alles mooi voor elkaar; ze woont met haar man en dochter in een keurig huis. Tot op de dag dat die dekselse pestkop Wessel opnieuw komt opdagen, dit keer als haar nieuwe buurman. Zal haar jeugdtrauma een vervolg krijgen en diepe wonden veroorzaken, of stelt Manon zich al dat geplaag gewoonweg voor in haar hoofd? Ze heeft haar man en haar beste vriendin Suus nooit iets verteld over de jeugdige pesterijen. Wessel lijkt nog geen haar veranderd, ondanks zijn kale hoofd. Gaat het jennen van deze kwelgeest weer lekker verder, straffeloos? Haar man Jasper en beste vriendin Suus zien de familie de Ruyter wel zitten. Wie draagt er welke geheimen met zich mee?
Iedereen kent wel iemand die wordt gepest of een persoon die anderen tergt. Dit is - qua thema – een schitterend uitgangspunt voor een psychologische thriller. Het hoofdpersonage krijgt het hard te verduren; als kind en later als volwassen vrouw. Met bijzondere dank aan haar persoonlijke judas Wessel. Manon is een gewillig slachtoffer ook; ze slaat niet terug en blijft maar incasseren. Kundig belicht Alice Fokkelman de problematiek rond pesterijen, alsook het persoonlijke drama dat zich afspeelt bij haar vrouwelijke protagonist. Je wordt als lezer geconfronteerd met de twijfels van Manon; met haar gevoelens van beklemming, onvermogen, boosheid en eenzaamheid.
Het zijn interessante vragen, neergeschreven in slechts enkele zinnen. De antwoorden hierop volgen pas na heel wat herhalingen of omzeilingen. Nu komt echter de grote ‘maar’: Ik ken je nog is niet echt een psychologische thriller. Hiervoor mist het boek een belangrijke dosis spanning (zelfs de onderhuidse volstaat hier niet). Ook de spanningsopbouw blijft vaak te vlak. Het verhaal ontrolt zich tergend traag en wordt breed uitgesponnen. Manon is depressief, of ze is het niet, op een bepaald moment zeg je met een boze stem: “Kom op, meid! Sla nu toch een keer fel terug!”
Na dertig korte hoofdstukken, neergeschreven in een bijzonder toegankelijke taal, moet je vaststellen dat dit thrillerdebuut slechts een behoedzame - maar bewonderenswaardige - poging is. Een positieve noot: de auteur keert graag terug in de tijd, waarbij het verleden van Manon wordt uitgespit. Haar eigen vader gelooft haar niet; hij is immers van mening dat dochterlief zich aanstelt. Dat ze van alles een drama maakt. De twee protagonisten, tevens twee tegenpolen, worden behoorlijk goed neergezet. Een onstabiele vrouw tegenover een stoere man.
Alice Fokkelman beschikt ongetwijfeld over het vereiste potentieel en talent om het te gaan maken als thrillerschrijfster. Dit alles moet alleen nog tot volledige ontplooiing komen. Drijf het vermogen en de explosiviteit op en zet het verhaal onder hoogspanning. Het eindresultaat zal een knaller zijn. | 0neg
|
Ik vond het vooral een leerrijk boek en ook het personage sprak me wel aan. Een minpunt vond ik wel dat het verhaal niet zo vlot geschreven was, wat het minder boeiend maakte. | 0neg
|
Het boek was niet door heen te komen. Het boeide mij niet echt en ik heb ook niks met het archeologische karakter. Ik kon mijn aandacht er niet bij houden en heb het boek niet uitgelezen. Wel doorgestuurd naar een andere liefhebber. | 0neg
|
Een wat rommelig boek met 4 mooie personages en een intrigerend begin. De 4 personages - Peter, Wolf, Wende, Vriend - blijven helaas niet boeien. Er worden veel lijntjes aan het verhaal gehaakt. Maar waar het nu eigenlijk heen gaat of heen moet gaan? Ook het eind blijft vaag.
Vooral het verhaal van Peter Hemel en z'n vriend Wolf ( in Berlijn) is boeiend en lekker geschreven. Dat smaakte naar meer, maar werd ons niet gegeven. | 0neg
|
Blijkbaar kun je als best-seller-schrijver zelfs je boodschappenlijstje in boekvorm uitbrengen. Volgens mij lacht Wolfe stiekem in zijn vuistje: dat zelfs deze rommel door zijn trouwe fans als zoete broodjes werden opgevreten. Want laten we eerlijk zijn: wat moet je nou met ruim 700 pagina’s aan platgeslagen clichés? Wolfe wordt niet de Dickens van Amerika genoémd, nee: hij maakt zélf die vergelijking en plaatst zichzelf in het rijtje Steinbeck, Dickens en Zola als kritische observeerder van de hedendaagse maatschappij. En natuurlijk kun je dat doen door de meest platgeslagen stereotypen ten tonele te voeren, wat Wolf ook echt heel meesterlijk doet. Maar daar blijft het vervolgens bij, en dan kijk je na 700 pagina’s toch even om je heen: was dit het?! Wie of wat neemt hij dan op de hak? Waar blijft de kritische blik? Op die manier blijft het boek steken op het niveau van de National Lampoon (Animal House / John Belushi), films die ik tegenover mijn puberende kinderen graag mag bestempelen als ‘puberhumor’. Maar helaas: zelfs de sexscenes weet hij vakkundig om zeep te helpen, waarvoor hij dan ook de Bad Sex Award heeft mogen ontvangen.
Voorlopig geen Wolfe meer voor mij. | 0neg
|
beknopte samenvatting
Boeken over de Tweede Wereldoorlog vinden we overal terug, het is duidelijk dat deze gebeurtenis stof tot schrijven was voor ontzettend veel auteurs. Ook voor Robert Harris blijkt deze geschiedkundige ge-beurtenis een bron van inspiratie te zijn. Hij schreef er zowel fictie als non-fictie werk over, waaronder: Selling Hitler: Story of the Hitler Diaries en A Higher Form of Killing: Secret Story of Gas and Germ Warfare . Zijn eerste thriller, Fatherland, die overigens een enorm succes was en in meer dan 25 talen vertaald werd, is geïnspireerd op Nazi-Duitsland. Zijn tweede thriller Enigma wordt op zijn cover de hemel in geprezen, maar dat lijkt me het laatste wat dit boek verdient.
De keuze van Harris (°1957) om een feit uit Wereldoorlog Twee als basis voor zijn thriller te gebruiken lijkt me dus een vrij evidente keuze. Voor zijn thriller Enigma heeft hij zich dan blijkbaar ook goed ge-documenteerd door drie jaar researchwerk te verrichten. In het boek maken we kennis met Thomas Jericho, een jonge wiskundige die verblijft aan de universiteit van Cambridge. Hij blijkt een erg belangrijk persoon te zijn want hij had Haai gebroken, een enigma-code die haast niet te kraken was. We krijgen de indruk dat het breken van Haai toch zijn tol op Jericho geëist heeft. Hij was er haast gek van geworden, daarom werd hij voor een tijdje weggestuurd. Na drie weken van verblijf op een donker kamertje op de universiteit werd Jericho onverwacht teruggehaald naar Bletchley Park, een plaats in Zuid Engeland waar enkele duizenden mensen bezig zijn met het kraken en registreren van enigma-codes.
Tot slot: Enigma is een geschikt en ontspannend boek indien je wat meer wenst te weten te komen over hoe het kraken van de Enigma-codes in zijn werk ging. Harris weet goed te beschrijven wat er allemaal ge-daan werd in Bletchley park, maar de verhaallijn is ondermaats. Van spanning is er gewoon te weinig te merken om van een thriller te kunnen spreken. | 0neg
|
mager plot ,Sommige hoofdpersonen van thrillers zijn zo plat dat je letterlijk dwars door ze heen kijkt. En soms maakt dat helemaal niet uit, omdat het plot gewoon zo spannend is dat de diepere gedachten van de blauwogige, gebruinde held je geen klap kunnen schelen. In Leugens van Julie Compton gebeurt helaas precies het tegenovergestelde.
We maken meer dan uitgebreid kennis met hoofdpersoon Jack Hilliard. Jack is een succesvol advocaat voor het openbaar ministerie en is op alle fronten een geslaagd man. Goed in zijn werk, geliefd door zijn collegas, mooi huis, schat van een vrouw, leuke kinderen
Wanneer zijn baas Earl, de officier van justitie, onverwacht ontslag neemt, piekert Jack er dan ook niet over om te solliciteren naar diens functie. Waarom zou hij, hij heeft het toch al prima voor elkaar?
De mensen om hem heen zijn het niet met hem eens. Zijn collegas, zijn goede vriendin Jenny en met name Earl vinden hem juist de perfecte kandidaat. Het feit dat Jack principieel tegen de doodstraf is, terwijl hij die als officier misschien zal moeten eisen, zien ze ook niet als onoverkomelijk probleem. Beetje bij beetje begint Jack zich voor te stellen hoe het zou zijn, om op die belangrijke stoel te zitten, en hij vraagt zich af in hoeverre zijn idealen en principes hem dit toestaan.
Op zich zijn de afwegingen die Jack moet maken uitstekend beschreven. Dit keer geen platte held die zich hals over kop ergens instort, nee, we krijgen echt een uitgebalanceerd kijkje in Jacks hoofd. Jammer is alleen dat de rest van het plot daardoor maar niet op gang komt. Tweehonderdvijftig paginas karakterschets waarin verder weinig lijkt te gebeuren, die slechts opbouw naar het plot zijn, is wel erg veel.
Natuurlijk gebeurt er heus wel wat: Jack krijgt uiteindelijk de baan, zijn leven verandert drastisch, en zijn vriendschap met Jenny wordt misschien wel te innig. Voordat Jack het weet ontspoort zijn perfecte leven, en moet hij alle mogelijke moeite doen om het weer terug op de rails te krijgen. Opnieuw wordt hij voor een dilemma geplaatst: is zijn relatie met Jenny het waard om zijn carrière en zijn huwelijk om zeep te helpen?
Helaas is het plot niet ijzersterk. De gegevens zijn goed, maar doordat het verhaal zo traag op gang komt, grijpt het je niet erg. Dat gevoel wordt nog versterkt wanneer aan het eind een opvallende twist blijkt te zitten, die eigenlijk helemaal niet ondersteund wordt door de feiten zoals die het hele verhaal door zijn neergezet. Dat is jammer, want op zich schrijft Compton heel aardig. En, dat moet je haar meegeven, ze weet een personage absoluut van binnen en buiten neer te zetten. | 0neg
|
Ik heb dit boek gelezen omdat het een klassieker is en er in zoveel andere boeken, films e.d. naar wordt verwezen. De twee verhalen zelf vond ik eerlijk gezegd nogal tegenvallen. Het 'gibberish' van Carroll, de geestig bedoelde droomdialogen en de woordgrapjes konden mij niet boeien. Ik kon er geen diepere betekenis inlezen of een bijzondere sfeer in ontdekken (zoals de wel sterk tot mij sprekende sfeer in de dromerige verhalen van bijvoorbeeld Arthur Machen en Thomas Ligotti of in het onlangs verschenen Thornhill). | 0neg
|
Je bent nu van mij is het tweede deel in een trilogie van de Zweedse auteur Hans Koppel.
Het verhaal draait om Anna, een gelukkig getrouwde moeder, die tijdens een weekendje werkoverleg de jonge Erik leert kennen. Een gezellig avondje aan de bar mondt uit in een onenightstand en daar zal het wat Anna betreft ook bij blijven. Helaas denkt Erik daar anders over en wat in het begin zo onschuldig leek eindigt in een bedreiging voor haar en haar gezin.
Hans Koppel is het pseudoniem van kinderboekenauteur Petter Lidbeck en dat merk je ook in zijn thrillers. Het taalgebruik is eenvoudig, wat het lezen heel makkelijk maakt. Op zich hoeft dit ook geen probleem te zijn. Ze komt nooit meer terug, het eerste deel van de trilogie, maakte duidelijk dat zolang je een goed verhaal te vertellen hebt, de manier van schrijven niet alles bepalend hoeft te zijn.
Helaas loopt het op dat vlak in dit tweede deel mis. Het boek begint weliswaar met een veelbelovend eerste hoofdstuk, maar valt dan als een slappe pudding in elkaar. Het bedreigende en/of beangstigende van stalking komt zelden terug. Het boek leest soms als een onschuldig onbeantwoorde puberliefde: ja nee ja nee. Spanning is ver te zoeken en als er dan een iets gebeurt was dit te voorspelbaar om je als lezer te verrassen. Bovendien werden de personages te oppervlakkig uitgewerkt om enige emotie op te roepen.
De verwachtingen die het eerste boek schiep werden jammer genoeg niet ingelost en dit boek is dan ook enkel aan te raden als tussendoortje. Het boek is trouwens los van het eerste deel te lezen. Wat we moeten verstaan onder trilogie zal het derde boek moeten duidelijk maken. | 0neg
|
Yngvar Stubo en Johanne Vik uit Je verdiende loon zijn terug in Wat nooit gebeurt. Het is inmiddels vier jaar later, ze wonen samen en hebben net een kind gekregen. Dan slaat een seriemoordenaar toe in Noorwegen. Bekende Noren worden op een gruwelijke manier vermoord. Als Stubo weer aan het werk gaat (ná zijn ouderschapsverlof, flaptekstschrijver), stort hij zich op deze zaak. Hij wordt geholpen door Vik die thuis naast de verzorging van de kinderen tijd heeft om erover na te denken. Jaren geleden heeft ze in Amerika een profilertraining gedaan en hetgeen ze daar geleerd heeft, blijkt grote overeenkomsten te hebben met de seriemoorden.
Je zou verwachten dat Holt met haar achtergrond als voormalig adjunct-commissaris van politie meer aandacht zou besteden aan het politiewerk. Dat valt tegen in dit boek. In grote stappen wordt beschreven wat er aan speurwerk wordt gedaan. Tegen het einde van het boek gebeurt zelfs dat niet meer: er wordt nog een lijk gevonden en daar blijft het dan ook bij. Hoe het onderzoek van dat slachtoffer verloopt naar familie, vrienden en bekenden doet niet meer ter zake.
Aan het begin vraagt een politieman aan Vik bij welke moordenaar zij de meeste moeite zou hebben om een profiel te schetsen. Vik antwoordt dat dat een intelligente vrouw zou zijn die willekeurig moordt. Omdat Holt je meteen aan het begin van het boek laat meeleven met de moordenares, weet je dat ze daar nu mee te maken heeft. Als Vik op het juiste spoor komt, is dat dan ook voornamelijk te danken aan zuiver toeval en puur gokwerk.
Dat maakt het boek enigszins teleurstellend. In het begin lijken de profielen die Vik schetst nog geloofwaardig, maar aan het eind niet meer. Dat heeft ook te maken met de gekunstelde en geforceerde plot van het verhaal. Met grote stappen haast Holt zich naar het eind, waarbij het erop lijkt dat ze zelf ook niet meer wist hoe ze het één en ander aan elkaar moest breien. | 0neg
|
Na alle lovende recensies was ik razend benieuwd naar dit boek. Het leek erop dat dit een boek zou zijn dat je maar eens in de zoveel tijd tegenkomt. Helaas werd ik zwaar teleurgesteld door de overdaad aan platitudes en superlatieven. Daarmee kan dit boek worden vergeleken met een Amerikaanse soap: na 1 aflevering heb je het wel gezien. Het zou dan ook een stuk beter zijn als het 500 bladzijdes korter was. I just don't buy it. | 0neg
|
Het verhaal leest, zoals al Vermeers boeken, makkelijk weg. Een tikje chicklit, een tikje spanning, maar m.i. hangt het deze keer dan ook voornamelijk er tussenin en doet het beiden daardoor tekort.
[SPOILERALERT]
De naïviteit van Emma t.a.v. haar nieuwe vrienden is ongeloofwaardig, zeker als je bedenkt dat ze journalist wil worden en verder werkelijk álles Googelt.
Hoe broer en zus aan uitnodigingen komen voor alle exclusieve feestjes, tsja, dat wordt in het midden gelaten.
Tommaso's actie om na één telefoontje Europa door te vliegen... eeuhm.... bijzonder?
Het uiteindelijke plot, daar heb ik hard om moeten lachen, zo vergezocht en niet passend vond ik het.
[SPOILERALERT UIT]
Niet Vermeers beste, laten we het daar op houden.
Jammer, want er is niets mis met dit genre an sich. Heerlijk voor op vakantie of met deze temperaturen gewoon lekker in Gardenia of op Balconia.
Maar naar mijn mening, kun je dan beter een ánder boek van deze schrijfster lezen.
2 duimpjes...
http://www.watiknouvind.com/2018/05/wat-ik-nou-vind-van-super-de-luxe-van.html | 0neg
|
Hoe verder Elizabeth George vordert in haar Lynley reeks, des te dikker haar boeken worden. Dit laatste boek is werkelijk een enorme pil. Dit keer geen boek over de bekende personages Thomas Lynley en Barbara Havers maar een verhaal over het echtpaar Deborah en Simon St. James, die in andere boeken vaak ook opduiken als respectievelijk vriendin van Lynley en forensisch expert. Een Amerikaanse vriendin van Deborah, China, is opgepakt wegens moord op het Britse eiland Guernsey. Deborah en Simon reizen direct af naar het eiland om haar bij te staan. Het slachtoffer is de rijkste man van het eiland en er blijken nogal wat mensen een reden hebben gehad om hem naar het leven te staan. China daarentegen heeft geen enkel motief, maar de bewijzen spreken tegen haar. Deborah en Simon gaan op onderzoek uit en dit levert tevens de nodige spanningen op in hun huwelijk.
George kan als geen ander psychologische karakterschetsen geven van de verschillende personages in een boek. Ze kan situaties prachtig meerdimensionaal en levendig beschrijven. Ik ken geen schrijver die dat beter kan en ook in dit boek laat ze dat kunstje zeker weer zien. Toch bleef ik als verstokte Elizabeth George-fan met een onbevredigend gevoel achter toen het boek uit was. Het centraal stellen van Deborah en Simon vind ik ten eerste geen goede keuze. Dat Simon mank is en Deborah een moeilijke tijd heeft gehad weten de George-lezers ondertussen wel. Maar keer op keer wordt dit gegeven in dit boek benadrukt en uitgemolken. George varieert wel vaker met haar hoofdpersonen. Een paar titels terug wijdde ze nog een volledig boek aan brigadier Barbara Havers, wat naar mijn gevoel wel heel goed uitpakte. Door het enigszins naieve gezeur en gedraai van Deborah in dit boek kreeg ik constant heimwee naar de onconventionele Havers. Ten tweede sleept het verhaal zich voort doordat George de vaart er volledig uithaalt. Ze blijft bij alle zaken heel lang stil staan, irrelevante verhaallijntjes worden te lang aangehouden. Daardoor is het verhaal simpelweg niet spannend, ondanks het feit dat er aan het eind weer een aantal sterke wendingen in het plot zijn. Maar die wendingen hadden veel en veel eerder mogen komen. Kortom, George laat weer zien waar ze goed in is maar het mag allemaal veel korter, krachtiger en spannender. | 0neg
|
Akelig maar nog steeds actueel thema. Deels op feiten gebaseerd, maar of je hier feit en fictie moet vermengen? Helaas enigszins teleurgesteld in het boek als geheel. Leest niet 'lekker' doordat diverse verhalen door elkaar geklutst zitten. | 0neg
|
Deja vu gaat over vriendschap: twee vriendinnen (Dianne en Eva) die in hun jeugd als zusters leefden, maar langzamerhand uit elkaar zijn gegroeid. Eva, de hoofdpersoon uit het boek, heeft in het begin nog de illusie dat ze haar vriendin door en door kent, maar ontdekt dat ze de innige band met Dianne is kwijtgeraakt en dat Dianne verwikkeld is geraakt in duistere zaken.
Het is een oppervlakkig boek, zonder ziel. De eerste 200 pagina's zijn slaapverwekkend: veel herhalingen, er gebeurt niets. De tweede helft van het boek is iets spannender, maar het mist diepgang en inleving. Het blijft afstandelijk en rationeel, waardoor je als lezer niet gepakt wordt. Het boek bevat uitgebreide beschrijvingen van situaties en mensen, maar de psychologie ontbreekt: waarom maakt Eva de keuzes die ze maakt? Waarom is ze in de ene situatie een held en in de andere niet? Waarom is ze zo afwachtend, terwijl ze toch journalistenbloed in zich heeft? Waarom blijft ze zo onderkoeld terwijl ze geweldadig wordt ontvoerd en vastgehouden en ze haar vriendin ziet sterven? De hoofdpersoon Eva is op die manier volstrekt ongeloofwaardig. Bovendien bevat het boek veel toevalligheden: op de kritische momenten is er telkens plotseling een redder ter plaatse. Een boek om snel weer te vergeten. | 0neg
|
Aan de hand van de omslag zou ik het boek zeker kopen, omdat ik geïnteresseerd ben in boeken over sektes. Ik vond de schrijfstijl niet prettig en naar mijn zin zat er veel te veel sex in. Ik heb echt moeite moeten doen om het boek uit te lezen. De hype vind ik erg overdreven. De meningen zijn verschillend. De een vind het een goed boek en de ander niet. Ik zou zeggen probeer het en kom erachter wat je ervan vindt. | 0neg
|
NOTE: Ik heb dit boek in het Engels gelezen.
We beginnen onze reis naar de hoge bergen van Portugal met Thomás die in het begin van de twintigste eeuw met één van de eerste auto's de bergen in trekt om zoek naar een bijzonder crucifix. Vijfendertig jaar later ontmoeten we Eusibio, een patholoog in een ziekenhuis in de buurt van de hoge bergen, die op een avond een bijzondere autopsie krijgt. Als laatste leren we Peter Tovy kennen. Een Canadese senator die na het adopteren van een aap in Amerika besluit te verhuizen naar zijn land van herkomst en zo in de hoge bergen van Portugal terecht komt. Alle drie de mannen hebben te maken met verdriet en alle drie de mannen hebben iets te verwerken.
Na lang wikken en wegen ben ik er nog steeds niet geheel uit wat ik van dit boek vond. Mijn twijfel is dan ook nog steeds groot of hij een twee of drie sterren waardering verdient.
Het eerste probleem wat ik met dit boek had was de opbouw. Alle drie de verhalen besloegen elke een eigen hoofdstuk in het boek wat betekend dat er in totaal 3 hoofdstukken in dit boek zitten die elk ongeveer 100 pagina's beslaat. Persoonlijk lees ik altijd graag van hoofdstuk naar hoofdstuk en neem ik tussendoor graag pauzes in het lezen maar dat maakte deze opbouw wel erg lastig.
Ik verwachtte van dit boek dat de drie verhalen van de drie mannen op een gegeven punt samen zouden komen en er een duidelijk verband zou zijn wat tot een uiteindelijke clou zou komen. Dit was niet het geval. Hoewel alle drie de verhalen met verdriet en rouw als rode draad aan elkaar verbonden waren en er bepaalde gebeurtenissen uit de eerdere verhalen terugkwamen in het tweede en derde verhaal waren het meer drie op zichzelf staande verhalen dan dat er één duidelijk samenkomend verhaal was. Daarom zal ik de drie verhalen hier verder apart van elkaar bespreken.
In het eerste verhaal volgen we Thomás op zijn reis naar de hoge bergen in een voor die tijd erg moderne auto. Hoewel het verhaal vlot geschreven is en de schrijfstijl redelijk makkelijk weg leest, heeft het mij niet echt gegrepen. Misschien was het de tijd waarin het zich afspeelde of de traagheid van het verhaal maar het wilde niet echt op gang komen. De verhaallijn van Thomás die op zoek ging naar een bijzonder crucifix werd weinig aandacht aan besteed en het verhaal ging eigenlijk de hele tijd over de auto, hoe bijzonder deze voor zijn tijd was en hoe de mensen die hij op zijn reis tegenkwam deze bewonderden.
Het tweede verhaal sprak mij meer aan, veelal omdat dit over een patholoog ging die zelf ook erg van het lezen van boeken hield. Dit verhaal was echter best kort en erg vaag, waardoor de karakteropbouw niet heel sterk was en het plot van dit verhaal nogal snel kwam. Op zich was dit een goed op zichzelf staand verhaal waarvan ik graag had gewild dat hij wat meer pagina's in het boek zou beslaan.
Als laatste reizen we met senator Peter Tovy en zijn chimpansee terug naar zijn geboorte plaats in de hoge bergen van Portugal. Dit verhaal sprak mij van de drie het meeste aan. Het was luchtig geschreven, er zijn wat leuke glimlach-momenten in en het lukt goed om mee te leven met de hoofdpersoon. Ook dit verhaal was echt vrij plots afgelopen. Waar er lang niet naar een plot gewerkt werd, werd het verhaal in de laatste 40 pagina's nog even tot een einde afgerond.
Samenvattend kan gezegd worden dat dit boek bestaat uit drie redelijk op zichzelf staande verhalen die variëren van matig tot redelijk goed, die helaas niet erg samenkomen. In ieder geval niet naar mijn verwachtingen. Hoewel je dit boek waarschijnlijk leuk vind als je van verhalenbundels en korte verhalen houdt, bevatte het, naar mijn smaak, te weinig karakter opbouw en verdieping in omdat het om losse, korte verhalen ging. | 0neg
|
Ik heb het uitgelezen omdat het zo'n dun boek is, maar van harte ging het niet. Aan het eind nog steeds geen idee wie nu eigenlijk de hoofdpersoon was, zoveel personages passeren de revue. Met als gevolg dat de karakters ook zo plat als een dubbeltje blijven en niemand echt uit de verf komt. Meinkema schrijft ook nog eens het ene cliché na het andere op en het leidt allemaal tot niets. Misschien is dit boek wel een parodie... | 0neg
|
Dit boek staat voor mij vol met trucjes en was voor mij geen verhaal met een plot. Vond het ook zeer saai en als ervaren thriller lezer had ik vanwege de trucjes ook al snel door hoe het verhaal in elkaar stak.
Best wel teleurgesteld want keek behoorlijk uit naar dit boek. | 0neg
|
De flaptekst en cover wekten hoge verwachtingen. Er is echter heel wat wilskracht voor nodig geweest het boek uit te lezen. Om te beginnen is daar hoofdpersoon Lauri Kivi, journalist. Een man waarvoor ik geen greintje sympathie heb kunnen voelen. Medelijden? In de termen van Kivi zou dat zelfs zwak worden genoemd. Ook de andere personages zijn niet om in je hart te sluiten.
De eerste helft van het boek geeft een breed uitgesponnen beschrijving van Kivi's jeugd. Daaruit moet je begrijpen waardoor hij is als hij is, nl. emotieloos, slecht en een gevaarlijk explosief dat met de grootste moeite zijn onderdrukte woede kan beteugelen. Éen slok verdwaalde alcohol, en je kunt maar beter uit zijn buurt blijven. De beschrijvingen van het verleden duren te lang. Op gegeven moment weet je wel hoe het eraan toeging en is ieder volgend voorbeeld van geweld enkel nog bladvulling.
Kivi is journalist, maar hij gedraagt zich vaak als een pseudo-psycholoog. Komt bijv. met verklaringen waarom het zomaar kan gebeuren dat een man zijn gezin uitmoordt als het leven even tegenzit. Op enig moment krijg je zelfs het idee dat geweld in Finse gezinnen niet ongebruikelijk is. De Finse man ontwikkelt agressie omdat zijn vader gewelddadig was, en die was dat omdat zìjn vader dat ook was, enz. Is er nog hoop voor Finland?
Dat continu psychologiseren gaat zo ver dat Kivi, oog in oog met de moordenaar, nog aan een medeslachtoffer staat uit te leggen c.q. doceren hoe ze de dader het beste kunnen wreken.
Auteur Simo Hiltunen, zelf journalist, heeft zich voor dit boek o.a. verdiept in Nietzsche. Diens gedachtegoed (en van anderen) heeft hij gebruikt voor en verwerkt in 'In wolfskleren'. Hij lijkt als auteur in de valkuil van journalistieke beroepsdeformatie te zijn gevallen door Kivi en de dader de filosofische danwel psychologische ideeën zo nadrukkelijk te laten uitleggen. Soms lijkt het wel alsof je als lezer een lezing volgt. Daardoor gaat de vaart eruit. Dat is jammer.
De plot zou een stuk spannender mogen. Daar waar in het heden actie om de hoek komt, is die doorgaans kort door de bocht.
Een volgend boek, met een wat innemender hoofdpersoon, meer vaart en wat minder getheoretiseer.... wie weet? Want dat Hiltunen het in zich heeft een verhaal te schrijven, staat buiten kijf.
Tot slot merk ik op dat uitgeverij de Boekerij iets zorgvuldiger met de vertaling om had mogen gaan. Er staan te veel spel- en stijlfouten in dit boek. | 0neg
|
Dit boek is niet wat je van Pauw gewend bent. Ik vond er helemaal niets aan en ook veel teveel schuttingwoorden. Dezewaren nergens voor nodig. ik kreeg het idee dat Pauw er eigenlijk geen zin meer in had. Vond ook de clou helemmal niet spannend. Maar goed het is uit en ga verder met mijn volgende boek. | 0neg
|
Flinterdun verhaal over een vrouw die na een korte relatie trouwt met een man die ze eigenlijk niet kent. Op de huwelijksreis verdwijnt hij, ze gaat op zoek samen met een vriend van haar man die toevallig in de buurt is. Is haar man verongelukt tijdens het snorkelen of speelt er iets anders.
Tussendoortje waar echt niets van zal blijven hangen. | 0neg
|
Tja, Soms ga je af op lovende recensies en vaak loopt dat verkeerd af. Zo ook met dit boek.
Geen lijn in te ontdekken, zeer onsamenhangend en waar er sprake is van een dialoog in kinderlijk Engels geschreven. Een paar keer krijg je hoop dat het verhaal nu toch eens echt begint maar helaas. Wie worstelt komt boven maar dit was van begin af aan een worsteling die niet te winnen was. | 0neg
|
Ik ben eraan begonnen maar het pakt me niet het verhaal.
Ik moet moeite doen om erbij te blijven en vaak ook terug lezen omdat ik niet meer weet wat ik nu überhaupt gelezen heb.
Jammer, misschien over een tijdje opnieuw proberen | 0neg
|
De frivole kunstenares Nikki Nikowski is zeven jaar gescheiden van de keurige en strenge vioolbouwer Sebastian Larabee. Ze zien elkaar nooit meer en koesteren veel wrok. Samen hebben ze een tweeling, Jeremy en Camille, van vijftien jaar. Hij zorgt voor hun dochter, zij voor hun zoon. Als Jeremy plotseling verdwijnt, gaan ze samen op zoek. In zijn kamer vinden ze een kilo cocaïne en het hele huis van Nikki wordt door vandalen overhoop gehaald.
Omdat ze ook het adres van een obscure pokerclub vinden, gaan ze er samen naartoe. Ze vermoorden er moeiteloos een man en vliegen direct naar Parijs als Nikki een filmpje krijgt waarop te zien is hoe Jeremy in de metro wordt meegenomen. In Parijs beleven ze, als een moderne Bonnie en Clyde, allerlei ongeloofwaardige avonturen. Ze hangen aan bruggen, overleven schietpartijen, breken een boot open en gijzelen een politieagente. Ontbrekende puzzelstukken vallen hun toevallig voor de voeten en als voortvluchtigen, zonder portemonnee en paspoorten, reizen ze naar de andere kant van de wereld voor nog meer bizarre avonturen.
Guillaume Musso (1974) werkte na zijn studie een paar maanden als ijsverkoper in New York. Hij schreef in 2001 zijn eerste thriller en inmiddels staan er meer dan tien op zijn naam. Na ‘Bericht uit Parijs’ is ‘Vlucht uit New York’ (Sept ans apres| 2012) de tweede thriller van de Franse auteur die ik las. Het verhaal van 278 pagina’s is opgetekend in 65, soms ultrakorte, hoofdstukken. Het is erg gekunsteld en ongeloofwaardig, waardoor er geen spanning in het verhaal ontstaat. Daarmee gaat Musso voorbij aan de opmerkzaamheid van zijn lezers. Er zijn flashbacks naar het verleden van Nikki en Sebastian, geschreven in de tegenwoordige tijd. De speurtocht zelf is in de verledentijd geschreven. Taalkundige hoogstandjes, die je van de nummer één bestsellerauteur in Frankrijk mag verwachten, ontbreken in dit rommelig geschreven boek.
Ik beoordeelde het prachtige ‘Bericht uit Parijs’ met vijf sterren en keek erg uit naar ‘Vlucht uit New York’. Helaas werd dit een teleurstelling, waar ik moeizaam doorheen kwam. Ik beoordeel dit boek met slechts twee sterren. | 0neg
|
Aantal blz; 420 gelezen voor ;” Hebban Reading Challenge 2016 Joker #5 – Spiritualiteit”
https://www.hebban.nl/p/leentje-adriaensen/nieuws/de-te-lezen-boeken
Een boek waar ik heel lang over gedaan heb. Wilde het dicht doen en weg leggen terug naar de bib maar om de ene of andere reden nam ik het steeds terug om verder te lezen. Er waren mensen die zo veel lof hadden over het boek. En was een beetje zoeken naar wat er goed was aan het boek. Jammer genoeg blijf ik wat op mijn honger zitten. Een vrouw op zoek naar zichzelf. Had er heel hoge verwachtingen van. Helaas zijn ze niet ingevuld snap nog steeds niet waar ze met het boek naar toe wilde. Had gehoopt ook mezelf tegen te komen maar dat gebeurde dus niet. Er kwam jammer genoeg maar één vraag om over na te denken en dat was, geef één woord die jou omschrijft. Ja, daar heb ik nog steeds geen antwoord op. Ik vraag mij af of ze zich zelf gevonden heeft??
http://infoboeken.blogspot.be/2016/08/elizabeth-gilbert.html | 0neg
|
Het begint als een sprookje; een meisje dat weinig geld heeft te besteden, al het geld opzij zet voor haar ouders. Daarnaast heeft ze niet door dat ze een prachtige meid is en eigenaar van een club, Drake, ziet dat wel.
Hij is een dominant en wil voor haar zorgen, dat ze van hem ie. Hier vind ik teveel van hetzelfde voorbij komen. Ik merk dat ik dan de bladzijde ga scannen ipv lezen. Tóch wel benieuwd naar deel 2 dus daar ga ik wel aan beginnen. Erg benieuwd hoe de schrijfster verder gaat. | 0neg
|
Nog nooit zo'n vreselijk boek gelezen, deze persoon kan gewoonweg niet schrijven, moet snel wat anders gaan doen !! Schrijven is voor sommige mensen gewoonweg niet weggelegd. Raad dit boek daarom ten zeerste af. | 0neg
|
De titel “ Stille grond” sprak me meteen aan. In combinatie met de cover had het iets ge-heimzinnigs. Na het lezen van de achterkant kon ik niet anders dan het meenemen.
Het boek “ Stille grond” is geschreven door Hilde Vandermeeren, een Belgische auteur die woont in Torhout. Ze heeft al meer dan 40 kinder- en jeugdboeken geschreven waarvan er 30 vertaald zijn. Met haar thrillerdebuut “Alles duister” won ze de Knack Hercule Poirot-publieksprijs 2013 en stond ze op de longlist van de Diamanten Kogel 2013. “Stille grond” is haar derde thriller en haar meest persoonlijke werk tot nu toe. Hilde Vandermeeren is de helft van een eeneiige tweeling en dit gegeven heeft ze verwerkt in het verhaal.
Het boek neemt de lezer mee naar Glasgow. Op een novembernacht verdwijnt een 6-jarig meisje, Rosie Thompson. Ze wordt uit haar kamer ontvoerd, terwijl haar tweelingzus boven haar ligt te slapen. Sindsdien ontbreekt elk spoor.
Het verhaal speelt zich 30 jaar later af. De verdwijning van Rosie heeft het gezin gebroken. Eva, Rosies jongere zus, werkt als professor aan de universiteit. Haar moeder is overleden en haar vader is oud en vermoeid van een zwaar leven. De tweelingzus Ruby, die een deel van zichzelf heeft verloren op die bewuste avond, zit in een psychiatrische instelling waar ze alleen maar voor zich uitstaart. Het politiedossier is nog niet afgesloten maar na al die jaren is er geen enkel spoor.
Hierin komt verandering wanneer op een avond in het biechtboek van een oude kapel de volgende boodschap wordt geschreven: “Het spijt me wat er gebeurt is met Rosie Thompson. Moge God me vergeven”.
Eva Thompson neemt geen genoegen met de magere inspanningen van de politie en gaat zelf op onderzoek uit. Ze praat met de dominee, met mensen in de buurt en stilletjes aan komt ze dichter bij de waarheid.
Gelijklopend met de zoektocht van Eva ontdekt de lezer het verhaal van Carol die met haar man en dochter bij een sekte horen “de orde van het licht”. Carol is al van kinds af aan bij de orde en heeft hierover nooit twijfels gehad. Totdat er rare dingen gebeuren. Carol wordt bang.
Beide verhalenlijnen komen op het einde samen in de ontknoping.
In “Stille grond” draait alles om de onopgeloste verdwijning van Rosie en de volgehouden inspanning de waarheid aan het licht te brengen. De ondertitel “het verleden kun je niet begraven” is hier een verwijzing naar. Deze thematiek is van alle tijden.
De personages hebben volle karakters omdat ze doorheen het verhaal evolueren. Carol die tot inzicht komt in verband met de sekte en een sterker mens wordt. Eva die zich eindelijk opent voor anderen en Ruby die uit haar isolement treedt. De auteur maakt gebruik van een personeel vertelstandpunt. Het is een hij/zij verteller die het verhaal vertelt uit de ogen van de personages. In het begin van het verhaal is er een korte flashback naar het moment van Rosies verdwijning. Daarna speelt het boek zich af in het heden. De gebeurtenissen volgen elkaar chronologisch op. Af en toe zijn er terugwijzingen vb. als Eva terugdenkt aan Rosie. De auteur hanteert een vlotte vertelstijl.
In het boek wordt veel aandacht besteed aan de band tussen de eeneiige tweeling, Rosie en Ruby. Ze zijn onafscheidelijk. De schrijfster is zelf ook een deel van een tweeling en vind dat er vaak misverstanden over zijn. Niemand is identiek en als tweeling kan het soms een levenslange zoektocht zijn naar je identiteit. Soms loopt dat mis. Dit blijkt onder meer uit haar nawoord waarin ze verwijst naar June en Jennifer Gibbons, een Britse tweeling die niet meer zonder elkaar konden. Ook Ruby is ten ondergegaan zonder haar zus. De tweeling in het boek is ontstaan in de fantasie van de schrijfster maar sommige ervaringen komen uit haar eigen leven.
Het verhaal heeft geen eenduidige boodschap. De auteur heeft er een veelheid van elementen in verwerkt. Wat er voor mij dan toch het meest naar voor komt is dat je de hoop niet mag opgeven. Eva gaf de hoop niet op om haar zus te vinden. Als je blijft zoeken komt de waarheid altijd aan het licht.
Het verhaal zat goed in elkaar maar de uitwerking kon beter. Bij het lezen van de korte inhoud op de achterzijde sprak het boek me direct aan: een spannende zoektocht naar de verloren zus. De spanning die ik dacht te vinden was niet aanwezig bij het lezen. Vanaf het begin was het vrij voorspelbaar. Toen Carol in het verhaal verscheen wist je als lezer hoe de vork in de steel zat. Persoonlijk zou ik het boek niet onder de noemer thriller zetten. De emoties van spanning en angst heb ik niet gevoeld bij het lezen van het boek. In die zin heeft het niet aan mijn verwachtingen kunnen voldoen.
Het boek is geen echte topper maar wel is het vlot geschreven en er worden verschillende interessante elementen in verwerkt. Mij heeft het niet ten volle kunnen overtuigen maar iemand anders misschien wel. | 0neg
|
Dit boekje omvat enkele leuke weetjes, bv. hoe je het noorden kan bepalen zonder kompas, of over de kleur van sinaasappels e.d. Maar de meeste onderwerpen zijn helaas de ver-van-mijn-bedshow.
Leuk om eens door te bladeren en hier en daar een stukje te lezen, maar meer ook niet. | 0neg
|
Wanneer je het verhaal terugbrengt naar de essentie ervan dan had dit verhaal ook gemakkelijk in 300 bladzijden gepast. Herhaling van herhaling van herhaling zorgt er voor dat je uitziet naar het einde van het boek zodat je het weg kunt leggen. Voorspelbaarheid is te groot om verrassend te zijn.
Ik had vooraf het idee opgevat om dit boek op de jaarlijkse "broersdag" aan mijn 3 broers cadeau te doen, na het lezen ga ik ze dat niet aandoen. | 0neg
|
‘Niet dat het iets uitmaakt’ , Bert Moerman.
‘Niet dat het iets uitmaakt’ is een makkelijk te lezen licht-ironisch verhaal over keuzes maken of het leven laten gebeuren. Zelf sturen of gestuurd worden. Het is geschreven in de personale je, even wennen, maar dan leest het al snel gemakkelijk weg. Het thema is uitgewerkt met nogal veel borreltafel wijsheden en quasi filosofische gedachten van de verteller, en zit gelukkig ook vol spitsvondigheden die me regelmatig deden glimlachen: “Hoe zou God zich gevoeld hebben op de achtste dag?”
Het verhaal is misschien wel de achtste dag van de HP. Als hij terugkijkt – door de ogen van de verteller- ziet hij dat hij geen prachtige schepping heeft gemaakt van de beschreven periode . De periode waarin hij verliefd wordt ( of niet?) en gaat samenwonen.
HP laat het leven aan zich gebeuren. Zijn relaties met vrouwen zijn oppervlakkig net als hij zelf nogal oppervlakkig – opportunistisch?- lijkt te zijn. Zijn werk is zijn succes. Een succes dat hem in de schoot is geworpen door te doen alsof hij iets voorstelt.
De schrijver gebruikt veel flashforwards. Dit werkt goed, omdat het verhaal op zichzelf niet bijster spannend is. Ook is het verhaal doorspekt met humorische beschrijvingen en grappige omschrijvingen. Luiheid is de vijand, maar ook een vriend die er altijd voor je is. Pag. 11
Het probleem was dat je goedgehumeurd was opgestaan. Pag 50
De HP is geen innemende persoonlijkheid, eerder een anti-held met een nogal afstandelijke bijna cynische kijk op de wereld om hem heen. Niet alleen vrouwen, (als te keuren vlees), ook de literaire wereld moet het ontgelden in de beschrijving van een ‘literair non-event’.
“Die elf romans ( etc) die zijn ziel heeft uitgekotst, worden beloond met een bedrag dat ongeveer een twintigste is van het budget van deze avond en een portret geschilderd door een armzalige artiest. De waardevolste waren dan nog de drie kussen van die griet die de hele avond aan elkaar praatte.” Pag 23
Ook HP zelf moet het ontgelden: Over HP bij de balie op een vliegveld: "...stond je als in vershoudfolie gewikkeld voor een dame, ('...) Een viskom op je kop.”
Minder geslaagd vind ik de vele clichés en de omhaal van woorden en herhalingen van nogal vanzelfsprekende zaken. ‘Je studeerde af, je zocht werk, je vond werk, je werkte. De stad was klein maar groot genoeg, en groot maar klein genoeg.’ Pag. 15 Ook de eigenschappen en karaktertrekken van HP worden in telkens net iets andere bewoordingen opnieuw benoemd. Na drie keer weet je ongeveer hoe deze personage in elkaar zit en wordt het vervelend.
De conversatiestijl waarin het verhaal is geschreven riep bij mij de vraag op of de titel van het boek ook iets zegt over de gedrevenheid van de schrijver, of gebrek daaraan om een echt goed boek te schrijven. Of bedoelde Moerman met dit werk misschien juist een kritische noot naar de kunst der letteren en schoon schrijverij?
Het boek is geschreven met inzicht in schrijftechniek en bevat gelukkig veel humor. Maar mist noodzaak. Lees het of lees het niet. Ik kan niet zeggen of dat nu wel of Niet veel uitmaakt.
Als je niet op zoek bent naar zware kost is dit een aardig boek om tussendoor te lezen. | 0neg
|
Het eerste deel over de selectie en de oprichting van de 'delta force' was een erg mooi verhaal. Waar ook op detail in gegaan wordt. Het tweede deel waar het om de missies gaat vind ik dat het verhaal erg achteruit gaat. Er wordt niet op details ingegaan en verliest het de spanning die in het eerste deel wel had. | 0neg
|
Het verhaal gaat over Heloise, een vrouw die een verborgen verleden heeft, wat ook zo moet blijven om te kunnen overleven. Voor de buitenwereld lijkt ze een gewone single moeder, maar in werkelijkheid is ze de eigenares van een escortbureau, waarin vrouwen voor haar werken en mannen grote bedragen per uur neertellen. Haar ex-vriend en ex-pooier komt misschien vrij en weet niet dat Heloise geheimen voor hem heeft. Als er een prostituee wordt vermoord, weet Heloise dat ze ook voor haar eigen leven moet vrezen.
Het verhaal speelt zich afwisselend af in het heden en verleden van Heloise. Zodoende wordt het duidelijk waarom Heloise in de prostitutie terecht is gekomen en waarom ze in het heden de keuzes moet maken die ze maakt. Deze afwisseling zorgt er voor dat het verhaal boeiend blijft en je wilt doorlezen om meer van haar te weten te komen.
Je krijgt Heloise te zien als een vrouw die haar keuzes maakt omdat ze in bepaalde situaties terecht is gekomen zonder haar schuld. Je voelt met haar mee, met haar liefdeloze jeugd, de moeilijkheden om alles in dit leven geheim te houden, het gevaar wat ze loopt, het behoud van haar leven en dat van haar zoon, de eenzaamheid waarin ze leeft omdat niemand te dichtbij mag komen zodat alles geheim blijft.
De cover doet je vermoeden dat het om een spannende achtervolging gaat, echter die verwachting wordt niet waargemaakt.
Het boek gaat meer over de psychologische ontwikkeling van Heloise dan over een thrillerverhaal. Het blijft allemaal wat vager en op afstand. Wat helaas, voor mij, afbreuk doet aan de spanning in het verhaal.
Echter het verhaal blijft je boeien en zakt niet in en het tempo blijft gehandhaafd. Ik vind het meer een spannende roman, dan een thriller. Vooral de laatste 40 blz van het verhaal maakten voor mij veel goed. Als thriller geef ik het 3 sterren, als roman zou het een ster meer krijgen. | 0neg
|
Uitgeverij Bananafish geeft vertaalde literatuur uit die niet eerder in het Nederlands is verschenen. De meest recente aanwinst voor ons taalgebied is Wijs bloed van de Amerikaanse auteur Flannery O’Connor (1925-1970), vertaald door Ko Kooman.
De in Georgia geboren was een tijdgenoot van Harper Lee, die met To kill a Mockingbird wereldfaam verwierf. Daar houdt de vergelijking tussen de twee auteurs niet op. Beiden groeiden op in het zuiden van de Verenigde Staten en hadden een scherp oog voor de bepalende thema’s van hun tijd. Waar Harper Lee een roman schreef die onder andere rassenongelijkheid aan de kaak stelde, was O’Connor vooral geïntrigeerd door het rotsvaste geloof van veel zuiderlingen. Doordat ze opgroeide in de Biblebelt van de Verenigde Staten zag ze met eigen ogen dat het christelijk geloof overal aanwezig was.
Het is dan ook niet verwonderlijk religie als een rode draad door haar werk loopt. Haar debuutroman Wijs bloed (1952) vormt hier geen uitzondering op. Hoofdpersoon is Hazel Motes, die na de Tweede Wereldoorlog terugkeert naar het zuiden van Amerika. Hij ergert zich vooral aan de religieuze moraal die er heerst en het rotsvaste vertrouwen in christelijke thema’s als zonde, vergeving en schuld. Zijn antwoord is het oprichten van een nieuwe kerkgemeenschap: de kerk zonder Christus. Langzaamaan maakt het gebrek aan volgelingen hem niet alleen cynisch tegenover zijn stadsgenoten, Hazel vormt ook steeds meer een gevaar voor zichzelf.
De kracht van Wijs bloed is dat er ondanks deze zware materie ook genoeg te lachen valt. Gedurende het verhaal weet O’Connor namelijk de meest absurdistische karakters op te voeren. Of, zoals auteur Rob Schouten het in de inleiding van de roman samenvat: ‘naast (…) Hazel nog een nepblinde predikant en z’n geile dochter, een vriendelijke maar geldbeluste landlady en zo nog wat merkwaardig, freakachtig spul.’ Schouten vergelijkt de bonte stoet aan personages met een rariteitenkabinet, maar wel eentje waarin iedereen hetzelfde doel heeft. Alle personages proberen namelijk obsessief iets te bereiken. Is het niet het oprichten van een kerkgenootschap dan wel het verleiden van zoveel mogelijk mannen of het vinden van echte vriendschap.
In de populariteitspolls Flannery O’Connor het nooit winnen van generatiegenoot Harper Lee. Toch heeft Bananafish met Wijs bloed een intrigerende roman gekozen om naar het Nederlands te vertalen. Al is het alleen maar om te laten zien dat religieus fanatisme iets van alle tijden is. | 0neg
|
Voortaan zal ik de aanbevelingen van gerenommeerde schrijvers als Stephen King en Karin Slaughter met een flinke korrel zout nemen. Of bedoelden ze dat ze het ook eigenlijk een slecht boek vonden? Een langzaam voortkabbelend verhaal over drie 'final girls', die alledrie als enigen aan een slachtpartij waren ontkomen. En natuurlijk kon de hoofdpersoon zich niets of nauwelijks meer iets herinneren van de slachtpartij waaraan zij was ontkomen, want anders hadden we al veel eerder geweten wie het had gedaan. Hoewel, een zo onlogische ontknoping moet wel vooraf gegaan zijn door een hoop overbodig gebabbel. Verdachtmakingen van andere personen uiteraard, een vergezochte identiteitsdiefstal, een volkomen overbodige scène over het kiezen van een witte jurk bijvoorbeeld, een paar bij nader inzien onlogische nachtelijke uitlokkingen, alles om het maar spannend te willen maken, maar een logisch verhaal is het niet geworden. Bij elkaar geraapte onzinnige bedenksels die tezamen een volkomen krankzinnig plot moeten rechtvaardigen. Riley Sager is het pseudoniem van iemand die al eerder een boek heeft geschreven. Wie? Welk boek (boeken)? Geen flauw idee. Deze Riley Sager mag een voorbeeld nemen aan een debutant: C.J. Tudor, die wel een fantastisch meeslepend en geloofwaardig, spannend verhaal weet te schrijven - de Krijtman . | 0neg
|
"Bij het lezen giert de ADRENALINE je door het bloed" aldus het citaat van Der Spiegel. Maar na het lezen van de tekst op de achterkant van het boek, heeft het verhaal weinig meer te bieden. Je zou bijna kunnen volstaan met het lezen van het eerste en het laatste hoofdstuk. Weinig verrassends en ook niet echt spannend te noemen. Daarbij een schrijfstijl als van een beginneling, en dat terwijl de schrijfster toch al een paar titels meer op haar naam heeft staan. Sabine Thiesler is dan ook niet voor herhaling vatbaar. Of zoals ze in Duitsland zouden zeggen: "einmalig". | 0neg
|
Het eerste boek uit de serie, en het doet niet eens erg gedateerd aan. Het is alleen grappig om te lezen hoe mensen steeds maar telefoonnummers moeten achterlaten om bereikbaar te blijven.
Erg spectaculair is het allemaal niet, en qua plot is er sprake van enig knip-en plakwerk. Toch leest het wel lekker weg, en de bezigheden van Kinsey Millhone zijn interessant genoeg om te proberen om van de rest van de serie zoveel mogelijk te pakken te krijgen. Wordt vervolgd. | 0neg
|
Heldhaftig is het eerste deel van een trilogie geschreven door het schrijvers duo Britta Böhler en Rodney Bolt.
In dit eerste deel staat het werk en leven van Piet Posthumus centraal. Hij werkt bij de dienst uitvaarten die ervoor zorgt dat anonieme mensen die overlijden toch een mooie uitvaart krijgen.
Posthumus is een fijne kerel en kan bepaalde zaken die zijn pad kruisen niet steeds loslaten en soms gaat hij op eigen houtje verder op onderzoek uit.
In het eerste deel van het boek worden er veel, teveel, personen geïntroduceerd. Verder staat het bol van de beschrijvingen over Amsterdam en dat maakt het lezen en begrijpen van het boek er niet makkelijker op. De spanning is matig.
Heldhaftig is een boek waar ik eigenlijk maar weinig van snap, behalve de grote verhaallijnen dan.
Het is zo een boek waarvan ik mij afvraag: wat heb ik nu eigenlijk gelezen
Ik vond het dus zeer onsamenhangend, zelfs op momenten dat de verhaallijnen samen kwamen.
Ik hou best van boeken waarbij je zelf wat moet nadenken en meedenken, maar er waren voor mij toch wat teveel toevalligheden en teveel opsommingen!
Het verhaal had mij niet echt in zijn greep, maar ik kan me best voorstellen dat je als Amsterdammer het boek helemaal anders ervaart.
Els | 0neg
|
Omdat men zo positief was over deze 'thriller' ben ik ook maar aan de gang gegaan.
Laat ik direct mijn mening geven: wat een klote boek.
Het duurt een eeuwigheid voordat het verhaal op gang komt. In de eerste 150 pagina's wijkt de schrijver continu van het verhaal af omdat er nieuwe personages worden geintroduceerd. Als op de helft van het boek het eindelijk spannend en bijzonder wordt (de keuze die de journalisten moeten maken) zwakt het daarna direct af om niet meer terug te keren.
Nu niet verder lezen want ik ga spoilen...
Aan het eind van de thriller, als alle verhalen samen komen, dan is het opeens over. Zomaar uit het niets. En dan de dader, deze is zo ongeloofwaardig dat het lachwekkend is. Om nog maar te zwijgen over het Hollywood einde..brrr..
Kortom, bagger en gelukkig valt over smaak niet te twisten. | 0neg
|
Kan niet tippen aan zijn voorganger. Impact van de we wereldoorlog komt naar zijdelings aan de orde. En hoe zo smileys in 1986? | 0neg
|
Lieve gaat over de muze van Noah met wie hij lief en leed deelde en over wiens leven hij een film wil maken.
Het boek geeft een kijk over hoe een film wordt gemaakt en hoe de “acteurs” omgaan met richtlijnen en eisen van de regisseur.
Giphart gebruikt in zijn roman korte, vlot leesbare hoofdstukken, al is het wel nodig om je hoofd koel te houden en je aandacht niet te laten verslappen want de auteur switcht van het ene personage naar het andere en weer terug. Dat maakt dat het boek mij bijwijlen echt tegenstak en ik het langdradig vond. Komt daar bovenop dat er plots een nieuw personage naar voren komt, nl. Dirk, die onmiddellijk weer verdwijnt om tegen het laatste hoofdstuk nog eens op te duiken. Dit personage bood zeker geen meerwaarde in of aan het boek.
Ik vond de personages gekunsteld en niet open…ik kon mij niet in hun leefwereld inbedden en vond hun allemaal stijf en onpersoonlijk.
Ik had erg hoge verwachtingen van dit boek na zijn vorige “HAREM” te hebben gelezen. Echter werden mijn verwachtingen niet ingelost.
Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat Giphart dit boek op een drafje heeft geschreven, wat maakt dat de opbouw stroever en gekunsteld is, en ook niet diep uitgeschreven.
Geen echte aanrader voor mij.
Giphart kan veel beter. | 0neg
|
Ik vond het geen leuk boek. Een beetje rommelig, bij elkaar geraapt.Ik vroeg me regelmatig af waar het boek naartoe wilde.
- De ruimtereis van de ouders van Sam?
- De vermissing van het Sterrenveer?
- De ontmoeting met Splotsh, een ruimtewezentje?
- Het onzichtbaar worden?
Waar het werkelijk om ging was dat buurvrouw Hilda rijk wilde worden van het verzekeringsgeld dat zou worden uitgekeerd omdat de ouders van Sam "verdwenen" waren tijdens een reisje met een ruimteschip en zich daarom aanbood om voor Sam te zorgen.
Voor kinderen vanaf 8 jaar is dit boek, maar dan moeten ze wel erg goed kunnen lezen, want een zin als: Zelfs de functionarissen in Houston gaven toe dat de vermissing van het ruimteschip een mysterie was lijkt me toch wel erg moeilijk als je in groep 4 (5) zit. | 0neg
|
Zojuist op pagina 70 ofzo in slaap gevallen: weinig boeiend. Toen in het begin de hoofdpersoon voor haar lol wat rondhing in het datacentrum van een internationale luchtvaartmaatschappij gingen al wat alarmbellen rinkelen. Mevrouw had er ooit als IT consultant haar kunsten vertoond en kon nog steeds zomaar binnenlopen... niet erg realistisch. En zo blijft het: gebeurtenissen zijn zo ver gezocht of zo toevallig dat ze alleen maar een gevoel oproepen van ja hoor, het zal wel. Daarnaast neigt het steeds meer (tot ongeveer pagina 70 van de Engelstalige versie) naar een herhaling van vrouwtje is mannetje te slim af. Zo nu en dan is dat natuurlijk leuk. Maar als dat continu gebeurt dan is dat slaapverwekkend saai. Ronduit vervelend zijn die nare speculaties op de toekomst met een strekking van ..maar toen wist ze nog niet dat hij haar leven drastisch zou beïnvloeden. Dan Brown bedient zich overigens ook rijkelijk van dit goedkope kunstje, maar desalniettemin kijk ik ernaar uit wanneer straks in oktober The Solomon key uitkomt. | 0neg
|
In dit boek maken we kennis met Maggie en haar gezin. Als op een dag Charlene de vriendin van hun zoon Rickey verdwijnt staat hun wereld op zijn kop. Deze personages worden goed uitgewerkt. En vooral in de eerste helft van het boek leer je alle personages en hun verleden kennen. Het begin leest dan ook door de vele personages verwarrend weg. Ik merk dan ook steeds als ik het boek heb weggelegd en weer oppak dat het lastig is om in het verhaal te komen. Door de vele perspectieven waaruit het verhaal wordt verteld ben je al snel de draad kwijt. Het lijkt dan ook wel alsof de auteur haar best heeft gedaan om zoveel mogelijk personages te beschrijven en hierbij het verhaal is vergeten. Wat overblijft is een verwarrend en voortkabbelend verhaal, dat nergens echt spannend wordt. | 0neg
|
Hoofdpersoon Zoë werkt in een hospice. Zij speelt hier op haar harp voor patiënten. Deze insteek vond ik origineel en volgens mij kan je hier vele mooie kanten mee op, daarom trok het boek mij aan en wilde ik het graag lezen.
Helaas viel het mij een beetje tegen hoeveel Barrett hier uiteindelijk mee heeft gedaan. De band tussen Zoë en patiënten had veel intenser verteld kunnen worden. Het voelt alsof er iedere keer wel een poging wordt gedaan maar uiteindelijk is het een ‘net niet’ gevoel dat ik eraan overhoud. Het begin met Clara bijvoorbeeld, Barrett begint hier al met een hele gave insteek maar doet hier vervolgens veel te weinig mee! Het helpen van patiënt June is ook een voorbeeld van, hoewel ietwat voorspelbaar, een prachtig idee voor een boek. Was Barrett hier nu maar dieper op in gegaan…
Het verhaal doet voor mij chaotisch aan. Vele personages komen voorbij en dat was voor mij juist ook één van de dingen waar ik tegenaan liep. Zoveel personages, zoveel namen, zoveel verhaallijnen. Zoveel van alles wat leidt tot eigenlijk niets. Alle verhaallijnen blijven aan de oppervlakte. Enkel de verhaallijn van June heeft enige diepte maar ook dit verhaal komt niet volledig tot zijn recht.
Van begin af aan is duidelijk dat Ross geen lot uit de loterij is. Ik begrijp de hoop van Zoë wel maar wat mij betreft mocht deze verhaallijn eerder afgerond worden, samen doorgaan of niet. Het sleept zich nu voort in een wel of niet voor elkaar kiezen.
Over de verhaallijn van Sam ga ik kort blijven omdat ik niet teveel wil verklappen. Mocht er nog een vervolg komen dan snap ik de keuze van Barrett om dit personage neer te zetten zoals ze heeft gedaan, maar als dit niet het geval is dan vind ik het wederom een gemiste kans.
Dan zijn er nog de broer en de beste vriendin van Zoë. Zij blijven chaotisch en oppervlakkig. De potentie is er en waren deze personages verder uitgediept dan hadden zij veel warmte in het verhaal kunnen brengen. Vriendin Lexie lijkt niet te weten wat ze wil en fladdert van keuze naar keuze. Broer Tom maakt zich niet zo druk en laat alles over zich heen komen. In geen enkel personage zit echt pit voor mijn gevoel terwijl het boek meer sterke personages had kunnen gebruiken.
Eigenlijk kan de samenvatting van mijn recensie heel kort zijn, het is het allemaal net niet. Voor mij heeft Barrett de plank mis geslagen. De ingrediënten voor een mooi verhaal zijn zeker aanwezig maar door de keuzes die Barrett heeft gemaakt komt deze niet goed uit de verf. Daarom krijgt dit boek van mij 2 sterren. | 0neg
|
Misschien omdat het boek maar een bepaald (beperkt) aantal pagina's mocht tellen, is het hier en daar behoorlijk onduidelijk. Soms weet je niet naar wie een 'hij' verwijst. Bijvoorbeeld: Arthur (hoofdpersonage) en Loet (schrijver met fans) zitten naast elkaar in een café. "Loets aanhang, om hen heen, in een kring, op ruime afstand. Ze zwommen allen in hun veel te ruime kleding die van dichtbij vlekkerig en tot op de draad versleten bleek. Eén, en dat had Arthur nog niet eerder opgemerkt, hief zo nu en dan, zonder directe aanleiding zijn rechterhand. Je zou denken dat hij een groet wilde brengen, maar in plaats daarvan liet hij zijn hand als een molentje snel draaien, vanuit de pols." Tot zover is alles duidelijk, maar dan: "Op de rug van de lange lag de dode vogel. Na het afbreken van zijn studie was hij opgeklommen bij de posterijen. Hij werd betrapt bij het openen van brieven, een drang die hij niet wist te beteugelen. Hij trok de hoed op zijn hoofd.
Loet zag het allemaal, maar het liet hem koud."
Ik begrijp hier werkelijk helemaal niets van. Zijn er zinnen geschrapt om het verhaal tot de 94 pagina's terug te brengen? En hoeveel dan? Of is het opzet van Siebelink om de lezer op de proef te stellen?
Zo heeft het boek meerdere passages waarvan de bedoeling mij ontgaat en ik de draad kwijt raak. Eigenlijk gewoon een stomvervelend boek. | 0neg
|
De jubelende aanprijzing op de cover van dit boek klonk goed: “Een vleugje Dan Brown… Eén van de intelligentste en meespelendstre literaire gebeurtenissen van het jaar!” Ik begon dan ook vol goede zin aan dit boek, maar werd al snel teleurgesteld. Het verhaaltje over een medewerker bij een lokaal krantje, die een necrologie van een gestorven wetenschapper moet schrijven, was nogal gewoontjes en weinig boeiend. Maar waar ik helemaal afhaakte, was toen ik zag dat dit verhaaltje werd afgewisseld met technische omschrijvingen van onderdelen uit de collectie van de geograaf, waarnaar de titel van het boek verwijst. Tja, wat moet je daar dan weer mee?!?
Ik heb het boek dus niet uit gelezen. Mijn advies: begin er ook maar niet aan… | 0neg
|
Hoofdpersoon vaart met een zeilbootje op het Lago Maggiore en leert een man kennen die -ongelukkig- samenwoont met zijn vrouw en schoonzus. Samen varen ze wat heen en weer, drinken en eten wat, doen een paar vrouwen op en dat is het wel. Aan het eind komt de echtgenote om het leven. Was het zelfmoord of toch ...? Prettig voortkabbelend en verteld verhaal, maar waar gaat het eigenlijk over? Ik ben er nog niet achter. | 0neg
|
Dit boek mocht ik lezen via de Bol.com leesclub. Bij het zien van de cover dacht ik meteen , Wauw, wat kleurrijk. De titel spreekt voor zich.
Het gaat over de familie Wang. Ook heeft het boek een mooie flaptekst en is het veelbelovend.
Toch heeft het niet helemaal aan mijn verwachtingen voldaan. Jade Chang heeft met dit boek haar debuut. Een roman over een Chinees gezin die in een oude Mercedes door Amerika reist. De succesvolle Charles heeft een cosmeticabedrijf dat zorgt dat de familie in rijkdom kan leven. Totaal onverwacht raakt Charles alles kwijt. Hij besluit met zijn tweede vrouw Barbra, zijn zoon Charles en dochter Grace naar zijn oudste dochter Saina te gaan. Onderweg gebeurt er van alles. Al kilometer vretend krijg je een goed beeld van alle gezinsleden die allemaal totaal verschillend zijn.
De schrijfstijl vind ik niet prettig. Heel veel lange volzinnen die ik af en toe moest herlezen. Ook irriteer ik me aan de Chinese dialogen. Deze worden niet vertaald en heeft voor mij geen meerwaarde.
Ook moest ik af en toe doorzetten om het boek verder te lezen. Ik mis het plot en ook de humor.
Het wordt per hoofdstuk door 1 van de personages verteld. Wat ik wel origineel vind is dat boven elk hoofdstuk een plaats of streek staat zodat je de reis helemaal kunt volgen.
Al met al een beetje teleurstellend. Ik geef het boek 2 sterren | 0neg
|
Ann Ceurvels is bij onze zuiderburen vooral bekend als actrice in televisieseries. Nu debuteert ze met het boek Weer. Op de omslag van het boek staat dat het een literaire thriller is, maar deze marketingtruc heeft bij dit boek de plank volledig misgeslagen.
In Weer volgen we het leven van Fabiënne. Ze heeft een baan als weervrouw bij een nationale Belgische tv-zender en onderhoudt een seksrelatie met haar ex-collega Kurt. Als hij haar inruilt voor een jongere Facebook-bimbo, stuurt ze een smsje met: Go Fuck Yourself. Dit bericht komt echter niet bij Kurt aan, maar bij haar baas. Die stuurt haar onmiddellijk de laan uit. Ondertussen is Kurts vrouw achter het verraad van haar man gekomen en wil ze hem vermoorden. Daarbij wil ze Fabiënne in het complot betrekken. Als klap op de vuurpijl krijgt Fabiënne een auto-ongeluk. Tussen alle dramas door solliciteert ze naar een baan bij de Nederlandse televisie.
Ann Ceurvels zet Fabiënne neer als een onsympathieke, gefrustreerde weervrouw. Af en toe zit er een grappige zin tussen, maar door de korte zinnen en kleine brokken alineas, blijft het verhaal maar hakkelen en loopt het niet soepel. Met ruw taalgebruik en net iets te veel uitroeptekens neemt Ann Ceurvels je mee in Fabiënnes gedachten. Omdat Fabiënne een Franstalige vriendin heeft, zitten er veel Franse zinnen tussen. Helaas zijn we in Nederland niet tweetalig opgevoed en leidt dit af en toe tot vraagtekens. Ook de vele verwijzingen naar liedjes waaraan Fabiënne refereert, doen de tekst weinig goeds.
In een interview vertelt Ann Ceurvels dat ze zelf geen thrillers leest. Dit is te merken. Weer mist de klassieke elementen van een goede thriller en hangt te veel van losse elementen aan elkaar. Het verhaal over een ontspoorde weervrouw is matig. Weer is geen geslaagd thrillerdebuut, wie weet een volgende keer. | 0neg
|
ach, een klein tussendoortje. niet goed, niet slecht. eigenlijk de helft van 2 en 3 duimpjes, dan maar een 2. | 0neg
|
Deze recensie verscheen eerder op mijn blog The Confession of a Book Nerd
Voor wie mijn artikel over mijn uitstapje naar Amsterdam een week of twee geleden heeft gelezen, weet nu al dat ik de schrijfster van dit boek heb ontmoet. Ik mocht het manuscript van Altijd anders namelijk al lezen voor de publicatie omdat de Hebban Club van de 10 haar zou mogen ontmoeten in de kantoren van Overamstel Uitgevers (Moon). Yey!
Om die reden heb ik ook heel erg getwijfeld of ik deze recensie zou plaatsten. Toen we het boek bespraken kon ik al niet anders dan eerlijk zijn, ook al vond ik het erg balen want Ingrid is echt een lieve vrouw die heel veel liefde uitstraalt voor haar boeken. Ik was inderdaad toch eerlijk over het feit dat het boek me helemaal niet heeft kunnen meesleuren, terwijl het wel het potentieel had om het te doen. Ik heb het dus echt aan de schrijfster gezegd toen ze vroeg als iemand commentaar had, want zo ben ik nu eenmaal een eerlijke blogger en persoon.
Als ik zeg dat het boek heel veel potentieel heeft, dan meen ik het ook echt. Dit boek kon echt Nederlandse Simon vs. zijn die zelfs nog een tikkeltje verder ging en het statement van #strijdvoordiversiteit definitief kon maken. Helaas vind ik dat er iets is misgegaan. Altijd anders is namelijk niet echt een stand-alone, maar het derde deel in een serie. Het boek kon heel makkelijk alleen gelezen worden, mits er een aantal dingen werden veranderd. En ik vind het ontzettend erg dat niemand die kleine dingen heeft opgemerkt toen het boek werd nagelezen en gecorrigeerd.
Echt, ik vind het zo ontzettend jammer, want Ingrid schrijft echt uit haar hart. Het boek heeft zoveel leuke kantjes zoals de ontdekking van nieuwe muziek door Joops liefde voor muziek. Ook is het boek heel actueel getint en vind ik dat ik door de vernoemingen en confrontaties met Parijs een heel echt beeld kreeg van dit hedendaags boek. Kortom, dit boek zit vol kleine fantastische dingen die de leeservaring des te leuker en gezelliger maakten.
Maar dan had je ook de dingen die ik als lezer absoluut verwarrend vond. Ik denk dat die verwarring deels vloeit uit het feit dat dit boek het derde deel is en het verhaal door is geschreven als het derde deel. Een voorbeeld: je begint in Eclips van Stephenie Meyer te lezen zonder dat je weet dat er nog twee voorgaande delen zijn. Komen er dan ook geen vragen van: “Hoezo Edward is een vampier?” of “Huh, waarom wil Victoria Bella doden?” en zo kan ik wel nog even doorgaan. Ik was helemaal de weg kwijt toen ik aan het boek begon en er plotwendingen kwamen waar ik niets van begreep.
Vanaf hier kun je spoilers tegenkomen!
Als eerste miste ik een korte uitleg over Joops verleden en die van haar ouders. Als lezer wordt je meteen geconfronteerd met het feit dat Joop twee moeders en twee vaders heeft. Plus, ze wonen dan nog eens allemaal in hetzelfde huis en één moeder en één vader zijn haar biologische ouders. Huh? Hoe is Joop onstaan? Ik verwachte een klein zinnetje die zou uitleggen waarom alles zo was, maar die kwam niet. Als lezer nam ik dus gewoon aan dat ze gescheiden waren en allebei een nieuw lief hadden gevonden die toevallig van allebei van hetzelfde geslacht was en in hetzelfde huis woonden. Iets wat ik totaal niet logisch vond, maar goed.
Het tweede punt is misschien mijn eigen schuld, maar ik heb alle hints totaal gemist. Joop is dus lesbisch. Toen ze plots iets ging toen met een meisje, had ik geen idee waar het vandaan kwam. Echt geen idee. Ik verklaarde Joop echt een beetje gek toen ik die ene scène las, want als lezer had ik niets gemerkt van haar gevoelens voor meisjes. Ik dacht eerlijk gezegd dat ze op haar beste vriend viel. Ehhm, ja. Groot verschil. Maar ook hier weer denk ik dat het kwam omdat iedereen die het boek heeft nagelezen en helpen schrijven, waarschijnlijk ook de voorgaande delen heeft gelezen. Blijkbaar zou in deel twee, En ik dan?, Joops geaardheid duidelijk worden omdat ze op haar zusje viel. (Toen wist ze wel nog niet dat het haar zusje was enz.)
Ik snap wel dat je niet telkens je geaardheid moet uitleggen en dat het vanzelfsprekend moet zijn voor iedereen. Maar ik miste de hints van het hoofdpersonage. Ik miste de échte dingen. De eerste honderd pagina’s had ik echt geen idee dat het boek over zoiets ging. Het ging daar gewoon niet goed. Als lezer zou ik niet het gevoel moeten hebben dat het allemaal niet klopte.
Oké, er zijn nog wel een paar puntjes, maar ik denk dat ik mijn mening wel heb verduidelijkt.
Vanaf hier kun je weer veilig lezen!
Ik was dus eigenlijk een beetje een proeflezer toen ik het boek kreeg, alleen heb ik veel te laat mijn mening mogen delen. Ik vind het jammer dat Moon de beslissing heeft genomen om het uit te geven als stand-alone, terwijl ik vind het het boek niet klaar was om dat aan te gaan. Kortom, ik baal verschrikkelijk dat ik deze recensie heb moeten schrijven omdat ik echt wel zie hoe het boek had kunnen zijn als een echte stand-alone. Maar ik ben nooit een leugenaar geweest en geef altijd rechtuit mijn mening. Dus bij dit boek ook.
Een grote dank aan uitgeverij Moon voor het recensie-exemplaar. | 0neg
|
Ik heb dit boek een jaar geleden gekocht en toen het genomineerd werd, heb ik het van de boekenplank afgehaald, omdat ik destijds - zijn boek Web van Senora - wel aardig vond en ben het gaan lezen. Ik was onplezierig verrast. Waarom dit boek ook in de nominatie lijst terecht is gekomen, is mij geheel een raadsel. De plotwendingen zijn zodanig dat je jezelf in een boksring waant.
In de eerste vijf pagina's van het boek heeft de hoofdfiguur ruzie met zijn vader, krijgt een vliegtuisongeluk en ontwaakt hij waarbij zijn huidskleur is veranderd (van donker naar blank) en ziet een meisje. En dan ben je pas op pagina zes.
Er is nergens een verdieping. Nergens een "waarom" of een rustpauze. Het is een achtbaan waar niets wordt uitgelegd en waar tegelijkertijd enorme plotgaten ontstaan. Voorbeeld: de huidskleur. Dit heeft in de Verenigde Staten een enorme invloed van wie je bent (deze identiteiscrisis komt niet terug) en hoe anderen naar je kijken. Nergens een interne worsteling, alleen maar actie, actie, actie, waarbij de schrijver denkt dat plotwendingen een verhaal zijn.
Als dan ook nog in het midden de toon van het verhaal helemaal veranderd en we plotseling in Terminator 4 zitten; is het geheel niet meer te volgen. Waar is het meisje? Waarom de verandering van de huiskleur? Al deze vragen doen er niet toe.
Als je dan vervolgens op de laatste pagina weer een plotwending en uppercut krijgt, kom je eigenlijk tot een wrange conclusie: het hele verhaal is gebouwd op drijfzand, waardoor de plotgaten in drie zinnen worden weggespoeld.
Een worsteling is nog zacht uitgedrukt. Het is meer een gevecht, waarbij je als lezer de slachtoffer bent.
Richard Akkerman | 0neg
|
Harry Hole down under
Jo Nesbø laat Harry deze reis naar Sydney verhuizen om de plaatselijke recherche bij te staan in de oplossing van de moord op de 23-jarige Noorse actrice Inger Holter. Hij wordt op het vliegveld ontvangen door de Aboriginal Andrew Kessington die hem verder begeleidt en introduceert.
Er ontstaat snel een soort van vriendschap waardoor beide mannen elkaar de nodige privé geheimen toe vertrouwen. Al snel blijkt de vermoorde Inger in de plaatselijke bar The Albury gewerkt te hebben. Haar oud collega Birgitta ontvangt Harry zo hartelijk dat tussen de twee een warme relatie ontstaat. Al zoekende probeert Hole achter informatie te komen die de plaatselijke politie moet helpen de moord op zijn landgenote op te lossen.
Nesbø stelt in De vleermuisman de cultuur en geschiedenis van Australië iets boven de spanning van het verhaal. Gecombineerd met de zwakte van Harry Hole die daardoor teveel en te vaak goed laveloos in minder riante situaties terecht komt, is het een verhaal dat een beetje voortkabbelt. Hiermee is De vleermuisman zeker niet Nesbø’s sterkste product geworden. Jammer omdat zijn fans zo goed weten dat hij veel beter kan. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.