text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Hoe zou het zijn als overledenen weer terugkeren uit de dood? Als ze er opeens weer staan, alsof er niks is gebeurd. Als ze gezond en wel, op hun oorspronkelijke leeftijd, plots weer in het leven verschijnen. Hoe zou jij reageren? Na de schok zal ongetwijfeld een verklaring voor het onverklaarbare worden gezocht, waarna vervolgens blijdschap, liefde en dankbaarheid volgen. De verloren jaren zullen worden ingehaald. Toch?
De Amerikaanse dichter Jason Mott verloor in 2010 zijn moeder. Ook zijn vader leeft niet meer. Een aantal weken na de sterfdag van zijn moeder, droomde hij over haar. Thuiskomend van zijn werk, zat zijn moeder aan de keukentafel op hem te wachten. Het enige wat ze in de droom deden, was praten over wat er in zijn leven was gebeurd na haar dood. Mott vond de droom beangstigend en vroeg zich af wat er zou gebeuren als het gedroomde werkelijkheid zou worden. Als zijn dode moeder en meer overledenen - in het leven zouden terugkeren. Wat dan? Uit die gedachte is het idee ontstaan voor De Teruggekeerden, zijn debuut in het thrillergenre.
Vol ongeloof is Harold Hargrave als hij op een dag de voordeur opent en daar een jongentje naast een donkere vreemdeling in pak ziet staan. De man in het strak gesneden pak is hem onbekend, maar het jongentje kent hij maar al te goed: het is zijn overleden zoon Jacob, die een halve eeuw geleden verdronk in een rivier. Als de vreemde man, lid van het Internationaal Bureau voor de Teruggekeerden, Harold tot rust heeft weten te manen, legt hij het hen uit. Want ook moeder Lucille is versuft en verbaasd over deze merkwaardige verschijning. Het blijkt dat er overal ter wereld mensen zijn teruggekeerd uit de dood. Zomaar ineens zijn ze er weer. Waar ze vandaan komen, wat ze zijn en hoe dit mogelijk is, weet de man van het Bureau ook niet, maar feit is dat het een wonder mag heten. In eerste instantie wil Harold niks weten van de opmerkelijke terugkeer van zijn zoon. Het kan niet mijn echte zoon zijn, die heb ik namelijk een halve eeuw geleden dood uit de rivier gevist. Toch nemen Harold en Lucille Jacob weer in huis en beschermen de jongen met al hun liefde.
Elders in de wereld duiken er steeds meer Teruggekeerden op. De nooit overleden bevolking De Ware Levenden weten niet wat ze ermee aan moeten; de Teruggekeerden nemen immers hun leefgebieden in. Er worden kampen opgezet waarin de Teruggekeerden worden opgesloten. En langzaamaan groeit de haat jegens de mysterieuze verschijningen. Er ontstaat een grimmige sfeer en in de chaos gebeuren er een aantal mensonterende dingen. Met dramatische gevolgen..
De Teruggekeerden krijgt het predicaat thriller, maar dat is het zeker niet. Daarvoor is het verhaaltempo te traag, de wendingen te voorspelbaar en de spanning te weinig aanwezig. Het is een verhaal dat je enkele dagen kunt laten liggen, om er later weer gemakkelijk in te kunnen beginnen. Er gebeurt te weinig om je aan het verhaal vast te kunnen klampen. De behoefte om te weten hoe het afloopt, is de enige reden dat je door blijft lezen. Ook mag gezegd worden dat Mott een mooie, poëtische schrijfstijl heeft, welke prettig wegleest.
De betekenis die je tussen de regels door kunt vaststellen, is prachtig. De angst voor het onbekende, vergeving en verzoening voor overleden dierbaren, en een mogelijkheid om gemiste kansen te vervullen, hebben een ontroerende impact en bieden genoeg stof om over na te denken. Voortdurend zal de lezer voor zichzelf een spiegel houden en zich afvragen wat hij/zij in een soortgelijke situatie zal doen. Dat is ook de vraag die Jason Mott met dit boek heeft willen beantwoorden: zou jij de kans grijpen om te herinneren wat liefde is als een overleden dierbare terug zou keren uit de dood? Of zijn de herinneringen over die dierbare(n) genoeg om te begrijpen wat liefde is?
Het moraal van het verhaal is geweldig, de achterliggende gedachtes zijn aangrijpend en de stijl van schrijven is beeldend, maar verder brengt De Teruggekeerden onvoldoende om me echt te boeien. De betekenis is mooier dan het verhaal.. | 0neg
|
Helaas heeft Linda Jansma mij dit keer niet weten te bekoren met haar nieuwste boek.
Ik vond de verhaallijnen en de personages oppervlakkig. Het verhaal probeert spanning op te bouwen maar het komt niet echt van de grond.
Judaskus heeft teveel toevalligheden om het boek met spanning te lezen.
Al haar voorgaande boeken heb ik met veel plezier mogen lezen en ik was enthousiast dat zij met een nieuw boek kwam. Helaas heeft Linda het dit keer niet weten waar te maken voor mij. | 0neg
|
Een kleine club welgestelden maakt gebruik van een middel tegen veroudering en gaat daarbij over lijken. De ontdekker van het medicijn schuwt geen enkel middel om zijn uitvinding aan de man te brengen. Een soepel lopend verhaal met een labiele hoofdpersoon en een actueel thema. De titel vraagt om een spannend verhaal met een dito ontknoping. Helaas komt dat niet helemaal uit de verf. | 0neg
|
Niels Hulzeboom werkt als manager bij Hotel Masthof. Omdat hij een nieuwe assistente nodig heeft, is Jitka Reehorst bij hem aanwezig voor een sollicitatiegesprek. Tijdens dit gesprek dwalen Niels' gedachten nogal eens af want hij is overrompeld door Jitka's schoonheid. Niet veel later wordt Jitka aangenomen en Niels raakt steeds meer in de ban van haar. Hoewel Niels gelukkig getrouwd is, wordt hij toch hopeloos verliefd op zijn assistente. En dat kan eigenlijk nooit goed aflopen.
Marit Masthof is de eigenaar van het hotel. Ze kent Niels al sinds haar jeugd en heeft zich ingeprent dat zij en Niels samen een goed stel vormen. Ze zet daarom ook alles in het werk om Niels aan zich te binden. Daarnaast heeft ze financiële zorgen. Want het hotel en het bijbehorende vakantiepark lijden verlies. Maar ze bedenkt een constructie waardoor het hotel er weer bovenop kan komen. Daarnaast denkt ze een pressiemiddel te hebben om Niels voor zich te winnen.
René Appel wordt, zo valt op de achterkaft te lezen, de Godfather van de Nederlandse thriller genoemd. Na het lezen van Weerzin vraag je je af waarom Appel deze 'titel' gekregen heeft. Want het boek heeft helemaal niets weg van een thriller. Het wordt namelijk nergens spannend. Zelfs de in veel andere thrillers aanwezige onderhuidse spanning laat het in Appels boek afweten. Het boek excelleert in intriges waardoor het neigt naar een driestuiverroman die bol staat van romantiek.
Omdat het boek nergens ingewikkeld wordt en eveneens geen diepgang heeft, leest het wel erg vlot weg. Op sommige momenten is het verhaal redelijk voorspelbaar en zelfs wat ongeloofwaardig. Met een beetje fantasie kan het plot van het boek verrassend worden genoemd. Een nadeel van dat plot is dat het een open einde heeft. De lezer krijgt daardoor het gevoel dat het verhaal niet af is. Dat er nog een vervolg op kan, of misschien wel moet, komen.
Het verhaal dat Appel in Weerzin probeert te vertellen is aardig. Het onderwerp leent zich er in principe voor om er een goed en spannend verhaal van te maken. Dat is René Appel echter niet gelukt en lijkt de Godfather op de rand van zijn voetstuk te staan. | 0neg
|
Deze maand lees ik alle boeken van de Geestenjager, tenminste diegene die Nederlands zijn. De eerste twee boeken vond ik lekker weglezen. Ze waren spannend en gingen over heksen, boemannen en andere gevaarlijke wezens.
Dit boek vond ik aanzienlijk minder spannend. Hoewel er weer een heks en weer een boeman in voorkwam, ging het vooral over het verleden van de Geestenjager. Het vertrouwen tussen Tom en de Geestenjager is weg en daardoor loopt niets zoals het moet lopen.
Ik vond dit tot nu toe het minste boek uit de serie, maar ga wel verder lezen. Ik moet gewoon weten hoe het met mijn Geestenjager en Tom afloopt... | 0neg
|
Het verhaal gaat over Nora en haar gezin nadat haar man Maurice gestorven is in het Ierland van de jaren 60 van de vorige eeuw.
Het karakter van Nora groeit maar langzaam en het verhaal kabbelt voort. Er komt geen diepgang in en ook de hoofdpersonen komen niet echt goed uit de verf. Het boek lijkt wel een opsomming van allerlei gebeurtenissen.
De beslissingen die Nora neemt zijn niet echt onderbouwd en ook haar emoties en gedachten groeien niet of worden niet uitgelicht.
Zelf kreeg ik dan ook geen binding met Nora of met het verhaal. Ook de strijd in Ierland tussen de katholieken en protestanten in die tijd krijgt minimaal aandacht. Daar had ik zeker meer van verwacht.
Er had veel meer in dit boek had kunnen zitten gezien het tijdsbeeld en de thematiek van dit boek maar helaas heb ik het niet gevonden.
Het boek leest makkelijk en voor wie geen hooggespannen verwachtingen heeft zal het zeker een mooi boek zijn. | 0neg
|
De eerste hoofdstukken die ik las waren bijna niet door te komen. Ik heb het boek eigenlijk dan ook weg gelegd om hem nooit meer op te pakken. Toen het boek ook als luisterboek beschikbaar werd op Storytel heb ik die maar aangeklikt. Daardoor werd het al iets beter. Nog steeds was ik niet overdondert, maar ik bleef wel luisteren. De hoofdpersoon Morgan Sheppard is zeer onsympathiek. Hierdoor werd het moeilijk om je in te leven in de situatie waar hij zich in bevond, het verhaal draait immers om hem. Hiernaast was het voor mij op de helft van het boek al duidelijk wie het gedaan had en hoe dat gegaan was. Helaas klopten mijn vermoedens en was er niets spannends meer aan. Het slotstuk van het boek is daarnaast erg langdradig en had veel korter gekund. Het boek was een leuk concept, de uitvoering is gewoon niet goed gedaan. Een gemiste kans. | 0neg
|
Dit boek is nauwelijks spannend. De situaties waarin de hoofdpersoon zich bevindt zijn onsamenhangend en ongeloofwaardig. Het einde van het boek is helemaal het toppunt van chaos en ongeloofwaardigheid. Ik heb het boek wel uitgelezen maar zou het niemand aanraden. | 0neg
|
Als je Ik haat het internet in je handen krijgt vallen vooral de quotes op van grote en bekende namen (zowel auteurs als kranten) die lovend zijn over het boek. Zo is het volgens Die Welt ‘Dé roman van deze tijd’ en noemt Abdelkader Benali het ‘een hyperintelligente literaire rant tegen social media en alles waar het voor staat. Revelatie!’ The New York Times noemt het boek ‘een beetje Houellebecq en een beetje Piketty’. Bijzonder lovend dus. Op de achterflap wordt Ik haat het internet omschreven als een ‘gewaagde anti-roman tegen de mensheid, geld en het vuil van Instagram’. De uitgever legt de lat hiermee hoog. Dat het geen ‘gewoon boek’ is, is hiermee in ieder geval onderstreept.
Jarett Kobek gebruikt in zijn boek veel momenten om aan te geven dat dit geen ‘normaal’ of ‘goed boek’ is. Hier gebruikt hij de normen en waarden voor die volgens hem door de CIA zijn geïnitieerd, kort gezegd omdat ‘de Amerikaanse literatuur perfecte propaganda was en zou helpen in de strijd tegen de Russen’. Hij geeft aan dat dit een boek is waarin de hoofdpersoon (Jack Kirby) niet voorkomt, wat volgens Kobek uitermate bijzonder is, en daarom nooit een ‘goed boek’ kan zijn. Het verhaal, dat feitelijk geen verhaal is (ook door Kobek meermaals benadrukt) gaat over een flink aantal personages. Meest frequent aanwezig is Adeline. Zij geeft een toespraak die wordt gefilmd en op Youtube belandt, waarin ze Beyoncé en Rihanna in een negatief daglicht zet. De video gaat viral, met alle nadelige gevolgen van dien. Verder passeren een veelheid aan personages de revue. Over al deze mensen wordt zeer gedetailleerde en uitgebreide, maar vooral nutteloze informatie verteld.
De auteur neemt de hedendaagse maatschappij op de hak. Hierin spaart hij vooral het internet, de verschillende social media en grote corporaties niet. Ook Ayn Rand (auteur van De eeuwige bron en De kracht van Atlantis) krijgt er veelvuldig van langs als de basis van al het kapitalistische kwaad.
De kern van dit boek is echter dat het onleesbaar is. Er zit geen verhaal in en het boek bevat een meer dan overdreven gebruik van personages. Door al deze personages te omhullen met nutteloze feiten wordt het geheel totaal oninteressant om te lezen, je hoopt vooral dat het snel afgelopen is. Het boek is ook een beschrijving van de maatschappij (vooral alles gerelateerd aan het internet) sinds ongeveer de oprichting van het internet. Dit alles wordt in de verleden tijd beschreven (zodanig dat het lijkt alsof het gaat over een tijd gaat die ver achter ons ligt) en veel (voor de meerderheid van de lezers alom bekende) termen zoals: tweeten, automobielen, Lady Gaga, etc. worden uitgelegd vanuit de (sarcastische) optiek van de auteur. Dit gebeurt met een taalgebruik dat ook peuters in de gelegenheid stelt te lezen welke ontwikkelingen er allemaal hebben plaatsgevonden sinds de eeuwwisseling.
Ik haat het internet is een bijzonder boek. Het is zeker feministisch en antikapitalistisch, zoals op de achterflap wordt omschreven. Bijzonder is het echter vooral omdat het een uitermate vervelend boek is.
Op het internet zijn de recensies en reviews over dit boek lovend. Mensen vinden het geweldig om te lezen dat iemand eindelijk beschrijft dat Facebook, Twitter en Instagram puur kapitalistische geldbeluste bedrijven zijn. Het zijn bedrijven die beweren te staan voor de vrijheid van meningsuiting, maar ondertussen dik verdienen aan de content die iedereen deelt met de wereld. Dat veel mensen hier zo lovend over zijn, zou kunnen betekenen dat nog steeds een groot deel van de mensen denkt dat vrouwen voor hun plezier of een ander niet aan geld of winstbejag gerelateerde reden hun foto’s delen van henzelf in bikini op vakantielocaties. Foto’s van schaars geklede dames waar geheel toevallig een of twee merken van gezonde sappen, ondergoed of ander marketinggevoelig materiaal zeer prominent in beeld zijn. Dat een veelheid van mensen daarnaar kijkt zonder te beseffen dat deze modellen zeer goedverdienende zzp’ers zijn, waarvoor geld de belangrijkste motivator is, onderschrijft wellicht eerder de noodzaak van dit boek met deze thematiek, dan dat het een veelbelovend beeld schetst van onze toekomst. Helaas zal het dan weer niet dit publiek zijn dat dit boek zal lezen om de ‘hyperintelligente literaire rant’ die het is. En mochten ze het lezen, zullen ze waarschijnlijk na een paar hoofdstukken afhaken door de onleesbaarheid. | 0neg
|
Ik heb Kennedy's Brein al bijna een week geleden uitgelezen, maar het kwam er maar niet van om het hier te beschrijven. Als fan van Henning Mankell's boeken, nam ik ook dit boek direct mee toen het een goedkoop actieboek was. Omdat het boek waar ik eerst in bezig was me nog niet kon boeien, besloot ik eerst hierin te beginnen.
De archeologe Louise Cantor keert terug van haar werk in Griekenland om op bezoek te gaan bij haar zoon. Ze treft hem echt vermoord aan. De politie zegt dat het zelfmoord is. Maar zij gelooft dat niet en wil zich er niet bij neerleggen. Louise besluit het pad te lopen dat haar zoon eerder gelopen heeft om te ontdekken waarom hij zelfmoord zou plegen of waarom iemand hem zou willen vermoorden.
Sommige mensen vonden dit een heel saai boek van Mankell, maar daar ben ik het niet echt mee eens. Het verhaal komt inderdaad een beetje langzaam op gang, en hier en daar laat de geloofwaardigheid te wensen over (hoe vaak vlieg je de wereld nu echt op en neer?). Maar verder is het gewoon typisch een boek van hem. Toen het verhaal eenmaal op gang gekomen was vond ik het ook spannend en interessant. Het was een complottheorie die ik nog niet kende, en ik heb een jaar les gehad van iemand die geloofde dat practisch alles een complot was. Hier komt wel weer de fascinatie naar boven die Mankell heeft voor Afrika, aangezien een groot deel van het verhaal zich afspeelt in, ik dacht, Mozambique. | 0neg
|
Wilhelmus en Albertine Voorbosscher wonen in Huile, spreek uit als Wiel, een plaatsje in Groningen dat wat last heeft van de vooruitgang. Deze dringt maar matig door, en wat doordringt, is niet altijd het beste ervan. Windturbines die het landschap verpesten bijvoorbeeld, of aardbevingen door de gasboringen. En dan is er nog de hoge werkloosheid, die mogelijk verklaart waarom zoveel mensen in de streek van Huile zichzelf in hun waterput verdrinken.
Ocktje is het nichtje van Wilhelmus, die zij oom Wee noemt. Zij wist dankzij haar vader aan de huishoudschool te ontsnappen en ging film studeren. Haar examenopdracht luidt: maak een film over je geboortedorp, half docu, half fictie. Ze besluit haar oom als onderwerp te nemen. Wee en zijn Albertine baten een kruidenierszaak uit maar Wee droomt ervan om drogist te worden. In afwachting lucht hij zijn grieven in brieven die hij schrijft naar BN’ers, politici, het koningspaar, en zelfs naar ene Jan Mulder die, sympathiek als hij is, ook antwoordt. Wee is ook de man die de verdrinkingsslachtoffers uit hun put hijst.
De komst van een moslimfamilie in het dorp zorgt voor beroering. Wee is weg van Tanya, de dochter des huizes, en dat zet niet alleen zijn huwelijk op de helling, maar ook zijn reputatie en geloof krijgen er een knauw door. Ocktje legt alles vast voor haar film, met als climax het finale drama dat zich op de kermis afspeelt.
Jan Mulder (1945) voorstellen is waarschijnlijk niet nodig. Ex-voetballer, columnist, voetbalcommentator, en zowel op de Nederlandse als Vlaamse televisie heel aanwezig als eenmansverpersoonlijking van moppermuppets Statler en Waldorf. Af en toe schrijft hij ook wel eens fictie. Met het verhaal voor Liefde & aardbevingen zat hij al een tijdje in zijn hoofd. Onder impuls van Kees van Kooten is hij het ook daadwerkelijk gaan opschrijven.
Mulder is meesterlijk in het herkennen van ongewone taalelementen. Een schrijffout in een zin die deze meteen heel grappig maakt, bijvoorbeeld, moet je toch maar gezien hebben. Of het nut van een tussen-n:
Hij weet ook snel een situatie te kaderen met een semi-poëtische beschrijving:
Mulder associeert als geen ander en springt vlot van het ene onderwerp op het andere, zonder adempauze. Misschien komt hij uiteindelijk weer uit waar hij begonnen was, misschien ook niet. Oom Wee is onderwerp en lijdend voorwerp tegelijk in dit boek. Ondertussen schiet Ocktje beelden. Elke paragraaf is een ander beeld, min of meer in chronologische volgorde geschoten wel, maar niet noodzakelijk in direct verband met elkaar. De filmbeelden moeten achteraf nog worden verknipt, de slechte beelden weggegooid, de goede tot een behapbaar geheel samengekleefd. Dit boek is de filmfase. Chaotisch, goede en slechte scènes door elkaar, een mix van zin en onzin die slechts in het hoofd van de filmmaker logica bevat.
Mulder leeft zich uit door in de huid van oom Wee te kruipen en veel, heel veel, te mopperen over de gang van zaken. Oom Wee spuwt zijn gal in brieven, krijgt zelf gal van de dominee over zich heen, mengt in zijn betogen gebeurtenissen uit heden en verleden, fulmineert over Bach en het geloof, en ondertussen nemen de frequentie en sterkte van de aardbevingen toe, zowel in de streek rond Huile als in het hoofd van oom Wee. Alles samen krijg je een lastig te volgen boek. De soms leuke (taal)vondsten en Mulders aangename schrijfstijl ten spijt, blijft toch vooral hangen dat dit boek een wirwar is. Een neerslag van de film ná eindmontage had minder pijn gedaan aan de hersenen. | 0neg
|
Bit klein boekje van 175 bladzijden bevat vier afzonderlijke verhalen. In noem het een treinboekje. Dit is een boekje dat men op de trein gemakkelijk uitleest, desnoods in vier keren. Een man wil alle boeken die er ooit zijn verschenen en nieuwe exemplaren uitlezen. Een absurd idee maar slaagt in zijn opdracht, met rare gevolgen. Een garagehouder en wrakkenverzamelaar die uit liefde voor zijn vrouw het onnoemelijke doet, en nog twee verhalen. Van blz.. 94 tot 114 leest men een exacte herhaling van het eerdere beschrevene? Ik heb niet echt het gevoel gehad van wauw. Ondanks het mooie oeuvre van de schrijver is dit niets speciaals. | 0neg
|
Ik heb dit boek al een jaar of 10 in mijn bezit en probeer het al even zo lang te lezen. Het wil alleen niet echt lukken, want ik vind het een langdradig boek. De meeste boeken van John Grisham kan ik wel waarderen, maar deze vind ik ronduit slecht. ik kom tot ongeveer pagina 100 en leg het dan weer weg. | 0neg
|
Het eerste deel van een trilogie. Het debuut van Greet.
Een duistere cover, die een mysterieuze indruk geeft.
Het verhaal draait om een meisje met de naam Amina. Ze zit op een school met wezen.
Op jonge leeftijd wint zij een wedstrijd en wordt toegelaten op het presidentieel college.
Ze is heel slim. Ze heeft een geheim.
Hybrid leest niet heel gemakkelijk weg. Heel veel personages waardoor je de weg kwijt raakt in het verhaal. Ook de tijdslijn is soms niet helemaal helder. Dit speelt vooral in het eerste deel van het boek. Naarmate de personages duidelijker worden, gaat het verhaal meer leven. Amina sleept je mee in het verhaal en je wordt geraakt door haar eenzaamheid. Sommige gedeeltes waren zo mysterieus en onduidelijk wat er nu precies gebeurde dat de neiging ontstond om er maar snel overheen te lezen. Een ervaren fantasylezer zal er mogelijk minder moeite mee hebben.
De typisch Belgische uitdrukkingen zijn een genot om te lezen. Verzonnen woorden kwamen veelvuldig voor. (Portable, luchter). Even wennen, maar geven het futurische gevoel zeker goed weer. Je waant je in een heel vreemde omgeving. Vaag, duister en ook wel eng.
Naarmate het boek vordert neemt de spanning toe en uiteindelijk blijkt heel duidelijk dat dit het begin is van De Nieuwe Wereld en wordt de echte fantasy lezer nieuwsgierig gemaakt naar het tweede deel van deze trilogie. | 0neg
|
Het verhaal gaat over Micheala ze gaat samen met haar zoon Andreas naar Griekenland. Hier woonde Nicolas haar ex-vriend en tevens de vader van Andreas. Nicolas is overleden en ze durft nu de confrontatie aan met haar verleden. Andreas is zelf wel meerdere keren op bezoek geweest bij zijn vader, maar heeft dit nooit met zijn moeder kunnen delen omdat ze er niets over wilde horen.
Op deze reis blikt Micheala terug op de gebeurtenissen in haar leven, zoals haar jeugd, problemen met haar ouders en zus. Deze verhalen deelt ze voor het eerst met haar zoon en hierdoor komen ze dichter tot elkaar.
De cover past goed bij het boek, de koffer symboliseert de reis die ze letterlijk en figuurlijk maakt.
Het boek heeft een wat lastige zinsopbouw. Daarnaast is het verhalend verteld en vinden er geen duidelijke dialogen plaats. Er zijn ook geen leestekens, wanneer er gesproken wordt.
De personages zijn goed uitgewerkt, vooral Micheala. Maar toch blijft er iets geheimzinnings hangen rondom haar persoon. Ze is in haar leven op zoek geweest naar erkenning en liefde.
Dit boek was in het begin best lastig lezen, maar naarmate ik bleef doorlezen zat ik er meer in. | 0neg
|
Onder druk is, inderdaad, nergens echt verrassend. Dat was Onrust ook niet de voorspelbaarheid stond daar meer dan eens de spanning in de weg. Maar waarom was ik dan toch zo verrast door het thrillerdebuut van Verhoef en laat de opvolger me koud? Onrust droeg de kleine sensatie in zich van een (Nederlandse!) vrouw die ongegeneerd zulke keiharde actiescènes op papier zet. Nu die verrassing weg is, is ook een groot deel van de magie weg. Verhoef zegt in een verantwoording dat ze 18 maanden aan dit vervolg heeft gewerkt. Op haar research is niets aan te merken, maar ik zou willen dat ze voor een opvolger de actie gaat koppelen aan een verrassender plot en niet steeds kiest voor de bekende sjablonen. De twee sterren zijn wat dat betreft geen afstraffing, maar een aanmoediging om nu werkelijk met een 'een thriller van Amerikaans bestsellerniveau' te komen. Go, Esther, go! | 0neg
|
Ik ben met hoge verwachtingen aan dit boek begonnen. Op de achterflap wordt het omschreven als ‘een spannend verhaal over de vertroebelde relatie tussen een vader en een dochter die één ding gemeen hebben: hun passionele zoektocht naar vrijheid’. Hoewel het verhaal af en toe een zekere nieuwsgierigheid bij me opwekte, heb ik weinig spanning en zo goed als geen passie ontdekt. Het is me absoluut niet duidelijk welke richting de auteur met dit boek uit wou. Hoewel thema’s als milieu, wetenschap, familiebanden allemaal aan bod komen, wordt niets ten gronde uitgewerkt.
Het verhaal begint nochtans veelbelovend. Victor, een beroemd professor in de nanotechnologie, verlaat de KULeuven om zijn eigen bedrijf op te starten. Maar hoe succesvoller zijn professionele leven wordt, hoe slechter zijn relatie met zijn vrouw en dochter gaat. Wanneer Eline, zijn dochter, voor het eerst dolverliefd wordt en haar vriend Jan-Willem zich zonder nadenken opgeeft als proefpersoon in het bedrijf van Victor, lijkt de weg vrij voor een interessant plot. De uitwerking laat echter op zich wachten.
Wat voor mij het grootste struikelblok vormde is de totale afwezigheid van realistisch uitgewerkte personages. Ze hebben allemaal een duidelijke rol in de plot te spelen, maar blijven voor de rest vlak. Zo komen we over Jan-Willem enkel te weten dat hij graag danst (omdat hij op die manier Eline kan bedriegen) en interesse heeft in wetenschap (omdat hij daarom in Victors bedrijf wil werken). Wat hem voor de rest bezig houdt, wat zijn achtergrond is, hoe hij over het leven denkt… blijft een groot raadsel. Ook Sophie, de vrouw van Victor, wordt nooit écht een moeder of echtgenote. Wat ze voordien als werk deed, waarom ze de overstap naar Victors bedrijf maakt en hoe ze zich hierbij voelt, hoe ze over de studierichting van haar dochter denkt… het is uit niets op te maken. Zelfs de rebellie van de dochter, waar het verhaal op gestoeld is, is een flauw afkooksel van een dochter die zich lostrekt van haar ouders om op eigen benen te staan. Als lezer is het dan ook moeilijk om betrokkenheid met de personages en hun lot te voelen.
Wat de lezer moet weten om het verhaal te kunnen begrijpen, wordt expliciet en herhaaldelijk vermeld. Al tijdens de eerste dertig pagina’s wordt een aantal keer gezegd dat Eline te beschermend is opgevoed, en het daardoor moeilijk heeft om te wennen aan het kotleven. Jammer, want een zin als ‘Natuurlijk moest Eline haar eigen gang gaan, maar dan wel binnen de lijnen die hij voor haar had uitgezet.’ zegt voldoende en geeft de sfeer veel beter weer. Door de eendimensionale personages komen ook de dialogen behoorlijk geforceerd over. Bovendien worden handelingen niet onderbouwd en stapelen de toevalligheden zich op, wat de geloofwaardigheid van het verhaal absoluut niet ten goede komt.
De auteur gaat spaarzaam om met nuance of subtiele verwijzingen. Bv: om duidelijk te maken dat de persoonlijkheden van Victor en zijn vrouw verschillend zijn wordt de controledrang van Victor en de warmte van Sophie ook verregaand doorgetrokken naar de inkleding van hun kantoorruimtes (clean, wit vs. kleurig, gebruik van stoffen). En mocht je die link als lezer al gemist hebben, wordt je er voor de zekerheid nog eens duidelijk op gewezen.
Het resultaat is een voor mij ongeloofwaardig, moralistisch verhaal dat ik met moeite uitgelezen kreeg. | 0neg
|
De gescheiden journaliste Theresa vindt op het strand een aangespoelde fles met daar in een brief van Garrett aan zijn overleden vrouw. Het is een prachtige brief en Theresa gebruikt delen van de brief in haar column. Dan blijkt dat er meerdere brieven zijn en ze zijn allemaal even mooi. Theresa denkt dat Garrett wel eens haar ideale man zou kunnen zijn en ze besluit hem te gaan zoeken. Omdat in een van de brieven een verwijzing naar een plaats staat is het niet heel lastig om hem te vinden.
Op zich een mooi liefdesverhaal maar iets te zoetsappig naar mijn smaak.De schrijfstijl van Sparks is natuurlijk weer prima. | 0neg
|
Oh wat jammer! De flaptekst sprak me zó aan, maar na 21 bladzijden was ik er al klaar mee. Meestal zet ik wel even door, want vaak moet je even inkomen, wennen, bouwt het verhaal zich op en dan bemerk je dat het toch de moeite waard was, maar dit is gewoon niet mijn ding ofzo. Het had iets weg van een kinderboek, misschien was dat het. Ik snap er niks van, het is een boek van Renate Dorrestein die zoveel belangrijke prijzen heeft gewonnen nota bene! Misschien toch nog maar eens op een later moment het hele boek lezen.... | 0neg
|
Sorry, hoor, maar ik vond dit echt een heel slecht geschreven boek. Wat een ego-manie. | 0neg
|
Het viel me niet mee om dit boek uit te lezen. Ik heb er dan ook bijna een maand over gedaan.
Het heet een literaire thriller, maar nergens werd het spannend. Nergens was er sprake van onderhuidse spanning. Eigenlijk vond ik het vooral een nog net niet saai verhaal over een aantal vrouwen die elkaar treffen zoveel jaar na hun gezamenlijke schooltijd.
Als je de achterflap leest lijken er genoeg ingrediënten aanwezig voor een spannend verhaal. Geen idee waarom dat dan niet uit de verf komt. Kijk, een thriller hoeft niet altijd bloederig of gruwelijk te zijn. Maar een zekere mate van spanning is toch wel een voorwaarde. Voor mij was die echt totaal afwezig in dit boek.
Het enige interessante is dat een deel van de geschiedenis wordt afgeschilderd tegen het decor van de rellen na de moord op Martin Luther King.
Wat overigens ook vreemd was, dat het lang duurde voor ik begreep dat Cassandra blank was, en andere hoofdpersonen donker. Wat in ieder ander boek misschien niet relevant is, maar een deel van het verhaal gaat juist over de tegenstellingen tussen blank en donker. Blijkbaar was Lippman daarin voor mij niet duidelijk genoeg.
Het was het eerste boek dat ik van Laura Lippman las, maar ik weet niet of er snel nog zullen volgen. | 0neg
|
Noorderlicht is het achtste boek van Suzanne Vermeer, het pseudoniem van de in juni 2011 overleden Paul Goeken. Alle verhalen van Vermeer spelen zich af op toeristische plekken en dat is dan ook precies het handelsmerk van deze vakantiethrillers. Het laatste boek speelt zich af in het koude en onherbergzame Noorwegen. Lukt het Vermeer met dit verhaal over vriendschap en jaloezie de harten van de lezers sneller te laten kloppen?
Kim Romeijn wil haar dertigste verjaardag op een bijzondere manier vieren. Ze nodigt haar broer, haar vriend en drie vrienden uit om met haar mee te gaan op een avontuurlijke reis door Noorwegen. De eerste dagen genieten ze van de prachtige omgeving. Hoewel het gezelschap elkaar niet door en door kent, proberen ze er allemaal het beste van de maken. De gids, Sverre, leert hen met sneeuwscooters rijden en gidst hen met een hondenslee door het besneeuwde landschap. De sprookjesachtige vakantie verandert echter in een nachtmerrie als twee leden van de groep dood worden gevonden.
Het boek begint met een aantal hoofdstukken waarin de zes hoofdpersonen worden voorgesteld. Hun levens zijn in potentie interessant, maar het lukt de schrijver helaas niet om in een handvol bladzijden de personages tot leven te laten komen. De details blijven te weinig hangen en dat is jammer, want de leefstijl en achtergrond van elk personage komt later in het verhaal nauwelijks terug. Dan gaat het stel op reis en beginnen de passages waarin de prachtige omgeving wordt beschreven. Dat is erg goed gedaan. De lezer waant zich als onderdeel van het reisgezelschap in Noorwegen. De setting is ongebruikelijk en dat maakt het boek uniek.
Spannend wordt het verhaal nauwelijks, op een paar uitzonderingen na. In ieder geval te weinig om echt voor thriller door te gaan. Af en toe is de plot zelfs wat voorspelbaar. Vooral naar de finale toe zitten er hier en daar wat verrassende wendingen, maar die kunnen de lezer niet echt opwinden. Helemaal ongeloofwaardig zijn de laatste zoetsappige pagina's van Noorderlicht. De schrijfstijl redt dit boek nog wel: het blijft prettig geschreven en leest als een trein.
Kortom: Noorderlicht begint veelbelovend en heeft een dito plot, maar gaandeweg komt het verhaal niet tot leven. | 0neg
|
Alle boeken van Lars Kepler hebben een paar overeenkomstige problemen. Ze beginnen vrijwel allemaal vrij goed, je zit snel in het verhaal, maar naarmate je verder komt wordt het allemaal erg gekunsteld. En niet alleen de verhaallijn of de plot maar eigenlijk alles. Mensen hebben op het moment dat het kwaad toeslaat toevallig net een verkeerd pilletje geslikt, of letten even niet op, struikelen ergens over, kijken de verkeerde kant op, kortom alles wat maar mis kan gaan gaat mis. De slechterik hoeft er amper wat voor te doen, ze vallen bij bosjes voor hem. Dat werkt storend, vooral omdat het niet een keer voorkomt maar minstens 10 keer in elk verhaal en in alle boeken. Je wordt er wat flauw van, van al die kunstmatig opgewekte zwaktes.
Het doel is natuurlijk om spanning op te wekken maar bij mij werkt al die onnatuurlijkheid precies andersom. Ik krijg telkens de neiging om het boek weg te leggen, of snel verder te bladeren omdat de zoveelste oninteressante figuur in tientallen pagina's wordt achtervolgd, dood gaat en de moordenaar er ongestoord mee weg komt. Niet een keer, maar iedere keer.
Of zoals in dit boek, de reunie van oude schoolmaten die zonder het te beseffen op een uitnodiging ingaan en zo in de val lopen. En natuurlijk worden ze allemaal slachtoffer van onze schurk met levensgroot moedercomplex. Het is zo gezocht allemaal. Alsof je naar een B film zit te kijken.
Daarnaast is er de herhaling. Om de zoveel hoofdstukken worden allerlei dingen herhaald alsof de lezer last heeft van dementie en aan de hand genomen moet worden om uitgelegd te krijgen wat hij zo juist heeft gelezen.
Ook Jager heeft last van dat uitleggerige. Gelukkig geen epiloog dit keer waarin alles wat we allang wisten nog eens wordt uitgelegd. Nee, nog erger, het gebeurt nu tijdens het verhaal zelf. In het hoofd van de betrokkenen, zelfs in het hoofd van de dader die alsof hij nog even wil memoreren hoe het allemaal zat nog even de feiten op een rijtje zet, alvorens hij toeslaat. Zo ook worden we opgescheept met de overpeinzingen van Saga wie de moordenaar is terwijl wij als lezer dat al 100 pagina's weten. Dat is niet spannend, het is irritant. En volkomen niet ter zake.
Ook de gekunstelde manier waarop de moordenaar hier wordt ontmaskerd is stuitend. Het ene moment is hij de de grote en gevaarlijke onbekende en het volgende moment pakt hij een mesje en gaat zijn vrienden helpen met groente snijden. Moet dat spanningsverhogend zijn? Op dat moment valt de spanning er met een zucht uit.
En waarom Joona en kornuiten niet allang wisten hoe de familieverhoudingen lagen is een raadsel. Of waarom er geen onderzoek is gedaan naar de militaire achtergrond van de zo ervaren killer. En zo zitten er meer gaten in het verhaal. Het komt allemaal erg makkelijk en goedkoop over. Lars Kepler is erg overgewaardeerd.
Ze kunnen wel schrijven en dus dringt de vraag zich op of dit een knieval voor de commercie is. Is al dat moedwillige gekniel er niet om een zo breed mogelijk publiek aan te spreken? Jammer. | 0neg
|
Anneliese Mackintosh debuteerde in 2014 met de verhalenbundel ‘Het verhaal van iemand anders’, die bekroond werd met de Green Carnation Prize. ‘Stervensgelukkig’ is haar romandebuut.
De 30-jarige Ottila McGregor vindt het hoog tijd dat haar leven weer op de rails komt. Ze stopt met vreemdgaan en de drank en is vastbesloten om het geluk te vinden. Maar is dat wel zo gemakkelijk? Zeker niet in de familie- en vriendenkring waarin Ottila zich bevindt. Haar beste vriendin Grace vindt dat het iets voor veertigers is om aan jezelf te sleutelen. Haar zus Mina zit psychologisch in de knoop. En Thales, de man die ze erg leuk vindt, heeft ook zo zijn problemen. Otilla houdt een plakboek bij van e-mails, bonnetjes, kaartjes, brieven en uitgeschreven opnames van haar therapiesessies.
‘Stervensgelukkig’ is een epistolaire roman die even pijnlijk eerlijk als hilarisch is. De titel klinkt erg goed. Wie wil er nu niet stervensgelukkig zijn. Eén jaar uit het leven van onze hoofdpersoon Ottila McGregor wordt in dit boek beschreven. Het lijkt een gemakkelijk te lezen roman, maar dat is het zeker niet. De schrijfster springt van de hak op de tak en soms weet je niet wat waar is of alleen maar aan haar verbeelding is ontsproten. Onze hoofdpersoon kampt met een drankprobleem en is bezig van de drank af te kicken. Met een bontgekleurde familie- en kennissenkring wordt dit haar niet gemakkelijk gemaakt, en is het moeilijk om hierin te volharden. Aan de hand van briefjes, e-mails, kaartjes etc. krijgen we een kijkje in haar leven en dat van haar omgeving. Haar relaties met haar baas, haar beste vriendin, haar zus en moeder en Thales worden op deze manier uit de doeken gedaan. Eigenlijk is het best een triest verhaal als je het zo leest en is het begrijpelijk dat onze hoofdpersoon niet stabiel in haar schoenen staat. Naarmate het boek vorderde vond ik het steeds triester en verwarrender worden en verslapte mijn aandacht. Het kostte mij veel doorzettingsvermogen om het verhaal uit te lezen.
‘Stervensgelukkig’ is zeker geen roman die je in één keer uitleest. Ottila is goed neergezet maar blijkt eigenlijk een triest figuur te zijn die je alle geluk van de wereld wenst. Zo’n complex leven verdient het om in rustiger vaarwater te komen. | 0neg
|
Hoewel de plot in eerste instantie wel aardig is, heb ik na 110 blz. de moed opgegeven verder te lezen. De karakters missen elke originaliteit, hebben de diepgang van een boterhamzakje en komen zo uit de cliché fabriek. De auteur geeft in deze roman de een merkwaardig beeld van vrouwen. Waarom wordt van van Impe consequent alleen de achternaam vermeld en van de wonderschone Hannelore,in wier aanwezigheid elke man, vastzittend aan een kleurloze en een door de jaren uitgezakte echtgenote, een stamelende sukkelaar lijkt te worden, alleen de voornaam? Geen aanmoediging om meer van hem te lezen. | 0neg
|
Jonathan Quinn werkt als freelancer voor Het Bureau, een Amerikaanse overheidsorganisatie waarvan niet duidelijk wordt hoe die binnen het militair opereert. Quinns taak is om bij verdachte zaakjes de plooien weer glad te strijken. In De Berlijn affaire wordt hij er op uit gestuurd om een brand te onderzoeken waarbij een man is omgekomen. Quinn ontdekt een aantal vreemde zaken, maar voor hij zich er in kan verdiepen wordt hij al van de zaak gehaald door Het Bureau. Dan wordt er een aanslag op zijn leven gepleegd. Als hij Het Bureau daarvan op de hoogte stelt, blijkt dat diezelfde nacht meer moordaanslagen op personeel van Het Bureau zijn gepleegd. Quinn is de enige die het overleefd heeft. Hij besluit te vluchten naar Azië waar hij op het spoor komt van het brein achter de aanslagen. Het leidt hem naar Berlijn waar hij nog meer onfrisse zaken ontdekt.
De Berlijn affaire is een echte no-brainer. Het verhaal barst van de clichés. De personages zijn vlak. Quinn heeft een leerling die hij iets van het spionnenvak probeert bij te brengen. Die leerling is zo dom dat hij bij wijze van spreken zijn achterste nog niet kan vinden zonder kaart. Quinn steekt zelf uiteraard ontzettend intelligent af bij die leerling, alhoewel Battles daar geen overtuigende voorbeelden bij kan bedenken.
De dialogen lijken vaak uit een jongensboek te komen. Zo zegt de schurk bijvoorbeeld tegen Quinn als die hem heeft dwarsgezeten: Wat zullen we nou beleven? We hebben het hier wel over een bedrag van tien miljoen dollar dat je me even door mijn neus hebt geboord.
Het plot loopt ook niet soepel. De wijze waarop Quinn allerlei aanwijzingen krijgt waardoor hij verder kan, zijn stuntelig en komen uit datzelfde jongensboek.
Moderner dan James Bond, harder dan Jason Bourne alleen Jonathan Quinn kan Europa redden staat er op de voorkant. Q, of tegenwoordig R, zal niet jaloers zijn op de gadgets van Quinn. Als Bourne softer is dan Quinn dan kan hij een theekransje beginnen. En mocht het lot van Europa in handen liggen van Quinn, begin dan maar heel hard te hopen. | 0neg
|
Een spannende start van het verhaal. ik zat er direct helemaal in. Dat is waarom ik van de boeken van Slaughter houd. Maar daarna stortte het verhaal helemaal in. Alle spanning was uit het verhaal verdwenen en werd erg langdradig, veel niet terzake doende details. Het laatste stuk was echt doorbijten. Het verhaal had wat mij betreft ook verteld kunnen worden in de helft van het huidige aantal pagina's. | 0neg
|
Vol goede zin en moed begon ik aan dit boek. Ik vond het lastig om er goed in te komen. Heb veel achter elkaar doorgelezen, daardoor bleef ik redelijk in het verhaal. Het is geen boek om even tussendoor in kleine stukje te lezen.
De verhaallijn vond ik tegenvallen en ik heb meerdere keren gedacht om het boek weg te leggen en een ander boek te pakken. Gelukkig heb ik me er wel doorheen weten te lezen tot het eind.
Deze manier van schrijven is niet helemaal mijn manier. | 0neg
|
Ik vond dit toch eerder een tegenvallend boek, had er meer van verwacht.
Het gaat over enkele familieleden, hun lief en leed, hoe ze met elkaar omgaan, hun verwachtingen, hun teleurstellingen. Teleurstellingen in elkaar maar ook in het leven.
Jos en Jeanne zijn een koppel zestigers-zeventigers. Jos draagt een geheim met zich mee en is beginnen drinken nadat hij zijn neefje Victor aangereden heeft. Sindsdien zit Victor in een rolstoel, is een plantje en spastisch. Hij weet niet hoe hij met de jongen moet omgaan en stort maandelijks geld voor het onderhoud van de jongen.
Jeanne is een zeur.
ze hebben 3 kinderen: Elsie, Eva en Ben. Het gaat in dit boek vooral over Eva die maar niet van de straat geraakt, in een gevangenis werkt en niet aan de normen van het slanke ideaalbeeld voldoet.
Elsie is getrouwd met chirurg Walter, ze hebben 2 kinderen Lou en Jack. Elsie heeft een verhouding met een kunstenaar, met Casper.
Lou is een tiener die kampt met neerslachtige buien. Ze wil er aan de ene kant wel bij horen, maar al dat trutterige dat hoeft voor haar niet. Ze hoort niet echt bij een groepje op school. Ze wil dolgraag gekust worden door Benno die haar niet ziet staan.
Verder zijn er nog Karel en Imelda, de ouders van Victor, Karel is de broer van Jos. Hij neemt de dagelijkse verzorging van Victor op zich.
Rond deze personnages draait het hele boek en het boek had nog honderden pagina's kunnen doorgaan met familie-aangelegenheden. Gelukkig is het boek niet zo lang doorgegaan. | 0neg
|
Kleine hellen is een novelle over Max en Vera, broer en zus in dit verhaal. Ik mocht mee doen met de leesclub om deze novelle te lezen.
De kaft met de cactus is mooi. Het verhaal is vrij kort. Na mijn mening te kort. Het verhaal speelt zich namelijk in het heden en verleden af. Dat was goed te doen. Maar er werd ook vanuit Vera en Max geschreven. Het was niet altijd duidelijk over wie het stukje nu precies ging. Waardoor je, je aandacht er echt bij moest houden.
Er worden veel onderwerpen besproken in deze novelle. Vera is op jonge leeftijd haar broertje Menko verloren door verdrinking. In het heden heeft Vera kanker en heeft niet meer lang te leven. Max probeert zoveel mogelijk bij zijn zus te zijn. Door de onverwachte zwangerschap en geboorte van Max zijn hun ouders steeds meer van elkaar vervreemd. Waardoor Max en Vera bij hun grootouders opgroeien.
Max en Vera hebben veel met kunst. Max is schilder en Vera is schrijver. Er worden hier ook verwijzingen naar gegeven. Het is een mooi verhaal om te lezen maar van mij had het zeker een dikker boek mogen zijn. | 0neg
|
Ik ben nu op blz. 116 en ik heb zelfs nog niet een keer geglimlacht .
Als ik dit boek ga proberen uit te lezen beland ik zeker weten in een gigantische leesdip en daar zit ik niet op te wachten. Gauw door met een ander boek, ik heb er immers nog meer dan genoeg! | 0neg
|
Te veel karakters, te veel soap, te veel details over het verleden van Ierland.
Ik vond het meer een geschiedenisboek vermengd met goede tijden slechte tijden, dan een thriller . | 0neg
|
Ik ben gestopt met lezen nog voor de helft van het boek. Je hebt het gevoel dat je van de hak op de tak aan het lezen bent maar dat is onjuist. Je leest wel degelijk in de juiste volgorde maar er zit geen verhaal in een column vind ik. Als je iets moet lezen en je leest niet graag dan is dit boek een aanrader. | 0neg
|
Was toch wel eens benieuwd naar zijn kant van het verhaal. Was een paar jaar geleden zoveel rond te doen in België. Het maakte mij toch wel benieuwd genoeg om het boek te lezen.
De Superclub-KS-affaire was een Belgisch schandaal van moord, fraude, oplichting en valsheid in geschrifte. Het draaide rond de videotheekketen Superclub, opgericht door Maurits De Prins, en de reddingsacties voor de Kempische Steenkoolmijnen (KS), eind jaren 80. De zaak kwam in de jaren 90 aan het licht. Marc schreef er een boek over. Hij hoopte zo de mensen van zijn onschuld te overtuigen. In het begin is het boek heel goed en zelfs lachwekkend. Zodra je over de helft komt wordt hij saai en langdradig en begint Marc over dingen die mij hellemaal niet interesseerden.
Hij zou Gestorven zijn eind mei 2017 in de Filipijnen of dat waar is zullen we ook nooit weten. meer info ............ http://infoboeken.blogspot.be/2017/07/marc-de-schutter.html | 0neg
|
Doodwens is eigenlijk niet meer dan het vervolg op erewoord alex cross.
Meer en meer krijg ik een afkeer van de schrijffabriek Patterson. Nergens origineel, veel meer van het zelfde, steeds ongeloofwaardiger, de zoveelste psychopaat die het voorzien heeft op Alex Cross, Ver over de top, deze keer nog extremer dan in voriger werk. De stijl, korte hoofdstukjes en vooral de naam James Patterson op de cover houden 'm overeind vwb de verkoopcijfers, die onverminderd hoog blijven. maar de kwaliteit is naar mijn beleving "bouquet reeks" | 0neg
|
Als (pseudo)historische roman is De Mozaïekmoorden best onderhoudend, maar als detectiveverhaal valt het nogal tegen. Het boek wemelt van de aanwijzingen, maar de meeste blijken niets met de ontknoping van doen te hebben. Ik bleef na het lezen van dit boek achter met het vervelende idee dat de speurder (Dante) het uiteindelijk niet bij het rechte eind had. Heel frustrerend.
De beschrijvingen van het middeleeuwse Florence zijn erg beeldend en maken het toch tot een lezenwaardig boek. Gelukkig is Leoni ook niet al te uitleggerig in zijn beschrijvingen, wat het misschien voor mensen die nooit in Florence zijn geweest of niet erg op de hoogte zijn van de tijd waarin Dante leefde niet altijd even gemakkelijk maakt.
Overigens had de Nederlandse vertaling hier en daar wat strakker gemogen. Zinnen van het type "Hij liep haastig naar de deur en rende snel naar buiten" zijn misschien wel accuraat vetaald, maar leveren niet echt fraai proza op. | 0neg
|
Voornamelijk een zelfhulpboek. Ik ben niet helemaal overtuigd van de meerwaarde van de Past Reality Integration (PRI). In sommige delen kon ik mij wel vinden, in andere had ik dan weer mijn bedenkingen. | 0neg
|
De Koningin van de Spanning, zo beschrijft de sticker op het omslag auteur Mary Higgins Clark. Niet zonder reden: de 88-jarige Higgins Clark heeft al 42 titels op haar naam staan, en is een bekende sterauteur in thrillerland. Intussen heeft ze een beoogde troonopvolger aan de hand genomen, en schrijft ze samen met Alifair Burke. Toch is de stem van de Grande Dame goed te horen, en dat is niet altijd even positief.
De verdwenen bruid is een prima whodunnit, en aangenaam tijdverdrijf, laten we dat voorop stellen, maar het is ook een beetje een oubollig boek. Die indruk ontstaat al meteen in het eerste hoofdstuk, wanneer iemands kapsel wordt vergeleken met dat ‘van de djinn in I Dream of Jeannie’ – tussen 1965 en 1970 een populaire televisieserie in Amerika. Dat is niet direct een moderne vergelijking, en dat gedateerde gevoel blijft eigenlijk in de beschrijving van alle personages doorklinken. Dames die een witte damespantalon en een turquoise blouse dragen, mannen met een vlot geruit jasje, een 36-jarige die zichzelf te oud vindt voor social media…
Hoofdpersoon Laurie is producer van een televisieprogramma waarin ze cold cases uitpluist, en probeert om ‘de slachtoffers iets van afsluiting te geven’. Op een ochtend wordt ze benaderd door de moeder van Amanda Pierce, een aanstaande bruid die vijf jaar eerder aan de vooravond van haar bruiloft verdween. Moeder Sandra weet Laurie ervan te overtuigen om aandacht aan Amanda’s verdwijning te besteden in haar programma, en binnen een mum van tijd verplaatst het verhaal zich van New York naar Florida.
Volgens de regels van de klassieke whodunnit, worden alle betrokkenen namelijk bij elkaar gebracht op één locatie, in dit geval het chique hotel in Miami waar het trouwfeest zou plaatsvinden. Iedereen wil meewerken, en dus wordt het hotel bevolkt door Amanda’s bruidsmeisjes, haar ouders, broer en zus en haar toenmalige verloofde en diens vrienden. Laurie en haar team hebben het hotel helemaal laten optuigen, zodat alles er precies uit ziet zoals vijf jaar geleden voor de trouwdag. Tegen die achtergrond gaat Laurie aan de slag. Ze wil met iedereen praten, en al snel wordt duidelijk dat er meerdere mensen zijn die wat te verbergen hebben. Wie had er baat bij Amanda’s verdwijning? Voor het oog van de camera laat niemand het achterste van zijn tong zien, en Laurie wordt hoe langer hoe meer vastberaden de waarheid boven tafel te krijgen.
Hoewel het verhaal kundig is opgebouwd, blijft het ook erg aan de oppervlakte. De personages krijgen weinig diepgang, en nergens kun je echt mee in de motieven en gedachten. Higgins Clark en Burke werken met korte hoofdstukken, waardoor je vlot door blijft lezen en het tempo er goed in blijft. De schrijfstijl is soms echter wel erg eenvoudig, met veel enkelvoudige zinnen waardoor het schrijven hier en daar nogal Jip-en-Janneke aanvoelt.
Samengevat kan gesteld worden dat Higgins Clark duidelijk ervaring heeft met het genre, en dat ze weet hoe je een verhaal moet vertellen, maar de Koningin van de Spanning is toe aan een wat meer eigentijdse opvolger. | 0neg
|
Johnnie Walker is ex-militair en heeft verschrikkelijke dingen meegemaakt in Rwanda. Vooral ‘s nachts spelen zijn nachtmerries hem parten; de lugubere beelden over doorgesneden kelen, verkrachtingen en moord blijven herhaaldelijk terugkomen. In hoop op verbetering laat hij zich kort weer door een psychiater behandelen.
Naast de onrustige nachten leidt Walker overdag een rustig leven als boekhandelaar en in zijn antiquariaat De Blauwe Maandag in Antwerpen slijt hij zijn dagen tussen de meest prachtige en interessante boeken. Na sluitingstijd brengt hij veel tijd door in een Grieks stamcafé, waar hij samen met zijn excentrieke vrienden zoals een oude hoer ‘Mustang Sally’ genaamd veel pilsjes drinkt. Walker is tevreden zoals het gaat en heeft zijn leven aardig op de rit.
Wanneer zijn prachtige ex-vriendin Louisa weer in beeld komt, na hem voor een Griekse Adonis verlaten te hebben, staat zijn wereld letterlijk en figuurlijk op de kop. Louisa wordt namelijk op gruwelijke wijze vermoord en de link wordt al snel naar Walker en zijn verleden gelegd. Maar Walker is niet voor een gat te vangen en gaat op eigen onderzoek uit.
Walker is een man die zijn dagen slijt in zijn antiquariaat of zijn stamcafé. Zijn wereldje is dan ook enigszins klein, maar desalniettemin is Walker hier erg tevreden mee. Tenminste zo komt hij over.
Wanneer zijn ex-vriendin Louisa terugkomt en hem om geld vraagt, valt het op dat Walker wel een erg passieve man is. Zijn woede weet hij over het algemeen te beheersen en ook laat hij zich op dat moment weer verleiden tot een ouderwetse vrijpartij tussen de boeken.
Deze passiviteit verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer hij van de moord op Louisa verdacht wordt. Walker besluit op eigen onderzoek uit te gaan en gaat geweld hierbij niet uit de weg. Zijn passiviteit lijkt binnen een oogwenk over te slaan naar agressiviteit. Hij zoekt oude bekenden op zoals pastoor Gentils en zijn moeder. Mensen die nog bij hem in het krijt staan, maar kan hij van hen hulp verwachten? Gelukkig is Mustang Sally, één van zijn vele excentrieke vrienden, wel bereid om hem te helpen met samen komen ze steeds dichter bij de waarheid.
Walker is een boek dat gelezen moet worden zonder er al te veel bij na te denken; laat het verhaal gewoon over je heen komen. Het lijkt alsof Patrick Conrad té goed zijn best heeft gedaan bij het schrijven van dit boek. Sommige zinnen zijn enorm lang en lopen niet lekker waardoor je twee keer moet lezen om de zin te begrijpen. Naast het feit dat Walker als personage oppervlakkig is en weinig diepgang kent, dr. Geerts het begrip beroepsgeheim niet schijnt te kennen en tot slot de overdaad aan excentrieke personages, is het verhaal an sich best goed. In combinatie met de heerlijke Belgische uitspraken zou dit genieten moeten zijn, maar voor mij werkte het niet helemaal.
Maar naast deze kanttekeningen is de plot zowel bizar als complete verrassing te noemen. Op geen enkele manier had een einde als dit verwacht kunnen worden. Patrick Conrad is een regisseur en dat is te merken. Giet dit boek over op doek en succes gegarandeerd.
Lees meer recensies op mijn blog: www.boekenz.nl | 0neg
|
Bouts heeft zijn boek in drie bijna losstaande hoofdstukken verdeeld, wat op zich een goede zet blijkt. In het eerste deel krijgen we te maken met de slaperigheid en de clangeest van een Vlaams dorp, de ontzetting als er plots drie jonge vrouwen kort na mekaar dood aangetroffen worden in de buurt van het kasteel van de baron en met Jan Toets, de politie-inspecteur die het raadsel zal moeten ontwarren. Het tweede deel laat ons binnenkijken bij Hubert baron dAubrey. De openlijke en verdoken vijandigheid tussen de familieleden, de komst van de bloedmooie secretaresse, de grote en kleine kuiperijen in en rond het kasteel vormen het decor waartegen het drama zich ontwikkelt. In het derde hoofdstuk moet Toets dan met de oplossing komen. Hij doet dat ook, maar in de epiloog komt alles weer op de helling te staan.
Deze eerste kennismaking met Axel Bouts heeft een verdeelde indruk op mij gemaakt. In de eerste twee hoofdstukken wordt heel goed de sfeer in en rond het kasteel beschreven. De personages worden goed uitgewerkt, de spanning wordt gepast opgedreven. Jammer dat het onderzoek en de oplossing van de misdaad er dan wat rafelig achteraan komen in hoofdstuk drie. Alsof Bouts daar eigenlijk liever onderuit gewild had. Wat ook een beetje op mijn zenuwen begint te werken, maar dat is niet de schuld van deze auteur alleen, is dat iedereen tegenwoordig zijn boek wil ophangen aan de kapstok van bekende voorgangers. Wie niet aan het handje van Geeraerts meeloopt, wil Aspe binnenhalen of Christies Poirot opvoeren om wat meer glans aan de vertoning te geven. Het kan voor één keer best grappig en goed gevonden overkomen. Maar de laatste tijd ben je als lezer blij als je dàt alvast weer achter de rug hebt. De epiloog is dan weer een goede vondst, die de snel-snel ontknoping deels goed komt maken.
Al met al een onderhoudend boek, met een vlotlezende schrijfstijl, hoewel de woordafkappingen in de dialogen soms wat storend werken. Een breuk in de spanning, net op het cruciale moment, maakt van Nieuwemaan nèt niet wat het had kunnen zijn. Maar het is zeker geen reden om het boek links te laten liggen. | 0neg
|
Wanneer Robert Mugabe President van Zimbabwe in 2008 de eerste ronde van de president verkiezingen verliest van de oppositie partij MDC in de persoon van Morgan Tsvangirai (Mugabe zelf zegt dat hij gewonnen heeft) lanceren hij en zijn getrouwen een foltercampagne met als doel dat bij een tweede ronde niemand van de Zimbabwanen het in zijn hoofd zal halen anders dan op de partij van Mugabe te stemmen.
Peter Godwin een Britse journalist geboren en getogen in Zimbabwe is een van de weinige onafhankelijke en westerse journalisten die tijdens deze tijd die door de Zimbabwanen "De Angst"genoemd wordt in het land blijft. Van binnen uit probeert hij te beschrijven wat er gebeurd en hoe de bevolking daarop reageert.
Hoewel hij daar in principe goed in slaagt is het boek toch moeilijk om door te komen. Dat heeft verschillende redenen. Door zijn journalistieke neiging om volledig te zijn heeft hij de verhalen van zoveel mensen opgetekend dat je, je maar moeilijk door de brij van namen kan worstelen.
Daarnaast is de bijna demonische gruwelijkheid van deze campagne zo groot dat alle levendige beschrijvingen je murw slaan. Precies dat wat Mugabe met zijn campagne voor ogen heeft. In die zin is het goed dat dit een boek is en geen film. Want een film zou bijna niet te kijken zijn.
Het blijft verbazend dat ondanks de gruwelijkheden de internationale gemeenschap niet gemeend heeft in te moeten grijpen (anders dan economische sancties)
Uiteindelijk wordt er in de loop van 2008 een regering van nationale eenheid gevormd. Morgan Tsvangirai wordt minister-president in de nieuwe regering, hij blijft dat tot 2013 (Wikipedia Engels lemma Morgan Tsvangirai geraadpleegd op 6 april 2017 om 19.44)
Deze heeft volgens Peter Godwin echter niet het effect dat de haatcampagne volledig tot stilstand komt.
Robert Mugabe is nog altijd President van Zimbabwe en zal in 2018 bij leven en welzijn opgaan voor een nieuwe termijn. Hij zal op dat moment 94 jaar oud zijn. (Wikipedia Nederlands lemma Robert Mugabe geraadpleegd op 6 april 2017 om 19.33 uur) | 0neg
|
De Amerikaanse auteur en advocaat Gregg Loomis schrijft ruim vijfentwintig jaar thrillers. Zijn debuut was de bayou-thriller Voodoo Fury, maar zijn grootste successen begonnen in 2005 met de uitgifte van De Pegasus-connectie. Dit was het begin van een serie met advocaat en voormalig CIA-agent Langford (Lang) Reilly. In 2007 begon hij met De Poorten van Hades aan een nieuwe reeks waarin Jason Peters het belangrijkste personage is. Van al zijn boeken zijn er wereldwijd meer dan een half miljoen exemplaren verschenen. De nieuwste Lang Reilly is Het Elizabeth geheim, dat in 2016 uitgegeven is.
Het is Lang Reilly gelukt om bij het internationale veilinghuis Christie's het hoogste bod uit te brengen op een geheimzinnig voorwerp dat door de wetenschapper John Dee ontworpen zou zijn. Deze Dee was adviseur van koningin Elizabeth I en in zijn vrije tijd hield hij zich onder andere bezig met alchemie en navigatie op zee. Reilly is echter niet de enige die belangstelling voor het voorwerp heeft, maar afstaan wil hij het niet. Het gevolg is dat andere partijen het object koste wat kost in hun bezit willen krijgen. Dit ontaardt in een wereldwijde achtervolging waarbij verschillende dodelijke slachtoffers vallen.
Het Elizabeth geheim is de negende in de Lang Reilly-serie. Dat is goed te merken, want zijn personage blijft in dit boek vrij oppervlakkig en wordt niet bijzonder goed uitgewerkt. Waarschijnlijk gaat de auteur ervan uit dat de lezer alle voorgaande boeken ook gelezen heeft en Reilly daarom door en door kent. Voor wie dit een eerste kennismaking met de advocaat uit Atlanta is, kunnen veel situaties en personages nog wel eens verwarrend en daardoor onduidelijk overkomen. Naarmate het verhaal vordert, kun je je hier overigens wel een summiere voorstelling van maken, maar Loomis had er beter aan gedaan wat meer uitleg te geven. Dit voorkomt dat de lezer met vragen achterblijft en de personages nu nogal oppervlakkig blijven.
Zoals de titel al doet vermoeden, is het boek gebaseerd op historische feiten. De auteur heeft grondig research gedaan en achterin het boek geeft hij een toelichting hoe deze historiek in het vooral fictieve verhaal verwerkt is. Dat verhaal bevat echter een grote hoeveelheid ongeloofwaardigheden, want welke mogendheid achtervolgt een voor hen onbekende advocaat die op een veiling een voor iedereen onbekend voorwerp aangeschaft heeft? Dit is maar een van de voorbeelden.
De schrijfstijl van de auteur is niet al te ingewikkeld, soms vrij simpel en bij vlagen zelfs wollig. Op den duur is dit storend. Dat laatste geldt eveneens voor de diverse pogingen tot humor. De als grappig bedoelde dialogen komen niet goed over en zijn ronduit flauw. Wanneer Loomis het over de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un heeft, ontaardt hij in beledigingen. Weliswaar gezien door de ogen van een personage, maar het lijken wel de opvattingen van de auteur weer te geven.
Waarom de boeken van Gregg Loomis zo goed verkocht worden, is op grond van Het Elizabeth geheim een groot raadsel. Het verhaal doet nogal gekunsteld aan en ontbeert de spanning die een boek interessant kan maken. Een aantal hoofdstukken is, omdat er niet of nauwelijks verwijzingen naar het wezenlijke verhaal in voorkomen, overbodig en hebben dus geen enkele toegevoegde waarde. Ondanks dat er een enorme markt voor zijn boeken is, kan de auteur zichzelf beter afvragen of dit niet zijn laatste werk zou moeten zijn. | 0neg
|
De titel literaire thriller is hier zeker niet op z'n plaats.
Psychologisch roman zou beter het verhaal omschrijven.
Een onderwijzeres voor allochtonen begrijpt pas jaren later wat er zich in haar jeugd heeft afgespeeld. Hierbij wordt ze bijgestaan door haar leerlingen....
Een tegenvaller voor wie op zoek is naar een echt spannend boek, maar in z'n genre wel te smaken. | 0neg
|
Het eerste boek in jaren dat ik niet kon uitlezen. Ik heb meerdere pogingen gedaan, maar ik kon er niet doorheen.
In een woord - saai.
En dat zeg ik bijna nooit over boeken. Maar in dit geval wel.
Ik verbaas me over al die lovende recensies en over de prijzen, die dit boek heeft gekregen. Ik begrijp het niet.
Ik heb 1/3 van het boek gelezen en ik zag nog steeds geen verhaallijn, geen plot, geen ontwikkeling. Het leek me een verzameling van losse herinneringen, een onafgemaakt blog of zoiets, maar geen boek. "Meeslepend verhaal" - lees ik in de recensies en kan mijn ogen niet geloven. Voor mij is het helemaal niet meeslepend en ook geen roman.
Jammer! | 0neg
|
Het verhaal is niet echt een thriller, maar een roman. Aangezien ik niet graag romans lees, vind ik het boek persoonlijk erg saai. Het is gewoon een verhaal, waarbij het einde van het boek komt en that's it. Geen verrassend einde, geen spannende ontknopping met enkele onverwachte twist in het verhaal. Gewoon een einde.
Not my cup of tea...
Ik denk dat dit boek aan te raden is voor romanlezers, die niet veel spanning zoeken in een boek en gewoon een verhaal willen lezen dat gaat over misstanden in in het Middellandziekenhuis. | 0neg
|
Het is meer een roman dan een thriller. Het hele verhaal wat op de achterkant geschreven staat is maar een heel klein onderwerp in het boek. Het gaat meer over opgroeien en de reden waarom of de kinderen bij Oma wonen. | 0neg
|
John Grisham (1955) is een gepassioneerd verhalenverteller. Ook telt hij als koning van de legal thriller, meester-plotter en voorvechter van de onrechtvaardig behandelde medemens. Een uitgebreid historisch epos schreef hij echter niet eerder, enkel een historische novelle links of rechts. Daar is nu verandering in gekomen met Het oordeel, een boek dat zich tijdens en kort na de Tweede Wereldoorlog afspeelt. Ondanks het feit dat de Amerikaanse rechtsgang van rond die tijd een hoofdrol in het verhaal speelt en Grisham duidelijk begaan is met zijn onderwerpen, is deze poging om geschiedenis te schrijven helaas niet zo geslaagd.
Het boek, in het Nederlands vertaald door Jolanda te Lindert, bestaat uit drie afzonderlijke, slechts losjes met elkaar verbonden, delen. Een constructief geheel is het daardoor niet geworden en een meeslepend geheel jammer genoeg ook niet. Vijfhonderd pagina’s aan verwikkelingen zijn op een zeldzaam indirect verteltoontje opgetekend. Gebeurtenissen worden overdreven gedetailleerd uitgesponnen en er zijn hele lappen uitleg door een neutrale verteller, welke je doen denken non-fictie te lezen. Ondertussen verdrinken de gezichtspunten van de personages regelmatig in al die infodump en ontwikkelen hun karakters zich maar matig. En dan zijn er ook nog geforceerde pogingen om tal van niet-blanke personages op een historisch correcte wijze bij het verhaal te betrekken, wat vooral in combinatie met het neutrale vertellerstandpunt ongemakkelijk uitpakt.
Het eerste deel, ‘De moord’, speelt zich af in het fictieve plaatsje Clanton in Mississippi. Daar heeft Grisham vaker verhalen gesitueerd, waaronder zijn eersteling, De jury. Ditmaal is het eind 1946 wanneer Pete Banning, een welvarende katoenboer en oorlogsveteraan, de populaire dominee Dexter Bell openlijk doodschiet. Hij is bereid de consequenties te dragen en laat zich arresteren, maar weigert vervolgens pertinent iets over zijn motief te zeggen. Dit tot wanhoop van zijn advocaat John Wilbanks, die daardoor geen fatsoenlijk proces kan voeren. Ook Pete’s zus Florry, zoon Joel en dochter Stella, weten zich geen raad met de situatie. Voor de lezer is het mysterie rondom Pete echter interessant, waardoor dit het beste deel van boek is.
Het twee deel, ‘De bottenakker’, is een totaal ander verhaal. We lezen dan wat Pete allemaal heeft meegemaakt toen hij in de oorlog als officier op de door Japan bezette Filippijnen was gelegerd. Daar speelde zich een groot drama af. Lokale bewoners werden er samen met veel Amerikaanse krijgsgevangen in een uiterst wreed jappenkamp opgesloten, nadat de Amerikaanse legerleiding besloot zich over te geven. Pete komt ook in zo’n kamp terecht, maar zal het overleven en nog jaren als guerrillastrijder op de Filippijnen blijven. Ondertussen wordt hij aan het thuisfront echter lange tijd dood gewaand. De gebeurtenissen in dit deel zijn aangrijpend, maar toch gaan de vele informatieve en beschrijvende stukken steeds meer storen, ook omdat ze maar weinig met de rest van het boek te maken hebben.
In het laatste deel, ‘Het verraad’, pakken we de draad van het eerste deel weer op. De familie Banning krijgt te maken met een zogeheten ‘wrongfull death’ proces dat hun wordt aangedaan door de weduwe van dominee Bell en ervoor kan zorgen dat ze hun complete bezit, inclusief landerijen, aan haar kwijtraken. Joel, die rechten studeert, probeert zich hier samen met advocaat Wilbanks tegen te verdedigen. Uiteraard is dit ook het deel waarin de motieven van Pete alsnog duidelijk worden. Tot een flitsende afsluiting komt het echter niet. Er is veel saai juridisch gesteggel en Joel doet zich verrassend weinig moeite om de waarheid rondom zijn vader te achterhalen. Uiteindelijk blijkt de eindeloos uitgestelde ontknoping bovendien de van Grisham bekende inventiviteit te missen.
Het Oordeel is meer een historische roman dan een thriller. Behalve dat John Grisham (nog) geen goede manier heeft gevonden om een berg aan historische research om te zetten in een pakkend verhaal met aansprekende personages. Het is niettemin duidelijk dat hij zich erg interesseert voor geschiedenis. Wil hij daar in toekomst mee verder, zal hij er meer tijd en geduld voor over moeten hebben. | 0neg
|
Toen ik het bericht kreeg dat ik mocht deelnemen aan de leesclub van Weihnachtsoratorium had ik grote verwachtingen. Ik verwachte echt "geestige novelle over het huwelijk en over de liefde van een vrouw voor haar man". En dat kreeg ik naar mijn gevoel niet. Het boek is te dun om het een boek te noemen, hierdoor ging er denk ik nog veel verloren. Grappige momenten in het boek kan ik mij niet meer herinneren, behalve misschien de scene van de kip die op de grond vliegt en de hond die op de kip vliegt om de ovenschaal leeg te eten. Wat mij het meest bijblijft zijn de frustraties die Helle voelde tegenover haar man en die maar bleven opstapelen tot de bom barstte.
Het boekje is wel vlot geschreven en waarschijnlijk zullen verschillende mensen zich kunnen vinden in de frustraties die Helle voelt voor haar gezinsleden.
Het boek was oke, vandaar de twee sterren die ik het boek maar gegeven heb. | 0neg
|
Pan had ik gewonnen met een prijsvraag .
Door de enthousiaste recensie(s) had ik de nodige verwachtingen. Deze zijn niet helemaal uitgekomen. Ik zal vertellen waarom.
Ik had na een heleboel jaren enkel thrillers gelezen te hebben behoefte aan een ander genre.
Ik heb mij daarom een aantal weken vermaakt met feelgood romans. Vér buiten mijn comfort zone, maar ik genoot van iedere blz. (ook al waardeerde ik sommige met 3 sterren ipv 5 sterren). Na een aantal weken besloot ik dat het wel weer eens tijd werd voor een spannend verhaal. Dus "Pan" lag bovenop de stapel.
Direct bij de start had ik al enige moeite met de Vlaamse taal/uitdrukkingen/woorden.
Leest dan toch niet zo heel lekker als je bij veel zinnen telkens moet afvragen: wat staat hier nou? wat zouden ze bedoelen? Leest een beetje als een stuk tekst dat vertaald is door Google translate.
"Ik was met H. op hotel" Op hotel???
"Hij zette het bord in de microgolven". Magnetron dus.
"Hij had vanavond nood aan..." "Een overgesneden keel" etc etc"
Oké, de auteurs zijn Vlaams, dat had ik mij misschien eerder moeten realiseren. Maar ben geenszins van plan een woordenboek naast het lezen te gebruiken. Ik lees nl, ter ontspanning.
Halverwege het boek was de teleurstelling al een feit: Wéér een boek over een seriemoordenaar met zoveel lijken. Wéér een boek met een ontstaande relatie tussen twee (directe cq indirecte) collega's. Wéér een boek met weinig verdieping van de karakters. Ik vond overigens geen één van de karakters aangenaam of sympathiek (m.n. Raoul werd zeer onsympathiek, grof, asociaal neergezet en helaas heeft hij een grote rol in het boek). Tot 30 blz. voor het einde is het boek niet echt heel verrassend, nergens word ik getriggerd. Ik heb het allemaal al zó vaak gelezen (maar dan beter). Alleen het slotstuk van 30 blz. had voor mij een verrassende ontknoping en vond ik spannend genoeg. Jammer dat deze wending en spanningsboog niet eerder werd ingezet.
Note to self: geen boeken meer lezen die van Belgische oorsprong zijn (tenzij vernederlandste uitgaven) | 0neg
|
Het verhaal liep voor geen meter, de taal van Quique klonk ongeloofwaardig, nee, het was geen boek voor mij. Hard er veel van verwacht door de recensie die ik gelezen had, maar het viel me erg zwaar tegen. | 0neg
|
Hoe goed ik de andere delen van de serie ook vond, Claire was echt niets voor mij. De liefde tussen de hoofdpersonages was eerder irritant dan mooi, en hun innerlijke monologen saai en langdradig. Ik hoop dat de volgende boeken het originele niveau weer halen. | 0neg
|
Chris Ryan, geboren in 1961, is net als collega schrijver Andy McNab, een voormalig lid van de Britse Special Air Services (SAS). Beide schrijvers zijn tijdens de eerste Golfoorlog achter vijandelijke linies gedropt en hebben met veel moeite deze missie overleefd. Na ontvangst van een hoge militaire onderscheiding nam hij afscheid van de SAS en besloot schrijver te worden. Zijn boek De achtste man, gebaseerd op zijn bloedstollende ervaringen in Irak, werd een internationale bestseller. Als voormalig Brits soldaat kan hij uit een arsenaal aan ervaringen putten. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de boeken die hij schrijft, veelal gaan over de SAS. Dat Chris Ryan nog steeds in een uitstekende vorm verkeerd, kan men bewonderen in de BBC real life tv-serie Hunting Chris Ryan.
In Tegenaanval is voormalig Regiment-lid John Porter aan lager wal geraakt. Bij een desastreus verlopen bevrijdingsactie in Libanon, komen drie van zijn collegas om het leven.
Uit het verslag van Perigrine Colinson, blijkt dat de operatie door een fout van John Porter mislukt is. Hij wordt dan ook voor de geleden verliezen verantwoordelijk gehouden. Volkomen gedesillusioneerd, genegeerd en nagewezen door de overige leden van het Regiment, wordt hij van zijn functie ontheven. Als andere werkzaamheden binnen het Britse leger ook op niets uitlopen, neemt hij ontslag. Al snel volgt een scheiding, raakt hij aan de drank en belandt hij letterlijk in de goot.
De loopbaan van Perigrine Colinson verloopt volkomen anders. Nadat hij voor getoonde moed in Libanon, een onderscheiding heeft gekregen, stijgt zijn professionele status tot grote hoogte. Inmiddels is hij kolonel en speciale gezant van de premier.
Als journaliste Katie Dartmouth door Libanese terroristen wordt ontvoerd, komen de tegenpolen elkaar na zeventien jaar weer tegen. Beiden proberen de executie van de knappe journaliste te voorkomen. Perigrine als woordvoerder van de Britse regering, John als laatste kans om zijn leven enige zin te geven.
Ondanks het flinterdunne verhaaltje, heeft Ryan er toch een soort thriller van weten te maken. Uiteraard moet je het allemaal niet te serieus nemen. Een notoire dronkelap die binnen een paar dagen in een gemotiveerde vechtmachine verandert, is iets teveel van het goede om geloofwaardig te blijven. Als je deze onzin echter kunt aanvaarden, valt er nog wel te genieten van dit boek.
Het aftellen naar een executie blijft immers een spannend gegeven: De helden hebben steeds minder tijd om de schone maagd te redden. Komen ze nog op tijd?
Zie Tegenaanval vooral niet als een hoogstaande thriller. Het beste kun je dit pulpboek vergelijken met een dwarsdoorsnede van een aflevering van het A-team. Kortom redelijk amusement als je het vooral niet te serieus neemt. | 0neg
|
Nooit eerder gehoord of iets gelezen van Ed van Eeden dus benieuwd en toch ook vol verwachting aan het boek Dossier Moord op de Dom begonnen. De achterflap, die als lokkertje toch een veelbelovende indruk maakt, is met recht een lokkertje.
In Dossier Moord op de Dom vind inspecteur Fons Snetlage, tijdens het beklimmen van de Dom(aangesloten bij een rondleiding) een lijk. Snetlage, teamleider van het zogenoemde Flexteam dat steeds verder uitgekleed wordt, ziet zijn kans schoon om als 'vinder van het lijk' de moord naar zijn flexteam toe te trekken. Samen met vriend en collega Niek Olij en de rest van het team gaan ze op zoek naar de moordenaar. Het onderzoek gaat niet even makkelijk omdat het flexteam ook belemmerd wordt door het RBT dat volgens hen de zaak had moeten hebben. Die zoeken echter in een geheel verkeerde richting. Uiteindelijk gaat het via de site van Schoolbank terug naar de tijd dat de vermoorde Ronald Dijkstra op de lagere Wilhelminaschool zat.
Het verhaal is luchting, het boek leest in een avond uit, maar is wel erg oppervlakkig. Het lijkt er soms wel op alsof het snel af moest terwijl er denk ik meer uit te halen was. Jammer was dat de potentiele moordenaar wel erg snel te raden was. Per saldo een aardig boek. Ik leende het uit de bibliotheek dus was het verder ok, het is zeker geen boek dat het kopen waard is in mijn optiek. | 0neg
|
Lindsay Hawdon is een reiziger in hart en nieren. Na het afronden van haar studie reisde ze drie jaar lang door Europa, Afrika en India. Sindsdien heeft ze inmiddels zestig verschillende landen bezocht en haar ervaringen tekent ze regelmatig op in columns die in zowel Engelse als Australische kranten verschijnen. In haar debuutroman De jongen die ontsnapte is Jakob het hoofdpersonage, een halfbloed afstammeling van een reizigersvolk pur sang: de Roma. Via Jakob en het gezin waar hij deel van uitmaakt, probeert Hawdon de lezer mee te nemen in het tragische lot dat de Roma’s tijdens de oorlog is overkomen. Haar schrijfstijl laat hier echter te wensen over.
Het is 1944, Oostenrijk. Jakob is bijna 8 jaar, alleen en rent. ‘Ren als je kunt’, heeft hij geleerd. Hij is zijn moeder, vader, broertje en zusje kwijt en vindt uiteindelijk onderdak bij Markus. Markus geeft hem een schuilplaats zoals hij dat ook heeft gedaan bij Cherub en Loslow. Zij zijn volwassen mannen, Joods en net als Jakob op de vlucht voor de Duitsers. De onderduikers zijn verstopt in een kast en kunnen wel met elkaar praten, maar ze kunnen elkaar niet zien. Eén keer daags mogen ze hun benauwende schuilplaats verlaten om hun behoefte te doen in de latrine. Er is weinig eten en de onderduikers moeten overdag voornamelijk stil zijn. Jakob heeft weinig afleiding en wordt daardoor weer het verleden ingetrokken. Zo wordt hij constant herinnerd aan de gebeurtenissen die bij de y-vormige boom hebben plaats gevonden.
De jongen die ontsnapte is opgebouwd uit vijf delen die logisch gestructureerd zijn. Zo wordt de lezer in ieder deel op de hoogte gehouden van de huidige situatie van Jakob en met korte flashbacks ontdekt de lezer stukje bij beetje waarom Jakob, zoals de titel al suggereert, de jongen is die ontsnapte. Maar omdat de aanloop lang is, is er eigenlijk geen sprake van spanningsopbouw. De overgebleven ruimtes in de afzonderlijke delen worden gevuld met respectievelijk de jeugd van zijn moeder, zijn vader, hoe ze elkaar ontmoeten en een leven met elkaar beginnen; het is echter allemaal wat langdradig en van sommige hoofdstukken vraag je jezelf af waarom ze überhaupt zijn toegevoegd.
Meest storend zijn toch wel de melodramatische zinnen die Hawdon gebruikt. “Het verlies dat hij voelt, ligt verborgen onder zijn huid als een waterplas onder een dun laagje zijde”, is één van de vele voorbeelden waarmee het boek doordrenkt is. Daarnaast maakt de schrijfster geen onderscheid tussen de denkwereld van een volwassene en die van een kind. Hierdoor komt het voor dat aan een tienjarige zomaar de ‘volwassen’ overdenking wordt toegeschreven: "Hoe kan het dat mijn soori het ene moment heel dicht bij me was en op het volgende moment was verdwenen, alsof ze met een scherpe bijl plotseling was afgekapt."
De jongen die ontsnapte brengt hierdoor niet veel leesplezier. Dat is jammer, want vooral het onderliggende verhaal van de Roma tijdens de oorlogsjaren is een verhaal dat niet onverteld mag blijven. Helaas is de debuutroman van Lindsay Hawdon hierin geen toegevoegde waarde. | 0neg
|
Dat Simon de Waal spannende verhalen kan schrijven, heeft hij bewezen met zijn indrukwekkende reeks scenarios voor tv en film, met Cop vs Killer en met de sfeervolle. Van Ledden Hulsebosch-reeks die hij samen met co-auteur Dick van den Heuvel maakt. Maar dat elke schrijver zo goed is als zijn laatste boek bewijst hij, helaas in negatieve zin, met zijn gereviseerde editie van Boks & de lege kamer.
Het verhaal is op zich niet onaardig. Een Amerikaanse toeriste die in een obscuur hotel logeert, treft s nachts op haar verdieping een lege kamer aan die van onder tot boven met bloed is besmeurd. De gewaarschuwde rechercheur Boks staat voor een raadsel. Waar is het lijk gebleven en wie is de dader? Niemand lijkt iets te weten. Het enige dat Boks ontdekt is dat de kamer regelmatig door oude mannen met hun maîtresses wordt bezocht en dat het s nachts een komen en gaan is van ongure types. Een moeilijke zaak voor Boks.
Simon de Waal is in Boks & de lege kamer niet op zijn best. Het karakter van hoofdpersoon Boks is opgebouwd uit clichés en gimmicks. Boks is als rechercheur werkzaam aan bureau Lijnbaansgracht. Hij is een dwarse eenling die de regels aan zijn laars lapt en die het liefst alleen opereert. Dankzij een erfenis kan Boks beschikken over een aantal kostbare oldtimers (waaronder een klassieke Mercedes 300 D) en een groot pand aan de Prinsengracht. Hier woont hij in een piepkleine kamer. Omdat Boks een slaapprobleem heeft ziet hij er altijd warrig en wazig uit. Maar moe of niet, zijn geest is altijd scherp.
Boks & de lege kamer heeft veel weg van een summier uitgewerkt tv-scenario. Het verhaal speelt zich af in kleurrijk Amsterdam, maar de stad komt geen seconde tot leven. De Waal maakt meer gebruik van sfeeraanduiding, dan dat hij op beeldende wijze de sfeer beschrijft. De zinnen en dialogen zijn extreem kort, bijna staccato. Daarbij is De Waal hoogst onzorgvuldig in zijn taalgebruik. Zinsconstructies kloppen soms niet en bijwoorden en beeldspraak worden regelmatig verkeerd gebruikt. Originele observaties of overpeinzingen ontbreken. Hier en daar rammelt de logica. Zo wil Boks niet dat zijn collegas weten dat hij in een duur huis woont. Toch neemt hij de dochter van een collega in huis. Hoezo geheimhouding?.
Het verhaal sleept zich voort om pas ver voorbij de helft iets aan spanning te winnen. Het slot is afgeraffeld en weinig geloofwaardig. Er zijn ook goede momenten in Boks en de lege kamer maar ze zijn te spaarzaam om het boek te redden.
De 2006-edititie van Boks & de lege kamer is volgens het colofon een gereviseerde editie. De revisie is duidelijk niet grondig genoeg geweest. Maar goed, iedereen heeft recht op een zwak moment. De Waal kan goed schrijven, dus volgende keer beter. | 0neg
|
Lastig te volgen verhaal. Het is als je luistert niet echt duidelijk in welke tijd je zit. Daarbij komt ook nog dat dit niet echt mijn boek is. Het komt te dichtbij en daar heb ik absoluut geen zin in. | 0neg
|
Het boek leest makkelijk weg en heeft op zich een goede basis voor een mooi en spannend boek: een kind dat geboren wordt in het moeras en geen andere wereld kent dan die waarin ze opgroeit, niet beter weet dan dat dit normaal is, totdat... Er zitten alleen te veel hiaten en ongeloofwaardigheden in het verhaal om er in mee te kunnen gaan. Los daarvan zijn de personages onvoldoende uitgewerkt. Met name de drijfveer van de vader blijft onduidelijk. Maar ook de moeder krijgt geen duidelijk gezicht. Al met al kom ik niet verder dan een matige twee sterren. | 0neg
|
Zeer, zeer slecht. Geen aanrader. Prachtig en overtuigend tot het schokkende einde(kaft). Sorry, niets van teruggevonden. De schrijfster is een bestsellerschrijver. Met dit boek zullen geen hoge toppen gehaald worden. | 0neg
|
...
Doorgaans hou ik van het soort verhalen waarin vriendschap centraal staat en de verhalen van meerdere personages samen verweven worden. Ik hou ervan om hen allemaal beetje bij beetje te leren kennen en te merken dat vriendschap in zoveel verschillende vormen kan bestaan.
Jammer genoeg was dat niet het geval bij Vriendinnenzomer. Tijdens de eerste 100 pagina’s had ik nog goede moed. Ik ging er immers vanuit dat het beter zou worden op het moment dat de vriendinnen samenkwamen. Toen bleek dat ik dit fout had ingeschat heb ik het boek eigenlijk grotendeels op automatische piloot uitgelezen.
Er gebeurd niet echt iets. Het hele boek door wordt er veel gepraat, gepiekerd en getwijfeld over fouten die ze in het verleden hebben gemaakt. Dat is alleszins het geval wanneer Kate, Vanessa en Dani niet aan het bekvechten zijn. Colin, de overleden tweelingbroer van Kate lijkt ondanks zijn dood een grotere rol te spelen in dit verhaal dan de drie vriendinnen.
Zowel de flashbacks van de drie vriendinnen als de herinneringen die ze ophalen schetsen een beeld van deze onpeilbare en getormenteerde jongen. Maar zelfs hij kon er niet voor zorgen dat het verhaal me ging boeien. Bovendien maakte de frequente afwisseling tussen heden en flashbacks het al snel chaotisch. Al helemaal doordat de werkwoordsvormen binnen één fragment ook nog eens durfden variëren.
Dit boek kon me jammer genoeg niet overtuigen. Ik vond het gewoon te eentonig en langdradig. De vrolijke cover deed me een feelgood boek verwachten terwijl ‘Vriendinnenzomer’ voor mij niet veel meer bleek te zijn als een deprimerende trip down memory lane | 0neg
|
Voormalig SAS-agent Chris Ryan deed inspiratie op voor zijn boeken tijdens talloze geheime missies over de hele wereld. Hij vocht mee in de Golfoorlog, nam deel aan scherpschutterscommandos en bestreed terrorisme. Genoeg reden voor de BBC om een real life tv-serie (Hunting Chris Ryan) over de voormalige vechtjas te maken. De serie was een groot succes en werd bekroond. Ryan heeft inmiddels verschillende bestsellers op zijn naam staan. Het meest aansprekende boek is misschien wel De achtste man waarin hij verslag doet van zijn belevenissen tijdens de Golfoorlog. Zijn nieuwste boek Executie verscheen onlangs bij uitgeverij De Boekerij.
Matt Browning heeft een succesvolle carrière achter de rug bij de Britse Inlichtingendienst (De Firma) als hij besluit iets anders met zijn leven te gaan doen. Hij settelt zich aan de Spaanse kust en begint samen met zijn verloofde een restaurant en bar. Hij geniet van de zon, de rust en zijn goed gevulde bankrekening en is van plan dat de rest van zijn leven te blijven doen. Op een dag krijgt hij bezoek van een schim uit het verleden en is het gedaan met zijn rust. De Firma heeft blijkbaar nog een appeltje met hem te schillen en verplicht hem nog een laatste opdracht uit te voeren. Hij moet een fabriek opblazen in de voormalige Sovjet Unie die goud geld verdient met de handel in illegale pillen. Tegen zijn zin in neemt Matt de klus aan, de dreigementen van De Firma laten hem geen andere keus. Al gauw blijkt dat de opdracht niet zo simpel is als het lijkt en dat Matt zich in een wespennest bevindt waar hij bijna onmogelijk ongeschonden uit kan komen
De boeken van Chris Ryan schijnen garant te staan voor vette actie. Aangezien ik wel van een beetje vuurwerk houd, dus reden genoeg om eens kennis te maken met deze schrijver. Helaas viel het met die actie nogal mee. Executie staat bol van de clichés, is vaak erg kort door de bocht en op sommige momenten erg onrealistisch en emotieloos geschreven. Met een stoere man is niets mis, maar zonder een greintje emotie is het niet meer dan een weinig aansprekende lege huls. Het verhaal en ook de karakters bleven erg aan de oppervlakte. Van enige betrokkenheid bij de hoofdpersonen was dan ook geen sprake. Hierdoor kon het verhaal mij niet genoeg pakken of boeien. De echte spanning ontbrak volledig. Aan explosies en lijken geen gebrek, maar als een verhaal geen bezieling heeft werkt dat beetje vuurwerk bij mij in ieder geval niet spanningsverhogend. Helaas dus geen onvervalste actie, nagelbijten van de spanning of op het puntje van mijn stoel zitten. In dit boek van Ryan miste ik alles wat een auteur als Lee Child bijvoorbeeld wel heeft: De vaardigheid om stevige scènes, aansprekende karakters en een verrassend plot te verwerken in een zinderend verhaal. | 0neg
|
bleef het in mijn hoofd zitten, zat ik over de gekte die beschreven is, na te denken en had ik de behoefte er met anderen over te praten. ,
Het is snikheet in Istanbul. Mensen worden door de extreme hitte gedreven tot waanzin, politiemannen krijgen het zwaar te verduren en de overledenen ontbinden binnen de kortste keren. Ten minste, dat zou je verwachten met die temperaturen. Soms zijn de dingen echter niet zoals ze lijken te zijn. Zo wordt er een oude vrouw dood aangetroffen in haar appartement. Zij verkeert in het gezelschap van een jonge, knappe, eveneens dode man. Sectie op het lichaam van deze man onthult dat de dood bij hem reeds lang geleden is ingetreden. Deze nieuwe werkelijkheid doet de nekharen van vele betrokkenen rijzen.
Ik vind het wat lastig om aan dit boek een waardering te geven. Aan de ene kant is het verhaal niet echt spannend te noemen en heb ik er geheel tegen mijn principes in lang over gedaan om het uit te lezen. Aan de andere kant is de detective wel intrigerend en vernieuwend qua inhoud. Toen ik het boek uit had, bleef het in mijn hoofd zitten, zat ik over de gekte die beschreven is, na te denken en had ik de behoefte er met anderen over te praten. Dus het boek heeft zeker wat. Het thema is ronduit interessant te noemen. De balseming van lichamen als kunstvorm is in ieder geval een onderwerp waarover ik nog nooit eerder een thriller heb gelezen. De belangrijkste religies die in Turkije gebezigd worden (Islam, Jodendom, Christendom en Yezidi) gebruikt de schrijfster knap om de verschillen in de omgang met overledenen scherp neer te zetten. Een aanhanger van het christendom kan de balseming van een lichaam begrijpen en misschien wel goddelijk vinden, waar een moslim het als afstotelijk kan ervaren. Vanwege die religieuze verschillen ervaren de hoofdpersonen in het boek de gebeurtenissen ieder op een eigen manier en hebben ze moeite elkaar te begrijpen en te overtuigen van de rechtmatigheid van de eigen tradities. De verschillen in godsdienst worden door de auteur ook gebruikt om de onmogelijke liefde tussen een moslimmeisje en een joodse jongen extra cachet te geven.
Toch waardeer ik het boek maar met twee sterren. Het taalgebruik van Barbara Nadel is wollig. In de recensie van een collega over Stille Wateren van Nadel werden al wat voorbeelden van zinsconstructies aangehaald die de wenkbrauwen doen rijzen. Ook in dit boek komt het regelmatig voor dat de schrijfster zoveel woorden nodig heeft om een sfeer te bepalen dat het juist afbreuk doet aan de beleving ervan. Elke alinea beschrijft een nieuwe verhaallijn, waarvan er steeds minstens drie door elkaar lopen. Door deze opzet vergaar je steeds meer informatie en vallen de puzzelstukjes langzamerhand in elkaar. In het laatste hoofdstuk worden de verhaallijnen mooi bij elkaar gebracht. Maar doordat de voor- en achternamen van de personages veel op elkaar lijken (Cetin, Coktin, Isak, Ikmen, Iskender, Metin, Mehmet, Arto en Ardic) en elke alinea een ander onderzoek beschrijft, is het moeilijk personen en gebeurtenissen aan elkaar te koppelen. Regelmatig terugbladeren werkt bij mij niet bevorderend voor het leesplezier.
Personen met een speciale interesse in controversiële kunst of dodenverheerlijking zou ik dit boek aanraden, maar voor een verjaardagscadeautje kies ik toch voor een ander boek. | 0neg
|
Je familie kun je niet kiezen, je vrienden wel. Het heet een oude volkswijsheid te zijn waar geen speld tussen te krijgen valt, maar voor Paul Seaforth, een van de hoofdpersonen in Erin Kelly's roman De verdorde roos, ligt dat toch wat genuanceerder. Weliswaar was hij zelf degene die ooit op de middelbare school het contact met nieuwkomer Daniel legde, maar toen hij de relatie wilde beëindigen, had zijn vriend dat niet toegestaan. Wat Daniel betrof, hoorden ze voor altijd bij elkaar: 'brothers in crime'. Want door Daniel was Paul op het verkeerde pad gekomen. Hij had hem geleerd hoe je door koper te stelen op een gemakkelijke manier aan geld kon komen; geld dat Paul goed kon gebruiken voor een opleiding tot leraar, zijn grote droom. Maar diep vanbinnen besefte hij dat hun criminele avonturen een keer verkeerd zouden aflopen. En dat klopt, want op een dag worden ze op heterdaad betrapt. Voor het eerst vallen er slachtoffers, en Daniel belandt in de cel op verdenking van moord. Paul krijgt een mildere behandeling. In ruil voor een belastend getuigenis wordt hij tewerkgesteld bij een restauratieproject van de National Trust in het plaatsje Kelstice, in afwachting van Daniels proces. Daar ontmoet hij Louisa Trevelyan, officieel een van de projectmedewerksters, maar in werkelijkheid op de vlucht voor haar verleden. Twintig jaar geleden heeft zij haar overspelige geliefde voor een rijdende auto geduwd. Ze is daar toen mee weggekomen, maar ze beseft dat minstens één iemand getuige moet geweest zijn van haar laaghartige daad, met name de automobilist. En daarom begraaft Louisa zich in de verlatenheid van het Britse platteland, doodsbang dat zij op een dag wordt herkend.
De verdorde roos, Kelly's tweede misdaadroman, is op hetzelfde stramien gebouwd als De gifboom, haar debuut uit 2010. Een duister verleden dat zich geleidelijk, ondanks hun verwoede pogingen dat te voorkomen, toch aan de hoofdpersonen opdringt. Dat kan een spannend verhaal opleveren, mits de auteur erin slaagt de dreiging die daarvan uitgaat stukje bij beetje voelbaar te laten worden. S.J Watson kan dat heel goed, Sophie Hannah eveneens, maar Erin Kelly lukt het in deze roman helaas niet. Het verhaalverloop is erg voorspelbaar, en de gebeurtenissen worden pas spannend op het moment dat Paul voor het eerst oog in oog staat met de man voor wie hij de meeste angst heeft. Dan heb je als lezer al bijna driehonderd bladzijden achter de kiezen. Tot dat moment kabbelt het verhaal eigenlijk maar voort. Je ziet hoe de relatie tussen Paul en Daniel zich ontwikkelt, hoe Louisa en haar Adam zich door het leven slaan en hoe, in het heden, Paul en Louisa langzaam maar zeker dichter tot elkaar komen. Meer niet. En had de roman dan nog maar een krachtig slotakkoord, dan was je misschien wel genegen Erin Kelly te vergeven. Maar ook daarvan is helaas geen sprake. Het verhaal eindigt misschien verrassend, maar ik vond het einde toch vooral flauw. Als schrijver debuteren is vaak zo moeilijk niet, maar dat tweede boek, dat is het echte 'pièce de resistance'. En daar heeft Kelly, wat mij betreft, jammerlijk gefaald. | 0neg
|
Dansen in de hemel vertelt het verhaal van Mischka en Lisa. Mischka is een beroemde dj die zwemt in het geld en toch zijn rijkdom kan verspelen. Lisa is de liefde van zijn leven, maar zij lijdt aan een zeldzame longziekte. Hun relatie staat centraal in het boek. Geld maakt niet gelukkig.
Het boek is goed geschreven maar naar mijn mening komen er teveel clichés in. Teveel verhaallijnen die te ver gezocht zijn. De ziekte die Lisa draagt is te weinig uitgewerkt. Lisa lijkt ook alles te verdragen van haar man. Hij mag liegen, bedriegen, geld niet goed beheren enz.. Dit lijkt mij nogal onrealistisch. Sommige zaken kunnen meer uitgewerkt worden. Dat zou het verhaal meer diepgang brengen. | 0neg
|
Eerwraak, pedofilie, verkrachting, ontevredenheid. Zomaar een paar redenen waarom een groep vrouwen aan het moorden slaat.
Mooi concept voor een spannend boek. Helaas is dat niet het geval. Het boek is warrig en hier een daar ronduit saai. Nergens wordt het spannend. Alleen het mooi bedachte einde van het boek levert nog een een tweede ster op. Ik kan er helaas niets anders van maken. | 0neg
|
54 minuten. Dit boek staat hoog op allerlei YA lijsten. Nadat het de Hebban YA award gewonnen had, besloot ik om het boek te gaan lezen. Toen er een leesclub van dit boek kwam, meldde ik mij meteen aan.
Ik had nog nooit een boek over een school shooting gelezen. Het boek gaat over een schietpartij op de Amerikaanse Opportunity Highschool en volgt de shooting door de ogen van vier Amerikaanse tieners. Toen ik het boek in ontvangst had genomen begon ik meteen met lezen.
Het wordt beter, hield ik mijzelf voor, 100, 200, 300, de pagina’s gingen voorbij, terwijl ik op de spanning wachtte die iedereen beschreef. Terwijl ik de eerste 10 hoofdstukken met volle aandacht gelezen heb, ben ik de laatste 100 pagina’s skimmend te werk gegaan. Ik heb lang over dit boek gedaan.
Na het lezen was ik teleurgesteld. Was dit het boek waar iedereen zo lovend over sprak? De setting verveelde mij al snel. De 54 minuten leken wel 54 uur en de 300 bladzijden speelde zich alleen maar in en rond de school af. Het verhaal had verder geen plot twists of cliffhangers en was ontzettend voorspelbaar.
Ook voelde ik geen enkele connectie met de hoofdpersonen. De hoofdpersonen zijn namelijk niet goed uitgewerkt. Ze voelden aan als kartonnen mensfiguren. Ze voelden niet als echte mensen aan. Misschien komt dit omdat er zoveel personages in het boek waren. Misschien komt het omdat zij niet van elkaar te onderscheiden waren? Ze voelde allemaal te perfect aan, te goed. Ik had aan alle personages een hekel.
Verder waren deze personages erg stereotyperend. De schrijfster strijdt voor meer diversiteit in boeken, maar dit werd iets té sterk benadrukt in dit boek. Waardoor het verhaal haast cliché werd. Zo was er een moment in het boek waarbij hoofdpersoon Tomás en zijn Afghaanse vriend de politie bellen. Tomás denkt daarbij wat op het volgende neerkomt: Mijn vriend is Afghaans, hij heeft een accent, hij belt nu en probeert zo min mogelijk Afghaans te klinken, want dan denkt dat politie dat hij degene is die schiet.’ Aan zo’n gegeneraliseerd beeld schenk je toch geen aandacht in zo’n levensbedreigende situatie?
Over een levensbedreigende situatie gesproken. De schietpartij is zo’n situatie. Maar wat gebeurt er? Tieners in de aula, de plaats waar het gebeurt, sturen elkaar non-stop sms’jes, bellen elkaar en houden blogs bij? Er is iemand in dezelfde ruimte aanwezig met een pistool, waar zijn jullie mee bezig? Als ik daar gezeten zou hebben, zou ik vluchten en dan pas mijn telefoon pakken, als ik wist dat ik veilig was.
De veiligheid. Vier tieners proberen die veiligheid op heroïsche wijze te garanderen. Maar het verhaal was zo ontzettend aangedikt, onnodig dramatisch gemaakt. Waarom denken tieners dat zij de school beter kunnen redden dan de politie? Ik ergerde mij daar ontzettend aan. Ook was het schandalig dat wij alles door de ogen van die kartonnen figuren hebben moeten waarnemen. De schutters redenering voor de shooting werd voorgeschoteld in snel beschrijvende scènes, zonder enige echte uitwerking.
Met als gevolg dat ik nog steeds niet snap waarom de schutter is gaan schieten. De schutter heeft niet bepaald veel diepgang gekregen. Wat is er voorafgegaan aan deze verschrikkelijke daad? Waarom krijgt de lezer geen betere kijk in zijn hoofd? Waarom heeft de schutter geen stem gekregen? Hij is in dit boek slecht, de hoofdpersonen zijn goed, zwart op wit. De schutter heeft dit gedaan omdat hij vroeger goed was, maar nu is hij kwaadaardig. Wat hadden de hoofdpersonen er tegen kunnen doen? Gelukkig zijn zij goed en snappen ze niet waardoor dit gebeurd is. Ik heb het perspectief van de schutter ontzettend in dit boek gemist en dat is heel jammer. Een verhaal heeft immers altijd twee kanten.
Als ik iets positiefs over het boek zou moeten vermelden. Zou ik zeker Nijkamps taalgebruik naar voren brengen. Hoe zij speelt met de overgangen van de personages is mooi. Oh, en de prachtige cover! Ook het thema, de boodschap, de betekenis achter dit boek is prachtig: samen sta je sterk. Je zou er haast emotioneel van kunnen worden.
Maar het boek was voor mij geen emotionele rit. Het zal mij wel bijblijven. In Amerika vinden maandelijks zulke gruwelijke shootings plaats. Daaraan wordt je in dit boek herinnerd.
Die gedachte is verschrikkelijk en het is mooi dat er weer een boek gekomen is om dit onderwerp aan het licht te brengen. Maar dit boek heeft mij niet geraakt, noch geboeid, hoe graag ik het ook zou willen. Er wordt zo’n onrealistisch beeld geschetst dat ik het boek twee sterren geef. 54 minuten gaat uit van een mooi verhaal, maar is helaas slecht uitgewerkt. | 0neg
|
Ik mocht dit boek lezen van de uitgever om een recensie te schrijven. Het begint wel grappig. De hoofdpersoon heeft twee dochters. Één van de meisjes neemt een kwal mee in de auto... Met de nodige gevolgen.
Helaas ben ik gestrand op pagina honderdelf. Het gaat steeds over vreemdgaan en overspel en hier ben ik zeer op tegen. Misschien verkoopt dat beter maar het strookt niet met mijn normen en waarden. Ook vind ik sommige gedeelten langdraaderig. Smaken verschillen. Ik denk niet dat ik verder lees omdat ik dan de helft moet overslaan. | 0neg
|
Wat een vreemd boek. Het begin vond ik nog wel aardig maar op het laatst kon ik mijn gedachten er niet meer bij houden en het einde vond ik onbegrijpelijk. Jammer! | 0neg
|
Ik heb alle boeken van Nicci French gelezen . Tot mijn spijt is dit boek voor mij wel een van de mindere.
Bij de aanvang tot ongeveer de helft van het boek worden we geconfronteerd met ettelijke personages die als het ware allemaal de dader zouden kunnen zijn.
Het verhaal gaat heel traag vooruit. Gelukkig maakt het tweede deel, en de bijzondere en goede schrijfstijl veel goed, anders had ik deze thriller misschien niet uitgelezen.
Toch kijk ik vol verwachting uit naar het volgende boek daar het duo Nicci French tot mijn favoriete schrijvers behoort. | 0neg
|
het tweede boek, Tweede Leven, van SJ is een ergernis van begin tot einde. Nimmer heb ik zulk goedkoop keukenmeidengezwets omgezet zien worden in wat een 'literaire thriller' zou moeten zijn.
de hoofdpersoon Julia verleist haar zus Kate, die vermoord wordt gevonden in Parijs. Julia kan zich er niet bij neerleggen dat haar zus is gedood en begint een zogenaamd onderzoek. Ondertussen krijgt ze een verhouding en springen bij de lezer alle seinen, toeters en bellen hoofdstuk na hoofdstuk op rood.
Niet bij onze hoofdpersoon echter, een onaangenaam en dom wezen die in niets dan zichzelf lijkt geinteresseerd. Af en toe voorwendend toch ook zeer veel te houden van haar geadopteerde zoon en haar onhandige man.
Omdat ik me heb voorgenomen het boek uit te lezen ga ik dat ook doen. Maar keer op keer moet ik het boek weg leggen vanwege de ergerniswekkende 'verrassingen' die er worden opgevoerd. Nooit heb ik zo lang over een boek gedaan als deze keer. In alle ergernis heb ik mij dus maar tot Hebban gericht in de hoop anderen dit dieptepunt te kunnenbesparen. | 0neg
|
Ik ben helemaal fan van haar boeken, maar deze viel tegen: er gebeurt weinig... Pas vanaf pagina 400 komt er een beetje actie, maar dat is snel afgelopen en voorspelbaar. Omdat ik er veel meer van verwachtte, viel het boek me tegen helaas | 0neg
|
Vol verwachting begon ik aan het boek. Ik had heel veel zin om dit boek te lezen, want de achterflap lijkt mij heel spannend. Zoals je kunt zien, bleef het bij die verwachtingen. Ik baal hiervan, want dit boek was dus absoluut niet wat de achterkant doet vermoeden. Ik vind het meer een chicklit dan een thriller en ik heb echt een bloedhekel aan chicklits. Het kabbelt maar wat voort en het is verschrikkelijk traag. Ik verveelde me kapot tijdens het lezen. Ik vind het jammer dat Hebban geen DNF plank heeft, want daar hoort deze eigenlijk op thuis. Ik heb het 40% volgehouden, maar het werd maar niet beter. Er is wel iets aan de hand met Adele, maar het triggert mij niet om door te blijven lezen. Jammer! Eigenlijk vind ik 1 ster te veel. Ik ga lekker een boek lezen wat mij wel aanspreekt en land deze voor wat het is. | 0neg
|
per toeval kwam ik op dit boek terecht en joseph finder heeft er nog meer op zijn naam staan.
dit boek,is het eerste van zijn schrijvers hand.
de rode draad in dit verhaal is Nick,die president directeur is van zijn bedrijf
flink met corruptie en leugens.
Nick is bevriend met zijn hoofd beveiliging Eddie,die in zijn bedrijf werkt.
op een nacht gebeurt er iets,wat het leven van Nick en Eddie totaal verandert..
het bedrijf zit niet echt mee,in het geen wat Nick wil
en zijn gezin wordt op de tweede plaats gesteld.
Nick leert een vrouw kennen,die zijn gezinsleven totaal op zijn kop zet..
ik vond dit een verrassend goed boek..met de nodige spanning erin.
ik ga zeker meer van Joseph Finder lezen
groetjes | 0neg
|
Met Het Sindone complot zet Julia Navarro een redelijk debuut neer. Met name het begin van het boek was een zeer verrassende inval. Het gebruik van de apocrieve geschriften was mijns inziens een verrassende aanpak en leest erg makkelijk. Met name de eerste honderd pagina's is het boek een echte pageturner.
Een gebrek in dit boek is het niet genoeg uitwerken van de karakters in dit boek. Er worden lukraak allerlei mensen bij bepaalde scenes betrokken die in de rest van het boek niet meer of zeer weinig voorkomen. Dit maakt het er voor de lezer niet altijd even makkelijker op.
Ook zijn bepaalde verhaallijnen vergezocht. Het overgaan van de beeltenis van de Lijkwade van Christus op een ander stuk stof na een lange reis is vergezocht. Daarnaast zijn bepaalde gebeurtenissen in heden en verleden te oppervlakkig verweven. Verslaggeefster Ana Jimenez krijgt zo bijvoorbeeld via een droom informatie om een deel van het mysterie op te lossen. Dit berust niet op feiten of op onderzoek, wat het verhaal minder geloofwaardig maakt. Daarnaast staan er kleine fouten in het boek. De reis van Johanns naar de stad Edessa duurde op de ene pagina enkele weken, terwijl op de volgende pagina wordt gezegd dat hij er binnen enkele was. Deze kleine fouten zijn jammer voor de lezer.
Schrijvers groeien in stijl en kunde naarmate ze meer schrijven. Julia Navarro zet hier een redelijk debuut meer, ik hoop dat we in volgende boeken meer van nog betere kwaliteit mogen verwachten. Twee sterren! | 0neg
|
In het boek 'de Macht' van Naomi Alderman hebben vrouwen een uitzonderlijke kracht; met een vingerbeweging kunnen ze iedereen onderwerpen aan hun wil. We volgen in het boek drie vrouwen; Allie, Roxanne en Margot. Over een periode van tien jaar laten zij zien wat de ontdekking van macht met hun doet. Tunde; een man probeert de ontwikkelingen op de voet te volgen.
Het onderwerp van het boek trok direct mijn aandacht. Dit boek wilde ik graag lezen. Hoe zou het zijn als de macht in het voordeel van de vrouwen zou uitpakken?
Op een onaangename manier werd ik geraakt. Er zaten nogal wat passages in die mij triggerden. Niet alleen qua scenebeschrijving, die ik absoluut uit het boek zou willen schrappen.
Maar ook een soms weinig subtiele manier van woordgebruik. Soms kun je met weinig woorden net zoveel zeggen, alleen moet je dan suggestiever zijn. Dat heb ik gemist.
Sommige stukken werden uitgebreid beschreven en andere dingen kwamen zo uit de lucht vallen.
Het boek heeft me niet kunnen overtuigen dat we een betere wereld hebben met vrouwen aan de macht. | 0neg
|
Ben er in begonnen maar ook snel weer in gestopt wat een tegenvaller zou de thriller van het jaar zijn las ik op facebook snap niet hoe ze daar bij komen | 0neg
|
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit boek moet. Het leest wel lekker, maar als het uit is dan is er eigenlijk niet zo heel veel gebeurd. De verhandeling over de roof in het museum is het leukste deel. Daarna wordt het erg saai. Ik begrijp dan ook niet de opmerkingen dat het boek enorm veel details zou geven over vervalsingen van kunstwerken. Buiten 2 opmerkingen hierover (de gebruikte verf en het opzettelijk aanbrengen van minieme verschillen) zegt het boek er niets over. De afloop is zeer voorspelbaar en ook de opbouw van het boek (welk personage gaat nu een rol spelen) is zeer voorspelbaar. Het valt dus tegen! | 0neg
|
Het begin vond ik geweldig en dacht wauw, dit word een gaaf boek maar daarna kon het verhaal me steeds minder boeien. Er waren toch wel wat ongelofwaardigheden, waaronder: wie schakelt er nu niet de politie in als je een halve nacht door een gek word vastgehouden? Dat was een beetje raar en later toch wel wat toevalligheden op het einde. En dat vond ik best jammer, het deed afbreuk aan het verhaal. | 0neg
|
De zweed is het vierde uitgegeven werk van de Zweedse auteur Robert Karjel, en het eerste wat vertaald is in het Nederlands.
Robert Karjel is een voormalig officier van de Zweedse luchtmacht , en in zijn rijke carrière meermaals onderscheiden.
Het verhaal speelt rond de hoofdpersoon Ernst Gripp, een lid van de Zweedse veilheidspolitie die door zijn baas naar de VS wordt gestuurd. Gripp moet daar gaan samenwerken met z'n Amerikaanse collega Shauna Friedman met als doel de identiteit vast te stellen van een door de Amerikanen in detentie gehouden figuur, die mogelijk Zweedse roots heeft.. Alles voor het doel "de strijd tegen het internationale terrorisme".
Ernst en Shauna staan in hun ideeën ver van elkaar af, maar hebben elkaar ook hard nodig temeer omdat ze allebei niet blijken te zijn wat iedereen denkt maar een dubbelleven leiden.
Karjel heeft een verhaal gecreëerd met een sterk plot en fantastisch uitgewerkte karakters. Maar een goede thriller is meer dan een plot en karakters. Dit boek is soms ook nodeloos pretentieus geschreven, moeilijk te volgen, allerminst spannend en bijna hallucinerend warrig . Hierdoor verdwijnen de sterke eigenschappen naar de achtergrond en vond ik het een worsteling het toch niet al te dikke boek uit te lezen. Dat is jammer want de potentie is er zeer zeker.
Spanning: 1*
Plot: 4*****
Leesplezier: 1 *
Schrijfstijl: 2 **
Originaliteit: 3 ***
Psychologie: 4 **** | 0neg
|
Het leukste aan dit boek is het boek-in-een-boek-verhaal. Hoofdpersoon Stella Fiberg is schrijfster van de populaire detectiveserie met Francisca Falke in de hoofdrol. Ze is bezig met het tiende en laatste deel van de populaire serie en moet daarin een aantal losse eindjes uit vorige delen vastknopen. Met een writer's block en een waterlek in huis wordt dat moeilijk.
Het boek-in-een-boek-verhaal is erg goed geschreven. De personages daarin zijn raak beschreven en de speurtocht is beeldend en goed. Daar tegenover staat het eigenlijke verhaal van Stella, haar writer's block en haar problemen in haar flat en met haar vriend. De roman is vlot geschreven maar de personages blijven vlak en overtuigen niet. Ook het romantische deel met aannemer Johnny blijft vaag. De aantrekkingskracht tussen beiden wordt niet duidelijk benoemd; er is geen spanning tussen Stella en Johnny en het verhaal kabbelt verder tot het onvermijdelijke einde.
Door de vlotte schrijfstijl en de mooie delen wanneer het over Francisca Falke gaat, verdient het boek een aanbeveling voor een paar aangename leesuren tijdens een vakantie bijvoorbeeld. Maar verwacht je een mooie roman met aansprekende karakters en een goed uitgewerkt verhaal, dan kun je dit boek beter links laten liggen.
Ik had meer verwacht van de auteur van wie ik met veel plezier het boek 'Kleine gele citroenen' heb gelezen. | 0neg
|
Het verhaal pakte mij niet, las niet lekker weg. Heb mezelf er doorheen moeten worstelen. Langdradig, te simpel, niet realistisch. Ik vermoed niet zo'n fan te zijn van Suzanne Vermeer. Ga voorlopig niks meer lezen van haar. | 0neg
|
Prettig leesbaar verhaal met een mooie beeld van de Extemadura (Spanje). De mensen, de sociale verwevenheid, de hitte, de intriges van een klein dorp. Ze komen er in voor. Onder het mooie luie lome leven schuilen vele geheimen, zo leert hoofdpersoon Wolfgang. Een gepensioneerd Berlijnse politieman. Maar ook hij is een man met een geheim. Weer een intrige erbij. Rijke en gloevolle woorden wijdt Gerretzen aan het landschap, de zwartehoevige varkens, de mensen. Is het een thriller, of een roman met een spannende intrige?
Taalgebruik is helder, met veel gebruik van lokale (scheld)woorden, zowel in het spaans en duits. Al met al een aardig boek. Geen hoogvlieger. | 0neg
|
Ik vond het een heel ongeloofwaardig boek om te lezen en was dus ook niet verbaast toen dit in de media werd gemeld. Ik heb alle andere boeken die met dit verhaal te maken hebben ook nooit gelezen. | 0neg
|
Läckbergfans hebben twee jaar op het vervolg in de Hedström/Falck-reeks moeten wachten. Half januari was het eindelijk zover: Leeuwentemmer, het nieuwste boek van Camilla Läckberg verscheen.
Het jonge meisje Victoria wordt vermist en inspecteur Patrick Hedström en zijn team zijn druk met deze vermissingszaak bezig als ze ernstig verminkt wordt gevonden. Hedström vermoedt een verband met andere verdwijningen in Zweden en hij en zijn team zetten alles op alles om de andere tienermeisjes eenzelfde lot te besparen.
Terwijl Hedström zich in de vermissingen bijt, verdiept schrijfster Erica Falck zich voor een nieuw boek in een familietragedie. Zoals we van haar gewend zijn, bemoeit Falck zich ook dit keer met de zaak van haar man Hedström en langzaam maar zeker wordt ook in dit verhaal, des Läckbergs, het heden (de verdwijning van tienermeisjes) met het verleden (de familietragedie) verweven.
Al sinds we in 2006 kennismaakten met het eerste boek van Camilla Läckberg leven haar fans mee met Erica Falck en Patrick Hedström en zijn team, en worden de vaste personages in haar boeken een beetje als familie beschouwd. Läckberg krijgt het iedere keer voor elkaar om fans halsreikend naar een nieuw boek uit te laten kijken, vooral door continuering van deze personages. Komen Anne en Dan hun relatiecrisis te boven? Wint Pia, de vrouw van Martin, het gevecht tegen kanker? Blijft Gösta in zichzelf gekeerd of kruipt hij uit z’n schelp? Trekt Mellberg tijdens persconferenties nog steeds alle aandacht naar zich toe en hoe gaat het met het huwelijk van Erica en Patrick?
Terwijl je leest over al hun ups en downs word je meegetrokken in een gruwelijk moordverhaal. Läckberg is de meester in het neerzetten van verschillende verhaallijnen die ze vervolgens op een duizelingwekkende manier met elkaar verweeft, en mede door haar keuze van perspectiefwisselingen weet Läckberg in ieder deel cliffhangers te creëren waardoor je haar boeken in een ruk uit móet lezen.
Ook Leeuwentemmer kent weer een groot aantal verschillende hoofdrolspelers en verhaallijnen, maar de auteur slaagt er dit keer niet in voldoende cliffhangers te creëren. De verschillende verhaallijnen zijn zo dun dat herhaling van feiten en onthullingen onvermijdelijk blijkt te zijn, personages eendimensionaal worden neergezet en er feitelijk weinig gebeurt in het boek. Vooral het verhaal dat zich in het verleden afspeelt is flinterdun en dreint voort. En na het lezen van het boek blijkt een rode draad irritant los te zitten, want waar zijn de overige verdwenen meisjes gebleven?
Het ontbreekt dit boek aan de snelheid waarmee Läckberg normaal gesproken met vreemde onthullingen komt, waardoor je adem wordt ontnomen. De feiten die in Leeuwentemmer tot een ontknoping moeten leiden, komen voort uit toevalligheden, zoals een proces-verbaal dat toevallig wordt gelezen, waar toevallig een aanwijzing in staat. Een zwaktebod. De personages blijven zo op de oppervlakte hangen dat je na 75 pagina’s doorhebt wie de dader is, op welke manier de dader te werk is gegaan en waar het slachtoffer werd vastgehouden.
Leeuwentemmer is het negende deel in de Hedström/Falck-reeks en zoals dat gaat bij series zit er soms een boek bij dat net iets minder goed is. Helaas valt Leeuwentemmer in die categorie.
Sinds we kennis hebben gemaakt met de fictieve schrijfster Erica Falck kun je je als lezer niet aan de indruk onttrekken dat de schrijfster en Erica een en dezelfde persoon zijn.
In Leeuwentemmer worstelt hoofdpersonage Erica Falck met haar boek. In een van de hoofdstukken vraagt Anna aan haar zus Erica hoe het met haar boek gaat. Erica antwoordt: ‘Ik weet het niet. Er zijn zoveel vreemde dingen dat ik niet goed weet waar ik moet beginnen.’
In feite lijkt het alsof Läckberg zelf met dit boek heeft geworsteld.
Tot slot zeker nog een pluspunt, want het venijn zit in de staart van het boek. In het allerlaatste hoofdstuk word je toch nog verrast. Het zijn dit soort verrassingen waar Läckberg ontzettend goed in is en waar de lezers halsreikend naar uitkijken. | 0neg
|
Met veel plezier lees ik de eerste 60 pagina's. Het is een goed geschreven verhaal met het effect dat je verder wilt lezen. Ook al merk je dat er een dreigende ondertoon in het verhaal zit. Het springen tussen heden en verleden maakt het verhaal verfrissend. Echter, nadat in het verhaal het huwelijk gesloten is en de huwelijksreis begonnen is, begint de verhaallijn van het boek me tegen te staan. Ik leg het weg. Het enthousiasme, waarover andere lezer schrijven, vind ik niet om verder te willen lezen. Wie weet wint de nieuwsgierigheid naar de ontknoping het nog in de komende tijd. | 0neg
|
Zusje dood van de in 2012 overleden William Gay zou een prachtig, schokkend griezelverhaal zijn, zo staat te lezen op de achterflap.
Dat is een behoorlijke tegenvaller geworden.
Het verhaal is matig, soms rommelig en kabbelt, na een spannend openingsverhaal, maar door.
Echt griezelig wordt het niet, spanning is ver te zoeken en door het rare, abrupte einde kan je ook niet spreken van een goed plot.
De lange zinnen (met wel mooi taalgebruik) van soms 5 of 6 regels haalt de vaart erg uit het verhaal.
Het missen van aanhalingstekens bij gesproken tekst is wel wennen, maar stoort niet.
Het boek krijgt van mij 2 sterren. | 0neg
|
Ter opwarming van Karin Slaughter's nieuwe boek, Mooie meisjes, verscheen dit korte verhaal, Diep. 78 pagina's lang, de laatste 20 pagina's zijn voor het lees fragment van Schone Meisjes.
Het verhaal begon wel boeiend, maar ik vrees dat ik ergens de clou van het verhaal heb gemist, want ineens was het boek uit en snap ik er weinig van. | 0neg
|
In een fabriek neemt men meel of bloem/gist/water en zout en in een zo efficiënt mogelijk proces resulteert dit in een brood. het voldoet aan de vraag, lijkt altijd het zelfde , voed en het kan ook nog zomaar best smakelijk zijn.
De ambachtelijke bakker neemt meel of bloem/gist/water en zout en met liefde en passie maakt hij een brood. iedere dag iets anders, het voed maar wordt bovenal gemaakt om je te laten genieten van een stukje vakwerk
James Patterson en zijn team doen het iedere keer weer, en eigenlijk brengen ze precies wat je mag verwachten. maar hoe je het ook wend of keert het blijft en fabrieksbrood. veel verkocht, het voorziet in een behoefte en het is altijd hetzelfde. | 0neg
|
Dit is een absoluut dieptepunt! Ik ben groot fan van deze schrijver en serie Q en verheugde mij zeer op dit boek.
Maar wat een tegenvaller! de zo vaak geroemde humor is flauwer dan flauw en gaat maar door.
Ongeloofwaardige situaties, te veel toevalligheden doen zich voor en veel te langdradige scenes.
Ik heb doorgezet omdat het verhaal op zich best wel goed is.
Jammer, dikke tegenvaller! | 0neg
|
Na veel goede recencies te hebben gelezen pakte ik dit boek vol verwachting op. Helaas bleek al snel dat de hoofdpersoon behoorlijk irritant was in haar achterdochtige gedachtengang. Verder worden andere karakters totaal niet uitgediept en is de spanning ver te zoeken. Geen aanrader dus. | 0neg
|
Met redelijk hoge verwachtingen begon ik aan leesclub boek Rode Sulfur. Magie en onverklaarbare zaken zijn thema's die mij altijd wel aantrekken in een verhaal. Een boek waarin alchemie een hoofdrol speelt past dan ook goed binnen deze thema's.
Theodoor Mundanus is de nog overgebleven alchemist die nog stukken van de Steen der Wijzen onder zijn hoede heeft. Volgens de overlevering kan deze steen metaal omzetten in goud en geneest het allerhande ziekten. Dat dit waarheid zou kunnen zijn, ervaren we in dit boek waarin Mundanus de arts en scepticus Helvetius laat zien hoe het goud gemaakt dient te worden, verleidt hij diens vrouw Marianne van Os met zijn alchemistische kennis en Italiaanse charme en geneest hij ook nog eens hun nichtje Clara van een dodelijke koorts. Ondertussen moet hij ook nog duistere krachten en machtige leiders weerstaan en zorgen dat de Steen niet in hun handen valt. Allemaal ingrediënten voor een "adembenemende romantische saga en sensueel liefdesverhaal" zoals de achterflap van mijn uitgave belooft. Helaas worden deze ingrediënten niet samengevoegd tot dit alles, ondanks de vele historische feiten en figuren die de schrijver in het verhaal weet te introduceren. In een breed uitgemeten beschrijving van het Holland in de 17e eeuw wordt het verhaal steeds ongeloofwaardiger en als er dan ook nog onzichtbaarheidsmantels en mensen die van gedaante kunnen veranderen, opgevoerd worden dan wordt het Harry Potter-gehalte me toch te hoog en verzandt het verhaal in een alchemistische brij.
Rode Sulfur is de debuutroman van Robert Bosnak en tevens deel I van een saga. Deel II is al uit in Amerika en deel III is in de maak. Ik hoop dat Bosnak in de volgende delen wat minder een "feiten-schrijver" en meer een "verhalen-schrijver" wordt. Dat hij door het schrijven van diverse non-fictie verhandelingen over jungiaanse psychoanalyse, droomduiding en healing zijn feiten op een rij heeft moge duidelijk zijn. Hopelijk kan hij deze kennis in de volgende delen beter omsmelten tot een fictief goed verhaal. | 0neg
|
Mijn keuze is op dit boek gevallen vanwege het beroep van de hoofdpersonen. Ze zijn beide fotograaf en ik mag zelf ook graag foto's maken. Ook de omgeving spreekt me aan. Ik ben zelf nog nooit in Afrika geweest maar het lijkt me schitterend, zeker om er te fotograferen.
Dat Afrika de moeite waard is om te fotograferen laat ook de cover van het boek zien. De foto toont de Omatako bergen in Namibië met veel blauwe lucht waardoor de cover veel rust uitstraalt. De foto is genomen door de schrijver zelf.
*****
Zoals de titel al laat weten is de hoofdpersoon van het boek Irina. Een vrouw van Russische afkomst met helderblauwe ogen en een mooi gezicht dat omlijst wordt door een bos verwarde, roodbruine krullen. Ze doet me meteen denken aan de Nederlandse actrice uit de TV serie Celblok H die Freddy speelt, Eva van de Wijdeven.
Irina komt naar voren als een sterke persoonlijkheid, gewend om veel alleen te reizen en te werken. Door haar verleden is ze een krachtige vrouw geworden maar door vervelende gebeurtenissen heeft ze ook een muur rond zich op getrokken. Tot ze haar grote liefde ontmoet.
Ze voelt zich zo tot hem aangetrokken dat ze zich weer open durft te stellen. Door hun overeenkomsten raken ze steeds meer verbonden met elkaar en samen beleven ze Afrika en een innige liefde die verder gaat dan zomaar een relatie. Ze vullen elkaar volledig aan en samen zijn ze één.
Haar grote liefde neemt Irina mee naar personen en plaatsen die op hem een diepe indruk hebben gemaakt. Zo ontdekt Irina dat Afrika meer is dan alleen maar zand en wilde dieren.
De mannelijke hoofdpersoon is de verteller van het verhaal en wordt niet verder omschreven. Maar gaandeweg het boek komt de indruk naar voren dat de schrijver zichzelf als de tegenspeler van Irina neerzet. Er zijn meerdere overeenkomsten om dat op te baseren.
*****
Haijo de Jong, geboren in Westzaan, studeerde aan de Foto Technische School in Den Haag. Daarna werkte hij als fotograaf op een groot passagiersschip waardoor hij veel van de wereld heeft gezien. Van daaruit vertrok hij naar Afrika om in zaken te gaan op foto gebied. Tussen 1960 en 1980 woonde hij eerst in Angola en daarna in Namibië. Tegen 1980 kwam hij terug naar Nederland. Hij bleef fotograferen, schreef Haiku en andere gedichten en korte verhalen over onderwerpen die hem diep raakte. In 2008 begon hij aan zo'n kort verhaal, Irina, wat uiteindelijk een boek van 652 pagina's werd. Haijo overleed onverwacht in november 2015, voordat zijn boek kon worden uitgegeven.
*****
Het verhaal toont weinig diepgang en is vlak en ééntonig. Er had meer variatie in de emoties en gevoelens van de personen mogen zitten. Waarschijnlijk was dat wel gelukt als de schrijver het inderdaad bij een kort verhaal had gehouden.
Er wordt wel een mooi beeld gegeven van het Afrikaanse landschap en de bevolking. Door de uitgebreide beschrijvingen kun je het je goed voorstellen hoe het er daar uitziet en hoe de mensen daar wonen en werken.
***** | 0neg
|
Ik kan heel kort zijn, wat een verschrikkelijk schrijfstijl. Ik heb het boek ook niet uitgelezen. | 0neg
|
Na 30 blz weggelegd | 0neg
|
Ik ben hier eerlijk gezegd niet zo weg van. Al die gekleurde woorden leiden me vreselijk af van het verhaal en die muizen vind ik erg onsympathieke koppies hebben. Het schijnt dat "de jeugd" er nogal mee wegloopt, maar Geronimo en zijn vrienden kunnen mij niet echt bekoren. | 0neg
|
Ik ben tot ongeveer de helft van het boek gekomen, maar vond het heel veel lijken op Judas. Naar mijn idee stonden er in dit boek niet echt nieuwe dingen. | 0neg
|
Mag ik Eric Diepvens vriendelijk verzoeken de laatste boeken van Connelly en Meyer te lezen en daarna zijn eigen beoordeling van Overkill in heroverweging te nemen? Het hangt er natuurlijk helemaal vanaf waarmee je vergelijkt, maar als Connelly de maat is, worden hier knollen met citroenen vergeleken! Aardig hoor dit chauvinistische gedrag, maar niet realistisch! | 0neg
|
Jens Lapidus begint met VIP room aan een nieuwe serie en dat valt niet mee. Tenminste voor mij als fan en lezer. Nu heeft hij met de Stockholm -trilogie een klein meesterwerk afgeleverd, en dan doet dit verhaal wel wat gewoon en dunnetjes aan. Gewoon omdat het verhaal niet echt verrrassend is en dunnetjes omdat de uitwerking van de personages (nog )niet goed uit de verf komt. De spanning wordt niet opgebouwd vanwege de vele uitwijdingen die er in het boek plaatsvinden.Ieder huis dat betreden wordt krijgt een uitgebreide (IKEA) inboedel beschrijving en ook de kleding van de personages blijft niet onbesproken. De afstandelijke manier van schrijven zorgt er bovendien voor voor dat je je als lezer moeilijk in een personage kunt inleven en het boek dus nergens de middelmaat overstijgt. Ik zou willen eindigen met een advies. "Jens keer terug naar de stockholm -trilogie of wordt weer fulltime advocaat "want van dit soort boeken zijn er al zoveel geschreven! | 0neg
|
Het is een genre apart: een boek over een boek. In Geheimen van Het Verloren Symbool wordt ingegaan op alle symboliek, ideeën en theorieën achter de laatste bestseller van Dan Brown. Non-fictie dus, en geen spanning, maar een gids bij een spannend boek waarin het draait om de vrijmetselarij, Washington DC, geheime genootschappen en mysterieuze symbolen.
De samenstellers van Geheimen van Het Verloren Symbool brengen in tien hoofdstukken diverse artikelen van en interviews met heel diverse experts bij elkaar. Deze experts geven, elk in hun eigen schrijfstijl, hun visie op zaken als de vrijmetselarij, het occulte Amerika, kunst en coderingen en Browns visie op religie. Om maar een paar van de onderwerpen te noemen.
Dit alles heeft tot doel om, zoals een van de samenstellers in de inleiding beschrijft, de vraag te beantwoorden wat feit is en wat fictie, door dieper in te gaan op de geschiedenis en de denkbeelden in het boek en de middelen en trucjes die de schrijver voor zijn plot heeft gebruikt te analyseren.
Op zich is het interessant om wat meer te weten te komen over de symboliek en verhalen waar Brown zich op baseert, maar deze uitgebreide lezersgids schiet wat mij betreft een beetje door. Verklaringen van de naam van personage die vier paginas beslaan, verbanden die alleen veringevoerden in het onderwerp kunnen begrijpen en forse opsommingen van allerhande zaken om aan te tonen dat niet alleen Brown door bepaalde verschijnselen gefascineerd is.
Voor diegenen die enthousiast fan zijn van Dan Browns pageturners én zich graag verdiepen in (niet per se makkelijk leesbare) non-fictie, kan dit boek een aanrader zijn, maar de lezer die op zoek is naar meer spanning, codes en mysteries kan deze geheimen gerust links laten liggen. | 0neg
|
‘O’, The Oprah Magazine werd op 19 april 2000 voor het eerst in de V.S. uitgegeven. Zoals Linda de Mol iedere keer weer prominent voorop de Linda staat, zo staat Oprah Winfrey op de ‘O’(prah). Eigenlijk is het andersom Oprah was er vóór Linda. Enfin, ‘O’ heeft een oplage van 2,5 miljoen vergeleken met Linda die er iets meer dan 200.000 heeft. In Het Kleine Boekje van Geluk staan de mooiste artikelen over geluk die de afgelopen jaren in het ‘O’ tijdschrift zijn verschenen.
Lees over hoe Anne Glusher gaat zwemmen en hoe dol Jane Smiley op haar paard is. Smiley kennen we wellicht van haar roman De Wetten van het Land (Pulitzerprijs 1992). Glusher kennen we waarschijnlijk niet; zij heeft overal gezwommen, van Brooklyn tot Marokko. Tijdens het zwemmen schrijft ze over alles wat er in haar opkomt. De gemiddelde lezer zal het ook niet bijster interessant vinden hoe Mark Leyner, een van de weinige mannelijke auteurs, in 325 woorden beschrijft hoe hij een hapje pudding neemt. Maar dan ineens, vanaf bladzijde 72, lijkt het toch nog boeiend te worden. Hier begint het ontroerende verhaal van een vrouw met borstkanker. Zij vertelt over hoe de ziekte haar leven ten goede heeft veranderd. En zowaar hebben de verhaaltjes die volgen wat meer diepgang. Maar dan ben je al wel bijna op de helft van het boek beland.
Plotsklaps stuiten we dan op een quiz: ‘zou je gelukkiger kunnen zijn? ’ Hierbij geef je aan hoe vaak je instemt met de geschreven beweringen. Stellingen zoals bijvoorbeeld: ‘Ik neem mezelf heel serieus‘ en ‘Ik heb het veel te druk‘. Jouw antwoord is: nooit, zelden, soms of vaak. Vervolgens worden de resultaten getoond en ben je er werkelijk van overtuigd dat je de CosmoGirl of Flair zit te lezen. Dit kan beter!
De meeste auteurs zijn vrouwelijk en allen Amerikaans. Natuurlijk kennen de meeste van ons Elizabeth Gilbert, zij schreef de bestseller Eten, Bidden, Beminnen. Ook van Brené Brown (De Kracht van Kwetsbaarheid en De Moed van Imperfectie) hebben we gehoord, maar het merendeel is voor ons Nederlandse lezers volslagen onbekenden. Geeft niet, maar dan had de kwaliteit van schrijven wel steengoed moeten zijn wil er iets van blijven hangen.
Het leest als een stoptrein: continu wachten en hoop houden. Wanneer komt het nou, wanneer begint het echte verhaal nou? Maar het echte verhaal begint nooit. Daar zit nou net de crux. Geluk zit immers in kleine dagelijkse dingen en meestal, zo niet altijd, is het dicht bij huis te vinden, dát is de boodschap hier. Verwacht dus geen meeslepende, spannende verhalen, maar lieve vertellingen over doodgewone, onbeduidende dingen van alledag. Verwacht ook geen ondersteuning hóe het pad van geluk te volgen, daar moet je andere boeken voor lezen. Verwacht gewoon niet te veel. | 0neg
|
Het boek over een schrijvers team wat op bezoek gaat in Israël. wat ze er eigenlijk gaan doen weten ze zelf ook niet echt maar ze gaan op bezoek in de verschillende wijken en steden van Israël.
Het is ingewikkeld. Aan de ene kant vind ik dit een interessant onderwerp maar het word niet heel eenvoudig opgebouwd. Laat ik het zo vertalen als je het voorleest, dan bekt het niet lekker . En dat wil dus zeggen het leest niet fijn naar mijn idee. Het verhaal is er om verteld te worden maar dat is soms in moeilijke volzinnen vol woorden die mij onbekend zijn gedaan. Het laatste deel over gaza vond ik interessant en dat verliep iets beter.
Zonde want een iets andere schrijfwijze had naar mini idee dit verhaal erg mooi kunnen maken.
Wel lees ik dat dit boek een winnaar is van diverse prijzen en dus zal het zijn dat andere lezers het wel kunnen vatten. Maar mij was je bij tijd en wijlen kwijt in het verhaal. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.