text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Dit boek komt 7 januari uit. Samen met 25 andere proeflezers, mocht ik het al lezen.
Het boek krijgt op goodreads heel veel sterren, dus ik was reuze benieuwd.
Het gaat over een schrijfster die het verleden niet kan loslaten. Ze wil weten wie de dood van haar zus Anne op zijn geweten heeft. Vele jaren nadat haar zus voor haar ogen vermoordt is, ziet ze ineens de dader op tv. Het is een journalist. Ze besluit om een val te zetten en hem tot een bekentenis te dwingen. Ze nodigt hem uit om haar te interviewen en hoopt dat hij hapt. En ja hoor! Hij hapt. Zij komt al jaren haar huis niet meer uit, soort kluizenaarster. Interviews geeft ze bijna nooit. Ze woont erg afgelegen, dus het is de plaats om hem in de val te lokken.
Ik vond het geen spannend boek. Je leest verder omdat je toch wilt weten wat Anna is overkomen.
Het plot is goed, maar niet verrassend. Ik had veel meer verwacht van dit boek.
Het was een gevecht om het boek uit te lezen. Dat heb ik niet zo snel. Het komt traag op gang, heeft niet veel spanning, is te langdradig en ik vind het gewoon geen spannende thriller. Heb geen moment op het puntje van mijn stoel gezeten. Sterker nog: ik dacht, jeetje is hij nu nog niet uit?
Als ik dit boek gekocht had, had ik echt zitten balen! Dan had ik het ook niet uitgelezen.
De schrijfstijl is ook niet mijn ding. De zinnen, de herhalingen, het hakkelt een beetje. Leest niet prettig. Kan het komen door de vertaling misschien?
De stukjes met Jonas en Mia zijn wel leuk, dat is het boek dat de schrijfster aan het schrijven is. Daar had ik meer van willen lezen. Dat is geschreven in een ander lettertype.
Een boek lezen is heel persoonlijk. Ik hou van spannende thrillers. En dit boek heeft het gewoon niet!
Ik geef het boek daarom ook maar 2 sterren. ** | 0neg
|
Karin Slaughter is jarenlang synoniem geweest voor bloederige spanning, verpakt in zinderende thrillers. Niet voor niets is ze al jarenlang een van de populairste, zo niet dé populairste buitenlandse auteur. Talloze awards zijn getuige van de gretigheid waarmee haar fans de boeken van la Slaughter uit de boekwinkels sleuren. Maar steeds aan die verwachting voldoen, is al een thriller op zich die constant met een onverwachte wending te maken krijgt.
Slaughter die wat moeite lijkt te hebben met verrassende nieuwe lijnen grijpt in Stille zonde terug op haar aoude protagonisten. Is dit een teken aan de wand?
Rechercheur Lena Adams kan haar emoties bijna niet meer te baas als haar echtgenoot, motoragent Jared Long, wordt neergeschoten. Op het laatste moment wordt ze door Will Trent tegengehouden een domme daad te doen.
Even snel als hij komt is Trent echter weer verdwenen. Will is getrouwd met Dr. Sara Linton die 5 jaar geleden weduwe is geworden toen Jeffrey Tolliver is doodgeschoten.
Deze korte inleiding geeft al aan dat Karin Slaughter echt wordstelt met vernieuwingen in haar verhalen. Dat is eigenlijk heel erg jammer maar hiermee devalueert Stille zonde voor mij tot een vervelend verhaal. Eindeloos lijkende dialogen halen heel de schwung uit het verhaal en als je op het einde van iedere dialoog de rekening opmaakt
. Kun je alleen concluderen dat de informatiewaarde nihil is en nauwelijks voortgang geeft aan het verhaal.
Kortom, Stille zonde is niet alleen de titel van dit boek, het kan ook een kwalificatie aan het adres van de auteur zijn. Als waarschuwing om niet op deze weg voort te gaan. Dus Karin, vernieuw want anders zal je top heel snel geschiedenis zijn.
Eindoordeel: 2 sterren
Spanning: 2 ster
Plot: 2 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 2 sterren
Originaliteit: 2 sterren
Psychologie: 1 ster | 0neg
|
Met enige moeite het boek uit nieuwschierigheid toch maar uitgelezen. Geen idee wat ik nu eigenlijk gelezen heb. Driekwart van het boek is een uiteenzetting van, ik vermoed, een persoonlijke gedachte over o.a. kapitalisme, globalisering, immigratie, enz... het misdaad verhaal en de bijhorende Tarantino taferelen zijn me volledig ontgaan.
Het boek werd geprezen als "de grote allochtone roman" en ik denk dan ook dat het net daarom is dat dit boek zulke pluimen krijgt. | 0neg
|
‘Moordspel’ – James Patterson & Howard Roughan
Genre: Thriller
Uitgeverij: Cargo
ISBN: 9789403120508
Aantal pagina’s: 352
Uitvoering: paperback
Verschijningsdatum: juli 2018
Over de auteur
James Patterson is wereldrecordhouder en wordt vermeld als auteur met de meeste nummer 1 noteringen op de bestsellerlijsten van The New York Times in het Guinness Book of Records. Hij verkocht meer dan 375 miljoen boeken wereldwijd. Naast thrillers voor volwassenen, zet hij zich nu ook in om het lezen bij kinderen te stimuleren, middels het starten van een uitgeverij die zich volledig op deze doelgroep richt. Steeds vaker kiest hij voor samenwerking met een co-auteur.
Howard Roughan (1966) is een Amerikaanse auteur. Hij werkte als creative director bij een grote reclamefirma in Manhattan, maar richtte zich vanaf 2001 op het schrijven. Na succesvolle romans alleen te hebben geschreven begon de samenwerking in 2005 met James Patterson met de thriller Honeymoon, dat in Nederland verscheen als Belofte maakt schuld. Het boek werd door de ‘International Thriller Writers Organization’ uitgeroepen tot International thriller of the year 2005. Moordspel is nu in 2018 de zesde thriller die ze samen hebben voltooid.
Inhoud
Moordspel beschrijft de speurtocht naar een seriemoordenaar die actief is in de New Yorkse wijk Manhattan. Ogenschijnlijk geheel willekeurig slaat de moordenaar toe. De enige link die alle slachtoffers met elkaar hebben is een speelkaart die bij het lichaam wordt achtergelaten. Al snel krijgt de moordenaar in de media de bijnaam ‘de dealer’ en wordt het belang alsmaar groter voor rechercheur Elizabeth Needham en professor Dylan Reinhart om de dader te vinden.
Mijn mening
Een nieuwe James Patterson is voor mij, zonder oneerbiedig te zijn, als een maaltijd bij McDonalds. Snel, vet, gemakkelijk, lekker, kortstondig verzadigend en daardoor smaakt het al snel weer naar meer. Na een goede waardering voor zijn vorige thriller President vermist met de volgende kritische noot: “Patterson verdient Clinton. Zonder Clinton was dit niet meer dan een gemiddelde thriller gewees”’, ben ik hoopvol en nieuwsgierig gestart in deze nieuwe Patterson.
Het verhaal is qua plot spannend vanaf het allereerste moment. Een moordenaar die slechts wordt beschreven vanuit de slachtoffers die her en der worden gevonden, maakt dat je er als lezer direct middenin zit.
De personages spreken slechts ten dele aan. De bijdrage van de professor aan een moordonderzoek en de wijze waarop hij overal gemakkelijk bij kan zijn en komen is ongeloofwaardig. Anderzijds is het prachtig om te bemerken dat het onderwerp homoseksualiteit neergezet wordt zoals het moet, als iets normaals. Een dappere en broodnodige zet van de auteurs om de lage acceptatie in de Verenigde Staten een positieve impuls te geven. Complimenten hiervoor. Zoals verwacht krijgen we ook in dit boek veel actie, spanning en vaart voorgeschoteld. Dit is Patterson zijn kwaliteit. Ook wanneer het uitblijven van resultaat in het onderzoek politieke gevolgen gaat hebben, krijgt de jacht op de seriemoordenaar qua spanning een extra impuls.
‘Er zijn twee types seriemoordenaars. Zij die gepakt willen worden, en zij die niets liever dan gepakt willen worden’.
De vaart is heerlijk en hinderlijk tegelijk. Een thriller met snelheid verhoogt de spanning en het betrokkenheidsgevoel. Anderzijds leidt het hier en daar tot verhaalflarden en het gevoel dat er behoorlijk geknipt is in het verhaal. Liever had ik meer tekst en minder blanke ruimtes gehad qua vormgeving. Het boek bestaat uit 352 bladzijden waarin een proloog, vier boekdelen en een epiloog zitten, verdeeld over 110 hoofdstukken. Dit vind ik echt teveel. Temeer omdat de hoofdstukken geen wijziging van setting markeren. Het verhaal of gesprek gaat gewoon verder. Dialogen hebben de juiste toon en vorm en dienen het verhaal. Het slot van het verhaal is even snel als verrassend. In positieve zin. Met een klap sla ik het boek dicht. Mijn maaltijd zit er op.
Eindoordeel
Mijn bewering dat de boeken van James Patterson zonder de bijdrage van Bill Clinton slechts gemiddelde thrillers zijn, komt ten dele uit. Het was een prima ‘snelle hap’ en smaakt zoals altijd naar meer. Maar het smaakt ook allemaal hetzelfde. Het achterlaten van speelkaarten bij slachtoffers heeft al eens eerder op de kaart gestaan. Een personage dat niet bij de politie werkt en op zoek gaat naar de dader is ook geen nieuw ingrediënt in de thrillerwereld. Kortom: Ik weet wat ik krijg en toch zou ik graag iets anders willen aantreffen, waarmee ik verrast word. Die troefkaart is in dit boek niet gespeeld. Ik geef het boek 2,5 sterren.
Mijn persoonlijke songtekst
“Laying out another lie
Thinking 'bout a life of crime
That's what I'll have to do
To keep me away from you”
(Juice Newton – Queen of hearts) | 0neg
|
Het eerste verhaal (Een contract met God) was wel aardig.. maar de rest - inhoudelijk - maar zozo. De verhalen geven (letterlijk) een blik op het alledaagse leven in de Bronx wordt beschreven. De tekeningen zijn prachtig en liefhebbers van grafische verhalen zullen daarom best van dit boek van Eisner genieten. Voor mij maken de tekeningen de, wat mij betreft, dunne verhalen niet goed.
Wellicht heb ik het verkeerde boek van Eisner gekozen, toch een grootheid in stripland, om kennis met zijn werk te maken. Waarschijnlijker is het dat 'comics' mij niet voldoende aanspreken... Tot beeldverhalen verwerkte boeken, zoals De avonden van Reve of Kaas van Elsschot, bevallen me wellicht beter. Of het wereldberoemde Maus van Spiegelman of Op zoek naar de verloren tijd getekend door Stéphane Heuet.... wie weet?
Nog keuze zat voor wat betreft de beeldverhalen, maar 'echte comics' sla ik voorlopig over. | 0neg
|
Daniel Blake is het pseudoniem van Boris Starling, de schrijver van vele bestsellers, zo heb ik begrepen.
In dit boek worden meerdere moorden gepleegd, en Rechercheurs Franco Patrese en Mark Beradino moeten deze oplossen. Tegelijkertijd wordt een veroordeelde moordenares uit de gevangenis vrijgelaten. Heeft zij verband met de moorden? En welk verband heeft de dood van een drugsverslaafde vrouw met de overige zaken? En wie is de godsdienstige die de moorden pleegt?
Ik kende Boris Starling niet, en begon dus volledig blanco aan het boek.
Het boek klonk veelbelovend: veel macabere moorden, levende verbrandde mensen. Dit zou wel eens een heel spannend boek kunnen worden dacht ik. Helaas heeft het boek mijn verwachtingen totaal niet waar kunnen maken. Ja, er worden meerdere moorden gepleegd, maar deze worden zeer sumier beschreven, er wordt erg veel van perspectief gewisseld, en er wordt erg veel met bijbelcitaten gesmeten, wat erg afleidt van het eigenlijke verhaal. De schrijver lijkt meer te willen pronken met zijn feitenkennis en detail-opsommingen dan een spannend verhaal te willen vertellen. Verder is het verhaal te ongeloofwaardig, te populair naar mijn smaak.
Ik kan het boek niet aanraden aan de doorgewinterde thriller lezer. | 0neg
|
Obsidian is het eerste deel van de Lux-serie. In Obsidian volgen we het leven van de 16-jarige Katy.
Katy is een rustige tiener die heel erg op zichzelf is, een echte huismus. Als zij en haar moeder verhuizen naar West-Virginia komt ze naast de knappe tweeling: Dee en Daemon te wonen. Dee en Katy worden gelijk vriendinnen. Maar de broer van Dee, de woest aantrekkelijke Daemon is een compleet ander verhaal.
‘Hij was het soort jongen dat harten brak en daar een lang spoor van achter zich liet. Hij stond garant voor problemen. Misschien een prettig soort problemen, maar tegelijkertijd was hij ook een hork.’
Daemon gedraagt zich voortdurend als een hork tegenover Katy. Gedurende het hele boek hangt er tussen Daemon en Katy een gespannen sfeer. Alhoewel hij niet wil dat Katy en Dee vrienden worden, hangt hij zelf wél steeds om Katy heen. Er ontstaat een haat-liefdeverhouding tussen de twee. Toch zijn er gebeurtenissen waar Katy vraagtekens bijkrijgt. Wie zijn Daemon en Dee nou eigenlijk? En komt Katy erachter wat ze voor haar verbergen?
Omdat Obsidian wordt vergeleken met Twilight waren de verwachtingen hoog. Helaas werden deze voor mij niet waargemaakt. Het verhaal was langdradig en er gebeurde te weinig. Als er wat gebeurde was dit meteen interessant, maar helaas was dit dan voor korte duur. Het hele boek ging vooral over de haat-liefdeverhouding tussen Katy en Daemon. Als je uiteindelijk achter het geheim van Daemon en Dee komt denk je: ‘Dit had ik niet zien aankomen!’ Én dat maakt het verhaal origineel. Juist daarom had er meer uitgehaald kunnen worden. Als dat was gebeurd zou het verhaal interessanter zijn geworden i.p.v. slaapverwekkend, wat nu dus helaas gebeurde.
De cover van het boek is prachtig en als je eenmaal het geheim van Daemon en Dee kent is deze perfect gekozen. Zelfs de kleur van de cover sluit goed aan bij het verhaal. | 0neg
|
Richard Cox (Odessa, Texas 1970), begint op elfjarige leeftijd met het schrijven van korte verhalen. Tijdens zijn studie economie schrijft hij een roman Rift die in Amerika uitgegeven wordt. Het echte succes komt met zijn tweede roman Goddelijk experiment. Richard leeft momenteel in Tulsa, Oklahoma. Hij verdeelt zijn tijd tussen werk, hobbys en het schrijven van boeken.
In Goddelijk experiment is hoofdpersoon Steve Keeley voor zijn werk in Zwitserland. Een zwaar ongeluk en een experimentele operatie gooien zijn leven volledig overhoop. Mike McNair is als wetenschapper op zoek naar een natuurkundig deeltje, dat haast goddelijke eigenschappen bezit.
Als Steves ongeluk en operatie in verband kunnen worden gebracht met het onderzoek van Mike, zijn beide personen tot elkaar veroordeeld. Een organisatie met een groot belang in het vinden van het God-deeltje, blijft echter de levens van de hoofdpersonen manipuleren. Als zelfs hun leven bedreigd wordt, doen Steve en Mike, er alles aan om de waarheid boven water te krijgen.
Goddelijk experiment begint origineel, spannend en overtuigend. Al snel zakt het verhaal echter als een pudding in elkaar. De hoofdpersonen komen niet tot leven en het verhaal kabbelt maar door. Tijdens de natuurkundige hypotheses heb je het idee een college natuurkunde bij te wonen. De schrijver gaat te diep op de materie in, waardoor het te wetenschappelijk wordt. Om wat extra spanning te creëren, tovert de schrijver een stalker uit zijn hoge hoed. Dit gegeven zou kunnen werken, maar dan moet er wel wat mee gedaan worden. Het blijft echter bij een dreiging.
De romance tussen wetenschapper Mike en journaliste Kelly, lijkt er ook met de haren bijgesleept te zijn; verstrooide professor wint de liefde van het mooie meisje.
De clou van het verhaal komt als een verrassing, maar wat mij betreft wel te laat.
Met veel plezier ben ik aan dit boek begonnen. Tot halverwege heb ik mijzelf voor kunnen houden dat het nog wel komt. Het boek daarna uitlezen was geen straf, maar echt boeien deed het niet meer.
Deze moderne versie van de zoektocht naar de heilige graal had een beter lot verdiend. | 0neg
|
Op zich klinkt dit als een typisch Rachel Gibson boek maar toch bleef ik op mijn honger zitten. Het boek telt slechts 111 pagina’s en is dus erg kort waardoor de ontwikkeling van het verhaal iets te vlot verloopt. Eigenlijk had ik dit al vooraf kunnen verwachten. Ik ben immers geen fan van kortverhalen, maar vermits ik wel fan ben van de boeken van deze schrijfster wilde ik dit boek een kans geven. Tot nu toe had ik nog steeds geen kortverhaal gelezen dat me niet aan het einde achterlaat met een onvoldaan gevoel. Jammer genoeg kon ook dit boek daar geen verandering in brengen.
Ik mis de uitwerking van de personages, een iets tragere én daardoor ook realistischere ontwikkeling op relationeel gebied. ‘Gek op jou’ is het beste te omschrijven als vermakelijk maar daar blijft het wel bij. Deze personages zullen me minder lang bijblijven als de karakters uit andere boeken van dezelfde schrijfster. | 0neg
|
Tess en Gus ontmoeten elkaar vluchtig tijdens een zomervakantie in Florence in 1997, terwijl ze op het punt staan om allebei naar de universiteit te gaan. Gedurende een periode van twintig jaar blijven ze gescheiden door de tijd, het lot en familieproblemen.
Er gebeurt van alles in hun levens, grote en kleine gebeurtenissen en ze lijken altijd bij elkaar in de buurt te zijn, maar komen elkaar niet meer tegen. Of toch wel?
Op de achterkant van het boek staat een quote van Bookseller waarin Omdat ik je mis wordt omschreven als superieure romantische komedie en een verhaal over rouw en verlies. Na het lezen van de eerste honderd bladzijdes heb je al een hoop triestheid over je heen gekregen en ga je je afvragen of het komediegedeelte nog komt. Dat moment ben ik niet tegengekomen. In plaats daarvan zou ik het eerder omschrijven als een hartverwarmende roman. Het verhaal beschrijft de levens van Tess en Gus die elkaar eens hebben ontmoet en elkaar dan steeds net niet tegenkomen. Ze krijgen beiden te maken met veel tegenslagen in hun leven en de centrale vraag die je na het lezen van dit boek kan stellen is: wat gebeurt er als je de juiste persoon niet op het goede moment tegenkomt?
Omdat ik je mis is met zijn 463 bladzijdes een behoorlijk dikke pil. Gelukkig wordt er wel tempo in het verhaal gecreëerd door de korte hoofdstukken en het wisselen van de perspectieven. Ook de gemeenschappelijke gebeurtenissen zonder dat Tess en Gus elkaar tegenkomen (of toch wel?) creëren een spanningsboog in het verhaal die je doet doorlezen. Daarnaast trakteert de auteur je op prachtige sfeerbeelden van Londen die je doen voelen alsof je met de personages door de stad loopt.
Ondanks het tempo blijft het een dik boek waar soms te veel informatie in staat. Af en toe lijkt het alsof de auteur wil laten zien hoe veel ze van bepaalde onderwerpen af weet en wijkt ze te veel af van de verhaallijn. Bovendien is het informatie die in mijn ogen geen waarde toevoegt aan het verhaal en er alleen maar voor zorgt dat je gedachten afgeleid worden. Daarnaast staan er veel spelfouten in het boek, wat ook voor frustratie zorgt. Aan een aantal woorden is zelfs duidelijk te zien dat de zoek-en-vervang-functie van Word te vluchtig is toegepast en dat is jammer.
Omdat ik je mis is een mooi verhaal dat helaas niet helemaal tot zijn recht komt. Vooral de afwerking richting het einde is teleurstellend. Je ziet de plottwist aankomen, maar het is te vluchtig uitgewerkt en te onwerkelijk. De personages handelen niet zoals je ze hebt leren kennen gedurende het boek en dat is jammer en maakt het verhaal erg onwerkelijk. | 0neg
|
Ik sluit mij helemaal aan bij eerdere reacties. Cornwell heeft een 200 pagina's nodig om alle karakters weer eens voor te stellen, inclusief de wonderbaarlijke wederopstanding van Benton. En vervolgens kabbelt het boek rustig naar een eind, zonder dat het mij weet te boeien, zo goed als zonder spanning. En het eind, tja, er vallen doden, maar ik ben bang dat we 'Haarbal' nog wel eens tegen kunnen komen. Als Cornwell nu slim was geweest, had ze met dit boek (of al in een eerder boek!) definitief met hem kunnen afrekenen en zou zij daarna met frisse moed aan een echte Scarpetta kunnen gaan schrijven. Toch nog twee sterren, omdat het vlot geschreven is, want dat kan ze. | 0neg
|
Het zwart en het zilver begint met de dood van ‘Signora A.’ (met als bijnaam Babette) , die 8 jaar lang de huishoudster van een gezin was. En nu gestorven is en hun achterlaat met een leeg gevoel en de onzekerheid voor de toekomst.
Het gezin bestaat uit de ik-verteller (die nooit met naam wordt benoemd), zijn vrouw Nora en hun zoontje Emanuele.
Tijdens het verhaal kijken het ik-figuur en zijn vrouw terug op de rol van Babette in hun dagelijks leven. Ze is een vrouw met een aparte manier van omgaan met de mensen rondom haar en het dagelijkse leven in het algemeen.
‘… gewoontes die zo bij ons gezinsleven waren gaan horen dat ze voor ons bijna traditie waren geworden: hoe ze ons elke ochtend verslag deed van de horoscoop die ze op de radio had gehoord terwijl wij nog lagen te slapen; hoe ze zich sommige delen van het huis, vooral de keuken, zo toe-eigende dat we zelfs toestemming vroegen om onze eigen koelkast open te doen; de gevleugelde uitspraken waarmee ze ons tot de orde riep als wij, jongelui, de dingen onnodig ingewikkeld maakten volgens haar; …’
Op het moment dat zij beslist om niet langer de huishoudster/kinderjuf te zijn van hun gezin, hebben ze pas door wat ze echt missen aan deze bijzondere vrouw. Op dat moment staat hun leven op zijn kop en hebben ze helemaal geen oog voor de reden van het plotse vertrek van deze sterke vrouw.
‘In ons leven, het mijne en dat van Nora en Emanuele, dat in die tijd elke dag totaal op zijn kop leek te staan en als een jong plantje gevaarlijk heen en weer zwiepte in de wind, bood zij houvast, beschutting, als een oude boom met zo’n dikke stam dat drie paar armen niet genoeg waren om hem te omvatten.
Babette blijkt kanker te hebben en heeft moeite met het aanvaarden van haar ziekte, laat staan de tijd die zij nog heeft. Ook het gezin kan moeilijk om met dit nieuws en weten niet goed hoe ze zich moeten gedragen naar Babette toe. Elk gaat er op zijn manier mee om.
‘Ik word heen en weer geslingerd tussen verwachtingen en wrok: aan de ene kant een oude, zieke vrouw, aan de andere kant een klein jongetje, die beiden alle ogen op zich gericht willen hebben omdat ze bang zijn anders te verdwijnen’
Paolo Giordano’s debuutroman “De eenzaamheid van de priemgetallen” heeft mij op zich nooit kunnen boeien. Maar je mag natuurlijk nooit een auteur afschrijven omwille van één boek. En aangezien “Het zwart en het zilver” slechts 157 bladzijden telt, zag ik het wel zitten om dit boek te lezen.
Helaas heeft het me net als de vorige keer niet kunnen boeien. Ik heb op zich geen problemen met zijn schrijfstijl. Integendeel, ik vind dat P. Giordano vlot en visueel schrijft, waardoor je als lezer mee in het verhaal wordt getrokken. Maar persoonlijk heeft het verhaal me compleet niet geraakt. Ik had meer verwacht van het verhaal. Hij is zeker een goede auteur, maar zijn boeken zijn duidelijk niet mijn ding. | 0neg
|
Jan van Delden gebruikt drie bronnen in zijn boek:
1. De Odyssee: de weg van Odysseus: innerlijke groei doormaken als de illusie van je bestaan as persoon beetje bij beetje van je afvalt.
2. Werk van Atmananda Krishna Menon (deel 1 Atma Darshan en deel 2 Atma Nirvriti): komt overeen met de weg van Nestor in de Odyssee (Nestor ziet in een keer dat er alleen Ervaren is, hij gaat in geen enkele gedachte meer mee, om het te doorzien hoeft hij niets te doen).
3. Een Cursus in wonderen: komt overeen met de weg van Menelaos in de Odyssee (hij moet nog wat doen om thuis te komen, omdat hij denkt dat hij degene is die handelt, als hij die overtuiging los kan laten begrijpt hij dat hij zelf het Ene is, zonder tweede).
Ik ben aan het aftasten of ik het boek 'een cursus in wonderen' zal gaan lezen. daarom las ik dit boek. Maar ik vond het niet bijster interessant. De volgende aantekeningen uit dit boek heb ik gemaakt t.a.v. de Cursus:
- De Cursus helpt je eerst om op de juiste manier waar te nemen, voor ze je aandacht richt op het goddelijke (Heilige Geest, onpersoonlijke aandacht). Je leert zo ook de wereld der tegenstellingen in het dagelijkse leven te doorzien, die je steeds weer in de angst en schuld verhalen trekt.
- Vanuit de stilte (de achterste stoel door Van Delden genoemd), kun je moeiteloos door alle verhalen heen leren kijken. Je ziet twee mensen ruzie maken, en tegelijkertijd zie je direct de onschuld bij beiden. Je vergeeft ze onmiddellijk, ook al geeft het denken een van de twee ogenschijnlijk gelijk. Want je ziet: er is niemand, er gebeurt eigenlijk niets. Het zijn slechts droomfiguren. Alles maakt deel uit van mijn eigen Zijn, en speelt zich daarin af.
- Het maakt God niks uit wat ik denk. Hij wil alleen dat zijn zoon zich weer herinnert wie hij is en dat hij thuis is, zodat zijn lijden voorbij is en het duidelijk is dat ze de Eenheid delen. Dat is dus wat je kunt doen: onvrede direct onder ogen leren zien, het als een signaal herkennen dat de Eenheid in ons niet meer herkend wordt, de gedachten onderzoeken die de onvrede veroorzaken en die vervolgens aan de hulp in ons, bijvoorbeeld de Heilige Geest, geven in het vertrouwen dat hij ze ongedaan zal maken en je je daar niet meer mee bezig hoeft te houden omdat je je al thuis weet. Telkens als je zo’n gedachte die jet het gevoel van onveiligheid geeft laat corrigeren door de hulp van de Heilige Geest, dringt het licht van al het thuis zijn bij God verder door in je denken. Je moet jezelf er steeds aan blijven herinneren dat er geen ‘daarbuiten’ is waar je nog iets kan doen voor Jan en alleman.
- Het zien dat je als persoon niet bestaat, houdt op zichzelf niet alle problemen van die persoon buiten de deur. Een ondoorziene doener kan nog vele sporen nalaten. Ook het ‘niet meedoen’ (niet naar feestjes, verjaardagen etc gaan) is een subtiele vorm van doen. Het is niet gewoon Zijn zonder meer. Er is geen andere kant waar je kan komen, je kunt niet thuis komen bij God want je bent in feite nooit weg geweest. Met dit besef houdt het ‘niet meedoen’ op, ‘Zijn zonder meer’ blijft over. | 0neg
|
Het verhaal van Zoe en Edward begint als een droom van een liefdesverhaal.
Al tijdens hun studietijd raken ze - op het eerste zicht - hevig verliefd op elkaar, iets wat ze voorlopig geen van beiden aan elkaar toegeven; maar zoals het hoort in een liefdesroman komen ze elkaar steeds weer tegen en worden ze een gelukkig paar.Toch gaat hun gezamenlijk pad niet over rozen: de wensen van de één blijken niet de wensen van de ander en vice versa, wat absoluut onmogelijk leek: ze beginnen beetje bij beetje uit elkaar te groeien en elkaar te verliezen.
En dan komt die vreselijke dag waarop Ed - op de fiets onderweg naar zijn werk - geschept wordt door een bus en overlijdt.
Zoe - die niet kan leven met het verlies van haar grote liefde, van wie ze die ochtend geen afscheid heeft genomen, omdat ze weer eens ruzie hadden - stort in en belandt in het ziekenhuis. Ze heeft maar één wens: haar leven mét Ed kunnen overdoen en dingen veranderen die ze fout heeft gedaan en daardoor uiteindelijk de uitkomst veranderen; en op een of andere manier krijgt ze die kans.
Hoe dat gebeurt en of dat ook lukt kan je alleen te weten komen wanneer je het boek zelf leest.
Ik vond het een boeiend thema - daarom wilde ik het boek graag lezen - maar blijf toch met een gevoel van teleurstelling achter.
De uitwerking viel mij tegen omdat er te veel herhalingen in voorkomen - bij het begin en einde van elk der hoofdstukken - waarin Zoë dagen uit het verleden herbeleeft - kreeg ik een déja vue. Wat aanvankelijk verrassend was wordt daardoor op den duur nogal vervelend en voorspelbaar.
De logica in de beschrijving van de dagen, waarin Zoe zich de dag lijkt te herinneren en toch het verloop ervan niet meer te weten én dan toch de pogingen om in het verloop daarvan 'iets' te wijzigen was vaak ver te zoeken.
En dan las ik ook af en toe wat overbodige info. Een zin zoals deze bijvoorbeeld: 'De pillen [waar ze niet zonder kan] bevatten een antidepressivum, want ze is depressief'.
Dit alles samen zorgde ervoor dat de 'good feelings' die ik verwachtte te ervaren bij het lezen van 'voor je weggaat' wegbleven en ik met een kleine kater achterbleef na het lezen van de laatste pagina's; pagina's met dan toch wel weer een verrassend einde.
Clare Swatman (Essex, 1975) heeft gewerkt als journaliste en schreef voor diverse vrouwenbladen, waaronder Bella, Best, Woman’s Own en Real People. Voor je weggaat is haar romandebuut. | 0neg
|
Toen ik de samenvatting van het boek las, was ik echt super benieuwd geraakt. Ik wilde het boek graag lezen en toen ik hem eenmaal binnen had, kon ik niet wachten om er in te beginnen. Het boekje was erg dun, waardoor je hem snel uit hebt.
Alicia schrijft een brief naar Sofia en het boek is op die manier ook geschreven. Er wordt in de ik-vorm verteld, maar jij als 'lezer' wordt aangesproken. Zelf vond ik dit erg storend lezen en daardoor kon ik er niet inkomen. Ik heb het boek uiteindelijk wel uitgelezen, maar het ging wel met pijn en moeite. Elke keer was ik aan het wachten tot het moment ze uit Casa Nostra zouden gaan, of eigenlijk gezegd had ik verwacht dat Casa Nostra 'failliet' zou gaan maar dat was dus niet het geval. Op het einde gaat het er pas over dat de familie van Alicia uit Casa Nostra stapt, doordat er vervelende dingen gebeuren. Op het einde wordt het heel snel geschreven en gaat het een beetje van hot naar her. Het was leuk geweest als je nog een indruk zou krijgen hoe het met de familie vergaat over een paar jaar, maar dit ging alleen maar om 1 jaar en werd er niet echt diep op ingegaan. Het begin vond ik vrij moeizaam geschreven en het einde vond ik weer erg snel geschreven, dat vond ik erg jammer want ik keek er toch naar uit hoe Alicia zichzelf dan op moest rapen nadat de familie uit Casa Nostra zou gaan.
Ik vond het boek echt totaal niet wat ik er van verwacht had. Nadat ik de samenvatting had gelezen, had ik best wel hoge verwachtingen. Het leven in een sekte is toch een geval apart en je hoort er niet veel over. Je hebt wel televisie programma's die daar over gaan, maar verder zie je er niet veel boeken van. Het onderwerp is super interessant, maar het boek is slecht geschreven. Zelf had ik ook niet echt het idee dat het een Young Adult boek is, het boek is best wel kinderlijk geschreven. De hoofdpersoon is ook nog best jong, dus op zich snap ik het wel. Het enige waaraan je kan zien dat het wel een Young Adult boek is, is omdat het onderwerp best wel 'heftig' kan zijn voor een kind. Ook sommige dingen die beschreven waren, waren erg warrig en kon ik er geen touw aan vast knopen. Daardoor geef ik dit boek maar 2 sterren. Het onderwerp was oké, maar verder viel het boek vies tegen. | 0neg
|
Voor Ed en zijn vrienden is de zomervakantie van 1986 niet wat ze zouden hebben verwacht. Er gebeurt het nodige, dat ingrijpt in al hun levens. De schrijfster laat dat steeds zien door heen en weer te gaan van 1986 naar 2016. Elk hoofdstuk eerst in 1986 en vervolgens in 2016 beschrijft gebeurtenissen en de gevolgen. Er worden verhaallijnen gestart (o.a. met betrekking tot de ouders van Ed en het zussen verhaal dat meer franje geeft dan dat het toevoegt aan het verhaal) die eigenlijk er niet toe doen en niet goed worden uitgewerkt. Ik denk dat de schrijfster verschillend puzzelstukjes had willen aanreiken om het verhaal te vertellen, maar die passen niet echt in het grote geheel van het verhaal, aangezien er gaten in de puzzel blijven en er stukjes overblijven, die nergens passen. Nergens wordt het boek beklemmend en zeker geen thriller te noemen. Hype gaat mij voorbij. Ik las als voorpublicatie het e-book dus de leuke kaft heb ik ook niet mogen meemaken.… 2 sterren voor de moeite. | 0neg
|
Muriel Barbery verraste de literaire wereld in 2006 met Elegant als een egel waarvan in Frankrijk twee miljoen en daarna in de rest van de wereld nog eens 6 miljoen exemplaren werden verkocht. Ze was na dit succes even de dringende behoefte om te schrijven kwijt en ging enkele jaren reizen en woonde onder meer drie jaar in Nederland, waar ze als docent filosofie werkte.
Het schrijven van Elegant als een egel ging Barbery gemakkelijk af, het kwam haast vanzelf. Dat ging anders bij haar nieuwe roman Het leven van de elfen, waarvan ze zelf het schrijfproces als een gevecht betitelt. Dat proef je ook wel een beetje door in de vele moeizame zinnen en de gezochte beeldspraak die in het boek voorkomen.
Het is moeilijk het verhaal van de roman te duiden, is het magisch realisme of literaire fantasy? Hoe dan ook, centraal in het verhaal staan twee elfjarige meisjes, Clara in Italië en Maria in Frankrijk, die elk hun eigen leven leiden in een tijd zonder moderne communicatiemiddelen. Maar door hun speciale talenten, Clara in de muziek en Maria in haar vermogen met dieren te praten, kunnen ze elkaar toch af en toe horen en zien. Beiden worden omgeven door een aantal over het algemeen vriendelijke mensen die voor wat meer kleur in het verhaal zorgen. Langzaam kom je erachter dat niet alle personages echte mensen zijn, maar dat er ook elfen figureren. En dat het in die wereld ook niet alleen maar pais en vree is.
Op zich lijkt het een eenvoudig sprookje, maar door de lastige lange zinnen en de moeilijke beeldspraak leest het verhaal niet altijd soepel. Bijvoorbeeld wanneer Maria’s gave om met bomen en dieren te spreken wordt toegelicht: ‘Zo drukte zij met het gewicht van haar geest op de welvingen van de regels waarin haar perceptie van de wereld was vervat en dat leverde een vijver van stomme woorden op die heel het pallet van moeilijke dialogen toeliet.’ Of een aantal bladzijden verder wanneer het over Clara’s muzikale talenten gaat: ‘… en als ze was gegrepen door de compositie met de teentjes knoflook waarin de kamer in de boerderij was gesublimeerd, kwam dat omdat ze was ingewijd in de orde van onzichtbare oorzaken die haar heel gelukkig hadden gemaakt, al was ze van heel arme afkomst. ‘
Gelukkig kan het ook anders. Na een apocalyptische oorlog spreekt een van de stervenden in alle eenvoud woorden van liefde, als afscheid van zijn achterblijvende vrouw. Het is pure schoonheid. Het laat opnieuw zien dat Barbery prachtig kan schrijven, maar het lijkt erop dat zij een beetje is bezweken onder de druk opnieuw iets heel moois neer te zetten. | 0neg
|
Kasienka verhuist met haar Poolse moeder naar Engeland, op zoek naar haar vader – Tata – die hun jaren geleden verliet. Haar moeder wil koste wat het kost haar vader terugvinden en Kasienka moet met haar mee. Daarbij raakt haar moeder Kasienka wel een beetje uit het oog. Kan Kasienka zich überhaupt redden in Engeland? Vinden ze Tata ooit terug?
Het boek van Sarah Crossan zou menig lezer moeten raken, maar helaas is dit niet het geval. De structuur van het verhaal is lastig, waardoor het verhaal niet prettig leest.
“Mama heeft gelijk:
De lucht is vochtig hier in Engeland
De hemel een grijze deken.
En de regen dreigt
Ons weg te spoelen.”
Crossan maakt gebruik van een haast dichterlijke manier van noteren voor haar verhaal. Dit maakt het onmogelijk het verhaal ‘gedachteloos’ of vlot door te lezen. Het voordeel is dat je over het verhaal na gaat denken, maar echt uitnodigend is deze schrijfvorm helaas niet.
Het verhaal in Gewicht van water is wel interessant. Kasienka komt in Engeland terecht en moet daar haar leven opbouwen. Ze is een puber en komt op een middelbare school terecht. Ze is anders dan de andere meiden en wordt daardoor gepest. Actuele thema’s als pesten en gescheiden ouders worden op een unieke wijze besproken in dit boek. Door volledig vanuit het meisje te schrijven, wordt duidelijk hoe onbegrijpelijk sommige situaties voor een meisje van die leeftijd zijn. Crossan weet op deze manier goed in te spelen op de emotionele gevoelens van de lezer.
Uiteindelijk brengt Crossan je naar het einde van het verhaal. Je ontdekt of Tata teruggevonden wordt en je leert Kasienka steeds beter kennen. Echter, het verhaal doet wat iel aan. Er mist hier en daar wat diepgang en ook het einde is niet echt bevredigend. Het is geen boek dat blijft hangen nadat je de laatste pagina gelezen hebt. Jammer, want het verhaal bevat genoeg elementen om een mooi en goed verhaal te worden. Crossan zou er goed aan doen het verhaal diepgaander te maken en een andere compositie te kiezen. Daarbij zou ze de symboliek van ‘water’ uit kunnen breiden. Wellicht kan Gewicht van water dan een prima boek worden. | 0neg
|
Hooguit een handvol mensen kent STARGATE. Dit geheime project van de Amerikaanse regering ging van start in de 70'er jaren. Het had tot doel remote reviewers (mensen met telepathische en helderziende vermogens) in te zetten om inlichtingen in te winnen over, en speurtochten te ondernemen naar, uiterst belangrijke objecten en mensen. Rond 1995 stierf het echter een stille dood. Dit raadselachtige project is op maat gesneden voor een spannende thriller. De droom voor een thrillerauteur. Zo ook voor de Zuid-Afrikaanse Natasha Mostert, die het onderwerp in haar vierde boek, Het uur van de heks, heeft benut.
Protagonist Gabriel Blackstone heeft opmerkelijke gaven. Hij maakt enige tijd deel uit van Eyestorm. Dit Britse project is opgezet om realistische toepassingen te bestuderen van telepathie en helderziendheid, ook wel remote viewing genoemd. Een van zijn collega's is Cecile Frankie op wie hij verliefd wordt. Gabriel blijft echter niet lang bij Eyestorm en verhuist van Oxford naar Londen om aan een nieuw leven te beginnen.
Dertien jaar later wordt Gabriel benaderd door een vooraanstaande man. Deze verzoekt hem zijn vermiste zoon op te sporen. Gabriel ziet hier weinig in totdat hij verneemt dat de man inmiddels getrouwd is met zijn oude liefde Cecile. Als hij haar na lange tijd weer ontmoet, vertelt ze hem dat haar man niet lang meer te leven heeft. Gabriel besluit hen te helpen. Hij weet toegang te krijgen tot de gedachtes van de vermiste, kijkt door diens ogen en krijgt mee wat voor vreselijks hem overkomt. Maar er is meer. Gabriel bevindt zich in een vreemde wereld die omschreven wordt als het huis met een miljoen deuren. Daar komt hij overal een symbool tegen van een cirkel met daarin een kruis. Een symbool dat sterk lijkt op een wapenschild dat op het zogenaamde Monk House van de beeldschone gezusters Monk hangt. De vermiste was bevriend met de zusters die een leven als moderne heks leiden. Het eerste verband is daarmee gelegd. Gabriel besluit met een bevriende computerhacker alles over de zusters te weten te komen, maar beseft hij eigenlijk wel waaraan hij begint?
Academicus en journaliste Mostert geeft in de toelichting achter in haar boek openlijk toe dat haar remote reviewers over wel heel speciale gaven beschikken, zeker in vergelijking met de werkelijk bestaande remote reviewers van STARGATE. Een eerlijke, maar weinig onthullende constatering. Mostert verdraait wetenschappelijke feiten tot sciencefiction en wel dusdanig dat Het uur van de heks met één been tegen het genre fantasy aanhinkt. Met hekserij, alchemie, magie en veel wijze spreuken heeft ze gepoogd veel variatie aan te brengen. Helaas met weinig succes.
Iedere keer als de protagonist zijn telepathische vermogens gebruikt, schrijft Mostert dat hij in de achtbaan stapt. Een nogal absurde uitdrukking die gedurende het hele verhaal terugkeert. Ook besteedt de schrijfster veel aandacht aan De kunst van het geheugen. De wortels van deze theorie liggen in de 16e eeuw waarin John Dee leefde. Deze was onder meer wiskundige, filosoof en adviseur voor koningin Elizabeth 1. Mostert schrijft dat hij de overgrootvader was van de zusters. Een duidelijke misser want betoudovergrootvader of eenvoudigweg verre voorvader had toch duidelijk dichter in de buurt gelegen.
De schrijfster is niet bepaald scheutig als het om personages gaat. Slechts zes personages spelen gedurende de bijna 400 bladzijdes een prominente rol. Daarnaast zijn er nog een aantal bijpersonen van wie meteen al duidelijk is dat ze nooit op de voorgrond zullen treden. Vanaf de eerste hoofdstukken staat vast dat er maar twee verdachten zijn: de zusters. Een van hen heeft meer op haar kerfstok dan de ander. Aangezien de zusters in hetzelfde huis wonen, een opmerkelijk Victoriaans huis met de naam Monk House, en alle lief en leed delen, is het volkomen oninteressant te weten wie. De één zal immers alle daden van de ander kennen. De vraag is dus niet wie schuld is, maar wie hoofdverantwoordelijk is.
Het uur van de heks is een fascinerende mengeling van alchemie en seksualiteit, aldus schrijffenomeen Mo Hayder. Dit is waar; de erotiek wordt in knappe passages omschreven en is bovendien mooi gedoseerd. Mostert heeft echter zeer doelbewust voor deze aanpak gekozen. Met de erotische passages probeert ze de gebrekkige verhaallijn te camoufleren. Tot overmaat van ramp werkt zelfs de hekserij nooit betoverend genoeg. | 0neg
|
Wat een mooie cover, heel modern en vol kleur, de cover stelt het hoofdpersonage Bernadette voor, ook al is het een tekening, mijn voorstelling van Bernadette leunt echt tegen de tekening aan..
De slimme vijftienjarige Bee is de dochter van topman bij Microsoft Elgie Banch en Bernadette fox ooit top architect.
Bernadette is een excentrieke vrouw, heel gevat en toch een beetje neurotisch. Ze wonen te Seattle, waar Bee en haar vriendin Kennedy een leuke tijd beleeft en Bee hoge punten scoort, Elgie zijn carrière uitbouwt, maar wat met Bernadette.
Maar dan verdwijnt Bernadette...Bee is vastbesloten haar moeder te gaan zoeken.
Het verhaal wordt verteld door Bee, maar is ook ingedeeld in mailtjes, brieven, faxen, wat wel voor afwisseling zorgt. En die afwisseling had ik wel nodig, ik vond het op sommige momenten langdradig, op zich een leuk verhaal en toch voor mij duurde het en duurde het te lang. De delen door Bee verteld sloegen bij mij wel aan en de auteur heeft het ook zo geschreven alsof het echt door de ogen van een 15-jarige wordt gezien. | 0neg
|
Het verhaal zit inderdaad ingewikkeld in elkaar en is op een originele manier in elkaar gezet. Dankzij een andere recensie weet ik nu dat elk hoofdstuk de helft is van het vorige, want dat had ik bij het lezen niet gemerkt. Je hebt veel doorzettingsvermogen nodig om het boek te lezen. De schrijfster introduceert 12 hoofdpersonen; als je niet het boek ineens uitleest, ben je 2 dagen later kwijt wie ook alweer wat deed.
Indertijd las ik veel lovende recensies over de gelaagdheid en de intelligente structuur. Kan goed zijn, maar het sprak mij echter minder aan. Dat ik moet nadenken over wat de auteur bedoelt en wat ik ervan verwacht, is niet aan mij besteed. Ik heb het liefste dat een boek mij pakt zonder dat ik over de structuur hoef na te denken.
Het boek begon voor mij pas later (na zo'n 500 bladzijden!) op gang te komen. Op een gegeven moment weet je wat er is gebeurd en dan komt de schrijfster met enkele hoofdstukken die eerder spelen in tijd en alsnog wat elementen toelichten. Erg ingewikkeld; had van mij niet zo gehoeven.
Ik denk niet dat over een jaar ik mij nog bijzondere dingen over dit boek zal herinneren; of het moet zijn de manier waarop Chinezen indertijd in Nieuw-Zeeland werden behandeld. | 0neg
|
Tekenen of schrijven? P.C. Sahgard maakt het niet uit. Ze doet het allebei graag. Tijdens haar opvoeding, geboren in het Limburgse Amstenrade, stonden muziek, taal, toneel en kunst centraal. Dat is altijd een beetje blijven hangen: Achter de kasteelmuur is gebaseerd op de verhalen die haar ouders vertelden over hun kinderjaren. In dit boek deelt ze, aangevuld met wat eigen fantasie, de verhalen die ze als kind hoorde.
Het is 1952. Al tijden staat het Limburgse kasteel Astenrade leeg. Het is voor de bewoners dan ook zeer bijzonder als er eindelijk nieuwe, adellijke mensen in het kasteel komen wonen. Niet iedereen is er blij mee dat het kasteel bewoond wordt, de ‘drie overals’ zijn niet van plan om de plek waar zij graag spelen te verlaten. Maar ook de drie overals hebben vijanden. Huub, de knecht van de oude kasteelheer, ziet hen liever gaan dan komen. Maar is Huub wel te vertrouwen?
Het eerste wat opvalt is de omvang van het boek, 340 dikke pagina’s maken het een ogenschijnlijk dik boek. Dit kan de doelgroep in eerste instantie afschrikken. Zoveel pagina’s zijn vaak alleen voor de echt boekwurmen vanaf 10 jaar weggelegd. De kans dat de doelgroep dit boek uit zichzelf uit de schappen van de bibliotheek of de winkel pakt is niet groot.
Natuurlijk hoeft dat geen probleem te zijn. Een dik boek kan prima geschikt zijn om voorgelezen te worden. Een goed verhaal vol spanning zal de aandacht van menig 10-jarige vasthouden. Achter de kasteelmuur lijkt in eerste instantie niet erg geschikt om voor te lezen. Dit heeft een aantal oorzaken.
Door het opvoeren van zo’n twaalf personages van wie de helft ook nog een bijnaam heeft, wordt het snel verwarrend voor de lezer. Wanneer het boek voorgelezen wordt, is het nog lastiger om de personages uit elkaar te houden. Daarnaast hebben zij wellicht moeilijk te lezen namen. Sjra, Funs en Sjors zijn misschien gebruikelijke namen in het mooie Limburg, maar verder naar het noorden toe zullen deze namen lastig zijn.
Niet alleen de namen zijn lastig te lezen. Ook komen er lastige woorden in het verhaal voor. Het kan dan ook gebeuren dat de lezer zich zo nu en dan afvraagt wat een woord betekent. Als voorlezer kun je deze woorden natuurlijk direct uitleggen, maar vooral de namen blijven een obstakel, zoals Wabeke, Suffisante en Parblue.
Achterin het boek zit een kaart van kasteel Astenrade. De minder oplettende lezer zal dit niet meteen opmerken, en het is fijn om een kaart bij de hand te hebben, zodat het verhaal beter te volgen is. Het is een vreemde keuze om de kaart achterin te plaatsen en dit niet te vermelden. Het zien van de kaart na het verhaal kan voelen als mosterd na de maaltijd.
Gelukkig is het niet alleen maar ellende wat betreft Achter de kasteelmuur. Het verhaal over de drie jongens is spannend en wordt op de juiste momenten afgewisseld met humor. Het verhaal is boeiend, waardoor de lezer steeds door wil blijven lezen. Wat zou er nu weer gebeuren? De avonturen die de drie overals beleven zijn herkenbaar voor de doelgroep en zal vaak voor een lach zorgen.
Achter de kasteelmuur is vooral geschikt voor de geoefende lezer(es). Het boek is dik en kan daardoor direct afschrikken. De moeilijke namen maken het lezen wellicht een hindernis. Voor Limburgse lezers zal dit een leuk verhaal zijn. Ondanks dat Astenrade niet bestaat, zal de omgeving herkenbaar zijn, en dat maakt dat het verhaal voor hen meer gaat leven. | 0neg
|
'Oppervlakkig'
Volgens Sebastiaan is een verhaal waarin Sofie, Sebastiaan en Sylvia de hoofdrol spelen.
Sofie is op zoek wat ze nu werkelijk wil met haar leven en wil dit in een sabbatical onderzoeken.
Ze gaat op reis naar Israël en gaat oa in een kibboets werken waar ze Julia ontmoet. Samen ontmoeten ze een echtpaar die hun zoontje willen afstaan aan Sofie omdat zij willen dat hij een beter leven krijgt. Hoewel Sofie eerst een heel klein beetje aarzelt is de keuze om het jongetje (Sebastiaan) mee te nemen makkelijk gemaakt.
Daarna volgt er een reis naar het Westen. Dit alles gaat te makkelijk. Sebastiaan is een voorbeeldige baby die het op spannende momenten, bij grensovergangen etc., niet op een brullen zet.
Bij thuiskomst is familie niet blij, maar gaat vader voor een 'oplossing' zorgen. Sofie is hier niet blij mee maar schikt zich in de keuze van vader omdat er in haar ogen ook geen andere oplossing is.
Sofie gaat bij haar vader in de zaak werken en het leven 'kabbelt' door. Personages in het boek worden oppervlakkig uitgewerkt zodat het boek niet raakt terwijl het om grote thema's gaat.
Sebastiaan ontwikkelt zich als een gevoelige jongen met grote liefde voor muziek. Ook heeft hij al heel jong een visie op de problematiek in de wereld en hoe je daarin je als mens kunt verhouden. Jammer dat er geen deel van het boek vanuit Sebastiaan wordt beschreven zodat hij ook op afstand blijft.
In het laatste deel speelt Sylvia de hoofdrol. Zij ontmoet Sebastiaan tijdens een lezing van hem en wordt stapelverliefd. Na verloop van een korte tijd trekt Sebastiaan voor een aantal dagen per week bij Sylvia in en ze krijgen een verhouding. Vervolgens gaat Sebastiaan op reis naar Turkije om iets goeds te kunnen doen voor zijn familie zonder Sylvia daarover in te lichten. Sebastiaan raakt verwikkelt in de IS-problematiek en verliest zijn leven. Sylvia weet inmiddels dat ze zwanger is van Sebastiaan en is in diep verdriet, maar volgens Sebastiaan moet je kunnen vergeven om een heel mens te zijn....Dit zegt iets over de titel van het boek maar dekt niet helemaal de lading.
Qua personage komt Sylvia het meest uit de verf doordat emoties authentiek beschreven worden. | 0neg
|
Gewillig is het vervolg op de liefdesavonturen van Drew Evans en Kate Brooks, een explosief stel dat de lezer heeft leren kennen in het eerste deel, Gebonden. Terwijl het eerste deel verteld is door Drew, komt in het tweede deel Kate aan het woord. Het was leuk geweest om te kunnen constateren dat het vertellen vanuit een vrouwelijke ervaring en optiek de schrijfster beter afgaat dan het vertellen vanuit de mannelijke hoofdpersoon, maar helaas. Niets is minder waar. Ook Kate vertoont dezelfde vlakke en ongeloofwaardige karaktertrekjes en hysterische reacties op vermeende, niet eerst geverifieerde feiten als haar mannelijke partner. En dat terwijl ze beiden een veeleisende baan hebben in de wereld van de financiën. De lezer vraagt zich onwillekeurig voortdurend af hoe zij de stres van een dergelijke baan, die elke minuut van de dag vraagt om adequate en snelle beslissingen, in godsnaam aankunnen terwijl ze niet eens in staat zijn om de futiliteiten van de dagelijkse miscommunicaties in hun privéleven in het juiste daglicht te krijgen.
Het glamoureuze stel is nu twee jaar bij elkaar en de liefde en lust van beiden heeft nog niets aan kracht ingeboet. Wel komt er een belangrijke gebeurtenis op hun pad, een gebeurtenis die betrokkenheid en liefde van beiden zal eisen. Hoe lossen zij dit op? De gebruikelijke (en voor de lezer zeer eenvoudig te doorgronden) misverstanden stapelen zich in snel tempo op en zowel Drew als Kate reageren hier op de bekende wijze op: veel verdriet, veel drank, veel (wel of niet vermeende) ontrouw, zogenaamd radicale oplossingen die echter niet tot oplossingen leiden. Kate moet beslissen of Drew de juiste man is voor de rest van haar leven. Drew moet beslissen of vertrouwen in een relatie even belangrijk is als seks.
Ook in het tweede deel, net als in het eerste, blinken de personages niet uit in intelligentie, soms lijkt het gezond verstand zelfs ver te zoeken. Mogelijk is het volgende citaat te danken aan de creativiteit van de vertaler, maar toch… Kan het erger? “…daarnaast is ze ook nog eens een briljante gynaecologe en verloskundige. Jongens, even in jip-en-janneketaal: dat is een babydokter.” Please!!! Ongeveer van hetzelfde allooi zijn de volgende parels in de op de alfabet gerangschikte namen en eigenschappen die Kate in een woedeaanval aan Drew toekent: “…aarslikker…, …derrieneuker…, inteeltklojo…, …smegmavreter…”. Onnodig smakeloos, onnodig grof.
Soms heeft men na het lezen van een boek een waardevol, warm en voldaan gevoel. Het kan zijn dat men iets nieuws heeft geleerd. Het kan zijn dat men door de woorden van de schrijver/schrijfster op een nieuwe manier is gaan nadenken over oude zaken. Het kan zijn dat men de personages in zijn/haar hart heeft gesloten, met hen heeft gelachen en meegeleefd. Het kan zijn dat men een aantal prettige uren heeft doorgebracht en zich heeft geamuseerd. Het kan zijn dat men dankzij het boek in een parallelle wereld is gestapt die mooier, interessanter en rijker is dan de wereld van alledag. Het kan gebeuren dat na het lezen van een boek zich antwoorden openbaren waar vroeger slechts vragen zijn geweest. Helaas, niets ervan gebeurt als men de boeken Gebonden en Gewillig leest. | 0neg
|
Namens Libelle leest was ik een van de gelukkigen die het boek ‘Achter gesloten deuren’ kreeg en er een recensie over mocht schrijven.
Het boek gaat over Jack en Grace, een ogenschijnlijk perfect echtpaar. Ze lijken alles te hebben wat iedereen zou willen, elkaars grote liefde te zijn en stralen een en al geluk uit. Altijd zijn ze samen, alles delen ze, en daar begint de schoen al wat te wringen. Want waarom moet Jack, zelfs bij afspraken die Grace met haar vriendinnen maakt, zijn? En waarom is Grace nooit telefonisch bereikbaar? En waarom lijkt hun huis als je goed kijkt op een fort met tralies en hekken?
Dit is ongeveer het uitgangspunt van het boek, op zich wel een origineel uitgangspunt. Eigenlijk lees je het hele boek door een gruwelijk kat en muis spel, waarvan je je haast niet kunt voorstellen dat dit echt zou kunnen gebeuren. Toch weten we allemaal dat er hele rare, nare en heftige dingen gebeuren op deze wereld en zou dit verhaal in principe ook in de krant kunnen staan, net zoals bv die vreselijke Dutroux, al is het verhaal zeker niet gelijk, maar de gruwelijkheid en bizarheid wel.
Het verhaal kruipt, zeker in het begin, redelijk onder je huid. Maar ongeveer halverwege het boek begon ik me ook te storen aan de situatie en de herhaling van facetten. Het personage Jack vond ik eigenlijk wat ongeloofwaardig, niet omdat hij zo’n vreselijk mens is, maar meer omdat hij elke keer alles voor leek te zijn en omdat zijn karakterverandering mij iets te groot overkwam. De ontknoping komt uiteindelijk eigenlijk uit het niets en ook dat vond ik wat ongeloofwaardig, vooral Jacks rol hierin ook weer.
Is de enorme ophef rondom dit boek in mijn ogen terecht? Tja, ik vind het lastig. Het was grotendeels best een spannend boek, leuke originele invalshoek, BA Paris heeft een vlotte schrijfstijl.. Maar toch, die schrijfstijl valt weg doordat het steeds maar een herhaling is, wat het langdradig maakte. Het boek had of meer verhaallijnen moeten hebben of in mijn ogen wel 50 pagina’s korter mogen zijn. Zoals gezegd vond ik daarnaast sommige dingen echt ongeloofwaardig.
Mijn antwoord op bovenstaande vraag is dan ook nee, het is de hype niet helemaal waard. Maar het is wel een redelijk vermakelijke thriller waarvan ik ook niet het gevoel heb de uren echt te hebben verspild door het te lezen. 'Wel leuk' zegt denk ik genoeg.
Daarom geef ik het boek 2.5* | 0neg
|
Linda van Rijn is een gevierd schrijfster, van wie de boeken elkaar in hoog tempo opvolgen. Naast zomer- en winterthrillers schrijft Van Rijn ook minithrillers. De auteur lijkt niet stil te zitten en dat is goed nieuws nu de koude dagen ons opwachten en haar nieuwe winterthriller De Jaarclub in de schappen van iedere boekhandel ligt.
Na hun studie komen zes vrouwen ieder jaar bij elkaar om herinneringen op te halen, wijn te drinken en bij te kletsen. Voor hun vijftiende jubileum besluiten de meiden, samen met hun partners, te vertrekken naar Wenen voor een lang weekend weg. Maar als de dood van jaarclub lid Daniëlle plotseling ter sprake komt, slaat de sfeer onmiddellijk om. Dominique gaat op onderzoek uit. Er moet meer aan de hand zijn dan haar verteld wordt...
De Jaarclub lapt alle schrijfregels aan z'n laars en begint met een ellenlang voorstelrondje van personages. Erg spectaculair is het begin dan ook niet. De lezer wordt in een informatieput gekieperd die later in het boek niet eens noodzakelijk blijkt te zijn. Het ontbreekt aan ritme, spanning en vooral aan interessante scènes. Daarnaast staat De Jaarclub bomvol met dezelfde uitdrukkingen en saaie dialogen die niets toevoegen aan het verhaal.
Pas op de helft van het boek loopt de spanning een beetje op. Tot die tijd word je verveeld met etentjes die eeuwen lijken te duren en doelloze informatie. De personages in De Jaarclub zijn karakterloos, met hoofdpersonage Dominique als aanvoerder. Dominique blijft zich op dezelfde manieren uitdrukken en dezelfde handelingen verrichten. Het hele boek door. Zo bijt ze graag op haar tong en op haar lippen, omdat ze anders misschien iets zegt wat ze niet wil zeggen. De hoeveelheid waarin Dominique het doet totdat ze bloed proeft, zou je bijna het idee geven dat onze karakterloze hoofdpersoon aan het einde van het boek geen tong en lippen meer overheeft.
Toch leest De Jaarclub snel weg, wat voornamelijk komt door de korte zinnen waarmee Van Rijn werkt. Het is interessant om te merken dat je het boek niet weglegt, ondanks het gebrek aan spanning (of überhaupt een verhaallijn). Dat is toch knap! De Jaarclub leest zo snel weg, dat zelfs de traagste lezer binnen een uur of twee wel door het boek heen is. Dat maakt het dan ook een prima boek om 'even tussendoor' te lezen.
De vraag is alleen of je daar blij van wordt. De conflicten in De Jaarclub worden zo aan de kant geschoven en als je dan eindelijk een beetje gegrepen wordt en zelf iets wil gaan oplossen, zorgt de auteur ervoor dat je binnen twee pagina's het antwoord al weet. De Jaarclub vliegt van anticlimax naar anticlimax. Eeuwig zonde! Het lijkt op een grove, eerste schets die nog tot in perfect detail uitgewerkt zou kunnen worden. De Jaarclub is afgeraffeld en wanneer je het boek uit hebt, voel je je een beetje genaaid. Het had zoveel uitgebreider gekund, zoveel mooier en zoveel spannender. Maar de lezer moet het doen met een cliché einde en een epiloog die voor een halve plottwist moet zorgen, maar eigenlijk alleen dient als opvulling van het boek.
Ook vinden we in De Jaarclub nog een kort verhaal genaamd 'Plek 218'. Ergens toch grappig dat het een kort verhaal genoemd wordt, terwijl je De Jaarclub al binnen een zucht uit hebt. En na het lezen van deze thriller, ben ik in ieder geval niet nieuwsgierig geworden naar het korte verhaal dat het boek nog even vijftig pagina's extra geeft.
Voor een echte literaire thriller hoef je niet bij Linda van Rijn aan te kloppen, dat bewijst De Jaarclub wel. | 0neg
|
Als een diesel komt het boek op gang. De eerste tientallen pagina's gaan over het te dik zijn van de hoofdpersonage Mary. Het verveelt en het maakt tevens het boek te dik.
Doordat andere personages oppervlakkig blijven is er genoeg ruimte om de diepte in te gaan bij Mary, echter blijft dit vrij vlak.
Het boek gaat over een vrouw die de regie op haar eigen leven weer pakt. Zij is meer dan alleen haar dikte en leert van zichzelf houden. Mary' s man wilde alleen maar dat ze gelukkig is. Dit lukt haar pas op het moment dat ze hem kwijt is. | 0neg
|
Een boek met als hoofdonderwerp de georganiseerde misdaad, de onderwereld, drugs-en wapenhandel. Veel personages en namen en heel lang blijft de onderlinge connectie onbekend. Eigenlijk is mij de lijn in het verhaal nog steeds niet duidelijk. Halverwege het boek blijft het verhaal hangen, er gebeurt weinig. De laatste 120 pagina's was een kwestie van "het boek moet uit". | 0neg
|
Voor je weggaat is een ander boek dan ik had verwacht. Ik had verwacht dat we in het begin meer zouden lezen over het leven van Zoe en Ed voor het ongeluk, maar het ongeluk gebeurde in het eerste hoofdstuk al en daarna duiken we het verleden in.
Het lijkt me echt raar om terug in de tijd te gaan, om al precies te weten wat er gaat gebeuren. Ik weet ook niet of het goed is om keuzes opnieuw te kunnen maken, soms moeten gebeurtenissen nu eenmaal gebeuren, hoe moeilijk het ook is. Alles gebeurt met een reden, ook al weet je die op dat moment nog niet. Een verandering mag op het moment zelf dan slecht zijn, maar het kan uitbloeien tot iets moois. Het grappige aan het tijdreizen vond ik wel dat Zoey nu hele andere dingen opmerkte dan toen ze het moment echt mee maakte, ze is nu ouder en staat anders in het leven. Samen met Zoe beleeft je al mooie en verdrietige, typische liefdesmomenten, maar ook haar leven. Wat dat betreft is het boek vrij realistisch, ook al hebben zij wel alles tegen zich, met het trouwen en het kinderen krijgen. Best sneu om te lezen, het verdriet, het uit elkaar groeien. Maar krop dan vooral je emoties niet op, praat erover. Een relatie draait om vertrouwen, praten, eerlijkheid, maar ook compromissen sluiten.
Het boek gaat nogal snel door de tijd. Hierdoor leer je de personage niet echt kennen en blijft het verhaal nogal oppervlakkig. Elk hoofdstuk speelt zich af in een andere tijd, elk hoofdstuk draait om oriënteren en hopen dat ze Ed kan redden. Het wordt een beetje een obsessie voor Zoe, het is logisch dat ze Ed niet kwijt wil, maar het verhaal valt daardoor veel in herhaling, wordt voorspelbaar en gewoon irritant om te lezen. Ze is er zo op gefocust dat ze niet meer kan genieten, mooie dingen over het hoofd ziet.
Het enige wat me bij is gebleven van dit boek is dat het belangrijk is om je familie en vrienden dichtbij je te houden, voor steun en gezelligheid en dat je de dag moet nemen zoals hij is. Er zit iets goeds in elke dag, in alles wat er gebeurt, geniet daar zoveel mogelijk van. | 0neg
|
Doordat bik op verschillende plaatsen iets over Sarah Waters las en over juist dit boek, werd ik nieuwsgierig. Ik heb de roman met ruim 500 pagina's uitgelezen omdat ik al maar dacht dat het vast nog wel spannend zou worden. Ik vond het langdradig. Het duurde tot over de helft voordat er een verwikkeling kwam die iets van spanning toevoegde. Tot de uiteindelijke gebeurtenis die echte spanning kon brengen, duurde het weer pagina's lang. Daarna gaat de roman, met open einde als een nachtkaars uit.. De tijd, vlak na de eerste wereldoorlog waarin Lomden vrijwel manloos was, is opzich een spannend decor en de verboden liefde tussen twee vrouwen had een boeiender verhaal kunnen opleveren. Jammer. | 0neg
|
In tegenstelling tot zijn twee vorige prachtige boeken, is dit een veel minder geloofwaardig boek. Vol met gekunstelde verwikkelingen en onmogelijke afloop van gebeurtenissen. Van de bijna 700 bladzijden zijn alleen de eerste tweehonderd geloofwaardig, interessant en goed te lezen. Daarna verzandt het boek steeds meer in onmogelijke, gekunstelde verwikkelingen. Jammer. | 0neg
|
Ik vind dit boek echt helemaal niks.
Veel te lange beschrijvingen van gebeurtenissen die erg onwaarschijnlijk zijn en de dialogen vind ik ook veel te uitgebreid.
Nee, zeer mager verhaal, dat ik niemand zal aanraden. Er zijn betere luchtige boeken om te lezen. | 0neg
|
Plichtmatig geschreven verhaal over twee personages met dezelfde naam. Ze hebben ook allebei dezelfde stem, niet hun eigen maar die van de auteur die ze vele obligate en overbodige uitweidingen over het corrupte bankwezen e.d. in de mond legt. Uitweidingen die niets verrassends bieden maar alleen het toch al trage tempo nog verder laten inzakken. De barokke taal maakt iets goed maar ontaardt te vaak in platte taal (wat hebben die Vlaamse schrijvers toch allemaal met poep en pies en scheten?) en cliché’s. Slordigheden zoals een neushoorn van 250 kilo (eerder 2500) en voor de zoveelste keer de opmerking dat de zon bijna geen schaduw werpt, terwijl Buenos Aires echt niet in de tropen ligt. Gestopt aan het eind van deel een. | 0neg
|
Het boek heeft helaas niet aan verwachtingen voldaan. De achterzijde maakt nieuwsgierig naar de reis, maar het boek steekt net even wat anders in mekaar. Geen onaardig verhaal, maar de tijdsprongen kwamen steeds op het moment dat het voor mij spannend werd. Het verhaal sluit wel deels aan bij de situatie die nu in de wereld heerst, dit vond ik een sterker punt. De opzet en het thema vind ik dus goed uitgekozen, maar het had veel meer diepgang mogen hebben. Ik had echt deel 1 graag heel diepgaand willen lezen. Dat maakte mij nieuwsgierig. Al had je dan wel een heel ander verhaal en boodschap gehad. | 0neg
|
Nik Speelman heeft het moeilijk: zijn vrouw heeft hem verlaten, zijn zoon neemt de telefoon niet op, zijn werktijd gaat op aan drinken en dronken zijn. Balorig reageert hij op een internetscam en de rollercoaster vertrekt: via de Chinese maffia komen we in een criminele orgaanhandel terecht en het loopt….
Niks is het debuut van Koen Gubbels, de man die volgens het korte CV achter de Woord van het jaar-verkiezing schuilt. Je verwacht dan ook een bovengemiddelde kennis van de Nederlandse taal en die verwachting komt wel uit. Zijn taalgebruik is hip, zijn stijl snedig, compact, je zou ook nerveus en gekunsteld kunnen zeggen.
"Mijn wond klopt als een boze gast. Mijn maag zit scheef. Mijn geest zwalkt, boert beelden op. Ik wil weg.Weg van deze shit."
Deze brute, wat agressieve stijl met continue stroom aan nieuwe woordassociaties lokt aanvankelijk bewondering uit, maar wordt al snel doodvermoeiend.
Gelukkig wordt het verhaal regelmatig onderbroken om in cursief gedrukte tekst wat rustig weg te mijmeren: over Nik’s verleden, zijn moeilijke relaties met zijn vader, vrouw en zoon. Maar, bij nader inzien, blijft het bij mijmeren en komt er weinig diepgang in de personages. Ook de onverwachte epiloog roept een dubbel gevoel op, ergens tussen vernieuwend onverwacht (alweer?) en ongelovig fronsen.
Niks wordt in de markt gezet als een thriller, de auteur zelf geeft de voorkeur aan de benaming ‘spannende roman’. Hier kan over gediscussieerd worden, maar op zich doet dit er weinig toe: het originele gegeven van orgaanroof en internetcriminaliteit wordt te weinig spannend en geloofwaardig uitgediept. Het thema van een man in midlifecrisis met vastgelopen relatie en moeizame vader-zoon verhouding overstijgt niet het niveau van een pseudopsychologisch artikel in een damesweekblad. Gubbels kan onmiskenbaar goed schrijven, nu is het wachten op de evenwichtige uitwerking van een origineel script. En misschien het vele Engels bannen. En misschien eens naar een zonsondergang kijken. En rustig blijven kijken, rustig…
Om op een positieve noot te eindigen: het ontwerp van voor-en achterflap is ronduit schitterend: man zonder hoofd ligt ruggelings in een zwevend blanco niets, rechterschoen kwijt, sok kapot; achteraan zien we een dode mus, een gimmick uit het boek. Krachtige beelden op dit zeer witte veld.
Benieuwd naar volgend werk, dat wel. | 0neg
|
teleurstellend en warrig verhaal, geen thriller , maar als je over de helft van het boek bent, dan wil je wel weten hoe het afloopt. | 0neg
|
Dwaalspoor van Pjotr Vreeswijk
De mannen droegen camouflagepakken en bivakmutsen.
De buitenste 2 hielden de kalasjnikovs demonstratief voor de borst en de middelste stond met zijn armen stijf over elkaar.
Het boek begint met Ruben Clay waarvan zijn eerste woorden beginnen met: “Au. G*dverd*mme” Gelijk raak ik geïrriteerd en vraag me af of het hele boek zo in elkaar steekt. Omdat ik net ben begonnen, geef ik het verhaal het voordeel van de twijfel. Alleen lees ik voorlopig niets meer over Ruben Clay.
In hoofdstuk 2 komt komt luitenant Alex De Klerck in het verhaal. Alex is een 42 jarige tot Fransman genaturaliseerde Zuid-Afrikaan die momenteel verblijft in een Jungle trainingscentrum in CEFE Frans-Guyana.
Alex wordt terug geroepen naar Brussel omdat zijn baas, Mevrouw Sloand, op sterven ligt. Als hij in de Europese hoofdstad gearriveerd is, lijkt het of alles veranderd is. Als Alex in zijn favoriete café zit aan de Oudegenselaan komt Natalia, een geheimagent, binnen. Uit haar reactie begrijpt Alex dat ze onder druk wordt gezet. Natalia zegt dat ze niet meer met hem mag praten. Zijn oude werkgever keert zich tegen hem en hij wordt geconfronteerd met een brand met dodelijke afloop. Alex neemt noodgedwongen contact op met zijn enige bondgenoot: computerexpert en oude vriendin Suzanne Boyle.
Tot blz. 50 leest het wel prettig omdat het korte hoofdstukken zijn. Alleen voelde ik nog geen spanning in het verhaal omdat het erg ongeloofwaardig over komt. Te pas en te onpas op de meest rare locaties zat de hoofdpersoon Alex aan de dampende koffie. Het verhaal is zo warrig en onsamenhangend geschreven dat het me steeds meer ging tegen staan.
Bij bladzijde 100 wilde ik er de brui aan geven maar omdat ik het boek voor de lancering mocht lezen, vond ik het wel zo netjes om het uit te lezen.
Daarna komt Ruben Clay weer eens terug in het verhaal.
In het verhaal komt Lynn Diaz voor die een aanslag meemaakt en achterna gezeten wordt door terroristen. Ze komt mij over als een stoere vrouw die haar mannetje wel staat. Zonder problemen schakelt ze de één na de ander uit die haar in de weg staat. Ook over Lynn lees ik verder voorlopig niets meer. Zo om de 14 hoofdstukken duikt ze op in het verhaal in een heel ander gedeelte van de wereld.
Het heeft even geduurd voordat ik het boek uit had. Ondanks het voor een thriller door moet gaan, heb ik dit niet zo begrepen. Het boek is zo van de hak op de tak geschreven dat ik de draad van het verhaal kwijt was. Personen die in het verhaal langs komen en ook ineens verdwijnen om vervolgens veel later weer opduiken.
Hier houdt het voor me op en ik kan geen positieve recensie over Dwaalspoor schrijven. Het is jammer en het is nooit eerder voor gekomen dat ik een boek maar 2* geef. Voor mij was het zeker een dwaalspoor en ik vind de titel ook helemaal van toepassing.
Rotterdam, 30 oktober 2017 Annemarie van de Kuilen | 0neg
|
Op geen enkel moment kon het boek me boeien. Al vrij snel werd me duidelijk dat de vermeende dader de dader niet zou zijn.
Ook de personages en hun rollen vind ik matig uitgewerkt, de rol van de rechercheur bijvoorbeeld. Waarom zit die er bijvoorbeeld in? Veel te fragmentarisch en het lijkt erop alsof de rol er in is geschreven omdat dat nou eenmaal zo hoort.
Verder zit er naar mijn smaak te vaak een herhaling in en dat maakt dat ik niet echt zin heb om door te lezen.
Kortom: het boek pakte me op geen enkel moment. | 0neg
|
Kathy Reichs lijkt meer succes met de serie Bones te hebben dan met haar boeken. Tenminste, als Spinnenbotten voor haar de graadmeter moet zijn.
Uiterst saai verhaal met weinig tot geen actie en een eindeloos oplepelen van termen die in de antropologie thuishoren.
Het begin is nog veelbelovend, er wordt een lichaam gevonden dat is verdronken. Sectie geeft aan dat de man is verdronken tijdens een seksspelletje.
Na een dieper onderzoek naar de identiteit van de dader lijkt het niet degene te zijn omdat die persoon al tientallen jaren eerder is overleden.
De basis is er wel alleen Reichs doet er te weinig mee. Alleen als haar dochter Katy in direct gevaar komt lijkt het nog wat te worden. Maar voor de spanning op gaat lopen, zakt het weer als de bekende plumpudding in elkaar.
Nee, voor deze lezer was er weinig plezier te beleven aan Spinnenbotten. | 0neg
|
Voorspelbaar, vergezocht en op bepaalde momenten zelf chicklit-achtig niveau. | 0neg
|
Ben bang dat ik nu iedereen over me heen krijg maar ik vond dit dus niet zo'n geweldig boek. Ik vind het wel een goed verhaal maar veel te langdradig, het had zeker 200 blz. minder kunnen hebben. Heel het middengedeelte was hetzelfde, wel andere hulpen en andere mevrouwen maar het kwam telkens op het zelfde neer. Ik vond het boek van Caroline D. Wall "Gebroken glas" echt véél beter. Het einde vond ik een beetje jammer en inderdaad, er had een andere kaft om het boek gemoeten. | 0neg
|
Vrees me is het eerste boek in de Touching Juliette- reeks, waarin we Juliette leren kennen. Ze heeft een bijzondere 'gave', want haar aanraking kan namelijk tot de dood leiden. Na een voorzichtige jeugd vindt er een ongeluk plaats waardoor Juliette afgezonderd en opgesloten wordt. Mafi schetst een dystopische wereld waarin het eind van de mensheid nabij is. Het Herstel is een groep die de overblijvende mensheid in het gareel houdt. Juist door deze groep is Juliette opgesloten en haar kijk naar deze leiders is dan nogal sceptisch. Eenzaam telt ze haar dagen, tot op een dag Adam bij haar in haar cel erbij komt...
Juliette is een persoontje waar je wel wat aan moet wennen. Haar gedachten *striketekst*floepen fladderen*eind striketekst* vliegen door de tekst heen en zijn, zeker op het begin, niet zo fijn om te lezen. Toch is het de moeite om even door te gaan, want zodra je dit een plekje hebt kunnen geven, zijn deze gedachtes soms best grappig.
Het is een typische Young Adult en alle bekende elementen komen dan ook in een treintje voorbij gedenderd. Hierdoor is het verhaal zelf niet echt bijzonder boeiend, maar de schrijfstijl van Mafi maakt dit het wel. Toch is de link naar de filmreeks 'X-men' niet heel ver gezocht. De dystopische wereld is nog niet geheel prijsgegeven en dit nodigt zeker uit tot het lezen van het volgende deel. De nieuwsgierigheid is met dit deel gewoon nog niet genoeg bevredigd. | 0neg
|
Laat ik beginnen met het feit dat deze serie mij totaal niet ligt. ( ik ben wel zo dat ik dan de hele serie uitlees). Van de serie is dit het beste boek omdat hier nu eindelijk eens dingen uitgelegd worden. Wat me vooral stoort aan deze boeken zijn de losse eindjes, het idee dat je dingen gemist hebt. Ook kan ik me,ondanks de beschrijvingen van de schrijfster, nauwelijks voorstellingen maken bij sommige scènes. Het boek kost daarom veel inspanning ;
" in de grot achter de waterval had ze zijn energie uit zijn rechterslaap over zijn lichaam zien vloeien, om bij zijn linkerheup weer naar binnen te gaan......het leek wel vuurwerk dat uit zijn hoofd spatte en over zijn borst wervelde.....de stroom vormde plasjes rond haar vingers en vloeide als lava over zijn ribben. "
" Er is boven of beneden geen zuurstof, geen licht, alleen wat je meeneemt....je neemt licht mee...je neemt zuurstof mee...je neemt richtingsgevoel en zwaartekracht mee "
Ik vraag me dan af, hoe neem je zwaartekracht mee?
Ik kan me ook geen beeld vormen bij de brug in Hongkong of bij het vliegend schip. Er zijn wel beschrijvingen maar ze zijn in mijn ogen saai en vaag waardoor ik het nog steeds niet begrijp.
Sommige scènes worden vanuit de verschillende personen verteld waardoor er overlap in zit. Op zicht niet storend.
Wel vallen er stukjes op zijn plaats waardoor het verhaal nu iets begrijpelijker is. Maar of dit in het laatste deel of in het eerste deel had gemoeten weet ik niet .
Een scène was totaal onrealistisch;
" Grace, twee jaar oud....rent op haar moeder af, mama mama ik mocht een mes vasthouden van papa....dat is scherp hoor " nu heb ik drie kinderen, waarvan de jongste bijna drie ( alle drie spraken ze heel erg goed voor hun leeftijd) maar ik heb ze nog nooit zulke zinnen horen zeggen toen ze twee waren. Hooguit zou een peuter van twee zeggen...kijk mama...mes.
Al met al ben ik blij dat ik de serie uitgelezen heb maar ik vind ze geen succes of aanraders. Het is natuurlijk mijn mening, geen feit. | 0neg
|
“Het leest lekker weg.” Dat vind ik altijd een beetje een beledigd compliment, vooral als er niets op volgt. Niet dat ik me door een boek heen wil worstelen, maar toch... het leest lekker weg. Damning with faint praise.
Gezichtsverlies van Josten & Smits leest inderdaad lekker weg. En dat was het dan wel weer. Het werkt allemaal nèt niet.
Privé detective Denise de Wit komt niet uit de verf. Ze blijft een personage, terwijl ik had gehoopt dat ze na een tijdje een persoon zou worden. Helaas.
Misdaadjournalist Jonas van Rijn is het soort journalist dat in Nederland eigenlijk niet bestaat. Hij zou zo weggelopen kunnen zijn uit een Amerikaanse b-film. Een heel hoog ik-zal-niet-rusten-voordat gehalte. Eigenlijk is hij een belachelijk personage, maar toch wordt hij serieus genomen. Niet door mij, welteverstaan, maar door de andere personages. Denise lijkt het even met me eens te zijn, maar dat duurt niet lang. Jammer.
Tijdens de uitleg die op de ontknoping volgt kakelt de dader triomfantelijk over hoe iemand omgekocht is om informatie te bemachtigen om zo Denise te slim af te kunnen zijn. Niets mis mee. In boeken vertellen daders aan het einde altijd graag hoe briljant hun plan was. Het einige probleem is dat Denise deze informatie zelf had gedeeld met de uiteindelijk dader. Foutje.
Het taalgebruik is soms erg formeel voor dit genre. Vreemd.
Ik had gewoon geen klik met het boek. Maar: was het spannend? Bij vlagen, ja. Is er (op dat ene continuiteitsfoutje na) iets op het boek aan te merken? Niet echt. Het doet wat een thriller moet doen. Maakt het dan nog iets uit dat ik het hele verhaal vergeten was zodra ik het boek dicht deed? Nee. Lezen met het verstand op nul kan ook fijn zijn. Dit is het perfecte boek daarvoor. Het leest namelijk lekker weg. | 0neg
|
Erg slecht verhaal, ongeloofwaardig hoofdpersoon. Ze zwelgt in zelfmedelijden en denkt alleen aan seks. Trekt een tiener mee in haar ellende, kreeg gewoon een hekel aan dat mens. Ben blij dat ik hem leende en niet zelf heb gekocht. | 0neg
|
In Donkerder dan de nacht bespreken Harry Bosch en Terry McCaleb een zaak waar ze samen opgelost hebben en die hun nu nog altijd achtervolgt. In 2001 besloot Michael Connelly dit verhaal uit te werken en het aan te bieden via zijn eigen mailinglist. Op die manier kregen de fans van de auteur geheel gratis een kort verhaal aangeboden. Twee jaar later besloot De Boekerij, de Nederlandse uitgever van Connelly, om het verhaal als een klein boekje uit te brengen en er een prijsvraag aan te verbinden. Dit alles ter promotie van het toen te verschijnen Verloren licht. Zodoende kwam Cielo Azul voor slecht één euro in de boekwinkels te liggen.
Het korte verhaal is een aardige aanvulling op de serie over Harry Bosch en vertelt hoe Bosch en Terry McCaleb elkaar hebben ontmoet. In de Santa Monica Mountains werd door een groep scholieren het lichaam van een onbekend meisje gevonden. Ze bleek te zijn vermoord en het lichaam was op een steile heuvel achtergelaten. Hoewel het de politie niet lukte om de identiteit van de vrouw te achterhalen, bleek de assistent lijkschouwer een aantal belangrijke ontdekkingen te doen. Hoewel Harry Bosch nu enigszins wist waar hij de dader moest gaan zoeken, besloot hij toch de hulp in te roepen van Terry McCaleb, op dat moment in dienst van de FBI als specialist in het samenstellen van daderprofielen. Samen ontdekken ze uiteindelijk wie de moordenaar is en redden op die manier de leven van een andere vrouw. De moordenaar gaat uiteindelijk naar de dodencel, maar bleef weigeren de naam van het vermoorde meisje bekend te maken. Hetgeen Harry Bosch en Terry McCaleb hun de rest van hun carrière zou blijven achtervolgen.
Het dunne boekje is uit voor je het weet en het verhaal is zeer kort en beknopt. Het is echter leuk om te hebben en het maakt de verzameling in ieder geval compleet. Van Michael Connelly wil je als fan namelijk geen letter missen. | 0neg
|
'De gloriedagen van Walter Gom' is een aardig boek, maar daar is alles mee gezegd. Het is een easy read, maar heeft weinig diepgang. De personages vond ik erg oppervlakkig en halverwege het verhaal vroeg ik me af waarom ik het aan het lezen was, want het boeide me te weinig wat er met de personages gebeurde. Doordat alle personages, ook de hoofdpersoon Iris, meer typetjes zijn dan echte karakters, miste ik een 'klik' met het verhaal. | 0neg
|
Ik won dit boek op de FB-pagina 'Boekenfans', die ik hierbij daarvoor nogmaals wil bedanken.
Ik was behoorlijk nieuwsgierig naar dit boek (daarom deed ik ook mee aan de winactie), dus vol goede moed begon ik van de week te lezen.
Het is het verhaal van Francine Day, een echtscheidingsadvocate voor de rich and famous. Haar nieuwste cliënt, de rijke bankier Martin Joy, trekt haar aandacht; ze wordt verliefd op hem.
Ondanks dat het eigenlijk niet kán, een affaire met een (nog altijd getrouwde) cliënt, is het hek als snel van de dam als de gevoelens wederzijds blijken.
Maar niet lang daarna verdwijnt Donna, Martins vrouw.
Niemand weet waar ze gebleven is, en of ze nog leeft. Het duurt niet lang of de beschuldigende vingers wijzen naar Martin. Hij heeft haar het laatst in leven gezien.
Maar ook Francine kan niet verklaren waar ze die bewuste nacht was.
'Obsessie is een (…) thriller die je grijpt vanaf de eerste pagina (..)', staat er op de achterflap van het boek.
Helaas heb ik dat niet zo ervaren. Het duurde echt een tijd voor ik in het verhaal zat.
De eerste paar hoofdstukken worden gebruikt om duidelijk te maken wie Francine is, hoe zij in het leven staat. Dit kwam op mij wat saai over, maar soit.
Dan de ontmoeting met Martin, waar het verhaal eigenlijk echt mee begint... een niet al te best romannetje, zo ervoer ik het althans. Het nodigde me niet bepaald uit om het gelukkig koppel verder te volgen en met hen mee te hopen op het beste.
En waar ik eerst dacht, 'Goh, wat is de sfeer van deze locatie/gebeurtenis/… goed omschreven', vond ik later dat dat wel érg veel gebeurde, wat de vaart uit het verhaal haalde.
Tel daarbij op dat het boek me nergens echt nieuwsgierig maakte naar wat er de nacht van Donna's verdwijning echt gebeurd is....
Het ís dat de korte tekst op de cover ('Hij wil dat zijn vrouw verdwijnt. Jij ook.') nog ergens een belofte van spanning inhield, me een bepaalde richting op deed denken, waardoor ik me afvroeg hoe Donna dan verdwenen was. Die 2 zinnen beloofden meer spanning dan de rest van het boek, maar bleken uiteindelijk niet te zijn waar het boek over gaat.
Jammer, het heeft mijn verwachtingen duidelijk niet waargemaakt.
Slechts 2 duimpjes voor 'Obsessie'. | 0neg
|
Een lekker dik boek met een mooi, dreigend, omslag, geschreven door een auteur die in het verleden de Zweedse Gouden Strop heeft gewonnen: het is gemakkelijk om op het eerste gezicht door de knieën te gaan voor Het huis der dwazen. Degene die verwacht zich vervolgens te installeren met een fijne thriller, wordt behoorlijk teleurgesteld.
Karin Fossum heeft ditmaal het thrillergenre helemaal losgelaten. Ze vertelt in deze psychologische roman het verhaal van Hajna, die opgenomen wordt in Het Baken, een instelling voor psychiatrische patiënten van zestien tot veertig jaar. Hajna ziet het leven helemaal niet meer zitten, en in een wanhopige poging om opgenomen te worden stort ze zich midden in de nacht door een winkelruit. Dat werkt: als ze weer bij haar positieven komt bevindt ze zich op de gesloten afdeling van Het Baken.
Daar leert ze haar medepatiënten kennen: suïcidale Odin, een psychiater die eruitziet als een oude zeebonk en Iejoor met zijn droeve glimlach en zijn smetvrees. Hajna probeert hun verhalen te leren kennen, terwijl ze bezig is met haar project: zichzelf doodhongeren. Na een tijdje wordt ze overgeplaatst naar de open afdeling, waar veel meer bewoners zijn. Rekenwonder Formule die denkt dat zijn schedeldak ontbreekt, gefrustreerde Stormcentrum die om het minste of geringste losbarst, de verslaafde Morfie die om de paar maanden weer opduikt in Het Baken, en vele andere lotgenoten. Ook hun verhalen zijn voer voor speculatie voor de depressieve Hajna, en door haar ogen maken we kennis met de bewoners en het personeel van het psychiatrische ziekenhuis.
Het is een mooi gegeven voor een roman die een inkijkje biedt in de logica van geesteszieke mensen. Helaas moet je behoorlijk doorbijten om te wennen aan de vertelstijl, die enorm overheerst. Je maakt letterlijk deel uit van Hajnas gedachten; ze vertelt het verhaal niet alsof ze het opschrijft, maar we zitten in haar hoofd. Daardoor spring je met haar mee van de hak op de tak, zie je haar onafgemaakte observaties en ben je getuige van haar onsamenhangende gesprekken met De Dood. Niet gemakkelijk lezen dus.
Voeg daaraan toe dat de logica van de patiënten bepaald niet de meest logische is, en je kunt je voorstellen dat dit een roman voor de liefhebber is. Wanneer je niet bang bent voor uitgebreide omschrijvingen en lange, weliswaar mooie, maar ook warrige zinnen en daarnaast een fascinerende, zelfs verwarrende blik wilt werpen op mensen die anders in elkaar zitten, dan moet je de tijd nemen voor deze roman. Maar wanneer je op zoek bent naar een spannende Scandinavische thriller, moet je dit boek laten voor wat het is. | 0neg
|
IJsland heeft een aantrekkingskracht op me. Ik heb met veel plezier de thrillers van Arnuldur Indridason gelezen. Daarom had ik veel zin in dit boek.
Helaas heeft het boek geen onuitwisbare indruk op me gemaakt.
Het verhaal ontwikkelt zich traag. De karakter blijven vlak. De schrijfstijl is een beetje saai.
Ik vind wel dat de afwisseling van de verhalen op het schip en het onderzoek naderhand op IJsland creatief is. Erg IJslands vind ik de sfeer niet. Behalve de heerlijk typisch IJslandse namen.
Ik moet toegevend at ik geen hartstochtelijk thriller-lezer ben.
Ik heb uit de andere reacties begrepen dat de meeste lezers dit ook geen geweldige thriller vinden. | 0neg
|
Na eerdere pogingen ergens op blz. 151 gestopt met lezen.. kwam er op de een of andere manier niet door en het verhaal was erg langdradig, waardoor ik niet langer geboeid bleef. Wellicht dat het later nog spannend wordt, maar duurde mij te lang. | 0neg
|
Als ik een laag aantal sterren geef voel ik me ook genoodzaakt aan te geven waarom. Dit boek heb ik gelezen in de tijd dat het een hype was en iedereen het las. Wellicht had ik daardoor te hoge verwachtingen. Na het boek gelezen te hebben snapte ik niet waarom het zo populair is.
Het is geen waar gebeurd verhaald, het zou ook niet waar gebeurd kunnen zijn en doet afbreuk aan de werkelijkheid. Daarnaast zie je al van verre aankomen hoe het het af gaat lopen. Eigenlijk vond ik het op een goedkope, sentimentele manier gebruik (misbruik) maken van de schrijnende kampverhalen. Wie boeken van ooggetuigen heeft gelezen over de kampen kan bijna niet gepakt worden door 'De jongen in de gestreepte pyjama'. Sterker nog, ergernis licht dan meer voor de hand. Ik las in een recensie de term 'Holocaustkitsch'. Dat vat het perfect samen. | 0neg
|
Nadat ik Tegengif had gelezen besloot ik nooit meer iets van Judith Visser te lezen. Wat een onzin-boek. Omdat je vriend je heeft bedrogen wil je niet meer verliefd worden op mannen en ga je dus de prostitutie maar in. Nou ja.
Maar dit boekje kreeg ik mee na het Lezersfeest, dus vooruit dan maar. Maar nu weet ik het écht zeker: aan een derde boek van haar zal ik mijn tijd niet meer besteden. Ik zal het eind niet verklappen, maar ik heb me zitten verbazen hoe een schrijfster zich er zó gemakkelijk vanaf kon maken. | 0neg
|
Ik kan niet anders zeggen dat dit boek erg teleurstellend is.
Teveel personages. Waardoor zeker in het begin rommelig is.
Het in het verhaal gezogen worden mislukt volledig.
Schrijfstijl is niet fijn. Waardoor ik me door het boek moest worstelen.
Geen aanrader helaas... | 0neg
|
Alex Cross is het succesvolle geesteskind van James Patterson. In talloze verhalen laat Patterson de rechercheur opdraven en doet hij het niet dan de First Lady van de USA wel.
Zoe en Ethan Coyle worden vanuit school ontvoerd en er wordt een bericht naar de ouders gestuurd dat de kinderen zullen sterven.
Alex Cross wordt op het Witte Huis uitgenodigd en Regina Coyle, wil heel graag at Cross zich bezig gaat houden de beide kinderen te vinden en terug ter brengen naar hun ouders.
Tegelijk wordt Amerika geplaagd met aanslagen door terroristen uit het Midden Oosten. Patterson laat de lezers een kijkje nemen in de organisatie van de terroristische cel in Amerika.
Ondertussen is Cross druk met het opsporen van de twee presidentskinderen.
Patterson gaat een beetje op de automatische piloot met Kill Alex Cross. Natuurlijk is het altijd ontspannend een boek van hem te lezen, zijn verhalen zijn niet bijster ingewikkeld en netto ook niet zo lang. Maar om nu te zeggen dat dit verhaal een hoogstandje is gaat een beetje te ver. Het middelste deel is enigszins spannend maar de voor- en achterkant van het verhaal boeien eigenlijk weinig. De terroristische cel imponeert weinig en dat straalt ook weinig spanning uit. En de Nanna die inmiddels de gezegende leeftijd van 100 jaar gaat naderen, komt er bij een overval op straat, waar ze ook nog valt, verder zonder kleerscheuren van af. In Nederland zou een bejaarde van die leeftijd toch al snel een gebroken heup hebben.
Dus, het is allemaal een beetje onwerkelijk wat er gebeurt maar een kniesoor die daar wat om geeft! Patterson, het is aangenaam leesvoer. | 0neg
|
Vergeet de meisjes van Alma Mathijsen is een boek waarbij ik na het lezen niet zo goed kan zeggen wat ik er nou precies van vond. Het was zeker geen slecht verhaal, maar het was ook geen boek waar ik heel enthousiast over ben. Het begint vaag en warrig en eigenlijk blijft het dat het hele boek door. Het wordt zeker duidelijk wat er speelt en wat er aan de hand is, en na het lezen begrijp ik ook waarom er voor een warrige schrijfstijl is gekozen. Het is alleen dat ik persoonlijk dat niet fijn lezen vind. Ik vond het geen toegankelijk boek dat lekker makkelijk wegleest. | 0neg
|
Zoals vaak was het een interview (bij Kunststof) dat mij enthousiast maakte voor een boek. Bart Chabot vertelde zo geestdriftig over Triggerhappy en het verhaal leek me een fijn 'tussendoor'verhaal, dat ik besloot om het boek aan te schaffen. Het stond al een tijdje op de plank, maar vandaag leek mij een prima dag voor een spannend, lekker weglezend boek om in één dag uit te lezen. Dus ik trok Triggerhappy van de plank; het duistere verlangen van Frank Versteegh, de succesvolle chirurg, om alles kapot te maken, leek mij een prima verhaal om deze zonnige zondag in mei mee door te brengen.
Het begin is veelbelovend: de jonge Frank is een eng jongetje met een paar nare hobby's waar dierenlijkjes en poppen - liefst van zijn zusje - voor nodig zijn. Franks jeugd en diverse gebeurtenissen tijdens zijn eerste huwelijk, worden via flash backs verteld, terwijl hij op vakantie is met zijn tweede vrouw Nicole in zijn geliefde Frankrijk. Het is de eerste keer dat zij met zijn tweeën zijn, de kinderen zijn thuis gebleven. Ze gaan vaak en veel op pad, Nicole shopt wat af in diverse stadjes terwijl Frank de tijd dan mensen-observerend doorbrengt op een terrasje.
Aan het eind van de vakantie besluit hij, zoals zo vaak in voorgaande jaren, nog een paar dagen langer te blijven. Zonder vrouw, zonder kinderen, kortom, zonder pottenkijkers, hoewel Frank wel steeds het idee heeft dat hij in de gaten wordt gehouden...
Ik heb Triggerhappy in twee rukken van een paar uur uitgelezen, maar kreeg tijdens de tweede 'ruk' moeite om erbij te blijven en niet in slaap te vallen. Het boek zou een prima, spannende novelle van iets meer dan 100 pagina's zijn geweest, maar omdat het twee keer zo dik is uitgevallen en de tweede helft vrijwel niets toevoegt aan de eerste helft, valt het boek in zijn geheel tegen. Gelukkig bleef de zon schijnen en was het daardoor toch een prima zondag. Misschien was het zelfs wel te mooi weer om over zo'n naargeestige man te lezen.... | 0neg
|
Leuk boek, er zaten wel wat spannende stukken tussen. Alleen was het soms lastig om de drie zaken bij te houden. Als het om een van de zaken ging moest ik weer goed nadenken om wie het ging en welke bewijzen ze al gevonden hadden. Voor de rest ging het goed in details bij bepaalde moord en vooral over rose. Vondt het een leuke boek alleen ik vindt de eerste deel nog steeds het beste van deze serie! | 0neg
|
Marnix Peeters is een Vlaamse auteur gekend voor zijn eerder grofgebekte humoristisch bedoelde romans. Zijn laatst geschreven roman was mijn kennismaking met, en waarschijnlijk ook direct mijn afscheid van hem. Ieder zijn smaak, toch heb ik er wel iets van over gehouden.
Barry King is een nogal succesvolle autoverkoper van Mini’s bij een garagehouder. Hij neemt de vrouwelijke klanten graag mee op een testritje dat voor hem het liefst eindigt met een wip met deze klanten, volgens hem de beste die ze ooit gehad hebben. Om het huwelijk met zijn vrouw en zijn lesbische dochter die op trouwen staat te ontvluchten, fantaseert hij daar nogal veel over. Het is soms wel moeilijk om in het eerste deel de fantasie van Barry van zijn echte leven te scheiden. Als het een keer zo ver komt met een vrouwelijke klant, Patricia Depuydt, haalt hij zich daar meer miserie mee op de hals dan dat hij zich had kunnen voorstellen. Patricia zoekt namelijk meer in zijn toenadering dan dat hij oorspronkelijk wilde en dit leidt tot pijnlijke situaties voor hem, zowel op privé- als op professioneel vlak.
Hij heeft een vriend met wie de relatie ook niet zuiver platonisch is, blijkt uit allerhande toespelingen. Hij noemt die ‘Gele Ali’, een Turkse vriend die godvrezendheid naar een nieuw niveau tilt, en daar nogal creatief mee omgaat. Barry laat zich door Ali overhalen om mee naar Berlijn te gaan om de problemen waarin hij verzeild is geraakt, te ontvluchten. Als Barry daar de 17-jarige Frederike leert kennen, gaan de poppen pas echt aan het dansen, of net niet? Vindt Barry misschien net zijn balans wel terug?
De grofgebekte taal mag dan wel Vlaams klinken, niet alle Vlaams klinkt natuurlijk zo vuil gebekt en verachtelijk als de stem van Barry die die dingen eruit slaat ten opzichte van een aantal andere rollen uit het verhaal. ;-) Dit even voor alle duidelijkheid.
Natuurlijk valt de verteller/auteur niet samen met de stem van Barry, toch is het vreemd een hoofdpersonage en zijn Turkse vriend te volgen met zulke recalcitrante en afkeer wekkende ideeën. Om tegen heilige huisjes te schoppen natuurlijk, en gewoon om af en toe grappig te zijn. Heel af en toe ontlokte het boek me wel eens een gl/rimlach, maar ik voelde toch vooral mijn afkeer doorheen het boek groeien voor de personages, en het etaleren van hun vooroordelen, waarschijnlijk de bedoeling van de schrijver, maar laat dit gevoel nu niet datgene zijn waardoor misschien hier en daar een beter bedacht stukje nét wel zou binnen komen. Alles is natuurlijk ook heel absurd beschreven en tot in het groteske uitvergroot en niet met een schepje maar met tonnen zout te nemen.
De meeste figuren uit het verhaal bevinden zich in de marginaliteit, slechts de garagehouder of nog een of andere bijfiguur heeft af en toe een verstandige bijdrage. Het thema van opgesloten te zitten in een relatie/huwelijk met zijn bijgaande routines en ook, met permissie, op seksueel vlak na een aantal jaar met een onbevredigd gevoel te komen zitten, kan op zich wel herkenbaar en toegankelijk zijn uiteraard. Maar het taalgebruik waarin dit boek geschreven is, is mij toch geen tweede poging waard. Het is gewoon niet mijn stijl, en het leesplezier wil ook wat.
Ook in het schrijverslandschap is Peeters een buitenbeentje. Hij biedt zijn romans zo goedkoop mogelijk aan en zet zich af tegen de door hem zo gepercipieerde elitaire schrijverswereld. Daar heeft ieder natuurlijk zijn eigen mening over. Je een buitenstaander voelen binnen een bepaalde groep maak je er eigenlijk soms zelf ook naar, al dan niet gewild (en/of bewust) weliswaar. | 0neg
|
Een in potentie aangrijpend verhaal wordt tenietgedaan door de ergerlijke Viva-stijl, vol clichés en tenenkrommende 'humor' (die iedereen in het boek toch steeds weer massaal in lachen doet uitbarsten). | 0neg
|
Vlak voor ik naar de brugklas ging, las ik dit boek.
Het is een boek over de belevenissen van 3 mensen die dat jaar naar de brugklas gaan, en het bestaat uit drie delen geschreven door drie verschillende schrijvers, dat is dan het enige wat nog een beetje origineel is aan het boek.
Voor de rest blijft het verhaal wat simpel, waarschijnlijk zijn er gewoon te veel boeken over dit onderwerp geschreven en het onderscheidt zich niet.
Een leuk concept dat een interessanter verhaal verdient. | 0neg
|
Ik was als erkend liefhebber van het absurde genre - en dus van Jonassons werk - natuurlijk verheugd te lezen dat de inmiddels 101-jarige man weer een groots avontuur zou beleven. Natuurlijk, behoed je voor onverwachte wendingen en volkomen onlogische gebeurtenissen, maar wie de boeken kent weet waar hij/zij aan begint. Dit hoort er nu eenmaal bij.
En toch. In het eerste boek over Allan Karlsson werkten wereldleiders nog aanstekelijk en was het maken van een bommetje geheid reden voor een gniffel. In het tweede deel, dat het vooral moet hebben van uiterst aanvaardbare rekwisieten als servetten, asperges en doodskisten,.blijkt het opvoeren van bekende politici helaas geen plausibel vervolg te bieden. Eigenlijk zijn de hoofdstukken waarin deze mensen niet meespelen nog de leukste: daar lijkt de glans van Jonassons stijl nog enigszins benaderd.
Het is echter moeilijk vast te stellen waarom het deze keer niet lukt de verhallijnen goed samen te brengen. En natuurlijk: het mag een beetje ongeloofwaardig in dit genre, maar toch. Het eerste boek toont terugkijkend aan waarom het zo goed was: nergens sloeg de balans door naar onsamenhangend of onprettig te lezen. Met dit tweede boek had ik regelmatig opstartproblemen, maakte ik geen zachte landing en verliep de reis oncomfortabel. Het boek klopte niet meer, het miste een punt, of een komma, of allebei. Op zich had het boek best drie sterren kunnen krijgen, ware het niet dat het eerste deel (en ook Gangster Anders en zijn vrienden) echt van een hogere kwaliteit zijn. Wie beter kan, moet beter leveren en dat kost Jonasson een ster. | 0neg
|
Eleanor komt als nieuweling op school bij Park. Ze is een instant buitenbeentje. Ze heeft vuurrood haar en draagt wijdvallende, mannelijke, slordige kleding. Ze is vreemd, in zichzelf gekeerd en een zonderling. Park zit al zijn hele leven met deze mensen op school en heeft zichzelf buiten de spotlights weten te houden maar ook buiten pesterijen. Mensen laten Park met rust.
De dag dat Eleanor voor het eerst de schoolbus in komt is de dag dat hun leven veranderde. Er ontbloeit een liefde tussen de twee zoals alleen een eerste liefde kan zijn. Ze zijn compleet geobsedeerd door elkaar maar lopen tegelijkertijd op eierschalen rond elkaar. Wat kan wel? Wat kan niet? Wanneer ga ik te ver? Wat zou hij/zij denken? Vinden ze mij niet raar?
Eleanor en Park is een liefdesverhaal. Een liefde tussen twee rare eendjes. De liefde tussen Eleanor en Park lijkt soms bijna ziekelijk. Is ook bij tijden ziekelijk. Hoe de een fantaseert over de ander. Hoe ze bijna niet zonder elkaar kunnen. Hoe hun hele leven draait om de ander. Het is vaak echt ongeloofwaardig. Tenminste, ik kan me niet voorstellen dat je op die manier van iemand houdt. Dat ziekelijke bij elkaar willen zijn, je compleet aanpassen aan de ander, alleen rekening houden met de ander. Het lijkt wel een verslaving.
Ik vergelijk het even met roken (want ja, dat ken ik, ik ben al wel gestopt!). Je bent verslaafd. Je denkt continue aan die volgende sigaret, wanneer kan dat? Heb ik genoeg tijd om hem helemaal op te roken? Hou ik het wel vol tot die tijd? Tegen de tijd dat je dan aan het roken bent ben je alweer bezig met de volgende sigaret. Heb ik wel een aansteker? Heb ik wel voldoende sigaretten voor de hele avond. Zo niet, waar kan ik nog halen?
Zo geobsedeerd zijn Eleanor en Park met elkaar. Wanneer kan ik Eleanor weer zien? Heb ik genoeg tijd met haar dan? Hou ik het wel vol zonder haar tot die tijd? Hé Eleanor!!!! Wanneer zou ik haar hierna weer kunnen zien? Kan ik het wel leuk maken met Eleanor? Kan ik haar de hele avond tevreden houden? Zo niet, wat kan ik doen om het wel leuk te maken?
Ja… Zie je hoe gelijk die twee zijn? Oké, genoeg over hun liefdesverhouding. Wat ik interessant vond aan het verhaal is hoe verschillend Eleanor en Park zijn en hoe ze het toch laten werken. Park is Koreaans en heeft een fijne familie. Eleanor is Schots en Iers (Dacht ik, ik heb het boek al doorgestuurd! Sorry…), komt uit een probleemgezin en heeft standaard ruzie met haar stiefvader. Toch vinden ze een connectie. De hele achtergrond van Eleanor vooral biedt wat meer diepgang dan die liefde liefde liefde waardoor het verhaal wat meer inhoud krijgt. Zonder dat element is het namelijk echt om te kotsen zo zoetsappig.
Er komen dus een aantal zwaardere onderwerpen voorbij die soms echt schrijnend zijn om te lezen. Verder is het pure mierzoete kalverliefde. Niet mijn ding om eerlijk te zijn! | 0neg
|
Ik vond dit een vaag boek. Toen ik nog maar 3 hoofdstukken moest lezen, had Elvis zijn vader nóg niet gevonden en wat uiteindelijk achter de hele ontvoering zat is ronduit saai en raar te noemen. Ik vond dit boek echt niks. Het einde ook niet, ik bedoel; gaat hij nou naar de politie of niet? En bovendien had Elvis soms echt vieze gedachten over Jules wat ook een behoorlijk vaag figuur is. Gewoon een slecht boek naar mijn mening. | 0neg
|
Het boek begint met een vurig pleidooi voor bewust leven, beter leven en gezond leven. Maar ook zet het je tot nadenken over het eind van het leven. En tot welke prijs we dit moeten rekken. Tot zover een interessant boek.
Halverwege gaat het boek over op cel niveau: macrofagen, lymfocyten en wat dies meer zij. Voor iemand met enige biologie kennis nog wel te volgen maar weinig interessant. Met moeite heb ik het boek uitgelezen. En ook het slot bracht niet wat ik er van verwacht had.
Kortom: een goed begin maar een teleurstellend einde. | 0neg
|
Het leest vlot . Niets special.
Moose Mally is een grote man, doch ziet er net zo onschuldig uit als een tarantula in een beslagen whiskyglas, en net zo dodelijk. Malloy wil Velma hebben, en er is een spoor van lijken om aan te geven hoe hij dat wil doen. Philip Marlowe zit hem op de hielen. | 0neg
|
Ik ben meestal erg gecharmeerd van de boeken van Vonne van der Meer, vooral van haar eilandboeken. Maar deze viel me wat tegen. Het boek neemt je niet echt mee in het verhaal. Het leest wat afstandelijk. Het eind is vreemd, en niet eens verrassend. | 0neg
|
Ik las dit boek via de buzzboek actie van Hebban.
Joe Chayefski is een Amerikaan die in Finland woont en werkt. Hij is getrouwd maar hun relatie staat onder grote druk. Het is wel eens verwarrend omdat je soms niet precies weet wat zich in het nu en wat zich in het verleden afspeelt. Joe gaat terug naar de VS en laat zijn vrouw en hun zoon achter.
Als hij in de VS een nieuw leven begonnen is gebeuren er dingen die zijn leven flink op de kop zetten en komt hij in de problemen. Verschillende hedendaagse problemen komen aan de orde. Dierenrechten, milieu, de macht die mediaconcern zich toe eigenen, de wapen industrie in de VS, het zijn zaken waarmee Joe te maken krijgt. Daar zit ook één van de problemen in dit boek, het is te veel en daarbij wordt er ook nog eens flink uitgeweid wat het lezen langzaam maar zeker een taak maakte in plaats van iets wat je voor je plezier doet.
Ik vond het geen makkelijk te lezen boek. Vooral doordat er niet veel tempo in het boek zit en er soms veel te lang eigenlijk niets gebeurd. Ik had me er veel meer van voorgesteld.
Het kon me slechts bij vlagen boeien en ik was eigenlijk wel blij dat ik het uit had en weer in iets anders kon beginnen. | 0neg
|
Nou goed, waarom doe ik het weer? Iets kopen van Ronald Giphart? De hoop dat een kort verhaal sterker kan zijn???
Laat maar; inhoudsloos met populair eigentijds taalgebruik, geen karakters uitgediept of komt tot ontwikkeling. Het is een vertelling van een moment, een schets van mensen, en misschien voor een deel van zijn lezersgroep een verhaal over "andere" mensen en misschien daarom wel interessant.
Voor mij dus opnieuw niets maar ik denk wel een leuk tussendoor verhaal voor de Giphart liefhebbers.
Ik moet maar echt niets meer proberen van Giphart, denk ik zo. | 0neg
|
maar George Pelecanos kan gewoon veel beter. ,Marcus Clay is een voormalige Vietnamveteraan die inmiddels een eigen platenwinkel heeft in Washington DC. Zijn beste vriend, Dimitri Karras, is de zoon van een Griekse immigrant die zijn draai nog altijd niet echt gevonden heeft. Hij leeft van dag tot dag, rookt en blowt, en verkoopt op straat soms wat hasj om van de opbrengst te kunnen leven. Als zijn vaste dealer onbereikbaar is gaat hij samen met Clay naar de Italiaanse drugsdealer Eddie Marchetti. Die heeft op dat moment echter net bezoek van de zware crimineel Wilton Cooper en de moordenaar Bobby Roy Clagget. Als Marchetti zijn jonge vriendin lijkt te mishandelen, neemt Karras het voor haar op, en na een kort gevecht wil Clagget zich er met zijn geweer ook mee gaan bemoeien. Marcus Clay staat dat echter niet toe, schakelt de moordenaar tijdelijk uit en samen met de vriendin van Marchetti en een stapel geld gaan Clay en Karras er vandoor. Wilton Cooper en Bobby Roy Clagget besluiten op dat moment om de rekening te gaan vereffenen maar gaan eerst nog op pad om op zeer gewelddadige wijze hun naam als misdadigers te vestigen. Als ze vervolgens een serieuze bedreiging gaan vormen voor Marcus Clay besluit deze om zichzelf te verdedigen en keihard toe te slaan.
Dit in 1997 geschreven boek van George Pelecanos is het eerste deel van een trilogie over Marcus Clay en Dimitri Karras, dat later een vervolg kreeg met de – nog niet vertaalde – delen The Sweet Forever en Shame The Devil. Op zich is het principe van steeds drie boeken over één of meerdere hoofdpersonen een beproeft concept voor Pelecanos, die dit tot dusver al drie keer heeft toegepast. King Suckerman is de introductie tot het duo Marcus Clay en Dimitri Karras, waarvoor de lezer al heel snel een zekere sympathie zal krijgen. Pelecanos neemt dan ook ruim de tijd om dit proces te laten plaatsvinden, waardoor vooral de eerste helft van het boek vrij gezapig is en bijna letterlijk voortkabbelt op een stroom van sfeerbeelden en uitvoerige beschrijvingen van het bijpassende tijdsbeeld. Het verhaal speelt zich af rond het jaar 1976 waarin de viering van Independence Day centraal staat, de beroemde boxpartij tussen Frazier en Foreman pas heeft plaatsgevonden en de film King Suckerman in de bioscopen draait. Net als in andere boek van Pelecanos neemt de muziek een belangrijke plaats in binnen het verhaal en staat het verder vol met – vaak keihard – geweld en sex. Daarnaast komen ook de drugs en de sport (in dit geval basketballen) veelvuldig voorbij en krijgt de lezer weer een vrij accuraat beeld van de soms wel erg mistroostige omgeving van Washington D.C. en haar snel achteruithollende achterbuurten.
Hoewel de schrijfstijl van George Pelecanos als zeer prettig kan worden omschreven en de kritieken die hij met name in Amerika krijgt vrijwel zonder uitzondering zeer lovend zijn, viel King Suckerman mij behoorlijk tegen. Misschien wel omdat het geschreven is al onderdeel van een trilogie en de auteur nog een aantal gebeurtenissen achter de hand wilde houden voor het vervolg. Maar veel diepgang had het boek in ieder geval niet en met de vier belangrijkste criminelen in het verhaal had Pelecanos veel meer kunnen doen. Die bleven ondanks hun dreiging toch redelijk onderbelicht en dat was wat mij betreft een gemis in het hele verhaal. Daarnaast lijkt Pelecanos in dit boek een beetje te twijfelen in zijn vermenging tussen crime en literatuur, een balans die in veel andere boeken van hem veel beter tot stand is gekomen.
In zijn totaliteit is King Suckerman misschien geen slecht boek, maar George Pelecanos kan gewoon veel beter. | 0neg
|
De ‘Eve Dallas’-serie van J.D. Robb, pseudoniem van roman-auteur Nora Roberts, loopt als een trein. Verraad is het twaalfde deel in vier jaar dat in het Nederlands verschijnt, en de uitgeverij kan nog even door, want in Amerika is Robb intussen aan haar 58e deel in deze serie toe. Wanneer je schrijft in het moordende tempo van twee boeken per jaar, is het niet verwonderlijk dat de producten van dat schrijfwerk wat formule-achtig aanvoelen. Een paar elementen komen in elke Eve Dallas-thriller terug.
Om te beginnen speelt Eve’s relatie met haar rijke echtgenoot Roarke een belangrijke rol. Ze zijn nog niet lang getrouwd en grijpen elke kans om elkaar ‘te beminnen’ direct aan. Verraad begint, na een korte proloog vanuit het perspectief van de bad guy, op een feestje in een van Roarkes sjieke hotels. Na een uitgebreide beschrijving van Eve’s feestjurk en juwelen, waarin ze zich duidelijk niet op haar gemak voelt, is wel helder dat er veel geld omgaat in de wereld van Roarke. Dat staat in schril contrast met haar dagelijks leven als inspecteur bij de NYPSD.
Inderdaad, de NYPSD. Een ander vast element, is namelijk dat het verhaal speelt zich afspeelt in de nabije toekomst, zo rond het jaar 2059. De NYPD heeft er een Security-tak bij (vandaar de S), in New York vliegen een soort luchtbussen rond en er wordt interplanetair gereisd. Op zich een interessant element, wat science fiction in een romantische thriller, maar juist die futuristische elementen maken dat het boek gedateerd aanvoelt. Wanneer het bezitten van een verzameling films op disks en het communiceren via een persoonlijke ‘communicator’ (die agenten naast een fototoestel en een opnameapparaat bij zich hebben) onder futuristisch valt, wordt de neiging even naar het colofon te bladeren wel erg groot. Zo gauw je dat doet, zie je dat dit twaalfde deel in de 'Dallas'-serie stamt uit 2001. Hoewel dat recent voelt, blijkt ineens heel duidelijk dat technologische ontwikkelingen heel wat sneller zijn gegaan dan Robb zeventien jaar geleden kon inschatten. Tegelijkertijd zijn andere SF-elementen, in combinatie met de nu al achterhaalde elementen, dan weer heel Star Trek-achtig, waardoor het toekomst-sausje uiteindelijk meer afleidt dan dat het iets toevoegt aan de zaak waar Eve aan werkt.
Die zaak, het laatste vaste onderdeel in de Eve Dallas-boeken, is er een die Eve en haar team voor raadsels stelt. In Roarkes hotel wordt, nog tijdens het feestje waar Eve dus ook te gast is, een kamermeisje vermoord. Het heeft er alle schijn van dat de dader een professional was, misschien zelfs wel een duurbetaalde huurmoordenaar. Maar waarom zou die ingezet worden om een eenvoudig kamermeisje uit de weg te ruimen? Wanneer niet veel later een tweede medewerker van Roarke ten prooi valt aan dezelfde gewelddadige killer, kan Eve niet anders dan zich afvragen of haar geliefde niet de verbindende factor tussen de moorden is.
Eve begint aan de jacht op de huurmoordenaar, en door haar slimme speurwerk komt ze snel dichterbij hem. Zijn motief, of liever, het motief van zijn opdrachtgever, blijft echter totaal onduidelijk, zowel voor Eve als voor de lezer. Alles komt bij elkaar in een hectische ontknoping met een hoog tempo, die de lezer wat onbevredigd achterlaat. Robb kan vlot schrijven, dat moet gezegd, en ze weet de hoofdstukken zo op te bouwen dat je voor je het weet weer een hoofdstuk verder leest. Toch is deze thriller uiteindelijk helaas vlees noch vis: dat het geen overtuigende science fiction is, zij Robb vergeven, maar daarnaast is Verraad is niet echt een romantisch liefdesverhaal, en ook geen superspannende thriller. | 0neg
|
Heerlijk, een boek gewonnen met de Win & Write actie van Crimezone. Enthousiast begon ik dan ook snel in het boek te lezen.
Na enkele hoofdstukken vond ik de vele verschillende personages en bijbehorende namen behoorlijk verwarrend worden. De verhaallijn was niet zo moeilijk te volgen maar die had wel wat verder uitgewerkt mogen worden. Sommige hoofdstukken zijn op een kinderachtige manier geschreven en geven je niet het idee dat je een spannende thriller aan het lezen bent.
In het verhaal van Jasmine komt de schrijver aan het eind van het boek nog met een onthulling die mijns inziens niet echt iets toevoegt aan het verhaal. Wat Catherine betreft blijven er juist nog vragen onbeantwoord.
Zelf zal ik niet zo snel een boek van Christopher Brookmyre gaan kopen na het lezen van dit boek. | 0neg
|
Auteur Monique Steenvoorden heeft dit boek geschreven als eerbetoon aan haar dochter Nathalie. Zelf zegt ze: ‘mijn passie is het schrijven van boeken en het uitdragen van deze informatie’. Op het omslag staat dochter Nathalie groots en scherp afgebeeld met moeder Monique wazig op de achtergrond. Ik vraag me af of deze kaft anderen zal aanspreken. Mij in ieder geval niet, zo verwacht ik een biografie over iemand waar ik nog nooit van gehoord heb. En ergens wordt deze verwachting waargemaakt. Het is dan geen biografie, maar veelal een verzameling van persoonlijke noten waarin Nathalie aan alle kanten wordt opgehemeld. Fijn natuurlijk voor de dochter in kwestie, maar het zou realistischer zijn geweest om ook de dingen die minder goed zijn gegaan te belichten.
Monique heeft haar vriendinnen vragen voorgelegd zoals: welke levenslessen heb je meegekregen van je ouders, wat geef jij door en wat geeft jouw kind jou mee? De antwoorden staan breeduit gemeten in het boek en kan je dwingen tot nadenken over hoe je het zelf doet of wat je zelf hebt geleerd van jouw ouders. Daarna volgen 22 zogenaamde lampionnetjes, wijsheden die auteur haar dochter mee wil geven. Deze beginnen met een quote of citaat. Ze zijn voor de hand liggend; ik noem er een paar: ik wens je een goede partner, zorg voor jezelf, wees dankbaar en reis! Met in het laatstgenoemde hoofdstuk een opsomming van de landen waar Monique met Nathalie is geweest.
Ik zou dit boek niet snel aanraden aan anderen, het is in mijn optiek voornamelijk een leuk aandenken voor Nathalie. Ik mis de diepgang, onderbouwing van opvoedkundige statements en 25 bladzijden als toegift van Nathalie’s vrienden over hoe zij de vriendschap met Nathalie zien is voor mij als lezer niet echt interessant. Voor de familie en vriendenkring van auteur en haar dochter zal het zeker een leuk aandenken zijn. | 0neg
|
Een tijdje terug las ik de Seashell Cove serie geschreven voor Karen Clarcke. Hier had ik best gemengde gevoelens over. Een boek in de reeks wist een plekje in mijn hart te veroveren, maar de anderen konden mij niet overtuigen. Toch was ik benieuwd om nog een boek van haar te lezen. Misschien kon dit mij wel overtuigen?
Summer at the Little French Café is het tweede deel in een reeks, maar kan ook gelezen worden als alleenstaand boek. Er zitten hier en daar wat kleine verwijzingen in die je misschien niet direct snapt, maar op zich is het perfect aalleen te lezen. Het hoofdpersonage uit het eerste boek wordt enkel vermeld. Ze speelt geen actieve rol meer in dit deel, wat meestal wel gebruikelijk is in dit soort series. Dus misschien wel jammer voor lezers die graag nog iets wouden vernemen van Nathalie.
Ik denk dat ik nu met een gerust hart kan zeggen dat de boeken van Karen niet meteen mijn favoriete leesvoer zijn. Ik vind ze maar gemiddeld binnen het genre feel good. Een gevalletje dertien in een dozijn. Ze zijn zeker niet slecht, maar ze zijn niet vernieuwden of betoverend mooi.
Het verhaal op zich was best wel interessant. We volgen Elle op haar zoektocht naar haar biologische moeder. Het enige wat ze heeft als aanwijzingen zijn een armband, een sjaal en een kaartje van haar geboortedorp. Het voelde een beetje als een mini mysterie dat opgelost moest worden en wist me echt wel te boeien. Ook de uiteindelijk uitkomst was verrassend en hartverwarmend. Geen klachten op dat vlak!
Wat er voor zorgde dat ik echter niet wou blijven lezen was de romantiek in het verhaal. Er zijn een aantal potentiele romantische kandidaten voor Elle, maar naar mijn gevoel had ze met geen enkele man die ze tegen het lijf liep enige connectie. Er was geen chemie en er werden zogenaamde “spannende” scenes gecreëerd om toch maar de indruk te geven dat er aantrekkingskracht was. Ook de manier waarom de verschillende mannen omgingen met Elle vond ik behoorlijk misplaatst en niet noodzakelijk voor het boek.
Maar mijn grootste ergernis met dit boek was toch wel het feit dat de locatie zo een belangrijk rol had moeten spleen. Het boek en de serie noemt tenslotte het kleine franse cafe. De setting is dus erg belangrijk. Ile de Ré en het dorpje Chamillon voelen soms zelf als een hoofdpersonage in het boek. Ikzelf hou er ontzettend van als schrijvers een belangrijke locatie echt tot leven weten te brengen op papier. Dat je als lezer echt het gevoel krijgt daar op locatie te zijn en mee te wandelen langst de zee met de personages. Jammer genoeg niets van dat alles in The Little French Cafe. Nooit kreeg ik het gevoel de zee te kunnen horen of zelf maar het zilte van het water te kunnen opsnuiven. Alles bleef vlak en een dimensionaal. Daarnaast speelt ook het cafe een belangrijke rol. Ik kan zo genieten van levendige beschrijvingen van koffiekoeken, maar ook hier weer een hele droge opsommingen zonder iets echt tot leven te wekken. Chamillon never came alive. It was just descriptions on paper. When I was reading I could not hear the sea or smell the saltiness in the air. The same counts for the café. Numerous pastries are mentioned, but I never got that mouth-watering feeling that I love in feel good books about cafes and restaurants.
Al bij al was het een slecht boek. Het was heel snel uit en de zoektocht naar haar biologische moeder was boeiend om te volgen. Maar ik vind dat het boek niets nieuws aanbrengt binnen het genre. Het is het dertiende boek in een dozijn en dat binnen een genre waar elke maand tientallen nieuwe boeken de markt overspoelen. Voor mij geen aanrader en niet sterk genoeg om een vaste waarde te worden in mijn bibliotheek. Ik sloeg de laatste pagina om en was de helft van het verhaal al vergeten. Een gemiste kans… | 0neg
|
Als je boeken met raceauto's moet vergelijken is dit verhaal een 45 km per uur karretje van het merk Canta.
Het verhaal zelg is origineel en de eerste hoofdstukken beloven een spannende voortzetting met de diepgang van de Thames zelf. Halverwege kom ik echter tot de conclusie dat ik me in een enkel diepe regenplas bevind. De personages krijgen niet meer diepgang dan dat ze in het begin van het verhaal kregen. Daarnaast doen of zeggen ze vaak dingen die ongeloofwaardig zijn, wat bij mij voor veel huh? momenten zorgt.
Na sommige hoofdstukken denk ik: ja en? Voor mijn gevoel is de helft van de tekst doelloos, waar geschakeld wordt tussen personages zonder daarbij iets aan het verhaal toe te voegen. En dat is ook mijn allerlaatste klacht: het plot dat zo karig is als een scone zonder jam. Of thee. Of suiker. Zeg maar alleen het meel.
Met een goede editor had dit een goed verhaal kunnen zijn. Het is origineel en weet een goede sfeer weg te zetten. Helaas voor deze debuterende schrijfster, is alle aandacht naar de cover van haar boek gegaan. Ik hoop dat ze blijft schrijven en de volgende keer een betere redactie krijgt. | 0neg
|
Ik vond het niet zo'n goed boek. Ik had moeite om er doorheen te komen. Er gebeurt ook niet veel. Ik had er meer van verwacht. Veel sex,drugs en geweld. | 0neg
|
Lees de eerste pagina's, blader door naar welke pagina u wenst. Schandalig dat bomen worden geveld voor een dergelijk prul. Eén en al hak-op-de-tak, roddeljournalistieke stukjes aaneengeplakt, waarbij er geen enkele lijn in de tekst te ontwaren valt. Een belediging van een groot artiest. Hoe bestaat het dat er nog uitgevers zijn die '...en toen, en toen, en trouwens, wat ik ook nog wil zeggen, en toen...' uit durven geven. | 0neg
|
Het boek heeft een verrassend einde, al is de spanning in zeer matig. Nicci French weet die spanning niet het hele boek vast te houden, op sommige momenten wordt het zelfs een tikkeltje saai. Ik leg niet snel een boek weg, vandaar dat ik het toch heb uitgelezen. Desondanks drie sterren voor dit redelijke boek. | 0neg
|
In een kapperszaak in Marrakech worden drie Amerikanen doodgeschoten. Een vrouw, na later blijkt Faye Morris, belt de Amerikaanse ambassade in Berlijn om de ambassadeur informatie te geven over de achtergronden van deze gebeurtenis. Clive Berner, bijgenaamd GT, de CIA-baas in Berlijn, duikt in deze zaak en schakelt Ludwig Licht in. Licht is ex-medewerker van de Stasi en nu restauranthouder en freelance-spion, die vaker door GT wordt ingehuurd. Hij moet Faye Morris ongeschonden weten op te halen.
Ludwig Licht, de hoofdpersoon, is een cliché-figuur; hij heeft veel weg van types als Harry Hole van Jo Nesbo, Kurt Wallander van Henning Mankell en andere aan lagerwal en aan de alcohol geraakte rechercheurs die in Amerikaanse fictie voorkomen, denk bijvoorbeeld aan Harry Bosch van Michael Connelly.
Faye Morris blijkt de advocate te zijn geweest van Lucien Gell. Gell is de baas van Hydraleaks; hij blijkt zich in de Syrische ambassade in Berlijn op te houden. Hij is de tegenhanger van Julien Assange van Wikileaks die zijn toevlucht in de Equatoriaanse ambassade in Londen heeft gezocht.
Het tijdschema in het boek is van zondag tot en met vrijdag, dus minder dan een week. De hoofdstukken beginnen met een tijd en een plaats. In het verhaal lijkt de periode langer te duren, omdat er veel breed uitgesponnen beschrijvingen en niet of weinig relevante fragmenten in het verhaal zitten. Zo is de beschrijving van de deelname van de CIA-baas in Berlijn, GT, aan een AA-bijeenkomst niet echt relevant. Dit leidt ertoe dat het lijkt alsof er minder actie in het verhaal zit dan feitelijk het geval is. Het verhaal heeft een onverwacht, maar ook onwaarschijnlijk, plot.
Het verhaal is klinisch, kil geschreven. Een voorbeeld is de feitelijkheid waarmee de route wordt beschreven die Ludwig Licht volgt achter een koerier aan om uit te vinden dat Lucien Gell zich in de Syrische ambassade bevindt. Alle straten waar hij door komt worden per straat genoemd. Misschien is dat leuk voor iemand die Berlijn op zijn duimpje kent, maar dit soort feitelijke informatie is meer geschikt voor een stadswandeling in een reisboek over Berlijn, dan voor een spionagethriller.
Door de schrijfstijl word je niet meegesleept in het verhaal. De personen zijn nogal 'vlak', er zit weinig diepgang in. Dit alles doet het verhaal niet boeien. | 0neg
|
De taarten van Marie is het eerste boek van de Engelse schrijfster Bernadette Strachan, dat verschijnt onder het pseudoniem Claire Sandy. Bij het boek is een los blanco receptenschrift gevoegd, met daarin de recepten voor de succestaarten van Marie.
Marie Dunwoody, een chaotische huisvrouw met man en drie kinderen, voelt een vage ontevredenheid over haar leven. Marie heeft een eigen kleine tandartspraktijk, haar man heeft een baan als inkoper, haar puberende zoon vertoont lichte nerd-achtige trekjes en de meisjestweeling is aan het ontdekken welke grenzen overschreden kunnen worden. Ogenschijnlijk is er weinig waar Marie ontevreden over zou kunnen zijn, haar huwelijk is zowel liefdevol als gepassioneerd, haar kinderen prima in orde en haar praktijk loopt goed. De perfecte buurvrouw aan de overkant is weliswaar irritant volmaakt, maar verder onschuldig. Maar toch…er komen wat scheurtjes in het leven van Marie, scheurtjes die ze aan elkaar probeert te lijmen op een eigen, niet alledaagse wijze…
Het boek begint vlot en houdt de eerste dertig pagina’s de aandacht van de lezer vast. Het is grappig, maar niet levensecht. Eerlijk gezegd is het vrij moeilijk te geloven dat een dergelijke vrouw als Marie zou kunnen bestaan. Aan de ene kant is ze de hoogopgeleide eigenaresse van een tandartsenpraktijk, een hartstochtelijke minnares voor haar echtgenoot, een begripvolle moeder en een empatische vrouw die altijd bereid is een helpende hand te bieden, en aan de andere kant een slons in het huishouden en iemand die het bakken van de volmaakte taart als hoogste levensdoel stelt. Dat verlangen om te bakken, geïnspireerd en aangewakkerd door een bijzonder, op de rommelmarkt gevonden kookboek, is het leidmotief van het verhaal. Marie ziet het bakken van een prachtige taart als de ultieme bevestiging van haar huiselijk geluk, veiligheid en liefde, en als de oplossing van alle problemen. De recepten zijn prachtig en bij het beschrijven van de doorlopend stijgende bakvaardigheden van Marie loopt het water de lezer letterlijk in de mond. Helaas blijft het verhaal erg mager om een kleine vierhonderd pagina’s mee te vullen. De jaloezie en tomeloze bewondering van Marie voor haar volmaakte buurvrouw die niet alleen dagelijks (!) het perfecte gebak in alle soorten produceert, maar ook haar huishouden, man en kind bestuurt op een wijze die alle soorten supervrouwen tot niets doet verbleken, is ongeloofwaardig en overdreven. Ook wanneer blijkt dat de superbuurvrouw lang niet zo’n geweldig leven heeft als het lijkt, blijft dat onwerkelijke gevoel hangen. Voor bijna alle personages geldt hetzelfde: wit is te wit en uitsluitend wit, zwart is te zwart en kent geen nuances. Zo is het in het leven nooit.
En in goede boeken ook niet. Wel is het boek grappig. Niet altijd, maar meestal wel. Hilarisch is de beschrijving van het bakken van een bruiloftstaart, een ingewikkeld kunststuk dat natuurlijk geheel dreigt te mislukken. Bij het maken ervan wordt Marie bijgestaan door de huishond Prinny, die naarmate de ramp zich voltrekt, net zo hysterisch wordt als haar bazin: "De hond, die andermans stemming opzoog als een spons, zag eruit alsof hij wel een stevige borrel kon gebruiken… Haar souschef (de hond Trinny) deed discreet een plasje van de stress…" Een aandere hond, Cookie, "likte gulzig aan de microscopische roomkomma’s…" Minder leuk en minder grappig is de kennelijke overtuiging van de vertaalster dat de spreektaal van tieners authentiek wordt door te pas en te onpas het woordje ‘kapot’ aan de zinnen toe te voegen. Helaas werden de hooggespannen verwachtingen van De taarten van Marie om deze redenen niet waargemaakt. | 0neg
|
Het huwelijk van Arvid loopt op de klippen, een huwelijk dat met 2 dochters is bekroond, hij stapt langzaam weer terug in de tijd, te beginnen met zijn moeder, een eigenzinnig mens waarbij kanker is geconstateerd, haar verteld hij als eerste van de scheiding, ze lijkt er niet van te schrikken, via zijn moeder komt hij ook weer in contact met Hansen de vriend van zijn moeder, waarmee hij het goed lijkt te vinden.
De dode broer die onder vage omstandigheden is overleden loopt als rode draad door het boek.
Het is zo'n boek waar ik niet goed raad mee weet, Petterson schrijft wel boeiend, maar ik soms ben ik kwijt waar hij naar toe wil zo ook met dit boek, toen ik het uit had, dacht ik bij mezelf, wat wil hij hier nou mee, eigenlijk vind ik het niet zo'n goed boek. | 0neg
|
Het boek gaat over een familie die in de drooggelegde Pontijnse moerassen komen te wonen, doordat hun landeigenaar de pachtgelden wil innen en zij dat door inflatie niet kunnen betalen. De familie bestaat uit bijzondere mensen in een bijzondere tijd in Italië. Eerst zijn ze met z'n allen communistisch, vervolgens zien ze meer in Mussolini en in het fascisme en later gaan ze weer net zo makkelijk verder als socialisten. Het verhaal had mooi kunnen zijn, maar het wordt niet prettig verteld. Dat de schrijver een man is, valt in de eerste bladzijden al op als hij verteld over zijn grootvader van de ene zijde die 14 kinderen heeft en zijn grootvader van de andere zijde die ook 14 kinderen heeft. De schrijver vindt het een hele prestatie. Tja...wat moet je al niet een zwaar werk verrichten om 14 kinderen te verwekken. Het baren van de kinderen gaat ook reuze makkelijk in dit boek en de vrouwen blijven het heerlijk vinden als hun man weer bij hun komt. Hmmmmm.
Verder bewandelt de schrijver regelmatig uitgebreide zijpaden. Zo uitgebreid dat ik soms de hoofdlijn ben vergeten. Ook spreekt hij regelmatig rechtstreeks de lezer toe: "wat zegt u nu?"
Als deze familie model staat, zoals de schrijver zegt, voor velen dan vind ik deze eerste bewoners van de Pontijnse moerassen een heel bijzonder volkje dat amper serieus te nemen is. | 0neg
|
Wat een suf en simplistisch boek is dit zeg! De hoofdpersoon dendert als een soort James Bond door de wereld terwijl hij weerwolven verslaat. Vrouwen fungeren als domme blondjes die geneukt moeten worden. En daartussenin zitten flitsen uit het verleden die vooral lijken te dienen om zoveel mogelijk bloederige details de wereld in te slingeren. Bah! | 0neg
|
Charlie Calloway lijkt aan de oppervlakte een perfect leven te leiden. Ze zit op een prestigieuze privéschool waar ze hoge cijfers haalt en heeft veel vrienden. Wat niet aan haar te zien is, is dat tien jaar geleden haar moeder spoorloos verdween zonder een woord te zeggen en dat ze langzaam maar zeker de puzzelstukjes in handen krijgt om erachter te komen wat er écht is gebeurd al die jaren geleden. Ook moet ze het ontgroeningsproces zien te overleven van de geheime club van de A’s, wat haar opleiding en toekomst in gevaar kan brengen.
Het is lastig om je in te leven in Charlie. Voor het grootste gedeelte van het boek is ze een egocentrische en geprivilegieerde puber die het gewend is te krijgen wat ze wil dankzij haar naam en geld. Ze manipuleert en neemt dingen niet serieus, en vooral wanneer ze in aanmerking komt om zich te voegen bij de andere bevoorrechte pubers van de A’s verliest ze de serieuze zaken uit het oog. Gelukkig zorgt auteur Elizabeth Klehfoth er wel voor dat Charlie zich ontwikkelt, maar dat duurt even. Tot die tijd rol je bijna met je ogen wanneer je over haar ‘problemen’ leest en wacht je in ongeduld tot de zaak rond de verdwijning van haar moeder terugkomt.
Charlie is grotendeels de verteller in het boek, maar door flashbacks komen we ook in de schoenen te staan van haar moeder en vader. We komen erachter hoe ze elkaar hebben ontmoet en hoe twee eigenlijk heel verschillende mensen verliefd op elkaar werden. Grace Fairchild kwam uit een arm gezin en wilde schilder worden, terwijl Alistair Calloway de oudste van zijn gezin was en zich klaar maakte om de Calloway Group van zijn vader over te nemen. Twee heel verschillende werelden die zich vermengden – dat kon eigenlijk alleen maar fout gaan.
“Being together for ten years was like listening to your favorite song too many times on the radio. You knew all the words but you’d lost all the feelings the song used to give you – the things that made you love it in the first place. And it’s confusing, because the words are all the same and so are the beat and melody – nothing’s changed. Except that now when it plays, you sort of want to change the station.”
De woorden ‘I know’ blijven je zwijgzaam en onheilspellend aanstaren op het uiteinde van de bladzijdes wanneer je het boek leest en beloven een verhaal vol spanning. Daar merk je helaas weinig van bij het lezen. Charlies opdrachten die ze bij de A’s moet volbrengen zijn simpelweg niet interessant genoeg, al helemaal omdat blijkbaar alleen de lezer doorheeft wat de A’s werkelijk zijn. Het duurt lang voordat Charlie zichzelf een spiegel voorhoudt, en tot die tijd kan ze zich niet volledig bezighouden met zaken die er echt aan toe doen.
Wanneer de zoektocht naar haar moeder eindelijk begint wordt er helaas gebruik gemaakt van toevalligheden en enkele moeilijk te geloven ontwikkelingen die misschien beter thuishoren in een soap dan in een boek als dit. Als het mysterie eindelijk wordt ontrafeld is het niet zo schokkend als het zou moeten zijn als je de opbouw moet geloven, al gebeurt de onthulling wel op een manier die de gebeurtenissen in het boek goed afsluit, inclusief Charlies verhaal. Toch voelt het alsof alles met een sisser afloopt terwijl het een bang zou moeten zijn. | 0neg
|
Het lezen van Allegiant hoorde nog bij mijn herleesuitdaging van vorige maand, maar stiekem keek ik er een beetje tegenop om in dit boek te beginnen. Hoewel ik groot fan ben van Divergent wordt deze reeks van Veronica Roth in mijn opinie met het boek slechter. Toch wilde ik Allegiant graag herlezen voor ik naar de bioscoop ging. Ik zette me over mijn aversie en herlas dit boek. Helaas wist Roth me ook bij de tweede keer lezen enorm teleur te stellen met dit boek..
Let op: Deze review kan spoilers bevatten wanneer je Divergent en Insurgent nog niet gelezen hebt. Ik zal echter niets verklappen over gebeurtenissen in Allegiant zelf.
In Allegiant verlaten Tris, Four en een aantal vrienden hun stad om een kijkje te nemen in de wereld achter de Fence. Terwijl Evelyn en de Factionless de leiding van Chicago hebben overgenomen - en er oorlog lijkt te dreigen - willen Tris en Four het mysterie van hun bestaan oplossen. Wat heeft de wereld buiten de Fence te maken met hun leven in Chicago? En waarom riep Edith Prior op om mensen naar de buitenwereld te sturen?
In mijn herinnering was Allegiant het slechtste boek in de Divergent reeks. Toch kon ik me er maar weinig van herinneren; naast het einde herinnerde ik me enkel het feit dat het verhaal zich voornamelijk buiten de Fence afspeelt. En dat is nu juist mijn grootste probleem met dit boek! Ik vind het enorm jammer dat er weinig aandacht gaat naar Chicago, de ondergang van het Faction systeem en de dreigende oorlog. Ik begrijp niet waarom Tris en haar reisgenoten meer prioriteiten leggen bij een wereld die ze pas net hebben leren kennen, in plaats van hun eigen stad vol vrienden, familie en kennissen. Stiekem vond ik dat hele gedoe met dat genetische experiment maar vergezocht. Super goed bedacht natuurlijk, daar niet van, maar mij persoonlijk wist het niet te raken.
Een tweede probleem dat ik met Allegiant heb is het gebrek aan actie. Voor mijn gevoel was dit boek veel afwachten en weinig rennen - en ik ben nou eenmaal iemand die houd van boeken vol actie. Daarnaast heb ik me opnieuw geërgerd aan de relatie tussen Tris en Four. Deze relatie blijft nog altijd ongeloofwaardig en het vele drama is storend. Ik vind dit niet alleen vervelend om te lezen, maar daarnaast geeft dit jongeren mogelijk een verkeerd beeld van relaties. Altijd ruzie maken en dingen voor elkaar verzwijgen is geen goede basis voor een relatie - in mijn opinie. Daarentegen vind ik de onderlinge spanningen tussen Tris en Caleb wel interessant om over te lezen. In het vorige boek heeft hij haar immers verraden, maar tegelijkertijd blijven ze familie. Deze innerlijke worsteling van Tris vind ik één van de pluspunten van dit verhaal.
Allegiant heeft, als enige boek in deze serie, een wisselend perspectief. Persoonlijk vond ik dit na de andere boeken behoorlijk raar en daarnaast ben ik van mening dat de hoofdstukken geschreven vanuit Four weinig toevoegen aan het verhaal. Bovendien vond ik het zeer moeilijk om te onderscheiden vanuit welk personage ik las. Tris en Four hadden niet echt een eigen stem, waardoor ik vaak halverwege het hoofdstuk terug moest bladeren om te zien uit wiens perspectief ik las. Geen toevoeging aan het verhaal dus!
Het einde van Allegiant vind ik persoonlijk wel erg sterk. Ik vind het dapper dat Veronica Roth deze gewaagde keuze durft te maken. Wanneer ik aan mensen vertel dat ik dit derde boek in de Divergent serie niet goed vond, denken mensen altijd dat dat zo is omdat ik het niet eens ben met het einde. In tegendeel! Ik vind het einde juist fantastisch en goed aansluiten bij de kern het verhaal. Dit ietwat tragische einde speelt dus geen rol in mijn negatieve beoordeling - en zorgt er eerder voor dat ik voor twee sterren kies in plaats van één..
Opnieuw is Allegiant me enorm tegengevallen. De focus op de wereld buiten de Fence is niet aan mij besteed, evenals het hele genetische experiment. Zelf zou ik liever lezen over de oorlog in Chicago na de ondergang van het Faction systeem. Ook had ik graag meer actie gezien in het boek, alsook een minder theatrale en problematische relatie tussen Four en Tris. Ondanks het sterke einde en de interessante relatie tussen Tris en Caleb, kan ik niet anders dan dit boek twee sterren geven. Mij wist dit boek niet echt te raken. | 0neg
|
In 1990 verscheen Fataal weekend, de eerste thriller van Patricia Cornwell in een serie over de patholoog-anatoom Kay Scarpetta. Met de ijzersterke eerste delen uit de serie vestigde Patricia Cornwell haar naam. Veel (thriller)auteurs gaan in de loop der jaren betere boeken schrijven, omdat ze er meer handigheid in krijgen en ervaring opdoen. Helaas is dit bij Patricia Cornwell niet het geval, integendeel. Zij heeft de laatste jaren niet meer het hoge niveau uit het begin van haar carrière gehaald. Het zorgt er helaas voor dat haar boeken zich slechts met de grootste moeite en inspanning laten lezen.
In Link, het twintigste deel in deze reeks, wordt Scarpetta erbij geroepen als het lichaam van een vrouw wordt gevonden in netten die zich om een reuzenschildpad hebben geslingerd. Eigenlijk had ze die middag bij een rechtszaak aanwezig moeten zijn als getuige-deskundige. Scarpetta vindt het op dat moment belangrijker om het lichaam van de deels gemummificeerde, deels bevroren vrouw te onderzoeken voordat het ontbindingsproces op gang komt. Uiteindelijk arriveert ze veel te laat bij de rechtbank, wat haar op een forse boete wegens minachting van de rechter komt te staan. De advocaat van de aangeklaagde man veegt vervolgens de vloer aan met Scarpetta. De verdachte wordt aangeklaagd wegens moord op zijn vrouw en het verstoppen van het lichaam, dat nooit is gevonden. Tijdens de behandeling van de zaak laat de advocaat televisiebeelden zien met de berging van een vrouwenlichaam in aanwezigheid van Scarpetta. Het is duidelijk dat het niet om de vermiste vrouw van de verdachte gaat. De televisiebeelden zorgen er mede voor dat de man later zal worden vrijgesproken.
Eerder die dag had ze een raadselachtige e-mail ontvangen van een onbekende afzender met in de bijlagen een filmpje van een verdwenen archeoloog en een foto van een afgesneden oor. Scarpetta gaat eerst op onderzoek naar de identiteit van de in het water gevonden vrouw en de doodsoorzaak. Hierbij wordt ze bijgestaan door haar team, Pete Marino, haar echtgenoot en FBI-baas Benton. Haar nichtje Lucy, de vreemde IT-techneut, is ook van de partij. Terwijl Scarpetta het onderzoek uitvoert, mijmert ze geregeld over haar huwelijk met Benton en de spanning die er is tussen haar en haar medewerker Luke. Geregeld voert ze een gesprek met iemand over de zaak terwijl ze ondertussen nadenkt over een ander gesprek of over de diepere, ware betekenis van het huidige gesprek. Beide elementen zorgen voor een trage, stroperige plot en een nauwelijks aanwezige spanningsboog.
Patricia Cornwell munt uit in eindeloze uitweidingen en oeverloze gesprekken. Alles wordt tot in de kleinste details verteld. Ze laat niets over aan de verbeelding van de lezer. De actie is minimaal, het geneuzel maximaal. Op een derde van Link heeft ze enkel een mysterieus mailtje ontvangen, is ze getuige geweest en is het lichaam van de vrouw net boven water gehaald.
Pas in de laatste hoofdstukken komt er een beetje vaart in het verhaal. Op het allerlaatste wordt de dader als een konijn uit de hoge hoed getoverd. De ontknoping is mede hierdoor ongeloofwaardig. Nergens zijn aanwijzingen te vinden die naar deze dader leiden. De dader speelt in de rest van het verhaal een te verwaarlozen rol, en zijn motieven om juist deze mensen te vermoorden zijn niet duidelijk. Ook blijven er te veel losse eindjes hangen.
Het ultieme cliché ontbreekt niet. Op het einde wordt iemand, die op dat moment alleen is en geen gevaar verwacht, ontvoerd door de slechterik. Precies op tijd is de redding nabij en wordt de slechterik opgepakt dankzij redders, die geheel toevallig wisten waar het slachtoffer zich bevond.
Kay Scarpetta wordt in Link neergezet als een onzekere vrouw, die moeite heeft met haar leeftijd, twijfelt aan haar relatie, bezorgd is over een katje en veel moeite doet om de naam van het beestje te achterhalen, en in ieder gesprek naar een diepere betekenis zoekt. Het komt ongeloofwaardig en niet realistisch over, want met deze eigenschappen lijkt het de lezer niet waarschijnlijk dat ze hoofd is van een vooraanstaand forensisch instituut. Tot overmaat van ramp schiet ook de vertaling te kort. Het boek is rijkelijk gevuld met anglicismen waar goede Nederlandse vertalingen voor bestaan. Bijvoorbeeld abdomen en onderbuik, gedehydreerd en uitgedroogd. 'Contusies' is een woord dat niet bestaat in het Nederlands. Contusions laat zich beter vertalen als kneuzingen. Om nog maar te zwijgen over hardhouten bomen.
Het zou voor iedereen het beste zijn als Patricia Cornwell besluit dat Link het laatste deel is in de Kay Scarpetta-reeks en ze de lezer verrast met een nieuwe, spannende, goedgeschreven thriller met nieuwe hoofdpersonen. | 0neg
|
Het geheim van Leonard Pelkey, geschreven door James Lecesne, is het eerste deel in een nieuwe serie van uitgeverij Pimento. In deze serie, Black Pimento genaamd, geeft de uitgeverij zogenaamde cross-overthrillers uit: spannende boeken die zowel voor kinderen als voor volwassenen geschikt zijn (zie ook het artikel Thrillers voor jong en oud in het nieuwsarchief van Crimezone.nl). Schrijver James Lecesne maakt met dit boek zijn (jeugd)thrillerdebuut. Hij is een bekroond filmmaker en schrijver van diverse onemanshows.
De 15-jarige Phoebe heeft het er maar moeilijk mee: haar vader is er vandoor gegaan met een andere vrouw, ze moet haar moeder helpen in de kapsalon, haar zus is een chagrijn en nu komt haar 13-jarig neef Leonard ook nog eens bij hun in huis wonen. De excentrieke Leonard trekt zich van niemand wat aan en doet waar hij zelf zin in heeft: hij loopt in bizarre, kleurrijke kleren, helpt haar moeder graag in de kapsalon, geeft iedereen stijladviezen en is overduidelijk homo.
Phoebe vindt haar neef vreselijk maar is tegelijk bang dat ze hem op school in elkaar zullen slaan als hij zich niet aanpast.
Op een dag verdwijnt Leonard zomaar en iedereen is geschokt als zijn lichaam enkele dagen later uit het meer wordt gevist. Hij is vermoord. Maar door wie? En waarom? Phoebe gaat op onderzoek uit en komt al snel achter dingen die ze liever niet had geweten
Het boek begint al als een soort chicklit voor jonge meiden en het wordt er later in het verhaal niet beter op. Het duurt bovendien minstens honderd bladzijden voor er eens iets gebeurt, en zelfs dat is niet echt spannend.
Lecesne heeft wel een vlotte schrijfstijl, het boek is zo uit, maar of dat in dit geval goed is?!
Knap is wel dat de personages enorm beeldend beschreven worden. Het is niet moeilijk om een voorstelling te maken van Leonard, Phoebe, Phoebes zus Deidre of haar moeder.
Voor volwassenen is dit boek zeker niet interessant, daarvoor neigt het te veel naar een kinderboek. Ook de jeugdige lezer vindt er waarschijnlijk niets aan. Het boek is geen moment echt spannend, geen moment echt grappig, geen moment ontroerend of intrigerend, kortom, het is het allemaal net niet.
Bovendien is het einde zeer onduidelijk: heeft de verdachte het nou gedaan of niet? En waarom? Wat is nou eigenlijk het geheim van Leonard Pelkey? De lezer krijgt jammer genoeg geen antwoorden. | 0neg
|
één van de eerste boeken die ik las waren van Jodi Ellen Malpas en was helemaal gek van haar boeken.
Dit deel vond ik enorm tegenslagen.
Niet alleen het verhaallijn maar ook de schrijfwijze.
Dit kan echter ook aan de vertaler liggen, ik vond dat het nogal kinderlijk geschreven was.
Ik vond het wel heel leuk te lezen over zoveel jaar later.
Het verhaallijn van John op het einde vond ik NOT DONE.. | 0neg
|
Bij de recentste van vele onverdiende tegenslagen in hun leven worden de broers Dorvin en Edilion gearresteerd en ingezet in een bloeddorstig spel. Ze vinden hierbij de bondgenoten die ze nodig hebben voor de strijd met een duistere tovenaar en zijn monsterleger, maar er is nog een lange (lijdens)weg te gaan.
Dit boek heeft veel elementen van de klassieke queeste/the hero’s journey. Je hoeft niet ver te lezen voor de Duistere Heer, zijn ‘cannon fodder’ monsterleger, uitverkorenen, het bijbehorende speciale zwaard, dode/verdwenen ouders bij bosjes en namen in de trant van de ‘Grote Zee’, de ‘Witte Stad’ en de ‘Oude Taal’ (die laatste letterlijk). Aan al deze bekende elementen wordt helaas geen nieuwe draai gegeven en niet alles wordt even goed uitgewerkt. Grote delen van de eerste helft voelen willekeurig, omdat de gebeurtenissen vooral dienen om personages bijeen te brengen die zelfs dan weinig reden hebben om zich aan elkaar te binden. Zo is een personage na één gesprek met een vreemde al bereid zijn leven voor diegene te riskeren, en dat is de basis voor hun bondgenootschap. Familie- en liefdesbanden worden via de gedachten van de personages vastgesteld, maar er is te weinig daadwerkelijke interactie en ontwikkeling om deze verklaringen te ondersteunen. Hierdoor worden vooral de liefdesverklaringen eerder melodramatisch, bijvoorbeeld wanneer een personage bij zijn eerste perspectiefhoofdstuk, tijdens een aanval, diep in de ogen van een ander staart en denkt: als ik vandaag sterf, heb ik in elk geval het mooiste van de wereld gezien. Erg jammer, want de karakters zijn sympathiek en hebben potentie.
Gedurende het verhaal lijden de personages zeker, maar de ontwikkelingen die ertoe leiden zijn niet altijd even logisch (zoals voorgenoemd besluit om je op te offeren voor iemand die je net enkele uren kent) en consequenties zijn helaas vaak ver te zoeken. Noch het ‘Spel der Vrijheid’ zelf, dat in de flaptekst wordt genoemd, noch de reden dat ze erin belanden lijkt essentieel voor de rest van het verhaal (het aantal deelnemers dat deze vrijheid standaard wint, is overigens vreemd hoog voor iets wat tegelijkertijd een straf voor criminelen en vermaak voor een bloeddorstig en gefrustreerd publiek moet zijn). Op zichzelf is het Spel ook niet bevredigend. Ik kon feilloos voorspellen welke personages zouden sterven en welke nog ‘nodig’ waren, en hoe de strafregel zou intreden. De politieke gevolgen worden weggewuifd, wat ook niet bevorderlijk is voor de ontwikkeling van de wereld, en voor wonden is er magie. Zinnen als “Geen korsten of littekens, de huid was glad. [Karakter] zuchtte opgelucht. Nu herinneren ze me niet elke dag aan die verschrikkelijke marteling” benadrukken dit gebrek aan consequenties en versterken het idee dat karakters enkel lijden om het lijden. Later worden consequenties wel meer voelbaar, maar er blijven momenten die te kunstmatig aanvoelen (zoals de aanloop naar de scène die duidelijk maakt dat dit niet voor een jonger publiek was bedoeld, hoewel de personages daar wel goed op aansluiten).
Een klein, maar zeer teleurstellend punt is de taal. Neem een normale Nederlandse zin en vervang elk woord, inclusief tussenwerpsels als 'er', een voor een door een verzonnen woord, in exact dezelfde volgorde: dat is de Oude Taal. Dit toont niet alleen gebrek aan linguïstisch inzicht, maar ook creativiteit. Met deze methode kan immers iedereen een taal verzinnen. Er zijn andere manieren om het toegankelijk te houden, als dat de reden was (complimenten voor de uitvouwbare woordenlijst, werkelijk ideaal).
Het boek leest wel prettig en ondanks het teleurstellende verhaal blijft het vlot en biedt het wel degelijk vermaak, hoe oppervlakkig ook. Vooral gezien het al bestaande aanbod van fantasy, is er helaas echter weinig reden om dit boek aan te raden. | 0neg
|
Ik moet me helaas bij de vorige recesent aansluiten. Ook ik heb De zwerm gelezen, nee, verslonden is een beter woord. Spannend van de eerste tot de laatste bladzijde.
Nu ben ik bezig in De nieuwe ijstijd, de opvolger van Het broeikaseffect. Na ruim 200 pagina's snap ik nog steeds niet waar het heen moet.
De personages zijn belangrijker dan actie of spanning tot nu toe. Dit is zeer zeker geen aanrader. Veel te breedsprakig en niet pakkend geschreven. Maar goed misschien komt het allemaal toch nog goed in het laatste stuk. | 0neg
|
Een matig thrillerdebuut van het schrijversduo Casey Hill. In dit debuut volgen we hoofdpersoon Reilly Steel, die in het Ierse Dublin een aantal bizarre moorden moet op zien te lossen, waarbij alle taboes aan de laars worden gelapt. Daarnaast is het verleden van Reilly Steel en haar zusje Jesse de rode draad die door het boek verweven is.
Het boek mist diepgang, de hoofdpersonen en de beschreven moordscénes kunnen veel gedetailleerder worden neergezet, evenals de geografische plaatsen waar het verhaal zich afspeelt. Eigenlijk blijft het verhaal op alle fronten erg vlak beschreven en haalt Casey Hill voor mij absoluut niet het niveau van Karin Slaughter.
Het boek leest gemakkelijk weg, heeft een eenvoudige schrijfstijl. Lekker voor een snel tussendoortje, maar bepaald geen hoogvlieger. | 0neg
|
Baantjer kondigde aan te stoppen met schrijven maar kon het blijkbaar toch niet laten. Het resultaat is Een Rus in de Jordaan, een boek dat in samenwerking met Simon de Waal tot stand is gekomen. Het is een aardig tussendoortje maar meer ook niet. Positief is wel, dat er nog geen verzameling standaardzinnetjes is opgebouwd die te pas en te onpas in het boek wordt rondgestrooid (zoals bij veel De Cock deeltjes het geval was) | 0neg
|
Met ‘Stress Reset’ neemt Carine Green je mee op zoektocht naar rust. Het boek bestaat uit 2 delen.
Het eerste deel vertelt het verhaal van Carine die in de wachtzaal plots hulp krijgt van een onbekende man. Ze voelt zich gehoord door deze mysterieuze man. Het is de eerste keer dat ze zich begrepen voelt. Het is tevens een stap in de goede richting om terug de Carine te zijn van vroeger.
Het tweede deel ‘Druk op de resetknop’ somt de mogelijke oplossingen op om mentale en fysieke gevolgen van stress uit de weg te ruimen.
De zin op de achterflap ’Waarschuwing : dit boek gaat je leven grondig veranderen.’ is mijns inziens overroepen. Ik kan me niet voorstellen dat mensen die geconfronteerd worden met aandoeningen zoals CVS, burn-out, … geholpen worden met dit boek. Doch is deze mening niet helemaal negatief bedoeld. Het eerste deel is zeer vlot geschreven waardoor je in zeer veel zaken herkenning kent. Hierdoor krijg je weliswaar het gevoel dat je niet alleen bent met je klachten, dat je niet overdrijft.
Green pent op een zeer vlotte manier het eerste deel neer waardoor ze me echt wel door het boek liet vliegen. De bekendheid van enkele plaatsbeschrijvingen (ik woon zelf in Zwijndrecht, vlak naast Linkeroever) maken dit deel nog aangenamer om te lezen. Het tweede deel daarentegen leek me overbodig, is me te schools. Het verbrak de vlotheid, het aangename lezen, de band tussen de auteur en de lezer. Het zou interessanter geweest zijn als de schrijfster haar levensweg, haar verhaal verder had uitgebreid. | 0neg
|
Wat een slecht verhaal... Ik kwam niet in het verhaal, het was niet boeiend en ik was blij dat het maar 96 pagina's had, al voelde het veel langer! | 0neg
|
Heel mooi boek alleen vond ik het wat lang dradig. Er liepen verschilde verhalen door elkaar. Wat soms stoorde dat je niet wist je weer versprongen was. Andere momenten stoorde het niet. Het was wel heel erg dat de moeder haar zoon helemaal niet kende zelfs niet een heel klein beetje.
Dat hij haar zelfs verborgen hield voor zijn vriendin en niet wild iemand wist hij de zoon was van een bekende persoon. Bang hij er mee .....
meer info;
http://infoboeken.blogspot.be/2015/04/samantha-hayes.html | 0neg
|
Geen gezeik is al een wat ouder boek over het leven van Jan Boskamp. Helaas valt het boek er
tegen, het gaat van het ene onderwerp naar het andere zonder inhoudelijk nu veel te zeggen. Tevens is het boek erg op belgisch voetbal gericht, met veel namen van spelers die ik niet goed ken. Alleen dus een aanrader voor de echte fans van Jan Boskamp. Voor de rest zijn er betere voetbalboeken. | 0neg
|
Ook ik heb Dromen gelezen. Na wat interessante recensies was ik erg benieuwd naar dit boek. En dan bedoel ik hoe slecht dit boek werkelijk is. En ik moet toegeven het was ook niet het allerbeste werk dat ik heb gelezen. Natuurlijk was Sara pas 15 jaar toen ze dit boek schreef. Het boek heeft op z'n minst inhoud, maar toch niet super. Erg jammer van Best of YA (onderdeel van unieboek het spectrum). Meestal brengen jullie zulke goede boeken uit. Het ligt niet aan de Nederlandse bodem. Er zijn daadwerkelijk goede Nederlandse schrijvers. Maar bij dit boek lag het aan de cliché en gewoon de verdomde woorden die ze gebruikt.
Wat ik het aller raarst vind is dat mensen Dromen heel raar schrijven. Iets van DrOmEn ofzo iets. Even hoe komen jullie daarbij. Ik kan dat nergens in het boek vinden hoe je dit boek moet spellen. Ik zou er wel over willen dromen, maar dat kan niet want ik weet niet hoe je Dromen moet spellen. Dat is al een punt van ergernis. Ik weet nou niet of iemand dat gewoon verzonnen heeft of dat het ook echt waar is. In ieder geval weet ik niet hoe ik het moet typen.
Dan nu over die verdomme woorden. Dit is een Nederlands boek het is geen Mainstreet of B-Brave. Gebruik toch lekker Nederlandse woorden. Ik kan mij daar zelf echt aan ergeren als je steeds van die Engelse woorden er tussen gooit. We zijn niet B-Brave met hun "Ben real met je'' (songtekst van One Night Stand). Ja real is een Engels woord en de rest is Nederlands. Dat is in dit boek ook.
''You're welcome. Maar, ik ben wel blij voor je.''
Nou dat is fijn dat ze blij zijn, maar ik wordt niet echt blij van het Engels gebruiken. Overigens spreek ik natuurlijk wel Engels.
Ik had bij het lezen van de achterkant echt al ach ik weet wat er gaat gebeuren. Als er staat dat ouders een geheim hebben. Dan is het eigenlijk altijd hetzelfde liedje. Dat verpest eigenlijk al het hele boek die tekst. Eigenlijk verteld de achterflap van dit boek alles wat er gaat gebeuren. Natuurlijk probeert ze even alsof iemand anders die brieven schrijft, maar kom op zeg. Een puzzel van 9 stukjes in elkaar leggen is niet heel moeilijk. De puzzel past perfect en is zeker zwaar voorspelbaar.
Ik moet wel toegeven dat ik er wel snel doorheen kon lezen ook al vond ik het zeer irritant die Engelse woorden. Toch wel een pluspunt van dit boek. Het is zeer snel uit te lezen. En als je geen zin hebt om te lezen lees je toch gewoon het begin en het eind. Waarschijnlijk snap je het dan ook.
Wat mij vooral opviel is het feit dat dit boek helemaal niet reëel is. Het is zeker toeval dat alles bij elkaar past. Er zijn te veel hints naar de persoon waar Lucy van droomt. Het is te makkelijk gemaakt dit verhaal. En dan hebben we het nog niet gehad over Lucy's vriendin Karen. Ik weet niet, maar elke week een andere kleur in je haar. Ik vraag me af of dat mogelijk is en vooral dat ze dan nog überhaupt haar heeft. Het lijkt mij dat dit nogal niet waarheidsgetrouw overkomt. En vooral dat ze praat met jongens en er niet echt iets achter zit. Is ze bezig met die jongens of gewoon bevriend? Geen idee. En sinds wanneer vind ze dit dorp opeens te gek. Dat gebeurd toch niet zo snel?
Het spijt me maar ik vond dit boek nogal tegenvallen. Ik had niet echt verwachtingen, maar toch valt het tegen. Zeer jammer natuurlijk. Maar soms heb je dat wel eens dat een boek tegenvalt. Niet naar verwachting. Op zich is het verhaal wel oké aan het begin. Maar het is zo mierzoet geschreven. Natuurlijk hou ik van een happy end. Maar niet als alles zo perfect is. Er mag wel wat meer drama in voorkomen. Drama maakt het boek denk ik wel wat leuker. Mensen houden namelijk van drama daarom zijn we allemaal ook zo verslaafd aan de televisie. | 0neg
|
Helaas een erg saai verhaaltje. Heb het uitgelezen, maar meer uit principe dat ik boek altijd uitlees, dan omdat het kon boeien. | 0neg
|
De tienjarige Grace woont in een bijzondere buurt met bijzondere mensen. Of toch niet? Grace woont samen met haar ouders in een straat met op het oog normale mensen die bij nader inzien allemaal een bijzonder leven hebben. De ene is alleenstaande moeder en alcoholist, een andere buurvrouw is haar oppas en heeft zelf nooit kinderen gekregen. Dan is er de man die nog steeds bij zijn moeder woont, er is een man met wie niemand praat en over wie door iedereen gepraat wordt, en er is een buurvouw die is verdwenen. En er is Gilly, de beste vriendin van Grace. Samen gaan ze op zoek naar God, en naar de verdwenen buurvrouw. Daarvoor doen ze onderzoek in hun eigen buurt en komen zij en wij achter de geheimen van de buurtbewoners.
Door de vele perspectieven van waaruit Cannon schrijft leer je veel buurtbewoners kennen en telkens lichten zij een klein tipje van de sluier op over hun eigen leven en over hun gezamenlijke verleden. Hiermee bewerkstelligt de schrijfster dat je als lezer goed te weten komt hoe een kleine gemeenschap functioneert en hoe deze omgaat met verschillen, met geheimen en met buitenstaanders. En hoe hard mensen kunnen oordelen over buitenstaanders. Cannon beschrijft hoe moeilijk het is voor een buitenstaander om bij een gemeenschap te kunnen horen. En dat is pijnlijk. Aan de ene kant is het goed gekozen om een meisje van 10 als hoofdperspectief hiervoor te nemen. Het meisje is onschuldig, onbezonnen en treedt de wereld nog met een open blik tegemoet. Ze verkondigt echter wijsheden die vrij cliché zijn en die doorgaans niet passen bij een meisje van 10. Grace ontwikkelt zich niet in het boek. De andere personages ook niet. En dat is een gemis in het boek. Alles blijft aan de oppervlakte. We leren niemand echt kennen. Wanneer de schrijfster had gekozen voor minder perspectieven had dit boek minder aan de oppervlakte gebleven. Ze had gevoelens scherper neer kunnen zetten. Het boek had nog veel pijnlijker kunnen zijn, het had schrijnend pijnlijk mogen zijn, dat had het onderwerp meer recht gedaan. | 0neg
|
Dit was mijn boek niet. Ik was niet benieuwd naar wat er zou gebeuren. Ik had totaal geen binding met de personages – hun gedrag was super vaag –, maar vooral niet met de setting. Het hele gebeuren waar het zich afspeelde, de situatie waarin de personages zich bevonden.
Ik kan het moeilijk onder woorden brengen; er was een bepaalde sfeer.. Alles was een beetje primitief – ja, de bevolking is uitgeroeid en alles is verwoest: dat kon ik verwachten, maar het voelde niet als science fiction. In plaats daarvan voelde het juist als iets wat zich in het verleden afspeelt.
Is het dan ook een slecht boek? Nee, dat geloof ik niet. Ik zou het in ieder geval ook niet als young adult bestempelen, maar als een literaire roman. Dan wel als een aparte roman, moet ik er bij zeggen, want het is geen doorsnede verhaal over de wereld zoals we die kennen met gedrag dat in ons beeld van de maatschappij past.
Ik verwachtte wel iets wat ik leuk zou vinden, met een mooie schrijfstijl en een boeiend verhaal over een wereld zonder volwassenen. Maar nee, het was niks voor mij en dat had ik al heel snel door. Ik wilde het boek het liefst niet uitlezen, maar ik deed het toch, ondanks dat ik voelde dat het niet zou verbeteren – het is immers een boek voor de 7Days Reading Challenge op Hebban.
Twee maanden nadat ik begonnen was in het boek kan ik nu inderdaad concluderen dat, als het je halverwege niet aanspreekt, je het gedurende het boek dat ook vindt en het – helaas – niet opeens beter wordt.
Conclusie: Hoewel het misschien geen slecht boek is, moest ik me er echt doorheen worstelen en daarom geef ik het slechts 1 ster. Het had misschien ook iets voor mij kunnen zijn, maar het verhaal is langdradig, ik had het gevoel dat het nergens over gaat, en boeide me daarom niet. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.