text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
De recensie van Danielle M is helder.
Ik ben het volkomen met haar eens: rommelig begin, je komt er niet achter wie de hoofdpersoon Alice eigenlijk is, veel namen zodat je steeds moet terugbladeren om te zien wie die persoon is.
Hier en daar vond ik de vertaling ook niet sterk.( regen "ranselt" niet op je jas....)
Al deze redenen brachten mij ertoe het boek na ca 100 bladzijden aan de kant te leggen. Tenslotte lees ik voor mijn plezier en niet om allerlei (onbedoelde) puzzels van de schrijver op te lossen.
Geen aanrader! | 0neg
|
Een goede thriller houdt je uit de slaap. Maar dit product doet het tegenovergestelde. Met veel pijn en moeite heb ik me naar het einde gesleept, alleen omdat ik dit boek had aangeschaft op basis van een erg positieve recensie in de VN thrillergids. Die volg ik bijna altijd blindelings, maar helaas zit er dus ook wel eens een miskleun tussen. Pretentieus flutverhaaltje, kort samengevat. Literair stelt het ook niets voor, behalve wat quasi erotische scènetjes. | 0neg
|
Oorspronkelijke titel temporal, storm, zwaar weer, onweersbui
In het oog van een naderende storm, varen vader en zoons, de tweeling Mario en Javier, uit om te vissen, geen recreatievissen maar vissen voor het restaurant waarvan de vader de eigenaar is. De sfeer is grimmig. Mario haat zijn Vader, Javier heeft wat meer compassie met de vader. Wat de de naam van de vader is wordt nergens genoemd. Hij wordt de koning genoemd. In het boek zijn meer perspectieven, meer verhaallijnen. De gasten van het hotel, bekenden en vooral de moeder Nora die hun verhaal doen. Nora hoort stemmen, wordt krankzinnig genoemd. Ze kan losbarsten en wordt dan vastgebonden en geïnjecteerd om te kalmeren. De zoons houden wel van hun moeder. Hebben medelijden met haar,
De visvangst en de storm duren ongeveer 26u. in opeenvolgende hoofdstukken/uren aangegeven.
De verhalen van de gasten halen enigszins de vaart uit het boek. Hun verhalen zijn qua taalgebruik zeer divers. De vertaler heeft gekozen voor populair taalgebruik wat in het verhaal van een jong meisje er dik bovenop ligt. Wat stoort is het gebruik van “heb” in plaats van “heeft”, het hele boek door.
De vader. is een knappe, dominante verschijning die de tweeling een stel slapjanussen vindt. En dat steekt hij niet onder stoelen of banken. De vader leeft met een jongere vrouw. Ze hebben een baby waar hij tedere gevoelens voor heeft.
De laatste uren van het boek vormen eigenlijk de strijd, het gevecht met de grote vissen. Gevangen in een boot, in het donker, komt er eindelijk iets van gevoel, emotie bij de vader maar van toenadering tot de zoons is geen sprake.
Het boek blijft hangen in een oppervlakkige laag. Dat is jammer want vooral de strijd is bijzonder spannend en intrigerend. De omslag van het boek is mooi. Het roept associaties op met het beroemde werk van de Japanse kunstenaar Hokusai, de golf. | 0neg
|
Nick Stone versus de as van het kwaad, meldt de omslag. Welke Neanderthaler heeft dít nu weer geschreven, is mijn eerste reaktie. De onherkenbare auteursfoto moet mysterieus overkomen, maar werkt eerder op de lachspieren. Kunnen we dit soort rechts-extremistische proza nog serieus nemen?
Er is een publiek voor de boeken van Andy McNab, dat naar mijn vermoeden maar ik zit er wel eens vaker naast vooral bestaat uit (wanna-be) machos, niet vies van een lekker knallende militaristische aktiefilm. Zij zullen niet teleurgesteld worden door Dag van Geweld, het zevende deel uit de reeks met huursoldaat Nick Stone in de hoofdrol.
Het verhaal begint met een herinnering aan een oorlogssituatie in Bosnië in 1994, om na 10 hoofdstukken (slechts 25 bladzijden!) over te springen naar 2003. Nick heeft inmiddels zijn geliefde verloren en zit er psychologisch een beetje doorheen. (Had ie maar een vak moeten leren, nietwaar?) Een ontmoeting met een oude bekende brengen hem in de hoofdstad van Irak, het land van duizend bommen en granaten (met dank aan de stripfiguren George W. Bush & Kapitein Haddock). Het spionageverhaal wat zich dan ontrafelt is even verrassend als boeiend. Niet dus.
Voor de liefhebbers | 0neg
|
Noodweer (2016) is de tweede roman van Marijke Schermer. Marijke Schermer is ook toneelschrijver en dat is zeker in de dialogen te merken.
Het boek gaat over een getrouwd stel, Emilia en Bruch. Het trauma dat Emilia vlak voor het begin van hun relatie opliep, is nooit door Emilia aan Bruch verteld. Het is nooit met elkaar gedeeld. Bij het begin van het boek, zijn ze circa 12 jaar getrouwd en hebben ze twee kinderen. Het diep verstopte geheim komt bij toeval weer boven drijven bij Emilia. De vraag om het wel of niet aan Bruch te vertellen, wordt zo actueel. Ze vraagt zich gedurende het boek af of ze het nu aan Bruch moet vertellen en wat de invloed hiervan zou zijn op hun relatie. Ooit heeft ze ervoor gekozen om het niet te vertellen, omdat ze niet wil dat deze gebeurtenis haar identiteit en de manier waarop Bruch haar ziet, zal bepalen.
“Dat wat er gebeurd is bepaalt mij niet, pleitte ze tegen zichzelf, integendeel: het zal vóór mij schuiven en hem het zich op mij ontnemen. Het is een daad van autonomie om te beslissen of een gebeurtenis wel of niet een rol mag spelen in je leven. Is dat waar? Is dat een opvatting of was het een vlucht? Kan ze daarop terugkomen? Kun je jaren na het stellen van een vraag alsnog een antwoord geven? “
Tegelijkertijd stijgt het water van de rivier bij hun buitendijks gelegen huis.
Beide verhaallijnen leiden tot een climax met een open einde.
Het boek is mooi opgebouwd en bevat sterke dialogen. Desondanks is het niet mijn boek. Marijke Schermer werpt in haar boek veel vragen op, maar komt niet aan de beantwoording daarvan toe. Ze sluit af met een open einde. Niet zo zeer het open einde maar het gebrek aan aanwijzingen hoe het open einde ingevuld kon worden, brak mij op. Ik heb weinig zicht gekregen op de relatie tussen Bruch en Emilia, zodat ik niet wist of deze relatie het geheim zou kunnen overleven. Deze relatie leek door het centraal stellen van de overpeinzingen van Emilia over de vraag of ze haar geheim moest delen en wat daarvan de gevolgen zouden zijn, beperkt tot het geheim tussen hen. | 0neg
|
Bloedgeld begint sterk. Een flashback naar 1986 leert ons Giorgio kennen, nog onbenoemd, maar toen dertien jaar, gezeten in de hoogste olijfboom van de boomgaard. Hij huilt om het onrecht dat zijn vader hem aandeed, toen hij die ochtend diens scheermes gebruikte, als rituele inwijding. Zijn vader sloeg hem in het gezicht. Het achtjarige buurjongetje komt Giorgio storen in zijn gemijmer en bekoopt dat haast met de dood, wanneer Giorgio voor het eerst een gewelddadige aandrang voelt en het bange jongetje bijna verstikt.
Vele jaren later huurt Giorgio een appartement van Wessel en Sanne, een Nederlands koppel dat in de nabijheid van Napels een oude villa opknapt en wat bijverdient met onderhuur. Wessel is een copywriter met een writer’s block, Sanne verveelt zich te pletter. Wessel denkt zijn non-creativiteit op te kunnen lossen met een dagelijkse cappuccino in het barretje van de knappe Sofia, de ex van Giorgio.
Tot daar een beloftevolle setting die nog alle kanten uit kan, van chicklit tot romantisch epos. Auteur Edward Hendriks verknoeit dit hopeloos door er een slechte thriller van te maken. Zo dicht bij Napels, moet hij gedacht hebben, kan je nauwelijks zonder de maffia, die de dingen uiteraard groots aanpakt.
Zoals cocaïne verstoppen in bloembollen uit Nederland bijvoorbeeld. Giorgio blijkt undercoveragent te zijn bij de Rijdende Valken, een paramilitaire militie die strijdt tegen... ja, tegen wat eigenlijk? Want Giorgio zit ook nog wat undercover informatie te leveren aan de maffia. Als Giorgio van hen de opdracht krijgt om twee Nederlandse zakenmannen bezig te houden tijdens hun weekendje Napels, kan hij de klus tegen betaling doorspelen aan Wessel. Intussen maakt Giorgio goede sier met de verbolgen Sanne. De dingen lopen uit de hand als het bewuste scheermes uit de proloog het moordwapen is waarmee de moeder van Sofia wordt omgebracht en Sofia zelf verminkt. Raad eens wie de pineut wordt? Zelfs een schrijver met writer’s block kan de rest zelf invullen.
Hendriks is redelijk penvast in het vastleggen van zijn personages en hun gedachtegangen. Bij het onderbouwen van de actie geraakt hij echter hopeloos in de knoei. Overdrijving loert langs alle kanten. Wessel gaat op de vlucht voor enkele grammen cocaïne. Giorgio heeft blijkbaar de juiste connecties om heel Italië af te sluiten voor de vluchtende Wessel. Beide mannen waarschuwen Sanne dat ze de andere niet moet vertrouwen. De carabinieri pakken Wessel hard aan alsof hij de enige verdachte van moord is, gewoon op basis van dat snuifje cocaïne. De allure van het boek is groter dan de potentie. Het loopt trouwens slecht af met een ontknoping die uiteindelijk heel persoonlijk is.
De enige spanning een thriller waardig, vormen de flitsende gedachten van Wessel, wanneer die onbezonnen handelt bij de talrijke controles die hij probeert te ontwijken. De slotscène, waarbij vijf mensen elkaar onder vuur houden maar toch tijd vinden voor oeverloze verzuchtingen, is potsierlijk en gaat er uiteindelijk helemaal over. Tot slot pleegt Sanne nog de grootste misdaad door op het einde nog twijfel te zaaien over het vaderschap van haar kind. | 0neg
|
Natuurlijk als boekenfan nieuwsgierig naar dit boek. Helaas viel het wat tegen. Het spanningsniveau in het boek is zeer wisselend. Van kortstondig spannend tot traag en saai. De spannende delen leken soms wel op letterlijk neergeschreven filmscènes. Het verhaal heeft mij niet echt mee kunnen nemen. | 0neg
|
Door alle ophef over dit boek n.l. 'meest grensverleggende erotica ooit door een vrouw geschreven' heb ik uit nieuwsgierigheid dit boek gelezen.
Ten eerste is het boek bedroevend slecht geschreven.
Na een aantal hoofdstukken dacht ik dat ik een 'slechte' chicklit aan het lezen was en een chicklit is al niet één van mijn favoriete genre's.
Halverwege het boek kwam ik op een punt om het bijltje erbij neer te leggen vanwege de clichee's en de kinderachtige schrijfstijl.
Het werd pas goed irritant als je op iedere blz. leest dat Anastasia op haar lip bijt (waar Christian zich enorm aan ergerde), het holy shit kwam steeds voorbij en dan als klap op de vuurpijl heeft ze het maar steeds over haar innerlijke godin (wat is dat voor onzin?)
Als ze haar hoogtepunt bereikte viel ze uiteen in duizend stukjes.
Ook dit herhaalt zich steeds weer en ik voel dat ik bloos lees je op iedere pagina. Het is een opsomming van herhalingen.
Christiaan is een dominante man en een controlfreak en Anastasia is het sullige volgzame onderdanige vrouwtje. Je denkt met een tiener te maken te hebben, terwijl ze volwassen is. Ik had niks met dit boek vanwege de uitgebreide platte sexscenes en het SM gebeuren. Tot twee keer aan toe heb ik de neiging gehad om het boek aan de kant te gooien, maar ik heb doorgebeten om er achter te komen waarom dit boek zo'n hype is in Amerika (en inmiddels ook hier)
Er waren lezers tot tranen toe bewogen bij het einde van het boek.
Ik ben er nog steeds niet achter waarom...misschien omdat ze haar verstand terug kreeg en bij hem weg ging? Mijn conclusie is: een onrealistisch verhaal en slecht geschreven. Ongelooflijk dat hier nog 2 vervolgdelen op zijn. | 0neg
|
De eerste helft vond ik verschrikkelijk: saai, on-origineel, matig uitgewerkt en slecht geschreven. Na de enorme infodump halverwege werd het wat beter. Bij vlagen werd ik gegrepen door het verhaal. De hoofdpersoon had een paar niet oninteressante bespiegelingen. De plot heeft me uiteindelijk nieuwsgierig gemaakt. De nogal dommig-impulsieve hoofdpersoon en het beroerde Nederlands bleven me tegen staan.
Uitgegeven door Querido, voorzien van ronkende citaten op de achterflap zou je de aanname doen dat het boek kwalitatief prima op orde zou zijn en over enige literaire kwaliteiten zou beschikken. Dat is helaas niet zo. Het is een vrij aardige Harry-Potter-Kloon met een vergelijkbaar sterke plot. Van harte aanbevolen voor wie meer van hetzelfde zoekt. | 0neg
|
maar dat zou zonde zijn van uw tijd en mijn energie. ,In mijn jonge jaren verslond ik nog wel eens een stripboek van Suske & Wiske terwijl ik mijn boterham met hagelslag onbewust naar binnen werkte. Mijn hersencellen waren nog niet volgroeid en ik vond het geweldig. Ik moest hier aan denken toen ik Politiestaat van Colin Forbes las. De avonturen van Suske & Wiske kunnen me vandaag de dag net zoveel boeien als de banale rechts-extremistische prietpaat van deze auteur, die toch wel een zeer eenzijdig tweedimensionaal beeld heeft van onze huidige westerse maatschappij.
Waar gaat het om in deze James Bond-achtige aktiethriller? Drie staatssecretarissen uit de Engelse regering zijn niet alleen drie broers, maar tevens voorstander van één grote politiemacht waar alle wetsdienaren en geheime diensten (MI-5, SIS, etc.) onder zouden moeten gaan vallen. Dit wordt al vrij snel in het begin van het verhaal uit de doeken gedaan op een wijze die elk gevoel ontbeert. Het taalgebruik is simplistisch Jeugdjournaal-jargon en van de dialogen krijg ik spontaan jeuk in de schaamstreek. Had ik het woord banaal al gebruikt? Natuurlijk is onze held Tweed niet zo gediend van de fascistische plannen van boevengenoemd trio. En samen met zijn medewerkers van de geheime dienst gaat ie daar een stokje voor steken. Het pief-paf-poef geweld kan beginnen.
Colin Forbes is een van s werelds meest gelezen misdaadauteurs, zo lees ik op de achterflap. Het zal best. Het versterkt alleen maar mijn ongefundeerde vooroordeel dat er veel domme mensen zijn met een gebrek aan goede smaak. Ik zou nog paginas lang kunnen doorzeveren over de erbarmelijke kwaliteit van dit boek, maar dat zou zonde zijn van uw tijd en mijn energie. Het is helaas niet mogelijk, anders had ik mijn waardering tot uiting willen brengen middels NUL sterren. | 0neg
|
Dit is het slechte boek dat ik van Coelho heb gelezen. Dit komt onder andere door de hoofdpersoon die weinig invoelingsvermogen heeft een vooral met zichzelf bezig is en van daaruit belangrijke spirituele ontdekkingen doet.. Ook de andere hoofdpersonen komen wordt niet uitgewerkt. Daardoor blijft het boek oppervlakkig. Dit leidt ook tot een oppervlakkige spirituele boodschap. Jammer de boodschap had zo mooi kunnen zijn. | 0neg
|
Drie mensen krijgen op dezelfde dag een mail met een opdracht; Hoe kan de EU het verloren vertrouwen van de kiezers terugwinnen? En als ze deze opdracht niet uitvoeren zal de EU recht in het hart getroffen worden. Dit alles speelt zich af in Brussel en is het onderwerp zeer actueel. Het boek laat duidelijk zien dat het zich afspeelt in België maar ook dat het geschreven is door twee Belgische schrijvers vanwege het taalgebruik. Ik moest erg wennen aan het boek en heb ook tot halverwege getwijfeld of ik wel door wilde lezen, het kon me niet boeien. Maar waarschijnlijk komt dit doordat ik een snelle lezer ben met wat minder oog voor details. Hierdoor raakte ik het spoor steeds bijster en was het voor mij lastig om het boek als e-book te lezen en niet makkelijk terug kon bladeren.
Toch werd ik halverwege steeds meer het verhaal ingezogen en wilde ik graag lezen hoe dit verhaal af zou lopen. Kortom; voor mij geen echte aanrader maar ik kan me goed voorstellen dat dit boek wel vele anderen zal boeien. | 0neg
|
Ik ben geen overtuigde voorstander van die auteur, maar dit boek trekt toch nergens op. ER is geen spanning, er is geen moord of ander misdrijf, het zijn allemaal veronderstellingen. Nee dit heeft me niet bekoord | 0neg
|
'De Japanse tuin' is het tiende boek in de thrillerreeks van Pieter Aspe. Het wordt sinds 2002 succesvol uitgegeven door uitgeverij 'Manteau'. Aspe schrijft vooral detectiveverhalen, en werkt dus vaak rond het thema ‘misdaad’. Hij is bekend van de reeks Aspe, die wordt verfilmt op VTM, waarin Van In de hoofdrol speelt. In het boek gaat het om Lies Rutten en haar team die tewerk gesteld zijn in het Limburgse Hasselt.
“Als Stijn Olaerts geen opvallende trui had gedragen en het die nacht harder had gevroren, had voor het licht werd waarschijnlijk niemand hem opgemerkt in het wak aan de voet van de kaaimuur. Niet dat het veel uitmaakte want hij was al meer dan een uur dood.” Het boek begint met de moord op Stijn Olaerts, een jongeman die was ondergedoken in het Hasseltse drugsmilieu. Later worden er nog 2 moorden gepleegd die misschien wel een verband met elkaar hebben. Om dit mysterie op te lossen gaan hoofdinspecteur Lies Rutten en Rudi Nelissen op een speurtocht die hen langs verschillende klassen van Hasseltse alsook Japanse identiteiten leidt. Het onderzoek start pas nadat ze de bibliotheekkaart van Stijn vinden en besluiten de hoofdbibliothecaris Raf Swennen een bezoekje te brengen.
Lies Rutten en Rudi Nelissen vormen een heel hecht team, zo hecht dat sommigen beweren dat ze iets met elkaar hebben. Na de dood van Rudi’s zoon was Nelissen beginnen drinken en het ging van kwaad naar erger. Lies Rutten heeft uren lang op hem ingepraat tot hij de fles had afgezworen. Rudi’s zoon had door middel van een overdosis zelfmoord gepleegd, hierdoor loopt de zaak wat gevoeliger voor Rudi en denkt hij vaak terug aan zijn verleden. Ook Lies wordt met haar verleden geconfronteerd omdat er naaktfoto's van haar bij de slachtoffers en verdachten thuis opduiken.
Aspe bouwt de spanning zeer goed op, naarmate het aantal slachtoffers stijgt, stijgen ook de vragen bij de hoofdinspecteurs. Je wilt zo snel mogelijk te weten komen hoe ze dit mysterie zullen oplossen.
Hij maakt geen gebruik van hoofdstukken en doordat de verscheidene moorden hun eigen verhaallijnen hadden vond ik het niet zo duidelijk gestructureerd en moeilijk om te volgen. Het was wel een realistisch verhaal, maar de eigennamen van de vele personages waren soms moeilijk te onthouden.
De titel kan verklaard worden door de connecties van Schepers met de Japanners, hij wou Hasselt voorbereiden op Japanse bedrijven die zich in de regio zouden vestigen. Daardoor wou hij een Japanse tuin aanleggen zodat de Japanners zich voor een stuk toch thuis zouden voelen.
Aspe maakt vooral gebruik van gesprekken en discussies tussen personages waarbij hij steeds plaats laat om je eigen gedachten/veronderstellingen te stellen. Hij houdt de spanning erin door de ontknoping tot de laatste bladzijde geheim te houden. Hierdoor weet Aspe een pageturner te creëren. Het is wel een spannend boek, maar met een chaotische schrijfstijl en veel eigennamen, daardoor zou ik zeker aanraden om het boek aandachtig te lezen. | 0neg
|
ja verfilming van het boek al gezien en ik moet wel zeggen dat ik spanning in het lezen van boek miste. ook vondt ik het een beetje een voor de hand liggend einde.........als ik lees wil ik helemaal verdronken worden in het verhaal, meegevoerd worden door de spanning........en helaas is dit niet geburd bij dit boek...... | 0neg
|
Twee sterren?! Ja, want ik vond het een tegenvaller. De eerste twee boeken van Hayder waren fantastisch en, hoe schokkend ook, zeer realistisch. Het verhaal over Nanking is ook schokkend, maar wordt in Tokio dermate bizar, dat ik het ongeloofwaardig vond. Het meisje Grey heeft overduidelijk een moeilijke jeugd gehad en is wat naief, maar is toch slim en bijzonder sterk in haar zoektocht naar het ware verhaal. Een vreemd personage. Ook zijn er een aantal storende toevalligheden en, hoewel de schrijfstijl van Hayder krachtig is, heeft ze voor het creeren van spanning soms zoveel van deze kracht nodig, dat het krampachtig wordt. Een mislukte poging om van een bizarre oorlog een spannende thriller te maken. | 0neg
|
Mia is in Chicago, ingehuurd door Tony, een Italiaanse restaurateur en bokser. Met natuurlijk veel geld en een prachtig uiterlijk. Mia moet doorgaan voor de verloofde van Tony, vooral voor zijn familie en boksvriendjes. Zijn partner Hector is daar wat minder enthousiast over. Mia gebruikt wat ze in haar vorige twee maanden heeft geleerd in de omgang met beide mannen, maar ook zij leert weer wat bij. Aan het eind van het verhaal heeft ze er weer twee vrienden bij.
Deze boeken staan vol met expliciete verslagen van vluggertjes. Jammer dat het boek ook op me overkwam als een geschreven vluggertje. Gelukkig duurde het lezen ook niet lang. | 0neg
|
Een boek over een Chileense preister op zijn sterfbed. Hij verteld wat hij als beroemd recensent allemaal heeft meegemaakt.
pff uit, ik kan niet meer zeggen dan dat. Ik heb dit boekje gekozen voor de challenge, land Chili. Ik begon eraan maar kon het lekker lezen niet echt vinden.
Achterop het boek staat dat de auteur soms ijlde , nou die indruk had ik ook. Een verwarrende manier van vertellen. sommige zinnen dubbel bij andere weer ontbreekt de essentie. nee ik begreep er niet veel van. Tegen het einde dan werd het iets beter maar weer had ik eerder het idee een dikke pil voor mijn neus te hebben dan een dun boekje..wat betreft leestempo dan.
Nee nie mijn ding. | 0neg
|
Ik kan me nog herinneren dat ik het vorig jaar gelezen heb een maand of twee, drie voor dat er flink over geschreven werd in de media, ik was het hele boek al weer vergeten. Het heeft niet echt veel indruk op me gemaakt. Ik weet nog dat het vlot weg te lezen was. Net als vele anderen heb ik het ook in twee dagen uitgelezen. Maar als je me nu vraagt waar ging het ook al weer over? Geen idee. Na het lezen had ik er een goedkoop gevoel bij, vlot geschreven en kom maar binnen met dat geld. Nee, doe mij maar Eco. Ik ben nu De slinger van Foucault aan het lezen en zon vijf jaar geleden heb ik De naam van de roos gelezen en daar kan ik je meer over navertellen dan over De Da Vinci code. | 0neg
|
Sorry maar dit boek krijgt van mij maar 2 sterren. 1 ster omdat ik het dan toch heb uitgelezen, en 1 ster omdat het verhaal opzich best goed is.
Op een of andere manier kon ik niet door dit boek heen komen! Ik heb er echt weken over gedaan.
Voor mij wordt er veel te veel bij verteld wat echt niet belangrijk is! Kleur van een hek, voordeur, steentjes in de tuin, hoe iemand in een auto rijdt (dat vond ik nog wel het vreemdste stukje) zelfs wanneer een persoon schakelt! Dit boek had met 200 pagina's minder verteld kunnen worden. En ja dan is het verhaal best aardig. Al vond ik het nog uit teveel personen bestaan, ik wist soms echt niet meer wie wie was en wat diegene ook alweer gedaan had. De laatste 30 pagina's waren echt goed, en de ontknopping perfect! | 0neg
|
In "Heimwee naar bloed" gaan 2 journalisten, Besana en Piatti, op zoek naar de moordenaar die in de streek al een aantal slachtoffers heeft gemaakt. Ze zijn er van overtuigd dat de moordenaar zich liet inspireren door Vincenzo Verzeni, de eerste Italiaanse seriemoordenaar uit de 19de eeuw.
Dario Correnti, een pseudoniem voor twee Italiaanse auteurs, baseerde zich voor dit boek op het waargebeurde verhaal van een seriemoordenaar die echt bestaan heeft. Dit geeft het verhaal een extra boost, wat het toch wel kon gebruiken.
Het verhaal komt in het begin snel op gang door de moorden die gebeuren en het teruggrijpen naar de historische seriemoordenaar. Echter valt de snelheid weg door de vele beschrijvingen en details die niet relevant zijn. De belevenis vanuit journalistiek oogpunt is een meerwaarde voor het verhaal, maar kon nog meer uitgediept worden.
Er zitten goede onderdelen in het boek, maar deze worden te weinig uitgewerkt tov onbelangrijke zaken die veel te veel aandacht krijgen. In eerste instantie leek het een 'meeslepend' boek, maar bij nader inzicht blijft het eerder bij een 'slepend' boek. | 0neg
|
Ben beter gewend van Anne Holt. Ditmaal helaas een slecht verhaal, slecht uitgewerkt, geen spanning. Schuurtjes vol bloed, allemaal nogal smakeloos. En Hanne Wilhelmsen moet het weer oplossen. | 0neg
|
Helaas. De eerste 3 super. Nummer 4 afgemaakt en ok. Dit is een totaal andere schrijfstijl en een nieuw boek i.p.v. een deel 5. Jammer. | 0neg
|
Laura Lippman is alom geprezen voor haar serie rondom de privé-detective Tess Monoghan. Zo won dan ook diverse awards met deze boeken. Tijd dus om kennis te maken met deze geroemde schrijfster en haar eigenzinnige hoofdpersoon.
Als de zaken even wat minder gaan krijgt privé-detective Tess Monoghan bezoek van een merkwaardige potentiële klant. Dit kleine, dikke mannetje met korte beentjes en een bol buikje, beweert te zijn opgelicht door een man die elk jaar op 19 januari verschijnt bij het graf van Edgar Allan Poe met drie rozen en een halve fles cognac. Aan Tess de taak om de man hierop aan te spreken. Hoewel ze het geld goed kan gebruiken wijst ze de potentiële klant toch de deur omdat ze het zaakje niet vertrouwt. Haar nieuwsgierigheid is echter wel geprikkeld en ze besluit in de nacht van 19 januari toch te gaan waken bij het graf van Poe. Op het moment dat de onbekende man (Poe Prooster) bij het graf staat, verschijnt er nog een tweede man. Plotseling klinken er schoten en valt één van de mannen neer terwijl de andere wegvlucht. Ineens is Tess onbedoeld getuige van een moord en kan ze de zaak niet meer naast zich neerleggen. Als ze vervolgens attenties ontvangt van de moordenaar met cryptische aanwijzingen kan ze niet anders dan de dader proberen te achterhalen…
Ik ben persoonlijk altijd erg gecharmeerd van eigenzinnige, charmante en pittige vrouwelijke privé-detectives. Kate Brannigan van Val McDermid is er bijvoorbeeld zo een. Deze dame fungeert als de spil in lekkere ongecompliceerde misdaadverhalen met recht toe recht aan oplossingen en een flinke dosis humoristische zelfspot. Deze elementen kon ik in Nachtelijk ritueel niet terugvinden. In plaats van een vlot lezend boek met interessante hoofdpersonen, een boeiend plot en creatief speurwerk heeft Lippman het tegenovergestelde neergezet.
Ik moest mezelf echt door het boek heen slepen. Spanning zat er wat mij betreft niet in, goede grappen bleven achterwege en Tess Monoghan en haar tegenspeelsters vond ik vrij vlakke personen. En dat nog wel terwijl Harlan Coben (een van mijn favoriete auteurs) op de achterflap beweert dat ‘de personages zo echt zijn dat je het gevoel hebt dat je ze gewoon kunt opbellen’… Ik heb die behoefte in ieder geval niet gekregen. Ook de plot boeide me niet, evenals de ontknoping. Het verrassingseffect dat Lippman waarschijnlijk beoogde met de climax, had op mij geen vat. Ik kan niet oordelen over de andere boeken in deze serie, maar dit exemplaar vond ik ronduit teleurstellend. | 0neg
|
Heb met moeite dit boek gelezen. Kwam er niet lekker in en moest me er toe zetten om het boek te pakken en te lezen. Had wat meer actie verwacht. Er werd veel om elkaar heen gedraaid.
Zelf zou ik dit boek niet snel aanraden. | 0neg
|
Ik vond het boek tegenvallen.
Ten eerste: de hele beschrijving van het dorp en zijn inwoners en bijwoners, zogezegd. Voor mij voor een groot deel overbodige informatie. De eerste moord komt pas op pag. 70.
Ten tweede: ik heb geteld, er komen meer dan 50 verschillende personages in voor, de meeste worden met hun naam genoemd, terwijl er zeker 30 niet interessant zijn voor het plot, het is alleen maar verwarrend. Sommige mensen worden de ene keer bij de voornaam, de andere keer bij de achternaam genoemd.
Ten derde: er worden een aantal moorden gepleegd,waarvan een paar worden opgelost maar van één ervan is zowel dader als motief onbekend, van een andere is er wel een dader, maar wordt het motief niet bekend gemaakt. De rechercheur vraagt zich zelfs af, wat in hemelsnaam het motief kan zijn voor deze dader om deze moord te plegen.
Ten vierde: door de soms lange beschrijvingen van situaties, omstandgheden etc. wordt het verhaal vertraagd. Voor mij teveel vertraagd. Ik vond het totaal niet spannend, ik ken boeken die geen thriller zijn en die spannender zijn om te lezen dan dit boek.
Alhoewel ik nu dus niet zal weten wat het motief was voor moord nr 1, en geen idee heb door wie en waarom moord nr 4 is gepleegd, hoef ik deel 2 niet te lezen. | 0neg
|
Vol enthousiasme wilde ik beginnen aan Maestra, maar reeds na het lezen van de eerste paar bladzijden al bijna afgehaakt. Lange zinnen halen de vaart uit het verhaal, gebeurt weinig in en zinderend al helemaal niet. Zonde van de tijd en niet uitgelezen. | 0neg
|
Emily Coleman besluit haar oude leven achter zich te laten en ver van huis onder een andere naam een geheel nieuw leven op te bouwen. Slechts in het bezit van een weekendtas reist ze af naar London. In Londen aangekomen gaat Emily, die zichzelf nu Cat Brown noemt, op zoek naar een kamer waar ze de eerste tijd kan doorbrengen. Na eerst tevergeefs op verschillende advertenties te hebben gereageerd, vindt ze onderdak in Finsbury Park Palace. Het is een oud vervallen huis in een nogal ruige buurt en heel wat anders dan ze gewend is. Cat sluit vriendschap met Angel, één van de bewoners. Mede dankzij Angel vindt Cat haar draai in haar nieuwe leven.
Ze vindt een baan bij een reclamebureau en werkt zich binnen een jaar omhoog zodat ze samen met Angel een andere, betere woning kan betrekken.
Cat heeft elk spoor naar haar verleden grondig uitgewist opdat niemand haar kan vinden. Het verleden laat haar echter niet los. Heeft Cat de juiste keuze gemaakt en wat heeft haar tot die keuze gebracht?
‘Een stap te ver’ is het debuut van Tina Seskis. Ze studeerde bedrijfskunde in Bath en werkte ruim 20 jaar in diverse functies binnen de marketing- en reclamewereld. Tina Seskis besloot ‘Een stap te ver’ in eigen beheer uit te geven en verkocht binnen een jaar 100.000 e-books en 10.000 papieren exemplaren. Hierna kreeg ze een contract bij een grote uitgeverij en werd haar boek wereldwijd aan 18 landen verkocht.
Als we de cover mogen geloven is ‘Een stap te ver’ een literaire thriller. Ondanks dat het verhaal spannend begint, is dit geen thriller. Er zit te weinig (aanhoudende) spanning in het boek en het verhaal wordt al gauw langdradig. Indien de opbouw van de plot met de vele wendingen en flashbacks het boek literair maakt, dan wordt daar te veel nadruk opgelegd. Het ontbreken van een duidelijke tijdsindicatie bij de flashbacks maakt het lezen er niet gemakkelijker op en haalt de spanning en het tempo uit het verhaal. De karakters van de diverse personages zijn te oppervlakkig en vaak emotieloos.
Het boek bestaat uit vier delen en heeft korte hoofdstukken. De schrijfstijl is goed. Tina Seskis gebruikt vlotte zinnen waardoor het boek in die zin gemakkelijk leest. De plot is op zich interessant maar wordt ondergesneeuwd doordat het verhaal te lang wordt gerekt. De weg naar de ontknoping is te lang en te bochtig. De thriller lijdt in die zin onder de poging de plot een literair (betekent hier ingewikkeld) tintje te geven. | 0neg
|
wat een waardeloos verhaal.
er moet spanning in het verhaal zitten, maar dit is ver te zoeken.
alleen sex ,dat wordt beschreven, (tinten grijs)??? | 0neg
|
Minste boek van Hewson (in mijn opinie) Misschien omdat het zich in Venetië afspeelt in plaats van het prachtige Rome, maar ik kwam hier maar moeilijk doorheen. | 0neg
|
Het gegeven is interessant: een schizofreen die moordt, een baby steelt en graag papa wil zijn. De uitvoering vind ik echter zeer verwarrend. Het lijkt wel of de schrijver schizofreen is. Door het vreemde taalgebruik van de dader, de staccato schrijfstijl van de auteur en door het feit dat er verschillende verhaallijnen onafgescheiden door 1 hoofdstuk lopen, maken het verhaal moeilijk te volgen. Ik heb nog wel hoop en wil nog wel meer boeken van Deflo lezen. Ik hoop dat ze beter zijn dan 'Kortsluiting'. | 0neg
|
De mediamachine voor de nieuwe politieserie Grijpstra en De Gier draait momenteel overuren. Bijna elke dag is er wel iets over te horen, lezen of zien. RTL4 heeft duidelijk hoge verwachtingen van deze gedoodverfde opvolger van Baantjer. En het is voor Janwillem van de Wetering vast ook een mooie opsteker dat er een grootste tv-serie aan zijn boeken wordt gewijd. Toen ik gisteren in de boekwinkel kwam, zag ik ze van verre al liggen. Een hele serie Grijpstra en De Gier boeken, tv-editie staat er pontificaal voorop. Dat klopt in de meeste gevallen ook echt, want een boel van deze nieuwe deeltjes zijn niet geschreven door Van de Wetering, maar door andere auteurs die hun verhaal weer baseerden op de televisiescenarios van Peter Römer (die ook voor Baantjer schreeft). Zo ook het boek dat ik kreeg toegestuurd door uitgeverij The house of books om te recenseren. Dit deel is geschreven door misdaadschrijver en vertaler Gert Jan de Vries.
Het verhaal begint met een afrekening in het criminele milieu. Alleen wordt de crimineel niet geraakt, maar een onschuldig kind wel. Grijpstra en De Gier worden op de zaak gezet. Het beoogde slachtoffer, met de flauwe naam Jantje Leeflang, ontkent natuurlijk in alle toonaarden dat hij crimineel is. Hij heeft geen idee wie het op hem gemunt zou kunnen hebben. Gelukkig blijken Grijpstra, De Gier en ook de commissaris goed bekend te zijn met het onderwereldje en komen ze snel uit bij een aantal potentiële daders. Leeflang blijkt in de XTC-handel te hebben gezeten en betrokken te zijn bij geldtransacties met ene Geert Bergmann. En dan wordt plots het kind van Bergmann ontvoert. Allerlei zaken die typerend zijn voor het criminele milieu komen vervolgens aan bod, van geldwitwasserij tot pornografische fotos. Maar uiteindelijk blijkt de ontvoering van dit kind toch een iets andere achtergrond te hebben dan in eerste instantie zou worden verwacht.
Over dit boek kan ik helaas niets anders zeggen dan dat ik het ronduit vervelend vond. Ik heb me lang zitten afvragen waardoor dat nou kwam. Grijpstra en De Gier vind ik (in dit boek in ieder geval) erg oninteressante personages. Ze zijn eendimensionaal, ze zijn niet sympathiek en hun interactie met elkaar en de buitenwereld is nou niet bepaald inspirerend. En dan heb ik het nog niet eens over die commissaris, Cardozo en Hetty de secretaresse. Tjonge, wat een lege hulzen... Verder mist dit verhaal simpelweg een goed plot en een spanningsboog. Er is veel nutteloos gewauwel tussen de bedrijven door. Het scenario moest misschien worden opgevuld tot een boek? Er worden soms aanzetjes gedaan tot persoonlijke bespiegelingen (Grijpstra moet leren loslaten), maar het verhaal komt er geen steek verder mee. Eerlijk gezegd was ik blij dat ik het boek uit had, nu kan ik weer wat leuks gaan lezen. Ik weet niet hoe de originele boeken van Van de Wetering zijn, dus ik kan niet goed beoordelen of het nou aan die Grijpstra en De Gier ligt of aan het feit dat dit boek gewoon niet goed is geschreven. Maar na deze ervaring loop ik een stuk sneller langs die tv-editie uitgaves in de boekwinkel. Hopelijk is de tv-serie beter dan de tv-editie. | 0neg
|
Het hele boek handelt over de verheerlijking en vergoddelijking van de vrouw... In het boek speelt er slechts 1 vrouw mee en alle andere belangrijke personen zijn mannen. Daarbij moet deze vrouw dan nog de hele tijd luisteren naar deze mannen die haar vertellen over de graal wat zij (als cryptologe!) niet weet en de mannen wel.. Hypocriet, die Dan. | 0neg
|
Ik heb betere boeken gelezen van Kader Abdolah. Toen ik een eindje op weg was in het boek, vroeg een kind aan me waar het over ging. Ik moest het antwoord schuldig blijven. Uiteindelijk komt alles op zijn plek terecht en is het een mooi verhaal, maar gedurende het grootste gedeelte van het boek ervaar ik alles als zeer warrig. | 0neg
|
Het plot van dit boek sprak me ontzettend aan. Tijd dus om het te lezen!
Een gezin gaat voor een leuke prijs naar een all-inclusive hotel in Turkije. Tijdens deze vakantie verdrinkt de tweeling en terug in Nederland begint het rouwproces.
Het voorgaande boek dat ik van Suzanne Vermeer had gelezen, vond ik een dikke tegenvaller en daarom was ik blij dat dit boek een totaal andere insteek had. Helaas draait zo ongeveer 70% van dit boek om de rouwverwerking. Uiteraard wel met wat uitlopers de ene en de andere kant op, maar over het algemeen gaat het zuiver en alleen om de rouwverwerking. Tussendoor worden er nog her en der andere dingen aangehaald. Dingen, waarvan ik me nu nog steeds afvraag waarom dat in het boek is gezet... Had totaal geen meerwaarde voor het verhaal. Ja, paginavulling...
De opbouw is traag en omdat het alleen over het rouwen gaat, kabbelt het lang voort zonder dat er echt wat gebeurt. Ik vond het wel heel fijn om de gedachten van de ouders te lezen, zodat ik meer inzicht kreeg. Maar er zit een grens aan. Af en toe was het namelijk gewoon teveel en daardoor werd het langdradig.
Het eind heeft ineens iets van een thriller weg en in een bladzijde of 15 wordt er ineens een plot opengehaald die ook snel weer dicht is. Afgeraffeld. Ik snap het niet zo goed: zo veel bladzijden over rouwen en dan slechts 15 pagina's aan de reden van het hele boek wijden..
Achja... Lekker tussendoortje voor in het zonnetje van gister, maar meer niet. 2*. | 0neg
|
Veel humor zal me waarschijnlijk ontgaan omdat ik de politieke situatie erachter niet ken. Andere zaken zijn zo links artistiek politiek correct dat ik de neiging krijg om het beschreven papier voor heel wat anders te gebruiken. | 0neg
|
ik was wel wat onder de indruk van de inhoud. maar de schrijfstijl van Mulisch irriteert mij. ik moet op allerlei manieren vaak raden wat hij precies bedoelt (in tegenstelling tot een Murakami bijvoorbeeld, die ik voor dit boek las en die toch ook vaak zinnebeeldig, allegorisch, symbolisch schrijft), en in dit boek leverden de sprongen in de tijd en de situaties onduidelijkheid op.
in het begin van het boek dacht ik bovendien: "wat een intellectualistisch geleuter"". Later had ik dat idee wat minder. | 0neg
|
De Engelsman Patrick Woodhead wordt aangetrokken door extremen. Woodhead bereikte in zijn jonge leven al de Zuidpool; doorkruiste Antarctica van oost naar west; beklom als eerste een aantal bergen in de Himalaya, voer per kayak als eerste een aantal rivieren af in het Amazonegebied, en stak de Atlantische Oceaan over. Wereldburger als hij is vond hij op de koop toe zijn vrouw in Zuid-Afrika.
Zijn antarctische avonturen lagen aan de basis van zijn bedrijfje White Desert, dat avontuurlijk reiszen op maat aanbiedt in het zuidpoolgebied, en aan zijn eerst non-fictie boek, Misadventures in a white desert. Voor zijn fictie debuut De verboden tempel putte hij uit de ervaringen die hij opdeed in de onherbergzame Himalayastaat Tibet, die al bijna zestig jaar geannexeerd is door China.
De nakende inauguratie van de volgende panchen lama, de spirituele leider van Tibet, drijft de spanningen in het land weer tot grote hoogtes: de Chinese leiders willen een stroman in die functie positioneren. Mogelijke Tibetaanse kandidaten worden door de Chinezen zonder genade uit de weg geruimd, maar toch slagen de Tibetanen erin hun echte kandidaat te laten onderduiken in een bijna ontoegankelijk klooster dat verborgen ligt in het hooggebergte. Tegelijkertijd is Luca Matthews net in Engeland terug van een expeditie waar hij een berg ontdekte die tot nu toe alleen maar beschreven wordt in oude boeddhistische gebedsrollen. In zijn haast terug te keren om die berg aan zijn palmares toe te voegen, reist hij illegaal naar en door Tibet. Als de Chinezen hier weet van krijgen vermoeden ze dat Luca en zijn klimpartner de toekomstige panchen lama het land uit willen smokkelen en starten ze een meedogenloze mensenjacht.
In een aangenaam weglezende stijl vertelt Patrick Woodhead zijn verhaal. Hij varieert mooi tussen inkijkjes in de wereld van het bergbeklimmen, het boeddhisme, de politiek van Tibet en natuurlijk zijn spannende verhaal, waardoor De verboden tempel een zeer geloofwaardige indruk nalaat. Enkel in het heetst van de strijd verliest hij soms even de trappers en wordt het een beetje rommelig. Maar alles bij elkaar levert hij goed werk voor een debutant.
Je kan je moeilijk een aantrekkelijker decor voorstellen voor het avonturengenre dan dat wat Patrick Woodhead hier gebruikt als achtergrond voor zijn versie van de strijd tussen goed en kwaad: Zowel het hooggebergte, het Oosten als het Boeddhisme zijn voor ons westerlingen omgeven met een waas van mysterie en oefenen een vreemde aantrekkingskracht op ons uit. Maar de auteur maakt niet de fout om zijn achtergrond alleen maar mooi voor te stellen. Als ervaringsdeskundige maakt hij dankbaar gebruik van alle aanwezige valkuilen en gevaren: sneeuwstormen, wilde dieren, ziektes en ontbering worden allemaal voor de voeten van de protagonisten gegooid. De sfeerschepping is veruit het sterktste punt van dit boek. De enige deuk in de geloofwaardigheid is het gemak waarmee hij sommige ongetrainde en onervaren figuren door deze woestenij laat voorbewegen. Het lijkt bij momenten wel een zondagse boswandeling.
De personages ontgroeien het bordkarton dan ook niet. Hoewel de auteur zijn best gedaan heeft om een gevarieerd aanbod aan karakters op te voeren, zitten ze allen in zon strak keurslijf dat ze toch blijven steken in clichés en in eendimensionaliteit: ze hebben allen hun eigen doel voor ogen en alles wat ze doen is daarom gericht. Een flinke dosis extra menselijkheid had hier wonderen kunnen verrichten.
Het verhaal rond dit mooi geconstrueerde plot is prachtig verweven met de achtergrond, en de verschillende verhaallijnen worden professioneel samengebracht tot een finale die jammer genoeg een beetje ontgoochelt. De verboden tempel had een compacter beschreven en explosievere ontknoping verdiend.
Ondanks de kinderziekten die debutant Patrick Woodhead nog moet zien te overwinnen is De verboden tempel best een aangenaam stukje lectuur geworden. Als hij bij een volgend boek de personages verder kan uitdiepen en de spanning wat beter tot zijn recht kan laten komen zijn er best mogelijkheden. | 0neg
|
Ik vond er niets aan. Het einde was dan wel leuk, maar inhoudelijk viel het me tegen. | 0neg
|
Het verhaal is onsamenhangend geschreven. Tijdens het lezen van het eerste hoofdstuk is er totaal geen idee waar het verhaal over gaat. Het lijkt alsof iemand zeer verliefd is en door de geliefde in de steek gelaten is. Tijdens het tweede hoofdstuk blijkt de persoon het eerste hoofdstuk overleden te zijn. In de navolgende hoofdstukken wordt het niet duidelijker waaraan of waarom de persoon overleden is. Ook de personen die hun verhaal vertellen maken niet echt duidelijk wat hun connecties zijn met de overledene. Bij sommige personages kom je erachter dat ze familie of vrienden zijn. Bij andere personages blijkt dat ze totale onbekende zijn van de overledene. Wat je met deze verhalen aan moet wordt niet duidelijk. Ook de verhalen van de personages lijken in de meeste gevallen geen band met elkaar te hebben. De spanningsopbouw in het verhaal is ook ver te vinden. Alles bij elkaar is het geen aanrader om hierbij lekker te ontspannen. Als je bent gestopt met het verhaal is het weer lastig om in het verhaal te komen. | 0neg
|
Op de één of andere manier moet ik alle boeken van Saskia Noort gelezen hebben, zo ook Koorts. Het boek leest redelijk vlot maar haalt het, volgens mij dan, niet bij haar vorige boeken. Nu ligt de lat voor Noort ook erg hoog en het zal ook moeilijk zijn om haar toppers te evenaren of te overstijgen.
In Koorts maken we kennis met het party-eiland Ibiza, met alles wat er fout kan gaan en soms ook gaat. De feesten en drugsgebruik worden goed beschreven, maar de spanning daarentegen is wat flauwtjes. Wat mij betreft had dit andersom mogen zijn. Drugsgebruik en de gevolgen daarvan laat ik liever aan mijn verbeelding over. Het einde komt nogal onverwacht en is ook onverwacht. De titel heb ik ook niet kunnen plaatsen.. Jammer, maar wat mij betreft geen topper. | 0neg
|
Kan mijn aandacht niet bij dit boek houden. Duurt te lang voordat het mij pakte. Nog niet uitgelezen. Kan mij er niet toe brengen. | 0neg
|
Het gebeurt mij zelden dat ik zo'n slecht boek heb gelezen, té veel conversaties, té veel herhalingen: wie wie is, wie waar woont en dan ook nog met compleet adres en dat nog eens melden. Te veel dezelfde beschrijvingen, bijvoorbeeld als er vanuit de hemel wordt geschreven staat er meerdere malen 'O alles is wit'.
Het lijkt alsof er geen eindredacteur bij te pas is gekomen:
-flauw verhaal,
-simpel,
-te veel van hetzelfde. | 0neg
|
Dit boek is het debuut van Jamie Mason, geboren in Oklahoma.
Als ik de cover en titel van dit boek bekijk, dan wordt ik ontzettend nieuwsgierig wat voor verhaal hier achter zal zitten. Je ziet een huis op de achtergrond en op de voorgrond is een vers graf gegraven waar de spade nog in staat. Verder zit er een sticker opgeplakt "de ontdekking van 2013".
Na de inhoud van het verhaal te hebben gelezen, ben je dan ook erg benieuwd hoe dat het hele verhaal zal zijn en zal verlopen.
Al meteen valt de aparte schrijfstijl van dit boek mij op. De zinnen zijn met erg,erg lange zinnen geschreven.
Jason Getty is de hoofdpersoon uit het verhaal. Maar hij is het hele verhaal door een zeer slap personage.
Er had zeker een stuk meer spanning in het verhaal horen te zitten en op een iets vlottere manier geschreven mogen zijn.
Als ik eenmaal het boek heb gelezen is het voor mij zeker niet 'de ontdekking van 2013'. | 0neg
|
Omdat ik binnenkort naar de nieuwe film ga besloot ik dit boek te gaan lezen. Maar ik heb het tot halverwege vol gehouden. Het was herhaling op herhaling, sommige lijstjes kwamen meerder malen in het boek voor alleen dan net even anders geschreven. Ik had er totaal geen leesplezier aan en heb het uiteindelijk maar weggelegd. De humor was nog wel een pluspunt aan het boek. | 0neg
|
Niet het boek dat ik iedereen zou aanraden, beetje flauw.
te drammerig in mijn ogen...ik heb leukere boeken van Suzanne Vermeer gelezen. | 0neg
|
Als je van korte verhalen houdt vind je dit misschien wel leuk | 0neg
|
Het begin van het boek is veelbelovend. In de loop van het verhaal gaat de vaart er echter uit en verwordt het tot een erg ongeloofwaardig verhaal dat nauwelijks boeit. Folsom haalt het niveau van zijn vorige boek bij lange na niet. | 0neg
|
Autobiografisch ..
Verdrietig voor haar.. dat alle pogingen tot een voldragen zwangerschap op niets zijn uitgelopen..
Uiteindelijk legt ze zich er bij neer.
Getwijfeld tussen 2 of 3 sterren... en twijfel daar eigenlijk nog steeds over.
Komt ook omdat ik te veel boeken heb gelezen over dit onderwerp. | 0neg
|
Na de vele goede recensies gelezen te hebben, keek ik ontzettend uit naar dit boek, mijn eerste kennismaking met Nicci French.
Het is de eerste keer dat ik een boek niet uitlees, na 121 bladzijden heb ik het opgegeven.
Bij sommige stukken ligt de schrijfstijl me niet. De personages worden op enkele lijnen allemaal tegelijk en oppervlakkig voorgesteld, waardoor je achteraf niet meer weet wie wie is.
Daarnaast stoorden me ook de verschillende schrijffouten, en het woord "vriend" dat steevast als "vrind" geschreven werd.
Voor mij een dikke tegenvaller, en ik weet niet of ik ooit nog een boek van Nicci French ga lezen. | 0neg
|
Voor mij was Jan Siebelink (1938) een onbekende auteur, dus was dit Boekenweekgeschenk het eerste werk dat ik van hem las en dus mijn nieuwsgierigheid was groot naar dit kort verhaal.
*Arthur Siebrandi, 79 jaar en auteur zit te schrijven als hij zich onwel voelt, ambulance komt ter plaatse, brancard wordt naar binnen geschoven. Arthur zakt weg, hij voelt dat hij zijn leven aan het verlaten is. Terwijl hij stilletjes de oversteek maakt, overziet hij zijn leven, vriendschappen, verlies en beslissingen.
Lag het aan mij als lezer, was het niet mijn ding dacht ik terwijl ik las. Smaken verschillen natuurlijk of waren mijn verwachtingen te groot. Het thema, vriendschap, relatie vader sprak me trouwens wel aan, maar ik vond het vrij verwarrend geschreven, met weinig samenhang, delen die abrupt stopte om dan in verwarring aan het volgende deel te starten. Natuurlijk zal hier wel een publiek voor zijn maar dat ben ik blijkbaar niet. Al vond ik de epiloog dan wel binnenkomen en een afgerond einde. Misschien moet ik dit kort verhaal ter zijde leggen en tijd maken om eens het debuut van deze auteur lezen. | 0neg
|
Kennis is macht. Debuterend auteur Huub Pragt zal deze stelregel met een glimlach aanhoren. Pragt is bij uitstek een specialist. Na zijn studie Egyptologie in Leiden was hij tien jaar verbonden aan het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden. Momenteel geeft hij cursussen en lezingen, maar ook rondleidingen staan veelvuldig op zijn programma. Vooral dit laatste zet de toon in zijn debuut De verborgen tombe. Een thriller waarin, hoe kan het ook anders, Egypte in de tijd van de faraos centraal staat.
In De verborgen tombe maken we kennis met de jonge Egyptoloog Kevin Savernake. Hij werkt aan een proefschrift en vertaalt papyri uit de 21e dynastie, de tijd waarin de Egyptische hogepriester Mencheperra leefde. Pinodjem, de vader van Mencheperra, liet uit vrees voor grafrovers de mummies van de grootste faraos als Toetmosis en Ramses verplaatsen naar geheime cachettes. De goudschatten verstopten Pinodjem en zijn zonen elders.
Savernake beschikt over zeldzame papyri. Op de achterzijde van een van de papyri ontdekt hij een landkaart uit het Oude Egypte. Drie lijnen lijken ergens samen te komen. Waarschijnlijk op een punt dat een nog onontdekte tombe markeert. Samen met een Franse collega buigt Savernake zich over een briefwisseling uit het begin van de 20e eeuw. Hierin verwijst een Egyptoloog naar drie voorwerpen afkomstig uit een graf ver achter het Dal der Koningen. Laat in het Rijksmuseum van Oudheden toevallig net drie gouden voorwerpen liggen die de naam Mencheperra dragen. Voor Savernake kan de zoektocht naar diens graf pas echt beginnen.
Pragt etaleert zijn kennis en niet zo'n beetje ook. De overdosis aan informatie is moordend voor de plot. Vol overgave kruipt de auteur gedurende het hele verhaal in de schoenen van zijn hoofdpersonage Kevin Savernake. Vooral de dialogen zijn hier de dupe van. Het verloop is steeds hetzelfde; Savernake gedraagt zich als een gids en spreekt zijn gesprekspartners als leerlingen toe. Voor even is dit interessant, maar op een gegeven moment is de pijngrens bereikt. Wat de lezer wil is conflict en personages met veel pit en emoties. Maar een karrenvracht aan Egyptische historie, een encyclopedie in een notendop, is wat diezelfde lezer krijgt.
Ook de uitstapjes naar het Egypte van de 21e dynastie zijn veel te prominent aanwezig. Duidelijk is dat Pragt heeft gepoogd een levensecht beeld te schetsen van de farao's uit die tijd. Het moet gezegd; dit is hem goed gelukt. Zelfs een stamboom van de Thebaanse hogepriesters en (land)kaarten zijn bijgevoegd om het geheel verstaanbaar te maken. Echt baten doet dit niet. Doordat Kevin Savernake te weinig in het stuk voorkomt, krijg je onvoldoende kans compassie voor hem te voelen. Het verhaal mist bovendien vanaf de eerste pagina's tempo. Des te opvallend is dat Pragt, ook al zij het vrij laat in het verhaal, uiteindelijk het juiste ritme weet te vinden. De verhaallijn uit 1927 is meeslepend en nog veel belangrijker - niet overdreven informatief.
De verborgen tombe is een walhalla voor een zeer selecte groep die Egyptologie tot kunst heeft verheven. Een delicatesse voor de schaarse liefhebber. Een fan van vlotte thrillers met veel couleur locale doet er daarentegen verstandig aan een ander boek uit de kast te nemen. | 0neg
|
Het derde deel van de Everlife-trilogie geeft antwoord op elke vraag die je hebt naar aanleiding van de vorige boeken. Tenley heeft een hoop te doen in dit laatste deel en de hamvraag blijft: Is ze in staat om vrede te stichten tussen Myriad en Troika?
Spoileralert: Deze tekst kan spoilers bevatten wanneer je deel 1 en 2 nog niet gelezen hebt.
Samenvatting
Het vorige deel eindigde nogal dramatisch. Levi stierf voor de rechter in het proces om Dior naar Troika te krijgen, Meredith stierf in een veldslag, Victor en Javier zijn verraders, Troika is voor een groot deel verwoest en nu moet Tenley ook nog beslissen wie er uit de Rust moet opstaan.
Maar voordat ze die beslissing neemt, gaat ze een verbintenis aan met haar rots in de branding: Killian. Het is een soort huwelijk op hoog spiritueel niveau waarbij Tenley duisternis van Killian overneemt en Killian licht opneemt van Tenley. Problematisch, want gezien haar verbinding met Troika, kan Tenley slecht tegen de duisternis en andersom heeft Killian last van haar licht. En alsof dat niet genoeg is, krijgt Killian te kampen met geheugenverlies en heeft hij geen idee meer waarom hij zich met Tenley heeft laten verbinden. Killian heeft immers, na Archer, nooit meer iemand echt vertrouwt en al helemaal geen meisje. Hij is er daarom ook van overtuigd dat hij de verbinding is aangegaan om Tenley naar Myriad te lokken om haar daar gevangen te laten nemen. Een groot nadeel voor Killian is dat de verbintenis ervoor zorgt dat hij alles voelt wat Tenley wordt aangedaan en andersom. Martel je Tenley, dan martel je Killian. Doodt je Tenley, dan doodt je ook Killian.
Tenley heeft een behoorlijke takenlijst die ze dient uit te voeren in het laatste boek. Killians geheugen opfrissen, kiezen wie ze laat terugkeren uit de Rust, zorgen voor vrede tussen de rijken, iedereen bevrijden uit de kennels en uit Vele Eindes en Ambrosine (de egoïstische en gemene koning van Myriad) zien uit te schakelen. Het klinkt gemakkelijk, maar ze wordt telkens opnieuw verhinderd door nieuwe ontwikkelingen en mensen die haar proberen uit te schakelen omdat ze ervan overtuigd zijn dat Tenley verkeerde intenties heeft. En uiteraard heeft ze veel last van de duisternis die ze van Killian heeft gekregen, want die zorgen voor stemmen in haar hoofd. En die stemmen zeggen haar juist dat ze aan zichzelf moet denken, dat ze moet moorden en vechten, niemand moet vertrouwen, enzovoorts. Niet zo handig dus als je naar vrede streeft en je diverse keren bent verraden.
Gelukkig zijn er toch nog wat trouwe volgelingen en hoeft ze niet alles alleen te doen. Ze laat uiteraard Archer terugkeren uit de rust, omdat ze ervan overtuigd is dat hij haar kan helpen bij het stichten van vrede tussen de rijken. Maar ook haar andere vrienden laten haar niet barsten en blijven pal achter haar staan. Maar is dit wel genoeg? Er zijn immers veel mensen die haar tegenwerken, zowel in Troika als Myriad en ook haar eigen Killian is een groot gevaar voor Tenley.
Mening
Ik vond dit derde boek een enorme anti-climax. Het begint met de verbintenis tussen Tenley en Killian waarbij ze eindeloos blijft door zwijmelen over hoe geweldig en sexy Killian is. Het is echt zwaar over de top en het blijft het hele boek doorgaan. Hoofdstuk 1 begint letterlijk zo: “Ik kijk op naar de ontembare Killian Flynn, en mijn hart bonkt tegen mijn ribben. Elke ademhaling vervult me met hoop, verwondering… en verbijstering.”
En een paar regels verder: “Zijn huid heeft een prachtige tint die het midden houdt tussen brons en goud, terwijl zijn haar gitzwart is. Zijn wenkbrauwen zijn dicht, mannelijk en zijn neus is zo scherp als een mes. Zijn mond is zacht en vol. Pure verleiding…”
Laten we wel wezen dat dit het derde boek is. Er zijn al twee boeken van ruim 400 pagina’s vol geschreven over Killians verschijning. We weten inmiddels wel dat hij knap en sexy is.
In tegenstelling tot de andere boeken, kan de lezer in dit boek een kijkje nemen in het hoofd van Killian en naar mate het boek vordert, worden ook zijn gedachtes alleen maar zoeter en zoeter. “Ik kijk naar dit meisje en ik wil haar. Ik ruik haar zoetheid en ik wil haar. Ze is de zon van mijn wereld geworden, en ik kan er niets aan doen dat ik me tot haar aangetrokken voel. Het verlies van controle maakt me razend maar windt me ook op. De aarde kan de zon niet raken zonder te worden verzwolgen door een vuurzee. Het probleem is dat ik graag wil worden verzwolgen door een vuurzee. Daar hunker ik net zo erg naar als een man die sterft van de dorst.”
Dit was voor mij een behoorlijke afknapper, maar ik was wel benieuwd naar hoe het verder ging. Maar ook hierin werd ik teleurgesteld. Hoewel Tenley steeds meer punten krijgt op haar to-do-lijstje, gaat alles haar behoorlijk gemakkelijk af. Ze verslaat de ene aanvaller na de ander, Killian lijkt gevaarlijk maar doet haar eigenlijk niets, Archer die veel moeite zou moeten hebben met zijn terugkeer uit de Rust heeft eigenlijk maar weinig last van alles en Tenley blijkt niet alleen een Schakel te zijn maar ook een Architect waardoor ze nieuwe schakels kan maken. Je kunt dus wel raden dat gedurende het boek al haar vrienden zo’n beetje Schakels worden en het licht weten te brengen. Wanneer ze Vele Eindes bezoekt, trotseert ze de ene hindernis na de ander met slechts een beetje hijgen en puffen. Eigenlijk zijn die wezens die daar wonen helemaal niet zo moeilijk uit te schakelen… Maar in al die duizenden jaren is daar gewoon nog nooit iemand achter gekomen.
Hoewel Myriad in deel twee al werd weg gezet als een slecht rijk, wordt dat in deel drie alleen maar erger. Vooral Ambrosine, de koning, is echt puur en puur slecht en die moet worden uitgeschakeld. Het is praktisch allemaal zijn schuld en zijn hoofd moet rollen. Als dat geklaard is, is alles voorbij. Dit vond ik persoonlijk erg kort door de bocht en een beetje kinderachtig.
Ook gaat Tenley voor het eerst naar Myriad samen met Killian en daar wordt Myriad beschreven als een groot orgieparadijs met veel drank en vulgaire feesten. Ik had veel liever gezien dat Myriad eigenlijk ook wel gewoon een hele mooie plek was en dat de duisternis niet alleen maar slecht is, maar ook een hele mooie kant heeft. Dat had het boek complexer en interessanter gemaakt dan hoe het nu werd neergezet.
Het einde is zeer voorspelbaar. Ik had het boek hier niet eens voor hoeven lezen. De laatste zin van het boek had echt kunnen zijn: “En ze leefden allemaal nog lang en gelukkig.” Maar ik werd van het mierzoete einde alles behalve gelukkig. Heel erg jammer van deze trilogie die zo goed begon.
Zie ook: http://www.jessiesbookstore.com/2018/06/16/eeuwige-leven-gena-showalter/ | 0neg
|
Ik vond de tekst op de achterkant veelbelovend en wilde dit boek daarom ook graag lezen. Helaas is het me tegengevallen, op zich is het een boeiend verhaal maar doordat het maar vanuit 1 persoon verteld word, word het wat langdradig en zelfs saai.
Niet helemaal mijn boek. | 0neg
|
Een boek dat uit twee delen bestaat. Een goede en een slechte, bijna alsof twee schrijvers aan dit boek gewerkt hebben. Het deel met Daphne als perspectief is redelijk geschreven.
Amber blijft het hele boek een vlak en blijft ver van me afstaan. Een goed personage is heeft een goede als een slechte kant. Amber is alleen naar.
Ook de vertaling is niet best gedaan en dit levert niet correcte zinnen op.
Verder is het inconsistent. Bella kan niet lezen, heeft hier zelfs een hekel aan, maar zit wel met een boek in de tuin.
Een thriller is het ook al niet. Hoewel het plot aardig maakt dat weinig meer goed van de gemiste spanning in de rest van het boek.
Nee, voor mij was het niet alleen niet mijn smaak maar het was ook gewoon niet goed geschreven. | 0neg
|
Ludo Mueller is de hoofdpersoon in dit boek wat voornamelijk in de 3e persoon wordt verteld. Opvallend is dat zijn voornaam maar weinig voor komt en er steeds gesproken wordt over “Mueller”
Mueller werkt op het ministerie en zorgt daar voor de beantwoording van de Kamervragen. Eigenlijk een baantje boven zijn kunnen waar hij min of meer per ongeluk is ingerold maar hij schept er genoegen in om de maatschappelijke onvrede op deze manier in de kiem te smoren. Hij ziet zijn werk echter wel als een noodzakelijk kwaad:
“Mensen zijn ooit het misverstand gaan koesteren dat een baan, naast vakantiegeld en inflatiecorrectie, ook recht geeft op geluk.”
Zijn leven bestaat uit een vast ritme van zorgen dat de kinderen naar school kunnen , werken en ’s avonds weer zorgen dat thuis ook alles op rolletjes loopt. Maar voor wie geldt dat eigenlijk niet? Wanneer een vrouwelijke collega ontslag neemt met de mededeling dat ze alleen nog maar leuke wil doen raakt Mueller een beetje in de war. In deze zelfde periode vindt er een aanslag op het ministerie plaats en wordt de staatssecretaris beschuldigd van vriendjespolitiek. Geheel tegen zijn principes in reageert Mueller volkomen tegendraads op zowel de aanslag als de situatie met de Staatssecretaris en dat blijft niet onopgemerkt, sterker nog dit kost hem zijn baan.
De relatie van Mueller met zijn vrouw, die juriste is, is op zijn zacht gezegd opmerkelijk te noemen. Ze hebben samen 2 kinderen, voeren een huishouden maar dat is het wel zo’n beetje: “Het gesprek is een van de meest overschatte uitvindingen van de twintigste eeuw” aldus Mueller. Met de huwelijkse trouw neemt hij het niet zo nauw wat ook voor spanningen zorgt. Wanneer zijn vrouw ook buiten de deur snoept is Mueller zowel verbaasd als nieuwsgierig, ineens toont hij meer interesse in zijn vrouw. Eigenlijk willen ze allebei best hun best doen om er iets van te maken maar weten ze zo langzamerhand niet meer hoe dat zou moeten.
Het eerste gedeelte van het boek gaat vooral over Mueller en hoe hij over zijn plaats binnen het gezin en binnen zijn werk denkt. Een groot deel is daarna wat mij betreft te politiek gericht. Mueller verkondigt zijn mening en ja, hij heeft hier en daar zeker een punt maar persoonlijk vind ik het niet prettig om over politieke standpunten en politiek gekonkel en gedraai te lezen ook niet als ze in het kader van het verhaal belangrijk kunnen zijn.
De schrijfstijl is prettig te noemen, en er staan juweeltjes van opmerkingen in waar je zomaar overheen zou kunnen lezen: “Elke keuze is mogelijk als je bereid bent de gevolgen te accepteren “ | 0neg
|
Zorgverzekeraar Zorg en Zekerheid heeft een tweede reeks korte verhalen uitgegeven: Six minute stories. Het betreft een reeks zeer korte verhalen (ongeveer 1100 tot 1400 woorden), waarbij het 6 minuten zou duren om het te lezen. De achterliggende gedachte is dat lezen stress vermindert, zelfs al is het maar gedurende 6 minuten. De lezer wordt vervolgens uitgenodigd het boekje na gebruik te verspreiden in trein, station of koffiebar. Mij lijkt het eerder een stressvolle situatie: nog snel even het verhaal uitlezen omdat je trein, je date of je bestemming er aan komt.
Het niveau van de verhalen is behoorlijk wisselend. Sommigen lijken in 6 minuten uit de mouw van de auteur geschud. Anderen daarentegen zijn zo doorwrocht en opeengepakt dat je wilde dat de auteur de ruimte had gekregen om een roman te schrijven. Het is niet eenvoudig om een ultrakort verhaal te maken, zeker als het bedoeld is als vluchtig medium. Papier lijkt bestemd voor de eeuwigheid, het principe van de Six minute stories lijkt meer op Instagram Stories: het moet in een keer pakkend en duidelijk zijn, want daarna verdwijnt het voorgoed van je tijdlijn. Het verhaal van Herman Koch voldoet het beste aan dit principe. Het neemt de lezer direct mee in zijn bekende, toegankelijke stijl, bouwt het verhaal geheel volgens verwachting op en eindigt met een klein, voorspelbaar twistje zodat je mondhoeken even omhoog krullen. Het nadeel: het doet verder niets, er blijft niets hangen, alsof je in een suikerspin bijt.
Ik scroll liever even door Instagram als ik op de trein of de koffie wacht. Of pak een echt boek, een roman van Niña Weijers bijvoorbeeld, of de dichtbundel van Marieke Lucas Rijneveld. | 0neg
|
Al meer dan 75 titels heeft Lucy Gordon op haar naam staan. Toen ze op vakantie was in Venetië ontmoette ze haar huidige man, een echte Italiaan. Zelf woonde ze op dat moment in Engeland en was ze als journaliste werkzaam bij een Engels vrouwentijdschrift. Samen met haar man heeft ze een aantal jaar in Venetië gewoond, en na twaalf jaar zei ze haar baan als journalist vaarwel en besloot zich helemaal te richten op het schrijven van romantische verhalen.
Italiaanse verleidingen bestaat uit drie losse verhalen, getiteld naar het hoofdpersonage, die verbonden zijn door een overkoepelende verhaallijn:
In het eerste verhaal is de afstandelijke Justin een gesloten boek voor Evie. Als ze elkaar voor de eerste keer ontmoeten, maakt hij haar woedend. Hij lijkt totaal niets om zijn zoon te geven, aan wie Evie lesgeeft. Omdat deze vaak spijbelt en afwezig is op school besluit ze hem thuis op te zoeken. Wat schuilt er achter de houding van Justin Rinucci? En waarom stort hij zich volledig op zijn werk?
Wanneer in het tweede verhaal de nieuwe secretaresse het kantoor binnenkomt lopen, is Olympia verrast dat dit een man is. Hij stelt zich voor als Jack, maar in werkelijkheid is hij haar baas Primo Rinucci. Olympia deelt met Jack haar grootste geheimen en klaagt flink over haar baas Primo…
Als er in het derde verhaal veel boze brieven binnenkomen, reist Luke Rinucci af naar een van zijn panden in Rome. Bij aankomst blijkt de boosdoener van deze brieven de erg leuke vrouw Minerva te zijn. Deze vrouw heeft een koele houding waar niemand doorheen lijkt te kunnen prikken.
Het gevaar bij dit boek is dat je het na één verhaal wel weet. Oorspronkelijk zijn de drie verhalen los van elkaar uitgegeven. Nu is het gewoon een beetje too much; het tweede én het derde verhaal zijn namelijk soortgelijke verhalen over de Rinucci-broers, die ook nog eens eenzelfde opbouw kennen. Dit wordt op den duur vrij saai om te lezen. Na het eerste deel ben je enthousiast en benieuwd hoe Italiaanse verleidingen verder gaat. Er komt een abrupt eind aan het eerste verhaal en dan volgt er een overkoepelende verhaallijn met weer andere personages. Teveel voor de lezer om te behappen. Daarna volgt verhaal nummer drie en weer wordt de lezer op de proef gesteld om de hoeveelheid personages in een beperkt aantal bladzijden daadwerkelijk te leren kennen.
De verhalen over Rinucci-broers zijn ongeveer 150 pagina’s lang. Zo lijkt het lijkt alsof het verhaal over Justin nog niet is afgerond of er volgt direct al een nieuwe verhaallijn. Dit is jammer, want na ieder deel blijf je wel met een aantal onbeantwoorde vragen zitten, maar dan volgt er alweer een nieuw gedeelte.
Vanwege de roze kaft, met de welbekende knappe Italiaanse man, lijkt het verhaal een slecht en zoetsappig liefdesverhaal te bevatten, terwijl het gelukkig wel meer is dan dat. De problemen van de drie broers zetten de lezer aan tot nadenken en zijn erg realistisch. Italiaanse verleidingen is geen al te moeilijk boek, door de gemakkelijke zinsbouw lees je dit boek in no-time uit, maar daardoor is het jammer genoeg geen meesterwerk.
Italiaanse verleidingen had een goed boek kunnen zijn wanneer Lucy Gordon zich had beperkt tot het uitbreiden van het eerste deel. De lezer blijft nu achter met vragen en de verhalen zijn niet echt ‘af’. Verwacht niet al teveel diepgang en goed uitwerkte personages in Italiaanse verleidingen, maar eerder een boek waar het Italiaanse mannentemperament niet te missen is en waar het testosteron vanaf spat. | 0neg
|
Na van de hele serie Sex and the city en beide films te hebben genoten, was ik dan wel heel benieuwd naar het verhaal van Carrie en hoe ze zo was geworden.
Dat viel dus vies tegen, ik vond het helemaal niet hilarisch, eigenlijk heb ik helemaal niet eens geglimlacht om dit boek. Ik heb de boeken van Sex and the city niet gelezen, maar als die net zo zijn als deze, vind ik het heel knap dat iemand er zo'n leuke serie van heeft weten te maken.
Maar als je bovenstaande nu allemaal loslaat, dan is het gewoon een verhaal over de jeugdige belevenissen van een meisje van 17...., zoals zovele.
Ik had in elk geval niet het idee dat ik het verhaal van Carrie Bradshaw uit SATC aan het lezen was.
PS de boekomschrijving bij dit boek is van een ander boek.. | 0neg
|
Wanneer de veertigjarige psycholoog Joep Duvalier zijn eigen praktijk opent, meldt al snel zijn eerste cliënt zich aan. Een vrouw genaamd Maja , ze verteld een onsamenhangend verhaal over mishandeling door haar man, een bekende vastgoedhandelaar, en dat ze moordnijgingen heeft. Al snel blijkt dat de aantrekkelijke vrouw meer redenen heeft om zich bij Duvalier te melden: ze heeft behoefte aan veiligheid en zoekt voortdurend contact met hem, ook buiten de praktijk om. Ze weet op een manipulatieve manier van alles bij Joep voor elkaar te krijgen, en brengt hem ook in verwarring. De relatie van Joep met zijn vriendin Claar staat op een laag pitje en Duvalier valt al snel voor de mooie en charmante Maja. Duvalier komt er al snel achter, dat er sprake is van dubbele agenda s en botsende belangen in de vastgoedwereld, waardoor hij verstrikt raakt in een web van waarheid en leugen. Duvalier probeert op zijn eigen manier achter de waarheid te komen.Joep komt terecht in het criminele afrekening circuit waarbij hij zelf ook niet gespaard wordt, Ook is Duvalier mogelijk erfelijk belast door zijn paranoïde vader. Dit maakt dat waan en werkelijkheid door elkaar heen lopen, met alle gevolgen van dien
Na de al eerder gelezen boeken Proefverlof en De verzekering ,die ik met plezier gelezen heb, valt De psycholoog een beetje tegen. Het verhaal wordt vanuit de ik-persoon verteld en Joep komt op mij wat onsympathiek en onprofessioneel over. Het boek is niet echt spannend en de verhaallijn voorspelbaar en weinig diepgang. Ik geef het boek 2 **. | 0neg
|
Laat ik allereerst stellen dat de verwachtingen hoog waren gespannen. Na het lezen van Zonnestorm, zat ik met smacht te wachten op deel twee, weer met Rebecka in de hoofdrol. Misschien waren de verwachtingen te hoog, maar al met al viel Midzomernacht mij een beetje tegen. Laat ik het gelijk relativeren, het boek is niet slecht, zeker niet, het verhaalt boeit van begin tot eind. Maar een thriller kun je het op kleine delen na, niet noemen. Eerder een roman en daar is niets op tegen. Maar zoals blijkt resultaten in het verleden bieden geen garanties voor de toekomst.
Het eerste deel is erg spannend, de verwachte moord (zoals vermeld op de achterflap) vindt plaats. Daarna komen de problemen die heersen in het dorp een voor een naar boven, alleen persoonlijk vind ik het soms een beetje te veel van het goede. Het kan volgens mij niet gek genoeg zijn op een gegeven moment. Ook het steeds moeten uitvogelen of je nu in het heden of verleden leest vind ik hoogst irritant. Daarbij nog meegenomen dat je door de ogen van een wolvin een beetje toekijkt vind ik niet erg bijzonder, vooral omdat dit stukje achteraf volstrekt overbodig blijkt. In Zonnestorm heeft Asa Larsson dit ook gedaan, kijkend door de ogen van de hond Tjapp. Hier was het nog een deel van het verhaal, maar nu
Dit neemt natuurlijk niet weg dat Larsson weer een op het eind toch nog spannend verhaal geschreven heeft. Waarvan ik persoonlijk zal zeggen, lees de eerste twee dagen en de laatste twee dagen (het boek is verdeeld in dagen) en je kunt ook alles over dit boek zeggen. | 0neg
|
Dit boek heb ik gewonnen en dus gelezen maar het kan mij niet bekoren,Dit zijn de zinderende memoires van Eddie Woods' tijd in Thailand en Singapore, in de vroege jaren 70. Het gaat over de relaties die hij heeft gehad en dat waren er heel veel. Er zit naar mijn idee niet echt een lijn of verhaal in. Ik hou wel van een beetje seksueel getinte verhalen op zijn tijd maar dit gaat werkelijk nergens over. Het gebeurt niet vaak dat ik een boek met weinig sterren waardeer maar deze kan echt niet meer dan twee sterren krijgen. | 0neg
|
Dit is wel een aardig boek, maar ook niet meer dan dat. In het begin vond ik het zo stereotiep: man die vreemdgaat en denkt dat toch moet kunnen, vrouw die van niets weet en vriendin die ook van niets weet. Vrouw is harde werker in Londen, vriendin is naïeve, zweverige quasi-therapeut op het platteland.
Maar na een paar hoofdstukken komt er wat meer nuancering in de karakters en worden ze wat beter te 'pruimen' en krijgt het verhaal ook wat vaart. Het verhaal zelf is wel aardig: Stephanie komt er per ongeluk achter dat haar man een vriendin heeft, Katie genaamd. De dames ontmoeten elkaar en zinnen op wraak. In het begin krijgt hij wat hem toekomt, maar op een gegeven moment loopt het behoorlijk uit de hand omdat één van beiden geen maat kan houden. Aan het eind van het boek zijn ze allemaal een stuk wijzer, maar of er een happy end in zit?
Het boek is een lichte chicklit zonder veel diepgang, noch in het verhaal noch in de karakters. Lekker voor een luie vakantiedag.
Ik geef 2 duimpjes; het boek is wel OK maar ik vind het geen 3 opstekers waard en 2,5 geven kan niet. | 0neg
|
Het boek kon mij totaal niet boeien. Ik kon, net als Kokkie, mijn aandacht er niet bij houden en heb dus besloten om hem niet verder uit te lezen.
Na 100 blz. hield ik het voor gezien. | 0neg
|
Wat is het toch met scholen en ik? Ik weet niet precies waarom, maar ik vind het altijd leuk om te lezen over personages, die naar school gaan en dan vooral privescholen of kostscholen. Scholen waar de personages wonen dus. Deze zijn altijd heel anders dan de scholen die wij kennen. Ze zitten vol intriges, geheimen, glamour, complotten en avonturen. Ik weet niet, ik hou daar gewoon van, een perfecte mix. Lessen hoeven er wat mij betreft niet gevolgd te worden, het gaat mij meer om wat er buiten de lessen gebeurd.
Privé is hier een goed voorbeeld van.
Het is eerste deel van de Privelege serie. In deze serie volg je Reed (ja, zo heet ze echt, ik lees steeds Reet). Ze heeft er altijd van gedroomd om naar Easton te kunnen, om haar saaie leven te ontvluchten. Wanneer deze droom uitkomt, is ze door het dolle heen. Maar eenmaal daar wil ze nog maar één ding, een Billingsgirl worden. Als je in het Billing huis woont, dan heb je het gemaakt. Het is het meest exclusieve huis van de campus. Maar daar binnen komen gaat niet makkelijk. Het is een wereld vol drama, intriges, verleidingen en listen. I
k heb dit altijd een heerlijk boek gevonden, vooral om de Billingsgirls. Het is echt een boek voor vermaak. Je bent er vliegensvlug doorheen.
Je moet er alleen niet al te veel van verwachten, en zeker geen wijze lessen uit halen. Daar heb ik eigenlijk nooit echt bij stil gestaan, nou, ja, ik wist dat het niet het beste boek was, ik hield gewoon van de drama en de spanning, maar ik heb er nooit echt bij stil gestaan dat dit boek geen goed voorbeeld is voor tienermeisjes. Dit is niet de manier hoe je om moet gaan met anderen en hoe je vriendschappen of problemen moet aanpakken.
Dit is echt een plezier boek, meer dan dat is het niet.
Dit soort boeken moeten natuurlijk blijven bestaan, want soms is het precies wat je nodig hebt, een perfecte afleiding. | 0neg
|
Het boek heeft veel prijzen gewonnen. Voor mij niet geheel duidelijk waarom. Erg kinderachtig boek, geen hoogdravende literatuur en te langdradig want je weet al waar het plot naar gaat eindigen bij de eerste hoofdstukken.
Pluspunt is dat de locatie heel leuk is; een tweedehands boekenwinkel. En dat de klanten met elkaar communiceren door briefjes in boeken te stoppen. Maar dit is enkel het leukste er van. De rest is slappe hap. | 0neg
|
Als thriller zeer slecht. Ik dacht dat ik een thriller was aan het lezen. Na enkele bladzijden bleek het meer een roman over de Zweeds samenleving. Wat volgens de kaft ook juist is. Het is een roman over deze tijd en het duister in onszelf. Geboorte en dood, liefde, seksualiteit en misleiding en ga zo maar door zijn thema die in dit boek beschreven worden.
Dit alles heeft niets in zich van een thriller.
Toch spreken we over een dubbele moord die niet opgelost is. Dit komt echter zeer sporadisch ter spraken in het boek.
Volgens de Zweedse pers een meesterwerk, een ongelooflijk rijk boek, zo een dat je jaren met je meedraagt.
Dit laatste is zeker niet bij mij. Hoe pers en lezer kunnen verschillen van mening.
De schrijfster geld als de grande dame van de Zweedse literatuur.
Daar twijfel ik niet aan maar thrillers is zeker niets voor haar. | 0neg
|
Op 26 februari 2015 ging de speelfilm Michiel de Ruyter in première. Gelijktijdig verscheen er bij uitgeverij Callenbach een boek over het leven van de Zeeuwse jongen in de blauw geruite kiel, die uitgroeide tot Hollands grootste zeeheld.
Het boek is een heruitgave van het boek Bestevaer uit 1956 en is geschreven door zeevaart-verhalenschrijver Klaas Norel. Lezers van 12 tot een jaar of 15, die verwachten dat het boek net zo spannend is als de film, zullen er bekaaid vanaf komen. Het boek bestaat grotendeels uit beschrijvingen van zeeslagen, tochten en historische feiten. We komen weinig te weten over het leven van de Admiraal zelf. Door zijn vele moeilijke en ouderwetse woorden leest het boek niet makkelijk. Vooral in het begin staan er soms wel vier moeilijke woorden op één bladzijde. Gelukkig is er achterin het boek een woordenlijst aanwezig, maar wanneer pubers die te veel moeten raadplegen bestaat de kans dat het boek snel overboord zal gaan….
Schrijver Norel was een zeer gelovig man. In al zijn boeken straalt dit door. Ook Michiel de Ruyter laat hij vele malen uit de bijbel lezen en bidden. “O God, Gij zijt mijn God, ik zoek U in de dageraad; mijn ziel dorst naar U, mijn vlees verlangt naar U in een land, dor en mat, zonder water…” (blz. 211). In 1956 waren deze godsdienstuitingen nog gebruikelijk in kinderboeken, nu zullen deze teksten nog maar door een kleine bevolkingsgroep begrepen worden. Het is jammer dat het boek niet wat meer aangepast is aan deze moderne tijd.
Michiel de Ruyter heeft dertig jaar gevaren en vindt het tijd om te stoppen. Hij begint op leeftijd te raken, heeft een aardige cent verdiend en wil meer bij zijn vrouw en kinderen zijn. Dan wordt hem gevraagd nog één keer uit te varen. Hier blijft het echter niet bij. De Engelse oorlog breekt uit en De Ruyter is de aangewezen persoon om ten strijde te trekken. Vele zeeslagen volgen en de Admiraal behaalt veel overwinningen.
Het boek mag dan misschien niet het spannende jongensboek zijn dat je verwacht bij het zien van de mooie nostalgische cover, maar het is wel een interessant stukje vaderlandse geschiedenis. Het is leuk om wat verhalen van De Ruyters zeeslagen voor te lezen tijdens de geschiedenisles op school en de ouderwetse landkaarten, die in het boek afgedrukt zijn, te vergelijken met de die van onze moderne Bosatlas.
Hoe zit het nu met al die beschuldigingen van Hollands grootste zeeheld? In het boek wordt de zeeheld verheerlijkt om zijn grote daden. Van slavenhandel, moord en roofpartijen vind je in het boek niets terug. Als je hier duidelijkheid over wilt hebben, is het leuk om na het lezen van het boek een bezoek te brengen aan Het Scheepvaartmuseum in Amsterdam. Tot eind juni 2015 is er een speciale tentoonstelling over het leven van Michiel de Ruyter en de Gouden eeuw. Na het bezoek kun je zelf bepalen of de Ruyter een schurk of zeeheld geweest is! | 0neg
|
Ik moest dit boek voor school lezen ( 3 havo ). Ik vond het op zich wel een leuk boek. Ik heb saaiere boeken gelezen. Dat was dit allesbehalve. Het was een zeer spannend boek. Het jammere vind ik alleen dat het af en toe ook heel vaag is. Je krijgt niet altijd duidelijkheid. Jammer is dan dus ook dat het boek heel onduidelijk eindigt. Ik had na dat ik het heb uitgelezen nog zoveel vragen. Ik wil wel namelijk weten wat er met bepaalde personen is gebeurd. Voor de rest was het boek goed te doen. Alleen niet echt mijn genre. Daarom ook die 2 sterren.
Als je wel houd van spannende boeken uit de oorlog en/of Koude Oorlog is dit wel een aanrader. | 0neg
|
1848. New York. Er is niemand die van brand houdt, koperster Timothy Wilde het minste van allemaal. Nadat een brand zijn beide ouders heeft gedood en een andere vlammenzee hem een verschrikkelijk litteken naliet, probeert hij te allen tijde vuur te vermijden. Dus wanneer een pyromaan het ene na het andere gebouw van de rijke wethouder Robert Symmes afbrandt, is Timothy niet blij dat Symmes hem vraagt de zaak te onderzoeken. Zijn ongenoegen escaleert wanneer zijn invloedrijke en charismatische oudere broer Valentine - die inmiddels diep in de politiek verankerd is – besluit de strijd om het wethouderschap met Symmes aan te gaan. Symmes wordt verdacht vrouwelijke landverhuizers uit Ierland te ronselen voor zogenaamd deugdzaam fabriekswerk. Hebben deze ontevreden immigranten dan wellicht iets te maken met de branden?
Ondertussen staat geheel onverwacht de liefde van Timothy's leven, Mercy Underhill, voor zijn deur. Met haar verschijning verrast ze Timothy, zeker omdat ze een uitgehongerde Ierse wees met haar meebrengt, die weleens de sleutel kan zijn voor het stoppen van de aangestoken vuren. Hoe dichter Timothy bij de ontrafeling van de brandstichtingen komt, hoe meer het hem dwingt zijn grootste angst onder ogen te komen.
Met Fatale vlam sluit Lyndsay Faye haar trilogie met hoofdpersoon Timothy Wilde af. Wat begon met De goden van Gotham, kreeg een vervolg met Zeven is zwijgen. En nu dus het afsluitende boek dat, zoals ze in haar dankwoord vermeldt, “een enorme worsteling” was. Jarenlang verdiepte ze zich in het ontstaan van de New York City Police Department, dat in de negentiende eeuw een steeds belangrijkere rol kreeg in de straten van New York. Ze creëerde protagonist Timothy Wilde, die zodoende een van de eerste straatagenten van de Amerikaanse stad werd.
Faye gebruikt een moeilijk te begrijpen taal om haar verhaal te vertellen. Mooie, beeldende zinnen worden afgewisseld met een warboel van moeilijke woorden waarvan de betekenis en bedoelingen onbekend zijn. De verklarende woordenlijst aan het eind van het boek maakt het niet veel duidelijker. De schakeringen tussen het straatdialect Flash en de standaardtaal zijn vervelend en verlagen het leestempo.
Daarnaast wordt er vaak uitgeweid over zaken die helemaal niks te maken hebben met het werkelijke verhaal en dus voor desinteresse zorgen. Die afleiding is funest voor het boek dat juist geconcentreerd gelezen dient te worden om het warrige verhaal te begrijpen. De schrijfstijl van Lyndsay Faye is niet slecht, daar ze de dialogen doorspekt met humor en boeiende anekdotes. Ook de thematiek en haar standpunten daarin zijn interessant. De rechten van de vrouw spelen een belangrijke rol in het verhaal. In 1848 was dit ook een ‘hot item’. Faye heeft zich goed ingelezen en haar mening is duidelijk. Ze maakt onderscheid tussen ‘vrouwen met genoeg geld om dame te heten’, ‘ vrouwen die het aan middelen ontbreekt om dame genoemd te worden’ en ‘immigranten die als fabriekswaar worden behandeld’. Een schrijnend onderwerp om over te lezen, maar de plot is te vlak om het echt goed te belichten.
Verder is het boek een schier onmogelijk verhaal voor degenen die de vorige delen niet hebben gelezen. Het ontbreekt aan referenties naar het voorgaande en er is geen korte introductie van de bekende personages. Het ik-perspectief vanuit Timothy Wilde werkt daar ook niet aan mee. Alsof je als nieuwe leerling op de eerste schooldag in een onbekende klas direct de ingewikkelde lesstof van het jaar daarvoor voorgeschoteld krijgt.
Nee, Fatale vlam is ook voor de lezer te veel een worsteling om echt te kunnen overtuigen. Jammer, want in aanzet is het best een goed verhaal voor de afsluiting van haar trilogie. Nu verveelt het en verzandt het in een chaos van verwarringen. Al zullen de liefhebbers en fans van eerder werk daar minder moeite mee hebben. | 0neg
|
Na jaren kondigde Tahereh Mafi ineens aan dat er een vervolg zal komen op haar populaire Shatter Me trilogie. Eerst was ik super enthousiast, maar na even nadenken was ik toch wat terughoudender. De trilogie was netjes afgesloten en er was absoluut geen vervolg nodig. Ik vroeg me af of de nieuwe boeken in de serie een slap afkooksel zouden zijn van de originele trilogie, die ik helemaal geweldig vond. Langs de ene kant had ik torenhoge verwachtingen, aangezien ik alleen nog maar genoten heb van Mafi’s boeken. Maar langs de andere kant zag ik het ergens al aankomen dat dit boek niet te vergelijken zou zijn met de originele trilogie en dat het verhaal niet met dezelfde energie en dezelfde kracht verder zou kunnen gaan.
Jammer genoeg was dit boek niet wat ik hoopte dat het zou zijn en was er inderdaad een afname in energie en kracht vergeleken met de vorige trilogie. Het plot is vrij zwak en er gebeurt bitter weinig in dit boek. De focus ligt hier vooral op de emotionele nasleep van het einde van de originele trilogie. Dit is erg logisch, aangezien alle personages nu moeten omgaan met de gevolgen van wat er gebeurde in de originele trilogie, maar ik had toch wat meer spanning verwacht. Er zijn hoofdstukken waarin de personages voor het merendeel reflecteren over hun gevoelens en daden en zo goed als geen actie ondernemen. Dat kan erg interessant zijn, maar in Restore Me kwamen dat soort hoofdstukken iets te vaak voor.
Het gedrag van de personages op zich beïnvloedde de hoofdstukken vol reflectie over gevoelens niet in de positieve zin. Waar Juliette een sterke, machtige vrouw was aan het einde van de trilogie is ze hier een zwak meisje dat geen idee heeft wat ze doet. Het is begrijpelijk dat het moeilijk is om ineens aan de macht te staan van een volledig continent en dat het niet makkelijk is om dan altijd even sterk in je schoenen te staan. Maar ik heb het gevoel dat Juliette meer zeurde over onbelangrijke zaken, dan te focussen op hoe ze een goede leider kan zijn. Restore Me blijft natuurlijk een YA boek, maar naar mijn mening had Juliette zich toch iets volwassener mogen gedragen in dit boek, niet alleen in hoe ze omgaat met haar leiderschap maar ook in hoe ze omgaat met de andere personages.
Het valt duidelijk op dat Warner in de positieve zin verandert is sinds het einde van de trilogie. Dit was te verwachten aangezien hij nu in een relatie is met Juliette en hij dus moet leren open te staan voor andere mensen. Maar ook hij gedraagt zich in dit boek vrij oppervlakkig. Zijn personage is beter uitgewerkt dan dat van Juliette, maar hij blijft toch ook vrij passief in zijn handelingen.
Het enige dat dit boek voor mij heeft kunnen redden van een beoordeling van maar één ster is het einde. Het hele verhaal verloopt vrij traag tot Mafi de spanning begint op te bouwen tot de cliffhanger waar het boek eindigt. De cliffhanger aan het einde interpreteer ik als een indicatie dat de volgende twee delen weer vol actie en intrige zullen zitten. Hierdoor komt Restore Me ook meer op me over als een inleiding voor de nieuwe trilogie. Het lijkt alsof Mafi even de stand van zaken wil verduidelijken voor ze aan het echt belangrijke plot begint in het volgende boek.
Ik geef dit boek maar twee sterren, omdat er bitter weinig gebeurt in dit boek. Emotionele reflectie alleen is in dit boek niet genoeg voor mij. Ook vind ik de personages vrij zwak in vergelijking met hoe ze waren aan het einde van de trilogie. Ik vind het erg jammer dat ze veel van hun stoerheid verloren hebben. Het einde heeft dit boek niet helemaal kunnen redden, maar het doet me wel overwegen om het volgende deel toch te lezen. | 0neg
|
Normaal gesproken gaat de Oekraïense Alina Simone door het leven als zangeres. Naast zingen heeft ze ook het schrijven opgepakt. Ze schreef al eerder de essaybundel You must go and win en tegenwoordig verschijnt haar werk in The New York Times Magazine, The Wall Street Journal en de Los Angeles Review. Notities voor een beter leven is haar eerste roman.
Anna is verslaafd aan internet. Net zoals sommigen van ons verslaafd zijn aan roken of eten, kan Anne geen moment zonder internet. Als ze ontslagen wordt op het advocatenkantoor waar ze werkt, verliest ze zich helemaal in het wereldwijde web. Er moet actie ondernomen worden. Samen met haar vriendin Leslie probeert ze de verslaving te lijf te gaan. Op een dag heeft Anne het. Ze koopt een goede camera en besluit regisseur te worden.
Anna verliest zich in het internet. En niet alleen Anna. Ook jij als lezer wordt de onsamenhangende wereld van Anna ingetrokken. Iets dat niet prettig is. Al meteen in het begin dwalen Anna’s gedachten tijdens een gesprek met Leslie af. Spam, spam, spam, is alles wat ze kan denken. Dat is al een tikkeltje vreemd. Het verhaal, en het beeld dat je van Anna hebt, wordt nog vreemder als ze een paar pagina’s later opeens een documentaire aan het kijken is over iemand die porno leest. Tot in detail verteld.
Het probleem met dit boek is dat het niet boeit. Het is leuk dat Anna een verslaving heeft. Nou ja, leuk is natuurlijk niet het juiste woord, maar in het onderwerp verslaving kan best een goed verhaal zitten. Maar dat doet het niet in dit geval. Anna’s uitspattingen zijn bizar en totaal niet interessant. Steeds wanneer ze weer gaat surfen of afdwaalt, ontstaat de neiging om het boek weg te leggen en nooit meer vast te pakken.
De stukjes op het net zijn vaak aangegeven in een ander lettertype. Soms werkt dat goed. Dan springt een deel van het verhaal eruit. Het valt op en trekt aandacht. In Notities voor een beter leven niet. Elke keer er zo’n stuk voorbij komt, slaakt de lezer een zucht en denkt: nee, niet weer. Een zucht van ergenis is er ook bij de enorm platte seksuele scènes in het boek. Waarom? Seks moet iets aan het verhaal toevoegen, dat doet het ook hier niet.
Anna is dan ook geen personage dat je in je hart sluit. Ze wordt enorm afstandelijk en vooral als raar persoon neergezet. Op sommige momenten lijkt ze toch wat normale eigenschappen te hebben, maar die worden dan door haar vreemde verslaving meteen weer teniet gedaan. Jammer, want de kracht van dit verhaal had bij Anna kunnen liggen. Als Anna een persoon was om in je hart te sluiten, zou je als lezer waarschijnlijk ook beter je best doen om haar verslaving te begrijpen. Nu heb je dat niet.
Volgens de cover is Notities voor een beter leven een scherpzinnig, hilarisch en ontroerend verhaal. Scherpzinnig? Neuh. Hilarisch? Nergens. Ontroerend, dat wel enigszins. Het is toch wel sneu dat Anna op deze manier door het leven ‘moet’ en zich mede daardoor niet kan richten op gelukkig zijn en het leven in het hier en nu. Maar een tranentrekker? No way!
Notities voor een beter leven is een gemiste kans. De hoofdpersonen spreken totaal niet aan en het verhaal weet, door de vele zijrichtingen van Anna’s verslaving, niet vast te houden. Velen zullen het boek aan de kant zullen leggen en zullen het laten liggen. Het beste advies voor een beter leven: sla dit boek over. | 0neg
|
Dit verscheen bij Signatuur in 2006 onder de titel Dichterbij dan je denkt. Ik heb er hier en daar stukken uit gelezen, maar helaas. Wéér dezelfde hoofdpersonen, die ik dus in het eerste deel al bepaald niet uit de verf vond komen, en nog steeds die oubollige verteltrant. Sommige recensies spreken dan van ‘leest zo makkelijk weg’ maar een verhaal dat er uit ziet of het makkelijk is geschreven, hoeft niet in kindertaal neergezet te worden. Ook op Crimezone kreeg dit boek duidelijk minder sterren dan het eerste.
(Door: Jannelies Smit) | 0neg
|
Enkele hoofdstukken vond ik wel leuk, maar het niet het geheel. Het was te veel een vage literaire puzzel. Te pretentieus, ten koste van het leesplezier en de leesbaarheid (en dan heb ik het nog niet over het vreemde einde). Niet iedereen in de leesclub is het met mij eens (leesclubcijfer: 7,8). | 0neg
|
“Jij bent een vrouw in wie mannen zich verliezen”
Met dit citaat hebben we direct het belangrijkste thema van Lieve te pakken: de allesverpletterende, hysterische, zelfverliezende liefde die mannen kunnen voelen voor een knappe, sterke vrouw. In dit geval voor de dames Lieve en Liv.
Regisseur Noah verliest zijn hart aan de prachtige Vlaamse actrice Lieve, een sterke vrouw die menig man voor zich weet te winnen. Als Lieve verongelukt besluit Noah een film over haar leven en hun liefde te maken. Hij cast actrice Liv voor de rol van Lieve en acteur Bison, die de rol van Noah op zich mag nemen.
Liv en Bison nemen niet alleen als acteur de rollen van Lieve en Noah op zich, ook buiten het filmbeeld lijkt de verpletterende liefde van Lieve en Noah overgenomen te worden. Waar Liv, net als Lieve, graag ongebonden door het leven gaat, laat Bison zijn hoofd op hol brengen door de knappe, afstandelijke actrice. Hun ‘liefdesverhaal’ start, net als het verhaal van Lieve en Noah, met een uitgebreid bedscène. De vraag is of ook de rest van hun verhaal synchroon zal verlopen.
Na het prachtige Harem lagen de verwachtingen voor een nieuw boek van Giphart vrij hoog. Giphart heeft hier met Lieve niet aan kunnen voldoen. Giphart grijpt in Lieve de lezer bij zijn handje vast en leidt hem stapsgewijs door het boek heen. In korte, snelle zinnen worden de motieven uitgelegd, komt de alwetende verteller (derde persoon) af en toe om de hoek kijken om uit te leggen hoe de personages en verdubbelingen in elkaar steken en wordt ook het filmjargon toegelicht. Het afgeronde einde is zeker filmisch, maar laat weinig ruimte over voor eigen interpretatie.
De personages in Lieve dartelen verliefd door het boek heen en weten de lezer niet te overtuigen van hun belang in het verhaal. Ze wakkeren geen warme gevoelens aan, maar wekken zo nu en dan eerder de weerstand op van de lezer. Lieve en Liv, neergezet als feministen, terwijl ze niet zo’n doordachte, feministische keuzes maken. Bison die Liv niet los kan laten, al is het overduidelijk dat Liv geen zin heeft in zijn verliefde geneuzel. Het dubbele verhaallijn (droste-effect), de mythologische inslag (Candaulus, Lorelai, Aurora) en de verwijzingen naar Hugo Claus kunnen niet op tegen de leegte van de personages. De poging is oké, de uitwerking jammer genoeg een stuk minder. | 0neg
|
De laatste decennia worden de liefhebbers van thrillers enorm verwend door een groot aanbod van uitstekende thrillers. Er zijn te veel goede schrijvers (schrijfsters) om hier even op te noemen. Ook Sophie Hannah heeft een flink aantal goede thrillers geschreven die beloond werden met goede recensies. Het boek "Alles op het spel" is echter naar mijn idee een misser.
Het verhaal gaat over gezin bestaande uit moeder, vader en dochter die het drukke Londen ontvluchten om op het platteland een nieuw leven te beginnen. Ongeveer 1 maand na de verhuizing trekt de dochter zich terug uit het familieleven en verandert van een levenslustige puber in in een stil, zich vreemd gedragend kind.
Hierna weet de schrijfster de spanning nog even vast te houden maar al gauw word je als lezer geconfronteerd met een aantal ongerijmdheden die niet zijn te verklaren. Het boek gaat uit als een kaars.
Ik heb het gevoel dat zij zelf niet heeft nagedacht wat zij schreef, maar een boek wilde, of moest, afleveren. Persoonlijk denk ik graag na over hetgeen ik gelezen heb en vele andere lezers met mij. Als jong meisje las ik graag iets uit de serie van de Bouquetreeks, daarin kwamen ook veel ongerijmdheden voor, maar ik heb ervan genoten. Die tijd heb ik achter mij gelaten en wil door een gerenommeerde schrijfster als Sophie Hannah serieus genomen worden. | 0neg
|
De enige spanning die ik bij dit boek heb mogen beleven was of ik de vraag "blijf ik wakker?" positief of negatief moest gaan beantwoorden. Ik vond het een zeer langdradig verhaal. Idee is best goed, maar duurt te lang. | 0neg
|
Wát een langdradig boek! Als je bovenstaande beschrijving van de achterflap leest geeft dat precies de inhoud van het boek weer, dus bespaar jezelf tijd en houd het hierbij. | 0neg
|
Maud Mayeras is een Franse thrillerschrijfster, Reflex is haar tweede boek en de eerste in Nederland uitgegeven. Met Reflex heeft zij meerdere thrillerprijzen gewonnen. Hoofdpersoon in Reflex is politiefotografe Iris Baudy. Zij wordt bij een zaak van een vermoord jongetje geroepen in het dorp, waar 11 jaar geleden haar zoon Swan is verdwenen en vermoord. Sindsdien heeft ze zich volledig op haar werk gericht, dag en nacht, 24 uur per dag. Nu zij in het dorp is, besluit zij haar moeder te bezoeken en als dan ook nog haar motor het begeeft en gerepareerd wordt, besluit ze er een paar dagen aan vast te plakken.
De totale tijdspanne van Reflex is zeven dagen en wordt verteld als een foto van Iris. Door de lens wordt er zeer gedetailleerd beschreven wat er gebeurd, maar vooral ook hoe het eruit ziet. Geen detail wordt overgeslagen en je bevind je als lezer midden in de wereld van Iris Baudy, Naast de verhaallijn met Iris, is er nog een lijn startend in 1921 tot het heden met de levensverhaal van Lucie en Henry Witkin. Geen gemakkelijk leven en op het einde van het boek blijkt pas wat hun verhaal met Iris te maken heeft.
Reflex is een mooi en luguber boek, maar de spanning ontbreekt in het grootste deel van het boek. Zeker de verhaallijn in het verleden leest als een roman met als enige spanning de vraag wat dit verhaal te maken heeft met het heden. De flaptekst geeft de verwachting dat Iris actief op zoek gaat naar de waarheid omtrent haar vermoorde zoon, maar afgezien van het laatste hoofdstuk is haar rol weinig actief. | 0neg
|
'Bijna blauw' is een bizar boek, het verhaal ging zo'n beetje langs me heen. Enerzijds waren er de vele namen van al dan niet ter zake doende personages, waar je als lezer totaal geen voeling mee hebt; anderzijds was er de schrijfstijl die absoluut niet bij een thriller past. Stukken tekst die totaal betekenisloos lijken, te uitvoerige beschrijvingen die de ontwikkeling van het verhaal niet ten goede komen. Te pas en te onpas wordt het verhaal onderbroken door citaten, meestal quotes uit het boek zelf, en drie tot vijf lege bladzijdes.
Pas op één derde van het boek wordt duidelijk wat voor zaak de inspecteurs Grazia en Vittorio moeten zien op te lossen. Ze krijgen daarbij hulp van een blinde jongen, die allerlei gesprekken via een 'scanner' blijkt af te luisteren, en stemmen associeert met kleur en muziek. Zijn belevingswereld wordt in geuren en kleuren beschreven, de speurtocht naar de vermeende dader blijft daardoor onderbelicht.
Nee, geen aanrader dit boek, en dus geen Lucarelli meer voor mij. | 0neg
|
Met Het verdriet van de vierdaagse schreef de 54-jarige Rudy Dek zijn derde vierdaagsethriller. Eerder verschenen De dood of de gladiolen (2008) en Vrijdagmoorden (2009) met hetzelfde thema, de Nijmeegse vierdaagse, en dezelfde hoofdpersoon, amateur-speurder Rogier Hoofs. In 1993 schreef Dek al een roman met de titel Het duizendste front.
In de vorige boeken was Rogier Hoofs nog buschauffeur, nu is hij eigenlijk werkeloos. In Vrijdagmoorden heeft hij echter een moordzaak opgelost, en zo komt een Nijmeegse familie bij hem terecht wanneer hun dochter vermist is. Rogier gaat aan het werk als privédetective om haar te vinden.
Tegelijkertijd is hij bezig met een onderzoek naar een vreemde brief die zijn moeder na haar overlijden heeft ontvangen. Hij vermoedt namelijk dat de brief van zijn biologische vader komt, en zou hem graag ontmoeten.
En dan is er nog een gezin dat tijdens een boottochtje over de Waal opeens een sportschoen uit het water vist. En de voet zit er nog in
Het boek begint eigenlijk al onduidelijk met in het eerste hoofdstuk al drie verschillende verhaallijnen met totaal verschillende personages. Eerst een stuk over een gezin dat gaat varen en een sportschoen in de Waal ziet drijven, dan een heel vaag stuk over een man die naar een soort prostituee gaat die voor hem danst, dan weer over het politiebureau in Tiel waar het gezin de gevonden schoen heenbrengt. Vervolgens gaan we een aantal maanden terug in de tijd, naar een vergadering van een comité dat de vierdaagse wil saboteren.
Door het onduidelijke begin komt de lezer niet lekker in het verhaal, maar daarbij is het boek ook nog eens vrij langdradig. Geen spanning en er loopt van alles door elkaar heen. Gaandeweg wordt het er niet beter op, het boek blijft vaag en de lezer is de draad voortdurend kwijt. Sowieso is het lastig dit boek te lezen wanneer je de vorige boeken niet gelezen hebt. Eigenlijk is er bij dit boek geen doorkomen aan. Misschien dat het voor mensen uit Nijmegen of vierdaagselopers wél heel herkenbaar is.
Het boek eindigt met een aankondiging voor een nieuw vierdaagseboek van Rudy Dek in 2011: Dood van een marsleider. Ik kijk er niet naar uit. | 0neg
|
Wanneer komt deze uit?
Hij staat namelijk nog niet op BOL... Wilde hem vast reserveren! | 0neg
|
Flauw boek. Traag en vergezocht verhaal. Spijt van de tijd die ik eraan heb besteed. Zal zeker de reeks niet verder uitlezen. Begrijp de lovende recensie niet. Is gewoon een heel slecht boek. | 0neg
|
Dit boek las niet echt lekker. De vele hoofdpersonen waren mij te vlak en clichématig. Geen van de hoofdpersonen hadden een echt leidende rol.
Verwarrend en teleurstellend. | 0neg
|
De zes freules is een biografie over de zes Mitford zussen: Nancy, Pamela, Diana, Unity, Jessica en Deborah. De zussen komen uit een oude Engelse adellijke familie, maar groeien op in de tijd van de wereldoorlogen, waarbij de adel de traditionele rol verliest en er verschillende ideologieën in opkomst zijn. De zussen maken verschillende keuzes, waardoor er familiebreuken ontstaan. Diana, Unity en Jessica namen de duidelijkste standpunten in (respectievelijk fascist, nazi en communist). Pamela (kippenfokster) en Deborah (hertogin) hielden zich zo goed als buiten alle politieke ontwikkelingen. Nancy tenslotte zorgde er met haar romans voor dat de zussen Mitford legendarisch werden.
De tegenstellingen tussen de zussen, en de gevolgen daarvan op hun onderlinge relaties, leveren zeker interessante stof op voor de biografie. De zussen zijn boeiende personen waar de lezer graag meer over wil weten. De zussen die politiek actief zijn, worden het meest uitgebreid besproken. Ook Nancy, als schrijfster, heeft een duidelijke plek in het verhaal gekregen. Pamela en Deborah lijken echter een beetje onder te sneeuwen en worden slechts zijdelings besproken. Jammer, want ondanks dat een leven als kippenfokster of als hertogin misschien niet zo spannend is als bijvoorbeeld een leven als vertrouweling van Hitler (Unity), had een beschrijving van deze levens toch een mooi contrast kunnen vormen met de met de meer roerige levens van de andere zussen. Daarnaast is het jammer dat de auteur zelf zo veel lijkt in te vullen over de zussen. Als lezer word je hier lui van: De mening over de zussen ligt als het ware al klaar en daardoor ben je zelf minder actief in het vormen van een eigen mening.
Het boek komt soms warrig over en is hierdoor niet altijd even leesbaar. Dit komt met name doordat de structuur niet geheel duidelijk is. De verschillende delen in het boek hebben wel een duidelijke lijn, zoals de introductie van de familieleden, relaties en politieke standpunten van de zussen en de gevolgen van hun politieke standpunten tijdens en na de oorlog. Binnen de hoofdstukken is het echter minder duidelijk welk thema besproken wordt. De auteur lijkt een bepaald onderwerp aan te snijden, maar door het inslaan van vele zijweggetjes en de tijdssprongen binnen een hoofdstuk is het niet altijd helder waar de auteur heen wil met dat hoofdstuk. De boodschap, als die er al is, komt in elk geval niet over.
Daarnaast worden er veel personen in het boek geïntroduceerd, niet altijd met een duidelijke introductie. Ook worden er regelmatig fictieve namen genoemd, welke uit de roman van Nancy blijken te komen. De auteur maakt overigens met regelmaat vergelijkingen tussen het leven van de Mitford zussen en de roman The pursuit of love van Nancy Mitford, waar autobiografische elementen in verwerkt zijn. Deze vergelijkingen roepen het gevoel op dat De zes freules meer een beschouwing van de roman van Nancy is, dan een biografie over de zussen. Ook krijgt de lezer het gevoel dat hij de roman van Nancy eigenlijk had moeten lezen alvorens aan De zes freules te beginnen. De vergelijkingen voegen niet echt veel toe aan het verhaal, maar maken het boek helaas wel minder leesbaar.
Ondanks deze gebreken is het toch een fijn boek om te lezen. Dit is echter meer de verdienste van de Mitford zussen zelf dan van de auteur. De zussen hebben interessante levens geleid en soms bijzondere keuzes gemaakt en het is boeiend om hierover te lezen. Het is jammer dat het boek soms zo warrig overkomt, een duidelijke structuur had dit boek goed gedaan. | 0neg
|
...
Fans van liefdesdriehoeken zullen waarschijnlijk volop genieten van deze reeks. Zelf ervaarde ik het eerder als een ‘bwa ja’-boek. Het is niet persé slecht – maar het springt voor mij persoonlijk niet naar voren tussen de vele YA-boeken. Ik hoopte op verbetering in dit laatste deel maar het lijkt wel alsof de klik tussen mij en de personages werd doorgeknipt tijdens het lezen van het tweede boek. De schrijfster slaagde er niet meer in om me echt mee op sleeptouw te nemen en dat miste ik echt bij dit afsluitende deel. | 0neg
|
Een mooie voorkant, een goed verhaal op de achterkant maar vooral een veelbelovende schrijfster.
Wat kan er mis gaan met deze roman. Heel veel naar mijn idee. De spanning is voor een groot deel gebaseerd op chantage en wel in die vorm dat het niet geloofwaardig is. Het gedrag van de hoofdpersoon is beschreven op een manier dat je er boven blijft hangen. Daarbij komt ook dat het boek humorloos is.
Wat slim is, is dat mevrouw Verhoef het slot zo heeft geschreven dat er een vervolg mogelijk is. Om in de terminologie van deze site te schrijven: Laat maar zitten. | 0neg
|
Dit boek van jan siebelink was voor mij niet pakkend, vond de verhaallijnen erg rommelig, kon het verhaal slecht volgen.... erg jammer... | 0neg
|
Morgan Sheppard, een bekende televisiepresentator wordt wakker in een hotelkamer met vijf anderen en een lijk in de badkamer. De moordenaar is één van de mensen in de kamer. Sheppard krijgt drie uur om de moord op te lossen, anders sterven er vele mensen.
Het gegeven is spannend, maar de uitwerking niet. Doordat er weinig tot geen introductie is over de personages leef je als lezer niet mee. Ook ligt het er dik bovenop wie in de kamer verantwoordelijk is voor de moord.
Doordat in het begin van het boek de allereerste, door Sheppard opgeloste, moordzaak wordt gepresenteerd, heb je als thrillerlezer snel door welk motief de moordenaar zal hebben. Halverwege het boek had ik door hoe de zaak in elkaar stak. Jammer genoeg bleek dit waar te zijn. | 0neg
|
In 'Dochter van het moeras' verhaalt Helena op saaie documentaire-achtige toon over Helena. Het is een en al ikke, ikke, ikke, elk ander perspectief, zelfs dat van een verteller, ontbreekt. De beschrijvingen van het moeras en het leven aldaar zijn prachtig, voor het overige is het oppervlakkigheid en saaiheid troef, zonder ook maar een sprankel spanning.
Auteur Karen Dionne had een mooie verdiepingsslag kunnen maken door Jacobs beweegredenen toe te voegen, maar ook die schitteren door afwezigheid. En Helena's moeder? Die telt helemáál niet mee.
Interessant basisidee, onvoldoende uitgewerkt.
(spanning 1, plot 2, leesplezier 3, schrijfstijl 3, originaliteit 3, psychologie 2) | 0neg
|
ver gezochte verbanden,
Paul Christopher lijkt een van de vele schrijvers die heeft geprobeerd mee te liften op het succes van Dan Brown. Religieus historische verhalen voeren de laatste tijd de boventoon en hoewel Christopher niet getracht heeft fictie en feiten te combineren, is daar zeker niets op tegen. Wel bezwaarlijk is dat hij het boek aanprijst als een reli-thriller terwijl het dat niet is. Hoofdpersoon Finn Ryan, uit zijn vorige Michelangelo mysterie (2005) speelt wederom de hoofdrol.
Kunsthistorica Fiona (Finn) Ryan raakt als technisch tekenaar betrokken bij een opgraving in de Libische woestijn. Al snel wordt duidelijk dat deze anders zal verlopen dan gepland. Het vinden van een aanwijzing dat het evangelie van Jezus bekrachtigt, zorgt ervoor dat zij en haar compagnon Hilts flink in de problemen komen. Maar zij zijn niet de enigen die dit lang verborgen gehouden geheim willen ontdekken. Nadat zij steeds meer op de hielen worden gezeten, wordt de ernst van de zaak pas echt duidelijk. Aan Finn en Hilts om ervoor te zorgen dat het evangelie niet in de verkeerde handen valt.
Hoewel Het Luciferevangelie de vaart van een intercity heeft, heb ik het herhaaldelijk terzijde gelegd. Alle spanning en achtervolgingen ten spijt. Het kon mij niet genoeg fascineren. De flaptekst van het boek geeft geheimen aan, opschudding, wekt de illusie dat het boek dat je zojuist van plan bent te gaan lezen doordrenkt is van allerlei historische feiten, mysterieuze wendingen met als climax een ware ontknoping; het woord van Jezus zelf. Menig lezer zal hierdoor ontgoocheld zijn. Ondanks dat Christopher interessante materie in zijn boek had kunnen aanboren, heeft hij dat niet gedaan. Oppervlakkige achtervolgingen en ongeloofwaardige ontsnappingen staan centraal en blijven elkaar dan ook continu opvolgen. Niks mis mee, een boek dat meer draait om spanning dan inhoud, maar misleidend is het naar mijn mening in dit geval wel.
Paul Christopher lijkt tevens van zijn lezers te verwachten dat zij dezelfde gedachtesprongetjes kunnen maken als hijzelf. Hij slaagt er niet in zijn personages gestalte te geven en te verlevendigen. Wellicht gaat Christopher er van uit dat lezers van zijn vorige boek Finn nog wel zullen herinneren. Minimale interactie is voor de hoofdpersonen weggelegd en bovendien houdt het verhaal, na een reeks achtervolgingen, abrupt op. Dit geeft een onafgemaakt gevoel. Wat Het Luciferevangelie precies inhoudt wordt niet onthuld. Ook is er geen afsluiting voor beide personages, wat het boek zeker niet ten goede komt.
Ofschoon er een aantal bladzijden worden gewijd aan het uitdiepen van de motieven omtrent het evangelie, gebeurt dit in een snelle opsomming van vage feiten en personen die overal vandaan lijken te zijn geplukt. Niet alleen is deze aaneenschakeling lastig te volgen en zijn de verbanden ver gezocht, ook voegen ze weinig toe aan het verhaal. Christopher had zich beter kunnen beperken tot een duidelijkere inhoud.
Het Luciferevangelie is doordrenkt met clichés die horen bij het type boek dat het is. Spijtig is dat de schrijver ook niet de moeite heeft genomen om de boeiende locaties waar hij zijn personages op laat doemen, beter te beschrijven dan strikt nodig was voor het verhaal.
Kortom: Paul Christopher heeft mij niet weten te overtuigen. De verhaallijn is zwak en het slot is de moeite niet waard. Spanning ten top, maar dat alleen zal het boek niet staande weten te houden, zeker niet wanneer de illustratie op de voorkant en de tekst achterop een andere indruk wekken. Bij lezers die van Indiana Jones- achtige actie en van weinig diepgang houden zal het boek ongetwijfeld in de smaak vallen. Prima voor een dag op het strand of in het vliegtuig, maar verwacht hier niet teveel van. | 0neg
|
Als grote fan van schrijversduo Preston&Child, kon ik dit boek onmogelijk laten liggen... Maar ik had dat beter wel gedaan !
P&C hebben samen sublieme thrillers geschreven, waaronder mijn favorieten "De vloek van het oerwoud", "Dodenboek" en "Onderwereld" zijn. Ik waardeer hun thrillers vooral omwille van de sfeer die ze weten te scheppen, echt beklijvend en uitermate (ont)spannend ;-) Ook zeker de moeite waard zijn "IJsgrens" en "Virus". Literair zijn deze boeken misschien allemaal wel niet te noemen, maar toch...
Ik heb inmiddels de meeste van hun romans gelezen en de kwaliteit gaat er sterk op achteruit. In dit boek van Child (zonder Preston) wordt nog maar eens duidelijk dat hun bron van inspiratie droog begint te staan. Het verhaal op zich is redelijk cliché (een wetenschappelijk team, gestationeerd in een afgelegen basis op de Noordpool, vindt een ingevroren kadaver dat uiteindelijk niet dood blijkt te zijn en hen één voor één vermoordt), maar ook de manier waarop het verteld wordt is alles behalve aantrekkelijk. Na meer dan 3/4 van het boek gelezen te hebben, heb ik besloten om het niet verder uit te lezen. Zonde van de tijd... | 0neg
|
Als ik ergens gek op ben dan is het een thrillerdebuut. Helaas weet Van Beek me niet te overtuigen met Vogelvrij.
De proloog brengt een tof begin. Het is als een scéne uit een film en het maakt me nieuwsgierig. Het verhaal gaat verder in de ik-vorm vanuit Olaf en vanaf nu is het tot het eind onderhoudend, maar voor mij niet meer dan dat.
Het leest allemaal prima weg maar het wordt nergens echt ‘thrillen’. Pluspunt is de beeldende stijl, ik zie het met gemak allemaal voor me en daar zitten hele mooie passages tussen. De personages weten me niet in te pakken en het verhaal an sich is goed bedacht, maar ook daar mis ik kracht. De gebeurtenissen, de beslissingen die genomen worden, de actie, je leest het maar je gelooft het niet, het roept met regelmaat vraagtekens op en ik neem het aan maar weet er niet in mee te gaan. De tussentijdse nachtmerries zullen hun nut hebben, maar weten irritatie bij me op te roepen; een aanvulling verandert daar voor mij in een onderbreking.
Het verhaal wordt degelijk afgerond en Van Beek knoopt alle lijntjes prima aan elkaar. Al met al wordt hier een eigenlijk ‘rare boel’ tot een prima einde gebracht.
Conclusie:
Helaas in zijn geheel voor mij onvoldoende overtuigend.
Twee en halve sterren voor Vogelvrij.
Karin Meinen-Samenlezenisleuker | 0neg
|
Bij de Eskimo’s werden bejaarden met stenen verzwaard tot zinken gebracht. Zo waren ze hun nakomelingen niet tot last. Inmetselen in hun iglo gebeurde ook vaak. Bij een indianenstam in Canada lieten bejaarden zich wurgen, bij voorkeur door hun lievelingszonen. Gruwelijk, maar ook gruwelijk is dat in de hedendaagse maatschappij bejaarden opnieuw steeds meer als ballast worden gezien. Verzorgingstehuizen vol ouderen die niets meer uitvoeren. Ze eten de jongeren de oren van het hoofd.
Over dat thema gaat ‘Dwerg aan de winkel’, het romandebuut van de Oostenrijkse Anita Augustin. Het verhaal wordt verteld door de net gepensioneerde Almut, een cynische, kettingrokende vrouw die lijdt aan ernstige slapeloosheid. Met drie vriendinnen heeft zij onder valse vlag een plaatsje in een verzorgingstehuis gekregen. Gewoon een kwestie van je lichamelijk en geestelijk slechter voordoen dan je bent. Het idee was om zo, van allerlei zorgen bevrijd, nog wat te genieten van het leven.
Dat valt echter vies tegen. Het leven in het verzorgingstehuis is allerminst een pretje. Almut vertelt erover met inktzwarte humor. Als zij een andere bewoner, de professor, gaat helpen bij zijn onderzoek over gerontocide, komt het verhaal pas goed op gang. Dan wordt eindelijk goed duidelijk waar het boek over gaat en volgt ook nog een verrassende ontknoping.
Anita Agustin heeft het allemaal net iets te ingewikkeld gemaakt om ‘Dwerg aan de winkel’ een geslaagd debuut te kunnen noemen. Het boek heeft ongeveer driehonderd pagina’s, waarvan de laatste honderd echt de moeite waard zijn. Maar het vergt nogal wat uithoudingsvermogen om op dat punt te komen. | 0neg
|
Het begin van dit boek vond ik erg moeilijk om door te komen, vooral door de grenzeloze haat die eruit spreekt, maar ook door het saaie en soms zelfs debiliserende taalgebruik.
Ik kan me niet goed focussen op het verhaal, omdat het een "nu" heeft en "herinneringen", maar het is niet altijd duidelijk waar het een ophoudt en het ander begint. Daar komt bij dat de aanwijzingen voor de tijd waarin het speelt onduidelijk zijn, maar ook nog eens vertroebelt worden door het milieu waarin de hoofdpersoon leeft. Dat laatste herken ik wel, maar bij *ons* in de streek was er toch enige progressie en moderniteit. In dit boek lijkt het meestal of het zich begin jaren '50 afspeelt. Tot Rubicks Kubus wordt genoemd: is het dan toch begin jaren '80? Daar past het rekje met cd's niet bij (begin '00?) en uiteindelijk is er Sunny Boy waaruit midden jaren '90 zou moeten volgen. Maar steeds wordt er teruggevallen op situaties die eerder vooroorlogs aanvoelen.
Het verhaal is wel chronologisch, maar hoeveel tijd er verstrijkt is onduidelijk, dingen gebeuren heel plotseling, waardoor het me onduidelijk is hoe de hoofdpersoon zich ontwikkelt (hoe snel, met welke logica). Het zijn eerder anekdotes per hoofdstuk met losse verwijzingen naar elkaar.
Het laatste hoofdstuk heeft dezelfde titel als het boek. Hier wordt tamelijk geforceerd Het Woord nog eens op literair niveau in het boek geperst. Het is geen conclusie van de voorgaande gebeurtenissen of afronding van het verhaal, eerder een soort laatste aflevering van het seizoen.
Irritant vond ik dat veel woorden werden uitgelegd (bijvoorbeeld pestbosje) die vanzelfsprekend zijn of toch redelijk bekend, terwijl allerlei Zeeuwse woorden en zwaar dialect dat min of meer fonetisch is weergegeven niet worden uitgelegd, waardoor het niet altijd duidelijk is waar het verhaal over gaat. Die Zeeuwse woorden zijn niet online te vinden, dus een korte uitleg (bijvoorbeeld achterin het boek) was wel prettig geweest. Misschien handig om daar gelijk alle Bijbelse- en boerenbegrippen in uit te leggen, voor degenen die daar niet zo in thuis zijn.
Hier en daar lijkt het boek een sleutelroman te zijn, met hints naar waar het zich echt afspeelt of naar echte personen, maar als buitenstaander worden de hints eerder onbegrijpelijk.
Meer een boek voor een "incrowd" dus. | 0neg
|
Met z'n tweeën een boek schrijven is lastig maar ook uitdagend. Schrijversduo's zoals Nicci French en Tupla Mourits hebben eens te meer aangetoond dat een goede samenwerking veel mogelijk maakt. Dit kunnen wij ook, moeten cultureel antropoloog Wim Heijnen en redacteur Jan Hendriks hebben gedacht. Het resultaat is Foute handel, een spannende thriller die pendelt tussen Nederland en België.
Privédetective Anton de Groot verdient zijn geld door speurwerk te verrichten voor particulieren. Op een dag wordt hij benaderd door een vrouw die haar man van ontrouw verdenkt. Bovendien meent ze dat hij vreemde handel drijft op E-bay. De Groot besluit de man te volgen en ziet hoe deze een willekeurig pand binnenloopt. Als De Groot zelf een kijkje neemt, schrikt hij van wat hij binnen aantreft. Er is duidelijk een misdrijf gepleegd en hij besluit de politie onmiddellijk op de hoogte te stellen. In een van de kamers treft deze behalve het vele bloed ook een opmerkelijke koker aan, waarvan de herkomst niet bekend is. Navraag leert dat de kamer wordt verhuurd aan twee studenten. Waar ze naartoe zijn is onbekend. Men vermoedt dat de eigenaar van het pand meer kan vertellen, ware het niet dat het verleden van deze man veel wenkbrauwen doet fronsen.
Foute handel is vaardig geschreven, leest in een hoog tempo en wemelt van de spanningsbogen en cliffhangers. Op het eerste oog is het een echte crimekraker ware het niet dat de auteurs te veel steekjes hebben laten vallen.
De plot mag dan wel doordacht zijn, origineel is hij allerminst. Daarbij is de roekeloze manier waarop een voorwerp met vingerafdrukken wordt achtergelaten ongeloofwaardig. Professionele misdadigers maken dit soort fouten niet. Aangezien het belang van het voorwerp uiteindelijk aanmerkelijk blijkt, doet dit Foute handel geen goed. Ook het vertelperspectief is niet helemaal bevredigend. Dit wisselt net wat te vaak van de ik-persoon naar diverse andere personages. Volledig grip op de beminnelijke protagonist krijg je daardoor niet.
In het slotwoord van het boek wordt gesteld dat er veel couleur locale aanwezig is. Dit gaat zeker op voor alle passages die zich afspelen in steden zoals Luik, Antwerpen of Amsterdam. De plaats delict geeft daarentegen een tweeslachtig gevoel. Onduidelijk is waarom de auteurs voor fictieve gehuchten kiezen en ze provinciestadjes noemen. Valkenraede en Puthuizen zijn zelfs in de meest gedetailleerde atlas niet terug te vinden. Waarom in het boek meerdere grote steden met niet bestaande gehuchten worden afgewisseld blijf tot het einde toe een groot raadsel. En wat doen studenten in zo'n uithoek? Verder wordt de moordlocatie summier omschreven. Een kamer die het toneel is van een gruwelijke daad verdient meer aandacht. Deze laat echter een letterlijk kille indruk achter.
Ondanks een niet gering aantal verbeterpunten is Foute handel allesbehalve een slecht debuut. Heijnen & Hendriks doen nauwelijks onder voor auteurs als Simon de Waal of Bert Spoelstra. Ze bekennen overigens oprecht dat ze op het laatst besloten het roer volledig om te gooien. Drastische veranderingen binnen de verhaallijn waren het gevolg. Ongetwijfeld hebben die veel goed gedaan, want de thriller is op-en-top een pageturner. Het zijn alleen een paar cruciale punten die niet vrolijk stemmen. | 0neg
|
Mariëtte Ciggaar is een vaste waarde in het Nederlandse theaterwereldje. In die hoedanigheid kwam ze in contact met Oerol, een jaarlijks festival op Terschelling.
Haar eerste stappen in het boekenvak zette ze een viertal jaar geleden door samen met Sabine van den Eynden het chicklit werkje Het boek van Finette uit te brengen. Later volgden nog een aantal kinderboeken en nu debuteert ze met Zilte Deerne als misdaadauteur.
Muzikant en stadsjongen Peer Zwartepaert vindt in de nalatenschap van zijn overleden vader zeven bijna honderd jaar oude moordliederen. In een overmoedige bui brengt hij er in een plaatselijke kroeg één van ten gehore en de volgende morgen wordt hij ervan verdacht een moord gepleegd te hebben zoals beschreven werd in het liedje. Als de dag daarop ook het tweede lied overeenkomt met de modus operandi van een nieuwe moord, gaat Peer op zoek naar de dader. Zo komt hij te weten dat zijn overgrootvader de nummers schreef naar aanleiding van moorden die in de eerste twee decennia van de vorige eeuw gepleegd werden op het Friese eilandje in de Noordzee.
Mariëtte Ciggaar vertelt haar verhaal door hoofdstukken die zich in de jaren 1909-1920 afspelen, af te wisselen met andere die gesitueerd zijn in het heden. Door de gelijklopendheid van de inhoud ontstaat het gevoel dat het boek weinig meer is dan een opsomming van doden: een dode in 1909; een soortgelijke moord nu; een dode in 1910; enz. Wel roepen de oude verhaallijn en de romantische beschrijvingen van de locaties nostalgie op. Hierdoor voelt het boek meer aan als een heimatroman dan als een spannend boek.
De hoofdstukken in het heden blinken niet echt uit, want ondanks dat er op het eiland veel volk rondhangt, slaagt de auteur er niet in dit Oerolpubliek meer te betrekken bij haar verhaal dan ze de overvolle cafés te laten bevolken. Na een aantal moorden op willekeurige slachtoffers zou men toch verwachten dat er op het eiland een sfeer van angst en achterdocht hangt en dat mensen het festival laten voor wat het is en zo snel mogelijk terug naar het vasteland vluchten. Maar daar vindt de lezer niets van terug in Zilte deerne.
Er loopt dus veel volk rond, maar echte personages ontbreken volkomen. Zelfs Peer Zwartepaert, de ik-persoon, blijft een nobele onbekende die elke ochtend zijn kater moet bestrijden en geen drie zinnen kan zeggen tegen de politie zonder zijn stem te verheffen.
De plot is niet wereldschokkend en als een moordenaar al tot overgave gedwongen wordt door het zingen van een lied, kan het niet veel gekker worden.
Ondanks de moorden is het zonde dat de uitgeverij Zilte deerne voorzien heeft van het predicaat thriller, want de gemiddelde liefhebber van het spannende boek zal er weinig plezier aan beleven. Roman had een vlag geweest die de lading beter dekte. | 0neg
|
Steven M. Thomas, groeide op in de buitenwijken van St. Louis, Missouri en verliet al op zijn vijftiende het ouderlijk huis. Het bijhouden van een dagboek besmette hem met het schrijversvirus. Zijn korte verhalen en gedichten werden al snel geplaatst in een groot aantal Amerikaanse en Engelse tijdschriften. In 2006 besloot hij fulltime schrijver te worden. Zijn debuutroman Vendetta is zojuist in Nederland verschenen. Steven M. Thomas schrijft intussen aan zijn derde roman, wederom met crimineel Robert Rivers in de hoofdrol.
Vendetta begint met de beroving van een restaurant. De daders, beroepscrimineel Robert Rivers en zijn partner in crime Switch, maken zich met de buit uit de voeten. Bij de verdeling van de opbrengst wacht hun een verrassing. Er blijkt niet alleen veel meer geld te zijn dan verwacht, er zit ook een foto tussen de buit. Op de foto staat een jong Vietnamees meisje, met een angstig blik in haar ogen. De criminelen vermoeden dat zij een slachtoffertje van slavenhandel is. Robert raakt geobsedeerd door het meisje en besluit haar op te sporen. Als hij terecht komt in de gewelddadige wereld van de handel in seksslavinnen, heeft hij al zijn criminele vaardigheden nodig om het er heelhuids van af te brengen.
Vendetta begint veelbelovend. Het uitgangspunt van de crimineel als held kom je niet zo vaak tegen. Hij wordt ook aardig menselijk neergezet. Geen overdreven held, redelijk succesvol in zijn beroep, alleen gewelddadig als het niet anders kan. Hij is het type ruwe bolster, blanke pit. Het is dan ook begrijpelijk dat hij zich geroepen voelt, het meisje op de foto te redden. Tot de uiteindelijke redding kabbelt het verhaal een beetje voort, om daarna volledig te ontsporen. Uit het niets wordt Robert Rivers verliefd op het meisje en volgt er binnen een tijdspanne van nog geen dag, een verhouding waar de seksuele vonken van af spatten. Het meisje is net vrij van een gewelddadige gevangenschap, waarbij ze op alle mogelijke manieren misbruikt is. Dit zwaar getraumatiseerde slachtoffertje zou zich vrijwillig, binnen een paar uur na haar bevrijding, aan haar redder geven. Niet alleen heeft deze verhouding absoluut geen toegevoegde waarde, het geeft je vooral een hele vieze smaak. Dit incident is ook nog eens volledig in tegenspraak met het karakter van de hoofdpersoon, zoals beschreven in het eerste deel van het boek. Deze Robert Rivers zou absoluut met zijn tengels van het meisje zijn afgebleven. Kortom, een miskleun van jewelste en dat wordt in de rest van het boek niet meer goedgemaakt.
Verhalen die veelbelovend beginnen, maar waarvan het einde totaal niet meer klopt, verdienen het om vergeten te worden! | 0neg
|
Konrad Simonson krijgt de dood van een postbode toegewezen. Hij blijkt te zijn betrokken bij de verdwijning van een jong meisje in de jaren zestig. Maar eerst schiet een jongen op een middelbare school twee leraren dood. De link tussen deze twee moorden is flinterdun en wordt al snel opgelost.
Wat volgt is het soms kabbelende verhaal van een groep jongeren die in de jaren zestig bijeenkwam als "De eenzame hartenclub".
Hoewel dat laatste verhaal redelijk goed in elkaar steekt, wordt het veel teveel verteld. De lezer krijgt nauwelijks ruimte om de spanning echt te voelen. Alles wordt uitgelegd, ook het weer en de economische situatie komt in ieder hoofdstuk aan bod.
"Voor fans van The Killing" stond er vandaag in een advertentie. En op de omslag prijkt: "Literaire thriller". Beide predicaten weet deze matige thriller niet waar te maken. Het verhaal verdient een stel betere schrijvers. | 0neg
|
Flaptekst:
Mattias ging dood. Zij bleven achter. Zij vertellen. Acht perspectieven, acht versies. Sommigen hadden hem lief, anderen kenden hem nauwelijks, en alle herinneringen zijn anders. In elk leven speelt hij een cruciale rol, juist door er niet te zijn. Langzaam wordt duidelijk wie Mattias was en wat er die avond gebeurde.
'Na Mattias' is een aangrijpende en spannende roman over angsten van nu, over omgaan met verlies en over de verhalen die we elkaar vertellen omdat dat het enige is wat we dan nog kunnen.
Citaat:
'Rouw is als een schaduw. Hij voegt zich naar de stand van de zon, staat 's ochtends anders dan 's avonds. Hij leunt donker en geduldig tegen de muur, strekt zich in volle lengte uit over het asfalt of trekt achter je rug zijn reliëf over te lang niet gemaaid gras, sierlijk dreigend als een slang'
Recensie:
Mattias is er niet meer; zoveel is duidelijk. Waardoor hij er niet meer is en wie hij eigenlijk was wordt pas in de laatste twee hoofdstukken door de auteur enigszins aan het licht gebracht.
Peter Zantingh schreef een raamvertelling met negen hoofdstukken waarbij elk hoofdstuk vanuit het gezichtspunt van een ander personage iets probeert duidelijk te maken over zijn of haar relatie met Mattias en het leven 'Na Mattias’. Zo komen na elkaar voorbij: zijn vriendin Amber, zijn beste vriend Quentin, zijn grootouders Riet en Hendrik, Nathan [waarvan ik de link met Mattias niet kon ontdekken], Issis, een gamer die Mattias alleen via een footballgame kende, zijn moeder Kristianne, Chris een nieuwe kennis van Quentin, Tirra: de moeder van diegene die de oorzaak is dat Mattias er niet meer is en uiteindelijk, in het laatste hoofdstuk, opnieuw Amber. Amber is dus als het ware het raam rondom de mozaïekstenen die het complete portret van Mattias zouden moeten vormen.
Ik heb het boek twee keer helemaal gelezen en ben uiteindelijk toch op mijn honger blijven zitten. De ‘spanning en de angsten van nu’, die in de flaptekst beloofd werden, heb ik niet ervaren tijdens het lezen. Ik heb ook op geen enkel moment emotie gevoeld; iets wat ik toch wel verwachtte bij een dergelijk onderwerp.
Ik kreeg niet echt houvast en het beeld dat ik van Mattias heb overgehouden is zwart-wit en vlak en zeker niet driedimensionaal.
Met 'Na Mattias' heeft de auteur mij niet kunnen bekoren noch ontroeren en meer dan twee sterren [omwille van toch wel enkele mooie zinnen, zoals het citaat dat ik hierboven aanhaal] heb ik er echt niet voor over.
Auteur:
Peter Zantingh (1983) schreef eerder de romans 'Een uur en achttien minuten' (2011, o.a. genomineerd voor de Dioraphteprijs) en 'De eerste maandag van de maand' (2014). Daarnaast is hij plaatsvervangende chef van de zaterdagkrant van NRC Handelsblad. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.