text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
De Nederlandse Laura Broekhuysen is met haar IJslandse man verhuisd naar IJsland. In 'Winter-IJsland' brengt ze verslag uit over het moeizame eerste jaar.
Het verhaal is bepaald geen reclame voor IJsland. Laura en haar man wonen in een verlaten baai, waardoor het eens zo moeilijk is de elementen te trotseren, IJslandse winters zijn echt geen pretje.
Broekhuysen heeft een heel specifieke schrijfstijl, bij momenten zeer mooi, maar vaak ook te omschrijvend. Voeling met de hoofdpersonages (Laura, haar man en hun 2-jarige dochtertje) krijg je als lezer niet. Er is te weinig verhaal, er zijn nauwelijks emoties, al bij al is dit een behoorlijk teleurstellend boekje. | 0neg
|
Tja..... zucht. Aan de ene kant herkenbaar maar soms zo herkenbaar als een spiegel en kreeg ik een beetje een hekel aan mezelf.
Een en al reactief i.p.v. pro-actief. En ze zit geheel in een slachtofferrol....
Ik werd het een beetje zat: " Ik ben zielig, ik heb een eetstoornis ,
niemand begrijpt mij....". Nee , nergens grappig of humor, maar veel zieligheid.
Of misschien ben ik nu te hard ? | 0neg
|
Het is dat ik in de ICT werk anders is er geen touw aan vast te knopen. Geen spanning, weinig boeiende personages. | 0neg
|
Werken met lijstjes is fijn. Je vergeet minder en dat scheelt stress, tijd en soms geld. De Amerikaanse Paula Rizzo kan zich geen leven voorstellen zonder lijstjes. In 2011 richtte ze daarom een website op over ‘listful thinking’ en nu is het tijd voor een boek: Alles op een rijtje. Hoewel er zeker nuttige tips in staan, blijft Alles op een rijtje nogal aan de oppervlakte en wordt het niet duidelijk voor wie dit boek nou echt bedoeld is.
Paula Rizzo leidt aan ‘glazomania’. Oftewel, ze is dol op werken met lijsten. In Alles op een rijtje schijnt ze vanuit verschillende invalshoeken licht op de praktische kant van werken met lijsten. Wat is het nut van lijsten? Hoe pak je dat nou echt slim en succesvol aan? Welke soorten lijsten zijn er eigenlijk? Welke handige apps zijn er voor de digitale glazomaniak?
In het eerste deel van haar boek refereert Paula Rizzo aan diverse onderzoeken die het nut van lijsten bevestigen. Zo staat vast dat het hebben van concrete doelen succesvol bijdraagt aan het behalen van resultaten. Het opschrijven van deze doelen leidt tot focus en het je kunnen herinneren van je doelen; een geheugensteuntje én een schop onder je kont. Maar niet elke lijst heeft zo’n functie. In sommige gevallen is werken met een lijst gewoonweg veiliger, zoals een checklist voor piloten.
Paula Rizzo pleit voor ‘listful thinking’, niet toevallig de originele titel van dit oorspronkelijk Engelstalige boek (en overigens ook voor de Nederlandse markt een veel beter klinkende titel). Ze bespreekt verschillende soorten lijsten en hun nut. Iedereen kent de to-do-lijst en de checklist, maar ook heel handig is de voor- en tegenlijst. En gewoon heel fijn is de dankbaarheidslijst, speciaal om even naar te kijken op chagrijnige dagen. Ze komt niet alleen met voorbeelden van praktische lijsten per gelegenheid (huwelijk, vakantie, et cetera), maar bespreekt ook het belang van ordenen, prioriteiten en deadlines stellen, én natuurlijk jezelf belonen als je iets mag afstrepen.
Leuk, maar voor wie is dit boek nu eigenlijk? Ik sta zelf bekend om mijn glazomaniakale inborst en voor mij leest Alles op een rijtje als een lijst (ik kon het niet laten) met open deuren. De quote op de achterflap 'Fervente lijstjesmakers wachten al jaren op een geweldig boek als Alles op een rijtje.' is dan ook klinkklare onzin. Is het boek dan bedoeld voor de lijstloze mensen die hoognodig gered moeten worden van hun tot nu toe zo stressvolle en ongefocuste bestaan? Ik ken zulke mensen en voor hen gaat Alles op een rijtje dan juist weer veel te ver. De doelgroep voor dit boek is dus beperkt: zij die het licht al zagen, maar nog een beetje bij de hand genomen moeten worden.
Bovendien leest het boek qua stijl niet echt prettig, hoewel dat ook aan de vertaling kan liggen. Het leest meer als een blog dan als een boek en heeft een lichtvoetige stijl zonder dat het lekker sappig en grappig wordt. Dan sijpelt toch dat ‘zie mij eens, de selfmade Amerikaan met mijn coole how-to boek’ te veel door. Inclusief het gevoel dat dit boek mogelijk vooral bedoeld is als promotiemiddel voor Paula Rizzo’s website www.ListProducer.com.
Toch bevat Alles op een rijtje ook voor de doorgewinterde lijstdenker nog nieuwe tips; dingen die je simpelweg nog niet zelf had bedacht. Een lijst met dingen die 10 minuten duren die je kunt doen tijdens een pauze of wachtmoment bijvoorbeeld, zodat je niet steeds spijt hebt van zinloos scrollen op social media. Of een lijst met gespreksonderwerpen voor tijdens afspraken met vrienden of familie. Dat klinkt misschien wat sneu en sociaal onbeholpen, maar zou zeker kunnen zorgen voor gesprekken met meer inhoud en betekenis dan 'Hoe gaat het?' 'Goed, druk, jij?'. Toch maar eens proberen dan... | 0neg
|
Een boek waarin ik ben begonnen niet uitlezen beschouw ik als een nederlaag, dus soms moet ik me met tegenzin door honderden bladzijden ploegen. Dat lot zal Eus van Özcan Akyol toch niet zijn beschoren? Het wordt immers aangeprezen als 'dé literaire sensatie', ja, je leest het goed, niet 'een' maar 'dé'. Ik zie Akyol wel eens bij De wereld draait door en ik vind hem een sympathieke, vriendelijke man. Goed, hij klinkt een beetje dommig, misschien onder invloed van het een of ander, maar dat heb je wel vaker met schrijvers (ik weet zo gauw geen voorbeeld). Özcan Akyol schrijft vast en zeker mooier en intelligenter dan hij praat, want die drukte moet toch érgens vandaan komen.
Niet dus. Het was tijdverspilling. Een halve week leesplezier down the drain. Akyol rijgt uitermate knullig de ene na de andere ongeloofwaardige actie aan elkaar in een onnodig grove, puberale schrijfstijl, ergerlijk gedomineerd door korte, gemakzuchtige zinnen. In het hele boek is geen mooie of anderszins belangwekkende passage te bespeuren en met de sufste slotzin ooit vervliegt ook de hoop op een enigszins verrassende ontknoping. En het is maar goed dat het fictie is, want wát een kneus is die Eus. | 0neg
|
Een boek wat totaal on-interressant is en bovendien erg langdradig. Het is op een kinderlijke manier geschreven met korte zinnen.Ik heb hem uitgelezen, omdat ik steeds hoopte dat hij halverwege tot het eind mooier zou worden. Nee dus !! | 0neg
|
Via instagram heb ik veel positieve verhalen gehoord over dit boek. Mijn verwachtingen zijn dan ook hoog als ik begin met lezen. Helaas begint het boek voor mijn gevoel wat stroef. Het loopt niet soepel en het leest niet lekker weg. Ik krijg niet het gevoel dat ik met de personages mee ga leven en dat ik hen echt leer kennen.
Neemt niet weg dat ik Charlie vanaf het begin al erg grappig vind. Zij is onhandig en er gaat van alles mis. Wel is de ondertoon aan het begin van het boek voor mijn gevoel erg negatief.
Naar mate het verhaal verder gaat, wordt het boek steeds leuker. Charlie beleeft van alles in het hondenhotel van Jez. Het feelgood gedeelte komt wat mij betreft pas wanneer Hugo en Cal in het leven van Charlie komen. Vanaf dat moment lees ik het boek vlot door en wil ik graag weten wat er verder gebeurd.
Ik vond het een prima boek voor tijdens de kerstdagen, maar ben helaas minder enthousiast als ik had gehoopt. | 0neg
|
Toen ik vooraf de informatie had gelezen over Voor ik ga slapen van SJ Watson intrigeerde het boek mij. Ik had het gevoel iets te missen als ik Voor ik ga slapen niet zou lezen.
Dat blijkt een vergissing te worden.
Hoewel de gegeven feiten interessant genoeg zijn vond ik Voor ik ga slapen teleurstellend.
Ik kon mij niet betrokken voelen bij het treurige en raadselachtige leven van Christine. Nergens voelde ik emotie of spanning, ook de ontknoping kon mij niet echt verrassen. In de hoop op een sublieme ontwikkeling heb ik Voor ik ga slapen enigszins, vooral veroorzaakt door de vele herhalingen, verveeld uitgelezen.
Jammer, want toch probeerde ik de geschreven woorden die er niet staan ook te lezen, ik probeerde dat ene woord of zin te vinden, te lezen... waardoor ik begreep wat er aan de hand was met Christine., dat is wat mij heeft doen bezighouden met Voor ik ga slapen. | 0neg
|
Vergeet de meisjes van Alma Mathijsen mocht ik lezen via Hebban, waarvoor hartelijk dank. Na het lezen van de preview was ik nieuwsgierig geworden naar dit verhaal over de vreemde en obsessieve liefde van twee vriendinnen.
De Amerikaanse journalist Fields wordt naar Nederland gestuurd, naar Voorhorst, om Irirs Kouwenaar te interviewen. Zij heeft een kleine twintig jaar geleden een bestseller, Antidote, geschreven. De boeken die ze daarna heeft geschreven, hebben nooit zoveel succes gehad als haar eerste boek. Fields heeft haar eerder een interview zien weggeven en had daardoor een antipathie tegen haar gekregen. Hij kon echter zijn opdracht niet weigeren en begaf zich op weg naar Nederland. Daar aangekomen bleek het nog niet zo eenvoudig te zijn om Iris te spreken te krijgen, want haar vriendin Kay die haar verzorgt, schermt haar af. Iris schijnt erg ziek te zijn en zou het interview niet aankunnen. Toch weet Fields op een bijzondere manier door te dringen in het huis waar Iris zich bevindt en op die manier komt hij in contact met Kouwenaar. Hij ontdekt vreemde praktijken tijdens de verzorging van Kay. Ook is hij stiekem getuige van de omgang van de twee vriendinnen, een omgang die platonisch blijkt te zijn. Hij heeft wel zijn twijfels over het welzijn van Iris. En langzamerhand ontwikkelt het verhaal zich en wordt de ware toedracht duidelijk, terwijl Fields ook meer en meer verstrikt raakt in de vreemde wereld van de twee vriendinnen.
De titel van het boek verwijst naar de verhalen die Iris aan Kay vertelt, waarin zij zegt: Vergeet de meisjes. De titel slaat ook op het verhaal zelf. Beide meisjes zijn zo afgesloten van de buitenwereld dat ze makkelijk "vergeten" kunnen worden. En wat mij betreft mag je het hele verhaal vergeten, het kon mij niet echt boeien, hoewel het vlot leesbaar was. Voor mij kwamen er ook onwaarschijnlijke situaties in voor. Hoe kan iemand die zich onder het bed heeft verstopt, waarnemen dat de persoon die op het bed ligt, iets wel of niet ziet.. Dit maakt het verhaal voor mij ongeloofwaardig.
Vergeet de meisjes is een verhaal over een obsessieve liefde tussen twee vriendinnen die dodelijk zou kunnen aflopen.
Ik waardeer het boek met twee sterren. | 0neg
|
Bloedbanden van Magdalen Nabb springt gelijk in het oog door de prachtige kaft. Het is fotograaf Alami uitstekend gelukt om de Italiaanse stad Florence succesvol te vangen in zijn lens. Er is niet zonder reden gekozen voor deze cover, Florence is sinds 1975 de thuisbasis van schrijfster Magdalen Nabb die oorspronkelijk van Engelse afkomst is. Naast succesvol misdaadauteur is zij tevens verdienstelijk kinderboekenschrijfster. Bloedbanden is mijn eerste kennismaking met deze Italiaans georiënteerde dame van naam.
In Bloedbanden krijgt politiechef Salvatore Guarnaccia een spraakmakende ontvoeringszaak onder zijn hoede. Een misdadigersbende heeft gravin Olivia Brunamonti gekidnapt en eist een flinke som losgeld. Met man en macht probeert Guarnaccia de zaak tot een goed einde te brengen, maar dat is niet eenvoudig. De dochter van de Gravin lijkt niet erg gemotiveerd om haar moeder weer veilig thuis te krijgen, zeker niet als ze daar haar vermogen voor moet aanspreken
Bloedbanden is een typisch boek. Enerzijds heeft het hele aardige elementen, maar tegelijkertijd valt het ook zwaar tegen. Tijdens het lezen van Bloedbanden is het al snel duidelijk dat Nabb zich niet veel aantrekt van conventionele regels of structuren. De meeste schrijvers maken een keuze tussen het schrijven in de eerste of in de derde persoon. Nabb niet, die gebruikt beide vormen. De ontvoerde gravin vertelt haar eigen verhaal in de ik-vorm en de rest van het verhaal ontvouwt zich in de derde persoon. Dat is apart en origineel, dus in dat opzicht een pluspunt. In haar verhaal neemt Nabb het ook niet zo nauw met de tijden. Heden en verleden lopen door elkaar heen. Op zich is dit niets vreemds, er zijn meerdere auteurs die de tegenwoordige- en verleden tijd door elkaar heen gebruiken en uiteindelijk in elkaar laten overvloeien. Het verschil is echter dat je bij die verhalen wel in de gaten hebt wanneer je leest in het heden of het verleden. In het boek van Nabb is dat niet het geval. Pas tegen het einde valt het kwartje en heb je door wanneer je in welke tijd leest/hebt gelezen. De overgang tussen de verschillende tijden is volstrekt niet merkbaar. Op zich ook een apart element, maar het komt ietwat stuurloos en niet goed doordacht over.
Van de plot zelf was ik niet erg onder de indruk. Het verhaal komt erg traag op gang en bevat nauwelijks tot geen spanning. Bloedbanden gaat meer over intermenselijke relaties en alles wat daarin mis kan gaan. Niets mis mee, maar van een detective verwacht je toch iets anders. De speurtocht naar de ontvoerde gravin kwam zeer langzaam op gang en de lezer werd hier amper bij betrokken. Geen ingenieuze inzichten, spannende aanwijzingen of nagelbijtende scènes waar de lezer deelgenoot van mag zijn. Dit komt de vaart en spanning in het verhaal niet ten goede. Wat er allemaal omgaat in het hoofd van inspecteur Guarnaccia blijft een groot raadsel. Hoe de beste man dan uiteindelijk toch de zaak weet op te lossen blijft een beetje in het midden zweven. Daarbij is de inspecteur ook geen man die je gemakkelijk in je hart sluit. Hij is neergezet als een vrij afstandelijk en in zichzelf gekeerd persoon. Mijn betrokkenheid bij het verhaal had hier duidelijk onder te lijden.
Wat Nabb wel weer goed doet is het opschrijven van het verhaal. Maar, wederom is gebleken dat de vaardigheid om de taal te bespelen geen garantie geeft voor een goed verhaal. Mooie zinnen kunnen niet camoufleren dat de plot niet bijster goed in elkaar zit. Bloedbanden is geen rond verhaal en blijft uiteindelijk toch een lege huls met een fraaie omslag. Jammer. | 0neg
|
Op een dag verandert Jody's leven voorgoed. Ze heeft zich afgesloten voor de buitenwereld, achtervolgd door herinneringen en niet in staat om ook maar iemand te vertrouwen. Maar dan ontmoet ze haar buurman Abe, de perfecte man, en opeens lijkt haar leven vol mogelijkheden en hoop.
Op een dag verandert Mags' leven voorgoed. Na jaren van verwijdering tussen haar en haar familie, ontvangt ze een alarmerend telefoontje. Haar broer Abe ligt in het ziekenhuis en niemand weet wat er met hem is gebeurd. Ze ontmoet zijn verloofde Jody en beetje bij beetje vallen de puzzelstukjes van het leven dat Mags ontvluchtte op zijn plek. Maar niet alle puzzelstukjes lijken te passen…
Het boek is in de ik vorm geschreven vanuit verschillende personages en dan is er ook nog een cursief gedrukt stuk in het verhaal.
Ik had erg veel moeite om de aandacht erbij te houden. Wat was heden en wat was verleden? En nu ik het uit heb niet een gevoel van voldoening. Ik kon me totaal niet verplaatsen in de personages. Jammer, mijn verwachting was hoger. | 0neg
|
MH17. Slachtoffer van Poetins oorlog. Die ankeiler staat op de voorkant van Rusland in Oorlog – met zichzelf en de wereld van NOS-correspondent Peter D’Hamecourt. Het is een indirecte verwijzing naar de escalatie op de Krim en de oorlog in het oosten van Oekraïne. Gebeurtenissen die plaatsvonden in de tijd die in het boek wordt beschreven. Namelijk van september 2013 tot en met juli 2014. Waarom is de houding tussen Rusland en het Westen in die tijd zo verslechterd?
Om dat te analyseren haalt de schrijver verschillende Russische denkers, wetenschappers en politici aan waarop het huidige beleid van president Poetin is gebaseerd. Zij zeggen allemaal hetzelfde: Rusland en het Russische volk zijn superieur en de historische vergissingen, zoals het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, moeten rechtgezet worden. Erg interessant bij het duiden van de huidige situatie. Voorbeelden van propaganda in talkshows en journaals laten goed zien dat deze elite alle kans krijgt om hun standpunten aan het volk te verkondigen.
Verder is het erg boeiend om te lezen waarom het huidige Rusland keuzes maakt op basis van historische gebeurtenissen. Deze feiten wil Poetin rechtzetten door een nieuw groot Russisch rijk te creëren. Het beeld van de Russische realiteit weet het boek daarmee goed te schetsen.
D’Hamecourt is erg oordelend. Dat maakt het boek minder geloofwaardig. Hij hekelt het Russische internationale beleid en steekt dat niet onder stoelen of banken. De gebeurtenissen met bijvoorbeeld de Arctic Sunrise en de houding tegenover Tsjetsjenen zijn slechts twee voorbeelden uit vele waar hij zijn mening met veel misbaar laat blijken. De mening van de schrijver kom je namelijk op elke pagina tegen.
Dit komt zijn geloofwaardigheid als journalist en daarmee het boek niet ten goede. Soms lijkt het meer een manifest tegen het Russische beleid dan een objectieve analyse. Een voorbeeld:
“De Krim en Sebastopol zijn ingelijfd bij Rusland op de meest lafhartig en achterbakse manier die je maar kunt bedenken, via list en bedrog. Een grootmacht onwaardig.”
Verderop in het boek wordt zelfs geïnsinueerd dat pro-Russische rebellen met wapens van Poetin MH17 uit de lucht hebben geschoten. Dat lijkt mij een erg voorbarige conclusie die D’Hamecourt in augustus/september 2014 trekt. Het onafhankelijke onderzoek naar de vliegramp moet immers nog van start gaan. De schrijver hekelt propaganda, maar is zelf ook niet geheel objectief. Jammer.
In de epiloog wordt er geprobeerd om een vooruitblik te geven in de toekomst. Het antwoord op die vraag laat zich moeilijk vangen. Poetin heeft een gedragslijn uitgezet die ook wel met de term avos aangeduid kan worden; als een besluit negatief uitpakt, zal een Rus bij dat besluit blijven en neemt hij alle negatieve consequenties op de koop toe.
Het valt te hopen dat D’Hamecourt die term niet in de praktijk brengt als hij zijn volgende boek schrijft. D’Hamecourt beschrijft namelijk op een interessante manier hoe Rusland naar het Westen, haar voormalige Sovjetstaten en de wereld kijkt. Iets wat wij niet dagelijks op het journaal horen of in de krant lezen. Jammer dat zijn mening voor veel afleiding zorgt en bovendien het verhaal minder geloofwaardig maakt. | 0neg
|
Kruisverhoor heb ik maar tot de helft gelezen,het verhaal trok me niet het boek in, dus helaas van mijn kant geen goede recencie,ik snap niet waar het spannende verhaal in het boek moest komen,dus heb het boek dichtgeslagen,ben blij dat ik het niet had gekocht.. | 0neg
|
Met haar laatste nieuwe thriller slaat Yrsa Sigurðardóttir nieuwe wegen in. Haar advocate Thóra Gudmundsdóttir heeft (even?) afgedaan, en ze geeft het stokje door aan twee nieuwe ‘onderzoekers’, politieman Huldar en (kinder)psychologe Freija die elkaar op verschillende manieren hebben leren kennen in het boek.
In Reykjavik blijft een jonge moeder met drie jonge kinderen alleen thuis terwijl haar man naar een conferentie in het buitenland gaat, en wordt ze plots op een gruwelijke manier vermoord. Haar zevenjarige dochtertje Margréth had zich onder haar bed verstopt en is de enige getuige.
Vanwege het getraumatiseerde meisje worden het kinderziekenhuis en Freija ingeschakeld. Huldar krijgt de zaak als ‘groentje’ bij de politie in handen, door interne strubbelingen op zijn dienst waardoor meer ervaren collega’s niet meer geschikt waren. Huldar blijkt een zeer twijfelachtig en onzeker persoon te zijn, toch in dit eerste boek van deze nieuwe serie. Bijna elke beslissing die hij neemt of moet nemen, en zelfs gesprekken met directe collega’s die voor hem werken, worden voorafgegaan door een interne monoloog en heel wat twijfels. Freija zal vanwege verwikkelingen tijdens de zaak een nog grotere verantwoordelijkheid voor Margréth moeten gaan dragen, waar ze zelf ook niet erg gelukkig mee is. Haar relatie tot het meisje lijkt dan weer niet erg naar de realiteit getekend te zijn.
Als er later nog een oudere vrouw wordt vermoord volgens dezelfde modus operandi als bij de eerste moord, wordt de zaak nog erger en het onderzoek nog opgeschroefd. Maar de politie blijft in het duister tasten over de motieven en de mogelijke dader. Ondertussen is er een jonge radioamateur die gecodeerde berichten ontvangt over beide vermoorde vrouwen maar niet van het politieonderzoek op de hoogte is uiteraard. En hij blijkt zelf ook nog een radertje in het geheel te zijn…
De schrijfster spendeert veel tijd aan het uitzetten en het voorstellen van haar nieuwe karakters, ook al schreef ze al enkele stand-alones waardoor ze dit eigenlijk wat krachtiger zou moeten kunnen. Ook de privé-besognes van de karakters als achtergrond zijn hoewel me dit meestal niet stoort, deze keer niet geleidelijk verspreid over het boek en nemen op de verkeerde plaatsen te veel leestijd in beslag. Het verhaal komt echt opvallend traag op gang, niet enkel te wijten als kenmerk van de IJslandse thriller en hier en daar wordt het zelfs langdradig.
De proloog zet de lezer wat op het verkeerde been die op zich wel origineel is gevonden. Natuurlijk is de thriller vlot te lezen en te begrijpen vanwege de heldere, alledaagse taal. Jammer genoeg zijn er ook enkele (ver)taalfoutjes in het boek te vinden. De nipte deadlines van mogelijke bestsellers hebben hier waarschijnlijk mee te maken; dit soort menselijke fouten zijn zeker niet aan één persoon te wijten.
Pas in het laatste deel komen de echt spannende momenten er aan die niet over heel het verhaal verspreid zijn, wat een beetje meer schwung aan het boek had kunnen geven (cf. Arne Dahl, Anders Roslund, Jan Guillou). De spanningsboog is vrij saai gehouden, zonder een aantal ups en downs. Er is zelfs geen IJslands 'binnenland'/landschap of een stukje geschiedenis dat een prikkelende rol speelt zoals bij historicus Arnaldur Indriðason in dit op Reykjavik gericht boek. Het slot maakt enigszins terug wat goed, waar in het verhaal de schrijfster wat steken heeft laten vallen. Al bij al is dit een redelijk matige thriller maar Yrsa Sigurðardóttir zou voldoende in haar mars moeten hebben om het tweede deel met deze nieuwe hoofdrolspelers interessanter te maken. Hopelijk doet Vortex, dat al op stapel staat, mijn twijfels daarover te niet! | 0neg
|
Ik denk dat het moeilijk is van achtergebleven materiaal een samenhangend verhaal te maken. Het is Louise d'Anjou in elk geval niet goed gelukt, want dit boek kon je niet echt 1 verhaal noemen, het waren er meerdere. En het gevoel dat ik een echte Leni Saris aan het lezen was, nee dat had ik echt niet. Of zou het komen dat ik het echt ontgroeid ben? Toen ik een tiener was, heb ik bijna al haar boeken gelezen. | 0neg
|
“Er zijn vertrouwde gezichten in deze treinen, mensen die ik wekelijks tegenkom op de heen- en de terugreis. Ik herken hen en zij herkennen mij waarschijnlijk ook. Ik weet alleen niet of ze zien wie ik werkelijk ben.” - Paula Hawkins, Het meisje in de trein
Het meisje in de trein is een psychologische thriller, geschreven door de 44-jarige Paula Hawkins. Het boek werd wereldwijd al meer dan 1,5 miljoen keer verkocht en verscheen op 6 mei 2015 door A.W. Bruna Uitgevers. Dankzij dit boek wist huidig bestsellerauteur Paula Hawkins zich te redden uit haar moeilijke financiële situatie en zich zo dus makkelijk in te leven in haar hoofdpersonage Rachel.
Elke dag neemt Rachel de trein en rijdt voorbij het huis waar ze vroeger met haar toenmalige man Tom woonde. Rachel heeft na de scheiding haar intrek genomen bij haar vriendin Cathy, maar Tom woont er nog steeds met zijn nieuwe vrouw Anna en hun dochtertje Evie. Enkele huizen verder houdt ze een koppel in de gaten, dat ze de fictieve namen Jason en Jess heeft gegeven. Op een dag blijkt Jess, wiens werkelijke naam Megan Hipwell is, vermist te zijn. Rachel realiseert zich wat ze enkele dagen voordien zag een besluit de politie op de hoogte te brengen. Aangezien Rachel al meer dan vier jaar een drankprobleem heeft en financieel in de put zit, wordt ze niet aanzien als de meest betrouwbare getuige. Dan besluit ze maar om zelf op onderzoek uit te gaan. Wanneer ze zich inlaat met zaken waar ze voordien niets mee te maken had, blijkt haar persoonlijke leven er meer gemoeid mee te gaan dan ze zelf wist. Geheimen komen boven en antwoorden worden gevonden, maar niet alle waarheid die ze ontdekt, is wat ze gehoopt had.
Rachel, Megan en Anna vertellen afwisselend hun belevingen doorheen het verhaal. Vooral het onbetrouwbare en alcoholverslaafde personage van Rachel wordt naar voren geschoven. Daarnaast hebben we Megan, die vertelt over haar verleden, het leven met haar man Scott Hipwell (de werkelijke naam van Jason) en de avontuurtjes die ze heeft naast haar huwelijk. Tot slot is er ook nog Anna, die lichtjes paranoïde wordt wanneer Rachel voor de zoveelste keer telefoneert en mailt naar Tom of te dicht in de buurt van haar dochtertje komt.
Hawkins wil in haar boek de verhouding weerspiegelen tussen het imperfecte leventje van de labiele Rachel en het voor haar perfecte leventje van Jess en Jason. Maar wanneer men verder kijkt dan die illusie ziet men de werkelijkheid. Alleen schijn toont het ideale leven, want niemands leven is perfect. Dat Megan Scott herhaaldelijk bedrogen heeft en dat Scott een agressieve echtgenoot was voor Megan, kan Rachel niet zien vanuit het treinraam dat dagelijks voorbij hun huis passeert. Het enige dat zij ziet zijn Scott en Megan in de ochtendzon die op hun terras koffiedrinken en elkaar een ochtendzoen geven. Rachels illusie strookt dus helemaal niet met de werkelijkheid. Door de drie vrouwen hun ervaringen te laten vertellen kunnen we hun leven aan dat van de anderen spiegelen.
Het boek komt erg traag op gang. Na een 60-tal pagina’s beschrijvingen vanuit een treinwagon begonnen mijn gedachten langzamerhand te divageren. Toch heb ik besloten verder te lezen om het ‘thrilleraspect’ te achterhalen. Naarmate het boek vordert en meer zaken duidelijk worden, treed de spanning stilaan in. Desondanks had ik meer verwacht van deze thriller. Als fan van het genre blijf ik echter een beetje op mijn honger zitten. Voor lezers die niet zo’n fan zijn van thriller, lijkt het me wel een goed boek dat toegankelijk is voor alle typen lezers. Vandaar dat het vermoedelijk een bestseller geworden is en ondertussen zelfs verfilmd in de bioscoop speelt. Het einde zit wel goed in elkaar en is belangwekkend om te lezen. De verhaallijn krijgt onverwachte wendingen en het grootste deel van het boek wordt duidelijk uitgeklaard. Toch blijven enkele facetten van het verhaal vaag, wat we ook terugzien in de omslag van het boek.
Wie een bloedstollende thrillerervaring wil beleven zou ik toch aanraden een ander boek te kiezen. Wie liever een lichtere thriller leest met aspecten van verslaving, overspel, kinderwensen en de dood zou ik aanraden het boek wel te lezen. Als je denkt dat een boek met een verslaafd en onbetrouwbaar hoofdpersonage niet goed kan zijn, denk je verkeerd. Een labiel hoofdpersonage hoeft niet negatief te zijn en kan het boek net een meerwaarde geven. Dit is de manier waarop Daniel Craig dat beschrijft: “The worst situation you can have in a thriller is a lead who looks like he can handle himself.” | 0neg
|
Meisje is een volwassen vrouw of eigenlijk heel veel volwassen vrouwen die elk een eigen stem van binnen hebben die ‘Meisje’ heet. Meisje loopt tegen alledaagse problemen aan waarin iedereen zich van tijd tot tijd kan herkennen, van kleine tegenslagen als een vlek aardbeienjam op je jurk, het even niet meer weten, tot een te vol hoofd hebben waardoor al je aandacht versnippert.
Marjon Sarneel (schrijfster ) en Judith Zijtregtop (illustrator) maakten samen dit prentenboek voor volwassenen. Een prentenboek dat bestaat uit vijftien 1-minuut verhalen met elk een bijpassende illustratie waarin elementen gebaseerd op Mindfulness en het Omdenken zijn terug te vinden. De vertelsels zijn opgebouwd in korte heldere zinnen, de illustraties zijn luchtige schilderingen waarbij soms gebruik wordt gemaakt van een collagetechniek.
De makers lijken uit te gaan van de gedachte dat een prentenboek automatisch betekent dat de inhoud kinderlijk neergeschreven moet worden, maar een verhaal kort en sterk schrijven bereik je niet louter door woorden te verkleinen en de voorbeelden en metaforen sterk te versimpelen. Zo laat Sarneel in een Hollands aandoend bos rustig een nijlpaard naast een hert en een mol een rol spelen. Natuurlijk is in een fantasie alles mogelijk, maar het voegt aan het onderliggende probleem niets toe om ineens een giraf of een nijlpaard te laten opkomen in een verder gewoon bos. Tel daar het inconsequente gebruik van dieren als metafoor bij op en het gaat aan alle kanten rammelen en de boodschap ontkrachten.
Dat de verhalen zo kort zijn kan uitdagen tot dieper nadenken maar daarvoor mist het toch te veel diepte en gelaagdheid en bevat het te veel open deuren. Opvallend is verder de frictie tussen de volwassen kant van Meisje -die ‘poetsdag’ heeft , bezoek krijgt waar ze een taart voor bakt of bezig is met tuinonderhoud- en haar onvolwassen kant waarbij ze terugvalt in zeer kinderlijk taalgebruik dat zelfs voor een jong kind ongezond aanvoelt. Zo heeft Meisje op een gegeven moment een belangrijke afspraak (dat is ook de titel van het verhaal), waarin ze haar voorbereidingen beschrijft voor deze afspraak:
De in volwassen taal verwoorde ‘belangrijke afspraak’ en direct daarna het terugvallen in zeer kinderlijke bewoordingen als huisje, jurkjes en rokjes schuurt. Ook een jong kind woont in een huis en niet een huisje en heeft jurken en rokken in haar kast. Het boek staat vol met dit soort momenten en verkleinwoorden, dit maakt het tot een onvolwassen boek voor volwassen vrouwen.
Naast elke vertelling staan de illustraties van Judith Zijtregtop, ze missen wat kracht en vaardigheid en blinken niet uit in originaliteit en uitvoering. De gezichten van Meisje zelf zijn erg primitief en oppervlakkig, de dieren zijn met meer gevoel neergezet. Overigens zijn ze wel passend bij het geheel, het is merkbaar dat ze de schrijfster goed aanvoelt en met haar op één lijn zit.
In het slotverhaal beschrijft Marjon Sarneel hoe ze is gekomen tot het maken van dit boek. Hoe ze in haar leven druk is met poetsen, boenen, wieden, koken. Hoe de dagen haar door de vingers glippen terwijl ze vergeet te eten en te drinken, aandacht te hebben voor de dingen om haar heen.
Hiermee schreef ze een heel persoonlijk boek en geeft ze de lezer een inzicht in hoe zij via haar innerlijke stem ‘Meisje’ met haar problemen omgaat. Je moet je hierin herkennen om met dit boek uit de voeten te kunnen, wat het boek slechts toegankelijk maakt voor een klein publiek. | 0neg
|
Verhalen over India vind ik altijd boeiend. Meestal omdat de personen en de omgeving kleurrijk worden beschreven en het dan ook in mijn hoofd gaat zitten. Dit boek is anders. Het begint zeker met een kleurrijk gegeven dat één van de hoofdpersonen een hermafrodiet is. En tot de helft van het boek kan ik het verhaal volgen. Maar dan raak ik de draad kwijt. De beschreven personen zijn weinig uitgediept, waardoor het verhaal aan mij voorbij gaat. Het verhaal gaat niet alleen over personen maar ook over de gevolgen van de deling van India. En wat voor vreselijke verhalen er uit voort gekomen zijn.
Toch vind ik het een teleurstellend boek. | 0neg
|
Emily loopt op een dag van huis weg en laat haar gezin achter en bouwt onder een andere naam, Cat, een nieuw leven op in Londen. De vraag waarom ze dat gedaan heeft is waar het boek merendeels om draait en dat wordt pas bijna aan het einde van het boek onthuld. Verder lezen we een beetje hoe haar familie en gezin met haar verdwijning omgaat.
Het idee van het verhaal is prima en zou tot een prachtig boek uitgewerkt kunnen worden. Helaas is dat hier niet het geval, het wordt nergens echt spannend zoals je van een thriller mag verwachten. Het is een verhaal over wat een tragische gebeurtenis voor invloed op iemand kan hebben.
Er zijn maar liefst 6 mensen vanaf wiens gezichtspunt een deel van het verhaal verteld wordt en daarnaast wordt afgewisseld in heden en verleden. Daarnaast gebruikt de auteur lange zinnen met veel bijzinnen wat het gehele boek nog rommeliger maakt.
Wat echt jammer is is dat de personages nergens echt tot leven komen, als lezer ontwikkel je nauwelijks een band met of gevoel voor ze. De uitwerking van de gebeurtenis op de levens van de betrokkenen is onderbelicht gebleven.
Met "levende" personages waar de impact van de gebeurtenis goed omschreven wordt had dit een dijk van een roman kunnen zijn. | 0neg
|
Ingrid Tiersen, de kleindochter van Camille Tiersen begon in augustus 2014 een blog, Mijn Groote Oorlog. Het is het verhaal van Camille, het verhaal van een familie in de Westhoek. Camille schrijft in 1981 zijn verslag van zijn persoonlijke ervaringen in de eerste Wereldoorlog vanaf 1914. De 12 vellen papier worden goed bewaard binnen de familie. Ingrid is geïnteresseerd en bezoekt de plaatsen waar haar grootvader gedurende en dadelijk na de oorlog vertoefd heeft. Auteur Maaike Monkerhey ontdekt de blog en is eveneens gefascineerd, ze besluit het verhaal in boekvorm te gieten, Niet omkijken, Camille.
Het verhaal is mooi gebracht en leest vlotjes. Monkerhey heeft de toenmalige tijdsgeest goed weergegeven, je loopt zo mee in het dorpje. Ze heeft een eenvoudige schrijfstijl en dit past ook wel in dit verhaal, het was op zich ook wel een veel eenvoudigere tijd, dit is nu wel anders.
Het is een kort verhaal en focust voornamelijk op het allereerste jaar van de oorlog, de volgende jaren beslaan soms maar een hoofdstukje. En dat het een waargebeurd verhaal is, maakt het wel speciaal.
Een baanbrekend boekje is het niet en het brengt geen nieuwe feiten of weetjes. Het blijft niet hangen. Misschien had dit anders geweest in een dikker boek met een meer roman-gehalte. De schrijfster heeft echter zo dicht mogelijk bij de werkelijkheid willen blijven en dus werd er niet uitgeweid. Als je geïnteresseerd bent in de Wereldoorlogen is het een tof boekje om te lezen maar meer ook niet. | 0neg
|
alweer het derde boek van glenn cooper die bekend is van "boek der doden". helaas heeft hij dat met het vervolg hierop zich niet kunnen bewijzen als topschrijver. ook met dit boek "de tiende kamer" gaat hij alleen nog maar bergafwaarts. jammer. het boek is 'n mengeling van archelogie, geheime overheidsinstantie en 'n levensverlengende drank. levensverlengende drank, hebben we dat al eens eerder gehoord afgelopen tijd? lopen er in dit verhaal 4 tijdlijnen door elkaar, 30.000 bc, de middeleeuwen, de 1e en 2e wereldoorlogen en het heden. dit allemaal in 'n boek van van nog geen 300 blz gepropt. duidelijk is de Cooper absoluut geen verteller is. stephen king had van deze aanknopingspunten waarschijnelijk 'n dijk van 'n thriller neergezet. cooper gaat dit niet lukken. volgende keer 'n prijsje van 9.95 op dit boek, het is echt niet meer waard. | 0neg
|
Julian Barnes beschrijft het leven, maar vooral de worstelingen van de componist Sjostakovitsj. In het Rusland van de twintigste eeuw kan hij zijn beroep niet uitoefenen, zonder te liegen voor en over het regime waaronder hij leeft. De auteur slaagt er goed in om dat punt over te brengen. Ik had veel moeite om in het verhaal te komen en het boeide mij uiteindelijk maar matig. Maar de gedachte die mij bijblijft is dat wij onze vrijheid moeten koesteren, want dat is een echt meesterwerk. | 0neg
|
Het boek begon tamelijk veelbelovend, maar alle hersenspinsels van een oudere misantroop tijdens zijn wachten op een vertraagde vlucht in Sharm-el-Sheikh werden mij uiteindelijk teveel. Er zaten aardige passages tussen maar de bijzonder uitvoerig beschreven gedachten zowel over enkele belangwekkende gebeurtenissen uit de moderne geschiedenis als overpeinzingen over de diverse perioden uit het leven van de hoofdpersoon leidden uiteindelijk helaas tot een saai boek waarin geen enkele vaart meer te bespeuren was. Ik heb me er uiteindelijk doorheen geworsteld maar vind dat nu zonde van mijn tijd. | 0neg
|
Ben nu op pagina 257 en denk dat ik ermee ophoud. De personages komen voor mij niet tot leven. De schrijfster vertelt te veel hoe ik de personages moet zien en dat doet ze met allerlei plakzinnen. Soms kun je al van te voren raden welk cliché ze zal gebruiken. De zelfde ervaring had ik met het boek: Haar naam was Sarah, dat ik wel heb uitgelezen maar ook met veel tegenzin. Ik verzet me steeds meer tegen de schrijfstijl en stop nu met het verder lezen. Helaas geen boek voor mij. | 0neg
|
Na alle ophef over dit boek, vond ik het na een leuk begin toch een afknapper. Halverwege het boek had ik al door waar het op uitdraaide. Niet onaardig geschreven en bedacht maar om hiervoor de titel Dé Thriller van de jaren 90 voor te geven vond ik overdreven. Ik vond de Dag van bekentenis, de tweede van Folsom zelfs leuker.
Tussendoor heb ik De achtste dag van Case gelezen en dat was voor mij de thriller van jaren 90. | 0neg
|
Tenenkrommend slecht dit boek. Ik heb mij meerdere malen plaatsvervangend geschaamd voor de kinderlijke stijl waarin dit boek geschreven is. Met een 'literaire thriller' heeft dit prul in de verste verte niets te maken. Gauw vergeten. | 0neg
|
Helaas viel dit boek mij erg tegen, heb me met moeite naar het einde geworsteld. Wat een gekunsteld verhaal, absoluut niet overtuigend. Er zijn zoveel betere schrijvers in dit genre, b.v. Julie Parsons en Nicci French in hun betere dagen! | 0neg
|
Ik heb eigenlijk de oorspronkelijke Franstalige versie gelezen, maar omdat op dit platform geen Franstalige boeken staan, heb ik de vrijheid genomen de Nederlandstalige versie aan te duiden. Ik moet zeggen dat ik het boek absoluut niet graag gelezen heb. Ik wilde het heel de tijd wegleggen, maar ik moest wel verder lezen omdat dat verplicht werd door school. Het verhaal is gewoonweg saai. Er mag nog zoveel humor (die ik soms wel kon appreciëren) en emotie inzitten, het boek kon mij niet aanzetten tot verder lezen. Er zit ook weinig verhaallijn in het boek, het zijn eerder losse gedachten die soms zelfs niet eens bijdragen tot het boek. Voor mij was het een kwelling om dit boek te lezen. | 0neg
|
Een geheime missie (operatie Wildlife) eindigt in een zinloze moord op een moeder en dochter,en wordt vervolgens door de autoriteiten in de doofpot gestopt.
Na 3 jaar wordt het gebeuren weer opgerakeld.
Door Toby Bell en Kit Probyn, samen met diens dochter komt de waarheid boven tafel en dat gaat niet zonder slag of stoot.
Een buitengewoon slap spionageverhaal van grootmeester John le Carre, tijd om te stoppen dunkt me, voordat hij nog verder afglijdt. | 0neg
|
De vampier Sybil Crewes, hoofd van de organisatie Nigtbird, probeert het boek Necromonicon te vinden in de verblijfplaats van haar tegenstander The Reaper. En hoe kan Robert McKenna, schrijver van 1 bestseller, maar kampend met een writersblock, haar hierin helpen.
Cynthia probeert een spannend verhaal neer te zetten, maar dat lukt in zijn geheel niet. Het verhaal is warrig. Er zitten vreemde plotwendingen in en een aantal personen reageert heel ongeloofwaardig.
Ze wisselt heel vaak van point of view, omdat ze het verhaal verteld door de ogen van haar hoofdfiguren, maar ook van haar bijfiguren. Hierdoor worden veel zijlijnen gevolgd. Hier heeft het hoofdverhaal erg onder te leiden. Als ze zich maar bij 2 of 3 personen had gehouden dan was het verhaal strakker verteld en zou er een spanningsboog kunnen worden opgebouwd, wat nu geheel afwezig is. Wat nog een nadeel van de vele wisselingen is dat geen van de figuren (hoofd of bij) uit de verf komt. Ze blijven heel vlak, en dat is jammer, want ze voert wel een paar figuren op die interessant hadden kunnen zijn.
Waar het verhaal verder onder te leiden had waren vreemde plotwendingen. Het is heel onaannemelijk als een persoon over een nacht ijs veranderd van een kwaadaardig wezen tot een liefhebbende geliefde. En de soms uit de lucht vallende figuren, zonder een aankondiging een nieuwe booswicht, die alles over hun operaties weet. Hoe is dit mogelijk, daar wordt geen uitleg over gegeven. Zo zijn er nog een aantal zaken in het verhaal die niet logisch zijn of waar ik dacht, waar komt dit of dat, hij of zij vandaan.
Het verhaal had potentie, maar de schrijver maakt het niet waar. Door haar manier van vertellen en verhaalopbouw is het een warrig verhaal geworden waar soms de zombies om je oren vliegen en de andere keer juist weer wat meer pit had mogen hebben. | 0neg
|
Koortsachtig naar dit boek uitgekeken. Maar wat viel het uiteindelijk tegen, mede door afgeraffelde ontknoping. Gelukkig lag ik op het strand [ niet Ibiza ] en had ik het in één middag uit. | 0neg
|
Manipulatie is een thriller die gaat over een man (een martelaar) die mensen zover weet te krijgen dat ze de waarheid vertellen. Ik vond het een erg gewelddadige thriller en hierdoor heeft het mij absoluut niet kunnen boeien.
Ik heb het boek vaak weggelegd en ben dan toch weer begonnen maar het is een van de weinige boeken die ik niet heb uitgelezen.
Voor mij hoeft er dus absoluut geen vervolg te komen. Van mij krijgt dit boek 2 sterren voor de moeite. | 0neg
|
"Voor ik doodga" gaat over een 16-jarig meisje met leukemie, Tessa Scot. Het verhaal kwam traag opgang. Het grootste deel van haar dagen besteedde ze aan slapen. Ze wist dat ze niet meer lang te leven had en vond dat het leven daarom ook gewoon geen zin meer had. Maar een paar hoofdstukjes verder werd ze meegenomen in de positieve stemming van haar beste vriendin, Zoey, en besloot ze om een “bucketlist” te maken, alles wat ze wou doen voor ze dood zou gaan schreef ze op de muur van haar kamer. Eén voor één ging ze haar lijst af, ze zei een hele dag op alles “Ja”, ze had voor de eerste keer seks met een jongen die ze totaal niet kende en ook helemaal niet leuk vond en deed op één dag zoveel mogelijk illegale dingen. Maar het voelde niet echt alsof ze het leuk vond, voor mij leek het meer alsof ze dingen deed omdat ze dacht dat het zo hoorde. Zoey maakte meer plezier en alles leek wat op elkaar. Daardoor kwam er niets interessants bij. Pas toen Tessa haar buurjongen, Adam, leerde kennen werd het verhaal interessant en werd ze ook steeds gelukkiger. Ze werd voor de eerste keer verliefd en een heel nieuwe wereld ging voor haar open. Steeds werd ze gelukkiger en genoot ze meer en meer van het leven.
De manier hoe Jenny Downham je het verhaal laat beleven is toch speciaal. Eerst vond ik het helemaal niet interessant, toch werd ik verrast dat ik tegen het einde juist heel graag verder wou lezen. Na er even over nagedacht te hebben was het afstandelijke begin misschien juist wat de schrijfster wou creëren. Ze heeft zeker een eigen manier van schrijven, ze gebruikt ook veel beeldspraak en verwoordt alles heel mooi.
Het is zeker een speciale ervaring om het boek gelezen te hebben maar voor mij duurde het net wat te lang voor het meeslepend werd. | 0neg
|
Een kort verhaal en voor mij het tweede boek dat ik lees van Herman Koch, hoe hard ik ook mijn best doe, ik blijf het moeilijk hebben met zijn schrijfstijl.
Ik ben ervan overtuigd dat diegene die van zijn schrijfstijl houden, zich wel kunnen vinden in het boek. | 0neg
|
Is een deel uit een drieluik.
De mevrouw in het rood.
De dame in het blauw.
Het meisje in het geel.
Soms zijn het wel erg lange zinnen maar wel mooi verwoorde gedachten en
gevoelens. Ook in dit boek voel je mee. | 0neg
|
De Engelse auteur Amanda Prowse heeft jarenlang korte verhalen geschreven. Pas na haar veertigste begon ze met het schrijven van romans en dan met name in het genre 'feelgood'. Deze worden sinds een aantal jaren ook in het Nederlands vertaald. De boeken van Prowse gaan over gewone, hedendaagse vrouwen die zich staande moeten zien te houden in het leven. Door zaken als mishandeling, verlating, alcoholisme, hebben ze de greep op hun leven verloren en moeten ze diep in zichzelf graven om de moed te vinden door te zetten.
In Een tweede kans staat het leven van Bea centraal, een vrouw van middelbare leeftijd, woonachtig in Sydney. In flashbacks komt de lezer erachter dat zij op 18-jarige leeftijd ongetrouwd zwanger is geraakt. Haar toenmalige vriend, die dan overigens niet weet dat ze zwanger is, staat op het punt haar te verlaten en heeft haar net verteld dat hij getrouwd is. Haar strenggelovige ouders kunnen niet met deze schande omgaan en zetten Bea buiten de deur met het verbod ooit nog weer contact op te nemen. Bea's strijd om te overleven en voor haar zoontje te zorgen vergt veel van haar. Wanneer ze de oudere ondernemer Peter leert kennen en met hem trouwt, begint het leven haar weer toe te lachen.
Het boek begint in het heden, dertig jaar na deze gebeurtenissen. Het noodlot slaat weer toe wanneer Peter komt te overlijden. En hoewel hij niet haar grote liefde was, hebben ze een goed huwelijk gehad en Bea is intens verdrietig. De relatie met haar zoon Wyatt en zijn gezin is koel maar gelukkig heeft ze haar eetcafé, en haar personeel en klanten dragen Bea op handen. Wanneer ze mailtjes krijgt van de eigenaar van een eetcafé in Edinburgh, die een wereldwijd netwerk van eetcafé-eigenaars wil opzetten om zo van elkaar te leren, neemt Bea een beslissing die haar leven voorgoed zal veranderen.
Een tweede kans heeft de potentie om een mooi, levensecht en warm boek te zijn. Ideaal voor een paar heerlijke leesuren. De mooie cover en de tekst op de achterflap nodigen uit om je met een lekkere kop thee in de hoek van de bank te nestelen en te genieten. Helaas wordt dat vooruitzicht niet waargemaakt wanneer je het boek eenmaal openslaat. Het verhaal, dat sterk begint, zakt al gauw in en wordt ook later niet boeiend of interessant. Daarvoor komt het na de proloog veel te langzaam op gang en is er aan het eind geen ruimte om het verhaal meer inhoud te geven. Het is pats-boem uit. Er is geen balans in de opbouw van het boek. Dit heeft ook zijn weerslag op de emotionele kant: het is te gemakkelijk, te veel hap-slik-weg om de lezer echt te kunnen raken.
Behalve hoofdpersoon Bea blijven de personages vlak en is het moeilijk om met ze mee te leven. De leukste intermezzo's komen van het personeel van Bea: de onzekere kok Kim en de knappe kelner Tait, en van de openhartige gesprekken tussen grootmoeder Bea en kleindochter Flora. Juist bij een feelgood-boek is het zo heerlijk om je helemaal in de karakters te kunnen verliezen; dat is bij Een tweede kans niet mogelijk en daardoor blijf je een toeschouwer-op-afstand. Met iets meer diepgang had dit boek een heerlijke roman kunnen zijn, ideaal voor de donkere dagen. | 0neg
|
Ik kwam er te laat achter dat dit een literaire thriller was, het stond wel op de kaft, maar er zat een buikband overheen. Ik heb hem uitgelezen, maar het is toch echt niet mijn genre. Het einde was wel origineel, ik ga de verrassing niet verklappen, lees het boek maar, je merkt vanzelf wel wat ik bedoel. | 0neg
|
Een manager van de bank is bezig met een superdeal met een duitse bank als hij wordt geconfronteerd met een gebeurtenis van 25 jaar geleden, toen een jongen op een scoutingskamp, waar hij ook aanwezig was, plotseling overleed.
Het leek een ongeluk maar een andere deelnemer van het kamp weet dat het niet zo is en probeert de bankmanager te chanteren, hij vraagt 250.000 euro zwijggeld.
De manager schakelt zijn vrienden in, die ook op dat kamp aanwezig waren en waarmee hij een verbond heeft gesloten.
Een weliswaar redelijk spannend verhaal, maar die bulkt van de ongeloofwaardigheden, waardoor het in mijn ogen een hele matige thriller is geworden, maar ik denk wel dat de schrijver meer in zijn mars heeft, leuk geprobeerd, volgende keer beter, veel beter ga ik van uit. | 0neg
|
Een prettig boek om te lezen maar niet echt verrassend. Er zijn zoveel boeken over dit soort dingen en dan een politieman en een journalist die de boel uitzoeken. het proloog was wel spannend maar ik kan niet zeggen origineel, erg cliché. Ik heb het wel uitgelezen omdat het simpel te lezen was, maar een topper is het voor mij echt niet. | 0neg
|
Mooie cover.
Auteur: Susie Seiner
368 bladzijden.
Toen ik het boek voorbij zag komen dacht ik direct, dat wil ik lezen. Ik had het gevoel dat er een moord opgelost moest worden in 72 uur, Dat zou garant staan voor een super snel boek. En ook nog eens een bestseller. Dat moest goed komen.
De titel was veel belovend, maar het boek viel tegen.
Inspecteur Manon Bradshaw luistert voor het slapen gaan naar de politieradio en vangt een vreemd bericht op dat haar naar een vreemde plaats delict zal leiden.
Edith Hint is dan al 24 uur weg, alleen liggen er nog wat persoonlijke spullen. Als Edith Hint niet binnen 72 uur gevonden wordt is de kans groot dat ze is vermoord.
Het verhaal wordt dan steeds bekeken van uit een ander persoon, wat naar mijn menig de vaart uit het verhaal haalt. Er wordt op gegeven moment zo vaak heen en weer geswitcht dat ik de draad begin kwijt te raken en ook de interesse.
Op het moment dat Manon een relatie krijg is mijn interesse weer gewekt.
Hier zit vast een addertje onder het gras.
Citaat:
“Het spijt me, Manon. Ik vond het leuk met jou, maar ik ben op zoek naar iets buitengewoons”.
Jammer hier was zoveel meer van te maken.
Langzaam kabbelt het boek naar het einde met ook niet de ontknoping die ik gehoopt had.
Geen thriller. | 0neg
|
Hannah Lorenz is op weg naar haar eigen georganiseerde schrijfcursus in Flevoland. Ze neemt een tussenpauze en drinkt een tas koffie terwijl ze op de bus wacht.
Tot hier krijgt de lezer het gevoel om een goed boek begonnen te zijn: wat zal er gebeuren tijdens en na de schrijfcursus? Het is tot dan toe vlot leesbaar en hier en daar zitten er humoristische toetsen in.
Dat goede gevoel van ' ja, nu zijn we vertrokken ' komt later nog eens terug wanneer Jeff Boot - Nederlander, ondernemer en katholiek - en Rob Schwarz - Nederlander, ambtenaar en ( bekeerde ) moslim - aankomen op de luchthaven van Valletta op Malta. Hun aankomst is op zijn minst hilarisch te noemen: ze worden overvallen. De beide Nederlanders zijn op Malta op uitnodiging van Merlijn om er te komen spreken over toenadering tussen katholieken en islamieten. De drie Nederlanders volgden samen dezelfde schrijfcursus bij Hannah Lorenz in Flevoland.
Op Malta vinden een aantal dramatische gebeurtenissen plaats: Jeff en Rob worden vermoord door een Libiër, op Merlijn wordt geschoten. Merlijn is niet de dader, maar ondanks enige verdachtmakingen blijft hij toch eerder een getuige, vooral van de moord op Jeff. Hij gaat niet naar' de politie maar verlaat Malta en duikt onder. Hij stuurt wel een uitgebreid verslag over de gebeurtenissen naar de politie. Tot hier een kort relaas van de gebeurtenissen.
Maar wat M. Terveel in zijn boek nog allemaal uit zijn mouw schudt zou je evenzeer kunnen catalogeren onder de noemer ' over de top '!
* de politieke situaties in diverse moslimlanden waar godsdienst en politiek onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn
* de zeer onstabiele toestand in vele moslimlanden en de zeer wankele en vaak explosieve toestand met hun buurlanden, ook moslimlanden
* de beschrijving van historische gebeurtenissen uit een ver verleden en de reflectie daarvan op recente gebeurtenissen in Amerika en Europa ( bv. 091101 )
* de uitvoerige beschrijvingen van plaatsen en monumenten en e reden van hun bestaan
* citaten uit de Koran, al dan niet uit hun verband gerukt
* het opvoeren van politieke en godsdienstige leiders uit een ver verleden en de beschrijving van hun vaak kort leiderschap
* ... / ...
Of de lezer hierop ongeduldig zit te wachten of reikhalzend naar uitkijkt is nog maar de vraag. Het is in ieder geval te betwijfelen. De twee moorden op Malta worden als het ware onherroepelijk verwezen naar de status van ' van ondergeschikt belang '. En dat is toch een enorme gemiste kans om hier een spannend en vooral leesbaar boek van te maken. De ingrediënten zijn nochtans duidelijk aanwezig. Het is alleen nog maar aan de auteur om ze in de juiste verhouding te mengen:
* feiten: 2 moorden
* motief: beletten van toenaderingspogingen tussen twee godsdiensten
* exotische plaats delict: Malta, een eiland, door de geschiedenis heen balancerend tussen Katholicisme en Islam.
M. Terveel maakt in zijn boek ook gebruik van een enorm aantal personages die in meer of mindere mate een belangrijke rol spelen in zijn verhaal. Dit kan bij de lezer al vlug voor verwarring zorgen en voor onduidelijkheid.
Het verhaal is ook niet chronologisch geschreven wat in dit geval een extra inspanning van de lezer vraagt.
Dat de auteur talent heeft, zeer veel tijd aan opzoekwerk heeft besteed en een enorme kennis heeft van de door hem beschreven landen, hun geschiedenis , hun godsdienst, hun leiders, hun gebouwen en monumenten is onmiskenbaar. Maar of hij daarmee het publiek heeft bereikt dat hij voor ogen had is zeer in twijfel te trekken.
De meest interessante hoofdstukken speelden zich af op Malta met de personages Jeff, Rob en Merlijn. De andere hoofdstukken voelen aan als een zware ballast met een overvloed aan overtollige informatie.
Besluit:
M. Terveel wil op een té ingewikkelde manier aantonen dat het water tussen islam en Katholicisme zéér diep is en dat toenadering moeilijk, vrijwel onmogelijk is. De islam rukt wereldwijd op en er wordt daarvoor o.a. gebruik gemaakt van zware terreur tegen het Westen:
" Het Westen moet eerst verzwakt worden. " ( epiloog blz. 343 )
Eén passage wil ik hier voor de lezer nog citeren. Het citaat is terug te vinden op blz. 231 en Maya leest zich in, in de recente geschiedenis en de politieke toestand in haar geboorteland Bangladesh:
" Na ongeveer vijf kwartier was Maya - verbijsterd, duizelig bijna - gestopt met haar zoektocht en begonnen met een ander deel van haar ' nieuwe nevenproject ': het lezen van het boek ' Schaamte ' van Taslina Nasrin.
Daar was ze nog sneller mee gestopt. "
Vele lezers gaan hetzelfde gevoel hebben als Maya tijdens het lezen van ' Alexandra's reis ' van M. Terveel.
Ik geef Alexandra's reis * 1 ster. | 0neg
|
Toen ik de achterkant had gelezen en door het boek had gebladerd wilde ik het boek meteen kopen! Jammer genoeg was dit een enorme tegenvaller. Wat me gelijk opviel toen ik het eerste verhaal las was dat ik het een beetje kinderlijk geschreven vond. Uiteindelijk ben ik maar gestopt in het boek en heb ook niet de behoefte om maar één bladzijde meer te lezen.
Erg jammer voor zo'n mooi uitziend boek, maar ja dat zegt niks over de inhoud. | 0neg
|
Alistair MacLean... een naam die onmiddellijk een belletje deed rinkelen.
Hoewel ik nog nooit een boek van deze man gelezen had, meende ik me te herinneren dat het een zeer goed gesmaakte thriller auteur was.
Toen ik dit boek zag staan in een boekenruilkast dacht ik dus dadelijk een 'gouden ouwe' (jaja, toepasselijk ;-) )gevonden te hebben.
Na een flitsende start liet het boek me echter een beetje op mijn honger zitten. De good-guy had net iets te veel onrealistische handigheidjes nodig om dit verhaal tot een goed eind te brengen. De bad-guy was dan weer irritant naïef en zelfzeker. Het verliep allemaal net iets te makkelijk.
Geen absolute tegenvaller, maar ook geen hoogvlieger, wat mij betreft. | 0neg
|
In Vrij wordt het verhaal uitsluitend vanuit hoofdpersoon Linde verteld. Na een huwelijk van 20 jaar met een man die heeft bepaald wat goed voor haar is, houdt ze het voor gezien. Ze wil hem vermoorden om als vrij mens verder te kunnen leven. Maar zo gemakkelijk is dat nog niet? Zitten de plannen goed in elkaar? Klopt het scenario en wat te doen met onverwachte gebeurtenissen? Linde maakt een script.
Op de achterflap van Vrij wordt naar mijn smaak teveel van het verhaal weggegeven. Dat is jammer. Omdat het boek geschreven is vanuit hoofdpersoon Linde komt de lezer veel te weten over haar gedachten, haar beweegredenen en haar drijfveren. Vrij is een boek dat vlot wegleest. Binnen een paar uur is het uit. Het is het debuut van de schrijfster en op de omslag staat serialkiller uit liefde. Deze vlag dekt de lading niet helemaal. Een boek dat heel dicht op de huid van de hoofdpersoon zit, een boek over behoefte aan vrijheid en onmacht om dit vorm te geven. De les lijkt te zijn dat je datgene wordt wat je bestrijdt. Na lezing van Vrij doemden vragen op over de hoofdpersoon Linde. Hoewel ze een vrouw lijkt te zijn die relatief normaal functioneert zit ze ook gevangen in haar eigen wereld met een zelfbeeld dat niet klopt. De vraag naar het karakter van Linde blijft teveel open.
Een boek om snel te lezen, vlot geschreven en soms intrigerend. Op andere momenten niet helemaal geloofwaardig wat betreft karakterschets van de hoofdpersoon of het verloop van sommige gebeurtenissen. Een aardig debuut van Martine Kamphuis. | 0neg
|
Lang-dra-dig. De hand van de auteur is voortdurend zichtbaar. Choqueert bewust en laat me koud.
Klik hier voor een videorecensie van Inham op mijn Youtube-kanaal De idioot leest. | 0neg
|
Heb dit boek gelezen vanwege alle lovende kritieken die ik er over hoorde, maar kan het daar niet mee eens zijn. De personages spreken me niet aan, de schrijfstijl is niet super en het verhaal leek het meest op een mix van de boeken 'Het geheugenspel' (óók over Recovered Memories) & 'Bezeten van mij' (Bezitterige (ex)vriend), beiden boeken van Nicci French. Ook had ik al op de helft het einde geraden. Daardoor snap ik eigenlijk niet wat men zo goed aan dit boek vindt; na het lezen van dit boek zou ik Simone Van Der Vlught aan willen raden om weer kinderboeken te gaan schrijven, die waren een stuk beter. | 0neg
|
Chevy Stevens heeft met eerdere thrillers goed gescoord. Zusjes is een standalone, die mede dankzij de aanbeveling van Karin Slaughter op de cover – 'Laat je niet meer los.' – vele spannendeboekenliefhebbers zal aansporen tot lezen. De boekbeschrijving en de coverquotes beloven een overtuigend en spannend verhaal.
Drie tienerzusjes, tussen de 15 en 18 jaar, hebben het zwaar. Hun moeder is dood, hun vader een boeman. Een ruzie escaleert en de zussen gaan ervandoor met de auto van de oudste, Dani. Ze krijgen pech onderweg en twee mannen bieden hulp aan. Je voelt het al aankomen…
De meiden, slim genoeg om hun vader jarenlang te weerstaan, het hoofd boven water te houden en zichzelf te redden, trappen erin alsof ze domme blondjes zijn. Daar begint meteen de onlogica, die zich gedurende de loop van het boek voortzet. Dani, Courtney en Jess belanden in een bizarre situatie, waar geen ontkomen aan is. Of toch? Discutabele beslissingen en acties volgen elkaar op. Tot zover het eerste deel van het boek, Jess, dat bijna de helft van de pagina’s beslaat. Het tweede deel, Skylar, speelt achttien jaar later, wanneer de zussen onder andere namen in Vancouver wonen. In het derde deel, Jamie en Skylar, wisselen de perspectieven van Jamie en Skylar elkaar af.
Jess’ perspectief is het beste van het boek. Helaas sijpelt algauw de ongeloofwaardigheid door. Stevens lijkt meer belust op het shockeren van haar lezers, waar ze zonder meer een tien voor verdient, dan op een constructief verhaal. Dat gewelddadige seks met tieners überhaupt voorkomt is al erg genoeg, waarom dat zo expliciet beschrijven dat je het voor je ziet? Het is een thriller op zich, maar dat maakt van Zusjes nog geen thriller. Zusjes is in feite een spannend drama: zusjes ontvluchten ouderlijk huis, bouwen elders een nieuw leven op en hoe gaat het nu achttien jaar later met ze. De helft van het boek gaat over de vlucht en alle perikelen daaromheen, vervolgens slaan we achttien jaren over. Achttien jaren die minimaal onderbouwd worden.
Jess’ karakter komt nog redelijk uit de verf, zij draagt dan ook de grootste consequenties van wat er in haar tienertijd gebeurd is. Dani en Courtney blijven onderbelicht, hun perspectieven worden node gemist, terwijl Courtney toch een cruciale rol speelt in het geheel. Die oppervlakkigheid staat in- en meeleven met de hoofdpersonen in de weg, terwijl een verhaal als dit het daar juist van moet hebben. Stevens’ eenvoudige schrijfstijl is een kwestie van smaak, je houdt ervan of je doet dat niet, maar literair is het in de verste verte niet.
Karin Slaughters quote ten spijt is Zusjes een boek dat je snel vergeten bent. | 0neg
|
Met Misterioso was ik aangenaam verrast door Arne Dahl. Mijn verwachting van Kentucky killer lag daardoor ook erg hoog. Helaas kon het mijn verwachtingen niet echt waarmaken en ben ik op de helft blijven hangen. Vooral in het begin wordt er heel veel verwezen naar Misterioso en wat de personages daarin meemaakten. Het lijkt me voor degenen die Myserioso niet hebben gelezen dan ook een behoorlijke dobber om de karakters te leren kennen. De vele momenten dat het onderzoek "vast zit" en er bladzijden lang niets gebeurd maakten het er niet beter op. Voor mij een minder aangenaam vervolg op een aangename kennismaking (Misterioso). | 0neg
|
Ik was erg enthousiast over de andere boeken uit deze serie, maar helaas vind ik 'Vertrouw op mij' een jammerlijke afsluiting. Het verhaal boeit me niet, de hoofdpersonen vind ik matig en het komt niet op gang. Ik vind het verhaal saai en er zit weinig diepgang in (zelfs voor een new adult). Helaas, geen aanrader dit. De rest van de serie wel! | 0neg
|
De topsporters willen SERIEUS genomen worden. In dit boek worden ze serieus GENOMEN.
Alles en iedereen wordt door Youf van 't Hek afgekraakt, enkel de auteur zelf is superieur aan het omhoog gevallen klootjesvolk.
Mogelijk grappig bedoeld maar de humor verzuipt dan toch wel in de frustraties van de auteur. | 0neg
|
Pinch, de hoofdpersoon en Italian Teacher in het boek, groeit op in de schaduw van zijn formidabele, maar afschuwelijk egoïstische vader, die niet alleen zijn kinderen (uiteindelijk bijna twintig), maar ook hun moeders behandelt alsof ze niets zijn.
Dat wordt al snel na openen van het boek duidelijk als Bear, Pinch' vader, getroffen wordt door de wijze waarop Natalie bezig is achter haar draaischijf met klei, dat hij haar uren zo laat zitten zodat hij haar kan 'vereeuwigen' :
"Bear is occupied, cursing this bastard of a painting, especially when he achieves something sublime, as if it’s him against the pic ture and he just slipped something past his foe. He works on all parts of the painting at once, adjusting harmony, refining, obliterating-the pain of it being wrong, fucking wrong still. “A minute more, sweetie.”
She clutches her bare knees, shivering. (Bear never closed the front door.) A magnified part of her body takes form on the other side of the canvas, but she doesn’t know whichmhis sitters are never allowed to know, lest they become self-conscious and adjust.
Abruptly he halts, jotting something in the sketch pad. He tears out the page and summons Pinch, who is sent back to his mother with the folded note. She opens Bear’s letter, mailed from across the room: “To my Natty, loved more than paints can say.” What strikes her is that Bear signed it, his full name, underscored with a flourish.
“Bear, please.”
“Finishing up. Need you there one second. One more. just.”
Ze is gebroken tegen de tijd dat hij klaar is, om vervolgens te moeten meemaken dat hij er niet tevreden over is. Dat betekent dat het schilderij vernietigd moet worden... Met een paar flinke halen met de schaar wordt het eerste deel van de vernietiging uitgevoerd, en daarna propt Bear het in een olievat en krijgt Pinch de opdracht om met de aansteker de boel in brand te steken:
"Don't," Natalie pleads. "That's my whole day, wasted. Please, Bear. Could you consider--"
The painting ignites. Bear pulls their son back to safety, depositing himon the cobbles, stroking the kid's head in thanks. Apologetically, Bear approaches his wife, nestles his face against her neck.
Destruction is a relief as completion never can be. But it's *his* completion, *his* destruction, *his* relief.
En dat, zoals de Engelsen zeggen, sums it all up: er is er maar één belangrijk voor Bear en dat is Bear. Pinch doet zijn hele leven zijn best om zijn vader te plezieren, maar die valt niet te plezieren zo wordt keer op keer bewezen.
Rachman kleurt met Bear een stereotiep beeld van de egoïstische, flamboyante kunstenaar in, en doet hetzelfde met de kunstwereld waarin Bear zich beweegt. Dat is in het begin nog wel aardig om te lezen, maar het is zo ééndimensionaal dat het na verloop van tijd vermoeiend is en daarna ergerlijk voorspelbaar. Zelfs de 'twist' aan het eind is zo dik opgezet dat je die van grote afstand kunt zien. Er zijn absoluut kunstenaars en kunstminnaars die zijn zoals Rachman ze heeft vastgelegd, maar zijn ook andere kanten aan kunst, kunstenaars en kunstliefhebbers die Rachman - op hier en daar een aantal diepzinnig lijkende opmerkingen of gedachten na - negeert. Dat is jammer, want daardoor blijven de personages en de setting zo plat als paletmesje, waardoor zij bij lange na niet zo kleurrijk zijn als de omslag van het boek belooft. | 0neg
|
Dat deze thriller van Lubach (die ik erg goed vind in #ZML) sterk is geïnspireerd op Dan Brown’s Da Vinci Code is nog licht uitgedrukt, een schaamteloze kopie lijkt me meer passend. Al die typische Dan Brown-elementen zijn namelijk ruimschoots aanwezig. En dus lezen we over een jachtige speurtocht met tal van geschiedkundige aanknopingspunten, die begint met de dood van een historicus, die ingenieuze aanwijzingen heeft achtergelaten (Cicero, Thorbecke, Manet, you name it). De ’bad guys’ zijn natuurlijk een geheim gezelschap dat een bepaalde waarheid niet naar buiten wil laten komen en de vrouwelijke hoofdpersoon blijkt -ridicuul genoeg- ook hier weer van koninklijke komaf. Ja, je leest het goed, want waar Sophie Neveu van Merovingische afstamming was, stamt onze hoofdpersoon Elsa af van… het Nederlandse koningshuis.
Het hele gekopieerde plot verplaatst Lubach dus naar Nederland, waarbij hij geheel op Dan Brown-achtige wijze doet aan name-dropping van een groot aantal gebouwen, straten en plaatsen. Alleen bevinden die zich dan niet in Rome of Parijs, maar gewoon lekker knus in Amsterdam. Bijna alsof Lubach al voorsorteert op een toeristische ‘IV’-wandeling aldaar.
Dat zal toch echter wel niet gebeuren, want dat verdient dit erg matige boek toch niet. Ten eerste al omdat het hele boek veel te veel in na-aperij blijft hangen, ten tweede omdat Lubach het plot laat ontsporen tot een absurd, kluchtig, niet meer serieus te nemen slot en ten derde omdat, helaas, de schrijfstijl erg matig is. Ook in deze zin lijkt Lubach dus veel op Brown, alhoewel deze keer vast onbedoeld. Door het hele boek heen kwam ik echter tal van gekke dingen tegen met verteltijden, perspectieven en woordkeuzes. Ik had de sterke aandrang om hier steeds opmerkingen bij te noteren, alsof dit het manuscript was van een beginnend mede-amateurschrijvertje en niet de heus uitgegeven roman van een al redelijk gearriveerde auteur, en dat zegt -helaas- toch alles… | 0neg
|
Natuurlijk heb ook ik het boek Vijftig Tinten Grijs gelezen.
Maar ik vond het nogal saai, eerlijk gezegd. Het leest vlot weg en het verhaal is grappig. Een beetje chick-lit, feelgood boek achtig. Maar ik mis echt een plot, een ontdekking, een reden waarom Mr. Grey is zoals hij is. Ik vind dit boek zwaar overgewaardeerd en eigenlijk best slecht geschreven.
Maar ook, wat ziet Anastacia nu precies in hem? Is het zijn uiterlijk, dat hij zo dominant is, rijk is, de touwtjes (letterlijk en figuurlijk) in handen heeft, wat is het precies? Ikzelf voel het niet echt. Er zijn zelfs meerdere scènes waar ik om heb zitten gniffelen, wat eigenlijk scènes hadden moeten zijn die je doen hunkeren, vermoed ik.
Toch begrijp ik de media aandacht wel. Dit boek zal voor veel vrouwen een welkome afwisseling zijn geweest om te lezen. En voor veel mannen dan weer een leuk bijkomstig voordeel.
Ach, Vijftig Tinten. Ik heb er niet veel mee. Maar prima dat veel mensen het fantastisch vinden. Ik heb de film nog niet gezien maar moet zeggen dat ik de Trailer boeiender vond dan het hele boek. Dus die film wil ik voor mijn totaalbeeld zeker nog gaan zien. | 0neg
|
De schrijver waarschuwt op de achterkant wel voor zijn de inhoud van zijn boek, maar het waren niet de zaken waar hij voor waarschuwde wat mij tegen hield om het toch te gaan lezen. Ik ben wel wat gewend als Nederlander met de Nederlandse literatuur. Maar het boek viel mij toch tegen. Je volgt de verschillende reizen van Davidsohn, of is er toch meer aan de hand. Ik zal niet verklappen wat ik denk dat de clou van het boek is. Maar ik vond het niet goed uitgewerkt. Hij springt van de hak op de tak. Springt van de ene verhaallijn in de andere en herhaald zich zelfs letterlijk. Probeert te shockeren en dan weer de verbroederen. Ik kan alleen maar zeggen voor mij een mislukt experiment. | 0neg
|
Ik kan weinig toevoegen aan de voorgaande reacties over dit boek. Ook ik heb hier en daar wat foute details gezien, zoals Loen aangaf. Dat zijn toch slordigheden waar ik me aan erger. De ontknoping is erg ongeloofwaardig en eigenlijk weet je het hele verhaal lang al waar het naar toe gaat.
Het boek is wel lekker leesbaar en de korte hoofdstukjes prikkelen wel, maar het opschrift 'literaire thriller' is wel wat hooggegrepen.
Dit was mijn eerste kennismaking met dit schrijversduo, maar ik heb hun eerste boek ook nog liggen. Hopelijk is dat beter. | 0neg
|
‘Godin, held’ is de vierde roman van de Nederlandse schrijver, en hoofdredacteur van het literaire tijdschrift ‘De Revisor’, Gustaaf Peek. Van zijn hand verschenen gedichten en zijn debuutroman ‘Armin’ stamt uit 2006. ‘Godin, held’ werd in 2015 genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs.
De roman gaat over de verhouding tussen Marius en Tessa, die elkaar al vanaf het allereerste moment op de middelbare school interessant vinden maar later toch hun eigen weg gaan. In de media en op de achterflap van het boek wordt gesproken over een ‘onverwoestbare liefde’ en dat is opvallend over een roman waar geen liefde in voor lijkt te komen, tenzij je gelooft dat liefde en seks dezelfde dingen zijn.
Seks komt er dan ook meer dan genoeg voor in de roman van Peek, of eigenlijk, alleen maar. Heel soms ontdek je als lezer een mooie zin of een interessante passage: “Daarna voetstappen die steeds verder van haar afdreven. Dof geklop, kwijnende geluiden, als de stemmen van kinderen die kwijtraken tussen vreemden op straat.” Maar het is moeilijk zoeken tussen de talloze pornografische scènes die het boek domineren.
Het boek, niet het verhaal, want eigenlijk is er amper een verhaal te onderscheiden. Allereerst begint het verhaal achteraan en werkt Peek zo, van achter naar voren, door de verhouding tussen Marius en Tessa. Een interessant experiment, dat niet werkt. Al moet gezegd worden dat de laatste hoofdstukken (de eerste ontmoetingen) daardoor een diepere betekenis krijgen, een onschuld die alleen met terugwerkende kracht te begrijpen is, omdat je als lezer weet wat er allemaal op zal volgen. Maar personages verschijnen op het toneel en worden later pas geïntroduceerd, de lezer leest fragmenten in de derde persoon enkelvoud zonder samenhang. De constructie lijkt te moeten verhullen dat het verhaal eigenlijk nergens over gaat.
Van liefde is in elk geval geen sprake tussen Marius en Tessa en dat is jammer. Met de juiste psychologische diepgang had de omgekeerde verhaal-constructie als een bom kunnen inslaan bij de lezer, waar die zich nu na lezing alleen nog maar afvraagt; waarom? | 0neg
|
Voor een deel vergelijk ik het een beetje met Pretty little liars, wat ik wel leuk vind, en Desperate housewives, wat ik niet leuk vind. Toch bleek het verhaal niet helemaal binnen mijn genre te vallen. Een boek beoordelen buiten je interesse gebied is best lastig. Naar mijn idee is het verhaal vrij vlak. De personages zijn niet allemaal even duidelijk vormgeven in hun karakters, waardoor ik niet veel sympathie voel voor ze. Het is een hele diverse vriendinnengroep, wat ze wel weer realistisch maakt. De partners van de vrouwen zijn, zo mogelijk, nog oppervlakkiger weergegeven. Met geen een kon ik een papieren Adonis inbeelden.
De rode draad van de vijfde brief houdt het verhaal bijelkaar, maar het verhaal had in mijn ogen 100 pagina's eerder afgerond kunnen worden. De discussie met de priester, de input van priester en de bijna therapeutische gesprekken zijn aardig, maar verliezen door de lengte ook hun geloofwaardigheid. Al met al gaat dit mijn eerste mindere cijfer worden. Het is een boek wat genoeg mensen wel zal aanspreken, maar ook een boek waarvan een deel het halverwege weg legt en niet meer oppakt door het gebrek aan symphatie en realistische personages. | 0neg
|
Het plot was goed en spannend, en had heel veel potentie. Ik vind het een belangrijk onderwerp, waar toch over gesproken moet worden. Ik vond het als kinderboek alleen net wat te heftig. (Overal staat het als 14+ , maar voor een 14-jarige lijkt me dit toch net wat te heftig) Ook miste ik diepgang in de karakters. Het maakte hen een beetje onrealistisch. Van de schrijfstijl was ik geen fan, er stonden veel spellingsfouten in het boek. | 0neg
|
Ik heb het boek meteen weer weg gelegd. Zeer ongeloofwaardig verhaal, na een aantal bladzijdes ergerde ik mij al aan de schrijfwijze. Echt een afknapper! | 0neg
|
Kipper's feest is een makkelijk voorleesboek.
Leuk voorleesboek wat uitnodigt om verschillende stemmen te gebruiken.
De illustraties zien erg mooi en begrijpelijk uit.
Het sluit aan bij de beleving van het verhaal.
Kipper organiseert zelf zijn verjaardagsfeestje.
Stuurt uitnodigingen naar zijn vrienden.
Helaas...daar gaat het mis.
Komt er nog iemand??
Van schrik eet Kipper zijn eigengemaakte taart helemaal op.
Gelukkig komen zijn vriendjes alsnog op zijn verjaardag!! | 0neg
|
De achterflap verhaalt over een protagonist die ik niet als zodanig heb ervaren. Het begin en einde van het boek zijn dan wel vanuit het perspectief van de donkere (Surinaamse?) Harvey Purperhart geschreven, maar de jongen speelt verder nauwelijks een rol in het verhaal. Dat stoort, want onbewust ben je toch met hem bezig. Wanneer verschijnt hij weer in beeld? Hoe doorslaggevend is zijn handelen?
'Onder een hemel van sproeten' is vooral het verhaal van Jacob Mantel, een bejaarde man die afscheid heeft moeten nemen van zijn geliefden: vrouw Claire en hond Muis. Boogers toont de eenzaamheid van de man zeer goed, de worsteling er toch iets van te maken nu hij alleen is achtergebleven. In die zin is het een geluk bij een ongeluk dat hij Amy ontmoet. Zestien jaar is ze, zij staat met haar blote voeten in de okerkleurige klei, getekend door schrammen en andere sporen van geweld. Een aantal keren ontmoeten zij elkaar weer, daar in de natuur bij het meer onder de rook van Rotterdam. Totdat het meisje van de aardbodem verdwenen lijkt.
Jacob ontdekt Amy’s geheim. Hij trekt zich terug in de schuilhut in het bos, gewapend met zijn jachtgeweer. Door het vizier spiedt hij het fietspad af waarover de tieners dagelijks naar school fietsen. Op zoek naar ‘hen’. En dan krijgt hij hen in het vizier.
'Onder een hemel van sproeten' is een boek over eenzaamheid. Harvey, die op jonge leeftijd getuige is geweest van de afranseling en verkrachting van zijn moeder en daarna besluit voortaan te zwijgen. Amy, wiens vader overleden is en die het nu moet doen met een lompe stiefvader. Jacob, die door de buurt beschuldigd wordt van het ‘wegbrengen’ van zijn vrouw, z’n mooie lieve Claire. Soms komt het toch nog goed, zoals met mevrouw Purperhart en de oudere Italiaan Angelo. Maar verder blijft het doffe ellende.
Boogers toont zich in deze roman een goed observator, een stille beschouwer van de natuur en de menselijke inborst. 'Onder een hemel van sproeten' is een ingetogen roman. De personages zijn echter stereotype karakters en van enige ontwikkeling is nauwelijks sprake. De eenzame weduwnaar met zijn hondje, het pubermeisje dat nog weigert naar school te gaan omdat men haar links laat liggen, de beer van een neger Harvey, de zogenaamd vrome Nesim (broer van Amy’s vriendin Özlem). Ik mis diepere lagen in deze roman, terwijl daar toch meerdere mogelijkheden toe waren. En dat is jammer. | 0neg
|
Denk niet dat het Vaticaan of de katholieke kerk een hoofdrol speelt in deze literaire thriller. Het is gewoon politiewerk. De hoofdrollen worden door politierechercheurs vertolkt. Een seriemoordenaar pleegt diverse gruwelijke moorden in en om het Vaticaan. De gruwelijkheden lijken gebaseerd op bijbelse martelaren. Uiteraard is er een logisch verband tussen deze moorden: een knappe jongedame blijkt de slachtoffers intiem te kennen.
In het begin is het nog enigszins spannend, maar de tweede helft wordt vermoeiend om niet te zeggen saai. Weinig actie, veel dialogen en filosofisch geneuzel. "Beter geschreven dan Dan Browns bestseller" staat op de kaft, maar dat kan ik absoluut niet beamen. Waar Browns boeken actiethrillers zijn en zich in diverse landen afspelen, zo ligt hier dus de nadruk op dialogen met actie op de vierkante meter. | 0neg
|
Geen tijd om te sterven is het debuut van de auteur Stece Cavanagh en hij verdiende hiermee een nominatie voor de Britse Ian Fleming Steel Dagger Award.
Het boek doet denken aan een combinatie tussen een "legal" thriller met Grisham achtige spitsvondigheden en een James Bond achtig verhaal.En daardoor een boek met veel tempo en vol actie.
Dankzij zijn jarenlange ervaring als rechtbankadvocaat weet Eddie Flynn door het gebruik van juridische slimmigheden en scherpe opmerkingen veel naar zijn hand te zetten. Ook zijn criminele ervaringen uit het verleden komen van pas op de adrenalinemomenten.
De vele plotwendingen in het verhaal zorgen ervoor dat het boek tot het einde redelijk spannend blijft.. Flynn weet op het scala aan tegenslagen dat hij tegen komt een oplossing te bedenken. Dat de held van het boek voor alles een oplossing heeft is verbazingwekkend en veel te veel van het goede. De show die Eddie creëert in de rechtszaal is best aardig om te lezen en de cliffhangers aan het eind van elk hoofdstuk zorgen dat je toch wel benieuwd bent naar hoe het volgende hoofdstuk verder gaat. Toch sneeuwen deze op zich sterke eigenschappen onder bij de zeer onwaarschijnlijke en Houdini achtige oplossingen en ontsnappingen uit de koker van Flynn. Deze onwaarschijnlijke hoofd persoon die veel te ver over de top gaat staat een hoge waardering in de weg | 0neg
|
Ik ben wederom niet zo enthousiast over dit nieuwe boek van Simone van der Vlugt (evenals over haar vorige boek Herfstlied). Het was gelukkig vlot en lekker leesbaar geschreven, dus daar lag het probleem niet. Ik vond de gebeurtenissen alleen niet geloofwaardig. Het ene na het andere gebeurt, wordt onzorgvuldig uitgewerkt en het nut voor het verhaal ontgaat volledig. Bovendien heeft de zoektocht af en toe wel erg toevallige en gemakkelijke momenten (de moeder van het vermoorde meisje heeft meteen de juiste persoon te pakken als ze in het verleden graaft... jaja...)
Ik heb het idee dat ze een paar verhaallijnen in het boek had verwerkt, waar ze niet helemaal afscheid van kon nemen. Had ze dat nou maar wel gedaan, dan was het verhaal een stuk logischer en - in mijn ogen - beter geweest. | 0neg
|
Slaap met me kan in mijn ogen geen thriller genoemd worden. Het is een verhaal over een stelletje waarbij de vrouw zwanger raakt en de man niet goed weet hiermee om te gaan.
Tijdens een etentje voor Kerstmis komen ze Sylvie, een grijs muisje, tegen. Binnen de kortste keren raakt de man in de ban van Sylvie. Hoe dit ineens komt wordt niet duidelijk. Het verhaal blijft zeggen dat Sylvie een grijs muisje is en de reden van de man om zo aangetrokken te worden door Sylvie is dan ook voor de lezer een grote vraag.
Om het nog onwaarschijnlijk te maken blijkt uiteindelijk bijna ieder belangrijk personage in het boek door Sylvie is zijn macht te zijn
genomen.
Tijdens dit gebeuren is er totaal geen spanning. Het gebeurt gewoon en het waarom is totaal niet duidelijk. Het verhaal is vreselijk langdradig. Overal wordt lang over uitgewijd, maar wederom is het waarom niet duidelijk.
Ook gebruikt Jaonna Briscoe zeer niet-gepaste 'dure' taal. Veel te lange en ingewikelde zinnen, die qua waarde totaal niets toevoegen aan de inhoud van het verhaal en het verhaal vaak zelfs nog ingewikkelder en onlogischer maken.
Toen ik, nadat ik me door het boek heen had gesleept eindelijk bij het plot kwam, viel deze ook nog eens zwaar tegen. Ik had verwacht dat er dan in ieder geval een spannend, onverwacht plot zou komen, maar helaas....het verhaal eindigt net zo onverwacht en onlogisch als de rest van het boek.
Voor mij was Slaap met me een enorme tegenvaller. Toen ik eraan begon had ik verwacht een spannende, erotische thriller in handen te hebben, maar niets van dit alles bleek ook maar in de buurt te komen. | 0neg
|
Het verhaal begint met de begrafenis van Gustavius Ter Dolen, de patroon van Evert Matthijssen. Evert is werkzaam op het advocatenkantoor van Ter Dolen en De Ridder, als stagiair. Hij maakt de nodige zaken mee, die wel apart te noemen zijn. Evert neemt je mee in zijn wereld.
Het taalgebruik in het boek is zeker niet de mijne, ik moest er erg aan wennen en pas bij pagina 100 begon ik het makkelijker te krijgen. Op de achterflap staat en ik quote : Hilarisch, sarcastisch, smeuïg. Ik heb het helaas niet gevonden. En de verwijzing naar Suits (tv serie) vind ik totaal niet passen, omdat het in de tv serie veel spannender is en de zaken tenminste een einde krijgen.
Daarom geef ik het boek 2 sterren. | 0neg
|
Vriendschaps verzoek is een zeer luchtige thriller. Met Facebook echt van deze tijd.
De schrijfstijl is simpel.
Ik vond het boek redelijk, maar zeer zeker geen hoogvlieger.
Daarvoor is het verhaal te luchtig.
Ik raad dit boek aan voor de liefhebbers van Suzanne Vermeer en Linda van Rijn.
Prima voor tussendoor voor op vakantie. | 0neg
|
De kaft en de flaptekst waren veelbelovend, maar de inhoud vond ik erg tegenvallen. Als je toch wilt weten waar het over gaat hoef je alleen maar de eerste 50 blz. te lezen, als je een beetje oplet weet je dan ook al wat het geheim is, de brief ergens in het midden van het boek en de laatste 50 blz. Dan weet je alles en heb je eigenlijk het hele boek gelezen.
Ik vond de verschillende verhaallijnen met de bijbehorende personages heel verwarrend en het waren er ook iets te veel. Sommige verhaallijnen voegden niets toe aan het feitelijke verhaal. Er had best iets weggelaten kunnen worden, dan hadden andere personages misschien wat meer uitgediept kunnen worden. Het voordeel is wel dat het lekker wegleest, de zinnen lopen goed en het taalgebruik is gemakkelijk.. De hoofdstukken zijn vrij kort, dus je vliegt er wel doorheen. | 0neg
|
Van velen mensen op internet had ik gehoord dat Sarah Dessen superleuke meidenboeken schreef. Nu kwam ik deze tegen in de bieb en was ik zeer benieuwd.
Nou dat viel flink tegen Mclean is een redelijk 'saai' karakter en er gebeurd niet veel in het verhaal. Nu hoeft een verhaal waar weinig in gebeurd niet slecht te zijn maar de inhoud en de gevoelige gebeurtenissen wegen niet op tegen het saaie verhaal.
De personages daarentegen zijn allemaal wel heel leuk. Zo zijn de vrienden van Mclean superaardig en bijna beter uitgewerkt dan Mclean zelf terwijl je vanuit haar oogpunt leest.
Vanwege de goede personages ga ik wel andere boeken van Sarah Dessen lezen. Ik hoop dat die beter zijn. | 0neg
|
Voor mij is het eerder een detective dan een psychologische thriller. Het verhaal wordt ontsierd door fouten; een goede redacteur zou dit kunnen verhelpen.
Het verhaal is aardig, maar niet uitzonderlijk. Er zitten wat bizarre wendingen in. | 0neg
|
Jack Kempinski is een opportunistische man, die na een absurd sollicitatiegesprek bij een grote multinational wordt aangenomen. Jack wordt de rechterhand van de Barend en het wordt al snel duidelijk dat Jack de klappen mag opvangen als het dreigt mis te lopen met Barend’s criminele activiteiten. Jack zint op wraak en het begin van het boek suggereert dat zijn plan om Barend te laten verdwijnen geslaagd is.
Ik vond het verhaal goed! Karakters werden redelijk goed uitgewerkt en vooral de broer Tom was voor mij een heerlijk duister figuur die een prachtige rol in het verhaal kreeg.
Waar ik echt veel moeite mee had en wat dan ook de hoofdreden is die mijn beoordeling deed doorslaan, was de onevenwichtige schrijfstijl van de eerste paar hoofdstukken. Ik vond de lange zinnen niet mooi lopen en de metaforen te wollig. Ik ben dol op mooie lange zinnen, maar deze zinnen voelde krampachtig en dat stoorde mij. Naar mate het boek vorderde werd de schrijfstijl echter een stuk beter. De zinnen werden korter en krachtiger en het leek alsof de schrijver beter in zijn verhaal en schrijfstijl kwam te zitten. Ik vond het daarnaast ook geen spannend boek en met sommige doodlopende wendingen vroeg ik me soms af wat de schrijver daarmee wilde toevoegen aan de loop van het verhaal.
Dit boek is voor mij een matig, maar veelbelovend debuut. Als de schrijver zijn krachtige schrijfstijl weet vast te houden, dan zullen zijn volgende boeken hoog scoren. Voor nu, en dan vooral vanwege de eerste hoofdstukken, twee sterren. | 0neg
|
Ik ben ontzettend blij dat Loen dit boek als samenleesboek voor juni had gekozen. Dit is nu echt een genre wat ik anders never nooit niet zou lezen. Dat ik uiteindelijk nog ietsje positiever ben dan Loen, is opvallend. Maar ik deel dezelfde mening.
Er worden 100 plaatsen beschreven. Die plaatsen zijn vast erg mooi en enkele hebben me echt aangesproken en zou ik ook willen bezoeken. Maar... Op de achterflap wordt gesuggereerd dat Susan alle plekken zelf bezocht zou hebben. Dit is absoluut niet waar. Bij sommige plekken vertelt ze precies in welke trein ze zat, wat ze dacht en wie er bij was. Bij andere omschrijvingen blijft ze puur bij geschiedenis en achtergronden. Overigens heb ik helemaal geen behoefte aan te lezen wat Susan voelde bij een bepaald beeld en dat ze buiten even de rust op ging zoeken. En dan ook nog eens al die foto's met haar hoofd erop! Soms 'nonchalant' gemaakt, maar ze staat er wel op. Of een foto waar ze met kinderen zit te spelen... Vreselijk irritant. Nu zijn dat wel mooie foto's, maar het hoort gewoon niet bij het doel van het boek.
Hiernaast ergerde het me dat Susan in het voorwoord zegt dat ze het boek met iemand anders heeft geschreven. Die persoon komt echter verder helemaal niet meer voor. Niet op de kaft, maar ook niet in de verhalen. Vreemd.
Dat ik toch 2 duimpjes geef, komt omdat ik het een mooi naslagwerk vind wat ik zou kunnen bekijken als ik zelf iets wil bezoeken. De schrijfstijl en de verheerlijking van Susan, stonden me echter minder aan... | 0neg
|
38 jaar na de dood van Agatha Christie krijgt de Britse schrijfster Sophie Hannah toestemming van de erfgenamen om de speurder Hercule Poirot nog eenmaal tot leven te wekken. In de Monogram moorden is Hercule Poirot in Londen en raakt hij betrokken bij het onderzoek naar de drie identieke moorden in het hotel Bloxham.
Agatha Christie blonk uit met haar detectives, echte whodunits met briljante ontknopingen. Niet voor niets hebben 4 miljard lezers wereldwijd haar boeken verslonden. Sophie Hannah is hier jammer genoeg niet in geslaagd. In haar poging Agatha Christie te evenaren, is ze verzand in traagheid en langdradigheid. Dit haalt de vaart en spanning compleet uit het verhaal en het wordt haast een gevecht om het boek uit te lezen. Het boek mist de verrassende ontknopingen en plotwendingen. Op twee derde van het boek, nam mijn irritatie toe. Hercule Poirot voelt zich superieur ten opzichte van iedereen en heeft een neerbuigende houding.
Het boek heeft het net niet. Het heeft er wel toe geleid dat ik zeker een boek van Agatha Christie ga lezen, al is het maar om vergelijkingsmateriaal te hebben. | 0neg
|
"Let op: spoiler alert - recensie bevat mogelijk informatie over de plot Eigenlijk zou je aan dit onderwerp geen buil moeten kunnen vallen. De feiten zijn om van te smullen. Jammer genoeg ontbreekt Prins Bernard maar verder helemaal in orde. Daar kan een heuse trilogie mee gevuld worden. De schrijver weet ook waar hij het over heeft en is bovendien een gerenommeerd journalist en schrijver. Dat zal Tomas Ross ook wel gedacht hebben toen hij deze titel selecteerde. Maar dat valt dus vies tegen - wat een teleurstelling is dit boek. Vooral vanwege het taalgebruik ""hij spoelt een golf van emotie weg met een slok aangelengde wijn"" en ""Lonneke streelt hem, aangedaan dat hij het geheim van zijn diepste angsten met haar gedeeld heeft"" en de dialogen ""ze praatte zo plat als een pannenkoek"" en ""Samen komen we er wel uit. Natuurlijk! Je kunt het"". Na een tijdje lezen won de irritatie het van de kracht van de feiten en ben ik naar het einde gebladerd en dan komt er ook nog een konijn uit de hoge hoed en volgt een ontknoping waar Marco Borsato jaloers op kan zijn. Je moet het uiteraard zelf lezen maar je kunt je tijd beter aan Tomas Ross of Philip Kerr besteden als je van WOII faction houdt." | 0neg
|
Eindelijk is ie dan uit. Dit boek kon mijn aandacht niet echt vasthouden en ik kan niet precies zeggen waarom. Ik wilde wel weten hoe het verderging, dus in zoverre was het dan boeiend genoeg, maar tussendoor heb ik nog andere boeken en een stapeltje tijdschriften weggewerkt. Een echte pageturner vond ik het dus niet. Dit boek haalt het echt niet bij PS Ik hou van je en Ik zal je nooit vergeten. | 0neg
|
Eerste boek van deze schrijfster dat ik gelezen heb. Smaakt niet echt naar meer. Niet echt spannend, heel ongeloofwaardige gebeurtenissen ( brand in de tunnel, een arts die eventjes op het juiste moment Nathalie staat op te wachten) en slecht uitgesponnen karakters. | 0neg
|
Ik ben niet dol op droombeschrijvingen in romans, het is een te gemakkelijke truc: je kan schrijven wat je wil, logica is niet vereist en wat het allemaal betekent dat zoekt de lezer maar uit. Veel schrijvers zijn er wel dol op, jammer genoeg, maar zo bont als Carrasco het maakt zijn er maar weinig. Het hoofdstukje over de ijldroom van de jongen in dit boek staat bol van de brallerige poeha en is daarmee exemplarisch voor de rest van het boek. Kan iemand mij uitleggen wat cerebrale poriën zijn? En wat er überhaupt stáát in dat hoofdstukje, behalve onbegrijpelijke wartaal? "In vet weggezonken klingelende belletjes"? Hoe kunnen die nog klingelen? Je zou kritiek op dit soort teksten kunnen proberen af te doen als Droogstoppelachtige mierenneukerij, ware het niet dat er op vrijwel elke bladzijde van dit zich als literair voordoende werk dergelijk onzin voorkomt. Onhandige formuleringen, knullige beschrijvingen, voorstellingen in strijd met de logica. Het barst er van. Carrasco is verliefd op zijn eigen mooischrijverij en verliest daarbij, zoals de meeste mooischrijvers overkomt, de basisvereiste voor het beschrijven van gebeurtenissen uit het oog: je moet goed (kunnen) waarnemen.
Voorbeelden:
"... in zijn maag knaagde nog steeds de zwarte bloem van zijn familie." Een vleesetende plant?
"Toen hij uit de kuil klom, had het licht een roodachtige, stoffige textuur. Er was geen zon meer te zien boven de horizon, maar een gelig schijnsel..." roodachtig geel of geelachtig rood?
"... lang genoeg was om de angst door de straten van het dorp te laten snellen, op weg naar het huis van zijn ouders." Het centrum van de angst is natuurlijk het huis van de ouders en van daaruit verspreidt het zich over het dorp, niet andersom!
Dan de hele beschrijving van de herder bij het kampvuur. Deze ligt van top tot teen onder een deken en toch weet de jongen dat het een man is? Vervolgens steekt de jongen zijn hoofd tussen de cactusplanten door om iets op te vangen van de gelaatstrekken van de man? Aan de voeten van de herder ligt een weitas en de jongen kruipt er zo dicht naar toe dat hij de riem kan pakken en het leer kan ruiken. Vervolgens hoort hij de stem van de herder "aan de andere kant van het vuur"! Probeer de situatie eens te tekenen. De herder is, zo blijkt later, klein van stuk.
"De geit beschreef een lijn van geluiden in de lucht als een touw met knopen"?
"Gewend als hij was aan de eenzaamheid, zou hij mogelijk zelfs dankbaar zijn voor zijn gezelschap." Onhandige formulering.
"Hij bleef doodstil zitten, zijn spieren verslapt door de leegte die de angst bij hem veroorzaakte." Wat is er mis met: zijn spieren verslapt van angst. Hoewel spieren normaliter juist verstijven van angst ...
"Hij wist nog niets van loyaliteit of van de tijd die onder(!) mensen verstrijkt en de band tussen hen steeds sterker maakt." Hoezo "of"? Wat staat hier nu eigenlijk?
Merkwaardig dat de jongen die toch uit een boerendorp komt zo verbaasd staat te kijken naar hoe de herder zijn geiten melkt. Nooit eerder gezien?
"... gleed een druppel zweet van zijn voorhoofd op de stof van zijn broek waar hij meteen weer verdampte." Een kokend hete broek?
"De schaduw van de kruin werd geprojecteerd op de grond waarbij de stam precies in het midden van de donkere vlek stond." Het verhaal speelt zich kennelijk in de tropen af. Niet in Spanje in ieder geval.
"Een vreemde minuscule golf trekt over zijn voorhoofd als een slijmerig stuk schuurpapier dat zijn pijnlijke huid openkrabt" Hoe kan iets slijmerigs krabben?
Enzovoort enzovoort.
Dit is het slechtste boek dat ik in jaren gelezen heb. | 0neg
|
Ik ben het helemaal met Sander eens. Het land van de echo's is een mooi verhaal met (te)uitvoerige beschrijving van de omgeving waar het verhaal zich afspeelt. Cree Black en haar team zijn leuke personages en zijn zeker de moeite waard om nogmaals een verhaal aan te wagen. Een pluspunt vind ik dat niet alles uit het eerste boek van de "Cree Black serie" (Huis van de maskers) herhaald wordt om de personages te begrijpen of om te weten wat er in hun verleden heeft gespeeld. Dit gebeurt dus wel kort en bondig.
De spanning die ik bij Hecht gewend ben wordt nergens geevenaard... en dat is jammer. Het is een roman, een mooie roman maar zeker geen thriller. Niet voor de gemiddelde crimezone bezoeker denk ik! | 0neg
|
Ik heb dit boek gelezen omdat het werd gelezen in op het forum. Ik vond het enigszins tegenvallen. ik had er meer van verwacht en had ook al een tijd niets van een Nederlandse schrijver gelezen. Het is een boek om gewoon te lezen zonder er echt bij na te denken, maar een echt wow-gevoel geeft dit boek me niet. | 0neg
|
Een stad, het meisje en de duivel is de derde roman van Svealena Kutschke. Zij is geboren in Lübeck en in deze stad speelt dit boek zich ook af.
Het boek gaat over een aantal generaties van een familie en dan met name over de vrouwen. Het loopt ongeveer van de tweede helft van de 19e eeuw tot het einde van de 20e eeuw. De rivier de Trave stroomt door de stad Lübeck en daar begint ook het verhaal met Magdalena die er verdrinkt. Haar baby Lucie overleeft en wordt opgevoed door haar vader Michel. Zij trouwt met Christoph en zij krijgen een dochter Freya. Deze trouwt met Jurgen en zij krijgt dochter Jessie. Vooral de verhalen van Lucie en Jessie komen aan bod in dit boek. Zij hebben beide een speciale band met de duivel, die regelmatig om een hoekje komt kijken.
Er zitten allerlei magisch realistische elementen in dit boek, stukken geschiedenis van Duitsland en de stad Lübeck worden beschreven en delen van de familiegeschiedenis komen aan bod. Het is zeer kleurrijk en beeldend geschreven. Het boek bevat veel metaforen, wisselt steeds van perspectief en het maakt grote tijdsprongen. Er lopen verschillende verhaallijnen door elkaar, het bevat allerlei losse eindjes en de samenhang is niet altijd duidelijk. Svealena Kutschke heeft naar mijn mening te veel in dit boek willen stoppen en deze lezer heeft de rode draad helaas niet kunnen ontdekken. | 0neg
|
Vol goede moed begon ik met het lezen van het boek van Roos Schlikker: Huisje Boompje Beest. Helaas is mij het boek tegengevallen. Waarom?
De cover ziet er vrolijk is, maar als je plot op de achterkant van het boek leest, is het verhaal meer een thriller: Joris en Lidia leiden een perfect leven in een mooie vinex-wijk waar ze alles hebben wat hun hartje begeert. Maar als plots een charmante fotograaf hun nieuwe buurman wordt en geruchten over hem de ronde doen, verandert hun mooie leventje al gauw.
Dit klinkt allemaal goed en het zou een mooi verhaal kunnen zijn, ware het niet dat de schrijfstijl mij tegenviel. Ik had soms moeite om het verhaal te volgen en het boek (uit) te lezen. Na het lezen is mij niet veel bijgebleven, anders dan dat een gerucht iemands leven kan verwoesten.
Het begin van het boek vond ik erg apart. Ik vraag mij echt af wat dat nu toevoegt aan het verhaal.
Favoriete personages heb ik ook niet in dit boek. Ik vond ze allemaal een beetje vlak overkomen en kon mij met geen enkel karakter inleven.
De auteur kende ik niet, maar de persoon komt mij wel bekend voor en dat komt door een televisieprogramma. Roos Schlikker is niet een auteur die op mijn lijstje van te onthouden schrijvers komt, en dat is toch jammer.
Ik vind het een gemiste kans: de plot van het boek is goed, maar de uitwerking is in mijn ogen niet goed uit de verf/pen gekomen. Ik ben niet enthousiast en vind dat erg jammer.
Ik ga het boek niet aanraden, helaas.
Het boek krijgt twee hartjes. | 0neg
|
Typisch Amerikaans... Pas na 1/3e van het boek wordt het boeiend, daarvoor is het maar langdradig, nutteloos en overladen met onnodige intressant-doenerij.
Daarna vond ik het wel super spannend worden.
Alleen het volgende typisch Amerikaanse van dit boek doet hier dan weer afbraak aan: Dan Brown schijnt er van overtuigd te zijn dat zijn lezers dom zijn en zodoende alsmaar herrinert moeten worden aan voortekens die eerder in het boek voorkwamen. Dat is juist een van de leuke dingen van boeken en verhalen! Dat je ziet: Hè, dat was dus een voorbode.
Oftewel: Een leuk boek maar jammer dat Brown een Amerikaan is. | 0neg
|
Na een menselijke paardenfluisteraar is de literatuur nu een telepathisch wonderpaard rijker. ‘De Ruiter’ (2016) blijkt namelijk een streekroman met een twist: de ik-verteller/interne verteller is een mensengedachten lezend boerderijpaard. Hij neemt waar hoe een bezorgde vader zijn dochter achterlaat bij haar opa, omdat het tienermeisje verwikkeld is in een liefdesrelatie met een beruchte bendeleider. Ze houdt nog van hem, maar grootvader probeert het obstinate wicht ervan te doordringen dat het een gevaarlijke liefde is. Hij begrijpt haar gevoel van verlies (ook hij verloor een geliefde) maar haar gepassioneerde, jeugdige hartenwens naar die schurk is hem ergens ook vreemd. Ze wisselt liefdes sms'jes uit met de geliefde en belt hem toch; er duikt een vos op die zich aan hun kippen verlekkert. Ze rijdt met het paard rond om haar zorgen te vergeten of helpt opa met de jacht of met klusjes op de boerderij.
Jan van Mersbergen weet de drukkende spanning naar het uiteindelijke conflict als een soort 'Wachten op Godot' in de lucht te laten hangen, terwijl de roman het best tot zijn recht komt als het boerderijpaard zijn dierlijke zelf is. Vooral de passages waarin het meisje op haar paard door het natuurschoon banjert zijn stilistisch vernuftig, met lome sfeerbeschrijvingen die vanuit een andere hoek worden getoond door het ongebruikelijke vertelperspectief. Maar het blijft wringen dat het paard niet consequent een paard is, maar dan is hij een fysiek aanwezig boerderijdier en dan is hij weer een alwetende verteller in vermomming. Ook de gedachtestromen van de menselijke personages, die pas bij aanraking binnenkomen bij het paard door zijn telepathie, zijn niet fijn ingebed in de rest van het verhaal. Deze ontsierende passages zijn letterlijk schuingedrukt en vormen hierdoor een te grote breuk met de rest van de sfeerschetsen. | 0neg
|
Moeders mooiste is het verhaal van Charlotte-Charlie, een erg lelijke vrouw die valt voor een prachtige man. Het verhaal boeit, het thema is bijzonder en het boek leest heel gemakkelijk. Dat er in Charlotte duistere krachten heersen, brengt Anne Winkels soms beangstigend voor het voetlicht. Dat vind ik de positieve kanten.
Wat ik minder uit de verf vind komen is het karakter van de hoofdpersoon. Charlotte is erg slim, zo wordt een aantal keren vermeld en toch gelooft ze kritiekloos een grote bedrieger. Dat kon ik moeilijk met elkaar rijmen. Te meer omdat ze qua karakter erg wantrouwend en gesloten is. Hierdoor wordt het verhaal minder geloofwaardig. Daarnaast vond ik de ontmoetingen in de gevangenis, aan het eind van het boek, iets te toevallig. Blijft staan dat ik het boek wel met plezier gelezen heb. | 0neg
|
Ik heb betere boeken gelezen van Jeffery Deaver. Dit boek is erg langdradig en schiet niet op. Op het eind gaat het snel. Schrijver legt alles uit en rafelt op het laatst het draadje tussen moeder en dochter af. Normaal gesproken kun je bij Jeffery Deaver geen hoofdstuk overslaan om de verhaallijn vast te houden, maar bij dit boek kan dit met speels gemak zonder iets te missen. Overslaan en niet meer aan denken! | 0neg
|
Claude Cueni (1956) is een succesvolle Zwitserse (scenario)schrijver. De Vaticaanse vergelding is het laatste deel van een cyclus met het thema geld en liefde. In Caesars druïde was het geld van metaal, in Het grote spel ging het om papieren geld, in De Vaticaanse vergelding draait alles om virtueel geld.
De paus heeft de goudvoorraad van het Vaticaan, die traditioneel bij de maffia wordt ondergebracht, verplaatst naar de Islamitische wereld in de hoop hier de wereldvrede mee te kunnen realiseren. (In het boek wordt deze zet pas op pagina tweehonderd uit de doeken gedaan, maar aangezien de uitgever het al in de eerste zin op de achterflap zet, kan het hier moeiteloos worden vermeld.) De paus ziek, zwak en stervende heeft op eigen houtje gehandeld en het is aan zijn privéspion Luigi Albertini om de paus te beschermen tegen zijn tegenstanders binnen het Vaticaan en de maffia. Albertinis wortels liggen in Sicilië. Zijn studie heeft hij te danken aan een oude maffiabaas. Luigi Albertini wordt een speelbal tussen de partijen die een belang hebben om de goudvoorraad in hun bezit te hebben en daarmee een economische ramp te voorkomen.
De Vaticaanse vergelding had een interessant boek kunnen worden, maar helaas wordt de financiële component niet overtuigend genoeg uitgewerkt. Daarnaast is de schrijver tijdens zijn research op de Mithras-cultus gestuit (de verering van de zon, de basis voor alle bestaande religies) en heeft dit gegeven in het boek willen opnemen. Dat maakt dat De Vaticaanse vergelding op twee gedachten hinkt en er ook geen sprake is van een duidelijke plot. Jammer, want Cueni schrijft gemakkelijk en met een betere beheersing van zijn materiaal had het een goed boek kunnen worden. Nu bestaat De Vaticaanse vergelding uit veel te veel nietszeggende hoofdstukjes, zonder dat er af en toe echt wordt uitgepakt en sprake is van diepgang. Locatiewisselingen volgen elkaar in hoog tempo op. Het lijkt erop dat de scenarioschrijver de romanschrijver heeft dwarsgezeten. Cueni lijkt er vooral op gebrand om de lezer niet te vervelen en strooit met genoeg kwinkslagen om af en toe een glimlach los te maken, maar qua psychologie komen zijn personages niet uit de verf. Ronduit potsierlijk is de scène waarin hoofdpersoon Albertini na veertig jaar celibaat eindelijk met zijn jeugdliefde naar bed gaat, maar direct na de daad een college afsteekt over de Vaticaanse mores. Dat is ongeloofwaardig en helaas zijn er meer van dit soort situaties waardoor De Vaticaanse vergelding na lezing geen boek is dat lang beklijft. Jammer, want er had meer in gezeten. | 0neg
|
Voor je weggaat - Clare Swatman
Wat verwachtte ik van het boek? Ik verwachtte een romantisch en droevig verhaal dat toch een goed einde heeft.
Zoë en Edward zijn een gelukkig koppel, die in een moeilijke periode verkeren. Ze willen zwanger worden, maar dit lukt moeilijk. Ze hebben al verschillende pogingen ondernomen van ivf. Op een dag vertrekken ze allebei naar hun werk. Plots staat Zoe haar baas aan haar bureau met slecht nieuws: Edward is overleden…
Zoe wordt wakker en is ineens ongeveer 20 jaar geleden terug in de tijd. Via flashbacks kom je meer te weten over hun leven van toen. Waar ze elkaar hebben leren kennen? Hoe hebben ze elkaar leren kennen? Zoe probeert te voorkomen dat Edward dood gaat. Lukt dit haar?
In het verhaal leer je ook familie en vrienden kennen van het koppel. Zoe haar ouders, schoonmama, haar zus Becky en kindjes waar Zoe gek op is. En haar beste vriendin Jane. Aan Jane heeft ze veel de danken in haar leven. Je leert in het boek ook Jane beter kennen. Vindt zij de liefde of blijft ze vrijgezel?
Ik vond dat je moeilijk in het boek kan komen. Je moet je echt er met bezig houden. Het is niet echt een feelgood, meer een drama. Het leest wel vlot vanaf de helft en op het einde wordt het boek wel goed en leef je mee. Ik geef het boek 2 sterren omdat je er moeilijk kon inkomen en dat het soms langdradig is. | 0neg
|
Als fan van het werk van Saskia Noort begrijp ik weinig van dit boek. Ver beneden haar peil. Je krijgt als lezer haast de indruk dat ze zelf aan het feesten is op Ibiza en tussen het drinken van Sangria door nog even snel een boek in elkaar flanst. Jammer, ze kan beter. Veel beter. | 0neg
|
Het Utrechts nieuwsblad noemde Ed van Eeden ooit de Utrechtse Baantjer door zijn politieromans die zich afspelen in Utrecht-Noord. Dossier Moord op de Dom is het vijfde deel in de serie District Noord. De hoofdrol is wederom weggelegd voor politieman Fons Snetlage, sinds een jaar leider van het flexteam aldaar.
Na de dood van zijn vrouw heeft Fons Snetlage moeite om de draad van zijn leven weer op te pakken. Hoewel zijn huwelijk verre van goed was, kan hij de dood van zijn echtgenote niet zo makkelijk uit zijn systeem krijgen. Gelukkig biedt zijn werk afleiding. Hoewel, het flexteam dat hij leidt staat onder druk. Als er niet snel betere resultaten komen zal er waarschijnlijk weer bezuinigd worden op het toch al gereduceerde team. Het lijk dat Snetlage bij toeval op de Domtoren vindt, komt dan ook als geroepen. De jacht op de dader kan beginnen
De eerste paginas van Moord op de Dom spraken me gelijk erg aan. Ze lazen lekker weg en waren goed geschreven. Met de spreuk een goed begin is het halve werk in mijn achterhoofd, las ik dus snel verder. Helaas sloeg het goede gevoel al vrij snel om in lichte ergernis. Wat vlot en pakkend begon veranderde al snel in een voortslepende langdradigheid. De vaart ebde weg uit het verhaal doordat te veel zinnen een verhaal opvulden met te weinig body. De plot die rondom het 750-jarige bestaan van de Dom is heen geweven, kwam op mij ietwat geforceerd over. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat het misdaadverhaal bij de locatie is gezocht en niet andersom.
Doorlezend kon ik me niet onttrekken aan het idee dat er veel meer uit het verhaal te halen viel. Het kwam op mij een beetje over als een haastklus die een wat simplistische plot als resultaat had. Bezuinigen op de vele bezoekjes aan restaurants, snackbars en kroegen van Snetlage en zijn partner en wat meer aandacht voor actie en diepgang in de plot, zou al een slok op een borrel hebben gescheeld. Ondanks mijn duidelijke kritiek blijf ik wel van mening dat van Eeden het in zich heeft om een goed boek te schrijven. Zijn pen is vaardig, zijn zinnen mooi. Daarbij zijn de recensies op Crimezone van zijn voorgaande boeken overwegend positief. Laat ik het er maar op houden dat dit niet het beste boek is uit de serie. Voor mensen die houden van luchtig vermaak met een cultureel tintje een aardige keuze. | 0neg
|
Vera Stupenea is geboren in Siberië en opgegroeid in Moldavië. Ze kreeg in 1997 een studiebeurs om in Nederland te gaan studeren. Na haar studie werd ze docente Engels in Alkmaar. Tot nu toe heeft ze zo’n 40 Engelse lesboeken voor diverse educatieve uitgeverijen geschreven. Moord om de hoek is haar eerste boek als fictie schrijfster.
De 16-jarige Sophie Rikkers heeft na school een afspraak met haar vriend. Als haar vader ’s avonds thuis komt vindt hij Sophie liggend op de vloer van de woonkamer. Hij denkt dat ze slaapt, maar al snel komt hij tot de ontdekking dat er iets niet klopt. Zijn gevoel is juist: Sophie is dood. In een afscheidsbriefje wordt verwezen naar mevrouw van den Berg die haar niet meer wil zien. Jonna van den Berg is een van de leraressen van Sophie. Zij is gescheiden van haar man Hein en ze heeft een zoontje van 12, Chris, die meer bij zijn vader is dan bij haar. Niet veel later wordt er een nieuw slachtoffer gevonden: Martha Verwiel, vriendin van André Melchers. Ook hij is gescheiden en heeft een zoon Cas. Cas zit op dezelfde school als Sophie en ook hij heeft les van Jonna. De vraag is of beide zaken met elkaar in verband staan. Voordat daarover duidelijkheid ontstaat, wordt ook nog de zoon van Jonna, Chris, ontvoerd.
Moord om de hoek is een nogal kort en eenvoudig geschreven verhaal. Geen hoogstaande dialogen, geen verrassende plotwendingen, en eigenlijk is al meteen vanaf het begin duidelijk wie (een van) de dader(s) is.
Jonna is het personage dat centraal staat in het boek. Zij wordt met de misdrijven in verband gebracht en haar zoontje wordt ontvoerd. Jonna is een labiel, naïef en onzeker persoon. Deels door de ervaringen met haar ex-man, die ook nog hun zoontje manipuleert, en deels door haar werk. Zij weet niet bij wie zij steun kan zoeken. Familie wordt niet genoemd en vrienden heeft ze weinig. Het verhaal bevat een aantal nogal typische, misschien zelfs onwaarschijnlijke voorvallen die allen betrekking hebben op intermenselijke contacten, zoals de eerste ontmoeting tussen Jonna en Pieter Gravemaker, de rechercheur die belast wordt met de zaak. Ook diverse fragmenten waarin ontmoetingen en dialogen tussen Jonna en Chris, en Jonna en haar ex-man Hein beschreven worden, komen nogal vreemd en ongeloofwaardig over.
De plot is zeker niet verrassend en daarbij snel en slecht uitgewerkt. De aanleiding voor het oplossen van de gepleegde misdrijven is veel te voor de hand liggend en hangt te veel van toevalligheden aan elkaar. Een aantal onderwerpen die in het boek aan de orde komen zijn zeker actueel, maar al zo vaak als onderwerp voor een boek gebruikt dat van originaliteit geen enkele sprake meer is.
Moord om de hoek is een matig opgezet en uitgewerkt verhaal met weinig diepgang en het bevat veel te weinig spanning om als thriller gekwalificeerd te kunnen worden. Het enige pluspunt dat genoemd kan worden is de uitwerking en beschrijving van de problemen en gevoelens van Jonna en, in mindere mate, Chris.
Hopelijk kan Stupenea met haar tweede boek (dat Voorbij als werktitel heeft) waarin zaken als erotiek, mystiek en drones in voorkomen, meer indruk maken. | 0neg
|
Kruisverhooris wat mij betreft geen echte spannende thriller. Ondanks dat boek op zich makkelijk leest,moest ik mij er toch iedere keer weer toe zetten om verder te lezen. Het begint met het babylijkje, waardoor je de indruk krijgt dat het hier helemaal om draait. Daarnaast heeft de op sterven liggende moeder een rol in het verhaal evenals het verleden van Martin en de relatie met zijn collega rechercheur. Het zijn verschillende (te veel) verhaallijnen die door elkaar lopen en het boek daardoor minder spannend maken. De schrijfstijl is op zich prettig. Ik geef het boek 2 sterren. | 0neg
|
Het boek begint somber en geeft een kijkje in het leven van zombies die kunnen voortbestaan door het leven van de levenden te nemen. Als de hoofdpersoon R een meisje tegenkomt dat hem raakt, laat hij haar leven en neemt haar mee naar zijn vliegtuig waar hij zijn intrek heeft genomen. Julie leert zijn leven kennen, maar vlucht uiteindelijk terug naar het stadion waar de levenden een burcht hebben gebouwd. In het 2e deel van het verhaal gaat R haar zoeken en lezen we over de kant van de levenden in zombieland.
Uiteindelijk kan een romance niet uitblijven, maar wel met een heel sterk resultaat
.
Het is hiermee een intrigerend verhaal over hoe de toekomst van de aarde zou kunnen zijn. De wendingen in het boek zijn soms echter bijzonder ongeloofwaardig en het einde van het boek is nogal voorspelbaar. | 0neg
|
Tot waar we kijken kunnen is het debuut van Inge van der Krabben waarin ze de moeizame relatie tussen moeder Dina en dochter Janne in beeld brengt. Een haat-liefdeverhouding waarin beide op zich met goede bedoelingen staan, maar die alleen leiden tot botsingen. Een ongezonde relatie tussen een probleemoplossende doener en lijdzame voeler. Moeilijk om daar uit te komen, gemakzucht dient immers de mens: Dina heeft niet het geduld Janne de dingen zelf uit te laten vogelen en Janne laat zich haar hulp makkelijk aanleunen.
Wanneer Dina te horen krijgt dat ze alvleesklierkanker en nog maar een paar maanden te leven heeft, zullen de twee zich op probate manier van elkaar los moeten zien te maken. Een moeilijk te begrijpen gebrek aan respect voor elkaars persoonlijkheid staat ze daarbij faliekant in de weg. (K)luchtig werkt Dina haar bucketlist af en worstelt Janne verder met klachten die tot een burn-out zijn bestempeld. Je kunt ook maar beter niet aan de dood denken, want dan kun je net zo goed al dood zijn, meent Dina. Die ontkenningsfase waarin ze verkeert duurt tot de laatste vijfendertig pagina’s. Pas dan komt er een eind aan alle quasi-belangrijke verwikkelingen. Al met al behoorlijk misplaatst, de hele situatie, want feitelijk wacht deze familie op Dina’s dood. Een wachten dat doorgaans voor betrokkenen een door machteloosheid verlammend tijdsvacuüm creëert. Hier duurt de bodemloze paniek welgeteld vijf pagina’s.
Voor mensen die een dergelijke situatie hebben meegemaakt kan de manier waarop de auteur er verhaaltechnisch gebruik van maakt om een in haar eigen bewoording ‘symbiotische relatie’ te kunnen laten genezen behoorlijk kwetsend zijn. Terwijl juist Van der Krabben heeft ondervonden dat het ook zonder onnodige dramatiek kan lukken. Dit weten maakt het boek bedacht en pseudo-diepgaand. Dina’s relatie met haar eigen, dementerende moeder die Dina als haar kind vergat vanaf het moment dat zij haar zusje verloren, is hier eigenlijk veel éérlijker verdrietig. | 0neg
|
Anna, een verhaal over een meisje dat hoort dat ze ernstig ziek is, maar dit niet blijkt te zijn. Een verhaal over vriendschap en de waarde hiervan. Een verhaal over het leven met een leugen.
Maar gaat het verhaal ook over een dilemma, over de keuze tussen goed en kwaad?
Het verhaal gaat over Anna, die te horen krijgt dat ze misschien kanker heeft. Op dat moment verandert haar hele leven. Ze krijgt nieuwe vriendinnen en ze laat haar oude vriendin vallen. Haar vader, met wie ze al lang geen contact heeft gehad, neemt weer contact met haar op. Op school zijn ze begaan met haar en ook de relatie met haar moeder verbetert... totdat ze te horen krijgt dat ze geen kanker heeft. Ze houdt haar verhaal van ziek zijn naar de buitenwereld toe om vooral van deze aandacht te kunnen blijven genieten. Hoe ziek kun je zijn? Lichamelijk gezond, maar leven met een leugen om de aandacht vast te houden...
Gaandeweg het verhaal gebeuren er rare dingen in haar leven en uiteindelijk voelt ze zich gedwongen om haar verhaal te vertellen, maar doet ze dit omdat ze zich moreel verplicht voelt of omdat het niet anders kan?
Het thema van dit boek is zeker boeiend, maar de uitwerking valt helaas tegen. Het verhaal vertelt niet het dilemma van wel of niet kunnen leven met een leugen, maar vertelt het verhaal van een verbroken vriendschap die dwingt om de waarheid te vertellen. | 0neg
|
Gewoon een lekker boek om weg te lezen. Je hoeft je hoofd er niet bij te houden. Het verhaal kwam moeizaam op gang, maar werd halverwege het boek beter. | 0neg
|
De Schotse politie-inspecteur Ray Lennox is met zijn verloofde Trudy op vakantie in Miami. Een beetje van moeten. Hijzelf zit nog met zijn rancune van zijn laatste onderzoek, in Edinburgh, iets met een pedofiel en een vermist kind. Het is de bedoeling dat Ray emotioneel bijtankt en tegelijk zijn drank- en cokeverslaving in toom houdt. Trudy hoopt heimelijk dat Lennox haar nu eindelijk ten huwelijk zal vragen.
De volgende dag, na een fikse ruzie met Trudy, ontmoet Lennox Robyn en Starry, twee toogmadeliefjes die hem meetrekken in een nacht vol zuipen en snuiven. Het avondje eindigt op het groezelige appartementje van Robyn, waar Starry erg royaal is met de gratis cocaïne. Plots komen ook twee mannen meefeesten. Hoewel Lennox helemaal van de wereld is, heeft hij toch door dat die mannen er niet zijn voor de coke of de vrouwen, maar voor Tianna, het 10-jarige dochtertje van Robyn. Buiten zichzelf van woede ramt Lennox alles en iedereen in elkaar, voor hij instort. De volgende morgen blijven alleen hij en het meisje over. Vanaf dat moment ontwikkelt het verhaal zich plots tot een bizarre roadie door een stukje Florida, waarbij Lennox zich opwerpt als de beschermer van het meisje. Onderweg vertelt ze hem over het pedofielennetwerk waarin zij en haar moeder in verzeild geraakt zijn.
Ik heb dit rechtlijnige verhaal moeten pulken uit de vloed aan gegevens waarmee Irvine Welsh de lezer opzadelt. Dat is geen kritiek, want dat was van meet af aan zijn stijl, die hij al gebruikte in zijn debuut Trainspotting (1993) dat dankzij de gelijknamige film een echt cultboek geworden is. De wereld van de 'Scottish working class', die zich door de dag zuipt, snuift en roept, is altijd aanwezig in zijn boeken. Meer zelfs, de figuren van Trainspotting maken her en der een cameo. Zo mocht Ray Lennox al meespelen in Filth (1998), weer zo'n rauwe, subversieve kijk op de maatschappij.
Geheel in de lijn van de verwachtingen worstelt Lennox voortdurend met spoken uit zijn verleden. Zijn laatste onderzoek in Edinburgh verliep niet bepaald vlekkeloos en er speelt ook een jeugdtrauma. Het duurt wat, maar stilaan krijg je zicht op deze verwarde, hondsbrutale, maar authentieke persoonlijkheid. Als politiefunctionaris geniet hij volop van de aardse geneugten, maar voor kindermisbruik moet hij tegen zichzelf worden beschermd. Lennox beschouwt het als een erezaak Tianna veilig af te leveren, maar bezit luciditeit genoeg om te midden van de chaos te informeren naar de uitslagen van zijn favoriete club, Hearts. Lennox is intrigerend, rechtschapen, maar impulsief.
De waardering voor deze plot staat meer onder druk. Spannend is het nergens, een thriller kun je Misdaad niet noemen, eerder sociale fictie met een rauw randje. De cruciale sleutelscène is ondergesneeuwd met zoveel details die je als lezer aanvankelijk niet kunt plaatsen. Het is wel degelijk de bedoeling van Welsh dat je alles retrospectief begrijpt. Dat vergt doorbijten in het begin, vooral omdat de primitieve instincten van Lennox prioriteit krijgen. In de werken van Irvine Welsh wemelt het nu eenmaal van de zielenpoten die met hun innerlijke huishouden te koop lopen. Langzamerhand, gelijk met de groeiende band tussen Lennox en Tianna, krijg je de intrige door. Wie dan nog niet heeft afgehaakt mag rekenen op een discrete loutering. Misdaad is een leesbaar curiosum. Twee royale sterren dus, de derde glibbert net weg in de kots van Lennox. | 0neg
|
Ik denk dat mijn verwachtingen voor dit boek een beetje te hoog waren en dat hij me daarom tegen viel. Ik moet eerlijk bekennen dat ik gewoon stukken heb overgeslagen omdat het gewoon teveel bla bla in mijn ogen. Even ter verduidelijking, ik bedoel hier niet mee wat er is gebeurd in Oradour zelf, dat was vreselijk, maar haar verhaal eromheen, het werk in New York en zo. Dat vond ik erg langdraderig. | 0neg
|
Het is het eerste boek wat ik van deze schrijver gelezen heb en waarschijnlijk ook zijn laatste. Vond het zwaar tegenvallen. In eerste instantie sprak het gegeven me aan op de achterflap. Maar de inhoud is onsmakelijk. De vele moorden worden tot in details beschreven voor mij is dat een beetje te veel van het goede. | 0neg
|
Heather Gudenkauf heeft een speciale opbouw bij haar derde thriller Broer toegepast. Door het volledige verhaal beschouwt zij de situatie vanuit meerdere perspectieven. Op zich is daar niks mis mee ware het niet dat ze vaak vanuit een perspectief ook nog eens een blik in het verleden van de betreffende personage werpt.
Daarmee wordt ruim tweederde van het verhaal langdradig en ontbreekt iedere vorm van spanning. Daardoor wordt het geheel een beetje warrig en rommelig wat de aandacht behoorlijk afleidt van het hoofdonderwerp, de gijzeling van leerlingen en onderwijzers van een school.
Pas in het laatste derde part, als zowat alles over iedereen is verteld, draait Gudenkauf de spanningskraan een slag verder open. In een relatief kort stukje wordt dan op hoge snelheid de ene gebeurtenis na de andere voor het voetlicht gegooid, wat een kleine genoegdoening is voor het saaie en rommelige andere tweederde deel.
Wie gaat Gudenkauf vertellen dat een thriller meer omvat dan een spannende ontknoping? Ook een proloog en een middenstuk kunnen interessant en spannend beschreven worden. Anders zal de animo om een vierde boek te gaan lezen de strijd weleens kunnen verliezen van de teleurstelling.
Eindoordeel: 2 sterren
Spanning: 2 sterren
Plot: 2 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 2 sterren
Psychologie: 2 sterren | 0neg
|
Eve Duncan is al jaren op zoek naar haar dochter Bonnie. Waarschijnlijk is zij vermoord en ligt haar lichaam ergens verstopt. Eve krijgt een tip over een kindermoordenaar die Bonnie zou hebben vermoord. Samen met haar partner gaat ze achter deze man aan. Is dit werkelijk de man die Bonnie heeft vermoord en weet waar ze is? Of is dit opnieuw een zeepbel die hard uit elkaar knapt?
Johansen heeft een serie met boeken geschreven met Eve Duncan als hoofdpersonage. In alle boeken is ze op zoek naar haar verdwenen dochter Bonnie. Ook dit boek leest weer makkelijk weg. Het boek is niet moeilijk geschreven en de hoofdstukken zijn niet extreem lang. Tuurlijk, de hoofdpersonen zijn leuke mensen die ik graag volg. Ik wacht alleen wel op het boek waarin Bonnie eindelijk wordt gevonden. Misschien het volgende boek? Veel langer moet het ook niet duren, het wordt wat ongeloofwaardig. Ik heb zo goed als alle boeken van Johansen gelezen, maar voor mensen die dit boek als eerste lezen is het waarschijnlijk geen leuk boek. Er wordt veel teruggekeken en verwezen naar voorgaande boeken. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.