text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Al veel gehoord over deze auteur, zeker de laatste tijd [Oorlog en Terpentijn] en daarom in de bieb op zoek naar hem.
Dit boek [uit 2004] vond ik teleurstellend. Heeft veel weg van de boeken van Dan Brown.
De schrijfstijl is prima; ik ga zeker meer van hem lezen maar deze krijgt 2 duimpjes. | 0neg
|
Paul Kruzen is de hoofdpersoon in deze roman. Hij woont samen met zijn oude vader aan de Duitse grens. Zijn moeder heeft hun laten zitten en is er met een Rus vandoor gegaan .Diezlfde Rus was gevlucht uit de Sovjet-unie doordat hij met een sproeivliegtuigje de de muur is overgevlogen en gecrasht is in een weiland. De moeder van Paul heeft zich over hem ontfermt en opgenomen in hun huis voor verzorging en daar ging het mis. De wereld is intussen veranderd voor de dorpsbewoners en Russen Polen, Chinezen en Roemenen bevolken hun dorp Wieringa schetst hier een dorpsgemeenschap met zwakke lieden en gangsters. Ik heb al enige romans gelezen van hem maar bij deze was ik ontgoocheld, daarom de twee sterren.Het verhaal begint goed maar vanaf over de helft had ik moeite om verder te lezen en het eind had helemaal geen eind vond ik zelf. Jammer. | 0neg
|
"Biedt spanning, grillige karakters en is rauwer dan het eerdere werk van Nicci French. Aanbevolen.” is zoals vele andere reacties op het boek, een waar ik het niet mee eens ben. Het boek dat me beloofde een thriller te zijn stelde me spijtig genoeg teleur.
“Dinsdag is voorbij” is het tweede boek uit de reeks over Frieda Klein geschreven door Nicci French. Frieda Klein is een psychotherapeute in Londen die wordt ingeschakeld door agent Karlsson om hem te assisteren bij een ingewikkeld moordonderzoek. In een vervallen huis wordt een lijk gevonden. De eigenares van het huis, Michelle Doyce heeft ernstige psychische problemen. Er duikt dus meteen een probleem op voor Karlsson. De enige getuige, Michelle Doyce, praat in raadsels en is erg verward.
Een nadeel voor mij was dat ik het eerste boek uit de reeks niet had gelezen dus dat een uitgebreide beschrijving van het hoofdpersonage, dokter Klein, bij mij ontbrak. Doorheen het boek heb ik haar leren kennen als een onzekere, eenzame vrouw met rationele problemen. Ze stelt zich niet open voor de buitenwereld en zo komt ze onverschillig over. Ook werd geprobeerd de ‘losse eindjes’ van het vorige boek aan elkaar te knopen. Zo kwam er dus opeens een onbekende verhaallijn binnen waardoor ik vaak verward was en moeilijkheden had met het verhaal te volgen. Ook de vele personages vormden een moeilijkheid voor mij. Niet alleen moest ik de personages van dit boek leren kennen, ook moest ik proberen te ondervinden wat de personages uit het vorige boek voor Frieda hadden betekend. Er waren heel veel personages die stuk voor stuk tot in de kleinste details werden beschreven. Daardoor werd het boek, naar mijn mening, een beetje te langdradig.
Er gebeurde ontzettend veel in dit boek, er kwamen telkens meer en meer personages bij die allemaal een link hebben met het slachtoffer maar die het moordonderzoek niets verder helpen. Ik heb het boek gelezen voor een opdracht en zou meteen gestopt zijn met lezen wanneer dit niet verplicht was. Ik had enorm veel moeite mezelf te motiveren het boek verder te lezen.
Mijn verwachtingen over het boek werden niet ingelost. Ik had al vele reacties vol lof over dit boek gelezen en gehoord, maar ik kan me er niet in vinden. Ik ben geen lezer van aard maar ik hou wel van spanning en ik had me voorgenomen om met een ‘open mind’ aan dit boek te beginnen. Het boek telt iets meer als 400 pagina’s en ik heb op geen enkele pagina een spannende passage gevonden. Enkel het einde was een beetje enerverend maar zeggen dat mijn haren er van recht kwamen te staan zou overdreven zijn. Iets wat ik wel zeer fijn vond aan het boek waren de mooie beschrijvingen van Londen. Misschien minder indrukwekkend wanneer je nog nooit in Londen was geweest maar French liet me meteen terugkeren naar de sfeer van Londen en de schoonheid van de stad.
Een boek dat veelbelovend leek stelde me teleur door gebrek aan spanning, overvloed aan personages en gebeurtenissen, te lange beschrijvingen en een moeilijk doordringbaar hoofdpersonage. Hopelijk vind ik in de toekomst een boek dat me kan overtuigen te blijven lezen en er het genot van te vinden. Dit boek slaagde er alvast niet in.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------- | 0neg
|
Ooit weleens terug in de tijd willen gaan om datgene recht te zetten waar je zoveel spijt van hebt? De oudere vrouw Ludwina, die in coma ligt, krijgt hier de kans voor. Ze reist mentaal af naar Vietnam tijdens de oorlog, waar haar geliefde Vince naartoe moest omdat ze er destijds niet alles aan had gedaan om hem in Nederland te houden. Ongewild sleurt ze het jonge meisje Hasse mee in haar verleden, dat zelf al genoeg problemen heeft. Toch raakt zij in het bittere liefdesleven van Ludwina verzeild, en plotseling staan beide levens op het spel.
De achterflap van Op liefde en dood roept behoorlijk wat vragen op. Terugreizen in de tijd? Iemand terughalen uit een oorlog die allang afgelopen is? Een meisje dat verstrikt raakt in het verleden van iemand anders? Ja, het maakt je nieuwsgierig, maar ergens gaan de alarmbellen al rinkelen: dit wordt geen gemakkelijk boek.
En dat blijkt het ook absoluut niet te zijn. Een verhaal over een verloren liefde tijdens de Vietnamoorlog? Dat kan een prachtig boek opleveren. Helaas heeft de auteur ervoor gekozen om het één groot zweverig geheel te maken. Ergens in het midden van het boek raak je als lezer de draad kwijt. Iedere nacht opnieuw het verleden van een vreemde vrouw beleven is nogal apart. Vooral als je als toeschouwer ook nog eens in dat verleden kan springen, zodat de rest van de wereld je kwijt is. Wat? Tijdreizen is lastig te beschrijven, en als je daar de mist in gaat – wat hier het geval is – dan ben je de lezer al heel snel kwijt.
Als je de lezer al niet kwijtraakt door het verhaal, dan gebeurt het wel door de schrijfstijl. De zinnen zijn ellenlang en de gebruikte vergelijkingen zijn ietwat vergezocht. ‘In haar ogen, die de kleur hadden van een herfstbos, schudde november aan de bomen.’ Misschien leuk voor in een poëzieboekje, maar absoluut niet geschikt voor een young adult-roman.
Over young adult gesproken, wat doet dit boek in deze categorie? Hoewel er beweerd wordt dat de meeste personages pas rond de 17 zijn, komen ze over alsof ze al bijna achter de geraniums zullen zitten. En die zweverige zinnen in combinatie met dat ingewikkelde verhaal maken het er niet beter op. Geschikt voor jongeren van 14 jaar? Dacht het niet. Zelfs iemand van 21 heeft er moeite mee.
Om nog eens een duit in het zakje te doen, is er ook iets misgegaan bij de personages. Ten eerste worden ze niet goed geïntroduceerd. Ze zijn er plotseling en je moet zelf maar raden welke rol ze in het verhaal spelen. Totdat, ergens zo’n dertig bladzijden verder, beschreven wordt wat ze er in godsnaam doen. Fijn.
Ten tweede vindt de schrijver het belangrijk om ieder personage van een aantal karaktertrekken te voorzien. Het is alsof Oprah in de zaal staat: ‘Jij krijgt een karaktertrek, en jij krijgt een karaktertrek, iedereen krijgt een karaktertrek!’ Aan het eind van het boek weet je zelfs dat de caissière in de supermarkt haar haren graag föhnt. Nee, geen grapje. Een boek dat absoluut niet thuishoort op de plank van young adult. Op geen enkele plank, eigenlijk. | 0neg
|
Toen ik De Sok op het Boekenfestijn zag liggen was ik meteen verkocht. De grappige foto op de voorkant en de hilarische synopsis op de achterflap lieten het boek in mijn mandje belandden. Een boek over een man die zijn sok verliest - dat leek me wel wat! Helaas moet ik na afloop eerlijk toegeven dat het verhaal toch een beetje tegenviel..
De eerste 20/30 pagina's is het super grappig om te lezen over de verloren sok - en de vergezochte theorieën die ons hoofdpersonage hierbij verzint. Maar op een gegeven moment is de kous af (haha) en weet het verhaal niet langer te boeien. Bovendien kreeg het verhaal naast de grapjes ineens ook een heel serieuze kant; iets wat totaal niet strookte met mijn verwachtingen van het verhaal en waar ik maar weinig gevoel bij kreeg. Ik snap dat de schrijver het verhaal wat diepgang wilde geven, maar bij mij zorgde het enkel voor een lichte aversie jegens de verschillende personages en het complete verhaal.
Persoonlijk denk ik dat De Sok beter tot zijn recht zou komen in een kortverhaal. Voor 171 pagina's mistte ik toch net een beetje actie.. | 0neg
|
Het boek De lachende politieman van sjöwall & wahlöö is zeer goed..
Het stoort mij dat soms de de verledentijdsvorm zo slecht wordt gehanteerd.
er staat "was" als het moet zijn "is" en "had gevonden" terwijl "heeft gevonden" een beter in de zin past, en "had" wordt ook regelmatig verkeerd gebruikt. enz.....
Het verhaal op zich leest wel lekker. | 0neg
|
Ik heb 'Het' gelezen omdat Stephen King een fantastische auteur zou zijn en dat is ongetwijfeld ook zo voor velen. Maar hij heeft mij niet weten te boeien. Het verhaal van een monster die zich voor doet als clown spreekt mij ontzettend aan. Alleen de manier van het verhaal brengen maakte dat ik het boek eigenlijk niet uit wou lezen uit pure verveling. Wanneer het boek eindelijk lekker spannend werd omdat 'Het' ten tonele verschijnt is het steeds maar eventjes, dan springt het boek ineens terug in de tijd om één van de kinderen onder het vergrootglas te houden om te laten zien waarom hij/zij is zoals hij/zij is. Allemaal erg langdradig.. Het boek 'Mobiel' heb ik daarna nog een kans gegeven en die heb ik met afgrijzen weggelegd. Wat een vreselijk verhaal. Horror is gewoon niet mijn ding. Sorry voor de fans van Stephen King. | 0neg
|
1,5 ⭐️. Het verhaal leek me leuk, ook vond ik tijdens het lezen bepaalde personages heel leuk. Maar verder dan leuk vond ik het niet. Het boek greep niet mijn aandacht en ik was niet heel geïnteresseerd in de verhaallijn. Ik vond het op sommige momenten best saai. Het begin vond ik wat verwarrend en het greep niet mijn aandacht, dit kan zijn doordat het boek wat apart is en ik normaal niet dit soort boeken lees. Als je houd van wat apartere boeken met veel fantasie en hele leuke personages, dan is dit zeker iets voor jou! Helaas was het niet iets voor mij. | 0neg
|
Mark Lazare is huis-aan-huisverkoper van boeken en platen. Op een nacht rijdt hij zonder doel wat rond in zijn Opel Admiral in de omgeving van het plaatsje Leerbeek. Tijdens zijn rit stuit hij op een verlaten boerderij waar hij Walker ontmoet. Walker is een klein, misvormd en gewelddadig mannetje die samen met De Reus, een corrupte rijkswachter, een meisje gevangen houdt en haar als kindprostituee laat werken. Lazare bevrijdt het meisje, zij het niet geweldloos. Hierna lijkt het ook met hem helemaal mis te gaan en maakt hij een stap naar de onderwereld.
Jo Smets is filosoof en filmmaker en als auteur is Klikken en klakken is zijn debuut. Daarnaast recenseert hij ook films en series, aanvankelijk voor het magazine Knack Focus, maar tegenwoordig voor het dagblad De Morgen.
Klikken en klakken is ingedeeld in het thrillergenre. Niets is echter minder waar. Een thriller hoort per definitie spannend te zijn. Dat is dit boek in het geheel niet. In het boek komen zelfs geen momenten voor waarbij je kunt denken dat er wat spanning merkbaar is. Het boek heeft meer weg van een absurdistisch geschreven verhaal, maar dan wel van de allerslechtste soort.
Al in de eerste hoofdstukken van het boek gaat het mis. Het verhaal begint oninteressant en bestaat uit onsamenhangend geleuter over de verkoop van boeken aan dom overkomende en deels goedwillende mensen. De vooral korte zinnen, soms zijn het alleen maar woorden, zijn grotendeels verwarrend en van enige verhaallijn is niets te bespeuren. In het vervolg van het verhaal komt het niet meer goed en blijft Smets volharden in zijn eigen nogal merkwaardige en lastige schrijfstijl.
Het aantal personages in het boek blijft gelukkig beperkt zodat het niet verwarrender wordt dan het al is. Deze personages zijn stuk voor stuk zonderlinge en merkwaardige types en zullen niet misstaan in een schilderij van Dali.
Diverse feiten uit de Belgische geschiedenis zijn door Smets in het verhaal verwerkt. Daaruit blijkt dat het met de research wel goed zit, maar is niet bevorderlijk voor het leesplezier. Wellicht dat iemand die in deze historische gegevens geïnteresseerd is daarvan kan smullen, maar voor degene die een spannend verhaal verwacht kan het allemaal gestolen worden.
De uiteindelijke ontknoping, als daar al sprake van is, is helemaal dramatisch. Lazare schrijft, op aanraden van een wapenverkoper, een rapport. Dit rapport bestaat voor een groot deel uit allerlei weetjes over de Tweede Wereldoorlog en occultisme. Door deze laatste hoofdstukken wordt bevestigd wat in de eerste hoofdstukken al duidelijk was. Klikken en klakken is een dramatisch boek dat je als lezer snel wilt en zult vergeten. | 0neg
|
Janet Ross groeit op in de buitenwijken van Glasgow. Het enige wat haar interesse heeft zijn snelle auto’s en het lukt haar om een baan als leerling monteur bij een garage te krijgen. Door een personeelsuitje bij een kartbaan weet Janet de aandacht op zich te vestigen door alle races van haar mannelijke collega’s te winnen.
Haar baas biedt haar daarop een paar klusjes aan. Janet neemt het aanbod aan omdat ze het geld goed kan gebruiken.
Pas als ze betrokken raakt bij een kidnapping, beseft Janet dat ze verkeerd bezig is en probeert ze haar fout goed te maken.
De tweede verhaallijn gaat over Jo Crespo, de eigenaar van een Formule 1-team. Zijn dochter is mede door de medewerking van Janet ontvoert.
Ik mocht dit boek lezen voor de Thrillzone leesclub. De samenvatting van het boek beloofde heel veel en ik verheugde me op het verhaal.
Al snel bleek tijdens het lezen dat het verhaal slechts zijdelings iets met de Formule 1 te maken had, maar daar had ik me wel overheen kunnen zetten als het verhaal voldoende boeiend was geweest. Dat was het echter niet.
De personages bleven nogal vlak en ik had geen sympathie voor wie dan ook. Het verhaal was niet echt spannend en erg voorspelbaar.
Ik las wel door omdat ik wel benieuwd was hoe de twee verhaallijnen, Janet en Jo Crespo, bij elkaar zouden komen.
Ook daarin werd ik behoorlijk bedrogen. De auteur heeft ervoor gekozen om het verhaal abrupt te eindigen om in een volgend deel de ontknoping aan de lezer te presenteren.
Helaas heeft dit op mij een averechtse werking en gezien de voorspelbaarheid van dit deel, kan ik me ongeveer wel voorstellen hoe het verder gaat. | 0neg
|
De Engelse schrijfster Diney Costeloe heeft inmiddels negen romans uitgebracht, waarvan er drie in Nederlandse vertaling zijn verschenen. Vooral haar boek ‘De verloren kinderen’ (‘The throwaway children’) uit 2015 was een internationale bestseller. Vrijwel al haar boeken hebben een specifieke historische setting: in of rond de Tweede Wereldoorlog. Veelal benut ze deze setting om een gedramatiseerde versie van het leven weer te geven van personages die veel te lijden hebben gehad onder de omstandigheden. Zo gaat het in ‘Familie op de vlucht’ over een joodse-Duitse moeder met vier kinderen die zich staande moet houden in het Duitsland van na 1937, en in ‘De verloren kinderen’ vertelt ze het verhaal van twee kinderen die door hun moeder, een oorlogsweduwe, in het naoorlogse Duitsland naar Australië worden gestuurd. Ook in ‘Het meisje zonder naam’ volgt ze dit stramien en functioneert de Tweede Wereldoorlog als setting. Hoofdpersoon in deze roman is Liselotte/Lisa die op dertienjarige leeftijd met het Kindertransport -een operatie waarbij tot 1940 Duits-joodse kinderen naar Engeland werden vervoerd en ondergebracht in Engelse pleeggezinnen – arriveert in Londen. Ze weet na enige tijd haar plek te vinden in Engeland en in haar pleeggezin, maar na de Blitz (weer zo’n historisch event) raakt ze gewond en is ze haar naam en identiteit vergeten. Ook dat komt weer goed, al gaat dat allemaal wel gepaard met een flinke dosis dramatiek. Ze ontmoet goede mensen, mensen die haar bedriegen, ze wint en verliest vrienden, zoals dat gaat in ieders leven. Uiteindelijk weet ze niet alleen haar naam weer, maar kan ze ook nog – op het nippertje – afscheid nemen van haar stervende moeder en vindt ze de liefde. All’s well that ends well, zouden de Engelsen zeggen.
Genoeg ingrediënten voor een boeiend boek, zou je denken. Maar jammer genoeg slaagt Diney Costeloe er geen moment in het verhaal boeiend te maken of de personages uit te tillen boven het niveau van bordkartonnen karakters. Lisa komt nauwelijks uit de verf: ze ondergaat alle gebeurtenissen zonder dat dit leidt tot invoelbare karakterontwikkeling, en ze reageert op een manier die meer past bij een stripfiguur dan bij een meisje dat moederziel alleen haar weg moet vinden in een angstaanjagende wereld. Zelfs aan het sterfbed van haar teruggevonden moeder houdt ze droge ogen. Ook de andere personages zijn nauwelijks van vlees en bloed: ze vervullen een rol in het geheel (bijvoorbeeld als vriend, als liefdevolle zuster, als geliefde, als bedrieger), maar ze komen niet tot leven. De historische setting lijkt er nauwelijks toe te doen: er wordt niet of nauwelijks uitgewerkt hoe de positie en identiteit van joden bedreigd werden, hoe de oorlog zich ontwikkelde, wat mensen hierover wisten, hoe het was om in die tijd in Engeland te leven. Daar komt bij dat de schrijfstijl van Diney Costeloe beperkt is. Van een gericht gebruik van verschillende stijlmiddelen, zoals ironie, humor, beeldspraak, levendige dialogen, die het verhaal echt tot leven kunnen brengen moet dit boek het niet hebben. Waarvan dan wel? Misschien dat lezers die van een dikke pil houden met de nodige dramatiek en verwikkelingen deze roman nog wel kunnen waarderen. Lezers die een echte historische roman verwachten, of een roman waarin een levensecht beeld wordt geschetst van een mens in grote nood, komen echter met ‘Het meisje zonder naam’ bedrogen uit. | 0neg
|
Alweer enige tijd geleden benaderde Renate Smoorenburg mij via social media met de vraag om haar Young Adult thriller ‘Backstage’ te lezen en te recenseren. Aangezien het hierbij om een debuut gaat en ik het altijd leuk vind om een beginnend schrijver op weg te helpen zei ik ja.
‘Backstage’ verteld het verhaal van een jonge, bij elkaar gearrangeerde, meidenpopgroep door JS Productions. De meiden worden bij elkaar gezet in één huis en ook komen zij gelijk in een realityserie terecht waarbij ze constant gevolgd worden door camera’s en elk gênant moment life uitgezonden wordt. Ze kennen elkaar nauwelijks tot niet maar toch hebben een paar een verleden met crew members. De meiden komen dus in een behoorlijk nieuwe, onrustige en vooral prikkelende situatie terecht. Zullen zij zich staande kunnen houden en kunnen ontwikkelen tot die ene grote beroemde meidengroep?
Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed hoe ik mijn mening op een juiste en correct onderbouwde manier kan geven over dit boek. Ik maak het niet vaak mee maar alles in dit boek staat mij tegen en vind ik het nogal veel vooroordelen bevatten. Alles in het verhaal draait om seks, verkrachting, geld, macht, alle mannen zijn slecht en bijna alle vrouwen gewillige vogeltjes. Voor mijn gevoel las dit verhaal als een constante herhaling van gebeurtenissen en erg eenzijdig gericht. De personages riepen bij mij ook behoorlijk wat verwarring op, qua namen maar ook qua onderlinge relaties tot elkaar. Zoals je dus leest was dit boek absoluut niet aan mij besteed. Ik heb dan ook lange tijd gewacht met mijn recensie omdat ik het heel moeilijk vind om een verhaal negatief te moeten recenseren. Ik weet namelijk hoeveel werk erin zit voor de schrijver en ik wil haar absoluut niet voor het hoofd stoten. Maar dit boek mist gewoon zoveel dat ik er weinig positiefs over kan zeggen. Toch kan ik alleen maar zeggen blijf alsjeblieft schrijven want daardoor groei je als schrijver zijnde. En laat je zeker niet door mijn mening ontmoedigen want er zijn nog zoveel meer lezers te bereiken.
Ik geef dit boek 1 tot 1,5 sterren.
Spanning: 4
Plot: 4
Leesplezier: 2
Schrijfstijl: 5
Originaliteit: 5
Psychologie: 3 | 0neg
|
Verhaal is mooi, maar door de zeer uitvoerige schrijfstijl levert het aan spanning in. Vooral op het eind moest ik me er doorheen worstelen. | 0neg
|
Mijn eerste boek van Linda Jansma en ik vond het boek iets te voorspelbaar. De flashbacks vond ik verwarrend en niet echt aansluiten op het verhaal in het heden. Het einde van het verhaal is verrassend, maar het word wel afgeraffeld. | 0neg
|
Ab Ruin was jarenlang sport-journalist bij de krant. Later krijg hij 'bijzondere projecten' te doen. Na zijn ontslag wil hij wraak nemen op zijn collega's door allerlei details over hen los te laten. Dat lukt hem goed, want er breekt al gauw paniek uit op de redactie. Ook onder de collega's die nog niet door Ruin onder vuur zijn genomen.
Al snel blijkt dan dat Ruin een onbekende medestander heeft. Al snel wordt er regelrechte sabotage gepleegd, printers die op hol slaan, magneten in de server-ruimte, brandjes bij journalisten. Ruin wordt verdacht van deze zaken, en er rest hem niets anders dan uit te vinden wie zijn medestander is, en waarom die hem er in wil luizen.
Doordat geen van de personages in het boek het goed met elkaar vinden, lijkt dit boek wel een aflevering uit een soap-serie. [author:Peter de Zwaan|877681] heeft in dit boek een soms wat grove taalgebruik gebezigd, maar kwam niet als extreem kwetsend naar voren, behalve waar het het 'van achteren nemen' van de vrouw van Ruin betreft.
Het boek deed me verder niets, en dat is jammer, want het boek had naar mijn idee best wel een potentie gehad. Nu waren de personages best wel vlak. | 0neg
|
Het spoor bijster is niet echt bijster. Helaas is dit het enige boek van Joy Fielding die mij tegenvalt en ik heb er 10 gelezen.
Het verhaal begint goed, maar halverwege het boek verslapt het en is de spanning matig. Naar mate je bij het einde komt, wordt het weer goedgemaakt en is het plot zeer verassend. Ik heb moeite gehad om mijn gedachten bij het boek te houden. Het is zeker niet slecht, maar het is niet één van haar beste boeken. | 0neg
|
Verloren tijd is een verhaal waar je niet veel wijzer van wordt. Vanaf de eerste tot de laatste pagina kan dit boek niet boeien. Het verhaal kabbelt maar voort op een manier dat je er bijna moe van wordt. De spanning laat echter ook al te wensen over. De personages Walter en Eliza worden tot vervelens toe uiteen gezet. Kortom, geen aanrader voor de liefhebbers van een spannend boek. | 0neg
|
Een snel tussendoor boekje, verder niet zo heel bijzonder! | 0neg
|
Ik heb er spijt van dat ik het gelezen heb. Mijn nieuwsgierigheid ook altijd....
Het boek is slecht geschreven, mist diepgang en komt tevens ongeloofwaardig over. | 0neg
|
Twee jongens verliezen hun moeder, het leven is ineens niet meer compleet. Hun moeder is weg, er blijft een lege plaats achter. Niet voor lang. Kraai komt langs en vult de leegte van hun moeder. Maar wordt het verdriet hierdoor minder? Nee, kraai vult het verdriet op, kraai maakt het rouwen draaglijker.
Toch zit er geen enkele verhaallijn in het boek. Er zijn weinig gebeurtenissen die het boek mij nog enigszins doen boeien. Althans het is mij volledig voorbij gegaan. Het verhaal dat Porter te vertellen had, had ook op twee bladzijden gekund, 122 bladzijden zijn hiermee totaal overbodig.
De personages worden nauwelijks uitgediept waardoor het een erg saai verhaal wordt. Dit doet het verhaal zelf dan ook weinig goed. Verdriet is het ding met veren is hiermee een boek dat mij niet heeft weten te raken.
En nu? Nu is er een lege plaats in mijn boekenkast, wachtende op een mooi boek dat de plek zal opvullen. | 0neg
|
Ik verheugde me op dit boek en was blij, dat ik het bij de bibliotheek kon lenen. Helaas is het me tegengevallen. Het eerste deel vond ik heel mooi beschreven, uit het verhaal zag je het leven uit die tijd. Hard en rauw en een mensenleven werd niet zo belangrijk geacht als in deze tijd. Het leven zoals dat wordt beschreven hoe het is in het voormalige Indië waar de overgrootvader van de schrijfster zijn bestaan heeft . De warmte, het harde werken en de angst voor de koelies, die slecht behandeld worden. Hoewel Frans-Jan de overgrootvader daar niet aan meedoet. Het leven van Jannetje, de vrouw, die hij al uitgekozen had voordat hij naar Indië vertrok hoewel zij daar niets van af weet. Zij trouwt met hem en volgt hem naar Indië, daar blijkt dat Frans-Jan verzwakt is van het harde werken op de tabaksplantages en al snel vertrekken ze naar Nederland. Zij gaan wonen in Muiderberg waar zij beiden vandaan komen, krijgen vier kinderen , Frans-Jan sterft en Jannetje staat alleen in de opvoeding van haar kinderen.
Dan gaat het verhaal over hun jongste zoon: Juul, die gaat wonen in Bilthoven waar hij de financiën beheert van Kees Boeke een vrijdenker, die zich niet bezig houdt met geld. Juul is werkzaam op de Gero-fabriek in Zeist en daarnaast worden de ontmoetingen beschreven, die hij heeft met de mensen rondom Kees Boeke.
Dan komt de tweede wereldoorlog en de tweede zoon: Pieter, van Juul en Jane gaat in het verzet. Dan volgen er een heleboel namen van mensen, die een rol in de oorlog spelen: verzetsstrijders, neergeschoten piloten, NSB'ers en landwachten. soms hebben ze met elkaar te maken maar meestal is het een opsomming van namen en hun daden en verder niets.
Pieter wordt gevangen genomen en geëxecuteerd , zijn ouders moeten onderduiken terwijl het Boschhuis leeggeroofd wordt. Na de oorlog komen Juul en Jane weer terug en m.n. Juul is verslagen door de dood van zijn zoon. De ouders steken hun energie in het terugbrengen van hun zoon naar Bilthoven en het vergoeding van de geroofde inboedel en de strijd tegen de bureaucratie.
Na het eerste deel werd het verwarrend: te veel namen, te veel mensen, te veel willen vertellen.Dat ik het boek heb uitgelezen komt omdat ik de omgeving ken, de tijd ken en Indië ken. | 0neg
|
Het verhaal begint met de moorden van een paar pedofielen, waarvan het niet bewezen wordt dat ze dat zijn, en waar verder in het verhaal niet veel mee wordt gedaan. Je denkt dat het een luguber, maar spannend boek gaat worden. Voor mij was het de eerste kennismaking met Jane Casey. Een heerlijk dik boek, dus ik had er zin in.
Echter die verwachting werd niet waar gemaakt. Op zich is het een prima en prettig te lezen verhaal, met goede uitgediepte karakters en een vleugje romantiek. Spanning kwam er helaas niet aan te pas. Pas op blz. 330 kwam er enige actie in het verhaal en werd mijn interesse gewekt.
Het is een politieverhaal met in de hoofdrol Maeve, een rechercheur die erg onzeker is, wat niet echt geloofwaardig is in dat werk. De zoektocht naar een vermist meisje maakt het verhaal wat actiever, maar mist elke vorm van spanning, om door te blijven lezen.
Voor mij geen echte thriller, jammer. Dit had een goede thriller kunnen worden, het verhaal steekt best goed in elkaar. Geen boek wat ik nog een keer zal gaan lezen, helaas. | 0neg
|
Een verhaal uit de zonnestad is het romandebuut van John-Alexander Janssen (1984). Janssen is afgestudeerd in geschiedenis, filosofie en rechten en woonde in Harrisonburg, Jeruzalem en Parijs. Het omslag van de roman doet denken dat het verhaal zich afspeelt in de jaren zeventig: een prachtig oranje-geel bruin omslag met retro lettertype. Niets is echter minder waar, want dit verhaal gaat vooraf aan de Syrische burgeroorlog.
Hoe moet het zijn om te studeren, verliefd te zijn en tegelijkertijd in de voorafschaduwing van een burgeroorlog te leven? Hamza maakt het mee. Op de open dag van de universiteit in Damascus ziet hij de vrouw van zijn dromen: Zania. Hamza volgt haar en komt uit bij een fascinerend proefcollege filosofie, gegeven door professor Sinna al-Iskandi, die de vader van Zania blijkt te zijn. Bevangen door de liefde besluit Hamza het vak filosofie te volgen naast zijn studie bouwkunde. Hamza blijkt een uitmuntende filosofiestudent te zijn en wordt uitgenodigd voor een exclusieve studieclub bij de professor thuis. Zo is hij nog dichter bij Zania. Op de achtergrond sluimeren de eerste tekenen van een burgeroorlog.
Een sticker op de voorkant van Een verhaal uit de zonnestad vermeldt dat Janssen werelden bij elkaar brengt. Door het eenvoudige taalgebruik en het universele thema ‘de liefde’ is de roman inderdaad toegankelijk voor een breed publiek. Janssen doet een aantal mooie vondsten, zoals Hamza’s verlangen naar ‘de lente’ waarmee Janssen lijkt te verwijzen naar de Arabische lente. Toch lijken deze elementen, net zoals de filosofielessen, wat lukraak bij elkaar geplaatst. Bij elkaar opgeteld vormen ze een overdaad en gaan ten koste van de diepgang van de roman, waardoor je je als lezer niet zo betrokken voelt bij de personages. De karakters in de roman komen vlak over. Zo raakt Hamza’s vader na een operatie in coma, maar Hamza zit daar totaal niet mee. Dat komt ongeloofwaardig over. Die keer dat Hamza’s gevoel hierover wel genoemd wordt lijkt dit voornamelijk een verontschuldiging te zijn voor het ontbreken van zijn betrokkenheid:
‘Veel mensen vonden het knap dat ik er zo rustig onder bleef. Het verbaasde hen. Ook Bassam en Fayal zeiden iets dergelijks. Misschien voelden ze instinctief aan dat ik werd afgeleid, dat mijn gemoedstoestand stabieler was dan hij onder de omstandigheden had mogen zijn.'
De operatie en de schuldige spelen uiteindelijk wel een kleine rol in de roman. Janssen lijkt de comateuze vader dan ook vooral in te zetten om dit later in de roman te kunnen gebruiken, maar dit heeft geen meerwaarde voor het verhaal omdat het idee niet zo goed is uitgewerkt.
Ook de spanning die de voorbode van de burgeroorlog met zich meebrengt wordt niet voldoende opgebouwd. Alleen een onterechte aanhouding in het begin van het verhaal doet beseffen dat deze roman zich voorafgaand aan een burgeroorlog afspeelt. Verder zou de roman zich, losstaand van omgangsvormen en namen, ook in Amsterdam afgespeeld kunnen hebben. Het verhaal centreert zich vooral rondom Hamza en zijn verliefdheid en kabbelt zo voort.
De wending aan het einde van de roman komt vervolgens als een onverwachte klap in het gezicht. Je blijft als lezer ontzet achter. Dat Janssen geen van de thema’s echt aanraakt blijkt uiteindelijk toch effect te hebben. Heiligt het doel hier dan de middelen? Die vraag mag jij beantwoorden nadat je deze roman hebt gelezen. | 0neg
|
Ik ga de omschrijving van het verhaal achterwege laten, want er is al een mooie samenvatting van dit boek gegeven.
Het boek leest makkelijk weg, op een zaterdagmiddag is het makkelijk uit te lezen.
Het boek is niet echt spannend, behalve op het einde. De personages worden niet echt uitgewerkt, maar dat is ook niet nodig om het boek te kunnen begrijpen.
Er staan wel hier en daar wat spelfouten in het boek en er wordt veel herhaalt. Er kan op dit punt nog wat verbeterd worden.
Het boek past wel goed in het rijtje van andere Nederlandse 'thriller' schrijfsters, zoals Vermeer en Van Rijn.
Een echte aanrader vind ik het niet, en ik denk niet dat ik de volgende delen in de serie ga lezen, of ik moet een vrije zaterdagmiddag hebben en het boek moet toevallig in mijn bezit zijn ;) | 0neg
|
Ik ben al jaren een fan van de boeken van Harlan Coben. Dit boek heeft me toch geruime tijd kunnen boeien... de spanning val langzaam weg naar het einde toe. De ontknoping vind ik persoonlijk nogal tegenvallen en bijzonder snel afgerond.
De recensie van crimezone geeft volgens mij al veel te veel weg van het plot omdat het net draait om het feit wat er met de mannen gebeurt is.. en dit wordt al groetendeels onthuld op het einde van jullie verslag. | 0neg
|
Je gaat er eens lekker voor zitten; de nieuwe Lee Child, de nieuwste Reacher! Vervolgens blijf je elke bladzijde op zoek naar het niveau van Child. Halverwege bekruipt me het gevoel dat hier een stand-in auteur tot meerdere glorie van de pecunia meelift op de bekendheid van de auteur en de hoofdpersoon Reacher... Nergens bouwt de spanning echt mooi op, de ene onwaarschijnlijke wending na de andere volgt en na de laatste bladzijdes leg ik het teleurgesteld opzij; als dit Lee Child is ben ik Sinterklaas | 0neg
|
Begon toch met veel plezier aan dit boek van één van mijn favoriete schrijvers, maar raakte op een bepaald moment het verhaal kwijt. Het werd een ware worsteling met King, en dat is jammer. Misschien waren die 622 bladzijden wat teveel en had het mij met minder woorden wél kunnen boeien, want op zich vond ik het verhaal wel een aparte wending nemen. Niet het beste boek van Stephen King naar mijn mening, en dat is jammer. | 0neg
|
Nachtboot is een verzameling van zeven spannende verhalen, geschreven tussen 1995 en 2002 voor publicatie in binnen- en buitenlandse verhalenbundels. Het laatste verhaal en tevens titelverhaal Nachtboot, is samen met de opener Under my skin nog het meest te genieten. In die verhalen komt de verraderlijke onderstroom, zoals de cover vermeldt, nog enigszins tot uiting, vooral omdat naar de misdaad wordt toegewerkt. Dat zorgt voor een ander, en voor kortverhalen preferabel, soort spanning dan in een klassieke whodunit. In de meeste van de andere vijf verhalen heb je namelijk een lijk, een detective en uiteindelijk de ontmaskering van de dader. Veel ruimte voor spanning biedt dat niet. Rippen won ooit de Gouden Strop. Misschien toch maar eens een échte thriller van m ter hand nemen. | 0neg
|
Neen dit boek hoort niet bij zijn beste.
Het verhaal ? Ron ten onrechte veroordeeld wegens moord.
En later vrijgesproken na zijn verblijf in de dodencel.
Als je 50 blz ver bent hebt je al een 40 personages gepasseerd.
Dit boek is geen thriller of spannend boek.
Ik noem dit een biografie van Ron Williamson.
Langdradig,gerechtelijke dwalingen en analyse van allerlei gerechtelijke en advocatuur zaken.
Kortom dit boek is evenzaai als mijn recensie. | 0neg
|
Getracht te lezen maart 2008.
Ik ben gestopt na de proloog en de eerste bladzijden van deel 1. Ik erger me teveel aan de schrijfstijl. Ik dacht dat het boek zou gaan over de tsunami en de gevolgen daarvan. Op een autobiografie van Petra Nemcova - een persoon die ik niet echt boeiend vind - zit ik niet echt te wachten. | 0neg
|
2 Vrienden in IJsland schepen in bij een 6-tal doorgewinterde vissers om in een roeiboot kabeljauw te gaan vangen.
Ze worden echter door een ijskoude storm overvallen en daar kun je je maar nauwelijks tegen kleden, het wordt al helemaal moeilijk om te overleven als je je warme anorak niet bij je hebt.
Het drama wat zich voltrekt neemt de ene vriend mee in zijn leven.
Gezien de recensies had ik me er heel wat bij voorgesteld, het kon me echter totaal niet boeien, kortom ik vond er geen klap aan. | 0neg
|
Als hij elf jaar oud is komen de ouders van Victor Bronckhorst bij een auto-ongeluk om het leven. Hij wordt door zijn grootouders opgevoed en vooral tussen Victor en zijn opa ontstaat een hechte band. Het geeft Victor een gevoel van trots als zijn opa hem de uitverkorene noemt die een grote taak in zijn leven te volbrengen heeft. De Spartaanse soms zelfs sadistische opvoedingsmethoden neemt Victor voor lief. Zij dienen dat hogere doel.
Als volwassen man is Victor een succesvol zakenman die een enorm vermogen vergaard heeft dat hem in staat stelt datgene waartoe hij als uitverkorene is geroepen, te realiseren. De gevolgen zijn onvoorstelbaar, er vallen veel doden en een groot aantal Nederlanders besluit te vluchten. Het laat Victor koud. Met de adviezen die zijn opa hem ook na de dood nog geeft, gaat hij verder met het uitvoeren van zijn waanidee.
Karin Hazendonk (1961) is een Nederlandse schrijfster die bekendheid geniet door boeken voor de jeugd, jongvolwassenen en een aantal thrillers. In een interview met de leesclub Thrill Zone vertelt zij dat het idee voor Waanidee in 2015 ontstond toen zij bij de dierenarts de vraag voorgelegd kreeg of het verstandig zou zijn haar hond te voorzien van een identificatiechip. Dit leidde weer tot de vraag hoe zoiets zou uitpakken als de Nederlandse bevolking tot een dergelijke manier van identificeren verplicht zou worden. En zo ontstond een bijna dystopisch verhaal waarvan de grote kracht is dat het aanzet tot nadenken over ontwikkelingen die zich misschien onopgemerkt in de maatschappij voltrekken en die bijzonder ernstige gevolgen zullen hebben voor de vrijheden die essentieel zijn voor een goed functionerende democratie en de mensen die daarin leven.
Hoewel Karin Hazendonk een plezierige en toegankelijke schrijfstijl heeft duurt het even voordat je goed in het verhaal zit. Er zijn veel wisselingen in tijd en handeling waardoor er aanvankelijk een wat rommelig indruk bestaat. De belangrijkste personages zijn goed uitgewerkt, anderen blijven aan de oppervlakte. De keuze van het onderwerp is origineel en de opbouw is goed. Er is genoeg snelheid in het verhaal waardoor het plezierig leest en ook aan spanning ontbreekt het niet.
Toch zijn er over Waanidee een aantal kritische opmerkingen te maken. In de eerste plaats betreft dat de politieke besluitvorming. Daar wordt heel weinig over geschreven terwijl dat toch essentieel is voor de uitvoering van Victors plannen Je kunt je nauwelijks voorstellen dat er in de Nederlandse politiek draagvlak is voor een dergelijk ingrijpend en moreel verwerpelijk voornemen. En als dat er al zou zijn, zou het zeker kunnen rekenen op een massale afwijzing door de bevolking maar daarvan is geen sprake. De gelatenheid verandert pas aan het einde van het boek in grootschalig verzet. Verder komt in het verhaal niets voor over de wijze waarop internationaal tegen de ontwikkelingen in Nederland wordt aangekeken. Ongetwijfeld zal de invoering van een dergelijke wet op afwijzende reacties uit Europese gemeenschap en ver daarbuiten kunnen rekenen.
Het is een gemiste kans dat deze cruciale aspecten in het verhaal niet voorkomen. Ingebed in de juiste context zou Waanidee een geweldige thriller zijn geworden maar zonder dat is het eindresultaat onbevredigend en ongeloofwaardig. | 0neg
|
Wederom een boek met lovende kritieken dus ik wilde graag lezen of het de ophef waarmaakt. Het onderwerp is de tweede wereldoorlog en iemand die niet gevonden mag worden. Ik viel erbij in slaap, het is de zoveelste variant op een zeer bekend thema, jammer | 0neg
|
In een tijd waarin we overspoeld worden door een lawine aan mannen die misbruik maken van hun macht leek het mij een heerlijk boek om het antwoord te vinden in het boek 'De Macht'. Het begin van het boek is veelbelovend en gaat het vooral op de aanval op mannen die vrouwen met agressie bejegenen. Maar als snel verliest deze nieuwe aanpak op het overnemen van de macht zijn kracht. Dat komt vooral door de uitwerking van het verhaal, de personages zijn oninteressant, een simplistische schrijfstijl met zinnen die grammaticaal gewoon niet kloppen (dat kan uiteraard ook door de vertaling komen) en te lange alinea's. In het boek komen afbeeldingen en bijlages voor die geen toegevoegde waarde hebben. Al snel kom je erachter dat het boek helemaal geen vernieuwing brengt maar alles alleen maar omdraait. Want de vrouwen slaan met hun super power zo door dat ze overgaan tot fysiek en seksueel geweld. Er breekt een oorlog uit tussen het vrouwelijke en mannelijke geslacht en dan ben je natuurlijk weer terug bij af.
Dan komt het verhaal simpel gezegd maar op een ding neer: het gaat er niet om wie de macht heeft maar het gaat erom wie de kracht heeft om deze macht onder controle te houden.
Het is jammer maar er had veel meer in dit verhaal kunnen zitten. | 0neg
|
Ik geef niet graag 'slechte' recensies, maar bij een boek als 'Vergeet de meisjes' kan ik niet anders dan maar twee sterren geven. Ik mocht het ebook voor Hebban lezen, en eigenlijk maar goed ook, want ik geloof niet dat ik blij zou zijn geweest als ik het gekocht had. Ik heb voor ik begon met schrijven van deze recensie een aantal andere gelezen en gezien dat bijna iedereen het met me eens is. Het heeft dan ook weinig zin om te herhalen wat je in alle eerdere recensies terugziet: Waar het boek over gaat en dat het zo 'slecht' is uitgewerkt dat je compleet niets voelt bij de personages en na het dichtslaan met meer vragen blijft zitten dan er antwoorden kwamen.
Verwarrend, niet boeiend, niet fatsoenlijk opgebouwd en geen succes. | 0neg
|
Uitgeverij Thomas Rap brengt wel vaker van die leuke boekjes uit verzamelde publicaties van cabaretiers en meer van die ongein die ik bij voorkeur op het toilet laat liggen, bij wijze van tijdverdrijf op die ongemakkelijke momenten waarop de grote boodschap niet zo lekker naar buiten wil. Het boekje Kil! van Carrie (geen achternaam) is ook zon produkt dat bij voorkeur gelezen moet worden met de broek op de enkels.
Vroeger mocht ik graag luisteren naar de gesproken columns van Carrie op de radio. Niet verwonderlijk dat ik haar stem op de achtergrond hoor tijdens het lezen van Kil! (uitroepteken hoort bij de titel). Ze schrijft zoals ze praat: lekker makkelijk, beetje grof en recht voor zn raap. En dat leest wel leuk weg, maar zorgt er tegelijk voor dat het geheel overkomt als een verzameling columns. Een thriller wordt t niet. Echt spannend is het ook niet. Je kunt je zelfs afvragen of het wel Crimezone-materiaal is.
Nog even zeggen waar het over gaat?
Hoofdpersonage = hoer/drugsverslaafde.
Lijk = ex-vriend.
Tas vol met dollars = ??? (mysterie!)
Achtergrond = drugsscene/vrouwenhandel.
Verbind de puntjes en kleur de plaatjes.
Hop. | 0neg
|
Vol goede moed ben ik aan dit boek begonnen. Ik was enthousiast. Dit enthousiasme verdween al gauw nadat ik enkele hoofdstukken had gelezen. Lucio spreekt de lezer direct aan en is al overleden als hij zijn verhaal vertelt. Tussendoor staat het boek voel met allerlei willekeurige feitjes en weetjes. Deze leiden ontzettend af van het verhaal en zijn onnodige opvulling in het boek.
Ik heb veel moeite moeten doen om dit boek uit te lezen. Regelmatig heb ik het boek aan de kant gelegd en het koste mij elke keer weer meer moeite om het boek op te pakken en uit te lezen. Een zwarte teleurstelling, dit boek.
Het plot op zich is niet verkeerd, maar de uitwerking is niet wat ik er van verwacht of gehoopt had. Persoonlijk denk ik dat het plot beter tot zijn recht komt als een tv-serie. | 0neg
|
Een van de slechtere boeken van Nicci French als je het mij vraagt! In het begin word je meegenomen naar de eerste moord (wat prima is en leuk leest) maar vervolgens wordt er nauwelijks meer aandacht besteed aan de moord! Je krijgt bijna de hele levensloop van Samantha Lasschen te lezen en wat voor invloed het in huis nemen van de getraumatisseerde Fiona Mackenzie heeft op het huidige leven van Samantha Lasschen. Bijna het hele boek is hierop gericht, ontzettend langdradig!
Pas aan het eind komt de moord en de inmiddels andere drie moorden weer ter sprake! Wat wat mij betreft veel te laat is! Bovendien een vreemd einde! Wie laat de ontvoerdster van haar kind en de waarschijnlijke medeplichtige moordenaar van haar vriend nou zomaar lopen. Vreemd! Nee, Nicci French heeft beter werk geleverd! | 0neg
|
Spijtig genoeg raak ik echt niet door het boek. Na 2 weken ben ik nog maar over de helft... pas op, het is wel degelijk een vlotte schrijfstijl maar ik moest mezelf steeds dwingen om een paar pagina’s te lezen.
Dit boek is een vervolg op ‘Thuis in Portugal’ wat overigens wel een leuk boek was omdat er daar nog iets in gebeurde.
Met mijn Portugese roots, ergens in de Alentejo sprak het mij nochtans erg aan om te gaan lezen. Maar in welke maand, welke kruiden je beste plukt en dat de olijfoogst mislukt en zo... tja ik heb sowieso al geen groene vingers dus om er dan over te gaan lezen ;-).
Dit boek is precies gewoon een informatief boek over het plattelandsleven in Portugal. Misschien wel tof als je zelf van plan bent om daar te wonen. Het is waarschijnlijk wel waarheidsgetrouw. | 0neg
|
Ik had na 'Het verloren labyrint' best hoge verwachtingen, maar ik vond het teleurstellend. Het boek kabbelt maar door, slechts af en toe onderbroken door wat spannende scenes. Dan zit de vaart er even in, maar dat duurt jammer genoeg niet zo lang... Daarnaast kun je al vrij snel uittekenen hoe het verhaal zal aflopen, voor mij was dit te voorspelbaar. | 0neg
|
Meggy is journaliste en op zoek naar een nieuw onderwerp voor een artikel. Ze vertrekt naar de Tweede Kamer voor een afspraak met een politicus. Rico had haar getipt over de aanbesteding van het Nederlandse regeringsvliegtuig. Voor haar afspraak volgt ze een debat op de publieke tribune. Aldaar hoort ze bij het verlaten van de tribune haar naam gevolgd door een lichtflits van een camera. De fotograaf wordt verwijdert en in de verwarring die ontstaat ziet iemand kans een usb-stick in haar rugzak te stoppen. Het behoeft geen verdere uitleg dat meerdere partijen interesse hebben in de usb-stick en Meggy en Rico gaan zelf ook op onderzoek uit naar de herkomst van de informatie die erop staat.
Meggy en Rico zijn een bijzonder duo en de hoofdrolspelers in dit verhaal. Ik had het eerste boek niet gelezen maar dat is zeker geen verplichting. De boeken zijn goed zelfstandig te lezen. Er zijn wel terugblikken naar gebeurtenissen in het eerste deel die wat meer informatie geven over de relatie tussen de hoofdfiguren. Dit zit goed verweven in het verhaal zonder hinderlijk te zijn. Ik denk dat degene die het eerste deel kennen dan wel stukjes herkenning hebben maar niet continu met herhalingen worden geconfronteerd. Iets wat ik zelf nog wel eens hinderlijk in series vind.
De auteur heeft wel de neiging teveel alledaagse zaken tot in details te vertellen. Sommige stukken worden hierdoor langdradig en het komt heel opsommend over. Een beetje betuttelend ook wel. Hierdoor ben ik als lezer snel afgeleid en kom ik moeizaam in het verhaal. Ook is het ten nadele van de spanningsopbouw. Soms komt het opgang en dan zakt het door dat soort omschrijvingen weer in.
Door de titel ( een mysterie), de tekst op de achterflap en het onderwerp had ik meer een actiethriller verwacht maar als snel kwam ik er achter dat dit het helemaal niet was. Het heeft een laag tempo en sommige personages begonnen mij zelfs te irriteren. Er was geen moment waarop ik mij kon laten verrassen of op het puntje van mijn stoel zat van de spanning of fanatiek mee wilde puzzelen om het mysterie te ontrafelen. Jammer, ik had er zoveel meer van verwacht.
Hoewel het niet mijn soort boek is moet ik wel zeggen dat het verhaal wel klopt. Alle losse eindjes komen bij elkaar, de puzzel ( mysterie? ) wordt goed opgelost. | 0neg
|
We hoeven het er niet lang over te hebben; Koorts is gewoonweg een slecht boek.
Maar wat ik er wel over kwijt wil, is dat het Saskia Noort wel lukt me om dit boek in no-time uit te laten lezen. Ze kan het dus wel; dusdanig schrijven dat je door wil lezen.
Over het algemeen langdradig, absoluut geen literaire thriller en het slechtste werk wat ze in mijn ogen tot nu toe geleverd heeft. Helaas. | 0neg
|
Ik keek enorm uit naar het boek sneeuw engelen.
Maar helaas was het een enorme teleurstelling.
Door het verhaal vanuit zes personages te vertellen was het boek niet prettig lezen.
Telkens als je in het verhaal komt, switcht de schrijver weer van personage.
Ik begreep niet waarom het nou niet zo lekker luchtig weg las, als de oudere Suzanne Vermeer boeken.
Het antwoord daarop is dat de originele Suzanne Vermeer (Paul Goeken) in 2011 helaas is overleden.
En er sindsdien door een ghostwriter geschreven word. Wat voor mij helaas bij sneeuw engelen zeer merkbaar is.
Ik waardeer het werk van Paul Goeken ontzettend.
Maar voor mij geen 'Nieuwe Vermeer meer' | 0neg
|
De titel ontleende hij letterlijk aan de uitspraak van een van zijn vrouwelijke medestudenten, die behoorde tot een groep jonge Egyptenaren dat aan de universiteit studeerde.
Het is niet de enige uitspraak waar je als Westerling helemaal geen respect voor op kan brengen. De als normaal beschouwde teksten over westerlingen, joden, homo's en de vrouwelijke maagdelijkheid doen je van kleur verschieten, maar worden net zo vanzelfsprekend gebracht als 'jij nog een kopje thee?'.
In onze opvoeding kregen wij vaak mee dat andere culturen verrijkend zijn. Bleek het dat die andere culturen tegen 'de westerse normen en waarde ingaat, komt er als excuus dat dit door de omstandigheden is gevormd.
Luyendijk studeerde politicologie, Arabisch en antropologie aan de Universiteit van Amsterdam. Een studie is een studie, en je leert altijd meer wanneer je tussen de 'anderen' woont. Zodoende heeft hij dertien maanden doorgebracht in de Egyptische hoofdstad Caïro, waar hem een cultuurschok wachtte.
Luyendijk is nog jong/naïef en het boek dateert uit 1998. Lees je dit boek in de tegenwoordige tijd, brengt het niets nieuws. | 0neg
|
Ik ben een groot fan van King, maar dit boek stelde me erg teleur. Door de samenvatting had ik heel andere verwachtingen dan waar het werkelijk over gaat. Ik had verwacht dat dit als veel andere boeken van King een horrorverhaal zou worden, maar dat viel me dus heel erg tegen.
Aan de andere kant vind ik het, zoals bij al zijn boeken, wel heel fijn geschreven. Het leest lekker weg en het is zeker niet saai. | 0neg
|
Ik heb het nu wel gehad met dit soort boeken.
1) Een vrouwelijke inspecteur wordt binnen gehaald om een moord op te lossen.
2) Vervolgens wordt ze op allerlei manieren tegengewerkt.
3) Ze wordt op non actief gezet, maar haar onderdanen houden contact met haar.
4)Degene die het van haar over heeft genomen doet alles fout
5) Ze wordt op nieuw binnen gehaald en krijg nu alle medewerking om de zaak op te lossen.
Nee ik vond er niet veel aan teveel van dit soort verhalen gelezen. | 0neg
|
You can spot the girls who have it easy, I don’t even have to describe them for you. You can spot the girls who will get by on smarts. You can spot the girls who will get by because they are though or athletic. And then there’s me.
Dit fragment, ergens rond bladzijde honderd, vind je terug op de achterkant van het boek Girl in Pieces, geschreven door Kathleen Glasgow.
Charlotte David heeft geen makkelijk leven. Op haar zeventiende heeft ze al meer meegemaakt dan andere mensen in een compleet leven. Om alles te doen vergeten, snijdt ze zichzelf met gebroken glas. Als ze ontslagen wordt uit een tehuis voor meisjes met dezelfde problemen, besluit ze tijdelijk bij haar oude beste vriend te gaan wonen en probeert ze er het beste van te maken.
Je leert Charlotte kennen in korte hoofdstukken die iets weg hebben van dagboekfragmenten. Als lezer ontdek je al snel dat ze niet gelukkig is, en dat ze zichzelf iets aandoet om zich beter te voelen. Als ze in het tehuis terechtkomt, wil ze niet met de andere meiden praten. “They cannot stop talking. I cut all my words out. My heart was too full of them.” Waarom Charlotte in het tehuis terecht is gekomen, is niet bekend. Het maakt nieuwsgierig. Wat is er in haar leven gebeurd dat haar zo maakt?
Langzamerhand vindt ze haar woorden terug. En als ze ontslagen wordt uit het tehuis, probeert ze niet meer in de buurt te komen van gebroken glas. Ze komt terecht in een nieuwe omgeving. Maar het wordt al snel duidelijk dat het voor Charlotte niet makkelijk is om haar leven op te pakken. Ze krijgt te maken met mensen die nog meer gebroken zijn dan zij, en de problemen volgen elkaar in een snel tempo op.
Dat dit boek een rauw randje heeft, is logisch. Maar door al die problemen en verschrikkelijke gebeurtenissen is het onvermijdelijk dat je jezelf ook een beetje down voelt. Charlotte neemt niet de meest slimme beslissingen, en dat in combinatie met een overdaad aan dramatiek maakt het moeilijk je als lezer in haar te verplaatsen. Het kost zelfs moeite om iedere bladzijde om te blijven staan, omdat je weet dat het er waarschijnlijk niet veel beter op wordt.
Alsof het boek niet al zwaar en somber genoeg is, strooit de auteur met dramatische zinnen alsof het confetti is. ‘I’m always losing things’, ‘I’m kind of in a mess and I can’t get out’, ‘I’m running blind, ghosts swallowing me’ en ‘Dark. My room is dark. All dark. I am all dark.’ zijn slechts een aantal voorbeelden. Iedere bladzijde staat er vol mee. Het voelt alsof je constant naar een vriendin luistert die overal het slechtste inziet. Het trekt je mee in een gigantische sleur.
Als het verhaal tegen het einde komt, en alles uit Charlotte’s verleden op zijn plek valt, begin je je als lezer af te vragen: wat was de intentie van de auteur? Schreef ze dit voor haar plezier, of probeerde ze haar eigen leven stukje bij beetje in het boek te stoppen? Was dit een manier voor Glasgow om van zich af te schrijven? Het is indrukwekkend om zo’n heftig verhaal neer te zetten, maar de uitwerking daarvan is door die somberheid en negativiteit minder goed gelukt. | 0neg
|
Aan het begin van het boek moet ik ontzettend wennen aan de Belgische manier van schrijven en woorden die er gebruikt worden. Gelukkig kom ik er steeds meer in en valt dit me uiteindelijk helemaal niet meer zo op.
Het verhaal komt in mijn beleving wat langzaam op gang. Je leest over de jonge jaren van Robbert en de omgang tussen hem en zijn familie. Echter waren mijn verwachtingen over het gedrag van zijn moeder richting hem anders dan in het boek naar voren komt. Je leest wel stukjes over het achterstellen en straffen, maar in beperkte mate.
Wanneer Robbert ouder wordt lees je voor mijn gevoel meer een biografisch verhaal van zijn studententijd, vriendinnetjes en zijn gezinssituatie. Eigenlijk vind ik het boek op dat moment wat saai en moet ik moeite doen om door het boek heen te komen. Pas wanneer het boek ruim over de helft raakt, boeit het mij pas weer.
Het einde van het boek vind ik zeer verrassend. Dit had ik tijdens het lezen totaal niet aan zien komen en dat maakt dat ik toch net iets positiever ben over de inhoud van het boek. Echter zal ik het boek niet snel aanraden aan vrienden om te gaan lezen. | 0neg
|
Kerst, een kerst boek. Met kerst in de titel en de cover volledig in kerstsfeer. Een beetje vroeg? Misschien wel, maar ach, ik hou er wel van. Ik begon dan ook vol verwachting aan dit boek van Cox. Honden heb ik niet, maar ik vind ze wel lief dus dat deze dieren ook een grote rol zouden spelen vond ik geen probleem.
Toch heb ik het boek nadien ietwat teleurgesteld weggelegd omdat kerst een minder grote rol speelde dan ik had verwacht. Ja het verhaal speelt zich af vlak voor en tijdens kerst, er is sneeuw en hoofdpersoon Charlie zet ook een soort kerstboom op. Toch had dit verhaal zich voor mijn gevoel ook gemakkelijk tijdens een andere periode in het jaar kunnen afspelen. Wanneer je zoveel kerst aan een boek meegeeft dan vind ik ook dat kerst een grote, onmisbare rol moet spelen.
Op zich is het verhaal zelf niet verkeerd. Hoofdpersoon Charlie (die ik wel pas helemaal aan het eind van het boek enigszins sympathiek begon te vinden) woont en werkt in Londen. Door een ongelukje kan ze tijdelijk niet in haar appartement verblijven. Bij haar nicht Jez mag ze wel een tijdje komen logeren. Jez heeft wel een hondenhotel en laat Charlie nou net niet zoveel op hebben met (deze) dieren.
Hoewel het boek zeer vlot leest, lijken er ook voor het gemak wat dingen uit gelaten te zijn. Haar verwondingen hinderen haar niet al te lang bijvoorbeeld. Al snel maakt ze dat ze wegkomt uit het ziekenhuis zonder de benodigde toestemming. Ze komt ze bij Jez in huis waar ze al snel van alles doet en een check van een dokter krijgt ze niet meer (ok, een korte check van de knappe dierenarts wanneer ze pas is gearriveerd) en dan ze kan alles weer. Is dit storend voor het verhaal? Op zich niet. Toch vind ik het storend omdat het ongeloofwaardig overkomt en dit had gemakkelijk voorkomen kunnen worden door een andere reden te verzinnen waarom Charlie tijdelijk niet in haar eigen woning kon verblijven. Nu zijn er wel meer gebeurtenissen waarbij je je wenkbrauw kunt optrekken, dat is dus misschien een reden waarom Cox niet veel moeite heeft gedaan om het geloofwaardiger te maken. Ze lijkt zich meer te hebben gericht op grappige en gekke situaties. Ik denk daarom dat je het hele boek zo moet zien. Losjes, een fijn tussendoortje om te lezen, en er niet teveel over nadenken.
Op zich kan dit best werken, er zullen vast genoeg lezers zijn die hier niet over vallen en het vooral een lekker boek vinden om te lezen waarbij het verstand even op nul kan. Persoonlijk hou ik ook echt wel van een romantisch verhaal en, mits goed gebracht, kan ik het ook wel hebben als er een keer iets in voorkomt wat misschien niet geheel realistisch is. Dit boek is voor mij echter een beetje teveel van het goede, teveel doorgeslagen naar het ongeloofwaardige. Tel daarbij op dat de beloofde kerst een te kleine rol speelde én ik een klik miste met de personages en je komt uit bij een ietwat teleurgestelde recensent.
Zoals ik eerder schreef vond ik Charlie weinig sympathiek overkomen. Ze is de grote stad gewend en komt zolang in een dorp terecht. Ze wil vooral niet teveel doen, al neemt ze wel veel over van Jez op een gegeven moment, en ziet vooral de negatieve punten van het leven daar. Verder doet ze vooral waar ze zin in heeft of wat haar zelf een prima idee lijkt zonder acht te slaan op de goede raad van de mensen om haar heen. Ze komt op mij nogal verwend en onaangepast over. Persoonlijk vind ik dit jammer, omdat je het hele boek met Charlie moet stellen terwijl ik vooral dacht hoe irritant ik haar vond.
De twee mannelijke personages waar zij gecharmeerd van is, konden mij helaas niet mee laten zwijmelen. De ene vond ik een zak hooi en de ander is duidelijk de betere vangst. Toch komt er te weinig van hem naar voren om als lezer net zo gecharmeerd van hem te zijn als Charlie is. De rest van de personages komen te vluchtig aan bod om echt een mening over te kunnen vormen. Al moet ik zeggen dat ik het leuk vond dat Cox ervoor gekozen heeft om Jez een lesbische relatie te laten hebben. Het komt niet heel veel aan bod, maar toch leuk dat hier eens anders is gekozen dan de standaard man-vrouw relatie. Uiteindelijk bindt Charlie zelf wel in en kan ze het leven in Devon meer waarderen. Het irritante laagje dat over haar heen hangt begint scheuren te vertonen, gelukkig! Voor mij was dit echter niet genoeg om het boek weer omhoog te tillen, daarom geef ik 2 sterren. | 0neg
|
Waar gaat dit verhaal over, in welke tijd speelt het zich af? Ik dacht eerst in het verleden gezien de setting maar toen waren daar ineens wapens die konden veranderen van vorm en stroom schoten. Allerlei figuren die ik niet kon plaatsen en iets dat het niets heette...Ik had minstens het halve boek nodig om in het verhaal te komen. | 0neg
|
Of het nu voor volwassenen of voor kinderen is bedoeld, voor geen van beide categorieën blijkt de laatste roman van John Boyne echt gemaakt. De oorlogservaringen van een jongen in het Engeland van 1914/1918 worden vooral overschaduwd door het eenzijdige verloop en een verwarrende aanpak.
De titel is het eerste struikelblok. Waar de Engelse roman het prachtige Stay where you are and then leave meekrijgt – de strijdkreet waarmee vanuit de loopgraven een aanval werd ingezet – kiest de Nederlandse uitgever voor het armzalige De jongen die zijn vader zocht. Natuurlijk om aan te haken bij het daverende succes van De jongen in de gestreepte pyama (2007) maar geheel voorbijgaand aan de veelzeggende betekenis van de originele naamgeving. De marketingafdeling zal tevreden zijn.
Schoenpoetser
Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog staat heel Engeland op de achterste benen om deel te nemen aan de strijd. Vol enthousiasme melden jonge mannen zich aan om deelgenoot te worden van wat algemeen gezien wordt als 'even de Duitsers op hun nummer zetten'. En vóór de kerst weer thuis. Dat het helemaal anders liep is inmiddels bekend.
De vijfjarige Alfie Summerfield ziet zijn vader eveneens naar het vasteland vertrekken en beleeft de oorlog vanuit zijn eigen kinderlijke perspectief. Het is een zwaar leven aan het thuisfront, er is tekort aan alles en iedereen moet zijn steentje bijdragen. Alfie vindt zijn weg als schoenpoetser op Kings Cross Station en kan zo zijn moeder, zonder dat ze het weet, met extra geld ondersteunen.
Dienstweigeraar
Als er gaandeweg geen brieven meer komen uit Frankrijk wordt Alfie voorgehouden dat zijn vader op een geheime missie is gestuurd en geen contact meer mag hebben. Met een gezond wantrouwen gaat Alfie ervan uit hij dood is, totdat hij op wonderlijke wijze ontdekt dat zijn vader op Engelse bodem in een ziekenhuis is opgenomen. Waarop hij tot actie overgaat.
John Boyne heeft een eendimensionale geschiedenis geschreven met een keurige kop-en-staart structuur. Alfie neemt het initiatief zijn vader te gaan zoeken en aan het einde van het verhaal komt alles weer op zijn pootjes terecht. Niks mis mee, behalve dat Boyne onderweg in de val loopt door als volwassen schrijver door de ogen van een kind te willen kijken. Naast de primaire observaties en overdenkingen van Alfie is er een permanent commentaar op de achtergrond aanwezig. Er moeten – zo vindt de schrijver – nu eenmaal veel dingen uitgelegd worden.
Bijvoorbeeld het fenomeen 'dienstweigeraar', dat Alfie in een paginalang betoog uit de doeken wordt gedaan door Joe (what's in a name) Patience. Deze achtergebleven pacifist probeert de oorlog uit te zitten en wordt als een melaatse kluizenaar door de buurtbewoners gemeden. Het is alsof Alfie telkens even uit z'n eigen beschouwende wereld wordt gehaald om een lesje maatschappijleer toegeschoven te krijgen.
Weeskind
In deze vorm is dat een tamelijk aanmatigende leeservaring maar het levert hier en daar wel boeiende informatie op. John Boyne geeft aardig weer hoe de sfeer in het door mannen verlaten Engeland werkelijk was: de achtergebleven vrouwen vormden een gesloten burcht van angst en hoop. Op straat werden mannen van onder de vijftig jaar aangeklampt door wildvreemde vrouwen die hen een witte veer in de hand drukten: het symbool van lafheid. Mensen met een Duitse achtergrond of een Oost-Europees klinkende naam – zoals de bevriende familie Janácek – werden weggevoerd en onder ellendige omstandigheden geïnterneerd op het Isle of Man. De aanvankelijke euforie verandert in een steeds wanhopiger beklemming.
De jongen die zijn vader zocht leert over de thuisblijvers in een onmenselijke oorlog. We worden bekendgemaakt met het begrip 'shellshock' en met de moraliteit tussen patriottisme en onverdraagzaamheid. Het probleem is dat Boyne ons over de rug van een negenjarige jongen heel veel te vertellen heeft en dat niet weet onder te brengen in één krachtig en overtuigend verhaal. Het resultaat, voor wie dan ook, is een boek als een ongelukkig weeskind. | 0neg
|
Toen ik de korte inhoud van het boek las, dacht ik dat dit boek een humoristisch verslag zou worden van de aligator Albert tijdens zijn reis naar Orlando. De cover vond ik ook wel goed gevonden, tot ik het boek las. Toen klopte de cover niet met wat er in het boek stond want Albert zit in een wasteil in de auto en niet vastgebonden op het dak van de auto. Ik denk dat je van dit boek houd of helemaal niet, ik zit helaas in de tweede groep. In plaats van humor vond ik meer trieste stukjes in het boek. Ook vond ik dat sommige stukken zo wat snel verteld werden en niet goed uitgewerkt waren. Ook dat Elsie echt alles kan is zo ongeloofwaardig, ik vind daar niets grappig aan. Ook zijn sommige stukken zo moeilijk te begrijpen en moest ik overslaan nadat ik geprobeerd had om ze nog eens te herlezen. Jammer dat er niet meer over Albert gesproken werd maar volgens mij heeft hij nooit echt bestaan en was dit maar om het verhaal wat op te smukken. Helaas voor mij geen boek om nog eens te lezen | 0neg
|
In 1983 verscheen Dodenwake, een huiveringwekkende roman, geschreven door Stephen King. Zoals de meeste boeken van deze schrijver is ook dit verhaal verfilmd. Pet Sematary kwam in 1989 in de bioscopen. Uitgeverij Luitingh-Sijthof heeft nu het boek als filmeditie in pocketvorm opnieuw uitgegeven. De titel van deze hernieuwde uitgave is gewijzigd in het oorspronkelijke Pet Sematary.
In Pet Sematary draait alles om Louis en Rachel Creed en hun twee jonge kinderen. De familie is zojuist verhuisd naar een provincieplaatsje in Maine. Louis heeft hier een nieuwe baan gevonden als arts van een universiteit. Het is een gemoedelijk leven, waar alle gezinsleden het naar hun zin hebben. Als Rachel met de kinderen naar haar ouders gaat, slaat het noodlot echter toe. Huiskat Church wordt doodgereden. Op aanraden van overbuurman Judson Crandall besluit Louis het kadaver nabij het plaatselijke dierenkerkhof te begraven. Dit had hij echter beter niet kunnen doen!
Het verhaal komt maar traag op gang. Alleen al de uitgebreide introductie van het gezin Creed en buurman Judson lijkt de helft van het boek in beslag te nemen. Deze karakters staan dan ook als een huis. Normaal is het wel fijn als je het een en ander van de hoofdpersonen af weet, maar het kan ook teveel zijn. Pet Sematary is hierdoor namelijk heel voorspelbaar geworden. Al vrij snel heb je door wat er gaat gebeuren en is het alleen nog maar wachten op het wanneer. Als het dan eindelijk gebeurt en het verhaal spannender wordt, is het al te laat en hoeft het niet meer. Dat de climax eerder op een slecht vervolg van Childs Play lijkt, draagt ook niet bij aan een goed gevoel over dit boek.
Begin jaren tachtig heb ik Pet Sematary voor het eerst gelezen. Het was het eerste boek van Stephen King dat ik niet goed vond. Ik was vooraf dan ook niet erg blij met deze hernieuwde kennismaking. Achteraf kan ik zeggen dat mijn gevoel goed was. Sommige dingen kun je beter begraven laten! | 0neg
|
Het is per definitie te prijzen dat iemand een set korte verhalen verzamelt, bundelt en uitgeeft. Zeker als het om klassieke thrillers gaat. In deze bundel van POD-uitgeverij Calbona zijn 14 lekker duistere verhalen van de meesters Edgar Allan (dus niet 'Allen', zoals de cover vermeldt) Poe, Bram Stoker, Charles Dickens, Guy de Maupassant en Wilkie Collins opgenomen. Verhalen die ondanks de matige tekstverzorging fier overeind blijven. De verhalen van de mindere goden leiden onder de slordige vertaling, het rijke aantal spatie- en taalfouten en de veelal rommelige interpunctie. Jammer. Het idee was goed, maar als je iets doet, doe het dan goed, Calbona! | 0neg
|
Ik heb me door deze dichtbundel heen geworsteld omdat het kwam als deel van een pakketje van de Geen Daden maar Woorden - challenge maar de achter elkaar gezette woorden deden me jammer genoeg... niets. Soms passeerde er een vlaag van erkenning uit mijn eigen jeugd maar dat is maar af en toe gebeurd. Mijn ouders zongen nooit uit Grease, aangezien ze nog van enkele generaties ouder zijn. Wijk blijkt zeer vervelend te zijn voor de jongeren die er rondhangen en ergens anders het plezier opzoeken ligt blijkbaar wat te moeilijk voor de één of andere reden.
De referenties naar de popwereld waren misschien wel aardig maar nu niet zo zeer om naar huis over te schrijven eerlijk gezegd. Maar de triestigheid en de onverschilligheid uit de tekst zeiden me zo goed als niets.
De cover is gelukkig origineel: als je de puntjes erop oplopend verbindt, kan je zelf een tekening van een hangjongere tevoorschijn puzzelen. | 0neg
|
Het leven in de achterbuurt van Londen.
Niet zo sterk verhaal een beetje goedkoop.
Het thema sex,drank,drugs en misdaad vind
je in de meeste boeken van haar terug.
Soms aardig maar meestal voorspelbaar | 0neg
|
In tegenstelling van de vorige reacties kon dit boek mij niet boeien.
Ik ben afgehaakt na 50 blz., want de schrijfwijze vond ik niet prettig en het chicklitgehalte was te hoog. Nee, dit boek was zeker niet mijn ding. Helaas had ik het aantal duimpjes al aangeklikt,was niet nodig geweest, omdat ik het boek niet heb uitgelezen. | 0neg
|
Bijna veertig jaar werk je dag en nacht bij de politie, en dan komt ineens het moment dat je met pensioen bent. Wat dan? Michael McLoughlin krijgt amper de kans om met deze vraag te worstelen: op zijn pensioneringsfeestje wordt hij gevraagd om een blik te werpen op een al afgesloten onderzoek.
In Ik zag jou gaat het om het onderzoek naar de dood van Marina Spencer, waarbij de conclusie luidde dat het om zelfmoord ging. Marinas moeder is er echter van overtuigd dat haar dochter zichzelf nooit van het leven zou beroven, en om haar een plezier te doen verdiept McLoughlin zich in de zaak. Natuurlijk duurt het niet lang voordat hij een aantal opmerkelijke dingen tegenkomt.
Vreemde briefjes en fotos en een paar andere sterfgevallen maken dat McLoughlin langzaamaan het idee krijgt dat er wel eens meer aan de hand zou kunnen zijn. Dat plaatst hem voor een dilemma, want officieel werkt hij niet meer voor de politie. Daarnaast heeft hij moeite met het verdriet van Marinas moeder: het doet hem te veel denken aan een vrouw die hij jaren geleden heeft bijgestaan toen haar dochter vermoord werd.
Deze vrouw, Margaret Mitchell, blijkt na jarenlange afwezigheid weer terug te zijn in Ierland. Zij leeft nog elke dag met de gebeurtenissen van jaren geleden, en probeert in het reine te komen met haar verleden. Ze weet alleen niet hoe groot de rol is die McLoughlin daarin gespeeld heeft.
Het lastige is dat je als lezer ook eigenlijk niet zo goed snapt hoe het nou zit met Margaret Mitchell en McLoughlin. Blijkbaar hebben die twee een verleden, en een belangrijk onderdeel daarvan wordt ook wel onthuld, maar waarom dat nou eigenlijk in het verhaal verweven wordt, is onduidelijk. Het lijkt wel of de auteur een eerder boek voor haar gevoel niet helemaal afgemaakt had, en daarom in dit boek nog wat dingen opheldert.
Het verhaal blijft hierdoor op twee gedachten hinken, en vliegt het je nergens echt aan. Op de een of andere manier willen de personages niet echt loskomen van het papier, en hoe sympathiek McLoughlin ook zou kunnen zijn, hij wil je maar niet echt overtuigen. Als de auteur een keuze had gemaakt voor een van de twee verhalen, had dat wellicht een pakkender en spannender boek opgeleverd. | 0neg
|
De in 1946 geboren Engelse auteur John Lawton bracht in 1995 zijn debuut Black Out uit. Het verscheen in 2004 onder dezelfde titel in het Nederlands. In 1996 verschijnt Old Flames, dat vervolgens in 2005 bij ons verschijnt als De lijfwacht. Daarna verschijnen nog een drietal boeken waarvan A lily of the Field (De celliste) waarschijnlijk het bekendste is. Twee jaar later wordt het dan al twaalf jaar oude Old Flames bij ons opnieuw gepubliceerd, maar nu voorzien van een nieuwe cover en een nieuwe titel: Koud vuur... Een beetje rommelig uitgeverswerk allemaal, maar alle boeken hebben één ding gemeen: Frederick Troy speelt de hoofdrol.
Frederick Troy, werkzaam bij Scotland Yard, wordt als begeleider aangesteld wanneer Nikita Chroetsjov en maarschalk Boelganin Engeland bezoeken. Aanleiding voor deze keuze is simpel: Troy heeft Russische voorouders en spreekt vloeiend Russisch. Stan Onions, hoofdinspecteur moordzaken, geeft Troy de opdracht mee om de gesprekken van de Russische gast goed te beluisteren en zijn meerderen hierover te informeren. Dus spionnetje spelen! De Russische partijleider blijkt veel sarcasme te bezitten en dit graag te spuien onder zijn buitenlandse gastheren. Troy moet ook het onderzoek op zich nemen naar de dood van kapitein luitenant ter zee Arnold Cockerwell, die verdacht werd van spionage. En, hoe toevallig, Cockerwell werd verdacht van spionage voor de Russen. Hier lijkt iets aan de hand te zijn en zeker als er nog meer doden vallen. Troy voelt zich als een koorddanser op een wiebelend koord, en dat gevoel wordt nog versterkt door de vele politieke spelletjes die gespeeld worden.
Koud vuur is geen boek dat je zomaar even wegleest. In eerste instantie zorgt daar het aantal pagina's (475) wel voor, in tweede instantie laat het verhaal het niet toe. Koud vuur is zeker geen flitsende pageturner waar je moeiteloos in kunt blijven lezen. Dat Lawton heel veel tijd en papier wijdt aan details die er toe doen is logisch. Dat hij dit ook doet aan futiliteiten die nauwelijks toegevoegde waarde hebben, is minder handig. Dit is een doodsteek voor de spanning. Spanning die je wel verwacht omdat de uitgever op de cover aangeeft dat je een thriller leest, terwijl de auteur in zijn historische kanttekening in zijn openingszin aangeeft dat Koud vuur een roman is. Na het lezen blijkt de auteur meer gelijk te hebben dan de uitgever, Koud vuur is een roman, gebaseerd op het politieke klimaat uit de jaren vijftig van de vorige eeuw. Wie daar belangstelling voor heeft, zit goed met Koud vuur. In het andere geval is het zaak om het vuurtje brandend te houden, want een klein zuchtje is al voldoende om het uit te waaien.
Op het eerste gezicht lijkt een vergelijking met het werk van Philip Kerr een terechte, zij het dat Kerr daar toch te kort mee wordt gedaan omdat zijn verhalen spannender zijn. Dus blijft Lawton toch een beetje uniek met zijn verhalen die wat zwaarder maar zeker niet slechter zijn dan de gemiddelde roman of thriller. | 0neg
|
Op een ochtend tijdens zijn krantenronde verdwijnt de jonge Jamie Gabriel. Zijn ouders schakelen dezelfde dag nog de politie in, maar die beschouwt Jamie als de zoveelste wegloper en steekt daarom niet zoveel energie in zijn verdwijning. Jamie blijft echter onvindbaar, zijn ouders met een groot verdriet achterlatend. Veertien maanden later krijgen ze de tip om voormalig rechercheur Frank Behr om hulp te vragen. Behr is tegenwoordig privédetective.
Hij ziet aanvankelijk niets in deze zaak omdat er waarschijnlijk na al die tijd geen aanwijzingen meer te vinden zijn. Maar na een eerste aarzeling besluit hij de zaak toch op zich te nemen.
Stad van de zon is het eerste boek met Frank Behr in de hoofdrol. Het boek begint sterk, maar na de introductie van Behr zakt het af naar een bedenkelijk niveau. In het begin maakt de lezer mee hoe Jamie ontvoerd wordt en hoe zijn ouders ineenstorten na zijn verdwijning. Levien weet de vervreemding tussen beide ouders goed op de lezer over te brengen en houdt dit gedurende het hele boek ook vol. Ook de persoonlijke redenen van Behr om deze zaak op zich te nemen zijn goed genoeg uitgewerkt. Maar dan staat Levien voor de taak om het voor de lezer
geloofwaardig te maken dat Behr aanwijzingen kan vinden die de politie destijds ontgaan zijn en daarin faalt hij jammerlijk. Jamie is op 24 oktober ontvoerd en veertien maanden later gaat
Behr zijn krantenwijk na. Hij spreekt mensen die zich na al die tijd nog herinneren dat ze toen die dag geen krant hebben ontvangen, waardoor Behr ongeveer kan bepalen waar die ontvoering heeft plaatsgevonden. Erg ongeloofwaardig dat de politie dat destijds niet gedaan heeft en dat die mensen na veertien maanden nog weten dat ze toen geen krant hebben ontvangen.
Behr spreekt ook een jogger die dagelijks daar een rondje doet en zich nog kan herinneren dat er veertien maanden geleden daar een paar dagen een vreemde auto stond. En niet alleen het opmerkelijke geheugen van de diverse getuigen helpen Behr op weg. Hé, Jamie gebruikte een fiets tijdens zijn krantenronde. Misschien is die fiets wel verkocht via een heler. En van al die helers die er in Indianapolis zullen zijn, weet Behr gelijk naar de juiste te stappen. Deze heler heeft aanvankelijk niet het opmerkelijke geheugen van die andere getuigen, maar als Behr hem
vraagt of er zich onder al die mensen die hem fietsen hebben aangeboden zich een grote schurk heeft bevonden, weet hij gelijk een naam te noemen. Nog mooier: hij kan Behr vertellen in welke club hij de schurk kan vinden, ook al heeft hij verder geen enkele relatie met die schurk.
En zo gaat het maar door met de ongeloofwaardige aanwijzingen die Behr naar de boosdoeners moeten leiden. Het is zonde dat de plot daardoor zo zwak wordt, omdat Levien wel laat zien dat hij personages levendig neer kan zetten. Maar levendige personages alleen zijn niet voldoende om een boeiend verhaal te vertellen. En zelfs het einde kan het boek niet redden. Met een zwakke plot kan dit boek niet goed genoemd worden. | 0neg
|
!In deze review komen spoilers en mijn ongezouten meningen in voor!
Review 51#
In het verleden De bakkersdochter van Sarah McCoy gelezen en daar was ik helemaal fan van. Ook al spreekt de achterkant me niet echt aan, wil ik het nog wel een kans geven. De voorkant van het boek vind ik er prachtig uitzien.
Het verhaal:
West Virginia, 1859. Het is een veelbewogen zomer: Sarah is na een ernstige ziekte onvruchtbaar geworden en de oktoberopstand doet de vonk in het kruitvat van de Burgeroorlog ontploffen. Maar voor Sarah speelt het belangrijkste conflict zich af in haar hart. Ze is hartstochtelijk verliefd op Freddy, maar hoe kan ze zijn aanzoek accepteren nu ze weet dat hun huwelijk kinderloos zal blijven?
2014. Jack en Eden Anderson verhuizen naar West Virginia om een gezin te stichten. Hoewel Eden alles heeft geprobeerd om zwanger te worden, wil het maar niet lukken. Op een dag vindt ze een vreemde pop in de kelder. Wanneer ze de herkomst ervan probeert te achterhalen, gaan heden en verleden steeds meer door elkaar lopen.
!Spoiler alert!
In 1859 werd Sarah Brown zo erg ziek, dat ze onvruchtbaar werd. De hoop op liefde en een gezin is verkeken en ze stort zich op het helpen van gevluchte slaven. Als haar vader wordt opgepakt en geëxecuteerd, ontmoet ze de predikerszoon Freddy. De twee worden verliefd op elkaar en Sarah wordt zelfs ten huwelijk gevraagd, maar wijst Freddy af omdat ze hem een kinderloos huwelijk wilt besparen. De burgeroorlog breekt aan, Sarah geeft Freddy haar zegen om met iemand anders te trouwen en ze maken poppen waarop aanwijzingen geschilderd zijn van de veilige huizen voor gevluchte slaven. Uiteindelijk gaat ze zorgen voor 2 slavenkinderen die een hoofdloze pop hebben, het hoofd hebben ze achtergelaten bij Freddy’s huis, Sarah wordt lerares en blijft ongehuwd.
In 2014 verhuizen Jack en Eden Anderson naar een oud huis in West Virginia. Ze zijn al jaren bezig om zwanger te worden, maar wat ze ook proberen, niks helpt. Inmiddels hebben ze de hoop opgegeven, Eden wordt bitter, hun huwelijk begint scheuren te vertonen en Eden denkt na over een scheiding. Maar het in huis brengen van de hond Cricket, een ontmoeting met het buurmeisje Cleo, het vinden van hobby’s/werk en het ontdekken van een poppenhoofd in de kelder, leert Sarah haar onvruchtbaarheid een plek te geven en vindt opnieuw de liefde in Jack.
Bij elk hoofdstuk wordt aangegeven over wie (Sarah en Eden) je dan leest en in welke tijd (1859 en 2014) je leest. Je gaat heen en weer door de tijd en merkt dat de 2 verhalen aan elkaar gekoppeld zijn.
In het verhaal komen ook krantenknipsels en brieven voor die je helpen bij het verhaal.
Als dierenliefhebber en hondenmens haat ik mensen die vreselijk doen tegen dieren. Toen Eden in het begin naar deed tegen Cricket, werd ik getriggerd. Gelukkig werd ze uiteindelijk een hondenmoeder.
Sarah is een idioot, had Freddy moeten vertellen dat ze van hem hield en dat ze geen kinderen kon krijgen. Misschien had het voor Freddy niks uitgemaakt en had ze bij haar ware liefde kunnen blijven. Uiteindelijk vertelt ze het hem aan het einde van het boek en Freddy zegt letterlijk dat hij nog steeds van haar had gehouden, dat het niets had uitgemaakt en nog steeds met haar had willen trouwen (gemiste kans Sarah.)
Bij Freddy was het poppenhoofd en bij Sarah was het poppenlichaam, vond dat lichtelijk romantisch en misschien zie ik er teveel in. Voor eeuwig met elkaar verbonden en alleen samen compleet.
Dit boek en ik waren echt een mis. De gebeurtenissen, de mensen enz. interesseerden mij niet. Had echt moeite om door te gaan met lezen, heb het verhaal een beetje globaal gelezen, vond niet dat er veel in gebeurde, maar de laatste 20 bladzijdes vond ik het verhaal redelijk worden.
Conclusie:
Het boek en ik klikten niet.
Had veel moeite om door te gaan met lezen.
Er gebeurde niet veel in het verhaal.
De laatste 20 blz van het boek waren wat beter.
Cheen | 0neg
|
De "ontdekker" van Carlos Ruiz Zafón blijkt de schrijver te zijn van De onzichtbare stad; het boek wat ik vandaag gelezen heb.
Had ik opstartproblemen bij De schaduw van de wind die na een paar hoofdstukken als vanzelf verdwenen en ik alleen maar enthousiaster werd, kwamen na ca. 100 bladzijdes gelezen te hebben de vraagtekens of ik dit boek uberhaupt wel uit wilde lezen. Ik kon er niks van bakken.
Het ene moment gaat het boek razendsnel om vervolgens terug te vallen op diepzinnige en vooral eindeloos lange zinnen waar af en toe geen touw aan vast te knopen viel.
Waar ik normaal juist extra kan waarderen als het verhaal uit 2 lijnen bestaat en het de schrijver lukt om heden en verleden "aan elkaar te schrijven", raakte ik nu regelmatig de draad kwijt ... las ik nu het stuk van de hoofdrolspeler Emili Rossell of ging ik terug in de tijd met Andrea Roselli?
Gelukkig vinden de verhaallijnen en ik elkaar alsnog (maar dan ben ik al bijna op de helft) en komt het verhaal nog een beetje tot leven. Heel enthousiast kan ik er niet van worden; het is me allemaal net wat te gekunseld en ben bijna blij als ik de laatste bladzijde lees. | 0neg
|
'Echtgenoten, echte mannen'. Wat moet ik me hier voor boek bij voorstellen?
Ik kreeg het van Letterrijn toegezonden om te recenseren, waarvoor dank.
Het boek gaat over Chris, die gaat trouwen en met zijn 6 beste vrienden de avond voor zijn huwelijk doorbrengt. Net als 7 jaar terug, bij zijn eerste huwelijk. Alleen waren er toen nog 7 beste vrienden.
En trouwde hij met een andere vrouw. Een vrouw die, tegen alle verwachtingen in, Chris na 6 jaar verliet.
En met haar vertrek liet ze niet alleen Chris achter, maar ook de 7 vrienden.
Want wat was zij mooi, en allemaal hielden ze op hun eigen manier van haar.
Tijdens deze vrijgezellenfuif besluiten ze naar de sauna te gaan. Deze sauna bevindt zich in een herenclub, waarvan de eigenaar een vriend is van één van Chris' vrienden.
Na afloop van dit bezoek besluiten ze lopend terug te gaan, maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan.
Alle 7 hebben ze hun eigen herinneringen en ideeën om hun gedachten over te laten gaan.
Eddy, Dorian, Beek, Gé, Fiet, Axel, Chris. Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig.
Op de achterzijde van het boek wordt vermeld: 'Dit is een boek dat mannen zullen lezen voor de herkenning en vrouwen om eindelijk de mannenziel te kunnen begrijpen.'
O God, ik mag toch hópen dat ik mijn man niet nu ineens begrijp... niet als dat betekent dat hij net zo is als deze 7 snuiters...
Ik begrijp best dat iedere vriendschap uniek is; dat je met de ene vriend andere dingen deelt als met de andere. En dat je dus ook kunt besluiten om dingen helemáál voor je te houden.
Mag best, je bent niet verplicht om álles maar te vertellen.
Maar, imo ben je binnen een vriendschap sommige dingen wél verplicht; er zijn gewoon zaken die je moet doen of laten, anders kun je niet van een vriendschap spreken.
En deze heren kunnen allemaal wel een lesje normen en waarden gebruiken.
Ik heb me vréselijk aan hen geërgerd.
Ik wilde dat ik kon zeggen dat ik de schrijfstijl dan tenminste wel kon waarderen, maar helaas.
Wollige omschrijvingen, vage zinnen...
"De bomen staan onbewogen om hen heen. Vertel de bomen wat. Een splitsing en mannen. Een probleem met meer facetten dan de jaarringen van de oudste boom in het bos. De bomen bewegen niet op zo'n cruciaal moment, ze willen niemand afvallen en wachten af, ze kennen hun rol als toeschouwer en ze zullen geen kant kiezen. Bomen zijn allemansvrienden die weten dat je nooit de keuze van een vriend moet bevestigen of ontkennen. Niet aan het begin van zijn relatie en zeker niet bij het schijnbare einde daarvan."
Ik begrijp dat er gebruik wordt gemaakt van metaforen, dat de splitsing van het bospad méér is dan alleen een splitsing van het bospad, maar dan nog...
Het spijt me zeer te moeten zeggen dat dit boek het duidelijk niet was voor mij.
Omdat de laatste pakweg 50 blz nog enigszins beter werden, kom ik op een score uit van 2 duimpjes | 0neg
|
Ik heb de moed niet kunnen opbrengen om dit boek uit te lezen. Wat een saai boek! Ik heb de flaptekst gelezen en het verhaal trok mij wel aan. Wat een disillusie, er was niet doorheen te komen door oninteressante dialogen en langdradigheid. Ik heb meer boeken van deze auteur gelezen en vind dit toch wel één van de slechtste boeken. Het boek Sneeuwengelen van deze schrijver vond ik daarin tegen een prachtig boek. Dus laat ik mij niet ontmoedigen en ga Ik zeker de nieuwste Vermeer lezen. Helaas is dit boek naar mijn mening geen aanrader ! Op naar de volgende... | 0neg
|
Wat te denken van een boek als De laatste stam? Valt een roman met het spirituele als onderwerp wel te rijmen met het per definitie gewelddadige van een thriller? Na het lezen van het nieuwste boek van de Francaise Eliette Abécassis kom ik tot een voorzichtig 'ja'.
In Japan werd een eeuwenoud lijk gevonden, eigenaardig genoeg met Hebreeuwse geschriften bij zich. Ary Cohen, schrijver en Messias van de Essenen, een oude joodse sekte, wordt er door de Mossad opuit gestuurd om de zaak uit te klaren. Bovendien is Jane, Ary's geliefde, blijkbaar ook daarheen, maar dan in opdracht van de CIA. Zij zou wel eens in gevaar kunnen zijn.
Wat volgt zou je veeleer kunnen omschrijven als een toeristische gids voor de mens op zoek naar zijn innerlijk evenwicht. De lama in Tibet, een stuk of wat tempels in Japan, de Dode-Zeerollen in Qumran, zelfs een ontmoeting met een geisha in Kyoto, het passeert allemaal de revue. Vooral het eerste deel kenmerkt zich daarbij door een hoog voorwaar-ik-zeg-u-gehalte, alsof Abécassis iets te veel in de bijbel gelezen heeft. Verder véél filosofische gedachten en zo mogelijk nog diepzinniger gesprekken. Als je door al die wierook heen kijkt, krijg je ook nog wel een soort van thrillerverhaal, met een sekte die een aanslag zou beramen. Ik heb echter het gevoel dat het spannende verhaal zeker niet de hoofdbezorgdheid was van Abécassis. Het verhaal rammelt nog net niet.
Lezers die iets hebben aan de woorden: 'Een woord opschrijven, is dat niet spreken? Het is als een verbinding maken met de kosmos', zullen dit wellicht een heel aardig boek vinden. Ik vrees dat ikzelf me vooralsnog op een ander niveau bevind. Eén wat dichter bij de grond. | 0neg
|
In het begin was ik nog nieuwsgierig naar het eind, maar halverwege wilde ik het boek al wegleggen. Dat had ik beter kunnen doen, wat een ongeloofwaardig einde. | 0neg
|
Grof wild is een boek van Pieter Aspe, die volgens De Morgen schrijft op internationaal niveau. Dat is volgens mij niet van toepassing is op dit boek, maar wie ben ik om dat tegen te spreken? We kennen hem allemaal enerzijds van zijn bekende detectiveverhalen over Pieter Van In, een hoofdrechercheur uit Brugge, die samen met zijn team als een echte deus ex machina alle misdaden oplost binnen enkele dagen. Anderzijds is hij ons bekend van VTM, waar hij regelmatig een gastrol speelt in de serie Aspe. Spijtig genoeg komt Herbert Flack niet voor in deze thriller, het is een van de enige boeken van Pieter Aspe die niet draait rond inspecteur Van In en zijn team. De Tittel van het verhaal verwijst naar de locatie van het verhaal namelijk de Ardennen en naar de manier waarop het koppel opgejaagd word als grof wild. Ik heb er ongeveer een week over gedaan om het boek uit te lezen en vond het eerder een teleurstelling. De Standaard Boekhandel geeft me in ieder geval gelijk want het is het goedkoopste boek van Aspe en alleen verkrijgbaar op bestelling. Er gebeurt vrij tot zeer weinig in het boek maar misschien is dit wel omdat het net zo een kort boek is (123 pagina’s).
Het boek heeft in tegenstelling tot Pieter Aspe geen prijzen gewonnen. Hij won onder andere de Hercule Poirotprijs voor Zoenoffer, Humo's Gouden Bladwijzer voor De vijfde macht en de Hercule Poirot Oeuvreprijs voor Aspes gehele oeuvre. Aspe is een schrijver die begonnen is op latere leeftijd. Hij maake zij debuut toen hij 45 was (in 1995). Het boek dat ik gelezen heb, Grof wild, is voor het eerst uitgegeven in 1998. Waarschijnlijk is het boek veel eerder geschreven, maar is het pas na het succes van zijn andere boeken als publiceerbaar bestempeld, dit omdat het boek veel amateuristischer geschreven is en er geen sprake is van Van In.
Je merkt ook dat het een oud boek is aan onder andere de geschatte waarde van het telecommunicatiebedrijf van Victor Borremans dat geschat was op 1,2 miljard frank wat nu een 30 miljoen euro zou zijn. Ik vind het wel spijtig dat men dit niet aangepast heeft in latere drukken. Misschien is de auteur wel gewoon fervent fan van wiskunde, dat zou verklaren waarom het hoofpersonage plots met Pythagoras berekent hoe hij een ladder in de modder moet plaatsen om zo door het raam van een chalet te klimmen en dit allemaal met een gebroken been.
Om even samen te vatten: het verhaal gaat over Eva, de vrouw van een succesvol zakenman, genaamd Victor. Om hun 25ste huwelijksverjaardag te vieren, huurt ze een chalet in de Ardennen. Ze kiest voor de Ardennen omdat ze weg wil van de buitenwereld en niet wil dat Victor afgeleid wordt door zijn werk (cliché). Hier zal ze binnenkort geen last meer van hebben, want Victor gaat een miljardendeal sluiten met Japanners om zijn bedrijf te verkopen. Ze laat ook acteurs inhuren door een collega van Victor om hem bang te maken en zo de passie terug in hun relatie te krijgen. Wat ik een bizar en vergezocht idee vond. De acteurs blijken criminelen te zijn en het verhaal begint zo eindelijk spannend te worden.
Persoonlijk vond ik het geen goed boek en was ik wel vrij teleurgesteld. Ik had speciaal gekozen voor een boek van Pieter Aspe omdat ik er al eens een boek van gelezen had, het was er wel één over Van In. Ik moet wel toegeven dat het me ook aansprak omdat het een kort boek was en ik niet echt een goede lezer ben. Ik heb wel gemerkt dat een kort boek veel minder aangenaam is om te lezen omdat er veel minder details inzitten en het zich echt tot de hoofdzaken beperkt. Zo kunnen de karakters van de personages minder uitgediept worden en zo kun je je ook minder goed inleven in het verhaal. Om het mooi te verwoorden: Grof wild is een kort boek, maar Grof geschreven. | 0neg
|
Geen recensie, gewoon even een kattebelletje wat ik van dit boek vond.
Helaas viel Voor eens en altijd mij persoonlijk nogal tegen. Eerst de pluspunten: mooie en bijzondere schrijfstijl, soms haast dichterlijk, poëtisch. En als je van het genre houdt: het boek leest als een James Bond-film die aan je voorbijgaat, maar dan de vrouwelijke versie ervan.
Waar gaat het mijns inziens mis? Vooral in de geloofwaardigheid. De blinde en overbejubelde Jenny Aaron wordt als een ‘wonder woman’ neergezet. Ze kan werkelijk alles, bijvoorbeeld op 80 meter afstand een 9 schieten, nèt geen 10 vanwege een gedachtesprongetje dat haar dwarszit. Ondanks haar blindheid is ze in gevechtsscènes beter, sneller én gewelddadiger dan al haar mannelijke en ziende collega’s. Ongeëvenaard, eigenlijk, WOW!
Het verhaal verloopt nogal chaotisch. Te veel bijpersonen, gedachten en herinneringen, die van het ene naar het andere karakter kunnen fladderen, soms in meerdere tijdscènes. Van de hak op de tak, zeg maar.
Hoe zit het met de spanning? Deze is continu zó hoog, dat ze ‘over the top’ is. Te veel van het goede, waardoor het verhaal op een bepaald moment niet meer boeit en zelfs vermoeiend wordt. Mag het ietsje minder zijn? Pfffff …
De kracht van een thriller zit ‘m juist in latent aanwezige en opgebouwde spanning, zodat je steeds verrast wordt en je met blozende konen niet kunt wachten op wat er verder nog gaat komen.
De gewelddadige scènes (bah!) met de blinde Aaron komen evenmin realistisch over. Wat ik al zei: gelijk een James Bond-film, en daar moet je van houden.
Afkraken is misschien niet zo chic, in tegenstelling tot de Hebban-recensie van de door mij zeer gewaardeerde Soraya, maar het boek lijkt mij een gemiste kans om een blinde overtuigend neer te zetten. Ook jammer van al dat overbodige geweld. Wat wil Andreas Pflüger hiermee bewijzen? Ergo! Gelezen, gewogen, maar te licht bevonden. Pflüger heeft te hard zijn best gedaan en overdoseert de lezer, terwijl ‘less’ juist zo veel ‘more’ kan zijn. Aan zijn schrijfstijl ligt het niet, dus wie weet wat nog volgt. 2,5 ster, naar beneden afgerond een 2. | 0neg
|
Te uitleggerig, alles wordt voorgekauwd. Meteen vanaf het begin doorzichtig en mede daardoor in het geheel niet spannend. Precies dat wat je in een thriller wilt zien, zit er niet in. Onvoldoende dus voor 'Mannenjacht', ook al geeft Marion van de Coolwijk er blijk van het schrijven in zich te hebben. Volgende keer beter! | 0neg
|
'Taal is zeg maar echt mijn ding' heb ik met plezier gelezen. Ook de theatershow van Paulien Cornelisse vond ik leuk en grappig; ik hou wel van haar kijk op taal. Maar van 'De verwarde cavia' begreep ik weinig.
Ja, het las vlot weg, en ik snap wel dat mensen die op kantoor werken zich zullen herkennen in de droogkomische beschrijvingen van het wel en wee op een communicatie-afdeling. Maar echt grappig werd het helaas nergens. En waarom een cavia als hoofdpersoon? En dan niet een mens de met uiterlijke trekken of de gedragingen van een cavia, maar nee, ècht een cavia. Maar dan menselijk. Ofzo. Die grap ontgaat mij volledig. En dat irriteert dan weer. Alsof je de clou van de grap gemist hebt. Zo voelde ik me, toen ik het boek uit had. | 0neg
|
Het was een redelijk verhaal. Leest lekker weg als zeg maar een dokters romannetje. Ik mist diep gang in de thrillers van Vermeer.
Het plot word ook al gauw weg gegeven. Dat vind ik persoonlijk altijd erg jammer. Ze schrijft vaak over vakantie's en daar is ie ook echt voorbedoeld. Wat ik wel kan waarderen aan haar werk is de prettige korte hoofdstukken. Geen echte aanrader. | 0neg
|
De achtjarige Jacob Hargrave verdrinkt op een mooie dag in augustus 1966. Bijna vijftig jaar later staat hij bij zijn ouders Lucille en Harold op de stoep, blakend van gezondheid, nog steeds acht jaar oud. Jacob is een van De Teruggekeerden, die overal ter wereld in groten getale opduiken, wat bedreigend is voor De Ware Levenden. Begrijpelijk, want men vreest niet alleen dit tot dan toe onbekende verschijnsel, maar men moet ook plaatsmaken voor al deze nieuwe mensen en leren omgaan met de emoties die hun terugkeer oproept.
De uitnodigende boekbeschrijving, het bijzondere verhaal en de lovende kritieken ten spijt is De Teruggekeerden voor mij een worsteling geworden. Taai, niet spannend, ik was blij toen ik het boek uit had. Dat wil niet zeggen dat Jason Mott niet kan schrijven, het is gewoon niet mijn smaak. Ik voel niets bij de personages, noch bij de gebeurtenissen. De auteur heeft mij op geen enkel moment weten te raken, waar vooral de ongeloofwaardigheid debet aan is. Mooie zinnen, goede opbouw en originaliteit zijn ontegenzeglijk aanwezig, maar kunnen de kloof tussen het boek en mij niet overbruggen.
De Teruggekeerden heeft niet aan mijn hooggespannen verwachtingen voldaan. Ik zou het rangschikken onder romans, want een thriller is het niet.
Wat ik toch even wil noemen, maar niet meereken voor de punten: de flodderige bladzijden en de zeer royaal gehanteerde regelafstand zijn niet bevorderlijk voor de leesvreugde. | 0neg
|
Ben een tijd geleden in het boek lief en lef. Maar om eerlijk te
zijn kon het me niet boeien en heb ik het boek inmiddels weer weg
gelegd. Er zit mij te weinig diepgang in. Het heeft meer weg van
een logboek met zo nu en dan humoristische anekdotes. Jammer, er is
weinig leesvoer met een lesbisch thema. | 0neg
|
Poen pakken en wegwezen zeker. Brown wordt slechter met elk boek. Papieren figuurtjes in een draak van een plot. Ongeloofwaardig van a tot z. Dit is de laatste keer dat ik me laat rollen. Zeker weten. | 0neg
|
De eerste pindakaasmanga’s van Hanabi Publishers zijn een mooie kennismaking met twee mangagenres. En bovenal: producten van eigen bodem die net zogoed Japans konden zijn. Vooral Run run door Johan Neefjes zet de puntjes op de koi: een wervelend, grappig en esthetisch senseiwerkje. Wilde haren door Elsje Bakker is dan weer een typische meisjesmanga of josei.
De imprint Hanabi wil Nederlandstalige manga door Nederlandse en Vlaamse auteurs publiceren. Deze tweede titel in de reeks is minder sterk dan de eerste, maar trekt hopelijk toch wat meisjes aan tot het lezen van manga.
Daar waar Run run (Hanabi manga # 1) pure fun is, is Wilde haren (Hanabi manga # 2) van een ander kaliber: een duidelijke meisjesmanga met vrouwelijke onderwerpen (een josei dus) als de liefde, hartsvriendinnen, zelfstandig zijn, mode… en véél gevoelens (geluk, verdriet, schuldgevoel, schaamte…). Julie (geen Hitomi’s of Tomomo’s hier) is een kapster, maar is zó gedreven dat ze geen baantje in een kapperszaak kan vasthouden. Na een tijd vruchteloos werk zoeken en lang wikken en wegen wil ze dan maar haar eigen zaak beginnen, maar dat is niet zo makkelijk. Tot haar vriendje Marko wil bijspringen en ze een nieuw evenwicht vindt in de omgang met haar vriendinnen.
Ook grafisch is deze manga heel anders ingevuld dan het spetterende Run run: in zwart-wit, met grotere platen, veel close-ups en stiltes. Auteur Elsje Bakker heeft de beperkte ruimte die ze kreeg niet volgepropt met veel tekst, drukke tekeningen of talrijke verhaalwendingen. Het is dan ook een vrij rechtlijnig en zelfs onaf verhaal geworden, niet eens een verhaal eigenlijk: eerder een fragment uit een leven. Mij spreken de soms wat houterige tekeningen minder aan, maar het is in een josei dan ook eerder om de inhoud dan de vorm te doen.
Hanabi Publishers heeft dus een opgemerkte en vliegende start genomen met twee kenmerkende en Japan-waardige manga’s, die echter wat verschillen in kwaliteit, maar een mooie inleiding tot het genre zijn voor mangaleken. We zijn benieuwd hoe de reeks verder evolueert en of ze de tanende belangstelling voor manga in ons taalgebied een boost kan geven. | 0neg
|
Een historische zoektocht naar het mysterieuze menselijke sternum die helaas van onwaarschijnlijkheden aan elkaar hangt. De enige reden dat ik het heb uitgelezen is dat ik wilde weten hoe de hoofdpersoon aan zijn einde zou komen. | 0neg
|
Na de spannende Reunie, nu een wat teleurstellende Schaduwzuster. Van der Vlugt's schrijfstijl blijf ik prettig vinden. Na het bekende Noord-Holland van het vorige boek, nu het voor mij bijzonder herkenbare Rotterdam.
Ik moest in het begin wennen aan de wisselende 'ik-ken'. Wel leuk gevonden.
Het verhaal is relatief slap. Er gebeurt weinig, is redelijk voorspelbaar en niet echt spannend.
Ik ga nu beginnen aan het derde boek: Het laatste offer.
Hoop dat dat beter is.... | 0neg
|
Het boek is een verhaal over baby Sebastiaan die in Israël door wanhopige ouders aan de 20-jarige Sofie uit Nederland wordt aangeboden. Ze besluit de baby mee te nemen naar Nederland als haar kind. Samen met een vriendin smokkelt ze hem op een bijzondere manier, vervoerend in een rugzak, naar Nederland. In het eerste deel van het boek wordt deze reis beschreven. Het tweede deel staat in het teken van het volwassen worden van de baby; Sebastiaan en de zoektocht naar liefde. De mooie en lastige kanten van liefdesrelaties, maar ook die van vrienden en familie wordt beschreven. Het derde deel is een sprong naar een heel ander soort verhaal met filosofische verhandelingen en verrassende gebeurtenissen. Pas in dit deel wordt de persoon die Sebastiaan is pas wat meer uitgediept en lees je over zijn ideeën en levensvisie.
Het is een uniek en bijzonder boek. Het leest soms wat lastig vanwege de ogenschijnlijke oppervlakkigheid. In het derde deel worden sommige eerdere beschrijvingen pas wat duidelijker. Ik ben blij dat ik het boek mocht lezen, maar vond het lastig om me aan het verhaal 'over te geven'. Het heeft niet zoveel indruk op me gemaakt als ik had gehoopt. | 0neg
|
Geen slecht verhaal, maar er zijn wel wat zwakke punten. Zoals hierboven al gezegd is, wordt het niet echt spannend; er is een overzichtelijke groep verdachten en uiteindelijk blijken er een paar de grote boosdoeners te zijn. Er is sprake van wel heel veel ellende in een en dezelfde familie. En wat toevallig dat er behalve de net gepleegde moorden ook nog wat misdrijven uit het verleden worden opgelost. Maar mijn grootste bezwaar is het bizarre aantal doden en de zeer onprettige manieren waarop ze aan hun einde zijn gekomen. Een beetje te veel allemaal. | 0neg
|
Margot maakt een spirituele zoektocht. In haar dromen krijgt zij wijze lessen aangeboden en komt zij op een pad vol avonturen haar gids en levensdoel tegen. Zij belandt in een wereld van uitersten. Waar goed en kwaad verschillende Koninkrijken zijn en waar de keuzes van de inwoners ver strekkende gevolgen hebben.
Het verhaal is mooi, echter de rode lijn in het verhaal is compleet zoek. Het is op zeer eenvoudige (bijna kinderlijke) wijze beschreven en geeft vaak te veel (overbodige) informatie waardoor je totaal niet na hoeft te denken. Het laat geen ruimte voor eigen invulling. Het begin komt erg verwarrend over en maakt dat ik moeilijk in het verhaal kwam. Wanneer Tim gaat vertellen wat de bedoeling is, leest het verhaal lekker door. Echter door Margot wordt de vaart er weer uitgehaald en dit vind ik erg jammer omdat de spirituele boodschap heel duidelijk en mooi beschreven wordt. Uiteindelijk is de hoofdpersoon is zo weinig aan het woord in het verhaal dat je verder ook geen idee hebt waar het heen zal gaan. Het is duidelijk welke boodschap de schrijfster met het boek heeft en dat is knap gedaan. Echter de vorm waarin het verhaal gegoten is doet erg afbreuk. Het verhaal op zich heeft de hoofdpersoon niet nodig. Daarom 2 ** voor het verhaal en een halve (*) voor de boodschap. Dus helaas 2,5 **(*) voor dit boek. | 0neg
|
Pole position vertelt het verhaal van een jonge vrouw, Janet Ross, werkzaam als leerling- monteur bij een tweederangs garage. Geen droombaan, maar het geeft haar wel de gelegenheid om aan haar grote hobby, een Golf, waar zij graag hard mee rijdt ,te sleutelen.
Nadat zij tijdens een bedrijfsuitje op de kart-baan heeft laten zien, hoe goed zij kan rijden wordt zij gevraagd als chauffeur, tijdens criminele activiteiten.
Ondanks haar gewetensbezwaren, neemt zij deze toch aan voor de extra verdiensten.
De laatste klus, waarbij Jo Crespo, eigenaar van een Formule 1 team , betrokken is gaat haar echt te ver en maakt dat zij haar hele leven op de kop zet.
Het boek kent twee verhaallijnen. Het verhaal van Janet, waarbij je door middel van brieven aan haar moeder, steeds wat meer over haar verleden leert kennen en het verhaal van Jo Crespo en zijn ontwikkeling van het raceteam.
Uiteindelijk komen deze verhalen aan het einde van het boek bij elkaar.
De schrijver heeft veel in het verhaal willen stoppen, het is dan ook een opeenvolging van gebeurtenissen , maar blijft daardoor oppervlakkig.
Hoewel het boek vlot geschreven is en wellicht een aardige inkijk geeft in de wereld van de Formule 1, mist het de nodige spanning en is de plot voorspelbaar.
De cliffhanger, die duidt op een vervolg, zou de lezer moeten prikkelen, maar de vraag is of dat lukt met dit boek, dat toch teleurstellend is. | 0neg
|
Normaal gesproken vindt ik een roman af en toe heerlijk om te lezen tussen al die thrillers door.
Voor je weg gaat, is het verhaal over Zoe en Ed die elkaar al sinds hun studententijd kennen.
We leren Zoe en Ed kennen op de dag dat Ed een ongeluk krijgt en helaas komt te overlijden.
Zoe moet hier mee zien om te gaan.
Als Zoe dan zelf een ongeluk krijgt en in coma raakt gaat zij dromen en wordt zij verschillen keren in het verleden wakker op belangrijke dagen met Ed.
Het boek is vlot geschreven en leest lekker weg, maar ik vindt het te langdraderig.
Had liever gelezen hoe het nu verder met Zoe , familie en vrienden gaat.
Het boek heeft wel een leuk einde.
Geef het boek 2 sterren. | 0neg
|
De thriller Hoog spel is geschreven door Gary Berntsen, in samenwerking met Ralph Pezzullo. Berntsen is een gepensioneerd spion van de CIA, die zich momenteel kandidaat stelt voor de U.S. senaat in New York. Deze republikein in hart en nieren, is echter vooral bekent van zijn bestseller Jawbreaker. Co-writer van beide boeken is de voormalig journalist Ralph Pezzullo. Ralph heeft het reizen met de paplepel ingegoten gekregen, omdat zijn vader een baan had bij buitenlandse zaken en met zijn gezin de hele wereld rondreisde. Pezzullo maakt nog steeds dankbaar gebruik van de, in die periode vergaarde kennis.
Matt Freed, agent van de National Counter Terrorism Service (NCTS), wordt in Hoog Spel geconfronteerd met een Iraanse overloper. Deze Iranees, een hooggeplaatst lid van de Iraanse veiligheidsdienst, biedt tegen bepaalde voorwaarden, belangrijke informatie aan. Voor het Amerikaanse staatsburgerschap en een groot geldbedrag, is hij bereid gegevens te verstrekken over een op handen zijnde aanslag op een aantal Amerikaanse steden. Hieruit blijkt dat Matt Freed maar twee weken heeft, om deze terreurdaad te voorkomen.
Gary Berntsen presenteert met Hoog spel een thriller, met een ingewikkeld plot. Helaas betekent ingewikkeld nog niet; goed, spannend of ingenieus! In het geval van dit boek betekent het niets anders dan warrig. Zo zijn bijvoorbeeld de plannen van de overloper niet alleen vergezocht, voor het slagen ervan, blijken ze achteraf ook totaal onnodig. Hoofdrolspeler Matt Freed loopt van hot naar haar, bereikt in wezen niets, maar weet toch steeds de juiste weg te bewandelen. Hoe hij dat doet is onverklaarbaar. Mij is tenminste niet duidelijk hoe hij, uit het niets, steeds weer de juiste conclusie weet te trekken. Het eindspel is wat dat betreft helemaal het toppunt. Uiteraard op het uiterste nippertje, ontrafelt hij op magische wijze, het dodelijke complot.
Hoog spel heeft de verwachting die het wekt door de tekst op de achterplat, helaas niet waar gemaakt. | 0neg
|
Soms moet je uit je comfortzone treden. Dat heb ik althans wel eens gehoord. Of gelezen. Waarom dat moet weet ik eigenlijk niet. Misschien om nieuwe dingen te ontdekken? Toen ik het boek “Machtsvirus” van Brad Thor in handen kreeg, besloot ik het in ieder geval niet direct opzij te schuiven en te kwalificeren als pulp, maar mijzelf te verrassen door het daadwerkelijk te gaan lezen. Even geen veilige wegen bewandelen en meer van het vertrouwde in mij op te nemen. Nee, ik ging beginnen aan een geheel nieuw avontuur door een boek te lezen dat mij in alles tegenstond. Uit de comfortzone knallen, als het ware. De naam van de auteur leek op die van een afkeurde Marvel held, het giftig groene uiterlijk van het boek had niet echt iets dat mij wist aan te spreken en de kreet van uitgeverij Karakter dat het ‘meer boek voor mannen” betrof deed mij erg denken aan een gedateerde en tenenkrommende film van RTL7. Met andere woorden: ik had er eigenlijk wel zin in.
Na tien bladzijden van “Machtsvirus” was dat gevoel echter wel weer verdwenen. Waar ben ik nu weer aan begonnen? De schrijfstijl van Brad Thor valt binnen een geheel eigen categorie, waarin hij zijn gelijke mogelijk niet heeft. Mag je het wel een stijl noemen? Mag je het sowieso wel schrijven noemen? Het is van een bijna lachwekkend niveau, alsof je naar een oude film van Rambo kijkt dat door een Chinees met een spraakgebrek wordt nagesynchroniseerd. Geen touw aan vast te knopen en hoewel je enigszins wel begrijpt wat de auteur je wil doen geloven, is het met een soort van plaatsvervangende schaamte dat je het verhaal tot je neemt. Het schiet alle kanten op, heeft uitsluitend slechte en vooral ongeloofwaardige dialogen, kent totaal geen verrassingen en bevat voornamelijk zeer vlakke personages.
Op de omslag staat een quote van Dan Brown. Zal die daar dan al dat geld mee verdienen? Hoeveel kan je wel niet krijgen als bestsellerauteur om het gebrabbel van een man als Brad Thor te verheffen tot kunst? Dit boek is een totaal mislukte poging om een verhaal te vertellen. Geen idee of de andere boeken van Thor beter zijn, maar slechter is in ieder geval bijna onmogelijk.
Ik ga snel weer terug in mijn comfortzone.
Brad Thor.
Volgens mij zit er een letter R teveel in die naam. | 0neg
|
Niet echt een vehaal waar ik me in kan vinden. Ik denk dat ik hier een te nuchtere zeeuw voor ben . Dat mensen zich zo blootgeven en helemaal laten gaan in een groep vol onbekenden gaat er bij mij niet in. Het is wel vlot geschreven en de passages buiten de sessies om vond ik wel boeiend. Het einde is verrassend en toch ook weer niet maar wel een goede afsluiting. | 0neg
|
Saskia Noort beschrijft in Stromboli de destructieve gevoelens van Sara die op jonge leeftijd te maken kreeg met seksueel misbruik. Sara is inmiddels moeder van twee pubers, getrouwd met Karel, woont in een goede buurt en doet haar boodschappen bij de Albert Heijn. Sara is schrijfster net als haar man Karel. Het leven van Sara krijgt een andere wending wanneer er zoveel weerstand tegen (het drankgebruik van) Karel is dat ze besluit te willen scheiden. Het is niet alleen de drank, ze merkt ook dat ze geen gevoelens voor hem heeft. Inmiddels gaat Sara al twee jaar vreemd maar ook hier vindt ze geen seksuele bevrediging. Ze is opgegroeid door ouders die scheiden onacceptabel vinden, tegelijk is het scheiden in hun leefomgeving aan de orde van de dag. Ze besluit door te pakken wanneer ze Karel heeft gezegd niet verder met hem te willen maar ze valt vervolgens in een diep, eenzaam gat. De herinnering van een traumatisch seksueel misbruik op jongere leeftijd worden steeds heftiger. Wanneer ze een oude jeugdvriendin tegen komt, Els, die haar vertelde over een retraite die ze volgde op het vulkanische eiland Stromboli is ze nog niet geheel overtuigd. Wanneer Karel en de kinderen met gemeenschappelijke vrienden die duidelijk de kant van Karel hebben gekozen op vakantie gaat naar Frankrijk boekt Sara deze reis toch. Ze leert op deze reis nieuwe mensen kennen en ziet ook de machtmisbruik van de goeroe. Sara is in de echte wereld een gesloten boek, in dit verhaal laat ze haar ware gevoelens zien al mist het net nog de diepgang en raakt het niet. Zoals vaker in de boeken van Saskia Noort komen ook in dit verhaal veel personages voor, het is soms lastig om ze allemaal te plaatsen. | 0neg
|
Disclaimer: dit is een recensie gebaseerd of 1/3 van het boek. Ik deed met het luisterboek mee aan de Epic Reads Leesclub hier op Hebban, maar dit boek bleek niets voor mij te zijn. Ik wilde toch doorlezen, want ik vond niet dat ik het kon maken om de leesclub voortijdig te verlaten.
Het begin was goed. Ik werd meteen in het verhaal getrokken en je leerde meteen de rapwereld goed kennen. Ik had echter heel veel moeite met het AAVE, in de volksmond ook wel straattaal genoemd. Ik ben daar niet bekend mee in het Nederlands, laat staan in het Engels. Hierdoor kwam ik niet in het verhaal. Ik begon me eraan te ergeren, want dat doe ik ook als ik het op straat hoor in Nederland. Verder vond ik naarmate het verhaal vorderde dat er erg weinig gebeurt. Het bleef voor mij allemaal vlak en ik werd niet geprikkeld om verder te lezen. Jammer.
Het boek snijdt een heel aantal belangrijke thema's aan: racisme en stigmatisering. Er gebeurt iets vrij aan het begin van het boek wat ik echt niet vind kunnen en die gebeurtenis maakt het thema wel duidelijk.
Echter duurde het een week voor ik op een kwart van dit boek was en moest ik dus tot de conclusie komen dat dit geen match was. Ik heb het boek toen aan de kant gelegd met de bedoeling het later weer op te pakken. Dat kwam er alleen niet van, ik had die prikkel gewoon niet. Ook de leesclub heeft me die prikkel niet kunnen geven. Ik kon alle vragen goed beantwoorden, dus misschien was dat het wel. Nee, Angie Thomas haar boeken en ik passen niet bij elkaar. | 0neg
|
Je kan als schrijver nog zoveel van het onderwerp afweten, dat wil nog niet zeggen dat je een goed verhaal kunt schrijven. Vandenberg faalt jammerlijk. Het plot is flinterdun, de karakters uit bordkarton gevormd en de schrijfstijl is stroef. Dit boek lift duidelijk mee op de hype rond Dan Brown, anders zou het nooit in de Nederlandse vertaling verschenen zijn. Het enige positieve punt is dat je wat opsteekt over Michelangelo en de Sixtijnse kapel, maar daarvoor kan je ook een encyclopedie of een boek over kunstgeschiedenis raadplegen. Dit boek zal binnen de katholieke kerk zeker geen stof doen opwaaien. En het zal de lezer ook niet in vervoering brengen. | 0neg
|
Het boek is voor de lezers van nu enorm saai. Het geeft misschien een goed beeld van de jaren na de oorlog, maar voor jonge lezers echt niet om door te komen. Ik ben zelf geen jonge lezer, (36 jaar) maar mij kostte het ook echt moeite om het uit te lezen. Ik denk dat het voor de mensen die toen jong waren, goed te lezen is, gewoon omdat die het taalgebruik herkennen, de gevoelens herkennen. Ooit zei iemand tegen mij: literatuur is pas literatuur als het je ook na het lezen bezig blijft houden. Ik wil dit boek zo snel mogelijk vergeten....Ik zal het mijn toekomstige leerlingen ook niet gaan verplichten. | 0neg
|
De IJslandse auteur Yrsa Sigurðardóttir had na vijf jaar genoeg van het schrijven van kinderboeken. Ze wilde niet meer altijd grappig zijn en daarom koos ze ervoor om over te stappen naar de thriller. Haar debuut binnen dit genre was Het laatste ritueel dat in 2005 uitkwam en ook het begin is van een serie over advocaat Thóra Guðmundsdóttir. Een paar boeken uit deze serie zijn genomineerd voor een prijs. Haar standalonethriller Ik vergeet je niet is in 2017 als film uitgebracht. DNA is het eerste deel van een trilogie en verscheen in januari 2019.
Op een avond wordt Elísa, een jonge vrouw, op barbaarse wijze vermoord. Haar zevenjarige dochter Margrét had zich onder haar moeders bed verstopt en krijgt mee hoe haar moeder toegetakeld wordt. Niet lang daarna vindt er een tweede en even gruwelijke moord plaats. Rechercheur Huldar leidt het onderzoek, maar hij en zijn team kunnen nog geen verband tussen de moorden ontdekken. De enige overeenkomst zijn gecodeerde berichten die beide slachtoffers ontvangen hebben. Ook een radioamateur ontvangt deze berichten, hij maakt hier melding van, maar wordt niet geloofd. Daarom gaat hij, ondanks de gevolgen, zelf op onderzoek uit.
Het verhaal begint met een proloog, in het boek voorwoord genoemd, dat zich in 1987 afspeelt en maakt daarna een sprong naar 2015. Lang, heel erg lang, kan de lezer zich afvragen wat dat begin met verhaal te maken heeft. Dat wordt pas in de ontknoping duidelijk. De eerste hoofdstukken hebben nog een vrij kleine spanningsboog, het maakt in eerste instantie nieuwsgierig, maar het verzandt daarna in een langdradig relaas dat maar niet op wilde schieten. Dat komt vooral omdat de auteur veel te veel (achtergrond)informatie geeft. Normaal gesproken is dit niet zo erg, maar deze keer slaat die veelheid aan gegevens de plank volledig mis en zorgt het alleen maar voor nog meer vertraging. Daarnaast blijft ook het politieonderzoek, vooral door alle persoonlijke perikelen die in het verhaal naar voren worden gebracht, onderbelicht.
Toch heeft DNA best wel wat aardige momenten, dan is er wat meer tempo en wordt het verhaal iets interessanter. Toch komt het te vaak voor dat sommige situaties plotseling uit de lucht komen vallen. Het lijkt er dan vooral op dat er nog ‘even’ iets bedacht moest worden om het verhaal, dat daardoor nogal onsamenhangend overkomt, spanning te geven. Spanning die overigens zo goed als ontbreekt. Misschien is het veelzeggend dat de moorden op de twee vrouwen het beste van het boek zijn. Deze moorden worden overigens niet in detail besproken, maar als beschreven wordt hoe ze vermoord zijn, kan de lezer zich dat heel goed inbeelden.
Door de uitgebreide beschrijvingen van de hoofdpersonages krijgt de lezer wel het een en ander over hen te weten en eveneens dat ze samen een kortstondig verleden hebben. Toch is die kennis ook weer wat beperkt, want de verdieping van hen blijft vooral hangen in het heden. Mogelijk dat de twee andere delen van de trilogie meer over Huldar en Freyja prijsgeven, maar dat ligt niet in de lijn der verwachting. Wat wel goed is, is dat beide karakters heel gewoon overkomen. Ze hebben hun sterke kanten, maar, net als iedereen, ook hun zwakkere en daarom zijn ze dus ook maar heel normale mensen. Ondanks de belangrijke rol die ze hebben.
DNA heeft een onverwachte ontknoping waarin het voorwoord wordt verklaard en alles op zijn plaats valt. Toch kan dat einde absoluut niet goedmaken wat daarvoor al is misgegaan. De volgende twee delen van de trilogie zullen goed moeten maken wat dit eerste deel niet gelukt is: boeien. | 0neg
|
Te veel doden, te veel mogelijke daders die op hun beurt doodgaan of vermoord worden. Te veel (onbekende) rituele geloofsovertuigingen en niet ter zake doende heksen en wicca's. Reichs laat weliswaar op het einde alle verhaallijnen samensmelten, maar het blijft een vreselijk chaotisch boek. Jammer. | 0neg
|
Het vijfde evangelie is het tweede boek wat Ian Caldwell heeft geschreven. Hij heeft er bijna tien jaar over gedaan voordat het klaar was. Je kunt merken dat er veel research gedaan is naar de katholieke kerk en de evangeliën. Ook is er goed onderzocht hoe een strafrechtelijk onderzoek binnen het Vaticaan eraan toe gaat en wordt er veel over paus Johannes Paulus II gesproken. Hieraan kun je merken dat er veel tijd en zorg in het plot van het verhaal is gestoken.
Het verhaal gaat over twee broers, Simon en Alex, beide priester binnen het Vaticaan. Simon rooms-katholiek, Alex oosters-katholiek. Hun goede vriend en curator Ugolino Nogara wordt vermoord, deze moord wordt in verband gehouden met de vondst en restauratie van een uniek document in de christelijke wereld: het Diatessaron. Hierin staat een belangrijke aanwijzing over de echtheid van de Lijkwade van Turijn.
Het verhaal rondom de moord op Ugolino is spannend en verrassend, het verhaal eromheen, de vele Bijbels verwijzingen en de evangeliën zijn wat too much. Er wordt te diep in gegaan op het christelijk geloof, wat moeilijk te rijmen valt met een thriller. Er wordt erg diep in gegaan op de gang van zaken binnen het Vaticaan bij een strafrechtelijk onderzoek, waarbij de paus, Johannes Paulus II ook zeer vaak genoemd wordt.
Al met al, de spannende elementen zaten erin, de moord, de zoektocht naar de dader en zelfs de uitkomst van het Diatessaron kan bijzonder genoemd worden, maar echt een thriller? Nee, dat kan ik er niet van maken. Ik heb nergens echt op het puntje van mijn stoel gezeten, de laatste 100 bladzijden werd ik wel erg nieuwsgierig, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Voor mensen die van thrillers houden met geschiedenis en die geïnteresseerd zijn in het geloof en de zaken rondom het Vaticaan en de paus, denk ik dat het wel een interessant boek is. | 0neg
|
Ik heb dit boek gewonnen bij best of YA/ young adult boeken en ben ontzettend blij dat ik hem eindelijk mocht lezen want het onderwerp sprak me enorm aan. Ik vind de voorkant van het boek geweldig! Vooral die jurk en ik ben sowieso fan van al de boeken covers van Kiera Cass (de selectie sowieso). Ik ben een groot fan van De Selectie serie, ook geschreven door Kiera Cass. Maar ik zal toegeven dat ik dit boek niet fantastisch vond. Het onderwerp trok me wel heel erg, maar ik vond de uitwerking tegenvallen. Hoe de sirenen tegen de Oceaan praten was een vreemd aspect. Ik heb veel fantasie, maar dit viel mij een beetje te kinderachtig en gemakkelijk uit. Het boek lijkt wel door iemand anders geschreven te zijn en dat vond ik heel erg jammer maar misschien moet ik het daarintegen wel wat minder met de selectie vergelijken aangezien ik die helemaal fantastisch vond maar het er helemaal niet op lijkt. Dit onderwerp is gewoon niet zo goed uitgewerkt vind ik. Het boek leest wel lekker vlot en ik had hem naast het drukke van school best snel uit voor mijn doen. Verder vind ik het wel jammer dat het een standalone is. Als ze het wat verder uitgebreid hadden was het best een leuke serie geworden en had ik het misschien nog wel wat gevonden aangezien het dan wat beter uitgewerkt kan worden. Ik ga hem denk ik binnenkort nog een keer lezen en probeer het dan apart van kiera haar andere boeken te zien met de instelling dat de uitwerking minder goed is maar toch redelijk leuk om te lezen. Ik vond het heel leuk om in ruil voor het gewonnen boek een review te schrijven :). Ik hoop dat ik dit vaker kan doen. | 0neg
|
Abby`s vriendin Marti wordt op gruwelijk wijze vermoord. Ze besluit op onderzoek uit te gaan.Ze deelden samen een groot geheim en hebben een gedeeld verleden toen zijn op 18-jarige leeftijd samen het klooster in gingen. Marti blijkt echter nog meer geheimen te hebben gehad in haar leven en als Abby daar achter komt, moet ze zelf ook vrezen voor haar leven.
De achterflap vermeld dat het schrijven voor auteur Meg O`Brien een manier was om de pijnlijke ervaringen uit haar leven te verwerken. Dat is heel fijn om te lezen, maar het boek komt helaas niet helemaal uit de verf. Vele gebeurtenissen in het boek zijn zeer ongeloofwaardig en er zit haast te veel vaart in het verhaal. Er wordt geen moment iets langer stilgestaan bij gebeurtenissen of dieper op ingegaan. Ook bestaat de tekst vooral uit gesprekken en dat het allemaal heel weinig diepgang heeft. Blind vertrouwen heeft me helaas niet kunnen bekoren en ik was blij dat het uit was en ik inderdaad de dader juist had geraden. | 0neg
|
De eerste jaren waren de boeken bijna allen goed.
Er was een verhaal dat spannend was en fijn om lezen.
Nu dit verhaal is niet spannend en kan je met enkele zinnen samenvatten.
Ik begrijp niet waarom dit boek dan ook vier sterren krijgt.
Het zal waarschijnlijk aan mij liggen.
Het zou mischien beter zijn minder boeken te schrijven om de kwaliteit te beschermen. | 0neg
|
Na het zien van de televisiedocumentaire 'Wit is ook een kleur' (2016) en het lezen van het boek 'Hallo Witte Mensen' (2017) komt er een associatie bij me op. In mijn vroegere fitness kwam een nieuwe sporter die onlangs een beroerte kreeg. Deze witte man van middelbare leeftijd (natuurlijk!) moest een stapje terugdoen en wilde via een persoonlijk begeleidingstraject aan zijn eigen herstel werken. Zijn ego had echter niet gerekend op de fitnessinstructrice c.q. eigenaresse van de gym, die hem elke les opnieuw op zijn misstappen wees. Neem elke keer dat flesje water mee! Niet je handdoek over de handleuningen hangen van de apparaten! Bouw de oefeningen rustig af! Eerst de loopband uitzetten, dan rustig een achterwaartse stap op het afstapje en dán pas van het apparaat komen! (EN WAT JE OOK DOET: GEEN SPRONGETJE!)
Elke berisping maakte hem kwader en meer verongelijkt, totdat de bom uiteindelijk barstte en hij ziedend de fitness verliet, terwijl de instructrice eigenlijk het grootste gelijk van de wereld had. Twee verliezers: zij verloor een klant; hij zou misschien niet meer gaan sporten in de toekomst.
Gedrag bij anderen veranderen is moeilijk, en zeker als het genoodzaakt is om daarbij de positie van een ander te zien en empathie op te moeten brengen voor een belevingswereld die wezenlijk anders is dan de jouwe. Of dat voor iemand geldt die misschien beter de spelregels van een fitnesszaal volgt, of voor de witte lezer van 'Hallo Witte Mensen' (2017) die heus ook wel begrijpt dat racisme niet oké is, en dat er duistere aspecten aan onze westerse cultuur kleven. Maar of je lieve witte mensen (tsja...) werkelijk aan kunt zetten tot zelfinzicht en gedragsverandering door een ratjetoe aan complexe onderwerpen terug te brengen tot enerverende columntaal!?
Men hoeft namelijk geen (latente) racist te zijn om kritiek te hebben op de hapsnap-vorm waarmee Anousha Nzume institutioneel racisme terugbrengt tot anekdotes, oneliners en catchphrases. Dan is het een biografisch egodocument, dan onderwijst Nzume in sleutelbegrippen- en concepten uit de postkoloniale theorie, dan neemt ze een meer journalistieke houding aan en strooit met CBS-statistieken, of dan komt ze met ludieke metaforen of grappige terzijdes. En elk hoofdstuk eindigt met een koddig grijsbalkje waarin verschillende stemmen hun ervaringen en tips delen in de moeizame omgang met witmensen.
Witte mensen (zoals ik) mogen best eens in de spiegel kijken naar 'onze' rol in het uitdragen van sociale constructies rond ras, klasse, gender, seksualiteit, lichamelijke en psychische gezondheid, etc. Maar als je hoegenaamd als ‘witte lezer’ al in een kramp schiet omdat jouw werkelijkheid niet maatgevend blijkt voor alles en iedereen, hoe kun er dan verwacht worden dat die empathie er opeens wel komt als je het móet en zál opbrengen? Omdat de ideeën voortkomen uit een academisch discours en daarmee automatisch wetenschappelijke waarde hebben? Of omdat de verhalen aangrijpend zijn en de lezer daarmee inzicht zou krijgen in misstanden in de samenleving?
Sprekend vanuit mijn eigen onderbuik: Bergman/Nzume roepen verzet op omdát ze een zwakke vorm kiezen waarin begrippen als 'wit privilege' en 'institutioneel racisme' eenduidige, rechtlijnige termen blijven. Ze zetten echter niet aan tot een gezonde botsing tussen verschillende ideeën, maar het blijft een 'j'accuse' die medestanders verbindt en tegenstanders polariseert. Vooroordelen zijn niet oké, maar juist de complexe issues die Bergman/Nzume aansnijden verdienen het om los te komen van het oordelen en die rechtlijnige goed/fout-logica. Maar dat zeg ik als geprivilegieerde witte man die zelf óók hard op weg is naar middelbare leeftijd... | 0neg
|
Het duurde wel een tijd voor dit boek een beetje indruk maakte,helaas niet mijn soort boek.
Het einde vond ik wel heel afgeraffeld. | 0neg
|
Volzinnen met 10 komma's erin is te veel voor mij. Ligt denk ik aan mij, maar wie hier van houd moet het zeker lezen. Het kon mij niet bekoren en heb het weggelegd na een tiental bladzijden. | 0neg
|
Verhaallijn 1:in Malmi, niet ver van Helsinki, bevindt zich het Tattarisuomoeras. In 1931 worden daar een aantal losse ledematen gevonden: 9 benen, 8 handen, 2 duimen, een hoofd en een groot aantal vingers. Een jaar eerder werd er ook al een hand gevonden. Waar de lichaamsdelen vandaan komen, geen mens die het weet. Verhaallijn 2: in het heden is er een man die research naar dit moeras doet voor een boek. Zijn vrouw heeft hem recent verlaten en nam hun zoon mee, nadat hij haar vertelde dat hij een afspraak had met een andere vrouw. Nu, een paar weken later is dat, wil hij zijn vrouw graag terug. Maar zo werkt dat natuurlijk niet. Hij gaat te veel drinken en de geschiedenis van het moeras begint voor hem obsessieve vormen aan te nemen. Het verleden komt onherroepelijk weer aan de oppervlakte. Herinneringen uit zijn eigen jeugd overspoelen hem, maar ook het verleden van het moeras doet dat.
Aki Ollikainen (1973) debuteerde in 2012 met Nälkävuosi, vertaald als Witte honger. Het boek ging over de hongersnood in Finland tussen 1866 en 1868 en werd goed onthaald. In 2016 haalde het zelfs de shortlist van de Man Booker International Prize. Sindsdien geldt Ollikainen als een van Finlands voornaamste auteurs. Pas in 2015 kwam het vervolg, Musta satu, dat nu als Een zwart sprookje vertaald werd. Voor de vertaling stond Annemarie Raas garant. Dit boek mag in Finland op heel wat minder goede kritieken rekenen. Ook het in 2016 gepubliceerde en nog onvertaalde Merirosvo Morgan ja matruusi Hulkkonen, een geïllustreerde gedichtenbundel van amper 36 bladzijden, wordt twijfelachtig onthaald.
Beide verhaallijnen worden om en om verteld, en om duidelijk te maken wanneer de verhaallijn van 1931 aan de beurt is, wordt deze volledig cursief geplaatst. De vreemde stijl waarin het boek geschreven is, maakt dit verschil in druk noodzakelijk want de hoofdstukken zijn niet van titels voorzien die kunnen verduidelijken wat er komt. Bovendien zijn beide verhaallijnen ook niet noodzakelijk chronologisch uitgeschreven. Vooral voor de verhaallijn in het heden geldt dit want deze maakt gebruik van flashbacks waarin de naamloze ik-persoon zich dingen uit zijn jeugd herinnert. Op die manier worden uiteindelijk drie tijdslijnen gecreëerd waarin de lezer zijn weg moet zien te vinden. Op het einde van het boek vloeien beide verhaallijnen ook nog eens in elkaar over en is er geen cursieve tekst meer. Het maakt van het totale boek een zeer complex geheel.
Het is moeilijk om tijdens een eerste lezing van het boek te begrijpen waar het over gaat. De hoofdstukken zijn zeer fragmentarisch en verschillende perspectieven worden bovengehaald om ze te vertellen, tot zelfs die van een overvliegende kiekendief toe. Een paar keer blijft de ik-persoon ook onbekend, wat deze hoofdstukken heel surreëel maakt. Wel wordt na enige tijd duidelijk dat de verhaallijn uit 1931 te maken heeft met smokkelaars, voornamelijk ene Heino, en met rituelen uit bijgeloof waarbij men lijken rooft en er delen vanaf snijdt om in het moeras te offeren. Ook begint het te dagen dat bepaalde personages uit beide verhaallijnen verwant zijn aan elkaar.
De losse hoofdstukjes zijn mooi en beeldend geschreven met regelmatig toevoegingen van natuurelementen. Meestal zijn ze apart wel te begrijpen maar de samenhang ertussen, wat precies waar hoort in het verhaal en waarom iets er staat, is altijd wat vaag. Het verband tussen heden en verleden blijkt ook heel erg zweverig. Met dit soort verwarde proza krijg je een lezer niet het verhaal in getrokken. Als men het boek een tweede lezing geeft, met voorkennis uit de eerste, vallen de dingen beter op hun plaats, maar dan nog blijft men met veel vragen zitten. De vrees is echter reëel dat veel lezers zich nooit aan een noodzakelijke tweede lezing zullen wagen. De eerste lezing uitzitten is al een opgave. | 0neg
|
Mengsel van horror, magie en spanning
Een merkwaardig verhaal kun je Een duister verleden wel noemen. Veelvuldig op en neer springend tussen verleden en heden probeert een oud leerling de waarheid van destijds boven water te krijgen.
Want één ding is zeker, enkele tientallen jaren geleden is iets vreselijks gebeurd met grote gevolgen voor een aantal mensen. Maar wat precies, blijft jarenlang een goed bewaard geheim.
Twee vragen zijn altijd onbeantwoord gebleven; wie is de ladykiller en wat gebeurde er destijds op de akker?
Tot de oud leerling en inmiddels schrijver Lee Harwell zich tot doel stelt om de waarheid aan het papier toe te verteouwen.
Hij begint een speurtocht naar zijn oude medeleerlingen en laat ze een voor een hun eigen verhaal doen. Dat levert een schat aan informatie op die Lee zelf niet kent omdat hij zich destijds niet heeft ingelaten met de wilde ideeën van Spencer Mallon. Met zijn verhalen creëerde Mallon een groep volgelingen rondom zichzelf die sekteachtige vormen aan ging nemen. Een sekte die synoniem stond voor de meest verschrikkelijke dingen die je maar voor kunt stellen.
Een duister verleden is een avontuur dat zich moeilijk laat lezen. Door de vermenging van heden en verleden dat voortdurend door elkaar loopt moet de lezer alert zijn in welke tijd hij zich bevindt. Dat is erg vermoeiend en dit wordt nog verergerd door de horrorachtige scènes die Straub er vrij kwistig doorheen mengt. Er zullen best liefhebbers zijn die hun vingers af likken voor dit soort verhalen. Mij heeft het niet echt kunnen bekoren. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.